1

ΧΑΝΑΝΑΙΑ 2019
Τα περί της Χαναναίας παρουσιάζουν μία από τις μετρημένες στα δάχτυλα σκληρές
συμπεριφορές του πολυεύσπλαγχνου και γλυκύτατου Ιησού. Φέρθηκε βέβαια πιο
«άσπλαγχνα» όταν ξήρανε την άκαρπη συκιά (Ματθ. 21.18-19) και όταν έδινε την
άδεια να πνιγεί το κοπάδι των χοίρων στη λίμνη Γεννησαρέτ (Μάρκ. 5.11-13). Μα
εκεί επρόκειτο για άλογη φύση, και όχι για εικόνες του Θεού.
Στενοχώρησε και ανθρώπους, μαστίγωσε δηλαδή την υποκρισία των Φαρισαίων
(Ματθ. 23.1-36) και επίσης πήρε φραγγέλιο δυο φορές εναντίον των εμπόρων που
είχαν μετατρέψει τον οίκο του Πατρός Του σε σπήλαιο ληστών (Ιω. 2.14-17· Λουκ.
19.45-46).
Εδώ όμως παρουσιάζεται άκαρδος απέναντι στο οδυνηρότερο δράμα μιας
γυναίκας. Αν μάννα σημαίνει γονικό φίλτρο, τότε η Χαναναία ζούσε τη μεγαλύτερη
τραγωδία της λόγω της βασανιστικά δαιμονιζόμενης κόρης της. Σε όλη σχεδόν την
περικοπή δεσπόζει απροσδόκητα η αστοργία του φιλανθρώπου Κυρίου μας..

Δεν ήταν δυνατό να γίνει αλλιώς. Είχε τον λόγο Του ο Λόγος του Θεού που μιλούσε
έτσι απότομα στην οικτρή μητέρα. Δεν της δίνει τάχα σημασία αρχικά. Την
περιφρονεί, ώσπου παρεμβαίνουν οι απόστολοι και την κάνουν θέμα που χρήζει
εκκαθαρίσεως. Τον «ευαισθητοποιούν»: Πρέπει… να τη διώξει, να μη τους ενοχλεί…
Ούτε λίγο ούτε πολύ η πονεμένη γυναίκα βρίζεται σαν κυνάριο. Αυτή το ανέχεται
και δεν το απορρίπτει, για να το αξιοποιήσει μάλιστα, έτσι που ο Λυτρωτής
αφήνοντας το «θέατρο» που έπαιζε να ξεσπάσει σε ενθουσιώδη επευφημία: «Ω
γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις». Και ευθύς γιατρεύεται η
θυγατέρα της!
Το «φαινόμενο Χαναναία», η περίπτωση της Χαναναίας μας δίνει φως, λύχνο, για ν’
ανιχνεύσουμε λίγο το γιατί ο Θεός αργεί πολλές φορές ν’ απαντήσει στις προσευχές
και δεήσεις μας. Ζητάμε επίμονα κάτι, και αντί για καλό και βελτίωση επέρχεται
κακό και επιδείνωση. Η Χαναναία αντί να ανακουφισθεί, δέχθηκε ταπεινωτική
μείωση· ο Κύριος την αποκάλεσε «σκαιά» κυνάριο.
2

Τα σκυλιά στην Αγία Γραφή είναι συνώνυμα, εκφραστικά της ακαθαρσίας, επειδή
περιφέρονταν αδέσποτα στους δρόμους και τους ρύπαιναν.
Γιατί δείχνεται «ακατάδεχτος» ο Θεός; Γιατί κάνει συχνά πώς δεν ακούει; Ποια είναι
τα αίτια και κίνητρα και οι αφορμές της προσχηματικής αδρανείας και ακινησίας
Του;
Αργεί ν’ απαντήσει ο Θεός, αδελφοί μου και με τούτο επιτυγχάνονται πολλά.
Πρώτα, φανερώνεται το επίπεδο της πίστεώς μας.
Η Χαναναία πίστευε τον Ιησού ως Μεσσία και όταν ακόμη την απόπαιρνε και την
απέπεμπε. Και ήταν αλλόφυλη, όχι Εβραία! Πώς άρα να μη
κοστολογηθεί ακριβά η πίστη της; «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις»! Η προσφώνηση
«Ω γύναι» υποδηλώνει τον θαυμασμό Του. Συνήθως έλεγε
«Η πίστις σου σέσωκέ σε» (π.χ. Μάρκ. 10.52), αυτήν όμως, τη Συροφοινίκισσα, τη
βαθμολόγησε με υψηλό βαθμό, μεγάλο: «Μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως
θέλεις».

Έπειτα, καλλιεργείται η ταπεινοφροσύνη μας.

Η φρόνιμη – και με τις δυο έννοιες – Χαναναία δεν αγανάκτησε, ώστε να εκραγεί
και να Του αντιμιλήσει νευριασμένα «Εγώ σε τιμώ, σε λέω Μεσσία, και συ με
βρίζεις»; Ο Θεός στην αρχή μας ταπεινώνει. Ενδέχεται να Τον εκλιπαρούμε για
κάποιο δώρο σπουδαίο κατά τη δική μας αντίληψη και στάθμιση, Εκείνος όμως να
μη μας το παρέχει. Έτσι ωστόσο μας παρέχει ένα σπουδαιότατο δώρο κατά τη δική
Του πάνσοφη σκέψη, την ταπείνωση. Τι μας ζητάει; Μας ζητάει την πίστη, την
ταπείνωση, τη μετάνοια, τον αγώνα μας.
Μας είπε ο φιλάνθρωπος Ιησούς: «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και
ευρήσετε, κρούετε, και ανοιγήσεται υμίν» (Λουκ. 11.9) η θύρα του
θείου ελέους. «Αιτείτε» και όχι αιτείστε (μια φορά μόνο), «ζητείτε» και όχι ζητείστε,
«κρούετε» και όχι κρούστε. Μας το τονίζει δηλαδή ο Ίδιος ο Χριστός ότι θα πρέπει
να επιμένουμε με υπομονή στην προσευχή μας.Η υπομονητική και επίμονη
προσευχή κάποτε θα ανοίξει την πόρτα του Ουρανού.
3

Και για να τα συνδέσουμε όλα αυτά με την σημερινή εποχή με τον εαυτό μας,
βλέπουμε αδελφοί μου ότι
Πολλοί σήμερα διατείνονται ὅτι πιστεύουν στόν Χριστό. Κι εμείς εδώ φωνάζουμε
και λέμε ότι πιστευουμε στον Χριστό. Ἡ ζωή μας όμως αδελφοί μου, συμφωνεῖ μέ
τίς διακηρύξεις μας; Παρ’ ὅλο πού ἰσχυριζόμαστε πολλές φορές καί μέ κάποιο
θυμό καί ὕφος «παρεξηγημένου» ὅτι: «κι ἐμεῖς Χριστιανοί εἴμαστε», φυλάττουμε
ας πούμε τήν ἁγνότητα η τήν παρθενία πρίν τόν γάμο, η σωφρονοῦμε μέσα στό
γάμο; Η ἀποφεύγουμε τήν μοιχεία μέ τά μάτια; Νηστεύουμε όπως πρέπει;
συγχωροῦμε τους εχθρούς μας; μήπως κάνουμε ἐκτρώσεις; Μηπως έχουμε
διαστροφικές σχέσεις; Μήπως κλέβουμε η ψευδομαρτυρούμε; Η καταφεύγουμε
σέ μάγους σε μέντιουμ, σε ξεματιάσματα, μηπως δεν ἐξομολογοῦμαστε; Η
κοινωνοῦμε χωρις εὐλογία Πνευματικοῦ; Μηπως δέν προσευχόμαστε η
αἰσχρολογοῦμε η ἐξαπατάμε τον συνάνθρωπο; Η θυμώνουμε ὅταν ἀδικοῦμαστε η
όταν μας πατάνε τον κάλο; Εκκλησιαζόμαστε;

Γενικά δηλαδή τηρούμε τις εντολές του Χριστού, αφού λέμε οτι τον πιστευουμε; Αν
δεν τις τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ . Εἶναι αὐτό πίστη; Πιστεύουμε έτσι στον
Χριστο; Και ο διάβολος έτσι πιστευει.
Τί εἶναι πίστη δηλαδή; Ὀρθή πίστη εἶναι ἡ σύμφωνη μέ τήν διδασκαλία τῆς
Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὅπως ἔχει διατυπωθεῖ στό σύμβολο τῆς πίστεως καί στούς
ὅρους τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων. Αλλά Πίστη σημαίνει ἐμπιστοσύνη. Ὁ πιστός
δέχεται ὅ,τι τοῦ δίνει ὁ Θεός μέ χαρά. Κάθε ἀντιξοότητα καί δυσκολία
ἀντιμετωπίζεται ἐπιτυχῶς μέ τήν πίστη. «Λύσις ἡ πίστις ἐστί» ἀναφωνεῖ ο ιερός
Χρυσόστομος. Γνωρίζει ὁ πιστός ὅτι ὁ Θεός ὅ,τι κάνει τό κάνει γιά τό αἰώνιο καλό
μας, γιά τή σωτηρία μας, ἀφοῦ «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς
ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»
Ἑπομένως ως πιστοί, ὡς ἄνθρωποι, πού ἐμπιστεύόμαστε τόν Θεό, δηλαδή Τόν
θεωρούμε ἀξιόπιστο, δέν ἐπιτρέπεται νά ἔχουμε ἄγχος ἤ ἀπελπισία ἤ ἀγωνία,
4

ἀφοῦ γνωρίζουμε ὅτι εἶμαστε πάντα στήν ἀγκαλιά τοῦ Πατέρα μας, μέσα στήν
στοργική Πρόνοιά Του καί ὁ Θεός ἔχει μετρήσει ἀκόμη καί τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς
μας.
Ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ζωντανή πίστη διατηρεῖ πάντα τήν ἐμπιστοσύνη του στόν Θεό
ἔχει τήν βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός πάντα τόν ἀγαπᾶ καί ἀποδέχεται τόν λόγο τοῦ
Ἀποστόλου, ὅτι τίποτε δέν εἶναι δυνατόν νά τόν χωρίσει ἀπό αὐτήν τήν ἀγάπη τοῦ
Χριστοῦ.
Μόνο οἱ προσωπικές μας ἁμαρτίες αδελφοί μου,χτίζουν ἕνα τεῖχος, τό ὁποῖο δέν
ἐπιτρέπει στόν Θεό νά μας βοηθήσει. Αὐτό τό τεῖχος ὅμως, γνωρίζουμε πολύ καλά
ως πιστοί, ὅτι μπορεῖ νά γκρεμιστεῖ μέ τήν μετάνοια καί τό μυστήριο τῆς Ἱερᾶς
Ἐξομολογήσεως.

«Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς· λέγεται δέ ὅτι εἶναι γέννημα τῆς
πίστεως». διδάσκει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος.
Ἡ ἀληθινή, ζωντανή πίστι δηλαδή γεννᾶ τόν Θεῖο φόβο, δηλαδή τόν σεβασμό στό
Θεό καί στίς ἐντολές Του.
Ἄς πιστεύσουμε λοιπό ἀληθινά αδελφοί μου, ὥστε νά ὁδηγηθοῦμε στή μετάνοια,
στήν τήρησι τῶν Θείων Ἐντολῶν καί στήν αἰώνιον ζωήν καί Βασιλεία διά πρεσβειῶν
τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν!