ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24 Ο
ΦΥΛΛΟΥ 1201
Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(τῆς Χαναναίας)
Λέοντος πάπα Ῥώμης, Ἀγαπητοῦ ἐπισκόπου Σινάου τοῦ ὁμολογητοῦ, Παρηγορίου μαρτ.
(Απ. Αν: Β΄ Κορ. στ΄16, ζ΄ 1 – Ματθ. ιε΄ 21 – 28 )
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
Η δύναμη της Πίστης.
Κανένας άνθρωπος δεν
μπορεί να γευτεί τη
γλυκύτητα του καλού, αν
πρώτα δεν επιμείνει και δε
δοκιμαστεί στο καλό. Στο
δρόμο προς το καλό πρώτα
δοκιμάζουμε την πικρία κι υστέρα τη γλυκύτητα.
Η φύση ολόκληρη είναι γεμάτη από διδαχές καρτερίας
και επιμονής. Αν τα νεόφυτα δέντρα σου δεν
αναπτυχθούν για να δημιουργήσουν δασύλιο, θα
μπορέσουν ν’ αντέξουν στον άνεμο και το χιόνι; Θα σου
ήταν χρήσιμα τα ποτάμια αν δεν έφτιαχναν βαθιές
κοίτες; Μήπως τα μυρμήγκια αυτοκτονούν όταν οι τροχοί
καταστρέφουν τα σπίτια τους στο δρόμο, ή ξεκινούν με
επιμονή να φτιάχνουν καινούργια; Αν κάποιος άκαρδος
άνθρωπος γκρεμίσει τη φωλιά τού χελιδονιού στο σπίτι
του, τότε το χελιδόνι θα ξεκινήσει αδιαμαρτύρητα να
πάει σε άλλο σπίτι για να φτιάξει την καινούργια φωλιά
του.
Οτιδήποτε κάνουν οι φυσικές καταστροφές ή οι άνθρωποι
στα φυτά και στα ζώα, κάνουν τους ανθρώπους να
θαυμάζουν την ακατάβλητη επιμονή τους στην εκτέλεση
του καθήκοντος που τους όρισε ο Θεός. Όταν ένα φυτό
που το κόψανε ή το θερίσανε έχει τη δύναμη ν’
αναπτυχθεί ξανά, θα το κάνει. Όταν σ’ ένα πληγωμένο
και μοναχικό ζώο έμεινε έστω κι ελάχιστη δύναμη ζωής,
θα προσπαθήσει να κάνει κι αυτό το καθήκον του για να
ζήσει.
Η καθημερινή ζωή τού ανθρώπου είναι γεμάτη από
διδαχές για την καρτερία και την επιμονή. Ο επίμονος
στρατιώτης θα κερδίσει τη μάχη. Ο επίμονος τεχνίτης θα
τελειοποιήσει το έργο του. Ο επίμονος έμπορος θα
πλουτίσει. Ο επίμονος ιερέας θα βάλει τους ανθρώπους
της ενορίας του στο σωστό δρόμο. Ο επίμονος άντρας ή η
επίμονη γυναίκα τής προσευχής, θα φτάσει στην
τελειότητα και την αγιότητα. Ο επίμονος καλλιτέχνης
αποκαλύπτει το εσωτερικό κάλλος των πραγμάτων. Ο
επίμονος επιστήμονας ανακαλύπτει τους κανόνες και
τους νόμους που διέπουν τις σχέσεις των πραγμάτων.
Ακόμα και το πιο χαρισματικό παιδί δε θα μάθει να
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
ΑΡΙΘΜ.
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
γράφει, αν δεν εξασκηθεί με επιμονή στο γράψιμο. Ένας
άνθρωπος με θαυμάσια φωνή δε θα γίνει ποτέ μεγάλος
τραγουδιστής αν δεν εξασκηθεί. Έχουμε συνηθίσει να
υπενθυμίζουμε στους άλλους κάθε μέρα, αλλά και να
μας υπενθυμίζουν οι άλλοι, την ανάγκη τής επιμονής και
της καρτερίας στο καθημερινό μας έργο.
Η επιμονή, για να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα,
είναι το μοναδικό καλό έργο που το συνιστούν όλοι και
δεν το αμφισβητεί κανένας. Όλη αυτή η επιμονή στο έργο
όμως που ακούμε κάθε μέρα, είναι μόνο ένα σχολείο που
μας μαθαίνει την εσωτερική επιμονή στο πνευματικό
βασίλειο. Όλη αυτή η εξωτερική επιμονή στο
λουστράρισμα και στην τελειοποίηση των πραγμάτων,
στη σύναξη πλούτου, γνώσεων και τεχνών, είναι μόνο
μια εικόνα τής θαυμαστής επιμονής που πρέπει να
έχουμε για τη βελτίωση και τελειοποίηση των καρδιών
μας, για τη φροντίδα και τον εμπλουτισμό τής ψυχής μας,
της άφθαρτης κι αθάνατης εσωτερικής μας ύπαρξης.
Η Αγία Γραφή μάς διδάσκει σε κάθε σελίδα της την
επιμονή στα πνευματικά θέματα. Μας διδάσκει τόσο με
λόγια όσο και με τα μεγάλα παραδείγματα ανδρών
καρτερικών ή μη. Τα δυο πιο φοβερά παραδείγματα μη
επιμονής στο καλό, τα βρίσκουμε στην περίπτωση του
Αδάμ, του προπάτορα του ανθρώπινου γένους, και του
Ιούδα, που πριν ήταν απόστολος κι έπειτα έγινε
προδότης. Και τους δυο η αγαθότητα του Θεού τους
τοποθέτησε πολύ κοντά Του. Ο Αδάμ ήταν με το Θεό
στον παράδεισο, ο Ιούδας κοντά στο Χριστό στη γη.
Ξεκίνησαν κι οι δυο με υπακοή στο Θεό και τελείωσαν με
δυσπιστία. Το τέλος τού Ιούδα ήταν πιο φοβερό από του
Αδάμ, επειδή μπροστά του είχε και το παράδειγμα του
πρωτόπλαστου. Ο Σαούλ πάλι δεν είχε επιμονή στη μάχη
και γι’ αυτό παραφρόνησε. Ο Σολομών δεν είχε επιμονή
κι η βασιλεία του μοιράστηκε. Πόσο υπέροχη όμως, πόσο
υπεράνθρωπη επιμονή έδειξε ο Αβραάμ με την πίστη του
στο Θεό, ο Ιακώβ με την πραότητά του, ο Ιωσήφ με την
εγκράτειά του, ο Δαβίδ με τη μετάνοιά του κι ο δίκαιος
Ιώβ με την καρτερία του! Τι υπέροχο παράδειγμα
επιμονής στην αγνότητά της έδειξε η Πάναγνη
Παρθένος, αλλά κι ο δίκαιος Ιωσήφ με την υπακοή του
στο Θεό! Αλλά το ίδιο έκαναν κι οι απόστολοι, καθώς κι
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24 Ο
όλοι εκείνοι που είχαν αφοσιωθεί στο Θεό, με την αγάπη
τού Χριστού!
Στην Αγία Γραφή θα βρούμε πάρα πολλά και καθαρά
παραδείγματα πώς η επιμονή στο καλό αποβαίνει πάντα
νικηφόρα και στεφανώνεται. Κανένας από μας που τα
διαβάζει αυτά δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν ήξερε ή
δε διδάχτηκε. Πώς γίνεται εκατοντάδες χιλιάδες αγίων,
παρθένων και μαρτύρων, από την ένσαρκη ζωή τού
Χριστού στη γη ως σήμερα, να το γνωρίζουν αυτό και μεις
να το αγνοούμε; Δεν είναι πως δεν ξέρουμε, αλλά δεν
έχουμε τη δύναμη να επιμείνουμε. Το να γνωρίζουμε το
καλό και να μην επιμένουμε σ’ αυτό, μας κατακρίνει
διπλά. Εκείνος που δε γνωρίζει το δρόμο αυτό και δεν τον
ακολουθεί «δαρήσεται ολίγας». Αυτός όμως που τον
γνωρίζει και δεν τον ακολουθεί, «δαρήσεται πολλάς» (βλ.
Λουκ. ιβ’ 47, 48).
Ο δρόμος προς το καλό είναι ανηφορικός. Εκείνος που
έμαθε να βαδίζει μόνο σε επίπεδες επιφάνειες ή σε
κατηφόρες, στην αρχή θα τον βρει δύσκολο. Αυτός που
ξεκίνησε να βαδίζει το δρόμο αυτόν κι έπειτα γυρίζει
πίσω, δε θα μπορέσει να σταθεί στον τόπο απ’ όπου
ξεκίνησε τον ανήφορο, αλλά θα κατεβεί πιο χαμηλά, στο
σκοτάδι και στην απώλεια. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος πως
«ουδείς επιβαλών την χείρα αυτού επ’ άροτρον και
βλέπων εις τα οπίσω εύθετός εστιν εις την βασιλείαν του
Θεού» (Λουκ. θ’ 62).
Το σημερινό ευαγγέλιο μας μιλάει για ένα θαυμαστό
παράδειγμα επιμονής στην πίστη και την προσευχή που
μας δίνει μια συνηθισμένη γυναίκα, που μάλιστα ήταν
ειδωλολάτρισσα.
Μακάρι το παράδειγμα αυτό να λειτουργήσει σαν φωτιά
στις συνειδήσεις όλων εκείνων που αυτοονομάζονται
πιστοί, ενώ στην πίστη και στην προσευχή είναι σκληροί
και ψυχροί σαν την πέτρα.
Τι απομένει να κάνουμε εμείς σ’ αυτή την άπιστη γενιά;
Τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι έκανε η Χαναναία: να
προσευχηθούμε καρτερικά στον παντοδύναμο Χριστό, να
κραυγάσουμε με πίστη: «Κύριε, ελέησέ μας τους
αμαρτωλούς!»
Ας μιμηθούμε την επίμονη προσευχή και τη δυνατή πίστη
τής Χαναναίας κι ας μην ολιγοπιστήσουμε ούτε για μια
στιγμή. Η πίστη μας πρέπει να είναι δυνατή, επίμονη.
Ας προσπαθούμε διαρκώς να κρατούμε τη φλόγα της
πίστης μας δυνατή, να μη σβήσει.
Ας στέλνουμε διαρκώς τις προσευχές μας στον Κύριο
τόσο για μας όσο και για ολόκληρη την Εκκλησία τού
Θεού και για όλη την ανθρωπότητα. Η πίστη, μόνο αυτή,
θα δυναμώσει την ψυχή μας και θ’ αποβάλει κάθε φόβο
κι αμφιβολία από μέσα μας. Η προσευχή θα καθαρίσει
την ψυχή μας και θα μας γεμίσει με χαρά, πίστη, καλούς
λογισμούς και φλογερή αγάπη.
Είθε ο στοργικός κι ελεήμων Κύριος να ενισχύσει την
πίστη μας και ν’ ακούσει τις προσευχές μας. Δόξα και
αίνος στον Κύριο Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το
Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα
και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1201
Στον πόνο, πρόσεξε την πρόνοια του Θεού.
Επιτρέπει ο Θεός, αδελφέ
μου, να έχεις ένα πρόβλημα,
έναν πόνο, μια δυσκολία, να
περνάς κάτι που ίσως σε
συντρίβει ως τα κατάβαθα
της υπάρξεώς σου. Αυτό
είναι ευλογία, είναι επίσκεψη του Θεού.
Είναι σαν να σου λέει ο Θεός: «Εδώ είμαι. Στάσου λίγο και
πρόσεξε. Γύρνα και κοίταξέ με. Μη βουλιάζεις μέσα στην
όποια πραγματικότητα. Θέλω κάτι να σου δώσω. Τι έχω
να σου δώσω;
Τον ίδιο τον εαυτό μου! Ναι, θέλω να σου δώσω την όλη
χάρη μου και δια της χάριτός μου τον ίδιο τον εαυτό μου
και να σε κάνω θεό. Θέλω να σε κάνω ό,τι είμαι κι εγώ ο
Θεός, διότι σε αγαπώ, σε θέλω, διότι είσαι το πλάσμα μου
και για σένα έκανα και κάνω τα πάντα».
Ενώ λοιπόν αυτό που περνάει κανείς είναι μια επίσκεψη
του Θεού, δεν μπορεί να το δει έτσι ο άνθρωπος. Νομίζει
ότι δεν αντέχει, νομίζει ότι ο πόνος είναι πολύς, ότι οι
στενοχώριες είναι πολλές και τα βάσανα μεγάλα και
λέει: «Τι να κάνω; Δεν μπορώ». Δεν είναι όμως έτσι.
Ακριβώς το ότι πονάς, πιέζεσαι και ζορίζεσαι, ακριβώς το
ότι έχεις πληγή μέσα σου, ακριβώς το ότι έρχονται όλα
έτσι που ούτε ελπίδα υπάρχει ούτε διέξοδος ούτε κάποιο
στήριγμα ή κάποια παρηγοριά, ακριβώς λοιπόν το ότι
συμβαίνουν όλα αυτά, είναι όχι ένδειξη αλλά απόδειξη,
αδελφέ μου, ότι είναι παρών ο Θεός, ότι σε αγγίζει ο
Θεός, ότι ασχολείται μ’ εσένα ο Θεός.
Σε βλέπει, σε ξέρει, σε καταλαβαίνει και θέλει να σε
ελεήσει. Στάσου λοιπόν λίγο, κάνε λίγη υπομονή,
στηρίξου λίγο στον Θεό! Γιατί πονάς τόσο πολύ; Γιατί
αισθάνεσαι τόσο πολύ πληγωμένος, τόσο πολύ
αποθαρρυμένος; Γιατί τόσο πολύ νιώθεις ότι πνίγεσαι,
ότι χάνεσαι; Γιατί; Όχι για άλλο λόγο, αλλά διότι έχεις
αντίσταση μέσα σου.
Και η αντίσταση αυτή να, πώς λειτουργεί. Ας πούμε ότι
υπάρχει ένα οχυρό, ένα φρούριο, στο οποίο επιτίθεται
κάποιος εχθρός. Όσο ανθίσταται αυτός που είναι μέσα
στο οχυρό, τόσο εκείνος που επιτίθεται εντείνει τις
δυνάμεις του, δυναμώνει τις πιέσεις του, δυναμώνει τις
επιθέσεις του, για να συντρίψει το οχυρό· να σπάσει
τοίχους, πόρτες και να εισέλθει μέσα να το καταλάβει.
Αν αυτά έχουν δόση αληθείας εκεί, στο παράδειγμα με το
φρούριο, έχουν δόση αληθείας και μεταφορικά: Ένα
τέτοιο πράγμα, δηλαδή, αν επιτρέπεται να πούμε, γίνεται
μεταξύ Θεού και ψυχής.
Το καταλαβαίνει δεν το καταλαβαίνει κανείς – αν και δεν
δικαιολογείται που δεν το καταλαβαίνει, στην
πραγματικότητα όμως δεν θέλει να το καταλάβει – μέσα
εκεί βαθιά στην ψυχή του ανθρώπου το εγώ, η φιλαυτία,
η αυταρέσκειά του, γενικότερα η όλη αυτονόμηση του
ανθρώπου από τον Θεό είναι σαν ένα οχυρό που δεν
παραδίδεται με τίποτε.
Και ενώ νιώθεις όλα αυτά που έτσι ή αλλιώς τα επιτρέπει
ο Θεός σ’ εσένα τον χριστιανό – τι γίνεται με τους άλλους
είναι άλλο θέμα – ακριβώς για να σπάσουν οι πόρτες, να
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24 Ο
ανοίξει ο δρόμος και να μπει μέσα η χάρη του Θεού, εσύ
ανθίστασαι και λες: «Δεν μπορώ! Δεν μπορώ!»
Δεν μπορείς; Τόσο το καλύτερο. Παραδώσου στον Θεό,
πες το «ναι» στον Θεό και – ω του θαύματος! – όχι απλώς
θα χαλαρώσει ο πόνος, όχι απλώς θα ελαφρύνει, αλλά
σιγά-σιγά, καθώς αρχίζεις να φιλοσοφείς, καθώς
αποφάσισες να γνωρίσεις λίγο τον εαυτό σου, καθώς
συντρίβεσαι, προσγειώνεσαι, ταπεινώνεσαι και έχεις τη
διάθεση να καταλάβεις τι ακριβώς γίνεται, θα δεις,
τρόπον τινά, με τα μάτια σου και θα αισθανθείς την όλη
ενέργεια της χάριτος του Θεού μέσα σου.
Και μετά όλο αυτό που σου συμβαίνει θα αρχίσει να
γλυκαίνει, να γίνεται ουράνιο – ακριβώς διότι έτσι είναι –
να είναι χάρη Θεού, να είναι θωπεία του Θεού, άγγιγμα
του Θεού, γλυκασμός του Θεού.
Θα αισθανθείς ότι όλο αυτό είναι το σκύψιμο του Θεού
επάνω σου με αγάπη. Καθόλου δεν θα νιώσεις σαν να
θέλει να σε ταπεινώσει ο Θεός ή να σε εκθέσει ή να σε
εξουθενώσει, όπως κάνουν καμιά φορά οι ισχυροί, που
καταδέχονται μεν να βοηθήσουν τους αδυνάτους, αλλά
με μια διάθεση και με ένα πνεύμα να εξουθενώσουν τον
άλλο.
Ο Κύριος σαρκώνεται, τρόπον τινά, και πάσχει για τον
καθένα, και όλο αυτό γίνεται για να σε σώσει, αλλά εσύ
δεν καταλαβαίνεις τίποτε· δεν έχεις διάθεση να
καταλάβεις.
Μένεις εκεί, στο πώς τα ξέρεις εσύ, καθώς μέσα σου δεν
βασιλεύει ο Χριστός, η χάρη του Θεού, εκείνο το ουράνιο
πράγμα, που τα φωτίζει όλα και τα βλέπεις αλλιώς, αλλά
βασιλεύει ο παλαιός άνθρωπος, βασιλεύει η πτώση·
άγεσαι επομένως και φέρεσαι από όλη αυτή την
κατάσταση και βογγάς, πάσχεις, υποφέρεις.
Να ταπεινωθείς και να πεις:
«Κάτω από τον Θεό είμαι. Κάτω από την πρόνοια τού
Θεού είμαι. Δεν μπορεί ο Θεός να μην τα έχει κάνει καλά.
Δεν μπορεί ο Θεός να έχει χάσει τον έλεγχο και να έχει
πελαγώσει.
Φαίνεται πως χρειάζεται να με πονέσει. Φαίνεται πως
χρειάζεται να ζοριστώ. Φαίνεται ότι χρειάζονται και
τούτο κι εκείνο, όλα αυτά που μου συμβαίνουν». Αν πεις
έτσι, όλα τα βλέπεις αλλιώς.
Κάνε λίγη υπομονή, αλλά κάτω από την πρόνοια του
Θεού, κάτω από αυτή την αίσθηση ότι είναι παρών ο
Θεός, ότι βλέπει, ότι ξέρει, ότι είναι Θεός αγάπης και πως,
ό,τι θα κάνει, θα το κάνει διότι εσύ δεν καταλαβαίνεις
αλλιώς· δεν παίρνεις είδηση, αν δεν σε πονέσει
παραπάνω.
Όσο πιο γρήγορα επομένως ταπεινωθείς, όσο πιο
γρήγορα παραδοθείς, όσο πιο γρήγορα πεις το «ναι»,
τόσο πιο γρήγορα θα έρθει όχι απλώς η λύση, όχι απλώς
η τακτοποίηση, αλλά αυτός ο γλυκασμός ο ουράνιος.
Στενοχωρείται κανείς, σκέπτεται και διερωτάται:
Τι έχουμε πάθει και σαν να μην αφήνουμε τον Θεό να
συνεννοηθεί μαζί μας, σαν να μη θέλουμε να
καταλάβουμε τον Θεό, σαν να μη θέλουμε να τον
ακολουθήσουμε, να συμμορφωθούμε προς αυτά που
κάνει, προς αυτά που δείχνει, και να μπούμε μέσα στο
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1201
σχέδιό του και να περπατήσουμε τον δρόμο που μας
ανοίγει;
Και έτσι, όχι απλώς είμαστε ταλαίπωροι και
δυστυχισμένοι, όχι απλώς δεν είμαστε καλοί χριστιανοί,
αλλά τελικά και κάποιοι κόποι μας ή κάποια έργα που
κάνουμε, ενώ θα μπορούσαν να αποδώσουν πολύ
περισσότερο και να μας ωφελήσουν πολύ περισσότερο,
τελικά μένουν ανενεργά.
Πας, έρχεσαι, χριστιανός και πάλι χριστιανός, κάνεις και
τούτο κι εκείνο και το άλλο, και μόλις και μετά βίας θα
αρπάξεις καμιά παρηγοριά, ανθρώπινη μάλλον παρά
θεϊκή.
Πρέπει να έχεις το κουράγιο, αδελφέ μου, να αφήσεις τον
Θεό δια της χάριτός του να προχωρήσει βαθιά μέσα στην
ψυχή σου, για να γκρεμιστεί το οχυρό, να καταληφθεί το
οχυρό, ώστε να γίνει το έργο του Θεού, το αληθινό έργο
του Θεού.
Να γίνει όχι κάτι που μπορεί να πιάσει η φαντασία σου ή
που μπορείς εσύ απλώς να σκεφθείς, όσο καθαρό κι αν
είναι το μυαλό σου, αλλά όλο αυτό που είναι όντως έργο
της χάριτος του Θεού, που είναι κάτι ουράνιο· κάτι που
όχι απλώς σε κάνει να πάρεις μια ιδέα τι εστι ουρανός,
αλλά που θα σε κάνει να νιώθεις σαν να είσαι μέσα στον
ουρανό και σαν να είναι μέσα σου ο ουρανός.
π. Συμεών Κραγιοπούλου, από το βιβλίο: “Το μυστήριο
του πόνου”
Να είσαι μαλακός με τους ανθρώπους.
Να είσαι μαλακός με τους
ανθρώπους. Ευγενής. Δεν ξέρεις τι
κρυφό σταυρό κουβαλάει καθένας
στη πλάτη.
Να μην βιάζεσαι να αρπαχτείς. Μην
έχεις πάντοτε τον τελευταίο λόγο. Άφηνε και μερικές
κουβέντες να πέφτουνε στο πάτωμα.
Προσπάθησε να χαμογελάς. Να χαμογελάς πολύ. Στο
σπίτι. Στη δουλειά. Στο δρόμο. Στο καφέ. Στην αγορά.
Είναι μια μορφή αγώνα και αυτό. Μια μορφή άσκησης.
Μια μορφή φιλανθρωπίας σε έναν κόσμο καταθλιπτικό.
Σε έναν κόσμο γκρίζο.
Προσπάθησε να ακούς. Να ακούς τι έχει ο άλλος να σου
πει κάθε φορά. Όλοι λένε, φωνάζουνε, αλλά δε στέκονται
δυο λεπτά να αφουγκραστούνε στον διπλανό τους. Δεν
μπορείς να σταματήσεις ούτε τον πόλεμο, ούτε την πείνα,
ούτε τους βομβαρδισμούς. Μπορείς όμως να βάλεις ένα
λιθαράκι και να φέρεις λίγη ειρήνη στο δικό σου σπίτι…
Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος
Οἱ λογισμοὶ τοῦ ἀνθρώπου δείχνουν τὴν
πνευματική του κατάσταση.
–Γέροντα, πῶς γίνεται τὸ ἴδιο
πράγμα νὰ τὸ βλέπουν διαφορετικὰ
δύο ἄνθρωποι;
–Ὅλα τὰ μάτια βλέπουν τὸ ἴδιο
καθαρά; Γιὰ νὰ δῆ κανεὶς καθαρά,
πρέπει νὰ ἔχη τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του ὑγιέστατα, γιατὶ
τότε ἔχει τὴν ἐσωτερικὴ καθαρότητα.
–Γιατί, Γέροντα, μερικὲς φορές, τὸ ἴδιο περιστατικὸ ἕνας
τὸ θεωρεῖ εὐλογία καὶ ἄλλος δυστυχία;
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
 ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2024 ΕΤΟΣ 24 Ο
–Καθένας τὸ ἑρμηνεύει ἀνάλογα μὲ τὸν λογισμό του. Τὸ
κάθε πράγμα μπορεῖς νὰ τὸ δῆς ἀπὸ τὴν καλή του
πλευρὰ ἢ ἀπὸ τὴν κακή του πλευρά.
Εἶχα ἀκούσει τὸ ἑξῆς περιστατικό: Σὲ ἕνα μοναστήρι ποὺ
βρισκόταν σὲ κατοικημένη… περιοχὴ εἶχαν τυπικὸ νὰ
κάνουν ἑσπερινὸ καὶ ὄρθρο τὰ μεσάνυχτα καὶ πήγαιναν
καὶ κοσμικοί, γιατὶ τὸ μοναστήρι ἦταν περιτριγυρισμένο
ἀπὸ σπίτια ποὺ σιγὰ-σιγὰ εἶχαν χτισθῆ ἐκεῖ κοντά.
Μιὰ φορὰ ἕνας ἀρχάριος νέος μοναχὸς ξέχασε τὸ κελλί
του ἀνοιχτὸ καὶ μπῆκε μέσα μιὰ γυναίκα. Ὅταν τὸ ἔμαθε,
στενοχώρια, κακό! Ὤ, μολύνθηκε τὸ κελλί! Τρομερό,
χάθηκε ὁ κόσμος! Παίρνει οἰνόπνευμα, ρίχνει στὸ
πάτωμα καὶ βάζει φωτιά, γιὰ νὰ τὸ ἀπολυμάνει!
Παραλίγο νὰ κάψει τὸ μοναστήρι. Τὸ πάτωμα τοῦ
κελλιοῦ του τὸ ἔκαψε, τὸν λογισμό του ὅμως δὲν τὸν
ἔκαψε. Ἐκεῖνον ἔπρεπε νὰ κάψει, γιατὶ τὸ κακὸ στὸν
λογισμό του βρισκόταν.
Ἂν ἔφερνε καλὸ λογισμὸ καὶ ἔλεγε ὅτι ἡ γυναίκα μπῆκε
στὸ κελλὶ ἀπὸ εὐλάβεια, γιὰ νὰ ὠφεληθεί, γιὰ νὰ πάρει
χάρη καὶ νὰ ἀγωνισθεί καὶ αὐτὴ στὸ σπίτι της, θὰ
ἀλλοιωνόταν πνευματικὰ καὶ θὰ δόξαζε τὸν Θεό.
Ἀπὸ τὴν ποιότητα τῶν λογισμῶν ἑνὸς ἀνθρώπου
φαίνεται ἡ πνευματική του κατάσταση. Οἱ ἄνθρωποι
κρίνουν τὰ πράγματα ἀνάλογα μὲ τὸ περιεχόμενο ποὺ
ἔχουν μέσα τους. Ἂν δὲν ἔχουν πνευματικὸ περιεχόμενο,
βγάζουν λάθος συμπεράσματα καὶ ἀδικοῦν τὸν ἄλλον.
Ἂν λ.χ. δῆ κάποιον ἀργὰ τὸ βράδυ ἔξω ἕνας ποὺ κάνει
ἐλεημοσύνες τὴν νύχτα, γιὰ νὰ μὴν τὸν βλέπουν, ποτὲ
δὲν θὰ βάλη κακὸ λογισμό. Ἂν τὸν δῆ ὅμως κάποιος ποὺ
ξενυχτάει στὴν ἁμαρτία, θὰ πῆ: «τὸ τέρας, ποιός ξέρει
ποῦ ξενυχτοῦσε», γιατὶ τέτοιες ἐμπειρίες ἔχει.
Ἤ, ἂν ἀκούγωνται τὴν νύχτα ἀπὸ τὸν ἐπάνω ὄροφο
ντοὺκ-ντούκ, ἕνας ποὺ ἔχει καλοὺς λογισμοὺς θὰ πει:
«μετάνοιες κάνει», ἐνῶ ἕνας ποὺ δὲν ἔχει καλοὺς
λογισμοὺς θὰ πει: «ὅλη τὴν νύχτα χορεύει». Ἂν
ἀκούγεται μελωδία, ὁ ἕνας θὰ πει:«τί ὡραῖες ψαλμωδίες»,
ἐνῶ ὁ ἄλλος θὰ πει: «τί τραγούδια εἶναι αὐτά;».
Θυμᾶστε πῶς ἀντιμετώπισαν τὸν Χριστὸ οἱ δύο ληστὲς
ποὺ εἶχαν σταυρωθῆ μαζί Του; Καὶ οἱδύο ἔβλεπαν τὸν
Χριστὸ ἐπάνω στὸν Σταυρό, τὴν γῆ νὰ σείεται κ.λπ. Τί
λογισμὸ ὅμως ἔβαλε ὁ ἕνας καὶ τί ὁ ἄλλος! Ὁ ἕνας, ὁ ἐξ
εὐωνύμων, βλασφημοῦσε καὶ ἔλεγε: «Εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός,
σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς».Ὁ ἄλλος,ὁ ἐκ δεξιῶν, ἔλεγε:
«Ἡμεῖς μὲν ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος
δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε». Ὁ ἕνας σώθηκε, ὁ ἄλλος
κολάσθηκε.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου, «Πνευματικὸς Ἀγώνας»
Άραγε σώζονται αυτοί τους οποίους μνημονεύω;
Μιά μέρα ένας ιερομόναχος
διαβάζοντας πολλά ονόματα
κουράστηκε και αναρωτήθηκε:
– Άραγε σώζονται αυτοί τους
οποίους μνημονεύω; Νοιώθουν
τίποτε; Άραγε ο ουρανὀς
αντιλαμβάνεται ότι τώρα εγώ προσεύχομαι γι’ αυτούς
που έφυγαν από την παρούσα γη; Βοηθούνται άραγε οι
νεκροί; Και την ώρα εκείνη, όπως ήταν κουρασμένος,
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1201
στηρίχθηκε στο στασίδι του, έκλεισε λίγο τα μάτια του,
και ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο, σε μιά εγρήγορση του
νου του αλλά και κόπωση της σάρκας, σηκώνει τα μάτια
επάνω και βλέπει, βλέπει… Πω, πω,! Τι γίνεται εκεί;
Πνεύματα κεκοιμημένων αναρίθμητα και μαζί με αυτά
και οι άγιοι, μαζί και άγγελοι. Και μπροστά, μπροστά
στον θρόνο του Χριστού η Υπεραγία Θεοτόκος με το
ωραιότατο ένδυμά της, με το πρόσωπό της φωτεινό
έδειχνε τα πνεύματα, κοιτούσε τον Χριστό, και του έλεγε:
-Υιέ μου και Θεέ μου, για όλους αυτούς εγώ μεσιτεύω.
Δέξου τις φωνές της αγίας Εκκλησίας σου. Και τότε όλοι
οι νεκροί άρχισαν να ψάλλουν: “Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε
Κεχαριτωμένη Μαρία… ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών
ημών”
Άς φωνάζομε, ας παρακαλούμε τον Θεό για μάς και τους
νεκρούς μας. Και να ξέρετε, οι νεκροί μας, όταν
προσευχόμαστε συνεχώς, πλησιάζουν πιο κοντά στον
Θεό και φθάνουν εν τέλει στην δόξα, εφόσον δεν τον
αρνούνται.
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
Ο Ιησούς ας είναι το γλυκό μελέτημα της
καρδιάς σου.
Ο Ιησούς ας είναι το γλυκό μελέτημα της καρδιάς σου· ο
Ιησούς ας είναι το εντρύφημα της γλώσσας σου· ο Ιησούς
ας είναι η αναπνοή σου και ποτέ να μην χορταίνεις
επικαλούμενος τον Ιησού. Διότι από αυτή τη συνεχή και
γλυκύτατη μνήμη του Ιησού θα φυτευτούν, θα αυξηθούν
και θα γίνουν μεγάλα δένδρα στη καρδιά σου οι 3
μεγάλες εκείνες αρετές: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη.
Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης
Δίκτυο Προσευχής
Από την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 και κάθε
βράδυ11.00–12.00, όσοι θέλουμε, να κάνουμε στο σπίτι
μας την Παράκληση στην Παναγία μας και την
Ευχή,για όλα τα δύσκολα που συμβαίνουν καθημερινά
στον τόπο μας, την Πατρίδα μας και το Λαό μας αλλά και
σε κάθε ψυχή που ζει ανάμεσά μας και γύρω μας.
«Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου,
Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν,
ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.»
ἘπισκεφθεῖτετὴνἱστοσελίδατῆςἘνορίας μας:
http://saintpanteleimochania.wordpress.com
Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Πρωτ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Πρωτ. π. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ:
28210-43053
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ