Mbreti i dërgoi edhe disa ministra të tjerë që të shikonin se si po ecën puna, dhe të

gjithëve u ndodhi po e njejta. ‘A është e mundur? A jam budalla? A jam i padenjë?!’,

mendoi secili. Askush nuk e shihte pëlhurën, sepse nuk kishte asgjë për të parë.

Sidoqoftë, ministrat i raportuan Mbretit se rrobat e reja po i dilnin tepër të bukura, dhe se
me to do të dukej më mirë se ndonjëherë. Kjo ia shtoi kureshtjen atij deri sa nuk duroi
më, i mblodhi këshilltarët më të besuar dhe u nis për në punëtorinë e ‘rrobaqepësve’.

‘A është e mundshme? Prej të gjithë njerëzve, të më ndodhë mua? Mbretit? A jam, vallë, i
padenjë për Mbret? A mos jam budalla?’, mendoi ai në ankth kur u gjind para
mashtruesve dhe maqinave të tyre.

‘Shikoni, Lartmadhëri! Cfarë yrneku! Cfarë ngjyrash! Rrobat qenkan të

jashtëzakonshme!’, tha këshilltari më i vjetër, që ishte më dinaku.

‘Po, po! Shumë qenkan të bukura!’, u pajtuan të gjithë.

Mbreti u zu në habi të madhe. ‘Si ju duken juve rrobat e reja, Lartmadhëri?’, pyetën
mashtruesit. ‘Oh, f-fort të bukura!’, ia behu Mbreti memzi. ‘Mu siç i kisha paramenduar.’

Pas ca ditësh, dy mashtruesit lajmëruan se rrobat ishin të gatshme dhe u ftuan që t’i
dërgojnë te Mbreti. U organizua një pritje për ta, ku do t’ia prezentonin Mbretit rrobat e
tij të reja, për të cilat fliste i tërë qyteti.

‘Shikoni sa të holla janë! Peshojnë sa një rrjet marimangash!, tha njëri nga mashtruesit
tek filloi ta ‘vishte’ Mbretin, i cili tashmë priste lakuriq që të mbështillej me rrobat e reja
që askush s’mund t’i shihte, por të gjithë gënjenin se po i shihnin.

Pas ceremonisë, Mbretin e lajmëruan se po e prisnin shoqëruesit për ta kryer rutinën e

kalimit mbretëror nëpër qytet. Pasi që me huti ia dha një shikim të fundit rrobave të reja
në pasqyrë dhe prapë pa veten lakuriq, e drejtoi trupin dhe megjithatë doli. Qytetarët e
sodisnin me kurreshtje. ‘Sa të bukura rrobat! Cfarë ngjyrash! Cfarë yrneku! Sa i bukur
Mbreti!’, thonin të gjithë, edhe pse askush nuk i shihte rrobat. Njerëzit nuk donin të dilnin
të padenjë apo budallenj para të tjerëve. Mbreti vetëm buzëqeshte dhe luante kokën me
pohim.

Parada kaloi afër një grupi fëmijësh që loznin në bar. ‘Ha-haaa, shikoni Mbretin lakuriq!’,
ulëriu më i vogli. Të gjithë njerëzit u kthyen me mllef nga fëmiu dhe i bënë me shenjë që
të heshtte. Babai i tij mundohej t’ia mbyllte gojën disi me mashtrime dhe lodra, por ai
vazhdonte të zgërdhihej e të bërtiste me gisht nga Mbreti. ‘Hiq, biq, krasniq, kqyre
Mbretin lakuriq!’

Dikur as qytetarët nuk u duruan dhe filluan haptas të thonë se Mbreti qenka lakuriq.
Mbreti u fut në dyshime, dhe iu kthye ankthi sërish. ‘Çka nëse është e vërtetë? Çka nëse
me të vërtetë jam lakuriq, dhe nuk ka rroba fare?’ Por, megjithatë, ai vendosi të shitej
toshë.

‘Kjo sheti duhet të vazhdojë!’, mendoi ai.

Asdfghjkllllllkjjjjjjjsdfghkjkl;’lpouioyitrdesazcxvbgh,jkl;’[pio;ulkygtdcvxb

Autobiograf

Kronike ne gur

“E merrja me mend se si pikat e panumërta rrokulliseshin tani në faqet e pjerrëta të çatisë sonë,
duke shpejtuar të binin sa më parë në tokë, që pastaj të avulloheshin dhe të ngjiteshin prapë
atje lart, në qiellin e bardhë. Ato nuk e dinin se në strehët e çatisë i priste një grackë e panjohur,
qyngji prej llamarine.
Tamam në çastin kur bëheshin gati të kërcenin nga çatia në tokë, pikat e shiut gjendeshin befas
në qyngjin e ngushtë, bashkë me mijëra e mijëra shoqe të tjera, që pyesnin të frikësuara: ‘Ku po
shkojmë kështu, ku po na çojnë?’ Dhe, pa e mbledhur veten mirë nga ky vrap i çmendur nëpër
qyngj, binin papritur në një burg të thellë e të errët, në sternën e madhe të shtëpisë sonë.
Kështu merrte fund jeta e lirë dhe e gëzuar e pikave të shiut. Atje, në sternën e errët e të
shurdhër, ato do të kujtonin pastaj me pikëllim hapësirat qiellore, që nuk do t’i shihnin më kurrë,
qytetet e habitshme poshtë tyre dhe horizontet plot me vetëtima.
Vetëm unë ndonjëherë, duke luajtur, do t’u dërgoja me anë të pasqyrës një copë qiell të vogël
sa një pëllëmbë, që do të lodronte mbi gjirin e ujit, si një kujtim i shkurtër i qiellit të madh.
Ato do të kalonin shumë ditë e muaj të mërzitshëm atje poshtë, derisa nëna ime t’i nxirrte me
kovë, pas shumë kohe, të hutuara e të shushatura nga terri, për të larë pastaj me to rrobat tona,
shkallët dhe dyshemetë e shtëpisë.
Por tani për tani ato nuk dinin asgjë. Tani ato vraponin tërë gaz e bujë nëpër pllakat e gurta të
çatisë dhe, duke dëgjuar zhurmën e tyre, unë u qaja hallin.
Kur shirat vazhdonin tri-katër ditë rresht, babai e shkëpuste qyngjin në një vend, që sterna të
mos mbushej më tepër se ç’duhej. Sterna ishte shumë e madhe. Ajo shtrihej pothuaj nën gjithë
sipërfaqen që zinte shtëpia jonë dhe në qoftë se shpërthente mund të përmbyste në fillim
kubenë dhe pastaj të shkatërronte krejt themelet e shtëpisë, sepse qyteti ynë ishte i pjerrët, dhe
në këtë qytet mund të ndodhte çdo gjë.
Ndërsa po vrisja mendjen se cili e kishte më vështirë të duronte burgimin, njeriu apo uji, dëgjova
hapat e gjyshes dhe pastaj zërin e saj nga dhoma tjetër:
– ‘Ngrehuni, ngrehuni, kemi harruar të heqim qyngjin’.
Babai dhe nëna u ngritën menjëherë të alarmuar. Babai vrapoi në errësirë nëpër korridor, me
mbathjet e gjata të bardha, hapi dritaren e vogël të qoshkut dhe me një shkop të gjatë e
mënjanoi qyngjin. U dëgjua zhurma e ujit që filloi të binte në oborr.
Ndërkaq, nëna ndezi llambën me vajguri dhe bashkë me babanë e me gjyshen zbriti shkallët.
Unë u afrova te dritarja dhe u mundova të vështroja përjashta. Era e përplaste shiun me furi pas
xhamave dhe mazgallat e vjetra të shtëpisë rënkonin.
Nuk m’u durua dhe zbrita shkallët të shikoja se ç’bëhej poshtë. Ata të tre ishin të shqetësuar
dhe nuk më vunë re. Kishin hequr kapakun e grykës së sternës dhe po mundoheshin të
vështronin ç’ndodhte atje brenda. Nëna mbante llambën dhe babai vështronte.
Ndjeva një rrëqethje në trup dhe u kapa pas rrobave të gjyshes. Ajo më vuri dorën në kokë.
Porta e jashtme dhe e brendshme dridheshin nga era.
– Ç’është ky kiamet! – tha gjyshja.
Babai, i përkulur i tëri, po mundohej të shikonte brenda në sternë.
– Bjer një copë gazetë, – i tha nënës.
Ajo e solli. Babai e mblodhi shuk gazetën, e ndezi dhe e lëshoi në sternë. Nëna lëshoi një
klithmë të vogël.
– Ujët është ngjitur gjer te gryka, – tha babai.
Gjyshja filloi murmuriste një lutje.
– Shpejt, – thirri babai, – ndiz fenerin.
Nëna, dyllë e verdhë, me duart që i dridheshin ndezi fenerin, ndërsa babai hodhi në kokë
mushamanë e zezë, ia mori fenerin dhe shkoi të hapte portën. Edhe nëna hodhi një rrobë të
vjetër mbi kokë dhe i shkoi pas.
– Gjyshe, ku vanë ata? – pyeta i trembur.
– Të thërresin fqinjët, – tha gjyshja.
– Pse?
– Të na ndihmojnë të pakësojmë ujët e sternës.
Jashtë, midis zhurmës së shiut, u dëgjua mbyturazi një trokëllimë porte. Pastaj një tjetër, një
tjetër.
– Gjyshe, si do ta pakësojnë ujët?
– Me kova, bir.
Unë iu afrova grykës dhe vështrova poshtë. Errësirë. Errësirë dhe frikë.

Rmdhzhljta
Zhulieta
Mos do të ikësh? Ende s’është gdhirë,
Nuk ishte lauresha, por bilbili
Ai që vrau veshin tënd të frikshëm.
Ai këndon çdo natë përmbi shegë,
Besomë, i dashur, ish vërtet bilbili.
Romeo
Ish lauresha, kasneci i mëngjesit,
Nuk ish bilbili. Pa shiko, e dashur,
Rrezet nakare, si dantellë e hollë,
Qëndisin retë e zeza të agimit.
Qirinjtë e natës, dalëngadalë po shuhen,
Dhe dita e qeshur, gati për t’u nisur,
Qëndron mbi mugëtirën majë malesh.
Prandaj më duhet të iki e të rroj
Ose të rri këtu e të vdes.
Zhulieta
Ajo atje nuk është drita e ditës,
Por ësht’ një meteor që e nxori dielli,
I cili do të bëhet pishtarmbajtës
Të të ndriçojë rrugën e Mantovës.
Prandaj qëndro, se s’ke nevojë të ikësh.
Romeo
Le të më kapin, pra, dhe të më vrasin.
I lumtur jam të rri kur kërkon ti.
Pra, eja, vdekje,
Edhe mir se të vish, kur do Zhulieta!
Ç’thua, shpirt? Le të flasim, s’është gdhirë.