Σημειώσεις από τον Αμλετ

Γιάννης Μαυρόπουλος

(ΠΡΑΞΗ-ΣΚΗΝΗ)

(στίχος) απόσμασμα

Α’1

86 Ο μόχθος τους δεν έχει Κυριακή

A’2

100 Όλα τα σχήματα, οι όψεις κι οι μορφές της θλίψης δεν αρκούν για να με δειξουν όπως
στα αλήθεια είμαι.

Α’2

170 Τίποτα

Α’2

255 Κι έμειναν μια μάζα φόβου

Α’3

49 Στην πρωινή υγρασία της ζωής

Α΄3

73 Τις σκέψεις σου να μην τις κάνεις λόγια

Ουτε τις απερισκεψίες πράξη.

Να ‘σαι ανοιχτός, αλλά ποτέ χυδαίος

Α’5

225 Κατάρα που έπρεπε να γεννηθώ

Για να τον στερεώσω τώρα εγώ (τον κόσμο).

Β’1

47 Είναι νομίζω η τέλεια μηχανή

Καθώς εσύ θα αφήνεις ελαφρά

Στίγματα στην υπόληψη του γιου μου.

Β’2

112 Να αναπτύξω εις βάθος […]

γιατί η μέρα είναι μέρα, η νύχτα νύχτα,

κι ο χρόνος χρόνος, δεν θα ταν άλλο

παρά σπατάλη μέρας, νύχτας, χρόνου.

Β’2

155 δεν έχω την τέχνη

να μετρώ τους στεναγμούς μου.

Β’2

160 σύμφωνώ με όλα

μα το θεωρώ λίγο απρεπές να τα γράφουμε κι όλας.

Β’2

424 Αυτοί πορεύονται όπως πάντα. Μα εί-

ναι τώρα και μια φωλιά ξε-

πεταρούδια όρνεα που ξεφωνίζουν όλο πά-

θος στη διαπασών. Αυτοί είναι τώρα η μόδα.

Β’2

445 Δεν έκανε καθόλου

είσπραξη ένα έργο αν δεν μετείχε σ ‘ αυτόν τον

σκυλοκαβγά ποιητών και κοινών ηθοποιών.

Γ’1

111 η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς

Γ’1

119 Όμως. Σιωπή! Η Ομορφη!

Γ’1

169 Απλοί απατεώνες είμαστε όλοι.

Γ’2

29 Σκοπός της δραματικής τέχνης ήταν πάντα

να κρατάει έναν καθρέφτη

μπροστά στη Φύση

Γ’1

237 Κι η αγάπη αλλάζει με την τύχη

Γ’4

217 Το τέρας, η Συνήθεια,

είναι και άγγελός μας.

Δ’3

30 Ο βασιλιάς και ο ζητιάνος

κοσμούν το ίδιο μενού.

Αυτό είναι το τέλος.

Δ’4

74 Όλα για το τίποτα

για ένα τσόφλι.

Δ’5

223 Το δίδαγμα της τρέλας: να σκέφτε-

σαι μαζί και να θυμάσαι.

Ε’1

106 Για να παίζουμε στο τέλος

Ξυλίκι με δάυτα (με τα κόκκαλα);

Ε’2

440 Κι εσείς εδώ που σκέκεστε χλομοί

Και τρέμετε μ’ αυτά πο έχουν γίνει,

Σαν πρόσωπα βουβά, σαν θεατές