விஷ்ணு புராணம்

1. புராணம் கேட்ட வரலாறு

18 புராணங்ேளில் மூன்றாவதாே ேருதப்படுவது விஷ்ணு புராணம். இது 23,000 ஸ்கலாேங்ேள் கோண்டது.

ஒருநாள் அதிோலலயில் பராசர முனிவர், ோலலக்ேடன்ேலள முடித்துக் கோண்டு, பத்மாசனத்தில்
வற்றிருந்தார்.
ீ அப்கபாது லமத்கரய முனிவர் அங்கு வந்து அவலர வணங்ேிக் கூறலானார். என்
குருநாதகர! அடிகயன் சேல கவதங்ேலளயும் சேல தரும சாஸ்திரங்ேலளயும் கவதாேமங்ேலளயும்
தங்ேளமிடமிருந்தல்லவா ேற்றறிந்கதன்? சாஸ்திரங்ேள் யாவற்லறயும் ேற்ற அறிஞர்ேள் அலனவரும்
என்லனத் தங்ேளுலடய அனுக்ேிரேத்தினாகல சேல சாஸ்திரங்ேளிகலகயயும் நல்ல பயிற்சி கபற்றவன்
என்று கசால்வார்ேள். தருமங்ேள் அலனத்லதயும் அறிந்தவகர! உலேம் உண்டான விதத்லதயும் இனி
உண்டாேப்கபாகும் விதத்லதயும் நான் அறிய விரும்புேிகறன். தாங்ேள் அருள்புரிய கவண்டும்! கமலும்,
இந்த உலேம் எல்லாம் எந்த வஸ்துவின் கசாரூபமாே இருக்ேிறது? எங்ேிருந்து எப்படி உண்டாயிற்று?
எப்படி எங்கே லயப்பட்டது? இனி எங்கே லயமாகும்? நிலம், நீர் , கநருப்பு, ோற்று, விசும்பு எனும் ஐந்து
பருப்கபாருட்ேளில் (பிருதிவி, அப்பு, கதயு, வாயு, ஆோசம் என்னும் பஞ்சபூதங்ேளின் நிலல என்ன? எதனால்
அலவ விளங்கும்? இவ்விஷயங்ேலளயும் கதவலதேள் முதலானவருலடய உற்பத்திலயயும், மலலேள்,
ேடல்ேள் இவற்றின் கதாற்றத்லதயும் பூமியிருக்கும் விதத்லதயும் சூரியன், சந்திரன், கோள்ேள்
ஆேியவற்றின் நிலலலயயும் அளவுேலளயும் கதவர்ேளின் வம்சங்ேலளயும், மனுக்ேலளயும்,
மனுவந்தாரங்ேலளயும், மோேல்பங்ேலளயும், நான்கு யுேங்ேளால் விேற்பிக்ேப்பட்டலவயான ேல்பங்ேளின்
பிரிவுேலளயும் அவற்றின் முடிவு நிலலேலளயும், சேல யுேதர்மங்ேலளயும் தங்ேளிடமிருந்து அறிந்து
கோள்ள விரும்புேிகறன்.

ஓ முனிவரில் உயர்ந்தவகர! கதவர்ேள், அரசர்ேள், முனிவர்ேள் முதலானவர்ேளின் வரலாறுேலளயும்

வியாச முனிவர் வகுத்தருளிய கவதசாலேப் பிரிவுேலளயும் பிராமணன் முதலிய வருணங்ேளின்
குலதர்மங்ேலளயும், பிரமச்சரியம் முதலான நான்கு ஆச்சிரமங்ேளின் தருமங்ேலளயும் தங்ேளிடகம நான்
கேட்ே விரும்புேிகறன். வசிஷ்ட முனிவரின் மேனான சக்தியின் குமாரகர! இவ்விஷயங்ேள் யாவற்லறயும்
எனக்கு கூறியருள தாங்ேள் திருவுள்ளங்கோள்ள கவண்டும். இவ்வாறு லமத்கரய முனிவர் பராசர
முனிவலர கவண்டினார். அதற்குப் பராசர முனிவர், அவலர கநாக்ேிக் கூறலானார். தருமங்ேலளகயல்லாம்
அறிந்துள்ள லமத்கரயகர! உலேஉற்பத்தி முதலியவற்லற அறிந்துள்ள என் பாட்டனாரான ஸ்ரீவசிஷ்ட
பேவான் எனக்கு அருளிச்கசய்த முன் விருத்தாந்தத்லத நீர் எனக்கு மீ ண்டும் நிலனப்பூட்டின ீர். அதாவது,
முன்பு ஒரு சமயம், விசுவாமித்ரரால் ஏவப்பட்ட அரேன் ஒருவன் என் தேப்பனாலரப் பழித்தான் என்ற
சங்ேதிலய அறிந்கதன். உடகன மிேவும் கோபம் அலடந்து அந்த அரக்ேர்ேலள அழியச் கசய்யும்படியான
யாேம் ஒன்லறச் கசய்யத் துவங்ேிகனன். அந்த யாேத்தினால் பல்லாயிரம் அரக்ேர்ேள் அழிந்தார்ேள்.
அலதக்ேண்ட என் பாட்டனாரான வசிஷ்ட முனிவர், பிள்ளாய் உன் கோபத்லத விட்டுவிடு. அரக்ேர்ேள் மீ து
குற்றம் இல்லல. உன் தேப்பன் மாய்வதற்கு அப்படிப்பட்ட விதியிருந்தது. இத்தலேய கோபம்
மூடருக்குத்தான் கதான்றுகம ஒழிய ஞானியருக்குக் கோபம் வராது குழந்தாய்! யாரால் யார்
கோல்லப்படுேிறான்? ஒருவனால் மற்கறாருவன் கோல்லப்படுவதில்லல. அவனவன் தான் கசய்த பாவ
புண்ணியங்ேலளகய புசிக்ேிறான். மனிதன் மிேவும் வருந்திச் சம்பாதித்த புேலழயும் தவத்லதயும்
அவனுலடய கோபமானது அழித்து விடுேிறது. கசார்க்ேம் கமாட்சம் ஆேிய இரண்லடயும் கோடுப்பதற்குக்
ோரணமாேிய கோபத்லத முனிவர்ேள் அலனவருகம விட்டு விடுேிறார்ேள்.

ஆலேயால், கபரகன! நீ அந்தக் கோபத்திற்கு வசப்பட்டு விடாகத! எந்தவிதமான அபராதமும்

கசய்வதறியாத கபலதயரான அரக்ேர்ேளில் அகநேர் இதுவலர எரிந்துகபானது கபாதும்! இனி இந்த
யாேத்லத நிறுத்திவிடு. கபரிகயாருக்குப் கபாறுலமயாே இருப்பகத சிறந்த ஆசாரமாகும்! என்றார் நானும்
அவருலடய வாக்குக்கு மதிப்பளித்து, என் யாேத்லத நிறுத்தி விட்கடன் அதனால் வசிஷ்ட முனிவர்
மேிழ்ச்சியலடந்தார். அப்கபாது பிரம்ம புத்திரரான புலஸ்திய முனிவர் அங்கு வந்தார். அவர் வந்ததும் என்
பாட்டனார் அவருக்கு ஆசனமும், அர்க்ேியமும் (இருக்லேயும் திருவடி ேழுவுதலும்) கோடுத்து உபசரித்தார்.
லமத்கரயகர! புலசு முனிவருக்கு தலமயனாரான அந்த புலஸ்திய முனிவர் என்லன கநாக்ேி, பராசரர்!
உனக்கு கபருங்கோபமும் லவரமும் இருந்துங்கூட குருவாக்ேிய பரிபாலனத்திற்ோே,
கபாறுலமயலடந்தாய். ஆலேயால் இனிகமல் நீ சேல சாஸ்திரங்ேலளயும் அறியக்ேடவாய். கோபத்தால்
நமது சந்ததியாலர அழியாமற்கசய்த உன் கபாறுலமயின் கபருலமலய பாராட்டி , உனக்கு நாங்ேள்
கவகறாரு வரந்தருேிகறாம். அதாவது நீ புராண சம்ஹிலதலயச் கசய்யும் சக்தியுலடயவனாேக் ேடவாய்!
கதவலதயின் உண்லம இயல்புேள் அதாவது இதுதான் கமலான கதவலத என்பலத நீ அறியக்ேடவாயாே
பிரவிருத்தி, நிவர்த்தி (முயற்சி, நீக்ேம்) என்ற இருவலேக் ேருமங்ேளிகலயும் உன் புத்தியானது எமது
அனுக்ேிரேத்தில் நிலலத்தும், சந்கதேமற்றும் விளங்குவதாே! என்று கூறினார். அவர் கூறுவலதக் கேட்டுக்
கோண்டிருந்த வசிஷ்ட முனிவர். என்லனப் பார்த்து பராசரா! புலஸ்தியர் அருளியலவ, உனக்குச்
சித்தியாேட்டும்! என்றார்.

இவ்விதமாே மோஞானியரான புலஸ்தியராலும் வசிஷ்டராலும் கூறப்பட்டலவகயல்லாம் இப்கபாது நீர்

கேட்ட கேள்விேளால் மீ ண்டும் என நிலனவுக்கு வந்தன. லமத்கரயகர! கபரிகயாரின் அருள்கபற்றதால்
சிறப்பான ஞானம் கபற்ற நான், யாவற்லறயும் உமக்குக் கூறுேிகறன். நன்றாேக் கேளும்.
புராணக்ேருத்தின்படி பார்த்தால், உலேமானது ஸ்ரீவிஷ்ணுவினாகலகய உண்டாக்ேப்பட்டு, அவரிடத்திகல
தான் இருக்ேிறது. கதாடர்புக்கும் முடிவுக்கும் அவகரதான் ேர்த்தாவாகும். இந்த உலேங்ேள் எல்லாம்
அவராகலகய வியாபிக்ேப்பட்டு, அவருலடய கசாரூபமாேகவ இருக்ேின்றன. அவகரதான் உலேம்! இவ்வாறு
லமத்கரய முனிவரின் கேள்விேளுக்கு பராசர மேரிஷி சுருக்ேமாேப் பதில் கசான்னார்.

2. பிரபஞ்ச உற்பத்தி

லமத்கரயருக்குப் பராசர முனிவர் புராணஞ்கசால்லத் துவங்ேி, அதன் முக்ேிய விஷயமான

ஸ்ரீவிஷ்ணுலவப் பலவலேயாேத் துதிக்ேலானார். விோரமற்றவனாய், தூய்லமயானவனாய், நித்தியனாய்,
பரமாத்மாவாய், எப்கபாதும் மாறாத இயல்புலடய திவ்விய மங்ேளவிக்ேிரேமுலடயவனாய், சேலமும்
ஸ்வாதீன மாய் இருக்கும்படியான ஜயசாலியான ஸ்ரீமோவிஷ்ணுவுக்கு என் வணக்ேம் உரியதாகுே!
பலடக்கும்கபாது ஹிரண்யேர்ப்ப ரூபியாேவும், ோக்கும்கபாது ஹரிரூபியாேவும், சங்ேரிக்ேிறகபாது சங்ேர
ரூபியாேவும் இருந்து வழிபடுகவாருக்கு விடுதலலயளிப்பவருமான ஸ்ரீவாசுகதவருக்கு என் வணக்ேம்
உரியதாகுே! ஒன்றாயும் பலவுமான கசாரூபமுள்ளவராயும், ோரணவஸ்லதயிகலகய ஒன்றாய்
சூட்சுமமுமாய் அவ்யக்தமுமான ரூபத்லதயும் ோரியாவஸ்லதயிகல அகநேமாய் ஸ்தூலமாய்,
வியக்தமுமான ரூபத்லதயும் உலடயவராேி, அனாதியான பிரேிருதி வாசலனயாகல, ேட்டுப்பட்ட
கசதனங்ேளுக்கேல்லாம் கமாட்ச ோரணமான ஸ்ரீவிஷ்ணுவுக்கு என் வணக்ேம் உரியதாகுே! பலடத்தல்,
ோத்தல், அழித்தல் ஆேியவற்றுக்கு மூலமாய், நிகமöஷான் கமஷ சூரியேமனாதி சேல பதார்த்த
ஸ்வரூபமான ோலத்லதகய தனது சரீரமாே உலடயவராயும், அந்தக்ோலத்துக்குட்படாத கமன்லமயான
கசாரூபமுலடயவராயும், சர்வ வியாபேருமானவருக்கு என் வணக்ேம் உரியதாகுே!
பிரபஞ்சங்ேளுக்கேல்லாம் ஆதாரமாய் ஆதிசூட்சுமத்துக்கும் சூட்சுமமான ரூபமாய், எல்லாவற்றினுள்ளும்
அந்தரியாமியாய் பிரேிருதி சம்பந்தத்தினாகல குற்றமலடயாமல் என்றும் உண்லமயான
ஞானத்துக்குரியவராய், ேல்யாண குணங்ேளால் புரு÷ஷாத்தமர் என்று வழங்ேப்படுபவரான
எம்கபருமாலனச் கசவித்கதன். கதண்டனிட்கடன். அதன் பிறகு இதலனச் கசால்லுேிகறன்.

பரமார்த்தமாே விசாரிக்குமிடத்தில் சுத்தஞான கசாரூபமாய், அஞ்ஞானம், தூக்ேம் ஆேியலவ இல்லாத

அத்தியந்த நிர்மலராய், அனாதிப் பிரேிருதி வாசலனயினால் உண்டான பிரமிப்பினால் கதே
இந்திரியாதிேலள ஆன்மாவாே நிலனப்கபாருக்கு கதவ , மனுஷ்யாதி ரூபமாேத் கதான்றுபவராய்,
கசதனங்ேளிகலல்லாம் வியாபித்து, ஜேங்ேலளக் ேிரேித்து, தனது சங்ேல்ப மாத்திரத்தாகலகய, சிருஷ்டி,
ஸ்திதி, சம்ஹாரங்ேலளச் கசய்து கோண்டு, தன் திருவுளத்தாலல்லது ேருமவசத்தினாகல பிறப்பு
இறப்பில்லாதவருமான ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவாலன தக்ஷப்பிரஜாபதி முதலிய முனிவர்ேள் கசவித்து
வணங்குேிறார்ேள். பிறகு அவர்ேள், உலேத்துக்கேல்லாம் பலடப்புக் ேர்த்தராயும், எம்கபருமானின் நாபிக்
ேமலத்தில் உதித்தவராயும், யாவற்றின் உற்பத்தி நாசம் முதலியவற்லற அறிந்த உலேத் தந்லதயாேவும்
விளங்கும் பிரம்மாவினிடம் கேட்ே அவர் அருளியலதச் கசால்ேிகறன். பிரம்மகதவன் அருளியலத
கேட்டறிந்தவர்ேளான தக்ஷர் முதலிய முனிவர்ேள், உள்ளத் தூய்லமயுடன் நர்மலத நதிக்ேலரயில் ஆட்சி
புரிந்து வந்த புருகுத்சன் என்ற மன்னனுக்கு, தாம் பிரம்மனிடம் கேட்டவற்லறக் கூறினார்ேள். அலத அந்த
மன்னன் சாரஸ்வதன் என்ற முனிவருக்கு உபகதசித்தான். அந்த மாமுனிவரின் திருவருளால், நான்
அவற்லற அறிந்கதன். இவ்விதமாே, ஆசாரிய பரம்பலர ரீதியில் நான் அறிந்து இந்த மோபுராணத்லத
விளக்ேமாே உமக்குச் கசால்ேிகறன்.

லமத்கரயகர! கசாரூப குணங்ேளின் கமம்பட்ட கலாோதிபதிேளுக்குள்கள உயர்ந்தவர்ேளான

பிரம்மாதிேளில் உயர்ந்தவரும், தன்லன விட உயர்ந்கதாரில்லாத வருமாய்ப் பரமாத்மாவாய், கசதனா
கசதனங்ேளுக்கேல்லாம் தாகன ஆதாரமாய், தனக்கு கவகறதுவும் ஆதாரமில்லாதவராய் தன்னிடத்திகல
தானிருப்பவராய், கதவ மனுஷ்யாதி ஜாதிேலளயும் ேறுப்பு கவளுப்பு முதலிய வர்ணங்ேலளயும்
ேிரிலயேலளயும் திரவியங்ேலளயும் கசால்ேின்ற இயல்புேள் இல்லா தவராய் குலறதல். விநாசம், திரிதல்,
வளர்தல், பிறப்பு என்ற விவோரங்ேலள விட்டிருக்லேயால், சர்வோலங்ேளிலும் அப்பிரகமயங்ேளான
ஞானம், சக்தி, கதஜஸ், பலம் முதலிய ஷட்குண கசாரூபத்கதாகட இருப்பவர் என்று கசால்லக்கூடியவராய்,
கதானா கசதனங்ேள் யாவற்றிலும் கமலும் ேீ ழும் உள்ளும் புறமும் பக்ேமும் தான் வசித்துக் கோண்டு
கசதனா கசதனங்ேளும் தன்னிடத்தில் வசிக்ேத்தக்ேதாேிய, சர்வகலாே வியாபேமான
கசாரூபமுலடயவராய், ஒன்றிலும் ஒட்டாமல் எல்லாகம தன்னால் விளங்கும்படிப் பிரோசிப்பவராலேயால்,
ஸ்ரீவாசுகதவர் என்ற கவதாந்த அறிஞர்ேள் கோண்டாடும்படியிருக்ேிறார். கசாரூபத்திலும் குணத்திலும்
கபருலமயுலடயவர் ஆலேயால் பிரமம், பரமன் என்றும் கசால்லப்பட்டு நித்தியனும் ஜனனரேிதனும்
அட்சரனும் எப்கபாழுதும் ஒகரவிதமான கசாரூபனுமாய், துக்ேம் அஞ்ஞானம் முதலிய ஈன
குணங்ேளற்றவராலேயினாகல, நிர்மலராய் கதான்றுவதும், கதான்றாததுமான சேல கலாேங்ேலளயும்
சரீரமாேக் கோண்டவராய், புருஷ ரூபமாயும் ோல ரூபராயும் இருக்ேிற பரப்பிரம்மம் என்று கசால்லப்படும்
பேவான் ஒருவர் உண்டல்லவா? அந்தப் பிரம்மத்துக்குச் கசதனமான ÷க்ஷத்திரக்ேியன் முக்ேிய சரீரம்.

அறிஞர்ேள் பிரதானம், புருஷம், வியக்தம், ோலம் ஆேியலவ விஷ்ணுவின் தூய்லமயும்

மிேவுயர்வுலடயதுமான நிலல என்று ேருதுேின்றனர். இந்த நான்கு நிலலேளும் தக்ே அளவுேளின்
அலமப்புேளாேப் பலடத்தல், ோத்தல், அழித்தல் ஆேியவற்லற கசய்விக்ேின்றன. மூலப்பிரேிருதியும்,
சீவனும், கதவமனுஷ்யாதி வியக்தங்ேளும், ோலமும் வகுத்தபடிகய அந்தப் பரமாத்மாவின் சிருஷ்டி, ஸ்திதி,
சங்ோரங்ேளினுலடய கதாற்றத்திற்கும் விளக்ேத்திற்கும் சாதனமான ரூபங்ேளாே இருக்கும். அது
எப்படிகயனில் வியக்தமான சராசரங்ேளும் அவ்வியக்தமான பிரேிருதியும் கசதனமான ÷க்ஷத்ரக்ேியனும்
ேளாோஷ்டாதி ரூபமானோலமும் ஸ்ரீவிஷ்ணுவினாகலகய தாங்ேப்பட்டும் ஆளப்பட்டும் இருப்பதால்
அவருக்கே கசாரூபமாே இருக்கும். சேல இஷ்டங்ேளும் நிலறந்துள்ள அவருக்குச் சிருஷ்டி
முதலியவற்லற ஏன் கசய்ய கவண்டும் என்று நீங்ேள் கேட்பீராயின், அதற்கு கசால்ேிகறன். விலளயாடும்
பாலேனுக்கு அந்த விலளயாட்கட பயனுவது கபால, பரமாத்மாவுக்குச் சிருஷ்டி, ஸ்திதி, சம்ஹாரம்
முதலியலவ விலலேகளயன்றி கவறு பயன் ேிஞ்சித்தும் இல்லல என்று அறிவராே.
ீ இனிகமல் பலடப்புக்
ேிரமத்லதக் கேளுங்ேள்: எம்கபருமானுக்குச் சரீரம் என்று எலதச் கசான்கனகனா, அந்த அவ்வியக்தமானது
பிரேிருதி என்றும் பிரதானம் என்றும் மனு முதலானவர்ேளால் கசால்லப்படுேின்றது. அது கசதனா
கசதனங்ேள் அடங்ேியது ஆலேயால் நித்தியமாய். அளவில்லாததாய் தான் அகசதனமாேியும்
மரங்ேளிடத்தில் அக்ேினியிருப்பது கபாலத் தன்னிடத்திகல கசதனங்ேளான சீவகோடிேள் எல்லாம்
இருக்ேப்கபற்று, அக்ஷயமுமாய் அப்பிரகமயமுமாய் பேவாகனயல்லாது கவறு ஒரு ஆதாரமுமற்றதாய்,
நிச்சலமாய், சப்த, ஸ்பரிச, ேந்த, ரூப, ரச, ேந்தங்ேள் இல்லாததாய், சத்துவ, ரஜஸ், தாமச குணத்துமேமாய்,
ஜேத்துக்குக் ோரணமாய் ோரணம், உற்பத்தி, விநாசம் என்ற இம்மூன்றும் இல்லாததாே இருக்கும்.

இந்த சிருஷ்டிக்குப் பூர்வத்தில், மோப்பிரளயமானவுடகன அதனாகலகய யாவும் வியாபிக்ேப்பட்டிருந்தது.

லமத்கரயகர! கவதாந்தத் தத்துவ பிரமவாதிேள், பிரதானத்லத கதரிவிப்பதான இந்தப் கபாருலளகய
கசால்வார்ேள். எப்படிகயனில், அப்கபாழுது பேலும் இரவும் ஆோயமும், பூமியும், ோற்றும், நீரும், சூரிய
சந்திராதி கஜாதிேளும் இருளும், சாத்துவிே, தாமச, ராஜசகுண விலாசங்ேளும் மற்றுமுண்டான வஸ்துக்ேள்
ஒன்றும் இல்லாமல் மூலப்பிரேிருதி ஒன்று மட்டுகம சமஷ்டி புருஷ ரூபமாே இருந்தது. எல்லாவற்றிற்கும்
கமம்பட்டதான அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸ்வரூபத்தினின்று, பிரதானம் என்ேிற பிரேிருதியும் புருஷன் என்ேிற
ஆத்துமாவும் உண்டாேி, சிருஷ்டிக்கு உபகயாேமான கசர்க்லேயில்லாதலவேளாய், அந்த
எம்கபருமானுலடய எந்த ரூபத்தினால் தரிக்ேப்பட்டிருந்தனகவா அது அவருக்குக் ோலம் என்ேின்ற
கபயலரயுலடயதான ஒரு கசாரூபமாே இருக்கும். லமத்கரயகர! வியக்தமான மேத்தேங்ோராதிேள் அந்தப்
பிரேிருதியில் இருக்கும். பிரேிருதியும் பரமாத்மாவிடத்தில் லயப்பட்டதனால் மோப்பிரளயத்துக்குப்
பிராேிருதப் பிரளயம் என்றும் கபயருண்டு. அந்தக் ோலம் அனாதியானது. அந்தக் ோலத்துக்கு எப்கபாதும்
முடிவில்லாலமயினாகல, சிருஷ்டி ஸ்திதி, சங்ோரங்ேள் அவிச்சின்ன பிரவாே ரூபமாய்ப்
பிரவர்த்திக்ேின்றன.

லமத்கரயகர! பிரேிருதி சமகுணமாேவும் புருஷன் கவறாேவும் இருக்குமிடத்தில் விஷ்ணுவின்

ஸ்வயரூபமான ோலமானது சிருஷ்டிக்கு அனுகூலமாேப் பிரவர்த்திக்ேிறது. பிறகு பரப்பிரமமும்
பரமாத்மாவும் கசேன்மயனும், சர்வக்தனும் சர்வபூகதஸ்வரனும் சர்வாத்மேனும், பரகமஸ்வரனுமான
ஸ்ரீஹரி, தன்னிச்லசயினாகலகய லீலார்த்தமாேப் பிரேிருதி புருஷர்ேளிடத்தில் பிரகவசித்து, ஒன்றுக்கோன்று
ஏற்றத்தாழ்வில்லாமல் சமமாே இருக்ேிற சத்துவ, ராஜஸ, தாமச குணங்ேளுக்கு லவஷம்மியங்ேலளக்
ேற்பித்து, பிரேிருதி புருஷர்ேளுக்குச் சலனமுண்டாக்ேி அருளினார். எப்படி வாசலனயானது அதிேம்பீரமான
மனதுக்கு தன் சான்னித்யத்தினாகலகய விோரத்லத உண்டு பண்ணுேிறகத அல்லாது யாகதாரு
கதாழிலலயும் கசய்வதில்லலகயா, அது அல்லாது யாகதாரு கதாழிலலயும் கசய்வதில்லலகயா, அது
கபாலகவ பரகமஸ்வரன் தன் சான்னித்ய விகசஷத்தாகலகய பிரேிருதி புருஷர்ேள் பிரபஞ்சத்லதப்
பலடப்பிக்ேக் ேலக்குேிறான். வாசலனயானது மகனாவிோரத்துக்கு நிமித்தம். பரமாத்மாகவா
பிரபஞ்சத்துக்கு நிமித்தோரணம் மட்டுமல்ல தாகன சலனமுண்டாக்குேிறவனாய், சலிப்பிக்ேப்படுவதுமான
பிரேிருதி புருஷ ஸ்வரூபமாேத் தாகன ஆேின்றான். ஆலேயால் உபாதான ோரணமும் அவகன! சூட்சும
ரூபமும் ஸ்தூல ரூபமுமான பிரேிருதியும், வியஷ்டி சமஷ்டி ரூபமான பிரம்மாதி ரூபங்ேளும்
வியக்தமாயும் அவ்வியக்தமாயும் இருக்ேின்ற பிரபஞ்சமும் மூலப்பிரேிருதியும் சர்கவசுரனாய்
புரு÷ஷாத்தமானாயிருக்ேின்ற விஷ்ணுவின் ஸ்வரூப மாலேயினாகல, ோரியமான கசேத்தும் அவனன்றி
கவறல்ல. இது நிற்ே.

லமத்கரயகர! ஜீவனுலடய ேர்மவசத்தினாகல சலனப்பட்ட பிரேிருதியினின்றும் சத்துவ, ராஜச, தாமஸ,

குண லவஷம்மிய ரூபமான மேத்தத்துவம் உற்பத்தியாயிற்று. பராத்பரனான ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய
சரீரமான பிரேிருதியானது. தன்னால் உண்டான மேத்தத்துவத்லத மூடிக்கோண்டது. அந்த மேத்தத்துவம்
சாத்வே
ீ ராஜச, தாமசம் என்ற குணத்திரயத்லத கோண்டதாய், விலதயானது கமற்புறம் கதாலால்
மூடப்பட்டிருப்பலதப் கபால பிரேிருதியினால் மூடிக்கோள்ளப்பட்டது. அப்பால், அந்த
மேத்தத்துவத்திலிருந்து லவோரிேம், லதஜஸம், பூதாதிேள் என்ற மூன்றுவித அேங்ோரம் பிறந்தது. அதில்
சாத்விே அேங்ோரம் லவோரிேம் ஆகும். ராஜச அேங்ோரம் லதஜஸம் ஆகும். தாமஸ அேங்ோரம் பூதாதி
என்று கசால்லப்படும். அந்த அேங்ோரங்ேள் திரிகுணாத்மேமான படியினாகல, பஞ்ச பூதங்ேளுக்கும்
இந்திரியங்ேளுக்கும் ஏதுவாே இருக்கும். பிரேிருதியினாகல மேத்தத்துவம் மூடப்பட்டது கபால அேங்ோரம்
மேத்தத்துவத்தினாகல மூடப்பட்டு இருந்தது அதில் பூதாதி என்று வழங்ேப்பட்ட தாமச அேங்ோரம்
விோரப்பட்டு, சப்த தன்மாத்திலரலய உண்டாக்ேிற்று. அதிலிருந்து, சப்தத்லத லக்ஷணமாேக் கோண்ட
ஆோசம் பிறந்தது. அந்த ஆோசம் தாமச அேங்ோரத்தாகல மூடிக்கோண்டது. அந்த ஆோசம் விோரப்பட்டு,
ஸ்பரிச தன்மாத்திலரலய உண்டாக்ே, அதனால் ோற்று கதான்றியது. அந்தக் ோற்றுக்கு ஸ்பரிசம்
குணமாகும். அந்த ஸ்பரிச தன் மாத்திலரயான வாயுவும் ஆோசத்தாகல மூடப்பட்டது. அந்த வாயு
விோரப்பட்டு ரூப தன்மாத்திலரலய உண்டாக்ேிற்று. அதனால் கதஜசு பிறந்தது. அந்த கதஜசு
அசாதாரணமான குணத்லதயுலடயது.

ஸ்பரிச தன்மாத்திலரயினாகல ரூப தன்மாத்திலரயான கதஜசு மூடப்பட்டுள்ளது. கதஜசு விோரப்பட்டு ரச

தன்மாத்திலரலய உண்டாக்ேிற்று. அதிலிருந்து அப்பு பிறந்தது, ரச தன்மாத்திலரயான அப்புவும், ரூப
தன்மாத்திலரயினாகல மூடப்பட்டது. அந்த அப்பு விோரப்பட்டு, ேந்த தன்மாத்திலரலய உண்டாக்ேிற்று.
அதனால் பிருத்வி பிறந்தது. பிருதிவிக்குக் ேந்தம் அசாதாரண குணமாே இருக்கும் சூட்சுமம் ேண்ணுக்குப்
புலனாோதபடியினால் பஞ்சமோபூத ோரணங்ேளான சப்த, ஸ்பரிச, ரூப, ரச, ேந்தங்ேளுடகன கூடிய சூட்சும
பூதங்ேள் தன்மாத்திலரேள் என்று கசால்லப்படும் ஸ்தூலங்ேளான ஆோசாதி பூதங்ேளிகல சப்தாதி
குணங்ேள் விேசிதமாய்க் ோணப்படும். தன்மாத்திலரேள் அதிநுண்ணியதாய் சரீரலகுத்துவமும், அற்புதப்
பிரோசமும், பிரசன்னத்துவமும் உண்டாக்குேிற சாந்தமான சாத்வே
ீ குணமும், வியாகுலமும் நானாவித
வியாபாரங்ேளும் உண்டாக்குேின்ற கோரமான ராஜசகுணமும், நித்திலரயும் ஆலசியமும் உண்டாக்குேின்ற
மூடமான தாமச குணமும் இல்லாதிருக்கும். இவ்விதமாே ஆோசாதி பூதங்ேளும், தன்மாத்திலரேளும்
பூதாதிகயன்று வழங்ேப்படும் தாமச அேங்ோரத்தால் பிறந்தன லதஜசம் என்று வழங்ேப்பட்ட ராஜச
அேங்ோரத்தால் இந்திரியங்ேள் உண்டாயின என்று சிலர் கூறுவார்ேள். லவோரிேம் என்று கசால்லப்பட்ட
சாத்வே
ீ அேங்ோரத்தால் இந்திரியங்ேள் பிறந்தன என்றும் சிலர் கூறுவார்ேள். இந்த இரு பக்ஷங்ேளிகலயும்
மனதுடன் பதிகனாரு இந்திரியங்ேள் சாத்வே
ீ அேங்ோரத்திகல பிறந்தன என்பகத நிச்சயம். ராஜச
அேங்ோரம், சாத்வே
ீ தாமச அேங்ோரங்ேள் இரண்டுக்கும் சோயமாே இருக்கும்.

இனி, இந்த ஞாகனந்திரியங்ேள், ேர்கமந்திரியங்ேள் ஆேியவற்றின் கசாரூபத்லதக் கேளுங்ேள்! கமய் ேண்,

மூக்கு, வாய், கசவி என்ற இவ்லவந்தும் ஞாகனந்திரியங்ேள்! இவற்றுக்கு ஸ்பரிசம், ரூபம், ேந்தம், ரசம்,
சப்தம் என்ற இவ்லவந்தும் கபாக்ேிய பதார்த்தங்ேள், வாக்கு, பாணி, பாதம், பாயு, உபஸ்தம் முதலிய ஐந்தும்
ேர்கமந்திரியங்ேள், வசனம், ேர்மம், ேமனம், கசார்க்ேம், ஆனந்தம், இன்னுமிலவ ஐந்தும் அவ்லவந்துக்கும்
ோரியங்ேள், ஆோயம், வாயு, கதயு, அப்பு, பிரிதிவி என்ற பூதங்ேள் தமக்கு அசாதாரண குணமான சப்த,
ஸ்பரிச, ரூப ரச, ேந்தங்ேள், (பூமியில் ஐந்தும், நீரில் நான்கும், தீயில் மூன்றும், ோற்றில் இரண்டும், வானில்
ஒன்றும்) தாங்ேள் கமன்கமலும் அதிேமாேப் கபற்று, அன்னிகயான்னிய லசயுக்தமாய்ச் சாத்வே,
ீ ராஜச,
தாமச குணாத்மேங்ேளான படியால், சாந்தங்ேளாயும் கோரங்ேளாயும் மூடங்ேளாயும் சிறப்புற்று விளங்கும்.
இந்த விதமாேப் பிறந்த பஞ்சபூதங்ேளும் நானாவித சக்தி யுக்தங்ேளாய் ஒன்கறாகடான்று ேலந்து
ஐக்ேியமாயின. அகதப்படிகயன்றால், பிரிதிவியில் அப்புவும், கதயுவும், வாயுவும், ஆோயமும், ஜலத்தில் பூமி,
கதயு, வாயு, ஆோயமும், கதயுவில் பிருதிவி, அப்பு வாயு, ஆோயமும், ஆோயத்தில் பிருத்வி, அப்பு கதயு
மாருதங்ேளும் ேலந்தன. இதுகவ பஞ்சீேரப் பிரோரம் இவ்விதமாே அன்னிகயான்னியமாேக் ேலந்ததனாகல
பிரம்மாண்டத்லதச் சிருஷ்டிப்பதற்கும் நான்குவலதப் பிறவிேலளச் சிருஷ்டிப்பதற்கும்
சாமர்த்தியமுலடயலவேளாய், ஜீவனுலடய ேர்ம விகசஷத்தினாலும் பிரேிருதி மேத்தேங்ோர
தன்மாத்திலரேளின் லசகயாேத்தினாலும் ஈசுவர சங்ேல்பத்தினாலும் பிரமாண்டத்லத உண்டாக்ேின.

இப்படி, பஞ்சபூதங்ேளினாகல பிறந்த அந்த அண்டம் நீர்க்குமிழி கபால ஒரு ேணப்கபாழுதிகல

அபிவிருத்தியாயிற்கறயல்லாமல் ேிரமக் ேிரமமாே அபிவிருத்தியாேவில்லல, இவ்விதமாேப்
பிரேிருதியினாகல உண்டான அதிவிசாலமான பிரமாண்டம் பிரேிருதி சரீரேரான ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவானுக்கு
லீலா ஸ்தானமாய் மோ ஜலத்திகல மிதந்து கோண்டிருந்தது. இவ்விதமாேப் பிறந்த பிரம்மாண்டத்தில்
பிரேிருதி கசாரூபனும் மேத்தேங்ோரத் தன்மாத்திரா மோபூத சரீரேனும் ஜேதீ ச்வரனுமான விஷ்ணுகதவர்
சதுர்முே ஸ்வரூபமாய்த் தாகன அவதரித்தார். அந்த அண்டத்துக்கு கமருமலலயானது உல்ப்பம்; மற்ற
மலலேள் ஜராயு; சமுத்திரங்ேள் ேர்ப்கபாதேமுமாகும். உல்ப்பம் என்றால் ேருலவ சுற்றியுள்ள ஆலடலயப்
கபான்ற ஒன்றாகும். ஜராயு கவன்றால் அதன்மீ து சுற்றியிருக்ேிற ேருப்லப, ேர்ப்கபாதேமாவது
அதிலிருக்கும் தண்ண ீர் அந்தப் பிரமாண்டத்தில் மலலேள், தீவுேள், சாேரங்ேள் கஜாதிச் சக்ேரங்ேள்,
மனுஷ்யர், கதவர், அசுரர் ஆேியலவ பிறந்தன. இப்படியுண்டான பிரம்மாண்டத்லத ேவிந்து, ஒன்றுக்கோன்று
தசகுகணாத்தரமான சேலமும் அக்ேினியும் ோற்றும் ஆோயமும் தாமச அேங்ோரமும் மேத்தத்துவமாேிய
சத்தாவரணங்ேளும் இருக்ேின்றன. எப்படி கதங்ோயானது நார் மட்லட ஆேியவற்றால்
ேவியப்பட்டிருக்ேிறகதா அதுகபாலகவ, பிரம்மாண்டமும் சத்தாவரணங்ேளாகல ேவியப்பட்டுள்ளது. அந்த
அண்டத்தில் விசுவரூபமான நாராயணர், பிரமரூபியாேி, ரகஜாகுணத்லதப் பிரதானமாேவுலடயவராய் கதவ,
அசுர, ேந்தர்வ மனுஷ்ய, பசு, பக்ஷி தாவரங்ேள் ஆேியவற்லறப் பலடத்துக் கோண்டு, அப்பிரகமயப்
பராக்ேிரமனும் சட்குண ஐசுவரிய சம்பன்னனுமான தாகன சாத்வேக்குணப்
ீ பிரதானனாய், லீலார்த்தமாே
யுேங்ேள் கதாறும் நானாவிதமான திவ்விய அவதாரங்ேலளச் கசய்து ேல்பாந்தர பரியந்தமும் ஜேத்லதப்
பரிபாலனம் கசய்து கோண்டும், பிரளய ோலத்தில் தாமச குணப் பிறதானனாய் ருத்திர ரூபியாேிறான்.
அப்கபாழுது அதிபயங்ேரனாய் சராசரங்ேளான அேில பூதங்ேலளயும் விழுங்ேி , மூவுலேங்ேலளயும்
ஏோர்ணவமாேச் கசய்து, ஸஹஸ்ர பணு மண்டல மண்டிதனான ஆதிகசடனாேிய படுக்லேயில், சயனித்துக்
கோண்டு பிறகு பிரளயாந்தத்தில் திரும்பவும் எழுந்திருந்து பிரமரூபியாேி, முன்கபாலகவ, பிரபஞ்சத்லத
பலடத்தருள்வான்.
ஷட்குண சம்பன்னனான ஜனார்த்தனன் ஒருவன், அந்தந்தச் கசாரூபங்ேளில் நின்று, சிருஷ்டி ஸ்திதி
சங்ோரங்ேலளச் கசய்வதனால், பிரம்மா, விஷ்ணு, ருத்திரன் என்ற திருப்கபயர்ேலளப் கபறுேின்றான். அந்தப்
பேவான் தாகன சிருஷ்டி ேர்த்தாவாே இருந்து சராசர சரீரேனாே தன்லனத் தாகன சிருஷ்டித்துக்
கோள்ேிகறன் அப்படிகய தாகன ோக்ேின்றான். யுேமுடிவில் தாகன சங்ேரிக்ேின்றான். ஆலேயால் சிருஷ்டி
ேர்த்தாவாேவும் சங்ோர ேர்த்தாவாேவும் கதாற்றுேிறவர்ேளுக்கும் சிருஷ்டிக்ேப்படுவதும்
சங்ேரிக்ேப்படுவதுமாேத் கதாற்றுபலவேளுக்கும் தாரதம்மியம் ஒன்றும் இல்லல. ஏகனனில் பிருத்வி அப்பு,
கதயு, வாயு ஆோயங்ேளும் இந்திரியங்ேளும் மனமும் ÷க்ஷத்ரக்ஞனுமாேிய சக்ல பிரபஞ்சங்ேளும் அந்த
ஸ்ரீமந் நாராயணகனயாம்! எப்படிகயனில் சேல பூதங்ேளுக்கும் ஆன்மாவாய், எல்லாவற்லறயும் தனக்கு
சரீரமாேவுலடயவனாலேயால் லே, ோல் முதலிய சரீரத்தின் கசய்லே, சரீரியான ஆன்மாவுக்கு
உபோரமாவது கபால, பிரம்மாதிேள் கசய்ேின்ற சிருஷ்டி முதலியலவ யாவும் அவனுக்கு உதவியாே
இருக்கும். இனிகமல், நான் கசான்னவற்லறகயல்லாம் சுருக்ேமாேச் கசால்ேிகறன். அதாவது,
கசதனாகசதனங்ேளான சேல பிரபஞ்சங்ேளும், சரீரமாயிருப்பதான கசாரூபமுலடயவனாலேயாகல பிரமாதி
ரூபங்ேளில், பலடப்பவன் அவன் ! பலடக்ேப்படுபவனும் அவன்! ோப்பவன்-அவன். ோக்ேப்படுகவானும்
அவன்! சங்ேரிக்ேிறவன் அவன்; சங்ேரிக்ேப்படுேிறவனும் அவகன! ஆனால் தான் சர்வசக்தனாே
இருக்கும்கபாது, பிரம்மாதிேலள இலடயில் லவப்பது ஏகனனில் அவர்ேளுக்கு அப்படிச் கசய்யும்படி
அவகன வரங்கோடுத்திருக்ேிகறன். ஆலேயால் தான், லமத்கரயகர! அந்த ஸ்ரீமோவிஷ்ணுகவ சேல
விதத்திலும் உபாசிக்ேத் தக்ேவனாே இருக்ேிறான்!

3. ோலப் பிரமாணம்

பராசர முனிவகர! நிர்க்குணமும் அப்பிரகமயமும் தூய்லமயும் நிர்மலமுமான பரப்பிரம்மத்திற்குச் சிருஷ்டி.

ஸ்திதி சங்ோரம் முதலியவற்றின் ேர்த்தாவாகும் தன்லம எப்படிக்கூடும்? என்று லமத்கரயர் கேட்டார்.
பராசர மேரிஷி கூறலானார் : லமத்கரயகர! அக்ேினிக்கு உஷ்ணம் இயல்பாே இருப்பது கபாலகவ சர்வ
பூதங்ேளுக்கும் அதனதன் சக்தி சிறப்புேள் அகநேம் உண்டு. அதுகபாலகவ, எம்கபருமானாருக்கும்
பலடத்தல் முதலியலவேளுக்குக் ோரணமான சக்திேள் உண்டு. அதனாகல பரமாத்மா சிருஷ்டி, ஸ்திதி,
லயங்ேலளச் கசய்தருள்ேிறான். ஸ்ரீமந் நாராயணன் பிரபஞ்ச, சிருஷ்டி உண்டாக்ேிய விதத்லதச்
கசால்ேிகறன். நாராயணன் என்ற திருநாமமுலடய பேவான் உலேங்ேளுக்குப் பிதாமேனான பிரம்மாவாே
அவதரித்தான் என்று உபசாரத்தினால் கசால்லப்படுவது மோப்பிரளயத்தில் ஸ்ரீமந்நாராயணனுலடய
திருகமனியில் பிரகவசித்திருந்து மீ ண்டும் கதான்றுவதனால் தான் என்பலத அறிந்துகோள்ளும் அந்தப்
பிரம்மாவுக்கு அவருலடய அளவில் நூறாண்டுக்ோலம் ஆயுசு உண்டு. அதற்கு பரம என்று கபயர். அதில்
பாதி ப்ரார்த்தம் என்று கசால்லப்படும் ோலமானது விஷ்ணு கசாரூபம் என்று முன்கப கசான்கனன்
அல்லவா! அந்தக் ோலத்தினாகல சதுர்முேப் பிரும்மனுக்கும் அந்தியம் உண்டாகும். அதனால் மலலேள்,
சமுத்திரங்ேள் முதலிய சேல சராசரங்ேளுக்கும் வளர்தல், நசித்தல் முதலியலவ உண்டாகும்.

இது இப்படியிருக்ே இனி ோலப் பிரமாணத்தின் இயல்லபக் கூறுேிகறன். லமத்கரயகர! நிமிஷேள்

பதிலனந்து கூடியது ஒரு ோஷ்லட; அந்தக் ோஷ்லட முப்பதானால் அது ஒரு ேலல, அந்தக் ேலலேள்
முப்பதானால் ஒரு முகூர்த்தம், அந்த முகூர்த்தம் முப்பதானால் அது மனுஷ்யர்ேளுக்கு ஒரு
அகோராத்திரம்; அதாவது ஒருநாள். அந்த அகோராத்திரங்ேள் முப்பதானால் இரண்டு பக்ஷங்ேகளாடு கூடிய
ஒரு மாதம் அந்த மாதம் பன்னிரண்டானால் தட்சணாயனம் உத்திராயணம் என்ற இரண்டு அயனங்ேள்
கசர்ந்து ஒரு வருஷமாகும். தட்சணாயனம் கதவர்ேளுக்கு இரவாேவும் உத்தராயணம் பேலுமாேவும்
இருக்கும். கதவமானத்தில் பன்ன ீராயிரம் ஆண்டுேளானால் அது ஒரு சதுர்யுேம். அதில் ேிருதயுேம்
நாலாயிரமும் சந்தி, சந்தியம்சங்ேள் எண்ணூறு திவ்விய சம்வச்சரமுமாே இருக்கும். திகரதாயுேம் சந்தி
சந்தியம்சங்ேள் உட்பட மூவாயிரத்தறு நூறு ஆண்டுேள், துவாபரயுேம் சந்தி, சந்தியம்சங்ேள் உட்பட
இரண்டாயிரத்து நானூறு கதவ ஆண்டுேள். ேலியுேத்திற்கு ஆயிரமும் சந்தி சந்தியம்சங்ேளின் ஆண்டுேள்
இருநூறுமாே இருக்கும் சந்தியாவது யுேத்துவக்ேத்திற்கு முந்தியோலம் சந்தியம்சமாவது யுேத்திற்குப்
பிற்பட்ட ோலம் சந்தி சந்தியம்சங்ேளுக்கு இலடப்பட்ட ோலமானது, ேிருத, திகரதா, துவாபர, ேலி என்ற
கபயர்ேலளப் கபற்று யுேம் என்று வழங்ேப்படுேிறது. இந்த விதமான ேிருதத்திகரதா துவாபர ேலியுேங்ேள்
என்ேின்ற சதுர்யுேங்ேளும் ஆயிரந்தரம் திரும்பினால் சதுர்முேனாேிய பிரமனுக்கு ஒரு பேல் என்று
கசால்லப்படும். அந்த சதுர்முேனுலடய தினத்தில் பதினான்கு மநுக்ேள் அதிோரம் கசய்வார்ேள். இனி அந்த
மநுவந்தரப் பிராமணத்லதக் கூறுேிகறன், கேட்பீராே;

லமத்கரயகர! சப்தரிஷிேளும், வசு, ருத்திராதியர் ஆேிய கதவலதேளும், இந்திரன் மநுக்ேள், மநு புத்திரரான
அரசர்ேள் ஆேியவர்ேளும் ஏேோலத்தில் சிருஷ்டிக்ேப்படுவார்ேள். ஏேோலத்திகல சங்ேரிக்ேப்படுவார்ேள்.
கதவமானத்தில் எழுபத்கதாரு மோயுேம் ஒரு மநுவந்தரம் என்று கசால்லப்படும். இந்திராதி நூறு
கதவலதேளுக்கும் மநுக்ேளுக்கும் இதுகவ ஆயுட் பிரமாணமாகும். ஒரு மநுவந்தரத்துக்கு கதவமானத்தில்
எட்டு லட்சத்து ஐம்பத்தீராயிரம் ஆண்டுேள் அளவாகும். அது மனுஷிய மானத்தினாகல, முப்பது கோடியும்
அறுபத்கதழு லட்சத்து இருபதினாயிரம் ஆண்டுேள் ஆகும். இப்படிப் பதினாலு மநுவந்தரங்ேளானால்
பிரமனுக்கு ஒரு பேல் இதன் முடிவில் ஒரு லநமித்திேப் பிரளயம் உண்டாகும். அந்தத் தினப் பிரளயத்தில்,
பூகலாே, புவர்கலாே சுவர் கலாேங்ேள் தேிக்ேப்பட்டு நாசமலடயும் அப்கபாது மேர் கலாேத்தில் வாசஞ்
கசய்பவர்ேள், அந்தப் பிரளயாக்ேினி ஜ்வாலலயின் ேனல் கவேத்லதப் கபாறுக்ே முடியாமல் தங்ேள்
கலாேத்லதவிட்டு ஜனகலாேத்துக்குச் கசல்வார்ேள். அதன் பிறகு, சப்த சாேரங்ேளும் கபாங்ேித்
திரிகலாேங்ேலளயும் ஏோர்ணவஞ் கசய்யும் அந்தச் சமயத்தில் நாராயணாத் மேனான ஹிரண்யேர்ப்பன்,
திரிகலாேங்ேலளயும் விழுங்ேிய எம்கபருமானுலடய அநுப்பிரகவசத்தினால் பருத்தவனாேி, அவனுலடய
நாபிக்ேமலத்தில் இருப்பதால், ஆதிகசடனாேிய சயனத்தில் சயனித்துக் கோண்டு ஜனகலாே நிவாசிேளான
கயாேிேளால் தியானிக்ேப்பட்டவனாய், முன்பு கசான்ன பேல் ராத்திரியளவு கயாே நித்திலர
கசய்தருளுவன். இதுகபால் ஆயிரம் சதுர்யுேப் பிரமாணமான ராத்திரியும் ேடந்த பிறகு பிதாமேன் மீ ண்டும்
சராசரங்ேலள பலடப்பான். இப்படிப்பட்ட தினங்ேலளக் கோண்ட ஆண்டுேள் நூறு ஆனால் சதுர்முேப்
பிரமனின் ஆயுள் முடியும் அதில் ஐம்பது ஆண்டுேள் பரார்த்தம் என்று கசால்லப்படும். முன்பு ஒரு
பரார்த்தமாயிற்று. அது பிரமனின் ஆயுளில் பாதியாகும். இப்கபாது இரண்டாவது பரார்த்தம் நடக்ேிறது.
இதுவராே நாமேமான முதலாவது ேல்பமாகும். இது ஸ்ரீவராே ேல்பம்!

4. ஸ்ரீவராஹ அவதார லவபவம்

குருநாதகர! நாராயணன் என்ற திருநாமத்லதக் கோண்ட அந்தப் பிரம ஸ்வரூபியான பேவான். இந்தக்
ேல்பத்தின் துவக்ேத்தில் சர்வ பூதங்ேலளயும் எந்தவிதம் பலடத்தார் என்பலதயும் முந்திய பாத்தும
ேல்பத்லதப் பற்றிய பிரளயத்துக்குப் பிற்பட்டதான இந்த வராே ேல்பப் பலடப்லபப் பற்றியும் எனக்கு
விளக்ே கவண்டுேிகறன் என்று லமத்கரயர் கேட்டார். பராசர மேரிஷி கூறலானார். லமத்கரயகர!
பிரஜாபதிேளுக்கு அதிபதியாய், நாராயணத்துமேனாய், கதவ கதவனுமான அந்தப் பிரமரூபியான பேவான்,
பிரலஜேலளப் பலடத்த விதத்லதக் கூறுேிகறன். முன்பு கசான்னது கபால சதுர்யுே சஹஸ்ர சங்லேயான
இரகவல்லாம் கயாே நித்திலர கசய்து, விடியற்ோலத்தில் நித்திலர கதளிந்து பிரகபாதம் அலடந்து,
சத்வகுணம் கமலிட்டவனாேிய சதுர்முேப் பிரமன், சூனியமான மூன்று உலேங்ேலளயும் பலடக்ேத்
திருவுள்ளம் கோண்டான் பராத்பரனும் ஷட்குண சம்பன்னனும் அனாதியும் சர்வ ஜேத்ோரண பூதனும்
சதுர்முே ஸ்வரூபனுமான அந்த ஸ்ரீமந்நாராயண மூர்த்திகய சேல கலாேங்ேளுக்கும் பிரபு ஆவார்.
பலடப்புக் ோலத்தில் அவகர பிரமாவினிடத்தில் அனுப்பிரகவசித்துப் பலடப்லபப் பலடக்ேின்றார்.

அவர், மோஜலத்திகல சயனித்திருந்தார் அல்லவா? அதனால் மநுவாதி ரிஷிேள், நாராயண சப்த

நிர்வசனத்லத கதரிவிக்ேிற சுகலாேத்லத அரு ளிச் கசய்தார்ேள். நரசப்த வாச்சியனனான
பரமாத்மாவினிடத்தில் ஜனித்த உதேங்ேள் நாரங்ேள் என்று கசால்லப்படும். ஏகனன்றால் அலவ
நாராயணருக்குப் பிறப்பிடமான படியினாலும் அவரிடமிருந்து அலவ கதான்றியதாலும், அலவ பிரம்மனின்
முதலாவது சயனத்தில் நிேழ்ந்ததாலும் அவர் நாராயணன் என்று வழக்ேப்பட்டார். இத்தலேய திவ்வியத்
திருநாமமுலடய எம்கபருமான் நீர் மீ து தாமலர இலல ஒன்று மிதக்ே ேண்டு, ஏோர்ணவமான
பிரளயகயாேத்தில் பூமியானது மூழ்ேியுள்ளதாே முடிவு கசய்து, அதலன கமகலகயடுக்ே முந்லதய
ேல்பங்ேளின் மஸ்ய, கூர்மாதி திவ்விய அவதாரங்ேலளச் கசய்தருளியது கபால; இந்தக் ேல்பத்தில்
ஸ்ரீவராேவதாரம் எடுக்ே விலழந்தார். அத்தலேய திருவவதாரத்லத, கவதங்ேளால் கசால்லப்பட்ட
யாோதிேர்மங்ேளால் நிரூபிக்ேத் தக்ேதாேவும், சர்வகலாே ரக்ஷணர்த்தமாேவும் தாம் கமற்கோண்டு, ஜனே
ஸனந்தனாதி கயாேிேளால் கவதவசனங்ேளால் துதிக்ேப் கபற்று , தமக்குத் தாகம ஆதாரமாேி, ஏோர்ணவ
பிரளகயாதேத்தில் பிரகவசித்தருளினார். இவ்விதமாேப் பூமியாேிய தன்லன உத்தரிப்பதற்ோேப்
பாதாளத்திற்கு எழுந்தருளிய எம்கபருமாலன. பூகதவியானவள் வணங்ேி பக்திபூர்வமாேத்
துதிப்பாளாயினள்.

பூகதவியின் துதி : தாமலர கபான்ற திருவிழிேலளயுலடயவகன! சங்குசக்ேரேதாதி திவ்விய

ஆயுதமுள்ளவகன! உனக்குத் கதண்டன் சமர்ப்பிக்ேிகறன். பூர்வத்தில் மோர்ணவத்தில் மூழ்ேிக் ேிடந்த
என்லன நீக ய உத்தரித்தாய்; இப்கபாதும் அது கபான்கற என்லன உத்தரித்தருள கவண்டும். ஜனார்த்தனா!
உன் மேத்தேங்ோர தன்மாத்திலரேளும் பிரேிருதியும், சீவனும் யாவுகம உனது திருச்சரீரமல்லகவா!
÷க்ஷத்திரக்ேிய கசாரூபனும் பரமாத்மாவும் சமஸ்த ஜேத் வியாபேனுமான உனக்கு நமஸ்ோரம்!
அவ்வியக்தமான பிரபஞ்சமும் ோலமும் கசாரூபமாேவுலடய உனக்கு நமஸ்ோரம்! பிரம ரூப, ஸ்வயரூப,
ருத்திர ரூபமும் தரித்து சர்வ பூதங்ேளுக்கும் சிருஷ்டிேர்ததாவாேவும் ரக்ஷேனாோவும் சங்ோரேனாேவும்
இருந்து ேல்பாந்த ோலத்தில் சேல பூதங்ேலளயும் ேிரேித்து மூன்று கலாேங்ேலளயும் தண்ண ீரானது
கபாங்ேி அமிழ்த்தும் படிச்கசய்து, பின்னர் அந்த மோ பிரளயத்திகலகய சயனம் கசய்து, பரமகயாேிேளாகல
கோவிந்தா என்று தியானிக்ேப்படுபவனும், நீகய அன்கற! பரமாத்பனும் திவ்வியனுமான உனது
நிஜஸ்வரூபத்லத எவகர அறிவர்? நீ ஜேத்லத ரக்ஷிப்பதற்ோே, லீலார்த்தமாேத் தரித்த உனது
அவதாரங்ேலள யன்கற கதவர்ேளும் ஆராதிக்ேிறார்ேள்? கமாட்சத்லத விரும்பும் மாமுனிவர்ேளும்
பரப்பிரமமான உன்லனகய ஆராதித்து முத்தராய் பரமானந்தத்லத அலடேின்றனர். யாவற்றுக்கும்
ஆதாரமும் ஆகதயமும், தாரேனும் பிரோசேனுமாலேயால் ஸ்ரீவாசுகதவன் என்ேின்ற திருநாமம் கோண்ட
உன்லன ஆராதிக்ோமல் எவன் தான் முக்தியலடவான்? மனத்தால் ேிரேிக்ேப்பேிற சுேம் முதலானதும், ேண்
முதலிய இந்திரியங்ேளாகல ேிரேிக்ேத்தக்ே ரூபாதிேளும் புத்தியினாகல பரிகசாதிக்கும்படியான
பிரமாணந்தரங்ேளும் உனது கசாரூபங்ேளன்கற?

கதவகதவா! உன்னிடத்திகல பிறந்து, உன்லனகய ஆஸ்ரயித்து, உனது சரீர பூலதயாய் உன்னிடத்திகலகய

நிலலத்திருப்பவளாலேயால் உலேங்ேள் யாவும் என்லன மாதவி என்று கசால்லும்; சேல ஞான
கசாரூபகன! நீ கஜயசாலியாேக் ேடலவ! ஸ்தூலப் பிரபஞ்ச ஸ்வரூபகன! நீ வாழ்ே! அவ்யயகன!
அளவில்லாதவனாலேயனாகல அனந்தன் என்ற திருநாமமுலடயவகன! வியக்த பூதாதி கசாரூபகன;
அவ்வியக்த ரூபகன! உத்ேிருஷ்டங்ேளுக்கும் நிசருஷ்டங்ேளுக்கும் ஆன்மாவானவகன! விசுவாத்மேகன!
யக்ேியங்ேளுக்கு அதிபதிகய! நீ வாழ்ே! யக்யங்ேளும் வஷட்ோரமும் நீக ய! பிரணவமும்
திகரதாக்ேினிேளும் நீ கய! சதுர்கவதங்ேளும் நீ! யக்ஞத்திற்கு உரிய புருஷனும் நீ! ஓ! புரு÷ஷாத்தமா; சூரிய
சந்திராதி ேிரேங்ேளும், அசுவினியாதி நட்சத்திரங்ேளும் மூர்த்தமான திரவியங்ேளும்,
மூர்த்தமல்லாதலவேளும் ோணப்படுபலவேளும், ோணப்படாதலவேளும் நான் கசான்னலவேளும்,
கசால்லாதலவேளும் சமஸ்தமும் நீ கய! சேலமான கதவலதேளுக்கும் கமலான ஸ்வாமி! இப்படி
யாவற்றுக்கும் ஆத்மபூதனான உனக்குத் கதண்டன் இடுேிகறன். இவ்விதமாேப் பூமிபிராட்டியானவள்
கவகுவாய் ஸ்துதி கசய்தாள். அந்தப் பூமிலயத் தரிப்பவனான ஸ்ரீயப்பதியானவன் வராே ரூபத்திற்கு
அநுகுணமான சாம கவதமயமான இர்குர் என்ற சப்தத்தினாகல பூமிப்பிராட்டியார் கசய்த கதாத்திரத்திற்குத்
திருவுள்ளம் உேந்தலதக் ோட்டியருளினான். பிறகு மலர்ந்த கசந்தாமலர மலலர ஒத்த
திருக்ேண்ேலளயுலடயவனும் ேருகநய்தற் பூலவகயாத்து விளங்கும் திருகமனியுலடயவனுமான மோ
வராே ரூபமுலடய ஸ்ரீமந் நாராயணன், தனது கோம்பு நுனியினாகல பூமிலய உயர எடுத்து மோ
நீல மலலகபால பாதாளத்திலிருந்து எழுந்தருளினான். இவ்விதம் கதான்றிய ஸ்ரீயக்ேிய வராே மூர்த்தியின்
மூச்சுக்ோற்று கவேத்தால் எழும்பிய வியர்லவ ஜலமானது ஜனகலாேம் வலரப் பாய்ந்து, அங்கு பேவத்
தியானஞ்கசய்து கோண்டு மிேவும் தூயவராயிருக்கும் ஜனே சனந்தருலடய கதேங்ேளிற்பட்டு, அவர்ேலள
கமலும் தூயவராக்ேியது.

அகத சமயத்தில், வராே மூர்த்தியாரின் குளம்புேளால் தாக்ேப்பட்ட அந்த ஜலமானமானது அண்ட

ேடாேத்தினுள்கள பாதாளத்துக்கு கவகு இலரச்சலுடன் இறங்ேிற்று. அந்த மஹா வராஹமூர்த்தியினுலடய
சுவாச நிசுவாச கவேத்தால் பூகலாேவாசிேளான ஜனங்ேள் தள்ளப்பட்டு , ஒதுங்ேலாயினார்ேள். இவ்வாறு
பிரளயார்ணகவாதேத்தினால் நலனந்த திருவுதரத்கதாடு, தனது கோட்டுமுலனயில் பூமிலய எடுத்துக்
கோண்டு, ரசாதல கலாேத்திலிருந்து எழுந்தருளினார். அவர் தமது திவ்வியத் திருகமனிலய
உதறியருளுமளவில், அந்த வராே மூர்த்தியினுலடய கராம கூபங்ேளின் நடுகவ நின்று ோணப்பட்ட ஜனே
ஸனந்தன ஸ்னந்குமாராதியான கயாேிேள் ஆனந்தம் மிகுந்து பக்தியுடன் வணங்ேித் துதி
கசய்தருளினார்ேள். பிரமன் முதலான கலாே ஈஸ்வரருக்கேல்லாம் கமலான ஈசுவரகன! சங்கு சக்ேரம்,
ேலத வாள் வில் என்ற பஞ்சாயுதங்ேலளத் தரித்தவகன! முத்கதாழில்ேளுக்கும் ேர்த்தாவும் ஆள்பவனும்
நீக ய ஸ்வாமி! கவதங்ேள் உன்னுலடய சரண ேமலங்ேளில் இருக்ேின்றன. யூபஸ்தம்பங்ேள் உன்னுலடய
கோலரப்பற்ேள் யக்ேியங்ேகளல்லாம் உன்னுலடய தந்தங்ேள் நானாவிதமான கவதிலேஸ்தான சயனம்
எல்லாம் உனது திருமுேத்திலிருக்ேின்றன. அக்ேினிகய உனது நாக்கு! உன்னுலடய கராமங்ேள் தருப்லபப்
புற்ேள்; ஆலேயால் யக்ேிய ரூபமாய் யக்ேியத்தினால் ஆராதிக்ேப்படும் புருஷன் நீ க ய இரவும் பேலும்
உனது திருக்ேண்ேள் சேல கவதங்ேளுக்கும் ஆதியான பிரணவகம உனது சிரசு புருஷ சூக்தம் முதலான
சூக்தங்ேள். எல்லாம் உன்னுலடய பிடரியின் கராமங்ேள் சாமகவதகம உன்னுலடய ேம்பீரமான நாதம்
பிராக் வம்சகமன்ேிற அக்ேினி சாலலயின் முன்புறமானது உன்னுலடய திருகமனி! இப்படியாே
மூர்த்தியாய், அனாதியாயுள்ள ஷட்குண ஐசுவரிலய சம்பன்னனான எம்கபருமாகன! உன்
திருவடிலவப்பினாகல பூமிலய ஆக்ேிரமித்து பதம் ேிரமம் என்ற ஏற்பாடுேளுடன்கூடிய அளவற்றதாய்,
ஆதியில் நின்ற சப்த பிரமமும் நீ கய! அக்ஷர கசாரூபியாயும் அழியும் தன்லமயற்றவனாயும் சேல
கசாரூபியாயுமிருக்ேிற ஸ்வாமி! சராசர மயமான உலேங்ேளுக்கு எல்லாம் நீ கய ஒப்பில்லாத ஈஸ்வரன்!
தம்தம் விருப்பங்ேலளப் பிரார்த்திக்ேத் தக்ேவனாே நீகய இருக்ேின்றாய் என்பலத நாங்ேள் அறிந்கதாம்.
ஆலேயால் உன்லனகய பிரார்த்திக்ேின்கறாம். ேிருலப கசய்ய கவண்டும். திவ்வியமான உனது கோலரப்
பல்லின் நுனியிகல ோணப்படுேின்ற இந்த சமஸ்த பூமண்டலமானது தாமலரத் தடாேத்திகல பிரகவசித்து
விலளயாடிய மதயாலனயானது தனது கோம்பிகல, கசறுடன் கூடிய தாமலரலயத் தூக்ேிவந்தால் எப்படிக்
ோணப்படுகமா, அப்படித் கதாற்றமளிக்ேிறது.

ஒப்பற்ற மேிலமயுலடயவகன, ஓ ஜேந்நாதா! உண்லமயான கபாருள் நீ ஒருவகனயன்றி

கவகறான்றுமில்லல. எப்படிகயனில், சராசர மயமான சேலமும் உன்னால் வியாபிக்ேப்பட்டு உனது
திருகமனியாே இருப்பதனால், இலவயாவுகம உனது மேிலமயாகும். நீ கய பரமார்த்தமாேிறாய்.
உலேத்துக்குக் ோரண பூதனாய், உள்ளும் புறமும் வியாபித்திருக்ேிற உன் மேிலம கசால்லாத
முடியாததன்கற! சத்து, அசத்து என்னும் விகவேம் இல்லாத அஞ்ஞானிேள், உன்னுலடய சரீரமான
பிரபஞ்சத்லதப் பிராந்தி ஞானத்தால் கவறான கதவமனுஷ்யாதி ரூபமாே நிலனக்ேிறார்ேள்.
புத்தியீனர்ேளான ஜனங்ேள் ஞானமயமான தமது நிஜ கசாரூபங்ேலள அறியாமல், தான் அமரன் என்றும்
தான் மனுஷியன் என்றும் இது மிருேம், இது தாவரம் என்றும் பிராந்தி வசத்தினாகல நிலனத்து
கமாோர்வணத்தில் மூழ்ேியிருக்ேிறார்ேள். ஆத்ம கசாரூபத்லத எவர் ஞானசாரமாே அறிந்து பேவாலன
அனுபவிக்ேத்தக்ே கயாே நிலலக்குத்தக்ேதான பரிசுத்த மனமுலடயவர்ேகளா , அவர்ேள்
பிரேிருதிவிோரமான கதவ மனுஷ்யாேி ரூபமாேக் ோணப்படுேிற இந்தப் பிரபஞ்சத்லதகய ஞான
குணமுள்ள ஆன்ம கசாரூபமாேவும் உனது திருகமனியாேவும் ோண்ேிறீர்ேள்; யாவற்றிலும் அந்தர்மியாே
இருக்கும் ஸ்வாமி! சேல உலேங்ேளுக்கு இருப்பிடமாே இருப்பவகன! அறியக்கூடாத மேிலமலய
உலடயவகன! கசவிப்பவர்ேளின் இதயம் குளிரத் தகுந்ததான கசந்தாமலரமலர் கபான்ற
திருக்ேண்ேலளயுலடயவகன! இந்தப் பூமிலய உத்தரித்து அடிகயங்ேளுக்கு சுேத்திலனக் கோடுத்து அருள்
கசய்ய கவண்டும். கோவிந்தா! நீ உலே உபோரத்திற்ோேவன்கற சிருஷ்டியில் பிரகவசிக்ேிறாய் உனக்குத்
கதண்டன் சமர்ப்பிக்ேிகறாம். அடிகயங்ேளுக்குச் சுேம் அருள்வாயாே! என்று ஜேன சனந்தனர் முதலிய
கயாேிேள் துதித்தார்ேள். இப்கபாது ஸ்ரீவராே ரூபமுலடய பரமாத்மாவானவன் மோர்ணவத்திலிருந்து
பூமிலய எடுத்து பலழயபடிகய ஜலத்தின் மீ து நிறுத்தி அருள்புரிந்தான்.

இவ்விதம், அந்தப் கபருகவள்ளத்தின் கமல் நிருமிக்ேப்பட்ட பூமியானது, ேப்பல்கபால உருக்குவிந்து

பரந்ததாலேயாகல அது அந்த மோர்ணவ ஜலத்தில் மிதந்தகதயல்லாமல் மூழ்ேவில்லல. பிறகு,
சர்வோரணனும் அனாதியுமான ஸ்ரீஹரிபேவான், பூகதவி பிரார்த்தித்தவண்ணம் அந்தப் பூமியில்
தன்னுலடய சங்ேல்பமாத்திரத்தாகல, முன்பு எரிந்து கபான பர்வதம் முதலியவற்லறகயல்லாம், மீ ண்டும்
முன்கபாலகவ பலடத்து அருளினான். இவ்விதமான ஸ்ரீமந் நாராயணன், ரகஜா குணப்பிரமமாய், ஏழு
தீவுேளாே இருக்ேிற பூமியின் பகுதிேலளயும் மற்றும் புவர்கலாேம் முதலிய உலேங்ேலளயும் மீ ண்டும்
பலடத்தருளினான். எம்கபருமான் சிருஷ்டிக்கு, நிமித்தம் மட்டுகமயாேிறான். அவனால் பலடக்ேப்படும்
வஸ்துக்ேளுலடய சக்திேகள முக்ேிய சக்திேளாேின்றன. லமத்கரயகர! எம்கபருமான்
நடுநிலலலமயானவன், நிமித்த ோரணன் ஆலேயால் இப்படிஅவன் பலடப்பதனால், அவனுக்கு
லவஷம்மியமும் நிர்த்தயத்துவமும் இல்லல. உயிரினங்ேள் அனாதி ேர்மவசத்தினாகல பூர்வ
ேர்மானுரூபமாே நானாவித ேர்ம மார்க்ேங்ேளிகல சஞ்சரித்துக் கோண்டிருக்ேின்றன. சர்வ
சமநிலலயாளனும் சாட்சிபூபதனுமான பரம புருஷலனத் தவிர பிரபஞ்சத்துக்கு கவகறாரு
ோரணமுமில்லல. சீவாத்துமாக்ேளுலடய அனாதி சர்மவாசனா சக்தியினாகல, நல்ல பிறவிேளும் கேட்ட
பிறவிேளுமாய் அந்தந்த வஸ்துேள் மாறிவிடும். ஆலேயால் தான் ஸ்ரீயப்பதி முக்ேிய ோரணமாே
இருந்தாலும் கசதனர்ேளுலடய ேர்மங்ேலளக் கோண்கட சிருஷ்டி நானாவிதம் ஆேகவண்டியிருப்பதால் ,
அலவ பிரதானமாே உபசார வழக்லே முன்னிட்டு கசால்லப்பட்டன என்று அறிவராே!
ீ

5. கதவ மனிதப் பலடப்புேள்

ஓ குருநாதகர! ஆதிோலத்தில் கதவலதேள், ரிஷிேள், பிதுர்க்ேள், அசுரர், மனிதர் முதலானவர்ேலளயும்

மிருேங்ேலளயும், பறலவேலளயும், மற்றுள்ள தாவரங்ேலளயும் பூசரங்ேலளயும் கேசரங்ேலளயும்
நீர்வாழும் உயிரினங்ேலளயும் பிரம்மகதவர் எப்படிப் பலடத்தார்? அலவேளுக்குக் குணங்ேளும்
சுபாவங்ேளும் ரூபங்ேளும் யாலவ? இந்த விஷயங்ேலளகயல்லாம் விஸ்தாரமாே அடிகயனுக்கு
கூறியருள கவண்டும்! என்று லமத்கரயர் கேட்டார். பராசரர் கூறலானார். லமத்கரயகர; அந்தப் பிரமகதவன்
பிரபஞ்ச சிருஷ்டி கசய்ய நிலனத்துக் கோண்டிருக்கும்கபாது சர்வ நியாமேனான நாராயணனால் ஏவப்பட்ட
நிலனயாத நிலனவினாகல தாமச குணப் பிரதானமான சிருஷ்டிகயான்று உண்டாயிற்று. அது தமஸ்
கமாேம், மோகமாேம், தாமிஸ்ரம், அந்ததாமிஸ்ரம் என்று கசால்லப்பட்ட கபதங்ேளினாகல ஐந்துவிதமாே ,
விருட்சங்ேளும், புதர்ேளும், கோடிேளும், பூண்டுேளும் புல்லுேளுகமன ஐவலேயான தாவரப்பலடப்பாே
இருந்தது. அது சுத்த தாமச பலடப்பாலேயால்; தண்ண ீர் முதலானலவேலளக் ேிரேிப்பது முலளப்பது,
கசழிப்பது முதலிய ோரியங்ேளுக்கு ஏற்ற அற்ப அறிவுள்ளவகனயன்றி தன்லன இப்படிப்பட்டகதன்று
அறிவதும் சப்தாதி விஷயங்ேலளயும், சுேதுக்ேங்ேலளயும் அறிவதுமாேிய அறிவற்றதாே இருக்கும். பிரமன்;
அவற்லறப் பார்த்து, தகமாகுணப் பிரசுரமான இந்தத் தாவரங்ேள் முன்கன பிறந்தன என்றனன், ஆலேயால்
தாவரங்ேகள முக்ேிய பலடப்பாயின சதுர்முேப் பிரமகன, இந்தத் தாவரங்ேள் கலாேவியாபாரத்திற்குரிய
ஆற்றல் அற்றலவ; ஆலேயால், இவற்றில் பயன் இல்லலகய என்று சிந்தித்துக் கோண்டிருந்தான்.
அப்கபாது பிரமனின் பாரிசபாேங்ேளிலிருந்து மிருேங்ேள் முதலிய திரியக்குசாதிேள் பிறந்தன. அலவ
பக்ேங்ேளின் குறுக்ோேப் பிறந்தனவாலேயால் திரியக்குேள் என்று கசால்லப்பட்டன. அலவயும்
விகவமில்லாதலவேளாய், ஞான சூன்யமாேவும், ஒழுக்ேமற்ற நடத்லதயுடனும் தாலயச் கசர்தல் முதலிய
அக்ேிரமச் கசயல்ேளுடனும் தமது ஞானம் என்ற நிலனப்புடனும் கதேத்லதகய ஆன்மாவாே
எண்ணிக்கோண்டும் அேங்ோர மயமாய், இருபத்கதட்டு வலேயினவாய் சுேதுக்ேங்ேலள மட்டுகம
கதரிந்தலவேளாய், தேப்பன், தாய், அண்ணன், தம்பி என்ற சம்பந்தகமலதயும் அறியாதனவாய் இருந்தன.

அலதக்ேண்ட சிருஷ்டி ேர்த்தாவான பிரமன்; ஆோ! ஈனமான இந்தத் திரியக்கு சாதிேளாலும் பயன்
எதுவுமில்லல. ஆலேயால் சிறப்புலடய சிருஷ்டிலயச் கசய்யகவண்டும் என்று சிந்தலன கசய்யலானான் ;
அப்கபாழுது மூன்றாவது பலடப்பு கதான்றலாயிற்று. பிரமனின் சரீரத்தின் ஊர்த்துவ பாேத்திலிருந்து
சத்வகுணப் பிரதானராயும் சுோனுபவமும் ஆனந்தமும் மிகுந்தவராயும் ஆன்ம ஞானமும் விகவேமும்
உள்ளவராயும்; நித்திய சந்கதாஷமுலடயவர்ேளான கதவலதேள் உதித்தார்ேள். அவர்ேள்
ஊர்த்துவஸ்தானத்திலிருந்து பிறந்ததால், ஊர்த்துவ சுகராதசுேள் என்ற கபயலரப் கபற்று; பூமிலயத்
தீண்டாதவர்ேளாே இருந்தனர். பிரமன்! இந்த வலேயாேத் தமது மூன்றாவது பலடப்பில்; சத்துவகுணப்
பிரதானராேப் பிறந்த கதவர்ேலளக் ேண்டு மேிழ்ந்தார். ஆயினும் ேர்மசாதேம் ஏற்படாததால், கதவர்ேளின்
பலடப்பினாகலயும் பயனில்லல என்று பிரமன் நிலனத்து கலாேசாதேமான கவகறாரு சிருஷ்டிலய
உண்டாக்ே கவண்டும் என்று சிந்தித்துக் கோண்டிருந்தார். அப்கபாது, சத்திய சங்ேல்பனான அவருலடய
மத்யப் பகுதியிலிருந்து, பூமிலய கநாக்ேிய சிருஷ்டி ஒன்று உண்டாயிற்று. அதில் தான் மனிதர்ேள்
பிறந்தார்ேள். அவர்ேள் பிரமனின் மத்திய கதேத்திலிருந்து கதான்றியதால் மத்திய கலாேத்தில்
வாசஞ்கசய்யத் தக்ேவர்ேளானார்ேள் அவர்ேள் ஒரு ோலத்தில் சாக்துவிே குணாதிக்ேமும் , ஒரு ோலத்தில்
ராஜசகுகணா திகரேமும் ஒரு ோலத்தில் தாமச குணம் கோண்டவர்ேளாய் துக்ேத்துக்கு உட்பட்டவர்ேளாய்
உணவு உட்கோள்ளல் முதலிய ோரியங்ேலளகய மீ ண்டும் மீ ண்டும் கசய்து கோண்டு, ஆத்தும, மன, புத்தி;
இந்திரியாதி விகவேங்ேளும் புறத்துள்ள வஸ்துக்ேளின் ஞானங்ேலளயும் கோண்டவர்ேளாய், உலேியல்
கசயல்ேலளச் கசய்யாதவராய் இருந்தார்ேள். இவர்ேள் அர்வாக் சுகராதஸுேள் என்று வழங்ேப்படுேிறார்ேள்.

அதன் பிறகு; அம்புஜாசனனான பிரமன், தாவர ஜாதிேளுக்கும் மிருே ஜாதிேளுக்கும் கதவலதேளுக்கும்

மனிதர்ேளுக்கும் அவித்லத, அசக்தி, சந்துஷ்டி, சித்தி என்ற நான்கு வலே குணச்சிறப்புேலள
உண்டாக்ேினான். இது தாமசமாயும் சாத்வேமாயும்
ீ இருந்ததால் அனுக்ேிரே சிஷ்டிகயன்று கசால்லப்படும்.
அப்பால் சனே, சனந்தன, சனத்குமார ருத்திராதிேலளயும் பிரமன் பலடத்தார். இது ேவுமார சிருஷ்டி என்று
கசால்லப்படும். லமத்கரயகர! இவ்விதம் தாவரப்பலடப்பு, திரியக்குப் பலடப்பு, கதவப் பலடப்பு, மனிதப்
பலடப்பு அனுக்ேிரேப் பலடப்பு, ேவுமாரப் பலடப்பு என்ற ஆறுவிதமான பலடப்பு சிறப்புேலளக் கூறிகனன்.
இந்தப் பலடப்புேள் ஒன்பது வலே என்றும் கசால்லப்படும். அதாவது முன்கப கூறிய மேத்தத்துவப்
பலடப்பும், ஏோதச இந்திரியங்ேளுக்குக் ோரணமான சத்துவ , ராஜச தகமா குணத்துமேமான அேங்ோரப்
பலடப்பும், அதற்ேப்பால் ஆோசாதி பஞ்ச மோபூத ோரணங்ேளான தன்மாத்திலரேளின் பலடப்பும் ஆேிய
அந்த மூன்றும் சமஷ்டி சிவ ஸ்வரூபனான இரண்யேர்ப்பனுலடய சங்ேல்பமில்லாமல்
கதான்றியிருந்ததனால் அது பிராேிருதப் பலடப்பு என்று கசால்லப்படும். ஆயினும் அலதயும் அவனால்
உண்டான பலடப்பு என்று கசால்லப்படும். ஆயினும் அலதயும் அவனால் உண்டான பலடப்பு என்கற
கசால்லலாம். எப்படிகயன்றால், நித்திலரயிலிருக்கும் என்னுலடய இச்லசயில்லாமகலகய சுவாச
நிவாசங்ேளும் நித்திலரயும் பிறந்திருக்ே, அவற்றுக்கு அவலனகய ேர்த்தாவாே வழங்குவலதப் கபால்,
மேத்தேங்ோர தன்மாத்திலரேள் சதுர்முேனுக்கும் முன்னகம சம்பவித்தலவேளாலேயினால்,
இரண்யேர்ப்பனுலடய ேர்ம விகசஷத்தினால் உண்டானதாே , அதுவும் அவனுலடய கசயலாேகவ
கசால்லப்படும். முன்கன கசான்ன பிராேிருத சிருஷ்டி மூன்று ஒழிய; நான்ோவதான தாவர சிருஷ்டியும்
ஐந்தாவதான திரியக்கு சிருஷ்டியும், ஆறாவதான கதவசிருஷ்டியும் ஏழாவதான மனிதப்பலடப்பும்;
எட்டாவதான அவித்லத முதலான அனுக்ேிரேப்பலடப்பும் ஆேிய பலடப்புேள் ஐந்தும் பிரம்மாவின்
விேிருதியினால் உண்டானதால் லவேிருதங்ேள் என்று கசால்லப்படும் ஒன்பதாவது பலடப்பாேிய
ேவுமாரம்; பிராேிருதம் லவேிருதாத்துமேமாே இருக்கும். இப்படி இரணியேர்ப்பனாகல உண்டாக்ேப்பட்ட
ஜேத்துக்கு மூலங்ேளான ஒன்பதுவித பலடப்லபயும் கசான்கனன் இனி இந்தப் பலடப்புேளின் விஷயமாே
நீங்ேள் என்ன கேட்ே விரும்புேிறீர்ேள்? இவ்வாறு பராசர மேரிஷி கூறியதும் லமத்கரயர் அவலர கநாக்ேி,
முனிவகர! பலடப்பு வலேேலளத் தாங்ேள் சுருக்ேமாேத்தான் கசான்ன ீர்ேள். இலதத் கதளிவாே விளக்ே
கவண்டும் என்றார். பராசரர் கசால்லத் துவங்ேினார்.

லமத்கரயகர! அனாதி ேர்ம வாசலனயினால் ேட்டுண்டவர்ேளும் நானாவித ேர்ம பயன்ேலள

அனுபவிப்பவர்ேளான கசதனர்ேள் பூர்வ வாசன வசத்தினால்; சங்ோரோலத்தில்; சங்ேரிக்ேப்பட்டு பலடப்புக்
ோலங்ேளில் கதவ மனிஷ்யத் திரியிக்கு தாவர ஜன்மங்ேளாேப் பிறப்பார்ேள். சிருஷ்டித் கதாழிலிலுள்ள
பிதாமேனுலடய இச்லசயினால்; அம்பஸ் என்ற கபயரால் வழங்ேப்படும் கதவாசுர பிதுர் மனுஷ்ய ஜாதிேள்
நான்கும் உண்டாயின அதன் விவரங்ேலளயும் கூறுேிகறன். ேமலாசனன் : பலடப்புத்கதாழில் விஷயமாே
ஒரு கதேத்கதாடு சிந்தித்திருக்கும்கபாது; தகமாகுண உத்திகரேத்தினால்; அவருலடய இலடயின்
ேீ ழ்ப்புறத்திலிருந்து அரசர்ேள் கதான்றினார்ேள் பிறகு அந்த விரிஞ்சன்; தகமாகுணத்துமேமான
அந்தத்கதேத்லத ஒழித்துவிட; அது இருள் மிகுந்த இரவாயிற்று. பிறகு; அவர் திரும்புவம் பிரஜா சிருஷ்டி
கசய்ய நிலனத்து கவகறாரு கதேந்தரித்து; சந்துஷ்ட சிந்தனாே இருக்ே; அந்தத்கதவனின் முேத்திலிருந்து
சத்துவகுணாதிக்ேமுள்ள கதவர் கதவலதேள் ஜனித்தார்ேள். பிறகு, அந்தப்பிதாமேன்; அந்த உடலலயும்
விட்டுவிட்டார். அது சத்துவ குணமயமான பேலாயிற்று. பிறகு அவன் ரகஜாகுணாதிசேமான மனிதர்ேலள
பலடத்து அந்தத் கதேத்லதயும் விட்டுவிட; அது பிரோசமான பிராதக்ோல சந்ததியாயிற்று. அதனால்
மனிதர்ேள் பிராதச்சந்தியிகலயும் பிதுர்க்ேள் சாயஞ்சந்திகலயும் பலவான்ேளாே இருப்பார்ேள்.

லமத்கரயகர! பேல், இரவு, சாயங்ோலம், விடியற்ோலம் ஆேிய இந்த நான்கும் பிரமகதவனுக்கு

முக்குணங்ேகளாடு கூடிய சரீரங்ேள். பிறகு அந்தப் பிரமகதவன் கமலும் சிருஷ்டி கசய்வதற்கு
தகமாகுணாதிக்ேமுள்ள மற்கறாரு சரீரத்லதத் தரித்தார். உடகன அவருக்குப் கபாறுக்ேமுடியாத
பசியுண்டாயிற்று. அதனால் தீவிரக்கோபம் உண்டாயிற்று. அந்தக் கோபத்தினால் இருட்டிலிருந்து
விோரரூபம் பயங்ேரமுமான தாடி மீ லசேளுமுள்ள ஒருவிதமான புருஷர்ேலள பிருமன் பலடத்தார்.
அவர்ேளில் பசியுற்ற சிலர் ஜக்ஷõம (உண்ணக் ேடகவம்) என்றனர். பசியுறாத சிலர் ரக்ஷõம
(ோக்ேக்ேடகவம்) என்றனர். இப்படிக் கூறிய அவர்ேலளப் பார்த்துப் பிரமன் புன்னலே கசய்து, பசிலயப்
கபாறுக்ேமுடியாமல் ஜக்ஷõம என்று கூறியவலர, யக்ஷராேக் ேடவர் என்றும், ரக்ஷõம என்றவர்ேள்
ராக்ஷசராேக் ேடவர் என்றும் அருளிச்கசய்தார். இரணியேர்ப்பன் இவ்வாறாேப் பிறந்த யக்ஷலரயும்
ராக்ஷஸலரயும் பார்த்து, மனதில் பிரியமற்று மீ ண்டும் சிந்திக்ேலானார். அப்கபாது அவரது சிரத்திலிருந்த
கேசங்ேள் ஈனமாய்க் ேழன்று விழுந்து, மறுபடியும் சிரத்தின் மீ து ஏறின. இப்படி நேர்ந்து ஏறியதாகல
அலவ சர்ப்பங்ேள் என்றும் அலவ ஈனமானதினாகல அேிேள் என்றும் கசால்லப்பட்டன. மீ ண்டும் பிரமன்
கோபாகவசத்தினாகல சிருஷ்டிக்ே நிலனக்ே, ேபில நிறத்கதாடு கூடி, ரத்தமாமிச ஆோரங்ேளுள்ளலவேளான
பூதங்ேள் அகநேம் உண்டாயின.

பிறகு, தியான பாராயணனாய், விரிஞ்சன் தனது அங்ேங்ேளினின்றும் அந்தக் ேணத்திகலகய ேந்தருவர்ேலள

உற்பத்தி கசய்தார். அவர்ேள் சமத்ோரமாய்ப் பாடிக்கோண்டிருந்ததால் ேந்தர்வர்ேள் என்று வழங்ேப்பட்டனர்.
இவ்விதமாேச் சதுர்முேனால் சிருஷ்டிக்ேப்பட்ட வஸ்துக்ேள் சக்திேளினால் ஏவப்பட்டு, அதனதன்
ேர்மானுகுணமாய் கவகுவிதமான பூதங்ேலளப் பலடத்து மீ ண் டும் சுகயச்லசயான வயலதக் ேண்டு,
பாரிசங்ேளினால் பறலவேலளயும், மார்பினால் ஆடுேலளயும், முேத்தினால் கவள்ளாடுேலளயும்,
உதரத்தினால் பசுக்ேலளயும், பாதத்தினால் குதிலரேலளயும், யாலனேலளயும், ேழுலதேலளயும்,
ஒட்டேங்ேலளயும், ேடம்பு மான்ேலளயும் மற்றுமுள்ள மிருேஜாதிேலளயும் பலடத்தார். மீ ண்டும் கராம
தபங்ேளினாகல பலவித உபகயாேமுள்ள ஒளஷதாதிேலளயும் தானியங்ேலளயும் உண்டாக்ேினார்.
இவ்விதமாய்ப் பிதாமேன் ேல்பாதியான ேிருதயுேத்தில் ஓஷதிேலளயும், பசுக்ேலளயும், பறலவேலளயும்,
மாடுேளும், ஆடுேளும், குதிலரேளும், ஒட்டேங்ேளும், கவள்ளாõடுேளும், கோகவறு ேழுலதேளும்
ேிராமியங்ேளால் பசுஜாதிேள் என்று அறிவராே.
ீ சிங்ேம், புலி முதலிய துஷ்ட மிருேங்ேளும், இரு
குளம்புள்ள மிருே வலேேளும், யாலனேளும், குரங்குேளும், பறலவேளும், சலசரங்ேளான மச்ச
கூர்மாதிேளும் சர்ப்பங்ேளும் ஆேிய ஏழு ஜாதிேளும் ஆரணிய பசு விகசஷங்ேள் என்று அறிவ ீராே. அதன்
பிறகு பிதாமேன் ோயத்திரி சந்தமும் இருக்கு கவதமும் திரிவிருத் என்ற ஸ்கதாமமும் ரதந்தர சாமமும்
அக்ேினிஷ்கடாமமும் தனது ேிழக்கு முேத்தினால் உண்டாக்ேினர். யஜுர்கவதமும் திருஷ்டுபு, சந்தமும்,
பஞ்சதஸ்கதாமமும் பிருதச்சாமமும், உத்தியம் என்ேிற யாே விகசஷமும், தக்ஷிண முேத்தினால்
உண்டாேச் கசய்தார். சாம கவதமும் கசேதீ ச்சந்தமும், லவரூப்பியம் என்ேின்ற சாம விகசஷமும்
அதிராத்திரியாேமும் பச்சிம முேத்தினால் உண்டாக்ேினார். அதர்வண கவதமும், ஏேவிம்சஸ்கதாமமும்,
அனுஷடுப் சந்தமும் லவராசம் என்ேின்ற சாம விகசஷமும் அப்கதார்யாமம் என்ேின்ற யக்ேியமும்
உத்தரமுேத்தினாகல உண்டாக்ேினார். நானாவிதமான உயிரினங்ேலளப் பலவித அவயங்ேளினாகல
நான்முேப் பிரமன் உண்டாக்ேினார். இவ்விதமாேப் பிதாமேன், கதவ அசுர, பிதுர் மனுஷியாதி
பூதசாதிேலளச் சிருஷ்டித்துத் திரும்பியும் பிரஜா சிருஷ்டி கசய்ய கவண்டும் என்று உற்சாேத்கதாடு
சங்ேல்பித்து, ேின்னரர் ேந்தர்வர் அப்சரஸுேள், யக்ஷர்ேள், ராக்ஷதர், லபசாசர் முதலியவர்ேலளயும் பசு,
பட்சி, சர்ப்ப மிருேங்ேலளயும் தாவர சங்ேமங்ேலளயும் உண்டாக்ேினார்.

இப்படி ஆதிேர்த்தாவும் கலாகேசுவரனுமான சதுர்முேப்பிரமன் பலவித பூதஜாதிேலள உண்டாக்ேினார்.

அலவ சில குரூர சுபாவங்ேளும் சில கமன்லமயான சுபாவங்ேளும் சில இம்லச கசய்பலவேளும், சில
இம்லச கசய்யாதலவேளும், சில தர்ம கசாரூபங்ேளும், சில அதர்ம கசாரூபங்ேளும், சில சத்திய
மயங்ேளும் சில அசத்திய மயங்ேளுமாேப் பூர்வப் பலடப்பில் எப்படிப்பட்ட ேர்மங்ேலள அலடந்தனகவா
அப்படிப்பட்ட ேர்மங்ேலளகய இந்தப் பலடப்பிலும் அலடந்தன. பிறகு கதே, இந்திரிய மனபுத்திச்
சிறப்புேளுக்கும் சப்த ஸ்பரிசாதி, கயாக்ேிய வஸ்துக்ேளுக்கும் கவத வசனங்ேலளக் கோண்கட கதவ , ரிஷி,
பிதுர், மனுஷ்ய பட்சி, மிருோதிேளுக்கு கபயர்ேலளயும், ரூபங்ேலளயும் அறிந்து கபயர்ேலளயும்
உருவங்ேலளயும் பிருமன் உண்டாக்ேினார். லமத்கரயகர! இவ்விதமாேகவ முனிவர்ேளுக்கும் வசிஷ்டாதி
நாமங்ேலள நித்தியமான கவத சப்தங்ேலளக் கோண்கட உண்டாக்ேினார். ஏகனனில், வசந்தம் முதலிய
ருதுக்ோலங்ேள் கதாறும் அந்தந்தக் ோலத்துக்குரிய வாசலன முதலியலவ இயல்பாேகவ உண்டாவலதப்
கபால் ேிருத திகரதா யுேங்ேளிகல, அந்தந்த யுேத்திற்ோன சிறப்புக்ேள் தாமாேகவ உற்பவிக்கும். இந்த
விதமாேப் பிரம்மா ேல்பாதி ோலத்தில் எம்கபருமானுலடய சக்தியினாகல; அனுப்பிரகவசித்து
தூண்டப்பட்டு பிரபஞ்சங்ேலள அதனதன் ேர்மங்ேளின்படிகய பலடத்தான்; இதில் சேல பலடப்புேளும்
ேல்பாதி ேிருதயுேத்திலும் யாோதிேளும் அவற்றின் உபேரணங்ேளும் திகரதாயுோதியிலும் பலடத்தான்.
இப்படிகய ஒவ்கவாரு ேல்பத்திலும் பலடப்புேள் பலடக்ேப்பட்டு ; சிருஷ்டிேள் நலடகபற்றுவரும்.

6. வருணாசிரமங்ேள்

கதவர்ேள், மனிதர்ேள், மிருேங்ேள், பறலவேள் முதலியவற்றின் பலடப்புக் ேிரமங்ேலளப் பற்றிப் பராசர

முனிவர் கூறியதும் லமத்கரய முனிவர் அவலர கநாக்ேி, மேரிஷிகய! மனிதர்ேள் பலடக்ேப்பட்டலதப்
பற்றி நீங்ேள் சுருக்ேமாேச் கசான்ன ீர்ேள். இனி அவர்ேளுலடய குணங்ேலளப் பற்றியும், வருணாசிரம
விவரங்ேலள பற்றியும், ஆசார கவறுபாடுேலளப் பற்றியும் கதளிவாேத் கதரிந்து கோள்ள விரும்புேிகறன்!
என்றார். அதற்குப் பராசரர் பின்வருமாறு கூறலானார்: பூர்வத்தில் பிரமன் மனிதர்ேலளப் பலடக்ே
கவண்டும் என்று சிந்தித்தகபாது, அவரது முேத்திலிருந்து சத்வகுணமுலடயவர்ேளான பிராமணர்ேள்
கதான்றினார்ேள். அவரது மார்பிலிருந்து ராஜசகுணமுலடய க்ஷத்திரியர்ேள் கதான்றினார்ேள்.
கதாலடேளிலிருந்து ராஜசகுணமும் தாமஸகுணமும் ேலந்தலவசியர்ேள் கதான்றினார்ேள்.
பாதங்ேளிலிருந்து தகமா குணமுலடய சூத்திரர்ேள் கதான்றினார்ேள். இவ்விதம் பிரமகதவனின் முேம்,
மார்பு, கதாலடேள், பாதங்ேள் என்னும் அவயங்ேளிலிருந்து பிறந்த பிரம்ம, க்ஷத்திரிய, லவசிய,
சூத்திரர்ேலள யாேங்ேளுக்குரிய கசயல்ேலள கசய்யும்படி அவர் நியமித்தார். லமத்கரயகர! இந்த
நால்வலேயான மக்ேளும் யாேங்ேளுக்கு முக்ேியமானவர்ேள். யாேங்ேளால் கதவலதேள் திருப்தியலடந்து,
ோலாோலத்தில் மலழகபாழிந்து மனிதலரத் திருப்தியுறச் கசய்வார்ேள். ஆேகவ உயர்வுக்கு ஏதுக்ேளான
யாேங்ேள் மக்ேளால் முக்ேியமாேச் கசய்யத் தக்ேலவயாகும். கவத சாஸ்திரத்திற்கு விகராதமான
ஒழுங்ேீ னங்ேலள விட்டு சன்மார்க்ேத்தில் நடக்ேிற சத்புருஷர்ேள் கசார்க்ேசுேத்லதயும்
கமாக்ஷõனந்தத்லதயும் தம் மனிதப்பிறவியிகலகய அலடவார்ேள். இவ்விதமாே இரண்யேர்ப்பனால்
பலடக்ேப்பட்ட நான்கு வர்ண மக்ேளும், சாஸ்திர விசுவாசத்தினால் சதா சாரமும் விநயமும் அலடந்து,
நிர்மலமான இருதயமுலடயவராய் சேலவிதமான சத்ேருமங்ேலளயும் கசய்துகோண்டு ோமக்குகராத
கலாபம் இல்லாமல், நிலனத்த இடத்தில் நிலனத்தபடி வசித்து, நிர்மலமான இதயத்தில் இலறவலனத்
தியானித்துத் தத்துவ ஞானம் கபற்று கதளிந்தவர்ேளாய் சற்ேதியலடந்தார்ேள்.

இதுகபால் ேிருதயுேத்திலிருந்து திகரதாயுேத்தின் இலடக்ோலம் வலர நடந்தது. பிறகு, நாராயணாம்சம்

என்று கசால்லப்பட்ட ோலவசத்தினாகல, மனிதருலடய சத்துவ புத்தியும் லதரியமும் ஆயுளும்
குலறயும்படி கநரிட்டது. அதனால் கமாேமும் கலாபமும் கமலிட்டன. அதருமம் மிகுதியாயிற்று அதனால்
கமாட்சமார்க்ேத்திற்கு விகராதமான ராேத்துகவஷங்ேள் பிரபலமாயின. ஆலேயால் இயல்பாேகவ
உண்டாேத்தக்ே ஞானமும், கதாந்தங்ேலள கவல்லத்தக்ே சக்தியும் மக்ேளிடம் குலறந்தன முன்கபல்லாம்
கபண்ேள் முதலியலவ இல்லாமகலகய ஆனந்தம் உண்டாவதுண்டு. கயாேப் பயிற்சியினால் சிரசிலுள்ள
சந்திர மண்டலத்தினின்றும் ஒழுகும் அமிருதத்தினாகல பசியுங்கூட இல்லாமல் இருந்தது. ஒருமுலற
மலழ கபய்தாகல பயிர்ேள் கசழுலமயாே வளர்ந்தன. நிலனத்தகபாகத மரங்ேள் பலிதமாயின.
நிலனத்தலவ நிலனத்தவாகற லேகூடின பரத்வாச முனிவருக்கு நடந்தது. கபாலகவ, ேற்பே விருட்சங்ேள்
வந்து கவண்டியலதக் கோடுத்தன. கவண்டும்கபாகதல்லாம் மலழ கபய்தது. உழுது வருந்தாமல் பூமி
விலளந்தது இவ்விதமான எட்டுச் சித்திேளும் நாளலடவில் க்ஷீணித்து பாதேச் கசயல்ேள் அதிேமாயின.

அதனால் பூமியில் வாழும் மக்ேள், ராேத்துகவஷ. கலாப, கமாோதி கதாந்த துக்ேங்ேளினால் பீடிக்ேப்பட்டு,
ஒருவலரகயாருவர் விசுவாசியாமல் மலலப் பிரகதசங்ேளிலும், தண்ண ீர் சூழ்ந்த நிலப்பகுதியிலும்
வசித்தார்ேள். அங்கு கோட்லடேள், கோத்தளங்ேள், அேழிேள் முதலியவற்லற அலமத்தார்ேள்.
நேரங்ேலளயும் வதிேலளயும்
ீ வடுேலளயும்
ீ ேட்டிக்கோண்டார்ேள். மலழ, ோற்று, கவய்யில் இவற்றின்
உபத்திரவங்ேலள நீக்ேிக் கோள்வதற்ோன உபாயங்ேலள உண்டாக்ேிக் கோண்டார்ேள். பிலழப்பிற்ோேப்
பயிர்த்கதாழில்ேள், ஆடு மாடுேள் வளர்த்தல் வாணிபம் முதலியவற்லறச் கசய்தார்ேள். பயிர்த்கதாழிலால்
விலளந்த சம்பா முதலிய கநல், யவம், கோதுலம, கசாளம், கேழ்வரகு, திலன, உளுந்து, பயிறு சிறு ேடலல,
துவலர, கமாச்லச, கோள்ளு, ேடலல, சணல் ஆேிய தற்ோலிே பயன்ேலள அனுபவித்தார்ேள். இந்தப்
பதிகனழு வலேயான தானியங்ேளும் ேிராமியங்ேள் என்று வழங்ேப்படும். கநல், யவம், உளுந்து, கோதுலம,
சிறுதானியம் என்ற பிரியங்கு, கோள்ளு, சாலம; கசந்கநல், ோட்டு எள், கேவது,
ீ மூங்ேிலரிசி, மற்ேடேம் என்ற
பதினான்கு விதமான தானியங்ேளும் ேிராமிய ஆரணியங்ேள் என்று கபயர் கபற்று யாேங்ேளுக்குப்
பயன்பட்டன. இலவ யக்ேியங்ேளுக்கும் பிரஜா அபிவிருத்திக்கும் ோரணமாயின. எனகவ, அவற்லறக்
கோண்டு, பராபரவிகவேமுள்ள ஞானிேள் நாள்கதாறும் பாவங்ேலளப் கபாக்ேதக்ே பஞ்ச மோ
யாக்ேியங்ேலளச் கசய்வார்ேள். முனிவகர! தினமும் யாோதி ேர்மங்ேலளச் கசய்வதால், புருஷர்ேள்
சேலபாவ விமுக்தராய்ப் பரம சுேத்லத அலடவார்ேள். ஆதிோலத்தில் எவருலடய மனமானது ோல
வசத்தால் பாபதூஷிதமாயிற்கற, அவர்ேள் யக்ேியாதி நற்ேருமங்ேளில் விசுவாசமில்லாமல் பாதங்ேலள
அபிவிருத்தி கசய்து; கவதங்ேலளயும் நற்ேருமங்ேலளயும் நிந்திக்ேலானார்ேள். யாேங்ேளுக்கு
இலடயூறுேலளச் கசய்தார்ேள். கதேத்லதப் கபாஷிப்பதற்ோன கசயல்ேலள மட்டுகம கசய்தார்ேள். கலாே
விருத்திக்கு விகராதிேளாய், துராத்மாக்ேளுமாய்; துராசாரமுலடயவர்ேளுமாய்; குடில் புத்திலய
உலடயவர்ேளானார்ேள். இது ஒருபுறம் இருக்ேட்டும்.

பிரம; க்ஷத்திரிய: லவசிய; சூத்திராதி (நான்கு) வருணங்ேலளயும் நான்கு ஆசிரமங்ேலளயும் இரண்யேர்ப்பன்

நிர்மித்து, வர்ணாசிரமத்திற்கு உரிய மரியாலதேலளயும் ஏற்படுத்தி; அவரவரது தாரதம்மானு குணமாேப்
புண்ணிய கலாேங்ேலளயும் ஏற்படுத்தினார். ஸ்வதர்ம அனுஷ்டான பராயணரான பிராமணர்ேளுக்குப்
பிரஜாபத்திய கலாேத்லதயும், கபாரில் புறங்கோடாத க்ஷத்திரியர்ேளுக்கு; இந்திரகலாேத்லதயும், ஸ்வதர்ம
நிரதரான லவசியருக்கு மருத்துக்ேளின் கலாேத்லதயும்; பணிவிலடக்ோரரான சூத்திரர்ேளுக்கு
ேந்தர்வகலாேத்லதயும், குரு பணிவிலட கசய்வதில் ஊக்ேமுலடய பிரம்மச்சாரிேளுக்கு ஊர்த்தகர
தஸரான எண்பத் கதண்ணாயிரம் யதீச்சுவர்ேள் வாசம் கசய்யும் திவ்விய கலாேத்லதயும் ?
வானப்பிரஸ்தருக்கு சப்தரிஷி கலாேத்லதயும், ேிரேஸ்தருக்குப் பிரஜாபத்திய கலாேத்லதயும்;
சந்நியாசிேளுக்குப் பிரமகலாேத்லதயும் கதாற்றுவிக்ே சங்ேல்பம் கசய்தார். இலவயாவும் ேர்ம
மார்க்ேத்தினால் உண்டான புண்ணிய கலாேங்ேளாகும். இனி ஞானியருக்குக் ேிலடக்கும் உலேங்ேலளச்
கசால்ேிகறன்; கேளுங்ேள். ஆத்மத் தியானிேளான கயாேீ சுரர்ேளுக்கு அமிர்தஸ்நானம் உண்டாம். (அமிர்த
ஸ்நானம் என்பது துருவகலாேத்துக்கு கமகல; ேங்லே கதான்றும் இடம்.) தினமும் கயாேப்பயிற்சிேலளச்
கசய்தும்; பிரமத் தியானத்லத கசய்து கோண்டும் இருக்ேிற மோத்மாக்ேளுக்கேல்லாம்; நித்திய சூரிேளாகல
ோணப்பட்ட பரமபதம் உண்டாகும். சந்திர சூரியாதி ேிரேங்ேளும் ோலக்ேிரமத்தில் அதனதன் இடம் விட்டு ;
பலமுலறேள் நீங்குேின்றன. துவாதசாக்ஷர மந்திரத்லத கஜபிக்ேிற மோன்மாக்ேள் என்லறக்கும் திரும்பி
வராமல்; பரமனாந்தத்லத அனுபவிக்ேிறார்ேள். இனிப் பாபஞ்கசய்ேிற கேட்டவர்ேள் அலடயத்தக்ே
கலாேத்லத அறிவிக்ேிகறன். தாமிஸ்வரம்; அந்தாமிஸ்ரம்; கரௌரவம்; மோ கரௌரவம், அசிபத்ரவனம்;
ோலசூத்திரம்; அவசிமத்து
ீ என்ற மோகோடிய நரேங்ேள் எல்லாம்; கவதங்ேலள நிந்தித்து; யக்ேிய
விக்னஞ்கசய்ேிற பாபாத்துமாக்ேளுக்கு உண்டாகும்.

7. பிருகு முதலியவர்ேளின் பலடப்பு

சதுர்முேனாேிய பிரமகதவன்; பிரஜா சிருஷ்டி கசய்ய கவண்டும் என்ற சிந்தலனகயாடு இருக்கும்கபாது

அவனுலடய சங்ேல்பத்தினால் அவனது அங்ேத்திலிருந்து தர்மத்லத அனுபவிக்கும்படியான கதே ;
இந்திரியங்ேளுடன் கூடிப்பிறந்த கதவமனுஷிய திரியத் தாவரங்ேளான சதுர்வித சங்ேங்ேளும்
அபிவிருத்தியலடயாமற் கபாயின. அலதக்ேண்ட பதுமேர்ப்பன் மீ ண்டும் பிரஜா சிருஷ்டி கசய்ய எண்ணி
பிருகு புலஸ்தியர்: ேிரது; அங்ேிரசு; மரீசி; அத்திரி; தக்ஷர்; வசிஷ்டர்; நாரதர் என்ற ஒன்பது புத்திரர்ேலளத்
தனது மனத்தாகல பலடத்தான். அவர்ேள் பிரம்மாவுக்கு இலணயானவர்ேளாே இருந்ததால் நவபிரமாக்ேள்
என்று புேழ்கபற்றனர். இந்த நவப்பிரம்மாக்ேளுக்கு முன்கப பிதாமேன் ஸனே , ஸனந்தனாதிேலளச்
சிருஷ்டித்தான். அவர்ேள் பிரமாவுக்கு இலணயானவர்ேளாே இருந்ததால் நவபிரமாக்ேள் என்று
புேழ்கபற்றனர். இந்த நவப்பிரம்மாக்ேளுக்கு முன்கப பிதாமேன் ஸனே, ஸனந்தனாதிேலளச்
சிருஷ்டித்தான். அவர்ேள் லவராக்ேியத்துடன் கமாட்சமார்க்ே நிரதர்ேளாய்; பிரஜா சிருஷ்டியில் ஈடுபடாமல்
சர்வ சங்ேப் பரித்யாேிேளாய் கயாே நிஷ்லட கபற்று, ோமக்கராத மதாச்சரியங்ேள் இல்லாதவர்ேளாய்
ேிருதார்த்தர்ேளாே இருந்தார்ேள். அவர்ேள் பிரஜா சிருஷ்டிலயச் கசய்யாமல் இருந்ததால் பதும
ேர்ப்பனுக்கு கபாறுக்ேமுடியாத குகராதம் உண்டாயிற்று. அப்கபாது மூன்று உலேங்ேலளயும்
எரித்துவிடும்படியான கோபாக்ேினி ஜ்வாலலேள் கபாருந்தியும் பயங்ேரமாேப் புருவங்ேலள கநறித்துக்
கோண்டும், குகராதத்தினால் ஜ்வலித்துக் கோண்டும் இருக்ேிற பிரம்மாவின் லலாடத்திலிருந்து நடுப்பேல்
சூரியலனப் கபான்ற பிரோசமுலடயவரும், அர்த்தநாரி ரூபத்லதத் தரித்தவரான ருத்திரமூர்த்தி
கதான்றினார்.

அந்த ருத்திரமூர்த்தி அதியுன்னத சரீரமுலடயவராேவும், உக்ேிர குணமுள்ளவராேவும் பாதியுடம்பு ஆணும்

பாதியுடம்பு கபண்ணுமாேவும் விளங்ேினார். அம்மூர்த்திலய பிரம்மா கநாக்ேி; இரண்டு விதமாே இருக்ேிற
நீக ய உன்லனத் தனித்தனியாே பிரிப்பாயாே! என்ற கசால்லி அந்தர்த்தானமானார், அதன் பிறகு அந்த
ருத்திரமூர்த்தியும், ஆண் கபண் உருவமாே இருந்த தன் உடம்லப கபண் உருவாேவும், ஆண் உருவாேவும்
தனிகய பிரித்து, கவறாேிப் பின்பு அந்தப் புருஷரூபத்லதயும் பதிகனாறு விதமாேப் பிரித்து, கபண்
ரூபத்லதயும் பலவிதங்ேளாேப் பிரித்தார். அலவ சவுமியங்ேளாேவும், பயங்ேரங்ேளாேவும்,
ோந்தங்ேளாேவும், கோரங்ேளாேவும், ேறுத்தனவாேவும், கவளுத்தனவாேவும் பலவலேப்பட்டிருந்தன. பிறகு
இரணியேர்ப்பன், பிரலஜேலள ோக்கும் கபாருட்டுத் தன்னுலடய அம்சத்தினாகல புத்திரன் ஒருவலனச்
சிருஷ்டித்தார். அவன் சுவாயம்புவமநு என்ற கபயலரப் கபற்று, பிரஜா பரிபாலனஞ் கசய்து
கோண்டிருந்தான். பிரம்மா, தம் அம்சத்தினால் தாமாேகவ மநு என்ற புருஷன் ஆனலதப்கபாலகவ , தமது
பத்தினியின் அம்சத்தினாகல ஒரு ஸ்திரீலய உண்டாக்ேினார். அந்த மங்லே சதரூலப என்ற கபயர்
கோண்டு தனக்குச் சரியான புருஷன் கவண்டும் என்று தவஞ்கசய்து, தூய்லமயாே இருந்தாள். அப்கபாது
பிரமனின் ேட்டலளப்படி சதரூலபலய மநுமணந்து அவளிடத்தில் பிரியவிரதன், உத்தானபாதன் என்னும்
இரு பிள்லளேலளயும் பிரசூதி, ஆகுதி என்ற இரண்டு கபண்ேலளயும் கபற்றான். பிறகு அழகும் குணமும்
கபாருந்திய இரண்டு கபண்ேளில், பிரசூதி என்பவலனத் தக்ஷனுக்கும், ஆகுதிலய ருசி என்பவனுக்கும்
மறுமணஞ்கசய்து கோடுத்தான். ருசி என்பவன் ஆகுதி என்பவலளச் கசர்ந்து, யக்ேியன் என்ற
பிள்லளலயயும் தக்ஷிலண என்ற கபண்லணயும் கபற்றான். பிறகு அந்த யக்ேியன் தனக்குப் பத்தினியாேத்
தன்னுடன் பலடக்ேப்பட்ட தக்ஷிலண என்பவனிடத்திகல பன்னிரண்டு பிள்லளேலளப் கபற்றான். அவர்ேள்
முதல் மநுவந்தரத்தில் யாமர் என்ற கதவர்ேளாயினர்.

அதுகபாலகவ தக்ஷன் என்பவன் பிரசூதியின் மூலம் இருபத்து நான்கு கபண்ேலளப் கபற்றான்.

அவர்ேளிகல, சிரத்லத, லட்சுமி, திருதி, துஷ்டி, புஷ்டி, கமலத, ேிரிலய; புத்தி, லஜ்லஜ வபு, சாந்தி, சித்தி, ேீ ர்த்தி
என்ற பதின்மூன்று ேன்னிலேேலளத் தர்மனுக்குத் திருமணஞ்கசய்து கோடுத்தான். அந்த தர்மன்
தன்பத்தினிேளில் ஒருத்தியான சிரத்லதயிடத்தில் ோமலனயும், லக்ஷ்மியிடத்திகல தர்ப்பலனயும்,
துஷ்டியிடம் சந்கதாஷலனயும், புஷ்டியிடம் கலாபலனயும், கமலதயிடத்தில் சுருதலனயும்,
ேிரிலயயிடத்தில் தண்டன், நயன், விநயன் என்னும் மூவலரயும், புத்தியிடம் கபாதலனயும்,
லஜ்லஜயிடத்தில் விநயலனயும், வபுவினிடத்தில் விவசாயலனயும், சாந்தியினிடத்திகல கஷமலனயும்,
சித்தியிடம் சுேலனயும், ேீ ர்த்தியினிடத்திகல யசலனயும் கபற்றான். அவர்ேளில் சிரத்லதயின் புத்திரனான
ோமன் என்பவன் ரதி என்பவளிடத்தில் ஹர்ஷன் என்ற பிள்லளலயப் கபற்றான். பிறகு தக்ஷன் தன்
கபண்ேளான ேியாதி (மேிலம) சதி, (உண்லம) சமபூதி (தகுதி) ஸ்மிருதி (நிலனவு), பிரீதி (அன்பு), க்ஷலம
(கபாறுலம) சன்னதி (எளிலம), அநுசூலய (தலய), ஊர்ச்லச (சக்தி), சுவாலே (சமர்ப்பணம்), சுவலத (துதி)
என்ற கபயலரயுலடய பதிகனாரு கபண்ேலளயும் முலறகய பிருகு மேரிஷிக்கும், ருத்திரனுக்கும்,
மரீசிக்கும், அங்ேிரசுக்கும், புலஸ்தியனுக்கும், புலேனுக்கும், ேிரதுவுக்கும், அத்திரிக்கும், வசிஷ்டனுக்கும்,
அக்ேினிக்கும், பிதுர்த்கதவலதேளும் மணஞ்கசய்து கோடுத்தான். இது இப்படியிருக்ே அதர்மன் என்பவன்
ஹிம்லச என்ற கபண்லணச் கசர்ந்து, அநிருதன் (கபாய்லய) என்ேிற புதல்வலனயும் நிேிருதி
(கவசித்தன்லம) என்ற புத்திரிலயயும் கபற்றான். அவ்விருவரும் கசர்ந்து பயன், நரேன் என்ற இரு
பிள்லளேலளப் கபற்றனர். அப்பிள்லளேள் தங்ேளுடன் பிறந்த மாலய கவதனா என்பவர்ேலளகய
மணந்தார்ேள். அவர்ேளில் மாலய என்னும் மங்லே சர்வப் பிராணிேலளயும் அபேரித்துக் கோள்ளும்
மிருத்யுலவப் கபற்றாள். கவதலன என்பவள் ரவுரவலனச் கசர்ந்து துக்ேன் என்பவலனப் கபற்றாள். அந்த
மிருத்யுவுக்கு வியாதி, சூலர, கசாேன், திருஷ்லன, குகராதன் என்ற பிள்லளேள் பிறந்தனர். அவர்ேள்
அலனவரும் துக்ேமயமான இயல்புலடயவர்ேளாய், அதர்ம கசாரூபிேளாய் ஊத்தகர தசுக்ேளாய், மலனவி
மக்ேளற்றவர்ேளாய், ஜேத்தின் அழிவுக்கு ஏதுக்ேளாே இருந்தார்ேள்.
முனிவகர! அதர்மாதி கசாரூபங்ேள் யாவும் ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய ரவுத்திரமான சரீரங்ேள்! அலவ
நித்தியப் பிரளயத்துக்கு ஏதுக்ேள், தக்ஷன், மரீசி, அத்திரி, பிருகு முதலிய பிரஜாபதிேள் நித்திய சிருஷ்டிக்கு
ோரணமாவர். மநுவும் மநுவின் புத்திரர்ேளும் சன்மார்க்ேராயும் வரியகம
ீ முக்ேியமாே
நிலனத்தவராயுமுள்ள நித்திய சூரஸ்திதிக்கு ோரணமாவார்ேள். இவ்வாறு பராசரர் கூறியதும் லமத்கரயர்
அவலர கநாக்ேி, பிராணிேள் யாவும் அநித்தியங்ேளாே இருக்ே, நித்திய ஸ்திதியும் நித்திய பிரளயமும்
உண்டாவதற்குக் ோரணம் என்ன? என்று கேட்டார். அதற்குப் பராசரர் பதில் கூறலானார். லமத்கரயகர!
பூதபாவனனும் அறியக்கூடாத கசாரூபமுலடயவனும் தலடயற்றவனுமான ஸ்ரீமதுசூதனன் என்ற
கபயலரயுலடய பேவாகன, தன் சக்தியினாகலகய சிறப்புலடய மநு முதலான அந்தந்த ரூபங்ேலளக்
கோண்டு, சிருஷ்டி, ஸ்திதி, சங்ோரங்ேலள நடத்துேிறான். அவற்லற நித்தியங்ேள் என்கறன். இனி பிரளய
கபதங்ேலளப் பற்றிச் கசால்ேிகறன். பிரளயமானது, லநமித்திேம், பிராேிருதம், ஆத்தியந்திேம், நித்தியம்
என்று நான்கு விதமாகும். அவற்றுள், எதனிடத்தில் ஜேத்பதியானவர் சயனிக்ேிறாகரா அதுகவ ,
பிரமனுலடய தனி அந்தியத்தில் உண்டாகும் லநமித்திேப் பிரளயமாகும். நான்முேப் பிரமனின் ஆயுள்
முடிவில் பிரமாண்டம் உலடந்து சேல பூதங்ேளும் பிரேிருதியினிடத்தில் வயப்படுவது பிராேிருதப்
பிரளயமாகும். கயாேியானவன் ஞானதிசயத்தினால், அநாதி ோம வாசலனேளால் கசய்யப்பட்ட
சங்ேங்ேலளயும் துறந்து, பரமாத்துமாவிடம் சாயுஜ்யத்லத அலடவது ஆத்தியந்திேப் பிரளயம் என்று
வழங்ேப்படும். சதுர்வித பூதங்ேளும் தத்தமது ஆயுள் முடிவில் மரணமலடவது நித்தியப் பிரளயம் என்று
கசால்லப்படும். இனி, சிருஷ்டி கபதங்ேலளக் கேளும், பிரமன் பிறப்பதற்கு முன்கப, பிரேிருதியினால்
மேத்தேங்ோர தன்மாத்திலரேலள உண்டாக்குவது பிராேிருத சிருஷ்டி என்றும் தினப் பிரளயத்தின்
முடிவிகல பிரலஜேலள உண்டாக்குவது லநமித்திே சிருஷ்டி என்றும் கசார்க்ே நரோதி கபாே
அனுபவமான பிறகு ஜீவாத்துமாக்ேகள மனிதர், மிருேம், பறலவ முதலான உருவங்ேளாேப் பிறப்பது
நித்திய சிருஷ்டி என்றும் பவுராணிேர்ேள் கசால்வார்ேள். லமத்கரயகர! ஜேத் ோரண பூதரான ஸ்ரீவிஷ்ணு
பேவான், சர்வபூத சரீரங்ேளிகலயும் இருந்து கோண்கட சிருஷ்டி, ஸ்திதி, லயங்ேலளச் கசய்ேிறார்.

ஆனால் எம்கபருமான் எல்லாச் சரீரங்ேளிகலயும் எப்கபாதுகம இருக்கும்கபாது, சிருஷ்டியாதிேள்

ோலகபதத்தினால் உண்டாே கவண்டுவது ஏன் என்று கேட்பீர்ேள். சேல பூதங்ேளிலும் சிருஷ்டி ஸ்திதி,
சங்ோர சக்திேள் எப்கபாழுதும் ஸ்ரீமந் நாராயணனுலடய சங்ேல்பத்திற்குத் தக்ேவாகற உண்டாேின்றன
என்பலத அறிந்து கோள்ளுங்ேள். இந்தப்பலடத்தல், ோத்தல், அழித்தல் ஆேிய சக்திேள் மூன்றும்
சத்வகுணம், ராஜஸகுணம், தாமச குணம் ஆேிய முக்குணங்ேளால் உண்டானலவ. எவன் இலவேளுக்கு
உட்படாமல் சர்வ சங்ேவிமுக்தனாய், பிரம சாயுஜ்யத்லத அலடவாகனா, அவன் அப்படிகய இருப்பதன்றி
மீ ண்டும் திரும்பமாட்டான்!

8. ருத்திர சிருஷ்டியும் ஸ்ரீகதவி லவபவமும்

பராசரர் கதாடர்ந்து லமத்கரயலர கநாக்ேிக் கூறலானார். லமத்கரயகர! நான்முேனான பிரம்மகதவன் தாமச

சிருஷ்டிலயச் கசய்தான் என்று முன் கசான்கனன் அல்லவா? அலதச் கசால்ேிகறன்; கேளுங்ேள். ேல்பாதி
ோலத்திகல இரணியேர்ப்பன் தனக்குச் சமமான ஒரு குமாரலனப் கபற கவண்டும் என்று சிந்தித்துக்
கோண்டிருக்கும்கபாது, அவனுலடய மடியில், ேறுப்புஞ்சிவப்பும் ேலந்த நீ லகலாேிதனான குமாரன் ஒருவன்
கதான்றினான். அவன் இனிய குரலுடன் அழுதுகோண்டு ஓடினான். பிதாமேன் அவலன கநாக்ேி, மேகன!
ஏன் கராதனம் கசய்ேிறாய்? என்று கேட்ே, அவன் எனக்கு நாமகதயம் கோடும் என்று கூறினான். அலதக்
கேட்ட பிரும்மா, கதவகன நீ ருத்திரன் என்ற கபயர் கபற்று புேழ் அலடயக் ேடவாய்! கராதனம்
கசய்யாமல் லதரியமாய் இரு என்று கசான்னார். அப்படிச் கசால்லியும் ருத்திரன் மீ ண்டும் ஒருதரம்
கராதனஞ் கசய்ததால், பிரமன் அவனுக்குப் பவன், சர்வன், ஈசானன், பசுபதி, பீமன், உக்ேிரன், மோகதவன்
என்ற ஏழு கபயர்ேலளச் சூட்டி, அப்கபயர்ேலளயுலடய ருத்திர மூர்த்திேளுக்கு கவவ்கவறு
ஸ்தானங்ேலளயும், பத்தினிேலளயும், புத்திரர்ேலளயும் கோடுத்தார். அந்த எழுவரின் ஸ்தானங்ேளாவன?
சூரியன், ஜலம், பூமி, அக்ேினி, வாயு, ஆோயம், தீட்சிதனான பிராமணன் சந்திரன் என்பனவாகும் அவன் அங்கு
இருப்பதால் அதுகவ சரீரமாயின. ருத்திராதி நாமமுலடய அந்த எட்டு மூர்த்திேளுக்கும் முலறகய
சுவர்ச்சலல, உலஷ சுகேசி, சிலவ சுவாலே. திலச, தீட்லச, கராேிணி என்ற எட்டு கபண்ேளும்
பத்தினிேளாவார்ேள். இவர்ேளுக்கு சனி, சுக்ேிரன், அங்ோரேன், மகனாஜவன், ேந்தன், கசார்க்ேன் சந்தானன்,
புதன் ஆேிய எண்மரும் பிள்லளேள் இவர்ேளுலடய புத்திர பவுத்திராதி பரம்பலரயினரால் ேலேம்
நிலறந்தது. இவ்விதம் அஷ்டமூர்த்தியாேிய ருத்திரன் தக்ஷப் பிரஜாபதியின் புத்திரியான சசிகதவிலயக்
ேல்யாணம் கசய்துகோண்டான். அந்தச் சசிகதவியும் தன் தந்லதயின் கோபத்தால் தானும் கோபித்துத் தன்
சரீரத்லத விட்டுவிட்டாள். பிறகு அவள் இமவானுக்கு கமலன என்ற மலனவியிடம் உலம என்ற
கபயகராடு மறுபடியும் பிறந்தாள். சிவகபருமான் தன்லனகய நிலனத்துக் கோண்டிருந்த அந்தக் ேன்னிலய
மீ ண்டும் திருமணஞ்கசய்து கோண்டார். இது இப்படியிருக்ே, முன்பு கசான்னபடி, பிருகு முனிவர் தம்
மலனவியான ேியாதியிடம் தாதா விதாதா என்ற பிள்லளேலளயும், ஸ்ரீமந்நாராயணனுக்குப் பிரிய
பத்தினியான ஸ்ரீகதவி என்பவலளயும் கபற்றார்.

இலதக் கேட்டதும் லமத்கரயர், முனிவகர! அமிருதமதன ோலத்தில் ஸ்ரீமஹாலட்சுமியானவள்

திருப்பாற்ேடலில் அவதரித்தாள் என்பது உலேம் அறிந்ததாயிற்கற! அப்படியிருக்ே பிருகு முனிவரின்
மேளாே ஸ்ரீகதவி பிறந்தாள் என்பது எவ்விதம் கபாருந்தும்? என்று கேட்டார். அதற்குப் பராசரர் கூறலானார்;
லமத்கரயகர! உலே மாதாவான பிராட்டியானவள் என்லறக்கும் ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவாலன விட்டுப்
பிரியாதவளாய், நித்லயயாே இருப்பவள் அவளுக்கு பிறவிேள் இல்லல. ஆயினும் எம்கபருமாலனப்
கபாலகவ, அவளும் அவதரிப்பதும் மலறவதுமாே இருப்பாள். எம்கபருமாலனப் கபாலகவ, ஸ்ரீகதவிப்
பிராட்டியும், சேல ேலியாண குணங்ேகளாடு விளங்குவாள். சேல பூதங்ேளுக்கும் தாயும் தந்லதயுமான
அந்தத் திவ்வியத் தம்பதிேளுலடய விபூதி லவபவத்லதக் கூறுேிகறன், கேளும். கசால்லுக்குப் கபாருள்
அந்தப் கபருமாள். அந்தப் கபாருலளத் கதரிவிக்கும் கசால் இந்தப் பிராட்டி; நீதி இவள்; அந்த நீ தியின்
உபாயமான நயம் அவன் இவள் புத்தி; அந்தப் புத்தியாலாகும் கபாதம் அவன். தருமம் அந்த
ஸ்ரீமந்நாராயணன்; அந்தத் தருமத்திற்குச் சாதேமான சத்ேிரிலய ஸ்ரீகதவி; பலடப்பவன் ஸ்ரீவிஷ்ணு;
அந்தப்பலடப்புச் சக்தி ஸ்ரீகதவி; பலடப்பவன் ஸ்ரீவிஷ்ணு; அந்தப் பலடப்புச் சக்தி ஸ்ரீகதவி; இவன் பூமி; இந்தப்
பூமிலய தரிப்பவன் விஷ்ணு; அந்தப் பேவான் சந்கதாஷம்; அலத உண்டாக்கும் சந்துஷ்டி ஸ்ரீகதவி; இச்லச
என்பது ஸ்ரீகதவி; ோமம் என்பது பேவான்; யக்ஞம் ஜேந்நாதன். தக்ஷிலண ஜேன்மாதா! புகராடாசம்
சனார்த்தனன்; ஆச்சியாகுதியானது ேமலல. பிராக்கு வம்சம் என்பது மதுசூதனன்; பத்தினிச் சாலல என்பது
ஸ்ரீகதவி யூபஸ் தம்பம் ஸ்ரீஹரி; யாேவயனம் ஸ்ரீலக்ஷ்மி! எம்கபருமான்-தர்ப்லப: பிராட்டிகய சமித்து!
சாமகவதம்-பேவான்; அதில் கசர்ந்த உத்ேீ தி என்பது லக்ஷ்மி! வாசுகதவன் அக்னி; இந்திலரயானவள் சுவாோ
கதவி.

ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவாகன சங்ேரன்; ஸ்ரீ மோலக்ஷ்மிகய ேவுரி. கேசவகன சூரியன்; அவனது பிரலபகய ேமலல!
விஷ்ணுகதவன் பிதுர்கதவதா கசாரூபி; ஜேன் மாதாகவா ஆோயம் அதி விஸ்தாரமான அதன் பரப்கப
விஷ்ணு அந்த ஸ்ரீயப்பதிகய சந்திரன். அந்தச் சந்திரனின் ோந்தியாேிய நிலகவ ஸ்ரீகதவி! சர்வாக்தனான
ஸ்ரீஹரிகய வாயு; அந்தச் சந்திரனின் ோந்தியாேிகய நிலகவ ஸ்ரீகதவி! சர்வக்தனான ஸ்ரீஹரிகய வாயு;
அந்தக் ோற்றின் கசய்லேகய திருமேள்! சமுத்திரம் கோவிந்தன்; அந்தச் சமுத்திரத்தின் அலல முதலான
விேிருதிகயல்லாம் ஸ்ரீகதவி! மதுசூதனகன கதகவந்திரன்; இந்திலரகய இந்திராணி சக்ேரதரனான பேவாகன
யமன்; ேமலாலயகய யமபத்தினியான தூமார்கன! ஸ்ரீதரகன குகபரன்; ஸ்ரீகதவிகய அந்தக் குகபரனின்
கபருஞ்கசல்வம்! விஷ்ணுகவ வருணன் லக்ஷ்மிகய வருணனின் பத்தினியான ேவுரி! கோவிந்தகன கதவ
கசனாதிபதியான ேந்தன்; இந்திலரகய கதவகசலன! ேதாதரகன பிடிப்பு; அதற்கு ோரணமான சக்திகய
ஸ்ரீகதவி! நிமிஷம் நாராயணன் ோஷ்லட லக்ஷ்மி! முகூர்த்தம்-வாசுகதவன் அந்த முகூர்த்தத்தின்
அவயவமான ேலல ஸ்ரீ கலாேமாதா! திருவிளக்கு-சர்கவசுவரன்; அதன் ோந்தி-கலாேநாயேி! ஸ்ரீ மோவிஷ்ணு
விருட்சம்; ஸ்ரீகதவி கோடி! சக்ேரதரன் பேல் ஸ்ரீோந்லத இரவு! விஷ்ணுகவ மணமேன்; ஸ்ரீகதவிகய
மணமேள்! பேவான் நதி! கசாரூபன்; ஸ்ரீகதவி நதி கசாரூலப நாராயணன் கலாபம்; லக்ஷ்மிகய ஆலச!
கோவிந்தன் ராேம்; ஸ்ரீகதவிகய அதன் ோரணமாேிய ோதல்! லமத்கரயகர! இப்படி அகநே வாக்ேியங்ேலளச்
கசால்லிப் பயன் என்ன? அந்தத் திவ்விய தம்பதிேளின் விபூதிலயச் சுருக்ேமாேச் கசால்ேிகறன் கேளுங்ேள்.
கதவலதேளுக்குள்ளும், மனிதர்ேளுக்குள்ளும் திரியக்குேளிலும், மற்றுமுண்டான கபாருட்ேளிலும் உள்ள
ஆண் தன்லமயான கபயலரயுலடயனகவல்லாம் ஸ்ரீஹரிகய; கபண் லிங்ேமான கபயருலடயனகவல்லாம்
ஸ்ரீகதவிகய; என்று நிலனப்பீராே! இவ்விருவரினும் கவறான வஸ்து ஒன்றும் இல்லல. எல்லாம்
அவர்ேளில் வியாபிக்ேப்பட்டு அவர்ேளது விபூதியாேகவ இருக்ேின்றன!
9. திருப்பாற்ேடலில் அமிர்தம் ேலடந்த ேலதயும், ஸ்ரீகதவிப் பிராட்டியாரின் திருத்கதாற்றமும்

பராசரர் கமலும் கதாடர்ந்து கூறலானார்;

லமத்திகரயகர! நீர் அறிந்து கோள்ள விரும்பிய பிராட்டியாரின் திருவவதார சரித்திரத்லத, நான் முன்பு
மரீசி மாமுனிவரிடம் கேட்டறிந்தபடிக் கூறுேிகறன், கேளும். ருத்திரருலடய அம்சமான
மிேவுங்கோபமுள்ள துர்வாச மஹாமுனிவர், பூமண்டலகமங்கும் சஞ்சரித்துக் கோண்டிருந்தார். அவர் ஒரு
சமயம், மனிதர்ேள் எளிதில் அலடய முடியாத வனத்தின் வழியாேச் கசன்று கோண்டிருக்கும் கபாது,
அங்கே ஒரு வித்தியாதர மங்லே கதன்பட்டாள். அவளது லேயில் பரிமள மிகுந்த ஒரு மலர் மாலல
இருப்பலதத் துர்வாச முனிவர் ேண்டார். அவர் அந்த மங்லேலய கநாக்ேி, கபண்கண! இந்தப் பரிமளம்
மிகுந்த மலர் மாலலலய என்னிடம் கோடுப்பாயாே என்று யாசித்தார். அந்த மாலலலய வித்தியாதர
மங்லே அவரிடம் பக்திகயாடு கோடுத்தாள். அந்த மலர் மாலலலய துர்வாசர் தமது தலலயிகல
சுற்றிக்கோண்டு சஞ்சரித்துக் கோண்டிருந்தார். அப்கபாது, வழியிகல கதகவந்திரன் தன் வாேனமான
ஐராவதத்தின் மீ து பவனி வந்து கோண்டிருந்தான், அவலன துர்வாசர் ேண்டதும் தமது சிரசில் சுற்றியிருந்த
மலர் மாலலலய அவிழ்த்து யாலனயின் மீ து அமர்ந்திருக்கும் இந்திரன் மீ து விட்கடறிந்தார். இந்திரன்
அந்த மலர் மாலலலய பிடித்து, ஐராவத யாலனயின் மத்தேங்ேள் மீ து கபாட்டான். அதனால் அந்த யாலன
மதங்கோண்டு, அந்தப் பூமாலலலய தன் துதிக்லேயால் எடுத்து, முேந்து பார்த்துத் தலரயில் எறிந்தது.
அலதக் ேண்டதும் துர்வாசருக்கு மிேவும் கோபம் கபாங்ேியது. அவர் இந்திரலன கநாக்ேி, அடா, வாசவா!
ஸ்ரீ ஐசுவரிய ேர்வத்தால் ஸ்ரீமோலக்ஷ்மியின் வாசஸ்தலமான மலர்மாலலலய அங்ேீ ேரிக்ோமற் கபானாய்.
சிரசில் நான் சூடிய மாலலலய நீ மதிக்ோமல் தலரயில் எறிந்துவிட்டாய். ஆலேயால் உன்னுலடய
ஐசுவரியங்ேள் சீக்ேிரம் நாசம் அலடயக்ேடவது! என்லன அவமதித்த ோரணத்தால் உன் உலேம்
மோலட்சுமியின் வாசம் ஒழிந்து துர்த்தலச அலடயக் ேடவது என்று சபித்தார். பிறகு இந்திரன் கவகு
பரபரப்புடன் தன் யாலனயிலிருந்து இறங்ேி, துர்வாச முனிவரின் பாதங்ேளில் வழ்ந்து,
ீ தன்லன
மன்னிக்கும்படி கேஞ்சினான். அப்படியவன் கவண்டிக்கோண்டும், துர்வாசரின் கோபம் அடங்ேவில்லல.

கதகவந்திரா! தலயயுலடய இதயமற்றவன் நான்! என்னிடம் மன்னிக்கும் சுபாவம் இல்லல. உனக்கு

உட்பட்டுப் பின் பாட்டு பாடும் முனிவர்ேள் கவகற இருக்ேிறார்ேள்! நான் துர்வாசன்! மற்ற
முனிவர்ேலளவிட மாறுபட்டவன்! ேவுதமர் முதலியவர்ேள், நீ முன்பு கசய்த துகராேத்திற்ோே உன்லனச்
சபித்துப் பிறகு உன்னுலடய விநயத்தின் ோரணமாே உனக்கு தயவுகசய்தார்ேள். அதுகபாலகவ
என்லனயும் நிலனத்து விட்டாய்! நான் அப்படிப்பட்டவனல்ல வசிஷ்டர் முதலிய முனிவர்ேள் உன்லனச்
சிறப்பாேத் துதிப்பதாகலகய உனக்கு இவ்வளவு இறுமாப்பு! அதனால் தான் என்லன நீ அவமதித்தாய்.
குற்றஞ்கசய்தால் தண்டிப்பது தான், நீ திகய ஒழிய மன்னிப்பது என் வழக்ேமல்ல! நீ ஏன் பயந்தவலன
கபாலக் ேபட நாடேம் ஆடுேிறாய்? வந்த வழிகய கசல்! என்று கசால்லி விட்டுத் துர்வாச முனிவர் கசன்று
விட்டார். இந்திரனும் தன் யாலனயின் மீ து ஏறித் கதவகலாேம் கசன்று விட்டான். கேளும் லமத்கரயகர!
அன்று முதல் மூன்று உலேங்ேளும் லட்சுமி ேடாக்ஷமற்று, தாவரங்ேளுங்கூட க்ஷீ ணித்தன. அன்று முதல்
யாோதி ேர்மங்ேளும் நன்றாே நலடகபறவில்லல. தவமுனிவர்ேள் நன்றாேத் தவஞ்கசய்யவில்லல. தான
தருமங்ேளில் மக்ேள் ேவனஞ் கசலுத்தவில்லல. மக்ேளிலடகய சத்துவகுணம் நலிந்து கலாபம் மிகுந்தது.
அற்ப விஷயத்திலும் கபராலச மிகுந்தது. அது ஏகனன்றால், சத்துவகுணம் எங்கே இருக்குகமா, அங்கே
தான் திருமேள் வாசம் கசய்வாள். சத்வகுணமும் லட்சுமி ேடாட்சத்லதகய அனுசரித்திருக்கும் லட்சுமி
ேடாட்ச மற்றவர்ேளிடம் சத்துவ குணமும் இராது இந்தப்படிகய திரிகலாேங்ேளும் லட்சுமி ேடாட்சம்
குலறந்தவனாய் மிேவும் துர்தலசயலடந்ததால், அரக்ேர் கூட்டத்தினர் கதவர்ேளுக்கு
தீங்ேிலழக்ேலானார்ேள்.

அதனால் கலாபாதி துர்க்குணங்ேளுலடயவர்ேளாேவும், லட்சுமி ேடாட்சமில்லாதவர்ேளாேவும் பலமும்

சத்துவமும் இல்லாமலும் இருந்த அசுரர்ேள் துள்ளிகயழுந்து கதவர்ேளுடன் கபார் கசய்யத் துவங்ேினர்.
கதவர்ேள் கதாற்று, பிருமகதவலனச் சரணலடந்தார்ேள். கதகவந்திரன் தனக்கு அசுரர்ேளால் ஏற்பட்டுள்ள
துர்த்தலசலயக் கூறினான். அலதக்கேட்டதும் பிருமகதவன், கதவர்ேகள! பராபரங்ேள் என்று கசால்லப்படும்
உயர்ந்தலவேளுக்கும், தாழ்ந்தனவற்றிற்கும் ஈசுவரனும் அசுரலரகயல்லாம் நாசஞ்கசய்ய வல்லவனும்
உற்பத்தி, ஸ்திதி, லயங்ேளுக்குக் ோரணமானவனும் தனக்கு ஒரு ோரணமின்றிதாகன சுதந்தரமாே
இருப்பவனும், பிரஜாபதிேளுக்கேல்லாம் அதிபதியாே விளங்குபவனும் ஒருவராலும் கவல்ல
முடியாதவனும், முடிவற்றவனும் பிரேிருதி புருஷாக்ேளிடம் உட்புகுந்து ோரியங்ேலளச் கசய்பவனும்,
தனது திருவடிேலளயலடந்தவரின் துன்பங்ேலள நீக்ே வல்லவனுமான ஸ்ரீமோவிஷ்ணுலவ
சரணமலடயுங்ேள். அவர் உங்ேளுக்கு கஷமத்லதச் கசய்தருளுவார்! என்று கசால்லி, அவர்ேலளகயல்லாம்
அலழத்துக்கோண்டு திருப்பாற்ேடலின் வடேலரயிற்கசன்று ஸ்ரீயப்பதிலய உத்கதசித்துத் கதவர்ேளுடன் துதி
கசய்யலானார். சர்வமயனும், சர்வ ஈசனும், முடிவற்றவனும் பிறப்பில்லாதவனும்; சுருங்ேல்
முதலியலவயற்றவனும் உலே ஆதாரனும் தனக்கு கவறு ஆதாரமற்றவனும்; அப்பிரகமயனும்; கபதிக்ே
முடியாதவனும் சூட்சுமத்திலும் அதிசூட்சுமமானவனும் ஸ்தூலங்ேளில் அதிஸ்தூலமானவனும் ஆேிய
ஸ்ரீமந் நாராயணனுக்குத் தண்டனிடுேிகறன்! அடிகயன் முதலான சேல பிரபஞ்சமும் எவனிடமிருந்து
கதான்றியகதா; எவனிடம் இருக்ேின்றகதா; எவனிடம் லயமாகுகமா; சர்வ பூதங்ேளும் எவனுலடய சரீரகமா
எந்தத் கதவன் கமலானவர்ேளுக்கும் கமலானவகனா; எவன் இருபத்து நான்கு தத்துவங்ேளுக்கும் பரனான
புருஷனுக்கும் கமற்பட்டவன் என்று பரமான்மா என்னும் கமாட்சத்லத அகபட்சிக்ேிற கயாேிேளால்
கமாட்சத்துக்ோே நிலனக்ேப்படுேிறாகனா எவனிடத்தில் பிராேிருதமான சத்துவாதி குணங்ேளில்லலகயா,
தூய்லமயான சேல வஸ்துக்ேளுக்கும் மிேவும் தூயவனான அந்த ஆதிபுருஷன் அடியவரான எங்ேளுக்குப்
பிரத்தியட்சமாே கவண்டும். ேலல; ோஷ்லட; நிமிஷம் முதலிய ோல சூத்திரத்திற்குக் கோசரமான இடத்தில்
பிராட்டி, திவ்விய மங்ேள விக்ேிர சமபரி ஜனம் முதலான விபூதிேள் இல்லலகயா அப்படிப்பட்ட ஸ்ரீஹரி,
எங்ேளுக்குப் பிரசன்னமாவானாே!

எவன் பரகமசுவரனாயும் அஜனுமாே இருந்தும் எல்கலாருக்கும் அந்தர்யாமியாே இருப்பதால்

முக்தியலடந்த ஆன்மாவாே உபசார வழக்ோேச் கசால்லப்படுேிறாகனா , அந்த ஸ்ரீமந்நாராயணனானவன்
எங்ேளுக்குப் பிரசன்னமாவானாே! எவன் ோரணமாேவும், ோரியமாேவும், ோரணத்திற்குக் ோரியமாேவும்,
ோரியத்திற்குக் ோரியமாேவும் இருக்ேிறாகனா, அவன் பிரசன்னமாவானாே! பிரேிருதியின் ோரியமான
மேத்தின் ோரியமான அேங்ோரம் எது உண்கடா, அதன் ோரியமான தன் மாத்திலரேளும் உண்டல்லாவா?
அவற்றின் ோரியமான பஞ்ச மோபூதங்ேள் உண்டல்லவா? அவற்றின் ோரியமான பிரம்மாண்டத்தின்
ோரியமாே இருக்ேிற பிரம்மனும், அவனிடத்தில் உண்டான தட்சாதிேளும் ஆேிய இந்த கலாேப் பிரவாேம்
எல்லாம் எவன் தாகனயாே இருக்ேிறாகனா, அத்தலேய எம்கபருமாலன நாங்ேள் சரணலடேிகறாம்! எவன்
சப்தம் முதலிய சேல கபாக்ேியங்ேலளயும் அனுபவிப்பவனாேவும், சப்தம் முதலிய அனுபவப்
கபாருளாேவும், சேலப் பிரபஞ்சங்ேளுக்கும் சிருஷ்டி ேர்த்தாவாேவும், சிருஷ்டி ோரியமாேவும், சர்வ
சரீரேனாவும் இருக்ேிறாகனா அப்படிப்பட்ட ேர்த்தலன நாங்ேள் வணங்குேிகறாம்! விசுத்த ஞானமயமும்
அஜமும் அட்சரமும் அவ்யயமும் அவ்யக்தமுமாய்த் தூலமும் சூட்சுமமுமல்லாமல், சேல விகசஷண
வர்ச்சினமாே இருக்ேிற அந்த பரமாத்மாவான விஷ்ணு கசாரூபத்லத வணங்குேிகறாம்! பரப்பிரும்ம
கசாரூபனான அந்தப் புரு÷ஷாத்தமனுலடய பதினாயிரத்தில் பதினாயிரம் அம்சமான ஏேகதசமான
அம்சத்தில், சேல பிரபஞ்ச சக்தியும் இருக்ேிறகதா, அந்த அவ்யனுக்குத் கதண்டன் சமர்ப்பிக்ேிகறாம்?
எப்கபாதும் தியானத்தில் இருக்ேிற கயாேிேள் தங்ேளுலடய பாவ புண்ணிய ரூபமான ேர்மங்ேள்
நசித்தவுடன் எந்தச் கசாரூபத்லதப் பிரணவப் கபாருளாேக் ோண்ேின்றனகரா, எந்த கசாரூபத்லதத்
கதவர்ேளும் முனிவர்ேளும் நானும் சங்ேரனும் அறியமாட்டாகமா, தனக்கு முன்பு யாரும் இன்றி தாகன
யாவற்றுக்கும் முன்னாே இருக்ேிற எந்தத் கதவனுலடய சக்திேள் பிரம்ம விஷ்ணு சிவாத்துமேங்ேளாேி
சிருஷ்டி, ஸ்திதி, சம்ஹாரங்ேலளச் கசய்யுகமா அந்த ஸ்ரீமோவிஷ்ணுவினுலடய கசாரூபத்திற்குத்
கதண்டன் சமர்ப்பிக்ேிகறாம். சர்கவசுவரா! சர்வபூத கசாரூபா! அச்சுதா! ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவாகன! உனது
திருவடித்தாமலரலய நம்பியிருக்கும் அடிகயார்ேளுலடய ேண்ேளுக்கு எதிகர பிரசன்னமாவராே!
ீ என்று
சதுர்முேப் பிருமகதவன் துதித்தார் மற்ற கதவர்ேளும் எம்கபருமாலனத் கதண்டனிட்டு , கதவகதவ! எங்ேள்
முன் பிரசன்னமாேிச் கசலவ சாதித்தருள கவண்டும்! எம்கபருமாகன ! இரண்யேர்ப்பனும் ருத்திரனும்
உன்னுலடய பரமகசாரூபத்லத கமய்யாே அறியமாட்டார்ேள். ஜேத்நிவாசனாய் எங்கும் நிலறந்தவனான
உனக்குத் கதண்டன் சமர்ப்பிக்ேிகறாம்! என்று துதி கசய்தார்ேள். அலதக்ேண்ட பிருேஸ்பதி முதலான
கதவரிஷிேளும் துதி கசய்வாராயினர்.
ஆதியாயும், யக்ஞ புருஷனாயும், சேல யக்ேியங்ேளால் ஆராதிக்ேத் தக்ேவனாயும், பூர்விேர்ேளுக்குப்
பூர்விேனாவும், ஜேத்லத சிருஷ்டிக்ேிற பரகமஷ்டிக்குத் தந்லதயாயும், இன்னபடி என்று
சிறப்பிக்ேப்படக்கூடாதவனாயும் இருக்ேிற ஸ்ரீயப்பதிக்குத் கதண்டன் இடுேிகறாம். ஆறுகுண சம்பன்னகன!
முற்பட்டலவேளுக்கும் பிற்பட்டலவேளுக்கும் அதிபதியானவகன! பாக்ேிய கசாரூபிகய! அழிவற்றவகன!
உன்னுலடய திருவடித் தாமலரேலளச் சரணமாேப் பற்றிய அடிகயங்ேள்மீ து ேிருலப கோண்டு கசலவ
சாதிப்பாயாே! எம்முன் இந்தப் பிரமகதவனும், ஏோதச ருத்திரர்ேளுடன் இந்த மோகதவனும், துவாதச
ஆதித்தர்ேளுடன் இந்தப் பூஷாவும், திகரதாக்ேினிேகளாடு இந்த அக்ேினியும் அசுவினி கதவலதேளும்
வசுக்ேளும் மருத்துேளும், விசுவ கதவலதேளும், சாத்தியரும்; மற்றுமுள்ள கதவேணங்ேளுடன் இந்தத்
கதகவந்திரனும் அசுர கசலனேளால் கஜயிக்ேப்பட்டு உன் திருவடித் தாமலரேலளகய தஞ்சமாேப் பற்றித்
கதண்டன் சமர்ப்பித்துக் கோண்டிருக்ேிறார்ேள். இவர்ேலளக் ேண்கணாக்ேம் ோட்டி அருள்கசய்ய கவண்டும்
பரமாத்மா! என்று கதவரிஷிேள் துதித்தார்ேள். அப்கபாது எம்கபருமானான ஸ்ரீமோவிஷ்ணு சக்ேராதி
லட்சணங்ேளுடன் அத்கதவ ேணங்ேளுக்குப் பிரத்தியட்சமாேி கசலவ தந்து அருளினார். இவ்விதம்
திருவாழித் திருச்சங்குடன் திவ்விய மங்ேள விக்ேிரோதிேலளயுலடயவராய், கதகஜாராவியாய்ச் கசலவ
சாதித்த எம்கபருமாலனச் சதுர்முேப் பிருமாவும் மற்ற கதவர்ேளும் கசவித்து ஆனந்தத்தால் ேண்ேள்
மலர்ந்து, அதிசயத்தால் அடிக்ேடி ேீ கழ விழுந்து வணங்ேி எம்பிராலனத் துதிக்ேலானார்ேள். சுவாமி!
அநந்தமான கதண்டன் சமர்ப்பிக்ேிகறாம்! உயர்ந்கதார், தாழ்ந்கதார் என்ற கபதமின்றி சமமான அனுக்ேிரேம்
கசய்பவன் நீ! பிரமனும் ருத்திரமூர்த்தியும் இந்திரனும் அக்ேினியும் வாயுவும் வருணனும் ஆதித்தனும்
யமனும் வசுக்ேளும் மருத்துக்ேளும் விசுவகதவர்ேளும் மற்றும் இங்கு வந்திருக்ேிற சேல கதவர்ேளும்
நீக ய! ஏகனனில் நீக ய அலனவரிடமும் இருந்து நடத்துேிறாய், ஆத்மாவுக்குக் ேரணங்ேள் கபால
எல்கலாரும் உனக்குச் கசஷபூதராே இருக்ேிறார்ேள். அன்றியும் உன்னுலடய ஆராதலனயான யாேங்ேளும்
சேலகவத மூலமான பிரணவமும் நீ! இவ்விதமான சேல ஆராதலனேலளயும் ஏற்று மனமிரங்ேிக்
ோப்பவனும் நீ! எல்லாவற்லறயும் அறிபவனும் நீக ய! எல்லாவற்றாலும் அறியப்படுவதும் நீ கய!
உன்னிடகம அேிலப்பிரபஞ்சமும் நிற்ேின்றது. அடிகயங்ேள் அசுரர்ேளால் ஜயிக்ேப்பட்டு மிேவும்
விசனமலடந்து, சர்வகலாே ேரணியனான உன்லனச் சரணமலடந்கதாம். சேல பாபநாசேரனான உன்லனச்
சரணமலடயுமளவு தான் புருஷனுக்கு உபத்திரவமும் விஷயா பிலாலஷயும் கமாேமும் துக்ேமும்
உண்டாேியிருக்கும். தயா சமுத்திரகன! சரணாேேரான எங்ேள் முன் பிரசன்னமாே கவண்டும், என்று
லேகூப்பித் கதாழுதார்ேள். அப்கபாது சர்வக்ஞனான எம்கபருமான் முேம் மலர்ந்து அனுக்ேிரேம் புரிந்து
அருள்புரியலானார்.

கதவலதேகள! எனது கதஜஸ் சிறப்பினால் உங்ேளுலடய பல, சத்துவ, கதகஜா லதரியங்ேலள

அபிவிருத்தியலடயச் கசய்ேிகறன். அசுர லதத்தியர்ேகளாடு நீங்ேள் ஓர் உடன்பாடு கசய்து கோண்டு
திருப்பாற்ேடலில் சேல அவுஷதிேலளயும் கபாட்டு, மந்தர மலலலய மத்தாேவும் வாசுேிலயக் ேலடயும்
ேயிறாேவும் கசய்து கோண்டு அமிர்தத்லத அலடயகவண்டிக் ேலடயுங்ேள். அதனால் உண்டாகும் பயலன
நாம் இரு தரத்தாரும் சரியாேப் பங்ேிட்டுக் கோள்கவாகமன்று அந்த லதத்திரியர்ேளிடம் கபசி, அவர்ேலள
உங்ேள் வசம் கசய்து கோள்ளுங்ேள். இவ்விதமாே, நீங்ேளும் அசுரர்ேளும் திருப்பாற்ேடலலக்
ேலடயும்கபாது உண்டாகும் அமிர்தத்லத நீங்ேள் பானஞ்கசய்து நீங்ேகள மோ பலசாலிேளாேி
அமரர்ேளாவர்ேள்!
ீ நான் அந்த அமிர்தம் அசுரர்ேளுக்குக் ேிலடக்ோதவாறு கசய்ேிகறன். இந்தச் கசயலில்
உங்ேளுக்கு கவண்டிய சோயங்ேலளச் கசய்ேிகறன் என்று மோவிஷ்ணு கூறினார். அலதக் கேட்டு
கதவர்ேள் மேிழ்ந்து, சுவாமியின் சன்னதியிலிருந்து விலடகபற்றுச் கசன்று, தங்ேளுலடய விகராதிேளான
அசுரர்ேகளாடு சாம உபாயத்தினால் சமாதானம் கசய்து கோண்டு, அமிர்தம் ேலடவதில் ஒன்றுபட்டார்ேள்.
இருதரப்பினரும் திருப்பாற்ேடலில் அமிர்தம் ேலடவதில் முலனந்தார்ேள். சேல மூலிலேேலளயும்
கோண்டு வந்து, சரத்ோல கமேத்லதப் கபால மிேவும் கவண்லமயாே இருக்கும். திருப்பாற்ேடலில் கபாட்டு,
மந்தரமலலலய மத்தாேவும் வாசுேிலயக் ேயிறாேவும் கோண்டு, அதிே உற்சாேத்கதாடு ேலடயத்
துவங்ேினார்ேள். அப்கபாழுது எம்கபருமானான விஷ்ணு ஒரு தந்திரம் கசய்து, வாசுேி சர்ப்பத்தின் வாலலத்
கதவர்ேள் பிடிக்கும்படியும் அசுரர்ேள் அதன் தலலலயப் பிடிக்கும்படியும் கசய்தார். அதன் விலளவாே
வலுவும் பராக்ேிரமங்ேளும் மிக்ே அசுரர்ேள் விஷாக்ேினிச் சுவாலலயுடன் கூடிய வாசுேி என்ற பாம்பின்
கபருமூச்சுக் ோற்றினால் கதஜசு குலறந்து, பலவனர்ேளானார்ேள்.
ீ அந்தக் கோடிய பாம்பின் சுவாச
கவேத்தினால் கமேங்ேள் அடித்துத் தள்ளப்பட்டு அதன் வால் பக்ேமாேச் கசர்ந்த அம்கமேங்ேள் கபருமலழ
கபாழியகவ, கதவர்ேள் அம்மலழத் திவலலேளால் ேலளப்பு நீங்ேிச் சுேமலடந்தார்ேள். அப்கபாழுது
ஸ்ரீமந்நாராயணன் திருப்பாற்ேடலின் லமயத்தில் மோ கூர்மரூபந்தரித்து, (ஆலம உருவம் தரித்து) மந்திர
மலலக்கு ஆதாரமாே இருந்து அலதச் சுழலச் கசய்யச் சாதேமாே இருந்தார். கமலும் கவகறாரு
திருகமனியுடன் அசுரர்ேளின் பக்ேத்திகல நின்று சங்கு, சக்ேராதி திவ்விய ஆயுதங்ேலளத் தரித்து
வாசுேியின் வாலலயும், தலலலயயும் பிடித்து இடமும் வலமுமாே இழுத்துக் ேலடந்தார். அதுமட்டுமல்ல,
அவர் மிேவும் கபரியதான ஒரு திவ்விய உருவகமடுத்து, அந்த மந்த மலலயின், கமற்புறத்லத
ஆக்ேிரமித்து, அலதப் பலப்படுத்தியருளினார். பின்னர் விஷ்ணுபேவான், கதவரும், அசுரரும் அறியமாட்டாத
அதிரேசியமான கவகறாரு கசாரூபத்தால் கதவர்ேளுக்கும் லதரியவுற்சாேங்ேலள அபிவிருத்தி கசய்து
கோண்டிருந்தார். இவ்விதமாே ஸ்ரீயப்பதியின் சோயத்லதக் கோண்டு, கதவர்ேளும் அசுரர்ேளும் ேலடந்த
திருப்பாற்ேடலிலிருந்து சேல கதவர்ேளாலும் பூஜிக்ேத்தக்ே ோமகதனு உற்பத்தியாயிற்று. அலத ேண்ட
அசுரரும் கதவரும் மேிழ்ந்தனர்.

பின்னர் சித்தர்ேளும் கமாேத்தால் ேலக்ேமுற்று அதிசயிக்ே சேலகலாே கமாேினியான வாருணிகதவி,

கமானமயக்ேத்தால் சுழலும் ேண்ேளுடன் கதான்றினாள். மீ ண்டும் மந்திரமலலயால் ேலடயப்பட்ட
திருப்பாற்ேடலிலிருந்து அபூர்வமான திவ்வியப் பரிமள சுேந்தத்துடன் பாரிஜாத விருட்சம் கதான்றியது.
அதன்பிறகு ஜேன்கமாேன ரூபலாவண்யமுள்ள அற்புதமான அப்சரஸ்திரீேளும், குளிர்ச்சியலடய
ேிரணங்ேலளக் கோண்ட சந்திரனும் கதான்றினர். அந்தச் சந்திரலன ருத்திரமூர்த்தி எடுத்துக்கோண்டார்.
பிறகு பாற்ேடலில் உற்பவமான ஆலோல விஷத்லதச் சிவகபருமானும் நாகேந்திரர்ேளும் ேிரேித்துக்
கோண்டார்ேள். அதன் பிறகு, பேவதம்சமான தன்வந்திரி என்ற கதவன் கவண்லமயான ஆலடேலளயும்,
மலர் மாலலேலளயும் அணிந்து, அமிர்தம் நிலறந்த ேமண்டலத்லதக் லேயிகல ஏந்திய வண்ணம், அந்தத்
திருப்பாற்ேடலிலிருந்து உதயமானான். அமிர்த ேலசத்கதாடு கதான்றிய அந்தத் கதவலனக் ேண்ட
கதவர்ேளும் அசுரர்ேளும் மனக்ேலளப்பு நீங்ேி மேிழ்ந்தார்ேள். பிறகு அதியற்புதமாேவும், அபூர்வமாேவும்,
திவ்வியப் பிரோசச் சிறப்கபாடும் மலர்ந்த கசந்தாமலர மலலர ஆசனமாேக் கோண்டும், தாமலர
மலர்ேலளத் திருக்ேரங்ேளில் தரித்து கோண்டும், மோலட்சுமி வடிவமான ஜேன்மாதாவான கபரிய
பிராட்டியார் திருவவதாரஞ் கசய்வலதக் ேண்டு, முனிவர்ேகளல்லாம் மேிழ்ந்து ஸ்ரீசூக்தங்ேலளக் கோண்டு
துதித்தார்ேள். அப்கபாது பிராட்டியின் சன்னதியில் விசுவாவசு முதலிய ேந்தருவர்ேள் ேீ தங்ேலளப்
பாடினார்ேள். ேிருதாேி முதலிய அப்சரசுேள் நடனமாடினார்ேள். ேங்லே முதலிய மோநதிேள் தங்ேள் தூய
நன்ன ீலரக் கோண்டு, பிராட்டியின் திருமஞ்சனத்திற்குச் கசலவ கசய்தன. திக்கு ேஜங்ேள் நவரத்தின
ேசிதமான கபாற்ேலசங்ேளில் அந்த நத நீ லர எடுத்து, பிராட்டிக்குத் திருமாலலகயான்லறத் தாயாருக்குச்
சமர்ப்பித்து விசுவேர்மன் ரத்தினாபரணங்ேலளத் தாயாரின் திருகமனியிகல சாற்றினான். இவ்விதமாே
அவரவர் கசய்த லேங்ேரியங்ேலளத் திருவுள்ளம் பற்றிப் பிராட்டியார் திருமஞ்சனம் கசய்தருளி ,
திருவாபரணம் திருமாலல முதலியவற்லறச் சாற்றிக்கோண்டு , மூவரும் கதவரும் பார்த்திருக்ே
விஷ்ணுகபருமானின் திருமார்பில் எழுந்தருளினாள். பிறகு கபரிய பிராட்டியார் அேங்குளிர்ந்து
ேடாட்சித்ததால் கதவர்ேள் மேிழ்ந்தார்ேள். அசுரர்ேகளா கபருமானிடத்தில் பக்தியற்றவர்ேளாே இருந்ததால்
பிராட்டியாரின் ேடாட்சத்லத இழந்து தீன ஸ்திதிலய அலடந்தார்ேள். இப்படியிருக்கும்கபாது அசுரர்ேளான
லதத்திரியர்ேள், தன்வந்திரியின் ேரத்திலிருந்த அமிர்த ேலசத்லதப் பலாத்ோரமாேக்
லேப்பற்றிக்கோண்டார்ேள். அப்கபாது ஸ்ரீமந்நாராயணன் ஜேன்கமாேனேரமான மங்லேயுருவகமடுத்து,
அசுரர்ேலள மயக்ேியிழுத்து, வஞ்சித்து அமிர்தம் அவ்வசுரர்ேளுக்கு எட்டாதபடி கசய்து அமுதத்லதத்
கதவர்ேளுக்கே கோடுத்தார். இவ்விதம் பேவத்ேிருலபயினால் ேிலடத்த அந்த அமிருதத்லதத் கதவர்ேள்
அருந்தியதால் பலம் கபற்று விளங்ேினார்ேள். அலதக்ேண்டு கோபங்கோண்ட அசுரர் லதத்ய தானவர்ேள்
பலவித ஆயுதங்ேலள ஏந்தித் கதவர்ேளுடன் கபார் புரிந்தார்ேள். அமிர்தபானஞ்கசய்த அமரர்ேகளா,
அசுரர்ேளுடன் லதரியமாேப் கபாரிட்டு, அவர்ேலளப் பாதாளத்திற்குத் துரத்தினார்ேள். பிறகு கதகவந்திரனும்
கதவர்ேளும் ஸ்ரீயப்பதிலய வணங்ேி விலடகபற்று கதவகலாேம் கசன்று சுேகபாேங்ேலள இலடயூறின்
அனுபவித்து வரலானார்ேள்.

முனிவகர! அப்கபாது சூரியன் பிரோசமான ேிரணங்ேளுடன் தன் வழியில் மாறாமல் சஞ்சரித்து வந்தான்.
மற்றுமுள்ள ேிரேங்ேளும் நட்சத்திரங்ேளும் தம் வழியில் மாறாமல் சஞ்சரித்தன. அக்ேினியும்
வலஞ்சுழித்தது. சேல ஜனங்ேளும் தரும சிந்லதயுலடயவராய்ச் சுேமாே வாழ்ந்தார்ேள். இவ்விதம் மூன்று
உலேங்ேளும் லக்ஷ்மிேடாட்சம் கபற்றன. இப்படியிருக்குங் ோலத்தில் கதகவந்திரன் தன் பதவிலய
அலடந்து மோலட்சுமியான பிராட்டிலயத் துதித்துத் கதாத்திரம் கசய்யலானான். சேல உலேத்திற்கும்
தாயாராய், திருப்பாற்ேடலில் திருவவதாரம் கசய்தவளாய், மலர்ந்த தாமலரலயப் கபான்ற
திருக்ேண்ேளுலடயவளாய், திருமாலின் திருமார்பில் எழுந்தருளியிருக்கும் ஸ்ரீகதவிக்குத் கதண்டன்
சமர்ப்பிக்ேிகறன். தாமலர மலரில் வற்றிருந்து,
ீ தாமலர மலலரத் திருக்லேயில் தரித்து, தாமலர மலர்
கபான்ற திருவிழிேளுடன் தாமலர மலலரகயாத்த திருமுே மண்டலமுள்ளவளும், உந்தித் தாமலர
பூத்தவனின் திருவுள்ளத்திற்கு உேந்தவளுமான ஸ்ரீகதவிலயச் கசவிக்ேிகறன்! உலேங்ேலளத் தூய்லம
கசய்து அருள்ேின்ற தாகய, சித்தியும் சுவாலேயும் சுலதயும் கசாலதயும் சந்தியும் ராத்திரியும் பிரலபயும்
கமலதயும் சிரத்லதயும் சரஸ்வதியும் எல்லாம் நீக ய! சேலமங்ேள கசாரூபிணியான தாகய! யக்ஞவித்லத
என்ேின்ற ேர்ம மீ மாம்லசயும், மோவித்லதகயன்ேின்ற இந்திர ஜாலவித்லதயும் குஹ்ய வித்லத என்ேின்ற
கவதாந்த வித்லதயும் நீ கய! தர்க்ே வித்லதயும், கவத வித்லதயும் ேிருஷிகோரக்ஷண வாணிப வித்லதயும்,
தண்டநீதி வித்லதயும் நீ கய! இவ்விதம் சாந்தங்ேளாேவும் அசாந்தங்ேளாேவும் இருக்ேிற உருவங்ேலளக்
கோண்டு மூன்று உலேங்ேலளயும் நீக ய நிலறந்திருக்ேிறாய். தாகய! சேல யக்ஞ கசாரூபனாேவும், மோ
கயாேிேளுக்கும் தியானித்து அறியத்தக்ே கதவகதவனுமான ேதாதரனின் திருகமனியில் உன்லனத் தவிர
கவறு யார்தான் வற்றிருக்ே
ீ முடியும்? உலேமாதாகவ! உன் ேடாட்சத்லத இழந்த கபாது மூன்று
உலேங்ேளும் நாசமலடந்தலவ கபாலாேித் திரும்பவும் உனது ேடாட்சத்லதப் கபற்றதால்
சவுபாக்ேியங்ேலளப் கபற்றன. தாகய! ேருலண நிலறந்த உனது ேடாட்ச வ ீட்சண்யத்தாகல பிராணிேளுக்கு
பாரியா, புத்திர, பந்து, மித்திர, ேிருே, ÷க்ஷத்திர, தன வாேனாதிேள் எப்கபாழுதுகம உண்டாேின்றன.

எம்கபருமாட்டிகய! உன் ேடாட்சம் கபற்றவர்ேளுக்கு உடல் ஆகராக்ேியமும் அதிோரமும் சத்துரு

கவற்றியும் சுேமும் ேிலடப்பது அரிதல்ல. பிராட்டிகய! சேல பிரபஞ்சத்துக்கும் நீ கய அன்லன!
கதவகதவனான நாராயணகன தந்லத! தாகய! நீங்ேள் இருவரும் கசர்ந்கத சராசர ஸ்வரூபமான இந்த
பிரபஞ்சகமல்லாம் வியாபித்திருக்ேிறீர்ேள். ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் திருமார்பில் வற்றிருக்கும்
ீ தாகய!
அடிகயங்ேளது புத்திர, மித்திர வர்க்ேங்ேலளயும் பசுக்ேலளயும், பூஷணங்ேலளயும் ஒருநாளும் பிரியாது
இருந்தருள கவண்டும். யாவற்லறயும் தூய்லமயாக்ேவல்ல தாகய; எங்ேளுலடய தனகோசத்லதயும்
கதாழுவத்லதயும், இல்லங்ேலளயும், உடலலயும், ேளத்திரத்லதயும், ஒருநாளும் பிரியாமல் இருந்தருள
கவண்டும். நிர்மலலயான தாகய! உன் ேடாட்சம் தூரமானால் மக்ேள் சவுசீ ல மோகுணங்ேளும் தன
தானியமும் இல்லாமற் கபாவார்ேள். குணக்குலறயுலடகயாராலும் உன் ேடாட்சம் கபற்றவர்ேள். எல்லா
சவுபாக்ேியங்ேலளயும் கபற்றுப் பிரபுக்ேளாே வாழ்வார்ேள். ஸ்ரீவிஷ்ணு வல்லலபயான தாகய! உன்
ேருலணக்குப் பாத்திரமானவகன குணவான்; புண்ணியவான்; புத்திமான். சூரன், பராக்ேிரமசாலியாவான்!
ஜேத்லதகயல்லாம் வளர்க்கும் தாகய! நீ கவறுத்தால், ஒருவனுலடய வாய்லம, சமதர்மம் முதலிய
சற்குணங்ேளும் துர்க்குணங்ேளாேி விடும். உனது திருக்ேல்யாண குணங்ேலள நான்முேப் பிரமனாலும்
துதிக்ே இயலாகத அப்படியிருக்ே அடிகயன் எப்படிப் புேழ்கவன்? ஆயினும் தாகய ேருலண கூர்ந்து எம்லம
விட்டுவிடாமல் ோத்தருள கவண்டும் என்று கதகவந்திரன் துதித்தான். அப்கபாழுது, எங்கும்
நிலறந்தவளான ஸ்ரீகதவிப்பிராட்டியார் திருவுள்ளம் உவந்து புரந்தரன் முன்பு கதான்றி, கதகவந்திரா! நீ
கசய்த வழிபாட்டில் நான் மேிழ்ந்து உனக்கு வரமளிக்ே வந்கதன். உனக்கு கவண்டிய வரங்ேலளக் கேள்
என்று அருளிச்கசய்தாள். கதகவந்திரன் உடகன ஸ்ரீகதவிலய வணங்ேித் தாகய, நீ திரிகலாேத்திலும்
இலடவிடாமல் எழுந்தருளியிருக்ே கவண்டும். எவனருேிலும் இந்தத் கதாத்திரத்தினால் உன்லனத்
துதித்தால் அவலன நீ ஒருநாளும் லேவிடாமல் ோத்து ரட்சிக்ே கவண்டும்! என்று இரண்டு வரங்ேலளக்
கோடுத்தருளும்படி கவண்டினான். அவன் கவண்டிய பிரார்த்தலனலய ஸ்ரீகதவிப்பிராட்டியார்
ஏற்றுக்கோண்டு, அமகரந்திரா! நீ விரும்பிய வண்ணம் ஆட்சிபுரியும் உனது உலேத்லத விட்டு நான்
நீங்குவதில்லல. எவன் தினந்கதாறும் ோலல மாலலேளில் இந்த ஸ்ரீ கதாத்திரத்தால் என்லனத்
துதிக்ேிறாகனா, அவனுக்கு நான் அருள்புரிேிகறன்! என்று இரண்டு வரங்ேலளத் தந்தருளினாள்.

லமத்கரயகர! பூர்வத்தில் ஸ்ரீகதவி, பிருகு முனிவருக்கு ேியாதி என்ற மங்லேயினிடத்தில் அவதரித்தாள்

என்று கசான்கனனல்லவா? பிறகு அமிர்தங்ேலடந்த ோலத்தில், திருப்பாற்ேடலிலும் அவதரித்தாள்.
இதுமட்டுமல்ல, உலேநாதரான ஜனார்த்தனன் எப்கபாகதப்கபாது உலேங்ேளில் அவதரிப்பாகனா ,
அப்கபாலதக்ேப்கபாது ஸ்ரீகதவியும் அவனுடன்கூட, அந்த அவதாரப் பயன்கபற, அவதாரம் கசய்து
அருள்வாள். முன்பு ஸ்ரீமந்நாராயணன் அதிதியின் குமாரனாே அவதரித்தகபாது ஸ்ரீகதவிப்பிராட்டியார்
பதுலம என்ற திருப்கபயகராடு அவதரித்தாள். விஷ்ணு, பரசுராமனாே அவதரித்தகபாது இவள் தரணியாே
அவதரித்தாள், அவன் சக்ேரவர்த்தித் திருமேன் ராமனாே அவதரித்தகபாது இவள் சீ தா பிராட்டியாே
அவதரித்தாள். அந்த எம்கபருமான் ேண்ணனாே அவதாரம் கசய்த கபாது இவள் ருக்மணியாே
அவதரித்தாள். இதுகபாலகவ மற்லறய அவதாரங்ேளிகலயும் இப்பிராட்டி, கபருமாலள விட்டு பிரியாமல்
கூடகவ அவதரித்துக் கோண்டிருப்பாள். எம்கபருமான் கதவதா கசாரூபத்கதாடு அவதரித்தால் ஸ்ரீகதவியும்
அதற்கேற்ற கதய்வத் திருகமனியுடன் அவதரிப்பாள். மனுஷ்ய கசாரூபத்கதாடு கபருமாள் அவதரித்தால்
கதவியும் மனுஷ்ய ரூபத்கதாடு அவதரிப்பாள். லமத்திகரயகர! ஸ்ரீமோலக்ஷ்மியின் இந்த திருவவதாரத்லத
எந்த மனிதன் பக்தியுடன் பாராயணம் கசய்ேிறாகனா, எவன் பக்திகயாடு கேட்ேிறாகனா, அவனுலடய
இல்லத்தில் கபரிய பிராட்டியாரான ஸ்ரீகதவி என்றும் பிரியாமல் எழுந்தருளியிருப்பாள். எந்தக்
ேிருஹங்ேளிகல இந்த ஸ்ரீகதவியின் சரித்திரம் தினந்கதாறும் படிக்ேப்படுேிறகதா , அந்தக் ேிருேங்ேளில்
ேலேத்திற்கு ஆதாரமான வறுலம இராது. ஸ்ரீகதவி, முன்பு பிருகு முனிவரின் புத்திரியாேிப் பின்னர்
மீ ண்டும் திருப்பாற்ேடலில் அவதாரஞ்கசய்த விதத்லத உமக்கு அறிவித்கதன். சேல ஐசுவரிய ோரணமாே,
இந்திரனால் கசால்லப்பட்ட இந்த ஸ்கதாத்திரத்லத யாராேிலும் தினந்கதாறும் பக்தியுடன்
படிப்பார்ேளானால் அவர்ேள் ஒருக்ோலும் அசுபத்லத அலடயமாட்டார்ேள். சர்வாபீஷ் டங்ேளும் நிலறகவறி
அவர்ேள் சிறப்பாே வாழ்வார்ேள்.

10. பிருகு, மரீசி முதலாகனார் வமிசம்

பராசர மேரிஷிகய! உங்ேள் தயவால் ஸ்ரீகதவியின் திருவவதார லவபவத்லத அறிந்து கோண்கடன்.

இனிகமல் பிருகு முதலாகனாருலடய வமிச வரலாற்லறக் கூறியருள கவண்டும் என்று லமத்கரயர்
கவண்டினார். பராசர முனிவர் கதாடர்ந்து கூறலானார். லமத்கரயகர! பிருகு முனிவருக்குக் ேியாதி என்ற
பத்தினியிடம் ஸ்ரீவிஷ்ணு பத்தினியான லட்சுமியும் தாதா விதாதா என்ற பிள்லளேள் இருவரும்
உண்டானார்ேள் அல்லவா?அந்தத் தாதாவும் விதாதாவும் கமரு புத்திரிேளான ஆயதி, நியதி என்னும்
ேன்னியலர முலறப்படிகய விவாேஞ் கசய்து கோண்டார்ேள். அவர்ேளில் தாதாவுக்குப் பிராணன் என்ேிற
மேன் பிறந்தான். அவனுக்கு துதிமான் என்னும் மேன் பிறந்தான். அவனுக்கு அசாவான் என்ற குமரன்
பிறந்தான். விதாதாவுக்கு மிருேண்டு என்று புத்திரன் உற்பத்தியானான். அந்த மிருேண்டுக்கு
மார்க்ேண்கடயன் பிறந்தான். அந்த மார்க்ேண்கடயனுக்கு கவதசிரன் என்ற மேன் பிறந்தான். அவர்ேளாகல
பிருகு வமிசம் உலேத்தில் பரவி வந்தது. இந்நிலலயில் மரீசி மாமுனிவருக்குச் சம்பூதி என்ற
மலனவியிடம் பவுர்ணமாசன் என்ற புத்திரன் பிறந்தான். அவனுக்கு விரசன், பர்வதன் என்னும்
இருபிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளுலடய சந்ததிக் ேிரமத்லதப் பின்னால் கசால்லுகவன்.
ஆங்ேிரசமுனிக்கு பத்தினியான ஸ்மாருதி என்பவள் சீனிவாலி, குரு, ராலே அனுமதி என்று கசால்லப்பட்ட
நான்கு கபண்ேலளப் கபற்றாள். அத்திரி மாமுனிவருக்கு மலனவியான அனுசூலய என்பவள்
சந்திரலனயும், துர்வாசலரயும் தத்தாத்திகரயர் என்ற மோகயாேிலயயும் கபற்றாள். அவன் பூர்வ
ஜன்மத்தில் சுவாயம்புவ மநுவந்திரத்திகல அேஸ்தியனாே இருந்தான். புலஹன் என்ற முனிவருக்குக்ஷலம
என்பவளிடத்தில் ேர்த்தமன் அர்வரீவான் சேிஷ்ணு என்ற மூன்று பிள்லளேள் கதான்றினார்ேள். ேிரது
என்னும் மாமுனிவருக்கு சன்னதி என்பவளிடத்தில், ஊர்த்துவகரதஸரும் ேட்லட விரற்
பரிமாணமுள்ளவரும் சூரியப்பிரோசிேளுமான வாலக்ேில்யர் என்ற அறுபதினாயிரம் முனிவர்ேள்
உண்டானார்ேள். வசிஷ்டருக்கு ஊர்ச்லச என்ற கபண்ணிடம் ரசனும், ோத்திரனும்; ஊர்த்தபாகுவும்
சவனனும், அனேனும் சுதபனும் சுக்ேிரனும், ஆேிய சப்த மாமுனிவர்ேள் பிறந்தார்ேள். பிரமகதவனுக்கு
மூத்த மேனான அக்ேினி என்பவனுக்கு சுவாஹா என்ற பத்தினியிடம் பாேவன், பவமானன், சுசி என்னும்
பிள்லளேள் மூவர் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளது சந்ததியில் நாற்பத்லதந்து பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள்.
இவர்ேளும் இவர்ேளுலடய தேப்பன்மார்ேள் மூன்று கபரும் கூடஸ்தனான அக்ேினியபிமானி கதவலதயும்
ஆே நாற்பத்கதான்பது கபர்ேளும் அக்ேினிேள் என்று வழங்ேப்படுேிறார்ேள். லமத்கரயகர! சதுர்முேப்
பிரமன் சிருஷ்டித்த அக்ேினிஷ்வாத்தர் என்றும் பர்ஹீஷ தர் என்றும் கசால்லப்பட்டு யாேம் கசய்தவர்ேளும்
யாேம் கசய்பவர்ேளுமான பிதுர்க்ேணங்ேலளச் கசர்ந்து ஸ்வலத என்னும் கபண்மணியானவள் கமலன ,
லவதரணி என்ேிற இரு கபண்ேலளப் கபற்றாள். அவ்விருவரும் கயாேப் பயிற்சியில் சிறந்து
பிரமவாதிேளாய்த் திேழ்ந்தார்ேள். இவ்விதமாே விருத்தியான தக்ஷ புத்திரிேளுலடய சந்தானக்ேிரமம்
கசான்கனன். இலத விசுவாசத்கதாடு ஸ்மரணஞ் கசய்த மனிதன் சந்தானமில்லதாவனாே மாட்டான்.

11. துருவன் ேலத

பராசரர் கதாடர்ந்து கூறலானார் : லமத்கரய முனிவகர! சுவாயம்புவ மநுவுக்குப் பிரியவிரதன்

உத்தானபாதன் என்னும் இரண்டு பிள்லளேள் இருந்தார்ேள். அவர்ேளிகல உத்தானபாதனுக்கு சுருசி, சுநீதி
என்னும் இரண்டு மலனவியர் இருந்தார்ேள். அப்பத்தினிேளில் சுருசி என்பவள் தான் உத்தனபாதனுக்கு
மிேவும் பிரியமுள்ளவளாே இருந்தாள். அவளுக்கு உத்தமன் என்று வழங்ேப்பட்ட மேன் ஒருவன்
இருந்தான். அவன் தேப்பனுக்கு மிேவும் பிரிய மேனாே இருந்தான். சுநீ தியிடத்தில் அரசனுக்கு அவ்வளவு
பிரியமில்லல. அந்தப் கபண்ணுக்குத் துருவன் என்ற மேன் பிறந்தான். அவன் நற்குண நற்கசய்லேேலளக்
கோண்டவன். ஒருநாள் சின்னஞ்சிறுவனான துருவன் தன் தந்லதயான உத்தானபாத மன்னனின்
அந்தப்புரத்திற்குச் கசன்றான். அங்கே தனது தேப்பனது மடியில் தன் சகோதரன் உத்தமன்
உட்ோர்ந்திருப்பலதப் பார்த்தான். தானும் அவலனப் கபால, தன் தேப்பன் மடியில் உட்ோர கவண்டும் என்று
துருவன் ஆலசப்பட்டு, தந்லதயின் அருகே கசன்றான். அப்கபாது சுருதி தன்னருேில் இருந்ததால்,
துருவனின் விருப்பத்லத அரசன் ஏற்ேவில்லல. இவ்விதமாேத் தேப்பன் மடியின் மீ து உட்ோர வந்த
சக்ேளத்தி மேனான துருவலனப் பார்த்து, சுருசி ஏளனமாேச் சிரித்து, பாலகன! நீ ஏன் வண்
ீ முயற்சி
கசய்ேிறாய்! என் வயிற்றில் பிறக்ோமல் கவகறாருத்தியின் வயிற்றில் பிறந்த நீ , இத்தலேய உயர்ந்த
சிம்மாசனத்தில் இருக்ே நிலனப்பதா? விகவேமல்லாத நீ இந்த அரசனின் மேன் தான் என்றாலும்,
ராஜ்யலட்சுமி வாசம் புரியும் இந்தச் சிங்ோசனத்துக்கு நீ தகுந்தவனல்ல. என் மேகன அதற்குத்
தகுதியுலடயவன், வணாே
ீ ஏன் வருந்த கவண்டும். பாக்ேியமில்லாத சுநீ தி வயிற்றில் நீ பிறந்தலத
நிலனக்ே கவண்டாமா? இங்ேிருந்து கபா! என்று இழிவாேக் கூறினாள். அவள் கபசியலதக் கேட்ட துருவன்
கோபங்கோண்டு, மனக்ேலக்ேமலடந்து, சகரகலன்று தன் தாய் வ ீட்டுக்குச் கசன்றான்.

கோபமாேக் ேண்ேள் சிவக்ே, உதடுேள் துடிக்ே வந்த துருவலன அவனுலடய அன்லன சுநீ தி தனது
மடியில் உட்ோர லவத்துக்கோண்டு, மேகன! உன் கோபத்துக்குக் ோரணம் என்ன? உன்லன யார்
சமாதானஞ் கசய்வார்ேள்? உன் தந்லதலய யாராவது அவமதித்தார்ேளா? என்று கேட்டாள். அதற்குத்
துருவன், தன் மாற்றாந்தாயான சுருசி கூறியவற்லறகயல்லாம் தன் தாயிடம் கசான்னான். அலதக்கேட்ட
சுநீ தி, மேகன! சுருசி கசான்னலவேள் யாவும் உண்லமதான். நீ கசாற்ப பாக்ேியமுலடயவன். ஏகனன்றால்
மிேவும் புண்ணியமுள்ள குழந்லத சத்துருக்ேளால் இப்படி தூற்றப்படுகமா ? இத்தலனயும் உன்னுலடய
பூர்வ ஜன்ம நற்பலலன யாராவது அபேரிக்ே முடியுமா ? கசய்யாத ேர்ம பலலனக் கோடுக்ேத்தான் யாரால்
முடியும்? பாக்ேியவான்ேளுக்கே, மோராஜகயாக்ேியமான சிம்மாசனமும், ரதேஜதுரேபதாதிேள் கபான்ற
நால்வலே கசலனேளும் சுேகபாேங்ேளும் ேிலடக்கும். சுருசியானவள் பாக்ேியசாலி! புருஷன்
தன்னிடத்திகலகய பிரியமாே இருப்பதற்குப் பாக்ேியஞ் கசய்திருக்ேிறாள். நாகனா அவருக்கு மலனவி
என்ற கபயலர மட்டுகம உலடயவளாய் துக்ேப்படுேிகறன். உத்தமன் புண்ணியம் கசய்தவன். அதனால்
தான் அவன் சுருசியின் மேனாேப் பிறந்தான். கசாற்ப பாக்ேியமுலடய நீ என் வயிற்றில் பிள்லளயாேப்
பிறந்தாய் மேகன! இதற்கு நாம் என்ன கசய்யலாம்? எவனுக்கு எந்த மட்டும் அதிர்ஷ்டகமா அந்த மட்டிகல
அவன் மேிழ்ந்திருக்ே கவண்டும். இதுதான் புத்திமான்ேளின் கசயல். ஆலேயால் ஐசுவரியத்லத நிலனத்துத்
துக்ேப்படாமல் இரு! சுருசி கசான்னலவேலளக் கேட்டு உன் மனம் கபாறுக்ோவிட்டால் உனக்கும்
அத்தலேய கமன்லமயுண்டாவதற்குச் சேல முயற்சிேலளயும் புண்ணியத்லதயும் கசய்ய எத்தனஞ்கசய்.
தர்மாத்மாவாய், நல்ல நடத்லதயுலடயவனாய், சர்வபூத தயாபரனாேவும், சர்வஜனமித்திரனாேவும் இருந்து
கோண்டு நல்லவற்லறச் கசய்து வந்தால், தண்ண ீர் பள்ளத்லத நாடிச்கசல்வது கபால், சம்பத்துக்ேளும்
குணவானான மனிதனிடத்தில் தானாேகவ வந்து கசர்ேின்றன என்று கசான்னாள். அலதக்கேட்ட துருவன்,
தாகய! நீ கசான்ன வார்த்லதேள் சுருசி கசான்ன கோடிய நஞ்சினால் பிளந்த என் இதயத்தில்
பதியவில்லல. ஐசுவரிய ேர்வத்தால் அவளால் நிராேரிக்ேப்பட்ட நான், மிேவும் உத்தமமான உயர்ந்த
பதவிலய அலடய எத்தனஞ் கசய்ேிகறன். பார்! புண்ணியசாலி என்ற சுருசியின் ேர்ப்பத்தில் பிறவாமல்,
உன்னுலடய ரத்தத்திகல நான் பிறந்தவனானலும், என்னுலடய ஆற்றலலப் பார் என் அண்ணன் உத்தமகன
என் தந்லதயின் ராஜ்யத்லத அனுபவிக்ேட்டும். நான் என்னுலடய சுயசக்தியினாகல அலதவிட உயர்ந்த
பதவிலய அலடகவன். ஒருவர் கோடுத்தலதப் கபற்று மேிழாமல் நாகன முயன்று, என் தேப்பனுக்கும்
அசாத்தியமான மிேவும் உயர்ந்த பதவிலய எனது தவத்தினால் சம்பாதிக்ேிகறன்! என்று கசால்லி
தாயாரின் அனுமதிலயப் கபற்று அங்ேிருந்து அதிவிலரவாேப் புறப்பட்டு தலலநேலரக் ேடந்து,
அருேிலிருந்த ஒரு ோட்டுக்குள் கசன்றான்.

அங்கே, ேறுப்பு மான் கதால்ேலளத் தரித்து குசப்புல்லல ஆசனமாேக் கோண்டு ஏழு முனிவர்ேளான சப்த
ரிஷிேள் அமர்ந்திருந்தார்ேள். அவர்ேலளக் ேண்ட துருவன் வணங்ேி, முனிவர்ேகள! நான் மன்னன்
உத்தானபாதனுக்குச் சுநீ தி வயிற்றில் பிறந்த மேன். துருவன் என்பது என் கபயர். நான் மிேவும்
மனக்ேவலலகயாடு தங்ேளது திவ்யசன்னதிக்கு வந்கதன் என்றான். ராஜகுமாரகன! நீக யா நாலலந்து
வயதுள்ளவனாேகவ இருக்ேிறாய். இவ்வளவு சிறியவனான உனக்கும் மனக்ேிகலசம் உண்டாேக் ோரணம்
என்ன? உன் தந்லத வாழ்ந்து கோண்டிருப்பதால் உன் குடும்பத்லதக் ோப்பாற்ற கவண்டும் என்ற
பாரமில்லலகய! உன் ஆலசக்கு உரியகபாருள் அேப்படவில்லலகய என்று மன்னன் மேனான நீ வருந்த
கவண்டியுமிராது! உன் உடம்பில் எந்தவிதமான கநாயும் இருப்பதாே உன் கதாற்றத்திகலகய
கதரியவில்லல! அப்படியிருக்ே உன் மன கவறுப்புக்குக் ோரணம் என்ன? என்று சப்தரிஷிேள் கேட்டார்ேள்.
என் தாய்க்குச் சக்ேளத்தியாேிய சுருதி கசான்ன வார்த்லதேளால் எனக்கு கவறுப்புண்டாயிற்று. அந்த
அவமானத்தாங்ோமல் இங்கு வந்கதன் என்றான். துருவன் அலதக் கேட்டதும் ஏழு முனிவர்ேளும்
ஒருவருடன் ஒருவர் ேலந்து இந்த சிறுவன் மாற்றாந்தாயின் கபச்லசப் கபாறுக்ேமாட்டாமல் இங்குவந்து
விட்டான். இவனது ராஜேலளலயப் பார்த்தீர்ேளா? இவ்வளவு சிறிய லபயனுக்கும் அவமானம் கபாறுக்ே
முடியவில்லலகய, என்று கபசிக்கோண்டு, துருவலன கநாக்ேி, ராஜகுமாரகன, நீ மனஸ்தாபங்கோண்டு மனம்
கநாந்து என்ன கசய்ய கவண்டும் என்று நிலனத்திருக்ேிறாய்! உனக்கு எங்ேளால் ஆேகவண்டிய உதவி
என்ன? என்று கேட்டார்ேள். துருவன் அவர்ேலள கநாக்ேி, முனிவர்ேகள! அடிகயன்ராஜ்யத்லதகயா அல்லது
மற்ற கபாருள்ேலளகயா விரும்புேிறவன் அல்ல. ஆனால் பூர்வத்தில் ஒருவனாகலயும்
அனுபவிக்ேப்படாததாய், அபூர்வமானதாய், சேல ஸ்தானங்ேளுக்கும் உன்னதமானயிருக்ேிற ஸ்தானத்லத
நான் அலடய விரும்புேிகறன். இந்த மகனாரதம் நிலறகவறுவதற்ோே உபாயத்லத எனக்கு கூறியருள
கவண்டும் என்றான். அதற்குச் சப்தரிஷிேள் ஒவ்கவாருவராேப் பின்வருமாறு கூறினார்ேள்.

அரசகுமாரகன! ஸ்ரீகோவிந்தனுலடய சரணாரவிந்தங்ேலளயலடந்து ஆராதலன கசய்யாதவர்ேளுக்கு, சர்வ

உத்தமமான பதவி ேிலடக்ோது. ஆலேயால் நீ பக்தியுடன், அச்சுதலன ஆராதிப்பாயாே! என்றார் மரீசி
முனிவர். ராஜகுமாரகன! உலேநாயேனாே ஜனார்த்தனன் யாலரக் ேடாட்சிக்ேிறாகனா அவகன, அக்ஷயமான
திவ்விய ஸ்தானத்லத உலடயவனாவான். என் வாக்கு சத்திய வாக்கேன்று நிலன! என்றார். அத்திரி
முனிவர் ஆங்ேிரசர், சராசராத்மேமான சேல பிரபஞ்சமும் எவனுலடய குட்சியில் இருக்ேிறகதா, அந்தக்
கோவிந்தனுலடய சரண ேமலங்ேலள அர்ச்சலன கசய்! சர்வ உன்னதப் பதவிலய அலடவாய்! என்றார்.
பிறகு, புலஹ முனிவர், எவன் பரப்பிரமமும், பரமப்பிராப்பியமாேவும் சர்வ வியாபேனுமாே இருக்ேிறாகனா
அந்த ஸ்ரீஹரிலய ஆராதனம் கசய்வதால், அத்தியந்தம் அசாத்தியமான கமாட்சத்லதயும் அலடயலாம்
என்றால் இதர ஸ்தானங்ேலள அலடவதற்கு என்ன சந்கதேம்? என்றார். அப்புறம் ேிருதுமாமுனிவர் எவன்
யக்ஞங்ேளாகல ஆராதிக்ேப்படும் புருஷனாேவும், யக்ஞ கசாரூபியாேவும், யக்ஞங்ேளுக்கு அதிபதியாேவும்
இருக்கும் மோ புருஷகன, அந்த ஜனார்த்தனன் திருவுள்ளங்கோண்டானானால் அலடயத் தோத
ஸ்தானமும் உண்கடா? என்றார். அதன் பிறகு, புலஸ்திய முனிவர், பூர்வத்திகல இந்திரன் ஜேத்பதியான
எவலன ஆராதித்து சர்வ உன்னதமான இந்திரப்பதவிலய அலடந்தாகனா. அப்படிப்பட்ட யக்கஞஸ்வரனான
ஸ்ரீவிஷ்ணுலவ ஆராதலன கசய்! என்றார். பிறகு வசிஷ்ட முனிவர், குழந்தாய், ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவாலன
ஆராதலன கசய்வாயாேில் இதுவலரயில் இல்லாத நூதனமான ஸ்தானம் ஒன்லற நீ மனத்தால்
நிலனத்தாலும், அலதயும் சித்தமாே அலடவாய், அப்படியிருக்ே முன்கப பலடக்ேப்பட்ட மூன்று
உலேங்ேளுக்கும் உட்பட்ட கமலான ஸ்தானத்லத அலடவதற்குச் சந்கதேம் என்ன ? என்று கூறினார்.
மாதவர்ேகள! தாங்ேள் ஆராதக்ே கவண்டிய அச்சுதலன அடிகயனுக்குத் கதரியும்படி கசய்தீர்ேள் ,
அவ்கவம்கபருமான் ேிருலப கசய்யும்படி கஜபிக்ே கவண்டிய மந்திரத்லதயும் ஆராதலன கசய்யும்
முலறேலளயும் அடிகயனுக்கு அறிவிக்ே கவண்டும் என்று துருவன் கேட்டான்.
ஓ ராஜபுத்திரகன! ஸ்ரீவிஷ்ணுவிடம் பக்தி கசய்ய விரும்பும் மனிதன் முதலாவதாே விஷய
அபிலாøக்ஷேலள நீத்து விட்டு மனலத நிர்மலமாக்ேிக் கோள்ள கவண்டும். பிறகு அந்த மனலத
முகுந்தனுலடய சரணாரவிந்தங்ேளிகல தன்னுள்கள நிச்சலமாேச் கசர்ந்து, கவறு நிலனவில்லாமல் அந்தத்
திருவடிேலளகய பாவித்துக்கோண்டு, தூயவனாய், வியஷ்டி சமஷ்டி ரூபமாய் பிரேிருதியும் புருஷனும்
சரீரமாேவுமுள்ள சுத்த ஞானமயனான வாசுகதவனுக்கு கதண்டன் சமர்ப்பிக்ேிகறன் என்ற
கபாருலளயுலடய மோமந்திரத்லத கஜபிக்ே கவண்டும். உனது பிதாமேனான சுயாம்புவமநுவானவர் இந்த
மோமந்திரத்தினாகல ஜனார்த்தனலன உபாசித்தார். அதனால் பேவான் திருவுள்ளம் உேந்து, அந்த மநுவுக்கு
அவர் விரும்பியபடிகய திரிகலாே துர்லபமான ஐசுவரியத்லதப் பிரசாதித்து அருளினார். நீயும் அப்படிகய
அந்த மோமந்திரத்லத கஜபித்து ஸ்ரீயப்பதிலய ஆராதலன கசய் என்று மேரிஷிேள் கூறினார்ேள்.

12. சிறுவன் துருவனின் கபருந்தவம்!

சப்தரிஷிேளிடமும் உபகதசம் கபற்ற துருவன் மனமேிழ்ந்து அவர்ேலள வணங்ேி விட்டு , யமுலன நதி
தீரத்திலிருந்த மதுவனத்துக்குச் கசன்றான். அங்கு மாமுனிவர்ேள் உபகதசித்த வண்ணம் ஸ்ரீவிஷ்ணுலவத்
தனது இதய ேமலத்தில் தியானித்துக் கோண்டிருந்தான். இப்படிகய ஒகர நிலனவாேத் தியானம்
கசய்துகோண்டிருந்த துருவனின் சித்தத்தில் சர்வ பூதங்ேளிலும் உள்ளவனான ஸ்ரீஹரிபேவான் அதிேப்
பிரோசமாய்த் கதான்றியருளினார். லமத்திகரயகர! இவ்விதம் அந்தப் பரமகயாேியான துருவனுலடய
இதயத்தில் எம்கபருமான் எழுந்தருளியிருந்ததால் சேலத்லதயும் தரிக்ேிற பூகதவி , அந்தப் பரமகயாேிலயத்
தாங்ேமாட்டாமல் இருந்தாள். பூமியில் துருவன் தன் இடக்ோலல ஊன்றி, வலக்ோலல மடித்துத் தவம்
கசய்தகபாது, பூமியானது இடதுபக்ேத்தில் தாழ்ந்தும், வலக்ோலல ஊன்றிய கபாது வலப்பக்ேம் தாழ்ந்தும்
நின்றது. பிறகு துருவ கயாேி ஒகர பாதத்தில் எட்லட விரலால் பூமியில் நின்றகபாது, பூமண்டலகம
மலலேளுடன் நடுங்ேியது. மோ நதிேளும் சப்த சாேரங்ேளும் ேலங்ேிப்கபாயின. இவ்விதமாே
மக்ேளுக்கும், மற்ற உயிரினங்ேளுக்கும் ேலக்ேம் உண்டானலதக் ேண்டு, அந்த மநுவந்திரத்திகல இருந்த
யாமர் என்னும் கதவலதேள் சித்தங்ேலங்ேினர். அவர்ேள் இந்திரனுடன் ஆகலாசித்துத் துருவனுலடய
தியானத்திற்கு விக்ேினம் கசய்ய முயன்றார்ேள். இந்திரனின் ேட்டலளலய ஏற்ற கூசுமாண்டங்ேள்
என்னும் பயங்ேர பூதேணங்ேள் அந்த மோகயாேியான துருவனின் தவத்லதக் ேலலக்ேப் பல மாயங்ேள்
கசய்தன. எப்படிகயனில், துருவனுக்குத் தாயான சுநீதியின் கசாரூபத்லதத் தரித்த மாலய ஒன்று
துருவனிடம் வந்து, மேகன! உன் உடல் அபாயமலடய்கூடிய கோடிய தவத்லத உடகன நிறுத்து! ஐகயா
மேகன! அகநே ோலம் தவமிருந்து உன்லனப் கபற்கறனடா? அனாலதயும் கபலதயுமான என்லனத் தனிகய
அலலய விட்டு மாற்றாந்தாயின் கபச்சிற்ோே, நீ இப்படி வருவது நியாயகமா? ேதியற்ற எனக்கு நீ அல்லவா
ேதி! ஐந்து வயதுப் பாலேனான நீ எங்கே? மிேவும் ேடுலமயான இந்தத் தவம் எங்கே? பயனற்ற இந்த
முயற்சியிலிருந்து உன் மனலதத் திருப்பிக்கோள். அப்பகன! நீ விலளயாடுேிற பருவமடா இது! இதற்குப்
பிறகு கவதங்ேலள அத்தியனஞ்கசய்யும் ோலம்! அதன்பிறகு கமாோனுபவங்ேளுக்குரிய ோலம். அதன்
பிறகே தவஞ்கசய்வதற்குரிய ோலமாகும்! விலளயாடும் ோலத்தில் ஆன்மக்ேிகலசமான தவஞ் கசய்வது
நல்லதல்ல. தாயான என் வார்த்லதலயக் கேட்டு; இந்தப் பிராயத்துக்குத் தக்ேபடி, என்னுடன்
வரகவண்டியது தான் உனக்கு நியாயம். இந்த தவத்லத விடாமற் கபானால் நான் இப்கபாது உன் எதிரில்
என் பிராணலன விட்டு விடுேிகறன் என்று இப்படியாேத் தன் ேண்ேளிகல ேண்ண ீர் தாலத தாலரயாேப்
கபருேக் ேதறியழுது கோண்டு நின்றாள். மாலயயான சுநீதிலய தன் முன்னால் ேண்டும், துருவன்
ஸ்ரீமந்நாராயணனின் திவ்விய திருவடிேளிகலகய சித்தத்லத லவத்திருந்ததால், ேண் திறந்து
பார்க்ேவில்லல. பிறகு அந்த மாயா சுநீதி துருவலன கநாக்ேி, குழந்தாய்! கோர அரக்ேர்ேள் உன்லனச்
சம்ேரிப்பதற்ோேக் ேலத ேட்ேம் முதலான ஆயுதங்ேகளாடு வருேிறார்ேள். இப்கபாழுகத உன் தவத்லத
விட்டுவிட்டு ஓடிவா! என்று கசால்லி விட்டு மலறந்து கபானாள். பிறகு பலவித ஆயுதங்ேளுடன்
அக்ேினிச்சுவாலல வசும்
ீ முேங்ேலளயுலடய அரக்ேர்ேள் கதான்றினார்ேள். அவர்ேள்
கபார்க்ேருவிேலளகயந்தி ேர்ஜலன கசய்தார்ேள். குபுகுபுகவன்று அனகலழும்பும் முேமுலடய நரிேள்
துருவலனச் சுற்றிக்கோண்டு அகோரமாே ஊலளயிட்டன.

சிங்ேம், முதலல, ஒட்டேம் கபான்ற முேங்ேலளக் கோண்ட நிசாசரர்ேள் இந்தப் லபயலனக் குத்துங்ேள்!
கோல்லுங்ேள்! தின்னுங்ேள் என்று கபருங்கூச்சலிட்டுப் பயமுறுத்தினார்ேள். துருவகனா கோவிந்தனின்
சரணாரவிந்தங்ேளிகலகய தன் மனலத லயப்படுத்தியதால், அப்பூதேணங்ேளின் சப்தங்ேளும்
பயமுறுத்தல்ேளும் துருவலன ஒன்றும் கசய்யமாட்டாமற் கபாயின. அவன் அவற்லறக் ேவனிக்ோமல்,
ஸ்திர சித்தத்துடன் ஸ்ரீமந்நாராயணகன தன்னுள் எழுந்தருளியிருப்பதாேத் தியானித்து கோண்டு,
மற்கறான்றும் அறியாமல் இருந்தான். இவ்விதமாேத் கதவர்ேள் பிரகயாேித்த மாலயேள் எல்லாம்
நாசமலடந்தன. அலதக்ேண்ட கதவலதேள் அந்த மோத்மாவின் தகபா மேிலமயினால் தங்ேளுக்கு என்ன
அபாயம் கநரிடுகமா என்று பயந்து அந்தத் தவத்லத நிறுத்துவதற்கு உபாயந் கதட கவண்டும் என்று
உறுதியாேத் துணிந்து, ஜேத்தாரேண பூதனான ஸ்ரீமந்நாராயணலனச் சரணலடந்து, கதவகதவகன!
துருவனின் தவ வலிலமயினால் நாங்ேள் தேிக்ேப்படுேிகறாம். அதனால் உம்லமச் சரணலடந்கதாம்
சந்திரன் தினந்கதாறும் தனது ேலலேளினால் அபிவிருத்தியலடவலதப் கபால, உத்தானபாதனின் மேன்
துருவனும் தவச்சிறப்பால் வளர்ந்து வருேிறான். ஆலேயால் நாங்ேள் பயப்படுேிகறாம். அந்தப்பாலேன்,
இந்திர, வருண, குகபர, சூரிய சந்திராதிேளுலடய பதவிேளிகல எலதக்கேட்பாகனா கதரியவில்லல.
ஆலேயால் அவனுலடய தவத்லத நிறுத்தி; எங்ேளுலடய ேவலலலயத் தீர்க்ே கவண்டும்! என்றார்ேள்.
அவர்ேலள மோவிஷ்ணு ேடாட்சித்து, சிறுவன் துருவன் கபருந்தவம் புரிேிறான் என்றாலும் இந்திரன்,
சூரியன், சந்திரன் ஆேிகயாரது அதிோரங்ேளில் எலதயும் அவன் விரும்பவில்லல. அவனது மகனாரதத்லத
நான் அறிகவன். ஆலேயால் நீங்ேள் ேவலலப்படாமல், உங்ேள் இருப்பிடங்ேளுக்குச் கசல்லுங்ேள். நான்
துருவனுக்கு இஷ்டமான வரத்லதக் கோடுத்து அவனது தவத்லத நிறுத்துேிகறன் என்று அருளிச்கசய்தார்.
பிறகு, கதவர்ேள் திருமாலிடம் விலடகபற்றுச் கசன்றார்ேள். அதன் பின்னர் சர்வாத்மேனான எம்கபருமான்
துருவனுலடய ஒன்றித்த தியானத்துத் திருவுள்ளம் உவந்து நான்கு திருத்கதாளுலடய திருகமனிகயாடு
துருவன் முன்பு ோட்சி கோடுத்து உத்தானபாதனின் மேகன! உனக்குச் சுபமுண்டாேக் ேடவது. உன்
தவத்லதக் ேண்டு மேிழ்ந்து, உனக்கு விருப்பமான வரத்லதத் தருவதற்கே நான் வந்கதன். நீ உனது
சித்தத்லத என் மீ து நிலலயாே நிறுத்தியதால் நான் மேிழ்ந்கதன். உனக்கு விருப்பமான வரத்லதக்
கேட்பாயாே! என்றார். துருவன் ேண்ேலளத் திறந்து தான் தியானித்த விதத்திகலகய சங்கு சக்ேரம் ேலத
ேட்ேம் சாரங்ேம் முதலிய பஞ்சாயுதங்ேகளாடும், ேிரீட வனமாலிோ கேௌஸ்துப பீதாம்பர
அலங்ோரத்கதாடும் எழுந்தருளிய ஸ்ரீயப்பதிலயக் ேண்டு பூமியில் விழுந்து கதண்டனிட்டு ; கமய்சிலிர்க்ே
பயபக்தியுடன் கதவகதவனான ஸ்ரீமந்நாராயணலனத் துதி கசய்யலானான்.

இந்த மோபுருஷலனக் குறிப்பிட என்ன வாக்ேியத்லத கசால்கவன்? யார் கசான்னது கபாலத் துதிப்கபன்?
என்று துருவன் மனங்ேலங்ேி, ஒன்றுகம கதான்றாமல் விஷ்ணு பேவாலனச் சரணலடந்து ஸ்வாமி
ஷட்குண ஐசுவரிய சம்பன்னகன! அடிகயனது தவத்துக்குத் திருவுள்ளம் உேந்தீரானால் உம்லமகய
ஸ்கதாத்திரம் கசய்ய நிலனக்கும் எனக்கு அதற்கேற்ற ஞானத்லத வழங்ேியருள கவண்டும். கவதாந்த
கவதிேளான பிரமாதிேளும் உமது மேிலமலயச் கசால்ல வல்லவர்ேளல்லர். அப்படிப்பட்ட உம்லமப்
பாலேனான நான் எப்படித் துதிப்கபன்? அடிகயன் மனது மது சரண ேமலங்ேளிகல பதிந்து, பக்தியுடன்
உம்லமத் துதிக்ேகவ விரும்புேிறது. ஆலேயால் அடிகயனுக்கு அதற்கேற்ற ஞாகனாதயத்லத தந்தருள
கவண்டும் என்று பிரார்த்திக்ே, ஸ்ரீகோவிந்தன், சேல வித்யாமயமான தமது பாஞ்சசன்யத்தினாகல,
அப்பாலேனின் முேத்தில் ஸ்பரிசித்து அருளினான். துருவனுக்கு ஞாகனாதயமானதால் அவன் பிரசன்ன
முேத்துடன் கதண்டனிட்டு பிரிதிவி அப்பு கதஜசு, வாயு, ஆோயங்ேளும் தன்மாத்திலரேளும் மனசும்,
மற்றுமுள்ள இந்திரியங்ேளும் மேத்தேங்ோரங்ேளும் மூலப்பிரேிருதியும் எவனுலடய ரூபங்ேகளா , அந்தச்
சர்கவஸ்வரனான விஷ்ணு பேவானுக்குத் கதண்டனிடுேிகறன்! இயல்பிகலகய தூய்லமயானவனாய்,
சூட்சும ரூபியாய், ஞானத்தால் எங்கும் வியாபித்திருப்பவனாய், பிரேிருதிக்கும் பரனாே இருக்கும் புருஷனும்
எவனுலடய ரூபமாே இருக்குகமா, அந்தக் குணாேரனான புரு÷ஷாத்தமனுக்குத் கதண்டனிடுேிகறன்!
பிருதிவி முதலான பூதங்ேளும், சந்தாதி குணங்ேளும், புத்தி முதலியலவேளும், சம்சாரியான ஜீவனும்
ஆேியவர்ேலளக் ோட்டிலும் பரனான மூத்த புருஷன் எவனுலடய ரூபமாே இருக்குகமா அத்தலேய
ஜேத்பதிக்குத் கதண்டன் சமர்ப்பிக்ேிகறன்! பிரம லக்ஷ்ணமுள்ளதாய் சேல உலேத்திற்கும் அதிபதியாய்
தூய்லமயானதாயுள்ள உமது கசாரூபத்துக்கு வணக்ேம். சர்வாத்மேகன! சமஸ்த சக்திேளும் அலமந்துள்ள
பிரேத்துவத்தினாலும் ஜேதாோரத்தினாலும் மோப்பிரமாணமாே இருப்பதாலும், பிரமம் என்ற
நாமகதயமுலடயதாய், விோரமில்லாதாய், கயாேி சிந்தியமாய் விளங்கும் உமது திவ்விய கசாரூபத்துக்கு
வணக்ேம். நீகர சேஸ்ர சிரசுேளும், ஆயிரம் பாதங்ேளும், ஆயிரம் ேண்ேளும் உலடயவராய், புருஷராய்,
சர்வத்லதயும் வியாபித்து, பூமிகயன வழங்கும் சராசரமயமான பிரபஞ்சத்லதவிடப் பதின்மடங்கு அதிேமாே
உயர்ந்துள்ள ீர்! புரு÷ஷாத்தமகன! விராட்டு என்று வழங்ேப்பட்ட அவ்யக்த சரீரேனான அநிருத்தனும்
ஸ்வராட்டு என்று கசால்லப்பட்ட கேவல ஆத்ம பிராப்தியுள்ளவனும், சம்ராட்டு என்று கசால்லப்பட்ட
பிரமகதவனும், உம்மிடமிருந்கத உண்டானார்ேள். சமஷ்டி கதேனான ஹிரணியேர்ப்பன் என்ற அந்தப்
புருஷன் பிரிதிவிக்கு அகதா பாேத்திலும் பாரிச கதேத்திலும், ஊர்த்துவ கதேத்திலும் வியாபித்துள்ளான்.
உம்மிடத்திகலகய பிரபஞ்சங்ேகளல்லாம் உண்டாயின. இவ்விதம் உம்மால் பலடக்ேப்பட்டு உம்முலடய
ரூபமாயிருக்ேிற இரணியேர்ப்பனு தரத்திகல அேில பிரபஞ்சங்ேளும் அடங்ேியிருப்பதால் எல்லாகம
உமக்குள்கள என்று தனியாே கவறு கசால்ல கவண்டுகமா ? யாவும் ஓமஞ்கசய்யப் கபற்ற யாேமும்,
பிரஷதாச்சியம் என்ற அவிசும் ேிராமியங்ேள் ஆரணியங்ேள் என்ற இருவிதமான பசுக்ேளும், ரிக்கு, யஜுர்,
சாம கவதங்ேளும் சந்தங்ேளும் அசுவங்ேளும், அஜாதிேங்ேளும், ஒற்லறப்பல் வரிலசயுள்ள ஜந்து
சாதங்ேளும் மிருேங்ேளும் உம்மிடத்தகலகய உண்டாயின.

இன்னும் உம்மிடத்திகலகய உண்டாேவும் கபாேின்றன. உமது வானத்திகல பிராமணர்ேளும் உமது

புயங்ேளில் க்ஷத்திரியர்ேளும், ேண்ேளிகல சூரியனும், மனதிகல சந்திரனும், பிராணத்திகல வாயுவும்,
முேத்திகல அக்ேினியும், நாபியில் அந்தரிட்சமும் சரீரத்திகல கசார்க்ேமும், ேர்ணங்ேளிகல திலசேளும்
பாதங்ேளிகல பூமியும் உண்டாயின. அது விஸ்தீரணமுள்ள ஆலமரம், அதிே நுண்ணிய பீஜத்திகல
அடங்ேியிருந்தாற்கபால, மேத்தான இந்தப் பிரபஞ்சம் எல்லாம் பிரளய ோலத்திகல ஆதிோரண பூதனான
உம்மிடத்திகலகய அடங்ேியிருந்தன. வடவிருட்சம் மறுபடியும் விலதயிலிருந்து கதான்றிச்
சாகோபசாேமாே விஸ்தாரமாவது கபால், பலடப்புக் ோலத்திகலகய பிரபஞ்சம் எல்லாம்
உம்மிடத்திலிருந்கத உண்டாேிப் பரவின. ஜேந்நாயேகன! பட்லடேள் ஒன்றின்கமல் ஒன்றாய் மூடப்கபற்று,
ஏோதாரமாேத் கதான்றும் இளவாலழக் ேன்கற கபரிதானதும் கவறாோமல் இருப்பதுகபால, சூக்ஷ்ம
சிதசித்தர்ேகளாடு கூடிக் ோரணரூபமான உம்லமக் ோட்டிலும் ஸ்தூல சிதசித்துக்ேளின்
ரூபமாய்க்ோரியமான இந்தப் பிரபஞ்சம் கவறாோமல் இருக்ேிறத. சுத்த ஆனந்தம் இலடவிடாமல்
நிேழ்வதும் எப்கபாழுதும் ஒகர விதமாயிருக்ேிற ஞானமும் உம்மிடத்தில் உண்டு இப்படியல்லாமல்
மேிழ்ச்சியும் துக்ேமும் உண்டாக்குவதும் சுத்த துக்ேத்லத உண்டாக்குவதுமான ஞானங்ேள் உம்மிடம்
இல்லல. ஏகனனில் பிராேிருதங்ேளான சத்துவாதி குணங்ேகளாடு நீங்ேள் ேலப்பில்லாமல் அப்பிராேிருத
சுத்தசத்துவ மயனாே இருக்ேிறவரல்லவா? பிரபஞ்சத்துக்கு கவறாய் நிற்ேின்ற ஒகர ஆத்மாவாய், சர்வபூத
சரீரேனாய் விளங்கும் உமக்கு வந்தனஞ் கசய்ேிகறன். சூட்சும பிரேருதியும் ஸ்தூலப் பிரேிருதியும்
புருஷனும் விராட்டு; ஸ்வராட், சம்ராட்டு என்பவர்ேளும் எல்லாம் நீகர அல்லவா ? எல்கலாருலடய அந்தக்
ேரணங்ேளிகலயும் அக்ஷயமான ஞானமயனாேப் பிரோசிப்பவரும் நீகர அன்கற நீ கர அதனதன் சாரமாே
எல்லாவற்றிலும் இருக்ேிறீர் ? உம்மிடத்திகலகய சர்வமும் இருக்ேின்றன. ஆலேயால் சர்வாத்மேனான
உனக்குத் கதண்டனிடுேிகறன்! எல்லாவற்றுக்கும் ோரணமாய் எல்லாவற்றிலும் வியாபித்து
எல்லாவற்றினுள்களயும் இருக்ேின்றவர் நீகர! ஆலேயால் நீகர என் மகனாரதத்லத அறிந்திருப்பீர் .
ஆலேயால், அடிகயன் விண்ணப்பம் கசய்ய கவண்டுவது என்ன? சுவாமி, உம்லமப் பிரத்யட்சமாேக் ேண்டு
கதண்டன் சமர்ப்பித்கதனாலேயினால் அடிகயனது மகனாரதங்ேள் நிலறகவறின அடிகயனது தவமும்
பலித்தது. நான் ேிருதார்த்தனாகனன்! என்று துதி கசய்து நின்றான். அவலன கநாக்ேி விஷ்ணு
புன்முறுவலுடன், அரசகுமாரகன! என்லனக் ேண்டு வணங்ேியதால் உன் தவம் பலித்தது சரிதான், ஆயினும்
நான் உனக்கு கசலவ கோடுத்தது வணாேக்
ீ கூடாது. ஆலேயால் உனக்கு கவண்டிய வரத்லதக்
கேட்பாயாே. நான் பிரத்யட்சமாகனானானால் எவருக்குகம சேல மகனாரதங்ேளும் லேகூடும்! என்றார்.

கதவகதவகன! சர்வபூத அந்தர்யாமியான உமக்கு அடிகயனது விருப்பம் கதரிந்கதயிருக்கும் இருப்பினும்

நீகர நியமித்ததால் விண்ணப்பிக்ேிகறன். இந்திரன் உமது அனுக்ேிரேத்தினால் அல்லகவா, திரிகலாே
ராஜ்யத்லத அனுபவிக்ேிகறன்? ஜனார்த்தனகன! சுருசியானவள் தனது ேர்ப்பத்தில் நான் பிறவாததால்
ராஜருக்குத் தகுதியான சிங்ோதனத்துக்குநான் அருேனல்ல என்று என்லனப் பார்த்து இறுமாப்புடன் ஏளனம்
கசய்தாள். ஆலேயால் ஜேத்துக்கு ஆதாரமும் சர்வ உத்தமும் அவ்யயமுமான உன்னத ஸ்தானத்லத
அலடயகவ நான் விரும்புேிகறன். இதற்கு கதவரீர் திருவருள் புரிய கவண்டும்! என்றான் துருவன்.
ஸ்ரீபேவான், துருவலனக் ேடாட்சித்து, பாலகன! நீ விரும்பிய பதவிலய அலடயக் ேடவாய், இதற்குக்
ோரணம் கவகறான்றுண்டு கசால்ேிகறன் கேள். பூர்வ ஜன்மத்திகல நீ ஒரு பிராமணனாேப் பிறந்து, தாய்
தந்லதயருக்குப் பணிவிலடேள் கசய்தும், ஏோக்ேிர சித்தத்துடன், என்லனயும் ஆராதித்து வந்தாய்.
சிலோலம் கசன்ற பிறகு, உனக்கு கயௌவன வயது வந்தகபாது, சர்வாபரண பூஷிதனும் சேல கபாே
சம்பன்னனும் மோ சுந்தர கதேமுலடயவனுமான ஒரு ராஜகுமாரன் உனக்கு நண்பனானான். அப்கபாது நீ
அவனுலடய ஐசுவரிய கபாேங்ேலளக் ேண்டு ஆலசப்பட்டு, ராஜபுத்திரனாேப் பிறக்ே கவண்டும் என்று
இச்சித்தாய். ஆலேயால் உன் மகனாரதத்துக்கு ஏற்றதாே உனக்குத் துர்லபமான உத்தானபாதனது
மாளிலேயில் பிறந்தாய். என்லனத் துதியாத மற்றவர்ேளுக்கு ஜேத் பூசிதமான சுவாயம்புவமநுவின்
வமிசத்தில் பிறவியுண்டானது ேிட்டாததாகும். இப்கபாழுதும் நீ அத்யந்த பக்தியால் என்லன மேிழ்வித்தாய்.
என்னிடத்தில் சித்தத்லத நிறுத்தி என்லனத் தியானித்த மனிதன் அதிசீக்ேிரத்தில் சர்கவாத்தமனான
கமாட்சத்லத அலடவானானால், அற்பமான கசார்க்ோதி பயன்ேலள அலடவதில் விந்லதயில்லல. நீ யும்
எனது அனுக்ேிரேத்தினால் மூன்று உலேங்ேளுக்கும் கமன்லமயானதாய் சந்திர, அங்ோரே, புத, பிரேஸ்பதி
ஸ்தானங்ேளுக்கும், நட்சத்திர மண்டலத்துக்கும், சப்த ரிஷிேளின் மண்டலத்திற்கும் விமானரூடராய்ச்
சித்தர்ேள், சஞ்சரிக்ேிற ஸ்தானங்ேளுக்கும் அதியுன்னதமாய் திேழும் ஸ்தானத்லத அலடந்து, சுேமாய்
இருப்பாயாே. கதவலதேளில் சிலர் நான்கு யுேங்ேள் வலரயிலும் சில மநுவந்தரப் பரியந்தமுமல்லாமல்
அதிே ோலம் இருக்ேமாட்டார்ேள். நீக யா எனது ேிருலபயால், ேல்ப ோலம்வலர அந்தச் சர்வ உன்னத
ஸ்தானத்தில் சுேமாே இருக்ேக் ேடவாய். உன்னுலடய தாயான சுநீ தியும் திவ்ய விமானத்தில்
ஏறிக்கோண்டு, நட்சத்திர ரூபமாய் பிரோசித்துக் கோண்டு ேல்பாந்த பரியந்தமும் உன் அருேிகலகய
இருக்ேக் ேடவள். வானத்திகல துருவ நட்சத்திரமாய்த் திேழும் உன்லன எவனாேிலும் அதிோலலயிலும்
மாலலயிலும் மனவுறுதியுடன் ேீ ர்த்தனம் கசய்வானாேில் அவன் மோபுண்யத்லதப் கபறுவான் என்று
திருவாய் மலர்ந்தருளினார்.

இவ்விதமாே திருமாலிடம் வரம் கபற்ற துருவன், சர்வகலாேன்னத ஸ்தானத்லத அலடந்தான். தாய்

தந்லதயருக்குப் பணிவிலட கசய்ததனாலும் தவச்சிறப்பாலும், ஸ்ரீமத்துவாத சாக்ஷர மோமந்திர
மேிலமயினாலும் மோன்மாவான துருவனுக்கு உண்டான அபிமானத்லதயும், ஐஸ்வரியத்லதயும் பார்த்த
அசுரகுருவான சுக்ேிராச்சாரியார் மேிழ்ந்து, சப்த ரிஷிேளும் எந்த மோத்மாலவ குறித்துக்கோண்டு
சஞ்சரிக்ேின்றனகரா, அந்தத் துருவனது கமன்லமயான தவத்தின் சிறப்லப என்னகவன்று கசால்கவன்? இது
கவகுவிந்லதயானது இந்தப் பிரபாவத்லதக் கோண்டாட யாராகல ஆகும்? இதமும் சத்தியமுமான
வாக்குள்ள துருவனின் தாயான சுநீதியின் மேிலமலய வர்ணிக்ேத்தக்ே ேவிேளும் உலேில் உண்கடா?
அந்தப் கபண்ணரசி துருவலனக் ேர்ப்பத்தில் தரித்ததால்; சர்வ உத்தமும் நிலலயான தன்லமயும் உலடய
அந்தத் திவ்விய ஸ்தானத்லதயலடந்தாள் என்ன அதிர்ஷ்டம்! என்ன விந்லத! என்று சில ேவிேளால்
துதித்தார். லமத்கரயகர! துருவன் சர்கவான்னதமான பதவிலயப் கபற்றலதக் ேண்டு எந்த மனிதன்
ேீ ர்த்தனம் கசய்வாகனா, அவனது சேல பாவங்ேளும் நிவர்த்தியாகும். கசார்க்ேகலாேத்தில்
வாசஞ்கசய்வான். அன்றியும் அவன் வானத்திலும் பூமியிலும் ஸ்தானப் பிரஷ்டமாோமல் சேல
சவுபாக்ேியமும் கோண்டவனாய்த் தீர்க்ோயுளுடன் வாழ்வான்!

13. பிருது சக்ேரவர்த்தியின் சரிதம்

துருவ சரித்திரத்லத பராசரர் கூறிவிட்டு அந்த வமிசத்தின் வரிலசலயயும் கூறலானார். அருந்தவஞ்

கசய்து ஸ்ரீமந் நாராயணனுலடய ேிருலபயினால் சர்வ உத்தமமான பதவிலய அலடந்த துருவன் , சம்பு
என்பவலள திருமணம் கசய்து கோண்டான். அவனுக்கு சிஷ்டி, பவியன் என்ற பிள்லளேள் இருவர்
பிறந்தார்ேள். அவர்ேளில் சிஷ்டி என்பவன், சுச்சாலய என்பவலளத் திருமணம் கசய்து கோண்டு ரிபு,
ரிபுஞ்சயன், ரிப்பிரன்; விருேலன், விருே கதஜசன் என்னும் பிள்லளேள் ஐவலரப் கபற்றான். அவர்ேளில் ரிபு
என்பவன் பிரேதீ என்ற மலனவியிடத்தில் சாட்சுஷன், சர்வகதஜசன் என்ற இரு பிள்லளேலளப் கபற்றான்.
அவர்ேளில் சாட்சுஷன் வருண சந்ததியில் பிறந்தவரும் வரணாப்
ீ பிரஜாபதிக்கு மேளுமான
புஷ்ேரணியிடத்தில் ஆறாவது மநுவந்தரத்துக்கு அதிபதியான மநுலவப் கபற்றான். அந்த மநுவுக்கு
வயிராசன் என்ற பிரஜாபதியின் மேளான நட்வலள என்பவளிடத்தில் ஊரு பூரு, சதத்தியும்னன், தபஸ்வி,
சத்தியவான், சுசி, அக்ேினிஷ்கடாமன், அதிராத்திரன், சுத்தியும்னன், அபிமன்யு என்னும் பத்துப் பிள்லளேள்
பிறந்தார்ேள். ஊரு என்பவன், அக்ேினியின் குமாரிலய மணந்து மோ கதஜசுலடய அங்ேன் சுமனசு, சுவாதி,
ேிரதி அங்ேிரசு, சிபி என்ற ஆறு பிள்லளேலளப் கபற்றான். அங்ேனுக்கு மிருத்து புத்திரியான சுநீலத
என்பவளிடத்தில் கவனன் என்பவன் பிறந்தான். மோமுனிவர்ேள் புத்திரார்த்தமாே அந்த கவனன்
என்பவனது வலது லேலயக் ேலடந்தனர். அப்கபாது அதனிடமிருந்து பிருது என்பவன் பிறந்தான். அவன்
பிரலஜேளின் நன்லமக்ோே கதனு ரூபம் தரித்த பூமியிலிருந்து கவண்டிய கபாருள்ேலளக் ேறந்து
கோடுத்தான்! இவ்வாறு பராசரர் கூறிவரும்கபாது, லமத்கரயர் குறுக்ேிட்டு முனிவகர! கவனனுலடய வலது
ேரத்லத மேரிஷிேள் ேலடந்தார்ேகள. அதிலிருந்து பிருது என்பவன் எப்படித் கதான்றினான்? அலத
விவரமாேச் கசால்லகவண்டும் என்று கேட்டார்.

பராசரர் கூறலானார்: லமத்கரயகர! மிருத்துவுக்கு முதல் மேளான சுருலத என்பவள், அங்ேன் என்னும்
அரசனுக்கு மலனவியாேி கவனன் என்ற புதல்வலனப் கபற்றாள். அந்த கவனன் மிருத்துவின்
கதாஷத்தினால் குணவ ீனனாய்ப் பால்யம் முதல் துஷ்ட சுபாவமுலடயவனாேகவ இருந்தான். அவன்
பட்டாபிகஷேம் கசய்து கோண்டது முதல் யாரும் இன்று முதல் யக்ஞங்ேலளச் கசய்ய கவண்டாம்.
தானங்ேள் கோடுக்ே கவண்டாம் ஓமங்ேள் கசய்யகவண்டாம். நாகன யக்ஞங்ேளுக்கு அதீஸ்வரன்!
என்லனத் தவிர கவறு ஒருவரும் இல்லல என்று பலறயலறவித்தான். அலதக் கேட்ட முனிவர்ேள்
அலனவரும் அந்த அரசனிடம் கசன்று, அரகச! நாங்ேள் கதசத்துக்கும் மக்ேளுக்கும் இதமான தீர்க்ே சத்திர
யாேம் கசய்து, யக்ேிய ஈசுவரனான ஸ்ரீஹரிலய ஆராதிக்ேிகறாம். அதனால் உனக்கும் யக்ஞ பாேத்தில்
பங்கு ேிலடக்கும். யக்ஞ புருஷனான ஸ்ரீமந்நாராயணன், நாங்ேள் கசய்யும் கவள்வியினால் திருவுள்ளம்
உவந்து, உனக்குச் சேல பீஷ் டங்ேலளயும் வழங்ேியருள்வான். எவனது ஆட்சியில் யாோதி
சத்ேருமங்ேளாகல யக்கஞசுவரனான புரு÷ஷாத்தமன் பூஜிக்ேப்படுவாகனா அந்த அரசனுக்கு
அவ்கவம்பிரான் சேல மகனாரதங்ேலளயும் அருள்வான்! என்று நயமாேக் கூறினார்ேள். அதற்கு மன்னன்
கவனன், என்லனவிட அர்ச்சிக்ேத் தகுந்தவன் கவறு யார் உண்டு? யக்கஞசுவரன் என்று நீங்ேள் கூறும்
அந்த ஹரி என்பவன் யார்? பிகரமா, விஷ்ணு, சிவன், இந்திரன், யமன்! வருணன், குகபரன், வாயு, அக்ேினி,
சந்திரன்! சூரியன், பூமி என்ற கதவர்ேளும், மற்ற சுபானுக்ேிரே ஆற்றலுலடய யாவரும் அரசனுலடய
சரீரத்திகலகய இருக்ேின்றனர். ஆலேயால் மன்னவகன சர்வகதவ கசாரூபி என்று சாஸ்திரங்ேள்
கூறுவலத அறிந்கத நான் ேட்டலளயிட்டான். ஆேகவ, ேட்டலளப்படி நடந்து கோள்ளுங்ேள். மங்லேயர்
தங்ேள் ேணவருக்குப் பணிவிலட கசய்வகத முக்ேிய தருமம் என்பது கபால், அரசனாேிய என்னுலடய
ஆக்லஞலய ஏற்று நடப்பகத உங்ேளுக்குத் தர்மமாகும் என்றான். அரகச! யக்ஞங்ேள் கசய்ய எங்ேளுக்கு
அனுமதியுங்ேள். தர்மத்லத நாசஞ்கசய்ய கவண்டாம். சராசராத்மேமான பிரபஞ்சங்ேள் எல்லாம்
கவள்விேளிகல ஓமஞ்கசய்யும் அவிசினாகலகய கசழிப்பலடேின்றன! என்றார்ேள் ரிஷிேள். அவர்ேள்
கூறியதற்கு கவனன் இணங்ோமல் பிடிவாதமாேகவ இருந்தான். அதனால் முனிவர்ேளுக்கு கோபம்
கபாங்ேியது. அவர்ேள், இவன் ஆதியந்தமில்லாதவனும் ஜேத்பிரபுவும் யக்ஞ புருஷனுமான ஸ்ரீயப்பதிலய
இேழ்ேிறான் அல்லவா? இவன் ராஜ்ய பரிபாலனத்துக்குத் தகுந்தவனல்ல; இந்தத் துராத்மாலவக்
கோன்றாலும் நமக்குப் பாவம் வராது! என்று ஒருவகராடு ஒருவர் கபசிக்கோண்டு, மந்திரங்ேளால் சுத்தி
கசய்யப்பட்டிருந்த குச தர்ப்லபேளாகல அந்த அரசலன அடித்தார்ேள். அவன் பூர்வத்திகலகய;
சர்கவஸ்வரனான ஸ்ரீவிஷ்ணுலவயும் அவனது மேிலமலய விளக்கும் கவதத்லதயும் அவனது
ஆராதலனயான யாேத்லதயும் நிந்திப்பதாேிய அக்ேினியால் தேிக்ேப்பட்டிருந்ததால் முனிவர்ேளின்
தருப்லபப் புல்லின் அடிபட்டவுடகன உயிர் இழுந்து ேீ க ழ விழுந்தான்.

அந்த சமயத்தில் நான்கு திலசேளிலும் ஏராளமான துன்பும் தூசியும் பறந்து ஆோயம் எங்கும் வியாபித்தது.
அலதக் ேண்ட மேரிஷிேள் அங்ேிருந்த மக்ேலளப் பார்த்து; இந்தத் தூசி என்ன ோரணத்தால் உண்டாயிற்று?
என்று கேட்டார்ேள். அதற்கு ஜனங்ேள், உங்ேளால் பூமண்டலம் அராஜேமானதினால் அகனே ஜனங்ேள்
ஆங்ோங்கே பிரகவசித்துப் பிறருலடய திரவியங்ேலள அபேரிப்பதற்ோே கவேமாய் வருேிறார்ேள்.
அத்தலேய ேள்ளர்ேளின் ோல்பட்ட கவேத்தினால் தூளிப்படலமாேிய இந்தத் தூசியும் தும்பும் கதான்றியது?
என்றார்ேள். அலதக்கேட்ட முனிவர்ேள் ஆகலாசித்து, ஒரு புத்திரலன உண்டாக்ே கவண்டுகமன்று
தீர்மானித்து அபுத்திரனான கவனனது கதாலடலயக் ேலடந்தார்ேள். அப்கபாது அதிலிருந்து எரிந்த
ேட்லடலயப் கபான்ற ேறுப்பு நிறமும் விோரமான முேமும், குட்லடயான உடலும் கோண்ட ஒரு மனிதன்
கதான்றி, முனிவர்ேலள கநாக்ேி, நான் என்ன கசய்ய கவண்டும்? என்று கேட்டான். அதற்கு அவர்ேள் நிஷீ த
(உட்ோர்) என்று கசான்னார்ேள். அதன் ோரணமாே அவன் நிஷாதன் என்ற கபயலரப் கபற்றான்.
விந்தியமலல வாசியரான கவடர்ேள் அவனது பரம்பலரயில் உண்டானார்ேள். ஆலேயால் அவர்ேள்
நிஷாதர்ேள் என்று வழங்ேப்பட்டனர். இவ்விதமாே மன்னன் கவனனின் பாபங்ேகளல்லாம் ஒருங்கே
திரண்டு புருஷாோரமாேப் பிறந்தன. அன்று முதல் நிஷாத ஜாதி உலேத்தில் உண்டாயிற்று. அதன் பிறகு
முனிவர்ேள் கவனனுலடய வலதுலேலயக் ேலடந்தார்ேள். அந்தக் லேயிலிருந்து அக்ேினிலயப் கபால்
கஜாலிக்கும் திவ்ய கதகஜாவிராஜிதனும் மோப் பிரதாபம் கோண்டவனுமான ஒரு குமாரன் கதான்றினான்.
பிருது மாமன்னன் என்று அவனுக்குப் கபயர் லவக்ேப்பட்டது, அவன் பிறந்ததுகம ஆோயத்திலிருந்து
அசேவம் என்ற ஒரு வில்லும் திவ்வியமான பாணங்ேளும் விழுந்தன. அவற்லற பிருது லேக்கோண்டான்.
அவன் கதான்றியதுகம சேல பூதங்ேளும் கபருமேிழ்ச்சியலடந்தன. கவனனும் சற்புத்திரன் உண்டானதால்
புத்து என்ற நரேத்திலிருந்து நீங்ேிச் கசார்க்ேத்லதயலடந்தான். அப்கபாது சமுத்திரங்ேளும் நதிேளும்
பிருதுவுக்கு அபிகஷேம் கசய்வதற்ோன புனித நன்ன ீலரயும் திவ்விய ரத்தினங்ேலளயும் கோண்டு வந்து
வணங்ேி நின்றன. பிரமனும் ஆங்ேிரசர் என்னும் கதவலதேகளாடும் சேல பூதங்ேகளாடும், வந்து
கவனனுலடய மேனான பிருது சக்ேரவர்த்திலயச் சேல பூமண்டலங்ேளுக்கும் அதிபதியாேப்
பட்டாபிகஷேம் கசய்தான். அப்கபாது பிருது சக்ேரவர்த்தியின் வலது லேயில், சக்ேரம் இருப்பலத பிருமா
பார்த்து, இவன் நாராயண அம்சமுலடயவன் என்று நிலனத்து மேிழ்ச்சியலடந்தார். லமத்கரயகர!
எவருலடய வலது ஹஸ்தத்தில்; விஷ்ணு சின்னமான சக்ேரகரலே ோணப்படுகமா அவர்ேள்
கதவர்ேளாலும் கவற்றி கபறக்கூடாத பராக்ேிரமமுலடயவர்ேளாய்; மாமன்னர்ேளிகல உயர்ந்தவராய்
விளங்குவார்ேள்.

இவ்விதம்; பிருது சக்ேரவர்த்தி முடிசூட்டிக்கோண்டு, முலறப்படி ஆட்சி கசலுத்தி வரும்கபாது, அவனது

தேப்பனான கவனனுலடய உபத்திரவத்தினால் வருந்திய மக்ேள், இவனது நற்குணங்ேலளக் ேண்டு
மேிழ்ந்தனர். பிரலஜேலளக் ோத்து, அவர்ேளுலடய அன்லபப் கபற்றதால்; அவன் அவனிராஜன் என்று
வழங்ேப்பட்டான். அவன் கதரில் ஏறிப் புறப்படும்கபாது சமுத்திரங்ேள் இலரயாமல் ஸ்தம்பித்தன.
பர்வதங்ேள் எல்லாம் அவனுக்கு வழிவிட்டு நின்றன. அவனது விருதுக்கோடிேள் ேிலளேளிகல படுகம
என்ற பயத்தினால் உயர்ந்த மரங்ேள் தணிந்து நின்றன. பூமி உழாமகல விலளந்தது. நிலனத்த
மாத்திரத்திகலகய பயன்ேள் சித்தித்தன. பசுக்ேள் கவண்டும் அளவு பாலலச் சுரந்தன. இலல மடிப்புக்ேளில்
எல்லாம் கதன் நிலறந்திருந்து பிரும்மாலவக் குறித்துச் கசய்த கவள்வியிகல, இந்தப் பிருது மாமன்னன்
கதான்றியவுடகன, அந்த யக்ேியத்தின் சுத்தியா ோலத்தில் சூதனும் மாேதனும் கதான்றினர். இப்படிப் பிறந்த
சூதமாேதர்ேலளப் பார்த்து மோமுனிவர்ேள், பிரதாப சாலியான பிருது மன்னலன அவனது குணேர்ம
வரலாறுேலளச் கசால்லித் துதியுங்ேள்! இவன் துதிப்பதற்குத் தகுந்தவன் என்று ேட்டலளயிட்டார்ேள்.
சூதமாேதர் தயங்ேி, முனிவர்ேகள! இவர் இப்கபாது தாகன பிறந்தவர்? ஆலேயால் இவரது குணங்ேலளயும்
புேலழயும் நாங்ேள் அறிகயாகம! எலதச் கசால்லி, நாங்ேள் இவலரப் புேழ்கவாம்? என்று கேட்டார்ேள்.
அதற்கு முனிவர்ேள், இவன் சக்ேரவர்த்தியும் மிே வலிவுலடயவனுமாேி, உலேத்துக்கு இதமான பல
கசயல்ேலளச் கசய்வான்! ஆலேயால் இவனுக்கு இனிகமல் விளங்ேத்தக்ே குணங்ேலளப் பற்றித் துதி
கசய்யுங்ேள்! என்றார்ேள். அலதக்கேட்டு, பிருது சக்ேரவர்த்தியும் தன்னுள்கள தனக்குத்தாகன
நிலனக்ேிறான். உலேத்திகல சற்குணங்ேளினால் மன்னனுக்குப் புேழும் கபருலமயும் உண்டாகும்.
இம்முனிவர்ேள் என்லனத் துதிக்ேச் கசான்னகத நான் சற்குணங்ேலளத் கதரிந்து கோள்ளகவண்டும்
என்பதற்ோன ஓர் உபகதசமாகும். ஆலேயால் நான் குணவான் ஆகவன். இம்மாேதர்ேள் ேீ ர்த்தனஞ்கசய்யும்
குணங்ேலள ஏற்று, இவர்ேள் ோட்டும் துர்க்குணங்ேலள விட்டு விடுேிகறன் என்று சித்தமாே இருந்தான்.

அப்கபாது சூதமாேதர்ேள் அந்த அரசகுமாரனான பிருதுலவ இந்த மோராஜகுமாரன் சத்தியசீலன்;

தானசீ லன்; பிரதிக்லஞலய நிலறகவற்ற வல்லவன்; கசய்யத்தோத ோரியத்லதச் கசய்யக் கூசுபவன்.
கஜயசாலி கபாறுலமயுள்ளவன் நட்புக்குணமுலடயான், மோப் பிரதாபவான், துஷ்டர்ேலளத் தண்டிக்கும்
குணமுலடயவன், இனிய கபச்சுத் திறனுலடயான்; பூஜிக்ே தகுந்தவலரப் பூஜிப்பவன்; யாேசீலன்; பிராமண
பக்தன்; கயாக்ேியரிடத்தில் அன்புலடயவன். சத்துரு மித்துருக்ேளிடம் சமபுத்திகயா பட்சபாதமற்று சேல
விவோரங்ேலளயும் தீர்ப்பவன்! என்று நல்ல குரகலாடு நன்றாேத் துதி கசய்தார்ேள். சூதனும் மாேதனும்
இவ்வாறு எடுத்துக் கூறிய சற்குணங்ேலளகயல்லாம் பிருது மன்னன் தன் உள்ளத்தில் பதிய
லவத்துக்கோண்டு; அக்குணங்ேளுடன் ஆட்சி கசய்து; பலவிதமான யாேங்ேலள நடத்தி அதிே தட்சலண
கோடுத்து வந்தான். அவனது தந்லத கவனன் மடிந்ததால்; பூமி அராஜேமாயிற்று. அதனால் பிருது
மன்னனது ஆட்சியின் ஆரம்பத்திகல; பிரலஜேள் அலனவரும் பசியால் வருந்தியவர்ேளாய் அரசனிடம்;
கசன்று அரகச! நீர் முடிசூட்டிக் கோள்வதற்கு முன்கப; பூமண்டலம் அராஜேமாேி சேலகவாஷதி
வர்க்ேங்ேலளயும் தன்னுள்கள இழுத்துக் கோண்டு விட்டது. ஆலேயால் இப்கபாது ஆோர வசதியில்லாமல்
பிரலஜேள் பசி வாலதயால் அழிந்து வருேின்றனர். அன்ன பானங்ேலளக் கோடுத்து எங்ேலள
ரட்சிப்பதற்ோேகவ பிரம்மா உங்ேலளப் பலடத்து எங்ேளுக்கு வழங்ேினார். ஆலேயால் பசியால்
பீடிக்ேப்பட்ட எங்ேலளக் ோத்து ரட்சிக்ே கவண்டும்! என்று முலறயிட்டார்ேள். அலதக் கேட்ட பிருது
மன்னன் அப்படிகய ஆேட்டும் என்று கசால்லி, அசேவம் என்ற வில்லலயும் அம்புேலளயும் எடுத்துக்
கோண்டு பூமிலய எதிர்க்ேச் கசன்றான், அப்கபாது பூமாகதவியானவள்; பசுவின் ரூபத்லதத் தரித்து பயந்து
ஓடினாள். மன்னனும் அவலள விடாமல் பின் கதாடர்ந்து கசன்றான். அதனால் பூகதவி பிரம்மகலாேம்
முதலிய உலேங்ேளுக்கும் ஓடிச்கசன்று எங்கும் அலடக்ேலம் அலடய முடியாமல் வில்லும் லேயுமாய்த்
தன்லனத் துரத்திவரும் கவந்தலன கநாக்ேி; பிருது மன்னகன! கபண் வலதயினால் பாதேம் சம்பவிக்கும்
அல்லவா, அலதயறிந்தும் ஏனிப்படிச் கசய்ேிறாய்? என்று கேட்டாள். வசுந்தலரகய! துஷ்டோரியஞ்
கசய்பவலர வலதப்பதால் பலருக்கு நன்லமயுண்டாகுமானால் அப்படிப்பட்ட வலதலயச் கசய்வதால்
புண்ணியம்தான் உண்டாகும்! என்றான் பிருது.

அரகச! பிரலஜேளுக்கு இதமுண்டாவதற்ோே என்லன அழித்தால், சதுர்வித பூதசாதங்ேளுக்கும் ஆதாரம்

என்ன? என்றாள் பூமிகதவி. உற்று அவலள பிருது கநாக்ேி வசுந்தரா என்னுலடய ஆக்லஞலய மீ றி
துர்விநீலதயாய் நடக்ேிற உன்லன என்னுலடய அம்புேளால் சங்ேரித்து எது கயாே சக்தியினால் சேல
பிரலஜேலளயும் தரிக்ேிகறன்! என்றான். அலதக்கேட்ட பூகதவி பயத்தால் நடுங்ேி, பிருதுலவ வணங்ேி
அரகச! உபாயத்தினால் சேல ோரியங்ேளும் சிந்திக்குகமயல்லாமல் கவறு வலேயால் சித்திக்ோது.
ஆலேயால் நான் ஓர் உபாயம் கசால்ேிகறன். கேட்பாயாே உலேத்தில் உண்டான ஓஷதி
நிேரங்ேலளகயல்லாம் நான் என்னுள்களகய அடங்கும்படி ேிரேித்திருக்ேிகறன். ஆலேயால் அலவ
என்னிடம் க்ஷீரரூபமாே இருக்ேின்றன. கவண்டுமானால் பால்ரூபமாே இருக்கும் அந்த ஓஷதிேலள உலே
நன்லமக்ோே நான் வழங்குேிகறன். தகுந்தகவாரு ேன்லறயுண்டாக்ேிக் கோடுப்பாயாே. அந்தக்
ேன்றினிடமுள்ள அன்பினால் பால் ரூபமாேவுள்ள ஓஷதிேலளக் ேறக்ேச் கசய்கவன். நான் கோடுக்கும்
க்ஷீரங்ேள் ஜேகமல்லாம் வியாபிக்கும் கபாருட்டு தலடயாேவுள்ள மலலேலளகயல்லாம் விலக்ேி; என்லன
கமடுபள்ளமில்லாமல் நிரவவும் என்றாள். பிருதுவும் அப்படிகய ஆேட்டும் என்று கசால்லித் தன்னுலடய
வில்லின் நுனியால் அவற்லறப் புறத்கத தள்ளி பூமண்டலத்லதச் சமமாேச் கசய்தான். லமத்கரயகர! பூர்வ
ோலத்தில் மலலேள் எல்லாம் மிேவும் கநருங்ேி முழுவதும் பரவியிருந்ததாகல பூமண்டலத்தில்
நேரப்புரங்ேளும் ேிராமங்ேளுமாேிய குடியிருப்புேள் பிரிவு படாமல் இருந்தன. பயிர்த்கதாழிலும் பசு
வளர்ப்பும் வாணிபமும் இல்லல. பிருது மன்னன் முடிசூட்டிக் கோண்டது முதல் இவ்கவறுபாடுேள்
உண்டாயின. எங்கேங்கே பூமியானது கமடு பள்ளங்ேள் இல்லாமல் சமமாே இருக்குகமா அங்ேங்கே,
புரங்ேலளயும் ேிராமங்ேலளயும் அந்த அரசன் ஏற்படுத்தி, அவற்றில் பிரலஜேலள வசிக்ேச் கசய்தான்.
பூர்வத்தில் ேந்த, மூல பலாதிேகள பிரலஜேளுக்கு ஆதாரமாே இருந்தன. ஜேம் அராஜேமானகபாது
அலவேளும் ேிலடப்பது ேஷ்டமாயிற்று. ஆலேயால் பிருது மன்னன் சுவாயம்புவமனுலவக் ேன்றாக்ேி
தனது ஹஸ்தத்லத பாத்திரமாேச் கசய்து, கதனுரூபிணியான பூமியினிடத்தில் சேல ஸஸ்யங்ேலளயும்
ேறந்தான். அதனால் பிரலஜேள் மேிழ்ச்சியலடந்து, அவன் உண்டாக்ேிய ஆோரத்தினால் பலத்லதயும்
சக்திலயயும் கபற்று சுேமாே இருந்தார்ேள். அவன் கோடுத்த அன்னத்தால் தான் இன்றளவும் பிரலஜேள்
ஜீவித்திருக்ேின்றனர். பிருது மன்னன் பூமிக்குப் பிராணலனக் கோடுத்ததால் தந்லதயானான் அந்தக்
ோரணத்தாகலகய பூமிக்கு பிருத்வி என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. பிறகு கதவலதேளும், முனிவர்ேளும்,
லதத்தியர்ேளும், ராக்ஷசர்ேளும், ேந்தருவர்ேளும், நாேர்ேளும், பிதுர்க்ேளும், விருட்சங்ேளும், பிருது
மன்னனின் ேருலணயால் தத்தமது சாதிக்ோன பாத்திரத்லதயும் ேன்லறயும் ேறப்பவலனயும் உண்டாக்ேி,
தங்ேளுக்குரிய மேிழ்ச்சிலய அலடந்தார்ேள். சேல பூததாரணியாயும், எல்லாவற்லறயும்
உண்டாக்குபவளாயும், ோப்பவளாயும், ஸ்ரீமோவிஷ்ணுவின் பாதாம்புயத்தில் பிறந்தவளுமான பூமாகதவி
என்னும் பிருதிவி முன்புகபால் சேல பூதங்ேளுக்கும் இஷ்டங்ேலளக் கோடுக்ேத் துவங்ேினாள்.
லமத்கரயகர! இவ்விதமான கவனன் மன்னனின் குமாரனான பிருது சக்ேரவர்த்தி புேழுலடயவனாய்
விளங்ேினான். எவன் இத்தலேய பிருது மாமன்னனுலடய சரித்திரத்லதப் படிக்ேிறாகனா, படிக்ேக்
கேட்ேிறாகனா, அவன் பாவந்தீர்ந்து, துர்ச்கசாப்பன பயமில்லாமல் சுேமாே இருப்பான்!

14. பிரகசதசர்ேளின் இலட்சியம்

பராசர முனிவர் கமலும் கதாடர்ந்து கூறலானார் : லமத்கரயகர! பிருது மன்னனுக்கு அந்தர்த்தானன்; வாதி
என்றும் இரு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அந்தர்த்தானன் திருமணம் புரிந்து கோண்டு சிேண்டி நீ என்னும்
மலனவியிடம் ஹவிர்த்தானன் என்ற மேலனப் கபற்றான். அவனுக்கு அக்ேினியின் மேளான
தீக்ஷிலணயிடத்தில் பிராசீன பர்ஹி, சுக்ேிரன், ேயன், ேிருஷ்ணன், விரசன், அசினன் என்று ஆறு குமாரர்ேள்
உண்டாயினர். அவர்ேளில் ஹிவர்த்தானனின் மூத்த மேனான பிராசீ னபர்ஹி என்பவன்,
பிராசீனக்ேிரேங்ேளான தருப்லபேலள பூமியில் பரப்பி யக்ஞங்ேள் கசய்ததால் அவனுக்கு பிராசீனபர்ஹி
என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. அவன் சமுத்திரனின் புதல்வியான சுவர்லண என்பவலளக் ேல்யாணம்
கசய்து கோண்டு பிரகசதர்ேள் என்னும் பத்துப்பிள்லளேலளப் கபற்றான். அவர்ேள் தனுர் கவதத்தில் ேலர
ேண்டவர்ேள். அவர்ேள் அலனவரும் ஒகர பயலன அகபட்சித்து, ஒகர தர்மத்லதச் கசய்து, சமுத்திர நீரில்
பதினாயிரம் ஆண்டுேள் மூழ்ேியிருந்து தவஞ்கசய்தார்ேள். ஏகனனில், பிரும்மாவின் ேட்டலளப்படி
பிராசீனபரிஹியானவன் பிரலஜேலள அபிவிருத்தி கசய்ய நிலனத்தான். தன் புத்திரரான பிரகசதசர்ேலள
கநாக்ேி, பிள்லளேகள! கவதகதவனான பிதாமேர், பிரஜாவிருத்தி கசய்யும்படி என்லன நியமித்தார். நான்
அப்படிகய ஆேட்டும் என்று அவரது ேட்டலளக்கு இலசந்கதன். ஆலேயால், நீங்ேள் எனக்குப்
பிரியமாகும்படிப் பிரஜாவிருத்தி கசய்யுங்ேள் என்றார். பிரகசதசரும் தந்லதயின் வாக்லே ஏற்று, ஐயா!
நாங்ேள் பிரஜாபிவிருத்தி கசய்யத்தக்ே ஆற்றலலயுலடயவராே, எந்தக் ோரியத்லதச் கசய்ய கவண்டும்?
அலத விளங்ேச் கசால்ல கவண்டும்! என்று கேட்டார்ேள்.

பிராசீனபரிஹி தன் புத்திரர்ேலளப் பார்த்து, ஸ்ரீவிஷ்ணுலவ ஆதரித்து ஒருவன் தன் இஷ்டத்லதப்

கபறுவாகன அல்லாமல், கவறு ஓர் உபாயத்தினாலும் இஷ்ட சித்திலயப் கபறமுடியாது. இனி நான்
கசால்வதற்கு கவறு எதுவுமில்லல. ஆலேயால் உங்ேள் இஷ்டம் சித்தியாே கவண்டும் என்று
விரும்பினால் ஸ்ரீகோவிந்தலன ஆராதலன கசய்யுங்ேள். பிரஜாவிருத்தி கசய்யும் ஆற்றலலப் கபறுவர்ேள்,
ீ
புருஷனுக்குத் தர்மார்த்த ோம கமாக்ஷம் என்ேின்ற நான்குவித புருஷார்த்தங்ேளிகல
அபிலாலஷயுண்டானால், ஆதியந்தரேிதனும் பேவானுமான புரு÷ஷாத்தமலன அர்ச்சலன கசய்ய
கவண்டும். ஆதிோலத்தில் பிரும்மா ஜனார்த்தனலன ஆராதித்துத் தான் சிருஷ்டிக்கும் ஆற்றலலப்
கபற்றான். அதுகபால், உங்ேளுக்கும் அச்சுதலன ஆராதிப்பதால் பிரஜா விருத்திக்குரிய சாமார்த்தியமும்
உண்டாகும்! என்று கசான்னான். அலதக்கேட்ட பிரகசதசர்ேள் பத்துப் கபரும் தந்லதயின் வாக்குப்படி
தவஞ்கசய்ய நிச்சயித்தார்ேள். அதனால் சமுத்திரத்திகல மூழ்ேி ஏே சிந்தலனயுடன் சர்வகலாே
சரண்யனும் ஜேத்பதியுமான ஸ்ரீமந்நாராயணனுலடய திருவடித்தாமலரேளில் மனலத நிறுத்தி , பதினாயிரம்
ஆண்டுேள் தவஞ்கசய்த வண்ணம் சேல அபீஷ்டங்ேலளயும் வழங்ேவல்ல லக்ஷ்மி நாராயணலன
மனமாரத் துதித்தார்ேள். இவ்வாறு பராசரர் கூறிவரும்கபாது லமத்கரயர் அவலர கநாக்ேி முனிவகர!
பிரகசதசர்ேள் சமுத்திரத்தில் மூழ்ேிக்கோண்டு ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவாலனத் துதித்தார்ேள் என்றீர்ேள்.
அந்தத்கதாத்திரத்லத அடிகயனுக்குச் கசால்ல கவண்டும் என்றார். அதற்குப் பராசரர் பிராமண உத்தமகர!
பக்திப் பரவசத்தினால் தன்மயமாய் சாோ ஜலத்தில் நின்று கோண்டு , பிரகசதசர்ேள் கசய்த ஸ்ரீவிஷ்ணு
ஸ்துதிலயச் கசால்ேிகறன். அலமதியாேக் கேளுங்ேள்! என்று கூறலானார்.

சேலமான சப்தஜாதங்ேளும் எங்கே கசன்று நிலலகபறுகமா அத்தலேய சேல உலேங்ேளுக்கும், சிருஷ்டி

சங்ோரேர்த்தாவான பரமபுருஷலன நாங்ேள் வணங்குேிகறாம்! சூரிய சந்திராதி கசாதிக் ேணங்ேலளயும்
பிரோசிக்ேச் கசய்யும் அந்தப் பிராேிருத கஜாதிமயனும் உபமானரேிதனும் நுண்ணிய ரூபனும் , ோல
பரிச்கசதமில்லாதவனும் சராசரத்மேமான ஜேத்துக்குக் ோரண பூதனுமான ஸ்ரீவிஷ்ணு மூர்த்திக்குத்
கதண்டஞ் சமர்ப்பிக்ேிகறாம்! எவனுக்குப் பேலானது முதல் ரூபமாேவும் இரவு இரண்டாவது ரூபமாேவும்,
சக்தி மூன்றாவது ரூபமாேவும் இருக்குகமா ோலவடிவான அந்தப்பரந்தாமனுக்குத் தண்டனிடுேிகறாம்.
எவன் அமிர்தமாேித் தினந்கதாறும் கதவலதேளாலும் பிதுர்க்ேளாலும் உண்ணப்படுேிறாகனா எவன்
ஓஷதிேலளக் கோண்டு எல்லாவற்றிற்கும் ஜீவனாே விளங்குேிறாகனா , அந்தச் சந்திரரூபியான
பேவானுக்குத் தண்டனிடுேிகறாம். எவன் உஷ்ணமயமாேித் தனது ேிரணங்ேளால் இருலளப் கபாக்ேி
ஆோயத்லத ஒளிரச் கசய்து கோண்டு, தாபத்திற்கும் சயத்திற்கும் ஜலத்திற்கும் ோரணமாே இருக்ேிறாகனா
சூரியாத் மேனான அந்தப் பேவானுக்குத் தண்டனிடுேிகறாம்! எவன் ேடினமான ரூபமுள்ளவனாய்
இந்தவுலேத்லதகயல்லாம் பார்த்துக் கோண்டு, சப்த, ஸ்பரிச, ரூப, ரச ேந்தங்ேளுக்கு ஆசிரயமாய்
விளங்ேிறாகனா அந்தப் பூமிஸ்வரூபியான எம்கபருமாலன வணங்குேிகறாம்! சுக்ேிலமும்
சுகராணிதமுமாய், உலேங்ேளுக்குக் ோரணமாே இருக்ேிற ஜலம் என்பது யாகதா , பக்தாக்ஷேனுலடய அந்த
ஸ்வரூபத்துக்கு வந்தனஞ் கசய்ேிகறாம். எவன் சேல கதவலதேளுக்கும் மூலமாே இருந்து ேவ்யத்லதப்
புசிக்ேிறாகனா, அந்த அக்னி ஸ்வரூபியான பரமாத்மாவுக்குத் கதண்டனிடுேிகறாம்! பிராண அபானதி
ரூபமாேச் சரீரங்ேளிகல இருந்து கோண்டு, எப்கபாழுதும் சுவாசிப்பது கபான்ற கசயல்ேலளச்
கசய்பவனாேவும், ஆோயத்தினின்று முற்பன்னனாயும் இருக்ேிற வாயுகதவதா ஸ்வரூபியான
கஜேதீ ஸ்வரனுக்குத் கதண்டனிடுேிகறாம்! எவன் சர்வபூதங்ேளுக்கும் அவோசம் கோடுத்து,
அனந்தமூர்த்தியாயும் சுத்தமாயும் இருக்ேிறாகனா அத்தலேய ஜேத்துக்கு ேர்த்தாவாேிய ஸ்ரீேிருஷ்ணனுக்குப்
பிரணாமஞ் கசய்ேிகறாம்! எவன், க்ஷரமும் அக்ஷரமும் ஆன இந்திரிய ஸ்வரூபியாய், சப்தாதி
விஷயங்ேலளக் ேிரேித்துக் கோண்டு, ஞானத்துக்கு ஆதாரமாே இருக்ேிறாகனா, அந்தப்
பிரணதார்த்திஹரனான் கபருமானுக்குத் கதண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறாம்! இந்திரியங்ேளாகல ேிரேிக்ேப்பட்ட
சப்தாதி விஷயங்ேலள ஆன்மா அறிவதற்குக் ேருவியாய் நிற்கும் மனம், புத்தி, அேங்ோரம், சித்தம் என்று
கசால்லப்பட்ட அந்தக்ேரண கசாரூபியான சர்கவசுவரனுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறாம்!

அளவில்லாதவனான எவனிடத்திலிருந்து சேல பிரபஞ்சமும் இருக்ேிறகதா, எவனிடத்திலிருந்து அலவ

உண்டாயிற்கறா, எங்கே லயிக்ேிறகதா, அந்தப் பிரேிருதி ரூபமுலடயவனுக்கு நமஸ்ோரம் கசய்ேிகறாம்!
எவன் பிராேிருதமான சத்வாதி குணங்ேளல்லாமல் சுத்தனாே இருந்து பிரேிருதி சம்பந்தமுலடய சத்துவாதி
குணங்ேலளக் கோண்டவலனப் கபாலப் பிராந்தியினால் கதாற்றமளிக்ேிறாகனா அந்த ஜீவாத்மா ரூபியான
புரு÷ஷாத்தமனுக்கு தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறாம். அறிவு குறுகுவதும் விரிவதுமான விோரமில்லாதவனும்,
பிறப்பற்றவனும், சுத்தனும் பிரேிருதி சம்பந்தமில்லாதவனும், பிரேிருதி புருஷர்ேலளவிட
உயர்வுள்ளவனுமாே இருக்ேிற மூத்த ஜீவன் உண்கடா அந்த ஸ்வரூபத்தில் விளங்குேின்ற
ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவானுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறாம்! தீர்க்ேமும் ஸ்தூலமும் சூட்சுமமும் ரத்தமும்
நீல முமல்லாமல் இருப்பதாய், ஒட்டுதலும் சாலயயும் கதேமும் அவயவங்ேளும் இல்லாததாய், இலடகவளி
இல்லாததாய் இன்ப துன்பமுற்றதாய் சப்த ஸ்பரிச ரூபரச ேந்தங்ேள் இல்லாததாய், ேண் மூக்கு ோது
முதலியலவயும், வாக்கு பாணி பாதாதிேளும், அந்தக்ேரணமும் இல்லாததாய் நாகம கதாத்திரங்ேளும்
அன்னபானாதிேளில் உண்டாகும் சுேமும்; தன்லனவிட கவகறாரு கதஜஸும் தனக்கு ஒரு ோரணமும்
இல்லாததாய்; பயம் பிரமம் நித்திலர ஜனன மரணம் முதலிய குற்றங்ேள் இல்லாததாய்,
சலனமில்லாததாய், பரகமசுரத்துவாதி சேல ேல்யாண குணங்ேளுலடயதாய் யாவற்றுக்கும் இருப்பிடமாய்,
தனக்கு ஓர் ஆதாரமற்றதாய், வாக்கு மனம் இரண்டுக்கும் எட்டாததாய், ேண்ணால் ோணக்கூடாததாய்,
இவ்விதமாே எல்லாவிதத்திலும் உயர்ந்ததாய், பரமபிராப்பியமுமாய் விளங்கும் அந்த
ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவானுலடய ஸ்வரூபத்லத நாங்ேள் வணங்குேிகறாம்! என்று பிரகசதசர்ேள் எம்கபருமாலனத்
துதித்த வண்ணம் சமுத்திர ஜலத்தில் இருந்தவாறு பதினாயிரம் ஆண்டுேள் தவஞ்கசய்தார்ேள். பிறகு
ஷட்குண சம்பன்னனான ஹரி அவர்ேளிடம் ேிருலப கூர்ந்து, அந்த சமுத்திர ஜலத்திகலகய
பிரத்யட்சமானார். அப்கபாழுது மலர்ந்த நீக லாத்பல மலரிதலழப் கபான்ற நீலச்சாலயயுடன் பிரோசிக்கும்
திவ்வியத் திருகமனிகயாடும் ேிரீட மோகுண்டலங்ேளாேிய திவ்விய ஆபரணங்ேகளாடும், சங்கு சக்ேராதி
திவ்ய ஆயுதங்ேகளாடும், ஸ்ரீமந்நாராயணன் கதான்றி, பட்சியரசான கபரிய திருவடியின் (ேருடனின்)
திருத்கதாளில் அமர்ந்து வந்து கசலவ சாதித்தார். அவலரப் பிரகசதசர்ேள் தங்ேள் ேண்குளிரக் ேண்டு
பக்திப் பரவசத்தால் தலலவணங்ேித் தண்டப் பிரணமங்ேள் கசய்து, லேகூப்பி வணங்ேி நின்றார்ேள்.
பேவான் அவர்ேலள கநாக்ேி பிரகசதசகர உங்ேள் தவத்லதக் ேண்டு மேிழ்ந்த நான் உங்ேளுக்குப்
பிரசன்னமாகனன். உங்ேளுக்கு கவண்டும் வரங்ேலள கேட்பீராே என்று அருளிச் கசய்தார். அவர்ேள்
மீ ண்டும்; ஸ்ரீயப்பதிலய வணங்ேி எமது தந்லதயின் வாக்குப்படி நாங்ேள் பிரஜாவிருத்தி கசய்வதற்கு
எங்ேளுக்குச் சாமர்த்தியம் ஏற்படும்படி ேிருலப கசய்ய கவண்டும்! என்று பிரார்த்தித்தார்ேள். பேவான்
அவர்ேள் கேட்ட வரத்லதக் கோடுத்துவிட்டு மலறந்தார். பிரகசதசர்ேளும் விஷ்ணுவின்
அனுக்ேிரேத்தினால் இச்சித்த வரத்லதப் கபற்று, ேடலிலிருந்து எழுந்து தங்ேள் இருப்பிடம் கபாய்ச்
கசர்ந்தார்ேள்.

15. ேண்டு மேரிஷியின் ோதலும் தக்ஷ வமிசமும்

பராசர முனிவர் கதாடர்ந்து கூறலானார் : லமத்கரயகர கேளும்! பிரகசதசர்ேள் ேடல் நீரில் மூழ்ேிக்
ேடுந்தவஞ் கசய்துவந்த ோலத்தில் அவர்ேளது தந்லதயான பிராசீன பரிஹி, நாரத முனிவரின்
உபகதசத்லதப் கபற்று அரசாட்சிலயத் துறந்து, கயாே நிஷ்லட புரியலானார். அதனால் அராஜேமாேி
ஜனங்ேள் பயிர்த்கதாழிலலக் லேவிட்டனர். ஆலேயால் பூமியில் உண்டான விருட்சங்ேளில் ேிலளேள்
அதிேமாேி மிேவும் கநருங்ேிப் பூமிலயயும் வானத்லதயும் மூடிக்கோண்டன. அதனால் ோற்றுக்கூட வச
ீ
முடியாமற் கபாயிற்று. இவ்விதமாே மரங்ேள் எல்லாம் வானளாவ இருந்ததால், பதினாயிரம் ஆண்டுேள்
ோற்றுஞ் சஞ்சரிக்ே இடமில்லாமல் இருந்தது. சேல ஜனங்ேளும் அலசயவும் முடியாமல் நாசமலடந்தனர்.
பிறகு பிரகசதசர்ேள் ஜலத்திலிருந்து கவளிப்பட்டு வந்து, மரங்ேள் வளர்ந்து உலலே மூடியிருப்பதால்
பிரஜாக்ஷயமுண்டானலதக் ேண்டு மிேவும் கோபங்கோண்டார்ேள். உடகன, தங்ேள் முேங்ேளிலிருந்து
வாயுலவயும், அக்ேினிலயயும் உண்டாக்ேினார்ேள். அந்தப் கபருங்ோற்று, மரங்ேலள எல்லாம் கவகராடு
வழ்த்தியது.
ீ ோலாக்ேினிக்குச் சமமான அந்த அக்ேினி அவற்லற எரித்தது. இதனால் மரங்ேள் யாவும்
ஏேோலத்தில் நாசமாேத் துவங்ேின. ஆங்ோங்கே ஒன்றிரண்டு மரங்ேள் நின்றன. தவிர, மற்றலவகயல்லாம்
நாசமலடந்தன. அலதக்ேண்டு ஓஷதிேளுக்கு அதிபதியான சந்திரன் ேலங்ேி, பிரகசதசர்ேளிடம் வந்து
கூறலானான். அரசகுமாரர்ேகள; நீங்ேள் கோபத்லத விட்டு என் வார்த்லதலயக் கேளுங்ேள். மரங்ேளுக்கும்
உங்ேளுக்கும் இலடகய ஓர் உடன்பாடு கசய்து நட்லப ஏற்படுத்துேிகறன். மரங்ேளுக்கேல்லாம் மேளான
மாரிலஷ என்ற ேன்னிலய, நான் எதிர்ோலத்லதயுணர்ந்து எனது ேிரணங்ேளால் வளர்த்து வந்திருக்ேிகறன்.
ஜேன்கமாேன ரூபலாவண்ய மிகுந்த அந்தப் கபண் மாரிலஷலய உங்ேளுக்குப் பாரிலயயாேத் தருேிகறன்.
அவள் உங்ேள் வமிசத்லத அபிவிருத்தி கசய்யத்தக்ேவள். அந்தப் கபண்ணிடம் உங்ேள் கதஜஸின்
பாதியினாலும், எனது கதஜஸின் பாதியினாலும், மோ பண்டிதனான தக்ஷன் என்ற பிரஜாபதி பிறப்பான்.
அவன் அக்ேினிக்கு ஈடான கதஜலஸயுலடயவனாே, கவகுவான பிரஜாவிருத்தி கசய்வான். அந்தக்
ேன்னிலேயின் உற்பத்தி விவரத்லதக் கூறுேிகறன்; கேளுங்ேள்.

பூர்வத்தில் கவதசாஸ்திரங்ேலள நன்றாே அறிந்தவரான ேண்டு என்ற மாமுனிவர் ; கோமதி என்ற அழேிய
நதிேலரயில் அருந்தவஞ்கசய்து கோண்டிருந்தார். இந்திரன் அவருலடய தவத்லதக் கேடுக்ே நிலனத்து
பிரமிகலாலச என்ற கதவகலாே மங்லேலய அனுப்பினான். அந்தப் கபாற்கோடியாள் மாமுனிவரின்
ஆசிரமத்துக்கு வந்து மகனாேரலாவண்ய ஆடல்ேளால் அவலர கமாேிக்ேச் கசய்தாள். ேண்டு மாமுனிவர்,
அவளுலடய அழேில் மனங்ேலங்ேியவராய், அவளுடன் கூடி மந்திர பருவதத்தில் நூறு ஆண்டுக்ோலம்
ேிரீடித்துக் கோண்டிருந்தார். பிறகு அந்தப் கபண்ணரசி, முனிவலர கநாக்ேி பிராமண உத்தமகர! நான் இனி
கதவகலாேம் கபாேிகறன். எனக்கு விலடகோடுத்து அனுப்புங்ேள் என்றாள். ேண்டுமா முனிவகரா அவலளப்
பிரிவதற்கு மனமில்லாமல், நல்லவகள! நீ இன்னும் சில நாட்ேள் இங்கேகய இருக்ே கவண்டும் என்று
கேஞ்சினார். அதனால் பிரமிகலாலசயாள்; மீ ண்டும் நூறு ஆண்டுேள் அம்முனிவரின் இஷ்டகபாேங்ேளுக்கு
இலசந்து அவருக்குத் திருப்தியுண்டாக்ேினாள். பிறகு, அவள் அவலர கநாக்ேி; மோத்மாகவ! நான்
சுவர்க்ேத்திற்குப் கபாேிகறன். உத்தரவு கோடுங்ேள் என்றாள். அப்கபாதும் ேண்டுமா முனிவர் அவலளப்
பிரிய மனமில்லாமல் அடி; ேட்டழேி கபாேலாம் இரு! என்றார். அதன்படிகய கதய்வப்கபண்
பிரமிகலாலசயும் மீ ண்டும் நூறு ஆண்டுேளுக்கு கமல் அவருடன் இருந்து பிறகு ஒருநாள் அவலர
கநாக்ேிப் புன்னலேயுடன் நான் இனியாேிலும் கதவகலாேம் கசல்ல அனுமதி கோடுங்ேள் என்று கேட்டாள்.
அப்கபாது ேண்டு முனிவர் ோமப் பரவசத்தால், அவலள இறுேக் ேட்டியலணத்துக் கோண்டு, அழேிய
புருவமுலடயவகள! இன்னும் ஒரு ேணம் இரு, நீ கபாய்விட்டாய் என்றால் கநடுங்ோலம்
வரமாட்டயல்லவா? என்றார். ேட்டழேி பிரமிகலாலச தன்லன முனிவர் சபித்து விடுவாகர என்று பயந்து,
சிறிது நாள் குலறய இருநூறு ஆண்டுேள் அவருடன் கூடியிருந்து, பிறகு மீ ண்டும் கதவருலேம் கசல்ல
கவண்டும் என்று முனிவரிடம் விலட கேட்டாள். அப்கபாதும் ேண்டுமாமுனிவர் கபாேத்தில்
திருப்தியலடயாமல், கமலும் சிலோலம் தன்னுடன் இருக்கும்படி கவண்டினார். இவ்விதம் பிரமிகலாலச
பிரிவுவிலட கேட்ேக் கேட்ே இன்னும் சில நாள் இரு! சிலநாள் இரு! என்று ேண்டுமாமுனிவர் கசால்லிக்
கோண்கடயிருந்தார். பிரமிகலாலசயும் சாப பயத்தாலும் தாட்சண்யத்தாலும் அவருலடய பரிதாப
நிலலலயக் ேண்டு இரங்ேியும், தன்லனப் பிரிந்தால் அவர் மிேவும் வருந்தி வாடுவாகர என்ற
பச்சாதாபத்தாலும், அவலரப் பிரிய மனமில்லாமலும், பிரிவதற்கு மார்க்ேமில்லாமலும் தவித்தாள்.
எத்தலனகயா வலேயான இன்பங்ேலள எத்தலனகயா ஆண்டுேள் அனுபவித்த ேண்டுமாமுனிவரின் ோதல்
நாளுக்கு நாள் வலிலம கபறலாயிற்று.
இப்படியிருக்கும் கபாது ஒரு சமயம் ேண்டுமாமுனிவர், அவசர அவசரமாே எழுந்து, தமது ஆசிரமத்லத
விட்டு எங்கோ புறப்பட்டுச் கசன்றார். அப்கபாது கதய்வ அழேி பிரமிகலாலச அவலரத் தடுத்து, இப்கபாது
நீங்ேள் இவ்வளவு அவசரமாே எங்கே கபாேிறீர்ேள்! என்று கேட்டாள். அதற்கு முனிவர், கபண்கண!
மாலலப்கபாழுது முடிந்து சந்தியா ோலம் கநருங்ேி விட்டது. ஆலேயால் நான் சந்தியாவந்தனம்
கசய்யப்கபாேிகறன். அப்படிச் கசய்யவில்லலகயன்றால் என் ேடலமயில் ஒன்லற நிராேரித்ததாேி விடும்
என்றார். அலதக் கேட்டதும் பிரமிகலாலச புன்னலேயுடன் அவலர கநாக்ேி, சர்வ தர்மக்ஞகர!
சந்திப்கபாழுது விலரவது இப்கபாழுது தானா உங்ேளுக்குத் கதரிந்தது. எத்தலனகயா ஆண்டுேகளல்லாம்
உங்ேளுக்கு ஒகர நாளாே இருப்பது அலனவருக்குகம வியப்லபத் தருகம? இலத யாரிடத்திலாவது
கசால்லிப்பாரும்! என்றாள். அவலள கநாக்ேி முனிவர், கபண்கண! நீ அதிோலலயில் நதிக்ேலரயிலிருந்து
வந்தாய். அப்கபாது உன்லனப்பார்த்த நான் என் ஆசிரமத்திற்கு அலழத்து வந்கதன். இப்கபாது இன்லறய
நாள் முடிந்து, சாயங்ோலமானபடியால் சந்தியாவந்தனம் கசய்யப் கபாேிகறன். இதற்கு நீ ஏன் என்லனப்
பரிோசம் கசய்ேிறாய்? உண்லமலயச் கசால் என்றார். அதற்குப் பிரமிகலாலச, பிராமகணாத்தமகர! நான்
அதிோலலயில் நதிக்ேலரக்கு வந்தது என்னகவா உண்லமதான். ஆயினும் இன்று அதிோலலயில் அல்ல!
எத்தலனகயா நூற்றாண்டுேளுக்கு முன்பு ஏகதா ஒருநாளின் அதிோலலயில் நான் வந்கதன். நான்
உம்மிடம் வந்து எத்தலனகயா நூற்றாண்டுேள் ேடந்து விட்டன என்றாள். அலதக்கேட்டதும் ேண்டுமா
முனிவர் மிேவும் பயந்து நடுநடுங்ேி பிரமிகலாலசலய கநாக்ேி, கபண்கண! நான் உன்னுடன் கூடி எத்தலன
ோலம் சுேகபாேத்லத அனுபவித்துக் கோண்டிருந்கதன்? அலத நீக ய கசால்வாயாே! என்று கேட்டார்.
அதற்கு அவள், முனிவகர! நான் வந்து கதாள்ளாயிரத்து ஏழு ஆண்டுேளும் ஆறுமாதமும் மூன்று
நாட்ேளும் ஆயின! என்றாள். அந்தத் கதவமங்லேலயப் பார்த்து ேண்டு மாமுனிவர் குழப்பத்துடன்,
கபண்கண! நீ கசால்வது யதார்த்தகமா அல்லது பரிஹாசகமா ? உண்லமலயச் கசால். நான் உன்னுடன்
கூடியிருந்தது ஒகர நாள் தான் என்று நிலனக்ேிகறன் என்றார். பிரமிகலாலச தலலயாட்டி அந்தணரில்
உயர்ந்தவரான உம்மிடம் நான் ஏன் உண்லமயில்லாதலத கசால்ேிகறன்? அதுவும் அறவழிலய அனுசரித்து
நீங்ேள் கேட்கும் இந்த விஷயத்தில் நான் கபாய் கசால்கவனா? ஆலேயால் நான் உண்லமலயத்தான்
கசால்ேிகறன் என்றாள்.

உடகன தவமுனிவர் தன்லனத்தாகன ேடிந்துகோண்டார். லச! என் தவம் எல்லாம் நஷ்டமாயிற்கற! நான்
என்ன கசய்கவன்? பிரமவித்துக்ேளான பிராமணர்ேளுக்குக் குலதனமாேிய கவதத்தியனம் வணாயிற்கற!
ீ
என் விகவேம் எல்லாம் பறிகபாய் விட்டகத! என்லன வஞ்சிப்பதற்ோே எவகனா ஒருவன் இந்த
வனிலதலய என்னிடம் அனுப்பிவிட்டாகனா? பசி, தாேம், கசாேம், கமாேம், வார்த்திக்யம், மரணம் ஆேிய
ஷடூர்மி! என்று கசால்லப்படும். இந்த ஆறு விோரங்ேளும் இல்லாமல் நிர்மலமாே இருக்கும் பரப்பிரமத்லத
அறியும் கபாருட்டு மனலதயடக்ேியாள கவண்டும் என்று நிச்சயஞ் கசய்த எனது விகவேத்லத அபேரித்து ,
என்லன கயாேப் பிரஷ்டனாேச் கசய்த ோமம் என்னும் மாகபரும் பூதத்லத தேிக்ே கவண்டும்.
சாந்திராயாணதி விரதங்ேளும் கவதாப்பியாசமும் மற்றுமுண்டான கமாட்ச ோரணங்ேளான
புண்ணியங்ேளும் நரேத்திற்கு வழியான துஷ்ட சேவாசத்தால் பாழாக்ேப்பட்டனகவ ? என்று ேண்டு
மாமுனிவர் தன்லனத்தாகன நிந்தித்துக்கோண்கட; கதவமங்லேயான பிரமிகலாலசலய கநாக்ேி, அடி பாதேீ !
நீ இனிகமலாவது என்லன விட்டு உன்னிச்லசயாேப் கபாய்விடு. நீ வந்து உன்னுலடய நலடயுலட
பாவலனேளால் என் சித்தத்லத ேலக்ேி, என் தவத்லதக் குலலத்து இந்திரனுக்கு சாதேமான ோரியங்ேலளச்
கசய்து விட்டாய். இத்தலேய உன்லன என் கோபாக்ேினி சுவாலலேளினால் சாம்பலாக்ேிவிட கவண்டும்.
ஆயினும் சத்புருஷடன் ஏழடி உடன் நடந்தவர்ேள் கூட நண்பர்ேள் ஆவார்ேள். ஆலேயால் இத்தலனக்
ோலமும் என்னுடன் நீ கூடியிருந்தலத எண்ணி உன்லன மன்னித்கதன். நியாயமாே விசாரித்தால்
உன்லனக் குலறகசால்லி ஒரு பயனும் இல்லல. நான் எனது ஐம்புலன்ேலளயும் கவல்லமாட்டாமல்
ோமகமாே பரவசமானதால், குற்றகம என்னுலடயதாேின்றது. கதகவந்திரனுக்குப் பிரீதியாே என்னுலடய
தவத்துக்கு ஊறு விலளத்த உன்னுலடய மாகமாேத்திற்கு இருப்பிடமான மாலயலயத் தேிக்ே கவண்டும்!
என்று கோபித்தார். உடகன கதய்வப்கபண் பிரமிகலாலச பயத்தால் நடுநடுங்ேி, தன் உடல் வியர்க்ே
ேவலலப்பட்டுக் கோண்டிருந்தாள். உடல் வியர்க்ே, கமய் சிலிர்த்துக் கோடிகபால நிற்கும் அந்தப்கபண்
கோடிலய கநாக்ேி மாமுனிவர் கோபத்துடன் கபா , கபா! என்று உரக்ேக் கூவினார். உடகன, அவரது
கோபத்திற்குப் பயந்து பிரமிகலாலச அந்த ஆசிரமத்லத விட்டுப் புறப்பட்டு , வானத்து வழிகய
கசல்லும்கபாழுது, அவள் தனது சரீரத்தில் உண்டான வியர்லவலய மரங்ேளின் நுனியிலிருந்த
துளிர்ேளினாகல துலடத்து, விருட்சங்ேளில் கபாட்டு, மரத்தின் கமல் மரமாேத் தாண்டிச் கசன்றாள்.

பிரமிகலாலச என்னும் அந்தத் கதய்வ மங்லேயிடம் ேண்டு மாமுனிவரால் உண்டான ேர்ப்பமானது

அவளுலடய கராம கூபங்ேளிலிருந்து வியர்லவயாேக் ேசிந்து வந்ததால்; அந்தக் ேர்ப்பத்லத விருட்சங்ேள்
தரித்தன. பிறகு, அவ்வியர்லவகயல்லாம் வாயுவினால் கூட்டப்கபற்று ஒன்றாய்த் திரண்டன. அவற்லற
சந்திரனாேிய நான் எனது ேிரணங்ேளினால் வளர்த்து வந்கதன். இவ்விதமாே அந்த ேர்ப்பம் நாளுக்கு நாள்
வளர்ந்து வர, அதிலிருந்து மிேவும் அழேிய ேன்னி ஒருத்தி கதான்றினாள். அவள் தான் இப்கபாழுது
மாரிலஷ என்ற கபயருடன் வளர்ந்து கோண்டிருக்ேிறாள். இந்த மரங்ேகள இந்த மங்லேலய உங்ேளுக்குத்
தருவதால், உங்ேளுலடய கோபத்லத விட்டு விடுங்ேள். இந்த மாரீலஷயானவள் ேண்டுமாமுனிவர்
பிரமிகலாலசயிடம் விட்ட வ ீரியத்தாகல, தருக்ேளிகல தரித்து, வாயுவும் நானும் வளர்த்ததால், ேண்டு
முனிவருக்கும் மரங்ேளுக்கும் எனக்கும் வாயுவுக்கும் பிரமிகலாலசக்கும் மேளாேிறாள். இது நிற்ே, ேண்டு
மேரிஷியானவர், பிரமிகலாலச கசன்ற பிறகு தமது தவம் க்ஷீணித்ததற்ோே மிேவும் மனம் வருந்தி,
ஸ்ரீவிஷ்ணு கதவனின் நிவாஸ ஸ்தானமான ஸ்ரீபுரு÷ஷாத்தமம் என்று வழங்ேப்படும் ஒரு மலலக்கு வந்து
அங்கே ஏோக்ேிர சித்தத்கதாடு ஹரிலய ஆராதித்தவண்ணம் மோநிஷ்லடயிலிருந்து வந்தார் இவ்வாறு
சந்திரன் கூறி முடித்தான். அலதக்கேட்ட பிரகசதசர்ேள் சந்திரலன கநாக்ேி, மோத்மாகவ ஸ்ரீமந்நாராயணன்
திருவுள்ளம் உவக்கும்படி ேண்டு மேரிஷி கசய்த அந்தப் பிரமபார ஸ்துதிலய நாங்ேள் அறிந்து கோள்ள
விரும்புேிகறாம். அலத நீங்ேள் எங்ேளுக்குச் கசால்ல கவண்டும் என்று கேட்டார்ேள். உடகன சந்திரன்
கூறினான்.

முடிவற்றதும், தாண்டக் கூடாததும் ோமக் குகராத கமாோதி திமிங்ேலங்ேள் நிலறந்ததும்

பயங்ேரமானதுமான சம்சார சாேரத்லதக் ேடப்பதற்கு ஒரு கதப்பத்லதப் கபால இருப்பவனும் , இதற்குப்
பரமமான முடிவாே இருப்பவனும், உபகதச பரம்பலரயினால் அறியப்பட்டவனும் அளவற்ற
சக்தியுலடயவனும், கதச, ோல, கபாருள்ேளாகல பரிச்கசதிக்ே ஒண்ணாதவனும் நிலறவு கபறாத
ேர்மாதிேலளத் தனது திருநாம சங்ேீ ர்த்தனத்தினாகல நிலறகவற்றுேிறவனும், பிரம்மாதிேளான சேல
ஆன்ம கோடிேளுக்கும் கமம்பட்டவனாய் ோரணமாய் நிரதிசய ஆனந்தரூபனாய் இருக்ேிறவனும்,
பிரம்மாதிேலளப் கபால், ோலவசத்தாகல அேப்படாமல் சேல சக்திேகளாடுங்கூடி நித்தியமாய்த்
கதகஜாமயமாய் விளங்கும் திவ்யமங்ேள விக்ேிரேமுலடயவனாய் ஆனந்த ஸ்வரூபியாய் இருப்பவனும்,
முக்ேியத்துக்கு முடிவிடமாயும் கவத லவதீேங்ேலளப் பரிபாலிப்பவனாயும் பிரதானமும் சீவனும் பிரளய
ோலத்தில் லயமலடேிற ஸ்தானமாயும், யாவற்றுக்கும் ேலப்புண்டாோமல் இருக்கும்படி ஏற்பட்ட
அலணயாயும், முக்தியலடந்தவர்ேளுக்கும் கமம்பட்டவன் என்று கசால்லும்படியான ோரணத்துவ
கசஷித்துவங்ேலளயுலடயவனாேவும், பிரபஞ்சத்துக்கு பரிய வசானமான ோலத்துக்கும் ஸ்தானமாயும்
ஆோயம் முதலான விபுத்திர வியங்ேலளயும் நிலறப்பவனாயும், சேல ரக்ஷேர்ேளும் ரக்ஷேனாயும்
இருக்ேிற ஸ்ரீவிஷ்ணுகதவா! ஜேத்துக்குக் ோரணமான விராட் புருஷனும் அவனுக்கு ோரணமான
அேங்ோரமும் அதற்குக் ோரணமான மேத்தத்துவமும் அதற்குக் ோரணமான பிரேிருதியும் இந்தத்
தத்துவங்ேளின் முக்ேிய ோரியங்ேளும் ஆேி, ோரிய ோரண ரூபமாேக் ோணப்பட்டுக் கோண்டு,
சுவாபாவிேங்ேளும் அனந்தங்ேளுமான ஞானம், பலம், ஐசுவரியம், வரிய
ீ சக்தி கதஜசவுசீரிய, வாதசல்லய
கசௌரிய, லதரியாதி சேல ேலியாண குணங்ேளுக்கும் ஆசிரயனாேி ேிரியா கசாரூபங்ேளாகலயும் ேர்த்துரு
கசாரூபங்ேளாகல÷யும், கசதனா கசதனங்ேலளகயல்லாம் ரட்சித்து வருேின்றான். கவதங்ேளுக்கு
அதிபதியும் கவத கவதாந்தங்ேளினால் அறியப்படுகவானும், கவத கவதாந்த சாஸ்திரங்ேளும், அந்த
ஸ்ரீவிஷ்ணுகவயன்றி கவறல்ல. சாஸ்திர ஜன்யம், விகவே ஜன்யம் என்று வழங்ேப்படும் இரண்டுவித
ஞானமும், முதல் கவத பிரவர்த்தனான பிரமாவும் ஸ்மிருதி பிரவர்த்தேரான மனு முதலானவரும், இந்த
அச்சுதகனயாவன். அபக்ஷயாதி கதாஷங்ேலள அலடயாமல் ஜனன ரேிதமும் அட்சரமும் நித்தியமுமான
பரப்பிரமம் அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுகவயாகும்! அந்தப் பிரமகம, பக்த பரிபாலானார்த்தமாே இந்தப் புனிதப்
புரு÷ஷாத்தம ÷க்ஷத்திரத்தில் சேல ேல்யாண குணங்ேளும் பூரணமாே விளங்கும்படி புரு÷ஷாத்தமன்
என்ேின்ற அரீச்சாரூபியாய்த் திருவவதாரஞ்கசய்தருளி விளங்ோ நின்றது. ஆலேயால் அந்தக் கேசவலனச்
சிந்தித்து சரணலடந்து நிற்ேிற அடிகயனிடத்தில் சத்ேிரியா கயாேங்ேளுக்குப் பங்ேம் ஏற்படும்படி
உண்டாகும். ராேத்து கவஷகலாப கமாோதி துர்க்குணங்ேள் சாந்தமாேக் ேடவன! என்று ேண்டு முனிவர்
பரமமான பிரமபார ஸ்துதிலய ஜபித்து கேசவலன ஆராதித்து சித்திகபற்றுப் பரமபதத்திற்குச் கசன்றார்.

இனி மாரிலஷ என்னும் ேன்னிலேயின் முந்திய பிறவியின் சரிதத்லதச் கசால்ேிகறன், கேளுங்ேள், இலதச்
கசால்வதால் எனக்குப் கபரியகதாரு ோரிய சித்தியும் இலதக் கேட்பதால் உங்ேளுக்கு கமன்லமயான பல
சித்தியும் உண்டாகும். உருவின் ேர்ப்பத்தில் ஜனித்த இந்த மாரிலஷ பூர்வஜன்மத்தில் ஓர் அரசனின்
பத்தினியாே இருந்தாள். புத்திரப் கபறலடயாமகலகய இளவயதில் விதலவயானாள். பிறகு பக்தியுடன்
ஸ்ரீமந்நாராயணலன ஆராதித்து வந்தாள். அதனால் அந்த எம்கபருமான் திருவுள்ளம் உவந்து, பிரத்யட்சமாேி
அந்தப் கபண்லணப் பார்த்து, கபண்கண! உனக்குப் பிரியமான வரத்லதக் கேள் என்றார். அதற்கு
ராஜபத்தினியும் சுவாமிலயப் பார்த்து, சுவாமி! அடிகயன் இளவயதிகலகய லவதவ்யத்லதயலடந்து
சந்தானமற்ற துர்த்தலசயில் இருக்ேிகறன். இதனால் எனது இந்தப் பிறவிகய வணாயிற்று!
ீ இனி
உம்முலடய ேருலணயால் அடிகயனுக்கு ஜன்ம ஜன்மங்ேளிகலயும் சர்வ ஜேத் பூஜ்யர்ேளான
புருஷர்ேளும் பிரமனுக்கு இலணயான புத்திரனும் உண்டாே கவண்டும். நானும், சேலஜன
இருதயானந்தேரமான அழகோடு, அகயாநிலஜயாய்ப் பிறக்ே கவண்டும். கதவரீர், ேிருலப கூர்ந்து இந்த
வரங்ேலள எனக்கு வழங்ேியருள கவண்டும் என்று கவண்டினாள். வணங்ேி வழிபட்டாள். தன் முன்பு
வழிபாடு கசய்த அந்த வனிலதலய விஷ்ணு பேவான் தமது தாமலர மலர்க்ேரங்ேளால் எடுத்து; கபண்கண!
உனக்கு கவகறாரு பிறவியிகல பிரசித்தியும் புேழும் உலடயவர்ேளாய் மோ உதாரகுணமுள்ள ேணவர்ேள்
பத்துப்கபர் உண்டாவார்ேள். மோத்மாவாேவும்; பலபராக்ேிரமத்துடன் பிரமனுக்கு சமானமாேவும் உள்ள
மேன் ஒருவனும் பிறந்து, திரிகலாேமும் நிலறயும் படியான சந்தானத்லதயுலடயவனாய் அகனே
வமிசங்ேளுக்குக் ேர்த்தாவாே இருப்பான். நீயும் கபரழகும் நற்குணங்ேளும் கோண்ட பதிவிரலதயாய்
அகயாநிலஜயாய், சேல ஜனங்ேளுக்கும் இருதய ஆனந்தமுண்டாகும்படி இருக்ேக் ேடவாய்! என்று அருளிச்
கசய்து அந்தர்த்தானமானார். இவ்விதமாே ஸ்ரீமந்நாராயணனுலடய ேிருலபயால் இச்சித்த வரங்ேலளப்
கபற்ற அந்த ராஜபத்தினிகய இப்கபாழுது மாரிலஷயாே பிறந்திருக்ேிறாள். ஆலேயால் பிரகசதசர்ேகள;
அந்தக் ேன்னிலேலய நீங்ேள் ஏற்பீராே என்று சந்திரன் கசான்னான். உடகன பிரகசதசரர்ேள் தங்ேள்
கோபத்லத விட்டுச் சாந்தமலடந்தார்ேள். மரங்ேளும் தங்ேள் ேன்னிலேயான மாரிலஷலய கோடுக்ே,
அவர்ேள் அவலளத் திருமணம் கசய்து கோண்டார்ேள். பிறகு அந்த மங்லேயிடம் பிரகசதசரர்ேள்
பதின்மராலும் மோனுபாவனான தக்ஷப் பிரஜாபதி பிறந்தான். இந்தப் பிரஜாபதிகய பூர்வத்தில்
பிரமாவினுலடய தக்ஷிண அங்குஷ்டத்திலிருந்து பிறந்திருந்தான். மோ தபசியாசியான அந்தத் தக்ஷன்,
பிரலஜேலளச் சிருஷ்டிக்ே நிலனத்து சரங்ேளும் அசரங்ேளும் இருபாதங்ேளும், நான்கு பாதங்ேளுமான
ஐந்து ஜாதங்ேலளப் பலடத்து பிரமாவின் ஆக்லஞலயப் பரிபாலித்தான். அந்த விவரத்லதக் கேளுங்ேள்.

தக்ஷன் ஐம்பது கபண்ேலளப் கபற்றான். அவர்ேளில் பத்துப்கபண்ேலளத் தருமனுக்கும் பதின்மூன்று

கபண்ேலள ோசியபருக்கும், இருபத்கதழு கபண்ேலளச் சந்திரனுக்கும் கோடுத்தான். அப்கபண்ேளிடம் கதவ;
லதத்ய, தானவ புசங்ே, ேந்தர்வ, கதவர்ேள் ஜனித்தார்ேள். லமத்கரயகர! அது முதலாேத்தான் பிரலஜேள்
ஆண் கபண் உடலுறவினால் பிறந்து வருேின்றனர். அதற்கு முன் பூர்வ ோலத்திகல தவம் மிகுந்த
மோத்மாக்ேள் கவறும் தரிசன ஸ்பரிச சங்ேல்பத்தினாகலகய சந்தானங்ேலள உண்டாக்ேி வந்தனர்.
இவ்வாறு பராசரர் கூறி நிறுத்தினார். அப்கபாது லமத்கரயர், அவலர கநாக்ேி, முனிவகர பூர்வத்தில் தக்ஷன்
என்பவன் பிரும்மாவின் வலது பாதத்தின் ேட்லட விரலில் பிறந்தான் என்று கேட்டிருக்ேிகறன். இப்கபாது
பிரகசதசர்ேளால் பிறந்தான் என்று நீங்ேள் கசால்ேிறீர்ேள். இந்த விஷயம் எனக்குச் சந்கதேமாே
இருக்ேிறது. சந்திரனுக்குப் பாட்டனான தக்ஷன், திரும்பவும் அவனுக்கு எப்படி மாமனானான்? என்று கேட்ே
பராசரர் கூறலானார். சேல பூதங்ேளுக்கும் உற்பத்தியும் அழிவும் நித்தியம்! ஆலேயால் திவ்ய
ஞானமுலடய முனிவர்ேளுக்கு இதில் சந்கதேம் உண்டாவதில்லல. அவர்ேள் மயங்குவதுமில்லல தக்ஷன்
முதலான சேல கதவ முனிவர் கூட்டமும் யுேந்கதாறும் பிறந்து லயத்லத அலடந்து வருேின்றனர்.
ஆலேயால் இதில் சந்கதேப்பட கவண்டியதில்லல. பூர்வோலத்தில் வயதும் இல்லல. கபரியவன்
சிறியவன் என்று கவறுபாடும் இல்லல. தவத்தாலும் ஞானத்தாலும் உயர்ந்தவர்ேகள கமலானவராேக்
ேருதப்பட்டார்ேள்! என்றார் பராசரர். முனிவகர! கதவர்ேள்; தானவர்ேள், ேந்தருவர்ேள், ராக்ஷசர்ேள்
முதலானவர்ேளின் உற்பத்திலய எனக்குத் கதளிவாேக் கூறகவண்டும் என்றார் லமத்கரயர். பராசரர்
கூறலானார். ேமலாசனான பிருமனின் நிகயாேத்தால் முன்பு கதவர்ேள் ரிஷிேள்; ேந்தர்வர்ேள்; அசுரர்ேள்,
பன்னோதி பூதங்ேள் முதலானவர்ேலளத் தக்ஷன் தனது சங்ேற்பமாத்திரத்தாகலகய சிருஷ்டித்தான். அலவ
அபிவிருத்தியாோமல் நசித்துப் கபானலதக் ேண்டு, அவன் மீ ண்டும் பிரஜாசிருஷ்டியில் முயன்றான்.
அதற்ோே வரணப்
ீ பிரஜாபதியின் மேளான அசிக்ேினி என்பவலள மணந்து அவளிடம் ஐயாயிரம்
பிள்லளேலளப் கபற்றான். அவர்ேள் அரிய சுவர்ேள் என்ேிற கபயரால் புேழ்கபற்று, பிரஜாவிருத்தி கசய்ய
எத்தனித்தார்ேள். அப்கபாது நாரத முனிவர் அவர்ேளிடம் வந்து, அரிய சுவர்ேகள! பிரஜா சிருஷ்டி கசய்ய
நிலனத்த நீங்ேள் ஒரு ோரியத்லத முன்னதாேச் கசய்ய கவண்டும். அதாவது பூமியின் நிலப்பரப்லபயும்
உயர்லவயும் தாழ்லவயும் அறிய கவண்டும். நீங்ேள் பாலியர்ேள் ஆலேயால் அதலன அறியமாட்டீர்ேள்.
அப்படியிருக்ே நீங்ேள் பிரலஜேலளச் சிருஷ்டிப்பது எப்படி? தலடயில்லாமல் எங்குகம கசல்லும்
திறலமயுலடய நீங்ேள் பூமியின் அளவு பரிமாணங்ேலள ஏன் இன்னும் அறிந்து கோள்ளாமல்
இருக்ேிறீர்ேள்? என்று கேட்டார். அதற்கு அவர்ேள் நாங்ேள் பூமி பரிமாணத்லத அறிந்து வருேிகறாம் என்று
கூறிவிட்டு நான்கு திக்ேிலும் கசன்று, சமுத்திரத்தில் கசரும் நதிேலளப் கபால் திரும்பி வராமகலகய
மலறந்து விட்டார்ேள். அவ்வாறு அரியசுவர்ேள் நாசமலடந்தலதப் பிரகசதசனான தக்ஷன் கேட்டுத்
திரும்பவும் வரண
ீ புத்திரியான அசிக்ேினியிடத்தில் ஆயிரம் மக்ேலளப் கபற்றான். அவர்ேள் சபளாசுவர்ேள்
என்ற கபயருடன் பிரஜா சிருஷ்டி கசய்ய எத்தனித்தனர். அப்கபாது முன்கபாலகவ நாரத முனிவர் வந்து
முன் கசான்னது கபால அவர்ேளிடம் கசான்னார். உடகன அவர்ேள் சரிதான் என்று தங்ேள் மூத்த
சகோதரர்ேள் கசன்ற மார்க்ேத்திகலகய பூமியின் பரிமாணத்லத அறிந்து வரச்கசன்று திரும்பி வராமகல
கபாய்விட்டார்ேள். அதுமுதல், தூரகதசதனான சகோதரலனத் கதடிக்கோண்டு ஒருவன் கசன்றால்
நாசமலடவான்! என்பது கசால் வழக்ோயிற்று.

பிறகு சபளா சுவர்ேளும் நாசம் அலடந்தலதத் தக்ஷன் கேள்விப்பட்டு மிேவும் கோபங்கோண்டு நாரதலர
அலழத்து, நாரதா! எங்குகம நிலலகபறாமல் திரிந்து கோண்கடயிருப்பாயாே என்று சபித்தான். மீ ண்டும்
தக்ஷன் பிரஜா சிருஷ்டி கசய்ய நிலனத்து, அசிக்ேினியிடத்தில் அறுபது கபண்ேலளப் கபற்றான்.
அவர்ேளிகல பத்துப்கபண்ேலளத் தருமனுக்கும், பதின்மூன்று கபண்ேலளக் ோசியபருக்கும், இருபத்கதழு
கபண்ேலளச் சந்திரனுக்கும் திருமணம் கசய்து கோடுத்தான். அரிஷ்டகநமிக்கு நால்வலரயும், கவகு
புத்திரனுக்கு இருவலரயும், ஆங்ேிரசுக்கு இரண்டு கபண்ேலளயும், பிருசாசுவனுக்கு இரண்டு கபண்ேலளயும்
கோடுத்தான். முதல் பத்துப் கபண்ேளாேிய அருந்ததி, வசு, ஜாமி, லங்லே, பானு, மருத்வதி, சங்ேல்லப,
முகூர்த்லத, சாத்திலய, அசுலவ என்று கசால்லப்பட்ட ேன்னிேலளத் திருமணஞ்கசய்து கோண்ட தருமன்,
விசுலவயின் மூலம் விசுவ கதவலதேலளயும், சாத்திலயயிடம் சாத்தியர்ேலளயும், மருத்துவதியிடம்
மருத்தவத்தர்ேலளயும், முகூர்த்லதயிடம் முகூர்த்தர்ேலளயும், பானுவிடம் பானுக்ேலளயும், லங்லேயிடம்
சகோஷலனயும், ஜாமியிடம் நாேவதி
ீ என்ற திவ்யமார்க்ே அபிமானிலயயும், அருந்ததியிடம் பூமிலயச்
கசர்ந்த கபாருள்ேள் அலனத்லதயும் சங்ேல்லபயிடம் சங்ேல்ப்பன் என்பவலனயும் கபற்றான். அவர்ேளில்
அபாரமான பலமும் கதஜஸும் உலடயவர்ேளாய் விளங்கும் அக்ேினி முதலான வசுக்ேளின் வமிசத்லத
விவரமாேச் கசால்ேிகறன்; கேளுங்ேள். ஆபன், துருவன், கசாமன், அனிலன், பிரத்தியூஷன், பிரபாசன்
முதலான வசுக்ேள் எண்மர் ஆவர். அவர்ேளில் ஆபனுக்கு லவஸ்தப்த்தன், சிரமன், சிராந்தன், துனி என்ற
பிள்லளேள் உண்டானார்ேள். துருவனுக்கு சேல உலேங்ேலளயும் நடத்தும் ோலன் உற்பத்தியானான்.
கசாமனுக்கு வர்ச்சன் என்ற மேன் பிறந்தான். அவனால்தான் ஜனங்ேளுக்கு வர்ச்சஸ் என்ற பிரோசம்
உண்டாேிறது. தருமனுக்கு மகனாேலர என்பவளிடம் திரவிணன், உதவேன், சிசிரன், பிராணன், ரமணன்
என்னும் பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அனலனுக்கு சிலவ என்பவளிடத்தில் புகராசவன், அவிக்தி, யாதேதி
என்ற இரண்டு புதல்வர்ேள் பிறந்தார்ேள். அனலன் என்றால் அக்ேினியாகும். ருத்திர வரியத்லத
ீ
அக்ேினிகய ஏற்றுக்கோண்டு வழியில் நாணற் புதரில் விட்டதால், சுப்ரமணியலர அக்ேினி புத்திரன் என்றும்
இங்கு கூறப்படுேிறது. சாேன் முதலிகயார், குமாரனின் தம்பியர் ஆவர். அனலனுக்கு நாணற்புதரிகல
குமாரன் என்று கசால்லப்படும் சுப்பிரமணியன் உண்டானான். அவனுலடய முதுேிலிருந்து, சாேன்,
விசாேன், லநேகமஷன் என்ற மூன்று பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அந்த சுப்பிரமணியன் ேிருத்லதேளின்
ஸ்தன்ய பானஞ் கசய்ததால் அவர்ேளுக்குப் பிள்லளயாேிக் ோர்த்திகேயன் என்ற கபயலரப் கபற்றான்.
பிரத்யூஷனுக்கு கதவன் என்ற முனிவன் ஜனித்தான். அவனுக்ே கபாறுலமயும் புத்தியும் இரு பிள்லளேள்
பிறந்தார்ேள். அவர்ேளில் ஒருவன் பிரேஸ்பதி, அந்தப் பிரேஸ்பதிக்குச் சகோதரியான ஒருத்தி கயாே
சித்தியுலடயவளாய், விரக்தியலடந்து பிரமசரியத்கதாடு உலேகமங்கும் சஞ்சரித்துக் கோண்டிருந்தாள்.
பிறகு அவள் வசுக்ேளில் எட்டாவதான பிரபாசனனுக்கு மலனவியாேி விசுவேர்மாலவப் கபற்றாள். அவன்
விசித்திரங்ேளான அகநே சிற்பக்ேலலேலள அறிந்தவனாய் கதவதச்சனாேி அகநே திவ்ய
ஆபரணங்ேலளயும் விமானாதிேலளயும் நிர்மாணஞ் கசய்தான்.

அவன் கசய்த சிற்பங்ேளில் சிலவற்லற அறிந்துதான் பூவுலேிலுள்ள ஜனங்ேள் கவலல கசய்து

பிலழக்ேிறார்ேள். கமலும் அந்தப் கபண்ணரசியிடம், அனஜேபாத், அேிர்ப்புத்தினியன், துவஷ்டா, ருத்திரன்
என்ற நான்கு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளில் துவஷ்டாவுக்கு விசுவரூபன் என்னும் மோதவசியான
புத்திரன் ஒருவன் பிறந்தான். அறிஞனான ருத்திரனுலடய அமிசமாய் அரண்பகுரூபன், திரியம்பேன்,
விருஷாேபி சம்புேபர்த்தி, லரவதன், மிருே வியாழன், சர்வன் ேபாலி என்னும் பதிகனாருவர் பிறந்து,
ருத்திரன் என்ற கபயலரப் கபற்று, திரிகலாோதிபதிேளாய் விளங்குேிறார்ேள். இவர்ேளிடமிருந்து அளவற்ற
கதஜஸ் வாய்ந்த நூறு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். இது இவ்விதமிருக்ே ோசிபருக்கு மலனவியாே இருந்த
அதிதி, திதி, தனு, அரிஷ்லட, சுரலச, ேலஷ சுரபி, வினலத, தாம்பிலர, குகராதவலச, இலள, ேத்துரு, முனி
என்ற கபயருலடய பதின்மூன்று பத்தினிேளில் அதிதி என்பவளுக்குப் பூர்வத்தில் சாட்சுஷ
மன்வந்தரத்திகல துஷிதர் என்ற பன்னிரண்டு கதவலதேள். லவவஸ்வத மனுவந்தரம் வரும்கபாது நாம்
யாவரும் அதிதியின் ேர்ப்பத்திகல ஜனிக்ே கவண்டும்! என்று நிச்சயித்து கோண்கட பிறந்தார்ேள். அவர்ேள்
இந்திரன் விஷ்ணு அரியமன் தாதா; துவஷ்டா, பூஷா, விவசுவான், சவிதா, மித்திரன், வருணன், அமிசு, பேன்
என்ற கபயர்ேலளப் கபற்று, துவாச ருத்திரர்ேள் என்று வழங்ேப்படுேின்றனர். இப்படியாே லவவஸ்வத
மனுவந்தரத்திகல ஆதித்தியர் என்று கசால்லப்படுகவார், சாட்சுஷ மனுவந்தரத்தில் துஷிதர் என்று
வழங்ேப்பட்டனர். சந்திரனுக்கு மலனவியான அசுவினி முதலான இருபத்கதழு கபண்ேளுக்கும்
ோந்தியுள்ள மக்ேள் உண்டானார்ேள். அரிஷ்டகநமியின் பத்தினிேள் நால்வருக்கும் பதினாறு பிள்லளேள்
பிறந்தார்ேள். கவகுபுத்திரனுக்கு பத்தினிேளான இருவரிடத்திலும் ோற்று, கவயில், மலழ, துர்ப்பிஷம்,
இவற்றுக்கு ஏதுக்ேளாய் ேபில வர்ணமும் இரத்த வர்ணமும் அரித்ராவர்ணமும், நீலவண்ணமும் கோண்ட
நான்கு மின்னல்ேள் உண்டாயின. ஆங்ேிரசுக்கு பிரம ரிஷிேள் துதிக்ேத்தக்ே கமன்லம கபற்ற
பிரதியங்ேிரேங்ேள் என்ற மந்திரங்ேள் உதித்தன. பிருசாசுவனுக்கு, திவ்விய பாணங்ேள் பிறந்தன.
இவ்விதமாேக் ேல்பாதி ோலத்திகல உண்டான முப்பத்து முக்கோடி கதவலதேளும், தினந்கதாறும் சூரியன்
உதயமாேி மலறவலதப் கபால ஒவ்கவாரு மனுவந்தரத்திலும் பிறந்து கோண்கட வருவார்ரேள். இவர்ேள்
சுயஇச்லசப்படி பிறப்பார்ேள். திதி என்பவளிடத்தில் ோசிபருக்கு இரணியேசிபுவும், இரணியாக்ஷனும்,
விப்ரசித்தி என்ற ராக்ஷதனுக்குப் பாரிலயயான சிம்மிலே என்ற கபண்ணும் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளில்
இரணியேசிபுக்கு அனேிலாதன், ஹிலாதன், பிரேலாதன், சம்ேிலாதன் என்ற நான்கு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள்.
அவர்ேளிகல பிரேலாதன் ஜீகதந்திரியனும், மோ பாேவதனுமாய் ஸ்ரீமந்நாராயணனிடத்தில்
பக்தியுலடயவனாய் விளங்ேி வந்தான்.

லதத்திய ராஜனான இரணியேசிபுவின் ேட்டலளயினால், அசுரர் கோளுத்திய அக்ேினியும் ஸ்ரீவாசுகதவனது

இதயேமலத்தில் வசித்ததால் மோத்மாவான பிரேலாதலனத் தேிக்ேமாட்டாமற் கபாயிற்று. பிரேலாதன்
என்னும் அந்த மோனுபாலன், பாசங்ேளினால் ேட்டப்பட்ட ேடலின் நடுகவயிரு ந்து அலசந்த கபாது அகநே
மலலேளும் ோடுேளும் நடுங்ேின. பூமண்டலகம நடுங்ேியது. எங்குகம எம்கபருமாலனப் பாவித்ததால்,
அந்த மோனின் உடல் மலலகபாலக் ேடினமாயிற்று. அதனால் அசுரர்ேள் பிரகயாேித்த பாணங்ேள்
அவலரப் பாதிக்ேவில்லல. இரணியேசிபு ஏவிய லிஷாக்ேினிச் சுவாலல வசும்
ீ சர்ப்பங்ேள் அந்த
மோத்மாலவ பீடிக்ேவில்லல. பர்வதங்ேளால் அமுக்ேப்பட்ட கபாதும், ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸ்மரலண என்ற
ேவசத்தால் பிரேலாதன் ோக்ேப்பட்டு, மரணமலடயாமற் கபானான். கசார்க்ேத்தின் உயரமான
இடத்திலிருந்து, பிரேலாதலன இரணியேசிபு ேீ கழ தள்ளியகபாதும் அந்த மோத்மாலவ பூமாகதவி ஏந்திக்
கோண்டாள். அதன்பிறகு இரணியேசிபு மிேவும் ஆத்திரமலடந்து சம்கசாஷேன் என்ற வாயுலவ ஏவினான்.
ஆனால் மதுசூதனான விஷ்ணுவின் இருதயத்திகல பிரேலாதன் இருந்ததால், அந்த வாயு பிரேலாதனிடம்
புகுந்து நாசமலடந்து கபாயிற்று. திக்கு ேஜங்ேள் எல்லாம் இரணியேசிபுவின் உத்தரவினால் பிரேலாதன்
மீ து பாய்ந்து தந்தங்ேள் ஒடிந்து, மதமழிந்தன. லநத்தியப் புகராேிதர்ேளால் நிருமிக்ேப்பட்ட ேிருத்திலயேள்.
கோவிந்த சரணாரவிந்தங்ேளில் மனலதச் கசலுத்தியிருந்த அந்த மஹா கயாேிந்தலனப் பாதிக்ோமற்
கபாயின. மோமாயாவியான சம்பராசுரன் என்பவன், புண்ணிய புருஷனான பிரேலாதன் மீ து ஏவிய அனந்த
மாலயேளும் ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் திருக்லேயால் விடப்பட்ட சக்ேராயுதத்தால் சாம்பலாயின. இரணியேசிபுவின்
சலமயற்ோரர்ேள் ஆலோலம் என்ற கோடிய விஷத்துடன் ேலந்து லவத்த அன்னமானது பிரேலாதனின்
உதரத்தில் ஜீரணமாேி விட்டது. சர்வ பூதசமனும் சர்வ உயிர்ேளுக்கும் மித்திரனான அந்த மோத்மா, தன்
சரீரத்லதப் கபாலவும் தன் பிள்லளேலளப் கபாலவும், சர்வ பூதங்ேலளயும் லாலலன கசய்து வருவான்.
அந்த ஞானி சத்புருஷர்ேளுக்கேல்லாம் உபமானமாேப் புேழ்கபற்று விளங்ேினான்.

16. பிரேலாத சரித்திரப் பிரச்லன

பராசரகர! மனு வமிசத்தில் பிறந்த உத்தானபாதன், துருவன் முதலிய மாமன்னர்ேளின் வரலாறுேலளயும்

அனாதி புருஷனான ஸ்ரீவிஷ்ணுகவ ஜேத் ோரணமான பிரமம் என்ற கபாருலளயும் தங்ேளிடம்
விளக்ேமாேக் கேட்டறிந்கதன். ஆனால் லதத்ய புங்ேவனான பிரேலாதகன; அக்னியும் ஆயுதங்ேளும்
அழிக்ேமாட்டாமற் கபாயின என்றும் சமாேித சித்தனான அந்தத் லதத்திய உத்தமன் மலலேளினால்
அமுக்ேப்பட்ட கபாதிலும் மரணமலடயாதிருந்தான் என்றும் அந்தப் பிரேலாதாழ்வானின்
கபருலமேலளகயல்லாம் நீங்ேகள புேழ்ந்து கூறின ீர்ேள்! ஆலேயால் தத்துவஞானமும் பேவத்
பக்தியுமுலடய பிரேலாத மோனுபாவனின் ஒப்பற்ற சரித்திரத்லத நான் கேட்ே விரும்புேிகறன். அந்த
மேதர்மிஷ்டலன; அசுரர்ேள் ஏன் ஆயுதத்தால் புலடத்தார்ேள்? பாரங்ேளால் ேட்டிச் சமுத்திரத்தில் ஏன்
கபாட்டார்ேள்? திக்ேஜங்ேலளக் கோண்டு அவலன ஏன் அவர்ேள் துன்புறுத்த கவண்டும்? அவலன ஏன்
உயரத்திலிருந்து ேீ க ழ தள்ளினார்ேள்? அவலன ஏன் அக்ேினியில் கபாட்டு எரித்தார்ேள்? அவன் மீ து ஏன்
சர்ப்பங்ேலள ேடிக்ேவிட்டார்ேள்? இரணியேசிபுவின் சலமயற்ோரர், அன்னத்தில் விஷத்லத ஏன் ேலந்து
லவத்தார்ேள்? இலவகயல்லாம் ஏன் நிேழ்ந்தன? அந்தப் பரமபாேவதரான பிரேலாத ஆழ்வான் சரித்திரத்லத
நான் கேட்ே விரும்புேிகறன். இந்தச் கசய்லேேள் எதனாலும் பிரேலாதன் மரணமலடயாமல் இருந்தது
ஆச்சரியமல்ல! ஏகனன்றால் ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் சரணாவிந்தங்ேளிகல சித்தத்லத நிலலகபற லவத்தவலன
நிக்ேிரேிக்ே வல்லவன் இந்த ஜேத்திகலகய இல்லலகய? ஆனால் தங்ேள் குலத்தில் பிறந்த பிரேலாதன்,
ஸ்ரீகேசவலன ஆராதலன கசய்து அசுரரிலடகய பலேலம ஏற்படுத்தியதா ? அதுவும் விஷ்ணு பக்தரான
பிரேலாதாழ்வானுக்கு அசுரர்ேள் ஏன் அத்தலேய கோடுலமேலளச் கசய்தார்ேள்? இவற்லறயும்
பிரேலாதாழ்வானின் பிரபாவங்ேலளயும் கேட்பதற்கு நான் மிேவும் ஆவல் கோண்டிருக்ேிற÷ன். தாங்ேள்
ேிருலப கூர்ந்து அலதக் கூறியருள கவண்டும்! என்று லமத்கரயர் கேட்டார்.

17. பிரேலாதன் சரிதம்

பரமஞானியும் உதார சரிதராயும் விளங்கும் பிரேலாதரின் பிரபாவத்லத பராசர முனிவர் கசால்லலானார்.

பூர்வத்திகல மிேவும் பராக்ேிரமமுலடயவனும் அதிதியின் மேனுமான இரணியேசிபு என்ற ஓர் அரக்ேன்
இருந்தான். அந்த அரக்ேன் கோரமான தவங்ேளினால் பிரம்மாலவ மேிழச்கசய்து, தனக்குத்கதவர்ேளாகலா,
மிருேங்ேளாகலா மரணம் விலளயக்கூடாது என்பது கபான்ற அகநேவரங்ேலளப் கபற்றான். அதனால்
அவன் ேர்வம் மிகுந்து, மூன்று உலேங்ேலளயும் தீ னப்படுத்திக் கோண்டான். இந்திரன், வருணன், ஆதித்தன்,
வாயு, அக்ேினி, சந்திரன், யமன் முதலிகயாரது அதிோரங்ேலளத் தனது லேவசப்படுத்திக் கோண்டான்.
கவள்விேளில் அவர்ேளுக்குரிய அவிர்ப்பாேங்ேலளயும் தாகன லேக்கோண்டான் மூன்று உலேங்ேலளயும்
சாதிகதச்ோரமாய் ஆண்டு வந்தான். அப்கபாது இந்திரன் முதலிய கதவர்ேள் அவனுக்குப் பயந்து
சுவர்க்ேகலாேத்லத விட்டு, மானிட கவடம் பூண்டு பூவுலேில் சஞ்சரித்தார்ேள். இந்தவிதமாே இரணியேசிபு
மூன்று உலேங்ேலளயும் ஏேச்சக்ேிராதிபதியாே மிேவும் அேங்ோரத்கதாடு ஆண்டு வந்தான். ேந்தர்வர்ேள்
ேீ தம் பாட, சித்தசாரணர் மிருதங்ேம் முதலிய வாத்தியங்ேலள, வாசிக்ே கதவகலாேத்து அப்சர மங்லேயர்
நடனமாட, ஸ்படிே மயமும் அப்ரேசிலா மயமுமான அதிவுன்னதமான அழேிய உப்பரிலே யில்
இரணியேசிபு மிேவும் மேிழ்ச்சிகயாடு, மதுபானம் அருந்திய வண்ணம், மனதுக்ேிச்லசயான சுேகபாேங்ேலள
அனுபவித்துக் கோண்டிருந்தான். அவன் அலனவருக்கும் தாகன தலலவன் தாகன எல்லாம் தாகன சர்வ
வல்லலம கபாருந்திய ஈசுவரன் என்று அேப்பாவம் கோண்டு தன்லனத் தவிர கவறு எலதயும்
வணங்ேக்கூடாகதன்றும் ேட்டலள பிறப்பித்திருந்தான். அவனுக்குப் பிரேலாதன் என்று ஒரு குமாரன்
இருந்தான். அவன் பாலியத்தில் உபாத்தியாயரின் வட்டிலிருந்து,
ீ பாலர் படிக்ேகவண்டிய படிப்லபப் படித்துக்
கோண்டிருந்தான்.
ஒருநாள் பிரேலாதன் தன் ஆசிரியகராடு, தன் தந்லதயிடம் வந்து, வணங்ேி நின்றான்; அப்கபாது மிேவும்
கதஜகஸாடு விளங்கும் தன் குமாரலன அசுர மன்னன் இரணியேசிபு வாரியலணத்துக் கோண்டு மனம்
மேிழ்ந்து, குழந்தாய்! உன் குருநாதர் இத்தலன நாட்ேளாய் அதிே முயற்சியுடன் உனக்குச் கசால்லிக்
கோடுத்த விஷயங்ேளின் சாராம்சத்லதச் கசால் பார்க்ேலாம் என்றான். உடகன பிரேலாதன்
பக்திச்சிரத்லதகயாடு, என் மனதில் இருக்கும் சாராம்சத்லதக் கூறுேிகறன் கேளுங்ேள்.
ஆதிமத்தியாந்தரேிதனும் அஜனுமாேி விருத்தியும் க்ஷயமும் இல்லாமல், சர்வபூத அந்தராத்மாவாய்
சிருஷ்டியாதிேளுக்கு ோரணங்ேளான யாவற்றுக்குகம ோரணமாய், எப்கபாழுதுகம ஆனந்தகசாரூபமாய்
விளங்குேிற ஸ்ரீவிஷ்ணுவான அச்சுதனுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறன்! என்றான். குமாரனின் அந்த
வார்த்லதலயக் கேட்டதும் இரணியேசிபுவுக்குக் கோபம் மூண்டது. அவன் ேண்ேள் சிவந்தன, உதடுேள்
துடிதுடித்தன. அவன் பயங்ேரமான ரூபமலடந்து தன் புத்திரனின் குருலவப் பார்த்து, ஏ
தர்ப்புத்தியுள்ளவகன! நிசாரமும் சத்துரு பட்ச துதியுமான இந்த சுகலாேத்லத என் பாலேனுக்குச் கசால்லிக்
கோடுத்த, என்லன அவமானஞ் கசய்யலாமா? என்று கேட்டான். அதனால் ஆசிரியர் பயந்து நடுங்ேி
இரணியேசிலப கநாக்ேி, லதத்ய ஈசுவரா! கோபிக்ே கவண்டாம். உமது குமாரன் நான் உபகதசித்த
விதமாேப் படிக்ேவில்லல! என்றார். உடகன இரணியேசிபு தன் பாலேலன கநாக்ேி, பிரேலாதா! உன்
உபாத்தியாயர் இப்படி உனக்கு உபகதசிக்ேவில்லல என்று கசால்ேிறாகர , இப்படி யார் உனக்குப்
கபாதித்தார்ேள்? என்று சினத்துடன் கேட்டான். பிரேலாதகனா புன்முறுவலுடன் தன் தந்லதலயப் பார்த்து
ஐயா எவன் சர்வ பூதங்ேளின் இதயத்திகல இருக்ேிறாகனா , அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுகவ சேல ஜனங்ேளுக்கும்
புத்திலயக் ேற்பிப்பவன் பரமாத்வான அந்தத் கதவலனயன்றி கவறு யார் ேற்பிப்பவன் இருக்ேிறான்?
என்றான்.

இரணியனுக்குக் கோபம் முற்றியது. அவன் தன் சின்னஞ்சிறு பாலேனான பிரேலாதலனக் ேடிந்து கநாக்ேி,
துர்புத்தியுள்ளவகன! உலேத்திற்கே ஈசுவரனான என் ேண் முன்னாகலகய பயமின்றி நின்று கவறு
எவலனகயா அடிக்ேடி பயமில்லாமல் துதிக்ேிறாகய, அந்த விஷ்ணு என்பவன் யார்? என்று கேட்டான்.
எவனுலடய பரமார்த்த ஸ்வரூபம் இன்னதன்லமயகதன்று கசால்லக்கூடாமல் கயாேீ ந்திரர்ேளுக்கும்
தியான ேம்மியமாே இருக்குகமா, எவனால் உலேகமல்லாம் உண்டாயிற்கறா எவன் விஸ்வமயனாே
இருக்ேிறகனா அந்தப் பரகமஸ்வரகன ஸ்ரீவிஷ்ணு என்று அறிவராே!
ீ என்றான் பிரேலாதன். அலத
எதிர்க்கும் விதமாே இரணியேசிபு துள்ளிச் சினந்து, மூடகன! கயாேீ ஸ்வரனாே நான் இருக்ேப் பரகமசுவரன்
என்ற கபயர் கவறு ஒருவனுக்கும் உண்கடா? நீ நாசமலடயப் கபாவதால் தான் என் முன்னாகலகய
துணிந்து நின்று பலவிதமாே அன்னியலனத் துதிக்ேிறாய்? என்று குமுறினான். பிரேலாதகனா அலமதியாே,
லதத்கயசுவரகன! பரப்ரம்ம பூதனான ஸ்ரீவிஷ்ணுகவ எனக்கும் உமக்கும் சேல பிரலஜேளுக்கும்
நிலலப்படுத்துகவானும் சிருஷ்டிப்பவனுமாே இருக்ேிறான். ஆலேயால் நீங்ேள் ஏன் கோபிக்ேிறீர்ேள்?
கோபத்லத விட்டுச் சாந்தமாே இருங்ேள் என்றான். அலத இரணியேசிபால் கபாறுக்ேமுடியவில்லல.
துர்புத்தியுலடய இந்தச் சிறுவனின், இதயத்தில் எவகனா ஒரு பாபேர்மமுலடயவன் பிரகவசித்து
கமாேத்லதயுண்டாக்ேியிருக்ேிறான். அதனால்தான் இவன் இப்படிப்பட்ட கேட்ட வார்த்லதேலளப்
பலவாறாேச் கசால்ேிறான்! என்று உறுமினான். சர்வகலாே வியாபேனான அந்த ஸ்ரீமோவிஷ்ணு என்
இதயத்தில் மட்டுமல்ல; சேல உலேங்ேளிலும் வியாபித்திருக்ேிறார். அதனால் என்லனயும், உம்லமயும்
மற்றுமுள்ள சேலலரயும் அந்த விஷ்ணுகவ அந்தந்தக் ோரியங்ேளில் பிரகவசிக்ேச் கசய்ேிறார் என்றான்
பிரேலாதன். அவன் சின்னஞ்சிறு லபயன் என்கற; தன் புத்திரன் என்கறா பாராமல் இரணியன் மிேவும்
குகராதம் கோண்டு; தன் அருேில் இருந்த அசுரர்ேலள அலழத்து துராத்மாவான இந்த மூடலனக் குருவின்
வட்டிற்குக்
ீ கோண்டு கபாய் நன்றாேத் தண்டிக்ேச் கசால்லுங்ேள்! ஒரு துராத்மா இவனுக்குப் பலேவலன
துதிக்கும்படிப் கபாதித்திருக்ேிகறன்! என்று ேட்டலளயிட்டான். அதன் பிரோரம் அசுரர்ேள் பிரேலாதலனக்
குருவின் இல்லத்திற்கு அலழத்துச் கசன்றார்ேள். அங்கேகய அவலனத் தள்ளிவிட்டுப் கபானார்ேள். அங்கே
பிரேலாதன் தன் குருவுக்குப் பணிவிலடேள் புரிந்து; ேல்வி பயின்று வந்தான்.

சிறிது ோலஞ்கசன்ற பிறகு இரணியன் தனது மேலன அலழப்பித்து; மேகன பிரேலாதா! ஏகதனும் ஒரு
சுகலாேத்லதச் கசால்! என்றான். அதனால் பிரேலாதன் தன் தந்லதலய கநாக்ேி, எவனிடத்திலிருந்து
மூலப்பிரேிருதியும் சமஷ்டி ரூபமான ÷க்ஷத்ரக்ஞனும் உண்டானார்ேகளா; எவனிடத்திலிருந்து
சராசரத்மேமான சேல பிரபஞ்சமும் ஜனித்தனகவா; அப்படிப்பட்ட சர்வதாரனப் பூதனான ஸ்ரீவிஷ்ணுகதவன்
நமக்குப் பிரத்யட்சமாேக் ேடவன்! என்றான். அலதக்கேட்டதும் இரணியன் அளவிலாத கோபங்கோண்டு
அங்ேிருந்த அசுரலர கநாக்ேி; இந்தத் துராத்மாலவச் சித்திரவலத கசய்து கோல்லுங்ேள்! இவன்
பிலழத்திருப்பதால் யாகதாரு பயனுமில்லல. இவன் தன் சார்புலடய இனத்தவருக்குத் தீங் கு கசய்யத்
தலலப்பட்டதால் இக்குலத்துக்கு கநருப்பு கபால இருக்ேிறான் என்று ேட்டலள பிறப்பித்தான். உடகன
அசுரர்ேள் அகநேர் கூடி, பலவிதமான ஆயுதங்ேலளயும் எடுத்துக் கோண்டு, பிரேலாதலனத் தாக்ேி வலதக்ே
முயன்றார்ேள். அப்கபாழுது பிரேலாதன் புன்முறுவலுடன், அசுரர்ேகள உங்ேளிடமும் என்னிடமும்
உங்ேளுலடய ஆயுதங்ேளிலுங்கூட ஸ்ரீமந்நாராயணகன பரிபூரணமாய் நிலறந்திருக்ேிறான் என்பது
சத்தியம்! இந்தச் சத்தியத்தினாகல உங்ேள் ஆயுதங்ேள் என்மீ து பாயாதிருக்ேட்டும்! என்று கசான்னான்.
அப்படி அவன் கசால்லியுங்கூட அசுரர்ேள் அலனவரும் ஒன்று கசர்ந்து, தடி, ேத்தி, சூலசக்ேரம் முதலிய
ஆயுதங்ேளால் பிரேலாதலன வலதக்ேலானார்ேள். ஆயினும் பிரேலாதன் அவற்றால் சிறிதும்
கவதலனயலடயாமல் விகசஷ ோந்தியுடகன பிரோசித்தான். அப்கபாது அவனது தந்லத இரணியன்
அவலனப் பார்த்து, அடா துர்புத்தியுலடயவகன! இனிகயனும் எனது பலேவலனத் துதி கசய்யாமல்
இருந்தால் உனக்கு அபயங்கோடுக்ேிகறன். அதிே மூடத்தன்லமலய அலடயாமல் சன்மார்க்ேனாே இரு
என்று புத்தி புேட்ட முயன்றான். அலத பிரேலாதன் ஏற்றுக்கோள்ளாமல், பிதாகவ! எவலனச்
சிந்திதேதவுடன் பிறப்பு, இறப்பு, மூப்பு முதலிய சமஸ்த பயங்ேளும் ஓடிப்கபாகுகமா, அத்தலேய
பயங்ேலளகயல்லாம் கபாக்ேடிக்கும் அனந்தனான ஸ்ரீமோவிஷ்ணு, எனது இதயத்தில் பிரோசித்துக்
கோண்டிருக்கும்கபாது எனக்குப் பயம் என்பது ஏது? என்று நிமிர்ந்து நின்றான்.

அலதப் பார்த்து இரணியன் அளவிலாத ஆங்ோரம் கோண்டு மோ நாேங்ேலள அலழத்து, ஓ கோடிய
பாம்புேகள! மிேவும் துர்புத்தியும் துர்நடத்லதயுமுள்ள இந்தப் லபயலன விஷச்சுவாலலேள் மிக்ே உங்ேள்
பற்ேளால் ேடித்து இப்கபாகத இவலன நாசமலடயச் கசய்யுங்ேள்! என்று ேட்டலளயிட்டான்; உடகன
தக்ஷேன் முதலான கோடிய பாம்புேகளல்லாம் உக்ேிரமான விஷங்ேலளக் ேக்ேிக் கோண்டு பிரேலாதனின்
சேல அவயவங்ேளிலும் ேடித்தன. ஆனால் அந்தப் பாலேகனா ஸ்ரீவிஷ்ணுவிடம் தன் சிந்லத
முழுவலதயும் நிலலநிறுத்தியிருந்ததால் ஆனந்தப் பரவசமாேி அக்கோடிய பாம்புேள் தனது அறியாமல்
இருந்தான். பிறகு விஷசர்ப்பங்ேகளல்லாம் கதால்வியலடந்து இரணியனிடம் கசன்று அரகச எங்ேளுலடய
பற்ேள் ஒடிந்துவிட்டன. முடியிலிருக்கும் இரத்தினங்ேள் கவடித்தன. படங்ேளிகல மேத்தான தூபம் ஒன்று
உண்டாயிற்று. இதயம் நடுங்ேியது. இலவகயல்லாமல் அந்தப் பாலேனின் கதேத்தில் சிறிதும் கசதம்
உண்டாேவில்லல. ஆலேயால் எங்ேளிடத்தில் நீங்ேள் கோபிக்ோமல், இந்தக் ோரியத்லத ஒழித்து கவறு
ஒரு ோரியத்லதக் ேட்டலளயிடுங்ேள்! என்று கேஞ்சி விழுந்தன. இரணியன் அப்கபாதும் குகராதம்
அடங்ோமல் திக் ேஜங்ேலளக் கூப்பிட்டு, ஓ! திலச யாலனேகள! உங்ேளுலடய தந்தங்ேள் ஒன்கறாடு
ஒன்று கநருங்ேி மிேக் கேட்டியாேவும் உக்ேிரமாயும் விளங்குேின்றன. அத்தந்தங்ேளினால்; அந்தத்
துராத்மாவான பிரேலாதன் மீ து பாய்ந்து, அவலனக் கோன்கறாழியுங்ேள். அரணியில் பிறந்த அக்ேினிகய
அந்த அரணிலய தேிப்பதுகபால லதத்திய குலத்தில் பிறந்த இந்த அதமன் தன் குலத்லதகய
நாசஞ்கசய்பவனாே இருக்ேிறான்! என்றான். உடகன திக்ேஜங்ேள் பிரேலாதலன பூமியிகல வழ்த்தி
ீ பருவத
சிேரங்ேலளப் கபான்ற தங்ேளுலடய தந்தங்ேலள பிரேலாதன் மீ து பாயலவத்து இடித்தன. அப்படி அலவ
பாயும் கபாது; கோவிந்த சரணாவிந்தங்ேலளகய பிரேலாதன் தியானித்துக் கோண்டிருந்தானாலேயால்
அந்தப் பாலேனது மார்பிகல யாலனேளின் தந்தங்ேள் பட்டதும்; அலவ முறிந்து கபாடிப்கபாடியாய்ப்
கபாயின.

அப்கபாது பாலேன் பிரேலாதன் தன் தந்லத இரணியலனப் பார்த்து; தந்லதகய! லவரத்லதவிட உறுதியான
திலசயாலனேளின் தந்தங்ேள் என் மீ து பட்டுப் கபாடிப்கபாடியானது என்னுலடய பலத்தால் அல்ல.
பாபங்ேலளகயல்லாம் நாசஞ்கசய்யவல்ல ஸ்ரீஜனார்த்தனருலடய ஸ்மரண மேிலமயினால் தான் என்பலத
நிலனப்பீராே! என்று கசான்னான். அலதக்கேட்டதும் இரணியன் அதிே ஆத்திரமலடந்து திக்ேஜங்ேலள
அப்பால் விரட்டிவிட்டுத் தன் அசுரர்ேலள கநாக்ேி, லதத்தியர்ேகள! பாபேர்மனான இந்தப் பாலேலனக்
கோன்கறாழிக்ோமல் விடக்கூடாது. ோலாக்ேினிக்கு ஈடான மஹா அக்ேினிலய வளர்த்து அதிகல
இவலனப் கபாட்டு எரியுங்ேள் என்று கசால்லிவிட்டு; வாயுகதவனான ோற்லறக் கூப்பிட்டு மாருதகன!
அந்தப் கபரு கநருப்லப உனது ோற்றால் ஜ்வலிக்ேச் கசய்! என்று ேட்டலளயிட்டான். அசுரர்ேகளா
மலலகபால் விறகுேலளக் குவித்து; அந்தக் குவியலுக்குள் பாலேனான பிரேலாதன் மலறயும்படி
அவற்றினுள்கள அமுக்ேி மூடிலவத்து, கநருப்லப மூட்டிக் கோளுத்தினார்ேள். அப்கபாது பிரேலாதன் தன்
தந்லதலய கநாக்ேி, பிதாகவ! பிராண்ட மாருதத்தால் ஜ்வலிக்ேப்பட்டும்; இந்த அக்ேினி சிறிதளவுகூட
என்லனத் தேிக்ேவில்லல. கமலும் நான் ேிடக்கும் இந்த கநருப்பு மயமான விறகுக் குவியகலா, பத்துத்
திலசேளிலும் நல்ல தாமலர மலர்ேலள நிலறவித்து அதிேக் குளிர்ச்சியாேச் கசய்யப்பட்டலவ
கபாலிருப்பலதகய நான் உணர்ேிகறன்! என்று சிரித்தான்.

இது இப்படியிருக்கும்கபாது, இரணியனுக்குப் புகராேிதர்ேளும், சுக்ேிரனுலடய குமாரர்ேளுமான

சண்டாமர்க்ேர் என்பவர்ேள் இரண்யலன நல்வார்த்லதேளால் துதித்து; அசுர ஈஸ்வரகன உமக்கு
விகராதிேளான கதவர்ேள் மீ து உமது கோபத்லதச் கசலுத்த கவண்டுகம தவிர உமது கசாந்த மேனான
இந்தப் பாலேனிடம் உமது கோபத்லதகயல்லாம் கசலுத்துவது முலறயல்ல! இவன் இனிகமலும்
சத்துருபட்ச ஸ்துதி கசய்யாமல் இருக்கும்படி நாங்ேள் இவனுக்குக் ேற்பிக்ேிகறாம்! பாலியப்பருவம் சேல
துர்க்குணங்ேளுக்கும் இருப்பிடமானபடியால் பாலேனான இந்தக் குமாரனிடத்தில் கோபிக்ே கவண்டாம்.
நாங்ேள் கபாதிப்பதாலும் இவன் ஹரிபக்திலய விடாமல் இருப்பானாயின் இவலன வலதப்பதற்ோன
துர்ச்கசயல்ேலள நாங்ேகள கசய்ேிகறாம்! என்று கவண்டிக்கோண்டார்ேள். அதனால் இரணியன் சிறிது
மனமிளேித் தன்னுலடய அசுரர்ேலள ஏவி மோக்ேினியின் மத்தியில் கபாட்டிருந்த பிரேலாதலன கவளிகய
இழுத்துவரச் கசய்தான். மறுபடியும் குருகுலத்துக்கே கபாகும்படி பிரேலாதனுக்கு இரணியன்
ேட்டலளயிட்டான். அதன்பிறகு, குருகுலத்தில் பிரேலாதன் வசித்துக் கோண்டிருந்தான். அங்கே
அவனுலடய குருவானவர் பாடம் கபாதிக்ோத சமயங்ேளில் பிரேலாதன் தன்கனாடு படிக்கும் லதத்ரிய
பாலர்ேளான அசுரச் சிறுவர்ேலளக் கூப்பிட்டு உட்ோரலவத்துக் கோண்டு அவர்ேளுக்கு விஷ்ணு
பக்திலயயும், உண்லமயான ஞானமார்க்ேத்லதயும் உபகதசித்து வரலானான். ஓ லதத்திய பாலர்ேகள!
பரமார்த்தமான விஷயத்லத உங்ேளுக்கு உபகதசிக்ேிகறன் கேளுங்ேள். என் வசனங்ேலளப் கபாய்யாே
என்ன கவண்டாம். ஏகனன்றால் நான் கபாருள்மீ து ஆலச லவத்து இலத உங்ேளுக்கு உபகதசிக்ே
வந்தவனல்ல. ஆலேயால் நான் கசால்வலத நம்பிக் கேளுங்ேள். மனிதன் பிறந்தவுடன் பாலியமும்,
யவனமும், அதற்குப் பிறகு தடுக்ேமுடியாத ேிழத்தன்லமயும் வந்து, ேலடசியில் மிருத்யுவான
மரணத்திற்கே வசமாவான். லதத்ய பாலர்ேகள! மனிதர்ேளிடம் இலவகயல்லாம் உண்டாவலத நீங்ேளும்
நானும் ேண்கணதிரில் ேண்டிருக்ேிகறாம். இதுமட்டுமல்ல. மரணமலடந்தவனுக்கு மீ ண்டும்
பிறவியுண்டாவதும் கமய்கயயாகும். இதற்கு சுருதி ஸ்மிருதி முதலிய சாஸ்திரங்ேகள பிரமாணங்ேளாம்!
அவற்லற நீங்ேளும் ேற்றறிந்திருக்ேிறீர்ேள். இந்தத் கதேம் பிறப்பதற்குக் ோரணம், பூர்வ ஜன்மத்தில் கசய்த
பாவ புண்ணியங்ேகளாடு கூடிய ஸ்திரமான ஆன்மாகவயல்லாமல் கவறு ோரணம் அேப்படாலமயால்
சுக்ேில சுகராணிதங்ேளுக்கு ஆளாவதான ஆன்மாகவ முக்ேிய ோரணம். ஆலேயால் மனிதனுக்கு
ேர்ப்பவாசம் முதல் சரீரம் விழும் வலரயிலும், சர்வ அவஸ்லதயிலும் துக்ேம் ஒன்று தான் நிச்சயம்!
அன்னபானாதிேளாகல பசியும் தாேமும் தீருவதும், அந்தந்த உபாயங்ேளாகல சீ த உஷ்ணாதி
உபத்திரவங்ேள் விலகுவலதயுங் கோண்டு அலதகய சுேம் என்று நிலனப்பது உண்லமயில் அவிகவேகம
ஆகும்!

அது எப்படிகயனில், அன்னபானாதிேலளச் சம்பாதிப்பதற்ோேச் கசய்யும் பிரயாலசயினால் உண்டாகும்

துக்ேங்ேள் கசால்லத்தரமல்ல. இந்த அன்னாதிேளால் அஜீர்ணமாகும்கபாது எத்தலன துக்ே
கஹதுவாேின்றன? இதற்கு உதாரணம் கேளுங்ேள், வாத கதாஷங்ேளால் மரத்திருக்ேிற
அங்ேங்ேலளயுலடவர்ேளுக்கும், வலதப்பதாகலகய கதேசுேத்லத விரும்புேிறவர்ேளுக்கும், அவர்ேளுலடய
உடம்லபக் குத்துவதும், ேசக்குவதும், பிலசவதும், மிதிப்பதும், அடிப்பதுகம சுேமாேத் கதான்றுேின்றன;
ோமகமாேிேளாே இருப்பவர்ேளுக்கோ ஊடலும் கூடலும் ோமின ீ சரண தாடனமுகம சுேமாேத் கதான்றும்
இப்படியாேத் துக்ே ஏதுக்ேளில் சுேப்பிராந்தி உண்டாயிருப்பலதக் ோண்பீர்ேள். இதுகபாலகவ, மாமிச
சிகலஷ்ம, மலமூத்திராதி மயமான உடலில் சவுந்தர்ய, சவுகுமார்ய, சவுரப்பிய ோந்தி முதலான குணங்ேள்
உண்கடன்று நிலனப்பதும் கவறும் மனப்பிராந்திகய தவிர கவறல்ல. ரத்தமாமிச, சிகலஷ்ம மலமூத்திர
மச்சஸ்நாயு அஸ்திேளின் சமூேமாே இருக்கும் கதேத்தின் மீ து பிரியம் லவப்பவன் நரேத்திகலயும் பிரியம்
லவக்ேலாம். குளிரினால் கநருப்பும், தாேத்தினால் தண்ண ீரும், பசியினால் அன்னமும் சுேமாேத்
கதான்றுேின்றன. குளிரும் தாேமும் பசியும் இல்லாதகபாது அக்ேினியும் தண்ண ீரும் அன்னமும் துக்ே
ஏதுக்ேளாேகவ இருக்கும். பிள்லளேகள! மனிதன் எவ்வளவு தனதானிய ரத்னாதிேலளக் ேிரேித்துக்
கோள்ேிறாகனா அவ்வளலவயும் துக்ேம் என்று நிலனக்ே கவண்டும். மனிதனின் மனத்துக்குப் பிரியமான
புத்திர, மித்திர ேளத்திராதி சம்பந்தங்ேள் எத்தலன சம்பாதிக்ேிறாகனா அத்தலனயும் இதயத்தில் லதத்த
ஆணிேலளப் கபாலகவ இருக்கும்! மனிதன் எவ்வளவு தூரத்தில் இருந்தாலும் அவனுலடய இதயத்தில்
இருக்ேிற தனதானிய ரத்னாதிேலள நாசமும், அக்ேினியுபாலதயும் கோரபயமுமில்லாமல் ஸ்திரமாய்ப்
பாதித்துக்கோண்கடயுள்ளன. வட்டில்
ீ ேள்வர் பயமில்லாமல் இருந்தாலும், இருதயத்தில்
கபாருள்ேளிடத்துள்ள ஆலசயால், அலவ உண்டாேிக்கோண்கட இருக்ேின்றன. கமலும் பிறக்கும்கபாது
அனுபவிக்ேிற துக்ேத்லதப் கபாலகவ மரணத்திலும் துக்ேம் உண்டாேிறது. பிறகு, யமவாதலனயிலும்
மோதுக்ேகம உண்டாகும். ேர்ப்பவாசத்தில் கோஞ்சகமனும் சுேம் இருக்குமா என்று நீங்ேகள கசால்லுங்ேள்.
எனகவ எங்குகம சுேமில்லல ஆலேயால் ஜேம் எங்கும் துக்ேமயமாேகவ இருக்ேிறது.

இப்படியாேச் சேல துக்ேங்ேளுக்கும் இருப்பிடமான சம்சார சாேரத்லத ஸ்ரீமந்நாராயணன் ஒருவகன ேடக்ேச்

கசய்பவன் உங்ேளுக்கு நான் உண்லமலயகய கசால்ேிகறன். நாம் பால்யரானதால் விரேதி மார்க்ேத்திற்குத்
தகுதியற்றவர்ேள் என்று நிலனக்ேகவண்டாம். பால்ய, கயௌவன ஜரா, மரணாதி அவஸ்லதேள்
உடலுக்கேயன்றி ஆத்மாவுக்கு இல்லல. உடலில் ஆன்மாதான் ஜனன மரணாதி ரேிதனாய், சாஸ்வதனாே
இருக்ேிறான். உலேத்தில் மனிதன், தன்னுலடய பாலப்பருவம் ேடந்த பிறகு யவ்வன வயதிகல
ஆன்மாவுக்கு இதஞ்கசய்து கோள்ேிகறன் என்றும், யவ்வனத்லத அலடந்தகபாது வகயாதிேத்திகல உயர்ந்த
ஞானத்லதப் கபற்றுக்கோள்ேிகறன் என்றும் நிலனப்பான். பிறகு வயது முதிர்ந்து, மூப்புவந்து இந்திரியங்ேள்
பலவனப்பட்டுப்
ீ கபாகும் கபாது, இனிகமல் என்ன கசய்கவன்? திடமாே இருந்தகபாகத ஆத்தும
இதஞ்கசய்துகோள்ளாமல் மூடனாேப் கபாகனகன! என்று ேவலலப்படுவான். இதுவுமல்லாமல் துராசார
கமாேங்கோண்டு, ஒருநாளும் உயர்வான மார்க்ேத்துக்கு உரியவனாே மாட்டான். எப்படிகயன்றால், பலவித
ேிரீடா விலளயாடல் விகசஷங்ேளால் பாலியத்லதயும், சந்தன குசுமவனிலதயர்ேளின் பரவசத்தினாகல
வாலிபத்லதயும், அசக்தியினாகலகய வகயாதிேத்லதயும் கபாக்ேிக் கோண்டு, அஞ்ஞானிேள் தங்ேள்
வாழ்நாலள வணாக்ேிக்
ீ கோள்ேிறார்ேள். ஆலேயால் ேங்லே நதியின் அருேிலிருந்தும் வண்ணான்
தனக்குத் தாேகமடுத்தவுடன் தண்ண ீலரக் குடிக்ோமல், இந்தத் துணிலயத் துலவத்தாேட்டும் இந்த
ஆலடலயத் துலவத்தாேட்டும் என்ற ோலத்லதப் கபாக்குவலதப் கபாலவும், கசம்படவன் இந்த மீ லனப்
பிடித்தாேட்டும் என்று கபாழுலதப் கபாக்குவலதப் கபாலவும், எதிர்ோலத்லத நிலனத்து தற்ோலப்
பருவத்லதப் கபாக்ேக்கூடாது. பாலிய, யவ்வன, ஜரா மரணாதி அவஸ்லதேள் உடலுக்கு உண்கட தவிர
ஆன்மாவுக்கு இல்லல என்று நிலனத்து விகவேமுலடயவர்ேளாய், நீங்ேள் உஜ்ஜீவிக்கும்படியான
முயற்சிேலளச் கசய்யுங்ேள். இதுகவ விரக்திமார்க்ேம்! இது அசத்தியம் என்று நிலனக்ோதீர்ேள் எப்கபாதும்
சம்சார பந்த நிவாரணியான ஸ்ரீமந்நாராயணலனகய நிலனயுங்ேள். அந்த எம்கபருமாலன நிலனப்பதில்
என்ன ேஷ்டம் இருக்ேிறது? அந்தத் திருப்கபயலர ஸ்மரித்தவுடகனகய சேல பாபங்ேளும் நாசமாய் சேல
சுபங்ேளும் உண்டாகும். ஆலேயால் அந்த மோவிஷ்ணுலவகய நிலனத்து மோத்துமாக்ேள்
உஜ்ஜீவிப்பார்ேள். சர்வபூதந்தர் பாமியான நாராயணனிடத்தில் உங்ேளுக்கு நட்புணர்வு உண்டாேட்டும்!
அவனது லீலா சாதனங்ேளான கசதனங்ேளிடத்தில் சிகனேஞ்கசய்யுங்ேள். அதனால் கமாேம் முதலிய
சேல ேிகலசங்ேளும் விலகும் ஆத்தியாத்து மாோதி, தாபத்ரயத்தினால் ஜேம் யாவும் துன்பப்படுபலவ.
ஆலேயால் மிேவும் பரிதாபப்பட கவண்டிய பிராணிேளிடத்தில் எவன்தான் துகவஷத்லத லவப்பான்?
ஒருகவலள கசல்வம், ேல்வி, பலம் முதலியவற்றில் தன்லனவிட சேல ஜீவர்ேளும் சேல பிராணிேளும்
கசழிப்பாே இருப்பதாேவும், தான் ஒருவகன அப்படியில்லாமல் சக்தியீன னாே இருப்பதாேவும் மனிதன்
நிலனத்தானானால் அப்கபாதும் துகவஷம் பாராட்டாமல் மேிழ்ச்சியாே இருக்ே கவண்டும். துகவஷஞ்
கசய்வதால் ஹானிகய ஏற்படும் ஆலேயால்; மயித்திரி; ேருலண; முதிலத; உகபலஷ என்ற மனத்கதளிவின்
ோரணங்ேலள மந்திமாதிோரிேளின் மதத்லத அனுசரித்து உங்ேளுக்குச் கசான்கனன். மந்திமாதிோரிேள்
என்கபார் உலேத்லதப் பேவானின் கசாரூபமாே நிலனக்ோமல் கவறாே நிலனக்ேிற சாங்ேியராவர். இனி
உத்தமாதிோரிேளின் ேருத்லதக் கூறுேிகறன் கேளுங்ேள்.

சேல பிரபஞ்சமும் சர்வாத்மாவான ஸ்ரீமந்நாராயணருலடய கசாரூபம் என்று நிலனத்து, ஞானமுள்ளவர்ேள்

சேல பூதங்ேலளயும் உன்லனப்கபாலகவ அகபதமாே நிலனக்ேகவண்டும். ஆலேயால், நானும் நீங்ேளும்
அசுர சுபாவத்லத விட்டுவிட்டு, கபரும் ஆனந்தத்லதப் கபறுவதற்கு முயற்சி கசய்கவாமாே. சூரியன்,
சந்திரன், வருணன், இந்திரன், வாயு, அக்ேினி முதலானவர்ேளாகல ஒருகபறுமில்லல. இதற்கு என்ன
கசய்வது என்றால், கதவ, அசுர; யக்ஷ;ராக்ஷச, ேின்னர பன்னோதிேளாலும் மனுஷ்ய; பசு; பக்ஷி;
மிருேங்ேளாலும் அதிோரம்; ஜ்வரம், குன்மம், முதலிய மோகராேங்ேளாலும் ராே, துகவஷ, கலாப, கமாே
மதமாச்சாரியங்ேளாலும் எது நாசஞ்கசய்யப்படாதகதா அப்படிப்பட்ட பரமானந்தத்லதப் கபறுவதற்கு
ஸ்ரீகேசவனது திருவடிேளில் இதயத்லத நிலலநிறுத்த கவண்டும். இதனால் சுேமலடயலாம். ஆலேயால்
அசாரமான சம்சார மார்க்ேத்தில் உண்டாகும் கதவ மனுஷ்யாதி சரீரங்ேளுக்கு உரிய ஸ்வர்க்ே
கபாேங்ேளுக்கு ஆலசப்பட கவண்டாம். உங்ேளுக்கு நான் வலுவில் வந்து நன்லமயானவற்லறகய
கசால்ேிகறன். சர்வபூதங்ேளிடத்திலும் சமத்துவ புத்தியுடன் இருங்ேள். சர்வபூத சமத்துவந்தான்
அச்சுதனுக்குச் கசய்யும் ஆராதலனயாகும். சர்வ நாதனான விஷ்ணுகபருமான் பிரசன்னமானாகனயாேில்
துர்லபமான கபாருள்ேள் என்னதான் இருக்ேமுடியும்? ஆனாலும் தர்மார்த்த ேர்மங்ேலளப் பிரார்த்திப்பது
நல்லதன்று. அலவ அற்பங்ேள்! அலவேளினால் பயன் என்ன? கமாட்சத்லதயும் விரும்பகவண்டாம்.
ஏகனன்றால் நன்றாய்ப் பழுத்த மாமரத்தின் அருகே கசன்றவனுக்கு தற்கசயலாய்ப் பழங்ேிலடப்பது கபால
பரப்பிரமமான அனந்தன் என்ற மோேல்ப விருட்சத்லத அணுேியவனுக்கு கமாக்ஷ õனந்தம் என்ேிற பலன்
தற்கசயலாேகவ ேிலடத்துவிடும், இதில் சந்கதேமில்லல என்று பாலேன் பிரேலாதன் கூறினான்.

18. அசுரப்புகராேிதர்ேலளக் ோத்தல்!

பிரேலாதனின் உபகதசங்ேலளக் கேட்டதும் அசுரகுமாரர்ேள் மிேவும் கயாசித்துவிட்டு , இரணியனின்

ேட்டாயத்துக்குப் பயந்து, பிரேலாதன் கசான்னவற்லறகயல்லாம் அந்த அசுகரஸ்வரனிடம் கூறிவிட்டார்ேள்.
அதனால் இரணியன் அதிேக் கோபமும் அேங்ோரமும் கோண்டு தன் சலமயற்ோரலனக் கூப்பிட்டு ,
பரிசாரேர்ேகள! மந்தபுத்தி பலடத்தவன் தான் என் குமாரன் பிரேலாதன் அவன் கேட்டதுமல்லாமல்,
மற்றவருக்கும் துன்மார்க்ேமான உபகதசங்ேலளச் கசால்லி, அவர்ேலளயும் கேடுத்துக் கோண்டிருக்ேிறான்.
ஆலேயால் பிரேலாதலனத் தாமதமின்றி அழித்கதாழிக்ே கவண்டும். அவனறியாத வண்ணம் அவனுலடய
ஆோரங்ேளிகலல்லாம் ஆலோலம் என்ற கோடிய விஷத்லதக் ேலந்து அவனுக்குக் கோடுங்ேள். இந்தக்
ோரியத்தில் சந்கதேம் கவண்டாம்! என்று ேட்டலளயிட்டான். பரிசாரேர்ேளும் அப்படிகய விஷங்ேலந்த
அன்னத்லத பிரேலாதனுக்கு கோடுத்தார்ேள். அலதயறிந்த பிரேலாதன், தன் மனதில் யாகதாரு மாறுபாடும்
இல்லாமல், அனந்தன் என்ற திவ்யநாமகத யத்தினால் அந்த அன்னங்ேலளகயல்லாம் வாங்ேி
மேிழ்ச்சியுடன் அமுது கசய்தான். ஸ்ரீஅனந்தனின் நாமத்லத உச்சரலண கசய்த கபருலமயால் அன்னத்தில்
ேலந்துள்ள விஷகமல்லாம் தன் வரியத்லத
ீ இழந்து பிரேலாதனின் ரத்தத்திகலகய ஜீரணமாேிவிட்டது.
அந்த மோவிஷம் பிரேலாதனுக்கு ஜீரணமானலதப் பார்த்ததும் சலமயற்ோரர்ேள் மோபயம்
பிடித்தவர்ேளாய் இரணியனிடம் ஓடி நடந்தவற்லறக் கூறினார்ேள். அதனால் இரணியன் இன்னும்
கோபங்கோண்டு, புகராேிதர்ேளான சண்டாமர்க்ேர்ேலளக் கூப்பிட்டு, புகராேிதர்ேகள, விலரவில் அந்த
துன்மார்க்ேப்லபயலலக் ேட்டியிழுத்துச் கசன்று உங்ேள் மந்திர பலத்தால் பயங்ேரமான ேிருத்திலய
உண்டாக்ேி, அவலன அழித்து விடுங்ேள் என்று ேட்டலளயிட்டான். புகராேிதர்ேளான பிராமணர்ேள்
அசுகரஸ்வரனின் ஆக்லஞலய ஏற்று பிரேலாதலன அணுேினார்ேள். வணக்ேமாே நின்று கோண்டிருக்கும்
பிரேலாதலனப் பார்த்து, சிறுவகன! திரிகலாே விக்ேியாததமான பிரமகுலத்தில் உதித்து, இரணியனின்
மேனான உனக்கு எந்தத் கதவலதேளால் என்ன ஆேகவண்டும்? விஷ்ணுவான அந்த அனந்தனாகல தான்
உனக்கு என்ன பயன்? உன் பிதாவான இரணியேசிகபா சேல உலேங்ேளுக்கும் அதிபதியாே இருப்பதால்
நீயும் அப்படிகய அதிபதியாே இருக்ேலாம். ஆலேயால் சத்துருபட்ச ஸ்கதாத்திரத்லத விட்டுவிடுவாயாே:
சேல உலேங்ேளுக்கும் உன் தந்லதகய பூஜிக்ேத்தக்ேவராேவும் பரமகுருவாேவும் இருக்ேிறார். ஆலேயால்
இப்கபாது நீ அவரது ேட்டலளலய ஏற்று நடப்பகத நியாயம்! என்று புத்திமதி கூறினார்ேள்.

மோத்மாக்ேகள! நீங்ேள் கசால்வது கமய்தான். மூன்று உலேங்ேளிலும் பிரமபுத்திரனான மரீசியின் வமிசம்

கமலானது தான். என் தந்லத கமன்லமயானவர், கதகஜா பல பராக்ேிரமங்ேலளயுலடயவர் என்பதும்
உண்லமதான். அவகர பரமகுரு என்பதும் நியாயகம! அத்தலேய என் தந்லதக்கு நான் சிறிதாவது அபராதம்
கசய்யவில்லல. அப்படியிருக்கும்கபாது, அனந்தனாகல பயன் என்ன என்று நீங்ேள் கசான்ன ீர்ேகள, அந்த
வசனம் ஒன்றுதான் கபாருள் அற்றது! என்றான் பிரேலாதன். பிறகு மரியாலதக்ோே ஒன்றும் கசால்லாமல்,
புன்னலேயுடன் பிரேலாதன் அவர்ேலளப் பார்த்து, புகராேிதர்ேகள! விஷ்ணுவான அந்த அனந்தனால் என்ன
பயன் என்ற உங்ேளது வாக்ேியம் கநர்த்தியாே இருக்ேிறது. அனந்தனாகல ோரியம் என்னகவன்று நீங்ேள்
கேட்டது மிேவும் நன்றாே இருக்ேிறது. நான் கசால்லுேிகறகன என்று மனதில் ேிகலசங்கோள்ள
கவண்டாம். அனந்தனாகல உண்டாகும் பயலன நான் கசால்ேிகறன் கேளுங்ேள். தர்மம், அர்த்தம், ோமம்,
கமாக்ஷம் (அறம், கபாருள், இன்பம், வடு)
ீ என்று கசால்லப்படும் நால்வலே புருஷார்த்தங்ேளும் எவனால்
உண்டாகுகமா, அந்த அனந்தனாகல பிரகயாசனகமன்ன என்று நீங்ேள் கசால்வலத நான் எப்படி
அங்ேீ ேரிப்கபன்? மரீசி முதலியவர்ேள் அனந்தலன ஆராதித்கத, அவனது ேிருலபயினாகல தாம்
விரும்பியலதகயல்லாம் கபற்றார்ேள். தத்துவ ஞானிேளான பரமாத்மாக்ேள் ஞானநிஷ்லடயினாகல அந்த
பரமாத்மாலவ ஆராதித்து, சம்சார பந்தத்திலிருந்து விடுபட்டு கமாக்ஷத்லத அலடந்தார்ேள். சம்பத்து
ஐசுவரியம், கபருலம, சந்தானபலம் ஆேிய நல்ல ோரியத்துக்கும் கமாட்சத்துக்கும் ஒன்றாகலகய
கபறத்தக்ே ோரணம் எதுகவன்றால் அது ஸ்ரீஹரியினுலடய ஆராதலனகயயாகும். இப்படித் தருமார்த்த
ோம கமாட்சங்ேள் எவனிடமிருந்து கபறப்படுகமா, அப்படிப்பட்ட அனந்தனாகல என்ன பயன் என்று நீங்ேள்
கேட்டீர்ேள்? பிராமணர்ேகள! இதுகவன்ன நியாயம்? கமலும் நான் பல வார்த்லதேலளச் கசால்லி பயன்
என்ன? நீங்ேகளா எனது ஆசிரியர்ேள். ஆலேயால் சந்கதேமின்றி நல்லதாயினும் கபால்லாததாயினும்
என்னிடம் கசால்லுங்ேள். இதனால் சிறப்பிராது அற்ப விகவேம் தான் இருக்கும். இனி என்னுலடய
முடிவான சித்தாந்தத்லதக் கூறுேிகறன். ேர்த்தாவும், வளர்ப்பவனும், சங்ேரிப்பவனும் உலேநாதனும்
எல்கலாருலடய இதயத்திலிருப்பவனும், யாவற்லறயும் அனுபவிப்பவனும், அனுபவிக்ேப்படுபவனும் அந்த
ஸ்ரீமந்நாராயணகன யல்லாமல் கவறு ஒருவனுமல்ல; பாலியனான நான் இப்படிச் கசால்வலதக் கேட்டுப்
கபாறுத்தருள கவண்டும்! என்று பிரேலாதன் கூறினான்.

பாலேகன! இனிகமல் நீ இப்படிச் சத்துருபக்ஷ ஸ்கதாத்திரமான வார்த்லதேலளச் கசால்லமாட்டாய் என்று

எண்ணித்தான், கநருப்பின் மத்தியிகல தேிக்ேப்பட்டிருந்த உன்லன கவளிகய இழுக்ேச் கசய்கதாம்.
மூடனாலேயால் அலதகய நீ மறுபடியும் கபசுேிறாய். இனியும் உன் பிடிவாத்லத விடாமல்
இருப்பாயானால், ேிருத்திலய உண்டாக்ேி ஒரு ேணத்தில் உன்லன நாசமாக்குகவாம்! என்றார்ேள்
புகராேிதர்ேள். பிராமணர்ேகள! ஒருவனால் ஒருவன் ரட்சிக்ேப்படுவதுமில்லல அழிக்ேப்படுவதுமில்லல.
அவனவன் தனது சதாோரத்தினாகலகய தன்லனத் தற்ோத்துக் கோள்ேிறான். நற்கசயல்ேளால், சேல
பயன்ேளும் நற்ேதியும் உண்டாேின்றன. ஆலேயால் எப்கபாதும் நல்லவற்லறகய கசய்யகவண்டும்!
என்றான் பிரேலாதன். அசுரப் புகராேிதர்ேள் கோபம் அலடந்து மந்திரங்ேலள உச்சாடனம் கசய்து, மிேவும்
பயங்ேர முேத்துடன் தீ ச்சுவாலல வசும்படியான
ீ ஒரு ேிருத்திலய உண்டாக்ேி அலதப் பிரேலாதன் மீ து
ஏவினார்ேள். அது பூமிநடுங்ே தன் பாதங்ேலள எடுத்து லவத்து மிேவும் கோபத்துடன் தனது
சூலத்தினாகல, பிரேலாதனின் மார்லபத் தாக்ேியது. அந்தச் சூலம் பிரேலாதனின் மார்பிகல பட்டவுடகனகய
சடசடகவன ஒடிந்து தலரயில் விழுந்து கபாடிப்கபாடியாயிற்று! பேவானும் ஜேதீஸ்வரனுமான ஸ்ரீஹரி
எங்கே பிரியாமல் இருப்பாகனா, அங்கே வஜ்ராயுதமானாலும் கபாடியாய்ப் கபாகும் என்றால் சூலத்தின்
ேதிலய பற்றிச் கசால்லவா கவண்டும்? இவ்விதமாே அந்த ேிருத்திலயயினால் ஒன்றும் கசய்யமுடியாமற்
கபாேகவ, அது தன்லனக் குற்றமில்லாத இடத்திற்கு ஏவிய புகராேிதர்ேள் மீ கத திரும்பி விழுந்து
அவர்ேலளத் தேிக்ேத் துவங்ேியது. அதனால் தவிக்ேிற ஆசிரியர்ேலளக் ேண்டதும் பிரேலாதன் மிேவும்
பரிவு கோண்டு அவர்ேலள ரக்ஷிக்கும் கபாருட்டு, ஸ்ரீேிருஷ்ணா! ஸ்ரீஅனந்தா! இவர்ேலளக் ோப்பாயாே!
என்று கசால்லிக் கோண்கட அவர்ேளிடம் ஓடிச்கசன்று , சுவாமிலயத் துதிக்ேலானான்.

ஓ சர்வ வியாபேகன! ஜேத்ரூபகன! ஜேத்ேர்த்தாகவ! ஜனார்த்தனகன! ேடினமான மந்திர அக்னியால்

தேிக்ேப்படும் இந்தப் பூசுரர்ேலளக் ோப்பாயாே. சர்வ பூதங்ேளிடத்திலும் ஜேத் குருவான ஸ்ரீவிஷ்ணுகவ
வியாபித்திருக்ேிறார் என்பது சத்தியமானால் இந்தப் புகராேிதர்ேள் பிலழப்பார்ேளாே. ஸ்ரீவிஷ்ணு
யாவரிடத்திலும் பிரியமாய் இருப்பவன் என்று நான் நிலனத்து, சத்துரு பக்ஷத்திலும் துகவஷமில்லாமல்
நான் இருப்கபகனயானால், இந்தப் பிராமணர்ேள் பிலழக்ேகவண்டும். என்லனச் சங்ேரிக்ே வந்த க்ஷத்திரிய
அசுரர்ேளிடமும் எனக்கு விஷம் இட்ட சலமயற்ோரர்ேளிடமும், அக்ேினிலய மூட்டிய தானவர்ேளிடமும்
தந்தங்ேளாகல என்லனப் பிடித்துப் பிடித்துக் குத்திய திக்கு ேஜங்ேளிடத்திலும்; விஷங்ேக்ேி என்லனக்
ேடித்த பாம்புேளிடமும் என் சிகநேிதர்ேளிடமும் நான் சமமான புத்தியுலடயவனாே இருந்து, எங்கும் ஒரு
தீங்கும் நிலனக்ோமல் இருந்கதன் என்றால் அந்தச் சத்தியத்தினாகலகய இந்த அசுரப்புகராேிதர்ேள்
பிலழத்து சுேமாே இருக்ேகவண்டும்! என்று பிரேலாதன் பிரார்த்தித்தான். அதனால் அப்புகராேிதர்ேளின்
கவதலன ஒழிந்தது. அவர்ேள் மேிழ்ச்சியுடன், பிரேலாதாழ்வாலனப் பார்த்து, குழந்தாய்! நீ தீர்க்ோயுளுடன்
எதிரற்ற வ ீரிய பலபராக்ேிரமங்ேளும், புத்திர பவுத்திர தனாதி ஐசுவரியங்ேளும் கபற்றுச் சுேமாே
இருப்பாயாே! என்று ஆசிர்வதித்துவிட்டு, இரணியனிடம் கசன்று நடந்தவற்லறக் கூறினார்ேள்.

19. பிரேலாதனின் பிரார்த்தலன

இரணியன் தன் புகராேிதர்ேள் உண்டாக்ேிய ேிருத்திலய வணானலதக்

ீ கேட்டுத் திலேத்தான். பிறகு அவன்
தன் புத்தரலன அலழத்து, பிரேலாதா! உன் பிரபாவம் அதியற்புதமாே இருக்ேிறகத! இதற்குக் ோரணம்
என்ன? இது மந்திரத்தால் உண்டானதா! இயல்பாேகவ உள்ளதா? கதரியச் கசால்! என்றான். பிரேலாதன் தன்
தந்லதயின் பாதங்ேலளத் கதாட்டு வணங்ேி விட்டு, ஐயகன! எனக்கு இந்தப் பிரபாவம் மந்திர
தந்திரங்ேளால் உண்டானதல்ல! இயற்லேயாேகவ உள்ள சுபாவமுல்ல எவகனவன் இதயத்திகல
ஸ்ரீமோவிஷ்ணு நிலலயாேப் பிரோசிப்பாகனா, அவனவனுக்கேல்லாம் இத்தலேய பிரபாவம் உண்டு! யார்
ஒருவன் தனக்குக் கேடு நிலனயாதலதப் கபாலப் பிறருக்கும் கேடு நிலனக்ோமல் இருப்பாகனா
அப்படிப்பட்டவனுக்குப் பாவத்தின் ோரியமாேிய பாவம் உண்டாவதில்லல. எவன் மகனாவாக்குக்
ோயங்ேளினால் யாருக்கும் துகராேஞ்கசய்யாமல் இருக்ேிகறன். இப்படி நல்ல சிந்லதயுள்ளவனான எனக்கு
ஆத்தியாத் மிேம், ஆதி கதய்வேம்,
ீ ஆதி பவுதிேம் என்ற மூலலேத் துக்ேமும் எப்படி உண்டாகும்?
ஆலேயால், விகவேமுள்ளவர்ேள் ஸ்ரீஹரிகய சர்வாத்துமேனாே இருக்ேிறான் என்று நிலனத்து, சேல
பூதங்ேளிடமும் சர்வகதச, சர்வ ோலங்ேளிலும் இலடவிடாமல் அன்பு கசலுத்த கவண்டும்! என்று
பிரேலாதன் கசான்னான். இரணியன் இன்னும் குகராதத்தால் கபாங்ேி, அங்ேிருந்த அசுரேிங்ேரர்ேலளக்
கூவியலழத்து இந்த துஷ்டப்லபயனான பிரேலாதலன இழுத்துேக் கோண்டு கபாய் நூறு கயாசலன
உயரமுள்ள உப்பரிலேயின் கமகல இருந்து, ேீ கழ தள்ளுங்ேள். அந்த மலலயின் கமல் விழுந்து இவனது
உடம்கபல்லாம் சின்னாபின்னமலடந்து சிலதயட்டும்! என்று ேட்டலளயிட்டான். அதன் பிரோரம்
ேிங்ேரர்ேளும் பிரேலாதலன இழுத்துப்கபாய் மிேவும் உயரத்திலிருந்து ேீ கழ தள்ளினார்ேள். ஆனால்
பிரேலாதன் தனது இதயேமலத்தில் புண்டரிதாஷனான ஸ்ரீமந்நாராயணலனகய நிலனத்துக்
கோண்டிருந்ததால் பூமிகதவி கவளிப்பட்டு சர்வபூத ரட்சேனின் பக்தனான பிரேலாதலன தன் லேேளால்
ஏந்திக் கோண்டாள்.
அப்படிக் ேீ கழ விழுந்தும் தனது அங்ேத்தில் ேிஞ்சித்தும் கசதமில்லாமல் சுேமாய் எழுந்துவந்த தன்
மேலனப் பார்த்து, இரணியன் மனம் கபாறாமல் மோமாயவியான சம்பராசுரலனக் கூவி அலழத்து, அசுர
உத்தமகன! துன்மார்க்ேனான இந்தப் லபயலனச் சாேடிக்ே நான் எத்தலன உபாயம் கசய்தும் இவன்
சாோமகல தப்பிவிடுேிறான்! ஆலேயால் உமது மாயா சக்தியினால் இந்தத் துராத்மாலவச் சங்ேரிக்ே
கவண்டும்! என்றான்.

அதற்கு சம்பராசுரன் இணங்ேி, அசுகரஸ்வரா! எனது மாயாபலத்லதப் பாரும்! சஹஸ்ரகோடி மாலயேலளச்

கசய்து இந்த பிரேலாதலன நாகன சாேடிக்ேிகறன்! என்று கசால்லி விட்டு பிரேலாதன் மீ து பலவலேயான
மாலயேலளப் பிரகயாேித்தான். ஆனால் பிரேலாதகனா அந்த அசுரன் மீ தும் கவறுப்பலடயாமல்
ஸ்ரீமதுசூதனான விஷ்ணுலவகய நிலனத்துக் கோண்டிருந்தான். அப்கபாது ஸ்ரீமந்நாராயணனின்
நியமனத்தால் அகநேமாயிரம் ஜ்வாலலேகளாடு கூடிய திருவாழி புறப்பட்டு , பிரேலாதலன ரட்சிப்பதற்ோே
அதிகவேமாே வந்து, சம்பராசுரனின் மாலயேலளகயல்லாம் தேித்துச் சாம்பலாக்ேியது. பிறகு, இரணியன்
இன்னும் பிடிவாதமான குகராதம் கோண்டு சம்கசாஷேன் என்ற வாயுலவப் பார்த்து, சீக்ேிரமாே இந்தத்
துஷ்டலன நாசஞ்கசய்வாயாே! என்று ேட்டலளயிட்டான். அந்த வாயு அசுரனும் அதிகுளிர்ச்சியும்
அதிஉஷ்ணமும் கோண்டு, பிரேலாதனின் திருகமனியினுள்கள பிரகவசித்தான். ஆனால் பிரேலாதன் தன்
இருதயத்திகல ஸ்ரீமந்நாராயணலனத் தரித்திருந்தபடியால், அங்கு குடிகோண்டிருக்கும் ஸ்ரீமதுசூதனன்
ரட்சேமூர்த்தியாய் எழும்பி, அந்தச் சம்கசாஷேலன விழுங்ேி ஒகர ேணத்தில் நாசஞ்கசய்தருளினார்.
அலதக்ேண்ட இரணியன் பிரமித்தான். இதுகபால சம்பரனால் ஏவப்பட்ட மாலயேளும் சம்கசாஷே
வாயுவும் நாசமலடந்தலதயறிந்த பிரேலாதன் மீ ண்டும், குருகுலத்துக்குச் கசன்று அங்கே படித்துக்
கோண்டிருந்தான். குருகுலத்தில் அவனுலடய ஆசாரியர், அவனுக்குத் தினந்தினம் சுக்ேிர நீதிலய
உபகதசித்து வந்தார். சிலோலம் கசன்ற பிறகு அவர் தம்மிடம் பிரேலாதன் நீதி சாஸ்திரத்லத ேற்றறிந்து
விட்டதாே நிலனத்து, அவலனயும் அலழத்துக் கோண்டு, இரணியனிடம் கசன்றார். அவர் இரணியலன
கநாக்ேி, அசுகரந்திரகன! உனது புத்திரன் சுக்ேிர நீதிலய நன்றாேப் பயின்று சேல விஷயங்ேளிலும்
சமர்த்தனாேி விட்டான்! என்றார். இரணியன் சிறிது மனச்சமாதானமலடந்து பிரேலாதலனப் பார்த்து,
மேகன! அரசனானவன், நண்பர்ேளிடமும் பலேவரிடமும், நடுவரிடத்திலும், விருத்தி, சாமியம், க்ஷயம்
என்பலவ கநரிடும் சமயங்ேளிலும் எப்படியிருக்ே கவண்டும்? புத்திகசால்லும் மந்திரிேளிடமும்
ோரியசோயரான அமாத்தியரிடமும் பாேியர் என்னும் வரிவாங்ேிச் கசர்க்கும் அதிோரிேளிடமும் ,
ஆப்பியந்தார் என்று கசால்லப்படும் அந்தப்புர அதிோரிேளிடமும், தன்னுலடய குடிமக்ேளிடமும், தன்னால்
கஜயிக்ேப்பட்டுத் தன்னிடம் கசவேம் கசய்யும் பலேவரிடமும் மன்னன் என்கபான் எப்படி நடந்து கோள்ள
கவண்டும்? சந்தி, விக்ேிரேம் முதலியவற்றில் எங்கே எலதகயலதச் கசய்ய கவண்டும்? தனக்குள்கள
இருந்து மர்மங்ேலள அறிந்து, பிறகு பிறராகல கபதப்படுத்திக் கோண்டு கபாே உடன்பட்டிருக்கும். தன்
ஜனங்ேள் விகராதமாோமல் இருக்ே அரசன் என்ன கசய்ய கவண்டும்? லசலதுர்க்ேம், வனதுர்க்ேம்,
ஜலதுர்க்ேம் முதலிய துர்க்ேங்ேலள எப்படி அலமப்பது? அசாத்தியர்ேளால் வனத்தில் வாசஞ்கசய்யும்
மிகலச்சர்ேலள வசப்படுத்தும் உபாயம் யாது? திருடர் முதலிய துஷ்டர்ேலள நிக்ரஹிக்கும் விதம் என்ன?
இவற்லறயும் சாமதான கபதாதி உபாயங்ேலள எப்படி நடத்த கவண்டும் என்பலதயும் நீதி சாஸ்திரத்திகல
நீ ேற்றிருப்பலவேலளயும் கசால்வாயாே உன் மனதில் இருக்கும் ேருத்லத நான் அறிய விரும்புேிகறன்
என்றான்.

தந்லதகய! ஆசாரியர் எனக்குச் சேல சாஸ்திரங்ேலளயும் உபகதசித்தார்; நானும் படித்கதன். ஆயினும்

இலவகயல்லாம் எனக்கு அர்த்தமற்றதாேவும், அசாரமாேவுகம கதான்றுேின்றன. மித்திராதிேலள
வசப்படுத்த, சாம தான கபத தண்டங்ேலளச் கசய்யும்படி நீ தி சாஸ்திரத்திகல கசால்லப்பட்டிருக்ேிறது.
ஐயகன கோபிக்ே கவண்டாம்! ஜேத்திகல சத்துரு மித்திரர்ேலள நான் ோணவில்லல. ஆலேயால்
சாமதானாதி உபாயங்ேள் வணானலவகய!
ீ சாத்தியம் இல்லாதகபாது கவறும் சாதனத்தால் பயன் என்ன?
சேல பூதங்ேலளயும் சரீரமாேக் கோண்டு, ஜேத் ஸ்வரூபமாேவும் ஜேந்நாதனாேவும் கோவிந்தகன
எழுந்தருளியிருக்கும்கபாது, இந்த ஜேத்தில் சத்துரு மித்துரு என்ற கபச்சுக்கு இடம் ஏது? ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவான்
உம்மிடமும் என்னிடமும் மற்றுமுள்ள சேல ஜேத்திகலயும் பரிபூரணமாே நிலறந்திருக்ேிறாராலேயால்
சத்துரு மித்திரன் என்ற கபதம் எப்படி உண்டாகும்? இேகலாே கபாேசாதனங்ேளாய் வணான
ீ கசாற்ேள்
விரிந்து, அவித்லதக்கு உட்பட்டிருக்கும் நீ தி சாஸ்திரங்ேளால் என்ன பயன்? ஐயகன! பந்தங்ேள்
நீங்கும்படியான பிரமவித்லதப் பயிற்சிக்கே முயற்சி கசய்ய கவண்டும். மின்மினிப் பூச்சிலயப் பார்த்து
அக்ேினி என்று பாலேன் பிரமிப்பது கபால் சிலர் அஞ்ஞானத்தால் அவித்லதலய வித்லதகயன்று
நிலனக்ேிறார்ேள். எது சம்சார பந்தத்துக்குக் ோரணமாோகதா அப்படிப்பட்ட ேருமகம ேருமமாகும்! எது
கமாக்ஷத்துக் ோரணமாகுகமா அப்படிப்பட்ட வித்லதகய வித்லதயாகும். மற்ற ேருமங்ேள் யாவுகம
வணான
ீ ஆயாசத்லத யுண்டாக்குகமகயாழிய கவறாோது. ஆலேயால், நீதி சாஸ்திரத்தால் வரும் ராஜ்யாதி
பயன்ேலளத் துச்சமாே நிலனத்து, உத்தமமான விஷயத்லதச் கசால்ேிகறன். பூமியில் ராஜ்ய
அகபட்லசயில்லாதவனும் தன அகபட்லசயில்லாதவனும் உண்கடாம். ஆயினும் பூர்வ புண்யவசத்தால்
ேிலடக்ேத் தக்ேகத ேிலடக்குகமயல்லாது. நிலனத்தது ேிலடக்ோது. கோபாக்ேியமுலடய என் தந்லதகய!
ஜேத்தில் யாவரும் தமக்கு ஐசுவரியம் உண்டாே கவண்டும் என்று முயற்சி கசய்ேின்றனர். ஆயினும் அது
ஜன்மாந்திர பாக்ேிய வசத்தாலன்றி முயற்சியால் உண்டாோது. விகவேமில்லாதவர்ேளக்கும் முயற்சி
கசய்யாதவருக்கும் நீதி சாஸ்திர மறியாதவருக்கும் அதிர்ஷ்டவசத்தால் ராஜ்யாதிேள் உண்டாேின்றன.
ஆலேயால் ஐசுவரியத்லத விரும்புகவாரும் புண்ணியத்லதகய கசய்ய முயலகவண்டும். கதவ மனுஷ்ய,
மிருே பட்சி விருட்ச ரூபமுலடய பிரபஞ்சம் யாவும் ஸ்ரீஅனந்தனுலடய ஸ்வரூபமாே இருக்ேின்றன.
ஆனால் அஞ்ஞானிேளுக்கு அலவ கவறு கபாலத் கதான்றுேின்றன. ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவான் விசுவதா
ரூபதரன். ஆலேயால் தாவர சங்ேமாதமேமான பிரபஞ்சத்துக் கு எல்லாம் அந்தர்யாமியாே இருக்ேிறான்
என்று நிலனத்து விகவதியாே இருப்பவன் சேல பூதங்ேலளயும் ஆத்மசமானமாேப் பாவித்திருக்ே
கவண்டும். இந்த ஞானம் எவனுக்கு இருக்ேிறகதா அவனிடத்திகல அனாதியாயும் ஷட்குண ஐசுவரிய
சம்பன்னான அந்தப் புரு÷ஷாத்தமன் பிரசன்னமாவான். அவன் பிரசன்னனானால், சேல விதமான
ேிகலசங்ேளும் விலேிப் கபாய்விடும்! என்றான். பிரேலாதன் அலதக்கேட்ட இரணியன், சேிக்ேமாட்டாமல்
கோபத்துடன் தன் சிங்ோதனத்திலிருந்து எழுந்து, தன் குமாரனின் மார்பிகல உலதத்து லேகயாடு லேலய
அலறந்து, அருேிலிருந்த அசுரர்ேலளப் பார்த்து, ஓ விப்ரசித்து! ராகுகவ! ஓ பலகன! இந்தப் பயலல
நாேபாசங்ேளினால் ேட்டியிழுத்து, சமுத்திரத்திகல தூக்ேிப் கபாடுங்ேள் தாமதம் கசய்ய கவண்டாம்.
இல்லலகயனில் லதத்தியதானவ சமூேங்ேள், மூடனான இந்தப் பாவியின் வழியில் கசன்று கேட்டுப்
கபாய்விடும். என்ன கசால்லியும் இவன் மாறவில்லல. இவலன நான் கசான்னபடிச் கசய்யுங்ேள் என்று
ேட்டலளயிட்டான். லதத்யர்ேள் அவனது ேட்டலளலய ஏற்று, பிரேலாதலன நாேபாசங்ேளாற்
ேட்டிக்ேடலில் கபாட்டார்ேள்.

பிரேலாதன் அதில் விழுந்து அலசந்ததும் ேடல்நீர் எல்லல ேடந்து, ஜேகமங்கும் வியாபித்தது. இவ்விதம்
ேடல்நீர் கபாங்ேிப்பூமியில் வியாபிப்பலதக் ேண்ட இரணியன் லதத்யர்ேலள அலழத்து சமுத்திரத்தில்
மூழ்ேியிருக்கும் அந்தத் துஷ்டன் மீ து மலலேலள கநருக்ேமாே அடுக்குங்ேள்! அந்தப் லபயன்
பிலழப்பதால் யாகதாரு பயனும் இல்லல. ஆலேயால் ஜலராசியின் நடுவில், மலலேளால் நாலாபுறமும்
அமுக்ேப்பட்டுக் கோண்கட பல ஆண்டுேள் இருந்தானாேில் அவன் உயிலர விட்டுவிடுவான்! என்றான்.
பிறகு லதத்ய தானவர்ேள் உயர்ந்த மலலேலளப் பறித்துக் கோண்டுவந்து பிரேலாதன் மீ து கபாட்டு ,
அவலனச் சுற்றிலும் ஆயிரம் கயாசலனக்கு மலலேலள அடுக்ேினார்ேள். இவ்விதம் பிரேலாதாழ்வான்
சமுத்திர மத்தியில், அத்தலனத் கதால்லலேளிலும் ஏோக்ேிர சித்தனாய் அச்சுதலனகய துதிக்ேலானான்!
புண்டரிோக்ஷகன! உனக்கு எனது வணக்ேம், புரு÷ஷாத்தமகன உனக்குத் கதண்டனிடுேிகறன். சர்வகலாே
ஸ்வரூபகன! உனக்கு நமஸ்ோரம்! உக்ேிரமான சக்ேர ஆயுதமுலடயவகன உனக்குத் கதண்டனிடுேிகறன்.
பிரமண்ணியம் என்று கசால்லப்பட்ட தவம் கவதம் முதலியலவேளுக்குத் கதவனாேவும், கோக்ேளுக்கும்,
பிராமணருக்கும் இதனாேவும், ஜேத்துக்கேல்லாம் ரக்ஷேனாயும், ஸ்ரீேிருஷ்ணன் என்றும், கோவிந்தன்
என்னும் திருநாமமுலடய உனக்கு கமலும் கமலும் தண்டனிடுேிகறன். பிரமரூபமாேி உலேங்ேலளப்
பலடத்துக் கோண்டும், தனது கசாரூபமாேி ரட்சித்துக் கோண்டும், ேல்பாந்தத்திகல ருத்திர ரூபமாேிச்
சங்ேரித்துக் கோண்டும், திரமூர்த்தியாே விளங்கும் உனக்குத் கதண்டனிடுேிகறன்! ஓ அச்சுதகன! கதவ அசுர
ேந்த வசித்த ேின்னர சாத்திய பன்னே யக்ஷ ராக்ஷச லபசாச மனுஷிய பட்க்ஷ ஸ்தாவர பிபீவிோதிேளும்,
பிரித்வி அப்பு, கதயு வாயு ஆோயங்ேளுக்கும் சப்த ஸ்பரிச ரச ேந்தங்ேளும், மகனா புத்தி சித்த
அேங்ோரங்ேளும், ோலமும் அதன் குணங்ேளும் இவற்றின் பரமார்த்தமான ஆன்மாவும் இலவகயல்லாம்
நீக ய! வித்லத அவித்லத சத்தியம், அசத்தியம் பிரவிர்த்தி, நிவர்த்தி கராகதாக்த்த சர்வேர்மங்ேளும் நீகய!
விஷ்ணுபேவாகன! சமஸ்த ேர்மகபாேத்லத அனுபவிப்பவனும் சர்வேர்ம பயன்ேளும் நீகய! ஓ
மோப்பிரபுகவ! உன்னிடமும் இதரரிடமும் கசஷ பூதங்ேளான சேல உலேங்ேளிகல நீ வியாபித்திருப்பதும்,
உபதான நிமித்தோரண ரூபமான ஐசுவரியும் அனந்த ஞானசக்தியும் உனது ேல்யாண குணங்ேலளக்
குறிக்ேின்றன. பரமகயாேிேள் உன்லனத் தியானிக்ேின்றனர். யாேசீலர் உன்லனக் குறித்து
யாேஞ்கசய்ேின்றனர். நீகய பிதுர் ரூபமும் கதவ ரூபமும் கோண்டு, ஹவ்ய ேவ்யங்ேலளப் புசிக்ேிறாய்! ஓ
அச்சுதா! மேத்தேங்ோரம் முதலான சூட்ேமங்ேளும் பிரித்வி முதலிய பூதங்ேளும் அவற்றினுள்கள
அதிசூட்சுமமான ஆத்ம தத்துவமாேிய இந்தச் சூட்சும பிரபஞ்சகமல்லாம் எங்கேயிருக்ேிறகதா, எங்கே
உண்டாேிறகதா, அது கசாரூப குணங்ேளிகல கபருத்த உனது மோரூபமாே இருக்ேிறது! சூக்ஷ்மம் முதலான
யாகதாரு சிறப்புமில்லாமல், சிந்திப்பதற்கும் அரியதாய் யாகதாரு ரூபம் உண்கடா அதுகவ உன்னுலடய
பரமாத்ம கசாரூபம்! இத்தலேய புரு÷ஷாத்தமனான உனக்குத் கதண்டமிடுேிகறன். சர்வாத்மேகன! சேல
பூதங்ேளிலும் சத்வாதி குணங்ேலளப் பற்றியதாய் யாகதாரு பிரேிருத சக்தி இருக்ேிறகதா , ஜீவ
ஸ்வரூபமான அந்தச் சக்திலய நான் வணங்குேிகறன்; வாக்குக்கும் மனதுக்கும் எது எட்டாதகதா, யாகதாரு
விகசஷத்தினாலும் எது விகசஷப்படுத்தக் கூடாதகதா , ஞானிேளுலடய ஞானத்தால் எது
நிரூபிக்ேப்படக்கூடியகதா அத்தலேய முந்தாத்தும ஸ்வரூபமாே இருக்ேிற உனது கமன்லமயான
சக்திக்குத் கதண்டனிடுேிகறன்!

எவனுக்கு கவறானது ஒன்று இல்லலகயா, எவன் எல்லாவற்றுக்கும் கவறாே இருக்ேிறாகனா, அத்தலேய

பேவானான ஸ்ரீவாசுகதவனுக்குத் கதண்டனிடுேிகறன்! ேர்மாதீனமான நாம ரூபங்ேள் இல்லாமல்
விலக்ஷணனாய் இருப்பதாே மட்டும் எவன் ோரணப்படுவாகனா அத்தலேய மோத்மாவுக்கு எனது
நமஸ்ோரம்! சங்ேர்ஷணாதி வியூேரூபியானவனுக்கு நமஸ்ோரம்! கதவலதேளும் எவனுலடய
பராத்பரமான ரூபத்லதக் ோணமுடியாமல், மச்சகூர்மாதி அவதார ரூபங்ேலளகய அர்ச்சலன
கசய்வார்ேகளா, அந்தப் பரமாத்மாவுக்கு வந்தனம்! எவன் ருத்திராதி சேல பூதங்ேளுக்கும் அந்தர்மியாேி
சுபாசுபங்ேலள ேண்டு கோண்டிருப்பாகனா, அந்தச் சர்வசாட்சியும் பரகமஸ்வரனுமான
ஸ்ரீவிஷ்ணுகதவருக்குத் கதண்டனிடுேிகறன்! ோணப்படும் இந்தச் சேகமல்லாம் எவகனாடு கபதமின்றி
இருக்ேிறகதா அந்த விஷ்ணுவுக்கு வந்தனஞ் கசய்ேிகறன்! யாவற்றுக்கும் ஆதியான அந்த ஸ்ரீஹரி
எனக்குப் பிரசன்னனாேக் ேடவன் அட்சரம் என்ற கபயருலடயவனாே இருக்கும். எவனிடம்
பிரபஞ்சகமல்லாம் நூலில் வஸ்திரம் ேலந்திருந்திருப்பது கபாலக் ேலந்தும், நூலில் மணிேள்
கசர்க்ேப்பட்டிருப்பது கபாலச் கசர்க்ேப்பட்டும் இருக்ேிறகதா, அந்தத் தியானசம்யனான அச்சுதன் என்னிடம்
கதான்றக்ேடவன்! சர்வ ஸ்வாமியாய் சர்வ கசஷயாய் இருக்ேிற அந்த ஸ்ரீமோவிஷ்ணுவுக்குத்
கதண்டமிடுேிகறன்! எவனிடம் சேலமும் பலடப்புக் ோலத்தில் உண்டாகுகமா , எவன் சேல சரீரனாேவும்,
சேல ஆதாரமாேவும் இருக்ேிறாகனா, அந்த சுவாமிக்குப் பலமுலறேள் கதண்டனிடுேிகறன். யாவுகம
எம்கபருமானது விபூதியாய், அவலனப் பற்றிகய நிற்பதும் இயல்வதுமாய் சற்கறனும் சுதந்திரமில்லாமல்
இருப்பலதப் பற்றிகய எம்கபருமாலன யாவும் என்றும் அவனன்றி கவகறான்றுமில்லல என்றும்
அவனுள்களகய கசாருேித் தன்லனயும் அனுசந்தித்தபடியாகும். இதுகவ விசிஷ்õத்துலவதம். ஸ்ரீஅனந்தன்
எங்கும் ஆன்மாவாய், அேமும், புறமும் வியாபித்து ஞானானந்தமயனாய் நிலறந்திருப்பதால், நானும்
அவனாேகவ இருக்ேிகறன். ஆலேயால் என்னிடத்திலிருந்கத யாவும் உண்டாயிற்று. நாகன யாவுமாே
இருக்ேிகறன். எப்கபாதும் இருக்ேிற என்னிடத்திகல எல்லாம் இருக்ேின்றன. நாகன அவ்யயனாயும்,
நித்தியனாயும் கவகறாரு ஆதாரமின்றி தன்னிகலகய தானாே இருக்கும் பரமாத்மாவாே இருக்ேிகறன். நான்
பலடக்கும் முன்பு பிரமம் என்ற கபயலரயுலடயவனாே இருந்கதன். அப்படிகய பிரளய ோலத்திலும்
எல்லாம் உள்கள ஒடுங்கும்படியான பரமபுருஷனாே இருப்கபன்! என்று பிரேலாதன் தியானித்துக்
கோண்டிருந்தான்.

20. நரசிம்மர் பிரத்தியக்ஷமாதல்

சர்வ ோரணனும் சர்வாத்மேனுமான ஸ்ரீவிஷ்ணுகதவன் தன்லனகய சரீரமாேக் கோண்டு உள்ளும்புறமும்

வியாபித்துப் பூரணமயமாே இருப்பதால் விஷ்ணுமயமாேத் தன்லனகய பிரேலாதன் நிலனத்து,
விஷ்ணுவல்லாத கபாருள் எலதயுகம ோணாலமயால், திரிகுணாத்மேமாய் அனாதிப் பிரேிருதி
வாசனாமலினமாய், மற்றக் ோலத்திகல கதான்றுேின்ற ஆன்ம ஸ்வரூபத்லத மறந்தான். தான் அவ்யயனும்
நித்தியனுமான பரமாத்மாவுக்குச் சரீர பூதராய், தன்மயர்ணலன நிலனத்தான். இவ்விதமான
கயாோப்பியாசப் பிரபாவத்தால் ேிரமக் ேிரமமாேச் சேல சருமங்ேளிலிருந்தும் விடுபட்டவனாய் அந்தியந்த
பரிசுத்தனான பிரேலாதனின் அந்தக்ேரணத்திகல ஞானமயனும் அச்சுதனுமான பேவான் ஸ்ரீவிஷ்ணுகவ
பிரோசித்தருளினான். கயாேப் பிரபாவத்தினாகலகய பிரேலாதன் விஷ்ணு மயமானதால், அந்தப் பாலேனின்
உடல் ேட்டியிருந்த நாேபாச பந்தங்ேள் அலனத்துகம ேணத்தில் சின்னாபின்னமாேச் சிதறுண்டு விழுந்தன.
பிறகு சமுத்திரமானது ேலரேலள மூழ்த்தியது. அப்கபாது, பிரேலாதன் தன்மீ து கபாடப்பட்டிருந்த
மலலேலளகயல்லாம் விலக்ேித் தள்ளிக்கோண்டு, சமுத்திரத்லத விட்டு கவளியில் வந்து, ஆோயங்ேவிந்த
உலேத்லதப் பார்த்தும் லவுேித் திருஷ்டியினால், தான் பிரேலாதன் என்றும் இரணியனின் மேன் என்றும்
நாமசாதிபாதி விகசஷண சகமதனாே மறுபடியும் தன்லன நிலனத்தான். புத்திசாலியான அந்த அசுர
சிேரமணி ஏோக்ேிர சித்தமுடன், மகனாவாக்குக் ோயங்ேலளச் சுவாதீன மாக்ேிக் கோண்டு, வியாகுலத்லத
விட்டு, அநாதிப் புரு÷ஷாத்தமனான அச்சுதலன மீ ண்டும் துதித்தருளினான். பரமார்த்த
பிரகயாஜனமானவகன! ஸ்தூல சூட்சுமரூபகன வியக்தமாயும் அவ்வியக்தமாயும் இருப்பவகன!
பஞ்கசந்திரியாதிக் ேலலேலளகயல்லாம் ேடந்தவகன! சேகலசுவரகன! நிரஞ்சனகன குணங்ேலளத்
கதாற்றுவித்தவகன! குணங்ேளுக்கு ஆதாரமானவகன! பிராேிருத குணம் இல்லாதவகன! சேல
சற்குணங்ேலளயும் கோண்டவகன! மூர்த்தமும் அமூர்த்தமும் ஆனவகன! மஹாமூர்த்தியான
விசுவரூபமும், சூத்ம மூர்த்தியான வியூே ரூபமும், கவளிப்பலடயாேத் கதான்றும் விபவ ரூபமும் அப்படி
கதான்றாத, பரஸ்வரூபம் உலடயவகன! சத்துரு சங்ோர ோலங்ேளில் குரூரமாேவும் சுபாவத்தில்
சாந்தமாேவும் விளங்கும் உருவமுலடயவகன! ஞான மயனாயும் அஞ்ஞான மயனாயும் இருப்பவகன!
நன்லமயாய் இருப்பவகன! உண்லமயும் இன்லமயும் ேற்பிப்பவகன! நித்திய அநித்திய பிரபஞ்ச ஆத்மேகன!
பிரபஞ்சங்ேளுக்ேம் கமற்பட்டவகன! நிருமலர் ஆஸ்ரயிக்ேப்கபற்றவகன! அச்சுதகன! உனக்குத்
தண்டனிடுேிகறன். ஏோ! அகநோ வாசுகதவா! ஆதிோரண! உனக்கு வணக்ேம்! எவன் ஸ்தூல ரூபத்தால்
கதான்றுபவனும், எவன் சூட்சும ரூபத்தால் கதான்றாதவனுமாே இருக்ேிறாகனா, எவன் சேல பூதங்ேலளயும்
சரீரமாேக் கோண்டு, யாவற்றிலும் தாகன விலக்ஷணமாே இருக்ேிறாகனா, இந்த உலேம் யாவும் விஷம
சிருஷ்டி ோரணமாோத எவனிடமிருந்து உண்டாயிற்கற அந்தப் புரு ÷ஷாத்தமனுக்குத் கதண்டனிடுேிகறன்
என்று பலவாய்த் கதாத்திரஞ்கசய்த பிரேலாதனிடம் ஸ்ரீஹரி பேவான் பிரசன்னனாய்ப் பீதாம்பராதி திவ்ய
லக்ஷணங்ேகளாடு அவனுக்குப் பிரத்யட்சமாய் கசலவ சாதித்தான். அப்கபாது அந்தப் பரம பாேவதனான
பிரேலாதன் பயபக்தியுடன் எம்கபருமாலனத் கசவித்து மேிழ்ச்சியினால் நாத்தடுமாற ஸ்ரீவிஷ்ணுவுக்குத்
கதண்டமிடுேிகறன்! என்று பலமுலறேள் கசால்லிப் பிரார்த்தித்தான்.

சுவாமீ ! சரணாேதி கசய்கதாரின் துக்ேத்லதப் கபாக்ேடிப்பவகர! ஸ்ரீகேசவா! அடிகயனிடத்தில் பிரசன்னமாேி

இந்தப் படிகய எக்ோலமும் பிரத்யக்ஷமாய்ச் கசலவ தந்து ரட்சித்து அருள்கசய்ய கவண்டும்! என்று
பிரேலாதன் கவண்டினான். அப்கபாது விஷ்ணுபேவான் அப்பாலேலனப் பார்த்து பிரேலாதா! நீ இதர
பயன்ேலள இச்சிக்ோமல் என்னிடத்திகலகய பரமமான ஏோந்த பக்திலயச் கசய்தபடியால், உனக்குப்
பிரசன்னமாகனன். உனக்கு இஷ்டமான வரங்ேலள கவண்டிக்கோள் என்று அருளிச்கசய்தார். சுவாமி!
அடிகயன் கதவ, திரியக், மனுஷ்யாதி ஜன்மங்ேளிகல எந்த ஜன்மத்லத எடுத்தாலும் அந்த ஜன்மங்ேளில்
எல்லாம் உன்னிடம் இலடயறாத பக்தியுலடயவனாே இருக்ே கவண்டும். கமலும் விகவேமில்லாத
ஜனங்ேளுக்கு நல்ல சந்தன வனிதாதி கபாக்ேிய வஸ்துக்ேளில் எத்தலேய ஆலசயுண்டாகுகமா அத்தலேய
பிரீதிச் சிறப்பானது, உன்லன ஸ்மரிக்ேின்ற அடிகயனுலடய மனத்தினின்றும் நீங்ோமல் இருக்ே கவண்டும்!
என்று பிரேலாதன் கவண்டிக் கோள்ளகவ எம்கபருமான் அந்தப் பக்த சிோமணிலயக் ேடாட்சித்து,
பிரேலாதா! முன்னகம என்னிடம் பிரியாத பக்தி உனக்கு உண்டாயிருக்ேிறது. இன்னமும் அப்படிகய அது
அபிவிருத்தியாகும். அதிருக்ேட்டும் இப்கபாழுது உனக்கு கவண்டிய வரங்ேலளக் கேட்பாயாே! என்று
அனுக்ேிரேம் கசய்ய, பிரேலாதாழ்வான் பிரார்த்திக்ேலானான். எம்கபருமாகன! உன்லனத் துதிக்கும்
அடிகயனிடத்தில் மாச்சரியம் பாராட்டியதால், அசஹ்யமான அபசாரம் பண்ணினவரானாலும் இரணியன்
என்னுலடய தேப்பனார் என்பதால் அவலரப் பாவமில்லாதவராகும்படி அனுக்ேிரேஞ்கசய்ய கவண்டும்!
கமலும் ஆயுதங்ேளால் அடிக்ே லவத்தும், கநருப்பிகல கபாட்டும், சர்ப்பங்ேலளக் கோண்டு ேடிக்ேச்
கசய்தும் கபாஜனத்திகல விஷத்லதக் ேலந்தும், நாே சர்ப்பங்ேலளக் ேட்டி சமுத்திரத்திகல கபாடுவித்தும்,
பர்வதங்ேளால் துலவத்தும் இவ்வாறு மற்றும் பலவிதங்ேளான கதால்லலேலளச் கசய்து உன் பக்தனான
அடிகயலன அழிக்ேப் பார்த்த என் தேப்பனுக்குச் சம்பவித்திருக்ேின்ற அளவற்ற மோபாவங்ேள் உனது
ேடாட்சத்தினாகலகய நாசமாே கவண்டும். இதுதான் அடிகயன் கவண்டும் வரமாகும்! என்றான் பிரேலாதன்.
உடகன மதுசூதனன் புன்முறுவலுடன் பிரேலாதா! என் அனுக்ேிரேத்தால் நீ கேட்டவாகற ஆகும்.
சந்கதேமில்லல இன்னமும் உனக்கு கவண்டிய வரங்ேலளக் கேட்பாயாே! என்றான். புரு÷ஷாத்தமகன,
உனது திருவடித் தாமலரேளிகல பிரியாத பக்தி உண்டாகும்படி அனுக்ேிரேித்தால், அடிகயன்
ேிருதார்த்தனாகனன். சேல ஜேத்ோரண பூதனான உன்னிடத்தில் எவனுக்கு அசஞ்சலமான பக்திச்
சிறப்புண்டாகுகமா அவனுக்கு சர்வ உத்தமமான கமாட்சமும் உண்டல்லவா ? அப்படியிருக்ே, அவனுக்குத்
தர்மார்த்த ோமங்ேளால் ஆேகவண்டுவது என்ன? என்றான் பிரேலாதன்.

குழந்தாய்! உன் இதயம் என்னிடம் பக்தியுடன் எப்படிச் சஞ்சலமற்று இருக்ேிறகதா, அப்படிகய எனது
அனுக்ேிரேத்தால் பரமமான கமாக்ஷõனந்தத்லதயும் கபறுவாயாே! என்று ஸ்ரீபேவான் அருளிச் கசய்து
பிரேலாதன் பார்த்துக் கோண்டிருக்கும் கபாகதா, அந்தர்த்தானமானார். பிரேலாதன் மீ ண்டும் நேரத்துக்கு
வந்து தன் தந்லதலய வணங்ேி நின்றான். இரணியன் தன் பாலேலன இறுேக் ேட்டியலணத்துக் கோண்டு,
உச்சிகமாந்து, ேண்ேளில் ேண்ண ீர் ததும்ப, அடா குழந்தாய்! நீ பிலழத்து வந்தாயா? என்று அன்கபாடும்
ஆலசகயாடும் கோஞ்சினான். பரமதார்மீ ேனான பிரேலாதனும், தன் தேப்பனுக்கும் ஆசாரியாருக்கும்
பணிவிலட கசய்துகோண்டு சுேமாே இருந்தான். சிறிது ோலத்திற்குப் பிறகு, இரணியன் முன்பு கநர்ந்த
பிரம்மசாபவசத்தால் பேவானிடம் துகவஷம் முற்றி, மறுபடியும் தன் மேனான பிரேலாதலனக் கோல்ல
முயன்றகபாது, ஸ்ரீஹரிபேவான், அந்த அசுரலனச் சங்ேரிக்ே தீர்மானித்தார். கதவராகலா, மனிதராகலா,
மிருேங்ேளாகலா தனக்கு மரணம் விலளயக்கூடாது என்று இரண்யன் முன்பு வரம்
கபற்றிருந்தானாலேயால், மனிதனாேவும் இல்லாமல், மிருேமாேவும் இல்லாமல் நரசிம்ம உருவகமடுத்த
இரண்யலனக் கோல்ல கவண்டுகமன்று விஷ்ணு ேருதினார். இரண்யன் கோபத்துடன் தன் மேன்
பிரேலாதலன கநாக்ேி, உன் ஆண்டவன் இந்தத் தூணிலும் இருப்பாகனா! என்று ஒரு தூலணச்
சுட்டிக்ோட்டி ஏளனமாேச் சிரித்து அந்தத் தூலண எட்டி உலதத்தான். உடகன ஹரிபேவான்
நரசிம்மரூபியாே அவ்வரக்ேன் சுட்டிக் ோட்டிய தூணிலிருந்து கதான்றி அவ்வசுர கவந்தலனச் சங்ேரித்து
அருளினார். பிறகு பரம பாேவதனான பிரேலாதன், லதத்ய ராஜ்யத்தில் முடிசூட்டிக்கோண்டு, அந்த ராஜ்ய
கபாேத்தினால் பிராரப்த ேர்மங்ேலளக் ேழித்து புத்திர பவுத்திராதிேலளப் கபற்று பிராரப்த ேர்ம
அனுபவமாேிற அதிோரங்ேழிந்தவுடன், இரண்லடயும் விட்டு கமாக்ஷத்லதயலடந்தான்.

லமத்கரயகர! பரமபக்தனான பிரேலாதனின் மேிலமலய வணக்ேமாேச் கசான்கனன். எவன் மோத்மாவான

பிரேலாதனின் சரிதத்லத ஒருமித்த மனத்துடன் கேட்பாகனா, அவனுக்கு அப்கபாகத சேல பாவங்ேளும்
தீர்ந்து கபாகும். பிரேலாதனின் சரிதத்லதப் படிப்பவர்ேளும் கேட்பவர்ேளும், அகோராத்திர ேிருதங்ேளான
பாவங்ேள் நீங்ேப்கபறுவர். இதில் ஐயமில்லல. எவன் இந்தச் சரிதத்லதப் படிக்ேிறாகனா, அவன்
பவுர்ணமியிலும், துவாதசியிலும், அஷ்டமியிலும் புனிதமான கதாத்திரத்திகல சூரிய ேிரேண புண்ணிய
ோலத்தில் சுவர்ண சிருங்ேம் முதலியவற்றால் அலங்ேரிக்ேப்பட்ட உபயகதாமுேியான பசுக்ேலள
சற்பாத்திரத்திகல பூரண மயமான தக்ஷலணேகளாடு தானஞ்கசய்த பயலனயலடவான். உபயகதாமுேி
என்பது இருபுறத்தும் முேத்லதயுலடயது. ேன்லறயீன்று கோண்டிருக்கும்கபாகத, பசுலவத் தானம் கசய்வது.
எவன் ஒருவன் பக்தியுடன் இந்தப் பிரேலாதாழ்வானின் திருக்ேலதலயக் கேட்ேிறாகனா, அவலன
ஸ்ரீமந்நாராயணன் பிரேலாதலனக் ோத்தது கபாலகவ, சேல ஆபத்லதயும் விலக்ேிச் சர்வோலமும் ரட்சித்து
அருள்வான்.

21. தனு முதலிகயார் வமிச வரலாறு

லமத்கரயகர! இத்தலேய புேழ்மிக்ே பிரேலாதனனுக்குச் சிபிபாஷ்ேலன், விகராசனன் என்ற மூன்று

பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். விகராசனனுக்ேப் பலிச் சக்ேரவர்த்தி பிறந்தான். பலிக்கு பாணாசுரன் முதலிய
நூறு பிள்லளேள் பிறந்தனர். இது நிற்ே, இரணியாட்சனுக்குச் சர்ச்சுரன் சகுனி, பூதசந்தாயனன், மோநயான்,
மஹாபாஹி, ோலநாபன் என்ற பிள்லளேள் அறுவர் பிறந்தார்ேள். இது திதியின் வமிசமாகும். இனி
ோசிபருக்குப் பாரிலயயான தனு முதலிய கபண்ேளின் வமிசங்ேலளச் கசால்ேிகறன்; கேளுங்ேள் தனு
என்பவளுக்கு துவிமூர்த்தா, சம்பரன் அகஜாமுேன், சங்குசிரன், ேபிலன், சங்ேரன், ஏேவத்திரன், தாரேன்,
கசார்ப்பானு, விருஷர்பர்வா, புகலாமன், விப்ரசித்தி முதலிய அதிபலசாலிேளான பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள்.
அவர்ேளிகல கசார்ப்பானுவுக்குப் பிரலப என்பவளும் விருஷபர்வாவுக்குச் சர்மிஷ்லடகயன்பவளும்,
லவசுவாநாதனுக்கு உபதாநவி அயசிலர புகலாலம ோலலே என்ற நான்கு ேன்னிலேேளும் பிறந்தார்ேள்.
அவர்ேளில் புகலாலம, ோலலே என்பவர்ேள் மரீசிக்கு மலனவியாயினர். அவர்ேளுக்கு புகலாலமர்,
ோலகேயர் என்ற புேழ்கபற்ற அறுபதினாயிரம் பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். இரணியனுக்குச் சகோதரியான
சிம்ஹிலே என்பவள் விப்பிரசித்திக் மலனவியாேி திரியமிசன் சல்லியன் நபன் வாதாவி இல்லலன் ,
நமுசிேேிருமன், அந்தேன், நரேன், ோலநாபன் ராகு என்ற மோசக்தியுள்ள பிள்லளேலளப் கபற்றான்.
இவ்விதமாேத் தனுகவன்பவனின் வமிச்தி மோபலசாலிேளான அசுரர்ேள் பலர் பிறந்தார்ேள். இவர்ேளுக்கு
சஹஸ்ர சங்லேேளாேப் புத்திர பவுத்திர சந்தானங்ேள் உண்டாயின. முன்பு நான் கசான்னது கபால ஆத்ம
ஞானியான பிரேலாதாழ்வானின் வமிசத்தில் நிவாதேவசர் என்ற லதத்தியர் கதான்றினர். தாம்பலர
என்பவளுக்குக் ோசிபர் மூலமாே சுதி, கசனி, பரசி, சுக்ரீலவ ேிருத்தரி, சுசி என்ற ஆறுகபண்ேள் பிறந்தார்ேள்.
அவர்ேளில் சுேிக்குக் கோட்டான்ேளும், ோக்லேேளும் பிறந்தன. கசனி என்பவளுக்குப் பருந்துேளும்,
பரசிக்குச் கசம்கபாத்துேளும், ேிருத்திரிக்கு ேழுகுேளும்; சுேிக்குத் தண்ண ீர்ப் பறலவேளும், சுக்ரீலவக்குக்
குதிலரேளும் ஒட்டேங்ேளும் பிறந்தன. இது தாம்பலரயின் வமிச விபரமாகும். இனி, விந்லதக்குக் ேருடன்,
அருணன் என்ற இரண்டு புத்திரர்ேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளில் ேருடன் சர்ப்பங்ேலளப் புசிப்பவனாய்
ேடூரமான ரூபமுலடயவனாய் பறலவயினத்துக்கேல்லாம் உயர்ந்கதானாய் புேழ்கபற்றிருந்தான். சுரலச
என்பவளுக்கு ஆோயத்தில் பறக்கும் ஆற்றலுலடய ஆயிரம் பாம்புேள் பிறந்தன. ேத்துருவுக்குப் பலமும்
கதஜசுலடய அகநே பணமண்டல மண்டிதங்ேளாயுள்ள அகநேம் நாேங்ேள் உண்டாயின. அலவ ேருடனுக்கு
வயப்பட்டிருந்தன. அந்த நாேர்ேளில் கசஷன், வாசுேி, தக்ஷேன், சங்ேன், சுகவேன், மோபத்மன், ேம்பளன்,
அசுவதரன், ஏலாபுத்திரன், ோர்க்கோடேன், தனஞ்சயன் என்கபார் முக்ேியமானவர்ேள். அவர்ேள்
விஷச்சுவாலலகயாடும் தந்தங்ேளுடனும் கூடிய முேங்ேகளாடும் விளங்குவார்ேள்.

குகராதவலச என்பவளுக்குப் பதினாயிரம் ராட்சச சர்ப்பங்ேளும், நிலத்திலும் நீ ரிலும் சஞ்சரிக்கும்

பறலவேளும் பிறந்த குகராதவச ேணம் என்ற கபயலரப் கபற்றார்ேள். அவர்ேள் அலனவரும் மிேவும்
கோரமானவர்ேள். சுரபி என்பவளுக்கு மரங்ேளும், கோடிேளும், புற்ேளும் உண்டாயின. சுலஷ என்பவளுக்கு
யட்ச ராட்சதர்ேளும், மனு என்பவளுக்ே அப்சரசுேளும், அரிஷ்லட என்பவளுக்கு மோபலசாலிேளான
ேந்தர்வர்ேளும் பிறந்தார்ேள். இந்தவிதமாே தாவர ஜங்ேமங்ேளான ோசிபரின் சந்தானங்ேலளகயல்லாம்
கசான்கனன். அவர்ேளுலடய புத்திர பவுத்திராதி சந்ததிேகளா எண்ணமுடியாத அளவில் கபருேின.
லமத்கரயகர! இது சுவாகராசிஷ மனுவந்தரத்துப் பலடப்பாகும். இனி லவவஸ்வத மனுவந்திரத்தில்
வருணன் ஒரு யாேம் நடத்த, அதில் சதுர்முேப் பிருமன் கஹாதாவாேி அலத நிர்வாேம் கசய்தான்.
அப்கபாது பிரஜா சிருஷ்டி கசய்தவிதத்லத விவரமாேக் கூறுேிகறன் கேளுங்ேள். கதவ, ரிஷி, ேந்தர்வ
பன்னோதிேளுக்கும் பிதாமேனான சதுர்முேன் நூதன சிருஷ்டி கசய்ய ோலம் கபறாமல் பூர்வத்தில்
சுவாகராசிஷ மனுவந்தரத்திகல தன் சங்ேல்பத்தால் உண்டான சப்தரிஷிேலள கநாக்ேி, லவவசுவத
மனுவந்தரத்திகல நீங்ேகள பிரலஜேலளப் பலடயுங்ேள்! என்று நியமித்தான். இவர்ேளும் அப்படிகய
கசய்தனர். இது நிற்ே. கதவர் கதவலதேளினாகல அசுரர்ேள் எல்லாம் விநாசமாய்ப் கபானதால், திதி
என்பவள் புத்திர கசாேமலடந்து அகநே ோலம் தன் ேணவரான ோசிபலர ஆராதித்து வந்தாள். அவர்
அதனால் மேிழ்ந்து திதிலய கநாக்ேி, கபண்கண! உனக்கு பிரியமான வரத்லதக் கேள்! என்றார். அதற்கு
அவள், எனக்கு இந்திரலனச் சங்ேரிக்ேத் தக்ேவனான ஒரு மேன் உண்டாே கவண்டும் என்று
பிரார்த்தித்தாள். அலதக் கேட்டதும் ோசிபமுனிவர் அவலளப் பார்த்து எனது பிரிபுத்தினிகய; உனக்கு
இந்திரலன சங்ேரிக்ேத்தக்ே மேன் கவண்டும் என்றால் நூறு ஆண்டுேள் சம சித்தத்துடன் சுசியாய்க்
ேர்ப்பத்லதத் தரித்திருக்ே கவண்டும். அப்படிச் கசய்தால் உன் விருப்பப்படி மேன் ஒருவன் பிறப்பான் என்று
கசால்லி, அவளுடன் கூடிக் ேலந்தார். அதனால் அவருலடய மலனவி ேருவுற்று நித்தியமும் சுசியாய்
விரதம் அனுஷ்டித்து வந்தாள். இப்படியிருக்ே இந்தச் கசய்திலய இந்திரன் அறிந்தான். உடகன அவன்
சூழ்ச்சி கசய்து அந்த ரிஷிபத்தினியின் அருேில் வந்து இருந்து; அவளுக்குப் பணிவிலடேள் கசய்து
கோண்டு அவளது ேர்ப்பத்லத சிலதக்ேச் சமயம் பார்த்துக் கோண்டிருந்தான். இப்படியிருக்ே சிலநாள்
குலறய நூறு ஆண்டுேள் நிலறயும் ோலத்தில் ஒருநாள் திதிகதவி பாதசுத்தி கசய்யாமல் படுக்லேயில்
படுத்து நித்திலர கசய்தாள். அப்கபாது இந்திரன் அவள் சுத்தமில்லாமல் அசுசியாே இருப்பலதயறிந்து
வஜ்ராயுதத்லத எடுத்துக்கோண்டு; அவள் வயிற்றிகல சூட்சும ரூபத்துடன் கசன்று அந்தக்ேர்ப்பத்லத ஏழு
துண்டுேளாேத் துண்டித்தான். அப்கபாது அந்தச் சிசு, கபருஞ்சப்தத்துடன் கராதனம் கசய்ய இந்திரன்,
கராதனம் கசய்யாகத என்று பலமுலறேள் கூறி கோபங்கோண்டு அந்த ஏழு துண்டுேலளயும் மறுபடியும்
எவ்கவழாேத் துண்டித்தான். அந்த நாற்பத்கதான்பது துண்டங்ேளுக்கும் மகராதி (கராதனம் கசய்யாகத)
என்று கசான்ன ோரணத்தால் மருத்துக்ேள் என்ற நாமகதயம் உண்டாயிற்று. பிறகு, அந்த மருத்துக்ேள்
விகவே சத்துவ சம்பன்னராய் இந்திரனுக்கு உதவலானார்ேள்.

22. கதவரதிோரமும் பேவத் மேிலமயும்

லமத்கரயகர! பூர்வத்தில் மிருது மாமன்னன் மாமுனிவர்ேளால் முடிசூட்டப் கபற்ற கபாது ேிரே

நட்சத்திரங்ேளுக்கும் ஓஷதிேளுக்கும் பிராமணர்ேளுக்கும் கவள்விேளுக்கும், தவங்ேளுக்கும், சந்திரலன
அரசாே பிருமகதவன் நியமித்தான். குகபரலன ராஜாக்ேளுக்கு அதிபதியாேவும் வருணலன ஜலத்துக்கு
அதிபதியாேவும், விஷ்ணு என்னும் சூரியன் ஆதித்யர்ேளுக்கும் அதிபதியாேவும், தக்ஷலன ேர்த்தமர்
முதலிய பிரஜாநாேருக்கு அதிபதியாேவும், இந்திரலன வசு ருத்திர, ஆதித்திய பிரமுேமான கதவலதேளுக்கு
அதிபதியாேவும், பிரேலாதலனத் லதத்யதானவருக்கு அதிபதியாேவும், யமதர்மலன பிதுர்கதவலதேளுக்கு
அதிபதியாேவும், ஐராவதத்லத யாலனேளுக்கு அதிபதியாேவும், வாசுேிலய பாம்புேளுக்கேல்லாம்
அரசாேவும் விருஷப ராஜலனப் பசுக்ேளுக்கு அதிபதியாேவும், ஹிமவாலன மலலேளுக்கு அரசாேவும்,
ேபிலலர முனிவர்ேளுக்கு அரசாேவும், சிங்ேத்லத மிருேங்ேளுக்கு அதிபதியாேவும், ேல்லால மரத்லத
மரங்ேளின் அரசாேவும் ஏற்படுத்தி, இவ்விதமாே அந்தந்த சாதிேளுக்குத் தக்ேபடி தலலவர்ேள் ஆகும்படி
ராஜ்யாதிபத்யங் கோடுத்தருளினான். இப்படிச் கசய்த பிறகு அந்த பிரம்மா லவராசப் பிரஜாதிபதியின்
குமாரனான சுதன்வாலவக் ேீ ழ்த்திலசக்கு அதிபதியாேவும், ேர்த்தமப் பிரஜாபதியின் தனயனான
சங்ேபதலன கதன்திலசக்கு அதிபதியாேவும், ரஜசு என்ற பிரஜாபதியின் மேனான கேதுமா என்பவலன
கமலலத்திலசக்கு அதிபதியாேவும், பர்வசன்யப் பிரஜாபதியின் மேனான ஹிரண்யகராமா என்பவலன
வடதிலசக்கு அதிபதியாேவும் நியமித்தான். அவர்ேளால் தீவுேள், சமுத்திரங்ேள், மலலேள் ஆேியவற்றுடன்
கூடிய பூமண்டலம் யாவும், இது வலரயில் தங்ேள் எல்லலேளிகல தர்மமாே பரிபாலிக்ேப்பட்டு
வருேின்றன. இப்கபாது நான் கசான்னவர்ேளும் மற்ற அரசர்ேளும் ஜேத்லத ரக்ஷிப்பதில் புகுந்துள்ள
ஸ்ரீமந்நாராயணனுலடய விபூதியாே இருப்பவர்ேள் என்று அறிந்து கோள்வராே.
ீ பூர்வத்தில் இருந்கதாரும்
இப்கபாது இருப்கபாரும் இனிகமல் உண்டாகவாருமான பூதாதிபதிேள் யார் யாருண்கடா அவர்ேள்
அலனவரும் சர்வமயனாே இருக்கும். விஷ்ணுவின் அம்ச பூதர் என்று அறிவராே.
ீ கதவ, தானவ லபசாச
மானுட, பட்சி, மிருே, பன்னதாதிபதிேளும், ேிரோதிபதிேளும் விருட்ச பருவதாதிபதிேளுமாே இருப்கபாரும்,
கசன்கறாரும் உண்டாகவாரும், யாவரும் சர்வ பூதமயனான ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் அமிச பூதகரயன்றி கவறல்ல.

லமத்கரயகர! ஜேத் ரட்சண தீ ட்சிதனும், சர்கவசுவரனுமான ஸ்ரீஹரிலயத் தவிர யாருக்கும் ோக்கும்

திறலமயில்லல இதுமட்டுமல்ல. அவன் சத்துவ குணாச்ரியமான கசாரூபத்கதாடு எப்படி ஜேத்லத
ரட்சிக்ேிறாகனா அப்படிகய ராஜச தாமச குணங்ேலள அங்ேீ ேரித்துப் பலடப்புக் ோலத்தில் பலடப்புக்
ேர்த்தாவாேிச் சங்ோரஞ்கசய்துகோண்டும் இருக்ேிறான். அந்த ஜனார்த்தனன் சிருஷ்டியிலும் நான்கு
வலேயின்னாய் அப்படிகய ஸ்திதி சங்ோரங்ேளிலும், நந்நான்கு கபதமுலடயவனாேவும் இருக்ேிறான்.
எப்படிகயனில் முதல் அம்சத்தில் பிரமாவாேவும், இரண்டாவது அம்சத்தில் மரீசிப் பிரஜாபதிேளாேவும்,
மூன்றாவது அம்சத்தில் ோலமாயும், நான்ோவது அம்சத்தில் சேலபூதங்ேளாயும், ரகசாகுணத்லத
ஆஸ்ரயித்துப் பலடப்பான். ஸ்திதிக் ோலத்தில் சத்தவ குணாசிரயமான முதலமிசத்தினால் நானாவித
திவ்ய அவதார ரூபிராயும், இரண்டாவது அம்சத்தினால் மனுவாதி ரூபியாயும், மூன்றாவது அம்சத்தில்
ோலரூபியாயும், நான்ோவது அம்சத்தில் சேல பூதங்ேளிலிருந்தும் ரட்சிப்பான். சங்ோர ோலத்தில் தகமா
குணத்லத ஆஸ்ரயித்து முதலம்சத்தால் ருத்ரரூபத் தரித்தும், இரண்டாவது அம்சத்தால் அக்னி; வாயு,
அந்தோதி ரூபங்ேலளக் கோண்டும், மூன்றாவது அம்சத்தால் ோலகசாரூபந் தரித்தும், நான்ோவது
அம்சத்தில் சர்வபூத அந்தரியாமியாே இருந்தும் சங்ேரிப்பான். லமத்கரயகர! இவ்விதமாேக் ேல்பந்கதாறும்
பலடத்தல், ோத்தல், அழித்தல் ஆேிய ேிரிலயேளில் எம்கபருமானுக்கு நந்நான்கு கபதங்ேள்
கசால்லப்பட்டிருக்ேின்றன. பிருமாவும் தஷாதிேளும் ோலமும் சேல பூதங்ேளும் ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவானுலடய
கலாேசிருஷ்டி கஹதுக்ேளான லீலா விபூதிேளாகும். உகபந்திராதியவதார கசாரூபங்ேளும் மனு
முதலானவர்ேளும் ோலமும் சேல பூதங்ேளும் ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய கலாே சங்ோர ோரணங்ேளான
விபூதிேளாகும். பிரம்மாவும் மரீசி முதலிய பிரஜாபதிேளும் ஆதிோலம் முதலாேப் பிரளயோலம்
வலரயிலும் சதுர்வித பூதசாதங்ேலளப் பலடத்து வருேிறார்ேள். ஆதிோலத்தில் பிரம்மாவினாலும்
இலடயிகல மரீசி முதலிய பிரஜாபதிேளாலும் பிறகு அந்தந்த ஜந்துக்ேளாலும் பலடக்ேப்பட்டு வருேின்றன.
பலடப்புக்கேல்லாம் முக்ேிய ோரணம் ோலம் ோல சக்தியல்லாமல் பிரம்மாவும் தக்ஷõதிேளும்
பிரலஜேளும் பலடக்ேமாட்டார்ேள். ஸ்திதியும் இப்படிகய ோல சக்தியில்லாமல் நலடகபறாது.

பிரளயத்திகல ருத்திராதிேளும் ோல சக்தியின்றி சங்ேரிக்ேமாட்டார்ேள். லமத்கரயகர! அகநே

வார்த்லதேளினால் பிரகயாசனகமன்ன? எதனால் எது பலடக்ேப்படுேிறகதா, அந்தப் பலடக்ேப்படும்
வஸ்துவின் பலடப்லபக் குறித்துக் ோரணமாே இருக்கும் அந்த வஸ்துகவல்லாம் எம்கபருமானின்
திருகமனிகயயாகும். இதுகபாலகவ, ஒன்லறச் சங்ேரிக்ேின்ற வஸ்து எதுவுண்கடா அதுவும் சங்ோர
கஹதுவான ஜனார்த்தனனுலடய வுத்திர ரூபமாகும். ஸ்ரீவிஷ்ணுகவ, சிருஷ்டியும் ரக்ஷலணயும்
சங்ோரமும் கசய்யும் ஜீவன்ேளுக்கு அந்தரியாமியாேிச் சிருஷ்டி , ஸ்திதி, சங்ோரங்ேலளச்
கசய்தருளுேிறான். இந்தவிதமாேகவ சத்துவ, ராஜச, தகமா குணங்ேளில் புகுந்து சிருஷ்டிக்ோலம் முதலிய
ோலங்ேளினால் மூன்றுவிதமாே இருக்ேிற பிரம்மாதி ஸ்தாவாரந்தமான நாராயணனுலடய ரூபத்லத
விவரித்கதன். இனிகமல் முக்தஜீவமயமான அவனுலடய ரூப அந்தரத்லதச் கசால்ேிகறன் கேளுங்ேள்.
பிரேிருதி குணவர்ச்சிதமும் ஞானகுணவத்தும் சுயம்பிரோசமும் உபமான ரேிதமும், சேலபூத வியாபேமும்,
பிரம்மாதி ஜீவசாதங்ேலளவிட உயர்ந்த முக்த ஜீவ ஸ்வரூபமும் ஸ்ரீமந்நாராயணனுலடய பரஸ்வரூபம்
என்று வழங்ேப்படும். அதுவும் நான்குவிதமாே இருக்கும். இவ்வாறு பராசர மேரிஷி கூறிவிரும்கபாது,
லமத்கரயர் குறுக்ேிட்டு முனிவகர! ஞானமயமாய், நாராயணனுக்குச் சரீரபூதமான முக்த கசாரூபம்
நான்குவிதம் என்றீர்ேகள, அலதச்சற்று விளக்ேமாேக் கூறகவண்டும்! என்று கவண்டினார். அதற்குப் பராசரர்
பின்வருமாறு விளக்ேம் கூறலானார். லமத்கரயகர! உலேத்தில் விருப்பதற்கு உரிய கபாருலளச்
சம்பாதிப்பதற்குக் ேருவியாே இருப்பது சாதனம் என்றும், இஷ்டவஸ்துவானது சாத்தியம் என்றும்
கசால்லப்படும். கமாட்சத்லத விரும்பும் கயாேிேளுக்கு பிராணயாமம் கபான்றலவ சாதனமாயும்
பரப்பிரம்மமானது சாத்தியமாேவும் உள்ளன. கயாேிேளுக்கு முக்தி நிமித்தமாே கயாே சாஸ்திரத்தினாற்
பிறந்த பிராணாயாமம் முதலிய சாதனங்ேளுலடய ஞானமானது அந்த ஞானமய ஸ்வரூபத்திற்கு முதல்
கபதமாகும். பாதகமாட்சனார்த்தமாே கயாேப் பயிற்சி கசய்து கோண்டிருப்பவனுக்கு சாத்தியமாய்
சாஸ்திரத்தினால் உண்டான ஆன்ம விஷயமான ஞானமானது இரண்டாவது கபதமாகும். இவ்விரண்டும்
சாத்திய சாதன சம்பந்தத்தினாகல கசர்ந்ததாய், கதவ மனுஷியாதி கபதமில்லாத ஆன்மாலவப் பற்றி
வியாபித்திருக்ேிற தியான ரூபமான ஞானமானது மூன்றாவது கபதம். இந்த மூன்று வலேயான
ஞானங்ேளுக்கும் சாதனமாே இருத்தலாேிய விகசஷம் யாது உண்கடா அலதத் தள்ளுதலினாகல
கதான்றும் ஆத்மசாட்சாத்ோரமானது நான்ோவது கபதம்! இந்த ஞானம் கபாருளான ஆன்ம ஸ்வரூபமானது
சாதனா அனுஷ்டானம் இல்லாததாய் ரூபாதிேளுக்கு கோசரமாேத்தாய் சுருக்ேமின்றி வியாபித்திருப்பதாய்,
உபமான ரேிதமாய், தன்னாகலகய அறியத்தக்ேதாய், விருத்தி க்ஷயாதிேளற்றதாய், குறிேளால்
அறியப்படாததாய், உணவாலச முதலிய ஆறு ஊர்ஜிேமற்றதாய் பற்றாததாய் நின்று ஞானமயனான
ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவானுக்கு பிரமம் என்ற கபயர் கோண்ட கசாரூபம் என்று வழங்ேப்படும். எந்த கயாேிேள்
அந்த ஸ்வரூபத்திகல முடிவுோலத்து நிலனப்பின் சக்தியினாகல, கவறான நிலனப்புேலளகயல்லாம்
தவிர்த்து, சேல உபாதிேளும் இல்லாலமயாேிற லயத்லத அலடேிறார்ேகளா; அவர்ேள் சம்சாரம் என்ற
ேழனியில் விலதப்பதற்கு உமி நீங்ேிய அரிசிலயப் கபாலாவார்ேள்.

நான் இப்கபாது விவரித்த முக்த ஸ்வரூபத்துக்கு உள்ள சேல குணங்ேலளயும் கோண்டதாய், நித்திய
சுத்தமாய், சர்வாத்மேமாய், பரிபூரணமாய், கவறுகுணங்ேளில்லாததாய் ேல்யாண குணங்ேலளக்
கோண்டதாய், ஸ்ரீவிஷ்ணு என்ற திருநாமமுலடய உத்தம ஸ்வரூபம் ஒன்றுண்டு. அதுதான் பரப்பிரம்மம்
என்று வழங்ேப்படும். அந்த பரப்பிரம்மத்லத அலடந்த கயாேியானவன் புனராவிருத்தி இல்லாமல்,
புண்ணிய பாவ வர்ஜிதனாய், சேல ேிகலசமும் இல்லாதவனாய், அத்யந்த நிர்மலமான
ஆனந்தானுபவஞ்கசய்து கோண்டிருப்பான். அந்தப் பரப்பிரம்மத்துக்கு மூர்த்தம் அமூர்த்தம் என்று
கசால்லப்பட்டு அழியாததாலேயால் அக்ஷரம் என்ற கபயலரப் கபறும். ஏேகதசத்திலிருக்ோத அக்ேினியின்
பிரலபச் சிறப்பு பரவலாே வியாபித்திருப்பலதப் கபாலகவ , பரப்பிரம்மமான நாராயணனுலடய சக்தி
சிறப்பானது. சேல கஜேத்லதயும் வியாபித்துள்ளது. அக்ேினியின் அருேிகலயிருந்தால் பிரலபச் சிறப்பு
அதிேமாே இருக்கும். தூரத்திலிருந்தால் அது கசாற்பமாே இருக்கும். அதுகபாலகவ, ஸ்ரீமந்நாராயணனுலடய
சக்தியும் பிரமாதி ஸ்தாவராந்தமான ஜேத்தில் ஏறவுங் குலறயவும் வியாபித்துள்ளது. அதன்
விவரத்லதயும் கசால்லுேிகறன். கேளுங்ேள். பிரம்ம, விஷ்ணு ருத்திரரிடத்திகல, பிரம சக்தியானது
அதிேஅளவில் வியாபித்திருக்கும் அதிகல பிரம ருத்திரர்ேளிடத்திகல அனுப்பிரகவசமாேவும்
விஷ்ணுவினிடத்திகல கசாரூபமாேவும் இருக்கும் என்று அறியகவண்டும். இனி, அவர்ேலளக் ோட்டிலும்
தக்ஷõதிேளும் அவர்ேலளவிட மனிதர்ேளும், அவர்ேலளவிட பசு, பட்சி சரீஷ ரூபங்ேளும், அவற்லற விட
மரஞ்கசடி கோடிேளும் முலறமுலறயாேக் குலறந்திருக்கும். இவ்விதமாே உற்பத்தி நாசம் முதலிய
விற்பங்ேலளயுலடயதாயும், ேணக்ேற்றதாயும், நித்தியமாயும் இருக்ேிற இந்தப் பிரபஞ்சம் எம்கபருமானுக்கு
ஒரு ரூபமாகும்! பூர்வத்தில் கசால்லப்பட்ட சர்வ சக்திேலளயும் கோண்டவனுக்கு மூர்த்தமான கவகறாரு
ரூபமும் உண்டு. மந்திர ஜபாதி சேிதமான சாலம்பனம் என்ற மோகயாேத்லத பயிலு கபாது
கயாேிேளுக்குள்கள அஸ்திர பூஷணாதி சேிதமும் திவ்வியமுமான விஷ்ணு கதவனுலடய அந்த
ரூபந்தான் தியானஞ்கசய்ய கவண்டுவதாகும். சித்தத்லத நிச்சலமாக்ேி கயாோப்பியாசஞ் கசய்யும்
கயாேியாருக்கு இப்கபாது நான் அறிவித்த தியானச் சிறப்பு சித்திக்கும். லமத்கரயகர! அந்த
எம்கபருமானுக்கு முன்பு கசான்ன சேலரூபங்ேலள விட பரமமான ரூபம் அந்த விஷ்ணு
ஸ்வரூபகமயல்லாது கவறல்ல. அதுகவ திருவுள்ளமுேந்த ஸ்வரூபம். ஏகனன்றால், அந்த ஸ்ரீஹரிகய
சர்வாத்துமேமான பரப்பிரம கசாரூபம். அவனிடகம சேல கலாேங்ேளும் வஸ்திரங்ேளில் நூல்ேலளப்
கபாலக் ேலந்து கோப்புண்டு இருக்ேின்றன. எப்படிகயனில் சேல உலேங்ேளும் அவனாகல உண்டாேி,
அவனிடத்திகலகய நின்றிருக்ேின்றன. க்ஷராக்ஷரமயனான ஸ்ரீவிஷ்ணு, பிரேிருதி புருஷாதிேலளகயல்லாம்
அஸ்திர பூஷணங்ேளாேத் திரிந்திருப்பவன்-இவ்வாறு பராசரர் கூறியதும் லமத்கரயர் குறுக்ேிட்டு, முனிவர்
கபருமாகன! ஸ்ரீமந்நாராயணன் சேல ஜேத்லதயும் அஸ்திரபூஷண கசாரூபமாேத் தரித்திருக்கும் விதத்லத
கசால்ல கவண்டும்! என்று கேட்டார்.

பராசரர் அதற்கு பின்வருமாறு விவரித்து கூறினார். அப்பிரகமயனாயும், சர்வ சக்தனாயும் சர்கவசுவரனாயும்

எழுந்தருளியிருக்கும் ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவானுக்குத் கதண்டம் சமர்ப்பித்து , என் பிதாமேனான வசிஷ்ட
முனிவர் அருளிச்கசய்த வண்ணம் ஸ்ரீமந்நாராயணனுலடய அஸ்திரபூஷணாதி கசாரூபத்லத
விவரிக்ேிகறன்; கேளுங்ேள். உலேத்கதாடு ஒட்டாதவனும் பிரேிருதி குணராேிதனுமான ÷க்ஷத்திரக்ஞகன,
ேவுஸ்துபமணியாேவும் ஜேதாதி ோரணமான மூலப்பிரேிருதிகய! ஸ்ரீவச்சம் என்ற மறுவாேவும், புத்திகய!
ேவுகமாதேி என்ற ேதாயதமாேவும், சாமசாேங்ோரகம பாஞ்சசன்னியம் என்ற சங்ோேவும், சாத்விேங்ோரகம
சாரங்ேம் என்ற வில்லாேவும், சலனாத்மேமான மனகம மோகவேத்தில் வாயுலவயும் மிஞ்சக்கூடிய
சுதர்சனம் என்ற சக்ேரமாேவும், பஞ்ச மஹா பூதங்ேளும், முத்து மாணிக்ே மரேத இந்திர நீல
வஜ்ஜிரமயமாய், பஞ்சவர்ணமான லவஜயந்தி என்ற வனமாலலயாேவும், ஞாகனந்திரியங்ேளும்
ேர்கமந்திரியங்ேளும் அம்புேளாேவும், வித்லதகய அத்யந்த நிர்மலமான நந்தேம் என்ற ேத்தியாேவும்,
அவித்லதகய அந்தக் ேத்தியின் உலறயாேவும் ஸ்ரீமந்நாராயணன் பிரேிருதி புருஷர்ேலளகயல்லாம்
அஸ்திர பூஷண கசாரூபமாேத் தரித்துக் கோண்டு விசித்திர சக்தியுக்தனாேிச் கசதனருக்கேல்லாம்
இதஞ்கசய்தருள்வான். வித்லதயும் அவித்லதயும் கசதனமும் அகசதனமும் நாராயணனிடத்தில் தான்
இருப்பலவ ேலா, ோஷ்டா முகூர்த்த அகோராத்திர மாச அயன சம்வச்சரரூபமான ோலமும் ஸ்ரீஹரி
கசாரூபமாகும். பூகலாே புவர்கலாே சவர்கலாேங்ேளும், மோகலாே, ஜனகலாே தவகலாே
சத்தியகலாேங்ேளும், மோகலாே, ஜனகலாே தவகலாே சத்தியகலாேங்ேளும், கதவ, மனுஷ்ய பசு, பக்ஷியாதி
உயிர் வலேேளும், ரிக்கு, யஜுர், சாமம், அதர்வணம் என்ேிற கவதங்ேளும், உபநிஷத்தக்ேளும்
இதிஹாசங்ேளும், கவதாங்ேங்ேளும், மநுவாதி ஸ்மிரிதிேளும், ேல்ப சூத்திரங்ேளும் ோவியங்ேளும்
ேீ தங்ேளும் மற்றும் உண்டான இதர சாஸ்திர வலேயும் மூர்த்தங்ேளாயும் அமூர்த்தங்ேளாயும் இருக்கும்
பதார்த்தங்ேளும் ஸ்ரீமந்நாராயணனுலடய சரீரகம என்று நிலனயுங்ேள். யாவருக்கும் ஸ்ரீஹரிகய
ஆத்மபூதன்! சேலமும் அவகன! அவலனக் ோட்டிலும் ோரியமும் ோரணமுமான கவறுகபாருள் இல்லல
என்ற திடசித்தம் எவனுக்கு ஏற்படுேிறகதா, அவன் பிறவித்கதாடர்புலடய, கதாந்த துக்ேமில்லாமல்
பரமமான கமாட்ச ஆனந்தத்லத அலடவான். லமத்கரயகர! சேலபாபக்ஷயேரமான ஸ்ரீவிஷ்ணு புராணத்தில்
முதலாம் அமிசத்லத, இருபத்திரண்டு அத்தியாயங்ேளில் விளக்ேமாேச் கசான்கனன். இந்த முதலாவது
அம்சத்லத கேட்ட மனிதருக்கு, புண்ணிய நதிேளில் பன்னிரண்டு ஆண்டுேள் ோர்த்திலேப் பவுர்ணமி
அமாவாலசயில் ஸ்நானம் கசய்த பயன் உண்டாகும். புத்திர பவுத்திர தன ேனே, வஸ்து வாேனங்ேளும்
அட்சயமான பரமபத சுேமும் உண்டாகும்! கதவ, ரிஷி, பிதுர், ேந்தர்வ, யக்ஷர் ஆேிகயாரது பலடப்பு வரிலச
முலறலயக் கேட்டவருக்ே, கதவ, ரிஷி ேந்தர்வாதிேளலனவரும் மேிழ்ந்து வலுவிகலகய சேல
அபீஷ் டங்ேலளயும் கோடுப்பார்ேள்.

முதல் அம்சம் முடிந்தது.

1. பிரியவிரத வம்சம்

பராசர முனிவகர! உலேப்பலடப்புப் பற்றி நான் கேட்ட கேள்விேளுக்கேல்லாம் நீங்ேள் பதிலளித்து

விட்டீர்ேள். நீங்ேள் கூறியருளிய முதலம்சத்தில், உலேப்பலடப்பு சம்பந்தமாே நான் மீ ண்டும் ஒரு
விஷயத்லதக் கேட்ே விரும்புேிகறன். சுவாயம்புவ மனுவின் பிள்லளேளான பிரியவிரதன், உத்தானபாதன்
என்பவர்ேளில், உத்தானபாதனுக்கு துருவன் என்ற மேன் பிறந்தான் என்று அருளிச்கசய்தீர்ேள். மற்ற
பிரியவிரதனுலடய வமிசத்லத பற்றித் தாங்ேள் கூறவில்லல. ஆலேயால் அலதச் கசால்ல கவண்டும்
என்று லமத்கரயர் கேட்டார். அதற்ேிணங்ேி பராசர மேரிஷி கூறலானார். கேளும் லமத்கரயகர! அந்த
பிரியவிரதன் ேர்த்தமப் பிரஜாபதியின் குமாரிலய மணந்து சம்ராட்டு, குஷி என்ற இரு கபண்ேலளயும்
ஆக்ேின ீத்திரன், அக்ேினிபாகு, வபுஷ்மான், தியுதிமான், கமதா, கமதாதிதிபவியன், லவனன், புத்திரன்,
ஜிகயாதிஷ்மான் என்ற பத்துப்பிள்லளேலளயும் கபற்றான். அவர்ேள் மோஞானியர். அவர்ேளில்
ஜிகயாதிஷ்மான் என்பவன் தனது கபயருக்கேற்ற வலேயில் மிேவும் கதஜஸ் உலடயவனாே
விளங்ேினான். பிரியவிரதனின் பிள்லளேளில் கமதா, அக்ேினிபாகு, புத்திரன் என்ற மூவரும் பூர்வஜன்ம
ஞானத்தால் கயாோப்பியாசத்தில் முக்ேிய மோனுபவராய் அரசாட்சி முதலியவற்றில் பற்றற்றவராய் , ேர்ம
பலன்ேலள விரும்பாதவாய் விதிப்படிக் ேர்மாதிேலளச் கசய்து வந்தனர். அதனால் பிரியவிரதன்
தன்னுலடய ஆட்சியிலிருந்த ஏழு தீவுேலள அந்த எழுவருக்கும் ஒப்பலடத்தான். அவர்ேளில்
ஆக்ேின ீத்திரன் என்பவன் ஐம்பூத்வபத்லதயும்,
ீ கமதாதி என்பவன் பிலக்ஷத்துவபத்லதயும்,
ீ வபுஷ்மான்
என்பவன் குசத்வ ீபத்லதயும், தியுதிமான் என்பவன் ேிரவுஞ்சக்தி வபத்லதயும்,
ீ பவியன் என்பவன்
சாேத்துவபத்லதயும்,
ீ லவனன் என்பவன் புஷ்பேரத்து வபத்லதயும்
ீ அரசாண்டு வந்தார்ேள்.
ஜம்பூத் தீவின் அதிபதியான ஆக்ேின ீத்திரனுக்கு, நாபி ேிம்புருஷன், ஹரிவருஷன், இளாவிரதன், ரமியன்,
இரண்வான் குரு; பத்திராசுவன், கேதுமாலன் என்ற ஒன்பது புதல்வர்ேள் பிறந்தனர். அவர்ேளுலடய தந்லத
தனது அரசான ஜம்பூத்வ ீபத்லத ஒன்பது பங்ோக்ேி, நாபிக்கு கதன்பகுதியான பாரத வருஷத்லதயும்,
ஹரிவருஷனுக்கு லநஷத்லதயும், இளாவரதனுக்கு
ீ கமருமலலயின் இலடப்பட்ட இளாவிருத
வருஷத்லதயும், ரம்மியனுக்கு நீ லாசலத்லதச் கசர்ந்த ரம்மியே வருஷத்லதயும், ஹிரண்யவானுக்கு
அதற்கு வடக்ேிலுள்ள ஸ்கவத வருஷத்லதயும், குரு என்பவனுக்கு சிருங்ேலத் என்ற மலலக்கு
வடக்ேிலுள்ள குரு வருஷத்லதயும், பத்திராசுவனுக்கு கமருமலலயின் ேிழக்கேயுள்ள பத்திராசுவ
வருஷத்லதயும், கேதுமாலனுக்கு ேந்தமாதன வருஷத்லதயும் கோடுத்து அவர்ேளுக்கு ராஜ்யப்
பட்டாபிகஷேம் கசய்து விட்டுத் தவகவடம் பூண்டு, மிேவும் தூய்லமயான ஸாளக்ேிராமம் என்ற திவ்விய
÷க்ஷத்திரத்திற்குப் கபாய்ச் கசர்ந்தான். ேிம்புருஷ வருஷம் முதலான எட்டு வாசஸ்தானங்ேளிலும்
வசிப்கபாருக்கு யாகதாரு முயற்சியும் இல்லாமகலகய கபரும்பான்லமயின் சுோனுபவகய ேிலடக்கும்.
துக்ே அனுபவமும், மூப்பு, சாவு, இலவ பற்றிய பயமும், தருமம், அதருமம் என்பலவேளும் உத்தமன்,
மத்தியமன், அதமன் என்ற வித்தியாசங்ேளும், பிராணிேளுலடய உடல் குலறதல் கபான்ற
அலடயாளமுள்ள யுேகபதங்ேள் இல்லல.

ஹிமாஹ்வயம் அல்லது பாரதம் என்ற கதசத்துக்கு அதிபதியான நாபி என்பவருக்கு, கமரு கதவி
என்பவளிடத்தில் மிேவும் கதஜசுலடய ரிஷபர் என்பவர் பிறந்தார். அவர் நூறு கபருக்குள்கள மூத்தவர்.
அந்த ரிஷப மோராஜன் தர்மமாே ராஜ்ய பரிபாலனஞ்கசய்து, பலவிதமான யாேங்ேலளயும் நிலறகவற்றி,
மூத்தகுமாரனான பரதனுக்கு ராஜ்யப் பட்டாபிகஷேம் கசய்வித்து விட்டு , தவஞ்கசய்யும் கபாருட்டுப்
புலேருலடய ஆஸ்ரமமான சாளக்ேிராம ÷க்ஷத்திரத்திற்குச் கசன்றார். அங்கு அவர் வானப் பிரஸ்த
விதிப்படி தவங்ேலளயும், யாேங்ேலளயுஞ்கசய்து, அந்த தவமுயற்சியினால் உடலிலுள்ள நம்புேள்
கவளித்கதான்றும்படி மிேவும் இலளத்துப் கபாய், பிறகு தனது ஆலடேலளகயல்லாம் எறிந்து,
நிர்வாணமாய், வாயில் பந்து கபான்ற ேற்ேவளத்லத லவத்துக் கோண்டு அங்ேிருந்து மோப்பிரஸ்தானம்
கபாய்விட்டார். இவ்விதமாே பரத மோராஜனுக்குக் கோடுக்ேப்பட்டதால் இந்த கதசத்திற்குப் பாரத வருஷம்
என்ற கபயர் வழங்ேலாயிற்று. அந்தப் பரதனுக்கு தர்மசீ லனான சுமதி என்ற புதல்வன் பிறந்தான்.
பரதனும், நீதிமுலறப்படி அரசாண்டு, யாேங்ேலளச் கசய்து, பிறகு புத்திரனுக்கு ராஜ்யத்லதக்
கோடுத்துவிட்டு, சாளக்ேிராம ÷க்ஷத்திரத்திற்குச் கசன்று, கயாோப் பியாசஞ் கசய்து, பிராணலன விட்டான்.
அவன் மறுபடியும் உத்தமமான கயாேியர் வமிசத்தில் ஒரு பிராமணனாேப் பிறந்தான். லமத்கரயகர! அந்தப்
பரதனின் சரித்திரத்லத பிறகு கசால்ேிகறன். பரதனின் குமாரனான சுமதிக்கு, இந்திரத்தியும்னன் என்ற
குமாரன் பிறந்தான். அவனுக்குப் பரகமஷ்டி என்பவன் குமாரன் அவனுக்குப் புத்திரன் பிரதிஹாரன்.
அவனுலடய மேன் பிரதிேர்த்தா. அவனுக்குப் பவன் என்பவனும், அவனுக்கு உத்ேீ தி என்பவனும், அவனுக்கு
பிரஸ்தாவன் என்பவனும் பிறந்தார்ேள். அவன் மேன் பிருது. பிருதுவின் மேன் நக்தன், அவனுலடய மேன்
ேயன்; ேயனுலடய மேன் நான், அவன் மேன் விகராேணன், அவன் மேன் வ ரியன்,
ீ அவன் மேன் தீமான்.
அவன் மேன் மோந்தன், அவன் மேன் பாவனன், அவன் மேன் துவஷ்டா, அவனுக்கு விரஜன், விரஜனுக்கு
ரஜன். அவன் மேன் சதஜித்து, அந்த சதஜித்துக்கு நூறு பிள்லளேள் பிறந்தனர்; அவர்ேளில் மூத்தவன்
விஷ்வக்கஜாதி, இந்த விஷ்வக்கஜாதி முதலியவர்ேளால்தான் பிரலஜேள் நன்றாே வளர்க்ேப்பட்டார்ேள்,
அவர்ேளால் இந்தப் பாரத வருஷம் ஒன்பது பிரிவுேளாேப் பிரிக்ேப்பட்டது. அவர்ேளது குலத்தில்
பிறந்தவர்ேளால், பாரத பூமியானது எழுபத்கதாரு சதுர்யுேம் வலர அனுபவிக்ேப்பட்டது. இதுதான்
சுவாயம்புவமனுவின் பலடப்பாகும். இந்த வராே ேல்பத்தில், முதலாவது மனுவான சுவாயம்புவமனுவின்
ோலத்தில்தான் இந்தப் பிரியவிரத சந்ததிக் ேிரமம் நடந்தது.

2. பூமண்டலத்தின் பிரிவுேள்

பராசர முனிவகர! தாங்ேள் சுவாயம்புவமனுவின் பலடப்புக் ேிரமத்லதக் கூறியருளின ீர்ேள். இனி பூமியின்
மண்டலத்லதயும் அதிலுள்ள சமுத்திரங்ேள், தீவுேள், மலலேள், ோடுேள், நதிேள், கதவர்ேள், நேரங்ேள்
ஆேியவற்றின் அளவு, ஆதாரம், கசாரூபம் ஆேியவற்லறக் கூறகவண்டும்! என்று லமத்கரயர் கேட்டார்.
பராசரர் கூறலானார். லமத்கரயகர! இந்த விஷயங்ேலள விவரித்துச் கசால்வதற்கு அகநேம் ஆயிரம்
ஆண்டுேள் கபாதாது. ஆயினும் நான் சுருங்ேச் கசால்ேிகறன். இந்தப் பூமியானது ஜம்புத்துவபம்,
ீ
சால்மலத்துவபம்,
ீ பிலக்ஷதவபம்,
ீ குசத்துவபம்,
ீ ேிரவுஞ்சத்துவபம்,
ீ சாேத்துவ ீபம், புஷ்ேரத்துவபம்
ீ என்ற ஏழு
த்வபங்ேளாேப்
ீ பிரிந்திருக்ேின்றன. இந்த ஏழு த்வபங்ேளும்
ீ உப்பு, ேருப்பஞ்சாறுேள், கநய், தயிர், பால், சுத்தநீர்
என்ற ஏழு சமுத்திரங்ேளால் சூழப்பட்டுள்ளன. இவற்றினுள்கள, ஜம்புத்வபம்
ீ என்பது எல்லாவற்றுக்கும்
நடுவில் இருக்ேிறது. அதற்கு நடுவில் கமரு என்ற சுவர்ண மலலயானது எண்பத்து நாலாயிரம் கயாசலன
உயரமும், பதிலனயாயிரம் கயாசலன பூமிக்குள்கள ஊடுருவியும், முப்பத்கதழாயிரம் கயாசலன தலரயில்
விரிந்ததும், பதினாறாயிரம் கயாசலன அடியில் விரிந்ததுமாேி, பூமி என்ற தாமலர மலருக்குக்
ேர்ணிலேலயப் கபால விளங்குேிறது. இதற்குத் கதன்திலசயில் இமவான்; ஏமகூடம், நிஷதம் ஆேிய
மூன்றும் வடபுறத்தில் நீலம், சுகவதம், சிருங்ேி என்ற மூன்றும் வருஷங்ேளின் எல்லல மலலேளாே
இருக்ேின்றன. அவற்றின் நடுகவயிருக்கும் இரண்டு மலலேள் லக்ஷம் கயாசலனப் பிரமாணம்
உள்ளனவாயும், மற்றலவ பதினாயிரம் கயாசலன குலறந்தலவயாயும் இருக்ேின்றன. அலவகயல்லாம்
இரண்டாயிரம் கயாசலன உயரமும் அவ்வளவு பரப்பளவும் கோண்டலவயாம். இந்த ஜம்புத்வபத்தில்
ீ
முதல் பாரதவர்ஷமும் அடுத்து ேிம்புருஷமும் அடுத்து ஹரி வருஷமும் மூன்றும் கமருவின்
கதற்கேயுள்ளலவ. ரம்மியே வருஷம், ஹிரண்மய வருஷம், குரு வருஷம் ஆேிய மூன்றும் வடக்ேில்
உள்ளலவ. பாரத வருஷம் எப்படித் கதற்ேின் ேலடசிகயா, அப்படிகய குருவருஷம் வடக்ேின் ேலடசியாே
இருக்ேின்றது. கமருலவச் சுற்றிலுமுள்ள பூமி இளாவருஷம் என்று கசால்லப்படும். இவ்வருஷங்ேள்
ஒவ்கவான்றும் ஒன்பதினாயிரம் கயாசலன பரப்புலடயலவ. இந்த இளாவிருத வருஷத்தில் நான்கு
மலலேள் கமருவுக்குத் தாங்ேிேளாே இருக்கும்படி உண்டாக்ேப்பட்டு , பதினாயிரம் கயாசலன உயரமுள்ள
உன்னத கேஸ்ர பர்வதங்ேளாே இருக்ேின்றன. அவற்றின் ேிழக்கே மந்தரமும், கதற்ேில் ேந்தமாதனமும்,
கமற்ேில் விபுலமும், வடக்ேில் சுபார்சுவமும் இருக்ேின்றன. அந்த மலலேளில் முலறகய ேடம்பு, நாவல்,
அத்தி, ஆல் என்ற மரங்ேள் பதிகனாராயிரம் கயாசலன அளவுள்ளனவாய், கோடிமரங்ேலள நாட்டியதுகபால்
அலமந்துள்ளன.

முனிவகர! அந்த நாவல் மரத்லதப் பற்றித்தான் இந்தப் பூமிக்கு ஜம்பூத்வ ீபம் என்ற கபயர் உண்டாயிற்று.
அந்த நாவல் மரத்தின் பழங்ேள் மோேஜப் பிரமாணமுள்ளலவேளாய் மலலயின் மீ து விழுந்து சிலதய
அவற்றின் ரசத்தினால் ஜம்பு நதி என்ற புேழ்கபற்ற ஒருநதி ஓடுேின்றது. அந்த நதியின் தண்ண ீலர
அவ்விடத்தார் பானஞ்கசய்வதால் அவர்ேளுக்கு வியர்லவயும் துர்க்ேந்தமும் மூப்பும் இந்திரியங்ேளில்
பலக்குலறவும் உண்டாவதில்லல. கமலும் மனமானது எப்கபாழுதும் நல்லநிலலயில் இருக்கும்.
அவ்வாற்றங்ேலரயின் மண்ணானது அந்த ரஸத்தில் நலனந்து ோற்றினால் உலர்ந்து ஜாம்பூநதம் என்ற
கபயலரக் கோண்டு சித்தர்ேள் தரிக்கும்படியான ஸ்வர்ணமாேின்றது. அந்த கமருமலலக்குக் ேிழக்ேில்
பத்திராசுவ வருஷமும், கமற்ேில் கேதுமால வருஷமும் இருக்ேின்றன. அன்றியும் கமருவின் ேிழக்கு
முதலாேிய நான்கு திலசேளிலும் முலறகய லசத்திரரதம், ேந்தமாதனம், லவப்பிராசம், நந்தனம் என்ற
நான்கு உத்தியானவனங்ேள் உள்ளன. அவற்றில் அருகணாதம் மோபத்திரம் ஸிகதாதம்; மானசம் என்ற
நான்கு ஏரிேள் கதவதா கயாக்ேியங்ேளாே இருக்ேின்றன. அந்த கமருவின் ேிழக்ேில் ஸிதாம்பம்,
குமுத்துவான்; குரரி; மாலியவான். லவேங்ேம் முதலான கேஸர பர்வதங்ேள் உண்டு. சில திரிகூடம்,
ேிசிரம், பதங்ேம், ருசிேம், நிஷம் முதலியன கதன்புறத்தில் உள்ள கேஸர பர்வதங்ேள் சிேிவாஸம்,
லவடூரியம் ேபிலம் ேந்தமாதனம், ஜாருதி முதலானலவ. கமருலவச் சுற்றிலும் இருக்ேிற அவயவங்ேளில்
கசர்ந்திருக்கும் சங்ேகூடம், ரிஷபம், ஹம்சம், நாேம், ோளாஞ்சம் முதலியன வடகேசர அசலங்ேளாகும்.

லமத்திகரயகர! கமருவுக்கு கமல் பதினாலாயிரம் கயாசலன விசாலமுள்ள பிரம்மாவின் மாகபரும்

பட்டணம் இருக்ேிறது. அலதச்சுற்றி, எட்டுத்திலசேளிலும் கலாே பாலேர் எட்டுப்கபருக்கும் சிறந்த
பட்டணங்ேள் உண்டு. ஸ்ரீவிஷ்ணு பாதத்தினின்றும் உதித்த ேங்ோநதி ஆோயத்திலிருந்து
சந்திரமண்டலத்தில் விழுந்து அலத நலனத்துக்கோண்டு கமருவின் மீ திருக்கும் பிரம்மாவினுலடய
நேரத்திற்கு நாலுபுரத்திலும் நான்கு பிரிவாே விழுந்து சீ லத, அளேநந்லத சட்சு, பத்திலர என்ற கபயர்ேலளப்
கபற்று விளங்குேின்றன. அவற்றுள் சீ லத என்ற நதியானது மலல கமல் மலலயாே
ஆோயமார்க்ேத்திலிருந்து பத்திராசுவ வருஷத்தில் இறங்ேிச் சமுத்திரத்தில் கசருேின்றது. அதுகபாலகவ
அளேநத்லத நதியும் கதன்புறத்து மலலேளின் வழியாய்ப் பாரதவருஷத்தில் கசன்று ஏழு பிரிவாய்ப்
பிரிந்து சமுத்திரத்தில் விழுேின்றது. சட்சு என்னும் நதியும் கமற்குமலலேலளக் ேடந்து கேதுமால
வருடத்தில் கசன்று சமுத்திரத்தில் சங்ேமமாேிறது. அதுகபாலகவ பத்திலர வடமலலேளின் வழியாேக்
குருவருஷத்தில் புகுந்து ேடலலயலடேிறது. மாலியவர்து, ேந்தமாதனம் என்ற மலலேள் நீ லநிஷதபர்
வதங்ேளின் அளவாே இருக்ேின்றன. அவற்றின் நடுவிகலதான் கமருமலலயானது ேர்ணிலேலயப்
கபாலுள்ளது. பாரதகேது, மாலபத்திராசுவ வருஷங்ேள் எல்லலப்புற மலலேளாேி, ஜடராதிேளுக்கு கவளிகய
இந்தப்பூமி என்ற தாமலர மலருக்கு நான்கு இதழ்ேளாே விளங்குேின்றன. ஜடரம்; ஏமகூடம் என்ற
மலலேள் கதற்கு வடக்ோே, நீல நிஷத மலலேளின் அளவில் கதன்புற எல்லல மலலேளாே
இருக்ேின்றன. ேந்தமாதனம் லேலாயம் என்ற இரண்டு மலலேளும் எண்பதினாயிரம்
கயாசலனயுலடயலவ. அலவ ேிழக்குத்திலசயின் எல்லல மலலேளாய் நீண்டு சமுத்திர நடுவில்
இருக்ேின்றன. நிஷதம்; பாரியாத்திரம் இவ்விரண்டும்; ேீ ழ்த்திலச மலலேலளப் கபாலகவ
கமலலத்திலசயின் எல்லல மலலேளாே இருக்ேின்றன. திரீசிருங்ேம்; ஜாருதி என்பலவ; முன்கன கசான்ன
மலலேலளப் கபாலகவ நீ ண்டு சமுத்திரத்தின் நடுகவ வடக்கேல்லல மலலேளாே இருக்ேின்றன.

முனிவகர; இவ்விதம் இளாவிரத வருஷத்தில் உட்பிரிவின் எல்லல மலலேளாே இரண்டாயிரம்

இருக்ேின்றன. மோகமருவின் நான்கு புறத்திலும் கேசரமலலேள் சில இருக்ேின்றன என்று கசான்கனன்
அல்லவா? அந்த சிதனாசல மலல முதலியவற்றின் நடுகவயுள்ள சரிவான பள்ளத்தாக்குேள்
சித்தசாரணர்ேள் வாசஞ் கசய்யுமிடங்ேளாே உள்ளன. அவற்றிகல மிேவும் மகனாேரமான ஸ்ரீவனம்
ேிம்சுேவனம்; நளவனம்; சயித்திர ரதம் என்ற வனங்ேளும் கஹமசித்திரம், பூதவனம், பிரமபாரிசம், சுநாபேம்
என்ற புரங்ேளும் இருக்ேின்றன. அங்கே ஸ்ரீமோலக்ஷ்மி, விஷ்ணு, அக்னி, சூரியன் முதலிய கதவர்ேளுக்கும்
வாசஸ்தலங்ேள் இருக்ேின்றன. அம்மலலச் சந்துேளில் ேந்தர்வ யக்ஷõதிேள் ேீ தவாத்தியமிலசத்து
ஆடிப்பாடிக் கோண்டிருப்பார்ேள். இலவகயல்லாம் பூகலாே கசார்க்ேங்ேள் என்று வழங்ேப்படும். இவற்லறப்
புண்ணியவான்ேள் கபாய்ச் கசருவார்ேகளயல்லாமல், மற்றவர் அகனே பிறவிேலளகயடுப்பினும் கபாய்ச்
கசரமாட்டார்ேள். ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவான் பத்திராசுவ வருஷத்தில் ஹயக்ரீவரூபியாே எழுந்தருளியிருக்ேிறார்.
கேதுமால வருஷத்திகல வராஹரூபியாேவும், பாரத வருஷத்திகல கூர்ம ரூபியாேவும்; குரு வருஷத்திகல
மச்சரூபியாேவும் எழுந்தருளியிருக்ேிறார். அந்த ஸ்ரீஹரிபேவான் சர்வகசாரூபியாய்ச் சர்வாதாரமாய்
எங்குகமயுள்ளார். முன்பு கசான்ன ேிம்புருஷாதி வருஷங்ேள் எட்டிலும் கசாேம், ஆயாசம், பயம்; பசி
முதலிய துன்பங்ேளில்லாமல் பிரலஜேள் எல்லாம் நல்ல மனதுடன் கதகஜாபலாதிேலளயுலடயவராய்ப்
பதினாயிரம் பன்ன ீராயிரம் ஆண்டுேள் வலர ஜீவிப்பார்ேள். அங்கே மலழகய கபய்வதில்லல. பூமியில்
சுரக்கும் தண்ண ீகர எப்கபாதும் கபாதுமானதாே இருக்கும். அங்கே ேிருதயுேம் திகரதாயுேம் முதலிய ோல
ேற்பலனேள் இராது. அவ்வருஷங்ேளுக்குள்கள ஒவ்கவான்றிலும் எவ்கவழு குலபர்வதங்ேளும் உண்டு.
அந்தப் பருவதங்ேளிலிருந்து அகநேமாயிரம் நதிேள் உண்டாேி கவகு ரமண ீேரமாய்ப் பாய்ேின்றன.

3. பாரதகதச வர்ணலன

சமுத்திரத்துக்கு வடக்கே இமயத்திற்குத் கதற்கே இருக்ேிற பூமியானது பரதனுலடய சந்ததியார்

வசிப்பதால், பாரதவர்ஷம் என்ற கபயலரப்கபற்றது. லமத்கரயகர! இதன் பரப்பளவு ஒன்பதாயிரம் கயாசலன
தூரமாகும். கசார்க்ேத்லதயலடேிறவர்ேளும், கமாக்ஷத்லதயலடேிறவர்ேளுக்கும் பிரவிருத்தி, நிவர்த்தி ேர்வ
சாதன பூமியாே இருப்பது இதுகவயாகும். இதில் மகேந்திரம், மலயம், ஸஹ்யம், சுத்திமான், ரீக்ஷம்
விந்தியம், பாரியாத்திரம் என்ற ஏழுவித மலலேள் இருக்ேின்றன. பிராணிேள் இங்ேிருந்து தான்
கசார்க்ேமலடேிறார்ேள். கமாக்ஷத்லதப் கபறுேிறார்ேள். மிருோதி பிறவிேலளயும் நரேத்லதயும்
இங்ேிருந்கத அலடேிறார்ேள். இலதவிட கவறிடத்தில் மனிதர்ேளுக்கு கசார்க்ோனுபவர்க்ேங்ேளுக்கு உரிய
ேர்மங்ேள் விதிக்ேப்படவில்லல. இந்தப்பாரத வருஷத்துக்கு இந்திர த்வ ீபம் ேகசரு, தாம்பர பர்ணம்,
ேபஸ்திமான், நாேத்வபம்,
ீ சவுமியத்வபம்,
ீ ோந்தர்வத்வபம்,
ீ வாருணத்வபம்,
ீ பாரதத்துவ ீபம் என்ற கபயருலடய
ஒன்பது பிரிவுேள் உண்டு. அவற்றில் ஒன்பதாவது பிரிவான பாரதத்துவ ீபம் என்பகத நாமிருக்கும் இந்தப்
பூமியாகும். இது சேரர் கதாண்டிய ேடலால் சூழப்பட்டுள்ளது. இந்தப்பாரத ேண்டமானது கதற்கு வடக்ேில்
ஆயிரம் கயாசலனயளவாே இருக்ேிறது. ேிழக்ேில் ேிராத கதசமும், கமற்ேில் யவனகதசமும் இருக்ேின்றன.
நடுவில் பிரம்ம க்ஷத்திரிய; லவசிய; சூத்திரர் என்ற நான்கு வருணத்தினரும் வகுப்பின்படி இருக்ேின்றனர்.
யாேங்ேலளச் கசய்வதும், யுத்தஞ்கசய்து துஷ்டர்ேலளயடக்குதலும், வாணிபஞ்கசய்தலும், சிற்பத்கதாழில்
கசய்வதுமாேிய ஜீவன உபாயங்ேளிகல மக்ேள் வாழ்ந்து கோண்டிருக்ேின்றனர்.
இதில் சதத்துரு சந்திர பானே முதலிய நதிேள்; இமயமலலயிலிருந்து கபருகுேின்றன. கவதஸ்மிருதி
முதலிய நதிேள் பாரியாத்திர பருவதத்திலிருந்து உண்டாேிப் பாய்ேின்றன. நருமலத, சுரலச, முதலிய
நதிேள் விந்திய மலலயில் உற்பத்தியாேின்றன. தாபீ, பகயாஷ்ண ீ, நிர்விந்திலய முதலிய நதிேள் சஹ்ய
பர்வதத்தின் தாழ்வலரயின்று உண்டாேின்றன. ேிருதமாலல, தாம்பரபருண ீ நதிேள் மலயாசலத்தில்
உண்டாேின்றன. திரிசாமா, ரிஷிகுல்யா முதலிய நதிேள் மகேந்திரேிரியில் உதிக்ேின்றன. குமாரீ முதலிய
நதிேள் சுத்திமத்கதன்னும் மலலயில் பிறந்தலவ. இவற்லறச் சார்ந்த உபநதிேளும் கவறு ஆறுேளும்
பல்லாயிரக்ேணக்ேில் உள்ளன. இவ்வாற்றங்ேலரயில் குரு பாஞ்சாலம், மத்தியகதசம், பூர்வகதசம்,
ோமரூபம், ஆந்திரம், ேலிங்ேம், மேதம், பாண்டியகதசம், அபராந்தம், சவுராஷ்டிரம், சூத்திர கதசம், ஆபீரகதசம்,
பாப்பர கதசம், மாருேம், மாளவம், பாரியாத்தி ரம்சவ்வரம்,
ீ சிந்து, ஊணம், சால்வம், கோசலம், மத்திரம்,
ஆராமம், அம்பஷ்டம், பாரசீேம் முதலிய பல கதசத்து மக்ேளும் வாசஞ்கசய்து கோண்டு, அவற்றின்
தண்ண ீலரப் பானம் கசய்து கோண்டிருக்ேிறார்ேள். இந்த இடத்தில் தான் ேிருதயுேம், திகரதாயுேம்,
துவாபரயுேம், ேலியுேம் என்ற நால்வலே யுேகபதங்ேளும் உண்டு.

இங்குதான் கயாேியர் தவஞ்கசய்ேின்றனர். யாேசீலர் யாேஞ்கசய்ேின்றனர். தானசீ லர் தானம் கசய்ேின்றனர்.

இவ்விதமான பரகலாே சாதேமான நல்ல தருமங்ேலள ஜனங்ேள் ஆதரகவாடு கசய்து வருேின்றனர். இந்த
ஜம்புத்தீவிகல யக்ஞ புருஷனாேவும், யக்ஞ கசாரூபியாேவும் இருக்ேிற ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவான்
யக்ஞங்ேளினால் ஆராதிக்ேப்படுேிறான். ஏகனனில் இந்தச் சம்புத் தீவானது பரகலாே சாதேமான
ேருமங்ேலளச் கசய்யத் தகுந்த இடமாலேயால், பாரதவருஷம் தான் உயர்வானது. மற்ற பூமிகயல்லாம்
கபாேங்ேளுக்கு உரியனவாம். ஒரு ஜந்து அகநேப் பிறவிேளிகல கசய்த புண்ணியத்தினாகல இவ்விடத்தில்
மனிதப்பிறவியாேப் பிறக்கும்; இந்தப் பாரத வருஷத்லதப் பற்றித் கதவலதேள் பாடியபாட்லடக் கேளுங்ேள்.
கசார்க்ேத்துக்கும் கமாக்ஷத்துக்கும் ஏதுவான ேர்மங்ேளுக்குச் சாதேமாயிருக்ேிற இந்தப் பாரதவருஷத்திகல
கதவஜன்மத்துக்குப் பின்னாயினும் இந்த ஜன்மத்லதப் கபறுவாராயின் அவர்ேகள புண்ணியவான்ேள்.
அவர்ேகள கதவர்ேளிலும் கமலானவர்ேள். அவ்விடத்து ஜனங்ேள் ேர்ம பயன்ேளிகல ேருத்லத
லவக்ோமல் கசய்யும் ேருமங்ேலளகயல்லாம் பரமாத்மாவான ஸ்ரீவிஷ்ணுவுக்கு அர்ப்பணஞ்கசய்து
நிர்மலர்ேளாய் அந்த அநந்தனிடத்திகல லயத்லத அலடேின்றனர். நமக்குச் கசார்க்ேப் பிராப்தி ோரணமான
ேருமம் அனுபவித்தலினாகல அழிந்த பிறகு எவ்விடத்திகல கதே சம்பந்லதப் கபறுகவாமா அலதயும்
அறிகயாம். இப்கபாது பாரதவருஷத்திகல பிறவி கபற்று ஞாகனந்திரியக் ேர்கமந்திரியங்ேலளக் குலறவறப்
கபற்றவர்ேள், சுலபமாய், ஆன்மா ேலடத்கதறும் வழிலயத் கதடச் சக்தி கபற்றவர்ேளாவார்ேள். ஆலேயால்
அவர்ேள் மோபுண்ணியவான்ேள் என்று கசால்லப்படுேிறார்ேள். லமத்கரயகர! இப்படி ஒன்பது
வருஷங்ேளாேப் பிரிந்து லக்ஷம் கயாசலன பரப்பளவுள்ள ஜம்புத்து வபத்தின்
ீ விவரத்லதச் சுருக்ேமாேச்
கசான்கனன். இந்த ஜம்புத்து வபத்லதச்
ீ சுற்றிய வலளயத்லதப் கபால் லவண சமுத்திரமானது லக்ஷ
கயாசலன விஸ்தாரமுலடயதாே அலமந்திருக்ேிறது.

4. பிலக்ஷத் தீவுேளின் வர்ணலன

இந்த ஜம்புத்தீவானது உப்புக் ேடலினால் சுற்றப்பட்டது கபாலகவ, இந்த லவண சமுத்திரம் பிலக்ஷத்
தீவினாகல சுற்றப்பட்டிருக்ேிறது. ஜம்புத்தீவின் பரப்பளவு லக்ஷகயாசலனயாகும். அலதவிட இருமடங்கு
பரப்பளலவக் கோண்டது பிலக்ஷத்தீவாகும். இந்த பிலக்ஷத்தீவின் அதிபதியான கமதாதிதி என்பவனுக்கு
சாந்தஹயன், சிவன், சிசிரன், சுகோதயன், ஆனந்தன், ÷க்ஷமேன், துருவன் என்று ஏழுபிள்லளேள்
இருந்தார்ேள். அந்தத் தீவில் அவர்ேளின் கபயராகலகய சாந்தஹயம், சிவம், சிசிரம், சுேதம், ஆனந்தம்,
÷க்ஷமேம், துருவம் என்ற ஏழு கதசங்ேள் ஏற்பட்டன. அவற்றுக்கு கோகமதேம், சந்திரம், நாதம் துந்துபி
கசாமேம், சுமனசு, லவபிராஜம் என்ற ஏழு மலலேள் எல்லலேளாகும். மிேவும் ரமண ீயமான இந்த
மலலேளிலுள்ள ஜனங்ேள் கதவ ேந்தர்வாதிேகளாடு கவடிக்லேயாே வாசஞ்கசய்து கோண்டிருப்பார்ேள்.
அங்கு சேல ராஜ்யங்ேளும் தூய்லமயானலவ. அங்கு ஜனங்ேள் கவகுோலம் ேழித்த பின்கப
மரணமலடவார்ேள். கநாய்ேளும் மகனாவியாதிேளும் அங்ேில்லல. அந்த ஏழு வருஷங்ேளிலும்
சமுத்திரத்கதாடு கசரத்தக்ே அது தப்லத சிேி வபாலவ , திரிதிலவ, சுக்ேிலலம, அமிருலத, சுேிருலத என்ற
ஏழு நதிேள் ஓடுேின்றன. இலவகயல்லாம் கபயர் கசான்னவுடன் பாதங்ேலள நீக்கும் மேிலம வாய்ந்தலவ.
கமலும் பற்பல சிற்றாறுேளும், சிறுமலலேளும் அங்குள்ளன. அவ்விடத்தார் உத்சர்ப்பிணி என்ற விருத்தி
ோலமும் அவசர்ப்பிணி என்ற க்ஷய ோலமும் ேிருதாதியுே கபதங்ேளுமில்லாமல் எப்கபாதுகம திகரதா
யுேத்திற்குச் சமமான ோலமுலடகயாராய் அந்த மலலச்சாரல்ேளில் வசிப்பார்ேள். இந்த ஆற்று நீலரப்
பானஞ்கசய்து சுேமாே வாழ்ந்து கோண்டிருப்பார்ேள். இந்த பிலக்ஷத்தீ வு முதலாய் சாேத்தீவு வலரயிலுள்ள
பூமிேளில் கநாயற்று ஐயாயிரம் ஆண்டுேள் வலரயில் மக்ேள் வாழ்வார்ேள். இந்த ஐந்து தீவுேளிலுள்
வருணாசிரம தர்மம் உண்டு. அங்கே ஆரியேர், இேரர், வதிசியர்,
ீ பாவியர் என்ற நான்கு பிரிவுேள் உண்டு.
அந்தத் தீவின் நடுகவ முன்கப கசான்ன நாவல் மரத்தின் அளவில் ஒரு ேல்லால மரம் இருக்ேிறது.
அதனால் தான் அந்தத் தீவுக்கு பிலக்ஷத் தீ வு என்ற கபயர் வழங்ேலாயிற்று. அங்கே சர்கவசுவரனான
ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவான் கசாமரூபியாய், ஆரியேர் முதலானவர்ேளால் ஆராதிக்ேப்படுேிறார். அந்தப்பிலக்ஷத்
தீவானது அதன் அளவாயுள்ள ேருப்பஞ்சாற்றுக் ேடலால் சூழப்பட்டுள்ளது.

இனி, சால்மலித் தீ லவப் பற்றிக் கூறுேிகறன். கேட்பீராே-இந்தச் சால்மலித் தீவுக்கு அதிபதியான வபுஷ்மா
என்பவனுக்குச் சுகவதன் அரிதன் ஜிமூதன், கராஹிதன்; லவத்துதன், மானசன், சுப்பிரபன் என்ற ஏழு
பிள்லளேள் இருந்தார்ேள். அவர்ேளது கபயரில் அங்கு ஏழு கதசங்ேள் உண்டு அத்தீ வின் அளவு, பிலக்ஷத்
தீலவவிட இருமடங்கு அதிேம். அங்கு குமுதம் உன்னதம்: பலாஹம் துகராணம் ேங்ேம் மேிஷம்
ேகுத்துமான் என்ற ஏழு மலலேள் ஏழு வருஷங்ேளுக்கும் எல்லலேளாே அலமந்துள்ளன. அலவ
நானாவித இரத்தினங்ேளின் உற்பத்தி ஸ்தானம் அவற்றினுள்கள துகராணம் என்ற மலல, மூலிலேேளின்
பிறப்பிடம்; பூர்வத்தில் ஆஞ்சகநயர் அங்ேிருந்து தான் சஞ்சீவினி முதலிய ஒஷதிேலளச் சக்ேரவர்த்தித்
திருமேனுக்ோே இலங்லேக்குக் கோண்டு கசன்றார். அந்தத் தீவில் கயானி, கதாலய விதிருஷ்லண
சந்திலர சுக்ேிலல விகமாசினி நிவிருத்தி என்ற நதிேள் ஏழுண்டு. அங்கு ேபிலர் அருணர் பீதர் ேிருஷ்ணர்
என்ற நான்கு வருணத்தினர் சர்வகசாரூபியான எம்கபருமாலன; வாயு ரூபியாேப் பாவித்து யாேங்ேலளச்
கசய்து பூஜித்து வருேிறார்ேள். அங்கு சேல கதவலதேளும் சாந்நித்யமாய் இருக்ேின்றனர். அதன் நடுவில்
மிேவும் கபரியதான இலந்லத மரம் ஒன்றிருக்ேிறது. அதனாகலகய அந்தத் தீவிற்கு சால்மலத் தீவு என்ற
கபயர் உண்டாயிற்று. அலதச் சுற்றிலும்; மதுச் சமுத்திரம் சூழ்ந்துள்ளது. இந்தச் சமுத்திரத்லதச் சுற்றிலும்,
இதற்கு இரட்டிப்பு அளவுள்ள குசத்வபம்
ீ இருக்ேிறது. அதற்கு அதிபதியான ஜிகயாதிஷ்மானுக்கு உத்பிதன்,
கவணுமான்; சுலவரதன்; லம்பன் திருதி பிரபாேரன் ேபிலன் என்ற ஏழு பிள்லளேள் இருந்தார்ேள்.
அவர்ேளுலடய கபயராகலகய அங்கு ஏழுகதசங்ேள் இருக்ேின்றன. அதில் கதவ, அசுர யக்ஷ ேின்னர
ேிம்புருஷ ேந்தர்வாதி கதவேணங்ேளும் தாமிேன் தக்ஷ்மிேன் கதஹர் மந்கதஹர் என்ற நான்குவலே
ஜனங்ேளும் வசிக்ேின்றனர். அந்த நான்கு வருணத்தினரும் தமது ேர்மாதிோரம் நிவர்த்தியாகும் கபாருட்டு
ஞானனுஷ்டானமுலடகயாராய் பிரம்மரூபியான ஸ்ரீஜனார்த்தனலன ஆராதித்து உக்ேிரமான பயன்தரவல்ல
பூர்வ ஜன்மங்ேலளத் கதாலலக்ேின்றனர். அவ்விடத்தில் வித்திருமம், கஹமலசலம் தியுதிமான் புஷ்பவான்
குகசசயம் ஹரி மந்தரம் என்ற ஏழுமலலேள் இருக்ேின்றன. தூதபாலய சிலவ பவித்லர சுமதி வித்யு
தம்லப மஹி என்ற ஏழுநதிேள் அங்கு பாய்ேின்றன. இலவ தவிர உபநதிேளும் உபபர்வதங்ேளும் அகநேம்
அங்கு உள்ளன. சிறந்த நாணற்புல் அங்கு இருப்பதாகலகய அந்தத் தீவுக்கு குசத்வபம்
ீ என்ற கபயர்
உண்டாயிற்று. இந்தத் தீவின் அளவுள்ள சர்ப்பி சமுத்திரம் (கநய்க்ேடல்) இலதச் சூழ்ந்துள்ளது.

இச்சமுத்திரத்லத ேிரவுஞ்சத தீ வு சுற்றிக் கோண்டிருக்ேிறது. இதன் வளலமலயச் கசால்ேிகறன்;

கேளுங்ேள் இந்தத் தீவானது முந்திய தீலவவிட இருமடங்கு பரப்பளவு கோண்டது. இதன் அரசனான
தியுதிமான் என்பவருக்கு குசலன், மனுேன், உஷ்ணன், சிவான், அந்தோரேன், முனு, துந்துபி என்ற
ஏழுபிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளின் கபயரால் அங்கு ஏழுகதசங்ேள் உண்டு. கமலும் ேிரவுஞ்சம்
வாமனம் அர்த்தோரேம் வடவாக்ேினிக்கு சமமான இரத்தினலசலம், திவாவிருது புண்டரீேன் துந்துபி என்ற
ஏழு மலலேள் எல்லல மலலேளாே இருக்ேின்றன. அவற்றுள் ேிரவுஞ்சம் என்ற பருவதத்லதப் பற்றி
அந்தத் தீ வுக்கு அப்கபயர் வந்தது. இந்த மலலேள் எல்லாம் ஒன்றிகலான்று இரட்டிப்பான அளவுள்ளனவாே
இருக்கும். இந்த மலலேள் எல்லாம் சித்த சாரண ேிம்புருஷ ேின்னராதிேள் விகனாதமாய் விலள யாடிக்
கோண்டிருக்கு மிடங்ேளாகும்; இந்த வருஷங்ேள் ஏழிலும் புஷ்ேரர் புஷ்ேலர் தன்னியர் திஷ்யர் என்ற
நான்கு வருணத்தாரும் கதவதானவர்ேளுடன் வாசஞ்கசய்வார்ேள். ேவுரீ குமுத்துவதீ சந்தியா ராத்திரி
மகனா ஜவா ேியாதி புண்டரீோ என்ற ஏழுகபரிய நதிேளும் பல உபநதிேளும் பாய்ேின்றன.
இங்குள்ளவர்ேள் ருத்திர ரூபியாய் எழுந்தருளியிருக்ேிற ஸ்ரீஜனார்த்தனலன யாேங்ேளால் ஆராதித்து
வருேிறார்ேள். இத்தலேய ேிரவுஞ்சத் தீவானது அதன் அளவுக்குத் தயிர்க்ேடலால் சூழப்பட்டுள்ளது. இனி
அந்தக் ேடலலச் சூழ்ந்துள்ள சாேத் தீவானது அளவில் ேிரவுஞ்சத் தீ லவ விட இருமடங்குள் கபரியது.
அதில் அந்தத் தீவின் அதிபதியான பவிரயன் என்பவனின் குமாரர்ேளான ஜலதம், குமாரம், சுகுமாரம்.
மரிசேம், குசுகமாதம், சுகமாதம், மோத்துருமம் என்பவர்ேளின் கபயரில் ஏழுபிரகதசங்ேள் உள்ளன.
அவற்றின் எல்லலேளாே உதயேிரி, ஜலதாரம், லரவதேம், சியாமம், அம்கபாேிரி, ஆம்பிகேயம், கேசரி என்ற
ஏழுமலலேள் உள்ளன. அங்கு சித்தர் ேந்தருவர் விலளயாடுமிடமாே சாேம் என்ற மோவிருட்சம்
விளங்குவதால் அதற்குச் சாேத்துவபம்
ீ என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. அதன் இலலேளில் உலறந்து ோற்று
வசும்கபாது
ீ மிகுந்த ஆனந்தவுல்லாசமுண்டாகும். அங்கு பாப ஹரங்ேளான சுகுமாரீ, குமாரீ, நளின ீ,
கவணுேீ இக்ஷú கதனுலே, ேபஸ்தீ என்ற ஏழு முக்ேிய நதிேள் ஓடுேின்றன. அங்கு தரும ஹானியும்
பரஸ்பரக் ேலேமும் மரியாலதலய மீ றுதலும் இராது. மங்ேர், மாேதர், மானசர், மந்தேர் என்ற நான்கு
வருணத்தார் அங்கு வசிக்ேின்றனர். அங்கு சூரிய கசாரூபியாய் எழுந்தருளியிருக்கும்
ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவாலனத் தங்ேளுக்கு விதித்துள்ள ஞான ேருமங்ேளினால் ஆராதித்து வருேின்றனர். இந்த
சாேத்வபமானது
ீ அதன் அளலவயுலடய க்ஷீரசமுத்திரத்தால் (பாற்ேடலால்) சூழப்பட்டுள்ளது.

லமத்கரயகர! இந்தப் பாற்ேடலலச் சுற்றி புஷ்ேரம் என்ற தீ வுள்ளது. அதன் அளவு சாேத்வ பத்தின்
ீ
அளலவவிட இரட்டிப்பானது. அந்தத் தீவிகல அதன் அதிபதியான சவனனுக்கு பிள்லளேள் இருவர் உண்டு.
அவர்ேளது கபயரில், மோபீதம், தாதேீ என்ற இரண்டு பிரகதசங்ேள் இருக்ேின்றன. அவற்லற மானகோத்ரம்
என்ற கபரிய மலலயானது இரண்டாேப் பிரித்து தீவின் நடுகவ வலளயம்கபால் அலமந்துள்ளது.
அந்தமலல ஐம்பதாயிரம் கயாசலன உயரமும் அதன் அளவு விஸ்தீரணமுங்கோண்டது. அங்குள்ள மக்ேள்
வியாதி கசாேம் முதலிய துன்பம் இல்லாமல் பதினாயிரம் ஆண்டு ஜீவித்துச் சுேமாே இருக்ேிறார்ேள்.
கமலானவன், ேீ ழானவன் என்ற கவறுபாடும், கோல்பவனும் கோல்லப்படுகவானும், கபாறாலம, அசூலய,
பயம், கோபம் முதலிய துர்க்குணங்ேளும் கமய் கபாய்ேளும் அங்கு இல்லல. முன்கன கசான்ன
மானகசாத்ரம் அன்றி கவறு மலலேளும் நதிேளும் அங்கு இல்லல. அங்ேிருக்கும் மனிதர்ேள் அலனவரும்
கதவர்ேளுக்கு இலணயான ரூபமுலடயவர்ேள். அங்கு வர்ணாசிரம ஆசாரங்ேளும் தரும நடக்லேேளும்
இல்லல. அங்கு கவதம் ஓதுதல், பயிரிடுதல் கபான்ற பிலழப்புேளும், ராஜநீ தி முலறேளும் கமகலாருக்குக்
ேீ கழார் பணிகசய்தல் கபான்ற கசயல் முலறேளும் இல்லல. அது பூகலாே கசார்க்ேம் என்று
கசால்லப்பட்டு சுத்த கபாேத்திற்கே உரியதாே இருக்ேிறது. கநாய், மூப்பு முதலியன அங்இ இல்லல. அங்கு
பிருமகதவன் வாசஞ்கசய்யும் விகசஷச் சிறப்புலடய ஆலமரம் ஒன்றுள்ளது. அதனாகலகய அதற்குப்
புஷ்ேரத்வபம்
ீ என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. அந்தத் தீ லவச் சுற்றிலும் அதன் அளகவயுள்ள சுத்கதாதே
சமுத்திரம் (சுத்த நீர்க்ேடல்) சூழ்ந்துள்ளது. லமத்கரயகர! இந்த விதமாே, அந்த ஏழு தீவுேளும் ஏழு
சமுத்திரங்ேளால் சூழப்பட்டிருக்ேின்றன. தீவுேளும் சமுத்திரங்ேளும் ஒகர அளவாயுள்ளன. முந்திய த்வபச
ீ
முத்திரங்ேலளவிடப் பிந்திய சமுத்வப
ீ இரட்டித்த அளவுள்ளலவ சேல சமுத்திரங்ேளிலும் எப்கபாதும்
தண்ண ீர் சமமாேகவ இருக்கும் உயர்வதும் தாழ்வதுமில்லல. ஆயினும் ஒருபாத்திரத்தில் இருக்கும்
தண்ண ீர் அக்னியின் சம்பந்தத்தால் கபாங்குவதும் அக்னியின் சம்பந்தம் நீங் கும் கபாது
தணிவதுமாயிருப்பது கபால் சுக்ேில பக்ஷ, ேிருஷ்ண பக்ஷ ோலங்ேளில் சந்திரனுலடய உதய அஸ்தம
ோலங்ேளில் கபாங்ேவும் தணியவும் கசய்ேின்றன. இப்படிப் கபாங்குவதும் அடங்குவதும் ஐந்நூற்று ஐம்பது
அங்குலம் வலரயுகம உள்ளது என்று நிச்சயிக்ேப்பட்டுள்ளது. அந்த புஷ்ேரத்தீவில் ஷட்சரங்ேகளாடு கூடிய
அன்னமானது முயற்சியின்றி ேிலடக்கும் முன்பு கசான்ன சுத்த நீர்க்ேடலின் புறத்கத உலேநிலல
ோணப்படவில்லல. ஆயினும் முந்திய பூமிக்கு இரட்டிப்பான சுத்த சுவர்ணபூமி ோணப்படுேிறது. அங்கே
ஒரு ஜீவனும் இல்லல. அதற்குப் பின்னால் பதினாயிரம் கயாசலன உயரமும், பதினாயிரம் கயாசலன
பரப்பும் உள்ள கலாோ கலாேம் என்ற கபருமலல ஒன்றுள்ளது. அதன் நாற்புறமும் அந்தோரம்
சூழ்ந்துள்ளது. அந்த இருளுக்குப் புறத்கத அண்டச் சுவர் சுற்றிக் கோண்டிருக்ேிறது. இவ்விதமாே இந்த
பூமியானது சேல சமுத்திர த்வபங்ேகளாடும்,
ீ அண்ட தாடேத்கதாடும் ஐம்பது கோடி கயாசலனயளவுடன்
யாவற்றுக்கும் உற்பத்தி ரக்ஷலணேலளச் கசய்துகோண்டு, ேந்தம் முதலிய குணங்ேள் ஐந்லதயும் கோண்டு
விளங்குேிறது!

5. பாதாள கலாேம்
லமத்கரயகர! பூமியின் பரப்பளலவப் பற்றி கசான்கனன். அதன் உயரம் எழுபதினாயிரம் கயாசலன. அதில்
அதலம், விதலம், நிதலம், ரசாதலம், மோதலம், சுதலம், பாதாளம் என்ற ஏழு ேீ ழ் கலாேங்ேள் உள்ளன.
அலவ ஒவ்கவான்றும் பதினாயிர கயாசலன அளவுலடயதாகும். இவற்றில் கவண்லம, ேருலம, கசம்லம,
கபான்லமயாேிய நிறங்ேலளக் கோண்ட பருக்லே மலலேளும் கபான்மயமான பூமிேளும் இருக்ேின்றன.
அங்குள்ள மித்லதயான கமலடேளில் தானவர், லதத்யர், முதலிய அசுர ஜாதியினரும், கபருலமயுலடய
நாேஜாதியினரும், வாசஞ்கசய்து கோண்டிருக்ேின்றனர். ஒரு சமயம் நாரத முனிவர் பாதாளத்திலிருந்து
ஸ்வர்க்ேத்திற்கு வந்து, கதவ சலபயில் இந்திரலன கநாக்ேி, பாதாள கலாேங்ேள் கசார்க்ேகலாேத்லத
ோட்டிலும் மிேவும் அழோே இருக்ேின்றன. அங்குள்ள நாேஜாதியினர் அணிந்துள்ள ஆபரணங்ேளிலுள்ள
திவ்விய ரத்தினங்ேள் மிேப்பிரோசமாேவும், மிே மேிழ்ச்சியளிப்பலவயாேவும் விளங்குேின்றன. ஆலேயால்
பாதாளத்துக்கு இலண ஏது? என்றார். அங்கே லதத்யதானவருலடய கபண்ேள் அங்கும் இங்குமாேத் திரிந்து
கோண்டிருப்பார்ேள். அவர்ேலளப் பார்ப்பவன் மோ விரக்தியுலடயவனாே இருந்தாலும் லமயல் கோண்டு
அவர்ேள் மீ து மனலத இழந்து விடுவான். அங்கு பேலில், சூரிய ேிரணங்ேள் கவப்பம் இல்லாமல்
கவளிச்சத்லத மட்டும் வசிக்கோண்டிருக்கும்.
ீ அதுகபாலகவ சந்திரக் ேிரணங்ேளும் லசத்தியஞ்
கசய்யாமல், கவளிச்சத்லத மட்டுகம தருேின்றன. இஷ்டத்திற்கேற்ற உணவுேலளயும் பானங்ேலளயும்
அருந்தி அங்ேிருப்பவர் ோலஞ்கசல்வலதகய அறியாமல் குதூேலமாே இருக்ேிறார்ேள். அங்கு,
மோவிகனாதமான உதயமான வனங்ேளும், ரமண ீயமான நதிேளும், தாமலரத் தடாேங்ேளும், குயில்
முதலிய பறலவேளின் இனிய ேீ தமும், அதிசுேந்த புல்லாங்குழல் இலச, மிருதங்ே முழக்ேம் முதலான
ஒலிேளும், ஆடல்பாடல்ேளும் இன்னும் கவண்டிய கபாே பாக்ேியங்ேளும் எப்கபாதும் சம்பூரணமாய்
அனுபவிக்ேப்படுேின்றன. இந்தப் பாதாளத்துக்குக் ேீ கழ, முப்பதாயிரம் கயாசலனயுள்ள இடத்திகல
ஸ்ரீமோவிஷ்ணுவின் தகமா குணாசிரயமான திருகமனியுடன் விளங்கும் ஆதிகசஷன்
எழுந்தருளியிருக்ேின்றார். அவர் அநந்தன் என்ற திருநாமத்தால் புேழப்பட்டு, கதவர்ேளாலும்
முனிவர்ேளாலும் பூசிக்ேப்படுேிறார். கமலும் ஸ்வஸ்திேம் என்ற கரலேயினால் அலங்ேரிக்ேப்பட்ட ஆயிரம்
திருமுடிேகளாடுங்கூடி அந்தத் திருமுடிேளிலுள்ள திவ்யரத்தின ோந்திேளாகல திக்குேலள ஒளிரச்கசய்து
கோண்டும், கலாே நலன் ேருதி அசுரர்ேள் அலனவலரயும், சக்தி ஹீனராக்ேி கோண்டிருக்கும்
திருவிழிேலளயுலடயவராய், எப்கபாழுதும் ேிரீட வரிலசேலளத் தரித்து, முடியில் அக்ேினி ஜ்வலிக்கும்
கவள்ளி மலலலயப் கபாலவும், நீள மானப் பட்டாலடலயயும் கவண்லமயான முத்துமாலலேலளயும்
தரித்து, ஆோய ேங்லே கமகல விழவும் இலடயிகல கமேஞ்சூழவும் இருக்கும் லேலாய மலலலயப்
கபாலவும் விளங்குேிறார்.

திருக்லேேளில் உலக்லேயும், ேலப்லபயும் தரித்தவராய் ோந்தி வாருணி என்ற கதவிேள் உபாசிக்ே அவர்
வற்றிருக்ேிறார்.
ீ அவரது முேங்ேளிலிருந்து பிரளய ோலத்திகல விஷாக்ேினிச் சுவாலலேகளாடு கூடிய
ோலாக்னி ருத்திரன் சங்ேர்ஷண மூர்த்தியாகல ஆகவசிக்ேப்பட்டு உண்டாேி ஜேத்லதகயல்லாம்
நாசஞ்கசய்வான். அந்த ஆதிகசடன் இந்தப் பூமி மண்டலத்லத தனது திருமுடிேளில் ஓராபரணத்லதப்
கபாலத் தரித்துக்கோண்டு, பாதாளத்தின் அடியில் சேலகதவலதேளாலும் பூஜிக்ேப்படுேிறார். அங்குள்ள
பேவானின் பலத்லதயும், சக்திலயயும் வருணிக்ே கதவர்ேளாலும் இயலாது. நான் முன்கப கசான்னது
கபால, த்வப,
ீ சமுத்திர பருவதாதிேகளாடுங்கூடிய இந்தப் பூமண்டலம் அவரது திருமுடியில் ஒரு
பூமாலலலயப் கபால் விளங்குேிறது. ஆனால் அவரது சறிப்லப விவரிக்ே யாவருக்கும் இயலாது, அந்த
அனந்தன் மதத்தினால் ேண்ேள் சுழலக் கோட்டாவி விடுவாரானால் இந்தப் பூமி முழுவதுகம நடுநடுங்கும்
கதவ; தானவ, யக்ஷ, ேந்தர்வ, சித்த சாரணாதிேளும் அவருலடய குணங்ேளின் முடிலவக்
ோணமாட்டாராலேயால், அவருக்கு அனந்தன் என்ற திருநாமம் உண்டாயிற்று. அவருலடய திருகமனியில்
நாேேன்னியர் லேம்மலர்ேளால் சமர்ப்பித்த ஹரிச்சந்தணமானது, அவரது மூச்சுக்ோற்றால் வசப்பட்டு,
ீ
திக்குேளில் கமல் ேந்தப்கபாடி இலறத்தது கபாலாேிறது. முன்பு ஒரு ோலத்தில் ேர்க்ேர் என்ற கபயர்கபற்ற
ஒரு மாமுனிவர் அவலர கநடுநாட்ேள் ஆராதித்து, சூரியாதி சேல ேிரேசாரக் ேிரமங்ேலளயும், அந்தக்
ேிரேசாரத்தினால் குறிக்ேப்படுேிற பல சிறப்புேலளயும், நன்றாே அறிந்தார். அத்தலேய அந்த நாேராஜனால்
இந்தப் பூமியானது தரிக்ேப்பட்டு, கதவ மனுஷியாதிேகளாடு கூடிய கலாே வரிலசலயத் தாங்ேிக்
கோண்டிருக்ேிறது.

6. நரே கலாேம்
லமத்கரயகர! பூமியின் ேீ கழ இருக்கும் இருட்பள்ளத் தண்ண ீருக்குங்ேீ கழ, பாபிேள் வலதக்ேப்படும்
நரேஸ்தானங்ேள் உள்ளன. அலவ ரவுரவம், சூேரம், கராதம், தாலம், விஸஸுதம், மோச்சுவாலம்,
தப்தகும்பம், லவணம், விகலாேிதம், ருதிராம்பம், லவதரணி ேிருமிசம், ேிருமிகபாஜனம், அசியத்திரவனம்,
ேிருஷ்ணம், லாலாபட்சம், பூயவேம், அக்ேினிச்சுவாலம் அதச்சிரம் சந்தமிசம் ேிருஷ்ண சூத்திரம் தமசு அவ ீசி
சுவகபாசனம் அப்பிரதிஷ்டம் முதலிய ஆயிரம் கோடிய நாேங்ேள் இயமனுலடய அதிோரத்தில்
இருக்ேின்றன. இதில் ரவுரவம் குரு என்ற மிருேத்தினால் துன்புறுத்தும் இடம், சூேரம்-பன்றிேளால்
பீடிக்ேப்படும் இடம், கராதம்-அலசயகவாட்டாமல் நிறுத்தப்படும் இடம், தாலம்-பலன மரத்தினின்று
விழச்கசய்து, அதன் மட்லடேளால் அறுக்ேப்படும் இடம், விஸநஸம்-லேவாளால் அறுக்குமிடம்.
மோச்சுவாலம்-கபருகநருப்பு, தப்தகும்பம்-ோய்ச்சிய எண்கணய்குடம். லவணம்-அறுத்து அறுத்து ோய்ச்சி
உப்பிடுவது. விகலாேிதம்-உதிரத்லத உறியும்படிச் கசய்வது, ருதிராரம்பம்-ோய்ச்சிய ரத்தத்தில் கபாகுமிடம்,
லவதரணி-ேடப்பதற்கு வருத்தமான ஆறு ேிருமிசம் புழுக்ேள் துலளக்கும் இடம். ேிருமிகபாஜனம்-
புழுக்ேலளத் தின்னும் இடம், ேிருஷ்ணம்-கநருங்ேின இரும்பு முட்ேள் கமகல நடக்ே கசய்யும் இடம்,
தாருணம்-சேிக்ேத் தோத குளிராயிருக்கும் இடம், சந்தமிசம்-சந்தமிசினி என்ற ஆயுதத்தால் நாக்லேப்
பிடுங்கும் இடம், ேசிபத்திரவனம்-நாற்புறமும் கோடிய ேத்திேலள நாட்டி நடக்ேலவக்குமிடம், பூயவஹம்-
அதிே துர்க்ேந்தமாய் நிமிஷமும் கபாறுக்ேக்கூடாத இடம், ேிருஷ்ண சூத்திரம்-சக்ேரத்தில் ஏற்றிக்
ோல்விரலில் ஒரு ேயிற்லற மாட்டி உடல் எல்லாம் ஒன்றாகும்படி இறுக்ேக் ேட்டி அறுக்ேப்படும்படியான
இடம். இங்கு பாவிேளுக்கு ஆயுதபயம், ஜந்து பயம் முதலிய சேலவிதமான பயங்ேளும் உண்டு.
அவற்றினுள்கள விழுேிற பாவிேளுக்குள் கபாய் சாட்சி கசால்பவன் பட்சபாதத்தினால் விவோரத்தில்
அநியாயமாேப் கபசுகவான், கபாய் கசால்கவான் ஆேிகயார் ரவுரவ நரேத்தில் வழ்ேின்றனர்.
ீ சிசுலவக்
கோல்கவார், பட்டணத்லத அழிப்கபார், பசுக்ேலளக் கோல்கவார், மூச்லசத் திணற லவப்கபார்,
கராதமலடகவார், மத்தியபானஞ்கசய்கவார் பிரமஹத்தி கசய்கவார், கபான்லனத் திருடுகவார் இவர்ேகளாடு
கசர்ந்தவர்ேளும் சூேர நரேத்தில் வழ்வார்ேள்.
ீ அரசலனக் கோல்கவான், லவத்தியலனக் கோல்கவான்,
குருவின் மலனவிகயாடு கூடி மேிழ்பவன், உடன்பிறந்தாலளச் கசர்ந்து இன்புறுபவன், அரசரின் ஊழியலரக்
கோல்கவான் ஆேிகயார் தப்தகும்பம் என்னும் நேரத்திற்கு இலரயாவார்ேள். மலனவிலய விற்கபான்
தன்னிடம் அன்பாே இருப்பவலனக் லேவிடுகவான், அலடக்ேலம் புகுந்தவலன அடித்து விரட்டுபவன்
முதலானவர்ேள் தப்த கலாேத்திற்கு ஆளாவார்ேள். மேள், மருமேள் முதலானவகராடு புணர்ேின்றவன்,
குருலவ அவமதிப்கபான், கோபித்துத் திட்டுபவன், முதலானவர்ேள் மோச்சுவால நரேத்லதச் கசர்வார்ேள்.
கதவதூஷலண கசய்பவனுக்கும், புணரக்கூடாத கபண்ேகளாடு புணர்ேிறவனுக்கும் லவணம் என்னும் நரேம்
ேிலடக்கும். திருடனுக்கும், உலே ஒப்புரலவ அழிப்பவனுக்கும் விகலாமம் கநரிடும். கதவ தூஷலண,
பிராமண தூஷலண, பிதுரு தூஷலணச் கசய்பவனும், உத்தம வஸ்துக்ேலளத் தூஷிப்பவனும், பிறருக்குத்
தீங்கு கசய்கவானும், சூனியம் லவப்பவனும், ேிருமிசம் ேிருமி பஷம் என்பவற்றில் விழுவார்ேள்.

பிதுர்க்ேலளயும் அதிதிேலளயும் விட்டு முன்னதாே உண்பவனும், கவடர் முதலிகயாருக்கு அம்புேள்,

ேத்திேள் முதலிய ஆயுதங்ேலளச் கசய்து கோடுப்பவர்ேளும், விசஸநத்லதச் கசர்வார்ேள்.
அகயாக்ேியரிடத்தில் தானம் ஏற்கபார், லவதீே ேருமங்ேளுக்குத் தோதவனுக்கு அவற்லறச் கசய்விப்பவன்,
கசாதிட நூலல உணராமல் பயன் கசால்கவான் ஆேிகயார் அகதாமுேத்தில் வாலதப்படுவார்ேள்.
சாேசஞ்கசய்பவனுக்கும் பிறருக்குக் கோடுக்ோமல் தான் ஒருவகன நல்ல வஸ்துலவப் புசிப்பவனுக்கும்,
பூயவே கவதலன உண்டாகும். பூலன, கோழி, ஆடு, நாய், பன்றி, பறலவேள் முதலியவற்லற எப்கபாதும்
மிேவும் கோஞ்சி வளர்ப்பவனும் அந்த நரேத்லதகய அலடவான். கூத்தாடிப் பிலழக்கும் பிராமணன்,
மல்யுத்தம் கசய்து பிலழக்கும் பிராமணன், தூண்டில் முதலிய ேருவிேளால் மீ ன்ேலளப் பிடிக்கும்
பிராமணன், குண்டகோளேர் முதலிகயாரின் அன்னத்லதத் தின்பவன், விடமிடுகவான், கோட் கசால்கவான்,
மலனவிலயக் கூட்டிக் கோடுத்து பிலழப்பவன், பருவமற்ற ோலத்தில் கபாருளாலசயால் பருவச்
சடங்குேலளச் கசய்பவன், வட்லடக்
ீ கோளுத்துகவான், நட்லபக் கேடுப்பவன், பறலவேலளக் கோலலக்கு
விற்பவன், ஊருக்ோே யாேஞ்கசய்பவன், யாேத்தில் கசாமம் என்ற ஆட்டாங்கோடிலய விற்பவன்
முதலிகயார் ருதிராம்பத்தில் விழுவார்ேள். யாேத்லத அழிப்பவன், ஊலரயழிப்பவன் முதலிகயார்
லவதரணி நரேத்லத அலடவார்ேள். பணம், வயது முதலியவற்றால் கசருக்ேலடந்து, ேிராமத்து
எல்லலேலள மாற்றுபவர்ேள், சுத்தம் இல்லாதவர்ேள், கமாசஞ்கசய்து பிலழப்பவர்ேள் ஆேிகயார்
ேிருஷ்ணத்லத அலடவார்ேள். லவதீே உபகயாேமில்லாமல் வணாேப்பலாசு
ீ முதலிய மரங்ேலள
கவட்டுபவர்ேள், ஆடுேலள விற்பவர், மிருேங்ேலளக் கோன்று திரிேின்றவர் முதலியவர்ேளும் அக்ேினிச்
சுவாலத்தில் பிரகவசிப்பார்ேள். கோளுத்தக் கூடாத பாண்டம் முதலியவற்றில் தீ யிடுேின்றவனும்,
அதிகலகய கசருவான், விரதகலாபஞ் கசய்பவன், தனக்குரிய ஆசிரம தர்மத்லத விடுகவான், சந்தமிசத்தில்
வழ்ந்து
ீ கவதலனப்படுவான். பிரமச்சாரிேளாே இருந்தும் பேலிலும் இரவிலும் ஜீவசத்தான சுக்ேிலத்லத
விடுபவர்ேள், புத்திரராகல ஓதுவிக்ேப்படுபவர்ேள் ஆேிகயார் சுவகபாஜனத்தில் படுவார்ேள், தத்தமது
வர்ணாசிரம விகராதமான ோரியங்ேலளச் கசய்தல் மகனாவாக்குக் ோயங்ேளினால் பாதசஞ் கசய்தல்
முதலான துர்ச்கசயல்ேலள உலடயவகரல்லாம் இதுகபாலகவ அந்தந்த நரேங்ேளில் கசர்வார்ேள்.
இதுகபாலகவ அகநேவிதமான பாவங்ேலளச் கசய்பவர்ேள் கவதலனப்படும்படியான நரேங்ேள்
ஆயிரக்ேணக்ேில் இருக்ேின்றன. நரேகலாேத்திலிருக்கும் பிராணிேள் தலலேீ ழாே இருந்து கோண்டு
சுவர்க்ேத்திலுள்ள கதவர்ேலளப் பார்த்துத் துன்பப்பட்டுக் கோண்கட இருப்பார்ேள். தலலேீ ழாே
அவஸ்லதப்படும் நரேவாசிேலளப் பார்த்து கதவர்ேளும் மிேவும் பயந்து கோண்டிருப்பார்ேள். பாவிேள் நரே
கவதலனேலள அனுபவித்த பிறகு, தாவரங்ேளாேவும், புழுக்ேளாேவும், ஜலவாசிேளாேவும், பறலவேளாேவும்,
மிருேங்ேளாேவும், மனிதராேவும், மனிதரில் தர்மசீ லராேவும், கதவர்ேளாேவும் கமாக்ஷமலயத்தக்ேவராேவும்
ஆவார்ேள்.

இவர்ேள் எல்லாம் முந்தினவரில் பிந்தினவர் ஆயிரத்தில் ஒரு பங்ோய் முந்லதயப் பிறவியிற்

பிந்தியப்பிறவித் கதாடர்பு கோண்டு, கமாக்ஷமலடயும் வலர உழன்று கோண்கட இருப்பார்ேள்.
சுவர்க்ேத்தில் எத்தலன ஆன்மாக்ேள் இருக்குகமா, அத்தலன ஆன்மாக்ேள் நரேத்திலும் உண்டு. எந்த ஜீவ ன்
பாவஞ்கசய்து பிராயச்சித்தம் கசய்து கோள்ளவில்லலகயா, அது நரேத்லதயலடயும், கவதங்ேளில்
எந்கதந்தப் பாவங்ேளுக்கு, எந்கதந்தப் பிராயச்சித்தம் விதிக்ேப்பட்டுள்ளகதா, அவற்லற நன்றாே ஆராய்ந்து
மனு முதலிய மாமுனிவர்ேள், அற்பத்திற்கு அற்பமாேவும், ேனத்திற்குக் ேனமாேவும் தாங்ேள் இயற்றிய
தரும நூல்ேளில் கூறியுள்ளனர். லமத்கரயகர! சாந்திராயணம் முதலிய தவங்ேளாயும், யக்ஞம், தானம்
முதலிய ேர்மங்ேளாயும் விதிக்ேப்பட்டிருக்கும் சேல பிராயச்சித்தங்ேளும் கமலான பிராயச்சித்தம்
ஸ்ரீேிருஷ்ணனுலடய ஸ்மரண சங்ேீ ர்த்தனங்ேகளயாகும்! அதாவது எம்கபருமான் நிருபாதி சர்வகசஷி
என்றும் தான் அவனுக்குச் சர்வகதச சர்வோல சர்வாவஸ்லதேளிலும் ேிருபாதிேதாசன் என்றும் , அவற்றில்
ேர்த்துருத்வாதிேள் சுவா தந்தரியத்தால் அல்லகவன்றும் அவற்லறப் கபாக்கும் உபாயம் அவகன என்றும்
நிலனத்து, அவனது திருவடிேலளகய சரணலடந்து அவனது திருநாமங்ேலளகய ேீ ர்த்தனம் கசய்து
கோண்டிருத்தலாகும். ஆலேயால் இந்த ஸ்ரீேிருஷ்ண ஸ்மரணப் பிராயச்சித்தமானது பேவத்குண
பிரபாவத்தாலும் ஆத்ம ஸ்வரூபத்தாலும் கதளிந்து நிற்ேின்ற விலக்ஷணதிோரிக்கேயன்றி மற்றவருக்ேல்ல.
மற்றவருக்கோ ேருமாதிேகள என்று கதரிந்து கோள்ள கவண்டும். எவன் பாவஞ்கசய்தகபாது, ஐகயா! இனிச்
கசய்யமாட்கடன். எம்கபருமான் நியமித்த நியமனத்லத உல்லங்ேனம் கசய்கதகன இனி என்ன கசய்கவன்?
என்று மனம் தரிப்பாகனா அவனுக்கே பிராயச்சித்தத்தில் அதிோரமுண்டு. அத்தலேயவனுக்கு விதித்த
பிராயச்சித் தங்ேளுக்குள்கள முன்கசால்லப்பட்ட ஸ்ரீஹரி சம்ஸ்மரணகம சிறந்தது, அதுவும் ஒரு தரம்
கசய்வகத கபாதுமானது. பலதரஞ் கசய்தாகல இனிச் கசய்யும் பாவங்ேளுக்குக் ோரணமான பூர்வ
பாவங்ேளின் ஸ்மஸ்ோரத்லதயழித்து, வரும் பாவங்ேலள நாசஞ்கசய்யும். இந்த ஸ்ரீஹரிஸ்மரணத்துக்கு
ோலநியமம் கவண்டுவதில்லல. ோலல, நடுப்பேல், மாலல, இரவு ஆேிய எந்தக் ோலத்திலும், எந்த
மனுஷனானாலும், எவ்விதமாே கவண்டுமானாலும் ஸ்மரிக்ேலாம். அவ்விதம் ஸ்மரித்துக் கோண்கட
ஸ்ரீமந்நாராயணலனச் சரணமலடந்தவன் அப்கபாகத சேல பாவங்ேளிலிருந்தும் ேிகலசங்ேளிலிருந்தும்
நீங்ேியவனாய் கமாட்சமலடவான். அத்தலேயவனுக்குச் கசார்க்ேத்லத அலடவது இலடயூறாேகவ
இருக்கும். ஜப கஹாம அர்ச்சனாதி சேல ேருமங்ேளிலும் ஸ்ரீவாசுகதவ ஸ்மரணஞ்கசய்ேின்ற
மோத்மாவுக்கு இந்திரப்பதவி ேிலடப்பதும் இலடயூறுதான். ஏகனன்றால் மீ ண்டும் திரும்பும்படியான
கசார்க்ேத்லத அலடவதற்கும் கமாக்ஷ ோரணமான ஸ்ரீவாசுகதவாதி திவ்ய நாம ஸ்மரணத்துக்கும் உள்ள
தாரதம்மியத்லத நீகர அறிந்து கோள்வராே.
ீ ஆலேயால் எப்கபாழுதும் ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவாலன ஸ்மரிக்ேிற
மனிதன் அவனது சேல பாதேங்ேளும் நீங் குவதால் நரேமலடயமாட்டான்.

மனதிற்கு மேிழ்ச்சிலய உண்டாக்குவதல்லவா கசார்க்ேம்? நரேகமா இதற்கு மாறாே இருப்பதாகும். புண்ய

பாவங்ேகள கசார்க்ே நரே சாதேங்ேள். ஆலேயால் உபசார வழக்ோய் அலவேகள கசார்க்ே நரேமாே
வழங்ேப்படுேின்றன. கமலும் ஒகர வஸ்து புருஷ கபதத்தால் சுேகஹதுவாேவும், துக்ே கஹதுவாேவும்,
கபாறாலம கோபம் முதலியலவேளுக்குக் ோரணமாேவும் இருக்ேிறது. கமலும் ஒருவனுக்கு ஒகர வஸ்து
ோலகதச அவஸ்தா கபதத்தால் ஒருமுலற சுேகஹதுவாேவும், மற்கறாரு முலற துக்ே கஹதுவாேவும்,
கோபானுக்ேிரே கஹதுவாேவும் ஆேின்றது. ஆலேயால் இது சுேம், இது துக்ேம் என்று ஒரு வஸ்துலவ
நிர்ணயித்துச் கசால்லக்கூடுவதில்லல. ேர்மவசமான மகனாவிருத்தி கபதத்தினாகல, வஸ்துக்ேளில் சுே
துக்ோதி ஸ்வரூபமுண்டாவலதப் பற்றி பேவத் பிராப்தியாேிற கமாக்ஷத்லதத் தவிர மற்கறல்லா நிருபாதிே
சுேரூபமாயும் ஸ்திரமாயும், இராலமயினால் சுவர்க்ோதிேளும் இலடயூறாகும். இவ்விதமாே
மகனாவிருத்தியான ஞானமானது விஷயங்ேலள பற்றுமாயின், சம்சார பந்தத்துக்குக் ோரணமாேிறது.
அப்படிப் பற்றாமல் இருந்தால் பிரமப் பிராப்திக்குக் ோரணமாேின்றது. ஆலேயால்
மகனாவியாபாரத்தினாகல சம்சார கமாக்ஷங்ேளாேிய சேலமும் உண்டாேின்றன. கமாக்ஷ சாதனமாேிய
வித்லதயும், பயலனக் ேருதாமல் கசய்யும் கசயலாேிய அவித்லதயும் ஞானத்தினாகலகய
சாதிக்ேப்படுபலவ. லமத்கரயகர! நீங்ேள் கேட்டபடி பூமண்டல, பாதாள, நரேங்ேள், மலலேள், நதிேள்,
சமுத்திரங்ேள் ஆேியலவ பற்றிய யாலவயும் தங்ேளுக்குச் சுருக்ேமாேச் கசான்கனன். இனி நீங்ேள் எலதக்
கேட்ே விரும்புேிறீர்ேள்? இவ்விதமாே பராசரர் கேட்டார்.

7. புவர்கலாே, கமல் கலாேங்ேளும் ேிரே நிலலேளும்

பிரம்ம முனிவரில் உயர்ந்தவகர பூகலாே கசாரூபங்ேலள நீங்ேள் கூறக்கேட்டு நான் மிேவும் மேிழ்ந்கதன்.
இனி புவர்கலாேம் முதலிய கமலுலேங்ேளின் கசாரூபங்ேலளயும் சூரியன் முதலிய கோள்ேளின்
அலமப்லபயும் அளவுேலளயும் கசால்லியருள கவண்டுேிகறன் என்றார் லமத்கரயர். பராசரர் கூறலானார்.
லமத்கரயகர! சூரிய சந்திரர்ேளது ேிரணங்ேளாகல எவ்வளவு தூரம் பிரோசம் படுேிறகதா , அவ்வளவு தூரம்
சமுத்திரங்ேள்; நதிேள், மலலேள் முதலியவற்கறாடு கூடிய பாேமானது பூகலாேம் என்று வழங்ேப்படுேிறது.
இந்தப் பூமியானது அண்டேடாஹத்லத நாற்புறமும் கதாட்டிருப்பதாேிய வட்டப்பரப்பின் அளவு எதுகவா ;
அதுகவ வியாசப் பிரமாணமான அளலவயுலடய ஆோயமாகும். இது புவர்கலாேம்! பூமிக்கு லக்ஷம்
கயாசலன தூரத்திகல சூரிய மண்டலம் அலமந்துள்ளது. அதற்கு லக்ஷம் கயாசலன தூரத்திகல
சந்திரமண்டலம் இருக்ேிறது. அந்தச் சந்திர மண்டலத்துக்குச் சரியாே லக்ஷம் கயாசலன தூரத்தின் கமகல
நக்ஷத்திர மண்டலம் இருக்ேிறது. அந்த நக்ஷத்திர மண்டலத்துக்கு கமகல இரண்டு லக்ஷம் கயாசலன
தூரத்திகல புதன் மண்டலம் இருக்ேிறது. அதற்கும் அதனளவு தூரத்தில் சுக்ேிர மண்டலம் இருக்ேிறது.
சுக்ேிரமண்டலத்துக்கு அவ்வளவு தூரத்தில் அங்ோரே மண்டலமும், அதற்கு அவ்வளவு தூரத்தில்
பிரேஸ்பதி மண்டலமும், அதற்குகமல் அவ்வளவு தூரத்தில் சனி மண்டலமும் இருக்ேின்றன. அதற்கு
கமல் லக்ஷகயாசலன தூரத்தில் துருவ மண்டலமானது சேல கசரதிச் சக்ேிரத்திற்கு நடுகவ நாட்டியுள்ள
ேம்பத்லதப் கபால் விளங்குேிறது. இவ்வளவுதான் சுவர்கலாேம் இவ்விதம் உயரத்திலுள்ள மூன்று
கலாேமும் யாே பலானுபவத்துக்கு ஸ்தானமாே இருக்ேிறது. யாேகமா இந்தப் பாரத வருஷத்திகலகய
ஸ்தாபிக்ேப்பட்டிருக்ேிறது. அந்த துருவ மண்டலத்துக்கும் கமகல கோடி கயாசலன தூரத்திகல, ஒரு
ேல்போலம் வாழ்ேின்ற பிருகு முதலிய முனிவர்ேள் வாசஞ்கசய்யும் மேர்கலாேம் இருக்ேிறது. அதற்கு
கமகல இரண்டுகோடி கயாசலன தூரத்தில் பிருமபுத்திரரான ஜனோதிேள் வாசஞ்கசய்யும் ஜனகலாேம்
இருக்ேிறது. அதற்குகமல் எட்டுக்கோடி கயாஜலன தூரத்தில் தகபாகலாேம் இருக்ேிறது. அதில் லவராஜர்
என்ற கதவலதேள், பிரளய அக்ேினியினால் உண்டான கவப்பம் இல்லாமல் இருக்ேின்றனர்.
தகபாகலாேத்துக்கு கமல் பன்னிரண்டு கயாஜலன தூரத்தில் சத்தியகலாேம் இருக்ேிறது. அதுதான், மீ ண்டும்
மரணமலடயாதவர்ேள் வாசஞ்கசய்யும் பிரம்மகலாேம் என்று ேருதப்படுேிறது. இவற்றின் விவரத்லதச்
சுருக்ேமாேச் கசால்ேிகறன். ோலாகல நடந்து கசல்லத்தக்ே தாய்ப்பூமி சம்பந்தப்பட்ட வஸ்து எதுவுண்கடா
அதுகவல்லாம் பூகலாேம் என்று கசால்லப்படும். அதன் நிலப்பரப்லப முன்னகம கசால்லிவிட்கடன்.
பூமிக்கும் சூரியனுக்கும் நடுவில்; சித்தர்ேளும் முனிவர்ேளும் வாசஞ்கசய்யும் இடம் எதுகவா , அதுகவ
புவர்கலாேம். அது கலாேங்ேளில் இரண்டாவதாகும்.

துருவனுக்கும் சூரியனுக்கும் நடுவில் பதினான்கு லக்ஷம் கயாஜலன அளவான இடம் சுவர்க்ேகலாேம்

ஆகும். இந்த மூன்று உலேங்ேளுக்கும் ேல்பந்கதாறும் உண்டாக்ேப்படுவதால் ேிருதேம் என்றும்,
ஜனகலாேம், தகபாகலாேம், சத்தியகலாேம் என்ற இந்த மூன்றும் ேல்பந்கதாறும்
உண்டாக்ேப்படாலமயினால் அேிருதேம் என்றும் வழங்ேப்படும். இந்தக் ேிருதேம், அேிருதேம் என்ற
இரண்டுக்கும் நடுவில் மஹர்கலாேம் இருக்ேிறது. அது ேல்ப முடிவில் ஜன சூனியமாேிறகதயன்றி, அதன்
கசாரூபம் நசிப்பதில்லல. ஆலேயால், அது ேிருதாேிருதேம் என்று வழங்ேப்படும். லமத்கரயகர! இந்த
கமகலழு கலாேங்ேளும், பாதாளங்ேளாேிய ேீ கழழுலேங்ேளும் பிரம்மாண்டத்தின் பரப்பு எனப்படும். இலவ
விளாம்பழத்தில் விலதயானது ஓட்டினால் சுற்றிலும் சூழப்பட்டிருப்பது கபால, கமலும் ேீ ழும்
பக்ேங்ேளிலும் அண்ட ேடாஹத்தினாகல சூழப்பட்டுள்ளது. இந்த அண்ட ேடாஹமானது, பத்து மடங்கு
அதிேமான தண்ண ீராலும் அந்த ஜலமாவது அக்ேினியினாலும் அந்த அக்ேினியானது வாயுவினாலும், அந்த
வாயுவானது ஆோசத்தினால் பப்பத்துப் பங்கு அதிேமாே சூழப்பட்டிருக்ேின்றன. அந்த ஆோசமும் பத்துப்
பங்கு அதிேமான பூதாதியினாலும், அந்தப் பூதாதியும் பத்துப் பங்கு அதிேமான மஹத் தத்துவத்தாலும்
சூழப்பட்டுள்ளது. இந்த மஹத் தத்துவத்லதப் பிரேிருதி தத்துவம் சூழ்ந்துள்ளது. அது ோலத்லதப் பற்றிய
முடிலவகயா இடத்லதப் பற்றிய அளலவகயா கோண்டிராலமயால், அனந்தம் என்று வழங்ேப்பட்டு,
முடிவில்லாததாய் யாவற்றுக்கும் ோரணமாே இருக்ேிறது. அதில் இப்படிப்பட்ட அகநே ஆயிரங்கோடி
கோடி அண்டங்ேள் உள்ளன. அன்றியும் ஞானத்தினாகல வியாபிக்ேத்தக்ேவனும், சுயம்பிரோசனும் ஞான
கசாரூபியுமான சீவனும் அந்தப் பிரதான தத்துவத்தின், மரத்தில் கநருப்லபப் கபாலவும், எள்ளில்
எண்கணலயப் கபாலவும் மலறந்துள்ளான். இவ்விதமாே ஒன்கறாகடான்று ேலந்திருக்கும் தன்லமயுலடய
பிரேிருதியும் புருஷனும் சேலபூத வியாபேமான ஸ்ரீவிஷ்ணு சக்தியினாகல வியாபிக்ேப்பட்டிருக்ேிறார்ேள்.
ஓ மோபுத்திமாகன! அந்த விஷ்ணு சக்திகய பிரேிருதி புருஷர்ேலள கவறுபடுத்துவதாேிய கமாக்ஷத்துக்கும்,
கூட்டுவதாேிய பந்தத்துக்கும் ோரணமாே இருப்பதுந் தவிர , பலடப்புக்ோலத்திகல சத்துவாதி குணங்ேள்
விஷமப்படுவதற்கும் ோரணமாே இருக்ேிறது. ோற்றானது அகநேம் நீர்த்துளிேலள யாகதாரு
பற்றுமில்லாமல் வேிப்பது கபால் அந்த விஷ்ணு சக்தியும் பிரேிருதி புருஷ ரூபமான யாவற்லறயும்
பற்றில்லாமகலகய வேிக்ேின்றது. கவர், ேலவ, ேிலள, இலல முதலிய அவயவங்ேளுடன் கூடிய மரமானது,
முதலில் விலதயிலிருந்து எப்படி உண்டாயிற்கறா, எப்படி அதனின்று கவறுவிலதேளும், அவற்றிலிருந்து
கவறு மரங்ேளும் உண்டாேி, அவ்விதமான ோரணத்தினாகல வியாபிக்ேப்பட்டிருக்ேின்றனகவா,
அதுகபாலகவ சத்துவாதி குணமயங்ேளான மஹத்தத்துவம் முதல் பிருத்வியாதி பூதங்ேள் ஈறாே உள்ள
வஸ்துக்ேள் யாவும் அவ்வியக்ேத்தினின்கற உண்டாேின்றன. பிறகு அவற்றிலிருந்து கதவ,
மனுஷியாதிேளும் அவர்ேளிடமிருந்து அவர்ேளுலடய புத்திரர்ேளும், பவுத்திரர்ேளும் உண்டாேி
வருேின்றனர். விலதயிலிருந்து மரமும், மரத்திலிருந்து விலதேளும் இப்படியாேப் கபருேி வருவதனால்
அவற்றிற்குக் குலறயவில்லல. அந்த மரம் விலதயிலிருந்து உண்டானாலும் அதற்கு ஆோசம், ோலம்
முதலானலவ கூடச் கசர்த்திருத்தலினாகல ோரணமாவது கபால், பிரேிருதியிலிருந்து உண்டாேிற
பிரபஞ்சத்துக்கு ஸ்ரீஹரிபேவான் அந்தப் பிரேிருதியின் சான்னியத்தினால் ோரணமாேின்றதால் பரிணாம
விோரமில்லாமல் இருக்ேின்றார்.

லமத்கரயகர! கநல்லின் விலதயிகலகய மலறந்திருக்ேிற கவர், தாள்இலல, முலள, ேதிர், பூ, பால், அரிசி,
உமி என்பன. உழவு, விலதப்பு, நீர் பாய்ச்சல் முதலிய முலளத்தற்கு கவண்டுவதான ோரியக் ேருவிேலளப்
கபற்று நன்றாய்ப் புலனாவதுகபால் பலவிதமான ேர்மங்ேளில் வழ்ந்துள்ள
ீ ஆத்மாக்ேள், ஸ்ரீவிஷ்ணு
சக்திலய அலடந்து, கதவ மனுஷ்யாதி கபதத்தினால் கவளிப்படுேின்றன. கவதத்தின் ோரண
வாக்ேியங்ேளின்படி எங்ேிருந்து இந்த உலேகமல்லாம் உண்டாகுகமா, எங்கே நிலலகபற்றிருக்குகமா, எங்கே
லயத்லத அலடயுகமா, எதனால் வியாபிக்ேப்பட்டிருக்குகமா, அந்தப் பரப்பிரமம் விஷ்ணுகவயாகும்.
பிரம்மம் என்பது பரமபதம் என்பதும் சத்து, அசத்து என்பதும் எதுவும் அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுகவயாகும். இந்த
உலேங்ேள் யாவும் வித்தியாசமின்றி அந்த விஷ்ணுவினுலடயதாய் இருக்ேிறது. அவ்யக்தமான
மூலப்பிரேிருதி சரீரேனும், வியக்தமான கலாே சரீரேனும் அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுகவ! அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணு
கதவகன, தன்லனப் கபறுவதற்குச் சாதனமான யாோதிேளுக்குக் ேர்த்தாவாேவும் உத்கதசிய
கதவலதயாேவும் ேிரியா கசாரூபியாேவும் அதன் பயனாேவும் அந்தக் ேிரிலயேளின் உபேரணங்ேளான
கசாரூபம் முதலியனவாேவும் இருக்ேின்றன. அவலனவிட கமலானது கவகறான்றும் இல்லல. அவகன
யாவற்றுக்கும் கசாரூப கயாக்ேியதா சக்திேலளக் ேற்பிப்பவன் என்பது ேருத்து.

8. சூரிய மண்டலமும் அதன் மார்க்ேமும்

லமத்கரயகர! பிரம்மாண்ட நிலலலய உமக்கு விளக்ேிக் கூறிகனன். இனி சூரியன் முதலான ேிரேங்ேளின்
நிலலலயச் கசால்லுேிகறன் கேளுங்ேள். சூரியனுலடய கதரானது பதினாயிரம் கயாசலன
விசாலமுள்ளதாய் ஒன்பதாயிரம் கயாசலன வலர சூரிய மண்டலத்தினால் வியாபிக்ேப்பட்டிருக்கும். அதன்
இருபுறத்து இருசுேலளயும் கசர்க்கும் ேட்லடயானது இருபதினாயிரம் கயாசலன அளலவயுலடயது. அதன்
ஒருபுறத்தில் இருசு ஒரு கோடிகய ஐம்பத்கதழு லக்ஷம் கயாசலனயளவுள்ளது. அதிகல தான் சக்ேரம்
ஒன்று மாட்டப்பட்டிருக்கும். அந்தச் சக்ேரமானது சம்வச்சர ஸ்வரூபமாே இருக்கும். அதற்குக் ோலல,
நடுப்பேல், பிற்பேல் என்ற நாட்பிரிவுேள் மூன்றும் இருசு கோத்திருக்கும் இடமாயிருக்கும். சம்வத்சரம்,
பரிவச்சரம், இடாவச்சரம், அநுவச்சரம், இத்வச்சரம் என்ற வருஷங்ேள், கபதங்ேள் ஐந்தும் அரங்ேளாகும்.
இரிதுக்ேள் ஆறும் சுற்று வட்டங்ேளாே இருக்கும். இத்தலேய அவயவங்ேள் உள்ளதாயும்,
க்ஷயமில்லாதிருக்ேிற அந்தச் சக்ேரத்திகல தான் ோலச்சக்ேரம் முழுவதும் ஸ்தாபிக்ேப்பட்டிருக்ேிறது. அந்த
இரதத்துக்கு ோயத்ரி பிருேிதி உஷ்ணிக் ஜேதீ , திருஷ்டுப் அனுஷ்டுப், பஸ்தி என்ற சந்தங்ேள் ஏழுகம
குதிலரேளாே இருக்ேின்றன. அந்தச் சூரிய ரதத்தில் மற்கறாரு புறத்து இருசு, நாற்பத்லதயாயிரத்து ஐநூறு
கயாசலன அளவுள்ளது. நுேத்தடியின் அளவும் இருசின் அளவும் சமமாகும். அந்தச் சிற்றிருசானது, தனது
நுேத்தடியின் பாதிகயாடு கூட, வாயுரூபமான ேயிறுேளுடன் ேட்டப்பட்டுத் துருவலன ஆதாரமாேக்
கோண்டுள்ளது. கபரிரிசு கோக்ேப்பட்டிருக்ேம் சக்ேரமானது மானகசாத்திர பர்வதத்தின் மீ துள்ளது. அந்தப்
பர்வதத்தின் கமல் ேிழக்ேில் வஸ்கவாேசாரா என்ற இந்திரனுலடய பட்டணமும், கதற்ேில் சம்யமனி என்ற
எமனுலடயப் பட்டணமும் கமற்ேில் சுோ என்ற வருணனுலடய பட்டணமும், வடக்ேில் விபாவநீ என்ற
கசாமனுலடய பட்டணமும் இருக்ேின்றன.

சூரியன் கதன்திலசலய அலடயும்கபாது கஜாதிச்சக்ேரத்தின் ேலடசிலய அலடந்தவனாேி, எறிந்த அம்லபப்

கபால் விலரவாே ஓடுேிறான். அந்தச் சூரியபேவான் தான் இரவு பேல் என்ற ஏற்பாட்டுக்குக் ோரணமாயும்
கயாேிேளுக்குச் சேல ேிகலசங்ேளும் விடுபட்டுப் கபாகுங்ோலமாேிய முடிவுக்ோலத்தில் கதவயான
வழியாேவும் இருக்ேிறான். (கதவயானம் என்பது அர்ச்சிராதி மார்க்ேம், அதாவது முதலில் அக்னி, பிறகு
முலறகய பேல் பூர்வ பக்ஷம், உத்தராயணம், வருஷம், ோற்று, சூரியன், சந்திரன், மின்னல், வருணன்,
இந்திரன், பிரமன் என்பவர்ேளது எல்லலேளாம். கமாக்ஷம் அலடபவர்ேள் கசல்லும் வழி இதுகவயாகும்.
சூரியன் நமக்கு எப்படிப் பேலிகல அதிே உஷ்ணமாயும், பிரோசமாயும் ோணப்படுேிறாகனா அதுகபாலகவ
எங்கும் இருக்ேிறான். ஆலேயால் உதயாஸ்தமன கபதங்ேள் இல்லல. ஆனால் திக்குவி திக்குேள் எதிலும்
எவர்ேளுக்கு எங்கே ோணப்படுேிறாகனா அங்கே உதயம் என்றும், அதற்கு கநர்கோணத்தில் அஸ்தமனம்
என்றும் உலே விவோரம் உண்டாயுள்ளது. ஆேகவ, எப்கபாழுதும் உதயாஸ்தமனங்ேள் உண்டாயிருக்ேிற
ோரணம் இவ்வளகவயல்லாமல் சூரியனுக்கு இயல்பாே உதயமும் அஸ்தமனமும் இல்லகவ இல்லல.
இந்திரன் முதலியவருலடய பட்டணங்ேளில் சூரியன் எங்ேிருந்தாலும் அதலனயும் பக்ேத்துக் கோணங்ேள்
இரண்லடயும் புரங்ேள் இரண்லடயும் ஸ்பரிசிக்ேிகறன். உதயமானது முதல் ேிரணங்ேள் வளரப்கபற்றிருந்து
நடுப்பேலுக்கு கமல் ேிரணங்ேள் சுருங்ேப்கபற்றவனாய் அஸ்தமனமாேிறான். இந்த உதயாஸ்தமனங்ேலளக்
கோண்டுதான், ேிழக்கு என்றும் கமற்கேன்றும் திக்குேள் வகுக்ேப்பட்டன. இலதக்கோண்கட வலதுபுறம்
கதன்திலச எனவும், இடதுபுறம் வடதிலச எனவும் குறிக்ேப்படுேின்றன. சூரியன் எதிரில் எவ்வளவு
ோய்ேிறாகனா, அவ்வளவு பின்புறத்திலும் பக்ேங்ேளிலும் ோய்ேிறான். ஆனால் மோகமருவில் இருக்ேிற
பிரமசலபயில் கசல்லும்கபாது, அதன் ோரணங்ேளாகல, சூரிய ேிரணங்ேள் ஒளி மழுங்ேித் திரும்புவதால்
அந்தச் சலபலயச் சூரியன் ோய்வதில்லல. இதுகபான்ற உதய அஸ்தமயங்ேளினாகலகய, ேிழக்கு முதலிய
திலசேள் ஏற்பட்டிருப்பதால், கமருமலலயானது சேல வருஷங்ேளுக்கும் வடக்ோேகவ ஆேின்றது. அதனால்
கமருவின்கமல், பிரமசலபயின் ோந்தியினால் பேலும், சூரிய சஞ்சாரமின்லமயால் இரவுமாே எப்கபாதுகம
இருக்கும்.

அஸ்தமயமாேிற சூரியனுலடய ேிரணங்ேள் அக்னியில் பிரகவசிப்பதால் அந்த அக்ேினியானது, இரவில்

அதிேமாேப் பிரோசிக்ேிறது. அக்ேினிக் ேிரணங்ேள் பேலில் சூரியனிடத்தில் பிரோசிப்பதால் சூரியன்
அதிேமாய்ப் பிரோசிக்ேிறான். இப்படியாே உஷ்ணப் பிரோசமுள்ள கதஜஸ் இரண்டும் மாறி மாறி
ஒன்றிகலான்று ேலந்து விளங்குேின்றன. கமருவின் புறத்திலும், வடபுறத்திலும் பூமியின் பாதியில் சூரியன்
உதயமாகும்கபாழுது இருளான இரவும், கவளிச்சமான பேலும் முலறகய தண்ண ீரில் பிரகவசிப்பதால்,
அந்தத் தண்ண ீரானது சிறிது சிவப்பாேவும்,கவளுப்பாேவும் ஆேிறது. இவ்விதமாே புஷ்ேரத்தீவின்
நடுவினால் பூமியில் முப்பதில் ஒரு பங்லேச் சூரியன் ேடப்பதனால் நாலில் முப்பதில் ஒரு பங்ோேிய
முகூர்த்தக்ோலம் உண்டாேிறது. குயவனுலடய சக்ேரத்தில் திரிேின்ற பூச்சிலயப் கபால, கஜாதிச்
சக்ேரத்தில் திரிேின்ற சூரியன் கதன்திலச நீங்ேி, உத்தராயணத்தின் முதலான மேரத்திகல வரும்கபாது,
முற்பட்ட பேலிரவுேலள விட வித்தியாசமான பேலிரவுேலளச் கசய்து வருவான். பிறகும் அப்படிகய
முலறயாேக் கும்பம்; மீ னம் என்ற ராசிேள் இரண்லடயும் ேடந்து கமஷ ராசியில் பிரகவசிக்கும் கபாது,
பூமத்தியாேிய விஷுவத்தின் ேதிலயச் கசர்ந்து பேலிரவுேலளச் சரியாேச் கசய்வான். அங்ேிருந்து
சஞ்சரிக்கும் கபாது, நாள்கதாறும் பேல் வளர்ந்து கோண்கட வர, இரவு க்ஷீணித்துக் கோண்கட வரும்.
இப்படியாே மிதுனம் வலரயில் சூரியன் கசன்று, ேர்க்ேடே ராசிக்குத் திரும்பும் கபாது தக்ஷிணாயனம்
உண்டாகும். குயவனது சக்ேரத்தின் நுனியிலிருக்கும் பூச்சிலயப் கபால், தக்ஷிணாயனத்திகல சூரியன்
விலரவாேச் சஞ்சரித்துக் கோண்டு, பன்னிரண்டு முகூர்த்த ோலமான பேலினால் பதின்மூன்றலர
நட்சத்திரங்ேலளயும், பதிகனட்டு முகூர்த்த ோலமான இரவினாகல மற்ற பதின்மூன்றலர
நட்சத்திரங்ேலளயும் ேடக்ேிறான். மறுபடியும் உத்தராயணத்துக்கு வரும்கபாது, குயவனின் சக்ேரத்தின்
நடுகவ ேிடக்கும் பூச்சிலயப் கபால், மந்தமாேச் சஞ்சரித்துக் கோண்டு முந்திய இரவு பேல்ேளுக்கு மாறான
இரவு பேல்ேலள உண்டாக்குேிறான். ஆேகவ, உத்தராயணத்தில் பேலின்; வளர்ச்சி பதிகனட்டு முகூர்த்த
அளவாேவும், இரவின் குலறவு பன்னிரண்டு முகூர்த்த அளவாேவும், இருக்கும் சக்ேரத்தின் நாபியானது
அங்கேகய அதிமந்தமாய்ச் சுழல்வது கபாலகவ கஜாதிச் சக்ேர லமயத்தினாகலகய துருவனும் சுழன்று
கோண்டிருக்ேிறான். இவ்விதம் தட்சிணாயன உத்தராயணங்ேளிகல; அந்தந்த ராசி மண்டலங்ேலளச்
சூரியன் ேடக்கும். திறத்தால், பேல் வளர இரவு குலறதலும், இரவு வளரப் பேல் குலறவதுமாே இருக்கும்
சூரியகனா பேலிலும் இரவிலும் அவ்வாறு ராசிேலளச் சமமாேக் ேடக்ேிறான். ஆயினும் ராசிேளின் அளவு
வித்தியாசத்தினால் இரவு பேல்ேளில் வித்தியாசம் உண்டாேின்றது. கமலும் இந்த மாறுபாடு
அங்ேங்கேயிருந்து பார்ப்பவர்ேளுலடய பார்லவயிற்படுேின்ற உதயாஸ்தமய கபதத்தினாலுமாகும்.

இரவு உலஷகயன்றும், பேல் வியுஷ்டி என்றும் வழங்ேப்படும் இந்த உஷா, வியுஷ்டிேளின் நடுவானது சந்தி
என்று வழங்ேப்படும். இப்படிச் சந்தி ஏற்படும்கபாது, மந்கதேர் என்ற அரக்ேர் சூரியலனகய புசிக்ே
முயல்ேிறார்ேள். அவர்ேளுக்கு நித்ய மரணமும் உடல் நாசமாோமலிப்பதுமாேப் பிரமகதவனாகல
சாபமிடப்பட்டிருக்ேிறது. அவ்வசுரர்ேள் சூரியன்மீ து பாயும்கபாது, சூரியனுக்கும் அசுரர்ேளுக்கும் கோடிய
யுத்தம் உண்டாேிறது. அதன் நிமித்தம் பிராமகணாத்தமர்ேள் பிரணவ, வியாேிருதி ோயத்ரீ
மந்திரங்ேளினாகல அபிமந்தரித்த தண்ண ீலர எறிேின்றனர். அந்தத் தண்ண ீரானது வஜ்ரம் கபாலாேி
அசுரலர நாசஞ்கசய்ேிறது. பிறகு, பிராமணர்ேளாகல அக்னி கஹாத்திரத்தில் மந்திரத்துடன் ஆகுதி
கசய்யப்படும். முதல் ஆகுதியினால் ஆயிரங்ேிரேணங்ேளுக்குள்ள சூரியன் என்னுஞ் கஜாதியானது
உலேகமல்லாம் பிரோசிக்கும்படி விளங்குேிறது. அந்தப் பிரணவமானது ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸ்வரூபமாய்;
வியாேிருதி கதவலதேளுக்கு இடமாய் கவதங்ேளுக்கு எல்லாம் அதிபதியாே இருப்பதால், அதன் உச்சாடன
மேிலமயால் அரக்ேருக்கு நாசம் உண்டாேிறது. நிர்விோரமாய், உள்கள கதான்றும் கஜாதியாே இருக்ேிற
ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய உத்தம அம்சமானது சூரியனாேி, அந்தப் பிரணவத்லதப் கபாருந்தியிருப்பதால்,
அலதயது கதரிவித்துக் கோண்டு, அந்த கஜாதிலய நடத்திக் கோண்டிருக்ேிறது. இத்தலேய பிரபாவமுள்ள
பிரணவத்தினால் ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் கதகஜாமயமான சூரியன் விளக்ேப்பட்டதாேி மந்கதேர் என்ற
கபயலரயுலடய பாபங்ேலளக் கோளுத்தி விடுேிறது. ஆலேயால் சந்தியாவந்தன ோரியத்லத எவனும்
விட்டு விடலாோது. விடுவதனாகல, சூரியலனக் கோன்ற பாபத்லத அலடவான். இவ்விதமாே வாலேிலியர்
முதலான மோபிராமணர்ேளாகல ஏட்சிக்ேப்பட்டு சூரியபேவான் கலாே சம்ரட்சணார்த்தமாய்
அப்புறஞ்கசல்ேிறான். சந்தியாோல நிர்ணயத்லதச் கசால்ேிகறன். கேட்பீராே பதிலனந்து நிமிஷங்ேள் ஒரு
ோஷ்லட முப்பது ோஷ்லடேள் ஒரு ேலல, முப்பது ேலலேள் ஒரு முகூர்த்தம். அலவ முப்பது கசர்ந்து
இரவும் பேலுமாேிய ஒரு நாளாம். இப்படிப்பட்ட நாளில் விருத்தியானாலும் க்ஷயமானாலும் அவற்றுக்கு
ஏற்ற அளலவக் கோண்ட பதிலனந்தாம் பங்ோன ஒரு முகூர்த்த ோலகம சந்தியா ோலமாகும். உதயோலந்
கதாடங்ேி சூரியன் மூன்று முகூர்த்தஞ் கசல்லுமளவும் பிராதக் ோலம் என்று கசால்லப்படும். அது பேலில்
ஐந்தில் ஒரு பங்ோம் அதற்குகமல் மூன்று முகூர்த்த ோலம் சங்ேலம் என்று கசால்லப்படும். அந்தச்
சங்ேல ோலத்தின் கமகல மூன்று முகூர்த்த ோலமானது மத்தியான்னமாகும். அதன் பிறகு மூன்று
முகூர்த்தோலமானது அபரான்ன ோலம் ஆகும். பின்பு உள்ள மூன்று முகூர்த்தோலம் சாயான்ன ோலம்.
இப்படிச் சரியான பதிலனந்து முகூர்த்தமுள்ள பேலானது விஷுவத் ோலத்திலாகும். இந்த நாளானது
உத்தராயண தக்ஷிணாயனங்ேளிகல வளர்ந்துங் குலறந்தும் ஒரு கபாது, பேலினால் இரவு விழுங்ேப்பட்டும்,
மற்கறாருகபாது இரவினால் பேல் விழுங்ேப்பட்டும் இருக்கும். சரத்ருதுவின் ஆரம்பமான துலாராசியில்
சூரியன் வருலேயிலும் வசந்த ருதுவின் ஆரம்பமான கமஷ ராசியில் சூரியன் இருக்கும்கபாதும் விஷுவம்
என்ற ோலம் உண்டாேின்றது. அதுதான் ஏற்றக்குலறவில்லாத இரவு பேல்ேலள உலடயதாகும்.

சூரியன் ேர்க்ேடே ராசியில் இருக்கும்கபாது, தட்சிணாயனமும், மேர ராசியில் இருக்கும்கபாது

உத்தராயணமும் ஆகும். பிராம்மகணாத்தமகர! முன்பு நான் முப்பது முகூர்த்த அளவானது ஒரு நாளாகும்
என்று கசான்கனன். அலவ பதிலனந்து கூடியது ஒரு பக்ஷம். இரண்டு பக்ஷங்ேள் ஒரு மாதம், சூரிய
ேதியினாலாகும் இரண்டு மாதங்ேள் ஒரு ருதுவாகும். மூன்று ருதுக்ேள் ஒரு அயனமாகும். இரண்டு
அயனங்ேள் ஒரு வருஷம். இவ்வருஷமானது சவுரம், சாந்திரம், சாவனம், நாக்ஷத்திரம் என்று நான்கு
வலேப்படும். இப்படி விேற்பிக்ேிற வருஷங்ேள் ஐந்து கூடி, ஆரம்பத்லதப் கபால விேற்பமின்றி
முடிவதாகல, யுேம் என்ற கபயலரயலடயும், அவற்றுள் முதலாவது சம்வச்சரம் என்றும், இரண்டாவது
பரிவச்சரம் என்றும் மூன்றாவது இடாவச்சரம் என்றும், நான்ோவது இத்வச்சரம் என்றும், ஐந்தாவது
அனுவச்சரம் என்றும் வழங்ேப்படும். சுகவதமலலக்கு வடக்கே சிருங்ேவான் என்ற மலல ஒன்றுண்டு. அது
மூன்று கோடிமுடிேலளக் கோண்டது. அந்த முடிேளில் ஒன்று கதன்புறத்திலும், மற்கறான்று
வடபுறத்திலும் இன்கனான்று நடுவிலும் இருக்ேின்றன. கதன்புறச் சிருங்ேத்தில் சூரியன் சஞ்சரிப்பதனால்
உத்தராயணமும், நடுகவ வருவதால் விஷுவமும் உண்டாேின்றன. ேிருத்திலேயின் முதற்பாதத்தில்
சூரியன் இருக்கும்கபாது, சந்திரன் விசாே நட்சத்திரத்தின் நாலாம் பாதத்தில் இருப்பான். சூரியன் விசாே
நட்சத்திரத்தின் மூன்றாம் பாதத்தில் சஞ்சரிக்கும்கபாது சந்திரன் ேிருத்திலேயின் முதலில் இருப்பான்.
இத்தலேய ோலம் தான் மோவிஷுவம் என்ற புண்ணிய ோலம் ஆகும். அப்கபாது சிரத்லதயுலடய புருஷர்,
கதவலதேள், பிதுர்ேள் இவர்ேலள உத்கதசித்து பிராமணருக்குத் தானங்கோடுக்ே கவண்டும். இது
தானத்துக்கு முேமாயுள்ளது. அப்கபாது தானங்கோடுப்பவன் மோபுண்ணியம் கசய்தவனாேிறான். இனி, யாே
ோலங்ேலளக் கூறுேிகறன். பேல், இரவு, அர்த்தஜாமம் என்ற பக்ஷம், ேலல, ோஷ்லட, க்ஷணம், பவுர்ணமி,
அமாவாலச, சந்திரன் ோணப்படாத குரு என்பதுமான அமாவாலசயின் பிரிவுேள் பூரண சந்திரனிலுள்ள
ராலே என்பதும் குலறந்த சந்திரனிலுள்ள அனுமதி என்பதுமான பவுர்ணமாவாலசயிலுள்ள பிரிவுேள் தபம் ,
தபசியம், மது மாதவம் சுக்ேிரம் சுசி என்ேிற மாசி முதலிய மாதங்ேளாேிய உத்தராயண ருதுக்ேள் மூன்று ,
நபம் ந சியம், இஷம், ஊர்ச்சம், சேம், சேசியம் என்ேிற ஆவணி முதலிய மாதங்ேளாேிய தக்ஷிணாயன
ருதுக்ேள் மூன்று. இந்தக் ோலங்ேள் எல்லாம் முக்ேியமான யாே ோலங்ேள் என்பலத நன்றாய் அறிதல்
கவண்டும்.

முன்பு கலாோ கலாேம் என்று ஒரு கபரிய மலலலயப் பற்றிச் கசான்கனன் அல்லவா? அதன்
நாற்புறங்ேளிலும் ேர்த்தமப் பிரஜாபதியின் பிள்லளேளான சுதன்வா , சங்ேபா என்பவர்ேளும் ஹிரண்ய
கராமா, கேதுமான் என்ற கவறு இருவரும் ஆேகலாேபாலேர்ேள் நால்வர் இருக்ேின்றனர்.
இவர்ேளுக்கேல்லாம் சுேதுக்ேங்ேளும், ராேத்கவஷாதிேளுமான துன்பங்ேள் இல்லல. லமத்கரயகர!
அேஸ்திய வதிக்கு
ீ வடக்ோேவும், அஜ வதிக்குத்
ீ கதற்ோேவும், லவசுவானவ வழிக்கு கவளியிலிருக்ேிற
மார்க்ேம் பிதுர்யானமாகும். அதாவது, அதுகவ பிதுர்கலாேஞ்கசரும் வழியாகும். அங்கே
அக்னிகஹாத்ரமுலடயவரான சில முனிவர்ேள் வாசஞ்கசய்து கோண்டு கவதத்திலுள்ள
ேர்மோண்டங்ேலளத் துதித்துக் கோண்டு யாேமுயற்சிேலள கசய்து கோண்டுமிருப்பார்ேள். அந்த
உலேத்லத அலடய விரும்புகவாருக்குத் தான் பிதுர்யானம் என்ற தூமாதி மார்க்ேம் உண்டு. (தூமாதி
மார்க்ேம் அதாவது முதலில் தூமம், பிறகு முலறகய இரவு அமர பக்ஷம், தக்ஷிணாயனம் மாதங்ேள்,
பிதுர்கலாேம், ஆோயம், சந்திரன் என்பலவ எல்லலேள். இந்த வழியிற்கசன்றவர்ேள் ேர்மகலாோனுபவம்
முடிவுகபற்றதும், மீ ண்டும் சந்திரலன விட்டு, ஆோயம், ோற்று, புலே, கமேம், மலழ நீ ர், விலதேள் இவற்றின்
ஸ்திரீ புருடர்ேலளயலடந்து ேர்மங்ேளுக்கேற்ற கதேத்கதாடு பிறப்பார்ேள்.) அவ்வுலேத்திலிருக்கும்
பிதுர்க்ேள், ேர்மோண்டம் அழியாதபடி சந்ததிேளினாலும் தபசினாலும் கவதத்தியானங்ேளினாலும்
ஸ்தாபித்து வருவதும் அல்லாமல் முந்தினவர் பிந்தினவர்ேளுலடய வமிசத்திகலயும், பிந்தியவர்
முந்தினவர்ேளுலடய வமிசத்திகலயும் பிறந்து கோண்கட, இந்த மூன்று உலேமும் அழியும் ோலமாேிய
பிருமாவின், நாள்வலர இருப்பார்ேள். நாேவதிக்கு
ீ வடக்ோேவும், சப்தரிஷி வதிக்கு
ீ கதற்ோேவும் உள்ள
மார்க்ேம் கதவமார்க்ேம் என்று கசால்லப்படும். அங்கு, இந்திரிய கவற்றியுள்ளவர்ேளாய் சித்திகபற்ற நிர்மல
பிரமச்சாரிேளான சில மோத்துமாக்ேள் இருக்ேின்றனர். அவர்ேள் சந்ததிலய கவறுத்திருப்பதால்
மிருத்யுலவ கவன்றவர்ேளானார்ேள். அந்த எண்பதாயிரம் இருடிேளும் சூரியனுலடய வடபுற வழிலய
ஆஸ்ரயித்துப் பிருமாவின் தினபரியந்தம் யாகதாரு துன்பமும் அழிவும் இன்றி இருப்பார்ேள். இந்த இருப்பு,
கலாபமும் குகராதாதிேளும் ஸ்திரீ சம்கபாேமும் விருப்பு கவறுப்புக்ேளும் இல்லாலமயினாலும் ேர்மத்
கதாடர்லப விட்டிருப்பதாலும் கயாேத்திலிருந்து வழுவாலமயினாலும் சத்தாதி விஷயங்ேளில் குற்றத்லதக்
ோண்பதாலும் அவ்விடத்தில் இருப்பவர் பிருமதினத்தின் முடிவுவலர நிலல நிற்பதாலும் அது அமிருத்வம்
என்று வழங்ேப்படும். இந்தப் பிரும தின அந்தமான ோலகம பிரம்மஹத்தி கசய்த பாவத்தின் பயனாே
நரேத்லத அனுபவிப்பதற்கும் ஏற்படுத்திய ோலமாகும். அந்தக் ோலத்தில் பூமி முதல் துருவன் இருக்கும்
ஸ்தானம் அளவும் அழிந்து கபாய்விடும்! சப்தரிஷிேளுக்கு கமகல வடபுறத்திகல துருவ நட்சத்திரம்
இருக்குமிடம் யாதுண்கடா அது திவ்வியமாேவும் மோப் பிரோசமாேவும் இருக்ேின்ற மூன்றாவது ஆோய
ஸ்தானம் அது விராட்புருஷனுக்கு இருதய நாடிஸ்தானமானது பற்றி, அங்கே விஷ்ணு
எழுந்தருளியிருக்ேிறார். ஆலேயால் அதற்கு விஷ்ணுபதம் என்ற கபயர் ஏற்பட்டது. அது ோமாதி
கதாஷங்ேலளக் ேழித்துப் பரமாத்துமாவினிடத்தில் மனலதப் பதியலவத்த கயாேிேளுக்கு, புண்ணிய பாப
ேர்மங்ேகளல்லாம் க்ஷயித்தகபாது அலடயத்தக்ே ஸ்தானமாகும். கயாேிேள் பாவபுண்ணியங்ேள்
ஒழிந்ததாகல சுேதுக்ே அனுபவ ரூப சம்சார ஏதுக்ேளில்லாதவர்ேளாய் எந்த உத்தமமான இடத்திகல
கசன்று ஆனந்தத்கதாடு இருப்பார்ேகளா அதுதான் ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய பரமபதமாகும்!

கலாேதாக்ஷிேளான தருமன், துருவன் முதலிய மோத்மாக்ேள் எங்கே இருந்து கோண்டு அந்த

ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய ஐசுவரியத்துக்குச் சமானமான ஐசுவரியமாேிய இந்திரிய கவற்றியினாகல
சீர்ப்பட்டிருக்கும் கயாேப் பிரபாவம் உள்ளவர்ேளாய் விளங்குேின்றன. ரா அதுதான் ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய
பரமபதமாகும்! சராசரங்ேள் எல்லாம் எங்கே குறுக்ோேவும் கநடுக்ோேவும் கோக்ேப்பட்டு , எங்கே
இருப்பனவாய், உண்டாவனவாய் இருக்குகமா அதுகவ ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய பரமபதமாம். எது
ஆோயத்திகல சூரியலனப் கபால் மோத்மாக்ேளுக்கு சுத்த விகசஷ ஞானத்தினாகல பிரத்யக்ஷமாய்
விளங்குகமா, அதுகவ ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய பரமபதமாகும். அங்கே கசன்றவர்ேள் மீ ண்டும்
சம்சாரபந்தத்லதயலடயாமல் பிரம்மாவுடன் கூடி கமாட்சத்லத அலடவார்ேள். அது ேிரம முந்தி
ஸ்தானமாலேயால், கமாக்ஷ ஸ்தானமான பரமபதம் என்று கசால்லப்படும். அதுஎப்படி கலாோதாரமாேிறது
என்பலதச் கசால்ேிகறன் கேளுங்ேள். மோ கதஜஸுள்ள துருவன் அங்கே நடுக்கூச்சம் கபால்
ஸ்தாபிக்ேப்பட்டிருக்ேிறான் அன்கறா? அந்தத் துருவனிடத்திகல சேல ேிரே நக்ஷத்திரங்ேளும்
ஸ்தாபிக்ேப்பட்டு இருக்ேின்றன. அந்தக்ேிரே நக்ஷத்திரங்ேளில் கமேங்ேள் நாட்டப்பட்டு மலழயானது சேல
ஓஷதிேளின் மூலமாே பலடப்புக்குக் ோரணமாயும் கதவலதேள் முதலாகனாருக்கு கபாஷலணயாேவும்
இருக்ேிறது. அதனாகலகய கநய் முதலிய அவிகசாரிேின்ற ஆகுதி மூலமாேத் கதவர்ேள்
திருப்தியலடந்தவர்ேளாய் கலாேசிருஷ்டிக்கும் ஸ்திதிக்கும் ோரணமாேின்றனர். இவ்விதமாே இந்த
விஷ்ணுபதம் என்ேிற பரிசுத்தமான மூன்றாவது ஸ்தானமானது மூன்று உலேங்ேளுக்கும் ஆதாரமாயும்
விருத்தி கஹதுவாயும் இருக்ேிறது. லமத்கரயகர! அந்த விஷ்ணு பதத்தின் பரிசுத்தப் பிரபாவத்லத கமலும்
கேட்பீராே, அங்ேிருந்து சேல பாதேங்ேலளயும் நாசஞ்கசய்யவல்ல ேங்லே என்று நதியானது உண்டாேி,
கதவ மங்லேயரின் சரீரத்திலுள்ள குங்குமப் பூச்சினால் கபான் நிறமுலடயதாய் விளங்குேின்றது.
ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவானுலடய இடது திருவடித் தாமலரயின் ேட்லடவிரல் நேத்திலுண்டான
பிரவாேத்திலிருந்து கபருேி வரும் அந்தக்ேங்லே நதிலயத் துருவன் இரவும் பேலும் பக்திகயாடு தனது
சிரசில் வேிக்ேிகறன். பிறகு, சப்தரிஷிேள் பிராணாயாமம் கசய்து கோண்டு, அந்தக் ேங்லேயின்
அலலேளினால் ஜலடேள் மிதக்ே, அேமர்ஷண ஸ்நானம் கசய்துகோண்டு இருக்ேிறார்ேள். பிறகு அந்தக்
ேங்லே நதியின் ஜலப்பிரவாேத்தினால் சந்திர மண்டலம் நன்றாே நலனக்ேப்பட்டு இரவில் அதிேக்
ோந்திலய அலடந்து விளங்குேிறது.

பிறகு, அது சந்திர மண்டலத்லத விட்டுப் புறப்பட்டு, கமருமலலயின் மீ து விழுந்து சீ தா, அளேந்தா சட்சு
பத்திலர என்ற கபயர்ேலள கபற்று நான்கு திலசேளிலும் இவ்வுலேத்லதத் தூய்லமப்படுத்தும் கபாருட்டு
இறங்ேி வருேின்றது. அந்த நான்கு பிரிவுேளில் கதன்புறம் வருேிற அளேநந்லத என்ற ேங்லேயின்
பிரிலவ, சிவன் மோ பக்திகயாடு நூறு வருஷத்துக்கு கமலான ோலமும் தன் சிரசில் தரித்துப் பிறகு
விடுேின்றார். அது சிவனுலடய ஜடாமகுடத்திலிருந்து தலரயில் வழ்ந்து,
ீ சேரகுமாரருலடய கநாறுங்ேிய
எலும்புேலள நலனத்து, அந்தப் பாவிேலளயும் கசார்க்ேஞ்கசரும்படிச் கசய்தது. இந்த மோநதியில் ஸ்நானம்
கசய்தவுடகனகய சேல பாவங்ேளும் பாழாவதுமன்றி, மோ புண்ணியமும் உண்டாகும். புத்திராதிேள் அதன்
தண்ண ீரினால் பிதுர்க்ேளுக்கு ஒருமுலற தர்ப்பணம் கசய்வார்ேளானால் அதனால் அந்தப் பிதுருக்ேள் நூறு
ஆண்டுேள் மட்டும் ஒப்பற்ற திருப்திலய அலடவார்ேள். அந்தக் ேங்ோ நதியின் ேலரயில் பிராமணரும்
க்ஷத்திரியரும் யக்கஞசுவரனான ஸ்ரீபுரு÷ஷாத்தமலன மோ யக்ஞங்ேளினாகல ஆராதித்து, இந்த உலேத்தில்
கமல் உலேத்திலும் மிகுந்த கசல்வத்லத அலடந்தார்ேள். கயாேிேளும் அதன் நன்ன ீரில் நீராடிப் பாவங்ேள்
நசிக்ேப்கபற்று ஸ்ரீகேசவனிடத்திகல சித்த லயத்தினால் கமாக்ஷõனந்தமும் கபற்றார்ேள். அந்தக்
ேங்லேயானது தன்னில் மூழ்குேிறவர்ேளுக்கும், தன்லன உண்பவருக்கும், துதிப்பவருக்கும்,
பரிேசிப்பவருக்கும், விரும்புேிறவருக்கும், ோண்பவருக்கும், கேட்பவருக்கும் சேல பாவநிவர்த்தி
கசய்யும்படியான மேிலமலய உலடயது; நூறு ோதத்துக்கு அப்புறம் இருந்தாேிலும் ேங்லே! சங்லே! என்ற
நாம சங்ேீ ர்த்தனம் கசய்தவர்ேளுக்கும், மூன்று பிறவிேளினாகல கநர்ந்துள்ள பாவங்ேலள ஒழிக்கும்.
இவ்விதமாே மூவுலேங்ேலளயும் தூய்லமப்படுத்தவல்ல ேங்லே நதியானது அவதரிக்ேப் கபற்ற புனித
ஸ்தலமாே, அந்த விஷ்ணுபாதமானது விளங்குேிறது.

9. சிம்சுமார சக்ேரம்

லமத்கரயகர! ஸ்ரீஹரி பேவானின் சிம்சுமாரம் என்ற ஜந்துலவப் கபாலத் கதான்றுேின்ற நட்சத்திரக்

கூட்டமாேிய ரூபத்தின் வால்பகுதியில் துருவன் இருக்ேிறான். அங்ேிருந்து துருவன் சுற்றிக்கோண்டு, சந்திர
சூரியாதி ேிரேங்ேலளகயல்லாம் சுற்றித் திருப்ப அலவேளும் சக்ேரத்லதப் கபால அவலனச் சுற்றி
சுழல்ேின்றன. சந்திர சூர்யர்ேளும் மற்றுமுள்ள ேிரேங்ேளும், நட்சத்திரங்ேளும் ோற்றின் வடிவமான
ேயிறுேளினால் ேட்டப்பட்டு துருவனிடம் இலணந்துள்ளன. ஆோயத்திலிருக்கும் நட்சத்திரக்கூட்டம் யாவும்,
சிம்சுமாரம் என்ற ஜந்துலவப் கபாலக் ோணப்படும். அதன் இதயத்திகல சேல கதகஜாகலாேங்ேளுக்கும்
ஆதார பூதனான ஸ்ரீமந்நாராயணன் எழுந்தருளியிருக்ேிறான். உத்தானபாதனுலடய மேனான துருவன் அந்த
உலேநாதலன ஆராதித்து, நட்சத்திரமயமான அந்தச் சிம்சுமாரத்தின் வாலினிடத்தில் இருக்லே கபற்றான்.
அந்த சிம்சுமாரத்திற்கு ஆதாரம் ஸ்ரீயப்பதிகயயாகும். அந்தச் சிம்சுமாரகமா துருவனுக்கு ஆதாரம். அந்தத்
துருவகனா, சூரியனுக்கு ஆதாரம், அந்த சூரியகனா கதவ, மனுஷ்யாதி சேலத்துக்கும் ஆதாரம். அது
எவ்விதகமனில் சூரியன் ரசவத்தான ஜேங்ேலள எட்டு மாதங்ேளில் இழுத்துப் கபாழிய அந்த
வர்ஷத்தினாகல சேல உயிரினங்ேளுக்கும் உபகயாேமான உணவுேள் உண்டாேின்றன. அன்னத்தாகல தான்
சேலமும் உண்டாேி வளர்ேின்றன. கமலும் சூரியன் தனது உக்ேிரமான ேிரணங்ேளினால், கலாேத்திலிருந்து
தண்ண ீலர ஆேர்ஷித்து, சந்திரனிடம் கபய்ய, அந்தச் சந்திரனும் வாயு நாடி மயங்ேளான வழிேளினால்
புலேயும் ோற்றும் கநருப்புமான வடிவுள்ள கமேங்ேளிகல விட, அந்த கமேங்ேளிலிருந்து நீரானது உலேில்
கபாழிேிறது. அந்த கமேங்ேளிலிருந்து தண்ண ீர் நழுவி விழாலமயினால் அம்கமேங்ேளுக்கு அப்பிரங்ேள்
என்று கபயர் வந்தது. ஆனாலும் ோற்றினால் அம்கமேங்ேள் அலலக்ேப்படும் ோலத்தால் உண்டான
பரிபாேத்தினால் தண்ண ீர் நிர்மலமாேி விழுேிறது. ஆறுேள், பூமி, ேடல்ேள், பிராணிேள் ஆேியவற்றிலுள்ள
நால்வலே ஜலத்லதயும் ேவர்ந்துதான் சூரியன் வர்ஷிக்ேிறான். கமலும் ஆோய ேங்லேயின் ஜலத்லதத்
தனது ேிரணங்ேளால் கோண்டு, கமேங்ேளிற் கசர்க்ோமகல வர்ஷிப்பதும் உண்டு. அந்தத் தூய்லமயான நீர்
படுவதனால் மனிதனது பாவந்தீரும். அவன் நரேமலடவதில்லல. அந்த ஸ்நானம் திவ்யஸ்நானம் என்று
வழங்ேப்படும்.

முனிவகர! சூரியன் ோணப்படும் கபாகத எந்த நீர் கமேமின்றி ஆோயத்திலிருந்து விழுேிறகதா அதுதான்
ஆோய ேங்லேயின் நீர் என்று கசால்லப்படும். அன்றியும் ேிருத்திலே முதலான ஒற்லறப்பட்ட
நட்சத்திரங்ேளிகல சூரியன் விளங்ேிக் கோண்கடயிருக்ே, ஆோயத்திலிருந்து விழுேிற நீரானது,
திக்ேஜங்ேளினாகல கபாழியப்படும். ஆோய ேங்ோ ஜலமாேச் கசால்லப்படும், கராேிணி முதலிய
இரட்லடப்பட்ட நட்சத்திரங்ேளிகல சூரியன் விளங்ேிக் கோண்கடயிருக்ே, வானத்திலிருந்து கமேமின்றிப்
கபாழியும் தண்ண ீரானது சூரியன் கபய்யும் ஆோய ேங்ோ ஜலமாேக் கூறப்படும். எந்தத் தண்ண ீரானது
கமேங்ேளினாகல வர்ஷிக்ேப்படுேின்றகதா, அது பிராணிேளின் பிலழப்புக்ோே ஓஷதிேலளப் கபாஷித்து
அமுதகமன்று கசால்லப்படும். இவ்விதமாே மலழயினாகல ஓஷதிேள் பயன் கோடுக்குமளவும்
கபாஷிக்ேப்பட்டனவாேி நிற்ே, அவற்லறக் கோண்டு, சாஸ்திர கநாக்ேமுலடய மனிதர்ேள் விதிப்படிப்
பலவலேப்பட்ட யக்ஞங்ேலளச் கசய்து, கதவலதேலளத் திருப்தி கசய்ேிறார்ேள். இவ்விதமாே யாேங்ேளும்,
கவதங்ேளும், பிராமணாதி ஜாதிேளும், கதவலதேளும், பறலவேளுமான இந்த உலேம் எல்லாம்
மலழயினாகலகய ோக்ேப்படுேின்றன. ஏகனனில் உணலவ விலளவிப்பகத மலழயல்லவா? அந்த
மலழலய உண்டாக்குகவான் சூரியன்! அந்த சூரியனுக்கு ஆதாரமானவன் துருவன்! அந்த துருவனுக்கு
ஆதாரமாே இருப்பது சிம்சுமார சக்ேரம்! அந்த சக்ேரத்துக்கு ஆதாரம் ஸ்ரீமந்நாராயணன். இவ்விதமாே
ஸ்ரீமந்நாராயணன் அந்தச் சிம்சுமார சக்ேரத்தின் இதயத்தில் இருந்து கோண்டு, சேல பிராணிேலளயும்
தரிக்கும்படித் தாங்ேிக் கோண்டிருக்ேிறான்.

10. சூரியனின் ரதம்

லமத்கரயகர! சூரியன் சஞ்சாரஞ் கசய்யும் தட்சிணாயன உத்தராயண எல்லலேளின் நடுவாேிய ேிராந்தி

விருத்தங்ேள் நூற்றிகயண்பத்து மூன்று. அம்மண்டலங்ேளிகலதான் சூரியன் உத்தராயணத்தில் ஏறுவதும்,
தட்சிணாயனத்தில் இறங்குவதுமான முந்நூற்று அறுபத்தாறு ேதிேளினால் ஒரு வருஷத்லதக் ேழிக்ேிறான்.
சூரியனது கதரானது சூரியர்ேளாலும், ரிஷிேளாலும், ேந்தர்வராலும், அப்சரசுேளாலும், இயக்ேர்ேளாலும்,
சர்ப்பங்ேளாலும் ஏற்றப்பட்டிருக்கும். அந்த இரதத்தில் சித்திலர மாதத்தில் தாதா என்ற சூரியனும்,
ேிரதஸ்தலல என்ற அப்சரசும், புலஸ்தியர் என்ற முனிவரும், வாசுேி என்ற சர்ப்பமும், ரதபிருத்து என்ற
இயக்ேனும், கஹதி என்ற அரக்ேனும், தும்புரு என்ற ேந்தர்வனும் வசிப்பார்ேள். லவோசி மாதத்தில்
அர்யமா என்ற சூரியனும், புலேன் என்ற முனிவரும், புஞ்சிேஸ்தலல என்ற அப்சரசும், ரதவுஜா என்ற
யக்ஷனும், ேச்சவரன்
ீ என்ற சர்ப்பமும், நாரதன் என்ற ேந்தர்வனும், பிரகஹதி என்ற ராட்சனும் வசிப்பார்ேள்.
ஆனி மாதத்தில் மித்திரன் என்ற சூரியனும், அத்திரி என்ற முனிவரும், தக்ஷேன் என்ற சர்ப்பமும்,
பவுருகஷயன் என்ற அரக்ேனும், ஹாஹா என்ற ேந்தர்வனும், ரதஸ்வனன் என்ற யக்ஷனும் இருப்பார்ேள்.
ஆடிமாதத்தில் வருணன் என்ற சூரியனும், வசிஷ்டர் என்ற முனிவரும் சேஜநிலய என்ற அப்சரசும், ஹூ
ஹூ என்ற ேந்தர்வனும், நாேம் என்ற சர்ப்பமும், ரதன் என்ற ராக்ஷசனும், சித்திரன் என்னும் யக்ஷனும்
வசிப்பார்ேள். ஆவணி மாதத்தில் இந்திரன் என்ற சூரியனும், விசுவாவசு என்ற ேந்தர்வனும், சுகராதா என்ற
யக்ஷனும், ஏலாபுத்திரன் என்ற சர்ப்பமும், அங்ேிரசு என்ற ரிஷியும், பிரமகலாலச என்ற அப்சரஸும், சர்ப்பி
என்ற ராக்ஷசனும் இருப்பார்ேள்.

புரட்டாசியில், விவசுவான் என்ற சூரியனும், பிருகு என்ற முனிவரும், அனுமகலாசா என்ற அப்சரசும்,
சங்ேபாலன் என்ற சர்ப்பமும், வியாக்ேிரன் என்ற யக்ஷனும் இருப்பார்ேள். ஐப்பசியில் பூஷா என்ற
சூரியனும் வசுருசி என்ற ேந்தர்வனும், வாதன் என்ற ராட்சசனும், தனஞ்கசயன் என்ற சர்ப்பமும், ேவுதமர்
என்ற முனிவரும், ேிருதாசி என்ற அப்சரசும், சுகஷணன் என்ற யக்ஷனும் இருப்பார்ேள். ோர்த்திலேயில்
பர்ச்சனியன் என்ற சூரியனும்; விசுவாவசு என்ற ேந்தர்வனும், பரத்துவாஜர் என்ற முனிவரும், ஐராவதம்
என்ற சர்ப்பமும், விசுவாசி என்ற அப்சரஸும், கசனஜித்து என்ற யக்ஷனும், ஆப என்ற ராக்ஷசனும்
வசிப்பார்ேள். மார்ேழியில் அம்சன் என்ற சூரியனும், ோசியபர் என்ற முனிவரும், தார்க்ஷயன் என்ற
யக்ஷனும், மோபத்மன் என்ற சர்ப்பமும், வித்தியுத்து என்ற ராக்ஷசனும், சித்திரகசனன் என்ற ேந்தர்வனும்,
ஊர்வசி என்ற கதவமங்லேயும் இருப்பார்ேள். லத மாதத்தில் பேன் என்ற சூரியனும், ேிருது என்ற
முனிவனும், ஊர்ணாயு என்னும் ேந்தர்வனும், ஸ்பூர்ஜன் என்ற அரக்ேனும், ோர்க்கோடேன் என்ற சர்ப்பமும்,
அரிஷ்டகநமி என்ற யக்ஷனும், பூர்வசித்தி என்ற கதவமங்லேயும் வசிப்பார்ேள். மாசிமாதத்தில் துவஷ்டா
என்ற சூரியனும், ஜமதக்னி என்ற முனிவனும், திகலாத்தலம என்ற கதவதாசியும், ேம்பளன் என்ற
சர்ப்பமும், பிரம்மா கபதன் என்ற அரக்ேனும், இருதசித்து என்ற யக்ஷனும், திருதராஷ்டிரன் என்ற
ேந்தர்வனும் வசிப்பார்ேள். பங்குனியில் விஷ்ணு என்ற சூரியனும், விசுவாமித்திரர் என்ற முனிவரும்,
ரம்லப என்ற கதவமங்லேயும் சூரியவர்ச்சசு என்ற ேந்தர்வனும், சத்தியசித்து என்னும் யக்ஷனும்,
அசுவதரன் என்ற சர்ப்பமும், யக்ஞாகபதன் என்ற அரக்ேனும் வாசஞ்கசய்வார்ேள். லமத்கரயகர!
இவ்விதமாே ஒவ்கவாரு மாதமும் இவர்ேள் அலனவரும் ஸ்ரீவிஷ்ணு சக்தியினால் வியாபிக்ேப்பட்டு
உலேத்லத ஒளிகபறச் கசய்வதற்ோே சூரிய ரதத்தில் இருப்பார்ேள்; இனி இவர்ேளுலடய கசயல்ேலளக்
கேளுங்ேள். சூரியமண்டலத்தில் பிரோசிக்கும் சூரியனுக்குத் கதஜஸ் விருத்தியாகும்படி ரிஷிேள்
துதிக்ேிறார்ேள். ேந்தர்வர்ேள் ோனமிலசக்ேிறார்ேள். கதவமங்லேயர் நடனமாடுேிறார்ேள். அரக்ேர்ேள்
சூரியனுக்குப் பின் கசல்ேிறார்ேள். சர்ப்பங்ேள் சுமக்ேின்றன. இயக்ேர் ேடிவாள முதலானவற்லறத் தாங்ேிப்
பிடித்துக் கோள்ேிறார்ேள். இவர்ேலளத் தவிர வாலேிலியர்ேள் என்ற முனிவர்ேள் எப்கபாதும் சூரியலனச்
சூழ்ந்து உபாசலன கசய்து கோண்டு இருக்ேிறார்ேள். இவ்விதமாேச் சூரியமண்டலத்தில் வாசஞ்கசய்ேிற
ஏழு ேணங்ேளும் அந்தந்தச் சமயங்ேளிகல பனி கவப்பம் தண்ண ீர் ஆேியவற்லறப் கபாழிவதற்குக்
ோரணமாே இருக்ேின்றன.

11. சூரியனின் சிறப்பு கசயல்ேள்

பராசர முனிவகர! சூரிய மண்டலத்தில் பனி, கவப்பம், மலழ இவற்றிற்குக் ோரணமாே ஏழு ேணங்ேள்
இருக்ேின்றன என்றும் ேந்தர்வர் யக்ஷர் ராக்ஷசர் முனிவர் வாலேிலியர் அப்சரசுேர் நாேர் ஆேிகயாரது
கதாழில்ேள் இன்னதின்னது என்றும் கூறியருளின ீர்ேள்! ஆயினும் சூரியனுலடய கதாழில் இன்னது
என்பலதச் கசால்லவில்லலகய! ேணங்ேகள பனி, கவப்பம், தண்ண ீர் ஆேியவற்லறப் கபாழியுமானால்
சூரியனுலடய கதாழில்தான் என்ன? சூரியனால் மலழ உண்டாேிறது என்று நீங்ேள் முன்பு கசான்ன ீர்ேள்.
அன்றியும் சூரியன் உதயமாேி உச்சியில் வந்து அஸ்தமனமாேிறான் என்று ஜனங்ேள் கசால்ேிறார்ேள்.
இத்தலேய கசயல்ேள் இந்த ஏழு ேணங்ேளுக்கும் கபாதுவாே இருக்குமானால், சூரியனுக்குச் சிறப்பு யாது?
அலதச்கசால்ல கவண்டும் என்று லமத்கரயர் கேட்டார். பராசரர் கூறலானார். லமத்கரயகர! ரிக்கு, யஜுர்,
சாமம் என்ற மூன்று கவதவடிவாேிய ஸ்ரீவிஷ்ணு சக்திகய சூரிய ரூபமாேப் பிரோசித்துக் கோண்டு ,
ோய்வதுமல்லாமல், உலேத்தின் பாபத்லதயும் கபாக்ேிக் கோண்டு இருப்பதனாகல, அந்த மண்டலத்தில்
வாசஞ்கசய்ேிற ஆதித்தன் முதலிய ேணங்ேள் ஏழிலும் அந்த ஆதித்தகன முக்ேியமானவன். அந்தந்த
மாதத்தில் வருேிற சூரியனிடத்தில் மூன்று கவதமயமான ஸ்ரீவிஷ்ணு சக்தியானது பிரகவசம் கசய்து
விளங்குேிறது. விடியற்ோலத்தில் இரிக்குேளும், மத்தியான ோலத்தில் யஜுசுேளும், சாயங்ோலத்தில்
சாமங்ேளும், சூரிய சரீரேனாய் சூரியனுக்குள்கள விளங்குேின்ற ஸ்ரீவிஷ்ணுலவத் துதிக்ேின்றன. இந்த ரிக்கு
முதலிய மூன்று கவதங்ேளும் ஸ்ரீவிஷ்ணுவுக்குச் சரீரமாே இருக்ேின்றன. ஸ்ரீவிஷ்ணு சக்தியானது
சூரியனுக்குள்கள மட்டுமின்றி பிரமாதிேளுக்குள்ளும் பிரகவசித்து அந்தந்தக் ோரியங்ேலள நடத்துேிறது.
பலடப்பின் துவக்ேத்தில் ரிக்கு கவதமயமான பிரம்மாவாேவும், ஸ்திதியிகல, யஜுர் கவதமயமான
ஸ்ரீவிஷ்ணுவாேவும் முடிவில் சாமகவதமயமான ருத்திரனாேவும், ஸ்ரீமந்நாராயணனுலடய சக்தியானது
பிரோசிக்ேின்றது. ஆலேயால் ருத்திர சம்பந்தமான சாமத்துவனியானது அசுத்தகமன்று எண்ணப்படுேிறது.
இவ்வாறு கவதத்திரய ரூபமான ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய சுத்த சாத்வே
ீ சக்தியானது, தனது சரீரமாே
இருக்கும் ஏழு ேணங்ேளுக்குள்கள சூரியனிடத்திகல சிறப்பாேப் பிரகவசித்திருப்பதால் சூரியகன சிறப்பாேப்
பிரோசித்துக் கோண்டு உலேத்தில் உண்டான அந்தோரங்ேலளகயல்லாம் நாசம் கசய்ேிறான்.

இவ்விதமாே கவதமயமான ஸ்ரீவிஷ்ணுசக்தியின் அணுப்பிரகவசாதி அதிசயத்தினால் சூரியன்

பிரதானமானலதப் பற்றிகய அந்த சூரியலன முனிவர்ேள் துதித்துக் கோண்டும் ேந்தர்வர்ேள்
பாடிக்கோண்டும் அரம்லபயர்ேள் ஆட்டத்தினால் மேிழ்வித்துக் கோண்டும் இராக்ேதர் பின் கதாடர்ந்து
கோண்டும், நாேர்ேள் சுமந்து கோண்டும், வாலேிலியர்ேள் உபாசித்துக் கோண்டும் இருக்ேிறார்ேள். அந்த
மண்டலத்திகல சக்தி ரூபத்லதத் தரித்துக் கோண்டுள்ள ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவான் சப்தேணங்ேலளப் கபாலத்
கதான்றுவதுமில்லல, அழிவதுமில்லல. அந்தச் சப்தேணமும் ஸ்ரீவிஷ்ணுலவவிட கவறுபட்டலவேகள
அணுப்பிரகவசம் எப்படிகயனில் ஒரு ஸ்தம்பத்தில் இருக்ேிற ேண்ணாடிக்கு அருேில் எவகனவன்
வருேிறாகனா, அவகனல்லாம் தனது சாயலல அந்தக் ேண்ணாடியில் ோணும்படி அதன் ோந்திலய
அலடவலதப் கபால் அந்த மண்டலத்திகல நிலலத்திருக்ேிற ஸ்ரீவிஷ்ணுசக்திலய அங்கே மாதந்கதாறும்
வருேிற சூரியனும் அலடேிறான். அத்தலேய சூரியன் பிதுர்க்ேள் கதவலதேள் மானிடர் முதலிகயாலரத்
திருப்தியலடயச் கசய்வது எப்படிகயனில் சூரியேிரண பிரபாவத்தினாகல நிலறக்ேப்பட்டு அமிர்தமயமாே
இருக்கும் சந்திரலனக் ேிருஷ்ண பக்ஷத்திகல அக்னி முதலிய கதவலதேள் பானஞ்கசய்து மிகுந்துள்ள
இரண்டு ேலலேளுள் ஒன்லற அமாவாலசயில் பிதுருக்ேள் பானஞ்கசய்ேிறார்ேள். இதுதான் அவர்ேள்
திருப்தியலடயும் விதமாகும். பூமியிலிருந்து தனது ேிரணங்ேளினால் இழுக்ேப்படும் ரசத்லத மறுபடியும்
மலழயாேப் கபாழிந்து பயிர்ேலள விருத்தி கசய்து மனுஷ்யாதிேலள சூரியன் திருப்தி கசய்ேிறான்
என்பலத முன்னகம கசான்கனன். இவ்விதமாே சூரியபேவான் கதவர்ேளுக்கு பக்ஷத்திருப்தியும்
பிதுர்ேளுக்கு மாசத் திருப்தியும் மனுஷ்யாதிேளுக்குத் தினத்திருப்தியும் கசய்து வருேிறான்.
12. சந்திர மண்டலம்

லமத்கரயகர! சந்திரனுலடய கதரானது மூன்று சக்ேரங்ேலளக் கோண்டது. முல்லலப்பூ வர்ணமுலடய

பத்துக்குதிலரேள் இடப்பக்ே, வலப்பக்ேங்ேளில் ேட்டப்பட்டது. துருவலன ஆதாரமாேக் கோண்டு கவேமாேச்
கசல்லக்கூடியது. அந்த கதரினால் சந்திரன் நாேவதி
ீ முதலிய வதிேள்
ீ அலமந்துள்ள நட்சத்திரங்ேளிகல
சஞ்சரிக்ே வருேிறான். சூரிய ேிரணங்ேளுக்கு எப்படிகயா அப்படிகய சந்திரனுக்கும், உதயாதி ோலங்ேளிகல
குலறவும் வளர்ச்சியும் உண்டு. சூரிய ரதத்திலுள்ள குதிலரேலளப் கபால ஜலத்திற் பிறந்த சந்திர ரதத்தின்
அசுவங்ேளும், ேல்பத்தின் ஆரம்பத்தில் ஒகர முலற ரதத்தில் ேட்டப்பட்டு, அதன் முடிவு வலர இருப்பன.
கதவலதேளாகல பானஞ்கசய்யப்பட்டு, அதன் ஒரு ேலலகயாடு மிகுந்துள்ள அந்தச் சந்திரலனச் சூரியன்
ஒரு ேிரணத்தால் முன்பு கதவர்ேள் பானஞ்கசய்தலதப் கபால; ஒவ்கவாரு நாலளக்கு ஒரு ேலலயாே
வளர்த்து நிலறக்ேின்றான். இவ்விதம் அலற மாதத்தில் சந்திரனிடம் நிலறக்ேப்படுேின்ற அமிர்தத்லத
முப்பத்து மூவாயிரத்து முந்நூற்று முப்பத்தி மூன்று அமுதபானர்ேளாேிய கதவலதேள் பானம்
கசய்ேின்றனர். இவ்விதம் கதவர்ேளால் பானஞ்கசய்யப்பட்டு, இரண்டு ேலலேள் மிகுந்தவனாய்ச் சந்திரன்
சூரிய ேிரணங்ேளில் மலறவதால், சூரிய மண்டலத்தில் பிரகவசித்தவன் கபாலாேி அலம என்ற ேிரணத்தில்
வாசஞ்கசய்ேிறான். அதனால் அந்த நாள் அமாவாலச என்று வழங்ேப்படுேிறது. அந்த நாள் இரவு
பேல்ேளில் சந்திரன் முந்தித் தண்ண ீரிலும் பிந்திக்கோடி முதலியலவேளிலும் இருந்து, பிறகு சூரியலன
அலடேிறான். ஆலேயால் அந்த நாளில் எவனாேிலும் கசடி கோடி முதலியவற்லறச் கசதித்தாலும்
இலலலய உதிர்த்தாலும் பிரம்மஹத்தி கசய்த பாவத்லத அலடவான். ேலாரூபமான பதிலனந்தாவது
பங்ேினாகல, சந்திரன் சிறிது மிகுந்திருக்ேிற அமாவாலசயின் அபராண்ணத்திகல குலறந்துள்ள சந்திரலனப்
பிதுர்க்ேள் அமிர்த பானத்துக்ோே உபாசித்து, அமிர்தமயமான அந்தப் பதிலனந்தாம் ேலலலயப்
பானஞ்கசய்ேிறார்ேள். சவுமியர் என்றும், பர்ஹிஷதர் என்றும், அக்னிஷ்வாத்தர் என்றும் மூன்று
பிரிவினராே இருக்ேிறார்ேள். அந்தப் பிதுர்க்ேள் அமாவாலசயில் சந்திர ேிரணத்தினின்று ஒழுகும்
அமிர்தத்லதயுண்டு கமன்லமயான மாசத் திருப்தி அலடேிறார்ேள். இவ்விதமாேச் சந்திரன்
அமிர்தமயமாயும், குளிர்ச்சியுள்ளலவயுமான, ஜல பரமாணுக்ேளாகல சுக்ேிலபக்ஷத்தில் கதவலதேலளயும்,
ேிருஷ்ண பக்ஷத்தில் பிதுர்க்ேலளயும் திருப்தி கசய்து புல் பூண்டு கசடி கோடிேலள உண்டாக்குவதாலும்,
நிலவால் மேிழ்ச்சியூட்டுவதாலும் மனுஷ்ய மிருே பக்ஷிசாதிேலளத் திருப்தி கசய்ேிறான்.

இந்தச் சந்திரனது மேனான புதனுலடய கதரானது, வாயு, அக்ேினி இவற்றினால் கதான்றியதாய், பூமியிற்
பிறந்த கபான் நிறமான எட்டுக் குதிலரேளுடன் கூடியதாய், வரூதம் என்ற முன்தாங்கும் உறுப்பும்,
அனுேர்ஷம் என்ற அடிப்பகுதிலயத் தாங்கும் உறுப்பும், பதாலே முதலிய அவயவமும் கோண்டதாகும்.
சுக்ேிரனுலடய ரதமும் இத்தலேய அவயவ அலங்ோரங்ேலளக் கோண்டதாய் எட்டுக்குதிலரேலளக்
ேட்டியதாய் மிேப்கபரியதாய், கபான்மயமானதாய் விளங்கும் அங்ோரேனுலடய இரதமும் கபரியது. அது
அக்ேினியிற் பிறந்து பத்மராேம் கபாலச் சிவந்த எட்டு குதிலரேள் பிலணக்ேப்பட்டது. பிரேஸ்பதியின்
கதரும் எட்டுக் குதிலரேள் பூட்டியதாகும். அந்தத் கதரிகல ஏறிய குருபேவான், ஒவ்கவாரு வருஷம்
இருக்ேிறார். சனியானவன் ஆோயத்தில் பிறந்த சித்திர வர்ணமான ரதத்தில் ஏறி, கமல்லச்
சஞ்சரிக்ேின்றான். ராகுவின் கதரானது சிறிது கவண்ணிறமுலடயதாய், வண்டின் நிறமுலடய
எட்டுக்குதிலரேள் பூட்டியதாய் அலமந்துள்ளது. இத்தலேய ரதத்தில் ஏறிய ராகுவானவன் சூரியனுக்கு
கமகல அந்தோரமயமான மூன்றாவது ஸ்தானத்தில் சஞ்சரித்துக் கோண்டு, பருவோலங்ேளில் அங்ேிருந்து
திரும்பி பூமி முதலியவற்றின் சாலயேளிகல புகுந்து சூரிய சந்திரர்ேலள மலறத்து ேிரேணங்ேலள
ஏற்படுத்துேிறான். அதுகபாலகவ கேதுவின் ரதத்தில் புலே வர்ணமுலடய எட்டுக்குதிலரேள்
ேட்டப்பட்டிருக்கும் இந்தக் கேதுவும் ராகுலவப் கபாலக் ேிரேணங்ேலள உண்டாக்குவான். இவ்விதமாே
சூரியன் முதலிய நவேிரேங்ேளின் ரதங்ேள் அலமந்திருக்கும் இந்தக் ேிரே நட்சத்திர மண்டலங்ேள்
யாவுகம, வாயுரூபமான ேயிறுேளால் துருவகனாடு இலணக்ேப்பட்டு தத்தமது சாரத்தில் சுழல்ேின்றன.
ஆோயத்தில் உண்டான மண்டலங்ேள் அலனத்தும், அத்தலனக் ோற்றுக் ேயிறுேளினாகல ேட்டப்பட்டு,
கசக்லே இழுக்கும் எருதுேள் தாமாேச் சுற்றுவ÷õடு கசக்லேயும் சுற்றுவிப்பதுகபால், தாமும்
சுற்றிக்கோண்டு தங்ேளுக்கு ஆதாரமான துருவலனயும் சுற்றுவிக்ேின்றன. கமலும் இந்தக் ேிரேங்ேள்
யாவும் ோற்றின் வடிவான சக்ேரத்தினால் தினந்கதாறும் ஏவப்பட்டு, கோள்ளிக்ேட்லட சுழல்வது சக்ேரம்
சுழல்வதாேக் ோணப்படுவலதப் கபால், சுழல்ேின்றன. ஆலேயால் இந்தக் ோற்றுக்குப் பிரவேம் என்ற கபயர்
உண்டாயிற்று. இது நிற்ே; முன்பு நான் சிம்சுமாரா திருதியான துருவாதார ரூபம் என்று கசான்கனன்
அல்லவா? அலதயுங் கூறுேிகறன், கேளுங்ேள்.

அந்த ஸ்வரூபத்லதக் ோண்பவன் அன்லறயப் பேலில் கசய்த பாவத்திலிருந்து விடுபடுவதுமன்றி , அந்தச்

சிம்சுமார சக்ேரத்தில் எத்தலன நட்சத்திரங்ேள் உள்ளனகவா, அத்தலன ஆண்டுேள் சுேமாே
ஜீவித்திருப்பான். நட்சத்திர ரூபிேளான சில கதவலதேள் அதன் அவயவமாய் இருப்பார்ேள். அந்தச்
சிம்சுமாரத்துக்கு உத்தானபாதன் கமல் வாயிலிலும், யக்ஞன் ேீ ழ்வாயிலிலும், தருமன் சிரத்திலும்,
நாராயணன் இதயத்திலும், அசுவினி கதவலதேள் ோல்ேளிலும், வருணனும் அயர்மாவும் பின்
கதாலடேளிலும், சம்வச்சரம் குறியிலும், மித்திரன் அபானத்திலும், அக்ேினியும் மகேந்திரனும் ோசிபனும்
துருவனும் முலறகய வாலிலும் உள்ளனர். இந்த அக்ேினி முதலிய நான்கு நட்சத்திரங்ேளும் மற்ற
அவயவங்ேளிலுள்ள நட்சத்திரங்ேலளப் கபால் அஸ்தமனமாோமல் எப்கபாதும் ோணப்படுவன.
லமத்கரயகர! நீங்ேள் கேட்டது கபால, பூமியின் இருப்லபயும், அதில் மலலேள், ேடல்ேள், கதசங்ேள்
ஆேியவற்றின் அலமப்லபயும், ஆோயத்திலுள்ள ேிரே நட்சத்திரங்ேளின் இருப்லபயும் கூடியவலரயில்
கசான்கனன். கமலும் அதன் சுருக்ேத்லதச் கசால்ேிகறன், கேட்பீராே. ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் சரீரமான ஜலம்
யாதுண்கடா, அதிலிருந்து தாமலரப் பூலவப் கபான்ற பூமியானது பருவதசமுத்திரங்ேளுடன் உண்டாயிற்று.
ஆலேயால் இந்தப் பூமியும் அவருலடய சரீரகமயாகும்! இதுமட்டுமல்ல சூரியாதி கஜாதிேளும் பூமி
முதலிய உலேங்ேளும், வனங்ேளும், மலலேளும், திலசேளும், நதிேளும், ஆழக்ேடல்ேளும் என்றும்
இருக்ேின்றகதன்று கசால்லத்தக்ே சித்தும் மாறுவதனாகல இல்லலகயன்று கசால்லத்தக்ே அசித்தும்
யாவுகம அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் சரீரங்ேளாே இருக்ேின்றன. ஞானகம வடிவான, சேல ஜீவன்ேலளயும்
சரீரமாேக் கோண்டுள்ள அந்த ஸ்ரீபேவானுக்கும் ஞானகம சுத்தஸ்வரூபகமயல்லது
கதவமனுஷ்யாதிரூபமன்று. ஆலேயால் பர்வதசமுத்திர பூமியாதி ரூபகபதங்ேள் எல்லாம் ஜீவன்ேளுலடய
ேர்ம வசத்திலுண்டான ஞானகபதத்லதப் பற்றியலவேளாகும். எப்கபாது இப்படிப்பட்ட ஞானமயமான தனது
கசாரூபம் சுத்தமானதாேத் கதான்றும், சேலமும் ேர்மமூலமான நிலனப்பின் கபதத்தினாகல கவவ்கவறு
விதமாேத் கதான்றுவதாகுகமயன்றி, இயல்பாேகவ அவ்வவ் வஸ்துக்ேளில் அந்தந்த கபதங்ேள்
இருக்ேமாட்டாது ஞானமயமான கபாருகள நிலலயானதாலேயால் அஸ்தி (இருக்ேிறது) என்று
உள்கபாருளாய்க் கூறப்படும். ஞானம் இல்லாத ஜடம் யாவும் மாறிப் கபாவனவாலேயால் நாஸ்தி
(இல்லல) என்று இல்கபாருளாய்ச் கசால்லப்படும். ஏகனனில் ஆன்மஸ்வரூபத்லதக் ோட்டிலும் ஆதியும்,
மத்தியமும் முடிவும் இல்லாததும் எப்கபாதும் மாறாமல் ஒகர ரூபத்லதயுலடயதுமான கபாருள் எங்கே
இருக்ேிறது? எது அடிக்ேடி கவறுபாட்லட அலடேிறகதா அதில் உண்லம எங்கே இருக்ேிறது? இவற்லற
உதாரணப்படுத்திக் ோட்டுேிகறன்.

முதலில் பிருத்வியானது மண் உருண்லடயாேி, பிறகு குடமாேி, அது உலடயக் ேபாலமாேி, அந்தக் ேபாலம்
துண்டு துண்டாேிச் சூரணமாேி, அப்புறம் துேளாேி அதற்குப் பிறகு அணுவாே மாறுேின்றது.
இலவகயல்லாம் ஆத்ம ஸ்வரூப யதார்த்தம் கதரியாமல் கதவமனுஷ்யாதி ரூபமாே நிச்சயித்துக்
கோண்டவர்ேளுக்குத் தங்ேளால் அனுபவிக்ேப்படுேின்ற கவவ்கவறு கபாருளாேக் ோணப்படுேின்றன
அல்லவா? இவற்றில் எலத வஸ்துகவன்று கசால்லலாம். ஞானோரமான ஆன்ம வஸ்துலவத் தவிர கவறு
எதுவுகம இருக்ேிறது என்று கசால்லத்தக்ே வஸ்துவல்ல. அந்த ஞானோரகமா அவரவருலடய ேர்ம
கபதத்தினால் மாறுபட்ட சித்தமுலடய ஜனங்ேளுக்கு கதவாதி சரீரப் பிரகவசத்தால் அந்தந்த ரூபமாேத்
கதாற்றமளிக்ேிறது. ஆன்ம ஸ்வரூபமானது இயல்பில் ேர்மமில்லாததும், அதனால் வருேின்ற பிரேிருதி
சம்பந்தமான மலமில்லாததும், அதனால் உண்டாேத்தக்ேதான கசாஹ கமாஹகலா பாதி கதாஷ சம்பந்தம்
இல்லாதுடம் கதய்வு வளர்ச்சி முதலியன இல்லாலமயால் ஒகர ரூபமானதுமாய் இருக்ேிறது. இத்தலேய
ஞானரூபமான ஆத்ம ஸ்வரூபகம ஸ்ரீவாசுகதவனுலடய சரீரம்! ஆலேயால் அது தன்மயமாே
இருக்ேின்றது. அந்த ஸ்ரீவாசுகதவராத்மேம் ஆோத கபாருள் ஒன்றுமில்லல. லமத்கரயகர! இந்தவிதமாே
ஞானஸ்வரூபம் ஒன்கற நித்தியமாே இருக்ேிறது. ஆலேயால் சத்திய பதார்த்தம் என்றும் மற்றது மாறி
மாறி அழிவதனாகல அசத்தியம் என்றும் உண்லமலய உமக்குச் கசான்கனன். கசால்லாமல் மட்டுகம
இருக்ேிறது என்று கசால்லத்தக்ே நானாவித ஸ்வரூபமுலடய வஸ்துக்ேள் யாவும் ேர்மாதீனமாேகவ
இருக்ேின்றன. அந்தக் ேர்ம ஸ்வரூபம் யக்ஞம் என்றும் பசு என்றும், இரித்விக்குள் என்றும் அக்ேினி
என்றும், கசாமம் என்றும், அலர என்றும் கசார்க்ோகபலஷ என்றும்! இப்படிப் பலவலேயில் ேர்ம
மார்க்ேத்தில் ோணப்பட்டலவேளாகும். இலவேளுக்குப் பயன் புவர்கலாேம் முதலிய உலேங்ேகளயாகும்.
நான் உம்மிடம் கசால்லி விளக்ேிய கலாேச்சிறப்புேள் எத்தலனயுண்கடா அத்தலனயிலும் ேர்ம வசியனாே
இருக்கும். புருஷன் மாறி மாறிப் கபாய் வந்து கோண்டிருக்ேிறான். ஆலேயால் இந்தக்ேர்ம
மார்க்ேப்பயன்ேளிகல ருசி லவக்ோமல் எல்லாம் அஞ்ஞானத்தால் கதான்றுவனகவன்றும், ஞானம் ஒன்கற
நித்திய சுத்த நிர்மல ரூபமானது என்றும் அறிந்து, ஸ்ரீவாசுகதவ பேவாலன அலடவதற்ோன முயற்சிலயச்
கசய்ய கவண்டும்.

13. ஜடபரதர் உபாக்ேியானம்

பராசர மேரிஷிகய! நான் கேட்டவண்ணம் பூமி, ேடல், நதிேள், ேிரேங்ேள் முதலியவற்றின்

ஸ்வரூபங்ேலளயும் மூன்று உலேமும் ஸ்ரீவிஷ்ணுலவகய ஆதாரமாேக் கோண்டு நிலலகபற்றிருப்பலதயும்
ஞானஸ்வரூபகம முக்ேியமானது என்பலதயும் நீங்ேள் எனக்கு விளக்ேியருளின ீர்ேள்! பரத மாமன்னனது
சரிதத்லத பின்னர் அறிவிப்பதாேச் கசான்ன ீர்ேள். அதன்படி இப்கபாது அலதக் கூறியருளல் கவண்டும்.
கயாேத்துடன் கூடி ஸ்ரீவாசுகதவனிடத்தில் இதயத்லத நிலலநிறுத்தித் தியானஞ்கசய்து கோண்டு
சாளக்ேிராம ÷க்ஷத்திரத்தில் வசித்த அந்தப் பரதமோராஜனுக்கு, ஸ்ரீஹரித்தியான பிரபாவத்தாலும், ÷க்ஷத்திர
மேிலமயினாலும் கமாட்சமுண்டாோமல், மறுபடி பிராமண ஜன்மம் எப்படி ஏற்பட்டது? அவர் அந்தப்
பிராமணப் பிறவியில் என்ன கசய்தார்? அந்த விஷயங்ேலள நீங்ேள் எனக்குத் கதளிவுபடுத்தகவண்டும்
என்றார் லமத்கரயர். உடகன பராசரர் கூறலானார். லமத்கரயகர! அந்தப் பரத மோராசன் எம்கபருமானது
திருவடிேலளகய தியானஞ் கசய்துகோண்டு சாளக்ேிராமத்திகலகய பலோலம் வசித்து வந்தார். அவர் மோ
குணவான்; மிேவும் உத்தமர், அவர் கசாப்பனம் மத்தியம் உள்பட சேல அவஸ்லதேளிலும் யக்கஞச, அச்சுத
கோவிந்த, மாதவ, அநந்த, கேசவ, விஷ்கணா ஹ்ருஷிகேசா வாசுகதவா, உனக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறன்!
என்பலத உச்சரித்துக் கோண்டிருந்தாகரயல்லாது கவகறான்லறயும் உச்சரிக்ேவில்லல. லவதிே
ேிரிலயேலள நடத்துவதற்ோே சமித்து, புஷ்பம் தருப்லப முதலியவற்லறச் கசேரிப்பது கபான்ற
கசயல்ேலளத் தவிர கவகறலதயுஞ் கசய்ததில்லல. இவ்விதமாேப் பரதர் பற்றில்லாமல் கயாே தவம்
கசய்து வரும் கபாது, ஒருநாள் மோநதியில் நீராடிச் கசய்ய கவண்டிய சடங்குேலளச் கசய்து
கோண்டிருக்கும்கபாது, அங்கே ேருவுயிர்க்கும் தருணமுலடய மான் ஒன்று, தன்னந்தனியாேத் தண்ண ீர்
குடிக்ே வந்தது. அது நீர் அருந்திக் கோண்டிருக்கும்கபாது, அதிபயங்ேரமான சிங்ேத்தின் ேர்ஜலனக்குரல்
கேட்டது. அந்தக் ேர்ஜலனலயக் கேட்ட மான் மிேவும் பயந்து திலேத்துப் பரபரப்புடன்; நதியின் உயர்ந்த
ேலர மீ து ஏறிச் கசன்றது. அப்கபாது அதன் ேர்ப்பமானது ேீ க ழயிருந்த நதி நீரில் விழுந்து அலலேளிகல
மிதந்தது. பரதர் அந்தமான் குட்டிலயக் ேண்டு இரக்ேங்கோண்டு, அலதத் தன் லேயில் எடுத்துக்
கோண்டார். இது இப்படியிருக்ே அந்தமான், ேருப்பம் விழுந்த அதிர்ச்சியினாலும் மிே உயரத்தில் ஏறிய
வருத்தத்தாலும் ேீ க ழ விழுந்து இறந்தது. தாய்மாமன் இறந்ததும் அதன் சின்னஞ்சிறு மான்குட்டி
அந்தரமாே இருப்பலதயுங்ேண்ட பரதகயாேி மிேவும் இரக்ேங்கோண்டு, அந்தக் குட்டிலய எடுத்துக் கோண்டு
தமது ஆசிரமம் கசர்ந்தார்.

பிறகு, அவர் மான் குட்டிலய கவகு அன்புடகன வளர்த்து வந்தார். ஆசிரமத்தின் அருோலமயில் இருந்த
இளம்புற்ேலள கமய்ந்து கோண்டும், புலிலயக் ேண்டால் பயந்து ஆசிரமத்துக்கு ஓடி வந்து ஒளிந்து
கோண்டும் ோலலயில் புறப்பட்டு கமய்ந்து விட்டு, மாலலயில் ஆசிரமத்திற்குத் திரும்பிவந்து
தங்ேிக்கோண்டும் இருந்தது. இவ்விதமாே அந்த மான் ஓடி விலளயாடுவலதக் ேண்ட பரதரின் மனம்,
அதனிடத்தில் பற்றும் பாசமும் கோள்ளலாயிற்று. ராஜ்யம், மக்ேள் முதலிய பந்தபாசங்ேலள விட்டு, கயாே
நிஷ்லடயிலிருந்த அந்த முனிவர் மான் மீ து மிேவும் அபிமானம் கோண்டிருந்தார். அலதச் சிறிது கநரம்
ோணவிட்டாலுங்கூட, ஐகயா நம்முலடய மான்குட்டிலயக் ோணவில்லலகய? அலதச் கசந்நாய் தின்றகதா,
புலியலறந்தகதா, இன்னமும் வரவில்லலகய? என்ன கசய்கவன்? என்று வருந்துவார் அந்த மான்
விலளயாடிய இடங்ேளில் அதன் சிறு குளம்புேளில் கபயர்க்ேப்பட்ட கமடு பள்ளமான இடத்லதக் ேண்டு
மேிழ்ச்சியலடகவன்? அப்படிப்பட்ட என்னுலடய மான் குட்டி எங்கே கபாயிற்கற கதரியவில்லலகய! அது
என்னருகே வந்து, தனது கோம்பினால் என்னுடம்லப உரசி, சுேம் உண்டாக்குகமா? அது ÷க்ஷமமாய் இங்கே
திரும்பி வந்து கசர்ந்து சுேத்லத உண்டாக்குகமா இங்கு வராமல் துன்பத்லத உண் டாக்குகமா? என்ன
கசய்கவன்? இப்கபாதுதான் முலளத்த தனது சிறுபற்ேளால் ேடித்த தருப்லபப் புற்ேளும் நாணல்ேளும்
சாமகவதிேளான பிரமச்சாரிேலளப் கபால் கமாட்லடயாேத் கதான்றுேின்றனகவ ? இவ்வாறு அது மறுபடியும்
வந்து கமயக் ோண்கபகனா? என்று பரத மேரிஷி வருந்துவதும், அது வந்ததும் கபருமேிழ்ச்சியலடவதுமாே
இருந்தார். இவ்வாறு அந்த மான் குட்டியின் மீ து அன்பு பாராட்டி வந்ததால், ராஜ்ய கபாோதிேலளத் துறந்த
அவருக்கும் சமாதி நிஷ்லட ேலலந்தது. இந்நிலலயில் அவருக்கு மரண ோலமும் கநருங்ேியது. அப்கபாது,
தந்லதலய அவனது அன்பு மேன் கநாக்குவலதப் கபால, அந்த மான்குட்டியானது ேண்ணில் ேண்ண ீர்
ததும்ப கநாக்ேிக் கோண்டிருந்தது. அதுகபாலகவ, பிரியமான மேலனத் தந்லத பார்ப்பது கபால பரதரும்
ேண்ண ீர் ததும்ப மான்குட்டிலயப் பார்த்துக் கோண்கட பிராணலன விட்டார். அதனால் மறுபிறவியில்
அவர், ேங்லேக் ேலரயில் ஒரு மானாேப் பிறந்தார். ஆயினும் தனது கயாேச் சிறப்பினால் பூர்வ ஜன்ம
ஞானமுலடயவராே இருந்தார். அதனால் கவறுப்புற்றுத் தன் தாலயப் பிரிந்து முன்பிருந்த சாலக்ேிராம
÷க்ஷத்திரத்லத அலடந்து, அங்குள்ள உலர்ந்த புற்ேலளயும், சருகுேலளயும் தின்று, மானாேப் பிறக்ே
கஹதுவான ேர்மங்ேலளக் ேழித்து, அங்கேகய மரணமலடந்தார். பிறகு, அந்த ஊரிகலகய, நல்ல
ஒழுக்ேமும் கயாே நிஷ்லடயும் மிகுந்த உத்தமமான பிராமணர் குலத்திகல பூர்வ ஜன்ம ஸ்மரலணகயாடு
பிறந்தார். பூர்வஞானம் கதான்றியதால், முன்பு கபாலகவ சேல சாஸ்திரங்ேளின் உண்லமலய
உணர்ந்தவராய் எல்லாவிதமான ஞானத்திலும் கதர்ச்சி கபற்றவராய், ஆத்ம கசாரூபத்லதப் பிரேிருதிக்கு
கவறாேவும், கதவாதி சேல சரீரங்ேளிலும் உள்ள ஆத்ம ஸ்வரூபம் யாவும் தம்லமவிடப் கபதமில்லாமல்,
விலக்ஷணமான ஞானோரமுள்ளலவயாேப் பாவித்து வந்தார்.

கவத சாஸ்திரங்ேலளக் ேற்றுத்கதர்ந்தார். அவர் ஆத்மஞானியாே இருந்ததால் எந்தகவாரு ேர்மத்லதயும்

கசய்யவில்லல, கமலும், அழுக்கு நிலறந்த உடம்கபாடும், அழுக்கேறிய ேந்லத ஆலடேகளாடும், ஊத்லதப்
பல்கலாடும், ேண்கடார் அருவருத்து, அவமதிக்கும்படி நடந்து வந்தார். உலகோர் கசய்யும் கவகு
மதிப்பானது, யாே சம்பத்துக்கு மிகுந்த கேட்லட விலளவிக்கும். அவமதிப்கபா, ேர்வ அேங்ோரங்ேலளப்
கபாக்குவதால் கயாே சித்திலயத் தருவதாகும். ஆலேயால் கயாேியானவன், யாவரும் தன்னிடம் கசராமல்,
தன்லன அவமானம் கசய்யும்படி ஜடலனப் கபாலக் ோட்டிப் கபரிகயாருலடய ஒழுக்ேத்திற்குப்
பழுதுவராமல் ோத்து நடக்ேகவண்டும்! என்று இரணிய ேர்ப்பவாக்ேியங்ேலள நிலனத்து அந்தப் பிராமணர்
வித்துவானாே இருந்தும் மூடலனப் கபாலவும் பித்தலனப் கபாலவும் திரிந்து கோண்டிருந்தார்.
இவ்விதமாே அவர் இருந்ததால், அவருக்கு ஜடபரதர் என்ற கபயர் வழங்ேலாயிற்று. புழுத்துக்
கேட்டுப்கபான உழுந்து, யவதானியம் முதலியவற்றால் கசய்த அப்பங்ேலளகயா, ேீ லரலயகயா ோட்டுக்
ேிழங்குேலளகயா ஏதாவது ஒன்லற அவர் தின்று பிராணதரலண கசய்து வந்தார். இந்நிலலயில் அவரது
தந்லத இறந்தார். அவருலடய தம்பியரும், அண்ணன்மார்ேளும் மற்றுமுள்ள பந்துக்ேளும், அற்ப ஆோரம்
கோடுத்து, அவலரக் கோண்டு ேழனி கவலலலயச் கசய்வித்து வந்தார்ேள். அவர் அந்த கவலலலயக்
கூடத் திருத்தமாே கசய்யாமல் மூடலனப் கபாலச் கசய்துவந்தார். அவர், இதுகபான்று அற்ப ஆோரத்லதப்
புசித்து வந்தாலும் அவர் உடல் நன்றாேப் பருத்தும் ேண்ேள் இரண்டும் வித்தியாசமில்லாமல் சமமாே
விளங்ேகவ கதாற்றத்தில் மாற்றமின்றி இருந்துவந்தார். அவரது உறவினரும் ஊராரும் கூலி
கோடுக்ோமல், சிறிது ஆோரத்லத அவருக்குக் கோடுத்து கவலல வாங்ேி வந்தார்ேள். அவர்ேள் எந்த
கவலலலயச் கசய்யச் கசான்னாலும் ஜடபரதர் அந்த கவலலலயத் தலடயின்றிச் கசய்தார். முன்பு
கசான்னதுகபால், அழுக்குத் தீர்ப்பது கபான்ற கசய்லேேள் ஒன்றுமில்லாமல், சிலே, யக்கஞாபவதம்
ீ முதலிய
பிராமணக் குறிேளும், நீராடல் சந்தியாவந்தனம் கசய்தல் முதலிய பிராமணச் கசயல்ேள் மட்டுகம
உலடயவராய், பித்தலனப் கபாலகவ ஜடபரதர் திரிந்துவந்தார். இந்நிலலயில், சவ்வரீ ராஜனுலடய
சாரதியானவன் அவலரக் ோளிக்கு நரபலியிட நிச்சயித்து, இரவில் அவலரப் பிடித்துக் கோண்டு கசன்றான்.
பலியிடுவதற்குரிய அலங்ோரங்ேலளகயல்லாம் அவருக்குச் கசய்து, ோளியின் திருக்கோயிலின் எதிகர,
கோலல கசய்யும் இடத்தில் கோண்டு நிறுத்தினான். அந்தக் ோளியானவள். அவர் மோகயாேி
என்பலதயறிந்து, அவலரப் பலியிட வந்த அந்தக் கோடியவலனகய, தன் ேத்தியினால் கவட்டி, அவனது
ேழுத்திலிருந்து ஒழுேிய ரத்தத்லத தன் பரிவாரத்துடன் கூடச்கசர்ந்து குடித்து மேிழ்ந்தாள்.

பிறகு ஒருநாள், சவ்வரீ ராஜனுலடய கசவேன் ஒருவன் ஜடபரதலரப் பிடித்துக்கோண்டு கசன்றான்.

ஜடபரதலர, அரசனது சிவிலேலயச் சுமப்பதற்குத் தகுந்த சிவியானாே நிலனத்து, அமிஞ்சி பிடித்துப்
கபாட்டான். ஒருநாள் அரசன், இஷிமதி நதி தீர த்தில் இருந்த ேபில மோமுனிலரக் ோண்பதற்கு
விரும்பினான். துக்ேமயமான சம்சாரத்தில் எது உயர்ந்தது! என்பலத அந்த முனிவரிடமிருந்து கதரிந்து
கோள்ள அரசன் விரும்பினான். எனகவ அவன் பயணப்பட்டான். அவ்வரசனுலடய பல்லக்குப் கபாயிேளாே
அமிஞ்சி பிடித்துப் கபாட்டிருந்த ஆட்ேளிகல ஜடபரதரு ம் கசர்ந்திருந்தார். சேல ஞானமும் உணர்ந்தவராே
அவர் இருந்தாலும் கூட, தமது முற்பிறவிப் பாவங்ேலளத் கதாலலக்ே, அவர் பல்லக்லே சுமந்து கசன்று
கோண்டிருந்தார். அப்படிப் கபாகும் கபாது, நுேத்தடியளவு தூரம் ஜந்து கவான்றும் இல்லாபடித் தலரலயப்
பார்த்துக்கோண்கட அவர் கமதுவாே நடந்து கசன்றார். மற்றவர்ேள் துரிதமாே நடந்தனர். பல்லக்ேின்
கவேம் குலறந்தது. அதனால் சிவிலேயில் இருந்த அரசன் சரியாய் நடங்ேள்! என்று சிவிலே யாலர
அதட்டினான். அவன் அப்படி அதட்டியும் பல்லக்ேின் கவேம் குலறந்ததால், அரசன் மிேவும் கோபத்துடன்
சிவியாகர! என் கபச்லசயுங் ேடந்து ஏனிப்படி நடக்ேிறீர்ேள்? என்று பலமுலறேள் கூவினான். அதற்கு
சிவியாட்ேள், மோராஜா! எங்ேளின் குற்றமில்லல. இவன்தான் இப்படி நடக்ேிறான் என்று ஜடபரதலரக்
குற்றம் சாட்டினார்ேள். அலதக்கேட்ட அரசன், அடா! என் பல்லக்லேச் சிறிது தூரந்தாகன நீ
சுமந்திருக்ேிறாய்! இதனாகலகய விடாய்த்துப் கபாய்விட்டாகய! கமலும் நீ வருத்தத்லத! சேிக்ே
மாட்டாதவகனா! பிரத்யக்ஷத்தில் நீ பருத்தவனாேகவ ோணப்படுேிறாகய! என்று கேட்டான். அதற்கு
ஜடபரதர், அரகச! நான் பருத்தவனும் அல்ல. உனது பல்லக்லே நான் சுமக்ேவும் இல்லல. அதற்ோே நான்
வருந்தவும் இல்லல. அதனால் நான் ஆயாசமும் அலடயவில்லல! என்றார். அலதக் கேட்ட அரசன்,
அவரது ேருத்லதப் புரிந்துகோள்ளாமல் பார்லவயில் நீ பருமனாேத்தாகன கதான்றுேிறாய்? இப்கபாது உனது
கதாளில் என் பல்லக்கு இருக்ேிறது. சுலம சுமந்தால் எந்தப் பிராணிக்கும் ேலளப்பு ஏற்படும் என்பது
நிச்சயமாே இருக்ே நீ ஏன் கபாய் கசால்ேிறாய்? என்று கேட்டான். அதற்கு ஜடபரதப் பிராமணர், அரகச! நீ
என்னகவா பிரத்யக்ஷமாய்க் ேண்கடன் என்று கசான்னாகய அந்த வஸ்துலவ முன்கன நான் அறியச்
கசால்வாயாே அது பலம் உள்ளது என்பலதயும் இல்லாதது என்பலதயும் பற்றிப் பிறகு கபசலாம். கமலும்
என்னாகல சிவிலே சுமக்ேப்பட்டது. அது இப்கபாதும் என்கமல் இருக்ேிறது என்று கசான்னாயல்லவா ? இது
சுத்தப்கபாய். அலதக் குறித்து நான் கசால்வலதக் கேட்பாயாே? நிலத்திகல இரண்டு பாதங்ேள்
இருக்ேின்றன. அவற்றின்கமல் ேலணக்ோல்ேள் இருக்ேின்றன. அவற்றிகல கதாலடேள் இரண்டும்
நிற்ேின்றன. அவற்லற ஆதாரமாேப் பற்றி நிற்ேிறது. வயிறு, மார்பு, லேேள், கதாள்ேள் இலவயலனத்தும்
வயிற்றின் கமல் இருக்ேின்றன. இந்தத் கதாளின் மீ து படிந்திருப்பது சிவிலே இப்படியிருக்ே எனக்கு ஏது
பாரம்? அந்தச் சிவிலேயிகல நீ என்று உன்னால் நிலனக்ேப்பட்ட கதேம் இருக்ேிறது. அந்தத் கதேத்தில் நீ
இருக்ேிறாய். அதுகபாலகவ, இந்த கதேத்தில் நான் இருக்ேிகறன்.

அரகச! நீயு ம் நானும் கதேங்ேளாய் மாறி நிற்ேிற மற்றவரும் பிருத்வி முதலிய பஞ்சபூதங்ேளாகல
சுமக்ேப்படுேிகறாம். இந்தப் பூதவர்க்ேமும் குணங்ேளின் கவள்ளத்திகல வழ்ந்து,
ீ அதன் வசத்தால் நடத்தல்
முதலிய கசயல்ேலளச் கசய்ேின்றன. சத்துவம் முதலான குணங்ேள் ேருமங்ேளுக்கு வசப்பட்டிருக்ேின்றன.
அந்தக் ேருமங்ேள் அவித்லதயினாகல சம்பாதிக்ேப்பட்டிருக்ேின்றன. அவ்வவித்லத சேல பிராணிேளிலும்
இருக்ேின்றது. ஆத்மாகவா சுத்தமாய், நாசமில்லாததாய், பசி முதலியலவேள் இல்லாததாய் சத்துவாதி
குணரேிதமாய், குணமயமான பிரேிருதிலயக் ோட்டிலும் கவறானதாே இருக்ேிறது. அது சேல
ஜந்துக்ேளிலும் கதேம்கபால் அகநே அம்சமாய் இராமல் ஒகர அம்சமாே இருக்ேிறது. அது
வளர்வதுமில்லல; கதய்வதுமில்லல. இப்படியாே ஆன்மாவுக்கு விருத்திகயா கதய்கவா இல்லாமலிருக்ே,
நான் பருத்திருக்ேிகறன் என்று எந்த யுக்தியினாகல கசான்னாய்? அன்றியும் பூமி, பாதம், ேலணக்ோல்,
கதாலட, இலட முதலான உறுப்புேளின் அடுக்ேின் கமலுள்ள கதாளில் இருக்கும் பல்லக்ேினால் எனக்குப்
பாரம் உண்கடன்றால் அந்தப் பாரம் உனக்கும் சமமாே இருக்ே கவண்டும். கமலும் சேலமான கபருக்கும்
இந்தப் பல்லக்ேின் பாரம் மட்டுமல்ல, ோடு, மலல, வடு
ீ முதலானவற்லறப் பற்றிய பாரமும் உண்கடன்கற
கசால்ல கவண்டும். இப்படியின்றி, ஆன்மாவானது பிராேிருதங்ேளான அவயவங்ேலளவிட கவறு என்பது
சித்தப்படும்கபாது, நான் பாரத்லதச் சுமக்ேிகறன் என்பது ஏது? இந்தப் பல்லக்கு எந்தப் கபாருளால் ஆனகதா,
அந்தப் கபாருளால் ஆனது தான் இந்த உடம்புமாகும். இதில் தான் எனக்கும் மற்றவருக்கும் மமத்துவம்!
எனது என்ற அபிமானம் உள்ளது! என்று கசால்லி விட்டுப் பல்லக்லேச் சுமந்து கோண்டு கசன்றார்.
இலதக் கேட்டவுடன் அரசன் திடுக்ேிட்டு சிவிலேயிலிருந்து ேீ கழ இறங்ேி ஜடபரத கயாேியாரின்
திருவடிேலளப் பிடித்துக் கோண்டு, ஐயா! அடிகயன் அறியாமல் கசய்த குற்றத்லத மன்னித்தருள
கவண்டும். கதவரீர் ஜடலனப்கபால ரூபந்தரித்துள்ள ீர். கதவரீர் யார் என்கற கதரியவில்லல. என்ன
ோரணத்தினால் என்ன பயலனக் ேருதி இங்கே எழுந்தருளின ீர்ேள் என்பலத எனக்குச் கசால்ல கவண்டும்!
என்றான். அரகச! நீ யார் என்று என்லனக் கேட்டாயல்லவா? அதற்கு நான் இன்னார் என்று விலடயளிக்ே
முடியவில்லலகய! எப்பயலன ேருதி எதனால் இங்கே வந்தாய் என்பதற்குப் பதில் கசால்ல
கவண்டுவதில்லல. எங்கும் வருவதற்குப் பயன் அனுபவகம. இந்தச் சுேதுக்ே அனுபவங்ேள். புண்ணிய
பாவங்ேளால் உண்டானலவேளாய். இடத்லதயும் ோலத்லதயும் பற்றியிருப்பதால் ஜீவன்ேள் தனது
ேர்மானுபவத்திற்கு உரியகதச ோலங்ேளிகல கதோதிேலளப் கபற்று வருேின்றனர் என்றார் ஜடபரதர்.

கயாேியாகர! சேல ோரியங்ேளுக்கும் தருமா தருமங்ேளும் ோரணம் என்பதும் சுேதுக்ே அனுபவித்திற்ோேத்

கதேம் பிரகவசிப்பது என்பது சரிதான். ஆனால் நான் இன்னார் என்று ஆன்மாலவக் குறித்துச்
கசால்லக்கூடாது என்று கூறின ீர்ேகள? அலதயறிய விரும்புேிகறன் ஆத்மா என்பது இல்லாத கபாருள்.
ஆலேயால் அப்படிச் கசால்லக்கூடாது என்றால் ஆத்மா இருக்ேிற வஸ்துகவயல்லாமல் இல்லாததன்கற
இந்த நான் என்னும் கசால் ஆன்மாவின்கமல் பிரகயாேிப்பது குற்றம் அல்லகவ? இப்படியிருக்ே நான்
இன்னான் என்று கசால்ல முடியாது என்று நீங்ேள் எப்படிச் கசான்ன ீர்ேள்? என்று அரசன் கேட்டான். அரகச!
ஆன்மாலவக் குறித்து நான் என்னும் கசால்லலப் பிரகயாேிப்பது குற்றமல்ல. அதுவும் சரிதான். ஆனால்
நான் இன்னான் என்பதனால் ஆத்மாவல்லாத கதோதிேளிகல ஆத்மபுத்தியும், இப்படிப்பட்ட பிராந்திலயத்
கதரிவிக்கும் கசால்லாவதும் ஆேிய குற்றங்ேள் உண்டாம். அரகச! நான் என்று கசால்வது எது? நாக்கும்,
உதடுேளும், பற்ேளும், தாழ்ேளும் தான். நான் என்று கசால்ேின்றன என்று நிலனக்ேிறாகய, அலவேள்
அலனத்தும் ேருவிேகள யல்லாமல் ேர்த்தாவான ஆத்மாவன்று, கதேத்லதக் ோட்டிலும் கவறானது.
ஞானகம வடிவாேக் கோண்ட நான் என்னும் ஆத்ம ஸ்வரூபத்லதக் ோட்டிலும் கவறான வடிவுள்ள ஆத்ம
ஸ்வரூபம் ஒன்று இருக்குமானால் என்லன இன்னான் என்று கசால்லலாம். அப்படித்தான் இல்லலகய?
ஆன்மா நித்தியப்கபாருள். உடல் முதலியலவ அநித்தியப் கபாருள்ேள். ஆலேயால் அரசனாேிய நீ யும்
இந்தச் சிவிலேலயச் சுமக்ேின்ற நாங்ேளும் எல்லாகம இருக்கும் கபாருளல்ல. எப்படிகயனில் முன்பு
மரமாே இருந்தது கவட்டப்பட்டு ேட்லடயாயிற்று. பிறகு அது நீ ஏறியிருக்ேிற பல்லக்கு ஆயிற்று. இந்த
நிலலயில் அதற்கு மரம் என்கறா ேட்லட என்கறா கபயர்ேளில்லல! மோராஜா மரத்தின்கமல்
ஏறியிருக்ேிறார் என்று இவர்ேகள கசால்வார்ேளா? அல்லது ேட்லடயின் கமல் இருக்ேிறார் என்றுதான்
கசால்வார்ேளா? சிவிலேயில் இருக்ேிறார் என்றுதாகன கசால்வார்ேள்? இதலன ஆராய்ந்தால் சிவிலே
என்பது ஒருவலே கஜாடிப்கப ஆகும். அதாவது ேட்லடேள் அடுக்ேப்பட்ட கஜாடிப்பு. இந்த கஜாடிப்லபப்
பிரித்துவிட்டுப் பிறகு பல்லக்கு எங்கே என்பலத கதடிப்பார். அதுகபாலகவ சலாலே முதலியவற்லறப்
பிரித்துக் குலடலயத் கதடிப்பார். இந்த நியாயத்தாகலகய, இன்னார், நான் இன்னார் எப்படி என்பது கதரியும்,
ேர்மவசத்தால் உண்டாேியிருக்ேிற கதேங்ேளிகல புருஷன் என்றும் ஸ்திரீ என்றும், மாகடன்றும்,
ஆகடன்றும், யாலனகயன்றும், குதிலரகயன்றும், மரம் என்றும் கோடி என்றும் வழங்ேப்படுேின்றன. நீ , நான்
என்ேிற கசாற்ேளின் முக்ேியப் கபாருளான ஆன்ம கசாரூபமானது ஆணுமல்ல, கபண்ணுமல்ல,
அலியுமல்ல, கதவனுமல்ல, மனிதனுமல்ல, மிருேமுமல்ல, மரமுமல்ல. இத்கதவத்துவலதி தர்மங்ேள்
எல்லாம் ேர்மத்தினால் வந்த சரீரரத்தின் ரூபகபதங்ேகளயாகும். அரகச! நீ உலேத்தாருக்கு அரசன்!
தேப்பனுக்கு மேன்! பலேவனுக்கு பலேவன்! மலனவிக்கு மணாளன்! மேனுக்குப் பிதா! இப்படடியிருக்ே
உன்லன யார் என்று நான் கசால்கவன். கமலும் நீ என்ன சிரசா, ேழுத்தா, வயிறா? இந்த உடம்புக்கு நீ யார்?
உனக்கு இந்த உடல்யாது? இவ்விதமாய்ச் சேல உறுப்புேளுக்கும் கவறாய் இருக்ேிற நீக ய நன்றாே
ஆகலாசித்து நான் யார் என்று சிந்தித்துக்கோள். உண்லம இப்படியிருக்ே என்லன நான் இன்னான்! என்று
கவறுபடுத்தி எப்படிச் கசால்லமுடியும் என்று ஜடபரதர் விளக்ேினார்.

14. பரம்கபாருள் கதளிவு

ஆத்ம தத்துவத்லதப் பற்றி ஜடபரதர் கூறியதும் அரசன், அவலர கநாக்ேி சுவாமீ ! சேல ஜந்துக்ேளிலும்
பிரேிருதியிலும் கவறாய் ஞானஸ்வரூபமாய் மேத்தானதாய் ஒகரவிதமான ஆத்ம ஸ்வரூபம்
உண்கடன்றும் கூறின ீர்ேள். சிவிலேலய நான் சுமக்ேவில்லல; என்னிடத்தில் சிவிலேயும் இல்லல; இந்த
உடல் சுமக்ேின்றது. நம்லமவிட அது கவறானது. திரிகுணங்ேளின் ஏவலினால் பஞ்சபூதங்ேள்
அலசேின்றன. அந்தக்குணப் பிரவிருத்தியும் ேருமத்தினால் ஏவப்படுேிறது. ஆலேயால் அவற்றால்
எனக்கேன்ன என்றும் தாங்ேள் இத்தலேய பரமார்த்தங்ேலளக் கூறின ீர்ேள். மோகன! நான் இந்தச்
சம்சாரத்தில் எது உயர்ந்தது என்பலதத் கதரிந்து கோள்வதற்ோேக் ேபில மஹாமுனிவரிடம் கபாேப்
புறப்பட்கடன். இதனிலடயில் அந்தப் பரமார்த்த விஷயத்லதத் கதவரீர் அருளிச் கசய்ததால் என்மனம்
தங்ேலளகய நாடுேின்றது. ேபில முனிவர் உலே அஞ்ஞானத்லதப் கபாக்கும் கபாருட்டு பூமியில் இறங்ேிய
ஸ்ரீமோவிஷ்ணுவின் அம்சமானவர். தங்ேலளகய அந்தக் ேபிலராே நான் ேருதுேிகறன். ஆலேயால்
அடிகயனுக்கு எது உயர்ந்தகதா அதலன அறிவிக்ே கவண்டும், என்றான். அரகச! இப்கபாது நீ என்லன
உயர்லவப் பற்றிக் கேட்ேிறாயா? அல்லது பரமார்த்தத்லதப் பற்றிக் கேட்ேிறாயா? சிகரயசு என்பதும்
பரமார்த்தம் என்பதும் ஒன்றல்ல. எந்த மனிதன் தனது இஷ்ட கதவலதேலள ஆராதித்துப் பணம் முதலிய
சம்பத்துக்ேலள இச்சிக்ேின்றாகனா அந்தச் கசலவப்கபகற சிகரயசு எனப்படும். அதுகபாலகவ, சந்தானத்லத
இச்சிப்பவன் அலதயலடவது சிகரயசாகும். யக்ஞாதி ேர்மங்ேலளச் கசய்து சுவர்க்ோதிேலளப் கபற
நிலனப்பவனுக்கு அந்தச் சுவர்ேோதிேகள சிகரயசாகும். எந்தகவாரு பயலனயுங்ேருதாமல் யாோதி
ேர்மங்ேலளச் கசய்பவனுக்கு அந்தக் ேருமகம உயர்வாகும். கயாே நிஷ்லடயிலிருந்து ஆத்மத் தியானஞ்
கசய்கவாருக்கு அதுகவ உயர்ந்தது. அந்த ஆன்மாவுக்குப் பரமாத்மாகவாடு ஒன்றாேக் கூடுதல் கமலான
சிகரயசாகும். இப்படி ஒன்றுக்கோன்று கமலான ஏழு சிகரயசுேள், முக்ேியமானலவேள். இவற்றின்
உட்பிரிவான சிகரயசுேளும் உண்டு. இலவகயல்லாம் பரமார்த்தங்ேளல்ல. எப்படிகயனில் பணகம
பரமார்த்தமானால் அலதத் தருமத்திற்ோேவும், ோமத்திற்ோேவும் கசலவு கசய்வார்ேளல்லவா? அப்படிச்
கசலவு கசய்வதனால் அது பரமார்த்தம் ஆேமாட்டாது. இதனால் சாதிக்ேப்படுேின்ற தர்ம, ோமங்ேளும்
அழியக்கூடியலவ. ஆதலால் அலவ பரமார்த்தம் என்று கசால்லப்படமாட்டா; ோரியங்ேள் எல்லாம்
ோரணங்ேளுக்குப் பரமார்த்தகமயல்லாமல் யாவற்றுக்கும் ஆேமாட்டாது. ராஜ்யம் முதலானலவ
பரமார்த்தம் என்றால், அலவ நிலலயானதாோலமயால் அலவ பரமார்த்த மாோத்ரிக்கு, யஜுர், சாமம் என்ற
கவதங்ேளின் விதிப்படி கசய்ேின்ற யாே ேருமத்லதகய பரமார்த்தம் என்று நீ நிலனத்திருந்தாயானால் ,
அதுவுமல்ல மண் என்ற ோரணப்கபாருளினால் உண்டாக்ேப்படும் குடம் முதலியலவேளுக்ோன
ோரியங்ேள் எல்லாம் ோரணமான மண்ணின் தன்லமலயகய அலடந்திருப்பலதப் கபால், நாசப்படத்தக்ே
சமித்து; கநய், தர்ப்லப முதலியவற்றால் கசய்யப்படும் யாோதி ேர்மமும் நாசப்படத்தக்ேது. ஆலேயால்
அதுவும் பரமார்த்தமாோது. பரமார்த்தம் என்பது நாசப்படாததாே ஞானிேளால் அங்ேீ ேரிக்ேப்பட்டகதயாகும்!
யாகதாரு பயலனயும் விரும்பாமற் கசய்ேிற யாேங்ேள், கமாக்ஷத்துக்குச் சாதனமானலவ. ஆலேயால்
அலவ பயலனக் கோடுத்தவுடன் நசிப்பதால் அது பரமார்த்தமல்ல ஆன்மத் தியானமும், விசதம் விசத்தரம்,
பிறவற்றினின்றும் கதளிவு, நற்கறளிவு என்று இவ்வலேப்பட்ட அவஸ்தா கபதங்ேலள யலடதலாலும்,
கபானலத நிலனத்தல், பிரத்யக்ஷத் கதாற்றம் முதலாே க்ஷணந்கதாறும் மாறுதலினாலும் அது
பரமார்த்தமன்று.

பரமாத்மாகவாடு ஆத்மா ஐக்ேியமாேின்ற கயாேகம பரமார்த்தம் என்று சிலர் நிலனக்ேிறார்ேள் அல்லவா?

அப்படிப்பட்ட கயாேம் கபாய்; ஆலேயால் அதுவும் பரமார்த்தம் அன்று! அந்த கயாேம் ஏன் கபாய்கயன்றால்
ஒரு கபாருள் மற்கறாரு கபாருளாே ஆேமாட்டாதாலேயால் ஜீவாத்மாவானது பரமாத்மாவாே
மாறமாட்டாது. ஆலேயால் அரகச! நான் முன்பு கசான்னலவேள் யாவும் சிகரயசுேள் என்பதில்
ஐயமில்லல. பரமார்த்தம் எதுகவன்று சுருக்ேமாேச் கசால்ேிகறன், கேள். கதேத்லதப் கபாலப் பல
கபாருளாயிராமல் ஒரு கபாருளாயும், ஞானத்தினால் எங்கும் வியாபிக்ேக் கூடியதாயும், கதேத்லதப் பற்றிய
வித்தியாசமின்றிச் சமமாயும், நிர்மலமாயும், சத்துவாதிகுண சம்பந்தம் இல்லாததாயும், பிரேிருதிக்கு
கவறுபட்டதாயும், உற்பத்தி விநாச விருத்தி க்ஷயாதிேள் இல்லாததாயும், நுண்லமயினாகல அக்ேினி வாயு
ஜலாதிேளான அழிக்கும் கபாருள்ேளுக்கு உட்படாததாயும், பற்றிக்கோள்ளுதல் முதலான கதாஷங்ேள்
இன்றி, கதோதிேளுக்கு அதிபதியாயும் இருக்ேிற ஆத்மஸ்வரூபம் எதுவுண்கடா அது கமலான
ஞானவடிவமாய், அவித்யா ரூபங்ேளான ஜாதி நாமாதிேகளாடு பூதம், வர்த்தமானம், பவிஷியத் என்ற
மூன்று ோலங்ேளிகலயும் கூடாதது. தன்னுலடயதும் பிறரதுமான கதேங்ேளில் இருக்ேின்ற அந்த ஆத்ம
ஸ்வரூபத்லதப் பற்றி எல்லாம் ஒகர விதம் என்ற ஞானம் எதுவுண்கடா , அந்த ஞானஸ்வரூபம் தான்
பரமார்த்தமாம்! ஆதலால் கதே வித்தியாசத்தினால் மாறுபாடாே நிலனப்பவர்ேள் யதார்த்தத்லத
அறியாதவர்ேள். புல்லாங்குழலின் உள்கள நுலழந்த ோற்று ஒன்றாயிருந்தும் அதன் துவார கபதங்ேளினால்
அந்தக் ோற்றுக்கு ஆறுவலே ஸ்வரகபத நாமகதயம் உண்டாவலதப்கபால, ஆத்துமஸ்வரூபம் கபதம்
இல்லாததாே இருந்தும், அதற்குப் புறம்பான ேர்ம கபதத்தினால் வந்த சரீர கபதத்லதப் பற்றி, கதவன்,
மனிதன் என்ற விவோரம் உண்டாேிறது. அந்தக் ேர்மாவாேிய மலறவு அழிந்தால் அந்தத் கதவாதிகபதம்
இல்லகவயில்லல என்று அறிவாயாே! என்று ஜடபரதர் உபகதசித்தார்.
15. ருபுநித உபாக்ேியானம்

லமத்கரயகர! இவ்விதமாே ஜடபரதர் கூறியும் அந்த அரசன் மனம் திடப்படாலமயால் ஒன்றுகம கபசாமல்
சிந்தித்துக் கோண்டிருந்தான். அப்கபாது ஜடபரதர், ஞானகபதம் இன்லமலயப் பற்றிய ேலதகயான்லறச்
கசால்லத் துவங்ேினார். அரகச! நிதாேருக்கு ஞானத்லத உண்டாக்ே ருபு என்பவர் பூர்வத்தில் பரகமஷ்டிக்கு
ருபு என்ற குமாரர் ஒருவர் உண்டு. அவர் இயல்பாேகவ தத்துவ ஞானமுலடயவராே இருந்தார். அவருக்குப்
புலஸ்திய முனிவரின் குமாரரான நிதாேர் என்பவர் சீடராே இருந்தார். அவருக்கு அந்த ருபு சேலேலா
ஞானங்ேலளயும் ஓதுவித்தார். அவ்வளவு ேலலேலளக் ேற்றிருந்தும் கூட நிதாேருக்கு ஆத்தும
ஸ்வரூபத்தில் கபதம் இல்லாலமலயப் பற்றிய வாசலன இல்லல என்பலத ருபு அ றிந்துகோண்டார்.
ஆயிரம் ஆண்டுேள் கசன்ற பிறகு கதவிோ நதிக்ேலரயில், புலஸ்தியர் ஏற்படுத்திய ஓர் உத்தியான
வனத்தில் நிதாேர் வசித்துக் கோண்டிருந்தார். அவலரக் ோண ருபு முனிவர் கசன்றார். அப்கபாது நிதாேர்
லவசுவ கதவத்லத முடித்துவிட்டு, வாசலில் வந்து அதிதிேலள எதிர்பார்க்கும் தருணத்தில், ருபு முனிவர்
வருவலதக் ேண்டார் வந்தவலர நிதாேர் உபசரித்து, சுவாமி! அமுது கசய்தருள கவண்டும் என்று
பிரார்த்தித்தார். அதற்கு ருபு முனிவர், பிராமகணாத்தமகர! உமது வட்டில்
ீ நான் புசிக்ேத்தக்ே கபாருள் என்ன
இருக்ேிறது? ஈனமான கபாஜனத்தில் எனக்குப் பிரியமில்லல என்றார். உடகன நிதாேர், சுவாமி என்
ேிருஹத்தில் அரிசி மாவினாலும் யவதானியங்ேளாலும் கசய்யப்பட்ட அப்பளங்ேள் இருக்ேின்றன. ோய்,
ேிழங்கு, ேனி வலே உணவுப்கபாருள்ேள் உள்ளன. அவற்லறகயல்லாம் கதவரீர் அமுது கசய்தருளலாம்
என்றார். குருநாதகரா, இலவகயல்லாம் அற்ப கபாஜனங்ேள்! எனக்கு இவற்லற அருந்தப் பிரியமில்லல.
கமார்க்குழம்பு, பாயாசம், கதன் குழல், முதலியவற்லறப் புசிக்ே விரும்புேிகறன் என்றார். உடகன, நிதாேர்
தம் மலனவிலய அலழத்து அடி! நம்முலடய இல்லத்துக்கு ஒரு கபரிய மோன் வந்திருக்ேிறார். அவருக்கு,
நம் வட்டில்
ீ மிேவும் உயர்ந்த கபாருள் எதுவுண்கடா அலதக் கோண்டு அன்னஞ்கசய்து, அவருக்கு
உணவிடுவாயாே! என்றார். அவரது மலனவியும் தன் ேணவனின் ேட்டலளலய ஏற்று, அக்ோரவடிசில்
முதலியவற்லறச் கசய்து; பரிமாறினாள். அவற்லற ருசித்துப் புசித்துக் கோண்டிருந்த ருபுலவ பார்த்து,
சுவாமி! தங்ேளுக்குத் திருப்தியும் சந்துஷ்டியும் உண்டாயினவா? கதவரீர் திருவுள்ளம் நலமா? கதவரீர்
எழுந்தருளியிருக்கும் இடம்எது! எங்ேிருந்து எழுந்தருளியிருக்ேின்றது? எங்கே எழுந்தருள உத்கதசித்து,
இங்கே எழுந்தருளியது? இவற்லறகயல்லாம் எனக்குச் கசால்ல கவண்டும் என்று நிதாேர் கேட்டார்.

பிராமகணாத்தமகர! எவனுக்குப் பசியுண்கடா அவனுக்குத்தான் அன்னத்லதப் புசிப்பதனால் திருப்தி

உண்டாேிறது. எனக்கு பசியில்லல அப்படியிருக்கு எனக்குத் திருப்தியுண்டாகவன்று ஏன் கேட்ேிறீர் ?
பிருதிவி சம்பந்தமான தாதுவானது ேர்ப்பத்திலிருக்கும் அக்ேினியால் அழிக்ேப்படும் அளவில் பசியும் அந் த
அக்னி கவேத்தினால் உள்களயிருக்கும் நீர் வற்றிப் கபாவதால் தாேமும் உண்டாேின்றன. (இந்தப் பசி
தாேங்ேள் இச்சா ரூபங்ேள் ஆலேயால் அலவ மகனாதர்மமாகும்.) ஆயினும் தாது க்ஷயத்தினால்
உண்டாேின்றனவாலேயால் கதே தருமங்ேளாேின்றன. எனக்கு இலவ இல்லலகய! ஆலேயால் பசியினால்
உண்டான திருப்தி இப்கபாது மட்டுமல்ல, எப்கபாதுகம எனக்கு இல்லல. மனது நலமாயிருப்பது
சந்துஷ்டியும் சித்தத்தின் தன்லமேளுகமயாகும். ஆலேயால் இவ்விரண்லடயும் பற்றிச் சித்தத்லதயல்லவா
கேட்ே கவண்டும்? என்லன ஏன் கேட்ேிறீர் ? நான் மட்டுமல்ல, என்லனப் கபாலுள்ள
ஆன்மாக்ேளுக்கேல்லாம் இந்தப் பசி முதலானலவ இல்லலகயன்று அறிவராே.
ீ வாசஸ்தானம் எது?
எங்ேிருந்து வருேிறாய்? எங்கே கபாேிறாய்? என்று நீர் கேட்டலவேளுக்குப் பதில் கசால்ேிகறன் கேளும்.
புருஷன் கதவமனுஷ்யாதி சேல சரீரங்ேளிகலயும் இருக்ேத்தக்ேவனாய், சேல அகசதனங்ேளிகலயும்
வியாபிக்ேத்தக்ேவனாய்; ஆோயத்லதப் கபால ஒன்கறாடும் ஒட்டாதவனாய் இருக்ேிறான். இத்தலேய
ஆன்மாலவப் பார்த்து எங்கே இருக்ேிறாய்? எங்ேிருந்து வருேிறாய்? எங்கே கபாேிறாய்? என்ற
கேள்விேளுக்குப் கபாருள் இல்லல! ஆலேயால், அத்தலேய நான் கபாேிறவனுமல்லன்;
வருேிறவனுமல்லன்; ஓரிடத்தில் இருப்பவனுமல்லன் நீயு ம் மற்றவர்ேளும் கூட அப்படிகயதான்! ஆனால்
வருவதும் கபாவதுமாேத் கதான்றுவது கதேவசத்தினாகலயாகும். ஆலேயால் கபாக்குவரத்துேளுக்குக்
ேர்த்தாவாேத் கதான்றும் இந்தத் கதேம் நான் அன்று ; அதுகபாலகவ நீயும் அன்று? மற்றவர்ேளும்
மற்றவர்ேள் அன்று! ஆனால் நல்ல கபாஜனம் அளிப்பாய்; அற்ப ஆோரம் கவண்டாம் என்று நான்
கசான்னது சுபாவ சித்தகமா உபாதிலயப் பற்றியகதா என்று உமது ேருத்லத அறியப் பரீட்லச
கசய்கதகனயன்றி நான் கமய்யாேக் கேட்ேவில்லல. இந்த விஷயத்லதப் பற்றி கசால்ேிகறன், கேட்பீராே.
உண்பவனுக்கு இது சுலவயுள்ளது; இது ருசியில்லாதது என்று ஒரு நியதியும் இல்லல. யாகதாரு
வியாதியும் இல்லாமல் நல்ல பசியுள்ளவனுக்கு புழுத்த உளுந்து முதலியவற்றால் கசய்த தாழ்வான
உணவுேளும் ருசியாேகவ இருக்கும். அப்படியில்லாதவனுக்குத் கதன்குழல், அக்ோரவடிசில் முதலியலவ
ருசிேரம் ஆோமற் கபாேின்றன. ஆலேயால் உண்பவனுலடய உடலின் தன்லமயின்படி உணவுேளில்
ருசியும் அருசியும் உண்டாேின்றன. எனகவ மதுரம் என்பதும் அமதுரம் என்பதும் அவுபாதிேகமயன்றி
சுவாபிேமன்று, மண்ணாற்ேட்டிய வடு,
ீ மண்ணாகலகய பூசப்பட்டு உறுதியாவது கபால, பிருத்வி மயமான
இந்த உடலும் பிருத்விச் சம்பந்தமான கபாருள்ேளாகலகய உறுதியாே கவண்டியுள்ளது. அதனால் தான்
யாவருகம உணவருந்த கவண்டுவது அவசியம். யவம்; கோதுலம, பயிறு முதலிய தானியங்ேளும் கநய்
எண்கணய் பால் தயிர் முதலிய ரசவஸ்துக்ேளும் கவல்லம் ேனிேள் முதலிய கபாருள்ேளும் பிருத்வி
சம்பந்தமான அணுக்ேகளயாகும். ஆலேயால் நான் முன்பு கசால்லி வந்த விஷயங்ேள் யாலவயும் நன்றாே
அறிந்து, இது இனிப்பு இது இனிப்பல்ல என்றும், இவன் கதவன் இவன் மனிதன் என்றும், கபதவிசாரலன
கசய்யும் மனலத, இத்தலேய கபதங்ேகளல்லாம் ேர்மத்தினால் வந்த விோரங்ேள், என்றும் ஆத்ம
கசாரூபத்தில் லவஷமியம் யாதும் இல்லல என்றும் சமத்துவ ஞானம் உள்ளதாேச் கசய்யகவண்டும்.
இத்தலேய சமத்துவ புத்திதான் கமாக்ஷோரணமாகும் என்றார் ருபு. நிதாேர் தம் குருலவ வணங்ேி, ஐயகன!
பரமார்த்தத்லதப் பற்றித் தாங்ேள் கூறிய வசனங்ேலளக் கேட்டு என் அஞ்ஞானம் நீ ங்ேியது. தாங்ேள்
யாகரா கதரியவில்லல. சாதித்தருள கவண்டும்! என்று விண்ணப்பஞ்கசய்தார். ருபு, தன் சீ டலன கநாக்ேி,
உமக்கு ஆசாரியனான ருபு என்பவன் தான் நான்! உமக்கு ஞானத்லதப் கபாதிக்ேகவ இங்கு வந்கதன்.
நிலனத்தபடி உமக்குப் பரமார்த்தத்லதத் கதரிவித்கதன். இனி நான் என்னிடம் கபாேிகறன். உமக்குச்
சுருக்ேமாே ஒன்லறச் கசால்ேிகறன் கேளும். கதவ மனுஷ்யாதி கபதமாய்க் ோணப்படுேின்ற கசதன
ஸ்வரூபம் யாவும் ஒன்கறயல்லாமல் கபதப்பட்டதன்று. கதவாதி கபதங்ேகளா ேர்ம வசத்தினால் வந்த
பூதவிோரங்ேளாகும். இப்படிச் கசதனா கசதனாத்துமேமான சேல பிரபஞ்சமும் ஸ்ரீவாசுகதவன் என்னும்
திருநாமமுலடய பரமாத்மாவுக்குத் திருகமனியாய் இருக்ேின்றன! என்று கூறினார். அலதக்கேட்ட நிதாேர்,
இனி அடிகயன் அப்படிகய நிலனத்திருக்ேிகறன் என்று தண்டம் சமர்ப்பித்து மோபக்திகயாடு
உபசாரஞ்கசய்தார். அதன் பிறகு ருபு முனிவர் தம் இருப்பிடத்லத அலடந்தார்.

16. நிதாேரும் ஜடபரதரும் முக்தியலடந்தது

ஜடபரத மேரிஷி சவ்வரீ ராஜலன கநாக்ேி, அரகச! கேள், மறுபடியும் ஆயிரம் ஆண்டுேளுக்குப் பிறகு அந்த
ருபுவானவர் தம் சீடர்ேளுக்கு ஞாகனாபகதாம் கசய்ய நிலனத்து, அந்த நேரத்துக்குச் கசன்றார். அப்கபாது
பரிவாரங்ேளுடன் அரசன் பட்டணப்பிரகவசம் கசய்து கோண்டிருந்தான். நிதாேர் ோட்டிலிருந்து சமித்து,
ேருப்லபேலளச் கசேரித்துக் கோண்டு சந்தடியாே இருந்ததால் தீ ட்டுப் படுகவாம் என்று பட்டணத்தினுள்
கபாோமல் தூரத்தில் நின்று கோண்டிருந்தார். பசியினால் கமலிந்திருந்த நிதாசலரக் ேண்ட ருபு முனிவர் ,
ஓ பிராமணகர! நீங்ேள் ஏன் ஒன்றியாே இங்கே நிற்ேிறீர் ? என்று கேட்ே, அதற்கு நிதாேர், சுவாமி! இங்கு
அரசன் பட்டணத்துக்குள் கபாேிறான். ஆலேயால் ஜனகநருக்ேம் அதிேமாே இருப்பதால், உள்கள
கபாேமுடியாமல் இங்கே நிற்ேிகறன் என்றார். அலதக் கேட்டதும் ருபு முனிவர், ஐயகன! அரசன் யார்?
ஜனங்ேள் யார்? எனக்குத் கதரியவில்லல நீகரா அலதத் கதரிந்தவராே இருக்ேிறீர் ! ஆலேயால் எனக்குத்
கதரியும்படிச் கசால்லகவண்டும் என்றார். உடகன நிதாேர், அகதா பாரும், கபரியமலலச் சிேரம் கபான்று
மிேப்கபரியதாே இருக்கும் யாலனயின் கமல் ஏறிக்கோண்டு பிரோசிக்ேிறாகன, அவன் தான் அரசன்!
அவலனச் சுற்றி நிற்பவர்ேள் பரிவாரங்ேள்! என்றார். அதற்கு ருபு புன்முறுவலுடன், ஐயா! நீர் அரசர்
என்றும் யாலன என்றும் கவவ்கவறான லக்ஷணமுலடயனவாய், இரண்டு கபாருள்ேலள ஒகர சமயத்தில்
கசால்ேிறீர்ேள். எனக்கோ அவற்றில் கபதம் கதரியவில்லல. என்ன விகசஷகமா அலத எனக்குத்
கதளிவுபடுத்த கவண்டும். யார் அரசன்! எது யாலன? இலதயறிய விரும்புேிகறன் என்றார். அவலர நிதாேர்
வியப்புடன் பார்த்தபடி, என்ன பிராமணகர! ேீ கழ இருப்பது யாலன, கமகல இருப்பது அரசன்! இது உமக்குத்
கதரியவில்லலயா? என்று கேட்டார். பிராமணகர! ேீ கழ இன்னது கமகல இன்னது என்று எனக்கு நன்றாேத்
கதரிவிக்ே கவண்டும் என்று ருபு கசான்னார், உடகன நிதாேர் ருபு முனிவரின் கமல் ஏறிக்கோண்டு
இப்கபாழுது நான் கசால்வலதக் கேளும். நான் இருக்குமிடம்தான் கமல்; கமகல என்லனப்கபால்
ஏறியிருப்பவகன அரசன்! நீர் இருக்கும் இடம்தான் ேீ ழ் , உம்லமப் கபால ேீ கழ சுமந்து கோண்டிருப்பலத
யாலனகயன்று அறியும்! இந்த விஷயம் உமக்குத் கதரிவதற்குத்தான் ேண்கூடாேக் ோண்பித்கதன்! என்றார்
நிதாேர். பிறகு ருபு புன்முறுவலுடன் சரிதான் நீ என்பதும் நான் என்பதும் எனக்குத் கதரிந்தால் அல்லகவா
மற்லறய ோரியங்ேலள நான் அறிந்து கோள்கவன்? அந்தப் கபதகம எனக்குத் கதரியவில்லல! ஆலேயால்
நீ நான் என்பவர்ேள் யாகரா என்பலத கதரியச்கசால்ல கவண்டும் என்றார். எனக்கு இப்படிச் கசான்னலதக்
கேட்டவுடன் நிதாேர் பரபரப்புடன் அவரது திருவடிேளில் விழுந்து தண்டம் சமர்ப்பித்து சுவாமீ ! கதவரீர்
எனது ஆசாரியரான ருபுகவன்று நிலனக்ேிகறன். மற்றவர்ேளுலடய இதயம் இப்படி ஆத்ம அகபத
ஞானத்தால் தூய்லமயலடந்திருக்õது. ஆலேயால் நீங்ேள் எனது குருநாதர் என்பதில் சந்கதேகமயில்லல
என்றார். அலத ருபுமுனிவர் ஆகமாதித்து, நான் ருபுதான்! நீ எனக்குச் கசய்த பணிவிலடக்கு மேிழ்ந்து
உனது ஞானத்லத நிலலப்படுத்த நான் இங்கு வந்கதன். பரமார்த்த சாரமான அகபத ஞானத்லதயும்
உனக்குச் சுருக்ேமாேச் கசான்கனன் என்று கசால்லிவிட்டுத் தமது இருப்பிடம் கபாய்ச் கசர்ந்தார். நிதாேரும்
சேல ஆத்ம கசாரூபங்ேளும் ஒகர வலேயானலவகய என்ற உறுதியலடந்து, யாவற்லறயும்
பிரம்மஸ்வரூபமாேத் தியானித்து, கமலான கமாட்சத்லத அலடந்தார்.

அரகச! நீயு ம் அப்படிகயதான். சத்துருக்ேள், மித்திரர்ேள் என்ற வித்தியாசமின்றி, ேர்மவசத்தால் எங்கும்

இருக்ேின்ற ஆத்ம கசாரூபம் ஒருவிதமானகத என்பலத நிலனத்திருப்பாயாே. ேளங்ேமற்ற சுத்தமான
ஆோயம் ஒன்கறதான் ஆயினும் அது உபாதி வசத்தால் ேறுப்பு, கவளுப்பு என்று கவவ்கவறாேத்
கதான்றுேிறது. அதுகபாலகவ ஒகர விதமான ஆத்ம ஸ்வரூபம் அஞ்ஞானிேளுக்கு கவவ்கவறாேத்
கதாற்றமளிக்ேிறது. இலத இன்னுஞ் சுருக்ேமாேச் கசால்ேிகறன், கேள். எந்கதந்தப் கபாருளுண்கடா,
அந்தந்தப் கபாருள்ேள் யாவும் ஸ்ரீ அச்சுதனுலடய கசாரூபம்தான்! அவனுக்கு கவறானதும் கமலானதும்
எதுவுமில்லல. நானும் அவன் ஸ்வரூபம்; நீயும் அப்படிகய சேலமும் அப்படித்தான். ஆலேயால் எல்லாம்
கவறு கவறு என்ேின்ற கபதபுத்தியாேிய அஞ்ஞானத்லத விட்டு விடு என்று ஜடபரதகயாேியார் கூறினார்.
அரசன் சுத்த ஞானியானான் ஜடபரதகயாேியும் பூர்வ ஜன்ம ஸ்மரணத்தினால் ஞானகயாேமலடந்து அந்தப்
பிறவியிகல கமாட்சமலடந்தார். இத்தலேய மோனுபாவரான ஜடபரத கயாேியாரின் இந்த கமன்லமயான
சரிதத்லத எவன் ஒருவன் கசால்லுேிறாகனா, எவன் பக்தியுடன் இலதக் கேட்ேிறாகனா
அத்தலேகயாகரல்லாம் சுத்த ஞானமுலடயவர்ேளாேி கமாக்ஷம் கபறுதற்குத் தக்ேவராவர்.

இரண்டாவது அம்சம் முடிந்தது.

1. ேடந்த மனுவந்தரங்ேள்

லமத்கரய முனிவர், பராசரலர கநாக்ேி, மேரிஷிகய! பூமி, சமுத்திரங்ேள், முதலானவற்லறப் பற்றியும்,

சூரியன் சந்திரன் முதலிய கோள்ேலளப் பற்றியும், கதவலதேள் ரிஷிேள் ஆேிகயாரின் பலடப்லபயும்,
துருவனுலடய சரிதத்லதயும், பிரேலாதனின் வரலாற்லறயும், அடிகயனுக்குக் கூறின ீர்ேள். இனிகமல் சேல
மனுவந்தரங்ேலளயும், அவற்றின் அதிபதிேலளயும், கதவர்ேலளயும் பற்றித் தங்ேளிடமிருந்து அறிய
விரும்புேிகறன் என்றார். பராசர மேரிஷி கூறலானார். லமத்கரயகர! ஆதியில் சுவாயம்புவ மநுவிலிருந்து
துவங்ேி, சுவாகரா சிஷர், உத்தமர், தாமசர் லரவதர், சாக்ஷúஷர் என்ற மனுக்ேள் அறுவரும் முலறகய
கசன்றனர். இப்கபாழுது சூரியகுமாரரான லவவஸ்வத மனுவினுலடய அந்தரம் நலடகபறுேின்றது. இந்தக்
ேல்பத்தின் ஆதியில் நடந்த சுவாயம்புவ மநுவந்தரத்லதயும் அதிலிருந்த கதவர், முனிவர்
முதலானவர்ேலளயும் கசான்கனன். இனி, சுவாகராசிஷ மனுவந்தரத்தில், பாராவாரர், துஷிதர் என்ற
கதவலதேளும் விபச்சித் என்ற இந்திரனும் ஊர்ஜ ஸ்தம்பன், பிராணன், தத்தன், அக்ேினி, ரிஷபன், நிஸ்வான்,
சார்வரீவான் என்ற சப்தரிஷிேளும் இருந்தனர். இப்படி இரண்டாவது மனுவந்தரம் நடந்தது. மூன்றாவது
உத்தம மனுவந்தரம். இதில் சுசாந்தி என்பவன் இந்திரனானான். சுதாமாக்ேள், சத்தியர், சிவர், பிரதர்த்தனர்,
வசவர்த்திேள் என்ற ஐந்து ேணகதவலதேள் ேணம் ஒன்றுக்குப் பன்னிருவராேச் கசர்ந்திருந்தார்ேள்.
வசிஷ்டருலடய பிள்லளேள் சப்தரிஷிேள், அஜன், பரசுதிவியன், முதலியவர்ேள் மனுவின் குமாரர்ேள்.
நான்ோவது தாமச மனுவின் அந்தரத்திகல சுபாரர், ஹரிேள் சத்தியர் சுதீேர் என்ற ேணகதவலதயர்
ேணகமான்றுக்கு இருபத்கதழு கபர்ேளாே இருந்தார்ேள். சிபிச் சக்ேரவர்த்தி நூறு அசுவகமத யாேங்ேலளச்
கசய்ததால் வஜ்ரா யுதகமந்திய இந்திரனானான். கஜாதிர்த்தாமா, பிருகு, ோரியன், லசத்திரன், அக்னி, தனேன்,
பீவான் என்ற சப்தரிஷிேள் இருந்தனர். நரன், ேியாதி, கசதுரூபன், சானு, சங்ேன் முதலிகயார் அந்தத்தாமச
மனுவின் புத்திரர்ேள். ஐந்தாவது லரவத மனுவந்தரம். இதில் விபு என்பவன் இந்திரன், அமிதாபர், பூதனயர்
லவகுண்டர், சுசகமதர் என்பவர்ேள் கதவேணங்ேளாய்க் ேணத்துக்கு பதினான்கு கபர்ேளாே இருந்தார்ேள்.
இரணிய கராமா, கவதசிரீ ஊர்த்துவபாகு, அபரன், கவதபாகு, சுதாமா, பர்ச்சனியன் என்பவர்ேள் சப்தரிஷிேள்.
சுசம்பாவியன், பலபந்து, சத்தியேன் முதலியவர்ேள் இந்த மனுவின் குமாரர்ேள்.

இந்தச் சுவாகராசிஷர், உத்தமர், தாமசர், லநவதர் என்ற மனுக்ேள் நால்வரும் பிரியவிரதருலடய வமிசத்தில்
பிறந்தவர்ேள். அந்தப் பிரியவிரதர் என்பவர் ராஜரிஷியாவார். அவர் தவத்தால் ஸ்ரீவிஷ்ணுலவ ஆராதித்து
தன் குலத்தில் மனுவந்தராதியதிேள் உண்டாகும்படியான பாக்ேியத்லதப் கபற்றார். ஆறாவது
மனுவந்திரத்தின் அதிபதி சாக்ஷீ ஷர் என்ற மனுவாகும். மகனா ஜவன் என்பவன் இந்திரன், ஆப்பியர்,
பிரசூதர், பவியர், பிருதுேர், கலேர் என்ற ஐவர் ேணகதவலதேள். இவர்ேள் ேணகமான்றுக்கு எட்டுப்கபராே
இருந்தனர். இவர்ேள் மோனுபாவர்ேள். சுகமதன் விரஜன் அவிஷ்மான். உத்தமன் மது அதிநாமா சேிஷ்ணு
என்கபார் சப்தரிஷிேள். ஊரு பூரு சதத்தியும்னன் முதலான அந்த மனுவின் புத்திரர்ேள் அரசரானார்ேள்.
இனி இப்கபாது நலடகபறும் ஏழாவது மனுவந்தரத்துக்குச் சூரிய புத்திரரான சிரார்த்த கதவன் மனுவாேி
இருக்ேிறான். இதில் ஆதித்தியர், வசுக்ேள், ருத்திரர் முதலாகனார் கதவலதேளாே இருக்ேிறார்ேள். புரந்தரன்
என்பவன் இந்திரன். வசிஷ்டர், ோசியபர், அத்திரி, ஜமதக்னி, ேவுதமர், விசுவாமித்திரர், பரத்வாஜர் என்கபார்
சப்தரிஷிேள். இஷ்வாகு, நிருேன், திருஷ்டன், சர்யாதி, நரிஷ்யந்தன், நாபாேன், அரிஷ்டன், ேரூஷன்,
விரூஷத்திரன் இந்த ஒன்பதின்மரும் மனுவின் புத்திரர்ேள். உலே ரட்சலணக்குரிய ஒப்பற்ற
ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் சாத்வே
ீ சுக்தியானது சேல மனுவந்தரங்ேளிகலயும் கதவதாவதாரத்தினால் மனு
முதலாகனாரிடமும் வியாபித்துள்ளது. ஸ்ரீமோவிஷ்ணு சுவாயம்புவ மனுவந்தரத்தில் ஆகுதி என்பவளிடம்
யக்ஞன் என்ற திருப்கபயகராடு அவதரித்தார். பிறகு உத்தம மனுவந்தரத்திகல சத்லய என்பவளிடம்
சத்தியன் என்ற திருப்கபயகராடு அவதரித்தார். மறுபடியும் அவர் தாம்ச மனுவந்தரத்திகல ஹரிலய
என்பவளது ேர்ப்பத்தில் ஹரிேள் என்ற கதவர்ேளுடன் ஹரி என்ற திருப்கபயரில் அவதரித்தார். சாக்ஷúஷ
மனுவந்தரத்தில் விகுண்லடயின் ேருவில் லவகுண்டர் என்ற கதவலதேகளாடு லவகுண்டர் என்ற
திருப்கபயரில் அவதரித்தார். இந்த லவவசுவத மனுவந்தரம் வந்தகபாது, ோசிபருக்கு அதிதியிடத்திகல
வாமனரூபியாய் அவதரித்து மூன்றடிேளால் சேல உலேங்ேலளயும் ஆக்ரமித்து பலேயழித்து அவற்லறப்
புரந்தரனுக்கு அளித்தார். இவ்விதமாே ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவான் ஏழு மனுவந்தரங்ேளிலும் ஏழு திருவவதாரம்
கசய்து மனு முதலான சேல பிரலஜேலளயும் ோத்து வருேிறார். அந்த சுவாமியானவர் தமது சக்தியினால்
மனு முதலான சேல பிரபஞ்சத்லதயும், அனுப்பிரகவசித்திருப்பதால் விஷ்ணு என்ற திருப்கபயலரப்
கபற்றார். சேல மனுக்ேளும் சேல சப்த ரிஷிேளும், சேல மனுகுமாரர்ேளும், இந்திரர்ேளும் யாவரும்
ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் ஐசுவரியமானவர்ேள் என்பலத அறிவராே!
ீ

2. இனிவரும் மனுவந்தரங்ேளின் விளக்ேம்

பராசரகர! இதுவலர உண்டான மனுவந்தரங்ேலளச் கசான்ன ீர்ேள்! இனிவரும் மனுவந்தரங்ேலளயும்

அடிகயனுக்குச் கசால்லியருள கவண்டும் என்று லமத்கரயர் கவண்டினார். பராசரர் கூறலானார்.
சூரியனுக்கு சமிக்லஞ என்ற மலனவி ஒருத்தி இருந்தாள். அவர் விசுவேர்மாவின் மேள். சிரார்த்த கதவன்
என்ற மனுவும் யமதர்மராஜனும் யமுனா என்ற நதியும் அவளுக்குப் பிறந்தனர். சமிக்லஞ தன் ேணவனின்
கதஜலஸச் சேிக்ேமுடியாமல் தன் நிழல் என்று கசால்லும்படியான தன்லனப்கபான்ற
ஒருத்திலயயுண்டாக்ேி சாயாகதவிகயனும் அப்கபண்லணத் தன் ேணவனுக்குப் பணிவிலடேள் கசய்யும்படி
லவத்துவிட்டு தவஞ்கசய்யக் ோட்டுக்குச் கசன்றாள். சூரியன் அந்தச் சாயாகதவிலயத் தன் பத்தினியாேிய
சமிக்லஞ என்கற நிலனத்து அவளிடத்திற் கசர்ந்து, சனிலயயும் மற்கறாரு மனுலவயும் தபதி
என்பவலளயும் கபற்றான். இது இப்படியிருக்ே, ஒருநாள் யமன் சாயாகதவிலயத் தனது தாயாேகவ
நிலனத்து, உலதக்ேப்கபாகும் கபாது சாயாகதவி கோபங்கோண்டு அவலன சபித்தாள். அவள்
ேருலணயில்லாதவளாே இருந்ததால், அவள் தன் தாயல்ல என்பலத யமன் உணர்ந்தான். பிறகு
சாயாகதவி உண்லமலயச் கசால்லக் கேட்ட சூரியன், கயாேதிருஷ்டியினால் ஆகலாசித்தான். அப்கபாது
தன் மலனவி சமிக்லஞ என்பவள் கபண் குதிலரயின் வடிவில், வனத்தில் தவஞ்கசய்து கோண்டிருப்பலத
சூரியன் அறிந்தான். பிறகு சூரியன், தானும் குதிலரயின் வடிவு எடுத்துக் கோண்டு, அவள்
இருக்குமிடத்திற்குச் கசன்று அவளிடத்தில் அசுவினி கதவலதேள் இருவலரயும், வரியத்தின்
ீ ேலடசிப்
பாேத்தினால் கரவந்தன் என்பவலனயும் உண்டாக்ேி மறுபடியும் அந்தச் சமிக்லஞலய தனது
இருப்பிடத்துக்கு அலழத்துச் கசன்றான். பின்பு விசுவேர்மாவானவன், சூரிய மண்டலத்லதத் தனது சாலணச்
சக்ேரத்தில் லவத்துத் கதய்த்து, அவனது கதஜசில் எட்டில் ஒரு பங்லேக் குலறத்து விட்டான். இவ்விதம்
விசுவேர்மாவினால் கதய்த்துத் தள்ளப்பட்ட கதகஜாபாேமானது, மிேவும் பிரோசத்கதாடு பூமியில் விழுந்தது.
பூமியில் விழுந்த அந்தத் கதகஜா பாேத்லதக் கோண்டு விசுவேர்மா ஸ்ரீவிஷ்ணுவுக்குச் சக்ேரத்லதயும்,
சிவனுக்கு சூலத்லதயும், சுப்ரமணியனுக்கு கவலாயுதத்லதயும், குகபரனுக்கு சிபிலே என்ற ஆயுதத்லதயும்
கசய்து கோடுத்தான்.

சூரியனுக்கு சாயாகதவியிடம் பிறந்த இரண்டாவது குமாரலன மனுகவன்று கசான்கனன் அல்லவா? அந்த

மனு முன்பிருந்த மனுவுக்கு இலணயாே இருந்ததனால் சாவர்ணி என்று அலழக்ேப்பட்டார். இனி வரும்
எட்டாவது மனுவந்தரம் அந்தச் சாவர்ணியினுலடயதாகும். அந்த மனுவந்தரத்தில் சுபதர், அமிதாபர்
முக்ேியர் என்ற கதவர்ேள் உண்டாவார்ேள். அந்தத் கதவர்ேள் ேணத்துக்கு இருபதின்மராே இருப்பார்ேள்.
தீப் திமான், ோலவர், இராமர், ேிருபர், அசுவத்தாமா, எனது மேனான வியாசர், ருஷிய சிருங்ேர் ஆேிய
இவர்ேள் அந்த மனுவந்தரத்தின் சப்தரிஷிேள். ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் திருவருளால் பாதாளத்தில் வாசஞ்கசய்து
கோண்டிருக்கும் விகராசன குமாரரான பலிச்சக்ேரவர்த்தி அந்த மனுவந்தரத்தில் கதவர்ேளுக்கு
அரசனாவான். விரஜன், சர்வரீவரன், நிர்கமாேன் முதலனா அந்த மனுவின் புதல்வர்ேள் அரசராவார்ேள்.
இனி ஒன்பதாவது மனு தக்ஷசாவர்ணி என்பவராவார்! அவரது அந்தரத்தில் வார், மரீசி ேர்ப்பர் சுதர்மாக்ேள்
என்ற கதவர்ேள் ேணகமான்றுக்கு பன்னிருவராே இருப்பார்ேள். அத்கதவலதேளுக்கு அற்புதன் என்கபான்
அதிபதியாவான். சவனன், தியுதிமான், அவியன் வசு கமதாதிதி, கஜாதிஷ்மான் சத்தியன் என்பவர்ேள்
சப்தரிஷிேள் ஆவார்ேள். திருதகேது தீப் தகேது பஞ்சஹ்ஸ்தன் நிராமயன் பிருதுச் சிரவன் முதலிகயார்
அந்தத் தக்ஷõசார்வணி மனுவின் குமாரர்ேளாவர். இனிப் பிரமசாவர்ணி என்பவர் பத்தாவது மனுவாவர்.
அந்த அந்தரத்தில் சுதர்மாக்ேள், வருதர்
ீ என்ற கதவர்ேள் நூறு நூறாய்ச் கசர்ந்த கூட்டமாே இருப்பார்ேள்.
அவர்ேளுக்கு மோ பலசாலியான சாந்தி என்பவன் இந்திரனாவான். அந்த அந்தரத்தில் ஹவிஷ்மான்,
சுேிருதன், சத்தியன் தகபா மூர்த்தி, நாபாேன், அப்பிரதிகமௌஜன், சத்தியகேது என்பவர்ேள்
சப்தரிஷிேளாவார்ேள். சுகஷத்திரன், உத்தமன்ஜு, புரிகஷணன் முதலான பதின்மர் அந்த மனுவின்
குமாரர்ேளாவார்ேள். அவர்ேள் இந்தப் பூமிலய ரக்ஷித்து வருவார்ேள். பதிகனாராவது மனு தர்மசாவர்ணி
என்பவர், அவருலடய அந்தரத்திகல விேங்ேமகரன்றும், ோமேமகரன்றும், நிர்வாணகரன்றும் ருசிேள் என்றும்
கசால்லப்பட்ட கதவர்ேள் முக்ேியமாவார்ேள். அவர்ேள் ேணம் ஒன்றுக்கு முப்பது முப்பது கபரிருப்பார்ேள்.
விருஷா என்பவன் அவர்ேளுக்கு இந்திரனாவான். அப்கபாது நிச்சரன், அக்னித் கதஜன், வபுஷ்மான்; ேிருணி;
ஆருணி; அவிஷ்மான், அனேன் என்பவர்ேள் சப்தரிஷிேளாவார்ேள். சர்வத்திரேன்; ஸ்வதர்மா; கதவான ீேன்
முதலியவர்ேள் அந்த மனுவின் புதல்வர்ேளாவார்ேள். ருத்திர புத்திரராேிய ருத்திர சாவர்ணி என்பவர்
பன்னிரண்டாவது மனுவாவார். அவருலடய அந்தரத்தில் ருது தாமா என்பவன் இந்திரனாவான். அரிதர்,
கராேிதர், சமனசர், சுேர்மர்; சுராபர் என்ற கதவர் கூட்டம் ஒன்றுக்குப் பப்பத்துப் கபராே இருப்பார்ேள்.
தபஸ்வ ீ, சுதபன், தகபாமூர்த்தி, தகபாரதி, தகபாதிருதி, தகபாதியுதி, தகபாதனன் என்ற இந்த எழுவரும்
சப்தரிஷிேள். கதவவான், உபகதவன், கதவசிகரஷ்டன் முதலான அந்த மனுபுத்திரர்ேள் அரசர்ேளாவார்ேள்.
ரவுச்சியன் என்பவர் பதின்மூன்றாவது மனுவாவர். சுத்திராமர், சுதாமர், சுேர்மர் என்ற கதவலதேள்
ேணத்துக்கு முப்பத்து மூவராே இருப்பார்ேள். மோவரியனான
ீ திவஸ்வதி என்பவன் இந்திரனாவான்.
நிர்கமாஹன், தத்துவதர்சி நிஷ்பிரேம்பியன், நிருச்சுேன், திருதிமான் புதல்வர்ேளான சித்திரகசனன்,
விசித்திரன் முதலியவர்ேள் அப்கபாழுது கவந்தராவார்ேள். பதினாலாவது மனுவாே பவுமன்
என்பவனாவான். அந்தக்ோலத்தில் சுசி என்பவன் இந்திரனாே இருப்பான். சாக்ஷúஷர், பவித்திரர், ேனிஷ்டர்,
பிராசிதர், வாசாவிருத்தர் என்று கதவேணங்ேள் ஐந்துண்டு. அக்ேினிபாகு; சுசி; சுக்ேிரன், மாேதன்,
ஆக்ன ீத்திரன், யுத்தன், ததாஜிதன் என்கபார் சப்தரிஷிேளாவார்ேள். அந்த மனுவுக்கு உரு, ேம்பீரபுத்தி
முதலனா குமாரர்ேள் பிறப்பார்ேள். அவர்ேள் தான் இந்தப் பூமிலயக் ோத்து வருவார்ேள்.

ேிருதயுே முதல் நான்கு யுேங்ேளின் முடிவில் கவதங்ேளுக்கும் அழிவுண்டாகும் அல்லவா? அப்கபாது

அந்தச் சப்தரிஷிேள் கசார்க்ேத்திலிருந்து பூமிக்கு வந்து மீ ண்டும் அந்த கவதங்ேலளப் புதுப்பிப்பார்ேள்.
ேிருது யுேந்கதாறும் அந்தந்த மனுக்ேள் சுமீ ருதி என்ற தரும சாஸ்திரத்லத இயற்றி வருவார்ேள்.
கதவலதேகளா மனுவந்தரம் முடியும் வலரயில் யாேங்ேளில் ஹவிர்ப்பாேங்ேலளப் புசித்து வருவார்ேள்.
மனுபுத்திரர்ேளாலும் அவரது குலத்தில் பிறக்கும் அரசர்ேளாலும் மனுவந்தரத்தின் இறுதிவலரயிலும்
பூமியானது ரக்ஷிக்ேப்பட்டுவரும். இப்படிகய மனுவந்தரம் கதாறும் அவராகலகய உலேவுபோரம் நிேழ்ந்து
வரும். மனுவும் சப்தரிஷிேளும் கதவர்ேளும் இந்திரனும் மனுவின் புதல்வர்ேளும் எம்கபருமானுலடய
சங்ேல்ப ோரியத்லத நிலறகவற்றும் அதிோர புருஷர்ேளாே விளங்குவார்ேள். இவ்விதமாேப் பதினான்கு
மனுவந்தரங்ேள் ேழியும்கபாது, ஆயிரம் யுேங்ேளின் அளவுள்ள ஒரு ேல்போலம் சம்பூரணமாேின்றது. இது
ஒரு பேற்ோலம், இவ்வளகவயுள்ள இரவுக்ோலமும் ேழிந்த பிறகு பிரம கசாரூபத்லத அனுஷ்டித்து
எழுந்தருளியிருப்பவனும் முதல் சிருஷ்டி ேர்த்தாவும், சேல ஐசுவரியமுள்ளவனும், சேல கசாரூபியுமான
ஸ்ரீஜனார்த்தன பேவான், மூவுலலேயும் உட்கோண்டு கயாே நித்திலரலய ஆஸ்ரயித்து உலேகமல்லாம்
அழிந்த மோர்ணவ ஜலத்திகல ஆதிகசடனாேிய படுக்லேயிகல திருக்ேண் வளர்வான். பிறகு, பேவான்
கயாே நித்திலரயிலிருந்து விழித்து, ரகஜாகுணத்லத யாச்ரயித்து முன்கபாலகவ உலேப்பலடப்லப
நடத்துவான். மனுவந்தரந்கதாறும் உள்ள மனு கதவ இந்திர சப்தரிஷி மனுபுத்திரர்ேள் யாவரும்
ஸ்திதிலயச் கசய்யவல்ல ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் சாத்வே
ீ அம்சமாவார்ேள். உலேங்ேலள நிலலகபறச் கசய்யும்
கதாழிலுலடய ஸ்ரீவிஷ்ணு சேல உயிரினங்ேளுக்கும் இதம் உண்டாகும்படிக் ேிருதயுேத்தில் ேபிலாதி
கசாரூபங்ேலளத் தரித்து உத்தமமான ஞானத்லதப் பிரோசித்து அருள்வான். திகரதா யுேத்தில் அந்தந்தச்
சக்ேரவர்த்திேளின் கசாரூபத்லதத் தரித்து, துஷ்ட நிக்ரே சிஷ்ட பரிபாலனங்ேலளச் கசய்து வருேின்றார்.
துவாபர யுேத்திகல கவதவியாஸ கசாரூபமாேி, ஒன்றாே இருக்கும் கவதத்லத இருக்கு முதலான நான்கு
பிரதான பிரிவுேளாேவும் சாோ கபதங்ேளாகல அகநேம் பிரிவுேளாேவும் பிரிந்து உலேத்லத
அனுக்ேிரஹிக்ேிறான். ேலியுேத்திகலா ேல்ேி யவதாரஞ் கசய்து, கவத சாஸ்திரங்ேலளயும்
தருமங்ேலளயும் ேடந்து நடக்கும் துஷ்டர்ேலள வழியிகல நிறுத்துேிறான். இவ்வாறு ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவான்
அந்தந்த ரூபத்தினால் உலேங்ேலளப் பலடத்தும், ோத்தும், சங்ேரித்தும் வருேிறான். ஆலேயால் சர்வபூத
கசாரூபியான எம்கபருமாலனவிட ஒரு வஸ்துவும் இல்லல என்ற உண்லமலய இந்தப் பிரேரணத்திலும்
இதற்கு முந்தியலவேளாலும் உமக்கு கதளிவாேச் கசான்கனன். லமத்கரயகர! இனித்கதரிந்து கோள்ள
கவண்டியலவ ஏகதனும் இருந்தால் கேட்பீராே.

3. கவதவியாசர்ேள் வரிலச

பராசர முனிவகர! தாங்ேள் கூறியதிலிருந்து, சேலமும் ஸ்ரீவிஷ்ணுவினிடத்தில் உண்டாேி,

அவனிடத்திகலகய நிலலகபற்று லயித்து அவனுக்குச் கசாரூபமாே இருக்ேிறது என்பலத அறிந்து
கோண்கடன். அந்த மோத்மாவான எம்கபருமான் யுேந்கதாறும் வியாசரூபியாேி கவதங்ேலளப்
பிரித்தருளுேிறான் என்று கூறின ீர்ேள். எந்கதந்த யுேத்தில் யார் யார் வியாசர் ஆனார்ேகளா, அவர்ேலளயும்
கவதத்தின் சாலேேலளப் பற்றியச் சிறப்புேலளயும் அடிகயனுக்குச் கசால்லகவண்டும் என்றார் லமத்கரயர்.
பராசரர் கூறலானார். லமத்கரயகர! கவதம் என்ேிற மோவிருட்சத்திற்குக் ேிலளேள் பலவுண்டு. அளவற்ற
அவற்லற விரித்துச் கசால்வது ேடினம். ஆலேயால் சுருக்ேமாேச் கசால்ேிகறன்; கேளும். எம்கபருமான்
துவாபரயுேம்கதாறும் வியாசராே அவதரித்து, மக்ேளுக்கு உற்சாேம், சாமர்த்தியம் ஓதித்தரிக்குஞ் சக்தி
இலவகயல்லாம் அற்பமாே இருப்பலதக் ேண்டு, அவர்ேளின் நலனுக்ோே ஒன்றாயிருக்ேின்ற கவதத்லதப்
பல பிரிவுேளாக்ேி அருள்கசய்ேிறார். அந்த எம்கபருமான் எந்த உடலலச் கசர்ந்து, கவதகபதங்ேலளச்
கசய்தருளுேின்றாகனா அலவகயல்லாம் கவதவியாசர் என்ற திருநாமமுலடய திருகமனிேள் என்று
அறிவராே.
ீ இனி இந்த மனுவந்தரத்தில் யார் யார் கவதவியாசரானார்ேகளா அவர்ேலளப் பற்றியும்
கூறுேிகறன்; கேளும். இந்த லவவஸ்வத மனுவந்தரத்திகல துவாபர யுேந்கதாறும் மாமுனிவர்ேளால்,
இருபத்கதட்டு முலறேள் கவதம் பிரிக்ேப்பட்டது. ஆலேயால் இதுவலரயிலும், இருபத்கதட்டு வியாசர்ேள்
கசன்றிருக்ேிறார்ேள். முதலாவது துவாபர யுேத்தில் பிரம்மாகவ கவதவியாசராே விளங்ேினார்.
இரண்டாவது யுேத்தில் லவவஸ்வதமனு வியாசரானார். மூன்றாவது யுேத்தில் சுக்ேிரரும், நான்ோவதில்
பிரேஸ்பதியும், ஐந்தில் சூரியனும், ஆறில் இயமனும், ஏழில் கதகவந்திரனும், எட்டாவதில் வசிஷ்டரும்,
ஒன்பதாவதில் சாரசுவதரும், பத்தாவதில் திரிதாமாவும், பதிகனாராவதில் திரிவிருஷாவும், பன்னிரண்டில்
பரத்வாஜா மாமுனிவரும், பதின்மூன்றில் அந்தரிஷரும், பதினான்ேில் தருமியும், பதிலனந்தாவது யுேத்தில்
திலரயாருணியும், பதினாறாவது யுேத்தில் தனஞ்கசயனும், பதிகனழாவது யுேத்தில் ேிருதஞ்சயனும்,
பதிகனட்டாவது யுேத்தில் சஞ்சயனும், கவதவியாசரானார்ேள். பிறகுள்ள துவாபரங்ேளில் முலறகய
பரத்வாஜர், ேவுதமர், ஹரியாத்துமா என்று இதர புராணங்ேளில், கூறப்படும் உத்தமர் என்பவர், வாஜீசிரவன்
என்ற மறுகபயருலடய கவனன், திருணபிந்து என்ற கபயருலடய கசாமசுஷ்மாயணன், வால்மீ ேி என்னும்
திருப்கபயரால் புேழ்கபற்ற பார்க்ேவரிக்ஷர் இவர்ேள் கவதவியாசராயினர். இதுகபால் இருபத்து நான்கு
துவாபரயுேங்ேள் ேழிந்த பிறகு, இருபத்லதந்தாவது துவாபரத்தில் என் தந்லதயான சக்தி மாமுனிவரும்
இருபத்தாறாவதில் நானும், இருபத்கதழாவதில் ஜாதுேர்ணர் என்பவரும் கவதவியாசர்ேளாகனாம். பிறகு
இருபத்கதட்டாவதான இந்தத் துவாபரயுேத்தில் என் மேனான ேிருஷ்ணத் துலவபாயனன்
கவதவிபாேஞ்கசய்தான். இப்படி இருபத்கதட்டு மாமுனிவர்ேள் துவாபரயுே முடிவான ோலங்ேளில்
கவதத்லத நான்ோேப் பிரித்து உலே உபோரம் கசய்து வந்தார்ேள். இனிவரும் துவாபர யுேத்தின்
ேலடசியில் துகராண குமாரனான அசுவத்தாமா வியாசராவார்.

ஏோக்ஷர ஸ்வரூபமாய் நாசவிோரங்ேலளயலடயாமலிருந்த பிரணவமானது உச்சரிக்ேப்படுமளவில் தான்

விரிவதனாலும் கவதத்லத விரிப்பதனாலும் பிரமம் என்று கசால்லப்படும், அஃது எவ்விதகமனில்;
பிரணவத்தினிடத்தில் நித்தியமாே இருக்ேிற முதல் மூன்று வியாேிருதிேளும் ரிக்கு முதலான நான்கு
கவதங்ேளும் கசால்லப்படுேின்றன. ஆலேயால் அத்தலேய மேிலமயுள்ள பிரணவஸ்வரூபமான சுத்தப்
பிரமத்தின் கபாருட்டுத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறன்! உலேத்தின் பிரளயத்திற்கும் உற்பத்திக்கும் எது
ோரணமாே இருக்ேிறகதா, எது மேத்தத்துவத்திற்கும் கமன்லமயானதாே மலறக்ேப்படும் கபாருளாே
உள்ளகதா அத்தலேய பிரணவ பிரம்மத்திற்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறன். அோதமாயும், அபாரமாயும்
அழிவற்றதாயும் உலேத்லத கயாேிப்பதாயுள்ள தகமா குணத்துக்கு இருப்பிடமாயும், சத்வகுணோரியமான
பிரோசத்தினாலும் ரகஜாகுண ோரியமான பிரவர்த்தனத்தாலும் தருமம் முதலிய சேல புருஷார்த்த
சாதேமாயும், சாங்ேிய நூலறிவுலடகயாருக்குப் பிரேிருதி புருஷ விகவேத்தின் உபாயமாதலால்
நிலலகபறும் இடமாேவும் சமதமாதி குணங்ேலளச் சாதிக்ேவல்ல கயாேியருக்கு அவற்லற சாதிக்கும்
உபாயமாயும் விளங்குேிற அந்த சப்த பிரம்மத்துக்குத் தண்டனிடுேிகறன்! எது அவியக்தமாயும்
அமுதமாயும் சாஸ்தவமாயும் இருக்ேிற பிரவிருத்திப் பிரம்மாே இருக்ேிறகதா அலத நான்
வணங்குேிகறன். சர்வப் பிரபஞ்ச ோரணமானப் பிரதானமாயும் பரமாத்ம ஸ்வரூபாதிேலளக்
ோட்டுவதனால் பரமாத்மாவுக்குக் ோரணமாயும், உபநிஷத்துேளில் அக்ஷய முதலாய்ப் பிரதானம்
ஈறாேவுள்ள கசாற்ேளால் கவகுவிதமாய் கசால்லப்படுவதாயும், பிரிவற்றதாயும் சுத்தமாயும் இருக்ேிற
அந்தப் பிரணவப் பிரமத்லத வணங்குேிகறன்! பரமாத்மாவான ஸ்ரீவாசுகதவனுக்கு ஸ்வரூபமாே இருக்ேிற
அந்தப் பிரணவரூபமான பரப்பிரமத்திற்கு நிதம் எனது வணக்ேத்லதச் கசலுத்துேிகறன். உறுப்பான அக்ஷர
வலேயால் மூன்றாய்ப் பிரிந்திருந்தாலும் அவயவ விஸ்வரூபத்தில் பிரிவற்றதாே இருக்ேின்ற அந்தப்
பிரணவமானது அந்த ஸ்ரீவாசுகதவகனயாகும்; சேல பூதங்ேளிலும் அந்த வாசுகதவன் ஒருவகன
எழுந்தருளியிருந்தாலும், கபதபுத்தி விஷயங்ேளான பிரமம் சூத்திர இந்திராதி மூர்த்திேலள
அநுஷ்டித்திருப்பதால் கவவ்கவறாேக் ேருதப்படுேிறான். அவகன இருக்கு கவதகசாரூபியும், யஜுர்கவத
கசாரூபியும், சாமகவத ஸ்வரூபியுமாய் இந்த மூன்று கவதாரசாரமான பிரணவ ஸ்வரூபியாேவும்
புருஷார்த்த ஸ்வரூபியாேவும் இருக்ேிறான். அவகன சேல ஆத்மாக்ேளிலும் அந்தராத்மாவாே இருக்ேிறான்,
அவகன பிரிவற்ற கவதரூபமாே இருந்து பலவிதமான கவதங்ேளாேப் கபதிக்ேப்படுேிறான். அந்த
அனந்தனான ஸ்ரீபேவாகன; கவத சாலேேலளப் பிரிக்கும் வியாசாதி ஸ்வரூபியாேிறான். சேல கவத
சாலேேளின் ஞானமும் இந்த ஸ்ரீஅனந்தகன என்பலதயும் அறிவராே!
ீ

4. கவத சாலேேளின் கபதங்ேள்

லமத்கரயகர! ஆதியில் பிரம்மாவினால் அத்தியயனம் கசய்யப்பட்ட கவதம், நான்கு

பாதங்ேலளயுலடயதாேவும் அகநேவாயிரம் ேிலளேலளக் கோண்டதாேவும் இருந்தது. அதிலிருந்து அக்ேினி
கஹாத்திரம், தரிசபூர்ணமாஸம், சாதுர்மாசியம், பசு பந்தம், கசாமம் என்ேிற ஐந்தும், கதவயக்ஞம், பிதுர்
யக்ஞம், பூதயக்ேியம், மனுஷ்ய யக்ேியம், பிரம யக்ேியம் என்ற பஞ்சமோ யக்ேியங்ேளும் ஆேப்
பத்துவிதமான யக்ேியங்ேளும், திரவியம், கதசம், பலம், ோலம், ஞானம்; ேர்மம், ோரேம், சிரத்லத அவஸ்லத
ஆேிருதி, நிஷ்லட என்ற உறுப்பிலனயுலடயனவாே உண்டாயின. இந்த யாேங்ேள் யாவும்
சர்வபீஷ் டங்ேலளயும் கோடுக்கும் திறமுள்ளனவாகும். பிறகு, இருபத்கதட்டாவது யுேத்தில் எனது மேனான
வியாசர் மோ சமர்த்தராலேயால் நான்கு பாதங்ேலளக் கோண்ட அந்தகவாரு கவதத்லத நான்ோேப்
பிரித்தார். இவர் இப்கபாழுது எப்படிப் பிரித்தாகரா, அப்படிகய முந்திய யுேங்ேளிலும் நானும் மற்ற
முனிவர்ேளும் பிரித்கதாம். வியாசர் பிரித்தலதப் கபாலகவ, ஸ்ரீமந் நாராயணாம்சம் கபற்று, மற்ற
வியாசர்ேளும் அவ்வப்கபாது கவதத்லதப் பிரித்தருளினார்ேள் என்பலத அறிவராே.
ீ லமத்கரயகர! இந்தப்
பூவுலேத்தில் ஸ்ரீவாசுகதவலனத் தவிர மற்கறாருவன் மோபாரதம் இயற்ற வல்லவனாோன். ஆலேயால்
ேிருஷ்ணத் துலவபாயர் என்ற கபயலரயுலடய இந்த வியாசலர ஸ்ரீமந்நாராயண அம்சம் என்பலதயும்
அறிந்து கோள்ளுங்ேள்! இந்தத் துவாபார யுேத்தில் என் குமாரனான வியாசர் கவதங்ேலளப்
பிரித்தவிதத்லதக் கூறுேிகறன்! கேளும். வியாச மாமுனிவர், கவதங்ேலளப் பிரிக்கும்படி சதுர்முேப்
பிருமனால் நியமிக்ேப்பட்டார். அவர் தாம் பிரித்த கவத சாலேேலள அத்தியயன பரம்பலரயினால்
பிரவர்த்திப்பிக்ே வல்லவர்ேளான சீ டர்ேலள ஆராய்ந்து கதடி இருக்கு கவதத்திற்கு லபல
மோமுனிவலரயும், யஜுர் கவதத்துக்கு லவசம்பாயன மோமுனிவலரயும், சாம கவதத்துக்கு லஜமினி
முனிவலரயும், அதர்வண கவதத்துக்கு சுமந்து முனிவலரயும் இதிஹாச புராணங்ேளுக்கு மோ கமலதயான
கராமஹர்ஷணர் என்ற சூதலரயும் பரிக்ேிரேித்து அருளினார். அத்துவர்யு உத்ோதா, கஹாதா பிரம்மா என்ற
நால்வலேயான (சாதுர்கஹாத்திரம்) ரித்துவிக்குேளில் ோரியமுள்ளதாலேயால், யாே கஹதுவாே இருந்த
கவதம் ஒன்லறகய நான்ோேப் பிரித்தார். அவற்றினால் யக்ேியங்ேலள நடத்தியருளினார். யஜுர்
கவதங்ேளினால் அத்துவாயு ோரியத்லதயும் இருக்கு கவதங்ேளினால் கஹாதாவின் ோரியத்லதயும் , சாம
கவதங்ேளினால் உத்ோதாவின் கசயலலயும் இந்த மூன்று கவதங்ேளினாகலயும் அரசர்ேளுக்கு கவண்டிய
சாந்திே பவுஷ்டிோதிேலளயுலடய அதர்வண கவதத்தாகலயும் பிரம்மாவின் கசயலலயும் ஏற்படுத்தினார்.

இனி கவதங்ேலளப் பிரித்தது எப்படிகயனில், அேண்டமான கவதத்திலிருந்து இருக்குேலளகயல்லாம்

பிரித்கதடுத்து ஒன்றாக்ேி அதலன இருக்கு கவதம் என்றும், யசுேலளப் பிரித்கதடுத்துச் கசர்த்து
யஜுர்கவதம் என்றும், சாமங்ேலளப் பிரித்கதடுத்து கசர்த்து சாமகவதம் என்றும், மூன்று கவதங்ேலளச்
கசய்து, அரசர்ேளுக்கு முக்ேியமான ோரியங்ேலளயும் புகராேித ேிருத்தியத்லதயும் நிலறகவற்றுவதற்ோே
அதர்வ பாேங்ேலளகயல்லாம் கசர்த்கதடுத்து அதர்வண கவதத்லதயும் கசய்தருளினார். இவ்விதமாே,
முன்பு ஒன்றாே இருந்த கவத விருட்சமானது நான்கு ேிலளேளாேப் பிரிந்து பிறகு கபருங்ோடாயிற்று.
லபலமா முனிவருக்கு கவதத்லத இரண்டு சம்ஹிலதேளாேச் கசய்து இந்திரப் பிரமாதி என்பவருக்கு
ஒன்லறயும், பாஷ்ேளர் என்பவருக்கு மற்கறான்லறயும் அருளினார். அந்தப் பாஷ்ேள முனிவர் தாம் கபற்ற
சம்ஹிலதலய நான்ோேச் கசய்து கபாத்தியர், அக்ேினி, மாடேர், யாக்ேியவல்ேியர், பராசரர் என்ற
நால்வருக்கு, ருக்கு கவத சாலேயின் பிரிவுேளான சாலேேலளப் கபாதித்தருளினார். அந்த இந்திரப் பிரமதி
என்ற முனிவர் தாம் ஓதிய ரிக்கவத சம்ஹிலதலய தமது மேனான மாண்டூகேயர் என்பவருக்கு
கபாதித்தார். அந்த சம்ஹிலத சிஷ்ய பிரசிஷ்ய பரம்பலரயினாகல வளர்ந்து கோண்டிருந்தது.
இப்படியிருக்கும் கபாழுது கவதமித்திரன் என்ற சாேலயர் தாம் ஓதிய இந்திர பிரமதி சாலேலய ஐந்தாேச்
கசய்து முத்ேலன் கோமுேன் வாச்சியன், சாலீயன், லசச்சிரன் என்ற தம்முலடய மாணவர் ஐவருக்குக்
கோடுத்தார். அந்தச் சாேலருலடய சப்பிரமசாரியாண சாேபூர்ணா என்பவர் இந்திரபிரமதி சம்ஹிலதலய
மூன்றாேச் கசய்து நிருத்தம் என்ற கவதாங்ேம் ஒன்லறயும் கசய்து ஆே நான்லேயும் தமது மாணவரான
ேிரவுஞ்சன், லவதாளிேன், பலாேன், நிருத்தன் என்ற நால்வருக்கும் வழங்ேினார். முன்பு கசால்லிய
சாேலியருலடய சப்பிரமச்சாரியான பாஷ்ேலி என்பவர், இந்திர பிரமிதி சாøலய மூன்றாக்ேி ோலாயனி,
ோர்க்ேியர், ஜபர் என்ற மாணவர் மூவருக்கு வழங்ேினார். இந்தவிதமாே ரிக் கவதத்தின் சாலேேளும் அனு
சாலேேளும் பிரதி சாலேேளும் உண்டாயின. லமத்கரயகர! ருக்கவதசாோ ேர்த்தாக்ேளான பஹ்ருசலர
நான் உமக்குத் கதரிவித்கதன்.

5. யஜுர் கவத சாலேேள்

லமத்கரயகர! யஜுர்கவத விருட்சத்துக்குப் பிரதானமான இருபத்கதழு சாலேேலள லவசம்பாயன

மோமுனிவர் கசய்தார். பிறகு அவற்லறத் தமது சீடர் அகநேருக்குக் கோடுத்தார். அவர்ேளும் முலறப்படி
ஓதி வந்தனர். அந்த லவசம்பாயன மோமுனிக்கும் பிரமராதருலடய குமாரரான யாக்ேியவல்க்ேியர்
என்பவர் சீ டராே இருந்தார். அவர் முக்ேியமான தருமங்ேலளகயல்லாம் அறிந்தவர். அவர் குருவுக்குப்
பணிவிலட கசய்து கோண்டிருந்தார். முன்கபாரு சமயம், மோகமருவிகல முனிவர்ேகளல்லாம் கூடித்
தமது சலபக்கு எந்த ரிஷி இன்று வராமலிருக்ேிறாகரா அவருக்கு ஏழு தினங்ேளுக்குள் பிரம்மஹத்தி
கதாஷம் வரக்ேடவது என்று ஒரு சாபம் உண்டாக்ேி இருந்தார்ேள். அந்த ஏற்பாட்லடக் ேடந்த இந்த
லவசம்பாயன மோமுனிவர் ஒரு நாள் தம்முடன் பிறந்தவனின் புத்திரரான பாலேன் ஒருவலனக்
ோலினால் தீண் ட, அந்தப் பாலேன் மரணமலடந்தான். அதனால் அவருக்கு பிரமஹத்தி கதாஷம்
சம்பவித்தது. அப்கபாழுது லவசம்பாயனர் தமது சீ டர்ேலள கநாக்ேி, ஓ சீடர்ேகள! எனக்ோே நீங்ேள்
பிரம்மஹத்தி நீங் கும்படியான விரதத்லதச் கசய்யுங்ேள். கவறு ஒன்றும் நிலனக்ோதீ ர்ேள்! என்று
நியமித்தார். அப்கபாது யாக்ேியவல்ேியர் குருலவ கநாக்ேி, ஆசாரியாகர! அற்ப கதஜஸ் உள்ளவர்ேளான
இவர்ேலள ஏன் வருத்தகவண்டும்? அடிகயன் ஒருவகன அந்த விரதத்லதச் கசய்ேிகறன் என்று கசால்ல,
குருவானவர் கோபமலடந்து, யாக்ேிய வல்ேியலர கநாக்ேி, நீ பிராமணலர அவமானம் கசய்தாய்!
இத்தலேய நீ எனக்கு சீடனாே இருக்ேத் தோது. ஆலேயால் என்னிடத்தில் ஓதிய கவதங்ேலள விட்டுவிடு.
உத்தமமான பிராமணர்ேலள கதஜஸ் இல்லாதவர்ேள் என்று கசான்னாய், இத்தலேய சீடர் எனக்ேிருந்து
ஆவகதன்ன? அன்றியும் என் ேட்டலளலயயும் பங்ேப்படுத்தினாய். ஆலேயால் கவதங்ேலள விட்டுவிடு!
என்று ேண்டித்தார். உடகன யாக்யவல்ேியர், ஓ ஆசாரியாகர! தங்ேளிடமுள்ள பக்தியினால் இப்படிச்
கசான்கனகனயல்லாது கவறில்லல. அப்படியிருக்ேக் கோபித்துக் கோள்ேிற உம்மாகலயும் எனக்கு
ஆேகவண்டியதில்லல. உம்மிடத்தில் ஓதின கவதமும் எனக்கு கவண்டாம்! என்று கசால்லி, உதரத்தினால்
பூசப்பட்ட ரூபமுலடயலவேளாய்க் ோணப்பட்ட யஜுர் கவதங்ேலளக் ேக்ேி, இகதா உங்ேளது கவதங்ேலள
உங்ேளிடகம கோடுத்கதன்! என்று கசால்லிவிட்டுத் தம்முலடய மனதின் படிகபாய்விட்டார். பின்பு
யாக்யவல்ேியர் ேக்ேிய கவதங்ேலள மற்றப் பிராமணர்ேள், கநரடியாே இந்தக் ேக்ேலல உண்பது
தகுதியல்ல கவன்று எண்ணித் தித்திரி என்ற பறலவேளாே மாறி உண்டார்ேள். ஆலேயால் அவர்ேளுக்குத்
லதத்திரீயர்ேள் என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. பிறகு லவசம்பாயனரின் மாணவர்ேள் அலனவரும் தமது
குருவின் ேட்டலளலய ஏற்று, பிரம்மஹத்தி நீங் குவதற்ோன விரதத்லத ஆஸ்ரயித்து அனுசரித்தார்ேள்.
அவர்ேளுக்கு அதனால் சரணாத்துவர்யுக்ேள் என்ற கபயர் வழங்ேலாயிற்று.

யாக்ேியவல்ேியகரா, சூரிய பேவானிடகம யசுசுேலளக் ேிரேிக்ே கவண்டும் என்று ேருதி பிராணாயாமம்

முதலியவற்றால் சூரியலனத் துதித்துப் கபாற்றலானார். கமாட்சத்துக்கு மார்க்ேமாயும், அளவற்ற
கதஜலஸக் கோண்டவராயும், ருக்கு, யஜுர், சாம கவதங்ேளின் ரூபமாயும் இருக்ேிற சூரியலன
வணங்குேிகறன்! கவய்யிலுக்கும் மலறக்கும் கஹதுவாே இருப்பதால் அக்ேினி கசாம ரூபியாேவும் அதன்
ோரணமாே உலேத்துக்குக் ோரணமாயும், கவளிச்சத்லதத் தருபவராயும் அமிர்த கஹதுவான ோந்திலய
பரிப்பவராயும் இருக்கும் அவருக்குத் தண்டனிடுேிகறன்! ேலல ோஷ்லட, நிமிஷம் முதலிய ோலத்லத
அறிவிக்கும் கசாரூபத்லதக் கோண்டவராயும், தியானிக்ே தக்ேவராயும், பிரணவ ரூபியாயும், பிரபஞ்ச
ரூபியாயும் இருப்பவருக்கு எனது வந்தனம் உரியதாகுே! தனது ேிரணங்ேளினாகல சந்திரலனப்
கபாஷித்துத் கதவலதேலளயும், ஸ்வதாமிர்தத்தினாகல பிதுர்க்ேலளயும் ோத்து ரட்சித்து வருேின்ற திருப்தி
ரூபமானவருக்கு நமஸ்ோரஞ் கசய்ேிகறன். பனி, கவப்பம், மலழ ஆேியவற்லற உண்டாக்ேி,
ஹரிக்ேின்றவராயும் முக்ோலங்ேளின் ஸ்வரூபியாேவும் இருக்கும் சூரியபேவானுக்குத் தண்டம்
சமர்ப்பிக்ேிகறன். இந்த உலேத்தின் இருலளப் கபாக்ேி, ஜேத்துக்கேல்லாம் அதிபதியாயும், சத்துவகுணசரீரம்
உள்ளவராயும் இருக்ேிற ஆதித்த பேவானுக்கு நமஸ்ோரங்ேலளச் கசய்ேிகறன். எந்தத் கதவன்
உதயமாோமற் கபானால் ஜனங்ேள் சத்ேருமங்ேலளச் கசய்வதற்குத் தகுதியுலடயவராே மாட்டார்ேகளா,
தண்ண ீரும் சுத்த கஹதுவாே மாட்டாகதா, அத்தலேய சூரியகதவலன வணங்ேித் கதாழுேிகறன்! எந்தத்
கதவனது ேதிர்ேளால் ஸ்பரிசிக்ேப்பட்டு மனிதன் சத்ோரியங்ேளுக்கு கயாக்ேியன் ஆேின்றாகனா , அத்தலேய
சுத்தி ோரணமான கதவலனத் கதாழுேின்கறன்! பிகரரேனாயும் உற்பத்தி கசய்பவனாயும் அந்தோரத்லதப்
கபாக்குகவானாேவும் இருக்ேின்ற கதவனுக்கு எனது வணக்ேங்ேள்! கதவர்ேளுக்கேல்லாம் அதியாய்
இருக்கும் ஆதித்த பேவானுக்கு பலமுலறேள் வந்தனஞ் கசய்ேிகறன். எந்த கதவனுலடய கதரானது
இதமும் ரமண ீயமுமான கதகஜாமயமாே இருக்ேிறகதா, குதிலரேள் ஞானரூபங்ேளாயும், அமிர்தங்ேளாயும்
இருந்து அந்த ரதத்லத இழுக்ேின்றனகவா, உலேங்ேளுக்கேல்லாம் ேண்ணாே இருக்கும் அந்தப் பேவாலனத்
கதாழுேிகறன்! என்று இவ்விதமாே யாக்ேியவல்ேியர் சூரியலன வணங்ேி வழிபட்டு வந்தார். அப்கபாது
சூரியபேவான் குதிலர வடிவில் அவர் முன்பு, கதான்றி, ஓ முனிவகர! உமக்கு கவண்டும் வரத்லதக்
கேளும்; என்றார். அதனால் யாக்ேியவல்ேியர் சூரியலனத் கதாழுது, சுவாமி! எனது குருவான லவசம்பாயன
மோமுனிவருக்கும், கதரியாத யஜுர் கவதங்ேலள எனக்கு வழங்ேி அருள்புரிய கவண்டும்! என்று
கவண்டினார். உடகன சூரியபேவான், அவருக்கு அவர் கவண்டிய வண்ணம் வியாசரது
உபகதசமில்லாலமயால், லவசம்பாயன முனிவருக்குத் கதரியாத அயாதயாமங்ேள் என்ற யஜீசுேலள
வழங்ேியருளினார். அந்த சாலேேலள அத்தியயனஞ் கசய்தவர்ேளுக்கு வாஜிேள் அல்லது வாஜசகனயர்
என்ற கபயர் வழங்ேலாயிற்று. சூரியன் (வாஜி) குதிலர வடிவத்தில் அந்த கவதத்லத உபகதசித்ததால்
அந்தப் கபயர் உண்டாயிற்று. அந்த வாஜசகனய, சங்ேிலசலய யாக்ேியவல்ேிய முனிவர் ோண்வசாலே
முதலிய பதிலனந்து சாலேேளாேப் பிரித்தார். இவ்வாறு தான் யஜுர் கவதத்தின் பிரிவுேள் உண்டாயின.

6. சாம, அதர்வண கவதங்ேள், புராணங்ேள்

லமத்கரயகர! சாமகவத விருட்சத்தின் சாோ கபதங்ேலளயும் கேட்பீராே, வியாசரது சீடரான

லஜமினியானவர், தம்முலடய குமாரரான சுமந்து என்பவருக்கு ஒரு சம்ஹிலதலய உபகதசிக்ே அவரும்
தம்முலடய மேனான சுத்துவா என்பவருக்கு அலத உபகதசித்தார். பிறகு அந்தச் சுத்துவாவின் மேனான
சுேர்மா என்பவர் தம் தந்லதயிடம் தாம் ேற்ற அந்த லஜமினி சம்ஹிலதலய ஓராயிரம் பிரிவுேளாேப்
பிரித்துத் தமது மாணவருக்கும் கோடுத்தார். ேவுசல்யர் என்னும் கபயர் கபற்றிருந்த அந்த
ஹிரண்யநாபருக்கு வடநாட்டார் ஐநூறு கபர், சாம சாலேலய ஓதும் சீடர்ேளானார்ேள். அவர்ேள் ஐநூறு
சாலேேலள ஓதிக்கோண்டு ஒரு ோலத்தில் ேீ ழ்த்திலசயில் இருந்ததால் ேீ ழ்த்திலச சாமேர் என்று
வழங்ேப்பட்டனர். அந்த பவுஷ்பிஞ்சி என்பவருக்கும் கலாோக்ஷி ேவுமுதி, ேக்ஷீவான் லாங்ேலி முதலிய
சீடர்ேள் இருந்தனர். அவர்ேள் தாங்ேள் ஓதிய சங்ேிலதேலளப் பலவாே விரிவுலர கசய்தனர். முன்கன
கசான்ன இரணிய நாபருலடய சீ டர்ேளில் ஒருவரான ேிருதநாமா என்பவர் இருபத்து நான்கு
சங்ேிலதேலளத் தமது மாணவருக்கு ஓதுவித்தார். அவர்ேளும் இந்தச் சாம கவதத்லத மிேவும்
விரிவுபடுத்தினர். இவ்விதமாேச் சாமகவதச் சாலேேளின் பிரிவுேள் உண்டாயின. இனி அதர்வண
கவதத்தின் விரிலவச் கசால்ேிகறன். கவதவியாச முனிவரிடம் அதர்வண கவதத்லதக் ேற்றறிந்த சுமந்து
என்ற முனிவர், அந்த அதர்வண கவதத்லதத் தமது சீ டரான ேபந்தர் என்பவரிடம் வழங்ேினார். அந்த ேபந்த
முனிவர் அலத இரண்டு பிரிவுேளாக்ேி கதவதரிசர், பத்தியர் என்ற சீடருக்கு வழங்ேினார். அந்தத்
கதவதரிசருக்கு, கமதன் பிரமபலி, சவுல்ோ யனிபிப்பலாதன் என்ற நான்கு மாணவர்ேள் இருந்தனர்.
அவர்ேள் கதவதரிசர் கசய்த நான்கு சங்ேிலதேலளயும் முலறகய ஓதிவந்தனர்; பத்தியருக்கு ஜாபாலி
குமுதாதி, சவுனேர் என்ற மூன்று மாணவர்ேள் இருந்தார்ேள். அவர்ேள் தமது ஆசிரியர் பிரித்த மூன்று
சங்ேிலதேலளயும் பல சங்ேிலதேளாேச் கசய்தனர். அந்த சவுனேர் என்பவர் தம்முலடய சங்ேிலதலய
இரண்டாேச் கசய்து பப்புரு என்பவருக்கும், லசந்தவர் என்பவருக்கும் வழங்ேினார். லசந்தவரின் சீ டரான
முஞ்சிகசர் என்பவர் தாம் கபற்ற சங்ேிலத இரண்டாேப் பிரித்தார். அந்த சங்ேிலதேளில் முக்ேியமான
பாேங்ேள் ஐந்தாகும். அலவ நக்ஷத்திர ேல்ப்பம், கவத ேல்ப்பம், சங்ேீ தா ேல்ப்பம், ஆங்ேிரச ேல்ப்பம், சாந்தி
ேல்ப்பம் என்பனவாகும். நட்சத்திர ேல்பம் என்பது நக்ஷத்திராதிேளுலடய கசாரூப குணாதிேலள
விவரிப்பதாகும். கவதேல்ப்பமாவது, பிரமத்துவம் முதலிய புகராேித ோரியங்ேலளத் கதரிவிப்பதாகும்.
சங்ேிதா ேல்ப்பம் என்பது மந்திரங்ேளின் ஏற்பாட்லட உணர்த்துவது ஆங்ேிரச ேல்ப்பம்; ஸ்தம்பனகமாஹன
மாரணாதிேளான அபிசாரங்ேலளக் ோட்டுவது யாலன குதிலர முதலியலவ பற்றிய பதிகனட்டு
சாந்திேலள விதிப்பது-சாந்தி ேல்ப்பமாகும். இலவேகள அதர்வண கவதத்தில் சிறப்பானலவ. இவ்விதமாே
நான்கு கவதங்ேளின் விேற்பங்ேலள நான் உமக்கு அறிவித்கதன்.

இனிகமல், புராணங்ேளின் வரலாற்லறக் கூறுேிகறன்; கேளும்! புராணம் என்பது சாஸ்திரங்ேள்

அலனவற்றிலும் முதன்லமயானதாகும். அது ேிருதயுேத்தில் பிரும்மாவினால் நூறுகோடி ேிரந்த
விஸ்தாரமாே இயற்றப்பட்டு, பிராம்மம் என்ற கபயருடன் ஒன்றாேகவ இருந்தது. பின்பு, திகரதா யுேத்திகல
அலத ரிஷிேள் நூற்றுப் பதிகனட்டு சம்ஹிலதேகளாடு கூடிய பதிகனட்டுப் பிரிவுேளுடன் கோடிக்ேிரந்த
விஸ்தாரமாேச் கசய்தனர். பிறகு, கவதவியாசர் துவாபரயுேத்தின் இறுதியில் அப்புராணங்ேளின் சாரங்ேலள
எடுத்து, நான்கு லக்ஷம் ேிரந்த விஸ்தாரமுலடயதாய், பாரதாதி ஆக்ேியானங்ேளும் பிருதிவ ீ ேீ லத பிதுரு
ேீ லத முதலான ோலதேலளயும் வராே ேல்ப்பாதி, ேல்ப்ப நிர்ணயங்ேளும், சிருஷ்டி மனுவந்தராதிேளும்,
வமிச வமிசானு சரிதங்ேளும் விளங்கும்படியாே பதிகனட்டுப் புராண சங்ேிலதேலளச் கசய்து, தமது
மாணவரான சூதமுனிவருக்கு உபகதசித்தனர். அந்த சூதர் என்ற கராம ஹர்ஷணருக்கு சுமதி, அக்ேினி,
வர்ச்சன், மித்திராயு, சாம்சபாயனன், அேிருதவிரணன், சாவர்ணி என்ற சீடர்ேள் இருந்தார்ேள். அவர்ேளில்
அேிருத விரணரும் சாவர்ணியும்; சாம்சபாயனரும்; வியாச ேிருதமான புராண சங்ேிலதலயப் பற்றி
தாங்ேளும் சில சங்ேிலதேலளச் கசய்தனர்; இவற்றுக்கு எல்லாம் மூலமானதாே; ஒரு சங்ேிலதலய
கராமஹர்ஷணர் கசய்தார். இந்த நான்ேின் சாரத்லதக் கோண்டுதான்; நான் இந்தப் புராணத்லத
இயற்றிகனன். புராணங்ேள் யாவற்றினும் முதன்லமயாே இருந்தது பிரம்மபுராணம், அலத முதலாேக்
கோண்ட பதிகனட்டுப் புராணங்ேள் உண்கடன்று புராணங்ேலள அறிந்தவர்ேள் கசால்ேிறார்ேள்.
அலவயாவன, பிராம்மம், பாத்துமம், லவஷ்ணவம், லசவம், பாேவதம், நாரதீப ம், மார்க்ேண்கடயம்,
ஆக்ேிகனயம் பவுஷ்யத்து, பிரமலேவர்த்தம், லிங்ேம், வராேம், ஸ்ோந்தம், வாமனம், ேவுர்மம், மாச்சியம்,
ோருடம், பிரமாண்டம் முதலியன அவற்றின் முலறகய இதுவாகும். இந்தப் புராணங்ேள் யாவும் சிருஷஅடி,
சங்ோரம், வமிசங்ேள் மனுவந்திரங்ேள். வமிசங்ேளுலடய வரலாறுேள் ஆேியவற்லற அறிவிப்பனவாகும்.

லமத்கரயகர! உமக்கு இப்கபாது நான் கசால்லி வருவது பத்மபுராணத்துக்குப் பிற்படச் கசால்லிய விஷ்ணு
புராணமாகும். இது புராண வரிலசயில் மூன்றாவதாகும், எல்லாப் புராணங்ேளிலும் கசால்லப்படுேிற
சிருஷ்டி முதலியவற்றில் ஸ்ரீவிஷ்ணுகவ மூலம் என்று ேர்த்துருத்துவாதி அறங்ேலளக் கோண்டு
கசால்லப்படுேிறது. ஆன்ம கோடிேளில் அறியகவண்டிய அறங்ேள் அலனத்லதயும், முன்பு கசான்ன நான்கு
கவதங்ேளும் அவற்றின் அங்ேங்ேளான சிøக்ஷ வியாேரணம் ோந்தம்; நிருத்தம்; கஜாதிடம்; ேல்ப்பம் என்ற
ஆறும், மீ மாம்லசயும், நியாய நூலும், இதிோச புராணங்ேளும், அறநூல்ேளும் ஆேிய பதினான்ோகும்.
இவற்றுக்கு வித்யா ஸ்தானங்ேள் என்றும் கபயர் உண்டு. இலவ தவிர ஆயுர்கவதம் என்ற லவத்திய
சாஸ்திரமும் தனுர்கவதம் என்ற ஆயுத சாஸ்திரமும் அர்த்தி சாஸ்திரம் என்ற ராஜநீதி சாஸ்திரமும்
உபவித்லதேள் என்று கசால்லப்படும். இலவயலனத்தும் பதிகனட்டு வித்லதேள் என்று கபாதுப்பட
வழங்குேின்றன. இந்த வித்லதேலள வகுத்தவர்ேள் பிரமரிஷிேள், கதவரிஷிேள், ராஜரிஷிேள் என்ற
மூவலே முனிவர்ேளாவர். லமத்கரயகர! நீங்ேள் கேட்டபடி கவதத்தின் மூல சாலேேலளயும்,
அச்சாலேேளின் பிரிவுேலளயும் அவற்றின் ேர்த்தாக்ேலளயும் அலவ பிரிவதன் ோரணத்லதயும் உமக்குத்
கதரியும்படிச் கசான்கனன். சேல மனுவந்திரத்திகலயும் இப்படி சாலேேளின் பிரிப்பது சமமாே
நிேழ்ந்துவரும், ஆதியில் பிரும்மாவினால் அறியப்பட்ட கவதம் நித்தியமானது. ஆலேயால் இந்தச்
சாலேேள் அலனத்தும் அவற்றின் விேற்பங்ேள் ஆகும். இவ்விதமாே கவத சம்பந்தமான யாவற்லறயும்
கசால்லிவிட்கடன். இனி நீங்ேள் கதரிந்துகோள்ள விரும்புவலதக் கேட்டுத் கதரிந்து கோள்ளுங்ேள்!

7. லவணவத்தின் கபருலம

லமத்கரயர் தமது குருலவ கநாக்ேி, முனிவர் கபருமாகன! நான் கேட்டவற்றுக்கேல்லாம் நீங்ேள் பதில்
கசால்லிவிட்டீர்ேள். இனியும் ஒரு விஷயம் இருக்ேிறது அலதயும் கதளிவுபடுத்த கவண்டுேிகறன்.
அதாவது சப்தத்துவபங்ேளும்
ீ பாதாளங்ேளும் கமகலழு உலேங்ேளும் அடங்ேியிருக்ேிற இந்தப்
பிரம்மாண்டத்துக்குள்கள ஸ்தூலங்ேளும் சூஷ்மங்ேளும், சூஷ்மத்தில் சூஷ்மங்ேளும் ஸ்தூலங்ேளில்
ஸ்தூலங்ேளுமாே ஏராளமான உயிரினங்ேள் வாசஞ்கசய்ேின்றன. இத்தலன கபரிய
பிரம்மாண்டத்துக்குள்கள அங்குலத்தின் எட்டில் ஒரு பங்கு இடமானாலுங்கூட பிராணிேள் இல்லாமலிருப்ப
தில்லல. இந்த உயிரினங்ேள் எல்லாம் ேர்மபந்தத்தினாகல, இங்கே பிறக்ேின்றன. பின்னர் ஆயுளின்
முடிவிகல எமனுக்கு வயப்பட்டு, அவனால் நியமிக்ேப்பட்ட அந்தந்த வாதலனேலள அனுபவித்து, அந்த
வாதலனக்ோலம் தீர்ந்த பிறகு கதவாதி கயானிேளிகல பிறந்திருக்ேிறார்ேகள இவ்விதமாே உயிரினங்ேள்
ஜனன மரணக்ேிரமத்தில் சுழன்று கோண்கடயிருக்ேின்றன என்பது சாஸ்திரங்ேளின் நிச்சயம். இத்தலேய
சம்சாரத்திகல சரீரிேள் எந்தக் ோரியஞ்கசய்தால் எமனுக்கு வயப்படாமல் தப்புவார்ேள். அந்தக் ோரியம்
யாது? இலத அடிகயனுக்குக் கூறியருள கவண்டுேிகறன் என்று கவண்டினார் , பராசர மேரிஷி கூறலானார்.
லமத்கரயகர! இந்தக் கேள்விலயத் தான் முன்பு ஒரு ோலத்தில் நகுலன் பீஷ் மலரக் கேட்டான். அதற்குப்
பீஷ்மர் கசான்னதாவது, குழந்தாய்! ேலிங்ே கதசத்திலிருந்து எனக்கு நண்பரான பிராமணர் ஒருவர்
வந்திருந்தார். அவலர நான் கேட்டலவேளில் எகதது எப்படிகயப்படியாகும் என்று கசால்வாகரா,
அப்படியப்படிகய நிேழ்ந்தன. அவர் பூர்வஜன்ம ஞானமும் கயாே திருஷ்டியும் உலடயவர். ஆலேயால், நான்
கேட்டலவேளுக்கு அவர் கசான்னது ஒருகபாதும் கபாய்த்ததில்லல. அந்த நம்பிக்லேயினாகல நீ கேட்ட
கேள்விலய நானும் அவரிடம் கேட்கடன். அதற்கு அவர் கயாேியானவர், நான் கேட்ட கேள்விலயக் குறித்து
மிேவும் இரேசியமான யமேிங்ேர சம்வாதம் ஒன்லற என்னிடம் கசான்னார். அதாவது ஒரு ோலத்தில்
பாசக்ேயிற்லறக் லேேளில் எடுத்துக் கோண்டு பிராணிேலளக் ேவர்ந்து வரச்கசன்ற தன்னுலடய
கசவேலன யமதர்மராஜன் தன்னருகே அலழத்து, தூதுவகன! நீ உனது கதாழிலல நடத்தும்கபாது
ஸ்ரீமதுசூதலன ஆஸ்ரயித்தவலரத் தீண் டாகத விட்டு விடு. நான் மற்றவர்ேளுக்கு பிரபுகவயல்லாது
லவணவருக்குப் பிரபுவல்கலன் சேல கதவலதேளாலும் ஆராதிக்ேப்பட்ட கபருமாளாகல நான் எமன் என்று
கபயரிடப்பட்டுச் சேல பிராணிேளுலடய பாப புண்ணியங்ேலளகயல்லாம் ஆராய்ந்து நடத்தும்படி
நியமிக்ேப்ப்கடன்! ஆலேயால், அந்த ஸ்ரீஹரிக்கு வசப்பட்டு இருக்ேிறாகன தவிர, சுதந்திரனாே இல்லல.
அவர் எனக்ேிட்ட அதிோரத்தில் நான் சிறிதளவு தவறினாலும் கூட என்லனயும் அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுவானவர்
தண்டிப்பார். லே வலளயல், ேிரீடம், குண்டலம் முதலிய ஆபரணங்ேளிகலயும் ோரணமான ஸ்வர்ணம்
ஒன்கற வியாபித்திருக்ேிறது. அதுகபால சுரர், நரர் பசு முதலான சேல ோரிய வர்க்ேங்ேளிலும் அந்த
ஸ்ரீஹரி ஒருவகன வியாபித்திருக்ேிறார். ஆலேயால் அவகர சர்கவஸ்வரனாகும்.

மற்ற கதவர்ேள் எல்லாம் அவருலடய வியாப்திலயக் கோண்டு அவரிட்ட ேட்டலளேலளச் கசலுத்தி

வருேிறார்ேள். ோற்றினால் ேிளப்பப்பட்ட மண்புழுதி, ோற்றடங்ேியதும் மறுபடியும் பூமியிகலகய படிவது
கபால், பேவத் சங்ேல்பத்தினால் உண்டான சுரநராதிேள் அலனத்தும், பேவத் குணலவஷம்யம் அடங்ேியதும்
அந்தப் பேவானிடத்திகலகய லயமலடந்து விடுேின்றன. சேல கதவலதேளாலும் அர்ச்சிக்ேப்பட்ட
திருவடித்தாமலரேளுள்ள அந்த ஸ்ரீஹரிலய எந்த மனிதன் நிருபாதிேமாேச் கசவித்துக் கோண்டிருப்பாகனா
அந்த மனிதலனக் ேண்டதும் கநருப்லபக் ேண்டதுகபால் தூரத்தில் விட்கடாடிப் கபாேக் ேடவாயாே! என்று
ேட்டலளயிட்டான். அதற்கு ேிங்ேரன், எமகதவகர! அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுவினுலடய பக்தலன இன்னான் என்று
நான் அறிந்து நடப்பதற்ோே அந்த மோ புருஷனுலடய லக்ஷணங்ேலளத் கதரிவிக்ே கவண்டுேிகறன்
என்றான். அதற்கு யமதர்மன், கேளாய்; ேிங்ேரகன! எவன் தன்னுலடய வருணாசிரம தர்மங்ேலள
பேவானுலடய ஆக்ஞா லேங்ேரியங்ேளாேக் ேருதி, அதனின்று தவறாமலும், தனது நண்பனிடத்திலும்
பலேவரிடத்திலும் பாரபட்சமின்றி சமபுத்தியுள்ளவனாேவும், ஒரு கபாருலளயும் அபேரிக்ோதவனாேவும்,
ஓருயிலரயுங் கோல்லாதவனாேவும் மிேவும் தூய்லமயான இதயமுள்ளவனாேவும் இருக்ேிறாகனா, அந்தப்
புருஷலனகய ஸ்ரீவிஷ்ணுபக்தன் என்று அறிந்து கோள்வாயாே. தூய்லமயான ஞானமுலடய எவனுலடய
சித்தமானது ேலி சம்பந்தமான ராேத்துகவஷங்ேளால் அழுக்ேலடயாமல் எப்கபாதுகம ஸ்ரீமந்நாராயணன்
வாசஞ்கசய்யப்கபற்று விளங்குகமா, அந்த மனிதலன ஸ்ரீஜனார்த்தனனுலடய பரமபக்தன் என்று
அறிவாயாே. அன்பர்ேளின் இதயேமலங்ேளில் படிே மலலகபால் ஸ்ரீபேவான் நிர்மலனாய்
எழுந்தருளியிருக்கும் கபாது மாச்சரியம் முதலான கதாஷங்ேள், பறந்து கபாகும். குளிர்ச்சியான
சந்திரனுலடய ேதிர்ேள் சூழ்ந்திருக்கும் இடத்தில் அக்ேினியின் ோந்தியும்; சிறப்பும்
கபருலமயலடயாததுகபால்! எவனது இதயத்தில் ஸ்ரீவாசுகதவன் எழுந்தருளியிருப்õகனா, அந்த மனிதன்
நிர்மல புத்தியுலடயவனாேவும், மாச்சரியம் முதலிய குலறேள் அற்றவனாேவும், மிேவும் சாந்தனாேவும்,
தூய்லமயான ஒழுக்ேமுலடயவனாேவும், இனிலமயாேவும் மிதமாேப் கபசுபவனாேவும்; ேர்வம்,
வஞ்சலனயற்றவனாேவும் விளங்குவான். அந்த அனாதியான பேவான் எவனுலடய இதயத்தில்
எழுந்தருளியிருக்ேிறாகனா அவன்; இளலமயான கதமாமரமானது தானிருக்குஞ் கசழிப்பினாகலகய
தனக்குள் இருக்ேிற பூசாரத்லதக் ோட்டுவதுகபால, உலேத்திலுள்ள எவருக்குள்ளும் சாந்தனாய்
விளங்குவான். அந்த அவியயனாய் அநாதியான ஸ்ரீஹரிபேவான் சங்கு, சக்ேராதி ஆயுத சகமதனாய்
ஒருவனுலடய இதயத்தில் வற்றிருப்பானானால்
ீ அந்தப் புருஷனுலடய பாவகமல்லாம் சூரியன்
இருக்குமிடத்திகல அந்தோரம் மலறவது கபால, பாபவினாசனனான அந்தப் பேவானாகல
ேண்டிக்ேப்பட்டுகபாம். இயம, நியமாதிேளாகல பாவத்லதக் ேழித்தவர்ேளாயும் எப்கபாழுதும் ஸ்ரீ
அச்சுதனிடத்திகல பற்றி நிற்ேின்ற சித்தமுள்ளவர்ேளாயும் மாச்சரியம் மதம் முதலிய குற்றங்ேள்
ேழித்தவர்ேளான புருஷர்ேலளக் ேண்டால்; ேிங்ேரகன; நீ மிேவும் தூரத்தில் விலேிப்கபாய் விடுவாயாே.

எந்தப் புருஷன் யாருமில்லாத ஏோந்த ஸ்தானத்திகல பிறரது கபாருளான சுவர்ணராசி கஜாலித்துக்

கோண்டிருக்ேக் ேண்டாலும் அலதத் துரும்பு கபால நிலனத்துத் தீண் டாமற் கபாவாகனா, எம்கபருமான்
ஒருவலனகயயன்றி மற்ற எலதயும் புத்திபிற்பற்றாமல் இருப்பாகனா அவன் ஸ்ரீவிஷ்ணு பக்தன் என்று
கதரிந்து கோள்வாயாே. இனிகமல் ஸ்ரீவிஷ்ணு பக்தியற்ற பாவியினுலடய இலக்ேணமுஞ் கசால்ேிகறன்,
கேட்பாயாே. எவன் பிறரது கபாருலள எவ்விதத்திலாவது அபேரிப்பவனாேவும், உயிர்ேலளக்
கோல்கவானாேவும், ேடினமாேப் கபசுகவானாேவும், தீவிலனயால் வணான
ீ மதம் கபாருந்திச்
சித்தங்ேலங்ேியவனாேவும் இருக்ேிறாகனா; அவனது இதயத்தில் அந்த ஸ்ரீஅனந்தன் வாசஞ்கசய்யமாட்டான்.
எவன் நற்புத்தியில்லாதவனாய் பிறருலடய கசல்வத்திகல கபாறாலமப்படுபவனாயும், எம்கபருமாலன
ஆராதியாமலும் பாேவத விஷயத்தில் திரவியத்லத வினிகயாேப்படுத்தாமலும் இருக்ேிறாகனா, அந்த
அதமனுலடய மனதில் ஸ்ரீஜனார்த்தனன் எழுந்தருளமாட்டான். எவன் தனது நண்பனிடத்திலும்,
உறவினரிடத்திலும், மலனவியிடத்திலும், மக்ேளிடத்திலும், கபற்கறாரிடத்திலும் வஞ்சலனயுள்ளவனாய்,
பணகம கபரிதாேப் கபராலச கோண்டவனாே இருக்ேிறாகனா, அந்த அதம் ஸ்ரீவிஷ்ணு பக்தனல்ல
என்பலதத் கதரிந்துகோள். எவன் அகயாக்ேிய நிலனவும் அகயாக்ேிய கசயலிலும் நாட்டமும், அகயாக்ேிய
சேவாசமும் பாபேர்மச் கசயலும் கசய்பவனாேக் ேழிக்ேின்றாகனா அந்த மனித மிருேத்லத ஸ்ரீவிஷ்ணு
பக்தன் அல்லன் என்று அறிந்து கோள்வாயாே! பரமபுருஷனான ஸ்ரீவாசுகதவகனாருவகன சேல
பிரபஞ்சமும் தாமுமாேத் திருகமனியுலடயவனாே இருக்ேிறான் என்று யாருக்கு ஸ்ரீஅனந்தனிடத்திகல
சர்வ வியாபேத்துவ புத்தி ஸ்திரமாே இருக்ேிறகதா , அத்தலேய மோன்ேலளக் ேண்டால் தூரத்தில் விலேிப்
கபாவாயாே! ஓ பத்மநாபா! வாசுகதவா, விஷ்ணுகவ, தரண ீதரா, அச்சுதா, சங்கு சக்ேர ேதாபாணி, நீ
அடிகயங்ேளுக்கு சரணமாே கவண்டும், என்று யாரால் கசால்லிக் கோண்டிருப்பார்ேகளா, அத்தலேய
மோபரிசுத்த புருஷர்ேலள நீ ேண்கணடுத்தும் பாராமல் தூரமாே ஓடிப்கபாவாயாே.
சத்தியஞானானந்தமயனாய்ப் பிரோசிக்கும் அந்த எம்கபருமான் எவனுலடய இதயேமலத்தில்
வாசஞ்கசய்து கோண்டிருப்பாகனா அந்த மோபுருஷனுலடய ேடாக்ஷம் இருக்குமிடகமல்லாம் நீ
கசல்லத்தக்ேவனல்ல, நானும் அங்கு கசல்லத்தக்ேவன் அல்கலன் பதறிச் கசன்றால், எம்கபருமானது
திருவாழியின் கதகஜாவிகசஷத்தால் பதராக்ேப்பட்டு விடுகவாம். அந்த மோன், ஸ்ரீலவகுண்ட
திவ்வியகலாேத்துக்கே எழுந்தருளத்தக்ேவன். ஆலேயால் சூரியாதி உலேங்ேலளப் கபால நம்முலடய
கலாேம் அந்தப் பரமபாேவதன் பரமபதத்துக்குச் கசல்லும் வழியாோலமயினால், அவனது ேடாக்ஷத்தக்கும்
உரியதல்ல என்று சூரியனது மேனான யமேர்மராஜன் தன் கசவேனுக்குக் ேட்டலளயிட்டான். அந்த
யமேிங்ேரன், இந்த ரேசியத்லத எனக்கு உபகதசித்தான். பீஷ் மகர! உம்மிடம் உள்ள நட்பினால் அலத நான்
உமக்குப் கபாதித்கதன்! என்று அந்த ேலிங்ேகதசத்துப் பிராமணர் எனக்குக் கூறினார். அந்த ரேசியத்லத
நான் உமக்குச் கசான்கனன். இந்தச் சம்சாரப் கபருங்ேடலில் ஆழ்ந்து ேிடக்கும் பிராணிேளுக்கு
ஸ்ரீமந்நாராயணலனவிடப் புேலிடம் கவறில்லல. எவன் எம்கபருமானிடம் ஆன்ம சமர்ப்பணம்
கசய்துள்ளாகனா, அவன் திறத்திகல யமேிங்ேரரும்; ோலதண்டமும்; ோலபாசமும் ஒன்றுஞ் கசய்ய
இயலாது. இலத நீர் நன்றாே அறிந்து கோள்வராே
ீ என்று பீஷ்மர் நகுலருக்குப் கபாதித்தார். லமத்கரயகர!
நான் அலத உமக்குச் கசான்கனன். இனி யாது கேட்ேகவண்டுகமா கேளும்.

8. ஆராதலன முலறயும் வருணாசிரம தருமமும்

சுவாமீ ! இந்த சம்சாரத்லத கவல்ல கவண்டுகவார் ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவாலன ஆராதிக்ே கவண்டும் என்பது
சித்தமாயிற்றல்லவா? இனிகமல் அந்த கலாேநாதலன ஆராதிக்ே கவண்டிய வழிமுலறேலளயும், அப்படி
ஆராதிக்கும் மனிதர், எந்தப் பயலன அலடவார்ேள் என்பலதயும் நான் அறிய விரும்புேிகறன். எனகவ
அவற்லற அடிகயனுக்கு விளக்ேியருள கவண்டும் என்று லமத்கரயர் , பராசர முனிவரிடம் கவண்டி
நின்றார். பராசரரான பிரமரிஷி கூறலானார். லமத்கரயகர! நீங்ேள் இப்கபாது என்லனக் கேட்ட விஷயத்லத
முன்கபாரு ோலத்தில் சேரமாமன்னன், அவுர்வ மோரிஷிலயக் கேட்டான். அதற்கு அந்த முனிவர்
கோடுத்த விலடலய நான் உமக்குச் கசால்லுேிகறன் கேளும். சேர மோராசன், பிருகு மாமுனிவரின்
குமாரரான அவுர்வ மோமுனிவலர வணங்ேி, ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் ஆராதலன சம்பந்தமான ோரியத்லதயும்,
அந்த ஆராதலனயால் விலளயும் பயலனயும் கேட்ே அந்த முனிவர் அருளி கசய்ேிறார். சேர மாமன்னா!
ஸ்ரீமந்நாராயணலன ஆராதலன கசய்பவன் இந்தப் பூகலாே வாழ்வுக்குரிய ஐசுவரியங்ேலளயும்
கசார்க்ேகலாே சம்பந்தமான இந்திராதி கபாேங்ேலளயும், கசார்க்ேத்திலிருப்பவரும் விரும்புேின்ற
சதுர்முோதி பதங்ேலளயும் யாவற்றுக்கும் கமலான கமாட்சானந்தத்லதயும் கபறுவான். ஆராதலன
கசய்பவன் எலத எலத எவ்வளவுக்கேவ்வளவு விரும்புேிறாகனா அலதயலத அவ்வவ்வளவும் கபறுவான்.
இதில் ஐயமில்லல. அந்தச் சுவாமிலய ஆராதிக்கும் வலேகயப்படி என்றால், அலதயும் கசால்ேிகறன்
கேட்பீராே. வர்ணாசிரமங்ேளுக்கு ஏற்ற ஒழுக்ேமுள்ளவனாகலகய அந்தப் பரமபுருஷன் ஆராதிக்ேப்படுவான்.
இந்த வழிகயயல்லாமல் கவறுவழிேள் அவ்கவம்கபருமானுக்கு மேிழ்ச்சியளிப்பதல்ல. இந்திராதி
கதவதாந்தா சம்பந்தமுலடயலவேளாேத் கதான்றும் சேல யாேங்ேளினாகலயும் யாரும் அந்த
எம்கபருமாலனகய பூஜிக்ேின்றான். எந்த மந்திரங்ேலள கஜபித்தாலும் அவலனகய ஜபிக்ேிறான்.
இதுகபாலகவ அன்னியலர ஹிம்லச கசய்தாலும் அவலனலய இம்சித்தவனாேிறான். எம்கபருமாகன சேல
கதவலதேளிலும் வியாபித்திருப்பவன். ஆலேயால் எவனும் தனக்குள்ள வர்ணாசிரமங்ேளுக்குரிய
நல்கலாழுக்ே முலடயவனாயிருந்கத அந்த சுவாமிலய ஆராதலன கசய்ய கவண்டும். பிராமணனானாலும்,
கவந்தனானாலும், லவசியனானாலும், சூத்திரனானாலும் தனக்குரிய தருமத்கதாடு எம்கபருமாலன
ஆராதிக்ே கவண்டுகமயன்றி கவறுவிதமாே ஆராதித்தல் கூடாது. யார் பிறர்மீ து அபவாதஞ் கசால்வதும்,
கோட் கசால்வதும், கபாய் கபசுவதும் பிறர் நடுங்கும்படியாேப் கபசுதலுமாேிய குற்றங்ேளில்லாதவகனா
அவனாகல தான் எம்கபருமான் ஆராதிக்ேப்படுவான். எவன் பிறர் மலனயாளிடத்திலும் பிறர்
கபாருளிடத்திலும், பிறலரத் துன்புறுத்தலும், மனம் பற்றாமல் இருப்பவகனா அப்படிப்பட்டவனாகலகய,
பரமபுருஷன் மேிழ்விக்ேப்படுவான். எவன் உயிரினங்ேலள அடிக்ோமலும், துன்புறுத்தாமலும், கேடு
நிலனக்ோமலும் இருப்பாகனா, அவனால் தான் புரு÷ஷாத்தமன் மேிழ்விக்ேப்படுவான். கதவர் விப்பிரர்,
ஆசாரியார் ஆேியவர்ேளுலடய பணிவிலடேளில் எவன் நிராதனாே இருப்பாகனா அவனாகலதான்
ஸ்ரீயப்பதி மேிழ்வலடவான். எவன் தனது மக்ேள் மலனவி முதலியவரிடத்தில் அன்கபாடு நன்லமேலள
நிலனப்பலதப்கபாலகவ, பிறரிடத்திலும் நன்லமலய நிலனத்திருப்பாகனா, அவகன ஸ்ரீமந்நாராயணனுக்கு
மேிழ்ச்சியூட்டவல்லவன்! யாருலடய மனம், ராேத் துகவஷாதிேளால் கேட்டுப் கபாோமலிருக்குகமா, அந்தத்
தூய்லமயான மனத்தினாகலகய ஸ்ரீகோவிந்தன் மேிழ்விக்ேப்படுவான், அரசகன வருணாசிரமங்ேளில்
சாஸ்திரங்ேளினால் ஏற்பட்ட தருமங்ேள் எலவேள் உண்கடா, அலவேளில் தவறாமல் நிற்பவன்
ஸ்ரீவிஷ்ணுலவ ஆராதிக்ேத் தக்ேவன் என்று அதர்வமா முனிவர் கசான்னார்.

அலதக் கேட்ட சேர மாமன்னன், முனிவகர! வர்ணாசிரமங்ேலளயும் அவற்றிற்குரிய தருமங்ேலளயும் நான்

அறிய விரும்புேிகறன், ஆலேயால் அவற்லற அடிகயனுக்கு அருளிச் கசய்ய கவண்டுேிகறன் என்று
விண்ணப்பம் கசய்ய முனிவர் கதாடர்ந்து கூறலானார். அரகச! பிராமணர், க்ஷத்திரியர், லவசியர், சூத்திரர்
என்ற நால்வலே வருணத்தாரின் தர்மங்ேலளயும் நான் கசால்ேிகறன். மனம் ஒன்றிக் கேட்பீராே.
பிராமணன் தானம் கோடுக்ேவும், தானம் கபறவும், யாேங்ேள் கசய்யவும் அதிோரமுலடயவனாய், கவத
அத்தியயனத்லத விடாமற் கசய்து கோண்டு நாள்கதாறும் ஸ்நானத் தர்ப்பணாதிேலளயும் சிரவுதஸ்மார்த்த
அக்னி கஹாத்திரங்ேலளயும் கசய்து வரகவண்டும். பிலழப்புக்ோேப் பிறருக்கு லவதிே ேருமங்ேலளச்
கசய்வித்தலும், கவதசாஸ்திரங்ேலள ஓதுவித்தலும் நியாயமான கநர்லம வழிேளில் சம்பாதித்த
கபாருலளக் கோண்டு பிறர் கோடுக்கும் கயாக்ேியமான தானங்ேலள ஏற்றுக்கோள்வதுமாேிய
கசயல்ேலளச் கசய்யலாம். பிராமணன் உயிரினங்ேள் அலனத்துக்கும் நன்லமலயச்
கசய்யகவண்டுகமயல்லாது தீலமலயச் கசய்யலாோது. ஏகனனில் எல்லா உயிரினங்ேளிடத்தும் அன்பாே
இருப்பகத பிராமணனுக்கு உயர்வு ஆகும். இந்தத் தன்லமதான் அந்தணன் என்ேின்ற கபயருக்குக்
ோரணமாகும். பிறருலடய ரத்தினக் ேற்ேலள, பருக்ோங் ேற்ேலளப் கபால சமமான எண்ணங்கோண்டு
ேருதகவண்டும். ரிது ோலத்திகல தன் பத்தினிகயாடு கசர்வது பிராமணனுக்கு நியாயமாகும். இனி
க்ஷத்திரியன், தன் விருப்பப்படி பிராமணருக்குத் தானங்ேள் கோடுக்ேவும், யாேங்ேலளச் கசய்யவும்
கவதசாஸ்திரங்ேலள ஓதவும் அதிோரமுலடயவன். அவனுக்கு ஆயுதம் எடுத்துச் கசவிப்பதும், பூமிலயக்
ோப்பதும் ஜீவனங்ேளாகும். ஆயினும் பூமிலயக் ோப்பகத முக்ேியமாகும். அரசர்ேள் யாவரும் பூமிலயப்
பரிபாலனம் கசய்கத ேிருத ேிருத்தியராேிறார்ேள். ஏகனன்றால், அந்தத் கதசத்தில் நடக்கும் யாேம், தவம்
முதலிய புண்ணிய ேருமங்ேளில் அரசனுக்கும் பங்குண்டாேிறது என்பலதயும் அறிவராே.
ீ எந்த அரசன்
துஷ்டலரத் தண்டித்து, நல்கலாலரப் பரிபாலனஞ் கசய்து, வருணாசிரம தர்மங்ேலள நிலலநிறுத்துேிறாகனா
அந்த அரசன் தனக்கு இஷ்டமான புண்ணிய உலேங்ேலள அலடேிறான். இனி லவசியன், பிரம்மகதவனின்
பசுக்ேலளப் பரிபாலனஞ் கசய்தலும் பயிர் கசய்தலுமாேிய கசயல்ேலளப் பிலழப்பாேக் ேற்பித்தான்.
அவனுக்கும், கவத அத்தியயனமும் தானமும், யாேமும் கசய்ய அதிோரமுண்டு. கமலும் அவன்
முந்தியவர்ேலளப் கபால, நித்திய லநமித்திய தர்மங்ேலள அனுஷ்டித்துக் கோண்டும் வரகவண்டும்.
சூத்திரகனா முந்தியவருக்கு ஊழியஞ் கசய்து பிலழத்தலும் அவர்ேளுக்குச் கசவ பூதனாே இருந்து
அவரால் கபாஷிக்ேப்படவும் கவண்டும் அல்லது சரக்குேலளக் கோண்டு விற்றுவரும் கபாருளினாலாவது
பிலழப்பலதயுகம பிலழப்புத்கதாழிலாேக் கோண்டிருக்ேிகறன். கமலும் அவனுக்குத் தானங்கோடுக்ேவும்
பாேயக்ஞவிதியினால், பிதுர்க்ேிரிலய முதலான ேருமங்ேலளச் கசய்யவும் அதிோரமுண்டு. கவத
கவதங்ேள் ஒழிந்தவற்லற ஓதலாம். சேல வர்ணத்தாரும் தங்ேள் ஊழியக்ோரர் முதலானவர்ேலளப்
கபாஷிப்பதற்ோே கவண்டும் கபாருள் நியாயமான வழிேளில் சம்பாதிக்ேலாம். சந்ததிக்ோேத் தத்தமது
கபண்டிரிடத்தில் ருதுக்ோலங்ேளில் கசரலாம். எல்லா வருணத்தாருக்கும் கபாதுவாே இருக்ேகவண்டிய
குணங்ேளாவன.
சேல பூதங்ேளிடமும் தலய, கபாறுலம, ேர்வமில்லாலம சத்தியம், சித்தி, வண்
ீ வருத்தமின்லம, மங்ேளச்
கசய்லே, இனிலமயாேப் கபசுதல், சிகநேிக்கும் குணம், வணாலசயின்லம,
ீ கலாபியாோலம அழுக்ோறின்லம
ஆேியலவ முக்ேியமாகும். பிரம்மச்சரியம் முதலிய ஆசிரமங்ேளுக்கும் இந்தத் தருமங்ேள்
கபாதுவானலவயாகும். ஆயினும் பிராமணாதிேளுக்கு ஆபத்தருமங்ேலளச் கசால்ேிகறன் கேட்பீராே.
பிராமணன் அரசனது ேருமத்லதயும் க்ஷத்திரியன் லவசியரது ேருமத்லதயும், லவசியர் சூத்திரரது
ேருமத்லதயும் கசய்யலாம். பிராமணர், க்ஷத்திரியர் ஆேிய இருதரத்தாரும் சூத்திரரது ேருமத்லதச்
கசய்யலாோது. பிராமணர், க்ஷத்திரியர் ஆேிய இருதரத்தாரும் சக்தியுலடகயாராே இருந்தால் ேீ க ழாருலடய
ேருமங்ேலள விட கவண்டும். ஆபத்தில் சூத்திர ேருமம் தவிர மற்லறயக் ேீ ழான தருமங்ேலளச்
கசய்யலாம். இவ்விதமாே அல்லாமல் அவனவன் நிலனப்பது கபால் அந்தந்தத் கதாழில்ேலளச் கசய்து
சாதி சங்ேரஞ் கசய்யலாோது. அரகச! வருண தருமங்ேலள இப்கபாது நான் உனக்குச் கசான்கனன்,
இனிகமல் ஆசிரம தருமங்ேலள கசால்ேிகறன். கேட்பாயாே என்று அவுர்வ மோமுனிவர் சேர
மாமன்னனிடம் கூறலானார்.

9. வாழ்க்லேயின் நான்கு தருமங்ேள்

சேர மாமன்னகன! கேட்பாயாே. முதலில் பிரும்மசரியா சிரம தர்மத்லதச் கசால்ேிகறன், சிறுவனாே

இருப்பவன் உபநயனம் கசய்யப்கபற்று, விரத நியமங்ேகளாடு கவதங்ேலள ஓதிக்கோண்டு, குருவின்
இல்லத்திகலகய இருக்ே கவண்டும். சவுசாசார சம்பன்னனாய்க் குருவுக்கு பணிவிலட கசய்ய கவண்டும்.
விரத அனுஷ்டானமுலடயவனாய் கவதங்ேலள ஓதகவண்டும். ோலலயிலும் மாலலயிலும் சூரியலனயும்
அக்ேினிலயயும் மனம் ஒன்றிப் பூஜிக்ே கவண்டும். குருலவ வணங்ேி வரகவண்டும். சீடன் தன் குருநாதர்
நிற்கும் அளவில் தானும் நிற்ேவும், அவர் கபாகும்கபாது தானும் உடன் கசல்லவும், அவர் கமகல
உட்ோர்ந்தால் ேீ கழ உட்ோரவும் கவண்டும். ஒருகபாதும் அவருக்கு விகராதமான ோரியங்ேலளச்
கசய்யக்கூடாது அவர் ஓகதன்று ேட்டலளயிட்டவுடகனகய அவருக்கு எதிரில் நின்றுகவறு நிலனப்பின்றி
கவதத்லத ஓதி உணரகவண்டும். அதன் பிறகு, குருவின் அனுமதிலயப் கபற்று பிøக்ஷயினால் தான்
கோண்டு வந்த அடிசிலல உண்ண கவண்டும். ஆசிரியர் நீராடியபிறகு அந்த நீ ரில் சீ டன் நீராட கவண்டும்.
தினந்கதாறும் ோலலயில் சமித்து, தருப்லப முதலியலவேலளக் குருவுக்கு கோண்டு வந்து கோடுக்ே
கவண்டும். இவ்விதமாேக் குருவினிடத்தில் ஓதகவண்டிய கவதங்ேலள அந்தந்த ஞானம் வருமளவும்
ஓதிய பிறகு அவரிடம் அனுமதி கபற்று குருவுக்கு ோணிக்லே அளித்துவிட்டுக் ேிருேஸ்தாசிரமத்துக்குப்
கபாே கவண்டும். இனி ேிருேஸ்தாசிரமம் என்ற இல்லற வாழ்க்லேயின் ஒழுக்ேத்லதச் கசால்ேிகறன்.
பிரம்மச்சரியத்லதக் ேழித்த பிறகு விதிப்படி ஒரு கபண்லணத் திருமணம் கசய்து கோண்டு தனக்குத்
தகுந்த கதாழிலில் திரவியஞ்சம்பாதித்து, இல்லற வாழ்லவ நடத்த கவண்டும். பருவக்ோலங்ேளில் பிண்டம்
இடுவதினாலும் எள்ளுடன் கூடிய தண்ண ீராலும் பிதுர்க்ேலளயும், யாேங்ேளினால் கதவர்ேலளயும்,
அன்னங்ேளினால் அதிதிேலளயும், கவத அத்தி யமனத்தினால் முனிவர்ேலளயும், சந்ததியினால்
பிரமகதவலனயும் பூதபலி ேர்மத்தால் பூதங்ேலளயும், வாத்சலியம் அன்பினால் சேல உலேங்ேலளயும்
திருப்திப்படுத்திக் கோண்டிருக்ே கவண்டும். இவ்விதம் கசய்து வருேிற ேிரஸ்தன் தனது சுே
ேர்மங்ேளினால் சம்பாதிக்ேப்பட்ட அகநே புண்ணிய உலேங்ேலள அலடவான். பிøக்ஷகயடுத்துண்ணும்
துறவிேள் பிரமச்சாரிேள் யாருண்கடா, அவர்ேள் யாவரும் ேிருேஸ்தனிடத்திகலகய
நிலலகபற்றிருக்ேின்றனர். ஆலேயால் இந்த இல்லறமானது உயர்ந்ததாகும். கமலும் கவதங்ேலளக்
ேற்பதற்ோேவும் தீர் ந்த ÷க்ஷத்திர யாத்திலரக்ோேவும் பூமிலயப் பார்ப்பதற்ோேவும், பிராமணர்ேள் சுகதசம்
விட்டுத் திரிந்து கோண்டிருக்ேின்றனர். சிலர் ஓரிடம் என்றில்லாமலும் ஆோரமில்லாமலும்
அஸ்தமனமாகும் இடகம வடாேக்
ீ கோண்டு தங்குகவாராேத் திரிந்து கோண்டிருக்ேிறார்ேள். இத்தலேகயார்
அலனவருக்கும் இல்லறத்கதாகர சார்பாேவும், ரட்சிப்கபாராேவும் இருக்ேின்றனர். இத்தலேய கதசாந்திரிேள்
வருமளவில் நல்வரவு கேட்பது கபான்ற இனிலமயான கபச்சுக்ேலள இல்லறத்கதான் கபசி, ஆசனம்,
கபாஜனம், சயனம் முதலியவற்லற வழங்ேகவண்டும். அதிதியானவன் எவனிடம் வந்து தன்னாலச
கேட்டுத் திரும்பிப் கபாேிறாகன, அந்த அதிதியானவன் அந்த இல்லறத்தானுக்குத் தனது பாவத்லதக்
கோடுத்து விட்டு, அவனது புண்ணியத்லதத் தான் கோண்டு கபாேிறான்.
இல்லறத்தில் இருப்பவனுக்குப் பிறலர அவமதித்தல், அேங்ோரம், டம்பம் கோடுத்து விட்கடாகம என்ற
மனத்தவிப்பு அடித்தல்; லவதல் இலவகயல்லாம் கமன்லமயாே மாட்டா! இத்தலேய கேட்ட
குணங்ேளில்லாமல் நற்குணமுலடயவனாய்; எந்த ேிரஸ்தன் தனக்குரிய தர்மங்ேலள நன்றாேச் கசய்து
வருேின்றாகனா அவன் சேல இலடயூறுேளிலிருந்தும் விடுபட்டு உத்தமமான உலேங்ேலள அலடவான்.
இப்படிக் ேிருஸ்தா சிரமத்திலிருந்து கசய்ய கவண்டியலவேலளச் கசய்து; வயது முதிர்ந்தவுடன் தனது
புத்திரர்ேள் வசம் தனது பத்தினிலய ஒப்புவித்தாேிலும் அவலளயும் தன்னுடன் அலழத்து கோண்டாேிலும்
வனத்திற்குச் கசல்லகவண்டும். அவ்வாறு கசல்லுதகல வானப் பிரஸ்தாசிரமமாகும். இனி;
வானப்பிரஸ்தாசிரம தர்மங்ேலளச் கசால்ேிகறன். வானப்பிரஸ்தனானவன் இலல, ேனி, ேிழங்கு
வலேேலளப் புசித்துக் கோண்டு தாடியும் சலடயும் தரித்தவனாய், எல்லாப் கபாருள்ேளிலும் பற்றற்று
முனிவனாய் அந்தக் ோட்டில் தலரயில் படுத்துக் கோள்ள கவண்டும். முனிவனாே இருப்பவன்,
கதாலலயாேிலும் நாணற்புல் மரவுரி முதலியவற்லறயாேிலும் உடுக்ே கவண்டும். முச்சந்திேளிலும் நீராட
கவண்டும். அந்த வானப்பிரஸ்தனுக்குத் கதவதா ஆராதலனயும் கஹாமமுமான ோரியங்ேளாகும். அரகச!
முனிவனானவன் அப்பியஞ்சனம் கசய்து கோள்ள கவண்டுமாயின் ோட்கடண்லணயினால் கசய்து
கோள்வகத தகுதியானதாகும்! தவஞ்கசய்தலும் குளிர்கவப்பம் முதலியவற்லற சேித்துக் கோள்வதும்
முனிவனுக்குச் சிறப்பான தர்மங்ேளாகும். இத்தலேய முலறயில் எந்த முனிவன் வானப்பிரஸ்த
தருமத்லத அனுஷ்டிப்பாகனா, அவனது தீராத கதாஷங்ேலளகயல்லாம் அக்ேினி தேிப்பது கபாலத் தேித்து
நிலலயான உலேங்ேலள அலடவான். நான்ோவது சந்நியாசிக்குரிய ஆசிரமம் என்று கசால்வார்ேள். எவன்
புத்திரக்ேளத்திராதிேளிலும் கபாருள் முதலானலவேளிலும் மனப்பற்றில்லாமல் இருக்ேிறாகனா அவன்
நான்ோவதாச் சிரமத்தில் பிரகவசிக்ே கவண்டும். இவ்விதமாேக் ோமக்குகராத மாச்சரியங்ேள் இல்லாமல்
சந்நியாசம் கபற்றுத் தர்மார்த்த தர்மங்ேளுக்கு உரிய சேல முயற்சிேலளயும் விட்டு ; பிரம்மஞான நிஷ்லட
கசய்து வரகவண்டும். அந்தச் சந்நியாசி நண்பரிடமும் பலேவரிடமும் ஒகரவிதமான மித்திர
பாவத்துடனிருந்து, மிருேங்ேள், பறலவேள் முதலிய பலவற்றுக்கும் வாக்கு, மனம், ோயம் என்ற மூன்றிலும்
துகராேஞ் கசய்யாமல் இருக்ே கவண்டும். புத்திராதித் கதாடர்புேலளயும் விட்டுவிட கவண்டும். ேிராமத்தில்
ஓரிரவும், பட்டணத்தில் ஐந்து இரவுேளும்; இப்படி யாே இடத்துக்குத் தக்ேவாறு வாசஞ்கசய்து கோண்டு
ஒருவருலடய பலேலமகயா; நட்கபா வராதவாறு நடந்து கோள்ள கவண்டும். யதியானவன்; வட்டில்
ீ
இருப்கபாகரல்லாம் புேிக்கும் ோலம் அறிந்து சாதி குலாச்சாரங்ேளில் சிறந்தவர் வட்டுக்கு
ீ யாசேத்துக்குப்
கபாேலாம். சந்நியாசியானவன் ோமக்குகராத, கலாப மதகபதங்ேலள விட்டு விட்டு ஒன்றிலும் எனது என்ற
அபிமானம் இல்லாதவனாே இருக்ே கவண்டும். எந்தத் துறவி சேல, பூதங்ேளுக்கும் அபயங்கோடுத்துச்
சஞ்சரிக்ேிறாகனா; அவனுக்கு சேல பூதங்ேளாலும் பயமில்லல. இப்படி பிராமணன் துறவியாேித்
தன்னுலடய அக்ேினி கஹாத்திரத்லத, தனது சரீரத்திகலகய இருக்ேச் கசய்து தன் சரீரத்தில் இருக்கும்
அக்ேினிலயக் குறித்து, தன் முேமாேிய குண்டலத்தில், பிøக்ஷயினால் ேிலடத்த அவிசுேலள விதிப்படி
ஓமஞ்கசய்து வருவானாேில் அவன் அக்ேினி சயனஞ் கசய்தவர்ேள் அலடயும் உலேங்ேலள அலடவான்.
இது சாதாரண சந்நியாசிேலளக் குறித்ததாகும். விகசஷ சந்நியாசிக் ேிரமத்லதக் கேட்பீராே. எவன் நிச்சய
புத்தியுள்ளவனாய், தூய்லமயாளனாய் இந்தச் சந்நியாசத்லத முலறப்படி ஆஸ்ரயிக்ேிறாகனா அவர்
எரிேரும்பில்லாத அக்ேினிலயப் கபால, மிேவும் சாந்தமான கஜாதியாய் விளங்கும் பிரமகலாேத்லத
அலடவான்.

10. விரத விவாேக் ேிரிலயேள்

சேர மாமன்னன், அவுர்வமா முனிவலர கநாக்ேி, முனிவகர வருணாசிரம தர்மங்ேலளத் தாங்ேள்

கூறியருளின ீர்ேள். இனி, புருஷனுக்குச் கசய்ய கவண்டிய ேிரிலயேலளக் கூறகவண்டும் என்றான்.
அரசகன; நீ கேட்ட தருமங்ேலளச் கசால்ேிகறன். ேவனமாேக் கேட்பாயாே. தந்லத முதலில் ோப்பாதானம்
முதலியவற்லறச் கசய்து; பிள்லள பிறந்தவுடன் அதற்கு ஜாதேர்மாதிேளான சேல ேிரிலயேலளயும்
அப்யுதயங்ேளாயும் கசய்ய கவண்டும். பிராமணர்ேள் கதவக் ேிரிலயயாேிலும் நாந்தீ
பிதுர்க்ேிரிலயயாேிலும் கசய்யும்கபாது பிராமணர்ேலள இரட்லடயாேவும்; ேிழக்குமுேமாே எழுந்தருளச்
கசய்து; திருப்தியலடயும்படி திருவமுது கசய்விக்ே கவண்டும். நாந்தீ முேர்ேளான பிதுர்க்ேலளக் குறித்து
தயிர், யவங்ேள், இலந்லத இவற்கறாடு ேலந்த பண்டங்ேலள மேிழ்ச்சிகயாடு கதவ
தீர்த்தத்தினாகலயாேிலும் பிரஜாபத்திய தீர்த்தத்தினாகல யாேிலும் பிரதக்ஷிணமாேக் கோடுக்ே கவண்டும்.
இதுகபாலகவ மற்ற விருத்திேளிலும் கசய்வது அவசியம். பிறகு தேப்பன் பத்தாவது நாள் முதலாே
சாஸ்திரங்ேளில் கசால்லிய நாட்ேளில் தேப்பகன அந்தப் பிள்லளக்குப் கபயர் சூட்ட கவண்டும். தன்
குலகதய்வத்தின் கபயலரயாவது, தன் மூதாலதயரின் கபயலரயாவது முன்னிட்டதாயும், புருஷனுக்குப்
புருஷவாசேமாயும், ஸ்திரீக்கு ஸ்தீரிவாசேமாயும், கபாருட் குலறவற்றதாயும், கவட்ேமாேகவா, அருவருக்ே
லவப்பதாேகவா இராததாேவும், சமமான எழுத்துள்ளதாயும், மிே நீளாததாயும், மிேவும் குறுோததாயும்,
அதிேக் ேடினமான எழுத்தற்றதாயும், எளிதில் அலழக்ேக் கூடியதாயும் உள்ள கபயலர லவக்ே கவண்டும்.
அந்தப் கபயரானது பிராம்மணருக்கு சர்வ என்ற கசால்கலாடும்; க்ஷத்திரியருக்கு வர்ம என்ற
கசால்கலாடும்; லவசியருக்கு குப்த என்ற கசால்கலாடும், சூத்திரருக்குத் தாஸ என்ற கசால்கலாடும்
இறுதியில் அலமந்ததாே இருக்ே கவண்டும். விஷ்ணுசர்மா; இந்திர வர்மா, சந்திரகுப்தன், ஹரிதாஸ் என்பது
கபாலப் கபயரிட கவண்டும்.

இதுகபாலப் கபயரிட்ட பிறகு, உபநிஷ்ேிரமணம் முதல் உபநயனம் ஈறாேவுள்ள சம்ஸ்ோரங்ேலளப்

பிதாவினால் கசய்யப் கபற்றவுடன், அந்தப் பிள்லள குருவிடம் கசன்று, முன் கசால்லிய விதிப்படி
கவதசாஸ்திரங்ேலள ேற்றுத் கதர்ந்து குருவுக்குத் தக்ஷிலண கோடுத்து; கவத விரதங்ேலள அனுஷ்டித்து;
ேிருதஹஸ்தாசிரமத்துக்குப் கபாே இச்சிப்பாணாேில்; அவன் திருமணஞ்கசய்து கோள்ள கவண்டும். அல்லது
லநஷ்டிே பிரமச்சாரியாேக் ோலத்லதக் ேழிக்ே கவண்டும். அப்படிப் பிரமச்சாரியாே வாழ்ந்தால்;
குருவுக்கோ அல்லது குருபுத்திரர்ேளிடகமா பணிவிலடகசய்து வரகவண்டும். அதுவுமில்லலகயனில் தன்
விருப்பம் கபால வானப்பிரஸ்தனாேகவா, சந்நியாசியாேகவா ஆேலாம். ஒருவன் திருமணஞ்
கசய்துகோள்ளும் விஷயத்தில்; தன் வயதுக்கு மூன்றில் ஒரு பங்குக்கு கமற்படாத வயதுள்ள
கபண்ணாேவும், அதிே அடர்த்தியான கூந்தலும் மிேக்குலறவான கூந்தலும் இல்லாதவளாேவும், அதிே
ேறுப்பாேகவா, கவளுப்பாேகவா இல்லாத நல்ல நிறமுலடயவளாேவும், அளவுக்கு கமற்படாமலும்
குலறயாமலும் உள்ள அவயவங்ேள் வாய்ந்தவளாேவும், சூத்திராதிேளால் வளர்க்ேப்படாதவளாேவும்,
இழிகுலத்தில் பிறவாதவளாேவும், உடம்பில் மிேவும் கராமங்ேள் கமாய்த்திராதவளாேவும்,
வியாதியில்லாதவளாேவும்; துஷ்டத்தனமும் துஷ்ட வார்த்லதேளும், அற்றவளாேவும் குஷ்டம் முதலிய
கநாயுலடய தாய் தந்லதயருக்குப் பிறவாதவளாேவும்; மீ லச முதலான புருஷ லட்சணங்ேள்
இல்லாதவளாேவும்; ஆண் பிள்லளலயப் கபான்ற கதாற்றம் இல்லாதவளாேவும்; பருத்த ேனமான
குரலில்லாதவளாேவும், கமலிவற்றவளாேவும், ோக்லே கபான்ற குரலற்றவளாேவும், இலமேளில் மயிர்ச்
கசறிவுள்ளவளாேவும், வட்டமாேகவா, கவறுவிதமாேகவா அவலக்ஷணப்படாத கநத்திரங்ேலளக்
கோண்டவளாேவும், கராமம் நிலறந்த ேலணக்ோல்ேளும் உயர்ந்த புறக்ோல்ேளும் இல்லாதவளாேவும்;
சிரிக்கும்கபாது ேகபாலங்ேள் பாழி கபால் குழிவலடயாதவளாேவும் உக்ேிரமான ோந்தியும் மிேச் சிவந்த
ேண்ேளும், மிேப் கபருத்த லேோல்ேளும் இல்லாதவளாேவும் இரண்டு புருவங்ேளும் சமமாே
அலமந்தவளாேவும் அப்புருவங்ேள் கநருங்ேி ஒன்கறாகடான்று இலணந்திராதவளாேவும் மிேவும்
இலடகவளியுள்ள பற்ேளற்றவளாேவும், கோடுலமயும் பயங்ேரமுமான கதாற்றமில்லாதவளாேவும் உள்ள
கபண்லணகய திருமணஞ் கசய்துகோள்ள கவண்டும். கமலும் அந்தப் கபண்ணின் தாய்வழியில் ஐந்து
தலலமுலறக்கும் தேப்பன் வரிலசயில் ஏழுதலலமுலறக்கும் உட்படாதவளாே இருக்ேகவண்டும்.
இத்தலேய ேன்னிலேலய நியாயமான விதிமுலறப்படி திருமணம் கசய்து கோள்ள கவண்டும். இந்தத்
திருமணம் பிராம்மம் லதவம் ஆரிஷம் பிரஜாபத்தியம், ஆசுரம் ோந்தருவம் ராக்ஷசம், லபசாசம் என்ற
எட்டுவலேயாகும். இவற்றினுள் எந்த வருணத்துக்கு எது தகும் என்று முனிவர்ேள் விதித்துள்ளனகரா அந்த
விவாேத்லதகய கசய்யகவண்டும். மற்றவற்லற ஒதுக்ேிவிடகவண்டும். இவ்விதமாேத் திருமணஞ் கசய்து
கோண்டவளுடன், யாகதாரு குலறவுமில்லாமல் இல்லறம் நடத்தி வருபவன் சுேமும் பயனும் கபறுவான்.

11. இல்லற ஒழுக்ேம்

சேர மாமன்னன் அவுர்வ முனிவலர கநாக்ேி, சுவாமி! இல்லறத்தான் ேலடபிடிக்ே கவண்டிய நல்ல
ஒழுக்ேங்ேலளப் பற்றி நான் அறியவிரும்புேிகறன். எத்தலேய நல்லஒழுக்ேங்ேளில் ஒரு மனிதன்
இம்லமயிலும் மறுலமயிலும் துன்பமலடய மாட்டாகனா அத்தலேயவற்லற எனக்குச் கசால்லியருள
கவண்டும் என்றான். அரசகன! நல்ல ஒழுக்ேமுலறலமலயச் கசால்ேிகறன் கேட்பாயாே.
நல்கலாழுக்ேமுலடயவனால் இம்லம மறுலமேள் சாதிக்ேப்படும். சாதுக்ேள் என்கபார் கதாஷம்
இல்லாதவர்ேள். அவர்ேளுலடய ஒழுக்ேகம சதாசாரம் எனப்படும். இவற்லறச் கசான்னவரும் கசய்தவரும்
சப்த ரிஷிேளும் மனுக்ேளும் பிரஜாயதிேளுமாவர். புத்திசாலியாே இருப்பவன் பிராம்ம முகூர்த்தத்தில்
விழித்து எழகவண்டும். மனதிகல தருமத்லதயும் அதகனாடு விகராதப்படாத அர்த்தத்லதயும்
சிந்திக்ேகவண்டும். இந்த இரண்டுக்கும் எந்தவிதமான விகராதமும் உண்டாக்ோத ோமத்லதச் சிந்திக்ேலாம்.
இப்படி சிந்திப்பதால் இம்லம மறுலமப் பயன்ேள் கேடாமல் இருக்கும். தர்ம விகராதிேளான அர்த்த
ோமங்ேலள விடகவண்டும். தருமகமயானாலும் பின்பு சுேத்லதயுண்டாக்ோததாயும் கலாே விகராதமாயும்
இருக்குமானால் அலத விட்டுவிட கவண்டும். இவ்விதமாேச் சிந்தித்து எழுந்த பிறகு, லநருதி மூலலயில்,
அம்பு பாயுமளவு தூரத்துக்கு அப்பால் கசன்று, ஜலமலாதிேலளக் ேழிக்ே கவண்டும். வட்டிகலகய
ீ ோல்
ேழுவுதல் முதலிய அசுத்தமான ோரியங்ேலளச் கசய்யக்கூடாது.

தனது நிழல், மரத்து நிழல், பசு, சூரியன், அக்ேினி, ோற்று, கபரிகயார் ஆேியலவேளுக்கு எதிராே இருந்து
மலஜலங் ேழிக்ேலாோது. உழுத நிலத்திலும் பயிர்ேளின் நடுவிலும், பசுக்ேள் இருக்குமிடத்திலும், ஜன
சமூேத்திலும் வழியிலும் ஆற்றங்ேலரேளிலும், தண்ண ீரிலும் மயானத்திலும் மலஜலங் ேழிக்ேலாோது.
பூணூலல ோதில் சுற்றிக் கோண்டு வஸ்திரத்தால் தலலலய மூடிக்கோண்டு, பேலில் வடக்கு முேமாேவும்,
இரவில் கதற்கு முேமாேவும் இருந்து மல ஜலாதிேலளக் ேழிக்ே கவண்டும். இவ்விதம் கசய்யச்
சங்ேடமாே இருந்தால் தக்ேவாறு கசய்யலாம். அந்த இடங்ேளில் கநடு கநரம் இராமலும் ஒன்றும்
கபசாமலும் ோரியம் முடிந்தவுடன் கசத்லதேளால் அந்த இடத்லத மலறத்துவிட்டு வரகவண்டும். பிறகு
புற்றுமண், கபருச்சாளி கதாண்டிய மண், தண்ண ீருக்குள் இருக்ேிற மண், சவுசஞ் கசய்து மிகுந்த மண்,
அசுத்த பூமியிலிருக்கும் மண், மிேச்சிறிய பூச்சிேகளாடு கூடிய மண், ேலப்லபயால் ேிளப்பப்பட்ட புழுதி
மண், ஆேியவற்லற விட்டு கவறுமண்லணக் கோண்டு வந்து, முதலாவதாே அசுத்தத்தின் நாற்றமும்
பற்றும் கபாகும்படிச் சவுசம் கசய்து, பிறகு சுத்திக்ோே இலிங்ேத்தில் ஒருமுலறயும், அபானத்தில் மூன்று
முலறயும் இடக்லேயில் பத்துத் தரமும், மறுபடியும் இரண்டு லேேளிலும் ஏழு முலறேளும் மண்ணிட்டுச்
சுத்தமான நீ ரினால் ேழுவிக்கோண்டு, சுத்தமாயும் துர்க்ேந்தமற்றதாயும், குமிழி ேிளம்பாததாயுமுள்ள
ஜலத்தினால் மும்முலற ஆசமனஞ்கசய்து தலலலயத் துலடத்து, சிரசில் புகராஷித்தல், இருதயம்
முதலான அங்ேங்ேலளத் கதாடுதல் முதலிய விதிேலள முலறப்படிச் கசய்து, பிறகு அேமர்ஷண சூத்த
முதலான மந்திரங்ேலள உச்சரித்துக் கோண்கட நீராடி, சந்தியா வந்தனம் முதலிய ேிரிலயேலள விதிப்படி
அனுஷ்டிக்ே கவண்டும். பிறகு தலல ஆற்றி, அலங்ேரித்தல் முதலிய மங்ேளங்ேலளச் கசய்து கோண்டு
தனக்கு விதித்திருக்ேிற வலேயால் திரவிய சம்பாதலன கசய்தல் கவண்டும். கசாமஸ்ம்ஸ்லதேள்,
ஹவிஸ் ஸம்ஸ்லதேள், பாே ஸம்ஸ்லதேள் என்ற யாேங்ேகளல்லாம் திரவியத்லதக் கோண்கட கசய்ய
கவண்டியலவேளாலேயால், பிராமணன் தனத்லதச் சம்பாதிக்ே கவண்டும். நியாயமான முலறயில்
தனத்லதச் சம்பாதிக்ே முயற்சிகசய்து, நடுப்பேலானவுடன் மறுபடியும் நீராட கவண்டும். எப்கபாதும் நதிேள்,
நதங்ேள், தடாேங்ேள் இவற்றின் நன்ன ீரிகல நீராட கவண்டும். இலவேள் ேிலடக்ோமற்கபானால் ேிணற்று
நீலர எடுத்துக் கோண்டாேிலும் அதற்கும் சக்தியில்லாமற் கபானால் ஒரு பாத்திரத்தில் கோண்டு
வந்தாேிலும் நீராட கவண்டும். இப்படிக் குளித்த பிறகு பரிசுத்தமான வஸ்திரங்ேலள அணிந்து
கதவலதேளுக்கும், ரிஷிேளுக்கும், பிதுர்ேளுக்கும் அவரவர் தீர்த்தத்தினாகல விதிப்படித் தர்ப்பணஞ் கசய்ய
கவண்டும்.

பிதுர்க்ேள், பிதாமேர், பிரபிதாமேர், மாதாமேர் மாத்ரு பிதாமேர், மாத்ரு பிரபிதாமேர் ஆேியலவேளுக்கு

தர்ப்பணஞ் கசய்ய கவண்டும். ோமியமாய் மாதா, மாதாமேி, அவர்ேளுலடய தாய், குருபத்தினி, குரு,
அம்மான் முதலாகனார், இஷ்டமித்திரன், அரசன், இவர்ேளுக்கும் ப்ரீதியுண்டாகும்படி தர்ப்பணஞ்
கசய்யலாம். அப்கபாது கஜபிக்ே கவண்டியது கதவாசுர, யக்ஷ, நாேேந்தருவ, ராக்ஷச, லபசாச, குஹ்யே, சித்த,
கூச்மாண்ட, தருக்ேளும் ஜலம், பூமி, ோற்று இலவேலளப் பற்றிய ஜந்துக்ேளும் என்னால் கோடுக்ேப்படும்
இந்தத் தண்ண ீரால் திருப்தியலடய கவண்டும். நரேங்ேளில் பல யாதலனேளில் இருப்பவர்ேளின் கசார்வு
நீங்குவதற்ோே இந்தத் தண்ண ீலர நான் விடுேிகறன். எனக்கு உறவினராே இருப்பவர்ேளுக்கும்
உறவினராோதாருக்கும் ஜன்மாந்தரத்தில் பந்துக்ேளாே இருந்தவர்ேளுக்கும் என்னிடத்தில் தண்ண ீலர
கவண்டுகவாருக்கும் எங்கேயாவது பசி, தாேங்ேளால் வருந்தியிருப்கபாருக்கும் நான் விடுேின்ற இந்த
எள்ளுந் தண்ண ீரும் திருப்திலய உண்டாக்ேக் ேடவன என்று இவ்விதமாேச் கசால்லித் தர்ப்பணம் கசய்ய
கவண்டும். அரசகன! இதற்குப் கபயர் ோமியத் தர்ப்பணம், இதனால் சேல கலாேத்துக்கும் பிரீதியுண்டாகும்.
இதனால் கபரும் புண்ணியம் ேிலடக்கும். இதுகபால மனப்பூர்வமாேச் சிரத்லதகயாடு ோமிய
தர்ப்பணத்லதச் கசய்து பிறகு மாத்தியான்னிேம் கசய்து, கவதங்ேளாகல பிரோசித்துக் கோண்டு உலேப்
பலடப்புக் ேர்த்தாவாய், மோசுத்தியுள்ளவராய்க் ேர்மசாக்ஷியாய் ஸ்ரீவிஷ்ணு கதகஜாமயராய் விளங்கும்
சூரிய பேவானுக்கு நமஸ்ோரம் என்று கசால்லியவண்ணம் சூரியார்க்ேியம் விடகவண்டும். பிறகு தன்
வட்டிலிருக்கும்
ீ கதவதா பிம்பத்துக்குத் திருமஞ்சனம், திருமாலல, தூபதீ பாதிேள் தளிலேேள் முதலிய
உபசாரங்ேளினால் ஆராதலன கசய்யகவண்டும். பிறகு, பிரமாகுதி முதலானலவ சுவ கதவஞ்கசய்து,
ேிரேங்ேள், ோசியபர், அனுமதி இவர்ேளுக்கு அன்னபலியிட்டு அதன் மீ திலய பிருத்துவபர்ச்
ீ
சனியர்ேளுக்ோே அவுபாசன சமீ பத்திலிட கவண்டும். பிறகு, வட்டின்
ீ வாசலில் தாதாவிதாதாக்ேளுக்கும்,
நடுவில் பிரம்மாவுக்கும் நான்கு திலசேளில் இந்திரன், யமன், வருணன், சந்திரன் என்ற நான்கு திக்குத்
கதவலதேளுக்கும், வாயுவுக்கும் பிருமா அந்தரிஷம் சூரியன் இவர்ேளுக்கும் வடேிழக்ேில் தன்வந்தரிக்கும்
அன்ன பலியிட கவண்டும். இவ்விதமாே லசசுவகதவ பூதபலி ேருமத்லதச் கசய்து, விசுவகதவர், பூதங்ேள்,
விசுவபதி, பிதுர்க்ேள், யக்ஷர், இவர்ேலள எண்ணிப் பலியிட்டு, பிறகு அன்னத்லதச் சுத்தமான பூமியிகல
சேல பூதங்ேளுக்ோேப் கபாட்டு கதவலதேள், மனிதர், மிருேங்ேள், பறலவேள், சித்தர் யக்ஷர் நாசர்
லதத்தியர், பிகரதங்ேள், பிசாசுேள், மரங்ேள், எறும்புேள், பூச்சிேள், புழுக்ேள் முதலிய சேல ஜந்துக்ேளுக்கும்
யார் என்னாகல கோடுக்ேப்படும். அன்னத்லத இச்சிக்ேிறார்ேகளா அவர்ேளுக்கும் யாருக்கும் தாய் தந்லத
சுற்றத்தார் யாவரும் இல்லாமலும் அன்னங்ேிலடக்ோது இருக்ேிறார்ேகளா அவர்ேளுக்கும் இகதா இங்கு
நான் அன்னத்லதக் கோடுத்கதன். இதனால் அவர்ேள் திருப்தியலடந்து சுேமாே இருக்ேக்ேடவர். சேல
பூதங்ேளும் நானும் இந்த அன்னமும் எல்லாம் ஸ்ரீவிஷ்ணு ஸ்வரூபகமயல்லாது கவறில்லாலமயால் சேல
பூதங்ேளுக்கு சரீரமான இந்த அன்னத்லத அவர்ேளது சவுக்யத்துக்ோே இங்கே இடுேிகறன். கதவேணங்ேள்
எட்டு வலேயினருக்கும் ஒருவிதமான மனுஷ்ய ேணமும், ஐந்து விதமான திரியக்குக் ேணமுமாேிய
பதினான்கு பூதேணங்ேளிலும் கசர்ந்த சேல பிராணிேளுக்கும் திருப்தி ஏற்பட இந்த அன்னத்லத இங்கு
விடுேிகறன். இதனால் அவர்ேள் அலனவரும் மேிழ்ச்சியலடயக் ேடவர்! என்று கசால்லிப் பூமியில்
அன்னத்லதப் கபாடகவண்டும். இல்லறத்தாகன எல்கலாருக்கும் ஆதாரமானவன்.

பிறகு நாய், சண்டாளன், பறலவேள் இலவேளுக்ோேவும், பதிதர்ேளினாலும் புத்திரர் இல்லாதவர்ேள் யாகரா

அவர்ேளுக்ோேவும் நிலத்தில் அன்னத்லதப் கபாட கவண்டும். இப்படிகயல்லாம் கசய்த பிறகு
ோல்நாழிலேயாவது அதிதிேலள எதிர்பார்த்துக் ோத்திருக்ே கவண்டும். வந்த அதிதிேலள நல்வரவு கூறி
வரகவற்று, ஆசனங்கோடுத்து உபசரித்து உட்ோரலவத்து அன்கபாடு அன்னமிடுவதனாலும் அவர்ேள்
கேட்கும் கேள்விேளுக்குப் பிரியமாேப் பதில் கசால்வதனாலும் அவர்ேள் கபாகும் கபாது அவர்ேள்
பின்கசன்று வழியனுப்புவதனாலும் மேிழ்ச்சிப்படுத்த கவண்டும். குலமும் கபயரும் கதரியாதவனாே
கவறிடத்திலிருந்து வந்தவனாே நிலலயாே ஓரூரிகல வாசஞ்கசய்யாதவனாே இருக்ேிற அதிதிலய நன்றாே
பூஜிக்ே கவண்டும். அன்னிய கதசத்திலிருந்து வந்தவனாேவும் தனக்கு யாகதாரு உறவும்
இல்லாதவனாேவும், தரித்திரனாேவும் இருந்து கபாஜனம் கசய்ய வந்த அதிதிலய பூஜித்துப் கபாஜனம்
கசய்வித்து விடாமல் தான் மட்டுகம சாப்பிடுேிறவன் நரேத்லத அலடவான். இவ்விதமாே வந்த
அதிதிலயக் குலம் கோத்திரம் சாோதிேலள விசாரிக்ோமல் சதுர்முேப் பிருமலனப் கபால பாவித்து பூஜிக்ே
கவண்டும். கமலும் சுகதசியாய்ப் பஞ்சயக்ஞ பராயணனாய், குலகோத்திர ஆசாரங்ேளிகல தனக்கு
நன்றாய்த் கதரிந்தவனாே இருக்ேிற ஒருவலனயாேிலும் பிதுருக்ேளுக்ோேப் கபாஜனம் கசய்விக்ே
கவண்டும். இதுவுந் தவிர தான் உண்டு மிகுதியான அன்னத்லத தனிகய எடுத்து லவத்திருந்து அலத
நன்றாய் கவதகமாதியிருக்ேிற பிராமணனுக்குக் கோடுக்ே கவண்டும். சந்நியாசி பிரமசாரிேளுக்கும்
மும்மூன்று ேவளங்ேளுக்கும் குலறயாமல் கோடுக்ே கவண்டும். விபவமிருந்தால் தலடயில்லாமல்
எவ்வளவாேிலும் யாவருக்கும் கவண்டியமட்டும் கோடுக்ேலாம். இவ்விதமாே முன் கசான்னவர்ேள் உட்பட
நான்கு வலேப்பட்ட அதிதிேலளப் பூஜிப்பவன் அதிேக்ேடினமான பாதங்ேளிலிருந்தும் நீங்குவான்.
அதிதியானவன் எவனுலடய வ ீட்டுக்கு வந்து தனது ஆலச முறிந்து திரும்பிச் கசல்ேிறாகனா அந்தக்
ேிருஹஸ்தனுலடய புண்ணியங்ேலளகயல்லாம் அவன் கோண்டு கசல்ேிறான். தாதவும் பிரமனும்
இந்திரனும் வசுக்ேளும் அக்ேினியும் சூரியனும் ஆேிய இவர்ேள் அதிதியினிடத்தில் பிரகவசித்து அவன்
கோடுக்கும் அன்னத்லதப் புசிக்ேிறார்ேள். ஆலேயால் அதிதி பூலஜ கசய்ய முயற்சிக்ே கவண்டும். எவன்
விருந்தினலன விட்டு உண்ேிறாகனா அவன் அன்னத்லதப் புசிக்ோமல் பாவத்லதப் புசிப்பவனாவான். பிறகு
புக்ேேம் கசல்லாத ேன்னியலரயும் ேர்ப்பவதிலயயும் ேிழவர்ேலளயும் பாலர்ேலளயும் முன்னதாேப்
புசிக்கும்படி கசய்து பிறகுதான் இல்லறத்கதான் புசிக்ே கவண்டும். இவர்ேள் எல்லாம் உண்ணாமலிருக்ேத்
தான் மட்டும், முன்னதாே உண்பவன் இவ்வுலேில் பாவத்லதகய சாப்பிட்டு மரணமலடந்த பின்
நரேத்திற்குச் கசன்று சிகலஷ் மத்லத உண்பான். நீராடாமல் உண்பவன் மலத்லதகய உண்ேிறான்.
ஜபஞ்கசய்யாமல் உண்பவன் சீழ் இரத்தங்ேலள உண்ேிறான். லவசுவகதவாதி சுத்தியில்லாமல் உண்பவன்,
சிறுநீ லர உண்ேிறான். பாலர் முதலாகனாருக்கு முன்னதாே உண்பவன் மிருே மலத்லத உண்ேிறான்.
கஹாமம் கசய்யாமல் புசிப்பவன் ேிருமிேலளப் புசிக்ேிறான். அதிதிேளுக்குக் கோடாமல் புசிப்பவன்
விஷத்லதப் புசிக்ேிறான்.

அரசகன! ேிருஹஸ்தன் எப்படிப் புசிக்ே கவண்டுகமா எப்படிப் புசித்தால் பாப சம்பந்தம் வராமல்
இம்லமயில் ஒப்பற்ற ஆகராக்ேியமும் பலவிருத்தியும் அனிஷ்ட சாந்தியும் உண்டாகுகமா , அந்த
முலறலயயும் கசால்ேிகறன் கேட்பாயாே. இல்லறத்கதான் விதிப்படி நீராடி, கதவ ரிஷி பிதுர்த் தர்ப்பணம்
கசய்து, ஜபத்லதயும் ஓமத்லதயும் நிலறகவற்றி விட்டு, சுத்தமான வஸ்திரத்லதத் தரித்துக் கோண்டு,
அதிதிேளுக்கும் குருமார்ேளுக்கும் அடுத்தவர்ேளுக்கும் கோடுத்துத் தானும் நல்ல பரிமள புஷ்பங்ேலளத்
தரித்து, சிறந்த இரத்தினாதிேலள லேயில் இட்டுக் கோண்டு; நிலலயாே இருந்து அமுதுண்ண கவண்டும்.
ஒற்லற வஸ்திரமுலடயவனாேவும் ஈரமான லேோல்ேலளயுலடயவனாேவும் புசிக்ேலாோது. முேத்லதச்
சுத்தம் கசய்து கோண்டு, மேிழ்ச்சியாேப் புசிக்ே கவண்டும். ேிழக்கு முேமாேவாவது வடக்கு
முேமாேவாவது உட்ோர்ந்து புசிக்ே கவண்டும். மூலலக்கு எதிராேப் புசிப்பதும் மனக்ேவலலகயாடு
புசிப்பதுங்கூடாது. கமலும் சிறப்பும் இதமுமான அன்னத்லதகய சுத்த தீர் த்தத்தினாகல புகராக்ஷித்துப்
புசிக்ே கவண்டும். அங்ேஹீனர் வியாதி பிடித்தவர் முதலியவர்ேள் கோண்டு வந்ததும் அருவருப்பாே
இருப்பதும் நன்றாேப் பக்குவம் கசய்து பாேப்படாததுமான அன்னத்லதப் புசிக்ேக் கூடாது. நாற்ேலி,
முக்ோலி ஆேியலவ மீ து லவத்திருக்கும் பாத்திரங்ேளிலும், அசுத்தமான கதேங்ேளிலும் சந்தி முதலான
ோலங்ேளிலும், பலவிதமான ஜனங்ேள் கூடியிருக்கும் இடங்ேளிலும், கபாஜனஞ்கசய்யலாோது.
அக்ேினிக்கும் பசியாே இருப்பவர்ேளுக்கும், கயாக்ேியர்ேளுக்கும் அன்னமிட்டுக் கோபதாபம்
இல்லாதவனாய்ச் சிறந்ததும் சுத்தமுமான பாத்திரத்திகல பலழயதாோத கயாக்ேியமான அன்னத்லத,
மந்திரங்ேளாகல மந்தரித்து உட்கோள்ள கவண்டும். ேனிேள், ேிழங்குேள், வற்றல்ேள், கநல்லி வடேம்
கபான்ற வடேங்ேள், லட்டு கபான்ற பண்டங்ேலளத் தவிர, மற்லறய பலழய உணவுேலளயும், சாரமற்ற
உணவுேலளயும் ஒருகபாதும் உண்ணக்கூடாது. விகவேமுள்ளவன், கதன், கநய், மாவு இவற்லறத் தவிர
மற்ற உண்டு மீ தானவற்லற உண்ணலாோது. மதுரமானவற்லற முதலிலும், புளிப்பு உப்புேலள
இலடயிலும், லேப்பு, ோரம் முதலானவற்லறக் ேலடசியிலும் உண்ணல் கவண்டும். முதலில்
நீர்த்தலவேலளயும் பிறகு ேடினமானலவேலளயும் மறுபடியும் நீர் த்தலவேலளயும் புசிக்ே கவண்டும்.
இவ்விதம் சாப்பிடுவதால் பலமும் ஆகராக்ேியமும் குலறயாது. சாப்பிடுவதற்கு முன்பு, அன்னத்லத
நிந்திக்ோமலும் மவுனமாேவும் பிராணாதி ஐந்து ஆகுதிேலள கவகு நியமமாேச் கசய்ய கவண்டும்.
இவ்விதமாே நன்றாேச் சாப்பிட்டு ஆகபாசனம் கசய்து லேேலள அடிவலரயிலும் நன்றாேச் சுத்தம் கசய்து
கோண்டு மீ ண்டும் ஆசமனம் கசய்து கசாஸ்தமும் சாந்தமுமான மனத்கதாடு, ேிழக்கு முேமாேவாவது,
வடக்கு முேமாேவாவது ஆஸனத்தின் மீ து உட்ோர்ந்து இஷ்ட கதவலதேலளச் சிந்திக்ே கவண்டும்.

கமலும் அக்ேினியானது ோற்றினால் வளர்க்ேப்பட்டு ஆோயத்தினால் இடங்கோடுக்ேப் கபற்றிருக்ேிற

அன்னத்லத ஜீரணம் கசய்து, என் கதேத்லத நிலறவு கசய்ய; அதனால் எனக்கு சுேம் உண்டாேக் ேடவது!
அன்னமானது ஜீரணிக்ேப்பட்டு; என் உடற்கூறான பிருதிவி; அப்பு; கதயு; வாயுக்ேளுக்கு பலமுண்டாக்ே
அதனால் எனக்குக் குலறவற்ற சுேம் உண்டாேக் ேடவது! இந்த அன்னமானது என்னுலடய பிராணம்
அபானம் புஷ்டியுண்டாக்ே, எனக்கு இலடயூறில்லாத சுேமுண்டாக்ேக் ேடவது. உதா அக்ேினியும்,
வடவாக்ேினியும் நான் புசித்த அன்னத்லதகயல்லாம் ஜீரணம் கசய்து அந்த அன்னத்தின் திரிபினால்
விலளவதில் சுேத்லத எனக்கு உண்டக்ேக் ேடவது. ஸ்ரீவிஷ்ணு ஒருவகர சேல இந்திரியங்ேளுக்கும்
கதேங்ேளுக்கும் ஆன்மாவாேி ஞானசக்தி; பல ஐஸ்வரிய வ ீரிய கதஜஸ் என்ேிற ஷட்குண பரிபூரணராய்,
யாவற்றுக்கும் முக்ேியராயிருக்ேிறார் என்ேின்ற யாகதாரு சத்தியமுண்கடா அந்த சத்தியத்தினாகல நான்
உண்ட அன்னமானது எனக்கு ஆகராக்ேியம் ஏற்பட ஜீரணமாேக் ேடவது! என்று உச்சரித்து வயிற்லறத்
தடவிப் பிறகு எழுந்து ஆயாசம் உண்டாேமாட்டாத ோரியங்ேலளச் கசாம்பலில்லாமல் கசய்ய கவண்டும்.
கவத மார்க்ேத்துக்கு விகராதமாோத நல்ல சாஸ்திரங்ேலளப் பார்ப்பது முதலான சத்ோரியங்ேளாகல
நாலளக் ேழித்து நிலலகபற சித்தத்துடன் சந்தியாவந்தனம் கசய்தல் கவண்டும். சாயங்ோலச் சந்திலயக்
ேதிரவன் பாதி மலறத்துக் கோண்டிருக்கும்கபாதும் உதயோல சந்திலய நக்ஷத்திரங்ேள்
மலறயாதிருக்கும்கபாதும் லேோல்ேலள நன்றாே சுத்தம் கசய்து விதிப்படி உபாசிக்ே கவண்டும். பிள்லள
கபற்றத் தீ ட்டு சாவுத்தீ ட்டு உன்மாத முதலானவற்றால் வந்த மகனாவிோரம் வியாதி கபரும்பயம்
இலவேளுள்ள ோலம் ஒழிந்த மற்றக் ோலங்ேள் எல்லாவற்றிலும் ோலல மாலலச் சந்திேளில் சூரிய
உபஸ்தானம் கசய்தல் கவண்டும். முன்பு கசான்ன கநாய் கபான்ற துன்பங்ேளில்லாத ோலத்தில்
சூரியனால் உதயஞ்கசய்யப்கபறும் விடப்கபற்றும் யாராவது தூங்குவானாேில் அவன் பிராயச் சித்தத்துக்கு
உட்படுவான். அரசகன! சூரியன் உதயமாகும் முன்கப எழுந்து ோலலச் சந்திலயயும் உபாசிக்ே கவண்டும்.
இந்தச் சந்தியாவந்தனங்ேலளச் கசய்யாத துராத்மாக்ேள் தாமிேிரம் என்ற நேரமலடவார்ேள்.
சந்தியாவந்தனம் கசய்த பிறகு பாேஞ்கசய்த அன்னத்லத தன் மலனவியுடன் கூட, லவசுவ
கதவத்திற்ோேப் பலியிடகவண்டும். அப்கபாதும் சண்டாளர் கபான்கறாருக்கும் அன்னத்லதத் தலரயிலிட
கவண்டும். வந்த அதிதிேளுக்குக் ோல் அலம்பத் தண்ண ீர் கோடுப்பது, ஆசனம் கோடுப்பது வணக்ேத்கதாடு
நல்வரவு கூறி விசாரிப்பது கபான்ற உபசாரங்ேளினாலும் அன்னங்கோடுத்து படுக்ே வசதி கசய்து
கோடுப்பது கபான்ற அதிதி பூலஜலயச் கசய்ய கவண்டும். பேலில் வந்த அதிதிலய பூசியாமற் கபானால்
என்ன பாதேம் உண்டு என்று கசால்லப்படுகமா அலதவிட எட்டு மடங்கு அதிேமான பாதேம் இரவில்
அதிதி பூலஜ கசய்யாதவனுக்கும் ஏற்படும். ஆலேயால் இரவில் வந்த அதிதிலய நன்றாேப் பூஜிக்ே
கவண்டும். அதனால் சேல கதவலதேளும் பூஜிக்ேப்பட்டவராவார்ேள். அதிதிக்குப் கபாஜனம் கோடுக்ே
சக்தியில்லா விட்டால் ஏதாேிலும் சிறிதளவு உணவு அல்லது தண்ண ீர் அல்லது படுக்லே அல்லது
இடமாேிலும் கோடுத்து உபசரிக்ே கவண்டும்.

அதிதி பூலஜ கசய்தபிறகு தானும் உண்டு, பாதங்ேலளக் ேழுவிக்கோண்டு, கவடிப்பில்லாததும் யாலனத்

தந்தம் முதலியவற்றினாலாவது நல்ல மரத்தினாலவாது கசய்யப்பட்டதும், விசாலமானதும், ஒடியாததும்
கமடு பள்ளங்ேள் இல்லாமற் சமமானதும் அழுக்ேில்லாததும் ஐந்து மயமாோததும் கமகல ஆலடேளால்
பரப்பப்பட்டதுமான படுக்லேயில் படுத்துக் கோள்ள கவண்டும். படுக்கும்கபாது ேிழக்ேிலாவது கதற்ேிலாவது
தலலலவப்பது நல்லது. மற்ற திலசேளில் தலலலவப்பது கராேங்ேளுக்குக் ோரணமாகும். ருதுக்
ோலத்தில் தனது மலனவியிடம் கசர்வது நல்லது. அப்படிச் கசரும்கபாது கூட புருஷ நட்சத்திரத்திகல
சுபமான ோலத்திகல சஷ்டி முதலிய கமன்கமலும் சுபமான இரட்லடப்பட்ட இரவுேளிகல கசர்வதும்
சிறப்பானதாகும். அனுகூலப்படாதவலளயும், வியாதியினால் துன்பப்படுேிறவலளயும்,
ருதுவுலடயவலளயும், இஷ்டப்படாதவலளயும், கோபித்திருப்பவலளயும், கயாக்ேியமாோதவலளயும்,
ேர்ப்பிணிலயயும், திறமில்லாதவலளயும் பிறன்மீ து மனம் லவத்திருப்பவலளயும் ோமமில்லாதவலளயும்
மாற்றானது ஸ்திரீலயயும் பசியால் வருந்துேிறவலளயும், மிேப் புசித்திருப்பவலளயும், ஜலமலாதி
உபத்திரவங்ேளுள்ளவலளயும் கசரலாோது. மற்றும் எப்படிச் கசரகவண்டும் என்றால் ஸ்நானாதிேளினால்
நிர்மலனாய்க் ேந்தபுஷ்பாதிேலளத் தரித்தவனும் தகுந்த ஆோரத்லத உண்டவனாய் ஆலசயுங் ோமமும்
உள்ளவனாய்ச் கசரகவண்டும். சதுர்த்தசி, அஷ்டமி, அமாவாலச, பவுர்ணமி, சூரிய சங்ேராந்தி ஆேிய பாவ
ோலங்ேளில் எண்கணயிட்டுக் கோள்ளுதல் கபண்டிகராடு புணர்தல், மாமிசம் உண்ணுதல் ஆேியவற்லறச்
கசய்பவன் மலமூத்திர கபாஜனம் என்ற நேரத்லதயலடவான். ஆலேயால் இத்தலேய பருவ ோலங்ேளில்
விகவேிேள் நியமம் உள்ளவர்ேளாய், நல்ல நூல்ேலள வாசித்தும் எம்கபருமாலனத் தியானித்தும் மந்திர
ஜபஞ் கசய்து கோண்டும் இருக்ே கவண்டும். அன்னிய ஸ்திரீலயச் சம்கபாேிப்பதும், மிருேங்ேகளாடு கூடிச்
சுேித்தலும் கூடாது. கதவலதேள், பிராமணர், ஆசாரியர், இவர்ேளுக்கு உரிய இடங்ேளிலும், நாற்சந்திேளிலும்,
தீர்த்தங்ேளிலும், ஆலயங்ேளிலும், கோட்டில்ேளிலும், ஜனங்ேள் கசருமிடங்ேளிலும், மயானங்ேளிலும்,
அவற்லறச் கசர்ந்த பூங்ோவிலும், புண்ணிய ோலங்ேளிலும், பேலிலும், தலரயிலும், சந்திேளிலும்
மனதினாலும் ஸ்திரீ கபாேஞ் கசய்ய எண்ணக்கூடாது. பிறர் மலனயாலள மனத்தாலும் நிலனக்ேத்தோது.
வாக்ேினால் கபசுவதும் மோபாவமாகும். அத்தலேகயார் இங்கும் ஆயுசு க்ஷீ ணிக்ேப்பட்டு இறந்த பின் நரே
வாதலனேலளயும் அனுபவித்து அதன் பிறகு எலும்பில்லாத புழு முதலிய பிறவிேளாேப் பிறப்பார்ேள்.
இவ்விதமாேப் பர ஸ்திரீேமனம் இருலமயிலும் கேட்லடத் தருவது என்பலத நிலனத்து,
ஸ்வஸ்திரீேளிடத்திகலகய ருதுக்ோலங்ேளில் கசரகவண்டும். ருதுக்ோலமில்லாத கபாதும் முன்னுலரத்த
குற்றங்ேள் இல்லாமலும் புணரலாம்.
12. நல்கலாழுக்ேம்

சேர மாமன்னகன, கமலுங் கேட்பாயாே, கதவலதேள், பசுக்ேள், பிராமணர் கபான்ற கபரிகயார்ேள், ஆசாரியர்
ஆேிகயாலரப் பூசிக்ே கவண்டும். இருோலங்ேளில் சந்திலய வணங்ே கவண்டும். அக்ேினிப் பரிசரிலயச்
கசய்துவரகவண்டும். எப்கபாழுதும் நல்ல ஆலடேலளயும் சுபேரமான விஷ்ணுேிராந்தி முதலிய
அவுஷதிேலளயும் விஷநாசேமான ேருடப்பச்லச முதலியவற்லறயும் தரிக்ே கவண்டும். நன்றாே
அலங்ேரிக்ேப்பட்ட தலலமயிரும், உடம்பிலும் உசிதமான அலங்ோரமுலடயவனாய் நல்ல பூமாலலேலளத்
தரித்திருக்ேகவண்டும். கோஞ்சமாேிலும் பிறர் கபாருலள அபேரியாமலும் அற்பமாேவாேிலும்
பிரியமில்லாத கபச்லசப் கபசுவதிலும் கபாய்லயப் கபசலாோது. பிறருலடய குற்றங்ேலள எடுத்துச்
கசால்வதுங்கூடாது. அயளான் மலனயாலள விரும்புவதும் பலேலய விரும்புவது கூடாத
ோரியங்ேளாகும். துஷ்ட வாேனத்தின் கமல் ஏறுவதும் தண்ண ீர் அலப்பியிடித்த ஆற்றங்ேலர
முதலானலவேலளச் கசர்வதும் தோத ோரியங்ேள். துகவஷியாய் இருப்பவன் பதி தன் லபத்தியம்
பிடித்தவன், பலகராடு பலே கோண்டவன், அதிேத் துன்பப்படுத்துந் தன்லமயுலடகயான், விபசாரிலயச்
கசர்ந்தவன் கவள்ளாட்டிலயக் கோண்டவன், அற்பன், கபாய்யன் மிேச்கசலவு கசய்கவான், அபவாதம்
உண்டாக்குகவான், வஞ்சேன் இத்தலேயவகராடு நட்புக் கோள்ளலாோது. ஒன்றியாய் வழிப்பயணஞ்
கசல்லக்கூடாது. கவள்ளத்துக்கு எதிராய் நீந்தக்கூடாது. தீ ப்பட்ட வ ீட்டில் பிரகவசித்தலலயும் மரத்தின்
நுனியில் ஏறுவலதயும், பற்ேலளக் ேடித்தலலயும், மூக்லேத் தூக்குதலாே இழுப்பலதயும் தவிர்க்ே
கவண்டும். வாலய மூடிக்கோள்ளாமல் கோட்டாவி விடுவலதயும், கபருமூச்கசறிவலதயும்
இருமுவலதயும் கசய்யகவண்டாம். இலரச்சலிட்டுச் சிரிப்பதும், ஓலசயுடன் அபானவாயு விடுவதும்,
நேங்ேலள ேடிப்பதும், கசத்லதலயக் ேிள்ளிக் கோண்டிருப்பதும், மீ லசலயக் ேடிப்பதும், உதட்லடக்
ேசக்குவதும் கூடாது. அசுத்தமும் அகயாக்ேியமுமான கவளிச்சங்ேலளப் பார்க்ேலாோது. அப்படிகய
நிர்வாணமாே இருக்கும் கபண்ேலளயும், உதயாஸ்தமன ோலத்துச் சூரியலனயும் பார்க்ேலாோது.
சவத்லதக் ேண்டு ஊங்ோரம் கசய்யக்கூடாது. அந்தச் சவத்தின் கசரேமானது கசாமனுலடய அம்சமாகும்.
நாற்சந்தி, கமலட அலமத்து பூஜிக்ேப்படும். மரம், மயானம், உத்தியானவனம் கேட்ட கபண்ேளின் அண்லம
இவற்லற இரவில் எப்கபாதும் விட்டுவிட கவண்டும். பூஜிக்ேத்தக்ேவர்ேள், கதவர்ேள், பிராமணர்ேள்
கசாதிேள் இவற்றின் நிழல்ேலளக் ேடக்ேலாோது. தனித்துக் ோட்டுக்குப் கபாவது, பாழும் வட்டில்
ீ
வாசஞ்கசய்வது இலவயும் நல்லதல்ல. பயிர், எலும்பு, முள், அசுத்தம், பலியிட்ட சாம்பல் உமி குளித்த
நீரால் நலனத்த நிலம் இவற்லறவிட்டு விலேிச் கசல்லகவண்டும். யாராயினும் அகயாக்ேியராே
இருப்பவர்ேளுடன் கதாடர்பு கோள்ளலாோது. சூதான வழிேலள நிலனக்ேக் கூடாது. பாம்புேள்,
மதயாலனேள், கசந்துக்ேலளத் கதாடர்தல் அவற்றின் எதிரிகல எழுந்து கநடுகநரம் நிற்றல், முதலானலவ
கூடாது. அதிேம் விழித்திருத்தல், மிேவும் அதிேமாே நித்திலர கசய்தல், அதிேமாே நிற்றல், அதிேம்
படுத்திருத்தல், மிேவும் வருந்துதல் இலவகயல்லாம் நல்லதல்ல.

பற்ேளினால் துன்புறுத்தும் கசந்துக்ேலளயும், கோம்புேளால் துன்பஞ் கசய்யும் பிராணிேலளயும்

பனிலயயும் எதிர்ோற்லறயும் கவயிலலயும் ேண்டு விலே கவண்டும். நிர்வாணமாே இருந்துகோண்டும்,
ேச்சத்லத விட்டுக் கோண்டும், குளிப்பதும் தூங்குவதும் ஆசமனஞ் கசய்வதும் கதவபூலஜ கசய்வதும்
கூடாது. அதுகபாலகவ கஹாமம் கதவபூலஜ; ஆசமனாதி ேிரிலயேள், ஜபம் இலவேலள ஒற்லற
வஸ்திரத்கதாடும் கசய்யகவண்டாம். நன்லமயான நடத்லதயுலடயவகராடு ஒரு ேணமாேிலும்
கசர்ந்திருப்பது சிறந்ததாகும். அதமகராடுங்கூட பலேகோள்ள கவண்டாம். விவாேமானாலும்,
விவாதமானாலும் தனக்குச் சமமானவகராடு தான் கசய்யகவண்டும். ேலேத்துக்கு ஆரம்பஞ்
கசய்யகவண்டாம். வணான
ீ பலேலமலய விட்டுவிட கவண்டும். ஒருவரது பலேயினால் ேிஞ்சித்துக்
ேஷ்டம் வந்தாலும் சேித்துக் கோள்ளலாகம யல்லாமல் அதனால் வருேிற லாபத்லதக் கோள்ளலாோது.
குளித்தவுடன் வஸ்திரத்தால் உடம்லபத் துலடக்ே கவண்டுகமகயாழிய லேயினால் துலடத்துக்
கோள்ளக்கூடாது. பிறர்மீ து தண்ண ீர் கதறிக்கும்படி மயிலர உதறக்கூடாது. நின்று கோண்டு
ஆசமனாதிேலளச் கசய்யக்கூடாது. பாதத்தினால் பாதத்லத மிதித்துக்கோள்ளக் கூடாது. கபரிகயாரின்
எதிரில் பாதத்லத நீ ட்டலாோது. குருவுக்கு எதிராே படுப்பதும், உட்ோருவதும் கூடாது. கதவாலயத்லதயும்,
நாற்சந்திலயயும் மங்ேளமானவற்லறயும் பூஜிக்ேத்தக்ேவர்ேலளயும் வலஞ்சுற்றிப் கபாே
கவண்டுகமயல்லாமல் இடஞ்சுற்றிப் கபாேலாோது. அல்லாதவற்லற இடப்புறம் சுற்றிப் கபாேகவண்டும்.
சந்திரன், சூரியன், அக்னி, தண்ண ீர், ோற்று, கபரிகயார் ஆேிகயாருக்கு எதிரில் ோறியுமிழ்வதும், மல
மூத்திரங்ேலள விடுவதும் கசய்யக்கூடாது. நின்றுகோண்கட சிறுநீர் முதலியலவேலள விடுதலும்,
வழியிகல அப்படிச் கசய்வதும் கேட்ட ோரியமாகும். கோலழ, மலம், மூத்திரம், உதிரம் இத்தலேயவற்லற
மிதித்துப் கபாேக்கூடாது. கபாஜனாதி ோலங்ேளிலும் ஜபகஹாமார்ச்சனாதி ோலங்ேளிலும், கோலழலய
உமிழ்தல், மூக்லே சிந்துதல் முதலிய கசய்லேேலள கசய்யலாோது. ஜனங்ேளின் சமூேத்திலும் அப்படி
கசய்யலாோது. கபண்டிர்ேலள அவமதிக்ேவும் கூடாது. அவர்ேளிடம் அதிே நம்பிக்லே லவக்ேவும் கூடாது.
அவர்ேலளக் ேண்டு கபருலமப்படவுங்கூடாது. அவர்ேலள இேழ்வதும் நல்லதல்ல. நல்கலாழுக்ேத்லத
கவண்டுேிற விகவேியானவன் மங்ேளேரமானவற்லறயும் புஷ்ப ரத்தினாதிேலளயும் கபரிகயார்ேலளயும்
கசவியாமல் கவளிகய கபாேலாோது. மோஜனங்ேள் கசருமிடங்ேலள வணங்ே கவண்டும். கவத
சாஸ்திரங்ேளில் வல்லவரான சான்கறாலர அடுத்திருக்ே கவண்டும். எவன் இப்படி கதவலதேலளயும்,
ரிஷிேலளயும், பிதுர்க்ேலளயும், அதிதிேலளயும், கபரிகயார்ேலளயும், அந்தந்த விதிப்படிப் பூஜித்துக் கோண்டு
வருவாகனா அவன் உத்தமமான உலேங்ேலள அலடவான்.

கமலும் மனவசியம் உள்ளவனாேித் தகுந்த ோலங்ேளில் இருமாயும், பிரியமாயும், மிதமாயும் கபசுேிறவன்,

மோ சந்கதாஷ ோரணங்ேளாயும் அக்ஷயங்ேளாயும் இருக்ேிற உலேங்ேலளப் கபறுவான். எவன்
விகவேமும் தீ கயாழுக்ேத்தில் நாணமும், கபாறுலமயும் உலடயவனாய் கவதத்தில் நம்பிக்லே கோண்டு
ேல்வியிலும் குலத்திலும் கமலானவரிடத்திலும் வணக்ேமாய் நடக்ேிறாகனா அவன் ஒப்பற்ற உத்தம
உலேங்ேலள அலடவான். அோலத்தில் கமே ேர்ஜலன முதலானலவ உண்டாகும்கபாதும், அமாவாலச
முதலிய பருவ ோலங்ேளிலும் ஆசவுசங்ேளிலும் ேிரேண ோலங்ேளிலும் கவதத் தியயனம் கசய்யாமல்
இருக்ே கவண்டும். எவன் கோபங்கோண்டவர்ேலளச் சமாதானப்படுத்தியும், யாரிடத்தும்
மாச்சரியமில்லாமலும் எல்கலாருக்கும் உறவினலனப் கபால இருப்பதும் பயப்பட்டவர்ேளுக்குத் கதறுதல்
கசால்வதுமாய்ச் சாது வாயிருக்ேிறாகனா அத்தலேயவனுக்குச் கசார்க்ேமும் அற்பப் பலன் என்கற கசால்ல
கவண்டும். மலழ, கவய்யில் முதலானலவேளிலும், இரவிலும், ோடுேளிலும் குலட மிதியடிேள் தடி
முதலியவற்லறத் தரித்தவனாேி, கதேத்துக்கு தீங்கு கநராதவாறு சஞ்சரிக்ே கவண்டும். அப்படி சஞ்சரிக்கும்
கபாது கமற்பார்லவயும், பக்ேப் பார்லவயும், தூரப் பார்லவயும் விட்டு நுேத்தடியளவு தூரம் கசல்லும்
வழிலய நன்றாேப் பார்த்துச் கசல்ல கவண்டும். தீ லமக்கு ஏதுவான எல்லாவற்லறயும் விட்டு எவன்
ஒருவன் நடக்ேிறாகனா அவனுக்குத் தர்மார்த்த ேர்மங்ேளில் கோஞ்சமும் குலறவு வராது. எவன் நல்ல
ஒழுக்ேமும் விகவேமும் கோண்டவனாய் வித்லத, விநயம், இவற்றில் கதர்ந்தவனாய், தனக்குத் துகராேம்
கசய்பவனிடத்திலும், துகராே சிந்தலனயில்லாதவனாய், தன்லன லவதவனிடத்திலும் பிரியமாய்ப்
கபசுபவனாய் யாவரிடத்தும் ேருலணயுடன் மனவுருக்ேத்துடன் இருப்பாகனா, அவனுக்கு கமாக்ஷம்
அருேிகலகய இருக்கும். எவர்ேள் ோமக் குகராதிேளுக்கு உட்படாமல், நல்ல ஒழுக்ேமுலடயவர்ேளாய்
இருக்ேிறார்ேகளா, அவர்ேளது பிரபாவத்தினால் தான் இந்தப் பூமிகய நிலலகபற்றிருக்ேிறது. ஆலேயால்
பிறருக்கு நம் மீ து அன்பு உண்டாேக் ோரணமான சத்தியத்லதகய கபசகவண்டும். சத்தியகமயானாலும்
பிறருக்கு துக்ே ோரணமாகுமாயின் அந்த விஷயத்தில் ஒன்றும் கபசாமல் மவுனமாே இருக்ே கவண்டும்.
ஒன்று ஒருவனுக்கு விருப்பமில்லாமல் இருக்கும்கபாது,அதுகவ அவனது நலனுக்குக் ோரணமாே
இருக்ேக்கூடும். ஆலேயால் அதலனகய கசால்ல கவண்டும். கவந்தகன! முடிலவச் சுருக்ேமாேச்
கசால்லுேிகறன், கேட்பாயாே. இம்லமயிலும் மறுலமயிலும் எது பிராணிேளுக்கு நலலன
உண்டாக்ேவல்லகதா, அத்தலேயக் ோரியத்லதகய மகனாவாக்குக் ோயம் என்ேின்ற மூன்று
ோரணங்ேளிலும் கசய்துவர கவண்டும்.

13. சிரார்த்த வலேேள்

அவுர்வ முனிவர் கமலுஞ் கசால்ேிறார். பிள்லள பிறந்தவுடன் தந்லதயானவன் தான் உடுத்தியிருக்கும்

வஸ்திரத்துடன் நீராட கவண்டும், உடகன ஜாதேர்மமும் அப்பியுதய சிரார்த்தமும் கசய்யகவண்டும். அந்த
சிரார்த்தத்தில் கதவர்ேளுக்ோேவும், பிதுர்ேளுக்ோேவும் இரட்லடயாேப் பிராமணர்ேலள வரித்து
அவர்ேலளப் பிரதக்ஷிண வரிலசயாேப் பூஜித்துப் கபாஜனமும் கசய்விக்ே கவண்டும். ேிழக்கு முேமாேகவா,
வடக்கு முேமாேகவா இருந்து கோண்டு இலந்லதயுடன் தயிர் கசர்த்த அக்ஷலதயுடன் கசய்த
பண்டங்ேலளத் கதவ தீர்த்தத்தினாலாவது பிரம்ம தீர்த்தத்தினாலாவது கோடுக்ே கவண்டும். இந்தச்
சிரார்த்தத்தினால் நாந்தீ முேமாே இருக்கும் பிதுர்க்ேணம் மிேவும் திருப்தியலடயும். ஆலேயால் புத்திரன்,
புத்திரிேளுக்குத் திருமணஞ் கசய்யும்கபாதும், ேிரஹப்பிரகவசங்ேளிலும் சிறுவருக்குப் கபயரிடும்கபாதும்
சீம ந்தத்திலும் உன்னயனத்திலும், புத்திரன் முதலாகனாரின் முேதரிசனத்திலும் மற்றுமுள்ள விருத்திேளில்
எல்லாம் நாந்தீ சிரார்த்தம் அவசியம் கசய்ய கவண்டும். அரசகன! இதுவலர பிதுர்க்ேளின்
பூஜாக்ேிரமத்லதச் கசான்கனன். இனி இறந்கதாருக்ோேச் கசய்யும் ேர்மவிதிேலளச் கசால்ேிகறன்
கேட்பாயாே. இறந்தவருலடய கதேத்லத நல்ல தண்ண ீலரக் கோண்டு நீராட்டி மாலலேளால் அலங்ேரித்து
விதிப்படித் தேனஞ் கசய்து பந்துக்ேள் அலனவரும் உடுத்திருக்கும் ஆலடேளுடகனகய நீராடிக் குளித்து
கதற்குமுேமாே இருந்து இரு இன்னானுக்கு என்று தன் இருலேேளாலும் தண்ண ீலர எடுத்துத்
தர்ப்பணமாே விடகவண்டும். அப்படிச் கசய்த பிறகு மாடுேள் பிரகவசிக்கும் கபாதாேிலும் நட்சத்திரங்ேள்
ோணும்கபாதாேிலும் ேிருேத்தினுள் பிரகவசித்து தலரயில் புல் முதலியவற்லறப் பரப்பி அவற்றின்மீ து
படுத்துக் கோள்ள கவண்டும். இப்படிகயயிருந்து தீட்டுக் ோரியங்ேலளச் கசய்யகவண்டும். அதாவது
ோலலயில் மட்டும் ஒருமுலற புசித்துக் கோண்டு தினந்கதாறும் இறந்தவனுக்குத் தலரயில் பிண்டம்
கபாடகவண்டும். பந்துக்ேள் புசிப்பதனால் இறந்தவனுக்குத் திருப்தி ஏற்படும். ஒன்றாவது மூன்றாவது
ஏழாவது ஒன்பதாவது நாட்ேளில் வஸ்திரத் தானமும் ஊருக்கு கவளிகய ஸ்நானமும் கசய்து எள்ளு
தண்ண ீரும் விடகவண்டும். நான்ோவது நாளில் அஸ்தி சஞ்சயனஞ் கசய்யகவண்டும். சஞ்சயனமான பிறகு
ஏழுதலலமுலறக்கு உட்பட்டவலரத் தீண்டினாலும் குற்றமில்லல. ஏழுதலலமுலறக்கு கமற்பட்டவர்ேளான
சமாகனாதேகரா வாசலனப்பூச்சு பூமாலல முதலிய கபாேங்ேலளத் தவிர மற்கறல்லா ேிரிலயேளுக்கும்
கயாக்ேியராவர். சபிண்டரும் சஞ்சயனங் ேழித்த பிறகு படுக்லேயிற் படுக்ேவும், ஆசனத்தில் உட்ோரவுஞ்
கசய்யலாம். ஸ்திரீ கபாேம் மட்டுகம கூடாது. சிறுவனும், மோநதி மலலேளினூகடயுள்ள
கதசாந்திரங்ேளுக்குப் கபானவனும் ஜாதி குலாச்சாரங்ேலள விட்டுப் பதிதனானவனும் சந்நியாசியும்
மரணமலடந்தால் அப்கபாது ஸ்நானம் கசய்வதாகலகய தீட்டுப் கபாகும். இப்படிகய மனப்பூர்வமாே ஜலம்,
விஷம் உறிப்கபாட்டு கோள்ளுதல் முதலானலவேளினாகல கசத்தவர்ேலளப் பற்றியும் தீ ட்டுக் கோண்டாட
கவண்டுவதில்லல. இப்படிகயல்லாம் இறந்தவர்ேலளப் பற்றி ஞாதிேளுக்குப் பத்து நாட்ேள் தீட்டு உண்டு.
ஆலேயால் அந்தப் பத்து நாட்ேளும் அவர்ேளுலடய அன்னத்லத பிறர் புசிக்ேக் கூடாது. அவர்ேளும்
தானம் கோடுத்தல், தானம் வாங்குதல், யாேஞ்கசய்தல், கவதம் ஓதுதல் முதலிய ேர்மங்ேலளச்
கசய்யக்கூடாது.

பிராமணருக்குப் பத்துநாட்ேள் தீட்டு, க்ஷத்திரியர்ேளுக்குத் தீ ட்டு பன்னிரண்டு நாட்ேள், லவசியருக்கு

அலரமாதம், சூத்திரருக்கு ஒரு மாதம் ஆகும். இப்படியாேத் தீட்டிலிருந்து அது அழியும் ேலடசி நாளில்
ஒற்லறப்படப் பிராமணலர லவத்து விதிப்படிப் கபாஜனாதிேள் கசய்வித்து அந்தப் பிராமணர் புசித்த
பாத்திரத்தின் சமீ ப த்தில் தருப்லபேலளப் பரப்பி, இறந்தவனுக்குப் பிண்டம் கபாட்டு, ஆதி ஏகோத்திஷ்ட
சிரார்த்தத்லத நிலறகவற்ற கவண்டும். இலதச்கசய்த பிறகு, பிராமணர் முதலிய நான்கு வருணத்தினரும்
முலறகய தண்ண ீர், ஆயுதம், ேலச, தடி இவற்லற ஸ்பரிசித்துச் சுத்தராே கவண்டும், பிறகு யாவரும் தங்ேள்
வர்ணங்ேளுக்குரிய லவதீே ேர்மங்ேலளயும் பிலழப்பு கவலலேலளயுஞ் கசய்யலாம். ேர்த்தாவானவன்
மாதந்கதாறும் இறந்த திதிேளில் ஏகோத்திஷ்ட விதியினால் மாசிமேம் கசய்து வரகவண்டும். அந்த
ஏகோத்திஷ்டங்ேளில் ஆஹ்வானம், அக்ேிநவுேரணம், லவசுவ கதவிேவிப்பிர நிமந்திரணம், ஆேிய இவற்லற
கசய்யலாோது. கமலும் அதில் ஒரு பவித்திரத்கதாடு ஒரு அர்க்ேியம் கோடுக்ே கவண்டும். பிராமணர்
புசித்த பிறகு பிகரதனுக்கு ஒகர பிண்டம் கபாடகவண்டும். எஜமானன், அபிரம்யதாம் என்று கேட்ே
பிராமணர்ேள் அபிரதாஸ்ம என்று பதில் கசால்ல கவண்டும். ேலடசியாே இன்னாருக்கு இது அக்ஷயம்
என்று கசால்ல கவண்டும். இப்படிகய வருஷம் முடிவு வலரயில் ஏகோத்திஷ்ட விதியால் சிரார்த்தம்
கசய்து பிறகு சபிண்டீேரணம் கசய்ய கவண்டும். அதுவும் ஆண்டின் இறுதியிலாவது, ஆறுமாதத்திலாவது,
பன்னிரண்டாம் நாளிலாவது ஏகோத்திஷ்ட விதியினாகலகய கசய்ய கவண்டும். அதில் எள்ளும் வாசலனத்
திரவியமும் ேலந்த ஜலத்தினால் நிலறக்ேப்பட்டலவேளாய், பிதுர்க்ேளுக்ோே மூன்று அர்க்ேிய
பாத்திரங்ேளும், பிகரதனுக்ோே ஒரு அர்க்ேிய பாத்திரமும் லவத்து, அந்தப் பிகரத பாத்திர ஜலத்லத பிதுர்ப்
பாத்திரம் மூன்றிலும் ேலக்ே கவண்டும். இப்படியாே அர்க்ேிய சம்கயாஜனஞ் கசய்வதால் அந்தப் பிகரதன்
பிதுருத்துவத்லத அலடய அவன் முதலான பிதுர்க்ேலளப் பார்வணம் முதலான சிரார்த்த விதிேளால்
அர்ச்சிக்ே கவண்டும்.
இறந்கதானுக்குக் ேருமம் கசய்ய கவண்டிய ேர்த்தாக்ேள் புத்திரன், பவுத்திரன், புத்திரனுலடய பவுத்திரன்
சகோதரன் அவனுலடய சந்ததி சபிண்டருலடய சந்ததி ஆேிய இவர்ேளில் முந்தினவரில்லாதகபாது
பிந்திவர் முலறகய ேனர்த்தாக்ேளாேிறார்ேள். இவர்ேள், எல்கலாருகம இல்லாதகபாது சமாகனாதேருலடய
சந்ததியும் அதன் பிறகு தாயின் பக்ஷத்துச் சபிண்டருலடய சந்ததியும் அதன்பின் அந்தப் பக்ஷத்துச்
சமாகனாதே சந்ததியும் முலறகய ேிரிலய கசய்யகவண்டும். இந்த இரண்டு குலங்ேளும் நசித்தப் கபானால்
கபண்டுேள் இந்தக் ேிரிலயேலள கசய்யலாம். பிறகு பிதாவின் சார்பிலும்,மாதாவின் சார்பிலும் உள்ள
சபிண்ட சமாகனாதர்ேளாேிலும் அல்லது சஹாத்தியாயி சீ டன் முதலானவர்ேளாேிலும், ஒரு கூட்டத்தில்
கசர்ந்தவர்ேளாேிலும், ேர்மம் கசய்யலாம். இந்தக் ேிரிலயேளில் பூர்வங்ேள் என்றும் மத்திமங்ேள் என்றும்
உத்தரங்ேள் என்றும் மூன்று விதங்ேளுண்டு. தேனந் கதாடங்ேி தண்ண ீலரத் தீண்டுமளவில் உள்ளலவேள்
பூர்வக்ேிரிலயேளாகும். மாதந்கதாறும் கசய்யத்தக்ே மாசிேங்ேள் மத்திமக் ேிரிலயேள், பிகரதன்,
பிதுர்க்ேளில் ேலக்ேத்தக்ேதான சபிண்டீேரணத்துக்குப் பிறகு கசய்ய கவண்டிய பிதுர்க்ேிரிலயேள் எல்லாம்
உத்தரக் ேிரிலயேளாகும்! தந்லத தாய்ேளுலடய சபிண்ட சமாகனாதர்ேளினாகலயும், சோத்தியாயி
முதலானவர்ேளினாகலயும் கபாருள் எடுத்துக் கோள்ேிற ராஜாவினாகலயும் பூர்வக் ேிரிலயேள்
கசய்யப்படலாம். உத்தரக்ேிரிலயேகளா புத்திரன் முதலானவர்ேளினாகலகய கசய்யப்படகவண்டும். அல்லது
புத்திரியின் புத்திரர்ேளாலுஞ் கசய்யலாம். கபண்டுேளுக்கும் ஆண்டுகதாறும் இறந்த திதிேளிகல
ஏகோத்திஷ்ட விதியினால் உத்தரக்ேிரிலய கசய்ய கவண்டும். அரசகன! அந்த உத்தரக்ேிரிலயேலள
எப்கபாழுதும் எப்படிகயப்படிச் கசய்யகவண்டுகமா அந்தக் ேிரமங்ேலளச் கசால்லுேிகறன்.

14. சிரார்த்த ோலம்

ஒருவன் அக்ேலறகயாடும், சிரத்லதகயாடும் சிரார்த்தம் கசய்வதனால், பிரம்மா, இந்திரன், ருத்திரன்,

அசுவினி, கதவர், சூரியன், அக்னி வசுக்ேள், வாயு, விசுகவகதவர், பிதுர்க்ேள், முனிவர்ேள், மனிதர்ேள்,
மிருேங்ேள், பறலவேள், சர்ப்பங்ேள் முதலிய ஜந்துக்ேளும் மற்றுமுண்டான பூதங்ேள் கபான்ற
யாவற்லறயும் மேிழலவக்ேிறான். மாதந்கதாறும் அபர பக்ஷத்திலும் அமாவாலசயிலும் அஷ்டலேேளிலும்
சிரார்த்தஞ்கசய்ய கவண்டும். அதற்குரிய ோலத்லதச் கசால்ேிகறன். சிரார்த்தத்துக்குத் தகுதியான
கபாருள்ேள் ேிலடத்தகபாதும், தகுதியான பிராமணன் கநர்ந்தகபாதும், வியதீ பாதத்திலும் அயனத்திலும்
விஷுவத்திலும் சந்திர சூரிய ேிரேணங்ேளிலும், சூரியன் பன்னிரண்டு ராசிேளில் பிரகவசிக்கும்
ோலங்ேளிலும், நட்சத்திர பீலடயும் ேிரே பீலடயும் உண்டாகும் ோலங்ேளிலும் கேட்ட ேனவுேலளக்
ேண்டகபாதும், தானியத்லதப் புதிதாேக் கோண்டு வந்தகபாதும் ோமியச் சிரார்த்தங்ேலளச் கசய்யலாம்.
அமாவாலசயானது அனுஷம், விசாேம், சுவாதி ஆேிய நட்சத்திரங்ேளுடன் கூடுகமயானால் அப்கபாழுது
கசய்ேிற சிரார்த்தம் பிதுர்க்ேளுக்கு வருஷத்துக்குத் திருப்திலய உண்டாக்கும். திருவாதிலர, புனர்பூசம், பூசம்
இந்த நட்சத்திரங்ேளுடன் கூடிய அமாவாலசயில் கசய்த சிரார்த்தத்தினால் பிதுர்க்ேள் பன்னிரண்டு
ஆண்டுேள் திருப்தியலடவார்ேள். அவிட்டம், சதயம், பூரட்டாதிகயாடு கூடிய அமாவாலச கதவர்ேளுக்குங்
ேிலடக்ோத புண்ய ோலமாகும். இந்த ஒன்பது நட்சத்திரங்ேளிலும் அமாவாலச கூடியகபாது சிரார்த்தம்
கசய்யலாம். இதனால் பிதுர்க்ேளுக்கு விகசஷ திருப்தியுண்டாகும்.

மாமன்னா! இன்னுங் கேட்பாயாே, பிதுர்க்ேளிடத்தில் அதிே பத்தியுலடயவனான புரூரவ சக்ேரவர்த்தி

கேட்ே; ஜனேகுமாரர் கூறிய பாடலின் கபாருலளச் கசால்ேிகறன். லவோசி மாதத்தில் சுக்ேில பக்ஷத்
திரிதிலயயும், ோர்த்திலே மாதத்தில் சுக்ேில பக்ஷ நவமியும், புரட்டாசி மாதத்தின் ேிருஷ்ண பக்ஷத்
திரகயாதசியும், மாசி மாதத்து அமாவாலசயுமாேிய இந்த நான்கு திதிேளும் யுோதிேள் என்றும் மிேவும்
புண்ணியோலம் என்றும் புராணங்ேளில் கூறப்பட்டுள்ளன. இவற்றிலும் சந்திர சூரிய ேிரணங்ேளில் மூன்று
அஷ்டலேேளிலும் இரண்டு அயனங்ேளிலும் எள்ளுடன் கூடியத் தண்ண ீலரயாவது பிதுர்க்ேலள
உத்கதசித்து ஒருவன் பக்தியுடன் விடுவானாேில் அவன் ஆயிரம் ஆண்டுேள் வருஷ சிரார்த்தம் கசய்த
பயலன அலடவான். இது ரேசியமான விஷயம் என்று பிதுர்க்ேள் கூறுேின்றனர். மாசி மாதத்து
அமாவாலசயானது எப்கபாதாவது சதய நட்சத்திரத்துடன் கூடுமாயின் அது பிதுர்க்ேளுக்கு மிேவும்
திருப்திலய அளிக்ேக்கூடிய ோலமாகும். அற்ப புண்யமுள்ள மனிதர்ேளுக்கு அது ேிலடயாது. அரகச!
அந்தக் ோலத்தில் அவிட்ட நட்சத்திரம் கசருமானால், அப்கபாது அன்னம் அல்லது தண்ண ீலரப்
பிதுர்க்ேலளக் குறித்துக் கோடுத்தவனுக்கு பதினாயிரம் ஆண்டுேள் பிதுர்க்ேலளத் திருப்தி கசய்த பயன்
ேிலடக்கும். அந்தக் ோலத்திகலகய பூரட்டாதியும் கசருமானால் அதில் கசய்யும் சிரார்த்தத்தால் பிதுர்க்ேள்
திருப்தியலடந்து ஆயிரம் யுேங்ேள் வலர சுேமாேத் தூங்குவார்ேள். ேங்லே, யமுலன, விபாலச, சரஸ்வதி,
கோமதி என்ற நதிேளுக்கும், லநமிசம் என்ற ÷க்ஷத்திரத்துக்கும் ஒருவன் கசன்று குளித்து அன்கபாடு
பிதுர்ப்பூலஜ கசய்தால், அவனது பாவங்ேள் நீங் கும். அரசகன! பிதுர்க்ேள் நாம் எப்கபாது புரட்டாசி
மாதத்தில் புத்திராதிேள் கசய்த அபர பக்ஷத் திரகயாதசி சிரார்த்தத்தினால் திருப்தியலடந்து மாசி
அமாவாலசயிலும் புத்திரர்ேள் கசய்த புண்ணிய தீ ர்த்த ஜல தர்ப்பணங்ேளால் திருப்தியலடகவாம் என்று
பாடுேிறார்ேள். மனிதருக்குத் தூய்லமயானச் சித்தமும் பரிசுத்தமான கபாருளும் கமன்லமயான ோலமும்,
சாஸ்திரங்ேளின் கசால்லப்பட்ட விதிேளும் சற்குணமுள்ள பாத்திரமும் சிறந்த அன்பும் கசருமானால் சேல
இஷ்டங்ேளும் சித்தியாகும். மன்னகன, இது விஷயமாேப் பிதுர்க்ேள் ேீ தமிலசப்பலதக் கேட்பாயாே.

பிதுர்க் ேீ தங்ேளாவன, எவன் திரவிய வஞ்சலனயில்லாமல், நமக்குப் பிண்டங்ேலளப் கபாடத்தக்ேவகனா

விபவமுண்டானால் வஞ்சலனயின்றி ரத்தினம், ஆலடேள், தனம் முதலிய சேல கபாேங்ேலளயும்
நமக்ோேப் பிராமணருக்குத் தானஞ் கசய்பவகனா, அன்னமிடுவதற்கு மட்டுகம தகுதியான
விபவமுலடயவனாேில் இத்தலேய ோலங்ேளில் மிக்ே அன்கபாடு நல்ல பிராமணருக்கு
அன்னமிடுவாகனா, அதற்கு சக்தியில்லாமற் கபானால் இயன்ற அளவு தானியத்லதயாவது பிராமணருக்கு
ஆழமாய்த் தரவல்லவகனா, அல்லது சிறு தக்ஷிலணலயயாவது கோடுப்பவகனா , அதற்கும்
சக்தியில்லலகயனில் நுனிக்லேயினால் சிற்சில எள்ளுேலளயாவது நல்லகதாரு பிராமணனுக்கு வணங்ேி
நமஸ்ேரித்துக் கோடுப்பவகனா, அதுவும் வழியில்லலகயனில் ஏகழட்டு எள்ளுடன் நமக்கு ஒரு லேத்
தண்ண ீராவது விடவல்லவகனா, இதுவுமுடியாதகபாது, எங்ேிருந்தாவது பசுக்ேளுக்குத் தக்ே உணலவச்
சம்பாதித்து, நம்முலடய மேிழ்ச்சிக்ோேச் சிரத்லதயுடன் பசுக்ேளுக்குக் கோடுக்ேிறாகனா,
ஒன்றுகமயில்லாதகபாது, ோட்டுக்குச் கசன்று லேேலள உயரத்தூக்ேி, உரத்த குரலுடன் சூரியன் முதலான
கலாே பாலேலர கநாக்ேி எனக்குப் பிதுர்ச் சிரார்த்தம் கசய்யத்தக்ே தனம் கபாருள் எதுவும் இல்லல. எனது
பிதுர்க்ேள் திருப்தியலடய கவண்டும். எனக்கு ஒன்றுமில்லல என்று இகதா என்னிரண்டு லேேலளயும்
வாயுவின் மார்க்ேமான ஆோயத்தில் தூக்ேிவிட்கடன்! என்று இந்த வசனங்ேலளப் படிப்பாகனா, அத்தலேய
புண்ணியவானும் புத்திமானுமான ஒருவன் நமது குலத்தில் பிறக்ேகவண்டும் என்று பிதுர்க்ேள்
பாடியுள்ளார்ேள், என்று ஜனே குமாரர் புரூரவ மன்னனிடம் கூறினார். அலத நான் உனக்கு கசான்கனன்.
இவ்விதமாேப் பிதுர்க்ேள் தனமுள்ளகபாதும் இல்லாதகபாதும் நடக்ேகவண்டிய முலறேலளச்
கசான்னவண்ணம் கசய்பவன், பூரணமாேச் சிரார்த்தம் கசய்த நற்பயலன அலடவான்.

15. சிரார்த்தம் கசய்யும் முலறேள்

சேர மாமன்னலன கநாக்ேி, அவுர்வ முனிவர் கமலும் கூறலானார். அரசகன! சிரார்த்தத்துக்கு

வரிக்ேகவண்டிய பிராமணர்ேளின் தகுதிலயக் கூறுேிகறன். மூன்று நாசிகேதானுவாேங்ேலள ஓதி அதன்படி
நடப்பவனாேவும் மூன்று மதுருக்குேலள ஓதி அதன்படி நடப்பவனும், திரிசுபர்ணானுவாேங்ேலள ஓதி
அதன்படி அனுஷ்டான முலடயவனும் மதுவித்லதயில் நிஷ்லட கபற்றவனும், ஷடங்ே கவதாத்தியயனஞ்
கசய்தவனும் அந்த கவதத்தின் கபாருலளயறிந்தவனும், கவத விதிப்படி அனுஷ்டானமுலடயவனும்
பரப்பிரமத் தியானஞ் கசய்பவனும் ஜ்கயஷ்ட சாமத்லத ஓதவல்லவனும், ஆேிய இவர்ேகள
முக்ேியமானவர்ேளாலேயால் அவர்ேலளகய வரித்துப் கபாஜனம் கசய்விக்ே கவண்டும். இருத்து விக்கும்
உடன் பிறந்தாளின் குமாரனும், புத்திரியின் மேனும் மருமேனும், மாமனாரும் அம்மானும், தவசியும்
பஞ்சாக்ேினி உபாசலன கசய்பவனும் பஞ்சாக்ேினி வித்லதயிகல நிஷ்லட கபற்றவனும்; சீடனும்,
சம்பந்தியும் மாதா பிதாக்ேலள பூஜிப்பவனுமான இவர்ேலள முந்தியவர் கநர்ப்படாதகபாது வரிக்ேலாம்.
இவர்ேளும் ேிலடக்ேவில்லலகயன்றால், சுத்தமான பிராமணலரத் கதடி வரிக்ே கவண்டுகம தவிர
தோதவர்ேலளச் சிரார்த்தத்துக்கு லவக்ேக்கூடாது. தோதவர்ேள் யார் என்றால் மித்திரத் துகராேம்
கசய்பவன், புழுத்த நேமுலடயவன், கசாத்லதப் பல்லுலடயவன். நபுஞ்சேன்; ேன்னியலரக் கேடுத்தவன்,
அக்னிலயயும் கவதத்லதயும் அோரணமாய் விட்டவன், கசாம விக்ேிரயஞ் கசய்பவன், கமய்யாேகவா
அன்றிப் கபாய்யாேகவா பதிதன் என்று தள்ளப்பட்டவன், திருடுகவான், கோட்கசால்லிக் கேடுப்பவன்,
ஊராருக்ோேக் கூலி வாங்ேிக் கோண்டு யாேஞ் கசய்பவன், கவதத்லதக் கூலிக்கு ஓதுவிப்பவன், ஓதியவன்,
லேம்கபண்லணக் ேலியாணஞ் கசய்தவன், தாய் தந்லதயலர விட்டவன், சூத்திர மங்லேயின்
குழந்லதேலள எடுத்துவளர்ப்பவன். சூத்திரமங்லேலய மணந்துகோண்டவன் கதவ தாந்தரங்ேலளப்
பூஜித்துப் பிலழப்பவன்; இத்தலேகயார் சிரார்த்தத்தில் நிமந்திருணத்துக்குத் தகுந்தவர்ேளல்லர்.
சிரார்த்தத்துக்ோே; முதல் நாளிகலகய கயாக்ேியரான பிராமணலர வரித்து, கதவார்த்தமாேவும்
பிதுரார்த்தமாேவும் க்ஷணஞ்கசய்யும்படி தனித்தனிகய பிரார்த்திக்ே கவண்டும். பிறகு கோபதாபத்லதயும்
ஸ்திரீ சங்ேமத்லதயும் வருந்துவலதயும் சிரார்த்தஞ் கசய்பவனும் வரிக்ேப்பட்டவனும் கசய்யாமல்
நியமத்துடன் இருக்ே கவண்டும். சிரார்த்தம் கசய்பவனாவது வரிக்ேப்பட்டவனாவது ஸ்திரீ
கபாேஞ்கசய்வது மோகதாஷமாகும். அவ்விதம் கசய்பவன் தனது பிதுர்க்ேலள கரதசின் குழியிகல தள்ளிய
பாபத்லத அலடவான். ஆலேயால், தர்மசீலரான பிராமணர்ேலள, முதல் நாகள நிமந்திரணஞ் கசய்து
கோள்ளகவண்டும் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. இந்திரிய நிக்ேிரேம் கசய்து யதிேளாே இருக்கும் பிராமணலர
முன்கன நிமந்திரணஞ் கசய்யாமற் கபானாலும் அன்லறயத் தினம் அவர்ேள் வட்டுக்கு
ீ வருவாராயின்
அவர்ேலளயும் சிரார்த்தத்தில் லவக்ேலாம்.

இவ்விதம், பிராமணார்த்தமாய் வந்தவருக்கு ோல் அலம்பல் முதலிய உபசாரங்ேலளச் கசய்து, பவித்திர

பாணியாய் ஆசமனம் முதலானலவேலளச் கசய்து, சுத்தர்ேளாே இருக்கும் அவர்ேலள ஆசனத்தில்
அமர்த்தி, அமுது கசய்விக்ே கவண்டும். பிதுர் ஸ்தானத்தில் ஒற்லறயாேவும், கதவஸ்தானத்தில்
இரட்லடயாேவும் அல்லது இச்லசக்கேற்ப ஒவ்கவாருவலரயாவது லவக்ே கவண்டும். அதுகபாலகவ
மாதாமசனுலடய சிரார்த்தத்லதயும் பக்தியுடன் கதவ வரணத்கதாடு கூடியதாேச் கசய்ய கவண்டும். பிதுர்
சிரார்த்தம் மாதாமே சிரார்த்தம் ஆேிய இவ்விரண்டுக்கும் ஒகர விசுவகதவ வரணஞ் கசய்யவும் கூடும்
பிதுர்வர்க்ே மாதாமேவர்க்ேங்ேலளச் கசர்ந்த கதவதாஸ் தானத்துப் பிராமணலரக் ேிழக்கு முேமாேவும் ,
பிதுர் ஸ்தானத்துப் பிராமணலர வடக்கு முேமாேவும் உட்ோர லவத்துப் கபாஜனமளிக்ே கவண்டும்.
இவ்விருவருக்கும் சிரார்த்தத்லதத் தனித்தனிகய கசய்ய கவண்டும் என்று சில முனிவர்ேள் கூறுேிறார்ேள்.
மற்றுள்ள ரிஷிேள் ஓரிடத்தில் ஒரு பாேத்தினாகலகய கசய்யலாகமன்று கசால்ேிறார்ேள். இருக்ேத்
தருப்லபலயக் கோடுத்து அர்க்ேிய விதிகயாடு பூசித்து, அவர்ேளுலடய அனுக்ேிலயயினாகல ஆவாஹனம்
கசய்யகவண்டும். யகவாதேத்தினால் கதவர்ேளுக்கு அர்க்ேியம் கோடுத்து, ேந்த, புஷ்ப, தூப தீபங்ேளினால்
பூஜிக்ே கவண்டும். பிதுர்க்ேள் விஷயமாேச் கசய்வலதகயல்லாம் அப்பிரதக்ஷிணமாேச் கசய்ய கவண்டும்.
அந்தப் பிதுர்க்ேளிடம் அனுக்ேிலய கபற்று இரட்டிப்பானத் தருப்லபேலள ஆசனத்தில் கபாட்டு மந்திர
பூர்வமாே ஆவாேனஞ்கசய்து திகலாதேத்தினாகல அர்க்ேியம் முதலானவற்லறக் கோடுத்து மற்ற
உபசாரங்ேலளயும் கசய்ய கவண்டும். அந்தக் ோலத்தில் யாராவது ஒரு பிராமணன் அன்னம் கவண்டி
அதிதியாே வந்து விட்டால், முன்பு வரிக்ேப்பட்ட பிராமணரிடத்தில் அங்ேீ ோரம் கபற்று அவனுக்கும்
அமுதளிக்ேலாம். சில கயாேிேள் நாநாவித கவடமுலடயவராய் தமது கசாரூபம் இன்னகதன்று அறியாத
வலேயில் மனிதருக்கு உபோரிேளாேச் சஞ்சரித்துக் கோண்டிருப்பார்ேள். ஆலேயால் சிரார்த்த ோலத்தில்
கநரிட்ட அதிதிலய அவசியமாேப் பூஜிக்ே கவண்டும். அரசகன! அந்த அதிதிலய உபசரிக்ோவிட்டால்
சிரார்த்தம் கசய்த பயன் எல்லாம் அழிந்து கபாகும். பிறகு அக்ேினியிகல ேறியமுதும் ோரமான
வஸ்துக்ேளும் கசராத தூய்லமயான அன்னத்லத அந்தப் பிராமணரின் அங்ேீ ோரத்லதப் கபற்று ,
அக்ேினிக்கும் கசாமனுக்கும் இயமனுக்கும் மந்திரங்ேகளாடு மும்முலற ஆகுதி கசய்ய கவண்டும்.
இவ்விதம் கஹாமம் கசய்து மிகுந்த அன்னத்லதப் பிராமணருக்குரிய பாத்திரத்தில் கசர்க்ே கவண்டும்.
பிறகு நான்றாேப் பாேஞ்கசய்யப்பட்டு சுலவயாயும் இஷ்டமாயும் உள்ள அன்னங்ேலள சம்பூர்ணமாே
அந்தப் பிராமணர்ேளுக்குப் பரிமாறி, இலதத் கதவரீரது திருவுள்ளம்படி அங்ேீ ேரிக்ே கவண்டும்! என்று
ேீ ழ்ப்படிதலான வார்த்லதேளால் ஆராதிக்ே கவண்டும். அவர்ேளும் மவுனத்துடனும் முேமலர்ச்சியுடனும்
அங்ேீ ேரித்து நன்றாே அமுதுண்ண கவண்டும், ேர்த்தாவும் கோபதாபமின்றியும் துரிதப்படாமலும்
கவண்டியவற்லறகயல்லாம் அன்கபாடு பரிமாற கவண்டும். பிறகு, ர÷க்ஷõக்ேின மந்திரத்லதப் படித்து
பூமியில் எள்லளப் பரப்பி, அந்த பிராமணலரத் தனது பிதுர்க்ேளாேப் பாவிக்ே கவண்டும்.

இவ்விதமாேச் கசய்யும் சிரார்த்தங்ேளில் அந்தந்தத் தருணத்தில், பிதாவும் பிதாமேனும், பிரபிதா மேனும்

இப்கபாது பிராமணருலடய உடல்ேளில் இருந்துகோண்டு என்னால் திருப்தியலடவாராே! பிதாவும்,
பிதாமேனும், பிரபிதா மேனும் இப்கபாது எனது ஓமத்தால் ஆப்பியாயனஞ் கசய்யப்பட்ட மூர்த்திேளாேத்
திருப்தியலடவார்ேள். பிதாவும் பிதாமேனும் பிரபிதா மேனும் நான் இப்கபாழுது பூமியில் இட்டப்
பிண்டத்தினால் திருப்தியலடயக் ேடவர். பிதாவும், பிதாமேனும், பிரபிதா மேனும் நான் கசான்ன இந்த
வார்த்லதேளால் திருப்தி அலடவார்ேளாே. யாே விக்ேினோரிேளான ராக்ஷசகரல்லாம் நாசமலடவார்ேளாே.
யக்ஞங்ேளுக்கு ஈஸ்வரனும் விோராதிேளில்லாத ஸ்வரூபமுலடயவனுமான ஸ்ரீஹரிகய இங்கு சேல
அவியங்ேலளயும் ேவியங்ேலளயும் அமுது கசய்து கோண்டு எழுந்தருளியிருக்ேிறான். அந்த
எம்கபருமானுலடய சான்னியத்தியத்தினால் சேலமான ராட்சதரும் அசுரர்ேளும் உடகன
ஓடிப்கபாவார்ேளாே. என்று கசால்லிப் பிரார்த்திக்ே கவண்டும். அந்தப் பிராமணர் அமுது கசய்து
திருப்தியலடந்த பிறகு விேிரான்னமிட கவண்டும். பிறகு, அவர்ேள் தமது லே ோல்ேலள சுத்தம்
கசய்துகோள்ளத் தனித்தனியாே ஒவ்கவாருவருக்கும் தண்ண ீர் தரகவண்டும். பிறகு அவர்ேளது நியமனம்
கபற்று, வியஞ்சனாதிேகளாடும், எள்களாடும் கூடிய அன்னப்பிண்டங்ேலளச் சாந்தச் சித்தனாேப் கபாட்டு
பிதுர்த் தீர்த்தத்தினால் திகலாதேம் விடகவண்டும். மாதாமே விஷயத்திலும் இந்தத் தீர்த்தத்தினாகலகய
பிண்ட நிர்வபணஞ் கசய்ய கவண்டும். கதற்கு நுனியாேப் கபாடப்பட்ட தருப்லபேளில் புஷ்ப தூபாதிேளால்
பூஜிக்ேப்பட்ட பிண்டங்ேலள சுவாமிேள் அமுதுகசய்த பாத்திரத்தின் அண்லமயில் முதன்லமயாேப்
பிதாவுக்கும் பிறகு முலறகய பிதாமஹ பிரபிதாமஹருக்கும் கபாட கவண்டும். பிண்டத்துக்ோேப்
பரப்பப்பட்ட தருப்லபேளின் அடியில் நாலாவர் முதலானவர்ேலள கலபேர்ஷணங்ேளினால் மேிழ்விக்ே
கவண்டும். இதுகபாலகவ மாதாமஹலரயும் வாசலனத் திரவியங்ேகளாடும் மலர்ேளுடனும் கூடிய
பிண்டங்ேளினால் திருப்தி கசய்விக்ே கவண்டும்.

அரசகன! முதலில் பிதுர்க்ேளுக்கு அன்புடன் ஸ்வதாோரஞ் கசய்து, அந்தப் பிதுர்க்ேள்

ஸ்வதாங்ேீ ோரத்துடன் ஆசிர்வதிக்ே, இயன்ற அளவு தக்ஷிலணலயக் கோடுக்ே கவண்டும். பிறகு கதவ
திருப்திலயக் ோட்டும்படியான வாக்ேியங்ேலள அவர்ேலளச் கசால்லும்படிச் கசய்து, அவர்ேளுலடய
ஆசிேலளப் பிரார்த்தித்துப் கபற்றுக்கோண்டு, முதலில் பிதுர்க்ேளுக்கும் பிறகு கதவர்ேளுக்கும் விசர்ச்சனஞ்
கசய்ய கவண்டும். எல்லாவற்றுக்கும் இதுகவ ேிரமம் என்பலத அறிவாயாே. விசுவ கதவதந்திர
பக்ஷத்திகல கதவார்த்தமான பிராமணலர முதலில் அர்ச்சித்தும், பிறகு பிதுர் வர்க்ேத்லதயும் அதன் பிறகு
மாதாமஹ வர்க்ேத்லதயும் அர்ச்சிக்ே கவண்டும். விசர்ச்சனகமா முதலில் பிதுர்க்ேளுக்கும் பிறகு
மாதாமஹர்ேளுக்கும் அதன்பிறகு விசுவகதவருக்கும் கசய்யகவண்டும். இப்படிச் கசய்து முடிந்த பிறகு
இனிலமயும் தாழ்லமயும் உள்ள வசனங்ேளால் அவர்ேலள கமன்லமப்படுத்தி, வாசல் வலரக்கும்
அவர்ேலளப் பின் கதாடர்ந்து கசன்று அவர்ேள் விலட கோடுக்ேத் திரும்பி வந்து லவசுவகதவக் ேிரிலய
கசய்து, தனக்குப் பூஜ்யரும் பந்துக்ேளும் பிருத்தியருமானவர்ேளுடன் கபாஜனம் கசய்ய கவண்டும்.
இப்படியாேப் பிதுர்ச்சிரார்த்த மாதாமஹ சிரார்த்தங்ேலளச் கசய்வதால் அவனுக்கு பிதுர்க்ேளின்
அனுக்ேிரேத்தினால் சர்வாபீஷ்ட சித்தியும் உண்டாகும். சிரார்த்தத்தில் தவுேித்திரன், குதம்பம் திலம்,
இம்மூன்றும் பவித்திரங்ேள். கமலும் கவள்ளிலயப் பற்றிச் கசால்வதும் கோடுப்பதும் ோட்டுவதும்
பவித்திரங்ேள். சிரார்த்தஞ் கசய்தவனுக்கும் புசித்தவனுக்கும் குகராதம் வழிநலட துரிதம் ஆேிய மூன்றும்
கூடாதலவ. விசுவகதவரும் பிதுர்க்ேளும் மாதாமேரும் சிரார்த்தம் கசய்பவருலடய குலம்
எல்லாவற்லறயும் கபாஷிப்பார்ேள். பிதுர்க்ேளுலடய ேணமானது கசாமலன ஆதாரமாேக் கோண்டது.
அந்தச் சந்திரகனா கயாேத்லத ஆதாரமாேக் கோண்டிருப்பவன். ஆலேயால் சிரார்த்தத்திகல கயாேிலய
நிமந்திரிப்பது மிேவும் சிறப்புலடயதாகும். ஆயிரம் பிராமணருக்கு முன்பு ஒரு கயாேி
எழுந்தருளியிருந்தால், அவர் தம்லமயும் யஜமானலனயும் ேலடத்கதறச் கசய்யவல்லவராவர் என்பலத
அறிந்து கோள்வாயாே.

16. சிரார்த்த கபாருட்ேள்

சேர மாமன்னகன! கேட்பாயாே! ஹவிசினால் மட்டுமின்றி மாமிசத்தாலும் சிலர் சிரார்த்தம் கசய்வதுண்டு.

இது நிற்ே சிரார்த்தத்துக்கு மிேவும் விகசஷமான கபாருள்ேலளக் கூறுேிகறன். ோலசாேம் என்ற
ஒருவலேக் ேீ லரயும், நல்லகதனும் பிரசாந்திேங்ேள் என்ற ஒருவலேக் ோட்டுத் தானியமும், கசந்கநல்லும்,
கவண்சாலம, ேருஞ்சாலமேளும், வழுதுலண, பிரண்லட முதலான ோட்டு மூலிலேேளும், ேிழங்குேளும்,
யவதானியங்ேளும், உளுந்தும், கோதுலமயும், நல்ல கநல்லும், எள்ளும், மலலயேத்தியும், ேடுகும், பாேல்,
பலா, ேதலி, அவலர முதலியலவேளும் சிறந்தலவ. ேயா என்னும் திவ்வியத் தலத்லத அலடந்து, அங்கு
கசய்யும் சிரார்த்தமானது மிேவும் சிறப்புலடயது. அதனால் ஜன்மசாேில்யமாம். இனிச் சிரார்த்தத்துக்கு
ஆோதவற்லறச் கசால்ேிகறன். ஆக்ேிரயணம் என்னும் சடங்கு கசய்யாமல் அறுத்த தானியமும்
ோராமணியும், அணுகவன்ற அற்பதானியமும் மசூரங்ேளும், சுலர, கவங்ோயம், கவள்லளப்பூண்டு, முள்ளங்ேி
கபான்றலவயும் ோந்தாராேம் என்ற சம்பாவும், ேரம்பம் என்ற தானியமும் பிரத்தியக்ஷமான உப்புமிகுந்த
கபாருள்ேளும் உவர் நிலத்தில் உண்டான கபாருள்ேளும் சிவப்பல்லாத பிசின்ேளும், உப்பும், வாயினால்
கசால்ல நன்றாே இராதலவேளும், ேண்ணுக்கு இனிலமயற்றலவேளும், இரவில் கோண்டு வந்து லவத்த
ஜலம் முதலியலவேளும் ேன்றில்லாத பசுவின் பாலும், பசுமாடு குடித்துத் திருப்தியலடயக் கூடாத அற்ப
ஜலமும், யாரும் லேயாளாமல் விட்டு லவத்திருக்கும் ேிணற்றின் தண்ண ீரும், துர்க்ேந்தமுள்ள தண்ண ீரும்,
நுலரத்த நீரு ம், ஒற்லறக் குளம்புலடய மிருேங்ேளின் பாலும், ஒட்டேத்தின் பாலும், ஆட்டுப்பாலும்,
எருலமப்பாலும், மான் பாலும் இலவகயல்லாம் சிரார்த்த ோரியங்ேளுக்கு உபகயாேிக்ேத் தோதலவயாகும்.
கமலும் நபும்ஸேன், குலத்தாரால் தள்ளப்பட்டவன், சண்டாளன், பாஷாண்டன் அருவருக்ேத்தக்ே
கராேமுலடயவன் கவத தருமங்ேலள விட்டவன் ஆேிய இவர்ேளாலும் கோழி, நாய், குரங்கு, ஊர்ப்பன்றி
ஆேிய இலவேளினாலும் ராஜஸ்வலலயான ஸ்திரீ சவுசாசாரஹீனன், பிணம் தூக்ேிப் பிலழப்பவன்
ஆேியவர்ேளால் பார்க்ேப்பட்ட இடங்ேளிகல பிதுர்க்ேளும் கதவர்ேளும் அமுது கசய்யமாட்டார்ேள்.
ஆலேயால் யாரும் பார்க்ேக் கூடாத மலறவிடத்திகல மிகுந்த பக்தியுடன் பூமியில் எள்லள இலறத்து
இராக்ேதர்ேலள ஓட்டி சிரார்த்தஞ்கசய்ய கவண்டும். கராமம் பூச்சி முதலானலவேளுடனும் ேஞ்சி
முதலியலவேளுடனும் கூடிய பலழயது அல்லாத அன்னத்லதப் பக்தி சிரத்லதகயாடு நமது
கோத்திரங்ேலளச் கசால்லி இடுகவாமானால் அந்த அன்னம் பிதுர்க்ேள் உண்ேின்ற அமிர்தாதி உணவாேத்
திேழும்.

அரசகன! ேலாபக் ேிராமத்தின் உபவனத்தில் மனுபுத்திரனான இஷ்வாகு மாமன்னனுக்கு பிதுர்க்ேள் பாடித்

தந்த ேீ தம் ஒன்று வழங்குேிறது. அதாவது எவர் ஒருவர் ேலயக்குச் கசன்று நமக்குப் பிண்டம்
கபாடுவார்ேகளா, அத்தலேய கயாக்ேியர் நம்முலடய குலத்தில் பிறப்பார்ேளா ? எவர் பாத்திரபத
ேிருஷ்ணத்திரகயாதசியிலும் மோ அமாவாலசயிலும் கதன் கநய்யுடன் பாயாசான்னம் கோடுப்பார்ேகளா ,
அப்படிப்பட்டவர் நமது குலத்தில் பிறப்பார்ேளா? எவர் ேவுரி என்ற பத்து வயதுக் ேன்னிலய நல்ல
பாத்திரத்தாற் தானம் கசய்து திருமணம் கசய்விப்பார்ேகளா , நீ லம் (நீ லம்-உடல் முழுவதும் சிவந்து
முேமும் வாலும் கவண்லமயாய் கோம்பும் குளம்பும் சிறிது கவளுத்திருக்கும் எருது) என்ற ோலளலய
விடுவார்ேகளா, விதிப்படி தக்ஷிலண கோடுத்து அசுவகமதமாவது கசய்வார்ேகளா அத்தலேகயார் நமது
குலத்தில் பிறப்பார்ேளா? என்று இவ்விதமாேத் தமது மகனா விருப்பங்ோட்டி அவற்லறச்
சிறப்பித்திருக்ேிறார்ேள்.

17. நக்ேின கசாரூபம்

பராசர முனிவர் தமது சீடலர கநாக்ேி, லமத்கரயகர! பூர்வத்தில் சேரமாமன்னனுக்கு அவுரவ முனிவர்
அருளிச்கசய்த சதாசாரத்லத நான் உமக்குக் கூறுேிகறன். இந்தச் சதாசாரத்லதக் ேடந்தால் எவனும்
நலன்ேலளப் கபறமாட்டான்! என்று கூறினார். சுவாமி! ஷண்டன் அபவித்தன் என்று கசால்லப்ட்ட
நபும்ஸேன், தள்ளப்பட்டவன் முதலியவர்ேலளப் பற்றிச் கசான்ன ீர்ேள். நக்ேினன் என்பவலனப் பற்றி நீங்ேள்
எதுவும் கூற வில்லல. நக்ேினன் என்பவன் யார்? எந்தவித நடக்லேயினால் அப்கபயர் வருேிறது? இந்த
நக்ேின ஸ்வரூபத்லதப் பற்றித் தாங்ேள் கூறுவலத நான் கேட்ே விரும்புேிகறன்! தர்மவான்ேளுக்கேல்லாம்
உயர்ந்தவரான கதவரீருக்குத் கதரியாத விஷயமில்லல. ஆலேயால் நக்ேின ஸ்வரூபத்லதப் பற்றிக்
கூறகவண்டுேிகறன் என்றார் லமத்கரயர். பராசரர் கூறலானார். ரிக்கு, யஜுர், சாமம் என்ற கபயலரயுலடய
கவதமானது பிராமணரது வர்ணங்ேளுக்கு, மலறவாே இருக்ேிறது. அத்தலேய கவதத்லத விட்டவன்
யாகரா! அவகன நக்ேினன் என்று அறிவராே.
ீ நக்ேினன் என்ற கசால்லுக்கு உலேத்தில் ஆலடயில்லாமல்
திேம்பரனாே இருப்பவன் என்று கபாருள். ஆயினும் சாஸ்திரத்தில் நக்ேினன் என்பது கவதரூபமான
மலறலவ இழந்தவன் என்பது கபாருளாகும். திரயீ என்ற இந்த மூன்று கவதங்ேளும் வர்ணங்ேளுக்கு
மலறவு மட்டுமல்ல, சம்ரக்ஷணமாேவும் இருக்ேிறது, இத்தலேய கவதத்லத கமாேத்தால் விட்டு
விடுகவான் எவகனா, அவகன நக்ேினன் என்று வழங்ேப்படுவான். கமலும் ஒன்லறச் கசால்ேிகறன்
கேட்பீராே. எல்லா தருமங்ேலளயும் அறிந்த எனது பிதாமஹரான வசிஷ்ட முனிவர் பீஷ்மருக்கு அருளிச்
கசய்த நக்ேின கசாரூப சம்பந்தமாேச் கசான்ன விஷயத்லத நான் உமக்குச் கசால்ேிகறன்.
பூர்வத்தில் ஒரு ோலத்தில் கதவலதேளுக்கும், அசுரர்ேளுக்கும் கதவமானத்தில் நூறு ஆண்டுேள்
வலரக்கும் மேத்தான யுத்தம் ஒன்று நடந்தது. அதில் ஹ்ராதன் முதலிய அசுரர்ேளால் கதவர்ேள்
கதால்வியுற்று, மிேவும் துக்ேமலடந்து திருப்பாற்ேடலின் வடேலரக்குச் கசன்று தவஞ்கசய்து சேல
உலேநாதனான ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் மேிழ்ச்சிக்ோே நாங்ேள் எந்த வார்த்லதலயச் கசால்கவாமா, அதனால்
இப்கபாகத அந்தப் பேவான் பிரசன்னமாேக் ேடவாராே! எந்த மோத்மாவிடமிருந்து பிரபஞ்சங்ேள் யாவும்
கதான்றினகவா அலவயாவும் எங்கே மீ ண்டும் ஒடுங்குகமா அத்தலேயவலனத் துதிக்ேவல்லவர்
யாருண்டு? ஆயினும் பலேவர் கசய்த அவமானத்தால் நாங்ேள் அபயம் கவண்டித் துதிக்ேிகறாம். உனது
உண்லம நிலல வாக்குக்கு எட்டுகமா? எம்கபருமாகன! நீக ய பூமியும், ஜலமும், கநருப்பும், ோற்றும்,
ஆோயமும், மனம், புத்தி, சித்தம், அேங்ோரம் என்ற நான்குவித அந்தக்ேரணமும், பிரேிருதியும், அந்தப்
பிரேிருதிக்கு கமற்பட்ட புருஷனுமாே இருக்ேின்றாய். பிருமா முதல் துரும்பு வலர, ரூபப்பட்டதும்
படாததுமாய் ோலகதச கபதமுள்ளதாயுள்ள இந்தப் பிரபஞ்சம் யாவும் உன்னுலடய ஒகர திருகமனியாே
இருக்ேிறது. அதற்குள்கள, ஆதியில் உனது நாபிக் ேமலத்திலிருந்து பலடப்புக் ோரணமாே உண்டான எந்த
ரூபம் உண்கடா அந்தப் பிரம ஸ்வரூபத்லத நாங்ேள் வணங்குேிகறாம்! என்று துதித்தார்ேள்.

உடகன அத்கதவர்ேளின் எதிரில் திருவாழி, திருச்சங்கு முதலான திவ்ய ஆயுத சகமதனாய் கபரிய திருவடி
நாயினார் திருத்கதாளின் மீ து எழுந்தருளி, நீலகமேச் சியாமளனாய் கசலவ சாதிக்கும் ஸ்ரீமந் நாராயணலன
கதவர்ேள் ேண்ேளால் ேண்டு, பல்லாயிரம் முலறேள் தண்டம் சமர்ப்பித்து, ஸ்வாமீ ! அடிகயங்ேலள
அனுக்ேிரேித்து அருள்கசய்ய கவண்டும். உம்லமகய தஞ்சமாே அலடந்த அடிகயங்ேலள அசுரரிடமிருந்து
ோத்தருள கவண்டும். ஹ்ராேன் முதலிய அசுரர்ேள் எல்லாம் பிரமாவின் ேட்டலளலயயும் மீ றி
எங்ேளுக்குச் கசரகவண்டிய மூன்று உலே ஹவிர்ப்பாேங்ேலளயும் அபேரித்துக் கோண்டார்ேள். நாங்ேளும்
அந்த அசுரர்ேளும் சர்வாத்மேனான உன்னுலடய அம்சங்ேகள ஆேிகறாம், ஆயினும் அவத்லதயால்
கதான்றிய கபதத்தால் இந்த உலேத்லத கவறாேக் ோண்ேிகறாம். ஆலேயால் இவ்விதம் கவண்டலாயிற்று.
நாங்ேள் கதவர்ேள் தான் எனினும் கவதமார்க்ேத்லத அனுசரித்து தங்ேளுக்குரிய தருமங்ேளில்
நின்றவர்ேளாய் தபஸுடன் கூடிய அந்த அசுரர்ேலள கஜயிக்ே எங்ேளுக்கு சக்தியில்லல. சர்வாத்மேனான
பேவாகன! நாங்ேள் அந்த அசுரலர எப்படி கவல்ல முடியுகமா, அத்தலேய உபாயத்லத அடிகயங்ேளுக்கு
தந்தருள கவண்டும்! என்று கவண்டினார். உடகன ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவான் தமது திருகமனியிலிருந்து ஒரு
மாயா கமாேலன உண்டாக்ேித் கதவர்ேலளக் ேடாட்சித்து, கதவர்ேகள! இந்த மாயா கமாேன்
அவ்வசுரர்ேலள கமாேமலடயச் கசய்வான். அதனால் அவர்ேள் கவத வழிலயவிட்டு உங்ேளால்
கோல்லப்படுவார்ேள். இப்படிச் கசய்யலாகமாகவன்றால் உலே ரட்சண்யத்திலிருக்கும் எனக்கு பிருமாவின்
ேட்டலளலயக் ேடந்து நடப்பவர்ேள் கதவராயினும் அசுரராயினும் மற்று யாராயினும் வலதக்ேத்
தக்ேவராேிறார்ேள். ஆலேயால் நீங்ேள் அஞ்சகவண்டாம். இந்த மாயாகமாேன் உங்ேளுக்கும் முன்னதாேச்
கசன்று உங்ேளுக்கு உதவி கசய்வான் என்ற திருவாய் மலர்ந்தருளினார். கதவர்ேள் அலதக்கேட்டு
மேிழ்ந்து கபருமாலளத் திருவடிகதாழுது, தமது இருப்பிடம் கசன்றார்ேள். மாயா கமாேனும் அவர்ேளுடன்
கூடகவ கசன்று அசுரர்ேளிடம் கபாய்ச் கசர்ந்தான்.

18. லஜன பவுத்த மத பிரவர்த்தலனயும், சததனுவின் ேலதயும்

கேளுங்ேள், லமத்திகரயகர! அந்த மாயாகமாேன் நர்மலத நதிக்ேலரக்குச் கசன்று, அங்கே சிரத்லதகயாடு

தவஞ்கசய்யும், அசுரலரக் ேண்டு திேம்பரனாேவும், மழுங்ே மழித்த தலலயுலடனும், மயிற்கறலேலயக்
லேயில் ஏந்தியவனாேவும் அவர்ேளருகே கசன்று அசுரகவந்தர்ேகள! நீங்ேள் எதற்ோேத்
தவஞ்கசய்ேிறீர்ேள்? நீங்ேள் கசய்யும் தவத்துக்கு இம்லமப் பயலன விரும்புேிறீர் ேளா? அல்லது மறுலமப்
பயலன கவண்டுேிறீர்ேளா? அலதச் கசால்லுங்ேள்? என்று இனிலமயாேக் கேட்டான். அதற்கு அசுரர்ேள்
புத்திமாகன, நாங்ேள் பரகலாே லாபத்துக்ோேகவ தவஞ்கசய்ேிகறாம். இந்த விஷயத்தில் நீ என்ன
நிலனக்ேிறாய், அலதச் கசால்! என்றார்ேள். லதத்தியர்ேகள! உங்ேளுக்கு கமாட்சம் கவண்டுமானால் நான்
கசால்லும் ேர்மங்ேலளச் கசய்யுங்ேள். கமாட்சத்துக்கு வழியாே இருக்கும் இந்தத் தருமத்திற்கு நீங்ேள்
ஏற்றவர்ேள்! இதில் ஐயமில்லல. இந்தத் தருமகம கமாட்சத்துக்கு ஏற்றது. இலதவிட உயர்ந்த தருமம்
கவறு எதுவும் இல்லல. இந்தத் தருமத்தில் நீங்ேள் இருப்பீர்ேளானால் கமாட்சத்லதப் கபறுவர்ேள்.
ீ நீங்ேள்
அலனவரும் மோ பலசாலிேளாேவும் புத்திசாலிேளாேவும் இருக்ேிறீர்ேள். ஆலேயால் இதற்குத் தகுந்தவர்
நீங்ேகள! கமலும் இது தருமத்தின் கபாருட்கடயாகும். அதர்மத்தின் கபாருட்டுமாகும் இது கமாட்சத்தின்
கபாருட்டாகும். கமாட்சத்தின் கபாருட்டும் ஆோது. இது கசய்யத்தக்ேதாயும், தோததாயும் இருக்கும், இது
திேம்பரருலடய தருமமாயும் கவகு வஸ்திரம் தரித்தவர்ேளுலடய தருமமாேவும் இருக்ேிறது. இது மிேவும்
பரமார்த்தமாேவும் இருக்ேிறது. பரமார்த்தமாேவும் இராது! என்று ஏழுவிதமான ஒருபடிப்படாத
வாதங்ேலளக் ோட்டினார் என்று மாயா கமாேன் கசால்லி அகநேவிதமான யுக்திப் பிரமாணங்ேலளக்
கோண்டு, அவ்வசுரர்ேலள கவத மார்க்ேத்திலிருந்து இழுத்துவிட்டு, அசுர தர்மங்ேலள விட்டுவிடச்
கசய்தான், (அர்ஹத) தகுந்தவர்ேள் என்று அடிக்ேடி கசால்லிவந்ததனாகலகய அவர்ேளுக்கு ஆர்ஹதர்
என்றும் அவனுக்கு அருேன் என்றும் கபயர் உண்டாயிற்று. இவ்விதமாே அருே மதகபாதலனேளால் அந்தத்
லதத்திரியர்ேள் கவத தர்மங்ேலளக் லேவிட்டு அவன் கூறிய தருமத்லதகய ஏற்று நடந்தார்ேள்.
அவர்ேளால் பலர் அருேமதத்தாரானார்ேள்.

லமத்கரயகர! இவ்விதமான பிறகு, மாயா கமாேன் அந்த கவடத்லத விட்டுச் சிவப்பு ஆலடேலள அணிந்த,
ஜிகதந்திரிய ரூபங்கோண்டு மற்ற அசுரர்ேளிடமும் கசன்று, சாந்தமாயும் இனிலமயாயும் சில வார்த்லதேள்
கூறலானான். அசுரர்ேகள! நீங்ேள் இப்கபாது கசய்து வரும் தர்மம் சுவர்க்ேத்திற்ோேவா?
கமாட்சத்திற்ோேவா? எதற்ோனாலும் ஆேட்டும். ஜீவ ஹிம்லசயுள்ள இந்தத் தருமங்ேளால் என்னதான்
பயன் உண்டு! நான் கசால்வலதக் கேளுங்ேள். ோண்ேின்ற யாவும் விஞ்ஞான மயம் என்று அறியுங்ேள்.
இந்த உலேகமல்லாம் யாகதாரு ஆதாரமும் இல்லாததாய் பிராந்தி ஞானத்தால் உண்டான கபாருளாே
இருக்ேிறது, இதுகபாலகவ அநாதியாேகவ கதாஷமுலடயதாய், சம்சார சங்ேடத்திகல மிேவும் உழன்று
கோண்டிருக்ேிறது. இந்தக் ோரியம் இப்படிகய தான் இலத அறிந்து கோள்ளுங்ேள், அறிந்து கோள்ளுங்ேள்!
(புத்யத, புத்யத!) என்று மாயா கமாேன் கசான்னான், அதனால் புத்தன் என்ற கபயருள்ளவனாேிய அந்த
மாயா கமாேன் கவத விகராதமான யுக்திேளாகல அசுரர்ேலள, கமாேமலடயச் கசய்து, கவத தருமங்ேலள
விட்டுவிடச் கசய்தான். இதனால் அவ்வசுரர்ேளும் மற்லறகயாரும் பவுத்தர்ேளானார்ேள். பிறகு மாயா
கமாேன், கவறுவிதமான பாஷாண்ட ேற்பலனேளால் பற்பல அசுரர்ேலளக் ேவர்ந்து குறுேிய
ோலத்திகலகய, லவதீே மார்க்ேத்லத விட்டுவிடச் கசய்தான். அதனால் அவ்வசுரர்ேள் கவதத்லதயும்
யாேத்லதயும் யாோதி ேர்மங்ேலளயும் கதவலதேலளயும், அந்தணலரயும் தூற்றலானார்ேள்.
எப்படிகயன்றால் இம்லச பாவம் என்று கசால்லும் கவதங்ேகள மறுபடியும் இம்லசலயத் தரும
சாதனமாேச் கசான்னது எவ்விதத்திலும் யுக்திக்கு ஒத்ததல்ல? அக்ேினியில் கசாரிந்த ஹவிசுேள்
எரிக்ேப்பட்டுச் சாம்பலாய்ப் கபானபின் பயலனத் தரும் என்பது ஒன்றுமறியாத லபயலின் கபச்லசப்
கபான்றதாகும்! அகநே யாேங்ேள் கசய்து இந்திரப் பதவிலய அலடந்தவன் வன்னிக்ேட்லட முதலான
ேட்லடேலளத் தின்னும்படி கநருமானால் அந்தக் ேட்லடேளின் இலலேலளத் தின்னும் மிருேங்ேளின்
பிறவியானது, அந்த இந்திரனின் பிறப்லபவிடச் சிறப்புலடயதாகும் அல்லவா? யாேத்தில் கோல்லப்பட்ட
பசுவுக்குச் கசார்க்ேம் ேிலடக்குகமயானால் அந்த எஜமானன் தன் தந்லதலயகய யாேத்தில் கோல்லலாம்
அல்லவா? சிரார்த்தத்தில் ஒருவன் புசிக்ே மற்கறாருவனுக்குத் திருப்தியுண்டாேிறது என்று
கசால்லப்படுேிறது. அப்படியானால் வழிநடக்கும் தன் பந்துக்ேள் கசாற்று மூட்லடலயச் சுமந்து,
வருத்தப்படாமல் இருக்கும்படியாே, மக்ேள் ஏன் மற்றவருக்கு அன்னமிடக்கூடாது! என்று இவ்விதமாே
அசுரர்ேகளல்லாம் தூற்றும்படி மாயா கமாேன் ேற்பித்தான். பிறகு மாயாகமாேன் பார்த்தீர்ேளா, அசுரர்ேகள?
ஆபத்தவாக்ேியம் என்று நீங்ேள் கசால்லுேிறீர்ேகள அது என்ன? ஆோயத்திலிருந்து குதித்தகதா,
இல்லலகயா? ஆலேயால் யார் யார் இலதச் கசான்னாலும் யுக்தி யுக்தமாே இருக்ேிற வாக்ேியத்லதத்தான்
நீங்ேளும் நானும் ஏற்ேகவண்டுகமயல்லாமல், வணாே
ீ ஏகதாகவாரு நம்பிக்லேயால் அங்ேீ ேரிக்ேலாோது,
என்று கசான்கனன். அதனால் அசுரர்ேளில் ஒருவன் கூட கவதத்லத விரும்பவில்லல.

இவ்வாறு அசுரர்ேள் வழி தப்பியவுடன், கதவர்ேள் அவர்ேளுடன் தருமத்திற்ோே யுத்தம் புரிந்து

கவன்றார்ேள்! முனிவகர முன்பு அவ்வசுரர்ேள் லவதீே மதாசாரமாேிய பலமுள்ள ேவசத்லதப்
பூண்டிருந்ததால் பலேவர்ேளால் எதிர்க்ே முடியாத வலிலமயுடன் இருந்தார்ேள். பிறகு அந்தக் ேவசம்
இல்லாததால் எளிதில் கவல்லப்பட்டு விட்டார்ேள். எனகவ எந்த மக்ேள் தங்ேளுலடய நல்ல மதத்லத
விட்டு துர் மதங்ேளில் பிரகவசிப்பார்ேகளா அவர்ேள் அலனவரும் கவதம் என்னும் ோப்லப
இழந்தவர்ேளாவதால் அவர்ேள் நக்ேினர் ஆவர். இங்கு பிரம்மச்சாரி ேிரேஸ்தன், வானப்பிரஸ்தன் சந்நியாசி
என்ற நான்கு ஆசிரமங்ேலளயுலடயவர்ேலளத் தவிர ஐந்தாவதாே ஒருவன் இல்லல. ஒருவன்
இல்லறத்லத விடுவானாேில் அவன் வானப்பிரஸ்தத்லதயாவது சந்நியாசத்லதயாவது உடகன அலடய
கவண்டும். அப்படிச் கசய்யாமலிருந்தால் அவனும் நக்ேினன் என்கற வழங்ேப்படுவான். எவன் கவதம்
விதித்த நித்திய ேர்மங்ேலளச் கசய்யச் சக்தியுள்ளவனாே இருந்தும் அவற்லறச் கசய்யாமல்
விட்டுவிடுேிறாகனா அவன் அந்தத் தினத்திலிருந்கத பதிதன் ஆேிறான். ஆயினும் பிராயச்சித்தத்தினாகல
அவன் சுத்தனாேலாம். ஒருவன் யாகதாரு ஆபத்துமில்லாமலிருக்ே பதிலனந்து நாட்ேள் நித்திய
ேர்மங்ேலள விடுவானானால் அவன் விகசஷமாய்ப் பதிதனாேிறான். அத்தலேயவன் விகசஷப்
பிராயச்சித்தத்தினால் சுத்தியலடயலாம். ஒரு ஆண்டுக்ோலம் எவன் நித்தியக் ேிரிலயேலளச் கசய்யாமல்
விடுேிறாகனா, அவன் மோப்பாதேன் அவலனப் பார்த்தவன், அந்தத் கதாஷம் நீங்குவதற்கு சூரிய தரிசனம்
கசய்யகவண்டும். அந்த மாபாவிலயத் தீண்டினால் உடுத்த ஆலடகயாடு ஸ்நானம் கசய்ய கவண்டும்.
அந்தப் பாவிக்கோ யாகதாரு பிராயச்சித்தமும் இல்லல. கதவர் ரிஷி பிதுர் பூதங்ேள் எவன் வட்டில்
ீ
பூஜிக்ேப்படுவதில்லலகயா அவலன விடப்பாவிேள் இந்த உலேத்தில் இல்லல எவனுலடய வடும்
ீ உடலும்
கதவர் முதலாகனாருலடய இன்பமில்லாத கபருமூச்சால் கேட்டிருக்ேிறகதா அந்தப் பாவியுடன்
உட்ோருதல், கபசுதல் கபான்ற சம்பந்தமிருக்ேக் கூடாது. அத்தலேய பாவிேகளாடு, ஒரு ஆண்டுக்ோலம்
புகுகவானுக்கு அவனுக்குச் சமமான பாதேகமயுண்டாகும். அந்த மோபாதேன் வ ீட்டில் உண்பதும், படுப்பதும்
ஓரிடத்திகல கூடியிருப்பதுமாேிய விகசஷ சம்பந்தங்ேலளச் கசய்பவன், அவலனப் கபாலகவ மோப்
பதிதனாேின்றான். அந்தணர் முதலிய நான்குவர்ணத்தாரும் தத்தமக்குரிய தர்மத்லத விட்டு, இழிவான
ேருமங்ேளில் இருந்தாலும் அவர்ேளும் நக்ேினர் என்ற கபயலரகய கபறுவார்ேள். எங்கு நான்கு
வர்ணத்தாருக்கும் அத்யந்த சங்ேரமுண்டாயிருக்ேிறகதா அங்கே நல்ல நடத்லதயுலடகயார் இருப்பது
மிேவும் கேடு பயப்பதாகும். ஏகனனில், கதவர் ரிஷிேலளப் பூசிக்ோமல் புசிப்பவகனாடு கபசினாலும்
நரேமுண்டாகும். ஆலேயால் அத்தலேகயாருடன் தமக்குள் எத்தலேய சம்பந்தமும் ஏற்படாமலிருக்ே
கவண்டும். கதவ பிதுர்க்ேலளக் குறித்துச் கசய்யப்படும் சிரார்த்தமும் அத்தலேய நக்ேினரால்
பார்க்ேப்படுமானால் அவர்ேளுக்குப் ப்ரீதி உண்டாோது.

லமத்கரயகர! ஒரு ேலதலயச் கசால்ேிகறன் கேளும். பூர்வோலத்தில் சததனு என்ற புேழ்கபற்ற மன்னன்
ஒருவன் இருந்தான். அவனுக்கு சயிபிலய என்ற மலனவி ஒருத்தி இருந்தாள். அவள் தன்
ேணவனுக்குரிய தருமங்ேலளகய முக்ேியமாேக் ேருதியிருந்தாள். அவகளா மோப் பதிவிரலத சேல
லக்ஷணங்ேளுடனும் கூடிய அத்தலேய மலனவிகயாடு சததனு மன்னன் ஜபங்ேள், ஓமங்ேள், தானங்ேள்,
உபவாசங்ேள், அர்ச்சலனேள் முதலியலவேளால் கதவகதவனான ஸ்ரீஜனார்த்தனலன ஆராதித்து வந்தான்.
இப்படியிருக்ே ஒரு ோலத்தில் அந்தத் தம்பதிேள் இருவரும் ோர்த்திலே , ஏோதசியில் உபவாசமிருந்து
ேங்ோ நதியில் ஒருமிக்ே நீராடிக் ேலரகயறினார்ேள். அப்கபாது அங்கே ஒரு பாஷாண்டி எதிரில் வந்தான்.
அவலனப் பார்த்ததும் அரசனின் மலனவி அவகனாடு கபசாமல் மவுனமாேகவ இருந்து அவலனப் பார்த்த
கதாஷம் நீங்ேச் சூரிய தரிசனம் கசய்தாள். அந்த அரசகனா தனக்கு வில்வித்லத ேற்றுத் தந்த
ஆசிரியனுக்கு அந்தப் பாஷாண்டி நண்பன் என்ற ேவுரவத்லத முன்னிட்டு அவனிடம் சிறிது கநரம்
கபசிக்கோண்டிருந்தான். பிறகு அரசன் தன் மலனயாகளாடு, ஸ்ரீமந்நாராயணனுக்குத் திருவாராதனம்
முதலியவற்லறச் கசய்துவந்தான். பிறகு சிலோலம் ேழித்து அந்த அரசன் மரணமலடந்தான். அப்கபாது
அவனது மலனவியும் அவனுடன் உடன்ேட்லட ஏறினாள். சததனு மன்னகனா உபவாச விரதம்
இருக்கும்கபாது பாஷாண்ட சல்லாபஞ் கசய்த அபசாரத்தினால் நாயாேப் பிறந்தான். அவனது மலனவிகயா,
ோசி மன்னனின் மேளாேப் பிறந்து சர்வ லக்ஷணங்ேளும் கபாருந்தியவளாய் ேல்வியில் கதர்ந்தவளாய் ,
பூர்வஜன்ம நிலனவுலடயவளாேவும் இருந்தாள். அவலள அவளுலடய தேப்பன் திருமணஞ்
கசய்துகோடுக்ே முயன்றான். அப்கபாது அந்தப்கபண், தனக்கு திருமணம் கவண்டுவதில்லலகயன்று
கசால்லி, தேப்பனது முயற்சிலயத் தடுத்துவிட்டாள். பிறகு அவள் தன் ேணவன் நாயாே இருப்பலத
அறிந்து விதிலச என்ற நேரத்துக்குச் கசன்று நாயாே இருக்ேிற தன் ேணவலனக் ேண்டு, தினந்கதாறும்
அன்கபாடும் மரியாலதகயாடும் நல்லுணவுேலளக் கோண்டுவந்து கோடுத்துவந்தாள். அந்த நாயானது
அவள் கோடுக்கும் உணவுேலள உண்டு மிேவும் மேிழ்ச்சியலடந்து தன் சாதியியல்பின்படி மிேப்பணிவான
கசய்லேேலளச் கசய்து வந்தது. அலதக் ேண்டு ராஜேன்னியானவள் மிேவும் கவட்ேமலடந்து அந்த
நாலயக் கும்பிட்டு ஐயா, மோராஜாகவ! நீங்ேள் விரதநாளில் தீர்த்த ஸ்நானம் கசய்ய பிறகு, ஒரு
பாஷாண்டிகயாடு தாட்சண்யத்தினால் கபசின ீர்ேள் அல்லவா ? அந்தப் பாதேத்தினால் அல்லவா இந்த
ஈனமான நாய் பிறவியாேப் பிறந்து உம்மடியாளாேிய எனக்கு வணக்ேஞ் கசய்ேிறீர்ேள்! நீங்ேள் நன்றாே
நிலனத்துப் பாருங்ேள்! என்று அரசனுக்கு ஞாபேமூட்டினாள். அவள் கசான்னலதக் கேட்டதும்
நாயுருவமான அரசன், கநடுகநரம் கயாசித்து முற்பிறவியின் நிலனப்லபக் கோண்டு மிகுந்த
கவறுப்லபயலடந்தான்; பிறகு அந்தப் பட்டணத்லத விட்டு ஓடிச்கசன்று ஒரு மலலமீ கதறிக் ேீ கழ விழுந்து
நரிப்பிறப்லப அலடந்தான். பிறகு, அரசகுமாரி ஞானதிருஷ்டியினால் தன் ேணவனுக்கு கநரிட்ட
இரண்டாவது பிறவிலய அறிந்து கோலஹலம் என்ற மலலயில் நரியாே இருந்த தனது ேணவலனக்
ேண்டு முன்கபாலகவ வணக்ேத்துடன் ஐயகன! நீங்ேள் நாயாே இருந்தகபாழுது, பாஷாண்ட
சம்பாஷலணயினால் உங்ேளுக்கு அத்தலேய பிறவி கநர்ந்தது என்று உங்ேளுக்கு நிலனப்பூட்டிகனன்.
அலத இப்கபாழுதும் நிலனயுங்ேள் என்றாள். அலதக் கேட்ட நரியாே இருந்த மன்னன் அவள் கபசுவது
சத்தியம் என்று நிலனத்து அந்தக் ோட்டில் இலர எதுவும் கதடாமல் பட்டினி ேிடந்து, உயிர் துறந்து மனிதர்
இல்லாத ோட்டிகல மீ ண்டும் ஒரு கசந்நாயாேப் பிறந்தான். அப்கபாதும் அவன் மலனவி, கசந்நாயிடம்
öன்று நீங்ேள் கசந்நாயல்ல நீங்ேள் சததனு என்ற மன்னனாயிற்கற! நாயாேவும் நரியாேவும் இரு
பிறப்கபடுத்த நீங்ேள் இப்கபாது கசந்நாயானது ஏன் கதரியுமா? என்று பூர்வ ஜன்ம நிலனவுேலள
ஞாபேப்படுத்தினாள்.

உடகன அரசன் தன் கசந்நாய் உடலலவிட்டுக் ேழுோேப் பறந்தான். அதன் பிறகு ராஜகுமாரி அந்தக்
ேழுேிடம் கசன்று, ஐயா! நீங்ேள் ேழுகு கசய்யும் கசயல்ேலளச் கசய்தது கபாதும், நீ ங்ேள் முந்திய
பிறவியில் பாஷாண்டகனாடு கபசிய பாபத்தாலல்லவா இப்படியான ீர்ேள் என்றாள். அலத அரசன்
நிலனத்து, மீ ண்டும் கசத்து, மறுபடி ஒரு ோேமாேப் பிறந்தான். அப்கபாதும் அந்தப் பதிவிரலத அந்த
ோேத்திடம் கசன்று சேல அரசர்ேளும் வசப்பட்டு உமக்குக் ேப்பம் கசலுத்தப் கபற்றிருந்த நீங்ேள் , இப்கபாது
பலி கபாஜனம் கசய்யும் ோேமாேப் பிறந்துவிட்டீர்ேகள! இலத நிலனயுங்ேள் என்று முற்பிறவி
நிேழ்ச்சிலய நிலனப்பூட்டினாள். அரசன் அலத நிலனத்து அந்த உடலலவிட்டு, கோக்ோேப் பிறந்து,
மலனயாளால் நிலனவூட்டப்கபற்று, இறந்து பிறகு மயிலாேப் பிறந்தான். அலத அழோன அரசகுமாரி
உணர்ந்து அந்த மயிலலத் தனது அரண்மலனக்குக் கோண்டுவந்து, அதற்குரிய இனியவுணவுேலள வழங்ேி
தன் தந்லத கசய்த அசுவகமத யாேத்தின் அவபிரத தீர்த்தத்திகல நீராட்டித் தானும் நீராடி, மயிலாே இருந்த
அந்த மன்னனுக்கு நாய் பிறப்பு முதல் மயூரப் பிறப்பு வலரயில் கநர்ந்த பிறப்புேலள நிலனவுபடுத்தினாள்.
பிறகு மயிலாே இருந்த மன்னன், தன் பிறவிேலள எண்ணித் துயரமலடந்து உடலலவிட்டு
ஜனேமன்னனின் மேனாேப் பிறந்தான். இவ்விதமாே அவன் வளர்ந்து வந்தகபாது பதிவிரலதயான
அரசிளங்குமரி தனக்குக் ேல்யாண எத்தினஞ் கசய்யும்படித் தன் தந்லதலயத் தூண்டினாள். அவளது
தந்லதயும் அவளது சுயம்வரத்துக்கு ஏற்பாடு கசய்தான். அந்த சுயம்வரத்துக்கு ஏராளமான அரசகுமாரர்ேள்
வந்தார்ேள். அவர்ேளில் விகதே ராஜகுமாரனான தன் ேணவலனகய அந்த ோசிராஜன் மேள் வரித்தாள்.
அவலன மணந்து அவனுடன் சேல கபாே பாக்ேியங்ேலளகயல்லாம் அனுபவித்து வாழ்ந்து வந்தாள்.
அவளுலடய நாயேனான ராஜகுமாரன் தன் தந்லத கசார்க்ேமலடந்த பிறகு அந்த விகதே ராஜ்யத்துக்கு
அரசனாேி, பலலர கவன்று திலற கபற்று பல யாேங்ேலளயும் கசய்து பல தானங்ேலளயும் வழங்ேி , பல
புத்திரர்ேலளயும் கபற்று, நீ திமுலறயில் ஆட்சி கசய்து, ஒரு யுத்தத்தில் தருமவழியில் உயிலர விட்டான்.
அப்கபாதும் அவன் மலனவி, அவனுடன் மேிழ்ச்சியாே உடன்ேட்லட ஏறினாள். பிறகு அந்தத்
தருமபத்தினியுடன் அரசன் இந்திரகலாேத்லதயும் ேடந்து கபாய்ச் சேல இஷ்டங்ேலளயும் கபறக்கூடிய
மோபுண்ணிய உலேங்ேலள அலடந்தான். இவ்விதமாே அத்தம்பதிேள் முன் கசான்னது கபாலத்தூய்லம
கபற்று, ஒருவலர ஒருவர் பிரியாத புண்ணிய உலேிலன அலடந்தார்ேள்.

லமத்கரயகர! இவ்வாறு பாஷாண்ட சம்பாஷலணயினால் உண்டான பாவத்லதயும் அசுவகமத யாேத்தின்

அவபிரத ஸ்நானத்தின் புண்ணியத்லதயும் உமக்குச் கசான்கனன். எனகவ மோபாவிேளான
பாஷாண்டிேகளாடு கபசுவது முதலானவற்லற விட்டுவிடகவண்டும். அனுஷ்டான ோலத்தில் அலத
விகசஷமாே விட்டுவிடகவண்டும். இதுவலர பலவலேயான நக்ேினர்ேலளயும் உமக்குக்கூறிகனன்.
இவர்ேள் பார்த்தாலுங்கூட சிரார்த்தம் அழிந்து கபாகும். இவர்ேளுடன் கபசுவதால் அந்தந்த நாளில் கசய்த
புண்ணியங்ேள் நசித்துப் கபாகும். வணாேச்
ீ சண்லட வளர்ப்பவரும், மழுங்ே கமாட்லடயடித்துக்
கோள்கவாரும் கதவபூலஜ கசய்யாமல் உணவருந்துகவாரும், அேமும் புறமும் தூய்லமயற்றவரும்,
பிதுர்க்ேளுக்குப் பிண்டமும் தண்ண ீரும் இடுவலத விட்டவர்ேளுமான இத்தலய அசத்துக்ேளுடன்
எவ்விதமான சம்பந்தங் கோண்டாலும் நரேகம அலடய கநரிடும். நல்லவருடன் கசர்கவாகர கமன்லமயான
பதங்ேலள அலடயப்கபறுவார்ேள்.

மூன்றாவது அம்சம் முடிந்தது.

1. ேகுத்துமியின் ேலத

பராசர முனிவலர கநாக்ேி லமத்கரயர், சுவாமி! சத்ேருமம் கசய்யப் புகுந்தவருக்குச் கசய்யத்தக்ே நித்திய
லநமித்திே ரூபமான ேர்மங்ேளின் கசாரூபத்லதயும் வருணாசிரம முலறேலளயும் தாங்ேள் எனக்குக்
கூறின ீர்ேள். இனிகமல் அரசர்ேளின் வமிசங்ேலளத் தங்ேளிடமிருந்து நான் அறிந்துகோள்ள விரும்புேிகறன்.
தாங்ேள் ேிருலப கசய்து அவற்லற எனக்கு விளங்ேச் கசால்ல கவண்டும் என்று கவண்டினார். அவரது
ஆசாரியரான பராசர முனிவர் கூறலானார். லமத்கரயகர! இந்த லவவஸ்வத மனுவின் வமிசமானது; மோ
யாே ேர்த்தாக்ேலளயும் மோவரர்ேலளயும்
ீ மோசூரலரயும் கோண்ட கபரரசர்ேள் வாழ்ந்த கபரியகதாரு
வமிசமாகும். இந்த வமிசத்தின் வரலாற்லற சேல பாபங்ேளும் நசிக்கும் கபாருட்டு நான் உமக்குச்
கசால்லுேிகறன்! ஜேங்ேளுக்கேல்லாம் ஆதிோரணமானவரும் ரிக், யஜுர், ஸாமாதி மயருமான
ஸ்ரீமந்நாராயண பேவானுலடய மூர்த்தி ஸ்வரூபமாய், இரணியேர்ப்பர் என்ற கபயலரயுலடயவராய் இந்தப்
பிரமாண்டத்தின் அதிபதியான பிருமாவானவர், பூர்வத்தில் உண்டானார் அல்லவா? அந்தப் பிருமாவின்
வலதுேட்லட விரலிலிருந்து தக்ஷப் பிரஜாபதி கதான்றினார். தக்ஷருலடய புத்திரி அதிதி. அந்த அதிதியின்
மேன் விவசுவான் என்ற சூரியனாகும். அவனது மேன் மனு, மனுவுக்கு இஷ்வாகு, நிருேன், திருஷ்டன்,
சர்யாதி, நரிஷ்யந்தன், நாபாேன், திஷ்டன், ேரூசன், பிருக்ஷத்திரன் என்று ஒன்பது பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள்.
இவர்ேள் பிறப்பதற்கு முன்னதாேகவ, அந்த மனுபுத்திரனுக்ோே மித்ரா வருணலனக் குறித்து ஒரு யாேம்
கசய்ய அதில் கஹாதாவின் அபசாரத்தால் இலள என்ற ேன்னிகயாருத்தி பிறந்தாள். அவள்
மித்திராவருணர்ேளுலடய அனுக்ேிரேத்தால் மீ ண்டும் கபண்ணாேி, சந்திரனுலடய மேனான புதனுலடய
ஆஸ்ரமத்தின் அருகே திரிந்து கோண்டிருந்தாள்.

புதன்-அவள் மீ து ோமங்கோண்டு அவகளாடு கூடிமேிழ்ந்து புரூரவன் என்ற பிள்லளலயப் கபற்றான்.

அந்தப் புரூரவன் பிறந்த பிறகு, கபண்ணாே மாறி சுத்தியும்னன் மறுபடியும் ஆணாே மாற கவண்டும் என்று
மோ கதகஜாமயமான முனிவர்ேள் விரும்பினார்ேள். அதற்ோே யாே மயனாேவும், ரிக், யஜுர், ஸாம,
அதர்வண மயனாேவும், மகனா மயனாேவும் ஞான விஞ்ஞானமயனாேவும், அன்னமயனாேவும், அமிருத
மயனாேவும் சர்வமயனாேவும், இலவ ஒன்றுமாோதவனாயும், ஆறு குணசம்பன்னனாயும் இருக்கும். யக்ஞ
புருஷலனக் குறித்து அம்முனிவர்ேள் யாேஞ்கசய்து, அந்த யாேத்தில் கதான்றிய ஸ்ரீயப்பதியினுலடய
அனுக்ேிரேத்தினால் இலளயானவள் மீ ண்டும் ஆண் பிள்லளயாேி சுத்தியும்னன் என்ற கபயலரப் கபற்றான்.
அவனுக்கு உத்ேலன், ேயன், விதானன் என்று மூன்று பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அந்த சுத்தியும்னகனா,
முன்பு கபண்ணாே இருந்ததனாகல ஆட்சியுரிலம கபறவில்லல. ஆயினும் வசிஷ்ட மாமுனிவரின்
கசாற்படி, அவனது தந்லத பிரதிஷ்டானம் என்ற நேரத்லதப் புரூரவனுக்குக் கோடுத்தான். பிருக்ஷத்திரன்
என்பவன் ஒருநாள் வசிஷ்டருலடய பசுக்கூட்டத்லதக் ோவல் புரிந்து கோண்டிருக்கும்கபாது, இரவில்
அந்தப் பசுக்கூட்டத்தில் புகுந்த ஒரு புலிலயக் கோல்லப்கபாய் குறி தவறி ஒரு பசுலவக்
கோன்றுவிட்டான். அதனால் குருவின் சாபம் கபற்றுச் சூத்திரனானான், ேரூசனிடத்திலிருந்து ேரூர
கதசத்லதக் ோத்து வந்த மோ பராக்ேிரமசாலிேளான க்ஷத்திரியர்ேள் பிறந்தார்ேள். திருஷ்டன்
என்பவனுக்கு நரபாேன் என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்குப் பலந்தனன் பிறந்தான். அந்தப் பலந்தனன்
மேனான வச்சப்பிரீதி என்பவன், மிேவும் புேழ் கபற்றிருந்தான். அவனது மேன் பிராம்சு அந்தப்
பிராம்சுவுக்கு பிரசாபதி என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்குக் ேனி மித்திரன் அவனுக்கு சக்ஷúஷன்,
சக்ஷúஷனுக்கு மிேவும் பராக்ேிரசாலியான விமிசன். அவனுக்கு விம்சேன், அவனுக்குக் ேனிகநத்திரன்
அவனுக்கு அதிவிபூதி, அவனுக்கு மாவரனான
ீ ேரந்தமன், அவனுக்கு அவிக்ஷித்து, அந்த அவிக்ஷித்துக்கு
நற்குணமுலடய மருத்தன் என்ற ரீதியில் புதல்வர்ேள் பிறந்தார்ேள். மருத்தலனப் பற்றி இரண்டு பாடல்ேள்
இப்கபாதும் வழங்குேின்றன. இந்தவுலேத்தில் மருத்தனுலடய யாேத்லதப் கபால் யாருலடய கவள்வி
தான் இருந்தது? அந்த யாேத்திற்கு கவண்டிய ேருவிேள் யாவும் கசம்கபான்னாற் கசய்யப்பட்டு விளங்ேின.
அந்த கவள்வியிகல, கசாமபானத்தால் இந்திரனும் தக்ஷிலணயால் அந்தணரும், உடல் கதரியாதிருக்கும்படி
மேிழ்ந்தார்ேள். கமலும் அதில் வாயுக்ேகள உணவுேலளப் பரிமாறிய கவலலயாட்ேள் ஆனார்ேள். கதவர்ேள்
சலபகயாராயினர்.

அத்தலேய மருத்தன் மாமன்னனாே இருந்து நரிஷ்யந்தனன் என்னும் மேலனப் கபற்றான். அந்த

நரிஷ்யந்தனன் மேன் தமன். தமனின் மேன் ராஜவர்த்தனன். அவனுக்கு சுவிருத்தி, சுவிருத்திக்குக்
கேவலன்; கேவலனுக்கு சுதிருதி, அவனுக்கு நரன், நரனுக்குச் சந்திரன், அவனுக்குக் கேவலன், அவனுக்குப்
பந்துமான், அவனுக்கு கவேவான், அந்த கவேவானின் மேன் புதன்; அவனுலடய மேன் திருணபிந்து!
திருணபிந்துவுக்கு இளிபிலள என்ற கபண் பிறந்தாள். அந்தத் திருணபிந்து மன்னலன அலம்புலச என்ற
அப்சர மங்லே விரும்பிப் புணர்ந்து விசாலன் என்ற மேலன ஈன்கறடுத்தாள். அவன்தான் லவசாலி என்ற
நேரத்லத உண்டாக்ேினான். அவனுக்கு கஹமசந்திரன் என்ற மேன் பிறந்தனன். அவன் மேன் சந்திரன்;
அவனுலடய மேன் தூமிராஷன்; அவனுக்குச் சருஞ்யன்; அவன் மேன் சேகதவன், அவனுக்கு ேிருசாசுவன்
என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்கு கசாமதத்தன் என்ற புதல்வன் பிறந்து, பத்து அஸ்வகமதயாேம் கசய்தான்.
அவனது மேன் ஜனகமஜயன். ஜனகமஜயனின் மேன் சுமதி அவர்ேளலனவரும் லவசாலிலய ஆண்டுவந்த
அரசர்ேளாவார்ேள், இவர்ேலளப் பற்றி ஒரு சுகலாேம் வழங்ேி வருேிறது. லவசாலி நேலர ஆண்ட
அரசர்ேள் யாவரும் மூலபுருஷனான திருணபிந்து மாமன்னனுலடய அனுக்ேிரேத்தால்
தீர்க்ோயுலளயுலடயவர்ேளாயும், மோத்மாக்ேளாேவும், வரர்ேளாயும்,
ீ தர்மசீலராயும் இருந்தார்ேள்
என்பதுதான் அந்தச் சுகலாேமாகும். இனி சர்யாதி என்பவனுக்குச் சுேன்னிலய என்ற மேள் ஒருத்தி
பிறந்தாள். அவலளச் சியவனர் என்ற மிேவும் புேழ்கபற்ற முனிவர் ஒருவர் திருமணம் புரிந்து கோண்டார்.
அந்தச் சர்யாதிக்கு ஆனர்த்தனன் என்ற ஒரு மேன் உண்டு. கமலலக் ேடற்ேலரயில் அவன் ஆண்ட
கதசத்துக்கு ஆனர்த்தம் என்ற கபயர் வழங்ேலாயிற்று. அவனுக்கு கரவதன் என்ற மேன் பிறந்து அவன்
குசஸ்தலி என்ற நேரத்திலிருந்து கோண்டு ஆனர்த்த நாட்லட ஆண்டுவந்தான். அந்த கரவதனுக்கு நூறு
பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளுக்கேல்லாம் மூத்தவன் தான் ேகுத்துமி என்பவனாகும், அவனுக்கு
லரவதன் என்ற கபயரும் வழங்ேி வரலாயிற்று. அவனுக்கு கரவதி என்ற மேள் ஒருந்தி பிறந்தாள். அந்தப்
கபண்லண அலழத்துக் கோண்டு இவலள யாருக்குக் கோடுக்ேலாம் என்று கேட்கும் கபாருட்டு
பிரம்மகலாேத்துக்குக் ேகுத்துமி கசன்றான். ஹாஹா ஹுஹு என்ற ேந்தர்வர்ேள் இருவர் அதிதானம்
என்று வழங்ேப்பட்ட இனிய சங்ேீ தத்லதப் பாடிக்கோண்டிருந்தார்ேள். அது சித்திலர, தக்ஷிலண வார்த்திலே
என்ற மூன்று வழிேளின் பரிவிர்த்தங்ேளினால் சுற்றிக்கோண்டு வருவலத அகநே யுேோலம் வலரயில்
அவ்வரசன் கமய்மறந்து கேட்டுக் கோண்டிருந்தான். அவ்வளவு அதிே ோலம் கசன்றலதக் கூட ஒரு
முகூர்த்த ோலமாேகவ நிலனத்தான். அந்தச் சங்ேீ தம் முடிந்த பிறகு, சதுர்முேலன வணங்ேிய லரவத
மன்னன் இந்தக் ேன்னிலேக்கு தகுதியான ேணவன் யார்? என்று பிரும்மாலவக் கேட்டான். அதற்கு அவர்
மன்னகன! நீ நிலனத்துக் கோண்டிருக்கும் வரன்ேலளச் கசால்வாயாே என்றார். அவலரக் ேகுத்துமி
மன்னன் வணங்ேித் தான் நிலனத்திருந்த சிலரது கபயர்ேலளச் கசால்லி, கதவா! இவர்ேளில் யாருக்கு நான்
என் புதல்விலயக் கோடுக்ேலாம்? அவலனத் கதர்ந்து கசால்லுங்ேள் என்று கேட்டான்.

அரசகன! நீ யாலர எண்ணிக் கோண்டிருந்தாகயா அவர்ேளுலடய பிள்லளேளும் அந்தப் பிள்லளேளுலடய

சந்ததியினரும் இப்கபாது பூவுலேில் இல்லல. நீ இங்கு நடந்த சங்ேீ த நிேழ்ச்சிலயக் கேட்டுக்
கோண்டிருந்த கநரத்திற்குள் எத்தலனகயா யுேங்ேள் ேழிந்து விட்டன. இப்கபாது பூவுலேத்தில்
லவவஸ்வத மனுவந்தரத்திகல இருபத்கதட்டாவது சதுர்யுேம் முடியப் கபாேிறது. ேலியுேம் கநருங்குேிறது.
இப்கபாது பூர்வோலத்லதச் கசர்ந்த நீ ஒருவகன இருப்பதால், இக்ோலத்தவரான யாருக்ோவது இந்தப்
கபண்லண, நீ ஒருவனாேகவக் கோடுக்ே கவண்டும். இப்கபாது உன்னுலடய புத்திரர், மித்திரர், மலனவியர்,
மந்திரிேள், உறவினர், ஏவலாட்ேள், கசலனேள் முதலியன யாவுகம ஒழிந்து கபாய்விட்டன! என்றார் பிருமா.
அலதக்கேட்ட லரவத மன்னன் மிேவும் நடுங்ேி, சுவாமி! இப்படியானால் என் மேளின் ேதிதான் என்ன?
இனி இந்தக் ேன்னிலய யாருக்குத் திருமணம் கசய்து கோடுப்கபன் என்று கேட்டான். லரவத மன்னகன;
அஜனாயும் சர்வமயனாயும் இருக்ேிற எவனுக்கு ஆதி மத்தியம், அந்தம் என்ற இந்த மூன்லறயும் யானும்
மற்றவரும் அறிகயாகமா பரகமசுவரனான எவனுலடய ஸ்வரூபத்லதயும் கமலான பிரபாவத்லதயும் ,
பலத்லதயும் அறிகயாகமா, ேலா முகூர்த்தாதி மயமான ோலமானது பரமபதம் என்று கசால்லப்பட்ட
எவனுலடய திரிபாத விபூதிலய மாற்றமாட்டாகதா, உற்பத்தி நாசங்ேள் இல்லாதவனாயும் சர்வ
சரீரேனாயும், ேர்வமயமான கபயர்ேளும் ரூபங்ேளும் இல்லாதவனாயும் என்றும் ஒருபடிகய
இருப்பவனாயுமுள்ள எவனுலடய அருளால் நான் பலடப்பவனாேிகனகனா எவனுலடய குகராத
அம்சத்தால் ருத்திரமூர்த்தி சங்ோரேர்த்தன் ஆனாகனா , எந்தப் பரமபுருஷன் எங்ேள் இருவருக்குமிலடயில்
ோத்தலுக்கு உரிய ேர்த்தாவாே அவதரித்து எழுந்தருளியிருக்ேிறாகனா எவன் தனது அம்சத்தினால்
என்னுள் ஆவிப்பவித்து பலடக்ேிறாகனா தாகன புருஷ ஸ்வரூபியாே இருந்து ோக்ேிறாகனா
ருத்திரனிடத்தில் அம்ச ஆவிர்ப்பாவத்தால் சர்வ சங்ோரஞ் கசய்ேிறாகனா; எவன் இந்திரன் முதலிகயாரின்
வடிவிகல உலேத்லதக் ோக்ேிறாகனா எவன் சூரிய சந்திர ரூபியாேி இருலளப் கபாக்குேிறாகனா, பூமி
ரூபியாேி எல்லாவற்லறயும் எவன் சுமக்ேிறாகனா, வாயுரூபியாே யாவற்லறயும் எவன் அலசக்ேிறாகனா,
அக்னிரூபியாேி பாேத்திற்கு எவன் உபகயாேமாேிறாகனா ஆோயரூபியாே இருந்து சேலத்துக்கும் எவன்
இடங்கோடுக்ேிறாகனா, தண்ண ீரும் கசாறுமாேி உலேத்தின் திருப்திக்கு எவன் ோரணமாேிறாகனா , எவன்
யாவற்லறயும் தன்லனயும் தனக்குத்தாகன பரிபாலனம் கசய்ேிறாகனா , எவன் இதரங்ேலளயும் தன்லனயும்
தாகன அழித்துக் கோள்ேிறாகனா இந்தச் சிருஷ்டி ஸ்திதி, சங்ோர ேர்த்தாக்ேளாேிய மூவருக்கும்
சிருஷ்டிக்ேப்படுவனவும், ோக்ேப்படுவனவும், சங்ேரிக்ேப்படுவனவுமாே மூன்றுக்கும் கவறாய் விோராதிேள்
இல்லாமல் எவன் விளங்குேிறாகனா, எவனிடம் உலேம் யாவுகம இருக்ேின்றனகவா எவன் சேலகலாே
கசாரூபியாே இருக்ேிறாகனா எவன் எல்லாவற்றுக்கும் முதலாவதாே இருக்ேிறாகனா எவன்
இவ்வுலேத்தில் எங்கும் இருக்ேிறாகனா அந்தச் சர்கவஸ்வரனான விஷ்ணுபேவான் இப்கபாது பூவுலேத்தில்
தன் அமிசத்தால் ஒரு திருவவதாரஞ் கசய்திருக்ேிறான்.

முன்பு உம்முலடய தலலநேரான குசஸ்தலியானது இப்கபாது யாதவ மன்னர்ேளால் ஆளப்பட்டு

வருேிறது. துவாரலே என்ற கபயலரயுலடய அந்த நேரம் கதகவந்திரனின் தலலநேலரப் கபால்
இருக்ேிறது. அதில் எம்கபருமானார் ஆதிகசஷனது அம்சத்தினால் அவதரித்து பலராமன் என்ற
திருப்கபயகராடு எழுந்தருளியிருக்ேிறார். அரசகன! அவனுக்கு உன் மேலளப் பத்னியாேச் சமர்ப்பிப்பாயாே.
உன் மேள், கபண்ேளில் இரத்தினத்லதப் கபான்றவள் ஆலேயால் இருவருக்கும் கபாருத்தம் நன்றாே
இருக்ேிறது என்று பிருமகதவர் கூறினார். பிறகு ேகுத்துமி மன்னன் பூவுலேம் வந்தான்.
அங்கேயிருந்தவர்ேள் மிேக்குட்லடயான வடிவமும், அற்ப கதஜஸும், அற்பமான ஞானசக்திேளும்
கோண்டவர்ேளாே இருப்பலதக் ேண்டு வியந்த வண்ணம் துவாரலேக்குச் கசன்றான். அங்கு பலராமனுக்கு
தன் கசல்விலய மணஞ்கசய்து கோடுத்தான். தாலத்துவசரான அந்தப் பலராமன் தன்லனவிடத் தான்
மணந்தவள் அதிே உயரமாே இருந்ததால் தமது ஆயுதமான ேலப்லபயால் வணக்ேியருளினான். அந்தப்
கபாற்கோடியும் அவரது உணர்ச்சிக்கு ஏற்றப் பிரமாணம் உலடயவளாய், கவறு ேன்னிலேலயப் கபாலாேி
விட்டாள். பிறகு ேகுத்துமி மன்னன் தவஞ்கசய்ய, இமயமலலச் சாரலுக்குச் கசன்று விட்டான்.

2. சசாத, ேகுஸ்தா, மாந்தாதா வரலாறுேள்

ேகுத்துமி மன்னன், பிருமகலாேத்திலிருந்து பூவுலேத்திற்கு வராமல் இருந்தகபாது, புண்ணியஜனர் என்ற

அரக்ேர்ேள் குசஸ்தலிப் பட்டணத்லத அழித்தார்ேள். அதிலிருந்த அவனது தம்பியகரல்லாம்
அவ்வரக்ேர்ேளுக்குப் பயந்து நான்கு திலசேளிலும் ஓடியதால் அந்தக்குலத்து அரசர்ேள் எங்கும்
இருந்தார்ேள். விருஷ்டன் என்பவன் மூலமாே, வார்ஷ்டேம் என்ற ராஜகுலம் உண்டாயிற்று. நரபாேன்
என்பவனின் மேனும் நரபாேன் என்ற கபயலரகய கபற்றிருந்தான். அவனுக்கு அம்பரீஷனும்,
அம்பரீஷனுக்கு விரூபனும், விரூபனுக்கு பிரஷதசுவன் என்பவனும் பிறந்தார்ேள். பிரஷதசுவனுக்கு
ரதீதரன் கதான்றினான். இவலனப் பற்றிய சுகலாேம் ஒன்று வழங்குேிறது. அதாவது ரதீதர கோத்திரத்தில்
பிறந்தவர்ேள் க்ஷத்திரியர்ேளாே இருந்தாலும் அங்ேிரசு என்ற பிராமண முனிவரின் சம்பந்தத்தினாலும்
தவவலிலமயினாலும் பிராமண ரூபமாேி, க்ஷத்திரிய சம்பந்தமுள்ள பிராமணராே விளங்ேி வந்தார்ேள்.
லவவச்சுத மனுவானவர் தும்மும் கபாது, அவரது மூக்ேிலிருந்து இஷ்வாகு என்ற புதல்வன் பிறந்தான்.
அவனுக்கு நூறு பிள்லளேள் உண்டு. அவர்ேளில் விகுக்ஷி நிமி தண்டன் என்கபார் முக்ேியமானவர்ேள்.
சகுனி முதலிய ஐம்பது பிள்லளேள் உத்தராபதம் என்ற வடநாட்டின் கவந்தரானார்ேள். நாற்பத்கதட்டுப் கபர்
தக்ஷிணபதம் என்ற கதன்னாட்லட ஆண்டு வந்தார்ேள். அந்த இஷ்வாகு மாமன்னன் அஷ்டலேயில்
புதியதான மாமிசத்லதக் கோண்டுவரும்படித் தனது மேனான விகுக்ஷி என்பவனுக்குக் ேட்டலளயிட்டான்.
விகுக்ஷியும் தன் தந்லதயின் ஆலணலய ஏற்று, ோட்டுக்குச் கசன்று பல மிருேங்ேலளக் கோன்று மிேவும்
ேலளப்பலடந்து தாங்ேமுடியாத பசியினால் அவற்றில் ஒரு முயலலக் கோன்று தின்று விட்டு மீ தமான
மிருேங்ேளின் இலறச்சிலயக் கோண்டு வந்து தன் தேப்பனிடம் ஒப்பலடத்தான். அரசன் அவற்லறப்
புகராக்ஷிக்கும் கபாருட்டு தனது குலகுருவான வசிஷ்டலர கவண்டினான், அவர் அவற்லறப் பார்த்து,
அரசகன! இந்த அசுத்தமான மாமிசம் எதற்கு? துராத்மாவான உனது மேன் இவற்றில் ஒரு முயலின்
இலறச்சிலய உண்டதால் மற்றுள்ள யாவுகம அசுத்தமாேி விட்டன என்று கசான்னார். அதனால் அந்த
விகுக்ஷிக்கு சசாதன் (சசாதன்-முயலலத் தின்றவன்) என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. அதற்குப் பிறகு
இஷ்வாகு இறந்த பிறகு அவனது மேனான சசாதன் அரசனாேி, நீதி தவறாமல் ஆண்டு வந்தான்.

அவனுக்குப் புரஞ்சயன் என்ற மேன் ஒருவன் பிறந்தான். அவனுக்குப் பின்வரும் ோரணத்தால் ேகுஸ்தன்
என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. அதாவது திகரதா யுேத்தில் கதவர்ேளுக்கும், அசுரர்ேளுக்கும் கபரும்கபார்
ஒன்று நடந்தது. அதில் கதவர்ேள் கதால்வியலடந்து ஸ்ரீவிஷ்ணுலவ ஆராதித்தார்ேள். பேவான் நாராயணன்
அவர்ேள் முன்பு கதான்றி, கதவர்ேகள உங்ேள் ேருத்லத நான் அறிந்கதன். நீங்ேள் அஞ்சகவண்டாம், நான்
பூமியில் சசாதனுலடய மேனாேப் புரஞ்சயன் என்ற க்ஷத்திரியனின் சரீரத்திகல எனது அம்சத்தால்
பிரகவசித்து அந்த அரக்ேர்ரேலளச் சங்ோரம் கசய்கவன். ஆலேயால் நீங்ேள் அந்தப் புரஞ்சயலன,
உங்ேளுக்குச் சோயமாய்ப் கபாருக்கு வரும்படி கவண்டுங்ேள் என்று அருளிச் கசய்தார். கதவர்ேள்
ஸ்ரீயப்பதியின் திருவடிேலள வணங்ேி விலடகபற்றுப் புரஞ்சயனிடம் கசன்றனர். கதவர்ேள், புரஞ்சயலனக்
ேண்டு அரசகன! எங்ேளது பலேவர்ேலள கவல்வதற்கு, நீக ய எங்ேளுக்குத் துலணபுரியகவண்டும். இலத
மறுக்ோமல் ஏற்று நிலறகவற்ற கவண்டும்! என்றார்ேள். கதவர்ேகள! நான் உங்ேளுக்குத் துலணகசய்ய
கவண்டுமானால், நூறு அஸ்வகமத யாேங்ேலளச் கசய்ததினால் மூவுலேங்ேலளயும் ஆளும்படியான
கதகவந்திரகன எனக்கு வாேனமாே வரகவண்டும்! அவனது கதாளின்மீ து ஏறிக்கோண்டு தான், நான் அந்த
அசுரர்ேகளாடு கபார் கசய்யமுடியும்! என்றான் புரஞ்சயன் அலதத் கதவர்ேள் ஏற்றனர். இந்திரன்
ோலளயுருவம் கபற்றான். புரஞ்சயன் அந்த ரிஷபத்தின் முசுப்பின் மீ து ஏறிக்கோண்டு ஸ்ரீஅச்சுதனின்
கதஜஸினால் பூரித்தவனாேி அசுரர்ேள் அலனவலரயுகம அழித்து, கதவர்ேளுக்கு கவற்றிலயத்
கதடிக்கோடுத்தான். விருஷபத்தின் (ேகுத்) முேப்பின் (ஸ்த) மீ து ஏறியதால் அவனுக்கு ேகுஸ்தன் என்ற
கபயர் வழங்ேலாயிற்று. அந்த ேகுஸ்த மன்னனுக்கு அகனனசு பிறந்தான். அவனுக்குப் பிருது என்பவன்
பிறந்தான். பிருதுவுக்கு விஷ்டராசுவன் என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்கு யுவனாசுவன் என்பவன் பிறந்தான்.
அவன் சந்திர அம்லசயில் பிறந்ததால் அவனுக்குச் சந்திரன் என்றும் ஒரு கபயருண்டு. அவனுக்கு
சாபஸ்தி என்ற குமாரன் பிறந்தான். அவன் சாபஸ்தி என்ற நேரத்லதத் கதாற்றுவித்தான். அவனுக்குப்
பிருேதசுவன் பிறந்தான். அவனுக்கு குவலயாசுவன் பிறந்தான். அவன் உதங்ேமா முனிவருக்குப்
பலேவனாே இருந்த துந்து என்ற அசுரலனத் தனது இருபத்கதாராயிரம் பிள்லளேகளாடு கூடிச் கசன்று
கோன்றதால் துந்துமாரன் என்ற கபயலரப் கபற்றான். அவனது பிள்லளேளில் திருடாசுவன், சந்திராசுவன்,
ேபிலாசுவன் என்ற மூவலரத் தவிர மற்லறய யாவரும் அந்த அசுரனின் தீமூ ச்சுக் ோற்றால் கவந்து
மடிந்தார்ேள். அவர்ேளில் திருடாசுவனுக்கு அரியசுவன் பிறந்தான். அவனுக்கு நிகும்பனும், நிகும்பனுக்கு
அமிதாசுவனும், அவனுக்கு ேிருசாசுவனும், அவனுக்குப் பிரகசனசித்தும், அவனுக்கு யுவனாசுவனும்
பிறந்தார்ேள்.

யுவனாசுவன் கநடுநாள் புத்திரப் கபறில்லாலமயினால் கவறுப்பலடந்து, முனிவர்ேள் வாழும்

ஆசிரமங்ேளருகே திரிந்து கோண்டிருந்தான். முனிவர்ேள் அவன் மீ து ேருலண கோண்டு, அவனுக்குப்
புத்திரன் உண்டாவதற்ோே, ஒரு யாேத்லத நடத்தினார்ேள். அந்த யாேமானது நள்ளிரவில் முடிந்தது.
உடகன தவசிேள் அலனவரும் மந்திர ஜபத்தால் தூய்லமயாக்ேப்பட்டிருந்த ஒரு தண்ண ீர்க் ேலசத்லத யாே
கவதிலேயின் நடுகவ லவத்து விட்டு, உறங்ேிக் கோண்டிருந்தார்ேள். அப்கபாது அந்த அரசனுக்குத் தாேம்
அதிேமாே இருந்தது. அவன், முனிவர்ேலள எழுப்புவதற்குப் பயந்து அளவற்ற மந்திரங்ேளால்
ஜபிக்ேப்பட்டிருந்த அந்தக் ேலசத்து நீ லரக் குடித்து விட்டான். கபாழுது விடிந்தவுடன் முனிவர்ேள் எழுந்து,
இந்தக் ேலசத்து நீ லர யார் குடித்தது? இலத யுவனாசுவரனுலடய மலனவியானவள் குடித்திருந்தால்
அவள் மோப் பலப் பராக்ேிரமமுள்ள புத்திரலனப் கபற்றிருப்பாகள? அத்தலேய மந்திர நீலர யார்
நாசஞ்கசய்தது? என்று கேட்டார்ேள். அரசன் நடந்தவற்லற அவர்ேளிடம் கூறி மன்னிப்பு கவண்டினான்.
இப்படியிருக்ே, அந்த அரசனுலடய வயிற்றிகல, நாளாே நாளாே ேர்ப்பம் வளர்ந்து வந்தது. மாதங்ேள்
நிலறந்தவுடன் அந்தக் ேர்ப்பம் அவனுலடய வயிற்லறத் தன் ேட்லட விரலினாகல ேிழித்துக் கோண்டு
கவளிகய வந்தது. அரசன் மரணமலடந்தான். இவ்விதமாே குழந்லதப் பிறந்தவுடன் முனிவர்ேள்
ஒன்றுகூடி, பிறந்த இந்தக் குழந்லத, யாருலடய முலலப்பாலலப் பருகும்? என்று கேட்டார்ேள். அப்கபாது
அங்கே வந்த கதகவந்திரன் என்லனத் தாயாே லவத்து முலலயுண்ணும் என்று கசால்லித் தனது பவித்திர
விரலல, அந்தக் குழந்லதயின் வாயில் கோடுக்ே, அந்தப் பிள்லள அந்த விரலிலிருந்து ஒழுேிய
அமிர்தத்லதக் குடித்து ஒகர நாளில் வளர்ந்தது. இந்திரனுக்கு மாந்தாதா என்ற கபயரும் உண்டு.
ஆலேயால் அந்த அரசகுமாரனுக்கு மாந்தாதா என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. அவன் மாமன்னனாேி
பூமண்டலத்லத ஆண்டு வந்தான். இவலனப் பற்றிய பாடல் ஒன்று உண்டு. அதாவது எவ்வளவிகல
சூரியன் உதயமாேிறாகனா, எவ்வளவிகல அஸ்தமனமாேிறாகனா, அந்த எல்லலேளுக்கு உட்பட்ட
பூமண்டலம் முழுலமயும் மாந்தாதாவின் ராஜ்யமாே இருந்தது! என்பது தான் அந்தப் பாடலாகும்.

அந்த மாந்தாதா, சசபிந்து என்பவனின் மேளாேிய இந்துமதி என்பவலள மணந்து, புருகுச்சன், அம்பரீஷன்,
நாபாேன் என்ற பிள்லளேலளயும் ஐம்பது கபண்ேலளயும் கபற்றான். அந்தக் ோலத்தில் ரிக் கவதமறிந்த
சவுபரி என்ற முனிவர், தண்ண ீரில் மூழ்ேிப் பன்னிரண்டு ஆண்டுக்ோலம் தவஞ்கசய்து கோண்டிருந்தார்.
அந்தத் தண்ண ீரில் சம்மதன் என்ற மிேப்கபரிய மீ ன் ஒன்று, பிள்லளேள், கபண்ேள், கபரன்ேள்,
உறவினர்ேளாேிய தன் ேிலளேள் அகநேம் முன்னும் பின்னும் பக்ேங்ேளிலும் வாலிலும் தலலயிலும் ஏறி
விலளயாடச் சஞ்சரித்துக் கோண்டிருந்தது, அவற்லறப் பிரியாமல் சம்மத மீ ன் எப்கபாதும் மேிழ்ச்சியுடன்
அந்த முனிவருக்கு எதிகர சஞ்சரித்துக் கோண்டிருந்தது, அவற்லறப் பிரியாமல் சம்மத மீ ன் எப்கபாதும்
மேிழ்ச்சியுடன் அந்த முனிவருக்கு எதிகர சஞ்சரித்துக் கோண்டிருந்தது. அதனால் சவுபரி முனிவரது
மனஒருலமப்பாடு நீங்ேியது. அவர் அந்த மச்சம் தன் ேிலளேகளாடு கூடி அனுபவிக்கும் மேிழ்ச்சிலயக்
ேண்டு, ஓ! இந்த மீ கனா விரும்பத்தோத ஈனப் பிறப்பிற் பிறந்தது. ஆயினும் அது மிேவும் பாக்ேியமுள்ளது.
ஏகனன்றால் புத்திர பவுத்ராதிேள் விலளயாடிக் கோண்டிருக்ே, அவற்கறாடு இலணபிரியாமல் சஞ்சரித்து
மேிழ்ேின்றது. இலதப் பார்க்ே நமக்கே எவ்வளவு ஆலசயுண்டாேிறது? ஆலேயால் நாமும் இப்படியாவதற்கு
முயற்சி கசய்ய கவண்டும் என்று ஆகலாசித்து அந்தத் தடாேத்திலிருந்து கவளிகய வந்து,
சந்தானத்துக்ோேக் ேல்யாணம் கசய்து கோள்ள கவண்டும் என்று தீர்மானித்துக் கோண்டு மாந்தாதா
மன்னனிடம் வந்தார். இவர் வந்த கசய்திலய அறிந்த மன்னன் அவலர எதிர்கோண்டலழத்து உபசரித்தான்.
அவலன சவுபரி முனிவர் கநாக்ேி, அரசகன! நான் திருமணம் கசய்து கோள்ள விரும்புேிகறன். நீ எனக்குக்
ேன்னிோதானம் கோடுக்ே கவண்டும். என்னுலடய கவண்டுதலல மறுக்ோகத! ேகுஸ்த வமிசத்தாரிடம்
வந்த யாசேர் தாம் விரும்பியலதப் கபறாமலிருந்ததில்லல அல்லவா ? இவ்வுலேில் எத்தலனகயா
அரசர்ேள் இருக்ேிறார்ேள். அவர்ேளுக்குங் ேன்னிலேேள் இருக்ேிறார்ேள். ஆயினும், யாசேரின் இஷ்டத்லத
நிலறகவற்றும் விரதமுலடயது உனது குலம். உனக்கு ஐம்பது கபண்ேள் இருக்ேிறார்ேளல்லவா?
அவர்ேளில் ஒருத்திலய எனக்குக் ேன்னிோதானம் கசய்து கோடுக்ே கவண்டும். என் பிரார்த்தலன
நிலறகவறாமற் கபாயின் நான் வருந்துகவன். நான் வருந்தாமல் இருக்ே, என் துன்பத்லத நீ தான்
நீக்ேகவண்டும் என்றார். இவ்விதமாேச் சவுபரி முனிவர் கசான்னவுடன், மாந்தாதா மன்னன் அவலர
உற்றுப் பார்த்தான். மூப்பினால் தளர்ந்து, தலல நலரத்திருந்தார் சவுபரி முனிவர்! ஆனாலும் அவருலடய
வலிலமலயப் பற்றிய பயத்தினால் அவரது விண்ணப்பத்லத மறுக்ேமாட்டாமல் மாந்தாதா மன்னன்
தலலகுனிந்து கநடுகநரம் கயாசித்தான். அப்கபாது சவுபரி முனிவர், அரசகன! எலதப் பற்றிச் சிந்தலன
கசய்ேிறாய்? நான் ஒன்றும் தோதலதச் கசால்லவில்லலகய? அவசியம் யாருக்ோவது கோடுத்கத
தீரகவண்டிய ேன்னிலய எனக்குக் கோடுக்கும்படித்தாகன நான் கேட்கடன்? இதனால் நீ புண்ணியம்
கபறுவாய்! என்றார்.

அவலர அரசன் கநாக்ேி தவமுனிவகர! எனது குலமுலறப்படி, ேன்னிலே யார் மீ து இஷ்டப்படுேிறாகளா,

அந்த வரனுக்கே அவலளக் கோடுப்பது வழக்ேம். இது இப்படியிருக்ேத் கதவரீரது கவண்டுதகலா எமது
எண்ணங்ேளுக்கு கமற்பட்டது. அதனால் தான் கசய்வதறியாமல் நான் சிந்தித்துக் கோண்டிருக்ேிகறன்
என்று கூறினான். அலதக்கேட்ட முனிவர் இந்த அரசன் நமது கவண்டுகோலள மறுக்ே இலத ஓர்
உபாயமாேச் கசால்லிவிட்டான் என்கற கயாசித்தார். ஏகனன்றால் இந்த முனிவன் முழுக்ேிழவன்.
ஆலேயால் எத்தலேய கபண்ணும் இவலர விரும்பமாட்டாள். அப்படியிருக்ே நல்ல பருவமுலடய நம்
ேன்னியர் இவலர விரும்புவார்ேகளா? ஆலேயால் தாகன ஆலசயற்றுப் கபாேட்டுகம என்று அரசன்
நிலனத்கத அப்படிக் கூறிவிட்டான். இனி அதற்கேற்ப நடக்ேகவண்டும் என்று சவுபரிக் ேிழவர் தமது
மனதில் எண்ணிக்கோண்டு அரசலனப் பார்த்து, அரசகன! உங்ேள் குலவிரதத்லத நான்
அழிக்ேவிரும்பவில்லல; என்லன உமது ேன்னிலேேள் இருக்கும் அந்தப்புரத்திற்குப் கபாகும்படி , அந்தப்புரக்
ோவலாளிக்குக் ேட்டலளயிடுவாயாே. ேன்னிலேகய என்லனக் ேதாலிப்பவளாயின் நான் ேல்யாணஞ்
கசய்து கோள்ேிகறன். இல்லாவிட்டால் முதிர்ந்த வயதில் இந்த முயற்சி எனக்கு ஏகனன்று விட்டு
விடுேிகறன்! என்றார். பிறகு அவர் கூறியபடிகய கசய்யும் வண்ணம் அந்தப்புரக் ோவலாளிக்கு அரசன்
ேட்டலளயிட்டான். அக்ோவலாளிகயாடு சவுபரி முனிவர் ேன்னிப் கபண்ேளின் அந்தப்புரத்தினுள்கள
கபாகும்கபாது சித்த ேந்தர்வர்ேலளவிட கமம்பட்ட அழோன ரூபத்லத எடுத்துக் கோண்டார். கசவேன்,
முனிவலர அந்தப்புரத்தில் கோண்டுகபாய் விட்டுவிட்டு அங்ேிருந்த ேன்னியலரப் பார்த்து உங்ேள்
தந்லதயான அரசரிடம் இந்த முனிவர் ேன்னிலே கவண்டி வந்தார். ேன்னிலேேளில் யார் பிரியப்பட்டு
இவலர வரித்துக் கோள்ேிறார்ேகளா, அவர்ேலளகய அவர்ேளிஷ்டப்படி இந்த முனிவருக்குக் கோடுப்கபன்
என்று மோராஜா ேட்டலளயிட்டிருக்ேிறார் என்றான். அலதக் கேட்டதும் அரசகுமாரிேள் அந்த முனிவலர
வந்துப் பார்த்தார்ேள். முனிவரின் புதுவடிவத்லதயும் இளலம துள்ளும் கமாேன ரூப அழகுேலளயும்
ேண்டு அக்ேன்னிலேேள் அலனவரும் ோமாகவசமுலடயவர்ேளாேி நல்ல மதத்த ஆண் யாலனலய கபண்
யாலனேள் சூழ்வலதப் கபாலச் சூழ்ந்து கோண்டு, நான் நான் என்று பரபரப்புடன் கபாட்டியிட்டு அவலர
வரித்தார்ேள். இதனால் அப்கபண்ேளிலடகய ேலேம் ஏற்பட்டது; அவர்ேள் அலனவருகம அவலர
விரும்பினார்ேள். எனகவ அங்கு நடந்தவற்லறக் ோவலாளி அரசரிடம் கதரிவித்தான். அலதக் கேட்டதும்
மாந்தாதா மன்னன் மிேவும் வியப்பலடந்து, என்ன இது? இனி என்ன கசய்கவன்? என்ன கசால்லி
விட்கடன்? என்று மனம் ேலங்ேி, தனக்கு விருப்பம் இல்லாதிருந்தும், வாக்குக் கோடுத்து விட்டதற்ோேப்
பயந்து, தன் ேன்னிப்கபண்ேலளகயல்லாம் சவுபரி முனிவருக்கே திருமணஞ் கசய்து கோடுத்தான்.

பிறகு, சவுபரி முனிவர் அரசகுமாரிேலள அலழத்துக் கோண்டு ஆசிரமத்லத அலடந்தார். அதன்பிறகு

சிற்பியான விசுவேர்மாலவ அலழத்து தமது மலனவியருக்குத் தனித்தனியாே மாளிலேேலளயும்
அன்னங்ேள் நீ ந்தும் தடாேங்ேலளயும் மலர் வனங்ேலளயும் அலமத்துக் கோடுக்ேச் கசய்தார். அவ்வாகற
விசுவேர்மாவும் அலமத்துக் கோடுத்தான். பின்பு, சவுபரி மாமுனிவரது ஆக்லஞயினால் அந்த
மாளிலேேளில் நந்தனம் என்ற மோநதியானது நித்தியமாே இருந்து வந்தது. அந்த மாளிலேேளில்
ராஜகுமாரிேள் வசித்து கபாேங்ேளிலும் கபாஜன வ லேயிலும் திருப்தியலடந்து மேிழ்ந்து
கோண்டிருந்தார்ேள். இந்நிலலயில் அவர்ேளுலடய தந்லதயான மாந்தாதா மன்னன் ஒரு சமயம் தன்
கபண்ேள் மீ துள்ள அன்பினால், அவர்ேலளப் பார்ப்பதற்ோே முனிவரது ஆசிரமத்லத அலடந்தான். ஆசிரமம்
இருந்த இடத்தில் ஸ்படிே மயமாய் விளங்ேிய மாடமாளிலேேலளக் ேண்டு அதிசயித்து ஒரு
மாளிலேயினுள்கள நுலழந்தான். அங்ேிருந்த தனது மேலளக் ேண்டு, ேண்ேளில் ேண்ண ீர் ததும்ப மேகள! நீ
சுேமாே இருக்ேிறாயா? அல்லது அசுேமாே இருக்ேிறாயா? முனிவர் உன்னிடத்தில் அன்பாே இருக்ேிறாரா? நீ
நம்முலடய அந்தம்புரவாசத்லத நிலனக்ேிறாயா? என்று கேட்டான். அதற்கு அந்தப் கபண் தந்லதகய! நான்
சுேமாேகவ இருக்ேிகறன். எனக்கேன்று ரமண ீயமான உப்பரிலேயும், அழோன கதாட்டமும்,
நீர்ப்பறலவேகளாடு தாமலர முதலியலவ விளங்கும் தாடேங்ேளும், மனதிற்ேினிலமயான கபாஜனங்ேளும்,
திவ்வியமான ஆலடயாபரணங்ேளும் மிேவும் பரிமளமுள்ள மலர்ேளும் மிேவும் கமன்லமயான சயனா
சனங்ேளும் இன்னும் இல்லறத்துக்குரிய யாவுகம நன்றாே இருக்ேின்றன ஒரு குலறயும் எங்ேளுக்ேில்லல.
இருப்பினும் பிறந்த இடம் எப்படி மறக்கும்? ஆனால் துக்ேத்துக்குக் ோரணம் ஒன்றும் இருக்ேிறது. அது
என்னகவன்றால், என் ேணவராேிய அந்த முனிவர் எப்கபாதும் என்னிடகம ோதல்கோண்டு, என்லன
விட்டுப்பிரியாமல் இருக்ேிறார். எனது சகோதரிேகள நிலனப்பதில்லல இது தான் என்மனலத
வருத்துேின்றது என்றாள்.

பிறகு மாந்தாதா மன்னன் மற்கறாரு மேளின் மாளிலேக்குச் கசன்று, அவளிடமும் முன்கபாலகவ, அவளது
சுேத்லதப் பற்றி விசாரித்தான். அதற்கு அவளும் தனக்கு ேிருஹ பூஷண, சயன, கபாஜனாதி
சவுக்ேியங்ேளில் ஒன்றும் குலறவில்லல என்றும், ஆயினும் தன் ேணவன் தன்லன விட்டுப் பிரியாமல்
எந்கநரமும் தன்னுடகனகய மேிழ்ந்திருப்பதினால் தனது சகோதரிேளுக்கு கநர்ந்துள்ள துக்ேகம தனக்குத்
துக்ே ோரணமாே இருக்ேிறகதன்றும் கசான்னான். பிறகு மன்னன் இதுகபாலகவ ஒவ்கவாரு புதல்வியின்
மாளிலேக்கும் கசன்று விசாரித்தான். எல்கலாரும் ஒன்றுகபாலகவ பதில் கசால்லி, அவலன நன்கு
உபசரித்தார்ேள். இதனால் மன்னன் மிேவும் மேிழ்ச்சியலடந்து, ஏோந்தத்தில் உட்ோர்ந்திருந்த சவுபரி
முனிவலரக் ோணச் கசன்று, அவரால் மரியாலத கசய்யப்கபற்று, கவகு விநயத்துடன் அவலர கநாக்ேி, ஓ
மோனுபவகர! தங்ேளின் உயர்வான சித்தியின் பிரபாவத்லதக் ேண்கடன். நான் இதுகபான்ற சம்பத்து
விலாசம் இருப்பலதக் ேண்டதுமில்லல; கேட்டதுமில்லல. இது எவ்வளகவா அவ்வளவும் உமது தவத்தின்
பயன் ஆகும்! என்று கசால்லி, அவலர மிேவும் புேழ்ந்தான். பிறகு அவருடன் சிலோலமிருந்து, இஷ்டமான
கபாேங்ேலள அனுபவித்து, அதன் பிறகு தனது தலலநேலர அலடந்தான். சிலோலத்துக்குப் பிறகு, சவுபரி
முனிவரின் பத்தினிேளான குமாரிேளுக்கு நூறு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அப்பிள்லளேள் மீ து சவுபரி
முனிவருக்கு நாளுக்கு நாள் ஆலசயும், அன்பும் அதிேமாயிற்று. அதனால் அவர் மமலதயலடந்து, இந்தக்
குழந்லதேள் மழலலச் கசாற்ேலளச் கசால்லிக்கோண்டு சிற்றடிேளால் நடக்குகமா? இவர்ேள்
யவனமுலடயவர்ேளாவார்ேகளா? இவர்ேள் திருமணம் புரியத்தக்ே கபண்ேகளாடு கூடியிருக்ேக்
ோண்கபகனா? இவர்ேளுக்குக் குழந்லதேள் உண்டாகுகமா? அக்குழந்லதேள் வளர்ந்து மலனவியகராடு
கசர்ந்து சந்தானமுலடயவர்ேளாே இருப்பலத நான் ேண்டு ேளிப்கபகனா என்று இந்தவிதமாேக் ோலம்
கசல்லச் கசல்ல அவரது மகனாரதங்ேள் வளர்ந்து கோண்கட இருந்ததால், அவர் கவறு
சிந்தலனயில்லாமல் இருந்து வந்தார். இப்படியிருக்கும் கபாது சவுபரி முனிவர் தமக்குத் தாகம
கயாசிக்ேலானார். ஓகஹா! எனக்கு கநர்ந்த கமாேத்லத என்னகவன்று கசால்கவன்? பதினாலாயிரம்
ஆண்டுேள் கசன்றாலும் இந்த மகனாரதங்ேள் ஒழியாது கபாலத் கதான்றுேிறகத! ஏகனன்றால் முன்பு
இருந்த மகனாரதங்ேள் நிலறகவற நிலறகவற புதியதான கவவ்கவற மகனாரதங்ேள் கதான்றிக்கோண்கட
இருக்ேின்றனகவ. நாம் கோரியபடி குழந்லதேள் பிறந்து தவழ்ந்து சித்தடிலவத்து நடந்து வளர்ந்து பருவம்
அலடந்து மணஞ்கசய்து மக்ேலளயும் கபறக் ேண்கடாம். இப்கபாழுகதா, நமது மனகமா, கபரன்மாருக்கும்
சந்ததியுண்டாவலதக் ோண விரும்புேிறது. அலதக் ேண்டாலும் கவகறான்று கமலும் உண்டாகும். அது
நிலறய, கவகறான்று உண்டாகும். கமன்கமலும் ஆலசயுண்டாவலதத் தடுப்பதுதான் எப்படி? மரணம்
அலடவதனால் மாத்திரம் இந்த மகனாரதங்ேளுக்கு முடிவுண்டாகுகமயன்றி கவகறான்றினாலும்
முடிவுண்டாோது.

இது இப்கபாது தான் எனக்கு நன்றாேத் கதரிேிறது. இவ்வாறு கோரிக்லேேளிகல அழுந்தியிருப்பவனுக்கு

ஒருகபாதும் மனமான பரம்கபாருலளப் பற்றமாட்டாது. தண்ண ீரில் வாசஞ்கசய்யும்கபாது மித்திரனான
மச்சத்தின் கசர்க்லேயினால் அல்லகவா எனது சமாதி நிஷ்லடக்குலலயலாயிற்று? சேவாச கதாஷத்தால்
அல்லவா, நான் அரசகுமாரிேலள மலனவியர்ேளாே அலடய கநர்ந்தது. இந்தப் கபண்டிலரக் கோண்டதால்
அன்கறா கமன்கமலும் ஆலசப்கபருக்ேம் உண்டாயிற்று. ஒரு கபண்டிலரக் கோள்வதும் ஒரு புத்திரலனப்
கபறுவதுகம கவகு துக்ேத்துக்குக் ோரணமாே இருக்கும்கபாது ஐம்பது கபண்டிலரயும் நூறு
பிள்லளேலளயும் கபற்று நான் துக்ேத்லதப் கபருக்ேிக் கோண்கடகன? நான் தண்ண ீரிலிருந்து கசய்த
தவப்கபற்றுக்கு இந்தச் கசல்வப்கபறு இலடயூறாயிற்கற? மச்சத்தின் கூட்டுறவால் ஏற்பட்ட மக்ேட்கபற்றின்
விருப்பத்தால் மனங்ேவரப்பட்டுப் கபாகனகன? சங்ேமற்றிருப்பகத முனிவர்ேளுக்கு கமாக்ஷத்தின்
ோரணமாகும் சங்ேத்தினால் குற்றங்ேள் அல்லவா உண்டாகும்? கயாே நிஷ்லட லே கூடியவனும்
சங்ேத்தால் வழ்வானாேில்
ீ அற்ப சித்தியுள்ள என்கபான்கறாருக்கு கேட்ேவும் கவண்டுகமா ? இனிகமலாவது
தக்ே முயற்சிகசய்து, ஆன்மாலவக் ோக்ேகவண்டும். ஆலேயால் எல்லாவற்லறயும் அளிக்ேவல்லவனும்
இத்தலேயது என்று சிந்திக்ே ஒண்ணாத திவ்யச் கசாரூபமுள்ளவனும், அணுவுக்கு அணுவாயும், மேத்துக்கு
மேமாயும் இருப்பவனும், முன்பு ஒரு யுேத்திகல கவண்லமயாயும் இந்த யுேத்திகல ேருலமயாயுமிரா
நின்ற திவ்விய மங்ேள விக்ேிரஹமுள்ளவனும், பிரேிருதிக்கு உட்படாத தூய்லமயுருவும், பிரேிருதிக்கு
உட்பட்ட சுத்தமல்லாத கசாரூபமுலடயவனும், கலாகேசுவரனுமான ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவாலன ஆராதிக்ேக்
ேடகவன். சேல கதகஜாரூபியாேவும், சர்வ ஸ்வரூபியாேவும், கவளிப்பட்டதும் கவளிப்படாததுமான
திருகமனிலய உலடயவனாேவும், ோரிய ோரண ரூபியாேவும், கதச ோலாதி பரிச்கசதமில்லாதவனாேவும்
எழுந்தருளியுள்ள ஸ்ரீவிஷ்ணுவினிடத்திகல மீ ண்டும் பிறவியில்லாமல் இருத்தற்கு என் சித்தம்
சஞ்சலமின்றி ஸ்திரமாே இருக்ேக் ேடவது. சர்வ பூதாத்துமேனாேவும் நிர்மலனாேவும் சர்கவசுவரனாேவும்
ஆதி மத்யாந்தர ரேிதனாேவும் இருக்கும். அந்த அநந்தலனக் ோட்டிலும் கவறாேத் கதான்றும்படியான
கபாருள் ஒன்றும் இல்லலகயா அந்தத் கதசிேனுக்கு எல்லாம் கதசிேனாே எழுந்தருளியுள்ள
ஸ்ரீவிஷ்ணுலவ சரணமாேப் பற்றுேிகறன்! என்று இவ்விதம் தனக்குத்தாகன சிந்தித்த சவுபரி முனிவர்,
புத்திரர்ேலளயும் வடு,
ீ கதாட்டம் முதலிய யாவற்லறயும் பற்றற விட்டு, தமது மலனவியருடன்
வனத்துக்குச் கசன்று, வானப் பிரஸ்தர் கசய்யகவண்டிய நித்தியக்ேர்ம அனுஷ்டானங்ேலளச் கசய்து
கோண்டு, சேல பாவங்ேலளயும் கபாக்ேிக் கோண்டு, அதனால் பக்குவமான சித்த நிலலலய அலடந்து,
அக்ேினிேகள ஆத்மாவிகல ஏற்றிவிட்டுச் சந்நியாச ஆசிரமத்தில் பிரகவசித்தார். அவ்விதமாேி, சேல
ேிரியாே லாபத்லதயும் எம்கபருமானுக்கே ஆராதனமாேச் சமர்ப்பித்து நாசம் இல்லாததும், விோர
சூன்யமானதும் மரணாதிேளுக்கு இடமாோததும் அளவற்றதும், பரம பாேவதர்ேள் அலடயும்படியானதுமான
விஷ்ணுகலாேம் என்று கசால்லப்படும் பரமபதத்லத அலடந்தார். லமத்கரயகர! மாந்தாதா மன்னலனப்
பற்றிய வரலாற்றிகலகய, இந்த சவுபரி முனிவரின் சரிதத்லதயும் நான் உமக்கு கசான்கனன். இலத எவன்
ஸ்மரிக்ேிறாகனா, படிக்ேிறாகனா, படிக்ே லவக்ேிறாகனா, கேட்ேிறாகனா, கேட்பிக்ேிறாகனா, தரிக்ேிறாகனா,
எழுதுேிறாகனா, எழுதுவிக்ேிறாகனா, அதன்படி நடக்ேிறாகனா, நடத்துவிக்ேிறாகனா, உபகதசிக்ேிறாகனா,
அவர்ேளுக்கேல்லாம் எட்டுப் பிறவிேள் வலரயிலும் தீ யச் சிந்லதயும், தீ ய ஒழுக்ேமும் தீ யவழியில் மனம்
வாக்கு கசல்லுதலும், பரித்தியாேம் கசய்ய கவண்டியலவேளிகல அபிமானமும் உண்டாவதில்லல!

3. புருகுச்ச, சேர மாமன்னர்ேளின் வரலாறுேள்

லமத்கரயகர! இனிகமல் மாந்தாதாவின் பரம்பலரலயச் கசால்ேிகறன். மாந்தாதாவின் மேனான

அம்பரீஷனுக்கு யுவனாசுவன் என்ற புத்திரன் உண்டானான். அவனுக்கு அரிதன் பிறந்தான்.
அந்தக்ோலத்தில் பாதாள உலேத்தில் மவுகனயர் என்ற ஆறுகோடிக் ேந்தருவர்ேள் இருந்தார்ேள். அவர்ேள்
நாே குலத்தாரின் முக்ேியமான இரத்தினங்ேலளயும், ஆட்சிலயயும் பறித்துக் கோண்டார்ேள். அதனால்
நாேர்ேள், திருப்பாற்ேடலில் கசன்று சேல கதவ கதவனான ஸ்ரீவிஷ்ணு கபருமாலனத் கதாத்திரஞ்
கசய்தார்ேள். எம்கபருமான் கயாே நித்திலர நீங்ேி, தாமலர மலர் மலர்ந்தாற்கபாலத் திருக்ேண்
மலர்ந்தருளினார். அப்கபாது நாேர்ேள், சுவாமீ ! அடிகயங்ேளுக்குக் ேந்தருவருலடய பயம் மிகுந்துள்ளது.
இது எப்படித் தீரும்? என்று கேட்டார்ேள். அதற்கு முதலும் முடிவும் இல்லாத எம்கபருமான் நாேர்ேகள!
மாந்தாதாவின் மேன் புருகுச்சன் என்பவனிடத்திகல நான் ஆகவசித்து, உங்ேள் பலேவர்ேலள
அடக்குேிகறன் என்று திருவாய் மலர்ந்தருளினார். அதன்பிறகு நாேர்ேள் அவலர வணங்ேி விலடகபற்று ,
பாதாளம் கசன்று தங்ேள் சகோதரியான நர்மலதலய அந்தப் புருகுச்ச மன்னனின் பத்தினியாகும்படி
அனுப்பிலவத்தார்ேள். அவள் புருகுச்சகனாடு கசர்ந்து, அந்த மன்னலனப் பாதாளகலாேத்துக்கு அலழத்துச்
கசன்றுவிட்டாள். பிறகு புருகுச்ச மாமன்னன், எம்கபருமானது கதகஜா விகசஷத்தால் ஆகவசமுற்று,
ேந்தர்வர்ேள் அலனவலரயும் நாசஞ்கசய்து, தன் பட்டணத்லத அலடந்தான். அப்கபாது நாேமன்னர்ேள்
ஒன்றுகூடி, நர்மலதலய அலழத்து, நர்மதாய்! யார் உன்லன நிலனத்தாலும் உன் கபயலரக் ேீ ர்த்தனஞ்
கசய்தாலும், அவனுக்கு சர்ப்ப பயம் இல்லாமற் கபாேக் ேடவது என்று நர்மலதக்கு வரங்கோடுத்தார்ேள்.
இதற்கு ஒரு பாடலும் உண்டு. அதாவது ோலலயில் நர்மலதக்கு நமஸ்ோரம், இரவிலும் நர்மலதக்கு
நமஸ்ோரம். ஓ! நர்மதாய் உனக்கு நமஸ்ோரம் நீ என்லன நச்சுப்பாம்புேள் ேடிக்ோமல் ரட்சிக்ே கவண்டும்!
என்று எவகனாருவன் கசால்லிக் கோண்டு, இரவு பேல்ேளில் இருள் மூடிய இடங்ேளுக்குச் கசன்றாலும்
அவலனப் பாம்புேள் ேடிப்பதில்லல. இவ்விதமாேத் தியானித்துக் கோண்டு, விஷத்லதகய அருந்தினாலும்
அதனால் ஒரு தீங்கும் உண்டாவதில்லல. இவ்விதமாே நர்மலதக்கு நாகேந்திரர்ேள் வரங்கோடுத்து விட்டு ,
புருகுச்ச மன்னனுக்கும் அவனது சந்ததி அற்றுப் கபாோதவாறும் கபருகும்படியும் வரங்கோடுத்தார்ேள்.

புருகுச்ச மன்னன் நர்மலதகயாடு கூடிமேிழ்ந்து திரசதஸ்யு என்பவலனப் கபற்றான். அவனுக்கு அநரண்யன்

பிறந்தான். அவலன இராணவன் திக்விஜயம் கசய்துவரும்கபாது; சண்லட கசய்து கோன்றான். அந்த
அநரண்யனுக்கு பிரஷதசுவன் பிறந்தான். அவன் மேன் ஹரியசுவன், அவன் மேன் ஹஸ்தன். அவனுக்கு
வசுமனது, அவனுக்குத் திரிதன்வா, அவனுக்குத் திலரயாருணி. அவனுக்குச் சத்தியவிரதன் பிறந்தான்.
அவன் தான் திரிசங்கு என்ற கபயலரப் கபற்றவன். அந்த திரிசங்கு ஒரு சமயம் தன் தந்லதயின்
சாபத்தால் சண்டாளனாே மாறினான். அப்கபாது பன்னிரண்டு ஆண்டுக்ோலம் மலழயில்லாமல் ஏற்பட்ட
ஒரு கபரும் பஞ்சத்தில் விசுவாமித்திரரின் மலனவியும் மக்ேளும் பிலழக்கும் கபாருட்டு அவன்
தினந்கதாறும் மிருே இலறச்சிேலளக் கோண்டு வந்து கோடுத்தான். சண்டாளனிடம் வாங்கும் குற்றம்
அவர்ேளுக்கு ஏற்படாதவாறு அந்த இலறச்சிேலளக் ேங்லேக் ேலரயிலிருந்த ஓர் ஆலமரத்தின்
ேிலளயிகல ேட்டிக் கோண்டுவந்தான். இதனால் விசுவாமித்திரர் அவன் கசயலலயறிந்து மேிழ்ந்து,
திரிசங்குலவ அவனது உடலுடன் கசார்க்ேகலாேம் ஏற்றினார். அந்தத் திரிசங்குவின் மேன் ஹரிச்சந்திர
மன்னனாகும். அவன் மேன் கலாஹிதாசன் அவன் மேன் ஹிரிதன், ஹரிதனுக்கு சஞ்சு என்ற குமாரி
பிறந்தாள். சஞ்சுவுக்கு விஜயன், வசுகதவன் என்று இரண்டு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளின்
விஜயனுக்கு குருேன் பிறந்தான். அவனுக்கு விருேனும், விருேனுக்குப் பாகுவும் பிறந்தார்ேள். அந்தப்
பாகுமன்னன் கஹஹயர்ேளால் கவல்லப்பட்டு, ேர்ப்பிணியான தன் மலனவியுடன் ோட்டுக்குச் கசன்றான்.
அங்கு அவளுலடய சக்ேளத்தியானவள் அவளுலடய ேர்ப்பம் அழிந்து கபாகும்படி அவளுக்கு விஷத்லதக்
கோடுத்தாள். அதனால் அந்த ேருவானது ஏழாண்டுக் ோலம் அவளது வயிற்றிகலகய இருந்தது.
இந்நிலலயில் பாகு அரசனுக்கு வயது கசன்றதால் அவன் அவுர்வ மாமுனிவருலடய ஆசிரமத்தின் அருகே
மரணமலடந்தான். அப்கபாது ேர்ப்பவதியான அவனது மலனவி, சிலதயடுக்ேித் தன் ேணவலன அதன் மீ து
லவத்து, தானும் அவனுடகன அனுமரணஞ்கசய்து கோள்ள முயன்றாள். இலதயறிந்த அவுர்வ மாமுனிவர்
தமது ஆசிரமத்திலிருந்து அங்கு வந்து, அவலள கநாக்ேி, கபண்கண! இது வணான
ீ எண்ணம் மோ
பலப்பராக்ேிரமசாலியாே அகநே யாேங்ேலளச் கசய்யக்கூடியவனாய், ேீ ர்த்திக்குரிய மேன் ஒருவன் உன்
வயிற்றில் இருக்ேிறான். ஆலேயால் நீ இவ்விதமாே மரணமலடய கவண்டாம்! என்றார். உடகன, அவளும்
அந்த முயற்சிலயக் லேவிட்டாள். முனிவர், அவலளத் தம்முலடய ஆசிரமத்துக்கு அலழத்துச் கசன்று
ோப்பாற்றி வந்தார். சில நாட்ேளில் அவள் வயிற்றிலிருந்து நஞ்சுடன் கூடிய மோ கதஜஸ் வாய்ந்த ஒரு
புதல்வன் பிறந்தான். அந்தப் பிள்லளக்கு அவன் விஷத்துடன் பிறந்ததால், சேரன் என்ற கபயலரச்
சூட்டினார் அவுர்வ முனிவர். சேரன் வளர்ந்த பிறகு அவனுக்கு உபநயனஞ் கசய்வித்து சேல கவத
சாஸ்திரங்ேலளயும் அவனுக்குக் ேற்பித்தார். கமலும் பிருகு முனிவரால் உபகதசிக்ேப்கபற்ற
ஆக்ேிகனாயாஸ்திரத்லதயும் அவனுக்கு உபகதசித்தார்.

இவ்விதமாே ஓதியுணர்ந்த சேரன் என்ற அரசிளங்குமரன் ஒருநாள் தன் தாலய கநாக்ேி, அம்மா, என் தந்லத
எங்கே? நாம் மன்னர் குலத்தில் பிறந்தும் இந்த ோட்டுக்கு ஏன் வந்கதாம்? என்று கேட்டான். அவள்
நடந்தவற்லறகயல்லாம் அவனுக்குச் கசான்னாள். அலதக்கேட்ட ராஜகுமாரன் சேரன் கோபங்கோண்டு,
அன்று முதல் கஹஹய வம்சத்லதகய துவம்சம் கசய்வதாேச் சபதம் கசய்தான். பிறகு, அவன் தன்
சபதப்படிகயப் பலேவர்ேலள அழித்தான். அகதாடு, பலேவருடன் கசர்ந்திருந்த சேர், யவனர், ோம்கபாஜர்,
பாரதர், பப்பிலவர் முதலியவர்ேலளயும் நாசஞ்கசய்ய முலனந்தான். எனகவ அவர்ேள் அலனவரும்
அவலன எதிர்க்ே முடியாமல் வசிஷ்ட முனிவலரச் சரணலடந்தார்ேள். அவர்ேலளப் பிலழத்திருக்கும்
பிணங்ேளாே வசிஷ்ட முனிவர் நிலனத்துக்கோண்டு சேரனிடம் கசன்று , மன்னா! இவர்ேள் உயிகராடு
இருந்தாலும் இறந்தவர்ேளுக்கு ஒப்பாவார்ேள். இவர்ேகள மறுபடியும் இறக்ேச் கசய்வதில் யாது பயன்?
நாகன, உன் சபதத்துக்கு விகராதம் ஏற்படாமல் இருக்ே, அவர்ேலள லவதிே சம்பந்த சூனியராேச் கசய்து
விட்கடன். ஆேகவ நீ அவர்ேலள விட்டு விடுவாயாே என்றார். சேர மன்னனும் அப்படிகய ஒப்புக்கோண்டு,
குருவாக்ேிய பரிபாலனம் கசய்தான். ஆயினும் அவர்ேளில் யவனலர கமாட்லடத் தலலயராேவும், சேலரப்
பாதித்திலல மழித்தவராேவும், பாரதலர தலலமயிர் கதாங்ே விட்டவராேவும், பப்பிலவலரத்
தாடிவளர்ப்பவராேவும் கசய்து, அவர்ேளது கவஷங்ேலள மாற்றி, அவர்ேலள கவதாத்தியயனாதி
சூனியர்ேளாே ஆக்ேிவிட்டான். அவர்ேள் அலனவரும் இவ்விதமாேத் தருமம் இழந்தனர். ஆலேயால்
மிகலாச்சராேக் ேருதப்பட்டனர். அதன் பிறகு சேர மோராஜன் தன் நேரத்துக்குச் கசன்று; தன் ஆலணக்குப்
பங்ேம் ஏற்படாதவாறு சேலதுவப
ீ சமுத்திரங்ேகளாடு கூடிய இந்தப் பூமிலய நீ தியாய்ப் பரிபாலித்து
வந்தான்.

4. சேர புத்திரரின் வரலாறும், சக்ேரவர்த்தித் திருமேனார் லவபவமும்

சேர மன்னனுக்கு ோசியபரின் மேளாேிய சுமதி என்பவளும் விதர்ப்ப ராஜனின் மேளாேிய கேசினி
என்பவளும் மலனவியராே விளங்ேினார்ேள். அவ்விரு மங்லேயரும் மக்ேட்கபற்லறயலடய அவுரவ
முனிவலர ஆராதித்தார்ேள். அதனால் அம்முனிவர் மேிழ்ந்து அவர்ேலள கநாக்ேி, ராஜபத்தினிேகள!
உங்ேளில் ஒருத்தி வமிசம் விளங்குவதற்ோன ஒரு பிள்லளலயயும் மற்கறாருத்தி அப்படியில்லாத
அறுபதினாயிரம் பிள்லளேலளயும் கபறலாம். யாருக்கு எது விருப்பகமா, அலதப் கபறலாம்! என்று ஒரு
வரங்கோடுத்தார். பத்தினி கேசினி என்பவள், தன் வமிச விருத்திக்குரிய ஒருவலனகய விரும்பினாள்.
அவளுலடய சக்ேளத்திச் சுமதிகயா அறுபதியிரம் பிள்லளேலளப் கபற விரும்பினாள். அப்படிகய ஆேட்டும்
என்று முனிவர் வாழ்த்தகவ, அவ்விருவரும் சில நாட்ேளில் அவ்வாகற பிள்லளேலளப் கபற்றார்ேள்.
அவர்ேளில் கேசினியின் குமாரனான அசமஞ்சசனுக்கு அம்சுமான் என்பவன் பிறந்தான். அந்த (அசமஞ்சசம்-
தீயலவ) அசமஞ்சசன் சிறுவனாே இருக்கும்கபாது மிேவும் தீலமயான கசயல்ேலளகய கசய்து வந்தான்.
அதனால் அவனுக்கு அந்தப் கபயர் உண்டாயிற்று. சேரமன்னகனா தன் மேன் சிறுவனாே இருப்பதால்
இப்படிப்பட்டத் தீங் லேச் கசய்ேிறான். பருவம் வந்தால் புத்திசாலியாேவும் நல்ல
நடத்லதயுலடயவனாேவும் ஆவான் என்று நிலனத்திருந்தான். ஆனால் அசமஞ்சசகனா வாலிபனாேியும்
தீலமகய கசய்து வந்ததனால் அவலனச் சேர மன்னன், ோட்டுக்குத் துரத்திவிட்டான். பிறகு
அறுபதினாயிரம் பிள்லளேளும் அசமஞ்சசலனப் கபாலகவ, துஷ்டத்தனங்ேலளச் கசய்யலானார்ேள்.
அவர்ேளால் உலேத்தில் யாோதி சத்ோரியங்ேளும் சத்திய சவுசாதி ஆசாரங்ேளும் ஒழிந்து கபாவலதக்
ேண்ட கதவர்ேள், ஸ்ரீபுரு÷ஷாத்தமரின் அம்சமாே விளங்ேியக் ேபில முனிவலர அணுேி வணங்ேி, ேபில
பேவாகன! சேர மன்னனின் பிள்லளேகளல்லாம் கோடியவர்ேளாேி உலேத்லத அழித்து வருேிறார்ேள்.
இதுவலரயில் அவர்ேளால் அழிந்தலவ இனிகயப்படியாகுகமா கதரியவில்லல. துன்பமலடந்த இந்த
ஜேத்லதக் ோப்பாற்றவல்லகவா, தாங்ேள் அவதரித்திருக்ேிறீர்ேள்! என்றார்ேள். அதற்கு அவர், கதவர்ேகள,
சில நாட்ேளுக்குள்களகய அவர்ேள் அலனவரும் மாண்டு கபாவார்ேள் என்றார். கதவர்ேள்
ஆறுதலலடந்தார்ேள்.

இது இவ்விதமிருக்ே, சேரமன்னன் அசுவகமத யாேம் ஒன்லறச் கசய்யத் துவங்ேினான். அதன் ோரணமாேத்
தன் பிள்லளேளின் ோவலில் யாேக் குதிலரலயச் சுற்றுப்பயணத்திற்ோே ஓட்டி விட்டான். அந்தக்
குதிலரலய யாகரா ஒருவன் கோண்டு கபாய்ப் பாதாளத்தில் விட்டுவிட்டான். பிறகு சேரனின் குமாரர்ேள்
அந்தக் குதிலரயின் குளம்படிலய அலடயாளமாேக் கோண்டு ஒவ்கவாரு ோதமாேப் பூமிலய கவட்டித்
கதாண்டிக் கோண்டு கசன்றார்ேள். பாதாள கலாேத்தின் உள்கள கபாய் அங்கே திரிந்து கோண்டிருந்த
யாேக் குதிலரலயயும் அதற்குக் கோஞ்சம் கதாலலவிகல, கதஜகஸாடு ஜ்வலித்துக் கோண்டிருக்கும் ஸ்ரீ
ேபில பேவாலனயும் ேண்டார்ேள். உடகன அந்தத் தீ யவர்ேள், இகதா! இவன் தான் நமது குதிலரலயத்
திருடிக் கோண்டு, யாேத்லதத் தடுத்து நமக்கு அபோரஞ் கசய்தவன். ஆேகவ, இவலனக் கோல்லுங்ேள்!
என்று கூவிக்கோண்கட ஆயுதங்ேளுடன் முனிவர் மீ து பாய்ந்தார்ேள். இப்படியவர்ேள் ஓடிவரும் கபாது
முனிவர் சற்று உக்ேிரமாே அவர்ேலளப் பார்த்தார். அந்தப் பார்லவயில் அவர்ேள் பற்றி எரிந்து
சாம்பலாய்க் குவிந்தார்ேள். இதுகபாலத் தனது யாேக் குதிலர கபானலதயும், புத்திரர்ேள்
அழிந்கதாழிந்தலதயும் அறிந்து சேரமன்னன், தன் கபரனாேிய அம்சுமாலன அலழத்து, அந்தக் குதிலரலயக்
கோண்டு வரும்படிக் ேட்டலளயிட்டான். அவனும் சேர குமாரர்ேள் கதாண்டிய வழியிகலச் கசன்று ேபில
முனிவலரக் ேண்டான். அவலர வணங்ேித் கதாழுதான். அப்கபாது அவர் அவலன கநாக்ேி பிள்ளாய்! நீ
குதிலரலயக் கோண்டு கபாய் உனது பாட்டனாரிடம் கோடுத்து யாேத்லத நிலறகவற்று வாயாே. உனது
கபரன் கசார்க்ேத்திலுள்ள ேங்ோ நதிலயப் பூகலாேத்துக்குக் கோண்டு வருவான் என்ற வரத்லதயும்
உனக்கு நான் தந்கதன். கபா என்று அருளினார். சுவாமி! பிராமண சாபத்தால் அழிந்த அடிகயனது
பாட்டன்மார்ேள் சுவர்க்ே கலாேத்லதயலடயும்படியான ஒரு வரத்லத நீங்ேள் அளிக்ே கவண்டும் என்று
அம்சுமான் பிரார்த்தித்தான். அதற்குக் ேபிலமுனிவர் பிள்ளாய்! நான் தான் உன் கபரன் ேங்லேலயக்
கோண்டு வருவான் என்று முன்னகம கசான்கனகன! அந்த மோநதியின் புனித நீரால், இறந்தவர்ேளின்
எலும்பும் சாம்பலும் ஸ்பரிசக்ேப்பட்டவுடகனகய அவர்ேள் கதவகலாேம் கசல்வார்ேள். பக்தி சிரத்லதகயாடு
நீராடுகவாலரப் பாவந்தீர்த்துக் ேலடத்கதற்றும் சக்திலயயுலடயது ேங்லேயாகும். ஸ்ரீவிஷ்ணுவின்
திருவடிக் ேட்லடவிரலிற் கதான்றிய மோநதியின் மேிலம இது மட்டுமல்ல. தன்னிடத்திற்
ேருத்கதயில்லாமல் இறந்தவனுலடய சரீரத்லதச் சார்ந்த எலும்பு, கதால், நரம்பு, கராமம், சாம்பல்
முதலியவற்றுள் ஏதாேிலும் அந்தப் புனிதநீரால் ஸ்பரிசிக்ேப்பட்டால் கூட அந்தவுடலுக்கு உரியவன்
உடகன கசார்க்ேம் கசல்வான் என்று கசான்னார். அதன் பிறகு அம்சுமான் அவலர வணங்ேி,
யாேக்குதிலரலய அவிழ்த்துக் கோண்டு கசன்று தன் பாட்டனாரிடம் ஒப்பலடத்தான். சேர மன்னனும்
அசுவகமத யாேத்லத நிலறகவற்றித் தன் பிள்லளேள் கதாண்டியப் பள்ளத்தில் பாய்ந்த சமுத்திரத்லதத்
தனது புத்திரனாேப் பாவித்து கலாோந்தரஞ் கசன்றான்.

அவன் மேன் அம்சுமானுக்குத் திலீபன் என்ற அரசன் பிறந்தான். அவனுலடய மேன் பேீ ரதன். அவன்
கசார்க்ேத்திலிருந்து ேங்லேயாேப் பூமிக்கு வரவலழத்து, பாேீ ரதி என்ற கபயரலடயச் கசய்தான். அந்தப்
பேீ ரதனுக்கு சுகஹாத்திரன் பிறந்தான். அவனுக்கு நாபாேனும், அவனுக்குச் சிந்துத்துவபனும்,
ீ அவனுக்கு
அயுதாயும் பிறந்தார்ேள். அயுதாயுவுக்கு ருதுபர்ணன் பிறந்தான். அவன் அக்ஷஹிருதயம் என்ற சூதாட்ட
நூலலக் ேற்றுத் கதர்ந்து, நளனுக்குத் துலணவனானான். ருதுபர்ணனின் மேன் சர்வோமன் அவன் மேன்
சுதாசனுக்குச் சவுதாசன் என்றும் மித்திரசஹன் என்றும் கபயர் கோண்ட குமாரன் உண்டானான். அவன்
கவட்லடயாடுவதற்ோேக் ோட்டுக்குச் கசன்று திரிந்து கோண்டிருக்கும் கபாது இரண்டு புலிேலளக்
ேண்டான். அவ்விரண்டிகலகய அந்தக் ோட்டிலுள்ள மற்ற மிருேங்ேள் அழிக்ேப்படுேின்றன என்று
நிலனத்து, அவற்றில் ஒன்லற அம்பினால் எய்துக் கோன்றான். அந்த அம்பு பாய்ந்து இறக்கும்கபாது அந்தப்
புலியானது ஒரு மோ பயங்ேர முேத்கதாடு கூடி ராட்சஸ ரூபமாய் விழுந்தது. இரண்டாவது புலிகயா,
ராட்சஸனாே கவளிப்பட்டு அவலன கநாக்ேி, உன்மீ து நான் என் பலேலய தீர்த்துக் கோள்கவன்! என்று
சபதமிட்டு மலறந்தது. பிறகு சிறிது ோலத்திற்கேல்லாம் சவுதாசன் யாேஞ்கசய்யத் துவங்ேினான்.
அவனதுக் குலகுருவான வசிஷ்ட முனிவர் அந்த யாேத்துக்கு கவண்டிய ோரியங்ேலளத் தயார் கசய்து
விட்டு சற்று, கவளிகய கபாயிருந்தார். அந்த சமயத்தில் ராட்சஸன் வசிஷ்ட முனிவலரப் கபான்ற
கவடத்துடன் அங்கு வந்து, எனக்கு யாேத்தின் முடிவில் மனித இலறச்சிலயக் கோண்டு வந்து கோடுக்ே
கவண்டும். ஆலேயால் முன்னதாேகவ அலதக் கோண்டு வந்து பாேஞ்கசய்து லவப்பாயாே. நான் சீக்ேிரம்
வந்து விடுகவன்! என்று கசால்லி விட்டுப் கபானான். பிறகு அவகன சலமயற்ோரலனப் கபால கவடம்
தரித்து வந்து, குரு பத்தியினால் சவுதாத மன்னன் ேட்டலளயிட்டலத ஏற்று மனுஷ்ய மாமிசத்லதச்
சலமத்து, மன்னன் முன்பு கோண்டு வந்து லவத்தான். சவுதாச மன்னனும் அந்த மனித இலறச்சிலய ஒரு
கபான் பாத்திரத்தில் எடுத்துக் கோண்டு, வசிஷ்டரின் வரலவ எதிர்பார்த்துக் ோத்திருந்தான். அவர்
வந்தவுடன் அலத அவருக்குக் கோடுத்தான். அலதக் ேண்டவுடகனகய வசிஷ்டர் இகதன்ன! இந்த
அரசனுக்கு ஏன் இந்தத் துன்மார்க்ேப் புத்தி உண்டாயிற்று ? திடீகரன்று மாமிசத்லத நமக்கு கோண்டு வந்து
கோடுக்ேிறாகன! இது என்ன இலறச்சி? என்று கயாசித்தார். கயாே திருஷ்டியினால் அலத நரமாமிசம்
என்று அறிந்து மிேவும் கோபங்கோண்டு சவுதாச மன்னலன கநாக்ேி, தவமுனிவர்ேள் புசிக்ேக் கூடாதது
எது என்பலத நீ அறிந்திருந்துங்கூட இலத என்னிடம் கோண்டுவந்து கோடுத்துவிட்டாய். ஆலேயால் நீக ய
இதில் மிகுந்த விருப்பம் கோண்டவனாேக் ேடலவ! என்று சாபங்கோடுத்தார். அலதக்கேட்டதும் சவுதாசன்
ேலங்ேி, சுவாமி! தாங்ேள் விரும்பியவண்ணம் தாகன அடிகயன் இப்படிச் கசய்கதன்? என்றான். வசிஷ்டர்
நிேழ்ந்தவற்லற அறிந்து, அவனிடம் இரக்ேங்கோண்டு, அரசகன! நீ ஒரு ராக்ஷசனால் வஞ்சிக்ேப்பட்டாய்
உன்கமல் எந்தக் குற்றமுமில்லல; ஆயினும் நான் இட்ட சாபம் வணாோது.
ீ ஆனால் நான் இட்ட சாபம்
உனக்குப் பன்னிரண்டு ஆண்டுேள் வலரயிலும் தான் பலிக்கும்! என்றார்.
உடகன சவுதாசன் கோபங்கோண்டு, குற்றம் எதுவும் கசய்யாத எனக்கு நீங்ேள் சாபமிட்டது அநியாயம்!
ஆலேயால் நானும் உங்ேலளச் சபிப்கபன் என்று கசால்லிக் லே யிகல நீ லர எடுத்து வசமுயன்றான்.
ீ
அப்கபாது அவனது மலனவியாேிய மத்யந்தி என்பவள், தன் நாயேனின் லேலயப் பிடித்துக்கோண்டு,
மோராஜா! நமது குலத்துக்குத் கதய்வமாயும் குருவாயும் இருக்கும் வசிஷ்ட முனிவலர நீங்ேள் இப்படிச்
கசய்வது சரியல்ல! என்று சமாதானப்படுத்தித் தடுத்தாள்.

பிறகு சவுதாசன் தன் லேயிகல எடுத்த சாபஜலத்லத தலரயிகல விட்டால் மலழ கபய்யாமல்
கபாய்விடும் என்றும் நிலனத்து, அந்த நீ லரத் தன் ோல்ேளின் மீ து விட்டுக் கோண்டான். அவனது
கோபாக்ேினியால் ோய்ந்த அந்தத் தண்ண ீர், அவன் பாதங்ேளில் பட்டதனால் அலவயிரண்டும் ஒளியிழந்து
ேருலம ேலந்து கவண்லமயாயின. ஆதலால் அவனுக்கு ேல்மாஷபாதன் என்ற கபயர் வழங்ேலாயிற்று.
வசிஷ்டர் இட்ட சாபத்தின்படி அந்த மன்னன் ஆறாவது ஜாமந்கதாறும் ராக்ஷச சுபாவமுலடயவனாய்
நாட்டிகல புகுந்து மனிதர்ேலள அடித்துக் கோன்று நர மாமிசம் புசித்து வந்தான். இது இப்படியிருக்ே,
ஒருநாள் வசந்த ோலத்தில் பிராமணனான ஒரு முனிவர் தன் மலனவியுடன் கூடி மேிழ்ந்து ோம
லீலலயில் மூழ்ேியிருப்பலத அரக்ே வடிவில் இருந்த சவுதாச மன்னன் ேண்டான். அவனது பயங்ேர
உருவத்லதக் ேண்டு ரிஷித் தம்பதிேள் பயந்து ஓடினார்ேள். அவர்ேளில் முனிவலன அவன் பிடித்துக்
கோண்டு ஓடினான். அப்கபாது ரிஷிபத்தினியான பிராமணப் கபண், அந்த ராக்ஷசலன கநாக்ேி, ஐயகன! நீ
ராக்ஷசனல்லகவ! மித்திரன் என்ேிற அரசன் அல்லவா நீ! நீக யா எல்லாவற்லறயும் அறிந்தவன் கமலும்
கபண்ணுக்குரிய இன்பத்லதச் சிறப்பாே அறிந்தவன் நீயாயிற்கற? அப்படியிருக்ே; நான் ேருதிய இன்பப்
பயலன அலடயாமலிருக்கும்கபாது, நீ என் ேணவலன நாசஞ்கசய்வது நியாயமல்லகவ! அவலர விட்டு
விடு! என்று கேஞ்சிக் கேட்டுப் புலம்பினாள். அவள் புலம்பிக் கோண்டிருக்கும்கபாழுகத, அரக்ே
வடிவிலுள்ள சவுதாசன் கோஞ்சமும் இரக்ேம் கோள்ளாமல், நரமாமிசம் புசிக்கும் கவறிகயாடு புலியானது
பசுலவப் பிடித்துச் கசன்று புசிப்பலதப் கபால அவளது ேணவலனத் தின்று விட்டான். அதனால், பிராமண
மலனவி மிேவும் கோபங்கோண்டு அவலன கநாக்ேி, அடப்பாவி! என்லன இவ்விதமாே வணாக்ேி;
ீ என்
ேணவலனக் கோன்று புசித்தாய். ஆலேயால் நீ ோமகபாேத்துக்ோே முயற்சிக்கும்கபாது
மரணமலடவாயாே! என்று சாபமிட்டுப் பிறகு தீக்குளித்து மடிந்து கபானாள். அதன் பிறகு பன்னிரண்டு
ஆண்டுக்ோலம் கசன்று சவுதாச மன்னனின் சாபம் தீர்ந்தது. ஒரு சமயம் அவன் சம்கபாேத்தில் இச்லசக்
கோண்டு தன் மலனவிலய கநருங்ேினான். அப்கபாது அவனது பத்தினியாேிய மதயந்தி என்பவள்
பார்ப்பனி இட்ட சாபத்லத நிலனவூட்டினாள். அதனால் அரசன் ஸ்திரீ கபாேத்லத விட்டுவிட்டான்.
இப்படியானதினால் அவனுக்குச் சந்ததியில்லாமற் கபாயிற்று. அதனால் அவன் தன் குருவாேிய வசிஷ்ட
மேரிஷிலய கவண்ட, அம்மேரிஷியும் அவனது பத்தினியாேிய மதயந்தியிடம் புத்திரன் உண்டாேச்
கசய்தார்.

அதனால் ஏற்பட்ட ேருவானது ஏழாண்டுக் ோலம் வலர மதயந்தியின் வயிற்றிலிருந்து கவளிப்படாமகல

இருந்தது. அதனால் மதயந்தி ஆத்திரப்பட்டு ஒரு ேல்லலக் கோண்டு வயிற்றிகல இடித்துக் கோண்டாள்.
அதன் விலளவாேப் புத்திரனும் பிறந்தான். அவனுக்கு அச்மேன் என்று கபயரிட்டார்ேள். அந்த அச்மேனுக்கு
மூலேன் என்ற பிள்லள பிறந்தான். அந்தச் சமயம் பரசராமர், பூவுலேத்திலுள்ள க்ஷத்திரிய
வமிசத்லதகயல்லாம் அழிப்பதாேச் சபதம் கசய்திருந்தார். அதனால் பரசுராமனது பார்லவயிற்படாதவாறு
மூலேலனப் கபண்ேள் நிர்வாணமாேச் சூழ்ந்து கோண்டு அவலனக் ோப்பாற்றினார்ேள். அதனால்
அவனுக்கு நாரீேவசன் என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. அந்த மூலேனுக்குத் தசரதன் என்பவன் பிறந்தான்.
அவன் மேன் இளிபிளி. அவன் மேன் விசுவஸஹன். அவன் மேன் ேட்வாங்ேன். முன்கபாரு ோலத்தில்
கதவாசுர யுத்தம் நடந்தகபாது ேட்வாங்ேலன கதவர்ேள் அணுேி அவனுலடய உதவிலய கவண்டினார்ேள்.
அதற்ேிணங்ேிக் ேட்வாங்ேன் கபார் புரிந்து அசுரர்ேலள கவன்றான். அதனால் கதவர்ேள் அவலனத் தமது
உலேத்துக்கு அலழத்து கசன்று அரகச! உமக்கு இஷ்டமான வரத்லதக் கேட்பீராே என்றார்ேள். அதற்கு
அவன் நீங்ேள் எனக்கு வரமளிக்ே கவண்டுகமன்று விரும்புவது உண்லமகயனில் என் ஆயுள் எவ்வளவு
என்று முதலில் கசால்லுங்ேள் என்றான். அவர்ேள் உமக்கு இன்னும் ஒரு முகூர்த்த ோலந்தான் ஆயுசு
இருக்ேிறது என்று கசான்னார்ேள். உடகன அவன் அவர்ேளிடம் விலடகபற்று மிேவும் கவேமான
விமானத்தில் ஏறிக்கோண்டு கவகு விலரவாேப் பூவுலலேயலடந்து பிராமணலர விட ஆன்மாவின் மீ து
எனக்கு பிரியமில்லாமல் இருந்ததும் கதவ மனுஷ்ய பசு, பக்ஷி, விருட்ச முதலிய யாவற்றிலும்
எம்கபருமானுலடய சான்னித்தியகம நித்தியமாேவுள்ளது என்று நான் நிலனத்திருந்தும் உண்லமயானால்
முனிவர்ேளால் தியானஞ் கசய்யப்பட்ட அந்தப் பேவாலன நான் யாகதாரு தலடயுமின்றி அலடகவனாே!
என்று வாசுகதவன் என்ற திருகபயருலடய பரமாத்மாவிடத்தில் கவதாந்த வாக்ேியத்தின்படி ஆன்ம
சமர்ப்பணம் கசய்து அங்கேகய வயப்படுவதாேிய கமாட்ச ஆனந்தத்லத அலடந்தான் . இந்த அரசலனப்
பற்றி சப்த ரிஷிேள் பாடியப் பாடல் ஒன்றுண்டு. அதாவது ேட்வாங்ேன் என்ற ராஜரிஷிக்கு ஈடாே இந்தப்
பூமியில் யாருகம உண்டாேமாட்டான். ஏகனன்றால் ஒரு முகூர்த்த ோலம் ஆயுள் இருக்கும் கபாது
கசார்க்ேத்திலிருந்து பூமிக்கு வந்தது தனது ஞானசத்தியங்ேளால் சேல ேதிேலளயும் சேல
கலாேங்ேலளயும் தாண்டி அவற்லறகயல்லாம் ஸ்ரீவாசுகதவனிடம் லயித்துள்ள தனக்குள்களகய ேண்டான்
அன்கற என்பதுதான் அந்தப் பாடலாகும். அந்தக் ேட்வாங்ே மன்னனுக்கு தீர்க்ேபாகு என்ற மேன் பிறந்தான்.
அவனுக்கு ரகுமன்னன் பிறந்தான். அவனுக்கு அஜமோராஜன் பிறந்தான், அவன் மேன் தசரத மன்னன்.

எல்லா வலேயான சுகுண பூர்ணனான பத்மநாபன், கலாேரக்ஷணத்துக்ோேத் தனது அமிசத்லதக் கோண்டு,

ஸ்ரீராம, லக்ஷ்மண, பரத சத்ருக்ேினர் என்ற நான்கு ரூபமாே, அந்தத் தசரத மோராஜனிடம் அவதரித்தான்.
அந்தச் சக்ேரவர்த்தித் திருமேன் ராமன், விசுவாமித்திர முனிவரின் யாேத்லத ோப்பதற்ோே
எழுந்தருளுமளவில், வழியில் தாடலே என்ற கோடிய அரக்ேிலயயும், அந்த யாேத்துக்குத் தீங் கு இலழக்ே
வந்த தாடலேயின் மேனான சுபாகு முதலிய அகநே அரக்ேர்ேலளயுஞ் சங்ேரித்து, தாடலேயின் மற்கறாரு
குமாரனான மாரீசலன வாயு அஸ்திரத்தால் சமுத்திரத்தில் தள்ளிவிட்டார். தமது திருவடி மேிலமயினால்
அேலிலேயின் சாபத்லதப் கபாக்ேி அவலளத் தூயவள் ஆக்ேினார். பிறகு, ஜனே மாமன்னரின் நேரத்துக்குச்
கசன்று, அங்கு பூசித்து லவக்ேப்பட்டிருந்த சிவதனுலச முறித்தார். ஜனே மோராஜனின் திருமாளிலேயில்
அகயாநிலஜயாய் அவதரித்து, வரியசுல்க்லேயாய்
ீ விளங்ேிய சீ லத என்ற ஸ்ரீமோலக்ஷ்மியின் அம்சமானப்
கபண்மணிலய திருக்ேலியாணஞ் கசய்தருளினார். பிறகு, ஸ்ரீராமன் ேல்யாணக் கோலத்கதாடும்
சீலதகயாடும் தம்முலடய அகயாத்திமா நேரத்துக்குத் திரும்பி வரும்கபாது வழியில் பரசுராமலரச்
சந்தித்தார். சேல க்ஷத்திரிய குலங்ேலளயும் கவகராடு அழித்து வந்த பரசுராமகரா கபாறாலமயால்
ஸ்ரீராமலன எதிர்த்து வந்தார்.

பலபராக்ேிரமங்ேளால் உண்டான அவருலடய கசருக்லே ஸ்ரீராமர் அழித்தார். பிறகு யுவராஜ்யப்

பட்டாபிகஷேத்லத விரும்பாமல், மாற்றாந் தாயின் கபச்சுக் ேிணங்ேத் தந்லதயின் வாக்ேியத்லத சிரகமற்
கோண்டு, சீதாபிராட்டிகயாடும் இலளய கபருமாளான லக்ஷ்மணகராடும், தண்டோரண்யத்தில் பிரகவசித்து
விராதலனக் கோன்றார். ோமகவறியால் தீங்ேிலழக்ேத் துணிந்த சூர்ப்பனலேலய இலக்குமணர்
விோரப்படுத்தியதால் மிேவும் கோபங்கோண்டு பதினாலாயிரம் வரகராடு
ீ கபாருக்கு வந்த
ேரதூஷணர்ேலளயும் ேபந்தலனயும் அழித்து அருளினார். அதற்குப் பிறகு சுக்ரீவலனத் கதாழனாக்ேிக்
கோண்டு அவனுக்குப் பலேவனான வாலிலயக் கோன்றார். சுக்ரீவன் அனுப்பிய வானர வரர்ேளில்
ீ
அனுமனால் இலங்லேயில் இராவணன் அபேரித்துச் கசன்ற சீ தாபிராட்டி ோவலில் இருப்பலத அறிந்து
வானர கசலனேளுடன் புறப்பட்டு, சமுத்திரத்லத அலணயாற் ேட்டி இராவணன், கும்பேர்ணன் முதலிய
அரக்ேர்ேலள அழித்தார். உலேத்தாரின் ஒப்புரவுக்ோேச் சீலதலய அக்ேினிப் பிரகவசம் கசய்வித்தார்.
அக்ேினியால் துதிக்ேப்பட்ட சீ தாகதவிலய மீ ண்டும் ஏற்று, மறுபடியும் அகயாத்திக்கு எழுந்தருளிப்
பட்டாபிகஷேம் கசய்து கோண்டார். அந்தப் பட்டாபிகஷே மகோற்சவத்லத நூறு ஆண்டுக்ோலஞ்
கசான்னாலும் முடியாது. ஆயினும் அதலன நான் சுருக்ேமாேச் கசால்ேிகறன். திவ்விய அலங்ோரச்
கசாபிதமான மோமண்டபத்தில் நவரத்தினச் சேிதமான சிங்ோதனத்தின் கமல் சக்ேரவர்த்தி திருமேனாம்
ஸ்ரீராமர் சீதாபிராட்டியாருடன் வற்றிருந்தார்.
ீ இலளய கபருமாளான லக்ஷ்மணரும், பரதாழ்வானும்,
சத்துருக்ேினாழ்வானும் சத்திர சாமரங்ேலள வசிய
ீ வண்ணம் பக்ேங்ேளில் முேமலர்ந்து நின்றார்ேள்.
விபீஷணாழ்வானும் சுக்ரீவ மோராஜனும் அங்ேதன், ஜாம்பவான் முதலானவர்ேளும் ஆலவட்டம்
முதலியவற்லற ஏந்தி மிக்ே மேிழ்ச்சியுடன் புலடசூழ்ந்திருந்தார்ேள். சிறிய திருவடி எனப்படும் அனுமான்
திருவடிவாரத்து, ரத்தின பீடத்திலிருந்து ஆனந்த பரவசத்துடன் கசவித்தான். பிரம்மா, இந்திரன், அக்ேினி,
யமன், நிருதி, வருணன், வாயு, குகபரன், ஈசானன் என்ற அட்டதிக் பாலேரும் மற்றுமுள்ள சேல
கதவலதேளும் வசிஷ்டர், வாமகதவர், வால்மீ ேி, மார்க்ேண்கடயர், விஸ்வாமித்திரர், பரத்வாஜர், அேஸ்தியர்
முனிவர்ேளும், ரிக், யஜுர், சாமம் முதலிய கவதவாக்ேியங்ேலளக் கோண்டு துதித்தார்ேள். வலண,
ீ கவணு,
மிருதங்ேம், படஹம், சங்ேம், ோஹளம், கோமுேம் முதலிய இலசக்ேருவிேள் முழங்ே, நிருத்த ேீ த
முதலான மங்ேள நிேழ்ச்சிேள் நிேழ்ந்து கோண்டிருக்ே ேப்பகமந்திக் ோத்திருக்கும் மன்னர்ேளின் நடுகவ
ஆசாரியர் அலமச்சர்ேள் முதலியவர்ேள் முலறகய விதிப்படித் திவ்ய தீர் த்தங்ேளினால், சேல கலாே
ரக்ஷணம் கசய்து அருள கவண்டும் ஸ்வாமி என்று பிரார்த்தலன கசய்து பட்டாபிகஷே மகோற்சவத்லத
நடத்தினார்ேள். அதன்பிறகு பதிகனாராயிரம் ஆண்டுக்ோலம் யாவரும் குலறவற்றுக் ேளித்தும் வரும்படி
ஸ்ரீராம பத்திர பேவான் சேல பூமண்டலத்லதயும் ஆண்டு வந்தார்.

இளவரசாய் இருந்த பரதாழ்வான் மிேவும் கோடியவர்ேளாே இருந்த மூன்று கோடி ேந்தர்வர்ேலளச்

சங்ேரித்து, அவர்ேளது வசமாயிருந்த ராஜ்யங்ேலளத் தமதுக் லேவசஞ் கசய்து கோண்டார்.
சத்துருக்ேினாழ்வானும் யமுலன ஆற்றின் ேலரயில் ஒரு கபரிய வனத்தில் இருந்துகோண்டு,
மிேக்கோடுலம கசய்து வந்த மது புத்திரனான லவணாசுரலனச் சங்ேரித்து அந்தக் ோட்லட அழித்து
மதுலர என்ற ஒரு திவ்ய நேரத்லத நிர்மாணித்தருளினார். இலளயப்கபருமாளான லக்ஷ்மணகரா
ஸ்வாமிலய விட்டு இலண பிரியாமல் லேங்ேர்ய நிரதராய் எழுந்தருளியிருந்தார். இவ்விதமாே ஸ்ரீராம,
லக்ஷ்மண, பரத, சத்ருக்ேினர் என்ற இந்த நால்வரும் கலாேத்திற்கு இதத்லதயும் தருமத்லதயும்
நிலலநாட்டி தமதுலேத்துக்கு எழுந்தருளினார்ேள். அந்த நால்வரிடத்திலும் மிேவும் பக்தியுலடயவராே
இருந்த கோசல நாட்டாரும் அவர்ேளுலடய சாகலாக்ேியத்லத அலடந்தார்ேள். ஸ்ரீராமபிரானுக்கு குசன்
லவன் என்ற இரண்டு குமாரரும், லக்ஷ்மணருக்கு அங்ேதன், சந்திரகேது என்ற இரு புதல்வர்ேளும்,
பரதருக்கு தக்ஷேன், புஷ்ேலன் என்ற இரு குமாரர்ேளும், சத்துருக்ேினருக்கு சுபாகு, சூரகசனன் என்றிரு
மக்ேளும் உண்டானார்ேள். அவர்ேளில் ஸ்ரீராமகுமாரனான குசனுக்கு அதிதி என்ற குமாரன் பிறந்தான்.
அதிதிக்கு நிஷதன், நிஷதனுக்கு அனலன், அனலனுக்கு நபசு, நபசுக்கு புண்டரீேன்; புண்டரீேனுக்கு
கஷமதனுவா, அவனுக்கு கதவான ீேன், அவனுக்கு அேீ னகு, அவனுக்கு குரு எனப்பிறந்தார்ேள். குருவின்
மேன் பாரியாத்திரன், அவன் மேன் பலன், அவன் மேன் சலன், அவன் மேன் உற்தன், அவன் மேன்
வச்சிரநாபன், அவன் மேன் சங்ேணன், அவன் மேன் வியுக்ஷிதாசுவன், அவன் மேன் விசுவயஹன், அந்த
விசுவயஹனின் மேனாேிய ஹிரண்யநாபன் மோகயாேியரில் உயர்ந்தவனாய், ஜயிமுனியின் சீ டராேிய
யாக்ஞவல்ேிய மோமுனிவரிடமிருந்து கயாே வித்லதலயக் ேற்றான். அவனுக்கு தனயன், புஷ்யன்
அவனுக்கு துருவசந்தியும், துருவசந்திக்கு சுதரிசனனும், அவனுக்கு அக்னிவர்ணனும், அக்ேினிவர்ணனுக்கு
சீக்ேிரேனும், அவனுக்கு மருகவன்பவனும் பிறந்தார்ேள். மரு என்பவன் தன் கயாேசக்தியால்
இமயமலலயின் பக்ேத்திலுள்ள ேலாபக் ேிராமத்தில், இப்கபாதும் யாருக்கும் கதரியாமல் வாசஞ்கசய்து
கோண்டு இருக்ேிறான். அவன் தான் இனிவரும் ேிருத யுேத்தில் சூரிய வமிசத்து அரசர்ேளில்
முதல்வனாவான். அவனுக்கு பிரசுசுருேன் என்ற மேன் ஒருவனுண்டு. அவனுக்கு சுசந்தி என்பவன் மேன்.
அவனுக்கு அமர்ஷன் அவனுக்கு ஸஹஸ்வான்; அவனுக்கு விசுவபவன் அவனுக்கு பிரேத்பலன் அவன்
பாரதப்கபாரில் அர்ச்சுனனது மேனான அபிமன்யுவினால் கோல்லப்பட்டான். இவ்விதமாே இஷ்வாகுவின்
குலத்தில் பிறந்த அரசர்ேளில் முக்ேியமான சிலலரப் பற்றிச் கசான்கனன். இவர்ேளது வரலாறுேலளக்
கேட்பதால், பாவங்ேள் தீரும். எவன் இந்த வரலாறுேலள சிரத்லதகயாடு படிக்ேிறாகனா அவன்
இம்லமயில் தனக்கு கவண்டியலவேலளப் கபற்று இறுதியில் சுவர்க்ேத்லதயும் அலடவான்!

5. நிமி வம்ச வரலாறு

இஷ்வாகுவின் மேனான நிமி என்பவன் ஆயிரம் ஆண்டுேள் நடத்த கவண்டிய ஒரு யாேத்லத ஆரம்பித்து,
அதற்கு வசிஷ்ட முனிவலர கஹாதாவாே நியமித்தான். அப்கபாது வசிஷ்டர் அவலன கநாக்ேி, அரசகன!
கதகவந்திரன் ஐநூறு ஆண்டுேள் வலரயிலும் கதாடர்ந்து கசய்யகவண்டிய யாேத்துக்கு என்லன முன்னகம
வரித்திருப்பதால், அதுவலரயில் நீ கபாறுத்திருக்ே கவண்டும். அதுமுடித்ததும் உடகன நான் வந்து உன்
யாேத்லதயும் நிலறகவற்றுேிகறன் என்று கசான்னார். அலதக் கேட்டதும் நிமி மன்னன் மவுனமாே இருந்து
விட்டான். வசிஷ்டர் தம் இஷ்டப்படி அரசன் ஒப்புக்கோண்டான் என்று நிலனத்து, இந்திரனுலடய
யாேத்லதச் கசய்விக்ேச் கசன்றார். ஆனால் நிமி மன்னகனா அந்தக் ோலத்திகலகய ேவுதமர் முதலிய
முனிவர்ேலளக் கோண்டு தனது யாேத்லத நடத்தினான். வசிஷ்டர் இந்திரனுலடய யாேத்லத நடத்தி
முடித்துவிட்டு நிமியினுலடய யாேத்லதச் கசய்விக்ே கவண்டுகம என்று கவகு துரிதமாே வந்தார்.
வந்தவர் அந்த யாேத்லத ேவுதமலரக் கோண்டு நிமி மன்னன் முன்னகர நடத்தி விட்டான் என்று கதரிந்து
கோண்டு, அவ்வரசன் தூங்ேிக் கோண்டு இருக்கும்கபாகத அவனுக்கு ஒரு சாபமிட்டார். அதாவது நீ
என்லன அவமதித்து இந்த யாே ோரியத்லதக் ேவுதமருக்குக் கோடுத்ததால் உனக்கு உடம்கப இல்லாமல்
கபாேக் ேடவது! என்று சபித்தார். அதன் பிறகு விழித்துக் கோண்ட நிமி மன்னன் தனக்கு வசிஷ்டர்
சாபமிட்டலத அறிந்து, தானும் குருவுக்கு ஒரு சாபமிட்டான். இந்தத் துஷ்ட குருவானவர், என்கனாடு கபசி
நடந்தவற்றின் நியாயத்லதயறியாமல் தூங்ேிக் கோண்டிருந்த என்லன சபித்ததால் அவருக்கும்
உடம்பில்லாமல் கபாேக் ேடவது! என்று பதில் சாபமிட்டு விட்டான். பிறகு நிமி மன்னன் தனது உடலல
விட்டு விட்டான். வசிஷ்ட மேரிஷியும் தம் உடலல விட்டு விட்டு ஊர்வசிலயக் ேண்டதனால் சிதறி
விழுந்திருந்த மித்திரா வருணருலடய வ ீரியத்திற் பிரகவசித்து, கவறு கதேத்லத எடுத்துக் கோண்டார். நிமி
மன்னனின் கதேகமா, திவ்விய பரிமளத் லதலத்தில் சீர் படுத்தப்பட்டு சுருங்குதல் முதலிய
குற்றங்ேளில்லாமல் அப்கபாது தான் இறந்தவனுலடய கதேத்லதப் கபாலிருந்தது, இது இப்படியிருக்ே அந்த
யாேத்தின் முடிவில், பாேம் கபறுவதற்ோே வந்த கதவர்ேலள கநாக்ேி, யாேத்லத நடத்திய ருத்துவிக்குேள்,
நீங்ேள் எஜமானனுக்கு ஒரு வரங்கோடுக்ே கவண்டும் என்று கசான்னார்ேள். அதற்கு அவர்ேள் என்ன வரம்
கவண்டும்? என்று கேட்டார்ேள். அதற்கு கதேமற்ற நிமி கசால்லலானான். ஓ கதவர்ேகள! நீங்ேள் சேல
சம்சார துக்ேங்ேலளயும் கபாக்ேக் கூடியவர்ேள். ஆன்மாவும் உடலும் தனித்தும் பிரிந்திருப்பலதக்
ோட்டிலும் மனிதனுக்கு கவறு துக்ேம் உண்கடா? ஆலேயால் எனக்குத் கதேம் கவண்டும். ஆயினும் இந்தச்
சரீரத்தில் வசிப்பதற்கு எனக்கு விருப்பம் இல்லல எல்கலாருலடய ேண்ேளிலும் நான் வசிக்ே
விரும்புேிகறன். அத்தலேய வரத்லத நீங்ேள் எனக்கு தரகவண்டும் என்றான். கதவர்ேள் அவன்
விரும்பியபடி அவலனச் சேல ஜனங்ேளுலடய ேண்ேளிலும் இருக்ேச் கசய்தார்ேள். அதுமுதல் சேல
பூதங்ேளும் ேண்ேலள இலமக்ேலாயினர்.

அந்த நிமியரசனுக்ேப் புத்திரனில்லாமற் கபானதால் முனிவர்ேள் அலனவருங்கூடி , ராஜ்யத்துக்கு அரசன்

இல்லாமல் கபானால் ஏற்படக்கூடியத் துன்பத்துக்குப் பயந்து, அவனுலடய உடல் அரணியில் இட்டு
ேலடந்தார்ேள். அதிலிருந்து ஒரு குமாரன் பிறந்தான். அவன் அவ்விதமாேப் பிறந்ததனால் அவனுக்கு
ஜனேன் என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. கமலும் அவனுலடய தந்லத விகதேனாலேயால் லவகதேன் என்றும்,
ேலடயப்பட்டதனாகல மிதி என்றும் கபயர்ேள் உண்டாயின. அவன் கபயராகலகய அவனுலடய நேரத்துக்கு
மிதிலல என்றும் அவன் பிதாவின் கபயரால் அவனது ராஜ்யத்துக்கு விகதே கதசம் என்ற கபயரும்
உண்டாயிற்று. அந்த ஜனேனுலடய மேன், உதாவசு அவன் மேன் நந்திவர்த்தனன் அவன் மேன் கேது,
அவனுக்கு கதவராதன், அவனுக்குப் பிருேதுத்தன்; அவனுக்கு மோவரியன்,
ீ அவனுக்கு சுதிருதி, அவனுக்கு
திருஷ்டகேது, அவனுக்கு அரியசுவன், அவனுக்கு மரு, அவனுக்கு பிரதிேன், அவனுக்கு ேிருதரதன்,
அவனுக்கு கதவமீ டன் என்றவாறு புதல்வர்ேள் பிறந்தார்ேள். கதவமீ டனின் புதல்வன் விபுதன் அவன் மேன்
மோதிருதி. அவன் மேன் ேிருதராதன், அவனுக்கு மோகராமா, மோகராமாவுக்கு சுவர்ண கராமா, அவன்
மேன் இருசுவ கராமா அவனது மேன்தான் சீர த்வஜன் என்ற ஜனே மோராஜனாகும். அவர் கவள்விச்
சாலலக்ோேப் பூமிலய உழும் கபாது, ேலப்லபயின் வழியிகல சீதாபிராட்டி அவதரித்தாள். சீரத்வஜ
மோராஜனின் தம்பியான குசத்துவஜன் என்பவன், சாங்ோசியம் என்ற பட்டணத்லத ஆண்டுவந்தான். அந்த
சீரத்வஜ ஜனேருலடய மேன் பானுமான், அவனுக்கு சுத்தியும்னன்; அவனுக்கு சுசி, அவனுக்கு ஊர்ஜன் என்ற
மேன் பிறந்தான். அவன் மேன் சதத்துவசன், அவனுக்கு ேிருதி, அவன் மேன்ரஞ்சனன், அவன் மேன்
புருஜித்து, அவன் மேன் அரிஷ்டகநமி, அவன் மேன் சுருதாயு, அவன் மேன் சுபார்சுவன், அவன் பிள்லள
சிருஞ்சயன், அவனுக்கு ÷க்ஷமாவ,ீ ÷க்ஷமாவக்கு
ீ அகனனசு, அவனுக்கு பவுமரதன், அவனுக்கு சத்தியரதன்,
அவனுக்கு உபகு, உபகுவுக்கு உபகுப்தன் அவன் மேன் சுவரேதன், அவனுக்கு சுவாங்ேன், சுவாங்ேனுக்கு
சுபானன், அவனுக்குச் சுவர்ச்சசு, அவனுக்கு சுபாஷன், அவன் மேன் சுசுருதன். அவன் மேன் ஜயன், ஜயனின்
மேன் விஜயன். விஜயனின் மேன் இருதன், இருதனின் மேன் சுநயன், சுநயனுக்கு வ ீதஹவ்யன், அவன்
மேன் திருதி, திருதியின் மேன் பகுளாசுவன், அவன் மேன் ேிருதி, இந்தக் ேிருதியினிடம் முடிந்தது ஜனே
வம்சம். இவர்ேள் தாம் மிதிலல நேரத்லத ஆண்டு வந்த அரசர்ேளாவார்ேள். இவர்ேளில் பலர் ஆத்ம
வித்லதயில் நிஷ்லட பயின்ற மோனுபாவர்ேள்.

6. சந்திரன்-தாலர, புரூரவன்-ஊர்வசி ேலதேள்

புராணம் கூறிவரும் பராசரலர கநாக்ேி, சுவாமி! சூரிய வமிசத்தில் பிறந்த அரசர்ேலளப் பற்றி எனக்குச்
கசான்ன ீர்ேள். இனி சந்திர வம்சத்திற் பிறந்த அரசர்ேலளப் பற்றியும் நான் அறிய விரும்புேிகறன்.
நிலலயான ேீ ர்த்திலயப் கபற்ற அந்தச் சந்திர குலத்து அரசர்ேளின் சந்ததியானது இன்றும் புேழுடன்
இருக்ேிறதல்லவா? ஆலேயால், தலயகூர்ந்து சந்திர வமிசத்தில் உதித்த அரசர்ேலளப் பற்றியும் கூறியருள
கவண்டும்! என்றார் லமத்கரயர். பராசரர் கூறலானார். லமத்கரயகர! இந்த வமிசமும் அதிபல
பராக்ேிரமங்ேளும் கதஜஸும் நன்குணர்ந்த கசயல்ேளுமுள்ள நகுஷன், யயாதி ோர்த்தவர்யார்ச்சுனன்
ீ
முதலிய கபரரசர்ேளால் சிறப்புலடயதாகும். இலத ஆரம்பத்திலிருந்கத கசால்ேிகறன். சேல கலாே
ேர்த்தராேிய ஸ்ரீமந் நாராயணனுலடய நாபி ேமலத்தில் உதித்த பிருமாவின் குமாரர்-அத்திரி என்ற முனிவர்.
அவருலடய மேன் சந்திரன். அவலனச் சதுர்முேப் பிரமன் சேல அவுஷாதிேளுக்கும், பிராமணர்ேளுக்கும்,
நட்சத்திரங்ேளுக்கு அதிபதியாேப் பட்டாபிகஷேம் கசய்தார். அதன் கமன்லமயாே சந்திரன் ஒரு ராஜசூய
யாேம் கசய்தான். பிறகு அதன் மேிலமயினாலும் கமன்லமயான அதிோரத்லதப் கபற்றிருந்ததாலும்
மதமும் ேர்வமும் கோண்டு, சேல கதவர்ேளுக்கும் குருவாேிய பிரேஸ்பதியின் மலனவியான தாலர
என்பவலள அபேரித்துக் கோண்டான். இந்தச் கசய்திலய பிருமா, பிருேஸ்பதிக்கு அறிவித்தார். அதனால்
சந்திரனுக்கு பிரேஸ்பதி எவ்வளகவா புத்திமதிேள் கசால்லியும் கதவரிஷிேள் எல்கலாரும் கவண்டிக்
கோண்டலதயும் சந்திரன் கேட்ோமல், தன் குருபத்தினியானத் தாலரலய விடவில்லல. அதனால் கபாருக்கு
இடமுண்டாயிற்று, அப்கபாது பிரேஸ்பதியிடம் பலேத்துக் கோண்டிருந்த அசுர குருவான சுக்ேிரன்
சந்திரனுக்குப் பக்ேமாேச் கசர்ந்து கோண்டான். அதனால் அந்த அசுரகுரு சுக்ேிரனின் சீடர்ேளான ஜம்பன்
கும்மன் முதலான தானவர்ேளும் சந்திரன் பக்ேம் கசர்ந்துக் கோண்டுப் கபார் புரியத் தயாரானார்ேள்.
ஸ்ரீருத்திர பேவான் அங்ேிரசரிடம் ேல்வி ேற்றதால், குரு புத்திரராேிய பிரேஸ்பதிக்குத் துலணவரானார்.
அசுரர்ேகளல்லாம் சந்திரனின் சார்பில் கசர்ந்ததால் கதகவந்திரன் சேல கதவ லசன்னியர்ேளுடன் கபார்
புரிய முற்பட்டான். இவ்வாறு கதவர்ேளுக்கும் அசுரருக்கும் ஏற்பட்டப் கபாரானது தாலரயின் ோரணமாே
நிேழ்ந்ததால் அந்தப் கபாருக்கு தாரோமயம் என்று கபயர் ஏற்பட்டது. அந்தப் கபரும் கபாரில்
இருதரப்பாரும் விதவிதமாய் ஆயுதங்ேலள உபகயாேித்துத் தாக்ேினார்ேள்; இதனால் உலேம் யாவும்
ேலக்ேமுற்றது, யாவரும் பிருமாலவச் சரணமலடந்தார்ேள். அப்கபாது, பிருமாவானவர், சுக்ேிரலனயும்
சிவலனயும் அசுரலனயும் கதவலரயும் தடுத்து, சந்திரனுக்குப் புத்தி கசால்லி, தாலரலயப் பிரேஸ்பதியிடம்
திருப்பியனுப்பச் கசய்தார். அத்துடன் சண்லடயும் நின்றது.

பிறகு தம் மலனவி தாலர ேருவுற்றிருந்தலத அறிந்த கதவகுருவான பிரேஸ்பதி அவலள கநாக்ேி,
அடிகபண்கண! எனது ÷க்ஷத்திரத்தில் நீ மற்றவனுலடய ேருலவ ஏற்றிருக்ேக் கூடாது. இதுவலரயில் நீ
கசய்த சாேசம் கபாதும். இனி அந்தக் ேருலவ விட்டுவிடு! என்றார். அலதக் கேட்ட தாலர மிேவும்
பதிவிரலதயாலேயால், ேணவனின் கசாற்படி ேருலவ ஒருநாணற்கசத்லதயின் மீ து விட்டுவிட்டாள். அந்தக்
ேருவினால் பிறந்த குழந்லத, பிறந்தவுடகனகய சேல கதவலரயும் கதாற்ேடிக்கும்படியான திவ்யகதஜகசாடு
விளங்ேியலதக் ேண்டதும் பிரேஸ்பதி அந்தக் குழந்லத தனது பிந்துவுக்குப் பிறந்திருக்ேலாம் என்று அந்தக்
குழந்லதயின் மீ து விருப்பங் கோண்டிருந்தான். இருவருகம இவ்விதமாே அந்தக் குழந்லதயின் மீ து
விருப்பம் கோண்டிருந்ததால் கதவர்ேள் சந்கதேங்கோண்டு தாலரலய கநாக்ேி கபண் அரசிகய! இவன்
சந்திரனுக்குப் பிறந்தவனா? உன் ேணவரான கதவகுருவுக்ேப் பிறந்தவனா? அலத எங்ேளுக்கு
கசால்வாயாே! என்று பலமுலறேள் விடாமல் கேட்டார்ேள். ஆனால், அவர்ேள் எவ்வளவு முயன்று
கேட்டும் தாலர கவட்ேத்தால் பதில் ஒன்றும் கசால்லாமல் இருந்தாள். அப்கபாது அவளுலடய குமாரன்
கோபங்கோண்டு, அவலளச் சபிக்ே முயன்று, அவலளப் பார்த்து, ஓ துஷ்லடயான தாகய! நீ ஏன் என்
தந்லத யாகரான்பலதத் கதரிவிக்ோமல் இருக்ேிறாய்? இன்னும் நீ இலதத் கதரிவிக்ேத் தயங்ேினால் கபாய்
கவட்ேமுள்ள உனக்குத் தகுந்த சிøக்ஷ கசய்கவன்! என்று ேடுேடுத்துச் கசான்னான். அப்கபாழுது
பிருமகதவர், அந்தக் குமாரலனத் தடுத்து, உண்லமலயச் கசால்லும்படி தாலரயிடம் கேட்டார். தாலர
மிேவும் கவட்ேத்தினால் தலலகுனிந்து கோண்டு, இவன் சந்திரனுலடய மேன்தான்! என்று
கசால்லிவிட்டாள். பிறகு சந்திரன் மிேவும் மேிழ்ந்து, தன் புத்திரலனக் ேட்டியலணத்து முத்தமிட்டு,
குழந்தாய்! நீ மிேவும் அறிவுலடயவனாலேயால் உனக்கு புதன் என்று கபயர் சூட்டுேிகறன்! என்று
அவனுக்குப் கபயரிட்டான்.

அந்தப் புதன் என்பவன் இலள என்பவளிடம் ோமுற்று புரூரவலனப் கபற்றான். புரூரவன் தான
தருமங்ேலளச் கசய்வதில் வள்ளலாே விளங்ேினான். அவன் யாேங்ேள் பலவற்லறச் கசய்தவன். மிேவும்
ஆணழேன். ஒரு ோலத்தில் ஒரு சமயம் கதவகலாேத்து அப்சரஸான ஊர்வசியின் மீ து சித்திரா
வருணர்ேள் ோதல் கோண்டார்ேள். அதற்கு ஊர்வசி இணங்ோததினால் அவர்ேள் கோபங்கோண்டு, நீ
மனிதனின் மலனவியாேக் ேடவாய்! என்று சபித்தார்ேள். அதனால் ஊர்வசி சில ோலம் பூவுலேத்தில்
இருக்கும்படி வந்தாள். வந்தவிடத்தில் மோரூபனாேவும் மிேவும் நல்ல மனதுள்ளவனாேவும் சத்திய
சந்தனுமாே விளங்கும் புரூரவச் சக்ேரவர்த்திலயக் ேண்டாள். அவலனக் ேண்டதும் கபண்லமக்கே உரிய
கபருலமலயயும் கசார்க்ே சவுக்ேியத்தில் உண்டாேியிருந்த விருப்பத்லதயும் ஊர்வசி விட்டு விட்டு ,
அளவற்ற ோதகலாடு அவனருகே கசன்றாள். உலேத்திலுள்ள எல்லாப் கபண்ேலளயும் விட கமலான
ோந்தி, சுகுமாரத்துவம், லாவண்யம், விலாசம் முதலியவற்றில் சிறந்து விளங்கும். அந்த கதவமங்லேலயக்
ேண்டதும் புரூரவ மன்னனும் தனது மனலதப் பறிகோடுத்தான். இவ்வாறு அவர்ேள் இருவரும் ஒகர
மனதுலடயவராய் கவறு கநாக்ேமின்றி எல்லா பயன்ேலளயும் விட்டிருந்தார்ேள். அப்கபாது புரூரவன்
அவலள கநாக்ேி, கபண்கண! நான் உன்லனக் ோதலிக்ேிகறன். நீ என் மீ து மனம் லவக்ே கவண்டும்!
என்றான். அதற்கு ஊர்வசி மன்னவகர நான் கசால்வலத ஏற்று நீங்ேள் நடப்பதானால் உமது இஷ்டத்துக்கு
இணங்குேிகறன்! என்றான். உடகன புரூரவன் உன் சங்கேதத்லதச் கசால்லடி, ேண்கண என்றான். அதனால்
கதவேன்னிலே ஊர்வசி அவலனப் புன்முறுவலுடன் கநாக்ேி, அரசகன நான் இரண்டு ஆடுேலளக்
குழந்லதேலளப் கபால வளர்த்து வருேிகறன். அலவ எப்கபாதும் என் படுக்லேயின் அருேிகலகய இருக்ே
கவண்டும். அங்ேிருந்து அவற்லற யாருகம அபேரிக்ேக் கூடாது. இது ஒரு நிபந்தலன. நீங்ேள் திேம்பரராே
நிர்வாணத்கதாடு இருக்கும்கபாது நான் உம்லமப் பார்க்ேக் கூடாது. இது இரண்டாவது நிபந்தலன. எனக்கு
கநய்லயத் தவிர, கவறு ஆோரம் ஒன்றுங்கூடாது. இது மூன்றாவது நிபந்தலன! இந்த மூன்றில் எது
தவறினாலும் நான் உம்முடன் இருக்ேமாட்கடன் என்றாள். அவளது நிபந்தலனக்கு புரூரவன்
ஒப்புக்கோண்டு அப்படிகய ஆேட்டும், ேண்கண! என்று கசான்னான். அவளும் அவனிஷ்டத்துக்கு இணங்ேி,
அவனுடன் இருந்து வந்தாள்.
பிறகு புரூரவ மாமன்னன் அவகளாடு, அளோபுரியிலும் சயித்திரரத முதலிய திவ்விய வனங்ேளிலும்
மானசத் தடாேங்ேளிலும் கவடிக்லேயாே விலளயாடிக் கோண்டு , ோதல் கேளிக்லேேளில் ேளித்துத் திரிந்து
நாளுக்கு நாள் மேிழ்ச்சி மீ தூர வாழ்ந்து வந்தான். இப்படிகய அறுபத்கதாரு ஆண்டுேள் ேழிந்தன.
ஊர்வசியும் அவலனப் கபாலகவ, சுவர்க்ேகலாேத்து இன்பத்லதயும் கபரிதாே எண்ணாமல்
கயாோனந்தத்லதகய கபரிதாே எண்ணி மேிழ்ந்திருந்தாள். இந்நிலலயில் கதவகலாேத்தில் ஊர்வசி
இல்லாததால், மற்ற கதவதாசிேளுக்கும் சித்தர், வித்தியாதரர்ேளுக்கும் கதவகலாேம் ரமண ீயமாே
இருக்ேவில்லல. ஆலேயால், ேந்தருவர்ேளின் அரசனாேிய விசுவாவசு என்பவன் ஊர்வசிலய மறுபடியும்
கதவருலகுக்குக் கோண்டு கசல்வதற்கு உபாயம் என்னகவன்று கயாசித்தான். புரூரவகனாடு கூடி மேிழ்ந்து
கதவகலாேத்லத ஊர்வசி மறந்திருக்ேிறாள் என்றாலும் புரூரவனுக்கு அவள் விதித்திருக்கும்
நிபந்தலனேலள விசுவாவசு அறிந்து கோண்டு ஓரிரவில் ேந்தர்வர்ேகளாடு வந்து கூடி படுக்லேயின்
அருகேயிருந்த ஆடுேளில் ஒன்லற அபேரித்துக் கோண்டு கசன்றான். அவன் ஆோயமார்க்ேமாே
அலதக்கோண்டு கபாகும் கபாது அந்த ஆடு அபயக்குரல் எடுத்துக் ேத்தியது. அலதக்கேட்ட ஊர்வசி, ஐகயா!
என் குழந்லதலய யாகரா அபேரித்துச் கசல்ேிறாகர! அநாலதயான நான் இந்தத் தருணத்தில் யாரிடம்
இலதப் புேல்கவன்? என்று கூறினாள். அந்த கூக்குரலலக் கேட்டதும் புரூரவ மன்னன் துள்ளிகயழுந்தான்
என்றாலும் தான் நிர்வாணமாே இருப்பதால், மற்கறாரு நிபந்தலனப்படி தன்லன ஊர்வசி பாராமலிருக்ே
கவண்டுகம என்று நிலனத்து, அங்ேிருந்து அவன் அேலவில்லல, பிறகு ேந்தருவா மற்கறாரு ஆட்லடயும்
ேவர்ந்து கோண்டு கசன்றார்ேள். அந்த ஆடும் ேத்தியது. அலத ஊர்வசி கேட்டு ஐலயகயா! எனது
மற்கறாரு குழந்லதயும் கோண்டு கபாேிறார்ேகள! எனக்கு ேணவனும் இல்லல! வரமில்லாத
ீ அற்பமான
ஒருவலனச் கசர்ந்து நான் இப்படியாேி விட்கடகன! என்று ேதறியழுதாள். அலதக் கேட்டு சேியாத
புரூரவன் ஆத்திரத்துடன் குமுறிகயழுந்து அளவில்லாத கோபங்கோண்டு இருட்டுள்ள இரவாே இருப்பதால்
நிர்வாணமான தன்லன ஊர்வசி பார்க்ேமாட்டாள் என்று நிலனத்துக்கோண்டு அப்படிகய எழுந்து லேயிகல
வாலளயுருவிக் கோண்டு, அடா யாரடா திருடன்? என்று ஆரவாரத்கதாடு பாய்ந்து கசன்றான். அந்த
சமயத்தில் ேந்தருவர் மிேவும் பிரோசமான மின்னல் ஒன்லற உண்டாக்ேினார்ேள். அந்த மின்னல்
கவளிச்சத்தில் ஆலடயற்றிருந்த அரசலன ஊர்வசி ேண்டாள். உடகன அவர் தனது நிபந்தலனக்கு பங்ேம்
வந்தது என்று கசால்லி அவலனவிட்டு கசார்க்ேகலாேம் கபாய்ச் கசர்ந்தாள். ேந்தருவரும் ஆடுேலள
அங்கேகய விட்டு விட்டுத் தாங்ேளும் கதவகலாேத்துக்குச் கசன்றார்ேள். புரூரவ மன்னன் வழியில்
ஆடுேலளக் ேண்டதும் மேிழ்ந்து படுக்லேயில் வந்து படுத்தான். அங்கே ஊர்வசிலயக் ோணாமல்
விசனமுற்றான். அதன் பிறகு அவன் திேம்பரனாேகவ (நிர்வாணமாேகவ) எங்கேங்கோ ஊர்வசிலயத் கதடிப்
பார்த்தும் அவள் அேப்படாததால் லபத்தியம் பிடித்து, அந்தக் கோலத்துடகனகய ேண்ட இடங்ேளில் திரிந்து
கோண்டிருந்தான். இது இப்படியிருக்ே ஒரு தினம் குரு÷க்ஷத்திரத்திலுள்ள ஒரு தாமலரத் தடாேத்திகல
கவறு நான்கு கதவமங்லேயருடன் ஊர்வசியும் விலளயாடிக் கோண்டிருப்பலதக் ேண்ட புரூரவன்,
லபத்தியத்லதப் கபாலகவ அவள் அருகே கசன்று அடி என் ோதலி! சிறிது கநரம் நில், சிறிது கநரம்
என்கனாடு கபசு, இருவரும் சிறிதுகநரமாேிலும் கூடியிருப்கபாம்! என்று பலப்பல ோதல் வார்த்லதேலளச்
கசால்லி அவளிடம் கேஞ்சினான். அதற்கு ஊர்வசி, பூகலாே கவந்கத! உமது விகவேமற்ற கசய்லே
கபாதும், நான் இப்கபாது ேர்ப்பிணியாே இருக்ேிகறன், இந்த வருஷத்தின் முடிவில் இங்கு வாரும்! உமக்கு
ஒரு நல்ல மேன் பிறந்திருப்பான். பிறகு நான் உம்கமாடு ஒரு நாள் கூடியிருப்கபன் இப்கபாது
கபாய்விடும்! என்று கசான்னாள். புரூரவனும் மிேவும் மேிழ்ச்சியலடந்து தன் நேருக்குப் கபாய்ச் கசர்ந்தான்.

அப்கபாது ஊர்வசி தன் கதாழியலர கநாக்ேி கதாழிேகள அவர்தான் புரூரவச் சக்ேரவர்த்தி! அவருடன்
கூடித்தான் நான் இத்தலன நாட்ேள் விருப்பமும் மேிழ்ச்சியுமாேக் ேளித்திருந்கதன் என்று கசான்னாள்.
அலதக் கேட்ட கதய்வப் கபண்ேளும் அவன் மிேவும் அழேன், அரசர்க்கும் அரசன். ஆலேயால்
நாங்ேளுங்கூட அவனுடன் கூட சுேித்திருக்ே விரும்புேிகறாம், என்று கசான்னார்ேள். பிறகு ஊர்வசியின்
கசாற்படி அந்த ஆண்டின் முடிவில் அவள் குறிப்பிட்ட அகத இடத்துக்கு புரூரவச் சக்ேரவர்த்தி கசன்றான்.
அங்கே ஊர்வசி, ஆயுசு என்ற ஒரு மேலனப் கபற்று, அரசனின் லேேளில் ஒப்பலடத்து, ஓரிரவு அவனுடன்
கூடியிருந்து ஐந்து பிள்லளேலளப் கபறும்படியான ேர்ப்பத்லதயலடந்தாள். அன்றியும் அவள் அரசலன
கநாக்ேி, அரகச! நம்மிடம் கோண்ட அன்பினால் ேந்தர்வர்ேள் உமக்கு வரங்கோடுக்ே வந்திருக்ேிறார்ேள்.
ஆலேயால் உமக்கு கவண்டிய வரத்லதக் கேட்டுக் கோள்ளும் என்றாள். ஆனால் புரூரவகனா கபருமூச்சு
விட்டு, நான் பலேவர்ேள் அலனவலரயும் கவன்று, இந்தரிய சக்தி தப்பாதவனாய் பந்துக்ேளிலும்,
கசலனேளிலும், கபாக்ேிஷத்திலும் குலறவற்றவனாேவும் இருப்பதால் எனக்கு கவண்டுவது கவகறான்றும்
இல்லல. ஆனால் எனக்கு கவண்டுவது ஊர்வசியின் அருகே எப்கபாழுதும் இலணபிரியாமல்
இருப்பகதயாகும். ஆலேயால் என் ோலத்லத ஊர்வசியுடகன ேழிக்ே விரும்புேிகறன், என்றான். உடகன,
ேந்தர்வர்ேள் அவனிடம் ஒரு அக்ேினிஸ்தாலி ஒன்லறக் கோடுத்து, அரசகன! நீர் கவதத்லத அனுசரித்து
இந்த அக்ேினிலய மூன்றாக்ேி ஊர்வசியின் அருேிகலகய இருக்கும் பயலனக் ேருதியாேஞ் கசய்து உன்
இஷ்டத்லதப் கபறுவராே!
ீ என்றார்ேள். அதன் பிரோரம் புரூரவன் அந்த அக்ேினி ஸ்தாலிலய லேயில்
எடுத்துக் கோண்டு வரும் கபாது நடுக்ோட்டில் இது என்ன மடலம! ஊர்வசிலய நம்முடன் அலழத்துக்
கோண்டு வராமல் அக்ேினி ஸ்தாலிலயயன்கறா கோண்டு கசல்ேிறாய். இதனால் என்ன பயன்? என்று
நிலனத்து பித்தலனப் கபால அந்த ஸ்தாலிலய அங்கேகய லவத்து விட்டு பட்டணம் கபாய்ச் கசர்ந்தான்.
அங்கே, நள்ளிரவில் விழித்துக் கோண்டு, ஓகோ! ஊர்வசி சாகலாக்ேியத்லதப் கபறுவதற்ோே ேந்தர்வர்
நமக்குக் கோடுத்த அக்ேினி ஸ்தாலிலய ோட்டிகல கபாட்டுவிட்டு வந்கதாகம! அலத இப்கபாகத கபாய்க்
கோண்டு வரகவண்டும் என்று எண்ணி ஓடிச்கசன்று, ஸ்தாலிலய லவத்த இடத்தில் கதடினான், அலதக்
ோணாமல் அங்கே வன்னிமரத்லத நடுவிற்கோண்ட அரசமரம் ஒன்று இருப்பலதக் ேண்டு, நம்முலடய
அக்ேினி ஸ்தாலிதான் இந்த மரமாேி இருக்ேகவண்டும். ஆலேயால் அக்ேினி ரூபமான இதலனகய
கோண்டுகசன்று அரணியாேக் ேலடந்து அக்ேினிலய உண்டாக்ேி அதலன உபாசிப்கபாம்! என்று ேருதி,
அலத அப்படிகய நேரத்துக்கு எடுத்துச்கசன்று ோயத்திரி மந்திரத்லத உச்சரித்துக்கோண்கட அரணிலயக்
ேலடந்தான். அந்த அரணியும் ோயத்திரி மந்திர எழுத்துக்ேளின் ேணக்குப்படி இருபத்து நான்கு அங்குல
அளவுள்ளதாே ஆயிற்று. பிறகு அரணிலயக் ேலடந்து அக்ேினிலய உண்டாக்ேி, அலத மூன்றாக்ேி
கவதவிதிப்படி ஊர்வசி சாகலாக்ேியத்லதக் ேருதிப் பல யாேங்ேலளச் கசய்தான். அதனால் ேந்தர்வ
கலாேத்திற்கு புரூரவன் கசன்று ஊர்வசிகயாடு இலணபிரியா மல் வாழ்ந்து கோண்டிருந்தான். ஆதியில்
இருந்த அக்ேினி ஒன்கற அந்த ஒன்கற இந்த மனுவந்தரத்தில் மூன்றாக்ேப்பட்டது.

7. ேவுசிே வம்ச வரலாறு

லமத்கரயகர, கமலும் கேளும். அந்தப் புரூரவ மாமன்னனுக்கு ஆயுசு, அமாவசு, விசுவாவசு, சுருதாயு, சதாயு,
அயுதாயு என்ற ஆறுபிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளில் அமாவசு என்பவனுக்கு பீமன் என்ற பிள்லள
பிறந்தான். அவனுக்குக் ோஞ்சனன் பிறந்தான். ோஞ்சனனுக்கு ேகதாத்திரன் அவனுக்கு ஜன்னு, அந்த
ஜன்னு என்பவன் யாேஞ்கசய்து கோண்டிருக்கும் கபாது ேங்லே நதியானது அந்த யாேசாலலக்கு வந்து
யாவற்லறயும் முழுேடித்தது. அலதக்ேண்டதும் ஜன்னு கோபத்தால் ேண் சிவந்தான். ஸ்ரீயக்ஞ புருஷலனத்
தியான பலத்தால் இதயத்தில் நிறுத்தி அந்த கதஜஸால் ேங்லேலயப் பானஞ்கசய்துவிட்டான். பிறகு கதவ
ரிஷிேள், அவலன கவண்டியபின் ேங்லேலய விடுவித்து, அந்த ேங்லேலய அவனுலடய மேளாே
லவத்தார்ேள். அதனால் ேங்லேக்கு சான்னவி என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. அந்த ஜன்னுவுக்கு சுமந்து
என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்கு அசேன், அவனுக்கு பலாோசுவன், அவனுக்கு குசன், அவனுக்கு குசாம்பன்,
குசநாபன். அதூர்த்தரஜசுவசு என்ற நான்கு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளில் குசாம்பன் என்பவன்
எனக்கு இந்திர சமானனான புத்திரன் உண்டாே கவண்டும் என்று தவஞ்கசய்தான். அப்கபாது கதகவந்திரன்,
நமக்குச் சமானமாய் மற்கறாருவன் உண்டாே கவண்டாம் என்று தாகன அவனுக்குப் பிள்லளயாேப்
பிறந்தான். அவன் கபயர் ோதி, ேவுசிேன் என்றும் அவன் வழங்ேப்படுவான். அந்தக் ோதிக்கு சத்தியவதி
என்ற கபண் ஒருத்தி பிறந்தாள். அவலளப் பிருகு முனிவரின் மேனாேிய ரிசீே மாமுனிவர் தமக்குக்
கோடுக்கும்படியாேக் கேட்டார். அதற்கு ோதியானவன் இந்த முனிவகரா பிராமணர் கமலும் ேிழவர்,
கோபக்ோரர்! என்று நிலனத்து அவலள அவனுக்குக் கோடுக்ே மனமில்லாமல் அவலர கநாக்ேி ஒரு ோது
மட்டும் ேறுப்பாேவும், மற்லறய அவயவங்ேள் எல்லாம் சந்திரலனப் கபாலப் பிரோசிக்கும் படியாேவும்
ோற்லறவிட கவேமாேச் கசல்லக்கூடிய ஓராயிரம் குதிலரேலள ேன்யாசுல்ேமாேக் கோடுத்தால், என்
புதல்விலய நான் உமக்கு ேன்னிோதானம் கசய்து கோடுக்ேிகறன் என்றான். அதற்கு ரிசீே முனிவர்
இணங்ேி அப்படிகய ஆேட்டும் என்று கசால்லிவிட்டு வருணனிடம் கசன்று அஸ்வ தீர்த்தத்தில் பிறந்த
ஆயிரம் குதிலரேலளக் கோண்டுவந்து அவனிடம் ஒப்பலடத்து, அந்தக் ேன்னிலயக் ேல்யாணம் கசய்து
கோண்டார். பிறகு ரிசீே முனிவர் அவளுக்கும் புத்திகராற்பத்தி கசய்வதற்கு ஒரு சருலவச் கசய்து
லவத்தார். சரு என்பது ஒருவலேச் கசாறு ஆகும். அலதக் ேண்ட அவருலடய மலனவியாேிய சத்தியவதி
அவலரகவண்டித் தனது தாய்க்கு ஒரு புத்திரன் உண்டாவதற்ோே ஒரு சருலவச் கசய்விக்கும்படி
கசய்தாள். இவ்விதமாே ரிசீேமுனிவர் தமது பத்தினிக்குப் பிரம கதஜசுடன் கூடிய புத்திரன்
உண்டாவதற்ோன சருக்ேலளக் கோடுத்து, நீ இந்த சருலவயும் உன் தாய் அந்த சருலவயும் புசிப்பீர்ேளாே!
என்று கசால்லி விட்டு வனத்துக்குச் கசன்றார்.

பிறகு தாயும், மேளும் சருலவப் புசிக்கும்கபாது, சத்தியவதியின் தாய், மேகள! உலேத்தில் எவனுகம தன்
புத்திரனுக்கே கமன்லமயான குணங்ேள் இருக்ேகவண்டும் என்று விரும்புவான். அஃதன்றி தன் பத்தினியின்
தம்பிக்கு அக்குணங்ேள் இருக்ேகவண்டும் என்று விரும்பமாட்டான். ஆலேயால் உனக்கு உன் புருஷன்
கோடுத்த சருவானது சிறப்பானதாே இருக்ேகவண்டும். க்ஷத்திரிய ஜாதியான எனது மேன் பூவுலே
ஆளகவண்டியவன். ஆலேயால், இப்படிப்பட்டவனுக்கு கமலான குணங்ேள் அலமந்தால் சிறப்பான பயன்ேள்
ஏற்படும். பிராமணனுக்குப் பல பராக்ேிரம சம்பத்துேள் இருப்பதால் யாது பயன்? ஆலேயால் உன்னுலடய
சருலவ எனக்குக் கோடுத்துவிட்டு, என் சருலவ நீ வாங்ேி சாப்பிடு! என்று கசான்னாள்; அதற்கு மேள்
சத்தியவதியும் ஒப்புக்கோண்டாள். தன் சருலவத் தான் வாங்ேிப் புசித்தாள். பிறகு ரிசீே முனிவர்,
ோட்டிலிருந்து திரும்பி வந்து ேருவுற்றிருக்கும் தமது பத்தினியின் கதேத்லத ேண்டு அவலள கநாக்ேி,
அடிபாதேீ ! கசய்யக்கூடாத ோரியத்லத நீஏ ன் கசய்தாய்? ஏகனன்றால், உன் கதேமானது மிேவும் ரவுத்ர
ரூபமாேக் ோணப்படுேிறது. அதற்குக் ோரணம் உன் தாய்க்குக் கோடுத்த சருலவ நீ புசித்திருக்ேிறாய் என்று
கதரிேிறது. இது தகுதியற்றது. நான் அந்தச் சருவில் சேல ஐஸ்வரிய வரிய
ீ பலங்ேலளயும்
ஏற்றியிருக்ேிகறன். உன் சருவிகல ஞானம், சாந்தி, கபாறுலம முதலிய பிராமண குணங்ேலள
ஏற்றியிருக்ேிகறன். இலத நீ மாற்றி விட்டாயாலேயால் உனக்கு உக்ேிரமான அம்புேலள எய்யக்கூடிய
க்ஷத்திரிய ஆசாரமாய் நடக்ேக்கூடிய புதல்வன் தான் பிறப்பான். உன் தாய்க்கோ கபாறுலம முதலிய
குணங்ேலளயுலடய பிராமணச் சாரமுள்ள குமாரன் பிறப்பான் என்று கூறினார். தன் ேணவன் இவ்வாறு
கூறியதும் சத்தியவதி அவரது திருவடிேளில் வழ்ந்து,
ீ பிராணநாதா! அடியாள் கதரியாத்தனத்தால் அப்படிச்
கசய்துவிட்கடன். அடியாள் மீ து அருள்ோட்ட கவண்டும். அத்தலேய புத்திரன் எனக்கு கவண்டாம் சருவின்
பலம் தப்பாதாலேயால் என் கபரன் அப்படியாேட்டும் என்று கவண்டினாள். அதனால் அவள் மீ து ரிசீே
முனிவர் ேருலண கோண்டு நல்லது அப்படிகய ஆேட்டும்? என்று அனுக்ேிரேஞ் கசய்தார். பிறகு, சத்தியவதி
ஜமதக்னி என்ற மேலனப் கபற்றாள். அவளுலடய தாய் விசுவாமித்திரலதப் கபற்றாள். அந்த சத்தியவதி,
சிலோலம் கசன்ற பிறகு ேவுஷதி என்ற நதியானாள். அவளது பிள்லளயான ஜமதக்னி முனிவர், இஷ்வாகு
வம்சத்து அரசனான கரணு என்பவனின் புதல்வியான கரணுலேலயத் திருமணஞ்கசய்து கோண்டார்.
அவளது வயிற்றில் ஸ்ரீமந்நாராயணனின் அம்சத்தால், சேல க்ஷத்திரிய வம்ச நாச ோரணரான பரசுராமர்
பிறந்தார். விசுவாமித்திரருக்கோ பிருகு வமிசத்லதச் கசர்ந்த சுனச்கசபகன, கதவலதேளால் மேனாேக்
கோடுக்ேப்பட்டான். கதவர்ேளால் கோடுக்ேப்பட்டதால் அவன் கதவராதன் என்ற கபயலரப் கபற்றான். பிறகு
விசுவாமித்திரருக்கு மதுச்சந்தன், தனஞ்சயன், ேிருதகதவன், அஷ்டேன், ேச்சபன், ஹரிரன் என்ற கவறு
பிள்லளேளும் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளால் ேவுசிே கோத்திரங்ேள் உண்டாயின. அந்தக் கோத்திரத்தார்
எல்லாம் கவவ்கவறு பிரவரம்(பிரவரம்-கோத்திரத் தலலவர் முலறலம) உள்ள குலங்ேளில் விவாேஞ்
கசய்து கோள்ள கவண்டியவராய் உள்ளனர்.

8. ோசி அரசர்ேள் வரலாறு

லமத்கரயகர, கமலும் கேட்பீராே! புரூரவசின் மூத்தகுமாரனான ஆயுசு என்பவன் ராகுவின் மேலளத்

திருமணஞ்கசய்து நகுக்ஷன் க்ஷத்திர விருத்தன், ரம்பன், ரஜீ, அகனனசு என்ற ஐந்து பிள்லளேலளப்
கபற்றான். அவர்ேளில் க்ஷத்திர விருத்தனுக்கு சுகஹாத்திரன் பிறந்தான். அவனுக்கு ோசியன், ோசன்,
ேிருச்சமதன் என்ற மூவர் பிறந்தனர். ேிருச்சமதனுக்கு சவுனேன் பிறந்தான். அவன் நான்கு வர்ணங்ேலள
உண்டாக்ேினான், ோசியன் என்கபானுக்குக் ோசி மன்னனான ோகசயன் உண்டானான். அவன் மேன்
ராஷ்டிரன், அவன் மேன் தீர்க்ேத பசு, அவனுக்கு தன்வந்திரி பிறந்தான். முன்பு திருப்பாற்ேடலில்
உதித்தகபாது எல்லாப் பிறவிேளிலும் எல்லா ஞானங்ேலளயும் அறிந்த ஸ்ரீமந்நாராயணன் அந்த
தன்வந்திரிக்கு நீ ோசி ராஜவமிசத்திற் பிறந்து எண்வலேயான லவத்திய நூல்ேலளயும் கசய்யக்
ேடவாயாே! கவள்விேளில் அவிர்ப்பாேமும் புசிக்ேக் ேடவாய்! என்று வரமளித்தார். அந்த தன்வந்திரியின்
மேன் கேதுமான். அவன் மேன் பீமரதன், அவன் மேன் பிரதர்த்தனன். அவன் பத்திரசிகரணிய வமிசத்லத
நாசஞ் கசய்தலமயால் சேல சத்துருக்ேலளயும் நாசஞ்கசய்தாகனன்று கோண்டு சத்துருஜித்து என்ற
கபயலர அலடந்தான். அவன் தந்லதயான திகவாதாசன் அதிே அன்பினால், அவலன வத்சரன்று அலழத்து
வந்ததால், வத்சன் என்ற கபயரும் அவனுக்குண்டு. அவன் மிேவும் சத்தியவானாலேயால் சத்தியத்துவசன்
என்ற கபயலரயும் கபற்றான். அன்றியும் அவன் குவலயம் என்னும் புேழ்கபற்ற குதிலரகயான்லற
லவத்திருந்தால் குவலயாசுவன் என்ற கபயலரயும் கபற்றான். அவன் மேன் அளர்க்ேன், அவலனப்
பற்றிகயாரு சுகலாேம் இந்தக் ோலத்தும் வழங்குேிறது. அதாவது, அளர்க்ேலன விட மற்ற எவன் தான்
அறுபத்தாறாயிரம் ஆண்டுக்ோலம் இந்த பூமிலய ஆண்டான்? என்பதுதான் அந்த சுகலாேம் அவ்வாறு
புேழப்படும் அளர்க்ேன் என்பவனுக்கு சன்னதி என்ற மேன் பிறந்தான். அவன் மேன் சுநீ தன், அவன் மேன்
சுகேது, அவன் மேன் தரும கேது, அவன் மேன் சத்தியகேது, அவன் புத்திரன் விபு, அவன் புதல்வன்
ஸ்வவிபு, அவன் தலயன் சுகுமாரன், அவன் குமாரன் திருஷ்டகேது, அவன் மேன் வதிகயாத்திரன்,
ீ
அவனுக்குப் பார்க்ேன், அவனுக்கு பார்க்ேபூமி இவனிடத்திலிருந்து நான்கு வர்ணங்ேள் உண்டாயின.
இவர்ேள் தான் ோசியரசர்ேளாவார்ேள்.

9. ரஜி வரலாறு

ரஜி என்பவனுலடய வம்சா வழிலயக் கூறுேிகறன் கேளும். ரஜிக்கு ஒப்பற்ற பல பராக்ேிரமம் கபாருந்திய
ஐந்நூறு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். இது இப்படியிருக்ே ஒரு சமயம் கதவாசுரப்கபார் ஒன்று நடந்த கபாது
கதவரும், அசுரரும் பிரம்மனிடம் கசன்று, இந்த யுத்தத்தில் யாருக்கு கவற்றியுண்டாகும்? என்று
கேட்டார்ேள். அதற்கு அவர் ரஜி மன்னன் யார் சார்பில் கசர்ந்து கபார் கசய்வாகனா அவர்ேள் பக்ேகம
ஐயம் உண்டாகும் என்றார். அலதக் கேட்டதும் அசுரர்ேள் ரஜியிடம் முன்னதாேச் கசன்று, தமக்கு யுத்த
சோயம் கசய்ய கவண்டும் என்று அவலன கவண்டினார்ேள். அதற்கு ரஜி மன்னன், அசுரர்ேகள! நான்
கதவர்ேலள கவன்ற பிறகு உங்ேளுக்கு நான் கதகவந்திரனாே இருக்ேச் சம்மதித்தால் உங்ேள் சார்பில்
கபார் கசய்ேிகறன் என்றான். அதற்கு அசுரர்ேள், அரகச! நாங்ேள் ோரியத்திற்ோே ஒன்லற முன்னதாேச்
கசால்லிப் பிறகு மற்கறான்லறச் கசய்யமாட்கடாம். எங்ேளுக்கு பிரேலாதகர இந்திரராே இருக்ேகவணடும்.
அதற்ோேகவ இந்த முயற்சிலய கமற்கோண்கடாம் என்றார்ேள். பிறகு அவர்ேள் கபாய் விட்டார்ேள். அதன்
பிறகு ரஜி மன்னனிடம் கதவர்ேளும் வந்து தமக்குத் துலண கசய்ய கவண்டும் என்று கவண்டினார்ேள்.
அவர்ேளிடமும் ரஜி மன்னன் தன் விருப்பத்லதச் கசான்னான். கதவர்ேள் ஒப்புக்கோண்டார்ேள். அதனால்
அந்த மன்னன் கதவர்ேள் சார்பில் கபார் கசய்து அசுர கசலனேலள அழித்தான். அப்கபாது கதகவந்திரன்
ரஜி மன்னனின் ோல்ேளில் விழுந்து, அரசகன! ஆபத்தில் ோத்ததாலும் அன்னமிட்டதாலும் நீ எங்ேளுக்குத்
தந்லதயானாய் இதனால் சேல உலேங்ேளிலும் உயர்ந்தவன் ஆேிவிட்டாய். நாகனா உன் மேன்
திரிகலாோதிபதியாே இருப்பது தந்லதக்குப் கபருலமயல்லவா? என்றான். அலதக்கேட்டதும் ரஜி மன்னன்
சிரித்து, இந்திரா! அப்படிகய ஆேட்டும் என்றான். பிறகு ரஜி மன்னன் தன் நேரம் கபாய்ச் கசர்ந்தான்.

சில ோலத்துக்குப் பிறகு, ரஜி மன்னன் மாண்டு கபானான். அவனது பிள்லளேலள நாரதர் தூண்டிவிட,
அவர்ேள் இந்திரனிடம் கசன்று, நீ எங்ேள் பிதாவின் புத்திரனாலேயால் எங்ேளுக்கு உன் ராஜ்ஜியத்தில்
பங்கு கோடுக்ே கவண்டும் என்று கேட்டார்ேள். இந்திரன் மறுத்தான். அவர்ேள் இந்திரலன கவன்று,
அவனதிோரத்லத தாங்ேள் கசலுத்தி வந்தார்ேள். பலோலம் கசன்ற பிறகு, கதகவந்திரன் தனது
குலகுருவிடம் கசன்று, ஸ்வாமி! அடிகயன் ஆட்சிலய இழந்து இப்படி அலலயலாகமா? ஆலேயால்
அடிகயன் திருப்தியலடயும்படிச் கசய்யகவண்டும் என்று கவண்டினான். அதற்கு அவர் நீ முன்கப
என்னிடம் வந்திருந்தால் இந்த ஆபத்து உனக்கு வந்திருக்ோது. இனி உனக்ோே நான் கசய்யக்கூடியது
எதுவுமில்லல. இன்னுஞ் சிறிது ோலத்தில் உன் ஐசுவரியம் உனக்கு வரும்படிச் கசய்ேிகறன் என்று
கசால்லி இந்திரனுக்கு கதஜஸ் வளரவும், பலேவர்ேளுக்கு புத்திமயங்ேவும் ஒரு அபிசார கஹாமம்
கசய்தார். அதனால் ரஜியின் பிள்லளேள் புத்தி மயங்ேி, பிராமணத் துகவஷியராேவும், வர்ணாசிரம
தர்மங்ேலள இழந்தவர்ேளாேவும் கவதத்திற்குப் புறம்பானார்ேள். இதனால் இந்திரன் அவர்ேலள கஜயித்து
புகராேிதரின் கவள்வி வலிலமயால் மோ கதஜசுள்ளவனாய், கசார்க்ேத்லத மீ ண்டும் ஆண்டுவந்தான்.
இந்தவிதமாே இந்திரன் தனது கசார்க்ேப் பதவிலய மீ ண்டும் கபற்ற இந்தச் சரிதத்லதக் கேட்பவனுக்கு
ஸ்தானப் பிரம்சமும் துராத்மாவாே இருத்தலும் ஏற்படுவதில்லல. ஆயுசுவின் மேனுக்கு சந்ததியில்லல.
இனி க்ஷத்திரவிருத்தனுலடய சந்ததிலயக் கூறுேிகறன், கேளுங்ேள். க்ஷத்திரவிருத்தனின் மேன்
பிரதிக்ஷத்திரன். அவன் மேன் சஞ்சயன், அவன் மேன் ஜயன், அவன் மேன் விஜயன், அவன் பிள்லள
ேிருதன். அவன் மேன் ஹரியதனன், அவன் மேன் சேகதவன். அவனுக்கு அதீ னன், அவன் பிள்லள
ஜயத்கசனன். அவன் மேன் சங்ேிருதி, அவன் புத்திரன் க்ஷத்திர தருேன் இவர்ேள் தான்
க்ஷத்திரவிருத்தனுலடய வழிவந்தவர்ேள்.

10. யயாதி மாமன்னன் ேலத

லமத்கரய நகுஷ வம்சத்லதப் பற்றிச் கசால்ேிகறன் கேளுங்ேள். நகுஷ மன்னனுக்கு யதி; யயாதி, சம்யாதி,
ஆயாதி, வியாதி, ேிருதி என்ற ஆறுபிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளலனவரும் சிறந்தவரர்ேள்.
ீ அவர்ேளில்
யதி என்பவன் இராஜ்யத்லத விரும்பவில்லல. ஆலேயால் யாயாதி என்பவன் அரசனானான். அவன்
சுக்ேிரன் மேளாேிய கதவயானிலயயும், விருஷபருவாவின் மேளாேிய சருமிஷ்லடலயயும்
மணந்துகோண்டான். அவனது வம்சத்லதப் பற்றிய சுகலாேம் ஒன்று உண்டு. கதவயானி என்பவள் யது,
துர்வசு என்ற பிள்லளேலளயும் சருமிஷ்லட என்பவள் துருேிய, அனுபூரு என்ற பிள்லளேலளயும்
கபற்றார்ேள், என்று அந்த சுகலாேம் கூறுேிறது. யயாதி மன்னன் தன் இரு பத்தினிேளில் சர்மிஷ்லட
என்பவளிடம் அதிேப் பாசம் கோண்டிருந்ததால், கதவயானி கபாறாலம கோண்டு தன் தந்லதயான
சுக்ேிராச்சாரியாரிடம் கதரிவித்தாள். அதனால் சுக்ேிராச்சாரி கோபங்கோண்டு, யயாதி மன்னனுக்கு ேிழடு
தட்டும் வண்ணம் அவன் ஜலரலய அலடய கவண்டுகமன ஒரு சாபமிட்டார். அதன் விலளவாே யயாதி
மன்னன் தனக்கு அோலத்தில் மூப்பு வரும்படிச் கசய்ததால் மனவருத்தமுற்று, சுக்ேிராச்சாரியாரின்
பாதங்ேளில் வழ்ந்து
ீ கவண்டிக்கோண்டான். அதனால் அவர் மனமிரங்ேி மூப்லப ஒருவருக்குக் கோடுத்து
அவருலடய வனத்லத ஏற்ேலாம் என்றும் அனுக்ேிரேஞ் கசய்தார். பிறகு, யயாதி மன்னன் தனது முதல்
மேலன கநாக்ேி, மேகன! உன் மாதாமஹருலடய சாபத்தால் எனக்கு கநர்ந்த இந்த மூப்லப
அவரனுக்ேிரேத்திற்கு ஏற்ப நான் உனக்குக் கோடுத்து உனது வாலிபப் பருவத்லத நான் ஏற்று இன்னும்
ஓராயிரம் ஆண்டுக்ோலம் உலே இன்பங்ேலள அனுபவிக்ே விரும்புேிகறன். ஆலேயால் இதற்கு நீ
இணங்ே கவண்டும் என்றான். அதற்கு மூத்த மேன் யது சம்மதிக்ேவில்லல. அதனால் அவனது தந்லதயும்,
உனது சந்ததி ராஜ்யத்லத இழக்ேக் ேடவது என்று சபித்தார். பிறகு துர்வசு, துருக்யு, அனு என்ற
பிள்லளேலளயும் யயாதி மன்னன் வரவலழத்து தனது மூப்லப ஏற்றுக்கோண்டு அவர்ேளுலடய
யவுவனத்லதத் தனக்கு வழங்கும்படி கவண்டினான். அவர்ேளும் அலத ஏற்ேவில்லல. எனகவ
அவர்ேலளயும் யயாதி மன்னன் சபித்தான். பிறகு சர்மிஷ்லடயிடம் பிறந்த தனது ேலடசிப் பிள்லளயான
பூருவிடமும் அவன் அதுகபாலகவ கவண்டினான். பூரு தன் தந்லதலய வணங்ேி பிதாகவ! தங்ேள்
விருப்பம்கபால நான் இதற்கு இணங்குேிகறன் என்று கசால்லி தனது தந்லதயின் மூப்புத்தன்லமலயத்
தான் ஏற்றுக்கோண்டு தன் யவுவனத்லத தந்லதக்கு கோடுத்தான். அலதப் கபற்ற யயாதி மன்னன் தர்ம
விகராதமின்றி தக்ே ோலங்ேளில் தனக்கு இஷ்டமான சேல கபாேங்ேலளயும் அனுபவித்து கசங்கோலலச்
கசவ்வகன கசலுத்தி வந்தான். அவன் விசுவாசி என்ற கதவமங்லேகயாடும் கதவயானிகயாடும்
அனுபவித்து ோமங்ேளின் முடிலவ ோண்கபன் என்று தினந்கதாறும் அகத மனத்தினனாே இருந்தான்.
நாளுக்கு நாள் கபண் இன்பம் இனிலமயானதாேகவ அவனுக்கு கதான்றியது. எனகவ அவன்
இப்பாடல்ேலளப் பாடினான்.

ோமமானது ோம கபாேங்ேளால் ஒருகபாதும் அடங்குவதில்லல. அவிேலளச் கசாரியச் கசாரிய அக்ேினி

வளர்வது கபால் வளரத்தான் வளர்க்ேிறது. இந்த பூவுலேிலுள்ள சேல தானியங்ேளும் கபான் முதலிய
சிறந்த கபாருள்ேளும் குதிலர, பசு முதலிய மிருேங்ேளும் அழேிய கபண்டிரும் ஒருவனுலடய ஆலசக்குப்
கபாதாமகலகய இருக்ேின்றன. ஆலேயால் அந்த ஆலசலய நிலறகவற்ற முயல்வது முடியாத
ோரியமாகும். ஆலேயால் அலத ஒழித்தகல கவண்டும். சேல பூதங்ேளிடத்தும் விருப்பும் கவறுப்பும்
லவக்ோமல் சமமான எண்ணமுலடயவனுக்கு எத்திலசயிலும் சுேகம கதான்றும், புத்தியீனருகு
விடக்கூடாததாயும், உலடயவன் தளர்வுற்றலும் தளராததாயும் இருக்ேக்கூடிய ஆலசலய விட்டுவிட்டால்,
சுேத்லத அலடயலாம். மனிதன் மூப்பினால் கமலிந்துகபாே அவனுலடய கராமங்ேளும், பற்ேளும்
உதிர்ந்துகபாேின்றன. உயிராலச கபாருளாலச என்ற இரண்டும் ஒருகபாதும் கமலிவதில்லல, இலளப்பதும்
இல்லல. இதற்கு ஓர் உதாரணம் ஓராயிரம் ஆண்டுக்ோலம் கபாோனுபவம் கசய்துவந்த எனபகு
ஆலசயானது கோஞ்சமும் குலறயாமல் வளர்ந்து கோண்கடயிருக்ேிறது. ஆலேயால் நான் இனி இந்த
ஆலச என்னும் லபசாசத்லத விட்டு ஒழித்து மனலதப் பரம்பிரம்மனிடத்தில் கசலுத்திக் கதாந்தமும்,
மமலதயும் நீங்ேியவனாய்; மிருேங்ேகளாடு மிருேம் கபாலத் திரிந்து கோண்டிருக்ேக் ேடகவன்! என்று
இவ்விதம் சிந்தித்து யயாதி மாமன்னன் தன்னுலடய மேன் பூருவவின் யவுவனத்லத அவனுக்கே திருப்பி
கோடுத்தவிட்டு தன்னுலடய மூப்லபத் தாகன திருப்பிப் கபற்றுக்கோண்டு ; கதன்ேிழக்ேில் துர்வசுலவயும்
கமற்ேில் துருேியுலவயும் கதற்ேில் துர்வசுலவயும், கமற்ேில் துருேியுலவயும், கதற்ேில் யதுலவயும்
சிற்றரசராக்ேிச் சேல பூமண்டலத்துக்கும் பூருலவ அதிபதியாேச் கசய்து பட்டாபிகஷேம் கசய்து லவத்து
விட்டு தவஞ்கசய்ய வனஞ்கசன்றான்.

11. ோர்த்த வ ீரியார்ஜுனன்

இனி யயாதி மோராஜாவின் மூத்த மேனான யதுவின் குலமுலறலயக் கூறுேிகறன் ; கேளுங்ேள். மனிதர்,
சித்தர், ேந்தருவர், இயக்ேர், இராக்ேதர், குேியேர், ேிம்புருடர், அப்சரசுேள், நாேர், விஹேர், தயித்தியர், தானவர்,
ஆதித்தியர், வுத்திரர், வசுக்ேள், அசுவினிேள், மருத்துக்ேள், கதவரிஷிேள் ஆேிய இவர்ேளாலும் கமாக்ஷம்
கபறமுயன்றவர்ேளாலும் தர்மார்த்த ோமங்ேலள விரும்பியவர்ேளாலும் தங்ேள் தங்ேள் இஷ்ட சித் தியின்
கபாருட்டுத் துதிக்ேத்தக்ேவராய், ஆதி மத்யாந்தரேிதராய், சேல உலேங்ேளுக்கும் இருப்பிடமாய்,
அளவிடக்கூடாத மேத்துவமுள்ளவராய் விளங்கும் ஸ்ரீமோவிஷ்ணு பேவான் உலேத்திற்கு அருள்
கசய்வதர்ோே திருவிலளயாடல் புரிய ஏற்ற ஒரு திவ்விய மங்ேள விக்ேிரேத்கதாடு அந்த வமிசத்தி ல்
அவதரித்து அருளினார். இது சம்பந்தமாே ஒரு சுகலாேம் வழங்ேப்படுேிறது. யதுவின் வமிசத்லதப் பற்றி
ஒருவன் கேட்பதால் சேல பாவங்ேளிலிருந்தும் விடுபடுவான். ஏகனன்றால் அந்த வம்சத்தில்
பரப்பிரமமானது ஸ்ரீேிருஷ்ணன் என்ற திருநாமத்கதாடு மனித உருவமாே அவதரித்ததல்லவா? என்பதுதான்
அந்த சுகலாேமாகும். அந்த யதுவுக்கு சேஸ்ரஜித்து, குகராஷ்டு, நளன், நகுஷன் என்ற நான்கு பிள்லளேள்
உண்டு. அவர்ேளில் சேஸ்ரஜித்தின் மேன் சதஜித்து அவனுக்கு லஹஹயன், கஹஹயன், கவணுஹயன்
என்ற மூன்று பிள்லளேள் உண்டு. லஹஹயனின் மேன் தருமன், அவன் மேன் தருகமந்திரன், அவன்
மேன் குந்தி, அந்தக் குந்திக்குச் சஹஸ்ரஜித்து, அவன் மேன் மேிஷ்மான், அவன் மாேிஷ்மதி என்னும் நேரம்
ஒன்லற உண்டாக்ேினான். அவன் மேன் பத்திசிகரணியன், அவன் மேன் தனேன் அவனுக்கு ேிருதவரியன்,
ீ
ேிருதாக்ேினி ேிருததருமன், ேிருதவுஜசு என்னும் நான்கு புத்திரர்ேள் பிறந்தார்ேள். ேிருதவரியனுலடய
ீ
மேன் அர்ஜுனன் ஸ்ரீமந்நாராயணனின் அம்சமாேவும், அத்திரி குமாரராேவும் விளங்ேிய தத்தாத்கரய
முனிவலர அவன் ஆராதித்து அவருலடய அனுக்ேிரேத்தால் அதர்மத்திற் புோலமயும், ஸ்வதாமத்தில்
பற்றும், ஆயிரங்லேேளும், யுத்தத்தில் கவற்றியும், பலேவரிடம் அவப்படாலமயும் சேலகலாேங்ேளும்
கோண்டாடத்தக்ே மோபுருஷனால் மரணமும் ஆன இத்தலேய வரங்ேலளப் கபற்றான். அதனால் அந்த
ோர்த்தவரியார்ச்சுனன்
ீ சேல தீ வுேளுடன் கூடிய பூமண்டலகமல்லாம் பரிபாலனஞ் கசய்து, பதினாயிரம்
கவள்விேலளச் கசய்தான். அவலனப் பற்றி ஒரு சுகலாேம் வழங்குேிறது. எந்த மன்னரும், யாேங்ேள்
தவங்ேள் தானங்ேள் முதலியவற்றிலும் வணக்ேம் முதலிய சற்குணங்ேளிலும் சாஸ்திரக்ேல்வி
கேள்விேளிலும் ோர்த்தவ ீரியார்ச்சுனலன ஒவ்வார்ேள். அவனுலடய ஆட்சியில் ஒருவனும் கபாருள்
இழந்தவனில்லல எந்தக் ோலத்திலும் அவனது கபயலரச் சங்ேீ ர்த்தனம் கசய்தவனுக்கு இழந்த கபாருள்
லேகூடும்! என்று கூறப்பட்டுள்ளது.

இவ்விதம் எண்பத்லதயாயிரம் ஆண்டுக்ோலம் ஆகராக்ேியம், கசல்வம், பலம், பராக்ேிரமம், ஆேியவற்றில்

யாகதாரு குலறவுமில்லாமல் அவன் கசங்கோல் கசலுத்தி வந்தான். ஒருோலத்தில் அந்த
ோர்த்தவரியார்ச்சுனன்
ீ நர்மலத யாற்றில் மங்லேயகராடு கூடி ஜலக்ேிரீலட கசய்து மதுபானத்தில்
மயங்ேியிருக்கும் கபாது, சேல கதவ லதத்திய, ேந்தர்வர்ேலள கவன்றதனால் கசருக்ேலடந்த இராவணன்
திக்குவிஜய யாத்திலரக்ோே அங்கு வந்தான். அலதக்ேண்ட ோர்த்தவரியார்ச்சுனன்
ீ அவலனப் பசுலவப்
கபாலக் ேட்டிக்கோண்டு கசன்று, மாேிஷ்மதி நேரத்தின் ஒரு மூலலயில் கபாட்டிருந்தான். அத்தலேய
மோபலசாலியான ோர்த்தவ ீரியார்ச்சுனலன அவன் விரும்பியவண்ணம் ஸ்ரீமந் நாராயணரது வம்சத்தில்
அவதரித்த பரசுராமர் எண்பத்லதயாயிரம் ஆண்டின் முடிவில் சங்ேரித்து அருளினார். அவனுக்கு
நூறுபிள்லள பிறந்தார்ேள். அவர்ேளில் சூரன், சூரகசனன், விருஷகசனன், மது, ஜயத்வஜன் என்ற ஐவர்
முக்ேியமானவர்ேள். அவர்ேளில் ஜயத்வஜன் என்பவனுக்கு அவன் கபயலரக் கோண்ட நூறு பிள்லளேள்
இருந்தார்ேள். அவர்ேளில் மூத்தவன் வதி
ீ கஹாத்திரன், இரண்டாமவன் பரதன், அவனுக்கு விருஷன், அந்த
விருஷனுக்கு மது என்ற மேன் பிறந்தான். அந்த மதுவுக்கு விருஷ்ணி முதலிய நூறு பிள்லளேள்
பிறந்தார்ேள். அதனால் அந்தக் குலத்தாருக்கு விருஷ்ணிேள் என்றும் மதுக்ேள் என்றும் கபயர்
வழங்ேலாயிற்று. யதுலவப் பற்றி, அவர்ேளுக்கு யாதவர்ேள் என்ற கபயரும் பிரபலமாயிற்று.

12. ஜயாமேனின் பிள்லளப்கபறு

யதுவின் மேனான குகராஷ்டு என்பவனுக்குத் துவஜின ீவான் என்ற மேன் ஒருவன் பிறந்தான். அவன்
மேன் சுவாதி அவன் மேன் ருசங்கு, அவன் மேன் சித்திராதன். அவன் மேன் சசபிந்து, அவன் சக்ேரம், ரசம்,
மணி, ேட்ேம், சருமம், கோடி, நிதி என்ற ஏழு கபாருள்ேளுடன் மலனவி புகராேிதன் கசனாபதி
பாக்ேியங்ேளும் ஆேப் பதினான்கு ரத்தினங்ேலளயுலடய சக்ேரவர்த்தியாே விளங்ேினான். அவனுக்கு
லக்ஷம் மலனவியரும் பத்து லக்ஷம் பிள்லளேளும் உண்டு. அவர்ேளில் பிருதுசிரவன், பிருதுேர்மா,
பிருதுேீ ர்த்தி, பிருதுயசன், பிருதுஜயன், பிருதுதானன் என்ற அறுவர் முக்ேியமானவர்ேள். அவர்ேளில் பிருது
ேீ ர்த்தி என்பவனின் மேன் பிருதுதமன், அவனுக்கு உசனன், அவன் நூறு அஸ்வகமத யாேங்ேலளச்
கசய்தான். அவனுக்கு சிதபு என்ற பிள்லளயுண்டு, சிதபுடன் மேன் ருக்குமேவசன். அவன் மேன்
பராவிருத்து, அவனுக்கு ருக்குகமஷு பிருது ருக்குமன், ஜ்யாமேன் பலிதன் ஹரிதன் என்ற பிள்லளேள்
ஐவர் இருந்தார்ேள். அவர்ேளில் ஜ்யாமேலனப் பற்றி ஒரு சுகலாேம் உண்டு. அதாவது கபண்டாட்டிக்கு
வசப்பட்டவர்ேள் யாருண்கடா, அல்லது யார் உண்டாவார்ேகளா, அவர்ேள் யாவரிலும் சயிப்பிலயயின்
ேணவனான ஜ்யாமேகன கமலானவன்! என்பதாகும். அவன் மலனவியான சயிப்பி என்பவள் பிள்லளகய
கபறாமல் இருந்ததால், ஜ்யாமே மன்னன் பிள்லளப் கபற்றிற்ோே கவறு ஒரு ேலியாணஞ் கசய்துகோள்ள
விரும்பினான். ஆயினும் தன் மலனவிக்குப் பயந்து, அப்படிச் கசய்யாமல் இருந்தான். ஒரு சமயம் அவன்
தன் கபார்ப்பலடேளுடன் கசன்று கபரியகதாரு யுத்தம் கசய்து பலேவர்ேலள கவன்றான். அப்கபாது
அவனது பலேவர்ேள், தங்ேள் உறவினர்ேலளயும் கபாருள்ேலளயும் விட்டு விட்டு ஓடினார்ேள். அந்த
சமயம் அதி அழோன ஒரு கபண் பயத்தால் ேண் ேலங்ேிய வண்ணம் என்லனக் ோப்பாற்ற கவண்டும்
தாகய! தந்லதகய சகோதரகன! என்று அழுது புலம்பிக் கோண்டிருந்தாள். அவள் மீ து ோதல் கோண்ட
ஜ்யாமே மன்னன் சிந்திக்ேலானான். மலடியின் புருஷனாய் பிள்லளப் கபறற்று இருக்கும் எனக்குப்
கபண்ேளின் திலேம் கபான்ற இந்தப் கபண்லணத் கதய்வம் தான் பிள்லளப் கபற்றுக்ோே அளித்திருக்ேிறது.
ஆலேயால் இவலள நான் திருமணஞ்கசய்து கோள்கவன் ஒருகவலள என் மலனவி சயிப்பிலய
கோபித்தால் என்னாவது? ஆலேயால் இந்தக் ேட்டழேிலய அவளிடம் ோண்பித்து அவளது உத்தரலவப்
கபற்றாவது இவலள ேல்யாண் கசய்து கோள்ள கவண்டும் என்று நிலனத்து அந்தப் கபண்லண தன்
கதரில் ஏற்றிக்கோண்டு, தன் தலலநேரத்துக்கு அலழத்துச் கசன்றான். அரசன் கவற்றி வரனாய்
ீ வருவலதக்
ோண்பதற்ோே, அவனது மலனவியான சயிப்பிலயயும் தன் பரிவாரங்ேளுடன் அரண்மலன வாசலில் வந்து
வரகவற்ேக் ோத்திருந்தாள். அரசன் தன் கதரில் தனக்கு இடதுபுறத்தில் ஒரு ேன்னிலேலய உடன்
அலழத்து வருவலதக் ேண்டாள். சயிப்பிலய உடகன அவள் கோபத்தால் உதடு துடிதுடிக்ே ஜ்யாமே
மன்னலன கநாக்ேி, ஓ சபலசித்தமுலடயவகன? கதரின் மீ து எவலள ஏற்றிக்கோண்டு வந்தாய்? என்று
கேட்டாள். ஜ்யாமேன் பயந்து தன் மலனவிக்குப் பதில் கசால்ல எந்தவித கயாசலனயுமில்லாமல், இந்த
ேன்னிலே என் மருமேள்! என்றான்.

அலதக் கேட்டதும் சயிப்பிலய மிேவும் வியப்பலடந்து, மணாளகன! நாகனா பிள்லள கபறவில்லல.

உனக்கு கவகறாரு மலனவியும் இல்லல. இப்படி இருக்கும்கபாது எந்தப் பிள்லளக்கு இவலளக்
ேல்யாணம் கசய்யப் கபாேிறாய்? என்று கேட்டான். அவளுலடய கோபத்லதக் ேண்ட மன்னன் தன்னுலடய
விகவேத்லதயும், லதரியத்லதயும் இழந்து பிராண நாயேி! இனி உனக்குப் பிறக்ேப் கபாகும் மேனுக்கு
மலனவியாேகவ இவலள நான் கோண்டு வந்கதன்! என்றான். அலதக் கேட்டதும் சயிப்பிலய
புன்முறுவலுடன், நல்லது. அப்படிகய ஆேட்டும்! என்று ஒப்புக்கோண்டான். பிறகு சயிப்பிலய தன்
ேணவலன அலழத்துக்கோண்டு அந்தப்புரத்துக்குச் கசன்றாள். இவ்வாறு சில ோலங்ேழித்த பிறகு,
சயிப்பிலய வயது முதிர்ந்தவளானாள். அப்படியிருந்தும் அதிசுத்தமான லக்ேினம், ஓலர, திகரக்ோணம்,
நவாம்சம் முதலிய அங்ேங்ேலளக் கோண்ட ோலத்தில் அரசனது வாக்கு வலிலமயால் சயிப்பிலய
ேருவுற்று ஒரு குமாரலனப் கபற்றாள். அந்தப் பிள்லளக்கு விதர்ப்பன் என்று கபயர் சூட்டினார்ேள். பிறகு
ஜ்யாமே மன்னன் முன்புகோண்டு வந்த ேன்னிலேலய அந்தப் பிள்லளக்கு விவாேஞ் கசய்வித்தான்.
அப்கபண்ணிற்கு ஸ்நுலஷ என்று கபயர். அவள், விதர்ப்பராஜனிடம் ேிருதன், லேசிேன் என்ற
இருபிள்லளேலளப் கபற்றாள். பிறகு கராமபாதன் என்பவலனயும் கபற்றாள். அந்த கராமபாத அரசன் நாரத
முனிவரிடத்தில் ஞானம் கபற்றான். அவன் மேன் பப்புரு, அவன் மேன் திருேி, அவன் மேன் லேசிேன்,
அவன் மேன் கசதி, அவனது சந்ததியிற் பிறந்தவர்ேள் லசத்தியர்ேள் என்று வழங்ேப்பட்டார்ேள். முன்கன
கசான்ன ஸ்நுலஷயின் மேனான ேிருதன் என்பவனின் மேன் குந்தி. அவன் மேன் திருஷ்டி, அவன்
பிள்லள விதிருதி, அவன் மேன் தசரர்ேள், அவன் மேன் விகயாமன், அவன் புதல்வன் நீமு தன், அவன் மேன்
விேிருதி; அவன் பிள்லள பீமரதன், அவன் புத்திரன் நவரதன், அவன் மேன் தசரதன். அவன் பிள்லள சகுனி,
அவன் மேன் ோம்பி; ோம்பி மேன் கதவராதன்; அவன் பிள்லள கதவஷத்திரன்; அவன் மேன் மது. அவன்
பிள்லள குருவமிசன்; குருவமிசனின் பிள்லள அனு, அவன் மேன் புரு; கஹாத்திரன். அவன் மேன் அம்சன்;
அவன் மேன் சத்துவதன்; அந்த சத்துவதனாகலகய இனிச் கசால்லப்படவிருக்கும் அரசர்ேளுக்கு சாத்துவதர்
என்ற கபயருண்டாயிற்று. இந்த ஜ்யா மேனுலடய வமிசத்லதப் பற்றி சிரத்லதகயாடு கேட்பவர்ேளின்
பாவங்ேள் அழியும்.

13. சியமந்தேமணியின் ேலத

லமத்கரயகர! முன்கன கசான்ன சத்துவதனுக்கு பஜனன், பஜமானன், திவியன், அந்தேன், கதவாபிருேன்,

மோகபாஜனன், விருஷ்ணி என்னும் பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளில் பஜமானனுக்கு நிமி ேிருேணன்,
விருஷ்ணி என்னும் மூவர் ஒருத்தி வயிற்றிலும், சதஜித்து சேஸ்ரஜித்து அயுதஜித்த என்பவர்ேள்
மற்கறாருத்தியின் வயிற்றிலும் பிறந்தார்ேள். அந்த கதவபிருதனுக்கு பப்புரு என்பவன் பிறந்தான். அவலன
மனிதர்ேளிற் சிறந்தவன் என்றும் கதவ பிருதலனத் கதவர்ேளுக்கு ஒப்பானவன் என்றும் கசால்வார்ேள்
அவர்ேள். இருவராலும் உபகதசிக்ேப்பட்ட வழியினால் எழுபத்து நாலாயிரம் மக்ேள் கமாட்சலமந்தனர்.
ஆலேயால் இவர்ேள் மிேவும் உயர்ந்தவர்ேளாேப் பாராட்டப் கபற்றார்ேள். மோகபாஜன் என்பவன்
அதிதர்மவான். அவன் வமிசத்தில் பிறந்கதார் கவாஜர் எனப்படுவார்ேள். அவர்ேள் மிருத்திோவாம் என்ற
நேரில் வாசஞ்கசய்ததால் மார்த்திோவார் என்றும் வழங்ேப்பட்டார்ேள். விருஷ்ணிக்கு சுமித்திரன், யுதாஜித்
என்னும் பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். சுமித்திரனுக்கு அனமித்திரன், அவனுக்கு நிக்ேினன், அவனுக்கு
பிரகசனனும் சத்திராஜித்தும் உண்டானார்ேள். அவர்ேளில் சத்திராஜித்து என்பவனுக்கு சூரியன் நண்பன்,
அவன் ஒரு ோலத்தில் ேடற்ேலரயில் நின்று சூரியலன மிேவும் பக்திகயாடு துதித்தான். சூரியபேவான்
அவனுலடய வழிபாட்லட கமச்சி, அவன் எதிரில் கதான்றினார். அவன் சூரியலன கநாக்ேி, பேவாகன!
உம்லம வானத்தில் கநருப்புக்ேட்டிலயப் கபாலக் ோண்ேிகறன் அன்கறா? அப்படித்தான் இப்கபாதும்
உம்லமப் பார்க்ேிகறன். ஆலேயால் நீர் எனக்கு அனுக்ேிரேம் கசய்து பயன் ஒன்றும் இல்லலகய? என்றான்.
அலதக்கேட்ட சூரியபேவான் தமது ேழுத்திலிருந்து ஸ்யமந்தேம் என்ற இரத்தினத்லத ேழற்றி ஒரு
மலறவிடத்தில் லவத்தார். பிறகு அவர் கோஞ்சமாேச் சிவந்து, பிரோசிப்பதாயும் குறுேிய கதேமும்
பூலனக்ேண் கபான்ற சிறிது கபான்னிறமாயுமுள்ள விழிேளும் உலடயவராேவும் ோணப்படுவலதக்
ேண்டதும் சத்திராஜித்து சாஷ்டாங்ேமாே அவரது திருவடிேளில் வழ்ந்து
ீ வணங்ேித் துதித்தான். அப்கபாது
சூரியன் அவலனப் பார்த்து சத்திராஜித் உனக்கு கவண்டிய வரத்லதக் கேள். நான் தருகவன் என்றார்.
அதற்கு யாதவன் சத்திராஜித்து அந்த ஸ்யமந்தேமணிலயத் தனக்குத் தரும்படி கேட்டான். சூரியபேவான்,
அலத எடுத்து அவனுக்குக் கோடுத்துவிட்டுத் தம்மிடம் கசர்ந்தார்.

பிறகு சத்திராஜித் அந்த ஸ்யமந்தே மணிலயத் தரித்துக் கோண்டான். அதனால் அவன் சூரியலனப் கபால
நான்கு திலசேலளயும் ோந்தியுடன் விளக்ேிக் கோண்டு துவாரலேக்கு வந்தான். அப்கபாது அவலனக்
ேண்ட துவாரலே மக்ேள் ேிருஷ்ண பரமாத்மாவின் சன்னதியில் கசன்று சுவாமி, தங்ேலளச் கசவிக்ேச்
சூரியபேவான் வருேிறார் கபாலிருக்ேிறகத! என்றார்ேள். அலதக் கேட்டதும் ேண்ணபிரான், புன்சிரிப்புடன்
வருபவன் சூரியன் அன்று! நம்முலடய சத்திராஜித்தகன! சூரியனால் கோடுக்ேப்பட் ஸ்யமந்தே மணிலயத்
தரித்துக்கோண்டு வருவதால் தான் அவன் அப்படித் கதாற்றமளிக்ேிறான். ஆலேயால் அவலன
அச்சமின்றிப் பாருங்ேள்! என்றார். அவர் அருளிச்கசய்தபடிகய அவர்ேகளல்லாம் பார்த்தார்ேள்.
சத்திராஜித்தகனா அதிேப் பிரோசமான ரூபத்தடன் துவாரலேக்கு வந்து அந்த சிறப்பான இரத்தினத்லத தன்
மாளிலேயில் லவத்திருந்தான். அந்த ஸ்யமந்தேமணி நாள் ஒன்றுக்கு எட்டுப்பாரம் கபான்லன
உண்டாக்ேவல்லது. கமலும் அதன் மேிலமயால் ராஜ்யத்தில் வியாதி, மலழயின்லம, கநருப்பு பாம்பு
முதலியலவேளின் பயம், பஞ்சம் முதலியன உண்டாவதில்லல. ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவாகனா, இந்த உத்தமமான
கபாருள் உக்ேிரகசன மன்னனுக்கே தகுந்தது! என்று திருவுள்ளம் பற்றியிருந்தார். ஆயினும் குலத்தில்
கபதமுண்டாேக்கூடாது என்பதனால் தாம் சக்திமானாே இருந்தும் அலதக் ேவர்ந்து கோள்ளாமல் இருந்தார்.
சத்திராஜித்தும் தன் மனதிற்குள்; ஒருகவலள ேண்ணன் இலதக்கோடுக்கும்படித் தன்லனக் கேட்டாலும்
கேட்பார்! என்று நிலனத்து அலதத் தன் சகோதரனான பிரகசனனுக்குக் கோடுத்து விட்டான். அந்த
ஸ்யமந்தே மணிலயப் பரிசுத்தமானவன் தரித்தால் கபான்லன உண்டாக்ேிக் கோடுக்கும், அசுத்தன்
தரித்தால் தரித்தவனுக்கு தீங் லேகய வருவிக்கும். இலதயறியாத பிரகசனன் அந்த ரத்தினத்லதத் தன்
ேழுத்தில் ேட்டிக்கோண்டு குதிலர மீ து ஏறி கவட்லடயாடக் ோட்டுக்குச் கசன்றான். அங்கு அவலனயும்,
அவனது குதிலரலயயும் ஒரு சிங்ேம் கோன்று விட்டது. அந்த சிங்ேம் ரத்தினத்லத வாயில்
ேவ்விக்கோண்டு கபாகும்கபாது; ேரடி அரசான ஜாம்பவான், அந்த சிங்ேத்லதக் கோன்று ஸ்யமந்தே
மணிலய எடுத்துக் கோண்டு தன் குலேக்குச் கசன்று சுகுமாரன் என்ற தனது மேனுக்கு விலளயாட்டுப்
கபாருளாேக் கோடுத்தான். இது இப்படியிருக்ே, ோட்டுக்குப் கபான பிரகசனன் வராமல் இருந்ததால்
யாதவகரல்லாம் குழம்பினார்ேள். ஸ்ரீேிருஷ்ணன் அந்த இரத்தினத்தின் கமல் ஆலச
கோண்டிருந்தாராலேயால் அவர் தான் அலதத் தந்திரமாே அலடந்திருப்பார்! இது அவருலடய கசயல்தான்!
என்று யாதவர்ேள் இரேசியமாேப் கபசிக்கோண்டிருந்தார்ேள். ேண்ணன் தனக்கும் இப்படிப்பட்ட அபவாதம்
உண்டாேியிருப்பலத அறிந்து, அந்தப் பழிலயத் துலடப்பதற்ோேச் சேல யாதவ கசலனேளுடன் புறப்பட்டு;
பிரகசனனின் குதிலர கசன்ற வழிலயப் பின்கதாடர்ந்து கசன்றார். ோட்டில் ஓரிடத்தில் ஏறியிருந்த
குதிலரயுடன் பிரகசனன் சிங்ேத்தால் கோல்லப்பட்டுக் ேிடப்பலதக் ேண்டார். யாவரும் அங்கே சிங்ேத்தின்
ோலடிேலளயும் பிரகசனன் மீ து தாக்ேியிருக்கும் சிங்ேத்தின் ோலடி நேக்குறிேலளயும் ேண்டார்ேள்.
அதனால் ேண்ணபிரான் தமக்கு உண்டாேியிருந்த அபவாதத்திலிருந்து நீங்ேினார்.

பிறகு அந்த மிருகேந்திரனான சிங்ேம் கசன்ற வழிலய அவர் பின்கதாடர்ந்து கசல்லும்கபாது சிறிது
தூரத்திகலகய அந்த சிங்ேத்லதக் ேரடி ஒன்று கோன்றதாேத் கதரிந்துகோண்டு அந்த ரத்தினத்தின்
மேிலமலயக் ேருதி, அந்த ேரடிகசன்ற வழிலயயும் பின்கதாடர்ந்து கசன்றார். அங்ேிருந்த ஒரு
மலலச்சாரலில் ேண்ணபிரான் தம் கசலனேள் எல்லாவற்லறயும் நிறுத்திவிட்டு தாம் மட்டும் அந்தக்
ேரடியின் குலேக்குச் கசன்றார். அங்கே சுகுமாரன் என்ற சிறுவலன லாலலன கசய்து கோண்டிருந்த
கசவிலித்தாய், சிங்ேம் பிரகசனலனக் கோன்றது சிங்ேத்லத நம்முலடய ஜாம்பவன் கோன்றார். ஆலேயால்
ஸ்யமந்தேமணி உனதாயிற்று. குழந்தாய், அழாகத! என்று கோஞ்சுவலத ேண்ணன் கேட்டார். அந்த
கசவிலித்தாயின் லேயில் கஜாலித்துக் கோண்டிருந்த ஸ்யமந்தே மணிலயக் ேண்டார். அப்கபாது அந்த
ஸ்யமந்தேமணியின் கமல் ேண்கணாடி நிற்கும் ஒரு புதிய ஆடவலனக் ேண்ட கசவிலித்தாய் பயந்து
என்லனக் ோக்ேகவண்டும்! என்று கூறினாள். அந்த அபயக்குரலலக் கேட்டதும் ேரடி ராஜனான ஜாம்பவான்
கவகுகோபத்கதாடு அங்கே தாவி வந்தான். அவனுக்கும் ேண்ணபிரானுக்கும் ஒரு கோடிய கபார் மூண்டது.
இருபத்கதாரு நாள்வலர, அந்த யுத்தம் நீடி த்தது. இது இப்படியிருக்ே கவளிகய இருந்த யாதவர்
அலனவரும் ஏகழட்டு நாட்ேள் வலரயிலும் ேிருஷ்ண பேவான் வராலமயால் ஓகஹா! நமது ேிருஷ்ணன்
இந்தக் குலேயில் நாசமுற்றிருப்பான். இல்லலகயன்றால் அவனுக்கு பலேவர்ேள் ஜயிக்ேத்
தலடயிருக்ேமாட்டாது என்று ேருதி ேிருஷ்ணன் முடிந்தான் என்று கசால்லி விட்டார்ேள். அலதக்கேட்ட
அவருலடய உறவினர்ேள், அவருக்குச் கசய்ய கவண்டிய சாமக்ேிரிலயேலள கயல்லாம் கசய்து
விட்டார்ேள். அவ்விதமாே கவகு சிரத்லதகயாடு சிரார்த்தம் கசய்தால் ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவானுக்குப் பலமும்
புஷ்டியும் திருப்தியும் உண்டாயிற்று. ஜாம்பவானுக்கோ அங்ேங்ேள் தளர்ந்தன. ஆோரமில்லாமøயால்
உடல் கமலிந்தது. இந்நிலலயில் சுவாமியால் கமாத்துண்டு கவல்லப்பட்ட ஜாம்பவான் அவரது
திருவடிேளில் வழ்ந்து
ீ தண்டனிட்டு, சுவாமி சுராசுர யக்ஷராக்ஷச ேந்தர்வாதிேளினாலும் தாங்ேள் கவல்லக்
கூடாதவராே இருக்கும்கபாது இந்த மண்ணுலேில் சஞ்சரிக்கும் மனிதர்ேளாலும் அவர்ேளுக்கு அடங்கும்
விலங்குேலளச் கசர்ந்த எம்கபான்றார் யாவராலும் கவல்லப்படுவகரா
ீ , ஆலேயால் எங்ேள் சுவாமியான
ஸ்ரீராமபிராலனப் கபால் தாங்ேளும் சேல உலேங்ேளுக்கும் ஆதார பூதரான ஸ்ரீமந் நாராயணருலடய
திருவவதாரமாேகவ இருக்ே கவண்டும்? என்று விண்ணப்பம் கசய்து நின்றான். அவலன ஸ்ரீேிருஷ்ண
பேவான் ேடாட்சித்து, ஆம்! நீ நிலனத்தபடி நாம் கலாே ரக்ஷணார்த்தமாேகவ இந்த அவதாரஞ் கசய்கதாம்!
என்று அருளிச் கசய்த அன்புடன் தமது திருக்லேேளால் ஜாம்பவானின் உடலலத் தடவிக் கோடுத்தார்.
அதனால் ஜாம்பவானுக்குப் கபாராட்டத்தால் கநர்ந்த கநாகயல்லாம் நீங்ேின. பிறகு ேரடியரசனான
ஜாம்பவான், ஸ்ரீேிருஷ்ணபேவானுக்குத் தண்டனிட்டு, மாளிலேக்கு அலழத்துச் கசன்று உபசரித்து,
அவருக்குத் தமது வளர்ப்பு மேளான ஜாம்பவதி என்பவலளக் ேன்னிோதானஞ் கசய்து, ஸ்யமந்தே
மணிலயயும் கோடுத்து தண்டம் சமர்ப்பித்தான். ேிருஷ்ண பேவானும் அவனுலடய பக்தியினால்
மனமேிழ்ந்துவிட்டு ஜாம்பவதிகயாடும் ஸ்யமந்தே மணிகயாடும் துவாரலேக்குத் திரும்பி வந்தார். அவர்
வருவலதயறிந்த துவாரலே மக்ேள் கபரிதும் மேிழ்ந்தனர். ேண்ணபிரானும் நடந்தவற்லறகயல்லாம் யாதவ
சமூேத்தினருக்குச் கசால்லி, ஸ்யமந்தே மணிலய சத்திராஜித்திடம் கோடுத்து, தமக்கு வந்த அபவாதத்லதப்
கபாக்ேிக் கோண்டு, ஜாம்பவதிலய அந்தப்புரத்தில் கசர்ந்து சுேமாேத் தங்ேியிருந்தார்.

சத்திராஜித்கதா, நம்மால் ேண்ணன் கபரில் வண்

ீ அபவாதம் ஏற்பட்டுவிட்டது. அலத எப்படியாவது
நிவர்த்திக்ே கவண்டும் என்று நிலனத்துத் தன் மேளான சத்தியபாலமலய ேிருஷ்ணபேவானுக்குச்
சமர்ப்பித்தான். அந்த சத்யபாலமலய முன்பு அக்குரூரன், ேிருதவர்மா, சத்தனுவா முதலிய யாதவர்ேள்
கேட்டிருந்தார்ேள். அவலளத் தங்ேளுக்குக் கோடுக்ோததால், அவர்ேள் அலனவரும் சத்திராஜித்தின் கமல்
பலேலம பாராட்டினார்ேள். ஒரு சமயம் அக்குரூரன் ேிருதவர்மன் முதலிகயார் சததனுவாவிடம் கசன்று,
சததனுவாகவ! கவகுநாளாய் சத்தியபாலமலயக் கேட்டுக் கோண்டிருந்த உன்லனயும், எங்ேலளயும்
அவமானப்படுத்தி அவலள ேிருஷ்ணனுக்குக் கோடுத்தாகன அந்த சத்திராஜித்து! இனி அந்த அகயாக்ேியன்
இருந்தாவகதன்ன? நீ மிேவும் சமர்த்தன். ஆலேயால் நீ அவலனக் கோன்று விட்டு அவனிடமிருக்கும்
அந்த அபூர்வமான ஸ்யமந்தே மணிலய அபேரித்துக் கோள்வாயாே. ேிருஷ்ணன் அதற்ோே உன்லன
எதிர்க்ே வந்தால் நாங்ேள் உனக்குப் பக்ேபலமாே இருந்து துலண கசய்ேிகறாம்! என்றார்ேள். அவர்ேளால்
தூண்டப்பட்ட சததனுவா ஒருநாள் சத்திராஜித்து தூங்ேிக் கோண்டிருக்கும்கபாது அவலனக் கோன்று
ஸ்யமந்தேமணிலய அபேரித்துக் கோண்டான். அந்தக் ோலத்தில் பாண்டவர்ேள் அரக்கு மாளிலேயில்
கவந்து கபாய்விட்டார்ேள் என்ற கசய்திலயக் கேட்டு, ேிருஷ்ண பேவான் அவர்ேள் வாசஞ்
கசய்துகோண்டிருந்த வாரணாவத புரத்துக்குச் கசன்றிருந்தார். ேிருஷ்ண பேவானுக்கோ பாண்டவர்ேள்
கவந்து கபாோமல் தப்பிப் பிலழத்திருக்ேிறார்ேள் என்பது கதரியும். அப்படித் கதரிந்திருந்தும் கலாே
மரியாலதக்ோேவும் தாம் எழுந்தருளாவிட்டால் பாண்டவர்ேள் பிலழத்திருக்ேிறார்ேள் என்று துரிகயாதனன்
சந்கதேங்கோண்டு அவர்ேலளக் ேண்டுபிடிக்ே முயற்சிப்பான் என்பதாலும் அவலன அப்படிச்
கசய்யகவாட்டாமல் தடுப்பதற்ோேவும் ேிருஷ்ணன் அங்கு விஜயம் கசய்தார். ஆலேயால் தான்
சத்திராஜித்துக்கு அத்தலேய ஆபத்து கநரிட்டது. தேப்பலனக் கோலல கசய்து விட்டார்ேகள என்ற துக்ேம்
தாங்ோத சத்தியபாலம அதிே கோபங்கோண்டு கதரில் ஏறி கவகுகவேமாே வாரணாபுரத்துக்குச் கசன்றாள்.
அங்கு ேண்ணும் ேண்ண ீருமாய் ேண்ணலனக் ேண்டு, என் பிராணநாதா! என் தந்லத என்லனத்
தங்ேளுக்குக் கோடுத்தார் என்ற கபாறாலமயால், சததனுவா என் தந்லதலயக் கோன்று அவரிடமிருந்து
ஸ்யமந்தேமணிலய அபேரித்துக் கோண்டுவிட்டான். அது தங்ேளுக்கு இலழத்த அவமானகமயன்றி
கவறல்ல, இதற்கு என்ன கசய்யகவண்டுகமா, அலத கயாசித்துச் கசய்யுங்ேள்! என்று விண்ணப்பஞ்
கசய்தாள்.

அலதக்கேட்ட ேண்ணன், பாமா! நீ கசான்னதுகபால் இது எனக்குச் கசய்த அவமானம் தான். அந்த துராத்மா
இப்படி கசய்தலத நான் சேிக்ேமாட்கடன். மரத்லத விட்டு அதில் கூடுேட்டும் பறலவேலளக்
கோல்லக்கூடாது. நீ ஏன் இதற்ோே ேதற கவண்டும்! கவண்டாம் நில்! என்று கசால்லி, அவலளச்
சமாதானப்படுத்திவிட்டு, துவாரலே கசன்றார். அங்கு தம் தலமயரான பலராமருடன் ஏோந்தத்தில் தனித்துப்
கபசி, கவட்லடயாடச் கசன்ற பிரகசனன் சிங்ேத்தால் அலறயப்பட்டு இறந்தான். அவ்விருவரும் இறந்ததால்
ஸ்யமந்தேமணிகயனும் இந்த இரத்தினம் நம் இருவருக்கும் கபாதுவாே உள்ளது. மற்கறாருவன் கோண்டு
கபாவதற்கு நிமித்தம் இல்லல. ஆலேயால் எழுந்திருந்து கதரில் ஏறி சததனுலவக் கோல்வதற்கு
முயல்வராே!
ீ என்று ேிருஷ்ணபிரான் கசான்னார். அதனால் பலராமர் அப்படிகய ஆேட்டும் என்று
அங்ேீ ேரித்தார். இவ்வாறு பலராமர் ேிருஷ்ணர் இருவரும் பிரயத்தினம் கசய்திருப்பலத அறிந்த சததனுவா
திலேத்து ேிருதவர்மனிடம் கசன்று, தனக்குத் துலணகசய்யும்படி கவண்டினான். அதற்கு அவன் மறுத்தான்.
பிறகு அவன் அக்குரூரனிடம் கசன்று அவலனயும் தனக்குப் பக்ேபலமாே இருக்கும்படிக் கேட்டான்.
அவகனா, கேளப்பா! ஸ்ரீேிருஷ்ணகனா தம் திருவடித் தாக்குதலினாகலகய பூமிலயகயல்லாம் நடுங்ேச்
கசய்யும் திறமுலடயவன்; கதவர்ேளது பலேவர்ேளின் மலனவியலரகயல்லாம் லேம்கபண்ேளாக்ே
வல்லவன் எப்படிப்பட்டவர்ேளாகலயும் தலடகசய்யக்கூடாத சக்ேராயுதமுலடயவன். அவன் அண்ணன்
பலராமகனா மதத்கதாடு சுழலும் ேண்ேளால் பார்த்தவுடகனகய பலேவரது சமூேத்லத எரிக்ேவல்லவர்.
மிேவும் பிரபல பலேவரான மதயாலனேலளயும் வயப்படுத்தும் திறனுலடய மரகவட்டி கபான்ற ேலப்லப
ஆயுதமுலடயவர்! அவ்விருவகராடும் யுத்தம் கசய்யத்தக்ே வலிலமயுள்ளவன் கதவர்ேளில் கூட
ஒருவனில்லல. அத்தலேயவர்ேலள நாங்ேள் எதிர்ப்பது எப்படி? ஆலேயால் கவறு யாலரயாவது உனக்குத்
துலணகசய்ய கவண்டிக்கோள்! என்றான். அலதக்கேட்ட சததனுவா, அக்குரூரகன! நீ என்லனக் ோக்கும்
திறனில்லாதவன் என்று நிலனத்தால், இந்த ஸ்யமந்தே இரத்தினத்லதயாவது என்னிடமிருந்து வாங்ேி நீ
ோப்பாற்றி லவக்ேகவண்டும் என்று கேஞ்சினான். அதற்கு அக்குரூரன், அப்படிகய கசய்ேிகறன் நீ மிேவும்
துன்பப்பட கநரிட்டாலும் இந்த இரேசியத்லத யாரிடமும் கசால்லாமல் இருப்பதாே எனக்கு
வாக்குறுதியளித்தால், நான் இலதப் பத்திரப்படுத்திக் கோடுக்ேிகறன்! என்றான். அலத சததனுவா
ஒப்புக்கோண்டான். அக்குரூரனும் இரத்தினத்லத அவனிடமிருந்து கபற்றுக் கோண்டான். பிறகு சததனுவா,
ஒப்பற்ற கவேமும், நூறுோதம் வலர இலளயாமல் சுமக்குந்திறமுலடய ஒரு கபண் குதிலரயின் மீ து
ஏறிக்கோண்டு அதிகவேமாேச் கசன்று விட்டான்.

அவன் ஓடிப்கபானான் என்ற கசய்திலய அறிந்த பலகதவர் ேிருஷ்ணபிரான் இருவரும் லசனிய, சுக்ரீவ,
கமே, புஷ்பவலாேம் என்ற நான்கு குதிலரேள் பூட்டிய கதரில் ஏறி, அவலனப் பின்கதாடர்ந்து கசன்றார்ேள்.
சததனுவாலவ ஏற்றிச் கசன்ற கபண்குதிலர நூறுோத தூரம் அவலனச் சுமந்து கசன்ற பிறகும் அலத
அவன் வற்புறுத்தி கசலுத்தியதால், அது ஓடமாட்டாமல் மிதிலல நேருக்கு அருேிலிருந்த ஒரு வனத்தில்
இறந்தது. ஆலேயால் அவன் ோல்நலடயாே ஓடத் துவங்ேினான். அப்கபாது ேிருஷ்ணபிரான் தன்
தலமயனிடம், ோல்நலடயாே ஓடிச்கசல்லும் அந்த அதமலன நாகன பின்கதாடர்ந்து ஓடிப்பிடித்துக்
கோன்றுவிட்டு வருேிகறன். அதுவலரயில் நீர் இந்தத் கதரில் இருப்பீராே. இங்கு சததனுவாவின் குதிலர
கசத்திருப்பலதக் ேண்டதால் நமது குதிலரேள் பயமலடந்துள்ளன. ஆலேயால் இவற்லற இங்ேிருந்து
அப்புறம் ஓட்டிச் கசல்ல கவண்டாம் என்று கசான்னார். இவ்விதம் தம்பியான ஸ்ரீேிருஷ்ணன் கூறியலதக்
கேட்ட பலராமர், அதன்படி ஒப்புக்கோண்டார். ஸ்ரீேிருஷ்ணனும் இரண்டு குகராசதூரம் ஓடிச்கசன்று, தூரத்திற்
ோணப்பட்ட சததனுவாலவ குறித்து அங்கேகய இருந்தவண்ணம் தமது சக்ேரத்லதப் பிரகயாேித்து அவன்
சிரத்லதச் கசதித்துப் பின்பு ேிட்டப்கபாய் அவனுலடய உடலலயும் ஆலடேலளயும் கசாதித்துப் பார்த்தார்;
அப்படிப் பார்த்ததும் ஸ்யமந்தே மணிலயக் ோணாததால் அவர் திரும்பி வந்து பலராமரிடம் அண்ணா!
சததானுவாலவ நாம் வணாேக்
ீ கோன்றாய்? எவ்வளவு கதடியும் அந்த மேத்தான இரத்தினம்
ேிலடக்ேவில்லல என்றார். அதனால் பலபத்திரர் மிேவும் கோபங்கோண்டு ஸ்ரீேிருஷ்ணகன கநாக்ேி, தம்பீ! நீ
கபாருள் நாட்டம் உலடயவனாய் தீயவழியில் கசல்ேிறாய். சீச்சீ! இத்தலேய நீ இத்தலேய நீ
நிந்திக்ேத்தக்ேவன்! இவற்லறகயல்லாம் உன்னுடன் பிறந்த கதாஷத்துக்ோே நான் கபாறுத்கதன்.
ஆலேயால் இனிகமல் நீ உன் இஷ்டப்படி எங்கேயும் கபாேலாம். நான் உன்னுடன் வரமாட்கடன். எனக்குத்
துவாரலேயினாலாவது உன்னாலாவது மற்றுமுள்ள பந்துக்ேளினாலாவது ஆேகவண்டியது ஒன்றுமில்லல,
நீ என் எதிரில் வந்து அகநேம் கபாய்ச்சத்தியங்ேலளச் கசய்ேிறாய்! உன் சரித்திரம் கோஞ்சமும் நன்றாே
இல்லல! என்று நிந்தித்தார். பிறகு அவர் தம்பியுடன் கபசாமல் மிதிலல நேருக்குச் கசன்றார். அங்கே
ஜனே மன்னன், அவலர வரகவற்று உபசரித்துத் தம் மாளிலே ஒன்றில் தங்ே லவத்திருந்தான். அங்கு
பலராமரும் மேிழ்ச்சியுடன் தங்ேியிருந்தார். அத்தருணத்தில் துரிகயாதனன் அஸ்தினாபுரத்தினின்றும் அங்கு
வந்து பலராமரிடம் ேதாயுத்தாப்பியாசஞ் கசய்து கோண்டிருந்தான். ஸ்ரீவாசுகதவகரா துவாரலேக்குப்
கபாய்விட்டார். மூன்றாண்டு ோலங் ேடந்த பிறகு பப்புரு, உக்ேிரகசனன் முதலிய யாதவர்ேளலனவரும்
ஸ்யமந்தே மணிலய ேண்ணன் அபேரிக்ேவில்லலகயன்று கதளிந்து, அந்தக் ேருத்லதப் பற்றி
தம்பியினிடம் மனம் முறிந்து மிதிலலயில் தங்ேியிருக்கும் பலராமரிடம் கசன்று அவலரச்
சமாதானப்படுத்தி துவாரலேக்கு அலழத்து வந்தார்ேள்.

அக்குரூரகனா ஸ்யமந்தே மணியின் மேிலமயால் உண்டான கபான்லனக் கோண்டு , எம்கபருமானிடத்தில்

சித்தமுலடயவனாய், எப்கபாதும் யாேங்ேள் கசய்து கோண்டிருந்தான். யாேஞ்கசய்து கோண்டிருக்கும்கபாது,
க்ஷத்திரியலனயாவது லவசியலவயாவது கோன்றவன் பிரமஹத்தி கதாஷமலடவான் என்று சாஸ்திரம்
கூறுவதால் தனக்கு ஸ்ரீேிருஷ்ணனால் யாகதாரு துன்பமும் கநரிடமாட்டாது என்று எண்ணிய அக்குரூரன்
யாே தீட்லசயாேிய ேவசத்லத அணிந்திருந்தான். ஸ்யமந்தே இரத்தினத்தின் மேிலமயால் அங்கு
அறுபத்திரண்டு ஆண்டுேள் வலர பஞ்சமும் கோள்ள கநாயும் ஏற்படாமல் இருந்தது. இப்படியிருக்கும்
கபாது சததுவதனுலடய கபரனுக்குக் குமாரனான சத்துருக்ேினன் என்பவலன, அக்குரூரலனச் கசர்ந்த
கபாஜர்ேள் அழித்ததால் சாத்துவதருலடய பலேலமயுடன் துவாரலேயில் வாசஞ்கசய்வது நியாயமல்ல
என்று எண்ணி அக்குரூரன் துவாரலேயிலிருந்து தன்னுலடய இனத்தாகராடு கூடப்கபாய் விட்டான். அவன்
துவாரலேலய விட்டுப்கபானது முதல் அங்கு வியாதியும் பஞ்சமும் கதான்றின. இலதக் ேண்டு யாதவர்ேள்
அலனவரும் பலராமர், உக்ேிரகசனன் முதலியவர்ேளுடன் கசன்று அதன் ோரணத்லத ஆகலாசிக்ேத்
துவங்ேினார்ேள். அந்த சங்ேத்தில் ேருடத்வஜனான ேிருஷ்ணபரமாத்மா மற்றவர்ேலள கநாக்ேி, இகதன்ன
இங்கு அகநே துன்பங்ேள் ஒன்றாேச் கசர்ந்து வந்திருக்ேின்றன? இது ஏன் என்று ஆகலாசியுங்ேள்! என்று
கூறினார். அப்கபாது அந்தேன் என்னும் கபயருள்ள யாதவ மூப்பன் ஒருவன், கேளுங்ேள் யாதவர்ேகள!
அக்குரூரனுலடய தந்லத சுவபல்க்ேன் என்று ஒருவன் இருந்தாகன, அவன் இருந்த இடங்ேளிகலல்லாம்
துர்ப்பிஷங்ேள் ஏற்படுவதில்லல. ஒரு சமயம் ோசி ராஜ்யத்தில் மலழயில்லாமல் துன்பம் கநரிட்டது.
ோசியரசன் சுவபல்க்ேலனத் தன் நேரத்துக்கு அலழத்துச் கசன்றான். அதனால் மலழ கபய்து நாட்டில்
÷க்ஷமம் உண்டாயிற்று. அந்த அரசனுக்கு மேள் ஒருத்தி இருந்தாள். அரசன் தனது நாட்டுக்கு நன்லம
கசய்ததற்ோே, தன் புதல்விலய சுவபல்க்ேனுக்கு ேல்யாணம் கசய்து கோடுத்தான். அவள்
ேருப்பத்திலிருந்து பிரசவ ோலம் கநர்ந்தும் கவளிகய வராமல் தாய்க்கு அதிேத் துன்பம் உண்டாக்ேிக்
கோண்டிருந்தாள். இதுகபாலப் பன்னிரண்டு ஆண்டுேள் கசன்றன. இப்படியிருக்ேக் ேணவன் தன்
மலனவியின் ேருவிலிருந்த சிசுலவ கநாக்ேி மேகள! நீ ஏன் இன்னும் பிறக்ேவில்லல? சீக்ேிரம் கவளியில்
வருவாயாே! உன் முேத்லதப் பார்க்ே விரும்புேிகறன். உன்லன வயிற்றில் தாங்ேியிருக்கும் உன் தாலய நீ
ஏன் கநடுநாளாே வருத்தி வருேிறாய்? என்று கசான்னான்; உடகன வயிற்றிலிருந்த அந்தக் ேன்னி ஐயா
இன்று முதல் நாள்கதாறும் ஒவ்கவாரு பசுலவப் பிராமணருக்குத் தானஞ்கசய்து வருவராயின்
ீ
மூன்றாண்டுேள் ேழித்து நான் கவளிவருகவன் என்று கசான்னான். அதன்படி அரசன் தினந்கதாறும்
கோதானம் கசய்ததனால் அவள் பிறந்தாள். ஆேகவ அரசன் அவளுக்குக் ோந்தினி என்று கபயரிட்டான்.
அப்படிப்பட்டவள் வயிற்றில் அப்படிப்பட்ட சுவபல்க்ேனுக்குப் பிறந்தவன் இந்த அக்குரூரன். இத்தலேய
சுத்தமான பிறவியும் நல்ல ஒழுக்ேமுலடயவர் இங்ேிருந்து நீக்ேியதால் இந்த உபத்திரவங்ேள் யாவுகம
உண்டாயின. குணவானாே இருப்பவனிடத்தில் குற்றம் பாராட்டுதல் கூடாது. ஆலேயால் அக்குரூரலன
இங்கே வரவலழக்ே கவண்டும் என்று அந்தக் ேிழவன் கூறியலத ேிருஷ்ணபிரானும் மற்றவரும்
கேட்டார்ேள். அவர்ேள் அக்குரூரலனத் துவாரலேக்கு அலழத்து வந்தார்ேள்; அவன் வந்தவுடன்
அவனிடமிருந்த ஸ்யமந்தே மணியின் பிரபாவத்தால் மலழயின்லம, கோள்லள கநாய் முதலிய
கதால்லலேள் நீங்ேின.

அப்கபாது ேண்ணபிரான் இந்த அக்குரூரனுக்கு இவ்வளவு மேிலம இருப்பதற்கு இவன் சுவபல்க்ேனுக்கும்

ோந்தினிக்கும் பிறந்தான் என்பது கபாதிய ோரணமல்ல இது மிேவும் சாதாரண விஷயம்! மலழயின்லம
முதலிய துன்பங்ேலள நீக்குவது என்பது மோகயாேிக்கும் அரிய ோரியமாகும்! ஆலேயால்
ஸ்யமந்தேமணியானது இந்த அக்குரூரனிடம் தான் இருக்ே கவண்டும்! என்று உறுதியாே நம்பினார்.
எனகவ அவர் யாதவர்ேளலனவலரயும் தமது மாளிலேக்கு வரவலழத்தார். அவர்ேள் அலனவரும் கூடிய
பிறகு அவர் அக்குரூரலன கநாக்ேி, தானபதியான அக்குரூரகர! சததனுவா அந்த ஸ்யமந்தே மணிலய
உமக்குக் கோடுத்தது நமக்குத் கதரியும். அந்த மணி உம்மிடம் தான் இருக்ேிறது. அதன் பயன் இந்த
ராஜ்யம் முழுவதும் அனுபவித்து வருேிறது. நாகமல்லாம் அனுபவித்து வருேிகறாம், ஆனால் நமது
பலபத்திரருக்கு அலத நான் எடுத்துக் கோண்டதாே ஒரு நிலனப்பு அதற்ோே அந்த மணிலய இங்கு
ோண்பிக்ே கவண்டும்! என்று கூறிவிட்டு, மவுனமாே இருந்தார். அக்குரூரர், கயாசிக்ேலானார். இப்கபாழுது
நாம் என்ன கசய்வது? இல்லலகயன்றால், இந்த சலபயிகலகய நமது ஆலடேலளச் கசாதித்து ரத்தினத்லத
சுவாமி எடுத்து விடுவார். பிறகு நாம் அவருக்கு விகராதியாேி விடுகவாம் அது நல்லதல்ல என்று
ஆகலாசித்து, சேல ஜேத்ோரணரான ேண்ணபிராலன கநாக்ேிக் கூறலானார். சுவாமி! ஸ்யமந்தேமணிலய
சததனுவா எனக்குக் கோடுத்தான். அவன் கபான பிறகு இன்லறகயா நாலளகயா சுவாமி நம்லமக்
கேட்பார் என்ற நிலனப்பில் இத்தலன நாள் வலரயில் அலத நான் லவத்திருந்கதன். அலத லவத்திருக்கும்
வருத்தத்தினால், சேல கபாேங்ேளிலும் மனப்பற்றில்லாமல் சிறிதும் சுேமறியாமல் இருக்ேிகறன். இந்த
இரத்தினத்லத தரித்துக் கோண்டாேிலும் இந்த ராஜ்யத்துக்கு ÷க்ஷமத்லத உண்டாக்கும் உபோரத்லதச்
கசய்யாமல் நம்முலடய லேயில் கோண்டுவந்து கோடுக்ேிறாகன என்று தாங்ேள் நிலனப்பீர்ேகள என்ற
பயத்தால் அலத நான் வலுவில் வந்து இத்தலன நாளும் சமர்ப்பிக்ோமல் இருந்கதன். ஆலேயால் நீங்ேகள
அலத யாருக்ோயினும் கோடுக்ேலாம்! கசால்லி தம் மடியில் முடித்து லவத்திருந்த மிேச்சிறிய
கபாற்சிமிலழ எடுத்துத் திறந்து லவத்தார். உடகன சலப முழுவதும் அந்த மணியின் ஒளி கவள்ளம்
பளபளகவன்று மின்னியது. அக்குரூரர், சலபகயாலர கநாக்ேி சலபகயார்ேகள! இந்த ஸ்யமந்தே மணிலய
சததனுவா என்னிடம் கோடுத்து விட்டுப் கபானான். இகதா இலத நான் இங்கு லவத்து விட்கடன் இது
யாலரச் கசர கவண்டியகதா, அவர் இலத எடுத்துக்கோள்ளலாம்! என்றார். யாதவர்ேள் அலனவரும்
நன்றாய் இருக்ேிறது? என்று மேிழ்ந்து புேழ்ந்தனர். பலபத்திரரான பலராமகரா, இது நமக்கும் தனக்கும்
கபாதுவில் இருக்ேட்டும் என்று ேண்ணபிராகன முன்பு கூறியிருக்ேிறான்! என்று நிலனத்து அதன் மீ து
ஆலச கோண்டிருந்தார். சத்தியபாமாகவா, இது என் தந்லத வ ீட்டுத் தனம் அல்லவா? ஆலேயால் இது
எனக்கே உரியது! என்று நிலனத்திருந்தாள். ேண்ணன் அவர்ேள் இருவருலடய ேருத்லதயும் புரிந்து
கோண்டு, எருதுக்கும் சக்ேரத்துக்கும் இலடப்பட்ட ஜந்துலவப் கபால சங்ேடப்பட்டார்.

அவர் சலபயில் அக்குரூரலர கநாக்ேி, அக்குரூரகர! நான் இப்கபாது இந்த மணிலய இங்குள்களார்
அலனவர்க்கும் எதிரில் லவக்ேச் கசான்னது ஏன் கதரியுமா? இலத நான் அபேரித்கதன் என்று இங்குள்ள
சிலர் எண்ணியிருப்பலத மாற்றுவதற்ோேகவ தான்! இதுகவா, என் தலமயனுக்கும் எனக்கும் கபாதுவானது.
நன்றாய் கயாசித்தால் இது சத்தியபாலமயின் பிதுர்த்தனம் ஆலேயால் அவளுக்கு உரியது. இதனால்
நாட்டிற்கு நலனும் சுேமும் உண்டாேிறது. எனகவ, இதலன மோபரிசுத்தனாேவும் பிரம்மசரிய விரதத்தில்
உயர்ந்தவனாேவும் இருப்பவகன லவத்திருக்ே கவண்டும் அசுத்தனாே இருப்பவன் இலத லவத்திருந்தால்
தீலமேகள உண்டாகும்! நாகனா, பதினாயிரம் கபண்ேலள லவத்திருப்பவன்! ஆலேயால் நான் இந்தப்
புனிதமான மணிலய லவத்திருக்கும் கயாக்ேியத்லத உலடயனவல்லன். சத்தியபாலமயும் இலத
லவத்திருப்பதற்கு அருேலதயுலடயவளல்ல! பலபத்திரகரா இலதத் தரிப்பதற்ோேச் சுராபானம் முதலிய
கபாேங்ேலளகயல்லாம் இழக்ே கவண்டியிருக்கும். ஆலேயால், யாதவ கூட்டமும் பலராமரும் நானும்
சத்தியபாலமயும் உம்லமப் பிரார்த்திப்பது என்னகவனில் இத்தலன நாட்ேலளயும் கபாலகவ இனிகமலும்
இந்த நாட்டின் நலனுக்ோே அக்குரூரகர இந்த மணிலயத் தரித்திருக்ே கவண்டும்! இலத அவர் மறுக்ே
கவண்டாகமன்று சலப முன்பு கேட்டுக் கோள்ேிகறன் என்றார். புன்முறுவகலாடு அலதக் கேட்டதும்
அக்குரூரகரா, சுவாமியின் நியமனத்துக்கு மாறாே நான் நடப்பதற்குச் சக்தியற்றவன். ஆேகவ ேண்ணபிரான்
திருவுலரப்படி நடக்ேச் சித்தமாே இருக்ேிகறன்! என்று கசால்லி அந்த இரத்தினத்லத தமது ேழுத்தில்
தரித்துக் கோண்டார். லமத்கரயகர! இவ்வாறு ஸ்ரீேிருஷ்ணபேவானுக்கு கநர்ந்த வண்
ீ அபவாத நீக்ேத்லத
நிலனப்பவர்ேளுக்கு ஒருகபாதும் அபவாதம் ேிஞ்சித்தும் கநரிடுவதில்லல. ேரணேகள பரங்ேள்
கமலிவுறாமல் வாழ்ந்து சேல பாபங்ேளிலிருந்தும் விடுபடுவார்ேள்!

14. அனமித்திர வம்ச வரலாறு

அனமித்திரனின் மேன் சினி என்று ஒருவன் இருந்தான். அவன் மேன் சத்தியேன், அவனது மேன்
சாத்தியேி, அவனுக்கு யுயுதானன் என்ற கபயருமுண்டு. அவன் மேன் சஞ்சயன், அவன் மேன் குணி, அவன்
பிள்லள யுேந்தரன், இவர்ேள் தான் லசகனயர் என்று வழங்ேப்பட்டனர். அந்த அனமித்திரனின் வமிசத்தில்
விருஷ்ணி என்பவன் ஒருவன் இருந்தான். அவன் மேன் தான் சுவபல்க்ேன் அவனுக்குச் சிதிரேன் என்று
ஒரு தம்பி உண்டு. சுவபல்க்ேனுக்கு ோந்தினியிடத்தில் அக்குரூரர் பிறந்தார். அந்த சுவபல்க்ேனுக்கே
மற்கறாருத்தியின் வயிற்றில் உபமத்கு என்பவன் பிறந்தான். உபமத்குவுக்கு மிருதாமிருதன், விஸ்வன்,
அரிகமஜயன், ேிரிக்ஷத்திரன், உபக்ஷத்திரன், சத்ருக்ேினன், அரிமர்த்தனன், தருமதிருக்கு, திருஷ்ட தருமன்
ேந்தமன், ஓஜவாஹன் என்ற பிள்லளேளும், சுதாலர என்ற கபண்ணும் பிறந்தார்ேள். அக்குரூரருக்குத்
கதவவான், உபகதவன் என்பவர்ேள் பிறந்தார்ேள். சித்திரேன் என்பவனுக்கு பிருது விபுருது முதலிய மக்ேள்
பலர் இருந்தார்ேள். முன்பு கசான்ன சத்துவத குமாரனான அந்தேனுக்குக் குகுரன், பஜமானன், சுசி, ேம்பலன்,
பராஹிதன் என்ற நான்கு பிள்லளேள் இருந்தார்ேள். அவர்ேளில் குகுரனுக்குத் திருஷ்டன் என்பவன்
பிறந்தான். அவன் மேன் ேகபாதகராமா, அவன் மேன் விகலாமா, அவனுக்கு தும்புரு என்ற ேந்தர்வனுலடய
நண்பனான அனு என்பவன் பிறந்தான். அந்த அனுவுக்கு ஆனேதுந்துபி, அவனுக்கு அபிஜித்து, அவனுக்கு
புனர்வசு, அவனுக்கு ஆகுேன் என்ற மேனும் ஆகுேி என்ற மேள் ஒருத்தியும் உண்டானார்ேள்.
ஆகுேனுக்குத் கதவேன், உக்ரகசனன் என்ற இரண்டு பிள்லளேள் இருந்தனர். அவர்ேளில் கதவேனுக்கு
கதவவான், உபகதவன், சேகதவன், கதவரக்ஷிதா என்ற நான்கு புதல்வர்ேள் இருந்தார்ேள். அவர்ேளுக்கு
விருேகதலவ, உபகதலவ கதவரக்ஷிலத, ஸ்ரீகதலவ, சாந்தி கதலவ, சேகதலவ, கதவேி என்று ஏழு
சகோதரிேள் உண்டு. அந்த ஏழு கபண்ேலளயும் வாசுகதவர் திருமணஞ் கசய்து கோண்டார்.
உக்ரகசனனுக்கு ேம்சன் நியக்கராதன், சுநாமா, அனோ, ஹ்வன், சங்கு, சுபூமி ராஷ்டிரபாலன், யுத்ததுஷ்டி
சுதுஷ்டிமான் என்ற பிள்லளேளும், ேம்லச ேம்சவதி சுதனூராஷ்டிர பாலிலே என்ற கபண்ேள் நால்வரும்
பிறந்தார்ேள். பசமானன் என்பவனுக்கு விடூரதன் என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்கு சூரன் அவன் மேன் சமி,
அவன் மேன் பிரதிக்ஷத்திரன், அவன் மேன் கபாஜன், அவன் மேன் இருதிேன், இருதிேனுக்கு ேிருதவர்மா,
சததனு; கதவார்ஹன் கதவேர்ப்பன் என்ற பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேளில் கதவேர்ப்பனுக்கு சூரன்
என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்கு மாரிலஷ என்ற மலனவி ஒருத்தி இருந்தாள். சூரன், அவன் மூலம்
வசுகதவன் முதலிய பத்துப் பிள்லளேலளப் கபற்றான். அந்த வசுகதவன் பிறக்கும் கபாது அவரிடம்
ேண்ணகபருமான் திருவவதாரம் கசய்யப் கபாேிறார் என்பலத அறிந்து கதவர்ேள் ஆனேம், துந்துபி முதலிய
வாத்தியங்ேலள முழக்ேினர். அதனால் வசுகதவருக்கு ஆனே துந்துபி என்ற கபயர் உண்டாயிற்று.
அவருக்கு கதவபாேன், கதவ சிரவன், அஷ்டேன், ேகுச்சக்ேிரன், வச்சதாரேன், சிருஞ்சயன், சியாமன், சமிேன்,
ேண்டூஷன் என்ற ஒன்பது சகோதரர்ேளும் பிருலத, சுருதகதலவ, சுருதேீ ர்த்தி, சுருதசிரலவ, ராஜாதிகதவி
என்ற ஐந்து சகோதரிேளும் இருந்தார்ேள். அந்த சூரமாமன்னனுக்கு குந்தி என்ற நண்பன் ஒருவன்
இருந்தான்.

அவன் அபுத்திரனாே இருந்ததால், பிருலத என்னும் தனது தலலமேலள அவனுக்குத் தத்தஞ் கசய்து
கோடுத்தான். அந்த பிருலதலய பாண்டு மோராஜன் திருமணஞ் கசய்துகோண்டான். பிருலதக்கு தருமன்,
வாயு, இந்திரன் இவர்ேளால் யுதிஷ்டிரன், பீம கசனன், அர்ச்சுனன் என்ற மூன்று குமாரர்ேள்
உண்டாக்ேப்பட்டனர். கமலும் பிருலத எனும் குந்திகதவி ேன்னியாே இருந்த ோலத்தில் சூரியபேவானால்
ேர்ணன் என்பவன் உண்டாக்ேப்பட்டிருந்தான். அந்த குந்திக்கு மாத்திரி என்று ஒரு சக்ேளத்தி இருந்தாள்.
அவளுக்கு நாசத்தியன்; தசிரன் என்ற கதவர்ேளால் நகுலன், சோகதவன் என்ற பிள்லளேள்
உண்டாக்ேப்பட்டனர். இந்தக் குந்திகதவியின் சகோதரியான சுருதகதலவ என்பவலளக் ோருே கதசத்து
அரசனான விருத்ததர்ம மன்னன் மணந்தான். அவள் வயிற்றில் தந்தவக்ேிரன் என்ற அசுரன் ஒருவன்
பிறந்தான். மற்கறாரு சகோதரியான சுருத ேீ ர்த்திலய கேேய மன்னன் மணந்தான். அவன் வயிற்றில்
சந்தர்த்தனன் முதலிய ஐவர் பிள்லளேளாேப் பிறந்தார்ேள். அடுத்த சகோதரி ராஜாதிகதவி, அவந்தி
மன்னனுக்கு மலனவியாேி, விந்தன், அனுவிந்தன் என்பவர்ேலளப் கபற்றாள். மற்கறாரு சகோதரியான
சிருத சிரவசு என்பவள் கசதி கதசத்து மன்னனின் மலனவியாேிய சிசுபாலன் என்ற மேலனப் கபற்றாள்.
சிசுபாலன் முற்ோலத்துப் பிறவியில் அசுரர்ேளுக்கேல்லா ம் அதிபதியாே விளங்ேி ஹிரண்யேசிபு
என்பவனாகும். சேல கலாே குருமூர்த்தியாேிய நரசிம்ம மூர்த்தியால் ஹிரண்யன் சங்ோரம் கசய்யப்பட்டு
மீ ண்டும் அவன் அளவற்ற வரிய,
ீ சவுேரிய பராக்ேிரம சம்பத்துக்ேள் வாய்ந்தவனாேவும், மூவுலேத்தாலரயும்
தன் வயப்படுத்தி அடக்ேியாளும் திறலமயலடந்தவனாேவும் உள்ள ராவணனாேப் பிறந்தான். அந்தப்
பிறப்பில் ஸ்ரீராமாவதாரஞ் கசய்த எம்கபருமானாகலகய சங்ேரிக்ேப்பட்டான். பிறகு இப்பிறவியில் அவன்
சிசுபாலனாேப் பிறந்த கபாதும், பூபாரந் தீர்ப்பதற்ோே ேண்ணகபருமானாே அவதரித்த பேவானிடம் அவன்
பலேலமலய பாராட்டி வந்தான், அதனால் ேண்ணபிரானாகலகய சங்ேரிக்ேப்பட்டு, எப்கபாதும்
அவ்கவம்கபருமாலனகய நிலனத்திருந்ததால் பரமாத்வாவிடத்திகல சாயுஜ்யம் கபற்றான். பக்திகயாடு
தன்லனத் தியானிப்பவர்ேளுக்குத் திருவுள்ளம் உவந்து கமாட்சம் அளிப்பலதப் கபாலகவ , பலேலம
கோண்டாவது தன்லன இலடவிடாமல் நிலனத்திருந்தவருக்கும் பேவான் திருவுள்ளம் உேக்ோமலும் அந்த
கமாட்சத்லதத் தந்தருள்ேிறான்.

15. பேவானின் திருவம்சம்

லமத்கரய முனிவர் குறுக்ேிட்டு பராசர மேரிஷிலய கநாக்ேி, சுவாமி! இந்த சிசுபாலன் ஹிரண்யேசிபுவாே
இருந்தகபாதும் இராவணனாே இருந்தகபாதும் ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவானால் சங்ேரிக்ேப்பட்டான். அந்தப்
புண்ணியத்தாகல மோ கபாே கபாக்ேியங்ேலளப் கபற்றிருந்தாகன தவிர , சாயுஜ்யப் பதவிலய
அலடயவில்லலகய? அப்படியிருக்ே இப்கபாழுது மட்டும் சாயுஜ்யப் பதவிலய அலடந்தது எப்படி ? இலத
அடிகயனுக்கு விளக்ேமாே அறிவிக்ே கவண்டும்? என்று கேட்டார். பராசர மேரிஷி கூறலானார்.
லமத்கரயகர! சேல கலாேங்ேளுக்கும் சிருஷ்டி, ஸ்திதி சம்ஹார ேர்த்தாவாேிய விஷ்ணுபேவான்,
அேம்பாவியான ஹிரண்யேசிபுலவச் சங்ோரம் கசய்வதற்ோே நரசிம்மாவதாரம் கசய்தகபாது,
அவ்வசுரனுக்கு இவர் மோவிஷ்ணு என்ற ஞானம் உண்டாோமல், புண்ணியவசத்தால் மேிலம கபற்ற ஒரு
ஜந்து என்ற நிலனப்கப உண்டாயிற்று. ஆலேயால் அந்த அசுரன் ரகஜாகுணத்தின் மிகுதியால் அப்படிப்பட்ட
விபரீத பாவலனலயப் கபற்று, நரசிம்ம மூர்த்தியினால் சங்ேரிக்ேப்பட்டான். அந்தப் புண்ணியத்தால் மூன்று
உலேங்ேலளயும் ஆளத்தக்ே கமன்லமயான கசல்வத்லதப் கபற்றான். ஆதிமத்யாந்த ரஹிதனாேவும்
பரப்பிரம்மமாேவும் இருக்கும் பேவானிடத்தில் அவன் லயமலடயவில்லல. அதுகபாலகவ, அவன்
இராவணனாே இருக்லேயிலும் ோமப்பரவசனாேி, சீதாபிராட்டியிடம் மிேவும் அன்புள்ள ஸ்ரீராம ரூபியான
எம்கபருமானால் கோல்லப்பட்ட கபாதும் அவனுக்கு அந்த சுவாமிலயப் பேவான் என்று அறியும் ஞானம்
உண்டாோமல் மனுஷ்யன் என்ேின்ற ஞானகம உண்டாயிருந்தது. மீ ண்டும் எம்கபருமானாகல வலத
கசய்யப்பட்ட மேிலமயால் அவன் மறுபடியும் கசதி ராஜகுலத்தில் சிசுபாலனாேப் பிறந்து பூமண்டலத்கதார்
கோண்டாடத்தக்ே ஐசுவரியத்லதப் கபற்றான். ஆனால் அந்தப் பிறவியில் எம்கபருமானுலடய சேல
திருநாமங்ேலளயும் நிந்திப்பதற்கு அவன் ோரணமானான். அப்படி சிசுபாலன் நிந்தித்தும்
ேண்ணகபருமானின் திருப்கபயர்ேலளகய அவன் அடிக்ேடி உச்சரித்து வந்தான். கமலும் கசந்தாமலர
கபான்ற திருவிழிேளுடன் பிரோசமான பீதாம்பரத்லதத் தரித்துக் கோண்டும் திவ்வியக் ேிரீட, கேயூர, ஹார
ேடேங்ேள் முதலிய திவ்வியாபரணங்ேலளத் தரித்துக் கோண்டும் திரண்டு பருத்த நீ ண்ட நான்கு
திருக்லேேகளாடு திருவாழி திருச்சங்கு முதலிய திவ்ய ஆயுதங்ேள் தரித்துக் கோண்டும் விளங்கும்
ேண்ணபிரானின் திவ்விய ரூபத்லதகய சிசுபாலன் உண்ணும் கபாதும் உறங்கும் கபாதும், படுக்கும் கபாதும்,
உலாவும் கபாதும், குளிக்கும் கபாதும் ஒகர பிடிப்பாய் மனதில் நிலனத்துக் கோண்டிருந்தான். அதனால்
அவனுலடய ேண்ேளுக்கு எங்கும் அந்த ேண்ணகபருமானின் கதாற்றகம விளங்ேப்கபற்று கோபதாபத்திலும்
கூட அவரது திருப்கபயலரகய உச்சரித்து வந்தான். எம்கபருமானது திவ்விய சக்ேரத்தினாகல அந்த
சிசுபாலன் சங்ேரிக்ேப்பட்டான்; அவ்கவம்கபருமானுலடய ஸ்மரலணேளால் சேல பாபங்ேளும்
நசிக்ேப்கபற்று அவன் எம்கபருமானிடகம லயத்லத அலடந்தான்.

லமத்கரயகர! சிசுபாலனின் கமாட்சம் பற்றிய யாலவயும் நான் உமக்குச் கசான்கனன். எம்கபருமாலனப்

பலேத்தாவது அவரது திருநாமங்ேலள சங்ேீ ர்த்தனம் கசய்கவாருக்கும், நிலனப்பவருக்கும், சுராசுரர்ேளும்
அலடயமுடியாத கபரும் பயலன எம்கபருமான் அளிப்பார். அப்படியிருக்ே நன்றாேப் பக்தி கசய்பவருக்குப்
பயனளிப்பலதப் பற்றிச் கசால்லவும் கவண்டுகமா? இது இருக்ேட்டும். ஆனே துந்துபி என்ற
வசுகதவருக்குப் பவுரவி, கராேிணி, பத்திலர, மதுலர, கதவேி முதலாே அகநே மலனவியர் இருந்தார்ேள்.
அவர்ேளில் கராேிணிக்கு பலபத்திரன், சடன்சாரணன், துர்மதன் முதலிய புத்திரர்ேள் உண்டானார்ேள்.
அவர்ேளில் பலபத்திரர் என்னும் பலராமர் தம் மலனவி கரவதியின் மூலம் விசடன் , உலமுேன் என்ற
பிள்லளேலளப் கபற்றார். அவருலடய சகோதரன் சாரணனுக்கு சாஷ்டி மாஷ்டி சிசு சத்தியன் சத்திய
திருதி முதலிய பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். பத்திராசுவன், பத்திரபாகு, துர்த்தமன், பூதன் முதலானவர்ேள்
கராேிணியின் வம்சத்தில் பிறந்தவர்ேள். மதிலர என்பவளுக்கு நந்தன், உபநந்தன், ேிருதேன் முதலிய
பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். பத்திலரக்கு உபநிதுேதன் முதலிய பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். லவசாலி
என்பவளுக்கு ேவுவிேன் என்ற பிள்லள பிறந்தான். கதவேியிடம் ேிர்த்திமான் சகஷணன் உதாயு
பத்ரகசனன் குஜுதாசன் பத்திரகதவன் என்று ஆறுபிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அவர்ேள் அலனவலரயும்
கதவேியின் தலமயனான ேம்சன் கோன்றான். மானின் நியமனப்படி நள்ளிரவில் கதவேியின்
வயிற்றினின்றும் கபயர்த்து, கராேிணியின் வயிற்றிகல கசர்ந்து விட்டது. அப்படியிழுக்ேப்பட்டதால் அந்த
ஏழாவது பிள்லளக்கு ஸங்ேர்ஷணன் என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. பிறகு சேல கலாேங்ேளாேிய
மோவிருட்சத்துக்கு கவராேவும் சேல சுராசுர முனிவர்ேளுலடய மனதுக்கும் எட்டாதவனாேவும், ஆதி
மத்யாந்த ரஹிதனாேவும் சேலகுண ஐசுவரிய சம்பன்னனாேவும் உள்ள ஸ்ரீவாசுகதவன் தம்லம பிரம்மா
முதலிய சேல கதவலதேளும் பூபாரத்லத நீக் கும் கபாருட்டு பிரார்த்தித்ததால், கதவேியின் ேர்ப்பத்தில்
எழுந்தருளினார். எம்கபருமானின் அனுக்ேிரேத்தால் வளரப்கபற்ற மோ மேிலமயுலடய அந்த கயாே
நித்திலரயும், நந்தகோபனின் மலனவியான யகசாலதயின் வயிற்றிகல பிறந்தது. கதவேியின்
ேர்ப்பத்தினின்று எம்கபருமான் ேண்ண அவதாரமாேத் கதான்றிய கபாது, சேல கலாேமும் கதளிந்த
பிரோசமுலடய சூரிய சந்திராதி ேிரணங்ேளுள்ளதாேவும் சர்ப்பம் முதலிய பயமுற்றும் கதளிவான
மனதுள்ளதாேவும் அதர்மம் நீங்ேியதாேவும் ஆயிற்று. சுவாமி, அவதரித்ததால் யாவலரயும் நன்மார்க்ேத்தில்
திருத்தியருளினார்.
இவ்விதமாேப் பூவுலேத்தில் ேிருஷ்ணபிரானாே அவதரித்த எம்கபருமானுக்குப் பதினாயிரத்து நூற்றிகயாரு
பத்தினிேள் இருந்தார்ேள். அவர்ேளில் ருக்மிணி, சத்யபாலம; ஜாம்பவதி, சாருஹாசினி முதலிய எட்டு
மங்லேயர் முக்ேியமானவர்ேள். அப்பத்தினிேளிடம் சேல ரூபியான எம்கபருமான் லக்ஷத்து
எண்பதினாயிரம் பிள்லளேலள உண்டாக்ேினார். அப்பிள்லளேளில் பிரத்தியும்னன், சாருகதஷ்ணன்
ஸாம்பன் முதலிய பதின்மூன்று குமாரர்ேள் முக்ேியமானவர்ேள். பிரத்யும்னன் என்பவன் ருக்குமியின்
மேளாேிய ருக்குமவதி என்பவலள மணந்து அனிருத்தன் என்பவலளப் கபற்றான். அந்த அனிருத்தன்
ருக்மியின் பவுத்திரியான சுபத்தலர என்பவலள மணந்து, வஜ்ஜிரன் என்பவலனப் கபற்றான். அவன் மேன்
பிரதிபாகு அவன் பிள்லள ஸுசாரு. இவ்வாறு அகனே ஆயிரம் ேிலளேளுள் யாதவ குலத்தின் புத்திர
சங்ேிலயலயச் கசால்ல அகநே ஆயிர ஆண்டுேள் கபாதாது. இதுபற்றி இரண்டு சுகலாேங்ேள்
கசால்லப்படுேின்றன. யதுகுலப் பிள்லளேளுக்கு வில்வித்லத ேற்பிக்கும் ஆசிரியர்ேள் எண்பத்கதட்டு
லக்ஷம் கபயர்ேளாகும். அப்படியானால் மோத்மாக்ேளாேிய யாதவரின் எண்ணிக் லேலய அளவிட்டு
அறிவதற்கு யாகர திறமுலடகயார்? அந்தக் குலத்தின் தலலவனான ஆகுேன் ஒருவகன பதினாயிரம்
பதினாயிரம் லக்ஷம் கபகராடு இருக்ேிறான்! என்பது தான் அச்சுகலாேங்ேளின் ேருத்தாகும். லமத்கரயகர;
முன்பு நடந்த கதவாசுர யுத்தத்தில் இறந்த மோபலசாலிேளான அசுரர்ேள் யாவரும் கலாே உபத்திரவம்
பண்ணும்படியான மனிதர்ேளுக்குள்ளும் பிறந்தார்ேள். அவர்ேலள அழிப்பதற்ோேத் கதவர்ேள் எல்லாம்
யதுவம்சத்தில் பிறந்தார்ேள். அவர்ேள் நூற்றிகயாரு குலமுலடகயார் இவர்ேள் அலனவருக்கும்
ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவாகன அதிபதியாே ஆண்டு வந்ததினால் அவருக்கு அடங்ேி நடந்து வந்த யாதவர்ேள்
நாளுக்கு நாள் விருத்தியலடந்து வரலாயினர். ஆலேயால் அந்த வம்சம் மிேவும் கபருேியது. இவ்வாறு
வளர்ந்த அந்த விருஷ்ணிவம்ச வரலாற்லற எவன் ஒருவன் அன்கபாடு கேட்ேிறாகனா அவன் சேல
பாபங்ேளும் ஒழிந்தவனாேி ஸ்ரீவிஷ்ணுகலாேத்லத அலடவான்!

16. துர்வசு வம்சம்

லமத்கரயகர! யதுவம்ச வரலாற்லற விளக்ேமாேச் கசான்கனன், இனி துர்வசு வம்சத்லதச் கசால்லுேிகறன்.

துர்வசுவுக்கு வன்னி என்ற மேன் ஒருவன் உண்டு. அவன் மேன் பார்க்ேன், அவன் பிள்லள பானு, அவன்
மேன் திரயீசானு. அவன் பிள்லள ேரந்தமன், அவன் மேன் மருத்தன். அவன் சந்ததியற்றவனாய் புரு
வமிசத்லதச் கசர்ந்த துஷ்யந்தலனப் புத்திரனாே ஏற்றுக்கோண்டான். இவ்வாறு அந்த வம்சம் யயாதியின்
சாபத்தால் விருத்தியற்றுப் பவுரவ வமிசத்லதகய கசர்ந்து விட்டது.

17. துருேியு வம்ச வரலாறு

துருேியுவின் மேன் பப்புரு. அவன் மேன் கசது, அவன் பிள்லள ஆரப்தன். அவன் மேன் ோந்தாரேன், அவன்
பிள்லள ேர்மன். அவன் மேன் ேிருதன், அவன் பிள்லள துர்த்தமன், அவன் மேன் பிரகசதன், அவன் குமாரன்
சத்தருமன், அவன் கமற்கு வடநாட்டிலுள்ள அகநே மிகலச்சருக்கு அதிபதியாே விளங்ேி வந்தான்.

18. அனு வம்சம்

யயாதி மன்னனின் நான்ோவது மேனாேிய அனு என்பவனுக்கு சபாநலன், சட்சு, பரகமஷு என்ற மூன்று
குமாரர்ேள் உதித்தார்ேள். அவர்ேளில் சபாநலனுலடய மேன் ோலாநலன். அவன் மேன் சிருஞ்சயன். அவன்
பிள்லள புரஞ்சயன். அவன் மேன் ஜனகமஜயன், அவன் பிள்லள மோஜாலன். அவன் மேன் மோமனசு.
அவனுக்கு உசீதரன். திதிட்சு என்ற இரண்டு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். உசீதரனுக்குச் சிபி, நிருேன், நவன்,
ேிருமிவர்மன் என்ற ஐந்து பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். சிபிக்குப் பிரஷதர்ப்பன் ேவரன்,
ீ கேேயன், பத்ரேன்
என்ற நான்கு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். திதிக்ஷúக்கு ருஷத்திரதன் என்ற பிள்லள பிறந்தான். அவனுக்கு
கஹமன், அவன் மேன் சுதமசு. அவன் மேன் பலி. அவன் மலனவியிடம் தீர்க்ேதமசு என்ற முனிவரால்,
அங்ேன், வங்ேன், ேளிங்ேன், சிம்மன், பவுண்டரன் என்ற பிள்லளேள் பிறந்து அவ்வப்கபயர் கோண்ட
ராஜ்யங்ேலள ஆண்டு வந்தார்ேள். அந்த சந்ததியாருக்கும் அப்கபயர்ேகள வழங்ேின. அங்ேசந்ததியில்
அனபானன் பிறந்தான். அவன் மேன் திவிரதன், அவன் மேன் தர்மராதன். அவன் மேன் சித்திரரதன்.
அவனுக்கு கராமபாதன் என்ற கபயருமுண்டு. அவனுலடய நண்பனான தசரத மாமன்னன், சந்ததியில்லாத
அவனுக்குச் சாந்லத என்பவலள மேளாேக் கோடுத்தான். கராமபாதனன் மேன் சதுரங்ேள். அவன் மேன்
பிருதுலாக்ஷன். அவன் மேன் சம்பன். அவன் சம்லப என்ற நேலர உண்டாக்ேினான். அவன் மேன்
அரியங்ேன், அவன் மேன் பிருேத்திரதன், அவன் பிள்லள பிரேத் ேருமன். அவன் மேன் பிரேத்பா. அவன்
மேன் பிரேன்மனன். அவன் மேன் ஜயத்ரதன். பிராமண க்ஷத்திரிய வம்சம் ேலந்த மங்லேகயாருத்திலய
மணந்து அவள் மூலம் விஜயன் என்பவலன கபற்றான். அவன் மேன் திருதி. அவன் பிள்லள
திருதவிரதன். அவன் மேன் சத்தியேர்மா. அவன் மேன் அதிரதன். அவன் தான் ேங்லேயிகல குந்தியினால்
எறிந்து விடப்பட்ட ேர்ணன் என்ற குமாரலனப் கபட்டியிலிருந்து எடுத்து தன் புத்திரனாே லவத்துக்
கோண்டவன், அவ்வாறு வளர்ந்த ேர்ணனுக்கு விருஷகசனன் என்னும் மேன் பிறந்தான். அவ்விருஷகசனன்
வலரயில் உள்ளவர் தாம் அங்ேகதசத்லத ஆண்டுவந்த அங்ே வமிசத்தாராவார்ேள்.

19. பூரு, பரத வம்சங்ேள்

லமத்கரயகர! இனி யயாதியின் ேலடசி மேனான பூருவின் வம்சத்லதச் கசால்ேிகறன். பூருவின் மேன்
ஜனகமஜயன் அவன் மேன் பிரசின்வான். அவன் பிள்லள பிரவரன்.
ீ அவன் புதல்வன் மனசியு, அவன்
புத்திரன் அப்தன், அவன் மேன் சுத்தியு. அவன் மேன் பகுேதன், அவன் பிள்லள சம்யாதி. அவன் மேன்
அஹம்யாதி, அவன் மேன் ரவுத்திராசுவன். அவனுக்கு ருகதபு, ே÷க்ஷபு, தண்டிகலபு, ேிருகதபு, ஜகலபு, தர்கமபு,
திருகதபு, தகலபு, சன்னகதபு வகனபு என்று பத்துப் பிள்லளேள் உண்டு. ருகதபுவுக்கு ரந்திநாரன் என்ற மேன்
ஒருவன் பிறந்தான். அவன் சுமதி, அப்பிரதிரதன், துருவன் என்ற பிள்லளேலளப் கபற்றான். அப்பிரதிரதனின்
பிள்லள ேண்ணுவன் அவன் மேன் கமதாதிதி, அவன் முதலாேக் ேண்ணுவ வம்சத்தில் வந்தவகரல்லாம்
பிராமணர்ேளானார்ேள். அந்த அப்பிரதிரதனுக்கு ஐலீனன் என்ற மேன் ஒருவன் இருந்தான். அவனுக்கு
துஷ்யந்தன் முதலிய நான்கு பிள்லளேள் இருந்தார்ேள். துஷ்யந்த மன்னனுக்குப் பிரதமா மன்னன்
பிறந்தான். அவலனப் பற்றி கதவர்ேளால் ஒரு சுகலாேம் பாடப்பட்டது. அதாவது தாயானவளின்
ேருப்லபயில் எவனாகல புத்திரன் உண்டாக்ேப்பட்டாகனா அவனுக்கே அவன் புத்திரன். ஆலேயால்
துஷ்யந்த மாமன்னகன! பிள்லளலயப் பார்த்துக் கோள். சதுந்தலலலய அவமானப்படுத்தாகத! அரகச!
முன்பு யமனின் சலபயிலிருந்து ஒரு புத்திரலன வ ீரியத்லத விட்டவகன கோண்டு கபானான். இந்தக்
ேர்ப்பத்லத நீ கய உண்டாக்ேியவன் சகுந்தலல உண்லமலய கசான்னாள்! என்பது தான் அந்த சுகலாேத்தின்
ேருத்தாகும். அவ்வாறு துஷ்யந்த மன்னனால் உண்டான பரத மன்னனுக்குப் பத்தினிேளான
மூவரிடத்திலும் ஒன்பது பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். அப்பிள்லளேலள கநாக்ேி, இவர்ேள் எனக்குத்
தக்ேவர்ேளல்லர் என்று பிதாகவ கசான்னதால், அப்பிள்லளேளின் தாய்மார்ேள் விபசார சந்கதேத்தால்
தங்ேலள புருஷன் தள்ளி லவத்துவிடுவான்! என்று பயந்து தங்ேள் பிள்லளேலளச் கசன்று விட்டார்ேள்.
பிறகு, புத்திர உற்பத்தி வணாேியதால்
ீ புத்திரன் கவண்டுகமன்று பரதன் விரும்பி , மருத்துக்ேலளக் குறித்து
கசாமயாேம் கசய்தான். அது பயலனத் தந்தது. தீர்க்ே தமசு என்பவரால் பக்ேத்தில் தள்ளப்பட்ட
பிரேஸ்பதியின் வரியத்தால்,
ீ பத்தினியான மமலத என்பவளிடத்தில் பரத்வாஜன் என்னும் ஒருவன்
பிறந்திருந்தான். அவலனகய பரதனுக்குப் பிள்லளயாே மருத்துருக்ேன் பிரசாதித்தார்ேள். மூலடயான
கபண்கண! நம் இருவராலும் பிறந்த இந்தப் பிள்லளலய நீக ய ோப்பாற்று என்று பிரேஸ்பதியும்,
அதுகபாலகவ பிரேஸ்பதியிடம் மமலதயும் ஆேத் தந்லத தாய் இருவரும் கசால்லி விட்டதால் அந்தப்
பிள்லளக்கு பரத்வாஜன் என்ற கபயர் உண்டாயிற்று. பரதனுக்கு மக்ேட்கபறு வணானகபாது,
ீ பிள்லளயாேக்
ேிலடத்ததால் பரத்வாஜனுக்கு விரதன் என்ற கபயரும் வழங்ேலாயிற்று. அந்த விரதனுக்கு மன்யு
என்பவன் பிறந்தான். அவனுக்கு பிரேத்க்ஷத்திரன் மோவரியன்,
ீ நேரன், ேர்க்ேன் என்ற பிள்லளேள்
பிறந்தார்ேள். நேரனுக்கு ஸங்ேிருதி பிறந்தான், அவனுக்கு குருப்பிருதி ரந்திகதவன் என்று இருபிள்லளேள்
பிறந்தார்ேள்.ேர்க்ேனுக்கு சினி பிறந்தான். அதனால் ோர்க்ேியர், லசனியர் என்று கசால்லப்பட்ட
வம்சத்தார்ேளலனவரும் க்ஷத்திரியராே இருந்தும் பிராமணர்ேளானார்ேள். மோவரியனுக்கு
ீ துரூக்ஷயன்
என்ற மேன் பிறந்தான், அவனுக்கு திலரயாருணி; புஷ்க்ேரிணன், ேபி என்ற மூன்று பிள்லளேள் பிறந்து
பின்னர் மேிலமயால் பிராமணரானார்ேள்.

பிரேத்க்ஷத்திரனின் மேன் சுகஹாத்ரன். அவன் மேன் ஹஸ்தி, அவன் தான் ஹஸ்தினாபுரத்லத

உண்டாக்ேியவன். அவனுக்கு அஜமீ டன், துவிஜம்மீ டன், புருமீ டன் என்ற மூன்று குமாரர்ேள் ஜனித்தார்ேள்.
பிறகு அஜமீ டனின் மேன் ேண்வன்; அவன் மேன் கமதாதிதி, அவ்வஜமீ டனுக்கே பிரூேதிஷு என்ற
கவகறாரு மேன் இருந்தான். அவன் மேன் பிருேத்தனு; அவன் மேன் பிருேத்ேர்மன்; அவன் மேன்
ஜயத்திரதன், அவன் பிள்லள விசுவஜித்து. அவன் குமாரன் கசனஜித்து, அவன் புதல்வர்ேள் ருசிராசுவன்,
ோசியன், திரிடஹனு வச்சஹனு என்பவராவர். ருசிராசுவனுக்கு பிருதுகசனன் பிறந்தான். அவன் மேன்
பாரன். அவன் மேன் நீலன். அவனுக்கு நூறு பிள்லளேள். அவர்ேளில் முக்ேியமானவன் ோம்பீலிய
நேராதிபதியான சமரன். சமரனுக்கு பாரன், சுபாரன்; ஸதசுவன் என்ற மூன்று பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள்.
சுபாரனின் மேன் ஸுேிருதி அவன் மேன் விப்பிராசன், அவன் மேன் அனுஹன், அவன் சுேரின் மேளாேிய
ேீ ர்த்திலய மணந்தான். அவ்வனுஹனனுக்கு பிரமதத்தன் பிறந்தான். அவன் மேன் விஷ்வக்கேசனன், அவன்
மேன் உதேகஸனன்; அவன் பிள்லள பல்லாடன், முன்கன கசான்ன துவிஜமீ டன் என்பவனின் பிள்லள
யவநரன்.
ீ அவன் திருதிமான், அவன் பிள்லள சத்யதிருதி; அவன் மேன் திரிடகநமி; அவன் மேன்
சுபாரிசுவன், அவன் பிள்லள சுமதி, அவன் மேன் சன்னதிமான். அவன் மேன் ேிருதன். அவன்
இரணியநாபனால் கயாோப்பியாசம் கசய்விக்ேப்கபற்று பிராச்சிய சாமேருலடய இருபத்து நான்கு
சங்ேீ தங்ேலளச் கசய்தான். ேிருதனின் மேன் உக்ராயுதன். அவனது தனயன் ÷க்ஷமியன், அவன் பிள்லள
சுதீரன், அவன் மேன் ரிபுஞ்சயன், அவன் புதல்வன் பஹீதரன். இவர்ேள் தாம் புரு வம்சத்தார்ேள். பவுரவர்
என்றும் இவர்ேள் வழங்ேப்படுவார்ேள். முன்கன கசான்ன அஜமீ டனுக்கு நளினி என்று ஒரு மலனவி
இருந்தாள். அவள் வயிற்றில் நீலன் என்பவன் பிறந்தான். அவன் மேன் சாந்தி; அவன் பிள்லள சுசாந்தி.
அவன் மேன் புரஞ்சயன். அவன் மேன் ரிக்ஷன், அவன் பிள்லள அரியசுவன், அவன் மேன் திகவாதாஸன்;
அரியசுவனுக்கு அேலிலய என்ற ஒரு கபண்ணும் உண்டு. அந்த அேலிலய சரத்துவான் என்ற
ேவுதமருக்குப் பத்தினியாேி சதாநந்தர் என்பவலரப் கபற்றாள். சதாநந்தருக்கு சத்தியதிருதி என்பவர் பிறந்து
தனுர் கவதத்லத முழுவதுமாேக் ேற்றார். அவர் ஊர்வசி என்ற அப்சரலசக் ேண்டகபாது கமாேவசத்தால்
அவரது வரியம்
ீ நழுவி நாணற்ேட்லடயிகல இருபிரிவாே விழுந்தது. அதிலிருந்து ஒருபுத்திரனும் ஒரு
புத்திரியும் பிறந்தார்ேள். அவர்ேலள கவட்லடயாட வந்த சந்தனு மாமன்னன் ேிருலபயினால்
பரிக்ேிரேித்தான். அதனால் அந்தப் புத்திரனுக்கு ேிருபன் என்றும், அந்தக் ேன்னிலேக்கு ேிருபி என்றும்
கபயர்ேள் உண்டாயிற்று. குமாரி ேிருபிலய, துகராணாச்சாரியாருக்கு மலனவியாேவும் அசுவத்தாமருக்குத்
தாயாேவும் ஆனாள்.

திகவாதாசன் என்பவன் மேன் மித்திராயு அவனுக்கு சியவனன் என்பவன் பிறந்தான், அவன் மேன் சுதாசன்.
அவன் மேன் சவுதாசன், அவன் மேன் சேகதவன், அவன் மேன் கசாமேன், அவனுக்கு நூறு பிள்லளேள்,
மூத்தவன் ஜந்து ேலடசி மேன் பிருஷதன். பிருஷதன் மேன் துருபதன், அவன் மேன் திருஷ்டத்துயும்னன்.
அவன் மேன் திருஷ்டகேது, அஜமீ டனுக்கு ரிஷன் என்று மற்கறாரு மேன் உண்டு. அவன் மேன்
சம்வரணன், அவன் மேன் குரு, அவன் தான் தரும÷க்ஷத்திரத்லதக் குரு÷க்ஷத்திரமாக்ேினான். அவனுக்கு
சுதனு, ஜன்னு, பரிக்ஷித்து முதலிய புத்திரர்ேள் உண்டானார்ேள். அவர்ேளில் சுதனுவின் மேன் சுகோத்திரன்.
அவன் மேன் சியவனன், அவன் மேன் உபரிசரவசு, அந்தவசுவுக்கு பிருேத்திரன், பிரத்தியேிரன், குசாம்பன்,
குகசலன், உபரிமாச்சியன் முதலிய ஏழு பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். பிருேத்திரதன் மேன் குசாக்ேிரன்; அவன்
மேன் விருஷபன், அவன் பிள்லள புஷ்பவான். அவன் மேன் சத்யஹிதன். அவன் மேன் சுதனுவா, அவன்
மேன் சந்து, அந்த பிருேத்திரனுக்கு இருபாதியாய் மற்கறாரு பிள்லள உண்டானான். அவன் ஜலர என்ற
அரக்ேியால் கூட்டப்பட்டதால் ஜராசந்தன் என்ற கபயலரப் கபற்றான். அவன் மேன் சேகதவன். அவன்
மேன் கசாம்பன்; அவன் மேன் சுருதி; சிரவசு இவர்ேள் தான் மேத கதசத்லத ஆண்டு வந்த மன்னர்ேள்.
இவர்ேள் மாேதர் என்று வழங்ேப்பட்டனர்.

20. சந்தனு வம்ச வரலாறு

பரிக்ஷித்து மோராஜனுக்கு, ஜனகமஜயன், சுருதகசனன், உக்ேிரகசனன், பீம கசனன் என்று நான்கு குமாரர்ேள்
இருந்தார்ேள். ஜன்னு என்பவனுக்கு சுரதன் என்பவன் பிறந்தான். அவன் மேன் விடூரதன், அவன் பிள்லள
சர்வபவுமன், அவன் மேன் ஜயத்கசனன். அவன் புதல்வன் ஆராதிதன், அவன் பிள்லள அயுதாயு, அவன்
மேன் அக்ேிகராதனன், அவன் புதல்வன் கதவாதிதி, அவனுக்கு ருக்ஷன் என்பவன் பிறந்தான். அவன் மேன்
பீமகசனன், அவன் மேன் திலீபன், அவன் மேன் பிரதீபன், அவனுக்கு கதவாபி, சந்தனு பாேிலிேன் என்ற
மூன்று பிள்லளேள் பிறந்தார்ேள். கதவாபி, சிறுவயதிகலகய ோட்டிற்குச் கசன்று, அங்கு வசித்துக்
கோண்டிருந்தான். அதனால் அவன் தம்பியான சந்தனு அரசனனான். அவலனப் பற்றி ஒரு சுகலாேம்
வழங்குேிறது. அதாவது அவ்வரசன் வகயாதிேமான எவலனத் தன் லேேளால் ஸ்பரிசிக்ேிறாகனா அவன்
யவுவனத்லத அலடேிறான். கமலும் மிகுந்த அலமதிலயயும் அலடேிறான். ஆதலால் சந்தனு என்ற
கபயலரப் கபற்றான்! என்பது அச்சுகலாேத்தின் ேருத்தாகும். சந்தனு மன்னனின் ஆட்சியில், பன்னிரண்டு
ஆண்டுேள் வலர மலழகய கபய்யவில்லல, அதனால் ராஜ்யத்துக்கு உண்டான தீங் லே சந்தனு மோராஜன்
உணர்ந்து பிராமணர்ேலள அலழத்து சுவாமிேகள! நம்முலடய ராஜ்யத்தில் ஏன் மலழகய
கபய்யாமலிருக்ேிறது? நான் கசய்த அபராதம் என்ன? என்று கேட்டான். அதற்கு அவர்ேள், கவந்தகன!
மூத்தவன் இருக்ே இலளயவனாேிய நீ இந்தப் பூமிலய ஆண்டு அனுபவிக்ேிறாய், ஆலேயால்
மூத்தவனுக்கு விவாேம் இல்லாதிருக்ேம்கபாது அவனது தம்பியாேிய நீ விவாேம் கசய்து கோண்டால்
என்ன பாதேம் உண்கடா, அந்த பாதேம் உன்லனச் கசர்ந்துள்ளது? என்றார்ேள். அதற்கு என்ன
கசய்யகவண்டும்? என்று சந்தனு கேட்டான். அதனால் பிராமகணாத்தமர்ேள், அரகச! உன் தலமயனான
கதவாபி என்பவன் எந்தகவாரு குற்றமும் பாதேமும் கசய்யாமல் பரிசுத்தமானவனாே இருப்பதால் ,
அவனுக்கு உரியது இந்த அரசாட்சி! ஆலேயால் இதுவலர நீ அனுபவித்தது கபாதும். இனி இந்த
இராஜ்யத்லத அவனுக்குக் கோடுத்து விடுவாயாே! என்றார்ேள். சந்தனு மன்னன் தான் கசய்த தவறுக்கு
வருந்தி, தன் தலமயனிடம் அரசுரிலமலய வழங்ே விரும்பி, அவன் இருக்கும் ோட்டுக்குப் புறப்பட்டான்.
இதனிலடயில் சந்தனுவின் அலமச்சனாேிய அசுமராவி என்பவன் அந்தக் ோட்டுக்கு, கவதவாத விகராதஞ்
கசால்லும்படியாேச் சில முனிவர்ேலள அனுப்பி லவத்தான். அவர்ேள், சரியான புத்தியுலடய கதவாபிலயக்
ேண்டு, அவனுக்குத் துர்ப்புத்திேலளப் கபாதித்தார்ேள். இதனிலடயில் சந்தனுவும் அவனுடன் கசன்ற
அந்தணர்ேளும் கதவாபிலயச் சந்தித்து, மூத்தவகன இராஜ்யத்லத ஆளகவண்டும்! என்று
கவதபிராமணமுள்ள நியாயங்ேலள அவனுக்கு கபாதித்தார்ேள். அலதகயல்லாம் கேட்ட கதவாபி, கவத
விகராதமான யுக்திேளால் தூஷித்தான். அதனால் சந்தனுவுடன் கசன்ற அந்தணர்ேள் கவறுப்புற்றனர்.

அவர்ேள் சந்தனு மன்னலன கநாக்ேி, அரசகன! இந்த விஷயமாே உன் தலமயலன நிர்ப்பந்தஞ் கசய்தது
கபாதும். வா! இனி உன் அரசில் மலழயின்லமயாேிய குற்றம் நீங்ேிவிடும். ஏகனனில் அநாதியான கவத
வாக்ேியங்ேலளத் தூற்றிய உன் அண்ணன் பதிதன் ஆனான். தலமயன் பதிதன் ஆேிவிட்டதால்
பரிகவத்துருத்துவம் என்ற குற்றம் உனக்கு இல்லல! ஆலேயால் நீக ய அரசாட்சி கசய்ய கவண்டும்! என்று
கசான்னார்ேள். பிறகு சந்தனு தன் தலலநேரம் கசன்று அரசாளத் துவங்ேினான். கதவ தூஷலண
கசய்ததால், மூத்தவன் பதிதனாேி விட்டபடியால், இலளயவனான சந்தனுவின் ஆட்சியில் கமேம் கபாழிய,
பயிர்ேள் கசழித்து வளர்ந்தன. பாேிலீேனின் மேன் கசாமதத்தன். கசாமதத்தனுக்கு பூரி, பூரிசிரவன்,
சல்லியன் என்று மூன்று பிள்லளேள் உண்டு. சந்தனு மோராஜனுக்கு கதவநதியான ேங்லேயிடம் சேல,
நூல் அறிவும் மோ பலபராக்ேிர ேீ ர்த்திேளும் வாய்ந்த பீஷ் மர் என்பவர் பிறந்தார். கமலும் சந்தனு
மன்னனுக்கு சத்தியவதி என்பவளிடம் சித்திராங்ேதன், விசித்திர வ ீரியன் என்ற இரண்டு பிள்லளேள்
பிறந்தார்ேள். அதில் சித்திராங்ேதன் என்பவன் இளலமயிகலகய ஒரு ேந்தர்வனால் கோல்லப்பட்டான்.
விசித்திர வரியகனா
ீ ோசிமன்னனின் கபண்ேளாேிய அம்பிலே , அம்பாலிலே என்பவர்ேலள மணந்து, ோம
கபாேத்தில் மிேவும் உழன்றதனால் கதாழுகநாயால் மடிந்தான். பிறகு, அவர்ேளின் தாயான சத்தியவதி ஒரு
ேட்டலளயிட்டாள். ேிருஷ்ணத்துலவ பாயனன் என்பவன் தாயின் வாக்லேத் தட்டக்கூடாது என்பதால்
விசித்திர வரியனின்
ீ மலனவிேளின் மூலமாே திருதராஷ்டிரன், பாண்டு என்பவர்ேலளயும்,
ராஜபத்தினிேளால் ஏவப்பட்ட ஒரு தாதியிடத்தில் விதுரலனயும் உண்டாக்ேினாள். திருதராஷ்டிரன் ோந்தாரி
என்ற பத்தினியிடம் துரிகயாதனன் முதலிய நூறு பிள்லளேலளப் கபற்றான். அவனுலடய சகோதரனான
பாண்டு மன்னகனா, ோட்டில் மிருே ரூபமாே இருந்த ஒரு முனிவரின் சாபத்தினால் புத்திர உற்பத்தி
கசய்யும் சக்திலய இழந்திருந்தான். அதனால் அவனுலடய மலனவியான குந்தியிடம் தருமன், வாயு,
இந்திரன் என்ற கதவர்ேளால் யுதிஷ்டிரன், பீமன், அர்ஜுனன் என்ற குமாரர்ேளும் மற்கறாரு மலனவியான
மாத்திரியிடம் அசுவினி கதவலதேளால் நகுலன் சோகதவன் என்பவர்ேளுமாே ஐந்து பிள்லளேள்
உண்டாக்ேப்பட்டனர். பஞ்சபாண்டவர்ேளான அந்த ஐவருக்கும் திரவுபதி என்ற மலனவியிடம் குழந்லதேள்
பிறந்தன.

யுதிராஷ்டிரரான தருமருக்கு திரவுபதியிடம் பிரதிவிந்தியனும் பீமனுக்கு சுருதகசனனும், அர்ச்சுனனுக்குச்

சுருதேீ ர்த்தியும், நகுலனுக்கு சதான ீேனும், சேகதவனுக்கு சுருதேர்மாவும் ஆே ஐந்து பிள்லளேள்
உண்டானார்ேள். இவர்ேலளத் தவிர பஞ்சபாண்டவருக்கு கவறு பிள்லளேளும் உண்டு. யுதிஷ்டிரருக்கு
யவுகதயீ என்பவளிடத்தில் கதவேன் என்பவன் பிறந்தான். பீமனுக்கு இடும்லப என்னும் அரக்ேியிடம்
ேகடாத்ேஜனும், ோசி என்னும் மங்லேயிடம் சர்வேன் என்பவரும் பிறந்தார்ேள். சேகதவனுக்கு விஜலய
என்பவளிடம் சுகோத்திரனும், நகுலனுக்கு கரணுமதி என்பவளிடம் நிசமித்திரனும் பிறந்தார்ேள்.
அர்ச்சுனனுக்கு உலூபி என்ற நாே ேன்னிலேயின் மூலம் இராவான் என்பவனும், மணலூர் பட்டண
அதிபதியான பாண்டியனது குமாரியிடம், புத்திரிோ புத்திரனாய்ப் பப்புருவாேனன் என்பவனும் பிறந்தார்ேள்.
கமலும் அர்ச்சுனனுக்கு சுபத்திலர என்பவளிடத்தில் இளலமயிகலகய மோபல பராக்ேிரமசாலியாய்ச்
சத்துருக்ேலளகயல்லாம் கஜயிக்கும் வல்லலம கபாருந்திய அபிமன்யு என்பவன் பிறந்தான். அந்த
அபிமன்யுவுக்கு உத்தலர என்பவளிடம் பரீக்ஷித்து பிறந்தான். அவன் ேர்ப்பத்தில் இருக்கும்கபாழுது
குருவம்சத்தார் அலனவரும் நாசமாய்ப் கபான பிறகு அசுவத்தாமா எய்த பிரம்மாஸ்திரத்தால் எரிக்ேப்பட்டு
ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவானுலடய பிரபாவத்தினால் மறுபடியும் பிராணலன அலடந்தான். அதனால் அவனுக்குப்
பரீக்ஷித்து என்ற கபயர் வழங்ேலாயிற்று. லமத்கரயகர! அந்த பரீக்ஷித்து மன்னன் தான் இப்கபாது இந்தப்
பூவுலலேகயல்லாம் யாகதாரு குலறவுமில்லாமல் தர்மம் தலழக்ேப் பரிபாலனஞ் கசய்து
கோண்டிருக்ேிறான்.

21. பின்னிட்ட பாண்டவ வம்ச சரிதம்

லமத்கரயகர! இனிவரும் அரசர்ேலளச் கசால்ேிகறன் கேளும். இப்கபாது அரசனாே இருக்கும் பரிக்ஷித்து

மன்னனுக்கு ஜனகமஜயன் சுருதகசனன் உக்ரகசனன் பீமகசனன் என்ற நான்கு பிள்லளேள் பிறப்பார்ேள்.
ஜனகமஜயனுக்கு சதான ீேன் என்பவன் பிறப்பான். அவன் யாக்ஞவல்க்ேியரிடம் கவதத்லதயும்,
ேிருபாசாரியரிடத்தில் வில் வித்லதயும் ேற்று கோடியலவேளான விஷயங்ேளில் கவறுப்புற்றுச் சவுலே
முனிவரின் உபகதசத்தால் ஆன்மஞானத்தில் கதர்ந்து உத்தமமான கமாட்சத்லத அலடவான். சதான ீேனின்
குமாரன் அசுவகமத தத்தன், அவன் மேன் அதிசீ மேிருஷ்ணன், அவன் மேன் நிசக்குனு, அவன் ோலத்தில்
ஹஸ்தினாபுரம் ேங்லேயால் அழிக்ேப்படும். பிறகு அவன் ேவுசாம்பி என்ற நேரத்தில் வாசஞ்கசய்வான்.
அவஷக்கு உஷ்ணன் என்ற ஒரு மேன் பிறப்பான். அவன் மேன் விசித்திரரதனன். அவன் மேன்
விருஷ்ணிமான். அவன் மேன் சுகஷணன், அவன் மேன் சுன ீதன், அவன் பிள்லள நிருபசசக்ஷú, ஞூவன்
மேன் சுேிபலன், அவன் மேன் பாரிபிலவன், அவன் மேன் சுநயநன். அவன் மேன் கமதாவி. அவன் பிள்லள
ரிபஞ்சயன். அவன் மேன் அருவன், அவன் குமாரன் திக்குமன், அவன் மேன் பிருேத்திரதன், அவன் மேன்
வேதாசன், அவனுக்கு சதான ீேன் என்கறாரு மேனும் உண்டு. அவனுக்கு உதயன் என்பவன் பிறப்பான்.
அவனுக்கு விஹீநரன் பிறப்பான். அவனுக்கு தண்டபாணி என்ற புதல்வன் ஒருவன் உண்டாவான். இதற்கு
ஒரு சுகலாேமுண்டு. பிராமண க்ஷத்திரியர்ேளுக்கு ஆதாரமாய் கதவரிஷிேளினாலும் பூஜிக்ேப்பட்ட
பாண்டவ வம்சமானது, ேலியுேத்தில் ÷க்ஷமேகனாடு முற்றுப் கபறும்! என்பதுதான் அந்த சுகலாேம்.

22. இஷ்வாகு வம்சம் (பிற்பகுதி)

இனி இஷ்வாகு வம்சத்லதப் பற்றிச் கசால்ேிகறன். முன்பு, அந்த வமிசத்தில் பிருேத்பலன் என்பவன்
உண்டானான் என்று கசால்லி முடித்கதன். அவன் மேன் பிருேத்க்ஷணன் அவனுக்கு உருஷயன், அவனுக்கு
வச்சவியூேன் அவனுக்கு பிருத்வி கயாமன், அவன் மேன் திவாேரன். அவன் மேன் சேகதவன்.
சேகதவனுலடய மேன் பிருேதசுவன். அவனுக்குக் குமாரன் பானுரதன், அவனுக்கு பிரதீதாசுவன்.
அவனுக்குச் சுப்பிரதீேன், அவனுக்கு மேன் மருகதவன். அவன் மேன் சுநக்ஷத்திரன், அவனுக்கு மேன்
ேின்னரன், அவன் மேன் அந்தரிக்ஷன். அவன் மேன் சுபர்ணன், அவனுக்கு அமித்திரஜித்து அவனுக்கு
பிருேத்பாஜன். அவனுக்கு தருமி, தருமிக்கு ேிருதஞ்சயன். அவன் மேன் ரணஞ்சயன். அவன் மேன்
சஞ்சயன். அவன் மேன் சாக்ேியன். சாக்ேியன் மேன் சுத்கதாதனன். அவன் மேன் ராகுளன். அவன் மேன்
பிரகசனஜித்து. அவனுக்கு க்ஷúத்திரேன், அவனுக்கு குண்டேன், அவன் மேன் சுரதன், அவன் மேன்
சுமித்திரன்; இவர்ேகள பிருேத்பல குலத்திற் பிறந்த இக்ஷúவாகு வமிசத்தாராவர். இதற்கும் ஒரு சுகலாேம்
உண்டு. இக்ஷúவாகுவின் குலம் ேலியுேத்தில் சுமித்திரகனாடு முடிவு கபறும் என்பகத அந்த சுகலாேம்.

23. மாேத வம்சம் (பிற்பகுதி)

இனிகமல் பிரேத்திரதன் முதல் உண்டாகும் மாேதருலடய வம்சத்லதச் கசால்ேிகறன். இந்த வம்சத்தில்
ஜராசந்தன் முதலிய மோ பலபராக்ேிரமசாலிேளான அரசர்ேள் உண்டானார்ேள். ஜராசந்தனுலடய மேன்
சேகதவன், அவன் மேன் கசாமாபி, அவன் மேன் அனுசுருதசிரவன். அவன் மேன் அயுதாயு, அவனுக்கு
நிரமித்திரன், அவன் மேன் சுகநத்திரன்; அவன் மேன் சுதன் பிருேத்ேருமா; அவன் மேன் சிகயனஜித்து, அவன்
மேன் சுருதஞ்சயன். அவன் மேன் விப்பிரன்; அவனுக்கு சுசி என்பவன் பிறப்பான். அவனுக்கு ÷க்ஷமியன்
உண்டாவான். அவனுக்குச் சுவிரதன், சுவிரதனுக்கு தருமன் பிறப்பான்; அவனுக்கு சுசிரவன் கதான்றுவான்.
அவனுலடய மேன் திருடகசனன். அவன் மேன் சுபலன்; அவன் மேன் சுநீ தன். அவனுக்கு சத்யஜித்
என்பவன் பிறப்பான். அவனுக்கு விஸ்வஜித்து, அவனுக்கு ரிபுஞ்சயன். இவர்ேகள பிருக்திரத வம்சத்தின்
கவந்தர்ேள், இனி இவர்ேள் ஓராயிரம் ஆண்டளவு கபருேியிருப்பார்ேள்.

24. ேல்ேி அவதாரம்

பிருேத்திர வமிசத்தின் ேலடசியில் ரிபுஞ்சயனின் மந்திரியாே சுனேன் என்பவன் விளங்குவான் , அவன் தன்
அரசலனக் கோன்று பிரத்திகயாதனன் என்ற தன் மேனுக்கு அரசியல் பட்டாபிகஷேம் கசய்வான். அந்த
பிரத்திகயாதனனுக்கு பாலேன் என்பவன் மேன்; அவன் மேன் விசாேயூபன்; அவன் மேன் ஜனேன். அவன்
மேன் நந்திவர்த்தனன் ஆே இந்த ஐவரும் பிரத்கயாதனர் என்கற வழங்ேப்படுவார்ேள்; அவர்ேள் நூற்று
முப்பத்கதட்டு ஆண்டுேள் ஆட்சி புரிவார்ேள்; பிறகு சிசுநாபன் என்பவன் உண்டாவான்; அவன் மேன்
ோேவர்ணன்; அவன் மேன் கஷமதர்மன்; அவன் பிள்லள க்ஷதளஜசு; அவன் மேன் விதிசாரன், அவன்
புதல்வன் அஜாதசத்ரு, அவன் மேன் அர்ப்பேன், அவனுக்கு உதயணன், அவன் பிள்லள நந்திவர்த்தனன்;
அவனுக்கு மோநந்தி, இவர்ேள் அலனவரும் லசசுநாபர் என வழங்ேப்பட்டு, முந்நூற்று அறுபத்திரண்டு
ஆண்டுேள் அரசாட்சி கசய்வார்ேள். அந்த மோநந்திக்கு சூத்திர மங்லேயின் வயிற்றில் பிறக்கும்
கபரரசனும் மோபலமுலடய மோபதும நந்தன் என்பவன் பரசுராமலனப் கபால் க்ஷத்திரியலரகயல்லாம்
நாசஞ்கசய்வான். அதற்குப் பிறகு சூத்திரர்ேள் ஆள்வார்ேள். அந்த மோபத்ம நந்தன் தன் ஆக்லஞக்கு
ஒருவராலும் தலட ஏற்படாதவாறு, பூவுலலே ஒரு குலடக்குக் ேீ ழ் ஆண்டு வருவான். அவனுக்கு சுமாலி
முதலிய எட்டுப் பிள்லளேள் கதான்றி அவனுக்கு பிறகும் நூறாண்டுேள் ஆட்சிபுரிவார்ேள். பிறகு இந்த
ஒன்பது நந்தர்ேலளயும் ேவுடில்யன் என்றும் விஷ்ணு குப்தன் என்றும் வழங்ேப்படும். பிராமணன் ஒருவன்
நாசஞ்கசய்வான். அதன் பிறகு அந்த மோநந்தனின் ோதற்ேிழத்தியான முலர என்பவள் வயிற்றில் பிறந்த
சந்ததியார்ேள் பூமிலய ஆண்டு வருவார்ேள். அவர்ேளில் சந்திரகுப்தன் என்பவலன அந்த ேவுடில்யப்
பிராமணகன சிங்ோதனம் ஏற்றிப் பட்டாபிகஷேம் கசய்து லவப்பான். அந்த சந்திரகுப்தனுக்கு பிந்துசாரன்
என்பவன் உண்டாவான். அவன் மேன் அகசாேவர்த்தனன், அவன் மேன் சுயன். அவன் மேன் சம்யுதன்,
அவன் மேன் சாலிசூேன், அவன் மேன் கசாமசர்மா, அவன் மேன் சததனுவா, அவனுக்குப் பிறகு
பிருேத்திருதன் என்பவன் உண்டாவான். இந்த மவுரிய வம்சத்துப் பதின்மரும் நூற்று முப்பத்கதழு
ஆண்டுேள் இந்தப் பூமிலய ஆண்டு வருவார்ேள். அவர்ேளுக்கு முடிவாே சுங்ேர் என்ற பதின்மர் இந்தப்
பூமிலய ஆண்டு வருவார்ேள். முன்கன கசான்ன மவுரியரின் ேலடசியரசலன அவனது கசனாதிபதியான
புஷ்யமித்திரன் கோன்று, தாகன அரசனாவான். அவன் மேன் அக்னி மித்திரன், அவன் மேன் சுச்சிகயஷ்டன்,
அவன் மேன் வசுமித்திரன், அவன் மேன் உதங்ேன், அவன் மேன் புலிந்தேன், அவன் மேன் கோஷவசு,
அவன் லமந்தன் வச்சிரமித்திரன், அவன் மேன் சூனுபாேவதன், அவன் தனயன் கதவபூதி. இந்த சுங்ேர்ேள்
அலனவரும் நூற்றுப் பன்னிரண்டு ஆண்டுேள் பூமிலய ஆள்வார்ேள்.

பிறகு கதவபூமி என்ற சுங்ேலன அவனது மந்திரியான வசுகதவன் என்னும் ேண்வ குலத்தினன் கோலல
கசய்து, அரசனாவான். அதனால் பூமி இந்தக் ேண்வலர அலடயும். அவன் மேன் பூமித்ரன், அவன் மேன்
நாராயணன், அவன் மேன் சுசர்மா ேண்வவமிசத்தாரான இந்த நால்வரும் நாற்பத்லதந்து ஆண்டுக்ோலம்
அரசாள்வார்ேள். சுசர்மலன அவனது கவலலக்ோரனான ஆந்திரதன் பலிபுச்சேன் என்பவன் கோன்று
ராஜ்யத்லத ஆள்வான். பிறகு அவன் தம்பி ேிருஷ்ணன் அரசனாவான். அவன் மேன் சாந்தேர்ணி, அவன்
மேன் பூர்கணாச்சங்ேன், அவன் மேன் சாதேர்ணி, அவன் மேன் லம்கபாதரன், அவன் மேன் பாலேன், அவன்
பிள்லள கமேசுவாதி, அவன் மேன் படுமான், அவன் மேன் அரிஷ்டேர்மன், அவன் பிள்லள புலிந்தகசனன்,
அவன் புத்திரன் சந்திரன், அவன் மேன் சாதேர்ணி, அவன் பிள்லள சிவசுவாதி, அவன் புத்திரன் கோமதி
அவன் மேன் பூனிமான். அவன் மேன் சாந்தேர்ணி, அவன் பிள்லள சிவஸ்ரீ, அவன் பிள்லள சிவஸ்ேந்தன்,
அவன் மேன் யக்ஞஸ்ரீ, அவன் மேன் துவியக்ஞன், அவன் பிள்லள புகலாமாபி ஆே இந்த முப்பதின்மரும்
நானூற்று எண்பத்தாறு ஆண்டுேள் பூமிலய ஆள்வார்ேள். பிறகு இந்த ஆந்திரரின் கசவேரான ஆபீரன்
முதலிய எழுவரும் ேர்த்தபீரான் என்ற பதின்மரும் அரசராவார்ேள். அதற்கு பிறகு ஒரு குலத்துப்
பதினாறுகபர் அரசாள்வார்ேள். பிறகு யவனர் எண்மரும் துருக்ேர் பதினால்வரும், முருண்டர் பதின்மூவரும்,
மவுனர் பதிகனாருவரும் ஆயிரத்துத் கதாண்ணூற்று ஒன்பது ஆண்டுக்ோலம் அரசர்ேளாவார்ேள். பிறகு
மவுனரில், ஒரு குலத்லதச் கசர்ந்த பதிகனாருவர் முந்நூறு ஆண்டுேள் அரசாள்வர். இவர்ேள் அலனவரும்
நசித்த பிறகு ேிங்ேிலல என்ற நேரத்லதச் கசர்ந்தவரும், அரசகுல சம்பந்தமற்றவருமான யவனகர மீ ண்டும்
ஆள்வார்ேள். அவர்ேளாவன, விந்தியசத்தி, புரஞ்சயன், ராமசந்திரன், தருமவர்மன், வங்ேன் நந்தனன், சுநந்தி,
அவன் தம்பி நந்தியசன், சுக்ேிரன், பிரவரன்
ீ என்ற இந்தப் பதின்மரும் நூற்றியாறு ஆண்டுக்ோலம்
அரசாள்வார்ேள். இவர்ேளுக்குப் பிறகு இவர்ேளுலடய ஜாதியில் பிறந்த பதின்மூவரும் பாேிலிே கதசத்தார்
மூவரும் புஷ்யமித்திரர், படுமித்திரர் என்ற பதின்மூவரும் ஆந்திரர் எழுவரும் சிற்றரசராய் ஆட்சி
கசய்வார்ேள். கோசல நாட்லட ஒன்பதின்மரும், லநஷத கதசத்லத ஒன்பதின்மரும் ஆள்வார்ேள்.
மேதத்தில் விசுவஸ்படிேன் என்று ஒருவன் கதான்றி கசம்படவர் , கவடவர் முதலியவர்ேளுடன் ேலந்த
பார்ப்பாலர ஸ்தாபிப்பான். பத்மவதி என்ற பட்டணத்தில் நாேர் என்று வழங்ேப்படும் ஒன்பது மாேதர்ேள்
சேல அரச பரம்பலரேலளயும் அழித்து, ேங்லேயின் உற்பத்தி ஸ்நானம் முதல் பிரயாலே வலரயிலுள்ள
ராஜ்யத்லத ஆள்வார்ேள். கோசலம், ஆந்திரம், புண்டரம், தாமிரலிப்தம், சமதபபுரி இவற்லற கதவரக்ஷிதன்
என்பவன் அரசாள்வான்.

ேலிங்ேம், மாேிஷம், மாகேந்திரம் முதலியர் குேர் என்கபார் ஆள்வார்ேள். நிடதம், லநமிக்ஷேம், ோலகோசேம்
என்ற ராஜ்யங்ேலள மணி தானியேர் அரசு கசய்வர். திலர ராஜ்யம், முஷிேம் என்பவற்லற ேனேப்
கபருலடயான் புசிப்பான். சவுராஷ்டிரம், ஆவந்தி, சூத்திரம், ஆபிரம் என்ற நாடுேலளயும், நர்மலதயடுத்த
பாலல நிலங்ேலளயும் கேட்டுப் கபான பார்ப்பாரும் இலடயர் சூத்திரர் முதலிகயாரும் ஆள்வார்ேள். சிந்து,
கதவிலே, சந்திரிலே முதலான நதிக்ேலர நாடுேலள கேட்டுப்கபான சூத்திரர் , மிகலச்சர் முதலிகயார்
லேப்பற்றுவார்ேள். இவ்வரசர் யாவரும் ஒகர ோலத்தில் ஆண்டு வருவார்ேள். இவர்ேள் அதிேக் கோபமும்
அற்ப அனுக்ேிரேமும் உலடயவர்ேள். கபாய்யிலும் அதருமத்திலும் மனப்பற்றுலடயவர்ேள்.
மங்லேயலரயும் பாலேலரயும், பசுக்ேலளயும் வலதப்பார்ேள். பிறர் கபாருலளக் ேளவு கசய்வார்ேள்.
கபராலசக்ோரர்ேள் இவர்ேளால் தருமம் சிறிது சிறிதாேக் குலறயும். அப்கபாழுது கபாருகள உயர்ந்த
குலத்துக்குக் ோரணமாகும், நற்குலப்பிறப்பு உயர்ந்ததாேக் ேருதப்படமாட்டாது. வலிலமகய சேல தரும
ோரணமாகும் நல்கலாழுக்ேமற்ற கபண் தன்லமகய விவாேஞ்கசய்யக் ோரணமாகும். குலங்கோத்திரம்
ோரணமாோது. கபாய் கசால்லும் திறலமகய விவோரத்தில் கவற்றியலடயக் ோரணமாே இருக்குகம
தவிர, நியாயமான தருமங்ேள் கவற்றிலய வழங்ோது. முப்புரிநூலலத் தரித்திருப்பது ஒன்று மட்டுகம
பிராமணத் தன்லமக்கு ோரணமாே இருக்கும். கவத சாஸ்திர ஆசாரங்ேள் பிரம்மத் தன்லமக்கு ஆதாரமாே
இராது வலிலமயில்லாலமயால் பிலழப்பிராது. பயிர்ேள் இல்லாலம பிலழப்பதற்குக் ோரணமாோது.
பயமின்றி உரத்த குரலில் கபசுவகத பாண்டித்யமாே இருக்கும். கபாருளின்லமகய சாத்வேத்துக்குக்
ீ
ோரணமாே இருக்கும். ஈலேதான் தருமமாகும். யாேங்ேள் தருமமாோது. லவதீே முலறலய விட
அங்ேீ ேரிப்பு முலறகய விவாேத்துக்குக் ோரணமாே இருக்கும். நன்றாே கவடந்தரித்தவகன
பாத்திரமாவதற்கு ஏதுவாகுகமயன்றி கயாக்யலத அன்று தூரமான இடத்தில் இருந்து கோண்டு,
வருந்தண்ண ீகர தீர்த்த ஏதுகவயன்றி சுத்தியன்று, ேபடகவடந்தரித்தகல கபருலமக்கு ோரணமாகுகம அன்றி
தவம் முதலியலவ ஆோது. இவ்வாறு அகநே கதாஷங்ேள் நிலறந்த பூமியில் எந்தச் சாதியானாலும் எவன்
பலவாகனா அவகன அரசனாவான். அப்படிப்பட்ட நிலலயில் அவர்ேளது லேயின் ேீ ழ் இருக்ேமுடியாமல்
நன்மக்ேள் மலலேளின் நடுச்சாரல்ேளில் தங்ேி வசிப்பார்ேள். ோய், ேிழங்கு, ேீ லர, இலல, கதன்
முதலியலவேலள ஆோரமாேவும், மரப்பட்லடேள், தலழேள் இவற்லற வஸ்திரமாேவும் கோண்டு ோற்று,
கவயில், மலழ முதலியவற்றால் துன்பப்படுவார்ேள். எவனும் இருபத்து மூன்று ஆண்டு வலரயில்
பிலழத்திருப்பகத அபூர்வமாே இருக்கும். இவ்விதம் ேலியுேத்தில் ஜனங்ேள் க்ஷயமலடந்து
தர்மங்ேகளல்லாம் மிேவும் அழிந்து ேலியுேமும் முடியலாகும்.

அப்கபாது சேல கலாே சிருஷ்டி ேர்த்தாவாயும், சராசரங்ேளுக்கு எல்லாம் குருவாேவும், ஆதிமத்யாந்த

ரஹிதமாேவும், சாக்ஷõத் பிரம்மமாயும் இருக்கும் ஸ்ரீவிஷ்ணுபேவான், தம் அம்சத்தால் சம்பளம் என்னும்
ேிராமத்தில் முக்ேியமானவராே விளங்கும் விஷ்ணு யாஸு என்ற பிராமணருலடய மாளிலேயில்
எண்குண ஐஸ்வரிய சம்பன்னராய், ேல்ேி ரூபியாய் அவதரிப்பார். அளவற்ற சிறப்புலடயவராேவும்,
மிகலச்சராேவும் திருடராேவும், துஷ்டாசாரம் கோண்டவராேவும் இருக்கும். அலனவலரயும் ேல்ேி புருஷர்
நாசஞ் கசய்து அருளி, உலேகமல்லாம் தமது தருமத்தில் நிலலகபறச் கசய்வார். பிறகு ேலியுேம்
முழுவதும் முடிவாகும் கபாது, இரவின் முடிவில் எழுந்தவர்ேளுக்கு ஏற்படும் நிர்மல புத்திலயப் கபால்
சேலருக்கும் புத்தி கதளிவு உண்டாகும். இனியண்டாமவர்க்குக் ோரணமாே இருக்கும் அந்தக் ோலத்து
மனிதர்ேள், மிேவும் ேிழவர்ேளாே இருந்தாலும், தற்ோலத்தில் புத்திர உற்பத்தி உண்டாகும். அவர்ேளுக்குப்
பிறக்கும் பிள்லளேள் அலனவரும் ேிருதயுேத்லத அனுசரித்தவராேகவ இருப்பார்ேள் . இது சம்பந்தமாே
ஒரு சுகலாேம் உண்டு. சந்திரனும் சூரியனும் குருவும் எப்கபாது புஷ்ய நட்சத்திரத்தில், ஒகர ோலத்தில்
பிரகவசிப்பார்ேகளா அப்கபாகத ேிருதயுேம் உண்டாகும்! என்பகத அந்தச் சுகலாேம். லமத்கரயகர! கசன்ற
வருடம் இருப்பவரும் வருபவர்ேளும் ஆேிய அந்தந்த வமிசத்து அரசர்ேலளப் பற்றி உமக்குச் கசால்லி
விட்கடன். பரீக்ஷித்து மோராஜனின் உற்பத்திக் ோலத்திலிருந்து நந்தன மன்னனுக்கு இராஜ்யப்
பட்டாபிகஷேமாகும் ோலம் வலரயில் ஆயிரத்லதந்நூறு ஆண்டுேள் ஆகும். ஆோயத்தின் வடக்ேில்
ேிழக்கு நுனியாய் கபட்டி உண்டி கபால் விளங்கும் சப்தரிஷி மண்டலத்தில் ேிழக்கு நுனியில் உள்ள
நட்சத்திரத்தில் இருப்பவர் மரீசி. அவருக்கு கமற்குத் திலசயில் சிறிது தாழ்ந்து ோணப்படுவது
அருந்ததிகயாடு கூடிய வசிஷ்டன். அவருக்கு கமற்ேில் சிறிது உயர்ந்து ோணப்படுேிறவர் அங்ேிரசு,
அவருக்கு அண்லம கமற்ேில் சதுக்ேமாயுள்ள நான்கு நட்சத்திரங்ேளில் ஈசானியத்தில் இருப்பவர் அத்திரி.
அத்திரிக்கு கதற்ேில் இருப்பவர் புலஸ்தியர். அவருக்கு கமற்ேில் புலேர், அவருக்கு வடக்ேில்
மண்டலத்துக்கு வாயவியத்தில் இருப்பவர் ேிரது. வசிஷ்டருக்குத் கதன்ேிழக்ேில் மிேச் சூட்சுமமாேக்
ோணப்படுவகத அருந்ததி. இந்த சப்தரிஷிேலள முன்னிட்டு உதயமாகும் புலஸ்திய ேிருதுேளுக்கு
இலணயான தக்ஷிகணத்திர கரலேயின் கதற்குப் பக்ேத்தில் அசுவினியாதி நட்சத்திரங்ேளில் எது
ோணப்படுகமா, அந்த நட்சத்திரத்கதாடு கூடியவர்ேளாேகவ, அப்த சப்தரிஷிேள் நூறாண்டுக்ோலம்
இருப்பார்ேள். இந்தப் பரீக்ஷித்து மன்னனின் ோலத்தில் அவர்ேள் மோ நட்சத்திரத்தில் இருக்ேிறார்ேள்.
இப்கபாதுதான் கதவமானத்தில் ஆயிரத்திருநூறு ஆண்டுக் ோலமான ேலியுேம் துவங்ேியது. இது
முன்னகம கதான்றினும், எப்கபாதும் ஸ்ரீ சாக்ஷõத் விஷ்ணுபேவான் வசுகதவ குலத்தில் ேண்ணாே
அவதரித்து மறுபடியும் தன்னடிச் கசாதிக்கு எழுந்தருளினாகரா, அப்கபாது தான் ேலியுேம் வந்தகதன்று
கசால்லகவண்டும். ஏகனனில் பேவான் தமது திருவடித் தாமலரேளால் இந்த பூமிலய ஸ்பரிசித்துக்
கோண்டிருந்ததால் ேலியானது பூமியில் வியாபிக்கும் சக்தியற்றதாே இருந்தது. எம்கபருமானின் அம்சமான
ேண்ணன் தன்னடிச் கசாதிக்கு எழுந்தருளிய பிறகுதான் தருமபுத்திரர் விபரீதமான நிமித்தங்ேலளக் ேண்டு,
பரீக்ஷித்துக்குப் பட்டாபிகஷேம் கசய்து தம்பியருடன் ராஜ்யத்லத விட்டு , மோப் பிரஸ்தானம்
கபாய்விட்டார். இனி சப்த ரிஷிேள் எப்கபாது பூர்வாஷாடா நட்சத்திரத்திற்குப் கபாவார்ேகளா அப்கபாது
தான் நந்தர்ேளின் ோலம்! அதிலிருந்து ேலி விருத்தியலடயும்!

எந்தத் தினத்தில் ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவான் தமது திவ்யகலாேத்திற்கு எழுந்தருளினாகரா அன்கற ேலியானது

பூவுலேில் பிரவர்த்தித்தது. லமத்கரயகர! அதன் கதாலேலயச் கசால்ேிகறன் கேளும். சந்ததிேலளயும்
சந்தியம்சங்ேலளயும் நீக்ேி ேலியுேத்தின் பிரமாணத்லதக் ேணக்ேிட்டால் மூன்று லக்ஷத்து அறுபதினாயிரம்
ஆண்டுேளாகும். இலதத் கதவமானத்தால் ேணக்ேிட்டால், சந்தியாதிேளுடன் கசர்ந்து ஆயிரத்து இருநூறு
ஆண்டுேளாகும். இந்தக் ேலியுேம் கோஞ்சமும் மிச்சமில்லாமல் நீந்தியவுடன் மீ ண் டும் ேிருதயுேம்
உண்டாகும். யுேம்கதாறும் மோத்மாக்ேளான பிராமணர், க்ஷத்திரியர், லவசியர், சூத்திரர் என்ற நான்கு
வருணத்தாரும் ேடந்து கபாயினர். நான் அவர்ேள் யாவலரயும் குலமுலறப்படி உமக்குச் கசால்லவில்லல.
ஏகனனில் அவர்ேள் கதாலே அனந்தம் கபயர்ேள் அகநேருக்குச் சமமானலவ. எனகவ கசான்னலதகய
திரும்பத் திரும்பச் கசால்ல கநரிடும். ஆேகவ முக்ேியமான சிலலரகய உமக்குச் கசான்கனன்.
புருவமிசத்லதச் கசர்ந்த கதவாபியும், இக்ஷ்வாகு வமிசத்தானாேிய புருவும் மேத்தான கயாே
பலத்லதக்கோண்டு, ேலா பக்ேிராமத்தில் யாருக்கும் கதரியாமல் இருந்துகோண்டு , வருங் ேிருதயுேத்தில்
இங்கு வந்து க்ஷத்திரிய வமிசத்லதத் கதான்றச் கசய்வார்ேள். இவர்ேகள மனுக்குலத்துக்கு விலதயாே
ஏற்படுத்தப்பட்டவர்ேள்; இந்தக் ேிராமத்திகலகய மனு வமிசத்தாரால் ேிருதயுேம், திகரதாயுேம், துவாபரயுேம்
என்று மூன்று யுேங்ேளும் அனுபவிக்ேப்படுேின்றன. ேலியுேத்திகலா, இப்கபாது கதவாபியும் புருவும்
இருப்பது கபால் சிலர் மட்டுகம விலதகபால இருப்பார்ேள் லமத்கரயகர! இந்த மனு வமிசத்லதத் தூக்குத்
கதாலேயாேகவ உமக்குச் கசான்கனன்; இந்த அரசர்ேள் இந்தப் பூமி எனக்கு எப்படி வசப்படும்? என்
மேனுக்கு எப்படி வசமாகும்? என் குலத்தாருக்கேல்லாம் எப்படி வசப்பட்டிருக்கும்? அத்தலேய உபாயத்லத
நாம் கசய்யகவண்டும்! என்ற ேவலலயிகலகய ஒழிந்தார்ேள், இப்கபாதுள்ள அரசர்ேளுக்கு முன்பு
இருந்தவர்ேளும் அவர்ேளுக்கும் முந்தியவரும், இனி உண்டாேப் கபாேிறவர்ேளும் யாவரும்
இப்படிப்பட்டவர்ேகள ஆவார்ேள். சரத்ோலத்தில் கவற்றியலடயும் கபாருட்டுப் பலடகயடுத்துச் கசல்லும்
கபரரசலர கநாக்ேி, மலர்ந்த மலர்ேளாேிய பற்ேளினால் பூமி சிரிக்ேின்றது கபாலும்! இந்த விஷயமாே
பூமிகதவியால் பாடப்பட்ட பாடல்ேலளச் கசால்ேிகறன்; கேளும் இவற்லறப் பூர்வத்தில் தருமக்கோடி
நாட்டியிருந்த ஜனே மன்னனுக்கு அசிதர் என்பவர் கூறியிருக்ேிறார்.

பூமாகதவியின்பாடல் ேருத்துமிேவும் சாதுரியமுள்ள அரசர்ேளுக்கு இப்படிப்பட்ட அஞ்ஞானம் ஏன்

இருக்ேிறகதா! தண்ண ீரில் உண்டாகும் நுலரக்குச் சமமான தம்லமச் சதமாே இவர்ேள்
எண்ணுேிறார்ேளல்லவா? முன்பு தங்ேலள கவன்று பிறகு முலறகய மந்திரிேலளயும் கசவேலரயும்
மக்ேலளயும் கவன்று பிறகு முலறகய மந்திரிேலளயும் கசவேலரயும் மக்ேலளயும் கவன்று பிறகு
எதிரிேலளயும் ஜயிக்ே நிலனக்ேிறார்ேள். பலேவர்ேலள இப்படி கஜயிப்பதால் ேடல் சூழ்ந்த
பூமிலயகயல்லாம் லேவசப்படுத்துகவாம் என்ற கபராலசயால் முயற்சிக்ேிறார்ேகளயல்லாது, தம்லம
கநருங்ேி மிருத்யு வந்திருப்பலத அவர்ேள் அறிவதில்லல! நல்லது; அவர்ேள் நிலனப்பதுகபால ேடல்
சூழ்ந்த பூமண்டலமானது அவர்ேளது லேவசப்பட்டகபாதிலும் இதற்கு முதற்ோரணமான ஆன்ம ஜயத்துக்கு
இது ஒரு பயனாகுகமா? கமாக்ஷமன்கறா ஆன்ம ஜயத்தின் பயனாகும்! இவ்வாறு நிலனத்துப் பாடுபட்ட
இவர்ேளது பாட்டன். பூட்டன் எல்லாம் தம்கமாடு கூடக் கோண்டுகபாேமாட்டாமல் விட்டுப்கபான என்லன ,
அவர்ேளது மக்ேளாேிய இவர்ேள் வசப்படுத்த நிலனக்ேிறார்ேகள, இகதன்ன மடலம? அேங்ோரங் கோண்ட
இந்த அரசர்ேளுக்குள் பிதாவுக்கும் புத்திரனுக்கும் அண்ணன் தம்பிமாருக்கும் என் நிமித்தமாேப் கபார்
உண்டாேிறதல்லவா? இந்தப் பூமிகயல்லாம் என்னுலடயகத என்றும் என் வமிசத்தாருக்கே இது
சாஸ்வதமாே இருக்கும் என்றும் ேருதும் இந்த ஈன புத்தியான அரசர்ேள் எல்கலாருக்கும் முந்தியவர்ேளின்
மரணத்திற்குப் பின்னும் உண்டாேிகய இருந்தது. இகதன்ன விந்லத! இவ்விதமாே மமலத கோண்டு,
என்லனக் கோண்டு கபாேமாட்டாமல் விட்டுவிட்டு மரணமலடந்த ஒருவலனப் பார்த்தும்
பின்னுண்டாேிறவனுலடய சித்தத்தில் இத்தலேய மமலதயானது எப்படிக் குடிகோண்டிருக்ேிறது?
தன்னுலடய தூதலர, பிற அரசரிடம் அனுப்பி, இந்தப் பூமி என்னுலடயது நீ இலத விட்டு ஓடிப்கபா! என்று
கசால்லியனுப்பும் அரசலரப் பார்க்கும்கபாது எனக்குச் சிரிப்புத்தான் வருேிறது! என்று பூமாகதவி
பாடியுள்ளாள். இவற்லற நன்றாேக் கேட்பவருக்குச் சூரியனுக்கு முன்பு பனி அழிவதுகபால. மமலதயானது
அழிந்து கபாகும்!

உலேத்லதக் ோக்கும் மோவிஷ்ணுவின் அமிசாமிசங்ேளினால் அகநே மாமன்னர்ேள் உண்டாேிய

மனுவமிசத்லதப் பற்றி நான் உமக்குச் கசான்கனன். இலத முலறயாேக் கேட்பவனது மனமானது
தூய்லமயாவதால் பாவகமல்லாம் கபாய்விடும். இந்தச் சூரிய சந்திர குலங்ேலளக் கேட்பதால் தனதானிய
சம்பத்துேள் அதிேரிக்கும். இந்திரியங்ேளுக்கும் குலறவு ஏற்படாது. மோபலசாலிேளாேவும் மோ
வரியமுள்ளவர்ேளாேவும்
ீ அளவற்ற கபாருள் வளம் மிகுந்தவர்ேளாேவும் இருந்த இஷ்வாகு, ஜன்னு,
மாந்தாதா, சேரன், ரகு, யயாதி முதலானவர்ேகளல்லாம் ோலபலத்தால் ஒன்றுமின்றி மரணமலடந்து,
ேலதயில் கசால்லத் தக்ேவராய்ப் கபானலதக் ேண்டும் கேட்டும் விகவேமுலடய எவன்தான் கபண்டாட்டி ,
பிள்லள, வடு,
ீ நிலம் கபாருள் முதலியவற்றின் ோரணமாே மமலதகோண்டு திரிவான்? மோ வலிவுள்ள
கதாள்ேளுடன் கூடி பல்லாண்டுேள் தவஞ்கசய்து, பலவிதமான கபறுேலளப் கபற்று, யாோதிேலளச் கசய்து
மிேவும் புேழ் வாய்ந்தவர்ேளாே இருந்தவர்ேளும் ோல பலத்தால் ேலதயிகல கசால்லப்படும்படி ஆனார்ேள்.
பிருது என்பவன் சத்துருக்ேள் அலனவலரயும் கவன்று சேல உலேங்ேளுக்கும் கசன்றுகோண்டிருந்தான்.
அவனும் கநருப்பில் அேப்பட்ட இலவம் பஞ்சுப்கபாலக் ோலச் சக்ேரத்தில் பட்டு ஒரு நிமிஷத்தில்
மாண்டுகபானான். பலேவர் அலனவலரயும் கவன்று, சேல தீவுேலளயும் லேப்பற்றிய ோர்த்த
வரியார்ச்சுனனும்
ீ ேலதேளில் கசால்லப்படும் அப்படிப்பட்ட ஒருவன் இருந்தானாகவன்று சந்கதேிக்கும்படி
ஆேிவிட்டான்! எவரும் கோண்டாடும் படியான கசல்வமும் ேீ ர்த்தியும் கபற்றிருந்த இராவணன்,
அவிக்ஷதன், ரகுவமிசத்தார் முதலியவர்ேளுலடய சாம்பலும் இமயனுலடய புருவ கநறிப்புடன் கூடிய
பார்லவயினால் இந்த உலேத்தில் இல்லாமற் கபாயிற்றல்லவா ? மாந்தாதா என்று கபயர் பலடத்த
மாமன்னனும் பலழய ேலதயானலதக் ேண்டு எந்தப் புத்தியீனனும் மமலதலய வேிக்ேமாட்டான்! பேீ ரதன்
முதலிகயாரும் சேரனும் ோகுஸ்தனும் இராவணனும் ஸ்ரீராம லக்ஷ்மணரும் யுதிஷ்டிரர் முதலிகயாரும்
முன்பு இருந்தார்ேள் என்பது கமய்கயா, கபாய்கயா என்னும்படி ஆேிவிட்டது. அவர்ேள் இருந்தார்ேள்
என்பது கமய் என்றால் அவர்ேள் இப்கபாது எங்கே கபானார்ேள் நமக்குத் கதரியவில்லல! பிராமண
உத்தமகர! மாகபரும் மேிலமயுலடயவர்ேளாே நான் உமக்குச் கசான்ன பூர்வேப்
ீ கபரரசர்ேள் அலடந்த
ேதிலய இப்கபாது இருக்கும் அரசர்ேளும் இனிகமல் வரப்கபாேிற அரசர்ேளும் அலடவார்ேள். இந்தக்
ோரியத்லத அறிந்து, புத்திசாலியான மனிதன் அேந்லதக் கோள்ளக்கூடாது. இப்படியிருக்ே புத்திரன்,
மலனவி முதலானவற்றில் மமலத கோள்ளக்கூடாது என்பலத நான் கசால்லவா கவண்டும்?இவ்வாறு
பராசரர் கூறினார்.

நான்ோவது அம்சம் முடிந்தது.

1. திருமண ஊர்வலமும் கதவர்ேளின் பிரார்த்தலனயும்

லமத்கரயர்! பராசர முனிவலர கநாக்ேி, குருகவ! அரசர்ேளின் வம்சங்ேலளப் பற்றி விளக்ேமாேச்

கசான்ன ீர்ேள்! யது குலத்தில் சர்வ வியாபேனாேிய ஸ்ரீமந் நாராயணன், பரிச்கசதப்பட்டுக் ோண்பதால்
அமிசம் என்று கசால்லத்தக்ேதாய் எந்த அவதாரத்லதச் கசய்து அருள் புரிந்தாகனா, அந்த ேிருஷ்ண
அவதாரத்லதப் பற்றி அடிகயனுக்கு விவரமாேக் கூறகவண்டுேிகறன். புரு÷ஷாத்தமனான பேவான், இந்தப்
பூவுலேில் அம்சத்திலும் அம்சம் என்று எண்ணும்படியாே அவதரித்து என்கனன்னகவல்லாம்
கசய்தருளினாகனா, அவற்லறகயல்லாம் திருவாய் மலர்ந்து கூறியருள கவண்டும்! என்று பிரார்த்தித்தார்.
பராசர முனிவர் அருள் கூர்ந்து கசால்லலானார்.

லமத்கரயகர! நீங்ேள் கேட்டது கபாலகவ, ஸ்ரீ மோவிஷ்ணுவின் அம்சமான ேிருஷ்ணாவதாரத்லதயும்

சரிதத்லதயும் கசால்ேிகறன். முன்பு கதவேனின் குமாரியாேவும் கதவ ேன்னியருக்கு ஒப்பானவளுமான
கதவேி என்பவலள வசுகதவர் திருமணஞ்கசய்து கோண்டகபாது மணப்கபண்ணின் சகோதரனான ேம்சன் ,
மணமக்ேலளக் ேல்யாண ரதத்தில் ஏற்றித் தாகன அந்தத் கதலர ஓட்டி ஊர்வலமாேச் கசன்றான்.
அப்கபாது, ஆோயத்தில் ஓர் அசரீரி ேம்சலனத் தான் கசால்வலதக் கேட்கும் படி விளித்து, அட மூடா! நீ
எந்தத் தங்லேலய அவளது புருஷகனாடு கதரில் ஏற்றிச் கசன்று மிேவும் பிரியமாய் நடத்துேின்றாகயா ,
அந்தத் தங்லேயின் எட்டாவது பிள்லளகய உன் உயிலர கபாக்கும்! என்று ேம்பீரத்கதானியில் கூறியது.
அலதக் கேட்டதும் ேம்சன், தன் உலடவாலள உருவித் தன் தங்லே கதவேிலய கோல்லத் துணிந்தான்.
அப்கபாது கதவேியின் புத்திளம் ேணவரான வசுகதவர் தம் லமத்துனனான ேம்சலன கநாக்ேி, நீ இந்த
அபலலலயக் கோல்ல கவண்டாம். இவள் வயிற்றில் பிறக்கும் பிள்லளேலளகயல்லாம் நான் உனக்குத்
தந்துவிடுேிகறன், நீ அவர்ேலள உன் இஷ்டப்படிச் கசய்து கோள்! என்றார். அதற்கு இளேிய ேம்சன்,
அப்படிகய ஆேட்டும்! என்று ஒப்புக்கோண்டு கதவேிலயக் கோல்லவில்லல. அந்தக் ோலத்திகல
பூமிகதவியானவள் பூபாரம் தாங்ேமாட்டாமல், துன்பமலடந்து மோகமரு பருவதத்தில் கூடிய
கதவசலபக்குச் கசன்று, பிரமகதவன் முதலிய கதவர்ேலள வணங்ேி முலறயிடலானாள்.

கதவர்ேகள! கபான்னுக்குப் பிதா அக்ேினி! பசுக்ேளுக்குச் சூரியன் தந்லத! எனக்கும் சர்வ உலேங்ேளுக்கும்
ஸ்ரீமந் நாராயணகன பிதா! பிரஜாபதிேளுக்கேல்லாம் பதியாேவும் முந்திகயாருக்கு முந்தியவராயுமுள்ள
நான்முேரும், ேலல, ோஷ்லட, நிமிஷம் முதலிய ரூபகமாடுகதான்றாததான ோலமும், ஆதித்தர், சாத்தியர்,
மருத்துக்ேள், உருத்திரர், வசுக்ேள், அசுவினி, கதவலதேள், அக்ேினிேள், இயக்ேர், அரக்ேர், லதத்தியர், லபசாசர்,
நாேர், தானவர், ேந்தர்வர் என்ற யாவருக்கும் அவ்கவம் கபருமானாேிய ஸ்ரீ விஷ்ணுவின் ரூபங்ேளல்லவா?
ஆோயமும், தீயு ம், தண்ண ீரும், ோற்றும், நானும், சப்தம் ஸ்பரிசம், ேந்தம், ரூபம், ரசம் என்ற விஷயங்ேளும்
அந்த ஸ்ரீமந் நாராயணனுலடய திருகமனிகய! இலவகயல்லாம் ேடலில் உண்டாகும். அலலேலளப் கபால்
ஒன்கறாகடான்று பாதிப்பனவாேவும் பாதிக்ேப்படுவனவாேவும் உள்ளன. இப்கபாது ோலகநமி முதலான
அசுரர்ேள் பூவுலேில் பிறந்து இரவும் பேலும் பிரலஜேலளத் துன்புறுத்துேிறார்ேள். முன்பு விஷ்ணுவினால்
சங்ேரிக்ேப்பட்ட ோலகநமி என்பவன் இப்கபாது உக்ேிரகசனன் மேனாே , ேம்சன் என்ற கபயகராடு பிறந்து
விட்டான். இதுகபாலகவ, அரிஷ்டன், கதனுேன், கேசி, பிரலம்பன்! நரேன்! சுந்தன், பாணன் முதலியவர்ேளும்
அரச குலங்ேளில் பிறந்தும் கோடுலம கசய்து திரிேிறார்ேள். அவர்ேலள எண்ணக் கூட எனக்குச்
சக்தியில்லல, கதவர்ேகள! முன்பு கோன்ற அரக்ேப் பிறவியரின் கசலனேள் மிேவும் அதிேரித்திருப்பதால்
என்னால் பூபாரச் சுலமலயயும் பாபிேளின் சுலமலயயும் சுமக்ே முடியவில்லல. ஆலேயால் நான் மிேவும்
பலவனமலடந்து
ீ பாதாளம் கபாய்ச் கசராதவாறு நீங்ேள் தான் என்மீ து அன்பு கூர்ந்து என் சுலமலயக்
குலறக்ே கவண்டும்! என்று பூமிகதவி இலறஞ்சினாள். அப்கபாது பிருமகதவன் கதவர்ேகள: பூமிகதவி
கசான்னலவ உண்லம தான் நானும் உருத்திரனும் நீங்ேளும் ஸ்ரீமந் நாராயணனுலடய சரீரங்ேளாேகவ
இருக்ேிகறாம். பேவானின் விபூதிேள் எலவயுண்கடா. அவற்றின் உயர்வும் தாழ்வும் ஒன்லறகயான்று
பாதிப்பதற்கும் பாதிக்ேப்படுவதற்கும் ோரணமாே இருக்ேின்றன. ஆலேயால் நாம் திருப்பாற் ேடற்ேலரக்குச்
கசன்று, ஸ்ரீயப்பதிக்குத் தண்டம் சமர்ப்பித்து, இவற்லறகயல்லாம் விண்ணப்பம் கசய்கவாம். அப்படிச்
கசய்தால் சர்வஸ்வரூபியான பேவான் பூமி நிமித்தம் சாத்வே
ீ அவதாரஞ் கசய்து தருமத்லத நிலலநாட்டி
அருள்வார்! என்று கசால்லி கதவர்ேலள அலழத்துக் கோண்டு திருப்பாற் ேடற்ேலரலய அலடந்தார்.
அங்கே கயாே நிஷ்லடயிலிருந்த ேருடத் துவஜனான மோவிஷ்ணுலவத் கதாத்திரஞ் கசய்யலானார்.

சுவாமி! கவதங்ேளுக்கும் எட்டாதவகன! பிரம்ம விஷயமான, விகவேத்தால் உண்டாகும் ஞானமும் நீக ய!

சப்தப் பிரம்ம விஷயமான ஆேமத்தில் உண்டான பரகமன்று அபரம் என்றும் கசால்லப்பட்டுள்ள இரு
வித்லதேளும் நீ கய! உபநிஷத்துக்ேளில் கூறப்படுபலவேளாய், ரூபப்பட்டதும் படாததுமாே இருக்ேின்ற
இரண்டுபிரமம் என்று கசால்லப்பட்ட பிரேிருதி புருஷங்ேளும் உனது ரூபங்ேகளயாகும்! ஸ்தூல
சூஷ்மங்ேளுக்கு ஆன்மாவாே இருப்பவகன! சர்வ கசாரூபிகய! யாவும் அறிந்தவகன! ரிக், யஜுர், சாம,
அதர்வண கவதங்ேளும் சிøக்ஷ, ேல்பம், நிருத்தம், சந்தம், கஜாதிடம், வியாேரணம் என்ற
கவதாங்ேங்ேளுக்கும், இதிோச புராணங்ேளும், தர்க்ேம், மீ மாம்லச, தர்ம சாஸ்திரம் என்பலவேளும் நீக ய! ஓ
அகதாஷஜகன! ேண் முதலியவற்றால் உணரக்கூடாததும், ஒன்றிற்குச் சமமானதாேக் ோட்டக்கூடாததும்,
இப்படிப்பட்டகதன்று மனத்தால் நிலனக்ேக்கூடாததும், கதவாதி நாமங்ேளும் சுக்லாதி வர்ணங்ேளும், லே
ோல் முதலிய அவயவங்ேளில்லாததும் ேிகலச, ேர்மாதிேளற்றலவயுமான முக்தஸ்வரூபம் யாதுண்கடா
அது நீ கய! பரம கசாரூபம் என்பதும் நீக ய! நீ ோதின்றிக் கேட்ேிறாய்! ேண் இல்லாமகல பார்க்ேிறாய்
ரூபமில்லாமகலகய இஷ்டமான அகநே ரூபங்ேலளகயடுத்துக் கோள்ேின்றாய்! ஒருவராலும்
அறியப்படாமல் யாவற்லறயும் அறிந்து கோள்ேிறாய்? பரமாத்மாகவ அணுவுக்கு அணுவாய் ோணக்கூடாத
கசாரூபமுள்ளவனான உன்லனக் ோண்பவனுக்கு அஞ்ஞான நிவர்த்தி அதிேப்படுேின்றது. இவ்விதமான
உபாசேனுலடய புத்தியானது உனது கமன்லமயான ரூபத்லதயன்றி மற்கறான்லறயும் ேிரஹிப்பதில்லல.
நீக ய யாவற்றுக்கும் ஆதார பூதன் நீ கய உலேங்ேலளக் ோப்பவன். சேல பூதங்ேளும் உனக்குள்
அடங்ேியுள்ளன. உண்டானதும் உண்டாவதும் எதுகவா, அணுவுக்கும் அணுவாே இருப்பது எதுகவா,
பிரேிருதிக்கு கமற்பட்ட புருஷன் எவகனா, இலவயாவும் நீ ஒருவகனயன்றி கவறல்ல. எவன் ஒருவனாே
இருந்தும் நால்வலேபட்டவனாேி, உலேிற்குத் கதஜலஸயும் கசல்வத்லதயும் அளிக்ேின்றாகனா , அந்த
அக்ேினியும் நீக ய! எல்லாப் புறங்ேளிலும் பார்லவயுலடயவனும் அளவில்லாத கசாரூபமுலடயவனுமான
பேவாகன! நீ திரிவிக்ேிரம அவதாரஞ்கசய்து மூவுலேங்ேளிலும் உன் திருவடிலய லவத்தாய் சுவாமி!
அக்ேினியானது ஒன்றாே இருந்தும் ரூபம் மாறாமகல, அகநே வஸ்துக்ேளில் பற்றி அகநே ரூபமாய்
விளங்குவலதப்கபால், நீயும் எங்கும் வியாபித்த ஒகர கசாரூபியாே இருந்தும் சேல கசாரூபங்ேளிகலயும்
பற்றியவற்லறப் கபருலமயாே வளர்க்ேிறாய் பிரேிருதி சம்பந்தமில்லாததும் ஒப்பற்றதும்
ஒன்கறயாயுமுள்ள உனது கமன்லமயான கசாரூபம் யாதுண்கடா , ஞானத்தினாகலகய அறியத்தக்ே அந்தச்
கசாரூபத்லத ஞானியகர ோண்ேின்றனர்.

முக்ோலப் கபாருள்ேளிலும் உன்லனவிட கவறானது ஒன்றும் இல்லல, ோரணோரிய ரூபங்ேளாய், சமஷ்டி

வியஷ்டி என்று கசால்லப்பட்ட அவியக்தமும் வியக்தமுமான கசாரூபமுலடயவன் நீகய! சேல
வியூோதிேளுக்கும் ோரணமாய் சமஷ்டி என்று கசால்லப்பட்ட வாசுகதவ மூர்த்தியாேவும் ோரியமாய்
வியஷ்டி என்று கசால்லப்பட்ட சங்ேர்ஷண, அதிருத்த பிரத்தியும்ன மூர்த்தியாேவும் நீக ய இருக்ேிறாய்!
யாலவயும் அறிந்தவன் நீ ; எல்லாவற்றிலும் கபாருந்தியவன் - நீ எல்லாஞ் கசய்யவல்ல சக்தி நீ! ஞான,
பலாதிசய கமன்லமயுலடயவன் - நீ! வளர்ச்சியும் கதய்வும் இல்லாதவன்-நீ! ஒருவர்க்கும் உள்ளடங்ோமல்
சுவாதீனமாே இருப்பவன் - நீ ஆதியந்த சூனியனாேவும் யாவற்லறயும் தன் வசத்தில் கோண்டவனாேவும்
நீக ய இருக்ேின்றாய்! வாட்டம், கசாம்பல், அச்சம், குகராதம், ோமம் முதலிய துர்க்குணங்ேளுடன் நீ கய
கூடாமல் இருக்ேின்றாய்! எம்கபருமாகன! நீ யாகதாரு குற்றம் இல்லாதவனாேவும், உன் ேிருலபயின்றி
அலடயக் கூடாதவனாேவும், எந்தகவார் ஆதாரம் இல்லாதவனாேவும் நித்தியனாேவும் தலடயற்ற
உற்சாேமுலடயவனாேவும் இருப்பவன் நீக ய! யாவற்றுக்கும் ஈச்வரனாயும் முக்ேிய ஆதாரமாயும்
கதஜசுேளுக்குத் கதஜசாே இருப்பவன் நீ! பிரேிருதி முதலிய ஆவரணங்ேளாலும் ேர்மங்ேளினாலும்
மூடப்படாதவகன! கவறு உபாயம் இல்லாதவராகல பாவிக்ேக் கூடியவகன! திரிபாத்விபூதியில்
எழுந்தருளியிருப்பவகன! புரு÷ஷாத்தமா! உனக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறன் ஓ... ஸ்ரீயப்பதிகய! நீ
பலவிதமாய் கசய்தருளும் அவதாரங்ேள் யாவும் தருமத்லத நிலலப்பிக்கும் கபாருட்டு, சுகயச்லசயாகல
உண்டாேின்றலவகய தவிர, நரோனுபவஞ் கசய்பவனின் துக்ோனுபவத்திற்கும் அல்ல; கசார்க்ோனுபவஞ்
கசய்பவரின் சுோனுபவத்திற்ோேவும் அல்ல! பூமியில் உள்ளவர்ேளின் சுேதுக்ே அனுபவத்திற்ோேகவா,
அல்லது தர்மாதர்ேளால் உண்டானலவேகளா அல்ல! என்று பிரமகதவர் துதித்தார்.

பிரம்மாவின் ஸ்கதாத்திரத்லத ஸ்ரீயப்பதியானவர் திருவுளம் பற்றி மேிழ்ந்து, விஸ்வரூபங்ோட்டி,

நான்முேகன! கதவர்ேளுடன் கசர்ந்து எலத என்னிடத்தில் கபறகவண்டும் என்று நீ ேருதினாகயா அலதச்
கசால்வாயாே அது ேிலடத்ததாேகவ நிலனப்பாயாே! என்று கூறியருளினார், அப்கபாது, பிரம்மா முதலிய
கதவர்ேள் சுவாமியின் விசுவரூபத்லதச் கசவித்தார்ேள். மீ ண்டும் பிரம்மகதவர் எம்கபருமாலனத் துதித்தார்.
அசுரர்ேள் மனிதப் பிறவிேள் எடுத்து, கதவர்ேளுக்கும் மூவுலேத்தாருக்கும் துன்பம் இலழக்ேிறார்ேள்
அதற்குச் கசய்ய கவண்டியகததுகவா அதலன நியமித்து அருள் கசய்யகவண்டும்! என்று பிரம்மா
பிரார்த்தித்தார். அப்கபாது எம்கபருமான் தமது திருகமனியினின்றும் கவண்லமயும் ேருலமயுமான
கராமங்ேள் கபாலக்ோணப்பட்ட கதஜசுேலள எடுத்து, வானவகர! இந்த எனது கதஜசுேள் பூமியில்
அவதரித்துப் பூமிக்குப் பாரத்தால் உண்டான துன்பத்லத நீக்கும் இத்கதவர்ேளும் தங்ேள் அம்சத்தாகல ;
பூமியிற் பிறந்து முன் பிறந்த துஷ்ட அசுரர்ேகளாடு நமக்கு லீலாசாதனமாேப் கபார் கசய்யக் ேடவார்ேள்!
இதனால் அசுர அமிசத்கதாடு பிறந்தவர்ேள் நாசமலடவார்ேள். இப்கபாது கதவர்ேளுக்கும் அசாத்தியமான
அசுரர்ேள் யாவரும் பூமியில் அழியும் ோலம் ஆகும். இப்கபாது வசுகதவருலடய பத்தினியான கதவேி
என்பவளின் எட்டாவது ேர்ப்பத்தில் அவதரிக்கும் என்னுலடய கதஜசின் ேலடக்ேண் பார்லவயிகல
அசுரர்ேள் பலவனப்பட்டு
ீ சூர்ணமாவார்ேள். இலத அறிவர்ேளாே
ீ என் கதஜசு அவ்வாறு அவதரித்து,
ேம்சனாேப் பிறந்திருக்கும் ோலகநமிலயச் சங்ேரிக்கும்! என்று நியமித்து ஸ்ரீபேவான் மலறந்தார்.
லமத்கரயகர! இவ்வாறு கூறி மலறந்துகபான எம்கபருமானுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பித்து, அமரர்ேள்
அலனவரும் கமருபர் வதத்தில் தங்ேள் இருப்பிடங்ேளுக்குப் கபாய்ச் கசர்ந்தார்ேள். பிறகு, இப்படியிருக்ேப்
நியமனப்படி, பூமியில் அவதரித்தார்ேள். இப்படியிருக்ேப் பூமிலயத் தாங்ேிக் ோப்பாற்றுேின்ற
சுவாமியானவர் கதவேியின் எட்டாங்ேர்ப்பத்தில் அவதரிக்ேப்கபாேிறார் என்பலத நாரதமுனிவர் வந்து
ேம்சனுக்குத் கதரிவித்தார். இலதக் கேட்டவுடகனகய, ேம்சன் மிேவும் சினங்கோண்டு கதவேிலயயும்
வசுகதவலரயும் சிலறயில் தள்ளிப் பலமான ோவலும் கபாட்டு விட்டான்.

எம்கபருமாகனா சேல கலாேங்ேலளயும் கமாேிக்ேத்தக்ே கயாே நித்திலர என்ற தமது மாலயலயப் பார்த் து
ஓ, மாயா! பாதாளத்தில் இருக்ேிற இரண்ய ேசிபுவின் குமாரர்ேள் அறுவலரயும் முலறகய கதவேியின்
ேர்ப்பத்தில் கசர்ப்பாயாே. அந்த அறுவரும் சங்ேரிக்ேப்பட்டவுடன் எனது அம்சமாே இருக்கும் ஆதிகசஷன்
கதவேியின் ஏழாவது ேர்ப்பத்தில் பிறப்பான். வசுகதவனின் பத்தினியான கராேிணி என்பவள் ஒருத்தி
நந்தகோபனுலடய கோகுலத்தில் இருக்ேிறாள். அவளுலடய வயிற்றில் இருக்கும் வாயுரூபமான ஏழு
மாதத்திய ேர்ப்பத்லதக் ேலலத்து விட்டு கதவேியின் வயிற்றில் இருக்கும் கசஷ அம்சமான ஏழு
மாதத்துக் ேர்ப்பத்லதக் கோண்டுகபாய், கராேிணியின் ேர்ப்பத்திற் கசர்த்துவிடு! அப்கபாது சிலறக்ோவலில்
இருக்கும் பலத்தால், கதவேியின் ேர்ப்பம் ேலலந்துவிட்டது என்று உலேம் கசால்லிக் கோள்ளும்.
கராேிணியின் ேர்ப்பத்தில் அவதரிக்கும் அவர் கவள்ளிமலலச் சிேரம் கபால விளங்ேிய வண்ணம்
ேர்ப்பத்தினின்றும் இழுக்ேப்பட்டதால் சங்ேர்ஷணன் என்னும் கபயலரப் கபறுவார். உடகன நான்
கதவேியின் ேர்ப்பத்தில் பிரகவசிப்கபன் நீ யும் உடனடியாே நந்தனுலடய பத்தினிலயயான யகசாலதயின்
வயிற்றில் பிரகவசிக்ேகவண்டும். கேள் கபண்கண மலழக் ோலத்தில் ஆவணி மாதத்தில் ேிருஷ்ண பக்ஷ
அஷ்டமி யிரவில் கதவேியிடம் நான் அவதரிப்கபன். நீயும், அந்த இரவிகலகய நவமியில் யகசாலதயிடம்
ஜனிப்பாயாே. அப்கபாது என் சக்தியால் தூண்டப்பட்ட புத்தியுடன் வசுகதவன் என்லன யகசாலதயின்
படுக்லேயிலும் உன்லன கதவேியின் படுக்லேயிலும் கோண்டுகபாய் மாற்றி லவத்து விடுவான். உடகன,
கதவேியின் தலமயன் ேம்சன் தன்லனக் கோல்லப்கபாகும் குழந்லதலயக் கோல்ல வருவான். வந்ததும்
உன்லனப் பிடித்துத் தூக்ேி, பாறாங்ேல்லின்கமல் கபாட்டு உன்லன கவட்ட முயற்சிப்பான்.

நீக யா வானத்தில் எழும்பி நிலல கபறுவாய். அப்கபாது ஆயிரக் ேண்ணுலடய இந்திரன் என் மீ துள்ள
கபருலமயால், உனக்குத் தலல வணங்ேிப் பிரணாமம் கசய்து உன்லனத் தன்னுடன் பிறந்தவளாே
ஏற்றுக்கோள்வான். நீயும் சும்ப நிசும்பாதி அரக்ேர்ேலள கவன்று சங்ேரித்து, கபருலம கபற்று, விந்தியம்
ஜாலந்தரம் முதலான கயாே பீடங்ேளின் ஆலயங்ேளிகல ஆவிர்ப்பவித்து அந்தந்த ஸ்தானங்ேளால்
பூமிலயகயல்லாம் சிறப்புற்று விளங்ேச் கசய்வாய் பூதி, சன்னதி க்ஷõந்தி ோந்தி (திகயௌ) எனப்பட்ட
வானம், பூமி, திருதி, இலச்லச, புஷ்டி, உøக்ஷ முதலிய ஸ்திரீயம்சமானலவகயல்லாம் உன் ஐஸ்வரியமாே
விளங்கும். எவர் உன்லன ஆரிலய என்றும் துர்க்லே என்றும் கவத ேர்ப்லப என்றும் அம்பிலே ,
பத்திலரபத்திரோளி ÷க்ஷமலத பாக்ேியலத என்றும் உன் திருப்கபயர்ேலளச் கசால்லி ோலலயிலும்
பேற்குப் பிறகும் மிேவும் வணக்ேத்கதாடு துதிக்ேிறார்ேகளா அவர்ேளுலடய பிரார்த்தலனேலளகயல்லாம்
என் அனுக்ேிரேத்தால் தப்பாமல் லேக்கூடச் கசய்கவன். கமலும் மது மாமிசாதிேளினாலும், இன்னும்
பலவித உணவுேளினாலும் சூத்திராதிேள் உன்லன ஆராதிக்ேிறார்ேகளா அவர்ேளுக்கேல்லாம் இஷ்டமான
வரங்ேலளக் கோடுத்து வருவாயாே. இப்கபாழுது நான் கசான்ன ோரியங்ேகளல்லாம் என் அருளால்
அப்படிகய முடியும்! ஆலேயால் நீ சந்கதேப்படாமல் கபாய் நடத்துவாயாே! என்று நியமித்தருளினார்.

2. கதவேிலயத் கதவர் கபாற்றுதல்

இவ்வாறு எம்கபருமானால் நியமிக்ேப்பட்ட கயாே நித்திலரயான மாலயயானது அசுர அம்சமுலடய ஆறு

ேர்ப்பங்ேலளயும் கதவேியின் உதரத்திற் கசர்த்துவிட்டு, ஏழாங் ேர்ப்பத்லதயும் இழுத்துக் கோண்டுகபாய்
கராேிணியின் உதரத்திற் கசர்த்துவிட்டாள். தந்லத வசுகதவரும் முன்பு தன் லமத்துனன் ேம்சனுக்கு
வாக்குத் தத்தம் கசய்தபடியால் தம் மலனவி கதவேியிடம் ஜனித்த ஆறு குழந்லதேலளயும் ேம்சனிடம்
கோடுத்தார். ேம்சன் அவற்லற வாங்ேி கவட்டிப்கபாட்டான் கராேிணியின் வயிற்றில் ஏழாவது
ேர்ப்பஞ்கசர்ந்தவுடன் சேல கலாே ரக்ஷணார்த்தமாே ஸ்ரீஹரிபேவான் கதவேியின் ேர்ப்பத்தில்
எழுந்தருளினார். சுவாமியின் நியமனப்படி கயாேநித்திலரயும் யகசாலதயின் ேர்ப்பத்தில் பிரகவசித்து, அவர்
அவதரித்தத் தினத்திகலகய பிறந்தான். மோ விஷ்ணுவின் அம்சம் பூவுலேத்தில் கசர்ந்தவுடகன சூரியாதி
ேிரேங்ேள் ஆோயத்தில் விளக்ேமாய்ச் சஞ்சரித்தன. வசந்தாதி ருதுக்ேளும் நன்றாே விளங்ேின. மிகுந்த
கதஜசினால் சூழப்பட்ட கதவேிலயக் ேண்ேளால் ோண யாவரும் சக்தியற்றிருந்தார்ேள். ஸ்ரீபேவாலனத்
தரிசித்து கமலான கதஜகஸாடு விளங்ேிய கதவேிலய கதவலதேள் அங்ேிருந்த புருஷர்ேளும் ஸ்திரீேளும்
ோணாதவாறு துதித்தனர்.

எப்படிகயனில் ஓ, கதவேித் தாகய! நீ பூர்வேத்தில் மேத்துவத்லதக் ேருப்பத்திற்கோண்டிருந்த சூக்ஷ்மப்

பிரேிருதியாே இருக்ேிறாய்! பிறகு சேல கவதங்ேலளயும் ேர்ப்பத்தினுலடய பிரணவ ரூபமான
கலாேநாதனுலடய சூக்தியாே இருக்ேிறாய். பலடக்ேப்படும் கசாரூபங்ேலள ேர்ப்பத்தினுலடய
சிருஷ்டியாயும், யாவற்றுக்கும் ோரணமாய் யக்ஞங்ேலள ேர்ப்பத்தில் லவத்துக் கோண்டிருக்கும்
கவதமாேவும், பயலனக் ேருக்கோண்டுள்ள பூலஜயாயும், அக்ேினிலயக் ேருக்கோண்ட அரணியாயும்
கதவலதேலளக் ேருவில் தரித்த அதிதியாயும், அசுரலரக் ேர்ப்பத்தில் தரித்த தீ தீயாயும், பேலலக்
ேருப்பத்தில் உலடய பின் மாலலயாயும் ஞானத்லதயுள்கள கோண்டுள்ள கபரிகயார்ேளின் பணி
விலடயாயும், நியாயத்லத உட்கோண்ட நீ தியாயும், வணக்ேத்லதயுலடய லஜ்லஜயாயும், ஆலசப்படத்தக்ே,
கபாருலள உட்கோண்டுள்ள ஆலசயாயும், சந்கதாஷத்லத உள் லவத்திருக்ேிற திருப்தியாயும், அறிலவ
உட்கோண்டுள்ள புத்தியாயும், சஞ்சலமின்லமலய உள்கள தரித்திருக்கும் புத்தி நிலலயாயும், ேிரே
நட்சத்திராதிேலளயுள்கள கபாதிந்து கோண்டுள்ள ஆோசமாேவும் இருக்ேிறாய்! சேலமும் உன்னுள்கள
இருக்ேின்றன! நீகய சுவாலே; சுவலத! நீ கய வித்லத, நீக ய சுலத! நீ ஆோயத்தில் இருக்கும் அதிதி என்ற
கஜாதியல்லவா? சேல கலாே ரக்ஷண்யத்துக்ோேப் பூமியில் அவதரித்தாய். தாகய! நீ அடிகயங்ேளிடத்தில்
அனுக்ேிரேமுலடயவளாய் உலகுக்கு நன்லம கசய்தருள கவண்டும். கமலும் சேலகலாேங்ேலளயும்
தரித்திருக்கும் எம்கபருமாலன நீ உவப்கபாடுதரிக்ே கவண்டும்.
3. ேிருஷ்ணாவதாரம்

கதவர்ேளால் பலவாறும் துதிக்ேப்பட்ட கதவேியானவள்; தாமலரக் ேண்ணனாேிய எம்கபருமாலன உலே

ரக்ஷலணக்ோேத் தன் ேர்ப்பத்தில் தரித்திருந்தாள். பிறகு முன்கப சங்ேல்பித்த விதமாே ஆவணி மாதத்தில்,
அமர பக்ஷத்தில், அஷ்டமி கூடிய கராேிணியில் இரவில் உலேங்ேளாேிய தாமலரேள் யாவும் மலரும்
கபாருட்டு, சிலறயிலுள்ள கதவேியிடம் ஸ்ரீமந் நாராயணனாேிய- சூரியன் உதித்தருளினான். சுவாமி
அவதரித்தருளிய நாளானது சேல திலசேளும் நிர்மலமாேப் கபற்றதா ய் சந்திரனது நிலலவப்கபால
யாவர்க்கும் மேிழ்ச்சியூட்டுவதாே இருந்தது. சுவாமி அவதரித்தருளியதால் சத்புருஷர்ேள் மேிழ்ந்தனர்.
உக்ேிரமான ோற்றுேள் தணிந்தன, நதிேள் கதளிந்தன, ேந்தர்வர் பாடினர். அரம்லபயர் ஆடினர். கதவர்ேள்
மலர் மலழ கபாழிந்தனர். இவ்விதமான கலாேஹிதமாய் ேருகநய்தல் பூப்கபான்ற திருகமனியும் நான்கு
திருத்கதாளும் லச்சம் என்ற மறுப்கபாருந்திய திருமார்புமாே அவதரித்த ஸ்ரீயப்பதிலயவசுகதவர்
கசவித்தார். பிறகு ேம்சலனப்பற்றிய அச்சத்தால் சுவாமி! கதவகதவாதிபதிகய! அடிகயனது
பாக்ேியவசத்தால் இங்கு அவதரித்தருளின ீர்ேள் ஆயினும் திருவாழி, திருச்சங்கு முதலிய திவ்ய
லட்சணங்ேளுடன் கூடிய இந்தத் திவ்ய ரூபத்லத அடிகயனிடத்தில் அனுக்ேிரேத்தினாகல, மலறத்தருள
கவண்டும் ஏகனனில், இந்த மாளிலேயில் கதவரீர் இப்படி அவதரித்தலத அறிந்தால் ேம்சன் உடகன வந்து
எங்ேலளக் கோல்வான். ஆலேயால் இந்த ஸ்வரூபத்லத மலறத்துக்கோள்ளகவண்டும் என்று வசுகதவர்
விண்ணப்பஞ் கசய்தார். உடகன கதவேியும் பிரார்த்திக்ேலானாள். சுவாமி! முடிவில்லாத கசாரூபத்லத
யுலடயவராேவும், சேலகலாேங்ேலளயும் ரூபமாேக் கோண்டவராேவும், என் ேர்ப்பத்தில் இருக்கும்கபாது
சேலகலாேங்ேலளயும் திருகமனியாகல தாங்ேிக் கோண்டிருப்பவராேவும் விளங்கும். நீங்ேள் இம்மாலய
என்ேின்ற ஆச்சரியச்சக்தியினாகல பாலேனாய் அவதரித்தருளின ீர்ேள்! அடியாளுக்கு அனுக்ேிரேஞ்
கசய்தருளகவண்டும்! என் தலமயனான ேம்சன் ஈவிரக்ேமற்ற அசுரன், ஆதலால் அவனறியாதவண்ணம்
நான்கு திருத்கதாள் முதலிய லக்ஷணங்ேளுள்ள இந்தச் கசாரூபத்லத மலறத்தருள கவண்டும், என்று
கதவேியும் பிரார்த்தித்தாள். அவலள பேவான், பார்த்து, நீ பூர்வத்தில் புத்திரன் கவண்டும் என்று
துதித்தலதகய அதற்குப் பயனாே நான் உன் வயிற்றில் பிறந்து ோட்டிகனன், என்று கூறி அந்த
ஸ்வரூபத்லத விட்டுச் சாதாரண பாலன் வடிவில் கதாற்றமளித்தார்.

அதன் பிறகு வசுகதவர் தம்முலடய சிலறச்சாலலயிலிருந்து அந்தக் குழந்லதலய எடுத்துக்கோண்டு

கவளியில் வந்தார். சிலறக் ோவலாட்ேகளல்லாம் கயாே நித்திலரயால் மதிமயங்ேிச் சும்மாயிருந்தார்ேள்.
அப்படிகய, அந்த மதுரா பட்டணத்து வாயிற்ோப்கபாரும் மயங்ேிக் ேிடந்தார்ேள். குழந்லதலய எடுத்துக்
கோண்டு வசுகதவர் கபாகும்கபாழுது உண்டான மலழலய திருவனந்தாழ்வான் தன் திருமுடிேளால்
தடுத்துக் கோண்கட கூட எழுந்தருளினான். அப்கபாழுது சுழிந்து ஓடுேின்ற ஆழமான தண்ண ீருள்ள
யமுனா நதியும் குழந்லதயான பேவாலனத் தூக்ேிச்கசல்லும் வசுகதவருக்கு முழங்ோலளவாே இருந்தது.
அந்த யமுலனக் ேலரயில் ேம்சனுக்குக் ேப்பங்ேட்ட வந்திருந்த நந்தகோபர் முதலிகயாலர வசுகதவர்
பார்த்தார். அந்தக் ோலத்தில் நந்தருலடய பத்தினியாேிய யகசாலதயும் கயாே நித்திலரயின் அம்சமான
ஒரு கபண்லணப் கபற்றும், அந்த கயாே நித்திலரயால் மயக்ேமுற்றுப் பிறந்த குழந்லத இன்ன குழந்லத
என்று அறியாமல் இருந்தாள். அங்ேிருந்த அலனவரும் அப்படிகய மயங்ேியிருந்தார்ேள். ஆலேயால்,
வசுகதவர் அங்கு தலடயின்றிச் கசன்று தமது பாலேலன யகசாலதயின் படுக்லேயில் விட்டு , அவளது
கபண்குழந்லதலய எடுத்துக் கோண்டு தம்முலடய சிலறச்சாலலக்கு வந்து கசர்ந்தார்.

பிறகு யகசாலதயானவள், மயக்ேந் கதளிந்து, தன் அருேில் இருக்கும் ஆண் குழந்லதலயக் ேண்டு, தனக்கு
மேன் பிறந்தான் என்று மிேவும் மேிழ்ந்தாள். மதுலரயில் சிலறச்சாலலக்குத் திரும்பிவந்த வசுகதவகரா
தாம் தூக்ேிவந்த யகசாலதயின் கபண்குழந்லதலயத் கதவேியின் படுக்லேயில் விட்டவுடன் , அது அழத்
துவங்ேியது. அதன் குரல் ஓலசலயக் கேட்ட சிலறக் ோவலர்ேள் எழுந்கதாடி கதவேிக்குப் பிள்லள
பிறந்தது என்று ேம்சனுக்கு அறிவித்தார்ேள். உடகன, ேம்சனும் குகராத கவறிகயாடும் கோலல
கவறிகயாடும் பரபரப்பாே ஓடிவந்தான். கதவேி துடிதுடித்து ேம்சலன கநாக்ேி, அண்ணா! இது கபண்
குழந்லதயாயிற்கற! இதனால் உனக்கேன்ன தீலம வரும்? ஒன்றும் வராது! இலதயாவது விட்டுவிடு!
கோன்றுவிடாகத! என்று ேதறியழுதாள். ஆனால் தங்லே எவ்வளவுதான் அழுது கேஞ்சியும் ேம்சன்
கோஞ்சமும் இரக்ேம் கோள்ளாமல் அந்தப் கபண் குழந்லதலயத் தூக்ேி ஒரு பாறாங்ேல்லின்கமல் கபாட்டு ,
கவட்டமுயன்றான். ஆனால் ேல்லின் கமல் கபாட்டவுடகனகய கபண் குழந்லத எழும்பி வானத்திற்குப்
பறந்துகசன்று, ஆயுதங்ேளுடன் கூடிய எட்டுக் லேேகளாடு ஒரு ரூபகமடுத்து வான கவளியில் நின்று ,
உரத்த குரலில் கோபத்துடன் சிரித்து ேம்சலன கநாக்ேி, அடா மூடா! என்லனக் ேல்லின் கமல் எறிந்து
கோல்வதால் உனக்குப் பயன் என்ன? உன்லனக் கோல்பவன் பிறந்துவிட்டான். அவன் யாகரன்று
கேட்ேிறாயா? அவன் சேல கதவலதேளுக்கும் சேல பாக்ேியம் கபான்ற கமன்லமயாளன். அவன் தான் உன்
முற்பிறப்பிலும் உனக்குப் பலேவன், இலத நீ அறிந்து, உனக்கு நன்லம எதுகவா அலதச் கசய்துகோள்!
என்று கசால்லிவிட்டு, சித்தர் முதலான கதவேணங்ேளால் பூஜிக்ேப்பட்டு, ேம்சனது ேண்கணதிரிகலகய
ஆோயமார்க்ேமாேப் கபாய் மலறந்துவிட்டாள்.

4. ேம்சனின் ேட்டலள

தன்லனக் கோல்ல ஒருவன் பிறந்துவிட்டான் என்பலத அறிந்ததும் ேம்சனுக்குத் திேில் பிடித்தது. அவன்
உடகன பிரலம்பன், கேசி முதலிய மோ அசுரர்ேலள அலழத்து, கபரும் புஜங்ேலளக் கோண்ட பிரலம்பகன;
கேசிகய கதனுேகன; அரிஷ்டகன! நீங்ேள் அலனவரும் நான் கசால்வலதக் கேளுங்ேள். துராத்மாக்ேளான
கதவர்ேள் என்லனக் கோல்ல முயற்சிக்ேிறார்ேள். ஆயினும் என் பராக்ேிரம அக்ேினியில் கவந்திருக்கும்
அவர்ேலள மோ வரனாேிய
ீ நான் லக்ஷ்யம் கசய்யவில்லல ஏகனன்றால் கதவர்ேளில் கதகவந்திரகனா
அற்ப வரன்!
ீ சிவகனா தவசி! கசார்வுற்ற சமயந்கதடி அசுரலரக் கோல்லும் சூரனான விஷ்ணு தான்
என்லன என்ன கசய்யமுடியும்? இவர்ேகள இப்படியானால் இவர்ேலளவிடக் குலறந்த பலமுலடய
ஆதித்தன், வசுக்ேள் முதலியவர்ேளால் என்ன சாதிக்ே முடியும்? அவர்ேள் அலனவரும் ஒன்றாேத் திரண்டு
வந்தாலும் என்ன கசய்ய முடியும்? இதற்கு ஓர் உதாரணம் கசால்ேிகறன்; கேளுங்ேள். முன்பு ஒரு சமயம்
கதவர்ேகளாடு நான் கபார் கசய்தகபாது, அவர்ேளுலடய தலலவனாேிய இந்திரன், நான் எய்த அம்புேளில்
ஒன்லறயாேிலும் தனது மார்பினால் தாங்ேமாட்டாமல், முதுேினால் தாங்ேிக் கோண்டு ஓடி ஒளிந்தான்!
அலத நீங்ேள் அறிவர்ேள்.
ீ இந்திரன் என் ராஜ்யத்தில் மலழ கபய்யாமல் நிறுத்தியகபாது, நான் என்
பாணங்ேளால் கமேங்ேலளப் பிளந்து மலழலயப் கபய்வித்கதன். இது உங்ேளுக்குத் கதரியாதா? என்
மாமன் ஜராசந்த மோராசலனத் தவிர, மற்கறந்த அரசர்ேள் தான் எனது புஜ பலத்திற்குப் பயந்து
வணங்ோமல் இருக்ேிறார்ேள்? ஆேகவ இந்தத் கதவர்ேள் எனக்கு அலட்சியமாேத் கதான்றுேிறார்ேள்.
ஆனாலும் நாம் ஜாக்ேிரலதயாேகவ இருக்ேகவண்டும். அந்தப் பலேவர்ேளானத் கதவர்ேளுக்கு நாம்
கசய்யகவண்டிய அபோரம் என்ன கதரியுமா? பூமியில் விகசஷதான சீ லராேவும் யாே சீலராயும்
இருப்பவர்ேள் யாராயிருந்தாலும் சரி. அவர்ேலளகயல்லாம் நாம் துன்புறுத்தி வலதக்ேகவண்டும். அவ்வாறு
நாம் கசய்தால், விருத்தியில்லாலமயால் கதவர்ேள் தாகம அழிந்து கபாவார்ேள். அசுரர்ேகள! இன்னும்
ஒன்று கசால்ேிகறன். கதவேியின் வயிற்றில் பிறந்த கபண், உனக்கு யமன், முன்னகம பிறந்துவிட்டான்?
என்று கசால்லியிருக்ேிறதல்லவா? ஆலேயால் இந்தப் பூமியில் பிறந்திருக்ேிற பாலேர் விஷயத்திலும் நாம்
எத்தனஞ் கசய்ய கவண்டும், அதாவது, எந்தப் பாலேனிடத்திகல விகசஷமான பலமும் சாமர்த்தியமும்
ோணப்படுேிறகதா; அந்தப் பாலலனத் ேண்டுபிடித்து எப்படியாேிலும் அவலனக் கோன்றுவிட கவண்டும்!
என்று ேட்டலளயிட்டுவிட்டுத் தன் அரண்மலன கசன்றான்.

பிறகு அவன் தங்லே கதவேிலயயும் லமத்துனன் வசுகதவலரயும் சிலறக் ோவலிலிருந்து விடுதலல

கசய்து, அவர்ேலள கநாக்ேி, உங்ேளுலடய குழந்லதேலளகயல்லாம் நான் வணாேக்
ீ கோன்கறன்.
ேலடசியில் எனக்கும் எமனாே எவகனா ஒருவன் எப்படிகயா பிறந்து எங்கோ இருக்ேிறான்! உங்ேளுக்குப்
பிறந்த குழந்லதேள் கபாய்விட்டகத என்று நீங்ேள் வருந்த கவண்டாம். குழந்லதேள் அப்படிச்
சாேகவண்டும் என்று விதியிருந்து அதன்படிகய நடந்தது! கமலும் உங்ேளுலடய பாப பயனாேவும்
அக்குழந்லதேள் கோல்லப்பட்டன! என்று சமாதானம் கூறி, அவர்ேளுக்கு விலட கோடுத்து, அச்சத்துடன்
தன் தனிமாளிலேக்குச் கசன்றான்.

5. பூதேியின் வதம்

இவ்வாறு, ேம்சனால் விடுதலல கசய்யப்பட்ட வசுகதவர் விலரந்து கசன்று இலடயர் குலத்தலலவரான

நந்தகோபனுலடய வண்டி வட்லட
ீ அலடந்தார். தனக்குப் புத்திரன் பிறந்தான் என்று மிேவும் மேிழ்ச்சியுடன்
இருந்த நந்தகோபலன அவர் சந்தித்து, நந்தகோபா! பேவத் சங்ேல்பத்தால் உமக்குப் புத்திர சந்தானம்
உண்டாயிற்கற? அது பாக்ேியம், மஹா பாக்ேியம்! உமக்கு இந்த வார்த்திேத்தில் ஓர் ஆண் குழந்லத
பிறந்தது. இது பலரின் ேண்கணறு படத்தக்ேது. நீங்ேள் அரசனுக்குச் கசலுத்த கவண்டிய ேப்பம் எல்லாம்
கசலுத்திவிட்டீர்ேள் அல்லவா? இனி கமல் நீங்ேள் இங்ேிருப்பது நல்லதல்ல. ஏகனனில் கபாருள்
உள்ளவர்ேள் துஷ்டஅரசர்ேளின் அருகே இருப்பது எப்கபாதும் அபாயகமயாகும்! ஆலேயால் நீங்ேள் வந்த
ோரியம் முடிந்து விட்டது. ஆேகவ இனிகமல் இங்கு தாமதிக்ோமல் உடனடியாே உங்ேளுலடய
கோகுலத்திற்குப் கபாய்ச் கசருங்ேள். எனக்கு கராேிணியின் வயிற்றில் பிறந்த குழந்லத ஒன்று அங்கே
இருக்ேிறது. அலத உங்ேள் பிள்லளலயப் கபாலகவ நீங்ேள் பாதுோத்து வரகவண்டும் என்று
கசால்லிவிட்டு அங்ேிருந்து தம் இருப்பிடம் கசன்றார். நந்தகோபர் தம் கூட்டத்துடன் வண்டிேளில்
சாமான்ேலள ஏற்றிக்கோண்டு கோகுலம் கபாய்ச் கசர்ந்தார்.

இதற்ேிலடகய அரக்ேன் ேம்ஸனால் ஏவப்பட்ட பூதலன என்ற அரக்ேி ஒருத்தி நல்லகதாரு கபண்
உருவகமடுத்து, இரவிகல ஆங்ோங்கே சிறு குழந்லதேளுக்கு முலலப்பால் கோடுத்துக் கோன்றுகோண்கட,
கோகுலத்துக்கு வந்து நந்தகோபனின் மாளிலேயில் தூங்ேிக்கோண்டிருந்த யகசாலதயின் குழந்லதயான
பாலேிருஷ்ணலன எடுத்து முலலப்பாலூட்டினாள். அவள் எந்கதந்தக் குழந்லதேளுக்கு முலலப்பால்
ஊட்டுவாகளா அந்தக் குழந்லதேள் உடகன ரத்த மாமிசகமல்லாம் சுண்டிப்கபாய் மரணமலடயும் ஆனால்
ேிருஷ்ண பேவானான இந்தக் குழந்லதகயா அந்த அரக்ேியின் முலலேலளத் தன் லேேளாகல
இறுேப்பிடித்து, பாலல அவகளாடு உயிகராடு கசர்த்து உறிஞ்சியது. அவ்வாறு உறிஞ்சியவுடன், பூதேி தன்
சுபாவமான உரத்தக் குரலில் கபரிலரச்சலிட்டுக் ேதறியழுது, சுய ரூபத்கதாடு தலரயில் விழுந்து இறந்தாள்.
அந்த இலரச்சலலக் கேட்டு இலடயர்ேள் அலனவரும் திலேத்து எழுந்து, அங்கு ஓடி வந்து பார்த்தார்ேள்.
அங்கு அந்தப் பூத அரக்ேியின் மடியில் குழந்லத இருப்பலதயும் அரக்ேி கசத்துக் ேிடப்பலதயும்
ேண்டார்ேள். யகசாலதயும் பரபரப்கபாடு ஓடிவந்து குழந்லதலய எடுத்துப் பசுவின் வாலலச் சுற்றி, அந்தப்
பூதேியால் உண்டான பாலகதாஷத்லதப் கபாக்ேினாள். நந்தகோபரும் அங்கு வந்து, குழந்லதலய
வாரிகயடுத்து கோமய சூரணத்லத அதன் உச்சந்தலலயில் ோப்பாே லவத்தார். என் அருலமக்
குழந்லதகய! எவனுலடய நாபீ ேமலத்தினின்றும் இந்த உலேங்ேள் யாவும் உண்டாயிற்கறா , அத்தலேய
சேல உற்பத்திக்கும் ோரண பூதனான, ஸ்ரீ ஹரி பேவான் உன்லனக் ோப்பானாே! எவனது வராேக் கோம்பின்
நுனியில் இந்தப் பூமியானது தாங்ேப்பட்டு, சேல பிரபஞ்சத்லதயும் தரித்திருக்ேின்றகதா, அந்த மோவராே
ரூபமுள்ள பலேவரின் மார்லபப் பிளந்த அந்த நரசிம்ம ரூபியான ஜனார்த்தனன் எங்கும் உன்லனக்
ோப்பானாே! முன்பு சின்னஞ்சிறு வாமன உருவமாே இருந்து, ஒரு ேணத்திகல மூவடி மூன்று
ோலடிேளினால் முலறகய மூன்று உலேங்ேலளயும் அளந்து ஆக்ேிரமித்து, திருக்லேேளிகல அகநே திவ்ய
ஆயுதங்ேளுடன் பிரோசிக்கும் பேவான் உன்லன எப்கபாதும் பாதுோப்பானாே உன் சிரலசக் கோவிந்தன்
ோக்ே உன் ேண்டத்லதக் கேசவன் ோக்ே, உன் குறியுட்பட்ட வயிற்றின் இடத்லதகயல்லாம் ஸ்ரீவிஷ்ணு
ோக்ே முழந்தாள், பாதங்ேள் இவற்லற ஜனார்த்தனான் ோக்ே; முேத்லதயும் ேரங்ேலளயும் அவற்றின்
ேீ ழ்புறங்ேலளயும் மனத்லதயும் மற்றுமுள்ள புலன்ேலளயும் ஸ்ரீமந்நாராயணன் ோக்ேட்டும்! உனக்குப்
பலேவராயுள்ள பிகரத கூசுமாண்ட ராக்ஷசாதிேள் சங்கு சக்ேரம் ேலத முதலிய திவ்விய ஆயுதங்ேலளத்
திருக்லேேளில் ஏந்திய எம்கபருமானின் திருச்சங்ேின் ஓலசயினால் அதஞ் கசய்யப்பட்டு , நாசமாவார்ேளாே!
லவகுண்டநாதன் திலசேளிகல உன்லனப் பாதுோப்பானாே! மூலலேளில் மதுசூதனன் ோப்பானாே
வானத்தில் ரிஷிகேசன் ரட்சிப்பானாே பூமியிகல தரணிதரன் ோப்பானாே! என்று கூறி நந்தகோபர் தம்
குழந்லதேளுக்கு சாந்திக் ேிரிலயேலளச் கசய்தார். பிறகு, குழந்லதலயச் சேட்டின் ேீ ழ்ப்புறத்தில்
கதாட்டிலில் வளர்த்தினார் அங்கு விழுந்து ேிடக்கும் பூத அரக்ேியின் கபருத்த பயங்ேர உடலலக் ேண்டு
அங்கு வந்த இலடயர் அலனவரும் பயந்து, திலேத்து வியந்தார்ேள்.

6. சேடயமளார்ச்சுன பங்ேம்

சேட்டின் ேீ ழ்ப்புறத்தில் குழந்லதயான ேிருஷ்ண பேவான் பள்ளிகோண்டிருந்தகபாது ஒரு நாள் அச்சேட்டில்

அசுரன் ஒருவன் வந்து அகவசித்தான். அலதயறிந்த ேண்ணன் முலலப் பாலுக்கு அழுேின்ற பாவலனயால்,
சிறிய திருவடிேலள கமகல தூக்ேி உலதத்தான் அந்தத் திருவடிேளால் உலதபட்ட மாத்திரத்திகல
சேடானது திருப்பப்பட்டு அதன் கமலிருந்த கும்பம் முதலானலவேள் உலடயக் ேீ கழ விழுந்தது. உடகன
இலடயர் இலடச்சியர் அங்கு ஓடி வந்து பார்த்தார்ேள். அங்கே மல்லாந்து படுத்திருக்கும் குழந்லதலயயும்
ேீ கழ விழுந்து ேிடந்த சேட்லடயும் பார்த்து திடுக்ேிட்டு யார் இந்தச் சேட்லட இப்படித் திருப்பியது? என்று
கேட்டார்ேள், அதற்கு அங்ேிருந்த சிறுவர்ேள் இந்தக் குழந்லததான் அழுது கோண்கட ோலலத் தூக்ேியது.
அதன் தாக்குதலில் இந்தச் சேடு திரும்பிக் ேீ கழ விழுந்தது. நாங்ேள் அலத எங்ேள் ேண்ேளாகலகய
ேண்கடாம்! என்றார்ேள்.

அலதக்கேட்ட யாதவர்ேள் ஆச்சரியமலடந்தனர். நந்தகோபரும் வியப்கபாடு குழந்லதலய எடுத்துக்

கோண்டார். யகசாலதயும் சேட்டின் கமகலயிருந்து ேீ கழ விழுந்து உலடந்த பாண்டங்ேளின் ஓடுேலளயும்
அந்தச் சேட்லடயும் தயிர், மலர், அட்சலத முதலியவற்றால் பூஜித்தார்ேள். வசுகதவர், ேர்க்ேர் என்ற தமது
புகராேிதலர அலழத்து வரச் கசய்தார். மோஞானியான அம்மாமுனிவர் வந்ததும் கோகுலத்தில் யாருக்கும்
கதரியாத ஏோந்தமான ஓர் இடத்தில் அந்த இரண்டு குழந்லதேளுக்கும் ஜாதேருமம் முதலிய
சடங்குேலளச் கசய்து கராேிணி வயிற்றில் பிறந்த மூத்த குழந்லதக்கு ராமன் (பலராமன்) என்றும்
யகசாலதயின் குழந்லதக்குக் ேிருஷ்ணன் என்றும் திருப்கபயர் சூட்டினார்ேள். லமத்கரயகர! பிறகு அந்த
இரண்டு பாலேரும் முழங்ோல்ேலளயும் லேேலளயும் ஊன்றித் தவழ்ந்து விலளயாடிக் கோண்கட
வரும்கபாது கோமயம், சாம்பல் இவற்லறத் தங்ேள் திருகமனியில் பூசிக்கோண்டும், ஒரு ேணமாவது
ஓரிடத்திலும் நிற்ோமல், மாட்டுத் கதாழுவிலிருந்து ேன்றுத் கதாழுவிற்கும், ேன்றுத் கதாழுவிலிருந்து
மாட்டுத் கதாழுவிற்கும் ஓடுவதும்; பசுவின் வால், ேன்றின் வால் இவற்லற இழுப்பதுமாே விலளயாடிக்
கோண்டிருந்தார்ேள். அப்பாலேரின் விலளயாட்டுக் குறும்புத் தனங்ேலளத் தலடப்படுத்த கராேிணியாலும்
யகசாலதயாலும் முடியவில்லல. இப்படி யாராலும் தடுக்ேக் கூடாமல் இருந்ததால் யகசாலதயானவள்
பாலேிருஷ்ணனின் இடுப்பிகல ஒரு ேயிற்லறக் ேட்டி, ஓர் உரலிகல அக்ேயிற்லறப் பிலணத்து
லவத்துவிட்டு குழந்லதலய கநாக்ேி குறும்புக்ோரகன! மிேச் சஞ்சலமான கசஷ்லடேலளகயல்லாம்
கசய்யும் விஷமக்ோரகன! இனிகமல் ஓடு பார்ப்கபாம்! என்று கசால்லிவிட்டு தனது கவலலேளில்
ஈடுபட்டிருந்தான்.

அவ்வாறு கவறு கவலலேளில் தாய் ஈடுபட்டிருக்கும்கபாது குழந்லத ேண்ணன் அந்த உரலல இழுத்துக்
கோண்டு, அங்கேயிருந்த இரட்லட மருதமரத்தின் நடுகவ புகுந்தான். அப்கபாது அந்த உரல் மரத்தின்
குறுக்ோய் நின்று இழுக்ேப்பட்டதால், அகநே கபருங் ேிலளேகளாடு கூடிய அந்த, மருத மரம்முறிந்து
விழுந்தது. அது விழும்கபாது உண்டாேிய ேடேடா என்ற கபரும் சப்தத்லதக் கேட்டு , அங்ேிருந்தவர்ேள்
ஓடிவந்து பார்த்தார்ேள். கபரிய மரம் ஒன்று இரு பிளவாே முறிந்து விழுந்திருப்பலதயும் அவற்றின்
இலடகய, குழந்லத ேிருஷ்ணன் உரகலாடு ேட்டுண்ட நிலலயில் தவழ்வலதயும் புதிதாய் முலளத்த சிறு
பற்ேளின் கவண்லமகயாளி வசப்
ீ புன்னலே கசய்வலதயும் பார்த்து அலனவரும் ஆச்சர்யப்பட்டு
நின்றார்ேள். இதனால் சுவாமிக்குத் தாகமாதரன் என்ற திருநாமம் உண்டாயிற்று. பிறகு, நந்தகோபர்
முதலியவர்ேள் இத்தலேய உற்பாதங்ேலளக் ேண்டு பயந்து திேிலலடந்து ஆகலாசிக்ேத் துவங்ேினார்ேள்.
பூதேி வந்து பாலூட்டிச் கசத்ததும், சேடு மாறி விழுந்ததும், புயற்ோற்று முதலிய உபத்திரவங்ேள்
இல்லாதிருக்கும்கபாகத கபரிய மருத மரம் முறிந்து விழுந்ததும் கபான்ற உற்பாதங்ேள் அகநேம்
ோணப்படுேின்றன. ஆலேயால் நாம் இந்த இடத்லத விட்டு கவற்றிடத்துக்கு உடகன கசன்றாே கவண்டும்.
அப்படிச் கசய்யாமற் கபானால் இத்தலேய பூமி சம்பந்தப்பட்ட மகோத் பாதங்ேளில் நமது ஆயர்கசரிக்கே
தீங்குேள் ஏற்படக்கூடும். ஆலேயால் நாம்இலதவிட்டுப் கபாேகவண்டும் என்று ஆகலாசித்து நந்தகோபர்
தம் கூட்டத்தினருக்குக் ேட்டலளயிட்டார். அந்தந்தத் தலலவர்ேள் அவரவரது கூட்டத்தினலர கநாக்ேி,
சீக்ேிரம் பிரயாணத்துக்குத் தயார் ஆகுங்ேள் என்று ேட்டலளயிட்டார்ேள். பிறகு அந்தந்தக் கூட்டத்தார்,
அவரவரது வண்டிேளின்கமல் சாமக் ேிரிலயேலளப் கபாட்டுக்கோண்டு புறப்பட்டார்ேள். மாடு கமய்ப்கபார்
மாடுேலளயும் ேன்று கமய்ப்கபார் ேன்றுேலளயும் ஓட்டிக் கோண்டு பிருந்தாவனம் என்னும் இடத்திற்குப்
கபாய்ச் கசர்ந்தார்ேள். அவர்ேள் கசன்ற பிறகு பிருேத்வனமானது கநல் கசாறு தயிர் முதலியலவ சிந்தப்
கபற்று, ோக்லே முதலிய குரூரப் பறலவேள் நிலறந்ததாய் விோரமாேப் பட்டுப் கபாயிற்று அவர்ேள்
புதிதாய்ப் புகுந்த பிருந்தாவனகமா நற்கசயல் புரியவல்ல ேண்ணனால், புதுப் கபாலிவு கபற்றது. பசுக்ேள்
விருத்தியலடந்து கசழிக்கும் வண்ணம் ேண்ணன் குளிர்ந்த திருவுள்ளத்கதாடு அருள்புரிந்ததால் மிேவும்
கோடிய கோலடயிலும் மலழக் ோலத்தில் உண்டாவது கபான்ற இளம் புற்ேள் கசழிப்புற
வளரப்கபற்றிருந்தது. ஆயர்ேள் எல்லாம் அந்தப் பிருந்தாவனத்தில் அலரச்சந்திர வடிவில் குடியிருப்புேலள
அலமத்து அதன் ஓரகமல்லாம் வண்டிேலள நிறுத்தும் இடம் உண்டாக்ேிக் கோண்டு அங்கே
குடியிருந்தார்ேள்.

சிறிது ோலம் கசன்றது. பலராமன் பால ேிருஷ்ணன் இருவரும் ேன்று கமய்க்கும் பருவத்லத அலடந்து
ோே பக்ஷங்ேலளத் தரித்துக்கோண்டு அக்ேினி குமாரர்ேளான சாேன் விசாேன் என்பவர்ேலளப் கபால்
விளக்ேமுற்று மயிற் பீலிலய முடியிலும் ோட்டு மலர்ேலளக் ோதிலும் அணிந்துகோண்டும் இலடயருக்கு
உரிய புல்லாங் குழல்ேளினாலும் இலலேளினாலும் பல வாத்திய ஓலசேலள எழுப்பிக் கோண்டும்,
லேகோட்டியும் சிரித்தும் ஓடியும் ஒருவலரகயாருவர் சுமந்தும் ேன்றுேலளகமய்த்தும் ஒருவகரா
கடாருவர் இலணபிரியாமல் ஓரிடத்திகலகய விலளயாடிக் கோண்டும் இருந்தார்ேள். லமத்கரயகர இந்த
மாயா லீலலலயப் பார்த்தீரா சேல கலாேங்ேலளயும் ோப்பவர் ேன்று ோலிேலளக் ோப்பவரானார்.
இவ்வாறு அவர்ேள் விலளயாடித் திரிந்து வரும்கபாது கமேக் கூட்டங்ேளினால் வானம் முழுதும்
மலறத்துக் கோண்டு, நீர்த்தாலரேளினால் திலசேலளகயல்லாம் ஒன்றாக்குவலதப் கபால் மலழக்ோலம்
வந்தது. அந்த மலழக் ோலத்தில் புதிய புற்ேள் நிலறய முலளத்திருந்ததாலும், அதன் கமல் ஆங்ோங்கே
தம் பலப் பூச்சிேள் வியாபித்திருந்தாலும் பூமியானது பச்லசக்ேல்லினால் கசய்யப்பட்டு இலடயிலடகய
பதுமராேம் இலழத்தது கபால் இருந்தது. புதிதாய்ச் கசல்வம் அலடந்த ோலத்தில் அடக்ேமும் ஒழுக்ேமும்
இல்லாதவர்ேளின் மனங்ேள் எப்படி யாகுகமா அதுகபால் அந்தக் ோலத்தில் தண்ண ீரானது வழி
முலறேலள கநாக்ோமல் இலசந்தவாகறல்லாம் ஓடிக்கோண்டிருந்தது. விகவேமில்லாத அரசனின் ஆசிரிய
பலத்தினால் குணஹீனனான ஒருவன் ஒரு கபரும் பதவியில் நிலலகபற்றது கபால குணஹீன மான
இந்திர வில் ஆோயத்தில் நிலலகபற்று இருந்தது. வான கமேங்ேளுக்குக் ேீ கழ நிர் மலமான நாலரேளின்
வரிலசயானது அபோரம் கசய்தல் முதலிய தீ யஒழுக்ே முலடயவனிடத்திலும் நற்குலத்தான் கசய்யும்
நற்கசய்லேலயப் கபால் மிேவும் பிரோசித்துக் கோண்டிருந்தது. உத்தமனிடத்திகல கேட்டவன் நட்புக்
கோள்வது கபால் வானத்தில் மின்னலானது கதான்றி மலறந்து நிலலயற்றிருந்தது மிேவும் மூடர்ேள் தாம்
நிலனத்த ேருத்து விளங்கும்படிப் கபசத் கதரியாமல் வாய்க்கு வந்தபடி கயல்லாம் கபசும் கபச்சுக்ேள்
கவறு கபாருலளக் ோட்டி விளங்ோமற் கபாவது கபால் அக்ோலத்தில் புல் பூண்டுேள் முதலிய வற்றால்
பாலதேள் மூடப்பட்டு விளங்ோமலிருந்தன. அத்தலேய இடத்தில் மயில்ேளும் மான்ேளும்
நிலறந்திருந்தன. அங்கு ராமன் ேிருஷ்ணன் இருவரும் ோட்டில் இலடப் பிள்லளேளுடன் கூடி மிேவும்
மேிழ்ச்சியாேச் சஞ்சரித்துக்கோண்டு இருந்தார்ேள். அங்கு அவர்ேள் நடத்திய திருவிலளயாடலலக் கேளும்.

அவர்ேள் ஓரிடத்தில் பசுக்ேளுடன் ோனம் பாடிக்கோண்டும் ஓரிடத்தில் மிேவும் குளிர்ச்சியான

மரநிழல்ேளில் உலவிக் கோண்டு மிருந்தார்ேள் ஓரிடத்தில் ேடப்பம் பூமாலலேலளயும் மயில் கதாலே
மாலலேலளயும் சாத்திக்கோண்டு, பலநிற மலலத்துேள்ேலள திருகமனியிற் பூசிக்கோண்டு ஆடினார்ேள்.
மற்கறார் இடத்தில் தலழேளினால் படுக்லே கபாட்டு, அதில் படுத்து ேண் அயர்ந்திருந்தார்ேள்.
இன்னுகமாரிடத்தில் சிறுவர்ேளுடன் பாடிக் கோண்டிருந்தார்ேள். ஓரிடத்தில் மயில்ேள் கூவுவலதக் கேட்டு,
அலவ கபாலத்தங்ேள் குழல்ேலளயும் ஊதினார்ேள். இவ்வளவு அகநேவிதமான பாவலனேளான
திருவிலளயாடல்ேளினால் ராமேிருஷ்ணர்ேளான அண்ணன் தம்பி இருவரும் மிேவும் கநசத்கதாடும்
மேிழ்ச்சிகயாடும் பிறலர மேிழ்வித்துத் தாமும்மேிழ்ந்து வந்தார்ேள். இரவிலுங்கூடச்சிறிது
கநரம்பசுக்ேகளாடும் இலடயச் சிறுவகராடும் விலளயாடிவிட்டுத் தங்ேள் தங்ேள் இருப்பிடத்திற்கு வந்து
கசர்வார்ேள். லமத்கரயகர! இவ்வாறு அக்குமாரர்ேள் இருவரும், ோந்தி, பலம் முதலியவற்றில் கதவாமிசம்
கதான்றும்படி, நந்தகோபனது திருமாளிலேயில் வளர்ந்து வந்தார்ேள்.

7. ோளிய மர்த்தனம்

ஒருநாள் ேிருஷ்ணன் தன் அண்ணனான பலராமலன விட்டுத் தனியாேக் ோட்டுக்குச் கசன்று, அங்ேிருந்த
இலடப் பிள்லளேளுடன் ோட்டு மலர்ேலள அணிந்து உலாவிக்கோண்டிருந்தான். அப்கபாது
கபரலலேகளாடு கபருேிவரும், யமுலன நதியின் அருகே வந்தான். அந்நதியில் விஷாக்ேினியினாய்
கோதிப்பலடந்த நீரு டன் மிேவும் பயங்ேரமாயிருந்த ோளிய மடுலவயும், அதன் விஷகவேத்தால்
ேலரயிலுள்ள மரங்ேள் எரிக்ேப்பட்டிருப்பலதயும், ோற்றில் அேப்பட்ட நீர்த் துளிேளின் ஸ்பரிசத்தினாகல
வானத்தில் பறக்கும் பறலவேளுங்கூட எரிந்து கபாவலதயும் ேண்டு , இந்த மடு கோடிய மிருத்யுவின்
வாய்கபால் இருக்ேிறகத! பரம துஷ்டனாயும் விஷத்லதகய ஆயுதமாேக் கோண்டவனுமான ோளியநாதன்
இந்த மடுவில் இருக்ேிறான் அன்கறா? இவலன நாம் கவன்றால், இந்த மடுலவ விட்டு அவன் ேடலுக்குப்
கபாவான். இந்த மடுவில் ோளிய சர்ப்பம் இருப்பதால், யமுலன நதியானது ேடல் எட்டும்வலர
கோடுக்ேப்பட்டு, நீர் கவட்லேயுள்ள மனிதருக்கும் பறலவேளுக்கும் மிருேங்ேளுக்கும் பானகயாக்ேிய மின்றி
இருக்ேிறது. ஆலேயால் இந்தக் கோடிய சர்ப்பத்லதத் தண்டித்கத ஆேகவண்டும். அதனால் இந்த
ஆயர்பாடியில் இருப்பவரலனவரும் பயமின்றி இந்த நதியின் நன்ன ீலரப் பயன்படுத்திக் கோள்வார்ேள்.
வழி தவறிய துஷ்டர்ேலள நிக்ேிரேிக்ேத்தாகன நாம் அவதரித்கதாம்? ஆேகவ, நதிக்ேலரயில் உள்ள இந்தக்
ேடப்ப மரத்தின்கமல் ஏறி ோளிய சர்ப்பம் இருக்கும் மடுவில் குதிப்கபாம் என்று பாலேிருஷ்ணன்
எண்ணமிட்டுத் தன் திருப்பரிவட்டத்லத நன்றாே இழுத்துக் ேட்டிக்கோண்டு மரத்தின்கமல் ஏறி , அதிலிருந்து
கவேமாய் அந்த மடுவில் குதித்தான். அப்படி சுவாமி குதித்ததால், மடுநீர் அலலந்தது. நீர் பரவியதால்
தூரத்திலிருந்த மரங்ேள் நலனந்தன. அம்மரங்ேள் சர்ப்ப விஷாக்ேினிச் சுவாலலயினால், கோதித்த நீர்
பட்டதுகம தீ மூட்டியது கபால நாற்புறங்ேளிலும் சுவாலலேள் பரவி எரிந்து கபாயின. பாலேிருஷ்ணகனா
ோளியமடுவிற் குதித்தவுடகனகய தன் கதாள்ேலளப் பலமாேத் தட்டினான். ேண்ணன் கதாள் தட்டிய
ஓலசலயக் கேட்டவுடகன ோளியன் என்னும் சர்ப்பராஜன் கோபத்தினால் ேண்ேள் எல்லாம் சிவக்ே;
முேங்ேளில் விஷச் சுவாலலேள் மிகுந்தவனாய், மோவிஷமுள்ள பல்கவறு பாம்புக் கூட்டங்ேளுடன்
மடுலவ விட்டு கவளிகய வந்தான். அவனுலடய அகநே நாே பத்தினிேளும் அழேிய முத்து மாலலேலள
அணிந்து உடம்லபயலசப்பதால் ோதுேளிகல அலசயும் குண்டலங்ேள் ோந்திவ ீச, கவளிகய வந்தனர்.

உடகன, ோளியனும் மற்லறயச் சர்ப்பங்ேளும் தங்ேளது உடல்ேளினால் ேண்ணலன

இறுேப்பிலணத்துக்கோண்டு ேடித்தன. இவ்விதமாே அந்த மடுவில், சர்ப்பங்ேளினாகல சுற்றப்பட்டுள்ள ஸ்ரீ
ேிருஷ்ணலன இலடப்பிள்லளேள் பார்த்ததும் பயந்தார்ேள். அவர்ேள் ஆயர்பாடிக்கு ஓடிச்கசன்று ஐகயா!
நம்முலடய ேிருஷ்ணன் கமாேத்தால் ோளியமடுவில் விழுந்து மூழ்ேிப் கபாய் ோளியனால்
விழுங்ேப்படுேிறான், ஓடி வாருங்ேள், என்று கூவினார்ேள். இடி விழுந்தது கபான்ற அந்தப் கபச்லசக் கேட்டு,
அங்ேிருந்த தாய் யகசாலதயும் மற்றுமுள்ள கோபாலர்ேளும் ஐகயா! ேிருஷ்ணன் எங்கே?
எப்படியிருக்ேிறான்! என்று ேதறிக்கோண்டு ஒன்றுந் கதான்றாமல் பரவசராய்க் ோல்திடற, அந்த மடுவின்
அருகே ஓடி வந்தார்ேள். அதுகபாலகவ தந்லத நந்தகோபரும் தலமயன் பலராமனும் பரபரப்புடன் ஓடி
வந்தார்ேள். யமுலன நதியில் பாம்புேளால் பிலணக்ேப்பட்டு அலசய மாட்டாமற் ேிடக்கும்
ேண்ணபிராலனப் பார்த்ததும் தம் ேண்ேளில் தாலர தாலரயாய் நீர்வடிய எல்கலாரும் ேதறி யழுது
கோண்டு நின்றார்ேள். நந்தகோபரும் யகசாலதயும் ேண்ணன் திருமுே மண்டலத்திகலகய ேண்ேலள
லவத்து லயித்தவர்ேளாய், ஒரு கசயலும் இன்றி மரம்கபால் அலசவற்று நின்றார்ேள். ேண்ணனுக்கு
ஏற்பட்ட ஆபத்து நீங் குவது அரிது என்ற அலதரியமும் பயமும் பற்றியவர்ேளாே அவர்ேள் நாவுலர்ந்து
வாய் குளற அழுதார்ேள். அவர்ேள் அழுதுகோண்கட, நாகமல்லாம் யகசாலதயுடன் இந்த ோளியமடுவில்
விழுந்து விடுகவாம். இனி ஆயர்பாடிக்குப் கபாேக் கூடாது. ஏகனனில் சூரியனில்லாத பேல் எதற்கு?
ேிருஷ்ணன் இல்லாத திருவாய்ப்பாடி நமக்கு எதற்கு? ஆலேயால் நாம் அங்கே மறுபடியும் கபாவது
தகுதியன்று ேண்ணலன விட்டுத் தண்ண ீரில்லாத குளம் கபால அழேற்றதும் சுே கஹதுவாோததுமான
இலடச்கசரிக்குப் கபாே மாட்கடாம். எங்கே ேருகநய்தல் மலர்கபான்ற ேண்ணன் இல்லலகயா , அது
தாய்வடானாலும்
ீ அந்த வாசத்தினால் மேிழ்ச்சி உண்டாே மாட்டாது! என்று இலடயர்ேள் பிரலாபித்தார்ேள்.
தந்லத நந்தகோபரும் தாய் யகசாலதயும் மயங்ேியிருந்தனர். அப்கபாது பலபத்திரனான பலராமன் தன்
தம்பி ேிருஷ்ணகனாடு தங்ேளுக்குரிய சங்கேத வார்த்தலேளினால் இவ்வாறு கூறலானான்.

பிரும ருத்திராதியருக்கும் அதிபதியானவகன! சுவாமி! நீ ஏன் அனந்தனான உன் கசாரூபத்லத மறந்து

மனுஷியனாே இருக்குந் தன்லமலயக் ோட்டுேிறாய்? சக்ேரத்தின் அரங்ேளுக்கு நடுமயம் கபால்
உங்ேளுக்கேல்லாம் நீ கய ஆதாரமாே இருக்ேிறாய். கமலும் பலடப்பவனும் அழிப்பவனும் ோப்பவனும் நீ !
சிந்திக்ேக் கூடாத கசாரூபமுலடயவகன! சேல கவத கசாரூபியும் நீ! ஜேந்நாதா! நீ பூபாரத்லத
நீக்குவதற்ோே மனித அவதாரம் கசய்தருளினாய். உனது விபூதியான நானும் உன் தலமயனாேப்
பிறந்கதன். பேவாகன! நீ மனுஷ்ய லீலலலய அனுசரித்து எழுந்தருளியிருப்பதனாகல, சேல கதவலதேளும்
இங்கே அவதரித்துள்ளனர். எம்கபருமாகன! உன் லீலலக்கு உபகயாேமாே ஆயர்பாடியில் கதய்வப்
கபண்ேலள முன்னதாே அவதரிக்ேச் கசய்து அதன் பிறகு நீ அவதரித்தாயல்லவா ? இவ்விதம் அவதரித்த
உமக்கும் எனக்கும் உன் சங்ேல்பத்தினால் பிறந்த கோபாலரும் கோபியருமல்லகவா உறவினர்
ஆேிறார்ேள்? அப்படியிருக்ே மிேவும் விசனமலடந்துள்ள இவர்ேலள ஏன் உகபக்ஷிக்ேிறாய்? ஓ, ேிருஷ்ணா!
இதுவலர நீ மனுஷ்ய பாவலனலயக் ோட்டியதும் பாலேனாே இருப்பதின் லீலலலயக் ோட்டியதும்
கபாதும் இனிவிலரவாே மோ துஷ்ட கசாரூபமாேவுள்ள அந்தப் பாம்லப அடக்ேி அருள்வாயாே! என்று
பலபத்திரன் (பலராமன்) நிலனப்பூட்டினான்.

பாலேிருஷ்ணன் புன்னலேயுடன் ோளியன் என்ற அந்தப் பாம்லப ஒரு அலற அலறந்து அதன் உடலின்
பிலணப்பிலிருந்து தன்லன விடுத்துக் கோண்டான். பிறகு ேண்ணன் தன் இரண்டு திருக்லேேளாலும்
ோளியனின் நடுத்தலலலய அமுக்ேி அதன்கமல் ஏறி நர்த்தனம் ஆடினான். இவ்வாறு தன் திருவடிேளால்
துலவத்ததால், சர்ப்ப ராஜனின் பிராணங்ேள் எல்லாம் படத்திகல வந்தன துலவக்ேப்படாத மற்கறாரு
படத்லதயும் சர்ப்பராஜன் தூக்ேிகயடுத்தான். அலதயும் ேண்ணன் தன் திருவடிேளால் வணங்ேியருளினான்.
இதனால் நசுக்குண்ட பாம்பரசன் உதிரத்லதயும் நஞ்லசயும் ேக்ேினான் அவன் கசார்வலடந்தலதப்
பார்த்ததும் அவனுலடய நாேபத்தினிேள் ஸ்ரீேிருஷ்ணனின் திருவடிேளில் சரண்புகுந்து, கதவகதகவசுவரகன!
நாங்ேள் உன்லன அறிந்கதாம். நீ சர்வ யக்ஞனாேவும் உத்தமரில் உத்தமனாயும், மனம் வாக்குக்கு எட்டாத
பரஞ்கசாதிகயன்று கசால்லப்படும் பிரம்மத்தின் திருவவதாரமாே இருப்பவன் என்று நாங்ேள் கதரிந்து
கோண்கடாம் நிலம், நீர், ோற்று, கநருப்பு, ஆோயம் ஆேிய பஞ்சபூதமயமான பிரபஞ்சங்ேள் எல்லாம் எவனது
கசாரூபத்தின் அமிசத்தின் அமிசத்திலும் அமிசகமா, அப்படிப்பட்டவலன நாங்ேள் எப்படித் துதிப்கபாம்
அணுவுக்கு சூட்சும மாயும் ஸ்தூலங்ேளுக்கும் கபரியதாேவும் இருக்ேிறஎவனுலடய பரமார்த்தமான
கசாரூபத்லத கயாேியருங்கூட அறிய மாட்டார்ேகளா , அத்தலேய உன்லன நாங்ேள் சரணலடேிகறாம்
சுவாமி! கதவரீருக்குக் கோஞ்சகமனும் கோபம் என்பதில்லல. ஆயினும் இந்தக் ோளியலனத் தண்டித்தது
ஏகனன்றால் கலாே மரியாலதலய நிலல நிறுத்துவதற்குத்தான் என்பலத அறிந்கதாம். இனி எங்ேள்
விண்ணப்பத்லதக் கேட்டருள்வராே.
ீ

கபண்ேள் திறத்திலும், கபலதேள் திறத்திலும் கபரிகயார்ேள் இரங்ே கவண்டுமன்கறா? ஆலேயால் கமலிந்து

இலளத்த எங்ேள் நாயேனான ோளியன்மீ து இரக்ேம் ோட்டகவண்டும். கபாறுலமயுலடயவரில் நீர்
சிறந்தவரல்லவா? சேல உலேங்ேளுக்கும் ஆதாரமாேிறவன் நீர் ! இந்த நாேகனா அற்ப பயமுலடயவன்
இவன் உனது திருவடியினால் துலவக்ேப்பட்டதால் அலரமுகூர்த்தத்தில் உயிலர இழப்பான்
எம்கபருமாகன! அற்ப வ ீரியனான இந்த சர்ப்பராஜன் எங்கே? உலேங்ேளுக்கேல்லாம் இருப்பிடமான நீர்
எங்கே? எங்ேளுக்குப் பதிப்பிøக்ஷ தந்தருள கவண்டும். சேல கலாேநாதகன! சேல ஆத்மநாதகன! இந்த
நாேன் உயிலர இழக்ே இருக்ேிறான். எங்ேளுக்கு மாங்ேல்யப் பிøக்ஷ தந்தருளகவண்டும் என்று நாே
ேன்னியர்ேள் பிரார்த்தலன கசய்தார்ேள். அதனால் திருவுள்ளம் பற்றிய ஸ்ரீேிருஷ்ணன் தன் திருவடிேளால்
துலவப்பலத நிறுத்தியதால், ோளிங்ேன் மிேவும் கமலிந்து இருந்துங்கூட சிறிது லதரியமலடந்து இலளப்பு
நீங்ேி, கதவகதவர்ேளுக்கு அதிபதிகய! அருள் கசய்ய கவண்டும் என்று கமல்ல கமல்ல
விண்ணப்பிக்ேலானான்.

எம்கபருமாகன! அணிமாவாதி! எண்குணங்ேலளயுலடய ஐசுவரியமானது எப்படி இயல்பாயும்

கமலானதாயும் ஒப்பில்லாததாயும் இருக்ேின்றகதா அப்படிப்பட்ட உன்லன எப்படித் துதிப்கபன் ? நீ
பிரேிருதிக்கு கமற்பட்ட ஆன்ம கசாரூபியாயும் அவனுக்கு கமற்பட்ட முக்த கசாரூபியாயும் இருக்ேிறாய்
பக்தன் முக்தன் கமலானவன் என்று கசால்லப்பட்டவனும் நீ கய! ஆதலின் உன்லன எப்படித் துதிப்கபன்?
எவனிலிருந்து பிரமனும் உருத்திரனும், இந்திரன், சந்திரன், மருத்துக்ேள், அவிசுேள், வசுக்ேள், ஆதித்தர்
முதலானவர்ேளும் உண்டானார்ேகளா, அப்கபர்ப்பட்ட உன்லன நாகனப்படித் துதிப்கபன்? மூர்த்தமாயும்
அமூர்த்தமாயுமுள்ள ரூபியான எவனுலடய பரமார்த்த கசாரூபத்லதப் பிருமா முதலிய கதவர்ேளும்
அறியமாட்டார்ேகளா, அவலன நான் எங்ஙனம் துதிப்கபன்? கயாேியகரல்லாம் சேல இந்திரியங்ேலளயும்
விஷயங்ேளினின்றும் திருப்பிச் கசய்யுந் தியான கயாேத்தினாகல எவலன அர்ச்சிக்ேின்றார்ேகளா, அவலன
நான் எப்படி அர்ச்சிப்கபன்? சணோதி மோகயாேியகரல்லாம் எவனுலடய கசாரூபத்லதத் தியானத்தாகல
தங்ேள் இதயங்ேளிகல நிறுத்தி, அஹிம்லச முதலிய மலர்ேளினாகல அர்ச்சிக்ேின்றார்ேகளா, அவலன நான்
எப்படி அர்ச்சிப்கபன்; ஓ கதவ கதகவசகன! இவ்வளவு அற்பனாேிய நான் அவ்வளவு கமன்லமயுள்ள
உன்லன அர்ச்சிக்ேவும் துதிக்ேவும் பணியவும் வல்லலமயுலடயவனல்கலன்! ஆயினும் உன்
ேிருலபயினாகலகய அடிகயலன அனுக்ேிரேிக்ே கவண்டும். ஸ்ரீகேசவா! அடிகயன் பிறந்தது கோடி சர்ப்ப
ஜாதியல்லவா? அதனால் என் இயல்பு இப்படி இருக்ேிறகதயல்லாது அடிகயனிடத்தில் அபராதம்
ஒன்றுமில்லல அச்சுதா! நீ கய சேல உலேங்ேலளயும் பலடத்து, அழிக்ேிறாய் ஆலேயால் அந்தந்தப்
கபாருள்ேளின் ஜாதிரூப சுபாவங்ேளும் உன்னாகலகய உண்டாக்ேப்படுேின்றன. எந்த இயல்பினால் நான்
பலடக்ேப்பட்கடகனா, அதன் நடத்லதகய என்னிடம் உள்ளது இதுதான் உண்லம! நீ பலடத்த ஜாதி
முதலானலவேளுக்கு மாறாே நான் நடப்கபனாேில் உன் ேட்டலளக்கு மாறாே நடத்த குற்றம்
கசய்தவனாகவன் அடிகயலன நீ தண்டிப்பதும் நியாயம். உன் சூக்தியும் அப்படித் தானன்கறா இருக்ேிறது?
ஆயினும் மூடனான அடிகயலன தண்டலன கசய்தருளினாய். இது அடிகயனுக்கு கோடுலம தீர்ப்பதாே
இருந்ததால், கோண்டாடும் படியான வரமாேின்றது! இது மற்கறாருவரால் ேிலடக்குமானால் அது
சிறப்புலடயதாோது. பேவாகன, பிராணன் ஒன்றுதான். அலதப் கபாக்ோமல் தந்தருள கவண்டுேிகறன்.
இனிகமல் அடிகயன் கசய்யத்தக்ேது இன்னகதன்று நியமித்து அருள் கசய்யகவண்டும் என்று ோளியங்ேன்
பிரார்த்தித்தான். அப்கபாது ேிருஷ்ணபேவான் ேருலண கூர்ந்து, ஓ சர்ப்பராஜகன! இனி நீ இந்த யமுலன
நதியிகல ஒரு ேணமும் இருக்ேகவண்டாம்; உன் புத்திர ேளத்திராதி பரிவாரங்ேகளாடு கூட சமுத்திரத்தில்
கசர்வாயாே. நீ ேருடனுக்குப் பயப்படகவண்டாம். உன் சிரசில் என் திருவடியின் அலடயாளம் இருப்பலதக்
ேண்டு உன்லனக் ேருடன் எதுவும் கசய்யமாட்டான் என்று கூறியருளி ோளிங்ேலன விட்டு விட்டார்.

பிறகு ோளிங்ே நாேன், சுவாமியின் திருவடித் தாமலரேளில் விழுந்து வணங்ேி, தன் புத்திரக்
ேளத்திராதியுடன் கூடி யாவரும் பார்த்துக்கோண்கடயிருக்ே அந்த மடுலவ விட்டுக் ேிளம்பிச் கசன்ற
பிறகு, ேலரகயறிவந்த ேண்ணலன இறந்து மீ ண்டுவந்தவலனக் ேண்டலதப் கபாலக் ேண்டு, நந்தகோபர்
முதலிகயாகரல்லாம் மிேவும் அன்கபாடு பாலேிருஷ்ணலன ேட்டிக்கோண்டு ஆனந்தக் ேண்ண ீர்விட்டு
நலனத்தார்ேள். மற்றுமுள்ள யாதவர்ேள் ேண்ணனின் கமன்லமலயயும் அந்த யமுலனயாற்று நீர்
தூய்லமப்பட்டு விட்டலதயும் ேண்டு மேிழ்ந்தனர். அதன் பிறகு ேண்ணன் யாதவக் கூட்டத்துடன்
திருவாய்ப்பாடிக்கு எழுந்தருளினார்.

8. கதநுோசுரன் வதம்

பலராமன் ேிருஷ்ணன் இருவரும் கசர்ந்து மாடு கமய்த்துக் கோண்கட, ரமண ீயமான ஒரு பனங்ோட்டிற்குச்
கசன்றார்ேள். அந்தப் பனங்ோட்டிகல கதநுேன் என்ற ஓர் அசுரன் ேழுலத வடிகவடுத்து மிருேங்ேளின்
இலறச்சிலய ஆோரமாேக் கோண்டு வசித்து வந்தான். அங்கு மனிதர்ேளின் நடமாட்டம் இல்லாததால்
அகநேமாய் பனம்பழங்ேள் நன்றாேப் பழுத்து குமுகுமுகவன்று வாசலன வசிக்
ீ கோண்டிருந்தன. இலடயர்
குலச் சிறுவர்ேள் எல்லாம் அப்பனம் பழங்ேலள விரும்பி, ஓ, பலராமா ஓேிருஷ்ணா! இந்தக் ோடு கதநுேன்
என்ற அசுரனின் நடமாட்டத்தால் எப்கபாதுங் ோக்ேப்பட்டு வருேிறது. அதனால் இங்கு நன்றாேக் ேனிந்த
பழங்ேள் குலலகுலலயாேத் கதாங்குேின்றன. அக்ேனிேலள நாங்ேள் விரும்புேிகறாம். உங்ேளுக்குச்
சம்மதமிருந்தால் இவற்லற உதிர்த்துத் தள்ளுங்ேள். நீங்ேள் பலசாலிேளாலேயால் விண்ணப்பம்
கசய்கதாம்! என்று கூறினார்ேள்.

உடகன பலபத்திரனும் ேிருஷ்ணனும் மரங்ேளில் ஏறிப் பழங்ேலள உதிர்த்துத் தள்ளினார்ேள். இவ்விதம்

அவர்ேள் இருவரும் பழங்ேலள உதிர்க்ே, அலவ விழுேின்ற ஓலசலயக் கேட்டு, துஷ்ட அசுரனான கதநுேன்
கோபங்கோண்டு ஓடிவந்தான். ேழுலத வடிவமாேகவவந்த அவ்வசுரன் தனது பின்னங் ோல்ேள்
இரண்டினாலும் பலராமனது மார்பில் உலதத்தான். உடகன பலராமன் அதிலாவேமாய் பின்னங்ோல்ேள்
இரண்லடயும் பிடித்து அந்த அசுரக் ேழுலதலயச் சுழற்றி உயிரிழக்கும்படி ஒரு பலனமரத்தின்மீ து ஓங்ேி
வசினான்.
ீ அதனால் கபருங்ோற்றானது கமேங்ேலள வழ்த்துவது
ீ கபால், அசுரக் ேழுலத பல பழங்ேலள
உதிரும்படிச் கசய்து, தானும் தலரயில் வழ்ந்து
ீ உயிர்விட்டது. பிறகு அந்த அசுரலனச் கசர்ந்த ேழுலத
வடிவு கோண்ட அசுரர்ேள் பலர் ஓடிவந்து ராமேிருஷ்ணர்ேளுடன் கபாரிட்டனர். தம்பி ேிருஷ்ணன்
சிலலரயும் மூத்தவன் சிலலரயும் பிடித்துச் சுழற்றித் கதநுேலன எறிந்தலதப் கபாலகவ சுழற்றி
கவடிக்லேயாேப் பலனமரங்ேளின் மீ து எறிய, அவர்ேளும் பழங்ேளுடன் விழுந்து உயிரிழந்தனர். அப்கபாது
அந்த நிலம் முழுவதும் பனம்பழங்ேளும் ேழுலதயுடல்ேளும் நிலறந்து விளங்ேியது. பின்னர் யாதவர்
அலனவரும் பழங்ேலள கவண்டுமளவு புசித்து மேிழ்ந்து ராமேிருஷ்ணர்ேலளத் துதித்தனர் பசுக்ேளும்
இனிய பசும் புற்ேலள கமய்த்து மேிழ்ந்தன.

9. பிரலம்பாசுரன் வதம்

கதநுோசுரன் மாண்ட பிறகு, அவன் வசித்த பனங்ோடு இலடயர் குலச் சிறுவர்ேள் விலளயாடும் இடமாே
மாறிவிட்டது. பிறகு வசுகதவரின் குமாரர்ேள் ராமேிருஷ்ணர் இருவரும் பாண்டீரம் என்ற ஆலமரத்தின்
அருகே கசன்று, கதாளில் அலணக் ேயிற்லறயும் மார்பில் வனமாலலயும் அணிந்து, இளங்கோம்புள்ள
ோலளேலளப் கபால் மேிழ்ந்து தங்ேள் கதாழர்ேகளாடு விலளயாடிக் கோண்டிருந்தனர். சிலர் சிங்ேநாதம்
கசய்வதும், சிலர் பாடுவதும், மரங்ேலள ஏறத் கதடுவதும் பசுக்ேலள அவற்றின் கபயலரக் கூப்பிட்டு
அலழப்பதுமாே விலளயாடிக்கோண்டிருந்தார்ேள். ராமேிருஷ்ணர்ேளில் மூத்தவனான பலராமன்
லமப்கபாடி யூட்டிய ஆலடலயயும் இலளயவனான ேிருஷ்ணன் கபாற்கபாடி யூட்டிய ஆலடலயயும்
தரித்து வானவில்கலாடு கவண்லமயும் ேருலமயுமாேப் பிரோசிக்கும் கமேங்ேலளப்கபால்
கதாற்றமளித்தார்ேள். இத்தலேய அலங்ோரத்துடன் சேலகலாே நாதருக்கும் நாதர்ேளாயிருக்கும் அவ்விரு
பாலேரும் பூவுலகுக்கு ஏற்ப மனிதத் தன்லமகயாடு, மனித பாவலனகயாடு, கலாேத்திலுண்டான பல
விலளயாட்டுக்ேலள விலளயாடிக் கோண்டிருந்தனர். இருவர் லேேலளத் தண்டிலே கபால் லவக்ே, அதில்
ஒருவர் கதாங்ேலாடுவதாலும் மரத்தின் விழுதுேலள முடிந்து அதில் உட்ோர்ந்து வ ீசி ஊஞ்சலாடுவதாலும்,
ஆந்கதாளிலேேளினாலும், ஒருவகராடு ஒருவர் லேச்சண்லடயிடுவதனாலும் ேட்லடேலளயும் ேற்ேலளயும்
சுழற்றுவது கபான்ற குறளிச் கசய்லேேளினாலும் இன்னும் பல விலளயாடல்ேளினாலும் மற்லறய
இலடயச் சிறுவர்ேகளாடு அவ்விருவரும் மேிழ்ந்திருந்தனர்.

அவ்வாறு அவ்விருவரும் விலளயாடி வரும் நாட்ேளில் இவ்விருவலரயும் பிடித்துக்

கோண்டுகபாேகவண்டும் என்பதற்ோே பிரலம்பன் என்ற அசுரன் ஒருவன் ஆயச் சிறுவலனப் கபால்
கவடகமடுத்து வந்து இலடயர் குலப்பிள்லளேளில் ஒருவனாே விலளயாட்டில் ேலந்துகோண்டான். அவன்
ஸ்ரீ ேிருஷ்ணலன கவல்லக்கூடாத வலேலய நிலனத்து, பலராமலனக் கோல்ல நிலனத்தான். அங்ேிருந்த
சிறுவர்ேள் அலனவரும் ஹரீணாக் ேிரீடனம் என்ற சிறுவர் விலளயாட்டு ஒன்லற விலளயாடத்
துவங்ேினார்ேள். அதற்ோே யாவரும் இரட்லட இரட்லடயாே நின்றார்ேள். அவர்ேளுக்குள்கள தாமா
என்பவகனாடு ேண்ணனும் பிரலம்பன் என்பவகனாடு பலராமனும் கூடி நின்று குதித்து வரும்கபாது
தாமாலவக் ேண்ணனும் பிரலம்பலன பலராமனும் ஜயித்ததனால், கதால்வியுண்ட இருவரும் தங்ேலள
ஜயித்த இருவலரயும் தங்ேள் கதாள்மீ து ஏற்றிச் சுமந்துகோண்டு பாண்டீரம் என்ற ஆலமரத்தடிக்கு வந்து
மறுபடியும் அங்ேிருந்து திரும்பினார்ேள். அப்கபாது பிரலம் பாசுரன் பலராமலனத் தன் கதாள்கமல்
ஏற்றிக்கோண்டு, சந்திரலன ஏந்திய கமேம் கபால் குபீகரனக் ேிளம்பி ஆோயத்தில் எழும்பினான். அலதக்
ேண்டு பலராமன் தன் உடலலப் பாரமாக்ேினான். அந்தப் பாரத்லதச் சுமக்ேமாட்டாமல் அசுரன் தன்
உடலலயும்கபரிதாே வளர்த்திக் கோண்டு; மலழக்ோல கமேம்கபால் வளர்ந்தான், எரிந்த மலல கபான்ற
உடம்பும் குறுேிய ேீ ரீடமும் ேவிழ்ந்த தலலயும் கதாங்குேின்ற மாலல ஆபரணங்ேளும், வண்டிச் சக்ேரம்
கபான்ற ேண்ேளும் பயங்ேர வடிவும், பூமி நடுங்ேத்தக்ே நலடயும் கோண்ட அந்த அசுரன் சிறிதும்
அச்சமின்றித் தன்லனத் தூக்ேிக்கோண்டு எழும்புவலத பார்த்து பலராமன் தன் தம்பிலயக் கூவியலழத்து,
ஓ ேிருஷ்ணா! ஓ ேிருஷ்ணா! மலல கபான்ற கதேங்கோண்டு இலடயப்பிள்லள கபான்ற ரூபங்தரித்த
அசுரன் ஒருவனாகல நான் தூக்ேிக்கோண்டு கபாேப்படுேிகறன்! மதுசூதனா! இப்கபாது நான் என்ன
கசய்யகவண்டும் என்று கசால்! இந்த துராத்துமா கவகு கவேமாே ஓடுேிறான் என்று கூறினான்.

அலதக்கேட்டதும் பாலேிருஷ்ணன், புன்னலேயினால் இதழ்ேள் மலரக் கூறலானான். ஓ,

சர்வாத்துமேனாயும், சேல சூஷ்மங்ேளுக்கும் ோரணனாயும் இருப்பவகன! பிரளயத்திலும் மிகுந்திருக்கும்
படியான நித்தியனான நீ ஏன் மானுடத் தன்லமலய கமய்யாேகவ பற்றுேின்றாய் நீ கய சேலகலாே
ோரணங்ேளுக்குக் ோரணமாய், வியக்ேப் பிரபஞ்சத்துக்கு முன்கப இருப்பவனும் சேலமும் ேடலினாகல
மூழ்ேடிக்ேப்பட்டு, ஏோர்ணவமாே இருக்கும்கபாது, மிகுந்திருக்ேிறவனுமாே இருக்ேிறாய். இத்தலேய உன்
தன்லமலய நிலனத்துக்கோள் கமலும் நாம் இருவரும் இந்தப் பூமியின் பாரத்லதப் கபாக்குவதற்கே
அவதரித்திருக்ேிகறாம் என்பலத நீ அறிவாகயா? ஓ! அனந்தகன! ஆோயம் உன் திருமுடி! கமேங்ேள் உன்
கேசங்ேள், பூமி, உன் திருவடி அக்ேினி உன் திருமுேம்! சந்திரன் உன் மனம் வாயு உன் மூச்சு நான்கு
திக்குேளும் உன் நான்கு திருத்கதாள்ேள்! நீ ஆயிரம் திருமுேங்ேளும் ஆயிரம் திருக்லேேளும் ஆயிரம்
திருப்பாதங்ேளும் கோண்டவனாய், ஆயிரம் பிரம்மாக்ேளுக்கும் உற்பத்தி ஸ்தானமான முதல்வனாே
இருக்ேிறாய்! உன் திவ்ய ரூபத்லத ஒருவனும் அறியமாட்டான். கதவலதேளும் உன் திருவவதார
ரூபத்லதகய அர்ச்சிக்ேின்றனர். இந்த உலேம் யாவும் முடிவில் உன்னிடத்திகலகய லயமலடேின்றன.
இந்தப் பூமி உன்னால் தாங்ேப்பட்டன்கறா சராசர மயமான பிரபஞ்சத்லதத்தாங்குேின்றது? ஓ, உற்பத்தி
விநாசங்ேள் இல்லாதவகன! நீக ய ோலரூபமாய் யாவற்லறயும் விழுங்ேி விடுேின்றாய். தண்ண ீரானது
வடவாக்ேினியினால் உண்ணப்பட்டுக் ோற்றால் எறியப்பட்டு இமயமலலயிகல பனியாய் நின்று , சூரிய
ேிரணங்ேளின் சம்பந்தத்தால் உருேி, மறுபடியும் தண்ண ீராவதுகபால் சங்ோர ோலத்தில் உன்னால்
விழுங்ேப்பட்ட பிரபஞ்சகமல்லாம் உன் ஆதீ னமாேகவ இருந்து, மீ ண்டும் பலடக்ே எத்தனிக்ேின்ற உனது
சங்ேற்பத்தினால் முன்கபாலகவ அந்தந்த உருக்கோண்டு பிரபஞ்சமாேத் கதான்றுேின்றன. ஈசுவரகன!
ேல்பந்கதாறும் இப்படிகய சிருஷ்டிப் பிரளயங்ேள் நிேழ்ேின்றன; நீயும் நானும் கசர்ந்து, இந்த உலேங்ேளுக்கு
ஏே ோரணமாே இருந்து, இந்தப் பூமியின் சுலமலயக் குலறக்ேப் கபத ரூபமாே அவதரித்கதாம் அன்கறா ?
இவற்லறகயல்லாம் நீ நிலனத்துக்கோண்டு, இந்த மனுஷ்ய பாவலனலயவிடாமல், அந்த அசுரலன
சம்ஹாரம் கசய்து, பந்துக்ேளுக்கு நன்லம கசய்வாயாே! என்றான் ேண்ணன்.

அலதக்கேட்டதும் பலராமன் சிரித்தான். பிறகு அவன் ேண்ேள் சிவக்ே, தன் லேப்பிடியால் அந்த அசுரனின்
தலலமீ து அடித்தான். அந்த இடிபட்டவுடகனகய பிரலம்பாசுரனின் ேண்ேள் பிதுங்ேின. ேபாலமுலடந்து
உதிரங் ேக்ே அவன் தலரயில் விழுந்துமடிந்தான். இவ்விதமாேப்பிரலம்பலனச் சங்ேரித்ததனால்
யாதவர்ேள் அலனவரும் மேிழ்ந்தனர். ஸ்ரீ சங்ேர்ஷணரான பலராமன் மறுபடியும் ேண்ணனுடன்
கசர்ந்துகோண்டு ஆயர்பாடிக்குச் கசன்றான்.

10. கோவர்த்தன ஆராதனம்

ராமேிருஷ்ணர்ேள் இருவரும் திருவாய்ப்பாடியில் விலளயாடிக்கோண்டிருக்கும் ோலத்தில், மலழக்ோலம்

நீங்ேியது. தாமலரேள் மலர்ந்து விளங்கும் சரத்ோலம் வந்தது. அப்கபாது சிறிய குளங்ேளிலிருந்த மீ ன்ேள்,
புத்திர ÷க்ஷத்திராதிேளிகல பற்றிருத்தலினால் இல்லறத்தான் தாபமலடவது கபால், அலவ தாபமலடந்தன.
சம்சாரம், அசாரம் என்பலத அறிந்த கயாேியர் அதில் பற்றற்று மவுனமாே இருப்பலதப்கபால் ோட்டிலிருந்த
மயிலினங்ேள் மதம் நீங்ேி, மவுனமாயிருந்தன. ஞானம் லேவந்தவர்ேள் தங்ேள் அேங்ோரத்கதாடு கபாருள்
முதலானவற்லற விட்டுச்சுத்த சத்வ குணமுலடயவராய் சமுத்திரத்லதத் துறந்திருப்பலதப் கபால்
கமேங்ேள் தம்மிடமிருந்த தண்ண ீலரகயல்லாம் விட்டுவிட்டு நிர்மலமாயும் கவண்லமயான
கமனிலயயுலடயவனாேவும் வானத்லத விட்டு நீங்ேியலவ கபாலவும் விளங்ேின. வறண்ட
இருதயமுலடயவலரப்கபால குளங்ேகளல்லாம் சூரிய ேிரணங்ேளால் வறண்டிருந்தன.
நக்ஷத்திரங்ேளினாகல நிர்மலமாய் இருக்கும் வானவதியில்,
ீ பூரண மண்டலத்கதாடு கூடிய சந்திரன் எழுந்து
விளங்ேினான். நல்ல குலத்திகல ஒரு கயாேியானவன் பிறந்து முக்திகபறத் தக்ே திருகமனிகயாடு
விளங்குவது கபாலகவ அச்சந்திரன் விளங்ேினான். மந்திரம் முதலான கயாே முலறேளினாகல
மோகயாேத்லத அலடந்து ஒரு யதியானவன் எப்படி நிச்சலனாே இருப்பாகனா அவ்வாறு சமுத்திரமானது
தண்ண ீர் நிலறந்து ததும்பலின்றி நிச்சலமாே இருந்தது. அேங்ோரத்தினால் உண்டான துக்ேத்லத மேத்தான
விகவேம் கபாக்குவது கபால், சூரிய ேிரணங்ேளினால் உண்டான தாபத்லதகயல்லாம் சந்திரன்
கபாக்ேடித்தான் ஆபரண, கரசே, கும்பம் என்ேின்ற வாயுலவ நிறுத்துதல், நிலலப்பித்தல் விடல்
முதலானவற்றால் பிராணாயாமம் பயில்வதுகபால் தடாேங்ேளின் தண்ண ீர் வாய்க்ோல்
முதலானலவேளில் நிலறக்ேப்படுதலும் பின்பு ஓரிடத்தில் நிறுத்தப்படுதலும், கவண்டுங் ேழனிேளுக்கு
விடப்படுதலாேிய கசயல்ேளால் பிராணாயாமம் கசய்வன கபாலிருந்தன! இத்தலேய சரத்ோலம்
வந்தகபாது, இந்திரலனப் பூசிப்பதற்ோே ஒரு உற்சவம் நிேழ்ந்தது. அதில் அதிே ஆலசயுலடய ஆயர்ேள்
குதூேலமாே ஈடுபட்டிருந்தனர்.
அவர்ேளில் மூப்பர்ேளாே இருந்தவர்ேளிடம் ேிருஷ்ணன் பின் வருமாறு கேட்டான். கபரிகயார்ேகள நீங்ேள்
அலனவரும் ேளிக்கும்படியான இந்திர விழா என்பது என்ன? அதன் கசாரூப அனுஷ்டானப் பயன்ேலள
எனக்குச் கசால்லகவண்டும் என்று கேட்டான். அதற்கு தந்லத நந்தகோபகர பதில் கூறலானார். குழந்தாய்!
கதகவந்திரன் என்பவன் ஜனங்ேளுக்கும் கமேங்ேளுக்கும் அதிபதியாே இருக்ேிறான். அவன்
ேட்டலளயிட்டால் கமேங்ேள் மலழ கபாழிேின்றன. அந்த மலழயினால் விலளயும் பயிர்ேலளத்தான்
நாமும் மற்றவர்ேளும் பயன்படுத்திக்கோண்டு கதவலதேலள ஆராதிக்ேிகறாம். கமலும் மலழயினால்
வளரும் பசும் புற்ேளினால் நம்முலடய மாடுேள் யாவும் நன்றாே வளர்க்ேப்பட்டு புஷ்டியாேி நல்ல
ேன்றுேலள ஈன்று பால் நிலறய ேறந்துகோண்டு மேிழ்ந்து திரிேின்றன. எங்கு மலழ உண்கடா அங்குள்ள
பூமி பயிர் நிலறந்தும் புல் நிலறந்தும் இருக்கும். அங்குள்ள பிரலஜேள் பசி வருத்தமின்றி இருப்பார்ேள்.
இந்தப் பூமியிலுள்ள நீ லரச் சூரியன் தனது ேிரணங்ேளினாகல ேிரஹித்து கமேங்ேளில்விட, அவற்லற
கமோதிபதியான இந்திரன் உலே நன்லமக்ோே மலழயாேப் கபய்விக்ேிறான். ஆலேயால்தான் அரசர்ேள்,
மலழக்ோலம் முடிந்தவுடன் மேிழ்ச்சிகயாடு யாேங்ேளினால் இந்திரலனப் பூசித்து வருேிறார்ேள்.
அதுகபாலகவ நாமும் கசய்து வருேிகறாம்! என்றார். அலதக்கேட்டதும் ேண்ணன் இந்திரனின் கசருக்கு
அழியும் கபாருட்டுப் பின்வருமாறு கூறலானான்.

ஐயா! நான் கசால்வலதச் சற்றுக் கேட்ே கவண்டுேிகறன். ஆயர் குலத்தினரான நாம் பயிர்
கசய்பவர்ேளல்லர் வாணிபத்தாலும் நாம் ஜீவிப்பதில்லல. நாம் ோட்டில் திரிந்து மாடு கமய்த்துப்
பிலழப்பவர்ேள். ஆலேயால் நமக்குப் பசுக்ேகள கதய்வம்! உலேத்தில் முக்ேியமான நான்கு வித்லதேள்
உண்டு. அலவ ஆன்வக்ஷேி
ீ என்ற தர்க்ே வித்லத, இருக்கு முதலிய பிரிவுேலளக் கோண்டதால் திரயீ
என்ற கவதம், வார்த்லத எனப்படுேின்ற பயிரிடுதல் பற்றிய சாஸ்திரம், தண்டநிதி என்ேின்ற ராஜநீ தி நூல்
இந்த நான்ேிலும் இப்கபாது வார்த்தா சாஸ்திரத்லத விவரிக்ேின்கறன், அலதக் கேட்பீராே ேிருஷி,
(பயிரிடுதல்) வணிஜயா (வாணிேம்) பசுபாலனம் (மாடு கமய்த்தல்) ஆேிய இந்த மூன்றும் பிலழப்பாே
இருப்பது வார்த்லத என்ற வித்லதயாகும். உழவர்ேளுக்குப் பயிரிடுதல் ஜீவனமாகும். ேலடத்கதரு
வியாபாரிேளுக்கு வணிஜயா ஜீவனமாகும். நமக்கோ பசு மாடுேகள முக்ேிய ஜீவனமாே உள்ளது.
ஆலேயால் எவன் எந்த வித்லதக்கு உரியவகனா, அவனுக்கு அதுகவ கதய்வமாதலின் அலதகய நாம் ேந்த
புஷ்பாதிேளினாகல அர்ச்சித்துப் பூஜிக்ே கவண்டும். ஏகனன்றால் அந்த வித்லதயின் மூலமாேவன்கறா
சுவாமி நமக்கு உபோரஞ் கசய்தருளினார்? கமலும் எவன் எதன் பயலன அனுபவித்துக் கோண்டு
மற்கறான்லற பூஜிக்ேிறாகனா, அவன் இம்லமயிலும் மறுலமயிலும் சுேமலடவதில்லல. உலேத்தின்
எல்லல, பயிரிடும் நிலம் வலரக்கும் உள்ளது. ோடு என்பது அவ்கவல்லலக்குப் புறத்கதயுள்ளது. மலலேள்
என்பலவ ோட்டின் புறத்கத இருப்பலவ. அந்தக் ோட்டில் வசிக்கும் நமக்கு மலலேகள முக்ேியமானலவ.
வாயில்ேளும் ேதவலடப்புேளும் இன்றி, நிலவுலடலமக்ோரராே இல்லாத மக்ேகள, எவ்வுலேிலும்
வண்டியில் ஏறி இஷ்டமான இடத்தில் சஞ்சரிக்ேிறார்ேள். அவர்ேள் நம்லமப் கபால சுேமுலடயவர்ேளாே
இருப்பார்ேள். கமலும் இந்த வனத்தில் மலலேள் எல்லாம் தமக்கு விருப்பமான ரூபகமடுக்ே வல்லலவேள்
என்றும், அந்தந்த உருக்கோண்டு தத்தமது சாரல்ேளில் விலளயாடிக் கோண்டிருக்ேின்றன என்றும் நாமும்
கேள்விப்படுேிகறாம். இதற்கு உதாரணம், ோட்டில் வாசஞ்கசய்ேின்றவர்ேள் அந்த மலலேளுக்கு
அபராதப்பட்டுவிட்டால் அவர்ேலள அந்தப் பர்வதங்ேள் சிங்ேம் முதலிய ரூபங்ேலளக் கோண்டு
கோல்ேின்றன. ஆலேயால் நமக்கு உபோரியாே இருக்கும் மலலேலளயும் பசுக்ேலளயும் குறித்து
யாேங்ேலளச் கசய்யகவண்டும். நமக்கு இந்திரன் ஏன்? பிராமணர்ேளுக்கு மந்திர யக்ஞம் முக்ேியமானது.
உழவர்ேளுக்குக் ேலப்லபலயப் பற்றிய யக்ஞம் முக்ேியம்!

ஆனால், மலலேலளயும் ோட்லடயும் பற்றியிருக்கும் நமக்கோ கோபர்வத யக்ஞங்ேள் முக்ேியமான லவ.

ஆேகவ இந்த கோவர்த்தன ேிரிலய நீங்ேள் பலவலே உபசாரப்கபாருள்ேலளக் கோண்டு, விதிப்படி
பசுவாலம்பனஞ் கசய்து பூஜிக்ே கவண்டும் இதற்ோே எதுவும் ஆகலாசிக்ோமல் இந்த இலடச் கசரியிலுள்ள
தயிர், பால், கவண்கணய் முதலிய யாவற்லறயும் எடுத்துப் பிராமணர்ேளுக்கும் அன்னத்லத
கவண்டியவரும் பிறருக்கும் வழங்ேி திருப்திப்படுத்தகவண்டும். நாம் இவ்விதம் கசய்தவுடன், சரத்ோலத்து
மலர்ேளினால் கோம்புேள் அலங்ேரிக்ேப்பட்ட பசுக்ேள் எல்லாம் வலம் வரகவண்டும். கோபாலர்ேகள!
இதுதான் என்னுலடய மதம். நீங்ேள் இலத விருப்பத்கதாடு ஏற்றுச் கசய்வர்ேளானால்
ீ பசுக்ேளுக்கும்
மலலேளுக்கும் எனக்கும் பிரீதியாே இருக்கும்! என்று ேண்ணன் கூறினான். அதனால் நந்தகோபர் முதலிய
யாதவ மூப்பர்ேள் மேிழ்ந்தனர். நந்தகோபர் தம் தனயனான ேிருஷ்ணலன, கநாக்ேி, குழந்தாய்! நீ
கசான்னலவ மிேவும் கநர்த்தியானலவ. எங்ேள் மனதுக்கும் பிடித்திருக்ேிறது. ஆலேயால் அப்படிகய
ேிரியக்ஞம் ஆரம்பிப்கபாம்! என்றார்.
பிறகு, யாதவர்ேள் அலனவரும் பர்வத யாேத்லத ஆரம்பித்தனர். ேந்த, புஷ்ப, தூப, தீப, ஆராதலனேளினாகல
பூஜித்து, ஓமம் கசய்து, தயிர், பாயசம், இலறச்சி முதலியவற்றால் அந்தப் பர்வதத்திற்குப் பலி
பிண்டங்ேலளச் கசய்து கபாட்டு, பிராமணர் பலருக்கும் கபாஜனம் கசய்வித்து, பசுக்ேலளயும் பூஜித்தனர்.
பிறகு நன்றாே அலங்ேரிக்ேப்பட்ட பசுக்ேளும் ேன்றுேளும் அந்த மலலலய வலம் வந்தன. அது கபாலகவ
ரிஷபங்ேளும் (ோலளேளும்) நீர் நிலறந்த கமேங்ேலளப்கபால் ேர்ஜித்துக் கோண்டு வலம் வந்தன.
இவ்விதமாே மலல ஆராதலன கசய்யும் கபாது ேண்ணன் ஒரு கதவ ரூபமாய் அந்த கோவர்த்தன
மலலயின் சிேரத்தில் வற்றிருந்து
ீ நான்தான் இந்தப் பர்வத கதவலத! என்று கோபாலர்ேள் கபாட்ட அன்ன
பலிேலளகயல்லாம் அமுது கசய்தருளினான். ேீ கழயிருந்து தாகன அலத யாவருக்கும் ோட்டிப்
புன்முறுவல் கசய்து, அவர்ேளுடன் கூட தானும் மலலயின் உச்சிக்கு ஏறிச் கசன்று, அந்தத் தன்
கசாரூபத்லதயும் அர்ச்சித்துப் பணிந்தான்! இவ்வாறு, யாதவர் அலனவரும் பருவதயாேத்லத நிலறகவற்றி,
பேவத் ேடாக்ஷத்தால் விரும்பிய வரங்ேலளப் கபற்று மேிழ்ந்தனர். மலலச் சிேரத்தில் இருந்த அந்தச்
கசாரூபம் மலறந்தவுடன் அவர்ேள் தங்ேள் ஆயர்பாடிக்குச் கசன்றார்ேள்.

11. கோவர்த்தன ேிரிலயக் குலடயாேப் பீடித்தல்

லமத்கரயகர! இவ்விதம் சுவாமீ இந்திரனுக்குச் கசய்ய கவண்டிய யாேத்லதத் தடுத்ததால், இந்திரன்

மிேவும் கோபங்கோண்டான். உடகன அவன் சம்வர்த்தேம் என்ற கமேக் கூட்டத்லத அலழத்து, கமேங்ேகள!
நான் கசால்வலதக் கேளுங்ேள். என் ேட்டலளலய உடன் ஏற்றுத் தலடயின்றி நிலறகவற்றுங்ேள்
நந்தகோபன் என்ற இலடயன் புத்தி கேட்டு ேிருஷ்ணன் என்ேின்ற ஒரு சின்னப் லபயனின் பலத்லதப்
கபரிதாே எண்ணிக் ேர்வங்கோண்டு, மற்ற இலடயர்ேலளயும் கசர்த்துக்கோண்டு, எனக்கு வழக்ேமாேச்
கசய்து வரும் யாேத்லத நிறுத்திவிட்டான். ஆலேயால் அகோரமான, கபருமலழலயப் கபய்வித்து அந்த
இலடயருக்குப் பிலழப்பாேவுள்ள மாடுேலளகயல்லாம் அழித்து விடுங்ேள். நீங்ேள் அஞ்ச கவண்டாம்.
உங்ேளுக்குச் சோயமாே நான் மலலச் சிேரம் கபான்றுள்ள கபரிய யாலன மீ து ஏறிக்கோண்டு,
வாயுலவயும் தண்ண ீலரயும் விடும் உதவிலயச் கசய்ேிகறன்! என்று ேட்டலளயிட்டான்.

அதற்ேிணங்ேி வானத்து கமேங்ேள் யாவும், ஆயர்பாடி முழுவதும் நாசமாகும்படிப் கபருங்ோற்றுடன்

கபருமலழலயப் கபய்தன அப்படி மலழ கபய்த ஒரு ேணத்தில் பூமியும் ஆோயமும் திலசேளும்
மலழத்தாலரேள் நிலறந்து ஒன்றாேக் ோணப்பட்டன. மின்னல்ேளும் இடிேளும் ேலசயடிேளாேத் தாக்ே,
அந்த அடிக்கும் பயந்தலவகபால் கமேங்ேள் திக்குேள் அதிரும்படிக் ேர்ச்சித்து மிேவும் ேனமான
தாலரேலளப் கபய்தன இவ்விதம் ஒழிவில்லாமல் மலழ கபய்து கோண்டிருந்ததால் உலேம் எல்லாம்
இருள் மூடியது. உலேம் ேீ ழும் கமலும் பக்ேங்ேளிலும் ஜலமயமானது கபாலத் கதான்றியது. அப்கபாழுது
பசுக்ேள் மோ கவேமாே வசிய
ீ ோற்று மலழயிகல அலலக்ேப்பட்டு இடுப்பும், கதாலடேளும், ேழுத்தும்
சுருங்ேி, மாண்டன கபான்று மூர்ச்சித்து விழுந்தன. மாடுேளில் பல, தமது இளங்ேன்றுேலள வயிற்றில்
அலணத்துக்கோண்டு நடுங்ேிக் கோண்டிருந்தன பலமாடுேள், ேன்றுேள் விழுவலதக் ேண்டு, ேதறியழுதன.
சில ேன்றுேள் ோற்றினாலும் குளிரினாலும் உடம்கபல்லாம் கசார்வலடந்து நடுங்ேி அற்பத் கதானியுடன்
கூவியலதக் ேண்டால், அலவ ேண்ணலன கநாக்ேி, ேண்ணா! நீகய எங்ேலளக் ோப்பாற்ற கவண்டும் என்று
தீனக் குரலில் கவண்டுவதுகபால் ஒலித்தன.

லமத்கரயகர! இவ்விதம் கோபியரும், கோபாலரும் நிலறந்த அந்தக் கோகுலம் எல்லாம் இத்தலேய

கபருமலழயினால் மிேவும் துன்பப்பட்டு நடுங்குவலத ேண்ணபிரான் ேண்டதும் இந்திரன் தனக்குப் பூலஜ
நடக்ேவில்லலகய என்ற கோபத்தால் இப்படிச் கசய்ேிறான். ஆலேயால் நாகம இந்தக் கோகுலத்லதப்
பாதுோப்பது அவசியம்! அதற்ோேப் கபரிய ேற்பாலறேள் நிலறந்த இந்தப் பர்வதத்லத அடிகயாடு கபயர்த்து
இந்த இலடச் கசரிக்கே ஒரு கபருங்குலடயாேப் பிடித்துக் ோப்கபன்! என்று திருவுள்ளம் பற்றி,
அந்தமலலலயப் கபயர்த்து, ஒகர திருக்லேயால் விலளயாட்டுப் கபாருலளத் தூக்குவது கபால அலதத்
தாங்ேிப் பிடித்துக்கோண்டு கோபாலலரகயல்லாம் கூவியலழத்து, சிரித்துக்கோண்கட, நீங்ேள் யாவரும்
உங்ேள் குழந்லத குட்டிேகளாடும், பசுக்ேகளாடும் இந்த மலலயின் அடியில் வந்து கசருங்ேள். இந்தக்
ோற்றுக்கும் மலழக்கும் அஞ்சகவண்டாம். அலத நான் தடுத்துவிட்கடன். இதனடியில் உள்ள நல்ல
இடங்ேளில் அவரவர் விருப்பம் கபாலச் சுேமாே இருக்ேலாம். மலலயானது கமகல விழுந்துவிடும் என்று
பயப்படகவண்டாம். இலத நான் ஒரு சிறு பந்லதப் கபால் எளிதாேத் தாங்ேிப் பிடித்துக்
கோண்டிருக்ேிகறன்! என்று கூறிப் புன்முறுவல் பூத்தான்.

இவ்விதம் ஸ்ரீேிருஷ்ணபேவான் கூறியருளியலதக் கேட்டதும் இலடயர் அலனவரும் தமது வண்டிேளில்

தத்தமது கபாருள்ேலள ஏற்றிக்கோண்டு, மாடுேலளயும் ேன்றுேலளயும் ஓட்டிக் கோண்டு, அந்த மலலயின்
அடியில் வந்து கசர்ந்தனர். இலடயரும், இலடச்சியரும் மேிழ்ந்தனர். அவர்ேள் ஸ்ரீேிருஷ்ணபேவானின்
மேிலமலயத் துதித்துப் பாடிக்கோண்டிருக்ே, பேவானும் அந்த மலலலய ஆடாமல் அலசயாமல் ஒகர
லேயால் தாங்ேிக் கோண்டிருந்தான். இதுகபால் ஏழு தினங்ேள் ஓயாமல் மலழ கபய்ய சுவாமியும் அந்தப்
பருவதத்லத குலடகபால ஏந்தி ஆயர்ேலளகயல்லாம் ோத்தருளினான். அலதக் ேண்ட கதகவந்திரன் தன்
முயற்சி வணாயிற்கற
ீ என்று நிலனத்து கமேங்ேளின் கசயல்ேலள நிறுத்தினான்; இவ்வாறு இந்திரன்
நிறுத்தி விட்டதால், ஆோயம் நிர்மலமாயிற்று திலசேள் கதளிவலடந்தன. ஆயர்ேள் அலனவரும்
மலலயடியிலிருந்து புறப்பட்டு பலழயபடி சந்கதாஷத்கதாடு பாடிக்கோண்கட, ஆயர்பாடிலய அலடந்தார்ேள்.
பிறகு ேிருஷ்ணபேவான் அவர்ேள் அலனவரும் பார்த்துக் கோண்கடயிருக்ே, அந்தக் கோவர்த்தன ேிரிலய
அது இருந்த இடத்திகலகய மறுபடியும் லவத்தருளினான்!

12. ஸ்ரீகோவிந்தப் பட்டாபிகஷேம்

கேட்டீகரா, லமத்கரயகர! இவ்விதமாே ேிருஷ்ண கபருமான் கோவர்த்தனேிரிலய எடுத்துக் கோகுலத்லதக்

ோத்தலதக் ேண்டு, கதகவந்திரன் கவட்ேமலடந்தான், அவன் தன் ஐராவதகமன்னும் யாலன மீ து
ஏறிக்கோண்டு, கோவர்த்தன ேிரியின் அருகே வந்தான். அங்கே சேல கலாேங்ேலளயும் ோக்கும் எம்
கபருமான் கோபால கவடம் பூண்டு யாதவப் பிள்லளேகளாடு கோக்ேலளக் ோத்து நிற்பலதயும் அந்த
ஸ்வாமியின் திருமுடிக்கு கநர் கமலாே ேருடன் என்னும் கபரியத் திருவடி தன் சிறகுேளால்
கவய்யிற்படா வண்ணம் நிழல் கசய்துகோண்டு பிறர் ேண்ேளுக்குப் புலனாோமல் இருப்பலதயும் இந்திரன்
ேண்டான். உடகன அவன் யாலன மீ திருந்து ேீ க ழ இறங்ேி, ஏோந்தத்தில் பேவாலன வணங்ேி அந்த
மேிழ்ச்சியில் விழிேள் மலர, புன்னலேயுடன் விண்ணப்பஞ் கசய்யலானான்.

சுவாமீ ! ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவாகன! அடிகயனது விண்ணப்பத்லதக் கேட்டு அருள் கசய்யகவண்டும். உன்

சன்னதிக்கு அடிகயன் வந்தது விகராத புத்தியால் என்று எண்ணகவண்டாம், ேிருபா மயமான உன்
சங்ேல்பத்தினாகலகய துஷ்ட நிக்ேிரே சிஷ்ட பரிபாலனங்ேலளச் கசய்து, இந்தப் பூமியின் பாரத்லத
நீக்குவதற்ோே இங்கு அவதரித்தாய் என்பலத நான் அறிகவன். ஆயினும் எனக்குச் கசய்யும் யாேத்துக்கு
பங்ேம் கநரிட்டகத என்பதால், கதரியாத்தனமாேக் கோபங்கோண்டு கமேங்ேலள ஏவி, கோகுலத்லத நாசஞ்
கசய்யும்படிக் ேட்டலளயிட்கடன். மஹாசக்தியுலடய நீ , குன்கறடுத்து கோகுலத்லதக் ோத்த இந்த
அற்புதமான திருவிலளயாடலலக் ேண்டு நான் கபரிதும் மேிழ்ந்கதன். நான் உன் சன்னதிக்கு வந்த முக்ேிய
ோரியத்லதக் கேட்டருள கவண்டும். கோகலாேத்தில் இருக்கும் பசுக்ேள் எல்லாம் தங்ேள் சந்ததிலய நீ
நன்றாேக் ோத்து ரட்சித்ததற்ோே உனக்கு ஒரு சத்ோரம் கசய்யகவண்டும் என்று என்னிடம் கூறின
அவற்றின் வாக்ேியப்படி உன்லன கோக்ேளின் இந்திரனாேப் பட்டம் சூட்டி , பட்டாபிகஷேம் கசய்ேிகறன்.
அலதத் திருவுள்ளம் பற்றி ஏற்றருளகவண்டும். அதனால் நீ கோவிந்தன் என்ற திருப்கபயர் கபறுவாய்!
என்று கதகவந்திரன் விண்ணப்பஞ் கசய்து, தனது வாேனமான ஐராவதத்தின் கமலிருந்து தீர் த்த ேலசத்லத
எடுத்து வந்து, தனக்கும் கமலாய்ச் சத்திய கலாேத்துக்கும் கமகலயிருக்கும் கோகலாேத்துக் கோக்ேளுக்கு
இந்திரனாலேயால் உகபந்திரன் நீ என்று பட்டாபிகஷேம் கசய்தான்.

இவ்விதமாே ஸ்ரீேிருஷ்ணனுக்குப் பட்டாபிகஷேம் நலடகபற்றகபாது, பசுக்ேள் எல்லாம் தங்ேள் மடிேளில்

அளவின்றிச் சுரந்து கபருேிய பாலினால் பூமிலய நலனத்தன. உகபந்திரன் என்றும் ஸ்ரீகோவிந்தன் என்றத்
திருப்கபயர்ேள் வழங்ேி ேிருஷ்ணகபருமானுக்கு பட்டாபிகஷேம் கசய்த கதவராஜன் தலல வணங்ேி
மற்கறாரு விண்ணப்பஞ் கசய்தான். ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவாகன! பசுக்ேளின் கவண்டுதலல ஏற்ற
கவணுகோபாலா! மற்றுகமாரு விண்ணப்பம் உள்ளது. அலதயும் திருவுள்ளம்பற்ற கவண்டும். அதாவது
உனக்குத் துலணயாே இருக்கும் லேங்ேரியத்தின் ஆலசயினால் என்னுலடய அமிசத்லதக்கோண்டு,
பூமியில் அர்ச்சுனன் என்பவலன உண்டாக்ேியிருக்ேிகறன். அவன்பூபாரம் நீக்குவதில் உனக்குச் சோயமாே
இருக்கும்படி திருவுள்ளம்பற்றி அவலன உன்லனப்கபாலகவ ோத்தருளகவண்டும். அவலன நீ எப்கபாதும்
ரக்ஷிக்ே கவண்டும்! என்றான். அலதக் கேட்டதும் ேண்ணபிரான் புன்முறுவலுடன், இந்திரா! பாரத குலத்தில்
உனது அம்சத்தினால் அர்ச்சுனன் பிறந்திருக்ேிறான் என்பலத நான் அறிகவன்! நான் பூவுலேத்தில்
இருக்கும் வலரயில் அவலனக் ோப்பாற்றுேிகறன்! இந்த உலேத்தில் நான் எவ்வளவு ோலம் இருப்கபகனா
அவ்வளவு ோலம்வலர அவலன ஒருவனும் ஜயிக்ேமாட்டான். இந்த உலேத்தில் மிேவும் பலசாலிேளான
ேம்சன், அரிஷ்டன், கேசி, குவாலயாபீடம், நாேன் ஆேிய அகநே அசுரர்ேள் இருக்ேின்றனர். அவர்ேள்
அலனவரும் ஹதம் கசய்யப்பட்ட பிறகு பாரதயுத்தம் என்ற ஒரு மோயுத்தம் நடக்கும், அதனால் பூமியின்
பாரம் தீரும். ஆலேயால் உன் புத்திரனான அர்ச்சுனனுக்ோே நீ ேவலலப்படகவண்டாம். எனக்கு எதிரில்
அர்ச்சுனனுக்குப் பலேவன் என்று ஒருவன் தலலகயடுக்ே மாட்டான் பாரத யுத்தம் நடந்தபிறகு அந்த
அர்ச்சுனனுக்ோேகவ யுதிஷ்டிரன் முதலிகயாலரயும் ஆயுதத் துன்பம் ஒன்றும் இல்லாமல் ோத்து
ரட்சிப்கபன்! என்று கூறியளினான். வானவர்க்ேரசன் சுவாமிலய ஆலிங்ேனம் கசய்து, பணிந்து
ஐராவதத்தின்கமல் ஏறி இந்திரகலாேம் கசன்றான். பிறகு ஸ்ரீேிருஷ்ணன் ஆயர்ேகளாடும் பசுக்ேளுடனும்
கோகுலத்துக்கு எழுந்தருளினான்.

13. ராஸக் ேிரீலட

இந்திரன் வணங்ேிச்கசன்ற பிறகு கோபாலர்ேள் வந்து கோவர்த்தன பர்வதத்லதகயடுத்த ஸ்ரீேிருஷ்ணலன

கநாக்ேி, அப்பா ேிருஷ்ணா! இப்கபாது கநரிட்ட கபருமலழயிலிருந்து எங்ேலளயும் பசுக்ேலளயும் ோத்தாய்!
உன் கசயல்ேள் அற்புதமானலவ! ஏகனன்றால் கோவர்த்தன மலலலய நீ குலடயாேப் பிடித்திருக்ேிறாய்.
உனது பிறப்கபா தாழ்ந்த இலடக்குலம் தண்ண ீரில் ோளிங்ே சர்ப்பராஜலன அடக்ேியதும் பனங்ோட்டில்
கதநுோசுரலன அழித்ததும் கோவர்த்தன மலலலயக் குலடயாே எடுத்ததுமாேிய உனது பாலிய லீலலேள்
எங்ேள் இதயங்ேளில் சந்கதேம் ஏற்படுத்தியுள்ளன மிேவும் பராக்ேிரமமுள்ளவகன! சத்தியம், சத்தியம்! ஸ்ரீ
ஹரியின் திருவடிேளின் கமல் ஆலண! நீ மனிதனல்ல? ஓ ேிருஷ்ணா! கபண்டுேள் சிறுவர்ேள் முதலிய
இந்த ஆய்ப்பாடியில் இருப்பவர்ேள் யாவருகம உன்மீ து அன்பு கோண்டிருப்பதும், சேல கதவர்ேளும் ஒன்று
கூடிச் கசய்தாலும் கசய்யமுடியாத உன் ோரியங்ேளும் பாலியத்திகலகய இத்தலேய வரம்
ீ இருப்பதும்
இழிவான எங்ேள் குலத்தில் உனது பிறப்பும் எங்ேளுக்குச் சந்கதேத்துக்கு ஏதுவாே இருக்ேின்றன. நீ
கதவகனா, தானவகனா, யக்ஷகனா, ேந்தர்வகனா, யாகரா கதரியவில்லல யாராயிருந்தால் என்ன? நீ
எங்ேளுக்கு உறவுமுலறயானவன் உனக்குத் தண்டமிடுேிகறாம் என்று வணங்ேினார்ேள்.

ேிருஷ்ணன் சிறிது கநரம் மவுனமாே இருந்தான். பிறகு அவன் நட்புக்கோபத்துடன் ஓ, கோபாலகர!

உங்ேளுக்கு ஏன் இந்த விசாரலண? என்னிடத்தில் அன்பிருந்தால், நான் உங்ேளுக்குக் கோண்டாடத்
தக்ேவனாே இருந்தால் நீங்ேள் உறவினனாே நிலனயுங்ேள்! நான் கதவனுமல்ல; ேந்தர்வனுமல்ல நான்
உங்ேள் உறவினனாேப் பிறந்தவகனயன்றி கவறன்று ஆலேயால் நீங்ேள் கவறுவிதமாே
சிந்திக்ேகவண்டாம்! என்றான். அதன்பிறகு ஆயர்ேள் மவுனமாேச் கசன்றனர். பிறகு ேண்ணன் அந்தக்
கூதிர்ப் பருவத்தில் வானம் நிர்மலமாே இருப்பலதயும், பாலலப் கபாழிவது கபால நிலவு ோய்வலதயும்,
திலசேள் யாவும் மணம் ேமழும் மலர்ேள் மலர்ந்திருப்பலதயும் ேடாட்சித்து, முன்பு தான் வரமளித்தவாறு
கோபியகராடு கசர்ந்து ேிரீடிப்பதற்குத் திருவுள்ளம் கோண்டு, தலமயகனாடு கசல்லாமல் தனியாேகவ
வனத்துக்குச் கசன்றான். கபண்ேளின் மனலதக் ேவரும் விதமாேவும் இன்னது என்று கசால்லவுங்கூடாத
இனிய கதானிகயாடு தாரமும் மந்திரமுமான ஓலச கவற்றுலமேளின் முலறப்பாடுலடய புல்லாங்குழலல
எடுத்துக்ேண்ணன் ஊதினான். அந்த கவணுோனத்லதக் கேட்டு ஆய்ச்சியர் அலனவரும் பரவசமலடந்து
மாளிலேேலளத் துறந்து பரபரப்புடன் ஸ்ரீேிருஷ்ணன் இருக்குமிடந்கதடி விலரந்து கசன்றார்ேள். அவர்ேளில்
ஒருத்தி ேண்ணனின் குழலிலசலய உற்றுக்கேட்டு, அவலனகய நிலனத்துக் கோண்டிருந்தாள்.
மற்கறாருத்தி அருேில் கசன்று ேிருஷ்ணா ேிருஷ்ணா! என்று ஆவகலாடு அலழத்துக்கோண்டும்
கவகறான்றும் கபசமுடியாமல் நாணத்கதாடு நின்றாள். கவறு ஒருத்தி ேிருஷ்ணனிடம் கோண்ட அன்பு
மிகுதியினாகல, ஒன்றும் கதரியாதவளாய் பக்ேம் நின்றாள்.

ஒரு கபண், தன் மாளிலேயிலிருந்து கவளிகய வரும்கபாது அங்கே தன் மாமனாலரப் பார்த்தாள்.
பயந்தாள். ேண்ணனிடம் கபாேமுடியாததால் ேண்ேலள மூடிக்கோண்டு , தன்மயமாய், அந்தக்
கோவிந்தலனத் தியானஞ் கசய்து கோண்டிருந்தாள். மற்கறாருத்தி ேண்ணனிடத்திகலகய சித்தம்
பற்றியிருப்பதாலுண்டான ஆனந்தத்தால், புண்ணியங்ேளும் அவலளயலடயாமற் கபானது பற்றிய கபருந்
துக்ேத்தால் பாவங்ேளும் மாளப்கபற்றவளாய் பரப்பிரம்ம கசாரூபியாய், ஜேத்ோரணமான அவலனகய
சிந்தித்து, மூச்சடக்ேி முக்திலய அலடந்தாள். இவ்விதமாேத் தன்லனச் சூழ்ந்த கோபியர்ேளுடன் ராஜ
கோபாலன் ராஸக்ேிரீலட என்ற உற்சவத்தில் குதூேலமாய் இருந்தான். அதற்கு ஏற்றாற்கபால சரத்ோல
நிலவும் கபாழிந்து கோண்டிருந்தது. இவ்விதமாே ேண்ணன் ராஸக்ேிரீலட கசய்தருளி கவகறாரு
இடத்திற்கு எழுந்து கசன்றகபாது யாதவக் ேன்னியகரல்லாம் கூட்டமாேக் கூடி, ேண்ணனின்
திருவிலளயாடல்ேளிகலகய மனம் லயிக்ே அந்தப் பிருந்தாவனத்தின் நடுவில் திரிந்து ஒருத்தியிடம்
மற்கறாருத்தி பிதற்றிக் கோண்டிருந்தார்ேள். ஒருத்தி கதாழியகர! கேளுங்ேள்! நான்தான் ஸ்ரீ ேிருஷ்ணன்
ஆதலால் நான் லலிதமாய் நடக்ேிகறன் பாருங்ேள் என்று நடந்து ோட்டினாள். மற்கறாருத்தி நீ யல்லடி
ேண்ணன்! நாகன ேண்ணன். என்னுலடய பாடலலக்கேள்! என்றாள். கவறு ஒருத்தி ஏ துஷ்டனான
ோளியகன; ஓடாகத நான் ேிருஷ்ணன். உன்லனப்பிடிக்ேிகறன் என்று தன் கதாள்ேலளத் தாகன தட்டித் தன்
லேலயகய சர்ப்பத்லதப் கபால் பிடித்து நின்றாள் மற்கறாருத்தி நீங்ேள் மலழக்கு அஞ்சகவண்டாம். இகதா
இந்தக் கோவர்த்தனேிரிலய நான் குலடயாேப் பிடிக்ேிகறன் என்றாள்.

இவ்விதமாே இலடச்சியர் எல்லாம் ேண்ணனின் திருவிலளயாடல்ேலளச் கசய்துகோண்டு கமய்மறந்த

நிலலயில் பிருந்தாவனத்தில் திரிந்து கோண்டிருந்தார்ேள். அப்கபாழுது ஒரு கபண் தலரலயப் பார்த்து,
அங்ேத்தில் புளோங்ேிதம் உண்டான, அருேில் இருந்தவர்ேலள கநாக்ேி, கதாழியகர பாருங்ேள்! இங்கே
துவஜம், வஜ்ரம், ேமலம் அங்குசம் முதலிய இகரலேேலளயுலடய ேண்ணனது திருவடித் தாமலரேளின்
சுவடுேள் இருக்ேின்றன, இவற்லறப் பார்க்கும்கபாது, அவன் விலளயாட்கடாடு விகநாதமாே
நடந்திருக்ேிறான் என்று கதான்றியது. இன்னும் பாருங்ேள், மோபுண்ணியம் கசய்த எவகளா ஒருத்தி
அவனுடன் கூடச் கசர்ந்து, மதத்தினால் கமல்லச்கசன்றிருக்ேிறாள். ஏகனன்றால் இகதா பக்ேத்தில்
அவனுலடய அடிச்சுவடுேளும் கநருங்ேிச் சிறியலவேளாேக் ோணப்படுேின்றன ; அடிகய, இங்கே ேண்ணன்
உட்ோர்ந்து பூப்பறித்திருக்ேிறான். அதனால் தான் அவனுலடய திருவடிேளின் நுனிமட்டும் இங்குப்
பதிந்துள்ளன. இகதா பாருங்ேளடி! இங்கே ேண்ணன் உட்ோர்ந்து அம்மலர்ேளால் ஒருத்திலய
அலங்ேரித்திருக்ேிறான். அவகளா முற் பிறவியில் ஸ்ரீமந் நாராயணலன நன்றாே ஆராதித்திருக்ேிறாள்.
இகதா பாருங்ேள்! இங்கே அவன் பூப்புணர்ந்தவலள விட்டுவிட்டு, இந்த வழியாேப் கபாயிருக்ேிறான்.
இங்கே ஒருத்தியின் அடிச்சுவடுேள் நுனியழுந்தியலவயாேக் ோணப்படுேின்றன. ஆலேயால் அவள்
முன்கன கசன்ற ேண்ணலனச் கசரும் கபாருட்டு நிதம்பபாரத்தால் வருந்தி விலரவாே நடந்திருக்ேிறாள்.
பாங்ேியகர! இங்கே ஒருத்தி அவன் லேகமல் லே லவத்துக்கோண்டு அவன் கூடகவ நடந்திருக்ேிறாள்.
அதனால்தான் இங்கே அந்த மங்லேயின் ோலடி லவப்புேள் நீண்டிராமல் சிறிது கநருங்ேி அசுவாதீனமாே
இருக்ேின்றன. அடிகய இங்கே பாருங்ேளடி அந்த வஞ்சேக் ேண்ணன் அந்த மங்லேயின் லேலய
ஸ்பரிசித்தது மாத்திரகமயன்றி, கவறு ஸ்பரிசம் எதுவும் கசய்யாததால், அந்த மங்லே அவமானப்பட்டு
ஆலசயற்றுத் திரும்பி விட்டதாேக் ோலடிச் சுவடுேள் எடுத்துக்ோட்டுேின்றன. அடிகய, இங்கே பாருங்ேளடி
இங்கே ேண்ணனின் ோலடிச் சுவடுேள் மிே விலரவாே லவக்ேப்பட்டிருக்ேின்றன. இதனால் அவன் இங்கே
யாகரா ஒருத்திலய, நீ இங்கேகய இரு! நான் சீக்ேிரமாேப்கபாய் நாமிருவரும் கூடுவதற்கு ஏற்ற இடத்லதப்
பார்த்துக்கோண்டு வந்து கசருேிகறன்! என்று கசால்லிவிட்டு நழுவிப் கபாயிருக்ேிறான் என்று
கதான்றுேிறது. பாங்ேியகர ! இதற்குகமல் அவன் சுவடு ோணப்படவில்லல. ஆலேயால் அவன்
மற்லறகயார் புேமுடியாத இடத்துக்குப் கபாய் இருக்ேிறான். ஆலேயால் திரும்புங்ேளடி! என்று கசால்லி,
ேன்னியர் யாவரும் ேண்ணலன இனிக் ோண்பது அரிகதன்று மனம் மயங்ேி, யமுலனயாற்றின் ேலரயில்
உட்ோர்ந்து அவனது சரிதங்ேலளப் பாடிக்கோண்டிருந்தார்ேள்.

அப்படிப்பட்ட சமயத்தில் ேண்ணன் அங்கு வந்தான். அவன் வந்ததும் ேன்னியகரல்லாம் ேளிப்பலடந்தனர்.

அவர்ேளில் ஒருத்தி ேிருஷ்ண ேிருஷ்ண என்று மட்டுகம கசால்லிக் கோண்டிருந்தாள். மற்கறாருத்தி
புருவங்ேலள கநறித்து ேண்ேளாேிய வண்டுேளால் ேண்ணனது முோரவிந்தத்லதப் பானஞ் கசய்தாள்.
கவறு ஒருத்தி ேண்ணலனக் ேண்டதும் ேண்ேலள மூடிக்கோண்டு, அவனது திவ்விய ரூபத்லதகய
தியானித்துக் கோண்டிருந்தாள். இப்படியாேத் தன்லனக் ோதலித்துப் பல வலேயான கசஷ்லடேள்
கசய்தவண்ணம் தன்லனச் சூழ்ந்து நிற்கும் அப்கபணேளில் சிலரிடம் ேண்ணன் இனிலமயாேப் கபசியும்
சிலலரக் லே தீண்டுவதாலும் சமாதானம் கசய்தான். பிறகு ேலக்ேமின்றித் கதளிவுடன் இருந்த
அப்கபண்ேகளாடு ராஸக்ேிரீலட கசய்யலானான். அம்மங்லேயர் அலனவரும் ேண்ணலனவிட்டு
அேலாமல் அருேிகலகய ஒட்டிகயாட்டி இருந்ததால், வட்டமாே அலமயகவண்டி ராசமண்டல கோஷ்டி
அலமயவில்லல. எனகவ ேண்ணன் அப்கபண்ேள் ஒவ்கவாருத்தியின் லேலயப் பிடிக்ே அந்தச் சுேத்தில்
பரவசமாய் ஒவ்கவாருத்தியும் ேண்ேலள மூடிய நிலலயில் கமய்மறந்து நிற்கும் கபாது ேண்ணன்
அவளவள் லேலய மற்கறாருத்தியின் லேகயாடு கசர்த்து, அவர்ேலள வட்டமாே நிறுத்தினான். அப்கபாது
எல்லாப் கபண்ேளும் ஆனந்தப் பரவசத்தால் ேண்ணனுலடய லேலயத் தான் பிடித்திருப்பதாே
நிலனத்தார்ேகள தவிர மற்கறாரு கபண்ணின் லேலயப் பிடித்திருப்பதாே நிலனக்ேவில்லல. ேண்ணகனா,
விலரவாேப்பாயும் லாேவத்தால், யாவருக்கும் அருேிலிருப்பது கபாலகவ ோணப்பட்டான். பிறகு சரத்ோல
வர்ணலனப் பாட்டும், அதற்குத் தாளமாே ேன்னியரின் லேவலளயல்ேளின் குலுக்ேலும் கசர்ந்து
ராஸக்ரீலட விளங்ேியது. ஆயினும் ேண்ணன் மட்டுகம சரத் ோலத்துச் சந்திரலனயும் நிலலவயும்
ஆம்பல் மலர்ந்த தடாேங்ேலளயும் பாட கோபியர்ேள் ேண்ணனது திருநாமம் ஒன்லறகய பாடினார்ேள்.
இப்படிப் பாடிச் சுற்றிவரும்கபாது, ஒருத்தி ேங்ேணங்ேள் ஒலி கசய்யும் தன்லேலய ேண்ணனின் கதாள்மீ து
பதித்தாள். மற்கறாருத்தி, யாலனத் துதிக்லே கபான்ற கதாளுலடய ேண்ணலன இறுேக்ேட்டிக் கோண்டு
முத்தமிட்டாள். இன்னும் ஒருத்தி ேண்ணனின் தலலகயாடு தன் தலலலயச் கசர்த்து அவன் கதாள்ேலளக்
ேட்டிக்கோண்டாள். இவ்விதம் ஒவ்கவாருத்தியும் ஆனந்தித்த வண்ணம் ேண்ணலனப் பிரியாமல்
இருந்தார்ேள். தன்லனப் பிரிந்தால் ஒரு ேணமும் ஒரு கோடி வருடமும் கபாலத் கதான்றும்படி
அப்கபண்ேளுக்கு ஆனந்தத்லத வளர்த்துக் கோண்டு ஸ்ரீேிருஷ்ணன் ராசக்ரீலட கசய்தான். கோபிோ
ஸ்திரீேள் அலனவரும் தன் தன் தாய்தந்லதயராலும் உடன்பிறந்தாராலும் தடுக்ேப்பட்டாலும் அவர்ேலள
லட்சியம் கசய்யாமல் இரவு கநரங்ேளில் ேண்ணனிடம் வந்து கசர்ந்து அவனிடம் மிேவும் அன்கபாடு
ரமித்திருந்தார்ேள். ேண்ணனும் மனுஷ்ய அவதாரத்துக்கேற்ப, இளலமக்குரிய சாபல்யத்லதப்
கபருலமப்படுத்திக் கோண்டு, இரவுேள் கதாறும் அக்கோபியருடன் ரமித்து வந்தான்.

லமத்கரயகர! தருமத்லத ஸ்தாபிக்ே அவதாரஞ் கசய்த எம்கபருமான் தரும விகராதமான இத்தலேய

ோரியஞ் கசய்யலாமா? இதனால் கோபிோ மங்லேயருக்குப் பாதேம் உண்டாோகதா என்று நீங்ேள் கேட்பீர்
எம்கபருமான், தன்லனச் கசர்ந்கதாரின் சேல பாவங்ேலளயும் கபாக்ேடிக்கும் படியான தூய்லமகயான் அந்த
மங்லேயரும், கவதாந்த நிர்ணயப்படி அன்பு கசலுத்த கவண்டிய இடத்திகலகய தங்ேள் அன்லபச்
கசலுத்தினார்ேள். ஆலேயால் அவர்ேளுக்கு சேல பாவ நிவர்த்தியுண்டாயிற்கற தவிர பாபம்
சம்பவிக்ேவில்லல. எம்கபருமானுக்கோ கதவர்ேளுக்கு உண்டாவது கபான்ற பாவபந்தம் உண்டாவதில்லல.
ஏகனன்றால், நிலம், நீர் , ோற்று, கநருப்பு, ஆோயம் என்ற பஞ்சபூதங்ேள் எப்படி எல்லாப் பிராணிேளிலும்
வியாபித்துள்ளனகவா, அதுகபாலகவ அக்கோபிோ ஸ்திரீேளிடத்திலும் அவர்ேளின் ேணவரிடத்திலும்
ஏலனய ஆன்ம கோடிேளிடத்திலும் வியாபித்திருக்கும் பரமாத்மாவாலேயால், ேண்ணனுக்கும் புதியகதாரு
பந்தம் வந்ததில்லல என்பலத அறிவராே!
ீ

14. அரிஷ்டாசுர வதம்

லமத்கரயகர! ஒருநாள் மாலலயில் ேண்ணன் ராஸக்ரீலடக்குத் தயாராே இருந்தான். அப்கபாது அரிஷ்டன்

என்ற ஓர் அசுரன் எருது கவடம் பூண்டு, இலடச்கசரியில் அட்டோசம் கசய்து பயப்படுத்திவந்தான். நீருண்ட
ேருகமேம் கபான்ற உடலும், கூர்லமயான கோம்புேளும், சூரியன் கபான்ற சிவந்து பளபளப்பாே கஜாலிக்கும்
ேண்ேளும் திண்லமயான ேழுத்து முசுப்பும் அண்ட முடியாத பராக்ேிரமமும் வாய்ந்த அவன் தன் குளம்
புேளால் பூமிலயப் பிளப்பவலனப் கபால் இடித்துக் கோண்டும் உதடுேலள நாக்ேினால் அடிக்ேடி துழாவிக்
கோண்டும் பரபரப்பாய் வாலலச் சுழித்து உதறிக் கோண்டும், பசுக்ேள் எல்லாம் நடுங்ேப் பாய்ந்து வந்தான்.
மாடுேலள முட்டிக் ேருக்ேலள விழச்கசய்தான்.

அத்தலேய கோடிய ோலளலயக் ேண்ட இலடச்சிேள் ேிருஷ்ணா ேிருஷ்ணா என்று ேதறிக் கோண்டு
ேிருஷ்ணலனச் சரணலடந்தார்ேள். அப்கபாது ஸ்ரீேிருஷ்ணன் லேலயத் தட்டிச் சிங்ேநாதம் கசய்தான்.
அலதக் ேண்டதும் விருஷப அசுரன் தன் கோம்புேலள நீ ட்டிக்கோண்டு ேண்ணன் மீ து பாய்ந்தான்.
ேண்ணன் அலதக் ேண்டு விலோமல், இருந்த இடத்திகலகய சத்துருலவ மடக்ேினான். பிறகு விருஷப
அசுரனின் கோம்புேலளப் பிடித்து அலசயகவாட்டாமற் கசய்து, தன் முழங்ோலினால் அவனது
அடிவயிற்றில் இடித்து அவனது ேர்வத்லதயும் கோழுப்லபயும் அடக்ேி, அழுக்கு ஆலடலயக் ேசக்குவலதப்
கபால் அவனது ேழுத்லதப் பிடித்துக் ேசக்ேி, அவனது கோம்புேளில் ஒன்லற முறுக்ேி உலடத்து, அவலன
அடித்தான். இதனால் அந்த அசுரன் உதிரத்லதக் ேக்ேிக்கோண்டு ேீ கழ விழுந்தான். அலதக் ேண்டு
கதவர்ேள் ேண்ணலனத் துதித்தார்ேள்.

15. அக்குரூரருக்குக் ேம்சனின் ேட்டலள!

அரிஷ்டன், கதநுேன், பிரலம்பன், முதலிய அசுரர்ேலள ேண்ணன் அழித்தலதயும், கோவர்த்தன மலலலயத்

தூக்ேிக் குலடயாேப் பிடித்தலதயும் பூதேி கோல்லப்பட்டலதயும் ேலேக்ோரரான நாரதமுனிவர் வந்து
ேம்சனிடம் கூறினார். கதவேியின் ஆண் குழந்லதயான ேிருஷ்ணலனக் கோண்டுகபாய்
இலடச்கசரியிலுள்ள யகசாலதயின், குழந்லதயாே லவத்து விட்டு, யகசாலதயின் கபண் குழந்லதலய
இங்கு கோண்டு வந்து கதவேியின் குழந்லதயாே மாற்றிவிட்டதுவலர யாவற்லறயும் நாரதர் கூறியதும் ,
ேம்சன் கவகுண்கடழுந்து தன் லமத்துனரான வசுகதவர் மீ து கபால்லாத கோபம் கோண்டான்.

உடகன ேம்சன் தன் அரச சலபயில் வசுகதவலர நிந்தலன கசய்துவிட்டு சலபயில் இங்கும் அங்கும்
நடந்து இப்கபாது இளலமப் பருவத்தினராே இருக்கும் ராமேிருஷ்ணர்ேள் பலப்படுவதற்கு முன்கப ,
அவர்ேலள அழித்து விட கவண்டும். இதற்கு கமல் வளரவிட்டால் அவர்ேள் கவல்வதற்கு அசாத்தியராேி
விடுவார்ேள். ஆலேயால், நம்மிடமுள்ள முஷ்டிேன் சாணுரன் என்ற மல்லர்ேலளக் கோண்டு, மல்யுத்தம்
கசய்வித்து அவ்விலளஞர்ேலளக் கோல்கவாம். அதற்ோே நாம் நடத்தும்வில் எய்யும்
திருவிழாகவான்லறச் சாக்ேிட்டு, ராமேிருஷ்ணர்ேள் இருவலரயும் இலடயர் கசரியிலிருந்து இங்கே
வரவலழத்து விலரவில் அவர்ேலள அழிக்கும் உபாயத்லதச் கசய்யகவண்டும். அதற்கு சுவபல்ே
குமாரராேிய அக்குரூரலனகய கோகுலத்துக்கு அனுப்ப கவண்டும் இல்லலகயன்றால் பிருந்தாவனத்தில்
சஞ்சரிக்கும் கேசி என்பவனுக்குக் ேட்டலளயிட்டால், அவன் அங்கேகய அவர்ேலள சங்ேரித்துவிடுவான்.
இல்லலகயனில் குவலயாபீடம் என்ற என்னுலடய பட்டத்து யாலன அவ்விலடப் பிள்லளேள்
இருவலரயும் நாசஞ் கசய்ய வல்லதாகும் என்று சிந்தித்தான். பிறகு ராம ேிருஷ்ணர்ேலளக்
கோல்வதற்ோே அலழத்து வரும்படி அக்குரூரருக்கு ேம்சன் ேட்டலளயிடலானான்.

ஓ தானபதிகய! என் மேிழ்ச்சிக்ோே என் ேட்டலளலயத் தலடயின்றி நீக ய நிலறகவற்றகவண்டும்.

அதாவது நீர் கதரில் ஏறி, இலடயர்குலத் தலலவனான நந்தகோபனின் கோகுலத்துக்குப் கபாேகவண்டும்.
அங்கு விஷ்ணு அம்சமாேப் பிறந்ததாேச் கசால்லப்படும் வசுகதவரின் பிள்லளேள் இருவர்
ராமேிருஷ்ணர்ேள் என்ற கபயர்ேளில் வளர்ேிறார்ேள் அல்லவா? அவர்ேலள வருேின்ற சதுர்த்தசியன்று
இங்கு நடக்ேவிருக்கும் தனுர்யாே மகோத்சவத்தில் நடக்கும் மல் யுத்தத்திற்கு வரும்படி அலழத்து
வரகவண்டும். மல் யுத்தத்தில் வல்லவர்ேளாே என்னிடமுள்ள சாணுர முஷ்டிேர்ேளுடன் கூட அவர்ேள்
சண்லடயிடுவலத இங்குள்ள யாவரும் கவடிக்லே பார்க்ேட்டும். என்னுலடய குவலயா பீடம் என்ற
யாலன, மாவுத்தனால் தூண்டப்பட்டு, வசுகதவ குமாரர்ேளான அந்த துஷ்டச் சிறுவர்ேலளக் கோன்று
விடும்! இவ்விதமாே அவர்ேள் இருவலரயும் வலதத்த பிறகு வசுகதவலனயும், நந்தகோபலனயும்
துர்புத்தியுள்ள என் தேப்பன் உக்ேிரகசனலனயும் நான் கோன்றுவிடுகவன். பிறகு என்லனக் கோல்ல
நிலனத்த இலடயருலடய மாடுேலளயும் கபாருள்ேலளயும் பறித்துக்கோண்டு பிறகு உம்லமத் தவிர இதர
யாதவர்ேலளகயல்லாம் கோல்லும்படிக் ேட்டலளயிடுகவன். இப்படிகயல்லாம் கசய்து, இந்த ராஜ்யத்தில்
யாதவப் பூண்கட இல்லாமலும்; பலேவகரயில்லாமலும் ஆள்கவன்; இதற்ோே; அக்குரூரகர; நீர்
ஆய்ப்பாடிக்குப் கபாய் வரகவண்டும். கமலும் அங்குள்ள இலடயரிடத்தில்; எருலம கநய், தயிர், பால்
இவற்லற விகசஷமாே நம் அரண்மலனக்குக் கோண்டு வரும் படிக் ேட்டலளயிட்டு வாரும்! என்று ேம்சன்
கூறினான். அலதக் கேட்டதும் மோ பாேவதரான அக்குரூரர்.. நாலளக்குக் ேண்ணலன நாம்
கசவிப்கபாமல்லவா? என்று தம் மனதிற்குள் மிேவும் மேிழ்ந்து ேம்சனுக்கு அப்படிகய கசய்ேிகறன் என்று
கசால்லிவிட்டுத் தமது கதரில் ஏறிக்கோண்டு; மதுராபுரியிலிருந்து புறப்பட்டார்.

16. கேசி வதம்

பிருந்தாவனத்தில் சஞ்சரித்துக் கோண்டிருந்த கேசி என்ற அசுரன், ேம்சனுலடய தூதனால் ஏவப்பட்டு;
ஸ்ரீேிருஷ்ணலனச் சங்ேரிக்ேகவண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் குதிலர வடிவம் கோண்டான். அவன்
ேிருஷ்ணன் இருக்குமிடத்திற்கு வந்து, குளம்புேளால் பூமிலய இடித்துக்கோண்டும்; பிடரி மயிர்ேளின்
கநறிப்பினால் கமேங்ேலளக் குத்தியும் குதித்கதாடும் திறலமயினால் சந்திர சூரிய மார்க்ேங்ேலளத்
தாவிக்கோண்டும் கபருங்ேலனப்புச் கசய்து, அங்ேிருந்த ஆயர்ேலளத் துரத்தினான். அந்த அசுரக்
குதிலரயின் ேலனப்லபக் கேட்ட ஆயரும் ஆய்ச்சியரும் நடுங்ேிப் பயந்து, ஸ்ரீேிருஷ்ணலனச்
சரணலடந்தார்ேள். ேண்ணா! ோத்தருள்வாய்! ேண்ணா ோத்தருள கவண்டும் என்று கோபாலர்ேள்
கூவுவலதக்கேட்டதும் ேண்ணபிரான் புன்முறுவலுடன் அவர்ேலள கநாக்ேி, கோபாலர்ேகள, நீங்ேள்
பயப்படகவண்டாம். அற்ப பலமுள்ள இந்தக் கேசிக்கு அஞ்சும் உங்ேளால், வரருக்கு
ீ உண்டான
சக்திகயல்லாம் கபாக்ேடிக்ேப்படுேின்றன. இந்த அற்பக் குதிலர சும்மா ேலனத்து ஆரவாரம் கசய்ேிறகத
தவிர கவகறான்றுமில்லல குதிலர வடிவகமடுத்து வந்து இங்கு ஆர்ப்பாட்டம் கசய்யும் இவன் ஒரு
பலமற்ற அசுரன் சும்மா குதித்து ஆட்டம் ோட்டுேிறான். என்று கூறிவிட்டு கேசிலய, கநாக்ேி, கட துஷ்டா!
வா! வா! நான் ேிருஷ்ணன்! முன்பு தக்ஷயக்ஞத்திகல பூஷா என்பவனின் பற்ேலள உருத்திரன்
உதிர்த்தலதப் கபால், இப்கபாது உன் பற்ேலளகயல்லாம் நான் உதிர்த்துவிடுேிகறன்! என்று வரமுழக்ேம்
ீ
கசய்து கேசியிடம் கசன்றான். கேசிகயனும் அசுரக் குதிலரகயா வாலயத் திறந்துகோண்டு ேண்ணன்மீ து
பாய்ந்தது. அப்கபாது ஸ்ரீேிருஷ்ணன் தன் திருக்லேலய நன்றாே நீ ட்டி அந்தக் குதிலரயின் வாயினுள்
கோடுக்ே, அந்தக் லேலயக் ேடித்த அசுரக் குதிலரயின் பற்ேள் எல்லாம் கதறித்துக் ேீ கழ விழுந்தன.
உள்கள நுலழந்த லே, வியாதிலயப் கபால வளர்ந்ததால், அசுரக் குதிலரயின் வாய் ேிழிந்தது ேண்ேள்
பிதுங்ேின. அது ோல்ேளால் பூமிலய உலதத்துக் கோண்டும் மல மூத்திரங்ேலள விட்டுக்கோண்டும்
உடம்பு வியர்க்ேப் பலமும் ேர்வமும் ஒடுங்ே நின்றது. ேிருஷ்ணன் தன் லேலயத் தளர்த்தி
அந்தக்குதிலரலய இரு பிளவுேளாேப் பிளந்கதறிந்தான். இவ்விதமாே கேசி என்ற அசுரலனக் ேண்ணன்
அழித்ததால் கோபாலர் துதித்து மேிழ்ந்தனர்.

அப்கபாது ஆோய மார்க்ேமாே வந்த நாரத முனிவர் கேசியசுரன் பட்ட பாடுேலளக் ேண்டு மேிழ்ந்து
சுவாமிக்கு விண்ணப்பஞ்கசய்ததாவது. ஓ ஜேந்நாதா! சேல கதவர்ேளுக்கும் துன்பஞ் கசய்த கேசிலய,
விலளயாட்டாேகவ நீ சங்ேரித்தது மிேவும் நன்று இதுவலர நடந்திராத இந்த நராசுவ யுத்தத்லதக்
ோண்பதற்கே நான் கசார்க்ேத்திலிருந்து இங்கு வந்கதன். மதுசூதனா! இந்த அவதாரத்தில் நீ கசய்த
திருவிலளயாடல்ேள் சிறப்புலடயன. அந்தக் குதிலரயரக்ேன் ேலனப்லபக் கேட்டாகல இந்திரன் முதலிய
கதவர்ேள் நடுங்குவார்ேள். அந்தத் துஷ்டாத்மாவான கேசிலய நீ சங்ேரித்து அருள் கசய்ததாகலகய
உனக்குக் கேசவன் என்ற திருப்கபயர் வழங்ேட்டும்! நாலளக்கு நடக்ேவிருக்கும் ேம்ச யுத்தத்திற்கு நான்
மீ ண்டும் வருகவன். உக்ேிரகசனன் மேனாேிய ேம்சனும் அவலனச் சார்ந்த மற்றவர்ேளும் சங்ேரிக்ேப்பட்ட
பிறகு தான் பூமி பாரத்லதக் குலறத்தவனாவாய்! கோவிந்தா! கசய்வகதல்லாம் கதவ ோரியங்ேள்
அகதல்லாம் உனக்கே கதரியும்! நீ பல்லாண்டு வாழ்வாயாே! நான் விலட கபறுேிகறன்! என்று கசால்லி
விட்டு நாரதர் கசன்றார். ஸ்ரீேிருஷ்ணன் கோபிய கோபாலகராடு, திருவாய்ப்பாடிக்குச் கசன்றான்.

17. அக்குரூரர் ேண்ணலனக் ோணுதல்

முன்பு ேம்சன் இட்ட ேட்டலளப்படி அக்குரூரர் மதுலரயிலிருந்து ரதத்தில் ஏறி, கோகுலம் கநாக்ேிச் கசன்று
கோண்டிருந்தார். அப்கபாது அவர் தம் மனதில் சிந்தித்துக்கோண்கட வந்தார். இந்த உலேத்தில்
என்லனவிடப் புண்ணியவான் கவறு யாருமில்லல. ஏகனன்றால் அமிசத்தினாகல இங்கு அவதரித்துள்ள
சக்ேரபாணியின் திருமுேத்லதத் தரிசிக்ேப் கபாேிகறன். கசந்தாமலரக் ேண்ணனின் திவ்வியத் திருமுே
மண்டலத்லதக் ோணப்கபாவதால், இப்கபாகத என் பிறவி சாபல்யமாயிற்று. நான் பாக்ேியசாலி! எவலன
இந்திரன் நூறு யாேங்ேளினால் ஆராதித்து சேல கதவலதேளுக்கும் அதிபதியாே இருக்கும் கமன்லமலயப்
கபற்றாகனா, அந்த ஆதியத்யாந்த ரஹிதனான ஸ்ரீ கேசவலன நான் இந்தக் ேண்ேளினாகலகய
ோண்கபனன்கறா! சர்வாத்மாவாய் எல்லாமறிந்தவனாய்; சேல கசாரூபியாய், சர்வ
பூதங்ேளிலுமுள்ளவனாய், இத்தலேயவன் என்று நிலனக்ேக் கூடாதவனாய் எங்கும் வியாபித்தவனாய்
விளங்கும் பேவான் என்கனாடு கபசும் பாக்ேியம் எனக்குக் ேிலடக்குமல்லவா? எவன் அனந்த கசாரூபியாே
இருந்துகோண்டு தனது திருமுடியினினாகல இந்தப் பூமிலய அலசயாதிருக்கும்படித் தாங்குேிறாகனா ,
பூமிக்ோே இப்கபாது இங்கே அவதரித்தருளின அவன் என்லன அக்குரூரர் என்று அலழப்பானல்லவா ?
தந்லத என்றும் பிள்லள என்றும் நண்பன் என்றும் சகோதரன் என்றும் தாய் என்றும் பந்துக்ேள் என்றும்
பலவலேப் பற்றாே நிற்ேிற எவனுலடய இந்த மாலயலயக் ோப்பதற்கு உலேம் திறமுள்ளதன்கறா. அந்த
எம்கபருமானுக்கு நகமா நம கலாோதாரனாே இருக்கும் அவனிடத்தில் கசதனாகசதன ஸ்வரூபமாே
இருக்கும் இந்தப் பிரபஞ்சங்ேள் யாவும் எல்லா விதத்தாலும் நிலலகபற்றிருக்ேின்ற சத்தியத்தால், அந்த
எம்கபருமான் என்லனக் ேம்சலனச் கசர்ந்தவன் என்று திருவுள்ளஞ் சீறாமல் என்னிடம் சாந்தனாே
இருக்ேகவண்டும். எவலன நிலனத்தவுடகனகய புருஷன் சேல நன்லமேளுக்கும் உரியவனாேி
விடுவாகனா அந்த அஜனாயும் நித்தியனாயும் இருக்ேிற ஸ்ரீ ஹரிலய நான் அலடக்ேலமாே அலடேிகறன்!
என்று அக்குரூரர் கயாசித்துக்கோண்கட, கதகராட்டிச் கசன்றார்.

சூரியன் அஸ்தமிக்ேச் சிறிது கநரம் இருக்கும் கநரத்தில் இலடயர் குலத்தினர் வசிக்கும் திருவாய்ப்பாடிலய
அக்குரூரர் அலடந்தார். அங்கே பசுக் ேறக்குமிடத்தில் ேன்றுேளின் நடுவில், அன்றலர்ந்த ேரு கநய்தல்
மலர் கபான்ற ோந்தியும் மலர்ந்த கசந்தாமலர கபான்ற திருவிழிேளும், ஸ்ரீவச்சம் என்னும்
மறுப்கபாருந்திய திருமார்பும், திரண்டு நீண் ட திருத்கதாள்ேளும், பரந்தும் உயர்ந்தும் விளங்கும் திருமார்பும்
நீண்டு உயர்ந்த கூர்லம நாசியும், கவகு விசாலமான மந்தஹாசமுள்ள திருமுேத்தாமலரயும், உயர்ந்தும்
சிவந்தும் உள்ள நேங்ேளுடன் கூடித் தலரயில் பதிந்த திருவடித் தாமலரேளும், கபான் நிறமான
திருப்பரிவட்டங்ேளும், வனமாலலயும் சாற்றிக்கோண்டு, கவண்தாமலரலய கசேரமாேத் திருமுடியில்
அணிந்திருப்பதாகல சந்திரன் உதித்த நீ லமலல கபான்றவனான ஸ்ரீேிருஷ்ணலன முதலில் அக்குரூரர்
ேண்டார். பிறகு ேண்ணனின் பக்ேத்தில், அல்லி மலர் கபான்ற திருகமனியுடன் நீ லநிறத்
திருப்பரிவட்டங்ேலளயணிந்து கோண்டு உயரமாேவும்; தாமலர மலர் கபான்ற முேமலருலடயவருமான
பலபத்திரலரயும் ேண்டார். ஞானியான அக்குரூரர், அம்மோ புருஷர்ேள் இருவலரயும் ேண்ட உள்ளக்
ேளிப்பின் மிகுதியினால், முேம் மலர்ந்து உடம்கபல்லாம் புளோங்ேிதம் அலடயப்கபற்று, இகதா ஈருருவாய்
பிரிந்துள்ள வாசுகதவ பேவானுலடய அம்சம் எதுவுண்கடா அதுதான் உத்தம கதஜசு அலடயத்தக்ே
கமன்லமயான கபாருள் இலதக் ேண்டதால் எனது ேண்ேள் இரண்டும், மிேவும் சாபல்யமாயின. இந்த
உடலும் அந்த எம்கபருமானின் அனுக்ேிரேத்தாகல தீண் டப்கபற்றுச் சாபல்யமாகுகமா? எந்தத் திருக்லேயின்
விரல்பட்டவுடகனகய புருஷர் சேல பாபங்ேளும் நசிக்ேப்கபற்றுக் குற்றமற்ற சித்திலயப் கபறுவார்ேகளா
அந்தத் திருக்லேத் தாமலரலய ஸ்ரீமானான அவ்வனந்தன் என் முதுேின் மீ து லவக்ேப் கபறுவாகனா ?
இந்தச் சுவாமி, சுபாவத்தில் குற்றமற்றவனாே இருக்ேின்ற என்லனக் ேம்சனது சார்பில் இருப்பதால்
குற்றமுலடயவனாே எண்ணுவாகரா கதரிவில்லலகய! அப்படியானால் இந்தப் பிறவிலயச் சுடகவண்டும்.
ஏகனன்றால் கயாக்ேியரால் அங்ேீ ேரிக்ேப்படாமல் துறக்ேப்படுேின்றவனுக்குப் பிறவி ஏன்? நாம் இப்படி
எண்ணக் கூடாது. ஏகனன்றால் ஞான கசாரூபியாய், சுத்த சத்வமயனாய் ராேத்கவஷாதி கதாஷங்ேளின்றி
எப்கபாழுதும் தன் கசாரூபம் விளங்ே சேல புருஷருலடய இதயத்திலும் எழுந்தருளுேின்ற
எம்கபருமானுக்குத் கதரியாதது ஒன்று உண்கடா ஆலேயால் எனது இதயத்தில் ேவடிருப்பதும்
இல்லாததும் அவன் அறிவான். ஆலேயால் என்லனத் திரஸ்ோரம் கசய்யாமல் திருவுள்ளம் பற்றுவான்
எனகவ பிரம்ம ருத்திராதியருக்கும் ஈஸ்வரனாயும் புரு÷ஷாத்தமனாயும் இருக்கும் ஸ்ரீவிஷ்ணுவின்
அம்சாவதாரமாய் ஆதிமத்யாந்தமில்லாதிருக்கும் இந்த ஸ்ரீேிருஷ்ணலன நான் பக்தியால்
மனவணக்ேத்கதாடு கநருங்ேப் கபறுகவனாே என்று மனதால் சிந்தித்தார் மோஞானி அக்குரூரர்.

18. ேண்ணலனப் பிரியும் கோபியரின் ேலக்ேமும் அக்குரூரர் ேண்ட கதய்வேக்

ீ ோட்சியும்!

லமத்கரயகர! இவ்விதமாே அக்குரூரர் தம் மனதில் நிலனத்து கோண்டு, ேண்ணன் அருகே கசன்று
அடிகயன் அக்குரூரன் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறன் என்று சிரம் வணங்ேித் தண்டமிட்டார் ஸ்ரீ ேிருஷ்ணனும்
புனித கரலேேளுடன் விளங்ேிய தன் திருலேேளால் அவலரத்தீண்டி எடுத்து, கவகு பிரீதிகயாடு கநருங்ேித்
தழுவியருளினான். பிறகு மூத்தவரான பலராமலனயும் அக்குரூரர் வணங்ேினார். அதன் பிறகு அம்மோ
புருஷர்ேள் இருவரும் மேிழ்ச்சியுடன் அக்குரூரலரத் தங்ேள் மாளிலேக்கு அலழத்துச் கசன்றார்ேள். அங்கு
அக்குரூரர், அவர்ேளால் ÷க்ஷமாதிேள் விசாரிக்ேப்பட்டார். பிறகு அவர்ேளுடன் உணவருந்திவிட்டு
அக்குரூரர் உட்ோர்ந்திருக்கும்கபாது அசுராம்சமான ேம்சன் தன் தங்லே கதவேிலயயும் வசுகதவலரயும்
நிந்தித்துக் கோடுலமப்படுத்தியலதயும், அவனது தந்லதயான உக்ேிர கசனனிடம் ேம்சன் மனப்பலேலம
கோண்டிருப்பலதயும் எதன் நிமித்தமாேத் தம்லம ேம்ஸன் அனுப்பி லவத்தாகனா , அலதயும் அவர்ேளிடம்
விண்ணப்பம் கசய்தார். அலதக்கேட்டதும் ஸ்ரீேிருஷ்ணன் புன்முறுவலுடன் தானபதிகய! நான் இவற்லற
அறிகவன் இதற்குத் தக்ேது எதுகவா அலதச் கசய்யவும் நான் சித்தமாே இருக்ேிகறன். மோஞானிகய! நீர்
கவறு எலதயும் நிலனக்ேகவண்டாம் இத்கதாடு ேம்சன் மடிந்தான் என்று நிலனயும் நானும் பலராமனும்
நாலள உம்முடன் மதுலரக்கு வருேிகறாம் யாதவரும் கவண்டும் உலுப்லபேலளக் கோண்டு நாலளகய
வருவார்ேள். இன்றிரவு இங்கேகய தங்ேியிருங்ேள். இவ்விரவு முதல் மூன்று இரவுேளுக்குள்ளாே
ேம்சலனயும் அவலனச் சார்ந்கதாலரயும் நாசஞ் கசய்ேிகறன்! என்று கூறியருளினான். பிறகு கோபால
மூப்பர்ேளுக்கு அக்குரூரலரக்கோண்டும் தானும் ேட்டலளயிட்டு தலமயகனாடும் அக்குரூரகராடும்
நந்தகோபனின் மாளிலேயில் திருக்ேண் வளர்த்தியருளினான். பிறகு கபாழுது விடிந்ததும் பலபத்திரரும்
ேண்ணனும் அக்குரூரருடன் மதுலரக்குப் புறப்படத் தயாரானார்ேள். அலதக்ேண்ட கோபியகரல்லாம்
மிேவும் ேலங்ேிக் ேண்ேளில் ேண்ண ீர் ததும்ப லேேளில் லே வலளேள் கநேிழ, கபருமூச் கசறிந்த
வண்ணம் ஒருத்திகயாடு ஒருத்தியாேப் பலவாறும் கபசிக்கோள்ளலானார்ேள்.

ஓ கதாழியகர, ஸ்ரீகோவிந்தன் மதுலரக்குப் கபானால் மீ ண்டும் எப்கபாது இங்கு வருவான்? அந்த

நேரத்திலுள்ள மங்லேயரின் மதுரமான கபச்சுக்ேளாேிய அமுதத்லதப் பானஞ் கசய்வானல்லவா? நேரப்
கபண்ேளின் கபச்லசக் கேட்கும் அவன் மனம் மீ ண்டும் நாட்டுப்புறத்து கோபியரிடம் பற்றுமா? இந்த
ஆயர்பாடிக்கே ஒரு சார வஸ்துவான இந்தக் ேண்ணலன இங்ேிருந்து நீக்கு கோடிய கதய்வம்
கோபியலரகயல்லாம் ஒருமிக்ே மறுபடியும் ஓரடி அடித்தகதன்கற நிலனக்ேகவண்டும். நேரப் கபண்ேளின்
கபச்சிகல ேருத்துக்ேள் உள்ளடங்ேிப் புன்னலேயுடன் கபாலிவுறும் அந்நேரத்துப் கபண்ேளின் நலடகயா
கவகு சுந்தரமாே இருக்கும். ேலடக்ேண் பார்லவகயா மனலதக் ேவர்வதாே இருக்கும். ஆலேயால்
இதுவலர அவற்லறகயல்லாம் அறியாமல் நாட்டுப்புறத்தில் வாசஞ் கசய்து கோண்டிருந்த இந்தக்
ேண்ணன் அங்கேகபான பிறகு, அந்நேரத்து நங்லேயரின் மயக்ே விலங்ேினால் ேட்டப்படுவானாதலால்,
மறுபடி அவன் இங்கே திரும்பி வருவாகனன்று எப்படிச் கசால்ல முடியும்? இகதா பாருங்ேள்! அக்குரூரன்
என்ற கபயலரக் கோண்ட இந்தக் கோடூரனாகல என்னகமா வஞ்சிக்ேப்கபற்று , ேண்ணன் கதர் ஏறி
மதுலரக்குச் கசன்றான். கோஞ்சமும் தலயயில்லாத இந்தக் ோதேன் நாம் எல்லாம் ேண்ணனிடத்தில்
அன்பினால் உருகுேிகறாம் என்பலத அறியாகனா அறிந்தவன் என்றால் நமது ேண்ேளின் ேளிப்பாேிய
ேண்ணலன மற்கறாரிடத்திற்குக் கோண்டு கசல்வானா? அடி இந்தக் ேிருஷ்ணன் நமதன்லபச் சிறிகதனும்
பாராமல் பலராமகராடு கதரில் ஏறிச் கசல்ேிறான். அவன் மிேவும் இரக்ேமற்றவனாே இருக்ேிறான்.
அவலவப் கபாேவிடாமல் தடுக்ேச் சீக்ேிரம் ஏதாவது முயற்சி கசய்யுங்ேள். ஓ கபண்ேகள! மாமன்
முதலானவர்ேளுக்கு எதிரில் இலதப்பற்றிப் கபச முடியாகத என்பீரானால் விரேத்தீ யில் நாம் கவந்து
கபாகும்கபாது அவர்ேள் என்ன கசய்யமுடியும்? நந்தகோபன் முதலிகயார்ேளும் ேண்ணனுடன் கூடப்கபாே
முயல்ேிறார்ேகள தவிர ஒருவரும் அவலனத் தடுக்ே முயலவில்லலகய! கதாழிேகள! மதுலரப்
கபண்ேளுக்கு இப்கபாழுது நற்கபாழுது விடிந்துள்ளது. ஏகனன்றால் அவர்ேளது ேண்ேள் எனும் வண்டுேள்
இன்று ேண்ணனின் முோரவிந்தத்லதப் பானம் பண்ணுமல்லவா? ேண்ணனுடன் கசல்பவர்ேள் மோ
புண்ணியஞ் கசய்தவர்ேள்!

ஏகனன்றால் அவனுலடய வடிவழலேப் பார்த்துக் கோண்கட கபாய் தங்ேள் கதேம் புளோங்ேிதமலடய

அவர்ேள் மேிழ்வார்ேளல்லவா? மதுலர நேரப் கபண்ேள் எந்த நற்ேனலவக் ேண்டார்ேகளா? ஐகயா
இரக்ேமற்ற கதய்வம் இந்தக்கோபியருக்கு ஒரு மோநிதிலயக் ோட்டிய பிறகு ேண்ேலளப்
பறித்துக்கோண்டகத! நம்மிடம் ேண்ணனுக்கு அன்பு தளரத் தளர அவன் அன்லபப் கபறாத நமது லேேளில்
அணிந்த வலளயல்ேளும் கூட நம்கமாடு இருக்ே விரும்பாமல் தளர்ேின்றன. அந்த அக்குரூரன் குரூர
ஹிருதயமுலடயவன் அதனால் தான் கதலர கமதுவாேச் கசலுத்தாமல் கவகு கவேமாேச் கசலுத்தி நம்
ேண்ணலன கவகுகவேமாேக் கோண்டுகபாேிகறன். பாருங்ேள்! இப்படிப் புலம்பும் நம்மிடத்தில்
யாருக்குத்தான் இரக்ேம் ஏற்படாது! என்ன கசய்கவாம் கதாழியகர! சிறிது கநரம் ேண்ணன் நம்
ேண்ேளுக்குப் ோணப்பட்டுக் கோண்டிருந்தான். பிறகு அவன் ஏறியிருந்ததிருத்கதர் மட்டுகம ோணப்பட்டது.
இப்கபாது அந்தத் கதரின் சக்ேரங்ேளால் எழும்பிய துேள் மட்டுகம ோணப்படுேிறது. ஒருேணத்தில் இதுவும்
மலறந்து கபாகும். ேண்ணகனா கவகு தூரம் கசன்றுவிட்டான்! என்று கோபிலேேள் அன்கபாடு அவன்
கசன்ற திலசலயகய பார்த்து, புலம்பிக்கோண்டிருக்கும் கபாது ேண்ணகனா ஆய்ப்பாடியின் எல்லலலயத்
தாண்டி யமுலன நதிக்ேலரக்கு வந்து கசர்ந்தான்.

அப்கபாது நண்பேல் அக்குரூரர், ராம ேிருஷ்ணர்ேலள கநாக்ேி, அடிகயன் இந்த நதிக்குச் கசன்று
மாத்தியான்னிே ஆராதனத்லதச் கசய்து வருேிகறன். அதுவலரயில் சுவாமிேள் இங்கேகய எழுந்தருளியிக்ே
கவண்டுேிகறன் என்று விண்ணப்பஞ்கசய்தார். பிறகு அக்குரூரர் நதியில் நீராடி ஆசமனாதிேலளச் கசய்து
மந்திர கஜபத்கதாடு பரப்பிரம்மத்லதத் தியானஞ் கசய்தார், அப்படித் தியானம் கசய்யும்கபாது, பல பத்திரர்
சஹஸ்ரபணா மண்டல மண்டிதராய் மல்லிலே மாலல கபான்ற கவண்லமயான திருகமனிகயாடும்
மலர்ந்த தாமலர கபான்ற திருவிழிேகளாடும் பரிமள வனமாலலயும் நீ லப்பட்டாலடேளும் திவ்விய ேிரீட
குண்டலங்ேளும் தரித்துக்கோண்டு வாசுேி முதலிய சர்ப்பரசர்ேளால் கசவிக்ேப்பட்டு , யமுலன ஜலத்தில்
விளங்ேினார். அவரது மடியிகல ேண்ணன் நீலகமேசியாமளனாய், கசந்தாமலர கபான்ற சிவந்த
திருவிழிேளும் நான்கு திருத்கதாள்ேளும் ேம்பீரமான திருகமனியும் பிரோசிக்கும் வண்ணம் திருவாழி
முதலிய திவ்விய ஆயுதங்ேலளயும் திவ்விய பீதாம்பரங்ேலளயும் வனமாலலலயயும் தரித்துக்கோண்டு
வானவில்லினாலும் மின்னற் கோடிேளாலும் விசித்திரமாேப் பிரோசிக்கும், ேருகமேம் கபாலத்
கதான்றினார். அவரது திருமார்பில் ஸ்ரீவச்சம் என்ற மறுப்கபாருந்தியிருக்ே திருக்ோதுேளில் மணிமயமான
மேர குண்டலங்ேள் குலுங்ே, திருமுடியில் கவள்லளத் தாமலர கபான்ற ேிரீடமும் இலங்ே, கயாேசித்தி
கபற்று சேல குலறேளுமற்ற சனே சனந்தனாதி முனிவர்ேளால் தியானஞ் கசய்ய, அலங்ோரமாே
வற்றிருந்தார்.
ீ அந்தக் ோட்சிலய அக்குரூரர் ேண்டதும் யமுலன நதியில் ஸ்ரீராம ேிருஷ்ணர்ேகள இப்படி
எழுந்தருளியிருக்ேிறார்ேள் என்று கதரிந்து இவ்வளவு சீக்ேிரம் அவ்விருவரும் எப்படி இங்கே
எழுந்தருளினார்ேள் என்று வியந்து, அவர்ேலளக் கேட்ே வாகயடுத்தார். அவ்வளவிகல அவருக்கு வாய்
எழுப்பகவாட்டாமல் சுவாமி ஸ்தம்பனம் கசய்துவிட்டதால் ஒன்றும் கசால்ல முடியாமல், அக்குரூரர்,
நதிலயவிட்டு ேலரக்கு வந்தார். திருத்கதலரப் பார்த்தார். அங்கு ராமேிருஷ்ணர்ேள் இருவரும் முன்
கபாலகவ மனித அவதாரமாேக் ோத்திருப்பலதக் ேண்டார். மீ ண்டும் அக்குரூரர் யமுலனக்கு ஓடினார்.
அங்கும் முன்பு ேண்ட கதய்வேக்
ீ ோட்சிலயகய ேண்டார். உடகன அக்குரூரர் பரமார்த்தத்லத அறிந்து,
எல்லாம் அறிந்த எம்கபருமானான ஸ்ரீேிருஷ்ணலனத் துதிக்ேலானார். எப்கபாழுதும் சத்தாே இருக்கும்
ரூபமுள்ளவராயும் சிந்திப்பதற்கும் அரியதான மேிலமயுள்ளவராயும் அகநே ரூபியாயும் ஒகர ரூபியாயும்
இருக்கும் பரமாத்மாவுக்கு நகமா நம என்று தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறன்.

ஓ, மோப் பிரபுகவ! ஞானங்ேளுக்கு எல்லலயாேவும் அறியப்படாத அளவுள்ளவனாேவும், பிரேிருதிக்கு

கமம்பட்டவனாேவும் இருக்கும், உன்லன வணங்குேிகறன்! ஓ அளவில்லாலமயினாகல கசால்லக்கூடாத
குணமுள்ள ஆன்மாகவ! கசால்லகவாண்ணா உபய விபூதியாலுண்டான ஆனந்தமுள்ளவகன! அளவில்லாத
திருநாமங்ேளுள்ள உன்லனப் பணிேிகறன். பிரம்மம் நீ! எந்தப் கபாருலளயும் நாமரூப
ேற்பலனேளில்லாமல் அறியக் கூடாலமயால் நீ ேிருஷ்ணன் அச்சுதன். அனந்தன், விஷ்ணு முதலிய
திருநாமங்ேளால் துதிக்ேப்படுேின்றாய்! ஓ அனந்தா! ஓ சர்கவசுவரா! சூரிய ேிரண ரூபியாே இருந்து நீக ய
பிரபஞ்சத்லதப் பலடக்ேிறாய். ஆலேயால் இந்தப் பிரபஞ்சகமல்லாம் உனக்குச் கசஷ பூதமாே இருக்ேிறது.
பிரணவபிரதிபாத்தியனான ஸ்ரீபரமாத்மா! உன்லனப் பணிேிகறன். சங்ேர்ஷணனுக்குத் தண்டம்
சமர்ப்பிக்ேிகறன். பிரத்யும்னனுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறன். அநிருத்தனுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறன்
இவ்விதம் சதுர் வியூே ரூபியான உனக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேிகறன்! என்று அக்குரூரர்
எம்கபருமாலனப்கபாற்றினார்.

19. மதுலரலய அலடதல்

லமத்கரயகர, கமலும் கேட்பீராே! இவ்வாறு யாதவ பாேவதரான அக்குரூரர் யமுலன நதி நீரில்
எம்கபருமாலனச் கசவித்துத் துதித்து பரப்பிரம்மரூபமான ஸ்ரீேிருஷ்ணனிடத்திகலகய தன் மனலதச்
கசலுத்தி கநடுகநரம் தியானித்து பிறகு அந்த நிஷ்லடலயவிட்டு, ேலரகயறித் தம்லமக் ேிருதேிருத்தியனாே
நிலனத்துக் கோண்டு தம்முலடயகதரினருகே வந்தார். அங்கே மூத்த நம்பியும் இலளய நம்பியும்
இருப்பலதக் ேண்டு வியப்பலடந்தார். அவரது ேண்ேள் மலர்ந்தன அப்கபாது ேிருஷ்ணன் அவலர கநாக்ேி
அக்குரூரகர ! நீர் யமுலன ஜலத்திகல ஏகதா ஒரு ஆச்சரியத்லதக் ேண்டீர் கபாலத் கதான்றுேிறது.
ஏகனன்றால் உம்முலடய ேண்ேள் வியப்பினால் மலர்ந்துள்ளன என்று சிரித்தான். அதற்கு அவர் அச்சுதா!
அடிகயன் ஜலத்தின் நடுகவயாகதாரு அதிசயத்லதக் ேண்கடகனா அதுகவ இவ்விடத்திலும் ரூபீேரித்து என்
எதிரில் இருக்ேக் ோண்ேிகறன் ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவாகன! அந்த உலேம் எல்லாம் எவனுலடய மோ ஆச்சரிய
ஸ்வரூபகமா அத்தலேய திவ்யாச்சரிய கசஷ்டிதனான உன்கனாடு நான் கசர்ந்திருக்கும்கபாது என்ன
ஆச்சரியங் ேண்டாய் என்று என்லன ஏன் கேட்டருள்ேின்றீர் ? இனி நாம் மதுலரக்குப் கபாகவாம்!

மதுசூதனா! இப்கபாதும் அடிகயன் ேம்சனுக்கு அஞ்சுேிகறன் சீச் சீ ! அன்னியனுலடய பிண்டத்தினால்

பிலழப்பவனுலடய பிறவிலயச் சுடகவண்டும்! என்று கசால்லி வாயுகவேமுலடய தமது குதிலரேலள
கவகு கவேமாே ஓட்டிக்கோண்டு மதுலர மாநேலர வந்தலடந்தார். அங்கு வந்ததும் அவர் ஸ்ரீராம
ேிருஷ்ணர்ேலள கநாக்ேி, மோ வரர்ேகள!
ீ இனி, நீங்ேள் இறங்ேித் திருவடிேளால் நடந்துகசல்லகவண்டும்.
அடிகயன் ஒருவகன கதர்கமல் ஏறிச்கசல்கவன். முதலில் உங்ேள் தந்லதயான வசுகதவருலடய
திருமாளிலேக்கு நீங்ேள் கசல்லகவண்டாம். ஏகனன்றால் உங்ேள் நிமித்தமாேகவ அவலரமோப் பாதேனான
ேம்சன் துன்பப்படுத்துேிறான்! என்று விண்ணப்பித்துவிட்டு, மதுலரக்குள் பிரகவசித்தார். பிறகு
ஸ்ரீராமேிருஷ்ணர்ேள் இருவரும் இராஜ வதி
ீ மார்க்ேமாே நேரத்து மங்லேயரும் ஆடவரும் ஆனந்தமாய்
ேண்ேளால் கசவித்து நிற்ே இளமதயாலனேள் கபால் வதியில்
ீ விலளயாடிக் கோண்கட கசன்றார்ேள்.
அப்கபாது அந்த வழியிகல குசும்பாதி சாயம்கபாட்டு ஆலடேலளச் சீர்ப்படுத்தும் வண்ணான் ஒருவலன
அக்குமாரர்ேள் ேண்டு அவனிடம் தங்ேளுக்கு ஏற்ற நல்ல அழோன ஆலடேலளத் தரகவண்டும் என்று
யாசித்தார்ேள். அந்த வண்ணாகனா ேம்சனிடம் பணியாற்றியதனால் மிேவும் கசருக்குற்று அவர்ேலள
இழிவாேப் கபசினான். அலதக்கேட்டதும் ேண்ணன் கோபங்கோண்டு அந்தக்கோடியவலன லேயினால் ஓர்
அலற அலறந்து வழ்த்தினார்.
ீ பிறகு இருவரும் பீதாம்பர நீ லாம்பரங்ேளுடன் கவண்டிய ஆலடேலள
எடுத்து அணிந்து கோண்டு மிேவும் மேிழ்ச்சிகயாடு பூமாலலக்ோரனின் மாளிலேக்குச் கசன்றார்ேள்.

லமத்கரயகர ! பீதாம்பர நீலாம்பரங்ேலளத் தரித்து, அதிே அழகுடன் விளங்கும் ராமேிருஷ்ணர்ேள்

இருவலரயும் அந்த பூமாலலக்ோரன் ேண்டு இவர்ேள் யார்? இவர்ேள் யாருலடய பிள்லளேள்? என்று
கயாசித்தான். பிறகு, இவர்ேள் மனிதரல்லர் கதவர்ேகள இங்கு எழுந்தருளினார்ேள் என்று நிலனத்தான்.
பின்னர் ஸ்ரீராம ேிருஷ்ணர்ேள் இருவரும் அவலன கநாக்ேி எங்ேளுக்கு நல்ல மலர் மாலலேலளக் கோடு
என்று யாசித்தார்ேள். உடகன அவன் அவர்ேளுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பித்து கதய்வேமானவர்ேகள!
ீ
அடிகயனுக்கு அனுக்ேிரேம் கசய்ய கவண்டி, அடிகயனது குடிலசக்கு எழுந்தருளின ீர்ேகள! அடிகயன்
தன்யனாகனன். நியமனப்படித் தங்ேலள அர்ச்சிக்ேிகறன்! என்று கசால்லி மேிழ்ந்து அவர்ேள் திருவுள்ளம்
வியப்ப சில மலர்ேலளச் சமர்ப்பித்து சுவாமி இலவ முன்னலவயிற்சிறந்தலவ ; இலவ கமலும் மிேச்
சிறந்தலவ! என்று கமலும் கமலும் மிேவும் மணமுள்ள அழோன மலர்ேலளக் கோடுத்தான். சுேந்தமும்
சுத்தமுமான அம்மலர்ேலள ஸ்ரீராமேிருஷ்ணர்ேள் மனமுவந்து தங்ேள் திருமார்பில் அணிந்து கோண்டு
அவலனப் பாராட்டினார்ேள்.

ஸ்ரீேிருஷ்ணர், அவனுக்கு வரங்ேலளப் பிரசாதிக்ே எண்ணி, ஓ கயாக்ேியகன! என்லனப் பற்றியிருக்கும்

திருமேன் உன்லன ஒருகபாதும் விடாமல் அனுக்ேிரேம் கசய்து கோண்டிருப்பாள். ஓ சவுமியகன! உனக்குப்
பலஹானிகயா, தனஹானிகயா வரமாட்டாது ோலமுள்ளளவும் உன் சந்ததி நசிக்ோமல் இருக்கும்.
இப்படியாே நீ எனது அனுக்ேிரேத்தால் கபரும் கபாேங்ேலளகயல்லாம் அனுபவித்து இறுதியில் என்
ஸ்மரணமும் அலடந்து திவ்வியகலாேத்லத அலடயக்ேடவாய் உனக்கு ஆதி பவுதிேமான கதாஷங்ேள்
வருவதில்லல. மோனுபாவகன! சூரியன் உள்ள வலரக்கும் எனக்கு இத்தலேய சுேங்ேள் உண்டாகும் என்று
அனுக்ேிரேம் கசய்து அவனால் விகசஷமாே ஆராதிக்ேப்பட்டான். பின்னர் பலபத்திரகராடு,
அம்மாலிேனுலடய மாளிலேயிலிருந்து ேிளம்பிச் கசன்றான்.

20. அழோன கூனியும் ேம்சவதமும்

பூமாலலக்ோரனின் மாளிலேயிலிருந்து புறப்பட்ட ராமேிருஷ்ணர்ேள் இருவரும், ராஜவதி

ீ வழியாேச்
கசல்லும்கபாது, வழியிகல மங்லேப் பருவமுலடய கூனி ஒருத்தி லேயிகல சந்தனக்ேிண்ணம் ஒன்லற
எடுத்துக்கோண்டு வந்தாள். அவலளக் ேண்டதும் ேண்ணன் புன்முறுவலுடன், அடி நீகலாத்பலம் கபான்ற
ேண்ேலளயுலடயவகள! யாருக்கு இந்த வாசலனப் பூச்லசக் கோண்டு கபாேிறாய்? என்று கேட்டான்.
அதற்கு அவள் அழேகன! நான் லநேவக்ேிலர என்றும் ேம்ஸனால் சிந்தனாதிப் பூச்சுக்ேள் கசய்யும்
கவலலயில் லவக்ேப்பட்டவள் என்றும் நீ ஏன் அறியவில்லல ேம்சனுக்கு சந்தனம் யார் பூசினாலும்
பிடிக்ோது. நான் அலரத்துச் கசர்க்கும் பூச்கச அவனுக்குப் பிரியமானது ஆலேயால் ேம்சனின் அனுக்ேிரேம்
என்னும் தனத்துக்கு முக்ேிய பாத்திரமாே இருக்ேிகறன்! என்றாள். அலதக்கேட்டுக் கோண்டு ேிருஷ்ணன்
கமலும் புன்முறுவலுடன் அவலள கநாக்ேி, அடி இளம் கபண்கண! இகதா நீ லவத்திருக்கும் இந்தப் பூச்சு
வாசலன கூட்டியதுதாகன தவிர இயற்லேயான மணமுலடயதல்ல! மற்கறான்கறா ராஜசமுள்ள
அரசர்ேளுக்குத் தகுகமயன்றி சாதாரணமானவருக்குத் தக்ேதன்று இதுகவா மிேவும் கநர்த்தியாே
இருக்ேிறது. அழேிய முேமுலடயவகள! ஆலேயால் எங்ேளது திருகமனிக்கு ஏற்ற இலத எங்ேளுக்கே
கோடுக்ேகவண்டும்! என்று கேட்டான். அதற்கு அழோன கூனி ஒப்புக்கோண்டு அன்கபாடு அவர்ேளது
திருகமனிக்கேற்ற திவ்வியமான பூச்லசச் சமர்ப்பித்தாள். ஸ்ரீராமேிருஷ்ணர் இருவரும்
பத்திரபங்ேரசனாவிதமாே அந்தப் பூச்லசத் தங்ேள் திருகமனிேளில் தடவிக்கோண்டார்ேள். பிறகு
ேிருஷ்ணன் அந்தக்கூனியின் கோணலல நிமிர்த்தும் வலேலயயும் அறிந்தவனாலேயால் அவளிடம்
அன்புகோண்டு தனது நடுவிரலும் அதன் முன் விரலும் கோண்ட நுனிக் லேயினால் அவளது
கமாவாய்க்ேட்லடலயப் பிடித்துத் தன் திருவடிேளால் அவளது பாதங்ேலள அமுக்ேி இழுத்துத் தூக்ேி
அவலள நிமிர்த்தியருளினான்.

உடகன அவளுலடய கோணல் நிமிர்ந்தது, அவள் கபண்ேளில் சிறந்தவளானாள்! அவள் ேண்ணனின்

பரிவட்டத்லதப் பிடித்துக்கோண்டு நீ என் மாளிலேக்கு வா! என்று அலழத்தாள். அலதக் ேண்ட ேண்ணன்
பலராமலரப் பார்த்த வண்ணம் சிரித்துக்கோண்கட, குற்றமற்ற அந்த லநேவக்ேிலரலய கநாக்ேி, கபண்கண!
அப்படிகய ஆேட்டும்! பிறகு ஒரு சமயம் வருேிகறன் என்று கசால்லிவிட்டு அண்ணலனப் பார்த்து உரக்ேச்
சிரித்தான். இவ்வாறு நம்பிேள் இருவரும் பீதாம்பர நீலாம்பரங்ேலளயணிந்து விசித்திரமான சந்தனப்
பூச்கசாடும் பலவிதமான திவ்விய மலர் மாலலேலளயும் அணிந்துகோண்டு விற்ேள் லவத்திருந்த ஆயுத
சாலலக்குச் கசன்றார்ேள். அங்ேிருந்த ோவற்ோரர்ேலள ேண்ணன் ஏறிட்டு கநாக்ேி, ோவல்ோரர்ேகள! இந்தத்
தனுர்யாேத்துக்கு உத்கதசித்து லவத்துள்ள வில் எங்கே இருக்ேிறது? என்று கேட்டான். அவர்ேள் அலதத்
கதரிவித்தார்ேள். உடகன, ேண்ணன் அந்த வில்லல எடுத்து வலளத்து நாகணற்றினான். நாகணற்றியதும்
அந்த வில் முறிந்து அந்த மதுலர நேரகமங்கும் கசவிடுபடும்படி ஓலசயிட்டது வில் ஒடிந்ததும்
ோவற்ோரர்ேள் ஸ்ரீராம ேிருஷ்ணர்ேலள எதிர்க்ே வந்தார்ேள். அவர்ேலள அம்மோ புருஷர்ேள் இருவரும்
துவம்சம் கசய்து, ஆயுதச் சாலலயிலிருந்து புறப்பட்டுச் கசன்றார்ேள். இந்நிலலயில் ேம்ஸகனா தன்
மதுராபுரிக்கு அக்குரூரர் திரும்பி வந்தலதயும் வில் முறிந்தலதயும் அறிந்தான். அவன் சாணூரன்
முஷ்டிேன் என்னும் மல்லர்ேலள வரவலழத்துச் கசால்லலானான்.

மல்லர்ேகள, கேளுங்ேள்! நாம் எதிர்பார்த்திருந்த இலடப்பயல்ேள் வந்துவிட்டார்ேள் நீங்ேள் என் எதிரில்

அவர்ேகளாடு மல்யுத்தம் கசய்து அவர்ேலளக்கோன்று விடகவண்டும். அவர்ேள் என் உயிலர வாங்ேகவ
பிறந்தார்ேளாம். மோபலசாலிேகள நீங்ேள் அவர்ேலள மல்யுத்தத்தில் கவன்று எனக்கு மேிழ்ச்சியளித்தால்,
நீங்ேள் விரும்பும் கபாருள்ேலளகயல்லாம் தருகவன். என் எதிரிேளான அவ்விரு இலடச்கசரிப்
பயல்ேலளயும் நீங்ேள் நியாயமாேகவா, அல்லது அநியாயமாேகவா கோன்கற தீர கவண்டும். அப்படிச்
கசய்தால் இந்த ராஜ்யத்லத நீங்ேள் என்னுடன் சமானமாே அனுபவிக்ேலாம் என்று ேம்ஸன் தன் இரு
மல்லர்ேளுக்கும் ேட்டலளயிட்டான். பிறகு அவன் தன் யாலனப் பாேலனயும் அலழத்து, யாலனப்பாேகன!
நீ நமது குவலயாபீடம் என்ற கபரிய யாலனலய இந்த சபா மண்டபத்தின் முன்னால் நிறுத்தி லவத்து,
அந்த இலடப் பயல்ேள் இங்கு கபார் கசய்ய வரும்கபாது, யாலனலயக் கோண்கட அவர்ேலளக்
கோல்விக்ே கவண்டும்! என்று ேட்டலளயிட்டு சதபயில் கபாடகவண்டிய மஞ்சங்ேள் கசவ்வகன
கபாடப்பட்டிருப்பலதப் பார்லவயிட்டான். பிறகு தனக்கு மரணம் ேிட்டியிருப்பலத உணராமல் கபாழுது
விடிவலத எதிர்பார்த்திருந்தான்.

மறுநாள் கபாழுது விடிந்ததும், மதுலர நேர மக்ேள் சலபக்கு வந்து அவரவர் உட்ோரத்தக்ே மஞ்சங்ேளில்
உட்ோர்ந்தார்ேள். அரசர்ேள் ராஜ மஞ்சங்ேளில் உட்ோர்ந்தனர். பின்னர் ேம்சன் மல்யுத்த வரர்ேளுடன்
ீ
உயர்ந்தகதாரு மஞ்சத்தில் அமர்ந்தான். அந்தப்புர மங்லேயரும் பட்டணத்துப் பாலவயரும் கவசியரும்
அவரவருக்குரிய மஞ்சங்ேளில் உட்ோர்ந்தனர். நந்தகோபர் முதலிகயார் தமக்குரியவற்றில் அமர்ந்தனர்.
அக்குரூரரும் வசுகதவரும் தனித்துப் கபசிக்கோள்வதற்ோே ஒரு ஓரத்தில் உட்ோர்ந்தார்ேள். மேனிடத்தில்
கபரன்புலடய கதவேியானவன் முடிவு ோலத்திலாவது தன் அன்பு மேனின் முேத்லதப் பார்க்ேலாம் என்று
பட்டணத்து மங்லேயரின் நடுகவ உட்ோர்ந்திருந்தாள். இன்னிலசக் ேருவிேள் முழங்ேலாயின. மல்லன்
சாணூரன் மிேவும் குதித்துக் கோண்டிருந்தான் மற்கறாரு மல்லனான முஷ்டிேனும் கதாள் தட்டிக்
கோண்டிருந்தான் மக்ேள் ஆரவாரஞ் கசய்து கோண்டிருந்தனர். மாவரராயும்
ீ பாலேராயும் விளங்கும்
பலராம ேிருஷ்ணர் இருவரும் புன்னலேகயாடு சபாமண்டப வாயிலல அலடந்தார்ேள்.

அப்கபாது ேம்சனின் ேட்டலளப்படி யாலனப்பாேனால் ஏவப்பட்ட குவலயாபீடம் என்ற யாலன மிக்ே

கோபத்கதாடு அவ்விரு இலளஞலரயும் கோல்வதற்கு ஓடிவந்தது; அத்தருணத்தில் அந்தச் சலபயின்
நடுகவ ஒரு ஹாஹாோரம் உண்டாயிற்று. அப்கபாது பலராமர் ேண்ணலன கநாக்ேி பலேவனால்
ஏவப்பட்ட இந்த யாலனலயக் கோல்லாமல் இருப்பது நியாயமல்ல அலத அவசியம் கோன்கறயாே
கவண்டும் என்றான். உடகன சத்துரு நாசஞ் கசய்வதில் வல்லவனாேிய ஸ்ரீேிருஷ்ணன் சிம்ம நாதஞ்
கசய்து ஐராவதத்துக்கு ஈடான பலமுலடய அந்த யாலனயின் துதிக்லேலயத் தன் திருக்லேயினால்
பிடித்து இழுத்துச் சுழற்றினான். சர்கவசுவரனாே இருந்தும் ேண்ணன் திருவவதாரத்திற்கேற்ப, அந்த
யாலனயுடன் கநடுகநரம் கபாரிட்டான். அதன் தந்தங்ேளின் நடுகவ நின்று விலளயாடி, பிறகு தன் வலது
லேயினால் அதன் இடதுபுறத் தந்தத்லதப் பிடுங்ேி, அதன் கமலிருந்த யாலனப் பாேலன அடித்தான். அந்த
அடியினால் யாலனப் பாேனின் தலல பல துண்டுேளாேச் சிதறியுலடந்தது. உடகன மூத்த நம்பியான
பலராமன் அந்த யாலனயின் வலது தந்தத்லதப் பிடுங்ேி பக்ேத்திலிருந்த யாலனக்ோப்கபாலர அடித்துக்
கோன்றுவிட்டு, கவேமாே எழும்பித்தாவி, தன் இடது திருவடியால் அந்த யாலனயின் மத்தேத்தின் மீ து
ஓங்ேி உலதத்தான். இவ்விதம் பலராமன் விலளயாட்டாே உலதத்தவுடகனகய அந்தக் குவலயாபீடம் என்ற
யாலனயானது வஜ்ஜிராயுதத்தினால் அடிபட்ட பருவத்லதப் கபாலக் ேீ கழ விழுந்து இறந்தது. இவ்வண்ணம்
புருஷசிகரஷ்டர்ேள் இருவரும் இந்த யாலனலயப் பாேகனாடு சங்ேரித்து விட்டு அதன் மதநீராலும்
இரத்தத்தாலும் பூசப்பட்ட திருகமனியுலடயவர்ேளாய் அதன் தந்தங்ேளாேிய திவ்விய ஆயுதத்லதக்
லேயில் ஏந்திக் கோண்டு சிங்ே ஏறுேலளப் கபாலச் சபாமண்டபத்துக்குள் நுலழந்தார்ேள்.

உடகன, சலபயில் ஹாஹாோரம் எழும்பியது. அங்ேிருந்த நேரத்தார்ேள் யாவரும் வியப்புடன் பார்த்தார்ேள்.

இவனன்கறா முன்பு குழந்லதேலளக் கோன்று கோண்டிருந்த பூதலன அரக்ேிலயக் கோன்றவன்!
இவனன்கறா மருத மரங்ேலள முறித்தவன்! இவனல்லவா ோளிங்ேன் என்ற மோசர்ப்பத்தின் மீ க தறி
நர்த்தனஞ் கசய்த சிறுவன்! ஏழு நாட்ேள்வலர கோவர்த்தன மலலலயக் குலடயாே எடுத்துப் பிடித்துக்
கோகுலம் ோத்தவனும் இவகனதான்! பாருங்ேள்! கபண்ேளின் மனங்ேலளயும் ேண்ேலளயும் மேிழ்வித்து
விலளயாடிக்கோண்கட கபாேிற இந்த ேிருஷ்ணனுக்கு முன்கன கபாேிறவன் அவன் தலமயன்
பலபுத்திரனான பலராமன் புராணார்த்தம் கதரிந்த பண்டிதர்ேள் அமுங்ேியிருந்த யாதவவம்சத்லத ஒரு
கோபாலன் தலலகயடுக்ேச் கசய்வான் என்று கசால்வது இந்தக் ேிருஷ்ணலனகய கபாலும்! யாவற்றுக்கும்
உற்பத்தி ஸ்தானமான ஸ்ரீவிஷ்ணு அம்சமாய் பூமி பாரம் தீர்க்ே அவதாரஞ் கசய்தவன் இவகன!
என்கறல்லாம் ஸ்ரீேிருஷ்ணலனயும் பலராமலனயும் யாதவரும் நேர மக்ேளும், வர்ணித்துக்கோண்கட
இருந்தனர். அப்கபாழுது கதவேியின் ஸ்தனங்ேளின்றும் பால் கபருேி, மார்பு திடுக்திடுக் கேன்று துடித்தன.
வாசுகதவகரா, தன் பிள்லளேளின் முேங்ேலளப் பார்த்ததால் இளலமயாேக் ோணப்பட்டார். அந்தப்புரத்து
மங்லேயர் ேண்ணலனக் ேண்டு மலர மலர விழித்து ஒருத்திகயாடு ஒருத்தி பலவாறும் கபசிக்
கோண்டார்ேள். கதாழியகர! அகதா ேண்ணனின் திருமுேத்லதப் பாருங்ேளடி! மிேவுஞ் சிவந்த ேண்ேள்
யாலனகயாடு கபாரிட்டதால் உண்டான வியர்லவத் துளிேள்! சரத்ோலத்தில் மலர்ந்த கசந்தாமலர மலர்
பனித்துளிேகளாடு இருப்பது கபாலல்லவா கதான்றுேிறது. கபண்ேள் நாயேகம! ஸ்ரீவச்சம் என்ற
மருப்கபாருந்தி, பலேவரின் பலத்லதப் கபாக்கும்படியான ேற்பாலற கபான்ற ேண்ணனின் திருமுேத்லதப்
பாரடி? திரண்ட திருத் கதாள்ேலளப்பாரடி! அந்தக் ேண்ணன் மட்டுமா? முன்கன கபாேிற பலராமரின்
சிரிப்பிகல தான் எத்தலனக் ேவர்ச்சியடி!

அகதா பாருங்ேளடி! ேிருஷ்ணன் மல்யுத்தஞ் கசய்ய சாணூரகனாடு கசருேின்றான். இந்த அரசலவயில்

நியாயமறிந்துவர்ேள் இல்லலயா? யவுவனத்லத கநருங்கும் சுகுமார கமனியுலடய ேண்ணன் எங்கே ?
வஜ்ராயுதம் கபான்ற ேடின கதேமுலடய மோசூரன் எங்கே ? இவ்விருவலரயும் கபாரிடச்கசய்து கவடிக்லே
பார்ப்பது சலபகயாருக்கு நியாயமா? என்று இவ்விதமாே நேரத்துப் கபண்ேள் கபசிக்கோண்டிருந்தனர்.
அப்கபாது ஸ்ரீேிருஷ்ணன் தன் வஸ்திரங்ேலள இறுே வரிந்து ேட்டிக்கோண்டு பூமியதிர ஜனங்ேளின் நடுகவ
குதித்துக் கோண்டிருந்தான். பலராமனும் அப்படிகய கதாள் தட்டிக் கோண்டிருந்தான். அவர்ேள் குதித்ததால்
பூமியானது பிளந்து கபாோமல் இருந்தகத விந்லதயாேத் கதான்றியது! பிறகு ஸ்ரீேிருஷ்ணன் மல்லனான
சாணூரகனாடும், பலபத்திரன் மல்லனான முஷ்டிோசுரனுடனும் கபார் கசய்யத்துவங்ேினார்ேள். அத்தலனப்
கபரிய கூட்டத்திகல இவர்ேளிடம் யாகதாரு ஆயுதமுமில்லாத நிலலயில் சன்னிபாதம் என்ேிற முதலில்
லேகோடுத்துப் பஞ்சாப் கபாடுவதனாலும் அவதூதம் என்ற புறங்லேயால் ேீ கழ தள்ளுவதாலும் , முஷ்டி
என்ற லேப்பிடி இடித்தலினாலுங் ேீ லநிபாதம் என்ற முழங்லே ேலணக்லேேலளக் கோண்டு
இடித்தலினாலும் வச்ர நிபாதம் என்ற லேகயாரங்ேளால் இடிப்பதனாலும் மத்திலம, அனாமிலே என்ற
விரல்ேளின் நடுகவ ேட்லட விரல் லவத்த முஷ்டியினால் இடித்தலினாலும், பரகதாத்தூதம் என்ற ோலால்
தூக்ேி எரிதலினாலும் பிரமிருஷ்டம் என்ற உடம்லபகயல்லாம் இறுேப் பீடித்துத் தள்ளியுழக்குவதினாலும் ,
மிக்ே கோடிய பயங்ேர மற்கபார் நிேழ்ந்தது, அந்தப் கபாரில் சாணூரன் ேண்ணகனாடு எவ்வளவுகேவ்வளவு
கவேமாேப் கபாருந்தினாகனா அவ்வளவுக்ேவ்வளவு பலவனமலடந்தான்
ீ ேண்ணன் சர்வ சக்தனாே
இருந்ததாலும் கோபத்தாலும் அந்தச் சாணூரகனாடு விலளயாட்டுப் கபாலகவ கபார் கசய்து
கோண்டிருந்தான்.

அப்கபாது சாணூரனுக்குப் பலம் குலறவலதயும் ேிருஷ்ணனுக்கு பலம் வளர்வலதயும் ேண்ட ேம்சன்

மிேவும் கோபங்கோண்டு வாத்திய முழக்ேத்லத நிறுத்தம்படிக் ேட்டலளயிட்டான். வாத்தியங்ேள்
முழங்குவது நிறுத்தப்பட்டது. ஆனால் வானில் கதவ வாத்தியங்ேள் முழங்ேலாயின. கதவர்ேள்
வானிலிருந்து ஸ்ரீகேசவா! ஸ்ரீகோவிந்தா! சாணூரலன கவல்வாயாே நீ கவற்றியலடவாயாே என்று
வாழ்த்தினர். கநடு கநரம் கபார் புரிந்து கோண்டிருந்த ேண்ணன் அந்த அசுரலனச் சங்ேரிக்ே எண்ணி
அவலனத் தூக்ேிக் ேிறுேிறுகவன்று சுழற்றித் தலரயில் ஓங்ேி அலறந்தான். அவனுக்கு ேண்ணன் பூற்றும்
கபாகத உயிர் கபாய்விட்டது! தலரயில் அலறந்ததும் அவனுடல் துண்டம் துண்டமாேப் பிய்ந்து பூமியில்
இரத்தச் கசற்லற உண்டாக்ேியது. அதுகபாலகவ பலராமனும் முஷ்டிேலன தன் முஷ்டியால்
சிரத்திலிடித்தும் முழங்ோலால் மார்பில் இடித்தும் தலரயில் தள்ளி உயிரிழந்த அவலன உலதத்துத்
தள்ளினான். அவ்விரு மல்லர்ேளும் மடிந்தவுடன் கதாசலேன் என்பவன் கபாருக்கு வந்தான். அவலனயும்
ஸ்ரீேிருஷ்ணன் தனது இடது லே முஷ்டியினால் இடித்துத் தலரயில் வழ்த்தினான்.
ீ இவ்வாறு சாணூரன்,
முஷ்டிேன், கதாசலேன் ஆேிய மூவரும் வலதக்ேப்பட்டதும் மற்ற மல்லர்ேள் பறந்கதாடிப் கபானார்ேள்.
பிறகு தங்ேகளாடு கபார் கசய்ய ஆளில்லாததால் ஸ்ரீேிருஷ்ணனும் பலராமனும் தங்ேளுக்குச் சமவயதுள்ள
இலடப் பிள்லளேலள வலுவில் இழுத்து வந்து குதித்து விலளயாடி ஆனந்தக் கூத்தாடினார்ேள்.
இலதகயல்லாம் ேண்ட ேம்சனின் ேண்ேள் சிவந்தன! அவன் அங்கு இருந்த கபார் வ ீரலரயலழத்து
கசவேகர! இந்த இலடப் பிள்லளேலளச் சலபக்கு கவளிகய இழுத்துச் கசல்லுங்ேள். நந்தகோபலனப்
பிடித்து விலங்ேிடுங்ேள். வசுகதவலன நல்ல வயதுலடயவர்க்குச் கசய்யத்தக்ே தண்டலன கசய்து
வலதயுங்ேள். இகதா ேிருஷ்ணகனாடு கசர்ந்து துள்ளுேிறார்ேகள, அந்த இலடயர் கூட்டத்தினரின்
மாடுேலளயும் மற்றுமுள்ள கபாருள்ேலளயும் பறிமுதல் கசய்யுங்ேள்! என்று ேட்டலளயிட்டான். அப்கபாது
ஸ்ரீேிருஷ்ணன் சிரித்துக் கோண்கட கவேமாேக் ேம்சனின் மஞ்சத்துக்குத் தாவி அவனது ேிரீடஞ் சுழன்று
ேீ கழ விழ அவன் தலலமயிலரப் பிடித்து இழுத்துத் தலரயில் தள்ளி அவன் மீ து தாவி விழுந்தான்.

லமத்கரயகர! சர்வ கலாேங்ேளுக்கும் ஆதாரமான ஸ்ரீேிருஷ்ணன் அவன்மீ து வழ்ந்ததும்

ீ அந்தப் பாரம்
தாங்ேமாட்டாமகலகய ேம்ஸ மோராஜன் உயிர் இழந்தான்! அவன் உயிர் இழந்ததும் ஸ்ரீமதுசூதனன்
அவனது தலலமயிலரப்பற்றி, அவனது உடலல அரங்ேின் நடுகவ இழுத்தான். பாரமுள்ள சரீரத்லத
இழுத்ததால், தண்ண ீர் கவள்ளம் ஓடி அறுத்தாற் கபான்று அவ்விடத்தில் ஓர் அேழி உண்டாயிற்று. ேம்ஸன்
வலதக்ேப் பட்டலதக் ேண்ட அவன் தம்பி சுநாமா என்பவன் கோபத்கதாடு ேண்ணன் மீ து பாய்ந்தான்.
அவலன மூத்த நம்பியான பலராமன் விலளயாட்டாேகவ சங்ோரஞ் கசய்தான். இவ்விதம் மதுராபுரி
அரசனான ேம்சன் ேண்ணனால் சங்ேரிக்ேப்பட்டலதக் ேண்டு மக்ேளும் கதவரும் மேிழ்ந்தனர். ேிருஷ்ணன்
பலராமகனாடு கசன்று தந்லத வசுகதவலரயும் தாயான கதவேிலயயும் பணிந்தார்ேள். அவர்ேளும்
ஸ்ரீராமேிருஷ்ணர்ேலளப் பாராட்டித் துதித்தனர்.
21. ராஜசலபயும் குருதக்ஷலணயும் கோடுத்தல்

கதவேி வசுகதவர்ேள் துதிப்பலதக் ேண்ட ேண்ணன் யாதவ சமூேத்லத கமாேிப்பிக்கும் கபாருட்டு தன்
தாய் தந்லதயலர கநாக்ேி அம்மா! உங்ேலளக் ோண பலநாட்ேள் ஆலசப்பட்டும் நானும் பலராமனும்
ேம்சனது பயத்தாகலகய ோணாமலிருந்கதாம். தாய் தந்லதயருக்குப் பணிவிலட கசய்யாமல் ஒழியும்
ோலம் பயனற்றது, குருவுக்கும் கதவருக்கும் பிராமணருக்கும் தாய் தந்லதயருக்கும் பணிவிலட
கசய்பவரின் ோலம்தான் பயனுள்ளது என்று கசால்லித்தன் தலமயகனாடு தாய் தந்லதயலர
வணங்ேினான். இந்நிலலயில் ேம்சனது பத்தினிேளும் தாய்மாரும் ேம்சனின் உடலலச் சூழ்ந்து கோண்டு
அழுது கோண்டிருந்தார்ேள். ேண்ணன் அவர்ேளிடம் இரக்ேம் கோண்டு ேண்ேளில் நீ ர் ததும்ப அவர்ேலளப்
பலவலேயாேத் கதற்றியருளினான் பிறகு புத்திரலனயிழந்த உக்ேிரகசனலன சிலறயிலிருந்து விடுவித்து
மதுலரயில் அவனுக்குப் பட்டாபிகஷேம் கசய்தருளினான்.

உக்ேிரகசனன் ேம்சனுக்கும் மற்ற இறந்கதாருக்கும் உரிய ஈமக்ேிரிலயேலளச் கசய்தான். பிறகு

அரியலணயில் அமர்ந்து அரசாட்சி கசய்து வந்தான். அப்கபாது ேண்ணன் உக்ேிரகசனலன கநாக்ேி,
மோப்பிரபுகவ! கசய்ய கவண்டிய ோரியத்லதக் குறித்துச் சங்லேயின்றி எனக்குக் ேட்டலளயிடுங்ேள். இந்த
யதுவம்சம் யயாதியின் சாபத்தால் ராஜ்ய பரரத்துக்கு கயாக்ேியம் இல்லாது இருப்பினும் இப்கபாது நான்
உமக்குச் கசவேனாயும் நீர் சேல அரசர்ேளுக்கும் கமலானவனாேவும் இருப்பதால், எந்த அரசலரயும் நீங்ேள்
ேட்டலளயிடலாம் ஆனால் அற்ப அரசர்ேளுக்கு ேட்டலளயிட்டு என்ன பயன்? கதவர்ேளுக்குக்
ேட்டலளயிடுங்ேள்! என்று கசால்லி வாயுலவ நிலனத்தான். வாயுவும் வந்தான். மனித அவதாரம்
கசய்திருந்த ேண்ணன் வாயுகவ! நீ இந்திரனிடம் கசன்று, இந்திரா! நீ ேர்வப்பட்டது கபாதும் இனி
ேர்வப்படாகத உக்ேிரகசன மன்னனுக்கு சுதர்லம என்ற சபா மண்டபத்லதக் கோடுத்துவிடு! என்று
ஸ்ரீேிருஷ்ணன் கசால்வதாே அவனிடம் கசால்வாயாே. சுதர்லம என்ற சபாமண்டபம் நமது அரசருக்கு
ஏற்றது அந்தச் சபாமண்டபத்லதகய நீ கய எடுத்து வா! என்று ேட்டலளயிட்டான். வாயுகதவன்
கதகவந்திரனிடம் கசன்று ஸ்ரீேிருஷ்ணர் கூறியலதச் கசான்னான். இந்திரனும் உடகன அந்தச்
சபாமண்டபத்லதச் சமீ ரணன் வசம் ஒப்பலடத்தான். வாயுகதவன் அலதக்கோண்டு வந்து, சுவாமி
சன்னதியில் சமர்ப்பித்தான். அலத ஸ்ரீேிருஷ்ணன் உக்ேிரகசனனுக்கு வழங்ேினான்.

பிறகு ராமேிருஷ்ணர்ேளான புருஷ சிங்ேங்ேள் இருவரும் விதிப்படி உபநயனம் கசய்விக்ேப்கபற்றனர்.

அவ்விருவரும் இயல்பாேகவ முற்றும் அறிந்தவராே இருந்தும் மனித அவதார முலறக்குப்
கபாருந்தும்படியாேவும் சிஷ்ய ஆசார முலறலய உலகுக்கு அறிவிப்பதற்ோேவும் ோசியிற் பிறந்த
சாந்தீ பினி என்ற பிராமகணாத்தமரிடத்தில் ேல்வி ேற்ேச் கசன்றார்ேள். குருவுக்குரிய பணிவிலடேலளச்
கசய்து ேற்ேகவண்டிய ஒழுக்ேங்ேலளக் ேற்று கவதகவதாந்த சாஸ்திரங்ேலளயும் தனுர்கவதத்லதயும்
ேற்றுத் கதர்ந்தார்ேள். அவ்விருவரும் அறுபத்து நான்கு தினங்ேளில் சேல சாஸ்திரங்ேலளயும் அறுபத்து
நான்கு ேலலேலளயும் அத்யயனம் கசய்தார்ேள். சாந்தீபினி என்ற அவர்ேளின் ஆசிரியரும் அவர்ேலள
சூரியர் சந்திரர்ேளாே நிலனத்தார். இப்படியிருக்கும்கபாது ஒருநாள் ராமேிருஷ்ணர்ேள் இருவரும் தங்ேள்
ஆசிரியலர கநாக்ேி, குருகவ! தங்ேளுக்கு நாங்ேள் குரு தக்ஷலணயாே என்ன சமர்ப்பிக்ேகவண்டும்? என்று
கேட்டார்ேள், குருமோன் கயாசித்துவிட்டு முன்கனாரு சமயம் பிரபாச தீர் த்தக் ேட்டத்தில் ேடலில் மூழ்ேி
இறந்துகபான தமது புத்திரலனகய கோண்டு வந்து குரு தக்ஷலணயாேக் கோடுக்கும்படி கவண்டினார்.
ராமேிருஷ்ணர்ேள் இருவரும் அப்படிகய ஆேட்டும்! என்று கசால்லிவிட்டு வில்லம்புேளுடன்
ேடற்ேலரக்குச் கசன்றார்ேள். உடகன சமுத்திரராஜன் அர்க்ேியத்லதக் லேயில் ஏந்தி அங்கு வந்து
அவர்ேலள வணங்ேி சுவாமி! அந்தச் சாந்தீபினியின் மேலன அடிகயன் கோண்டு கபாேவில்லல சங்ேின்
ரூபந்தரித்து எனது ஜலத்தில் வாசஞ் கசய்ேின்ற பஞ்சஜனன் என்ற அசுரகன கோண்டு கபானான் என்றான்.
அலதக் கேட்டதும் ஸ்ரீேிருஷ்ணன், சமுத்திர ஜலத்தினுள்கள பிரகவசித்து, அந்த அசுரலனக் கோன்று,
அவனது எலும்பினாலான உத்தம சங்ேத்லத எடுத்துக்கோண்டார். பிறகு ேண்ணன் எதன் ஒலியால்
அசுரருக்குப் பலஹானியும் கதவலதேளுக்கு கதகஜாவிருத்தியும் உண்டாகுகமா அத்தலேய
பாஞ்சஜன்யத்லதப் பூரித்து யமபுரிக்குச் கசன்றார். அங்கு அவர் யமலனச் சங்ேரித்து, யாதலனயிற் ேிடந்த
சாந்தீ பினியின் குமாரலன, முன்பிருந்தது கபான்ற கதேம் உலடயவனாே ஆக்ேிக்கோண்டு வந்து
ஆசிரியரின் குருதக்ஷிலணயாேக் கோடுத்தருளினான். பின்னர், ஸ்ரீராமேிருஷ்ணர்ேள் மதுராபுரிக்குச்
கசன்றார்ேள்.

22. ஜராசந்தலன கஜயித்தல்

மேத மன்னனான ஜராசந்தனின் கபண்ேளாேிய அஸ்தி பிராஸ்தி என்பவர்ேலள ேம்சன் மணந்து

கோண்டிருந்தான். எனகவ ேம்சலனக் ேிருஷ்ணன் கோன்றதனால், ஜராசந்தன் மிேவும் கோபங்கோண்டு
ேிருஷ்ணலன வமிசத்கதாடு கோல்ல கவண்டும் என்று இருபத்து மூன்று அ÷க்ஷõஹிணி கசலனகயாடு
மதுராபுரிலய கநாக்ேிப்பலடகயடுத்து வந்தான். தலலநேலர முற்றுலேயிட்டான். அப்கபாது
ஸ்ரீராமேிருஷ்ணர்ேள் அற்பமான கசலனேலளக் கோண்கட அவலன எதிர்த்தனர், இப்படிப் கபார்
கசய்யும்கபாது இராமேிருஷ்ணர்ேள் தங்ேளது பூர்வே
ீ ஆயுதங்ேலள எடுத்துக்கோள்ள கவண்டுகமன
திருவுள்ளம் கோண்டதால், ஆோயத்திலிருந்து சார்ங்ேம் என்ற வில்லும் அக்ஷய தூண ீரங்ேளும் ேவுகமாதேி
என்ற ேலதயும் ேிருஷ்ணனிடம் வந்தன. பலராமருக்குக் ேலப்லபயும் கபரியகதாரு உலக்லேத் தடியும்
வந்தன. இப்படி வந்த திவ்ய ஆயுதங்ேலள இருவரும் தரித்துக்கோண்டு , கபருஞ் கசலனகோண்ட
ஜராசந்தலன கவன்று மதுலரக்குத் திரும்பினார்ேள். ஜராசந்தலன கஜயித்திருந்தும் அவன் உயிகராடு
திரும்பியதால், தங்ேலளகய அவன் ஜயித்ததாே நிலனத்தார்ேள். அவன் ஜயிக்ேப்பட்டதாே
நிலனக்ேவில்லல ேண்ணன் நிலனத்ததுகபாலகவ ஜராசந்தன் சிறிய ோலங்ேழித்து மீ ண்டும்
கபருஞ்கசலனயுடன் யுத்தஞ் கசய்ய மதுலரக்கு வந்தான். அப்கபாதும் ஸ்ரீராமேிருஷ்ணர்ேளால்
கஜயிக்ேப்பட்டு ஓடிவிட்டான். இவ்வாறு பதிகனட்டு முலறேள் யாதவருடன் கபார் கசய்ய ஜராசந்தன்
கதாடர்ந்து வந்து, ேிருஷ்ணனால் கதால்வியலடந்து ஓடிப்கபானான். மோபலசாலியும் ஏராளமான
கசலனேளுலடயவனுமான ஜராசந்தகன பதிகனட்டு முலற பலடகயடுத்துத் கதாற்றான் என்றால் அது
ஸ்ரீமந்நாராயணனுலடய வல்லலமகய தவிர யாதவருலடயதன்று அவருலடய திருவாழி ஒன்கற சத்துரு
நாசத்துக்குப் கபாதுமானதாே இருந்தும் ஸ்ரீேிருஷ்ணன் பற்பல ஆயுதங்ேலளப் பலேவர் மீ து
பிரகயாேித்தாகன என்றால், திருவவதாரத் திருவிலளயாடலாே மனுஷ்ய அவதாரம் கசய்தருளிய
எம்கபருமான் மனிதத் தன்லமலய அனுசரித்கத பேவான்ேகளாடு சமாதானமும் ஈனர்ேகளாடு யுத்தமும்
கசய்தருளுேிறான். இந்தக் ோரணத்தாகல இடத்துக்கேற்ப சாம, தான கபத, தண்டம் என்ற சதுர்வித
உபாயங்ேலளயும் அனுசரிக்ேிறான். சிலவிடத்தில் ஓடிப்கபாவதாேவும் நடிக்ேிறான். இந்தத்
திருவிலளயாடல்ேளும் இன்னின்ன ோலத்தில் இப்படிகயன்றில்லாமல் அவன் திருவுள்ளத்தின்படிகய
நடக்ேின்றன.

23. யாதவரின் பரிோசமும் துவாரோ நிர்மாணமும்!

ஒருநாள் யாதவர்ேளின் புகராேிதரான ோர்க்ேியர் என்ற பிராமணலர , அவருலடய லமத்துனன், அவருக்குப்

பிள்லள பிறக்ேவில்லல என்பதால், யாதவர்ேள் கூட்டமாேக் கூடியிருந்த சலபயில், இவர் நபும்சேர் என்று
பரிோசம் கசய்தான். அலதக் கேட்ட யாதவகரல்லாம் உரக்ேச் சிரித்தனர். ஆனால் ோர்க்ேியர் அவமானமும்
கோபமுங் கோண்டு, விந்திய மலலயின் கதற்கே வந்து யாதவர்ேளுக்குப் பலேவரான புத்திரன் ஒருவன்
தமக்குப் பிறக்ேகவண்டும் என்று எண்ணி இரும்புப் கபாடிலயத் தின்று, சிவலனக் குறித்து, தவஞ்கசய்தார்.
சிவனார் அவர் முன்பு கதான்றி அவர் கவண்டிய வரத்லத வழங்ேினார். அவர் புத்திரனுக்ோன வரம்
கபற்றலதயறிந்த யவனகதசத்தரசன், அவரிடம் வந்து அவலர மிேவும் உபசரித்து பூசித்து, தனக்குப்
பிள்லளயில்லாலமயால், தன் மலனவியிடத்தில் பிள்லளயுண்டாக்ேிக் கோடுக்கும்படி கவண்டினான்.
அவரும் அவனிடம் இரக்ேம்கோண்டு, அவன் பத்தினிகயாடு கூடியதால், அந்த மங்லேயின் வயிற்றில்
வண்டு கபான்ற நிறமுலடய புத்திரன் ஒருவன் உண்டானான்.

அவனுக்கு அந்த யவனகதசத்தரசன் ோலயவனன் என்ற கபயரிட்டு வளர்த்துத் தக்ே ோலத்தில்

பட்டாபிகஷேம் கசய்து லவத்து விட்டுப் பிறகு தவஞ்கசய்யக் ோட்டுக்குப் கபாய் விட்டான். ோலயவனன்
மிேவும் பலசாலியாேவும் உறுதியான மார்புலடயவனாேவும் விளங்ேினான். அதனால் ேர்வம்
கோண்டிருந்த அவன், ேலேக்ோரரான நாரத முனிவரிடம், நாரதகர! இந்தப் பூமியில் பலவான்ேளான
அரசர்ேள் யார்? என்று கேட்டான். அதற்கு நாரதர் விஷமச் சிரிப்புடன், இதில் என்ன சந்கதேம்?
யாதவர்ேளின் தலலவர்ேளான ஸ்ரீ ேிருஷ்ணனும் பலராமருகம பலசாலிேள்: என்றார். அலதக் கேட்டதும்
ோலயவனன் அகநே கோடி மிகலச்சகராடும், ரத ேஜ துரேங்ேகளாடும், யாதவர் மீ து பலடகயடுக்ே
கவண்டிய முயற்சிேலளச் கசய்தான். நாள்கதாறும் தன் பிரயாணத்துக்குத் தலடகநரிடாதவாறு, வழிேளில்
அங்ேங்கே வாேனங்ேலள லவத்து, ஒரு வாேனம் அலுத்துப் கபானவுடகன அலதவிட்டு கவறு
வாேனத்தின்கமல் ஏறி, இப்படிகய கநடுந்தூரத்திலிருந்து கவகு சீக்ேிரமாே மதுலரலய வந்தலடந்தான்.

அப்கபாது ேண்ணன், ஓகஹா! யாதவ கசலனகயல்லாம் நாசமாகும்படி கநரிட்டகத! ோலயவனன் கபார்

கசய்வானாேில் அற்பமான யாதவர்ேலள நாசஞ் கசய்வான். இதனால் பலவனப்படும்
ீ யாதவலர
மேதராஜன் நாசஞ் கசய்யக்கூடும். அல்லது மேதராஜனின் கசலன பலவ ீனப்பட்டிருந்தாலும் ோலயவனன்
அவர்ேகளாடு கசர்ந்து யாதவலர அழித்துவிடுவான்! ஆலேயால் ோலயவனனாலும் ஜராசந்தனாலும்
யாதவருக்குத் துன்பந்தான் கநரிடும் எனகவ, யாதவர்ேலளக் ோப்பதற்குக் கோட்லட ஒன்லற அலமப்கபாம்.
அந்தக் கோட்லடயிலிருந்து கபண்ேளும் யுத்தஞ் கசய்யத் தக்ேதாே அலத அலமக்ேகவண்டும் என்று
நிலனத்து சமுத்திர ராஜலனயலழத்துப் பன்னிரண்டு கயாசலன தூரம் இடம்விடும்படிக் கேட்டான். அதன்
பிரோரம் சமுத்திர ராஜன் இடம்விட்ட அவ்வளவு கபரிய பூமியில் கபரிய மதில்ேள், தடாேங்ேள் உத்தியான
வனங்ேள் உப்பரிலேேளுமாே கதகவந்திரனின் அமராவதிப் பட்டணத்லதப்கபால துவாரலே நேலர
நிர்மாணித்தார். அதில் ஸ்ரீேிருஷ்ணன் தம் பிரலஜேலளச் கசர்த்து லவத்துவிட்டுப் பலேவன் ோலயவனன்
கநருங்ேி வரும் சமயத்தில் தாம் மதுலரக்குச் கசன்றார். பலேவன் மதுலரலய முற்றுலேயிட்டதும்
ேிருஷ்ணன் யாகதாரு ஆயுதமுமில்லாமல் நேரிலிருந்து கவளிகய கசன்று கோண்டிருந்தார். அப்படிப்
கபாகும்கபாது, நாரதர் கூறிய அலடயாளத்தால், இவன்தான் ேிருஷ்ணன் என்று ோலயவனன்
நிச்சயித்துக்கோண்டு இவன் ஆயுதமில்லாமல் கபாவதால் இவலனப் பிடித்துச் சிலற கசய்வது எளிது
என்று நிலனத்துப் பின் கதாடர்ந்தான்.

லமத்கரயகர, ேவனமாேக் கேளும் கயாேிேளின் இதயங்ேளும் பின்கதாடர முடியாதவலன ோலயவனன்

பின்கதாடர்ந்து பிடிக்ே நிலனத்தான். அவன் பின்கதாடர்வலதயறிந்த ஸ்ரீேிருஷ்ணன் ஒரு குலேயினுள்
புகுந்தார். ோலயவனனும் அவலரப் பின்கதாடர்ந்து, அந்தக் குலேயில் ஒருபுறம் படுக்லேயிற் தூங்ேிக்
கோண்டிருந்த முசுகுந்தலனக் ேண்டு அவலனகய ஸ்ரீேிருஷ்ணன் என்று நிலனத்துக் ோலால்
எட்டியுலதத்தான். உடகன, முசுகுந்தன் தூக்ேம் கதளிந்து எழுந்து ோலயவனலனப் பார்த்தான். பார்த்ததும்
முசுகுந்தனின் கோபத்தால் ோலயவனன் தன்னுடலின் அக்ேினியாகலகய எரிக்ேப்பட்டுச் சாம்பலானான்
லமத்கரயகர! அந்த முசுகுந்த மன்னன் முன்பு நடந்த கதவாசுரப் கபாரில், அசுரலரச் சங்ேரித்துத்
கதவர்ேளுக்கு உதவி கசய்தவன் அதனால் கதவர்ேள் மேிழ்ந்து என்ன வரம் கவண்டும்? என்று அவலனக்
கேட்டனர். அப்கபாது அவன் தூக்ேம் இன்றி கவகுநாட்ேளாே அலுத்துப்கபாயிருந்ததால், தூங்குவதற்ோன
வரத்லதக் கேட்டான். கதவர்ேளும் அந்த வரத்லதக் கோடுத்து, உன்லனத் தூக்ேத்திலிருந்து எவன்
எழுப்புவாகனா, அவன் தனது உடலின் அக்ேினியாகலகய எரிக்ேப்பட்டுச் சாம்பல் ஆவான்! என்ற வரம்
தந்தார்ேள். அதனாகலகய முசுகுந்த மன்னலன எழுப்பிய ோலயவனன் எரிந்து சாம்பலானான். அதன்
பிறகு, முசுகுந்தன் ஸ்ரீேிருஷ்ணலனப் பார்த்து, நீ யார்? என்று கேட்டான். அதற்கு ஸ்ரீேிருஷ்ணன், அரசகன!
நான் சந்திர சூலம் சார்ந்த யதுகுலத்தில் பிறந்தவன். வசுகதவரின் மேன்! என்று கூறினார். அலதக்
கேட்டதும் முசுகுந்த மன்னன், முன்பு தனக்கு ோர்க்ேிய முனிவர் கூறியலத நிலனத்து, தன்
படுக்லேலயவிட்டு எழுந்து, சர்கவசுவரனான ஸ்ரீ ேிருஷ்ணலன வணங்ேி, ஓ சுவாமி! கதவரீர் ஸ்ரீமந்
நாராயணருலடய அம்சாவதாரம் என்பது அடிகயனுக்குத் கதரியும். முன்பு ோர்க்ேிய மோமுனிவர்,
இருபத்கதட்டாவது யுேத்தில் துவாபரயுே முடிவில் யதுகுலத்தில் எம்கபருமான் அவதரித்தருள்வான் என்று
என்னிடம் கசால்லியிருந்தார். கதவரீர்தாம் அந்த அவதார புருஷன்! மனுஷ்யரின் நலனுக்ோே இவ்வாறு
அவதரித்திருக்ேிறீர் ! அடிகயன் இந்தச் சம்சாரச்சக்ேரத்தில் ஓய்வில்லாமற் சுற்றிக்கோண்டு
வருந்துேிகறகனயன்றி எங்கும் ஒரு சுேத்லதயும் ேண்கடனில்லல. ோனல் நீர் என்று மூடர்
அலடவதுகபால துக்ேங்ேலளகய சுேங்ேள் என்று நிலனத்து விட்கடன். ராஜ்யாதிோரம். பூமி, கசலன,
கபாக்ேிஷம், உறவினர் நண்பர், மக்ேள், மலனவியர் ஏவலாட்ேள் இலவ யாவற்லறயும் சுேகமன்கற
நிலனத்த நான் முடிவில் அலவகயல்லாம் எனக்குத்தாபத்லதகய விலளவித்தன என்பலத உணர்ந்கதன்.
இனி கதவப்பிறவி ேிலடத்தால்தான் என்ன! கதவேணங்ேகள அடிகயனது துலணலய விரும்புேின்றனர்.
சர்வதிபதிகய! நித்யமான சுேகமங்கே இருக்ேிறது? சேல உலேங்ேளுக்கும் ோரணமான கதவரீலர
ஆராதலன கசய்யாமல், எவன் தான் நிரந்தரமான சுேத்லத அலடயமுடியும்? அடிகயன் சம்சார வழியில்
திரிந்து, மிக்ே தாபங்ேலள அலடந்து அவற்றால் மனந்தவிர்க்ேப்பட்டு, ஒப்பற்ற ஒளியுலடய
கமாக்ஷசுேத்தில் அபிலாøக்ஷகோண்டு, எவலனக் ோட்டிலும் கவறு பரமப்பிராப்பியம் இல்லலகயா ,
அத்தலேய அபாரனாேவும் அப்ரகமயனாயுமுள்ள உன்லன அலடக்ேலம் புகுந்கதன் என்று முசுகுந்த
மன்னன் துதித்தான்.

24. முசுகுந்தனுக்கு ேண்ணனின் அருளும் ஆயர்பாடிக்கு பலராமர் வருலேயும்!

முசுகுந்தன் ஸ்ரீேிருஷ்ணலனத் துதித்து கமாக்ஷத்லத கவண்டினான். ஸ்ரீேிருஷ்ணன் அவலன கநாக்ேி,

அரசகன! நீ உத்தம உலேங்ேலள அலடந்து, என் அனுக்ேிரேத்தினால் குலறவற்ற மஹா
ஐசுவரியமுள்ளவனாய் திவ்விய கபாேங்ேலள அனுபவித்து மறுபடியும் உயர்ந்தகதாரு குலத்தில் பூர்வ
ஜன்ம ஸ்மரலணயுள்ளவனாேப் பிறந்து எனது ேடாக்ஷத்தால் கமாக்ஷம் அலடவாயாே! என்று அருள்
கசய்தார். முசுகுந்தன் ஸ்ரீேிருஷ்ணனது திருவடிேலள வணங்ேி, குலேயிலிருந்து புறப்பட்டு கவளிகய
வந்தான். அங்கே மிேவும் குள்ளமாய்த் திரியும் மனிதர்ேலளப் பார்த்துக் ேலியுேம் வந்துவிட்டது என்பலத
முசுகுந்தன் அறிந்து, தவஞ் கசய்ய எண்ணம் கோண்டு ஸ்ரீநாராயண முனிவர்ேள் வாசஞ் கசய்யும் ேந்தம
தன பருவதத்துக்குப் கபானான். ேிருஷ்ணகன தன் பலேவனான ோலயவனலனத் தந்திரத்தால்
கோன்றுவிட்டு, மதுலர கசன்று அலத முற்றுலே கசய்திருந்த சதுரங்ேச் கசலனேலளக் லேப்பற்றித்
துவாரலே கசன்று உக்ேிரகசன மன்னனிடம் ஒப்பலடத்தான். இதனால் யாதவர்ேள் பலேவர் பயமின்றி
வாழ்ந்தனர். கபார்ேள் ஓய்ந்ததால், பலராமர், தமது உறவினலரக் ோண விரும்பி, கோகுலத்துக்குச் கசன்றார்.
கோபியர்ேளும் கோபாலர்ேளும் அவலர வரகவற்றனர். கோபியர்ேளிற் சிலர் அன்பினால் கோபமாேவும்
சிலர் கபாறாலமயுள்ளவர்ேளாேவும், பலராமரின் கபசினர். ேண்ணனிடத்து அன்பு கோண்டிருந்த
கோபியர்ேள் நேரத்து நாேரிேப் கபண்ேளிடம் ேண்ணன் ேவர்ச்சி கோண்டதாே நிலனத்து பலராமரிடம்
கேள்விேள் கேட்ேலானார்ேள்.

ஸ்திரமற்ற அற்பப் பிகரலமயுலடய அந்த ேிருஷ்ணன் சுேமாே இருக்ேிறானா? அந்த ேிருஷ்ணன் இங்கே
ஆடிப்பாடிய கபாது நாங்ேள் அவன் பாட்டுக்ேிலசய ஆடிப் பாடியலத நிலனக்ேிறானா? அவன் தன் தாலயப்
பார்க்ேவாவது இங்கு வருவாகனா? இனி அவன் கபச்சு நமக்கு எதற்கு? எவனுக்கு நாம் இல்லாத கபாழுது
சுேமாய்க் ேழிேிறகதா, அத்தலேயவனின் கபச்லச விடுங்ேள் நமக்கு யார் இல்லாமல் கபாழுது
ேஷ்டமாேப்கபாேிறகதா, எவன் தன் தந்லத தாய், உடன் பிறந்தார் பந்துக்ேள் ஆேிகயாலரகயல்லாம் விட்டுப்
கபானாகனா, அத்தலேயவனுக்ோே நாம் ஏன் தவிக்ேகவண்டும்? அந்த மாயேண்ணன் நன்றியில்லாதவரில்
சிறந்தவன், இருக்ேட்டும் ஓ பலராமா! அந்த ேிருஷ்ணன் இங்கு வருவதாே ஏகதனும் கசான்னானா ?
பட்டணத்துப் பாலவயரிடம் மனம் பறிகோடுத்துவிட்ட அந்தமாய ேண்ணன் எங்ேளிடம் சிறிதும்
அன்பில்லாமல் இருப்பதால் அந்த வஞ்சேலனக் ேண்ணால் ோணவுங்கூடாதவன் என்று எங்ேளுக்குத்
கதான்றுேிறது! என்று இவ்விதமாே ஆய்ச்சியர் அன்கபாடும் ஆலசகயாடும் கவறுப்கபாடும் பலராமரிடம்
ஏகதகதா! கபசி, ஸ்ரீேிருஷ்ண ஸ்மரலணயினாகலகய தாகமாதரா! கோவிந்தா! என்று மூத்த நம்பிலயகய
அலழத்துவிட்டு, உடகன தங்ேளுக்கு ேண்ணன் மீ துள்ள கமாக்ஷத்தால்தான் அப்படிப் கபசுவதாே
நிலனத்துக் ேலேல கவன்றுச் சிரித்தார்ேள். அப்கபாது பலராமர் அன்கபாடும் ேனிகவாடும் ேண்ணன்
கூறியனுப்பிய வார்த்லதேலள அவர்ேளிடம் கசால்லி அவர்ேலளச் சமாதானஞ் கசய்தார். பிறகு அவர்
ஆயர்ப்பாடியலடந்து ஆயர் ஆய்ச்சியருடன் ஆனந்தமாே ரமித்துக் கோண்டிருந்தார்.

25. பலராமரின் கமாேமும் கோபமும்

மனுஷ்ய கதேத்கதாடு, ோரிய வசத்தால் பூமியில் எழுந்தருளிப் கபரிய ோரியங்ேலள நிலறகவற்றி,

இலடயகராடு வனத்தில் விலளயாடிக்கோண்டிருந்த பலராமனான ஆதிகசஷனுக்குத் திருவுள்ளம்
மேிழ்வதற்ோே வருணன் வாருணிகதவிலய அலழத்து ஓ மதிராகதவி! நீ திருவனந்தாழ்வானுக்கு மிேவும்
பிரியமானவள்! ஆலேயால் அவருலடய கபாேத்துக்ோே அவர் எழுந்தருளியிருக்கும் இடத்துக்கு நீ
சந்கதாஷமாேப் கபாே கவண்டும்! என்றான். வாருணியும், பலராமர் விலளயாடிக் கோண்டிருந்த
பிருந்தாவனத்தில் ஒரு ேடப்ப மரப்கபாந்தில் தங்ேியிருந்தாள். அப்கபாது பலராமர் அந்த வனத்தில்
உலாவும் கபாது, அந்த மதிலரயின் வாசலன வசுவலதயறிந்து,
ீ அதன் மீ து விருப்பம் கோண்டு அந்தத்
திலசலய கநாக்ேிச் கசன்று, அங்கே ேடப்ப மரத்திலிருந்து தாலரயாய் ஒழுேிக்கோண்டிருந்த மதிலரலயக்
ேண்டு, மிேவும் மேிழ்ந்து, அதலன கவண்டுமளவும் பானஞ்கசய்து, தம்முடனிருந்த கோப
கோபிலேயருக்கும் கோடுத்து, ஆடியும் பாடியும் மதம் கபாருந்தி வற்றிருந்தார்.
ீ

அப்கபாது தன் பக்ேமாே ஓடிய யமுலன நதிலய கநாக்ேி, யமுனா! நீ இங்கே வா, நான் நீராடகவண்டும்
என்றார் பலராமர். யமுலனகயா, அவர் மதத்தினால் இப்படிச் கசால்ேிறார் என்று நிலனத்து அவர்
வார்த்லதலய மதித்துவரவில்லல. அதனால் கோபங்கோண்ட பலராமர், தமது ஹலாயுதத்லத எடுத்து,
அதன் நுனியினால் அந்த நதிலய இழுத்து, ஏ துஷ்ட நதிகய! நான் அலழத்தும் நீ ஏன் வராமல் இருந்தாய்?
உனக்குச் சக்தியிருந்தால் இப்கபாது உன் விருப்பப்படிப் கபா! என்றார். அவரால் இழுக்ேப்பட்ட அந்த நதி,
தான் கபாகும் வழிலய விட்டு, அந்த வனத்தில் கபருேியது. பிறகு அந்த நதி தன் ேன்னியுருகவாடு அவர்
முன்பு வந்து வணங்ேி, ஹலாயுதகர! என்மீ து இரக்ேங் கோண்டு என்லன விட்டுவிடகவண்டும் என்று
கவண்டிக்கோண்டாள். அதற்கு அவர் யமுனா! என் பலத்லத நீ அவமதித்தால் நான் உன்லன என்
ேலப்லபயினால் ஆயிரந் துண்டமாக்ேிடுகவன்! என்றார். அலதக் கேட்ட யமுனாநதி கதவி நடுநடுங்ேி அந்த
வனம் முழுவதும் நலனத்தது. அவரும் அந்த நதிலய விட்டுவிட்டார். அந்த நதியில் நீராடிய பலராமரிடம்
ஒரு புதிய ோந்தி உண்டாயிற்று. பிறகு அவர் திருமுடியில் தரிக்ேத்தக்ேத் தாமலர மலரும், ேர்ண
குண்டலங்ேளும் தாமலர மாலலயும் நீலமான இரண்டு திருப்பரிவட்டங்ேளும் வருணனால்
அனுப்பப்பட்டுத் திருமேளால் சமர்ப்பிக்ேப்பட்டன. அவற்லறயணிந்த பலராமர் மிேவும் பிரோசமாய்
இலடச்கசரியில் ேிரீடித்துக் கோண்டிருந்தார். அதன் பின்னர் இரண்டு மாதங்ேளுக்கு அப்பால், பலராமர்
துவாரலே கசன்று லரவத மன்னனுலடய மேளான கரவதி என்பவலள மணந்து நிசிதன் , உல்முேன் என்ற
இரு பிள்லளேளுக்குத் தந்லதயானார்.

26. ருக்மணிப் பிராட்டியார் திருக்ேலியாணம்

விதர்ப்ப கதசத்தில் குண்டினபுரியில், பீஷ்மேன் என்ற மன்னன் ஒருவன் இருந்தான். அவனுக்கு ருக்குமி
என்ற மேன் ஒருவனும் ருக்குமணி என்ற மேகளாருத்தியும் இருந்தார்ேள். கபரழேியான அவலள
ேண்ணன் திருமணஞ் கசய்துகோள்ளத் திருவுள்ளங்கோண்டிருந்தார். ருக்மணியும் ேண்ணன் மீ து ோதல்
கோண்டிருந்தாள். ஆனால் அந்தக் ேன்னிலேலயத் தனக்கு கோடுக்ேகவண்டும் என்று ேிருஷ்ணன்
எவ்வளகவா கவண்டியும் ருக்மணியின் சகோதரனான ருக்குமி, துகவஷத்தினால் தன் தங்லேலயக்
ேிருஷ்ணனுக்குக் கோடுக்ோமல் ஜராசந்தனின் ஏவுதலால் சிசுபாலனுக்குக் கோடுப்பதாேத் தந்லதலயக்
கோண்டு வாக்குத் தத்தம் கசய்வித்தான். இப்படி அவன் நிச்சயித்து விவாேம் கசய்ய ஏற்பாடு
கசய்யும்கபாது, அந்தத் திருமணத்துக்கு சிசுபாலனுக்கு நண்பர்ேளான ஜராசந்தன் முதலான அரசர்ேள்
குண்டினபுரத்துக்கு வந்து கசர்ந்தார்ேள். ஸ்ரீேிருஷ்ணனும் யாதவ கசலனகயாடு குண்டினபுரத்திற்குச்
கசன்றார். ருக்மணிக்கு நாலளக்குக் ேலியாணம் என்றிருக்கும்கபாது ேண்ணன் பலேவருடன் கபார்
கசய்யும் கபாறுப்லப பலராமர் முதலிகயாரிடம் ஒப்பலடத்துவிட்டு மணப்கபண்ணான ருக்மணிலயக்
ேடத்திப் பலாத்ோரமாேத் தூக்ேிக்கோண்டு கபானார். அதனால் மணமேன் சிசுபாலனும் அவனது
கதாழர்ேளான பவுண்டரேன், விடூரதன், தந்தவக்ரன், ஜராசந்தன், சாள்வன், சிசுபாலன் முதலான அரசர்ேளும்
மிேவும் கோபங்கோண்டு எதிர்த்து வந்து, ேண்ணலனச் சங்ேரிக்ேப்கபரும் யுத்தம் புரிந்தார்ேள். இறுதியில்
பலராமரிடம் அவர்ேள் கதால்வியலடந்து தன் தன் நாடுேளுக்குச் கசன்றனர். ருக்குமி மட்டுகம நான்
ஸ்ரீேிருஷ்ணலனக் கோல்லாமல் குண்டினபுரத்துக்குத் திரும்பமாட்கடன் என்று சபதம் கசய்து, ேண்ணலனப்
பின்கதாடர்ந்தான். வழியில் அவன் ேண்ணலன மடக்ேிப் கபார் கசய்ய ேண்ணன் அவனது கசலனேலள
நாசஞ் கசய்து, அவலனயும் தலலகயடுக்ேகவாட்டாமல் அடித்து உயிகராடு தலரயில் வழ்த்தினார்.
ீ
இவ்விதமாே ேண்ணன் ருக்குமிலய கவன்று ருக்குமணிலய ராக்ஷச விவாஹ முலறயில் விவாேஞ்
கசய்துகோண்டார். அந்த ருக்மணியின் திருவுதிரத்தில் மன்மத அம்சமாய் மோவரியனான
ீ பிரத்தியும்னன்
பிறந்தான். அவலனப் பூர்வஜன்ம விகராதத்தால் சம்பராசுரன் கோண்டு கசல்ல, அவலன பிரத்தியும்னன்
சங்ோரஞ் கசய்தான்.

27. மாயாவதியின் ோதலும் சம்பராசுர வதமும்

லமத்கரய முனிவர் குறுக்ேிட்டு பராசர மேரிஷிலய கநாக்ேி குருகவ, அந்தப் பிரத்தியும்னலனச்
சம்பராசுரன் எப்படித் தூக்ேிச் கசன்றான்? அந்த சம்பராசுரலன பிரத்தியும்னன் எப்படிச் சம்ஹாரம் கசய்தான்:
இலத எனக்ேத் கதளிவாேச் கசால்லகவண்டும்! என்று கேட்டார். அதனால் பராசர மேரிஷி அந்தக்
ேலதலயக் கூறலானார். லமத்கரயகர கேளும். பிரத்தியும்னன் பிறந்த ஆறாவது நாளில், சம்பராசுரன் என்ற
அரக்ேன் இவன் நம்லமக் கோன்று விடுவான் என்று நிலனத்து அவலனக் ேருவுயிர்த்த அலறயிலிருந்கத
கோண்டு கபாய்விட்டான். பிறகு திமிங்ேலங்ேளும் முதலலேளும் நிலறந்த லவண சமுத்திரத்தில் அந்தக்
குழந்லதலய வசி
ீ எறிந்துவிட்டான். அந்தக் குழந்லதலய மீ ன் ஒன்று விழுங்ேியது. அந்த மீ னின் வயிற்று
கநருப்பினால் எரிக்ேப்பட்டாலும் அக்குழந்லத பேவானுலடய வரியத்தால்
ீ உற்பத்தியானதால்,
மரணமலடயாமல் இருந்தது. இது இப்படியிருக்ே கசம்படவர்ேள் மீ ன் பிடிக்கும்கபாது அந்த மீ லனயும்
பிடித்து அசுரர்ேளின் அரசனாேிய சம்பராசுரனிடம் கோண்டுகபாய்க் கோடுத்தார்ேள். அந்த அசுரனுக்கு
மாயாவதி என்பவள் கபயரால் மட்டுகம பத்தினியாே இருந்தாள். அவள் சலமயற்ோரருக்கேல்லாம்
அதிபதியாே நியமிக்ேப்பட்டிருந்தாள். அவள் சலமயலுக்ோே மீ ன்ேலளச் கசதிக்கும்கபாழுது, ஒரு மீ னினுள்
அக்குழந்லத இருப்பலதக் ேண்டாள். அலதக் ேண்ட அவள், இந்தக் குழந்லத எரிந்துகபான மன்மதனாேிய
மரத்தின் முதல் முலளலயப்கபால அழோே இருக்ேிறது. இது யார்? எப்படி மீ ன் வயிற்றில் வந்தது? என்று
சிந்தித்துக்கோண்டிருந்தாள்.

அப்கபாது அங்கு நாரதர் வந்தார், வந்தவர் மாயாவதியிடம் கபண்கண இந்தக் குழந்லதலயக் குறித்து
கயாசிக்ே கவண்டாம். இவன் ஜேத் சிருஷ்டி ஸ்திதி, சம்ஹாரங்ேலள நடத்துேின்ற ஸ்ரீமஹாவிஷ்ணுவின்
குமாரன்! இவலன உன் ேணவனான சம்பராசுரன் கோல்லகவண்டுகமன்று நிலனத்து, பிள்லள கபற்ற
அலறயிலிருந்கத இக்குழந்லதலயத் திருடிவந்து, சமுத்திரத்தில் எறிந்தான். அங்கே இந்த மீ ன்
விழுங்ேியது. அதன் பிறகு அவன் உன்னிடம் வந்து கசர்ந்தான். ஆலேயால் இந்தப் புருஷ ரத்தினத்லத
நீக ய பயமின்றி பரிபாலனஞ் கசய்து வருவாயாே! என்றார். அலதக் கேட்ட மாயாவதி அவர்
கசான்னதிலிருந்து, பிரத்தியும்னன் என்ற அக் குழந்லதலய மிேவும் அன்கபாடு கபாஷித்து வந்தாள். அவன்
அழலேக் ேண்டு இளலமயிலிருந்கத அவன் மீ து மாயாவதி ோதலும் கோண்டிருந்தாள். அவன் யவுவனப்
பருவமலடந்ததும் மாயாவதி அவன் மீ து ஆலசயுற்று அவனுக்குப் பலவிதமான மாயா வித்லதேலள
ேற்றுத் தந்து மனமும் ேண்ணும் அவலன விட்டுப் பிரியாமல் அவன்மீ து லவத்திருந்தாள். இது கபால
மாயாவதி தன் மீ து ோமமுற்றிருப்பலத ேிருஷ்ண குமாரனான பிரத்தியும்னன் அறிந்ததும் நீ எனக்குத்
தாயாே இருக்ே அலதவிட்டு கவறு விதமாே என்னிடம் நடப்பகதன்ன? என்று கேட்டான் அதற்கு மாயாவதி
புருஷ ரத்தினகம கேள்! நீ என் மேன் அல்ல; ஸ்ரீ ேிருஷ்ண பேவானின் மேன் உன் தாயின் ேருவலறயில் நீ
இருக்கும்கபாகத உன்லன சம்பராசுரன் திருடிக்கோண்டுகபாய்க் ேடலில் வ ீசிகயறிந்தான். அங்கு ஒரு மீ ன்
உன்லன விழுங்ேிற்று. அந்த மீ ன் இங்கு வந்தகபாது; அதன் வயிற்றிலிருந்து உன்லன எடுத்துக் ோப்பாற்றி
வந்கதன். உன்லனப் கபற்றவள் உனக்ோே அழுது கோண்டிருக்ேிறாள். இதுகவ உன் வரலாறு என்றாள்.
அலதக் கேட்டதும் பிரத்தியும்னன் மிேவும் கோபங் கோண்டு, சம்பராசுரலனச் சண்லடக்கு அலழத்தான்.
அந்த அசுரனும் சேல கசலனேகளாடு திரண்டுவந்து பிரத்தியும்னகனாடு கபாரிட்டான். பிரத்தியும்னன்
அவனது கசலனேலளகயல்லாம் அழித்தான். பிறகு சம்பராசுரன் ஏழு மாலயேலளப் பிரகயாேித்தான்.
பிரத்தியும்னன் அவற்லறகயல்லாம் ேடந்துவந்து, எட்டாவது மாலயலய அவன்மீ து பிரகயாேித்து அந்த
சம்பராசுரலன அழித்தான். பிறகு அவன் மாயாவதியுடன் அங்ேிருந்து புறப்பட்டுத் தன் தந்லதயின்
அந்தப்புரத்திற்கு வந்து குதித்தான்.

இவ்விதம் மாயாவதியுடன் அந்தப்புரத்தில் குதித்த அவலனப் பார்த்து, அங்ேிருந்த கபண்ேளலனவரும்

வடிவத்தால் ஒத்திருந்ததால் ஸ்ரீேிருஷ்ணன் என்கற நிலனத்தார்ேள். அப்கபாழுது ருக்குமணி அவலனப்
பார்த்துவிட்டாள். அவள் ேண்ேளில் ேண்ண ீர் ததும்ப எந்தப் புண்யவதியின் மேகனா -இவன்? நவமான
யவுவனத்துடன் திேழ்ேிறாகனா; என் பிள்லள பிரத்தியும்னன் பிலழத்திருந்தால் இந்த வயதுலடயவனாே
இருப்பானல்லவா? என்று நிலனத்தாள். அவள் அவலனப் பார்த்து, மேகன! எனக்கு உன்மீ து உண்டாேிற
அன்லபயும் உன் கதே எழிலலயும் பார்த்தால் என் நாயேரான ஸ்ரீேிருஷ்ணமூர்த்தியின் குமாரனாேகவ நீ
இருக்ேகவண்டுகமன்று கதான்றுேிறது என்று கசால்லிக் கோண்டிருக்கும் கபாகத நாரதர் ேண்ணலனயும்
அலழத்துக் கோண்டு அங்கேவந்து கசர்ந்துவிட்டார். அவர் ருக்குமணிப் பிராட்டிலய கநாக்ேி கபண்ணரகச!
இவன் உன் மேன் பிரத்தியும்னன் தான் உன் சூதிோ ேிருேத்திலிருந்து இவலன சம்பராசுரன் கோண்டு
கபானான். இப்கபாது இவன் அந்தப் பலேவலன அழித்துவிட்டு இங்கு வந்திருக்ேிறான். இவகனாடு
வந்திருக்கும் இந்தப் கபண்ணின் கபயர் மாயாவதி இவள் இவனுலடய பாரிலய, சம்பராசுரனின் பாரிலய
அல்ல. இதற்கு ஒரு ோரணம் உண்டு. அலதச் கசால்ேிகறன் கேள். முன்கபாரு சமயம் சிவகபருமானால்
மன்மதன் அழித்தகபாது, அவனது மலனவியான இந்த ரதி கதவி, மிேவும் பதிவிரலதயாலேயால்
மறுபடியும் தன் நாயேனான மன்மதனின் ஜனனத்லத எதிர்பார்த்துக் கோண்டிருந்தாள். அதுவலரயில்
ோலந்தள்ளும் கபாருட்டு பலவாறும் நடிக்ேகவண்டியிருந்தது. இவளுலடய அழோன ேண்ேலளக் ேண்டு
சம்பராசுரன் மயங்ேி இவலளத் தன் பத்தினியாேத் தன் அந்தப்புரத்தில் லவத்துக்கோண்டான் , அதனால்
இவள் அந்த அசுரலனச் சமாளிப்பதற்ோேப் பலவலேயான கபாேங்ேளிகல மாயாமயமான ரூபங்ேலளக்
ோட்டித் தான் ேிட்டப் கபாோமகலகய, அவனது பத்தினிலயப்கபால், அவலன கமாேங்கோள்ளச் கசய்து
வந்தாள். இவள் ேனவிலும் நனவிலும் எதிர்பார்த்து ஏங்ேிக் ோத்திருந்த மன்மதன் உனக்குப் புத்திரனாே
அவதரித்தான். அந்த மன்மதனின் பத்தினியான இரதி கதவிகய இவள்! இதில் சந்கதேப்படகவண்டாம்
இவன் உன் மேன்; இவள் உன் மருமேள்! என்றார், அலதக் கேட்டு யாவரும் அதிசயமும் ஆனந்தமும்
அலடந்தனர். நாகட அதிசயித்தது!

28. ேல்யாணத்தில் சூதாட்டம்

பிரத்தியும்னனுக்குப் பின் சாருகதஷ்ணன்; சுகதஷ்ணன், சாருகதேன் ேகதணன் சாருகுப்தன். பத்திரசாரு,

சாருவிந்தன் சுசாரு. சாரு என்ற பிள்லளேளும் சாருமதி என்ற ஒரு கபண்ணும் ருக்குமணிக்குப்
பிறந்தார்ேள். ஸ்ரீேிருஷ்ணனுக்கு ருக்மணிலயத் தவிர, மித்திரவிந்லத, சத்திலய, ஜாம்பவதி கராேிணி,
சுசீ லல; சத்தியபாலம, லக்ஷ்மலண என்ற ஏழு மலனவியர் இருந்தார்ேள். அவர்ேளில் மித்திரவிந்லத
என்பவள் ோளிந்தன் என்பவனின் மேளாலேயால், அவளுக்குக் ேளிந்தி என்று ஒரு கபயருண்டு. சத்திலய,
நக்நஜித் என்பவனுலடய மேள். ஜாம்பவதி, ஜாம்பவானின் மேள். சுசீ லல மத்திர ராஜனின் மேள்.
சத்தியபாலம சத்திராஜித்தன் மேள். கராேிணி என்பவள் விரும்பும் ரூபத்லத எடுக்ேவல்லவள். சுசீ லல
என்பவள் தன் கபயருக்கேற்றச் சிறந்த சீல முலடயவள். லக்ஷ்மலண சிரித்தால் மிேவும் அழோே
விளங்குபவள். அதனால் அவளுக்கு சாருஹாஸினி என்று மற்கறாரு கபயரும் உண்டு. இந்த ஏழு
மலனவியரும் தவிர, ஸ்ரீ ேிருஷ்ணனுக்குப் பதினாறாயிரம் கதவிமார்ேளும் உண்டு. ருக்மணியின்
குமாரனான பிரத்தியும்னன், சுயம்வரத்திகல தன் மீ து ோதல் கோண்டிருந்த மாமன் மேளான ருக்குமியின்
மேலளத் திருமணஞ் கசய்துகோண்டிருந்தான். அவளது ேர்ப்பத்தில் மோ பராக்ேிரமசாலியும் அளவற்ற
வரியமுலடயவனுமான
ீ அநிருத்தன் என்பவன் அவதரித்தான். அவனுக்குத் திருமணஞ் கசய்ய தம்
லமத்துனனான ருக்குமி ராஜனின் கபத்திலயகய ேண்ணன் நிச்சயித்திருந்தார். ருக்குமிக்கு ேண்ணன்
கபரில் பலேலம இருந்தும், அவன் ேண்ணன் விருப்பப்படி அவர் கபரனுக்குத் தன் கபத்திலயக்
ேன்னிோதானம் கசய்து கோடுத்திருந்தான்.

லமத்கரயகர கேளும்! அந்தக் ேலியாணத்திற்கு பலராமரும் மற்ற யாதவர்ேளும் கபாஜேடம் என்ற

ருக்குமியின் தலலநேருக்குப் கபாயிருந்தார்ேள். அங்கு அநிருத்தனுக்குத் திருமணம் நடந்தவுடன் ேலிங்ே
ராஜன் முதலிகயார் ருக்குமிலய கநாக்ேி, ருக்குமி! பலராமனுக்குச் கசாக்ேட்டான் ஆடத்கதரியாது, ஆயினும்
அவனுக்கு அந்த ஆட்டத்தில் பிரியம் அதிேமுண்டு. ஆலேயால் மோ பலசாலியான பலபத்திரலன நாம்
சூதிகல கவற்றி கபறுகவாம்! என்றார்ேள். அலதக் கேட்ட ருக்குமியும் சூதாட்டத்திற்கு ஏற்பாடு கசய்தான்.
சலபயிகல பலராமகராடு, ருக்குமியும் மற்ற அரசர்ேளும் சூதாட ஆரம்பித்தனர். முதல் ஆட்டத்தில்
பலராமர் பந்தயம் லவத்த ஆயிரம் வராேலனயும் ருக்குமி கஜயித்தான். இரண்டாவது ஆட்டத்திலும்
கமலும் ஆயிரம்வராேன் ருக்குமிகய கஜயித்தான். பிறகு பலராமர், பதினாயிரம் வராேலனப் பந்தயமாே
லவத்தார். அலதயும் சூதில் வல்ல ருக்குமிகய கஜயித்துவிட்டான். இது கபாலகவ மூன்று ஆட்டங்ேளிலும்
பலராமர் கதாற்றார். இலதக்ேண்ட ேலிங்ே ராஜன் சிரித்தான். ருக்குமியும் ஐகயா பாவம்! இந்த பலராமன்
சூதாடத் கதரியாதவன். வணாே
ீ என்கனாடு ஆடவந்து திரவியகமல்லாம் கதாற்று அவமானப்பட்டு
விட்டான். ஆனால் இவன் ஓர் அக்ேிரமம் கசய்து விட்டான். சூது கதரியாதவன் அந்த வித்லதயில்
வல்லவர்ேலள அவமானமாேப் கபசலாமா? என்றான்.
அலதக் கேட்டதும் பலராமர் விதர்ப்பராஜலனயும் ேலிங்ே ராஜலனயும் பற்றி இழுத்து கோபத்துடன்,
நல்லது! இந்தத் தடலவயும் ஆடுகவாம்! என்று ஒருகோடி வராேலனப் பணயமாே லவத்தார். ருக்குமியும்
ஒன்றும் கபசாமல் பாசிலேேலள உருட்டினான். அந்த ஆட்டத்தில் பலராமர் கஜயித்தார். அதனால் நான்
கஜயித்கதன்! என்று அவர் உரக்ேக் கூவினார். அலத ருக்குமி மறுக்கும் விதமாே, பலகன! இந்த மட்டும் நீ
கசான்ன கபாய் கபாதும்! கஜயித்தவன் நாகன! எப்படிகயன்றால் நீ கோடி வராேன் பந்தயம் என்று
கசான்னாய்! அலதநான் ஒப்புக் கோள்ளவில்லல, இப்படியிருக்ே நீ கஜயித்ததாேச் கசால்லுவாயானால்
நான் ஏன் ஜயித்தவனாேமாட்கடன்! என்று கூவினான். அப்கபாது ஆோயத்தில் ஒரு வாகனாலி எழுந்தது
அது ேம்பீர நாதத்துடன் பலராமருக்குக் கோபம் ஏற்படும்படியாே, பலராமர் தருமமாேச் கசய்தார்.
ருக்குமிகயா கபாய் கசான்னான். ஒரு விஷயம் வாயினால் கசால்லாமற் கபானாலும் ோரியத்லத
நடத்தினால் அது ஒப்புக்கோண்டகத ஆகும் என்றது. அலதக் கேட்ட பலராமரின் ேண்ேள் சிவந்தன. அவ
சூதாடும் சதுரங்ேப் பலலேலய எடுத்து அதனாகலகய ருக்குமிலய அடித்துத் தள்ளி, அதனாகல
தந்தவக்ேிரனுலடய சிரிப்புடன் கவளிப்பட்ட பற்ேலளகயல்லாம் உதிர்த்துத் தள்ளினார். அங்ேிருந்த ஒரு
தூலண எடுத்து, மற்ற அரசர்ேளலனவலரயும் அடித்து விரட்டினார். லமத்கரயகர! இவ்வாறு பலராமர்
கோபமாேச் சண்லடயிடுவலதக் ேண்டு ராஜமண்டபத்திலிருந்த அரசர்ேள் ஓடிப்பறந்தனர். இப்படி
நடப்பலதப் பார்த்திருந்த ஸ்ரீேிருஷ்ணன் ருக்குமாவதத்லதக் குறித்து மூத்தவலர கவறுத்தால் அவருக்குக்
கோபம் வரும் அது நல்லதுதான் என்றாகலா தன் கதவியின் திருவுள்ளம் சீறும் என்றும் நிலனத்தும்
எலதயும் கபசாமல் மவுனமாே இருந்தார். பிறகு ஸ்ரீேிருஷ்ணன் விவாேமானதன் கபரலனயும்
மலனவிலயயும் மற்ற யாதவலரயும் அலழத்துக் கோண்டு துவாரலேக்குச் கசன்றார்.

29. நரோசுர வதம்

லமத்கரயகர! கமலும் கேளும் ஸ்ரீ ேிருஷ்ணன் துவாரலேலய அலடந்தகபாது மூவுலேங்ேளுக்கும்

அதிபதியான கதகவந்திரன் தன் பட்டத்து யாலனயான ஐராவதத்தின்மீ து ஏறிக்கோண்டு, துவாரலேக்கு
வந்தான். அவன் ஸ்ரீேிருஷ்ணலன வணங்ேி, நரோசுரலனப் பற்றிச் கசால்லத் துவங்ேினான். மதுசூதனா! நீ
மானுஷ்ய அவதாரஞ் கசய்திருந்தாலும், உன்னால் கதவர்ேளின் துன்பங்ேள் கபாேின்றன. அரிஷ்டன்,
கதஜேன், கேசி முதலிய அரக்ேர்ேலள, அழித்துத் தவமுனிவர்ேலளக் ோத்தாய் இதனால் உன் திருத்கதாள்
வலிலமயால் மூன்று லேங்ேளும் பாதுோக்ேப்படுேின்றன. கதவர்ேள், யாேங்ேளில் தமக்குரியபங்குேலளப்
கபறுேின்றனர். நான் எதற்ோே உன்லன நாடி வந்கதகனா, அலதக் கேட்டு ஆவன கசய்யகவண்டும். சத்துரு
நாசேகன! பிராக்கஜாதிஷம் என்ற நேரில் பூமியின் புதல்வனான நரோசுரன் என்று ஒருவன் சேல
பிராணிேளுக்கும் கோடுலம கசய்துவருேிறான் கதவர், சித்தர், ேந்தர்வர் முதலியவர்ேளின்
ேன்னிலேேலளயும் அரசர்ேளின் குமாரிேலளயும் வலுவில் அபேரித்துச் கசன்று தன்மாளிலேயில் சிலற
லவத்திருக்ேிறான். எப்கபாழுதும் மலழ கபாழிவதான வருணனின் குலடலயக் ேவர்ந்தான். மந்தர
பர்வதத்தின் சிேரத்லதக் கோண்டு கபானான். பேவாகன! இன்னுங்கேள். என் தாயான அதிதியின் அமுதம்
ததும்பும் குண்டலங்ேலளக் ேவர்ந்து விட்டான். இத்துடன் நில்லாமல் எனது ஐராவதத்லதயும் ேவர்ந்து
கசல்லப் பார்க்ேிறான். இத்தலேய நரோசுரனின் அநியாயங்ேலள உன் சன்னதியில்
விண்ணப்பித்துவிட்கடன். இனி ஆவன கசய்வாயாே! என்றான். அலதக் கேட்ட ேிருஷ்ணன், புன்னலே
கோண்டு இந்திரனுக்கு விலட கோடுத்து அனுப்பினார். பிறகு ேருடலன நிலனத்தார். உடகன அந்தப்
கபரிய திருவடியின்கமல் தம் கதவியான சத்தியபாலமலய ஏற்றுவித்து, தாமும் அமர்ந்து கோண்டு
பிராக்கஜாதிஷ புரத்திற்குப் பறந்து கசன்றார்.

அங்கு நரோசுரனின் மந்திரியான முரன் என்பவன், பிராக் கஜாதிஷபுரத்லதச் சுற்றி நூறு ோதச்
சுற்றளவுக்குச் சிறு ேத்திேள் நுனியில் இருக்ேப்கபற்ற பாசங்ேலளப் பரப்பி, யாருகம அதனுள் நுலழயாதபடி
அலமந்திருந்தான். அலதக் ேண்ட ஸ்ரீேிருஷ்ணன், தம் திருவாழிலய பிரகயாேித்து அந்தப்
பாசங்ேலளகயல்லாம் அறுத்கதறிந்தார். உடகன முரன் என்பவன் அவலர எதிர்த்துச் கசலனேகளாடு
கபாருக்கு வந்தான். ேண்ணன், அவலனயும் அவனுலடய மக்ேள் ஏழாயிரம் கபலரயும் விளக்ேில்படும்
பூச்சிேலளப்கபால் தம் சுதரிசன சக்ேரத்தால் எரித்துவிட்டார். இவ்விதமாே முரன், அயக்ேிரீவன், பஞ்சசனன்
என்ற மந்திரிேலள நாசஞ்கசய்து தலலநேரினுள்கள பிரகவசித்தார். அங்கே ஏராளமான கசலனேளுடன்
எதிர்த்து வந்த நரோசுரனுக்கும் ஸ்ரீேிருஷ்ணனுக்கும் ேடுலமயான கபரும் கபார் நடந்தது. அந்தப்
கபாரிகலதான், மிேவும் கோடிய ஏராளமான அசுரர்ேலள ேண்ணன் சங்ேரித்தார். தன்பலடேள் ராசி ராசியாே
மடிவலதக் ேண்ட நரோசுரன் ேண்ணன்கபரில் பலவலே ஆயுதங்ேலளப் பிரகயாேித்தான் ேண்ணன் ,
அவற்லறகயல்லாம் அழித்து, இறுதியில் சக்ேராயுதத்லதப் பிரகயாேித்து நரோசுரலன இரு பிளவாக்ேி
வழ்த்தினார்.
ீ அவன் வழ்ந்ததும்
ீ பூமிகதவி அதிதியின் குண்டலங்ேலள எடுத்துக்கோண்டு ேண்ணன்
திருவடிேலள வணங்ேி, விண்ணப்பம் கசய்யத் துவங்ேினாள்.

நாதகன! எப்கபாது நீ வராஹ அவதாரஞ் கசய்து, என்லன உன் கோட்டின் கமல் கோண்டாகயா அப்கபாகத
உன் ஸ்பரிசத்தால் இந்த நரேன் எனக்குப் பிறந்தான். ஆலேயால் நீக ய எனக்கு இந்த மேலனத் தந்தாய்
நீக ய அவலன நாசஞ் கசய்தாய், இகதா குண்டலங்ேள்! இவற்லற ஏற்றுக் கோள். நரேனுலடய சந்ததிலய
பரிபாலனஞ் கசய்தருள்! என் பாரத்லதக் குலறக்ேகவ நீ இந்த உலேில் அவதரித்து அருள்ேின்றாய்! நீக ய
உற்பத்தி ஸ்தானம். நீ கய லய ஸ்தானம் நீ என் புதல்வன் நரேன் கசய்த பிலழேலளப் கபாறுத்தருள
கவண்டும்! பாவங்ேலளப் கபாக்ேகவ உன் மேனான நரேலன நீக ய சங்ேரித்தாய். ஆலேயால் அலதப் பற்றி
நான் ஒன்றும் கசால்வதற்ேில்லல! என்றாள். ேண்ணபிரான் அவலளக் ேடாட்சித்தார். பிறகு நரேனது
மாளிலேயின் அந்தப்புரத்திலிருந்த பதினாயிரத்து ஒரு நூறு ேன்னியலரயும் அவனது வாேன
சாலலயிலிருந்த ஆறு தந்தங்ேலளக் கோண்ட ஆறாயிரம் சிறந்த யாலனேலளயும் இருபத்கதாருலக்ஷம்
ோம்கபாஜக் குதிலரேலளயும், அவனது கசவேலரக் கோண்கட துவாரலேயில் கசர்ப்பித்தார். அன்றியும்
வருணனுலடய குலடலயயும் மணி பருவதத்லதயும் ேண்டு, அவற்லறப் கபரிய திருவடியின் கமல்
ஏற்றிக் கோண்டு சத்தியபாலமயுடன் தாமும் ஏறி, அதிதியிடம் அமுத குண்டலங்ேலள
ஒப்பலடப்பதற்ோேகவ கதவகலாேத்துக்கு எழுந்தருளினார்.

30. பாரிஜாத அபஹரணம்

ஸ்ரீேிருஷ்ணன் கதவகலாேத்திற்குச் கசன்று சுவர்க்ேத்லதயலடந்ததும் அதன் வாயிலில் நின்று, தமது

திருச்சங்லே ஊதினார். அந்தச் சங்ேநாதத்லதக் கேட்டதும் அமரர்ேள் அலனவரும் அர்க்ேியத்லதக்
லேயிகலந்தி அவலர வரகவற்று திருவடிகதாழுது உபசரித்தனர். பிறகு ேருடத்துவஜன் கதவ மாதாவின்
திருமாளிலேக்கு விஜயம் கசய்தார். இந்திரனுடன் அதிதிலயத் கதாழுது, நரோசுரலன வலதத்த தேவலல
ஸ்ரீேிருஷ்ணன் கசான்னார். கலாே ேர்த்தாவான அந்தப் பேவாலன இந்திரனின் தாயான அதிதி மிேவும்
பக்திகயாடு துதித்தாள். தாமலரக்ேண்ணா! அடியார்க்கு அபயமளிக்கும் அண்ணகல உனக்குத் தண்டம்
சமர்ப்பிக்ேின்கறன் மனம் புத்தி இந்திரியம் இவற்றுக்குக் ேர்த்தாகவ! ஞானியரின் இதயத்தில் இருப்பவகன!
சீக தாஷ்ணாதி உபாலதயில்லாதவகன; கசாப்பனம் முதலிய அவஸ்லதேளற்றவகன! பரமார்த்தம்
கதரியாமல் கமாேம் கசய்யும் மாலய உன்னுலடயது! அதனால்தான் மூடன் ஆன்மாவல்லாதலத
ஆன்மாகவன்று நிலனத்துப் பந்திக்ேப்படுேிறான். உலேத்தார் உன்லன ஆராதித்து புத்திராதிேளான
இஷ்டங்ேலள கவண்டுேிறார்ேகளயல்லாமல், தங்ேளுக்கு கநர்ந்துள்ள சம்சாரத்துக்கு நாசத்லத
கவண்டாமல் இருக்ேிறார்ேள் என்றால் அது உன் மாலயகயயாம்! இதற்கு ஓர் உதாரணம் பார் நான்
உன்லன என் புத்திரனுக்ோேவும் சத்துரு நாசத்துக்ோேவுகம ஆராதித்கதகன தவிர கமாட்சத்துக்ோே அல்ல.
இதுவும் உன் மாலயதான்! எதுவும் தரவல்ல ேற்பே விருட்சத்திடம் ஒருவன் கசன்று, தனக்குக் கோவணம்
தரகவண்டுகமன பிரார்த்தித்தான் என்றால் அது அவன் குற்றகமயாகும். ேற்பே மரத்தின் குற்றமாோது.
நீக ய, ஞானம் கபான்றுள்ள அஞ்ஞானத்லத அழிக்ேகவண்டும். ஓ பேவாகன! நான் உனக்குத் தண்டம்
சமர்ப்பிக்ேிகறன்! ஸ்தூலமான உனது ரூபத்லதக்ோண்ேிகறகனயன்றிச் சூஷ்மமான ரூபத்லதக்
ோணவில்லலகய! ஆேிலும் எனக்ோே அனுக்ேிரேித்து அருள்கசய்ய கவண்டுேிகறன் என்றாள்.
அதிதியினால் துதிக்ேப்பட்ட ஸ்ரீபேவான், அந்த கதவ மாதாலவ கநாக்ேி, புன்னலேயுடன் அம்மா! நீ
எங்ேளுக்குத்தாய் ஆலேயால் நீ தான் எங்ேளுக்கு அனுக்ேிரேஞ் கசய்ய கவண்டும்! என்றார். அலதக்கேட்ட
அதிதி உன் திருவுள்ளம் அப்படியானால், அப்படிகய ஆேட்டும் நானும் வரம் தருேிகறன். நீ பூவுலேிலும்
சுரராலும் அசுரராலும் கவல்லக்கூடாதவன் ஆேக்ேடவாய்! என்று மங்ேளாசாசனம் கசய்தாள்.

பிறகு சத்தியபாலமயும் கதவமாதாவான அதிதிலய வணங்ேி, அம்மா! நின்லன அனுக்ேிரேித்து

அருளகவண்டும் என்றாள். ஓ கபருமாட்டிகய! உனக்கு மூப்பாேிலும் ரூபமாறுதலாேிலும்
உண்டாோதிருக்ேக் ேடவன! இந்த இளலமகய உனக்கு நிலலத்து, எப்கபாதும் குற்றமற்றத்
திருகமனிலயயுலடயவளாய் இருப்பாயாே! என்று மங்ேளாசாசனம் கசய்து இந்திரனுக்கும் ேட்டலளயிட
அவனும் ேண்ணலனப் பூசித்தான். இந்திரன் மலனவியான சசிகதவி சத்தியபாலமக்குப் பலவித
உபசாரங்ேலளச் கசய்தாள். ஆயினும் பாரிஜாத மலர்ேலளத் தான் சூடிக்கோண்டாகளயன்றி
சத்தியபாலமக்கு வழங்ேவில்லல. ஏகனன்றால் அவள் சத்தியபாலமலய மானிடப் கபண் என்றும்
கதவருக்கே உரிய பாரிஜாதம் அவளுக்குத் தோதது என்றும் நிலனத்து விட்டாள்.

இவ்விதமாேப் பூஜிக்ேப்பட்ட பிறகு ஸ்ரீேிருஷ்ணன் சத்தியபாலமயுடன் கதவகலாேத்து

நந்தவனங்ேலளகயல்லாம் பார்த்துக் கோண்டு வந்தார். அங்கே பலவலேயான மலர்ச் கசடி கோடி
வலேேள் அழேழோே வளர்க்ேப்பட்டிருந்தன. கமலும் மோ சுேந்தமுள்ள பூங்கோத்துேளாேிய
ஆபரணங்ேளால் அலங்ேரிக்ேப்பட்டதாயும் மாணிக்ேம் கபால இளந்தளிர்ேளால் கசழித்தும் , கபான் கபான்ற
பட்டாலடேளால் மூடப்பட்டு எப்கபாதும் ஆனந்தமுண்டாக்குவதாயும், பாற்ேடல் ேலடந்தகபாது அதிகல
உண்டானதாயுமிருந்த பாரிஜாத மரத்லதக் ேண்டார். அப்கபாது சத்தியபாலம ஸ்ரீேிருஷ்ணலன கநாக்ேி,
நாதா! நீங்ேள் என்னிடம் அடிக்ேடி ஒன்று கசால்வர்ேகள
ீ அது ஞாபேமிருக்ேிறதா ? அதாவது நான் தான்
உங்ேளுக்குப் பிரிலயயானவள், என்று நீங்ேள் அடிக்ேடிச் கசால்வது கமய்யானால் இந்தப்
பாரிஜாதத்தருலவத் துவாரலேக்குக் கோண்டுகபாே கவண்டும். ஜாம்பவதியானாலும் ருக்குமணியானாலும்
உன்லனப்கபால எனக்குப் பிரியமானவர்ேளல்ல என்று நீங்ேள் என்னிடம் அடிக்ேடிச் கசால்வகதல்லாம்
கவறும் உபசார வார்த்லதேளாேச் கசால்லாமல் உண்லமயாேச் கசான்னதாே இருந்தால் இந்தப் பாரிஜாத
மரத்லத என் மாளிலேயின் புலழக்ேலடக்குப் கோண்டுகபாய் லவக்ே கவண்டும்! நான் இதன் மலர்ேலளக்
கோண்டு, என் கூந்தலல அலங்ேரித்து என் சக்ேளத்திமார் நடுவில் மிேவும் சிறந்திருக்ே கவண்டும். இது
என் விருப்பம்! என்றாள்.

உடகன ஸ்ரீ ேிருஷ்ணன் அந்த மரத்லத அடிகயாடு கபயர்த்து கபரிய திருவடியான ேருடனின் திருத்கதாள்
மீ து லவத்தார். அப்கபாது அந்த வனத்துக் ோவற்ோரர்ேள் ஓடி வந்து, ேிருஷ்ணா! இந்திரனது பட்டத்து
ராணியான சசிகதவியின் உரிலமயான பாரிஜாதத்லத நீ கோண்டு கபாோதது! இது உண்டான கபாகத
யாவரும் இலத கதவராஜனுக்குக் கோடுத்துவிட்டார்ேள். அவகரா, தமது ோதலியான சசிக்குக் கோடுத்தார்.
அவளது அலங்ோரத்துக்ோேகவ அமுதங் ேலடந்தகபாது கதவர்ேள் இந்தப் பாரிஜாத மரத்லத
உண்டாக்ேினார்ேள். அத்தலேய மரத்லத நீ கோண்டுகபானால் ÷க்ஷமமாய் உன் ஊர் கபாய்ச் கசரமாட்டாய்.
எந்தப் பிரிய நாயேியின் முேத்லதப் பார்த்து கதவராஜன் சேல ோரியங்ேலளயும் கசய்ேிறாகனா,
அத்தலேய கதவநாயேியான சசிகதவியின் பிரியத்துக்குப் பாத்திரமான இந்தப் பாரிஜாத மரத்லத நீ
மூடத்தனமாே விரும்புேிறாய். இலத அறிந்தால் இந்திரன் வஜ்ராயுதத்தால் உன்லனகய எதிர்த்துப்கபார்
கசய்வான். அவலனகய சேல கதவர்ேளும் பின்கதாடர்வார்ேள். நீ இதற்ோே கதவர்ேளலனவகராடும்
கபாரிட கவண்டியிருக்கும். ஆலேயால் புத்திசாலிேள் கேட்லட விலளவிக்கும் ோரியத்தில் பிரகவசிக்ே
மாட்டார்ேள்! என்றார்ேள்.

அலதக்கேட்டதும் சத்தியபாலமக்கு கோபம் கபாங்ேியது. அவள் அவர்ேலள கநாக்ேி, ோவற்ோரர்ேகள! இந்த

மரத்துக்கு இந்திரன் யார்? சசி யார்? இது அமிர்தம் ேலடயும் கபாது ேிலடத்தது என்றால், இது
எல்கலாருக்கும் கபாதுவாே அல்லகவா இருக்ேகவண்டும்? அப்படியிருக்ே இந்திரன் ஒருவகன எப்படிக்
லேகோள்ளலாம்? திருப்பாற் ேடலில் பிறந்த அமுதம், சந்திரன், ோமகதனு முதலியலவ எப்படி யாவருக்கும்
கபாதுகவா அப்படிகய இந்தப் பாரி நாதமும் எல்கலாருக்கும் கபாதுவாே கவண்டுகமயன்றி இந்திரனுக்கு
மட்டுகம எப்படி உரிலமயாேலாம்? ஆனால் இந்திராணி தன் ேணவன் புஜபலத்லதப் பற்றிய ேர்வத்தால்
இலத எடுத்துக்கோண்டு கபாேக் கூடாது என்று தடுக்ேிறாள். நல்லது. இப்கபாது இலத சத்தியபாலம தான்
எடுப்பித்தாள் என்று அவளிடம் கபாய்ச் கசால்லுங்ேள். நீங்ேள் சிக்ேிரம் கசன்று இந்திராணியிடம் நீ உன்
புருஷனுக்குப் பிரியமானவளாே இருந்து, அவன் உனக்கு வசப்பட்டவனாே இருந்தால், என்ேணவன் இலத
எடுத்துக்கோண்டு கபாவலத நிறுத்திவிடு பார்க்ேலாம்! உன் ேணவன் இந்திரன் கதவர்ேளுக்கு அரசன்
என்பலத நான் அறிகவன். அறிந்துதான் மனித மங்லேயாே இருக்கும் நான் உன்னுலடயது என்று
கசால்லப்படும். இந்த மரத்லத எடுப்பித்கதன், என்று ேண்ணன் மலனவி சத்தியபாலம ேர்வத்கதாடு
கசான்னாள் என்று நான் கசான்னவற்லற, அப்படிகய கதவராணிக்குச் கசால்லுங்ேள் என்றாள்.
ோவலர்ேளும் ஓடிச் கசன்று அப்படிகய இந்திராணி சசிகதவியிடம் கசான்னார்ேள். உடகன இந்திராணி தன்
ேணவனான இந்திரலனத் தூண்டிவிட்டாள்.

லமத்கரயகர! இவ்விதமாே இந்திராணி இந்திரலனத் தூண்டிவிட்டதும், அவன் பாரிஜாதத்திற்ோேச் சேல

கதவ லசன்னியங்ேளுடன் சாக்ஷõத் பேவாகனாடு கபார் கசய்ய வந்தான். வஜ்ராயுதத்லத ஏந்திய
இந்திரனின் தலலலமயில், வானவர்ேள் இரும்புத்தடி, ேத்தி சூலம் முதலிய ஆயுதங்ேலள ஏந்தி வந்தனர்.
இந்திரன் ஐராவதத்தின் கமகலறி வந்தான். அலதக் ேண்ட ேண்ணன் திலசேள் யாவும் அதிரும்படி,
சங்ேத்வனி கசய்து ஆயிரம் ஆயிரம் பாணங்ேலள வர்ஷித்தார். கதகவந்திரன் ஸ்ரீேிருஷ்ணன் இரு
தரப்பினரிலடயில் கநடுகநரம் கபார் நிேழலாயிற்று. கதகவந்திரனின் தரப்பில் வருணகதவன் தன் பாசத்லத
பிரகயாேித்தான். ேண்ணன் தரப்பில் ேருடன் சிறிய பாம்லபத் துண்டிப்பது கபால தனது மூக்ேினாகல
துண்டித்துவிட்டார். யமன் ோல தண்டத்லத எறிந்தான். மதுசூதனன் அலதத் தமது ேதாயுதத்தால் ேீ க ழ
தள்ளினார். குகபரன் சிபிலே என்ற ஆயுதத்லத வச
ீ அலதத் திருவாழியினாகல ேண்ணன்
கபாடியாக்ேினார். சூரியலனத் தனது திருக்ேண் ஒளியாகல ஒளியற்றவனாக்ேி, அக்ேினிலயயும்
குளிர்ந்துவிடச் கசய்தார். வசுக்ேலளச் சிதற வடித்தார். உருத்திரர்ேலளச் சக்ராயுதத்தால் சூலங்ேலள
முறித்துத் தலரயில் படுக்ேச் கசய்தார். ேந்தர்வர், வசுவர், முதலிகயார் இலவம் பஞ்சு கபாலப் பறந்தனர்.
மதுசூதனனும் கதகவந்திரனும் அம்புேலள மலழ கபாழிவது கபால் கபாழிந்தனர். அப்கபாது
ஐராவதத்கதாடு ேருத்துமான் கபாரிட்டார். கபாரில் யாவும் ஒழிந்தன. இந்திரன் தன் வஜ்ராயுதத்லத
எடுத்தான். ேண்ணன் சுதர்சனத்லத லேயில் எடுத்தார். இருவலரயும் இந்நிலலயில் எதிர் எதிராேக் ேண்ட
சர்வ கலாேமும் நடுங்ேின. இப்படியிருக்ே, இந்திரன் வஜ்ராயுதத்லத எம்கபருமான் மீ து பிரகயாேித்தான்.
ேண்ணகனா, அலதத் தம் லேயால் பிடித்துக்கோண்டு, தம் சக்ராயுதத்லதப் பிரகயாேிக்ோமல், இந்திரா! நில்
என்றார்.

வஜ்ராயுதத்லத இழந்த இந்திரன் ஓடிப்கபாே முயன்றான். ேருடனால் சிலதக்ேப்பட்ட ஐராவதம்

கசார்வுற்றதால் ஓடவும் முடியாமல் அவன் கமலும் தவித்தான். அப்கபாது சத்தியபாலம அவலன கநாக்ேி,
இந்திரா! நீ மூவுலகுக்கும் அதிபதி. சசியின் ேணவன்! நீ ஓடுவது தகுதியற்ற கசயல் உன் மலனவி
பாரிஜாத மாலலேலள ஏராளமாே அணிந்து, உன்லனப் பணிவாளல்லவா? வாசவா! உன்னுலடய ேர்வியான
பத்தினி முன்கபால் இனி பாரிஜாத மலகராடு உன்னிடம் அன்கபாடு பார்க்ே முடியாதகபாது உன்னுலடய
கதவ ஆட்சி எதற்குப் பயன்படும், இந்திரா, நீ வருந்தியது கபாதும். கவட்ேப்படாகத! பாரிஜாதத்லதக்
கோண்டுகபா, இதற்ோேத் கதவர்ேள் வருந்த கவண்டாம். அந்த சசி, தன் ேணவன் கதவர்ேளுக்கே அரசன்
என்ற ேர்வத்தால், தன் மாளிலேக்கு வந்த என்லன மதிக்ேவில்லல. அது பற்றிப் கபண்லமயால்
ஆழ்ந்திராத சித்தமுலடய நான், என் ேணவரின் மேிலமலயக் கோண்டாடி, உன்கனாடு கபார் கசய்யச்
கசய்கதன். பாரிஜாதத்திற்ோே நான் என் ேணவலரத் தூண்டவில்லல. அதற்ோே கபாருக்குத் தூண்டவும்
இல்லல. பிறர் கபாருலள நான் அபேரித்தது கபாதும். பாரி ஜாதத்லத நீ கய கோண்டுகபா! புருஷனது
கபருலமலயப் பற்றிக் ேர்வப்படாத கபண்கண உலேத்தில் இல்லல. ஆனால் சசிகயா, அதற்ோே மட்டும்
ேர்விக்ேவில்லல. ரூபத்தாலும் மிேவும் ேர்வமுலடயவளாே இருக்ேிறாள்! என்றாள். அலதக்கேட்டதும்
இந்திரன் ஓடாமல் நின்று சத்திய பாலமலய கநாக்ேி, கோடியவகள! இஷ்டனுக்குத் துக்ேமுண்டாகும்படி
ஏன் கபசுேிறாய்? எவன் எல்லாவற்றுக்கும் சிருஷ்டி, ஸ்திதி, சம்ஹார ேர்த்தாவாே இருக்ேிறாகனா,
அத்தலேய பேவானால் கஜயிக்ேப்பட்ட எனக்கு ஏன் கவட்ேம் உண்டாேிறது? சூட்சுமத்துக்கும் சூட்சுமமாய்,
சேலவற்றிற்கும் பிறப்பிடமாய் இருக்கும் எவனுலடய கசாரூபம் சேல கவத சாஸ்திரங்ேலளயும்
அறிந்கதாருக்ேன்றி, மற்றவர்ேளால் அறியப்படாமல் இருக்ேிறகதா, எவன் ஒருவராலும் ஆக்ேப்படாமல்
தாகன ஈஸ்வரனாய், அஜனாய், நித்தியனாய், தனது திருவுள்ளத்தால் உலே நன்லம ேருதி மனுஷ்ய
அவதாரஞ் கசய்திருக்ேிறாகனா அந்தப் பேவாலன கவல்லும் வல்லவன் யார்? ஆலேயால் நான்
கதால்வியலடந்தது நியாயம்தான்! என்றான்.

31. பதினாறாயிரத்து நூறு ேன்னியர் விளக்ேம்

லமத்திகரயகர! இந்திரன் கதாற்றுத் துதித்ததும் ேிருஷ்ணபேவான் ேருத்து ஆழ்ந்திருக்கும்படிச் சிரித்து, ஓ,

கலாகேசுவரகன! நீக யா கதவர்ேளின் அரசன் நாகனா மனிதன்! ஆலேயால் எங்ேள் அபராதத்லத நீக ய
கபாறுக்ே கவண்டும். அந்தப்பாரிஜாத விருட்சத்லதத் தகுந்த இடத்திற்குக் கோண்டு கபாேலாம். இலத நான்
சத்தியபாலம வார்த்லதயால் எடுத்கதகனயன்றி என் விருப்பத்தாலல்ல. நீ பிரகயாேித்த உன்
வஜ்ராயுதத்லத நீ கய லவத்துக்கோள். இது உனக்குத்தான் சத்துரு சங்ோரத்திற்ோே ஏற்படுத்தப்பட்டது
என்று கூறியருளினார். அலதக் கேட்டதும் இந்திரன், எம்கபருமாகன! நான் மனிதன் என்று நீ கசால்லி, ஏன்
என்லன மயக்குேிறாய்? உன்லன நான் அறிகவன். ஆயினும் சூஷ்மத்லத அறிகயன், ஜேத்
ரக்ஷிப்புக்குரியவன் எவகனா, அவகன நீ! ஓ அசுரசங்ோரகன! இப்கபாது உலேத்துக்கு உபத்திரவம்
கசய்கவார்ேலளக் ேலளந்து வருேிறாய். இந்தப் பாரிஜாதத்லத துவாரலேக்கு நீ கய கோண்டு கபாே
கவண்டும். நீ பூமிலய விட்டுப்கபான பிறகு அது அங்ேிராது. கதவ கதவா! ஜேந்நாதா! ஸ்ரீ ேிருஷ்ணா! ஸ்ரீ
விஷ்ணுகவ! சங்கு சக்ேர ேதாபாணிகய! அடிகயனிடம் ேிருலப கூர்ந்து அபராதத்லத மன்னித்தருள
கவண்டும் என்று பிரார்த்தித்தான். ேண்ணனும் அப்படிகய ஆேட்டும் என்று அருள் புரிந்து, பூகலாேத்திற்குச்
கசன்று துவாரலேக்கு கமகல நின்று, சங்ேநாதம் கசய்தார். துவாரலேயில் இருக்ேிறவர்ேள் எல்லாம்
அளவற்ற மேிழ்ச்சியலடந்தார்ேள். நேரத்தாகரல்லாம் பார்த்திருக்ே, ேருடன் மீ திருந்து, சத்தியபாலமகயாடு
ஸ்ரீேிருஷ்ணன் ேீ கழ இறங்ேி, அந்தப் பாரிஜாத மரத்லத சத்தியபாமாவின் மாளிலேயிலுள்ள
புலழக்ேலடயில் நாட்டியருளினார்.

அந்தப் பாரிஜாத விருட்சத்தின் மேிலமலயச் கசால்ேிகறன் கேளுங்ேள். அதன் அருகே கசன்ற

மனிதனுக்குத் தன் பூர்வ ஜனன ஸ்மரலண உண்டாகும். அதன் மலர்ேளுலடய சுேந்தம் மூன்று ோதமளவு
வசிக்கோண்டிருக்கும்.
ீ அத்தலேய விருட்சத்தின் அருகே கசன்று யாதவர்ேள் அலதப் பார்த்துத்
தங்ேளுலடய கதேங்ேலளத் கதவகதேங்ேளாேக் ேண்டார்ேள். பிறகு ஸ்ரீேிருஷ்ணன் பிராக்கஜாதிஷ
நேரிலிருந்து கோண்டுவந்த யாலன, குதிலர முதலான கபாருட்ேலளச் சுற்றத்தாருக்குத் தக்ேபடி பிரித்துக்
கோடுத்தார். பிறகு நரோசுரன் பல திலசேளிலிருந்தும் கோண்டு வந்து சிலறப்படுத்தியிருந்த
ேன்னியலரகயல்லாம் நல்லகதாரு நாளிகல நன் முகூர்த்தத்தில் திருமணம் புரிந்து கோள்ளத் திருவுள்ளம்
கோண்டார். அந்தப் பதினாறாயிரத்து ஒரு நூறு மங்லேயருக்கும் ஒகர கநரத்தில் தனித்தனியாய்
ஒவ்கவாருவராயிருக்கும்படி அத்தலன ஆயிரம் திருகமனி எடுத்து அங்ேங்கே விதிப்படித் திருமணஞ்
கசய்து கோண்டார். அம்மங்லேயரில் ஒவ்கவாருத்தியும் தன் தன் லேேலளப் பிடித்திருப்பது
ேிருஷ்ணமூர்த்திகயன்கற நிலனத்திருந்தார்ேள். இவ்வாறு திருக்ேல்யாண மகோத்சவத்தில் மட்டுமின்றி,
இதுகபால் பல ரூபங்கோண்டு, ஒவ்கவாரு இரவிலும் அந்தந்த பாக்ேியவதிேளின் மாளிலேேளில் கதான்றி,
அவர்ேலள மேிழ்வித்துக் கோண்டிருந்தார்.

32. உலஷயின் ேனவும் ோதலும்

லமத்கரயகர! ருக்குமணிப் பிராட்டிக்கு பிரத்தியும்னன் முதலிய குமாரர்ேள் பிறந்தார்ேள் என்று

கசான்கனன் அல்லவா? மற்றவர்ேளுக்குச் கசால்ேிகறன், கேட்பீராே, சத்தியபாலமக்குப் பானு, பவுமன்,
இரிேன் முதலிய குமாரர்ேள் அவதரித்தார்ேள்- தீப் திமான், தாம்பிரபக்ஷன் முதலியவர் கராேிணியின்
பிள்லளேள். சாம்பன் முதலிகயார் ஜாம்பவதியின் பிள்லளேள். பத்திரவிந்தாதிேள் நாக்னஜிதியின்
பிள்லளேள். சயிப்பிலய என்பவளுக்கு சங்ேிராமஜித்து முதலிகயார் பிறந்தார்ேள். விருேன் முதலியவர்ேள்
மந்திரியிடம் உதித்தவர்ேள். ோத்திரவான் முதலிகயார் லஷ்மலணயின் புதல்வர்ேள். சுரதன் முதலிகயார்
ோளிந்தியின் மக்ேள். மற்ற கதவிமாரிடத்தில் பலர் பிறந்தனர். இவ்வாறு பல கதவிமார் மூலம் ஸ்ரீ
ேிருஷ்ணனுக்குப் பிறந்த குமாரர்ேள் எண்பதினாயிரத்து நூற்றுவராகும். இவர்ேள் யாவருக்கும் எல்லா
வலேயிலும் மூத்தவன் பிரத்தியும்னன்! அவன் குமாரன் அநிருத்தன். அவன் குமாரன் வஜ்ரன் அநிரு தன்
என்பவன் பலிச்சக்ேர வர்த்தியின் கபர்த்தியும் பாணனுலடய மேளுமான உலஷ என்பவலளத் திருமணஞ்
கசய்து கோண்டான். அதன் ோரணமாே ஸ்ரீேிருஷ்ணனுக்கும் சங்ேரனுக்கும் கோடிய யுத்தம் உண்டாயிற்று.
அதில் ஸ்ரீ ேிருஷ்ணன் பாணாசுரனின் ஆயிரம் கதாள்ேலளயும் துண்டித்து விட்டார்! இவ்வாறு பராசர
மேரிஷி கூறிவரும்கபாது லமத்கரயர் குறுக்ேிட்டு அவலர கநாக்ேி, மாமுனிவகர! உலஷயின் ோரணமாே
ஹரிஹரர்ேளுக்கு எப்படிப்கபார் உண்டாயிற்று? ஸ்ரீ ஹரி, எப்படிப் பாணனுலடய கதாள்ேலளத்
துண்டித்தார்? இவற்லற எனக்குத் கதளிவுபடுத்த கவண்டும் என்று கேட்டார். அதற்குப் பராசர முனிவர்
கசான்னதாவது :
கேளும் லமத்கரயகர! பாணன் என்னும் அசுரனுக்கு உலஷ என்னும் ஒரு புதல்வி இருந்தாள். ஒரு சமயம்
சிவகனாடு கூடி மேிழ்ந்து கோண்டிருந்த பார்வதிலய உலஷ பார்த்துவிட்டு, அதுகபாலத் தானும்
கூடிமேிழகவண்டும் என்று ஆலசப்பட்டாள். அவளது ேருத்லத அறிந்த பார்வதி அவலளப் பார்த்து,
கபண்கண! நீ ஏன் இப்படித் தவிக்ேிறாய்? உன் புருஷனுடன் கூடி நீ யும் இப்படிக் ேிரீடிப்பாய்! என்றாள்.
அலதக் கேட்ட உலஷ, இந்தச்சுேம் எனக்கு எப்கபாழுது ேிட்டுகமா? என் புருஷன்தான் எவகனா? என்றாள்.
அதற்குப் பார்வதி, ஓ ராஜகுமாரி! லவோசி மாதச் சுக்ேில பக்ஷத் துவாதசியில், உன் ேனவில் எவன்
உன்கனாடு ரமிப்பாகனா, அவகன உனக்குக் ேணவனாவான்! என்று கூறியருளினாள்.

பிறகு பார்வதி கசான்னதுகபால அந்த நாளில் ஒரு புருஷகனாடு உடலுறவு கோண்டதாே உலஷ ேனவு
ேண்டு அவனிடத்திகலகய ஆலச மிகுந்தவளாய்க் ேண்விழித்தாள். அந்த புருஷலனக் ோணாமல் என்
பிராண நாயோ! நீ எங்கே கபானாய்? என்று நாணமின்றி விரேதாபத்கதாடு புலம்பினாள். அலத
அவளுலடய கதாழியான சித்திரகலலே கேட்டு விட்டாள். உலஷயின் தந்லதயான பாணாசுரனுக்கு
மந்திரியாே விளங்கும் பாண்டனின் மேள்தான் சித்திரகலலே. உலஷயின் கதாழியாே இருந்த அவள்,
உலஷயிடம் நீ யாலரப்பற்றி இப்படிப் புலம்புேிறாய்? என்று கேட்டாள். உலஷகயா கவட்ேத்தால் அவளிடம்
ஒன்றும் கபசாமல் இருந்தாள். சித்திரகலலே தன்மீ து நம்பிக்லே ஏற்படும்படி உலஷலய சமாதானம்
கசய்தாள். பிறகு உலஷ, தான் ேனவுேண்ட ேனவு நிேழ்ச்சிேலளயும் பூர்வத்தில் தன்னிடம் பார்வதி கதவி
கசான்னலதயும் கசால்லி, அடி கதாழி! இவ்விதமான புருஷலன நான் அலடவதற்கு எது உபாயகமா , அலத
நீக ய கசய்ய கவண்டும் என்று கவண்டிக் கோண்டாள். அதற்கு சித்திரகலலே, அடி என்னுயிகர! நீ கசான்ன
சங்ேதி அறிவதற்கே ேஷ்டமானது. கசால்லவும் அலடயவும் இயலாதது. ஆனாலும் நான் உனக்கு உபோரம்
கசய்ய கவண்டும். ஆேகவ நான் முயற்சி கசய்ேிகறன். நீ ஏகழட்டு நாட்ேள் வலர கபாறுத்திருக்ே
கவண்டும் என்று கசால்லி, ஓர் உபாயம் கசய்ய கயாசித்தாள். அதன்படிச் கசய்யலானாள்.

அதாவது கதவர்ேள், ேந்தர்வர், அசுரர், மனிதர் முதலியவர்ேளில் முக்ேியமாயுள்ள வாலிபர்ேளின்

உருவங்ேலளகயல்லாம் ஓவியமாே சித்திரகலலே வலரந்து அந்த ஓவியங்ேலள கயல்லாம்
ஒவ்கவான்றாே உலஷயிடம் ோண்பித்தாள். அவற்லற அவள் ோண்பித்து இவர்ேளில் உன் ோதலன் யார்
என்று கேட்டாள். உலஷகயா ஓவியத்தில் இருந்த கதவ, தானவ, ேந்தர்வர்ேள் அலனவலரயும்
விட்டுவிட்டு, மனிதர் வரிலசயில் பார்த்தாள். அதில் யாதவர்ேளில் ேண் லவத்தாள். ேண் லவத்து
ஸ்ரீராமேிருஷ்ணர்ேலளக் ேண்டு கவட்ேப்பட்டவளாேிப் பிரத்தியும்னலனக் ேண்டு நாணிக் ேண்லண
அப்புறம் கபாக்ேி, ேலடசியில் அநிருத்தலனக் ேண்டு நாணந் துறந்து இவன்தான் என் ேனவில் வந்தவன்!
என்லனக் ேனவிகல ேலந்து மேிழ்ச்சி தந்தவன்! அந்தக் ேனவு நாயேன் இவகனதான் என்றாள்.
அலதக்கேட்டதும் சித்திரகலலே மேிழ்ந்தாள். அவள் தனது கயாேவித்யா பலத்தால் வானத்திற்
கசல்லக்கூடிய வல்லலமயுலடயவள். ஆலேயால் அவள், உலஷலய கநாக்ேி, ஸ்திரீ ரத்தினகம இவன்
ஸ்ரீேிருஷ்ணனுலடய கபரன் இவன் கபயர் அநிருத்தன். அழகும் வரமும்
ீ கோண்ட புேழ் கபற்றவன்.
இவலனயல்லவா பராசக்தி உனக்குப் பர்த்தாவாே அணுேிரேித்தாள்? நீ இவலனப் கபறுவாயானால் எல்லாச்
கசல்வங்ேலளயும் நீ கய கபற்றதுகபால் வாழலாம். இவன் வாசஞ்கசய்யும் துவாரலேகயா யாரும்
பிரகவசிக்ே முடியாதது. ஆயினும் என்னால் இயன்றவலர முயன்று பார்க்ேிகறன். உன் ேனவு நாயேலன
இங்கே கோண்டு வருேிகறன். இந்த ரேசியத்லத கவறு யாருக்கும் கசால்லிவிடாகத! நான் விலரவில்
வந்துவிடுேிகறன் என்று உலஷக்குச் சமாதானம் கசால்லிவிட்டு சித்திரகலலே விண்கவளி வழியாேத்
துவாரலேக்குச் கசன்றாள்.

33. உலஷயின் ோதல் உறவும் பாணாசுரப் கபாராட்டமும்

உலஷயின் தந்லதயான பாணாசுரன் முன்கபாரு சமயம் சிவகபருமாலனத் கதாழுது சுவாமி! எனக்கு

ஆயிரங்லேேள் இருப்பதால் எனக்கு கவறுப்கப உண்டாேிறது. அலவேளுக்குத் தக்ே யுத்தம் உண்டானால்
அல்லகவா பயன்? இல்லாமற்கபானால் வண்
ீ சுலமயான இந்தக் லேேளால் எனக்கு ஆேகவண்டுவது
என்ன? ஆலேயால் இக்லேேள் எனக்குப் பயன்படும்படியான ஏதாவது யுத்தம் வருமா? என்று கேட்டான்.
அதற்குச் சிவகபருமான், அட பாணா! மயில் அலடயாளமுள்ள உன் வரக்
ீ கோடியானது எப்கபாது முறிந்து
விழுேிறகதா, அப்கபாது கபய்ேள் முதலானலவ மேிழும்படியான மாகபரும் யுத்தம் ஒன்று மூளும்!
என்றார். அவலர பாணன் கதாழுதுவிட்டு, தன் அரண்மலனக்குச் கசன்றான். சிறிது ோலம் ேழித்து, ஒருநாள்
அவனது கோடிமரம் முறிந்தலதக் ேண்டு அவன் மிேவும் மேிழ்ந்திருந்தான்.

அந்தச் சமயத்தில் உலஷயின் கதாழியான சித்திரகலலே, தனது கயாே வித்லதச் சிறப்பினால் துவாரலே
கசன்று, அநிருத்தலனத் தூக்ேிக்கோண்டு வந்து, உலஷயின் அந்தப்புரத்தில் கசர்த்தாள். அநிருத்தனான
அந்தக் ேனவு நாயேன் தன் லேக்குக் ேிலடத்ததும் உலஷ மிேவும் ோதல் கவேங்கோண்டு அவகனாடு
தான் விரும்பிய கபாேங்ேலளகயல்லாம் அனுபவித்து வந்தாள். இந்தச் கசய்திலய அங்ேிருந்த
ோவலாளர்ேள் அறிந்து, பாணாசுரனிடம் கசன்று, அரகச! ேன்னிமாடத்திகல யாகரா ஓர் அரச குமாரன்
எப்படிகயா பிரகவசித்து, நம்முலடய ேன்னிகயாடு சுேித்துக் கோண்டிருக்ேிறான் என்று கசான்னார்ேள்.
அலதக் கேட்டதும் பாணாசுரன் மிேவும் கோபமலடந்து ேிங்ேர லசன்னியத்லதக் கோண்டு அநிருத்தலன
எதிர்த்தான். அநிருத்தகனா அங்ேிருந்த வாசலின் உழல் தடிலயக்கோண்டு, பாணாசுரனின் கசனா வரர்ேலள
ீ
நாசஞ் கசய்தான். அவர்ேள் அலனவரும் அநிருத்தகனாடு கபாரிட்டு யாதவ வரனால்
ீ ஜயிக்ேப்பட்டான்.
அதனால் ஏங்ேிய பாணனிடம் அவன் அலமச்சன், மாலயலயக் கோண்டு கபார் கசய்யும்படி ஆகலாசலன
வழங்ேினான். பாணாசுரனும் அப்படிகய மாலயயினால் கபார் கசய்து அநிருத்தலன நாோஸ்திரத்தால்
ேட்டிப் கபாட்டான்.

இந்நிலலலமயில், துவாரலேயில் அநிருத்தலனக் ோணாமல் யாதவர்ேள் யாவரும் அவன் எங்கே

கபாயிருப்பான் என்று கயாசித்தார்ேள். பாரிஜாத மரம் ோரணமாேப் பலேகோண்ட கதவர்ேகள அவலன
அபேரித்துச் கசன்றனகரா என்று எல்கலாரும் எண்ணியிருந்தார்ேள். அப்கபாழுது நாரத முனிவர் துவாரலே
கசன்று, சித்திரகலலே என்பவள் தனது கயாே சக்தியினால் அநிருத்தலன பாணாசுரனின் நேரத்துக்குக்
கோண்டுகபாய் உலஷயிடம் கசர்த்தது முதல், அநிருத்தலன பாணாசுரன் நாோஸ்திரத்தில் ேட்டிப்
கபாட்டிருப்பது வலரயிலுள்ள கசய்திேலளகயல்லாம் யாதவர்ேளிடம் விவரித்துச் கசான்னார். அலதக்
கேட்டதும் யாதவர்ேள் கதவர்ேள்மீ து தாம் கோண்ட சந்கதேம் நீங்ேினார்ேள். பிறகு ஸ்ரீேிருஷ்ணன் தம்
கபரிய திருவடியான ேருடலன நிலனத்தார். உடகன வந்து நின்ற ேருடனின் கதாள்மீ து ஸ்ரீ ேிருஷ்ணன்
ஏறிக் கோண்டு, பலராமர் பிரத்தியும்னர் முதலானவர்ேளுடன் கசாணிதபுரத்திற்குச் கசன்றார். அங்கு ோவல்
புரிந்து வந்த சிவனுலடய பிரதம ேணங்ேள் சிவபக்தனான பாணாசுரனுக்ோே ஸ்ரீேிருஷ்ணன்
முதலானவர்ேலள எதிர்த்தன. அவர்ேலளகயல்லாம் துவம்சம் கசய்து ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவான்,
பாணபுரத்திற்கு வந்தார். அங்கு சிவனால் ஏவப்பட்ட ஒரு ஜ்வரம் மூன்று பாதங்ேளும் மூன்று தலலேளும்
கோண்டதாய் பாணனுக்ோே சாரங்ேபாணியுடன் கபார் கசய்தது. அந்த ஜ்வரம் மூன்று சாம்பலலகய
ஆயுதமாேப் பிரகயாேிக்ேகவ, அதுபட்டு பலராமர் ேண்ேலள மூடிக்கோண்டு, ஸ்ரீேிருஷ்ணலனக் ேட்டிக்
கோண்டு ஆறுதல் அலடந்தார். அப்கபாது ஸ்ரீமந் நாராயணனும் ஒரு புதிய ஜ்வரத்லத உண்டாக்ேினார்.
அதன் சக்தியால் சிவனின் லசவ ஜ்வரமானது, உடகன ஸ்வாமியின் கதேத்திலிருந்து ஓடிப்கபாய்
நடுங்ேியது. அப்கபாழுது பிருமகதவன் கபாறுத்தருளகவண்டும் என்று பிரார்த்திக்ே ேண்ணனும் அப்படிகய
ஆேட்டும் என்று கூறித் தம்முலடய லவஷ்ணவ ஜ்வரத்லதத் தன்னுள்கள லயப்படுத்திக் கோண்டார்.
பிறகு லசவஜ்வரம் எம்கபருமாகன, அடிகயனுக்கு கதவரீகராடு கநர்ந்த யுத்தத்லத நிலனக்கும் மனிதருக்கு
ஜ்வரத்தினாலுண்டான துன்பம் ஏற்படாமலிருக்ேக் ேடவது! என்று கசால்லிவிட்டுப் கபாயிற்று.

பிறகு ஸ்ரீேிருஷ்ணர் அக்ேினித் கதவர் ஐவலரயும் நாசஞ் கசய்து, அவர்ேளுடன் வந்த அசுர
கசலனேலளயும் விலளயாட்டாேகவ சூரணமாக்ேினார். இவ்விதமாேத் தன் பலடேள் நாசமாவலதக் ேண்ட
பாணாசுரன் தன் கசலனேள் அலனத்லதயும் திரட்டிக்கோண்டு கபார் கசய்ய வந்தா ன். அவனுக்குப்
பக்ேபலமாேச் சிவனும் சுப்பிரமணியர் முதலானவர்ேளும் வந்தார்ேள். இவ்வாறு ஹரிஹரர்ேளுக்குள் மிேக்
கோடிய யுத்தம் உண்டாயிற்று. அஸ்திர சஸ்திர ஜ்வாலலயினால் உலேம் ேலங்ேியது. பிரளயகம
வந்ததாேத் கதவர்ேள் ேருதினர். இவ்விதமாேப் கபரும்கபார் நடக்கும்கபாது, ஸ்ரீேிருஷ்ணன் சிரும்
பணாஸ்திரத்லதச் சிவன்மீ து பிரகயாேம் கசய்யகவ , ஒன்றுகம கசய்யாமல் சிவன் கோட்டாவி
விட்டுக்கோண்டு கசார்ந்து கபாகும்படிச் கசய்தார். அதனால் லதத்தியரும் பிரதம ேணங்ேளும்
நாசமலடந்தனர். சிவன் சக்தியற்றதால் கதர்த் தட்டிகலகய கசாம்பலாே இருந்தார். இதனால் சிவ
குமாரனான முருேனுக்கும் ஸ்ரீேிருஷ்ணனான முகுந்தனுக்கும் கபார் நிேழ்ந்தது. ஸ்ரீேிருஷ்ணன் ஓர்
ஹுங்ோரம் கசய்தார். உடகன அது முருேனின் கவலாயுதம் அடித்துச் கசன்றது. பக்ஷிராஜனான ேருடன்
முருேனின் வாேனமான மயிலலயடித்து வழ்த்தினார்.
ீ அப்கபாது பிரத்தியும்னன் அம்புேலளப்
பிரகயாேித்ததால், முருேன் சமர்க்ேளத்திலிருந்து ஓடிப்கபானான். பலராமர் வசிய
ீ ஆயுதங்ேளால்
பாணாசுரனின் பலடேள் நிலலகுலலந்து ஓடின. பாணாசுரன், ேிருஷ்ணகனாடு ேடும்கபார் புரியலானான்.
ேிருஷ்ணனது ேவசத்லத பிளக்ேத்தக்ே கோடிய அம்புேலளப் பாணன் பிரகயாேித்தான். அவன் கசலுத்திய
அம்புேளாகலகய தடுத்த ஸ்ரீேிருஷ்ணன், பாணலனச் சங்ேரிக்ே எண்ணி, அகநே ஆயிரம் சூரிய சக்திமிக்ே
தம் சுதரிசனச் சக்ேரத்லத எடுத்துப் பிரகயாேித்தார். அப்படி அவர் பிரகயாேிக்கும்கபாது, கோடரீ என்ற
அசுரவித்தியா ரூபமான கதவலத திேம்பரியாே ஸ்ரீேிருஷ்ணனின் எதிரில் வந்து நின்றாள். அவ்விதம்
அவள் நிர்வாணமாே நின்றதால் ேண்ணன் தம் ேண்ேலள மூடிக்கோண்டு , பாணாசுரனின் ேரங்ேலளச்
கசதிக்கும்படித் திருவாழிலயப் பிரகயாேித்தார். அந்தச் சக்ேரம், பாணாசுரனின் வலிலம மிகுந்த
ஆயுதங்ேலளச் கசதப்படுத்திவிட்டு, வன்லமயுள்ள அவனுலடய ஆயிரம் கதாள்ேலளயும் முலறகய
சிலதத்து விட்டுச் சுவாமியின் திருக்லேக்குத் திரும்பி வந்து கசர்ந்தது. ஸ்ரீேிருஷ்ணன் மீ ண்டும் தமது
திருவாழிலய பாணாசுரலனச் சங்ேரிப்பதற்ோேச் கசலுத்த நிலனப்பலதயும் பாணாசுரன் லேேளற்று தாலர
தாலரயாே இரத்தம் ஒழுேத் துடித்து நிற்பலதயுங் ேண்ட பரமசிவனார் ேண்ணனிடம் வந்து விண்ணப்பஞ்
கசய்யலானார்.

ஸ்ரீேிருஷ்ணா! நீகய பரகமசுவரனும் பரமாத்மாவும் ஆதியந்தமில்லாதவனும், புரு÷ஷாத்தமனுமான ஸ்ரீஹரி

என்பலத அறிகவன். திரியக்குேளில் ஒரு திருகமனிலய எடுத்து வருவகதல்லாம் உனக்கு ஓர்
திருவிலளயாடல். ஆலேயால் நீ மனிதனல்ல. அண்டினவலர ஆதரிப்பவகன! இந்த பாணாசுரனுக்கு நான்
அபயம் அளித்திருக்ேிகறன். அலத நீ கபாய்யாக்ோமல் இருக்ே கவண்டுேிகறன். நான் பக்ேபலமாே
இருக்ேிகறன் என்ற ேர்வத்தால் அவன் இப்படிச் கசய்தாகனயன்றி உன் திறத்தின் விகராதத்தால் அபராதஞ்
கசய்தவனல்ல ஆலேயால், அவன் குலறலய என் கபாருட்டு மன்னிக்ே கவண்டுேிகறன் என்றார்.
இவ்விதம் சூலபாணியாே நின்ற உமாபதிலய கநாக்ேி, ஸ்ரீேிருஷ்ணன், ஓ சங்ேரகன! நீ வரங்
கோடுத்திருப்பதால் இந்த அரக்ேன் பிலழத்திருக்ேட்டும் உன் வார்த்லதக்கு மதிப்பளித்து நானும் என்
சக்ேரத்லதப் பிரகயாேிக்ோமல் இப்கபாகத நிறுத்திவிடுேிகறன். நீ அபயங்கோடுத்தது, நான் அபயம்
கோடுத்தது கபாகலயாம். நீ உன்லன என்கனாடு இலணந்தவனாே நிலன. நீ என் ஸ்வரூபம் கதவாசுர
மனுஷ்யாதி ரூபமான பிரபஞ்சம் என் ஸ்வரூபம். என்லனயன்றி ஒன்றுமில்லல. இந்த உண்லமலய நீ
அறிந்து கோள். உலேத்தார் மாலயயால் இந்தப் பிரபஞ்சத்லத என் ஸ்வரூபம் அல்லாததாே நிலனத்து
உன்லன என் ஸ்வரூபமின்றி கவறுபட்டவனாே நிலனக்ேிறார்ேள். நந்திக் கோடிகயாகன! உன் விஷயத்தில்
நான் அனுக்ேிரேமுலடயவனாகனன். நான் துவாரலே கசல்ேிகறன். நீ யும் உன்னிடம் கசல்வாயாே! என்று
கசால்லிவிட்டு ஸ்ரீேிருஷ்ணன் தம் கபரன் அநிருத்தன் ேட்டப்பட்டுக் ேிடக்கும் இடத்திற்கு விலரந்தார்.
அங்கு அநிருத்தலனக் ேட்டியிருந்த சர்ப்ப பாசங்ேள் எல்லாம் ேருடனின் ோற்றுப் பட்டதுகம நசித்தன.
பிறகு ருக்குமணி வல்லபன், அநிருத்தலனயும் அவன் பத்தினி உலஷலயயும் கபரிய திருவடியின் கதாள்
கமகலற்றி, பிரத்தியும்னனுடன் துவாரலேக்கு எழுந்தருளினார். லமத்கரயகர! இவ்விதமாே எம்கபருமான்
பூபாரம் தீர்க்ேத் துவாரலேயில் தம் கதவியகராடும் புத்திர பவுத்திரர்ேளுடனும் வாழ்ந்து கோண்டிருந்தார் .

34. ோசி தேனம்

பராசர மேரிஷிலய கநாக்ேி, லமத்கரய முனிவர், குருநாதா! ஸ்ரீவிஷ்ணு மனுஷ்ய அவதாரஞ்கசய்து

கபருலமக்குரிய கசயல்ேலளச் கசய்தருளினார். இந்திரலனயும் ருத்திரலனயும் கவன்றார். இவ்விதமாேத்
கதவர்ேளின் அக்ேிரமச் கசயல்ேலளத் தடுக்ே ேண்ணபிரான் கசய்த இதர கசயல்ேலளயும் எனக்கு
கூறகவண்டும் என்று கேட்டார். பராசரர் கூறலானார். பிரம்ம ரிஷிகய ! பரமாத்மா இந்த
மனுஷ்யாவதாரத்தில் ோசி நேரத்லத எரித்த ேலதலயச் கசால்ேிகறன், கேளும்.

புண்டரே கதசாதிபதிலயச் சில அஞ்ஞானிேள், நீ சாக்ஷõத் ஸ்ரீவாசுகதவ அவதாரம் என்று கசான்னலதக்

கேட்டு, அந்த மூட அரசன் இவர்ேள் கசால்வது கமய்தான் நான் வாசுகதவன் தான்! என்று தன்லனப்
பிரலஜேள் அப்படிகய வழங்ேச் கசய்தான். அவன் கமலும் ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் சின்னங்ேளான சங்கு சக்ேராதி
ஆயுதங்ேலளயும் வனமாலல முதலியவற்லறயும் அணிந்து கோண்டு , ேண்ணபிரானிடம் ஒரு மூடலன
அனுப்பி, அவன்மூலம், அட மூடக் ேிருஷ்ணா! நீ வாசுகதவன் அல்ல; நாகன வாசுகதவன். ஆலேயால்
இன்று முதல் என் அலடயாளங்ேளான சங்கு சக்ேரங்ேலள விட்டுவிட்டு , உன் கபயலரயும் விட்டுவிடு.
இத்தலன நாள் நீ இவ்விதமாே இருந்த அபாரத்திற்ோே நான் உன்லனக் கோல்ல கவண்டும். அப்படிச்
கசய்யாமல் உன் உயிலர நீ ோப்பாற்றிக்கோள்ள விரும்பினால் என்லனச் சரணலடவாயாே! என்று
கசால்வித்தான். அலதக்கேட்ட ேண்ணன் புன்சிரிப்பு பூத்து, தூதா! உன் அரசனான பவுண்டரேனிடம் கசன்று
அவனது அபிப்பிராயத்லத நான் அறிந்கதன் என்று கசால். அவன் கசய்ய கவண்டுவது எதுகவா அலதச்
கசய்யலாம் என்றும், நான் அவன் கசான்னலதத் தலடயின்றி கசய்ேிகறன் என்றும், எல்லாச்
சின்னங்ேலளயும் தரித்து, ோசி நேரத்துக்கு வந்து இந்த சக்ேிரத்லத அவனிடகம விட்டுவிடுேிகறன் என்றும்,
அவன் ேட்டலளப்படி நாலளகய அவன் சரணத்துக்கு வருேிகறன் என்றும், அவ்வாறு நான் வந்து எனக்கு
இனிகமல் எப்படிப் பயமில்லாமல் இருக்குகமா அப்படிகய கசய்துகோள்ேிகறன் என்றும் சந்கதேம்
கவண்டாம் என்றும் கசால் என்று சிகலலடயாேச் கசால்லியனுப்பினார். தூதன் கசன்றான். பிறகு
ேண்ணபிரான் கபரிய திருவடியின் கமகலறி பவுண்டரே வாசுகதவனின் பட்டணத்திற்குச் கசன்றார்.

இலதயறிந்த ோசி மன்னன் கபரும் பலடகயாடு கபாருக்கு வந்தான். அவனது நேலர கநருங்குமுன்கப
ேருட த்வஜமுலடய கபரிய கதரில் இருந்த வண்ணம் லேேளில் சங்ேம், சக்ேரம், சாரங்ேம், தண்டம்
முதலிய ஆயுதங்ேலளயும் பீதாம்பர வனமாலலேலளயும், ேிரீட குண்டலாதி ஆபரணங்ேலளயும் அணிந்து,
மார்பிகல ஸ்ரீ வச்சம் கபான்றகதாரு மறுலவ ஏற்படுத்திக்கோண்டு யுத்த சன்னதமாே வரும் ோசி
மன்னனான பவுண்டரேலன ஸ்ரீ ேிருஷ்ணன் ேண்டு சிரித்தார். அவகனாடு கபார் புரிந்து, அவலனயும்
அவனது கசலனேலளயும் நாசமாக்ேினார். பலடேளும் ஆயுதங்ேளும் பாழாேி நிற்கும் பவுண்டரேலன
ேண்ணன் கநாக்ேி, ஓ பவுண்டரே மன்னகன! நீ தூது மூலமாே உன் சின்னங்ேலள விட்டுவிடு என்று
எனக்குக் ேட்டலளயிட்டது கபாலகவ, சக்ேரத்லதயும் ேலதலயயும் உன்னிடகம எறிந்கதன். அலவேளுக்கு
நீ பாத்திரமாேலாம் இந்தக் ேருடலனயும் அனுப்பிவிடுேிகறன். இவலன உன் துவஜத்தில்
ஏற்றிக்கோள்ளலாம் என்று கசால்லி சக்ேரம் முதலியவற்லற ஏவினார். ேண்ணனின் திருக்லேயிலிருந்து
புறப்பட்டுச் சக்ேரம், அந்தப் கபாய் வாசுகதவலன அறுத்தது. ேலத முறிந்தது. ோசி மன்னன் ேீ க ழ
விழுந்தான். அவனுலடய கோடியும் கபரிய திருவடியினால் முறிக்ேப்பட்டு, அவனுடகனகய விழுந்தது.
அப்கபாது ோசி ராஜனின் நண்பன், தன் சாரங்ேத்கதாடு கபார் கசய்தான். ேண்ணன் தன் சாரங்ேத்லத
வலளத்து அம்பு மாரிப் கபாழிந்து ோசி ராஜனின் சிரலசயறுத்து, அந்தத் தலலலய ோசி நேரின்
நடுத்கதருவில் விழும்படி எறிந்தார்.

அரசனின் தலல விழுந்தலதக் ேண்ட ஐனங்ேள் ேலங்ேினர் அரசன் மேன், இது ஸ்ரீ வாசுகதவன் கசய்த
ோரியம் என்று கதரிந்து, கோபமும் கசாேமுமாே அந்த மோ ÷க்ஷத்திரத்தில் தன் புகராேிதனுடன் கசர்ந்து
சிவலன யாோதிேளாகல ஆராதித்தான். அவற்றால் மேிழ்ந்த சிவன் அவலன கநாக்ேி, இஷ்டமான
வரத்லதக் கேள் என்று கசால்ல, அரச குமாரன் சுவாமி! என் தேப்பலனச் சங்ேரித்த ேிருஷ்ணலன வலத
கசய்ய ஒரு ேிருத்திலய சிருஷ்டித்துத் தரகவண்டும் என்று கவண்டினான். உடகன
தக்ஷிணாக்ேினியிலிருந்து அவனுக்கே நாசகஹதுவான ஒரு ேிருத்திலய உண்டாயிற்று. அக்னி
ஜ்வாலலேளினால் சூழப்பட்ட பயங்ேர முேத்துடன் அந்தக் ேிருத்திலய, மிேவும் கோபமாேக் ேிருஷ்ணா,
ேிருஷ்ணா! என்று கூவிக்கோண்கட துவாரலேக்கு ஓடியது. அலதக்ேண்டு பயந்த ஜனங்ேள் ேண்ணலனச்
சரண் புகுந்தனர். அப்கபாது ேண்ணபிரான் தம் கதவியகராடு சூதாடிக் கோண்டிருந்தார். உடகன அவர் தம்
லேயில் இருந்த பாசிலேலய உருட்டி, அக்ேினிச் சுவாலலேளாேிய ஜடாபாரமுலடய சிரசுடன் மோ
உக்ேிரமாய் வரும் அந்தக் ேிருத்திலயலய அழித்துவிடு என்று திருவாழியாழ்வானுக்கு நியமித்தார்.
உடகன சக்ேரத்தாழ்வான் அந்தக் ேிருத்திலயப் பின் கதாடர்ந்து ஓட்டினார். அது ோசிக்கே கசன்றது.
லமத்கரயகர, இவ்விதமாே அந்தக் ேிருத்திலயயானது திரும்ப ஓடி வந்தலதக் ேண்ட ோசிராஜ குமாரன்,
சிவனாரின் பிரதம ேணப் பலடேளுடன் கசர்ந்து, தன் லசன்யங்ேளுடன் சக்ேரத்தாழ்வாலன எதிர்த்தான்.
சக்ேரம் எதிரிேளின் ஆயுதங்ேலளகயல்லாம் அழித்து, அந்தக் ேிருத்திலயயும் அரசலனயும் கோன்று
யாலன, குதிலர முதலியலவ நிலறந்த ோசி நேரத்லதகய எரித்துவிட்டது. இப்படியாேக் ோசி நேரத்லத
தேனம் கசய்து சாம்பலாக்ேியும் சுதரிசனாழ்வாரின் சீற்றம் தணியாமல், கமலும் ஆசிருத விகராதி நிரசன
ரூப லேங்ேரியத்தில் விருப்பமுலடயவராய், ேண்ணனின் திருக்லேலய வந்தலடந்தது.

35. பலராமர் சாம்பலன மீ ட்ட ேலத

குருநாதகர! மோனுபாவரான பலராமன் பராக்ேிரமங்ேலள இன்னும் நான் கேட்ே ஆலசப்படுேிகறன்.
என்றார் லமத்கரயர். பராசர மேரிஷி கூறலானார். லமத்கரயகர! அனந்தனாயும் தரிணிதரனாயும் உள்ள
ஆதிகசஷனின் அவதாரமான ஸ்ரீ பலராமர் கசய்தருளிய ோரியங்ேலளச் கசால்ேிகறன்; கேளும்.
அஸ்தினாபுரியிகல துரிகயாதனனின் குமாரிக்கு சுயம்வரத்திற்கு ஏற்பாடு கசய்திருந்தார்ேள். அந்தச்
சுயம்வரத்திகல நின்ற அந்தக் ேன்னிலேலய ஜாம்பவதியின் மேனும் ேிருஷ்ண குமாரனுமான சாம்பன்
என்பவன் பலாத்ோரமாேத் தூக்ேிச் கசன்று விட்டான். உடகன மோ பராக்ேிரமசாலிேளான ேர்ணன்,
துரிகயாதனன், முதலிகயார் சாம்பனுடன் கபார் கசய்தனர். முடிவில் சாம்பன் கதாற்றுவிட்டான். உடகன,
அந்த சாம்பலனத் துரிகயாதனனின் கபார்வரர்ேள்
ீ பிடித்துக் ேட்டி , சிலறயிலலடத்துக் ோவலில் லவத்தனர்.
இந்தச் கசய்தி ேிருஷ்ணனுக்கு எட்டியது. யாதவர்ேள் யாவரும் ஸ்ரீ ேிருஷ்ணருடன் கசர்ந்து
துரிகயாதனனுக்கு எதிராேப் பலடகயடுத்துச் கசல்லத் தயாரானார்ேள். அப்கபாது பலராமரான பலபத்திரர்
அவர்ேலளத் தடுத்து, உங்ேளுக்கு ஏன் இவ்வளவு சிரமம்! நான் கபாய்ச் கசான்னாகல, என் கபச்லசக்
ேவுரவர்ேள் தட்டாமல், சாம்பலன விடுதலல கசய்வார்ேள். ஆலேயால் நான் ஒருவகன கபாய் வருேிகறன்
என்று கசால்லி; ஹஸ்தினாபுரம் கநாக்ேிச் கசன்றார். கநராேத் தலலநேரம் கசல்லாமல் வழியிலிருந்த ஒரு
கதாட்டத்தில் தங்ேியிருந்தார். அவர் வந்திருப்பலத யறிந்த துரிகயாதனாதியர், அந்தத் கதாட்டத்துக்கு
அர்க்ேியம், பாத்தியம், மதுவர்க்ேம் முதலியவற்றுடன் கசன்று அவலரப் பூஜித்தார்ேள்.

அவற்லறத் திருவுள்ளம் பற்றிய பலபத்திரர், ேவுரவலரப் பார்த்து நமது உக்ேிரகசன மன்னர் ஒரு
ேட்டலளயிட்டிருக்ேிறார் அதனால்தான் நான் இங்கு வந்கதன். அதாவது சாம்பலன நீங்ேள் விடுதலல
கசய்ய கவண்டும் என்றார். அலதக் கேட்டதும் பீஷ் மர் முதலானவர்ேளும், ேர்ண துரி கயாதனாதியரும்
மனங் ேலங்ேி மிேவும் கோபங்கோண்டு பலராமலர கநாக்ேி ஓய்! உலக்லே வரகர!
ீ ஆட்சிக்குத் தோதது
யது வமிசம் என்று கதரிந்தும் நீர் எப்படி இப்படிப் கபசின ீர் ? குருவமிசத்தாருக்கு எந்த யாதவன் ேட்டலள
இடுவான்? உக்ேிரகசனன் ேவுரவருக்குக் ேட்டலளயிடுேிறான் என்றால், எங்ேளுக்கு ராஜகயாக்ேியமான
சத்திர சாமரங்ேள் எதற்கு? அலவகயல்லாம் எங்ேளுலடய சார்பினாலுண்டானலவயல்லவா ? அலவதாகன
இவ்வளவு கபச ஏதுவாயின? இனி நீ கபானாலும் சரி; இருந்தாலும் சரி, துஷ்ட ோரியஞ் கசய்த சாம்பலன
நாங்ேள் விடுதலல கசய்யமாட்கடாம்! இதனால் வணங்குதற்குப் பாத்திரமான எங்ேளுக்கு யாதவர்
வணக்ேஞ் கசய்யாமல் இருக்ேட்டும்! கவலலயாள் எஜமானனுக்கு ேட்டலளயிடுவதா? இது ேர்வத்தின்
கசயல்! உங்ேளுக்கு அந்தக் ேர்வம், உங்ேலள எங்ேளுடன் உட்ோர லவத்துச் சாப்பிடுதல் முதலான
ோரியங்ேளால் வந்தது. ஆலேயால் உங்ேள் கமல் குற்றமில்லல. பலபத்திரா! உனக்கு நாங்ேள் உபசாரஞ்
கசய்தது அன்பினாகலயன்றி மரியாலதயால் அன்று! என்று கூறிவிட்டு துரிகயாதனாதி ேவுரவர்ேள்
அலனவரும் சாம்பலன விடக்கூடாது என்ற ஒகர ேட்டுப்பாடாேச் சகரகலன்று அஸ்தினாபுரத்திற்குச்
கசன்று விட்டார்ேள்.

இவ்விதமாேக் குருகுலத்தார் இழிவாேப் கபசியதாலும் மதுபான மதத்தாலும் ேலங்ேிக் ேலரயில்லாத

கோபங்கோண்ட பலராமர் எழுந்து நின்று பக்ேத்தில் இருந்த தலரலய ஓரிடி இடித்தார். உடகன, அந்தத்
தலர நான்கு, பக்ேமும் அதிரும்படி பிளந்தது. அவர் ேண் சிவக்ே, புருவம் கநறிந்து கநற்றியிகலறக்
கூவினார்: ஓகஹா! பலவனராயும்
ீ துராத்மாக்ேளுமாேிய இந்தக் ேவுரவருக்குத்தான் எவ்வளவு ேர்வம்?
யாதவர்ேளான எங்ேளுக்கு ஆட்சியுரிலம இயல்பாய் வராமல் ோலபலத்தால் வந்தது என்றல்லவா அந்தக்
ேவுரவர் ஏளனம் கசால்ேிறார்ேள்? இதனால் அல்லவா உக்ேிரகசனரின் ேட்டலளலய அவமதிக்ேிறார்ேள்?
எப்படியிருந்தாலும் சுதர்லம என்ற சபா மண்டபத்தில் உட்ோர்ந்திருப்பது யார்! நமது உக்ேிரகசனர் தாகன?
ஆலேயால் அவருக்குச் சமானமான அரசர்ேள் யார் இருக்ேிறார்ேள்? பல மனிதர்ேள் அனுபவித்துக் ேழித்த
ராஜ பதவிலயத் தாகன அக்ேவுரவர்ேள் கபரிதாய் மதிக்ேிறார்ேள்? அவர்ேலள ஒடுக்ே எங்ேள் மன்னன்
உக்ேிரகசனன் ஏன்? இப்கபாகத நான் இந்தக் ேவுரவப் பூண்கடயில்லாமல் கசய்ேிகறன்! இப்கபாகத ேர்ணன்
துரிகயாதனன், துகராணன், பீஷ்மன், பாஹலிேன், பூரி, பூரிச்சிரவன், கசாமதத்தன், பீமன், அர்ச்சுனன்
ஆேிகயாரின் சதுரங்ே கசலனேலளயும் நாசஞ் கசய்து, வரனான
ீ சாம்பலன மீ ட்டு, அவன் விரும்பிய
மலனவிகயாடு துவாரலே கசன்று, உக்ேிர கசனாதிேலளக் ோண்கபன். இந்த வருத்தம் கூட நமக்கு ஏன்?
இந்தக் ேவுரவர் வாசஞ் கசய்யும் இந்த நேரத்லதகய ேங்லேயில் ேவிழ்த்து விடுகவாம்! என்று சினந்து
குமுறினார். மதத்தால் ேண் சிவக்ேத் தமது உழுப்பலடக் ேீ கழ அலமந்திருக்கும் ஆயுதத்லத எடுத்து
ேவுரவர்ேளின் கோட்லட மதில் கமல் ேட்டியிருக்கும் அவேங்ேத்தில் மாட்டி இழுத்தார். அவர் அவ்வாறு
இழுக்ேகவ, அந்தப் பட்டணம் முழுவதும் அலசந்து நடுங்ேியது. அலதக்ேண்டு துரிகயாதனன் முதலான
ேவுரவர்ேள் அலனவரும் மனங்ேலங்ேிப் பலராமரிடம் ஓடி வந்து, ஸ்ரீபலராமகர! பலபராக்ேிரமம்
உலடயவகர; கபாறுத்தருள்ே! கோபத்லதயடக்ேி எங்ேளுக்ோே இரக்ேம் ோட்டும்! இகதா உங்ேள் சாம்பலன,
அவனது பத்தினியுடன் அலழத்து வந்து உம்மிடம் ஒப்பலடத்துவிட்கடாம். உமது பிரபாவம் அறியாமல்
அபசாரஞ் கசய்த எங்ேலளப் கபாறுத்தருள்ே என்று முலறயிட்டார்ேள் பலராமரும் கபாறுத்கதன் ; பயம்
கவண்டாம்! என்று அபயம் தந்து, ேலப்லபலய அலேங்ேத்திலிருந்து வாங்ேியருளினார்.

லமத்கரயகர! அதனால்தான் அஸ்தினாபுரம் இன்றும் கோஞ்சம் சாய்ந்து ோணப்படுேிறது. இது ஸ்ரீ

பலராமரின் பிரபாவம்! பிறகு ேவுரவர்ேள் சாம்பலன அலங்ேரித்து மருமேனுக்குரிய
மரியாலதேலளகயல்லாம் கசய்து சீதனங்ேகளாடு, தங்ேள் கபண்லணயும் அவகனாடு கூட்டி பலராமர்
பின்கன அனுப்பி லவத்தார்ேள்.

36. குரங்ேலனக் கோன்ற ேலத

மித்திரா புத்திரகர! கமலும் கேளும். பலராமரின் மற்கறாரு மேிலமலயச் கசால்ேிகறன். நரோசுரன் என்று
ஒரு கதவசத்துரு இருந்தானல்லவா? அவனுக்குத் துவிதன் என்று ஒரு நண்பன் இருந்தான். அவன் ஒரு
வானர சிகரஷ்டன். பல பராக்ேிரமங்ேளில் சிறந்தவன். அவன் இந்திரன் ஏவியதால் தனது சிகநேிதலனக்
ேிருஷ்ணன் கோன்றான் என்று ேருதி கதவர்ேளுக்கும் மனிதர்ேளுக்கும் தீங்கு கசய்யக்ேடகவன் என்று
நிலனத்தான். அஞ்ஞான கமாேத்தால் யக்ஞங்ேலள அழிப்பதும் பிராணிேலளயழித்து, ோடுேள், நேரங்ேள்,
ேிராமங்ேள் முதலியவற்லறத் தீக்ேிலரயாக்குவதும், மலலேலளத் தூக்ேிப்கபாட்டு ஊர்ேலள
கநாறுக்குவதுமாே அந்த துஷ்டன் துவிதன் திரிந்துகோண்டிருந்தான். அவன் சாமரூபியாலேயால்
கபரியகதாரு ரூபகமடுத்து பயிர்ேளில் விழுந்து புரண்டு, பயிர்ேலளப் பாழாக்குவதும் அவன் வழக்ேம்!
இதனால் உலேம் கவதாத்தியயனம், யாேம் முதலிய லவதீேச் சடங்குேள் இல்லாமல் மிேவும் துயரமுற்று
இருந்தது. அக்ோலத்தில் ஒருநாள் பலராமர் தம் மலனவியான கரவதிகயாடும் மற்றும் சில
கதவிமாகராடும் லரவதம் என்ற மலலயிலுள்ள வனத்தில் கசன்று மத்திய பானஞ் கசய்து, மங்லேயர்
மத்தியில் ஆட்டமும் பாட்டுமாய் உல்லாசமாே இருந்தார்.

அப்கபாது வானர வரனான

ீ துவிதன் வந்தான். அவன் பலராமரது ேலப்லப உலக்லேேலள
எடுத்துக்கோண்டு, அவர் எதிரில் நின்று பற்ேலள இளிப்பதும், புருவம் கநறிப்பதும் உர்உர் என்று பரிோசஞ்
கசய்வதுமாே இருந்தான். கமலும் அவன் பலராமரின் கதவிமாருக்கு எதிகர நின்று நலேப்பதும் குதிப்பதும்,
மதுபானப் பாத்திரங்ேலளக் ேவிழ்ப்பதும் எறிவதுமாேப் பல வானரச் கசஷ்லடேலளச்
கசய்துகோண்டிருந்தான். பலராமர், அவலன ஓட்டினார். கவருட்டினார். அவன் அலத மதியாமல் மறுபடியும்
ேிறீச் ேிறீச் கசன்று கூவிக்கோண்டு துஷ்டச் கசயல்ேலளகய கசய்து கோண்டிருந்தான். அதனால் பலராமர்
புன்னலே கசய்தபடிகய உலக்லேலய எடுத்து, அந்த வானரத்தின் கமல் எறிந்தார். உடகன அவன் ஒரு
மலலக்ேல்லல எடுத்து அவர்கமல் எறிந்தான். அவர் அந்தப் கபரிய ேல்லலத் தமது உலக்லேயால் பல
துண்டுேளாக்ேினார். அதனால் கோபங்கோண்ட அந்த வானர முரடன் உலக்லேலயத் தாண்டி எழும்பி, தன்
லேயால் அவர் மார்பில் அலறந்தான். உடகன பலராமர் மிேவும் கோபங்கோண்டு தம் முஷ்டியினால்
குரங்ேின் தலலயில் இடித்தார். அந்த இடியால், துவிதன் உதிரங்ேக்ேிக் கோண்டு உயிர்துறந்து வழ்ந்தான்.
ீ
லமத்கரயகர! இன்னும் ஓர் ஆச்சரியத்லதக் கேளும். அந்தக் குரங்ேன் வழ்ந்த
ீ கபாது அவனுலடய உடல்
பூமியில் பட்டவுடன் மலலயின் கோடு முடிகயான்று, இந்திரனது வஜ்ராயுதத்தால் பிளக்ேப்பட்டது கபால்,
பல பிளவுேளாய்ப் பிளந்து வழ்ந்தது.
ீ கதவர்ேள் பூ மலழ கபாழிந்தனர். பிறகு கதவர்ேள் பல ராமரிடம்
வந்து ஓ மோவரகன!
ீ நீர் ஒரு நற்ோரியத்லதச் கசய்தருளின ீர்! அந்தத்தீய குரங்ேன், அசுரர் சார்பில்
உபோரமும், கதவர்ேளுக்கு அபோரமும் கசய்து வந்ததால் உலேம் துன்புற்றது. இப்கபாது அவன் உம்மால்
நாசமலடந்தான் என்று துதித்து, தங்ேள் கதவகலாேத்திற்கு மீ ண் டனர். இவ்விதமாே, ஞானவானாேவும்
பூமிலயத் தாங்ேக்கூடிய ஆதிகசஷனுலடய திருவவதாரமாேவும் விளங்கும் ஸ்ரீ பலபத்திரரான பலராமரின்
திவ்வியச் சரித்திரங்ேள் பலவுள்ளன.

37. பேவான் தன்னடிச் கசாதிக்கு எழுந்தருளல்

லமத்திகரயகர! இவ்விதமாேக் ேண்ணபிரான், பலராமருடன், உலே ரக்ஷணார்த்தமாய், அசுரர்ேலளயும் துஷ்ட
அரசர்ேலளயும் வலதத்தருளினான். கமலும் துஷ்ட துரிகயாதனாதிேளால் சூதாட்டத்தில் கமாசஞ்
கசய்யப்பட்டு, இராஜ்யம் முதலானவற்லறப் பறிகோடுத்தப் பாண்டவர்ேளுக்கு ஸ்ரீேிருஷ்ணகன தூதனாேி,
ேவுரவர்ேளின் சலபக்கு எழுந்தருளினார். அங்கு சமாதானத் தூது நிலறகவறாமல் சண்லட மூளகவ , அந்த
மோபாரதப் கபாரில், அர்ச்சுனனுக்கு ஸ்ரீ ேிருஷ்ணகன சாரதியாே இருந்து, அகநே அரசர்ேலளயும் அவர்ேளது
அகநே அ÷க்ஷõேினி கசலனேலளயும் அழித்து, பூமி பாரத்லத இறக்ேினார். இவ்விதமாேச் சர்கவஸ்வரன்
யாதவக் குலத்தில் அவதரித்து, துஷ்ட நிக்ரே, சிஷ்ட பரிபாலனங்ேளிகல உலேத்லத ரட்சித்து அருளினார்.
முனிவர் சாபம் என்ற வியாஜத்தால் தாம் அவதாரம் கசய்த குலத்லதயும் அழித்தார். பிறகு அவர்
துவாரலேலயயும் மனுஷ்ய பாவலனலயயும் விட்டுத் தம் அம்சமான சங்ேர்ஷணாதிேகளாடு , தமது
ஸ்தானமான பரமபதத்துக்குச் கசன்றார். இவ்வாறு பராசர மேரிஷி கூறியதும் லமத்கரயர் குறுக்ேிட்டு
அவலர கநாக்ேி, மாமுனிவகர! அந்த ஸ்ரீபேவான், முனிவர் சாப வியாஜத்தால் தமது குலத்லதகய எப்படி
அழித்தார்? எப்படித் தம்முலடய மனுஷ்யத் திருகமனிலய விட்டுச் கசன்றார். இவற்லற எனக்குத்
கதளிவாேச் கசால்ல கவண்டும் என்று கேட்டார். பராசரர் கூறலானார்.

லமத்கரயகர! ஒரு சமயம் யாதவ குமாரர்ேள் பிண்டாரசம் என்னும் தீர் த்தத்தில் விசுவாமித்திரர் ேண்வர்
நாரதர் என்னும் மாமுனிவர்ேலளக் ேண்டார்ேள். தமது யவுவனாதிேளால் யாதவ குமாரர்ேள் ேர்வங்
கோண்டிருந்ததாலும், பின்னால் அவர்ேள் விதி நடக்ே கவண்டியிருந்ததாலும், புத்தி கேட்டு, ஜாம்பவதியின்
பிள்லளயான சாம்பலனப் கபண்கபால அலங்ோரம் கசய்து, அம்மாமுனிவர்ேளிடம் அலழத்துச் கசன்று,
சுவாமிேகள! இந்தப் கபண் ேர்ப்பமாே இருக்ேிறாள். இவளுக்கு ஆண் குழந்லத பிறக்குமா? கபண் குழந்லத
பிறக்குமா என்று கசால்லுங்ேள் என்று பரிோசமாேக் கேட்டார்ேள். முக்ோலமும் உணர்ந்த மாமுனிவர்ேள்,
அவர்ேளின் கவடிக்லேலயக் ேண்டு கோபங்கோண்டு, இவள் ஆண் பிள்லளயும் கபறமாட்டாள், கபண்
பிள்லளலயயும் கபறமாட்டாள். உங்ேள் யாதவ குலத்லதகய நாசஞ் கசய்யும் ஓர் இரும்பு உலக்லேலயப்
கபறுவாள் என்று கூறினார்ேள். இந்தச் கசய்திலய யாதவர்ேள் உக்ேிரகசனரிடம் அறிவித்தார்ேள். உடகன,
சாம்பனின் வயிற்றிலிருந்து ஓர் இரும்பு உலக்லே உண்டாயிற்று. அலதக் ேண்ட உக்ேிரகசன மன்னன்,
அலதப் கபாடியாக்ேி ேடலிற் கோட்டிவிடும்படிக் ேட்டலளயிட்டான். அவர்ேளும் அப்படிகய கசய்தார்ேள்.
ஆனால் அந்த உலக்லேப் கபாடிேகளா, ேடற்ேலரயில் கோலரேளாே முலளத்தன. அராவிய
இரும்புலக்லேயின் மிச்சத் துண்டு ஒன்று அம்பின் முள்லளப்கபால இருந்தது. அலதயும் யாதவர்ேள்
ேடலில் எறிந்தார்ேள். அலத ஒரு மீ ன் விழுங்ேியது. அந்த மீ லன, மீ னவர் பிடித்து அறுத்தனர்.
அதன்வயிற்றில் இருந்த அந்த இரும்பு முள்லள ஒரு கவடன் எடுத்துத் தன் அம்பில்
லவத்துக்கோண்டான். இவற்லற கயல்லாம் ஸ்ரீேிருஷ்ணபேவான் அறிந்திருந்தும், தமது சங்ேற்பச்
சித்தமான அலத மாற்றத் திருவுள்ளம் கோள்ளவில்லல. இப்படிப்பட்டச் சமயத்தில் கதவர்ேளால்
அனுப்பப்பட்ட வாயுகதவன் ஸ்ரீேிருஷ்ணலனக் ேண்டு, தண்டம் சமர்ப்பித்து, விண்ணப்பஞ் கசய்யலானான்.

பேவாகன! அடிகயன் கதவர்ேளால் தூதுவனாே அனுப்பப் பட்கடன். வசுக்ேள், மருத்துக்ேள், அசுவிேள்,

ஆதித்தியர், ருத்திரர், சாத்தியர் முதலானவர்ேளுடன் கதகவந்திரன் தங்ேள் சன்னதியில் விண்ணப்பஞ்
கசய்வலதத் திருச்கசவிச் சாய்த்து கேட்ே கவண்டும். அடிகயங்ேளுலடய பிரார்த்தலனயால், பூமிபாரம்
தீர்ப்பதற்ோேத் கதவரீர் பூமியில் அவதரித்து, கதவர்ேளுடன் நூறு திருநட்சத்திரங்ேளுக்குகமல் இங்கு
எழுந்தருளியிருந்தீர்ேள். மிேக் கோடிய அசுரர்ேலளகயல்லாம் சங்ேரித்து, பூபாரம் தீர்த்தீர். இனி கதவரீலர
அடிகயங்ேள் சுவர்க்ேத்திகல தினமும் கசவித்திருக்ேக் ேிருலப கசய்யகவண்டும். தமது விருப்பம்
கபாலகவ கசய்யலாம் ! என்றான். அதற்கு ஸ்ரீேிருஷ்ணபேவான், கதவ தூதகன! நீ கசான்னது யாவும்
எனக்குத் கதரியும். என் குலத்தினரானயாதவர்ேலளயும் நாசஞ்கசய்ய ஆரம்பித்து விட்கடன். இந்த
யாதவரும் மடியாமற் கபானால் பூபாரம் நீங்ோது. ஆலேயால் ஏழு இரவுேளுக்குள் இலத
முடித்துவிடுகவன். இந்தத் துவாரலேக்ோன இடத்லத முன்பு சமுத்திர ராஜனிடம் அல்லவா கபற்கறன்?
மீ ண்டும் இலதச் சமுத்திர ராஜனிடகம கோடுத்துவிட்டு யாதவர்ேலளயும் முடித்துவிட்டு , உங்ேளிடம்
வருகவன். இந்த மனித கதேத்லதவிட்டு, சங்ேர்ஷணகனாடுகூட யான் வந்துவிடுகவன் என்று இந்திரனிடம்
கசால்! இந்தப் பூமிக்குப் பாரமாே இருந்த ஜராச்சந்தன் முதலாே யார் யார் மடிந்தார்ேகளா, அவர்ேளால்
ஒரு யாதவச் சிசுக்கூட மடியவில்லல. அதுகவ இந்த மண்ணுக்குப் கபரும் பாரமாேிவிட்டது. ஆேகவ
இவர்ேலளகயல்லாம் மடித்துப் பிறகு உங்ேள் உலலேக் ோக்ே நான் வருகவன் என்று இந்திராதியருக்கு
அறிவிப்பாயாே! என்றார் அதனால் அவலர வாயுகதவன் வணங்ேிவிட்டு, கதவர் கசல்லும் வழியில்
கதவருலேம் கசன்றலடந்தான்.

பிறகு ேண்ணபிரான் இரவும் பேலும் நாசக் குறிேளாேிய திவியம், பவுமம் அந்தரிக்ஷம் என்ற மூவலே
உத்பாதங்ேள் உண்டாவலதக் ேண்டார். அவர் யாதவர்ேலள கநாக்ேி, பார்த்தீர்ேளா? இங்கே மிேவும் கோடிய
உற்பாதங்ேள் உண்டாேின்றன. இவற்றின் கதாஷம் சாந்தமாகும் கபாருட்டு, சீக்ேிரமாேப் பிரபாச
தீர்த்தத்துக்குப் கபாகவாம் என்றார். அப்கபாது, யாதவர்ேளில் சிறந்த பரம பாேவதரான உத்ேலர் சுவாமிக்குத்
தண்டம் சமர்ப்பித்து, எம்கபருமாகன! இந்த யாதவ குலத்லத முடிக்ே நீங்ேள் திருவுள்ளம்
கோண்டிருப்பதாேத் கதரிேிறது. இப்கபாது அடிகயன் கசய்ய கவண்டுவது என்னகவா, அதலன நியமிக்ே
கவண்டுேிகறன். இந்த உற்பாதக் குறிேள், யாதவ குலம் நாசமலடயப் கபாவலதகய குறிக்ேின்றன என்று
நிலனக்ேிகறன் என்றார். அவலர ேண்ணபிரான் புன்சிரிப்புத்தவழ உற்று கநாக்ேி, உத்ேலகர ! நீர்
கதவாதமார்க்ேத்தில் கசல்லத் தக்ேச் சக்திலய நாம் பிரசாதிக்ேிகறாம், அதனால் நீங் ேள் ேந்தமாதனப்
பருவதத்திலுள்ள பதரிோசிரமத்லத அலடவராே.
ீ இந்தப் பூவுலேில் நரநாராயண ஸ்தானமான அதுதான்
மிேவும் பரிசுத்த ÷க்ஷத்திரமாகும். அங்கே நீர் நம்மீ து சித்தம் நிலலநாட்டிச் சிந்தித்து, நமது ேிருலபயினால்
கமாக்ஷப் பிராப்திலய அலடவர்.
ீ நாகமா நமது வமிசத்லத உபசங்ேரித்து உத்தம ஸ்தானம் கசல்ல
நிச்சயித்திருக்ேிகறாம். நாம் நீங்ேியவுடன் துவாரலேலயச் சமுத்திரம் மூழ்ேடித்துவிடும். ஆனால்
நம்மிடமுள்ள பயத்தால், நம்முலடயத் திருமாளிலே மட்டும் மூழ்த்தப்படமாட்டாது. நாகமா, அடியாருக்கு
இதஞ்கசய்ய கவண்டி, அந்த மாளிலேயில் சான்னித்தியமாே இருப்கபாம்! என்று கசால்லி, அவருக்குத்
தத்துவ ஞானத்லதயும் ஆராதனாதி முலறேலளயும் உபகதசித்தார். அவற்லறக் கேட்டுக்கோண்டு உத்ேலர்
பதரிோசிரமம் கசன்றார். யாதவர்ேள் அலனவரும் ஸ்ரீேிருஷ்ணருடன் தமது கதர்ேளில் ஏறிக்கோண்டு,
பிரபாசத் தீர்த்தத்துக்குப் கபானார்ேள். அங்கு கபானதும் யாதவர்ேள் விகசஷமாே மதுபானஞ்கசய்தார்ேள்.
அதனால் கவளிகயறியது. அந்த கவறியால் அவர்ேளுக்குள்களகய ஒருவலரகயாருவர் எதிர்த்தனர் ேலேம்
விலளந்தது. இவ்வாறு பராசர மேரிஷி கசால்லி வரும்கபாது, லமத்கரயர் குறுக்ேிட்டு, முனிவகர!
தத்தமக்குள்ள அன்னபானங்ேலள அருந்திய அவர்ேளுக்குள்கள ேலேம் எப்படி மூண்டது? என்று கேட்டார்.
பராசரர் கூறலானார்.

கேளும் கசால்ேிகறன். என்னுலடய அன்னம் நன்றாே இருக்ேிறது என்று ஒருவன் கசால்ல, அலத மறுத்து
மற்கறாருவன் கசால்ல இப்படிகய யாவரும் கசால்ல, ஒருவலரகயாருவர் சாதிக்ே கவண்டும் என்ற
நிலனப்புத் கதான்றிக் ேலேமும் உண்டாயிற்று. அந்தக் ேலேம் ஆயுதப் கபாராேவும் மாறியது. கதய்வச்
சங்ேற்பமும் சூழ்ந்தது. எனகவ ஒருவர்மீ து மற்கறாருவர் ஆயுதப் பிரகயாேம் கசய்யலாயினர். அந்தப்
கபருஞ் சண்லடயில் ஆயுதங்ேள் அலனத்தும் அழிந்ததால், அருோலமயில் ேடற்ேலரயில் முலளத்திருந்த
கோலரேலளப் பிடுங்ேிக்கோண்டனர். அலவ வஜ்ராயுதத்லதப் கபால இருந்ததால், அவற்லறக்கோண்டு
ஒருவலரகயாருவர் அடித்தனர். இவ்வாறு அடித்துக் கோண்டிருந்த பிரத்தியும்னன் சாம்பன்
முதலியவர்ேலளயும் ேிருதவர்மா, சாத்தியேி அநிருத்தன் முதலியவர்ேலளயும் ேண்ணன் தடுக்ேப்கபாே
அவர்ேள் ேண்ணலனயும் தங்ேள் தங்ேள் எதிரிேளுக்குச் சோயம் கசய்பவராே எண்ணிக் கோண்டு
அவலரயும் அடிக்ே வந்தார்ேள். எனகவ, ேண்ணனும் ஒருபிடிக் கோலரலயப் பிடுங்ேிக்கோண்டு, இரும்பு
உலக்லே கபான்ற அதனாகலகய யாதவலரகயல்லாம் சங்ேரித்தருளினார். மற்றுமுள்களாரும்
ஒருவலரகயாருவர் அடித்துக் கோண்டு மடிந்தார்ேள். பிறகு கவற்றி கபாருந்திய ேண்ணனது
திருத்கதரானது, சாரதியான தாருேன் என்பவன் பார்த்துக் கோண்கடயிருக்ேத் தானாேகவச் சமுத்திரத்தின்
நடுகவ குதிலரேளால் இழுத்துச் கசல்லப்பட்டது. அதுகபாலகவ, சங்கு, சக்ேரம், ேட்ேம், ேலத, சார்ங்ேம் என்ற
பஞ்சாயுதங்ேளும் ேண்ணலன வலம் வந்துச் சூர்யமார்க்ேமாேப் கபாய்விட்டன. அப்கபாது அந்த இடத்தில்
ேண்ணனும் தாருேனும் தவிர, யாதவர்ேளில் ஒருவன்கூட அடிபட்டு விழாமல் இருக்ேவில்லல. இவ்விதம்
யாதவர்ேள் அலனவரும் மடிந்தவுடன், சுவாமி ஸ்ரீேிருஷ்ணனும் தாருேனும் அங்கே சிறிது உலாவிக்
கோண்டிருந்தனர். அங்கு ஒரு மரத்தடியில் பலராமர் எழுந்தருளியிருந்தார். அப்கபாழுது அவரதுத்
திருமுேத்திலிருந்து ஒரு சர்ப்பம் கஜாலித்துக் கோண்டுப் புறப்படுவலதக் ேண்டார்ேள். அந்த மோ நாேம்
சமுத்திரத்தில் எழுந்தருளி, அங்கே சித்தர்ேளும் நாேர்ேளும் துதிக்ே, சமுத்திரராஜன் அர்க்ேியம் எடுத்து
வரகவற்று ஆராதிக்ே சமுத்திர நீ ரினுள்கள புகுந்துவிட்டது.
அப்கபாது ஸ்ரீேிருஷ்ணபேவான் தமது சாரதியான தாருேலனப் பார்த்து தாருோ! நீ நமது தலலநேரம்
கசன்று, யாதவர்ேள் அலனவரும் மாண்டத்லதயும் பலகதவர் தன்னடிச் கசாதிக்கு எழுந்தருளியலதயும்
வசுகதவர் உக்ேிரகசனர் முதலியவர்ேளிடத்தில் கசால்வாயாே , நானும் கயாே நிஷ்லடயில் இந்த
உடலலவிடப் கபாேிகறன். துவாரலேலயச் சமுத்திரம் மூழ்ேடிக்ேப் கபாேிறது. இலத ஆகுேனுக்கும்
நேரத்திலுள்ளவருக்கும் அறிவித்து விடகவண்டும். நீங்ேள் அலனவரும் அர்ச்சுனனுலடய வரலவ
எதிர்பார்த்து அவன் வந்ததும் அவனுடன் கபாேகவண்டும் யாரும் துவாரலேயில் இருக்ேகவண்டாம் என்று
கசால்! துவாரலேயில் இப்படிச் கசால்லி விட்டு நீ அஸ்தினாபுரம் கசல் அங்கே அர்ச்சுனலனக் ேண்டு நான்
கசான்னதாே அவலன சீக்ேிரம் துவாரலேக்கு வந்து எனது குடும்பத்தினலர கூடுமானவலர ோப்பாற்ற
கவண்டும் என்று, கசால்லி அர்ச்சுனனுடன் நீயும்கூட இருந்து துவாரலேயில் இருப்பவர்ேலளகயல்லாம்
அப்புறம் அலட்சியம் கசய்து கபாவலத நாம் சேித்திருப்பதா ? பீஷ்மர், துகராணர், ேர்ணன், ஜயத்திரதன்
முதலியவர்ேலளச் சங்ேரித்திருக்ேிகறாம் என்ற ேர்வத்கதாடு இந்த அர்ச்சுனன் இருக்ேிறான். இவன் இந்தக்
ேிராமத்திலிருக்கும் நம்முலடய பலத்லத அறியமாட்டான். தடியுங் லேயுமாே இருப்பலதக் ேண்டு நம்மால்
என்ன கசய்ய முடியும் என்று அவன் நிலனத்துவிட்டான் கபாலும்! என்று திருடர்ேள் கயாசித்து
தடிேலளயும் ஓட்டாஞ் சில்லுேலளயும் ஆயுதமாேக் கோண்டு, எல்கலாருமாேச் கசர்ந்து அர்ச்சுனன்
கோண்டு வந்த கபண்ேலளப் பிடிக்ே வந்தார்ேள். அலதக் ேண்ட அர்ச்சுனன் அவர்ேலள அலட்சியமாய்
கநாக்ேி, ஓ துஷ்டர்ேகள! நீங்ேள் பிலழத்திருக்ே நிலனத்தால் உடகன ஓடிப்கபாய்விடுங்ேள் என்று
கசான்னான். ஆனால் அவர்ேள் அவலன லக்ஷ்யம் கசய்யாமல் அங்ேிருந்த கபாருள்ேலளயும்
கபண்ேலளயும் ேவர்ந்து கசன்றார்ேள். பிறகு, அர்ச்சுனன் அந்தப் கபாரிகல திவ்வியமாயும்
அழியாததாயுமுள்ள ோண்டீபம் என்ற தனது வில்லல வலளத்து நாண்பூட்ட முயன்றான். அந்த முயற்சி
பயனளிக்ேவில்லல. அம்லபப் பூட்டுவதற்கே அவனுக்குத் திறனில்லல வருந்திப் பூட்டியும் அந்த நாண்
திடமாயிராமல் தளர்ந்து கபாயிற்று. அது மட்டுமல்ல. அர்ஜுனன் தன் அஸ்திரங்ேலளப் பிரகயாேிக்ே
முயன்றகபாது அவற்றில் ஒன்றும் அவன் நிலனப்புக்கு வரவில்லல இதனால் அர்ச்சுனன் மிேவும்
கோபங்கோண்டு, பலேவர்கமல் அம்புேலள எய்தான். அந்த அம்புேகளா பலேவர் உடலில் பட்டு, கமல்
கதாலலப் கபயர்த்தனகவயன்றி மற்கறான்றும் கசய்யவில்லல இப்படிப்பட்ட சமயத்தில் முன்பு அக்னி
பேவான் கோடுத்திருந்த அக்ஷய தூணிரங்ேளில் அம்புேளும் ஒழிந்து கபாயின. இவ்விதமாே சேலவித
இலடயூறுேளும் சம்பவித்தன. அப்கபாது அர்ச்சுனன், முன்பு என் அம்புேளால் அகநே அரக்ேர்ேலளச்
சங்ேரித்கதகன! அது ஸ்ரீ ேிருஷ்ண பேவானுலடய பலகமயல்லாது என்று பலமன்று! என்று சிந்தித்துக்
கோண்டிருக்கும்கபாது அவன் பார்த்துக் கோண்டிருக்கும்கபாகத, திருடர்ேகளல்லாம் ேண்ணபிரான்
பரிக்ேிரேித்திருந்த அகநேம் மங்லேயலர இழுத்துக்கோண்டு கசன்றார்ேள். மற்றும் அகநே மங்லேயர்ேள்
அர்ச்சுனனுக்கு திறலமயில்லல என்பலத அறிந்து கோண்டு, தாங்ேளாேகவ அங்ேங்கே ஓடிப்கபானார்ேள்.

கேட்டீகரா, லமத்கரயகர! பிறகு அர்ச்சுனன் அம்புேளும் இல்லாமற் கபாேகவ, கவறு ஆயுதம் ஒன்றும்
இல்லாததால் அந்த வில்லலகய தடிகபாலக் கோண்டு அதன் நுனியாகலகய திருடர்ேலள அடிக்ே
முயன்றான். ஆனால் அடிேள் கலசாே விழுந்ததால் பலேவர்ேள் சிரித்துக் கேலி கசய்தார்ேள். எப்படி
முயன்றும், தன்னால் ோப்பாற்ற முடியாமற் கபானதால், தன் ேண் எதிரிகலகய உத்தமரான அந்த யாதவ
மங்லேயலரத் திருடர்ேள் இழுத்துச் கசல்வலதக் ேண்ட பார்த்தன், அளவற்ற துக்ேங்கோண்டு, ஓகஹா!
இகதன்ன ேஷ்டம்! ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவான் என் சக்திலயயும் கோண்டு கபாய் விட்டாகர! இனி நான் என்
கசய்கவன்? மேத்தான வில்லும் ஆயுதங்ேளும் ரதமும் குதிலரேளும் கவதந் கதரியாதவனுக்குக் கோடுத்த
தானத்லதப் கபால வணாயினகவ!
ீ கதய்வகம வலியது! அந்த மோத்மா இல்லாலமயினாகல என்னுலடய
எல்லாவலே ஆற்றலும் வணானது
ீ மட்டுமன்றி சாமார்த்தியமற்றவர்ேள்கூட என்லன கவற்றி
கபறலாயிற்கற? முன்பு கவற்றிேள் பல ேண்ட என் லேேகள இப்கபாதும் இருக்ேின்றன! இடமும் அதுகவ.
நானும் அந்த அர்ச்சுனகன! புண்ணிய கசாரூபியான ேண்ணன் இல்லாலமயினாகல எல்லாகம அசாரமாய்ப்
கபாய் விட்டன. நான் அர்ச்சுனனாே இருந்ததும் பீமன் பீமனாே இருந்ததும் அந்த மோனுபாவனுலடய
மேிலம! அவனில்லாததால்தாகன மோரத சிகரஷ்டனான நான் இவர்ேளிடம் கதாற்கறன் என்று கசால்லி
அழுதுகோண்கட இந்திரப்பிரஸ்தம் கசன்று, அங்கே வஜ்ரலன யாதவரின் அரசனாே நியமித்தான். பிறகு
அர்ச்சுனன் அங்ேிருந்து அஸ்தினாபுரம் கபாகும் கபாது, வழியில் ஒரு ோட்டில் ஸ்ரீகவத வியாச மோ
முனிவலரக் ேண்டான். அம்முனிவரின் திருவடிேலள அவன்கதாழுது நின்றான். அப்கபாது வியாச
முனிவர் அர்ச்சுனலன கநாக்ேிக் கூறலானார்.
அர்ச்சுனா நீ ஏன் இப்கபாது ஒளியற்றவனாே இருக்ேிறாய்? ஆடு ேழுலத முதலியலவேளின் ோல்
தூசிேலளப் பின்கதாடர்ந்தலனகயா? பிரம்மஹத்தி கசய்தாகயா? உறுதியான ஓராலச கேடத் துன்பம்
உற்றலனகயா? ஓ பார்த்தகன! சந்தானத்துக்ோே ேல்யாணஞ் கசய்து கோள்ள முயன்றவன்
முதலானவர்ேள் என்லன யாசிக்ே நீ அவர்ேலள அலக்ஷ்யம் கசய்தாகயா ? புணரக்கூடாத மங்லேயகராடு
புணர்ந்தலனகயா? நல்ல அன்னத்லதப் பிராமணனுக்குக் கோடாமல் நீ ஒருவகன புசித்து விட்டாகயா ?
வறுலமயாளரின் கபாருள்ேலள அபேரித்தாகயா? முறத்தின் ோற்றுப்பட நின்றாகயா? கோள்ளிக் ேண்ணரால்
பார்க்ேப்பட்டாகயா? நேம்பட்ட தண்ண ீலர ஸ்பரிசித்தலனகயா தண்ண ீர் குடம் கோண்டு கபாகும்கபாது,
அதிலிருந்த தண்ண ீர் கதளித்து உன்மீ து விழப்கபற்றலனகயா ? கபாரில் தாழ்ந்தவர்ேளால்
கவல்லப்பட்டாகயா? நீ சாலய இழக்ேக் ோரணம் என்ன? என்று வியாசர் கேட்டார்.

அர்ச்சுனன் கபருமூச்கசறிந்து, சுவாமி அடிகயனது ேதிலயக் கேட்டருள கவண்டும். அடிகயனுக்குப் பலம்,

கதஜஸ், வரியம்,
ீ பராக்ேிரமம் சம்பத்து, ோந்தி இலவகயல்லாம் யாராே இருந்தாகரா அந்த ஸ்ரீேிருஷ்ண
பேவான் அடிகயங்ேலள விட்டு மலறந்துகபாய் விட்டார்! எவர் ஒப்பற்ற மோனாே இருந்தும் சாதாரணலரப்
கபால நம்லமக் ேண்டு சிரித்து கபசிக்கோண்டிருந்தாகரா, அந்தப் பேவான் எம்லமத் துறந்ததாகல நாங்ேள்
எல்லாம் லவக்கோலால் கசய்யப்பட்ட மனிதப் பதுலமேளாகனாம், அம்புேளுக்கும் ஆயுதங்ேளுக்கும்
ோண்டீவம் என்ற தனுசுக்கும் அடிகயனுக்கும் கமன்லம எவரால் உண்டாேியிருந்தது. அந்தப்
புரு÷ஷாத்தமன் மலறந்துவிட்டான். எவருலடய ேடாட்சத்தினாகல கவற்றியும் கசல்வமும் கமன்லமயும்
எங்ேலள விடாமல் இருந்தனகவா, அந்த ஸ்ரீ கோவிந்த பேவான் எங்ேலளக் லேவிட்டுப் கபாய்விட்டார்.
பீஷ்மர், துகராணர், ேர்ணன், துரிகயாதனன் முதலியவர்ேள் எவருலடய பிரபாவத்தால் எரிந்து
கபானார்ேகளா, அந்த ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவான் இந்தப் பூவுலேத்லதவிட்டு மலறந்துவிட்டார். அடிகயன்
தனியனாய் ஒளியிழந்து ோணப்படுேிகறன். அந்தக் ேண்ணபிரான் இல்லாததாகல இந்தப் பூமி முழுவதும்
யவ்வனம், கசல்வம், ஒளி இவற்லற இழந்தது கபாலக் ோணப்படுேிறது. மேிலம கபாருந்திய ோண்டீவம்
எவனுலடய மேிலமயினாகலா மூவுலேிலும் புேழ்கபற்று இருந்தகதா, அவனில்லாததால், அது இழிவான
திருடர்ேளின் தடிக்குத் கதாற்றுவிட்டது. என் ோவலில் இருந்த அகநே ஸ்திரீேலளத் திருடர்ேள்
தடியுங்லேயுமாே வந்து என் முயற்சிலயத் தடுத்து அபேரித்துக்கோண்டு கபாய் விட்டார்ேள்.
துவாரலேயிலிருந்து நான் அலழத்துக் கோண்டு வந்த அந்த ஸ்ரீேிருஷ்ணருலடய கதவிமார்ேலளத்
திருடர்ேள் இழுத்துக் கோண்டு கபாய்விட்டார்ேள். இப்படிப்பட்ட அடிகயன் கதஜலச இழந்திருப்பது ஓர்
விந்லதகயா? நான் உயிகராடு இருக்ேிகறகன. அதுவல்லகவா ஆச்சரியம்! கபரிகயாகர! நீசர்ேளால் நான்
அவமானப்பட்ட அந்தக் ேளங்ேத்லத ஏற்று, தங்ேள் முன்பு கவட்ேமின்றி நிற்ேிகறனல்லவா? என்று
இவ்விதம் பரிதாபப்படும்படியாேக் கூறினான். வியாசர் அவனுக்கு ஆறுதல் கூறலானார்:

அர்ச்சுனா! நீ கவட்ேப்படாகத! விசனமும் பட கவண்டாம் சேல பூதங்ேளுக்கும் இப்படிப்பட்ட ோலேதி

உண்டாகும். ோலகம, பூதங்ேளின் உற்பத்திக்கும் நாசத்துக்கும் ஏதுவாகும். இதுகபாலகவ உலேம் எல்லாம்
ோலத்தினால் நிேழ்வகதன்று நிலனத்து மனக் ேலக்ேமின்றி இருப்பாயாே. நதிேள், ேடல்ேள், மலலேள், பூமி,
கதவலதேள், மனிதர்ேள், மிருேங்ேள், நேரும் பிராணிேள், மரங்ேள் முதலிய யாவுகம ோலத்தாகலகய
பலடக்ேப்பட்டு, மீ ண்டும் அகத ோலத்தாகலகய நாசப்படுேின்றன. இவ்விதமாே யாவும் ோலத்தின்
ஆதீனமாே இருப்பலதயறிந்து சமாதானமலடவாயாே. ேண்ணகன அந்தக் ோலஸ்வரூபி. தனஞ்சயா! அந்தக்
ேண்ணபிரானுலடய மேிலம நீ என்கனன்ன கசான்னாகயா , அத்தலேயகதயாகும்! அதில் சந்கதேமில்லல.
பூமிகதவியின் பிரார்த்தலனக்கேற்ப ோலரூபியான அந்த ஜனார்த்தனன், அவளது பூ பாரத்லத இறக்ேப்
பூமியிகல அவதரித்தார். சேல அரசர்ேளும் சங்ேரிக்ேப்பட்டனர். யாதவ குலமும் அழிந்தது. அவர்
அவதரித்த ோரியம் பூமியில் எதுவுமில்லல. ஆலேயால் அவர் தன்னடிச் கசாதிக்கு எழுந்தருளினார். அந்த
கதவாதிகதவன் பலடப்புக் ோலத்தில் பலடப்லபயும் ஸ்திதி ோலத்தில் ஸ்திதிலயயும் எப்படிச்
கசய்தாகனா, அதுகபால சங்ோர ோலத்திலும் சங்ோரத்லதயும் கசய்யும் வல்லவன் அர்ச்சுனா! நீ
அவமானப்பட்டதாே வருந்துேின்றாகய! பீஷ்மர், துகராணர், ேர்ணன், முதலிய மோசூரர்ேள் எல்லாம் உன்
ஒருவனாகலகய சங்ேரிக்ேப்பட்டார்ேகள, அது அவர்ேளுக்குத் தாழ்ந்கதாரிடம் கதாற்ற அவமானமல்லவா ?
அவர்ேளுக்கு அந்தக் ோலத்தில் உன்னால் ஏற்பட்ட பரிபவமும் இந்தக் ோலத்தில் திருடர்ேளால் உனக்கு
ஏற்பட்ட பரிபவமும் அந்த ஸ்ரீ விஷ்ணுவின் பிரபாவகமயாகும். பார்த்தா நீ ேவுரவலர கவன்றதும்
திருடருக்குத் கதாற்றதும் எல்லாம் அந்த ஸ்ரீேிருஷ்ணனின் திருவிலளயாடகலயன்றி கவறல்ல, சாக்ஷõத்
பேவான் திருவுள்ளம் பற்றிய அந்த மங்லேயலர அற்பர்ேள் இழுத்துச் கசன்றார்ேகள என்றல்லவா நீ
விசனப்படுத்துேிறாய்? அதற்கும் ஒரு ோரணமுண்டு. அலதயுஞ் கசால்ேிகறன் கேள்.

முன்பு ஒரு ோலத்தில் அஷ்டாவக்ேிரர் என்ற முனிவர் ேழுத்தளவு தண்ண ீரில் அமிழ்ந்து பல
ஆண்டுக்ோலம் வலர பிரமத்லத ஜபித்துக் கோண்டிருந்தார். கதவர்ேளுக்கும் அசுரர்ேளுக்கும் கபார்
கநரிட்ட கபாது, அசுரர் கூட்டம் எல்லாம் மடிந்தனர். அதன் ோரணமாே கமரு மலலச்சாரலில் திருவிழா
ஒன்லற நடத்தினார்ேள். அந்த திருவிழாவுக்குப் கபாய்க்கோண்டிருந்த ஊர்வசி, ரம்லப, திகலாத்தலம
முதலிய அகநே கதவமங்லேயர், அந்த முனிவலரக் ேண்டு, வணங்ேிப் புேழ்ந்து துதித்தார்ேள்! தண்ண ீரில்
ேழுத்தளவு மூழ்ேிச் சடாபாரத்துடன் விளங்ேிய அஷ்டாவக்ேிர முனிவர் , அத்கதவமங்லேயர் கசய்த
வணக்ேத்திற்கும் கதாத்திரத்துக்கும் மனம் உவந்தார். அந்த மங்லேயர் கமலும் கமலும் அவலரத்
துதித்தார்ேள். அப்கபாது அந்த முனிவர், கபண்ேகள நீங்ேள் வணங்ேியது ேண்டு மேிழ்ந்கதன். உங்ேளுக்கு
கவண்டிய வரத்லதக் கேளுங்ேள் என்றார். அதற்கு அப் கபண்ேளில் ரம்லபயும் திகலாத்தலமயும் சுவாமி,
கதவரீர் திருவுள்ளம் உவந்தகத கபாதுமானது! என்றனர். மற்றத் கதவமங்லேயகரா சுவாமி! தங்ேள்
திருவுள்ளம் உவந்ததானால் புருகஷத்தமகன எங்ேளுக்கு ேணவனாகும்படி வரந்தர கவண்டும்! என்றார்ேள்.
முனிவரும் அப்படிகய ஆகுே! என்று வரம் தந்துவிட்டுத் தண்ண ீரிலிருந்து கவளிகய வந்தார். அவர்,
ேலரகயறியகபாது, உடம்பு எட்டுக் கோணல்ேளாேவும் அகோரமாேவும் இருந்தது. அவரது கோணலுடலலக்
ேண்ட அத் கதவதாஸியருக்கு சிரிப்புண்டாயிற்று. அந்தச் சிரிப்லப அவர்ேளால் அடக்ே முடியவில்லல.
யாருக்கு சிரிப்பு கவளிப்பட்டகதா, அவர்ேலள அந்த முனிவர் கோபத்கதாடு உற்று கநாக்ேி, கபண்ேகள! நான்
விோரரூபமுள்ளவன் என்றுதாகன நீங்ேள் என்லனப் பார்த்துச் சிரித்து, அவமானஞ் கசய்ேிறீர்ேள். நான்
முன்பு அனுக்ேிரேித்ததுகபால் நீங்ேள் ஸ்ரீ புரு÷ஷாத்தமலனகய ேணவனாே அலடந்து வாழ்ந்து, இறுதியில்
திருடர் வசமாவர்ேள்!
ீ என்று சபித்தார். அலதக் கேட்ட கதவமங்லேயர் பயந்து மீ ண் டும், அம்முனிவரிடம்
மன்னிப்புக் கேட்டார்ேள். அவர் மனமிரங்ேி, நீங்ேள் திருடர்லேப் பட்டாலும் கசார்க்ேமலடயக் ேடவர்ேள்!
ீ
என்று அனுக்ேிரேம் கசய்தார்.

அர்ச்சுனா கேட்டாயா, இவ்விதமாே அஷ்டாவக்ேிர முனிவரது அனுக்ேிரேத்தினால் அந்தத் கதய்வ

மங்லேயர், ேண்ணபிராலனகய ேணவனாே அலடந்தனர். அவருடன் வாழ்ந்த அவர்ேள், முனிவரது
சாபத்தாகலகய திருடர் லேவசப்பட்டார்ேள். ஆலேயால், இதற்ோே நீ வருந்தகவண்டாம்.
எம்கபருமானாகலகய யாவும் நிச்சயிக்ேப்பட்டு முடிவு கபற்றன. ஆலேயால் இந்த விஷயத்தில் சிறிதும்
கசாேப்படகவண்டாம். உங்ேளுக்கும் சங்ோர ோலம் கநருங்ேிவிட்டது. அதனால்தான் உங்ேளுலடய கதஜசு,
பலம், வரியம்,
ீ மேிலம ஆேியலவ இழுக்ேப்பட்டுவிட்டன. பிறந்தவனுக்கு மரணமும், உயர்ந்தவனுக்கு
தாழ்வும் வரகவண்டுவகதயாம் கூடுவது பிரிவதும் கசர்ந்ததற்குச் கசலவும் நியதியாகும். இலதயறிந்த
அறிவாளி நன்லமயில் மேிழ்ச்சிலயயும், தீலமயில் ேவலலலயயும் அலடவதில்லல. ஆலேயால் உனது
சகோதரர்ேளுடன் நீ வனத்திற்குச் கசல்வாயாே அர்ச்சுனா! இப்கபாது நான் உனக்குச் கசான்னவற்லற
உன்தலமயனான யுதிஷ்டிரனுக்கு (தருமனுக்கு) கசால்லி நாலளகய உடன் பிறந்தாருடன் வனம்
கபாவதற்ோன முயற்சிலயக் லேக்கோள் என்று வியாசர் கூறியருளினார். அதன் பிறகு அர்ச்சுனன்,
அஸ்தினாபுரம் கசன்றான், நடந்தவற்லற தன் உடன்பிறந்தாரிடம் கசான்னான். வியாசர்
கூறியருளியலதயும் கசான்னான். அலதக் கேட்டதும், வியாசர் வாக்குப்படி பாண்டவர்ேள், பரீக்ஷித்துக்குக்
குருராஜ்யப் பட்டாபிகஷேத்லதச் கசய்வித்து, உடகன வனத்திற்குச் கசன்றார்ேள். லமத்கரயகர! நீங்ேள்
கேட்டதற்ேிணங்ே யாதவ வமிசத்தில் அவதரித்த வாசுகதவனுலடய சரிதங்ேலளகயல்லாம் உமக்குச்
கசான்கனன். எவன் இந்த ஸ்ரீ ேிருஷ்ணபேவானுலடய சரிதங்ேலளக் கேட்பாகனா, அவன் சேல விதமான
பாவங்ேளும் தீர்ந்து, ஸ்ரீலவகுந்தப் பதவிலய அலடவான்.

ஐந்தாவது அம்சம் முடிந்தது.

1. ேலியுே தர்மம்

லமத்கரய முனிவர், பராசர மேரிஷிலய கநாக்ேி, குரு நாதகர! உலே சிருஷ்டிலயயும் வமிசங்ேலளயும்
மனுவந்திரங்ேளின் நிலலேலளயும் எனக்கு விளக்ேமாேக் கூறின ீர்ேள். இனி ேற்பத்தின் முடிவில் மோப்
பிரளயம் என்ற கபயலரக் கோண்ட சங்ோரத்லதப் பற்றியும் தாங்ேள் கூறகவண்டும்! என்று கேட்டார்.
ேற்பாந்தத்திலும் பிராேிருதத்திலும் பிரளயம் உண்டாகும் விதத்லதச் கசால்ேிகறன்; கேளுங்ேள். நம்முலடய
மாதம் பிதுர்க்ேளுக்கு ஒரு நாளாகும். நமது வருஷம் கதவர்ேளுக்கு ஒரு நாளாகும் இரண்டாயிரம் சதுர்
யுேங்ேள் சதுர்முேப் பிரம்மனுக்கு ஒருநாள் சதுர்யுேம் என்பது ேிருதயுேம். திகரதயுேம் துவாபரயுேம்,
ேலியுேம் என்ற நான்கும் கசர்ந்ததாகும். இந்த நான்கு யுேங்ேளும் கதவமானத்தினால் பன்ன ீராயிரம்
ஆண்டுேளாகும். லமத்கரயகர! ேற்பத்தின் ஆதியான ேிருத யுேத்லதயும் முடிவான ேலியுேத்லதயும் தவிர
மற்லறயச் சதுர் யுேங்ேள் யாவும் சமானமானலவகய ஆகும். ஆதி ேிருத யுேத்திகல பிரம்மா எப்படிப்
பலடக்ேிறாகரா அதுகபாலகவ ேலடசியான ேலியுேத்திகல சங்ோரஞ் கசய்ேிறார் என்று பராசரர் கசால்லி
வரும்கபாது லமத்கரயர் மற்கறாரு விஷயத்லதப் பற்றிக் கேட்ே விரும்பி, ஓ குருநாதா! நான்கு
பாதங்ேளால் நடக்கும் தன்லமயுலடய தருமம் அழிந்துவிடத் தக்ேதான ேலியுேத்தின் கசாரூபத்லத
நன்றாே விளக்ேிக் கூறகவண்டும். என்று கேட்டார். பராசர மேரிஷி கூறலானார்.

லமத்கரயகர! ேலியினுலடய ஸ்வரூபத்லத விவரமாேச் கசால்ேிகறன். கேளும் ேலியுேத்தில்

மனிதரிடத்தில் வர்ணாசிரம ஆசார நடவடிக்லேேள் இராது. அதில்லாததால், ரிக், யஜுர், சாமம் என்ற
கவதங்ேளில் கசால்லப்பட்ட யாோதி ேிரிலயேளும் இராது. ேலி ோலத்தில் தர்மமான திருமணங்ேள்
நலடகபறாது. குரு மாணவ முலறயும் இராது தம்பதிேள் ஒருவருக்கோருவர் நடந்துகோள்ளும்
முலறலமயும் தர்மமும் இராது. அக்ேினியில் கசய்யத்தக்ே கவத கவள்வி முலறேளும் இல்லல. எந்தக்
குலத்தவனாயினும் பலசாலி எவகனா, அவகன எல்கலாருக்கும் அரசனாவான். எல்லா ஜாதிேளிகலயும்
கபாருள் உள்ளவகன ேன்னிோதானம் கசய்யத் தகுதியுலடய வனாவாகனயன்றி, ேல்வி ஒழுக்ேங்ேள்
உலடயவன் அத்தகுதியுலடயவனாே மாட்டான். பிராமணன் எந்த வழியினாலும் தீ க்ஷிதனாவாகன தவிர
சாஸ்திர விதிப்படியாவதில்லல. ேலியில் விதிக்ேப்பட்டகத பிராயச்சித்தம் என்பதில்லல. எந்தக்
ேிரிலயயும் பிராயச்சித்தமாே ஏற்ேப்பட்டு விடும் எவனுக்கு எந்த வாக்ேியம் பிரியகமா, அதுகவ
சாஸ்திரமாகும். ோளி முதலான எதுவுகம கதய்வமாேக் கோண்டாடப்படும். இன்கனாருக்கு இன்ன
ஆசிரமம் என்பதிராது. எவனும் எந்த ஆசிரமத்திலும் பிரகவசிப்பான் ஒருவன் தான் விரும்புவது கபாலப்
பட்டினி ேிடப்பதும், வருந்துவதும் தவஞ்கசய்வதும் சாஸ்திர ரீதியான தருமமாேக் ேருதப்படும். அந்தப்
கபாருள் இருந்தாலும், தான் தனவான், என்ற கசல்வ கசறுக்கு ஜனங்ேளுக்கு உண்டாகும். அதுகபாலகவ,
கபண்ேளுக்குக் கூந்தல் கசவ்லவயாே இருந்தாகல அழேி என்ற ேர்வம் உண்டாேிவிடும். ேலியானது
முற்ற முற்றப் கபான்னும் மணியும் நல்லவிதமான ஆலடேளும் அழிந்து கபாகும்கபாது, மங்லேயர்ேள்
தங்ேள் கூந்தலலகய அலங்ோரமாேப் கபற்றிருப்பார்ேள். கமலும் மங்லேயர்ேள் கபாருளில்லாத ேணவலன
விட்டு, எவனாயினும் கபாருளுலடயவனாே இருந்தால் அவலனகய புருஷனாேத் கதடிக் கோள்வார்ேள்.
எவன் அதிேமாேப்கபாருள் கோடுப்பாகனா, அவலனகய ஜனங்ேள் சுவாமி என்று கோள்வார்ேகள அன்றி,
நற்குலம், நற்பிறவி முதலியவற்லறச் சுவாமி என்பதற்கு ஏதுவாேக் கோள்ள மாட்டார்ேள். ேலியுேத்திகல
புத்திக்குப் பயன் கபாருள் சம்பாதிப்பகதயன்றி, ஆன்ம ஞானம் பயனாேக் கோள்ளப்படமாட்டாது. அந்தப்
கபாருளும் வடுேட்டப்
ீ பயன்படுகமயல்லாது. யாோதி ோரியங்ேளுக்குப் பயன்படாது. அந்த வடும்
ீ தனது
கபாேத்துக்கே பயன்படுகமயன்றி அதிதிேளுக்கு எவ்வளவும் பயன்படாது. மங்லேயர் சளுக்ேனாே
இருப்பவனிடத்தில் ோதல் கோண்டு உடலாகலா மனதாகலா விபசாரிேளாே இருப்பார்ேள். ஆடவகரா
அநியாயத்தாலாவது பணஞ் சம்பாதிப்பவரிடத்திகலகய மனம் லவத்திருப்பார்ேள். எவர்ேளும் நண்பர்ேள்
கவண்டிக் கோண்டாலும் மனம் இரங்ோமல், தங்ேள் ோரியத்லதகய கபரிதாே நிலனத்து அலரக்ோல்
பணத்திலும் ஆலச லவத்திருப்பார்ேள். சூத்திராதிேள், பிராமணலரத் தம்லமப் கபான்ற சாதாரண
மனிதர்ேளாே நிலனப்பார்ேகளயல்லாமல், சிறப்புலடயவராே நிலனக்ே மாட்டார்ேள்.

பசு மாடுேளிலும் ஜனங்ேளுக்குப் பால் கோடுப்பது பற்றிகய உயர்வானதாேக் ேருதப்படுகமயன்றி அதன்

ஜாதிலயப் பற்றிப் கபருலம கபறாது. இக்கோடிய ோலத்தில் ஜனங்ேள் யாவரும் மலழயில்லாலமலயப்
பற்றிய அச்சமுலடயவர்ேளாய்ப் பசிக்குப் பயந்தும், கசார்ந்தும் வானத்திகலகய ேண்ணுங்ேருத்துமாே
இருப்பார்ேள். மனிதர்ேள் தவமுனிவர்ேலளப்கபாலக் ோய் ேிழங்குேலளப் புசித்துக் கோண்டு
மலழயில்லாலம முதலியவற்றால் வருந்தித் தம்லமத் தாகம கோலல கசய்து கோள்வார்ேள்.
ேலிோலத்தார், சுேம், உல்லாசம் அற்றவராய், திரவியம் க்ஷீணித்தவராய், எப்கபாதும் பஞ்சத்திலும்
துன்பத்திலுகம தவிப்பார்ேள். ேலி வளர வளர, எவரும் அக்ேினி பூலஜ, கதவபூலஜ, அதிதிபூலஜ, பிண்கடாதே
தானரூபமான பிருது பூலஜ முதலியவற்லறச் கசய்யாமல், குளிக்ோமலுங்கூட உணவருந்திக் ோலம்
ேழிப்பார்ேள். ஸ்திரீேள் அதிே ஆலசயும் குறுேிய உடலும் கோண்டு கபருண்டி அருந்தி பல
பிள்லளேலளப் கபற்று, கசல்வமின்றி வருந்துவார்ேள்; கமலும் இரண்டு லேேளாலும் தலலலயச் கசாறிந்து
கோண்கட, ேணவன்; மாமனார்; மாமியார் முதலிகயாரின் ேட்டலளலய மிேவும் அலட்சியமாய் அவமதித்து
வருவார்ேள். கதே சுத்தமில்லாமல், தங்ேலளப் கபாஷிப்பதிகலகய மனம் ஊன்றி, ஈனமான எண்ணத்துடன்
ேடினமாயும் கபாய்யாயும் கபசுபவர்ேளாே இருப்பார்ேள். குலமங்லேயர் தாங்ேள் தீய
ஒழுக்ேமுலடயவராலேயால், அத்தலேகயாரிடம் நட்புக் கோண்டு, தங்ேள் புருஷனுக்குப் பலவலேயான
தீலமேலளச் கசய்து வருவார்ேள். பிரமசாரிேள், விரத அனுஷ்டானம் இன்றிகய கவத அத்தியயனஞ்
கசய்வார்ேள். இல்லறத்தாகனா, சிறிதும் ஓமஞ் கசய்யாதிருப்பகதாடு தக்ே கபாருள்ேலளயும் ஈயார்ேள்
வானப் பிரஸ்தர், ஊரில் உள்ளவற்லறகய புசித்து வருவார்ேள். ஆட்சியாளர்ேள், மக்ேலளப் பரிபாலஞ்
கசய்வலத முக்ேியமாே எண்ணாமல் அந்த வரி இந்த வரி என்று எலதயாவது சாக்ேிட்டு குடிமக்ேளின்
கபாருள்ேலளப் பறிப்கபார்ேள். எவன் யாலன, குதிலர முதலிய கசலனேலள லவத்திருக்ேிறாகனா,
அவனவகன அரசனாவான். பலமற்றவன் கசவேனாவான்.

லவசியர்ேள், பயிர் கசய்தல், வாணிபஞ் கசய்தல் முதலிய தமது கதாழிலலவிட்டு, சூத்திரரது கதாழிலாேிய
பல கதாழில்ேலளயும் கசய்து பிலழப்பார்ேள், சூத்திரகரா கதாழிலாேிய பல கதாழில்ேலளயும் கசய்து
பிலழப்பார்ேள். சூத்திரகரா சந்நியாசியின் சின்னங்ேலள அணிந்து, பிøக்ஷ வாங்ேி உண்டு அகநேர்
தங்ேலளப் பூசிக்கும் படியான கபாலிப் பிலழப்பில் ஜீவிப்பார்ேள். மக்ேள் பஞ்சத்திலும், வரி இறுத்தலாலும்
துன்பமலடந்து கோதுலம, யவம் விலளயும் நீ சத்கதசங்ேளுக்குப் கபாய் விடுவார்ேள். இவ்விதமாே
வர்ணாசிரம தர்மங்ேள் கேட்டுப்கபாய் கவத மார்க்ேகம மலறந்து கபாவதால், மக்ேள் பாஷாண்ட
மதங்ேலளப் பின்பற்றி விடுவார்ேள், இதனால் அதர்மம் விருத்தியாகும். அதனால் மக்ேள் அதர்மமாே
நடக்ேத் துவங்ேிவிடுவார்ேள். அதனால் அதர்மம் வளர்ந்து, மக்ேளின் ஆயுள் அற்பமாய்விடும்;
ஆட்சியாளரின் குற்றத்தால், மக்ேள் சாஸ்திரங்ேளுக்கு விகராதமான வணான
ீ தவங்ேலளச் கசய்வார்ேள்.
ஆலேயால் இளலமயிகலகய மரணமுண்டாகும். கபண்ேள் ஆறு ஏழு வயதுக்குள்ளாேகவ பிள்லளேலளப்
கபறுவார்ேள். ஆண்ேகளா ஒன்பது பத்து வயதிற்குள் பிள்லளலய உண்டாக்கும் திறலமயுலடவர்ேளாே
இருப்பார்ேள். பன்னிரண்டு வயதுக்குள்ளாேகவ நலர திலர முதலியன உண்டாகும். இந்தக் ேலியின்
முதிர்ச்சியில் மக்ேள் இருபது வயதுக்குகமல் பிலழத்திருப்பதில்லல ேலியுேத்தில் மக்ேள் அற்ப
ஞானமுலடயவர்ேளாேவும் வணான
ீ தவகவடங்ேலளப் பூண்டு கேட்ட நிலனப்புக் கோண்டவர்ேளாேகவ
இருப்பார்ேள். அதனால் விலரவில் நசித்துப் கபாவார்ேள்.

லமத்கரயகர! தருமம் எத்தலனக்கேத்தலன இழிவானதாேிறகதா, அத்தலனக்ேத்தலன ேலி

விருத்தியாயிற்று என்று புத்திசாலிேள் கதரிந்து கோள்வார்ேள். கமலும் எப்கபாது பாஷாண்டர்
அதிேமாேின்றனகரா, எப்கபாது கவதம் அறிந்த நல்ல மனிதனுக்குத் தீங்குேள் கநரிடுேின்றனகவா , அப்கபாது
ேலி முதிர்ந்துள்ளது என்று அறிந்துகோள்ள கவண்டும். எப்கபாது யக்ஞங்ேளுக்கு ஈசுவரனான
புரு÷ஷாத்தமலன மக்ேள் யக்ஞங்ேளில் ஆராதிப்பதில்லலகயா, எப்கபாது கவத வாக்ேியங்ேளில் நாட்டமும்
பிரீதியுமின்றி, பாஷாண்ட வாக்ேியங்ேளில் இச்லச யுண்டாகுகமா அப்கபாது ேலி மோபலம்
கபாருந்தியிருக்ேிறான் என்பலத அறிந்து கோள்ள கவண்டும். ஏகனன்றால் ேலியுேத்தில் ஜனங்ேள்
பாஷாண்டரால் கேடுக்ேப்பட்டு, பலடப்புக் ேர்த்தாவாேவும் சர்கவசுவரனாேவும் இருக்கும் ஸ்ரீவிஷ்ணுலவ
ஆராதிக்ே மாட்டார்ேள் கமலும் மக்ேள் பாஷாண்டபுத்தியால் கதவலதேள் எதற்கு? கவதங்ேள் ஏன்?
பிராமணரால் ஆவகதன்னதண்ண ீர் விட்டுக்ேழுவுவதால் மட்டும் என்ன சுத்தம்? என்று ஏகதகதா
பிதற்றுவார்ேள். இத்தலேய அதர்மங்ேளாகலகய, கமேங்ேள் அற்பமலழலயப் கபாழியும், பயிர்ேள்
அற்பமாேகவ பலனளிக்கும். கபாருள்ேள் சாரங் குலறந்திருக்கும். ஆலடேள் சணற்கோணிேள்
கபாலிருக்கும். மரங்ேள், வன்னி மரங்ேலளப்கபால அற்பமாேகவ இருக்கும். ஜாதிேள் எல்லாகம சூத்திர
ஜாதி கபாலிருக்கும். கமலும் தானியங்ேள் அணுக்ேள் கபாலவும் பால், கநய் கபாலவும் சந்தனப்
பூச்கசல்லாம் கோலரக் ேிழங்குப் பூச்லசப் கபாலவும் ஆேிவிடும். முனிவகர! ேலியுேத்தில் மக்ேளுக்கு
மாமனார், லமத்துனர், மாமியார், ஆசாரியர், கபண்டாட்டிேள் கவண்டுமளவு கதாலேயுலடயவராே
இருப்பார்ேள். கமலும் ஜனங்ேள் தாய் தந்லதயரிடத்தில் அன்பில்லாதவர்ேளாய் மாமியார்
மாமனார்ேலளகய முக்ேியமான நிலனத்து, தாய் யார்? தேப்பன் யார்? யாருக்கு யார்? அவனவன் தத்தனது
ேர்மத்லதயல்லகவா கசய்யகவண்டும்! என்று கபசி வருவார்ேள். இந்தக் ேலியுேத்தில், மக்ேள் அற்பப்
புத்தியுடனும் மனம், வாக்கு ோயம் ஆேிய மூன்றும் சுத்தமில்லாமல் தினந்கதாறும் பாவத்லதகய கசய்து
வருவார்ேள். உண்லமயில்லாதவர்ேளாேவும் சவுசம் இல்லாதவர்ேளாேவும் கவட்ேமில்லாதவர்ேளாேவும்,
துக்ேப்பட்டுத் தவிப்பார்ேள். இத்தலேய ேலிபலத்தினால் உலேமானது, கவதாத்தியயனம் யாேம், பிதுர்பூலஜ,
கதவ பூலஜ இலவேளினின்று, தருமத்லத ஒளியச் கசய்யும் இத்தலேய ேலியுேத்தில் எவனாவது ஒருவன்
அற்பமான தர்மத்திற்கு முயற்சி கசய்வானாேில், அவன் ேிருத யுேத்தில், கபருந்தவஞ் கசய்து எத்தலேய
புண்ணியத்லத அலடவாகனா, அவ்வளவு புண்ணியத்லத எளிதில் அலடவான்!

2. ேலியின் குணபாவம்

லமத்கரயகர! மாகபரும் அறிஞரான கவத வியாசரும் ேலி விஷயத்தில் ஒரு விகசஷத்லதச்

கசால்லியிருக்ேிறார். அலதயும் நான் உமக்குச் கசால்ேிகறன்; கேளும்.
ஒரு ோலத்தில் தவமுனிவர்ேளிலடகய ஒரு புண்ணிய வாதம் உண்டாயிற்று. அதாவது எந்தக்ோலத்தில்,
கோஞ்சம் தருமம் கசய்தாலும் பயன் அதிேமாேக் ேிலடக்கும்? எவர் எப்படிப்பட்ட தருமத்லத எளிதில்
கசய்வதற்கு உரியவர்ேள்? என்பகத அவர்ேளது விவாதமாேிவிட்டது. எனகவ இந்த விஷயத்லதப் பற்றி
சந்கதேம் நீங்ேி, உண்லமலய அறிந்து கோள்வதற்ோே, முனிவர்ேள் அலனவரும் கவத வியாச
மேரிஷியின் ஆசிரமத்லத கநாக்ேிச் கசன்றார்ேள். அப்கபாது என் மேனான கவதவியாசர், ேங்லே நதியிகல
நீராடிக் கோண்டிருந்தார்; அதனால் அந்த முனிவர்ேள் அவர் நீராடிவிட்டு வரும் வலரயில் அவலர
எதிர்பார்த்துக் கோண்டு ேலரகயாரமாே இருந்த மரங்ேளின் நிழல்ேளில் உட்ோர்ந்திருந்தனர். அப்கபாது
ேங்ோ தீர்த்தத்தில் மூழ்ேிக் குளித்துக் கோண்டிருந்த என் குமாரர் முழுக்ேிலிருந்து எழுந்து சூத்திரன்
ஸாது; ேலி ஸாது என்று அந்தச் சந்கதேம் கதளிவு கபற அவலரத் கதடிவந்த முனிவர்ேளின் ோதுேளில்
கேட்கும்படிச் கசால்லிவிட்டு, மீ ண்டும் நீரில் மூழ்ேினார். பிறகு அவர் எழுந்து, ஸாது ஸாது சூத்திரா! நீ
மஹா புண்ணியவானாே இருக்ேிறாய்? என்று கசான்னார். மறுபடியும் மூழ்ேிகயழுந்த அவ்வியாசமுனிவர்
கபண்ேகள புண்ணியவதிேள்! அவர்ேலளவிடப் புண்ணியமுலடயவர்ேள் யார்தான் இருக்ேிறார்ேள் என்று
கசான்னார். பிறகு அவர் நன்றாே மூழ்ேிக் குளித்து நீராடிவிட்டு, ஆசமனாதி சேல அனுஷ்டானங்ேலளயும்
கசய்துவிட்டு, வற்றிருந்தார்.
ீ சந்கதேம் கதளிவுகபற என் மேலனத் கதடி வந்த முனிவர்ேள், கவத
வியாசலர வணங்ேி, நின்றனர். அவர்ேலள கவத வியாசர் உட்ோரச் கசால்லி நீங்ேள் இங்கு எதற்ோே
வந்தீர்ேள்? என்று கேட்டார். அதற்கு அவர்ேள் சுவாமி! நாங்ேள் ஒரு சந்கதேத்லதத் தீர்த்துக்கோள்ளகவ ,
உங்ேலளத் கதடி வந்கதாம். அது இருக்ேட்டும் ேலி ஸாது சூத்திரன் ஸாது; கபண்ேள் புண்ணியவதிேள்
என்று நீங்ேள் அடிக்ேடி கசால்லிக்கோண்கட நீ ரில் மூழ்ேி எழுந்தீர்ேகள? அலதப்பற்றி நாங்ேள் முதலில்
கதரிந்து கோள்ள விரும்புேிகறாம்! மலறக்ே கவண்டாத பக்ஷத்தில், அலத எங்ேளுக்குத்
கதளிவுபடுத்தகவண்டும். பிறகு நாங்ேள் எண்ணி வந்தலதப் பற்றித் தங்ேலளக் கேட்டு கதரிந்து
கோள்ேிகறாம் என்றார்ேள்.

கவத வியாசர் புன்னலே கசய்தவண்ணம் அவர்ேளுக்குக் கூறலானார்; ஓ தவ முனிவர்ேகள! ஸாது; ஸாது

என்று எதனால் கசான்னாகனா அலதச் கசால்ேிகறன் கேளுங்ேள். எந்தப் புண்ணியத்லதத் ேிருத யுேத்திகல
கசய்தால் அது பத்து ஆண்டுேளில் சித்திக்குகமா அதுகவ திகரதா யுேத்தில் ஒகர ஆண்டில் சித்திக்கும்.
அதுகவ துவாபர யுேத்தில் ஒரு மாதத்தில் சித்திக்கும். ேலியுேத்திகலா ஒகர நாளில் பயன் வந்துவிடும்.
இது கபாலகவ தவம், பிரமசரியம், ஜபம் முதலிய எதற்கும் உரிய பயலன மனிதன் மூன்று யுேங்ேளிலும்
கபறுவதிலும் மிேவும் எளிதாேப் கபறுவதாகலகய, ேலி ஸாது என்று கசான்கனன். இன்னும் கேளுங்ேள்.
ேிருத யுேத்தில் கயாே நிஷ்லடயிலிருந்து தியானஞ் கசய்வதனாலும் திகரதா யுேத்தில் யாேஞ்
கசய்வதனாலும், துவாபர யுேத்தில் அர்ச்சிப்பதனாலும் எந்தப் பயன் உண்டாகுகமா , அது ேலியுேத்தில்
கேசவனுலடய நாம சங்ேீ ர்த்தனஞ் கசய்வதாகலகய ேிலடத்துவிடும். தருமம் அறிந்த தவத்கதாகர!
மனிதன். இந்தக் ேலியுேத்தில் சிறிதளவு சிரமத்தினாகலகய கபரும் அளவு தருமத்லத அலடவானாதலால்,
ேலிலய நான் கோண்டாடுேிகறன். இனி, சூத்திரன் ஸாது என்று நான் கசான்னலத விளக்ேமாேச்
கசால்ேிகறன். பிராமணாதிேள் விரதம் அனுஷ்டானங்ேளில் தவறாமல் இருந்துகோண்டு முதலாவதாே
கவதங்ேலள ஓதகவண்டும். பிறகு தரும வழியால் சம்பாதித்த கபாருலளக் கோண்டு, யாேங்ேலள
விதிப்படிச் கசய்யகவண்டும். பிராமணாதியருக்குப் பேவாலனப் பற்றிய கபச்சுக்ேலளத் தவிர வண்
ீ
கபச்சுக்ேள் கபசுவதும், எம்கபருமானுக்குச் சமர்ப்பிக்ோத அன்னாதிேலளப் புசிப்பதும் டம்பத்துக்கும்
லாபத்துக்கும் யாேங்ேலளச் கசய்வதும் பாதேமாகும். ஆலேயால் அவர்ேள் எப்கபாதும் மனம், வாக்கு,
ோயங்ேலளக் ேட்டுப்படுத்திக் கோண்டிருக்ே கவண்டும். கமலும் இரு பிறப்பாளருக்கு எலதயும் விதிப்படிச்
கசய்யாமற் கபானால் அது குற்றமாகும்.

கபாஜனாதிேலளக்கூட இஷ்டப்படிச் கசய்யகவாண்ணாமல் விதிப்படிச் கசய்ய கவண்டியலவயாே

இருப்பதால், யாவுகம அவர்ேளுக்கு பராதீ னமானலவ அதனால் அவர்ேள் எலதயும் மிேவும் வருந்தித்
தாங்ேளலடய கவண்டிய உலேங்ேலள கஜயிக்ேகவண்டும். சூத்திரகனா கவத அத்தியயனம். அக்ேினி,
யக்ஞம் முதலியலவேளின்றி, பாே யக்ஞாதிோரமுலடயவனாய் முந்திய பிராணா நியருக்குப் பணிவிலட
கசய்வதனாகலகய அத்தலேய உத்தம உலேங்ேலள அலடந்துவிட முடிேிறது. ஆலேயால் அவலனவிடப்
புண்ணியவான் யார் உண்டு? ஓ முனிவர்ேகள, சூத்திரனுக்கு இன்னது உண்ணத் தக்ேது. இன்னது தின்னத்
தோதது. இது குடிக்ேத் தக்ேது. இது குடிக்ேத் தோதது என்ற நியமம் இல்லாலமயால், சூத்திரன் ஸாது
என்று நான் கசான்கனன், ஆடவர்ேள் தத்தமக்குரிய தருமத்தினால் கபாருள் சம்பாதிக்ே கவண்டும்.
சம்பாதித்த கபாருலள நல்லலவேளுக்குச் கசலவு கசய்யகவண்டும். நல்லவர்ேளுக்குச் கசலவு கசய்ய
கவண்டும். இவ்விதமாேப் கபாருலள ஈட்டுவதிலும் அலதச் சம்பா திப்பதிலும், எத்தலனப் பிரயாலசேள்
இருக்ேின்றன பாருங்ேள். இலத நல்ல வழியில் கசலவழிப்பதிகலா, இரட்டிப்புச் சிரமம் இருக்ேிறது.
இவ்விதமான பலவலேக் ேிகலசங்ேளினால் ஆடவர்ேள் பிரஜாபத்தியம் முதலிய உலேங்ேலள
கவல்ேிறார்ேள். கபண்ேகளா மகனாவாக்குக் ோயங்ேளினாகல தம் ேணவர்ேளுக்கு அநுகூலமாே
இருந்துகோண்டு சிசுருலஷேலளச் கசய்து வந்தாகல ேணவன் அலடயும் உலேங்ேலள எளிதில் அலடந்து
விடுேிறார்ேள். இவ்விதம் அதிேச் சிரமம் இல்லாமல் வருந்திப் கபறும் உலேங்ேலளப் கபறுவதால்,
மூன்றாவதாே கபண்ேள் ஸாதுக்ேள் என்கறன். பிராமண உத்தமர்ேகள! நீங்ேள் கேட்டபடி நான்
கசான்னவற்றுக்குக் ோரணங்ேலளச் கசான்கனன். இனி நீங்ேள் வந்த ோரியத்லதச் கசால்ல கவண்டும்.
அதற்கும் நான் பதில் கசால்ேிகறன் என்றார் வியாசர்.

முனி சிகரஷ்டகர! நாங்ேள் கேட்ே வந்த சந்கதேங்ேள் இப்கபாது நீங்ேள் கூறிய விளக்ேவுலரேளிகலகய
அடங்ேியுள்ளன, இனி நாங்ேள் கேட்ே கவண்டியலவ கவறில்லல என்றார்ேள் முனிவர்ேள். பிறகு, அந்தக்
ேிருஷ்ணதுலவபாயனர் சிரித்து, நான் திவ்விய ஞானத்தால் உங்ேள் ோரியத்லத அறிந்து அலதக்
குறித்துத்தான் ேலி ஸாது, சூத்திரன் ஸாது ஸ்திரீேள் ஸாதுக்ேள் என்று கசான்கனன். அற்ப
முயற்சியிகலகய ேலியில் தருமம் பலிக்ேிறது. தலய சாந்தி முதலிய ஆன்மீ ே குணங்ேளாேிய
தண்ண ீர்ேளினால் அவர்ேள் பாவங்ேளாேிய மலங்ேலளக் ேழுவிக் கோள்ேிறார்ேள். சூத்திரர்
பிராமணாதியருக்குப் பணிவிலட கசய்வதினாகலகய கபறுகபறுேின்றனர். கபண்டிரும் ேணவருக்குப்
பணிவிலட கசய்து, ஆயாசம் இல்லாமகலகய நற்ேதிலய அலடேிறார்ேள்; ஆலேயால் இந்த மூவரும்
புண்ணியசாலிேள் என்பது என் ேருத்து. ேிருத யுோதி ோலங்ேளிலும், அந்தணர் முதலிகயாருக்குத் தர்மம்
சம்பாதிப்பதில் கபரிய ஆயாசமுள்ளது. இலதப்பற்றி நான் கபசியதில் உங்ேள் சந்கதேம் தீர்ந்தது அல்லவா ?
இனி நான் உங்ேளுக்குச் கசய்ய கவண்டுவது என்ன? என்று கேட்ே, அவர்ேள் சந்கதேம் நீங்ேிய
மேிழ்ச்சிகயாடு அவலர வணங்ேி, விலடகபற்றுச் கசன்றார்ேள். லமத்கரயகர! இந்த இரேசியத்லத நான்
உமக்குச் கசான்கனன். மிேவும் துஷ்டனான ேலிபுருஷனுக்கு இத்தலேய கபருங்குணமும் இருக்ேிறது.
நீங்ேள் முதலில் கலாே சம்ஹாரத்லதப் பற்றி என்லனக் கேட்டீரல்லவா? பிராேிருதம், அவாந்தரம் என்று
பிரிந்திருக்ேிற அந்தப் பிரளயக் ேிரமத்லத இனி உமக்குச் கசால்ேிகறன் கேளும்.

3. லநமித்திேப் பிரளயம்

எல்லாப் பூதங்ேளுக்கும் பிரளயம் மூன்று விதம். அலவயாவன; லநமித்திேம், பிராேிருதம், ஆத்தியந்திேம்

என்பனவாம். ேல்பத்தின் முடிவில் பிரம்மனால் உண்டாகும் பிரளயம் லநமித்திேம். பரம் கபாருள்
பிரமாணமான விரிஞ்சனுலடய ஆயுளின் முடிவில் வரும் பிரளயம் பிராேிருதம் கமாக்ஷகம
ஆத்தியந்திேம் எனப்படும். என்று பராசர முனிவர் கூறியதும் லமத்கரயர், சுவாமி! பிராேிருதப் பிரளயத்லத
அறிந்துகோள்வதற்ோே பரார்த்தத்லத இரட்டிக்ேகவண்டும் ஒழிய, அந்தப் பரார்த்தம் என்ற ேணக்லே
அடிகயனுக்குத் கதரிவிக்ே கவண்டும், என்றார். பராசர மேரிஷி கூறலானார்.
கேளும் பிராமணகர! ஏேஸ்தானம் முதல் ஒன்றுக்கு ஒன்று பதின்மடங்கு அதிேமாய் கமலுக்கு கமல்
ஸ்தானங்ேள் உண்டன்கறா? அவற்றில் பதிகனட்டாவது இடகம பரார்த்தம் என்று வழங்ேப்படுேிறது. அந்த
பரார்த்தம் இரட்டித்த ோலத்தில் பிராேிருதப் பிரளயம் உண்டாகும். இப்கபாழுது வியக்தம் யாவும்
அவியக்தத்தில் லயப்பட்டு விடும். மனிதருக்கு நிமிஷம் என்று எதுவுண்கடா, ஒரு மாத்திலர அளவுள்ளதது.
ஆலேயால் அது மாத்திலர என்று கசால்லப்படும். அந்த மாத்திலரேள் பதிலனந்து கோண்டது ஒரு
ோஷ்லட. முப்பது ோஷ்லடேள் ஒருேலல. பதிலனந்து ேலலேள் ஒரு நாழிலே. அது பன்னிரண்டலர பல
நிலரயுள்ள தண்ண ீரால் குறிக்ேப்படும். இது மேத கதசத்தில் ஒருபடி நீரளவாம். இலத அறியும்
முலறலயக் கேளும். இருபது குன்றி மணி எலடயுள்ள கபான்னால் நான்கு அங்குல அளவாேச் கசய்த
ஊசிேலளக் கோண்டு துலளயிடப்பட்ட மேத கதசத்துப் படியளவான ஒரு பாத்திரத்லதத் தண்ண ீரில்
மூழ்த்தினால், அந்தப்பாத்திரம் எவ்வளவு ோலத்தில் தண்ண ீர் நிலறயுகமா அத்தலனக்ோலம் ஒரு நாழிலே
என்று எண்ணப்படும் அல்லது, அந்தப்பாத்திரத்தில் விட்ட தண்ண ீர் அதிலிருந்து கவளிப்படும் ோலம் ஒரு
நாழிலேயாகும். இரண்டு நாழிலே ஒரு முகூர்த்தம். முப்பது முகூர்த்தம் ஒரு நாள் முப்பது நாள் ஒரு
மாதம். பன்னிரண்டு மாதம் ஒரு வருடம் இந்த வருஷம் கதவர்ேளுக்கு ஒரு இராப்பேல் இத்தலேய இராப்
பேல்ேள் முந்நூற்றறுபது கசர, கதவமானத்தில் ஒரு வருஷமாம் அந்தவருஷம் பன்ன ீராயிரம் கசர்ந்தால்
ஒரு சதுர்யுேமாகும். அந்தச் சதுர்யுேங்ேள் ஆயிரம் ஆயின் சதுர்முேனுக்கு ஒரு தினம். அதற்குத்தான்
ேல்பம் என்றுகபயர். அதன் இறுதியில் வருவதுதான் பிரமசம்பந்தமான லநமித்திேப் பிரளயமாகும்
லமத்கரயகர! அதி உக்ேிரமான அந்தப் பிரளயத்தின் கசாரூபத்லத முன்னதாேச் கசால்லுேிகறன். பிறகு
லநமித்திே பிரளயத்லதப் பற்றிச் கசால்ேிகறன்.

ஆயிரம் சதுர்யுேத்தின் முடிவில் பஞ்சம் முதலிய ோரணங்ேளாய், பூகலாேம் கபரும்பாலும்

க்ஷீணித்திருக்கும்கபாது, மிேவும் கோடுலமயாய் நூற்றாண்டு அளவு மலழகய இல்லாமல் இருக்கும்.
அதனால் அற்ப சக்தியுள்ள ஜந்துக்ேள் யாவும் மடிந்து கபாய்விடும். பிறகு ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவான்
சங்ோரத்துக்ோே உருத்திர ரூபம் தரித்தவராய் சேல பிராணிேலளயும் தம்மில் லயிக்கும்படிச் கசய்யும்
திருவுளம் பற்றிச் சூரியனது ஏழு ேிரணங்ேளிலிருந்து கோண்டு சேல ஜலங்ேலளயு ம் பானஞ்கசய்வார்.
இவ்விதமாேப் பிராணிேளாலும் பூமியிலும் உள்ள தண்ண ீலர கயல்லாம் உறிஞ்சிப் பூமிலயகயல்லாம்
வறளச் கசய்வார். இவ்வாறு சமுத்திரங்ேள், நதிேள் அருவிேள் முதலியவற்றின் தண்ண ீலர கயல்லாம்
அருந்தியதால் சூரிய ேிரணங்ேள் ஏழும் மிேவும் கபரிதாேி, ஏழு சூரியர்ேளாேிக் ேீ ழும் கமலும் கஜாலித்துப்
பாதாளங்ேள் உட்பட மூன்று உலேங்ேலளயும் எரித்துவிடும். இந்த ஏழு சூரியர்ேளாலும் எரிக்ேப்படகவ
இந்த பூமியானது மலலேள் ேடல்ேள் முதலிய எவ்விடத்திலும் ஈரப் பலசகயன்பகதயில்லாமல் மரஞ்கசடி
புல் பூண்டு முதலிய யாவும் எரிந்துகபாய் ஆலமகயாடு கபாலாேிவிடும். பிறகு ஆதிகசடனின்
சுவாசத்திலிருந்து உண்டானோலாக்ேினியானது ருத்திரனாேிப் பாதளங்ேலளகயல்லாம் தேித்துக் கோண்கட ,
பூமிக்கும் வந்து அலதயும் கோளுத்திவிடும். இவ்விதமாே அந்தப் பிரளயோலாக்ேினி ஜ்வாலா
சக்ேரத்கதாடு கூடியதாய் புவர்கலாே, சுவர்கலாேங்ேலளயும் கோளுத்திக் கோண்கட, அங்கேகய சுழன்று
கோண்கடயிருக்கும். அப்கபாது அதன் ஜ்வாலலேளால் சூழபட்ட மூவுலேமும் சராசரங்ேள் நசித்ததாய்
வறுக்ேிற சட்டிலயப்கபால இருக்கும்.

பிறகு அதிோர புருஷர்ேளாய், புவர்கலாே சுவர்கலாேங்ேளிலிருக்ேிற மனுவாதிேள் மோதாபத்கதாடு

மேர்கலாேஞ் கசல்வார்ேள். பிறகு அங்கும் கபருந்தாபமலடந்து அவ்வுலேத்தாருடன் கூட, அதற்கும்
கமலான ஜனகலாேத்லத அலடவார்ேள். அவர்ேளுக்குள்கள யார் பரப்பிரமத்லதயலடயநின்றவர்ேகளா,
அத்தலேகயார் கமலும் ேீ ழும் பத்துத்தரம் சுற்றிச் சுழன்று தவகலாே சத்தியகலாேங்ேளிற் கசன்று,
ேலடசியாேப் பரப்பிரமத்லத அலடவார்ேள். பூவுலேம் முதலிய மூவுலேங்ேளிலுமுள்ள மற்றவர் யாரும்
ஆன்மாவில் லயப்படுவார்ேள். இவ்விதமாே ருத்திர ரூபியாே இருக்ேிற ஸ்ரீஜனார்த்தனர்யாவற்லறயும்
தேித்து தம் சுவாசத்தினின்றும் அகநே கமேங்ேலள உண்டாக்குவார். அதனால் யாலனேளின் கூட்டத்லதப்
கபான்று மோபயங்ேரமான இடி மின்னல்ேளுடன் கூடிய பிரளயோல கமேங்ேள் ேவியலாகும். அவற்றில்
சில ேருகநய்தல் மலர் கபான்றும், சில ஆம்பல்ேலளப் கபாலும்; சில ேருஞ்சிவப்பாேவும் சில
கபான்னிறமாயு சில ேழுலத நிறமாயும், சில அரக்கு வர்ணமாயும் சில லவடூரியம் கபான்றும்; சில இந்திர
நீல த்துக்கு ஒப்பாயும், சில சங்கு முல்லல கபாலவும் சில லம நிறமாயும், சில தம்பலப் பூச்சிேள்
கபான்றும் கவறு சில கநருப்புப் கபான்றும், சில மகனாசிலல கபான்றும் சில கூந்தற்பலன கபான்றும்
விளங்கும். அத்தலேய மாகபரும் கமேங்ேளின் உருவங்ேளில் சில கபரிய நேரங்ேலளப் கபாலவும், சில
மலலேலளப் கபாலவும் சில தலரக்குச் சமானமாயும் இருக்கும். இத்தலேய மோகமேங்ேள் பயங்ேரமாே
முழங்ேிக் கோண்டு; வான முழுதும் பரவி; கபருந்தாலரேலளப் கபாழிந்த வண்ணம் முன்பு
கசான்னதுகபால், மூன்று உலேங்ேளிலும் பற்றிஎரிேின்ற கபருந்தீ லய அவிக்கும் அந்தத்தீயானது அவிந்த
பிறகும் அம்கமேங்ேள் இராப் பேல்ேள் ஓயாமல் மலழலயப் கபாழிந்து அந்தப் கபருந்தாலரேளினாகல பூமி
முழுவலதயும் ஜலமயமாக்ேிப் பின்பு புவர்கலாேத்லதயும் அப்படிகய ஜலமயமாக்ேி விடும். இதுகபால்
அப்கபரு கமேங்ேள் ஸ்தாவர ஜங்ேமங்ேள்யாவும் அற்று அந்தோரஞ் சூழ்ந்த உலேில் ஒரு நூறு
ஆண்டுேளுக்குப் கபருமலழலய ஓயாமல் கபாழிந்து கோண்கடயிருக்கும். ஓ லமத்கரயகர!
நித்தியனாேவும் பரமாத்துமாவாேவும் இருக்ேிற ஸ்ரீ வாசுகதவனுலடய மேிலமயினால் ேல்ப ோலத்தின்
முடிவில் இப்படிகயல்லாம் நிேழ்ேின்றன.

4. பிராேிருதப் பிரளயம்

லமத்கரயகர! இவ்விதமாேப் கபருமலழ கபாழிந்து அந்தத் தண்ண ீர்ப் கபருக்ோனது சப்தரிஷி

மண்டலத்லதயும் ேவர்ந்து நிற்பதால் மூன்று உலேங்ேளும் ஏோர்ணவமாேிவிடும். அப்கபாது ஸ்ரீமந்
மோவிஷ்ணுவின் திருமுேத்திலிருந்து ஒரு மூச்சுக் ோற்று உண்டாேி, அந்தப் கபரிய
கமேங்ேலளகயல்லாம் நாசஞ்கசய்து கோண்டு ஒரு நூற்றாண்டளவு வலர கபருங் ோற்றாே வசிக்
ீ
கோண்கட இருக்கும். பின்னர் சர்வபூதமயனாேவும் நிலனத்தற்கும் அரியனாயும் அனாதியாயும்
பிரபஞ்சத்துக்கு ஆதியாயும் மோப்பிரபுவாேவும் இருக்கும். ஸ்ரீஹரி பேவான் அந்தக் ோற்லற அமுதுகசய்து
பிரமரூபத்கதாடு அந்த ஏோர்ணவத்தில், கசஷசயனத்தின்மீ து ஜனகலாேத்திலுள்ள சனே, சனந்தனர் முதலிய
கயாேிேளாலும், பிரம கலாேத்திலுள்ள, முமூட்சுக்ேளாலும் தியானிக்ேப்பட்டவராய் தமது மாயா
ஸ்வரூபமான கயாேநித்திலரலயக் லேக்கோண்டு வாசுகதவன் என்ற திருநாமமுடன் தம்லமகய
சிந்தித்தவண்ணம் திருக்ேண் வளர்ந்தருள்வார். ஸ்ரீஹரி பேவான் இவ்வாறு பிரம ரூபத்துடன் அந்தக்
ோலத்தில் துயில்கோள்ளும் ோலம் நிமித்தமாே இருப்பதாகலகய, இவ்விதம் நடக்கும் பிரளயத்துக்கு
லநமித்திேப் பிரளயம் என்று கபயர். சர்வாத்மாவான ஸ்ரீ அச்சுதன் எப்கபாழுது திருக்ேண் விழிப்பாகரா,
அப்கபாது தான் இந்த உலேமும் அலசவுகபறும் கயாேநித்திலர புரிவாராயின், உலேமும் ேண்மூடிப்கபாம்
ஆயிரம் சதுர்யுேப் பிரமாணமுலடய பிரமதினம் எதுகவா; அவ்வளவு ோலகம இரவுமாகும். இந்த இரவின்
முடிவில் ஸ்ரீவிஷ்ணு துயில் நீங்ேி விழித்துக்கோண்டு பிரமரூபத்கதாடு மீ ண்டும் சிருஷ்டித்து
அருளுேின்றான் என்று முன்கப நான் உமக்குச் கசான்கனன் அல்லவா ? இந்தக் ேல்பத்தின் முடிவில்
கசய்யும் சங்ோரகம அவாந்தரப் பிரளயம் லநமித்திேப் பிரளயத்லதப் பற்றி கசான்கனன். இனிப் பிராேிருதப்
பிரளயத்லதப் பற்றிச் கசால்ேிகறன்; கேளுங்ேள்.

முன்பு நான் கசான்னதுகபால அனாவிருஷ்டி முதலியலவேளால், சேல உலேங்ேளும் பாதாளங்ேளும்

நாசமாேி மேத்தத்துவ முதல் விகசஷம் வலரயில் உள்ள யாவும் நசிக்கும்படி எம்கபருமானின்
சங்ேல்பத்தால் பிரளயம் சம்பவிக்ே முதலாவதாே நீரானது நிலத்தின் குணமான ேந்தத்லதக் ேிரேிக்ேிறது.
ேந்தம் ேிரேிக்ேப்பட்டவுடன்; நிலமானது லயப்படத் தக்ேதாேி ேந்ததன் மாத்திலர நசித்து நீராேி விடுேிறது.
அந்த நீர் கபருேி மோகவேமும் மிே முழக்ேமுங்கோண்டு, எல்லாவற்லறயும் நிரப்பிக்கோண்டு
அலலேளுலடய பிரவாேத்கதாடு, உலேங்ேளின் முடிவு வலரயில் ஓடி நிற்கும் அந்தத் தண்ண ீரின்
குணமான ரசத்லதச் கசாதியானது ேிரேிக்கும்கபாது அத்தண்ண ீர் ரசதன்மாத்திலரயற்று, கசாதியாேின்றது,
இவ்விதமாே நீரானது கநருப்பாேி மோகதஜசு சூழ்ந்ததாே எங்கும் நிலறந்து வியாபேமாேின்றது.
இவ்விதமாே எத்திலசயும் ஜ்வாலமயமாய்ச் சூழ்ந்துள்ள அந்த அனலின் குணமாேிய ரூபத்லதக்
ோற்றானது ேிரேித்துக் கோள்ேின்றது. ரூபதன்மாத்திலர நசித்ததினால் அனல் அற்று, ோற்று மிே அதிேமாே
வசத்துவங்ேி
ீ ஒளி நீங்ேி, ோற்றுமட்டுப் கபரிலரச்சலுடன் வானத்லதபற்றி வசிக்கோண்டிருக்ே,
ீ அதன்
குணமாேிய ஸ்பரிசத்லத வானமானது ேிரேித்துக் கோள்ேிறது. பிறகு வாயுவானது நாசமாேி ஆோயம்
ஒன்கற ஆவரணமின்றி இருக்கும் ரூப; ரச; ேந்த ஸ்பரிசங்ேள் அற்றதாய் ஒலிலயகய இலக்ேணமாேக்
கோண்டதாய், அவயவமில்லாததாய் மிேப்கபரிதான அந்த ஆோயமானது யாலவயும் நிரப்பிக்கோண்டு
நிற்கும் இவ்விதமாே சுற்றிலும் வட்டமாய் யாவுங் கோள்ளும் இடமாய் எல்லாவற்லறயும் சூழ்ந்துள்ள
அந்த ஆோயத்தின் குணமாேிய சப்தத்லதப் பூதாதிேள் ேிரேிக்ேின்றன. பூதங்ேளும் இந்திரியங்ேளும்
ஒருமிக்ே அந்தப் பூதாதியில் லயமலடயும் அபிமான ரூபமான இந்தத் பூதாதியானது தமஸ்லஸப்
பிரதானமாேக் கோண்டதனால் தாமசம் என்று வழங்ேப்படுேிறது. இந்தப் பூதாதி என்று வழங்ேப்பட்ட
அேங்ோரத்லதப் புத்திலயகய லக்ஷணமாேக் கோண்ட மேத்தானது ேிரஹிக்ேின்றது. அந்த
அண்டத்தினுள்கள பூமியும் மேத்தும் முதல் எல்லலயும் ேலடசி எல்லலயுமாே இருப்பது கபாலகவ,
கவளியிலும் முதலும் ேலடசியும் எல்லலயாேக் கோண்டுள்ளன.

புத்திமாகன! இதுகபாலகவ அண்டத்துக்குப் புறத்கதயுள்ள பிருதிவி முதல் மேத் ஈறாேவுள்ள ஏழு

பிரேிருதிேளும் சங்ோர ேிரமத்திகல முன்பு உலரத்ததுகபால், தத்தமது ோரணங்ேளிகல லயப்படுேின்றன.
இந்தப் பிரபஞ்சத்லத மூடிக்கோண்டுள்ள அண்ட ரூபமான பிருதிவியானது அலதச் சூழ்ந்த அப்புவிலும்
அந்த அப்பு அலதச் சூழ்ந்த கதஜசிலும், அந்தத் கதஜசு, அலதச் சூழ்ந்த வாயுவிலும் அந்த வாயு
அதலனச்சூழ்ந்த ஆோயத்திலும் அந்த ஆோயம் அஹங்ோரத்திலும், அந்த அஹங்ோரம் மேத்திலும்
லயமலடேின்றன. இவற்கறாடும் கூடிய அந்த மேத்தத்துவத்லதப் பிரேிருதி ேிரேிக்ேின்றது. குலறயாமலும்
மிோமலும் முக்குணங்ேள் சமமாே இருப்பதுதான் பிரேிருதியாகும். அதுதான் உலேங்ேளுக்குப் பிரதானமும்
ோரணமும் ஆேிறது. இப்படியாே, இந்தப் பிரேிருதி வியக்த ஸ்வரூபமாயும் அவ்யக்த ஸ்வரூபமாேவும்
இருக்ேிறது. ஆேகவ, வியக்தம் அவ்யக்தத்தில் லயப்படுேிறது என்றும் ஒருவலேப்பட்டவனாயும் இயல்பில்
தீக யானாயும் அக்ஷரனாயும் நித்தியனாயும் சூஷ்ம ரூபியாலேயால் பிரேிருதிலயயும் வியாபிக்ேத்தக்ே
புருஷனும், பிரேிருதிலயப் கபால் பரமான்மாவின் அம்சமாே இருக்ேிறான். பரமான்மாகவா கபயர், இனம்
முதலிய ேற்பலனேள் இல்லாமல் எப்கபாழுதும் இருப்பலதகய இயல்பாேக் கோண்டவனாய், அறிய
கவண்டியவனாய், சர்கவசுவரனாய், ஞானஸ்வரூபியாய் ஜீவான்மாவுக்கு கமம்பட்டவனாே இருப்பவன்
அத்தலேய ஸ்ரீ விஷ்ணுகவ பரப்பிரமம்! எல்லாமாே இருப்பவன் அவகன! அவகன கயாேியானவன்
அவலனச் கசர்ந்தலவ மீ ண்டும் திரும்புவதில்லல! வியக்தாவியக்த கசாரூபமான பிரேிருதி யாதுண்கடா ,
அதுவும் புருஷன் என்று கசால்லப்படும். ஜீவனும் இவ்விரண்டும் அந்தப் பரமாத்மாவிகல லயப்படுேின்றன.
அந்தப் பரமாத்மாகவ யாவற்றுக்கும் ஆதாரமான பிரகமசுவரன் அவன் கவதத்திலும் கவதாந்தத்திலும்
விஷ்ணு முதலிய கபயர்ேளில் துதிக்ேப்பட்டிருக்ேிறான்.

பிரவிர்த்தி நிவர்த்தி என்ற இருவலே லவதிே ேர்மங்ேளினால் கதவதா ஸ்வரூபியான ஸ்ரீவிஷ்ணுகவ , ரிக்,
யஜுர் சாமம் என்ற பிரவிர்த்தி மார்க்ேங்ேளிகல யக்கஞசுவரனாேவும் யக்ஞ புருஷனாயும்
ஆராதிக்ேப்படுேிறான் நிவர்த்தி மார்க்ேத்தில் ஞானஸ்வரூபியாேவும் ஞானமயமான
திருகமனியுலடயவனாயுமுள்ள ஸ்ரீவிஷ்ணுகவ கமாக்ஷத்லதக் கோடுக்ே வல்லவனாே ஞான யக்ஞத்தால்
கயாேியரால் கபாற்றப்படுேிறான். குறில், கநடில், அளகபலட ஆேியவற்றால் கசால்லப்படும் அசித்து யாகதா
அதுவும், வாக்குக்கு விஷயமாோத சித்தும் அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் கசாரூபங்ேகளயாகும்! வியக்தமும்
அவ்யக்தமும் புருஷனும் முக்தனும் யாவும் அந்த ஸ்ரீஹரி பேவான்தான்! சேல பிரபஞ்சத்லதயும் தமக்குச்
சரீரமாேக் கோண்டு விளங்குவதனால் அலவ அவனுலடய கசாரூபங்ேகளயாம்! அந்த ஸ்ரீ ஹரியிடத்தில்
பிரதானமும் புருஷனும் ஒடுங்குேிறார்ேளல்லவா? அப்படியாே ஒடுங்குமிடமான அந்தப் பரமாத்மாவுக்கு
இரண்டு பரார்த்த ோலம் என்று கசான்னது ஒரு பேல் வியக்தகமல்லாம் பிரேிருதியிலும் அந்தப் பிரேிருதி
புருஷனிடத்திலும் அந்தப் புருஷன் பரமாத்மாவிலும் லயமாே இருக்ே, அவ்வளவு ோலம் இரவாம்.
பிராமண உத்தமகர! நித்தியனான அந்தப் பரமாத்மாவுக்கு பேல் என்பதுமில்லல. இரவு என்பதும் இல்லல.
ஆயினும் சிருஷ்டி முதலிய ோரியங்ேலளக் கோண்டு, உபசார வழக்ோல் இரவு பேல்ேள்
கசால்லப்படுேின்றன. இவ்விதமாே பிராேிருதப் பிரளயத்தின் தர்மத்லதச் கசான்கனன். இனி, ஆத்யந்திேப்
பிரளயத்லதப் பற்றிச் கசால்ேிகறன்.

5. ஆத்யந்திேப் பிரளயம்

லமத்கரயகர! அறிவுலடயவன் ஆத்தியாத்துமிேம் முதலிய தாபங்ேள் மூன்லறயும் அறிந்து ஞானமும்

லவராக்ேியமும் உண்டாேப்கபற்று கமாக்ஷம் என்ற ஆத்யந்திே லயத்லத அலடேிறான், ஆத்தியாத்துமிே
தாபமாவது தன் ஆன்மாலவயும் கதேத்லதயும் பற்றிய துக்ேமாம். அது சரீரத்லதப் பற்றியதும் மனத்லதப்
பற்றியதும் ஆகும். தலலவலி, பீனசம், ஜ்வரம், சூலல பேந்தரம், குலமம், ரத்தகபதி, கசாலே, சுவாசம், வாந்தி,
ேண் கநாய், அதிசாரம், குஷ்டம், வாயுகராேம் இலவகபான்ற ஏராளமான விஷயங்ேள் சரீரத்லதப்
பற்றியலவ. ோமம், குகராதம், பயம்; துகவஷம்; கலாபம்; கமாேம்; துக்ேம்; கசாேம், அசூலய, கபாறாலம,
அவமானம்; பலே பாராட்டுதல், முதலியலவ மனது சம்பந்தப்பட்டலவ பலவாகும், ஆதிபவுதிேமாவது
ஜந்துக்ேலளப் பற்றியது. மிருே பக்ஷி, மனுஷ்ய லபசாச, சர்ப்ப, ராக்ஷஸாதிேளாகலகய உண்டாவதனால்
அதுவும் பல வலேப்பட்டது. ஆதிலதவிதம் என்பது கதய்வத்தால் வருவது. அதுவும் குளிர், ோற்று;
கவய்யில், மலழ, இடி முதலியவற்றால் உண்டாகும் பலவலேயாம். இந்தத் தாபங்ேள் மூன்றும்
ேருவினாலும் பிறப்பினாலும் இறப்பினாலும் மூப்பினாலும் நரேத்தாலும் உண்டாக்ேப்பட்டு அகநே ஆயிரம்
வலேேளாேின்றன அவற்லற விளக்குேிகறன்; கேளும்.

ஜந்துவானது மிேவும் கமன்லமயான உடலலயுலடயதாய், அகநே மலங்ேள் நிலறந்த ேர்ப்பத்திகல

ஒருவலேத் கதாலால் மூடப்பட்டு, மிே வலளந்த முதுகு, ேழுத்துேளின் எலும்புேலளயுலடயதாே இருந்து
கோண்டு, தாய் உண்ணும் புளிப்பு ேசப்பு ேரிப்பு, உப்பு முதலிய உலறேள் தன் மீ து படும்கபாது அளவற்ற
கவதலனேலளயலடந்து தன்னுடம்லப நீ ட்டவும் மடக்ேவும் வலேயற்று மலமூத்திரங்ேளாேிய கசற்றிகல
ேிடந்து, எங்கும் துன்பகம கபற்று, மூச்சு விடமாட்டாமல் அறிவு மாத்திரகமயுள்ளதாய் ேடந்த ோலத்தில்
அகநேப் பிறவிேலள நிலனத்து, மோ விசனமலடந்ததாய், இப்படித் தன் ேருமத்தால் தாகன ேட்டுண்டு
ேிடக்ேின்றது. பிறகு பிறக்கும்கபாது பிரமகதவனால் ஏவப்பட்ட ஒருவலேக் ோற்றினால் எலும்புேள் யாவும்
நுறுங்ேிப் கபாகும்படி பீடிக்ேப்பட்டு, மலமூத்திரங்ேளாலும் சுக்ேில சுகராணிதங்ேளாலும் பூசப்பட்ட
முேத்துடன் மிேவும் பலமான பிரசவ வாயுக்ேளால் தலலேீ ழாேத் திருப்பப்பட்டு கவகு சிரமத்கதாடு தாய்
வயிற்றிலிருந்து கவளிகய வருேிறது. பிறந்த பிறகு, கவளிப்புறக்ோற்று ஸ்பரிசித்தவுடன்
கபருமூர்ச்லசயற்று முன்பு இருந்த ஞானத்லத இழக்ேிறது, விழும்கபாது முட்ேளால் குத்தப்பட்டலதப்
கபான்றும் வாட்ேளால் அறுக்ேப்படுவது கபாலவும் துர்க்ேந்தமான இரணத்துக்கும் ஒப்பான
கயானித்துவாரத்திலிருந்து புழுலவப் கபாலத் தலரயில் விழுேின்றது. பின்னர் கசாறிந்து கோள்வதற்கும்
திரும்புவதற்கும் சக்தியற்றதாய், ஸ்நான பான ஆோராதிேலளப் பிறரது இச்லசக்கேற்பகவ கபறுேின்றது.
கமலும் மூத்திராதிேளாகல அசுத்தமான படுக்லேயில் படுத்துக்ேிடந்து எறும்பு , கோசு முதலியலவ
ேடித்தாலும் அவற்லறத் தடுக்ே முடியாமல் தவிக்ேின்றது. இவ்விதமாே பிறப்பின் துன்பங்ேலளயும் அதன்
பின்புண்டாகும் துக்ேங்ேலளயும் ஆதிபவுதிேம் முதலான துன்பங்ேலளயும் மிேவும் இளலமயிகலகய
அலடேின்றது. பிறகு வளர்ந்து பருவம் அலடயும்கபாது மனிதன் அஞ்ஞானமாேிய இருள் மூடியதாகல,
முடனாேகவ நான் யார்? நான் எங்ேிருந்து வந்கதன்? இனி எங்கே கபாகவன்? எனக்கேன்ன பயன்? நான்
எந்தப் பந்தத்தால் பாதிக்ேப்பட்டிருக்ேிகறன்? எதற்கு நான் ேட்டுப்பட்டவன்? இதற்குக் ோரணம் யாது?
ோரணமல்லாதது எது? கசய்யத்தக்ேது எது? கசய்யத் தோதது எது? கசால்லத் தக்ேது எது? கசால்லத்
தோதது எது? எது தர்மம்? எது அதர்மம்? எங்கே இருக்ேிகறன்? எப்படி இருக்ேிகறன்? இனி கசய்ய
கவண்டுவது எது? எது குற்றம்? எது குணமுலடயது? என்று ஒன்லறயும் அறியமாட்டாதவனாே
இருக்ேிறான். இவ்வாறு அவன் மிருேங்ேலளப் கபால, உண்பலதயும், புணர்வலதயுகம முக்ேியமாேக்
கோண்டு, அஞ்ஞானத்தால் உண்டான அகநே துக்ேங்ேலள அனுபவிக்ேிறான். அஞ்ஞானம் என்பது
தகமாகுணத்தின் விோரம். அதனாகலகய மனிதன் கேட்ட ோரியங்ேலளச் கசய்ய கவண்டி வருேிறது.
ஆேகவ, லவதீேக் ேர்மங்ேள் நடப்பதில்லல.

எனகவ அஞ்ஞானிேளுக்கு இம்லமயிலும் மறுலமயிலும் துன்பம் அதிேமாேிறது. பிறகு யவ்வனத்லதத்

தாண்டி முதுலம வரும்கபாது உடல் கமலிந்து ேட்டுத் தளர்ந்து, பற்ேள் ஆடி, உதிர்ந்து திலரயும் நலரயும்
அதிேமாேி, சற்று தூரத்தில் இருப்பதும் கதரியாதவாறு ேண்ணின் ேருவிழிேள் உள்கள ஆழ்ந்து, மூக்குத்
துவாரத்திலிருந்து மயிர்ேள் உதர, உடல் ஒடுங்ேி, எலும்புேள் எல்லாம் கவளிப்பட்டுத் கதரிய, முதுகேலும்பு
வலளய தீப னம் மந்தமாவதால் உணவு நன்றாேச் கசல்லாமலும் கசறிக்ோமலும் கசயல்ேள் குறுே ,
நடப்பதும் எழுவதும் படுப்பதும்கூட வருத்தமாே இருக்ே ோது கேளாமலும், ேண்ேள் கதரியாமலும் இருக்ே
வாயினின்று சாலள வாய்நீர் வடிந்து கோண்டிருக்ே மனிதன் தவிக்ேிறான். இவ்விதமாேச் சேல
இந்திரியங்ேளும் அஸ்வாதீன ப்பட்டு, மரணங்ேிட்டும்கபாது முன்பு தான் அனுபவித்தவற்லற நிலனத்து
உருேிக் கோண்டு ஒரு வார்த்லத கசால்லக்கூட மிேவும் வருத்தங் கோண்டவனாய், சுவாசோசம்
உண்டாவதால் மிகுந்த ஆயாசமும் துக்ேமின்லமயும் உலடயவனாய் எழுந்திருக்ேவும் நடக்ேவும்
உட்ோரவும் பிறருலடய உதவி அவசியப்படுவதாகலகய கவலலக்ோரர்ேள்; மலனவியர்; பிள்லளேள்
யாவரும் அவமதிக்ே ஒரு சக்தியுமின்றி உண்ணவும் உலாவவும் ஆலசயுள்ளவனாய்; ஊழியரும் பரிேசிக்ே
பந்துக்ேளும் கவறுப்பலடய தன்னுலடய வாலிய அநுபவத்லதப் பூர்வ ஜன்மத்தின் அனுபவம்கபால்
நிலனத்து, மனம் கவதும்பி கபருமூச்சு விட்டுக் கோண்டிருக்ேிறான், இதுகபால் மூப்பில் அவன் பற்பல
துக்ேங்ேலள அனுபவித்து மரணத்லத அலடேிறான்.

இனி அந்த மரணத்தின்கபாது கநரும் துன்பங்ேலளயும் கேளும் ோல், லேேள் ேழுத்து இலவ ேட்டுவிட்டுப்
கபற்று கபருநடுக்ேமுள்ளவனாய் சிறிது கநரம் அறிவும் சிறிது கநரம் அறிவழிவுமுள்ளவனாய் மக்ேள்
மலன வடு
ீ மாடு தனம் தானியம் ஆேிய இலவகயல்லாம் இனி எப்படிப் கபாகமா என்று ேலங்ேியவனாய்
இப்படிப்பட்ட நிலலயில் இருக்ே இரம்பங்ேள் கபான்ற மிேக் கோடிய இயமனின் அம்புேளான கோடிய
கபரும் வியாதிேளால் உயிர் கபயர ேண்ேள் சுழல லேோல்ேலள உதறிக் கோண்டு நாக்கும் உதடும் உலர
உதானவாயு எழும்பித் துன்புறுத்த ேண்டம் அலடத்துக் குருகுருகவன்ற சப்தம் கசய்ய கபருந்தாபமும்
கபரும் பசியும் கபருந்தாேமும் கபாருந்திய நிலலயில் யமேிங்ேரர்ேளால் பீடிக்ேப்பட்டு கவகு
பிரயாலசப்பட்டுத் தன் கதேத்லத விட்டுக் ேிளம்புேிறான். உடகன யாதனாகதேத்லத அலடேிறான்!
இலவயும் இலவ கபான்ற கமலும் பலவிதத் துன்பங்ேளும் மரணத்தில் உண்டாேின்றன.

இறந்த பின்னர், மனிதர்ேள் நரேத்தில் படுேின்ற அவஸ்லதேலளயும் கசால்ேிகறன், கேளுங்ேள்.

யமேிங்ேரர்ேள் முதலில் பாசத்தாற் ேட்டிப் பிலணப்பதும் பிறகு தடியால் அடிப்பதும், உக்ேிரமான யமலனக்
ோண்பதும் கோடிய வழிலயக்ோண்பதும் ஆேிய துன்பங்ேலள அனுபவித்துப் பிறகு ோய்ந்த மணலிலும்
அக்ேினியந்திரம் ேத்தி முதலியவற்றால் நரேத்திகல படும் பாடுேள் மிேவும் கோடியலவயாகும்.
பிராமகணாத்தமகர; கேளும்! மனிதன் மரணமலடந்த பிறகு யமேிங்ேரர்ேளால் பல்வாளினால்
அறுக்ேப்பட்டும் மூலசயிற் கபாட்டுக் ோய்ச்சப்பட்டும், கோடாரிேளால் பிளக்ேப்பட்டும், பூமியில்
புலதக்ேப்பட்டும், சூலங்ேளில் ஏற்றப்பட்டும், புலி வாயில் இடப்பட்டும், ேழுகுேளால் குத்திப்பிய்க்ேப்பட்டும்,
கோடிய மிருேங்ேளால் ேடிக்ேப்பட்டும் ோயும் எண்கணய்க் கோப்பலரயில் கபாடப்பட்டும் கபாரிக்ேப்பட்டும்,
உப்புச் கசற்றிகல புரட்டப்பட்டும், உயரத்திலிருந்து குப்புறத் தள்ளப்பட்டும் யந்திரங்ேளில் ஏற்றி வசி
ீ
எறியப்பட்டும், பாபத்தின் பயன்ேளாய் மனிதர்ேள் நரேத்தில் படுேின்ற துன்பங்ேலள இவ்வளவு தான் என்று
கசால்லிவிட முடியாது. இத்தலேய துக்ேங்ேள் நரேத்தில் மட்டுமல்ல; சுவர்க்ேத்திலும் உண்டு
கசார்க்ேத்தில் சுோனுபவத்லத அனுபவிக்கும் கபாகத புண்ணியம் க்ஷயித்து, இனி நாம் வழப்கபாேிகறாம்
ீ
என்ற நிலனப்பினால் பயம் உண்டாகும்கபாது மனதிகல கபருந்துக்ேம் உண்டாகும். இவ்விதமாே நரேத்
துன்பங்ேலள அனுபவித்து, மீ ண்டும் ேர்ப்பத்தில் பிரகவசித்து மனிதன் மீ ண்டும் பிறக்ேிறான். இவ்வாறு பல
முலறேள் பிறப்பதும் இறப்பதுமாய் அலலேிறான். கமலும் பிறந்தவுடகன, பால்யத்திகலா, வாலிபத்திகலா;
நடுவயதிகலா; முதுலமயிகலா எப்கபாகதா நிச்சயமாே இறக்ேிறான். பிலழத்திருக்கும்கபாகத பலவிதமான
துக்ேங்ேளால் சூழப்படுேிறான். பஞ்சு கமாய்த்திருக்கும் பருத்திக் கோட்லடலயப்கபால்! கமலும் கபாருலளச்
சம்பாதிப்பதிலும் அலதக் ோப்பாற்றுவதிலும் அதன் அழிவிலும் இஷ்டமானவருக்குத் துன்பம்
கநரும்கபாதும் அவனுக்குப் பலப்பலத் துன்பங்ேகள உண்டாேின்றன.

லமத்கரயகர! எந்கதந்தப் கபாருள் மனிதருக்கு இன்பமாே இருக்ேிறகதா அதுகவ துன்பம் என்னும்

மரத்திற்கு விலதயாேின்றது மலனவி, மக்ேள்; நண்பர்; கபாருள்; வடு
ீ நிலம் முதலியவற்றால் எத்தலனக்
துக்ேம் உண்டாேிறகதா; அந்த அளவுக்கு அவற்றால் அலடயும் சுேம் இருப்பதற்ேில்லல. இவ்விதமாேச்
சம்சாரத்தின் துக்ேமாேிய கவய்யிலால் தேிக்ேப்பட்டு அலலயும் மனிதனுக்கு கமாக்ஷம் என்ற மரத்தின்
நிழலலத் தவிர, கவறு எங்கே சுேம் ேிலடக்ே முடியும்? ஆேகவ, ேர்ப்பம், பிறவி வார்த்திக்யம்
முதலானவற்றால் மனிதருக்கு உண்டாகும் தாபங்ேள் ஆேிய மூன்றுக்கும் மருந்து யாது என்றால்,
மற்கறாரு சுேத்திலும் அதிசயந் கதான்றாது இருப்பதான மோசுேரூபமாயும் துக்ேத்தின் சம்பந்தகம
இல்லாததாயும் நித்தியமாயும் உள்ள பேவத் பிராப்திகய என்பது எனது ேருத்து ஆலேயால் அறிவுலடய
மனிதர் ஈனக் குணங்ேள் நிலறந்தவனாேப் பேவாலன அலடய முயற்சி கசய்யகவண்டும்.

முனிவகர! எந்த எம்கபருமாலன அலடவதற்கு ஞானமும் ேர்வமும் உபாயங்ேள் என்று சாஸ்திரங்ேள்

கசால்ேின்றனகவா அந்த ஞானம், ஆேமஜம் என்றும் விகவேஜம் என்னும் இரு வலேயாகும்.
சாஸ்திரங்ேளால் உண்டாவது ஆேமஜம், கயாே சிந்தலனயில் உண்டாவது விகவேஜம். முந்தியதற்குச்
சப்தப் பிரமம் என்றும் பிந்தியதற்குப் பரப்பிரமம் என்றும் கபயர். இந்த இரண்டு ஞானங்ேளுக்கும் உள்ள
கபதமாவது, அஞ்ஞானம் என்ற அந்தோரமானது கபாருள்ேலள மலறப்பது கபால், ஜீவாத்மா, பரமாத்மா,
ஸ்வரூபங்ேலள மலறப்பதால் அது அந்தோரம் கபான்கறயுள்ளது. ஆேமஜஞானம், விளக்ேமானது இருலள
நீக்ேிப்கபாருலள விளங்ேச்கசய்வதுகபால் கதே, ஆன்மாதி மயக்ேங்ேலள நீக்ேி ஜீவபரஸ்வரூபங்ேலள
ஒருவாறு விளக்குவதால் இது விளக்குப் கபான்றதாகும். பரப்பிரம்மம் என்ற விகவேஜ ஞானம்
சூரியனானது இருள் முழுலமயும் அழித்து கபாருள்ேள் யாவற்லறயும் கதளிவாே விளக்குவலதப் கபால் ,
அஞ்ஞானத்லதயும் முழுலமயாேப் கபாக்ேி ஸ்வரூபங்ேலள பிரத்யக்ஷமாய் விளங்ேச் கசய்வதால், அது
சூரியலனப் கபான்றதாகும்.

இவ்விஷயத்தில் மநுவும் கவதாந்தத்லத அறிந்து கசால்லியிருப்பலதக் கேட்பீராே, சப்தப்பிரமம் என்றும்

பரப்பிரமம் என்றும் இரண்டு பிரமங்ேள் உண்டு என்று அறியகவண்டும். மனிதன் சப்தப் பிரமத்தில்
கதறினால் பரப் பிரம்மத்லத அலடயலாம். அதர்வண கவதம் இப்படிகய கசால்ேிறது. அக்ஷரம் என்று
கசால்லப்படும் பிரமத்லத எந்த வித்லதயால் அலடயலாகமா , அதற்கு பரவித்லத என்று கபயர்.
ேர்மங்ேலள அறிவிக்கும் கவதாதிேள் அபரவித்லத எனப்படும், அந்தப் பரவித்லதயின் விஷயமான
பிரமஸ்வரூபமானது, கவதாந்தத் தாலான்றித் கதான்றாததும், கதான்றல், மலறதல், கேடுதல், வளர்தல்,
குலறதல் திரிதல்ேளாேிய விோரமின்றியும், வாக்குக்கும் மனதுக்கும் எட்டாமலும் கதவ
மனுஷ்யாதிரூபங்ேள் இல்லாமலும் லேோல் முதலிய உறுப்புக்ேள் இல்லாமலும் யாவற்லறயும்
நியமிப்பதாேவும் எங்குமுள்ளதாேவும் பூதங்ேளுக்குக் ோரணமாேவும் எல்லாவற்லறயும் வியாபித்து
ஒன்றினாலும் வியாபிக்ேப்படாமலும் இருக்ேிறது. ஞானிேள் எலதக் ோண்ேிறார்ேகளா, அதுகவ பிரமம்!
அதுதான் கமலான ஞானகஜாதி! அலதகய விஷ்ணுவின் உத்தம ஸ்வரூபம் என்று சுருதிேளிற்
கசால்லப்பட்டுள்ளது. சூக்ஷúமமான அந்தப் பிரமத்லதகய கமாக்ஷம் கபறகவண்டுகவார் தியானிக்ே
கவண்டும். பேவான் என்ற கசால், எம்கபருமானின் அளவற்ற ஸ்வரூப, ரூப குண விபவங்ேலளக் குலறயச்
கசால்லத் தக்ேது. பரமாத்மாவின் தத்துவம் எதனால் விளங்குகமா அத்தலேய துவாதச அக்ஷரத்லத
அங்ேமாேக் கோண்கடகத பரவித்லதயாகும் மற்ற கவதபாேம் யாவும் அபரவித்லதயாம் சேலாதாரமாயும்
சேலாகதயமாயும் விளங்குேிற ஸ்ரீவிஷ்ணுலவகய வாசுகதவபதம் கபாதிக்ேிறது. முன்பு கேசித்வஜன்
என்பவலரக் ோண்டிக்ேிய ஜனேர் வினாவ. அநந்தனான ஸ்ரீவாசுகதவனுலடய திருநாமத்லத நாம்
கசான்னது கபாலகவ, அவரும் கசால்லியிருக்ேிறார். அலத உமக்குச் கசால்ேிகறன்.

ஸ்ரீவாசுகதவ பேவான், இயல்பினால் குற்றங்ேகளாடு ேலவாத சேல ேலியாண குண பரிபூரணன்! சேல
பூதங்ேலளயும் தனது சக்தியின் ஒரு சிறிய பங்ேினால் சூழ்ந்திருப்பவன் தனது திருவுளப்படி , அந்தந்த
தருணத்திற்கு கவண்டிய திவ்ய மங்ேள விக்ேிரேத்லத எடுப்பவன். அதனால் சேல உலேங்ேளுக்கும்
நலன்ேலளச் சாதிப்பவன். அளவற்ற கதலவ பலம் ஐசுவரியம், ஞானம், வரியம்,
ீ சக்தி முதலிய
குணங்ேளின் ராசி கபான்றவன் உயர்ந்கதாரிலும் உயர்ந்தவன் ஒரு துர்க்குணமும் இல்லாதவன்
உயர்ந்தவர்ேளுக்கும் தாழ்ந்தவர்ேளுக்கும் ஈச்சுரன். இத்தலேய எம்கபருமான் வியூே விபவாதி
ரூபங்ேளினாகல வியஷ்டி ரூபனாேவும் இந்த ரூபங்ேளால் விளங்குவதால் வியக்தனாேவும் யாவற்லறயும்
எல்லாக் ோலங்ேளிலும் எல்லா வலேயிலும் ஆள்பவனாேவும், எல்லாவற்லறயும் எப்கபாதும் தான்
ஒருங்கே பிரத்யக்ஷமாய்க் ோண்பவனாேவும் யாவும் கபாருந்தியவனாேவும், சேல சக்திேளும்
உள்ளவனாலேயால் பரகமசுவரன் என்ற திருநாமத்லதயுலடயவனாேிறான், இவ்விதமாேச் சேல
கதாஷரேிதமாய், சுத்தமாய், உத்தமமாய், என்றுகம பிரேிருதிக்கு உட்படாததாய் என்றும் ஒரு
படிபட்டதாயுள்ள பேவத் ஸ்வரூபமானது எதனால் அறியப்படுேிறகதா , அந்த ஆேம ஞானமும் எதனாகல
ோணப்படுேிறகதா அந்த விகவே ஞானமும் எதனால் அலடயப்படுேிறகதா அந்தப் பக்தி ரூபமான
ஞானமுகம உண்லமயான ஞானம் என்று கசால்லப்படும். இதற்குப் புறம்பானகதல்லாம்
அஞ்ஞானகமயாகும்!

6. கேசித்வஜ-ோண்டிக்ய விவாதம்

முன்பு கசான்னபடி, குணங்ேளும் விபூதிேளும் விக்ேிரேமுமுள்ள பேவான், தத்துவம் உணர்த்தும்

சாஸ்திரத்தினாலும் கயாேத்தினாலும் ோணப்படுவான். இந்த இரண்டு ஞானமும் தான் அவலன
அலடவதற்குச் சாதனமாகும். ஆலேயால் பிரமம் என்று கசால்லப்படும் சாஸ்திரங்ேலள நன்கு விசாரித்து,
கயாேத்தில் அமரகவண்டும். கயாேத்தில் இறங்ேிய பிறகு அந்தத் தத்துவ சாஸ்திரத்லத நன்றாேத்
திடப்படுத்திக்கோள்ள கவண்டும். இத்தலேய ஸ்வாத்தியாய கயாேங்ேள் இரண்டும் நன்றாய்த் கதர்ந்தால்
பரமாத்மா விளக்ேமாேக் ோணப்படும். அந்தப் பரமாத்மாலவக் ோண்பதற்குச் சாஸ்திர ஞானம் ஒரு ேண்
கயாேம் மற்கறாரு கமலான ேண் பரப்பிரமமான பேவான் இந்தக் ேண்ேளால் ோணக்கூடியவகன தவிர
இந்த இலறச்சியாலான ேண்ேளால் ோணக்கூடியவனல்லன் என்று பராசரர் கூறியதும் லமத்கரயர் அவலர
கநாக்ேி, பராசர மோகன! சேல ஆதார பூதனான பரகமசுவரலன நான் எதனால் ோண முடியுகமா
அத்தலேய கயாேத்லத நான் அறிய விரும்புேிகறன். ஆலேயால் அலத அடிகயனுக்குச் கசால்லியருள
கவண்டும்! என்று கேட்டார். லமத்கரயகர! பூர்வத்தில் மோத்மாவான ோண்டிக்ய ஜனேருக்கு கேசித்வஜன்
கசான்ன வலேயில், அந்த கயாேத்லத நான் உமக்குச் கசால்ேிகறன் என்றார் பராசர மேரிஷி.

பிரமமுனிவகர! ோண்டிக்ேியர் என்பவர் யார்? கேசித்துவஜர் யார்? கயாேத்லதப் பற்றி அவர்ேளிலடகய

சம்வாதம் கநர்ந்தது எப்படி? அலதத் தாங்ேள் ேிருலப கூர்ந்து எனக்குச் கசால்லியருள கவண்டும் என்று
கேட்ே, பராசரர் கசால்லத் துவங்ேினார். தருமத்வஜர் என்ற ஜனேமோ ராஜா இருந்தார். அவருக்கு
மிதத்துவஜர் என்றும் ேிருதத்துவஜர் என்றும் குமாரர்ேள் இருவர் இருந்தார்ேள். ேிருதத்துவஜர் என்பவர்
எப்கபாழுதும் கவதாந்த விசாரலண கசய்து கோண்டிருப்பார். அவருக்குச் கேசித்துவஜர் என்று புேழ்கபற்ற
லமந்தர் உண்டானார். மிதத்துவஜருக்கும் ோண்டிக்யஜனேர் என்ற புத்திரர் பிறந்தார். அந்தக் ோண்டிக்ேியர்
ேர்மமார்க்ேத்தில் நின்று பூமிலய ஆண்டு வந்தார். கேசித்துவஜகரா, ஆன்ம வித்லதயில் ஊன்றியவராய்
ராஜ்ய பரிபாலனஞ் கசய்து வந்தார். இப்படியிருக்ே அவர்ேள் இருவரும் ஒருவலர ஒருவர் கஜயிக்ே
முயன்றனர். கேசித்வஜர் ோண்டிக்ேியலர, இராஜ்ஜியத்திலிருந்து துரத்திவிட்டார். ோண்டிக்ேியர் அற்பமான
கசலனயுலடயவராே இருந்ததால், ராஜ்யத்லத விட்டுத் தம்முலடய அலமச்சர், புகராேிதர் ஆேிகயாருடன்
பிறர் வரக்கூடாத ஒரு ோட்டில் சஞ்சரித்துக் கோண்டிருந்தார். ராஜ்ஜியத்திலிருந்த கேசித்துவஜகரா
ஞானத்லதப் பற்றியவராய் பிரம வித்லதயில் இருந்து கோண்கட, உபாசலனக்கு இலடயூறு கசய்யும்
பாவங்ேலளப் கபாக்குவதற்ோேப் பல யாேங்ேலளச் கசய்து வந்தார்.

அவ்வாறு அவர் யாேஞ் கசய்துகோண்டிருக்கும்கபா து, ஒரு சமயம் பிரவர்க்ேியம் என்ற சடங்ேில், அவிசுக்கு
அவசியமான பாலலக் கோடுத்து வந்த அவரது பசுலவ , ோட்டில் ஒருபுலி அடித்துக்கோன்றது. அலத அந்த
அரசர் கேள்விப்பட்டு, இதற்குப்பிராயச்சத்தம் என்ன? என்று ரித்துவிக்குேலளக் கேட்டார். அவர்ேள்
எங்ேளுக்குத் கதரியாது! ேகசருலவக்கேளுங்ேள்! என்றார்ேள். அரசன் அதனால் ேகசருலவக் கேட்ே,
அவர்பார்க்ேவலரக்கேளுங்ேள் என்றார். அவர் எனக்குத் கதரியாது சுனேலரக் கேளுங்ேள்! என்றார்.
சுனேலர அரசர் கேட்ே அவர்; அரகச! இந்தக் ோரியம் ேகசருக்கோ; எனக்கோ இந்தப்பூமியிலுள்ள
மற்கறாருவருக்குகமா கதரியாது. ஆனால் உன்னால் ஜயிக்ேப்பட்டு உனக்குப் பலேவராே இருக்கும்
ோண்டிக்ேிய ஜனேருக்குத்தான் இந்த விஷயம் கதரியும்! என்றார். அலதக்கேட்ட அரசன் முனிவகர! நான்
இலதத் கதரிந்துகோள்வதற்ோேகவ; என் பலேவனிடம் கசல்ேிகறன். அவர் என்லனக் கோல்வாராயின்
யாேபலன் எனக்கு சித்திக்கும் இல்லலகயன்று நான் கேட்கும் பிராயச்சித்தத்லத கசான்னால் யாேம்
குலறவில்லாமல் நிலறகவற்றப்படும் என்று கசால்லி; ேிருஷ்ணாஜினம் தரித்தபடி; ரதத்தில் ஏறி;
ோண்டிக்ேியர் இருக்கும் இடம் கதடிச் கசன்றார். ோண்டிக்ேியகரா; தம் பலேவர் தம்லமத் கதடி வருவலதக்
ேண்டு; கோபத்தால் ேண்ேள் சிவக்ே; தம் வில்லல வலளத்து நாகணற்றிக் கோண்டு; கேசித்வஜலர கநாக்ேி,
அடா! நீ ேிருஷ்ணாஜின ேவசத்லத அணிந்துகோண்டு; கயாக்ேியலனப் கபால் இங்கு வந்து என்லனக்
கோல்லப் பார்க்ேிறாய்! நாம் ேிருஷ்ணாஜினம் தரித்திருப்பதால் நம்லம அவன் அடிக்ேமாட்டான் என்று
எண்ணிவிட்டாய். மூடா! மான்ேளின் உடலில் இந்தக் ேிருஷ்ணாஜின ேவசம் இல்லலகயா? அத்தலேய
மான்ேலள நீயும் நானும் எத்தலன அம்புேலள எய்து கோன்றிருக்ேிகறாம்? ஆலேயால் உன்லனப்
கபான்றவலன அடிக்ே இந்தக் ேிருஷ்ணாஜினம் தலடயாோது. நீ என் அரலசக் லேப்பற்றிய பலேவன்!
ஆலேயால் நீ யாேத்தில் இருந்தாலும் உன்லனக் கோல்கவன். என்னிடமிருந்து நீ உயிகராடு மீ ள
மாட்டாய்! என்றார் ோண்டிக்ேியர்.

அலதக் கேட்டதும் கேசித்துவஜர் அலமதியான குரலில் ோண்டிக்ேியகர! நான் இப்கபாது உம்மிடம் ஒரு
தருமசந்கதேம் கேட்ே வந்கதகனயன்றி உம்லமக் கோல்வதற்கு வரவில்லல. இலத நீர் கயாசித்து உமது
கோபத்லதயாவது விட்டுவிடும்; அல்லது என்மீ து உமது பாணத்லதயாவது விட்டுவிடும்! என்றார்.
அலதக்கேட்டு ோண்டிக்ேியரின் அலமச்சர்; புகராேிதர் முதலிகயார் இரேசியமாே; சத்துரு லேவசத்தில்
வந்தவுடன் அவலனக் கோல்வது அவசியம் அந்தப் பலேவன் அழிந்தால், இந்தப் பூமி முழுவதும் நமது
லேவசம் ஆகும் என்றார்ேள். அவர்ேள் கசான்னலதக் கேட்ட ோண்டிக்ேியர் அவர்ேலளப் பார்த்து, நீங்ேள்
கசால்வது சரிதான் பலேவலனக் கோன்றால் பூமி நமக்குச் சுவாதீன மாகும் அவலனக்
கோல்லாவிட்டாகலா நமக்கு கமல் உலேம் சுவாதீன ப்படும். அவனுக்கு பூமி லேவசத்தில் இருக்கும். இந்த
உலே கவற்றிலயவிட கமலும் கவற்றிகய சிறப்புலடயது என்று நான் நிலனக்ேிகறன். ஏகனன்றால் இந்த
உலே வாழ்க்லே சிறிது ோலம்தான் கமல் உலே வாழ்கவா நீடித்திருப்பது ஆலேயால் என் பலேவலன
நான் கோல்லாமல், அவன் கேட்கும் கேள்விக்குப் பதில் கசால்வகத நல்லதாகும்! என்று கசால்லிவிட்டு
கேசித்துவஜலர வரகவற்று, நீர் கேட்ே கவண்டிய கேள்விலயக் கேளும் எனக்குத் கதரிந்தவலர நான்
உமக்குப் பதில் கசால்ேிகறன் என்றார்.

கேசித்துவஜர், யாேத்திற்கு உபகயாேமான பசு இறந்த கசய்திலயச் கசால்லி, அதற்குரிய பிராயச்சித்தத்லதப்

பற்றிக் கேட்டார். ோண்டிக்ேியரும், சாஸ்திர விதிப்படியான பிராயச்சித்தத்லதச் கசான்னார். தமது சந்கதேம்
தீர்ந்தவுடன் கேசித்துவஜர்; ோண்டிக்ேியரிடம் விலடகபற்று; யாேசாலலக்குச் கசன்றார். விதிப்படிக்
ேிரிலயேலளச் கசய்து யாேத்லத நிலறகவற்றி; அவபிரத ஸ்நானம் கசய்து கசய்ய கவண்டியவற்லற
கயல்லாம் கசய்தும் பின்வருமாறு கயாசிக்ேலானார். நாம் நமது யாேத்துக்கு வந்த பிராமணலரகயல்லாம்
பூஜித்கதாம். இருத்துவிக்குேளுக்குச் சன்மானமளித்கதாம். யாசேர்ேளுக்குத் தானம் கசய்கதாம். இப்படி
உலேத்துக்கு ஒப்புரவான ோரியத்லத நாம் தக்ேபடி கசய்திருந்தும் நம்முலடய மனம் ஏன் கசய்ய
கவண்டியலதச் கசய்யாதலதப் கபால் குலறகோண்டிருக்ேிறது? என்று சிந்தித்தார். பிறகு; ஓகஹா! தாம்
எல்லாஞ் கசய்தும்; நமக்குப் பிராயச்சித்தத்லத உபகதசித்த ோண்டிக்ேியருக்குக் குருதக்ஷிலணலயக்
கோடாமற் கபாகனாம் அல்லவா? என்று நிலனத்துக்கோண்டு; கேசித்துவஜர் மீ ண்டும் தமது கதரில் ஏறி;
ோண்டிக்ேியர் வசிக்கும் ோட்டிற்குச் கசன்றார். மறுபடியும் தம்முலடய பலேவன் எதிரில்
வருவலதக்ேண்டதும் ோண்டிக்ேியர் தம்முலடய ஆயுதத்லதக் லேயில் ஏந்தி நின்றார். அலதக்ேண்டதும்
கேசித்துவஜர்; ோண்டிக்ேியலர கநாக்ேி ஓ மோனுபவகர! நான் உமக்குத் தீங் கு கசய்ய வரவில்லல.
கோபிக்ேகவண்டாம் உமக்குக் குருதக்ஷிலண கோடுக்ேகவ வந்கதன் என்றார். அதனால் ோண்டிக்ேிய
ஜனேர் மறுபடியும் தமது அலமச்சரிடம் எலதக் கேட்ேலாம்! என்று ஆகலாசித்தார். அதற்கு அலமச்சர்
அவனது ராஜ்யம் முழுவலதயும் உமக்குக் குருதட்சலணயாேக் கோடுத்துவிடும்படிக் கேளும் புத்திசாலிேள்
சமயம் வாய்த்தகபாது தம்முலடய கசலனேளுக்குத் துன்பமில்லாமல் ராஜ்யத்லதச் சம்பாதிப்பார்ேள்!
என்றார். ஆனால் ோண்டிக்ேியர் சிரித்துக்கோண்கட; அலமச்சகர! சிறிது ோலகம நிற்ேத்தக்ே
இராஜ்யத்லதயா என்லனப் கபான்கறார் விரும்புவார்ேள்? நீங்ேள் அலனவரும் கபாருலளச் சம்பாதிக்கும்
அலமச்சர்ேள் அல்லவா? இந்தச் சம்சாரத்திகலபரமார்த்தம் ஏது? அது எப்படிக் ேிலடக்கும் என்ற
விஷயத்தில் நீங்ேள் ஒன்றுகம அறியாதவர்ேள்! ஆலேயால் நீங்ேள் கசான்னது சரி தான்! என்று
அவர்ேளிடம் கசால்லிவிட்டுக் கேசித்துவஜரிடம் வந்து ஐயா! நீர் அவசியம் குரு தக்ஷிலண
கோடுக்ேத்தான் கவண்டும் என்று நிலனக்ேிறீரா? என்றார். அதற்கு அவர், ஆம் என்றவுடன், அவலரப்
பார்த்து, அப்படியானால் நீர் ஆன்ம ஞானவித்லதயில் கதறிய வராலேயால் எனக்கு நீர் குருதக்ஷிலணயாே
சம்சாரக் ேிகலசம் கபாேத்தக்ேதான அந்த ஞானத்லதச் கசால்ல கவண்டும்! என்றார்.

7. கயாே வழி

கேசித்துவஜர், ோண்டிக்ேியலர கநாக்ேி, ோண்டியக்ேியகர நீங்ேள் ஏன் பலேப் பூண்டற்றதான ராஜ்யத்லத

விரும்பவில்லல? க்ஷத்திரியர்ேளுக்கு ராஜ்யத்லதக் ோட்டிலும் பிரியமானது கவகறான்றும் இராகத!
என்றார். அதற்குக் ோண்டிக்ேியர் கேசித்துவஜகர! நான் ஏன் உம்முலடய ராஜ்யத்லத கவண்டவில்லலகயா
அதற்ோன ோரணத்லதக் கூறுேிகறன். கேளும் இந்த ராஜ்ய விஷயத்தில் விஷயமறியாதவகர
ஆலசப்படுேிறார்ேள் நீர் கசான்னது கபாலகவ பிரலஜேலளக் ோப்பதும் விகராதிேலளத் தர்ம யுத்தஞ்
கசய்து வலதப்பதும் க்ஷத்திரியருக்குத் தருமம்தான். ஆயினும் ராஜ்யத்லதக் ோப்பதில்
வல்லலமயில்லாதவனாயும் ஆலசயற்றவனாயும் இருக்கும் எனக்கு நீர் அபேரித்துக் கோண்ட ராஜ்யத்லத
விரும்பாதது குற்றமாோது. இந்தக் ேருமத்லத நடத்தச் சக்தியிருந்தும் நடத்தாமல் விடுவகத குற்றமாகும்.
இந்த ராஜ்யத்தில் எனக்கு ஜன்மாந்தர ேர்மங்ேளின் பயனான கபாேங்ேலள அனுபவித்துக் ேழிப்பதிகலகய
ஆலசயிருந்தது. இது கபாேத்திலுள்ள ஆலச! ஏகனன்றால் இவ்வாலச கபாருலள அனுசரித்திருக்ேிறகத
யல்லாமல் ேர்மத்லத அனுசரித்திருக்ேவில்லல. கமலும் க்ஷத்திரியர் யாசித்திருப்பலதத் தர்மம் என்று
கபரிகயார்ேள் அங்ேீ ேரிப்பதில்லல. இந்தக் ோரணங்ேளாகலகய நான் ேர்மங்ேளில் கசர்ந்த இந்த
ராஜ்யத்லத யாசிக்ேவில்லல. கபாருள்ேளின் உண்லமலய அறியாதவராய் எனது என்ற வண்
ீ
அபிமானத்தால் மனம் இழுக்ேப்கபற்று நான் என்னும் அேங்ோரமாேிய கோடிய ேள்லளயுண்டு மனம்
மயங்ேியிருப்பவர்ேகளயல்லாமல் என் கபான்கறார் ராஜ்யத்லத விரும்புவதில்லல! என்றார் ோண்டிக்ேியர்.
அலதக்கேட்டு மேிழ்ந்த கேசித்துவஜர் ோண்டிக்ேியகர நீர் கசான்னது எனக்கும் சரியானது! ஆனால்
நான்ேர்மத்தினால் கயாே விகராதிேளான ோமக் குகராதாதிேலளப் கபாக்குவதற்ோே, அரசாட்சிலயயும்
யாேங்ேலளயும் கசய்து வருேிகறன். கபாேங்ேளினால் புண்ணிய க்ஷயத்லதயும் கசய்து வருேிகறன். நமது
குலத்தில் ஆனந்தமானவகர! உமக்கோ, அதிர்ஷ்டவசத்தால் மனம் விகவேம் என்ற ஐசுவரியத்லதப்
கபாருந்தியுள்ளது. ஆலேயால் அவித்லதயின் கசாரூபத்லதச் கசால்ேிகறன் கேளும்.

ஆன்மாவல்லாத கதோதிேளில் ஆன்மா என்ற நிலனப்பும், தனதல்லாத அந்தந்தப் கபாருளிகல தனது என்ற
நிலனப்பும், இந்த இரண்டும் சம்சாரமாேிய மரத்திற்கு விலதயாேின்றன. கதஹியானவன்
அஞ்ஞானவிருளால் மூடப்பட்டு பஞ்சபூத மயகதேத்தில், நான் எனது என்ற புத்திலயக்கோள்ேிறான்.
ஆோயம், வாயு, அக்ேினி, ஜலம் பிருதிவி என்பலவேளுக்கு கவறானதாே ஆன்மா இருக்ே கதேத்லத
ஆன்மா என்று எவன் நிலனக்ேக்கூடும்? அதுவுமின்றி நிலம், வடு
ீ பிறந்த புத்திரர்ேள் கபராதிேள்
ஆேியவற்லற எப்படித் தன்னதாே நிலனக்ேலாம்; இப்படி நிலனப்பது அஞ்ஞானம். இந்த
அஞ்ஞானத்தினால்தான், இந்த உடலின் கபாேத்துக்குரிய ோரியங்ேலளகய மனிதர்ேள் கசய்ேிறார்ேகள
தவிர ஆத்ம கபாேத்துக்ோே ஒன்றும் கசய்ேிறார்ேளில்லல. ஆன்மாவுக்குத் கதேம் கவறானதால் இப்படிச்
கசய்தகதல்லாம் பந்தத்திற்கே ோரணமாேின்றன. மண் வடிவான மாளிலே மண்ணினாலும் நீ ரினாலும்
பூசப்படுவலதப்கபாலகவ, பிருதிவி மயமான இந்த உடலும் அன்னபானங்ேளாேிய மண் நீர்ேளினாகல
பூசப்படுேிறது. பஞ்சபூத ரூபங்ேளான கபாேப் கபாருள்ேளினாகல பஞ்சபூத ரூபமான கதேம் திருப்தி
கசய்யப்படுமானால் கதேத்தின் கவறான ஆன்மாவுக்கு இந்தப் கபாேங்ேளினாகலகய உண்லமயான கபாேம்
எப்படியுண்டாகும்? கமலும் இந்த ஆன்மா அகநேவாயிரம் ஜனனங்ேளில் சம்சாரம் என்ற வழியில் நடந்து,
வாசலன என்னும் புழுதி படிந்தவனாய் மயக்ேம் என்னும் சிரமத்லத அலடேிறான். இப்படி வருந்திய
ஆன்மாவுக்கு எப்கபாழுது ஞானம் என்னும் கவந்நீரால் அந்தப் புழுதி ேழுவப்படுகமா அப்கபாது அந்த
மயக்ே வருத்தம் தீர்ந்து கபாகும் அது தீர்ந்தால் புருஷனின் மனம் குணப்பட்டு , கவறு அதிசயமில்லாததும்
துக்ேம் இல்லாததுமான கமாக்ஷத்லதயலடவான். கமாக்ஷபயன்ோம பயலனப்கபால் கவறாே
வரகவண்டுவகதன்று இந்த ஆன்மா நிர்மல ஞானரூபியாதலால் இயல்பிகலகய கமாக்ஷசுேரூபமாேகவ
இருக்ேிறது. துக்ேமான அஞ்ஞான மயங்ேளான ராோதிேள் பிரேிருதியின் தன்லமேகள அல்லாமல் ேன்ம
தர்மங்ேள் அல்ல. அது எவ்விதகமனில் தண்ண ீருக்கு இயற்லேயில் கவப்பம் இல்லாதிருக்ே, அக்ேினிகயாடு
கசர்ந்த பாத்திர சம்பந்தத்தினால் தண்ண ீர் கவப்பம் கபற்று கதானி எழுச்சி முதலியவற்லறச்
கசய்வதுகபால, தாபத்திரயத்கதாடு கூடிய பிரேிருதியின் சம்பந்தத்தினாகல கதாஷமுள்ளவனாேி அந்தப்
பிரேிருதியின் தர்மங்ேளான பசி தாேம் முதலியவற்லற அலடேிறான். இந்த ஆன்மாகவா, அந்தப்
பிராேிருதங்ேளுக்கு கவறாய் விோரமில்லாது இருப்பவன்! அவித்லதயின் ோரணத்லத நான் உமக்குச்
கசான்கனன். இதனால் வரும் ேிகலசங்ேளுக்கு க்ஷயமுண்டாக்குவது கயாேகமயன்றி கவறில்லல! என்றார்.
மோ அறிஞகர! கயாேம் அறிந்தவர்ேளில் சிறந்தவகர! அந்த மோகயாேத்லத நீர் எமக்குச்
கசால்லகவண்டும். இந்த நிமி சந்ததியில் நீ கர கயாே சாஸ்திரப் கபாருளறிந்தவராே இருக்ேிறீர் ! என்று
ோண்டிக்ேியர் கேட்டார்.

கேசித்துவஜர், அவலர கநாக்ேி, ோண்டிக்ேியகர! கயாே ஸ்வரூபத்லதச் கசால்ேிகறன், கேட்பீராே இந்த

கயாேத்தில் இறங்ேியவன், பிரமத்தில் லயத்லத அலடந்து மறுபடியும் திரும்பமாட்டான். மனிதர்ேளுக்கு
மனம் விஷயங்ேலளப்பற்றி நின்றால், பந்தத்துக்குக் ோரணமாகும். அவற்லறப் பற்றாமல் இருந்தால் அது
கமாக்ஷத்துக்குக் ோரணமாகும், ஆலேயால் பந்தத்துக்கும் கமாக்ஷத்துக்கும் ோரணம் மனம்தான்.
ஆலேயால் பிரேிருதி புருகஷஸ்வர ஞானமுள்ளவன், மனலத விஷயங்ேளிலிருந்து திருப்பி
அலதக்கோண்டு பரப்பிரமமான சர்கவசுவரலன கமாட்சத்துக்ோேத் தியானிக்ே கவண்டும். அப்படித்
தியானிக்ேப்பட்ட அந்தப் பிரமம் மாற்றுதலான அந்த கயாேிலய அயஸ்ோந்தம் தன் சக்தியாகல
இரும்லபத் தன்னிலலக்குக் கோண்டு வருவலதப் கபாலவும் அக்ேினியானது அழுக்குலடய கபான்லன
தனது சக்தியால் சுத்தப்படுத்தித் தன்லனப்கபால் விளங்ேச் கசய்வது கபாலவும், தனது தன்லமலய
அலடவிக்கும் தன் முயற்சிலய கவண்டிய தாய் இலடவிடாமல் நிற்றலலயுலடய யாகதாரு
மனநிலலயுண்கடா அலதப் பிரமத்திற் கூட்டுவகத கயாேமாகும். இத்தலேய முமுக்ஷúகவ கயாேியாவான்.
இவன் கயாேத்திலிருக்கும்கபாது யுஞ்சானன் அல்லது கயாேயுக் என்று வழங்ேப்படுவான். பிறகு பரப்பிரம்ம
சாக்ஷõத்ோரம் கபற்றகபாது யுக்தன் அல்லது விநிஷ்பந்நஸமாதி என்று வழங்ேப்படுவான். பயிற்சியிலுள்ள
முந்தியவனுக்கு அந்தராயங்ேள் என்ற இலடயூறுேளினால் மனமானது கேடுக்ேப்படுமாயின்
பின்னுண்டாகும் பல பிறவிேளில் கயாேம் தலலக் ோட்டியகபாது முக்தியுண்டாகும். கயாேி
மற்கறான்லறயும் விரும்பாதவனாேித் தனது மனதுக்கு கயாக்ேியலத வருவதற்ோேப் பிரமசரியம்,
அஹிம்லச, சத்தியம் திருடாலம ஏற்ோலம கவத அத்தியயனம் சுத்தமாே இருத்தல் மேிழ்ச்சியுடனிருத்தல்
தவம் கசய்தல் ஆேியவற்லறச் கசய்து கோண்டு பரப்பிரமத்தினிடத்திகல மனலதப் பற்றச் கசய்ய
கவண்டும், இயம நியமங்ேளாேிய இலவ ஏகதனுகமார் பயலனக் ேருதியவர்ேளுக்கு அந்தப் பயலனத்
தரும் ஒன்லறயும் ேருதாகதாருக்கு கமாக்ஷத்துக்கு ஏதுவாகும். இந்த நியம, நியமாதிேளுடன் கூடிய
கயாேியானவன் பத்திராசனம் முதலிய ஆசனங்ேளில் ஏகதனும் ஓராசனத்லதக் லேக்கோண்டு பயிலல்
கவண்டும். பிராணன் என்ற ோற்லற பயிற்சியினாகல வயப்படுத்தவகத பிராணாயாமம் எனப்படும். இது
சபீச ம் என்றும் நிர்பீசம் என்றும் இருவலேயாம். மூர்த்தித் தியானமந்திர ஜபங்ேகளாடு கூடியது சபீசம்!
அதற்றது நிர்ப்பீசம்! இந்தப் பிராணாயாமம் பிராணத்தினால் அபானத்லதத் தடுத்தலும் அபானத்தினால்
பிராணத்லதத் தடுத்தலும் இரண்லடயும் ஒருங்கே தடுத்தலுமாேிய கபதங்ேளால் கரசேம் பூரேம் கும்பேம்
என்று மூன்று வலேப்படும். அப்யரசியான கயாேி கசய்யும் சபீசம் அல்லது சரலம்பனம் என்ற
பிராணாயாமத்துக்கு ஆலம்பனம் ஸ்ரீ அனந்தனுலடய ஸ்தூலரூபம் என்று அறியும் சப்தாதி விஷயங்ேளில்
நிற்கும் இந்திரியங்ேலளத் தடுத்துச் சித்தத்லத இலசயச் கசய்வது பிரத்தியாோரமாகும். இதனால்
சஞ்சலப்படும் இந்திரியங்ேள் மிேவும் வயப்படுேின்றன. அலவ வசப்படாதகபாது கயாேியானவன்
கயாேத்லதச் சாதிக்ேமாட்டான். இவ்விதம் பிராணாயாமத்தினால் ோற்றும் பிரத்தியாோரத்தினால்
இந்திரியங்ேளும் வசப்பட்டபிறகு சுப ஆசிரயத்திகல மனலத நிறுத்த கவண்டும்.

இவ்வாறு கேசித்துவஜர் கசால்லி வரும்கபாது ோண்டிக்ேியர் குறுக்ேிட்டு மோகன! மனதுக்கு எது

சுபாசிரயகமா அலதச் கசால்ல கவண்டும்! எந்தச் சுபாசிரயத்லத பற்றிய மனமானது ராோதி
கதாஷங்ேளால் உண்டாகும் குலறேலளப் கபாக்குகமா; அத்தலேயலத அறிய விரும்புேிகறன் என்று
கேட்டார். மனதுக்கு ஆசிரயம் பிரமம். அது மூர்த்தம், அமூர்த்தம் என்று இயல்பால் இருவலேப்படும்!
மூர்த்தமாவது சரீரத்கதாடு கூடியது; அது ஹிரண்ய ேர்ப்பன் முதலான பந்தஸ்வரூபம் அமூர்த்தமாவது
சரீரம் அற்றது. அது முக்ே ஸ்வரூபம் இந்த ஸ்வரூபம் பரம் என்று கசால்லப்படும். இத்தலேய மூர்த்தா
மூர்த்தமயமான பிரபஞ்சம் யாவும் பிரமபாவலன, ேர்மபாவலன உபயபாவலன ஆேவுள்ளன
பாவலனயாவது, கபாருள்ேலள இலடவிடாமல் நிலனத்தல்! பிரமபாவலனயாவது பிரமத்லதப் பாவித்தல்!
ேருமபாவலனயாவது ேர்மத்லதப் பாவித்தல் உபயபாவலனயாவது இரண்லடயும் பாவித்தலாகும்;
சனந்தனர் முதலிய கயாேிேள் பிரமபாவலனகயாடு கூடியவர்ேள் கதவர்ேளாதி கயாராேத் தாவரமந்தமாே
உள்ளவரலனவரும் ேர்மபாவலனகயாடு கூடியவர்ேள் இரணிய ேர்ப்பன் முதலிகயார் கபாதமும்
அதிோரமும் உலடயவர்ேளாலேயால் உபயபாவலனயுலடகயாராவர். விகசஷமான ஞானேர்மங்ேள் யாவும்
க்ஷயிக்ோமல் இருக்கும் வலரயில் முன்பு கசான்ன விஸ்வரூபமான பிரமம் இருக்ேிறது. கதவ
மனுஷ்யாதி கபத ஞானத்தால் ஞானம் கவறுபட்ட ஜீவர்ேலளக் ோட்டிலும் பரம் என்ற ரூபம்
கவறானதாேவுள்ளது. அது ஜாதி முதலிய சேல கபதங்ேளும் அற்றது. வாக்குக்கும் எட்டாததாய் குலறவு
முதலிய விோரங்ேளின்றி என்றுகம ஒன்றாே, சுயம் பிரோசமாயுள்ள ஞானஸ்வ ரூபமான வஸ்து!
அதுதான் பரமாத்மாவான ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் அமூர்த்த ஸ்வரூபமாகும்! முன்கன கசான்ன விசுவரூபத்லதக்
ோட்டிலும் விலக்ஷணமாய் மிேவும் உத்தமமாயுள்ளது! அரகச! அது யுஞ்சானாகல சிந்திக்ேக்கூடாதது.
ஆலேயால் அந்த ஸ்ரீஹரியின் ஸ்தூலமான விசுவரூபத்லதகய சிந்திக்ேகவண்டும். வாசு கதவ அமிசமாய்
பிரஜாபதியாே இருக்கும் இரணிய ேர்ப்பனும், மருத்துக்ேளும், வசுக்ேளும்; ருத்திரர், சூரியர், நக்ஷத்திரங்ேள்,
ேிரேங்ேள், ேந்தர்வர், யக்ஷர், லதத்தியர் முதலிகயாரும் சேலமான கதவகயானி விகசஷங்ேளும்,
மனுஷ்யரும் மிருேங்ேளும், மலலேளும், மரங்ேளும், ேடல்ேளும் நதிேளும் மற்றும் உள்ள சேல
பூதங்ேளும் பூதங்ேளின் ோரணங்ேளும் கசதனாகசதன ரூபமாய் ஏேபாதம்; துவிபாதம் அகநே பாதம்
உள்ளதும் பாதமில்லாததும் சேலமும் ஸ்ரீஹரிபேவானின் மூர்த்த ஸ்வரூபகமயாகும்! இது சிந்திக்ேக்
கூடியது. ஆயினும் மூன்று பாவலனேள் உள்ளத்தால் சுத்தமன்று இத்தலேய இந்த உலேம் எல்லாம்
பரப்பிரம கசாரூபியான ஸ்ரீவிஷ்ணுவின் சக்தியினாகல வியாபிக்ேப்பட்டிருக்ேிறது. முன்பு சுத்த ஞான
பிரமஸ்வரூபம் என்று கசான்னகத பரமான விஷ்ணு சக்தி இந்த இரண்டும் அல்லாமல் அவித்லத என்றும்
ேர்மம் என்றும் கசால்லப்பட்ட மூன்றாவது சக்தியும் உண்டு. இதனால் சூழப்பட்கட ÷க்ஷத்திரஞ்ஞன்
என்னும் சக்தி; பரவி நிற்ேிற சேல சம்சார தாபங்ேலளயும் கபறுேிறது.

இதனால் மலறக்ேப்பட்டுத்தான் தாரதம்மியமுள்ளதாய் ோணப்படுேின்றது. எப்படிகயனில்,

அகசதனங்ேளிகல இந்தச் சக்தி மிேவும் அற்பமாேவுள்ளது. தாவரங்ேளில் இது கோஞ்சம் அதிேமாேவும்,
ஊர்ேின்ற ஜந்துக்ேளில் அதற்கும் அதிேமாயும் மிருேங்ேள்; பறலவேள், மனிதர் பக்ஷிேள் ேந்தர்வர்ேள்
கதவலதேள் ஆேிய இடங்ேளில் இந்தச் சக்தி மிேவும் இருக்ேிறது. கதவலதேளிடம் இருப்பலதக்
ோட்டிலும் கதகவந்திரனிடம் அதிேம். பிரஜாபதியிடகமா அவலனவிட அதிேம். இரணிய ேர்ப்பனிடத்தில்
அதிலும் கமற்பட்டுள்ளது. அரகச! இந்தச் சேல ரூபங்ேளும் எம்கபருமானுலடய சரீரங்ேகளயாம்!
இலவகயல்லாம் ஆோயத்தினால் முழுவதும் வியாபிக்ேப்பட்டது கபால், எம்கபருமானின் சக்தி;
சங்ேல்பத்தினாகல வியாபிக்ேப்பட்டிருக்ேிறது! கயாேிேளால் தியானிக்ேத்தக்ேப் பிரமமான அந்த
விஷ்ணுவினுலடய ரூபம் வித்வான்ேளால் சத்து என்று கசால்லப்படும். அமூர்த்த ரூபமாகும். இந்தச் சேல
சக்திேளும் நிலலப் கபற்றிருப்பதாயும், விசுவரூப விலக்ஷணமாயும்; குணாதிேளாகல கபருலம
கபற்றிருப்பதான ஸ்ரீஹரியின் கவறு ரூபம் ஒன்று உண்டு. எல்லாச் சேதியுமுள்ள அந்த ஸ்வரூபம்தான்,
லீலா விகசஷத்தினால் கதவலதேள், திரியக்குேள், மனிதர் முதலாகனாருலடய கசய்லேேளுள்ள அவதாரச்
சிறப்புக்ேலளச் கசய்ேிறது. அப்பிரகமயனான அந்த எம்கபருமானாகல அவதார ரூப வியாபாரமானது,
கலாகோபோரத்துக்ோேத் திருவுள்ளம் பற்றப்பட்டகதயன்றி மற்றவர்ேளுக்குப் கபாலக் ேர்மத்லதப் பற்றி
அறியப்பட்டதன்று ஆலேயால் இது சேல ஜாதிேளிலும் வியாபித்ததாயும் இருக்ேிறது. விஸ்வரூபனாேிய
அவனுலடய இந்த ரூபம் எல்லாப் பாதேங்ேலளயும் கபாக்கும்படியானதினால், ஆன்மாவுக்குத்
தூய்லமயுண்டாகும் கபாருட்டு கயாேப் பயிற்சி கசய்யப்புகுந்வன் இந்த ஸ்வரூபத்லதகய தியானிக்ே
கவண்டும். அக்ேினியானது எப்படிக் ோற்றுடன் கசர்ந்து, மஹாச் சுவாலலேள் வளரப்கபற்று, ஒரு புதலரக்
கோளுத்தி நாசஞ் கசய்யவல்லகதா, அப்படிகய கயாேிேளின் இதயத்தில் இருந்து ஸ்ரீமோவிஷ்ணு சமஸ்த
பாதங்ேலளயும் தேித்து அருள்வார். ஆலேயால் சமஸ்த சக்திேளுக்கும் ஆதாரமான அந்தத்
திவ்வியத்திருவடிவிகல மனலத நிறுத்தகவண்டும். அது தான் தூய்லமயான தாரலண எனப்படும்! அரகச!
எங்கும் திரிந்து அலலந்த பிறகு அந்த விஷயத்லதப்பற்றி அலசயாமல் இருக்கும் மனதுக்கு மூவலேப்பட்ட
பாவப் பாவலனேலளக் ேடந்த அந்த ஸ்வரூபந்தான், கயாேிேளுக்குரிய கமாக்ஷ ஏதுவான சுபாசிரயம்
என்று அறிவராே.
ீ அரகச! மற்றும் இதயத்துக்கு ஆசிரயமான கதவாதி ஸ்வரூபம் யாவும்
ேருமவயப்பட்டலவ. ஆலேயால் அசுத்தங்ேகளயாம். ஆலேயால் மற்றவற்லற விரும்பாமல், அந்த
எம்கபருமானுலடய தூய்லமயான மூர்த்தரூபத்லதத் தியானிப்பகத தாரலணயாகும். சித்தத்தில் தரிப்பது
ஆதாரமின்றித் தாரலண கூடாது. ஆலேயால் ஸ்ரீ ஹரியினுலடய எந்தரூபம் சிந்திக்ேப்பட கவண்டுகமா
அந்தப் பேவத் ஸ்வரூபத்லதச் கசால்ேிகறன். கேட்பீராே;

பிரசன்னமான திருமுேமும், அழேிய தாமலரயிதழ் கபான்ற திருவிழிேளும் சமமான திருச்கசவிேளும்

விசாலமான பலலே கபான்ற திருகநற்றியும், அழேிய கசவிேளில் தரித்த அழேிய குண்டலங்ேளும்
வலம்புரிச் சங்கு கபான்ற ேண்டமும், பரந்ததும் ஸ்ரீயும் ஸ்ரீவச்சம் என்ற திருமறுவும் கபாருந்தியதுமான
திருமார்பும், மடிப்புேளால் மூன்று பிரிவுள்ளதும் ஆழ்ந்த கோப்பூழ் உள்ளதுமான திருவுதரமும், நீண்ட
எண்புயங்ேளும் அல்லது நாற்புயங்ேளும், சமமான திருத்கதாலடேளும், ேணுக்ோல்ேளும், தாமலர மலர்
கபான்ற திருத்தாள்ேளும், நிர்மலமான பீதாம்பரமும், ேிரீடஹார கேயூர ேடோதி திவ்வியாபரணங்ேளும்
விளங்குேின்ற ஸ்ரீவிஷ்ணுவாேிய பரப்பிரமத்லதத் தியானிக்ே கவண்டும். கமலும் சார்ங்ேம், சங்ேம் ேலத
ேட்ேம் சக்ேரம், அக்ஷமாலல ஆேியவற்லற திருக்ேரங்ேளிகல தாங்ேி மற்ற விேண்டில் வரஹஸ்தமும்,
அபய ஹஸ்தமும் விளங்ேத் தியானிக்ேகவண்டும். சதுர்ப் புஜமாேத் தியானிப்பதானால் சங்கு, சக்ேர,
ேலதேளும், தாமலரமலரும் ஏந்தியுள்ளதாய்த் தியானிக்ேகவண்டும். இத்தலேய திவ்விய ஸ்வரூபத்லத
நிலல நின்ற மனத்தால் தாரலண உறுதிப்படும் வலரயில் தியானிக்ே கவண்டும். தாரலண
உறுதிப்படுதலாவது நடக்கும்கபாதும், உட்ோரும் கபாதும் கவகறந்தச் கசய்லேகசய்யும் கபாதும் அந்த
ஸ்வரூபம் மலறயாமல் கதான்றிக் கோண்கடயிருப்பகதயாகும். அப்படியானால்தான் தாரலண சித்தியானது
என்று அறியலாம். இவ்விதம் தியானம் உறுதியான பிறகு, சங்ே சக்ேராதி ஆயுதங்ேளில்லாமல்
அக்ஷமாலல மட்டுகம உள்ளதாயும் மிேவும் சாந்தமாயும் அந்த ஸ்வரூபத்லதச் சிந்திக்ேகவண்டும். இந்தத்
தாரலணயும் முந்திய தாரலணலயப்கபால் ஸ்திரப்பட்டவுடன், ேிரீடம் முதலிய திவ்விய பூஷணங்ேலள
ஒழித்து, அந்த ரூபத்லதத் தியானிக்ே கவண்டும். இவ்விதமாே ஆயுதங்ேளும் ஆபரணங்ேளும் திருக்லே
முதலிய உறுப்புக்ேளும் நன்றாேக் ேிரேிக்ேப்பட்ட பிறகு, அந்தந்த உறுப்புக்குப் பிரதானமான ஒரு
திருகமனிகயாடு கூடியவனாே அந்த எம்கபருமாலனச் சிந்திக்ே கவண்டும். இவ்விதம் தாரலண கசய்த
பிறகு, முன்கன கசான்ன அவயவங்ேலளயுலடய அவயவியினிடத்கத மனலதச் கசலுத்த கவண்டும்.
அந்தத் தாரலணயிகலகய சித்தம் நிலலப்பகத தியானமாகும்! இது முன்கசான்ன ஆறு அங்ேங்ேளால்
ஏற்படுத்தப்படும். அத்தலேய கசாரூபத்துக்கே நாமரூபாதி ேற்பலனேள் இல்லாத கசாரூபத்லதத்
தியானங்கோண்ட மனத்தாகல ேிரேிப்பது சமாதி எனப்படும்.

ோண்டிக்ேியகர! அலடயத் தக்ேதான பரப்பிரமத்லத அலடவிப்பது இந்த விஞ்ஞானகமயாகும்.

இலதக்கோண்டு அலடவிக்ே கவண்டியது மூன்று பாவலனேலளயும் ேடந்த ஆன்மா ! மாலயயால்
மலறக்ேப்பட்ட ஸ்வரூபனாே இருந்த ஆன்மா, இந்தச் சாதனத்லதயுலடயவன். இந்த ஞானகம சாதனம்.
இந்த ஞானமானது அவனுக்கு கமாக்ஷம் என்ற ோரியத்லத உண்டாக்ேிப் பிறகு திரும்பிவிடும். அதனால்
இந்த ஆன்மா பரமபிரமத்தினுலடய குற்றமின்லம முதலிய தன்லமேள் உண்டாேப் கபற்றவனாய் அந்தப்
பரமாத்மாகவாடு வாசியற நிற்கும். அவனுக்கு முன்பு இருந்த கபதமானது அஞ்ஞானத்தால் வந்தகதயாம்.
ஞான ஸ்வரூபமான ஆன்மாவிகல கதவ மனுஷ்யாதி கபதத்லத உண்டாக்கும்படியான அஞ்ஞானமானது
கவரற்றுப் கபாகுமளவில், ஜீவாத்மாவுக்கும் பரமாத்மாவுக்கும் இல்லாத வித்தியாசத்லத எவன்தான்
ேற்பலன கசய்ய இயலும்?

ோண்டிக்ேியகர! நீர் கேட்ட அஷ்டாங்ே கயாேத்லத நான் உமக்குச் சுருக்ேமாேச் கசான்கனன். இன்னும்
உமக்கு நான் கசால்ல கவண்டுவதும் கசய்யகவண்டுவதும் யாது? என்று கேசித்துவஜர் கேட்டார். அதற்கு
ோண்டிக்ேியர், ஓ கேசித்துவஜகர! கயாே கசாரூபம் அறியும்படி நீர் கசய்த உபகதசத்தால் என் சித்தத்தின்
மலம் முழுவதும் அழிந்தது. அதனால் யாவும் எனக்குச் கசய்யப்பட்டலவயாயின. இப்கபாது நானும்
எனக்கு என்று கசான்னதும் சரியானதல்ல, ஆயினும் பரமாத்தும சாக்ஷõத்தன்லம கபற்றவர்ேளுக்கும் நான்
எனது என்று கசால்லாமல் கபசகவ முடிவதில்லலகய? நான் எனது என்பது அந்யதா ஞானமாம்.
இதனால்தான் ஆடு, மாடு, ஆண், கபண் முதலிய வழக்ேங்ேள் உண்டாேின்றன. பரமார்த்தமான ஆன்ம
ஸ்வரூபகமா கசால்லுக்கு எட்டாதது. ஆலேயால் கசாற்ேளாகல கசால்லப்படாதது. இனி கதவரீர் தம்
இடத்திற்குப் கபாேலாம் என்று கசால்லி அவருக்குத் தக்ேபடி உபசாரம் கசய்தார். கேசித்துவஜரும் தம்
பட்டணத்துக்குப் கபாய்விட்டார்.
பிறகு, ோண்டிக்ேியர் குமாரலன அரசனாே அமர்த்திவிட்டு, ஸ்ரீகோவிந்தனிடம் மனம், லவத்து கயாே
சிந்தலனயின் கபாருட்டு, அதற்குத் தகுதியான ஒரு வனத்துக்குச் கசன்று, ஒகர பிடிப்புலடய புத்தியுடன்
யமாதி குணங்ேளுடன் கூடி நின்று நிர்மலமான ஸ்ரீவிஷ்ணு என்ற திருநாமமுலடய பிரம்மனிடத்திகல
நாம ரூபேர்மங்ேள் கவகராடு அற்று நிற்பதாேிய லயத்லதயலடந்தார். கேசித்துவஜரும் கமாக்ஷத்துக்ோேத்
தரும ேர்மங்ேலளகயல்லாம் கபாக்கும்படியான முயற்சியுடன் ராஜ்ய சம்பந்தமான விஷயங்ேலள
அனுபவித்துக் கோண்டும், பயலனக் ேருதாமகலகய ேர்மங்ேலளச் கசய்து, ேர்ம பயன்ேலளக் ேழித்ததால்,
பிரார்த்தம் யாவும் நாசமாே, சேல தாபங்ேளும் க்ஷயிப்பதாேிய கமாக்ஷ சித்திலய அலடந்தார்.

8. நூற் பயன்

லமத்கரயகர! சாசுவதமான பிரமத்கதாடு கசர்வதாேிய கமாக்ஷம் என்று கசால்லப்படும் மூன்றாவது

பிரளயம் எதுகவா, அந்த ஆத்தியந்திேப் பிரளயத்லத நான் உமக்குச் கசால்லிவிட்கடன். இவ்விதமாே,
சர்க்ேம், பிரதிசர்க்ேம், வம்சம், மனுவந்தரம், லம்சானு சரிதம் முதலியவற்லறத் கதள்ளத் கதளிவாே
அறிவித்கதனல்லவா? இந்த ஸ்ரீவிஷ்ணு புராணம் எல்லாவிதமான பாதேங்ேலளயும் நாசஞ்கசய்யவல்லது.
எல்லாச் சாஸ்திரங்ேளுக்கும் கமம்பட்டது. புருஷார்த்தங்ேலள நன்றாே விவரிக்கும் திறலனயுலடயது.
நீங்ேள் மிேவும் ஆதரகவாடு கேட்டதால் இலத உமக்கு நன்றாேச் கசான்கனன். இன்னும் நீங்ேள் கேட்ே
கவண்டுவது யாதாயினும் இருந்தால் கேளும். நான் அலதயும் கசால்ேிகறன் என்று பராசரமேரிஷி
கூறியதும் லமத்திகரயர் விண்ணப்பஞ் கசய்யலானார்.

சுவாமி! அடிகயன் கேட்டலவேலளகயல்லாம் தாங்ேள் கூறியருளின ீர்ேள்! இனி நான் கேட்ே கவண்டுவது
ஒன்றுமில்லல எல்லாச் சந்கதேங்ேளும் நீங்ேின மனம் நிர்மலமாயிற்று. கதவரீரது அனுக்ேிரேத்தால்
உற்பத்தி ஸ்திதி லயங்ேலள அறிந்கதன். இந்தப் பலடப்புக்கு ஏதுவானஎம்கபருமானும் பிரம்மா தக்ஷன்
விஷ்ணு மனுமுதலானவர்ேளும் ருத்திர ோலாந்தோதிேளான நான்கு ராசிேலளயும் அறிந்கதன். கமலும்
முக்யம் வியத்தம் ோலம் என்ற மூன்று விஷ்ணு சத்திேலளயும் பிரமபாவலன ேர்மபாவலன
உபயபாவலன என்ற மூன்று பாவலனேலளயும் முழுலமயாய் அறிந்கதன் குருநாதகர! கதவரீரது
பிரசாதத்தால் முக்ேியமாய் அறியகவண்டுவனவற்லற அறிந்கதன். அதாவது யாவும் ஸ்ரீவிஷ்ணுவுக்குத்
திருகமனியாய் அவனியில் கவறாோமல் இருக்ேிறது என்பகதயாம். ஆலேயால் அடிகயன் சந்கதே
விபரீதங்ேள் இன்றிக் ேிருதார்த்தனாகனன். கதவரீரது ேிருலபயால் வர்ணாசிரமாதி சேல தர்மங்ேலளயும்
பிரவர்த்தி தர்மம் நிவர்த்தி தர்மம் ஆேியவற்லறயும் அறிந்கதன். இனி கேட்ே கவண்டியது ஒன்றுமில்லல.
அடிகயனிடத்தில் தாங்ேள் என்றும் பிரசன்னராே எழுந்தருளியிருக்ே கவண்டும். சேலார்த்தங்ேலளயும்
அருளிச் கசய்யும் மேரப்பிரயாலசலய அடிகயனால் அனுபவித்தீர்ேகள! அடிகயன் கசய்த இந்த
அபசாரத்லத மன்னித்தருள கவண்டும். கபரிகயார் புத்திரனுக்கும் சிஷ்யனுக்கும் கவறுபாட்லட
எண்ணமாட்டார்ேளல்லவா? என்று மிக்ே வணக்ேத்கதாடு லமத்திகரயர் விண்ணப்பிக்ே பராசரர் கமலும்
கூறலானார்.

ஓ, பிராமண உத்தமகர! உமக்குச் கசான்ன இந்தப் புராணம் கவதத்துக்குச் சமமானது. இலதக் கேட்பதால்,
ராோதிகதாஷங்ேளால் உண்டான பாபவலேேள் நசித்துப் கபாகும். இதில் கசான்ன சிருஷ்டி முதலிய ஐந்து
அங்ேங்ேளில், கதவலதேள், லதத்தியர் ேந்தருவர் உரேர் ராக்ஷசர் யக்ஷர் வித்தியாதரர் சித்தர் அட்சரசுேள்
பிரமத் தியானிளான மாமுனிவர்ேள் ஆேியவர்ேலளப் பற்றிச் கசான்கனன். கமலும் பிராமணாதி
வர்ணங்ேள் நான்கும், புருஷருலடய உயர்ந்த சரிதங்ேளும், பூமியிலுள்ள புண்ணியமான பிரகதசங்ேள்,
புண்ணிய நதிேள், புண்ணிய சமுத்திரங்ேள், புண்ணிய மலலேள். ஞானவான்ேளின் சரிதங்ேள், வர்ண
தர்மங்ேள், கவத சாஸ்திரங்ேள் ஆேிய இலவகயல்லாம் ஸ்மரணத்தாகலகய பாவம் நீக்ேத்தக்ேலவ.
இதுமட்டுமல்ல. ஜேத்தின் உற்பத்தி ஸ்திதி, நாசங்ேளுக்கு ஏதுவாயும் அவியயனாயும் சர்வ
கசாரூபியாேவும் யாவற்றுக்கும் ஆத்மாவாயும் ஐசுவரியம் முதலிய ஆறு குணங்ேளும்
நிலறந்தவனாேவுமுள்ள ஸ்ரீஹரியும் இந்தப் புராணத்தில் கசால்லப்பட்டிருக்ேிறான். யாருலடய
திருநாமத்லதத் தற்கசயலாய் ஒருவன் உச்சரித்தாலும், அவனுலடய சர்வ பாதேங்ேளும் சிங்ேத்லதக்
ேண்ட அற்ப மிருேங்ேலளப்கபால் விலரந்து ஓடுகமா பக்தியுடன் கசய்யப்படுேின்ற எவனுலடய நாம
ஸங்ேீ ர்த்தனங்ேளால் சேலபாவங்ேளும் கபருகநருப்பில் விழுந்த தாதுக்ேலளப் கபால லயப்பட்டுப்
கபாகுகமா, எவலன ஒருமுலற நிலனத்தவுடகனகய, அது உக்ேிரமாயும் நரேதுக்ேத்லதக் கோடுக்ேத்
தக்ேதாேவும் இருக்ேின்ற ேலிேல்மஷமானது உடகன அழியுகமா , எவனுக்கு பிருமா, ருத்திரன், ஆதித்தர்,
வசுக்ேள், சாத்தியர், அவிசுேள் விசுவகதவர் முதலான கதவ கயானிேகளாடும் அஸ்வினி முதலிய
நட்சத்திரங்ேகளாடும், சூரியாதி சேல ேிரேங்ேகளாடும் சப்தரிஷிேகளாடும் மற்றுமுள்ள அந்தந்த
கலாேங்ேகளாடும் அந்தந்தகலாோதிபதிேகளாடும் பிராமணாதி மனுஷ்யர்ேகளாடும் பறலவேள் சிங்ேம்
முதலிய கோடிய மிருேங்ேகளாடும் பாம்பு முதலிய ஊர்வனவற்கறாடும், பலாசு முதலிய மரங்ேகளாடும்
அவற்றிலுள்ள கபருங் ேடல்ேள் நதிேள் பாதாளங்ேகளாடும் அவற்றிலுள்ள ஜந்துக்ேகளாடும் சப்தாதி
விஷயங்ேகளாடும் ஆவரணங்ேகளாடும் கூடிய இந்தப் பிரமாண்டம் கமருவுக்கு ஓரணுப்கபால எவனுக்கு
ஏேகதசமாே இருக்ேிறகதா யாவும் அறிந்தவனாய் எல்லாமும் உள்ளவனாய் எல்லாச் கசாரூபமும்
உலடயவனாய் யாகதாரு கசாரூபமும் இல்லாதவனாய் சேல பாபநாசனாயுள்ள அந்த ஸ்ரீவிஷ்ணு பேவான்
இந்தப் புராணத்தில் முக்ேியமாேத்துதிக்ேப் பட்டிருக்ேிறார். இத்தலேய இந்தப் புராணத்லதக் கேட்பவன்
அஸ்வகமதயாேத்தின் அவபிரதத்தில் ஸ்நானம் கசய்தபயலன அலடவான்.

பிரயாலேயிலும் புஷ்ேரத்திலும் குரு ÷க்ஷத்திரத்திலும் கசதுபந்தன மோ சமுத்திரத்திலும் உபவாச விரத

அனுஷ்டானஞ்கசய்தவன் எந்த பயலன யலடவாகனா , அந்தப்பயலன இந்தப் புராணத்லதக் கேட்டவன்
அலடேிறான். லமத்கரயகர! ஒருவன் அக்ேினிலய ஓராண்டுக்ோலம் நன்றாே ஓமத்தால் ஆராதலன
கசய்துவந்தால் எந்தப் பயலன அலடவாகனா அந்த நற்பயலன இதலன ஒருக்ோல் கேட்டால்கபறுவான்.
ஒருவன் ஜ்கயஷ்டமாதத்தில் சுக்ேிலபட்ச துவாதசியில் யமுனா நதியில் குளித்து நீ ராடி ஸ்ரீமதுராபுரியில்
ஸ்ரீேிருஷ்ணலன ஆராதித்தால் உண்டாகும் பயலன கேசவனிடத்திகல மனம்லவத்து இப்புராணத்தில் ஒரு
அத்தியாயத்லதக் கேட்பதனால் கபறுவான். ஜ்கயஷ்டமாதத்துச் சுக்ேிலபக்ஷத் துவாதசியில் முன்னதாே
உபவாசம் இருந்து யமுலனயில் நீராடி மதுலரயில் ஸ்ரீ மாதவலன ஆராதிப்பவனுக்கு குலறவற்ற
அசுவகமத யாேப்பலன் ேிலடக்கும். இத்தலேய புண்ணியவான்ேளான தங்ேள் குலத்தாராகல,
கமன்லமயலடவிக்ேப்பட்ட சிலருலடய கசல்வத்லதக் ேண்டு, பிதுர்க்ேள் கசால்லியதாவது, நமது குலத்தில்
பிறந்த எவனாவது யமுனா நதியில் நீராடி, உபவாசம் இருந்து ஜ்கயஷ்ட சுக்ேில துவாதசியிகல
மதுலரயில் ஸ்ரீஜனார்த்தனலன அர்ச்சிப்பானானால் நாமும் பிறலரப் கபாலகவ ேலரகயறினவர்ேளாய்,
கமாக்ஷம் என்ற கமலான கசல்வத்லதப் கபறுகவாம். அல்லவா? ஜ்கயஷ்ட சுக்ேில துவாதசியில்
சுவாமிலய ஆராதலன கசய்து, பிதுர்க்ேளுக்கு யமுலனயில் பிண்டத்லத எவன் கபாடுவான் என்றால்,
புண்ணியஞ் கசய்தவர்ேளின் குலத்தில் பிறந்தவன்தான் கபாடுவான் என்று பிதுர்க்ேள் ஆலசப்படுேின்றனர்.
இவ்விதமாே அந்தப்புண்ணிய தினத்திகல, யமுனா ஸ்நானம் கசய்து ஸ்ரீேிருஷ்ண பேவாலன ஆராதித்து,
பிதுர்க்ேளுக்குப் பிண்டம் இடுவதனால் எந்தப்பயன் உண்கடா , அந்தப் பயலன இந்தப் புராணத்தின்
அத்தியாய சிரவணத்தால் கபற்றுப் பிதுர்க்ேலளக் ேலடத்கதற்றுவான். இந்தப்புராணம் சம்சாரத்திற்கு
அஞ்சியவருக்கு ரக்ஷேமாயும் கேட்ேத் தக்ேலவேளில் கமம்பட்டதாயும், தூய்லமயானவற்றிகலல்லாம்
பரிசுத்தமாயும், தீயேனவுேலள அழிக்ேவல்லதாயும் சேல கதாஷங்ேலளயும் கபாக்ே வல்லதாயும்,
மக்ேளுக்கேல்லாம் கமலான மங்ேளமாயும் புத்திர சம்பத்லதத் தரத்தக்ேதாேவும் விளங்குேிறது.

ஆதியில் ஸ்ரீமந் நாராயண மோமுனிவரால் கசய்யப்பட்ட இந்தப் புராணத்லத ேமகலாற்பவர் ருபு

என்பவருக்கு உபகதசித்தார். அந்த ருபு இந்தப் புராணத்லதப் பிரியவிரதருக்குச் கசா ன்னார். அவர்
பாகுரிக்கும் அந்தப் பாகுரி ஸ்தம்பமித்திரருக்கும் கசான்னார். அவர் ததீசருக்கும்; அவர் சாரஸ்வதிக்கும்
அந்தச் சாரஸ்வதர்பிருதுவுக்கும் அவர் புருகுச்சருக்கும் அவர் நர்மலதக்கும் அவள் திருதராஷ்டிரர்
விபூரணன் என்ற நாேர்ேளுக்கும்; அந்த இருவரும் நாேராஜனான வாசுேிக்கும் அந்த வாசுேி வச்சருக்கும்
அவர் அசுவத்தாமருக்கும் அவர் ேம்பளருக்கும் அவர் ஏலா புத்திரருக்கும் கசான்னார்ேள். இவ்விதமாேப்
பாதாள கலாேத்தில் பரவியிருந்த இந்தப் புராணத்லதப் பாதாள கலாேத்துக்குப் கபாயிருந்த கவதசிரசு என்ற
முனிவர் கபற்று வந்து பூகலாேத்தில் பிரமதி என்பவருக்குக் கோடுத்தார். அவர் இதலன ஜாதுேர்ணருக்குக்
கோடுத்தார். அவர் இதலன அகநேப் புண்ணியசாலிேளுக்குச் கசான்னார். புலஸ்திய மாமுனிவருலடய
வரப்பிரசாதத்தால் இந்தப் புராணம் எனக்கும் ஞாபேத்துக்கு வந்தது லமத்திகரயகர நானும் உமக்கு
உள்ளபடி இந்தப் புராணத்லத அறிவித்கதன். நீரும் இலத இந்தக் ேலியுேத்தின் முடிவிகல சின ீேர்
என்பவருக்குச் கசால்லுவர்.
ீ

இந்த மோபுராணம் பரம இரேசியமாயும் ேலிகதாஷ நாசனமாயும் இருப்பலத எவன் பக்தியுடன்

கேட்பாகனா, அவனுக்குப் பாபங்ேள் யாவும் தீரும் தினந்கதாறும் இந்தப் புராணத்லதக் கேட்பவனுக்குச்
சேல தீர்த்த ஸ்நான பலனும் சேல கதவதா ஸ்கதாத்திரப் பலனும் ேிலடக்கும். இந்தப் புராணத்தில் பத்து
அத்தியாயத்லதக் கேட்டவுடன் ோராம் பசுலவத் தானஞ் கசய்வதால் உண்டாகும் அருலமயான
புண்ணியம் ேிலடக்கும். இதில் ஐயமில்லல எவன், சேல சரீரேனாய், சர்வ வியாபியாய் சேல
கலாேத்துக்கும் ஆதாரமாய் தன்னிகலதான் இருப்பவனாய், ஞானத்தினாகலகய அறியத்தக்ேவனாய்,
ஆதியந்தம் இல்லாதவனாய்ச் சேல கதவலதேளுக்கும் இதனாயுமுள்ள ஸ்ரீ அச்சுதலன
நிலனத்துக்கோண்கட இந்தப் புராணத்லத முழுலமயாேக் கேட்பாகனா அவன் பக்திகயாடு அசுவகமத
யாேம் கசய்த பயலன அலடவான். எந்தப் புராணத்தின் ஆரம்பத்திலும் நடுவிலும் முடிவிலும் சராசர
குருவாயும் பிரமஞான கசாரூபியாயும் சேல ஜேத்துக்கும் சிருஷ்டி, ஸ்திதி, சங்ோர ேர்த்தாவாேவுமுள்ள
அச்சுத பேவான் துதிக்ேப்பட்டிருக்ேிறாகனா அத்தலேய புராணத்லத முழுதும் கேட்பவனும், படிப்பவனும்,
கசால்பவனாயும் இருப்பவனுக்கும் வருேிற பயலன இப்படிப்பட்டகதன்று கசால்வதற்கு மூவுலேத்திலும்
ஒப்பில்லல ஒப்பற்ற கமாக்ஷ சாம்ராஜ்யத்லதத் தரவல்ல ஸ்ரீஹரி பேவாகன; பயனாேிறானன்கறா?
எவனிடத்தில் மனம் லவத்தவன் நரேத்தில் புேமாட்டாகனா எவலனத் தியானிக்ேச் சுவர்க்ேமும்
இலடயூறாே இருக்குகமா; எவனிடத்தில் மனம் பற்றியவர்க்கு பிரம கலாேமும் அற்பமாேத் கதான்றுகமா;
எவன் நிர்மல ஞானியருக்கு இதயத்தில் இருந்து கோண்டு; முக்திலய அளிக்ேிறாகனா அத்தலேய
அச்சுதலனத் துதிப்பதனால் பாவம் தீரும் என்பது ஒரு விந்லதயா ? யக்கஞசுவரனான எவலன
யக்ஞமறிந்தவர்ேளான ேர்மிேள் யக்ஞங்ேளினால ஆராதிக்ேிறார்ேகளா; ஞானியர் எவலனப் பரம
கசாரூபியாேவும் தியானிக்ேிறார்ேகளா; எவலன நிலனப்பவன் பிறப்பு இறப்புக்ேலளயும்; அறிவு, கதய்வு;
வளர்ச்சிேலளயும், ோரிய ோரணங்ேளாே இருத்தலலயும் அலடவதில்லலகயா ; அத்தலேய ஸ்ரீஹரிலயக்
ோட்டிலும் கேட்ேத்தக்ே கபாருள் கவறு எதுவுண்டு?

ஆதியந்தங்ேள் இல்லாதவனாய்ப் பிரபுவான எவன் பிதுர்ரூபியாே இருந்து விதிப்படி இடப்பட்ட

ேவியத்லதயும் கதவ ரூபியாே இருந்து ஓமஞ் கசய்யப்பட்ட அவியத்லதயும் புசிக்ேிறாகனா;
பிராமணமுலடயவருக்கு எந்தப் பிரமாணமும் சேல சக்தி ஸ்தானமாயும் பிரமமாயும் இருக்ேிற எவன்
விஷயத்தில் ஒரு பரிச்கசதம் கசய்யகவாண்ணாகதா அத்தலேய ஸ்ரீஹரி பேவான்; ோதிற்பட்டவுடன் சேல
பாவத்லதயும் கபாக்ேி விடுவான் எவனுக்கு முடிவும் உற்பத்தியும் இல்லலகயா; பரிணாமம் இல்லாத
எவனுக்கு விருத்தி யக்ஷங்ேளில்லலகயா; எவன் விோரமற்ற வஸ்துவாே இருக்ேிறாகனா;
புரு÷ஷாத்தமனாயும் துதிக்ேத் தக்ேவனாயுமுள்ள அந்த சர்கவசுவரனின் திருவடிலயத் கதாழுேிகறன்.
எவன் அந்தப்பரமபுருஷனுக்கு அநுகுணமானலதகய அனுபவிக்கும் படியான கசஷபூதனாே இருக்ேிறாகனா,
எவன்கதவாதி கபதங்ேளின்றி ஞானகம வடிவாேக்கோண்டு, ஒருவனாே இருந்தும் கதவலத முதலான
கதேங்ேலளக்கோண்டு, அவற்றில் தான் என்னும் மயக்ேமுற்றதனாகல, அகநேனாய், அசுத்தனாய்
கதான்றுேிறாகனா, எவன் ஞானத்கதாடுங் கூடியவனாய் மஹத் முதலிய சேல தத்துவங்ேலளயும் பரவச்
கசய்வதற்குக் ேர்ம மூலத்தால் ேர்த்தாவாே இருக்ேிறாகனா எப்கபாழுதும் அவியயனாயுள்ள
எம்கபருமானுலடய ஸ்வரூபமான அந்தப் பரம புருஷனுக்குத் தண்டம் சமர்ப்பிக்ேின்கறன்.

எது, அறிவு பரவுதலும் அலசயாது நிற்றலும் கசர்ந்து லயப்பட்ட ஸ்தானமாே இருக்ேின்றகதா , எது
ஆன்மாவுக்குப் பாவ புண்ணிய அனுபவகயாக்ேியமான கதோதிேலளத் தரவல்லதாய் முக்குண வடிவாே
இருக்ேின்றகத மேத்து முதலிய அவஸ்லதேலள அலடயாததாயும் சம்சார உற்பத்திக்குக் ோரணமாயும்
தாகன உண்டானதாயும் எப்கபாதும் அழியாததாயும் உள்ள பிரதானமானது எது உண்கடா ,
எம்கபருமானுலடய ஸ்வரூபமான அதலனத் கதாழுேின்கறன். வான், ோற்று, கநருப்பு, நீர் , நிலம்
ஆேியவற்றின் கசயல் வடிவமாயும் சப்தம் ஸ்பரிசம் ரூபம் ரசம் ேந்தம் என்ற விஷயங்ேளாேிய கபாக்ேிய
பதார்த்தங்ேலளக் கோடுத்து வருவதாயும் ஆன்மாவுக்கு ஞாகனந்திரிய ேர்கமந்திரியங்ேலளக் கோண்டு
உபோரஞ் கசய்வதாயும் சூக்ஷ்மமும் ஸ்தூலமுமான கசாரூபமும் உலடயதாயுமுள்ள வியக்தம் என்ேின்ற
பேவானுலடய கசாரூபத்லதப் பணிேிகறன். இவ்விதம் பலவலேப்பட்ட வியக்தாவியக்த பிரேிருதிேளும்
அப்பிராேிருத திவ்விய மங்ேள விக்ேிரமும் ஆத்துமாவும் அஜனாய் எப்கபாதும் உள்ளவனான எவனுக்கு
ஸ்வரூபகமா அந்த ஞானாதி ஐசுவரியம் உள்ள ஸ்ரீஹரி பேவான் சேல ஆன்மாக்ேளுக்கும் பிறப்பு இறப்பு
மூப்பு முதலிய குற்றங்ேள் இல்லாத கமாக்ஷ சம்பத்லதத் தந்தருள கவண்டும் என்று பராசர மேரிஷி
லமத்திகரய முனிவருக்கு இந்த ஸ்ரீவிஷ்ணு புராணத்லதயும் கசால்லி இந்த நூற்பயலனயும் கசால்லி
பேவாலனப் பிரார்த்தித்து இதலன அருளிச் கசய்தார்.

ஸ்ரீ விஷ்ணு புராணம் சம்பூரணம்

ஓம் நகமா ஸ்ரீவாசுகதவாய

ஆறாவது அம்சம் முடிந்தது. விஷ்ணு புராணம் முற்றிற்று.