Си живеел еден цар и еден ден заедно со своите министри тргнал помеѓу народот да види што се случува. Оделе така заедно и поминале низ многу градови и села, но и покрај еден орач.
Царот и министрите го поздравиле орачот со Добар ден, а царот му поставил
две прашања: Дали планината одамна е покриена со снег? и Дали може да ги острижи овните? Орачот му одговорил на царот, а царот и министрите продолжиле по патот. Малку потоа царот ги прашал министрите: Дали знаете што го прашав орачот и што тој ми одговори? Министрите се замислиле и одговориле дека незнаат. Царот им рекол да размислат и да му кажат, а ако не му кажат ќе ги отпушти од работа и на нивно место ќе го земе орачот. Царот си заминал и ги остави министрите замислени. Тие не можеле да се сетат и решиле да го прашаат орачот. Орачот им ветил дека ќе им каже, но да му ги дадат своите жолтици и тие се сложиле. Одговорите биле, побелената коса на главата на орачот и острижувањето на овните е земањето на жолтиците на министрите. Министрите се засрамиле и си тргнале накај царот.
Министрите му ги кажале одговорите на царот и му предложиле, да не ги
отпушта од работа туку за главен министер да го стави орачот, а тие од орачот да учат мудрости. Царот се сложил бидејќи со предлогот ќе направел две добри дела.