Tema:Snimanje i reprodukcija video signala na magnetoskopsku traku

SADRŽAJ

Uvod................................................................................................................................................1
Magnetoskop....................................................................................................................................2
Osnovi magnetnog zapisivanja i očitavanja signala........................................................................6
Principi magnetnog snimanja na/sa magnetoskopskoj traci......................................................10
Načini magnetnog snimanja video signala.................................................................................11
Formati magnetoskopa...................................................................................................................13
Zaključak.......................................................................................................................................16
Literatura........................................................................................................................................17
 Uvod

Magnetoskopi (naziv je nastao od riječi magnetizam i riječi skopija, koja na starogrčkom

označava pregledanje), su uređaji za magnetno zapisivanje i reprodukciju signala slike i zvuka.
Magnetoskopi namijenjeni širokoj potrošnji, odnosno kućnoj upotrebi, obično se nazivaju video
rekorderi, što ukazuje na pamćenje video signala.

Najpogodniji medijum za memorisanje ogromnog broja informacija koje sadrži signal

slike bila je magnetna traka, koja je ostala u upotrebi do današnjeg dana.

Intenzivnom razvoju magnetoskopa doprinijele su velike prednosti elektronskog snimanja

i montaže kod produkcije televizijskih emisija. Mogućnost presnimavanja i distribucije igranih
filmova pomoću video kaseta bila je ogroman podsticaj za razvoj i proizvodnju magnetoskopa
čija je cijena prihvatljiva za masovnu kućnu primjenu.

Magnetoskopi su, zahvaljujući sniženju cijene u visokoserijskoj proizvodnji, našli veliku

primjenu i za kućnu upotrebu, kako za snimanje i naknadno gledanje emitovanog TV programa,
tako i za reprodukciju sa video kaseta sa već snimljenim sadržajima.

Magnetoskop ima dva ulazna i dva izlazna priključka za signale slike i signale zvuka, i
priključak za napajanje.

Da bi standardni video i audio signali, sa ulaznih priključaka, mogli da se magnetski

zapišu potrebno je da se predhodno obrade na određeni način tj. spektar signala se pomjera na
više frekvencijsko područje.

Na taj način smanjuje se relativni odnos gornje i donje granične učestanosti. U procesu
reprodukcije signal se rekonstruiše i vraća u prvobitno frekvencijsko područje. Takođe vrše se i
brojne analogne i digitalne obrade signala da bi se ostvario uspješan proces magnetnog
zapisivanja i povećao tehnički kvalitet zapisa signala.
Osnovni blokovi u magnetoskopu su:

 blok za obradu audio i

 blok za obradu video signala u toku snimanja,
 isto tako postoje blok za obradu audio i video signala u toku reprodukcije, zatim
 elektro-mehanički sistem za magnetno zapisivanje signala,
 napajanje,
 upravljački sistem i
 kontrolni servo sistem.

Magnetoskop

Magnetoskopi su uređaji za snimanje, reprodukciju i elektonsku montažu video i audio

signala.

Video i audio materijal se pohranjuje na magnetnu traku, optički disk (DVD, CD), hard
disk ili memorijsku karticu.

Pojavom prvog magnetoskopa, 1956. godine, televizija je doživjela veliki preobražaj u

načinu reprodukcije i distribucije materijala. Sve do gore navedene godine, televizija je bila
„trenutni“ medij, tj. nije imala mogućnost pohranjivanja svog sadržaja za odgođenu reprodukciju
ili u arhivske svrhe.

Prvi kvadrupleksni magnetoskop, proizveden od strane kompanije Ampex Corporation,

1956. godine, model VR-1000, snimao je magnetni signal na traku širine dva inča (5.08cm).
Pojava ovog magnetoskopa, napravila je revoluciju TV industrije i omogućila je RTV
centrima u SAD-u (kasnije i u ostatku svijeta) mnogo jeftiniju i efikasniju proizvodnju programa.
 Prije pojave ove vrste magnetoskopa, u upotrebi je bio kineskop, koji je koristio filmsku
traku i zahtjevao je dosta vremena pri izradi trake, što je rezultovalo u kašnjenju njenog
emitovanja (emitovanje vijesti Istočne obale SAD-a Zapadnoj obali nije se moglo izvršavati u
realnom vremena, zbog vremenskih zona).

Takođe, kineskop je pri reprodukciji imao mane, zbog nemogućnosti prikazivanje slike u
istoj kvaliteti prenosa uživo.

Magnetoskopi su riješili taj problem, reprodukujući sliku iste kvalitete kao i tokom
prenosa uživo.

Kvadrupleksi magnetoskopi su bili industrijski standard gotovo 20 godine, nakog čega su

ih zamijenili helikoidni magnetoskopi, segmentni B i segmentni C magnetoskopi, koji koriste
magnetnu traku širine jednog inča. Magnetoskopi koji su koristili traku od jednog inča su bili
praktičniji za korištenje i imali su mogli su da snimaju video veće kvalitete na manju traku, čime
su postali nasljednici kvadrupleksnih magnetoskopa. Kasetni magnetoskopi, nasljednici traka, su
olakšali distribuciju i reprodukciju između korisnika, ne oslanjajući se isključivo na televizijski
program kao izvor informacija i zabave.

Neki od najpoznatijih kasetnih magnetoskopa su :

 DV, DVCAM, DVCPRO, koji koriste traku širine 1⁄4 inča

 VHS, koji koristi traku širine 1⁄2 inča
 8mm magnetoskop, koji koristi traku širine 8mm
 digitalni magnetoskopi, koji koriste trake širine 1⁄4 inča, 1⁄2 inča i 3⁄4 inča.
 slika 1. Magnetoskop

1. magnetska vrpca,
2. valjak-vodilica,
3. glava za brisanje
4. rotirajući bubanj s glavama za snimanje i reprodukciju,
5. upravljačka glava,
6. glava za snimanje zvuka.

U analognom magnetoskopu magnetska vrpca prije snimanja prolazi uz nepomičnu glavu

za brisanje, a za snimanje i reprodukciju djelomično se omota oko rotirajućega bubnja. Osovina
glavnoga motora povlači vrpcu ispred magnetskih glava smještenih u bubnju, koji rotira velikom,
a vrpca se pokreće malom brzinom, pa se vrpca preko bubnja kreće u helikoidnoj putanji. Kada
jedna glava završi zapis, odmah se uključuje sljedeća. Svake sekunde glave upisuju hiljade uskih
kosih tragova preko cijele širine vrpce.

Radi tačnosti reprodukcije rabi se sinhronizacijski signal snimljen na donjem rubu vrpce.
Iza rotirajućega bubnja nalaze se statičke glave za snimanje zvuka na gornji rub vrpce. U
profesionalnoj tehnici rabili su se kasetni sistemi Betacam japanske tvrtke Sony, a u kućnoj
upotrebi sastav VHS (Video Home System). Sistem VHS postupno su zamijenili digitalni uređaji
s mogućnošću snimanja na digitalni višenamjenski optički disk (DVD) i na magnetsku ploču.
 Prenosna kamera za snimanje u profesionalnoj i kućnoj upotrebi, nazvana kamkorder
(kamera-rekorder), ima ugrađen videorekorder za vrpcu u kaseti sistema.

Analogne kamkodere potisnuli digitalni kamkoderi

U digitalnom magnetoskopu magnetska vrpca prolazi uz magnetske glave jednako kao u

analognome. Videosignal se zbog velike količine podataka mora komprimovati, a zatim se
podaci u analogno-digitalnom pretvaraču, koji je glavni dio uređaja, kvantiziraju i uzorkuju u
digitalni videosignal koji se snima na vrpcu.

Reprodukcija je postupak obrnut snimanju. Pojedini tipovi magnetoskopa razlikuju se po

rasporedu glava za snimanje i reprodukciju u rotacijskom bubnju, po različitim sastavima
uzorkovanja i kvantizacije te po širini vrpce.

Najpoznatiji su i najrašireniji uređaji sistema Betacam japanske kompanije Sony. U

novimvizvedbama ugrađuju se uređaji za snimanje na magnetsku ploču (imaju kapacitet
upisivanja do 100 sati uz vrhunski kvalitet).

Kod digitalnih kamkordera kasetne sisteme s magnetskom vrpcom potiskuju sistemi za

snimanje na digitalni višenamjenski disk (DVD, promjera 8 cm) i memorijsku karticu.

Magnetoskopi i videorekorderi omogućavali su snimanje na normalnoj i upola manjoj

brzini, pregled snimka pri većoj brzini prema naprijed ili nazad, pregled slike za slikom,
programirano zaustavljanje ili ponavljanje snimka, uključivanje i zaustavljanje snimanja s
pomoću uklopnog sata (timera), početak snimanja s pomoću signala iz televizijskog predajnika.

Radi reprodukcije slike i zvuka magnetoskop se priključuje na televizijski monitor ili

prijemnik. Kamkorder ima ugrađeni monitor za praćenje snimanja i za naknadni pregled snimka.
 Osnovi magnetnog zapisivanja i očitavanja signala

Magnetno zapisivanje ili memorisanje električnih siglala je postupak namagnetisavanja

određenog magnetnog materijala pomoću magnetnog polja koje potiče od struje signala koji se
zapisuje. Kod magnetnog snimanja koriste se materijali koji imaju osobinu da se mogu
namagnetisati. Ovi materijali se nazivaju magnetni materijali. Najpoznatiji korišćen materijal
za magnetisanje je gvožđe, pa se često i drugi magnetni materijali nazivaju feromagnetni
materijali.

U magnetne materijale koji se mogu trajno namagnetisati spadaju gvožđe, nikl, hrom i
njihove legure i oksidi.

Magnetni materijali se mogu namagnetisati djelovanjem magnetnog polja nastalog

prolaskom električne struje kroz određeni namotaj. Intenzitet namagnetisanosti je srazmjeran sa
jačinom električne struje magnetisanja.

Namagnetisavanje magnetnog materijala pomoću električne struje može se iskoristiti u

svrhu zapisivanja informacija. Ovako ostvaren magnetni zapis sadrži informaciju o jačini struje
sa kojom je izvršeno magnetisanje.

Magnetni materijal je u obliku sitnih čestica utisnugih u nemagnetni nosač, sa kojim se

prenose kroz oblast djelovanja magnetnog polja. Električni signali predstavljaju promjene
napona i struje.

Kalem je namotan oko torusnog feromagnetnog jezgra koje zatvara magnetno kolo. Na
torusu je napravljen veoma uzak procjep u koji je ubačen nemagnetni materijal, bakar ili
aluminijum.

Koncentrisanje magnetnog polja na malom prostoru vrši se na obodu iznad uskog

procjepa, pored koga prolazi traka sa magnetnim česticama.
 Uslov magnetizacije feromagnetne čestice na traci je da struja signala kroz kalem,
odnosno magnetno polje u procjepu, bude približno konstantna i ne mijenja polaritet u toku
vremena prolaska čestice pored procjepa. Kada se umjesto jednosmjerne struje kroz kalem
propusti naizmjenična struja stvoriće se ispred procjepa naizmjenično magnetno polje.

Da bi se čestica koja prolazi kroz naizmjenično magnetno polje namagnetisala, potrebno

je da budu ostvareni dodatni uslovi, koji se odnose na brzinu prolazka čestice kroz polje ispred
procjepa i maksimalnu učestanost signala koji vrši magnetisanje. Ako određeni uslovi nisu
ispunjeni čestica će izaći iz polja nenamagnetisana. Da bi došlo do magnetizacije, vrijeme
prolaska magnetne čestice pored procjepa treba da je dovoljno kratko, odnosno kraće od
poluperioda signala koji se zapisuje.

Magnetni zapis kod savremenih magnetofona i magnetoskopa briše se pomoću

naizmjenične struje. Brisanje magnetnog zapisa, što u fizičkom smislu znači razmagnetisavanje
magnetnih čestica na magnetnoj traci, ostvaruje se naizmjeničnom strujom određene jačine i
učestanosti.

Jačina struje, u procesu brisanja, treba da je toliko velika da ispred procjepa, u blizini
sredine, stvori dovoljno jako magnetno polje kojim se čestice namagnetišu do zasićenja.
Učestanost struje za brisanje treba da bude dovoljno visoka, tako da u toku prolaska
čestice pored procjepa, struja, odnosno magnetno polje, više puta promjene smjer.

Brzina kretanja trake preko glave za snimanje direktno zavisi od učestanosti signala
koji se zapisuje i veličine procjepa magnetne glave.

Maksimalna učestanost video signala je 5MHz, a minimalna veličina procjepa kod

magnetnih glava određena je tehnološkim mogućnostima izvođenja. Kada se sve ovo uzme u
obzir dobija se da bi traka trebalo da se kreće brzinom većom od 50 m/s.
 Konstrukcija magnetskopa sa stacionarnom glavom nije bila moguća zbog velike brzine
trake, pa se došlo na ideju da se magnetne glave smjeste na rotirajuću glavu, a tragovi koji se
zapisuju na traci da budu kosi i međusobno zbijeni.

Sa ukupnim zbirom ovih tragova dobija se potrebna ekvivalentna longitudinalna dužina.

Kod digitalnih magnetoskopa potrebna je još veća relativna brzina između magnetne
trake i glave.

Postupci kompresije digitalnih signala slike i zvuka omogućavaju pojednostavljenje

praktičnih realizacija magnetoskopa i efikasnije iskorišćenje trake.

Video signal ima veoma širok spektar učestanosti, od 5Hz do 5MHz. Tom odnosu
učestanosti odgovara dvadeset oktava. Električni signal ovako širokog frekvencijskog opsega
praktično nije moguće direktno prevesti u odgovarajuće magnetno polje pomoću magnetne
glave.

Odnos maksimalne i minimalne učestanosti signala koji se zapisuje na magnetnu traku

mora da se svede na prihvatljivu vrijednost od nekoliko oktava, da bi se promjene odziva
magnetne glave u funkciji učestanosti mogle kompezovati. To se ostvaruje prosljeđivanjem
spektra signala u više područje.

Prosljeđivanjem spektra signala u opseg, npr. od 0,5MHz do 5,5MHz, odnos maksinalne i

minimalne učestanosti sa jednog miliona se smanjuje na 11. Prosljeđivanje spektra u više
učestanosti može se ostvariti pomoću amplitudske i frekvencijske modulacije. Koristi se se
frekvencijska modulacija jer je pogodnija za realizaciju magnetnog zapisa (kod amplitudske
modulacije može da dođe do preslušavanja).
 Magnetna traka glavni je medijum za registraciju električnih signala. Osnovni elementi
trake su:

 nosač, kao osnova, i

 aktivni radni sloj.

Materijal za nosač je jedna vrsta poliestera. Traka mora da bude savitljiva, mehanički
otporna, stabilna na temperaturu i vlažnost i glatke površine. Aktivni sloj sastoji se od
mješavine aktivnog magnetnog materijala i vezivnog sredstva.

Ovdje je važna homogenost i uniformni raspored magnetnih čestica, zatim antistatička

svojstva, postojanost i adekvatne mehaničke osobine.

Magnetna glava je element za upis i očitavanje magnetnog zapisa. To je specifičan

elektromagnet sa određenim brojem namotaja na torusnom jezgru sa procjepom. U toku
snimanja struja signala u namotajima stvara u torusnom jezgru jako magnetno polje koje na
mjestu procjepa izlazi van i magnetiše traku.

U procesu reprodukcije namagnetisana traka se kreće pored procjepa i indukuje

elektromotornu silu u kalemu.

Magnetna glava, sa aspekta eksploatacije, spada u grupu potrošnih elemenata, jer

podliježe fizičkim promjenama koje se ispoljavaju u trošenju dijela glave koji u toku rada
dodiruje traku.

Prvi simptomi "ostarjele" glave su pogoršanje odnosa signal/šum i loša reprodukcija slike
u boji. Proizvođači garantuju optimalni vijek trajanja glave od 1000 sati rada. U praksi se
magnentne glave obično koriste duže od garantovanog radnog vijeka, sve dok su snimanje i
reprodukcija prihvatljivog kvaliteta.

Na trajanje magnetnih glava, pored habanja usled trenja, značajan je i uticaj vlažnosti i
temperature okoline, kao i vrsta upotrebljenih traka.
 Glave su montirane na obrtni bubanj po vrlo strogim i preciznim fabričkim tolerancijama.
Zbog toga se, kod servisiranja, obično zamjenjuje kompletan sklop bubnja sa glavama.

U zavisnosti od koncepcije mašine za snimanje postoji više načina formiranja magnetnog

zapisa (transverzalnim ili helikoidalnim tragovima). Geometrijski raspored svih aktivnih video,
audio i pomoćnih tragova za jednu kvasu snimača, predstavlja format ili standard snimanja.
Rotacioni bubanj je, zavisno od standarda, različitog prečnika i ima na svojoj periferiji
različiti broj glava, koje se simultalno ili sekvencionalno uključuju u radni proces.

U okviru date širine trake postoji određeni broj longitudinalnih tragova za upis pratećih
informacija: normalni ton, vremenski kod, signal kontrolnog traga.

Bilježenje i čitanje ovih signala vrše stacionarne glave, koje su postavljene na određenoj
visini u odnosu na putanju trake.

Principi magnetnog snimanja na/sa magnetoskopskoj traci

Način na koji se skladišti informacija pomoću magnetoskopa jeste snimanje na magnetnu

traku, preko koje se poslije vrši i reprodukcija istog materijala.

Glavni element, pored magnetne trake, koji snimanje i reprodukciju pomoću

magnetoskopa, jeste magnetoskopska glava.

Prilikom upisa (snimanja) informacija na magnetnu traku, magnetoskopska glava

pretvara električni signal u magnetno polje koje orijentiše magnetne čestice na magnetoskopskoj
traci.
 Prilikom reprodukcije, dešava se isti proces, samo obrnutog smijera, gdje
magnetoskopska glava pretvara magnetno polje koje emituje magnetna traka u električni signal.

Prilikom snimanja materijala, dešavaju se mnogo veći gubici signala nego pri
reprodukciji. To je posljedica većeg zagrijavanja jezgra magnetne glave usljed većeg intenziteta
magnetnog fluksa.

Gubici su svedeni na minimum izborom odgovarajućeg jezgra magnetne glave.

Načini magnetnog snimanja video signala

Od pojave magnetoskopa, pa sve do sredine sedamdesetih godina, korišten je samo

direktan način snimanja signala na video traku. Primjenjivao se kod kvadrupleksnog i
helikoidalnog B i C formata. Razvojem tehnologije snimanja prešlo se na tri nova načina
snimanja :

 „boja u donjem dijelu spektra“ (Color Under),

 analogno-komponentni,
 digitalni.

Ovi načini snimanja razliku se po načinu zapisa i vrsti zapisa video signala.

Kada se ne dešava konvertovanje hrominentnog signala u neki drugi frekventni opseg,

obavlja se direktno snimanje. Tokom ove vrste snimanja uvijek se snima kompozitni signal.

Razdvajanjem luminentnog i hrominentnog signala, zatim konvertovanjem hrominentnog

u niži frekvencijski opseg i modulacijom luminentnog signala predstavlja gore navedeni način
snimanja.

Nakon postupaka konverzije i modulacije, oba signala se dodaju jedan drugom i takvi se
snimaaju na magnetnu traku preko magnetne glave. U procesu reprodukcije, vrši se demodulacija
luminentnog signala i konverzija hrominentnog signala u originalni.

Na ovom principu rade U-MATIC, VHS i BETA magnetoskopi.

Analogno-komponentni način snimanja koriste magnetoskopi BETACAM formata.

Vrši se razdvajanje luminentnog i hrominentnog signala na dva odvojena magnetna traga.

Luminentni trag se moguliše i usnimava, dok se hrominentni signal razdvaja na U i V
komponente, vremenski kompresuje i usnimava na drugi magnetni trag.

Digitalno snimanje omogućava presnimavanje većeg broja kopija istog medija, bez
pojave uočljivog šuma koji bi pogoršao kvalitet materijala. Ostale prednosti digitalnih snimanja
jesu :

 korištenjem jedinica i nula (1 i 0), tj. dviju logičkih stanja povećava se mogućnost

efikasnog regenerisanja materijala, i samim tim ga čini otpornijim na smetnje,

 jednostavnost upravljanja pri radu,

 veća stabilnost u radu,
 mogućnost kompleksnije obrade video materijala u radu.

Ovaj oblik je najsličniji snimanju formata B i C analognih magnetoskopa, pri kojem je

magnetna glava element koji upisuje informacije na magnetnu traku.
 Formati magnetoskopa

Pored širine trake koja se koristi za snimanje, drugi parametri takođe definišu vrste
magnetoskopa koju su u upotrebi. Formati B i C se snimaju na traku iste širine, ali su međusobno
nekompaktabilni. Takođe, isti je problem sa trakama širine 1⁄2 inča, kod formata VHS, BETA i
digitalnih D1/2 formata.

Format trake na koju snimamo je određen načinom snimanja, širinom trake i drugim
parametrima. Svaki tip magnetoskopa ima drugačije principe na kojima radi, i po tome ih
razlikujemo.

Pojava helikoidnih magnetoskopa, segmentnog B formata i nesegmetnog C formata

donijela je veliki napredak kvalitet televizijskog programa. Princip kombinacija mogućnosti ovih
tipova magnetoskopa sa prenosom uživom se koristi i dan danas, iako je tehnologija
unapredovala i koriste se drugi načini snimanja materijala.

Neke od najvećih inovacija su:

 Slow motion (usporeno kretanje magnetne trake),

 Freeze frame (zaustavljeno kretanje magnetne trake),
 Mogućnost prikazavanja slike tokom brzog premotavanja trake,
 Provjera kvaliteta slike u toku prikazivanja,
 Korištenje uže trake (pojeftinjenje cijelog procesa snimanja i reprodukcije).

Helikoidni magnetoskopi su razvijeni u dva pravca, gorenavedi C i B format.

Segmetni B format snima 52 linije signala odjednom, što znači da je potrebno 6

segmenata, što proizilazi iz potrebe usnimavanja 312 linija televizijskog signala (jedna
poluslika).
 Nesegmetni C format snima odjednom cijelu televizijsku polusliku (svih 312 linija) u
jednom okretanju magnetne glave, po čemu je dobio naziv nesegmetni.

VHS format (Video-Home System) format, jeste kućna vrsta magnetoskopa koja je
upravo u kućnim uslovima dostigla svoju popularnost. Presnimavanje materijala je bilo relativno
jeftin i brz proces.

Način snimanja materijala na VHS traku (ili kasetu, kako joj je popularniji naziv) jeste
„boja u donjem dijelu spektra“ bez zaštitnih pojaseva, pri čemu se smanjuje potrošnja magnetne
trake, što sami proces čini jeftinijim.

Traka koju koristi VHS format jeste 1⁄2 inča. Koristi se Reel to Reel način namotavanja
trake.

Dalji razvoj VHS formata jeste Super VHS (S-VHS) magnetoskop. Kao i kod filmske
trake, naziv Super donosi bolju kvalitetu slike (veću horizantalnu rezoluciju) BETA format
(skraćeno od BETA MAX) materijal snima na traku širine 1⁄2 inča.

Način snimanja i širina trake je ista kao i kod VHS formata, ali ova dva formata nisu
međusobno kompaktabilna.

BETA format ima duži, ali uži magnetni trag. Iz tog razloga traka se uvodi u snimanje u
obliku slova U. Kod ovog vrsta uvođenja trake duži je put trake van izvan kasete. Postoji više
varijacija BETA formata:

 ED BETA format se pojavio kao konkurent S-VHS formatu, ostvarivši

kvalitetniji upis rezolucije
 BETA SP je stepenica ispod ED BETA formata, ostvarujući manji kvalitet upisa,
dok je
 BETA L i
 BETA CAM vrsta ovog formata našla upotrebu u amaterskim i
poluprofesionalnim upotrebama.
 BETA CAM format je kombinacija BETA magnetoskopa i kamere u istom kućištu. Iz
praktičnih razloga našao je široko rasprostranjenu upotrebu.

Razlika u odnosu na magnetoskop tipa BETA jeste brzina obrtanja trake pri snimanju.
Način snimanja BETA CAM formata jeste analognokomponentni, gdje se luminentni i
hrominentni signal upisuju odvojeno.

BETA CAM SP format ima mogunost snimanja do 110 minuta materijala na jednu
kasetu, što je najduže trajanja video materijala u odnosu na ostale konkurente.

Kompromis je u kvaliteti u odnosu na obični BETA CAM format.

Format 8mm je format trake koji se koristi u filmskoj industriji. Format 8mm je
implementiran u kameru i tako je nastao popularni kamkorder.

Kasete su džepnih dimenzija, manje od svih ranije poznatih oblika kaseta.

 Zaključak

Razvoj magnetoskopa je podigao kvalitet prikazivanja televizijskog materijala na viši

nivo.

Sloboda odgođenog prikazivanja materijala je televizijama donijela ogromne profite, kao

i mogućnost kreiranja arhiva (jednog od najvaznih elemenata jedne televizije su arhivski snimci).

Mogućnost premotavanja, usporavanja i zaustavljanja „žive slike“ je omogućio

konačnom gledaocu bolji doživljaj onog što gleda. Magnetoskopi su našli upotrebu i u kućnoj
varijanti, dajući nezavisnosti krajnjem korisniku da materijal može sam sebi da „režira“, umjesto
gledanja isključivo televizijskog programa uživo.
 Literatura

[1]https://www.researchgate.net/publication/256091187_PROCJENA_KVALITETE_HELIKOI
DALNIH_MAGNETOSKOPA

[2] https://serbia.mom-rsf.org/uploads/tx_lfrogmom/documents/67-835_import.pdf

[3] Marković, I., Martinović, D., Stojković, A., Magnetoskopi, Beograd, 2000. god.
Komentar:_________________________________________________________
__________________________________________________________________
__________________________________________________________________
_______________________________________________________________

Pitanja na usmenom dijelu ispita:

1._________________________________________________________________
_______________________________________________________________

2._________________________________________________________________
_______________________________________________________________

3._________________________________________________________________
_______________________________________________________________

Ocjena rada:________________________

Usmena odbrana rada:___________________

Opšta ocjena:________________________

Članovi komisije:

1.Mentor:_______________________________________________________

2.Stalni član:____________________________________________________

3.Predsjednik komisije:____________________________________________

Datum:__________________________2019.godine, Podgorica