Cold Fangs [Fangs Series # 2]

by Thyriza

[Fangs Series #2]

You knew he was dangerous. You knew he wasn't ordinary. You knew his sharp fangs.
He's pushing you but you're a hard-headed bitch who won't take no for an answer.
You want him despite his perilous self.

You lose. You might be the persistent woman he'll ever know. But you can't change
what his heart desires.

You gave him everything. Everything you have. You knew he wasn't appreciating it.
Until you felt it. You're just a human being who gets tired. Tired of pulling him
to you when everything he does is to push you.

But what comes around goes around. Now he's the one chasing you. Begging for you to
come back. But it was too late. His cold fangs already infected your heart that
made you cold.

[All Rights Reserved 2014 ©Thyriza]

=================

Prelude

Prelude

You knew he was dangerous. You knew he wasn't ordinary. You knew his sharp
fangs. He's pushing you but you're a hard-headed bitch who won't take no for an
answer. You want him despite his perilous self.

"I want you so bad. I don't care if you're a freaking vampire. Just let me
love you and prove to you that I can love you better."

You lose. You might be the persistent woman he'll ever know. But you can't
change what his heart desires.

"I fvcking love you, dambass! Forget about her and this time, use me. Use
me for all I care. Just don't make me leave you."

You gave him everything. Everything you have. You knew he wasn't
appreciating it. Until you felt it. You're just a human being who gets tired. Tired
of pulling him to you when everything he does is to push you.

"I wanted to fight my feelings for you. But I'm tired. I'm tired of chasing
you."

But what comes around goes around. Now he's the one chasing you. Begging
for you to come back. But it was too late. His cold fangs already infected your
heart that made you cold.

"I'm fed up. I can't love you anymore. I'm done with pushing and pulling."

xxxx

Author's Note: Watch the video trailer on the multimedia part. :))

=================

Chapter 1 - Queen B is Back

Okaaaaay! Bago niyo basahin 'to, gusto kong isuggest na kailangan mo munang basahin
ang Epilogue ng MKiSF para maka-relate ka. Thank you!

---

Chapter 1 – Queen B is Back

♪Sitting on my bed with just your t-shirt on Turning up the volume to my favorite
song Boy I can't lie What we did last night You know it's constantly replaying,
staying on my mind♫

I removed my head phone on my ears as I saw the stewardess made a sign that we’re
taking off.

I lazily put my expensive shades and put a light lipstick on my lip. No one knows
I’m back. I tried to cut all my contacts while I was in Colorado. I didn’t even
bother telling my parents that I still have plans of coming back. My heart is still
in the process of healing because 5 years staying there is not helping. Not even a
bit!

“Welcome back, Ms. Cassey Aragon.” The man greeted me.

“Yeah, it’s good to be back.” I said while walking like in a runaway. It’s still
me. The confident Cassey who can intimidate everyone just by passing by.
“Ms. Cassey, would you like me to tell your father that you’re back?” Leni—my
assistant asked me.

“No, huwag na.” simple kong tugon.

“But where will you stay?” tanong niya pa habang hindi magkanda ugaga sa mga dala
niyang signature bags which is mine because you can’t expect me to carry my Nine
West shoulder bag, channel hand bag and my oh so expensive hartmann luggage.

“In my penthouse of course!” nakakairita na ‘tong assistant ko! Ang daming tanong
eh sa nagmamadali nga ako at baka may makakita sa akin dito na paparazzi.

“B-but...Diba po—”

Hindi ko na siya pinansin at pinagpatuloy ko ang paglalakad. Bahala siya diyan! Ang
taas ng sahod niya para magreklamo. Tsk! I hate secretaries! Only because Theyn was
a secretary you have to hate everyone. Bitter! Wtf! Do I have a split personality
already? Gosh!

Inihatid ako ng kotse sa penthouse ko. I know ang iniisip niyo ay masyado akong
maarte at may pa-penthouse penthouse pa akong nalalaman and it’s not an issue if I
live in a plain condo. But that’s the thing. I don’t do plain things. I wanted
everyone to see how rich I am to afford a high class penthouse just for me. Because
this is what single ladies do, spend their fortune.

Pinauna kong umakyat ang mga personal chimay ko para ayusin na rin ang mga gamit
ko. It took them 30 minutes bago maayos ang lahat. Pinaalis ko sila saka ako
umakyat sa second floor. I went outside the veranda at ramdam ko ang init sa
Pilipinas.

“Geez! I hate here!” agad kong sinara ang glass door panel. Bakit kasi hindi ko na
lang napili pumunta sa lugar na malamig? Sa South Korea, Japan or in Paris.

I made a mental note na hindi ako magtatagal dito sa Pinas. 1 month then I’ll go to
Paris.

May mga magazines na naga-stack under the bedside table kaya kinuha ko ‘to.

My heart pounds erratically when I saw the front cover of the Time Magazine. It was
Kent and Theyn—happily embracing each other under the Arc de Triomphe. Naibato ko
ang magazine sa trash can. Okay! Sila na ang masaya! Ako na ang miserable. This is
b-llsh-t!

Kinuha ko lahat ng magazine sa buong kabahayan at tinapon sa labas ng veranda. I

don’t care kung may matamaan sa baba. I just don’t f-cking care! I am so angry—not
to them but to myself. I thought I’d accepted the fact that Kent’s not mine and
never was. And I don’t want to be a hypocrite bitch to deny na okay na sa akin ang
lahat. I can fool everybody na nakapag move on na ako. But not to myself.

Kinuha ko lang phone ko saka ako nagpadala ng text message sa assistant ko na huwag
magpapadala ng kahit na anong news paper or magazine sa unit ko. I could just kill
right now!

Nawala ang pagpuputok ng butse ko nang marinig kong nagbukas ang front door. Who
the hell is that!

Agad akong bumaba para tingnan kung sino ang pangahas na pumasok dito sa haven ko.
Kung magnanakaw siya, hah! Sorry at nasa kundisyon ako ngayong pumatay ng kahit
anong klaseng halimaw!

“Saan ko ba kasi nilagay ‘yung sunglass ko? Hindi tuloy ako makalabas. Ang init
pa.” I heard the burglar said.

Slowly, kinuha ko ang mamahaling vase sa tabi ng malaking painting and ready to
break the ass of the burglar.

I heard him sniffs, “Weird smell.” Sabi niya dahilan para mapahinto ako. Sinong
weird smell sinasabi niya? Maybe he’s referring to himself. “Ugh! Ang baho talaga!”
exaggerated na niyang sabi. Mas lalo akong napamaang. Channel number 5 ang pabango
and every woman would kill just to have this expensive perfume!

“Excusez moi?!” I said in French.

Para namang napatalon ang lalaki dahil sa presensya ko kaya patalon na nilingon
niya ako. Pareho kaming nagulat na makita ang  isa’t-isa.

“CASSEY/PRIMOTIVO?!” we both shrieked.

“ANONG GINAGAWA MO DITO?!” we said in unison.

“IKAW!” sabay nanaman naming sabi.

“Ugh!” I said in frustration. “What are you doing in my penthouse, Primotivo?!” I

emphasize the word.

“I think you’re wrong, Cassey. It’s my penthouse.” He was grinning like an idiot.
Napahakukipkip ako sa harap niya.

“How come?” matapang kong tanong.

“Pinagbili mo na ‘to sa akin, remember?”

“What?!” malakas kong sigaw. He must’ve been kidding me! “What d’you think of me,
poor?!” Ugh! Kung hindi ko lang alam na vampira siya baka pinagtatadyakan ko na
siya. But I have to control my temper because god knows what this vampire man can
do.

“You were drunk that night. You said you don’t want anything to do with the things
you have here in the Philippines. Sabi ko akin na lang ‘tong Penthouse mo. I bought
this for 13.5M cash at sa assistant mo ako nakipag-usap kasi hindi na kita ma-
contact sa Colorado.” He explains.

“Sa assistant ko?! That bitch! Bakit hindi man lang niya sinabi! Kaya pala
nadagdagan ang savings ko because of that!” lagot sa akin ang babaeng ‘yon. I’m
going to grope her neck!

“Hey, huwag mo namang awayin ang assistant mo. Ikaw talaga.” He said. I stared at
him with disbelieve.

“And where do you think I’ll stay? Not to my parents I tell you!” I should go back
to Colorado.  Or pumuntang South Korea, Yangdong at mag-meditate. I’ll buy a ticket
right away.

“Stay here. Wala naman sa akin kung dito ka muna,” he flashes a playful smile na
sobra kong ikinaiirita noon pa lang.

“You stay in the guest room” I scowled.

“Hahaha. Same Cassey, eh? Okay lang kung saan mo ako patulugin. Hahahah hindi nga
pala ako natutulog.” Para siyang bata. I sneered at him.

“Bahala ka. May jetlag pa ako.” Tinalikuran ko siya saka ako umakyat. Originally
may 3 rooms dito. Isang master’s bedroom, guest room at maid’s quarters sa baba
pero pinatibag ko kasi ginawa ko siyang dance studio na napapalibutan ng mirrors. I
dance alright.

NAGISING ako nang marinig ko ang malakas na volume ng TV. Binangon ko ulo ko saka
ito binalik sa unan.

“Ugh!” tinakpan ko ng unan ang ulo ko pero walang epekto kasi talagang ang lakas
niya.
I wear my hello kitty slippers as I marched outside my room. Sinilip ko si Ivo sa
baba. Nakita ko lang siyang nakatalikod habang may pinapanuod. I rolled my eyes
heavenwards habang naglalakad pababa.

“Ivo! Ivo ano ba—“ napahinto ako. Hindi dahil sa takot ako sakanya. Kundi dahil sa
pinapanuod niya.

Tulala lang ako habang pinagmamasdan ang screen ng kanyang LED TV.

They were exchanging vows. Proclaiming how they cherish each other and how they
love to spend the rest of their lives forever.

Parang naninikip ang dibdib ko sa sobrang sakit. Bumalik ang alaala sa akin. Kung
gaano ako nagpakababa para maging akin si Kent. Kung paano ako naging masama para
sa pag-ibig. Kung gaano ako kahanda i-give up ang lahat maging kami lang. At kung
paano nila ako pinagmukhang tanga in making a lie about Kent’s feeling about me.

Akala ko iiyak ako pero nagulat ako kasi napangisi na lang ako ng mapait. Immune na
ako sa sakit. I was train to deal with this. A woman who can get everything she
likes but can never be happy and fulfilled.

Naglakad ako papunta kung saan ang TV at kinuha ang remote at pinatay ito. Humarap
ako kay Ivo at kita ko kung gaano siya nasasaktan hanggang ngayon.

“You’re so pathetic! Are you a masochist?!” inis kong sabi sakanya. “And why the
hell on earth you have the copy of their wedding ceremony?! Are you imagining na
sana ikaw ‘yung groom?! Sino bang niloloko mo, Ivo?!”

“Huwag mo akong pakialaman,” mahina niyang sabi.

“Yeah! Wala naman talaga akong balak pakialaman ka kung hindi lang talaga sobrang
lakas ng volume ng TV! If you want to be miserable, then be it. Pero huwag mo akong
idadamay!” tinalikuran ko siya. Kaasar. Life’s ironic. Can you imagine us living in
the same roof? Kami na sinaktan ni Kent at Theyn na ngayon ay masaya na? Talaga
bang kailangan i-sort out ang miserable sa masaya? Kaya ba I’m stuck with him?

Paakyat na sana akong hagdan nang marinig ko siyang magsalita.

“Have you moved on?” he asked. Natigilan ako sa tanong niya. Masyado akong proud
para aminin na hindi pa ako nakakapag move on.

“I already did.” Matigas kong sabi. Parang kumirot ang puso ko. Parang ayaw nitang
sumang-ayon sa akin.

“So puwede mo akong samahan bukas?” he said. Napalingon naman ako sakanya.
“Saan?” I queried.

“They will celebrate their 1st year anniversary and unfortunately, I was invited.”
Gusto ko mapamura. Why on earth did Theyn and Kent invited Ivo eh alam naman nilang
karibal niya ‘to dati? Hindi ba sila marunong makiramdam sa feelings ng iba at puro
sarili nila iniisip?!

“Sasamahan kita.” Confident kong sabi. I will show them what moved on looks like.
Ipapakita ko sakanila na hindi lang sila ang masaya.

xxx

Ang sabi ko sa sarili ko, bukas ko siya ipopost para ma-excite naman kayo ng konti.
Kaso ako ata ang mas excited eh. Wahahahaha. May Kentheyn hangover pa ako eh. ^^

Cassey on the side :)

Ate Thy <3

=================

Chapter 2 -Moving on? Piece of Cake

Chapter 2 –Moving on? Piece of Cake

“So anong oras ang party?” I asked habang naghahalungkat sa luggage ko. Kahapon
napa-oo ako kay Ivo na sasamahan ko siya sa party kaya heto, para akong nag-uukay-
ukay.

“Around 7PM.” He shrugs.

“Formal?” gosh wala akong makitang magandang isuot! Puro panlamig pala ‘tong dala
ko.

“Semi,” he answered.

“Sh-t!” I cussed after realizing na kulang ng isang maleta ang dala ko. Hindi ko
naman siya naiwan sa airport. I left it in my mansion. How stupid of me!

“Are you okay?” concern na tanong ni Ivo.

“Jackets, furry cardigans, winter coats and dress coats! ‘Yan pala ang mga nadala
ko!” naiinis ako sa sobrang katangahan ko. Kumukota na ako, ah! Hindi ako ‘to.

“So?” parang walang gana niyang sabi.

“Anong so ka diyan?! Ang init-init dito sa pinas tapos ‘yan ang dala ko?!” jusko
mabuti na lang may mga dala pa rin naman akong mga casual dress at mga pambahay.

“Eh mag-shopping ka. ‘Yon naman ang gusto niyong mga babae, diba? Don’t tell me
nagtitipid ka na,” tumawa pa siya. Binato ko naman siya no’ng dress coat na may
bakal na belt at saktong tumama sa mukha niya.

“Pffft~ ‘buti nga!” irap ko sakanya.

“Pasalamat ka hindi ako nasasaktan,” he said tapos biglang natahimik.

“Anyare sa’yo?”

“Isang babae lang ang kaya sa aking manakit. At hanggang ngayon patuloy pa rin
akong nasasaktan.” Pagdadrama niya.

“What the hell Primotivo! Please lang, ha? Spare me the drama. It’s over and done
at ayokong mag reminisce ng past!” sabi ko sakanya saka ko sinara ang maleta.

“Paano ka ba naka move on? Sa limang taon mo sa Colorado, ano pinag-gagawa mo para
makalimot?”

“Work. Party. Get wasted at the bar. Hook up with random guys. Then voila...” still
can’t move on. “naka-move on ako.”

“Kung gagawin ko ba lahat ng ‘yan makakalimutan ko na siya?”

Hindi.

“Of course!”

“Can you help me?”

No.

“Sure. Expert na ako diyan.” Tinuon ko ang attensyon ko sa pag-sara ng aking

luggage. Nagsinungaling ako para sa ikabubuti ko. Ayaw kong kaawaan ako. I don’t
need his pity. Besides, sino ang tutulong sakanyang mag move on kung pati ang
kasama niya ay hirap din makalimot?

Tumayo akong nakapameywang, “Samahan mo ako.” It wasn’t a request. It was an order.

“Saan?”

“Shopping. I don’t have anything to wear.”

“Alright. Mag-bibihis lang ako.” He said then stood up. Lumabas siyang kwarto at
ako naman kinuha ko ang casual na damit sa luggage ko.

I wear tank top and maong shorts and flip flops. Ayaw kong masyadong pumorma. As
much as possible I want to keep my identity para hindi malaman ng family ko na
umuwi ako. Pero alam kong sa mga oras na ‘to ay may nakarating ng news sa daddy na
umalis akong Colorado. Hindi naman siya magagalit.  He would be glad actually. But
I know he will force me to live in mansion and see guys he arranged to date me.

Nang makababa na ako—there I saw Ivo standing wearing a casual rugged jeans and
blue shirt. He looks like an Abercrombie model but hey, there are lots of hottie in
Colorado pero iba pa rin ang lahi ni Ivo—deadly. His pair of fierce eyes that can
make woman’s knees tremble. His cold body physique that can make every tongs drop.
And that very manly god-given face that every man wished to have.

“Did I pass?” he mischievously said. I just smirked at him. Medyo may pagkamangahin
siya pero sanay na ako. May ipagyayabang naman kasi talaga.

“Tara na nga!” nauna na ako sakanyang naglakad at naramdaman ko naman na nakasunod

lang siya.

It was around 11AM nang dumating kaming mall at medyo marami-rami na rin ang tao.
We headed to 2nd floor kung saan ang mga boutiques.

“Bilisan mong mamili, ah?” Ivo reminded me.

“Ayoko nga!” hindi ako papayag na hindi engrande ang suot ko sa pagbabalik ko. I
won’t let them give the satisfaction to see me miserable. I am Cassey Aragon and I
live to intimidate people around me. ha! I can’t wait to see the reaction on Kent
and Theyn’s face when they saw me with Ivo.

I already chosen a black chiffon dress na may gold sequin sa waist part. Papatungan
ko siya ng white furry shawl. Simple but I know it will always look like
extravagant if I wear it. Nagbayad kami sa cashier saka kami lumipat ng boutique.

“Okay na? Uuwi na tayo?” he asked.

“No,” tinuro ko ang isang boutique. “Shoes.” I saw him grimace pero wala siyang
nagawa kundi ang sumunod sa akin.

“Hindi mo sa akin pinakita ‘yung nabili mo,” he said while I was busy deciding what
shoes to buy.

“Surprise,” I answer.

“How about this?” napatingin ako kay Ivo na hawak ang isang beige-silver shoes. I
think it’s 6 inches and I normally just wear 5 inches.

“I don’t know... Ano size?”

“7,”

“5 size ko.” Sabi ko.

“For real? Ang liit naman ng paa mo,” natatawa niyang sabi. Inirapan ko lang siya.
Nakita ko siyang tinawag ang sales at nagpakuha ng size 5. Ako naman nagtingin-
tingin lang sa mga shoes at baka may iba akong magustuhan.

“Oy, rich girl.” Nakasimangot na nilingon ko si Ivo dahil sa tinawag niya sa akin.

“Ayusin mo pagtawag sa akin!” hasik ko naman.

“Woah! Tigress!” natatawa niyang sabi. Napailing na lang ako. Kakaiba talagag
vampira ‘to! Minsan nga naiisip ko na baka hindi talaga siya vampire. Kasi naman
para lang siyang normal na lalaki kung umasta.

Naupo ako sa mababang stool kung saan puwede kang magsukat ng shoes. Nagulat ako
nang lumuhod sa harap ko. Inilabas niya sa kahon ang isang pares ng sapatos.
Tumingin siya sa akin at parang naghihingi ng permiso na isukat niya ang sapatos sa
akin.
“Tsk, akin na nga! I’m not Cinderella, okay?!” kinuha ko sakanya ang shoes. It
perfectly fits on my petite flawless foot.

“Oh believe me, honey. No one will dream you as Cinderella.” Nakangisi niyang sabi.
I just gave him my deadly look that earned me a chuckle.

“A*sh*le!”

“Feisty, I love it!” he grinned that gave me creeps. Alam mo ‘yung gwapong
nakangisi at parang may balak? Ha! It’s him alright.

Umalis kami sa mall and thank god Ivo was there to help me with these shopping
bags. Dati super sanay ako na may kasamang assistant kapag nagsa-shopping. I think
kailangan ko na ng bestfriend para sa ganitong bagay. I have friends naman pero
hindi ‘yung super close. Maybe this is why I always seek attention.

“Aren’t you hungry?” he asked habang nagda-drive siya.

“Nah!” I answered habang nakatingin sa daan. Nakita ko ang naglalakihan na

billboard ng mga models.

“But it’s past lunch time. You’re suppose to eat, sweetheart.” He said. Napatingin
naman ako sakanya ng nakakunot. Bakit ba kung ano-anu na lang ba tinatawag niya sa
akin?

“Stop with the endearments, Primotivo!” I said and I saw he form a mischievous
smirk.

“I’m used to call everybody some endearments, baby.”

“You’re effin annoying, know that?” I said to him.

“Darling, you have to deal with my hotness. We’re living together, remember?” he
wiggled his eyebrow.

“Oh it could be settled. I’m going to call my assistant to find me a new pent
house.” I said as I fished my hand inside my Channel bag to get my phone.

I was about to dial my assistants’ number but Ivo made a hard break at muntikan na
akong mapasubsub sa dashboard ng sasakyan at pasalamat na lang ako sa seatbelt at
sa imbentor nito because it saved me from hurting my face. Anything by my face,
please!
“What the fudge, Ivo!” gigil kong sigaw.

“Be grateful I am letting you stay in my pad for free, sweety. So if you want to
move it’s fine with me. But you have to pay me for your stay. But if you’re going
to stay, I won’t ask anything from you—not even a cent.” Seryoso niyang sabi.

“How much should I pay you if I move to another pad?” I asked plainly.

“13.5M per hour. So you owe me...324M only.” He said. My eyes literally widened.
Aba! Mas mahal pa siya sa Royal Penthouse Suite at the Hotel President in Geneva,
Switzerland. It cost me 3M and siya? Ha!

“No way!” I yelp.

“Then stay, okay baby?” tapos kumindat siya. Bwesit talaga.

LONG bathe ang ginawa ko. I spent 2 hours inside the bathroom. I’m excited, yes. I
wanted to see Kent and Theyn. Oo miss na ko na si Kent. And if I he’ll give me a
chace to talk to him—I’ll grab it even only for a second.

Nagsimula na akong magbihis. 6PM na rin kasi and for sure kanina pa ‘yon si Ivo
nakabihis. Kung excited ako, mas excited siya. He’s so obvious.

I curled my hair and made a messy bun from it. Hinayaan ko ang ibang buhok sa may
tenga na nakalugay. I wear my expensive pair of diamond earing and my Neil Lane
necklace that was a gift from my daddy.

“I’m ready,” I said to myself while staring at my mirror. My make up was light
because I don’t want my natural features to hide and also I want my dress to stand
out.

This is my own version of revenge. A dress to kill.

Lumabas na ako sa kwarto at bumaba. I saw Ivo standing near the terrace. Naka side
view siya sa akin kaya napagmasdan ko nang mas mabuti ang hitsura niya.

He was wearing a white long sleeves, navy blue neck tie with his Armani suit
jacket. His hair was simply stylized. I must admit, he has this jaw dropping aura.
Sobrang gwapo.

“Tara na?” I said.

“What took you so long? We only have—“ natigilan siya nang tingnan niya ako. I know
he was pleased kaya napangiti lang ako. I don’t need worships, I don’t need words,
just to see someone’s reaction already made me happy. At kagaya ng pinapakitang
reaction ni Ivo, alam kong nagutuhan niya suot ko.

“You’re perfect,” he said. Mas lalong lumawak ang ngiti sa labi ko.

“I know.” Lumapit siya sa akin at inilahad ang kamay. Inabot ko naman ‘yon.

“Are you ready?” he asked.

“Very,” I confidently said.

xxx

Natutuwa ako kay Cassey, ang arte-arte! hahaha Bago ko gawin ang mga POVs ni
Cassey, nagme-meditate muna ako para makapag change personality ang utak ko.
hahaha. 

Add niyo ko sa fezbook. click external link! 

©Thyriza

=================

Chapter 3 - Live in Partner

Chapter 3 – Live in Partner

My toes were trembling. My hands are starting to get sweaty. Hindi ko nga alam kung
bakit ganito nararamdaman ko. Parang nagsa-somersault ‘tong tiyan ko. ‘Yung
confidence na mayro’n ako ay parang unti-unting nawala habang papalapit kami sa
venue. At ngayon na nandito na kami sa harap ng Villa Manjon, hindi ko mapigilan
ang kabahan. I’m afraid to see them—him. Yet, I missed him so much.

“Are you okay?” Ivo asked. Nasa entrance na kami kung saan ginaganap ang party.
Seryoso naman akong tumango sakanya. Hindi ko dapat ipahalata na apektado pa ako.

Nakakapit ang kamay ko sa braso ni Ivo. Hindi nakaligtas ang mapanuring mata ng
ibang tao. They’re jealous and amazed at the same time because a goddess like me is
with the most jaw dropping handsome hot guy.

Agad na iginala ko ang mata ko at hinanap siya. Sino pa ba kundi si Kent. Seems
like magsisimula pa lang ang party. Sa unahan daw kami uupo sabi ni Ivo. Ibang
klase talaga ‘tong si Primotivo titiisin ang sakit makita lang si Theyn.

“Ivo...” I heard a man’s voice behind me. Sabay kaming napalingon at nakita ko si
Migo kasama ang secretarya niya na nakakapit sa braso niya. My eyebrows literally
arch with the scene. Sila ba?

Nakita kong nagulat sila na makita ako. Pero agad din namang ngumiti sa akin si
Migo.

“I’m glad to see both of you,” Migo said. Ngumiti lang ako sakanya. Pero hindi
nakalagpas sa akin ang pag-irap ng secretary niya. She’s a friend of Theyn and I
already hate her.

“Girlfriend mo?” I asked Migo. There’s this smug look on my face.

“Oh I forgot, babe this is Cassey, a friend of ours. Cassey, this is Florence—my
fiancé.” Migo introduced. Hindi ko pinahalata na nagulat ako. Ano ba ang mayro’n sa
mga secretarya at lapitin ng mayayaman?

“Do I have to be a secretary to—“ hindi ko na natapos ang sinabi ko dahil siniko
ako ni Ivo. Isa pa ‘to!

Humiwalay ako sandali kay Ivo at kumuha ng ladies drink sa umiikot na waiter.
Kailangan ko ng lakas ng loob para harapin silang dalawa.

“Ladies and gentlemen, let’s all welcome Mr. and Mrs. Manjon!” napahinto ako sa
kinatatayuan ko. Biglang nanlamig ang pakiramdam ko at parang bumibigat hininga ko.
Shiz! What is happening to me! Mabubuwal na sana ko sa kinatatayuan ko pero
naramdaman kong may umalalay sa likod ko.

“Careful,” it was Ivo of course.

“Tsk. This party is killing me.” iritado kong sabi. Nilagay naman niya kamay niya
sa pisngi ko. Iiwas sana ko pero mas lumapit siya sa akin.

“Samahan mo lang ako. ‘Wag kang aalis sa tabi ko, please?” nakatingin siya sa akin
and begging. I slowly nod at him.

Hinawakan niya ako sa bewang habang naglalakad kami papuntang unahan.

My world almost stops when I saw Kent. He was talking in the middle of the flat
form. Habang nakahawak siya sa bewang ng asawa niya. Nagbaba naman ang tingin ko at
nakita ko ang tiyan ni Theyn. She was pregnant. Para akong binaril ng libo-libong
karayom sa dibdib ko. Naramdaman kong nagpapawis ako sa noo. Nanlalamig ang sistema
ko at parang gusto kong umiyak.

Masakit. Nagbunga na ang pagmamahalan nila.

Napatingin naman ako kay Ivo at nakita kong nakangiti siya. Kung hindi ko siguro
alam ang katotohanan baka inisip ko na nakapag move on na siya.

Bumaba si Kent and Theyn sa platform at sinalubong siya ng mga kaibigan nila dala
ang pagbati.

“I-ilang buwan na ang dinadala ni Theyn?” I asked Ivo.

“5 months. Theyn’s already a vampire.” He said. Napangiti na lang ako ng mapait.

This is getting worst. I have my own story pero kawawa pa rin ako. Mali ba ang
desisyon ko na nagbalik? Mas lalo ba akong mahihirapan?

“Cassey? Cassey is that really you?” napalingon ako sa nagsalita. Nanlaki ang mata
ko na makita ang kaibigan kong si Sandy. Actually kababata ko siya at kaibigan ko
haggang mag-graduate kami ng highschool. I don’t know nga kung bakit nawalan kami
ng communication nang mag-college ako. Siguro kasi sa ibang bansa na siya nag-aral
kaya gano’n. But I’m happy to see her again.

“Sandy,” nakangiti kong sabi.

“Ngingiti ka lang dyan? Aren’t you going to hug me, you bitch!” pagtataray niya.
Natawa naman ako saka ko siya niyakap. She’s my partner in crime. Halos magkapareho
kami ng ugali. Kaya kapag naiinis ako sakanya noon, doon ko agad naiisip na
nakakainis din pala ako.

“It’s been a long time, saan ka ba nagsusuot?” I asked nang magbitaw kami ng yakap.

“New Zealand, Sis. Teka, mas lalo kang gumanda.” Pinaikot niya ako. This is what I
like about Sandy, she may be bitch but very frank and honest.

“Of course! Actually kakauwi ko lang kahapon galing Colorado.” Sabi ko sakanya.

“You hate it there. Pinadala ka ba ni Tito Martin do’n?” she said referring to my
father.

“No. B-business reasons.” Pagdadahilan ko. Tumango naman siya at parang naniwala sa
akin.
“Bakit ka nga pala nandito? Business associate rin ba kayo ni Kent Manjon?” she
asked. Napaiwas naman ako ng tingin. Napatingin ako kay Ivo para sana humingi ng
tulong sa isasagot kaso wala na pala siya sa tabi ko. That man! Sabi niya stay
beside me tapos... ugh!

“Business partners kami before,” tipid ko na lang na sabi.

“Ah, eh ‘yung kasama mo kanina sino ‘yon?” she asked.

“He’s Ivo. My friend,”

“Ay? Akala ko pa naman boyfriend mo na.” she smirked.

Tiningnan ko kung saan papunta si Ivo and I saw him walking towards Kent and Theyn.
Napailing na lang ako. He’s patethic vampire man!

“Sandy, I would like to have a chit-chat with you but I have something important
thing to do. Let’s talk later, okay?” sabi ko sakanya. Hindi ko na siya hinintay
pang mag-salita at agad akong pumunta kay Ivo.

Kausap na niya si Theyn and Ivo. He’s a great pretender I must say. Napapakita niya
sa dalawa na move on na siya. Just like me. Pero mas malala siya ‘no!

“Primotivo! How dare you leave me without saying anything?” I tried to calm myself.
I wanted to sound the old Cassey they knew. The arrogant bitch Cassey.

Nagtama ang tingin namin ni Kent at halatang nagulat siya na makita ako. Same as
with Theyn. Napahawak pa siya sa tyan niya na as if pinagsisigawan na buntis siya
at si Kent ang ama!

“Eh kausap mo pa kasi ‘yung kaibigan mo,” he reason out.

Umirap naman ako, “Regardless!”

“I’m happy to see you again, Cassey.” Kent said. I can sense the sincerity naman.
Nginitian ko lang siya saka ako tumingin kay Theyn.

“You must be very happy,” I said to her. I didn’t mean to be sarcastic. Kusa lang
talagang lumabas sa bibig ko. Nagbaba naman siya ng tingin saka ngumiti sa akin.

“Yes, Cassey. I am very happy and I owe you one.” Sabi niya. Napangisi na lang ako.
Yeah bitch. Pasalamat ka nagpatalo ako.
“Akala namin nasa Colorado ka pa. Your dad told me a while a ago that—“

“My dad is here?” pagpuputol ko kay Kent. Gosh of course he’s invited. Dad and Kent
were business friends. Bakit ba hindi ko ‘yon naisip?

“Yes. I didn’t expect you’ll be attending. Kailan ka pa umuwi?” he asked. I

appreciate Kent talking to me pero hindi ko gusto ang idea na makita ako ni daddy
ngayon. Sh*t! Kung makita niya si Sandy ngayon for sure sinabi na ‘yon nang babaeng
‘yon na nakita niya ako.

“Please don’t tell dad that you saw me.” sabi ko. Lumapit ako kay Ivo at kumapit sa
braso niya. Parehong napatingin si Theyn at Kent sa aming dalawa at parang
napangiti.

“Why?” napakunot na tanong ni Kent.

“I-i...” wala akong masabi. Ayaw kong sabihin na pipilitin ako ni daddy na makipag
date sa mga anak ng business partners niya. Magmumukha akong loser.

“Her dad will know that she’s living with me.” biglang sabi ni Ivo. Naramdaman ko
ang pagpisil niya sa braso ko at parang sinasabing just ride with me.

“You’re living together?!” chorus ng dalawa. ‘Yung mukha nila parang hindi
makapaniwala. Nagbago na nga si Kent. Kung dati wala siyang pakialam sa paligid
niya ngayon marunong na siyang ngumiti at makihalubilo. Theyn really changed him.

“Yes.” Confident na sagot ni Ivo.

“I knew it. You look good together!” Theyn squeals like a teenage girl. Napaangat
siya ng tingin kay Kent at parang nagniningning ang mga mata. “Hubby, I think alam
ko na kung sino ang paglilihian ko!” masaya niyang sabi. Bigla naman akong
kinabahan. Uh oh!

“Sino?” nakakunot na sabi ni Kent.

“Them!” tinuro kami ni Theyn at parang bata na kinikilig.

“WHAT?!” sabay naming sabi ni Ivo.

“A-ah... Wife, bakit sila? Akala ko ba ako ang pinaglilihian mo?” halata sa mukha
ni Keng ang hindi sang-ayon sa sinabi ni Theyn. Aba, ako rin naman ‘no! Ayaw ko
kayang maging kamukha ako ng anak niya. That would be ironic.

“N-no! Akala ko nga ikaw, eh. But when I saw Ivo with Cassey, parang biglang naging
magaan ang pakiramdam ko.” Theyn said. God, I can’t believe this! Ako pa talaga?
Ako na may hidden grudge pa sakanya? Gusto niya atang mamana ng anak niya ang ugali
ko.

“This is not acceptable!” mahina kong sabi. Bumaling ako kay Ivo at parang tuwang-
tuwa pa sa nangyayari. For sure kinikilig ang lalaking ‘yan kasi pinaglilihian siya
ng pinakamamahal niya.

“Kent, tawag tayo nila tita Shaila, tara?” I heard Theyn said.

“Ah yeah. Ivo and Cassey, enjoy the party okay? See you around.” Pareho lang kaming
tumango ni Ivo at pinanuod ang dalawa na lumayo.

“Hintayin ko na lang kayang lumaki ang anak ni Theyn?” biglang sabi ni Ivo. My eyes
roll heavenwards as I arched my brow.

“Pathetic! You’re indeed crazy!” I utter but he just laugh.

“I’m just kidding.” Sinundot niya tagiliran ko kaya napaigtad ako.

“Kidding your face! Bakit mo pala sinabi na sa’yo ako nakatira?!” I said nang
maalala ko ang sinabi niya kanina sa harap nila Kent.

“Totoo naman, diba?”

“Yeah! But they’re thinking like we’re on a relationship or something!” gusto ko

siyang paluin sa braso but I want to maintain my poise. I shouldn’t act like a
child.

“What’s the big deal?” para wala lang sakanya.

“Ugh! You know what? Uuwi na ako. Baka makita pa ako dito ni daddy.” Sabi ko
sakanya. Akma akong aalis nang hawakan niya braso ko.

“Let me go!” mahina ngunit mariin na sabi ko.

“Hindi pa natin nae-enjoy ang party. Tara.” Kinuha niya kamay ko at napasunod ako
sakanya papunta sa dance floor kung saan may mga iilan a sumasayaw.

“I don’t dance!” mahina kong sabi. He smirked.

“I don’t believe you. You have your own dance studio in my pent house.” Of course!
Gosh wala ata akong maitatago sakanya
“Ayaw kong sumayaw!” gusto kong kumawala sakanya pero nakahawak siya sa bewang ko.
Naiirita na ako sa ikinikilos niya!

“'Wag kang magulo.” Bulong niya malapit sa tenga ko.

“Tsk. What the hell is your problem?!” hasik ko.

“The problem is your dad. He’s staring at me like he wanted to kill me.”

My eyes widened. Oh no!

xxx

Sa pagkakaalam ko Drama-Vampire ang genre nito. Nagiging kwela ata. hahahaha

-Ate Thy

=================

Chapter 4 - First Kiss Memories

Chapter 4 – First Kiss Memories

“Ivo, ilayo mo ako rito!” bulong ko sakanya habang nagsasayaw kami. Kilala ni Ivo
ang daddy at nakita niya raw ito. Ayaw ko naman lumingon dahil ayaw kong makita si
daddy. Ayaw kong makumpirmang nasa paligid lang namin siya.

“Huh? Why?”

“Kukunin ako ni daddy! Umalis na tayo!” I wanted to shout but I wanted to remain
calm. Gusto kong isipin ni daddy na hindi ko siya nakita.

“Your dad is harmless, baby. He won’t hurt you,” malambing niyang sabi. Kung hindi
ko lang iniisip ang problema sa daddy ko baka inisip ko na nilalandi ako ni
Primotivo.

“I beg you, Primotivo. Umalis na tayo rito. Take me anywhere—“

“Sshhh... Your dad is walking towards us, sweety.” Mas inilapit niya tenga niya sa
akin. Para akong mapapatalon dahil sa kilabot na dumaloy sa batok ko. Makakatikim
talaga sa akin ang vampirang hilaw na ‘to!

“What?! Ugh! Tara na! Tara na!” bumitaw ako kay Ivo at hihilain sana siya paalis sa
dance floor but he just stood up staring at my back. Shiz!

“What’s the rush, my princess?” said the curvy baritone. Napapikit ako ng mariin
and breathe heavily.

Abruptly, I turned around wearing my oh-so-fake-smile that could fool everybody but
not my daddy.

“Hi, dad!” I blurted out sounded like I was happy to see him. Napatingin naman si
daddy kay Ivo at tiningnan ito mula ulo hanggang paa saka nilagay ang dalawang
kamay sa bewang.

“Why is my princess with Mr.  Hidalgo?” daddy said with high pitch. His eyebrows
were arched at pumipitikpitik ang mga daliri. And yeah, my daddy is gay. Don’t ask
me why. Nagkaro’n ako ng isip at bakla na siya.

“Ah, good evening, Mr. Aragon.” Ivo extended his arms to shake hands with my father
but I was shocked with his next move. He pull Ivo near him and hugged him with
matching himas sa likod. Ack! Kadiri!

“Dad! You don’t do that to my... to my...” hindi ko alam ang sasabihin ko sh*t!
This night is full of pretending! “To my live in partner!” halos mapasigaw ko ng
sabi. I stomped my feet as I separate Ivo from my father.

“Live in partner? Kailan pa? And care to explain why you came home without
notifying your father?” inilabas ni daddy ang kanyang infamous pamaypay saka niya
‘to dinuro-duro sa akin.

“Dad, not here. Okay?”

“Alright. But you have to come to our house.” He said.

“Hindi puwede! A-ayaw kong mahiwalay kay...kay Primotivo!” what is happening to my

fabulous life? Bakit napupuno ng pagsisinungaling?! Napatingin si daddy kay Ivo.

“Do you love my princess?” seryosong sabi ni daddy. Sobra akong nagulat sa tanong
niya. Sa dami kong lalaki na pinakilala sakanya noon, he always asks the guy is
they love me at kapag hindi nagustuhan ni daddy ang sagot or hindi siya convinced,
pinagpapahiwalay niya sa akin.
“She may be your princess, but I’ll assure you I’ll treat her more than a princess.
Cassey is my Queen, as I am his King. And a King and Queen should live together in
their Kingdom.” Napatulala ako sa sagot ni Ivo. Sa sobrang mixed emotions na
nararamdaman ko, I felt like all those feels were washed away by his words. Yes I
was treated as a princess but no one even dares to treat me as a Queen. Kahit
sinasabi lang ‘to ni Ivo para sakyan ang mga inembento naming kasinungalingan,
parang ang sarap sa pakiramdam. Sobrang nakaka-flattered.

Napatingin ako kay daddy at seryoso lang siyang nakatingin kay Ivo as if he was
deciphering something in his words.

I can see dad was pleased because of his slight smile on his lip. For sure kinilig
‘yan sa sinabi ni Ivo.

“Kilala kita, Primotivo. Isa ka sa mga eligible bachelor in the country dahil na
rin sa ikaw ang nagmana ng Hidalgo Empire. Pero hindi ko mapapalagpas kapag
sinaktan mo ang nag-iisang prinsesa ko. Regardless if I’m gay, I can cut your spine
down to your balls. Do you get me?”

Nangilabot ako sa sinabi ni daddy. Natakot ako para kay Ivo. Hindi lang pagbabanta
ang binibigay ni daddy sakanya kasi alam kong kaya niya ‘yong totohanin.

“I won’t hurt your daughter, Sir.” Confident naman na sagot ni Ivo. I mentally
smirked at him. He can’t hurt me kasi hinding-hindi ako magkakagusto sakanya. I
won’t let myself indulge from another heartache.

-=-

“Ilang taon ka na bang namumuhay bilang vampira?” I asked Ivo while we’re on our
way home. That party was a disaster. Full of lies and prending.

“30 years,” he said. Napatingin naman ako sakanya.

“Hindi ba nagtataka ang mga kasamahan mo na hindi ka tumatanda? Mas nauna ka pa

palang naging vampire kesa kay Kent.”

“Can you keep a secret?” he said without looking at me.

“Yeah, what it is?”

“Akala nila anak ako ng tatay ko. Ang totoo niyan, ako at ang tatay ko ay iisa.
Nawala ako sa Pilipinas for almost 15 years after I was converted as a venomous
Vampire. Bumalik ako bilang anak ni Emmanuel Hildago. Everything was planned.
Pinalabas kong isa akong illegitimate son of Emmanuel. I was tagged as the youngest
business man in the world dahil 18 years old ako nang hawakan ko ulit ang company.”

“So ano ang real age mo?”

“You don’t have to know my real age kasi pati ako hindi ko na maalala. I guess my
body will be forever 30. Kung wala lang siguro akong kumpanyang inaalagaan, hindi
ko na kailangan pang magpanggap.”

“So ibig sabihin hindi ka pa nagkakaro’n ng asawa?”

“Hindi pa,”

“Eh girlfriend?”

“No’ng tao pa lang ako, marami akong naging girlfriend. Pero nang maging vampire
ako, nahirapan na akong magmahal—until I met Theyn. Did I tell you na wagas kaming
magmahal” tumawa siya ng malakas pero ramdam ko naman ang pait sa mga salita niya.

Wagas. Kaya pala hirap siya mag move on.

“M-makakalimutan mo rin siya.” Nakangiti kong sabi sakanya.

“Sinabi ko rin ‘yan sa sarili ko pero hindi ko nagawa.”

“Tutulungan kita,” nasabi ko na lang.

“How?” then he laugh. “Don’t give me this idea na maging tayo. Porket naka move on
ka na ganyan ka.” Then he laugh again. Tiningnan ko naman siya ng masama. Bwesit
‘to.

“Ihahanap kita ng puwede mong mga i-date. Just try, okay? Ako ang bahala sa’yo.
Marami akong kilalang mga katulad mo ang tipo.” Nakangiti kong sabi.

-=-

Nasa harap kami pareho ni Ivo sa laptop ko at naghahanap sa Instagram ng mga

friends kong maaring maging date niya. Nakakainis nga, eh. napaka choosy ng
vampirang ‘to.

“Parang ang arte niya.” He commented.

“Her name is Jasmine. Maarte talaga ‘yan pero masaya namang kasama. She’s now an
interior designer.” I said.
“Nah! Hanap ka pa.” sabi niya. Napairap na lang ako.

“Arte!”

“Eh ikaw ang nakaisip ng ganitong idea.”

“You’re not giving them a chance, stupid!” I scowled.

“Eh ‘yan? Maganda siya.” Tinuro niya ‘yung naka-thumbnail na profile. Agad ko naman
siyang binatukan.

“Ako ‘yan damba*s!”

“Really? Ang ganda mo dyan. I-view mo nga!” sinunod ko naman siya.

“See? Ako ‘yan. Tsk.”

“Ang ganda mo dito,” matutuwa na sana ako. Kaso parang sinasabi niya na dyan lang
ako maganda. Besides, that picture was taken in Colorado at ni wala nga akong make-
up dyan. My hair was in messy bun at simpleng loose shirt and cotton shorts lang
suot ko.

“Maganda ako everyday, okay!” I hissed. Natawa naman siya sa akin.

“Maganda ka. Pero mas napansin kong may mas igaganda ka pala.” Tumingin siya sa
akin. He cupped both of my cheeks at parang pinupunasan. “Don’t wear make-up, babe.
Mas gusto kong simple ka. Kagaya sa picture.”

Naduduling ako sa sobrang lapit ng mukha niya sa akin. Hindi ko mapigilan ang lakas
ng heartbeat ko at parang nakikipag unahan sa karera.

Napatingin ako sa mga labi niya. Hindi ko alam kung babaliw na ako pero parang
nakita ko ang sarili ko na hinahalikan ni Ivo. Wala raw akong malay at magpalapit
ang labi namin.

“Sh*t!” napalayo ako sakanya. Napakunot naman siya at parang nagtataka sa ikinilos
ko. Nahihirapan akong lumunok. What is happening to me? gosh!

“Are you, okay, Cassey?” nag-aalala niyang tanong. Hindi ko naman siya sinagot at
napatayo ako at tumakbo paakyat sa kwarto.

And you know whats the weirdest thing of all? I felt like I already tasted his
lips. For crying out loud hindi ko pa siya nahalikan bakit ganito nararamdaman ko?!

xxxxxx

About the Kiss? Only those who read the Epilogue of MKiSF ang makaka-relate.

Feeling ko mas madalas ko ‘tong maa-update kesa sa Bloody Fangs. As for Crimson
love, nakagawa na ako ng update hindi ko lang ma-post, baka mamayang gabi na lang.

©THYRIZA

=================

Chapter 5 - Party and Ballsheet

Chapter 5 – Party and Ballsheet

I HEARD a soft knock on my door saka ito bumukas. Dalawang oras na rin akong
nakahiga sa kama after kong umaykat kanina at wala akong balak bumangon dahil ang
gulo-gulo ng isip ko. I think I badly hit my head dahil kung ano-anu na lang ang
naiimagine ko.

“Babe, ibinili kita ng dinner.” Sabi ni Ivo na nakasilip ang ulo sa pintuan. Mas
lalo akong kinilabutan. Ang dami niyang endearments sa akin.

“I’m not hungry,” I mutter saka ko tinakpan ng unan ang mukha ko.

Nagulat na lang ako at napasigaw nang maramdaman kong tumalbog kama at nang tingnan
ko ‘to at prenteng nakahiga si Ivo sa tabi ko.

“Ivo!” I whined. Hinampas ko siya ng unan pero tumawa lang siya ng malakas. “Alis
na!”

“Ang lambot pala ng kamang ‘to. Sa limang taon kong pagtira rito hindi man lang ako
nahiga rito.” He said amused.

“And now that you’ve experience it, can you please get out of my bed?” pagtataray
kong sabi sakanya.
“No. I think I should savor this moment.” Tumihaya siya at ginawang unan ang
dalawang kamay habang nakangiti.

Wala akong magawa kundi ang tingnan lang siya. Bagay na bagay sakanya ang kanyang
messy hair na parang bagong gising at para siyang model ng Calvein Klein sa kanyang
suot na white v-neck shirt at...at...

“Primotivo!” I shrieked at saka ko siya pinagtatapunan ng mga unan.

He laughed wholeheartedly habang sinasangga ang mga unan na binabato ko.

“Bakit ka naka boxer’s short lang!” I keep on striking him with the white fluffy
pillow.

“Eh nasa loob lang naman kasi ako at—“

“Babae ako! ‘Di mo na ako ginalang!” pinamaywangan ko siya as I watched him

laughing as if he was dying. Tama ‘yan mamatay na siya.

“Ah! Babae ka at natutukso rin.” He laugh playfully. I stared at him deadly.

“Get out or I’ll stab you in your heart!” I growl.

“Woah! Mana ka kay Mr. Aragon, ah?” he bluntly said saka patamad na bumangon sa
kama. Nakatingin lang ako sa mukha niya at iniiwasan na mapatingin down there. Tsk!

“Anong pagkain ba binili mo?!” I scowled trying to hide the awkwardness that I’m
feeling.

“Hmm, Buffalo wings. Are you okay with that?”

“Yeah.” Tumayo ako sa kama at laking gulat ko nang matanggal ang nakatapis na kumot
sa katawan ko.

“Witwew!”

“Fvck!” I cussed at nagmamadaling kinuha ang kumot at tinapis sa katawan. Sh*t! How
can I forget na nagpalit pala ako ng satin sando and cotton shorts. Ugh!

“See-through, babe!” pang-aasar niya. Kinuha ko ang pinakamalaking unan at buong

lakas na binato ko ‘to sakanya.
“Bastos!”

Para siyang baliw na nakahawak sa tiyan niya habang tumatawa. Sana nga mabaliw na
siya! Nakakaasar!

“I’ll be... hahahaha... down stairs... hahahaha... Okay, babe?”

Bago ko pa siya mabato ulit ng unan ay agad siyang kumaripas ng takbo. Hinihingal
na napahiga ako sa kama. Sumasakit ulo ko sakanya, god!

Pinatungan ko lang ng robe ang katawan ko at tinatamad akong magbihis saka ako
bumaba. Nadatnan ko si Ivo na nakaupo sa couch habang nag-s-scan ng channels sa LED
TV niya. Dumeretso naman ako sa kitchen at nakita ko ang Buffalo wings na sinasabi
niya na nakalagay pa sa take out box.

“Ang dami naman,” bulong ko nang mabuksan ko ‘to. Isinalin ko siya sa plato saka
ako pumuntang dining table. Sinimulan kong papakin ang chicken wings kahit walang
kanin. Medyo nasanay na rin naman kasi ako na hindi kumakain ng rice.

Nangangalahati ko na ang manok nang makita kong umiilaw ang phone ko sa bulsa kaya
agad ko ‘tong kinuha para tingnan. Unregistered number ang tumatawag.

I’m having second thoughts whether to answer it or not pero mas nanaig ang
curiosity ko sa katawan so I end up answering my phone anyway.

“Who’s this?”

“Cassey! Tito Martin gave me your number!” rinig kong sabi ng babae sa kabilang
linya at sa tono pa lang ng boses alam ko agad na si Sandy ang kausap ko.

“Bakit ka tumawag?” tanong ko habang dinidilaan ang nadikit na sauce sa daliri ko.

“Kasi, my older brother—remember si Kuya Seth? Grand opening ng bar niya ngayon so
since wala akong kasama I thought you want to come over. Tsaka para makapag chika
naman tayo at bigla mo na lang akong nilayasan kagabi.”

Napatingin naman ako sa orasan at saktong 7:30PM na. Kaya ko pa naman atang
humabol.

“I’ll be there. Text me the address.” sabi ko. Narinig ko naman siyang tumili kaya
nailayo ko ang phone ko sa tenga. This bitch! Hindi pa rin nagbabago.

“So excited! ‘Wag mo kong talbugan sa outfit, ha? Bye bitch!” she hang up.
Napailing na lang ako. Same Sandy.
Nilagay ko sa isang container ang natirang buffalo wings saka naghugas ng
pinagkainan. Na-receive ko naman ang text ni Sandy and it was the address of the
Bar.

Paakyat na sana ako nang hagdan nang hilain ni Ivo ang laylayan ng robe ko dahilan
para mapaatras ako at nag loosen up ang pantali kaya tumambad ang loob nito.

“Bwesit ka talaga!” I scowl habang inaayos ang sarili.

“Saan ka pupunta? I heard you talking to someone.” Seryoso niyang sabi. Natawa lang
ako ng pagak saka humalukipkip.

“None of your business!”

“You’re my business. Nasa poder kita.” He stated and from the looks of him, alam
kong seryoso siya. But there’s no way na hahayaan ko siyang kontrolin ang buhay ko
just because I am living with him.

“Alright, pupunta akong bar. Happy?” umirap ako sakanya at akmang tatalikod pero
pinigilan nanaman niya robe ko. Nakakadami na ‘tong Primotivo na ‘to!

“What bar?” pinaningkitan niya ako ng mata as if nagsisinungaling ako.

“Newly opened bar ng Kuya ni Sandy. May tanong ka pa?” inip kong tanong. Maliligo
pa ako. Pipili ng damit at mag me-make up. He’s stalling me!

“I have no question but you... You should ask first kung papayagan kita.”

“What?!” hindi ako makapaniwala sa narinig ko. “Hindi na ako bata!” pagmamaktol ko.
I can’t believe this!

“Yes, but since you’re living here. Responsibilidad kita.”

“May plano ka bang ikulong ako dito?! Excuse me lang po, ah? Para sabihin ko sa’yo,
I have my rights as a human being and don’t give this sh*t that you’re a vampire
because I’m not freakin’ afraid of you!” nakipaglaban ako ng titig sakanya.

“Sasamahan kita,”

“Hell no!” agad kong kontra. How can I enjoy kung may chaperon ako!

“Hell yes, darling. It’s either I’m going with you, or you’ll stay here.”
Determinado niyang sabi. I can’t believe what’s happening to my life right now! I
want to go back to Colorado. Mas gugustuhin ko do’n kesa naman dito na may bantay
ako na hindi naman nga dapat.

I sigh with defeat. Kesa naman sa injanin ko si Sandy. “Fine! Pero ‘wag mo ‘kong
papakialaman kapag nasa bar na tayo!” pagkasabi ko noon ay padabog akong umakyat at
dumeretso sa kwarto.

 I hate him! I freakin’ hate him!

I ransacked my dress at hirap na pumili ng damit. Ugh! What to wear, what to wear!

I end up choosing a high waited black skinny jeans and white tank top with studded
black leather jacket and boots. I took a quick shower na halos hindi ko rin ma-
enjoy dahil sa pagmamadali.

I immediately dried my hair using my blower with built-in hair brush kaya mas
napadali para sa akin ang magsuklay.

After 30 minutes ay nakapagbihis na rin ako at wala pa akong make up. Naalala ko
tuloy ‘yung sabi kanina ni Ivo na mas maganda ako kapag walang make-up.

Nilagay ko ang make-up pouch ko sa shoulder bag ko saka lumabas ng kwarto. Sa kotse
na lang ako maglalagay ng make-up.

Agad na napatayo si Ivo sa couch nang makita niya ako. Pareho pa kaming nagulat sa
isa’t-isa at napatingin sa suot. Parehong itim ang jeans namin, pareho ding white
ang panloob namin at parehong naka leather jacket.

“Sinilip mo ako, ‘no?” nakangisi niyang sabi.

“Mukha mo! Tara na nga!” nauna na ako sakanyang naglakad. Nasa pinto na ako pero
tumikhim siya. “What?” inip kong tanong.

“We can teleport, you know.”

“From here to the bar? Wala pa nga akong make-up at—“

“From here to my car, baby.”

Nawalan na rin naman ako ng choice kaya tumango ako sakanya. Mas madali nga naman
at walang hassle.

“Tara, teleport na tayo.” Sabi ko. Walang kagatol-gatol na niyakap niya ako at
pakiramdam ko hinihigop kami ng hangin papunta sa kung saan. And before I knew it,
nasa loob na kami ng sasakyan nya sa may basement—magkayakap.

“Eww! Get your hands off me!” maarte kong sabi. Para kaming magnet na nagrepel. He
started driving palabas ng basement at nagsimula na rin akong maglagay ng make-up.

“Light lang,” he said.

“Huh?” wala sa loob na sabi ko habang naglalagay ng liquid eyeliner sa eyelid.

“Light lang ang make-up mo.” Pag-uulit niya.

“Light lang naman—shit!” eto ang ayaw ko kapag sa byahe nagme-make up. Gumuhit ang
liquid eyeliner hanggang sintido ko. Kainis.

“Bakit ba kayong mga babae ang hilig maglagay ng make-up sa mukha? Aren’t you
contented with your natural beauty?” medyo mabagal siyang nagda-drive dahil
nahahalata niya ata ang struggle ko sa paglagay ng make-up sa mukha.

“It’s a girl thing. Kahit kailan hindi mo ‘yon maiintindihan.”  Said while applying
my matte red velvet lipstick.

“I prefer simple girls—like Theyn.” Napairap ako sa huli niyang sinabi. ‘Yon pala
ang punto niya.

“Oo nga pala, hindi ka pa nakakapag-move on,” I said nonchalantly. Hindi na siya
umimik at pinagpatuloy ang pagdrive. I showed him the address that Sandy texted me
at nakarating naman kami bago pa ako matapos mag make-up.

Ibinaba ako ni Ivo sa façade ng bar at maghahanap lang daw siya ng puwedeng mapag-
park-an. Napatingin naman ako sa entrance at sobra ang pila pero hiwalay ang pila
for VIP.

Agad kong kinuha ang phone ko sa bulsa ko at nagtext kay Sandy. It seems like she
was waiting for my text at agad ko siyang nakita sa entrance papalabas at hinahanap
ako.

“Hey!” kaway niya nang magtama ang mga mata namin. Agad akong napangiti sa suot
niya. All red ang bruha.

“Merry Christmas!” pang-aasar ko sakanya.

“You’re so mean!” kumapit siya sa braso ko at giniya ako papasok sa may VIP
entrance.
“Teka, may kasama ako.” Sabi ko saka napatingin sa paligid. Saan na kaya si Ivo?

“Sino kasama mo?” tanong niya. Hmm, makakapasok naman ata siya, eh.

“Kaibigan ko. Tara na nga.”

-=-

Dancing, party rocking, drinking, smoking, making out, at kung ano-anu pa ang
nakikita ko sa paligid ko. Pareho kaming umiinom ni Sandy ng Tequila ang thank god
wala pa naman akong tama.

“Naalala ko ‘yung mga ka-batch natin na patay na patay sa’yo. Hahaha, mga saan na
kaya ‘yon? Hindi naman kaya napariwara buhay nila dahil sa pambabasted mo?”
natatawa niyang sabi.

“Remind me again and I’ll slap you!”

“Hahaha, as if naman matatakot ako sa sampal na ‘yan.” Sabay kaming uminom at

nilapag ang shot glass sa mesa.

“Saan nga pala si Kuya Seth?” tanong ko.

“Nagtatago. Nandito ka raw kasi,” humahagikhik niyang sabi.

“Leche! Sana pala hindi mo na lang ako inimbita!” napapairap kong sabi.

“Joke lang naman. Baka nasa paligid lang ‘yon.”

Pareho kaming natigilan nang biglang patugtugin ang kantang sobrang nauso no’ng
highschool kami.

“Hollaback bitch! Let’s dance!” agad akong hinila ni Sandy papunta sa nagkukumpulan
na tayong sumasayaw.

“Gosh! Namiss ko ‘to!” sabi niya habang sumasayaw. Itinaas niya dalawang kamay at
kumekembot habang nakapikit.

Magaling din naman akong sumayaw, eh. We’re actually the dancing queen in our batch
pero sa ngayon parang may pumipigil sa akin para sumayaw. Pakiramdam ko may
nakamasid sa akin.
Nilibot ko ang tingin ko pero halos lahat busy at may kanya-kanyang party business.
Dahan-dahan akong lumingon and from the crowd I saw a man not that far from me—
staring like he’s bound to do evil. Hindi ko pinahalata ang takot at nakikita ko
siya from my peripheral view na dahan-dahang lumalapit sa akin.

“Sh*t!” bulong ko. Kinakabahan ako. Maraming tao pero pakiramdam ko hindi ako safe.
Feeling ko walang magagawa ang crowd to save me.

“Ivo, where are you?” I mumble.

Nawala na sa paningin ko si Sandy kaya mas lalo akong natakot. Lumalayo ako pero
dahil madami ngang tao ay pahirapan para makaalis sa pwesto ko.

Feeling ko nagpapawis na ako ng malamig. Hindi lang ako kinakabahan kasi natatakot
na rin ako.

Halos mapatili ako nang biglang nag-change ng lights at mas lalo itong naging dim.
Mas naging wild ang tao kaya may nakakaapak na sa akin.

“CASSEY!” napalingon ako sa tumawag sa akin. Para akong nabunutan ng tinik nang
makita ko si Ivo sa tabi ko. Sa sobrang takot na naramdam ko kanina ay wala sa
sarili na napasugod ako sakanya at niyakap siya. Ramdam na ramdam ko ang lakas ng
na pintig ng dibdib ko.

“Saan ka ba nanggaling!” parang maiiyak ko nang sabi.

“Teka, what happened?” nag-aalala niyang tanong.

“L-labas na tayo! Natatakot ako rito!” nanginginig pati boses ko.

Nakaakbay sa akin si Ivo habang hinahawi niya ang crowd para makadaan kami.
Lumingon ako para tingnan ‘yung lalaki kanina at nakita ko siyang nakatingin lang
sa akin at parang walas siyang balak bumitaw sa titig sa akin.

Nakalabas kaming bar at bigla akong napabuga ng hangin dahil sa makapigil na

hiningang nangyari sa akin kanina.

“Tell me what happened.” Utos niya.

“W-wala. Okay lang ako,” pagsisinungaling ko.

“Namumutla ka. Something must’ve happen there! Sabihin mo sa akin ang totoo!”

“'Yung lalaki kasi kanina... nakakatakot kung tumingin tapos... tapos gusto niya pa
akong lapitan. ‘Buti at dumating ka. Takot na takot ako at akala ko may
mangyayaring masama sa akin.” Mangiyak-ngiyak kong sabi.

Nagulat na lang ako nang kaladkarin ako ni Ivo papunta sa parking area kung saan
naka-park ang sasakyan.

“Get in.” ma-awtoridad niyang sabi. Sumunod naman ako. Akala ko sasakay din siya
pero dumungaw lang siya sa bintana. “Whatever happens ‘wag na ‘wag kang lalabas sa
kotse. Babalikan ko ang gagong ‘yon.”

“Ha?! ‘Wag na! Uwi na lang tayo, please? Ayaw kong mag-isa dito!” mamaya niyan
magpakita ‘yon sa labas ng sasakyan at basagin ang bintana.

Tiningnan naman ako ni Ivo at parang tinitimbang ang pangyayari.

“Alright,” naging malambot ang mukha niya at ngumiti sa akin.

Habang nag-dadrive si Ivo pauwi ay hindi ko naman maiwasan na mag-isip ng kung ano-
anu. Paano kung hinayaan niya lang akong mag-isang pumunta sa bar?

“We are being followed.” Pahayag ni Ivo dahilan para maging alert ang diwa ko.
Tumingin ako sa likod at nakita ko ang black Ferrari na nakasunod sa amin.

“Sure ka?” paninigurado ko.

“Kanina pa ‘yan. Paglabas nating parking lot nakasunod na siya.”

“Iliko mo,” sabi ko. Pero imbes na lumiko ang sasakyan ay hininto ni Ivo ang
sasakyan sa gilid ng kalsada. Akma siyang bababa pero pinigilan ko siya.

“W-wag! Natatakot ako!”

“Walang mangyayaring masama sa’yo. Pangako.”

“H-hindi! Ayaw kong bumaba ka!”

“Kapag hindi ko ‘yan kinumpronta mas lalo tayong masusundan at malalaman niya pa
kung saan ka nakatira.”

Umiling naman ako sakanya at ginagap ko ang kamay niya.

“Iwan natin ang kotse. Tapos mag-teleport tayo papuntang pent house.” He stared at
me intently. “Please?” pagmamakaawa ko. Wala na akong pakialam kung magmukha akong
duwag sa paningin ni Ivo. Minsan na niya akong nakasama no’ng lugmok ako sa pag-
ibig kaya parang wala na sa akin kung pati ang kahinaan ko makita niya pa.

“Alright,” he beamed at me. Sabay naming niyakap ang isa’t-isa at pakiramdam ko

nasanay agad ako na nakulong sa bisig niya.

xxxx

Nalito ako kanina sa Cold Fangs and Bloody Fangs. Muntikan ko pang ma-update ang
chapter 5 ng CF sa BF. Wahahahaha

©THYRIZA

=================

Chapter 6 - Knight

Chapter 6 – Knight

“Here, drink this.” Inabot sa akin ni Ivo ang mug na may chocolate drink.
Makakatulong daw ‘yon sa akin para mawala ang panginginig ko.

“Thank you,” tipid kong sabi. Ngumiti lang siya sa akin. Pinatong niya comforter sa
katawan ko at pumunta sa electric fire place at ni-on ang heater. Bukod kasi sa
hindi matanggal ang panginginig ko, sobrang lamig lagi dito sa pent house kapag
gabi with or without aircon.

Tumabi siya sa akin at sinandal ang ulo sa back rest ng couch. Wala sa aming
nagsasalita. Parehong pinapakiramdaman ang isa’t-isa.

“Gusto mo na bang bumalik sa inyo?” basag niya sa katahimikan. Dahan-dahan naman

akong lumingon sakanya.

“Ayaw ko pa. D-dito lang muna ako,” nakita ko naman siyang ngumiti.

“Don’t worry, hindi na ulit mangyayari sa’yo ‘yung kanina. Po-protektahan na kita.”
Tumingin siya sa akin at pareho naming nginitian ang isa’t-isa. Isiniksik ko naman
ang sarili ko sakanya at amoy na amoy ko ang masculine perfume niya. Sobrang swabe
niya sa ilong at parang gusto ko siyang singot-singotin.
“Ang bango mo!” wala sa sarili kong sabi. Bigla naman siyang humalakhak.

“Panira ka ng moment, babe.”

“Bakit ba kung ano-anu na lang ang tawag mo sa akin? Ganyan ka ba sa lahat?”

“Sa’yo lang, grabe ka.” Hindi ako makapaniwalang ngumuso siya at parang batang
nagtatampo. Another side nanaman ba ‘to ni Ivo? Parang bata. Pero cute.

“Puwede mo naman kasi akong tawagin ng Cassey, eh. Kaya naman people were thinking
na tayo.” Inilapag ko ang mug sa center table nang maubos ko ‘to.

“Hindi ako sanay.” Sabi niya. Magsasalita pa sana ako kasi naunahan ako ng
paghikab. I took a quick glance on the wall clock at nakita kong almost 2 in the
morning na pala. Wala man lang akong maayos na tulog simula nang umuwi ako

“Matulog ka na,” sabi niya. Tumango naman ako sakanya saka tumayo. Dala-dala ko pa 
comforter na nakapatong sa balikat ko.

Paakyat na ako sa hagdan nang lingunin ko siya. Nakatingin lang siya sa akin. I
beamed at him. “Good night, Ivo.”

“Good night, Cassey.”

Tinago ko ang ngiting gustong sumilay sa bibig ko. Mas gusto ko kapag tinatawag
niya ako sa pangalan.

-=-

Naging ako dahil sa paulit-ulit na doorbell sa baba. Inaantok na tiningnan ko ang

digital clock sa bedside table ko at nakita kong 11 in the morning na.

Paulit-ulit lang ang buzzer kaya mas lalo akong nairita. Nasaan kaya si Ivo? Bakit
hindi na lang siya ang magbukas ng door?

Agad kong binuksan ang front door at tiningnan ng masama ang nilalang na umistorbo
sa pagtulog ka.

“What the hell is your problem, Leni?!” it was my secretary slash assistant. Halos
ma-stress ako sa hitsura niya. May dala siyang suit case, folders, at shoulder bag
na halatang imitation sa Nine West. Tinalikuran ko siya at naramdaman kong sumunod
siya. Hinayaan ko siyang sarhan ang door at pinasunod ko siya sa living room.

“Ms. Cassey, kanina pa po ako tumatawag sa inyo.” Nag-aalala niyang sabi.

“I’m asleep! At kung hindi pa obvious, sinira mo ang magandang tulog ko!”
nakakairita talaga ‘tong babaeng ‘to! Kung hindi lang talaga si daddy ang nag hire
sakanya baka noon ko pa ‘to sinesante.

“Si Mr. Martin po kasi, kinukulit ako na mag-trabaho ka na raw po sa company.

Tatanggalin niya raw po ako sa trabaho kapag hindi kita napabalik do’n.”

“Eh ‘di mabuti!” walang kagatol-gatol kong sabi.

“Ms. Cassey naman po, eh!” pagmamaktol niya. Tiningnan ko lang siya ng masama.

“Huwag mo ‘kong aartehan na babae! And tell my father na papasok ako kung kailan ko
gusto! I couldn’t careless kung mawalan ka ng trabaho!” nakita ko siyang napayuko
and was in the verge of crying.

“Sh*t!” I cussed when I saw a tear fell down her cheeks. “Oo na, papasok na ako!
Geez!” nakita kong nagliwanag ang mukha niya. Pasalamat siya at tinamaan pa ako ng
konsensya. At pasalamat siya naisip ko pa ang pinagsamahan namin sa Colorado kahit
lagi siyang palpak.

Pagbaba ko sa penthouse at dumeretso kami sa basement kasi nandoon naka-park ‘yung

sasakyan ko. Nandoon na rin ang personal driver ko na si manong Vince na pinagpa-
bakasyon ko after kong umuwi.

“What are my schedules?” tanong ko kay Leni nang makasakay kaming kotse.

“Wala pa naman po, Ms. Cassey. Ang gusto lang po ni Mr. Martin ay makita kayo sa
office.” Napatango lang ako. I checked my phone at nakatanggap ako ng text galing
kay Sandy at Ivo. Si Sandy nagtatampo at nilayasan ko nanaman daw siya. Si Ivo
naman kanina pa palang umaga nagtext na back to work daw siya sa company niya.
Nagreply din ako sakanya na papasok ako sa work saka ko binusla phone ko.

Nakarating kami sa Aragon Jewelry company. Our company is one of the world’s fine
and premier jewelers since 1900 at nagmula pa sa mga ninuno nila daddy. Sa Colorado
lahat nang-gagaling ang mga gold and diamond mine namin.

Pagpasok ko pa lang sa entrance ay lahat na sila nakatingin sa akin. Of course

because the only Heiress is back.

Sa escalator kami sumakay instead sa elevator. Literal na humahawi ang tao kapag
nakikita nilang paparating ako. Gano’n pa rin ang epekto ko sakanila. Hanggang
ngayon takot pa rin sila sa akin.
Papasok na sana ako sa office ko nang tawagin ako ni Leni.

“What?”

“Ma’am. Punta muna raw kayo sa office ni Mr. Martin. May sasabihin muna ata siya
about sa changes?” pinanliitan ko ng mata ang assistant ko.

“Why didn’t you tell me earlier?”

“Eh, kakatext lang po sa akin ni Mr. Martin, eh.”

“Fine!”

Dumeretso ako sa office ng daddy ko kung saan hindi naman gaanong malayo sa akin.
Pagpasok ko sa pa lang ay tumambad na sa akin ang dalawang table ng kanyang
assistant and secretary na busy sa pagtake ng calls. And believe me, hindi sila
pucho-puchong graduate ng secretarial. Bukod sa mga lalaki sila, papasa na sila
biglang model. Ang arte lang kasi ng daddy ko.

“Good morning, Ms. Cassey.” Sabay nilang bati sa akin pero dedma lang ako.
Derederetso lang ako papasok sa glass frosted sliding door. Iniwan ko sa labas si
Leni and for sure masayang-masaya ‘yon kasi makikita niya ang dalawang nag-ga-
gwapuhang empleyado ni daddy.

“Dad, anong changes ang pinagsasabi ng assistant ko?” agad kong bungad sakanya
habang siya naka-tingin sa monitor.

“Good afternoon, princess.” He said with sarcasm.

“Dad!”

“Maupo ka muna,” malumanay niyang sabi.

“Bakit mo ba ako pina-pasok agad? Sa next week pa ang plano ko.”

“You’ve had enough vacation in Colorado, princess.” Napatingin siya sa akin.

“Nagtrabaho rin naman ako do’n, ah!”

Napabuntong-hininga naman si daddy at parang malungkot na tumingin sa akin.

“Cassey, gusto kong mag-seryoso ka na sa buhay. 28 ka na at wala akong ibang
gustong pamanahan nitong companya natin kundi ikaw.”

“Anong ibig sabihin niyo, dad?”

“Hindi ka na Marketing Manager,” nagulat ako sa sinabi ni daddy. When I graduated

in College, mas ginusto kong maging Marketing Manager. It was my way para mapalapit
ako that time kay Kent. Business friends si daddy and Kent at college pa lang ako
gustong-gusto ko na siya. Apat na taon ang hinintay ko para makalapit sakanya and
when I have the chance to be close to him, that’s when Theyn entered the picture.

“At ano na ang posisyon ko?”

“You’ll be our new Chief operating officer.”

“WHAT?!” halos napatayo ako sa kinauupuan ko. “That’s absurd, dad!”

“Princess, it’s time for you to be familiarized with the company operation. At
hindi ka puwedeng maging CEO kung hindi ka dumaan sa pagiging COO.”

“Have you consulted this to the stock holders? Pumayag ba sila?”

“Yes!” confident na sabi ni daddy. In some way bigla akong naging proud sa sarili
ko. “Malaki ang tiwala sa’yo ng board of directors, Princess. All you have to do is
to prove them they’re right.” Napatango naman ako. Am I ready? Dad didn’t raise me
na masanay sa kalakaran ng business. He let me live my life the way I wanted it to
be kaya nga ganito ako, eh.

“Payag na ako, dad.” Sabi ko.

“Good. Pero ayaw mo bang umuwi sa akin?” nagbago ang expression ni dad at parang
nagpapaawa. Napabuntong-hininga naman ako.

“Dad, may 324M ka ba?” sabi ko. Napakunot noo naman siya.

“Anong gagawin mo sa 324M?” he said. Natawa lang ako. Si Ivo kasi, eh! Kung ano-
anung kalokohan ang pinapasok sa utak ko.

“Wala naman. Uuwi ako dad, kapag gusto ko na. Okay?” lumapit ako kay daddy at
niyakap siya sa likod.

“Okay. Basta aalagaan ka ni Ivo, ha? Boto naman ako sakanya, eh. Gwapo!”

“Daddy!” natatawa kong sabi. Ang landi ng daddy ko kapag kami lang. Kahit kasi ‘yan
gay, nirerespeto ‘yan dito. Ako lang ata nakakaalam ng totoong karakas niyan, eh.

“Basta tomorrow, agahan mo. Be on time at ia-announce ko sa board meeting ang

pagbabalik mo, okay princess?”

“Yes, daddy.”

ALMOST 5 na ako nakaalis sa office ni daddy dahil sa kwentuhan namin. Magpapahatid

na sana ako sa penthouse pero naalala ko na wala akong damit pang corporate so
nagpaderetso ako sa mall.

“Manong Vince, itetext na lang po kita para sunduin ako.” Sabi ko bago lumabas ng
sasakyan.

“Opo, Ms. Cassey.”

Pumasok na ako sa mall at pumunta sa favorite boutique ko. And as usual, pa VIP
ako. They gave me my own fitting room na kadalasan for premium members only.

Halos tatlong oras din ata ang tinagal ko sa pagshopping bago ako nakalabas ng
mall. Madilim na pero madami pa namang tao sa paligid. Lahat ng pinag-shopping ko
ay pinauna ko ng pinadeliver sa pent house para hindi ko na siya bitbitin.

Kinuha ko naman phone ko para sana itext si Manong Vince pero nakita kong may text
si Ivo kaya binasa ko ‘to.

From Ivo:

Baby, where are you?

Pumunta ako sa companya niyo umalis ka na raw.

Hey, babe?

Tsk! Pati ba naman sa text malandi itong Ivo na ‘to? I was about to reply when
someone grab my hand.

Halos manlaki ang mga mata ko nang makita ko kung sino ang mapahangas na nakahawak
sa braso ko. It was the gruesome creepy guy from the bar.

“Cassey...” I swear parang nagtayuan ang lahat ng balahibo ko sa katawan dahil sa

tono ng pananalita niya and I am freakin’ scared!

“W-what do you want?!”

“Masaya akong nakabalik ka ng Pilipinas.” Pareho ang expression ng mukha niya pero
hindi iba sa boses niya. ‘Yung parang kahit masaya ang way of talking niya still
‘yung mukha niya seryoso na nakakatakot.

“B-bitawan mo ‘ko!” pilit kong tinatanggal ang braso ko sa kamay niya pero ang
higpit nito at pakiramdam ko mapuputol ang veins ko.

“Mag-usap naman tayo, oh.” His voice were pleading.

“Ayoko! I don’t talk to freaks! Let me go!”

“Hanggang ngayon patay na patay pa rin ako sa’yo. Hindi mo na ba ako maalala?”
dahil sa sinabi niya ay napatingin ako sa mukha niya. Pilit kong nire-recall kung
sino siya pero hindi talaga kayang mag-process ng brain cells ko.

“Hindi! So let go of my arm!” naaawa na ako sa braso ko. Super lotion pa naman ako
kanina tapos ngayon... Eeee!

“Please, Cassey?”

“Tumigil ka! ‘Di tayo close!”

“But it’s me, Owen.” Nagulat ako sa sinabi niya.

“Owen?”

“Sis, may dare ako sa’yo!”

“Hmm, ano?”

“Pa-fall-in mo si Owen! Tapos kapag bumigay na dispatsa mo!”

Sh*t!

I was about to say something nang makita kong tumilapon si Owen palayo sa akin.

“Gago ka! Anong ginagawa mo sa babe ko, ah?!”

“I-Ivo...”

“Siya ba ‘yung kagabi, ha?!” nakita kong nanlilisik ang mga mata niya. Napapansin
ko rin ang konting pangil na nakalabas sa ngipin niya and  thank god at gabi na at
walang ibang nakakakita.

“Hayaan na natin siya,” sabi ko pero parang hindi niya ako narinig. Malaki rin
naman ang katawan ni Owen pero parang wala lang kay Ivo nang hawakan nito ang
kwelyo niya at itinaas na animo’y parang manika.

“Sino ka?! Anong balak mo sakanya?! Magsalita ka mapapatay kita!”

“Ivo, tama na ‘yan.” Nakahawak ako sa laylayan ng damit niya. Natatakot ako para
kay Owen. Besides, baka may makapansin kay Ivo na gano’n ang hitsura, mahirap na.

“Umuwi na lang tayo, Ivo. Please?” tumango naman sa akin si Ivo saka tumingin kay
Owen.

“I’ll spare your life. But just this once! Lapitan mo pa ang babe ko and I’ll cut
your throat, human!” itinapon niya si Owen saka ako kinaladkad palayo. 

xxxxx

=================

Chapter 7 - TLC

Chapter 7 – TLC

“Are you okay? Sinaktan ka ba niya? May masakit ba sa’yo? Just tell me at babalikan
ko ang gagong ‘yon!” nag-aalala niyang sabi. Nasa loob ako ng sasakyan niya. Hindi
ko na nga natanong kung paano niyang nakuha ulit ‘tong kotse niya na iniwan namin
kagabi sa daan. Pero nakalimutan kong wala nga palang imposible kay Ivo.

“Okay lang ako, Ivo.” Paninigurado ko sakanya. Pero hindi naman siya naniwala sa
akin at tumingin sa braso ko. Napakunot niya nang makita ang namarkang kulay pula
sa wrist ko. Medyo masakit nga siya dahil sa higpit ng paghawak kanina ni Owen.

Ivo gently grab my wrist at tiningnan ito. Parang hinihilot hilot niya pa ‘to. I
flinched nang madiin niya ng konti ang paghawak niya.

“Sorry!” binawi ko naman ang braso ko sakanya.

“Lalagyan ko na lang ng ointment mamaya. Sana mawala agad.” Sabi ko sakanya.

“Sige, ibibili kita.” Sabi niya tapos nagsimula ng mag-drive.

Dumaan muna kami sa drugstore bago dumeretso sa pent house. Naiisip ko lang, lagi
na lang bang ganito? Mapapahamak ako tapos ililigtas ni Ivo? Kailan pa ako naging
damsel in distress? Mali atang masanay akong laging nandiyan siya sa tabi ko.

“Nakausap ko kanina si Tito Martin,” sabi niya nang makapag-park sa basement.

“Tito na ngayon ang tawag sakanya, ah?” natatawa kong sabi.

Ngumiti naman siya sa akin, “He insisted. Magiging manugang na niya raw kasi ako.”

“Hay naku, si daddy talaga.” Napapailing ko na lang na sabi.

“At alam mo ba kung ano pa ang sinabi niya?” parang aliw na aliw pa niyang sabi.

“Mmm?”

“Alagaan daw kita. Pero huwag munang bubuntisin kasi ikaw daw ang bagong Chief
operating officer ng company niyo.”

“What?! Sinabi ‘yon ni daddy?!” pakiramdam ko pinamulahan ako ng pisngi. Dad is so

despicable!

“Syempre ‘yon ang iisipin niya since nag-sasama tayo sa isang bubong.” Natatawa
niya pang sabi. Mukha naman siyang enjoy na enjoy sa mga nangyayari. Kung hindi
lang niya ako niligtas baka natarayan ko na siya. But I guess Ivo don’t deserve my
bitchy treatment so as for now, magiging mabait ako sakanya.

“Kahit na! Geez nakakahiya!”

“Pero tototohanin ko ‘yon.” He simply said. My eyes widened at napa-deretso ako ng

upo.

“A-alin ang tototohanin mo?” kinakabahan kong tanong.

“Na aalagaan kita.” Casual niyang sabi. Napatango-tango naman ako. Akala ko kung
ano ang tototohanin niya. Pew!

As usual, dahil likas na tamad si Ivo na gumamit ng elevator, nagteleport nanaman

kami from car to pent house. Nakakahalata na nga ako, eh. Gusto niya lang ata akong
laging i-hug, eh!

Saktong nasa loob na kami ng pent house nang mag-ring ang landline. At dahil pad
naman ‘to ni Ivo kaya hinayaan ko siyang sumagot ng tawag.

Paakyat na sana ako papuntang kwarto nang tawagin niya ako.

“Nasa baba raw ‘yung mga pinang-shopping mo,” sabi niya.

“Ah oo nga pala. I almost forgot.”

“Magbihis ka na. Ako na kukuha no’n.” napatango lang ako sakanya saka ako dumeretso
sa kwarto.

I went to CR saka nag-shower. Nagpalit lang ako ng pajama kahit gusto kong mag-
short lang. Nakakahiya naman kasi kay Ivo, ‘no! Pahiga na sana ako sa kama nang
maring kong may kumakatok sa pinto.

“Bukas!” bumukas ito saka tumambad ang nakasimagot na Ivo. “What happened to you?”
nakataas kilay kong sabi.

“Akala ko isa o dalawang paperbag lang ang naghihintay sa aking shopping bag! Bakit
ang dami no’n?!” natawa ako bigla sakanya.

“Mga pang Corporate attire ‘yon, at ‘yung iba mga pang casual and formal.”

“Kahit na. Ang dami! Kayo talagang mga babae!”

“Every girl loves shopping, Primotivo!” I said like an understatement. “And even
your beloved Theyn enjoys it.” Asar kong sabi.

“Paano mo nasabi?” parang biglang naging interesado siya nang banggitin ko si

Theyn. Tsk!

“Hello! Mayaman na siya kasi bukod sa rich pala ang daddy niya, Billionaire pa si
Kent. And there is no way na magsusuot ‘yon ng damit from tiyange ‘no! Diba nga,
isa na siyang Psychiatric doctor.” Sabi ko sakanya.

“Sabagay,” nakangiti niyang sabi. I smirked at him. Porket si Theyn ang usapan ang
lawak ng ngiti niya.

“Batuhin kita ng unan diyan, eh!” bulong ko sakanya.

“Ha?”

“Wala!”

“Hmm, nag-order nga pala ako ng pizza para sa’yo. Hindi ka pa kumakain, diba?
Tomorrow, remind me to buy you some food stocks. Hindi maganda para sa’yo ang
laging naka take-out and fast-foods.” Concern niyang sabi.

“Uutusan ko na lang assistant ko na ibili ako ng mga kailangan ko.”

“'Wag na. After ng work susunduin kita bukas. Sabay tayong mag-grocery, okay babe?”
hindi na ako nakapag protesta dahil nanaman sa pagtawag niya sa akin ng ‘babe’.
“Baba ka na afterwards, gagamutin pa natin ‘yang namamaga mong wrist.” Pagkasabi
niya noon ay sinarado na niya ang pinto.

Napatulala lang ako sa nakasaradong pintuan.

I was never treated like this. Yes, my exes treat me as their Princess—even daddy.
Pero iba ang kay Ivo. I felt extra special. I felt like I am always secured. And
the weird thing is, I am getting use to it. And I shouldn’t be enjoying this. It’s
dangerous for me.

After 20 minutes ay lumabas akong kwarto. Sa living room ako dumeretso at nakita ko
si Ivo na nasa terrace nakatingin sa kawalan. Hmm, oo nga pala hindi pa siya
nakaka-move on. Eh ako, nakapag move on na ba ako? Hindi ko pa alam. Nandito pa rin
sa loob ko ang pain, eh.

I heard a loud knock on the main door kaya agad akong tumayo. It was the delivery
boy.

“Teka lang, I’ll just get my money.” Akma akong tatalikod nang makita ko si Ivo na
nag-abot na ng bayad.

“Keep the change,” pagkasabi niya noon ay siya na ang kumuha ng pizza saka sinarhan
ang pintuan. Thankful ako at regular size lang ang inorder niya. Masasayang lang
naman kasi kung hindi ko mauubos.

Dinala ni Ivo ang pizza sa living room at nilapag ‘yon sa center table. Umupo naman
ako sa tabi niya.

“Masisira diet ko neto.” I said as I grab one slice of pizza.

“Akin na nga braso mo,” sabi niya.

“Teka kumakain pa ako!” angal ko.

“Aish! Akin na at magiging pantal ‘yan.” Siya na kumuha sa braso ko at tiningnan

ang pulso ko. Nandoon pa rin ‘yung pamumula niya at medyo makirot kapag
nahahawakan. “I should have killed that assh*le! Tingnan mo ‘tong ginawa niya
sa’yo!” galit niyang sabi. Binuksan naman niya ang ointment tube saka naglagay ng
konting gel sa wrist ko.

“Dahan-dahan lang,” sabi ko habang ngumunguya.

“Bakit ka ba kasi kinukulit no’n? Sino ba siya?” tanong niya. Natahimik naman ako.

Si Owen. Part of my past. Isa sa mga lalaking napag-tripan namin noon ni Sandy. Our
batch Valedectorian.

“W-wala ‘yon! Isa lang sa may gusto sa akin noon.” Nag-iba ako ng tingin. Halos
isubo ko ang kalahati ng pizza sa bibig ko para itago ang kung ano mang dapat kong
maramdaman.

“Hindi niya ‘to gagawin kung wala lang. Come on, babe. Tell me.” napatingin ako
sakanya saka napabuntong hininga. Wala namang dahilan para itago kay Ivo, eh.

“I played his heart. I let him believe that I truly love him. Isa siya sa mga dare
sa akin noon ni Sandy.” Napangiti ako ng mapait. Nakakarma na ata ako sa ginawa ko
sakanya noon. My past is already haunting me.

“It was Seniors prom and it was my last shot to finally accomplish Sandy’s dare.”

“Cassey, I love you so much. Will you be my girlfriend?”

“Lumuhod pa siya noon sa harap ko. Lahat kinikilig sa amin. Kami lang ata ni Sandy
ang hindi—or should I say, si Sandy lang ata ang hindi. We’re really bitch pero
that night, tinamaan na ako noon ng konsensya. Pero kapag hindi ko nagawa ang dare
ko, mapupunta kay Sandy ang brand new Mercedes Benz na regalo sa akin ni daddy. So
I have no choice but to finish my unfinished business. I turn him down infront of
everybody.”

“Haha! Owen, are you kidding me? You think tatanggapin ko ang proposal mo?!”

“But I thought you love me, too?”

“Hindi kita mahal! Pinagti-tripan ka lang namin and you innocently fall for it.
Haha, you actually think na sa isang katulad mo ako papatol? You think papatol ako
sa isang scholar lang ng university? I don’t think so!”

“Pinagsisihan ko ‘yon—bigtime! Nobody can condemn me kasi takot sila sa akin. Even
the faculty has no say about the issue when our valedictorian didn’t attend the
graduation. I eventually won my prize—trip to Barcelona, Spain. Imbes na vacation
ang ginawa ko wala akong nagawa kundi umiyak.”

“And you’re still friends with Sandy? Hindi ka ba nagalit sakanya?” seryosong sabi
ni Ivo.

“I can’t hate her. Siya lang ang nag-iisang kaibigan ko. It was very childish act
pero dahil doon natuto kami ni Sandy.” Tumingin ako sakanya saka tipid na ngumiti.
“It’s okay if you’re going to judge me.”

“What you did is nothing to compare on my wrong doings before.” Seryoso niyang
sabi.

“What do you mean?”

“Sabihin na nating bully ka. Pero part ‘yan para mag grow up ka.”

“Sinasabi mo lang ba ‘yan para mapagaan ang loob ko?”

“Of course not. Babe talaga.” Ngumiti siya sa akin ng matamis saka pinakita sa akin
ang wrist ko. “Ayan, okay na. Bukas wala na ‘yan.”

I stared at Ivo. He’s so nice and caring. Why on earth did Theyn didn’t see that.
Kasi masyado na siyang nalunod sa pagmamahal kay Kent kaya hindi na niya nakita pa
ang efforts ni Ivo.

“Why are you staring at me, babe?” nakangisi niyang sabi. Inirapan ko lang siya.

“Wala!”

“Siguro naga-gwapuhan ka sa akin, ‘no?” he wiggled his eyebrows kaya natawa ako.

“Given na ang gwapo ka, okay?”

“Thank you!”

“Tsk! So how was your day?” I asked habang kumuha nanaman ng isa pang slice ng
pizza. Bigla naman siyang nagseryoso at napatuwid ng upo sa couch.
“Someone’s already doubting me,” his expression were worried. Halos magsalubong na
rin ang kilay niya at parang naiinis.

“Sino?” I said while munching.

“One of the board of directors. Una niyang pinuna ang hindi pagbabago ng hitsura
ko. That old man should be dispatched!”

“Are you going to kill him?” gulat kong sabi.

“No. I don’t know. Pero hindi maganda ang mayroong magduda sa akin. Kapag nalaman
nila na isa akong vampira, hindi lang ako ang mapapahamak kundi pati ang buong
kalahi ko.”

“Mag-iingat ka na. ‘Wag mo ng ilalabas ang pangil mo kagaya nang ginawa mo kanina
kay Owen.” Seryoso kong sabi sakanya.

“I will. Thank you, babe.”

-=-

KINAUMAGAHAN ay maaga akong bumangon. 8 ang pasok ko at 6:30 pa lang naman. Nakita
ko si Ivo sa may terrace. May dalang black mug at iniinom niya ‘to.

“Dugo kaya ‘yon?” mahina kong sabi.

Hinayaan ko na lang siya at dumeretso ako sa kitchen. I was about to open the
fridge nang maalala kong wala palang food stocks dito. Mag mamarket pa lang pala
kami mamaya.

Pabalik na sana ako sa kwarto ko para maligo nang tawagin ako ni Ivo. He was
wearing a white bathrobe pero naka-loose ang tali nito kaya tumambad sa akin ang
hubad niyang dibdib.

“Good morning, babe!” masigla niyang bati.

“G-good morning. S-sige maliligo lang ako,” agad akong tumalikod para itago ang
hiya sa sarili. My god! Bakit ba lagi ko na lang nakikita ang kapiraso ng katawan
niya? Kulang na lang mag stip siya sa harap ko. Hindi ba siya aware na naasiwa ako?

“Babe, maliligo ka na?” malakas niyang sigaw nang nasa harap na ako ng pinto ko.
Nakita ko siyang paakyat kaya hinarap ko siya.
“Oo, bakit? Sasabay ka?” asar kong sabi.

“Oo sana, babe, eh.” nakangisi niyang sabi. I glared at him that earn a chuckle
from him.

“Bwesit!”

“Hahaha, nasira kasi ang shower sa baba. Makikigamit sana ako ng CR mo.” Nakangisi
niyang sabi. Tinaasan ko lang siya ng kilay.

“Vampira ka naman! Huwag ka ng maligo!”

“Hahaha, si babe talaga. Ayaw mo naman siguro kong i-hug na pawis, diba? Nag-
jogging ako at natuyo na pawis ko.”

“Eww!”

“Sige na, please, babe?”

“Tsk! Ano pa nga ba! After ko ikaw ang sunod!” masaya naman siyang tumango saka
bumaba at kukuha lang daw ng towel.

Ako naman dumeretso ng banyo. I locked the door para makasigurado. Mahirap na.

He can teleport, bitch! Ah, sh*t! Oo nga pala! Kainis!

I immediately strip my body saka pumunta sa
salamin kaya kita pa rin naman. Nagmamadali
malakas ang lagaslas ng tubig narinig ko pa
sarado. Pumasok na siguro si Ivo. ‘Wag lang
mapapatay ko talaga siya!
shower room kung saan frosted ang
akong humarap sa shower douche. Kahit
rin ang pinto ng kwarto ko na nagbukas
siyang magkakamaling pumasok dito at

15 minutes na ata ang pinakamabilis kong pagligo sa tanang buhay ko. Kinapa ko ang
towel rack sa labas when...

“Sh*t!” I cussed when I realized na nakapatong pala sa kama ko ang towel ko. Ugh!
Nakakasar! Lumabas ako sa cubicle only to find a face towel. So ano ang tatakpan ko
dito? Mukha ko? Leche!

Naglakas loob akong lumabas ng cubicle na hubo’t hubad. Nagtago ako sa likod ng
pinto at paawang na binuksan ‘to. Dahan-dahan kong nilabas ulo ko at nakita ko si
Ivo na nakaupo sa kama at nililibot ang tingin sa kabuan ng kwarto.
“Psst! Ivo!”

“Huh?” napalingon siya sa akin na nagtataka.

“'Yung towel nga. Sa tabi mo, oh.” Tinuro ko gamit daliri ko ‘yung towel na
nakalapag sa kama. Tiningnan naman niya ito at laking dismaya ko nang ngumisi siya
ng nakakaloko.

“Give me my towel!” I gritted my teeth.

“What? Bakit ka ba nagtatago diyan? Don’t be shy, labas na diyan, babe.” He was
grinning like evil.

“Primotivo! Towel ko!” I warned.

“Babe, ask me nicely.” Mas lalong nang-iinis ang boses niya. Napapikit ako ng
mariin. Bwesit talaga! Bwesit!

“Ivo, can you please cherries on top give me my towel? Nilalamig na ako.” Malumanay
kong sabi pero sa totoo lang gusto ko siyang bulyawan hangang sa sumabog ang mukha
niya.

“Alright, babe.” He slowly walks towards me at parang nang-aakit pa. As if naman

maakit ako!

Inabot niya ang towel at agad ko ‘tong kinuha. Parang si flash na sinarado ko ang
pinto at tinapis ko ang towel sa katawan ko. Kay aga-aga naha-highblood ako.

Lumabas ako sa banyo at nakita ko si Ivo nakatayo sa harap ko. Naka boxer’s shorts
na lang siya at naka-sampay ang tuwalya niya sa braso. Ayan nanaman siya sa
pagbabalandra niya ng katawan niya.

“Ikaw na sunod.” Irita kong sabi.

“Thank you, babe. Katok ka lang kung gusto mong sumabay.”

“No thanks!”

Kinuha ko ang bathrobe ko saka ko pinatong sa katawan ko. Sigurista ako ‘no! Mamaya
bigla na lang siyang lumabas. Sa walk-in closet na nga ako nagbihis at naglagay ng
lotion. Wala akong tiwala sa Ivo na ‘yon.

Nang marinig kong lumabas na siya ay saka naman ako lumabas sa walk in closet.
Kinuha ko ang blower with brush ko saka ko pinatuyo hair ko. 7:30 na and I know
hindi ako darating sa office ng on time.

I just fix some things saka ako bumaba. I’m all set at dala ko ang hand bag ko.
Itetext ko sana si Manong Vince na sunduin ako pero naalala kong sundo’t hatid na
pala ako ni Ivo ngayon.

“Ready ka na pala, tara na.” sabi niya habang nag-aayos ng kanyang gray tux.

“Okay,” simple kong sagot.

“Teleport ulit tayo, babe.” Tumango lang ako sakanya. Yayakapin niya na sana ako
nang pgilan ko siya.

“Puwede bang kumapit lang ako sa braso mo?”

“Sige, pero maiiwan ka dito.”

“Aba’t—“

“Tara na nga. Arte ng babe ko.” And with that, he hugged me. Pero bago pa man kami
tangayin ng hangin bigla siyang ngumisi. “Stawberry flavor, huh?”

My eyes widened. Nakarating kami sa kotse niya at pinagpapalo ko siya sa braso.

“Ang bastos mo! Pati ba naman fem wash ko pinakialaman mo?!”

“Hahaha, naiwan mo kasi babe, eh.”

“Shut up! Ugh!”

Mabilis na nag-drive si Ivo. Kaskasero siya pero ramdam kong safe ako sakanya.
Hindi ako kinakabahan kapag nag-o-over take siya sa isang sasakyan. Mas lalo nga
akong humahanga sakanya, eh.

Nakarating ako sa office at on time naman ako. Bago ako makababa sa kotse ay
pinaalalahanan niya akong susunduin niya akong 5 para mag-grocery. Pakiramdam ko
tuloy may asawa na ako.

I went to my office at nakita ko si Leni sa mesa niya at busy na nag-pi-print ng

papers.

“Good morning, Ms. Cassey.” Tumango lang ako sakanya saka pumasok sa office ko.
Napansin kong wala na ang diamond name plate ko sa gitna ng mesa. Wala na rin ang
ilang gamit ko and I bet sinimulan na ni daddy na ipalipat ang gamit ko.

Naupo ako sa swivel chair ko at nasapo ko ulo ko. Hindi pa nga nagsisimula ang araw
ko feeling ko masyado akong napagod. Sa totoo lang, nakaka-stress si Ivo kasama—
pero masaya.

“Ms. Cassey, start na po ang board meeting.” Inform sa akin ni Leni. Tumango lang
ako sakanya.

This is it. Kaya ko ‘to.

xxxxx

Ayaw kong maging bias pero feeling ko mahahabol ng Cold Fangs ang Crimson Love.
Hahahaha

©THYRIZA

=================

Chapter 8 - Phone number

Dedicated 'to sayo. :) balak ko sana sa Epilogue. HAHAHA

Chapter 8 – Phone number

PINAPANOOD ko ang mga board of directors na nagpapalitan ng kanilang opinion about

me being the new Chief operating officer.

“She’s the only heiress of Aragon Jewelry Company so it’s only given that Ms.
Cassey take the position as COO.” Sabi ni Mr. Madrigal na isa sa Chief financial
officer.

“Yes, but first she have to prove herself. She was what? A Marketing Manager? Why
should we trust her? As far as record is concern. She didn’t even accomplish her
last title proposal of Andaya account.” Said Mrs. Veras—the woman wearing black
coat. I wanted to roll my eyes on her. From the start I already hate her. Siya ang
unang nang-mata sa akin nang gawin akong Marketing Manager ni daddy.

“I think she did prove herself already when she was sent to Colorado. And we all
know that she designed our luxurious necklace that was bought for Eight million US
dollars by Hilary Clinton. And when her title proposal was approved by one of our
biggest investors—Mr. Kent Manjon. Isn’t that enough?” my Uncle Robert defended me.
Napangiti naman ako sakanya. That design I made was just for fun. I never thought
na magugustuhan ‘yon ng US ex president’s wife Madam Clinton.

So far, 70 by 30 ang agree at hindi agree sa akin. But I know, kay daddy pa rin
nakasalalay ang lahat.

“You all have point in this meeting. But whatever my decision is, it will always be
what’s best for the company. After all, Cassey Aragon is my daughter and I don’t
doubt her ability to operate Aragon Jewelry Company.” Seryosong sabi ni daddy.
Napatingin naman siya sa akin and conviction is written in his aura.

“So my princess, are you ready to take over the position of COO?” Daddy asked me as
if I I have a choice. Tumayo naman ako at pumunta sa unahan ni daddy.

“I’m Cassey Aragon. And I was born ready,” I said then smirked.

AFTER the board meeting ay pumunta na ako sa aking office—my new office I mean. ‘Di
hamak na mas maganda siya sa dati kong office at mas malaking tingnan.

“Congratulations, Ms. Cassey.” Nakangiting sabi sa akin ni Leni nang maabutan ko

siya sa office ko na inaayos ang table ko.

“Congratulations to you, too.” I said habang papalapit sa table ko. Of course I had
to congratulate her. Tumaas ang posisyon ko so ibig sabihin pati siya. Ngumiti lang
siya sa akin at nagpatiuna sa table ko. Seriously, kailangan ko ata talagang
pasalamat ‘tong si Leni. Halos lagi siyang sa tabi ko. Kahit hindi naman siya dapat
sumama sa akin sa Colorado pinilit ko siya kasi gusto ko may assistant pa rin ako.
Kung hindi nga lang ata sa mataas niyang sweldo noon niya pa ako nilayasan

“Eh, Ms. Cassey. Kanina pa po mayro’ng tawag nang tawag sa inyo dito sa phone ko.
Unregistered po kasi kaya nagdadalawang isip ako kung sasagutin ko.” She said when
she handed me my phone.

“Sino naman kaya ‘to?” I said to myself while redialing. Baka kasi importante.

Isang ring pa lang nang sagutin agad ito sa kabilang linya at napakunot ako nang
lalaki ang matunugan kong boses.

“Thank god you called.” He said.

“And who’s this?” I snapped.

“It’s me, Owen.” Masigla niyang sabi sa kabilang linya. Halos panlakihan ako ng
mata at nanginginig na natapon ko ang phone ko.

“Ms. Cassey, may problema po ba?” nag-aalalang tanong ni Leni.

“W-wa...Wala!” nanghihinang napaupo ako sa swivel chair at nasapo ang noo ko. How
did he get my number?

In my perephiral, nakita ko si Leni na pinulot ang phone ko. Nilagay niya to sa

mesa ko. Basag ang screen pero naka-on pa rin at naka-stand by pa ang call ko.

“Turn that off,” mahina kong sabi.

“Po?”

“I said turn of that ghad damn phone!” bulyaw ko. Nagmamadali namang ni-off ni Leni
ang phone ko. Halos mapahilamos ako sa mukha ko sa sobrang frustrations.

Ano ba ang gusto niya sa akin? Bakit ba siya naghahabol? Dapat galit siya sa akin
dahil sa ginawa ko noon sakanya. Why is he still pursuing me. At bakit ngayon lang?

“Leni, kindly call Ivo.”

“Sa landline po ba, Ms. Cassey?”

“Yes! Sa office niya. Hurry up!”

In times like this, hindi ko alam kung bakit si Ivo ang gusto kong lapitan instead
na magsumbong kay daddy. Nasasanay na nga ata ako sakanya.

“Ms. Cassey, nasa meeting daw po si Mr. Hidalgo.”

“Says who?!”

“His secretary po,” agad naman akong tumayo at inagaw ang wireless phone kay Leni.
“Hello! This is Cassey Aragon, kindly pass this call to Ivo or else you will regret
that you were born!”

“But, Ms. Aragon, Mr. Hidalgo is talking to an investor and—“

“Shut up! You’re just his secretary! I wanna talk to him, okay?!”

“Ms. Aragon hindi po talaga puwede—“

“Ugh! I hate secretaries!” I said then hang up. Napatingin naman ako kay Leni na
nakatingin din pala sa akin. “What?” iritado kong sabi. “Look, you’re an exception
okay? Go back to your station.” Utos ko sakanya.

And I thought this would be my best day but the worst is about to come. Sobrang
dami agad na trabaho ang pinasa sa akin. I have to read all the operating reports
for the month of January to present. My poor eyesight. Kung puwede lang na
magkaroon ng scanner para ipapasok na lang nito sa utak ko ang nabasa nito.

Nasa kalagitnaan na ako ng pagbabasa ko nang kumatok sa pinto si Leni. I didn’t

bother looking at her at ayaw kong mawala sa momentum ng aking pagbabasa.

I heard the door opened then close saka ko narinig ang mabibigat na yabag ni Leni.

“What do you want?” I asked habang nakatingin sa papers.

“I thought you want me?”

Napatigil ako sa pagbabasa at inangat ang tingin. I saw Ivo standing meters away
from my table at may dala siyang white tote bag.

Tumayo ako at lumapit sakanya. I wanted to hug him pero pinigilan ko. Bakit ko nga
pala siya yayakapin? Eh ‘di binigyan ko lang siya ng idea para asarin ako.

“My secretary told me that there’s this persistent lady who wants to talk to me but
sad to say I told her not to disturb me in any cases. And I am deeply sorry because
I forgot to inform my secretary that this lady is an exception.” He said in a soft
expression. I felt like I wanted to cry. Pero nagtataka lang siya kaya mas pinili
kong maging matigas.

“Then why are you here?” I crossed my arms.

“Because I wanted to personally know the reason why that pretty lady called me.”
nakangiti niyang sabi. I sigh heavily.
“I was scared. Owen called me by my mobile number.” Sabi ko. Nakita kong nag-iba
ang expression ng mukha niya at parang naging dark aura.

“I told you. You should have let me teach him some lesson!” he gritted his teeth
and just like last night, I saw his sharp fangs coming out his mouth.

“He seems harmless pero natatakot na talaga ako sakanya, Ivo. Mas nakakatakot
malaman na may lalaking obsess sa’yo. He’s a creepy stalker!”

Inilapag niya sa sahig ang dala niya at lumakad palapit sa akin. Hinawakan niya ang
magkabilang braso ko at tiningnan ako sa mata.

“Hindi ko hahayaan na masaktan ka niya. Not even the tip of his finger will lay on
your skin. I promise you that. Okay, babe? So don’t be scared because I will always
protect you.”

My heart almost melted. Pakiramdam ko hinahaplos niya ang puso ko sa mga salitang
binibitawan niya. He was darn sweet. And I’m afraid that I get addicted to it. And
what happens if I get addicted to it? I’ll be sick. And that’s what I should be
avoided.

“Hmm, may dala pala akong pagkain para sa’yo. Alam ko kasing hind ka pa kumakain so
I bought you Chinese foods. Is that alright with you?” kinuha niya ang tote bag at
ipinakita ‘to sa akin.

“Maarte ako Ivo pero hindi ako maarte sa pagkain.” Sabi ko sakanya.

“Good. Kasi ayaw ko sa babaeng nagda-diet.”

Siya ang umakay sa akin papunta sa mini sala ng office ko. He stared assembling the
food at doon ko lang napansin na nakaharap ang couch sa glass wall kaya kita ko ang
buong City.

“Kainin mo ‘to lahat. May mga side dishes pa akong binili.” Masaya niyang sabi.
Napatingin lang ako sakanya.

Avoid him, Cassey. Avoid him.

“Kakainin ko na lang. Puwede ka ng umalis.” I said.

“No. I want to see you eat. You know what? For the first time in my life, I wish I
could eat with you.” He sincerely said.

No, Cassey. I’m warning you. Stay away from him.

“Okay lang talaga ako. I can eat alone. You can go back to your work,” I insisted.

“Please, babe? I enjoyed watching you eat.” His eyes were pleading kaya wala akong
nagawa.

“Okay,” pag-suko ko.

Stupid, Cassey! You will regret this!

I’m sorry I can’t listen to myself. Mas gusto ko siyang malapit sa akin. I felt
safe.

After kong kumain ay umalis na rin si Ivo and he reminded me na susunduin niya ako
para makapag-grocery kami.

I worked all afternoon pero hindi kagaya kaninang umaga, I am in the mood. I’m
humming  and smiling while reading reports. Pampa good vibes ata ‘yung Chinese
foods na dala ni Ivo, eh.

“And why is my princess smiling?” napatingin ako sa pinto ng office ko at nakita ko

si daddy na nakangiti ng makahulugan.

“Nandiyan ka pala, dad. I didn’t hear you knock.” Sabi ko trying to hid my smile
kaya kinakagat ko ang loob ng cheeks ko.

“Yeah were too busy reading reports.” Umupo siya sa may side seats ng table at
tiningnan ako ng nakakaloko. “Promotivo was here, am I right?”

“Dad, he just...”

“Hinatiran ka niya ng pagkain. I saw him but I didn’t bother calling him because
he’s talking to someone in the phone and he seems late na sa appointment niya.”

“Late?” Eh bakit pa siya pumunta dito.

“Princess, you’re lucky to have Ivo. He’s the type of guy na mas uunahin ka kesa sa
trabaho niya. Treasure him, okay? I trust both of you and you have my full
blessings.”

“D-Dad...” Hindi totoong kami.  I wanted to tell him but I choose not to break his
gladness.
“Anyway, I came here to tell you na may bago tayong investor. Baka next week
ipakilala ko siya sa’yo.” Sabi ni daddy bago lumaabs ng office ko.

It was quarter to five nang bumaba ako from office. Hindi ko ma-text si Ivo kasi
hindi na tuluyang nag-on ang phone ko. I need to buy new phone as well as I have to
change my number.

Nasa lobby na ako at doon ko sana hihintayin si Ivo but I was surprised to see him
there waiting. Akala ko ako ang maghihintay sakanya ang it turns out na siya pa ang
naghintay sa akin.

“Kanina ka pa?” I asked nang makalapit ako sakanya.

“A minute ago. Tara na?” he said saka ako tumango. Pinahawak niya ako sa braso niya
at hindi ako nagreklamo. Nasa harap lang pala ng building ang kotse niya. He opened
the door for me saka ako sumakay.

“Sa s&r tayo, babe?” he said nang makalulan sa kotse.

“Sa SM lang. I need to buy a new phone.” I said.

“Hmm, okay.”

I am so thankful at hindi kami na-stuck sa traffic dahil na rin sa galing ni Ivo

mag-drive at marami siyang alam na shortcuts.

Sa SM Aura kami dumeretso. Sabi ko kay Ivo punta muna kaming Globe para makabili
ako ng phone. Tsaka para mapalitan ko ang number ko. That was the advantage of plan
postpaid, and I can block Owen’s number. He’s such a skeez!

“Babe, pa-customize ka ng number.” Sabi niya.

“Para kang bata!” irap ko sakanya habang nag-fi-fill up ng application.

“Sige na,”

“Anong number ba?”

“09**4862223”

“Bakit gano’ng number ang gusto mo?”

“Secret!” tapos tumawa siya.

“Baliw!” I said pero ‘yon din naman ang nilagay kong number. Ano ba naman ang
maliit na bagay na makakapagpasaya sakanya.

Naglalakad na kami paputang supermarket nang may makasalubong kaming kakilala. It

was Migo and her finacee that I don’t remember the name.

“Hi!” masigla kong batik ay Migo.

“Hi Cass, hi Ivo! So glad to see both of you.” He genuinely said.

“Kumusta na ang ikakasal?” tanong naman ni Ivo.

“Sa next month na. You both are invited. Huwag kayong mawawala.” Migo said.

“Of course!”  assured him. Napatingin ako sa fiancée niya na hindi makatingin sa
akin. Why isn’t she looking at me? Hindi ko naman siya tatarayan.

“So I heard you’re the new COO of AJC. Congratulations, Cassey.” Migo said.

“May pakpak talaga ang balita ‘no?” natatawa kong sabi.

“Oo naman. Basta guys, huwag kayong mawawala sa kasal.”

“We’ll be there.” Ivo said saka ako inakbayan.

“Hmm, I’m glad to see both of you happy.” He said.

Happy? Am I happy? Surprisingly I am... very happy.

xxxxxx

Baka mamayang gabi i-update ko ulit ‘to. “Baka” lang naman. Aalis kasi ako puntang
Makati. (Oo, lumalabas din ang probinsyanang tulad ko.) so baka sa Monday na ang
next update kung magkataon.

ADVANCE HAPPY VALENTINES!♥

©THYRIZA

=================

Chapter 9 - Assailant

Chapter 9 – Assailant

Ilang linggo na rin simula nang umuwi ako dito sa Pilipinas. At sa isang linggo na
‘yan sobrang dami na agad na nangyari.

Katulad na lang ngayon, halos iuwi ko na ang trabaho sa office dito sa penthouse.
‘Buti na lang talaga at maasahan si Leni at siya ang umaayos ng mga loopholes ko sa
new project namin. May ila-launch kasi akong bagong designs for Rings for the first
quarter of the year at ayaw kong ma-disappoint si daddy. Sobrang taas ng
expectation niya sa akin, eh. So there’s no room for a small mistake.

Nandito ko ngayon sa dance studio ko na dating maid’s quarter. I wanted to release

my stress at wala akong ibang magawa kundi sumayaw dahil tamad akong mag-gym.

I turned my stereo on with a maximum volumn. When was the last time dance like
this? Sa Colorado pa ata, eh. naka-off din ang aircon para madali akong pagpawisan.
Usually sexy dance ang sinasayaw ko. Feeling ko kasi I am being me kapag sumasayaw
ako. Walang pretensions, walang judgement. Just me.

I was so absorbed with my dancing when the music stops. Naikot ko tingin ko sa
buong silid na halos puro mirrors at isang glass cabinet na naglalaman ng aking
stereo ang CD’s. Nakita ko ang remote na nakalapag sa sahig so ibig sabihin walang
nag-off. Imposible namang walang kuryente kasi may ilaw.

I thought of Ivo at baka pinagtitripan ako pero naalala kong wala pala siya at
pumunta sa Vampire City since Saturday ngayon at hanggang Sunday daw siya do’n. So
bukas pa siya uuwi.

Kinuha ko ang towel ko at pinunas sa leeg ko.

“Naku, kapag nalaman kong pinagtitripan ko ni Ivo at makakatikim siya sa akin,” I

murmur habang papalapit sa pinto.

I was about to open the door nang biglang mag-play ulit ang stereo. My forehead
creased kaya dali-dali kong nilapitan ang stereo ko. I turned it off saka ko
tinanggal ang nakasalang na CD.
“What the hell is happening to this player.” Nasabi ko sa sarili ko. Hindi kaya
sira na dahil limang taon ko rin siyang nagamit?

Tuluyan na akong nakalabas sa dance studio at ni-lock ko na rin ‘to. Napatingin ako
sa orasan at alas nuwebe na pala ng gabi. Pumunta muna ako sa kitchen para kumuha
ng maiinom. Good thing at nag-dinner kami ni daddy bago umuwi. Maliligo na lang ako
then matutulog. Sana nga umuwi agad si Ivo, eh.

I took a quick shower saka nagsuot ng night gown. Finally, I can use my nighties
kasi wala si Ivo. Nagpatuyo lang ako ng buhok saka ko kinuha ang librong binigay sa
akin ni Ivo last week. About daw sa Vampire City. History daw ng lahi nila at iba
pang mga contemporary novels na love story ng mga rulers nila. Sa totoo lang wala
naman akong balak basahin kaso nakaka excite rin isipin na ang myth na inaakala ko
ay totoo pala and only few knew Vampires existed. At isa ako sa mga mase-swerteng
‘yon.

Nasa part na ako kung saan naging human ang isang vampire tapos hiniling niyang
ibalik siya sa dati para iligtas ang babaeng mahal niya. I mean, this is pathetic.
Isa ka ng tao tapos babalik ka sa pagka-vampira. Parang laro-laro lang.

Agad kong kinuha phone ko saka ako nag-compose ng text for Ivo—with my new number.
At nitong araw ko lang nalaman na may ibig sabihin pala ang number ko. 09**ivobabe
pala ‘yon. Kaasar na vampira!

To Ivo:

Ang panget ng love story ni Hansel at Ingrid!

For sure maasar ‘to. Hahahah. Lagi niya sa aking ibinibida ang kwento nila, eh.

Nagulat ako nang biglang tumatawag siya. Hindi ako nagdalawang isip na sagutin ang
tawag.

“Hello—“

“Hindi panget ang love story nila! The former King sacrifice his throne just to be
with his true love but an accident happens kaya nagkahiwalay sila!” he scowled in
the other line. Hindi ko mapigilang hindi matawa. Para siyang bata na
ipinagtatanggol ang favorite cartoon character.

“Relax lang, okay? It was just my opinion.” Napairap ako sakanya kahit hindi naman
nya nakikita.

“Kahit na. Huwag mo silang i-judge!”

“Aba’t—“

“Kumusta ka na pala dyan? Miss mo na agad ako?” kahit sa phone lang kami magkausap
feeling ko nakikita ko ang smirk niya at gusto ko siyang sabunutan.

“Asa ka!”

“Hmm, balik na rin naman ako bukas. Baka nga pag-gising mo nakabalik na ako.” He
said.

“Magdala ka ng mainit na pandesal.” Sabi ko.

“Is my abs not enough for you, babe? Mainit naman ang—“

“Shut up! Ayokong marinig!” agap ko. Baka kung ano nanaman kasi ang lumabas sa
bibig niya.

“HAHAHA, I miss you, babe!”

“Tumawag ka ba para landiin ako? Kasi ang landi mong vampira ka!”

“You’re hurting my feelings, babe.” Pag-iinarte niya. Narinig ko naman ang buzzer
ng doorbell kaya napatayo ako. Sino naman kaya ang kakatok sa ganitong oras ng
gabi?

“Teka nga! May kumakatok sa labas.” Sabi ko habang papalabas sa kwarto.

“Sino, babe?”

“Hindi ko alam. Siguaduhin mo lang na hind ikaw ‘to at mapapatay kita!”

“Babe, nandito nga ako sa Vampire City. Kasama ko pa nga si Kent at Theyn, eh.”
napairap lang ako sa sinabi niya. Kaya pala ang saya niya kasi nakikita niya
nanaman si Theyn. And surprisingly hindi ako na-bitter nang marinig ko ang pangalan
ni Kent at Theyn.

“Whatever! Let’s end this call. Bubuksan ko lang ang pinto.” I said.

“Okay, but call me if you need me.”

“Fine,” I said then end the call.

I opened the door at nakita ko ang isang box na nakalapag lang sa harap ng pintuan
ko. It was wrapped in metallic gift wrap at may nakalagay na note sa gina nito.
Kinuha ko naman siya saka ako pumasok sa loob.

Bumalik ako sa kwarto at balak kong doon na lang siya buksan. I read the note nang
maupo ako sa kama.

“To my beloved, Cassey.” I read out loud. Pinunit ko ang wrap ng kahon at tumambad
sa akin ang isang ipad or tablet. Napataas ang kilay ko kasi hindi siya fake or
imitation. An original ipad.

I opened it at ilang minute lang nakita ko na ang screen. Picture ko ang naka-
wallpaper kaya agad akong nangilabot. It was a stolen picture at pababa ako office.
Walang ibang apps pero may folder siya na nakapangalan sa akin. I tapped it at
laking gulat ko kasi puro pictures ko.

More than 50 pictures out of 300 na ata ang na-scan ko nang kunin ko phone ko. I
dialed Ivo’s number pero hindi agad niya sinasagot. It keeps on ringing.

Binack ko ang folder at napunta ako sa video folder. May nag-iisang video do’n. May
kutob na ako pero nilakasan ko ang loob ko. My hands were already trembling at
nagpapawis na ang noo ko kahit naka-on ang aircon.

Naka-redial na ako kay Ivo when the video started. Halos mabitawan ko siya nang
makita ko ang sarili ko na nagsasayaw.

“'Y-yan ‘yung... 'Yan ‘yung kanina,” nanginginig kong sabi. Kahit takot na takot
nagawa kong panuorin ang video.

Naiiyak ako nang marinig ko ang boses ni Ivo sa phone kaya agad kong nilagay sa
tenga ko ang phone ko.

“Babe? Why did you call me?” he said. Natatakot na ako at hind ako makapagsalita.
Umiiyak akong walang tunog. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko sa sobrang takot.

“Babe? May problema ba?”

“I-Ivo...”

“Yes, babe? Bakit hindi ka nagsasalita?”

“I-Ivo... K-kasi...” natigil ako sa pagsalita nang makita ko ang door knob ng
pintuan ko na parang gumagalaw. Biglang umigat ang paghinga ko sa sobrang kaba.
Inilayo ko sa akin ang ipad at siniksik ko ang sarili ko sa may headboard.
“Cassey ano bang nangyayari?!” I heard Ivo said in the other line pero ayaw kong
magsalita. Natatakot ako.

“I-Ivo... H-Help me!” I whispered praying that he could hear me.

“Sh*t!” ‘yon lang ang narinig ko sakanya. Mas lalong lumakas ang pag-galaw ng door
knob ko at parang pinipilit nitong buksan ang pintuan ko.

Sobra nang nanlalabo ang mga mata ko. I’m already having my panic attack and my
body feels numb.

Halos mapatili ako nang biglang nawalan ng ilaw. I heard the door creaked—a sign
that it was opened. Naaninag ko ang katawan ng culprit and I know he was holding a
knife dahil bigla itong kuminang.

Napayakap na lang ako sa dalawang tuhod ko. He knows where I am at papalapit siya
sa akin.

The next thing I knew, nakakita ako ng anino sa likod ng assailant ko. In just one
snap, he grabs the neck of the culprit.

“WHO SENT YOU!!”

‘Yon ang huli kong narinig bago manlabo ang paningin ko. Bumagsak ako sa kama at
puro kalabog sa loob ng kwarto ang narinig ko.

NAGISING ako na may humahaplos sa noo ko. My eyes literally widened nang makita ko
kung sino ito. It was Kent. He was smiling at me at nag-aalala ang hitsura niya.

“K-Kent?” parang maiiyak kong sabi.

“How are you feeling, Cassey?” he asked. Tuluyan nang tumulo ang luha sa mata ko
dahil sa sinabi niya. Nag-aalala siya sa akin at sobra akong natutuwa.

“N-nananaginip ba ako?” I said. Umiling naman siya. Hinawakan niya ang kamay ko at
naramdaman ko ang malamig niyang kamay. Hindi nga ako nananaginip. Totoong nasa
tabi ko siya ngayon at nag-aalala.

“Nasa prisinto si Ivo at pinakulong ‘yung lalaking pumasok dito. Nasa kusina naman
si Theyn pinagluluto ka niya ng breakfast.”
Bigla naman akong natauhan sa sinabi niya. Of course kasama niya si Theyn. Hindi
siya pupunta dito na mag-isa para lang makita ako.

“Ano bang ginagawa niyo dito?” sabi ko. Binangon ko sa sarili ko saka umupo sa
gilid ng kama. Napakunot ako na makitang naka-suot na ako ng loose white shirt. Kay
Ivo ata ‘to, eh. Nakahinga naman ako ng malalim na malaman na pinatong niya lang sa
nighties ko ang t-shirt niya.

“Nasa Vampire City kami. Kausap namin ang mga elders nang tumawag ka. Sabi ni Ivo
nasa panganib ka kaya sumama na kami ni Theyn.” He said. Bigla namang bumukas ang
pintuan at nakita ko si Theyn na malaki ang tiyan na may dalang tray.

“Ayaw niya pa nga akong payagan na sumama, eh. Pero gusto kita makita so... I’m
here and I made you breakfast!” sabat naman ni Theyn. Oo nga pala. Pinaglilhian
niya ako. Nakakaiyak lang, leche!

Nilapag niya ang tray sa paanan ng kama at tumabi kay Kent. Napahawak si Kent sa
bewang ni Theyn habang hinihimas naman niya ang tiyan niya.

“N-nag-abala ka pa,” I said while staring the food. Pancake and bacon ang niluto
niya with orange juice.

“Wala ‘yon!” she said then giggles. Bagay sakanya magbuntis. Sobrang blooming ng
hitsura niya. Nakakainggit tuloy. Gusto ko na rin magka-baby.

Ang breakfast in bed ay sa dining room ko na kinain. Nakasunod pa rin sa akin si

Theyn at pinapanood akong kumain.

“Theyn, wala ako sa mood magtaray so quit staring at me. Naiilang ako.” Malumanay
kong sabi sakanya. At isa pa sa dahilan kung bakit hindi ko siya masungitan kasi
buntis siya. Mamaya may mangyari pang masama eh ‘di nagalit pa sa akin si Kent.

“Ang ganda mo kasi. Lalo na kapag bagong gising. Tama nga si Ivo, mas maganda ka
kapag walang make-up.” Nasamid naman ako sa sinabi niya.

“I-Ivo... told you that?” hindi makapaniwala kong sabi.

“Yup! Ibinibida ka niya sa akin kagabi. He said favorite mo raw ang mga strawberry
scents and flavor.” She said then giggles.

“Bwesit talagang Ivo na ‘yon!”

“Haha, it’s okay. Kinikilig nga ako sa inyong dalawa, eh.”

“Tsk. Are you really a professional Psychiatric doctor? Isip bata ka na.” I
commented that earn chuckle from her.

“Masaya lang ako, that’s why.

“It figures.” I said with sarcasm.

Tapos na akong kumain at sabay kaming pumunta ni Theyn sa living. Nagulat na lang
ako nang biglang mag-appear si Ivo sa harap ko.

Bigla na lang niya akong niyakap ng mahigpit. Binitawan niya ako at hinawakan ako
sa magkabilang balikat. Sinuri niya ang kabuuan ko as if may kulang sa akin.

“Pinag-alala mo ako!” nag-aalala niyang sabi.

“I-I’m fine now.” Tipid ko lang na sabi.

“But you were almost killed! It’s my fault. Hindi dapat kita iniwan nang mag-isa.
I’m sorry, Cassey.” My heart beats eratically with his words. Para akong teenager
na natutuwa sa sinabi niya. Gusto kong ngumiti pero kailangan ko itong pigilan.
Hindi dapat ako magpadala sa mga sweet words niya. Not to the man who can’t move
on.

“Yes, but I’m alright now.”

“Pinatanggal ko ang salamin sa dance studio mo at nakita namin na may mga hidden
camera palang naka install. Pati sa kwarto mo mayro’n din. I asked the security na
icheck ang CCTV at mamaya ko pa malalaman.”

Naalala ko bigla ‘yung video. It creeps me out that someone’s watching me. Parang
stalker.

“And you’re not safe here anymore, babe.” He said.

“Ibabalik mo na ba ako kay daddy?” nakakunot noo kong sabi.

“For the mean time, yes. But promise babantayan kita. I can guard you by night.”

But I don’t want to go home! Gusto kong sabihin pero mas pinili kong manahimik.

xxxxxxx
This will be my last update for the week. Sa Monday na ang sunod. Dalawang beses na
akong nag-update ngayong araw kaya ‘wag na magreklamo at ihahampas ko sa’yo ang
pana ni kupido.

I have to share something to you guys. A TV network/station e-mailed me. Asking if

they can make my Vampire City a TV series. I won’t mention the netwok pero sila
‘yung #ChurvaEklaboPRESENTS na nauuso. The thing is, I said NO! Why? Hindi ko
gugustuhin mawalan hustisya ang kwento ko and earn money. Shet! Hindi pera habol
ko. Masaya na akong naging libro siya. Fullfillment na yon para sa akin. And hello!
Diba 1 week lang nila pinalalabas ‘yon? So una kong naisip, ano ang tatanggalin
nila sa story ko? Hindi puwedeng barabara lang. AYOKO! At alam kong ayaw niyo rin
at ang pinaka-ayaw ko ay ang ma-disappoint kayo. So my dilemma is, tama ba ang
desisyon ko? Sana tama. Hindi ako nag-iinarte. Ayaw ko lang masira ang aking
masterpiece (charot!) So ‘yun lang naman. HAHAHA! Ay merun pa pala. Wala kasi akong
maisip na deserve na gumanap as Hansel and Ingrid. Buti kung si Luhan at Chorong
ang gawin nilang diba at GO SAGO ako! ^_^

Kbye! See you in Monday.

PS: Punta akong Makati Don Bosco. HAHAHA baka gusto niyo ko makita. >__<"

PSS: Wala akong date sa Valentine kahit may hubby ako. Hindi 'yun uso sa amin kaya
wag kayong ma-bitter kung walang date. MAG-ARAL KAYO MGA HIJA AT HIJO.

©THYRIZA

=================

Chapter 10 - Don't want to go but can't say no

Chapter 10 – Don’t want to go but can’t say no

Ayaw kong umalis. ‘Yon ang gusto kong ipagsigawan kay Ivo. Pero para namang uurong
ang dila ko sa tuwing magsasalita ako. Pinapanuod ko lang siyang nakikipag-usap sa
mga Pulis at security ng condominium.

“At pakiimbistigahan niyo rin ang Owen na ‘yon! He once assaulted Cassey at isa
siya sa mga suspect.” Ivo said to the Police.

“Mr. Hidalgo, wala po kaming makitang kaduda-duda sa CCTV. Bukod po sa kayo lang ni
Ms. Aragon ang labas masok sa pent house niyo, eh wala na kaming ibang makita.”
Rinig kong sabi ng Security.

“May hinala po kami na matagal ng naka install ang hidden camera sa likuran ng mga
salamin.” sabi ng Pulis tapos bumaling siya sa akin. “Matagal na po ba kayong
nakatira dito, Ms. Aragon?”

“Matagal na pero nawala ako ng limang taon dito at pinagbili ko ito kay Ivo.” Sagot
ko naman.

“Kaya ba nating i-check ang mga CCTV records 5 years ago or more?” tanong ni Ivo.

“Puwede po, Mr. Hidalgo pero baka matagalan pa.” sagot naman ng Security.

“Habang pong niche-check ang CCTV footage mag-iimbistiga rin po kami ng mga
possible suspect. Sa ngayon po, bukod po sa attempted murder na puwede naming ikaso
sa assailant, tinitingnan din po namin ang personal grudge sa mga dating naka-
relasyon ni Ms. Aragon.”

“Do that, inspector.” Sabi naman ni Ivo. Napatingin naman kami sa bagong pulis na
kakapasok lang at may binulong ‘to sa inspector.

“Ah, Mr. Hidalgo, Ms. Aragon, my officer here told me na p-patay na raw po ang
number 1 suspect. Ngayon po malakas na ang kutob ko na may isang tao sa likod
nito.”

Iniwan ko naman sila sa sala at pumasok ako sa kwarto ko. Bakit ba ‘to nangyayari
sa akin? Gano’n ba ako naging masama noon at nangyayari ‘to sa akin? Si Owen ba ang
may pakana nito? Pero bakit niya ako ipapapatay? It was just last week he was
begging for me to talk to him tapos ganito na. Gano’n ba kalalim ang galit niya sa
akin?

Narinig ko naman na nagbukas ang pinto at pumasok si Ivo. Tumabi siya sa akin at
inakbayan ako.

“Sorry at nangyari ‘to sa’yo.” He said. Napailing naman ako. Wala naman siyang
kasalanan bakit siya nag-sosorry? Ako nga ang nagdala sakanya ng kaguluhan.
Nananahimik siya at dinamay ko lang siya.

Sa loob ng maiksing panahon, naging malapit agad ako sakanya. Sobrang gaan ng loob
ko sakanya at hinayaan ko ang sarili ko na magtiwala at umasa sakanya. At ngayon na
magkakahiwalay kami, pakiramdam ko ang bigat sa puso at ayaw kong tanggapin.
Pakiramdam ko nawalanan nanaman ako ng importanteng bagay sa akin.

“Namumutla ka, babe. Gusto mo bang matulog? Hapon pa lang naman at kaya kitang
bantayan. I won’t leave you.” He said. Hindi ako nagsalita at hinayaan ko lang
siyang ihiga ako sa kama. Tama nga siya. Pagod ang katawan ko pati ang isipan ko.
Gusto ko munang ipagpahinga ang lahat.
“Don’t leave me.” sabi kong nakahawak sa kamay niya.

“I won’t.” he beamed.

NAGISING ako dahil sa malamig na hangin na dumampi sa mukha ko. Dahan-dahan kong
minulat ang mga mata ko. Nagulat ako at nakita ko ang sarili ko sa may bintana ng
kwarto at nakangiti siya sa kawalan. Isang masayang Cassey ang nakikita ko.

Bumangon ako saka tumayo. Akma kong lalapitan ang sarili ko nang bigla siyang
tumawa ng mahina. Ramdam ko ang kasiyahan sa tawa niya.

“You finally moved on, Cassey.” Sabi ng sarili ko sa akin.

“Ha?” nakakunot noo kong sabi.

“Masaya akong nakalimutan na natin si Kent, Cassey. Sana maging masaya tayo.”
Nakangiti niya pa ring sabi.

“N-nakalimutan si Kent?” nagtataka kong sabi.

“Oo,” tapos humarap siya sa akin. “Nakapag move on na tayo. Ang sarap sa
pakiramdam, diba? Para kang nakalaya sa masikip at madilim na hawla.”

“P-pero...”

“Open up your heart again. At si Ivo? Siya ang tumulong sa’yo para makalimutan mo
ang sakit sa dibdib mo.”

“Si Ivo?”

“Mmm, so we have to pay him back.” She beamed at me. Para akong nahawa sa sarili
kong ngiti kaya napangiti na rin ako. Tama nga siya. I felt free. Ang gaan sa
pakiramdam. Ganito pala ang feeling ng nakapag move on na.

“P-paano ko siya mapapasalamatan?” I asked. Instead of answering ay tumawa siya ng

mahina.

“Help him move on, too. Mas madali na para sa’yo na tulungan siyang mag move on
kasi ikaw, alam mo sa sarili mo na nakalimot ka na.”
“H-hindi pa rin kita maintindihan.”

“Hindi na kita matutulungan diyan. Matalino tayo, Cassey. You don’t need me to
figure things out. After all, ako at ikaw ay iisa. Right?” She said. Napatango lang
ako sakanya. “Now go back to reality.”

“Huh?”

“Goodluck to us, Cassey.” She winked then slowly disappearing to my eye. Napapikit
ako sa sobrang lakas ng hangin. Para akong hinihigop pabalik sa kama ko and when I
opened my eyes at nakita kong nakahiga na ako sa kama.

Was it just a dream? Parang totoo, eh.

Napabangon ako at inayos ang buhok ko. Lumabas akong kwarto at nakita ko sa may
terrace na madilim na. Hinanap ko si Ivo at naabutan ko siya sa kusina—may binabasa
habang nasa harap ng stove. May mga nahiwang recados sa gilid niya at sa unang
tingin pa lang alam kong nag-aaral siya magluto.

“Saute garlic? Hala! Walang garlic! Ay teka, bawal ako no’n!” I heard him say.
Halos mapangiti ako sa hitsura niya. Para siyang husband material wearing only
white t-shirt, cotton shorts and a red apron.

“Wala na ngang asin, wala pang garlic. Baka hindi niya magustuhan.”

Habang pinagmamasdan ko siya dahan-dahan namang lumalakas ang heart beat ko. Para
akong highschool na kinikilig sa view na nakikita ko.

He’s cooking for me. At kahit kailan wala pang lalaki o vampira ang nagluto para sa
akin. Was he trying to impress me? Because it’s working.

“I-Ivo...” tawag ko sakanya.

“Babe? ‘Buti at gising ka na. Ikaw nga magtimpla nitong niluluto ko para sa’yo.”
Sabi niya kaya lumapit ako. Tiningnan ko ang mga ingredients at walang duda na
Pasta ang niluluto niya.

“Bakit ka ba kasi nagluluto?”

“Dinner time na kasi at alam kong hindi ka nananghalian,” mas lalo akong napangiti
sakanya. Pati pala ‘yon napansin niya. Pero tama siya. Gutom na nga ako.

Nahalo na niya ang mga ingredients for sauce at kumuha siya ng kutsarita at kumuha
ng kaunting sauce.
“Lasahan mo nga kung okay na,” he said. Hindi naman ako nagdalawang isip na lasahan
ang gawa niya.

“Okay na ‘to,” I said.

“Hindi matabang?”

“Tama lang. ‘Yung tomato sauce kasi na ginamit mo may seasoning na ‘yon kaya para
sa akin okay na ‘to.” nakangiti kong sabi sakanya. Napangiti rin siya sa sinabi ko
at nakita ko ang pantay at mapuputi niyang ngipin. Kung hindi ko lang alam na isa
siyang vampira baka inisip ko nang isa siyang normal na tao.

“Maupo ka na sa dining table. I will serve you, babe. Last mo na ‘to rito kaya
pagbigyan mo na ako.”

Bigla naman akong nalungkot sa sinabi niya. Ayaw ko pang umalis. Pero bakit nga ba
ayaw ko pang umalis? Oo napalapit na ang loob ko sakanya pero hindi naman ako
ganito ka-attach to the point na ayaw ko na siyang hiwalayan. I sounded like a
possessive woman pero ayaw kong mahiwalay siya sakin.

Nabaliw din ako noon kay Kent pero hindi ganitong ayaw ko nang iwan si Ivo. Siguro
kasi kahit weeks pa lang kami nagsasama ni Ivo he already showed me the real him.
Hindi kagaya ni Kent na ako pa ang nage-effort para mapansin niya.

“Babe? Bakit ka nakatulala diyan?” Ivo snapped at me kaya napatingin ako sakanya. I
smiled at him awkwardly. Hindi ko man lang namalayan na nakaupo na ako sa dining
chair at nasa mesa na ang niluto niya at pinaghainan na niya ako ng pasta sa plate.

“Siguro natatakot ka pa sa nangyari kagabi. Don’t worry babe, I’ll make sure na
kapag nakabalik ka na sa inyo, wala nang mangyayaring masama sa’yo. Naging madali
para sa criminal ang ma-access ‘tong pent house kasi hindi tayo nag request ng
security sa elevator. Sa Aragon mansion marami kayong Security guards.” He said.

Hindi ako makaimik. I wanted to stop him saying that our mansion guards could
protect me. Hindi ako damsel in distress that should always be saved by someone.
Kaya ko ang sarili ko, I was just caught off gurad by my assailant kaya hindi agad
ako nakapag-isip.

“I thought you’re the one who will protect me.” sinalubong ko ang mga mata niya.
His eyes were beaming and cold stare is what I could only give to him.

“B-babe...”

“I have no intentions of obligating you to protect me. It was just...” I trail off
at napayuko ako.
“Ano ‘yon, babe?”

“N-never mind.” Akma akong tatayo pero mabilis na nakapunta si Ivo sa direksyon ko
at pinaupo ako sa upuan.

“Tell me, babe. Alam mo naman na puwede mo sa aking sabihin ang lahat, diba?”
naghila siya ng upuan para sakanya at naging magkaharap kami. Magkapantay lang ang
mukha namin at kita kong nag-aalala siya sa mga ikinikilos ko.

“Will I sound selfish if I ask you to...” hindi ko nanaman matuloy sasabihin ko. I
was tongue tied at parang umuurong lahat ng words na dapat kong sabihin sakanya.

“Yes, babe?”

This is not me! Stuttering, almost begging, and pleading. Minsan na akong naging
mahina pagdating sa lalaki kaya hindi ko hahayaan na maulit pa ‘to. Not to the man
who showed me sympathy. Alam kong naaawa lang siya sa akin kaya hindi ko na siya
bibigyan pa ng dahilan para mas lalong maawa sa akin.

“Hahaha, bakit ganyan ang mukha mo Ivo? Tsaka lumayo ka nga sa akin ng konti! May
balak ka bang halikan ako?!” lakas loob kong sabi. Trying to hide all my emotions.
Nakalimutan kong dito pala ako magaling—pretending.

“A-anong... anong halik ka diyan?!” he said as if nahuli siyang nakagawa ng

kasalanan. His pale face looks more paler.

“Oh, bakit namumutla ka? Gusto mo talaga akong mahalikan ‘no?” pang-aasar ko pa
sakanya.

“Kung alam mo lang...” mahina niyang sabi at halos hindi ko na marinig pa ‘yung
iba. Umalis naman siya sa dining room at nakahawak sa batok at kamot nang kamot.

“Problema no’n?” nagtataka kong sabi. Ang weird ng ikinikilos niya. Mas werid pa sa
akin. 

xxxxx

Hi there! Kumusta kayo? I had a blast sa event na pinuntahan ko at hanggang ngayon

may hangover pa ako sa happenings kaya maiksi lang ang update.

Sino ang Bosconian sainyo? :)) #ProudSalesian #ProudBosconian 

Pero shet lang at ang daming gwapong pari at semenarista sa Don Bosco Makati at
Mandaluyong. Pati mga studyante hahahahaha

Kumusta pala valentines niyo? May nagbigay sa aking flower na isang highschooler.
huhuhu feeling pedo ako. hahaha. Aral-aral muna hijo. >.<

©THYRIZA

=================

Chapter 11 - Childhood Enemy

Chapter 11 – Childhood Enemy

“Welcome home, princess!” bungad sa akin ni daddy nang makauwi ako sa amin.

“Yeah,” walang kagana-ganang sagot ko.

“Oh, princess. Alam kong hindi mo gustong maghiwalay kayo ni Ivo ng tirahan pero
ito ang makakabuti sa’yo ngayon lalo na’t may nagtataka sa buhay mo.” Nag-aalalang
sabi niya. And he still believe with the idea na kami nga ni Ivo.

“I’m tired. Matutulog muna ako,” I said kahit tanghali pa lang naman. Kahit Monday
ngayon at kailangan nasa office kami pareho ni daddy um-absent muna kami kasi nga
bumalik na ako.

I widely opened the door on my room at halos wala naman itong pinagbago. Nakaayos
na agad ang mga gamit ko kasi mas nauna pa ‘tong dineliver kesa sa pag-uwi. Sinara
ko ang pinto at matamlay na nahiga sa kama. Masama talaga ang loob ko ngayon. Hindi
ko rin maintindihan sarili ‘ko, eh.

Tapos hindi pa ako hinintay na umalis ni Ivo kasi maaga pa siya sa office niya kaya
hinintay ko pa si Manong Vince na sumundo sa akin.

Ivo is just everybody else. Puro salita. At ako naman si tanga nahulog sa mga
matatamis niyang salita. Sa pagtawag niya sa aking ‘babe’, pagbibigay ng pagkain,
ang ipagluto ka at pag-customize niya ng number ko from his name—isa ‘yong paraan
para mahulog ang babae.

And yes. He effortlessly made me fall for him. Inaamin ko na, kaya ako
nagkakaganito kasi gusto ko na siya. Kaya pala nakapag move on na ako kay Kent kasi
sakanya nabaling ang attention ko. Hindi mo talaga mapipili ang lalaking
magugustuhan mo. Bakit sakanya pa? Bakit sa isang vampira rin? At bakit sa
vampirang hindi pa makapag move on.

Life is really sh*t! Siguro sobrang saya ngayon ng tadhana kasi napaglaruan nanaman
ako. Gusto ko na si Ivo pero hindi ko hahayaan na mangyari sa akin ulit ang dati. I
don’t believe with the ‘History repeat itself’ phrase.

It’s either ngayon pa lang putulin ko na ang nararamdaman ko para sakanya, or win
him over. Whatever my choice will be, alam kong masasaktan ako kaya ngayon pa lang
inihahanda ko na ang puso ko. Atleast mapaghahandaan ko.

THE next day pumasok na akong office. May mga nakabuntot sa aking Security guards
at kahit naiirita ako hinayaan ko na lang dahil for my own good naman ‘to.

“Ms. Cassey, I already send to you the sample catalog para sa new designs.” Leni
said on the intercom. Agad ko namang ni-check email ko saka ko pinrint.

Hindi ko gaanong nagustuhan ang photography ng designs kaya agad kong tinawag si
Leni. Ito ang mahirap dito, eh. Kahit na-approve na ang design, kung hindi maganda
ang catalog kailangan ulit-ulitin.

“Hindi niyo po ba gusto ‘yung kuha?” agad niyang sabi.

“Diba sabi ko gawing candid ‘yung kuha? Bakit puro kamay ng model ‘to? Gusto ko
makita ang model, okay? Ilang beses ko bang sinabi ‘to sa photographer?” kalmado
kong sabi.

“'Yon din po ang sabi ko sa photographer, Ms. Cassey, eh. Kaso sabi ni Mr. Aragon
kamay lang daw ang imodel kasi baka maintimidate ang mga customer.”

“Teka, pinakiaalaman ni daddy ‘tong project natin?” hindi ko makapaniwalang sabi. I

thought he trust me.

“Nakita niya po sa printing kaya pinabago niya.” Nakayuko niyang sabi.

“Ako ang creator ng project na ‘to so ako lang ang may karapatan na baguhin ang
catalog, Leni! Ibalik mo ang dati kung ayaw mong masabon kita ngayon and I don’t
have the intention para banlawanan ka!” I said.

“S-sige po, Ms. Cassey.” She said tapos lumabas na.

While working I keep on glancing on my phone. I am waiting for his text o kahit
tawag man lang. At sa tanang buhay ko, kahit kailan hindi pa ako naghintay ng text
nor tawag kahit kay Kent noon. Sakanya lang, sakanya lang na gago siya!

“Ms. Cassey...” napaangat ako ng tingin at nakita ko si Leni na nakasilip sa may

pintuan.

“Bakit?”

“Tawag po kayo ni Mr. Aragon.” She said. I grimaced. Not because dad wanted to see
me but because I am tired and lazy to get up on my swivel chair. Kung puwede nga
lang na utusan ko si Leni na itulak ‘tong upuan ko papunta sa office ni daddy kasi
tinatamad akong maglakad. But of course I will never ever do that! I will look
stupid and ridiculous.

Tumayo ako at naglakad palabas. Nakita ko si Leni na may kausap sa phone kaya hindi
ko na siya inobliga na sumunod sa akin.

I entered dad’s office at nakita ko siyang nakaupo at sa harap niya ay may lalaki
ring nakatayo wearing a dark blue suit.

“Pinatawag mo raw ako, dad.” I said. Bigla namang lumuwang ang ngiti niya nang
makita ako.

“Princess, please meet our new stockholder—Mr. Lyrron Candilaria.”

Lyrron? Teka!

Dahan-dahan naman akong napalingon sa katabi ko at halos lumuwa ang mata ko sa

nakita.

“A-anong... Anong ginagawa mo dito?!” I said to him curtly.

“Princess, don’t be rude. He’s our—“

“Dad! Hindi mo ba kilala kung sino siya?!” I almost scream. The nerve of this guy
to enter our company.

“Hija, listen to me first. I knew him, of course. But please, lower down your
voice. Nakakahiya kay Lyrron.” Sabi ni daddy.

“Fine,” I said then crossed my arms. Napatingin ako sakanya at nakita ko ang ngisi
sa labi niya. Nakakasura talaga pagmumukha ng lalaking ‘to!

“Whatever your past with Lyrron, aayusin niyo ‘yon. But first, you have to priority
the company, okay?” sabi ni dad na nakangiti.

Tuluyan ng nasira ang araw ko. I did act civilized in front of Lyrron but deep
inside me kanina ko pa siya pinapatay.

Who is Lyrron in my life? Siya lang naman ang mortal enemy ko since childhood.
Matindi talaga ang galit ko sa lalaking ‘yon!

Nasa grade school pa lang ako at lagi niya akong pinagtitripan. His mom and my
daddy is bestfriends kaya hindi ko siya maisumbong kasi close rin naman ako kay
Tita Lira na mommy niya.

Ang pinaka-worst niyang ginawa sa akin is when he announced to the whole class na
nagme-mens na ako. I was grade 6 that time so what I did for revenge is that I set
his tree house on fire. He was the reason why I choose to be a bitch than to be a
nice girl they expect me to be.

Bwesit na bruhu ‘yan! Bakit pa siya bumalik!

No’ng lunch time dinalhan lang ako ni Leni nang take out dahil hindi rin ako
makalabas sa office kasi busy ako.

Past 5 na at gusto ko sanang mag OT kaso naalala ko na bawal pala akong magpagabi
suggest ni daddy dahil na rin sa incident.

Inayos ko na ang gamit ko pati sarili ko. Naglagay lang ako ng polbos sa mukha at
light lipstick saka ako lumabas. Pauwi na rin naman ‘yung ibang empleyado kaya may
mga bumabati sa akin palabas.

“Pauwi ka na?” napalingon ako sa pinanggalingan ng boses at bigla na lang akong

napairap. Sinasabayan niya akong maglakad palabas ng building.

“Obviously, yes!” I said with sarcasm.

“I’ll drive you home,” he said kaya napahinto ako. Nasa harap na kami ng façade ng
building. This man has a lot of guts to talk to me eh ang dami niyang atraso sa
akin noon!

“First, I want to clear things out, Candilaria! You... are not my friend... ever
since! So don’t act nice in front of me just because everybody is around! Second,
pumayag ako kay daddy na itrato ka ng maganda so please return the favor! Lastly,
you can only talk to me if it is about business matter. Do you understand me?”
Dinuro-duro ko pa siya at pinandilatan para makuha niya ang ibig kong sabihin. Sa
sama ng ugali niya noong bata pa kami, imposibleng nagbago siya. Kasi kung nagbago
siya, dapat sorry ang unang sinabi niya sa akin kanina.

“I know we set on the wrong foot, Cassey. Pero ‘yung mga ginawa ko sa’yo noon, part
‘yon ng pagiging bata ko—natin.” Seryoso niyang sabi.

“So nagsisisi ka na sa mga ginawa mo sa akin noon?” I narrowed my eyes on him at

itinaas ko kilay ko.

Tumawa naman siya ng mahina and believe me, it was the most annoying chuckle I’ve
ever heard.

“Of course not! Ang saya kaya no’n lalo na kapag inaasar kita.” He said mockingly.

Mas lalo akong nainis kaya malakas kong hinampas sa braso niya ang Louie Vitton
kong bag. Oh my poor expensive bag.

“You jerk! Ghad! I hate you so much!” singhal ko sakanya.

Inis na inis na tinalikuran ko siya habang naririnig ko ang malademonyo niyang

tawa. Nagmamadaling kinuha ko ang phone ko sa bulsa at dinial ang number ni Manong
Vince. Hindi pa man niya ‘to sinasagot nang marinig ko ang pagtawag sa akin ni
Lyrron.

“Ugh! Manong sagutin mo!” inis kong sabi.

“Cassey, wait. Ihahatid na kita.” Nagmamadali siyang bumaba sa hagdan pero hindi ko
siya pinansin. “Cassey!” hinawakan niya  braso ko pero agad ko naman itong
iwinaksi.

“What do you want?!” sa panahon ngayon parang gusto kong mag-wish na sana vampira
ako para matapos ko ang buhay ng lalaking ‘to effortlessly.

“Ihahatid na kita. O kung gusto mo, mag-dinner muna tayo bago ka umuwi. Wala pa
naman ‘yung driver mo, eh.” he said.

“Who told you na driver ang hinihintay ko? I’m waiting for my boyfriend!” a white
lie that slip on my tongue pero hindi ako nagsisisi na magsinungaling sa harap ng
kumag na ‘to.

“May boyfriend ka?”

“Yes!”
“May nagkagusto sa’yo?” nang-iinis niya pang sabi. Sinamaan ko lang siya ng tingin
at ayaw ko ng masaktan pa ang aking bag.

“Lubayan mo nga ako! Hindi na tayo bata, Lyrron! Stop playing games!”

He was about to say something nang biglang may pumaradang sasakyan sa harap namin.
Nakilala ko ang kotse kaya agad na kumabog ng malakas ang dibdib ko. Lumabas si Ivo
sa kotse wearing his office attire pero medyo maluwang na ang kurbata niya at at
may suot siyang shades na mas lalong nakadagdag sa yumminess niya—I mean sa
kagwapuhan niya.

“Cassey,” seryoso niyang tawag sa pangalan ko. I thought he will call me babe or
another endearnment kaya nadismaya ako. Nasanay na talaga ako.

Tinanggal niya ang shades niya at kita ko kung gaano katalim niya tingnan si
Lyrron. Gusto kong mapangiti pero nakalimutan kong inis pala ako kay Ivo.

“Why are you here?” neutral kong tanong.

“Sinusundo kita. That’s what a boyfriend does to her girlfriend. Right?” tapos
tumingin siya kay Lyrron.

“So you’re her boyfriend?” singit ni Lyrron. And the way he say it, parang nang-
iinis ang boses niya.

“Tara na, Ivo.” Sabi ko at humawak ako sa braso niya para makaalis na kami pero
hindi siya gumagalaw. Nakatingin pa rin siya kay Lyrron.

“I am. You got a problem with that?”

“Ivo, gutom na ako. Tara sa favorite kong restaurant.” hinihila ko ang braso niya
pero kahit katiting na pag-galaw hindi niya magawa. Para siyang bato!

“I have none.” Sabi ni Lyrron tapos tumingin siya sa akin. “See you tomorrow,
Cassey.” He said then turn around.

Naiwan kami ni Ivo at nakita kong humigpit ang kuyom niya sa palad.

“Ivo? Tara na.” I snapped at him. Para naman siyang natauhan kaya ipinagbukas na
niya ako ng kotse.

“Sino ‘yung lalaking ‘yon?” he asked when he started driving.

“Lyrron Candilaria. Anak ng bestfriend ni daddy.” Sabi ko na lang.

“I don’t like him.”

“Me neither!”

“Hindi pa man ako nakakalapit sa inyo kanina rinig ko na ang usapan niyo. Next time
‘wag kang papayag na insultuhin ng lalaking ‘yon.” Seryoso pa rin niyang sabi.

“Bakit mo sinabi sakanya na boyfriend kita?” tanong ko.

He didn’t answer. He parked his car in front of a restaurant at namayani ang

katahimikan nang ihinto niya ang engine.

“Iniinsulto ka niya. I just saved your ego from him.” Sagot niya. Pero hindi ‘yon
ang gusto kong marinig mula sakanya.

“Puwede mo naman sabihin na kaibigan.”

“But you told him you were waiting for your boyfriend. And everybody knew I am your
boyfriend. Ano problema do’n?” ramdam kong naiirita rin siya sa sinasabi niya.
Medyo nasasaktan ako sa treatment niya sa akin ngayon. Parang may bumabara sa
dibdib ko.

“Ang problema kasi hindi naman talaga tayo.” Sabi ko. Hindi siya umimik.

Nakarinig kami ng busina sa likod ng sasakyan kaya binuhay ulit ni Ivo ang makina
at nag-park sa parking area.

“So you want to end this charade?” he asked. Nakita kong nagtatagis ang ngipin niya
at lumalabas ang ugat sa leeg niya.

Hindi naman ako makasagot. Ayaw ko. I already have feelings for him at etong
kasinungalingan na lang na ito ang kayang mag feed sa emptiness ko. Kahit
pagpapanggap lang okay na sa akin.

“Have you moved on?” I asked. Kahit hindi ko sabihin alam niya ang tinutukoy ko.

Silence means no. Hindi pa nga siya nakakalimot. Mahal niya pa rin si Theyn.

“You want me to help you?” sabi ko dahilan para mapatingin siya sa akin.

“What are you talking about, Cassey?”

“You can use me. Let’s end this charade and make it real. Tutulungan kitang
makalimutan si Theyn.” Seryoso kong sabi sakanya.

Nagulat siya sa sinabi ko. Napakurap pa siya at parang hinihintay na sabihin kong
joke lang ‘yon. But I’m serious. I’m dead serious. Hindi ko magagawang magbiro sa
ganitong paraan.

“B-but Cassey...”

“We don’t have to like each other.” Because I already beyond that feeling.
“Magiging tayo pero—“

“No strings attach.” Dugtong niya sa sinabi ko. “Hindi kita kayang gamitin,
Cassey.” Nag-iba siya ng tingin. It was a blow on my ego. “Kaibigan na ang tingin
ko sa’yo. And there is no way in hell that I will use you. Hindi ko kayang gawin
‘yon sa’yo.” Hinawakan niya ang dalawang pisngi ko saka ako tiningnan ng mataman.
“Babe, ano ba’ng ginawa sa’yo nang Lyrron na ‘yon at naiisip mo ang ganitong
bagay?” nakangiti na siya pero hindi umaabot sa mata. More like, he was beaming.

Iniwas ko mukha ko sakanya. The longer I stare in his eyes, the more I am falling.
And sad to say, he wasn’t ready to catch me.

-----

And I was like, nangyayari na ang sa prologue. HAHAHA. May hang over pa ako kay
Christian Grey kaya hindi ko ito ma-update. >_< Comment kayo. Ang hindi mag-comment
paparusahan ni Mr. Grey in a most pleasurable way. Hahahaha, ano raw? Mag-panggap
na lang kayong hindi niyo ‘yun nabasa. xD

Si Lyrron Candilaria on the right side. Isn’t he yummy? I mean, handsome? Hihihi
Ang tamang basa sa name niya ay Lee-ron. Hindi Lay-ron. Mamaya sabihin niyo nanaman
‘I’ve been deceived.’ Hahahaha

Knock! Knock!

Who’s there?

Lyrron!

Who?
♪Lyrron Lyrron sinta! Buko ng Papaya Dala dala'y buslo Sisidlan ng bunga!

Kfine!

©THYRIZA

=================

Chapter 12 -Fall Deeper

Chapter 12 –Fall Deeper

“Cassey, umuwi na tayo. For sure hinahanap ka na ng daddy mo.” Rinig kong sabi ni
Ivo pero hindi ko siya pinakinggan. Nagpangalumbaba ako sa pavement ng isang bar
habang nakasimangot. Ayaw kasi akong payagan ni Ivo na pumasok sa bar. Ang KJ lang!

“Gusto ko uminom! Kung ayaw mo akong samahan eh di iwan mo na ‘ko!” singhal ko

sakanya. After I ate my dinner ay pinilit ko si Ivo na ako mag-drive kaya sa isang
bar kami nakaderetso.

“May nagtatangka sa buhay mo pero naiisip mo pang mag-party? Lahat kaming nasa
paligid mo concern sa’yo pero ikaw binabalewala mo lang. Ano, kasi kampante ka na
nandito ako at ililigtas kita lagi kaya ganyan ka?” he said.

Para namang napantig ang tenga ko sa sinabi niya. Napatayo ako at pinameywangan
siya.

“Ah! So nagsasawa ka na kakaligtas sa akin?! Fine then! Starting tonight, ‘wag mo

ng pakialaman! I will tell daddy na nakipag break ako sa’yo para hindi siya magalit
sa’yo! Uso naman ang break up diba?” pumunta ako sa kotse niya at kinuha ko ang bag
ko. Tiningnan ko muna siya ng masama bago ko siya tinalikuran.

Hindi pa man din sinasaktan na niya agad ako. Leche siya!

Pumasok ako sa bar at pinakita ko lang ID ko. Alak at sigarilyo agad ang naamoy ko
pag-apak ko sa loob. I was used to this kind of thing but I still cringe my nose.
Crowded agad ang dance floor kaya agad akong dumeretso sa bar counter at naupo sa
stool. May lumapit na bartender sa akin.

“Margarita on the rocks, please!” malakas kong sigaw. Nakangiting tumango sa akin
ang bartender.

Dati sa Colorado, kahit mag-isa akong pupunta sa bar pero pagdating ko madami agad
akong acquaintance kaya hindi nagiging boring ang party. Wala akong pakialam kung
magkalat pa ako sa bar kasi wala naman sa aking nakakakilala personally. I guess
Colorado is way different from Philippines. Sa totoo lang, walang ka-thrill thrill
ang party dito.

The bartender gave me my 9th margarita at sinasabayan ko na rin ng tequila alone.

I’m a bit slurred pero alam ko pa naman ginagawa ko. Malinaw pa ang paningin ko at
makakausap pa naman ako ng matino.

Wala namang nagtatangkang lumapit sa aking mga lalaki kaya feeling ko safe ako
kahit ilan ang inumin ko. Pakiramdam ko nga walang mangyayaring masama sa akin.
Parang may mga body guards ako sa paligid ko.

“Isa paaaa~” sabi ko nang ilapag ko ang baso sa bar counter.

“Sigurado po kayo?” parang natatakot na sabi nang bartender. What the hell is his
problem? Babayaran ko naman siya, ah!

“Sure na sure! Now give me a bottle of that ghadamn tequila!” I said out loud at
walang pakialam sa paligid.

“B-but ma’am—“

“Shuttap! Customer ako at wala kang pakialam kung malasing ako! Okay?!” I glared at
him dahil parang wala siyang balak sundin ako. Tumitingin-tingin pa siya sa likod
ko tapos sa akin.

“S-sige po, Ma’am. Pero last na ‘to.” tapos tumingin ulit siya sa likod ko.

“Whatever! I’m paying you kaya give me what I want!”

Hindi ko pa man nahahati ang isang bote ng kinuha kong tequila ay nararamdaman ko
na na parang umiikot ang paligid ko. Foggy na rin ang paningin ko at parang
nanghihina na ang tuhod ko.

Bumaba ako sa stool at halos mapaluhod ako sa sahig sa panghihina. Buti na lang
napahawak ako sa bar counter.
“Hahahaha. Clumsy me!” natatawa ko pang sabi.

Kinuha ko ang bag ko saka ko dinukot ang phone ko. Hmm, let me call you... Leni!
Hahahaha! Iistorbohin ko siya! Kagaya ng ginagawa ko sakanya sa Colorado kapag
nalalasing ako.

“Leniiii~ Leniii~” I said like singing habang ini-scan ko ang phone ko. “Hah! There
you are!”

It starting to ring at agad nitong sinagot ang tawag ko. I smiled playfully.
Natututo na siya. Before, I have to make a 5 freaking call bago niya sagutin! 5
freaking call with that betch!

“Helloooo~” I said slurry.

“You’re drunk,”

“Huh? Leni, why your voice is soooo manly!” sabi ko tapos humagikhik.

“Ihahatid na kita,” sabi niya pa.

“Yeah! Drive me hooooome! Iuwi mo na ako kay Ivo ko! Sa babe ko! Okay?” suminok ako
kaya natawa nanaman ako. Freaking hiccups!

“Leni? You still there?”

Napasimangot na lang ako kasi naputol na ‘yung call.

“That betch! Binabaan ako ng tawag?! Lagot siya sa akin bukaaaas!”

Ibinulsa ko ang phone ko saka ko inikot ang paningin ko. A lot of party people on
the dance floor grinding with each other. Makisayaw din kaya ako? Hmm, good idea!

Hahakbang na sana ako papuntang dance floor when someone grab me by my waist. Sa
sobrang pagkabigla ko ay napayakap ako sa leeg nito. And in just one sniff alam ko
kaagad kung sino ito.

“I-Ivo?” sabi ko nang mapatingin ako sa mukha niya.

He wasn’t happy. Magkasalubong ang mga kilay niya. Napangisi lang ako sakanya.

“Iuuwi na kita,” seryoso niyang sabi. Mas lalong lumapad ang ngiti ko sa labi. Ang
sarap marinig ‘yon mula sakanya. He wants me home.
“Take me anywhere baby  as long as I am with you,” I said tapos isiniksik ko ang
mukha ko sa leeg niya. Inamoy-amoy ko ito saka napahagikhik. Nakakaadik ang amoy
niya. Ang saraaap!

“You’re drunk, Cassey. Come on, iuuwi na kita sa inyo.” He said.

“No! Ayoko sa amin!” sabi ko at mas lalo kong hinigpitan ang pagyakap sakanya.
Pakiramdam ko isa akong addict na mamamatay kapag hindi ko naamoy ang scent niya.

“Cassey—“

“Babe! Call me babe!” singhal ko sakanya.

I heard him sigh, “Babe, you’re no longer safe in my pent house. You know that.” He
said kaya bahagya akong bumitaw sakanya pero tama lang para maamoy ko pa rin siya.

“I’m always safe whenever I’m with you. Please take me with you, Ivo.” I said.

Tinitigan niya ako ng matagal at nakipaglabanan din ako sakanya ng tingin.

“Alright. But just for tonight, okay?” pagsusuko niya kaya agad akong napangisi.
Hindi niya pa rin ako matiis.

Hindi na ako nagulat nang buhatin niya ako. Wala na akong pakialam kung sino ang
makakita sa amin. It feel so right whenever my body is close to him. Parang hindi
ako magsasawang yakap-yakapin siya. Para siyang life size teddy bear na gusto ko
laging katabi matulog.

Hindi ko na rin namamalayan ang nangyayari sa paligid ko. Nakasakay na kaming

sasakyan at ang bilis niya magpatakbo ng kotse.

Wala sa sarili naman na ni-on ko ang stereo niya. Gosh, I wanted to sing!

“What are you doing?” he asked habang sa kalsada nakatingin.

“Makikinig ng music...at sasabayan ko.” Sabi ko. Para naman siyang nagulat.

“Don’t sing.” He said kaya napasimangot ako.

“This is a free country and I can sing if I wanted to!”

“Yeah, but your voice is terrible.” Sabi niya kaya mas lalo akong napasimangot.

“What do you mean terrible? Hindi mo pa nga ako narinig kumunta, eh!” singhal ko
sakanya kahit nahihilo ako at nanlalabo ang mga mata.

“Hahaha.” Tumawa siya ng malutong kaya tuluyan na akong napikon. I cross my arms
and sulk myself to the seat.

Sinandal ko ulo ko sa may bintana at pinikit ko ang mga mata ko. Halos hindi ako
makagalaw sa sobrang sakit ng ulo ko. Para siyang binibiyak. Mainit na rin ang
pakiramdam ko dala nang mga ininom ko kanina.

Habang nakapikit naman ako naiimagine ko si Ivo na hinahalikan daw ako. I silently
giggled with the thought. Ano kayang lasa ng labi niya? Ugh! I badly want to taste
it!

“We’re here.” He said pero hindi ko siya pinansin. Alam ko naman na magteteleport
kami paakyat kaya hinintay ko na lang na yakapin niya ulit ako.

And as what I expected, nagteleport nga siya kasama ako. Bahagya kong minulat mga
mata ko at sa dating kwarto ko ako niya dinala. Wala namang nagbago. Same white
sheets at parang wala ngang nagalaw.

“Matulog ka na. Maaga kitang ihahatid bukas sa inyo.” Seryoso niyang sabi. I pouted
my lips dahil sa sinabi niya.

I encircled my arms around his neck at tinitigan ko ng maigi ang mga mata niya.

“Kiss me, Ivo.” I demand. Nakita kong bahagya siyang nagulat pero agad namang
nagbalik sa dati ang mukha niya.

“Cassey, lasing ka na.”

“Lasing lang ako pero alam ko ang ginagawa ko. So kiss me. I want you to kiss me.”
hindi naman siya gumalaw. He was staring at me like I was insane. Nababaliw na nga
ata ako. At mas mababaliw ako kapag hindi niya ako hinalikan.

Dahan-dahan niyang inilapit ang mukha niya sa akin pero hindi ko na hinintay na
dumantay ang labi niya sa akin. Kusa kong nilapit ang labi ko sakanya.

It was like fire and ice colliding. Parang napapaso ang mainit kong labi sa malamig
niyang labi. But no one could tell me this was wrong. It actually felt good. It was
as if my body and soul is already possessed by his cold act.

He deepened the kiss at hindi ko mapigilang hindi mapangisi. Alam kong gusto niya
rin ito. Lalaki pa rin siya after all.

I tiptoe para mas lalo ko siyang maabot. Inalis ko ang kaliwang kamay ko sa batok
niya at nilagay sa pisngi niya. Malamig. He’s damn cold but he was sending
different fires in my system. I felt his both hands on my waist and massaging it.

“Ivo...” I gasp his name between his kisses.

Nagulat na lang ako nang buhatin niya ako paakyat sa kama. Inihiga niya ako at
umupo siya sa may gilid ko. Bumitaw siya sa akin at hinaplos ang pisngi ko.

“Good night, Cassey.” Hinalikan niya ako sa noo bago tumayo.

Somehow, I don’t feel rejected. Parang mas lalong nalunod ang puso ko sa pinakita
niya. He respects me so much that he couldn’t take advantage on me kahit lasing
ako.

At dahil sa ginawa niya, mas lalo ko siyang nagugustuhan.

xxxx

Goodbye, February, At last! HAHAHA

©THYRIZA

=================

Chapter 13 - You're Stuck with me

Chapter 13 – You’re Stuck with me

Naka-apat na ata akong pineapple juice pantanggal ng hangover. Sobrang sakit ng ulo
ko dahil sa dami kong ininom kagabi. Kulang pa ang tulog ko kasi ginising ako ni
Ivo ng maaga para maihatid ako sa amin. Dinaan ko na lang nga sa paligo para mawala
ang hangover ko pero masama pa rin talaga pakiramdam ko.
Wala nga akong inuumpusihan sa mga trabaho ko at pinapasa ko lahat kay Leni.
Pakiramdam ko kasi nanlalabo pa rin paningin ko. Idagdag mo pa ang problema ko sa
puso kay Ivo.

“Ngayon lang kitang nakitang ganyan, sis. You love him pero wala kang magawa.”
Sandy told me in my office. Nandito siya because I want someone I can confide to
with my feelings. Hindi ko naman siya ma-open kay daddy since ang alam niya kami
talaga ni Ivo. Si Sandy lang talaga ang masasabihan ko.

“Nilalapit ko na sarili ko sakanya. Pero lumalayo siya. He’s so...”

“Manhid!” dugtong niya sa dapat kong sabihin kaya napatango na lang ako. “What kind
of a man would say no to a goddess like you. Siguro bakla ang Ivo mo.” She said
then chuckled.

Gusto kong matawa sa sinabi niya. A man like Kent already said no to me. and
technically, he wasn’t a man. He’s a freaking vampire. Ah, of course! Pareho pala
sila ng tipo ni Ivo.

“Sino ba ‘yung girl na dahilan kung bakit hindi makapag move on si Ivo?” tanong
niya.

“I can’t tell you. Pero hindi na naman ‘to fault ni girl since she’s already
married. Ang problema na kay Ivo na. Hindi marunong mag move on.” Sabi ko saka
ngumuso. Nakakainis siya. Ako nga natutong makalimot and it was because of him.
Pero bakit hindi niya magawa? No’ng halos 2 weeks ko siyang kasama hindi man lang
ba niya nakalimutan si Theyn kahit na ilang Segundo? The time when he was with me,
was he thinking of her?

“Akitin mo na lang kasi,” she said then laugh. Napangiti na rin tuloy ako. Kung
puwede nga lang, eh. Pero hindi sakanya umiikot ang mundo ko. Marami akong
responsibilidad sa kumpanya at hindi ko siya puwedeng pagsabayin. Hindi na ako
kagaya noon na walang pakialam sa paligid as long as na makuha ang kagustuhan.

“May iba ka pa bang suggestion?” I asked. She put her fingers under her chin at
parang nag-iisip.

“Umamin ka na lang kaya sakanya. Sa panahon ngayon hindi na uso ‘yung hihintayin mo
ang lalaki na gumawa ng first move lalo na kung manhid.”

“I don’t want to scare the hell out of him. Baka mamaya mas lalo niya akong layuan.
Ayaw ko ng gano’n. Kaya nga ako nag-settle na ako sa pagpapanggap namin. Sa paraan
na ‘yan masasabi kong akin pa rin siya.”

Sandy look at me with sadness. Siguro naiisip niya na karma ko ‘to. Sinimulan kay
Kent at ngayon kay Ivo. Haay! Maging vampire na rin kaya ako?
“Do you believe in vampires, Sandy?” I asked.

Seryoso niya akong tiningnan at parang tinitimbang niya ang expression ko. Then
suddenly, she burst out laughing like she heard the most havey joke from me.

“Don’t give me this crap na vampire si Ivo kasi talagang iisipin kong nababaliw ka
na.” she said. Napabuntong hininga naman ako. Masyado akong naging careless. Kahit
pa kaibigan ko si Sandy hindi ko dapat sinasabi sakanya ang sikreto ni Ivo. Ayaw ko
siya mapahamak ‘no!

“Don’t mind what I said.” I said then laugh.

“Pero teka nga, sis. Nandito ba talaga si Lyrron? ‘Yung childhood enemy mo?” pag-
iiba niya nang usapan dahilan para mas lalo akong mapasimangot.

“Change topic!” I hissed.

“Asus! Pero teka, gwapo ba siya sa personal? Once ko lang siyang nakita sa forbes
magazine, eh. Playboy daw!” sabi niyang kinikilig pero biglang nadismaya nang
sabihing playboy.

Napaismid lang ako sakanya. Pakialam ko sa lalaking ‘yon! Hindi na ako magtataka
kung playboy siya! Bata pa lang kami tarantado na siya. And if he can bully a
goddess like me, sure he can play someone’s heart.

“So what kung gwapo? Marunong ba siyang magluto? May sense of humor ba siya? Kaya
ba niyang magpakilig ng babae? Kaya niya bang iligtas ang babae sa kahit na anong
kapahamakan? Kasi kung hindi, I’m not interested.” Irap ko sakanya saka ko sinandal
likod ko sa swivel chair.

I heard her mocking laugh bago nagsalita, “'Yan ba ang mga katangian ni Ivo? No
wonder you fell for him. Perfect guy!”

Nag-iba na lang ako nang tingin dahil sa sinabi niya. Wala na nga ata akong
makikitang iba kasi lagi na lang si Primotivo ang bukang bibig ko.

Tanghali na at nandito pa rin si Sandy sa office ko. Hindi ko nga alam kung totoo
ang sinabi niyang lumiban siyang trabaho niya para makasama ako o sadyang tinatamad
lang talaga siyang pumasok at ako ang napili niyang istorbohin.

Panay lang naman ang kuwentuhan ng kung ano-anu nang bumukas ang pinto ng opisina.
Nagulat ako nang iluwa nito si Ivo na may dalang paperbag.

In my peripheral view, I saw Sandy grinning like hell. Si Ivo naman ay nakangiti
lang habang sa akin nakatingin. Itinaas niya ang paperbag ang I doubt kung ano ang
laman no’n.
“Babe! I bought you food. Para sa inyo sana ni Leni pero kumain na daw siya. Good
thing you’re here, Sandy.” He acknowledge Sandy at tumango lang ang bruha.

Gusto kong mainis kay Ivo. Kagabi lang halos ipagtulakan niya ako sakanya. Kagabi
lang Cassey ang tawag niya sa akin. Para siyang nagkaro’n ng amnesia at hindi niya
maalala ‘yung pinagsasabi niya sa akin.

“How thoughtful naman,” nanunuyang sabi ni Sandy.

“Sandy and I have plans. Kakain kami sa labas. Ibgay mo na lang sa iba ang
pagkain.” Malamig kong sabi.

“We have?” parang gulat na gulat na sabi ni Sandy. Sarap upakan nang babaeng ‘to.
‘Di man lang ako sakyan.

“Yes, we have.” I said then stood up. Kinuha ko ang bag ko saka ko tiningnan si
Sandy and made a sign na sumunod siya sa akin.

 We left Ivo inside my office. I don’t want to be rude to him pero naiinis kasi
ako, eh. Not all the time kaya kong sakyan ang sudden change ng kanyang pakikitungo
sa akin. One minute he’s okay, and in just one snap ipagtutulakan niya ako.

“Sis, ano ba ‘yon? Bakit ka nag-iinarte?” tanong ni Sandy as she clings her arms
around mine.

“Basta! Naiinis kasi ako sakanya! Hayaan mo ‘yon nang matuto!” akala ata ni Ivo
madadala niya ako sa pag-kain.

“Pero sayang ‘yung pag-kain,”

“Eh ‘di bumalik ka ro’n!” I angrily shout.

“Eto naman highblood agad. Tara na nga.”

HALOS one week ko na ring ini-ignore si Ivo. Akala ko nga susundan-sundan niya ako.
Pero akala ko lang ‘yon kasi ni hi ni hoy wala man lang akong narinig mula sakanya.
I guess I’m right. Balewala nga ata talaga ako sakanya.

Kaya nga nandito ako sa mall. Mag-isa at nagwiwindow shopping. Wala rin naman akong
balak mamili kaya mas pinili kong mag-ikot-ikot sa mall.
Nasa may bag section ako nang makarinig ako ng tumatawag sa akin. Ayaw ko sanang
lingunin kaso may narinig pa akong isang boses na naging dahilan para kabahan ako.

“OMG! Cassey!” nagulat na lang ako nang pumulupot sa braso ko si Theyn at inamoy-
amoy ang sleeves ng damit ko.

“Sh-t! Theyn, don’t run!” rinig ko namang sabi ni Kent sa likod niya.

“A-anong...”

“Nagkita nanaman tayo! Ang saya!” she squeals.

Nakakailang pala kapag ‘yung dati mong kinaiinisan na babae ay ngayon pinaglilihian
ka na.

“Hi, Cass.” Bati sa akin ni Kent at tumango lang ako sakanya.

“You know what, Cassey? Sana lagi kitang nakikita. Ang saya-saya sa pakiramdam
kapag nakikita kita, eh. Kaso busy din kasi ako sa clinic kaya hindi kita laging
mapuntahan.” Theyn said pouting.

“Ano bang ginagawa niyong dalawa rito?” tanong ko.

“Hinihintay namin si Ivo. Pupunta kaming Vampire City, eh.” si Theyn ang sumagot.

Patay malisya lang ako nang marinig ko ang pangalan ni Ivo. Even just hearing his
name makes my heart flutter.

Napatingin naman ako kay Kent at buong pagmamahal na nakatingin lang siya kay
Theyn. Dati, nasasaktan ako kapag naiisip ko kung paano titigan ni Kent si Theyn.
Pero ngayon, parang ni katiting na emosyon wala nang natira. Pero masaya ako para
sakanilang dalawa.

“Bakit ganyan mo titigan ang asawa ko?” nagulat ako kay Theyn. Natawa na lang ako
sa inasal niya. Hanggang ngayon ba treathened pa rin siya sa akin?

“Gwapo, eh!” I said mocking.

“Talaga?” parang hindi naniniwalang sabi ni Theyn.

“Wife, what d’you mean by that?” sabat naman ni Kent.

“Eh kasi Kent, hindi ako naga-gwapuhan sa’yo ngayon, eh! Nauumay na nga ako sa
mukha mo.” Parehong nanlaki ang mata namin ni Kent dahil sa sinabi ni Theyn.

“Naglilihi ka lang. Naglilihi ka lang.” paalala ni Kent sa sarili habang

napapapikit pa. Gusto kong matawa sakanilang dalawa. Nasaan na ang intimidating
Kent at ang tamed version of Theyn? Ang dami na nilang pinagbagong dalawa.

“Magkasundo kaya kayo ng anak natin, Kent? Kasi honestly, ayaw kong nakikita ka.
Sana kabaliktaran lang.”

“Babae ba ang anak niyo or lalaki?” I asked.

“Boy!” chorus nilang dalawa. Ang saya lang ng mukha ni Kent. Malamang kasi may
magmamana ng apelyido niya.

“Kung ako ang masusunod, gusto ko babae para puwede ko siyang ayusan. Tapos, laging
naka-braid ang hair niya tapos pink ang room niya.” She said giggling.

“And I’m so thankful it’s a boy.”

“Ay teka, Cassey. Sumama ka kaya sa amin sa Vampire City. May amulet kami sa Villa,
puwede mo ‘yong hiramin.” Biglang sabi ni Theyn.

“Ayoko nga! Mamaya lapain pa ako ng mga kauri niyo do’n!” I hissed at tumawa lang
ng malakas si Theyn.

“Hindi ako papayag! And for sure, nasa tabi mo naman si Ivo at hindi ka niya
pababayaan.” I cringe with her words. ‘Yon na nga, eh. Nandoon din si Ivo eh
iniiwasan ko nga.

“Puwede ka naming ipasyal sa mundo namin, Cassey. I think Ivo will love that.” Kent
said grinning. There was something on his beam that makes it creepy. Parang may
alam siya na hindi ko alam.

“So, sama ka na, ah?” eager na sabi ni Theyn.

“Kailan ba ‘yan?”

“Mamayang gabi. Saturday ang Sunday ang stay natin do’n. Sunday night tayo aalis
do’n. So ano, game?”

Gusto kong umayaw. Gusto kong tumanggi pero ang mukha ni Theyn sobrang effective
kung magpaawa. Siguro dinaan niya rin sa ganito si Kent kaya siya nito nagustuhan.
“S-sure!”

“Great! Ite-text ko na si Ivo.” Excited na sabi ni Theyn. Napatango lang ako

sakanya. For sure kikiligin nanaman ‘yon si Ivo kasi tinext siya ni Theyn.

Sinamahan ako ni Theyn at Kent pauwi sa mansion para kumuha ng ilang gamit at para
makapag bihis na rin. Hindi na naman nagtanong si daddy kung saan ako pupunta.
Hindi na ako nagdala ng sariling kotse kasi gusto ni Theyn sakanila ako sumabay.

Nakasakay na kaming kotse at nakatingin lang ako sa labas. May pinasuot sa aking
kwintas si Theyn para raw makapasok akong portal nila. Kanina kasi habang
naghahanda ako ng gamit si Kent ang kumuha ng kwintas sa Villa nila. Haay, perks of
being a vampire.

“Sa Vampire City na lang daw maghihintay si Ivo.” Rinig kong sabi ni Theyn. Feeling
ko tuloy kinakabahan ako.

“Hindi pa namin sakanya sinasabi na kasama ka namin, Cassey. For sure masusurpresa
‘yon.” Kent said beaming. Pilit na nginitian ko lang siya saka tumingin sa labas ng
bintana.

Pinagsisisihan ko nang sumama ako. I should have stayed in my bed naglaro ng COC.
Hindi ‘yung ganito ang nararamdaman ko. Parang binabaliktad ang tiyan ko. Bahala na
nga. Basta kahit kasama ko siya gagawin ko ang lahat para hindi siya gaanong
pansinin.

Sabi nila ay medyo mahaba-haba pa ang biyahe kaya okay lang kung matutulog ako.
Naramdaman ko naman na pagod ang katawan ko at gusto ko ngang mahiga sa upuan since
wala naman akong katabi.

Hours later...

“Bakit niyo siya sinama?”

“Gusto ko siyang makasama ng matagal.”

“She’s okay with that?”

“Yes. Ayaw mo bang nandito siya?”

“Gusto ko. Pero parang nilalayuan niya kasi ako, eh.”

I slightly opened my eyes dahil sa ingay na narinig. Nagtaka ako nang makita kong
nakaangat ako sa lupa at papunta kung saan.

Napatingin ako sa left side ko at tumambad sa akin ang isang malapad na dibdib.
Dahan-dahan akong napaangat ng tingin at halos lumuwa ang mata ko nang mapagtanto
kong si Ivo ang kumakarga sa akin.

“Gising ka na,” he said nang magtama ang tingin namin. Agad kong iniwas tingin ko.

“Ibaba mo na ako.” Sabi ko. Hindi naman siya nagmatigas at sinunod niya ang gusto
ko.

Nakapaa ako nang lumapat ang paa ko sa lupa kaya nakita ko siyang nag bend down.
Siya ang naglagay ng sapatos sa paa at hinayaan ko siyang gawin ‘yon. Hinayaan ko
nanaman siyang pakiligin ako.

On my peripheral view, I saw Theyn giggling habang nakahawak sa braso ng asawa

niya. Parang tuwang-tuwa pa siya sa nakikita. Sabagay, hindi naman niya
nararamdaman ang magkaroon ng one sided love.

Nagulat na lang ako nang hapitin niya ang bewang ko palapit sakanya. Nanlilisik na
tiningnan ko siya sa mata pero parang wala lang sakanya.

“Matagal mo akong iniwasan, ah. Namimiss na kaya kita!” he bluntly said dahilan
para maging abnormal ang kabog ng dibdib ko.

Itinulak ko naman siya pero wala ang lakas ko kumpara sakanya kaya hindi ako
makabitaw sa hawak niya.

“B-bitawan mo nga ako!” inis kong sabi.

“Why, babe? Last week lang you were begging to kiss—“ hindi pa man siya natatapos
magsalita ay agad kong tinakpan ang bibig niya. Gago ‘to! Ibubuking pa ako.

“Kinikilig talaga ako sakanilang dalawa,” bulong ni Theyn sa asawa niya. Bulong na
malakas.

“Hayaan na natin sila.” Sabi naman ni Kent kaya napalingon ako. Napabitaw ako kay
Ivo saka ko sila hinarap.

“Saan kayo pupunta? Don’t tell me iiwan niyo ako sakanya?” tinuro ko si Ivo na
nakangisi lang.
“Magpapa-check up kasi si Theyn sa Infirmary. Si Ivo na ang bahala sa’yo rito.”
Pagkasabi no’n ni Kent saka sila tumalikod papalayo ni Theyn.

Nag-aalalang kinagat ko ang labi ko. Kakasabi ko lang na iiwasan ko si Ivo kahit
kasama ko siya tapos heto, siya pa raw ang bahala sa akin. Kainis! Dapat talaga
hindi na ako sumama!

“Paano ba ‘yan, babe. You’re stuck with me. Maybe forever.” He said then smirked.

I glared at him.

“Walang forever! Bwesit!” I said then walked out. Nakakainis siya. Wasn’t he aware
na mas lalo akong umaasa sa mga salita niya? Siya na ang pa-fall! Sarap niyang
ilibing ng buhay!

“Babe, where are you going? Babe, wait!” rinig kong sabi niya sa ‘di kalayuan pero
pinagpatuloy ko ang paglalakad. Naiirita ako.

----

May ginawa akong video trailer para rito sa Cold Fangs. Nasa side ng multimedia or
kung hindi niyo mapanuod just click the external link at ida-direct niya kayo sa
youtube. ^_^

Madalang na ako mag update kasi March na. Sa mga hindi nakakaalam, I’m a college
instructor for HRM so talagang busy ako.

©THYRIZA

=================

Chapter 14 - Jealous Betch

Chapter 14 – Jealous Betch

“BAKIT isa lang ang kwarto mo?” nakapameywang kong tanong nang makapasok ako sa
condominium niya rito sa Vampire City.

Sa totoo lang, hindi ganito ang ine-expect kong lugar ang mapupuntahan ko. Para
siyang modern, eh. Naiisip ko kasi ‘yung makaluma at madilim. Pero ito hindi. Para
siyang Beverly hills lalo na kapag gabi.

“Malamang kasi ako lang ang nakatira rito,” he answered back kaya napairap lang ako
sakanya.

Maliit lang ‘tong condo ni Ivo at pang masculine ang theme ng buong kabahayan.
Black and white lang makikita mo except sa gray na carpet at sa brown leather
couch. May isang kwarto siya na according to him ay hindi naman niya ginagamit. May
maliit kitchen at dining area at sa gilid nito ay glass sliding door na may maliit
na terrace kaya kita mo sa labas.

“Matutulog na ako. I’m so tired.” Sabi ko saka pumasok sa kwarto niya. Sinara ko
lang ang pinto at nilagay ko ang bag sa kama.

What I like about here kasi malamig ang klima hindi kagaya sa Metro na mamatay ka
sa init kung walang aircon.

Nagpalit lang ako ng damit pantulog at hindi ko na naisip mag shower dahil na rin
sa pagod. Wala pang isang minute na mahiga ako at naramdam ko agad na tinatangay na
ako nang antok.

Nakarinig ako nang nagkakalansingan na kawali at sandok kaya nagising ako. Kinuha
ko ang phone ko sa bed side table at tiningnan ko ang orasan. 7:45AM na. Grabe
tuloy-tuloy ang tulog ko. Hindi ko nga maalala kung may panaginip ako.

May bathrobe sa cabinet ni Ivo kaya ginamit ko ‘to. Lumabas akong kwarto at
dumeretso sa kusina. Nakita ko siyang nagsasalin ng fried rice sa plato. Kagaya
nang una ko siyang makitang nagluluto, wala akong ibang naramdaman kundi paghanga.
Kung hindi ka nga naman mahuhulog sa isang katulad niya.

“Uy, babe! Good morning.” Bati niya nang makita ako. Nilagay niya sa kitchen
counter ang nilutong fried rice.

“Nagluluto ka nanaman.” I said.

“Hmm, maupo ka na. Scrambled egg na lang lulutuin ko.” He said.

“Ako na lang. Nakakahiya naman sa’yo.” I said pero umiling siya.

“I want to cook for you. It makes me feel like a normal person. Nakakamiss din
kasing kumain, eh.” he said.

Wala akong nagawa kundi ang sundin siya. Naupo lang ako sa mataas na stool sa may
bar counter niya habang pinapanuod siyang magluto. Swerte lang ng magiging asawa ni
Ivo. ‘Yon ay kung mag-asawa pa siya.

After niyang lutuin ang scrambled egg na may chopped bacon ay nilagay niya ‘to sa
plato at nilagay sa harap ko.

“Kuha lang ako ng spoon ang fork,” he said then turns around. Aamoyin ko sana ang
fried rice na gawa niya nang bigla na lang na may yumakap sa leeg ko. Sa sobrang
gulat ko ay hindi ko na nagawang makasigaw pero agad akong napatayo from my seat at
handa ng sigawan kung sino mang hinayupak ang nang-gulat sa akin pero napakunot noo
lang ako na makita si Theyn na nakabungisngis at parang tuwang-tuwa sa ginawa niya
sa akin.

“Are you making fun of me, bitch?!” singhal ko sakanya. Halos kumawala na ang puso
ko sa sobrang kaba.

“Oh, no! I’m just happy na makita kita rito.” Sabi niya.

Para naman akong nakonsensya sa pagtawag sakanya ng bitch. I need to understand her
since she’s pregnant. Besides, aminin ko man sa hindi, natutuwa akong she’s getting
very fond of me. Hindi ko rin nga alam kung bakit, eh. I can still remember how I
hate her to death pero ngayon, it’s like I want to get to know her.

“Sorry. Nagulat lang ako.”

“Wala ‘yon. Sige na, kumain ka na para maipasyal ka namin sa Vampire City. Kausap
pa kasi ni Kent si Lorelei ‘yung pamangkin niya.”

Tahimik lang akong kumain sa kitchen counter habang pinapakinggan silang mag-usap.
Gusto kong tingnan ang hitsura ni Ivo haban kausap si Theyn pero hindi ko magawa.
Natatakot ako na makita siyang masaya. Naduduwag ako ‘pag dating kay Ivo. Hindi ko
kayang harapin ang nararamdaman ko when it comes to him.

“Hindi nanaman nga makakapunta si Cindy, eh. Nakakatampo talaga siya!” I heard
Theyn said to Ivo.

“Hayaan mo na. Ako rin nga nami-miss ko na ang kakulitan ng babaeng ‘yon,” sagot ni
Ivo dahilan para lumakas ang heartbeat ko.

Nami-miss? Sino? A vampire girl named Cindy? Who’s Cindy? Bakit naman siya mami-
miss ni Ivo? May something ba sakanila?  Her name sounds familiar though.
“Sino si Cindy?” I said nonchalanty. Pareho silang napalingon sa akin. Ibinalik ko
ang tingin ko sa pagkain at nagpatay malisya sa tanong ko at kumain lang.

Shit! Sagutin niyo tanong ko! I mentally shout at them.

“She’s a friend of ours,” Theyn answered. Ivo passively nod.

“Oh,” hindi ako kuntento sa sagot nila. “I’m full,” sabi ko saka tumayo.

Tinalikuran ko sila saka ako pumasok sa kwarto. Sira na agad ang umaga ko. Who ever
that Cindy is, she should have stayed wherever she is. Hindi ko ata gugustuhin na
makita siya kasama ni Ivo. Nasasaktan na nga ako kapag sila ang magkasama ni Theyn
sa iba pa kaya.

MAG-KASAMA kaming apat na namamasal sa Park ng Vampire City. Makulimlim ang panahon
o talagang ganito lang lagi ang climate dito.

Magkahawak ng kamay si Kent at Theyn habang naglalakad. Nauuna sila sa amin at

masayang nag-uusap. Samantalang kami naman ni Ivo ay parehong hindi nagkikibuan.
Hindi naman sa ayaw ko siyang kausapin, medyo awkward kasi kami ngayon. Hindi ko
rin alam kung bakit.

“Ayos ka lang ba, babe?”

“Yeah,”

“Parang hindi naman, eh.”

“Okay lang nga ako,”

“Bakit parang hindi?”

Tiningnan ko naman siya ng masama. Ang kulit ng lahi nito. Sinabi nang okay lang
ako, eh! I’m not like any aother girl na kailangan suyuin and when I said I’m fine,
‘yon na ‘yon. No talks!

“Imahinasyon mo lang ‘yon,” sabi ko. Napangiti ako nang nakita kong nakaakbay si
Theyn kay Kent at nakatingkayad siya para abutin ang leeg ng asawa. Rinig na rinig
namin ang tawanan nilang dalawa at kung paano pagalitan ni Kent si Theyn dahil
hindi raw nito iniisip na buntis siya.

“Hindi ka ba nagseselos sakanila?” he asked.

“Hindi,” walang kagatol-gatol kong sabi. “Eh bakit ikaw?”

Hindi siya sumagot kaya napatingin lang ako sakanya. He was smiling at them.

“I’m happy for them,” was his answer. A safe reply if you will ask me.

Pareho kaming napatingin sa mag-asawa at nakita kong nagpapahabol si Theyn.

Napahawak na lang ako sa dibdib ko sa pag-alala. She’s pregnant for crying out
loud! Bakit siya tumatakbo?

‘Yung mukha ni Kent parang aatakehin sa sobrang pag-aalala sa kanyang asawa. Pati
rin naman ako, eh. She’s so careless!

“THEYN!” sabay-sabay naming sigaw nang matisod ang paa niya.

Pareho kaming napatakbo ni Ivo pero mas nauna siya sa akin. Hindi pa man tumatama
ang likod ni Theyn sa lupa ay agad siyang nasalo ni Kent. Nakahinga naman ako nang
maluwang pero nang tingnan ko si Ivo na nag-aalala parang tinusok ng libo-libong
karayom ang dibdib ko.

I felt like crying. Damn this heart! Hindi ba siya puwedeng maging manhid?

Naunang nakalapit si Ivo at sumunod lang ako.

“Theyn, hindi gawain ng buntis ang tumakbo.” Seryosong sabi ni Ivo.

“But I’m fine,” kibit niya.

“Because i was able to catch you, wife. Paano kung wala ako?” seryoso ring sabi ni
Kent.

“S-sorry kung pinag-alala ko kayo,” nakagat ni  Theyn ang pang-ibabang labi niya at
parang maiiyak. Emotional pa naman daw ang mga buntis.

“Huwag mo na siyang pagalitan, Kent. She’s careless because she’s happy.” Nasabi ko
na lang. Hindi ko gustong makakita ng malungkot na nagbubuntis. Kahit naman vampire
na si Theyn tao pa rin naman ang feelings niya.

Napatingin naman sa akin si Theyn at teary eyed pa siya.

Nagulat na lang ako nang dambain niya ako at niyakap. Muntikan na akong matumba
pero naalalayan agad ako ni Ivo sa likod.
“Thank you for understanding me, Cassey!” she said sobbing. Napahawak na lang ako
bigla sa likod niya at inalo ko siya.

Tiningnan ko naman ng masama si Kent at Ivo. Hindi dapat pinapagalitan ang mga
buntis at madali silang masaktan. Palibhasa mga lalaki.

“Tama na. Makakasama ‘yan sa baby mo.”  I said to her. Bumitaw naman siya sa
pagkakayakap sa akin at parang bata na pinunasan ang luha sa pisngi.

“'Buti ka pa maiintindihan mo ako.” She said pouting.

“Only because you’re pregnant,” I beamed at her.

“Kailangan ko na bang mag-selos sa’yo, Cassey?” napapailing na sabi ni Kent.

Narinig kong tumawa si Ivo kaya natawa na rin ako pati si Theyn.

Haay, nakakabaliw kasama ‘tong tatlo. Masaya, pero nakakabaliw.

GABI na at iniwan muna ako ni Ivo sa condo niya kasi may meeting daw sila. Mahigpit
niyang binilin sa akin na ‘wag akong lalabas pero matigas talaga ulo ko kaya heto
ako ngayon sa isang mall ng Vampire City tumitingin ng mga damit.

At sa totoo lang, ang gaganda ng damit nila. Pati ang mga shoes. Parang limited
edition pa ang design. I wonder kung anong money nila? Kagaya rin kaya sa mundo ng
tao? Gusto ko kasing bumili, eh. Kaso baka mabuking pa akong isang tao kaya
hanggang tingin lang muna ako. Ang ganda kasi no’ng shoes. Simple lang pero nakaw
attention.

Kahit gustong-gusto kong bumili ay hindi rin puwede. Sayang.

Nag-ikot-ikot muna ako sa mall bago umalis. Napadaan ako sa park na pinuntahan
namin kanina at maraming mga nakatambay do’n. May mga sweet couples na nagde-date
at kung titingnan mo sila, alam mong mahal na mahal nila ang kanilang kapareha. Iba
talaga magmahal ang mga vampira. Kung maghanap na lang kaya ako ng magiging
boyfriend dito? Makakasigurado pa akong hindi ako lolokohin at mamahalin ako ng
wagas.

I decided na umuwi ako dahil na rin sa gutom. Wala pa si Ivo kaya dumeretso ako sa
kusina. Nagluto lang ako ng instant pancit canton at sunny-side-up. Wala naman
kasing gaanong laman ang ref niya kaya wala akong gaanong makain. Lihim na lang nga
akong nagpapasalamat at walang blood stock dito dahil baka baka hinimatay na ako.
I took a long bathe after I ate. Sinuot ko lang ang loose shirt ko ang cotton
shorts. Napatingin ako sa orasan at pasado alas dose na ng hating gabi. Wala pa rin
si Ivo. Baka mamaya na ‘yon makauwi.

I let myself drown to sleep habang naghihintay sakanya.

Nagising lang ako nang may kaluskus akong narinig pero bigla naman ‘tong nawala
nang bumangon ako. Naikot ko ang tingin ko sa paligid only to realize na madilim
pa. Ilang oras lang pala ako nakatulog.

Napaupo ako sa pagkakahiga at nakita kong may kahon sa may paanan ko. Agad ko naman
itong kinuha pero natigilan ako nang makita kong shoe box siya. Napakunot noo ko
habang binubuksan siya.

My forehead creased when I saw the pair of shoes I want to buy in the mall awhile
ago. Paano siya napunta dito?

Napatingin ulit ako sa kahon at may note palang nakaipit doon. I hastily read the
note written in a white post-it-note.

‘I know you want this so I bought it for you. It’s size 5 so it fits you, babe.’

PS: You’re beautiful when you’re asleep. Very peaceful.

Ivo,

“Oh, Ivo.” I whispered his name. Who do you have to be so sweet? Mahal na kita at
mas lalo kitang minamahal.

---

May sasabihin ako kaso nakalimutan ko. Hahahaha. ‘Yung POV ni Ivobabes, matagal pa
‘yon kaya hayaan niyo muna si Cassey mag senti.

And one more thing(chos!) bakit ang daming nagdedemand ng update for MKiSF. Tapos
na siya diba? Special chapter na lang ‘yon para paconsuelo sa inyo. Hindi ko siya
magawan ng special chapter kasi talagang ine-edit ko manuscript niya at gusto ko na
talagang ipasa ang MKiSF para makapag concentrate ako sa VC3 kasi sobrang
pinapadugo ang utak ko sa book 3. TT___TT

Goodnight sa inyo.
PS: Anong book cover kaya nababagay sa MKiSF? Gusto ko sana simple pero catchy.
Ano, mukha na lang ni Kent oh. Hahahaha

©THYRIZA

=================

Chapter 15 - Touché

Chapter 15 – Touché

Back  to normal—not! Ako lang ata ang hindi normal ngayon dito sa opisina. Aside
from being emotional wrecked. Ang dami ko ring hinahabol na trabaho dahil two weeks
from now na ang launching ng aking new ring designs.

And guess what? Nasa harap ko ngayon si Primotivo. He brought me food kasi alam
niya raw na magpapalipas nanaman ako ng gutom.

“Babe, do you eat chicken feet?”

“What?”

“Chicken feet. Paa ng manok.” Pag-uulit niya.

“Sa tingin mo kakain ako ng paa ng manok?!” pinandilatan ko siya.

Napatingin ako sa lunch box na dala niya at nakahinga ako nang maluwang kasi walang
chicken feet sa lalagyan.

“Alam ko naman na hindi. Fish fillet ‘yan with side dishes. Sorry kung one cup lang
ang kanin, sabi kasi no’ng waiter maghinta ako ng 20 minutes kasi magsasaing daw
ulit. Eh alam ko naman na gutom ka na kaya nag settle na ako sa one cup. Dinamihan
ko naman ang ulam mo.” Mahaba niyang explain habang nakangiti kahit hindi naman ako
nagtatanong.

“Okay na ‘to.” tipid kong sabi. Tinusok ko nang tinidor ang fish fillet at kumagat
ng konti. “Hmm, ansarap!” I said while munching.

“I knew you’ll like it.” Masayang sabi niya.

“Teka, malapit na mag 1. Balik ka na sa office mo.”

“Boss ako, babe. ‘Wag kang mag-alala.” He assured me.

Nakatatlong subo na ako nang mapatingin ako sakanya. He was intently staring at me
and my heart beats eratically. Eto ang ayaw ko, eh. Binibigyan niya ako ng pag-asa
sa mga titig niya where in fact wala naman palang ibig sabihin ang lahat nang
ginagawa niya.

“I-I’m full,” sabi ko kahit ang totoo gutom pa ako.

“Ha? Hindi mo pa nga ubos.”

“Busog na nga ako. Puwede ka ng umalis.” I said saka tumayo. Bumalik ako sa table
ko at nagpanggap na may ginagawa.

“Hmm, okay.” Tumayo na rin siya pero bago siya umalis may iniwan siyang yellow
invitation. Napatingin lang ako sa inivitation hanggang sa narinig kong nagbukas
sara ang pinto.

“What’s this?” I asked myself. I slowly opened the invitation.

It was a wedding invitation of Migo and his fiancé. Ngayon week na. Oo nga pala at
invited kami.

NAGLALAKAD na ako palabas nang office nang maramdaman kong biglang may yumakap sa
likuran ko. Nagpupumislag ako pero masyadong mahigpit ang hawak niya sa akin at
naramdaman ko pang nilapit niya ang mukha sa tenga ko.

“Don’t move.”

“Fvck! Lyrron ano bang ginagawa mo?” galit na galit kong sabi. Napatingin ako sa
ilang empleyado na napapatingin sa amin. Buwesit ‘to at gumagawa nanaman ng eksena.

“May tagos ka sa likod,” mahinang bulong niya. Pakiramdam ko nawalan ako ng dugo sa
sinabi niya. Gusto kong lamunin ako ng sahig sa sobrang kahihiyan.

Hindi naman ako makaimik kahit gusto ko siyang awayin. Nakakahiya kaya!

“B-babalik ako sa office—“

“I’ll drive you home,” seryoso niyang sabi.

Wala akong nagawa kundi ang tumango. Nakita kong tinanggal niya ang coat niya at
binalabal sa bewang ko.

Nakaalalay siya sa bewang ko habang naglalakad kami. Nagpapasalamat ako at kusang

umiiwas ng tingin ang mga empleyado. Takot lang nilang masisante ko.

Nakarating kami sa basement kung saan ang sasakyan ni Lyrron. Ipinatong niya ang
jacket niya sa upuan bago ako pinaupo.

Gosh! This is the most embarrassing moment of my life! Kahit kailan hindi pa ako
natagusan in public. At sa childhood enemy ko pa talaga napiling ipahiya ang sarili
ko.

“Ayos ka lang?” he asked while driving.

“Yeah,” tipid kong sagot. Nahihiya rin kasi akong tarayan siya. Nagmagandang loob
na nga ‘yung tao tapos tatratuhin ko pa ng iba.

“Gusto mo bang mag detour?”

“Ha? Akala ko ba iuuwi mo ako?” sa totoo lang wala ako sa mood pumunta sa kung
saan. I just want to lay in my bed.

“Yeah, pero naisip kong asarin ang boyfriend mo. Mag check in kaya tayong hotel
para magalit?”  napakunot noo lang ako sa sinabi niya.

“What are you talking about?”

“Your boyfriend is tailing us,” pagkasabi niya no’n ay tumingin siya sa rear view
mirror at mas lalong napangisi.

Napatingin naman ako sa likod namin at nakita ko nga ang kotse ni Ivo sumusunod sa
amin. Pakiramdam ko may bumubundol sa dibdib ko. Parang nakikipag-unahan pa siya
kung hindi lang dahil sa isang van at motor na nasa gilid niya baka nag over take
na siya sa amin.

Huminga ako nang malalim bago tumingin sa unahan. Para akong mababaliw sa
nararamdaman ko. Ah basta!

“Ideretso mo ako sa bahay. You know where I live?” sabi ko. Nanlalamig na rin kamay
ko at feeling ko pati ilong ko namamanhid na.
“Of course! Magkapit bahay lang kaya tayo.” Sabi niya kaya napanganga ako.

“We’re neighbors?!” hindi ko makapaniwalang sabi.

“Yup!”

Napahawak na lang ako sa sintido ko dahil sa nangyayari. Sabayan pa nitong

nananakit kong puson. Parang gusto kong kumain ng ice cream!

Napatalon ako sa gulat nang paulit-ulit na nag-vibrate ang phone ko sa bulsa. Agad
ko naman ‘tong kinuha at hindi na ako nagtaka nang makita ko si Ivo na tumatawag.

“What?” walang gana kong sabi. Sinusundan niya pa rin kami. Baliw na lalaking ‘to.
Reckless driving ang ginagawa niya.

“Bumaba ka diyan.” He said dahilan para mainis ako.

“No!” matigas kong sabi. In my peripheral view, nakikita kong napapa sulyap sa akin
si Lyrron.

“Diba ako maghahatid sa’yo? Bakit ka sumama sakanya?” puno nang panunumbat niyang
sabi. Sa totoo lang kinikilig ako. Feeling ko kasi nagseselos siya at gusto kong
isipin na nagseselos nga siya. Pero hindi ako puwedeng mag assume kasi sino ba ang
masasaktan? Ako lang naman, diba?

“Wala ka na do’n! I’m hanging up now.” I said then put my phone back to my pocket.

“Galit siya?” tanong ni Lyrron.

“Oo,”

I heard him chuckle at nakita ko ang pares niyang dimple. Ay takte kailan pa nagka
dimple ang kumag na ‘to?

“Ano ‘yan, implant?” I asked.

“Alin?” nakangiti niyang sabi.

“'Yang dimple mo! Wala ka namang dimple no’ng mga bata pa tayo, ah!”

“Mayro’n. Hindi mo lang pansin kasi galit ka sa akin.” Sabi niya at mas lalong
ngumiti. Mas lalo niya atang sinasadyang ilabas ang dimple niya.

Nakarating kami sa mansion. Gusto ko pa sana siyang ayain papasok sa loob kasi
kailangan ko nang magpalit kasi you know... the stain.

I hurriedly got upstairs at pumasok sa kwarto ko. It took me hours sa loob ng banyo
bago lumabas at nakapang bahay na damit na lang. Nahihiya pa rin ako kapag naalala
ko ‘yung kanina. Para sa akin hindi hygienic ang matagusan. Sa sobrang dami ko na
sigurong iniisip kaya hindi ko napansin na may dalaw ako.

“Bakit ka sakanya nagpahatid?”

Halos mapatalon ako sa kinatatayuan ko at napahawak sa dibdib ko sa sobrang gulat.

“Papatayin mo ba ako sa gulat?!” galit ko sigaw kay Ivo. “At ano’ng ginagawa mo
dito sa kwarto ko?!”

Nakatayo siya sa paanan ng kama ko at nakapamulsa ang dalawang kamay. His tie were
messy at nakasabit ang coat niya sa kabilang balikat niya.

“You didn’t answer my question, Cassey.” Seryoso niyang sabi.

“Wala ako sa mood makipag talo sa’yo, Primotivo. Kaya kung puwede umalis ka na at
pagod na pagod ako.” Sabi ko saka naupo sa kama.

“Pero sa Lyrron Lyrron sinta na ‘yon mayro’n?” nang-iinis niyang sabi. Tiningnan ko
naman siya ng masama.

“Problema mo ba?!”

“Alam mo naman na susunduin kita pero sa iba ka nagpahatid. Para akong tanga na
naghihitay sa harap ng kumpanya niyo tapos magugulat na lang akong nakasakay ka na
pala sa ibang kotse.”

“Parang tanga?! Eh ano na lang pala ako?! Ano na lang ang gabi-gabing—“ natigilan
ako sa sinabi ko. Ayaw kong mag breakdown sa harapan niya. “Wala kang alam, okay?
Nag magandang loob lang ‘yung tao para ihatid ako!”

“Eh ako nga ‘yung—“

“Natagusan ako, okay?!” sigaw ko sakanya. Natigilan naman siya at parang nag lag
ang kanyang isip sa sinabi ko.

“S-sorry...”
“Umalis ka na.”

“B-babe—“

“Umalis ka na, Primotivo!”

“Sorry talaga. Hindi ko alam.” Walang ganang napatango lang ako sakanya. But his
next move caught me off guard. Niyakap niya ako patagilid at sumiksik siya sa leeg
ko. Luh? Naamoy niya ba dugo ko? OMG!

I was about to push him when he sniffs my hair.

“Magpahinga ka na. May gusto ka bang ipabili?” sabi niya. Bumitaw ako sakanya at
tiningnan siya.

“Ice cream. Gusto ko ‘yung salted caramel.”

“Copy! Wala nang iba?” napailing naman ako.

“I’ll be back. Madali lang ako,” he said tapos bigla na lang naglaho sa harap ko.

Napahiga na lang ako bigla sa kama ko. “I’m falling in love... so hard.”

KINABUKASAN after work ay kasama ko si Ivo na tumitingin ng dress para sa kasal ni

Migo. Yellow daw ang motif so naghahanap din ako ng dress na may something yellow.

“Wala akong mapili.” Napanguso kong sabi.

“Kahit ano naman suotin mo maganda ka.” Sabi niya.

“AO!” Nasabi ko na lang para itago ang kilig. Nalintikan na. Nawala nanaman ako sa
momentum. Pinakilig nanaman niya ako.

“Teka, maga-attend din ba si Theyn at Kent?” tanong ko.

“Oo naman!”

“Itext mo nga si Theyn. Baka may alam siyang magandang boutique.”

“Nasa kotse phone ko.” Kibit niya. Napatingin ako sakanya at lihim na napangiti
kasi parang walang epekto sakanya nang banggitin ko ang pangalan ni Theyn. O
imahinasyon ko lang ‘yon.

xxxxx

=================

Chapter 16 - Rejected

Chapter 16 – Rejected

“You may know kiss the bride,” the priest announced as Migo disclose the veil of
her wife. Nagpalakpakan kami—sila lang pala.

Isang intimate wedding sa beach itong kasal nila Migo at puro mga kaibigan lang ang
mga ibitado.

Sa totoo lang naiinis ako. Bukod kasi sa hindi ko kasabay si Ivo dahil kasama siya
sa entourage kaya heto ako, nasa guest seat lang. Tapos ‘yung babaeng partner niya
kung makakapit sa braso niya as if close sila. Eh mukha naman siyang cheap sa suot
niyang sleeveless yellow dress na hindi bagay sa complexion niya kasi hindi naman
siya maputi! Bwesit!

“Ms. Cassey, bakit kayo nakasimangot?” tanong ni Leni sa tabi ko.

“Wala!” inis kong sabi.

“Sasama po kayo sa pictorial?”

“Hindi,”

“Nag-text nga po pala si Sir Lyrron. He was asking kung saan kayo. Rereplyan ko po
ba?”

“Huwag na.”
Nakita kong busy pa sila sa pag picture kaya tumalikod na ako. Nakasunod lang sa
akin si Leni habang nilalakad ko ang buhangin. Babalik na ako sa hotel na ni-rent
ko for this wedding. Mag-oovernight daw kasi and I bet kung makakapag overnight nga
ako dito. Sirang-sira na ang araw ko.

“Pack my things. Aalis na tayo. Itext mo na rin si Manong Vince para maihanda na
niya ang sasakyan.” Sabi ko sakanya. Mabuti na lang pala at hindi ako sumama sa
kotse ni Ivo. Atleast ngayon makakaalis ako kung kailan ko gusto.

“Handa na po, Ms. Cassey.”

“Tara na!” sabi ko saka kami lumabas ng room. Isang mini travelling bag at shoulder
bag lang naman ang dala ko kaya ako na nagbitbit ng gamit kasi may sarili ding dala
si Leni.

Nag check out lang ako sa front desk saka kami tuluyang lumabas sa hotel. Sa labas
naghihintay ang sasakyan ko at inalalayan kami ni manong Vince sa dala namin.

“Akala ko po ma’am bukas pa ang alis natin,” sabi niya nang makasakay ako sa kotse.

“I changed my mind. Pakibilisan po ang pag drive, gusto ko agad makauwi.”

Pinilig ko ulo ko sa sandalan at pinikit ang mga mata. Minsan, kahit hindi naman
pagod ang katawan mo, kapag emotionally unstable ka, feeling mo pagod na pagod ka
rin.

Sana pala nanatili na lang ako sa Colorado. Sana pala nakinig na lang ako sa sarili
ko na walang magandang idudulot sa  akin ang pag uwi sa Pilipinas. Heto tuloy ako,
patuloy na nasasaktan—from a different man.

Oo nga’t nakapag move on ako kay Kent, pero may kapalit naman pala. At mas malala
pa. Pero atleast ngayon nako-control ko ang emotion ko pati na rin ang actions ko.
Before kapag gusto ko talagang ginagawa ko ang lahat para makuha, pero ngayon,
hinahayaan ko lang. Pinapanuod kung paano niya ako mas lalong mapa-fall sakanya.

Dinukot ko ang phone ko sa bag at tinext si Sandy. Gusto kong mag girl’s bonding
kami. I want to unwind.

I ignored all the texts from Ivo at tinawagan ko si Sandy. Sana lang available
siya.

“Sandy!” I called out when she answered.

“You called!” her voice were hyper—as usual.

“Punta tayong resort niyo.” I said. Nakita kong parehong napatingin sa akin si Leni
at manong Vince. Sayang naman kasi nitong mga dala ko kung mauuwi lang sa wala. All
I want today is Ivo-free-day. Ayaw ko siyang isipin, o kahit makasama kasi sa totoo
lang mababaliw na ako.

“Bakit biglaan. 4 hours drive ‘yon.” She said.

“Susunduin kita. Mag ready ka na,”

“Ha? Ay teka lang naman—“

“I’ll be there within 1 hour. Don’t make me wait.” I said then hang up.

“Ms. Cassey, sasama pa po ba ako?” Leni asked me. For sure naman kahit hindi ko
sabihin sakanya naintindihan niya na ang usapan namin ni Sandy.

“Yes,” tipid ko lang na sagot.

Nakarating kami sa bahay nila Sandy bago pa man ang isang oras. Pinapasok sa loob
ang sasakyan saka ako bumaba dala ang ilang gamit ko. Gusto kong magbihis at
magtanggal ng make up. Suot ko pa rin kasi ‘tong yellow dress na binili ko para sa
pag attend ng kasal.

“Wow! Saan ka galing at ganyan ang suot mo?” nang-iinis pang sabi ni Sandy nang
makapasok ako sa bahay niya.

“Don’t ask. Can I use your bathroom?”

“Sure! Hindi pa naman ako tapos mag impake. Tara sa taas.” Kinalabit niya ako
papasok sa kwarto niya.

Napangiti lang ako nang makita ko ang kwarto niya. This is her old room. Parang
walang nagbago except sa mga nawalang posters ng Westlife at A1 na nakadikit sa
wall niya noon. Tambak pa rin siya ng stuffed toys sa kama niya.

“Ano ba’ng nangyari? Magkwento ka nga,” sabi niya habang pumipili ng two piece.

“Si Ivo kasi, eh. Ang landing nilalang!”

“Oh! So bakit ka naka dress na parang mag aattend ng kasal?”

“Kasi galing nga ako sa kasal. Pero nilayasan ko na kasi na-bwesit ako do’n sa
babaeng nakakabit sakanya kanina!” I rolled my eyes heavenwards. Mas lalo akong
nang-gagalaiti kapag naalala ko ‘yon.
“Let me guess, beach wedding?”

“Yup!”

“Kaya ka nagyayaya rin pumunta sa resot?”

“Yup!”

“Good thinking. Nabubulok na rin kasi ako dito sa bahay. Suspended kasi ako sa
kumpanya namin.” She closed the zipper of her travelling bag saka ngumisi. Ano
nanaman kayang kalokohan ang ginawa nitong babaeng ‘to?

“What did you do this time?”

“Wala naman. One of the board of directors caught me making out with my dad’s chief
assistant at peg niya na ipahiya ako kaya inunahan ko siya. I punched her face at
sabog ang kilay niya.”

“War freak ka talaga kahit kailan.” Napapailing kong sabi.

“Eh alam mo naman ako.” Tumawa lang ang loka.

Kinuha ko naman ‘yung bad ko saka pumasok sa CR. Nagmadali akong maligo saka
nagbihis ng short shorts and hanging loose shirt and flipflops. Iniwan ko muna ang
dress ko sakanila Sandy kasi ayaw kong magdala ng used clothes. She said ipapa
laundry na lang niya sa katulong at ipapadala sa akin.

Ang four hours drive papunta sa resort nila Sandy ay naging 6 hours dahil nasiraan
kami sa kalagitnaan ng daan. Mabuti na lang at malapit kami sa talyer nang tumirik
ang sasakyan kaya napaayos pa namin.

Papalubog na nga ang araw nang makarating kami sa resort. It was a semi private
resort na pag-aari ng family nila Sandy. Semi kasi minsan may mga rumerenta raw
para sa mga intimate gatherings like weddings, engagements at kung ano-anu pa.

Sa resort na ‘to ay may apat na Villa na pag-aari ng ibang family ni Sandy. ‘Yung
pinakamalaki ang sakanila dahil ang dad niya ang may pinakamalaking share sa
resort. Napansin ko naman na may mga nagpaparty sa pinaka-unang villa na dinaanan
namin at sinabi sa akin ni Sandy na mga pinsan niya raw ‘yon galing Canada at
nagpaparty.

Mabuti na nga lang pala at sinama ko si Leni kasi aalog-alog kami dito sa napaka
lawak na villa na tutuluyan namin.
The Villa is very modern at halos 60 percent ng exterior ay made of glass pero
hindi mo masyadong kita kung ano ang nasa loob dahil na rin sa artificial rain
running through the glass walls.

Inikot ko ang lugar at mayroon palang infinity pool sa likod that reflects or makes
a visual effects extending to the horizon. Kapag tiningnan mo siya, para siyang
kadugtong lang ng dagat sa upper part ng coast dahil na rin sa invisible edge nito.
The place is breathe taking. Once na akong nakapunta dito no’ng hisgh school kami
pero hindi pa ganito kaganda ang resort nila at walang pool na ganito. White sand
ang beach dito at tanaw mo ang asul na dagat.

“Ang ganda naman dito, Ms. Sandy.” Rinig kong sabi ni Lenik ay Sandy.

“'Buti at sumama ka, Leni. Ipapakilala kita sa mga pinsan ko para magkaro’n ka ng
boyfriend na mayaman!” Sandy shrieked at nakita kong napangiwi si Leni.

“Hoy Sandy! Huwag mo ngang turuan nang kung ano-anu ‘yan at baka matuto.” Irap ko
sakanya.

“Asus! Ayaw mo lang siyang magkaro’n ng boyfriend na mayaman kasi kapag nakapag
asawa siya ng mayaman, mawawalan ka ng trustworthy secretary.” Pang-aasar pa niya
kaya napairap lang ako.

“That’s not true!”

“Hindi naman po ako mag-aasawa ng mayaman para lang mapadali ang pag-angat sa
buhay. Masaya na po ako sa kung ano’ng mayro’n ako.”

“Pero ihahanap pa rin kita ng papable. Madami akong pinsan na gwapo!” kumapit si
Sandy sa braso ni Leni at dinala ‘to paakyat sa second floor.

Sinundan ko sila pero dumeretso ako sa kwartong gagamitin ko. Kinuha ko phone ko sa
bag at nakita kong ang daming text at tawag sa akin ni Ivo. Hindi tumagal ay
tumatawag nanaman siya pero hindi ko sinagot.

“Manigas ka!” I said saka ko tinapon ang phone—sa kama. Ayaw ko ng bumili ng bagong
phone ‘no!

Napalingon lang ako sa may pintuan nang pumasok si Sandy at Leni. Pinagpalit niya
si Leni nang maong shorts at white fitted blouse. Nakalugay din buhok niya at may
konting lip gloss ang labi.

Simple lang ang dating ni Leni pero maganda. Parang kagaya ni Theyn na mas lalong
gumaganda kapag naayusan. Wait, did I just compliment Theyn? Ugh!
“Tara sa Villa ng mga pinsan ko. Hindi naman puwedeng tayo lang ditong tatlo ‘no!”
nakatawang sabi ni Sandy.

Lumabas kaming tatlo saka nilakad ang Villa ng mga pinsan niya. Hindi naman siya
gaanong malayo pero hindi mo agad siya makikita dahil na rin sa puno at mga
topiaries sa gilid. Kahit madilim na, hindi naman nakakatakot kasi napapalibutan ng
ilaw ang buong resort.

Narinig ko ang napakalakas na sounds sa loob ng Villa at tumambad agad sa akin ang
mga nagtatawanan na teenager mostly ay lalaki at iilan lang ang babae.

Agad naman nila kaming sinalubong nang makita kami. Bale apat na lalaki ang nasa
harapan namin ngayon. The blonde one na parang copy-cat ni Ken sa Barbie, he’s
wearing a green board shorts and a white sando. The other which is medyo Pinoy ang
dating ay masasabing tall, dark, and handsome. Semi kalbo ang buhok niya at may
tattoe sa dibdib. Of course he’s topless wearing only his black board shorts. And I
think the youngest is the twin in front of us. Identical sila at singkit. I bet
they’re only 16 dahil na rin sa maliit na pangangatawan.

“Good to see you here, couz!” sabi ni blonde.

“Can we join you guys? Medyo boring sa villa namin, eh.”

“Of course!” si tall dark naman ang sumagot.

“Champ and Chad! Ang lalaki niyo na! At gwapo!” sabi ni Sandy sa kambal.

“Syempre naman ate! Basta mga Medina gwapo!” sabi no’ng  Champ. Mukhang ‘yung Chad
ang tahimik dahil napangiti lang siya sa sinabi ng kakambal.

“Oh, I don’t mean to be rude. Cassey and Leni, these are my first cousins from my
father side. Si Neigel, Gab, Champ and Chad. Guys, this is Cassey my bestfriend and
Leni her assistant.”

“Hi!” sabay-sabay nilang kaway sa amin.

The nine of us decided to make a barbeque at syempre hindi mawawala ang inuman.
Light lang naman but enough to high up my senses.

We played charades, spin the bottle, ping pong, billiards at kung ano-anu pa. It
was fun pero alam kong napipilitan lang ako.

Nakita ko si Leni na nakikitawa sa mga kwento ng kambal pero nagtetext din siya.
May boyfriend kaya ang babaeng ‘to? Bakit hindi niya mabitawan phone niya?
“Cassey,” napalingon ako sa tumawag sa akin. It was Barbie-ken-copy-cat. May hawak
siyang dalawang bote ng beer. ‘Yung isa bukas na at ‘yung isa hindi pa.

“Hey,”

“Here, drink some. Kanina mo pa iniinom ‘yang juice.” Natawa lang ako sa sinabi
niya. This is not a juice. Vodka siya a pineapple flavor.

“Thanks,” sabi ko nang kunin ko ang bote. May kinuha siyang bottle opener sa bulsa
niya saka niya binuksan ang beer ko.

“I’ve known Sandy since we were kids pero hindi ko ata alam na ikaw ang bestfriends
niya.” He said. Napangiti lang ako. Siguro kasi self centered ako no’n kaya madalas
ako ang center ng friendship namin.

My family knew Sandy so well pero hindi ako gaanong kilala ng family niya except sa
daddy niya, mommy niya at sa kuya niya.

“Busy ka lang siguro,” I said then smirked. Gusto ko sana siyang barahin na hindi
ko rin naman siya kilala bilang pinsan ni Sandy kaso ayaw kong gumawa ng eksena.
Less talk, less mistake. Kasi naman bakit ako kinakausap nitong blonde na ‘to.

Nag-inuman pa kami and I must say na descent drinker ang mga pinsan ni Sandy. ‘Yung
kahit lasing na hindi sila nambabastos or nagte take advantage. Mas nagiging kwela
pa nga sila, eh. Ganito talaga kapag may class.

We were having a pep talk nang makita kong tumayo si Leni.

“Where are you going?” I asked.

“Icha-charge ko lang po phone ko.”

“Samahan na kita,” sabi ko saka tumayo. Napatingin naman ako kay Sandy at nagpaalam
sandali.

Sabay kaming naglalakad ni Leni at panay pa rin ang text niya.

“Sino ba ka-text mo?” wala sa sarili kong tanong.

“W-wala po.”

“Boyfriend mo?”
“Ay hindi po Ms. Cassey.” Agap niya kaya napangisi lang ako.

“Huwag ka nang magkaila. Sus!”

“Hindi po talaga.”

Nakarating kaming Villa at nadatnan ko si manong Vince na tulog sa salas habanag

naka-on ang TV, Nakatulugan niya ata.

Pumasok si Leni sa kwartong ino-okupa niya at pumasok na rin ako sa kwarto ko. Agad
kong nakita ang phone ko sa kama. Nagmamadaling kinuha ko ang phone ko at laking
dismaya na walang text o tawag man lang galing kay Ivo.

Hindi niya ba ako hinahanap? Sumuko na ba siya? Baka naman relieved siya na wala
ako do’n kasi hindi niya kailangan magpanggap na kami.

“Haay!” napahiga na lang ako sa kama sa sobrang sama ng loob. Hawak ko pa rin ang
phone at gustong-gusto ko siyang murahin sa text. Siguro kasi malakas ang loob ko
dahil na rin sa alak na nainom ko.

“Fvck you ka... ay erase! Bwesit ka... Ivo! Ugh! Backspace, backspace!” I felt
helpless. Gusto kong magwala sa sobrang sama ng loob. Nakakainis!

Bigla naman akong napabangon nang makarinig ako nang mabibigat na yabag sa labas.

“Leni, is that you?” I opened the door at wala namang tao sa pasilyo. Pumunta ako
sa kwarto ni Leni at kinatok ‘to pero walang sumasagot. Bumaba ako papuntang salas
at wala na si manong Vince at nakapatay na rin ang TV.

“Where is everybody?”

Inikot ko ang kabahayan pati sa kusina pero wala sila.

“Leni! Manong Vince!” I called out. I went to the back of the Villa where the pool
I located pero wala rin sila. “Leni! Nasaan kayo? Manong Vince!”

“Wala sila... pinaalis ko.”

Halos mapatalon ako sa kinatatayuan ko sa nagsalita sa likod ko. Ayaw kong lumingin
dahil na rin sa sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

Boses pa lang alam ko na kung sino siya. His body reflected onn the pool at nakita
ko ang matikas niyang tindig.
Dahan-dahan akong lumingon sakanya at halos pinagsisihan kong tiningnan ko siya.
His expression were furious. Parang nag-aalab ang mga mata niya sa galit. Ramdam na
ramdam ko ang lamig ng kanyang presensya dahilan para mapahawak ako sa braso ko.

“P-paano mo nalamang—“

“I tracked Leni’s number since you were far so far away to track your scent.” Hindi
ko sakanya pinahalata na nagulat ako. So ‘yung ka-text ni Leni ay si Ivo?

“Bakit ka umalis nang hindi nagpapaalam? You made me worried sick, Cassey! Halos
kalampagin ko na ang buong resort kanina kakahanap sa’yo ‘yon pala kasi nandito ka
na! What were you thinking?! And you’re drunk again? Wala ka na bang ibang magawa
sa buhay mo kundi ang maglasing?! Ha, Cassey?!” galit na galit niyang sabi.

This was the first time na sinigawan niya ako. Pakiramdam ko namamanhid ang buong
pagkatao ko. Mali nga naman ang ginawa ko. Pero masisisi niya ba ako? I just want
to get away from pain. Masyado nang masakit. At walang saysay kung sabihin ko
sakanya ang nararamdaman ko kasi I kow from the start that the feeling is not
mutual.

“Don’t yell at me,” kalmado kong sabi.

“I need to yell at you, Cassey! Para makapasok sa isipan mo na hindi lahat nang
gusto mo ay puwede mong gawin! You made me look like stupid knowing that everybody
knew you were with me! I almost...I almost ruined Migo’s wedding searching for
you!”

Para akong maiiyak. It was pride after all. Iniisip niya pa rin ang isipin ng
nakakarami. Napagmukha ko siyang tanga sa lahat.

“Ganito naman talaga ako, eh. I’m the b*tch you don’t want to know! I will leave if
I want to because I’m not obligated to tell you my whereabouts. Besides, I don’t
want to bother you from flirting with that...that not so pretty lady!”

“Nag-seselos ka?” he said like mocking me and I answered him abruptly.

“Yes!” walang kagatol-gatol kong sabi. “Yes I’m hella jealous and you’re so numb
not to realize that! I like you...no, I love you freaking vampire!” hindi ko alam
kung saan ko nahugot ang lakas ng loob para umamin sakanya pero dala na ri siguro
ng alak kaya ganito ako. At ngayon lang ako nagpapasalamat na lasing ako. Ngayon
lang...

Kita ko naman sa mukha niya ang pagkagulat. Namimilog ang mga singkit niyang mata
pero agad din namang nagseryoso. I want him o say something. He can’t just keep
quite after I confess him my feelings. Itutulak ko talaga siya sa pool kung iee-
speechless-zoned niya ako.
“Lasing ka lang...” napangisi lang ako sa sinabi niya. Ine-expect ko na ‘yon mula
sakanya. Idadahilan niya ang pagkalasing ko.

“Lasing lang ako pero alam ko ang sinasabi ko!” I bawl at him.

“But Cassey, you can’t love me...”

“I already did, jacka*s! And it’s too late for you to say to take back my feelings
for kasi hindi ko kaya. Hulog na hulog na ako sa’yo.” I stared at him. Right at
this moment pinapanalangin kong sana nababasa ko ang isip niya. He’s so hard to
read right now. I can’t see ay emotions on his face right now.

“But I can’t catch you.” He simple said dahilan para durugin ang puso ko. Para
siyang minartilyo ni Thor sa sobrang sakit.

“Is it because you still love Theyn?” napipiyok kong sabi. Hindi siya kumibo pero
alam kong oo ang sagot niya.

“Cassey...”

“Then use me! Gamitin mo ako para makalimutan siya!” and this time, desidido na
ako. Wala na akong pakialam kung masaktan pa ako. I just want him...only him.

“Hindi ko ‘yon magagawa sa’yo! Magkaibigan tayo!” tiim bagang niyang sabi. Nakipag
tagisan ako ng titig sakanya at hindi ko binabawi tingin ko.

Lumapit ako sakanya at hinawakan ko ang magkabilang balikat niya. I tiptoe my feet
saka inabot ng labi ko ang labi niya.

I kissed him passionately but he wasn’t even responding. At wala nang mas sasakit
pa kapag siya mismo ang bumitaw. Pakiramdam ko ang daming nabasag na salamin sa
paligid ko sa sobrang sakit na nararamdaman ko.

-----

At dahil nagbago na ng layout ang reading view (curse wattpad for this!) kaya ako
nag-update para ma-testing lang. Nakakatamad na magbasa. Sa phone na lang ako.
Hindi ko na nga alam kung papanu mag dedicate. :"3

Change for the worst ang peg nila! Isa ako sa wattpad beta user kaya a month ago pa
alam ko na na ganito ang binago nila. At sa ngayon, marami pa silang binago na
hindi niyo pa nakikita tulad ng notifs and news feeds. They asked us, beta user,
kung ano ang feedback namin sa bagong reading view and i told them it sucks almost
everybody is against it pero hindi naman sila nakinig. What's the use of asking us
some feedbacks eh hindi naman pala nila susundin? Hay nako wattpad!

Sige good night.

HAPPY GRADUATION SA LAHAT NANG GADUATING STUDENTS! WELCOME TO THE COLLEGE WORLD,
HIGHSCHOOL STUDENTS. AND WELCOME TO THE REAL WORLD, COLLEGE STUDENTS. :) 

From your pretty ate Thy! HAHAHAHA ;")

=================

Chapter 17 - I'm like a boomerang

Chapter 17 – I’m like a boomerang

“Don’t do this Cassey.”

“But you did this to me!” I cried. Hindi ko na maitago ang emosyon sa dibdib ko.
Gusto kong magmakaawa sakanya mahalin niya lang ako. “Mahal na mahal kita, Ivo! At
hindi mo alam kung gaano kasakit itong ginagawa mo sa akin.”

Tiningnan ko lang siyang nakatingin sa akin. I can see pity on his face. Naawa siya
sa akin ‘yon lang ang tanging nararamdaman niya sa akin ngayon.

“I’m sorry,” mababa niyang sabi. I smiled with bitterness. Sorry, but I don’t need
his sorry.

“Hindi mo ba ako kayang mahalin? Am I not worth your love, Ivo?”

“No, Cassey. Your love don’t worthy me. You deserve someone better...and that is
definitely not me. I’m sorry.” He turn his back at me at pumasok sa Villa.

He left me hanging. He left me broken and torned.

Nanghihinang napaupo ako sa sahig sa gilid ng pool. Direct rejection is much worst.
The way he stared at me full of pity hurts me like hell.

But I’m not a damsel in distress. I should fight for what I feel. Even if it cost
my pride. Because Cassey Aragon is a boomerang, the harder you threw me, the harder
I get back. At kahit ilang beses niya akong ipagtulakan, babalik at babalik ako.

NAKAUWI ako sa bahay namin after that night. Umaga ako nagpahatid kay manong Vince
at laking pasalamat ko at Saturday ngayon kaya walang pasok.

I saw daddy talking to someone on the phone kaya hindi ko na siya nilapitan at
dumeretso ako sa kwarto. I’m so exhausted. Both physically and emotionally. All I
want is a good sleep para makalimutan muna ang lahat.

Nagulat na lang ako nang makita ko si Theyn sa kwarto ko. Nakahawak siya sa tiyan
niya at parang inip na inip na hinihintay ako.

“What are you doing here?! At ano ang karapatan mong pumasok dito na walang
pahintulot?!” kino-control ko ang lakas ng boses ko pati na rin ang pagkainis.
Itong mga vampira sa buhay ko ay basta-basta na lang pumapasok sa kwarto ko nang
walang paalam. At feeling ko wala na akong privacy.

“Cassey—“

“Umalis ka na! I want to be alone!” lumapit naman siya sa akin and by the looks of
her, parang alam na niya ang lahat. I don’t know how pero puno ng simpatya ang mga
mata niya.

“Sorry,” with that, she hug me tight. Hindi ako umimik. Hinayaan kong yakapin niya
ako kahit malaki na ang tiyan niya.

Eto ang ayaw ko, eh. Ang kinakaawaan ako. Kasi pakiramdam ko nanghihina ako. Parang
mas lalo akong nagiging emotional at gustuhin kong i-comfort nila ako.

Bumitaw siya sa akin at hinawakan ang dalawa kong kamay. My eyes were teary but I
tried my best not to cry infront of her. Hindi sa babaeng dahilan kung bakit hindi
ako magawang mahalin ng lalaking gusto ko.

“Hindi tama ‘yung ginawa ni Ivo sa’yo, Cassey.” She said.

“Paano mo nalaman? Sinabi niya ba sa’yo?”

“No. Kahapon kasi nag-aalala rin naman kami sa’yo ni Kent so sinamahan namin si Ivo
para hanapin ka. Nasa labas lang kami ng Villa ng kabigan mo pero rinig na rinig
naming dalawa ang confrontation niyo.” Puno ng guilt ang mukha ni Theyn but I don’t
want her to feel that way. Wala siyang kasalanan.

“Hindi ko alam—namin ni Kent na hindi pa pala moved on sa akin si Ivo at dahil do’n
kaya ka nasasaktan. I’m so sorry, Cassey. Ako nanaman ang naging dahilan para
masaktan ka.” She squeezed my hand saka ako nginitian ng tipid.

“Wala kang kasalanan. It’s actually my fault because I let myself fall for
that...that stupid vampire who can’t be moved!”

“Kent and I decided na layuan na muna si Ivo para sa inyong dalawa na rin. Mali rin
kasi ako. Naniwala akong he’s over me lalo na no’ng sinabi niyang kayo raw. Hindi
ko alam na nagpapanggap lang pala siya.”

“You don’t have to do that. Huwag niyong layuan si Ivo. Kayo na lang ang kaibigan
niya.”

“It’s for the best,” nginitian lang ako ni Theyn. Her smile felt like she was
assuring me that everything’s going to be okay and I don’t have  be worried about
it.

WEEK days na at nasa office nanaman ako. Kahit busy ako hindi ko pa rin makalimutan
si Ivo. Lalo na’t malapit nang mag lunch time. Umaasa pa rin akong hahatiran niya
ako ng pagkain.

Pero namuti na ang mata ko kakahintay sakanya, pero walang dumating na Ivo.
Pasalamat na lang ako at nagkusa si Leni na dalhan ako ng pagkain dahil akala niya
kaya ako hindi lumalabas ng office ay dahil sa hindi ko maiwan ang trabaho.

Naalala ko tuloy ‘yung sinabi ni Theyn kanina bago siya umalis.

“Don’t give up on him. Fight for your love and one day, he will realize your
worth.”

“Tama! Kung napa-fall ako ni Ivo, eh ‘di pa-fall din dapat ang peg ko. Huh! Humanda
ka sa akin, Primotivo Hidalgo.” I said grinning.

MAAGA akong nag-out ngayon dahil plano kong puntahan si Ivo sa kumpanya niya.
Nagpahatid ako kay manong Vince pero sinabi kong ‘wag na niya akong hintayin.

I gathered attention nang pumasok ako sa kumpanya nila. Mostly pala sa employees
niya ay lalaki. Agad kong tinanong kung saan ang office niya at walang alinlangan
na inihatid ako ng receptionist sa tapat nang office niya.

Pero hinarang naman ako ng secretarya niya kaya napahalukipkip ako.

“Let me in,” mataray kong sabi. This is no time for goody too shoes lalo na kung si
Ivo ang pinag-uusapan.

Natakot ata ang secretarya sa tingin na ipinukol ko sakanya kaya agad niya akong
pinapasok sa office. Pero bago ako tuluyang makapasok nilingon ko siya at sinabing
ayaw kong maistorbo kami.

Nakapasok ako sa office niya. Neat and clean, well-arranged and elegant. ‘Yan ang
office niya. Hindi ko siya nakita sa swivel chair niya kaya naikot ko ang paningin
niya.

Saan kaya ‘yon? Hindi naman sinabi nang secretarya niya na wala siya so malamang
nandito lang siya.

Naupo ako sa swivel chair niya at hinarap ang over-loong glass panel. I crossed my
legs at nag-iisip nang mga puwedeng sabihin sakanya.

I heard a door opened kaya bigla akong kinabahan. Okay, Cassey. Relax. It’s just
Ivo. Kaya mo ‘to.

Narinig ko ang mabibigat niyang yabag kaya dahan-dahan kong inikot ang swivel chair
paharap sa desk niya. I tilted m chin para kunwari smart ako tingnan and I tried my
best to make a poker face para hindi ako maintimidate sakanya.

“Hi,” nakataas ang kabilang kilay ko. Pinagsakop ko rin ang dalawang kamay ko at
naka-lean ang elbow ko sa arm rest while crossed legs.

“Christ sake! What are you doing here, Cassey?!” gulat na gulat niyang sabi. Gusto
kong matawa sa reaction niya pero pinipigilan ko lang sarili ko. Mamaya na ako
tatawa kapag successful ang plano ko.

“I’m here to make you mine, ofcourse!” I sexily stood up his swivel chair and
seductively walk towards him. Gosh, this is what you call unexpected flirting. Kung
alam ko lang eh ‘di sana nagsuot ako nang mas seductive.

“C-Cassey...”

Nasa harapan ko na si Ivo at halos mapatalon ako sa tuwa nang makita kong nagbaba
taas ang kanyang adams apple. I want to tap my back and congratulate myself pero
alam kong hindi pa ako nananalo. This is just the start.

“I’ll make you a deal, sweetheart.” Gusto kong iparamdam sakanya ang lahat nang
ginawa niya sa akin. And let’s start with the endearnment. “Hayaan mo akong mahalin
ka. Bigyan mo ako nang isang buwan para patunayan sa’yo na ako ang nararapat para
sa’yo. Wala nang iba.” I smiled like an evil woman tamed a lion.
“Cassey, you don’t have to do this—“

“B*llsh*t! You did this to me, Primotivo! And this time, I won’t let you get away
from this! Hinayaan mo akong mahalin ka so take this as your karma kasi pa-fall
ka!”

Ilang beses siyang napakurap habang kaharap ako. Tama ‘yan, ma-speechless ka sa
ganda ko kasi hindi kita titigilang vampira ka! Siguro hindi siya makapaniwala sa
mga salitang lumalabas sa bibig ko. Wala na ‘tong atrasan. Masaktan na kung
masaktan. Atleast I tried.

“Oh, ano? Tutunganga ka na lang ba diyan? Tara na at ihatid mo ako sa amin.” I said
then walk towards the door.

Hindi ko mapigilang hindi mapangiti. Ngiting tagumpay. Nagkamali siya ng piniling

mapa-fall. Nakalimutan niya ata kung gaano ako ka-b*tch! At kung ano ang gusto ko,
kailangan kong makuha. Lalo na kung si Primotivo na ang usapan!

------------------------

A.N: Girl power na ituuuu~ hahahaha! May pinanghuhugutan ako sa character ni Cassey
kaya madali para sa akin gampanan ang point of views niya. 

Siguro sa story na 'to, gusto kong ipin-point na tayong mga babae kailangan palaban
na rin lalo na sa mga feelings natin. Huwag nating hayaan ang mga lalaki na gawin
ang gusto nila sa feelings natin. Kagaya ni Cassey, ipinagsapalaran niya ang
feelings niya. Kasi kapag hindi niyo ipinaglaban ang nararamdaman niyo,
pagsisisihan niyo 'to at masasabi niyo sa huli ang "What if" phrase. What if
pinaglaban ko siya? At least alam mo diba? :))

So 'yun lang. 

HAPPY SUNDAY! DON'T FORGET TO GO TO CHURCH! ^^

©THYRIZA

=================
Chapter 18 - Date gone wrong

Madaming error and typos! Thank you. hahaha

Chapter 18 – Date gone wrong

“Oh, kumusta naman ang operation akit mo kay Ivo?” tanong sa akin ni Sandy. Nandito
kami ngayon sa mall at nag-iikot-ikot.

After work nagpasama siya sa akin para bumili ng puwedeng iregalo sa 2 years old
niece niya raw.

“May date kami mamaya,” sabi ko. Kahapon after niya ako ihatid sa amin, sinabi kong
magda-date kami whether he likes it or not. Siguro kaya siya pumayag na rin kasi
ayaw niyang mapahiya ako. Sa totoo lang, nagbago na si Ivo after that night in the
Villa. Naging malamig na siya sa akin. Pero hindi ako susuko. Kailangan kayanin ko
‘to.

“Really? Good start ‘yan. Saan kayo magde-date?”

“Hindi ko alam,” kung sa restaurant kasi kami pupunta, hindi naman siya makakakain
so ang lagay papanuorin niya lang akong kumain.

“Ano? Tss. Eh paano kayo magde-date?”

“May maisa-suggest ka bang place?” tanong ko.

“Wala, eh. You know me naman, bar ang restaurants lang ang alam.” She said kaya
napangiti na lang ako.

After some strolling, we part ways at umuwi ako sa amin. Ivo will pick me at 7 and
I have less than one hour to prepare.

I just took a very quick shower saka nagbihis. Isang plain red dress with gold
sequin sa colar ang sinuot ko. I matched it maroon stiletto.

I heard a soft knock on my door kaya napalingon ako sa nakasarang pintuan.

“Ma’am Cassey, nasa baba po si Sir Ivo.” Said the maid so I immediately grab my
purse saka dali-daling bumaba.

I walk down to our grand stair case at nakita ko si Ivo nakatayo sa hindi kalayuan.
Napatingin siya sa akin when he heard my footsteps.

I was expecting him to smile or to call my name. Pero hindi kagaya noon sa pent
house niya, this time—he was very cold. Cold as ice and his face were hard as rock.

Unti-unti bumibigat ang dibdib ko papalapit sakanya. Hindi ko dapat ‘to

nararamdaman. Kailangan kong tatagan ang sarili ko kung gusto ko siyang maging
akin. I need him—desperately.

“Hi,” pinilit kong maging casual. I gave him my warmest smile that seemed can’t
melt his coldness.

“Let’s go,” nauna siyang tumalikod sa akin and I have never been felt hurt like
this before.

Pinigilan ko ang mga luhang pilit na kumakawala sa mata. Hindi ito ang oras para
umiyak. Kaya ko ‘to. I can do this!

Nakangiti ako nang pagbuksan niya ako ng pinto ng sasakyan. Atleast gentleman pa
naman siya.

“Uhm, where are we going?” I asked while he was driving.

“Have you eaten?” he said nonchalantly.

“No. Pero ayaw ko naman na—“

“Then restaurant it is.” ‘yon lang sabi niya that made me shut up.

Tiningnan ko siya. Nasaan na ang Ivo ko. Gusto ko siyang alugin at para matauhan
siya. Dinaig niya pa ang nagka amnesia. Kasi sa pagkakaalala ko, hindi ganito
makitungo sa akin si Ivo. Kahit vampira siya, he was always gentle and warm.

Hindi kaya na-turn off siya sa akin dahil sa ginagawa ko? Mali ba ‘tong ginagawa
ko? Do I need to give up?

Huminto kami sa isang restaurant. We talked a bit. I ate. Then we talked again.
Pero very minimal na. Hindi kagaya noon na halos we talked about everything even
silly things.
We left the restaurant after we had—I mean I ate. Nagda-drive na ulit siya at sa
palagay ko hindi pa naman niya ako iuuwi dahil hindi kami dumadaan sa route from
home.

Nadatnan ko na lang ang sarili ko sa isang garden na maraming pink Peonies. May mga
alitaptap pa sa paligid kaya ang gandang tingnan. Para kang sa probinsya.

“Ang ganda naman dito,” baling ko sakanya. Nginitian niya lang ako ng tipid. Bakit
ba siya hindi ngumingiti? What’s stoping him? Ako pa rin naman ‘to, eh. Wala naman
nagbago. Only my feelings—just grew fonder on him.

“Dito ikinasal si Kent at Theyn,”

Halos mapanganga ako sa sinabi niya. Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. Dinala
niya ako dito? Gano’n ba siya Katanga? Alam niyang gusto ko siya at alam niyang
masasaktan ako tapos dito niya ako dadalhin?

Hindi ko na napigilan ang sarili ko kaya galit ko siyang hinarap. No, hindi ako
galit. Masama lang ang loob ko. Magkaiba ang galit sa nagtatampo.

“Then why did you brought me here?” nagtitimpi kong sabi. He just shrugged. Asar na
asar na ako sa sakanya and I have this strong urge na sampalin siya para matauhan
siya.

“Bakit mo ako nagustuhan, Cassey?” instead he said.

Ng-iba naman ako ng tingin saka tumingala, “You’re the one who taught me to love
again. You’re the one who helped me moved on from Kent.”

“Moved one? Akala ko ba nakapag move on ka na kay Kent bago ka umuwi?” he asked.

“Then you’re wrong. Sinabi ko lang ‘yon sa’yo para pagtakpan ang pride ko. But then
you changed what my heart desires. Bago pa ko pa narealize na gusto kita, nakapag
move on muna ako kay Kent.”

He didn’t say a thing. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya.

“I wish I could feel the same way, Cassey. Believe me, I didn’t mean to make you
fall for me. Kung alam ko lang...”

Lumingon naman ako sakanya saka ngumiti nang matamis.

“Okay lang. Okay lang kung wala kang gusto sa akin. Basta lagi kitang kasama masaya
na ako.”
“Cassey—“

“Shhhhh! Ayaw kong may magbago sa atin, okay? I’m still your babe. Tandaan mo
‘yan.”

“Okay,” ngumiti siya and my heart melted.

‘Yung mali sa akin? Kasi nagpapadala ako sa mga titig niya. The way he looks at me
as if he was head over heels in love with me where in fact hindi naman. Gano’n kasi
siya tumititig, eh. Papaasahin ka.

“Alam mo kasi Ivo—“ hindi ko na natuloy ang sasabihin ko nang biglang parang may
mabilis na dunaan sa likuran niya.

“Where not alone here,” nasabi niya tapos nagpalinga-linga.

Hinawakan niya ang braso ko at hinatak ako pabalik sa kotse. Ipinagbukas niya ako
nang pinto saka siya nagmamadaling sumakay at pinaandar ang sasakyan.

Napatingin ako sa speedometer at in between 180 to 200 ang bilis nang pagdrive
niya. Kinakabahan ako kung bakit siya ganito kung kumilos.

“Sh-t! Why now?!” he said. He keeps on cussing and saying profanities at halos
hindi ko na rin naman maintindihan dahil sa bilis ng kanyang pag drive.

“Ivo! Bakit ba ang bilis mo magdrive?!” sigaw ko sakanya.

“He glance at me at napakunot lalo. “Fasten your seatbelt, Cassey!”

“No! Slow down your—“

“I SAID FASTEN YOUR SEATBELT!” Galit niyang sabi. His eyes shifted from brown to
auburn. Nakikita kong may lumalabas na pangil sa gilid ng bibig niya.

Halos mapatalon ako sa kinauupuan ko nang biglang may malakas na impact na tumama
sa kotse. Napatingin ko sa likuran namin at may dalawang kotse na humahabol sa
amin. A guy from the car aim another shot kaya napasigaw na ako.

“Ano bang nangyayari, Ivo!”

He put his car on an auto driving mode saka madaling isinuot sa akin ang seatbelt.
“I-Ivo... natatakot ako!” I cried napatingin siya sa akin at puno nang pag-alala
ang mukha. Parang hininga ko hanggang leeg lang.

“Eto na nga ba ang sinasabi ko, eh!” he hold my hand and gently squeezed it. “I’m
sorry, babe.”

Unti-unti bumabagal ang pag drive niya pero aging dahilan din para mahabol kami ng
dalawang itim na kotse.

Pinagitnaan kami at may mga lalaki na lumabas sa bintana.

“CASSEY, DUCK!” he shouted at napayuko ako. Bigla na lang kaming pinagbabaril kaya
pinabilis ulit ni Ivo ang pagmamaneho.

Sinira niya ang seatbelt at kinabig ako payakap sakanya.

“We have to get put of here!” kalmado niyang sabi kaya napatango lang ako. Parang
lalabas na ang puso ko sa sobrang takot. Feeling ko nasa action movie na kami at
hinahabol ng kaaway. My god! Sa mga movies ko lang ‘to nakikita and now it’s
happening to me!

“Hold on!” he said saka bumitaw sa manibela.

Napayakap ako sakanya nang mahigpit and in just one swift, nakapunta kami sa isang
unfamiliar place. Nakasubsub ako sa dibdib niya pero kita kong nasa isang gubat
kami.

Humiwalay siya sa akin at tiningnan ako from head to toe and ni-check kung may
masakit daw sa akin.

“Ano ba ‘yon?! Bakit tayo hinahabol?!”

“Mga...” napahawak siya sa leeg niya at may binunuot na parang bala ng baril pero
kulay silver ‘to.

Nakita kong nagpagewang-gewang siya at dahan-dahang natumba.

“IVO!” I shrieked in horror. Napaluhod siya habang nakahawak sa leeg niya. Bago pa
siya bumagsak sa lupa ay agad kong siyang naagapan at yakap-yakap ko ang ulo niya.

“OH MY GOD! IVO WAKE UP!” naiiyak kong sambit. Niyugyog ko ang balikat niya pero
hindi siya gumigising.
Nanginginig na nilibot ko ang paningin ko pero wala akong makitang bahay. Feeling
ko malayo kami sa main road dahil wala akong marinig na sasakyan.

Naisip kong humingi ng tulong pero nakalimutan kong nasa purse ko pala ang phone ko
at nakalagay siya sa dashboard ng kotse.

Iyak ako nang iyak dahil hindi gumigising si Ivo. Hindi ko alam kung ano ang tumama
sakanya dahilan para mawalan siya nang malay. Pero nakita kong may itim na ugat na
kumakalat sa leeg na tinamaan at para siyang lason.

“TULONG! TULONGAN NIYO AKO!” kinapa ko ang bulsa ni Ivo at halos mapasigaw ako sa
tuwa nang makita ko ang phone niya.

“You can’t die, Ivo! Hindi puwede!” umiiyak kong sabi. Kahit nanlalabo ang aking
mga pinilit kong i-open ang phone niya na may password!

“FVCKING SH*T!” hindi siya pattern but a letter password.

I tried his name pero incorrect. Sinubukan ko rin ang name ni Theyn pero incorrect
din.

“GOD! WHY YOU HAVE TO PUT PASSWORD ON YOUR PHONE! WHAT TO HIDE!” hopeless kong
sabi.

My hands were trembling while typing a hopeless password.

Casseybabe

My eyes widened when It opened. Isinantabi ko ang aking kasiyahan at agad kong
hinanap ang number ni Kent. Buti na lang at dalawang ring lang ay sinagot niya agad
‘to.

“Ivo—“

“KENT!! It’s me, Cassey! Kent you have to help us! Something happened! Please help
us! Walang malay si Ivo!” naiiyak kong sabi.

“Turn on your GPS. I’ll track you.”

-----

Hindi pa dapat ako maga-update. Kaso may nakapag sabi sa akin na out na raw ang
book 2 ng Vampire City. Pakitanong na lang sa Precious pages, national bookstores,
and booksale kung merun. Alam niyo naman ang libro ko masyadong mailap. Pa-bebe
masyado! hahaha

GOOD NIGHT, loves!

©THYRIZA

=================

Chapter 19 - Silver Bullet

Dedicated 'to sa'yo @BookMonster04. Natawa ako sa message mo sa akin. hahahah Hindi
po vampira ang boyfriend ko. xD 

Chapter 19 – Silver Bullet

Kent helped me bring Ivo to Vampire City. He was with Theyn at pinasuot nanaman
nila sa akin ang kwintas. Hindi ko na talaga isosoli ang kwintas na ‘to incase of
emergency. Isusuot ko na ‘to lagi para makapasok ako sa Vampire City.

Dahil kaibigan daw ng Royal family si Ivo kaya sa infirmary siya ng palasyo dinala.
Wala akong naiintindihan sa mga medical term na ine-explain ng vampire doctor but
it seems like the silver bullet that hit him was endowed with poison.

“A silver bullet can make a vampire’s life in critical condition. But a silver
bullet that was embed with a poison can kill a vampire.” Seryosong sabi ng vampire
doctor.

“B-but...his going to be fine, right doc? “ pinipigilan kong maiyak. Naramdaman ko

naman ang paghagod ni Theyn sa likod ko at halatang nag-aalala rin siya kay Ivo.

“We will do our best to save, Ivo.” He excused his self saka bumalik sa loob.

Napabaling naman ako kay Kent na seryoso lang na nakatingin sa kawalan. He’s
worried. Kahit naging karibal niya si Ivo noon alam kong nag-aalala siya. Naging
malapit na rin silang magkaibigan at hindi sasama-sama si Kent kay Ivo kapag may
pinupuntahan sila kung karibal pa rin ang tingin niya rito.

“K-Kent, how did this happen? May kaaway ba si Ivo?”  I asked. “May alam ba kayong
may galit sakanya?” bumaling ako kay Theyn.

“Wala akong alam, Cassey. Hindi naman sa akin nagkw-kwento si Ivo sa mga ganyang
bagay.” Theyn said kaya kay Kent ako napatingin.

“Kent?” hinintay ko siyang mag-salita at seryoso pa rin ang mukha niya.

“I don’t know if I have the right to tell you this, but...Ivo had a conflict with
one of his board of director. Months ago he told me that the man was doubting his
physical appearance. Then later last week kinausap siya ng lalaki. He threatened
Ivo na isisiwalat nito ang sikreto niya kapag hindi siya bumaba sa posisyon niya
bilang CEO ng Hidalgo Empire. Ivo was so mad at hindi niya napigilan ang sarili
niya sinakal niya ang lalaki without knowing—his fangs were already out. Wala naman
talagang alam ang lalaking ‘yon sa sikreto ni Ivo but his temper made his secrets
known. This week, nag-resign daw ang lalaki pero bago ito umalis ay tinakot nito si
Ivo na mag-ingat dahil marami siyang alam sa lahi niya—sa lahi namin.” Mahabang
kwento ni Kent.

“H-hindi ko alam na may gano’ng problema pala si Ivo.” Malungkot kong sabi. Bakit
hindi man lang niya sinabi sa akin? May problema pala siyang pinagdadaanan, why
didn’t he bother telling me about it?

“Hindi lang  kami ni Theyn at Ivo ang mga vampirang sikretong namumuhay sa mundo ng
tao kaya kung mabuking siya—damay kami. And if our secrets get known to people, Ivo
could be executed.”

“Executed?!” malakas kong sabi. “Who will execute Ivo then?”

“The Elders.”

Napahawak na lang ako sa ulo ko. They will kill Ivo dahil siya ang may kasalanan if
masiwalat ang sikreto nila.

Napabuntong hininga na lang ako. Naaawa ako kay Ivo. Now that he needs me more that
ever, hinding hindi na ako aalis sa tabi niya.

After ilang oras nang paghihintay a pinapasok na kami sa room na ino-occupy ni Ivo.
Para lang naman siyang hospital sa mundo ng tao—mas maganda nga lang at mas
malawak.

He was lying in bed white sheets. Walang malay at may nakaturok sa braso niya.
Kagaya kapag nao-ospital ang tao, may swero rin siya. The difference is that, the
color is blue.
Lumapit ako sakanya at agad kong hinawakan ang kanang kamay niyang walang nakakabit
na apparatus. Theyn and Kent were outside kaya libre akong pagmasdan si Ivo. First
time ko siyang makitang walang malay at pikit ang mata. Ang gwapo niya pa rin.
Parang tulog na Adonis.

Inangat ko kamay ko at hinaplos ko ang matangos niyang ilong. Napangiti ako sa

ginawa ko. Noon ko pa ‘to gustong gawin sakanya. Kung sana kaya niyang makatulog
pag-gising niya tanging haplos ko ang gigising sakanya. Umabot ang kamay ko sa labi
niyang malalamig. He has the softest lip I have ever touched and tasted.

“I love you...so much!” I utter. Kahit hindi niya ako matutunang mahalin, ang
importante sa akin ay lagi siyang makitang buhay.

Sandali akong dinala ni Theyn palabas ng palasyo. Sabi niya pupunta kaming bahay
nila ni Kent dito sa Vampire City.

The house is simple. Two storey white house na may malawak na lawn. Kahoy lang ang
bakod at hindi ito gano’n kataas.

Pumasok kami sa loob kung saan automatic pala ang ilaw. Umakyat kaming second floor
and went to the master’s bedroom.

“Magbihis ka muna, Cassey.” Binigay niya sa akin ang isang white blouse at isang
walking shorts.

“Salamat,” I said. Nakita ko siyang pumasok sa CR at paglabas niya, may dala na

siyang first aid kit.

“Gamutin natin ‘yang sugat mo sa braso. May mga gasgas ka pala, oh?” tinuro niya
ang likod ng braso ko. Kaya pala masakit kasi nasugatan ako no’ng mga bubug nang
barilin nila ang salamin.

“Thank you for everything, Theyn.” Sabi ko habang nililinisan niya sugat ko. Immune
na talaga sila sa dugo. Akala ko talaga nagta-transform sila into a monster kapag
nakakaamoy ng dugo.

“Ano ka ba. This is nothing. Besides, what are friends are for.” She said beaming.

“Regardless of how I treat you before, naging mabuti pa rin ang pakikitungo mo sa
akin. Napaka swerte ni Kent at ikaw ang minahal niya. Napaka buti ng puso mo kaya
marami sa’yong nagmamahal, Theyn.”

“Cassey, lahat ng tao mabuti ang puso. At alam ko naman na front mo lang ang
pagiging bitch, eh. Kahit hate na hate kita noon, na-realize ko na gano’n talaga
ang tao kapag nagmamahal, they will do anything for their loved ones. I misjudged
you at sinaktan din naman kita. Physically pa nga diba?” natatawa niyang sabi.
Napailing na lang ako nang maalala ko no’ng halos kalbuhin niya ako sa sobrang
selos niya sa akin kay Kent.

“If it weren’t for my high heels, baka nagantihan pa kita no’n. You just caught me
off guard.” I smirked at her. Tumawa naman siya nang malakas.

“Hahaha, kalimutan na nga natin ‘yon. Nahihiya ako sa ginawa ko.”

“Matagal ko na ‘yon kinalimutan. Ikaw lang ang mahilig mag throw back diyan, eh.”

Pinilit ako ni Theyn na matulog muna dito sa bahay nila dahil halos madaling araw
na rin naman.

Sa isang guest room niya ako pinatuloy. Magpapahinga rin raw siya kasi nagca-cramps
daw ang kanyang tiyan.

Nakahiga na ako sa kama at kahit pagod ang aking katawan, hindi ko naman magawang
makatulog kakaisip kay Ivo. Nag-aalala ako sakanya. Paano kung ipa-execute nga siya
ng mga elders dahil sa pagkabunyag ng kanilang sikreto?

Napabalikwas ako sa kama sa sobrang kakaisip. I glanced on the clock at 5:30 in the
morning na pala. Over thinking consumes me at hindi ko man lang namalayan ang oras.

Tuluyan na akong bumangon at lumabas ng kwarto. Naabutan ko si Theyn sa salas

nakaupo habang nakahawak sa tiyan niya. She’s humming habang nakangiti.

Mabuti pa ‘to si Theyn. Ang ganda na ng buhay niya. Nasa kanya na ang lahat, eh.
Haay. Oo nga I can have everything, pero bakit hindi ko pa rin magawang maging
masaya sa kung anong mayro’n ako?

It’s because of Ivo. Siya lang ag gusto ko. Kaya kong ipagpalit ang lahat para
sakanya. Handa akong mamuhay ng simple at maging kauri niya, mahalin lang niya ako.

“Ang aga mo namang magising? Are you sure na natulog ka?” Theyn said as she saw me
walking towards her.

“M-medyo lang,” pagsisinnungaling ko.

“Gutom ka na ba? May food stock kami sa ref. ‘Yon nga lang kasi ga instant noodles.
Are you okay with that?” akma siyang tatayo pero pinigilan ko siya.

“Ako na. I can manage.” Ngumiti ako sakanya saka dumeretso sa kusina. Naramdaman ko
naman na sumunod siya sa akin.
“Sa cup board, madaming instant noodles diyan.” Napatango lang ako sakanya.

Nag-init lang ako ng tubig saka ko binuhos sa cup noodles. Sanay din naman ako sa
ganito no’ng nasa Colorado ako. Kapag day off kasi ng kasambahay ko, walang
nagluluto para sa akin kaya pinapatulan ko ang mga instant foods. Minsan nga ‘yung
mga frozen foods pa nga na nilalagay lang sa microwave. Hindi healthy, I tell you.

“Theyn?” we heard Kent’s voice on the living room at agad kong nakita ang ngiti ni
Theyn. Mali bang kiligin ako sakanilang dalawa? Hindi siya mushy couple pero
simpleng gestures lang nila sa isa’t-isa mararamdaman mong totoo ang feelings nila
sa isa’t-isa at ‘yon ang nakakakilig.

“Dito kami, Kent!” sigaw naman ni Theyn.

“Hindi ka na ba talaga kumakain ng human foods, Theyn? I mean, hindi ka ba

nagugutom?” I asked habang kinakain ang noodles.

“Nagugutom kami pero hindi na human foods ang kine-crave ko,” she simple said.

“Ah, blood?”

“Yup,”

“Ng tao?”

“Minsan oo, minsan hindi. Depende kung ano ang available.”

“So you kill people? Kayo ni Kent?”

“No!”

“Eh paano kayo nakakakuha nang human’s blood?”

“Sa blood bank. Maarte ‘yan si Kent, eh. Bago niya binibili ang mga blood na
kailangan namin, he make sure na screened lahat nang pinanggalingan. Alam mo naman
‘yon kung minsan, may tinatagong kaartehan sa buhay.” Napahagikhik siya sa sinabi
niya.

“Ako ba pinag-uusapan niyong dalawa?” bigla na lang sumulpot si They sa tabi ni

Theyn at halos mabilaukan ako sa sabaw na hinigop ko kanina. Dapat talaga masanay
na ako sakanila. Pero nakakagulat pa rin kasi talaga.

“Gising na ba si Ivo?” Theyn asked.

“Hindi pa. Mino-monitor pa siya ng mga doctors. Ngayon lang ako nakaalis because I
need to cover him to the elders kung ano ang totoong nangyari. Sinabi ko na lang na
mga rogue vampires ang nakaaway niya para hindi na magtanong ang elders.”

“Pero Kent, sooner or later malalaman din ng mga elders ang totoo. Hindi ka ba
natatakot na madamay kayo ni Theyn?” sabi ko naman.

Nagatinginan lang ang dalawa saka ngumiti sa akin.

“When Theyn was kidnapped by the blood suckers, Ivo was there to save her. At
ngayong siya naman ang nangangailangan ng tulong, hindi ako magdadalawang isip na
tulungan siya.”

I was touched by Kent’s words.

“Ivo is very lucky to have you guys.” I sincerely said.

“No, Ivo is very lucky to have you by his side.” Sabi naman ni Kent at napangiti
lang ako.

Someone’s POV

“Have you killed him?”

“Boss, sorry po. May kasamang babae ang vampirang gusto mong ipapatay. Hindi nga po
kami sigurado kung natamaan namin siya no’ng silver bullet, eh!”

Napaigtad ako nang makita kong sinuntok niya ang mga goons na inutusan niya para
pumatay ng...teka, tama ba ang narinig ko? Vampira? So hanggang ngayon he was still
hunting a vampire? Pero sino naman ang nakilala niyang vampire this time?

“Stupid! Hindi ka sigurado kung tumama sakanya o hindi?! Hindi mo ba alam kung
gaano kamahal ang isang bala ng silver bullet?! Hindi mo ba alam na pihirapan para
makabili ka niyan sa mga kaaway ng vampira?!”

“S-sorry po talaga, boss!” nakayukong sabi no’ng goons.

“Sino ba ‘yung kasama niyang babae?” nang-gigigil na sabi niya.

“Hindi po namin kilala, boss!”

“Mga hangal talaga kayo!” nakita ko siyang nagtitimping napahawak siya sintido at
sa hitsura niya, halatang konti na lang makakapatay na siya ng mga tauhan niya.
“Umalis na kayo at baka kayo ang mapatay ko nang wala sa oras!”

Agad naman akong napatakbo at nagtago sa isang silid.

Akala ko nakalimot na siya. Bakit hanggang ngayon pumapatay pa rin siya ng mga
vampirang makilala niya kahit alam naman niyang wala itong kasalanan sakanya?

Sinisisi pa rin niya ang lahat ng vampira sa pagkamatay ng asawa niya.

-----

OMGGGGG! Bakasyon naaaa! Advantage din ang pagiging teacher kasi may bakasyon din
kami. Nyahahahaha. Makakapag update ako ng madalas sa Cold Fangs. Hindi ko lang
alam sa Crimson Love. ^3^

Ang init ng panahon. Ye know. Kaya nga hindi ako gaanong naglalalabas kasi baka
makadagdag pa ako sa hotness ng panahon. Cheret! hahahaha Guys, kausapin niyo naman
ako. huhuhu Active ako sa twitter at fezbuk. Tapos nagpa-follow back ako sa
instagram. hahahah puro mukha ko lang naman yung dun eh. Maumay pa kayo sa akin.
>:3 Nasa profile ko ang mga links kung gusto niyo ko kausapin. Boring eh. I need
someone to talk to! TT____TT

Sayonara!

©THYRIZA

=================

Chapter 20 - Give it up

Chapter 20 – Give it up
“GISING na si Ivo!” balita sa akin ni Kent dahilan para mapabalikwas ako sa
pagkakahiga.

Dalawang araw na ako rito sa Vampire City dahil gusto kong malaman kung kailan
magigising si Ivo. At ito na nga ang araw na ‘to.

Kasama ko si Kent at Theyn papuntang palasyo at halos higit ko ang hininga ko

habang nilalakad namin ang pasilyo papunta sa silid niya.

I’ve never been this excited in my whole entire life. Gosh, namimiss ko siya lalo.

“Pasok ka na,” sabi ni Kent nang makarating kami sa harap ng pinto.

“Ha? Hindi ba kayo sasama?” kinakabahan kong tanong. Para akong teenager na
kakausapin ang crush for the first time. Napaka late bloomer ko naman. Bakit ngayon
ko lang ‘to nararamdaman? Is it because I mentally skipped my highschool life at
naging notorious bully ako no’ng highschool?

“Mamaya na kami. Alam naman namin na gusto mo siyang ma-solo, eh.” nakangiti nang
makahulugan si Theyn. Napatango ako sakanilang dalaga ang mouthed thank you. Ang
dami na nilang naitutulong sa akin.

Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan. Nanlalamig ang buong katawan ko at feeling
ko nagpapawis din ang kamay ko.

I saw him sitting at the edge of his bed. He was reading something and by the looks
of his face, parang hindi maganda ang binabasa niya.

He slowly titlted his head at napunta sa akin ang tingin niya. His face were
expressionless pero agad din namang nagbago ‘yon nang makita niya ako. Agad siyang
tumayo at lumapit sa akin. I was about to say his name but he abruptly pulled my
waist then rest against him. He hugs me tightly that I can’t breath.

“I-Ivo...” I whispered his name.

Matagal bago siya bumitaw sa akin. Pakiramdam ko lumulutang ako sa ere dahil sa mga
yakap niya. Wala pa ring sasarap sa pakiramdam kapag yakap ka ng taong—vampirang
mahal mo.

Kumalas siya sa akin at mataman akong tiningnan. He gently cupped my cheeks at

pinagdikit niya mga noo namin.

“I’m sorry I wasn’t able to protect you. I’m so sorry.” May nangingilid na luha sa
corner ng mata niya and for a moment parang biglang lumambot ang puso ko. May
nangyari na ngang masama sakanya pero kaligtasan ko pa rin ang iniisip niya.
“Okay naman ako, Ivo. Ang importante ligtas ka na. Sobra mo akong pinag-alala.
Sinabi na sa akin ni Kent kung sino ‘yung mga humabol sa atin.” I said.

Hindi siya umimik at biglang nagbago ang expression ng mukha niya na parang may
nasabi akong masama. Nilayuan niya ako na animo’y mayro’n akong nakakahawang sakit.

“Umalis ka na, Cassey.” Malamig niyang sabi. It was as if the room is build with
ice because of the cold treatment he’s gushing me. Bakit bigla namang nagbago
pakikitungo niya? Don’t tell me may bipolar effect ang silver bullet na tumama
sakanya.

“I stayed here for two days para hintayin ang pag-gising mo then paaalisin mo lang
ako nang basta-basta? What the hell is your problem, Primotivo?!” I almost shout at
him. Kung hindi ko lang iniisip ang maaring makarinig sa amin sa labas ay baka
kanina ko pa siya sinigaw-sigawan.

‘Yon na, eh! Kinilig na ako tapos biglang magbabago ang mood niya. Malala pa siya
sa babaeng may dalaw!

“Everything is my problem and you need to stay away from me!”

“No!”

“I mean it, Cassey!”

“I said no! Hindi kita lalayuan. Hindi ko kaya! Kapag ginawa ko ‘yon para mo na
ring sinabi na saktan ko ang sarili ko!” lumapit ako sakanya at akma ko siyang
yayakapin pero tinulak niya ako. Pasalamat na lang ako sa spike ng sapatos na
pinahiram sa akin ni Theyn dahil nabalanse ko ang katawan ko para hindi ako
matumba.

“Stop it, Cassey!” tiningnan niya ako sa mata and I’ve never been scared in his
stare. “K-kahit kailan, hindi puwedeng maging tayo. Hindi mo puwedeng ipilit ang
gusto mo just because you want me. I can’t offer you the love you want me to give.
Cassey, I-i can’t love you. I’m sorry.”

Tears came rushing down my cheeks. Para akong sinampal sa magkabilang pisngi ko.
Another rejection coming from him. Ilang beses ba akong dapat ipagtulakan ni Ivo
para matauhan ako?

He said sorry pero para namang hindi ‘yon kayang tanggapin ng sistema ko. Lahat ng
excitement na naramdaman ko kanina ay biglang naglahong parang bula at napalitan ng
pagkamanhid.

My heart that beats erratically for him is slowing aching. Hindi ko alam pero
parang bigla akong nakaramdam ng pagod.
Lahat nang ginawa ko sakanya at pinagsamahan namin ay biglang nag-flashback sa utak
ko. It was as if my mind is telling me to give up on him.

But no. Until my heart wants to fight, lalaban ako. Ipaglalaban ko ang nararamdaman
ko para sakanya. Ang utak ko lang naman ang gustong sumuko pero hindi ang puso ko.

Hanggang sa kaya ko pa, mananatili ako sa tabi niya kahit ilang beses niya akong
ipagtulakan. Kahit ilang beses niyang sabihin sa akin na hindi niya ako kayang
mahalin.

Pinunasan ko ang luha na nagkalat sa pisngi ko saka ngumiti sakanya.

“Hilingin mo na sa akin ang lahat, Ivo. Huwag lang ang layuan ka.” Lumapit ako
sakanya at inangat ko ang kanang kamay ko. He flinched when I caress his cheeks.
“I’m sorry, too. But you can’t make me take my love for you...”

DALAWANG linggo na rin ang nakaraan simula nang magising si Ivo.

Pakiramdam ko ako na ang pinaka-busy na babae sa balat ng lupa. Maaga akong

nagigising para magtrabaho. After work, umaalis agad ako sa office at pumupunta sa
kumpanya ni Ivo. Hindi ko naman masabing naiirita siya sa presensya ko pero para
lang kami civil sa isa’t-isa. Nagke-kwento ako at nakikinig naman siya. Kapag may
tinatanong ako sinasagot naman niya nang maayos at gano’n din naman ako sakanya.

Itong tapang kong ‘to, alam kong mawawala rin ‘to kaya nilulubos ko na habang hindi
pa huli ang lahat. Ngayon lang ako naging ganito. Ngayon lang ako hindi sumuko sa
isang bagay na gusto ko. Siguro kasi alam kong worth it ‘tong ginagawa ko.

“Ivo...”

“Hmm?”

“May proposal ako.” Pagkasabi ko no’n ay agad siyang napaangat ng tingin at

napakunot na napatingin sa akin. Gusto ko tuloy matawa sa mukha niya.

“W-what it is?” he stutter. Napataas na lang tuloy kilay ko sa inasta niya. Ano
naman akala niya magpo-propose ako ng kasal?

“What if, mag-launch kayo ng bagong product—“

“We just have a new product in the market. Naalala mo ‘yung electronic device na
kinwento ko sa’yo?” he said tapos binalik ang tingin sa screen ng laptop.

“Eh iba ‘yon. Dapat may upgrade version. Like... say for example ‘yung device may
accent of gold, or diamonds. And of course, ang Aragon jewelry company ang magus-
supply sa inyo ng designs. What d’you think, Ivo?” napakurap-kurap pa ako sakanya
at hinihintay ang sagot niya pero hindi man lang niya ako pinansin.

Napanguso na lang ako at napatingin sa may malaking bintana ng opisina niya.

Magdidilim na pala. Nagugutom na ako.

“Okay,” he said, napatingin naman ako sakanya bigla.

“Huh?”

“I accept your proposal.” Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Sa sobra kong
tuwa ay napatalon ako sa kinauupuan ko.

“Really?” naalala ko no’n, para mapalapit ako kay Kent ay nag-offer din ako sakanya
ng business proposal and when he approved it, hindi ganito ka-oa ang reaction ko.

“But first, you have to present your proposal to the board. You know, para hindi
nila maisip na biased ‘tong decision ko.” He said beaming at me.

“Aye, aye!” mas lalo akong mapapalapit sakanya at hindi ko palalagpasin ang chance
na ‘to.

“Wait, gutom ka na ba? I’ll take you to your favorite restaurant.” he said.

“Medyo nga, eh.” nahihiya ko pang sabi.

“Sige, ayusin ko lang ‘tong gamit ko then alis na tayo.” He said, I eagerly nod at
him.

Papasok na sana kaming elevator nang tawagin si Ivo ng secretary niya.

“Sir, may emergency meeting daw po sa board room!” hinihingal na sabi pa nito

“Huh? Wala naman akong order na emergency meeting, eh.”

“Sabi raw po ni Mr. Medina.”

Napatingin ako kay Ivo at nanlaki ang mga mata niya nang marinig ang sinabi ng
secretary niya.
“I’ll be there. Tell them to wait for me,” sabi niya bago bumaling sa akin.
“Cassey...”

“I understand. Magpapasundo na lang ako kay manong Vince.” Nakangiti kong sabi
sakanya though sa totoo lang disappointed ako.

“Are you sure?”

“Yup!”

“Alright. But text me if you’re already home.”

“I will,” sumakay ako sa elevator at pinindot ang button. “Good bye, Ivo.” I said
before the door closes.

“Take care, Cassey.” Sabi niya at tuluyang sumara ang pintuan ng elevator.

Hinintay ko lang si manong Vince saka ako pumunta sa favorite restaurant ko. Dahil
ayaw ko namang kumain nang mag-isa kaya nag take out  lang ako.

I was waiting for my order nang maramdaman kong may tumabi sa akin sa waiting area.
Napaangat ako nang tingin at nakita ko ang nakangiting si Lyrron. Mukhang nag take
out din siya ng food base na rin sa bitbit niya.

“You’re alone,” he said.

“So?” irap ko sakanya.

“Taray mo.” Komento niya tapos tumabi sa akin.

“I know.” Natawa lang siya sa sinabi ko.

“Sabay ka na lang sa akin pauwi. Dala mo ba sasakyan mo? Are you with your
boyfriend? Baka sundan nanaman tayo no’n.” natatawa niyang sabi.

“Si manong Vince ang kasama ko, nasa labas.” I said. Bakit ba ako kinakausap nito
kainis!

“Great! Convoy na lang siya tapos sa akin ka sumabay.”

“And why would I do that?” nakataas kilay kong sabi.

“Because we’re neighbors.” Nakangisi niyang sabi.

“Marami akong kapitbahay pero kahit isang beses hindi ako nakisabay sakanila sa
sasakyan.” I retorted.

“Then let me rephrase my words. I will drive you home because aside frome we’re
neighbors, I’m also your friend.” He wiggled his eyebrow saka kumindat. “Okay na
ba?”

“Fine! Ang kulit mo, eh!”

Kay Lyrron nga ako sumabay pauwi at nakasunod sa amin si manong Vince.

“Bakit ka nga pala umuwing Pilipinas, Ly?” I asked habang nasa biyahe. Sana lang
matino ang sagot nitong lalaking ‘to at baka masipa ko siya palabas ng sasakyan.

Saglit siyang napatingin sa akin saka binalik ang tingin sa daan.

“Would you believe if I say that I’m a runaway groom?” he said.

“Aba! At sino naman ang malas na babaeng tinakasan mo?” nakataas kilay kong sabi.

“A Victoria secret model. It was a scandal. Na-realize kong hindi pala siya ang
ideal wife ko while she was walking down the isle. Ang gago ko lang ‘no?”

Nalungkot naman ako para sa kinahinatnan ng babae. Minsan talaga may mga desisyon
sa buhay natin na last minute lang natin kung ma-realize. Lucky to him at na-
realize niya agad na hindi sila para sa isa’t-isa, pero paano naman ‘yung babae?

“What made you change your mind?” I asked.

Napangiti naman siya ng makahulugan saka tumawa ng mahina.

“A girl from a magazine made me change my mind. A girl who made a trend in making
the iconic woman an expensive necklace from Colorado.”

Napatulala ako sa sinabi niya. Is he referring...to me?

---

Uhm, hindi muna ako maglalagay ng author's note na puno ng kabaliwan. Holly week
ngayon kaya behave muna ako. //insert a very serious voice here//

Ate Thy

=================

Chapter 21 - I can destroy you...Emotionally

Chapter 21 - I can destroy you...Emotionally

Ivo's POV

I WAS on my way to the board room when this low life kind of man approached me with
a smirked on his face.

"Ready to surrender your position, Mr. Hidalgo?"

"Never!" I sneered at him.

Seth Medina may discovered my secret but I will never ever ever give him the
company that almost cost my life. Not to this man!

"Madali naman akong kausap. Why don't we have a little chit chat inside the board
room?" he grins that made my blood boil to its high point.

I wanted to kill him. But that won't change a thing. Papatunayan ko lang sakanya na
isa nga akong monster vampire.

"Let's settle this once and for all... privately, Seth Medina. What do you want
from me aside from my company?"

"I want you dead. Wala naman akong interes dito sa kumpanya mo. All I want is to
see you die in the most painful way. Isama mo na rin ang mga kauri mo!" A vein is
coming out his neck a proof that he's furious as hell. Either me want him dead.
Pero ayaw kong sungisan ang kamay ko. I may be a jerk but I'm not a killer.
"What do you know about my co-vampires?" seryoso kong sabi. Pasalamat na rin at
sarado ang board room at wala nang tao sa paligid.

"Kayong mga vampira kayo ang pumatay sa asawa ko! Ang walang kalaban-laban kong
asawa ay walang awang pinatay ng mga kauri mo! At pinangako ko sa sarili ko na
lahat nang vampirang makikilala ko ay kailangang mamatay sa mga kamay ko! Even
you!" he points his fingers on me.

Hindi ako nagpatinag sakanya. He can't hurt me. Baka mapatay ko muna siya bago niya
ako masaktan.

"Do what you wanna do. Alam kong ikaw ang nagtangka sa buhay ko. And look at me...
I'm still alive. So let me tell you this, Seth, gawin mo ang gusto mo, pero
hinding-hindi mo ako kayang saktan."

I thought for a second na atleast matatakot siya sa banta ko. Pero napangisi lang
siya sa akin.

"Maaring hindi kita kayang saktan physically. But I can destroy you...
emotionally." And with that, he turn his back at me.

Bigla akong kinabahan sa sinabi niya. Wala akong ibang naisip sa sinabi niya kundi
si Cassey.

Cassey's POV

"Girl, sleep over ka dito sa bahay!" I heard Sandy said on the other line.

"Tinatamad ako, eh." nakanguso kong sabi habang nakahiga sa kama ko at nakatitig sa
kisame.

"Sige na, please?"

"Sandy, wala talaga ako sa mood."

"Kahit sabihin kong may maganda akong balita?"

"Anong balita naman?" nakataas kilay kong sabi kahit hindi naman niya nakikita.
"Sasabihin ko basta dito ka matulog." Aba at bina-blackmail pa ako nitong babaeng
'to.

"Fine! Just make sure na worth it ang sasabihin mo at makakalbo kita!" I said then
hang up.

Pumunta ako sa walk in closet at nagbihis ng casual dress. Nagdala na rin ako ng
pajama at personal belongings.

Isang malaking totebag lang dala ko saka ako bumaba sa kwarto. Nagpaalam lang ako
kay daddy saka ako nag drive mag-isa since day off ngayon ni manong Vince.

Forty-five minutes ang drive papuntang bahay nila Sandy at pasalamat na lang ako at
hindi traffic sa daan.

I texted her na nasa labas na ako at agad naman akong pinagbuksan ng isa sa mga
maids niya. I parked my car in their garage saka bumaba. Mukhang wala nanaman kasi
ang parents dito ni Sandy kaya gusto niya akong patulugin dito. Ganyan kasi 'yan
no'ng highschool kami, eh.

"I missed you, bitch!" bigla na lang niya akong niyakap at halos masakal ako sa
sobrang higpit ng hawak niya sa leeg ko.

"Get your hands off me, bitch!" I said while removing her hands on my neck.

"Ikaw naman. Si Ivo na lang ba ang puwedeng humawak sa'yo?" nagtatampo niyang sabi.

"Ivo never touches me." irap ko sakanya. Kinuha niya ang bag ko saka pinaakyat sa
maid niya papuntang kwarto niya.

Dumeretso kami sa dining room nila at may nakahanda ng pagkain. Parang isang fiesta
ata 'tong napuntahan ko, ah.

"Bakit ang daming pagkain?" I asked at naupo sa upuan.

"Death anniversary kasi no'ng asawa ni Kuya. Ito 'yung natirang take out kanina sa
restaurant." medyo nagulat ako sa sinabi ni Sandy. Nag-asawa na pala ang kuya niya.
Pero sayang at patay na pala.

"Bakit namatay ang asawa niya?" I asked.

"Ang sabi, mga rebelde daw. Honeymoon nila noon, eh. Sa isang gubat siya pinatay.
Pero hindi naniniwala si kuya na mga rebelde ang pumatay sa asawa niya. Medyo
nakakatakot pero parang he believes na may kinalaman sa werewolves or vampire ata
ang pumatay sa asawa niya. Ewan ko do'n kay kuya!" she shrugs.
Vampires, huh?

"May kilala siyang mga vampira?" I asked.

"Hindi ko alam. Pero dati lagi ko siyang naririnig kausap ang kanyang mga goons na
may pinatay daw silang vampire. Hindi sana ako maniniwala, eh. Pero recently lang,
I heard him talking again about it. After 2 years na akala ko nakapag move on na
siya, bumalik ang galit niya at kasi may nahanap nanaman daw siyang vampira. Sa
totoo lang gusto kong isipin na may teleleng ang kuya ko pero he seems very serious
about it at sinusunod naman siya ng mga goons niya."

Natahimik lang ako sa mga sinasabi ni Sandy. Hindi ko alam kung dapat ko bang
sabihin sakanya na tama ang kuya niya kasi totoo talaga ang vampires pero mas
pinili kong manahimik at makinig lang sa kwento niya.

"Anyway, kumusta na pala kayo ni Ivo mo? May progress ba?"

Nalungkot lang ako sa tanong niya kaya sumubo ako nang napakaraming pagkain. Wala
naman kasing progress, eh. Kahit nagkakasama kami parang ang layo na ng loob niya
sa akin. 'Yon bang parang nagkalamat ang pagsasama namin.

"We're friends..." safe na sagot ko na lang. Ayaw ko munang magdrama sa harap ni

Sandy dahil wala ako sa mood para sa gano'n.

"Wow. Friendzoned ka? Hahahaha, what goes around come around. Dati ikaw ang
hinahabol ng lalaki, but look at you now." Malungkot niya akong tiningnan pero
parang nang-aasar pa.

"Tusukin kita ng tinidor, you want?" dinuro ko sakanya ang tinidor habang natatawa.
Lakas maka bad vibes ng babaeng 'to!

"Hindi ka na mabiro." She pouted.

After naming kumain ay pumunta kaming mini theatre sa basement nila Sandy. May
limang seats sa loob na kagaya sa first class sinehan.

Nanuod lang kami ng mga romance comedy dahil ayaw ko naman ng horror at mas lalong
ayaw kong manuod ng drama.

12 midnight na rin ata kami natapos and before we decided to go to bed. Pero bago
ako natulog ay bumaba muna ako papuntang kusina nila para kumuha ng tubig.

"You're still up,"

Halos mapatalon ako sa kinatatayuan ko at mabuti na lang nahigpit ang hawak ko sa
baso kundi baka nahulog ko ito. Napalingon ako sa likod ko at nakita ko ang
lalaking nang-gulat sa akin. Ang kuya ni Sandy. Si Kuya Seth.

"Naistorbo ba kita? Pasensya na. Kumuha lang ako nang tubig." Sabi ko. Masyado
kasing seryoso ang mukha niya. Nakakatakot talaga 'tong kapatid ni Sandy. Kahit
noong high school pa lang kami lagi na 'tong seryoso, eh.

"Hindi naman. I was here eating." Tinuro niya ang kitchen counter at may cake nga
do'n. "You didn't notice me so I caught your attention." Ngumiti siya sa akin at
feeling ko nagtaasan ang balahibo ko sa braso. Ang creepy ng smile niya.

"Ah. Hmm, akyat na ako. Baka hinihintay na ako ni Sandy." I gave him a weak smile
tapos tinalikuran ko siya. Pero hindi pa ako nakakahakbang palayo nang higitin niya
ang braso ko.

Confused, I stared at him and arched my brows. Ano naman problema niya?

"Malapit ka kay Ivo, diba?" he asked.

"Kilala mo si Ivo?" tanong ko. Hinila ko naman pabalik ang braso ko sakanya.

"Yes. Let's just say na... I used to work for him." Then he grins. He gives me
creeps.

"Kaibigan ko si Ivo. S-sige akyat na ako." Dali-dali ko siyang tinalikuran at halos

takbuhin ko ang buong kabahayan pabalik sa kwarto ni Sandy. Ewan ko lang kung
makakatulog ako neto ng maayos. Nakakatakot si kuya Seth.

Bago ako natulog nakatanggap muna ako ng text galing kay Ivo. Atleast hindi niya
ako nakakalimutan itext kapag gabi nago matulog.

'We need to talk tomorrow. Good night, Cassey. Take care.'

Ano naman kaya ang pag-uusapan namin? Hmm...

---

Hmmm, another update! ^^

Sorry nga pala sa mga na-troll ko kanina sa Crimson Love. hahaha Sa facebook, i
have posted na hindi ko na itutuloy ang VCCL, and almost everyone fell for it and
my inbox was bombard with messages such as na i-continue ko raw ang book 3. hahahah
Seriously guys, na-touch ako. Akala ko walang papatol sa kahudasan ko. hahahah
Binawi ko naman yung post ko at relieved naman sila na April fools yun. Nyahahaha

Then second, sorry again sa mga na-troll ko ulit sa Crimson Love sa wattpad. I have
posted EPILOGUE. hahahaha Pero natutuwa ako at mga sports kayo. Hindi kayo nagalit
sa akin. Yung iba nga nakakatawa pa yung reaction. Sorry talaga pero na-entertain
niyo ako. Tawa kami nang tawa ng bestfriend ko habang nagbabasa ng comments.

And speaking of bestfriend, i would just like to promote the first story of my
sister from other motha! @BabyCherub. Basahin niyo po yung 'MY TWO TIMER HEART'
Hindi siya drama. Puro kalokohan lang, hahaha

Hanggang dito lang muna. :) Bukas ulit.

PS: Kanina hindi ko alam kung procession 'yung napuntahan ko o fashion show ng mga
malalanding hipon. Haaay.

PSS: Nadekwatan pa ako ng hikaw. Mashaket sa tenga, 'lam niyo 'yon? <//3

PSSS: Excited ako kahit hindi ko alam kung bakit.

GOODNIGHT!

©THYRIZA

=================

Chapter 22 - Love and Hate

"The biggest coward is a man who awakens a woman's love with no intention of loving
her." -Bob Marley

(Kindly listen to Love me by Yurima or simply play the video in the multimedia
part. Para mas feel niyo ang pagbabasa. Maganda 'yan promise! :) 
Chapter 22 – Love and Hate

“Uy, Cassey. Sorry daw sabi ni kuya kung natakot ka niya kagabi. Medyo nakainom daw
kasi siya that time.” Sabi ni Sandy sa kabilang linya. Nasa office ako at
naghahanda ng paalis kasi may usapan kami ni Ivo na magkikita.

“Okay lang,” tipid kong sagot kahit sa totoo lang ay hindi. Kung hindi lang ako
nagmamadali sa pag-aayos nitong gamit ko baka sinabi ko na sakanya ang totoong
nararamdaman ko towards her kuya.

“Teka, mukhang may ginagawa ka. Naistorbo ba kita?” she asked.

“No! I mean medyo. Magkikita kasi kami ngayon ni Ivo, eh.” I said. I bit my lower
lip sa sobrang anticipation. Excited na akong makita siya.

“Oh okay. Enjoy sa date niyo!” sabi niya saka natawa.

“I-it’s not a date!” agap ko sakanya pero tinawanan niya lang ako.

“Deny ka pa. Oh siya magpaganda ka na para tuluyan na sa’yong ma-in love si

Primotivo mo.”

Inayos ko lang handbag ko saka gumayak. Actually mag-a-undertime ako. 30 minutes pa

kasi before out pero hindi na ako makapag hintay kaya tinext ko agad si Ivo na
magkita na kami. He said he will fetch me so I am execting him infront on the
building.

And I was right. His car were parked infront at naghihintay siya sa labas. Kumaway
ako sakanya nang magtama ang mga mata namin but he just beamed at me. Ipinagbukas
niya ako ng door saka ako sumakay.

He’s already driving and I am dying to ask where will he’ll take me pero mas pinili
kong manahimik kasi feeling ko wala rin siyang balak magsalita. Ang tahimik niya.

Akala ko kung saan ako dadalhin ni Ivo pero nagulat ako kasi nasa harap na kami ng
mansion namin. Nasa labas lang naman siya ng gate nag-park.

He stops the engine saka bumaling sa akin. Kinabahan ako sa ikinikilos niya. Gusto
ko mang ihanda ang sarili ko sa maari niyang sabihin, hindi ko pa rin magawang mag-
relax. I know something is bothering him at sana mali ang hinala ko.

“Cassey...” panimula niya. I’ve never been this nervous in my entire life.
Pakiramdam ko isang death sentence ang pagbanggit niya sa pangalan ko.
“Akala ko ba... bakit nandito tayo sa amin? Iuuwi mo na agad ako?” I asked him
innocently. Ayaw kong mag-isip ng negative.

“Cassey, gusto kong makinig ka sa sasabihin ko dahil hindi ko na ‘to uulitin pa. At
sana maintindihan mo na iton decision kong ‘to ay hindi lang para sa akin kundi
pati na rin sa’yo.” Sabi niya.

Mas lalong lumakas ang tambol sa puso ko. Eto na ba ‘yon? Tuluyan na ba siyang
mawawala sa akin?

“I-Ivo...” my eyes is starting to get teary. Ayaw kong ituloy niya ang sasabihin
niya. Masasaktan ako. Alam kong masasaktan ako.

“Eto na ang huli nating pagkikita, Cassey.” He said without any emotions. Tiningnan
ko siya at halos gumuho ang mundo ko sa sobrang lamig ng pagkakasabi niya.

Naiiyak ako pero parang walang bumabagsak na luha sa pisngi ko. Nanlalamig ang
buong pagkatao ko. Marami akong gustong sabihin sakanya. Gusto kong magmakaawa
sakanya na masaya na akong kaibigan lang. Na masaya ako sa kung anong mayro’n kami
ngayon pero para namang may bumabara sa lalamunan ko.

Nilakas ko ang loob ko. Hindi dapat ako mag break down. Isa pa, Cassey. Magmakaawa
ka sa huling pagkakataon. At kapag tinanggihan ka, sumuko ka na.

“Kahit na katiting bang pagmamahal, wala kang nararamdaman sa akin, Ivo?” tanong
ko. Pinipigilan kong hindi pumiyok. Ayaw kong umiyak sa harap niya.

Hindi siya sumagot at nagbaba lang siya ng tingin. I smile bitterly. Silence means
no. Hindi niya ako kayang mahalin. Mahirap akong mahalin para sakanya.

“I’m sorry, Cassey.”

“Sorry? Hindi ang sorry mo ang gusto ko! I want you to love me, to care for me!
Kaya kong ibigay sa’yo ang pagmamahal na gusto mo! I can give you everything and I
can make you happy pero hindi mo ako binibigyan ng chance para gawin ‘yon! Napaka-
mainhid ng puso mo! Kasing lamig ng pangil mo ang puso mo!” sigaw ko sakanya.

Nakumos ko ang kamay ko sa sobrang sakit na nararamdaman. Ang sarap magmura!

“Kahit ba magmakaawa ako sa’yo, hindi pa rin ang sagot mo? Kailangan ko bang
lumuhod sa’yo para mapatunayan ko sa’yong ikaw ang kailangan ko? G-gusto mo bang
pati katawan ko ibigay ko sa’yo para malaman mo na totoo ang nara—“

“Stop it, Cassey!”

“No! I won’t stop telling you what I felt right now! Alam mo ba kung gaano kasakit,
ha?! Syempre alam mo! Kung ano ang nararamdaman mo kapag kasama ni Theyn si Kent,
mas doble pa do’n! And you know what? Mas masakit ang ginagawa mo sa akin ngayon!
At least si Kent kahit kailan hindi niya ako binigyan ng dahilan para umasa
sakanya. Pero ikaw? Hindi mo alam kung gaano ako umasa sa mga simpleng bagay na
ginawa mo sa akin. You give me hope. Ikaw ang bumuo sa durog kong puso pero ikaw
din pala ang babasag dito!”

Hindi siya makaimik. Nakita kong nagtatagis ang bagang niya at mahigpit siyang
napahawak sa manibela.

Kinuha ko ang handbag ko sa dashboard saka nagmamadaling bumaba sa kotse niya.

Patakbo akong pumuntang gate at pinagbuksan ako ng security guard.

Napatingin sa akin ang mga maid nang pumasok ako sa mansion. Sino ba naman ang
hindi titingin sa akin na umiiyak and I bet nagkalat na ang liquid eyeliner sa
mukha ko.

Napatakbo ako sa kama ko saka dumapa. Doon ko binuhos ang lahat ng iyak na pilit na
pinipigilan ko kanina.

Gusto kong sumigaw hanggang sa maalis ang sakit sa dibdib ko. Gusto kong manakit ng
tao para maipasa ko sakanya ang paghihirap na nararamdaman ko.

I curlel myself to the bed and suddenly I felt like a baby. Fragil and sensitive.
Pero sana nga baging bata na lang ako. Mas masarap maging bata.

Tumunog ang phone ko sa bag kaya agad ko itong kinuha. Halos hindi ko na napansin
kung sino ang nagtext because the moment I touched the ay si Ivo agad ang pumasok
sa isip ko.

“Babe, pa-customize ka ng number.”

 I smiled bitterly. He shouldn’t have done that. Umasa kasi ang puso ko, eh. Pero
walang ibang dapat sisihin kundi ang sarili ko kasi hinayaan kong mahulog ako
sakanya. Dapat noon pa lang pinigilan ko na ang puso ko.

Halos dalawang oras din ata akong umiyak sa kwarto. I received a text from daddy na
mag-o-overtime siya. Mabuti na rin ‘yon para hindi niya ako makitang miserable.

Instead of eating dinner ay kumuha ako ng bottle of scotch sa bar counter namin. I
head up to the pool area saka naupo sa pinakadulo ng pool. Hinayaan kong lumubog
ang paa ko sa tubig. Kahit sobrang lamig ng tubig sa pool ay hinayaan ko lang.
Gusto kong makaramdam ng pagkamanhid. Kung puwede ko ngang ilubog ang buong katawan
ko sa pool ginawa ko na. Pero alam ko naman na walang magbabago, eh. Kahit ubusin
ko ang alak sa bar, mananatili pa rin ang sakit. Puwedeng mawala pansamantala, pero
pag gising mo, masakit pa rin.

Ilang oras din akong nakatunga-nga sa pool habang umiinom. Napatingin ako sa tabi
ko at halos mapangiti ako ng mapait nang makita kong naka dalawang bote na ako ng
scotch whisky.

Nahihilo na ako at alam ko sa sarili ko na lasing na ako. Feeling ko nga doble na

ang paningin ko, eh.

Naalala ko, laging nandiyan lagi si Ivo kapag kailangan ko siya o kapag nasa
panganib ako.

I wonder...

Kung lunurin ko kaya sarili ko baka sakaling bumalik siya.

“Bwesit ka Ivo! I hate you but I love you! Gago ka!” sigaw ko habang tumatayo.
Nagpagewang-gewan ako sa pagtayo. Naghahanap ako ng puwedeng mahawakan para hindi
ako matumba pero halos tatlong metro ang layo sa akin ng railing sa pool.

Dumulas naman ang brandy glass na hawak ko kasabay ng bottle of scotch kaya nabasag
ito at may tumama sa paa ko. Iiwas sana ako para hindi ko na maapakan ang ibang
bubug pero nagulat na lang ako kasi nasa edge part na pala ako ng pool. I as out of
balance and caught off guard.

Bumagsak ang katawan ko sa malamig na tubig ng swimming pool.

Marunong naman akong lumangoy pero this time, hinayaan kong malunod ang sarili ko.
Naramdaman kong unti-unting nauubos ang hangin sa baga ko. Ang asul na nakikita ko
habang nasa ilalim ng tubig ay unti-unting dumidilim.

Iaangat ko na sana sarili ko pero hindi ko magawa. 10 feet ‘tong binagsakan ko at

nasa pinaka-ilalim ako. Kahit hinang-hina ako ay nagawa ko pang tingnan ang mga paa
ko. Pinupulikat ang dalawa kong paa at hindi ko kayang iangat ang sarili ko.

I wanted to scream for help pero hindi ko kaya. Slowly, nauubos ang oxygene ko at
dahan-dahang napapapikit ang mga mata ko.

But before my eyes shut completely, I felt a splash somewhere near me. I felt
someone grabs my waist. And before I could pass out, nagawa ko pang ibuka ang mga
mata.

Ivo... I said to myself.

----

Mashakeeet ang aking talampakan. Nag-soledad ako, eh. ^___^ Madaya nga kasi 'yung
iba hindi naman nakapaa. Ang arte. -___-

Goodnight, loves!

©THYRIZA

=================

Chapter 23 - Without him

Soundtrack for this chapter is Something in the water by Carrie Underwood.

Chapter 23 – Without him

I slowly opened my eyes at wala akong ibang nakikita kundi kulay puti. Naibaba ko
ang tingin ko at nakita ko si Sandy at daddy na nag-uusap. They were laughing at
mukhang ang saya nang pinag-uusapan nila.

Masaya sila. I wish I could feel the same way. Sana nakakahawa ang kasiyahan.
Because right now, I couldn’t feel anything but numb. Wala akong nararamdaman at
pakiramdaam ko isa akong robot na walang emosyon. Pilit kong kinakapa ang
nararamdaman ko pero wala.

Tumikhim ako kaya napatingin sila sa akin. Natigil sila sa pag-uusap at tawanan at
napalitan ng galak nang makita nila akong mulat na ang mata.

“Ayan! Sabi ko naman sa inyo tito, eh! Gigising ‘yan si Cassey kasi matapang ‘yan.
Diba, Cass?” walang ganang napatango lang ako sa sinabi ni Sandy.

Matapang ako sa paningin ng lahat. Nobody saw me break down infront of Primotivo.
Nobody saw me begged for him to stay with me. Wala silang ideya na halos itapon ko
na ang pride ko para lang mahalin ni Ivo. Kasi kilala nila ako bilang matapang
babae at palaban. Pero nakakapagod din pala magpanggap na kaya mo ang lahat where
in fact halos gusto mo na mag give up. I want them to comfort me. I want them to
tell me that everything’s going to be fine. I want them to console me and made me
feel that I can live without his love because my father’s love and Sandy’s love for
me will be enough.

But I guess that won’t be easy. Mahirap baguhin ang nakasanayan. Ayaw kong isipin
nila na isang lalaki o vampira lang pala ang kayang makapagpabagsak sa akin. No! I
won’t let that happen. Itataas ko ang pride ko. Iaangat ko uli ang sarili ko.

“Dischrage me. I want to go back to work.” Malamig kong sabi.

“Hija, hindi ka pa puwedeng i-discharge. Kakagising mo lang at sabi nang doctor,

kailangan kang i-monitor after mong magising. Let’s just wait for the doctor’s
advise. Okay?” sabi ni daddy.

Gusto ko sanang tumango na lang at sumunod sa sinabi niya. Pero hindi. Ayaw ko sa
ganito. Ayaw kong nakaratay lang ako rito at maging mahina. Hindi na ulit ako
magiging weak. Not in a million years.

“I said discharge me, dad! Kung hindi mo ako ilalabas dito... ako mismo ang
magtatanggal nitong mga nakasaksak sa akin and you won’t like that kasi babalik ako
sa Colorado and I swear hindi na ako babalik!” My voice is relaxed... but
threatening. In my peripheral view, nakatingin lang sa akin si Sandy at parang
naguguluhan sa aking inaasal.

Napabuntong hininga si daddy saka tumango. Lumabas siya saka naman ako nilapitan ni
Sandy. Nag-aalalang nakatingin siya sa akin kaya nag-iba ako ng tingin. Ayaw kong
kinakawaan.

“Girl, ano bang nangyari?” she asked pero hindi ko siya pinansin. “Cassey...”

“Gusto ko munang mapag-isa, Sandy.” Mahina kong sabi.

“Pero—“

“Please. I want to be alone,” nag-aalangan na napatango siya.

Narinig kong nagbukas sarado ang pinto at doon naman tumulo ang luhang kanina ko pa
pinipigilan. Napahikbi ako nang maalala ko ang lahat ng mga salitang binitawan sa
akin ni Ivo.

Bakit gano’n? ‘Yung mga lalaking gusto ko hindi ako magawang mahalin? Pakiramdam ko
napaka walang kwenta kong babae. Napaka-unfair talaga ng buhay. Oo nga at lahat ng
gusto ko nakukuha ko. Pero bakit hindi ang lalaking makakapag-pasaya sa akin? Bakit
kung sino ‘yung lalaking abot kamay ko na, hindi ko pa makuha.
Maybe if life would give me a chance to choose, I will trade everything that I
have, just to be with him.

Pinunasan ko ang luha sa pisngi ko pero agad din namang may tumulo dito.
Nakakainis! Hanggang kailan ba ako iiyak? Nagiging iyakin na ako ‘pag dating kay
Ivo. Iniwan lang naman ako ng lalaki na kahit kailan ay hindi naging akin. Siguro
naman enough reason na ‘yon para umiyak.

Siguro sa ibang tao hindi ako maiintindihan kung bakit ako nagkakaganito. Sasabihin
nilang ‘hey, lalaki lang ‘yan.’ Palibhasa hindi nila nararamdaman ang nararamdaman
ko. It felt like there were millions of weights that is covering my chest.

Nagulat na lang ako at natigilan nang maramdam kong may yumakap sa akin sa gilid.

“Sshhh. Don’t cry. Whatever that is you’re crying to, it’s not worth it.” Pag-aalo
niya.

Napaangat ako ng tingin at nakita ko si Lyrron. Bakit siya nandito? Kanina pa ba

siya? Hindi ko man lang namalayan na pumasok siya.

“W-why are you here?” sabi ko habang nagpupunas ng luha. Ngumiti naman siya ng
tipid sa akin.

“Just want to check kung gising ka na. Umuwi lang ako kanina para magbihis at
matulog ng kaunting oras.” He said. Napakunot naman ako.

“Bakit?”

“Ako ang nagbantay sa’yo kagabi dito. Hindi ko alam ang nangyari sa’yo pero
nadatnan ka namin ng maid kagabi sa gilid ng pool at basang-basa ang buo mong
katawan as if nag-swimming ka. Dinala kita dito sa hospital at halos magulat ako
kasi nalunod ka raw.”

Nalunod naman talaga ako. Pero wala akong maalala na inangat ko ang sarili ko
papuntang gilid ng pool.

Ang akala ko nga... si Ivo ang nagligtas sa akin. I swear nakita ko siya bago ako
tuluyang nawalan ng malay.

“Pero huwag na natin ‘yong isipin. Ang importante ay ligtas ka na.” hinaplos niya
ang noo ko.

I mentally shook my head. Hindi si Ivo ang nagligtas sa akin. Si Lyrron. Siya ang
nagdala sa akin dito.
“S-salamat,” ang nasabi ko na lang.

NAKAUWI na akong mansion at kasama ko si Sandy at Lyrron. Napaka over-protective

nga nitong dalawa at halos ayaw nila akong iwan mag-isa. Iniisip ata nitong dalawa
na suicidal ako. Mga paranoid na sila.

Siguro alam na ni Sandy kung bakit ako nagkakaganito. Siya lang naman kasi ang
nakakaalam ng real score namin ni Ivo, eh. Pero sana huwag na siyang mag-kwento kay
daddy o kay Lyrron. Ayaw kong magkaroon sila ng bad expression sakanya.

Lumipas ang mga araw at normal naman ang pamumuhay ko. Hindi muna ako hinahayaan ni
daddy na pumasok sa office dahil sa tingin niya raw ay hindi ako emotionally
stable.

Tahimik lang ako lagi at binibisita ako ni Sandy and Lyrron. Lagi silang nagbibiro
at parang araw-araw may baon laging jokes. Pero gusto ko mang tumawa pakiramdam ko
hindi ko kaya. It was as if nawalan ako ng emosyon at tanging natira lang ay puro
sakit.

Isang gabi, nag sleep over sa amin si Sandy kasi raw namimiss na niya matulog sa
kwarto ko. Pero alam ko naman na pinapabantayan lang ako ni daddy sakanya, eh.
Excuse niya lang ang sleepover.

I told her na sa kabilang kwarto na lang siya matulog. She was hesitant at first
pero napapapayag ko rin. Ang totoo ay ayaw ko lang na marinig niya akong umiiyak
gabi-gabi. Ayaw kong malaman niya na iniiyakan ko pa rin si Ivo.

Minsan kasi nagigising na lang ako sa kalagitnaan ng tulog at bigla na lang

naiiyak. Kapag napapanaginipan ko ang masasayang araw namin ni Ivo. Kung minsan nga
mas gusto ko na lang manatiling tulog at ulit-ulitin ang tagpong ‘yon.

Days and weeks had passed at ganito pa rin ako. Sinasama ako ni Sandy mag-shopping
pero wala naman doon ang interes ko. She brought me to a bar pero pinagsisihan niya
rin naman agad kasi halos gawin kong juice ang alak.

Alam kong nag-aalala na sa akin si daddy sa mga ikinikilos ko. Hindi na ako
magtataka kung isang araw i-suggest niyang magpatingin ako sa Psychiatrics.

Bumalik na rin ako sa office kahit alam ko sa sarili kong hindi ko pa kayang
magtrabaho. Pasalamat na lang ako kay Leni kasi inaalalayan niya ako.

Theyn also visited me. Kabuwanan na raw niya at gusto niya akong makita bago siya
manganak. I tried my best to hide the pain kasi gusto ko maging masaya ako sa harap
niya. Mabuti pa siya masaya sa piling ni Kent. Alam ko naman na alam niya ang
pinagdadaanan ko, eh. Kaya naiyak na lang ako nang yakapin niya ako. She told me to
be strong. Pero paano ko ‘yon magagawa? I’m already tamed.

Sa halos tatlong buwan na wala sa buhay ko si Ivo, pakiramdam ko nawalan ako ng

pinaka-importanteng bahagi ng aking katawan. Minsan nag-e-expect pa rin akong
dadalhan niya ako ng pagkain. O kaya yayayain niya akong pumunta sa paborito kong
restaurant. Pero hindi. Kasi mas lalo lang akong nasasaktan kapag nag-e-expect ako.

Si lyrron na nga ang laging nagdadala sa akin ng pagkain, eh. Minsan bago niya ako
ihatid sa bahay, dumadaan kami sa paborito kong restaurant at magte-take out ng
foods.

Kagaya ngayon, hinatid niya ako sa bahay hanggang sa harap ng main door. Papasok na
sana ako sa loob nang higitin niya ang kamay ko. Napatingin ako sakanya at hinintay
siyang magsalita. Ngumiti siya sa akin bago nag-salita.

“Minsan, okay lang  na maging mahina. Okay lang na ipakita mo sa tao na hindi mo na
kaya. Para mabigyan mo ng chance ang isang tao na kaya kang buhatin sa daan na puno
ng bubug. Ang tao na handang masugatan ang mga paa, maitawid ka lang ng hindi
nasasaktan.”

Napakurap ako sa mga sinabi ni Lyrron.

Bago ako natulog nang gabing ‘yon, pinangako ko sa sarili ko na iiwan ko na sa

panaginip ko ang mahinang Cassey. Kasi sisiguraduhin kong isang matapang at palaban
na Cassey ang gigising kinaumagahan.

“I’m tired. I’m fed up. My heart is already made of stone. His fangs already
infected my heart that made it cold.”

----

Pasensya na po kung maraming typo (i think) hindi kasi ako nag po-proof read. Puyat
ako habang ginagawa ko 'to so please consider po muna. May binabantayan ako sa
hospital at naisingit ko lang 'to kaninang madaling araw. Salamat sa pag-
intindi. :)

Ate Thy.

=================
Chapter 24 - I'm Glad I can make you smile

Chapter 24 – I'm Glad I can make you smile

“Ms. Cassey...”

“What?”

“Welcome back po.” Nakangiting sabi sa akin ni Leni. Bahagya akong nagulat. Parang
double meaning ‘yon, ah. Welcome back kasi bitch na ulit ako sakanya?

“Shut up and work!” I said saka pumasok sa office.

Naupo ako sa swivel chair ko saka ko pinilig ulo ko. Wala pa akong tulog simula
kagabi. Ang dami kong trabahong inayos. Lumipat na ako sa bago kong pent house
malapit lang sa company. Mas maganda siya kesa sa dati kong pent house—at mas
mahal.

And yeah, I’m back to my old self. I’m back to the old Cassey who wants nothing but
grandeur and fabulous. Nabuhay ako noon na ganito ang lifestyle so alam kong makaka
survive ako.

“Cassey, tanghali na. Let’s have a lunch. Saan mo gusto?” tambad sa akin ni Lyrron
habang nagbabasa ako ng bagong catalog.

“May bagong bukas na restaurant just across the street. Try natin ‘yon.” Sabi ko
saka tumayo. Kinuha ko lang ang bag ko saka naglakad palabas ng office.

Magkasabay kami ni Lyrron na lumabas ng company. Nilakad lang namin ang restaurant
na sinasabi ko.

“Ang init! Dapat pala nagdala ako ng payong!” I heard him say. Sandali ko naman
siyang tiningnan. Kahit naka suot ako ng shades, pansin ko pa rin ang kakisigan
niyang dala. Maputi si Lyrron kasi may lahing Caucasian. Puwede kong i-compare ang
kg-guwapuhan niya kay Kent. May konting hawig nga sila, eh. Mas bata nga lang
tingnan ‘tong si Lyrron.

The food is great. Ito na ata ang second favorite restaurant ko. Nag take out pa
nga ako ng pizza para may snack ako later.

“Ihahatid kita later?” Lyrron asked me bago ako makapasok sa office.

“Nah, may usapan kami ni Sandy mag-malling, eh.”

“Alright. Just text me if you change your mind.”

“I won’t change my mind. You know that,” I said then smirked.

“I know. But still if ever...”

“Alright,” nasabi ko na lang para matigil siya sa pangungulit.

After ng office hours ay agad akong nag out at nag drive papuntang mall kung saan
kami magkikita ni Sandy. Bihira na lang akong magpa drive kay manong Vince lalo na
ngayong malapit lang ang tirahan ko sa office.

I texted her kung saan ako maghihintay. Sa isang coffee shop lang ako naghintay
sakanya at nag-order ng aking favorite Macchiato.

I was just browsing in my tab and drinking my cup nang may malaking rebulto ng
anino ang tumambad sa akin. Napaangat ako ng tingin at halos mailuwa ko ang iniinom
kong Macchiato nang makita ko ang kuya ni Sandy. Si Kuya Seth. What the heck is he
doing here?

“You alone?” he said, grinning. Naalala ko bigla ‘yung last encounter namin sa
kusina nila Sandy. Hanggang ngayon kinikilabutan pa rin ako kapag naaalala ko ‘yon.

“Obviously. But I am wating for Sandy.” I retorted trying to hide the uneasiness
inside me. Kasi naman! Bakit ba siya nandito?

“Really? So can I join you?” he said. Tatanggi sana ako pero agad naman siyang
humila ng upuan sa harap ko kaya hindi na ako nakapag protesta. Gosh! Sandy where
art though?

Tiningnan niya ako ng mataman at hindi nawawala ang ngisi sa mga labi niya. The way
he eyed me as if he was thinking very malicious things.

“Ano bang pinagkakaabalahan mo ngayon, Cassey?” he said. Napakunot noo lang ako
saka ko siya pinaningkitan ng mata.

“I’m sure alam mo so bakit mo pa tinatanong?” nakataas kilay kong sabi. I heard him
chuckle saka niya pinagsilop ang dalawang kamay at tinungkod ang dalawang siko sa
mesa. Nilapit niya mukha niya sa akin pero agad din naman akong napaatras.

“I don’t know. Just want to test something. But I guess I was wrong.” He said then
smirked. Tiningnan ko siya ng matalim. That way, he wont sensed that I am
intimidated. Gusto ko siyang umalis na. Gosh! Nasaan na ba kasi si Sandy?! That
b*tch should be strangled for me making me wait here!
Sasabihin ko na sana sakanyang umalis na kasi hindi ako interesado sa presensya
niya pero tumayo na naman siya.

“You take care of yourself, Cassey.” He said then winked.

Napairap na lang ako sakanya nang tumalikod siya. Bakit ba mayroong weird na
kapatid si Sandy?! Naku kung hindi ko lang siya kaibigan baka noon ko pa nilayuan
ang lahi nila.

Sandy arrived 20 minutes late and of course, I scolded her. Hindi puwedeng hindi,
no! Nai-stress ako sa kapatid niya, eh.

“Sorry na, Cassey!” she pouted pero inirapan ko lang siya. Akala ata nito madadala
niya pa ako sa pa-cute cute niya.

“Okay lang naman sana na pinaghintay mo ako. But your brother is infuriating the
hell out of me! Para siyang...baliw!” I said then Sandy burst out laughing. I
glared at her pero tawa pa rin siya nang tawa.

“Gano’n talaga ang kuya ko. Masanay ka na, my dear friend.”

“Nagda-drugs ba ‘yon si Kuya Seth? Ang weird niya talaga!”

“Hindi ‘no! He’s just changed after his wife died.” Napatango na lang ako sa sinabi
ni Sandy. Sabagay, peoples change specially if they’re hurt. Just like me. Pero
hindi ko naman ata kaya na dumating sa punto na naging weird na ako. I won’t let
that happen. Hindi ko sisirain ang reputasyon ko, ‘no!

We went to a boutique at sinamahan ko si Sandy na bumili ng bagong damit. Dahil

wala naman ako sa mood mamili kaya hinayaan niya lang akong tumingin-tingin.

Nasa shoes section ako when I saw a couple having an argument on what the girl
should buy.

“But babe, gusto ko ‘tong 5 inch para mapantayan ko man lang kahit kaunti ang
height mo.” The said said pouting.

“I don’t mind you being small, babe. Besides, I love you for who you are. And your
five inch height don’t matter to me.”

“Aww! Babe...” lumuhod ang lalaki at isinuot niya ang shoes na gustong bilhin no’ng
girlfriend niya.
Napabuntong hininga na lang ako sa nasaksihan. Parang gusto kong sabihan ang babae
na huwag maniwala sa mga pinagsasabi ng boyfriend niya kasi pinapakilig lang siya
niyan. Pa-fall pero hindi ka naman pala sasaluhin. Tatawagin kang babe pero ayaw ka
naman pala niyang maging girlfriend for real.

Pero mas pinili kong manahimik. Ayaw kong ipangalandakan sa buong mundo na bitter
ako. Bakit, ikagaganda ko ba ‘yon? No. So better keep my mouth shut.

“Cassey, tara!” rinig kong sabi ni Sandy sa likod ko kaya napalingon ako sakanya.
“May bibilhin ka ba?” she asks kaya napailing ako.

“None. Let’s go.” I said the turn around.

May dinner date raw si Sandy sa anak ng business partner ng daddy kaya naghiwalay
na kami after mag malling. Good thing may dala akong sariling car.

Sa rooftop ng mall naka park ang sasakyan ko so I used the elevator.

As I was fishing my car keys inside my bag, I suddenly heard a screech just across
me kaya napalingon ako. Madilim na pero may mga poste naman kaya kita mo naman ang
buong rooftop.

Sususian ko na sana ang kotse ko when someone grabs my arm. Napalingon ako at halos
panlakihan ako ng mata nang makita ko kung sino ito.

“Owen?!” bigla akong tinamaan ng kaba kaya hindi agad ako nakagalaw. Nanlalamig ang
kamay kong napaatras.

“Na-solo rin kita,” he said that made my heart pounds abnormally.

“W-what d’you want?!” I angrily said.

“I want you.” Lumapit siya sa akin at napaatras nanaman ako. Wala akong ibang
nakapa kundi ang side mirror ng kotse na impossible namang magamit ko pang protekta
sa sarili ko kasi hindi ko naman siya kayang hugutin.

“Hanggang diyan ka lang!!” dinuro ko siya at bahagya siyang napahinto.

“Cassey—“

“Don’t Cassey me, freak! Tell me, ikaw ba ‘yung nang-sstalk sa akin? Ikaw ba ‘yung
nagpa-install ng hidden camera sa dati kong pent house?!”

“Yes. That’s why I’m here to ask for your apology.”

“I don’t need your apology. I need you to stay away from me!”

“Pero Cassey...”

“Kung hindi mo ako titigilan, ire-report na talaga kita sa police para magkaroon ka
ng restraining order!” pagbabanta ko.

Bigla namang nalungkot ang mukha niya.

“I just want to protect you,” he said that made me laugh.

“I should be the one protecting myself from you! And I don’t need any protection
from anybody because I’m not a goddamn damsel in distress! So stay away from me!”

Itinulak ko siya ng malakas saka ko dali-daling binuksan ang pinto ng kotse saka
sumakay. Ni-lock ko agad ang kotse saka o sinimulan mag-drive.

While I am driving ay agad ko namang tinawagan si Lyrron to meet me in my favorite

restaurant. I was just thankful kasi sinagot naman niya ‘to agad and he said he’s
on his way.

Halos sabay lang kaming dumating ni Lyrron sa restaurant at agad ko siyang

nilapitan.

“Are you okay?” he asked. Nahalata niya ata na bothered ako.

Pumasok muna kami sa restaurant bago ko sakanya sinabi ang lahat. I explained him
what happened. After we ordered food. Nakikinig lang siya habang seryosong
nakatingin sa akin.

“Mabuti na rin na hindi ka dumeretso pauwi. Later, I’ll check your car if he
installed any tracker.” He said.

“Yeah. Natatakot pa rin ako sakanya.”

Lyrron sighs heavily at hinawakan ang isang kamay ko na nakapatong sa ibabaw ng

table.

“Hindi ko na hahayaan na mag-isa ka. Mamaya kung ano ang gawin no’n.” he said.
Napailing naman agad ako sa suhestyon niya.

“No. I don’t need any protection from any of you. Kaya ko ang sarili ko.”
“Nasasabi mo ‘yan kasi wala pang nangyayari. It’s better to be safe that sorry,
Cassey.” He sincerely said. Natahimik lang kami pareho nang dumating bigla ang
food.

“Nakakahiya naman sa’yo.”

“Ano’ng gusto mo? Bodyguards, o ako?” he said grinning.

Napangiti na lang ako sakanya. Mautak talagang lalaking ‘to.

“Do I have a choice?” I said then smirked. Mas lalo naman siyang ngumiti nang
maluwang at parang amused na amused.

“I’m glad I can make you smile.”

Natigilan ako sa sinabi niya. Pakiramdam ko nakalimutan ko ang lahat nang kasama ko
siya.

---

Hi there! Long time no update? Yeah. Lalo na sa Crimson Love. Actually, i already
have my update for CL. But unfortunately, isa akong wagas na perfectionist kaya
inulit ko. Hindi ako kuntento, eh. Sorry naman.

Story time muna. I have talked to a reader kanina. She's pretty and a highschooler.
And just like you guys, she calls me Vampire Queen. Which is kinda awkward kasi I'm
not a Queen. Lol. Anyway, she said hindi raw ba ako scared kasi hinahayaan ko
kayong bigyan ako ng title na Vampire Queen. I asked her why. Sabi naman niya, baka
raw kasi bigla na lang akong sunduin ng mga group of Vampires and hail me their
real Queen. Hahahaha. Natawa ako at the same time natakot. Syempre naman 'no kasi
ayaw ko 'yon mangyari. xD Pero habang nag-iisip, naka-buo nanaman ako ng bagong
plot for a Vampire story na gano'n ang concept. hahaha Ghad i hate my brain.

Alright guys. Au revoir. :)

Ate Thy

=================
Chapter 25 - Treasure

Bago niyo basahin ang chapter na 'to, gusto ko munang tingnan niyo ang multimedia
picture for Lyrron. *insert mura here!* Ang gwapo niyaaaaa! Natatakot ako para sa
relasyon namin ni Daniel Henney...baka maghiwalay kami dahil sakanya. Pero
kailangan kong tatagan ang aking puso dahil hindi ako puwedeng magmahal ng dalawa.
Napaka-possessive pa naman nun baka bigla na lang mawala sa mundo si Dennis Oh.
Walang kokontra sa A.N na 'to kundi walang update hanggang sa magkaroon ng forever!
Hahaha

Pero teka, baka naguguluhan na kayo sa mga boyfriends ko. Si Luhan ang first
boyfriend ko, i broke with him kasi pinaubaya ko siya kay Ingrid. Tapos niligawan
ako ni Kim Soo Hyun, pero hindi nag-work out kasi allien siya.

PS: Hindi ako gutom. Kakainom ko lang ng Milk Tea kanina, eh. Oh siya, read na
kayo...and vote na rin.

PSS: Sinusumpa ko ang mga silent reader na magkapalit ang mukha at puwet kapag
hindi sila nagcomment. Bibidibobidibooooo! *ching*

Chapter 25 – Treasure

“Congratulations! I knew you can do it.” –Lyrron

Napangiti ako sa card na nabasa ko na nakaipit sa isang red bouquet of roses. I

guess I really did deserve this. After all, ako lang naman ang dahilan kung bakit
tumaas ang sales ng company 90% compared to the previous sales namin.

But all these won’t be possible without the help of Lyrron. He’s the one who
encouraged me. He’s the one who lift me when I’m down. Si Lyrron na kaaway ko noon
ay parang naging secret friend ko na rin. Who would have thought na ang least
person na ine-expect ko na tutulung sa akin ay ang taong naging dahilan para
kalimutan ko ang lahat ang move forward.

Natigil ako sa pag-iisip nang pumasok si daddy sa office. Sobrang luwang ng ngiti
niya. Of course he’s happy. Alam kong proud siya sa akin.

“How’s my daughter?” he asked habang naglalakad dala ang kanyang infamous gold fan.

“I’m perfect,” I said.

“It figures. And I’m very proud of you, princess.” He opened his fan at ipinaypay
sa sarili kahit aircon naman ang office ko. Haay naku talaga ‘to si daddy.

“Bakit nga po pala kayo naparito, dad? May bago ba tayong project?” nakangiti kong
sabi. Napatawa naman si daddy.

“Actually, no. It’s not a project but this event shouldn’t be miss for the world..”
Naupo siya sa visitor’s seat at pinag-cross ang paa.

“What it is?” I queried. Tumayo ako at lumapit sakanya.

“Our annual auction for a cause.”

“Kailan na ba ‘yan?”

“Sa next month pa. We still have time to prepare.”

Napatango lang ako kay daddy. Dati kasi hindi naman ako nagpa-participate sa
auction for a cause na ‘yon. And this will be my first time to attend.

NAGLALAKAD ako sa hallway papunta sa sales and marketing department nang

makasalubong ko ang secretary ni Lyrron. Hindi ‘to magkanda uga-ga sa mga dala
niyang files at parang nagmamadali pa.

“Where’s your boss?” I asked. Did I helped her? Of course not!

“Nasa office po,” sagot niya.

“Is he busy?”

“Medyo lang po.” Nakayuko niya pang sagot.

Napakunot noo naman ako. Bakit siya busy? Tapos na ang mga deadlines, ah.

“Sige, pupuntahan ko siya.” Napatango lang ang secretary ni Lyrron habang nakasunod
sa akin.

Napasilip muna ako sa pinto niya at nakita ko nga siyang busy na nagbabasa ng
files. Kaya pala hindi niya ako kanina sinamahan mag lunch.
“Hey, what are you up to?” bungad ko sakanya habang naglalakad palapit sakanya.
Naupo ako sa harap ng table niya at napaangat naman siya ng tingin sa akin.

“Hi. Pasensya na pala hindi ako nakasabay sa’yo kanina,” he said to me tapos
binalik ang tingin sa binabasa.

“Okay lang. Pero teka nga, why are you so busy ba?” sinilip ko ang folder na
binabasa niya. Mga reports lang naman pala na kailangan ng signature niya.

“Kailangan kong pirmahan ‘tong lahat nang report for this week bago ako umalis,”
nagulat naman ako sa sinabi niya.

“Aalis ka na?!” bulalas ko. “Are you resigning? Bakit hindi ko alam?!” dagdag ko
pa. Natawa naman siya sa inasta ko.

“I’m not resigning, Cassey, don’t worry. I just file my leave of absence for one
week to visit my sick grandmother.” Natameme ako sa sinabi niya.

“I-I’m sorry to hear that.” Nagbaba ako ng tingin. Itinigil naman niya ginagawa
niya tapos tumingin sa akin.

“Gusto mo sumama?” nakangiti niyang sabi.

“Naku, ‘wag na. Magkakaroon ka pa ng dalawang alagain. Besides...” nag-isip ako ng

reason pero wala naman akong maisip.

Ano ba Cassey, his grandma is sick. He needs moral support. And remember, no’ng
ikaw ang may kailangan nandiyan siya para sa’yo kahit hindi siya obliged para gawin
‘yon!

Napabuntong hininga ako saka tumango sakanya. Eto na nga lang ata ang maliit na
bagay na magagawa ko para sakanya—ang samahan siya.

“Okay, saan ba ‘yan?”

“Sa Iriga City, Camarines Sur. Alam mo kung saan ‘yon?” he said.

“Teka, Bicol? Ang layo pala. Pero sige, hindi pa ako nakapunta do’n.” sabi ko.
Napangiti naman siya ng malawak.

“Bukas na ang alis ko,” nagulat naman ako sa sinabi niya. That soon? Aba at ano pa
ang ginagawa ko dito? Kailangan kong maghanda.
After nang work ay hinatid ako ni Lyrron sa pent house ko. Dito ko na rin siya
pinakain ng dinner at pinagluto ko siya. He told me na isang linggo kaming
magtatagal doon kaya ‘pag alis niya ay naghanda na rin ako ng gamit.

I instructed Leni na mawawala ako ng isang linggo kaya siya na muna bahala sa
office. Nakapagpaalam na rin ako kay daddy. Lyrron will fetch me 4 in the morning
para raw hindi kami ma-traffic at mas ma-enjoy ko ang scenery papuntang Bicol.
He’ll use his car na lang daw instead of commuting. 10 to 8 hours daw ang normal
drive from Manila to Bicol.

Nag-impake ako ng ilang gamit sa maleta ko and I tried my best na konti lang ang
dalhin lalo na’t hindi naman ako magbabakasyon.

Alas tres pa lang ng mag-uumaga ay gising na ako. I took a quick bathe saka
nagbihis. Not long after ay narinig kong mag nag doorbell. Tumambad sa akin si
Lyrron at agad kong naamoy ang pabango niya. Ang bango!

“You ready?” he said smiling.

“Yup. I’ll just get my suitcase.” Pinapasok ko siya saka ako umakyat sa kwarto.

Isang maleta at travelling bag lang ang dala ko. For one week ‘to ah. Kulang pa nga
ng isa pang maleta kaso nakakahiya naman kay Lyrron. Baka isipin niya wala na akong
balak bumalik ng Manila.

Tinulungan niya akong bitbitin ang maleta ko hanggang parking lot. He said pupunta
muna kaming convenience store para bumili ng pagkain at tubig.

“Umidlip ka muna kung inaantok kapa. Mahaba-haba pa ‘tong biyahe natin.” He said.
After we pick some items in the store.

“Okay lang? I mean, baka antukin ka rin kasi wala kang kausap. Baka mamaya pag-
gising ko nasa hospital na tayo.” Natatawa kong sabi. Nginitian niya lang ako saka
binalik ang tingin sa daan.

“I’ll be fine. Sanay ako.” He assured me kaya tumango ako. He reclined the seat
para makaupo ako ng maayos. May pinahiram siya sa akin na travelling pillow na
kulay itim. I snuggled myself to the side of the seat and drift myself to sleep.

Napamulat ako ng mata nang maramdaman kong may liwanag na tumatama sa mukha ko.
Iginala ko ang tingin ko. Maliwanag na pala. Puro kahoy ang nakikita ko sa malawak
na highway.

“Saan na tayo?” I asked habang humihikab.

“Quezon Province pa lang. Gutom ka na?” pinakiramdam ko naman tiyan ko kaya tumango
ako. Besides, past 8 na pala. We need to eat breakfast.

“Stop over tayo. Hanap tayo ng makakainan.” He said.

Akala ko wala pang bukas na restaurant sa ganitong oras kasi normally ang mga
restaurant sa manila 10 AM nagbubukas. Pero nagulat ako kasi ang dami na agad tao.
Ganito ba sa provice?

Dinala ako ni Lyrron sa isang kainan na open... ito ata ang tinatawag nilang
karenderya. Sa hindi kalayuan ay tanaw mo ang dagat na malakas na humahampas ang
alon sa malalaking bato.

“Ayaw mo bang kumain dito?” he asked. Napansin niya ata ang pag-aalinlangan ko.

“O-okay lang,” pilit akong ngumiti sakanya.

Pagkatapos naming kumain ay sandali naming tinanaw ang dagat. Pareho lang kaming
tahimik habang pinagmamadan ang alon na sumasayaw.

“Cassey...”

“Hmm?” kasabay ng paglingon ko sakanya ay biglang humangin ng malakas at napunta

ang ilang hibla ng buhok ko sa mukha. Hinawi naman niya ito at nilagay sa gilid ng
tenga ko. Nakangiti siya sa akin habang ako naman ay naguguluhan sa titig na
binibigay niya. Why is he like this?

“Pagsisisihan niyang pinakawalan niya. A woman like you is a treasure.” He said. I

was touched by his words. Hindi ako nagku-kwento sakanya about sa nangyari sa amin
ni Ivo. He just assumed na nag-break kami at hinayaan ko siyang gano’n ang isipin.

“L-Lyrron...”

“Ipapakita ko sa lalaking ‘yon kung ano ang pinakawalan niya at kung ano ang
sinayang niya...” nagulat na lang ako nang yakapin niya ako. Inangat ko ang kamay
ko at niyakap siya pabalik.

“Thank you, Lyrron. For always being there for me,” natawa naman siya sa sinabi ko
kaya bumitaw siya sa akin at tinitigan ako sa mukha.

I frozed when he lean forward to me and kiss me on my forehead.

“Hindi naman puwedeng walang bayad, diba?” then he winked. Hinampas ko siya sa
braso pero tinawanan lang niya ako. Ang pilyo niya pa rin kahit kailan. Hindi na
nga siya katulad noon na lagi niya akong inaaway, pero lumalabas pa rin ang
pagiging pasaway niya. Which I think makes him more attractive.

“Kiss sa forehead? Okay lang. Kiss sa lips? Hindi puwede. Ang puri ko? Mas lalong
hindi puwede.” I said pertaining to his bayad daw. Tawa naman siya nang tawa.

“Eh paano kapag mag-asawa na tayo? Bawal pa rin?” he said grinning. Pinandilatan ko
naman siya.

“At bakit naman kasi aabot sa puntong mag-aasawa tayo? Ang morbid mo, ah!” parang
diring-diri kong sabi.

“Morbid?? Ouch, ah. Anything is possible, Cassey. Bagay naman tayo, eh. Maganda ka,
sobrang gwapo ko. Swerte mo nga sa akin, eh.” pagyayabang niya kaya natawa ako ng
malakas. Lakas ng apog ng lalaking ‘to. Pero hindi ako nayayabangan sakanya kasi
totoo naman. Tsak hindi niya kailangan magyabang, mukha pa lang niyang nagmumura sa
pagka-gwapo kung hindi ka ba naman mapapa-oo sa lalaking ‘to.

“Oo na, gwapo ka na. Kaya umalis na tayo at masyado nang malakas ang hangin.” Sabi
ko saka tumalikod habang natatawa.

“Huh? Malakas naman talaga ang hangin dito lagi kasi nasa dagat.” Hinabol niya ako
at niyapos ang bewang ko. Lumayo ako sakanya pero hinila niya ako pabalik.

“Bitaw ka nga! May mga nakakakita.” Irap ko sakanya.

“Hayaan mo na. Besides, si manang kanina binigyan ako ng 50% discount sa kinain
natin kasi raw kasing ganda mo siya noong kabataan niya.” Hinampas ko naman siya ng
malakas sa batok.

“Eh hindi na kumpleto mga ngipin niya ‘no!”

“So ngayon pa lang alam mo na kung ano ang future mo.” Nakabungisngis niyang sabi.

“Nakakainis ka! Ugh!”

Tawa lang siya nang tawa habang papunta kami sa kotse. Nakakainis siya. Pero aminin
ko man sa hindi, natutuwa ako. Masaya akong ganito.
---

Iiikot ko kayo sa Iriga City, Camarines Sur sa next chapter. Hahaha. Iriga City is
my hometown. The City where i grew up. :) Sana mag-enjoy kayo. ^^, 

Ate Thy

=================

Chapter 26 - A kiss. A wind.

Chapter 26 – A kiss. A wind.

HALOS after 8 hours nakarating din kaming Bicol. I enjoyed the drive. Syempre, kung
si Lyrron ang kasama mo bakit ka nga naman ma-boboring? Besides, ang ganda ng
tanawin habang nagba-biyahe ka. Rice fields, hills on the side of the road, high
bridges, and creaks.

Lyrron told me that Iriga City was her mother’s hometown. Bihira lang daw siya
makapunta rito at first time niya raw ulit ‘to after he graduated from high school.

I can’t seem to compare this City to Manila. Masyadong maingay sa Manila. Puro
matataas na gusali ang makikita mo doon samantalang dito 5 storey building na ata
ang pinakamataas.

Sa isang lumang bahay nakatira ang family ni Lyrron. It serves as their ancestral
house. Parang bahay sa Vigan. The only difference is that, preserved ang bahay nila
at malawak ang lote. Maraming kahoy at topiaries and oh, madami silang maid. The
usual kastila house at kulang na lang magsuot ng baro’t saya at masasabi mong nasa
panahon ka ni Rizal.

“Nasaan ang mga guwardiya sibil?” bulong ko sakanya habang naglalakad kami papasok
sa entrance ng bahay. Tumawa lang siya sa akin saka ako inakbayan.

“Patay na sila. Hundred years ago. Mga maid na lang ang natira.” He said amused.

“Seriously?”

“My family in the mother side is pure Spanish. My father is half American and half
Filipino. Kaya nga ang gwapo ko diba?” nakangisi niyang sabi.

“Hindi ka pa rin nakaka move on sa ka-gwapuhan mo eh ‘no?” kunwari irita kong sabi
sakanya.

“Syempre hindi. Pag gising ko etong magandang mukha na ‘to ang tatambad sa akin,
paano naman ako makaka move on noon?”

Napailing na lang ako sakanya. Kailangan ko ata lagi ng suporta kapag kasama ko ang
lalaking ‘to dahil baka mamaya ilipad na lang ako sa sobrang lakas ng hangin niya.

Pumasok kami sa bahay at kung gaano kaganda sa labas ay ganoon din sa loob. Puro
antics ang nakikita ko. Mga malalaking portrait na naka sepia and black and white
ang photos. ‘Yung mga furniture naman ay masasabi mong mas matanda pa sa’yo dahi na
rin sa istilo nito.

“Grabe, bahay talaga ng matanda. Ang presko dito ah. Hindi na kailangan ng aircon.”
Tapos tumingin ako sakanya. “Oh baka dahil sa’yo ‘yon kaya lumamig ang paligid.”

“Hahaha, cheeky! Tara, ipapakilala kita sa Lola ko.”

Nilampasan namin ang living room. May two grand staircase naman kaming nadaanan
papunta sa second floor at doon ko nakita ang chandelier na feeling ko panahon pa
ni kopong-kopong.

Lamabas kami sa isang veranda at tumambad sa akin ang malawak na back yard. There’s
an old woman and a middles aged man talking in the patio. Naka upo sa wheel chair
ang matanda which I guess is Lyrron’s grandmother.

Naglakad kami papunta sa direksyon nila at kasabay namin ay may lumapit na nurse na
may dalang tray of medicines.

“Abuela!” bulalas ni Lyrron. And I’m not dumb not to realize what he means.

Bigla namang nagliwanag ang mukha nang matanda pagkakita kay Lyrron. Kung hindi
siguro dahil sa wheelchair niya hindi ko iisipin na may sakit siya. I mean, she’s a
perfect epitome of Gloria Romero. Meztiza and very powerful looking kind of woman.

“Nandito ka na pala, Ly.” Sabi naman ng lalaki.

Napatingin naman sa akin ang dalawa at biglang lumuwang ang ngiti ng matanda nang
magtama ang mata namin.

“She’s so beautiful apo.” Tapos bumaling siya sa akin. “Are you my grandson’s
girlfriend?” she asks nicely.

“Po? Hindi po.” Sabi ko saka yumuko.

“Abuela, hindi mo na ba siya naalala? Si Cassey Aragon. Anak ng bestfriend ni mommy
na si Tito Martin.” Her eyes widened at parang gulat na gulat.

“Ikaw ‘yung kababata ni Lyrron. Nakakatuwa naman at magkasama kayo.” Gusto kong
matawa sa sinabi ng lola ni Lyrron. Magkababata? Oo pero lagi naman kaming
magkaaway. Hindi niya ata alam na hindi kami okay noong mga bata pa kami.

Sinamahan naman ako ni Lyrron sa magiging kwarto ko muna raw habang nandito ako.
Siguro masyado akong nasanay sa mga modern things kaya hindi ko mapigilang humanga
nang makita ko ang kwartong gagamitin ko. It has a terrace at matatanaw mo ang
Mount Asog na isa sa attraction daw dito. Pati ‘yung bed nakakamangha. Made of wood
at may canopy pa sa taas. Parang kwarto ng isang Maria Clara.

“Okay na ba ‘to sa’yo?” he asked.

“Yup. Where’s my luggage pala?” I asked. Gusto ko rin kasing mag shower at magbihis
para makapag recharge ng katawan.

“Ipapaakyat ko na lang sa mga maid. Magpahinga ka na muna. Ipapatawag na lang kita

kapag handa na ang tanghalian.” Napatango lang ako sakanya.

Ivo’s POV

“Kanina ka pa namin hinahanap ni Kent! Saan ka ba nagsusuot? Tara na at nanganak na

raw si Theyn!” salubong sa akin ni Cindy. Kakabalik ko lang sa Vampire City at
nagmadali lang ako kasi tinext ako ni Cindy na manganganak

“May pinuntahan lang ako. Tara na.” sabi ko saka kami nag teleport papunta sa
infirmary kung nasaan si Theyn.

Nakita namin si Kent sa labas ng infirmary—sa waiting area at pabalik-balik na

naglalakad at halatang kinakabahan.

“Kent, kumusta na? Ano nang nangyayari sa loob?” tanong ko at napatingin siya sa
amin. Napatigil siya sa paglalakad lakad. ‘Yung hitsura niya parang constipated na
ewan. Gano’n ba ang feeling kapag excited makita ang magiging panganay nila?

“I don’t know. Ayaw akong papasukin ng nurses!” parang iritado niya pang sabi.

“Hayaan mo na, Kent. Matapang naman si Theyn, eh. She’ll deliver the baby safely.”
Nakangiting sabi naman ni Cindy para pagaanin ang loob ni Kent pero parang hindi
naman effective kasi mas lalo itong sumimangot.
“Hindi naman ‘yon ang iniisip ko kasi alam kong kaya niya. But I want to be there
for her. Gusto ko kasama niya ako habang nahihirapan siya sa panganganak. Gusto
kong hawakan ang kamay niya para maramdaman niyang hindi ako bibitaw kahit ano’ng
mangyari. I want to be with my wife but they want me in!”

“Kent, relax ka lang. Theyn will understand. Besides, you’re always there for her
kaya alam niyang kahit wala ka sa loob ng room, ‘yung puso at isip mo kasama niya.”
Sabi pa ni Cindy.

Natahimik lang ako at naupo sa long lounge.

Ilang oras lang ang hinintay namin bago lumabas ang doctor para sabihin na normal
ang delivery at walang naging problema. A healthy baby boy and Kent is very proud.

They name the baby Thyrone which means knight.

Kent was carrying the baby habang pinagmamasdan siya ni Theyn na nakahiga.
Napakasayang pamilya kung titingnan mo.

“Hindi ka ba naiinggit?” biglang sabi ni Cindy sa akin.

“Tsk. Nakapag move on na ako kay Theyn kung ‘yan ang gusto mong itanong.” Sabi ko
sakanya.

“Hindi ‘yon ang ibig kong sabihin.” She said.

“Eh ano?”

“Ayaw mo ba magkaroon din ng sariling pamilya? Mapag-iiwanan ka na namin.” sabi

niya pa.

“Bakit? Single ka rin naman, ah?”

“'Yon ang akala mo!” she smirked at me.

Gusto ko rin magkaroon ng sariling family. Pero hindi pa puwede. At baka hindi na
nga mangyari. Kasi ang babaeng pinapangarap kong bahagian ng panghabangbuhay na
pagmamahal ay masaya na sa iba. Pero hindi ko rin naman siya masisisi kasi sinaktan
ko siya.

Pero hindi na importante kung maging kami o hindi. Ang mahalaga ay ligtas siya at
mamuhay ng normal.
Pinili ko siyang saktan para sa ikabubuti niya. At sana mapatawad niya ako.

“I’m so sorry. I hope you can forgive me, Cassey.” I whispered.

Nagpaalam ako kay Kent at Theyn at sinabi kong may pupuntahan lang ako. Lagi naman
‘yon ang idinadahilan ko sakanila, eh. Pero ang totoo ay gusto ko lang siyang
makita. Gusto ko lang masulyapan ang ganda niya.

I made a teleport from Vampire City to her location. It’s quarter to 9 in the
evening at umaasa akong makikita ko siya kahit sa malayo pero mukhang imposible.
Mabuti sana kung nasa pent house niya kasi lagi ko siyang nakikita sa terrace niya.

Napatago ako sa isang mataas na puno nang makarinig ako ng kaluskos. Nakarinig ako
ng tawanan papunta sa direksyon kaya mas lalo kong ikinubli ang sarili ko.

“Grabe ka, Lyrron! Ang daya-daya mo! Porque hindi ako marunong maglaro ng sungka
dinaya mo ako!” she said annoyed but laughing. I am damn hurt. Hindi na ako ang
nakakapagpasaya sakanya... may iba na.

Cassey’s POV

“Grabe ka, Lyrron! Ang daya-daya mo! Porque hindi ako marunong maglaro ng sungka
dinaya mo ako!” naiinis kong sabi sakanya pero pareho rin naman kaming natatawa.

‘'Yung pustahan natin baka nakakalimutan mo.” Nakangisi niyang sabi. Napasimangot
naman ako.

“Ha-ha! Ayoko!” I crossed my arms saka ko siya inismiran.

“A deal is a deal. Kiss mo ‘ko sa cheeks, dali!” he said.

“Ayoko! Nandaya ka, eh!”

“Kung ayaw mo ako na lang magki-kiss sa’yo pero sa lips.” Nakangisi niyang sabi.
Napamaang naman ako sakanya kaya binatukan ko siya ng malakas.

“Oo na! Oo na! Pero sa cheeks lang, ah!”

“Yes!”

Inirapan ko muna siya bago ako lumapit sakanya. Nakakainis na lalaking ‘to ang
manyak! Bwesit.

Pinakita niya pisngi niya sa akin at kumindat-kindat pa. At dahil mas matangkad
siya siya sa akin kaya tumingkayad pa ako.

Ilalapit ko na sana ang labi ko sa pisngi niya nang biglang humangin ng malakas
kaya may mga nahulog na dahon galing sa puno. Napapikit ako kasi parang napuwing
ang mata ko.

“Hey, what happened? Patingin nga?” he held my face at tiningnan ang mata ko. He
tried to open it pero napikit ko naman agad kasi mahapdi. Parang may nakapasok na
something.

“Iihipan ko para mawala ‘yung dumi.” He said. He slightly opened my eyes saka niya
hinihipan ng konting hangin.

“Okay na?” he asked.

“Medyo,” I answered. Inakbayan naman ako niya ako saka ako giniya pabalik sa bahay.
Napalingon ako sa likod namin sa may puno kasi parang may narinig akong kakaiba.
Nagkibit na lang ako nang makita kong wala naman.

“Cassey,”

“Hmm?”

“'Yung kiss sa cheeks, rain check ‘yon, okay?” he said then winked.

“Rain check your face! Wala na, expired na! Tara na nga!”

---

Hi again. :) Good night.

=================

Chapter 27 - My love will be worth it

Chapter 27 – My love will be worth it

“Cassey...”

“Hmmm,”

“Gising na...”

“Inaantok pa ako...” tinakpan ko ng unan ang mukha ko sa pang-iistorbong ginawa ni

Lyrron. Napuyat ako kagabi dahil sa mga kung ano-anung laro ang ginawa namin.

“May pupuntahan tayo... gusto mo bang mapag-isa dito?” he said dahilan para
mapabalikwas ako.

“I don’t want to be alone in this huge... old house of yours.” Bumangon na ako saka
kinapa ng paa ko ang slippers ko. Agad akong dumeretso sa tukador na may malaking
salamin and guess what... luma din ‘to. Huwag lang sanang may magpakita sa salamin
na ‘to at baka mabaliw na ako.

Napatingin ako sakanya sa may salamin at nakatitig lang siya sa akin ng mataman.
Problema niya? Ginigising niya ako tapos ngayon tulala siya diyan?

“Quit staring!” pagsu-suplada ko. Agad naman siyang napaiba ng tingin saka
tumikhim.

“I-I’ll wait for you in the living room,” he said tapos tumalikod siya. Pero bago
siya makalabas ay nilingon niya ako saka ngumiti. “Wear something... rugged.” He
said saka tuluyang lumabas.

Napakunot noo naman. Rugged? Saan naman kaya kami pupunta?

NOW I understand why he wants me to wear a rugged. Pasalamat na lang ako at nagdala
ako ng jeans and blouse just in case.

Nandito kami sa isang malawak na rice fields. Dumaan kami sa likod ng bahay nila.
May malaking gate doon at dinaanan muna namin ang kakahuyan na puro mangga at
coconut tree. Ilang metro lang ay ang sakahan na at may mga nagta-trabaho doon.

May mga nipa hut naman na nakatayo na tambayan daw ng mga trabahador kapag
nagpapahinga. Sinuot ko ang sunglass ko dahil sa sobrang silaw ng sinag ng araw.
“Parang mini hacienda, ano?” I said nang maupo kami sa bakanteng Nipa Hut. May
dalang basket si Lyrron na may laman na breakfast daw namin. Inihanda niya sa mesa
na yari sa kawayan ang pritong tinapa, scrambled egg, kamatis na may sibuyas,
friend rice at maliit na termos na may lamang hot choco.

Para naman akong natakam sa mga nakita ko kaya tinulungan ko na siyang maghanda.

“Hindi ako nagdala ng kutsara at tinidor. Okay lang ba sa’yo kung magkakamay tayo?”
he said.

“Oo naman!” kinuha ko ‘yung plato saka nagsalin ng pagkain dito.

Ang sarap talaga kapag nasa probinsya ka. Hindi processed food ang hinahanda kapag
breakfast. Tapos hindi mo iisipin kung madami kang nakain kasi healthy naman ang
mga kinain mo.

“Ang dami nitong pagkain. ‘Buti at kasama kitang kumain. Alam mo kasi si Ivo noon
hindi naman ako sinasaluhan sa pagkain. Tsaka...”

Natigilan ako sa pagsasalita. Nawalan ng preno ang bibig ko at bigla ko pa siyang

naalala. Gusto kong iumpog ang ulo ko sa puno ng mangga. Bakit ko ba siya naalala?
Hindi ko na siya naiisip, eh.

“I’m sorry,” I said to him habang nakagat ang pang-ibabang labi.

Sa totoo lang, tanggap ko na na hindi kami para sa isa’t-isa ni Ivo. Tama na ‘yung
ilang buwan na pag-iyak sakanya. I’m moving on... and I’m almost there.

Ngumiti naman sa akin si Lyrron at parang sinasabi na okay lang.

“You don’t have to apologize. He’s your ex kaya maalala at maalala mo pa rin siya
kahit anong mangyari.” He said beaming.

Napatulala lang ako sakanya. Nag-angat naman siya ng kamay at hinawakan ang gilid
ng labi ko.

“May kanin,” sabi niya. Napaupo naman ako ng deretso at pinunasan ang bibig ko
gamit ang likod ng kamay.

“K-kain pa tayo. Dapat ubusin natin ‘to. Sayang, eh.” pag-iiba ko ng usapan.
Napatango naman siya sa akin.

“Dapat lang. Ako nag-luto nito, eh.”

“Talaga? Eh madali lang naman kasi mag-luto nito, eh.” sabi ko saka lumabi sakanya.
Natawa naman siya sa akin.

“When I was in America, I cook my own food. I’m not really fond of buying foods
outside.” He said. I agree with him. Tsaka walang kanin sa America. Nakakaumay din
naman kung puro pizza and burger.

“I think man who can cook is sexy. Just saying,” I shrugged.

“So you find me sexy?” he mischievously grins at me.

“I said in general. I’m not pertaining to you.” Irap ko sakanya habang natatawa.

“Parehas na rin ‘yon.”

After we ate breakfast, iniikot namin ang lola ni Lyrron sa buong farm habang
nakasakay sa wheelchair.

Hindi ko alam na sobrang lawak pala ng lupain nila. bukod sa manggahan at sakahan,
mayroon din silang poultry farm at mga baka.

“Bukas iiikot kita sa ciudad.”

“Eh bakit hindi pa ngayon?” tanong ko habang naglalakad kami pabalik sa lumang
bahay.

“Because we’re going to spring.”

“Spring? As in bukal? Saan naman?” excited kong tanong.

May tinuro naman siya sa dulo ng sakahan.

“May gate diyan, bababa tayo. Medyo mabato at makahoy tapos bukal na. Part pa rin
‘yon ng lupain tsaka minsan doon naglalaba ang mga asawa ng trabahador namin.” he
said.

“Ngayon na ba?” I asked.

“Mamayang gabi,” napataas naman kilay ko sa sinabi niya.

“At bakit naman gabi?” he laugh wholeheartedly at parang nakarinig ng bentang joke.
“I’m not going to rape you if that’s what you’re thinking.” Tawang-tawa niya pang
sabi.

“H-hindi ako niyang nag-iisip!” I scowled at him.

“Haay naku! Ikaw talaga.” Inakbayan niya ako saka kami naglakad ulit.

Sandy’s POV

“Ano kamo?! Nasaan si Kuya?!” nanginig kong tanong sa isa sa mga maid.

“Nasa hospital po. Sabi no’ng mga bodyguards niya, nasa kritikal daw pong—“

“What hospital?!” sabi ko habang nagmamadaling nilalagay ang wallet at phone sa

bag.

“Sa St. Lukes daw po, ma’am.”

Lumabas akong kwarto ko at sumakay sa kotse. Hindi na ako nagpahatid sa driver.

Sobra akong nag-aalala para sa kuya ko. Kahit naman parang may saltik ‘yun sa utak
mahal na mahal ko ‘yon at hindi ko kakayahin na may mangyaring masama sakanya.

Nakarating ako sa hospital at nakita ko agad sa labas ng emergency room ang mga
kasa-kasama niyang lalaki.

“What happened?!” agad kong tanong.

“Ms. Sandy...”

“Tell me what happened to my brother!” sigaw ko habang naiiyak. Wala pa naman

ngayon si daddy at ang kanyang asawa kaya hindi ko alam ang gagawin ko.

“Nasaksak po si boss, Ms. Sandy.” Nakayuko niyang sabi.

“Who did this to him?!” tiim bagang kong tanong. Agad kong pinunasan ang pisngi ko
sa mga luhang lumalabas sa mata ko.

“Ms. Sandy, hindi ko po puwedeng sabihin.” Tiningnan ko siya ng matalim saka

pinandilatan. Agad ko siyang kinuwelyuhan kahit mas matangkad siya sa akin.
“Sasabihin mo ba o gusto mo ring ipadala sa emergency room?!”

“S-si... Si Primotivo Hidalgo po.” Natigilan ako nang marinig ko ang pangalan ni
Ivo.

Nabitawan ko ang lalaki at napatulala sa kawalan. Why on earth will Ivo hurt my
brother?! Ano’ng atraso ng kuya ko sakanya?

Kinuha ko ang phone ko at tinawagan ko si Cassey. I need her. Para akong mababaliw
kung wala akong  masasandalan ngayon.

Naka-ilan na akong tawag pero walang sumasagot so I left her messages at sana
mabasa niya.

Agad akong napalapit sa doctor nang lumabas ito from ER. Ibinaba niya ang kanyang
sanitary mask saka humarap sa akin.

“Doc, kumusta na po ang kapatid ko?” nag-aalala kong tanong. Napabuntong hininga
naman siya at pakiramdam ko mawawalan ako ng hininga sa isasagot niya.

“We revived him. There are lots of blood na nawala sakanya and we need a blood
transfusion. His liver is also damaged and we will undergo operation after
mapalitan ang dugo niya. But for now, we will transfer him sa ICU to observe his
condition.”

“Thank you, doc.” Sabi ko.

Pumasok naman ako sa ICU kung saan nakaratay si kuya. Halos maiyak ako sa condisyon
niya. Maraming nakakabit sa katawan niyang puno ng sugat. Hindi ko maintindihan
kung bakit may mga kalmot sa dibdib niya pati sa leeg niya.

“Kuya...” I said crying. “Be strong, Kuya Seth. Papanagutin natin kung sino man ang
ma gawa nito sa’yo.”

Hinawakan ko ang kamay niya at napakunot ako nang makapa kong may hawak-hawak siya.

Dahan-dahan kong binuka ang kamay niya at nakita ko ang isang bala ng baril. But
it’s not an ordinary gun bullet. Color silver siya at sobrang bigat.

Hindi ko alam kung ano pinag-gagawa ni kuya sa buhay at kung bakit na-involve si
Ivo though ang alam ko he is working in Hidalgo Empire.
Cassey’s POV

Ang ganda! Naiintindihan ko na kung bakit gabi ako gustong dalhin dito ni Lyrron.
May mga alitaptap na nagliliparan sa taas ng bukal at nagmukha siyang magical. Ang
ilaw naman ng buwan ay nagre-reflect sa tubig kaya nakikita ko ang mga batong nasa
ilalim ng tubig.

May maliit na falls naman na nanggagaling sa bato.

“Tara, ligo na tayo.” Sabi ni Lyrron.

“Malamig ata ‘yung tubig.” Sabi ko.

“Oo pero kapag nasa tubig ka na hindi mo na ‘yon mararamdaman.” Sabi niya.
Napatango naman ako sakanya.

Nauna siyang pumunta sa malaking bato. Bigla na lang siyang tumalon at pumailalim.
Ilang Segundo lang ay nakaahon na siya at lumalangoy-langoy.

“Tara na!” pagyaya niya ulit.

“Oo, wait lang.” sabi ko saka umapak sa bato. Tumama ang tubig sa paa ko at agad
akong nanginig sa sobrang lamig.

“Naduduwag na ba si Cassey Aragon?” he said mocking me.

“Not in your dreams!” I said then jumped in the water.

Nanginginig ang buong katawan ko nang makaangat ako sa pagkakailalim.

“A-ang... l-lamig!” I said shivering. Tawa lang nang tawa si Lyrron at ang sarap
niyang lunurin.

Hinawakan niya ang kamay ko saka ako hinila papunta sa gitna. May malaking bato sa
gilid ng mini falls at pinaupo ako doon ni Lyrron habang siya ay nasa baba ko.

“Cassey...”

“Hmm?” nakangiti kong baling sakanya. Nakatingin lang siya sa akin.

“I-if... if I asked you if I can court you, will you give me a chance?” he said.
Nagulat naman ako sa tanong niya.
“Ha?” napanganga lang ako. “P-pinagti-trip-an mo ba ako, Lyrron?!”

“No! Hindi ako magbi-biro sa ganitong bagay. Seryoso ako sa tanong ko” sabi naman
niya. Ilang beses akong napalunok sa sinabi niya.

“Why will you do that? Why will you court me?” seryoso kong sabi sakanya.

He stared at me na parang gusto niyang ipakita sa akin an sincere siya at hindi

nagbibiro. Hindi ko ‘to ine-expect sakanya.

“Kasi gusto kita. Noon pa man gusto na kita pero ngayon lang ako nagkalakas ng loob
para magtanong sa’yo.” Seryoso niyang sabi sa akin. Natahimik lang ako. Hinihintay
ko siyang sundan ang sasahin niya tulad ng joke lang or troll.

Pero nagdaan na ang ilang minute pero mataman pa rin siyang nakatingin sa akin.

Ilang beses na ba akong nasaktan kasi hindi ako gusto ng lalaking gusto ko. Pero si
Lyrron, gusto niya ako. Gusto ko rin ba siya? Hindi ko alam. Pero importante pa ba
‘yon? Natutunan naman ‘yon diba? At hindi mahirap mahalin si Lyrron.

“Okay,” sagot ko. Para naman siyang nagulat sa isang salita na sinabi ko. Biglang
lumawak ang ngiti sa labi niya.

“Talaga? Papayag kang ligawan ko?” masaya niyang sabi at napatango naman ako
sakanya.

“Yes,” nakangiti kong sabi sakanya.

“Thank you for the chance. Promise, my love will be worth it.”

---

A.N: Hi guys, i have decided na tatapusin ko muna 'tong Cold Fangs bago ko
ipagpatuloy 'yung Crimson Love pati 'yung Bloody Fangs na nakalimutan kong ongoing
pala. hahaha

Ate Thy.
=================

Chapter 28 - True friend

Chapter 28 — True friend

Pabalik na kami ni Lyrron sa bahay after he confess his feelings for me. Pakiramdam
ko ang haba ng buhok ko.

"Good night, Cassey." Nakangiting sabi sa akin ni Lyrron nang makapasok akong
kwarto ko. Nasa labas lang siya ng pintuan at hindi natatanggal ang mga ngiti sa
labi niya.

"Good night, Lyrron." Kinakagat ko ang laman sa loob ng bibig ko dahil na rin sa
hindi ko kayang itago ang ngiti ko. Sa totoo lang kasi, kinikilig ako. Ewan ko ba.
Para akong teenager dito.

"U-uhh, sige. Magpahinga ka na," napakamot siya sa batok niya at parang nahihiya.
Ang cute niyang tingnan. Sinara niya ang pintuan at naupo naman ako sa kama.

A blinking light caught my attention. 'Yung phone ko. Agad ko naman itong kinuha.

Mga message galing kay Sandy at 'yung iba kay Leni.

I was reading Leni's message nang biglang mag-ring ulit ang phone ko. Si Sandy
tumatawag.

"Hello, Sandy." Nakangiti kong sabi. I was expecting na titili siya as soon as she
heard my Hello pero narinig ko lang siyang tumikhim sa kabilang linya.

"Cassey..." she said very low. Parang ang tamlay ng boses niya at hindi ako sanay.

"Sandy, may problema ba?" agad kong tanong. I may be bitch pero sensitive akong
tao. Alam ko kung nasa mood ang kaibigan ko o wala.

"C-Cassey, nasa hospital ang kuya ko. He's in critical condition at hindi ko alam
ang gagawin ko. I can't contact my dad and..." she stops and started sobbing.

'Yung sayang nararamdaman ko kanina ay biglang napalitan ng lungkot. May problema

ang kaibigan ko at wala ako sa tabi niya. Nagsasaya ako dito samantalang depress
ang kaibigan ko.
"Shhh, tama na. Pupuntahan kita." Sabi ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin
sakanya para maging okay siya. Hindi naman kasi ako sanay na nagkakaganito siya. At
kahit kailan, hindi ko naisip na pinanganak ako para magsabi ng mga comforting
words. Sanay ako sa pagbi-bitch ko at gano'n din si Sandy.

"S-saan ka ba?" she said.

"N-nasa Bicol kasi ako. Pero pupuntahan kita diyan. Magpapa book ako ng flight."
Sabi ko.

"You will do that?" parang bata niyang sabi. Bahagya akong napangiti sakanya kahit
hindi niya nakikita.

"Of course!"

"Pero gabi na. Okay lang kung bukas ka na lang bumalik."

"But you need me. Be strong, okay? I need to hang up. Magpapaalam pa ako kay
Lyrron." Sabi ko.

"You're with Lyrron?" she seems surprised. Hindi ko man lang kasi nasabi kay Sandy
na pupunta akong Bicol with Lyrron kasi nga unplanned 'to.

"Yeah. Medyo long story pero hindi na importante 'yon."

"Alright, I'll wait for you."

"Bye."

Agad akong lumabas ng kwarto when I ended my call with Sandy. Pumunta ako sa kwarto
ni Lyrron adjacent to my room.

Napaiwas lang ako nang tingin nang tumambad sa akin ang topless na Lyrron. Naka-
tapis lang siya ng ng navy blue towel at medyo wet pa ang hair.

"Yes, Cassey?" kahit hindi ako nakatingin sakanya ramdam ko ang ngisi sa boses
niya.

"A-ah, ano." Nakagat ko muna ang pang-ibabang labi ko bago ako naglakas loob na
salubungin ang mga titig niya. Okay, Cassey. Kaya mo 'to. It's just Lyrron.

"Yeah?"
"Sandy called me at naaksidente raw si Kuya Seth. I'm sorry, Ly. But I need to go
back to Manila immediately." Derederetso kong sabi at iniiwasan na magbaba ng
tingin.

"T-that's...unfortunate." Malungkot niyang sabi.

"Ilang oras ba ang biyahe kung eroplano? I really need to see her. Kawawa naman si
Sandy." Sabi ko sakanya. Napabuntong hininga naman siya saka ngumiti sa akin ng
tipid.

"45 minutes ang biyahe pabalik Manila. Pack your things, magbibihis lang ako." He
said. Tumalikod siya pero agad kong hinigit ang braso niya.

"Thanks, Ly." Sincere kong sabi.

"Anything for you," he beamed.

Mabuti na lang at hindi ko pa pinanlabas ang mga damit ko sa maleta kaya kaunting
gamit lang ang inayos.

Nagpaalam naman kami sa grandma ni Lyrron na aalis na ako kasi may emergency. Gusto
pa nga sanang sumama ni Lyrron pero sinabi kong 'wag na at mas kailangan siya ng
grandma niya.

Mabuti nga at may flight pa pero maghihintay ako ng isang oras kasi 10 in the
evening a flight.

"Here, I bought you a burger. Alam kong gutom ka na." sabi niya saka inabutan pa
ako ng mineral water.

"Thank you," I said quietly.

"Are you sure na ayaw mo akong sumama? Kahit ihatid lang kita kay Sandy tapos
babalik na ako." Sabi niya. Hinawakan ko naman siya sa kamay.

"Huwag na. Besides, sobrang abala na ang nagawa ko sa'yo. Wala naman nga ako dapat
dito in the first place, eh. Don't worry about me." I assured him.

Hinatid naman niya ako sa departure area nang tawagi ang flight ko. He gave me a
tight hug bago ako tuluyang umalis.
Sandy's POV

Tanging tunog lang ng hospital apparatus ang naririnig ko sa loob ng ICU. Lagi
akong nakatingin sa ECG at baka bigla na lang maging deretso ang line.

Kanina ko pa tinatawagan si daddy pero hindi naman sumasagot. Kaya nagpapasalamat

ako kay Cassey na kahit nasa Bicol siya with Lyrron ay pupuntahan niya pa rin ako.

"Ms. Sandy, pinapatawag niyo raw po ako?" napatingin naman ako sa lalaking nasa
pinto. Napatayo ako sa kinauupuan ko at nilapitan ko siya. He's my brother's right
hand at gusto ko umamin siya sa akin. I know he told me na may kinalaman si Ivo
kaya nagkaganito si kuya. Pero ayaw kong basta-basta maniwala. Kahit galit ako kasi
nangyari 'to sakanya, ayaw kong lamunin ako ng galit. I still want to be open
minded.

Lumabas akong ICU at sinara ko ang door. I leaned to the wall saka ako humalukipkip
sa harap niya.

"You tell me the truth. May kinalaman ba talaga si Ivo dito?" I sternly stared at
him. Pilit niyang iniiba ang mga tingin niya pero hinuhuli ko naman agad 'to.

"M-Ms. Sandy..."

"Sasabihin mo ba sa akin o gusto mong ipabugbog kita sa mga kasamahan mo?!"

pagbabanta ko. He flinched with my words kasi alam niyang kaya ko 'yong gawin.

"M-may kinalaman po—"

"Sandy!!" pareho kaming natigilan nang marinig ko ang pagtawag sa akin ni Cassey.

She was half running and from the looks of her, halatang nagmadali siya. Parang
'yung lahat nang bigat na nararamdaman ko ay nawala dahil sa effort na binigay niya
sa akin. Cassey is really my true friend.

"We'll talk later. Makakaalis ka na," Sabi ko saka bumaling kay Cassey na papalapit
sa akin.

"Sandy, kumusta na si Kuya Seth?" she asked. Napangiti lang ako sakanya ng tipid.
Naupo kaming dalawa sa waiting area sa labas lang ng ICU.

"Hindi ko masasabing okay na siya lalo na't wala pa siyang malay," malumbay kong
sabi. She just stared at me with pity.

"Ano bang nangyari sakanya?" nag-aalala niyang tanong. I thought for a second. Tama
bang sabihin ko sakanya na may kinalaman daw si Ivo?

"I really don't know," I said. Totoo naman, eh. Besides, wala pang ebidensya na si
Ivo nga ang may kinalaman dito. Hindi ko rin alam kung tama bang banggitin ko ang
pangalan ni Ivo sa harap ni Cassey. Ivo is the reason na halos mabaliw 'tong
kaibigan ko. Lyrron and I was there at sa totoo lang, hindi ko nagustuhan ang
ginawa ni Ivo sa kaibigan ko. Whatever his reason is, hurting my bestfriend is not
an opt.

"He'll be fine. Matapang 'yan si Kuya Seth, eh." she said encouraging me. Napatango
lang ako sakanya.

"Sana nga..."

Cassey's POV

Pansalamtala akong umuwi dito sa penthouse. Ayaw ko sana pero pinilit ako ni Sandy.
She wants me to rest dahil alam niya raw na wala pa akong pahinga which is true.

I called dad at sinabi kong nakabalik na ako. He said I could use my remaining
leave of absence as a vacation for myself para masamahan ko si Sandy.

Penthouse at hospital lang nga ang deretso ko sa tuwing aalis akong bahay. Lagi
akong nasa tabi ni Sandy. Naiinis nga ako sa daddy niya at hindi namin ma-contact.
I mean, what kind of father he is. Ang daddy ko kahit 'yan bakla, hindi niya
magagawang mawalan ng contact sa akin. Noong nasa Colorado pa ako, kahit hindi ako
nagrereply sa mga text message niya, alam kong kinukumusta niya ako kay Leni.

3rd day na namin sa hospital at ako ang nagbabantay kay Kuya Seth. Wala na siya sa
ICU pero wala pa rin siyang malay. May nga nakakabit lang na apparatus sa katawan
niya.

I was sitting next to his bed while scanning an out-dated magazine from the
hospital when I saw his index finger moved. Napakurap ako at sinugurado kong tama
nga ang nakita ko. Naulit 'yon and this time hindi lang daliri niya ang nakita kong
gumalaw, napapaungol din siya at parang may masakit sa katawan niya.

I immediately press the emergency button directly to the nurse station. Gumagalaw
ang katawan niya as if he's in great pain. Hindi ko alam ang gagawin ko.

Nagulat na lang ako nang hawakan niya ang kamay ko. Nakadilat na ang mga mata niya
at nakatingin sa akin ang matatalas niyang mata.

"Cassey..." he said hoarsely. A little grin crept on his face. Para bang wala
sakanyang nangyari.
"K-Kuya Seth... mabuti naman at gising ka na. Matutuwa si Sandy kapag bumalik
siya." I said trying to calm myself.

"Alam mo ba kung sino ang may gawa nito sa akin?"

"S-sino?" nakakunot noo kong tanong.

"Si Ivo ang—" natigilan siya sa pagsasalita nang pumasok ang mga nurse sa kwarto.
Napalayo ako kay Kuya Seth at timing naman na dumating si Sandy.

Masaya si Sandy pero bakit gano'n? Bakit hindi ko magawang maging masaya para
sakanya? Alam kong masama ang mag-isip ng hindi maganda sa kapwa... pero hindi ko
alam kung bakit bigla kong naisip na sana hindi na lang nagising si Kuya Seth.

T'saka, bakit niya ba binanggit si Ivo? Ano'ng kinalaman ni Ivo dito?

——-

Hi there, fangers! (ayan nanaman sa fangers si ate Thy eh hindi nga magandang
pakinggan!!) May tanong lang ako... or more like suggestion. About sa book cover ng
MKiSF.

Ano sa palagay niyo ang nababagay na ilagay sa book cover niya (yung published
version) hindi naman kasi pwede yung gwapo at hot na pagmumukha ni Daniel Henney,
eh. I need some idea.

At nga pala, malapit na nilang ilabas ang part 2 ng Vampire City. Baka this May. Sa
mga nabitin sa part 1, bili kayo, ah? May libreng kiss kay Drake! Bakit hindi kay
Hansel? Magagalit si Ingrid. >_<

If maunang ma-publish ang KMiSF sa Vampire City: DefinitelyNYOVS, makakaasa kayo na

hindi kayo mawawala sa story (kasi diba side story lang dati ang MKiSF ng
VCDNYOVS). Marami akong binago at dinagdag na scene. Iba rin ang epilogue at may
bonus chapter siya. Same story mas pinaganda lang. *wink*

-Ate Thy
=================

Chapter 29 - Accident

Chapter 29 – Accident

Isang linggo na rin ang nakalipas. Back to my normal busy world. Nakabalik na rin
si Lyrron at kagaya ng sinabi niya, nililigawan niya nga ako.

Ewan ko nga kung ako ba talaga ang nililigawan niya o ang mga babaeng empleyado
dito sa kumpanya. Eh mas kinikilig pa sila sa akin. Mas naririnig pa ni Lyrron ang
tili nila kesa sa akin. Don't get me wrong. Hindi ako tumutili. Mawawala ang
reputasyon ko 'no.

"Ms. Cassey, heto na po ang official list ng mga bibigyan ng invitation for the
event." Ibinigay sa akin ni Leni ang lista at pinasadahan ko lang siya ng tingin.

The said event is for our annual auction for cause na magaganap 2 weeks from now.

"Nakita na ba 'to ni daddy? Baka mayroon siyang gustong idagdag." Sabi ko naman.

"If ever daw pong may mga idadagdag kasama na 'yon sa allowance na binigay na
number of guest." She said. Napatango-tango lang ako.

"Hmm, okay." Napatingin naman ako sakanya. "Do you have anything to wear? Formal
diba?" I said. Kahit naman secretary ko lang 'to si Leni eh ayaw ko naman siyang
magmukhang pucho-pucho sa event na kasama siyang nag organized.

"Mayroon naman po siguro akong mahahanap sa damitan ko," nakangiti niyang sagot sa
akin.

"Ah talaga? Ano? Slacks and longs sleeves? It's an event. After ng auction ay
party. Hindi ka puwedeng pumunta na ganoon ang suot." Sabi ko. Nakagat naman niya
pang-ibabang labi niya tapos napaiwas ng tingin.

"Mamaya sumabay ka sa akin pumunta sa penthouse. Marami akong gown na maipapahiram

sa'yo." Her eyes widen at parang hindi makapaniwala na lumabas ang mga salitang
'yon sa bibig ko.

"T-talaga po? Hindi po kayo nagbibiro?"

"Mukha ba akong nagbibiro?" tinaasan ko siya ng kilay at napailing-iling naman

siya.
"Naninigurado lang po, Ms. Cassey." Nakangiti niyang sabi.

"Go back to your work. Marami pa akong aasikasuhin." I said.

"Opo...opo!" she said tapos lumabas ng office. Ibinalik ko naman ang attention ko
sa monitor at nagbabasa ng emails.

Narinig kong bumukas ulit ang pinto. Istorbo talaga 'to si Leni.

"Diba I told you na ayaw kong—" napahinto ako sa pagsasalita ang makita ko si
Lyrron na nakatayo sa harap ng table ko. "And what are you doing here?"

"Binibisita ko lang girlfriend ko," he shrugs. Muntik na akong masamid sa sinabi

niya.

"Girlfriend?! At kailan naman kita sinagot?!" pagtataray ko sakanya. Bilib na

talaga ako sa self confidence ng lalaking 'to. Lvl9999.

He laughed at parang amuse na amuse sa nangyayari. "Ang sungit mo sa akin lagi.

Parang naniniwala na ako sa the more you hate, the more you love na kasabihan."

"Don't flatter yourself, Candilaria." Irap ko sakanya.

"I have a question," naupo siya sa silya na naka-pwesto sa harap ng table ko.
Napatingin ako sakanya at hinintay siyang magsalita muli. "What's your favorite
color?"

"Why?"

"Nothing. I just don't know what color you like. It feels weird na hindi ko alam
ang paboritong kulay ng babaeng nililigawa ko." She shrugs. Napatango naman ako
sakanya.

He's right. Konti lang ang mga bagay na alam namin sa isa't-isa. Kung may aso ba
siya sa bahay niya? Sinong first love niya, o kagaya ng tinatanong niya—ano ang
paborito niyang kulay.

"Red," I utter.

"Huh?"

"My favorite color is red. How about you?"

"Me? Navy blue." He said smiling.

"Hmm," tumango lang ako sakanya.

"Mamaya pala ihahatid kita pauwi," he said as if a have no choice.

"Dala ko ang kotse ko. I can't just leave it in the parking lot." I said to him.
Napabuntong hininga naman siya at parang walang kakayahan na kontrahin ang sinabi
ko.

"Alright, pero bukas susunduin na kita para hindi ka na magdala ng kotse."

"Lyrron, manliligaw pa lang kita, you're not my boyfriend." I snap at him pero
nginitian niya lang ako.

"Not yet. At paano kita mapapasagot kung hindi kita nakakasama? Gusto ko lagi
kitang kasama. Gusto kong masigurado na ligtas ka, so please huwag mo sana akong
pagbawalan na gawin 'to."

I was touched by his words. I am flattered that finally, someone cares for me. Na
hindi ko na pala kailangang magmakaawa at halos magmalimos ng pag-ibig para
magustuhan ako ng isang lalaki.

Whom I am kidding anyway. Of course because Lyrron is human and Ivo is what? A
vampire. That's maybe the reason why I have no effect on him or whatsoever. And oh,
right! Hindi nga pala ako ang tipo niyang babae kaya ayun, he's just vanished.

Pero bakit ko nga ba siya iniisip? He's not worth thinking for. Tanggap ko na. Kaya
nga heto ako, balik sa dati kong buhay.

Normally nag-a-out ako sa office ng 5PM pero this time, halos 7 in the evening na
pero nandito pa rin ako sa office dahil sa work load. Ang daming changes sa
upcoming event na mangyayari. At dahil sa akin pinagkatiwala ni dad itong event na
'to, kaya kailangan kong gawin ang lahat to make them realize na hindi ako basta-
basta.

"Ms. Cassey..." tawag sa akin ni Leni at nakasilip siya sa pintuan. By the looks of
her, I know she's worried.

"Ano?" I said while reading some reports.

"Tumawag po 'yung hotel na pagdadausan ng event. They're asking kung puwede raw i-
relocate ang event since 1500 pax lang ang kayang i-accommodate ng biggest function
hall nila."
"What?!" irritable kong sabi.

"Dagdag po kasi tayo ng dagdag ng bisita sa guest list kaya 2100 pax po ang invited
including the media. Sabi po ng event coordinator sa hotel, they will refer us to
their sister hotel na may bigger pax capacity."

"So they're not cancelling? They're just going to relocate the event?" paglilinaw
ko. Less than two weeks na lang kasi at hindi na kakayanin kung magpapalit pa ng
lugar. Besides, na-print nang lahat ng invitation.

"Yes po."

"Alright. Just make sure na hindi magkaka-problema. Tell the printing press na may
babaguhin tayo sa invitation. We need to send those invitations as soon as
possible. Got it?"

"Yes, Ms. Cassey."

Napasandal ako sa swivel chair ko at inunat ko ang likod ko. Haay, nakakapagod. Not
just physically but as well as mentally. Parang feeling ko makakatulog agad ako
mamaya. Gutom na nga rin ako, eh. Gusto ko sanang pumunta sa kalapit na restaurant
pero wala si Lyrron para samahan ako. May dinner meeting siya kasama sila daddy at
iba pang board of directors.

Napatayo ako at dumungaw sa over-looking window glass panel. Traffic and city
lights ang natatanaw ko. I cringe my nose when I realize how heavy the traffic is.
Thank god at hindi ko kailangan mag commute, baka ikamatay ko ang usok sa labas.

Napabalik ang tingin ko sa working table ko when I heard my phone rings. Dali-dali
ko naman 'tong ni-check. A missed call and a message. Unknown number siya kaya
binasa ko na lang ang text message.

Nakatulala lang ako habang paulit-ulit kong binabasa ang nasa screen. My heart is
pounding eratically that I thought I would never feel this over him.

Nasa parking lot ako. It's me, Ivo.

Nanlalamig ang mga kamay ko at feeling ko nawalan ako ng lakas. Do I have the
strength to face him? Why now? What does he wants from me? Why did he come back?

Wala sa sariling napatayo ako pero nakatulala sa may pintuan habang nagdadalawang
isip kung pupuntahan ko siya.

My god! Nasa baba lang siya! Kaunting lakad lang at magkikita ulit kami.
My heart says go but my mind says stop. Pero mas nananaig ang kyuryusidad ko sa
katawan ko I decided to see him. There's no harm on trying.

Lumabas ako sa office at halos hindi ko na pinansin ang pagtawag sa akin ni Leni.
I've never been so anxious. Parang pinipilipit ang tiyan kong ewan. Nakakainis kasi
sakanya lang ako may epektong ganito.

Nakarating ako sa parking lot kung saan nag-iisang nakapark ang kotse ko.
Napalinga-linga ako at wala namang Primotivo sa paligid. Only manong guard standing
few feets to me.

"Manong, have you seen a guy waiting for me here?" I asked our security guard.

"Ms. Cassey kayo po pala. Wala naman pong ibang tao dito bukod sa akin." Magalang
niyang tugon sa akin.

"Gano'n po ba?" dismayado kong sabi.

Tiningnan ko ulit ang text message sa phone ko. Tama naman ang pagkakabasa ko.
Hindi naman ako nagha-hallucinate.

"Bwesit!" I mumbled! Nauto ako! For the nth time nauto niya ako or kung sino man
ang nag text nito sa akin.

Tumunog ulit ang phone ko at isang text message nanaman ang dumating from the same
number.

You're still beautiful even I'm far from you. But I would love to see your pair of
tantalizing eyes, Cassey. See me at Green Le Parque. I'll wait for you there. –Ivo

Napalinga-linga ako sa paligid. Nandito siya! Nakita niya ako!

Walang pagdadalawang isip na sumakay akong kotse. Malayo ang Green Le Parque na
sinasabi niya pero wala akong pakialam. If he wants to see me, either do I.

I drove recklessly. Marami akong shortcut na dinaanan para makaiwas sa traffic.

Ilang kotse ba ang in-over take-an ko sa pagmamadali.

And yes, I'm hella excited to see him. To talk to him or whatever he wants to say
to me. Hindi na rin naman ako nag-e-expect na gustuhin niya ako, eh.

Nasa isang diversion road na ako at alam kong ilang kilometro na lang makakarating
na ako sa paparoonan ko.
Malayo pa lang may nakita akong papatawid na kotse sa intersection ko nag brake ako
ng konti. Pero paulit-ulit ko nang inaapakan ang brake pero mas lalong bumilis ang
andar ng kotse ko.

Napakunot ako at the same time kinabahan. Nawawalan ng control ang manibela at para
siyang na loose thread.

"Sh1t!" nagpapawis na ako nang malamig. May makakasalubong akong ten wheeler truck
and there is no way na kaya ko siyang iwasan.

My hands were already sweaty and trembling. Hindi na rin ako makapag-isip nang
maayos.

Light struck me as the head light of the truck fast approaching me. A sudden quick
flashback came into me. Totoo pala 'yon. Na kapag nasa bingit ka na raw ng
kamatayan... bigla mo na lang makikita ang mga pangyayaring mahalaga para sa'yo.

Binitawan ko ang manibela at hinarang ko ang dalawang braso ko sa mukha ko. I heard
a loud horn before I could feel the impact of the truck hitting my car.

Pakiramdam ko nag slow motion ang lahat. Kita ko kung paanong dahan-dahang
winawasak ng truck ang unahan ng kotse ko. I felt helpless at wala akong nagawa
kundi ang pumikit na lang.

Bago pa man mabasag ang windshield nang sasakyan ko ay naramdaman kong may humigit
sa bewang ko. Sa sobrang gulat ko ay napamugalat ako. I tear escaped on my eye.

"Ivo..."

Everything went slow and dark.

—-

Hi guys! May *ehem* ipo-promote *ehem* lang sana ako. New story ko. My most
provocative story of all time. Charaught! Wahahaha. Basta for young adults 'to. The
Betrayal ang title. Dati ko na siyang pinost dito pero hanggang chapter 1 lang
dinelete ko agad. Pero dahil marami-rami nang chapters ang nagawa ko sa draft kaya
pinost ko siya ulit. :) Sana basahin niyo kahit hindi siya vampire. :))

Dun pala sa mga reader ko na nagsa-suggest ng meet up, sorry guys hanggang drawing
lang ata 'yon. Unang-una, nasa Bicol ako. Pangalawa, kung pupunta akong Manila para
sa meet up, paano naman 'yung mga tiga ibang lugar na hindi makakapunta. Kung
kasing yaman ko lang siguro si Kent at baka nilibre ko kayong lahat ng pamasahe
with board and lodging pa. xD

Pero eto lang ang sigurado ko... by hook and by crook pupunta ako sa concert ng
BIGBANG! \\^___^// Isasakripisyo ko ang isang buwang sahod para sa pinakamamahal
kong si TOP!!!! May kasama o wala basta may dala akong camera! xD

#VIPFOREVER

-Ate Thy.💋

=================

Chapter 30 - Resentment

Chapter 30 – Resentment

Ivo's POV

Gulat na gulat si Cindy at Theyn nang iuwi ko si Cassey sa Vampire City. Her face
were wounded at may mga bubog na tumama sa braso niya.

Nakatiimbagang na nilapag ko si Cassey sa couch ko kung saan nakaupo kanina si

Cindy at Theyn.

"What happened to her?!" nag-aalalang tanong ni Theyn. Hindi ko alam kung ano ang
ginagawa nila dito sa condo ko pero nagpapasalamat na rin akong nandito sila.

"Pwede niyo bang gamutin ang sugat niya. I just have to kill someone." Tumayo ako
akmang lalabas ng pinto nang pigilan ni Cindy ang braso ko.

"At saan ka pupunta?"

"I'll end this sh1t once and for all. I can't just sit here and watch that ba$$tard
hurt Cassey!" anger is raging inside my chest.

"And then what? You'll kill him? What makes you think na 'yon ang tamang gawin?
Kung papatayin mo siya, that will only prove him that our kind were monsters. That
Seth is blinded with hatred dahil sa pagkamatay ng asawa niya. Huwag mong hayaan na
magaya ka sakanya!"

Napatingin ako kay Cassey dahil sa sinabi ni Cindy. Wala siyang malay at halos
mamatay na siya kanina kung hindi ko pa siya niligtas sa walang preno niyang
sasakyan.

"Cindy's right, Ivo." Seryoso ring sabi ni Theyn.

Nilayuan ko si Cassey kasi akala ko 'yon ang makakabuti para sakanya. Akala ko
titigilan siya ni Seth dahil ako lang naman ang habol niya. Pero hindi pala. Kasi
mas nalagay sa peligro ang buhay niya.

Seth knew that Cassey is my weakness and she's using her as his bait to get me.
Realizing na maaring maulit ang pangyayaring 'to infuriates the hell out of me. At
hindi matatahimik ang buhay ni Cassey kung wala akong gagawin na action. At hindi
ko puwedeng hayaan lang si Seth.

Nakakumos ang mga kamay ko saka ko pinikit ang mga mata ko. I have decided. Anyway,
Seth already hurt Cassey, might as well to teach him some lesson.

"I'm sorry but I won't listen to both of you. Kayo na muna bahala kay Cassey."

Hindi ko na hinintay na pigilan pa ako ng dalawa at nag-teleport na ako. Alam kong

concern lang sila sa akin dahil malapit na akong ipatapon ng mga elders sa malayo
kung makikialam pa ako. And worst, they could end my life right now.

Nang makalabas akong portal ay dumeretso ako sa aking pent house. I used my black
bigbike papunta sa lugar kung nasaan ang lalaking responsable sa mga nangyayari.

I drove my bike as fast as I could. Gusto kong ikalma ang sarili ko pero hindi ko
magawa. What he did is below the belt at hindi na ako makakapayag na palampasin pa
'to.

I went to his house. I know where he lives because I was once his boss. I parked my
bike infront of their gate at hindi na ako nag-abalang mag doorbell. What's the use
of being a vampire kung hindi ako magteteleport.

In just one snap nakapasok ako sa bahay niya. Dim light ang sumalubong sa akin.
Tahimik sa loob at mukhang walang tao.

Inikot ko ang buong kabahayan pero walang katao-tao. Aalis na sana ako nang
makarinig ako ng tawanan sa likod ng bahay. Agad akong nagtago sa isang pader
paakyat sa second floor.

"Malamang patay na 'yon ngayon. Pinutol ko lang naman ang brake ng sasakyan,"
"Matutuwa 'yon si boss panigurado!"

My fangs literally came out my mouth dahil sa narinig. Tinambangan ko ang dalawang
lalaki at nakita ko kung paano sila mamutla. Of course they knew who I am. Ako lang
naman ang may kakayanan na tapusin ang buhay nila ngayon din sa bahay na 'to!

"A-anong... a-anong ginagawa mo dito?!" nagtatapang-tapangan na sabi nung isa.

Napangisi lang ako sakanya.

"I'm going to end your life!" hinawakan ko siya sa leeg at mahigpit na sinasakal.

"Ack! T-tulong—" napatingin siya sa kasama niya na tumakbo palabas. Mas lalo akong
napangisi.

"Where's your fvcking boss?!" sigaw ko sa mukha niya.

"N-nasa...nasa bahay po ng kapatid niya!" takot na takot niyang sambit. Binitawan

ko siya pabalibag sa may pader.

Nagmamadaling lumabas akong bahay at sumakay muli sa bike ko. Na kay Sandy si Seth.
That coward man hides  on his sister! Alam niyang ayaw ko ring madamay si Sandy sa
gulo namin kaya pinili niyang do'n manirahan!

Seth is ruining my life. Sa akin niya sinisisi ang kasalanan ng vampirang pumatay
sa asawa niya!

Nakarating ako sa bahay nila Sandy that is almost a mansion to me. I sneaked
inside. Maraming nakabantay sa paligid kaya maingat akong naglalakad habang
hinahanap si Seth.

"Dalhan daw natin ng pagkain si Sir Seth sa garden sabi ni Ms. Sandy." Rinig kong
sabi ng isang maid.

Agad akong dumeretso kung saan siya naroon. Nakarating ako sa isang garden na may
cherub fountain sa gitna.

Nakita ko si Sandy'ng nakatalikod at may tinutulak na wheelchair. Napangisi lang

ako sa nakita. Dapat tinuluyan ko na siya sa last encounter namin. I should have
killed him.

Lumapit ako sakanilang dalawa at nagtago sa mataas na puno.

"Hindi ko nga siya ma-contact, eh. Her phone is ringing pero walang sumasagot," I
heard Sandy said to Seth.
"Talaga?" his voice sounds concern pero hindi nakalagpas sa akin ang malademonyong
ngiti niya. Nakuyom ko ang kamay ko sa sobrang galit na nararamdaman.

Dapat noon pa nilayo ko na si Cassey kay Sandy. Pero hindi ko naman akalain na
gagamitin ni Seth si Cassey para mapatay ako. Lumayo ako para hindi na siya madamay
pero heto at muntikan na siyang maaksidente.

"Teka nga, kuya. Tatawagan ko si Lyrron. Kanina niya pa ako tinatanong tungkol kay
Cassey, eh."

Iniwan ni Sandy si Seth at pumasok sa bahay. Nabigyan naman ako ng pagkakataon na

lapitan siya. Walang pasabi na hinawakan ko ang wheelchair niya at nagteleport
papunta sa lugar kung saan naaksidente ang kotse ni Cassey.

Nasa gilid kami ng kalsada at maraming puno sa paligid. Sa isang puno ay umuusok na
yupi ang kotse na sinasakyan ni Cassey kanina.

"I knew you'll come," he said grinning. Pinatayo ko siya at sinipa ko ang
wheelchair niya. Kinuwelyunan ko siya saka ko siya inangat.

"ANG SABI KO HUWAG MO SIYANG PAPAKIALAMAN! NOW, YOU'LL PAY, SETH MEDINA!!" galit na
bulyaw ko sakanya. Itinapon ko siya sa katabing puno. Agad ko naman siyang pinulot
at pabalibag na isinandal sa puno.

"Really? What if I tell you that killing me will only worsten her life? Sa palagay
mo ba hindi ako marunong mag-plano?" he said. Napakunot noo ako sakanya sa sinabi
niya.

"What do you mean?"

"Poison, Ivo. Ang hangin na nalalanghap ni Cassey sa loob ng kotse niya ay may
halong poison. Hindi ko lang alam kung mabubuhay pa siya lalo na't wala siyang
malay dahil sa aksidente... hindi ba?"

Nagulat ako at nanghihinang nabitawan ko siya.

"Sa palagay mo ba Ivo magpa-plano ako ng mga bagay na ikatatalo ko? Do not
underestimate me. I have many ways to make you suffer! And seeing you die wont feed
my thirst for vengeance. I want to see die...emotionally. And that's my plan!"

—-
HAPPY MOTHER'S DAY TO ALL THE MUMS OUT THERE!

=================

Chapter 31 - Abduct

Chapter 31 - Abduct

Sandy's POV

"Sobra na kaming nag-aalala sakanya, Sandy! Dalawang araw na siyang nawawala and
her car was found crashed!" seryosong sabi ni Tito Martin sa akin. Nandito ako
ngayon sa office niya. Kasama ko si Lyrron na tahimik lang sa tabi ko. I know he's
also worried-pati rin naman ako. Kung naaksidente si Cassey, bakit wala siya sa
kotse niya?

"Wala po kasi kaming communication ni Cassey before siya nawala. Busy din po kasi
akong mag-alaga sa kuya ko kasi galing lang siyang hospital last week." I said.

"Do you think she was kidnapped, Tito?" biglang sabi ni Lyrron.

"But would do that to her?" I said.

"May stalker si Cassey, remember?" sabi naman ni Tito.

"Oh, yeah! Si Owen! He's very obsessed with Cassey!" sabi ko.

"Wrong!" pare-pareho kaming napatingin sa may pintuan at laking gulat ko na makita

si Kuya Seth nakatayo at may tungkod.

"K-kuya? Ano'ng ginagawa mo rito?"

"I'm here to tell the truth why's Cassey is missing..." he said tapos napatingin
siya sa akin. Napakunot noo lang ako. May kinalaman ang kuya ko? Tsaka bakit siya
mai-involved ni hindi nga siya makalakad ng maayos at kahapon lang siya sinabihan
ng doctor na gumamit ng tungkod. Hindi ko nga alam kung bakit din siya nawala no'ng
gabing tinawagan ko si Lyrron. Umaga na siya nakauwi noon at ang dungis-dungis niya
pang tingnan noon.

"Sinong may kagagawan nito, Seth?" tanong ni Tito Martin. Napabuntong hininga si
Kuya. His face looks worried at parang maiiyak.
"Tell us, Kuya. Baka nanganganib na si Cassey."

Ivo's POV

"Ivo, unti-unti nang nilalamon si Cassey ng lason. Hanggang ngayon hindi pa rin
umeepekto ang panglunas na binigay ng mga taga infirmary," nag-aalalang sabi sa
akin ni Cindy. Siya ang kasama ko ngayon dito sa condo ko sa Vampire City dahil
abala si Theyn sa pag-alaga sa anak nila ni Kent. At ayaw ko rin siyang idamay pa
rito.

Hindi ako umimik. Tinabihan ko si Cassey sa kama at hinaplos ang mukha niya na
namumutla. Ang ugat na palantandaan na siya ay nalason ay unti-unting kumakalat sa
buong katawan niya.

Hindi ko kayang makitang siyang nagkakaganito. Alam kong kahit wala siyang malay ay
nahihirapan siya. Kung puwede ko lang kunin ang sakit na nararamdaman niya noon ko
pa ginawa. Kung puwede ko lang ilipat ang lason niya sa akin.

"Cindy, iwan mo muna kami. Gusto kong mapag-isa kasama si Cassey." Mahina kong sabi
sakanya. Hindi ko naman siya narinig na umangal. Lumabas siya sa kwarto ko ng
tahimik.

Hinawakan ko ang nanlalamig na kamay ni Cassey. Ngayon pinagsisihan ko na ang

lahat. Hindi ko dapat siya pinabayaan. I should have stay by her side. Hindi ko
dapat siya pinagtabuyan. Sana sinabi ko na lang sakanya ang totoo kong nararamdan.

"Cassey, please wake up. Wake up, babe." Gusto kong maiyak pero alam kong walang
maitutulong sa akin ang pag-iyak. Ang kailangan ko ay maging matatag. Pero paano ko
'yon magagawa kung nakaratay ang nag-iisang babae na nagbibigay sa akin ng lakas.

Pinapangako ko sa sarili ko na hindi ko na siya ipagtutulakan sa akin. If I have to

sacrifice my life just to protect her, I will. Ang gusto ko lang ay makabawi
sakanya.

"Mahal na mahal kita, Cassey. Natutunan kong magmahal ulit dahil sa'yo. Patawarin
mo ako sa ginawa ko sa'yo. Kung alam mo lang kung gaano ako nasaktan habang
pinagtatabuyan ka at paulit-ulit kang sinasaktan. Babe, please..." inilagay ko sa
pingi ko ang kanang kamay niya. Pinakiramdam ko ang malamig niyang balat.

Nagulat na lang ako nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto at nag-aalalang
pumasok si Cindy at Theyn. From the looks of them, alam kong hindi maganda ang
ibabalita nila.

"Ivo, we have something to tell you." Nagkatinginan ang dalawa at parang nag-
tutulakan pa kung sino ang magsasabi.
"Ano ba 'yon?"

"Nasa labas kasi ng portal si Kent so he just told me through text kaya hindi ako
sigurado." Napakagat ng labi ni Theyn. Mas lalo tuloy akong kinakabahan sa kanya.

"Theyn..."

"Okay. Sabi ni Kent, wanted ka raw ng pulis sa mundo ng tao. Pinaghahanap ka raw
kasi... kinidnap mo si Cassey."

"WHAT?!" Napatayo ako sa sinabi ni Theyn. What the hell! Ano bang nangyayari at
parang nababaliktad ata ang pangyayari.

"Pero huwag mo na muna 'yong isipin kasi may isa pa kaming masamang balita..." agad
na sabi ni Cindy.

"At ano 'yon?" iritable kong sabi.

"Nalaman ng mga taga Infirmary na hindi ordinaryong lason ang nalanghap ni Cassey.
It has the essence of a blood from a venomous vampire." She explains at mas lalo
akong naguluhan.

"Sinasabi mo bang mamamatay siya?!" galit kong sabi.

"N-no! Hindi siya mamamatay. Cassey won't die because... because the poison inside
her body is gradually turning her into a... vampire."

My eyes widened. I was shocked and dumbfounded.

Cassey...being a vampire? No! Hindi puwede! Kapag gising na siya sigurado akong
hindi niya magugustuhan ang ideyang 'yon! At kaninong dugo naman galing ang
nalanghap ni Cassey? Does that mean she will be devoted to whoever that blood
belongs to?

No! Hindi puwede! Sh-t! napasabunot na lang ako sa sarili ko sa sobrang frustration
na nararamdaman. Wala man lang akong magawa!

Sandy's POV

NAKIKINIG lang ako kay Kuya habang kine-kwento niya ang lahat kay Tito Martin ang
lahat. We already report it to the police kaya pinaghahanap na nila ang kumidnap
kay Cassey that turns out to be Ivo.
"Hindi ko mailigtas si Cassey kasi masyadong makapangyarihan si Ivo. Minsan na niya
akong sinaktan kaya heto ako muntikan ng malumpo. Ivo is very obsessed with Cassey
kaya nga pumayag siyang manirahan 'to sa pent house niya. 2 days ago, Cassey called
me at humihingi siya ng tulong kasi raw lagi siyang sinusundan ni Ivo kaya kahit
naka wheel chair ako, pinuntahan ko siya. But I was late. Ivo already captured her
at wala akong laban sakanya."

Hindi ko alam pero parang may mali sa kwento ni Kuya. First, Ivo is not obsessed
with Cassey kasi nga pinagtutulakan niya ang kaibigan ko. Second, if ever Ivo is
obsessed with her? Bakit niya pa hinayaan na umalis si Cassey sa pent house nito?
It would be his advantage kung magkakasama lang sila sa iisang bubong.

Pero hindi ko lubos na kilala si Ivo at wala akong makitang dahilan para mag
imbento ng kwento ang Kuya ko. It really doesn't make sense.

"We already gave reports to the Police, Seth. Thank you for your cooperation."
Buong pagpapasalamat na sabi ni Tito Martin.

Napatingin ako kay Lyrron na nakatungo lang. Mukhang malalim ang iniisip niya.
Napaangat sya bigla ng tingin at humingi ng permiso na lalabas muna.

Wala sa sarili na sinundan ko siya. Mabilis siyang naglalakad patungo sa office

niya.

"Lyrron..." tawag ko sakanya at napalingon siya sa akin.

"What do you want, Sandy?" seryoso niyang sabi.

"Hindi ka naniniwala sa mga pahayag ng kapatid ko 'no?" I said to him. Bahagya

siyang nagulat pero agad din namang sumeryoso ang mukha niya.

"Masyadong concrete ang kwento ng Kuya mo pero gayo'n pa man, hindi ko pa rin
magawang maniwala." Nakakunot niyang sabi.

"What do you mean, Lyrron?"

"The day before Ivo dumped Cassey, he talked to me. That night, he told me to
protect her. He told me to not leave by her side. Ipinagkatiwala niya sa akin si
Cassey and he even told na kung mamahalin ko si Cassey, huwag ko 'tong papaiyakin."

Nagulat naman ako sa sinabi ni Lyrron. Ivo is very protective of Cassey kahit ilang
beses niya 'tong pinagtulakan kaya alam kong tama ang pagdududa ni Lyrron.

"Kahit nawala si Ivo sa tabi ni Cassey ay siniguro niya pa ring ligtas ang kaibigan
ko. At 'yon ay dahil sa'yo. Pero ano naman ang dahilan ni Kuya bakit niya sinasabi
ang kasinungalingan na 'yon?" ani ko.
"Hindi ko alam. Your brother can fool Tito Martin, but he can never fool me. I just
have to know the truth. Kung totoong kasama ni Cassey si Ivo, alam kong ligtas
siya."

Napatango lang ako sa sinabi ni Lyrron.

Kuya, ano ba talaga ang totoo? Bakit mo sinisira si Ivo sa amin?

Ivo's POV

NAPATITIG lang ako sa harap ng laptop ni Theyn nang basahin ko ang news tungkol sa
akin. And now I'm a kidnapper, great!

"Ivo, huwag muna 'yan ang isipin mo. Mas importante ngayon si Cassey." Sabi naman
sa akin ni Theyn.

Nandito kami ngayon sa Infirmary. Hinihintay namin ang resut kung kaninong dugo ba
ng venomous vampire ang nalanghap ni Cassey. They told me na impossible raw na
maging vampire ang isang tao just by having a blood essence. Pero dahil sa lason,
instead of killing her, it turns her into a vampire.

Lumabas ang isang babaeng nakasuot ng white coat at ibinaba niya ang kanyang mouth
mask saka humarap sa amin.

"Ano pong resulta, Doc?" halos sabay naming sabi ni Theyn.

"We test every venomous vampire's blood kung kanino matched ang dugo na 'yon. At
walang iba kundi sa'yo." Bumaling siya sa akin. "It was your blood, Ivo."

Pareho kaming nagulat ni Theyn. Hindi ako makapagsalita. Si Theyn naman ay

nanlalaki ang mga mata habang nakanganga.

"And also, puwede nating maibalik sa pagiging tao si Cassey after a month. Baka
kasi hindi kayanin ng katawan niya kung biglang ibabalik natin siya sa dati. For
now, hihintayin na lang natin ang pag gising niya. And of course, it will always be
her decision kung gusto niya ulit maging tao."

Hanggang sa umalis ang Doctora ay hindi pa rin ako makaimik. Alam kong maraming
problema ang dapat isipin pero may parte ng puso ko na masaya knowing na galing sa
akin ang dugong 'yon. Parang feeling ko, I completely owned her.

"Are you grinning, Ivo?!" bulalas ni Theyn kaya napatingin ako sakanya.
"Huh?"

"Ngumingiti ka!" sabi nita tapos tumawa. "Hah! Alam ko na! Kasi dugo mo 'yong
nagpa-convert sakanya, 'no?" tinusok-tusok niya tagiliran ko.

"H-hindi, ah!"

"Asus! Sa akin ka pa talaga magsisinungaling? Kilala na kitang vampira ka! After

all the problems that you're facing, masaya ka kasi puwede mong ariin si Cassey."

"Hindi ako nag-iisip ng ganyan!" sabi ko saka iniba ang tingin.

"You can never lie to me, Ivo." She said playfully. "Mahal na mahal mo na talaga si
Cassey, ano? Haay, remember what I told you before? Na makakahanap ka rin ng
babaeng mas maganda sa akin? Si Cassey na 'yon!" kumindat pa siya sa akin.

"I-ikaw-mag-alaga ka na lang nga ng anak mo! Ginugulo mo pa ako."

"Hayaan mo na si Kent do'n. Siya lang ang nakakapagpatahan kay baby Thyrone, eh.
Natatakot nga ako na baka mamana ng bata ang ugali ni Kent. 'Wag naman sana!"

Natawa lang ako sa reaction ni Theyn. Mabuti pa sila ni Kent maayos na ang buhay.
Ako naman tuloy, parang mas lalong gumugulo.

Kumusta naman ang oras ng update at halos mag-a-alas-tres na. Hahaha. Guys! Comment
naman kayo, oh. Nakikiusap ako. Charaught! Comment kayo basta wag lang ng 'Bitin' o
'UD PLEASE!' Nakakawala kasi ng gana, eh.

At sa isang reader ko dyan na binash ako sakanyang dummy account, magpakilala ka sa

akin at bibigyan kita ng flying kick. Baka gusto mo rin ng free flight to the moon.
DON'T BASH ME! I'M NOT BASHA OF ONE MORE CHANCE! Waley! *hides* Pero seriously
people! 'Wag niyo kong ibash kasi hindi ako sikat. I'm just your beautiful author.
Amen? Amen!

Ang ingay ko nanaman. Madaling araw na kasi, eh!

Follow niyo ko sa Instagram at magtakutan tayo ng mukha! HAHAHAH

IG: @Thyriza wala namang iba. Ukies?

PS: MAMATAY KA NA DIANE JOO!(Horaaay sa mga makaka-gets!)

=================

Chapter 32 - More than you ever know

Chapter 32 - More than you ever know

"Babe!"

Huh? Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. Biglang lumawak ang ngiti sa labi
ko nang makita si Ivo na tumatakbo palapit sa akin. Miss na miss ko na siya.

Tatakbo rin sana ako palapit sakanya pero biglang may humawak sa kamay. Pinagsalop
nito ang kamay namin kaya napatingin ako sakanya.

"Lyrron?" nakangiti siya sa akin. Puno ng pagmamahal na hinawakan niya ang pisngi
ko.

"Balik na tayo sa atin, Cassey?" he said.

"Sige, pero teka lang." napalingon naman ako kay Ivo pero nakatayo na lang siya
meters away from me. Dumako ang tingin niya sa kamay ko na hawak-hawak ni Lyrron
saka siya napakunot noo.

Mabilis siyang naglakad papunta sa akin at pinaghiwalay niya ang kamay ko at kamay
ni Lyrron.

"Tara na, babe." He gritted his teeth and glared at Lyrron.

"And where will you take her?" nagbabantang sabi ni Lyrron at kinuha ulit ang kamay
ko.

"Binabawi ko na siya sa'yo!"

Lyrron scoffs and laugh sarcastically, "Hindi bagay si Cassey para baliwalain mo at
kukunin mo kung kailan mo gusto!"
"She loves me at 'yon ang importante!"

"But you hurt her!"

"I did that to protect her!"

"But where did that lead you?! Mas lalo siyang napahamak dahil sa'yo!"

Natahimik si Ivo dahil sa sinabi ni Lyrron. Dahil sa sinabi ni Lyrron at Ivo

pakiramdam ko bumalik lahat ng sakit. 'Yung mga masasayang alaala namin ni Ivo na
napalitan ng kalungkutan dahil sa pang-iiwan niya sa akin.

Napabitaw ako kay Ivo at Lyrron at napahawak sa dibdib ko. I can feel my chest is
aching with pain. Pauli-ulit na nakikita ko sarili ko na nasasaktan at nahihirapan.
I wanted to cry pero walang luhang lumabalabas sa mata ko. Parang binalot ng yelo
ang buo kong katawan at hindi na ako makaramdam ng ano mang emosyon.

Naririnig ko ang pagtawag nila sa akin pero hindi ko sila pinapakinggan. Kusa na
akong lumalayo sakanila.

"Babe..."

"Cassey..."

I feel numb but it felt good. I like this feeling. Cold and emotionless...

Parang may liwanag na humahatak sa akin papunta sa kung saan. Hinayaan ko ang
sarili ko na madala ng hangin at pinikit ko ang mga mata ko.

Isang katahimikan. Nakakabinging katahimikan. Minulat ko muli ang mga mata ko at

natagpuan ko ang sarili ko na nakahiga sa isang kama. Nasa gitna ako ng kama at
maayos akong nakahiga. Nakapatong ang dalawa kong kamay sa tiyan ko. Isang
panaginip? It felt so real!

Madilim ang silid. Hindi rin pamilyar kung saan ako. Dahan-dahan akong bumangon at
inapak ko ang paa ko sa malamig na sahig. Tanging ang liwanag ng buwan ang
nagsisilbing ilaw sa loob. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Para akong
nasa ibang nakatauhan.

Tinitigan ko ang repleksyon ko sa bintana at nakasuot ako ng putting bestida

hanggang tuhod. Napansin ko rin ang nagniningning kong mga mata.

Bakit ganito na ang kulay ng mga mata ko? Parang...parang kagaya kay Ivo.
Natigilan ako sa naisip ko. Ivo!

Parang sa isang iglap bumalik sa akin ang lahat nang alaala. Ang mabilis na
tumatakbong kotse na minamaneho. Ang pagkakabangga ko sa isang truck at... dumating
si Ivo. Niligtas niya ako.

But where am i? This isn't my house.

Naglakad ako papunta sa pintuan at pinihit ang door knob. Isang mahabang pasilyo
ang nilabasan ko. Para siyang makalumang hospital. It looks creepy and cold—just
like me.

"Gising ka na pala!" para akong napatalon sa kinatatayuan ko ang napalingon sa

pinanggalingan ng boses. Nakangiti siya sa akin. Isang petite na babae. Maputla,
wavy ang buhok at kulay maroon ang mata niya.

"Hi, ako nga pala si Cindy! Mabuti naman at gising ka na. Dalawang linggo ka na
ring walang malay, eh." masaya niyang pahayag.

"Where am i?" tanong ko.

"Hmm, nandito ka sa Infirmary ng Vampire City. Papunta na 'yon dito si Ivo. May
kinuha lang siya sa condo, eh."

Parang biglang tumambol ng malakas ang dibdib ko nang marinig ko ang pangalan ni
Ivo. Nandito siya? After ng ilang months siyang nawala makikita ko na ulit siya?

"B-bakit ba ako nandito?" tanong ko. Napakunot noo ako at parang may init na
bumalot sa lalamunan ko. Feeling ko dehydrated ako. Nauuhaw ako.

"Siguro mas mabuti kung si Ivo ang magsasabi sa'yo ng lahat. Teka, gutom ka na.
Gusto mo ba ng maiinom?" sabi niya at agad naman akong tumango.

"Halika na. May kitchen dito, eh." hinawakan niya ang pulupulsuhan ko at naramdaman
kong magkasing lamig kami ng balat.

That coldness that I only feel whenever I am with Ivo.

Nakarating kami sa isang kitchen. Pumunta siya sa isang chest freezer at may
kinuhang parang packs. Isinalin niya 'to sa isang baso at ibinigay sa akin.

"Here, drink this. Maiibsan niyan ang uhaw mo," nakangiti niyang sabi.
Tiningnan ko ang laman ng baso at halos mamilog ang mga mata ko nang mapagtanto ko
kung ano ito.

"D-dugo? Paiinumin mo ako ng dugo?!" halos masigawan ko siya. Nagulat na lang ako
kasi natawa siya.

"Just have a sip," parang wala lang sakanya.

I stared at the cup. I know it was blood pero parang naaakit akong inumin siya.
Inilapit ko siya sa ilong ko at inamoy 'yon. Parang may kakaibang aroma na gumuhit
sa ilong ko dahilan para mas lalo akong mauhaw.

I dipped my index finger in the cup saka ko 'yon sinubo sa bibig ko. Halos mamilog
ang mga mata ko nang magustuhan ko ang lasa nito. Para kang dinadala sa langit sa
sobrang sarap nito. Without hesitations, I drink the whole cup. I licked my lip to
remove the smudge.

"I knew you'll like it." Nakangiting sabi niya.

"H-hindi ko maintindihan. Why on earth I like its taste?" naguguluhan kong tanong.

"Because..." she trails off at napatingin sa likuran ko.

"I'll tell her myself, Cindy." I was stunned when I heard his voice behind me.
nilingon ko siya at agad na nagtama ang mga mata namin.

"Ivo..." I said quietly. Ilang beses ko bang pinagdasal na sana isang araw
makaharap ko ulit siya at hindi na lamang isang panaginip? Pero ngayon na nasa
harap ko na siya, para namang nagkakabuhol-buhol ang mga salita sa bibig ko.
Natatameme ako.

Dahan-dahan siyang lumapit sa akin at kagaya sa panaginip ko kanina, hinawakan niya

ang kamay ko. Iginiya niya ako palabas ng kitchen at pumunta kami sa labas ng
Infirmary.

Sa harap ng Infirmary building ay isang garden. Maliit lang ang garden but it looks
enchanting. Ang nag-iisang puno sa malapit sa entrance at napapalinutan ng maliliit
na bulaklak. May lumilipad din na fireflies kaya nagmumukhang Christmas lights.

May swing naman sa gilid ng garden and it was made of wood that has veins all over
it. Doon kami pumunta ni Ivo. Naupo siya doon at sumenyas na tumabi ako sakanya
pero hindi ko siya sinunod.

"Tumabi ka sa akin," sabi niya pero umiling ako.

"Tatayo na lang ako," sabi ko. Parang hindi na ako sanay na kausapin siya. Parang
biglang lumayo ang loob ko sakanya na dati halos itapon ko na ang sarili ko
sakanya.

"I want you to sit beside me, Cassey. So do as I say." His reprimanding voice was
intimidating and I ave no choice but to obey. Kahit kasi gusto kong umaya parang
hindi ko kaya. It was as if he has the power to control me.

Parang bata na sumunod ako sakanya. Naupo ako sa tabi niya pero hindi ko hinayaan
na magdikit kami.

"W-why am I here, Ivo?" tanong ko.

"I am going to tell you everything but  I want you to understand me. Can you do
that, Cassey?" he said. Hanggang ngayon nasasaktan pa rin ako kapag tinatawag niya
ako sa pangalan ko. Sanay talaga akong Babe ang tawag niya sa akin, eh.

"I'll try," sagot ko sakanya.

Hinintay ko siyang magsalita pero nagulat ako kasi pinaharap niya ako sakanya.
Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko. Ilang beses akong napakurap. Palapit
siya ng palapit at hindi ko naman magawang umatras kasi maliit lang ang inuupuan
namin at baka mahulog pa ako.

"I-Ivo... anong ginagawa mo?" naguguluhan kong sabi. Instead of answering me ay

dumako ang mukha niya sa leeg ko. Hinawi niya ang buhok ko at naramdaman ko ang
malalamig niyang labi sa leeg ko.

Mag-sasalita sana ako para sawayin siya pero bigla ko na lang na naramdaman na
bumaon ang ngipin niya sa leeg ko.

Napaliyad ako sa kakaibang sensasyon na dulot ng kagat niya. Napapikit ako at

parang may mga dumaang imahe sa alaala ako. Mga bagay na gusto niyang sabihin at
kinikimkim niya sa loob niya. Parang nagkaroon kami ng connection. Nararamdaman ko
kung ano ang nararamdaman niya. Naiintindihan ko na ang gusto niyang ipaintindi sa
akin. At naliliwanagan na ako sa mga bagay na gusto niyang ipaliwanag sa akin.

"Lalayuan ko si Cassey kasi mahal ko siya! Ayaw ko siyang mapahamak!"

Lahat ng bigat sa dibdib ko ay parang dumagaan. Habang tumatagal naiintindihan ko

siya. Ang sama ng loob na tinatago ko sa loob ko dahil sa pang-iiwan niya sa akin
ay unti-unting nawawala.

"Matagal na akong nakapag move on sa'yo Theyn."

Nakita ko pa ang sarili ko na nalulunod at ang akala kong si Lyrron ang nagligtas
sa akin ay hindi pala. It was him. Iniwan niya ako sa gilid ng pool kasi narinig
niyang paparating si Lyrron. At kahit kailan hindi niya ako iniwan. No'ng akala
kong wala na siya ay nasa paligid lang pala siya—silently protecting me.

"Don't hurt her. Huwag mo siyang idadamay dito!"

From Kuya Seth. Gusto akong gamitin ni Kuya Seth para mapatay niya si Ivo. Nakita
ko kung paano ako protectahan ni Ivo. Nasa Bicol ako kasama ko si Lyrron. Nakita ko
na gusto akong barilin ni Kuya Seth pero pinigilan ito ni Ivo. Nag-away sila that
led Kuya Seth to hospital.

Masyado akong na-o-overwhelmed sa mga nalalaman ko. Hindi ko man lang alam na
ganito pala ang dahilan ni Ivo.

Si Kuya Seth din pala ang may dahilan kung bakit muntikan na akong mamatay sa isang
car accident. Ang alam pa ng family ko ay kinidnap ako ni Ivo.

"Nalaman ng mga taga Infirmary na hindi ordinaryong lason ang nalanghap ni Cassey.
It has the essence of a blood from a venomous vampire."

"Sinasabi mo bang mamamatay siya?!"

"N-no! Hindi siya mamamatay. Cassey won't die because... because the poison inside
her body is gradually turning her into a... vampire."

Nanlaki ang mga mata ko sa nalaman. I'm a vampire by accident.

"We test every venomous vampire's blood kung kanino matched ang dugo na 'yon. At
walang iba kundi sa'yo. It was your blood, Ivo."

Habang hinihintay nila akong gumising ay binabantayan lang ako ni Ivo. Oras-oras
niya akong chine-check kung ayos lang ba ako.

"Paano kung ayaw niya pala na maging vampira? Ibabalik mo ba siya sa pagiging tao?"

"Oo. Hindi ko siya puwedeng ikulong sa isang bagay na ayaw niya. Mahal na mahal ko
si Cassey. At kung nakapag move on na siya sa akin... buong puso ko siyang
pakakawalan. Hindi naman kasi malabong magkagusto si Cassey kay Lyrron, eh. Mahal
siya no'ng tao, at walang duda 'yon."

Dahan-dahan naramdaman kong hinuhugot ni Ivo ang pangil niya sa leeg ko. Para akong
nanghihina sa mga bagay na nalaman ko. Nanatili siyang nakayakap sa akin habang ako
ay iniipon ang lakas para makaharap sakanya.

"I'm so sorry. Alam kong ilang beses kitang sinaktan. Sana mapatawad mo ako,"
bulong niya sa akin. Bumitaw siya sa akin at tiningnan ako—mata sa mata.

Magkapareho na kami ng kulay ng mata. Makasing lamig na rin kami ng balat. Kahit
maraming nagbago, isa lang ang alam kong hindi mababago. Ang nararamdaman ko para
sakanya. Alam kong sinabi ko sa sarili ko na nakalimutan ko na siya. Pero alam ko
sa sarili ko na hindi mawawala ang pagmamahal na 'yon. Nakatago lang siya—
naghihintay.

"Mahal na mahal kita, Babe."

Lihim akong napangiti dahil sa sinabi niya. Gusto kong ulit-ulitin niya 'yong
sabihin. I want to hear him calling me Babe. I want his assurance na mahal niya
talaga ako. Pero sapat na ang mga nalaman ko. Hindi niya kailangan ng mga punch
lines para kiligin ako sakanya.

"Hindi ka ba galit sa akin na isa kang vampira dahil sa akin? Gusto mo bang ibalik
kita sa dati?" nag-aalala niyang sabi. Hindi ulit ako kumibo. Natatakot akong baka
masira ang moment na 'to kung magsalita ako.

"Babe, magsalita ka please." Hinaplos niya ang pisngi ko. "Hindi mo ba ako namiss?"
naglalambing niyang sabi.

Napasimangot ako sakanya na mas lalong ikinaalarma niya.

"Gago ka ba?! Halos mamatay-matay na ako no'ng nawala ka tapos tatanungin mo ako
kung namiss kita?!" I retorted.

He let out a loud chuckle saka ako kinabig palapit sakanya.

"That's my babe. I missed you, too. More than you ever know..."

—-

I'm still under Captain America's spell kaya puro cheezy-corn 'tong update. Sorreh
na. Kinikilig kasi talaga ako sa biceps ni Chris Evans, eh. ^___^ Hahaha

=================

Chapter 33 - Can I Keep You?

Please play the song on the multimedia part. Kamsa~

 

Chapter 33 – Can I Keep You?

Cassey's POV

I stared at myself in front of the mirror. Bukod sa maputla kong complexion, hindi
na rin malinaw ang reflection ko sa salaming. Parang vertically distort ang katawan
ko. Hindi ko matanggap! Ganito pala 'to?

Sa sobrang inis ko ay nilingon ko si Ivo na kanina pa sa likod ko. He's beaming at

me pero agad naman siyang napaseryoso nang makita ang galit kong mukha.

"I hate this!" I said with rage. Bigla siyang nag-alala. Lumapit agad siya sa akin
at parang takot na takot sa sinabi ko.

"Babe? Ayaw mong maging vampira? Gusto mo bang ibalik kita sa pagiging tao?" nag-
aalala niyang sabi. Parang bigla akong tinamaan ng konsensya sa pag-aalala niya.
Hindi naman 'yon ang ibig kong sabihin, eh.

"Don't be so stupid, Ivo! Sa palagay mo ba gugustuhin ko pang maging tao?" I

retorted.

"Then what it is? Ano ang ayaw mo sa pagiging vampira?" nag-aalala pa rin siya.
Para bang takot na takot siya na ayawan ko ang pagiging vampira pero handa naman
niya akong ibalik sa dati.

"This!" itinuro ko ang salamin at humarap ako dito. "Hindi ko na makita kung gaano
ako kaganda! Hindi ko na makikita ang maganda kong mukha! Bakit ganito 'to?!" Hindi
ko matanggap na kapag makikita ko ang sarili ko sa salamin ay isang malabo a
distort version of me ang makikita ko.

Narinig ko ang mahinang tawa ni Ivo saka siya lumapit sa akin. He stood behind me
and snaked his arms arund my waist. He rest his chin on my shoulder saka kami
parehong napatingin sa harap ng salamin.

"Hindi naman kita titingnan sa salamin lagi, eh. I'd prefer personal look,"
pagkasabi niya noon ay pinaharap niya ako sakanya. Sobrang lapit ng mukha niya sa
akin. Kahit vampira na ako may ganitong epekto pa rin sa akin si Ivo... ang
pabilisin ang tibok ng puso ko. "Mahal na mahal kita, Cassey. At walang araw na
hindi ko sa'yo ipapaalala kung gaano kita kamahal."

He made me speechless. Kanina lang nalaman ko ang lahat. Mahal niya ako at
naramdaman ko 'yon lalo na't may connection na kami. Pero iba pala kapag
nanggagaling na mula sakanya. Parang panaginip. Ilang beses ko bang pinanalangin na
sana mahalin din ako ni Ivo. Pero heto siya, sa harap ko. Buong pagmamahal na
pinagmamasdan ako. Mahal ko siya pero mas mahal niya ako. At wala na akong gustong
hilingin pa.

"This is surreal," I said to him.

"No, babe. This is real. And we're going to face our reality together." Hinalikan
niya ang noo saka ako napapikit. Parang sasabog ang dibdib ko sa sobrang saya.
Walang kapantay na kasiyahan na malamang mahal niya ako. Parang lahat nang
paghihirap ko ay worth it. Kasi at last, minahal niya rin ako.

I opened my eyes and met his gaze. He lowered his head and find my lips. I let him
claimed mine and without hesitations, I respond to his kisses. Our cold lips
colliding and creating a heat that I never knew existed. Bursting with love and
anticipation, I clung my arms around his neck and let him deepened the kiss.

"I love you," he said between my lips. "I love you so much," he said while kissing
my cheeks. "I love you, forever."

That red velvety eyes that same as mine staring back at me made my knees woobly. I
caress his cheeks and made a stroke down to his jawline. He closed his eyes and
almost out of breath.

"Ayaw ko nang umuwi sa amin, Ivo. Huwag mo na akong ibalik sa amin," I said to him.
Napatango na lang siya sa akin.

"Okay." He said beaming. Napayakap ako sakanya at dinama ko ang yakap niya. Mahal
na mahal ko talaga siya at handa akong i-give up ang lahat. Everything even my
luxurious life outside. Ipagpapalit ko ang lahat makasama lang ang lalaking
pinakamamahal ko.

-=-

Isang linggo na rin simula nang magising ako. Sinasanay ko na ang sarili ko sa
bagong lifestyle ko. Hindi kami natutulog kaya minsan, magdamag kaming nakahiga
lang ni Ivo at nakatitig sa kisame habang nakaunan ako sa dibdib niya.

Pero ngayon, nandito ako sa isang Library at pinag-aaralan ang Vampire culture at
history. Kasama ko si Ivo at si Cindy. Masyado nga silang close sa isa't-isa eh.

Binabasa ko ang tungkol sa iba't-ibang uri nang vampira at kung sino ang namumuno
sakanila. Dito sa Vampire City, si King Aric and Queen Lorelei ang namumuno which
is pamangkin pala ni Kent. May mga iba't-ibang Clan pa na iba-iba rin ang rulers.
Pero dito raw sa loob ng Vampire City ay mayroon ding iba't-ibang klase ng
Vampires.

Ang mga Sanguinarian daw na nasa West Part ng City ay tahimik na pinamumunuan ng
babaeng vampira na nagngangalang Trinity. 'Yung mga kagaya naman daw namin na
converted or Venomous ay part ng Main City. Pero may isang group daw ng mga
Vampires na hindi nakatira sa Vampire City—and mga Blood suckers ruled by Lord
Droko Coven.

"Ito lang ba ang mga uri ng Vampira?" tanong ko sakanilang dalawa.

"Ay mayroon pa. 'Yung Transcendals. Pero hindi naman sila mga Vampires. They're
human practicing voodoo and vampire lifestyle." Sagot naman ni Cindy sa akin.

"Nasaan sila ngayon?"

"No one knows, Babe. As long as na hindi sila nanggugulo, hindi makikialam ang
Elders." Ivo said to me.

"How about Sandy's brother? Saan siya nakakakuha ng mga bagay na pang-patay sa
Vampira?" I asked them.

Hinawakan naman ni Ivo ang kamay ko saka ako nginitian, "There's this so called
Vampire Hunters sa ibang bansa. Secret community siya at doon lumalapit si Seth
para makakuha ng Silver bullet especially made to kill vampires. Pero huwag mo na
'yon isipin. As long as nandito ka sa Vampire City, hindi ka masasaktan ni Seth."

"Sweet! Kailan ba ang kasal niyong dalawa?" pareho kaming naubo ni Ivo sa tanong ni
Cindy. Kasal agad? Eh nagkakaayos pa lang nga kami, eh.

"Ayaw kong madaliin ang Babe ko." Sabi ni Ivo kay Cindy tapos bumaling siya sa
akin. Napangiti na lang din ako sakanya.

"Aba, kailan pa? May anak na si Theyn at Kent, dapat sundan niyo rin para may
kalaro na si Baby Thyrone!"

Feeling ko nagba-blush ako but thank god maputla ako kaya hindi uso ang blush dito.

"Bakit ba kami ang minamadali mo? Ikaw muna kaya ang mag-asawa? Diba may lover ka?"
sabi ni Ivo saka napangisi. Sinamaan naman siya ng tingin ni Cindy.

"Wala, ah! Joke ko lang 'yon para hindi niyo ako pagbawalan na lumabas ng portal,"

"Ayan! Lumalabas na ang totoo!" Ivo said then smirked.

"Ay, Cassey. Ano pala ang strength mo?" halatang pagche-change topic ni Cindy kaya
natawa si Ivo.

"Strength? Hindi ko alam, eh." sabi ko. Totoo naman, eh. Ilang linggo ko nang
inaalam kung ano ang kakayahan ko pero hanggang ngayon hindi ko pa rin alam.

"It's okay, babe. Huwag mong madaliin." Said Ivo.

"I know,"

Umalis kaming Library at iniwan na kami ni Cindy. Ayaw niya raw maging chaperon sa
aming dalawa.

Habanag naglalakad kami sa sidewalk ay naramdaman kong hinawakan niya ang bewang
ko. Lihim lang akong napangiti. Para akong teenager na kinikilig.

"Babe,"

"Hmm?" napaangat ako ng tingin at tiningala siya.

"Are you happy?" huminto kami sa paglalakad at humarap siya sa akin.

"I am happy, Ivo." I honestly answered.

"Me, too."

Pakiramdam ko humihinto ang mundo kapag pareho naming tinitingnan ang isa't-isa.
Nawawala ang mga unnecessary sound at tanging tibok ng aming puso ang maririnig.

"Can I kiss you?" halos anas niya lang na sabi. Natawa ako ng bahagya.

"Dito?" sabi ko habang hindi bumibitaw sa mga titig niya.

"Oo, dito." Sagot niya pero unti-unting nang nilalapit ang mukha sa akin. Parang
wala naman akong choice humindi, eh.

Hindi na ako sumagot kasi ako na mismo ang lumapit sakanya.

The kiss was tender and full of passion. I've never been kissed like this.
Pakiramdaman ko isa akong babasagin na sobra niyang iniingatan.

As much as I wanted to deepened and explore my kisses ay kailangan naming magpigil.

Nasa gitna kami ng sidewalk at ayaw kong mabigyan ng label na PDA kahit 'yon naman
talaga ang ginagawa namin.

"I want to keep you forever, babe. Ayaw kong mawala ka pa sa akin." He said habang
magkalapat ang noo namin.

"Hindi ako mawawala sa'yo Ivo. And yes, you can keep me as long as you want."

"No, it's not as long as I want because I will always want you. I'm going to keep
you 'till eternity, babe." Napatango ako sakanya. What more can I say? Masyado na
akong nao-overwhelmed sa mga sinasabi niya.

Kasi kung nakakalunod lang ang mga salitang binibigkas niya, malamang kanina pa ako
nalunod sa pagmamahal niya. Hindi lang puro salita si Ivo, eh. Pinaparamdam niya
rin sa akin na mahal niya ako. At gano'n din ako sakanya.

-=-

A.N: Wag niyo kong babatuhin ng keso, ples! -__- Hanggang chapter 50 lang ang Cold
Fangs tapos Epilogue. Maipagpapatuloy ko na ang Bloody Fangs. I, thank you.

FB: thyriza.wattpad

IG: @Thyriza

Twitter: @theRealThyriza

=================

Chapter 34 - Proposal

Chapter 34 - Proposal

"He's so cute! Feeling ko mas marami siyang namanang physical features kay Kent
kesa sa'yo," I said to Theyn habang nakikipaglaro kay baby Thyrone sa crib niya.
His laugh sounds like heaven lalo na kapag kinakaway-kaway ko sakanya itong rattle.

"'Yon nga ang sabi nila, eh." natatawang sabi ni Theyn.

"They say, kung sino raw ang pursigido sa kama siya ang magiging kamukha ng bata,"
biglang singit ni Cindy. "Kaya ata kamukha ni baby Thyrone si Kent.' She added
tapos napahagikhik.

"O-oy, Cindy!" nahihiyang saway ni Theyn kay Cindy. Natawa tuloy ako. Kahit may
asawa na 'tong si Theyn ang demure pa rin.

"Totoo 'yon, 'no! Kaya kung gusto mong maging kamukha mo ang susunod niyong anak,
ikaw ang maging boss sa ka-"

"Cindy!!" tili ni Theyn tapos natakip ng tenga. Tawa lang ako nang tawa sakanilang
dalawa. Parang baliw 'tong si Cindy. Ang daming alam na kalokohan.

Nag-aasaran ang dalawa nang bigla na lang umiyak ang bata. Bigla naman akong nag
panic kaya agad ko 'tong kinarga.

"Ang ingay niyo! Umiyak tuloy!" inalo-alo ko si baby Thyrone na parang Nanay nito.
Natigil siya sa pag-iyak pero nagkalat na ang luha sa mukha niya. Kinuha ko naman
ang face towel sa kama saka ko 'yon maingat na pinunas sa mukha niya. Napaka
delicate ng skin niya at parang nakakatakot diinan.

"Bagay sa'yo, Cassey." Nakangiting sabi ni Theyn.

"Alin?" nagtataka kong sabi.

"Ang maging Mommy."

"Naku hindi pa. Matagal pa," sabi ko. Narinig ko ang mahinang hagikhik ni baby na
parang kinikiliti.

"Masayang magkaroon ng anak, Cassey." Sabi ni Cindy kaya tinaasan ko siya ng kilay.

"Matatanggap ko kung kay Theyn galing ang sinabi mo. But those words coming from an
unmarried vampire makes it hard to believe." I retorted and Cindy grimace.

"Sinasabi ko lang ang napagmamasdan ko kay Theyn. Masaya siya na may anak siya kaya
panigurado gano'n ka rin," sabi niya pa.

"May point naman si Cindy, Cass. Pero hindi ka naman namin minamadali. Ngayon pa
lang naman nagtatapat sa'yo si Ivo kaya marami pa kayong adjustments,"

Nagtapat na nga siya sa akin sa kanyang totoong feelings. Pero hindi ko alam kung
kami na ba o ano. We kissed and cuddle pero wala talagang formal na proposal.
Siguro nga kami na. We're old enough para sa ligawan stage.

"Theyn," sabi ko habang na kay baby Thyrone ang attensyon. "Did Kent courted you?
I mean, paano naging kayo? Did you went traditional or what?" I asked kaya natawa
siya ng konti.

"I knew it. May issue kang ganyan kay Ivo. Well, iba naman kasi 'yung sa amin ni
Kent. Ako 'yung unang nagtapat sakanya-unintentionally. But to answer your
question, no. Kent and I didn't went to traditional. No'ng nalaman naming gusto
pala namin ang isa't-isa, we assumed na kami na. I was 21 years old by then pero
hindi na ako nagpaligaw kay Kent. But don't get me wrong, kung gusto mong
magpaligaw kay Ivo, go lang. Masarap din naman ang maligawan, eh." nakangiti niyang
sagot sa akin.

Hanggang sa makaalis ako sa bahay nila Theyn ay naiisip ko pa rin ang sinabi niya.
Yes, it will always be my choice. I want Ivo to court me. Pero parang late na 'yon?
Hinalikan na niya ako tapos para pala sa akin hindi pa kami?

"Ugh!" ang gulo. Nakakabaliw.

"Babe?" natigilan ako nang tumambad sa harap ko si Ivo. Nakangiti siya pero parang
nag-aalala.

"Nandiyan ka pala." Sabi ko. Nandito na ako sa harap ng building ng condo unit ni
Ivo. Ang totoo gusto ko siyang kausapin tungkol dito.

Ano ba, Cassey! Nagpalitan na kayo ng I love you tapos hindi pa rin kayo? Haay,
hindi ko rin talaga alam.

"Babe, are you okay? You're spacing out," mas naging concern ang boses niya.
Hinawakan niya ang magkabilang balikat ako at pumantay siya sa mukha ko. "May
sinasabi ako sa'yo pero hindi ka nakikinig," nagtatampo niyang sabi.

"S-sorry. Ano nga ulit 'yon?" ngumiti ako kahit pilit lang.

"Sabi ko may surprise ako sa'yo." Aniya. Naglabas siya ng blindfold saka pinakita
sa akin. "Pipiringan kita para sa surprise ko sa'yo, okay?" sabi niya tapos
napatango ako.

Pumunta siya sa likod ko at nilagay ang piring sa mga mata ko. Hinawakan niya kamay
ko saka bumulong.

"Are you ready?" he said huskily. Tumango lang ako sakanya. Naramdaman kong may
malakas na hangin ang humatak sa amin kaya alam kong nagteleport kami papunta sa
kung saan.

"Dito na tayo," sabi niya. Akma kong tatanggalin ang piring sa mata ko pero
pinigilan niya ako. "Wait lang, babe." Naramdaman kong nasa harapan ko siya.

"Ivo..." I felt his cold lips touched my cheeks.

"Before I remove your blindfold, I just want to do this with you," nagulat na lang
ako nang siilin niya ako ng halik. He intertwined both of our hands. I tiptoe my
feet para mas maabot ko siya. Ang saya sa pakiramdam kapag magkalapat ang labi
namin. Like we were made to kiss each other.
He slowly removed the blindfold but let my eyes closed. He kissed my forehead
before telling me open my eyes.

Tumambad sa akin ang isang hindi kalakihang bahay. Nasa harap kami nito kung saan
maraming halaman at iba't-ibang klase ng bulaklak ang nagkalat. The house is two
storey with balcony. Simple white, cream and brown ang kulay. Bahay para sa
masasayang pamilya.

Napatingin ako kay Ivo na nakangiti habang pinagmamasdan ang bahay.

"Two bedrooms, kitchen, dining area, living room, with balcony, garage ang garden.
Okay na ba 'to para sa'yo, babe?" sabi niya ikinagulat ko.

"A-anong..."

"Cassey, buong buhay ko wala akong kinagisnan na pamilya. I am alone not until you
came into my life." Ginagap niya ang kamay ko at pinakiramdaman ng pingi niya. "I
want us to be family. At itong bahay na 'to ang gusto kong maging pundasyon ng
pagbuo natin ng sarili nating pamilya."

Bigla na lang may pumatak na luha sa mga mata ko. I am beyond happy. Hindi ko
maipaliwanag ang nararamdaman ko.

"Ivo..."

"I'd already given up everything I have outside this world. Ang gusto ko na lang
ngayon ay makasama ka."

I am speechless. Is he proposing already? Hindi pa ako handa pero... mahal ko si

Ivo, eh. Kung nagawa niyang talikuran ang marangyang buhay sa mundo ng tao, bakit
hindi ako? Alam kong we're running from our problem outside but we both know na
dito lang kami sasaya na walang mang-gugulo.

"Ivo, ginawa mo ang lahat para sa akin. You saved me, loved me from afar and took
care of me. Kung nagawa mong talikuran ang lahat para sa akin, magagawa ko rin 'yon
para sa'yo." Napangiti siya sa akin at parang baliw na kinilig.

"Kung gano'n, will you accept my proposal?" nagulat na lang ako nang biglang may
lumabas na red velvet box sa kamay niya. He slowly opened it.

A ring reflected to the moon kaya kuminang ito. Kinuha niya 'to sa kahon at
pinakita sa akin.

"Will you spend the rest of your life with me, Cassey Aragon? Will you marry me?"
he sincerely asked. This is too good to be true. Parang kailan lang ang tanging
gusto ko lang ay mahalin ako ni Ivo. Pero heto siya, proposing.

"Yes, Ivo. I will spend the rest of my life with you and marry you." Halos maluha-
luha kong sagot. Isinuot niya sa akin ang sing-sing ang it was a perfect fit. A
never ending circle that symbolizes our love for each other.

Niyakap niya ako nang mahigpit at paulit-ulit na sinabing mahal niya ako.

-=-

Sandy's POV

DALAWANG linggo na at hindi pa rin namin nahahanap si Cassey. Pati nga 'yung event
ng kanilang company ay na-cancel dahil sa pagkawala niya. Sobrang nag-aalala na
kami lalo na si Tito Martin.

"Wala pa ring lead sa kidnapping kay Cassey. Ano na kayang nangyayari sakanya,"
sabi ko. Kasama ko si Lyrron at nandito kami sa isang coffee shop sabay na
kumakain.

"Sandy, huwag ka sanang magagalit sa sasabihin ko," seryoso niyang sabi.

"Hmm, ano 'yon?"

"Pinagdududahan ko talaga ang kapatid mo, eh. I think there's something wrong with
his actions. At bakit ba lagi siyang nasa Aragon company? And it was just yesterday
when the Hildalgo empire announced that Seth is the new CEO. Don't you think it is
very coincidental?"

Tama si Lyrron. Kahapon lang nang palitan si Ivo ni Kuya bilang CEO.

"Sandy, tulungan mo akong mag-imbistiga. At dahil ikaw ang malapit sa aking main
suspect, ikaw lang ang makakatulong sa akin." Pakiusap niya sa akin.

Natatakot ako. Paano kung may kinalaman nga ang kapatid ko? Parang hindi ko ata
kayang tanggapin 'yon.

Palabas na kaming coffee shop ni Ivo nang matanaw ko si Kuya papalabas ng Aragon
building. Hindi ko na lang siya pinansin kasi parang nasanay na rin akong lagi
siyang nandito.

Pagpasok namin sa building para sana puntahan ang office ni Tito Martin, ay nagulat
na lang kami ni Lyrron kasi parang nagkakagulo ang mga empleyado. Umakyat sa
emergency stairs ang mga security guards.
"Ano bang nangyayari?" tanong ni Lyrron sa isang empleyado.

"Si Mr. Aragon po, nadatnan na walang malay sa opisina niya. Inatake raw sa puso!"
pareho kaming nagulat ni Lyrron sa balita.

Walang sakit sa puso si Tito. Pero kung na-sobrahan na siya sa pag-aalala kay
Cassey, maaring 'yon nga ang dahilan.

xxxxxxxxxxxxxxxxxx

=================

Chapter 35 - Almost Perfect

Chapter 35 – Almost Perfect

INIABOT sa akin ni Ivo ang picture frame saka ko naman siya pinatong sa taas ng
fire place. Naramdaman ko ang braso niyang pumulupot sa bewang ko at pinatong niya
baba niya sa balikat ko.

"You're good on decorating our house, babe." He compliments me. Kanina ko pa 'yan
naririnig mula sakanya. Hindi naman talaga ako sanay na pag-aayos ng bahay, siguro
nagpapakitang gilas lang ako sakanya kasi magsasama kami rito sa bahay na 'to.

"Sana may picture tayo together. Mas maganda 'yon tingnan," I said to him looking
up. 'Yong nasa photo frame kasi ay collaged photo lang namin. Wala kasi kaming
picture together since malabo naman ang mukha namin sa photo.

"Magpapagawa na lang tayo ng portrait sa isang sikat na painter. Mas maganda 'yon."
Sabi naman niya. Napatango ako sakanya.

It was just yesterday when he proposes. Kaninang umaga inayos namin ang bahay.
Kumpleto na naman siya ng gamit pero nilipat kasi namin ang ilang personal
belongings ni Ivo rito.

"Babe, tabi na tayo mamaya, ah?" he said then winked.

"Hindi na tayo natutulog, Ivo." I retorted that made him look sad.

"Mahihiga lang tayo. We're going to pretend like a normal couple. We can cuddle and
if you like... we can make love and—"

"Primotivo!!" saway ko. Halos pangilabutan ako sa huling sinabi niya. "I told you
I'm not going to have sex with you!" humilaway ako sakanya saka siya sinamaan ng
tingin.

"Of course we're not going to have sex. We're going to make love, babe." Napalunok
ako sa sinabi niya. The way he say it parang may epekto sa akin.

"R-regardless! We're not yet married," I crossed my arms at tinaasan siya ng kilay.

"Eh 'di magpakasal na tayo,"

"You've just proposed last night,"

"So?

"Anong so? Para sabihin ko sa'yo Ivo, I want a descent wedding. I want it planned
because it was always my dream to get wed... with gowns, entourage and reception. I
already given up everything for you, even dad walking with me on the aisle."
Seryosong sabi ko sakanya.

A sad smile crept on his face. Para tuloy akong na-konsensya sa mga sinabi ko.

"I understand, babe. I was just joking. Don't worry, you'll have your dream
wedding. I promise you that." And with that, he hugged me tightly.

It was 12 midnight when we decided to go to bed. The foot of the bed is facing the
balcony where the door is widely opened. Nakikita namin ang kalangitan na napupuno
ng bituin at buwan. I rest my head on his arms. Pareho kaming hindi nagsasalita.
Comforting naman ang silence.

"Kumusta na kaya ang Daddy? For sure nag-aalala na 'yon," hindi lang kumibo si Ivo.
Alam kong kapag sinabi kong gusto kong makita si Daddy ay babalik kami sa mundo ng
tao which is ayaw ko.

The next day ay kasama ko naman si Theyn and her son—Thyrone. We're strolling down
the park. Tinutulak niya ang stroller ni baby Thyrone.

Ang sarap ng ganitong buhay. Simple at tahimik. Lumaki ako na nakukuha ko ang lahat
kaya siguro matagal kong hangad ang ganitong klase ng buhay.

"Have Ivo told you?" Theyn said.

"Alin?"

"Magve-venture raw sila ng business dito sa Vampire City. Ayaw na rin kasi ni Kent
na tumira pa kami sa labas. Bibisitahin na lang daw namin ang family ko every
holidays." Sabi naman niya.

"Wala pang nababanggit si Ivo sa akin," nasabi ko na lang.

"Sabagay, plano pa lang naman kasi. Kent told me na siya raw ang mag-aayos ng
accounts ni Ivo sa banco. I've heard wala nang pakialam si Ivo sa company since
nakuha na siya ni Seth,"

Tiningnan ko lang si Theyn. In all fairness to her ang dami niyang alam na hindi ko
pa alam. Siguro kasi kine-kwento sakanya ni Kent ang lahat.

"How about you? Gusto mo bang mag-business dito? We can be partners," she said
beaming.

Partners? With Theyn? Never in my life I did imagine being business partners with
her. But Theyn is now my friend. 'Yong issue namin noon ay dala lang ng childish
act ko.

"Anong business naman?" I asked.

"Well, I'm a Psychologist. I can put up a clinic and you can be my secretary,"
napanganga ako sa sinabi niya. She laughs as if there's no tomorrow. Parang tuwang-
tuwa siya sa reaction ko.

"That's not funny, Theyn!" umirap ako sakanya pero siya tawa lang ng tawa.

"I was just joking," laughs hard. "You're reaction is so priceless," then laughs
again.

"Kung hindi lang kita kaibigan baka kanina pa kita sinabunutan!" I retorted.

"Well, let me just remind you Cassey na na-hospital ka sa last wrestling natin so
talo ka kapag sinabunutan mo ako," she grins and it annoys me. But then, I found
myself laughing with her. Remembering that barbaric sabunutan moment namin makes me
laugh.

"I was wearing pumps that day. And you caught me off guard," pagtataray ko sakanya.

"Palusot ka pa!"

"Aba't—"

Napatigil kami nang marinig namin na humahagikhik si baby Thyrone. Nagkatinginan

kami ni Theyn saka parehong natawa. Naiintindihan niya kaya ang pinag-uusapan
namin? Maybe, especially he's not an ordinary baby.

Pauwi na kami ni Theyn at naglalakad lang kami papuntang Village. Magkalapit lang
kasi ang bahay namin.

We saw Ivo ang Kent seriously talking outside our house. Hindi ko alam kung parang
nagtatalo sila o masyado lang seryoso ang pinag-uusapan nila.

"Boy's talk ata sila, Cassey." Bulong sa akin ni Theyn habang papalapit kami
sakanila. Napangiti lang ako sakanya ng pilit. I felt like something was wrong.

"Kent!" nagtatakbo si Theyn at iniwan si baby Thyrone sa stroller saka lumambitin

sa leeg ng asawa niya. 'Buti na lang nasa tabi ko lang ang stroller nitong anak
nila. Isip bata pa rin 'tong si Theyn.

"H-hey. Theyn, baby." Nagulat ata si Kent sa inasal ng asawa niya kaya para itong
natatawa habang tinatanggal si Theyn sa leeg niya.

"Bakit ka umuwi agad? I thought matatagalan ka sa mundo ng tao? Siguro na-miss mo

ako, 'no?" panunuya niya pa. Napapailing na lang ako kay Theyn habang papalapit ako
with their baby.

"May importante lang akong sinabi kay Ivo," pagkasabi no'n ni Kent ay napatingin
siya sa akin saka napakunot. "Iniwan mo ang anak natin kay Cassey?"

"Our son is safe with her," parang wala lang na sambit niya.

"I know that. But you're now a mother, wife. You don't just ditch our baby to hug
me. Mas gusto kong priority mo siya kaysa sa akin," Theyn shook her head then
pouts.

Naramdaman ko naman ang paghawak ni Ivo sa bewan ko. Hindi ko siya gaanong napanin
na lumapit sa akin since na kay Theyn at Kent ang attention ko.

"Okay ka lang?" bulong sa akin ni Ivo.

"Yeah. Why wouldn't I be?"

"Wala naman," kibit balikat niyang sabi.

Nagpaalam sa amin si Theyn at Kent paalis kasama si baby Thyrone. Pumasok naman
kami ni Ivo sa loob ng bahay. Pansin kong malalim ang iniisip niya. I can feel
something is bothering him. We have connection and somehow, nararamdaman ko kung
masaya siya o may bumabagabag sakanya.
May napansin akong portfolio na nakalapag sa sofa table kaya agad ko 'tong
binuklat. Mga iba't-ibang wedding themes.

Nag-angat ako ng tingin para sana tawagin si Ivo kasi gusto ko may say siya sa
pipiliin kong theme sa kasal namin pero nakita ko siyang wala sa sarili na paakyat
sa 2nd floor.

"Ano problema no'n?" I said to myself.

I immediately closed the portfolio at sumunod sakanya. I tried to calm myself

habang papasok ako sa kwarto namin. I swayed the door widely pero mas lalo lang
akong napakunot nang hindi ko makita si Ivo sa loob.

Pumasok ako sa CR pero wala rin siya sa loob.

Hindi ko maiwasan ang kabahan. Bakit ba ang weird ng mga ikinikilos ni Ivo ngayon?

My instinct tell me to drop it off at baka napa-paranoid lang ako. Pero mas
nananaig ang pagdududa sa akin kaya wala sa sariling dinial ko ang phone number
nila Theyn sa bahay nila.

Nakaka-tatlong ring pa lang nang may sumagot agad. It was Kent.

"Kent, nandiyan ba si Ivo? I followed him papasok dito sa kwarto namin but then
he'd just vanished!" naiirita ako sa totoo lang. he could just use the main door or
mag-paalam man lang hindi 'yong pinagpapaalala niya ako.

"Wala siya rito, Cassey. May sinabi ba siya sa'yo?"

"Wala nga, eh. Hindi man lang nagpaalam." I sigh deeply. "Sige, Kent. Sorry sa
istorbo. Hihintayin ko na lang siya." Hindi ko na hinintay na may sabihin pa si
Kent at agad kong binaba ang phone.

Lagot ka sa akin, Primotivo! Nakakalimutan na niya atang isang bitch 'tong ginawa
niyang vampira. I can always throw a fit if I wanted to pero binabago ko na sarili
ko. Pero kung ganito ang gagawin niya sa akin—leaving without saying anything, baka
mahanap niya ang hinahanap niya!

-------

HAPPY MONDAY!
I apologize for the delay of update. Mejj busy lang... at sa totoo lang guys
nawawala na ako sa story. Baka hanggang chapter 40 lang ang Cold Fangs kasi baka
kung ipaabot ko pa sa 50, baka lumayo na tayo sa plot ng story lalo na't hindi na
gaanong nabigyan ng justice 'yung Prologue.

Salamat sa mga matiyagang naghihintay. Babawi talaga ako sa inyo--no promises. :))

=================

Chapter 36 - Sweet Lies

Chapter 36 – Sweet Lies

Cassey's POV

"ANG swerte mo diyan kay Ivo. Nakakainggit!" kinikilig na saad sa akin ni Cindy
habang kasama ko siyang pumipili ng magandang motif para sa kasal namin ni Ivo.
Hindi nakasama sa amin si Theyn kasi busy siya sa pag-alaga sa baby nila ni Kent.

"Huwag kang mainggit. Mamaya agawin mo sa akin," I smirked at her.

She scoffs and roll her eyes on me.

"I don't have plans, okay?"

"Mabuti naman." Umirap ako sakanya pero pareho kaming natatawa sa isa't-isa.

"Saan nga pala si Ivo? Dapat kasama mo siya sa pag-asikaso nitong kasal niyo." She
said saka kumuha ng magazine sa table rack.

Bahagya naman akong natigilan. Kagabi lang nang bigla na lang siyang umalis ng
walang paalam. Naiinis ako sakanya pero pilit kong hinahabaan ang pasensya ko
sakanya. Baka may inaayos lang siya. O kaya may pinapagawa sakanya ang Elders.
Hindi ko dapat siya pinag-iisipan ng masama.

"Ay teka, anong flowers pala ang gagamitin mo? May flourist ka na ba?" she asked me
habang nag-s-scan sa magazine.

"Wala pa. Pagdating na lang ni Ivo." Nasabi ko na lang.

"Pero puwede naman tayong mag scout ng flourist. May mga flower shop dito sa
Vampire City. Pinakasikat dito ang black rose." She said dahilan para mapasiangot
ako.

"Ikakasal ako, Cindy. Hindi ililibing." Sabi ko pero natawa lang siya.

"Baliw! Ang black rose kasi ay katumbas ng red rose sa mundo ng tao. Kapag binigyan
ka ng black rose ng isang vampira, ibig sabihin mahalaga ka sakanya. 'Yon din ang
current emblem ngayon ng kaharian kasi may sentimental value raw ang black rose kay
King Aric at Queen Lorelei." Sabi niya pa na parang tuwang-tuwa.

"Ayoko! Ayoko ng black rose. At ayaw ko ng gaya-gaya. May originality ako 'no!"
ismid ko sakanya.

"Eh kung gano'n maghanap tayo ng flourist mo. Ay teka, kilala mo si Florence at
Jean? Kaibigan namin sila ni Theyn. Flourist sila kaso sa mundo ng tao. Gusto mo
bang—"

"Hindi tayo lalabas ng Vampire City. Alam mo naman kung bakit, diba?"

"Oo nga pala."

Tumayo ako saka kinuha ang bag ko sa kwarto. Pagbalik ko sa salas ay nanunuod na ng
TV si Cindy. Vampirang 'to... feel at home!

"Akala ko ba mag-s-scout tayo ng flourist?" nakataas kilay kong sabi.

"Ngayon na?"

"Ay hindi. Kapag tapos na ang kasal ko saka tayo maghanap ng flourist para sa
libing mo!" iritado kong sabi.

"Eto naman nagtatanong lang, eh. Tara na nga." Tumayo siya saka pinatay ang TV. Ako
naman ay nauna ng lumabas ng bahay. Automatic ang bahay namin kaya hindi na
kailangan ng susi. Passcode lang ang kailangan.

Nag-ikot-ikot kami sa Downtown City. Halos lahat sila sina-suggest na black rose
ang gawin kong flower. Napapasimangot lang ako kasi ayaw ko nga sa itim. Kahit isa
na akong ganap na Vampira, may bahid pa rin ng pagiging tao ang mga bagay na gusto
ko.

Ilang oras pa kaming nag-ikot ni Cindy nang mapag desisyunan kong carnation na lang
ang flower ko. Marami pa sana akong idagdag pero paano ko 'yon magagawa kung wala
si Ivo? I need his comment about this. Hindi naman puwedeng mga gusto ko lang lahat
ang makikita ko sa kasal ko. Dapat mayro'n din sakanya.

Cindy and I ended up on a bar. Sabi niya mag unwind daw kami. Hindi ko alam kung
paano niya nasasabi ang word na unwind eh nasa loob kami ng bar na crowded, amoy
blood wine, at yosi.

"Two Bloody Mary, Please!" malakas na sigaw ni Cindy sa bartender dahil hindi ka
talaga maririnig dito because of the loud music banging on the for corners of the
wall.

Para namang walang pinagkaiba ang pagpa-party ng mga Vampira sa mga tao. Kung wild
ang mga tao, gano'n din rito. Updated din sila sa latest music. The only difference
is the liquor they are drinking. Hindi ko nga alam kung magugustuhan ko ang version
nila ng Bloody Mary dito, eh.

"Cheers!" biglang sabi ni Cindy nang ma-serve ang inumin namin. Kinuha ko naman ang
akin at nakipag cheers sakanya.

I took a little sip hanggang sa makalahati ko ang baso.

Masarap! Mas masarap kesa sa version ng mga tao. Sana lang hindi ko malaman kung
ano ang mga pinaghalo-halo rito sa inumin ko at kung saang dugo galing 'to.

Hindi lang Bloody Mary ang ininum namin. we tried hard liquor and surprisingly,
gusto ko siya kahit malakas ang tama.

This is my kind of thing. Ghad, I'm starting to love it here. And the best part is,
hindi ka agad malalasing kasi malakas ang tolerance ng vampira sa alak. Sabi ni
Cindy, you just pass out kapag nalasing ka na.

I let go of my inhibitions at hinayaan kong hilain ako ni Cindy papunta sa gitna ng

dance floor. Hindi ko alam kung ano 'yong huli naming ininum pero ramdam kong
parang nagiging dalawa ang tingin ko sa paligid.

Alam kong lasing na ako pero kaya ko pa. Ang gaan sa feeling. Parang gusto kong
tumawa ng malakas.

Kaya nang maramdaman kong may nakikisayaw sa aking lalaki ay natawa na naman ako.
He's sooo handsome! His eyes are blue with and maroon. Ngayon lang ako nakakita ng
lalaking may dalawang kulay ang mga mata. But well, what do I expect. Vampira pala
'tong kaharap ko kaya walang imposible.

"What's your name, beautiful lady?" bulong niya sa akin. I felt a goosebumps on my
neck. 'Yon pala kasi malapit ang bibig niya sa leeg ko.

Napapikit ako. I wanted to push him pero parang ninanakaw niya ang lakas ko.
Nakakaliyo ang presensya niya.

"I—uhh..."
"Gusto mong lumabas? I know some place," he said in a husky voice.

Nakaramdam ako ng kaba. Inipon ko lahat ng lakas ko saka ako lumayo sakanya. Pero
agad niya akong hinila sa bewang ko at mas napalapit ako sakanya. Tiningnan ko siya
ng masama. Bwesit! Mapapahamak pa ata ako ngayon.

Iginala ko tingin ko at hinanap si Cindy but she's nowhere to be found. Hindi rin
ako makahingi ng tulong sa mga katabi ko kasi kung hindi lasing, mga nagsasayaw
habang nagme-make-out ang nakikita ko.

"Huwag ka ng pakipot. Magugustuhan mo ang gagawin natin." Dinampi niya ang labi
niya jaw line ko. My mind literally screams for help.

Ivo, help! I said absentmindedly.

"Come on, baby. Let's go somewhere private," hinawakan niya ako sa bewang ng
mahigpit at parang kurtinang hinawi ang mga nagsasayawan ng vampira.

Dala na rin siguro ng mga halo-halong ininum ko kaya nawalan ako ng lakas para
lumaban.

"A-ayaw ko! Let go of me!" mahinga ngunit mariin kong sabi. I heard him chuckle at
parang wala lang sakanya ang sinabi ko.

Hindi pa kami tuluyang nakakalabas sa bar nang maramdam kong parang gumaan ang
pakiramdam ko at nawala ang nakapulupot sa bewang ko.

Napalingon ako sa tabi ko at halos manlaki ang mga mata ko na makita ang vampirang
lalaki na sinasakal ng isa pang lalaki. He was pinning him on the wall at paulit-
ulit na sinusuntok.

Kinukusot ko ang mga mata ko para maging malinaw ang paningin ko but to my dismay,
naramdaman ko pang parang bumibigat ang talukap ng mga mata ko.

No, please, Cassey. Huwag kang matutumba. Labanan mo. Huwag kang mawawalan ng
malay.

Everything is like a transition from white to black before I could pass out.

I was awaken by distinc voices. Naigala ko ang tingin sa buong silid at napagtanto
kong nasa kwarto ako ng bahay. Teka, ano bang huling nangyari?

"You're suppose to watch out for her!"

"And I'm sorry, okay?! Masyado kaming nag-enjoy!"

Kahit hindi ko nakikita alam kong boses 'yon ni Ivo at Cindy. Bakit ba sila
nagtatalo?

Bumangon ako sa kama at sinuot ko lang bath robe ko bago lumabas ng kwarto. Sobrang
ingat akong naglalakad para hindi nila marinig. Sinilip ko silang dalawa sa baba.
Nakahalukipkip si Cindy habang si Ivo at nakatalikod sa akin kaya hindi ko makita
mukha niya.

Nagulat ako ng tumingin sa akin si Cindy. Of course! Malalaman niyang nakikinig

ako.

"Gising ka na pala, Cassey." Ngumiti siya ng tipid.

"Uhh, narinig ko kasi kayong nagtatalo. Ayos lang ba kayo?" bumaba ako sa hagdan.
Hindi pa rin ako nililingon ni Ivo.

Napatingin muna si Cindy kay Ivo bago ulit tumingin sa akin.

"Sige, aalis na ako. See you later, Cassey." Pagkasabi noon ni Cindy ay dali-dali
siyang lumabas ng bahay.

Problema niya?

"Ivo," pumunta ako sa harap niya at kit akong magkasalubong ang kilay niya. He's
mad. "Okay ka lang ba? Nag-away ba kayo ni Cindy?" inosente kong tanong.

Nakatiimbagang lang siya.

"Wala kang maalala, ano?" seyoso niyang sabi. Ang lamig-lamig ng boses niya. Pati
rin ba sa akin galit din siya?

"Na ano? Bakit nga pala ako nakatulog? Akala ko ba hindi na natutulog ang vampira?"

Hindi niya ako pinansin at napahilamos lang siya sa mukha.

"Paano kung hindi ako dumating?! Paano kung nagtagumpay ang gagong 'yon na may
masamang gawin sa'yo, ha?!" napatulala ako sakanya. Ano bang pinagsasabi nito ni
Ivo?

"What are you talking about?" I asked.

"I almost killed a fvcking low-life vampire! There will be no next time, Cassey.
Hindi ka na muli papasok sa bar!" napamaang ako sa sinabi niya.

"Ako? Nag-bar? At kailan 'yon nangyari?" hindi ko makapaniwalang tanong. Pinagti-

tripan na naman ako nito ni Ivo. Ang huli kong naalala kagabi ay naghahanap kami ng
flourist ni Cindy. Bakit ba galit na galit siya? Ako nga dapat ang magalit kasi
iniwan niya ako ng walang pasabi.

"Hindi mo maalala kasi may drugs 'yong pinainum sa'yo ng bartender!" he shout right
at my face. Galit na galit talaga siya.

Nakita niya atang hindi ko alam ang pinagsasabi niya at nagulat ako kaya nagbago
ang expresyon ng mukha niya. His face soften.

"I'm sorry,"

"Ano bang ginawa ko para magalit ka sa akin ng ganyan?" I asked.

"I'm not mad at you, babe. I'm so sorry." Lumapit siya sa akin at niyakap ako.
"Nag-alala lang ako sa'yo kagabi. Paano kung hindi mo ako tinawag? Paano kung hindi
agad ako nakarating? Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung may mangyaring masama
sa'yo."

He told me everything. 'Yong niyaya ako ni Cindy sa bar matapos naming mang-scout
ng flourist. 'Yong mga halo-halo naming ininum hanggang sa utusan ng isang vampira
na natipuhan ako na lagyan ng bartender ng drugs ang iniinom ko.

"Hindi ko na hahayaan na mag bar ka pa. Naiintindihan mo ba ako, babe?" pinagdikit

niya noo namin at napatango naman.

"I understand," I said.

"Sorry pala, babe. Kasi bigla na lang akong nawala noong isang gabi. May mahalaga
lang kasi akong inasikaso, eh. Pero wala ka dapat ipag-alala. Ayos na rin naman."
Nginitian niya ako so I believed him. Wala namang dahilan para magsinungaling siya,
diba?

---

May nagbabasa pa ba? Hahaha

=================
Chapter 37 - Newspaper

Chapter 37 – Newspaper

Cassey's POV

"NORMAL lang ba 'to?" I asked Theyn nang mapag-isa kami sa kwarto. Lumabas ng
kwarto sandali si Cindy kasi may kukunin siya sa kotse niya.

Tonight is my bridal shower daw. Kami lang naman kasing tatlo ni Theyn at Cindy
kaya hindi ko alam kung maco-consider ko 'tong bridal shower. Ayaw kasi ni Ivo na
umalis ako at pumunta na naman sa bar kasi baka raw maulit ang dati. Siya na lang
ang umalis at nag stay muna sa Scarlette Hotel para makapag bonding kami. And since
dati kaming mga tao, we still believed in the supersticious na hindi dapat magkita
ang groom ang bride the day before the wedding.

"Ang alin?" tanon ni Theyn habang namimili ng papanuorin naming movie.

"You know, second thoughts. Nagdalawang isip ka ba no'ng ikakasal ka kay Kent?" I
asked. Sandali siyang napahinto sa ginagawa saka tumingin sa akin.

"Are you having second thoughts?" she asked. Her eye brows are furrow.

"No! I mean... kasi parang kinakabahan ako. Natatakot at the same time. Pero siguro
excited lang ako." I said. Ngumiti naman siya sa akin ng makahulugan.

"Wedding jitters. Normal lang 'yan. Naramdaman ko rin 'yan noon." She said to me.

"Talaga?"

"Oo naman. Kaya huwag kang mag-alala, tingnan mo na lang kaming dalawa ni Kent.
Masaya and... expecting our second baby." She said grinning at halos manlaki ang
mga mata ko sa balita niya.

"Oh my god!" I gasped. "You're pregnant again?!" hindi ko makapaniwalang tanong.

"Yup! Kahapon lang namin nalaman." She giggled at halata ang kasiyahan sa mukha
niya.

"Congrats!" lumapit ako sakanya at niyakap ko siya. "I hope it's a girl para ma-
spoil ko siya!"
"Haay naku. Prehas lang kayo ni Kent." Natatawa niyang sabi.

"Hey, hey, hey! What's the commotion is about?" biglang sumulpot si Cindy na may
dalang mga CDs

"She's pregnant!" I squeal. Gulat din ata si Cindy sa balita ko kaya agad siyang
tumakbo palapit kay Theyn at niyakap 'to.

"Sharp shooter si Kent, ah!" natatawa niyang sabi kaya pinalo siya ni Theyn sa
braso. Natawa lang ako sakanya. "Pero teka, okay lang ba na sundan niyo si baby
Thyrone kahit hindi pa one year old?" she asked.

"Oo naman. Gusto namin ng maraming-maraming anak." Pahayag niya.

"Me too," segunda ko sa sinabi niya. "Gusto ko rin ng malaking pamilya lalo na't
alam ko ang pakiramdam ng walang kapatid."

"Ay for sure gusto 'yan ni Ivo." Sabi ni Cindy saka humalaklak na parang baliw.
Tapos bigla siyang natahimik. Naging seryoso ang mukha niya, "Naiinggit ako sa
inyo. Mabuti pa kayo." She said pouting. Inakbayan namin siya ni Theyn.

"Magkaka love life ka rin." Paninigurado ko.

"Kailan?" she pouts. Eh 'yong tipo kong lalaki may ibang gusto. Turn off na nga ako
do'n, eh."

"Ah basta. May lalaki kang makikilala at mala-love at first sight siya sa'yo." Sabi
ni Theyn as if magkakatotoo ang sinabi niya.

"Baka naman unrequited love 'yan. As in gusto niya ako pero siya 'di ko gusto."
Sabi pa ni Cindy. Tawa lang ako ng tawa sa dalawa. Parang mga baliw. At kailan pa
naging manghuhula 'tong si Theyn?

"Imposibleng unrequited love kasi gwapo ang lalaki. 'Yong tipong makalaglag panty!"
sabi ni Theyn at napatili ng malakas si Cindy.

"Ay gusto ko 'yan!" pumapalakpak na sabi ni Cindy.

The whole night mga random things lang ang pinag-usapan namin. Kadalasan si Cindy
ang lagi naming inaasar. Nakakatuwa kasi ang pagiging sports niya at sinasakyan
niya pa ang kabaliwan namin ni Theyn.

Siguro advantage namin ang pagiging nocturnal kaya kahit mag-uumaga na ay gising pa
rin kami.
"Why don't I try my wedding gown?" I suggested at agad na napatango si Cindy. I saw
Theyn cringed her nose. Sabi na, eh.

"It's bad luck. Baka hindi matuloy ang kasal." She said.

"What could possibly stop their wedding? Mamaya nang gabi, oh. Kaya sige na, Cass,
try it na. Para makita rin natin kung kasya pa sa'yo." Pang-e-encourage sa akin ni
Cindy.

"Ah basta. Don't tell me I didn't warn you, ha." Nakahalukipip na sabi ni Theyn.

Excited na pumasok ako sa walk in closet ko at nilabas ang wedding gown sa kahon
niya. Kahapon pa 'to diniliver sa akin pero hindi ko pa siya nakikita. 'Yong
mother-in-law ng pamangkin ni Kent ang nag-design nito.

Agad kong sinuot ang gown. It was what I imagine it to be. Simple but elegant. The
suede texture of the white gown has a gold glittering. The sleeves was effortlessly
off to the shoulder. It was bare back with a crisscross ribbon. Medusa cut ang
skirt that could show my figure.

Lumabas akong wal in closet at nakatingin lang sa akin ang dalawa. Hindi mawala ang
pag-aalala ni Theyn pero nakangiti pa rin naman siya.

"Ang ganda! Sexy mo sa wedding gown, Cass." Cindy complimented me kaya napangiti
ako ng maluwang.

"I have to admit. Bagay talaga sa'yo, Cassey. Very classy. For sure luluwa ang mga
mata no'n ni Ivo." Sabi ni Theyn.

"'Yon naman talaga ang gusto ko, eh." I said smirking. Tiningnan ko ang reflection
ko sa vanity mirror. Kung puwede ko lang hilain ang oras ginawa ko na. Hindi na ako
makapaghintay na maging Mrs. Hidalgo.

Excited na ako sa kasal namin mamaya. Kung sana nandito si Daddy para ihatid ako sa
altar. Pangarap kong si Daddy ang makakasama ko sa gitna ng aisle but things
change. I have to sacrifice my dream for Ivo. Mahal na mahal ko siya na kaya kong
ipagpalit si Daddy sakanya. Alam ko naman kasing nasa mabuting kalagayan si Daddy
kaya hindi ako mag-aalala.

When I was just a kid, I always dreamt of getting married to a Man that could love
me unconditionally. Who can handle my stubbornness and bitcheness.

But God didn't gave me my dream man. He gave me a man that compliments me. A man
that fills my flaws and my emptiness. Not just an ordinary man, but a vampire Man.
At exactly 5 am when I received a text from Ivo. Si Theyn nakahiga lang sa kama ko
habang si Cindy naglalagay ng cutix sa paa. Hinubad ko na rin ang gown at nilagay
ko sa closet.

From Ivo:

Kumusta ang bonding niyong tatlo?

Agad akong napangiti sa text niya. Parang gusto ko siyang makita. We're no longer
humans kaya wala na naman sigurong masama kung hindi namin 'yon susundin, diba?

To Ivo:

Okay naman. Where are you? I want to see you!

Narinig ko ang malakas na tawa ni Theyn at Cindy. May pinapakita si Theyn kay
Cindy. Ano'ng trip na naman kaya nitong dalawa?

From Ivo:

Babe, mamayang gabi na ang kasal natin. Konting oras na lang. Miss na rin kita pero
worth it naman ang paghihintay, diba?

Napasimangot lang ako sa text niya. Damn his reasons. Gusto ko siyang makita. I
want to hug him. I badly want to feel his kiss. God, I can't wait to be his.

To Ivo:

Okay, I love you!

"Hahaha, oh my gosh!" react ni Theyn at nagtawanan na naman sila ni Cindy.

"Bagay kay Ivo!" Cindy said then burst out laughing.

"Ano 'yan?" nakapameywang kong sabi. Natigilan ang dalawa at tinago ni Theyn ang
phone niya.

"Wala," ani Theyn. Well, isa sa magandang quality ni Theyn kasi hindi talaga siya
magaling magsinungaling. Mabubuko mo pa rin.

"I heard Ivo's name."

Nagkatinginan ang dalawa saka humagikhik na naman. Inagaw ko kay Theyn ang phone at
tiningnan 'to.

"Pfft~" pigil tawa ni Cindy. I glared at her.

"This is not funny." I said calmly.

Ivo's wearing a bunny outfit. Boxer's short, topless, and a head band bunny ear.
Hawak niya sa kanang kamay niya ang phone niya at sa kabila ay beer.

Sa background pa lang alam ko na kung saan 'to. Sa bahay nila Kent at Theyn.

"Saan ka pupunta, Cassey?" Theyn asked me when I handed her phone and readied
myself to teleport.

"Gusto ko lang makita si Ivo." Nakangiti kong sabi sakanila. I wanted to see him. I
miss him at wala akong pakialam sa superstitious belief na 'yan.

"Ha? Bawal 'yon—" hindi ko na hinintay na magsalita pa si Theyn at agad akong

nagteleport papunta sa bahay nila.

Tahimik sa loob. May mga kalat sa living room. Nakita ko rin ang bunny head band na
nakalagay sa mesa. Kanina pa ata tapos ang stag party niya na ilan lang sa mga
kaibigan nilang vampira ang imbitado. Mabuti nga ata sila more than three ang
kasama, eh. Samantalang ako, kami lang nila Theyn at Cindy.

Tahimik lang akong naglakad paakyat sa second floor nila Kent. I can feel Ivo's
presense. Alam kong nandito siya. I wanted to surprise him.

Nakaawang ang study room ni Kent kaya pumasok ako.

"Ivo... Kent?" I called pero wala sila. Saan naman kaya 'yon pumuntang dalawa?

Nakita ko sa office table ni Kent ang phone ni Ivo. Nakapatong 'to sa isang folder.
Lumapit ako saka 'to kinuha.

"Ano naman kaya 'to?" I asked to myself. I know curiousity kills that cat pero
nagkalat kasi ang documents na may nakalagay na Ivo's Files. I opened the folder at
mga papers tungkol sa bank statement ni Ivo. Ni-withdraw niya pala lahat ng pera
niya sa bangko at nilipat sa bangko rito. Nag-scan pa ako ng papers at nakita ko
ang titulo ng mga selled properties niya. Nandito rin ang business details na
sinabi niya sa akin noon na magtatayo sila ni Kent ng kumpanya rito sa Vampire
City.
Napailing na lang ako sa dalawa. Puro business ata ang pinag-uusapan nila. Lumaki
akong organize ang gamit kaya parang instinct ko ng ayusin ang mga folder sa table.

Napakunot ako kasi may mga newspaper sa ilalim ng folder. Tig-iisang page sa iba't-
ibang date. 3 months ago pa ang newspaper. Puro front page.

The first news is about Ivo. It is said that he kidnapped me. Of course 'yon ang
ipapakalat nila. Another news ay update lang sa pagkalawala ko. Hindi ko na sana
babasahin pa ang pangatlong diyaryo nang mahagip ng mata ko ang pangalan ng Daddy
ko.

Nakakunot noo akong binasa ko 'to.

Mr. Martin Aragon, 52 years old, the CEO of Aragon Jewelry Company, had an heart
attack and currently comatosed after her daughter—Cassey Aragon, the only Heiress
was kidnapped by the Mr. Primotivo Hidalgo—the CEO of Hidalgo Empire. There are
rumors that Mr. Hidalgo threatened Mr. Aragon asking for a million dollar ransom in
exchange for her daughter's life.

"Cassey?"

Nakatiimbagang na nilingon ko ang tumawag sa akin. Hawak ko ang newspaper at

napatingin siya doon.

"Babe, I can explain."

"Why didn't you tell me?" I said coldly. Unti-unti nararamdaman ko ang galit sa
dibdib ko. Nagagalit ako. Pakiramdam ko tinraydor ako. Pakiramdam ko napakawalang
kwenta kong anak dahil habang ako maganda ang buhay ko rito, ang Daddy ko naman ay
naghihirap.

"Babe—"

"My Dad had a heart attack and currently comatosed and you didn't even bother
telling me?!" nagtaas ako ng boses. Kita ko ang guilt sa mukha ni Ivo. Tama 'yan
ma-guilty siya sa pagsisinungaling niya sa akin. He lied. Alam niyang hindi maganda
ang sitwasyon ni Daddy pero hindi niya sinabi!

"I'm sorry," lumapit siya sa akin at hinawakan ang dalawa kong kamay. "Sasabihin ko
naman dapat sa'yo, eh. Pero natatakot ako."

"Natatakot?! Ano naman kinatatakutan mo?! You're so selfish! My god!" winaksi ko

ang kamay niya at napahawak ako sa noo ko.

"I was afraid na baka mawala ka sa akin. I know you choose me over your Dad pero
natatakot pa rin ako na iwan mo ako kapag nalaman mong hindi magandan ang kalagayan
niya."

"Gano'n ba kababaw ang tingin mo sa pagmamahal ko sa'yo? Sa tingin mo iiwan kita?

Hindi pa ba sapat ang pinili kong maging kauri mo para mapatunayan kong mahal kita?
Sana sinabi mo sa akin, Ivo! He's my father! Comatosed ang Daddy at ako ang may
kasalanan kung bakit 'yon nangyari! Sobra siyang nag-alala sa pagkawala ko!"

I felt numb. I know I wasn't suppose to feel anything dahil isa na akong vampira
pero pakiramdam ko naninikip ang dibdib ko. Ang sakit-sakit ng ginawa niya.

"Babe, I'm so sorry." Hinawakan niya muli ang kamay ko pero lumayo ako sakanya.

"Walang magagawa ang sorry mo, Ivo. Alam mo naman kung gaano ko kamahal ang Daddy
diba, diba? Pero mas mahal kita kaya iniwan ko siya. Pero ang hindi mo sa akin
sabihin ang totoo niyang kalagayan? Only proves how selfish you are. It only proves
how you underestimate my love for you. And honestly, I doubt if you truly love me.
Because true love is not selfish."

"Huwag mo 'yang sabihin, babe. I love you! Mahal na mahal kita. Sorry for not
telling you everything. I thought it's for the best. Believe me, hindi ko gustong
magsinungaling sa'yo. Please, babe, huwag tayong mag-away. Not today. Not the day
of our wedding." He begs.

"Wedding?" I scoff. Hindi ko na alam kung gusto ko pang ituloy ang kasal. Ngayon ko
lang na-realize na hindi ko pa pala siya tuluyang kilala. "I'm sorry, Ivo. But the
wedding if off. Walang matutuloy na kasal!"

His eyes widened. Naglakad ako at nilagpasan ko lang siya. Lumabas akong study room
ni Kent at nakita ko siyang nakatayo sa labas. Alam kong narinig niya ang lahat.
Alam kong alam niya ang sikreto ng kaibigan niya. Tinapunan ko lang siya ng tingin
saka ako bumaba.

Rinig ko ang pagtawag sa akin ni Ivo pero hindi ko siya pinansin. Ramdam ko ang
pagsunod niya sa akin pero derederetso lang ako hanggang sa makalabas akong bahay
nila Kent.

"Cassey wait!"

Hindi ko siya pinansin ang matulin akong naglakad. Ayaw ko siyang kausap. Galit
ako. Ayaw ko rin magpakita ng kahinaan. Ilang beses ko na ba siyang iniyakan noon?
Iba na ngayon.

Nahabol niya ako at hinigit ang braso ko. Winaksi ko ang kamay niya at tiningnan
siya ng masama.

"Babe, 'wag ganito, please. Ayusin natin 'to." pakiusap niya.

Tiningnan ko siya. He looks helpless. 'Yong mukha niya parang anytime iiyak.

"Alam mo kung ano ang masakit, Ivo? 'Yong buong puso kong binigay ang tiwala ko
sa'yo. Buong-buo. Wala akong itinira. Mahal na mahal kita. Mas minahal kita kesa sa
mga lalaking nagdaan sa akin. Ang sabi mo gusto mo akong protektahan. Ang sabi mo
ayaw mo akong nasasaktan. Pero bakit gano'n? Bakit ang endgame, ikaw lagi ang
nananakit sa akin?"

May luhang gustong umalpas sa mga mata ko pero agad ko 'tong pinunasan bago pa
pumatak. Nagulat ako nang bigla niya akong yakapin. Sobrang higpit ng yakap niya
pero hindi ako gumanti.

"Mahal na mahal kita, Cassey. Wala akong maida-dahilan sa'yo kundi dahil sa mahal
kita. Nagawa kong magsinungaling kasi mahal kita. Pero hindi ko akalain na itong
kasinungalingan na 'to ang magiging dahilan para mawala ka sa akin." Bahagya siyang
lumayo sa akin at hinawakan ang magkabila kong pisngi. "Pero hindi. Hindi ko
hahayaan na mawala ka sa akin. Para mo na rin akong pinatay kung hindi matutuloy
ang kasal natin."

"You think gusto ko pang makasal sa'yo matapos mong magsinungaling sa akin?" mapait
kong sabi sakanya. Siguro nga tama si Theyn, may bad luck na kapalit ang pagsuot ng
wedding gown kahit hindi pa naman ang oras ng kasal. Siguro kasi nagpumilit akong
makita siya kaya ganito.

Nasa akin naman ang desisyon kung matutuloy ang kasal o hindi. Pero hindi ko kaya.
Daddy ko ang pinag-uusapan dito. Ang Daddy na balak kong kalimutan para sakanya.

I walked away. Iniwan ko siya sa gitna ng kalye. I left him broken while I am
walking away hurting.

------

Hi! Pasensya na kung ang tagal-tagal kong mag-update. Busy lang kasi ako at minsan
nagkakaroon ako ng writer's block. Nawawalan na ako ng spirit para magsulat, di ko
rin alam kung bakit. After ko kasing matapos ang Vampire City 3, parang part of me
wants to quit writing na. Siguro kasi nabigyan na ng satisfaction ang pagiging
writer ko nang tuluyan ko ng tapusin ang Vampire City Series. Huwag kayong mag-
alala, gagawin ko ang lahat matapos lang 'to at sana hindi na umabot sa 2016.

HAPPY BIRTHDAY TO MY FIRST BIAS IN KPOP WORLD, CHOI SEUNG HYUN aka TOP. Mahal na
mahal kita, hubby ko!!! *O*
=================

Chapter 38 - Runaway

Chapter 38 - Runaway

Cassey's POV

DUMATING ako sa Vampire City na walang ibang dala kaya aalis ako rito na wala ring
dala. Gusto kong mag-paalam kay Theyn at Cindy pero hindi ko magawa. Alam kong
masusundan ako ni Ivo kapag ginawa ko 'yon. As of now, gusto ko munang lumayo. Dito
naman ako magaling, eh. Ang takbuhan ang problema. Ang takasan ang sakit.

Nakalabas akong portal ng Vampire City ng walang kahirap-hirap. Gustong-gusto kong

dumeretso sa hospital para makita si Daddy pero alam kong 'yon agad ang iisipin ni
Ivo na pupuntahan ko. At ayaw kong sundan niya ako. I need time to think. I need to
be away from him to heal. Hindi ko 'yon magagawa kung nandiyan lang siya sa tabi
ko. I won't heal if everytime I see him, the only thing I can remember was his
lies.

Siguro isa sa mga pinagpapasalamat ko ay ang kakayanan kong mag teleport. Hindi ako
nahirapan maglakad. Hindi ako na-mroblema na wala akong sasakyan para maghanap ng
matutuluyan.

Dapit hapon na. Gusto kong pumunta kay Sandy pero natatakot ako na baka nandoon si
Kuya Seth. Wala akong ibang mapuntahan at isang tao lang ang pumasok sa isipan ko.

"Lyrron," I mumbled.

Pumunta ako sa isang phone booth dinial ang number niya sa office. 'Yon lang kasi
ang number niya na memorize ko since sa office.

"Mr. Candilaria is on leave, Ma'am. May I know who's on the line?" said his
secretary.

"Uhm, his friend. Sige, salamat." I hang up at sa bahay niya ako tumawag. Luckily,
sinagot naman ng isa sa mga maids niya. Nasa Bicol daw si Lyrron kasi grand reunion
ng family nito. Hindi ko tuloy alam kung pupuntahan ko siya. Pero siya lang ang
gusto kong lapitan ngayon. Wala nang iba.

Walang kahirap-hirap na nakarating ako sa pent house ko. Kinuha ko ang mga
importante kong gamit. 'Buti na lang at naglalagay ako ng pera sa safe ko. Pati
passport ko kinuha ko na rin. I wore my jeans, blouse, and a cardigan. Nag-suot din
ako ng shades and cap for my protection.
Dala-dala ang back pack ay nagteleport ako papunta sa isang bus station. I can't
teleport from here to Bicol. Hindi pa ako gano'n ka-expert. The more na magteleport
ako, the more na pwede akong ma-trace ni Ivo. And I don't want that to happen. Ang
gusto ko lang ngayon ay lumayo sakanya.

I'm also tempted na puntahan si Daddy. Gustong-gusto ko siyang puntahan pero hindi
ko kaya. Sobra akong nako-konsensya sa pang-iiwan ko sakanya. Pero ayaw kong i-
reveal ang sarili ko lalo na't hindi ko pa alam kung ano ang balak ni Kuya Seth.
Siya ang may kagagawan nitong lahat. Isa rin 'to sa dahilan kung bakit hindi ko
magawang humingi ng tulong kay Sandy kasi alam ni Kuya Seth na sa bestfriend ko ako
hihingi ng tulong.

Sumakay akong bus. I felt alone and lost. I was happy. Pero ngayon parang binawi
'to sa akin. Sana hindi ko na lang nakita ang newspaper. Sana kasal na kami ni Ivo
ngayon. Pero kung pinili ko pa ring pakasalan siya kahit nalaman kong tinago niya
sa akin ang totoong kalagayan ni Daddy, mapapatawad ko pa ba siya? Magiging masaya
pa ba ako sakanya?

Mag-uumaga na nang makarating akong province ni Lyrron. Thank god at alam ko pa

kung saan ang daan papunta sakanila. Sumakay lang akong traysikel papunta sa
anscestal house nila. Sana lang nandito siya.

Nag doorbell ako sa gate at isang matandang babae ang sumabat sa akin. She looks
familiar to me. Ngumiti naman siya nang makita ako.

"Ikaw 'yong kababata ni Lyrron, diba?" binuksan niya ang gate.

"Ako nga po. Na saan po siya?" I asked politely.

"Ay tulog pa siya, hija. Pasok ka, gigisingin ko muna siya."

Sumunod ako sakanya hanggang sa makapasok kami sa bahay. Naalala ko no'ng una akong
makapunta rito. Nagbibiruan pa kami ni Lyrron kasi hinahanap ko ang mga gwardiya
sibil nila.

"Maupo ka na, hija. Gusto mo ba ng maiinom? Alas singko y media ng umaga pa lang
kasi. Naghahanda pa lang kami ng umagahan." Mabait niyang sabi sa akin.

"Naku okay lang po. Hindi naman po ako gutom." Nakangiti kong sagot.

"Akyat lang ako. Gisingin ko si Lyrron." Tumango lang ako sakanya bilang sagot.

Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko kay Lyrron. Sasabihin ko
ba sakanya ang totoo? Sasabihin ko rin ba sakanya na hindi na ako isang tao?
Natatakot akong baka layuan niya ako or worst, katakutan.
"CASSEY!" halos mapatayo ako sa sobrang lakas ng sigaw ni Lyrron mula sa second
floor. Nagmamadali siyang bumaba sa hagdan at walang pasabi na niyakap ako. Sobrang
higpit. Sana lang hindi niya mahalata ang malamig kong balat.

Hindi ko alam kung gaano kami katagal na magkayakap. Gusto kong maiyak. Gusto kong
ilabas lahat ng frustrations ko pero hindi dapat ako pangunahan ng damdamin ko.

Bahagya siyang lumayo sa akin at tinitigan ako mula ulo hanggang paa. As if he was
checking kung may mali sa akin. Lihim akong napangiti dahil sa ayos niya. He was
wearing boxer's shorts at baliktad pa ang white t-shirt niya na parang
nagmamadaling sinuot. Pati ang buhok niya gulo-gulo rin. Mukhang naistorbo ko
talaga ang mahimbing niyang tulog.

"Paano ka nakatakas sa kidnaper mo? Ayos ka lang ba? Sinaktan ka ba? May masakit ba
sa'yo?" sunod-sunod niyang tanong.

"Lyrron..." I said softly. Niyakap niya muli ako at rinig ko ang mahinang hikbi
niya. Is he crying?

"I thought we lost you. Akala ko hindi ka na babalik," halos pabulong niya lang na
sabi. Binitawan niya ako at muling pinagmasdan ang mukha ko.

"Masyado kang maputla, Cassey. Sigurado ka bang ayos ka lang?" tanong niya. Tumango
naman ako.

"Ayos lang ako, Ly." Pinaupo niya ako at tunabihan niya ako.

"Alam mo naman sigurong marami akong tanong sa'yo, diba? Kaya magpahinga ka na
muna. Doon ka sa dating silid na ginamit mo noon."

"Salamat, Ly." I sincerely said to him.

"Wala 'yon. Teka, alam na ba ni Sandy? Alam mo na ba ang nangyari kay Tito Martin?"
he said habang paakyat kami sa kwarto.

"Puwede bang huwag mo munang sabihin kay Sandy na nandito ako? At 'yong tungkol kay
Daddy, oo alam ko na. Pero hindi ko alam ang buong pangyayari." Sabi ko naman
sakanya.

Huminto kami sa harap ng pinto at agad akong pumasok sa loob. Kahit hindi ako
matutulog, gusto kong magpahinga.

"Kapag handa ka na, ipatawag mo ako sa maid. Okay?" sabi niya bago lumabas ng
kwarto.
Halos pabagsak akong humiga sa kama. Doon biglang tumulo ang luha sa mga mata ko. I
wish I can't feel this kind of pain. Siguro hindi talaga kami para sa isa't-isa ni
Ivo. Kasi sa tuwing akala ko masaya na kami, may problema naman na darating.

Ayaw ko kasi sa lahat ay 'yong nagsisinungaling sa akin. Ayaw kong pinaglilihiman

ako. How can I trust him as my husband kung may tinatago pala siya? And god forbid,
paano na lang kung hindi ko siya nabuking? Naikasal pala kami? Naikasal ako sakanya
na hindi ko man lang nalalaman na comatose na ang Daddy.

Part of me wants to easily forgive Ivo and forget what he did. But I can't just
pretend na okay lang ang lahat. I need time to heal. At kung makakapaghintay siya,
babalikan ko siya. 'Yon ay kung mahal niya pa ako.

Alas nwebe nang umaga ako lumabas ng kwarto. nakapag refresh na rin ako. I put a
light make-up that could hide my pale skin. Nag long sleeves din ako para kung
sakaling madikit ang balikat ko kay Lyrron ay 'di niya mararamdaman kung gaano ako
kalamig.

Pagbaba ko ay naabutan ko ang Abuela ni Lyrron sa living room. She was watching
news on her wheel chair. Agad naman siyang napangiti nang makita ako. Siguro sinabi
ni Lyrron na nandito ako kaya hindi na siya nagulat na makita ako.

"Mag-breakfast ka na, hija. Nasa backyard si Lyrron." Nakangiting sabi ni Abuela.

"Kumain na po ako kanina," palusot ko. "Pupuntahan ko lang po si Lyrron." Sabi ko

saka tumalikod.

Pumunta akong likod ng bahay nila at nakita ko si Lyrron na papalabas sa back gate
papunta sa rice field nila. I silently followed him. Umupo siya sa may nipa hut
habang pinapanuod ang mga trabador.

"Lyrron," tawag ko sakanya. Agad naman niya ako nilingon. Parang walang nagbago
sakanya. Gwapo pa rin.

"Cassey! Akala ko mamaya ka pa babangon, eh." sabi niya. Inalalayan niya ako umupo
sa bamboo seats.

"Hanggang kailan ka rito, Ly?" I asked.

"Bukas na sana ang alis ko. But since you're here, hindi muna ako papasok."
Nakangiti niyang sabi.

"Pumasok ka. Sasama ko sa'yo." Seryoso kong sabi.

"Are you sure?" parang nag-aalinlangan niyang sabi.

"Yes," bakit pa ba ako matatakot? Isa na akong immortal. Kuya Seth can't hurt me.
Kaya ko siyang labanan.

"Bakit ka nawala ng matagal, Cassey? Did Ivo really kidnapped you?"

I stared at him. I know I can trust Lyrron. At kung ano man ang sasabihin ko
sakanya ngayon, alam kong he will keep it a secret.

"No," sagot ko. Napatango naman siya sa akin. "But I was with him the whole time."
I confess.

"I met an accident. Ivo saved me. Dinala niya ako sa lugar na hindi ako mahahanap
ng taong gustong pumatay sa akin. I choose to be with Ivo rather than go home.
Handa akong iwan ang lahat para makasama si Ivo. Sabi niya sa akin mahal niya ako.
Na nilayuan niya lang ako para huwag akong madamay sa taong galit sakanya. Tahimik
ang buhay namin doon. Ikakasal na nga dapat kami kahapon, eh."

Lyrron gaped at me. Hindi ko alam kung tama bang sinabi ko sakanya ang tungkol sa
kasalan part. Aware naman ako sa feelings niya sa akin noon.

"Bakit hindi natuloy kasal niyo?"

"Nalaman kong comatosed ang Daddy. At nalaman kong alam niya ang tungkol do'n pero
hindi niya sinabi. Masama ang loob ko. Handa kong iwan ang lahat para sakanya at
ang natatanging bagay na lang niyang puwedeng gawin ay sabihin sa akin ang totoo
pero pinili niyang maglihim."

"Cassey, tell me if I am wrong. Si Seth Medina ba ang sinasabi mong nagtangka na

pumatay sa'yo?"

"Oo, that's why I don't want Sandy to know na nandito ako kasi alam kong malalaman
'yon ni Kuya Seth."

"I knew it!" Lyrron gritted his teeth. "At lahat ng nangyayari ay binibintang niya
kay Ivo. Pati ang pagka-comatose ni Tito Martin, sabi niya si Ivo ang may
kasalanan. He even took over the company of Ivo. I knew there's something wrong
with that guy!"

My poor Ivo. I thought. Nawala na sakanya ang kumpanya niya. Hindi ko tuloy
mapigilang hindi ma-konsensya. I suddenly felt the feeling of regret of leaving
him. Pero hindi dapat kami magpakasal na maraming problema. I should fix this first
bago kami magpakasal.

"Tutulungan kitang makulong si Seth. Nandito lang ako sa tabi mo. Since wala si
Ivo, I will be the who will protect you." He said.

"Thank you, Ly."

"At huwag kang masyadong magalit kay Ivo. Sometimes, nakakagawa ng mga stupid
selfish things ang mga taong in love. Siguro ginawa 'yon ni Ivo sa sobrang
pagmamahal niya sa'yo. Kaya patawarin mo na siya. As much as I wanted you for
myself, alam ko naman na hindi ka magiging masaya sa akin so I settled as a friend
for you."

-----

Nag-update agad ako pero maikli lang. Nagba-back read kasi ako at ang tagal-tagal
kong nawala sa story kaya mejj nakalimutan ko na ang story line. May mga mali pala
akong nasabi sa mga unang chapter na hindi nag match sa mga last chapter. Tulad
no'ng una kong nabanggit na may kaaway si Ivo sa office na matandang lalaki. It
suppose to be 'lalaki' lang since si Seth ang tinutukoy ko dun. Papalitan ko na
lang 'yon kapag may oras. Marami talagang loop holes ang story na 'to kasi wala
siyang matinong plot. Baka palitan ko rin ang Prologue kasi mejj nalihis talaga ako
sa outline niya, eh. Hindi na nasunod ang prologue. Pero okay lang 'yan.
Maiintindihan niyo pa naman ang kwento. Sa totoo lang, napapakamot na lang ako ng
ulo kapag nakakakita ako ng mali. Hahahaha. Sana maintindihan niyo ako. Salamat sa
mga nagbabasa pa rin. Sobra akong nata-touch sa mga naghihintay talaga. Pasensya na
rin kung hindi ako nakakapag-dedicate, hindi ko kasi alam kung paano magdedicate sa
mobile, eh.

Tapos guys, may tanong pala ako. If ever i-self-publish ko ang My Knight in Shining
Fangs, bibili ba kayo? Ayaw ko na kasi siyang i-publish sa publisher ko for some
personal reasons. Comment kayo dito sa line na 'to para mabasa ko agad. :)) GOOD
NIGHT!

-Ate Thy.

=================

Chapter 39 - Bullet Proof

Chapter 39 - Bullet Proof

Cassey's POV

LYRRON and I made a plan. Sasabihin kong hindi ako kinidnap ni Ivo at kinupkup ako
ng isang pamilya na nagligtas sa akin nang maaksidente ako. Na kaya ako nawala ng
matagal kasi nagkaroon ako ng amnesia at recently lang siya bumalik. He said
kailangan malinis ang pangalan ni Ivo.
Nakasakay kami ngayon sa eroplano at 45 minutes ang biyahe namin pabalik ng Manila.
Sa totoo lang kinakabahan ako, eh. Sana lang gumana ang plano namin.

Pagbaba namin sa airport ay sinalubong kami ng mga reporters. Sinadya talaga ni

Lyrron na magpatawag ng reporters para malaman ng lahat na buhay ako. Sabi niya
hindi ko kailangan mag-salita. Ang importante makita ako sa national TV.

Sumakay kami sa kotse na may mga naka convoy na body guards. Sa hospital kami
dederetso. Gustong-gusto ko nang makita ang Daddy. Kung kailangan dalhin ko siya sa
America para magamot gagawin ko.

Hinawakan ni Lyrron ang kamay ko bago kami bumaba ng kotse. Tinatagan ko sarili ko.
Blangko lang ang mukha ko. The usual bitch rest face.

"We're here," sabi ni Lyrron nang makaharap kami sa isang private room.

Binuksan ko ang pinto at agad kong nakita ang Daddy. Ang daming nakakabit sa
katawan niya. Kusang tumulo ang luha sa mga mata ko. Hindi ako makapaniwala na
mangyayari 'to sakanya. This is entirely my fault. Walang ibang dapat sisihin kundi
ako. I was selfish.

Pinunsan ko ang luha ko saka ko niyakap ang kamay niya. Parang binibiyak ang puso
ko. Malakas pa ang daddy ko, eh. Healthy living siya lagi kaya imposible na
atakehin siya sa puso.

"Daddy, I'm here. Can you here me? Nagbalik na ako." Umiiyak kong sambit. I want to
be strong for him pero hindi ko mapigilang maging emotional. Kung may mangyaring
hindi maganda sa Daddy ko hindi ko talaga mapapatawad ang sarili ko.

Naramdamam kong may kamay na pumatong sa balikat ko. It was Lyrron. He didn't say
anything but I know he was sympathizing me.

I also talked to the doctor. He suggested na sa America magpagaling si Daddy. Hindi

raw kasi siya madala roon ng mga kamag-anak namin dahil nga sa nawawala ako.

Lyrron helped me with everything. Siya ang nag-asikaso ng papers namin papuntang
America. Dadalhin ko siya sa pinaka-magaling na doctor. I will risk everything.
Kung mauubos nito ang kayamanan namin then be it, basta mabuhay lang siya.

Isang linggo na rin pero hindi pa rin ako nakikipagkita kay Sandy. Hindi ko siya
kayang harapin lalo na't nagbigay na ako ng statement sa mga pulis at sinabi kong
si Seth Medina ang pinagbibintangan ko. Wala pang concrete evidence kaya hindi pa
siya mahuli.

I was in my office. Next week pa kami makakalis ni Daddy. Isasama ko si Leni. Bukod
kay Lyrron ay si Leni rin pala ang gumagawa ng trabaho ko. Gusto sana akong samahan
ni Lyrron pero siya ang gusto kong mamahala muna sa kumpanya. I trust him more than
my relatives.

Nagpatawag din ako ng board meeting at binigay ko ang lahat ng rights kay Lyrron.
Some are against it lalo na 'yong mga Uncles ko. But I know Lyrron can do better
than them.

"Sasabay ka ba sa akin?" tanong ni Lyrron habang inaayos ko ang papeles sa office.

"Mauna ka na. tatapusin ko lang 'to," nakangiti kong sabi sakanya.

"Hihintayin na lang kita," he said then umupo sa harap ng table ko.

"Ly, may mga bodyguards ako. Masyado na kitang naabala kaya umuwi ka na. Have some
rest," seryoso kong sabi sakanya.

"Pero hindi ako matatahimik hangang sa alam kong may criminal on the loose."

"Seth can't hurt me," I said to him. Not if uses a silver bullet. Pero hindi niya
ako masasaktan. I heard his heavy sigh.

"Fine. Pero saan ka ba matutulog ngayon? Sa mansion niyo o sa pent house mo?"

"Sa hospital. Babantayan ko si Daddy." Sabi ko dahilan para mapasimangot siya.

"Hindi ka makakatulog ng maayos do'n. Cass, isipin mo naman ang health mo."
Panenermon niya. Gusto ko sakanyang sabihin na hindi na kailangan dahil isa na
akong vampira. Kung puwede ko lang sabihin sakanya ang lahat nang mabawasan na ang
pag-aalala niya sa akin.

"I'll be fine. As long as I'm with my Dad," I assured him. He stared at me at

parang give-up na sa pangugulit sa akin. His eyes landed on my hand and narrowed
his eyes.

"You're still wearing your engagement ring," he said.

Nag-iba ako ng tingin. No'ng hiniwalayan ko si Ivo, ibabalik ko dapat 'to sakanya
pero masyado akong galit sakanya at tanging gusto ko lang ay ang makaalis. At
ngayon, attempting to remove this ring made my heart heavy. Wala akong lakas
tanggalin ang sing-sing na 'to. Mahal na mahal ko pa rin siya and I know deep down
inside me ay umaasa pa rin na magkakabalikan kami. Siguro hindi pa rin talaga 'to
ang tamang panahon para mag-sama kami.

May nagawa man siyang kasalanan sa akin ay hindi sapat 'yon para mawala agad ang
pagmamahal ko sakanya.

"Sanay na kasi ako, eh. Does it bother you?" biro ko sakanya pero hindi siya
tumawa.

"Nag-seselos ako. Hanggang ngayon gusto pa rin kita, Cassey. Pero hindi ko na
ipipilit ang sarili ko sa'yo. Alam kong hindi ko mapapalitan si Ivo sa puso mo," he
beamed pero kita ko ang lungkot sa mukha niya.

"I-I'm sorry," sincere kong sabi. If only I could love him. Kung sana siya na lang
din ang lalaking para sa akin. But I know he no longer deserves me. Lyrron deserves
a normal life. At hindi ko na 'yon maibibigay sakanya lalo na't isa na akong
vampira.

"Don't be. Masaya na akong maging kaibigan mo. Alam kong makaka move on din ako
sa'yo." Ngumiti siya at alam kong totoo 'yon.

Sabay kaming lumabas ng office ni Lyrron. Napapapayag niya akong sumakay sa kotse
niya at ihatid ako sa hospital. Pakiramdam ko isa akong artista na laging
napapalibutan ng bodyguards. It's suffocating actually.

Papasakay na sana kaming kotse nang makarinig ako ng mini commotion. Napakunot ako
nang makilala ko kung sino 'yon.

"O-Owen?" I mumbled.

"Hindi po talaga kayo puwedeng lumapit kay Ms. Aragon."

"I just want to talk to her."

"Bawal po talaga." Hinaharangan siya ng mga bodyguards.

Akma akong lalapit sakanila pero pinigilan ako ni Lyrron.

"He was your stalker right?"

"Yes, I want to talk to him,"

"You can't, Cass. He's dangerous for you," nag-aalala niyang sabi kaya natawa ako.
Owen can't harm me anymore. Kaya ko na ang sarili ko.

"It's okay, Ly." Nginitian ko siya saka ako naglakad palapit kung nasaan si Owen.
His eyes widened nang makita ako. Lumapit siya sa akin pero pinigilan siya ng mga
bodyguards.

"What do you want?" I asked.

"Cassey, you know I love you so much and I'll do anything for you." He abruptly
said kaya napakunot noo ako.

"Can you please get straight to the point?"

"Seth wanted to kill you. He installed time-bomb in your pent house. He was also
plotting on kidnapping your father's body in exchange of your life." He said.

Tiningnan ko lang siya. Weighing everything he said. Hindi ko alam kung maniniwala
ako sakanya. Mukhang naakelerto naman ang mga bodyguards ko kaya agad silang gumawa
ng tawag sa hospital at doblehin ang seguridad.

"How did you know all these?" nagdududa kong tanong.

"I told you I love you. Ako rin ang magte-testify para mapatunayan na si Seth
Medina ang totoong criminal at hindi si Ivo."

I heard Lyrron gasped beside me. I don't know what's he's up to. Hindi ko rin alam
kung dapat ko ba siyang pagkatiwalaan.

"Cass, don't tell me naniniwala ka sakanya?" sabi ni Lyrron pero hindi lang ako
umimik.

"If you will testify, then you need protection." Nasabi ko na lang.

"You believed me?" kita ko ang galak sa mukha niya.

"I'll take my chances," seryoso kong sabi.

Tinalikuran ko siya. Naunang naglakad si Lyrron patungo sa kotse at binuksan niya

'to. Papasakay na sana ako nang bigla akong nakaramdam ng kakaiba. It was as if
someone's been watching me.

"Cassey!!" napalingon ako sa sumigaw. Si Owen tumatakbo patungo sa akin. Huli na

para pigilan siya ng mga bodyguards ko.

I was caught off guard when he hugged me kasabay ng isang malakas na putok ng baril
at pareho kaming natumba.
Nanlaki ang mga mata ko nang may lumabas na dugo sa bibig ni Owen. D-did he just
saved me?

Tinulungan ako ni Lyrron na makatayo at kita ko ang tama ni Owen sa likod.

"Ano pa'n hinihintay niyo? Let's bring him to the hospital!" sigaw ko at agad
namang sumunod ang mga bodyguards ko.

Nagmamadaling sumakay si Lyrron sa loob. Pero bago ako lumulan at tiningnan ko ang
kaharap na building ng kumpanya namin.

A man holding a sniper was standing at the edge of the roof top. I zoomed in my
vision only to see Seth grinning.

-----

Palimos ng comments please? Hahaha ENJOY READING.

=================

Chapter 40 - Blood Thirst

Chapter 40 - Blood Thirst

Cassey's POV

I paced back and forth while waiting for the doctor. Nagawa pa naming dalhin sa
hospital si Owen-alive. He saved me. At hindi siya puwedeng mamatay ng hindi ako
nakakapagpasalamat. I owe him my life.

"Ms. Aragon..." napalingon ako sa tumawag sa akin. Si Chief Francisco.

"Nahuli niyo po ba ang bumaril kay Owen?" I asked him pero iling lang ang sagot
niya sa akin.

"Nakita namin 'to sa bahay na inuupahan ni Owen Clemente. Sa inyo nakapangalan ang
sulat kaya alam namin para sa'yo 'yan." Sabi niya. Inabot ko naman ang sulat at
tiningnan ang sobre. To Cassey lang ang nakalagay. I doubt kung binasa na 'to nila
Chief pero sealed pa naman ang envelop.
"Thank you po," sabi ko sakanya. "May lead na po ba kayo kung na saan si Seth?"
tanong ko. Hindi ko alam kung bakit hindi ko masabi sakanila na nakita ko si Seth
sa rooftop. Siguro kasi natatakot ako na mabisto kung anong klaseng nilalang na
ako. Magtataka sila kung paano ko nakita si Seth sa malayuan.

"Wala pa po. Wala ring record na lumabas siya ng bansa kaya nakakasigurado po
kaming nasa paligid lang siya." Tumango lang ako sakanya.

Isang mortal lamang si Seth at kayang-kaya ko siyang damputin at iharap sa mga

pulis. Pero alam kong may kakayanan siyang patayin ako. Kung nagawa niyang saktan
si Ivo, magagawa niya rin 'yon sa akin.

Saktong umalis si Chief ay lumabas naman ang doctor sa emergency room. He removed
his mask at bumaling sa akin.

"He's safe, for now. We will transfer him to ICU para mas ma-monitor ang progress
niya. Excuse me," bumalik sa loob ang doctor kaya nakahinga ako ng maluwang.

Dahil nasa iisang hospital lang si Owen at Daddy ay pumunta na akong room ni Daddy.
May mga boduguards sa labas at loob ng kwarto niya at nandoon din sa loob si
Lyrron.

Derederetso akong pumasok sa loob na nakatungo. Ilang araw na lang ay aalis na kami
ni Daddy papuntang America pero ang daming problema pa ang dapat kong harapin.
Hindi ko alam kung ano na ang gagawin ko.

"Cassey..." napaangat ako ng tingin at halos manlaki ang mga mata ko na makita si
Sandy. Nakaupo siya sa sofa at agad na tumayo ng mapatingin siya sa akin.

Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya. I wish I can read her mind. But her
expression was hurt. Galit ba siya sa akin? Mas pipiliin niya ba ang kapatid niya
kesa sa akin?

"Nagtatampo ako sa'yo," malungkot niyang sabi.

"S-Sandy, I'm sorry." Hindi ko alam kung bakit 'yon lang ang nasabi ko sakanya. Sa
totoo lang ang dami kong tanong sakanya. Ang dami kong dapat sakanyang sabihin pero
hindi ko alam kung saan ako kukuha ng lakas ng loob para magsalita. Masyado akong
nae-stress sa buhay ko.

"Bestfriend mo ako. Kung hindi ko pa napanuod sa TV hindi ko malalaman na bumalik

ka na. Hinihintay kong tawagan mo ako pero hindi mo ginawa. Isang linggo na ang
nakalipas at aalis ka na naman papuntang America pero wala ka talagang balak
kausapin ako. Are you mad at me? Dahil ba sa kapatid ko ang nagtatangka sa buhay
niyo kaya ayaw mo akong kausapin?" ramdam ko ang panunumbat sa boses niya. Siguro
kung sa akin 'yon ginawa nagtampo rin ako. I understand that she felt neglected.
Pero ayaw ko lang siyang idamay sa gulo na mayroon ako.
"I'm not mad at you, Sandy. Ang dami lang na gulong nangyayari. At inaamin ko na
sinadya ko talagang huwag kang i-contact dahil baka gamitin ka sa akin ng kapatid
mo," sabi ko sakanya. Nakita ko siyang napangiwi at bumuntong-hininga.

"I want you to know that I am on your side. Hindi ko alam kung tuluyan na ba
talagang nabaliw si Kuya. Pero hindi ibig sabihin na kapatid ko siya ay kakampihan
ko na siya. Mali ang ginagawa niya at hindi ko 'yon kukunsintihin." She said
frowning. Hindi ko alam ang mararamdaman ko. I'm relieved na sa akin siya kumampi
pero ayaw kong magkasira ng kapatid niya.

Umupo kami sa sofa habang ako ay nakatingin kay Daddy. Lumabas daw sandali si
Lyrron kasi nagutom 'to.

"Lyrron told me everything. He also told me that you almost marry Ivo. What
happened?" napasulyap siya sa kamay ko. Suot ko pa rin ang sing-sing.

I told her everything except sa pagiging vampire ni Ivo. She doesn't have know.

"Do you still love him?" she asked.

"Of course. Hindi naman 'yon agad mawawala just because he lied to me. Aayusin ko
ang problema namin ni Ivo kapag gumaling na si Daddy. This time, si Daddy na muna
ang pinipili ko. Tama na muna sa pang sariling kapakanan," I said. She beams at me.

"Magiging maayos din ang lahat, don't worry." She said sincerely.

Dumating si Lyrron na may dala-dalang mga pagkain. Akala mo nag grocery sa sobrang
daming bitbit.

"I bought you foods. Hindi kita nakikitang kumain, Cass. Alam kong gutom ka na," he
said.

Natigilan ako sa sinabi niya. Oo gutom ako pero iba ang kine-crave ko. I crave for
blood. Hindi ko alam kung ano ang magiging epekto sa akin kung kakain akong human
food.

"Maasahan ka talaga basta sa pag-kain, Ly." Natatawang sabi ni Sandy.

"Oo naman," may nilabas na take-out box si Lyrron sa paperbag at binigay sa akin.
Chinese noddles and braised beef toppings.

I opened the box at agad kong naamoy ang aroma ng Chinese cuisine. Makakahalata
sila kapag hindi ako kumain. Ivo didn't tell me kung ano ang mangyayari kung kakain
kaming human food. Wala naman sigurong masama kung susubukan ko.
Sinabayan ko ang dalawa sa pagkain. So far wala namang nangyayari sa akin. Nalunok
ko naman siya. The only different is that it doesn't have a taste. So bland. Mas
lalo lang tumaas ang cravings ko sa blood.

"U-uhh... excuse me." tumayo ako saka ko pinatong ang take-out box sa table.

"Where are you going?" tanong ni Sandy na busy sa pagkain ng lasagna niya.

"B-bibili lang ng maiinom," I lied. Pero nakita kong naglabas ng coke-in-can si

Lyrron. Boy scout siya!

"Here," inabot niya ang in-can.

"Tubig sana ang bibilhin ko," lihim akong nagdadasal na sana wala siyang biniling
bottled water.

"Oh sh.t! Nakalimutan ko!" napapakamot niyang sabi.

"Sige, bibili ako ng tubig." Nagmamadali kong sabi. Agad akong lumabas ng kwarto at
hindi ko na sila hinintay na magsalita.

Hindi ko alam kung bakit tumaas ang craving ko sa dugo. Nako-control ko naman 'to
dati dahil ti-in-rain ako ni Ivo. Siguro dahil nasa hospital kami kaya ganito.

Pumasok ako sa isang laboratory. I don't want to do this pero nauuhaw talaga ako.
Pakiramdam ko rin nanghihina ako kaya kailangan ko talagang uminom ng dugo.

Mabuti na lang at walang tao sa loob ng laboratory. Agad kong tinungo ang malaking
refregirator. May mga blood pouch doon. Iba't-ibang type. Kumuha ako ng isa saka
ako nagteleport papuntang rooftop ng hospital. Mas safe kung doon ko 'to iinumin.
Walang makakakita sa akin.

Sinuri ko ang kapaligiran bago ako naupo sa railing ng rooftop. I tear the pouch
saka ko ininum ang dugo.

Ah! It's refreshing. Mas masarap pa 'to sa chinese noodles. Nararamdaman ko rin na
unti-unti akong lumalakas.

"I knew it!" napalingon ako sa nagsalita at halos manlaki ang mga mata ko nang
mapagtanto ko kung sino 'to.

He was hiding near the generator house. He walk towards me and smirked. Why didn't
I felt his presence?
"What are you doing here?" nakataas kilay kong sabi. Inubos ko ang dugo sa pakete
saka ko 'to tinapon sa malapit na basurahan.

"He told me na bantayan ka. Gusto mo pa ng dugo? Mayroon pa rito sa bag ko." He
said.

"No, I'm good. And don't follow me, Kent. Hindi mo ako kailangan bantayan." Sabi ko
sakanya.

Yes, it was Kent. Ivo probably asked him na sundan ako. Haay naku. Kung siguro in
love pa ako kay Kent malamang kanina pa ako kinilig.

"Ivo was worried about you. Isang linggo na rin kitang sinusundan. Pasalamat ka
hindi ko sakanya sinabi na kay Lyrron ka unang lumapit nang tumakas ka."

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. Sinundan niya ako?

"Mas importante ngayon ang buhay ng Daddy ko. Kung kami talaga ni Ivo para sa
isa't-isa, kahit ilang beses kaming magkalayo fate will brought us," I said to him.

"Ivo can help you. We can help you. Hindi mo kailangang solohin ang problema lalo
na't hindi naman ikaw ang involved sa gulo nina Ivo at Seth,"

"Dinamay ni Seth ang Daddy ko kaya involve na ako. And where the hell is Ivo? Bakit
ikaw ang nagpapaliwanag para sakanya?" nakapameywang kong sabi.

"Sinusundan ni Ivo si Seth. He's making sure na hindi siya lalapit sa'yo.
Nahihirapan din kasi kaming hulihin si Seth because he's under the protection of
the vampire hunters. Heard of it?"

"V-vampire hunters? They exist?" gulat na gulat kong tanong.

"They're originated in Italy dahil doon naman talaga naninirahan karamihan sa mga
vampires. Pero nagsisimula na rin silang bumuo ng organization dito sa Pilipinas
lalo na't nalaman nilang may Vampire City dito,"

"Pero mga tao rin naman ang mga vampire hunters, diba? Mas vulnerable sila kesa sa
atin," I said.

"Yes and no," Kent said. "May mga powerful amulet ang mga vampire hunters para
makapatay sila ng mga uri natin. Kaya huwag mong maliitin si Seth, Cass. Hindi
natin alam kung hanggang saan ang kaya niyang gawin,"

Natahimik lang ako. Kent was right. We shouldn't let our guards down.
Pareho kaming natigilan ni Kent nang tumunog ang phone niya. Kinuha niya 'to sa
bulsa niya at sinagot ang tumatawag.

"Yes, I'm with her. You wanna talk to her? No? I thought you missed her? No? You
don't want to marry her anymore? Oh, sorry to hear that. Cassey will be very
devastated if she hears this. And oh, she's still wearing the engagement ring. Best
of luck, Ivo."

Napataas kilay ko dahil sa sinabi niya. Binaba niya ang phone at hindi pa nga niya
'to naibabalik sa bulsa ay may tumawag na naman.

Before he answers it ay tinapat niya sa tenga ko ang phone at saka in-accept ang
call.

"Damn you, Kent. Kasama mo ba talaga si Cassey? Tell her I miss her so much. Can I
talk to her?" hindi ako nag-salita. May gusto akong sabihin pero kusang umuurong
ang dila. "Hello, Kent?"

Nakatulala lang ako sa baba. Sobra kong na-miss ang boses niya. Fvck, I wanted to
hug him right now.

Kinuha ko kay Kent ang phone saka ako humugot ng lakas ng loob.

"I miss you too, Ivo." Pagkasabi ko noon ay agad kong pinutol ang call. Napatingin
ako kay Kent na kanina pa nakangisi.

"Well, that was cheesy," he said pero inirapan ko lang siya.

"Shut-up!" iritado kong sabi.

I missed him. Longed for him. Sana makasama ko na ulit siya. Na walang problema na
sasagabal sa amin.

--

=================
Chapter 41 - The Vampire Hunter

Chapter 41 - The Vampire Hunter

Cassey's POV

"Kent, I can take care of myself. Hindi mo ako kailangan sundan nang sundan," I
said to him habang pabalik ako sa kwarto ni Daddy. After ng unexpected phone call
ni Ivo ay sabay kaming bumaba ni Kent.

"I know that. But I was just concern about you. I wanted to help," he insisted. I
stopped my track at hinarap ko siya.

"I'm very much grateful with your help, Kent. Pero hindi ka ba natatakot na
madamay? You already have a family to take care of at ayaw mo naman sigurong
madamay ang mag-ina mo, diba?" I said to him. But he just beamed at me.

"Damay ako rito, Cass dahil kauri ko ang nasa panganib. Noong ako ang may problema
noon, Ivo was there to help. Kung hindi dahil sakanya, siguro nakuha ng tuluyan ng
mga blood suckers si Theyn," lumapit siya sa akin at pinatong ang isang kamay niya
sa balikat ko. "Kayong dalawa ni Ivo ang kaibigan namin ni Theyn kaya tutulong ako.
And don't worry about my family, they're safe inside the Vampire City. At huwag
mong akuin lahat ng problema na binibigay ni Seth. Don't underestimate our power as
Venomous especially Ivo and I." he grinned at me.

Alam ko naman na malakas silang dalawa. Alam ko 'yon. Siguro kasi natatakot lang
ako. Hindi ko rin kasi talaga alam ang gagawin ko lalo na't involve na ang Vampire
Hunters. Kung sinasabi ni Kent na hindi sila kagaya ng normal na tao, may kakayanan
silang patayin ako-kami ng kauri ko. At 'yon ang kinatatakot ko.

Changed of plans. 'Yon ang sabi sa akin ni Kent. Matutuloy si Daddy na magpagaling
sa US pero hindi ako kasama. To keep Daddy safe, si Cindy at Lyrron ang sasama.
Cindy just have to hide her identity to Lyrron. I trust both of them. Sana lang
magkasundo si Cindy at Lyrron kahit hindi pa sila nagkikita. Kent told me na bukas
daw ay lalabas si Cindy. Mabuti na lang at hindi kilala ni Ly si Cindy personally
dahil alam ng mga tao ay matagal ng patay si Cindy.

Dumating kami sa kwarto at si Lyrron na lang ang natira. Umuwi muna raw si Sandy.
Mabuti na rin 'yon kasi ayaw ni Kent na malaman ni Sandy ang plano kahit pa raw
kakampi 'to. Hindi naman sa nagdududa siya kay Sandy. Pero hindi maikakaila na
kapatid pa rin ni Sandy si Seth.

"Who's Cindy?" tanging tanong ni Lyrron nang maipaliwanag namin ni Kent ang lahat.

"Matalik siyang kaibigan ni Theyn-asawa ni Kent. Close rin ako sakanya. Don't
worry, mabait 'yon," nakangiti kong sabi.
"How sure of you that we can trust her?" Lyrron sternly narrowned his eyes on Kent.
I can feel that he's having doubts.

"And how sure are we that we can also trust you?" Kent retorted and I wanted to
mentally slapped my forehead. Mukhang hindi gusto ni Lyrron si Kent.

Nagtagisan sila ng tingin at kahit isa ayaw bumitaw. My gods! Eto na nga ba
sinasabi ko, eh!

"Guys, guys!" pumagitna ako sakanila dahil natatakot akong baka bigla na lang
silang magsuntukan sa harapan ko. Tumingin ako kay Kent at pinandilatan siya. Ang
highblood ng lalaking 'to.

Bumaling din ako kay Lyrron at tipid ko siyang nginitian.

"We can trust Cindy, Ly. Kayo lang dalawa ang pinagkakatiwalaan kong mag-alaga kay
Daddy," seryoso kong sabi sakanya kaya natahimik siya. I heard his heavy sigh saka
tumingin sa akin.

"When can I meet her?" he asked. Ngumiti naman ako ng matamis sakanya.

"She'll be here tomorrow," I answered.

---

"Cassey!" sinugod ako ng mahigpit na yakap ni Cindy. May dala siyang backpack. Alam
na niya ang plano at tuwang-tuwa ang babae dahil part daw siya ng action. "Akala ko
hindi na kita makikita," sabi niya habang nakanguso.

"Bakit naman?" natatawa kong sabi. Nandito kami sa rooftop ng hospital kasi sabi ni
Kent dito raw dederetso si Cindy sa pagteleport nito. Napansin ko ang bagong hair
color niya-dirty blonde na maiksi hanggang balikat. May bangs din siya at naglagay
siya ng brown contact lens to hide her red eyes. Kailangan niyang mag disguise para
walang makakilala sakanya.

"Eh kasi iniwan mo si papa Ivo," malungkot niyang sabi. Pero maya-maya lang ay
biglang bumalik sa pagiging masaya ang aura niya. "So... when can I meet that
Lyrron Candelaria who have doubts about me?" nakataas kilay niyang sabi. She was
playfully grinning at para bang may gagawin siyang masama kay Lyrron.

"Nasa kwarto siya. But Cindy, you have to remember. Act normal in front of him.
Hindi mo pa naman siguro nakakalimutan maging tao, diba? Baka mamaya bigla ka na
lang magteleport sa harap niya," natatawa ko sabi habang pababa kaming rooftop.
"Syempre naalala ko pa. Don't you worry, Cass. Ako ang bahala sa Daddy mo... at kay
Lyrron." Tumawa siya ng nakakaloko kaya mas lalo akong napailing.

Nakarating kami sa kwarto at halos ramdam ko ang palihim na pagkurot sa akin ni

Cindy. Alam ko. Ramdam ko. Gusto niya si Lyrron.

"Gwapo," bulong niya pero rinig ko pa rin.

"You must be Cindy?" pormal na tumayo si Lyrron at nakipagkamay. Cindy stared at

his hands. Alam kong nagdadalawang isip siya kung kukunin ang kamay nito.
Mararamdaman ni Lyrron na malamig ang balat ni Cindy.

"Pasensya ka na, madumi kasi kamay ko, eh. And yes, I'm Cindy. Finally glad to meet
you, Lyrron," ngumiti ng malapad si Cindy.

Iniwan ko ang dalawa na mag-usap. Pumunta akong accounting to settle the bill.
Bukas na kasi ang alis nila.

"Babe, okay ka lang?" bigla akong napalingon sa likod ko. My adrenaline went up
dahil akala ko si Ivo 'yon. Dalawang teenage lovers magkausap sa likod ko. May cast
ang left arm ng lalaki at nakaalalay sakanya ang babae.

"I'm fine, babe," sagot ng lalaki.

Hindi ko mapigilang hindi ma-miss si Ivo. I wish he was here with me. I miss how he
calls me babe. I promise kapag naayos namin ang problema na 'to, sunod kong aayusin
ay ang relasyon namin.

"Heto na po ang release papers ni Mr. Aragon, Ma'am," ibinigay sa akin ng babae ang
papers na agad ko namang kinuha.

Bumalik ako sa kwarto ni Daddy saka ko ibinigay kay Lyrron ang papers. Mukhang
nagkakasundo na sila ni Cindy. Mabuti naman at ayaw kong mamroblema pa.

Naka-receive naman ako ng text galing kay Kent na nilagyan niya ng blood supplies
ang fridge ko sa pent house. Alam niya kasing nagugutom ako lagi dala na siguro ng
stress.

Nag-paalam ako kay Lyrron na uuwi lang ako sandali. Pinahiram niya sa akin ang susi
ng kotse niya. Wala sana akong balak mag drive kasi magteteleport sana ako pero
ayaw kong magtaka siya kaya um-oo na lang ako.

Nasa basement ng hospital naka park ang sasakyan ni Lyrron kaya doon ako dumeretso.
I unlocked the car at akma kong bubuksan ang front seat nang maramdaman kong para
akong na-estatuwa. Hindi ko maigalaw ang mga kamay ko. Damn! Every part of my body
can't move.
"I knew it. You're already one of them," gusto kong lumingon sa likod ko pero hindi
ko magawa. I felt like my body was paralyzed. Only my eyeballs can move.

"I put up a trap aroud Lyrron's car because I thought he was already a vampire like
Ivo. But I was surprised as fvcked to see you in my trap-cold skinned," naramdaman
kong lumapit siya sa akin at sinalat ang leeg ko. Napakislot ako sa loob ko.

Ginawa ko ang lahat para makagalaw ako para mapatay ko na nang tuluyan si Seth pero
masyadong malakas ang trap na sinasabi niya. Totoo nga talaga ang sinabi ni Kent na
hindi dapat maliitin ang kakayanan ng mga Hunters.

Hinawakan ni Seth ang magkabilang braso ko at pinaharap niya ako sakanya. His eyes
was full of anger and rage. Hindi ko alam kung saan nanggagaling ang galit niya at
kug bakit galit na galit siya kay Ivo at sa uri namin. Hindi sa akin nabanggit ni
Ivo kung bakit ganito kalaki ang galit ni Seth kay Ivo.

May inilabas siyang kwintas na nakatago sa loob ng damit niya. It was a rectangular
shape na may mata sa gitna.

"See this amulet? It means no Vampire can harm me. Not even your beloved Ivo," he
scoffs as he mention Ivo's name. Gusto kong ibuka ang bibig ko at magsalita. Marami
akong tanong sakanya pero pati boses nawalan ako. All I can do is groan.

"I really can't understand why you people likes to be converted as a disgusting
blood sucking vampire. You want to have an eternal life? You want to be strong?
That's bu//sh/t! Your kind doesn't even value life! You feed your hunger and thirst
in human's blood at wala kayong pakialam kung ang nabibiktima niyo ay babaeng mahal
na mahal ng kanyang asawa! Hindi niyo inisip na baka gusto nilang bumuo ng sariling
pamilya!" galit na galit na sambit ni Seth.

I can feel his pain, his anger, and his agony. Hindi ko pa alam ang buong
pangyayari pero parang alam ko na ang dahilan. Nabiktima ng isang vampire ang asawa
niya. Gusto ko mang ipagtanggol ang lahi namin na hindi lahat ng vampira ay gano'n
pero hindi ako makapagsalita. Damn this trap!

"Walang awang pinatay ng mga kauri niyo ang asawa ko. My wife whom I loved so
dearly. We didn't even reached our 1st month as husband and wife. So I made I
promise in front of my wife's grave to kill every vampire I will encounter. And
you're not an exemption, Cassey Aragon." His blood shot eyes pierced through me and
I can't do anything but to stand in front of him as if I am a willing victim.

May kinuha siyang dagger sa loob ng jacket niya. It was silver and I knew it could
kill me. He slit the dagger through my arms at halos mapasigaw ako sa loob ko sa
sobrang sakit nito. Kita kong umuusok ang hiwa na ginawa niya.

Narinig ko ang mahina niyang pagtawa. Gods, he no different from a monster. Kung
halimaw ang tingin niya sa amin, mas malala siya.
"Alam mo bang may gusto ako sa'yo, Cassey? I always find you beautiful and
interesting. Akala ko nga makaka-porma ako sa'yo but that monstrous Ivo came into
the picture. I'm so sorry if I asked Owen to put up a CCTV in your pent house. But
thank you for that. Noong ipinagbili mo kay Ivo ang pent house, doon ko nalaman na
ang boss ko, ay isa palang Vampira. What a blessing in disguise, isn't it?" he
grinned evily.

"It hurts to see you being tortured but it gives me pleasure to see a vampire
hurting." Tumawa na naman siya. He sounds like crazy. God, nababaliw na siya!

He made another slit on my arm kaya napangiwi na naman ako.

"Maybe I really should thank the Vampire Hunter council for this amazing dagger.
What d'you think, Cassey?" he said to me.

Tangina mo! I wanted to scream. I swear ako ang papatay sakanya kapag nakawala ako
rito. Gods! Hindi niya alam kung gaano ko inalagaan ang sarili ko lalo na ang skin
ko tapos susugatan lang niya?

Ngayon ko lang napansin ang hawak niyang silver chain. Ipinulupot niya 'yon sa
bewang ko kasama ang dalawa kong kamay. Inilayo niya ako sa trap kaya medyo
nakakagalaw na ako. But this silver chain has something that drawns my strength.
Parang dahan-dahan nitong inuubos ang lakas ko.

Sumakay kaming kotse pero bago niya pa tuluyang mapaandar ang kotse ay biglang may
tumalon sa bubong. Ramdam ko ang malakas na impact at kit akong bumakat ito.

"What the-" muling umibis ng sasakyan si Seth at nagulat na lang ako nang tumilapon
siya palayo. Nakita ko siyang nawalan ng malay. Gusto ko sanang tumakas pero hindi
ko magawa dahil nanghihina ako.

Bumukas ang pinto sa side ko. I can feel my eyes slowly shutting and before I
completely pass out. I felt an arms hold me. He hugged me and carried me away from
the car.

Tinanggal niya sa akin ang chain at medyo nabawasan ang panghihina nang katawan.
But it was not enough to gain my strength. Nanlalabo pa rin ang mga mata ko. Pero
kahit wala akong malinaw na makita, kilala ko kung sino ang kasama ko. Kilala ko
kung sino ang nagligtas sa akin. His scent was very familiar at ilang gabi ba akong
humiling na sana mahagkan ko muli siya.

I snuggled my head on his chest. I felt safe in his arms. And never will I doubt
his love for me again.

----
Note:

I'm so down right now. :( And i humbly ask everyone to please avoid "bitin or
update" comment please? I need an true comment for my story.

=================

Chapter 42 - Bad Omen

Chapter 42 – Bad Omen

Cassey's POV

[One week later after the incident...]

I WAS awakened by two shouting voices. Agad naman akong napabangon nang maalala ko
ang huling nangyari sa akin.

That freaking Seth tried to kidnapped me and... and Ivo saved me. I knew it was
him. Hindi ko man siya nakita alam kong niligtas niya ako. For the nth time, kahit
wala siya sa tabi ko, niligtas na naman niya ako.

I checked my clothes nang makabangon ako and I'm already wearing a plain t-shirt
and cotton shorts. Sino nag-palit ng damit ko?

Agad ko namang pinatong ang robe na nakalagay sa kama ko.

Wait a second. Who's room is this? This is definitely not my room nor our bedroom
in Vampire City.

I walked towards the window and opened it. My eyes widened when I saw the
surrounding.

"What the hell!" bakit nag-s-snow dito? Don't tell me wala ako sa Pilipinas?
Nagmamadaling lumabas akong kwarto. I can still hear the two shouting voices. Hindi
kaya...

I stopped from my track when I saw Cindy and Lyrron—arguing.

"Shut it up!" –Lyrron

"No, you shut up, pervert!" –Cindy.

"Hey, what is going on here?" sabat ko sa dalawa dahilan para matigilan silang
dalawa.

"Cassey," sabay nilang sabi. I crossed my arms and narrowed my eyes on them.

"Care to explain everything? Why is it snowing outside?" I said with a serious

tone. Nakita ko namang nagbago ang ekspresyon ng dalawa.

"Sabi mo ikaw mag-e-explain sakanya kapag nagising siya?" sabi ni Cindy.

"Hindi, ah. You tell her,"

"Coward,"

"Excuse me, love birds. I'm here, hello!" I said sarcastically to them. Napatikhim
naman si Lyrron and Cindy just hissed.

"We're in New York," sabi ni Lyrron.

"And we're not love birds," Cindy huffed.

"Wait, what?! Why am I doing in New York? I thought you two agreed to keep Dad
safe. And why are you not with him?" naka-pameywang kong sabi sakanila.

Bakit ba pabago-bago sila ng plano? Can't they just stick to the original plan? How
can we defeat Seth if here I am, hiding.

"Ivo said that it would be the best If you just stay here," seryosong sabi ni
Cindy.

I felt a tight churn on my chest when I heard Ivo's name. Where is he anyway?

"S-si Ivo?" halos pabulong ko lang na sabi.

"He's in the Philippines. Pero siya ang naghatid sa'yo rito. And don't worry about
your Dad kasi may progress na siya," paliwanag ni Cindy.

He brought me here? But he's already with me, why did he let me go, again? Ayaw
niya ba akong makasama? Siguro kasi nagiging pabigat ako sakanya. Ayaw niyang
makadagdag ako sa problema niya.

Without saying anything ay tinalikuran ko ang dalawa. It's actually a good news na
okay na ang Dad ko. Siguro nga tama rin na nandito ako. I should take good care of
my Dad right now kesa isipin ang mga bagay na mas makakadagdag sa mga problema ko.

Ivo's POV

[One week ago before Cassey was sent to New York...]

"Is she okay?"

"Yes,"

"Dalhin natin siya sa Vampire City,"

"No,"

"Huh? Why? Doctors can heal her. Matatagalan bago bumalik ang lakas niya kung hindi
natin siya dadalhin doon,"

"Kapag nagka-malay na siya, hindi ko na magagawa ang balak ko. You know Cassey,
matigas ang ulo niya. At hindi ko na hahayaan na mapahamak pa siya. Not again. I'll
fix this mess at hindi ko 'yon magagawa kung nandito siya,"

[Present time...]

"My coordinates tell me... there! His hide out was there!" tinuro sa akin ni Kent
kung saan nagtatago si Seth.

Napatiimbagang ako. I can never really forgive that man for hurting Cassey. He has
gone too low at nagawa niya pang sumali sa mga Vampire Hunter's para lang mapatay
ako at ang mga kauri ko.

"I'm going," I said. I was about to teleport papunta sa hide out ni Seth when Kent
stopped me. Nakakunot noo na nilingon ko siya.
"You can't just go there like you were some kind of visitor. We have to plan
something. stop being so wreckless, Primotivo!" Kent hissed at me. Sinamaan ko lang
siya ng tingin.

Kent and I are friends but sometimes, I hate it when he's bossing me around.

"If I could just kill him then my problem will be solved," I said.

"You know you can't do that! The elders told us not to reveal our selves," he
firmly said. Napatango lang ako. We are given orders not to give the vampire
hunters the reason to hunt us. I don't know, pero kung magkaro'n ng problema, I
might break the order lalo na kung mai-involve si Cassey.

"Hey, look!" tinuro ni Kent ang mansion na hideout ni Seth. Lumabas siya kasama ng
mga alagad niya. There is something wrong with them. Sa unang tingin parang mga
ordinaryong tao lang sila. But when you look at them closely, they have a menacing
aura.

Everyone is holding a gun and I bet I wasn't just an ordinary gun and bullets. It
has silver bullets that once almost killed me.

"Can we fight them?" I asked.

"We are out-numbered but we can. Are you being coward now?" pang-iinis nito sa akin
kaya agad ko siyang binatukan.

"We had killed hundreds of blood suckers. Cupcake lang sila," pagmamayabang ko.

"Okay, so we fight now?"

"Teka lang! Ikaw ang nagsabi na mag-plano tapos susugod ka?!"

"Upgrade your humor, Ivo! Tss. Hindi ko alam kung ano'ng nagustuhan sa'yo ni
Cassey," napapailing nitong sabi kaya sinamaan ko siya ng tingin.

"Do I have to ask the same thing for Theyn?" nakangisi kong sabi.

"Shut up, man!"

---

Sa hillside mansion kami nagpalipas ng gabi ni Kent. Ito 'yong dati niyang bahay
no'ng hindi pa sila mag-asawa ni Theyn. Pinasunod niya rin si Chief Sid, ang
kanyang kanang kamay para tulungan kami together with his men in black na mga kauri
rin namin.

Of course hindi kami susugod na hindi handa. This will be our last chance to corner
Seth. Kasi habang tumatagal mas lalo siyang lalakas at makakahanap ng armas para
mapatay kami.

"Sir, we have receieved a message from reliable source na balak umalis ng grupo ni
Seth from the city," sabi ni Chief Sid dahilan para mapatingin ako sakanya.

"Saan sila pupunta?" I asked. I clenched my jaw. He's not going anywhere.

"Papunta raw po sila ngayon sa isang pier para makalabas ng bansa. They will use a
private ship,"

"Track them. We will stop them," I said.

---

Cassey's POV

(5 days later after the present time of Ivo's POV)

Napapahawak na lang ako sa sintido ko everytime na maririnig ko 'tong dalawa na

magbangayan. Sa totoo lang, I am tempted to send them home. But who am I kidding?
Kahit i-deny ko, alam kong kailangan ko sila.

Kakauwi ko lang galing hospital at kasama ko si Cindy. Nagpaiwan si Lyrron sa

hospital. Siya ang nagbabantay kapag umaga at ako naman kapag gabi. Si Cindy naman
kung kanino niya gustong sumama magbantay doon siya.

"Magsa-shower lang ako tapos magbibihis, ikaw?" I asked Cindy.

"I'll do the same thing. I need to refresh. At para mawala ang stress ko kay
Lyrron," sabi niya kaya napailing na lang ako. If I know better, natutuwa siya
kapag nakikita niyang naaasar sakanya si Lyrron. Siya kasi lagi nagsisimula ng
nagbabangayan nila.

"Bagay kayo, Cindz. Gwapo si Ly, 'di ba?" I said to her while wiggling my eyebrow.

"Gross, Cass! Gwapo siya pero hindi kami bagay. It's like you're suggesting a world
war 3 between us!" she said cringing her nose.

"Don't spit words that you might swallow someday, mas gross 'yon!" I said grinning.
"Stop it. Hinding-hindi ako magkakagusto do'n," she said. Natawa lang ako habang
paakyat sa silid ko.

"If you say so," I said mocking and I heard her grunt.

I took a long bathe to soothe my skin. Mabuti nga at naghilom agad ang sugat na
ginawa ni Seth. That motherfvcker will pay for this! And I can't believe na may
gusto pala siya sa akin noon. Kaya pala ang freaky niya kapag nagkikita kami. And
never in my wildest dream na may tendency siya na mabaliw.

After my bathe ay agad akong nagbihis. Naupo ako sa may tukador at saka nagsuklay.
Hindi kagaya sa vampire city, dito sa mundo ng mga tao ay blurred ang reflection
namin. Kung alam ko lang eh 'di sana nagdala ako ng salamin galing sa vampire city.
Tuloy hindi ko makita ng malinaw ang sarili ko. Pero sobra rin kaming nag-iingat ni
Cindy na huwag magpakita sa kahit na sino na maaring makita ang reflection namin.
Nakakatakot na baka mabisto kami.

I was finished putting lipstick on my lips when I heard a loud crash coming from
the living room. Nagmamadaling lumabas ako at halos magkasabay lang kami ni Cindy
na bumaba.

"Ano 'yon?!" nag-aalala kong tanong. Iginala niya ang tingin niya at ganoon din ang
ginawa ko. Her gaze stop from the side table katabi ng couch.

"May nabasag," Cindy said. Pareho kaming lumapit sa may side table.

Pinulot niya ang nabasag. The lampshade, a figurine, and the picture frame was in
pieces. The picture taken when we were in vampire city. A photo with Theyn, Kent,
Cindy, Ivo and me.

"Ano ba 'yan! Nabasag 'yong favorite picture ko!" pagrereklamo ni Cindy. It was
hers kasi sa pagkakalala ko, wala naman akong copy noon.

"Meow~"

Pareho kaming natigilan ni Cindy nang may lumabas na itim na pusa sa likod ng
couch. Napatingin ako sa may bintana sa gilid ng pintuan. It was open.

"Ang creepy naman! Itim na pusa pa ang nakabasag! Bad omen 'to," she said pouting.

Natahimik lang ako. Bad omen? Wala akong ibang maisip kundi ang mag-alala para kay
Kent at Ivo. Sila ang naiwan para labanan si Seth. Para tuloy gusto kong umuwi.

I was startled when the telephone rings. Kasabay nito ay nag ring din ang cellphone
ni Cindy. Naglakad ako papunta sa may telepono saka ko 'to sinagot.
"Cassey's speaking,"

"Cass! Gising na si Tito Martin and he's looking for you!" rinig kong sabi ni
Lyrron sa kabilang linya. Pakiramdam ko sandaling tumigil ang ikot ng mundo sa
narinig ko. Oh gods, thank you! Gising na ang Daddy ko.

"Papunta na ako diyan!" I said then hang up. This is definitely not a bad omen.
It's the opposite of it!

Hinarap ko si Cindy to tell the good news but she was already crying while holding
her phone. 'Yong excitement na naramdaman ko ay parang paperboat na lumubog sa
dagat. Kinakabahan ako. I know something was wrong.

********

A.N: ♫ Is it too late now to say sorry? For not updating most of my story~♫ *tago
sa kumot*

Hahaha. Pasensya na kung hindi ko matapos-tapos 'tong kwentong 'to. Sobrang busy
lang sa life.

-Ate Thy.

=================

Chapter 43 - Battleship

Chapter 43 – Battleship

Ivo's POV

ANG pier na sinasabi ni Chief Sid ay ang sea side malapit lang sa vampire city kaya
talagang walang makakakita sakanila.

Nang makarating kami sakanila ay medyo malayo na ang barkong sinasakyan nila. Smart
ass! Alam nilang hindi kami makalapit sa salt water.

"Can we teleport? Hindi pa naman malayo. As long as we won't touch the salt water,"
I said.

"We can," sabi ni Kent.

"Okay, so this is the plan, ako ang pupunta sa barko, ikaw Kent, you'll stay here
para kung ano man ang back up ni Seth maari mo 'tong pigilan," I said.

"What the hell?!"

"I'll be fine. Don't be sentimental now, Kent. I won't die," I said to him
mischievously.

"Gago!" natatawang sabi nito sa akin.

"Pero kapag namatay ako, kayo na ang bahala kay Cassey. Huwag niyong hayaan na
makahanap ng iba. Selfish ako, eh," natatawa kong sabi pero sinamaan lang ako ng
tingin ni Kent.

"You better come back alive, Primotivo! I don't want to hear Cassey cursing me to
death, you hear me?!"

"Yeah, yeah." I said lazily.

Nagsama ako ng ilan sa mga tauhan ni Kent. We teleported at sa deck kami napunta.
The moment we set our foot on the ship ay agad na nagkaroon ng alarm. Red lights
blasted around the poles kaya agad kaming naghiwa-hiwalay.

Nasa second level ako ng barko at pumasok ako sa isang maliit na pintuan. Nakapasok
ako sa isang kitchen. It was dark and the area was clear. Tanging mga stainless na
mesa ang makikita mo sa gitna at mga lutuan sa gilid. Agad kong nakita ang two-
swing door kaya agad ko 'tong nilapitan. Sinilip ko sa maliit na round window at
isang malawak na dining hall ang lalabasan ko.

I have second thoughts kung lalabas ako o hindi. Masyadong tahimik dito at hindi ko
alam kung ano pa ang mga nilagay na alarm system ni Seth.

I adjusted my vision and teleported from the other side of the dining hall.
Binuksan ko ang pinto and I was greeted by 5 mens with guns. Agad nila akong
pinaputukan at umiwas naman ako. I disappear infront of them at pumunta sa likod
nila. I slayed them using my sword that I carried with me and in just one second
they're already on the floor lifeless and bathing on their own blood. Nakalabas ako
sa dining hall at may twin stairs papunta sa 3rd floor. May mga pilar sa bawat
sulok ng grand hall at nakita kong may mga nagtatago doon na tauhan ni Seth.
I ducked when they aim fire on me. I dodge the bullets using my sword habang
hinahabol nila ako paakyat sa 3rd floor.

"Shit!" muntik ng dumaplis ang bala sa braso ko mabuti na lang agad akong nakaiwas.
Hindi ako titigilan ng mga 'to kung hindi ko sila mapapatay.

I faced them and jumped to one of the goons saka ko tinarak ang espada sa dibdib
nito. I pushed him away and decapitated the other. They keep on shooting pero
ibinabalik ko sakanila ang bala using my sword. The last man was about to shoot me
but I immediately slashed his troat.

Napuno ng dugo sa grand hall kaya umakyat na ako sa 3rd floor. Maraming pinto ang
nasa harapan ko. Hindi ko alam kung ano ang bubuksan ko. It feels like death awaits
for me if I opened one of it.

Hindi na ako nagulat nang may lumabas na mga tauhan ni Seth sa mga kwarto. I
counted them and there are seven of them. Ang lalaki ng mga katawan nila and
they're holding a chain with a heavy spiked metal ball on the end. 'Yong iba naman
ay may hawak na sword kagaya ng hawak ko only silver. Every weapon they are holding
could kill me. Damn it!

They groaned and started to attack me with their weapon. They tried to catch me
with the chain pero agad ko 'tong naiwasan. Wala akong magawa kundi ang umiwas. I
tried to stab the man with my knife on my pocket pero nagulat ako nang hindi man
lang ito nasaktan.

What the hell?!

"Sir Ivo!" napalingon ako sa tumawag sa akin at kakarating lang noong mga tauhan na
kasama ko. good, kumpleto pa sila.

"Mag-ingat kayo! Their weapon can easily kill us!" I warned them.

I slashed my sword at the hand of the goon at nabitawan niya ang baril. Agad ko
siyang sinaksak at bumaon sa dibdib niya ang espada ko. Hindi agad siya namatay
pero nanghihina ang hitsura niya. I jumped on his shoulder and beheaded him.

I was about to behead another goon when a chain caught me. It dragged me down to my
kness. Naramdaman kong bumaon sa likod ko ang metal ball sa likod ko. I can feel
the poison on my spine. Dahan-dahan akong bumangon at itinukod ko ang espada para
makatayo ako.

I let out my fangs and attacked my attacker. Buong lakas kong isinaksak sa dibdib
niya ang espada saka ko umikot para kumuha ng bwelo at pinutol ko ang ulo niya
gamit ang kamay ko.
I groaned with pain pero hindi dapat ako magpatalo. Napansin kong natamaan na rin
ng poison ang iba sa mga kasama ko pero patuloy pa rin sila sa paglaban.

Kinuha ko ang mga silver chain sa mga napatumba kong goons at iwinasiwas ko 'to
sakanila. I caught two men at agad silang pinugutan ng ulo ng mga kasama ko.

Isa na lang ang natira. He smashed the chain on the floor at tumilapon kami palayo.
May kinuha itong baril sa mga kasamahan niya at sunod-sunod niya 'tong pina-putok
sa akin. Umiwas ako pero may isang baling tumama sa balikat ko.

I throw my sword to him aiming to his heart and he was pinned to the wall. Kahit
nanghihina ay lumapit ako sakanya. Without second thought, I decapitated him.
Bumagsak ako sa sahig. The pain is too much to handle. Ang mga kasamahan ko ay
sobrang nanghihina dahil sa mga sugat nilang natamo.

I slowly stood up pero agad din naman akong natumba nang biglang may malakas na
sumabog sa hindi kalayuan. Pakiramadam ko sobrang lakas ng lindol. I can hear
Kent's voice from afar pero hindi ko maintindihan ang sinasabi niya.

Then I heard an evil laugh. It was so familiar kaya agad kong inilibot ang paningin
ko.

"You really thought you could kill me?" It was Seth. Parang nasa speaker lang nang-
gagaling ang boses niya.

"Show yourself, you coward!" I shouted.

"I'm not that stupid, Ivo! You had the chance to kill me at the basement but you
choose to save your woman! I guess you're really weak!" kahit hindi ko siya
nakikita ay ramdam na ramdam ko ang mala-demonyo niyang tawa.

Hinawakan ko ng mahigpit ang sword ko.

"That ship you're in will explode in three minutes. You'll die and drown and nobody
will ever know you're gone!"

Tumayo ako at pinuntahan ko ang mga kasama ko. Sinabi ko sakanila na kailangan
naming umalis but they are too weak to stand up.

God, damn it!

I stumbled from my feet nang may sumabog sa may second floor. Ang bilis ng apoy na
kumalat sa buong second floor. Hindi ko rin magawang magteleport palabas dahil may
kung anong mahika na pumipigil sa akin. I should have known that this will happen.
Kasabay ng pag-akyat ng apoy sa 3rd floor ay may sumabog na naman sa rooftop. The
pilar supporing the twin stairs crumbled down.

Pati sa ceiling may apoy na rin unti-unting sinasakop ang buong 3rd floor.

Napapikit ako ng mariin. Cassey's face flashed on my mind. She was waving at me
with a smile on her face.

I'm sorry if I can't keep my promise, babe. I love you.

*********

=================

Chapter 44 - Beyond Pain

Chapter 44 – Beyond Pain

Cassey's POV

KINAKABAHAN akong nakatingin kay Cindy. Humupa na ang pag-iyak niya but her lips
are trembling. Mas lalong dumoble ang kaba ko nang hawakan niya ako sa mga kamay
ko. I knew she was about to spill a bad news kaya tinatagan ko sarili ko.

"Cass, tumawag si Kent," maingat niyang sabi. Alam kong may masamang nangyari at
dina-dahan-dahan niya lang na sabihin ang totoo para hindi ako mabigla pero para na
akong pinapatay sa sobrang kaba.

"What happened?" I tried to calm myself. This is not the right time to breakdown.

"K-kasi si Ivo raw..." She bit her lower lip. I knew something is wrong. Mariin
kong ipinikit ang mga mata ko para pigilan ang kung ano mang emosyon na
mararamdaman ko kapag narinig ko ang sasabihin niya.

"Cindy, get straight to the point. Ano'ng sinabi ni Kent tungkol kay Ivo?"
kinakabahan kong sabi. Then she started crying again. Hindi na ako makatiis at
naiinis na rin ako. Para ng lalabas ang puso ko sa sobrang kaba. "Cindy!"
"P-patay na si Ivo. H-hindi ko alam ang nangyari. S-sabi ni... sabi ni Kent,
sumabog daw 'yong barko. Hindi ko na alam..."

Bigla akong napalayo kay Cindy. I gape at her while shooking my head.

"Cindy, stop joking I round," I forced a laugh. "B-buhay si Ivo, 'di ba?"

"Cass," she hugged me and I felt a tear escaped my eyes. Para bang naninikip ang
dibdib ko. Siguro isa lang 'to sa mga prank niya tapos su-surpresahin niya ako.
Hindi siya mamamatay kasi malakas siya. Vampira siya, 'di ba?

Tuluyan na akong napahagulhol. Cindy tried to comfort me pero hindi ko magawang

tumahan. Ayaw kong maniwala na wala na siya. Not until I see his body.

I clasp my chest. The pain is beyond bearable. Wala ng mas sasakit pa sa

nararamdaman ko ngayon. Para bang nawalan ako ng dahilan para mabuhay. I was full
of regret kasi alam kong hindi sana 'to mangyayari kung hindi ako umalis sa vampire
city. Sana hanggang ngayon kasama ko pa siya.

"H-hindi, buhay siya. S-si Kent... tawagan mo uli si Kent. Sabihin mong bawiin niya
ang sinabi niya! Cindy, hindi totoo 'yon! Naiintindihan mo ba ako?!" halos pa-sigaw
kong sabi sakanya.

Gusto kong sumigaw ng malakas. Gusto kong magwala. Gusto kong magbasag ng gamit.
Pero kapag ginawa ko ba 'yon, babawiin ba nila ang sinabi nila? Sasabihin ba nilang
hindi totoong patay si Ivo?!

"Ayaw ko rin maniwala. Believe me, Cass, sana nga nagkamali lang ako ng narinig.
Pero alam mong hindi magbibiro si Kent sa ganitong bagay, 'di ba?" alam kong
masakit din 'to para kay Cindy lalo na't kaibigan niya si Ivo.

Nagpapasalamat ako at gising na ang Daddy pero hindi ko akalain na ito ang kapalit.
Ganoon ba ako kasama noon para parusahan ng ganito? Can't I get what makes me
happy? Can't really get the best of both world? Dapat may isang mawala?

---

Kahit ang sama-sama ng pakiramdam ko ay pinilit kong pumuntang hospital. Nang

makapasok ako sa kwarto ni Daddy ay agad ko siyang niyakap. I didn't cry. Inipon ko
ang sakit sa loob ko. Ayaw kong makita ako ni Daddy na mahina. Kagigising lang niya
at ayaw kong isang masamang balita ang isalubong ko sakanya.

"Kumusta ka na po, Daddy?" I said forcing a smile.

"I'm fine, hija. Pakiramdam ko ang haba-haba ng tulog ko. Ang sakit ng likod ko,"
he said with a beaming eyes. Pinilit kong tumawa kahit ang sakit-sakit.
"Kakausapin ko po mamaya ang doctor kung kailan kayo puwedeng i-discharge," sabi
ko. Nakita kong lumabas sa CR si Lyrron at agad siyang ngumiti nang makita ako.
Gusto kong suklian ang mga ngiting pinapakita niya pero hindi ko kaya. Kusang
napapangiwi ako kapag sinusubukan ko.

"Kumain ka na ba, Dad? Are you hungry? Do you want something to eat?" I asked to
divert my feelings. Isasantabi ko muna ang nararamdaman ko. Ang Daddy na muna ang
iisipin ko.

"I'm actually craving sinigang. Mayroon ba no'n dito?" natatawang sabi ni Daddy
kaya napangiti ako. Not a genuine smile but enough for them to believe na okay ako.

"Nasa New York tayo, Dad." Napapailing kong sabi.

"Kanina nagtaka pa ako kung bakit mga Amerikano ang nurse ko. 'Yon pala nasa ibang
bansa ako," sabi niya. Gusto kong makipagbiruan pero hindi ko magawa. Mabuti na
lang at nandito si Lyrron para pagaanin ang atmosphere. Hindi ko pa masabi sakanya
ang nangyari kay Ivo. Hindi ko rin alam kung kailangan ko bang sabihin sakanya.

"Ah, punta lang akong cafeteria. Ibibili kita ng pagkain, Dad," sabi ko.

"Ako na lang, Cass. Dito ka na lang," biglang sabi ni Lyrron kaya umiling ako.

"I can manage. Besides, hindi ko rin kasi alam kung ano ang gusto kong kainin kaya
mamimili pa ako," pagdadahilan ko.

"Oh, sige," nag-aalangan na sabi niya.

Lumabas akong kwarto at naglakad sa gitna ng pasilyo. May mga nakakasalubong akong
nurse at mga pasyente pero para bang everything is a blur. Hindi ko na rin alam
kung ano ang nararamdaman ko ngayon. Para bang gusto ko na lang magmukmuk sa sulok
at umiyak.

Bago ako pumuntang cafeteria ay dumeretso ako sa clinic ng doctor ni Daddy. Puwede
na raw siyang i-discharge kapag natapos na ang ilang series of test. Dahil din daw
matagal na nasa coma ang Daddy ay hindi nito maalala ang pinaka-huling nangyari
sakanya. Lihim akong nagpasalamat kasi alam kong may kinalaman doon si Seth at
hindi ko alam ang sinabi niya kay Daddy bago ito atakehin sa puso.

Right at this moment, lihim kong hinihiling na sana maaksidente ako. Kasi kagaya
noon, kapag nasa kapahamakan ako, laging nandiyan si Ivo para iligtas ako. Baka
sakaling kapag naaksidente ako ay makita ko siyang buhay at iligtas muli ako.

Naramdaman ko na naman na may luhang pumapatak sa mga mata ko. Marahan ko 'to
pinahid pero ang traydor lang ng mga mata ko at ayaw matigil sa kakaiyak.
Napahinto ako sa paglalakad nang may nabangga ako. Isang American doctor kaya agad
akong nag-sorry.

Imbes na sa cafeteria ako pumunta ay lumabas akong hospital. Nakasuot ng winter

coats ang mga tao sa labas. 'Yong iba ay talagang balot na balot ang katawan with
bonnet and ear muffs pa. Wala sa sarili na inilahad ko ang mga kamay ko at may
pumatak na snow dito.

Ang sabi ko sa sarili ko noon, kapag naayos na namin ni Ivo ang lahat ay pupunta
rin kami rito sa sa New York para magbakasyon. Kahit parang hindi na 'yon
mangyayari ay umaasa pa rin ako.

My phone vibrated. I was gonna ignore it pero si Theyn ang tumatawag. Agad ko itong
sinagot at umaasa na sana bawiin niya ang sinabi ni Kent kanina.

"Cassey, kumusta ka na?" agad niyang sabi sa kabilang linya. Bakit ba niya ako
kinu-kumusta? Dapat ang sinasabi niya ay hindi totoong patay si Ivo. Dapat tumatawa
siya kasi na-troll nila akong mag-asawa.

"May sasabihin ka pa ba, Theyn?" I said nonchalantly.

"Cass, I know you're hurting. Gano'n din naman kami. Pero tatagan mo ang sarili mo.
Ivo wouldn't like it kung magiging mahina ka," sabi niya pa. I wanted to get angry
at her. Ano ang karapatan niya para sabihin 'yon? Bakit ba siguradong-sigurado na
sila na wala na talaga si Ivo?!

Gusto ko magalit sa mundo pero nanaig ang sakit na nararamdaman ko. 'Yong iwan niya
ako kasi hindi na niya ako mahal ay matatanggap ko. Pero 'yong alam kong wala ng
pag-asa na makita ko muli siya? Isang napaka-samang panaginip.

"Cass, nandiyan ka pa?" I heard her say.

"The last time I'm with him, I told him I don't want to marry him anymore. Iniwan
niya akong hindi man lang kami naging okay. Ang daya niya, Theyn. Paulit-ulit niya
akong sinasaktan," I said trying to suppress my cry. God, ang sakit na. Para na
akong sasabog sa mga sakit na kinikimkim ko.

"Cindy texted me na okay na raw ang Dad mo. Siguro sakanya mo na muna ituon ang
attensyon mo. Divert your emotion for the mean time. Masyado ka ng maraming sakit
na pinagdaanan, Cass."

"Hindi ko kaya, Theyn. Kung ikaw ang nasa posisyon ko, alam mo ang sinasabi ko.
Hindi ko matanggap lalo na't wala akong magawa dahil nandito ako. I don't even know
why he died and I don't think I wanted to ask you about it kasi hindi ko alam kung
ano ang magagawa ko sa may gawa nito sakanya," I said sharply. Iniisip ko lang
parang may namumuong paghigante sa loob ko. Gustong-gusto kong pumatay.
2iVJK-

=================

Chapter 45 - Better off dead

Chapter 45 – Better off dead

Cassey's POV

ONE week had passed. Sinunod ko ang sinabi ni Theyn. Though alam kong nararamdaman
ni Cindy na napipilitan lang ako sa mga pinapakita ko ay hindi siya umiimik.
Sinabihan ko rin siya na kung gusto niya ay puwede na siyang bumalik sa vampire
city but she insisted na samahan ako. Siguro iniisip niya na baka suicidal ako.
Well that won't happen hanggang sa hindi ko naipaghihiganti si Ivo.

It was afternoon nang sinamahan ni Cindy si Daddy sa labas ng bahay para raw
maramdaman ang snow. Actually, sa akin nagpapasama si Daddy pero si Cindy ang nag
prisinta. Alam ko naman na iniiwas niya akong ma-interogate ni Daddy, eh. And I'm
grateful for that, really.

Pumunta ako sa study room para sana kunin 'yong laptop ko nang makita ko si Lyrron
na nakaupo sa swivel chair. Seryoso siyang nakatingin sa screen ng laptop niya.
Tapos tumingin siya sa akin. Napaka seryoso at hindi ko alam kung galit ba siya.

"What is this, Cass?" seryoso niyang sabi. Iniharap niya ang laptop sa akin at
isang article sa isang News archive ang pinakita niya. Nagulat ako kasi nakita ko
ang picture ni Cindy. Ito 'yong balita noong pagkamatay niya. Damn it!

"Baka ibang tao? Kamukha niya nga," I said casually. Napaigtad ako nang ihampas
niya ang kamay niya sa mesa. I guess, wala talagang sikreto ang hindi nabubunyag.

"Tell me the truth, Cass. Ang Cindy ba na nasa article at ang Cindy na kasama natin
ay iisa?" puno ng pagdududang tanong niya. Hindi ko alam kung magsisinungaling ako.
I could just tell him na si Cindy nga 'yon pero hindi talaga siya patay at
nagtatago lang kasi may atraso siya so she faked her death. It was a perfect lie.
Pero alam kong nakakahalata na rin 'to si Lyrron, eh. Alam kong gusto niya lang na
sa akin manggaling ang hinala niya.
"It was her," sabi ko saka napapikit.

"Bakit siya buhay pa? I want the truth," he demanded. I don't know why he is so
adamant about this.

"Why d'you want to know the truth, Ly? Ano ba sa'yo si Cindy," I said narrowing my
eyes on him. He didn't answer and diverted his gaze somewhere.

"I'm just curious about her. Pati sa'yo at sa mga kaibigan mo. You guys, don't eat.
Isang beses lang kitang nakita kumain no'ng nasa hospital tayo. Pero dito sa bahay,
ang dami niyong dahilan para hindi kumain. Mga tao ba talaga kayo?" he said joking.

"What if we're not, Ly? What if we're not really that kind of human?" I said in a
challenging tone.

"What are you talking about? Ang gusto ko lang malaman ay kung safe ba tayo na
kasama si Cindy. May tinatakasan ba siya? May ginawa ba siyang mali kaya siya
pinatay," I studied his face. He's really curious. At alam kong hindi sa akin, he
was just generalizing para pagtakpan ang gusto niya talagang malaman.

Slowly, I formed a slight grin.

"You won't get an answer from me, Ly. It seems here that you're curious about Cindy
because you're interested on her. Am I right?"

"W-what are you—"

"Gusto mo siyang mas makilala pa so you researched about her. But I'm sorry, Ly.
We're friends pero wala ako sa posisyon para sabihin kung ano man ang sikreto ni
Cindy. It wa her story to tell after all," I said. Pasalamat na lang akong ang
pagkatao pala ni Cindy ang pinagdududuhan niya at hindi kung anong klaseng tao
kami.

I heard him sigh and desperately eyed me.

"I like her. And I am so guilty kasi alam ko sa sarili ko na gusto pa rin kita
hanggang ngayon. I know she's a very loud woman at nakakairita siyang kasama but
I'm growing frond on her. That's why I researched about her kasi gusto kong
makahanap ng dahilan para mas lalo akong ma-turn off." Napangiti lang ako sa sinabi
niya.

"I knew you'll like her. And believe me, wala ka ng gusto sa akin. Naniniwala ka na
lang sa ideya na gusto mo ako pero ang totoo noon pa wala ka ng nararamdaman sa
akin. Tanggap mo ng para ako kay Ivo," napangiti akong mapait nang banggitin ko ang
pangalan niya.
Para ako kay Ivo? Yeah, because I can't imagine myself with someone else. At ngayon
na unti-unti kong pinapaniwala ang sarili ko na wala na nga siya, mas gugustuhin ko
pang mag-isa habangbuhay. Sukdulan ang pagmamahal ko sakanya at hindi ko alam kung
kakayanin ko pang magmahal muli.

"Siguro nga tama ka. Pero hindi ko rin matanggap na gusto ko siya. Cindy is way out
of my league."

"Kaya nga nagustuhan mo siya, kasi hindi siya 'yong tipo mo ng babae.

---

Araw-araw ay nakakatanggap ako ng text galing kay Theyn at Kent. Lagi nila akong
kinu-kumusta. Sa totoo lang, ayaw ko muna silang nakakausap. They are my constant
reminder of Ivo. Dahil kay Kent ay nakilala ko si Ivo. Dahil kay Theyn kaya naging
malapit ako kay Ivo. At dahil sakanilang dalawa kung bakit natuto kong mahalin si
Ivo.

Minsan may mga gabi na wala akong ginawa kundi ang umiyak. Miss na miss ko na siya
at ngayong hindi ko na talaga siya makikita, pakiramdam ko unti-unting namamatay
ang puso ko. I'm better of dead without him.

I was in the pool, nakatulala habang nakalubog ang dalawang paa sa pool. Alam kong
malamig dahil hindi pa tapos ang winter pero hindi ko 'yon maramdaman. Hindi ko na
nga alam kung ano ang manhid sa akin, ang katawan ko o ang nararamdaman ko.

"Hija, pumasok ka na. Malalamigan ka diyan," tawag sa akin ni Daddy. Nasa balcony
siya ng kanyang kwarto at nakatanaw siya sa akin.

"Maya-maya po," sigaw ko pabalik. Kapag tuluyan ng gumaling si Daddy, aalis ako
rito at magpapakalayo. Katulad noon na kapag nasasaktan ako ay tumatakas ako.

Minsan kapag sobrang bigat-bigat na ng nararamdaman ko, bigla na lang akong

nagiging okay. If vampire's soul can drift, siguro nasa paligid ko lang si Ivo.
'Yon na lang minsan ang iniisip ko para mapagaan ang nararamdaman ko. Pinapaniwala
ko ang sarili ko sa isang kathang isip.

---

Hating gabi nang lumabas akong kwarto ko. Nagtaka ako kasi pagbaba ko ay nakabukas
ang main door tapos may ilaw sa labas. Dahan-dahan akong naglakad papunta roon para
sana sarahan ang pinto nang maaninag ko si Cindy na nakaupo sa hagdan. She was
holding a phone.

Sino naman ang kausap niya sa ganitong oras?

"She looks fine, pero alam kong kinikimkim niya lang ang sakit. Naaawa na nga ako,
eh," rinig kong sabi ni Cindy. Maybe she's talking about me.

"Kailan ba kami puwedeng bumalik diyan? Hindi pa ba nahuhuli si Seth?" napatuwid

ako nang marinig ko ang sinabi ni Cindy.

"Galit na galit ako, Theyn, sa totoo lang. Hindi ko matanggap na wala na si Ivo. At
gustong-gusto kong patayin si Seth!" napamaang ako. Alam kong may kinalaman si Seth
pero dine-deny ko lang 'yon sa sarili ko kasi ayaw kong dagdagan pa ang iniisip ko.

"We shouldn't really tell her. Masyadong tahimik si Cassey tungkol sa pagkamatay ni
Ivo and I don't know what she's capable of if she learns that Seth killed Ivo."

Napaatras ako sa kinatatayuan ko. I stormed outside and faced Cindy. My blood boils
with anger. Hindi ko mapigilang ang mga pangil ko na lumabas. Ramdam ko ang init na
gumuguhit sa batok ko sa sobrang galit na nararamdaman.

"C-Cass..."

"He killed Ivo..." it wasn't a question, it was a statement para ipakita sakanya na
narinig ko ang lahat ng sinabi niya. She hurriedly pocketed her phone at tumayo.
Nag-aalangan ang mga mukha niya at para bang takot na takot.

"Cass, listen..."

"I already did that not 5 minutes ago, Cindy. At narinig ko ang lahat ng sinabi
mo."

"I'm sorry kung hindi ko sinabi sa'yo. Sabi kasi ni Theyn ayaw mo raw malaman kung
paano at bakit siya namatay kaya nanahimik lang ako. I'm really sorry,"

Kahit parang nagdidilim ang paningin ko sa sobrang galit ay tinatagal ko sarili ko.
I calm myself. I understand na nag-aalala lang siya sa akin at ayaw ko pa siyang
bigyan ng dahilan para mas lalong mag-alala.

"It's okay," I said voiding any emotion.

"Cass..."

"Wala na si Ivo at pinatay siya ni Seth. 'Yon lang ang alam ko, Cindy," ngumiti ako
sakanya at nakita kong nanlaki ang mga mata niya na para bang nakakita siya ng
multo.
Pumasok ako pabalik sa loob and I heard her calling me pero hindi ko siya pinansin.

He killed Ivo. He killed the man I love. And I can't feel anything but vengeance. I
wanted revenge. I will have my revenge!

----------

I'm sorry for not updating regularly. I am soooo busy at naisingit ko lang 'to.
Babawi ako, swear!

=================

Chapter 46 - Peculiar

Chapter 46 – Peculiar

Cindy's POV

NATATAKOT ako sa maaring gawin ni Cassey lalo na't nalaman niyang si Seth ang
pumatay kay Ivo. That night when I talked to her, parang hindi si Cassey 'yong
kaharap ko. Para bang nag-iba bigla ang katauhan niya and it creeps me out.

"Wala na si Ivo at pinatay siya ni Seth. 'Yon lang ang alam ko, Cindy," seryoso
niyang sabi tapos bigla siyang ngumiti. Mayroon sa mga ngiti niya dahilan para
matakot ako.

Two days had passed at mas lalong naging tahimik si Cassey. Hindi siya kikibo kung
hindi siya kakausapin ni Tito Martin. Madalas nasa loob siya ng kanyang kwarto.
Gustong-gusto ko siyang kausapin dahil sobra na akong nag-aalala sa mga kinikilos
niya pero natatakot naman akong baka itaboy niya ako.

"She's acting weird," bulong sa akin ni Lyrron habang pinagmamasdan namin si Cassey
na lumalangoy sa pool. Kung normal kang tao, baka kanina ka pa na-frozen sa sobrang
lamig ng tubig.

"Baka tino-topak na naman 'yan," I said trying to divert the mood. Pati si Lyrron
nakakahalata na.

Umahon si Cassey tapos pumasok sa backdoor. Pa-simple ko siyang sinundan hanggang

sa makapasok siya sa kwarto niya. After ilang oras ay lumabas siya and she's
wearing black tights, fitted razor back blouse, a hooded jacket, and a sneakers.
Nasalubong niya si Lyrron sa may hagdan at nagpaalam siyang mag-gi-gym.
Nang makaalis siya ay agad akong pumasok sa kwarto ko at tinawagan si Theyn.

"Cindy, may problema ba?" she said on the other line.

"Cassey's acting weird simula nang malaman niya ang totoo," I said.

"Define weird, Cindy," sabi niya kaya in-explain ko sakanya ang lahat. Pati 'yong
pag punta niya sa gym.

"Baka gano'n lang siya mag cope up? Cindy, ano ba talaga ang inaalala mo?"

"Hindi ko rin alam. Natatakot lang ako sa mga ikinikilos niya. 'Yon bang parang may
masamang balak?"

"Don't over think. Cassey is a strong woman," sabi niya. Nasasabi niya 'yan kasi
hindi niya nakikita. Pinutol ko na ang call kasi parang wala namang maitutulong si
Theyn.

My god, kapag naaalala ko ang ngiti niya noong gabing 'yon. Ang creepy talaga.
Parang anytime papatay.

Hindi kaya...

Agad kong iniling ang ulo ko. She wouldn't do that.

Gabi na nang umuwi si Cassey. May mga dala siya pero sa kwarto siya dumeretso. Baka
nagshopping? 'Yon naman talaga ang hilig niya noon, 'di ba?

Hating gabi at nasa harap ako ng kwarto niya. I knocked three times pero hindi siya
sumagot. Pinihit ko ang door knob and luckily it's not locked. Sumilip ako at agad
ko siyang nakita sa may balcony. Nakatalikod siya at dinadala ng hangin ang buhok
niya. Hindi ko alam kung alam niyang tinitingnan ko siya o talagang malalim lang
ang iniisip niya.

"Cindy," sambit niya kaya halos mapatalon ako sa kinatatayuan ko.

"Sorry, naistorbo ba kita? I was just checking on you and the door is not locked
and—"

"Pasok ka," lumingon siya sa akin. Napaka-kalmado ng mukha niya. Gone is the creepy
grin. Pumasok ako sa silid niya at pinuntahan siya sa balcony. Doon ko nakita how
distant her eyes were. Ang lungkot-lungkot nito at parang walang buhay.
"Ang tahimik mo lately," I said to her pero ngumiti lang siya ng tipid.

"Marami lang akong iniisip but I'm okay now," sabi niya pero alam kong hindi 'yon
totoo. She's far from okay.

"Good. Ayaw kong nakikita kang nagkakaganyan kasi hindi ako sanay," pinilit kong
maging casual sakanya. Gusto kong iparamdam sakanya na hindi ako nagdududa sa mga
ikinikilos niya.

"Hindi ko na hahayaan na may mawala pa sa akin. I won't let Seth hurt anyone of
you," she said almost audible.

Seryosong napatingin ako sakanya. Ano ba talaga ang balak mong gawin, Cass?

---

Kinaumagahan ay maaga akong lumabas ng kwarto. Ipinagluto ko ng agahan si Tito

Martin at Lyrron. Pumasok sa dining room si Tito Martin kasama si Lyrron. Mabuti
nga at nakakapaglakad na siya sa tulong ng tungkod. Last week kasi nasa wheel chair
siya.

"Cindy, anak, tawagin mo naman si Cassey, oh. Sabay-sabay na tayong mag-agahan,"

nakangiting sabi ni Tito Martin. Nakakatuwa kasi tinuturing na niya akong anak.
Dahil sakanya hindi ko nararamdaman ang pangungulila sa pamilya ko.

"B-baka po tulog pa. Sabay na lang kami ni Cass mamaya para may kasabay siya,"
nakangiti kong sabi. Ilang beses ko na ba 'tong naging palusot at pasalamat ako at
hindi naman 'yon pinagdududahan ni Tito Martin.

Nahagip naman ng tingin ko si Lyrron. He's staring at me suspiciously. Alam kong

nagdududa na 'tong lalaking 'to sa akin. Inismiran ko lang siya saka ako umakyat
papunta sa kwarto ni Cassey.

Bakit ba siya nagkukulong sa kwarto niya? It's not like she's sleeping or
something.

I knocked on her door at kagaya kagabi ay sinubukan kong pihitin ang door knob.
Hindi siya locked.

"Cass, hinahanap ka ni Tito Martin," sabi ko nang buksan ko ang pinto. Her room was
clear. No sign of her. Pumunta ako sa CR pero naka bukas ang pinto at wala rin
siya. Pati sa walk in closet niya. Wala naman kasing gaanong damit sa closet niya,
eh.

"Nasaan ba kaya 'yon?" I said to myself. Naupo ako sa kama niya at doon ko napansin
ang post-it-note sa salamin ng kanyang tukador. Agad ko 'yong nilapitan at halos
manlaki ang mga mata ko nang mabasa ko 'to.

Cindy,

Please take good care of my Dad. Thank you for being a great friend and I know you
won't leave by my side but I need to do things alone. I promise I'll be back as
soon as I can. Please cover up for me on Dad. I don't want him to worry.

Always,

Cassey.

Oh, Cass. What will you do this time?

---

Cassey's POV

I took the first flight back to the Philippines. I can't just sit here and do
nothing. My blood lust to kill is eating me up so I have to do something.

I closed my eyes as the plane is taking off. Face of Ivo flashed through me. I felt
like crying again. I wanted to hug him, to hold him. I wanted him by my side. I
missed him terribly and I wanted to hear him calls me babe. Seth will pay for his
sins. He has been causing havoc in my life at kinuha niya pa sa akin ang lalaking
mahal ko.

"You'll die in the most painful way, Seth Medina! Death is on your way," I murmur
to myself hardheartedly.

Nakarating akong Pilipinas at agad akong lumabas sa arriving area. I've never felt
so agitated before. Gustong-gusto ko ng simulan ang gagawin ko but I know time and
patience is a virtue.

Itinaas ko ang hood ng jacket ko saka ako lumabas ng airport. Pumunta ako sa
pinatagong lugar bago ako nagteleport papuntang Vampire City. Dumeretso ako sa
bahay namin ni Ivo. A tear escaped my eyes the moment I set my foot inside. Ang
daming memories sa bahay na 'to. Dito dapat kami bubuo ng pamilya. Dito rin siya
nag propose. Nababalot ng kasiyahan at pagmamahalan ang bahay na 'to pero ngayon,
wala akong ibang maramdaman kundi sakit at pangungulila.

Hindi ko rin mapigilang sisihin ang sarili ko sa nangyari. Buhay pa dapat siya kung
itinuloy namin ang kasal. Hindi ko dapat pinagdudahan ang pagmamahal niya sa akin.
And now it's too late. He's gone and never coming back.
=================

Chapter 47 - Revenge

Chapter 47 - Revenge

3 months later...

Cassey's POV

I aimed my gun to the eye and clicked my fingers. Bang! Bullseye!

Napangiti ako ng mapait nang makita kong naasinta ko ng tama ang bala. Inilapag ko
ang baril sa mesa na puno ng armas at kinuha ko ang espada. I swayed and slash it
to thin air.

Ilan buwan din akong nagsanay para sa araw ng paniningil. Ilang buwan ang tiniis
kong sakit para makamit ang gusto ko. Revenge is everything to me. Hindi ako
matatahimik hanggang sa alam kong ang lalaking pumatay sa pinakamamahal ko ay buhay
at humihinga.

Pinatay ko ang ilaw sa basement saka ako umakyat sa bahay. Dito ako namalagi sa
bahay namin ni Ivo. I used my money to buy weapon from the black market. Pinalakas
ko ang sarili ko. I trained myself for combat whether it is a fist fight, long
ranged sword, or gun.

Handang-handa na ako. And no one can stop me.

I strip off my clothes and took a long bathe. Napapapikit ako kapag naalala ko kung
paano namatay si Ivo. Kung hindi alam sa mundo ng mga tao ang pagkamatay niya, dito
sa Vampire City ay halos alam nila kung paano at kung saan siya namatay.

They mourned kasi kauri nila ang namatay. I had to fight my urge to break down.
There's no space for pain, only hatred. There's no space for being weak, only
power. My only consolation is the blood I had been drinking for the past three
months. It made me strong physically. It made me more alert and I already surpassed
my limit.

Nang matapos akong maligo ay nagbihis ako tapos nagpatuyo. Madilim na at ngayon ko
balak umalis.

Napatingin naman ako sa computer ko nang marinig kong tumunog ang tracking device
ko. He's moving from place to place. Hindi ko alam kung saan siya ngayon pupunta
pero kahit saan siya magpunta, I can always track him.

"Enjoy your last day, Seth. Breathe all you want because you'll beg me for one once
I start to punish you!" I sternly said.

Umaga ako umalis sa vampire city. I drive my new car dala-dala ang mga gagamitin
ko. Pumunta ako sa pantalan kung saan namatay si Ivo. There's no trace of anything.
Wala na ang barkong sumabog.

This is where he died. At parang ang hirap tanggapin kung paano siya nawala. How
could someone be so cruel? That he has to make an effort just to kill a man, only
because he's not ordinary? Sukdulan na ang kasamaan ni Seth. At hindi na magbabago
ang plano ko. Ako ang tatapos sa buhay niya.

Umalis ako sa pantalan at pumunta sa penthouse ni Ivo. Ang lugar kung saan nabuo
ang nararamdaman ko para sa kanya. Walang nabago sa loob per madilim dito. Iginala
ko ang tingin ko at wala akong ibang makita kundi ang mga alaala namin dito.

Agad kong naipilig ang ulo ko. Hindi ko na dapat 'yon iniisip. It was all in the
past now. It's painful but I have to move on. Makaganti man ako ay hindi mawawala
ang pangungulila sa puso ko. Alam kong hindi na mapapalitan sa puso ko si Ivo.
'Yong pagmamahal na mayro'n ako ay ibinigay ko na lahat kay Ivo.

Umakyat ako sa dati kong kuwarto. Inilapag ko doon ang mga gamit ko. Hindi na ako
nag-aksaya na buhayin ang ilaw dahil ayaw kong may makaalam na nandito ako. I want
to give Seth a surprise he will never forget.

Isa-isa kong inilapag ang mga armas sa mesa kasama ng tracking device ko. I made
sure that my gun cartridges are loaded. Pinunasan ko rin ang sword ko na
nangingintab ang talim.

Tinanaw ko ang over-looking window sa kuwarto ko. Malakas ang ulan at animo'y
bumabagyo. Malapit na rin magdilim.

"It's time," mahinang sabi ko.

Nagpalit ako ng damit. A black fitted leather suit hanggang leeg ko. I put a red
lipstick on my lips. Ikinabit ko sa belt ang mga armas at baril ko at inipit ko rin
sa black boots ko ang mga patalim ko. Pinatungan ko ng black trench coat ang suit
ko para maitago ang mga dala ko. Isinabit ko lang sa likod ko ang sword na aakalain
mong isa lamang na fencing sword. Itinaas ko ang pagtali sa itim at mahaba kong
buhok.

Tuluyan nang dumilim at hinihintay ko na lang tumunog ang tracking device ko na

nakasuot bilang wrist watch ko. Lumabas akong balkonahe ng penthouse at inakyat ang
pinakatuktuk ng bubong.
I shifted my eyes from red habang pinagmamasdan ang malakas na ulan. I can see
everything from up here. The city lights, the traffic, and the people who are
trying to avoid the rain.

I closed my eyes when I heard the sound of my tracking device.

Gotcha!

I immediately teleported from his place and smirked. What a coward man! Hiding from
his sister's skirt. Akala niya ata magda-dalawang isip ako na patayin siya just
because nandito siya sa Villa nila kasama ang bestfriend ko. The last time I was
here, binasted ako ni Ivo. And never in my wildest dreams na dito ko papatayin si
Seth.

Nagtago ako sa isang malaking puno sa loob lang ng Villa. Ang daming bantay na
nakapaligid. May mga hawak itong armas. Gustong-gusto ko na silang isa-isang
patayin pero masyado pang maaga. Hahayaan ko muna siyang kumain ng kanyang huling
hapunan.

I alerted my gaze nang magbukas ang main door ng bahay. Niluwa nito si Sandy at sa
mukha nito, halatang galit siya. Sinoong niya ang malakas na ulan at kasabay nito
ay nagmamadaling lumabas si Seth.

"Sandy, come back!" he shouted. Nilingon siya ni Sandy pero puno ng galit ang mukha
nito.

"I don't know you anymore, Kuya! Kinain ka na galit mo! I can't believe you-ugh!
You digust me! At ikinahihiya kita bilang kapatid!" with her sharp words ay tumakbo
siya papunta sa kinaroroonan ng kotse niya at nagdrive palabas ng Villa.

Bumalik si Seth sa loob ng bahay at hindi ko mapigilang magtaka sa nangyari. What

did he do this time? Ano naman kayang ka-demonyohan ang ginawa niya para magalit sa
kanya nang gano'n si Sandy?

Nagdim ang ilaw sa loob ng bahay at mga ilaw lang sa labas ng bahay ang natira. I
adjusted my vision at nakita ko sa glass window si Seth. He was wearing a bathrobe
at parang katatapos lang maligo. Pumunta siya sa may bintana at saka niya isinara
ang kurtina.

I made my move. I silently move towards the side of the Villa kung saan may tatlong
nagbabantay. I was hiding on the bushes when I throw a needle on their neck. Isa-
isa silang tumumba at nawalan ng malay. It wasn't just an ordinary needle. It was
an ancient weapon used by Russians to secretly kill their opponent. I even hit a
nerve on their neck kaya alam kong hindi sila basta-basta magigising.

Dumeretso ako sa likod ng bahay kung saan ang infinity pool. I group of men was
sitting around the table playing cards. I threw them my remaining needles at isa-
isa silang natumba.
I can see my distorted reflection on the pool at parang hindi ko nakilala ang
sarili ko. I was being consumed by my anger that I don't know who I am anymore.

Napapikit ako. I need to feed my anger. Hindi dapat ako maging mahina. Konti na
lang makukuha ko na ang gusto ko.

Pumasok ako sa back door at isa-isa kong itinatapon ang mga patalim ko sa mga
humaharang sa akin.

A man grabbed my neck but I immediately throw him on the floor. That created a
noise kaya biglang umilaw sa loob ng living room. Biglang lumabas ang ibang lalaki
kaya napapaligiran nila ako. I heard the man told the other to alert their boss.

Mahigpit akong nakahawak sa aking sword. Dahan-dahan ko itong inilabas at itinutok

sa kanila. They pointed their gun at me at before they could shoot me, I slithe my
sword to their troat. Kinuha ko rin ang baril ko sa belt ko at pinataam ang iba. I
shifted my gaze to my right side at may mga hawak na chain ang mga lalaki. It was
familiar kasi 'yon din ang chain na ginamit sa akin ni Seth sa may parking lot.

Sumugod ako sa kanila at binaril ko sila sa kamay at nabitawan nila ang chain. I
was about to kick them when I felt a bullet revolving towards me. I ducked and
rolled myself to the couch. Kinuha ko ang patalim ko at itinapon 'yon sa lalaki sa
may second floor. Tumama sa mata niya ang patalim kaya agad itong nahulog mula sa
second floor.

Kahit may mga dapat pa akong kalabanin sa baba ay umakyat na ako sa second floor.
Pumunta ako sa kuwarto ni Seth at inaasahan ko nang wala siya do'n.

Nakabukas ang bintana kaya agad akong napasilip doon. Nagmamadaling sumakay si Seth
sa isang van. Inakyat ko ang bintana at tinalon ko ang baba nito.

"Pathetic," I whispered.

Sinundan ko ang van. He really thought na matatakasan niya ako? Mabilis akong
nagteleport at pumasok sa loob ng van. Bago pa ako mapaputukan ng mga bantay niya
at kinuwelyuhan ko siya at nagteleport palabas ng van.

***

Tinapunan ko siya nang malamig na tubig para gisingin siya. He was sitting on an
iron chair habang nakagapos ang kanyang buong katawan. Hindi ko na tinakpan ang
kanyang bibig dahil wala rin namang silbi kung sisigaw siya. We're outside the city
at dinala ko siya sa isa sa mga lupain ng mga Aragon. Just like Ivo, no one will
ever know that he's dead.
"It's really you. I should have known," sabi niya nang magising siya.

Tiningnan ko siya ng sobrang sama. I tried to calm myself. Gusto ko siyang patayin
nang paulit-ulit. I'm no murderer but seing him alive boils my lust to kill.

"You killed him," sabi ko habang hawak-hawak ang patalim sa kamay ko.

Napangisi naman siya sa akin.

"He's just weak. I thought humans can't kill your kind?" agad naman akong lumapit
sa kanya at itinutok ko ang patalim sa leeg niya.

"You have your vampire hunter on your back, you asshole!" I said between gritted
fangs.

"Look at you. Showing your fangs already?" he said mockingly. Sa sobrang galit ko
ay isinaksak ko sa braso niya ang patalim.

He cried in pain. Napatalikod ako. Hindi dapat ganito. Hindi dapat ako nakakaramdam
ng awa. Iwinaksi ko ang ano mang awa sa loob ko at humarap s kanya.

Napakislot ako nang makita kong umagos ang dugo sa braso niya.

Blood!

No! Any blood but him. I won't drink a demon's blood!

"Does my blood appeals you?" he said with a smirk. He still has the courage to
smirk at me, huh? Let see how far he can survive.

"Don't flatter yourself, Seth. Your blood doesn't affect me or such. It actually
disgust the shit out me seeing you bleed." I said full of abhorrence.

"Are you doing this for revenge? Is it because you thought I killed Ivo?" then he
laugh. So hard that I wish he suffocates.

Hindi ako umimik. I just eyed him, void with any emotion.

"He came to me. He knew it was a suicide-" hindi ko siya pinatapos magsalita dahil
sinaksak ko muli siya sa kabilang braso ko. Hindi siya sumigaw pero napapikit siya
at halos buhatin niya ang sarili niya sa inuupuan niya.

"You're seeking help to vampire hunters! You knew it was our weakness! For you, it
was a strategy to fight at the middle of the sea! Now, tell me you didn't plan to
kill him! Tell me once more that it was a suicide and I'll end your life right
now!" galit na galit na sigaw ko sa kanya.

I could just easily kill him but I don't want to end his sufferings-yet. I want him
to feel what I felt for the last three months. I want him beg for his life. I want
him to beg me end his own life.

Tiningnan ko ulit siya ng masama at kita ko ang panghihina niya. Napupuno na ng

dugo ang magkabilang braso niya.

"Vampire hunters don't have the guts to kill a vampire. They're useless ang coward
but then, thanks to them because I manage to accumulate a weapon and ways to kill
your kind!"

Nanlaki ang mga mata ko nang biglang lumuwang ang tali na iginapos ko sa kanya.

Nakatayo siya sa harap ko with his limping feet. He eyed me dangerously as if he

can kill me.

No, he can't kill me. I'm stronger now. Tao lang siya plus mag-isa pa siya.

Hinawakan ko ang sword ko sa gilid ko at napatingin siya do'n. Tinawanan niya lang
ako as if it was a pathetic move.

"Four words for you, Cassey," with his words ay biglang humangin ng malakas at
pakiramdam ko ay masisira itong bahay.

Itinutok ko sa kanya ang espada sa leeg niya. Diniinan ko 'to kaya may konting dugo
na lumabas. Pero parang hindi man lang siya apektado.

"I didn't kill, Ivo." He said grinning. Mas lalo kong diniinan ang pagtusok sa
kanya at tumawa siya ng malakas. He's gone mad!

"You killed him! And I will kill you, too," I said while narrowing my eyes on him.

I was about to slith my swords to him when the windows opened by the strong wind.
Kasabay nito ay nagbukas din ang pinto ng bahay.

Sabay kaming napalingon ni Seth sa gilid namin and I silhouette showed at the front
door. Pumasok ang hangin at ulan sa loob at nasira na rin ang mga bintana.

The silhouette slowly walked towards us dangerously. I don't know, but there's
something in him that made me nervous and scared.
Then I heard Seth's soft chuckle.

"The more you hurt me. The more he will save me," pagkasabi niya no'n ay bigla na
lang na kumidlat.

My gaze was fixed on the silhouette man in front of me. Tumatama ang ilaw ng kidlat
sa mukha niya at pakiramdam ko ay nanigas ang katawan ko.

He shot daggers towards me and I can feel his thirst to kill me. His raging eyes
were too familiar that it made me more stunned.

I can't help my tears. Emotions rumbling inside me seeing him standing meters away
from me.

Ibinaba ko ang espada na nakatutok kay Seth at binitawan 'yon. Without second
thoughts, ay sinugod ko siya. I hugged him tightly.

"I-Ivo... you're alive," umiiyak kong sabi.

But what he did next shocked me.

* * *

=================

Chapter 48 - Cure

Chapter 48 - Cure

Cassey's POV

He pushed me away from him. Tiningnan ko siya at puno nang galit ang mga mata niya.

"I-Ivo..." I said with quivering lips. Hindi ko maintindihan kung bakit iba ang
ikinikilos niya. "I-It's me... Cassey," I said almost whipering.

He didn't recognize me. He's like a complete different Ivo.

"He's now my puppet. And now you're next!" rinig kong sabi ni Seth kaya nilingon ko
siya.

"What did you do to him?!" I angrily asked him.

"I just made a few experiments to make him my... let's say, personal soldier? But
don't worry. He's not going to kill you. You're going to be like him," he grinned
evily.

"You're sick!" I said full of disgust and hatred. He's gone mad and low. I cannot
believe he will do such thing.

Hindi ako makakapayag na gawin niyang puppet si Ivo. Now that I know he is still
alive and being controlled, I will do my very best to cut whatever Seth was using
to control him.

"Terminate her!" rinig kong sabi ni Seth and next thing I knew ay sinugod ako ni
Ivo at naglabas siya ng dagger under his sleeves.

Umiwas agad ako nang akma niya akong sasaksakin.

I cannot believe this! So this is what I have trained for? Fight the man who is the
reason why I learned to fight?

Tiningnan ko sa mata si Ivo pero para bang wala man lang emosyon do'n. Para bang
wala siyang ibang nasa isip kundi ang patayin ako.

"I'm sorry, Ivo. But I have to fight you," I mutter.

Hinubad ko ang trench coat ko at kinuha ang dalawa kong patalim sa boots ko. Damn!
I shouldn't have let go of my sword.

"But before I do that. I should kill him first." I said and I shifted my eyes from
red.

Bumaling ako kay Seth at agad ko siyang sinugod. But before I could even stab him
ay humarang na si Ivo at itinulak ako. I did not fall but I landed on my knees.

"Damn it! Ivo, wake up!" I shouted in frustration.

"Kill. Kill." He uttered repeatedly.

I teleported from my place to Seth's back pero agad akong nasundan ni Ivo.
Nanggigil na ako dahil panay ang protekta niya sa lalaking 'yan. With so much
frustration, I fished my knife to my boots at ibinato ko 'yon sa braso niya. He
winced in pain but he easily removed the silver knife from his shoulder.

"I'm sorry," I uttered when I lanced another silver knife on his chest.

God, I am sorry, Ivo!

I keep on stabbing him with my knife hanggang sa naubos lahat ng patalim sa boots
ko at sa belt ko. Tiningnan ko siya and I can see glint of sadness on his eyes.
Hopes rise inside me. I know he was still there. I just need to make him remember
me.

"Kill her now!" I heard Seth ordered.

Hindi ko siya pinansin at kay Ivo lang ako nakatingin. Parang nagdadalawang isip
siya kung susundin niya si Seth o hindi.

"I said kill her, Primotivo!" utos muli ni Seth and Ivo stiffened.

His features darkened and gave me a narrowing look. Tumalas ang mga pangil niya na
animo'y handa nang pumatay. Dahan-dahan siyang lumapit sa akin but I didn't move.
I'm scared of him. Kahit ano'ng gawin niya, siya pa rin ang lalaking minahal ko.

Nang makalapit siya sa akin, gamit ang kanang kamay ay sinakal niya ang leeg ko. I
was lifted in the ground and the next I knew, he threw me on the walls. Ramdam ko
ang malakas na impact niya nito kaya halos manghina ako. Nilapitan niya muli ako at
mahigpit na hinawakan ang mukha ko.

"I-Ivo..." I said almost choking. A tear escaped my eyes. I was hurting. Pilit kong
iniintindi na wala siyang alam sa ginagawa niya pero hindi ko mapigilang masaktan
para sa kanya. Hindi ko matanggap na ito ang kinahinatnan niya.

"Die!" he said between gritted teeth. Anger was flaring on his eyes. Wala akong
makitang awa sa mga mata niya

"M-mahal kita. A-and I will... n-never... e-ever... hold grudge on y-you... i-if I
die," I said to him. Mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya sa mukha ko.

Napapikit ako nang mariin. Naging malakas nga ako. Pero si Ivo ang kahinaan ko. He
will always be.

Inilapit niya ang kanyang mukha papunta sa leeg ko. He parted his mouth as his
fangs showed. The man who gave me the life of a vampire is the man who will take
back everything I have.

"Cassey!" pareho kaming natigilan ni Ivo nang marinig namin ang boses na 'yon.
In just a second ay biglang nawala si Ivo sa harap ko. I saw Kent used his strength
and ward off Ivo from me. He was now pinned on the wall. Napatingin naman ako sa
gilid ko at nakita ko si Cindy na hawak-hawak si Seth sa leeg.

"Are you okay?" nag-aalalang tanong ni Kent at tinulungan niya akong makatayo.

"How do you guys know I'm here?" I asked.

"It's a long story. First, we have to cure Ivo and bring Seth in vampire city with
us."

"What?! No! I have to kill him. Now is my chance!" I angrily said.

"You're not a killer, Cassey. Come on."

Kent gave Cindy a signal at bigla na lamang 'tong nawala kasama si Seth. May
itinurok naman si Kent sa leeg ni Ivo kaya nawalan ito ng malay.

"What did you gave him?" I asked.

"Some fluids that could make him asleep for the mean time," he said the stared at
me. "Now, let's go."

Hinawakan ni Kent ang braso ko kasama si Ivo at bigla na lamang kaming nag teleport
papunta sa vampire city.

Nakapunta kami sa parang isang laboratory. May mga medical apparatus sa loob at may
metal na higaan sa gitna. Inihiga doon ni Kent si Ivo at pinusasan ang leeg, mga
kamay at mga paa. May isang lalaking pumasok na nakasuot ng lab coat. May bitbit
siyang tray na may mga lamang syringe.

"That will cure him?" I asked hopefully.

"Yes. He will take care of Ivo. At tayo naman, we will do something to Seth that
could stop him from ruining our kind,"

"And what is that?" hindi ko mapigilang itanong.

"You'll see," sagot lang niya.

Lumabas kami sa laboratory at pumasok sa isang kuwarto na puro kulay puti. The wall
was made of glass and so is the sliding door. Sound proof ang nasa loob kaya hindi
mo maririnig kung ano ang sinasabi niya sa loob.

Walang ibang gamit sa kuwarto kundi ang isang arm chair na may built-in shakle on
hands and feet. Para siyang 'yong napapanuod ko sa TV na gumagawa ng mga
experiment. At walang ibang nakaupo doon kundi si Seth. Wala siyang malay at dahil
sa maliwanag sa loob ay kita ko ang mga sugat na ginawa ko sa kanya.

Wala akong maramdaman kundi guilt. Marami na siyang ginawang mali sa amin pero
nagawa ko pa ring maawa at makonsensya. Isang bagay na dapat kong baguhin sa sarili
ko.

Naramdaman kong tumabi sa akin si Kent. Pareho kaming nakatingin kay Seth. Kagaya
kanina sa laboratory ay may pumasok naman na lalaki sa loob ng white room and he is
wearing the same lab gown. May mask din siya sa bibig at may inilapag siyang tray
sa gilid ng metal table.

"We decided to erase his memory. The elders don't want to kill a mortal for it will
trigger a war between the hunters and the vampires," I heard Kent said.

Hindi na lang ako umimik. Right at this moment hindi ko na alam kung ano ang dapat
kong gawin kay Seth. Gusto ko na lang ng tahimik na buhay kasama si Ivo.

"Paano niyo ako nahanap?" tanong ko habang pinapanuod na i-inject sa katawan ni

Seth ang malaking syringe.

"I have been watching you since your arrival in vampire city, Cass. Cindy called us
that you runaway kaya alam naming gaganti ka," paliwanag ni Kent.

"Bakit hindi niyo agad ako pinigilan?"

"You're stubborn, Cass. The more na pigilan ka namin, the more na magpupumilit ka.
And you tend to do reckless things that's why we let you go alone. Besides, that
time, we don't know Seth's hideout or where he's hiding Ivo so we let you do the
job. And I must say that you impressed me. Para kang assassin kung gumalaw,"

"Oh, shut up, Kent!" I said while shooking my head.

"Fan na fan ka na naman nga ni Theyn, eh. Hindi ko alam kung ano ang mayro'n sa'yo
kung bakit ikaw ang lagi niyang pinaglilihian," napapailing niyang sabi.

"It's because of my awesomeness, Kent. Try to remember that," pagmamalaki ko. "Pero
teke, all this time pala alam niyong buhay si Ivo. Bakit sinabi niyong patay na
siya?"

"We really thought that he's dead. Nobody can survive the explosion at the middle
of the sea. Pero no'ng binalita namin sa'yo na wala na si Ivo ay doon naman siya
nagpakita. He attacked me at doon ko nalaman na kino-control siya ni Seth. Ayaw
naming bawiin sa'yo ang balita dahil akala ko maaayos ko ang gulo kahit wala ka."

"He better wakes up remembering me or I will really kick his ass!" nakasimangot
kong sabi.

"He will. Just believe in him. The guy loves you so much," sabi niya kaya napaangat
ako nang tingin sa kanya.

"Alam mo Kent, lagi kong iniisip noon kung bakit hindi mo ako magawang magustuhan
noon. 'Yon pala kasi hindi ka pala talaga para sa akin. Siguro gumawa lang ang
tadhana ng paraan para makilala kita para magkatagpo kami ni Ivo. Alam mo naman,
pinagtatagpo talaga ang parehong awesome," pagyayabang ko kaya natawa siya.

"You're right. Besides, I have always see you as a friend. Ikaw 'yong tipo ng babae
na may malakas na personality kaya ang kailangan mo sa buhay ay 'yong medyo easy-
go-lucky,"

"Now that I've thought of it, I think you're a bad match for me. Pareho tayong
sasabog."

Pareho kaming natawa ni Kent. Nahihiya ako sa sarili ko kapag naalala ko ang mga
ginawa ko para lang angkinin siya.

***

Sabay kaming bumalik ni Kent sa laboratory. Nakita ko si Ivo na nakahiga pa rin sa

metal bed at may mga nakakabit na apparatus sa katawan niya. Ang sabi ng lalaki ay
matatagalan pa bago gumising si Ivo dahil mahirap tunawin ang lason sa katawan niya
para bumalik siya sa dati. Lagi rin daw siyang tuturukan ng pampatulog dahil
delikado kapag nagising ito. Maari raw itong magwala or worst ay pumatay.

"I think it is best kung babalik ka muna sa New York, Cass. Tito Martin is really
worried about you," ang sabi sa akin ni Cindy.

"Gusto ko kasi paggising niya ay ako agad ang makita niya," sabi ko habang
hinahawakan ang malamig na kamay ni Ivo.

"Magiging okay na rin naman siya, eh. Wala nang maggugulo sa inyo. Pero kailangan
ka rin ni Tito Martin," she said trying to convince me.

"I will call you if he wakes up," singit naman ni Kent.

"Pero—"
"Cass, sige na. Please? Ilang beses mo nang pinili si Ivo over you Dad. Kaya
maiintindihan ni Ivo kung gigising siyang wala ka sa tabi niya," sabi ni Cindy.
Napapikit naman ako and gave a sigh of resignation.

Cindy was right. Kaya kahit labag sa loob ko ay tumango ako.

"S-sige. Babalik na ako sa New York,"

=================

Chapter 49 - New York

Chapter 49 – New York

Cassey’s POV

ONE. Two. Three. Four—

“Cassey!”

Napatigil ako sa pagbibilang nang tawagin ako ni Cindy. Napasimangot na nilingon ko

siya.

“What?!” I snapped.

“Bakit hindi ka pa bihis? Akala ko ba ipapasyal natin si Tito Martin?”

nakahalukipkip niyang sabi.

“Nabibilang ako—“

“Hindi pa nga raw siya gising, okay? Kakatawag lang ni Kent kanina para sa update,”
naiirita niyang sabi.

“But it’s been 4 weeks!” I whined desperately but Cindy just rolled her eyes
heavenwards.

“I had forgotten how many times you’ve said that. It’s kinda’ annoying you know,”
napapailing niyang sabi.

Napanguso lang ako at pumuntang kuwarto. I change from winter clothes. Papatunaw pa
lang kasi ang snow at ayaw ko namang magtaka si Daddy kung bakit hindi ako
nilalamig.
I was nearly done getting my beanie hat on my drawer when I heard a soft knock on
my door.

“Coming!” I shouted. Isinuot ko ang beanie hat at saka ko patakbong binuksan ang
pinto.

Tumambad sa akin ang nakangiting mukha ni Lyrron. I am very greatful with this man
dahil hanggang ngayon ay hindi niya pa rin kami iniiwan.

“Winter suits you, Cassey,” he said with his ever warming smile.

“Why, thank you, Ly. Tara na at naha-highblood na 'yon si Cindy,” sabi ko at saka
kumapit sa braso niya.

“Lagi naman 'yong highblood sa akin, eh,” he murmured kaya natawa na lang ako.
Hanggang ngayon at hindi pa rin nagtatapat si Ly kay Cindy kahit sobrang halata na
niya.

Magkasabay kaming lumabas nang bahay at naabutan ko sina Cindy at Daddy na nakatayo
sa porch. Hindi na naka wheelchair si Daddy pero mayroon na siyang tungkod. Cindy
and Dad is very much close to each other and he treat her as his daughter. I am not
against it, actually. But if he is planning on adopting Cindy as his legal
daughter, well, that’s a different case. One, because she can’t be seen in public
because as far as everyone is concern, Cindy was already dead. Second, my father
may have discover her secret as well as mine. I don’t want that to happen.

“Come on, children. It’s freezing out here,” Daddy spoke in a soft voice.Lyrron
drived the SUV and I was in the front seat. Daddy and Cindy was seated at the
backseat.

“Where are you taking me this time?” Daddy asked while he was fixing his beanie
hat. He was wearing a turtle neck jacket and a furry gray coat.

“Time Square,” I said. I heard Cindy’s giggle.

Last week lang ay pumunta kaming Time Square. We love it there dahil maraming
restaurants, boutiques, theaters, traffics, people, giant billboards, and the neon
lights everynight. I felt like a normal person surrounded by crowds. And traffic
here is not annoying unlike in the Philippines.Madalas ay hapon kami pumupunta
hanggang sa gumabi. And since we don’t want to rise a suspicion with Ly and Dad,
Cindy and I are force to eat their food. Noong una okay lang kasi 'pag dating namin
sa bahay ay agad kaming umiinom ng dugo para mawala ang thirst. Pero habang
tumatagal ay parang sumasakit ang lalamunan namin. Every swallow is a torture and I
was silently hoping that they won’t feel hunger this time.Lyrron parked the car on
the parking lot and we started walking down the Square. May mga Snowblower sa
paligid para tanggalin ang snow sa daan. Sabi sa akin ni Cindy ay nagkaroon ng
Snowstorm dito noong wala ako kaya halos ilang araw silang nakulong sa loob ng
bahay.
***

Cindy and I were both staring at the food on the plate served in front of us. We
both gulp on the beef steak with mashed potato and grilled asparagus. Mouth
watering. But only if my throat could ranaway from me, it was long gone for it can
no longer swallow a crumb. Maybe a week of non-human food will do to recover.

“You don’t like it?” asked Daddy switching glance on me and Cindy.

“I’m on a diet,” I said feining a beam.

“Me, too,” segunda niya. Napataas naman ng kilay si Lyrron pero pinagpatuloy na
lang nito ang pagkain.

“Do you want to order something else?” tanong pa ni Daddy habang maingat na
hinihiwa ang beef with all the poise and finesse.

“I’m actually full. Cindz, let’s go grab some drinks,”

Nauna akong tumayo at sumunod naman si Cindy sa akin. Pumunta kami sa bar counter
where we seated on the high chair.

“That was close,” Cindy said under her breath.

“Thank me. I had just saved our throat there,” I said and she chuckled.

“Well, thank you,” 

“Drinks for the ladies?” said the bartender while holding a bottle that he used in
flairing.

“A tonic, please,” sabi ni Cindy kaya napalingon ako sa kanya. Nakita ko na lang na
may inilabas siyang isang pouch ng dugo sa bag niya.

What the hell.

“Are you crazy?” I said trying to control my annoyance.

“I do this all the time,” Cindy said then winked.

The bartender served us a highball glass with a tonic water. Tumayo naman si Cindy
at itinapon ang kalahati ng tubig sa isa empty glass nang kakaalis lang na
customer. Then she slowly pour the blood unto it and she put back the empty pouch
on her bag.

“Bloody Mary, you like?” she said while sipping the juice.

“I can’t believe you,” I said cringing my nose.

“Techniques, Cass. That’s all you have to learn or do you want to starve?”

“No thanks. I’d rather finish a whole pack inside my room,” I said and stood up
walking away from her.

***

Ilang araw pa ang lumipas bago ako nakatanggap muli ng tawag kay Kent. Unti-unti na
raw na gumigising si Ivo. Hindi pa raw totally cleansed ang katawan niya kaya hindi
pa siya fully cured.

I badly want to go back and see him for myself. Mas nakakabaliw kasi kapag
naghihintay ka lang ng tawag. But Cindy took my passport. Wise bitch! Hindi naman
ako makapag teleport from one continent to another. That will kill me physically.

The next day ay muling tumawag sa akin si Kent only to say that he couldn’t update
me with Ivo’s state because Theyn is having a hard time on her last semester of
pregnancy. Wala naman akong ibang contact sa vampire city kaya wala akong ibang
magagawa kundi ang maghintay, which is by the way, is slowly killing me—
figuratively.

“Anyone up for an ice skating?” biglang sabi ni Cindy habang tahimik kaming
nanunuod ng TV.

“And where do you expect to find a baston with ice blade, huh?” sabi ko habang
itinuturo ang tungkod ni Daddy.

“Well, I do want to try my legs, hija. And my baston won’t be needing an ice
blade,” sabi ni Daddy.

“May alam ka bang ice rink?” tanong naman ni Lyrron kay Cindy. Her face grinned and
really, I don’t like it. Like she was planning something. I may have not know her
that long pero alam ko na ang gano’ng ngiti.

“Yup! Central Park!” she said then giggled.

“No, I’m not going,” I said.

***

Napapasimangot ako habang pababa kami sa SUV. Sure, may snow rink nga sa gitna nang
Central park. The last time I got here was summer so the trees was no longer a
beauty on my sight. May ilang mga tao na nag-e-skate pero hindi siya kasing dami ng
ine-expect ko.

The cold breeze was playing with my hair. I had worn a boots, a jeans, and a very
very thick jacket. I didn’t have time tying my hair but I wear my beanie hat and an
earmuffs.

Si Lyrron ang nag-rent ng ice skating shoes. Si Daddy naman ay naupo lang sa bench
dahil technically, bawal ang mga disabled.

“Pangarap ko talagang maging figure ice skater noon,” sabi ni Cindy tapos umikot-
ikot siya.

“Well, I play hockey when I was in College so I know how to skate,” sabi naman ni
Ly. Tapos parehas silang tumingin sa akin. Ano ba 'to? Bragging rights?

“I can dance,” sabi ko na lang at saka ako nagsimulang mag glide palayo sa kanila.

Napansin kong lumayo si Cindy pero nakasunod sa kanya si Lyrron. Ako naman ay nasa
gitna lang dahil ayaw kong lubayan ng tingin si Daddy. Baka kung ano mangyari do’n.

Napapangiti ako sa mga batang tinuturuan ng kanilang parents na mag skate. May mga
lovers din na sumasayaw at 'yong iba ay naghahabulan.

Haay. I miss him.

Sana makasama ko na siya. Nakakainis kasi para bang pinaglalayo kami ng tadhana.
'Yong akala ko okay na tapos magkakalayo kami. Kailan kaya mangyayari 'yong dati na
magkasama kami lagi. 'Yong hatid sundo niya ako tapos sasamahan niya akong
mamasyal.

Gusto ko rin pumunta kami sa iba’t-ibang bansa. Kapag gumising na siya ay dadalhin
ko rin siya dito para mag skate kami. 'Yon ay kung may snow pa rito.

Narinig ko ang tawanan ni Cindy at Lyrron at papunta sila sa kinauupuan ni Daddy.

Pati si Daddy ay tawang-tawa sa kanila. Bumabalik na ang sigla niya. Sana talaga
maka-recover na siya nang tuluyan para makabalik na kami sa kumpanya.

I was about to skate towards them when I felt someone poked my arms. A little girl
was innocently smiling at me.
“Lady, a man wants to give this to you,” she said as she handed me a sprig of
mistletoe. Kinuha ko naman 'yon at napakunot noo lang ako.

“Whose man?” I asked but then she ran with her skates.

Tinitigan ko ng maigi ang maliit na mistletoe sa palad ko. It has snow at medyo
brown na rin ito na para bang napulot lang kung saan.

“They told me to kiss you under the mistletoe tree but I don’t see any so I had to
pick a fallen branch.”

Pakiramdam ko nagyelo ang buong katawan ko nang marinig ko ang nag-iisang boses na
hinangad-hangad kong marinig. Dahan-dahan akong umikot para harapin siya.

Hindi naman siguro 'to panaginip, 'di ba? Hindi naman siguro 'to isang
hallucination lamang. Because I can clearly see him standing foot away from me. I
felt my eyes watered with so much emotions.

“Primotivo?” I said whipering his name.

“I miss you, babe,” nakangiti niyang sabi.

Tuluyan na akong napahagulhol. Naramdaman ko na lang na yakap-yakap niya ako. I can

already feel his cold embrace. I hugged him tightly. The longing for him that I had
kept inside me wanted to burst out. Marami akong gustong sabihin pero hindi ko
maibuka ang bibig ko. I wanted to be in his arms forever.

He let go of his hug but still holding me around his arms. I can see a trace of
tears on his face. He brushed his fingers on my quivering lips as I cupped my hands
on his face.

“I can’t believe you’re here,” I said not breaking an eye contact.

“You ranaway from me, remember? I just want my bride back,” sabi niya kaya hindi ko
mapigilang hindi matawa.

“I’m sorry,” I said with so much regret.

“Everything is okay now, babe. Wala nang manggugulo sa atin,” sabi niya at
napatango lang ako.

“What happened to Seth?” I asked curiously.

“Let’s not talk about him because it will ruin the mood. Because I badly wanted to
do this,” sabi niya at nagbaba ang labi niya.

“What are you—“

Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang maramdaman ko ang paglapat nang labi
niya sa akin. I put my arms around his neck and tiptoe my feet. I felt like I was
deprived with this kind of feeling and now, I am whole again. Na para bang muling
napupunuan ang malaking crater sa puso ko.

“Hmm, babe. Your Dad is watching us,” Ivo said between our kisses.

Humiwalay naman ako sa kanya at nilingon ko sina Daddy sa puwesto nila. He has this
explain-to-me-everything look. Si Cindy naman ay parang bulate na inasinan.
Kinikilig ang bruha. At si Lyrron ay binigyan lang ako ng thumbs up.

Muli kong tiningnan si Ivo at pinagsakop niya ang mga kamay namin.

“Wala na naman siguro akong dapat ipagselos sa inyo ni Lyrron, 'no?” sabi niya kaya
natawa ako.

“Believe me, walang-wala,” I leaned closer to him and kissed his cheeks.

“Good. Because I can’t bear another antagonist in our life. Itatakas na talaga kita
palayo sa lahat.”

*************

=================

Chapter 50 - Everything

Being together with the one you love is not a happily ever after. It was just a
start of the real thing. Marami man kaming pinagdaanan ni Ivo, alam kong mas
napatatag nito ang pagsasama namin.

Matapos siyang magpakita sa akin sa New York at umuwi na kaming Pilipinas kasama
sina Daddy. Doon ko rin nalaman na matagal na siyang nagising. Inasikaso niya raw
kasi ang pagbawi sa kumpanya at ilang mga bagay.
Bumalik na rin ako sa kumpanya as the new CEO. Bumalik na rin si Ivo sa kumpanya
niya. Siguro saka na lang namin po-problemahin kung may magdududa man sa hitsura
namin. Ang mahalaga ay naayos namin ang mga problema and of course, we have each
other.

Si Leni naman, well, she's still my secretary. Wala na akong mapapagkatiwalaan na

assistant kundi siya lang. I hate to admit it but I actually missed the lady.

Si Seth naman ay normal na namumuhay. Believe it or not, wala siyang maalala

tungkol sa mga ginawa niya. He was like, the saint version of Seth. Kasama niya si
Sandy at sila na ang nagma-manage ng business ng parents nila. Sandy is still my
bestfriend, of course. Nagkikita pa naman kami lalo na't kinausap ko siya na
inuurong ko na ang kahit na anong kaso laban sa kapatid niya.

Sabi ni Daddy ay aampunin na niya talaga si Cindy. Dahil ayaw kong isipin ni Daddy
na ayaw ko kasi may kaagaw ako sa kanya, I suggested na ibahin ang identity ni
Cindy. Lawyer ni Dad ang mag-aasikaso ng papers kaya maghihintay pa kami.

"Ma'am Cassey, nandito po si Sir Ivo sa labas. Papasukin ko po ba?" sabi sa akin ni
Leni sa intercom.

"Yes," agad kong sagot.

The door slowly opened and I can feel my heart skipped a beat. Ang nag-iisang
lalaki na may kakayanang gawing abnormal ang tibok ng puso ko.

"Hi!" bati niya nang makapasok siya sa office ko. Tumayo naman ako sa pagkakaupo sa
swivel chair at sinalubong ko siya.

"Why are you here? I thought you have a meeting kaya hindi mo ako masusundo?" I
said as I encircled my arms around his neck.

"Tinapos ko agad. Namiss kasi agad kita," he said that made me chuckled.

"Kasama mo naman ako kanina, ah," I said feining an innocent look.

Sa penthouse niya uli ako tumitira kagay no'n. Hindi pa naman kami kasal pero gusto
kong bawiin 'yong mga araw na hindi ko siya kasama. Mabuti nga at okay lang kay
Daddy. Sa dami ba namang nangyari sa buhay namin, ngayon pa ba kami mag-iinarte?
Natuto na ako. Hindi na muli ako magsasayang ng oras para iparamdam sa kanya na
mahal na mahal ko siya.

"Kung puwede ngang 24/7 every month of the year, and a decade, and a century na
kasama kita, eh," sabi niya at hindi ko mapigilang hindi kiligin. Haay naku, Ivo.
"You mean to say, forever?"

"Yes, babe. Forever. And curse those who don't believe that forever exist,"

"Hindi kaya magkasawaan tayo?" I said but he just smirked.

"Hindi ako magsasawa sa'yo. At lalong hindi ka magsasawa sa akin," he said lowering
his head to me.

"And why is that?" I asked. But his answer was to claim my lips.

It started out as a soft kiss that lingered. Then it was like something in me
heated. I was kissing him deeply and hugging him close. My emotions were like
fireworks. Maganda sa pakiramdam pero mainit kapag mas lalo kang lumalapit.

Our eyes were closed, savoring each moment. His arms wrapped around my waist. I
can't help but moan when his left hand caress my back as I arched with pleasure on
his hand.

Our kisses broke when his kisses went down my neck.

I can see Leni's silhouette outside the office kaya kahit nag-e-enjoy ako rito sa
little make out session namin ay itinulak ko si Ivo nang marahan.

"This is not the right place," I said and I can see his jaw tightening. Na para
bang nabitin siya o ano. I can't help but laugh with his expression. My poor Ivo.

"Stop laughing," nakasimangot niyang sabi.

"Kaya mo pa naman akong hintayin, 'di ba?" I said teasingly. He knows what I mean.
Unfortunately for him, hanggang kissing lang kami. Kahit naman makasama kami sa
iisang bubung ay hindi pa namin 'yon ginagawa. I just have this high value about
sacred marriage. You know, walking down the isle, pure.

"I should really, really have to marry you soon," he said in a rasp voice.

"Of course you do."

***
It was Saturday at may usapan kami ni Theyn na magkikita kami sa isang restaurant.
She said may kikitain daw kaming kaibigan niya. Ayaw ko sana kasi ito lang ang araw
na maghapon kaming magkakasama ni Ivo pero nagkaroon naman siya nang emergency
meeting.

Nandito na ako sa baba ng lobby. Was her text.

Napairap lang ako. Itong buntis na 'to napaka lakwatsera. Bakit kasi hindi na lang
si Kent ang isama niya.

Nagbihis na lang ako ng tattered jeans at off white blouse. Sa totoo lang, wala ako
sa mood umalis kaya ayaw ko ring magsuot ng dress. Good thing about being a
vampire? You don't need a hella cake make up. Lipstick lang good to go ka na.

I used the elevator pababa sa lobby. As much as I enjoyed teleporting, mas nagiging
maingat na ako. Ayokong magkaroon ng Seth 2.0 version sa buhay ko, 'no!

"Theyn!" I called her while she was texting.

She put her phone on her bag and eyed me from head to toe.

"You're wearing that? Are you sure?" she said frowning.

"Bakit? Saan ba tayo pupunta?" naiinip kong tanong.

"Basta. Tara at late na tayo," she then pulled me toward outside.

Si Theyn ang nagda-drive at ako naman ay busy sa pagtetext. Hindi ko alam kung
tapos na ang meeting ni Ivo. Sana maaga siyang matapos para makapamasyal pa kami.

"Dapat nag dress ka man lang," sabi niya kaya napaangat ako ng tingin.

"Sosyal bang restaurant ang pupuntahan natin?" tanong ko habang nakatingin sa

unahan.

"Wedding rehersal ng kaibigan ko sa isang beach. Abay ako kaya kailangan ko ng

kasama. Baka kasi bigla akong mapaanak, eh," she said casually.

Napatingin naman ako sa tiyan niya. Sabi ni Kent kabuwanan na ni Theyn. Bakit kaya
pinapayagan niya pa 'tong pumunta kung saan-saan.

"Oh , sige," nasabi ko na lang.

After two hours ay nakarating kami sa sinasabi ni Theyn. Sa likod pala ng

restaurant ang beach at sa second floor ng resto ay ang reception.

Dumeretso kami sa likod ng resto at doon ko nakita na nakaset up na ang beach

wedding. Puro white lang ang nakikita ko. May ilan-ilan na rin na nakaupo sa
chairs. Siguro manunuod na lang ako sa malayo. Hindi ko naman kasi sila kilala.

Hinila ako ni Theyn sa may canopy kung saan may red carpet papunta sa altar. May
mga red and white petals sa buhangin. Nakasuot din ng white summer dress ang mga
bisitang babae at summer polo and trousers lang sa mga lalaki.

"Dito ka lang," biglang sabi ni Theyn.

"Ha? Eh, do'n na lang ako sa balcony ng—"

"Dito ka lang." pag-uulit niya. May inilagay sa kanyang crowns of white flowers sa
ulo niya at nagsimula na siyang maglakad sa gitna ng aisle.

May mga nakaupo na sa unahan pero wala pa akong makitang groom. Sabagay, practice
pa lang naman.

Then all of the sudden ay may lumapit sa akin babae. Hinihingal siya at may hawak
ng mini veil.

"Ikaw ang bride?" she asked at agad naman akong napa-iling.

"No," sabi ko lang at saka gumilid. Tapos may lumapit na naman na isa pang babae.
Sa akin siya nakatingin.

"Siya 'yon," sabi nito.

"Isuot mo na 'to, miss," sabi ng isa.

"You're mistaken. I'm not the bride," nakangiti ko pang sabi kahit sa totoo lang ay
naaasar na ako.
"Ikaw 'yon," sabi nito at bigla na lang na inilagay sa ulo ko ang veil.

"Teka nga—"

Nagulat ako nang pinagtutulak nila ako paunahan. Hinaharap ko sila tapos tinutulak
ulit nila ako.

Nang maapakan ko ang red carpet ay biglang may tumugtog. An acoustic version of
canon. I was about to say something nang nagsitayuan ang mga bisita.

Holy shit! Hindi nga sabi ako ang bride, eh! Pagwawala ng isipan ko. Nakakahiya na
talaga!

Naramdaman ko na lang na may tumabi sa akin at nang tingnan ko siya ay halos

manlaki ang mga mata ko.

"D-Daddy!" I shrieked. I already have hunch on what's going on and now I confirmed
it.

"My daughter, I want you to be happy. And I know Ivo is the only man who can love
you more than any man could," kinuha ni Daddy ang kamay ko at hindi ko mapigilang
hindi maiyak.

"Dad..."

"This was always my dream you know. To walk with my daughter on the aisle," he said
emotionally.

"I'm wearing jeans, Dad," I said as a matter of factly.

"An epic wedding, right? Now come on, child. Your groom is waiting,"

Kinuha ni Dad ang kamay ko at inilagay sa braso niya. Napatingin ako sa unahan and
I said familiar faces. Konti lang talaga ang bisita. As in 'yong mga malapit lang
sa amin.

Nasa tabi ni Theyn si Cindy, Leni, and Sandy. Sa kabila naman ay si Kent at Lyrron.
Sa unahan ni Kent ay ang stoller ni baby Thyron. Wow, at least my ring bearer ako.
'Yong ibang bisita ay mga kamag-anak namin.

My eyes landed on the man whom I know had planned this. So that's what he meant of
'I have to marry you soon' niya.
His face was all smiles. That man! He knows me well. Sure he knows I don't like
being unprepared and under dressed—for a wedding! For petes sake I am wearing a
blouse, a jeans, and a sandal for my wedding.

Pero importante pa ba 'yon? Importante pa ba ang wedding dress, grand wedding, with
a tons of guest. Ivo, after all, is full of surprises.

Nakapunta kaming unahan at iniabot ni Daddy ang kamay ko kay Ivo.

"Please take care of her, son," sabi ni Daddy.

"I will, tito," sincere na sabi ni Ivo.

He guided me to the altar. I cannot contain my feelings right now. I really need to
say something. Kaya bigla ko na lang siyang sinuntok sa tiyan at narinig ko ang
pagsinghap ng mga bisita.

"What the hell, Ivo! Can't you tell it to me directly that I am going to attend my
own wedding?" I said feining a furious look.

"Told you she wouldn't like it," rinig kong sabi ni Lyrron.

"I'm sorry, babe. Please don't be mad at me," he said. I can see sadness in his
eyes. Bigla naman akong na-guilty.

I heave a heavy sigh then I stared at him. Feigning a furious look was long gone
and I grinned at him playfully.

"At least I have a veil, right?" I said then his face brightened with glee.

"You mean—"

"I do," I said then he suddenly hugged me tight me.

"Oh, Cassey," napahiwalay lang kami nang may tumikhim. We both giggled when a man
wearing a sutana was seriously staring at us.

"I believe we ought to have a proper ceremony or do you want me to skip and
pronounce you husband and wife?" he said with sarcasm kaya pareho lang kaming
napangiti ni Ivo.

An epic wedding indeed.

It was already sundown when the reception for the wedding started. Sa hindi
kalayuan ay may naka set up na mga tables para sa mga bisita. The large tent that
was made of white cloth at may mga naka hang na white lantern sa paligid. May mga
torch din sa around the tent at na nakakadagdag sa ilaw.

Pinagpaalit na rin ako nila Theyn nang isang simple white dress para hindi ako ma-
op.

I felt my new husband snaked his arms around my waist and rested his chin on my
head.

"Should I call you wife?" he said.

Napaharap naman ako sa kanya.

"'Yon ang tawag ni Kent kay Theyn, eh. I guess I'll settle for babe," nakangiti
kong sabi sa kanya.

"Mahal na mahal kita, Cassey. I'm sorry kung hindi kita nabigyan ng marangyang
kasal. Pero puwede naman nating ulitin, eh. Gusto ko lang talaga na maitali ka sa
akin," sabi niya kaya natawa ako.

"Sa palagay mo ba tatakbuhan pa rin kita?" sabi ko pero kumibit lang siya.

"Natuto na ako. You tend to be impulsive sometimes, you know."

"We both learn, Ivo."

Pareho lang kaming nangiti sa isa't-isa nang tinawag ni Kent si Ivo. May ginawa
itong signal at tumango lang si Ivo.

"Wait here, babe. May surprise ako para sa'yo," pagkasabi niya no'n ay iniwan niya
ako.
Nakita ko na lang siya sa gitna ng mini stage at may hawak na gitara. Agad naman
akong napangiti kasi alam ko na ang gagawin niya.

"Ladies and gentleman. Thank you for attending my surprise wedding for my babe. But
before this accasion ends. I would like to serenade my wife and I hope you won't
throw anything at me for I don't have an angelic voice," sabi niya tapos tumingin
sa akin. "Babe, you're my everything," pagkasabi niya noon ay nag strum siya.

https://youtu.be/-1WhcLDEEDQ

"You're a falling star, you're the get away car.

You're the line in the sand when I go too far. 

You're the swimming pool, on an August day. 

And you're the perfect thing to say."

His voice was tolerable. He plays good with his guitar. Sa tinagal-tagal ko siyang
nakasama, ngayon ko lang nalaman na marunong siyang kumanta at mag play ng
instrument. I guess totoo talaga ang mga kasabihan na mas makikilala mo lang ang
mahal mo kapag naging asawa mo na 'to.

"And you play it coy but it's kinda cute.

Ah, when you smile at me you know exactly what you do.

Baby don't pretend that you don't know it's true.

'cause you can see it when I look at you."

Sa akin lang siya nakatingin and hindi siya bumibitaw. I felt extra especial. I've
never been serenade before. And I was glad it was him who did it... best on our
wedding day.

"And in this crazy life, and through these crazy times

It's you, it's you, you make me sing.

You're every line, you're every word, you're everything."

I mouthed 'I love you' kaya bigla siyang ngumiti ng maluwang. Is it really to
possible to fall in love deeper with the man you love already love with all your
heart? Kasi ito ang nararamdaman ko ngayon. Na para bang lahat ng mga nangyari at
paghihirap ay sobrang worth it kasi ngayon ay makakasama ko na siya nang
habambuhay.

"You're a carousel, you're a wishing well,

And you light me up, when you ring my bell.

You're a mystery, you're from outer space,

You're every minute of my everyday."

From my peripheral view, I saw my Dad contently staring at me. Ngumiti ako sa
kanya. Sobra akong nagpapasalamat sa kanya kasi naging mabuti siya sa aking ama at
Ina. Hindi ko man nakilala ang totoo kong mother ay hindi siya nagkulang sa akin. I
was contented with his love.

"And I can't believe, uh that I'm your man,

And I get to kiss you baby just because I can.

Whatever comes our way, ah we'll see it through,

And you know that's what our love can do."

Bumalik ang tingin ko kay Ivo. Ah, this man! I was thankful he came into my life.
If not, siguro hanggang ngayon ay isinusumpa ko pa rin si Theyn ngayon. But God has
his own ways. Now I am bestfriends with her. Yeah, I hate to admit it but I really
have to gave her a credit. She was always there for me. And for sure, siya rin ang
tumulong kay Ivo para planuhin 'to.

"And in this crazy life, and through these crazy times

It's you, it's you, you make me sing.

You're every line, you're every word, you're everything.

You're every song, and I sing along.

'Cause you're my everything.

Yeah, yeah..."

Marrying him is all I ever wanted. And now we are. I am now his wife and I will do
my best not to be a perfect, but a good wife.

"So, la, la, la, la, la, la, la

So, la, la, la, la, la, la, la,"

The song ended and everyone applaud. Ibinaba niya ang gitara at agad akong lumapit
sa kanya. Without further ado, I kissed him on the lips while clinging my hands
around his neck.

"I love you so much, Mr. Primotivo Hidalgo," I said rasped between our kisses.

"I love you more, Mrs. Cassey Aragon-Hidalgo." He whispered.

*****************************

Add me: fb.com/thryiza.wattpad

twitter.com/theRealThyriza

instagram.com/thyriza

~~~

Fangs Series # 2

Cold Fangs

©Thyriza

All Rights Reserved 2016

=================

EPILOGUE

EPILOGUE

5 years later...

Ivo's POV

HINDI ko pinagsisisihan na sa Vampire City kami tumira. It's peaceful and we don't
have to hide ourselves lalo na si Ivy. Hindi pa siya nag-aaral at sobrang hands on
kami ni Cassey sa kanya. Kapag umaga lumalabas kaming vampire city para magtrabaho
sa kumpanya namin. She has a babysitter every morning at kami ang nag-aalaga sa
kanya kapag gabi.

Ganito rin ang ginagawa nina Kent at Theyn. Iniisip din kasi nila ang kapakanan ng
anak nilang si Thyron at Kenzie. Hindi kasi talaga magandang ma-expose sila sa
mundo ng mga tao sa gano'ng edad.

Si Cindy naman ay nasa mundo ng tao kasama si Lyrron. Ikinasal sila one year ago.
Alam na ni Lyrron ang totoong katauhan namin and I was surprise he's not afraid of
us. Na para bang expected na niya ang lahat. Ang alam ko ay ayaw ni Cindy na ipa-
convert si Lyrron bilang vampire. Silang dalawa rin ang kasama ng aking father-in-
law sa bahay. Cassey once told me that his father will die not knowing what we
truly are. Ayaw niya talagang malaman ni Daddy Martin, eh.

"Babe, help me with these," tawag sa akin ni Cassey galing sa labas ng ng bahay.
Lumabas ako at nakita kong hawak niya ang kahon na may lamang paso. May mga
nakatanim na do'n pero sprout pa lang.

"Saan 'to ilalagay?" I asked.

"Sa baba lang ng porch. Kailangan kasi nilang maarawan," sabi niya.

Hindi ko masasabing tuluyan nang nagbago si Cassey. Pero ibang-iba na siya kumpara
noon. Can you imagine her gardening? Yes, she is. Kung dati nagta-tantrums siya
kapag nagagasgasan ang mga branded bags niya or shoes. Pero ngayon, nagta-tantrums
siya kasi nasira ang tanim niya. Or kaya nakita niya akong dumaan sa lawn at hindi
sa pathway. Mga simpleng bagay na nagpapangiti sa akin.

Lagi tinuturuan niya si Ivy magbasa at magsulat. Madalas din ang mag-ayos sa
sarili. Surprising, pero siya ang dumidisiplina sa anak namin. At ako naman ang
sumbungan ni Ivy kapag napapagalitan siya ni Cassey. Siguro nare-realize na niyang
ayaw niya ng 2.0 version ng sarili niya.
Dahil weekends ngayon kaya maghapon kaming magkasama. Si Ivy ay hinatid namin sa
bahay nina Theyn at Kent para makipaglaro kay Kenzie. Ang maganda rito sa vampire
city village kasi hindi ka matatakot na iwan ang anak mo sa daan. Hindi ka
matatakot na papagsolohin siya na pumunta sa kapitbahay o makipaglaro sa kapwa bata
dahil walang mangangahas na manakit sa kanila.

"Babe, isama natin si Ivy sa Monday. Name-miss na siya ni Daddy, eh," Cassey said
while holding a watering can.

"Sure. Tell Mira na hindi muna siya magbe-babysit kay Ivy,"

"I will,"

"Maya-maya sunduin mo na si-"

"Waaaah! Daddy! Daddy!" pareho kaming napalingon ni Cassey nang makita naming
tumatakbong umiiyak ang anak naming si Ivy. I saw Cassey's mouth parted with horror
when we saw her hair weaved with a dried leaves.

"Ano'ng nangyari?" nag-aalalang tanong niya. Agad ko naman siyang kinarga at sinuri
siya mula ulo hanggang paa.

"Thyron said he doesn't want to marry me! He said he doesn't want a wife who has
curly hair!" sabi nito at pakiramdam ko ay nabunutan ako ng tinik sa dibdib. Akala
ko may nanakit na sa anak namin.

"Then why do you have dried leaves on your hair, princess?" mahinahong tanong ko.
Sinuklay naman ni Cassey ang buhok niya gamit ang kamay niya at tinatanggal ang mga
dahon sa buhok niya.

"I begged him not to leave me but he did! I even roll on the ground but he didn't
even care! Waaah! He doesn't love!" umiiyak nitong sabi.

I smiled inwardly. Hindi lingid sa kaalaman namin ang panliligaw ng anak naming si
Ivy sa anak nina Kent at Theyn na si Thyron. Ivy is just four years old and Thyron
was six. Our daughter was bestfriends with Kenzie, the daughter of Kent and Theyn
na halos ka-edad niya lang.

"Ivy, Thyron is the perfect epitome of his father. So believe me if I'll say that
you won't like him as your-"

"No! I want Thyron! Tita Theyn told me that she don't want any other girl for his
son but me! So believe me, Mommy, when I say that Thyron will be mine!" she said
with conviction.
My face turned sour. Sa lahat ng mamamana niya sa kanyang Mommy, bakit ang pag-
uugali pa nito? And I don't like the idea of my daughter chasing someone especially
a guy.

"Princess, listen to me. Thyron is just like your brother. And you don't marry your
brother. Sige ka, magseselos ako niyan. Ayaw ko pa naman ng ibang lalaki sa buhay
ng aking prinsesa," I said feigning a sad look.

Her small hands cupped my face and her angelic smile almost melted me.

"I love you, daddy! But please don't be jealous with Thy. You two have different
place in my heart," she said and I almost had a heart attack.

Narinig ko naman ang malutong na tawa ni Cassey.

"God, I can't believe I'm hearing this from my four year old daughter," I said and
Cassey just hugged me from my side. Ivy slid down her body on my arms and run
towards our lawn.

"I guess we already know the guy we should look out to when Ivy grows up," she said
jokingly but I shook my head vigorously.

"No. My daughter is not marrying anyone. Not on my watch," I said possessively.

"Haay naku. Pareho naman kayo ni Kent ng sinasabi kay Kenzie, eh. Ang possessive
niyo sa anak nating babae,"

"That's what fathers do. Protect their daughter from boys," I said.

"I guess I also have to learn protecting my boy from girls?" she said and I looked
down on her.

"You don't have to protect me from girls, babe. Alam mo naman na ikaw lang, 'di
ba?" I said but she shook her head.

"Not you," she said then my eyes landed on her hands caressing her tummy.

"You're-"

"Two months pregnant," she said grinning and my eyes widened.

"I'm going to be a father again?" I said loudly.

"Yes," tumango siya at bigla ko na lang siyang nayakap at nabuhat. Agad ko naman
siyang ibinaba at tiningnan siya.

"Paano mo nasabing lalaki ang anak natin?" I asked.

"I can feel it," she said beaming. Hindi ko mapigilang hindi hawakan ang pisngi
niya.

God, I love my wife. Wala na akong mahihiling pa sa mundo basta kasama ko lang ang
pamilya ko.

"What should we name him?" I said as I hold her hand and guide her towards our
daughter who was playing with her four wheeled bike.

"I'm thinking Ivan," she said.

"No. I don't like it. What about Hector?"

"No! It should only start with letter I or C,"

"But my name starts with P,"

"Out of the question. I don't like it,"

"Clay?"

"Ivo! Do you want a freaking child named Clay? It's a synonym of mud!"

"Okay, hindi na," natatawa kong sabi. "Clayton then?"

"Ivo naman, eh!" she whined at mas natawa ako ng malakas.

"Then what do you suggest?"

"Hmm, Callisto,"

Napaisip naman ako. It sounds kinda' greekish. But we don't want a crying wife so I
have to agree on her, for the mean time. We still have seven months to prepare
anyway.

"How about I tell you I love you?" I said then she chuckled.
"Alam ko na 'yan," she smirked.

"Please say it," I said dryly.

"Mahal kita, Ivo,"

"Mahal na mahal din kita, Cassey," I said and I kissed her forehead.

THE END...

=================

Author's Note

Author's Note

Readers,

Thank you so much for sticking up with me. Every time na may story akong natatapos
ay nakakaramdam ako ng contentment. Gano'n 'ata talaga kapag may nafu-fulfill kang
bagay na talagang passion mo nang gawin.

Sa lahat ng hero and heroine ko sa story ko ay kay Ivo at Cassey ako masyadong
napamahal. They have something na hindi ko maramdaman noon kay Kent at Theyn. Hindi
ko rin kasi mai-compare ang Fangs Series sa Vampire City Series kasi kahit
magkapareho sila ng genre ay iba pa rin ang atmosphere ng two series. May mas
mabigat na plot ang VC and Fangs Series is just a good felt book. In short, pampa
goodvibes lang.

Sa mga new readers na magbabasa pa lang, sana ma-enjoy niyo siya kagaya nang kung
paano ko rin siya na-enjoy isulat. At sa mga readers ko na talagang naghintay sa
aking every update, isang malaking thank youuuu and hug from me.

Pasensya na rin kung maraming typos and error or such ang lahat ng chapters. Nag-e-
edit ako pero sa manuscript lang. Kung ano kasi ang pino-post ko sa wattpad ay
hindi ko na nagagalaw. Tamad lang at ako ay mayroong mabagal na internet
connection. Sorry, sorry!

Alam kong alam niyo na may Series 3 ang Fangs Series. 'Yong Bloody Fangs. I will
continue it na, as in active na ulit siya. Pero sisimulan ko ulit siya sa Prologue
dahil may babaguhin ako sa plot niya.

Ang bloody fangs po ay walang kinalaman sa Cold Fangs. I don't think na lalabas
sina Cassey at Ivo do'n kasi story 'yon ng mga blood suckers. Kung naalala niyo pa
sa MKiSF.

Sa mga nagtatanong din, wala pong story sina Cindy at Lyrron. O kahit na 'yong mga
anak nila.

Kung may mga tanong po kayo, just comment down at sasagutin ko as long as I am
online.

And NO SOFTCOPIES, by the way.

~ ~ ~

O N G O I N G S T O R I E SMarked by the Beast The BetrayalBloody FangsWeeping

Blood

S N S A C C O U N
Tfb.com/thyriza.wattpadinstagram.com/thyrizatwitter.com/theRealThyriza

Hugs and kisses,Ate Thyriza.