2019–2020

LE COCU MAGNIFIQUE by Fernand Crommelynck

O ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΉΣ
ΚΕΡΑΤΆΣ
του Φερνάν Κρομλένκ
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚO ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Γιαννούλα Καρύμπαλη-Τσίπτσιου
ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ
Ιωάννης Βοτσαρίδης
ΜΕΛΗ
Κατερίνα Αναστασίου
Γρηγόρης Βαλτινός
Έλενα Πέγκα
Δημήτρης Χαλκιάς
Στέφανος Χατζημιχαηλίδης
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
Νίκος Κολοβός
ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
Νίκος Νικολάου
ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΉ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΉ
ΔΙΕΥΘΎΝΤΡΙΑ
Κωνσταντία Παπαποστόλου
Θεατρική περίοδος
2019–2020

ΦΕΡΝΆΝ ΚΡΟΜΛΈΝΚ
O ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΉΣ
ΚΕΡΑΤΆΣ
FERNAND CROMMELYNCK
LE COCU MAGNIFIQUE
Πρώτη παράσταση
Βασιλικό Θέατρο
Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2020
ΦΕΡΝΆΝ ΚΡΟΜΛΈΝΚ

O ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΉΣ ΚΕΡΑΤΆΣ

Μετάφραση Βοηθός σκηνοθέτη

Έφη Γιαννοπούλου Ελένη-Μαρίνα Τζιγερτζή
Σκηνοθεσία Βοηθός σκηνογράφου - ενδυματολόγου
Ελεάνα Τσίχλη Έλλη Ναλμπάντη
Σκηνικά - Κοστούμια Φωτογράφιση παράστασης
Κωνσταντίνος Σκουρλέτης Τάσος Θώμογλου
Μουσική Οργάνωση παραγωγής
Θοδωρής Αμπαζής Αθανασία Ανδρώνη
Κίνηση
Σοφία Παπανικάνδρου Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη
Φωτισμοί στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης
Νίκος Σωτηρόπουλος Μαρία Τέτου
Μουσική διδασκαλία Β΄ Βοηθός σκηνογράφου - ενδυματολόγου
Παναγιώτης Μπάρλας στο πλαίσιο πρακτικής άσκησης
Λυδία Λευκοπούλου

Διάλειμμα 10΄ μεταξύ πρώτου και δεύτερου μέρους

ΔΙΑΝΟΜΉ

ΜΕ ΣΕΙΡΆ ΕΜΦΆΝΙΣΗΣ

Τρελό-Ζερώ Εστρυγκό
Νίκος Ορτετζάτος Νικόλας Μαραγκόπουλος
Στέλλα o Δήμαρχος
Ευσταθία Λαγιόκαππα Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Κορνελί, η Γειτόνισσα o Χωροφύλακας
Μαρία Μπαγανά Αλκιβιάδης Σπυρόπουλος
Φλοράνς, η Γειτόνισσα Πέτρος
Μελίνα Αποστολίδου Γιώργος Δημητριάδης
Ρομανί, η Παραμάνα o Άντρας από την Οστκέρκη
Έφη Δρόσου Χρήστος Διαμαντούδης
ο Γελαδάρης Άντρες του χωριού
Θανάσης Ραφτόπουλος Γιώργος Δημητριάδης
ο Κόμης Χρήστος Διαμαντούδης
Δημήτρης Σιακάρας Νίκος Ορτετζάτος
Μπρούνο Δημήτρης Σιακάρας
Γιώργος Στάμος Αλκιβιάδης Σπυρόπουλος
4
ΣΗΜΕΊΩΜΑ
ΜΕΤΑΦΡΆΣΤΡΙΑΣ
Ο Μεγαλοπρεπής κερατάς γράφεται και
παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Παρίσι
το 1920. Η πρώτη του αυτή παρουσίαση επί
σκηνής φέρει την υπογραφή ενός από τους
μεγαλύτερους σκηνοθέτες της εποχής, του
Λυνιέ Πο, του ίδιου που συστήνει εκείνα τα
χρόνια στο γαλλικό κοινό έργα του Ίψεν και
του Στρίντμπεργκ αλλά και σημαντικών Γάλ-
λων και γαλλόφωνων Βέλγων συγγραφέων,
όπως ο Κλωντέλ, ο Ζαρρύ, ο Μετερλένκ, ο
Γκελντερόντ κ.ά. Δύο χρόνια αργότερα, το
έργο του Φερνάν Κρομλένκ θα ταξιδέψει
στη Μόσχα και θα ανέβει από τον Βσέβο-
λοντ Μέγερχολντ, σε μια παράσταση σταθ-
μό για την παγκόσμια ιστορία του θεάτρου
αλλά και για τη διαμόρφωση του προσω-
πικού ιδιώματος του Ρώσου σκηνοθέτη. Το
έργο του Βέλγου δραματουργού θα αποτε-
λέσει τον κατάλληλο καμβά για την ιδρυτική
πράξη του κονστρουκτιβισμού επί σκηνής,
στην οποία εντάσσεται τόσο το διάσημο πλέ-
ον σκηνικό της Πoπόβα όσο και η βιο-μηχα-
νική μέθοδος εξάσκησης των ηθοποιών που
επινοεί ο Μέγερχολντ. Και μόνο αυτές οι δύο
παραστάσεις θα ήταν αρκετές για να εγγρά-
ψουν το έργο και τον συγγραφέα του στη
θεατρική πρωτοπορία των αρχών του 20ου
αιώνα. Και πράγματι κατά τη διάρκεια της
παραγωγικής εικοσαετίας της συγγραφικής
του διαδρομής (1915–1935), ο Κρομλένκ
συναντιέται και συνομιλεί με τα πλέον μο-
ντέρνα αισθητικά ρεύματα και τα έργα του
–διόλου τυχαία– επιλέγονται από τους πλέον
πρωτοπόρους και ρηξικέλευθους σκηνοθέ-
τες της εποχής του. Επίσης, δεν είναι τυχαίο
ότι μία από τις εκδόσεις του Μεγαλοπρεπή
κερατά εικονογραφείται από τον Πικάσο.
Αν κάτι διακρίνει το θέατρο του Κρο-
μλένκ, και τον Μεγαλοπρεπή κερατά
ιδιαιτέρως, είναι η μεταιχμιακή θέση που
καταλαμβάνει ο συγγραφέας σε ένα θε-
ατρικό τοπίο που αλλάζει. Γεννημένος και
μεγαλωμένος σε μια οικογένεια ηθοποιών,
προσεγγίζει τα πρωτοποριακά ρεύματα
της εποχής του έχοντας πίσω του μια βαθιά
γνώση, ταυτοχρόνως λόγια και εμπειρική,
της θεατρικής παράδοσης. Στα έργα του
αναπνέουν ο Σαίξπηρ και ο Μολιέρος, η λαϊ-
κή φάρσα, η παντομίμα και το καρναβαλικό
στοιχείο των περιπλανώμενων μπουλουκιών,
ο γερμανικός εξπρεσιονισμός με γαλλικό
ένδυμα, αλλά και οι αισθητικοί, θεωρητικοί,
κοινωνικοί και πολιτικοί προβληματισμοί της
εποχής του. Από όλες αυτές τις πηγές αντλεί
δεξιοτεχνικά τα υλικά του ο Κρομλένκ,
παντρεύοντας παράδοση και πρωτοπορία,
στον Μεγαλοπρεπή κερατά. Η αφετηρία
της έμπνευσής του βρίσκεται στον Σαίξπηρ
–«Θέλησα να ξαναγράψω τον Οθέλλο του
Σαίξπηρ» –, στον Σγαναρέλ ή ο κατά φαντα-
σίαν κερατάς του Μολιέρου, αλλά και στον
σχεδόν σύγχρονό του Βασιλιά Κανδαύλη
του Αντρέ Ζιντ. Χαρακτηρίζει το έργο του
φάρσα, διατηρώντας μια παραδοσιακή
δομή τριών πράξεων, προσδίδοντας όμως 5
στο είδος μια σκοτεινή, σπαρακτική διάστα-
ση, εναλλάσσοντας το κωμικό με το τραγικό.
Δανείζεται στοιχεία από το εξπρεσιονιστικό
φαντασιακό, που ήδη έχει μπολιάσει τη ζω-
γραφική, κυρίως στην πατρίδα του το Βέλ-
γιο, και κάνει την ίδια χρονιά την εμφάνισή
του στον κινηματογράφο με το Εργαστήριο
του δόκτορος Καλιγκάρι, αλλά και από τα
πρώιμα ψυχαναλυτικά κείμενα του Φρόυντ.
Την ίδια περίπου εποχή που στη λογοτεχνία
εμφανίζεται ο εσωτερικός μονόλογος, ο
Κρομλένκ τον φέρνει επί σκηνής δημιουρ-
γώντας ένα έργο το οποίο ο ίδιος χαρακτη-
ρίζει «έναν τεράστιο μονόλογο», όπου «τα
πρόσωπα δεν είναι παρά απόηχοι της εσω-
τερικής θύελλας» του πρωταγωνιστή του.
Δημιουργώντας σ’ αυτήν τη μεθόριο, μοιάζει
να υπερβαίνει καθεμιά από τις πηγές της
έμπνευσής του, να τις χειρίζεται κυρίως ως
υλικά, ως πολύτιμο αρχείο μιας ταραχώδους
εποχής, ενώ την ίδια στιγμή φτιάχνει ένα
θέατρο έντονα σωματικό και ταυτοχρόνως
ονειρικό, λυρικό και βίαιο.
Έχει νόημα, ωστόσο, να επιστρέφουμε
σήμερα, εκατό χρόνια μετά την πρώτη πα-
 ρουσίασή του, στον Μεγαλοπρεπή κερατά;
Ή μήπως η συμβολή του έργου και του συγ-
γραφέα του γενικότερα εξαντλείται σ’ αυτή
την αρχειακή και ιστορική διάστασή της; Πα-
ραδόξως, η σύγκρουση του παλιού με το νέο
που ξετυλίγεται στον Μεγαλοπρεπή κερατά
μοιάζει να φέρνει επί σκηνής κάτι πολύ σύγ-
χρονο. Μεταφράζοντας το έργο, περίπου
είκοσι πέντε χρόνια πριν, αυτό που κυρίως
είχε κερδίσει το ενδιαφέρον μου ήταν η ηδο-
νοβλεπτική κατασκευή που βρίσκεται στον
πυρήνα του, οι ομόκεντροι κύκλοι παρατη-
ρητών και παρατηρούμενων και ο τρόπος με
τον οποίο ηθοποιοί και θεατές συμμετείχαν
ή παγιδεύονταν σ’ αυτό το παιχνίδι κατασκο-
πείας της επιθυμίας. Έγραφα τότε: «Μόνο το
βλέμμα των άλλων προσδίδει στους χαρα-
κτήρες και τις πράξεις τους την αληθινή τους
ταυτότητα και βαρύτητα», και παρακάτω:
6 «Το βλέμμα του άλλου ορίζει την ύπαρξή
μου, μα και ταυτόχρονα αυτό το ίδιο κατα-
στρέφει την αρχική παραδείσια κατάστασή
μου». Τότε, η προσέγγισή μου σ’ αυτόν τον
ηδονοβλεπτικό μηχανισμό ήταν κατά κύριο
λόγο ψυχαναλυτική. Σήμερα βρίσκω μια
άλλη αντιστοιχία· ο Μπρούνο και η Στέλλα,
εκείνος κυρίως, θα μπορούσαν να εκθέτουν
τον έρωτά τους στον νέο ηδονοβλεπτικό
μηχανισμό της εποχής μας, τα κοινωνικά
δίκτυα. Η ζωή των ηρώων του Κρομλένκ θα
μπορούσε να αποτελείται από θραύσματα
εικόνων και λόγων, που εμφανίζονται στο
Facebook ή το Instagram. Σήμερα ο Μπρού-
νο θα μπορούσε να είναι μια «επιδραστική»
περσόνα του Facebook και του Twitter, ένας
ghost writer, λογογράφος πολιτικών.
Το διαρκώς επιτηρούμενο και αυτοεπιτη-
ρούμενο υποκείμενο της εποχής μας χρησι-
μοποιεί ποικίλα μέσα για να φιλοτεχνεί την
εικόνα του πάντα σε διαρκή αλληλεπίδραση
και υπό το άγρυπνο βλέμμα των άλλων. Από
την καρδιά του μοντερνισμού του προηγού-
μενου αιώνα, ο Κρομλένκ μάς θυμίζει τον
κίνδυνο που υποφώσκει διαρκώς: ο έλεγχος
μπορεί να χαθεί, το υποκείμενο μπορεί να
βρεθεί, δίχως να το καταλάβει, σε μια ιλιγγι-
ώδη κάθοδο που οδηγεί στην καταστροφή
του, οι άλλοι μπορεί να περάσουν από τη σα-
γήνη της ηδονοβλεψίας στον κανιβαλισμό.
Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα, ο Μεγαλοπρεπής
κερατάς μού φαίνεται εξαιρετικά επίκαιρος
και με τον τρόπο του πολιτικός. Και ο εσωτε-
ρικός μονόλογος, που κατάφερε να μετα-
τρέψει σε πολυπρόσωπο θεατρικό έργο πριν
από εκατό χρόνια ο Κρομλένκ, νιώθω πως
αποκτά ένα επιπλέον επίπεδο, πως αντιστρέ-
φεται, παίρνοντας μια άλλη διάσταση. Δεν
είναι μόνο τα υπόλοιπα πρόσωπα απόηχοι
της εσωτερικής θύελλας που βασανίζει τον
Μπρούνο, γίνεται κι αυτός με τη σειρά του
μια οθόνη πάνω στην οποία προβάλλεται
η συλλογική επιθυμία, μετατρέπεται σε
συνισταμένη των φωνών του πλήθους. Ο
Μεγαλοπρεπής κερατάς καταγράφει αυτή
τη διπλή πορεία προς την κόλαση, του ενός
και των πολλών, σε έναν κόσμο όπου κανείς
δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι διατηρεί τον
έλεγχο και την κυριότητα της φωνής και
της εικόνας του, όπου όλοι μετατρέπονται
διαρκώς από πρόσωπα με σάρκα και οστά
σε οθόνες προβολής, καρικατούρες και
είδωλα του εαυτού τους, και το αντίστροφο
φυσικά. Από αυτήν τη σκοπιά, νομίζω πως
πέρα από τη σκηνική απόλαυση που μπορεί
να προσφέρει η ακραία του θεατρικότητα
και το διαρκές παιχνίδι μεταμφιέσεων που
ενορχηστρώνει ο συγγραφέας του, ο Μεγα-
λοπρεπής κερατάς έχει κάτι να μας πει για
τον κόσμο μας σήμερα.
Έφη Γιαννοπούλου
7
 ΣΗΜΕΊΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
ΌΤΑΝ ΤΑ ΚΈΡΑΤΑ ΘΑ
ΒΓΆΛΟΥΝΕ ΛΟΥΛΟΎΔΙΑ . . .
Διαβάζοντας τον Μεγαλοπρεπή κερατά
ένιωσα να έχω στα χέρια μου έναν σπάνιο
θησαυρό, ένα έργο εμβληματικό για την επο-
χή του. Τόσο η πλοκή του όσο και ο τρόπος
γραφής του Κρομλένκ επενέργησαν μέσα
μου καταλυτικά – ήταν σαν να κρατούσα στα
χέρια μου μια ωρολογιακή βόμβα που ανά
πάσα στιγμή μπορούσε να εκραγεί. Και όσο
η «έκρηξη» δεν ερχόταν, τόσο το έργο με
προκαλούσε να τρυπώσω μέσα στο επαρχια-
κό σπίτι όπου εκτυλίσσεται η ιστορία, να πα-
ρακολουθήσω, σχεδόν από την «κλειδαρό-
τρυπα», τα «εν οίκω» που συντελούνται εκεί
μέσα, να κρυφακούσω ιδιωτικές συζητήσεις,
να κρυφοκοιτάξω συναντήσεις. Ερήμην μου,
10 άρχισα να γίνομαι ένας πραγματικός «ηδονο-
βλεψίας» της ιστορίας, και σιγά σιγά –αποδε-
χόμενη πλέον συνειδητά την ηδονοβλεπτική
μου τάση– να επιδιώκω όλο και περισσότερο
να είμαι παρούσα, να μη χάσω λέξη απ’ όσα
δε λέγονται ποτέ δημόσια, να μην μου ξεφύ-
γει στιγμή απ’ αυτά που συντελούνται πάντα
πίσω απ’ τους τοίχους του ιδιωτικού.
Και ναι! Τα γεγονότα που λάμβαναν
χώρα σε χώρο ιδιωτικό ταρακουνούσαν τα
«χρηστά ήθη», διερρήγνυαν τις κοινωνικές
συμβάσεις, ανέτρεπαν το επιβεβλημένο μο-
ντέλο μιας φιλήσυχης ζωής. Τέτοιος είναι ο
κόσμος που κατασκευάζει ο Κρομλένκ· ένα
δραματικό σύμπαν που δεν κινείται με βάση
παγιωμένες ιδέες, ένας κόσμος που αυτοα-
ναφλέγεται πυροδοτώντας μιαν ανατρεπτι-
κή ηθική, μια κοινωνία πρόσφορο κάτοπτρο
της σημερινής, εν τέλει κάτοπτρο για τον
καθένα μας, καθώς την ίδια στιγμή που ανα-
δεικνύει ανθρώπινα ελαττώματα και κοινές
αδυναμίες συγχρόνως τα απενοχοποιεί. Ο
κόσμος αυτού του «κερατά», όσο κι αν είναι
«μεγαλοπρεπής», σε αναγκάζει να κοιτάξεις
την κεφαλή της Μέδουσας που σου μοιάζει
– και η θέα της σε αναγκάζει να κλαις και να
γελάς με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ο Κρομλένκ γράφει με ελαφρότητα
τον Μεγαλοπρεπή κερατά· ένα καθόλου
«ελαφρύ» έργο που αποκαλύπτει πόσο ο
συγγραφέας αγαπάει τον άνθρωπο βαθιά
και ειλικρινά. Το σύμπαν του έργου κατοι-
κείται από ρόλους που παραπέμπουν σε
στερεοτυπικές φιγούρες της θεατρικής
παράδοσης, που όμως έχουν ρωγμές και
ευάλωτα σημεία. Αυτά φωτίζει ο Κρομλένκ
δημιουργώντας ζωντανούς χαρακτήρες που
εκκινούν από τους φαρσικούς τύπους για να
συνομιλήσουν με τραγικά αρχέτυπα. Κι έτσι
το έργο του μοιάζει να επαληθεύει τη φύση
της φάρσας ως αντεστραμμένης τραγωδίας.
Βλέπουμε, παραδείγματος χάριν, τον
Δήμαρχο του χωριού να νοιάζεται διαρκώς
για τη δημόσια εικόνα του ενώ γνωρίζει πως
οφείλει να εξαγοράζει διαρκώς τη βοήθεια
άλλων ικανών για να καλύψει την ανεπάρκειά
του στο θεσμικό του ρόλο· την Παραμάνα
που, ενώ φαίνεται φανατική υπέρμαχος της
συζυγικής ζωής, είναι αυτή που πυροδοτεί
τη σκέψη του διαζυγίου αντιπαραβάλλο-
ντας στη θρησκευτική ηθική την προσωπική
βούληση και κρίση· τον άξεστο αμόρφωτο
Γελαδάρη που απέχει από την κοινωνική ζωή
του τόπου και, αν και δεν γνωρίζει αρτίως
τους κανόνες συμπεριφοράς, εντούτοις είναι
αυτός που τρέφει τα πιο ευγενή και ειλικρι-
νή αισθήματα· τον υπάκουο Υπάλληλο που
ακολουθεί πιστά το αφεντικό του, για να
προδοθεί εντέλει ακριβώς από την πίστη και
την αφοσίωσή του.
Στο κέντρο αυτού του σύμπαντος, ο
Μπρούνο, ο αμετανόητος ζηλιάρης σύζυγος·
ο άνθρωπος που επί της ουσίας μεθοδεύει
ο ίδιος την πτώση του, την καταστροφή της
προσωπικής του ευτυχίας και γαλήνης. Μα
κι αυτόν ο Κρομλένκ τον μεταχειρίζεται με
συμπόνια και κατανόηση, υπογραμμίζοντας

«Ο έρωτας είναι μια… φάρσα» –
άλλοτε εξαίσια, άλλοτε απαίσια… στο χέρι μας
είναι να διαλέξουμε το πρίσμα της οπτικής μας.
την ανθρώπινη φύση του πάθους.
Κι όμως, μέσα σε αυτό το σύμπαν των
μοναχικών ανθρώπων, μέσα σε αυτό το
περιβάλλον της διαρκούς αμφιβολίας του
καθενός για τον εαυτό του και για τους άλ-
λους, της δυσπιστίας και των μεγεθυμένων
ατομικών παθών, ακούγεται διαρκώς –αρχι-
κά με σουρντίνα, μα όσο προχωρεί το έργο,
όλο και δυναμώνει– ένα άρρητο αίτημα, μια
παρότρυνση για αντίσταση στη μοναχική
πτώση, μια κραυγή αντίστασης στον ατομικι-
σμό και την αποξένωση, μια ελπίδα υπαρ-
11
κτής και υλοποιήσιμης ευτυχίας, μια κίνηση
προς το φως, που ίσως μπορεί να ανακόψει
την απεγνωσμένη μοναχική διαδρομή. Ένα
αίτημα επίκαιρο και επιτακτικό που αξίζει να
αφουγκραστούμε και να συλλογιστούμε.
«Ο έρωτας είναι μια… φάρσα» – άλλοτε
εξαίσια, άλλοτε απαίσια… στο χέρι μας είναι
να διαλέξουμε το πρίσμα της οπτικής μας.
Ελεάνα Τσίχλη
09.12.2019
 ΦΕΡΝΆΝ ΚΡΟΜΛΈΝΚ
1886 –1970
Έχω την ικανότητα να βλέπω ανθρώπους,
πράγματα και καταστάσεις σαν να τα βλέπω
για πρώτη φορά και να μετασχηματίζω αυτό
που βλέπω σε πρωτότυπες εικόνες.
Ο Φερνάν Κρομλένκ γεννήθηκε στις 19
Νοεμβρίου 1886 στο Παρίσι. Ο πατέρας
του ήταν Βέλγος και η μητέρα του Γαλλί-
δα και ήταν το δεύτερο από οκτώ παιδιά.
Ο πατέρας και ο θείος του ήταν ηθοποιοί.
Λόγω οικονομικών δυσκολιών, η οικογένεια
μετακόμισε στις Βρυξέλλες. Μεταξύ 1894
και 1898 ζούσαν άλλοτε στις Βρυξέλλες και
12 άλλοτε στο Παρίσι.
Το 1899, σε ηλικία 13 ετών, ο Κρομλένκ
ξεκίνησε να γράφει ποιήματα και άρθρα
και να εργάζεται ως ηθοποιός στο πλευρό
του θείου του. Μάλιστα, έγραψε ένα μικρό
θεατρικό έργο με τίτλο Chacun pour soi (O
καθένας για τον εαυτό του). Το 1905, ύστε-
ρα από παρότρυνση του πατέρα του, πήρε
μέρος σε έναν διαγωνισμό που οργάνωσε
το έγκυρο λογοτεχνικό περιοδικό Le Thyrse
(Ο θύρσος): μέσα σε τρεις μέρες έγραψε τη
γοητευτική κωμωδία Nous n’ irons plus au
bois (Δεν θα πηγαίνουμε πια στο δάσος) και
κέρδισε το πρώτο βραβείο. Tο 1906 εκδό-
θηκε το μονόπρακτο του Le Sculpteur de
masques (Ο μασκοποιός).
Το 1908 παντρεύτηκε την Αν Λετελιέ, την
οποία γνώρισε σε ένα λογοτεχνικό καφέ που
σύχναζε στις Βρυξέλλες. Απέκτησαν τέσσε-
ρα παιδιά (μεταξύ των οποίων και τον Άλντο,
μετέπειτα διάσημο χαράκτη). Την ίδια χρονιά
ανέπτυξε φιλία με τον Βέλγο ζωγράφο Τζέ-
ημς Ένσορ και τον Αυστριακό συγγραφέα
Στέφαν Τσβάιχ.
Λίγο πριν από τον πρώτο παγκόσμιο
πόλεμο ανέβηκε το έργο του Les Amants
puerils (Τα παιδιά εραστές). Το 1909 έγραψε
το έργο Le Marchand de regrets (O έμπορος
των τύψεων). Το 1916 ο Κρομλένκ συγκρό-
τησε μαζί με τη σύζυγό του στις Βρυξέλλες
το Théâtre volant (Ιπτάμενο θέατρο), έναν
περιοδεύοντα θίασο, που επί δύο σεζόν,
κατά τη διάρκεια του πολέμου, παρουσίασε
κλασικά έργα, μιούζικαλ, παραστάσεις για
παιδιά καθώς και έργα του ίδιου. Το 1917 ο
θίασος πτώχευσε λόγω των δωρεάν παρα-
στάσεων που συνήθιζε να δίνει.
To 1920 ο Κρομλένκ επέστρεψε στο
Παρίσι και εργάστηκε ως δημοσιογράφος.
Την ίδια χρονιά έγραψε τον Μεγαλοπρεπή
κερατά, το έργο με το οποίο καταξιώθηκε
ως συγγραφέας. Το 1926 ίδρυσε το βρα-
χύβιο θέατρο Théâtre de la Rue de la Croix
Nivert. Μέσα στα επόμενα χρόνια έγραψε
τα έργα Tripes d’ or (Χρυσά έντερα), Carine
(Καρίν), Une Femme qu’ a le coer trop petit
(Μια γυναίκα με πολύ μικρή καρδιά), Chaud
et Froid (Ζεστό και κρύο). Το 1934, σε ηλικία
48 ετών και ενώ βρισκόταν στο απόγειο της
καριέρας του, αποφάσισε ξαφνικά να στα-
ματήσει να εκδίδει έργα του.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής
υπήρξε διευθυντής του Théâtre des Galeries
στις Βρυξέλλες. Από τις αρχές της δεκαετί-
ας 1930 έστρεψε το ενδιαφέρον του στον
κινηματογράφο με τον οποίο ασχολήθηκε
επαγγελματικά ως σεναριογράφος.
Πέθανε στις 17 Μαρτίου 1970 στο Σαιν-
Ζερμαίν-ον-Λάιγ.
13
 Αναμφισβήτητα
ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης
της εποχής του.
Ζακ Κοπώ

Ένα πλάσμα αιθέριο,

ανήσυχο, απροσδιόριστο,
που αιωρείται, πεταρίζει,
εκφράζεται με ευγλωττία,
ναι ευγλωττία,
τόσο με τα λόγια του
όσο και με τα χέρια του·
ελκυστικός, ακαταμάχητος
και τρομακτικός
την ίδια στιγμή·
14 σε αγκαλιάζει,
σου δίνει ραντεβού
για την επομένη
και εμφανίζεται
τρία ή τέσσερα
χρόνια αργότερα·
δίνει υποσχέσεις, τις ξεχνά,
ξαναδίνει υποσχέσεις
και πάλι τις ξεχνά.
Λυνιέ Πο

Για αυτόν η «οικογένεια» είναι μια πολύ ευρεία έννοια

κι έτσι το σπίτι του είναι πάντα γεμάτο καλεσμένους
που έχουν μείνει για μια αυτοσχέδια μακαρονάδα.
Τζιάκομο Αντονίνι, κριτικός
Ένας μεθυσμένος Μολιέρος.
Φρανσουά Μωριάκ

Τα μάτια του, διεισδυτικά,

διαπερνούν σώματα και ψυχές
προσπαθώντας να εντοπίσουν
πάθη και παραλογισμούς. Το
παρουσιαστικό του ταιριάζει
με την ιδιοσυγκρασία του:
ψηλόλιγνος, πορεύεται στη ζωή
σαν λεπίδα μαχαιριού. Όταν
μιλά, κόβει τον αέρα με τα χέρια
του· όταν ειρωνεύεται, μοιάζει
με ζογκλέρ που παίζει τις λέξεις
στα δάχτυλά του.
Γκαστόν Πουλίνγκς, συγγραφέας
15

Εισβάλλει στα ιδιαίτερα

διαμερίσματα σκηνοθετών
θεάτρου και συντακτών
εφημερίδων με την αλαζονική
αυτοπεποίθηση ενός γκάγκστερ
που σε απειλεί λέγοντας
«τα λεφτά σου ή τη ζωή σου».
Χοράς βαν Όφελ, συγγραφέας

Αγριόγατα.
Λουί Ζουβέ
 Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΉΣ ΚΕΡΑΤΆΣ
ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ ΛΥΝΙΈ ΠΟ
ΠΑΡΊΣΙ, 1920
Ο Κρομλένκ έγραψε τον Μεγαλοπρεπή
κερατά από τον Μάρτιο μέχρι τον Αύγου-
στο του 1920. Στις 18 Δεκεμβρίου του
ίδιου χρόνου το έργο έκανε παγκόσμια
πρεμιέρα στη γεμάτη αίθουσα του Théâtre
de l’Οeuvre στο Παρίσι σε σκηνοθεσία
18 Λυνιέ Πο, ο οποίος, μάλιστα, ερμήνευε και
τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι θεατές, που
στην πλειοψηφία τους μέχρι την παραμονή
της πρεμιέρας δεν ήξεραν καν ποιος είναι
ο Κρομλένκ, είχαν έρθει στο θέατρο για
όλους τους λάθος λόγους. Από αυτήν την
άποψη, ο τίτλος του έργου ήταν εξαιρετικά
παραπλανητικός: η λέξη κερατάς παρέπε-
μπε σε μπουλβάρ, δηλαδή σε ανάλαφρη
κωμωδία από αυτές που συχνά έχουν έναν
κερατά ως κεντρικό χαρακτήρα. Επιπλέον,
τα ευρωπαϊκά θέατρα συνήθιζαν κατά τη
διάρκεια της χριστουγεννιάτικης περιόδου
να παρουσιάζουν μιούζικαλ και ανώδυνες
κωμωδίες, κάτι που σίγουρα δεν ήταν ο
Μεγαλοπρεπής κερατάς. Όπως ήταν αναμε-
νόμενο, στα πρώτα λεπτά της παράστασης
οι θεατές βρέθηκαν σε κατάσταση σοκ.
Σύντομα, όμως, το ξεπέρασαν: στο τέλος
της πρώτης πράξης ξέσπασαν σε δυνατό
χειροκρότημα ενώ στο τέλος της παράστα-
σης χειροκροτούσαν όρθιοι.
Την επόμενη μέρα, όλη η πόλη μιλούσε
για τον Κρομλένκ. Στο Παρίσι η παράστα-
ση έκανε σκανδαλώδη επιτυχία όχι μόνο
εξαιτίας του τολμηρού θέματος αλλά και
επειδή κατέρριπτε τις περισσότερες θεατρι-
κές συμβάσεις της εποχής. Πολύ σύντομα,
ο Μεγαλοπρεπής κερατάς κατέκτησε την
καρδιά και τον νου των θεατρόφιλων όλης
της Ευρώπης. Στη συνέχεια, το έργο σημείω-
σε παγκόσμια επιτυχία με παραστάσεις στο
Μπουένος Άιρες, στο Βελγικό Κονγκό και
ιδιαίτερα στην Ανατολική Ευρώπη.
Η αναστάτωση που προκάλεσε ο Μεγα-
λοπρεπής κερατάς στο Παρίσι ήταν αντί-
στοιχη με εκείνη των πρώτων παραστάσεων
των έργων Ο Υμπύ Βασιλιάς του Ζαρρύ το
1896, Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα
του Πιραντέλλο το 1923 και Περιμένοντας
τον Γκοντό του Μπέκετ το 1953. Αυτό που
προκάλεσε το σκάνδαλο ήταν το γεγονός
ότι ο Κρομλένκ, όπως ο Στρίντμπεργκ ή ο
Βέντεκιντ, απογυμνώνει τους χαρακτήρες
του από κάθε είδους επιφανειακό κονφορ-
μισμό και αποκαλύπτει τους εσωτερικούς
τους δαίμονες, τα πιο ωμά τους αισθήματα,
τους κρυφούς τους πόθους.
Alain Piette - Bert Cardullo, The Crommelynck
Mystery: The Life and Work of a Belgian Playwright,
Susquehanna University Press, Selinsgrove, 1997.
19
 Ο ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΉΣ ΚΕΡΑΤΆΣ
ΣΕ ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ ΜΕΓΕΡΧΟΛΝΤ
ΜΟΣΧΑ, 1922
20
Στις 25 Απριλίου 1922 ο Μεγαλοπρεπής
κερατάς ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης της
Μόσχας σε σκηνοθεσία του Βσέβολοντ
Μέγερχολντ και σκηνικά-κοστούμια της
Λιουμπόβ Ποπόβα. Η παράσταση έμελλε να
είναι μία από τις σημαντικότερες του 20ου
αιώνα και έχει αποτελέσει αντικείμενο πολ-
λών μελετών ως το κατεξοχήν παράδειγμα
κονστρουκτιβιστικής σκηνογραφίας.
Συνεπές στις επιταγές του κονστρου-
κτιβισμού, το σκηνικό δεν είχε στόχο να
αναπαραστήσει το γραφικό μύλο που είναι ο
βασικός χώρος δράσης του έργου αλλά να
εξυπηρετήσει τις λειτουργικές ανάγκες της
σκηνοθεσίας και να διευκολύνει την κίνη-
ση των ηθοποιών. Αποτελούνταν από δύο
ανισοϋψή επίπεδα, που ενώνονταν μεταξύ
τους με μια γέφυρα, σκάλες, μια ράμπα και
περιστρεφόμενες πόρτες. Χαρακτηριστικά
στοιχεία του ήταν η φτερωτή (μια αναφο-
ρά στον μύλο), οι δυο τροχοί και ο δίσκος
στο βάθος. Η βασική κατασκευή ήταν από
άβαφο ξύλο και μεμονωμένα στοιχεία είχαν
χρώμα κόκκινο, μαύρο και λευκό.
Όλοι οι ερμηνευτές ήταν ντυμένοι με ένα
μπλε κοστούμι που θύμιζε στολή εργασίας.
Πάνω σε αυτή την κοινή βάση είχαν προστε-
θεί χαρακτηριστικά αξεσουάρ σύμφωνα με
το ρόλο του καθενός. Οι ηθοποιοί κινούνταν
μέσα στο ρηξικέλευθο τρισδιάστατο σκηνι-
κό, απόλυτα εναρμονισμένοι μεταξύ τους και
με τον χώρο. Χάρη στη βιο-μηχανική μέθοδο
εξάσκησης του ηθοποιού του Μέγερχολντ,
διέθεταν σωματική εκφραστικότητα και
απόλυτο έλεγχο του σώματός τους και
μπορούσαν να μεταβιβάσουν στο κοινό τα
κατάλληλα συναισθήματα μέσω της κίνησής
τους. Επίσης, τόσο οι τροχοί όσο και η φτε-
 21

ρωτή αξιοποιούνταν σκηνοθετικά, καθώς

γύριζαν στις κρίσιμες στιγμές σαν γιγαντι-
αία γρανάζια. Μάλιστα, όσο επιταχυνόταν
ο ρυθμός της δράσης, η κίνησή τους γινό-
ταν όλο και πιο γρήγορη, παραπέμποντας,
παράλληλα, σε αυξανόμενη ροή νερού. Το
σκηνικό έμοιαζε με «μηχανή για την υπο-
κριτική». Ταυτόχρονα, λειτουργούσε σαν
ένας επιπλέον ερμηνευτής υπό τις οδηγίες
του σκηνοθέτη. Σκηνοθεσία, σκηνογραφία
και υποκριτική έδεναν απόλυτα, γεγονός
που αποτέλεσε τη βάση για τη μεγάλη
επιτυχία της παράστασης.

Όλγα Χατζηιακώβου
 ΚΑΡΝΑΒΆΛΙ
ΑΝΘΡΏΠΙΝΗΣ ΑΝΟΗΣΊΑΣ
22
To θέατρο του Κρομλένκ, εξπρεσιονιστικό
ως προς την εστίαση, αποκαλύπτει στους
θεατές έναν υποκειμενικό κόσμο σύμφωνα
με την προσωπική οπτική του πρωταγωνι-
στή. Πρόθεσή του είναι να εξωτερικεύσει
την ουσία του ανθρώπου, να παρακινήσει
τον θεατή να βιώσει την υποβόσκουσα
εσωτερική αλήθεια που διέπει την ανθρώ-
πινη κατάσταση με σχηματικά, άμεσα και
βίαια μέσα. Ο Κρομλένκ, όπως ο Βέντεκιντ, ο
Κοκόσκα και ο Στρίντμπεργκ, εκφράζει την
απογοήτευσή του για την κοινωνία παρου-
σιάζοντας χαρακτήρες που μιλούν σε τόνο
υστερικό και ταραγμένο, με ένα στυλ που
οι Γερμανοί κριτικοί χαρακτηρίζουν «τηλε-
γραφικό». Σε αυτές τις ηχητικές τεχνικές ο
Κρομλένκ προσθέτει την ονοματική και τη
σημειωτική για να αποδυναμώσει αυτά που
μισεί περισσότερο στον άνθρωπο και την
κοινωνία. Η επιδεξιότητά του στη χρήση της
φάρσας και την κατασκευή μύθων καθιστά
δυνατές τις αψιμαχίες και τις αντιστροφές
της τύχης που διατρέχουν όλα τα έργα του
προκειμένου να υπογραμμίσουν την ωμή
και χυδαία φύση των χαρακτήρων του: την
απατεωνιά τους, την ατιμία τους, τη λαγνεία
τους και την επιθυμία τους να κάνουν κακό.
Δεν υπάρχουν ήρωες στα έργα του Κρο-
μλένκ. Οι χαρακτήρες του συνθέτουν ένα
καρναβάλι ανθρώπινης ανοησίας που φέρ-
νει στο προσκήνιο χαρακτηριστικά όπως η
ματαιοδοξία, ο εγωκεντρισμός και η σκλη-
ρότητα του ανθρώπου σε όλο το ανησυχητι-
κό τους μεγαλείο.
Bettina Knapp “Crommelynck’s Farcical and
Mythmaking Expressionism”, Comparative
Drama, 10(4), σσ. 326-327.
ΚΡΟΜΛΈΝΚ
Ο ΣΎΓΧΡΟΝΌΣ ΜΑΣ
Τα θεατρικά έργα του Κρομλένκ δεν είναι
απαραίτητα όσο σκοτεινά φαίνονται. Η δια-
δεδομένη άποψη ότι περιέχουν ζοφερούς
χαρακτήρες με καταχθόνια ελαττώματα
οφείλεται στο γεγονός ότι συνήθως ανεβαί-
νουν λανθασμένα ως τραγωδίες. Ακολου-
θώντας την παρωχημένη αντίληψη ότι η
τραγωδία είναι ανώτερο είδος θεάτρου από
την κωμωδία, οι παραστάσεις αυτές τείνουν
να εξαλείψουν τον ξεκαρδιστικό αυτοσαρ-
κασμό του συγγραφέα και το ειρωνικό χιού-
μορ του και μετριάζουν τη ζοφερή σάτιρά
του. Στόχος του θεάτρου του Κρομλένκ
είναι να ταρακουνήσει το κοινό, όχι να το
καθησυχάσει. Δεν επιχειρεί να προκαλέσει
συμπάθεια για τους χαρακτήρες του αλλά,
αντίθετα, να υπογραμμίσει την μεταφορική
αξία της συμπεριφοράς που επιδεικνύουν
επί σκηνής.
Παρά τον κυνισμό της, η χολή του 23
Κρομλένκ περιέχει το αντίδοτό της. Αφού
οι χαρακτήρες κατασκευάζουν μόνοι τους δίχως όρια πνευματική επιθυμία του αν-
τις εμμονές τους, μπορούν μόνοι τους να θρώπου με την ακόρεστη σωματική όρεξή
απαλλαγούν από αυτές, υπαινίσσεται ο του, το ιερό με το κοσμικό.
συγγραφέας. Η λαιμαργία του Παλαιοπώλη, Ο Προυστ συνήθιζε να λέει ότι κάθε
η τσιγκουνιά του Πιέρ Ωγκύστ, η εμμονή της μεγάλος καλλιτέχνης θεραπεύει μια ολό-
Καρίν με την αγνότητα ή της Μπαλμπίν με κληρη γενιά από την τυφλότητά της. Στην
την οικογενειακή ζωή και πάνω από όλα η περίπτωση του επαναστάτη Κρομλένκ,
ζήλεια του Μπρούνο, όλα πηγάζουν από την δυστυχώς, αυτό συνέβη κατόπιν εορτής,
βαθύτερη φύση αυτών των χαρακτήρων αν συνέβη. «Ένα πράγμα μόνο με ενοχλεί σ’
που αποτελεί εσωτερική προδιάθεση αλλά αυτή τη δουλειά», δήλωνε ο συγγραφέας
όχι αναπόδραστο αυτοσκοπό επιβεβλημένο σε μια συνέντευξή του το 1949, «ότι είμαι
από εξωτερικές συνθήκες και άρα αδύνα- υποχρεωμένος να φτάνω στην ώρα μου».
τον να τον άρει ο από μηχανής θεός. Μόνοι Η ειρωνεία είναι ότι τα έργα του που ανέ-
εμείς οι ίδιοι μπορούμε να μας σώσουμε βηκαν τις δεκαετίες του 1920 και του 1930
από τον εαυτό μας. Σε τελική ανάλυση, τα ήταν μπροστά από την εποχή τους. Αλλά
θεατρικά έργα του Κρομλένκ μάς προτρέ- το πέρασμα του χρόνου και η αυξανόμενη
πουν να απαρνηθούμε την τάση μας να δεκτικότητα του κοινού στην αβάν-γκαρντ
κατασκευάζουμε μύθους και την μανία να και μη-ρεαλιστική δραματουργία, ειδικά
υιοθετούμε ρόλους δημιουργώτας μόνοι εκείνη που ισορροπεί μεταξύ σοβαρού και
μας ψευδαισθήσεις έμφυτου μεγαλείου. Τα κωμικού, τραγωδίας και φάρσας, κατέ-
έργα του, αντίθετα, προβάλλουν ένα ιδανικό στησαν, επιτέλους, τον Φερνάν Κρομλένκ
μετριοπάθειας, ελεγχόμενης απόλαυσης σύγχρονό μας.
ή περιορισμένης ικανοποίησης μέσω του
οποίου προσπαθούν να συμφιλιώσουν την Alain Piette - Bert Cardullo, ό.π.
 THE MAGNIFICENT CUCKOLD
BY FERNAND CROMMELYNCK
OPENING Translation CAST IN ORDER OF APPEARANCE
Vasiliko Theatre Efi Giannopoulou Crazy-Zero
17.01.2020 Direction Nikos Ortetzatos
Eleana Tsichli Stella
Sets - Costumes Efstathia Lagiokappa
Konstantinos Skourletis Cornélie, neighbour
Music Maria Bagana
Thodoris Ampazis Florence, neighbour
Movement Melina Apostolidou
Sofia Papanikandrou Romanie, nurse
Lighting Efi Drosou
Nikos Sotiropoulos Cattleman
Music Instruction Thanasis Raftopoulos
Panagiotis Barlas Count
Director’s Assistant Dimitris Siakaras
Eleni-Marina Tzigertzi Bruno
Set - Costume Designer’s Giorgos Stamos
Assistant Estrugo
Elli Nalmpanti Nikolas Maragkopoulos
24 Production Photography Mayor
Tasos Thomoglou Panagiotis Papaioannou
Production Coordinator Policeman
Athanasia Androni Alkiviadis Spyropoulos
Petrus
Second Director’s Assistant Giorgos Dimitriadis
(Intern) The Man from Oostkerk
Maria Tetou Christos Diamantoudis
Second Set - Costume Village Men
Designer’s Assistant (Intern) Giorgos Dimitriadis
Lydia Lefkopoulou Christos Diamantoudis
Nikos Ortetzatos
Dimitris Siakaras
Alkiviadis Spyropoulos

10-minute intermission
between Part I and Part II

You can find detailed biographical notes, additional texts relating

to the play and photographs of the production on the official NTNG
website ntng.gr. Navigate straight to the production by scanning the
QR code with your mobile phone.
DIRECTOR’S ΝOTE
WHEN HORNS BLOSSOM
Reading the Magnificent Cuckold, I felt I had a
rare treasure in my hands, a work emblematic
of its era. The plot but also Crommelynck’s style
were a catalyst: it was as though I was holding a
time bomb that could explode at any moment.
And the longer it didn’t explode, the more the
work challenged me to probe deep into the
provincial house in which it’s set, to
observe, almost through the keyhole,
everything taking place in there behind closed
doors, to eavesdrop on private conversations,
to sneak a peek at all the “goings on”. Without
wanting to, I started to turn into a real voyeur,
and ever so slowly—consciously embracing
my voyeuristic tendencies now—to strive ever
more to be present, to not miss a word of what
was said (never in public), to not let any of the
things happening (always in private) to escape
me.
And yes! The events taking place in that
private space did shatter “morality”, they did
breach the social conventions, subvert the
imposed model of a “quiet life”. That’s the sort
of world Crommelynck creates: a dramatic
universe which isn’t powered by fixed ideas, a
world which spontaneously combusts, fuelling
a subversive morality, a society which provides
a reflection of our own—or at least a reflection
of each of us, while simultaneously highlighting
human flaws and removing the stigma from
shared weaknesses. However “magnificent”
the world of this “cuckold” may be, it forces you
to look the Medusa in her face—which is also
your face, and the sight moves you to weep and
laugh at the sight of yourself.
That Crommelynck could bring such a light
touch to his Magnificent Cuckold, a work which
is anything but light, reveals how profoundly
and sincerely he, the playwright, loves people.
The world of his play is inhabited by roles that
call upon stereotypical characters from the
theatre tradition, but they are stereotypes with
cracks and vulnerabilities. By illuminating these,
Crommelynck creates characters who are very
much alive; who start out as figures from farce
only to end up conversing with archetypes
from tragedy. Which is how and why the play
seems to verify the nature of farce as tragedy
turned on its head.
For instance, we see the village Mayor
constantly fussing over his public image,
though he knows full well that he needs to
purchase the help of other, more capable,
people to cover for his own inadequacies; the
Nurse who, though she seems like a staunch
supporter of married life, actually plants the
idea of divorce by juxtaposing her will and
opinions onto religious ethics; the coarse and
uneducated Cattleman who stays away from
village social life and, though imperfectly
familiar with the rules of behaviour, none-
theless harbours the most noble and sincere
feelings; the obedient Scribe who obeys his
master’s every word but is ultimately undone,
betrayed by his faith and devotion.
At the heart of this world is Bruno, the
unrepentant jealous husband, a man who in 25
essence engineers his own ruin, the destruction
of his personal happiness and peace of mind.
But Crommelynck treats him, too, with
compassion and understanding, underscoring
the humanity of passion.
And yet, in this world full of lonely people
who never cease to doubt themselves and
others, in this atmosphere of distrust and
inflated personal passions, an unstated
demand is ever present, muted at first, but
getting louder and more strident as the play
proceeds. A howl of resistance against
individualism and alienation, a hope expressed
of actual, practicable happiness, a movement
towards the light which may—who knows?—
bring our despairing and desperately lonely
progress to a halt. A demand as topical as it is
imperative, and well worth straining our ears to
hear and consider.
“Love is a... farce”—sometimes very good,
at other times far from good... it’s up to us to
choose the prism through which we view our
lives.
Eleana Tsichli
www.ethnos.gr
Ασφάλιση ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ
Κλείστε συμβόλαιο με διετή διάρκεια
κερδίστε έκπτωση έως -60%
...και κλειδώστε τα ασφάλιστρά σας!

ΕΚΠΤΩΣΗ
για εξάμηνο έως -35%
ΕΚΠΤΩΣΗ
για ετήσιο έως -50%
ΕΚΠΤΩΣΗ
για διετές έως -60%

Πληρωμή και με ΑΤΟΚΕΣ ΔΟΣΕΙΣ

Ρωτήστε τον ασφαλιστή σας

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤHΣ ΧΟΡΗΓΟΣ ΧΟΡΗΓΟΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ
ΧΟΡΗΓΟΣ ΑΕΡΟΜΕΤΑΦΟΡΩΝ

ΜΟΝΙΜΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ

ΧΟΡΗΓΟΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

Πηγές σελίδων 12-15

Alain Piette - Bert Cardullo, The Crommelynck Mystery: The Life and Work of a Belgian Playwright,
Susquehanna University Press, Selinsgrove, 1997.
Φερνάν Κρομλένκ, Ο μεγαλοπρεπής κερατάς, μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου, Γαλλικό Ινστιτούτο
Αθηνών, Αθήνα, 1997.
Φερνάν Κρομλένκ, Ένας υπέροχος κερατάς, μετάφραση: Μαρλένα Γεωργιάδη, Εταιρεία Θεάτρου
Θεώρημα - Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1998.

Ευχαριστούμε θερμά
την Παρασκευή Χουρτσίδου που επιμελήθηκε το μακιγιάζ της φωτογράφισης
την Έφη Γιανοπούλου για τη συμβολή της στην ύλη του εντύπου
 O
ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΉΣ
ΚΕΡΑΤΆΣ
του Φερνάν Κρομλένκ

Θεατρική περίοδος 2019-2020 Αρ. Δελτίου 729 (325)

ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΙ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΥΠΕΎΘΥΝΟΙ ΠΑΡΆΣΤΑΣΗΣ ΤΜΗΜΑ ΕΚΔΟΣΕΩΝ

Τμήμα Διοικητικού
Ιωάννα Καρτάση
Τμήμα Οικονομικού
Δημήτρης Μπίκας
Τμήμα Εργαστηρίων
& Σκηνών
Στέλιος Τζολόπουλος
Τμήμα Εκδόσεων
& Δημοσίων Σχέσεων
Δήμητρα Βαλεοντή
Τμήμα Καλλιτεχνικού
Έργου & Δραματολογίου
Αμαλία Κοντογιάννη
Υπεύθυνοι Χώρων
Δημήτρης Καβέλης
Ανέστης Καραηλίας
Γιώργος Κασσάρας
Δημήτρης Μητσιάνης
Βασίλης Μυτηλινός
Περικλής Τράιος
Οδηγός Σκηνής
Γιάννης Παλαμιώτης
Μηχανικός σκηνής
Αναστάσιος Σιώπκας
Χειριστής Κονσόλας Φωτισμού
Άρης Βακός
Χειριστής Κονσόλας Ήχου
Αλέξανδρος Δρακόπουλος
Φροντιστής
Βαγγέλης Κουρούπης
Ενδύτρια
Μαρία  Σαρηγιάννη
Κατασκευές Σκηνικών
& Κοστουμιών
Εργαστήρια ΚΘΒΕ
& ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Εκδοτική Επιμέλεια
Αιμιλία Καρακόκκινου
Επιμέλεια Ύλης
Μεταφράσεις από τα Αγγλικά
Όλγα Χατζηιακώβου
Μεταφράσεις προς τα Αγγλικά
Μιχάλης Ελευθερίου
Σχεδιασμός Εντύπου
Θάνος Πάππας
Φωτογραφική Επιμέλεια Εντύπου
Τάσος Θώμογλου
Παραγωγή Εντύπου
Λιθογραφία

Η ηχογράφηση της μουσικής της παράστασης πραγματοποιήθηκε στο

Studio Noisebox με ηχολήπτη τον Σάκη Μπάστα. Συμμετείχαν οι μουσικοί:
Νίκος Μαυρίδης (βιολί, βιόλα), Σέργιος Σοϊλές (φλάουτο), Βαγκινάκ
Γκαλογιάν (τσέλο), Μάκης Γκιούρδας (κοντραμπάσο), Θάνος Αβράμης

Αναλυτικά βιογραφικά σημειώματα, περισσότερα κείμενα για το έργο

και φωτογραφίες από την παράσταση μπορείτε να βρείτε στην επίσημη
ιστοσελίδα του ΚΘΒΕ ntng.gr και συγκεκριμένα στη σελίδα της παράστασης,
σκανάροντας με το κινητό σας το QR code.