Κείμενο III:

Άδειο

Αν φωνάξω μέσα μου, μόνο τη φωνή μου θ’ ακούσω

αν κοιτάξω μέσα μου, μόνο παλιές, θολές εικόνες θα δω.
Το «τίποτα» και το «άδειο» συγκατοικούν στους εφιάλτες μου.
Τι έγιναν τα πολύτιμα πετράδια που αφήνουν πίσω τους οι εμπειρίες;
Που τ’ άφησαν; Μέσα μου;
Μα δεν ακούγεται ούτε η ηχώ της νοσταλγίας ούτε της απόγνωσης.
Το μέσα μου είναι το απόλυτο άδειο.
Έφυγε και το μέλλον.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Των αντιθέτων διάλογοι και με τον ανήλεο χρόνο,

Εκδόσεις Καστανιώτη, 2018