Charm Academy School of Magic PDF

7/8/2020 https://softcopieshere.weebly.com/uploads/2/4/1/7/24175387/charm_academy_school_of_magic.
txt
------------------------------
TITLE: Charm Academy: School of Magic
LENGTH: 977
DATE: Nov 09, 2013
VOTE COUNT: 1866
READ COUNT: 258807
COMMENT COUNT: 242
LANGUAGE: Filipino
AUTHOR: april_avery
COMPLETED: 1
RATING: 3
MODIFY DATE: 2014-10-12 19:45:01
------------------------------
####################################
Charm Academy: Prologue
####################################
Prologue:
Sabi nila may kapangyarihan daw ako.
Tinatawag nila iyon na Charm.
Teka, hindi yung Charm na charisma.
Charm as in magic powers.
Weird right? And very creepy.
Hindi ko alam na mayroon akong ganoong powers hangang sa pumasok ako sa isang odd school.
Isang school para sa mga henyo at mayayaman.
Isang school na mas malaki pa sa bayan namin.
Isang school na may sariling hospital at market sa loob ng campus.
Isang school na pinaliligiran ng matataas na pader.
https://softcopieshere.weebly.com/uploads/2/4/1/7/24175387/charm_academy_school_of_magic.txt 1/294
7/8/2020 https://softcopieshere.weebly.com/uploads/2/4/1/7/24175387/charm_academy_school_of_magic.txt
Nakakatakot ano? Yun talaga ang unang naramdaman ko.
Sabi nila special ako, na special ang school na yun.
Sabi nila I will fit in.
Nga ba?
Welcome to Charm Academy: School of magic.
Where every Charm is power.
***
Inspired by Gakuen Alice.
Written by a Potterhead.
COMPLETED STORY.
Thank you all so much sa mga nagbasa at magbabasa palang.
Panoorin ang video sa side made by Coleen :)
@april_avery
####################################
Chapter 1: What's Your Charm?
####################################
Chapter 1: What's Your Charm?
Nakatingin lamang ako sa labas ng bintana ng kotse ni Grandma buong byahe. Sobra na akong bored.
Ilang oras na ba kaming nasa daan? Hindi ba talaga kami naliligaw? Puro puno nalang kasi ang nakikita
ko kanina pa. Don't tell me na sa gitna ng gubat ang school na papasukan ko?
"Grandma, sure ba kayo sa dinadaanan natin?" tanong ko for the nth time.
"Ariela apo, malapit na tayo. Hwag kang masyadong mainip," nakangiting sagot niya mula sa rearview
mirror.
"That's what you said an hour ago."
"Apo trusts me, dati akong nagtuturo dito. I know the place like the back of my hand."
"But that's thirteen years ago."
"Twelve years, apo. I'm only 62," pagtatama niya.
I heaved a dramatic sigh.
"Kayo naman kasi eh. Bakit kailangan niyo pa akong ilipat? I'm okay with my former school," I
muttered.
Hangang ngayon kasi hindi parin malinaw sa akin ang dahilan kung bakit kailangan kong lumipat ng
school sa gitna ng senior year. As far as I know, wala akong naging problema sa dati kong school.
Hindi ako bully at mas lalong hindi ako pasaway. Actually, people at school didn't even notice my
presence. I'm one of the outcasts and I'm fine with that. I don't need attention. It's just making me
awkward.
Isa lang naman ang alam kong dahilan para ilipat ako ni Grandma. Dahil siguro ito sa nangyari noong
gabing yun. Mula kasi noong namantay si Dad at Mom sa isang car accident ten years ago si Grandma na
ang nag alaga sa akin at naging kasama ko sa bahay.
Noong gabing yun malakas ang ulan at mahimbing ang tulog ko sa kwarto. Pero bigla nalang akong
nagising nang maramdaman ko na may ibang tao sa loob ng bahay maliban sa amin ni Grandma. Ang unang
pumasok sa isip ko ay baka magnanakaw. Kaya naman lumabas agad ako ng kwarto para gisingin si
Grandma.
Nasa hallway na ako noong nangyari yun. Someone grabbed me and in that exact moment everything froze.
Huminto ang oras, ang paghinga ko, maging ang tunog ng ulan sa labas. Seconds later I lay on the
floor unconscious. Hindi ko alam kung anong nangyari. Akala ko patay na ako noon. Wala akong ibang
maramdaman. Para bang nakakulong ako sa isang masikip na lugar at hindi makahinga.
The next thing I knew ginigising na ako ni Grandma. Mukhang pagod na pagod siya at sobrang nagaalala.
Kinabukasan sinabi ni Grandma na lilipat na ako ng school. Sa school kung saan dati siyang nagtuturo.
Hangang ngayon kapag naaalala ko ang gabing yun kinikilabutan parin ako. Sino naman ang magtatangkang
kumuha sa akin? We are not even rich.
"Nandito na tayo, Ariela."
Mabilis akong sumilip sa labas nang sabihin yun ni Grandma. Isang malaking gate ang una kong nakita.
Isang silver gate na sobrang taas. Kasing taas ito ng brick wall na nakapaligid dito. And the wall
stretched for miles sa magkabilang dulo ng daan. Wow. School ba talaga ito o mansion?
Sinilip ko ang loob ng gate pero wala akong makita kundi isang derechong daan papasok. Sa gilid nito
ay nakalinya ang mga puno sa berde at malawak na damuhan. Bumukas ang gate nang hindi ko namamalayan.
Do they even have guards here?
Habang papasok kami sa school may naramdaman akong kakaiba. Para bang pumasok kami sa isang portal.
Pero wala naman akong nakitang kakaiba sa daan. The atmosphere inside the school is scary but at the
same time very enchanting.
"Charm Academy," basa ko sa pangalan ng school.
This place is so beautiful that I don't even know if it's real. Parang nangaling sa fairytale picture
book ang lahat. Mula sa malaking fountain na nagbubuga ng crystal clear na tubig, sa brick wall
building na nasa harap namin at pinaliligiran ng mga hanging plants, sa malawak na lawn, sa mga
halaman na maayos na naka trimmed sa maze garden, at sa maraming puno. Lahat breathtaking!
Huminto ang sasakyan sa harap ng main building. Bumaba si Grandma at sumunod ako. Agad kaming binati
ng isang may edad na lalakeng mukhang err... butler?
"Mrs. Margarette Davis, kanina pa kayo hinihintay ni Principal Williams. Sumunod po kayo sa akin."
Agad naglakad ang butler papasok sa building at sumunod kami ni Grandma. Pagkapasok ko, nalula ako sa
lugar. Magara at mukhang mamahalin ang mga gamit. Isa pang nakapagpahanga sa akin ay ang malaking
chandelier sa taas. Sigurado ba si Grandma na isang school itong napasukan namin?
Habang naglalakad may ilang tao kaming nakasalubong. But they are not even smiling. Para bang may
sarili silang mundo. Titingnan lamang kami na para bang nagtataka kung sino kami at bakit kami
nandito at pagkatapos ay babalik din sa kani kanilang ginagawa.
"Naghihintay na po si Principal Williams sa loob," sabi ng butler at binuksan ang isang malaking
double door sa dulo ng hallway.
Pumasok kami doon at ang una kong napansin ay ang malaking kabuuan ng kwarto. Para itong isang
library. Puno ng libro at mga luma pero mamahaling mga gamit. Tinatakpan ng makakapal na kurtina ang
malalaking salaming bintana na umaabot hangang kisame. May sofa sa kabilang sulok, fire place, at sa
pinakagitna ay isang mesa na gawa sa kahoy.
"Senior Marga, it's nice to see you again."
Napalingon kami sa babaeng nakatayo sa tapat ng glass window. For the first time may isang taong
bumati sa amin nang nakangiti. Her radiant smile seems to lighten up the dark place.
"Principal Serena Williams, it's been a long time."
Napakaganda niya. I wonder kung ilang taon na siya. Honestly I was expecting to meet an old person.
Hindi ko inaasahan na isang babaeng nasa middle twenties ang makikita ko.
"Siya na ba ang apo niyo, Senior? Napakalaki na niya."
Nakangiting pinagmasdan ako ni Miss Serena. All of a sudden I became conscious. Bakit ganyan siya
makatingin?
"I thought hindi na darating ang araw na ito. I'm glad you've decided na dito na ipasok ang apo
niyo."
"Serena, madami na ang nangyari," sagot ni Grandma.
Maya maya pa pumalakpak si Miss Serena na ikinagulat ko.
"So, welcome to Charm Academy, Ariela! I'm sure magugustuhan mo dito. Now, can I see your charm?"
Napalitan ang gulat ko ng pagtataka. What charm? "Wala po akong charm bracelet," sagot ko though
hindi ko alam kung para saan ito.
Nagkatinginan si Grandma at Miss Serena. Weird pero mukha silang naguusap nang wala namang lumalabas
na salita sa mga bibig nila.
"So, wala pa siyang alam."
"Unfortunately, yes, Serena."
"Even the type?"
"Maging ako hindi ko alam."
Okay. This is getting really creepy. Ano ba talagang nangyayari? Finally, hinarap na nila ako. Ang
nagaalalang mukha ni Miss Serena ay naging seryoso.
"Ariela, wala ka bang nararamdaman na kakaiba sa katawan mo? Like an urge to do something. Do you
hear things, see things, or control things?"
Gusto kong matawa sa tanong ni Miss Serena pero hindi ko magawa. She looks so serious. Gusto kong
sagutin ng maayos ang tanong niya pero wala talaga akong maisip. Wala akong kakaibang nararamdaman at
mas lalong wala akong nakikitang kung ano ano.
"Charms are magic powers Ariela, like mind reading, teleportation, creating illusion, fire or other
elemental powers."
Napalingon ako kay Grandma. Seriously, magic powers? Ano ito Harry Potter? Fairy Tail? Witch craft?
"Sorry?" I asked. Pinag ti-tripan ba nila ako? "Hindi po ako naniniwala sa mga ganung bagay."
"Dahil tinago ko ito sayo ng mahabang panahon, apo."
Doon ako natigilan. My eyes widen as I faced Grandma. "Grandma, hwag mong sabihing seryoso ito?" I
exclaimed. She smiled knowingly. A smile that hides a million secret.
"That would be an issue," Miss Serena said. "You have a charm and that's evident. I'm sure mailalabas
mo din ito in due time."
"I hope so," tanging nasabi ko. "Excuse me. Kailangan ko lang kausapin si Grandma."
Marahan kong hinila si Grandma sa sulok ng kwarto na malayo kay Miss Serena. Tiningnan kami ni Miss
Serena with her patient smile. Ano ba itong napasukan ko?
"Grandma, seriously, hindi mo ako pwedeng iwan sa lugar na ito." This whole magic thing is not even
funny. Grandma can't leave me here.
Kinuha ni Grandma ang kamay ko at iniharap ako sa bintana kung saan kita ang halos kabuuan ng school
campus. "I told you, Ariela. It's where you belong."
"Pero-"
"Ariela, kailangan mong manatili dito. They will protect you here."
"Protect me from what?" Halos naluluha na ako. This is not happening!
"Malalaman mo din, apo, in the right time. For now you have to stay here. Promise me you will stay."
Hindi ko alam ang isasagot. This is far from what I expected. I don't even believe in magic. Ang
pumasok pa kaya sa school na nagtuturo kung paano ito gamitin?
Noong mga oras na yun hindi ko alam na ang magiging sagot ko ang magbabago ng lahat ng tungkol sa
akin. Pinagmasdan ko ang mukha ni Grandma.
"Okay, Grandma." Bumuntong hininga ako. "Pangako."
Niyakap ako ni Grandma ng mahigpit. "Good."
"Pero paano ka Grandma? Where will you stay?" nag aalalang tanong ko.
"Don't worry. I can handle myself, apo. Babalik ako dito kapag naayos ko na ang lahat."
She kissed my forehead before letting go. "Good luck, apo."
Lumingon ako kay Miss Serena na naghihintay sa amin at maging sa butler na nasa kwarto na at dala ang
mga gamit ko. I faced Grandma for the last time.
Good luck.
I really need that Grandma. Dahil hindi ko alam ang pwedeng mangyari sa akin sa lugar na ito. A
modern day magic school. Who would believe in such a thing? Does magic really exists?
***
####################################
Chapter 2: The Fire Ball
####################################
Chapter 2: The Fire Ball
Nakita kong nakatayo na ang butler na si Mr. Harolds sa harap ng isang pintuan sa hallway kaya
binilisan ko ang paglalakad. Nandito kami ngayon sa dormitory ng school.
"Ito po ang magiging kwarto niyo, Miss Davis," he said.
Napakaganda ng dormitory nila dito. Para siyang lumang kastilyo. Malawak ang mga hallway, matataas
ang mga kisame, at luma pero magagara ang mga gamit. Kumatok si Mr. Harolds sa pinto. Bumukas ito at
binati kami ng isang nakangiting babae.
"Hello, Mr. Harolds." Bumaling ang tingin niya sa akin. "Oh, hi!"
Nakasuot siya ng oversize shirt at cream colored shorts. She has a shoulder length hair, very fair
complexion, and a pair of deep blue eyes.
"Miss Snow, siya ang magiging bago niyong roommate, si Miss Ariela Davis."
Snow. What a weird name.
"Kanina pa kita hinihintay," excited na sabi niya. "Don't worry, Mr. Harolds, ako na ang bahala sa
kanya."
Kinuha ko ang mga gamit ko mula kay Mr. Harolds bago siya nagpaalam. Hinila ako ni Snow papasok sa
kwarto.
"You're so pretty. How old are you? Are we in the same section? What charm do you have?" She
immediately fired me with questions the moment I entered the room.
Pumunta ako sa left side ng kwarto kung saan wala pang masyadong gamit at inilapag ang mga gamit ko
doon. This room is huge. Para akong nasa isang lumang bahay with poster bed, old cabinet, and
everything.
"I'm seventeen. Hindi ko pa alam kung anong section ko. And I don't have a charm," sagot ko sa mga
tanong niya. Nawala ang perfect toothpaste commercial smile niya. Tiningnan niya akong mabuti habang
nakaupo sa kama sa tapat ko.
"Really? Then how did you get here?"
I shrugged. "Dahil dating nagtuturo dito ang Lola ko?"
Napaisip siya sa sinabi ko. "Pwede ba yun? Maybe. I don't know."
Binuksan ko ang maleta ko at nagsimulang mag ayos ng gamit. "Ikaw, anong charm meron ka?" I asked.
"I belong to the technical type. I'm a modern day witch. You know, spells and stuff."
Halos manlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. She said it like it's the most natural thing to say!
Snow giggled nang mapansin ang reaction ko.
"I got that reaction a lot. Hwag kang mag alala. We can't use charms during ordinary circumstances.
That's one of the rules."
"Rules?" I asked with a hint of relief in my voice.
"Yes, madaming rules dito sa Academy. Malalaman mo din niyan." Napatango ako.
"Hey, do you want to grab some snack in the Dining Hall? Masarap ang pagkain nila dito."
"Sige. I'll just take a shower. Susunod ako," nakangiting sagot ko.
Wrong move.
Saka ko lang na realized na mali ang ginawa ko when I came out of the shower. Dapat pinaghintay ko
nalang siya. Hindi ko alam kung nasaan ang Dining Hall. I don't even remember how I got in this room
in the first place. Masyadong malawak ang lugar na ito at napakahina ko pagdating sa directions!
Pagkatapos kong magbihis, lumabas ako at sinubukang hanapin si Snow. Though hindi ko alam kung saan
talaga pupunta. Wala akong matandaan sa mga dinaanan namin ni Mr. Harolds kanina. Lumiko ba kami?
Saan kami umakyat? Left ba or right?
Pagkatapos ng paulit ulit na pagbukas ng pinto at pag akyat baba ng hagdan, sa wakas ay nakalabas din
ako. Hindi ko sure kung paano, basta pagbukas ko sa isang pinto viola! Nasa labas na ako.
Paglabas ko, hindi parin ako makapaniwala sa mga nakikita ko. This place is really huge and scary and
magical and breathtaking. Sobrang lawak at ganda ng paligid. Even the atmosphere here is different.
Naglakad lakad ako sa campus sa pagbabakasakali na may mapagtanungan ako. Pero mukhang walang
masyadong tao sa labas ngayong araw. It's Sunday after all. Nakarating ako sa likod ng isa sa mga
school building nang hindi ko namamalayan. Dahil nandito narin lang ako I took the chance to peek
inside the classrooms.
Hmm. Mukha naman silang normal rooms actually. Ano naman kaya ang pinag aaralan ng mga student sa
lugar na-
"TABI!"
Kumunot ang noo ko. Sinong sumisigaw? Nagpalinga linga ako sa paligid.
"HOY! ANO BA TABI!"
Tumingala ako sa second floor ng building at doon ko siya nakita. Isang lalaki ang nasa bintana at
mukhang balak niya atang- Napakurap ako. HOLY EFF! Don't tell me balak niyang tumalon mula sa second
floor ng building?!
"Jett Forester! Bumalik ka dito!" sigaw ng isa pang boses mula sa loob ng building.
Napailing ang lalaki bago- OH NO.
"HEY! STOP! STOP! YOU-" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang mabilis na tumalon ang lalake mula
sa bintana at nahulog sa kinatatayuan ko. Agad tumama ang ulo ko sa damuhan.
"CRAP!" I groaned. Shit. Pakiramdam ko nahati ang ulo ko sa gitna. Tiningnan ko ng masama ang
lalakeng may itim na itim na mga mata. "What in the world do you think you're doing?!" I exclaimed.
Sino ba kasing stupid ang tatalon sa ganung kataas na lugar at hindi man lang alam kung saan
babagsak?!
"Sinabi kasing tumabi eh! Tanga!"
Napanganga ako sa sinabi niya. Ako pa talaga ang tanga? Lahat ng rationale side ng utak ko ay bigla
kong nalimutan dahil sa galit. I can call myself stupid but I will NEVER let someone call me that
word especially a stranger!
"Kung ako tanga, ano ka pa? Bakit ka ba tumatalon nalang bigla bigla? Sino ka ba sa tingin mo, si
Spiderman?"
Marahas siyang tumayo nang hindi man lang ako tinutulungan. Lecheng lalakeng ito! Gwapo sana eh.
"You're so stupid!" asik ko. Tumayo ako at pinagpag ang pants ko. "HOY! HOY! TEKA!"
Mas lalo akong nainis nang makitang paalis na ang lalake. Balak niya akong iwan ng ganun na lang?
Lumingon siya sakin at doon ko napansin na kung gaano siya katangkad. Itim na itim ang medyo mahaba
at magulo niyang buhok, may silver na hikaw siya sa isang tenga, at nakakatakot siyang tumingin.
"Hindi ka man lang ba mag so-sorry?" medyo nag alangan na tanong ko.
"Hindi. May problema ka?" mayabang niyang sagot. Seriously?
"Hindi ka ba tinuruan ng mga magulang mo na mag sorry? Ikaw na nga ang may kasalanan ikaw pa ang
mayabang."
Natigilan siya sa sinabi ko. M-Mukhang nagalit ko ata siya. Tiningnan niya ako ng mas masama pa if
that's even possible. Bigla akong natakot. I swear parang gusto niya akong patayin sa mga titig niya.
Napaatras ako. Damn. He's so scary it's not even funny anymore.
Natatakot na ba ako? NEVER. "Mag sorry ka, jerk! Mag sorry ka kung hindi- Kung hindi-"
"Kung hindi ano? Ano bang kayang gawin ng isang gaya mo?" tanong niya. He's smirking. Naghahamon ang
titig ng itim na itim niyang mga mata.
Humakbang siya papalapit sakin. Napaatras ako. Humakbang ulit siya. Patuloy ako sa pagatras. Hangang
sa maramdaman kong wala na akong aatrasan. Nasa likod ko na ang malamig na pader ng building! I'm SO
dead.
"G-Get lost!" nauutal na banta ko. Very convincing. Not. "Umalis ka na! I don't need your sorry
anyway," sigaw ko. And guess what? Natawa lang siya. A laugh full of amusement.
"Alam mo bang kaya kitang sunugin hangang sa maging abo ka?" Halos manlaki ang mata ko sa sinabi
niya. He didn't mean it right? Right?
The next thing happen almost knocked the life out of me. He held his hand in front of me. A spark
started hangang sa mabilis itong naging apoy. And now I'm looking at a freaking fire ball. A swirling
fire ball at gusto niya gamitin sa akin yun!
I want to stop him pero wala ng lumalabas na boses sa bibig ko. I stood there frozen in shock.
"Forester! Stop right away!" as if on cue nawala ang apoy sa palad niya. Biglang nagkaroon ng
electric shock sa ulo niya na halos mapamura siya sa sakit.
"P-tang ina! Itigil mo ito!" sigaw niya habang hawak ang ulo niya.
"You're such a pain in the ass Jett. Ilang beses ko na bang sinabi sayo na hwag mong gagamitin ang
charm mo para manakit ng ibang tao."
Halos marindi ako sa sigaw ng lalaking bagong dating. Hindi siya actually sumigaw pero pakiramdam ko
nagulantang ang buong pagkatao ko dahil sa mga salitang binibitawan niya.
"Pumunta ka na sa clinic. Hindi titigil yan hangang pilit mong pinapalabas ang kapangyarihan mo."
I heard a few curse bago nawala ang nakakatakot na lalake sa paningin ko. As in bigla nalang siyang
nawala. Okay? Ano ba talagang nangyayari? Wala na akong idea. Sabihin niyo sa akin ano ba itong mga
nakikita ko?
"Okay ka lang ba, Miss?"

Napaatras ako nang tanungin ng lalakeng bagong dating. Mukhang mag ka edad sila ni Miss Serena at
mukha namang hindi niya ako sasaktan.
"I'm Chase Miller, one of the faculties in this school. And you are?"
A teacher. He's a teacher. Thank goodness!
"Miss, okay ka lang? May iba pa bang ginawa ang pasaway na batang yun sayo?"
I shook my head rapidly, I almost break my neck. "N-No! Tinakot niya lang ako gamit ang fire ball
niya. I'm fine, I promised."
Sir Chase sighed in relief at minasahe ang kanyang ulo na para bang stress na stress sa nangyayari.
But seriously, ako dapat ang mastress!
"Pagpasensyahan mo na ang batang yun. May pagkarebelde talaga siya. Hey, hindi ka mukhang pamilyar.
Bago ka lang ba dito?"
Tumango ako. "I'm Ariela Davis."
"Hmm. Davis. So ano ang charm mo?"
He looked at me expectantly na para bang nag aabang ng good news. Ito nanaman tayo sa charm na 'yan.
Ilang beses ko ng narinig 'yan ngayong araw. At pare pareho lang naman ang nagiging sagot ko.
"Wala akong charm."
Tila naman hindi siya nagulat sa sinabi ko. Instead ngumiti lamang siya. Funny, he reminds of joker's
smile. Yun bang nasa baraha.
"Well, we're not sure of that. Nandito ka sa school na ito for a reason, right?"
Bago pa man ako nakasagot isang aso ang biglang lumapit sa aming dalawa. Tumigil ang aso sa harap ko
at sinimulan akong amuyin. The dog is a grey Siberian Husky with navy blue eyes. Bigla akong
tinahulan ng aso.
"Loki, stop."
Napalingon kaming dalawa Sir Chase sa isang lalakeng parating. May pagtatakang napatingin siya sa
amin pero agad ding ngumiti ng makita si Sir Chase.
"Teacher, bakit kayo nandito? Nahanap niyo na ba si Jett?" tanong niya.
"Nasa clinic siya, Collin." He shook his head in disapproval. "Ang batang yun talaga, napakatigas ng
ulo. Alam niyang siya rin ang mahihirapan pero pilit paring pinalalabas ang kapangyarigan niya.
Tinakot pa itong bagong estudyante."
Natawa lang si Collin at napatigin sa akin. "Pagpasensyahan mo na ang kaibigan ko. Ganun lang talaga
yun."
He patted the dog that's still sniffing and barking at me. "Stop it Loki, hindi siya si Jett."
Malumanay ang pagkakasabi niya pero agad na tumigil ang aso. Magaling siguro siyang mag train ng aso.
"Baka naaamoy niya si Jett sa kanya. Halos mapisa kasi itong si Ariela nang bagsakan ni Jett kanina."
Natawa ulit si Collin habang nakatingin sa akin. Hindi din siya masaya ano? Napansin ko ang mga mata
niya. They are almost sparkling. He's eyes are so blue it looks like a whirlpool of water. Kapareho
ng kulay ng mata ni Snow- Oh my God. Si Snow nga pala!
"Sir, alam niyo ba kung nasaan ang dining hall?" tanong ko.
Nagkatinginan si Sir Chase at Collin bago sumagot. "Nasa loob ng dormitory ang mga dining halls.
Kadalasan makikita mo na sila sa entrance palang."
Really? Kung ganun anong ginagawa ko dito? Nagpaalam ako sa kanila matapos mag pasalamat.
Nang makalayo na ako halos manghina ako. It was my first encounter sa isang taong kayang magpalabas
ng powers niya and seriously it scared the life out of me. Hindi pa man nagsimula ang klase may nam
bully na sa akin paano pa kaya bukas kung lahat ng makakasama ko may powers at ako wala?
I'm doomed.
***
####################################
Chapter 3: Deadly Deal
####################################
Chapter 3: Deadly Deal
We walked through the hallway leading to our first class which is Algebra. Mabuti nalang at kahit
paano may normal subjects sila dito dahil kung hindi patay talaga ako. Habang naglalakad
pinapaliwanag ni Snow ang mga rules at dapat kong malaman dito sa Academy.
Gaya din ng ibang estudyante naka uniform na ako. A dark red skirt, black socks na hangang tuhod,
black shoes, white long sleeves at dark red neck tie and a cloak. I like their uniform. It's strange.
Kung titingnan normal lang naman ang mga estudyante dito. Ang hallway ay pangkaraniwan na puno ng
studyante. Yung iba napapatingin sa akin dahil ngayon lang ako nakita pero pagkatapos nun agad din
silang bumabalik sa kanya kanya nilang ginagawa.
"Mabuti nalang at mukhang normal ang mga tao dito."
"Akala mo lang. Bawal ang gumamit ng charms maliban sa training rooms and grounds." sagot ni Snow na
narinig ang sinabi ko. "Pero makikita mo din mamaya. Madami ang pasaway."
"Gaya ni Jett?" I pointed out.
Snow nodded. "Jett is the number one. Sakit siya sa ulo ng mga faculties dito. He's a rebel. He loves
breaking the rules. Pero may control parin ang school sa kanya dahil sa limitations na nakapalibot sa
Academy."
"Are you serious? Halos gawin niya akong abo. Controlled parin ba sa lagay na yun?"
"Yup. Pansin mo yung hikaw niya sa kaliwang tenga? Isa yun sa mga charm restrain na nilagay ni Sir
Chase para hindi siya makapang wasak. Sa High School Department kasi, si Jett ang isa sa mga may
dangerous type of charm."
"Dangerous type?" tanong ko.
"Galing ka nga pala sa normal world, ano?"
I shrugged. "Obviously."
"Elemental powers are commonly called dangerous charms. Their charm is so powerful they have the
ability to destruct. Technical types like me can create. Latent type uses extraordinary senses like
teleportation, mind reading or creating illusions. But dangerous types definitely are the most
destructive."
Biglang nagbalik ang takot ko dahil sa sinabi niya.
"At meron pa pala," she added habang nagpatuloy kami sa paglalakad. "The strangest and rarest type of
charm." Humarap siya sa akin. Her eyes are almost sparkling with excitement. "That's the special
type."
"Oh? Anong kaya nitong gawin?"
"Nah. It's so rare ni hindi ko alam ang details tungkol doon." Huminto si Snow sa tapat ng isang
malaking double door at ngumiti. "We're here."
Tuluyan na akong kinabahan. Ano kaya ang naghihintay sa akin sa loob? Sana naman pagkatapos ng araw
na ito buhay pa ako.
"Ready ka na?" nakangiting tanong ni Snow.
"I will never be ready for this." I answered honestly.
Natawa naman siya bago binuksan ang pinto. "Don't worry. Mababait naman sila. Yung iba."
Pagpasok namin sobrang ingay sa loob at napaka gulo. Para akong pumasok sa isang circus slashed
amusement park. Pero agad silang tumahimik nang makita kami ni Snow. Sa totoo lang sa akin sila
nakatingin na para bang naghihintay na may sumabog o kung ano. Awkward.
"Hey, bagong classmate?" tanong ng isang babae na lumapit sa amin. Nakangiti siya. Mukha siyang
mabait. Umupo kami ni Snow sa bandang gitna. Napatingin ako likod kung saan umuulan ng yelo.
"Yup. Siya si Ariela Davis." Iniwasan ko ang nakamamatay na tingin ng babaeng nagyeyelo ang mga
palad. Itinuon ko na lamang ang pansin kina Snow.
"Ariela, I'm Layla Song. I have the charm of special hearing. I can hear anything from a ten mile
radius." paliwanag ng babae. Muntik akong masamid considering wala akong iniinom. Hearing power? Ang
cool naman nun!
"Ako si Lily Song." sabi ng isa pang babae sa left side ko. "I cooked." Sandali kasali ba sa powers
ang pagluluto?
"Hwag kang maniwala dyan. Hindi ordinaryong pagkain ang niluluto niya. May mga side effects ang mga
yun."
Lily frowned at her twin sister. "Ako dapat magsasabi nun." she muttered. Napangiti ako. Kambal with
super powers.
"Ikaw Ariela? Anong charm mo?"
Nagdalawang isip akong sagutin ang tanong nila. Binalaan ako ni Snow na hangat maaari hwag ko munang
ipaalam na wala akong charm. Baka maging target ako ng mga bullies.
"Dali! Anong charm mo?"
"Um, ano kasi-" Nakahinga ako ng maluwag nang biglang bumukas ang pinto. Muntik na. Pumasok si Mr.
Chase Miller at nakangiting binati ang buong klase.
"Good morning, charmers." Nagsibalikan sa respective seats ang mga classmates ko. "Good morning,
Sir!" bati ng buong klase.
Isa pala sa magiging teache ko si Sir Chase. Tinawag ko si Snow.
"Snow." Hindi siya sumasagot. "Hey, Snow." Lumingon siya sa akin with a dreamy sigh. "Ang gwapo niya
ano?"
My eyebrows automatically furrowed. "Si Sir Chase ba ang tinutukoy mo?"
"Sino pa ba? Ang gwapo niya kaya." Seriously?
Kinuha ni Sir Chase ang ilang files sa table. "I believe we have a new student in this class. Miss
Davis, will you kindly introduce yourself?"
Napatayo ako ng marinig ang pangalan ko. Never pa akong kinabahan ng ganito. Pakiramdam ko naririnig
ng lahat ang tibok ng puso ko.
"Hi, I'm Ariela Davis. Please take care of me." Please take care of me, really? I'M SUCH A DORK.
"I bet they would. Very well then, let's start the discussion."
I heard a few groans of complain. According to Snow normal subjects are the worst subjects. Walang
thrill. Paupo na sana ako nang may biglang magtaas ng kamay sa likod.
"Yes, Freya, any question?" tanong ni Sir Chase.
"Sir, anong charm meron siya?" Ako bang tinutukoy niya?
"What do you think? What charm does she have?" tanong din ni Sir habang nakangiti.
This is really awkward. Kung mag usap sila parang wala ako dito. Hello. Nandito kaya ako sa gitna
niyo.
"Lame one. Like technical type." She smiled. Bakit pakiramdam ko may sama ng loob si Freya sa akin?
"We will see about that Miss Rnovia. Both of you sit down." Muling natahimik ang klase. Nagsimulang
magdiscuss si Sir Chase.
"Hayaan mo na si Freya. Ganyan lang talaga siya. May pagkamaldita." Bulong ni Snow.
"Naiintindihan ko. Iiwas nalang ako sa kanya." sagot ko.
Lumipas ang oras. Nakatingin lang ako sa labas buong klase at pinagmamasdan ang malawak na school
campus mula sa bintana. Everything seems so calm and lazy. Parang isang ordinaryong araw sa isang
ordinaryong paaralan.
Pero alam kung hindi ito magtatagal. For the meantime mukhang normal ang lahat, normal students,
normal subjects, and normal looking teachers. Pero hindi ko maiwasang mag alala. I know I need to
find my charm soon or I will be in great trouble.
Natapos ang unang subject at sumunod ang History. The only difference is that instead of the
country's history ang history ng magic world ang pinag uusapan namin. Tulog na ang halos kalahati ng
klase. Maging ako ay hindi maiwasang mag yawn.
In the middle of discussion may dalawang lalakeng pumasok sa room. Ang isa ay my light brown, almost
blonde, hair. He's scratching the back of his head na para bang humihingi ng apology sa teacher. Ang
isang lalake ang talagang nakapagpawala ng antok ko. I stared at him blankly, my mouth agape. His
familiar dark messy hair, his cold looking eyes, and his earring-
"OH MY! SI COLLIN AND JETT MY LOVES!"
I heard several whispers around the room. That moment I want the ground to open up and swallow me.
"OMG! HOTNESS OVERLOAD!"
Pumunta sa bandang likod ang dalawa pagkatapos kausapin ng teacher. Ngumiti sa akin si Collin nang
dumaan siya sa harap ko. Si Jett hindi ako pinansin. Hindi niya ba ako nakilala? Dapat ba akong
magpasalamat dahil doon?
Lunch break:
Halos sumakit ang leeg ko dahil sa pag iwas na magawi ang tingin ko sa likod. Tama si Snow people
adores the two. Kahit ata anong gawin nilang mali habang nag ka-klase kami hindi sila sinisita.
"Tara! Kain na tayo!" anyaya ng kambal matapos umalis ng teacher. Sumangayon kami ni Snow.
Palabas na kami ng classroom nang may pumigil sa akin. Napatingin ako sa wrist ko at sa taong may
hawak nun. OH MY GOD NO.
"A-Anong kailangan mo?"
Okay. So, kinakabahan ako pero masisisi niyo ba ako? Malay ko bang ganun kalakas ang charm na meron
siya. Sana hinayaan ko nalang siya kahapon para walang gulo.
"JETT. LET GO OF ARIELA FOR PETE'S SAKE." Snow hissed kahit na alam kong natatakot na siyang
dugtungan pa ito.
"LUMABAS KAYONG LAHAT." utos niya. Nanlaki ang mga mata ko nang wala pang ilang segundo ay halos wala
ng tao sa room.
Apat na lamang kaming natira doon. Si Snow na nagaalala. Si Collin na napapailing nalang. Si Jett na
seryosong nakatingin sa akin. At ako na halos hindi makagalaw sa kinatatayuan ko.
"You don't have a charm." Derechong sabi niya. Halos manlambot ang tuhod ko. Alam niya ang sekreto
ko! Napangiti siya dahil sa nakikitang takot ko. Napaatras ako palayo sa kanya.
"Sabihin mo, bakit ka nandito?"
Lalo akong napaatras. Nilabas niya ang isang palad niya mula sa pagkakabulsa sa pants niya at mas
lalong lumapit sa akin. Napapikit ako dahil sa sobrang lapit niya.
"I-Itigil mo yan." banta ko. "O magsusumbong ako. I will definitely tell you to Sir Chase."
"Ah talaga? Bakit kailangan mo pang magsumbong? Bakit hindi mo ako labanan?"
Natigilan ako. I have no charm you freaking bastard. I have no charm kaya tigilan mo na ako. Pero
instead magsalita tumahimik nalang ako. Natatakot ako na kapag sinabi ko yun lalo niya lang akong
tutuluyan.
"Sabihin mo, stupid transferee. Ano bang kaya mong gawin?" Ang lapit niya. I can even smell his
breath. It smelled of mint and coke.
"Wala kang charm. So maybe you are useless."
Pinigilan ko ang sarili ko na suntukin siya sa mukha. Hindi ako makapaniwala. Ang sama ng ugali niya!
Out of nowhere at dahil na din sa sobrang pang aalipusta niya sa katiting na pride na meron ako,
nasabi ko ang mga salitang alam kong pagsisihihan ko sa bandang huli.
"Nagkakamali ka. May charm ako."
He smirked. "Talaga? Let's see then."
I faced him with a dumbfounded look on my face. "Anong ibig mong sabihin?"
He leaned in kaya napasandal ako sa white board. I bit my lower lip and closed my eyes. ANO BA ITONG
NANGYAYARI?
"Let's have a deal." he whispered just inches from my bare ear. His warm breath sends unwanted
shivers down my spine. "Kapag nagawa mo ang gusto ko hindi na kita guguluhin pa."
Yun lang ang pinakagusto kong mangyari sa oras na ito kaya mabilis akong napatango.
"Good. Sa weekend, magkita tayo sa harap ng West Wood ng eksaktong hating gabi."
Hating gabi?
"Teka, bakit-" Nanlaki ang mga mata ko nang bigla siyang maglaho sa paningin ko. "Jett?" tawag ko.
"Jett nasaan ka na?" frustrated na sigaw ko.
"Hindi ka pwedeng umayaw, transferee. O magiging mas malala pa ang sasapitin mo."
Narinig ko ang boses niya but I swear wala ng ibang tao sa room maliban sa akin. Nagawi ang tingin ko
sa nakabukas na bintana. Damn. Doon ba siya dumaan? Tumalon nanaman ba siya?
Nanghihina na napa upo ako sa isa sa mga silya. ANO NANAMAN BA ITONG NAPASOK KO?
***
####################################
Chapter 4: Welcome to Enchanted Forest
####################################
Chapter 4: Welcome to Enchanted Forest

Lumipas ang araw at mabilis na dumating ang Sabado. Ang araw na pinag usapan namin. Ang araw na
kinatatakutan ko. Hangang ngayon kasi hindi ko parin alam ang charm ko o kung meron nga ba talaga ako
ng bagay na yun. Kaya hindi ko alam kung paano ako makakasurvive sa deal na ito.
"So, anong balak mong gawin?"
Naka upo ako sa kama ng tanungin ako ni Snow. Hapon na at ilang oras nalang bago ang napagusapan
naming deal ni Jett. "Hindi ko talaga alam Snow."
Hindi ko talaga alam itong napasukan ko. Bakit ba ako pumayag? Padalos dalos din kasi ako minsan.
Nakakainis! Umupo si Snow sa gilid ng bed ko.
"West Wood is one of the most dangerous places in the Academy, Ariela. Ilang beses kong sinabi sayo
yun. Sa mga gubat na nakapaligid sa Academy West is considered the Enchanted Forest. Maraming
kakaibang bagay ang nagkalat sa lugar na yun."
Lalo akong nanghina sa narinig. Snow naman. Sa halip na palakasin ang loob ko tinatakot pa ako. Wala
naman kasi akong choice. Bigla nalang akong iniwan ni Jett sa ere at pagkatapos hindi na ako kinausap
nitong mga nakaraang araw. Hindi pa pumapasok sa klase!
"Pero sabi ng kambal rumor lang yun. Ayaw lang talaga ng school na pumunta tayo doon."
"Dahil delikado. They are protecting us."
I sighed. "But I have to try. Snow pagkatapos nito hindi na ako guguluhin ni Jett. Yun lang ang gusto
ko. Isa pa hindi naman tayo sigurado na yun nga ang ipagagawa niya. Malay mo pasayawin niya lang ako
o pakantahin."
Natawa si Snow sa sinabi ko. "Si Jett? Malabo. Baka lalo kang tuluyan nun kapag ginawa mo ang iniisip
mo."
I folded my arms. "Geez, Snow. Salamat sa pagpapalakas ng loob ko."
"You're welcome!"
"But seriously Snow, kailangan ko talaga ito. Matapos malaman ng buong year level natin. Hindi na ako
pwedeng umayaw. Gusto kong patunayan na I deserved to be here."
Hindi ko alam kung paanong nangyari pero nalaman ng ibang estudyante ang tungkol sa deal namin ni
Jett. Inaabangan nila kung anong gagawin ng transferee na gaya ako. I know they're expecting me to
withdraw. Lalo na si Freya.
Ang hinala nila Snow ay siya ang nagkalat ng usapan namin para ipahiya ako kung sakaling aayaw ako.
But sorry to bursed her bubbles but I will prove her wrong. Though I don't exactly know how.
Twelve midnight nang tahimik kaming lumabas ni Snow sa dormitory. Kinakabahan ako I swear. Lalo pang
nakapagdagdag sa kaba ko ang malamig na hangin sa madaling araw na tumatama sa balat ko.
Madilim at tahimik ang school campus nang oras na yun. Ang tanging ilaw lang na nagbibigay liwanag ay
ang mangilan ngilan na nagkalat na lamp post at mga nakabukas na ilaw mula sa dormitory.
Pakiramdam ko tuloy magkakasakit ako. I've never been in this kind of situation before. The what ifs
are starting to get in my nerves and it's making my hands tremble. Sigurado ba ako sa gagawin ko?
"Ariela, you don't have to do this." Ulit ni Snow for the hundredth time.
I glanced at her and tried to smile. "I'm going to be fine. I guess."
Nakalampas na kami sa school garden. Malapit na kami sa dulo ng school premises kung saan naghihintay
ang ibang classmate namin na gustong makita kung paano ko ipahiya ang sarili ko.
"Oh, look. Nandito na pala ang bida natin." Ito ang bati sa akin ni Freya nang makarating kami sa
harap ng Enchanted Forest. "Are you ready to make a fool of yourself?"
I just rolled my eyes at hindi siya pinansin. She's the least of my concern right now. Napatingin ako
sa paligid. Mas madami pa palang pumunta kesa ng inaasahan ko. There's Freya and her group. Ang
kambal. Ilang lalakeng classmate namin na hindi ko man lang kilala. May ilan ding taga ibang section.
At kami ni Snow. But where's Jett?
Napatingin ako sa loob nga kakahuyan ang a lump form in my throat. The place really gives me the
creeps. Seriously parang gusto ko na talagang umatras. I don't know what gave me the courage to do
this in the first place. For the longest time I've been afraid to take risk. I'm the girl who always
takes the safest route to anything.
Hindi ako matapang. Believe me, I might be the lamest person you could met. Ni hindi ko kayang
ipagtangol ang sarili ko. Not until now. Pero sigurado ba ako sa ginagawa ko? O dala lang ito ng
pride dahil ayokong magpatalo kay Jett at gusto kong patunayan ang sarili ko. Do I have to really do
this?
"Hindi ko akalain na darating ka pa."
Tumingila ako sa puno kung saan nanggagaling ang boses. Nandoon si Jett nakaupo sa isang malaking
sanga at nakasandal sa trunk nito. Medyo madilim pero kitang kita ko parin sa liwanag ng buwan ang
mukha niya. It gave me an uneasy feeling. Bakit ba nakakaramdam ako ng ganito basta malapit siya?
Tumalon si Jett mula sa puno at eksaktong bumagsak nang nakatayo sa harap ko. As in harap na harap.
Yun bang halos wala na kaming pagitan na space. My breath hitched at biglang lumakas ang tibok ng
puso ko. Hindi ko napigilan na umatras palayo sa kanya. Ano bang meron sa kanya at ganito nalang ako
magreact? Hindi na ito nakakatuwa.
Napatingin siya sa likod ko at bigla ko nalang narinig ang tili ng ibang mga kasama ko. Lumingon ako
sa kanila at nakitang pinapalibutan na pala kami ni Jett ng apoy. Gusto niya ba kaming tustahin
pareho?
"Ano bang gusto mong ipagawa? Sabihin mo na para matapos na ito." sabi ko.
Seryoso akong tinignan ni Jett na para bang sinusubukang basahin ang isip ko. "Hindi mo ba talaga
alam kung sino ka?"
The way he looked at me para bang takang taka siya at gusto niya talagang malaman ang sagot. Pero ano
bang klaseng tanong yan? Syempre kilala ko ang sarili ko. Ako si Ariela Davis!
"Ano bang ibig mong sabihin? Ako si Ariela Davis."
Nagkaroon ng panandaliang katahimikan. Yung tingin niya sa akin hindi na nakakatuwa. Ano ba talagang
iniisip niya?
"Hindi nga ako nagkamali sa pagtawag sayo ng stupid."
Napanganga ako sa sinabi niya. Babalik nanaman ba tayo sa topic na yan? Ito nga at ginagawa ko na ang
lahat para hindi niya na ako ulit ako mabully tapos stupid parin ako. Nakakasakit na siya ng
damdamin. Hindi nga ako ang pinakamatalinong tao pero hindi naman siguro tama na paulit ulit niya
nalang akong tawagin ng ganun.
"Sa gitna ng gubat na ito may tatlong forbidden tree. Ang hahanapin mo ay ang puting puno. Kumuha ka
ng bunga nun. Kung nagawa mo yun hindi ko na guguluhin ang walang kwenta mong buhay."
Bunga? Ang dali naman pala nito. Para ka lang manunungkit hindi ba? Akala ko naman kung anong
kababalaghan ang ipapagawa niya.
"Sigurado ka bang merong ganung puno sa gubat ?" paninigurado ko.
He stared down at me then smirked. Sa isang iglap lumiyab ang ilang tuyong dahon sa tabi ng paa ko.
"Bakit natatakot ka ba?" tanong niya na sa nakakalokong tono. "Kung may charm ka wala kang dapat
ikatakot. Pero alam naman nating dalawa na wala ka nito kaya tingnan nalang natin kung hangang saan
ka magtatagal."
Bigla siyang nawala sa paningin ko. Naramdaman ko nalang ang isang mainit na hininga sa batok ko.
"Good luck."
Mabilis akong lumingon pero hindi ko man lang siya naabutan. Kainis! Ang bilis niya. Paano niya ba
nagagawa yun? Nakatayo nalang ako ngayong magisa sa harap ng nakakatakot na gubat sa gitna ng dilim.
Nawala na din sila Snow sa paningin ko. Umalis na kaya sila?
Pakiramdam ko tuloy biglang tumahimik ang lahat. Ni wala man lang akong marinig na kaluskos o ingay
ng mga insekto katulad ng ibang ordinaryong gubat. Totoo nga bang enchanted ang lugar na ito? I
sighed to gather my strength at nagsimulang maglakad papasok sa gubat. Kailangan ko lang ng isang
bunga para matapos na ang parusang ito.
Bawat apak ko sa tuyong mga dahon sa lupa ay umaalingawngaw sa paligid. Yun ang tanging tunog na
naririnig ko. Madilim ang paligid at hirap akong makakita. Dapat pala nagdala man lang ako ng flash
light. Paulit ulit akong natatalisod sa mga nagkalat na sanga at nakaangat na ugat ng puno.
Hindi kaya ako maligaw nito? Pakiramdam ko pare pareho nalang ang nakikita ko. Puro puno. Tama pa ba
ako ng dinadaanan? Napatingala ako sa malaking buwan na tanging liwanag ko sa gubat at nagpatuloy sa
paglalakad.
KWAK! KWAK!
Napatili ako sa gulat ng marinig ang malakas na ingay na sumira sa katahimikan. Nahagip ng paningin
ko ang isang itim na uwak na nakadapo sa sanga ng isa sa mga puno. It's cocking his head to one side
and looking at me with curious sharp eyes. Kinilabutan ako. The way the crow looks at me. Para bang
may isip siya. There is something in its gaze that made the hair on the back of my neck stand.
KWAK! KWAK!
Tinakpan ko ang tenga ko this time at napapikit dahil sa lakas at impact ng ingay na ginagawa niya.
Masakit ang tunog. Para bang sasabog ang eardrums ko! Napaupo ako habang hawak padin ang tenga ko.
Stop it! Stop that sound! Sigaw ng isip ko. Pero ayaw umaalis ng tunog. Para bang nakabaon na siya.
Nasa loob na mismo ng tenga ko at ayaw maalis. Palakas ito ng palakas!
KWAK KWAK!
"STOP IT! JUST STOP IT!"
Biglang naglaho ang tunog. As in biglang tumahimik. Ngayon naman sobrang tahimik. And it's creeping
me out. Ano ba talagang nangyayari?! Sinubukan kong tumayo at muling naglakad pero nagulat ako ng
umapak ako sa lupa. Wala man lang akong narinig. Paulit ulit kong tinapakan ang mga tuyong dahon with
the hope na marinig ang mga tunog nun pero wala akong marinig!
Tuluyan na akong natigilan. My mind is racing as well as my hearbeat. Kung kanina halos marindi ako
sa ingay ngayon I was being swallowed by the silence. Nagsimula akong matakot. What the hell is
happening to me? Am I in some kind of spell? Bakit wala akong marinig?!
Then another realization hit me. I'm talking. I'm talking! I'm not just thinking inside my head right
now but I'm opening my mouth. For Pete's sake I'm talking and there's no sound coming out! Oh crap.
What's happening to me? Where am I exactly? Am I even alive? Is this some kind of a nightmare?!
I run. I pushed myself to run as fast as my worn feet could take me. I have to get out of this place.
Habang tumatakbo ako ng walang patutunguhan sa loob ng gubat, unti unti kong narinig ang mga tunog at
ingay. Ang kaloskos ng mga puno sa hangin at ang pagtapak ng paa ko sa lupa. Hingal na hingal akong
napaupo sa damuhan. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Pakiramdam ko nangaling ako sa isang
bangungot.
Muli akong napatingin sa buwan sa hindi malamang dahilan. I feel something strange. Like there's
something about the moon and the forest- Natigilan ako at mabilis na napatayo nang makita ang kanina
ko pa hinahanap. Ang isa sa mga forbidden tree!
Mabilis akong lumapit at muntikan pang matalisod sa mga nakaangat na ugat. Nasisinagan ng buwan ang
itim na puno kaya madali ko itong nakita. Tumingala ako para makita ang kabuuan nito. Malaki ito pero
katamtaman lang ang taas at itim na itim. Halos tuyo ang mga sanga niya at wala man lang dahon. It
reminds of dead trees during winter season.
Sinubukan kong hawakan ang mismong puno pero nagulat ako. Sa pagdampi pa lamang ng daliri ko sa
katawan ng puno ay unti unti itong naging abo. Gumuho ito na para bang nasira ko. Nanlaki ang mga
mata ko and I was frozen in place. Biglang nanlamig ang kamay ko. Napaatras ako nang unti unti. Bakas
ang takot sa mukha ko.
Lumutang ang ilang itim na abo sa hangin. They formed something. Something resembling... a crow.
Halos matutop ko ang bibig ko sa takot. Napatras ako hangang sa mapaupo sa lupa. Siya yan! Hindi ako
nagkakamali siya ung uwak kanina!
Lumipad sa tabi ko ang uwak and it seems like mocking me. I saw its red eyes blazed and the next
thing I knew I was screaming non-stop.
Snow's POV
Mag i-isang oras na simula ng umalis si Ariela at pumasok sa gubat. Mula sa kinatatayuan namin nakita
namin siyang pumasok doon pero sa tingin ko hindi na niya kami nakita. Nakapasok na kasi sila sa
perimeter ng Enchanted Forest kung saan bina-block ng forest ang mga bagay mula sa labas nito.
Natatakot ako para kay Ariela. Hindi ako mapakali kanina pa. Pakiramdam ko kasi may nangyayari na sa
kanya sa loob.
"Ano Layla? Wala ka ba talagang naririnig?" tanong ko sa isa sa mga kambal na nasa tabi ko.
"Pinipilit ko pero wala talaga. Sa tingin ko pinipigilan ng forest ang charm ko na makapasok."
Iritableng sagot niya.
Nag aalala na din kasi sila. Ilang oras nalang maguumaga na. Lagot kami nito. Stress na stress na ang
bangs ko.
"I told you. She won't make it alive." Freya sneered. Prenteng nakaupo siya sa damuhan kasama ang mga
alipores niya. Ano ito camping lang? Kung makaasta parang walang taong nasa panganib ah.
"Shut up! Hindi namin kailangan ng opinion mo!" naiinis kong sagot.
Nakakaasar na siya eh. Akala mo kung sinong magaling! Ilubog ko kaya siya sa mainit na tubig para
madefroze ang charm niya.
"Whoa. Barbie girl lumalaban ka na pala ngayon. Ano hah? May ibubuga ba ang mga walang kwenta mong
pangkukulam sa charm ko?" Nakuha niya pang magflipped ng buhok nang sabihin niya ang salitang charm.
Grr. Konting konti nalang talaga. Kapag ako hindi nakapag pigil-!
"May nariring ako." biglang nagsalita si Layla.
Hindi man lang siya kumukurap habang nakatingin sa loob ng gubat. Ganyan siya kapag nag co-
concentrate. Minsan natatakot ako kapag ganyan ang reaction niya pero ngayon kailangan kong marinig
ng mabuti ang sasabihin niya.
"Humihingi siya ng tulong. Nasa itim na mystic tree si Ariela. Nasa panganib siya!"
Hindi ko na namalayan ang sumunod na nangyarari. Everything happened in a hazy blur. Pero bago yun
nakita ko siya.
Si Jett. Mabilis siyang pumasok sa gubat.
***
####################################
Chapter 5: The Rebel's Punishment
####################################
Chapter 5: The Rebel's Punishment
Nagising ako dahil sa kakaibang ingay. Para bang may umiiyak. Who's sobbing? And why is she sobbing?
I slowly opened my eyes just to welcome by darkness. Anong oras na ba? Bakit ang dilim?
"Oh my gosh Ariela! You're awake!" I winced at Snow's shriek. Bakit ba siya sumisigaw?
Nilibot ko ang tingin sa mga matang nakapalibot sa akin. They are looking at me with worried
questioning eyes. Why are they looking at me like that? Hindi nagtagal pinikit ko ulit ang mga mata
ko. Pakiramdam ko kasi umiikot ang paligid.
"Mabuti pa dalhin na natin siya sa Hospital," narinig kong sabi ng isang boses. Familiar at kilala ko
ang may ari ng boses na yun but I can't quite put a face.
"Pero paano yan? Mahuhuli tayo sa mga pinaggagagawa natin."
"Mahuhuli talaga tayo kahit anong gawin natin. Sunugin ba naman ang halos kalahati ng Enchanted
Forest."
Pagkirinig ng mga salitang yun unti unti kong bumalik sa akin ang mga nangyari. Mabilis akong napaupo
at napatingin sa paligid. Nandito na ako sa damuhan sa labas ng gubat. Ligtas na ako!
Pero paano ako nakalabas? Pilit kong inaalala ang mga nangyari sa loob ng gubat. Sumakit ang ulo ko.
Para siyang pinupukpok ng isang daang martilyo. Masyadong masakit.
"Dalhin niyo na siya," a deep voice said. Napalingon ako sa pinang galingan ng boses. Nakaupo siya sa
gilid at nakasandal sa puno.
He's still dangerous looking kahit hindi ko masyadong makita ang mukha niya. There's still this
nervous beating in my chest whenever he's around. Pero parang may nag iba sa kanya ngayon. He's
breathing heavily na para bang pagod na pagod siya. Nakita ko ang braso niya. Dumudugo ito. Saan niya
nakuha ang mga sugat na yun?
"Paano ka? Kapag nalaman nila sa itaas ito siguradong lagot ka nanaman." That voice. Bakit hindi ko
ba naalala. That's the voice of Collin.
"Kailangan mo ding pumunta Jett. You don't look so well," another voice said.
Madami pang boses akong naririnig. And it seems they are speaking all at once. Sumasakit ang ulo ko.
Pakiramdam ko napakalayo ng mga boses na naririnig ko. Everything appears like an echo bouncing in my
sub conscious mind.
Unti unti kong naramdaman ang muling pagbigat ng talukap ng aking mga mata. Oh no. I can't sleep.
Everything is still unclear. I want answers. Pero mukhang hindi ako pinagbigyan this time. Because
few seconds later I feel the command to sleep overpowered me.
Naalimpungatan ako dahil sa liwanag na tumatama sa mukha ko. I groaned at nagshift ng pwesto sa kama
para iwasan ang liwanag.
"Mukhang gising na siya."
"Dali tingnan natin."
"Okay na ba talaga siya?"
Unti unti kong binuksan ang mga mata ko dahil sa naririnig na ingay. Anong oras na ba? Bakit ang
ingay nila? Nakita ko ang tatlong pares ng matang nakatingin sa akin.
"ARIELA! GISING KA NA!" Pakiramdam ko nasakal ako sa biglang pagyakap sa akin ni Snow.
"Snow, hindi ako makahinga," I tried to say. I looked around the room. Teka, nasaan ako?
"Ariela, sobra kaming nagalala sayo," Layla said.
"Grabe, akala talaga namin hindi ka na magigising," Added Lily.
Napakunot ako ng noo. Ano bang pinagsasabi nila?
"Wala bang masakit sayo? Anong nararamdaman mo?"
Pinakiramdaman ko ang sarili ko kung may masakit sa akin. Wala. I'm perfectly fine. "I'm okay," tipid
kong sagot. "Nasaan ba ako?"
"Nasa Hospital ka ng Academy, Ariela," sabay sabay nilang sagot.
Nabigla ako sa sinabi nila. Anong ginagawa ko dito? May nangyari ba? "Bakit ako nandito? What
happened to me?" nag aalalang tanong ko.
Pinilit kong inalala ang mga pangyayari bago ako napunta sa lugar na ito. But all I remember was a
hazy blur of twisted events. Tiningnan nila ako ng hindi makapaniwala.
"Sa tingin niyo okay lang ba talaga siya?"
"Baka naman nasa ilalim pa siya ng spell."
"Baka naman hindi talaga siya si Ariela natin."
Gusto kong batukan ang huling nagsalita. Anong hindi ako si Ariela? May iba pa bang Ariela dito?
"Hindi mo alam ang nagyari four days ago? Wala ka bang maalala?"
Natigilan ako. FOUR DAYS? Apat na araw na akong nakahiga dito? I started to get worried. Ano ba
talagang nangyari? Bakit wala akong maalala?
"Yung deal? Yung Enchanted Forest? Yung pagliligtas sayo ni Jett?"

Wait, what? Sino ulit ang nagligtas sa akin? "Did you mean Jett Forester?" I asked hesitantly.
"You're kidding right? Ang huling naaalala kong ginawa niya ay ang pagbantaan ako sa loob ng
classroom."
Nagkatinginan sila. A look of sympathy in their eyes.
"Kung ganun hindi nga nagbibiro ang nurse nang sabihin niyang hindi maaalala ni Ariela ang nangyari."
"Mabuti nalang naaalala niya pa tayo."
"Do you think it's a good thing na wala siyang matandaan?"
Napabuntong hininga ako sa usapan nila. Hello I'm also here in this room. Baka gusto niyo din akong
kausapin at sabihin ang nangyayari.
"Kapag hindi pa kayo tumigil sa pagbubulungan dyan isipin ko talagang may tinatago kayo sa akin," I
said. I feel really left out eh. I know I missed something here.
Napansin nila ang naka frown kong mukha. Ngumiti sila ng alanganin bago humarap sa akin.
"Hwag mong pansinin ang mga sinabi namin. We're glad your okay," sagot ni Snow.
"Can you tell what happened to me then?"
Magsasalita na sana si Layla ng biglang bumukas ang pinto at pumasok sa kwarto si Collin.
"Hi, Ariela. Okay ka na ba?" nakangiting tanong niya. Anong ginagawa niya dito? Alam niya din ba ang
nangyari sa akin?
"Actually, I'm not sure. How can I be okay if I don't even know what happened to me?"
He smiled with this adorable boyish grin. "Siguro mas mabuti na hindi mo muna maalala."
Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Wala ba akong karapatang malaman?

"Yeah, Ariela. Tingin ko mas makakabuti sayo yun," agreed Snow.
I shake my head to say no. Hindi ko pwedeng kalimutan nalang ang isang bagay dahil lang sa makabubuti
yun. Paano nalang kapag importante yun? Isa pa a part of me is telling me that I did some thing very
stupid. And someone suffered for it. Yun bang pakiramdam ko na nagi-guilty ako pero hindi ko alam
kung bakit.
"Miss Davis?" Napalingon kaming lahat sa bagong dating. Isang nurse.
"I'm here," sagot ko at tinaas pa ang kamay. Ngumiti siya sa akin at binalik ang tingin sa hawak na
clip board.
"Pwede ka ng ma-release." Natuwa ang mga kasama ko sa narinig. Pero hindi yun ang naging reaction ko.
"Ano po bang nangyari sa akin?"
Nag hesitate muna siya bago nagsalita. Crap. I think they are hiding something. Para bang
pinagkakaisahan nila ako.
"You suffered from a spell of illusion na nakuha mo sa Enchanted Forest. You are lucky. You've got a
close encounter with the mystic tree at buhay ka pa ngayon considering you don't have a charm."
Nabigla ako sa sinabi niya. Did I really do that? Ako? Pumasok sa isang Enchanted Forest? Maybe
they're mistaken me for someone brave and that's not me.
"Paano ako nakalabas?" Nagkaroon ng sandaling katahimikan.
"Someone helped you," answered Snow. "And that's Jett."
The way she looks at me. Don't tell me she's serious?
"Bakit niya naman gagawin yun?" I countered.
"Walang naaalala si Ariela sa nangyari. Don't stressed her." The nurse breaks the awkward silence.
"Don't worry unti unti ding babalik ang nawalang memory sayo habang nalilinis ang spell sa system mo.
So don't force yourself to remember. Makakasama sayo 'yan."
The only thing I could do right now is to nod and accept everything the nurse said. Sana mabilis kong
marecover ang memory ko. Pakiramdam ko kasi may masamang mangyayari at konektado ito sa kung ano mang
nangyari four days ago.
Sinabi ng nurse na magpahinga pa ako ng isang araw bago tuluyang pumasok. Pero kinabukasan nasa
school na ako. Kailangan kong pumasok dahil kailangan kong mag simula ulit. Wala akong maalala sa
lessons maliban sa unang araw ko sa school.
Pero gaya ng sinabi ng nurse unti unti ng bumabalik ang alaala ko. Pag gising ko kaninang umaga
naalala ko na pumayag ako sa isang deal. Maliban sa eksaktong araw na pumunta ako sa forest.
Kahapon din tinawagan ko si Grandma para sabihin ang nangyari. Pero pinaalam na pala sa kanya ito ng
school. I honestly thought I would be grounded for the rest of my life added to the fact that I was
already living in a boarding school.
But she never said anything about punishment. Instead she congratulated me for making it alive.
Kailanman hindi niya naisip na pumunta sa Enchanted Forest noong nagaaral pa siya dito sa Academy.
Thankfully Grandma is cool about it.
Ang hindi natuwa ay ang mismong Academy. Nabalitaan ko na halos lahat ng kasangkot noong gabing yun
ay naparusahan. Ang iba mild punishment lang gaya nila Snow. Pero ang pinagaalala ko ay si Jett. I
heard he will be getting the worst punishment.
Hindi sinabi ni Snow kung ano yun. Maging sila ay hindi din alam. Hangang ngayon kasi hindi pa
nakikita si Jett na pumasok sa klase. Nakaramdam ako ng guilt. Para bang kasalanan ko lahat ng mga
nangyayari. Even though I don't exactly know what I did.
"Why are they staring at me like that?" tanong ko kay Snow habang naglalakad kami sa corridor papunta
sa unang klase namin.
I'm getting uncomfortable with their stares. Kung makatingin ang mga tao para bang isa akong
criminal. Halos layuan nila ako at hindi gustong makasabay sa hallway. This is worst than my first
day.
"That's her, the girl who entered the Enchanted Forest."
"Ang lakas naman ng loob niya. I heard she doesn't have a charm."
"She used her Grandma para makapasok sa school natin."
"At napahamak si Jett ng dahil sa kanya. That stupid attention seeker."
Now I understand kung bakit ayaw nila Snow na maalala ko pa ang mga nangyari. Kahit kasi hindi ko
alam kung ano ang mga sinasabi nila nasasaktan ako. And worst? Gusto kong ipagtanggol ang sarili ko
pero hindi ko alam kung paano.
"Hwag mo na silang pansinin. Mawawala din yan. At hwag kang maniniwala sa lahat ng sasabihin nila,"
Snow said habang hawak ako. "Chin up. Ingit lang sila."
Pagkapasok namin sa room biglang tumahimik. That awkward moment when everyone is talking at once pero
noong nakita nila ako bigla silang tumahimik. Ang tanging ingay na narinig ko ay ang pagbagsak ng
isang lapis sa marble floor.
I was expecting na ganun din ang tingin nila sa akin. At ganun din ang sasabihin nila gaya ng mga
taong nasa corridor. Napahamak sila dahil sa akin kaya siguradong magagalit sila. Nagkamali ako.
"Ariela, oh my gosh! Okay ka na!"
Nagulat ako sa reaction nila. Hah?
"Mabuti pumasok ka na! Are you really okay?"
"Sobra kaming nag alala sa inyo!"
Okay? Mga classmates ko ba talaga sila? Hindi sila galit sa akin? I swear may nag-abduct sa mga
classmates ko at pinalitan sila ng mga clone noong wala ako.
"Hindi kayo galit?" I blurted out. Wala akong balak sabihin yun pero bigla nalang lumabas sa bibig
ko.
"Bakit kami magagalit? Syempre nagalala kami sa inyo," sagot ng isa sa kanila.
"Pero naparusahan kayo dahil sa akin." Nagkatinginan sila at natawa.
"May kasalanan din naman kami kaya okay lang. At least si Jett nalang ang aalalahanin natin."
"Isa pa, ang saya nun! Imagine isang buong klase ang naparusahan? That is a first."
Hah? I sighed out of relief. Siguro nga hindi naman sila ganun kasama gaya ng inaakala ko. Maybe not
all of them can accept me but the most important is for the first time I feel belong in this class.
Wala si Sir Chase para magtuturo sa amin. Sabi nila madami daw siyang inaasikaso sa disciplinary
office. I hope hindi isa doon ang nangyari nitong nakaraang weekend. Dahil doon napaaga ang Charm
Principles and Theory na klase namin. Ang nagturo doon ay si Mrs. Hawkins isa sa mga striktong
teacher ng Academy.
Si Mrs. Hawkins ay isang babaeng nasa late fourties, medyo chubby, may puti at magulong buhok at daig
pa ang naka microphone kung nagsasalita. I found my self listening in her class. Wala ka kasing
choice dahil nangingibabaw ang boses niya.
"Hindi lahat ng charms ay pwede mong gamitin kahit kailan mo gusto. Not all Charms are unlimited. If
they are used incorrectly they can be diffused." Her loud voice echoed in the four corners of the
room.
"Charms if used in high volume, especially dangerous types, can harm the body of the users. Kaya tayo
nag te-training. To control our charm and eventually makakaya nating gamitin ng hindi tayo
nasasaktan."
Naaala ko bigla si Jett. Napalingon ako sa bakanteng upuan niya. Nasaan kaya siya ngayon? Okay lang
kaya siya?
"Charm could vanish remember that. And if they do, you would be charmless. That only means one thing;
you will be dismissed in the Academy."
Lunch break:
Pumwesto kami nila Snow sa isa sa mga table na malapit sa malaking bintana ng cafeteria. Mula sa
kinauupuan namin ay tanaw namin ang isang bahagi ng Enchanted Forest. Sabi nila nasunog daw ang
kalahati nun dahil kay Jett. Hindi ba delikado ang ginawa niya? Isn't that releasing too much charm?
"Mabuti nalang break time na. Ayaw ko talagang maging teacher si Mrs. Hawkins. Nakakatakot."
"Ano naman kayang nangyari kay Sir Chase?"
"Yah. Busy daw siya. Hindi pa naman kompleto ang araw ko kapag hindi ko siya nakikita."
Muntik akong masamid sa iniinom ko nang sabihin yun ni Snow. Seryoso ka na talaga dyan, Snow? I can't
wait to eat at wala akong pakialam sa mga matang kanina pa akong tinitignan ng masama at sa mga
naririnig kong hindi magaganda.
Isa pa ang talagang na mo-mroblema sa mga naririnig ay si Layla. Ilang beses na namin siyang
pinigilan sa tangkang pagsugod sa kung sino sinong tao. Naririnig kasi niya ang kahit sa
pinakamahinang bulungan nila. At talagang hindi niya nagugustuhan ang mga ito. The negative side of
having special hearing.
Akmang susubo na ako ng pagkain nang may isang lalakeng pumasok sa cafeteria.
"Hey guys! May nabalitaan ako!" announced niya. Napalingon kaming lahat sa kanya.
"Si Jett Forester nasa disciplinary office. Mukhang paguusapan na ang magiging parusa niya."
Namalayan ko nalang ang sarili ko na napatayo dahil sa narinig. Hindi ko alam kung bakit. Hindi ko
na din pinag isipan ang sumunod kong ginawa. Iniwan ko sila Snow at lumabas ng cafeteria.
"Ariela saan ka pupunta?" sigaw ni Snow.
Hindi ko din alam. Basta ang malinaw sa akin hindi ko hahayaang may parusahan dahil sa akin at dahil
sa isang stupid deal. I made up my mind. Pupuntahan ko si Jett.
***
####################################
Chapter 6: The Four of Us?
####################################
Chapter 6: The Four of Us?
Halos hingalin ako nang umakyat sa third floor. Hindi ko alam na ganun kataas ang floor kung saan
makikita ang office ni Sir Chase. Agad kong binuksan ang double door ng Disciplinary Office nang
marating ko yun.
"Sandali!" halos nanghihina kong sigaw. Wala na akong panahon na magpahinga pa. Hindi ko na din
inisip pang kumatok. Basta bigla ko nalang binuksan ang pintuan. Can you blame me? I'm in a hurry.
It's a matter of life and uh... death?
Pagbukas ko ang unang napansn ko ay ang korte ng kwarto. Pabilog ito na may malaki at pakiot na mesa
na gawa sa kahoy. Mataas ang kisame at pinalilibutan ng mapa at paintings ang pader. May maliit ding
platform sa isang sulok at isang malaking fire place.
Lumingon ang mga nakaupo sa mesa sa direction ko. Parang gusto ko tuloy lamunin ng lupa sa eksaktong
oras na ito. I've never imagined it to be this awkward.
"Ariela Davis?" Miss Serena asked. I can't help but admire how gorgeous she is today.
"What are you doing here?" tanong ni Mr. Miller na nakaupo sa tapat ni Miss Serena at nakaharap sa
akin.
Parang nawala ang lahat ng tapang ko kanina. Pakiramdam ko kasi puro high profile ang mga taong
kaharap ko. Lalo na ang tatlong taong ngayon ko lang nakita sa Academy. I don't know why but I feel
scared of them.
Ang tahimik nila at wala man lang reaction sa nangyayari. Lalo na ang babae na katabi ni Mr. Miller.
Mukhang ka edad ko lang siya but there's something strange about her. Tinitigan niya ako with a blank
expression in her pale colored face.
"Ariela?" Mr. Miller prompted.
"Sir..." Hindi ko maiwasang tanungin ang sarili ko kung bakit nga ba ako nandito. And Jett, where the
hell is he? Akala ko ba nandito na siya? Did I hear it wrong?
"Sir kasi-" Sasagot na sana ako nang bumukas ang pinto. I was saved by the bell. The six of us turn
to the door and finally I saw him. Si Jett na akala mo kagigising lang. Messy hair, bored eyes,
nakapamulsa ang isang kamay niya while the other was lazily scratching the back of his neck.
"Ano nanaman bang pakulo ito?" Iritableng tanong niya. Natigilan siya nang makita ako. Or is it just
my imagination? Nag tss siya ng mahina bago niya ako nilampasan at umupo sa isa sa mga upuan sa tapat
ko.
Ito ba talaga ang nasasakdal? The way he act, parang walang mangyayaring masama. Parang hindi siya
paparusahan. Sa totoo lang mas mukha pa akong kinakabahan kesa sa kanya. Seriously, madali akong
mamamatay kapag laging ganito.
"Miss Davis? May kailangan ka ba? We're about to start an important meeting," informed Miss Serena.
Hindi ko siya kayang tingnan ng derecho kaya yumuko nalang ako, pumikit at humugot ng isang malalim
na hininga bago sabihin ang kanina ko pa gustong sabihin.
"Nandito po ako para sabihin na may kasalanan din ako sa nangyari noong weekend. Kaya hwag niyo po
sanang parusahan si Jett."
Hinintay ko ang magiging reaction nila habang nakayuko at pinagmamasdan ang black shoes ko na para
bang yun na ang pinakainteresting na bagay sa mundo. Galit ba sila sa akin? Of course they are.
Kabago bago ko palang ang dami ko ng nagawang kasalan dito sa school. Tapos ngayon nanggugulo naman
ako sa isang meeting. I swear this is not me. Sa dati kong school hindi naman ako ganito.
I just ruined a meeting para lang ipagtangol ang isang taong kasalukuyang walang pakialam sa akin.
Parang natatawa pa nga siya sa ginawa ko eh! He has an amused half smile in his face. Damn him!
"Miss Davis?" I lifted my gaze and saw Mr. Miller sighed. "You don't have to explain. Alam namin ang
buong pangyayari," he said. "Malinaw na kasalanan ni Mr. Forester ang lahat. But since may kinalaman
ka nga sa paguusapan namin, I will let you stay."
My face brightened up a little.
"But you can't interrupt, understood? Unless we need to hear what you want to say," he continued with
an expression which I could not quite predict. Napatango nalang ako. Mas mabuti na ito than nothing.
At least I would know kung saang dungeon ikukulong si Jett o saang bayan siya pwedeng ipatapon. But
of course those are only a speculation. I don't even know kung ano ang magiging parusa niya. Sana
lang hindi ganung kalala. It's the least thing I needed.
Habang nasa gitna sila ng meeting, hindi ko maiwasang mapatingin kay Jett. How can he be so calm and
relax in this kind of situations? Did he went to this process a lot kaya naging natural nalang sa
kanya ito? O talagang magaling lang siyang magtago ng nararamdaman niya. Dahil sa malalim ang iniisip
ko, hindi ko namalayan na nakatingin na din pala siya sa akin.
"What?" I whispered. Kumunot ang noo ko nang hindi siya sumagot. Hindi niya din inalis ang tingin
niya sa akin. Ano bang problema niya? Bahala na nga siya. Siya na nga ang tinutulungan siya pa ang
ganyan.
After few minutes:
"So I presumed we have our decision?" Bigla akong kinabahan nang marinig yun mula kay Mr. Miller.
Humarap siya kay Jett na tahimik lang na nakaupo sa harap ko. Ano kayang iniisip niya ngayon?
Kinakabahan din kaya siya tulad ko?
"As a punishment for burning half of the West Wood, Jett you will be-" I waited in anticipation sa
maaring sabihin ni Mr. Miller when out of nowhere ay biglang bumukas ang pinto. At pumasok ang
dalawang taong hindi ko inaasahan.
"WAIT! OBJECTION YOUR HONOR!"
My eyes widen nang makita si Snow at Collin. Anong ginagawa nila dito? I tried to gesture na hwag na
nilang ituloy ang binabalak nila dahil mas makakasama yun pero huli na.
"Malaki din po ang kasalanan namin kaya kung paparusahan niyo silang dalawa kailangan kasama din po
kami, Sir!" OH NO. THIS IS GOING TO BE A BIG TROUBLE.
"I told you! Dapat hindi na tayo pumunta. Tingnan mo tuloy ang nangyari!"
"Hey, hold on. Hindi ba ikaw ang nagpasama para sundan si Ariela and now you're blaming me?"
"Nagdalawang isip ako na pumasok. You said go! Kaya pumasok ako."
"Right. Yun naman talaga ang pinunta natin hindi ba? Why having tantrums now?"
Napabuntong hininga ako habang naglalakad. Kalalabas lamang namin sa Disciplinary Office at
nagbabangayan parin ang dalawa, si Snow at Collin. Hindi ko alam na ganito sila kaclose para
magsigawan sa gitna ng school hallway.
"Hwag kayong mag away dito. Baka pagalitan tayo," saway ko.
Hindi pa kasi kami nakakalayo sa Disciplinary Office. Baka bigla kaming pabalikin dahil sa ginagawa
nilang ingay. Wala pa namang ibang tao sa hallway maliban sa aming tatlo. Ayoko ng madagdagan ang
parusa ko.
"Siya kasi eh!" naiinis na asik ni Snow.
"Tsk. Magvo-volunteer kang maparusahan tapos ngayong andyan na maninisi ka."
Parang gustong sumakit ng ulo ko sa mga nangyayari. Pagbaba namin sa second floor, nanguna sa
paglalakad ang dalawa kaya naman naiwan akong mag isa sa hallway. Nagsimulang magtinginan ang mga
taong nadadaanan ko.
"Hey, hindi ba yung freaky girl na pumasok sa Enchanted Forest?"
"Totally. Look at her. Akala mo kung sinong magaling."

"She doesn't have a charm. How does she even get here?"
Bahagya akong yumuko habang naglalakad at pilit na hindi pinansin ang mga naririnig ko. I heaved a
deep sigh. Don't mind them, Ariela. I was about to turn to a corner nang biglang humarang ang tatlong
pares ng sapatos sa daraanan ko. Tumingala ako at nakita ang tatlong babaeng nakangiti.
"Hello, new girl," bati ng isa sa kanila.
Tinitigan ko lamang sila, hinihintay kung ano ang maaari nilang gawin. Hindi ko maiwasang hindi
mangamba. I still don't have a charm, hindi ko kayang protektahan ang sarili ko kung sakaling may
gawin sila sa akin.
"Nice seeing you here. You know, the talk of the town."
She offered her hand for me to shake. Nagdalawang isip ako. Pero noong nakita kong naghihintay siya,
naisip kong walang masama kung kakamayan ko siya. Mukha namang hindi sila gaya ng iba. I was about to
take her hand when someone grabed my wrist. Mabilis akong napalingon sa lalakeng may hawak ng kamay
ko.
"J-Jett." Bakas ang takot sa boses ng babaeng kaharap ko nang makita ang galit na mukha ni Jett.
"Kung ayaw mong maging abo, umalis ka na dito," malamig na utos niya. Mabilis na nagtakbuhan ang mga
babaeng kaharap ko.
I faced Jett with a questioning look. What is he doing? Bakit ba niya tinakot ang mga babaeng wala
namang ginagawa sa kanya. At ano bang ginagawa niya dito? Akala ko ba umalis na siya kanina pa.
"Ano bang problema?" I asked. Nagsimulang magbulungan ang mga tao kaya mabilis niya akong hinila
palayo. Halos kaladkarin niya ako habang naglalakad. Sinubukan kong hilain ang kamay ko mula sa kanya
pero hindi niya ako binitawan. Nasa tapat na kami ng classroom when he decided to let go of my hand.
"Sa susunod hwag kang masyadong mabait."
Natigilan ako. Ano bang pinagsasasabi niya?
"What do you-"
"Gusto mo bang maging estatwa? Sa susunod kasi mag isip ka muna," he stated with an irritated look.
Paalis na siya nang nag sink in sa akin ang sinabi niya. Ibig bang sabihin...
"You mean the hand shake is a form of charm manifestation?" halos sigaw ko sa nakatalikod na si Jett.
"Minsan talaga tanga ka," sagot niya nang hindi lumilingon. Narinig ko ang pagtunog ng bell sa hindi
kalayuan.
"Teka. Hindi ka ba papasok?" tanong ko ulit. Pero sa pagkakataong yun hindi na siya sumagot. Tuluyan
na siyang nawala sa paningin ko. Bumuntong hininga ako. Sabi ko nga eh, hindi. Pumasok ako sa room at
nakitang nakaupo na si Snow at Collin sa kanya kanya nilang mga upuan.
Ang dalawang ito talaga. Paano nalang niyan kami bukas? Siguradong malaking disaster ang mangyayari.
"Narinig ko ang boses ni Jett sa labas. Hindi mo ba siya kasama?" tanong ni Collin na busy sa
pagpapakain ng ilang ibon sa desk niya. He really do love animals.
"Mukhang namang wala siyang balak pumasok," sagot ko. Pag upo ko, agad akong sinalubong ng excited
pero kinakabahang mukha ng kambal.
"Ano? Kamusta ang meeting? Kamusta si Jett? My God. Kanina pa kami nagaabang ng balita dito."
"Spill it! Si Snow mukhang wala sa mood eh," tukoy ni Lily kay Snow na tahimik sa upuan.
"Naging maayos naman," I lied. Walang naging maayos sa meeting kanina. "Tungkol naman sa parusa, may
isang taong kailangan naming hanapin."
Sabay silang nakahinga ng maluwag sa sinabi ko. Ang cute. Kambal nga talaga sila. Pati mannerism at
paggalaw sabay.
"Mabuti naman. Seriously, we're expecting the worst," Layla stated with wide eyes.
"True! Akala ko- wait! Did you say NAMIN?"
I sighed. "Yes. Apat kaming naparusahan."
Nanlaki ang mata ng kambal. "Seriously?!"
I nodded. "Seriously. Si Collin, Snow, Jett at ako. Kailangan naming lumabas ng Academy para hanapin
ang taong yun. Sa kabilang bayan siya nakatira at isa siyang sorceress."
The twins mirrored my expression noong una kong marinig ang parusa namin. "OH MY GOD!"
Maging ako hindi makapaniwala. Sa buong buhay kong pumapasok sa paaralan ngayon lang ako naparusahan.
Sa totoo lang apat kaming naparusahan hindi dahil ito ang hiniling namin kundi dahil ito ang naging
consequence namin sa panggugulo sa meeting.
So imagine kung gaano kagulo sa Disciplinary Office kanina. Times that chaos into ten at ganun ang
kakalabasan kapag kaming apat ang nagsama sama para sa isang task. We have to find the sorceress
named Evergreen na nakatira sa kabilang bayan sa gitna ng gubat.
At magsisimula na kami bukas. Can my stay in the Academy get any more strange?
***
Hello charmers! Gusto ko lang mag thank you sa lahat ng nagbabasa nito especially sa mga comments and
messages. Nakakabigla kaya minsan hindi ko alam ang sasabihin haha. But still, thank you.
PS. Ano ang kinalaman ni Evergreen sa charm ni Ariela? :)
@april_avery
####################################
Chapter 7: The Quest for Evergreen
####################################
Chapter 7: The Quest for Evergreen
"The Academy gave you one day to finish this mission. Remember Charmers, one day only." Hinigpitan ko
ang hawak sa sweater na suot ko habang nakikinig sa mga instructions ni Sir Chase. It's five o'clock
in the morning at nandito kami ngayon sa harap ng main gate ng Academy.
Nawala ang dreamy gaze ng katabi ko nang marinig ang sinabi ni Sir Chase. "Excuse me, Sir? Pero ilang
kilometro pa ang layo ng susunod na bayan mula dito. We can't do that," reklamo ni Snow.
"Yes, you can," Sir Chase answered with a hint of finality. "This is a punishment Miss Edwards not a
fieldtrip."
"Pero... pero Sir..."
"No buts. Come on." Lumapit kaming lima sa gate. He raised his hand and waved it in front of the
huge gate. In a slow motion, the gate opened.
"Dapat kasi hindi niyo na sinama ang mga yan. Pabigat lang eh," I heard Jett muttered from behind me.
Ewan ko ba dyan. Simula nang dumating kami dito wala na siya sa mood. Masama lagi ang gising. Si
Collin naman kalmado lang na nilalaro ang asong si Loki na pinayagan ni Sir Chase na isama namin.
"Quit it," warned Sir Chase. "Tandaan niyo, hindi kayo pwedeng gumamit ng charm sa labas ng Academy,
maliwanag? Lalo na ikaw Jett."
Jett scoffed.
"Nasabi ko na ang lahat ng dapat kong sabihin. Don't mess up students. We're watching you."
Tuluyan na kaming lumabas ng Academy pagkatapos ng huling mga paalala ni Sir Chase. Pero bago kami
makalayo napalingon ako sa kanya. He has an expression of worry and anxiety in his face. Bakit ganun
ang expression ni Sir Chase?
"Ariela! Tara na!" sigaw ni Snow. Tiningnan ko ang mga kasama ko, mukhang wala naman silang napansin.
"Andyan na!" sagot ko. Baka guni guni ko lang yun.
We're walking. And walking. And walking.
Mga tatlong oras na siguro ang nakakalipas mula nang nagsimula kaming magkalad. Ngayon lang ako
naglakad ng ganito kalayo sa buong buhay ko. Nadaanan na namin ang lahat ng pwedeng madaanan. Mga
bahay, lumang bayan, bukid, kakahuyan pero sa tingin ko wala pa kami sa kalahati ng nilalakbay namin.
Mataas na ang sikat ng araw and its making things ten times worst.
"Arielaaaa. Gutom na ako, hindi pa ba tayo magla-lunch?" tanong ni Snow na naglalakad sa likuran ko.
"Snow, eight o clock palang ng umaga," sagot ko. "Sabi kasi sayo kumain ka bago tayo umalis."
"I thought sa downtown tayo dadaan. Madaming pagkain doon."
"Pero nandito tayo sa gubat ngayon."
She sighed deeply. Humarap ako sa kanya para hintayin siya sa paglalakad.
"We need to hurry up. Ang layo na nila oh," tukoy ko kay Jett at Collin. Hindi man lang talaga
naghintay ang dalawang yun. They are such gentlemen. Not. Alam naman naming hindi sila madaling
mapagod pero hello? Hindi ba sila pwedeng maghintay. Mga babae kaya kami. Mamaya may biglang sumulpot
na kung ano dito.
"Sana may sumulpot na baboy damo dito ano? Tapos ipa-roast natin kay Jett."
Hindi ko alam kung matatawa ako o mapapa-face palm sa sinabi ni Snow. Note to self: hwag gugutumin si
Snow. She's not herself when she's hungry.
After an hour:
"Nasaan na ba tayo? Bakit parang nanggaling na tayo dito kanina."
"Patingin nga ng map."

"Baliktad ang hawak mo, stupid."
"Sorry naman. Kung makapagsalita ito."
"Tsk. Chill lang kasi."
"Anong chill? Naliligaw na kaya tayo."
"Sino ba may hawak ng map kanina hindi ba ikaw?"
"Sino bang nangunguna sa daan hindi ba kayo?"
"Tangna! Tumahimik nga kayo!"
After yet an hour:
"I swear nanggaling na tayo dito kanina."
"Kung magtanong na kaya tayo."
"Nasa gilid tayo ng bundok. Walang mapagtatanungan dito."
"Napapala niyo. Sumama sama pa kasi kayo."
"Alam mo, hindi ka nakakatulong!"
"Kung hindi ka ba naman kasi tatanga tanga."
"Ano nanaman bang kasalanan ko?!"
"Arf! Arf!"
"Loki, don't listen to them ok. That's SPG."
"Nagugutom na ako!"
After more or less forever:
Naglalakad ako sa hulihan habang sinisipa ang isang maliit na bato at iniisip na ulo yun ni Jett.
Jett the jerk. Wow perfect combination! Tingin ko talaga may galit sa akin ang lalakeng yun. Wala
naman akong ginawa sa kanya na dapat niyang ikagalit. At itong paglalakbay namin, kailan ba ito
matatapos? Pakiramdam ko buong araw na kaming naglalak- *BLAG!*
"SHIT!" Agad kong nasapo ang ankle ko. "ARAY!"
"Ariela?" Mabilis na lumapit sa akin si Snow. "Anong nangyari?"
Napatingin ako sa ankle ko. "Wala. Natapilok lang."
"Are you sure? Mag ingat ka kasi-" Snow stop in mid sentence. Napatingin siya sa likod ko. She was
frozen in place. The expression in her eyes is a mix of shock and horror.
"B-Bakit Snow? May problema ba?" I asked nervously. I've never seen her to be this shock and it's
making me worried.
"Ariela don't look back. Whatever happens do not look back."
Nagtaka ako sa sinabi niya and at the same time natakot. Why is she acting this way? Ano bang meron
sa likod ko at ganyan nalang siya magsalita? Napaatras si Snow at sumigaw.
"JETT! COLLIN!" she yelled with a shaking voice while her dark blue eyes are still fixed on me. Halos
hindi siya kumukurap na para bang may mangyayaring masama kapag nawala ako sa paningin niya. Mula sa
likod ni Snow nakita ko ang pagdating ni Loki. Walang tigil ito sa pagkahol. Kasunod nito si Collin
at Jett.
"Ano bang problema niyo? Kung makasigaw-" napatingin sa akin si Jett and the expression in his face
instantly changed. Natigilan si Collin at napatingin sa buong paligid na para bang may hinahanap.
"Ano bang nangyayari? I swear you're frightening me." I demanded, fear evident in my voice. Lumapit
si Jett sa akin, his eyes fixed sa kung ano mang bagay ang nasa likod ko.
"Don't move," banta niya. His face is just inches from me but he's staring past me.
Hindi ko magawang gumalaw, natatakot ako pwedeng mangyari. Inilahad niya ang palad niya and a flicker
started. The flicker quickly turned into a fire ball. Hindi nakuntento si Jett at pinalaki niya pa
ito hangang sa pakiramdam ko ako na mismo ang masusunog. He's to close. Too close for my comfort.
Kung titingnan mula sa malayo mukha kaming magkayakap.
"Hwag kang gumalaw sabi! Kung ayaw mong matusta," banta niya.
Gulped. I understand okay? Kailangan ba talagang sumigaw? Nagulat nalang ako nang biglang pinakawalan
ni Jett ang fireball. I heard an inhuman screeching sound na para bang may tinamaan ito sa likod ko.
Ilang kaluskos pa at tuluyan ng nawala ang tunog. Umalis si Jett sa tabi ko and all my strength
drained from my body.
"Isang decoy. Mukhang nandito pa tunay na may gawa nun."
T-There's someone in this woods other than the four of us?
Lumapit si Snow sa tabi ko. "Anong nangyayari?" tanong ko.
"There's a body manipulator in the area, Ariela. Muntik ka ng mabiktima."

Hindi ako makapaniwala sa narinig. Someone just tried to control me? Hah! This is really freaking
crazy.
"Ariela, don't worry. Hindi na siya magta-try ulit. Mukhang napuruhan siya ni Jett."
"But-"
Maya maya pa naramdaman namin ang paggalaw ng mga dahon sa mga punong nasa paligid namin.
"He's still here. Nakamasid sa atin," Collin said.
Napamura si Jett. "Mabuti pa umalis na tayo."
Tumayo ako pero nabigla nang bumagsak din ako sa lupa. Nakaramdam ako ng matinding sakit. Tiningnan
ko ang ankle ko na natalisod kanina. Namamaga ito.
"Ariela, namamaga ang ankle mo," puna ni Snow.
Damn. Not now. Nagmamadali kaming umalis dito. Pinilit kong tumayo pero sobrang sakit talaga. Halos
maluha ako sa sakit.
"Napaka clumsy mo kasi," asar na sabi ni Jett. "Kung kailan tayo nagmamadali saka ka pa nagkaganyan."
Nasaktan ako sa sinabi niya. Sa tingin niya ba ginusto ko ito? Hindi ba pwede for once alalahanin
niya naman ang nararamdaman ko? I almost die in fear because of a stupid manipulator na nagkalat sa
gubat tapos ito pa ang makukuha ko sa kanya? DAMN IT.
I wanted to yell at him out of frustration but I decided against it. Ganito naman talaga eh. I'd
rather shut my mouth than defend myself. I sat quietly on the forest ground and let everything else
block out from my view. I had experienced too much emotion for a short time, I feel like exploding.
"Tangna," naiinis na ginulo ni Jett ang buhok niya bago siya biglang nawala sa paningin naming lahat.
"Don't worry. Magpapahangin lang yun. Masama sa kanya ang magalit. Hindi niya pa kayang kontrolin ang
charm niya," offered Snow.
Hindi ako sumagot. But after a while tiningnan ko ang mga kasama ko. I sighed. "Sorry."
Snow gave me a smile. "You don't have to say sorry, Ariela. Nagaalala lang si Jett kaya ganun." I
really hope so.
"Here, let me carry you." Napatingin ako kay Collin na umupo sa harap ko at tumalikod mula sa akin.
"Papasanin nalang kita para hindi ka na mahirapan."
Tinitigan ko lang si Collin. Seryoso ba siya? Papasanin niya ako hangang sa makarating kami sa
destination namin?
"Don't worry. Malapit na tayo kay Evergreen."
Wala na akong nagawa kundi tumango. Mas mababagalan lang kami kung ipagpipilitan ko pa ang gusto ko.
"Collin, thank you." I mumbled as I rest my head in his back. He lifted me as if I weighted nothing.
Ngayon ko lang talaga naramdaman ang pagod ko nitong mga nakaraang oras. Pumikit ako habang
nakasandal sa likod ni Collin.
"Makakatulog pa ata ako," I mumbled tiredly.
"Go ahead, Ariela. You needed it."
And with those words I closed my eyes and let myself fall into a deep slumber. Purposely blocking the
entire world around me.
"Ariela, we're here." Naramdaman ko ang marahang pagyugyog ni Collin sa balikat ko. Naalimpungatan
ako at tuluyang nagising. God. Nakatulog nga ako habang buhat ni Collin. Tiningnan ko ang bahay na
nasa harap namin. My mouth slighltly parted in awe.
The house in front of us is an epitome of a big old house. I don't think may nakatirang tao dito. It
looks hunted. The house gives me an eeri feeling. Pakiramdam ko pinalilibutan ito ng itim na ulap
pero sa totoo lang wala naman.
Sinabi ko kay Collin na kaya ko ng maglakad kaya ibinaba niya na ako. Pero nakaalalay parin siya sa
akin.
"Mukha siyang hunted house ano?" Snow whispered. Napansin ko si Jett na tahimik lang na nasa likod
namin. Nang nasa balcony na kami, Snow pushed the doorbell button and the sound of it almost
shattered the solemn silence that envelops the house.
"Para namang walang tao."
"Subukan mo ulit."
Snow was about to push the doorbell for the second time when the old double door of the house started
moving. It slowly opened with a creak na para bang matagal ng hindi nagagamit.
"I swear this place is hunted," Snow mumbled. "Guys, are you really sure na ito yung bahay kasi kung
hindi I'm more than willing to walk out of this place."
"Eto lang naman ang bahay na nasa gitna ng gubat," I said trying to be logical.
"Tama ka. Ang bahay ko lang ang nag iisang bahay dito sa gubat." Halos manlaki ang mga mata namin
nang marinig ang isang hindi familiar na boses. "AAAAAAHHH!" sigaw namin ni Snow.
"Funny, I've never seen this reaction for a long time," natatawang sabi ng magandang babae sa harap
namin. It's her. The sorceress named Evergreen!
Pinasmasdan ko siya na para bang hangang hanga sa kanya. Mukhang kaedad lang niya ni Miss Serena and
she's mysteriously beautiful, almost enchanting. Ibinaba niya ang hood ng dark red cloak na suot niya
nang makita kami. Under the cloak is an algae colored dress that's almost touching the floor. But
what really caught my attention is the peculiar pendant in her long necklace. Familiar sa akin ang
symbol na nakaukit doon. I think I've seen it somewhere before.
Miss Evergreen gazed us with a radiant smile as if she was expecting us. Pero nagbago yun nang makita
niya ako. She was frozen in place. She looked at me intently and at the same time she seemed caught
in time.
"Hindi mo ba kami papapasukin?" impatient na tanong ni Jett. Nakakunot ang noo niya at nakatingin ng
masama kay Miss Evergreen. He's very ill tempred, really. Kahit sa mas nakakatanda hindi na nagbago
ang ugali niya.
Mukha namang bumalik sa present time si Miss Evergreen. Maging ang ngiti niya ay bumalik na din.
"Sorry, it's just that mukhang injured ang kasama niyo. Mabuti pa nga pumasok na kayo sa loob."
She headed inside the house, motioning us to follow her. Napakalaki ng bahay niya, mas malaki kesa sa
inaasahan ko. And it's very ancient looking. It seems like everything in here is hundred years older
than us.
"Tamang tama ang dating niyo. Katatapos ko lang magluto."
"Sakto. Gutom na po kami!" masayang sabi ni Snow.
Evergreen laughed lightly. "Sigurado ngang gutom na kayo dahil sa layo ng nilakbay niyo."
She then faced me with an expression I can't quite recognized. "Ariela, do you want me to treat your
injury or have some lunch first?"
Hindi na ako nag isip pa. "I think I'll choose the latter. Gutom na din kasi ako eh." Ngumiti siya sa
akin. A very mysterious smile.
"Very well then."
Pagkatapos ng halos isang oras ng pagkain at kwentuhan, ngayon ay nandito kami ni Miss Evergreen sa
healing room para gamutin ang namamaga kong ankle. Nalaman namin sa kwentuhan kanina na isa pala
siyang sorceress and a healer. Gumagawa siya ng mga gamot na pakontra sa mga spells, karamihan gawa
sa mga kakaibang halamang gamot kaya dito siya nakatira sa gubat. Nagre-research din siya ng mga
bagong spells.
Dapat nalaman namin yun noong una palang. Nandito kami para kumuha ng mga buto ng punong sinunog ni
Jett sa Enchanted Forest. We should have known na related doon ang pagiging sorceress niya.
Habang naka upo ako sa sofa sa gitna ng room ay kumuha siya ng ilang bottles of oil sa isang cabinet
saka siya umupo sa tapat ko. Hinawakan niya ang paa kong namamaga and she started to massage it with
a hand as light as a feather. I winced a few times because of the contact pero ilang minuto lang
naramdaman kong unti unting nawawala ang sakit.
Napatingala ako kay Miss Evergreen nang makalipas lamang ng ilang segundo ay tumayo na siya.
"There. You can scrape it again. It's all better." She smiled at ibalik sa lalagyan ang bottle.
Tiningnan ko ang tuhod ko. May light blue na ulap sa tapat nun and it seems dancing, hangang sa unti
unti na itong naglaho. Hinawakan ko ang tuhod ko. There's not even a trace of swelling. Medyo nagulat
ako doon. Ganun nalang yun kadali? Kanina halos maiyak ako sa sakit pero ngayon ilang haplos lang
magaling na ako? Tumayo ako at sinubukang ilakad ang paa ko. Ang galing! Magaling na nga ako! Halos
mapatalon ako sa tuwa.
"Ariela, I have to ask you something," seryosong sabi ni Miss Evergreen bumura sa masayang ngiti ko.
Bumalik ako sa pagkakaupo at humarap sa kanya.
"A-Ano po yun?"
"Tell me honestly, hindi mo ba talaga alam ang charm na meron ka?"
Natigilan ako sa tanong niya. Sa lunch kanina, ni hindi namin napag usapan ang tungkol sa charm ko.
"Sa totoo lang hindi ko po alam kung may charm nga talaga ako," natatawang sabi ko. But I know it
came out fake.
"Mahahanap ko din yun in due time, yun ang sabi nila. Pero sa tingin ko wala naman talaga." I smiled.
But it sucks.
Kung charmless nga ako gaya ng iniisip ng iba, malulungkot talaga ako. Napamahal na ako sa Academy.
Kahit ilang lingo pa lamang ako doon pakiramdam ko ang dami ko ng napagdaanan. Kailanman hindi
nangyari ito sa akin sa normal na mundo. I've never been in a place where I belong and I just wished
na ang Academy na yun.
Miss Evergreen stared at me directly into the eyes.
"Ariela, you already found it."
***
####################################
Chapter 8: Caught in the Trap
####################################
Chapter 8: Caught in the Trap
Hindi ako makatulog. It's already past midnight pero gising na gising parin ako. No signs or even a
hint of sleep. Ilang oras na rin ang nakalipas mula nang makabalik kami nila Snow sa Academy. Pero
hangang ngayon hindi parin maalis sa akin ang sinabi ni Miss Evergreen tungkol sa charm ko.
"Ariela you already found it."
Paanong nangyari yun eh hindi ko nga alam kung ano ang charm ko. She also said that I already
manifested it. It means nagamit ko na. Saan ko naman siya nagamit? Wala akong natatandaan. How can I
believe her? Ni hindi niya masabi sa akin kung ano nga ito o paano ko ito nailabas.
Napabuntong hininga na lamang ako at nag-shift ng pwesto sa kama. Humarap ako kay Snow na
kasalukuyang natutulog. Mabuti pa siya nakapagpahinga na. Maaga siyang natulog kanina. Halatang
napagod sa paglalakbay.
"You are a special girl, Ariela. Kaya lagi kang magiingat."
Yun ang huling sinabi sa akin ni Miss Evergreen bago namin siya iwan. At yun ang huling nasa isip ko
noong pilit kong pinikit ang mga mata ko para matulog. Special? That's funny. I'm anything but one.
"Wake up, Ariela. Ha'la napasarap na talaga ang tulog mo," I groaned. Nagtakip ako ng kumot to droned
out Snow's voice.
"Wake up. Hindi ka ba papasok ngayon?" Pasok? I thought groggily. Hindi ba masyado pang maaga?
Katutulog ko lang eh.
"Malalate ka na sa third subject natin." Binuksan ko agad ang mga mata ko nang marinig ang sinabi ni
Snow. She can't be serious. Pinilit kong umalis sa pagkakahiga sa kama. Sa sobrang pilit bigla nalang
akong nahilo. Bakit ganito? Ang sama ng pakiramdam ko.
Lumabas si Snow mula sa bathroom with a floating hair brush brushing her hair. Isa nanaman siguro sa
mga bagong spell niya.
"Kanina pa kita ginigising pero dine-deadma mo ako. Hindi ka tuloy nakapasok sa first two subjects
natin." she stated. Natigilan ako at napatingin sa bed side table. SERYOSO? 11:03 na?! Nagmadali
akong pumasok sa bathroom.
"Do you want me to wait for you or mauna na ako?" narinig kong tanong ni Snow mula sa labas.
"You should do the latter," sagot ko mula sa bathroom. "Ayokong malate ka dahil sa akin."
"Okay then, kita nalang tayo sa school," Snow called at maya maya pa narinig ko na ang tahimik na
pagsara ng pinto ng kwarto.
Magsisimula na sana akong maligo nang matigilan ako sa napansin. Sumasakit ang birthmark ko. Nilislis
ko ang collar ng pantulog ko para makita ang birthmark ko sa bandang kanan ng balikat ko. Hinawakan
ko yun ng bahagya. Wala namang kakaiba dito pero bakit ito sumasakit ngayon? Ipinagsawalang bahala ko
na lamang yun at nagpatuloy sa pagbibihis. Malamang kasama lang ito sa pagod ko nitong mga nakaraang
araw.
Lumipas ang oras at hindi na nagbago itong nararamdaman ko. Mas lalo pa ata siyang lumala noong
pumasok ako ng school. Hapon na at eto ako, nakaupo sa classroom, nakarest ang ulo sa desk at
nakapikit. Habang yung ibang mga classmates ko nasa training room at malayang ginagamit ang mga charm
nila. Pinanood ko sila kanina. Nakita ko kung paano nila gamitin sa pakikipag laban ang mga charm
nila. Lalo na ang mga elemental powers ni Jett at Collin. I would never forget that. Doon ko
narealizes kung gaano talaga sila kalakas.
With Jett's fire power and Collin's wind power, hindi parin ako makapaniwala na nakakasama ko ang mga
gaya nila araw araw. It still gives me chills kapag naaalala ko ang mga nakita ko. Kung maglaban kasi
sila parang hindi magkaibigan eh. Fire and wind. And they are best friends. How ironic.
Napakalaki nga talaga ng agwat nila sa ibang mga charm users. Specially sa akin. Maging si Collin nag
iiba kapag training. Yung good boy look niya naglalaho and he too is capable of being dangerous. Lalo
na si Jett. Kung tingin niyo dangerous na siya nang wala pa man siyang ginagawa, lalo siyang nagiging
delikado kapag nakikipaglaban siya.
Pinagpatuloy ko nalang ang kawalan ng ginagawa ko. Hindi naman ako pwedeng magstay ng matagal sa
training room. Hindi ko kaya and besides I still don't have a charm. Hindi ko kayang protektahan ang
sarili ko. Ako lang ang nasa room ngayon kaya tahimik. Nakabukas ang mga bintana kaya pumapasok ang
hangin at liwanag mula sa labas. Maaliwalas na sana at pwede na akong matulog kung hindi lang talaga
masama ang pakiramdam ko.
"Anong ginagawa mo dito mag isa?"
Nag-angat ako ng tingin at nakita si Lily na naka-apron. Mukhang galing siya sa training room para sa
technical type. May hawak siyang tray at kumalat ang amoy ng laman nun sa room. Chocolate chip
cookies.
"You want some?" nakangiting alok niya habang may hinahanap sa bag niya.
"Uhm..." Naalala ko kung anong charm meron siya.
"Don't worry wala itong side effects. Ordinary cookies lang ito para sa mga nagte-training,"
Nakangiting paliwanag niya. Nakahinga ako ng maluwag.
"Can I? Mukhang masarap eh."
"Go ahead. Kumuha ka lang dyan."

Tumayo ako para sana kumuha nang bigla akong natigilan. Nakaramdam ako ng matinding sakit sa ulo and
for a moment I almost felt paralyzed.
"Ariela, okay ka lang?"
I tried to push the pain away. I smiled at Lily as if nothing happened.
"Yes, don't mind me."
Hindi na ako pumasok sa mga sumunod pang subject pagkatapos ng nangyari. Nagpaalam ako kay Snow na
uuwi nalang ng dormitory at magpapahinga dahil masama ang pakiramdam ko.
"Ayaw mo bang pumunta sa clinic? I can accompany you," she offered earlier.
"Don't bother. Kailangan ko lang sigurong magpahinga."
Naglalakad na ako sa hallway palabas ng school building nang masalubong ko si Jett. Mukhang
kagagaling niya lang sa training room. Tiningnan niya ako na para bang ako na ang pinaka weird na
taong nakilala niya. Geez.. Kung makatingin talaga ito. Hindi ko nalang siya pinansin at nagpatuloy
sa paglalakad.
"Hey, Miss stupid."
I sighed at liningon siya. "Ano nanaman?" Masama ang pakiramdam ko kaya pwede hwag ngayon? Tahimik
kong dugtong.
"May sakit ka ba?"
Natigilan ako sa tanong niya. Masyado na bang halata? "W-Wala. Okay lang ako," sagot ko at nagpatuloy
sa paglalakad. Mukhang may iba pa sana siyang sasabihin pero pinabayaan ko nalang. Baka walang kweta
lang din yun.
Pagdating na pagdating ko sa dormitory, dumerecho agad ako sa kama at nahiga. Pakiramdam ko pagod na
pagod ako. Alam kong may hindi tama sa akin. And I just hope na pahinga lang ang kailangan ko,
because I don't truly like what I'm feeling.
--
"Ariela, apo."
Narinig ko ang isang familiar na boses. Nagpalinga linga ako sa madilim na paligid para hanapin ang
pinanggagalingan ng boses na yun. Bigla kong nakita si Grandma. Nakatayo siya sa harap ko but she
seems miles away from me.
"Grandma?" My voice echoed in the corners of the dark mysterious place. Inaabot ni Grandma ang kamay
niya sa akin kaya mabilis akong humakbang palapit sa kanya. Pilit kong inabot ang kamay niyang
nakalahad para sa akin. Pero unti unti siyang naglalaho si paningin ko. Para siyang nabubura.Dinadala
ng hangin ang bawat parte ng imahe niya.
"Grandma, teka lang! Saan ka pupunta?" Nagsimula akong magpanick at tumakbo kung nasaan si Grandma.
"Grandma, sandali hwag kang umalis!" Takbo ako ng takbo pero parang hindi man lang ako umaalis sa
kinalalagyan ko. Palayo na ng palayo si Grandma. Nawawala na siya. Hindi ko na siya maabutan!
"Grandma!" sigaw ko, tears started streaming down my eyes. Nanghihinang napaupo ako sa malamig at
madilim na sahig. Hindi ako makagalaw.
"Ariela, lumayo ka sa kanila."
My gaze lifted up along with her words. Pinilit kong tumayo. "Grandma! Nasaan ka?!" Nagulat nalang
ako sa sumunod kong nakita. May tao sa likod ni Grandma. At hawak niya ang Grandma ko sa leeg nito.
"Who are you? Bitawan mo si Grandma!" I demanded. Nakita ko ang kalahati ng mukha ng lalake beneat
his mask. He's smiling evilly.
"Let her go!" I demanded.
"Ariela, apo.Lumayo ka. Lumayo ka sa kanila."
--
Napabalikwas ako ng bangon. Malalim ang paghinga at tagaktak ang pawis na napatingin ako sa paligid.
Nakahinga ako ng maluwag. I'm here. I'm still here sa kwarto namin ni Snow. Tiningnan ko si Snow na
natutulog sa kabilang kama. Tiningnan ko din ang oras sa bed side table, 02:19 ng madaling araw.
Pumikit ako at sinubukang pakalmahin ang paghinga ko at ang aking nanginginig na mga kamay. Ilang
oras na pala ang nakalipas simula nang dumating ako galing school at nakatulog, at ngayon lang ulit
ako nagising. Tumayo ako sa kama at piniling magpahangin. Hinawi ko ang kurtinang nakatakip sa
bintana ng kwarto. Kita ko ang madilim na school campus mula sa kinatatayuan ko.
Naalala ko ang panaginip ko. Ngayon lang ulit ako nanaginip ng ganun ka-vivid. Parang totoo ito.
Bumaling ang paningin ko sa labas ng bintana at nagulat ako ng may makitang imahe ng tao sa ibaba. I
narrowed my eyes to see it clearly. Nanlaki ang mata ko sa nakita.
"G-Grandma?"
Nakatayo siya sa gitna ng malawak na lawn sa harap ng dormitory. She's standing there and she seems
waiting for someone. Hindi ako pwedeng magkamali. Ang Grandma yun! Pero anong ginagawa niya dito sa
Academy? At bakit nasa labas siya ng ganitong oras? Napatingin sa direction ko si Grandma at ngumiti.
In that moment alam kung kailangan kong puntahan siya sa ibaba. Lumabas ng kwarto. Mabilis akong
bumaba ng magarang staircase hangang sa tuluyan na akong nakalabas ng dormitory. Si Grandma, nandito
siya. Hindi ko alam kung bakit siya nandito pero nandito talaga siya! Nandito siya para makita ako.
Nagmadali akong puntahan ang lugar kung saan ko nakitang nakatayo si Grandma. Pero nanghina ako nang
makitang wala ng tao doon pag dating ko. Imagination ko lang ba yun? But I swear-
"Ariela, apo?" Napalingon ako sa pinanggagalingan ng boses. Si Grandma!
Agad ko siyang sinundan. Papunta siya sa side ng school building. Anong gagawin niya doon? Pilit ko
siyang sinundan hangang sa makarating ako sa parte ng campus na hindi masyadong nararating ng ibang
mga estudyante. Madilim dito at wala man lang mga lamp post na pwedeng magbigay ng liwanag. Tanging
ang buwan lamang. Hinanap ko si Grandma.
"Grandma nasaan ka?" I called, nagsimula na akong lamigin dahil sa ihip ng hangin sa madaling araw.
Napangiti ako ng makita siya. Nakatalikod siya sa akin. Humakbang ako palapit sa kanya. Aabutin ko na
sana ang kamay niya para hawakan nang biglang-
Lumutang ako sa lupa at hindi makagalaw! Anong nangyayari?! Nagpapanick na pilit kong inabot ang lupa
pero hindi ko kaya. Para bang may kung anong force ang nagpapalutang sa akin. I was suspended several
meters above the ground. Tiningnan ko si Grandma.
"Grandma, anong nangyayari sa akin? Tulungan mo ako!" But the next thing happened sends shivers down
my spine and the horror on my now pale face. My Grandma is smiling at me. She's smiling with a
familiar evil smile.
"LET ME GO! Lumayo ka sa akin! Hindi ikaw ang Grandma ko!" sigaw ko habang nakabitin parin sa ere.
Nakita ko kung paano lumutang si Grandma sa harap ko at ngayon ay magkatapat na ang mga mukha namin.
"Tama ka. Hindi nga ako ang Grandma mo," nakangising sabi ng taong nasa harap ko. Unti unting
nagtunaw na para bang kandila ang mukha ng Grandma ko at lumitaw ang isang bagong mukha. A face that
almost knocked the life out of me.
"It's nice to see you again, Ariela Davis."
Halos nanghina ako sa nakita. I froze on the spot. It can't be. Paanong... paanong nandito sa harap
ko ang taong nasa paniginip ko? The guy holding my Grandmother. The one with the most terrifying
smile I've ever seen.
"Are you surprised?"
I almost screamed in fear. My hand was trembling as well as my heartbeat. "A-Anong kailangan mo sa
akin?" nagawa kong itanong even though deep inside sobra na akong nagpapanic. I know I'm in great
danger with this guy. I swear he can kill me and this time wala ng maaaring tumulong pa sa akin.
The guy wearing a white half mascaraed mask faced me with mocked questioning face. "You don't know?"
he asked with amusement.
"Magtatanong ba ako kung alam ko!" I spatted. Great Ariela, galitin mo siya at tingnan lang natin
kung magtatagal ka pa sa mundong ito, my mind retorted.
Napayuko na lamang ako at napatingin sa ibaba. Gustong gusto ko ng umapak sa lupa at tumakbo palayo
sa lugar na ito. The stranger griped my face to make me look at him. I felt paralyzed with his touch.
Para bang nangyari na sa akin ito. His fingers squeezed my face painfully.
"LET ME GO!"
"You are the girl with the special charm and you didn't even know that? Oh, come on."
Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya.Hah! He's joking right? He must be crazy. I don't have a charm!
Bigla siyang nawala sa paningin ko at naramdaman ko nalang ang presence niya sa likod ko. He touched
the side of my face like a precious metal.
"Hindi mo ba alam kung gaano ka-special ang charm na meron ka Ariela? You have the MODIFYING CHARM.
The charm that can build or kill a charm."
Gusto kong kumawala sa pagkakahawak niya sa akin but I can't. Kontrolado niya ako. "You are crazy!
Nagkakamali ka. Hindi ako yun!" His evil smirk came back. Nagsimula siyang ikutan ako habang
nakalutang kaming pareho sa ere. What was he thinking?
"Hindi ko alam na magiging ganito kadali ang mga pangyayari sa pagkakataong ito. The girl with the
special charm doesn't even know she possessed one." Bigla siyang huminto sa mabagal na pag ikot at
humarap sa akin. His face is more serious than ever.
"Eh kung gawin ko sayo ito!" Sa sinabi niyang yun bigla kong naramdaman ang matinding hirap sa
paghinga. I started to cough. Deep. I felt like chocking!
"Ngayon mo sabihin na wala kang charm."
Natakot ako nang marealized ang isa pang bagay. Napatingin ako sa kamay kong mahigpit na hinahawakan
ng leeg ko, squeezing every air out of my body. I gasped in shock. I-I'm stopping myself from
breathing!
"STOP! PLEASE STOP THIS!" I almost beg between deep inhales of breaths.
Natawa lamang siya sa sinabi ko. A laugh without humor. "Use your charm, Ariela. Make it stop. Kill
my charm."
I shook my head to say no. Tears started streaming down my eyes.
"Use your charm. Use your modifying charm to save your life!" utos niya.
But I can't. I can't do anything. I can't use my charm. I'm trying hard as hell para magalaw ang
katawan ko pero walang nagyayari. "I can't." I silently pleaded.
My breath started to disperse. I'm fighting hard not to lose consciousness but I'm failing. When I
thought tuluyan na akong bibigay, nagulat nalang ako ng bigla akong nahulog sa lupa. At sa hindi
inaasahang pagkakataon pinalibutan ako ng isang sphere na gawa sa apoy as if protecting me.
Noong oras na yun isang tao lang ang taong pumasok sa isip ko na maaring may gawa nun. Napatingin ako
sa pinanggagalingan ng apoy at liwanag...
...and that's where I saw him.
***
####################################
Chapter 9: The Modifying Charm
####################################
Chapter 9: The Modifying Charm
"Matigas talaga ang ulo mo." Yun ang una kong narinig mula sa kanya nang makalapit siya sa
kinatatayuan ko. "Hindi mo ba alam na bawal ang lumabas ng dis oras ng gabi."
Gusto kong magdahilan sa sinabi niya pero hindi ko magawa. Nakatayo lamang ako sa loob ng sphere. I
bit my lips nervously. Mas lalo akong natakot dahil sa pag dating niya. Hindi siya galit. Sa totoo
lang walang anumang expression ang makikita sa mukha niya. It was plain blank at yun ang kinatatakot
ko. The intensity in his gaze is almost electrifying.
"Jett," tawag ko sa kanya. Gusto kong hilain ang damit niya at pigilan siya sa paglapit sa
manipulator. "Jett, umalis ka na," pakiusap ko.
My eyes shifted to the manipulator. Nakatingin lamang siya sa amin, pinapanood ang bawat galaw namin.
Walang nakakaalam kung ano ang iniisip niya o kung ano ang susunod niyang gagawin. Tears started
streaming down my eyes. Alam ko ang iniisip ni Jett at hindi ko papayagang gawin niya yun.
"Jett, please! Umalis ka na!"
Pinilit kong umalis mula sa loob ng sphere pero bigla nalang itong naging mala salamin. Hindi ko na
nagawang makalabas pa.
"Dyan ka lang," narinig kong utos ni Jett mula sa labas.
Naaninag ko siyang lumapit sa manipulator kaya nagpanic ako. Hinampas ko ng ilang beses ang sphere sa
pagbabakasakaling masira ito.
"JETT PALABASIN MO AKO!" Wala akong tigil sa paghampas pero walang nangyayari. Kaya nagulat nalang
ako nang bigla siyang lumingon sa direction ko. Kinuha ko ang pagkakataon na yun para pakiusapan
siya.
"Jett, lumayo ka nalang dito. Nakikiusap ako!" Pero instead nasumunod sa pakiusap ko, I was taken
aback nang bigla siyang ngumiti.
"Pumikit ka. Hindi mo magugustuhan ang mga susunod mong makikita."
Naging magulo ang mga pangyayari matapos niyang sabihin yun. Ang huli kong nakita bago ako pumikit
gaya ng sinabi niya ay ang dalawang heganteng apoy na nagmumula sa magkabilang palad niya. I keep my
eyes shut throughout the torture of the next few seconds. Pumikit ako at tinakpan ang dalawang tenga
ko. Hindi ko magawang tingnan o kahit marinig man lang ang mga nangyayari.
Nanatili akong nakapikit hangang sa naramdaman ko ang pagsabog na halos maitilapon ako at ang sphere.
Nawalan ako ng hininga dahil sa impact. Noong mga oras na yun pakiramdam ko gumuguho ang lahat. Wala
akong nagawa.
Third Person's POV
Isang makapangyarihang liwanag ang sumira sa katahimikan ng Charm Academy noong madaling araw ding
yun. Agad nasira ang mga madaanan nito. Nabasag ang ilang salaming bintana at maging ang mga ilaw na
nagsisilbing liwanag sa buong Academy ay nagpatay sindi. Naramdaman yun ng ilan. Lalo na si Chase na
nagising dahil naramdaman na may hindi tama sa Academy. Nagsimulang magwarning ang Security Facility
ng school.
"Anong nangyayari, Chase?" tanong ni Mrs. Hawkins na lumabas mula sa kwarto niya. Nadatnan niyang
madami na ding kapwa guro niya ang nagising at ngayon ay nasa hallway ng dormitoryo.
"Kumalma lang tayo mga faculties. Pupuntahan ko ang Principal. We will get to the bottom of this,"
paunawa ni Chase sa mga ito.
Alam nila na hindi pangkaraniwan ang ganitong eksena sa Academy. Karamihan ng facilities ng school ay
pinapagana ng charm. Ang charm na ito ay hawak ng Board of Trustees kung saan kabilang si Serena.
Kaya imposible na isa lamang itong simpleng malfunction.
Nasa daan na si Chase para puntahan si Serena nang may narinig siyang magsalita. Boses ito ni Serena
at kinakausap siya through mind link.
"Chase, where the hell are you?!" Halos sumakit ang ulo ni Chase sa sigaw ni Serena sa kanyang isip.
"Pupuntahan ka. May problema tayo-"
"A huge problem, Chase. May nakapasok na member ng Augury sa Academy."
Sandaling natigilan si Chase sa narinig. Ang Augury ang isa sa apat na myembro ng Society of Magic.
Matagal ng panahon mula noong nagkaroon ng batas ang Magic Council na pinagbabawalan ang bawat
society na manghimasok sa isa't isa. Hindi basta pwedeng pumasok ang isang myembro ng Augury sa
premises ng Academy ng walang permiso dito. Ano ang binabalak nila?
"At si Ariela Davis..." Serena continued. "Sa tingin ko siya ang dahilan ng panandaliang pagkawala ng
mga charm. Chase, she's the target here."
Mabilis na lumabas si Chase sa main building ng Academy nang marinig yun. Hindi nga siya nagkamali ng
hinala. Unang tingin niya palang kay Ariela Davis ay alam niyang hindi pangkaraniwan ang charm nito.
Ariela looks normal kung titingnan but her charm is far from average.
He admits, nagdalawang isip siya noong una kung si Ariela nga talaga ang isa sa mga taong may hawak
na special charm. Pero noong nakita niya ang ginawa ni Ariela at Jett sa Enchanted Forest noong
gabing yun, nawala ang pagdududa niya.
Matindi pa sa restrains ang kayang gawin ni Ariela sa mga charm na nasa paligid niya. Kaya niya itong
pigilan at palakasin.The modifying charm - the charm that can build or kill a charm. Dati sa mga
libro lang nababasa ni Chase ang tungkol sa kapangyarihan na ito. But now, he has a student that
possesses this charm. And this is really unfortunate dahil sa ganitong paraan pa malalaman ni Ariela
ang charm niya.
Eksaktong pagdating ni Chase sa lugar ay siya namang pagalis ng manipulator. Agad itong umalis nang
maramdaman niyang nagkakagulo na sa Academy. Pero hindi siya nabigo sa pakay niya. Nailabas ng
babaeng may special charm ang kapangyarihan niya. Yun lamang ang gusto niyang makita kaya bumisita
siya sa paaralan. Gusto ng Augury ng patunay na si Ariela nga talaga ang babaeng may Modifying Charm.
Wala pa siyang balak kunin si Ariela, wala pa sa ngayon.
Ariela's POV
Pinagmasdan ko ang paligid mula sa bintana ng kwarto ng Hospital kung saan ako nagi-stay. Bumuntong
hininga ako. Nandito nanaman ako sa Hospital ng Academy. Naging suki na ata ako sa lugar na ito. Sa
loob lamang ng ilang lingo ilang beses na akong bumisita dito.
I watched the leaves as they lazily rattle beneath the wind. The clouds floated slowly in the
unusually blue sky. Mahangin at maaliwalas sa labas. Everything seems calm and peaceful. Malayong
malayo ito sa mga naaalala ko ng gabing yun.
"Anong ginagawa mo dyan? Maayos na ba ang pakiramdam mo?" Napalingon ako sa taong kapapasok lamang sa
kwarto. Si Sir Chase Miller.
I shrugged. Hindi ko talaga alam ang isasagot doon. Simula kasi noong gabing yun pakiramdam ko ay
hindi na ako naging okay. May kung anong kuryente sa katawan ko na walang tigil sa pagdaloy. At gusto
nitong lumabas sa mga palad ko.
"Okay lang yan. Masasanay ka din." I tried to smile. Umupo si Sir Chase sa isa sa mga chair sa tabi
ng hospital bed.
"Tumawag na po ba si Grandma?" Tanong ko nang hindi inaalis ang tingin sa labas.
"Tinawagan na namin siya. One of your Grandma's friends said she's out of town. She'll call back when
she received it."
"D-Do you think she's okay?"
Sir Chase gave me a sympathetic look. "She's fine, Ariela. Dating sorceress ang Grandma mo, kaya niya
ang sarili niya."
"Pero hindi niya kailangang madamay dito."
"Ariela, enemies could use your weakness at their advantage ANY TIME. Kailangan mong ipakitang hindi
ka naaapektuhan. Na wala kang kahinaan. Nasa kamay mo parin ang decision kung hahayaan mong may
gamitin sila laban sayo."
Bumalik ako sa pagkakaupo sa kama.
"Sir Chase, paano niyo nalaman na matagal ko ng nagamit ang charm ko?" muli kong tanong. Isa kasi ito
sa mga bumabagabag sa akin mula pa noong una. Nagamit ko ang charm ko nang hindi namamalayan.
Sir Chase let a knowing smile. "Nagamit mo yun sa Enchanted Forest. Kaya mong kumontrol ng charm
Ariela, you can command a charm to stop pero dahil nawalan ka ng control maging ikaw naapektuhan." He
shakes his head lightly in disapproval.
"And you could build a charm. Kaya nasunog ang forest ay dahil sa inyong dalawa ni Jett. He used his
charm to make a fire ball but because your emotions are in total chaos that time, ang isang fire ball
ay naging heganteng apoy na tumupok sa kalahati ng Enchanted Forest."
Hindi ako nakapagsalita dahil sa narinig. Surprise is an understatement. I was in a complete and
utter shock. Nagawa ko ba talaga yun?
"D-Does that mean my charm is dangerous?"
Sandali siyang natigilan sa tanong ko. Hindi niya siguro inaasahan na itatanong ko yun. But I want to
know the answer. Sa mga naging kwento kasi nila Snow tungkol sa nangyari, it's as if I created chaos
in the entire school.
"Charm Academy is a magic school Ariela. Danger is part of the curriculum," he simply stated. "Your
charm is powerful in nature pero magiging delikado lamang ito kapag hindi nacontrol. That's why the
Academy is here. To train you and help you take control of your charm."
I tried to smile. Tama si Sir Chase, hindi dapat ako mag alala. I now have a charm. I can call myself
an official student of this Academy.
"Sir, kamusta na pala si Jett?" bigla kong naitanong.
Sir Chase cleared his throat. He seems trying to construct a safe answer. "Nakalabas na siya ng
Hospital kahapon. He had a lot of injuries pero gaya ng dati mabilis siyang nakarecover."
May gusto pa sana akong itanong kaya lang tumayo na si Sir Chase. "Well, mukhang hangang dito na
lamang muna. I still have class in..." Tumingin siya sa wristwatch na suot niya. "10 minutes. I have
to go at baka wala nanaman akong maabutan na mga estudyante."
Tumango ako.
"Get well soon, Ariela. dahil pagpasok mo magsisimula na ang training mo. Marami kang dapat habulin
na lessons." Nagpaalam si Sir Chase at muli akong naiwang mag isa sa kwarto. I will start training my
charm in a few days. My Modifying charm. And I just hope this time I don't mess up.
Few Days Later:
"What? No!"
"Sir bakit siya?!"
"Langya. Parang ikakatuwa ko naman na turuan ka."
Sinamaan ko ng tingin si Jett. Natawa lamang si Sir Chase na nasa harap namin.
"Hey, kayong dalawa, I'm serious here."
I frowned. Sir, seryoso na talaga kayo sa lagay na yan? Anyway no, it can't be. Hindi siya pwedeng
maging training partner ko!
"Sir, pwede namang si Snow nalang o si Collin."
Ayokong mag training kasama si Jett. Baka hindi ako matagalan ng katiting na patience na meron siya.
I can already see it. Lagi niya akong pagagalitan, sisigawan, iinisin or worst baka gawin niya akong
abo. Isa pa, naiilang ako sa presence niya. Nitong mga nakaraang araw kasi kapag nasa malapit siya
pakiramdam ko lagi akong kinakabahan. Hindi ko alam kung bakit pero hindi ako makapag concentrate
kapag nandyan siya. I swear to God ayokong maramdaman ito. Especially when he is being his arrogant
and conceited self. He is just making it hard for me to ignore him and stop this bull.
"You two, listen to me."
Habang nagiisip ako ng maaring idahilan kay Sir Chase to prove that this scheme would not work out,
si Jett bigla nalang umalis sa training room. Naglakad siya paalabas nang wala man lang paalam.
Iniwan niya kami na para bang hindi siya kasali sa usapan. Sir Chase sighed in frustration and run
his fingers through his hair.
"Kayong dalawa talaga. Anyway, don't mind him, babalik din siya mamaya. Nasaan na ba ako..." He
rubbed his chin na para bang nagiisip. Then he got serious.
"This scheme will work out for both of you." Enlighten me, Sir.
"Jett has the dangerous type of charm. Familiar ka doon mula noong nagsimula kang magaral dito.
Having an elemental charm is severely powerful. Dahil doon mas madali mong mamamaster ang charm mo
kapag nakipagtulungan ka sa kanya."
Okay?
"Sanay siyang magrelease ng mataas na volume ng charm. He can give you different levels of
difficulty. And as for Jett, he will eventually be forced to control his charm dahil kung hindi, ikaw
bilang baguhan sa larangan ng magic ang mapapahamak."
Napalunok ako.
"The bottom line is both of you will benefit in this arrangement. It's a win-win situation. Did you
get my point?"
I don't think so...
"Sa inyong dalawa nakasalalay ang sarili niyong kaligtasan."
Wait, seriously?
"Jett will teach you everything you have to know in the procedure. Mas maiintindihan mo ang mga
sinasabi ko when you started the real thing."
Sir Chase snapped his fingers and a hologram image of my class schedule appeared in front of him.
"And your training class will start in... let's see... ngayon na pala. So, shall we start?"
***
Sa mga hindi pa nakakaalam, the character portayers are: Sehun as Jett, Krystal Jung as Ariela,
Chanyeol as Collin, Sulli as Snow.
Kung hindi niyo gusto ang mga napili namin, okay lang :) Hwag niyo nalang pansinin and stick to your
own imagination. This is for fan-art purposes only.
Kung gusto niyong mag submit ng fan-arts, covers, quote etc. Open po ang Facebook account ko or ang
group ng Charm Academy sa Facebook. Nasa profile ko po ang mga links.
VOTE COMMENT
@apri_avery
####################################
Chapter 10: Training Mishaps
####################################
Chapter 10: Training Mishaps
The Modifying Charm: the power to kill or make a Charm even more powerful. Kaya nitong gamitin ang
charm ng isang tao laban sa sarili niya. But a modifying user has to control it first.And controlling
a Charm is way more difficult and dangerous than I thought.
Pumasok ako sa training room nang araw ding yun na sobrang kinakabahan. I don't even know what will
happen here. Nakita ko na minsan kung paano magtraining ang gaya ni Jett na may dangerous Charm and I
really don't like what I saw. I wonder if ganun din ba ang mangyayari sa akin.
"Ano tatayo ka nalang ba dyan at tutunganga?" Jett's deep voice filled the room.
Nakasandal siya sa pader at nakacross ang braso sa harap ng dibdib. Halata mong hindi niya
nagugustuhan ang mga nangyayari. He wears this annoyed look in his face. I told you, he doesn't even
want to do anything with me.
Our training room is a huge area- more like a dimension, kung saan malaya kang gamitin ang Charm mo.
There's no restrains here. Which makes things really worst. Ramdam ko mula sa kinatatayuan ko ang
Charm ni Jett. Its steaming in his body na para bang nagpupumilit na makawala. If I touch him
mapapaso ba ako? Definitely. So, hindi ko na dapat subukan pa.
Pagtapak ko sa loob ng room ay agad na sumara ang pinto. Napalunok ako. Now I'm here. Alone. With
Jett. And his dangerous Charm.
"Let's start." Mabilis akong napatingin sa mga mata ni Jett nang sabihin niya yun.
"You still have to orient me about the rules. That's what Sir Chase told me." I said as calmly as
possible.
Jett smirked realizing na fake lang ang pinapakita kong tapang sa kanya. And it seems I was back to
that day. The day I first met him at the back of the school building.
"There's only one rule you should know in training."
"Say it!"
"There's no rule."
Nabura ang determined na mukha ko at napalitan iyun ng magkahalong panic at takot. Lumapit si Jett
sa akin at napaatras ako. "Wait! Hindi pwede yun. Training has rules. We should start from the very
beginning." I'm surprised that I could say those words clearly because deep inside I was chocking.
"Nagsisimula na tayo." Seryosong sabi niya. Great. Now what Ariela?
"No- Not liked this- I mean-" Damn! I hate this guy with passion.
"Hindi ako magpipigil. You should control my charm, that's the first lesson. Kung hindi mo ito
nacontrol, pareho tayong magiging abo sa lugar na ito."
Jett held his both hand in the air after saying those words. And quick as a flash a fire started.
It's blazing nonstop kaya mula sa isang fireball ay mabilis itong lumaki. Is he serious? Talaga bang
naniniwala siya na kaya kong controlin ang Charm niya? Did he even realize that I don't even know
what to do?
Lumaki ng lumaki ang apoy sa palad niya and I was taken aback when he crush his blazing hands on the
floor. Mabilis na kumalat ang apoy sa training room na para bang wild fire. Pinapalibutan na kami
ngayon ng apoy and the heat is definitely filling up the room. Napatingin ako kay Jett na hinihintay
ang gagawin ko. He's so cruel, I swear.
"Kung anong ginawa mo noong gabing yun ulitin mo lang."
I mentally want to punch him in the face. Napaka helpful ng advice niya, really. Para namang may
natatandaan ako sa mga pinaggagagawa ko that night. I don't even want to remember. That was one of
the worst freaking night of my life. Holy crap! What the hell should I- Natigilan ako sa aking mental
monologue nang biglang dumilim sa loob ng training room.
"Anong nangyari?" and as if isang magic word ng sinabi ko, biglang nagbalik ang liwanag sa training
room. At nakita kong nakakunot ang noo ni Jett habang nakatingin sa akin.
"Ang sabi ko yung Charm ko ang patayin mo, hindi yung Charm na nakapalibot sa kwartong ito. Ulitin
mo!"
Halos takpan ko ang tenga ko dahil sa sigaw niya. "Malay ko ba na gingamit ko na pala ang Charm ko!"
sigaw ko din sa kanya.
"Napakastupid mo talaga."
Ok. I admit. This time may halong katotohanan ang sinabi niya. Ano bang pwede kong gawin? Hindi ko
nga maramdaman ang Charm ko. How the hell would I know how to release it!
"Lintik! Pinagaaralan mong kontrolin ang Charm ng iba samantalang sarili mong Charm hindi mo
macontrol?" Iniwasan ko ang nakakamatay niyang mga titig.
"Akin na yang kamay mo." hinila niya ang dalawang kamay ko and for a spilt second akala ko mapapaso
ako. But I didn't.
"Dito ka kadalasang nagre-release. Kapag naramdaman mong gustong kumawala ng force dito hayaan mo
lang. Pero kontrolin mo. Dahil kung hindi ang Charm mo mismo ang ko-control sa katawan mo."
Napatingin ako sa kamay kong hawak niya habang seryoso siyang nagsasalita. I can't help but feel
something strange with his touch. Like electricity. And there's this sinking feeling in the pit of my
stomach, like thousands of butterflies erupted and decided to do a circus performance.
"Ano naintindihan mo na?"
I was snapped out of my train of thought with Jett's voice. He sounds really annoyed. "Um... yeah, I
think so."
Jett stared at me with a questioning look then one again he got serious. Nagsimula nanamang lumaki
ang apoy sa paligid and I closed my eyes to concentrate. I just needed to release a force. Yung kaya
kong macontrol. I concentrated my Charm sa pinakamalapit na force na nasa paligid ko. And when I
thought nagawa ko na, narinig ko ang sigaw ni Jett. Unti unti kong binuksan ang mga mata ko para lang
batiin ng isang madilim na paligid.
"Ilang beses ko bang sinabi na yung apoy ko ang controlin mo? Hindi ang dimensional charm sa lugar na
ito!"
"How could I know kung alin sa nagkalat na force ang Charm mo. Nahihirapan na nga akong
magconcentrate para maghanap ng force, mamimili pa ba ako?!"
"Find the fucking link! You need to find the link between you and the user of the fucking charm.
Ulitin mo."
Great. I knew this would happen. Ilang beses kong inulit ang ginawa ko pero lagi nalang akong
nagkakamali at laging nasisigawan ni Jett.
"No!"
"Mali!"
"Fuck!"
"Ulitin mo!"
Gusto ko na talagang maglagay ng earplugs para hindi na siya marinig. He's too much of a torture. I
really had a hard time releasing my charm, and when I do mali naman ako ng naco-control. I always end
up controlling the dimensional Charm of the room. And those few times na finally nahanap ko na ang
Charm ni Jett, bigla naman akong bumibitaw dahil masyadong malakas ito para macontrol. After several
minutes, nanghihinang napaupo sa sahig. I've never felt so drained and exhausted in my entire life.
"Ano suko ka na? Alam kong hindi ka magtatal."
I shot a glare at him. Nakatayo lang siya at pinapanood akong mahirapan. There's not even an
expression on his face.
"I can use my Charm and I will prove you that!"
Pero nagsimula na akong palibutan ng apoy. Konting konting space nalang ang natitira sa akin.
"Hwag mong pairalin ang tigas ng ulo mo. Hindi lahat ng bagay ay isang laro."
I gasped when a part of the fire caught my skirt. I tried to put it off gamit ang coat ng uniform ko.
Tuluyan ng nagbago ang atmosphere sa loob ng training room. Hindi ko alam kung anong ibig sabihin sa
mga sinabi niya. Nawala ang calm and controlled aura ni Jett and for a second akala ko tutuluyan niya
ako.
"W-where are you going?" tanong ko nang tumalikod siya at akmang paalis na ng room.
"Tapos na ang training mo."

He walked with his hands in his pocket at hindi man lang siya lumingon nang sagutin ang tanong ko.
Gusto ko sanang sabihing hindi pwede dahil may natitira pang oras bago ang uwian pero tumahimik
nalang ako. Pinanood ko nalang siya hangang sa nawala siya ng tuluyan sa paningin ko. Great Ariela.
You are really an epic fail. Way to go for messing your first day of training.
"Kamusta ang training?"
"Mabuti walang nangyaring masama sayo."
"Err. Nagtraining ka ba talaga?"
Hindi ko magawang sagutin ang mga tanong ni Snow, Lily at Layla nang pumasok ako sa Cafeteria. I'm
too exhausted and disappointed to do so.
"Bakit ganyan ang itsura mo?"
"Is it that bad?"
"Well, at least you're alive."
Gusto kong matawa sa sinabi ni Snow. She has a point there. At least I should be thankful na hindi
naisipang maging sadistic ni Jett ngayon. Lumipas ang oras nang hindi ko namamalayan. Masyadong
occupied ang isip ko dahil sa nangyari. Why can't I use my Charm properly? Seriously, I thought
natural nalang ang pag release ng Charm. I've never imagined it to be this hard. Ano bang pwede kong
gawin? This is so stressful.
"Is everything all right, Miss Davis?"
Halos mapatayo ako sa gulat sa boses ni Mrs. Hawkins. Saka ko lang napansin na nakatayo na pala siya
sa tapat ng upuan ko at nakatingin sa akin. Actually, buong klase nakatingin sa akin.
"Yes!" I replied with too much enthusiasm. "I mean, yes Ma'am. Everything is fine."
Mrs. Hawkins stared at me with uncertainty. "Very well then, tell me something about our topic for
today." For a second I was speechless. Sinubukan kong isipin kung ano yung mga sinabi niya kanina
pero wala akong matandaan. She shook her head in disapproval nang wala akong maisagot.
"Our topic is all about the four Districts of Magic." She answered. "Another question, Miss Davis." I
mentally face palmed. This is really not my day.
"Which of the four is considered the black district?" Crap. Crap. Crap. Yun lang ang pumapasok sa
isip ko nang oras na yun. Black district?
"Augury." Medyo nagulat ako sa narinig na boses. Para bang may bumulong sa akin. Napatingin ako sa
mga katabi ko pero mukhang wala ni isa sa kanila ang nagsalita. The whisper sounds like a gust of
wind. Hesitant akong tumingin kay Mrs. Hawkins but I realized I have no choice.
"Augury is considered the black society." I answered with a hint of fake assurance. Tumalikod sa akin
si Mrs. Hawkins at muling bumalik sa harap.
"Very well. Let's continue the discussion."
Nakahinga ako ng maluwag. Napatingin ako kay Collin at nag thumbs up siya sa akin. Sabi ko na nga ba
siya ang may gawa nun! Magaling talagang makalusot sa gulo ang mga ito. I frown at him for telling
that I'm disappointed with myself. Pero agad din akong napangiti nang makaisip ng magandang plano.
Bakit hindi ko ba ito naisip kanina?
Dismissal:
Agad akong lumabas ng room pagtunog ng bell. Nagstay ako sa tapat ng pinto at doon siya hinintay.
That way wala siyang pagkakataon para makatangi. Paglabas na paglabas niya, agad ko siyang hinila.
"Ariela, chill lang. Saan mo ba ako dadalhin?"

"Basta Collin. Sumama ka nalang."
Mabilis kaming nakarating sa tapat ng pinto ng training room. Binuksan ko ang mala higanteng pinto
nito at hinila siya sa loob.
"Whoa Ariela. Anong binabalak mo sa akin, ah?" Collin asked in a playful tone. Baliw din ang isang
ito eh pareho silang magkaibigan.
"Salamat nga pala sa pag rescue mo sa akin kanina. Akala ko talaga mapapagalitan ako."
"Yun lang ba? Alam mo namang na lagi kang welcome."
"May isa pa sana akong gustong hilingin sayo." His eyebrow automatically raised in interest.
Napalitan ng pagtataka ang ngiti niya.
"At ano naman yun?"
"Help me train please?"
Napansin ko kung paano nagsalubong ang kilay niya na parang bata. He's so cute I swear!
"But it's past the allowed training time. Isa pa, bakit hindi si Jett ang kulitin mo?"
Napabuntong hininga ako nang muling maalala ang mga nangyari kanina. "Collin, you don't understand.
Nakakatakot siya. He's too bossy, arrogant, mainitin ang ulo, laging sumisigaw. He always curses,
always giving me threats-"
I stopped mid-sentence when I heard Collin's low chuckle. "Oh bakit?" medyo annoyed na tanong ko.
"Pareho kasi kayo."
"That's not even funny Collin-"
"She's loud, irritating, slow, stupid, maarte, mareklamo, sakit siya sa ulo."
I gasped. "Did he really say that?" I swear tatamaan ang Jett na yun sa akin kapag nagkita kami.
"See, halos magkapareho kayo."
"Paanong mangyayari yun ni hindi ko siya maintindihan." I reasoned out. "I mean, sometimes he's not
that bad. Ilang beses niya na nga akong iniligtas sa panganib and I thought ok kami dahil doon. But
there are times when he seems to hate everything, especially me."
Collin nodded but I doubt na nakikinig nga siya sa akin.
"Honestly, I think ayaw niya akong turuan dahil gusto niyang sumuko ako." Hinintay ko ang sasabihin
niya pero malayo ang naging sagot niya sa inaasahan ko.
"Sa tingin ko nagaalala lang siya."
"Worried? That's funny, why would he?"
"Dahil mahalaga ka sa kanya. Ariela, kaibigan ka ni Jett. At kapag siya ang naging kaibigan mo asahan
mong hindi ka niya hahayaang mapahamak."
Natigilan ako sa sinabi niya. Kaibigan ang turing sa akin ni Jett?
"Siya ang klase ng kaibigan na hindi ka hahayaang mapahamak kahit pa siya mismo ang malagay sa
panganib. Jett has a history of losing people at hindi niya hahayaang maulit yun."
Malungkot na napangiti si Collin na para bang may naalalang isang masamang panaginip.
"Noong bata pa kasi kami, nalaman ni Jett ang kapangyarihan niya in the worst way possible. Nasunog
ni Jett ang buong bayan namin."
Huminto ang oras nang marinig ko ang mga salitang yun. Hindi makapaniwalang tiningnan ko si Collin.
"Nagbibiro ka lang hind ba?"
Collin smiled sadly. "I hope."
For a second I was rendered speechless. Pakiramdam ko bigla akong nanghina dahil sa nalaman ko.
"Walang nagawa si Jett nang paalisin siya sa bayan namin. Sinisi siya ng mga tao. They even called
him monster. He's just eleven years old back then pero inako niya lahat ng panininising yun."
I don't know why but hearing those words makes my heart wrenched in pain. Hindi ko mapigilang
masaktan para kay Jett at magalit sa mga taong humusga sa kanya. But I realized wala akong pinagkaiba
sa kanila. Hindi ba hinusgahan ko din ng ilang beses?
"Nasa Academy na si Jett nang nalaman niyang namatay ng kanyang ina. Ang nagiisang pamilyang meron
siya maliban sa step Dad niya."
Biglang pumasok sa isip ko ang unang pagkikita namin ni Jett. May nabangit ako tungkol sa mga
magulang niya na siyang sobrang ikinagalit niya. Now I know the reason why. I heard Collin sighed.
"Kaya hindi mo siya masisisi kung matakot siyang mawalan ulit. While everyone wants to have a Charm
as powerful as him, Jett thinks of his Charm as a curse."
"Kung totoong nagaalala siya gaya ng sinabi mo Collin. Then why is he pushing every one away?"
Collin answered me with a shrug.
"Dahil mas natatakot siya na siya at ang kapangyarihan niya mismo ang maging dahilan ng pagkawala ng
mga taong mahalaga sa kanya."
***
####################################
Chapter 11: The Thing with Trust
####################################
Chapter 11: The Thing with Trust
Jett is really mean hindi lang sa ibang tao kundi maging sa sarili niya. Hindi tama na pinaparusahan
niya ang sarili niya sa isang bagay na matagal ng nangyari. He is being unfair. Pwede bang kalimutan
niya muna ang lahat? Kung natatakot siyang masaktan ang mga taong maaring mapalapit sa kanya hindi ba
pumapasok sa isip niya na may mga tao ding kayang magsakripisyo para lang makasama siya?
Bumalik ako sa room kung saan naghihintay si Snow para sabay kaming umuwi ng dorm.
"So, how did it go?" tanong niya habang nakacross arms at nakasandal sa pader na katabi ng pintuan.
"Hindi ko napapayag si Collin." sagot ko. "But he promise to help though. Hindi nga lang sure kung
kailan."
"That's good." She commented. "Ano ba kasi talaga ang nangyari sa inyo ni Jett?"
I shake my head. "Please, I don't want to be reminded." I groan inwardly nang maalala ang mga eksena
sa training room kanina. "Bakit ba kasi kailangang si Jett ang training partner ko."
Lumabas kami ng school building. Tahimik lang si Snow. Maya maya bigla siyang nagsalita.
"You didn't really know how lucky you are, I guess." Nakatingin ako sa malawak na soccer field nang
sabihin niya yun.
Napalingon ako sa kanya. "What do you mean?"
"Alam mo bang ikaw lang ang nag iisang naging traning partner ni Jett. Never siyang pumayag na
magkaroon ng training partner."
I nod casually. "Uh huh. The hottest guy in school is my training partner. I'm so lucky." I answer
dryly. I'm not being sarcastic. He is literally the hottest guy here, he can burn me to ashes
remember?
"Not that part." Seryosong sabi ni Snow. "Ariela, kung alam mo lang kung ano siya noong wala ka pa sa
Academy."
Natigilan ako. Snow sounds like there something even worst sa mga pinapakita ni Jett.
"It's weird, you know. Yang care-hate relationship na meron kayo," she pauses before glancing at me.
"But that's the most emotion I have seen from Jett since freshmen year."
A sad smile crept in Snow's lips. "It took years before anger vanishes from him. Now, he is starting
to care. I hope it's a good thing."
May tinatago si Snow. Naramdaman ko yun sa paguusap namin. Para siyang natatakot. Hindi ko alam kung
bakit.
"Now, he is starting to care. I hope it's a good thing."
Isa yan sa paulit ulit na nagp-play sa utak ko. Of course it's a good thing! Kailan pa naging mali
ang pagaalala sa ibang tao. Pero noong sinabi niya yun para bang isang kasalanan ang nagawa ni Jett.
Para niya akong binabalaan pero hindi niya masabi ng derecho sa akin.
Few Days Later:
Pumasok ako sa training room. This will be my second time to train and honestly mas natatakot ako
ngayon. Siguro dahil alam ko na ang pwedeng mangyari at hindi na ako pwedeng magkamali. Naubos na ang
begineer's luck ko. This time kapag nagkamali ako katapusan ko na. Jett would never help me. I just
know it. Pero ayoko ding isipin niya na tuluyan na akong sumuko.
Pagpasok ko nakatayo sa gitna ng training room si Jett at nageensayo ng fire blades. Wow. Ang aga
niya pagdating sa mga ganitong bagay. Tinitigan kong mabuti ang kapangyarihan niya. A shiver runs
down my spine. Nakakatakot ang kapangyarihan niya. Kaya niyang magpalabas ng blade na gawa sa apoy
na kasing talas ng kutsilyo. Kaya niya akong saktan kung gugustuhin niya. Huminto siya sa ginagawa
niya nang mapansin ako. He stares at me with the same look he often gives when looking at a blank
wall. Para bang sa paningin niya ni hindi ako nage-exist.
"Anong ginawa mo dito?"
His voice sounds cold as always. Deep and almost husky. Nakakainis dahil kapag naririnig ko ang boses
niya natitigilan talaga ako. I don't even know why. Siguro dahil nakaka-intimidate siya. Tama, yun
nga.
"Magt-training." Sagot ko.
Ngayon naman isang fire ball ang nasa kamay niya. Jett scoffs. Ano bang nakakatawa sa sinabi ko?
Nandito naman talaga ako para magtraining ah!
"Lumabas ka na. Nagt-training ako."
Binalik niya ang atensyon sa training at tuluyan na akong hindi pinansin. Gusto ko talagang suntukin
siya sa mukha, yung tipong lilipad siya sa ere. Leche kasi eh. Nakakainsulto kaya! He is completely
ignoring me and obviously making me leave. Naiinis ako at the same time pakiramdam ko sinasadya
niyang iparamdam sa akin na balewala ako.
"Magt-training din ako! Hindi mo pag aari ang training room kaya wala kang karapatang-"
"Sumuko ka na dahil wala kang pag asa. Hindi ka nararapat sa Charm mo."
Ouch. Natigilan ako sa sinabi niya. Para na din niya akong sinaksak ng fire blades na hawak niya
kanina. Damn. Daig ko pa ang napahiya sa harap ng madaming tao.
"Special type, isang basura."
I try to think of ways to respond. Kahit ano basta hwag niya lang isipin na naapektuhan ako sa sinabi
niya. Pero wala ng pumapasok sa isip ko nang mga oras na yun. Isang masakit na pakiramdam ang bumalot
sa akin and for a second I'm almost paralyzed by it. I have a humiliating habit of crying when I get
frustrated and angry at akala ko mangyayari yun sa pagkakataong ito. Pero hindi. Instead hindi ko
inaasahan na muntik pa akong matawa. Walang nakakatawa sa sitwasyon pero isang bagay ang narealize
ko. Jett never really cared in the first place. He never did. Hindi ko akalaing naniwala ako sa
pinakita niya. How stupid, Ariela.
I tried acting like what he said doesn't matter. Nagawa ko pang ngumiti nang sumagot ako. "Ganun ba?"
Hindi ko alam kung napansin niya ang pagbabago sa boses ko. "Sorry, sa akin ito napunta."
Umalis ako sa training room pagkatapos. Akala ko okay lang ako. Pero noong nakasalubong ko si Snow
biglang parang gusto kong umiyak. Gusto kong isumbong ang masasakit na sinabi ni Jett sa akin. Na
unfair siya. Na hindi ko alam kung bakit ayaw niya sa akin. Na nakakasakit na siya! Pero sa huli wala
din akong nasabi.
Pinili kong iwasan si Jett pagkatapos ng araw na yun. Ano pa nga ba ang maaari kong gawin kundi
iwasan siya? Alam ko naman na mahina ako pagdating sa training dahil hindi ito ang kinasanayan ko.
Pero hindi yun ang point eh. Ayaw niya talaga sa akin kahit anong gawin ko. Kahit pa pilitin kong
maging malapit sa kanya itutulak at itutulak niya parin ako palayo. And I'm too tired and hurt to do
it all over again. Kung alam niya lang kung gaano nakakapagod ang pumasok sa buhay niya.
Dahil hindi na ako kilala ng jerk kong training partner, nagsimula akong mag training mag isa. Noong
una talaga nahirapan ako. Feeling ko nga nagagaya na ako kay Jett na cussing machine dahil sa paulit
ulit na shit kada nagkakamali ako.
Mahirap din na walang nagsasabi sayo kung ano na ang susunod mong gagawin. Kung masyado na bang
madami ang pinalalabas mong Charm at kung ano ano pa. But at least nakakaya ko naman. Yun ang tingin
ko.
"Ariela, anong nangyari sa kamay mo?"
Nasa room kami ng araw na yun at kasalukuyang walang klase dahil sa faculty meeting. Maingay ang mga
classmates namin as usual pero si Snow biglang nafocus ang attensyon sa akin. Agad kong itinago ang
mga kamay sa likod ko.
"W-wala yun, ano ba yang tinutukoy mo?" I ask innocently. Bigla akong kinabahan.
"Anong wala? May sugat ang mga kamay mo." Pagpupumilit niya. Nakuha niya ang pansin ni Layla at Lily
na kanina lang ay seryosong nag uusap. Nagtatakang napatingin ang kambal sa amin.
"Hey, anong meron? Ano bang nangyari sayo?"
Wala na akong nagawa kundi ipakita ang mga kamay kong tinutukoy nila. I know Snow that much. Hindi
siya titigil hangang hindi niya nalalaman kung anong meron.
"OH MY GOD! Saan mo nakuha ang mga sugat na yan?"

"Pinapahirapan ka ba ni Jett sa training? Ariela, bakit hindi mo sinasabi sa amin?"
I laugh nervously because of the twin's reaction. First of all, matagal ng kinalimutan ni Jett na may
training partner siya. Lastly, paano nila nalaman na sa training ko nakuha ang mga sugat? Pasimple
kong pinagmasdan ang mga kamay ko. Ok naman siya ah, medyo namamaga lang dahil nasobrahan sa pag
release ng Charm. But honestly, I'm fine!
"Wala kinalaman si Jett dito. Actually, nagt-training na akong mag isa." Sabi ko sa mahinang boses.
Nanlaki ang mata ni Layla at Lily. Si Snow tiningnan lang ako ng masama na para bang isang malaking
kasalanan ang nagawa ko.
"YOU TRAINED ALONE?!" halos sigaw ng kambal. Kinailangan ko silang pakalmahin para hindi kami
pagtinginan ng ibang mga classmate namin na nasa room. "Ssshh! Not too loud." Pakiusap ko. "Ilang
beses lang naman eh."
"GOD, Ariela!" that's Layla getting hysterical. "Alam mo ba kung gaano kadelikado ang ginawa mo
considering the level you are in right now? Maliban pa sa maaring masamang mangyari sayo pwede kang
parusahan ng Academy dahil sa ginagawa mo!"
Hindi ko sila magawang tingnan ng derecho. Alam ko naman na delikado ang ginawa ko lalo pa at isa
akong beginner at sa totoo lang ngayon ngayon ko lang din nalaman na bawal ang gingawa ko. Pero
nahuhuli na ako sa lessons. At si Jett kinalimutan na ako. Wala akong magagawa kundi mag train ng mag
isa!
"I know, I know. Pero ok naman ako. So please hwag niyo nalang sabihin sa iba." Pakiusap ko.
"It's ok because you are ok." Snow replied with contemp. "Pero paano kapag iba ang nangyari? Paano
kung tuluyan mong hindi na control ang Charm mo at napahamak ka?"
I lower my gaze. "Sorry na, hindi ko na uulitin."
"Dapat lang, Ariela. Because seriously if something happen to you hindi lang mga sugat ang aabutin
mo."
***
I'll make this really short.
Thank you to all of you out there na hindi parin sinusukuan itong story though I'm obviously not the
most generous author. My sched won't sometimes allow me to work on an update but I'm really trying so
please bear with me :">
Twist and turns are starting to build on the story. What do you think will happen next? VOTE COMMENT
SHARE.
@april_avery
####################################
Chapter 12: The Puzzle Game
####################################
Chapter 12: The Puzzle Game
Isang mala kuryenteng energy ang lumabas sa mga palad ko. Inihugis ko yun sa sphere base na din sa
laki ng lugar na gusto kong protektahan. Nagsimula ito bilang isang mist na bumalot sa akin hangang
sa tumigas ito na parang salamin. Halos marinig ko ang pagdaloy ng energy habang pinapaligiran ako
nito. Para itong kuryente na kapag hinawakan ay nakamamatay. Naalala ko bigla ang unang pagkakataon
na nakakita ako ng isang energy sphere. Isang sphere na gawa sa apoy-
Biglang nawala ang concentration ko nang maalala ang may ari ng sphere na yun - Nabasag ang sphere na
ginawa ko at nag vaporized. Shit. Shit. Shit. Sa tagal kong ginawa yun, ganun lang ito kadaling
nawala nang mawalan ako ng control! Kainis! Napaupo ako sa sahig dahil sa pagod at frustration.
Napatingin ako sa palad kong namumula na sa sakit. I hug my knees and bury my face in there. Sa dami
ng maaalala ko yun pa talaga. Para tuloy akong pinaglalaruan ng tadhana.
Few Days Later:
Hindi parin kami ok ni Jett. Obviously wala na siyang balak makipag bati. Napapagod na ako dahil
mukhang wala siyang pakialam kung magalit man ako sa kanya o hindi. Tuluyan na niya akong hindi
pinapansin. It's as if I don't exist at all. And it extremely bothers me. Ano ba talagang gusto
niyang mangyari?
Ngayon ay araw nanaman ng training. Sa totoo lang ang gusto ko ngayon ay magpahinga. I'm too
exhausted and my body ache is almost unbearable. Pero hindi sa lahat ng oras ay pwede kong masolo ang
training room. Kapag nandoon kasi si Jett hindi ako pwedeng pumunta, kapag wala siya doon lang ako
nakakapag training. So I need to make the most out of the situation. I need to train even if my body
is telling me to stop and rest!
Pagdating ko sa harap ng training room hindi na ako kumatok pa. Dahan dahan ko lang na binuksan ang
isa sa mala higanteng pinto. Pagbukas ko may narinig akong boses. Noong una akala ko nauna na si Jett
at nagt-training na sa loob. Pero bigla kong narinig ang boses ni Collin.
"You are being unreasonable, Jett." that's Collin and from the sound of it he seems angry. Never ko
pang nakitang magalit si Collin until now.
"Don't you think it's unfair? Na sabihin sa kanya ang mga bagay na yun para lang sumuko siya?"
"Tss. Dapat nga magpasalamat pa siya." That is Jett's annoying voice. "Hindi siya pwedeng magaya sa
atin. Masyado siyang mahina."
Kumunot ang noo ko sa narinig. Sino ba ang tinutukoy nila?
"Pero magiging gaya din natin siya. We know she can never escape it. The least we could do is to help
her with her Charm. And you are not being helpful!"
Tuluyan ng sumigaw si Collin. That alone is a sign that something is wrong. Mukhang seryoso ang
pinaguusapan nila at sa tingin ko hindi magandang nakikinig pa ako.
"Hindi ko hahayaan na mangyari yun."
Nabigla ako sa cold na boses ni Jett. It is almost threatening. I could practically imagine his sharp
piercing gaze boring into mine.
"Pero siya ang may special Charm. Kung tayong may elemental ginagamit para sa mission, ano pa kaya
siya."
What? Napaatras ako na dahil sa narinig. Mission? Special Charm? I shake my head as if trying to
clear things up. Isa lang ang kilala kong may special Charm sa lugar na ito at ako yun. Anong
kinalaman ko sa pinaguusapan nila?
Umalis ako sa lugar na magulo ang isip. Minabuti kong bumalik nalang sa room. Sa lalim ng iniisip ko
ay hindi ko napansing may nabanga ako.
"Sorry." I apologized at nagpatuloy sa paglalakad. Pero hinila ako sa braso ng taong nabanga ko at
pinaharap sa kanya. Muntik akong sumigaw sa gulat.
"Ariela?" Lily's confused face is now staring at me. "Ano bang nangyari sayo? Are you okay?"
I blink. "Y-yes." I answer. "Ok lang ako."
But honestly I'm far from being okay. Unti unting nagpatong patong ang mga bagay na hindi ko
maintindihan. Noong una ang pakikitungo ni Jett ngayon naman itong narinig ko. Now it feels like I'm
trap inside a big puzzle game. First Snow, now Jett and Collin. Ano ba talaga ang mga tinatago nila
sa akin?
Weekend passed and I continue to make sense out of what I heard on the training room. Pero walang
patutunguhan ang pag iisip ko. I don't even remember the exact words from Jett and Collin. Nawawalan
na ako ng patience.
"Good morning!" bati ni Lily at Layla pagpasok namin sa classroom Monday morning. Bago umupo napansin
ko ang dalawang bakanteng upuan sa likod. Ang upuan ni Jett at Collin.
Kagabi bago ako natulog napagdesisyunan kong tanungin na mismo sa isa sa kanila ang nangyayari. I'm
left with no other choice. Hindi ko masabi kay Snow ang narinig ko hangang wala pa akong basis. The
only way to stop this nonsense is to talk to them. They would at least tell something, right?
Pero dumating ang hapon nang hindi ko nakikita ang dalawa. Hindi sila pumasok ngayong araw. What a
fortunate time to exercise their noticeable lack of enthusiasm to go to school. Sa dami ng araw bakit
ngayon pa nila napiling hindi pumasok? I'm left waiting for the next morning. Kung saan umaasa akong
isa sa kanila ang magpapakita. Kahit si Collin man lang. Pero dumating ang Martes at wala parin sila.
I began to question my luck. The universe certainly has problems with me.
It was Friday when I notice that something is really wrong. Halos buong lingo ng wala si Jett at
Collin! Pinaglalaruan ba nila ako o talagang nagkataon lang ang lahat? The answer to my question
appears not to be in the choices. Tinanong ko ang mga kasama ko kung alam ba nila kung nasaan ang
dalawa o kung bakit sila absent, they only shrug. Madalas daw talaga silang mawala kahit noon pa.
Minsan ilang lingo bago sila muling pumasok.
Doon na ako nagtaka. Bakit mukhang wala man lang nagtatanong kung nasaan sila. Para bang walang
pakialam ang Academy sa pagabsent nila. Pati ang mga teachers parang wala lang na nilalampasan sila
sa attendance. There is definitely something wrong here!
"Hoy! Nakatunganga ka nanaman dyan." Snow waved her hands in front of me as if trying to get my
attention. It's been exactly one week since huli kong nakita si Jett at Collin.
Lumingon ako sa kanya with a neutral look. "Hindi ako nakatunganga. Inaantok lang." pagsisinungaling
ko.
She smiled at my fail attempt to make an impassive face. "Talaga lang hah?" she inquired. "Ilang araw
ka ng inaantok kung ganun." Sarcasm is dripping in her voice. Alam kong hindi siya naniniwala sa
sinabi ko.
"Ano ba talagang meron? Napapansin ko parang wala ka sa sarili nitong mga nakaraang araw."
So, napapansin niya pala. Dapat ba sabihin ko na?
"Snow, could we talk?" tanong ko. My tone became serious and she immediately noticed it.
"We are talking." Sagot niya with a matter-of-fact tone.
Ewan ko ba, minsan napaka sensitive ni Snow na kahit maliit na bagay ay agad niyang napapansin.
Ngayon parang ayaw niyang pansinin kung ano man ang obvious.
"Not here. Sa labas."
Napansin ko kung paano siya natigilan. Agad din naman niyang nabawi ito nang ngumiti siya at tumayo.
"Sure."
Lumabas kami ni Snow. I have to clear things up for my sake. This whole puzzle game is getting really
ridiculous. Pakiramdam ko ang buong school na ang may tinatago sa akin and it seems connected with
Jett and Collin's secret.
"So?" tanong ni Snow nang makarating kami sa Cafeteria kung saan wala ng ibang tao maliban sa mga
nagt-trabaho doon. Hapon na din kasi at ano mang oras ay mag uuwian na.
"Snow, hindi mo ba talaga alam kung nasaan si Jett at Collin." Derechong tanong ko. "And why does the
Academy act as if there's no Jett and Collin at all? At ano itong tinatawag nilang mission?"
Natigilan si Snow sa sunod sunod na tanong ko. For a second tiningnan niya lang ako. Then she smile.
"Alam kong magtatanong ka din." She said more to herself than to me. "Mapapansin mo din ito at
magtatanong ka. Medyo natagalan nga lang kesa sa inaasahan ko."
Snow is like that. Alam niya ang lahat ng nangyayari. Inside her head she's making a bet out of
everything. And guess what, tama siya. Hindi din ako nakatiis.
"Gusto ko ako mismo ang makaalam." I answered honestly. "Pero mukhang magaling kayong magtago."
Tuluyan na siyang natawa sa sinabi ko. She seems very amused of the situation.
"Ariela, what do you expect. Isa itong magic school. Secrets are creeping everywhere."
Ipinatong niya ang magkabilang siko niya sa mesa at tumingin ng derecho sa akin.
"Ngayong may Charm ka na malalaman mo na hindi isang malaking fairytale ang pinasok mo."
Hindi ko inaasahan na maririnig yun mula kay Snow. Sa pagkakalam ko kasi siya ang pinaka optimistic
sa amin magkakaklase. Hindi siya mahilig magbanta o manakot. She is more like the encourager.
"Pero syempre masasanay ka din gaya namin." dugtong niya. "Kaya lang dapat narealize mo una palang
that danger is part of the curriculum of this school."
Snow sighs before continuing. "Nagaalala kasi ako na habang tumatagal at nalalaman mo ang mga sekreto
ng Academy ay magbago ang tingin mo dito. This is still a wonderful school, Ariela. It's where people
like us belong."
Honestly, hindi ko siya maintindihan. Bakit ba ganyan siya magsalita? It's as if she's trying to warn
me in advance.
"Ariela, the Academy is sending students to missions."
***
####################################
Chapter 13: The Academy Secret
####################################
Chapter 13: The Academy Secret
"M-mission?" I stammer. Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatayo sa harap ni Snow bago
nagkaroon ng lakas ng loob na magsalita.
Snow nods. "The real once which defy life and dead."
"Pero paanong nangyari yun? We are just students." I answer back.
"That's the point, Ariela." Snow replies grimly. "Ano sa palagay mo ang dahilan kaya tayo nagt-
training? We have to control our Charms not just for our selves but for the benefit of this society."
Sinubukang ipaliwanag sa akin ni Snow ang lahat. Naging mahirap ito dahil hindi agad nag-sink in sa
akin ang sinasabi niya. Pakiramdam ko kasi hindi totoo ang lahat. According to Snow galing sa
dalawang society ang mga mission. Sa Greven at Mirandi. Sinubukan kong alalahanin ang mga librong
nabasa ko tungkol dito. Ang Greven ang society kung saan makikita ang Charm Academy. Ang Mirandi ay
ang alyansa ng Greven. Karamihan sa mga mission ay isinasagawa ng mga estudyanteng matataas ang rank
at malalakas ang kapangyarihan. Halos lahat ng may elemental Charms ay tumatangap ng mission.
Kabilang na dito si Jett at Collin.
"Sa totoo lang, si Jett at Collin ang pangunahing inaasahan ng Academy pagdating dito." she stated
with a weak smile.
Mission ranged from easy to difficult. Depende din ito kung anong klase ng Charmer ang kailangan.
Karamihan sa difficult ay napupunta sa elemental Charmers. Pwede itong pagmatyag sa isang tao o sa
isang buong society. Pagtapos sa isang tao o pagkasira ng isang buong bayan.
Ang sabi ni Snow ay para din ito sa kaligtasan ng Greven at Mirandi. For the past ten years an
invisible war exists between the allied societies and Augury. Ako mismo nakasaksi nun noong may
nakapasok na taga Augury sa loob ng Academy. Kahit pa sabihing may authority na gaya ng Magic Council
na namamahala sa kapayapaan sa apat na society wala paring nakakasigurado.
Pilit pumapasok sa isip ko ang kaligtasan ni Jett at Collin. I keep telling myself hindi dapat ako
mag isip ng kung ano ano. Pero alam ko na kahit sakit sa ulo ang dalawang at mas gusto kong suntukin
sila pareho kapag nakita ko sila dahil sa frustration na idinulot nila sa akin, deep inside nagalala
parin ako. Dahil isa lang ang ibig sabihin ng lahat ng sinabi ni Snow. Walang nakakaalam kung ligtas
bang makakabalik si Jett at Collin dito sa Academy.
I finally solve the puzzle. But I'm left wishing na sana hindi ko nalang nalaman ang totoo. Para
hindi ako nagaalala ng ganito. Everything I thought I knew about the Academy at this point seems to
be all make-believe. And the real thing is I'm trap in a big survival game.
"Alam kong nagalala ka." Snow says after a very long silence. "But trust me, kaya nila ang mga sarili
nila."
"Pero narinig ko sa usapan nila ang Augury. Snow, they could be in danger-"
"Ariela, listen to me!" she demanded. "They are safe. They have to be." Pero nakikita ko sa mga mata
niya na maging siya ay nagaalala.
"They've done this thing a hundred times." She assures me. "Malay mo bukas bumalik na sila para
sirain ang mga araw natin."
Pero lumipas ang mga araw at hindi parin pumapasok si Jett at Collin. Nagsimula ng mamuo ang pangamba
sa dibdib ko. It's been almost two weeks! I'm fully aware that a mission could take this long pero
bakit ako kinakabahan ng ganito?
Naalala ko ang pakiramdam noong araw na yun. Isa sa mga araw na gustong gusto ko ng makalimutan.
Ganito din ang naramdaman ko noong umalis si Mama at Papa. Noong nagpaalam sila sakin sa harap ng
pintuan pero gusto ko silang hilain pabalik dahil natatakot ako. Isang takot na hindi ko
maipaliwanag. Yun ang huling pagkakataon na nakita ko sila bago ang aksidente.
I try to push the horrible thoughts away. No. Walang mangyayaring masama. This is a different world.
May kapangyarihan si Jett at Collin, nothing bad can happen. I try hard to convince myself. But time
isn't helping.
"Ariela, are you okay? You look really pale." lumingon ako kay Snow at ngumiti. Pinagpatuloy ko ang
pagbabasa.
"Are you still training alone?" tanong niya habang nakatingin sa mga kamay ko.
"Madalang nalang." I lied. Hindi siya mukhang kumbinsido. Ibinalik ko ang tingin sa binabasa though
wala na akong naiintindihan. Paminsan minsan napapangiwi ako dahil sa sakit ng katawan na
nararamdaman ko kaya siguro napansin ako ni Snow.
Hindi nakikisama ang katawan ko ngayon. It's as if lahat ng bawal na training na ginawa ko ay
bumabalik sa akin. I'm extremely exhausted beyond words. Isa na sigurong dahilan dito ay ang epic
failure kung training kahapon. Honestly maging ako ay natakot sa kaligtasan ko nang hindi ko magawang
control-in ang Charm na ni-release ko. I was cursing through out. That was the most dangerous
training I had.
"Really? Eh bakit sobrang namamaga ang mga kamay mo?" she inquired. "Gusto mo bang pumunta muna sa
clinic?"
I shake my head. "I'm fine, really. Isa pa, kailangan kong puntahan si Sir Chase mamaya para mag
report sa progress ng training."
"At anong sasabihin mo? Nagt-training kang mag isa?" she asked sarcastically.
I smiled despite the situation. "I would tell him I badly need a new training partner."
Naramdaman kong hindi na biro ang sama ng pakiramdam ko pagakyat ko ng third floor para puntahan si
Sir Chase gaya ng sinabi ko kay Snow. Maging pag akyat ng hagdan pakiramdam ko nahihilo ako. Crap. I
took my body for granted. Ngayon nagrereklamo na ito. I swear after this dederecho ako sa dorm at
matutulog maghapon.
Dumerecho ako sa office ni Sir Chase. Pero hindi pa man ako tuluyang nakakalapit ay natigilan ako.
Hindi ko inaasahan ang sumunod kong nakita.
"J-Jett?" mahinang bulong ko.
Pinagmasdan ko ang tatlong taong nakatayo sa harap ng office ni Sir. Si Miss Serena, si Sir Chase at
si... Jett. Si Jett ba talaga yun? Pinagmasdan ko siyang mabuti. Ang familiar at magulo niyang buhok,
ang hikaw niya sa tenga, kung paano siya magsalita na para bang mataas pa siya sa mga kausap niya.
Bigla akong nanghina. Siya nga ito.
Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatayo doon nang hindi man lang nila ako napapansin. Mukhang
malalim ang pinaguusapan nila. Nakakunot ang noo ni Jett at kahit hindi ko naririnig ang usapan nila
alam kong galit siya. Sir Chase seems listening to whatever Jett is saying while Miss Serana looks
like she's about to lose her patience. Biglang napatingin sa direction ko si Sir Chase na ikinabigla
ko.
"Ariela?" Lumingon din si Miss Serena at Jett nang marinig ang pangalan ko. Hindi nawala ang
expression ng galit ni Jett nang makita ako, but there's something else. There is a look of defeat in
his eyes. Anong ibig sabihin nun?
Mabilis na nagpaalam si Jett. Ni hindi man lang ako tiningnang muli nang naglakad siya papunta sa
opposite side at nawala sa paningin ko. Gusto ko siyang kausapin. Marami akong gustong itanong sa
kanya. Pero naglaho ang lahat ng pagkakataon kong gawin yun. Iniiwasan niya parin ako. Bumalik parin
kami sa dating laro matapos ang ilang lingo. I don't know why pero biglang naginit ang sulok ng mga
mata ko.
"Ariela, are you okay? You look pale." Puna ni Miss Serena nang makalapit sila sa kinatatayuan ko.
That word again. Ilang beses ko bang dapat sabihin na ok ako?
"Ok lang po, ako." Sagot ko. Itinago ko ang mga kamay sa likod in case na mapansin ni Miss Serena.
"I'm actually here to talk to Sir Chase."
Nagkatinginan si Miss Serena at Sir. Sir Chase sighs and gives me an apologetic half smile. "Pasensya
ka na, Ariela. May bigla kasi kaming kailangang asikasuhin kaya hindi kita mahaharap."
I nod and manage a smile. Pero sa totoo lang gusto ko ng umalis. Mas lalo pa atang sumama ang
pakiramdam ko. I'm both physically and emotionally drained at wala na akong tiwala sa sarili ko na
kaya ko pang itago yun.
"Ipapatawag nalang kita kapag naging maayos na ang lahat." He added.
"Sige po, bababa na ako." tumalikod na ako mula sa kanila. Pero nakakailang hakbang pa lamang ako
nang marinig kong muli ang pangalan ko.
"Ariela," Lumingon ako kay Sir Chase. "Hwag mo siyang intindihin. Nagaalala lang siya."
Nagpaalam si Sir Chase at bumalik sa loob ng office kasama si Miss Serena. Naiwan akong nakatayo sa
gitna ng hallway trying to understand what he meant. Nagaalala? Sino?
Bumalik ako sa classroom. Walang tao sa buong hallway at maging sa kalapit na mga classroom dahil na
din halos lahat sila ay nasa kanya kanyang training. Finally, makakauwi na ako. Pumasok ako sa room
para kunin ang mga gamit ko nang hindi man lang napansin na may ibang tao doon.
Napatingin ako sa lalakeng nakaupo sa bandang likod at mukhang natutulog. I froze on the spot the
moment I realize who it is. Jett. Napaatras ako na para bang hindi alam ang gagawin. Unti unti siyang
gumalaw. Crap. Nagising ko ata siya.
Mabilis kong kinuha ang mga gamit ko bago pa man siya tuluyang magising. Pero hindi pa man ako
nakakarating sa pinto ay narinig ko ang ingay ng upuan na para bang may tumayo mula dito. I guess my
luck isn't working so far. Wala akong nagawa kundi lumingon. Pag lingon nakatingin siya sa akin.
"Sorry kung nagising kita. Paalis na ako." I manage to say.
Hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa akin with his hands in his pocket at ang bored niyang mga
mata na akala mo kulang sa tulog. Gusto ko siyang kausapin. Gustong gusto ko talaga. I'm about to
open my mouth to try pero bigla ko din itong isinara nang maglakad siya papunta sa direction ko at...
nilampasan niya ako.
Dumaan siya sa harap ko na para bang hindi ako nakikita. Nasagi niya ang kaliwang braso ko kaya
napaatras ako nang bahagya. Ouch. Napahawak ako sa braso ko at napangiwi nang maramdaman ang sakit.
Shit. Ang mga sugat ko. Pilit kong tiniis ang sakit para hindi niya mapansin. Nagmadali akong unahan
siya papunta sa pintuan. Kailangan ko na talagang ipahinga ito. Nahinto ako sa tangkang pagalis nang
may humila sa wrist ko. Lalo akong napangiwi sa sakit. Lumingon ako kay Jett na seryosong tinitigan
ang braso ko.
"Jett, ano ba. Masakit." Hindi maitagong reklamo ko. Naiiyak na ata ako. Crap. Ang higpit kasi ng
hawak niya. Nagulat ako nang nilislis niya ang sleeves ng uniform ko at nakita ang mga sugat. Agad
akong umiwas ng tingin. Alam kong alam niya ang ibig sabihin ng mga sugat na yan.
"Nagt-training kang mag isa?" hindi yun tanong, more like stating a fact in a cold tone. Napalunok
ako.
"Tumingin ka sa akin." utos niya. Wala akong nagawa kundi ang harapin siya at ang nakakatakot niyang
mga titig. I swear Jett has his way of making anything obey him.
"Oo, ok na?" mahina kong sagot sabay hila sa kamay ko pero ayaw niya paring bitawan. Napatingin ako
sa mga yun, namumula at madaming galos.
"Hindi mo ba alam kung gaano kadelikado ang ginagawa mo? Fuck! We are given a training partner for a
fucking reason!"
Napapikit ako dahil sa sigaw niya. Alam kong delikado ang ginawa ko. Ilang beses ko na bang narinig
yan. Pero tapos na yun, nakaligtas ako. So why does it matter?
"You left me to train on my own." Sagot ko na para bang sinisisi siya. "Why do you hate me Jett?
Bakit ayaw mo akong tulungan?"
Hindi ko sinasadyang masabi yun. I thought I was just thinking about it until Jett gave me a look of
cold steel.
"Wala kang alam." Maikling sagot niya. The coldness in his voice is almost lethal. Pero hindi ko na
pwedeng bawiin ang sinabi ko. Kailangan kong malaman ang dahilan.
"Then, ipaalam mo sakin!" I insisted. Hindi siya nagsalita. A flash of worry flicker in his eyes. His
features soften and he almost looks like he's having a mental debate inside his head.
"Jett, ano bang naging kasalanan ko-!"
"Fuck! Hindi mo ba nakikita, prinoprotektahan kita!"
Natigilan ako sa sinabi niya. I face him with a shock expression. "W-What?" I stammer.
He run his fingers through his jet black hair and frustratedly pulled it like it was a life line that
could spare him through this discussion.
"Alam mo bang nadiskobre namin sa mission?!" puno ng galit na tanong niya. "They are hunting you!
Gusto ko nilang makuha!"
"A-Ako?"
"Wala ka nga talagang alam. Hindi kita tuturuan. Ayokong magaya ka sa amin! Ayokong gamitin ka nila
sa mission at mapunta sa mga taong gusto kang makuha."
"P-Pero Jett-"
"Pota! Ang manhid mo talaga!"
He walks away. Ni hindi niya man lang hinintay na masabi ko ang gusto ko. Padabog na isinara niya ang
pintuan. Naiwan ako sa room na mag isa at nakatingin sa dinaanan niya. I bit my lips to prevent it
from quivering. Now tell me, what I should do.
***
####################################
Chapter 14: The Bow and Arrow
####################################
Chapter 14: The Bow and Arrow
Snow's POV
I saw Jett walking out of the classroom. Mukhang galit siya. He even slammed the door behind him. Ano
kayang dahilan kung bakit siya galit? Honestly, alam kong nakabalik na sila. I think they had
returned early this morning. Their mission lasted more than two weeks, not the longest but it's
definitely one of the most dangerous.
Naalala ko pa ang sinabi ni Collin bago sila umalis. They have to go to Augury to spy yet another
attack. Hindi na sila nagsawa. Ano nanaman kayang binabalak nila sa mga panahong ito. I hope hindi
kasama si Ariela sa mga yun.
Speaking of Ariela, nasaan na ba siya? Hinanap ko siya sa office ni Mr. Miller kanina pero wala naman
siya doon. I thought doon siya pupunta. Or did she lie? Mukhang ayaw niya lang kasing pumunta sa
clinic. Augh, she's so stubborn, really. She's the girl version of Jett.
Pumasok ako sa room kung saan nanggaling si Jett. I almost shriek when I saw Ariela in there. What is
she doing here? Wait! Nangaling dito si Jett. Did they saw each other? Of course, dummy! Mukhang alam
ko na ang dahilan kung bakit galit siya.
"Ariela?" I asked hesistantly. Nakayuko kasi siya while standing few meters from the doorway. She's
bitting her lips as if trying hard not to cry. "What happened?"
Maaring alam ko na ang dahilan kung bakit siya nangkakaganyan but I still want to hear from her. Or
maybe not. Wala siyang balak magsalita kapag ganito na ang sitwasyon. I know her that much. She has
the tendency of keeping things to herself.
Ariela tries to smile but she's failing. I could see the sadness there and guilt? I can't help but
notice how pale she is. All her prohibited trainings are taking revenge.
"You need to go to the clinic." I'm not asking for permission, I'm demanding that she'll come with
me.
"I'm fine-"
"You're not!" my voice raise. "Ariela, please. Kahit ngayon lang isipin mo muna ang sarili mo."
"But I want-"
"Ariela, if you don't want to get paralyzed for the next few days sasama ka sa akin."
I wouldn't have a second though na gimitin ang kapangyarihan ko sa kanya para lang sumama siya. On
the other hand, hindi niya magagamit ang kapangyarihan niya sa akin hindi lang dahil masyado siyang
mahina ngayon kundi dahil hindi niya lang talaga kaya. That is one of the weaknesses I saw in her.
Her emotions often clouded her judgement.
Out of her will, sumama siya sa akin. Nang makarating kami sa Clinic ay agad ko siyang pinapasok.
Ipinagpaalam ko siya sa nurse na nakashift doon. Narinig ko silang nag uusap bago ako lumabas para
hanapin si Jett.
"What the hell did you do?" I demanded. Wala na akong pakialam kahit na natiningin siya ng masama sa
akin. If the situation is different malamang natakot na ako. But not now.
Nilampasan ako ni Jett na para bang walang narinig. This bastard really knows how to annoy people.
But unfortunately I also know what could unnerve him.
"Nasa clinic siya ngayon. She looks really pale. Ano bang mga sinabi mo sa kanya?"
Huminto siya sa paglalakad. Hindi parin siya lumilingon but I could almost see his peircing eyes and
clenching jaw. I glance at his fist, they form into ball.
"Look, siguro nga wala na akong pakialam doon pero sana hwag mo muna siyang bigyan ng problema."
I sigh before continuing.
"Alam kong alam mo na nagt-training siyang mag isa. You need to stop her, Jett. You either help her
or she'll die."
Ariela's POV
"Did you now what the nurse told me?"
Pumasok si Snow sa kwarto at umupo sa tabi ng kama ko. Katatapos lang ginamot ng nurse ang mga sugat
ko na ngayon ay unti unti ng nagf-fade.
"She didn't know how you did it pero napakadelikado ng ginawa mo, Ariela."
She held emphasis in every word para siguradong tatatak sa akin ang sinabi niya. But I find myself
tuning out of Snow. Napatingin ako sa labas kung saan madilim na. Anong oras na kaya?
"Hindi mo dapat pinatatagal ang mga injuries mo ng ganito. Maari kang maparalyzed. Did you even know
that?"
I shake my head. "No." I answer honestly.
"Kaya naman pala. Over use of Charms during trainings is prohibited. Hindi mo na uulitin ang ginawa
mo, Ariela."
She pauses and gave me a calculated glare. "Unless you want me to disclose it with Sir Chase. Yun
lamang ang natitirang paraan na alam ko para tumigil ka."
"You sounded like I'm a criminal." natatawang sabi ko.
Napangiti na din siya. The tension in the air is too much to handle. Alam naming pareho na hindi kami
sanay dito.
"What you're doing is a crime here." She looks at me thoughfuly for a second. "Hindi lahat nakakaya
ang ginagawa mo, Ariela. You are lucky. But you are slowly killing yourself."
Umalis si Snow sa clinic para bumalik sa dorm at kumuha ng ilang gamit. Kahit sa palagay ko ay maayos
na ako, hindi parin ako hinayaang makaalis ng nurse. Sa clinic ko kailangang magpalipas ng gabi.
It was I think nearly eleven o'clock in the evening nang may marinig akong ingay mula sa bintana ng
kwarto kung saan ako nagpapahinga. I'm in the verse of falling asleep then pero bigla akong nagising
dahil sa ingay. Pagtingin ko sa bintana, nakabukas na ito. Pumasok kasabay ng malamig na hangin si
Jett.
"Crap! Jett! You scared the life out of me!" halos masapo ko ang dibdib ko sa gulat. Ano ba yan!
Bakit ba bigla bigla nalang siyang sumusulpot kung saan!
"Tss. OA." kinuha niya ang upuan na nasa tapat ng bed ko at umupo patalikod doon. Kumunot ang noo ko
at tiningnan siya ng masama. Ano bang ginagawa niya dito?
"Ok ka na?" bigla niyang tanong sa akin. Nakarest ang chin niya sa sandalan ng upuan at nakatitig sa
akin. M-may mali nanaman ba sa itsura ko? Bakit ba ganyan siya makatingin?
I silently nodded. Kung akala niya nakalimutan ko na ang mga sinabi niya ilang oras na ang
nakakalipas, nagkakamali siya. Maraming tanong parin ang gumugulo sa isip ko. Pero hindi ko siya
magawang tanungin ngayon.
"Good." linibot niya ang tingin sa kwarto. He scoffed in disapproval.
"Ano ba ang ginawa mo noong wala ako at dito ka napunta?" tanong niya. Hindi ko alam kung talagang
interesado ba siyang malaman ang dahilan o talagang wala lang siyang magawa.
"Sinabi ko na, di ba? Nagt-training akong mag isa." Tsk! Akala ko ba matalino siya. Paulit ulit ko
nalang bang sasabihin.
He shakes his head lightly. I can't help but to stare at him and his gorgeous presence. He looks
really hot just by doing that. Wait, what?
"Hindi lang dahil sa training ang mga injury mo. Simpleng mga sugat lang yan na kayang gumaling mag
isa. Masyado mong inabuso ang sarili mo."
Ok, so now he's talking to me. Parang kanina lang halos galit siya sa akin. Iniiwasan niya pa nga ako
hindi ba? Bipolar ba siya?
"Wala naman akong ginagawang masama," natigilan ako ng tumaas ang isang kilay niya. "Maliban nalang
siguro sa training." mahina kong dugtong.
"At pagalam sa sekreto ng Academy." dugtong niya para sa akin.
Natigilan ako. Muntik ko ng makalimutan ang tungkol doon. Napatingin nalang ako sa mga palad ko.
"Masama bang malaman ko? Darating ang araw malalaman ko din naman ang tungkol doon."
"Na kung pwede lang hindi na mangyari."
Napalingon ako sa kanya. "May sinabi ka?"
"Tss. Wala." Tumayo siya at napabuntong hininga. Pinigilan ko ang sarili kong mapangiti. Para siyang
bata.
"Paglabas mo dito magsisimula na tayong mag training."
Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. "Hindi nga?!" Hindi makapaniwalang tanong ko. Malay mo naman kasi
nagj-joke lang siya.
Palabas na siya nang kwarto nang lumingon siya sa akin. Take note, kung saan siya nangaling doon din
niya planong lumabas. Seriously? Ang luwang kaya ng pintuan.
"Ayaw mo?" tanong niya.
I shake my head quickly. "No! Hindi sa ganun! Pero bakit? Akala ko ba wala ka ng balak-"
"Magt-training ka parin kahit hindi kita turuan. Ganyan katigas ang ulo mo. Mabuti ng nababantayan
kita."
Humawak siya sa upper railings ng bintana bago nag-swing palabas. Eksakto namang kumatok sa pinto ang
nurse na nagtatanong kung gising pa ba ako. Mabilis kung sinara ang bintana. Nagtakip ako ng kumot at
nagkunwaring nagpapahinga na.
A small smile crept into my face. But slowly it vanishes into a confused and worried expression. Ano
ba itong nararamdaman ko pagdating kay Jett? Maging ako naguguluhan na.
Three Days Later:
"Bow and arrow."
"What?"
"Kailangan ko pa bang ulitin? Bow and arrow. Palaso at pana."
So, ito nanaman kami sa walang kwenta naming pag uusap. Alam ko naman ang ibig niyang sabihin, alam
ko ang isang pana kapag nakita ko. Ang gusto ko lang malaman anong kinalaman nun sa training ko.
"Jett, wala tayo sa isang survival activity." nakacross arms na sabi ko sa kanya habang naka-lean
naman siya sa pader at kausap ako.
Bow and arrow. Sa survival activity lang pwedeng gamitin ang mga weapons na yun. Maliban doon ay
hindi na ito pwedeng hawakan ng kung sino sino. I admit I feel in love with the weapons the moment I
touched and used them. Hindi ako magaling sa survival pero bigyan mo ako ng pana at palaso
makakaligtas ako.
"Hindi ba magaling ka doon?" tanong ni Jett. Nakikita niya pala ang mga ginagawa ko kapag may
activity.
"Hindi naman magaling. Marunong lang gumamit." naalala ko ang unang beses na humawak ako ng pana at
palaso. The memory is hazy but I remember who hand me the weapons. My father.
"Tss. Ang gusto ko gamitin mo ang alam mo sa pana at palaso at i-relate mo sa charm."
"Paano ko gagawin yun?"
Umalis siya mula sa pagkaka-lean sa pader at lumapit sa akin. Nang ilang metro nalang siya sa akin
huminto siya. He put his hands in his pockets and leans in just inches from my bare face.
"I want you to make a bow and arrow out of your charm."
***
####################################
Chapter 15: Training Arrow
####################################
Chapter 15: Training Arrow
"You are kidding right?" yun ang una kong naging reaction nang marinig ang sinabi ni Jett.
Bow and arrow out of charm? That is ridiculous. Sure I could create spheres and barriers and maybe
throw some energy balls if the situation requires. But a bow and arrow is too soon. This kind of
training is not on my level. Masyadong delikado ang gusto niyang ipagawa.
"Mukha ba akong nagbibiro?" seryosong tanong niya. Nagtatanong lang sungit talaga nito. Malay mo
naman kasi nagbibiro di ba?
"Pero paano ko gagawin yun? I couldn't even touch a charm energy ang gawin pa kaya itong weapon."
He smirks giving me the impression that he finds my having-no-idea amusing. "Nakakatawa na wala kang
alam."
I scoff. "Wow, pasensya na. Normal na tao lang ako nitong nakalipas na buwan." pagpapaalala ko sa
kanya. Lagi kasi nilang nakakalimutan na bago lang ako pagdating sa ganitong bagay.
"Hindi yan rason. Dapat sa oras na ito alam mo na lahat ng dapat mong malaman tungkol sa Academy.
Kaya ka napapahamak eh."
Napaka niya talaga. Akala mo kung sinong magaling. Minsan pinapagalitan niya ako kapag masyado akong
madaming alam. Ngayon naman gusto niyang malaman ko ang lahat. Ano ba talaga?
"Hindi ka na pwedeng umatras dito. Kaya alamin mo na ang lahat."
Natigilan ako. So ang training na ito ang makakapag sabi na hindi na ako pwedeng bumalik sa dati.
Ibig sabihin pagkatapos nito-
"After this training you are going to be on missions."
I stood there unmoving. Tiningnan ko lang si Jett habang tila tumahimik ang paligid. I blink a once,
twice.
"Hindi ko gustong mangyari yun pero matigas ang ulo mo. Inalam mo ang lahat. Nagt-training ka mag
isa. Wala kang kaalam alam na nilalapit mo ang sarili mo sa disgrasya."
Inaamin ko bigla akong natakot pero hindi ko yun ipinakita. "Pero hindi ako habang buhay pwedeng
umiwas. Kung kailangan nila ako sa mission kailangan kong maging handa."
I bit my lips; a habit is starting to form. Kapag kinakabahan ako natatakot o naiiyak yun ang laging
nagiging reaction ko.
"Hindi pa ba kami sapat?"
I stare at Jett. Puno siya ng galit pero at the same time para bang nakikiusap siya. Gusto kong
hawakan ang kamay niyang nakakuyom at nangigigil pero biglang nawala ang sandaling kahinaan na nakita
ko at bumalik na siya sa dating Jett.
"Mag simula na tayo."
Jett started explaining the procedure of the training. Mahahati ang training na ito sa dalawang
parte. Una ay ang pag gawa ng pana at palaso gamit ang charm energy at pangalawa ay pag gamit nito.
Wala akong problema sa pangalawang parte. Kaya kong gumamit ng pana at patamaan ang sinuman kung yun
ang ikaliligtas ko. Ang magiging problema ay ang pag gawa nito. Sinabi ni Jett na pareho lang ang
procedure kapag gumagawa ako ng barrier. Mas controlled at mas detailed lang ang pana at palaso.
"Pero paano ko mahahawakan ito?" tanong ko na nakakunot ang noo. He frowns at me like what I said
doesn't even count as a question.
"May charm ka ba talaga?" ito nanaman kami sa walang patutunguhang pag uusap.
"Duh!" I snap back.
"Alam mo bang nahahawakan ang isang charm output?"
So considered palang charm output ang pinapagawa niya sa akin. Ang output tulad ng barrier at sphere
ay ang tawag sa mga bagay na kaya naming gawin gamit ang charm. Tama siya. Nahahawakan ang isang
sphere dahil mula sa energy ay nagiging physical na bagay ito na p-protekta sayo sa pag atake.
"Para ka lang gumagawa ng barrier pero mas controlled. Kailangan mong isiksik ang lakas ng barrier sa
isang pana at palaso."
Napalunok ako. Ganun katindi?
"Kapag mahina ang sphere maari itong masira sa gitna ng laban. Hindi mo gugustuhing mangyari ito sa
magiging weapon mo."
Buong hapon ang inabot bago ako nakagawa ng pana at palaso. Madaming beses akong nagkamali, nawalan
ng control, ilang beses nag disperse ang charm sa tuwing sinisiksik ko ang lakas nito sa dalawang
maliit na bagay. Pero himala dahil naging patient si Jett sa akin. Pasalamat nalang ako at mukhang
maganda ata ang gising niya. Minsan niya lang ako sinigawan other than that nakabantay lang siya at
tinuturuan ako kung anong dapat kong gawin.
Nang matapos ang training ay kaya ko ng hawakan ng sabay ang pana at palaso at kaya ko nang
magpakawala nito. Inulit ko ng ilang beses ang procedure hangang sa minuto nalang ang kailangang
bilangin bago ako makagawa ng bagong palaso. Unti unti pang naging madali yun hangang sa ang munuto
ay naging segundo. Sa hapon ding yun kaya ko ng magpakawala ng magkakasunod na palaso.
"Akala ko hindi ka na matatapos." Tumayo si Jett mula sa pagkakaupo niya sa sulok. Nag yawn siya na
para bang nakatulog pa sa paghihintay na matapos ako.
"Oo nga eh. Sa sobrang dami mong naitulong nakatulog ka tuloy." sarcastic na sagot ko. Eksakto namang
tumunog ang signal na nagsasabing tapos na ang oras ng training.
"Alam ko namang kaya mo na kahit wala na ako."
Napatingin ako sa kanya habang naglalakad kami paalis ng training room. Gusto kong sabihin na hindi
ko pa kaya. Na wag siyang magsasalita ng ganun but I only clamp my fist together to make up from the
tension and fear that is starting to build inside of me.
Dumerecho ako sa dorm pagkatapos ng training. Wala pa si Snow nang makarating ako kaya nahiga nalang
ako sa kama at nagpahinga. Naisip ko ang ginawa ko ngayong araw. I guess the bow and arrow is a sign
that there is no turning back.
Pumasok si Snow sa kwarto ilang minuto matapos kong magbihis. Inilapag niya ang bag sa kabilang bed
at umupo doon na para bang pagod na pagod.
"Saan ka galing?" tanong ko. "Mukhang nahirapan ka sa training ah." Kadalasan kasi siya ang nauunang
matapos sa training.
"Ah, wala nga kaming ginawa eh. Kina Lily ako nangaling. May out door activity kasi sila niyan.
Nagpapatulong."
I nodded while brushing my hair. "Ah, ok."
"Ikaw ba ok?" tanong niya. "Nagt-training ka na ulit kasama si Jett hindi ba?"
Napatango ulit ako. "Tinuruan niya akong gumawa ng bow at arrow gamit ang charm." sagot ko.
"Hmm. Bow and arrow. You are almost his level kapag nagawa mo yun." casual na sabi ni Snow.
Napatingin ako sa kanya.
"Right." I answer sarcastically at itinuon ang pansin sa ginagawa.
Imposible kasi ang sinasabi ni Snow. Si Jett ang malakas at hindi ako. Kapag andyan siya saka lang
ako nagiging confident na kaya ko.
"You really don't know what you can do, Ariela. Hindi mo alam na isa ka na sa pinakamalalakas na
charmer dito."
I face Snow. She was staring at me intently at nakikita ko sa mga mata niya na masaya siya para sa
akin pero nag aalala din siya. At ang pag aalalang yun ang kailanman ay hindi niya maitatago sa akin.
Dumating ang umaga at naging normal ang lahat maliban sa konting discrepancy sa klase na
kinasangkutan ni Collin Jett Snow at Freya. Nagsimula ito sa sinabi ni Freya na narinig ni Snow na
siyang ikinagalit niya. Sinubukang umawat ni Collin dahil wala pa ang teacher pero wala din siyang
nagawa. Nagalit si Jett dahil sa ingay kaya nagbanta siyang susunugin ang class room. Tumahimik ang
lahat sa isang iglap dahil alam nilang hindi siya nagbibiro. Bumalik ang lahat sa dati. Dumating ang
teacher at nagpatuloy ang klase.
Lunch Break. Lumabas kami ni Snow at papunta na sa Cafeteria nang sumabay si Collin. Hindi siya
pinansin ni Snow dahil obvious naman na hindi pa siya naka get over sa gulo kanina. I often wonder
kung anong meron kay Freya at Snow. The two seems to have history pero madalang lang silang
magbangaan.
"Hindi mo kasama si Jett?" tanong ko nang makapasok kami sa Cafeteria.
Collin shrugs. "May kakausapin daw." Kumuha kami ng pagkain at umupo sa naging usual place namin sa
Cafeteria.
"Kamusta ang training? Balita ko nagi-improve ka na."
Snow gave Collin a mysterious glare. "I think so? Kung matatawag mong improvement ang training with
weapons." sagot ko.
"Kaya mo na bang kalabanin si Jett?"
Muntik akong masamid sa kinakain ko dahil sa sinabi ni Collin. Ibinaba ni Snow ang iniinom niyang
orange juice at halos matapon ito sa lakas ng impact.
"Collin!" she warns. "Akala ko ba hindi mo sasabihin!" Collin shrugs na para bang hindi big deal ang
sinabi niya.
"What's wrong with that?" Collin faces me with a smile. "Sinabi na ni Jett na pagkatapos nito maaari
ka ng bigyan ng mission hindi ba?"
I nodded mutely. "Pero hindi niya sinabing kailangan mo siyang kalabanin bago mangyari yun?"
I shake my head indicating that I have no idea. Collin nods in understanding. "Isipin mo nalang na
sinira namin ang supresa niya."
Collin is smiling with that same boyish grin which I always find adorable. Pero noong oras na yun
wala akong nagawa kundi umupo at tumitig sa pagkain ko. Nawalan na ako ng gana. Sino ba ang hindi
kung nalaman mong maari mong makalaban ang taong ilang beses ng nagligtas sayo.
***
####################################
Chapter 16: Fire Against Light
####################################
Chapter 16: Fire Against Light
Sinabi ni Collin na hindi sa pag gamit ng weapon natatapos ang training na tinutukoy ni Jett. I need
to apply everything I have learned bago ako sumabak sa mission. At isa na dito ang kalabin si Jett.
Biglang naglaho ang excitement ko para sa susunod na training. This would be the second and last part
of the training. Kung tama si Collin matatapos ko ito ngayon and the application would be this exact
same day.
Pakiramdam ko magkakasakit ako. Sana hindi nalang sinabi ni Collin ang lahat para hindi ako
naguguluhan ng ganito. Pero may pakiramdam ako na sinadya niya ito. Ano ang dahilan? Para hindi ako
makapag concentrate? Para bigyan ako ng dagdag na challenge? Nakakainis dahil hindi ko alam ang
sagot. Sa ngayon kailangan kong mag focus. Pero paano ko gagawin yun kung pakiramdam ko nagt-training
ako para talunin si Jett?
Nasa harap ako ng training room at nagdalawang isip kung papasok ba ako. Paano kung sabihin ko nalang
sa kanya na alam ko na. Na hindi ko siya kailangang kalabanin. Napapikit ako nang ma-imagine ang
magiging reaction niya. Baka mapabilis lang lalo ang pakikipag laban ko sa kanya. Sa huli pumasok din
ako sa training room. I puffed a sharp breathe. Focus, Ariela. Kalimutan mo ang narinig mo. Nasa
pangalawang parte ka na ng training. Ngayon ka pa ba mawawalan ng control?
Pagpasok ko nandoon na si Jett at nagt-training ng sarili niyang kapangyarihan. Hindi ko maiwasang

humanga habang pinapanood siya. Napaka natural sa kanya ng lahat. Mula sa pag release ng charm
hangang sa pag gamit nito. Napaatras ako sa narealize. Hindi ako kailanman magiging katulad nila.
Hinding hindi ko siya matatalo kahit nasa akin pa ang special charm.
Biglang napatingin sa akin si Jett na nakakunot ang noo. "Ano? Wala kang balak ipaalam na nandito ka
na."
Lalo akong na-intimidate. Alam niyang nandito ako kahit hindi ko pa sabihin. Baka nga alam niyang nag
dalawang isip ako bago pumasok.
"Kailangan mo pa ba?" tiningnan ko ang fire blades na unti unting naglalaho sa mga palad niya. Bakit
niya ako tinuturuan kung alam niyang maari ko siyang kalabanin?
"May nangyari ba?" I faced Jett at mukhang nagtataka siya. Funny, he almost sounded concern.
"Wala naman. Simulan na natin ang training."
Emotions. It has always been my weakness. At sa pagkakataong ito ko lubhang napatunayaan. Hindi ko
kayang saktan si Jett o kahit sino man sa mga kaibigan ko. Even if that means not surviving for me at
all.
Sa second part ng training ipinaliwanag ni Jett ang kayang gawin ng isang bow and arrow na gawa sa
charm. The charm arrow is a weapon made from pure controlled charm energy. A single sure hit of the
target and his charm would be shut off in mere second. That's how dangerous my weapon could be.
Sa pakikipag laban madami ang pagkakataon na kailangan kong gumamit ng charm weapon para patamaan ang
kalaban. Pero delikado kapag ginawa ko yun nang hindi iniisip kong gaano kalawak ang maapektuhan ng
charm ko. Maaring madamay pati ang mga kasama ko. I could turn off their charm if I would not be
careful at magagamit ang sitwasyon sa advantage ng kalaban. What Jett want is for me to have a direct
hit. Gamit ang pana at palaso na kaya kong macalculate ang distansya ng kalaban at patamaan siya nang
walang ibang nadadamay. That way I could kill his charm within a safe and workable distance.
Humanga ako nang ipaliwanag ni Jett ang lahat ng yun sa akin. Hindi nagsisinungaling sila Layla noong
sinabi nila na matalino siya. He seems full of strategy to survive and fight back. I wonder kung
dahil yun sa mga missions na pinagdadaanan nila. In the back of my mind I'm also wondering kung
kailangan ko ba itong i-apply kung sakaling kakalabanin ko na siya.
"Let's test kung nakikinig ka nga."
My train of thoughts came into a complete stop. "As in ngayon na?" tanong ko kay Jett.
"Malamang."
"Paano?"
"Sa akin."
I froze. Shock is written all over my face the moment I stare at him. "Hindi magandang biro ang
sinabi mo."
"Kailangan mong gawin ang sinabi ko. Ito ang huling parte ng training." kalmadong sagot niya.
"Hindi kita kailangang kalabin." nanginginig ang boses na pakiusap ko. "Hindi ko kailangang gamitin
ito sayo." suddenly having a charm arrow seems to disgust me.
"Kung ganun kanino?" panghahamon niya. "Balak mo bang hintayin ang mission para magamit ang naituro
ko sayo?"
Nanghihina akong napaatras. Tama siya. Hindi ko na dapat pang hintayin ang totoong sitwasyon.
"Hindi ka dapat magpatalo sa emosyon mo. Patamaan mo ako. Kill my charm, Ariela."
Gusto kong sumigaw o umalis sa training room dahil alam kong talong talo na ako. Kailangan kong gawin
ang sinasabi niya. Pero paano kung magkamali ako. What if I could kill his charm permanently? Paano
kung mapahamak siya?
"Jett, please not like this."
"Kung ayaw mo ako ang mag sisimula."
Mabilis siyang umatras at lumayo mula sa akin. Mula sa kinatatayuan ko ilang metro ang layo mula sa
kanya nakita kong nilislis niya ang sleeves ng uniform niya gaya ng ginagawa niya kapag nagpapakawala
ng kapangyarihan mula sa mga palad niya.
Hindi ako makapaniwala sa nangyayari. Gusto kong pakiusapan siya na hwag ng ituloy ito. Pero mas
nangingibabaw sa akin ang takot at kasama nun ay ang reflex na nagsasabing kailangan kong protektahan
ang sarili ko sa maari niyang gawin. My palms started prickling with the sensation of energy waiting
to be release. That's when it struck me.
Ang katawan ko na mismo ang gumagawa ng utos na gamitin ang kapangyarihan ko kay Jett! I need to calm
my charm. I need to focus. Maaring mawalan ako ng control kapag nagpatuloy ito. Isang matinding
liwanag ang sumilaw sa akin. Napatingin ako sa direction ni Jett at nanlaki ang mga mata ko nang
marealize ang nangyayari.
"DAMN IT!"
Isang heganteng fire ball ang mabilis na bumubulosok papunta sa direction ko! Mabilis akong umatras
palayo mula dito pero napamura ako nang malaman na plano ata ako nitong habulin. Agad akong gumawa ng
force sphere para makalutang sa ere and at the same time ay maprotektahan ang sarili ko.
A thousand thoughts flash simultaneously in my head habang nasa sphere ako. Lalaban ba ako? Pero
paano kung hindi ko magawang controlin? Paano kung mapamahak siya dahil sakin. A surging heat from
below made me stop to examine the situation. Pagtingin ko sa ibaba bumubulusok ang fire ball paakyat
sa direction ko.
Noong mga oras na yun para kong pinapanuod ang sarili ko mula sa malayo. Mula sa pagporma ng mga
braso ko hangang sa paglabas ng energy na nag hugis pana at palaso. Hangang sa walang emosyon kong
mukha nang pakawalan ang palaso mula sa palad ko. Lahat ng yun parang hindi ako. Parang ibang tao ang
gumawa.
Isang matinding liwanag ang kumawala nang tumama ang palaso sa gitna ng fire ball. Kumalat ang
liwanag na ito na para bang hinihigop ng buo ang apoy. Out of nowhere isang pagsabog ang nangyari na
siyang ikinayanig ng sphere na kinatatayuan ko. I grasp the mirrored wall of the sphere to prevent me
from falling over.
Pinalibutan ang paligid ng makapal na usok. Tumingin ako sa direction ni Jett para masiguradong ok
lang siya pero sa gitna ng makapal na usok bumati sa akin ang tatlong sunod sunod na fire ball na
muling papunta sa direction ko.
"SHIT!"
Hindi ko alam kung tuluyan na ba akong nagalit sa kanya dahil naramdaman ko nalang ang pag init ng
pisngi ko at pagkulo ng dugo ko. He's obviously in the control of the freaking situation and he's
enjoying it! Hindi niya ba nakikita kong gaano nakakataranta ang gusto niyang mangyari! Hindi niya ba
alam na mahirap para sa akin ito!
Sunod sunod na palaso ang pinakawalan ko. Tumama ang una sa pinakamalapit na fire ball. Halos mahagip
lang ng pangalawang palaso ang kasunod nito pero nagawa ko parin itong ma-disperse. Dumating ang
pangatlong fire ball at doon ako natigilan. Nawalan ako ng hininga nang makita si Jett sa ibaba ng
pangatlong fire ball. I suddenly glance at the bow and arrow in my hands, not sure what to do. Kapag
nagpakawala ako ng palaso madadamay si Jett sa ibaba. Anong gagawin ko?
Patuloy sa direction ko ang fire ball na ngayon ay may kasama ng mainit na lava. Napalunok ako. It's
either him or me. Ang kaligtasan niya o ang kaligtasan ko. Muli akong napatingin kay Jett. He seems
so calm standing there and trusting me to do the right thing. Napapikit na lamang ako at hinayaan na
ang katawan ko ang gumawa ng paraan. Hangang sa isang palaso ang hindi ko sinasadyang mapakawalan.
Agad akong dumilat nang marealize ang ginawa ko.
"NO!" sigaw ko. Takot at pangamba ang naramdaman ko nang makitang naglalaban ang dalawang liwanag sa
ibaba. Agad kong sinubukang bumaba kasama ng sphere pero pinigilan lamang ako ng dalawang
kapangyarihan na akala mo ay nagkikiskisang mga bato.
"JETT!" sigaw ko na halos ikapaos ko. "JETT!"
Halos maitilapon ang sphere nang may sumabog na kung ano mula sa naglalabang energy. Tumama ang
sphere sa pader ng training room at agad na nabasag ito. Nalaglag ako kasama ng mga basag na parte ng
sphere na unti unting nagvaporize bago pa mang tumama sa sahig. My head hit the hard floor and I gasp
in pain because of the impact.
Nagsimulang mag ingay ang security facility ng training room. Agad akong tumayo nang maalala ang
dapat kong gawin. "JETT!" sigaw ko. Humawak ako sa pader para suportahan ang pagtayo ko. Linibot ko
ang tingin sa paligid. Puro usok ang nakikita ko at puti at umiikot na liwanag. Napapikit ako dahil
sa matinding pagkahilong nararamdaman.
"JETT!"
Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatayo sa sira sirang sahig kasama ang walang tigil na ingay
ng security facility na hindi ko akalaing nageexist. Nasira namin ang training room yun ang malinaw.
Out of nowhere isang kamay ang nakalahad sa harap ko. Hindi ko magawang kunin yun dahil nag aalala
akong isa yung halucination. Pero inabot ako ng kamay na yun at hinila patayo. Tumingala ako sa may
ari at nakita si Jett.
"Nagawa mo."
Noong oras na yun gusto ko talaga siyang suntukin ng malakas sa mukha. Naramdaman ko ang pag init ng
sulok ng mga mata ko. Marahas na hinila ko ang mga kamay ko mula sa pagkakahawak niya at walang
pakundangan siyang sinuntok sa dibdib.
"DAMN YOU, JETT!" halos naiiyak na sabi ko. "AKALA KO NASAKTAN KA NA! AKALA KO NAPAHAMAK KA NA DAHIL
SA AKIN! HOW COULD YOU EVEN DO THIS?!"
Lahat ng natitirang lakas ko ay inilabas ko sa pamamagitan ng pag suntok sa kanya. Hindi ako
nagpapigil. Maging ang luha na kanina ko pa pinipigilan ay sunod sunod na dumaosdos pababa ng pisngi
ko.
"I ALMOST KILLED YOU! YOU BASTARD!"
Hinayaan niya lang akong mag labas ng frustration. Hindi niya ako pinigilan. I guess tama siya na
kahinaan nga ang emosyon ko dahil sa mga oras na yun ang tanging mahalaga lang ay ang nararamdaman
kong galit at takot. Lumipas ang oras at unti unti akong napagod. Hangang tuluyan na akong kumalma
at tanging mga nanginginig na kamay na lamang ang nakapatong sa dibdib niya.
"Sa tingin ko okay ka na."
Inalis ko ang mga kamay kong nakadikit sa kanya at bahagyang lumayo. "Hwag mo na ulit gagawin yun."
halos banta ko sa kanya. I glare at him with the most warning I could muster.
"Kung hindi ko gagawin yun hindi mo ka lalabanin."
"Nagawa ko na. Natapos ko na! So please hwag mo ng ipapapa ulit sa akin yun! Ayaw ko ng maulit yun!"
Wala siyang naging sagot sa sinabi ko. Instead umiwas siya ng tingin.
"Kapag kaya mo ng kalabanin ang mga taong malapit sayo doon mo masasabing kaya mo ng kalabanin ang
lahat."
***
####################################
Chapter 17: The Escape
####################################
Chapter 17: The Escape
Humigop si Serena ng tsaa at napatingin kay Chase. "Narinig kong nasira ng mga bata ang training
room. Sa tingin mo ano nanamang bang pinagawa ni Jett kay Ariela?"
Wala sa sarili na hinalo ni Chase ang tasa ng kapeng nasa harap niya. "Sa tingin mo handa na siya?"
Natigilan si Serena. She looks away for a moment. "Hindi ko alam Chase. Para sa akin masyado paring
mabilis ang lahat."
Patuloy padin sa paghalo ng kape si Chase. "May natanggap akong balita mula sa dalawang studyanteng
nagmanman sa Augury."
Nailapag ni Serena ang iniinom niya sa mesa at nagtatakang napatingin kay Chase. "Tungkol saan?"
"Plano nilang kunin si Ariela sa eksaktong gabi ng Sabado." kalmadong sagot ni Chase na iniiwasan ang
tingin ni Serena.
Hindi agad nakasagot si Serena. Isang hampas sa mesa ang umalingawngaw sa office nito.
"At kailan mo ito planong sabihin sakin?!" tanong nito. Tumayo ito at galit na humarap kay Chase.
"Chase, ilang araw na mula nang bumalik ang mga batang yun sa mission. Bakit ngayon mo lang sinabi?"
"Dahil alam kong gagawa ka nanaman ng plano para maiwasan ang pag atake. Hindi tayo pwedeng umiwas
nalang lagi Serena." nagsimula na ding tumaas ang boses ni Chase.
"Pero hindi nila pwedeng makuha si Ariela!"
"Kailangan niyang harapin ang mga taong pinagmumulan ng takot niya. Alam mong mangyayari yun ano mang
oras mula ngayon."
"But not now." Serena says with finality. "Ako ang makakapag sabi kung kailan siya haharap sa mga
taong yun. At sinasabi ko hindi sa Sabado."
"Kung ganun anong gusto mong mangyari?"

"Ilayo mo siya. Ilabas mo siya sa Academy sa araw na yun."
Snow's POV
"Snow!"
Lumingon ako sa tumawag ng pangalan ko and I saw one of our classmates waving at me. "Yes?"
"Pinatatawag ka ni Sir Chase sa office niya." she inform with a serious face.
"Moi?" I ask while pointing a finger at myself. Hey, I didn't do anything wrong this past few days.
Why would he have to call me?
"Oo. Ikaw. Ha'la anong ginawa mo?"
I stare threateningly at my classmate. "Haha! Joke. Baka may sasabihin lang yun."
I gave her my most dazzling smile. "Of course. Baka namimiss niya lang ako." I muttered playfully.
But deep inside I know there must be something wrong here. Last time pinatawag niya ako we ended up
in a punishment. I hope it's not about punishment this time. Or maybe there's something worst?
"Snow, kailangan niyong umalis ni Ariela sa Academy ngayong darating na Sabado."
My eyebrow automatically formed into a knot. "What? Why?" I ask with suspicion. Ok. This is so
unexpected. Wala kaming ginawang masama ni Ariela.
"Is this all about the training room incident?" Kung tungkol ito sa nasirang training room wala akong
kinalaman doon. Baka nakakalimutan ni Sir na si Jett ang training partner ni Ariela.
"No. This is not a punishment. I need your help, Snow. Kayong dalawa ni Freya."
Napatayo ako. "Owh!" Hearing that name makes this situation a thousand times worst.
"Whoa, Sir! Did you mean Freya Rnovia?" Please say no. God. I'm not going to do a freaking mission
(if this is a mission) with Freya whatever the reason is!
"Para ito sa safety ni Ariela."
I stand there motionless. "What do you mean? Sir, please hwag niyo na akong bitinin. Having mention
Freya is bad enough hwag niyo ng i-extend ang paghihirap ko."
Natawa si Sir Chase though I don't even know if there's something worth laughing at. But I could see
the shallowness in there. Parang may malalim siyang iniisip.
"Sa mission ni Jett at Collin sa Augury nalaman nilang balak kunin ng dark society si Ariela matapos
mapatunayan na siya ang may hawak ng special charm. The first attack was schedule on a full moon."
Full moon? "This Saturday is a full moon!" hindi makapaniwalang sabi ko. God. Is it true?
"Exactly. The first plan or should I say my plan is to let Ariela fight for her safety. It's very
important for her to face her fear-"
"No!" My voice turn up a knot kaya naman pinilit kong pakalmahin ang sarili. "Not now Sir Chase.
Ariela is..."
I don't even know what to say. Ilang araw ng may sakit si Ariela. Surely she couldn't fight this
weekend. Katatapos lang ng training niya for Christ sake!
"What? Anong nangyari sa kanya?"
"She kind of has a fever right now."
Sir Chase pauses for a second. "Is that so?"
Tumango ako. "Since matapos ang training nila ni Jett. I think is has something to do also with her
birthmark?" I'm not really sure pero yun ang iniinda niya nitong mga nakaraang araw.
"So I guess you accept the mission?"
I began to tap the table with my nervous fingers. "Bakit kasama si Freya?" I don't even know if she
likes Ariela to protect her safety.
"Because you're too weak to handle it on your own." pumasok si Freya sa office with an evil smirk.
Gah! Now you know why I hate her to the nth level. Akala niya kasi kung sinong malakas. She
considered her charm as elemental but seriously it is just a freaking sub type of the real element
which is water!
"Excuse me? For your information I could so handle it. It's Ariela, my freaking friend. Sa tingin mo
ba ipapahamak ko siya?" Kumukulo ang dugo ko. Pigilan niyo ako!
"I didn't say anything, witch." she acted so innocent that I hate it. I rolled my eyes.
"Yeah right, ice freak. Baka ikaw pa ang magpahamak sa kanya. You know because you had a crush on
Jett Forester!"
"What the hell did you say?!" Now, pinakita niya din ang tunay na kulay niya. Nagsimulang magyelo ang
sahig na inaapakan niya.
I let my magic wand materialize in front of me. "Bring it!"
"Whoa. Girls, chill." nagpagitna si Sir Chase sa aming dalawa. "Mukhang maling decision ang
pagsamahin kayong dalawa."
"Kahit sino na hwag lang siya." sagot ko.
"I don't even want this mission anyway." sabi niya din.
Sir Chase sighs in frustration and run his fingers through his hair. "Look, lahat ng maiiwan sa
Academy sa gabing yun ay kailangang harapin ang mga taga Augury. As much as we want you to stay here
hindi pwede. We need you to protect each other in case ma-trace down ang plano."
I gulp involuntarily. "Hindi kailangang malaman ito ni Ariela. Oras na mangyari yun magpupumilit
siyang manatili sa Academy."
"Then let her-"
"Shut up!" I snapped at Freya. "Okay. I accept the mission."
Napatingin si Freya sa akin. She's smiling with satisfaction na akala mo doon palang nagawa na niya
ang mission niya. UGH.
"Good. Now, do whatever you could to take Ariela out of this place before full moon. Remember, wala
kayong ibang sasabihin."
I nodded. Sir Chase dismissed us afterwards. Naunang lumabas si Freya kesa sa akin. But before I
could completely get out isang tanong ang pinahabol ko.
"Sir, do you think everything will be fine here when we get away?"
Sir Chase smiles warily. "Nasa territory natin sila. Nasa atin ang alas."
Ariela's POV
Nagtatakang napatingin ako kay Snow. "Did you mean this weekend?"
Tumango siya at umupo sa tabi ko sa kama. "Please, sumama ka na."
I frown. "But I though it's a family affair. Okay lang bang sumama ako?"
Snow excitedly jumps up and down the cushion. "That's exactly why I want you to be there. Ayaw mo
bang makilala ang family ko?" she asks with a pout.
Oh no. She's doing it again. That pouting thing na ginagawa niya kapag may gusto siyang makuha. "Of
course I do. Pero bakit biglaan? Sa Saturday na ba talaga?"
"Oo. So please sumama ka na. Nakapag paalam na ako sa admin. Pinayagan na akong lumabas for that
occasion at pwede akong magsama ng dalawang friends."
She's smiling broadly and I'm sure it would break her heart if I would say no. Hindi naman siguro
makakasama kung lalabas kami ng Academy paminsan minsan hindi ba? Isa pa I really need some fresh air
especially kagagaling ko lang sa sakit.
"Okay." sagot ko. Nakahinga siya ng maluwag. I was expecting she would squeal in delight though.
"Sinong isasama mo sa kambal?"
Nakataas ang kilay sa pagtataka na tiningnan ako ni Snow. "Owh!" she says after a while. "Si Freya
nga pala ang kasama natin."
I stare at her intently expecting for her to burst out laughing and tell me she's joking.
"Seriously?" tanong ko nang walang tawa o kahit na anong ngiti akong nakita.
She nods with a small smile. "Yes. I'm serious. May problema ba?"
I zipped my mouth shut. "No, it's fine." nakangiting sagot ko.
But deep inside I'm starting to wonder what the hell this is all about. The two hate each other since
I could remember but now they are going to be on the same event. Together. Right. There is definitely
something wrong here.
***
I know. Short chapter again. Bitin nanaman kayo. Update ulit. HAHA! Mga lagi kong nababasa sa comment
box xD but seriously sorry for the short update. Aminado ako this time >.> But I'm really trying to
write longer chapters. Sana sa next update mainspire na ako ^^
Hulaan niyo kung anong mangyayari sa next chapter xD Malalaman kaya ni Ariela ang plano? Mat-trace
daw kaya ng kalaban kung nasaan siya? Kamusta kaya ang mga maiiwan sa Academy sa araw na yun?
JettRiela shipper ka ba? Haha Ok di na ata kasali yung last XD
So vote or comment maybe? Especially sa comment. Me needs inspiration T^T
@april_avery
***
####################################
Chapter 18: The Full Moon
####################################
Chapter 18: The Full Moon
I don't know what to expect. Maybe I'm supposing several people to greet us the moment we step inside
the house. Or even some cars in the driveway before we even arrive. But there's no one. Walang ibang
tao sa bahay ni Snow. Or kung bahay niya ba talaga ang pinuntahan namin. This is a family affair as
far as I know pero bakit kami lang ang mga taong nandito?
"What's happening?" I asked. Humarap ako kay Freya at Snow na walang ginawa kundi manahimik buong
byahe. Akala ko dahil lang ito sa hindi nila pag kakasundo pero nahuhuli ko silang nag titinginan
every now and then. Dapat doon palang nagduda na ako.
"I said what the hell is happening?!" I demanded. Nagsimula ng tumaas ang boses ko. Binitawan ko ang
bag na dala ko at mas lalong lumapit sa kanilang dalawa. I could see the guilt in Snow's eyes.
"Ariela, this is for your safety." mahinang bulong niya.
I scoffed in annoyance. "My safety?! Just tell me what is happening. Anong nangyayari sa Academy?
Bakit niyo ako inilayo!?-"
I feel something cold. Almost freezing. Then nakita ko ang palad ni Freya na nakatapat sa akin.
Sinundan ko ang yelo na lumalabas mula doon at nakitang nababalutan ng yelo ang kalahati ng katawan
ko.
Gulat na napatingin si Snow sa kanya. "What the hell do you think you're doing?"
"She needs to shut up." walang emosyon na sabi niya. Tumingin siya sa akin na may galit sa mga mata.
"Tumahimik ka nalang at matulog."
Naramdaman ko ang unti unting pagbagal ng aking paghinga. Ang lamig. Ano bang ginawa niya sa akin?
Nagsimulang mamanhid ang katawan ko at ang paghinga ko ay unti unting tumitigil.
"You're killing her!" narinig kong sigaw ni Snow.
"Kung may plano akong patayin siya, matagal ko ng ginawa. It's just a technique to paralyze a body."
Unti unti na akong bumibigay. Hindi na naging malinaw sa akin kung ano man ang sinasabi nila. Pero
bago ako tuluyang mawalan ng malay humarap sa akin si Snow at hinawakan ang magkabilang pisngi ko.
"Don't worry. If everything goes fine. Makakabalik din tayo agad."
Nakahiga ako sa malambot na kama. Yun ang una kong naramdaman nang bigla akong dumilat. As in para
bang may nag click at bigla nalang akong binalikan ng malay. Para akong nangaling sa ilalim ng dagat
dahil pakiramdam ko kulang ako sa hangin.
Then naalala ko ang nangyari. Kung nasaan ako at kung ano ang ginawa ni Freya sa akin. Basang basa
ako at maging ang hinihigaan ko. Hinawakan ko ang tubig na naipon sa sahig. Malamig parin ito.
Natunaw ang yelo na ginawa ni Freya. Teka ilang oras na ba akong nakahiga?Lumabas ako sa kwarto.
Walang tao sa hallway. Bumaba ako sa first floor kung nasaan ang sala at kusina. Maya maya pa may
narinig akong mga boses. Si Snow at Freya nag uusap.
"Bakit ba hindi nalang natin sabihin sa kanya? Nakakaasar na eh. Hindi tanga yung tao. Alam niyang
may nangyayari."
"Baka marinig ka niya! Hindi natin pwedeng sabihin hangang hindi natatapos ang gabing ito."
"At ano? Sa tingin mo ba hindi siya magtataka kapag bumalik tayo at ang bumati sa kanya mga sugatang
tao at sirang Academy?"
"Bakit ba wala kang tiwala sa mga naiwan sa Academy? Kaya nilang harapin ang pag atake."
"Pag atake?" Bumaba ako sa hagdan at tuluyan ng nagpakita kina Freya at Snow.
"Sinong aatake? At bakit kailangan niyo akong ilayo? Tungkol ba ito sa charm ko?" natigilan ako nang
mag sink in sa akin ang mga bagay.
"May gustong kumuha sa akin hindi ba? Ang Augury nanaman ba? Kaya ba nandito ako ngayon kasama
niyo?!"
Hindi nakapag salita si Snow. Para bang naiiyak na siya. Naiiyak na din ata ako. Naiiyak ako dahil
naiinis ako!
"Tama ka." malamig ang boses na sagot ni Freya. "Ikaw ang dahilan ng lahat ng ito. Ikaw ang gusto
nilang makuha. At lahat ng mga nasa Academy ay maaring mapahamak nang dahil sayo."
"FREYA, STOP IT!" Snow yelled.
"Totoo naman ah. Siya ang may kasalanan ng lahat." Tiningnan niya ako ng may galit sa mga mata. "Kung
lumaki ka sana sa Magic World napaghandaan mo sana ang mga ganitong sitwasyon. Pero hindi eh.
Nagpakasaya ka sa normal na mundo at ngayong nagbalik ka na idadamay mo ang lahat dahil hindi ka
kailanman magiging handa na harapin ang mga bagay na kasama ng pagiging special charm. Kahit na anong
gawin mo mahina ka dahil naging normal ka sa mahabang panahon. Kaya ito kami ngayon. Kami ang nag
sasakripisyo dahil sa mga kapabayaan mo."
Para akong sinampal ng malakas dahil sa sinabi niya. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Tanging
naramdaman ko ay sakit. Sakit dahil maaring totoo ang mga sinabi niya.
"SHUT UP, FREYA!" nilapitan ako ni Snow. Niyakap. Pero wala na akong ibang naramdaman noong oras na
yun kundi ang galit at pagsisisi. Sinisisi ko ang sarili ko. The universe made a huge mistake by
making me the girl with the special charm.
"Hwag mo siyang pakinggan. Wala kang kasalanan. Ginawa mo ang lahat, Ariela."
"But," nabigla ako sa paglamig ng boses ko. "But it's never enough."
"Nagkakamali ka- Ariela, wait! Ariela! Saan ka pupunta!?" Lumabas ako sa lumang bahay. Kasunod si
Snow na halos hinalin ako pabalik.
"Hindi ka pwedeng umalis dito! That's an order from the Academy!" sigaw niya habang pinipigilan ako.
"Kung ako ang kailangan nila. Ako dapat ang harapin nila. Kailangan nating bumalik sa Academy."
Mas lalo niya akong pinigilan. "I wont let you do that!" pinalabas niya ang magic wand niya para
gamitan ako ng spell. Pero nagawa kong pigilan yun gamit ang kapangyarihan ko.
"Ariela! STOP! You're making a huge mistake!"
"Hindi ko hahayaang may mapahamak nang--"
Natigilan ako. Huminto ako sa paglalakad at linibot ang tingin sa madilim na paligid. Something is
not right.
Third Person's POV
Nakamasid si Serena mula sa bintana ng kwarto. Pinagmamasdan nito ang madilim na school campus.
"Nakaalis na ba sila?" tanong nito kay Chase na tanging kasama niya sa silid.
Napahinto naman sa malalim na pag iisip si Chace. Napalingon ito sa kanya. "May ilang oras na ang
nakararaan. Pinasundan ko sila hangang sa border ng Greven."
Hindi inaalis ni Serena ang tingin mula sa bintana. "Good," Napatitig siya sa bilog na buwan na
litaw ang liwanag sa madilim na langit.
"Handa na ba ang lahat?" malamig ang boses na tanong niya.
"Nasa ayos na ang lahat ayon sa plano." sagot ni Chase.
Isang panandaliang katahimikan ang namagitan sa dalawa na agad ding sinira ng marahas na pagbukas ng
pinto. Pumasok ang isa sa mga estudyanteng nakatalaga para manmanan ang galaw ng mga kalaban.
"May masamang balita, Principal!" hingal na hingal ito nang magsalita. Napansin niya ang katahimikan
sa loob ng silid kaya napayuko ito. Maingat at malinaw itong nagsalita.
"Nalaman po ng mga taga Augury ang plano."
Isang wine glass ang nabasag sa sahig. Ang wine glass na kanina lang ay hawak ni Serena. "Anong ibig
mong sabihin?"
"Nag iba ang ruta ang kalaban. Pinaniwala nila tayo na papunta sila sa Academy pero decoy lamang ang
natagpuan namin."
Natigilan si Chase. "Mga decoy?"
Mas lalong napayuko ang estudyante. "Maaring na trace nila ang plano at nasa daan na sila ngayon para
sundan ang tatlong estudyanteng umalis sa Academy."
Ariela's POV
Ilang minuto makalipas ng sagutan naming tatlo sa loob ng bahay ay namalayan ko nalang ang sarili ko
na nasa loob ng gubat. Tumatakbo ako kasama si Snow. Hindi parin ako makapaniwala sa bilis ng mga
pangyayari. Pero mukhang kanina pa kami pinapanuod ng mga taong nakakalat sa palibot ng bahay.
Sinubukan kong alalahanin ang nangyari. Lumabas ako nang nalaman ko ang dahilan kung bakit wala kami
sa Academy sa mga oras na ito. Nagpumilit akong makabalik dahil sa pangambang madami ang masasaktan
sa pag atakeng gagawin ng mga taga Augury para lang makuha ako. Pero hindi pa man ako nakaka ilang
hakbang nang may maramdam akong kakaiba.
May hindi tama sa paligid. Ramdam ko yun sa hindi pangkaraniwang ihip ng hangin. Ang ingay na dulot
ng pagkaluskos ng mga puno. Ang mga yapak sa tuyong mga dahon sa lupa. At ang pag inat ng mga sanga
na para bang nagrereklamo sa bigat. May mga tao sa paligid maliban sa aming tatlo ni Freya at Snow.
At nasa gubat sila na nakapalibot sa bahay. Ramdam ko ang mga tingin nila. Pinalilibutan nila kami.
Nasundan kami.
Isang barrier na gawa sa matutulis na yelo ang biglang lumitaw sa harap namin ni Snow. Pumagitna yun
sa bahay at sa gubat.
"LUMAYO KAYO DITO. NGAYON NA!" sigaw ni Freya na kalalabas lang ng bahay nang mga oras na yun. Sa
kanya galing ang ice barrier.
"Pero paano ka?" nangangambang tanong ni Snow.
"AKO NA ANG BAHALA DITO. PABABAGALIN KO SILA. KAILANGAN NIYONG UMALIS. SUSUNOD AKO." lumapit siya sa
barrier at mas lalong pinalaki ito.
"TARA NA, ARIELA!" sigaw ni Snow. Hinila niya ako sa opposite direction ng gubat. "TARA NA!" Tumakbo
siya at sumunod ako. Pero bago kami tuluyang nakalayo muli akong lumingon kay Freya.
Halos matutop ko ang bibig ko nang makitang pilit sinisira ng mga taong naka cloak ang barrier.
Walang habas niyang inatake ang mga ito gamit ang ice spikes at kumalat ang dugo nila sa mala crystal
na yelo.
"ARIELA, COME ON!"
Tumakbo kami ni Snow palayo sa kanila. Pumasok kami sa gubat kung saan umaasa kaming hindi kami agad
mahahanap. Hindi ko alam kung saan kami pupunta pero kailangan lang namin ng oras. Oras na ibinigay
ni Freya. Dahil kayang magbigay ng distress signal ng dalawa para malama ng Academy na nasa panganib
kami.
"I can't believe nasundan nila tayo."
Hila hila ako ni Snow habang tumatakbo kami. Ramdam ko ang panginginig ng kamay niya habang hawak
niya ako. Tumigil ako at hinila siya upang huminto.
"Anong ginagawa mo? Kailangan nating makalayo!" halos pagalitan niya ako.
"Si Freya, kailangan natin siyang tulungan." sagot ko. Muli niya akong hinila pero nagmatigas ako.
"I already send a distress signal. Papunta na ang mga tutulong sa atin ano mang oras. Ang kailangan
lang hindi ka nila makuha mula sa amin."
"Pero hindi natin masisigurado na kayang pigilan ni Freya ang lahat ng yun bago sila dumating!"
"Kaya niya, okay? Hindi yun papayag na mapahamak ang sarili niya. Kaya niyang pumatay ng walang
alinlangan."
Muli niya akong hinila upang tumakbo and this time hinayaan ko siya. Hindi ko alam kung nasaan na
kaming parte ng gubat. Tumakbo kami ng tumakbo hangang sa masiguro ni Snow na malayo na kami sa
pinangyayarihan ng gulo.
"Sandali, kailangan nating masigurado na hindi tayo nasundan hangang dito."
Humugot si Snow ng ilang dahon sa puno at hinipan ito sa direction kung saan kami nanggaling.
"Babalik sila sa dinaanan natin at kung may naramdaman silang kakaiba. Malalaman ko."
Umupo kami sa ilalim ng isang puno. Naisandal ko ang ulo ko sa trunk nito dahil sa pagod.
"Bakit ba kailangan nating tumakas?" tanong ko. "Bakit hindi tayo lumaban?"
Minasahe ni Snow ang nanginginig niyang mga paa. "Dahil mas malaki ang magiging problema kapag nakuha
ka nila. Maaring katapusan na ng buong society ng Greven kapag nangyari yun."
"Anong ibig mong sabihin?"
"Ibig sabihin, ikaw ang susi sa pagkasira ng lahat ng society sa magic world."
Pareho kaming napalingon ni Snow sa hindi familiar na boses. Halos mangatal siya sa takot nang
makitang nasundan kami ng isa sa kanila.
"Nice to see you again, Ariela."
Napansin ko ang nakangiting labi niya sa ilalim ng hood na halos takpan ang buong mukha niya. Tumigil
ang paghinga ko nang maalala ko kung sino siya.
"H-Hades," Ang taong nasa harap ko ang dahilan kaya nalaman ko ang charm ko sa pinaka masamang
paraan.
"Naalala mo ako? It's a pleasure, Miss Ariela." nagbow pa ito na para bang nanunudyo.
Humawak sa akin si Snow. Hindi maari ito. Hindi ko hahayaang masaktan niya si Snow.
"Ano bang kailangan mo sa amin?!" sigaw ko. Kaya niyang kontrolin ang mga katawan namin sa isang
iglap. Kailangan kong mailayo si Snow dito.
Nakaisip ako ng paraan. Hinila ko si Snow at agad kaming tumakbo pabalik sa dinaanan namin kanina.
Narinig ko ang pagtawa ni Hades habang tumatakbo kami. Nakakalutang siya at alam kong kayang kaya
niya kaming sundan. Pero hindi ko hahayaan na pati si Snow ay masaktan niya.
"Ariela, ano bang ginagawa natin?" nagaalalang tanong ni Snow. Nabaligtad na ang sitwasyon. Ako na
ang humihila sa kanya ngayon.
"Kailangan mong makalayo!"
"Ano bang sinasabi mo?! Ikaw dapat ang-"
Humarap ako sa kanya at hinawakan siya sa balikat. "Hindi mo naiintindihan Snow. Kaya niyang
komontrol ng katawan. Hindi ko hahayaang magamit ka niya laban sa akin dahil hindi kita kayang
saktan."
Natigilan si Snow at bigla niya akong nabitawan. Tama. Kailangan niyang lumayo.
"Kaya ko siyang pigilan. Hindi niya magagamit ang charm niya laban sa akin ngayon. Kaya please lumayo
ka Snow. Hanapin mo si Freya at hintayin niyo ang tulong mula sa Academy."
"HINDI! Hindi ko gagawin yun. Hindi kita iiwan dito kasama ang taga Augury na yan." pagpupumilit
niya. "Hindi, Ariela."
"SNOW LISTEN TO ME!" sigaw ko.
"Mas mataas ang tyansa na makakaligtas ako kung hindi niya magagamit ang isa sa inyo laban sa akin.
Snow, hindi ko kayo kayang labanan."
Tuluyan na siyang hindi nakapag salita. "Kailangan mong bumalik at hanapin si Freya, okay? Magkikita
tayo pagkatapos nito."
Pumatak ang mga luha sa pisngi ni Snow. Sa lahat ng tao sa Academy pinaka ayaw ko siyang nakikitang
malungkot.
"Magkikita tayo." ulit niya.
"Oo. Pinapangako ko."
Tumango siya at sa huling beses ay niyakap ako. "Mag iingat ka." saka siya tumakbo palayo sa akin.
***
####################################
Chapter 19: Ariela Against Hades
####################################
Chapter 19: Ariela Against Hades
Pinagmasdan ko ang paglayo ni Snow, nang masigurado kong tuluyan na siyang nakalayo, humarap ako kay
Hades.
"Aaah, drama."
Nakangisi ito, aliw na aliw sa sitwasyon. Dahan dahan siyang lumapit sa akin. He glides across the
air with such ease and accuracy that it terrifies me.
Pero hindi ako pwedeng magpadala sa takot ko. Hindi ko alam kung matutupad ko ang ipinangako ko kay
Snow ngayong mag isa nalang ako sa gubat kasama si Hades. Pero higit pa sa takot na nararamdaman ko
may gusto akong malaman.
"Yung sinabi mo kanina." nagawa kong humakbang palapit sa kanya. "Totoo ba yun? Ako ang dahilan ng
pagkasira ng lahat ng society?"
Natigilan siya at naging mas malapad ang kanyang ngiti. "Tama ka, Miss Davis. Ikaw at wala ng iba ang
nakatakdang sumira sa balanse ng apat na society.
Para akong sinaksak sa dibdib dahil sa sinabi niya. Totoo pala. Totoo ang kinatatakutan ko. Napalunok
ako. Ako ang maaring makasira ng lahat. Ako at ang kapangyarihan ko.
"Sa tingin ko dapat kang katakutan. Dahil kaya mong pumatay ng charm. Kamatayan ang katumbas ng pag
kawala ng charm para sa isang charmer."
My mouth went dry. Suddenly ayoko ng marinig kung ano man ang mga sasabihin niya. I want to shut his
voice out.
"Hindi ka ba natatakot na magawa mo ang bagay na yun sa mga kasama mo? Ni minsan hindi mo ba naisip
yun?"
Isang imahe ang sumagi sa isip ko. Ang huling training ko kasama si Jett. Naalala ko ang pagmamakaawa
ko na hwag ituloy yun, ang takot ko na baka masaktan ko siya. A painful feeling washed over me. Hindi
ako nakapag salita. Biglang nag init ang sulok ng mga mata ko and for the first time I was truly
scared of my power.
"H-Hindi ko yun magagawa." I choke out.
"Paano ka nakakasigurado? You can't even control your charm. Ikaw at ang mga kasama mo pati na ang
special charm na hindi mo macontrol. Imagine what would happen."
I shake my head to clear away the horrible images that's suddenly flashing in my head. My hands
started to tremble.
"Ipapahamak mo sila, Ariela. Ang bagay na katulad ng special charm ay pinaghahandaan mula pagkabata.
Hwag mong asahan na maccontrol mo ito sa loob lamang ng ilang buwan. That's impossible. Kapag huli na
ang lahat malalaman mo na tama ako."
"STOP."
"Ikaw ang dahilan ng pagkawasak ng Academy. Ang mga kaibigan mo papatayin mo sila. Sadyain mo man ito
o hindi wala kang magagawa. Ang charm mo ang kumo-control sa iyo."
Gusto kong takpan ang tenga ko para hindi na siya marinig. Pero pakiramdam ko wala na akong lakas.
Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Ayoko na siyang marinig pa.
"Tama na, nakikiusap ako."
"Nagpapagod lang sila sayo. Nagsasayang sila ng panahon para tulungan ka. Sumama ka sa amin, Ariela.
Kaya naming alisin ang sumpa na kasama ng pagiging special charm."
"Hindi."
Unti unting nagbago ang ihip ng hangin sa loob ng gubat. Nagsimulang magwala ang mga puno, nagliparan
ang mga tuyong dahon sa lupa. Marahas ang naging pag ihip ng hangin habang pinalilibutan ako.
"Hindi ito matatapos, Ariela. Mauulit ang mga ganitong sitwasyon hangang sa maubos ang mga kasamahan
mo at makuha ka namin. Kaya sumama ka nalang, Ariela. Spare them their lives."
"P-Pero gusto kong manatili. Kasama nila." Ramdam ko ang panginginig ng boses ko. "Kaya tama na.
Tumigil ka na."
Lumapit si Hades sa akin at hinawakan ang mukha ko. Tinabig ko ang kamay niya at lumayo mula sa
kanya. Natawa siya ng mahina.
"Kaya naming ibalik ka sa normal mong buhay, Ariela. Kaya naming alisin ang sumpa na kasama ng
pagiging specia-"
"I SAID STOP! SHUT UP! JUST SHUT UP!"
Isang puno ang nahugot sa lupa at biglang bumulusok sa direction ni Hades. Nanlaki ang mga mata ko.
Maging si Hades ay hindi inaasahan ang nangyari. Nakaiwas ito mula sa pag atake pero nasira ang parte
ng kanyang cloak na tumatakip sa kanang braso niya.
Natigilan siya habang nakatitig sa akin. "Isa itong halimbawa." seryoso niyang sabi. Nawala na ang
kahit anong trace ng ngiti sa mukha niya. Napansin ko ang pagtulo ng dugo mula sa braso niya pababa
sa mga daliri niya.
"You can't control your emotions. Therefore, you can't control your charm."
Muli siyang lumapit sa akin. Napaatras ako. Nagbabanta ang bawat apak niya sa hangin. Fear runs
through every limb of my body.
"Minsan lamang ako makiusap pero binalewala mo." he smiled a devil's smile. "Kung ganun, gawin natin
ito sa paraang gusto mo, babaeng may special charm."
Snow's POV
Pinahid ko ang mga luha ko habang tumatakbo palabas ng gubat. I felt so helpless more than ever.
Halos hindi ako makatakbo ng maayos. Iniwan ko si Ariela kasama si Hades.
Nang makita ko ang familiar na clearing kung nasaan ang bahay halos bumagsak ako sa lupa sa tindi ng
panghihina. Konti nalang. Kailangan kong pakiusapan si Freya na-
"SNOW!" lumingon ako sa pinangalingan ng boses. The moment I saw Collin's familiar face gusto kong
umiyak at magsumbong sa kanya.
Niyakap niya ako once na nakalapit siya sa akin. "Are you okay? Why are you crying? Where's Ariela?"
"I'm sorry." paulit ulit kong sabi. "I'm so sorry." I could feel him stroking my back.
"Sshh. Hindi mo kailangang mag sorry."
I shake my head wildly. "Iniwan ko si Ariela kasama si Hades. Sorry wala akong nagawa."
Noong oras na yun napansin ko ang dalawa pang taong nakatayo malapit sa amin. Sinamaan ako ng tingin
ni Freya bago siya tumalikod palayo sa amin. Alam kong sinisisi niya ako.
"Nasaan siya?"
Nabigla ako sa boses ni Jett. Nakakatakot siya. Lalapitan ko sana siya para ipaliwanag ang nangyari
pero hinila ako ni Collin. I glance at him and he shakes his head gently. "Hindi maganda ang inisip
mo."
Doon ko napansin kung gaano nangigigil si Jett. His fists are covered in scorching flame. "Sa gubat.
Sa ginta ng gubat." sagot ko.
Maging ako nagsimula ng matakot sa ipinapakita niya. Nawala si Jett sa paningin namin. Hangang sa
narinig ko nalang ang ingay ng gubat na para bang nagambala ang mga puno dahil sa mabilis na pag daan
ng isang bagay.
"Kaya mo pa bang maglakad?" tanong ni Collin. Tumango ako.
"Kailangan natin siyang sundan. Hindi maganda ang mangyayari kapag nawawalan ng control si Jett."
Ariella's POV
Iniwasan ko ang mga matutulis na sanga ng mga buhay na puno. Pero sa bawat pag iwas ko lalo silang
dumadami. Sinasalakay nila ako na para bang may sarili silang mga isip. It was like a nightmare to
see the tress uprooting themselves from the ground. Ginawa ito ni Hades dahil alam niyang wala akong
takas kung ang mga puno sa gubat ang ima-manipulate niya at gagamitin laban sa akin.
Naramdaman ko bigla ang pagtama ng isang matulis na bagay sa pisngi ko. Nasugatan ito at agad tumulo
ang dugo pababa sa mukha ko. SHIT. Pinunasan ko ito pero napangiwi lamang ako dahil sa hapdi. Naulit
ang nangyari at binti ko naman ang pinuntirya. Isang manipis at matulis na sanga ang tumusok sa laman
ko na siyang ikinasigaw ko sa sakit. Napapikit ako at pilit hindi ininda ang sakit habang pinatamaan
ng charm arrow ang mga nakapaligid sa aking mga puno.
Hindi ko mahanap si Hades. Nawala na siya sa paningin ko mula ng buhayin niya ang mga puno. Pero
hindi sapat na iwasan ko ang mga ito. Kailangan kong makaalis sa mismong gubat kung gusto ko pang
mabuhay.
Ramdam ko ang pag daloy ng dugo mula sa sugat sa binti ko. Hindi ako makalakad ng maayos. Dumami pa
ang mga sugat ko nang mas lalo silang nakalapit sa akin. Huminga ako ng malalim at napatingin sa
madilim na langit. Kailangan ko itong subukan.
Nagpakawala ako ng isang malaking charm arrow sa itaas. Pero bago pa man ito lumampas sa pinakamataas
na puno, sumabog ito sa mas madami at mas maliliit na charm arrow. Tinamaan niya ang mga may buhay na
puno na nakapaligid sa akin. Nagbagsakan ang mga ito sa lupa. Kinuha ko yung pagkakataon para
makaalis.
"Not so fast."
Narinig ko ang boses ni Hades. Linibot ko ang tingin sa paligid. Hindi ko siya makita. Nasaan siya?!
Naramdaman ko ang pagdagundong ng lupa kasunod ang isang mahigpit na bagay na bumalot sa binti ko.
Tumingin ako sa baba at nakita ang isang ugat ng puno ang nakakapit sa akin. Pilit kong hinila ang
mga binti ko mula dito pero hindi na ito bumitaw pa. Nagsimula akong magpanic. Pinatamaan ko ng charm
arrow ang ugat pero hindi ito tinablahan. Tumigil ito sa pag galaw at natrap ako sa lupa kasama nito.
"Well, well, well. Finally."
Naramdaman ko na palapit na si Hades sa akin kahit hindi ko siya nakikita. Hindi ako papayag na
makuha niya. I would rather die. Ginawa ko ang paraan na alam kong maari kong ikapahamak. Inilabas ko
ang lahat ng natitirang lakas ko at pinatamaan ang lupa kung saan ako nakatayo.
Sumabog ang energy ball sa paanan ko. Matinding sakit ang naramdaman ko sa mga binti ko. Hindi ko
inaasahan kung gaano kalakas ang magiging impact ng ginawa ko hangang sa tumilamsik ako sa loob ng
gubat. Nalaglag ako sa lupa matapos masabit sa iba't ibang sanga ng puno. Akala ko nawawalan ako ng
malay noong oras na yun. Halos mawalan ako ng hininga sa pag tama ng ulo ko sa lupa.
Tumayo ako at nabigla sa nakita. Sa harap ko ay ang dating parte ng gubat na puno ng puno. Ngayon
isang makaking butas sa lupa ang nandoon. Maging ang mga puno malapit dito ay nagtumbahan.
"You never cease to surprise me."
Nanlaki ang mga mata ko nang maramdaman ang isang mainit na hininga sa gilid ng batok ko. Dalawang
kamay ang pumatong sa balikat ko at noong oras na yun pakiramdam ko huminto ang oras. Takot. Yun ang
nangibabaw sa akin. Akala ko tapos na. Nagkamali ako.
"Hindi mo matatakasan ang nakatakdang mangyari, Ariela."
Bigla kong naalala ang mga taong naghihintay sa akin sa Academy. "Hindi ako nag iisa."
Mabilis akong humarap kay Hades, itinapat ang palad ko sa katawan niya, at inipon ang lakas na hindi
ko alam kung saan nagmula, para makagawa pa ng isang energy ball. Ang pangalawa at huling energy ball
na makakaya kong gawin.
Sumabog ang fire ball nang madikit sa katawan ni Hades. Mas malakas ito kesa noong una. Naramdaman ko
ang paglaki ng mga sugat ko nang maapektuhan ng impact nito.
Direkta akong nalaglag sa lupa matapos kong tumilapon sa ere. Pero wala akong naramdamang sakit. Mas
kinabahan ako dahil doon. Unti unti ng namamanhid ang katawan ko. Alam ko na ang kasunod nito.
Hinanap ko si Hades sa magulong paligid. Pero hindi ko siya makita o maramdaman man lang. Natigilan
ako nang makita ang isang bagay na nakasabit sa isang sanga. Gutay gutay ito na para bang isang
basahan. Ang cloak ni Hades.
"DAVIS!"
Isang familiar na boses ang narinig ko. Nagpalinga linga ako sa madilim na gubat. JETT!
"JETT!"
Hindi ako pwedeng magkamali! Boses ni Jett yun! Nandito na sila! Ligtas na ako!
"JETT! NANDITO AKO!"
Pinilit kong tumayo pero hindi ko magawa. Punong puno na ng dugo ang buong binti ko. Kinabahan ako
nang makita yun. Bakit wala akong maramdamang sakit?
"JETT! NANDITO AKO!" ulit ko.
Humawak ako sa isang puno at pilit na tumayo. Narinig ko din ang iba pang mga boses. Si Snow, Freya
at Collin. Tapos na. Tapos na ang gabing ito. Nakaligtas ako.
Handa na akong tumakbo palapit sa mga boses nang isang kakaibang anino ang pumaikot sa akin. Nanghina
ako nang marinig ang mga salitang pumailanlang sa paligid.
"Hwag kang magsaya, Ariela. Hindi pa tapos ang lahat."
Naramdaman ko ang paglapit nito. Hindi ako makagalaw. Isang mainit na bagay ang naramdaman ko malapit
sa aking tenga. Tila ba may gusto itong ibulong sa akin.
"Ikaw mismo ang magmamakaawa na lumapit sa amin."
Mas lumapit ang anino sa akin kaya napapikit ako.
"Dahil nasa amin ang Grandma mo."
***
####################################
Chapter 20: The Deal with Augury
####################################
Chapter 20: The Deal with Augury
"Ariela, naririnig mo ba kami?"
"What the hell happened? Answer me!"
"Sumagot ka Ariela."
Isang malakas na sampal ang tumama sa pisngi ko. Nagulantang ako dahil doon at napansin na nakatingin
ang apat na tao sa akin. Si Freya, si Snow, si Collin, at si Jett.
"Bakit mo ako sinampal?" asik ko kay Freya.
Inirapan niya lang ako. "Para magising ka."
"I'm not unconscious!"
"But you look out of it."
Tumingala ako sa mga kasama ko. They look so relieved that I'm okay. Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa
lupa pero bigla nalang akong bumagsak. Hindi ako makapaniwala nang makita ang estado ng mga binti ko.
Puno ito ng dugo.
"Oh my, God, Ariela."
Natutop ni Snow ang bibig niya nang makita ito. "Don't worry. I'm fine." I assured her. Totoong okay
lang ako. Wala akong maramdaman.
"Kaya mo bang maglakad? Okay, that's a dumb question. Mabuti pa-"
Hindi natapos ni Snow ang sasabihin niya dahil biglang lumapit si Jett sa akin. Saka niya ako
binuhat. Napanganga ako. Sinimulan naming tahakin ang daan palabas ng gubat.
"Sandali! Kaya kong maglakad! Bitawan mo ako!"
"Ilang minuto lang eepekto na sayo ang ginawa mong pakikipag laban." Derecho ang tingin niya sa daan
nang sabihin niya yun. "Mahihirapan ka ng tumayo."
Tumingin ako sa mga kasamahan ko sa likuran. Alanganing sumunod si Snow, napangiti naman si Collin na
sumunod din, si Freya masama ang tingin at nasa hulihan.
"Jett, kaya ko naman talaga. I swear-"
"Power rush. Tawag yan sa adrenaline rush na kayang ibigay ng mga charm. Kapag nag fade na yan sa
katawan mo. Mararamdaman mo ang lahat ng sakit na hindi mo naramdaman kanina. Like an aftershock."
He said those words with finality kaya hindi na ako nakapag salita pa. Hinayaan ko nalang siyang
buhatin ako. Hindi naman siya mukhang nahihirapan. Pero ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso niya.
At ang init niya. Hindi ko alam kung napapaso na ba ako o talagang humahapdi lang ang katawan ko.
"Jett," bigla kong sabi matapos ng mahabang katahimikan. "Hindi ko siya natalo. Buhay parin si
Hades."
Naramdaman ko ang pag higpit ng hawak niya, a response from what I'd just said. Alam kong alam niya
ang nangyari. Noong dumating siya kanina naabutan niya ang anino na nakapalibot sa akin. Sinugod niya
ito at hinila ako palayo doon. Doon ko nalaman na nakalutang na pala ako sa ere kasama ang anino.
Naramdaman ko ang pagbagsak ko sa lupa kasabay ng pag laho ng anino. I could hear Jett calling out na
lumabas ito at maglaban sila. Pero hindi na ito nagpakita. Si Hades buhay parin siya at ang huli
niyang sinabi ang pumupuno sa utak ko hangang sa mga oras na ito.
"Hwag kang mag alala. Hindi na ako papayag na muling makalapit siya sayo."
A sharp pain swept over me. Unti unti kong naramdaman ang sakit sa iba't ibang parte ng katawan ko.
The power rush is fading and it was freaking painful. Every part of my body is screaming in pain.
Lalo na ang binti ko. Para bang may malaki itong butas na sinisipsip ang bawat laman ko. Napapikit
ako sa sakit.
"Calm down." utos ni Jett. Napahawak ako ng mahigpit sa tela ng damit niya dahil sa sakit.
"Hwag kang mag panic. Lalo mong mararamdaman ang sakit."
I nodded. But a few seconds later I'm hyperventilating. Matinding sakit ang naramdaman ko sa ulo ko.
Para itong nahahati sa gitna. Taas baba ang dibdib ko habang hawak ako ni Jett. Maya maya pa unti
unti ng bumibigat ang talukap ng aking mga mata.
"Is she okay?" I heard Snow asked. Pero hindi ko na narinig pa ang naging sagot ni Jett. Tuluyan na
akong nawalan ng malay sa mga braso niya.
Snow's POV
Nawalan ng malay si Ariela habang hawak ni Jett. Nagpatuloy kami sa paglalakad palabas ng gubat. Nang
marating namin ang dulo nito narinig namin ang ilang mga boses.
"Nandito sila, mga kasama!"

Nagsilapitan sila sa amin. It was a relief na makitang nandito ang ilan sa schoolmates namin maging
mga authorities galing sa Academy.
Magulo sa lugar. May magic circle na nakapalibot sa bahay at inaayos ito. Maging ang mga bangkay ng
mga pinatay ni Freya ay nililigpit na nila. May mga pumasok sa gubat para ayusin ang mga nasira sa
laban ni Hades at Ariela. Hindi kami pwedeng mag iwan ng kahit anong bakas ng paglalaban sa lugar na
hindi namin sakop.
Medyo basa ang lupa dahil sa mga natunaw na barrier ni Freya. Dinala agad ni Jett si Ariela sa grupo
ng mga healing charmer na sumama.
"Ang may mga sugat, sumama sa amin."
Nahuli sila ng dating. Kung hindi pa naunang pumunta sina Jett at Collin dito malamang iba ang
nangyari. Baka hindi namin kasama si Ariela ngayon. Bumuntong hininga ako. Kahit nakaligtas si Ariela
hindi parin legitimately nagtagumpay ang plano. Magiging malaking dagok ito sa Academy kapag nalaman
ito ng mga nasa itaas.
Sumama ako sa isang healing charmer para gamutin ang ilang sugat ko. Nakita ko si Ariela na
nakalutang sa ibabaw ng isang magic circle at ginagamot. Kanina noong dumating kami sa gubat at bago
siya sinampal ng malakas ni Freya paulit ulit niyang sinasabi ang pangalan ng Grandma niya. Hindi ko
maiwasang mag alala. Siya nalang ang natitirang meron si Ariela. Anong kinalaman ng Grandma niya sa
nangyayari?
Ariela's POV
--
"Nasa amin ang Grandma mo. Ano na ang gagawin mo, Ariela Davis?"
Tumayo ako mula sa pagkakalugmok sa isang madilim na sahig. "Pakawalan niyo siya! Hwag niyo siyang
idadamay dito!"
Isang malakas na tawa ang pumuno sa paligid. Wala akong makita kundi isang malawak na kadiliman. Pero
ang boses niya tila ba nasa malapit lang siya at pinagmamasdan kung paano ako mag dusa.
"Nasa iyung kamay ang kaligtasan ng Grandma mo. Sumama ka sa amin, Ariela."
Unti unting lumiwanag sa isang bahagi ng lugar. Nakita ko si Grandma. Nakalahad ang kamay niya para
sa akin.
"Halika na apo. Umuwi na tayo."
Mabilis akong tumayo at tumakbo papunta sa kanya. "Grandma!"
Natigilan ako at mabilis na huminto nang makitang may kasama si Grandma. Isa itong anino na pumulupot
sa kabuuan niya na para bang isang ahas.
"Ariela, hindi namin sasaktan ang Grandma mo basta sumama ka sa amin."
Umalis ang anino mula kay Grandma at mabilis na pumunta sa direction ko na para bang isang gumagapang
na ahas sa sahig.
"Nasa iyo ang desisyon. Ang kaligtasan niya o ang charm mo. Madali lang ang pag pili, Ariela."
Isang mahigpit na bagay ang bumalot sa leeg ko. Pakiramdam ko sinasakal ako.
"Pero hwag kang lalampas sa ibinigay naming oras. Hindi mo gusto ang mangyayari kapag pinaghintay mo
kami."
Nawala ang anino at bumalik ito sa liwanag kasama si Grandma.
"Bilisan mo, Ariela. Bago mahuli ang lahat. At hwag na hwag kang magsasalita sa ibang tao tungkol
dito. Kung ayaw mong mangyari ito."
Bumalot ito sa leeg ni Grandma gaya ng ginawa niya sa akin. Kitang kita ko kung paano unti unting
nawawalan ng hininga si Grandma.
"Tama na! Itigil mo yan!"
Tumakbo ako papunta sa kanila para pigilan siya. Pero bago pa ako makalapit naglaho ang mga image
nila tulad ng abo na nilipad ng hangin.
"Grandma!"
Walang tigil ang pagtulo ng mga luha ko.
"Grandma!"
--
"Ariela! Gumising ka! GISING!"
Naramdaman ko ang marahang pagyugyog ni Snow sa mga balikat ko kasabay ng nag aalala niyang boses.
Napabalikwas ako ng bangon.
"Ok ka lang ba? Bakit ka sumisigaw?"
For a moment tinitigan ko lang siya. Tagaktak ang pawis sa mukha ko at nanginginig ang aking mga
kamay.
"Ayos lang ako." sagot ko. "Bangungot lang." Tumayo ako sa kama at pumunta ng banyo. Gusto kong
iwasan ang nagtatanong na mga mata ni Snow.
Isinara ko ang pinto agad na nilock ito. I gripped the edge of the sink with both hands and stared at
my reflection in the mirror. Magulo ang buhok, kulang sa tulog, pawis na pawis. Humigpit ang hawak ko
sa lalabo.
Ang panaginip nanaman na yun. Paulit ulit nalang. Ilang araw na ang lumipas mula ng nangyari ang
laban namin ni Hades pero hangang ngayon napapanaginipan ko parin ang huling sinabi niya sa akin.
"Walang makakaalam Ariela. Walang ibang dapat makaalam."
Naikuyom ko ang mga palad ko. Kasunod nun ay ang tunog ng nabasag na salamin.
"Ariela, anong nangyayari dyan? Ariela!"
Nahuhuli ko ang pagtitig ni Snow sa akin ng ilang beses habang nasa klase. Nagkunwari nalang akong
hindi siya napapansin. Marahil nagtataka parin siya sa nangyari sa salamin kaninang umaga though
hindi na siya nagtanong pa noong sinabi kong aksidente ang nangyari.
Pinagmasdan ko ang school campus sa ibaba at pinanuod ang mga sophomore na naglalaro ng soccer. Isang
laro na hindi gumagamit ng charm. Naisip ko ang normal kong buhay. Ang buhay na walang magic, walang
Academy, at ang tanging kasama ko ay si Grandma.
Kailangan ko ng magdesisyon. Ilang araw na ang lumipas. Binigyan lamang ako ng isang lingo ni Hades.
Kapag nakapag desisyon na ako kailangan ko yung ipadala sa pamamagitan ng isang sulat. Ibibigay ko
yun sa isang uwak na naghihintay sa labas ng Academy. Nagkalat ang espiya ng Augury sa lugar na ito
pero maging ang nalaman kong yun ay hindi ko maaring sabihin. Sa gabi ding yun kailangan ko ng iwan
ang Academy.
Pumasok ako sa Cafeteria kasabay si Snow. Napatingin sa akin ang ibang mga taong nandoon. Marahil
naaalala yung gabi ng full moon. Yung iba walang kaalam alam sa nangyari. Mga higher rank lang kasi
ang mga kasama sa mission na yun. May mga kasama nga kami sa room na hindi alam ang tungkol doon.
Nagiwas din naman agad sila ng tingin at bumalik sa kanya kanyang ginagawa. Walang pwedeng makaalam
ng Academy secret maliban sa mga taong gumagawa nun. Umupo kami sa usual table matapos kumuha ng
pagkain. Excited ang mga boses na naririnig ko at mas maingay ang Cafeteria kesa sa dati. Anong
meron?
Napatingin ako sa mga kasama ko. Nakakapag taka dahil ang tahimik nila. Dapat kapag ganito nagk-
kwentuhan na ang kambal. Tapos madadamay sa usapan si Snow. Tapos madadamay ako.
"Anong meron?" tanong ko. Sabay sabay silang napatingin sa akin habang nasa gitna ng pagkain.
"Hah?"
"Sabi ko anong meron?" tumingin ako ng bahagya sa mga babaeng excited na nagk-kwentuhan sa kabilang
table. "Bakit madami atang excited."
Linibot ni Layla ang tingin sa paligid. Pero pansin kong peke lang yun. Laging updated ang dalawa pag
dating sa mga pangyayari sa Academy. Imposibleng ngayon lang nila napansin.
"Ah, yun ba?" napangiti siya ng alanganin. "Malapit na kasi ang Senior Mystic Ball."
"Senior Mystic Ball?"
Si Lily ang sumagot. "Yung annual dance para sa lahat ng Senior students. Parang prom sa normal na
mundo. Pero dito ang tawag namin Senior Mystic Ball."
"Ahh." tumango tango ako. Sabi ko na nga alam nila eh. "Bakit ngayon niyo lang sinabi? At bakit hindi
kayo mukhang excited gaya ng iba?" Umiwas ng tingin ang kambal.
"Dahil hindi tama na nagsasaya sila matapos ang nangyari."
Napatingin kaming apat sa babaeng huminto sa table namin. May hawak siyang tray at mukhang napadaan
lang nang marinig kami.
"Nahahalata ang mga kasama sa mission dahil sa mga pinapakita nilang attitude. People should get over
it."
Umalis si Freya matapos sabihin yun. Sinundan ko siya ng tingin hangang sa makarating siya sa mga
kasama niya. I glance at my own set of friends.
"Totoo ba yun?" tanong ko. "Hindi niyo kailangang gawin yun. Tama si Freya. Kinakalimutan na dapat
ito. Sa ginagawa niyo lalo niyong pinapaalala sa akin ang nangyari."
"Sorry."
Ngumiti ako. "Ok lang. Basta balik na tayo sa dati."
Nakahinga sila ng maluwag. Saka sila nagkwentuhan tungkol sa Ball. Pinagmasdan ko sila habang
masayang nagk-kwentuhan. Makakasama ko kaya sila sa Ball na yan. Kung ilang araw nalang mula ngayon
kailangan ko na silang iwan.
Narinig ko mula sa pag uusap nila na sa weekend na nga ang Ball. Eksaktong one week since naglaban
kami ni Hades. Yun ang katupusan ng binigay niyang oras para mailigtas ko si Grandma. Tama ako. Hindi
ako makakapunta.
Sabi din ni Layla last week pa ito pinaghahandaan. Hindi lang namin napapansin dahil nakatuon ang
atensyon namin sa paghahanda para sa pag atake noong full moon. Pakiramdam ko tuloy nasira ko ang
atmosphere ng masayang event na yun. Lalo pa at madami sa kasama sa mission ay mga Seniors. Dapat
kalimutan na nila ang nangyari noong full moon.
"Kaya dapat, paghandaan natin ang Mystic gift. Dahil doon nakasalalay ang gabi natin."
Natigil ako sa pag iisip nang marinig ang isa nanamang hindi familiar na term. "Mystic gift? Para
saan yun?"
This time pati si Snow ay napatingin na sa akin. Hindi siya masyadong umiimik kanina pero ngayon
nakangiti na siya ng bahagya.
"Mystic gift. Ito yung regalo para sa magiging date mo sa Ball." says Snow. "It means niyaya mo siya
maging date sa prom."
Kumunot ang noo ko. "Err, okay? Akala ko lalake dapat ang nagyaya sa prom hindi babae-"
"WHAT?!" sabay na sabi ng kambal. Tiningan nila ako na para bang may sinabi akong masama.
"Ganun sa normal na mundo. Lalake ang magbibigay ng gift or gagawa ng prom proposal. Hindi mga
babae."
The twins wrinkled their noses in disgust. "WEIRD."
Natawa naman ako. Ako dapat ang magsabi nun sa nakaugalian nila. WEIRD na ang babae ang gagawa ng
proposal sa prom. Hindi ba ang awkward nun?
"Hindi ba siya awkward?" tanong ko. "I mean ang babae ang mar-reject? I think that's-"
"Reject?" nagkatinginan ang kambal saka tumawa. "Magbigay ka sa madaming lalake. Para madami kang
pagpipilian."
I frown. "Pwede ba yun?"
"Of course!" masayang sabi ni Lily. "Kaya ikaw sumama ka sa amin bukas. Gagawa tayo ng madaming gifts
para siguradong may date tayo."
Tiningnan ko lang sila at pilit na ngumiti. I don't need any gift. I don't even need a date. Hindi
ako makakapunta dahil sa araw na yun maaaring nasa Augury na ako.
***
Who will be Ariela's date? Hindi na ba talaga siya makakapunta sa Ball? What will happen to her in
Augury? At bakit ang dami kong tanong? xD Abangan ang mga kasagutan sa next update.
PS. I appreciate all your comments on the previous chapter. Especially sa mga naging reaction niyo
towards Hades. I enjoyed reading those xD
Votes at comments ay na appreciate ni author kahit medyo busy so sana makapag iwan kayo ng mensahe ^^
Hope to see you again on the next update. x
@april_avery
***
####################################
Chapter 21: Mystic Gifts
####################################
Chapter 21: Mystic Gifts
Hindi ako papayag na gamitin nila si Grandma laban sa akin. Kailangan kong gumawa ng paraan. Kung
makukuha nila ako maaring maging katapusan na din ito para sa Academy o sa buong society ng Greven.
Hindi nalang ito tungkol kay Grandma at sa charm ko ngayon.
Pumunta ako sa office ni Miss Serena para tawagan si Grandma for the nth time that week. Sa office
lang kasi ni Miss Serena maaring magkaroon ng kumonikasyon mula sa labas. Alam kong maaring wala
nanamang sumagot gaya nitong mga nakaraang araw pero hindi parin ako nawawalan ng pag asa.
"Hello?"
My heart immediately lifts up the moment I heard the familiar voice. "Mrs. Elena." I exclaimed. Siya
ang kapitbahay namin. Maaring may alam siya kung nasaan si Grandma.
"Ariela, hija! Bakit ngayon ka lang tumawag. Naku, alalang alala na kami sa inyo ng Lola mo."
"Nasa isang boarding school po kasi ako." maikling paliwanag ko. "Si Grandma po ba, umuwi na siya?"
I waited with baited breath for her answer. "Hija, hindi mo ba alam? Noong umalis kayo ng Grandma mo
hindi na siya bumalik pa. Nagaalala na nga kami mula nang nabalitaan namin ang nakawan sa inyong
bahay ilang buwan na ang nakararaan."
Nakawan? Tama. Yun nga ang sinabi ni Grandma kay Mrs. Elena bago kami umalis. Na may nagtangkang nag
nakaw sa amin. Hearing about it now I remembered the very reason why I'm here in this Academy in the
first place.
Ang mga taong nagtangkang kunin ako noong nasa normal na mundo palang ako, maari bang ang Augury yun?
Alam nila kung saan kami nakatira hindi ko pa man alam na may charm ako. Kung ganun maaring nasundan
nila kami sa pagpunta sa Academy at si Grandma hindi na siya nakauwi pa-
"Mrs. Elena, sigurado po ba kayo?"
"Sigurado ako, Ariela. Oo nga pala, hija. Kaya nga ako nandito sa bahay niyo dahil kagabi lang may
umaaligid ditong ilang mga tao. May alam ka ba tungol doon?"
Natigilan ako. Mga tao na umaaligid sa bahay namin sa normal na mundo? Bakit naman nila gagawin yun?
At bakit- Isang click sa pintuan ang narinig ko. Tinakpan ko ang receiver at lumingon sa direction ng
pintuan. I was expecting someone to walk in pero walang nangyari.
"Mrs. Elena, sandali lang po." binuksan ko ang pintuan at sumilip sa labas. Walang tao. Weird. Pero
narinig ko ang pagbukas ng lock nito. Pagbalik ko sa telepono nakapatay na ito. Sinubukan kong muling
tawagan ang number namin pero tuluyan ng naputol ang linya.
Napaupo ako sa pinakamalapit na upuan. Tuluyang namatay ang linya ng telepono. Ibig sabihin ba hindi
na ako makakatawag pang muli sa normal na mundo?
Lumabas ako sa office na may kakaibang pakiramdam. Para bang may nagmamasid sa akin. Napalingon ako
sa bintana at inaasahang may makikitang uwak. Wala naman. Yun lang ang alam kong paraan ng Augury
para makalapit sa Academy. Guni guni ko lang siguro yun.
Bumaba ako sa hallway na malalim ang iniisip. Hindi nakatulong sa sitwasyon ang nalaman ko. Nasaan ba
si Grandma? Totoo bang nasa Augury na siya sa mga oras na ito? Hindi ako sigurado pero habang
tumatagal mas umaayon sa sinasabi ni Hades ang mga bagay bagay.
"Ariela! Hey!" huminto ako sa paglalakad nang marinig ang matinis na boses ni Layla.
Nagtatakang tiningnan ko siya. "Bakit nasa labas ka?" tanong ko. "Wala ba tayong klase?"
Karirinig ko lang ang school bell na nagsasabing tapos na ang Lunch Break. Hindi ba dapat nasa
classroom na siya sa mga oras na ito?
"Remember the Mystic gift?" excited na tanong niya. "Tara na sa work room. Oras ng pag gawa kaya wala
tayong klase."
Hinila niya ako palayo sa direction ng classroom. Mystic gift? Ito ba yung kanina pa nila pinag
uusapan. I remember may listahan pa silang pinapakita kanina kung sino ang mga bibigyan nila. Pero
hindi oras ng pag gawa ng regalo ngayon. May malaki akong problema at kailangang masolusyunan ko agad
ito.
"Teka, sandai, Layla! Hindi ako pwedeng-"
Huminto kami sa harap ng isang room na madalang lang namin gamitin. Ito ang work room kung saan maari
kang gumawa ng mga bagay na hindi related sa pakikipag laban. Ginagamit lang namin ito tuwing oras ng
practical arts at potion mastery.
Pero ngayon puno ito ng estudyante. Mga babaeng estudyante ng senior class. It's quite obvious that
I'm the only one missing in the pack if not for Layla who drag me into the place.
"Ariela, Layla! Here!" kumaway si Lily mula sa baking station. Nang lumapit kami may ilang tray ng
hindi pa nab-bake na cookies sa harap niya.
"So guys, ito ba yung Mystic gift?" tanong ko. Ordinaryong mga pagkain lang ang nakikita ko.
"Duh, of course." proud na sabi ni Lily. "Hindi mo gustong may mangyaring hindi maganda sa date mo
kaya naman ipaghanda mo siya ng normal na bagay."
I swear this is driving me crazy. "May kailangan pa kasi akong gawin kaya hindi ako makakasama sa
inyo."
Tiningnan nila ako ng masama. "Mas importante pa dito?" Snow asked with suspicion.
Kung alam mo lang Snow ginagawa ko ito para masamahan man lang kayo sa gabing yun.
"May date ka na ba?" nakataas na kilay na tanong ni Layla. "Kung may date ka na syempre papayagan ka
namin pero kung wala naman aba hindi maaring maging wall flower ang isa sa atin. Right, girls?"
Nasampal ko ng marahan ang noo ko. I have no freaking date and I don't even care. Hindi ko nga alam
kung anong pwedeng mangyari sa akin sa gabing yun. Date ba pa ang uunahin ko?
"May date na ako." nasabi ko. Mas lalo silang nagsuspetsya. Lumapit sila sa akin na may nakakalokong
mga tingin.
"Really? Who?"
Ang unang lalakeng pumasok sa isip ko ang nasabi ko. "Si Jett!" napalakas ata ang pagkakasabi ko
dahil pati ang mga nasa kabilang station ay napatingin sa akin.
"SI JETT?!" the twins shrieked. Oh no. Oh no. Bakit ganyan makatingin ang mga babae sa paligid?
"Y-Yes." sagot ko. Na sana hindi ko nalang kinonfirmed. Hindi makapaniwalang tiningnan ako ng kambal.
"You did not! How come?" says Lily.
"Hindi ka pa nga nagbibigay ng gift! That's unfair. Paano nalang kami. Halos siya at si Collin na nga
lang ang pinaghahandaan namin ng lubusan tapos may date na pala si Jett!" says Layla.
Sana hindi na ako nagsinungaling. I swear the twin looks crushed but not as crushed as the other
girls in the room looking at me with daggers. If looks could kill I guess I'm a floating soul right
now.
God, I'm sorry for this stupid lie! "I'm sorry." I offered with a smile. "So, can I go now? May
gagawin pa kasi ako."
Iniwan ko sila na tahimik at hindi makapaniwala. Sinundan ako ng tingin ng mga matang walang ibang
ginusto kundi ang mawala na ako sa mundong ito. Don't worry it might happened a few days from now.
Hindi ako nag alala sa kambal dahil alam kong nag over react lang sila. Yes, may crush sila kay Jett
pero hindi naman nila yun sineseryoso. Ang inaalala ko niyan si Jett. Paano kapag nalaman niya ang
kasinungalingang ginawa ko? Worst, what if it could affect her real future date? Hindi ako nag iisip!
Baka may balak na siyang maging date pero dahil sa sinabi ko baka panghinaan ng loob ang babae at
hindi mag bigay ng Mystic gift. Paano nalang si Jett?
I cursed inwardly while on the way to Sir Chase office. I have to deal with those things later.
Kumatok ako pagkarating ko sa harap ng office. Sir Chase, please. Sana nandito ka. Ikaw nalang ang
natitirang pag asa ko.
"Yes?" napalingon ako sa hallway na pinangalingan ko kanina at nakitang naglalakad si Sir Chase.
"Sir!" halos hindi makahingang sabi ko. He raised his eyebrow as if expecting me to say something.
"G-Gusto ko lang sana kayong tanungin tungkol kay Grandma."
"Si Senior Marga, hindi pa bumabalik sa bahay niyo?" nagtatakang tanong ni Sir Chase. Nandito ako
ngayon sa loob ng office niya at nakaupo sa isa sa mga upuan sa mahabang conference table.
"Ganun na nga po."
Wala akong balak sabihin ang buong sitwasyon sa kanya pero umaasa ako na maiintindihan niya ang nais
kong iparating. Kapag sinabi ko ang nangyayari at nakarating ito sa Augury baka saktan nila si
Grandma kung nandoon nga siya. I would never risk that. Kailangan ko lang iparamdam na kailangan ko
ng tulong nang hindi lumalabag sa usapan namin ni Hades.
"Sigurado ka ba dyan?" he asked with suspicion.

I nodded. Naging seryoso ang mukha ni Sir Chase at para bang nag iisip siya ng malalim.
"Okay," maya maya ay tumayo siya. "Sasabihin ko ito kay Serena at kailangan naming i-verify ito. May
iba pa ba?"
Tiningnan ko si Sir Chase ng derecho sa mga mata. "Kahinaan ko po si Grandma, Sir Chase. Sana walang
nangyaring masama sa kanya."
Umalis ako sa office na umaasang naipaabot ko sa kanya ang mensahe.
"Enemies could use your weakness at their advantage any time. Kailangan mong ipakitang hindi ka
naaapektuhan. Nasa kamay mo parin ang decision kung hahayaan mong may gamitin sila laban sayo."
He told me that exact same words few months ago. Dahil doon kaya may lakas ako para ipakitang hindi
ako naapektuhan sa nangyayari sa harap ng ibang tao. Maaring hindi ko maaalis ang kahinaan na meron
ako pero gagawin ko ang lahat para maging mas malakas kesa dito.
Sana lang maalala ni Sir Chase ang mga salitang yun at matulungan niya ako bago mahuli ang lahat.
Bago ako mawalan ng choice kundi ang pumayag sa gusto ng Augury.
Lahat ng babaeng madaanan ko sa hallway ay may hawak na regalo. Inaabangan ang mga yayayain nila sa
Mystic Ball. Napapikit ako at nang maalala ang tungkol sa bagay na yun.
Oo nga pala. Kailangan kong gawan ng paraan ang ginagawa kong kasinungalingan kanina. Kailangan kong
hanapin si Jett. Pero ano nga bang sasabihin ko sa kanya? UGH. Bahala na.
Masama parin ang tingin na ibinibigay ng ilang babaeng nakasalubong ko. Hwag naman sanang makarating
agad yun kay Jett baka anong isipin nun. Gusto ko sanang sumilip sa class room kung nandoon ba siya
pero sa dami ng tao sa labas nag aalala ako na baka anong gawin nila sa akin. Mabuti pa tanungin ko
nalang ang tatlo. Nasa work room parin kaya sila?
Pumasok ako sa work room at nakitang halos wala ng tao doon. Ang bilis naman nila. Pumunta ako sa
baking station at nakitang nakakalat parin doon ang ilang gamit. Nakita ko din ang isang maliit na
papel na may nakalagay na name ni Collin. Napangiti ako dahil alam ko kung kaninong penmanship yun.
Kay Snow.
Paalis na ako nang may isa pa akong nakita. Sa bandang ibaba ng working table nakabukas ang drawer
kung saan nakalagay ang isang bowl na may lamang malagkit na bagay.
"Paki-bake." ang nakalagay sa note na nakadikit sa gilid ng bowl. Weird. Ano ito hindi natapos?
Tatalikod na sana ako nang muli akong mapatingin sa cookie dough. Gutom na ako. Hindi ako kumain ng
lunch kaninang break dahil inuna kong tawagan si Grandma. My eyebrows raised in interest when I saw
the cookie dough. FOOD!
Matapos ang ilang minuto naipasok ko na sa oven ang mga cookies na ginawa ko. Halos kompleto na din
naman kasi ang cookie dough. Kailangan nalang na bilugin isa isa, ilagay sa tray, at derecho na sa
oven. I wonder kung sinong nakaiwan nito.
Nang mag ring ang oven ay agad kong kinuha ang tray gamit ang apron na suot ko saka nilagay ang mga
yun sa cooling rack. Maliban sa bowl kanina wala na akong makitang maaring paglagyan ng mga cookies
maliban sa isang cute na kahon sa sulok ng sink. I shrugged, kinuha yun, at doon nilagay ang mag
cookies. Muntik pa akong mapaso nang subukang tikman ang isa sa mga ito.
Lumabas ako sa work room at ganun parin ang nadatnan ko sa hallway. Habang kumakain ng cookies
hinanap ko sila Snow. Saan kaya napadpad ang mga yun? Hindi sinabi ni Snow kung sino ang mga
pagbibigyan niya pero dahil sa nakita ko kaninang scratch alam kong kasali doon si Collin.
Pagliko ko sa hallway napansin kong wala ng madaming tao sa harap ng class room. Great. Baka nandoon
na si Jett. Nagmadali akong pumunta doon habang hawak ang kahon ng cookies. Pero muntik kong
mabitawan yun nang may mabungo akong lalake na palabas ng room. I frowned. Muntik na ang pagkain ko.
"Tumingin ka kasi sa dinadaanan mo."
Tumingala ako at nakita si Jett. His hands are place in his pockets and he's looking at me with great
curiosity. Biglang bumaba ang tingin niya sa hawak ko.
"Balita ko ako ang date mo sa Mystic Ball. Yan na ba ang regalo ko?"
Bigla kong nalunok ang cookies na nginunguya ko. My cheeks flushed in sheer embarrassment. Isa lang
ang pumasok sa isip ko noong mga oras na yun. Alam na niya. Nakarating na sa kanya ang mga nasabi ko.
"N-Nasabi ko lang yun dahil kailangan ko." pagdadahilan ko. I smiled sheepishly afterward. "Sorry."
Natawa lang siya at kinuha ang hawak ko. "Tss. Alam ko naman. Akin na ito ah?" saka siya umalis.
Dahan dahan akong lumingon para sundan ng tingin ang pag alis niya. Nang tuluyan na siyang nawala sa
paningin ko pakiramdam ko nawalan din ako ng lakas. Totoo ba ang nakita ko? Hindi siya galit? At
higit sa lahat tumawa siya.
I was quite sure I was dreaming when someone grab my shoulder and shrieked at my very face.
"Ariela, totoo nga. Si Jett ang date mo."
I look at the twins in suspicion. "Hah?"
"Kinuha niya ang regalong binigay mo. That only means one thing. You are Jett's date. Akala ko
nagbibiro ka lang sa work room kanina noong sinabi mo sa amin." says Layla.
Hindi ako nagbibiro kanina pero hindi din ako seryoso.
"I rarely see Jett in a school even before. I'm sure the Mystic Ball would be a hit." says Lily.
Unti unting nag sink in sa akin ang sinabi ng kambal. I didn't mean for things to happen this way.
Paano kapag nalaman nilang maari akong mawala sa Academy sa araw na yun? Would it ruin their night?
As much as possible I don't want it to happen but I know I'm being unfair. Specially kay Jett.
***
####################################
Chapter 22: The Mystic Ball
####################################
This is the longest update so far. Sorry kung medyo natagalan. Mga Charmers at JettRiela nadyan pa
ba? ^^
Btw kung may time pa po kayo pwedeng pakibasa ang new story ko Living with a Half Blood? If you are
into mystery fantasy and vampire werewolve story, para sa inyo ito :)
So this is it. Enoy reading guys and don't forget to leave feedbacks. xoxo
***
Chapter 22: The Mystic Ball
Isang walang tigil na pagkatok sa bintana ang gumising sa akin sa kalagitnaan ng gabi ng Biyernes.
Eksaktong isang araw bago ang huling araw ng usapan namin ni Hades.
Hindi muna ako tumayo. Pinagmasdan ko ang natutulog na si Snow at hinihintay na maririnig niya din
ito. Pero patuloy lang ang mahimbing na pagtulog niya. Umalis ako mula sa kama at kinuha ang balabal
na nakasapit sa cabinet saka tiningnan kung sino ang nandoon.
Nang makita ko ang maliit na imahe sa labas ng bintana at derechong nakatingin sa akin, agad akong
kinilabutan. Napaatras ako ng isang hakbang nang muli siyang kumatok sa bintana gamit ang tuka niya.
Saka siya nagpakawala ng isang matinis na ingay na tanging mga uwak lang ang kayang gumawa.
Mabilis kong tiningnan si Snow. Hindi parin siya nagigising. Bakit parang ako lang ang nakakarinig sa
ginagawa ng uwak? Nanginginig ang mga kamay na binuksan ko ang bintana.
"A-Anong kailangan mo?" tanong ko sa uwak na nakatitig sa akin gamit ang pulang mga mata niya. Maya
maya pa bumuka ang bibig nito pero hindi tunog ng uwak ang narinig ko kundi boses ng isang tao.
"Lumabas ka." utos ng boses ni Hades at nang mga oras na yun alam kong kailangan kong sumunod.
"Anong ginagawa mo dito? Hindi pa ito ang huling araw ng pag uusap natin. May natitira pa akong oras
para mag decision."
Pinagmasdan lamang ako ng uwak na para bang hindi maintindihan ang sinabi ko. Maya maya pa isang
matinis na tunog ang pinakawalan nito kasunod ang pagka tunaw nito na para bang gawa siya sa itim na
abo.
"Kamusta, Ariela?"
Isang itim na imahe na may pagkakatulad kay Hades ang naubo mula sa mga abo ng uwak. Lumutang ito sa
damuhan at ngayon ay nasa harap ko na.
"H-Hades."
Hindi maitago ang kaba sa boses ko. Bakit ba siya nandito? Hindi pa ito ang oras.
"May nabalitaan lang ako kaya ako bumisita."
Ramdam ko ang ngisi sa boses niya habang dinadala ng hangin ang ilang bahagi ng katawan niya.
"Balita ko hindi ka naniniwala na nasa amin ang Grandma mo. Totoo ba Ariela?"
Isang malamig na hangin ang umihip sa buong paligid. Kahit na nakasuot ako ng coat ramdam ko ang
pagtayo ng mga balahibo ko.
"Naninigurado lang ako." asik ko na may matatalim na mga mata. "Kasalanan ko bang hindi magtiwala sa
mga kagaya niyo?"
Para siyang sumasayaw sa hangin. I find that very irritating. Mukhang siya lang ang nage-enjoy sa
usapan na ito.
"Ariela, Ariela, Ariela." kalmadong sabi niya. "Do you think we would go, both of us, to such extent,
kung naglolokohan lang tayo?"
Lumapit siya sa akin at ramdam ko ang malamig niyang presensya. Isang hangin na mas malamig pa sa
hangin ng madaling araw.
"Alam mo ba kung ano ito, Ariela?"
Isang kwintas ang biglang lumutang sa harap ko. Isa itong gold na kwintas na may bilog na pendant.
Isang kwintas na napaka familiar sa akin.
"Bakit nasa inyo yan?!" Sinubukan kong kunin ang kwintas pero bigla itong lumutang pataas.
Ngayong nakita ko itong muli doon ko lamang napansin na ang naka ukit sa bilog ay ang logo ng Greven.
Ito ang kwintas ni Grandma na kailanman ay hindi niya inalis sa leeg niya.
"Maaring ninakaw namin ito mula sa kanya nang hindi niya alam." nakangising sabi nito. "Maari ding
napilitan siyang ibigay ito sa akin dahil nasa Augury nga siya."
Napalunok ako. The first choice is highly impossible. Impossibleng makuha ang kwintas na yun nang
kahit sino na hindi niya namamalayan. She is very protective of that thing. Kung ganun-
"Hindi parin naniniwala?"
I breathe hitched when Hades transparent hands touched my face. "Na sayo ang choice, Ariela. Kung
maniniwala ka o kakalimutan mo ang usapan natin." he breathed.
"Isang bagay pa pala. Matanda na ang Grandma mo. Madami na siyang hindi kayang gawin lalo na at ilang
buwan na din siyang hawak namin. Alam mo bang nagkakasakit na siya?"
"DAMN YOU, HADES!" Tinabig ko ang kamay niya pero tumama lang ang kamay ko sa ere. "Hwag niyo siyang
sasaktan! Please. Bigyan niyo pa ako ng oras!"
Umalingawngaw ang tawa niya sa madilim na damuhan ng school campus. "Hangang bukas nalang, Ariela.
Binibigyan kita ng hangang alas dose ng tanghali para ibigay ang decision mo. Pero alalahanin mong
hindi ko ibinigay yan para makapag sumbong ka."
Lumutang siya pataas hangan sa tuluyan na siyang nawala sa paningin ko. "Alam ko ang usapan ninyo ng
teacher mo. Aah, siguradong hindi mo magugustuhan ang mangyayari kapag muli ka pang nagbangit ng mga
bagay na hindi namin gusto sa kahit sino. Isang salita lang, Ariela at matatapos ang lahat ng ito."
Narinig kong muli ang tunog ng uwak. Pagtingin ko sa madilim na langit nakita ko itong paikot ikot sa
itaas. Wala na si Hades pero nanatiling nanginginig ang kamay ko sa takot at sama ng loob.
Pumasok si Snow sa kwarto kinabukasan na may dalang ilang gamit. Mukhang galing siya sa kwarto ng
kambal. Ibinaba niya ang mga yun sa kama ko at napatingin sa akin.
"Ariela, kanina ka pa sa dorm. Wala ka bang balak lumabas?" puna niya.
Nagpatuloy ako sa pagsusulat umaasa na hahayaan niya lang ako. Pero nang naramdaman ko ang paglapit
niya mabilis kong tinago ang papel sa bulsa ko at niligpit ang mga gamit sa study table.
"Gumagawa ka ng sulat?" nagtatakang tanong niya. Napatingin naman ako sa orasan sa wall. Eleven
thirty na ng umaga.
"Ano ba kasi yan?" Humarap siya sa akin and for a moment tinitigan niya lang ako. "Natulog ka ba
kagabi? Bakit mukha kang may sakit? Are you okay?"
"It's nothing, okay? Stop questioning me!"
Huli na nang mabitawan ko ang mga salita. Agad kong pinagalitan ang sarili ko nang makita ang
reaction ni Snow. She looks hurt. Masyadong napalakas ang boses ko.
Tumayo ako para harapin siya pero napansin kong humakbang na siya palayo sa akin. "Snow, sorry." I
mumbled.
"Who are you?" she said with shame dripping in her voice. "Hindi na kita kilala."
I felt the corners of my eyes hitting up. "Hindi mo naiintindihan, Snow. I didn't mean-"
"You are right." she snapped. "Kahit anong pilit ko na intindihin ka nitong mga nakaraang araw hindi
ko magawa. The nightmares, the broken mirror, ano bang nangyayari? Bakit hindi mo sabihin kung bakit
ka nagkakaganyan?"
I shake my head and lower my gaze. "Hindi ito ganun kadali. I don't want you to do anything with
this."
"Pero akala ko ba magkasama tayo dito?" she asked. "I thought we are a team here. Pero mukhang ako
lang ang nag iisip ng bagay na yun."
Bigla siyang umalis sa kwarto at isinara ang pintuan ng sobrang lakas. I stood there with tears
threatening to spill from my eyes. Alam kong matagal na siyang naghihinala at naghihintay lamang
siyang malaman mula sa akin ang lahat. Pero hindi ko hahayaan na madaamy siya dito.
Hawak ang sulat sa bulsa ng coat ko, tinawid ko ang kabuuan ng school campus papunta sa main gate
kung saan nakaabang ang uwak para kunin ito at ipadala sa Augury. Binuksan ko ang gate gamit ang pag
kumpas ng kamay na may charm at dahan dahan itong gumalaw.
"Magaling, Ariela. Tama ang decision na ginawa mo."
Pinagmasdan ako ng uwak mula sa isang puno sa kabilang parte ng daan. Nakabuka nanaman ang bibig niya
pero tanging ang malinaw na boses ni Hades ang naririnig ko.
"Nakapag paalam ka na ba sa mga kaibigan mo?"
"Tumahimik ka nalang." wala sa sariling sagot ko.
Natawa siya. "Ariela, gusto ko talaga ang ugali mo. Magkikita tayo mamayang gabi hindi ba? Sa oras ng
Mystic Ball."
"Dapat kagabi mo pa ako kinuha. Pwede ding kunin mo na ako ngayon. Yun naman ang gusto niyo hindi ba?
Why not get me now to stop this bull shit!"
"Tsk. Tsk. Nagpapatawa ka ata, Ariela. You had my body destroyed several days ago. Tagahatid lamang
ako ng mensahe sa ngayon. Kapag nakarating na ang sulat mo sa Augury ipadadala na nila ang tamang
taong kukuha sayo."
Napalunok ako.
"Mamayang eight o'clock ng gabi, Ariela. Umalis ka sa oras kung kailan hindi mapapansin ng lahat ang
pagkawala mo."
Unti unting nag fade ang boses hangang sa bumalik sa tunog ng uwak. Lumipad ito papunta sa direction
ko at walang babala na kinuha ang sulat sa mga kamay ko. Saka ito lumipad paalis. Noong oras na yun
alam ko ng hindi na ako maaring umatras pa.
Nanatili ako sa labas ng dorm hangang sumapit ang alas sais ng gabi kung saan ilang minuto nalang ay
magsisimula na ang Senior Mystic Ball. Gusto ko sanang hwag ng pumunta sa event dahil meron lamang
akong isang oras pero nang maalala ko si Jett at ang mga kasama kong umaasa na makikita ako doon alam
kong kahit paano kailangan kong magpaalam sa paraan na alam ko.
"Ariela, saan ka galing? Bakit ngayon ka lang." exclaimed Layla.
Pagpasok ko sa kwarto nandoon si Layla at Lily. Nakatingin sila sa akin na para bang gulat na gulat
at hindi pa ako nakahanda.
"Do you know what time is it? Don't tell me hindi ka pupunta?" says Lily.
I tried to smile. "Pupunta ako. May inasikaso lang. Anong ginagawa niyo dito? Both of you look
stunning by the way."
Nakahanda na sila para sa Ball. Layla is wearing a black fitted dress while Lily wears a yellow
cocktail dress. There face and hair are all made up and they certainly look gorgeous.
"Maganda ba?" nakangiting tanong ni Layla. "Dyosa, ano?" sabay tawa at high five ng kambal. Napangiti
ako despite the situation.
"Both of you look amazing. Siguradong ma inlove sa inyo ang mga kadate niyo."
"Siya nga pala speaking of date." Lily chimmed in. "Bakit hindi ka pa naka bihis? Kung si Jett lang
ang date ko baka umaga palang ready na ako."
I smiled again. Meron talaga yung mga kaibigan na kahit ayaw mo wala kang magagawa kundi ngumiti
kapag kasama mo sila.
"Come on!" hinila ako ni Lily sa bed ko at nakitang may dress na nakapatong doon. "Here. Magbihis ka
na."
Tiningnan ko ang dress. Kulay royal blue ito na sobrang dark it was almost black. Mahaba din ito at
pakiramdam ko aabot sa sahig kapag sinuot ko. All of our dresses seemed bewitched to have the
sparking effect of gleaming stars.
"Pero hindi naman ako bumili ng dress. Ni hindi ako sumama sa inyo sa downtown kahapon."
"Binilhan ka ni Snow." answered Layla.
Natahimik ako then as if on cue bumukas ang bathroom door at lumabas si Snow na nakasuot ng scarlet
dress na hangang sahig. I tried to smile in her direction pero isang maliit na ngiti lang ang sagot
niya.
"Hey, gorgeous!" biro ni Layla na sumipol pa.
"Told you. The color would be great for you."
Tama si Lily. Napaka ganda ni Snow sa damit niya. Lalong tumingkad ang kaputian niya at ang shoulder
length niyang buhok dahil off the shoulder ang damit.
"Ano pang ginagawa mo, Ariela. Mag bihis ka na!" itinulak ako ni Lily papasok sa bathroom sabay bigay
sa akin ng dress. "Hwag kang lalabas hangang hindi mo suot yan."
Makalipas ang ilang minuto ng pahirapan na pag suot sa mahabang damit. Lumabas din ako sa bathroom. I
feel so awkward especially para talagang pang babaeng babae ang damit. Hindi bagay sa gaya kong
clumsy tulad ng laging sinasabi ni Jett.
"Ok lang?" tanong ko nang lumabas. Pilit kong hinihila palayo sa balat ko ang isang parte ng damit
dahil naiirita ako.
"Wow. Ariela. You should wear dresses more often." says Layla while smiling widely at me.
"Wala ka pang make up sa lagay na yan. Honestly you look like a goddess. Like us. Gosh. We are a
group of gorgeous goddess tonight." commented Lily.
Lumapit ako sa salamin at tiningnan ang relfection ko sa mirror. I look indeed beautiful for once.
Almost like a decent woman with this dress. Sinimulang akong ayusan ni Lily dahil malalate na kami
para sa Ball. Habang naglalagay siya ng kung ano sa pisngi ko napatingin ako sa reflection ni Snow sa
salamin. Nakatingin siya sa akin.
I tried to smile at her once again and this time ngumiti na siya sa akin. "I'm sorry." I mouthed. She
shakes her head and answered me with thumbs up telling me that it's okay. That moment I know whatever
happens I will have these girls with me. No matter what.
Malumanay na kanta ang bumati sa amin pagpasok namin sa Great Hall kung saan idadaos ang Mystic Ball.
Halos hindi makapaniwala ang mga kasama ko sa ganda ng paligid.
"The decoration committee sure did a great job." puna ni Layla habang nakatingala at pinagmamasdan
ang mga nakalutang na kandila na parang mga bituin sa kulay itim na ceiling.
"Better than last year noong Junior Enchanters Ball." Lily seconded.
I was speechless. Isa kasi ito sa rare event ng Academy kung saan malayang gumamit ng charm ang mga
nag decorate ng lugar kaya naman hindi lang maganda ang kinahinatnan kundi kahanga hanga. There are
red tables everywhere and beside them are the same lamp posts that we often see in the maze garden.
There is a weird glow in the lamp like an air filled with gold.
"Wow." nasabi ko habang papunta kami sa gilid ng dance floor malapit sa punch bowl.
"Magical right? Welcome to Charm Academy's Senior Mystic Ball. It's where anything could happen."
smiled Snow.
"Anything." ulit ko sabay tingin sa wall clock. Ilang minuto nalang kailangan ko ng umalis. I need to
find Jett.
"Nasaan si Jett at Collin? Hindi mo pa ba siya nakikita?" tanong ko kay Snow. Nagtataka siyang
napatingin sa akin.
"Hindi ko alam. Magpapakita naman siya at si Jett kapag nandito sila. We are their dates."
This is really weird. Sa normal na mundo sinusundo pa minsan ng lalake ang babae sa bahay nila para
isama sa Ball. Dito wala man lang susundo sayong date pagpasok mo sa venue.
"I need to see Jett now." sabi ko. "Okay lang ba sayo?" tanong ko.
She nodded. "Sure. Puntahan ko nalang sila Layla." at tinuro niya ang kambal na ngayon ay nakikipag
kwentuhan sa ilang classmate namin.
Niyakap ko si Snow bago umalis. "Thank you, Snow." I said sincerely. Hindi ko alam kung napansin niya
ang pag crack ng boses ko dahil natigilan siya.
"Bye." nagpaalam ako bago pa man siya makapag salita. Nang makalayo ako muli akong lumingon at
nakitang papunta na siya sa table nila Layla. Napangiti ako ng mapait.
"Hey, gorgeous."
"Ganda natin."
"Ariela, isayaw kita mamaya?"
Nginitian ko na lamang ang mga classmate ko na bumati sa akin habang hinahanap si Jett. Medyo malaki
din kasi ang Great Hall at madaming mga decoration gaya ng fountain at statue ng gorgon na nagkalat
sa paligid.
Out of nowhere nakita ko ang dalawang lalakeng naka tuxedo. Ang isa may brownish na buhok at isa jet
black gaya ng pangalan niya. Lumapit ako sa kanila at kinalabit ang inaakala kong si Collin.
"Oh, Ariela Davis?"
"Sorry. Akala ko si Collin." Paumanhin ko sa lalake at kasama niya. Napatingin ako sa orasan. Ilang
minuto nalang. Hindi pala ito magiging madali gaya ng inakala ko.
"Si Collin ba? Aba, nandoon ata siya malapit sa banquet doon sa kabilang dulo ng Hall." Itinuro niya
ang malayong parte ng Hall.
"Maraming salamat." sagot ko.
"Sandali, pwede ba kitang maisayaw mamaya?" tanong noong isang kulay black ang buhok.
"Mamaya." ulit ko. "Ok lang." saka ako umalis sa harap nila. Pasensya na pero wala ng mamaya.
Nakisiksik ako sa ilang mga taong papunta sa dance floor para marating ang kabilang dulo ng Hall.
Padami na ng padami ang mga nagsasayawan. I even saw Layla dancing with her date. Nang makarating ako
sa banquet table isang teacher lamang ang nandoon.
"N-Nakita niyo po ba si Collin?" tanong ko kay Mr. Potterson. "Hindi naman po kaya ay si-"
"Bakit iba ang hinahanap mo? Akala ko ba ako ang date mo?"
Mabilis akong napatingin sa likod ko at nakita si Jett na nakatayo at naka frown na pinagmamasdan
ako. In that exact moment gusto ko siyang yakapin and tell him he is so late!
"May problema ba?" nagtatakang tanong niya. Napatingin akong muli sa orasan. Limang minuto. "Davis."
Pinagmasdan ko si Jett gaya ng kasalukuyang ginagawa ng ilan sa mga babae at maging lalakeng nasa
paligid. Everyone is looking at him because of his presence that demands high attention. He looks
striking almost hot with that black tuxedo ang navy blue polo.
Napangiti ako nang mapansin na hindi parin maayos ang neck tie na suot niya at kahit sa ganitong
okasyon minimal lang ang nagbago sa buhok niyang magulo. But still this guy in front of me is the
most gorgeous guy in Charm Academy. And I still couldn't believe that he is my date.
"Umiiyak ka ba? Hey." Lumapit siya sa akin na may nag aalalang mukha. He raised his hand to touch my
face pero lumayo ako.
"L-Let dance?" I offered. Hinila ko siya sa dance floor habang pilit pinipigilan ang luha ko.
All I just want to do is for him to help me. I was fighting the urge to beg him to help me. Dahil
ayokong umalis. Ayokong iwan ang mga kaibigan ko. Ayoko siyang iwan.
"Ano bang nangyayari sayo?" tanong niya sa akin. I shake my head. "Nothing."
Nagsimula ang slow music mula sa floating orchestra instrument sa stage. Pumikit ako at pilit
pinakalma ang sarili ko. Three minutes.
"Davis, may kailangan ba akong malaman?" nagsisimula na siyang mairita. Ramdam ko yun sa boses niya.
"Just dance with me, please." Pakiusap ko. Kahit ito lang. I could spare a few more minutes for this.
Confusion is written in his handsome face. Pero napangiti ako nang yakapin niya ako at nagsimula
kaming mag sayaw. Ang mga kamay niya sa bewang ko at mga palad ko sa balikat niya.
"Davis, ano bang nangyayari?" halos bulong niya sa tenga ko. His arms embracing me gave me an instant
sense of relief. Kung pwede lang huminto ang oras.
"Jett," I started. I could sense that my tears are starting to give way. I rested my chin in his
shoulder. "Hwag ka sanang magagalit sa akin sa mga susunod na araw."
Bumuntong hininga siya na para bang kanina pa naw-wirduhan sa akin. "Bakit ko gagawin yun? May balak
ka nanaman bang gumawa ng hindi maganda?"
Naramdaman ko bigla ang daliri niyang marahang itinutulak ang noo ko. "Ano nanaman bang nasa isip mo,
Davis. Kung ikakapahamak mo din yan kalimutan mo na."
Two minutes. Humarap ako sa kanya and out of nowhere niyakap siya ng mahigpit. It caught him off
guard kaya halos mawalan kami pareho ng balanse.
"Hoy, ano ba?" tanong niya habang hindi makagalaw sa pagkakayakap ko.
"Ipangako mo sa akin, Jett." halos bulong ko. "Hwag kang magagalit."
Natigilan siya saka pilit akong pinapaharap sa kanya. "Kung ano man yang trip mo sabihin mo lang.
Baka naman may gusto ka na sa akin kaya ka nagkakaganyan."
Natawa ako pero alam kung mababaw pakingan yun. "Ipangako mo." pilit ko.
"Ah, shit." iritableng bulong niya. "Oo na. Ano ba kasing problema?"
Sixty seconds. Nginitian ko siya. "Salamat Jett. Para sa lahat lahat." Saka ako nagmadaling umalis at
iniwan siya sa gitna ng mga taong nagsasayawan.
May mga pagkakataon na kailangan mong mamili sa dalawang bagay. Hindi lahat ibibigay sayo dahil
lamang sa ginusto mo o kailangan mo. Kailangan mong tangapin na may ilang mga bagay na kailangang
isakripisyo para sa iba pang mas importanteng bagay.
Si Grandma. Siya nalang ang natitirang meron ako. Bago pa magsimula ang lahat ng ito, bago pa ako
makatapak sa Academy, siya lang ang nag iisang taong nasa tabi ko sa loob ng madaming taon. Kung
kailangan kong iwan ang mga kaibigan ko at ang Academy gagawin ko hwag lang siyang mawala sa akin.
***
####################################
Chapter 23: The Head Masters
####################################
Quick yet short update. I saw some readers of Charm Academy checking my new story. Thank you so much
to those awesome people. Alam niyo na kung sino kayo ^^
So here's the latest update guys. Enjoy reading at manalig tayo sa JettRiela.
***
Chapter 23: The Head Masters
"Kahit nakaligtas si Ariela hindi parin officially nagtagumpay ang plano. Magiging malaking dagok ito
sa Academy kapag nalaman ito ng mga nasa itaas." - Snow Edwards
Sumiksik ako sa mga nagsasayawang mga tao at nagbabakasakaling mailigaw ko ang tingin ni Jett. Nang
malapit na ako sa entrance napalingon ako sa pinangalingan ko at hindi na siya nakita pa.
Nakahinga ako ng maluwag pero hindi magawang kumalma ng isip ko. That moment I know that once I step
outside there is no coming back. Sapilitan kong kinalimutan ang maaring mangyari at nag focus sa pag
alis ko sa Great Hall.
"Hey, Ariela. Nandito ka pala." Nanlaki ang mata ko nang marinig ang boses ni Collin.
Hindi ko sana gustong lumingon pero naramdaman ko na ang kamay niya sa balikat ko.
"Kanina ka pa hinahanap ni Snow." nakangiting sabi niya sa akin. Smiling is Collin's way of drawing
attention. Ngayon lahat ng babae sa paligid ay nakatingin na sa kanya.
The clock strucked eight o'clock and I cursed inside. "Collin may kailangan kasi akong-"
Hindi ko naituloy ang sasabihin dahil biglang bumukas ang pinto ng Great Hall. Napalingon ang lahat
sa direction namin and I heard several shocked gasp. Huminto ang music sabay ng paghinga ko nang
makita ang mga taong nasa pintuan.
"Ariela, okay ka lang?" tanong ni Collin nang mapansin ang maputlang mukha ko.
Napatingin siya sa direction kung saan nakakatitig ang lahat at agad siyang natigilan. "Ang mga
Headmaster ng Charm Academy. Nandito sila." he commented in a low voice.
Isang impit na sigaw ang nagpumilit makawala sa bibig ko. Lumapit ang tatlong Headmaster sa direction
namin ni Collin kaya napahawak ako sa braso niya. Hindi maganda ang pakiramdam ko sa nangyayari. Nasa
Academy ang tatlo sa pinakamatataas na tao ng society ng Greven at Mirandi.
"Ariela, okay ka lang ba?" nag aalalang tanong ni Collin. Napansin niya ang nanginginig kong mga
kamay na nakakapit sa kanya.
"Collin," I breathed. "Alam ko kung bakit sila nandito."
Sila ang Headmaster ng Academy. Ang tatlo sa pinaka importanteng tao sa lugar na ito. Ang matandang
babaeng may maamong mukha at puting buhok ay may pangalang Georgia Laferty. Isa siya sa namumuno sa
Mirandi at parte ng Academy Council.
Katabi nito si Grimrose. Isang babaeng mukhang kaedad lang namin pero hindi siya normal na charmer
gaya ng mga pumapasok sa Academy. Decendant siya ng pamilyang namumuno sa Greven. May malamig siyang
mga titig at kailanman hindi ko pa siya narinig magsalita.
At ang huli ay si Headmaster Cray. Ang pinuno ng Greven at member ng Magic Council. Isang matandang
lalakeng may matatalim na titig. Para siyang isang commander ng mga sundalo. Nakakatakot talaga siya.
"Ariela, ano bang sinasabi mo?" tanong ni Collin. Papalapit na sila kasama ang dalawang bantay na may
suot na cloak na may logo ng Mirandi.
"Ako ang-" hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang tuluyang makalapit ang dalawang bantay sa akin at
hinawakan ako sa magkabilang braso.
Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng hininga. Hindi ako makagalaw lalo na nang hilain nila ako mula
kay Collin.
"Sandali! Anong ginagawa niyo?" asik ni Collin sa kanila.
Nakatingin ang lahat ng tao sa Great Hall sa direction namin. I saw Snow who's frozen in shock.
Nagpumilit siyang makalapit sa amin pero pinigilan siya ng isa sa mga teacher.
"Ariela!" she yelled. "What are you doing? Let her go!"
Nagsimulang magbulungan ang mga tao. Nakalimutan na ng lahat ang Senior Mystic Ball at ngayon
malalaman nilang lahat ang nangyayari.
"Ang kaibigan niyo, si Ariela Davis, ang babaeng may special charm, ay nakipag kasundo sa mga taga
Augury."
My tears slowly rolled down my cheeks as shock crossed their fear striken faces. I lower my gaze to
avoid the disgusted stare that people instantly gave me.
Out of the corner of my eyes I saw Jett. Nakatingin siya sa akin pero wala akong makitang expression
sa mga mata niya. Natakot ako. He was giving me a look na para bang hindi niya ako kilala.
I wanted to say sorry. Kay Collin na nasa tabi ko at hindi makapaniwala sa nangyayari. Kay Snow na
umiiyak habang pinapatahan ni Lily. Kay Layla na iniwasan ang mga tingin ko. At kay Jett. Nangako
siyang hindi siya magagalit. Pero bakit pakiramdam ko unti unti na siyang nawawala sa akin?
Hindi ko na namalayan ang mga sumunod na nangyari. Ang tanging tumatak sa isip ko ay ang mga mukha ng
mga kaibigan ko nang isama ako ng mga bantay paalis sa Great Hall. It was passed eight o'clock. The
Ball is ruined. Ang I'm a traitor in their eyes.
Huminto kami sa harap ng isang pinto. Marahas na binitawan ako ng dalawang bantay kaya naman halos
mawalan ako ng balanse.
"Ingatan niyo siya." isang malamig na boses ng babae ang nagsalita. I glance at Grimrose. She was
staring at me with a narrow look in her gray eyes.
Muli akong hinawakang ng mga bantay, tinabig ko ang mga kamay nila. "Don't touch me."
Naunang pumasok sa pinto si Headmaster Cray at si Georgia kasunod si Grimrose at ako. Nang marating
namin ang kwarto nakaupo paharap sa amin si Miss Serena at Sir Chase. Tumayo sila bilang pag galang
sa mga Headmaster. Noong mga oras na yun alam kong maaaring magbago ang lahat.
"I was left with no choice." Yung ang unang lumabas sa bibig ko nang maupo kami sa harap ng mahabang
conference table.
"Hawak nila si Grandma. May pruweba din sila. They use her to blackmail me."
Georgia Lafery shakes her head in disappointment.
"Sa mismong pag atake nangyari ang kasunduan. Hindi ako naniwala noong una pero bawat sitwasyon ay
umaayon sa sinasabi nila."
I smiled bitterly as I remember the phone call. "I tried asking for help pero maging yun nalaman
nila."
I sigh but instead of comfort pain filled my chest. "So I guess tama kayo. I'm a traitor to the
Academy. A traitor to Greven and Mirandi. Pumayag ako sa kasunduan."
Ayoko ng magpaligoy ligoy pa. If they want to punish me they can punish me now. May isa lang akong
gustong malaman.
"Si Grandma, okay lang ba siya? Hindi totoong nasa Augury siya hindi ba?" I asked in a hopeful tone
as a fresh wave of tears filled my eyes.
"Totoo ang sinabi nila, Ariela." Si Sir Chase ang sumagot. "Ilang buwan ngang nasa kanila si Senior
Marga."
Nawala bigla ang lahat ng lakas na pilit kong pinapakita. I wipe a tear that rolled down my cheek.
"But she's fine, right? I mean kapag hindi ako nakita ng taong susundo sa akin maari nilang saktan si
Grandma."
"Patay na ang mga taong susundo sayo." Headmaster Cray answered in a deep monotonic voice. "Pinatay
na namin sila bago pa man makarating sa Greven."
Georgia Laferty pursed her lips in approval. "And Marga is fine now. Matapos naming malaman mula sayo
na nawawala siya agad namin siyang pinahanap."
She glances slightly to Headmaster Cray then continue.
"Natunton namin siya sa Augury at doon namin nalaman ang tungkol sa kasunduan niyo. An instant
mission took place to save Marga and to prevent you from falling into an already resolved trap. Kaya
kami nandito."
Hindi ako makapaniwala sa naririnig ko. "Ibig bang sabihin-"
"Ligtas na si Marga. They are on their way back to Greven."
Pakiramdam ko nawala ang isang mabigat na bagay na ilang araw ko ding pinasahan. Halos maluha ako sa
tuwa nang malaman ang bagay na yun. Okay na si Grandma.
"But we are very disappointed with the Academy."
Napansin ko kung paanong sandali siyang napatingin sa direction ni Miss Serena at Sir Chase. "This is
the first time na umabot ng ganito kalaki ang isang sitwasyon."
Sa naging reaction ni Miss Serena alam kong sinisisi niya ang sarili niya. Bigla akong nagsalita.
"Pero wala silang kasalanan dito. Ako ang dapat sisihin. They did everything to protect me. Ako
talaga ang may kasalanan."
Headmaster Cray shot me a grave look. "Hindi ang paliwanag mo ang hinihingi namin, Miss Davis."
Agad akong yumuko. Pero hindi ako papayag na sisihin nila ang iba sa kasalanang ako ang nakagawa.
"Parusahan niyo ako. This is all about what I did after all. Walang kinalaman ang Academy dito."
Miss Serena gave me a worried look as if telling me to not push my chance any further.
"They definitely contributed to the fault pero walang mapaparusahan." Georgia Laferty answered.
Pero may pakiramdam ako na may kapalit ang sinabi niya. Hindi maalis ang masamang nararamdaman ko
tungkol sa pag uusap na ito.
"But Ariela," she turned to me with a calculating glare. "Hindi ka na maaaring manatili sa Academy
mula sa araw na ito."
***
####################################
Chapter 24: The Society of Mirandi
####################################
Hi guys! Sali kayo sa group ng Charm Academy sa Facebook. Nasa profile ko po ang link xD Kita kita
tayo doon.
So, here's the next update. Enjoy reading at good luck sa mga papasok na next week. This is my gift.
Magpakabait sa school at hwag gagayahin sila Jett xD
***
Chapter 24: The Society of Mirandi
Kung may isa man akong natutunan sa pananatili ko sa Academy yun ay ang lahat ng bagay ay may
nakatakdang kapalit. Kapag gusto mo ang isang bagay lagi kang may sinasakripisyong isa pang bagay.
Dahil sa mga nangyari naniniwala ang mga Headmaster na wala ng kakayahan ang Academy para protektahan
ang special charm na gaya ko kaya gumawa sila ng decision. Mula sa gabing yun kailangan kong iwan ang
Academy at manatili sa Mirandi.
Ito din ang kapalit kaya walang mapaparusahan na sinuman sa nangyari. Ang kailangan ko lang ay sumama
dahil ayun sa kanila para din ito sa ikabubuti ko. Hangang hindi pa mapigilan ng Magic Coucil ang
Augury sa paglabag nito sa mga batas mas makabubuti na manatili ako sa isang lugar na hindi nila
kayang maabot. Sumunod ako ng walang reklamo.
Matapos ang pag uusap namin kasama ang mga Headmaster agad nila akong dinala sa isang sasakyan.
Pinasakay nila ako doon na may malinaw na paliwanag na dadalhin kami nito sa train station papunta sa
Mirandi. Hindi ko na nagawang makapag paalam pa.
Kasama ko si Georgia Laferty sa kotse at kahit may sinasabi siya hindi ko magawang makinig. Umandar
ang sasakyan at unti unting nawala sa paningin ko ang liwanag na nagmumula Academy.
"Dear, kailangan naming sabihin yun para hindi ka nila hanapin pa. Kapag nawala ka sa Academy ng
walang paalam iisipin din nila na may mali kang nagawa. Mas mabuti ng malinaw tayo."
Pero hindi nila naisip na may pakiramdam din ako. Na nasaktan ako sa sinabi nilang dahilan sa Great
Hall kaya ang naging tingin sa akin ng mga tao ay traydor. Kahit pa siguro muli nilang ipaliwanag ang
bagay na yun sa mga naging kasamahan ko hindi na maibabalik ang nasirang tiwala. Lalo na sa mga taong
umaasa na isa kaming team.
"Hwag kang mag alala dahil kapag naging maayos na ang lahat maari ka din namang makabalik."
Kailan? Kailan maayos ang lahat ng ito? Sa isang lingo? Sa isang buwan? Sa isang taon? Naisip ko ang
mga kasama kong naiwan ko sa Academy. Makakapag hintay kaya sila? Maibabalik ko pa kaya ang dati
kapag bumalik na ako?
Dumaan ang sasakyan sa makitid at sementadong daan sa gitna ng mga matataas na puno. Para itong daan
noong unang beses na nakapunta ako sa Academy ang kaibahan lang habang tumatagal palayo ako ng palayo
sa naging tahanan ko. Pumikit ako at sinandal ang ulo ko sa bintana ng kotse. Suot ko parin ang royal
blue na gown mula sa Mystic Ball. Sana maging maayos ang lahat.
"Nandito na tayo, Ariela Davis." hindi ko alam kung ilang minuto akong nakapikit nang tapikin ako ni
Georgia. Hindi ako tulog dahil nararamdaman ko ang bawat galaw ng kotse pero halos wala din ako sa
sarili dahil hindi ko namalayan na nasa train station na kami.
Binuksan ng isang bantay ang pinto ng kotse ni Georgia. Binuksan ng driver yung sa akin. Paglabas ko
nakita ko na nasa likod ng sasakyan namin ang sasakyan ni Headmaster Cray at Grimrose na kasalukuyan
na ding pababa ng sasakyan. Madaming bantay sa paligid. Isa kaming convoy.
Halos walang tao sa maliit na train station nang ganung oras. Hindi siya actually isang train station
kundi isa lamang platform sa gilid ng riles na may bubong at ilang bench. Meron ding lamp post na
nagbibigay ng kakaibang liwanag. Para bang ilang daang alitaptap ang nakakulong sa mga lamp post na
yun.
"Ingatan niyo siya." sabi ni Georgia sa mga katabi kong bantay nang paakyat na kami sa platform.
Ingatan? Yan din ang narinig ko mula kay Grimrose noong gabi ding yun.
Hindi ko alam kung paanong nangyari na pagtapak namin sa platform isang ingay ng paparating na train
ang agad na narinig namin. Mula sa kaliwang dulo ng riles ay may nakita akong usok at ang marahang
pagyanig ng sahig ng platform dahil sa paparating na sasakyan.
Huminto ito sa harap namin na para bang hihintay lamang ang pagdating namin bago nagpakita.
Napakalaki nito at napakaluma. Ibang iba sa mga train na nakikita sa normal na mundo. Para itong
ilang daang taon ng ginagamit katulad ng lumang platform kung saan ito nakahinto ngayon.
"You go first." anyaya ni Georgia na tumabi para paunahin ako sa loob ng sasakyan. Tiningan ko lamang
siya gamit ang blanko kong mga titig. "Go on now." ulit niya.
Hindi ko maiwasang magduda. Baka naman kasi biglang pag sakay ko ay umandar ang sasakyan at dalhin
ako sa lugar kung saan ako talagang ipapatapon.
Nakataas ang kilay ni Georgia na para bang nagtataka. Nang mapatingin ako sa iba pang mga kasama
namin alam kong ano mang mangyari sa byaheng ito ay kailangan kong tangapin. After all what could
happen worst than this?
Pumasok ako sa loob ng train at kahit paano nakahinga ako ng maluwag nang sumunod sila. Napakaluwang
ng train sa loob at halos hindi ako makapaniwala nang makita ang magagarang gamit na nandoon. May
chandelier sa loob ng train for christ sake!
Umupo sila sa isang mesa na gawa sa makintab na kahoy kung saan ilang pagkain at inumin ang
nakahanda. Dumerecho naman ako kabilang dulo ng carriage kung saan may mababang sofa at mga unan.
Umupo ako doon at tahimik na pinagmasdan ang madilim na paligid sa labas.
"Kumain ka, dear. Medyo mahaba ang byahe natin." narinig kong sabi ni Georgia.
"Hindi ako gutom." maikli kong sagot.
Narinig ko ang hindi pag sang ayon ni Headmaster Cray pero wala na siyang ibang sinabi. Pumikit ako
at muling sinandal ang ulo ko sa bintana ng train nang maramdamana ng pag andar nito.
Masyado silang mabait sa akin. Lalo na si Georgia. Sa Academy kasi nagkakagulo kapag may anunsiyong
bibisita sila. Maging ang mga teacher ay hindi magkamayaw kapag nandyan sila. Hindi sila madalas
magpakita sa mga estudyante. Unang beses namin silang nakita noong naparusahan si Jett patungkol sa
pagsunog niya sa kalahati ng Enchanted Forest ilang buwan na ang nakakaraan. Pagkatapos nun akala
namin hindi na namin sila makikita pa. Pero ito ako ngayon. Kasama sila sa isang sasakyan.
Sa pag lipas ng oras unti unti kong naramdaman ang pag bigat ng talukap ng aking mga mata. Hindi ko
gustong matulog pero habang tumatagal lahat ng pagod ko nitong nakaraang araw ay unti unting
binabawian ang katawan ko. Habang patuloy ang mahinang pag uusap ng mga kasama ko sa loob ng train
paulit ulit na nagp-play sa isip ko ang nangyari sa Great Hall. Ang pag dating ng mga Headmaster. Ang
tingin ng mga tao nang nalaman nila ang totoo. Isang imahe ang pumasok sa isip ko bago ako tuluyang
nakatulog. Isang imahe na maaring hindi ko na muling makita. Ang nakangiting mukha ni Jett.
Isang kakaibang pakiramdam ang gumising sa akin. Para bang may nakatingin sa akin at kanina pa ako
pinagmamasdan. Kinuha ko ang kumot ko at tinakpan ang mukha ko saka muling pumikit. Ramdam ko ang
init ng liwanag ng araw na tumatama sa braso ko pero ayoko pang magising. Masakit ang katawan ko at
kailangan ko ng mahabang tulog.
"Tss. Ano kayang oras balak gumising ng babaeng ito?"
Isang hindi familiar na boses ang narinig ko. Natigilan ako at napamulat nang marealize na lalake ang
nagsalita. Sandali anong ginagawa ng-! Muli akong natigilan dahil sa isa pang bagay. Tarantang
hinawakan ko ang malambot na kumot at unan. Hindi ito ang kumot ko. Hindi ito ang unan ko. Hindi ito
ang bed ko!
Napabalikwas ako ng bangon at napaupo sa kama. Isang lalakeng nakangiti ang una kong nakita.
Nakatingin siya sa akin habang nakasandal sa frame ng isang malaking bintana.
Hindi ko napigil ang sigaw na lumabas sa bibig ko. "AAAAAHHHHHH!"
"Hoy, hoy! Teka bakit ka sumisigaw?!" Lumapit ang lalake sa akin at balak atang takpan ang bibig ko.
Nag panic ako kaya kinuha ko ang mga unan at hinagis sa kanya.
"Hoy! Ano ba? Anong problema mo?!" Nailagan niya ang mga ito at ang iba ay hinarang.
"Nasaan ako?! Bakit nandito ka sa kwarto ko?! At anong ginagawa ko sa lugar na ito?!"
Natigilan siya at napatingin sa akin na nagtataka. Yun ang naging dahilan kaya tamaan siya ng unan
derecho sa mukha.
"PAKSHIT!" sigaw niya nang maramdaman ang impact. Umupo siya sa gilid ng kama habang hawak ang ilong
niya. Umusod ako sa kama na malayong malayo sa kanya.
"Hoy! Nabagok ba ang ulo mo sa kung saan at hindi mo maalala?! Nasa kastilyo ka ng Mirandi!"
That exact moment I was frozen in place. Maging ang pag hinga ko ay tumigil. So hindi panaginip ang
lahat. Totoo siya. Mula sa Ball hangang sa loob ng train hindi siya panaginip. Nasa Mirandi nga ako.
Napansin ng lalake ang pagtahimik ko. "Natatandaan mo na? Madaling araw nang dumating kayo. Hindi ko
nga alam kung wala ka bang malay nun o talagang tulog ka lang. Pinunta ka nila dito sa kwarto at dito
ka natulog."
Unti unting nag sink in sa akin ang sinabi niya. Natatandaan ko ang ingay ng mga taong nagsasalita
nang huminto ang train. Ang kamay na umalalay sa akin papasok sa kotse. Ang ulo kong bumagsak sa
upuan para muling matulog. Ang boses ni Georgia na sinasabing nakarating na kami. Ang mga bantay. Ang
malawak at maliwanag na palasyo. Napalunok ako.
"Nasa Mirandi ako?" wala sa sariling tanong ko. The guy nodded in response. Tumayo siya mula sa kama
at pumunta sa malaking bintana kung saan kanina ay nakasandal siya. Nang tingnan ko itong mabuti
hindi ito isang bintana kundi isang pintuan na gawa sa salamin at may kulay gintong palamuti.
Binuksan niya ang pintuan gamit ang dalawang kamay. Bumungad sa akin ang matinding liwanag na
nangagaling sa labas, ang simoy ng hangin sa umaga, ang bughaw na langit, at mga kakaibang tunog na
animo ay nangagaling sa ibaba.
Tumayo ako mula sa kama at dahan dahang naglakad sa malamig na sahig papunta sa pintuan. Napahinto
ako nang marealize kung nasaan kami sa mga oras na ito. Mas lumapit ako sa balkonahe hangang sa
tuluyan na akong nasa labas at nakahawak na sa railing nito.
Nasa pinakamataas na bahagi kami ng bayan. Nasa isang kwarto sa loob ng kastilyo kung saan kitang
kita ang lahat mula sa kinatatayuan namin. Pinagmasdan ko ang mga tao sa ibaba at narinig ang
maliliit nilang mga boses. Pinagmasdan ko ang bayan sa di kalayuan at ang mga taong parang langam na
walang tigil sa pag paroon at parito. Maging ang malalayong bundok at gubat at ang ilog na naghahati
sa bayan at sa palasyo. I inhaled loudly.
"Maligayang pagdating sa Mirandi, Ariela Davis."
***
####################################
Chapter 25: Leon Lancaster
####################################
Chapter 25: Leon Lancaster
Pinagmamasdan lang ako ni Leon buong oras na kumakain kami ng breakfast na naging lunch dahil halos
tanghali na nang lumabas ako sa kwarto. Ewan ko ba sa kanya. Mukhang tuwang tuwa siya na wala akong
kaalam alam sa nangyayari. He looks entertained and that definitely pisses me off.
Kahit ayaw ko kasing nasa malapit siya wala akong magawa. Isa siya sa mga nakatakdang magbantay sa
akin habang nasa palasyo ako. Isa din siya sa mga matataas ang rank na charmer ng Mirandi. Halos mag
kaedad lang kami sa palagay ko pero ginagalang siya ng mga tao dito. Maliban nalang sa mga babae.
Maliban kasi sa pagtitig sa mukha ko ay iba pa siyang pinag kakaabalahan habang kumakain. Kanina ko
pa siya nakikitang nag bibigay ng kakaibang tingin sa isa sa mga babaeng nag sisilbi sa amin. The
girl giggled ever so slightly. Nang mapatingin ako sa kanya bigla siyang huminto at napayuko. Hindi
niya alam na yung pinalitan niyang taga silbi kanina na ngayon ay nasa kusina na ay ganyan ding ang
reaction pag dating kay Leon.
JERK.
"Bilisan mong kumain, Ariela. Ipapasyal pa kita sa bayan." sabi niya. Hindi ko siya pinansin at
nagpatuloy sa pagkain.
"Ayaw mo?" tanong niya nang hindi ako sumagot.
"Matutulog nalang ako." walang sigla kong sagot.
He shakes his head and sigh. The girl giggled once again pero tumigil din agad. "Utos sa akin yun
kaya wala kang magagawa."
I gave him a deadpan look. Nakakainis dahil dalawa lang kaming kumakain ngayon. Wala sa palasyo ang
mga Headmaster kaya wala akong mapag tanungan sa mga totoong nangyayari. Sabi ni Leon bumalik na sila
sa mga trabaho nila. Si Headmaster Cray at Grimrose bumalik na sa Greven at si Georgia Laferty naman
ay mamaya pang gabi ang dating sa palasyo.
One thing I also hated is the fact that everyone in this old palace is staring at me like I was a
kind of trophy. Kahit pilit nilang itago ang mga tingin nila hindi ko parin maiwasang mapansin.
Kapag dumadaan ako nagtatabihan sila at yumuyuko. May narinig din akong bulungan ng mga taga silbi
kanina na patungkol sa akin. At kapag may tinatanong ako o gustong sabihin nakayuko sila habang
kausap ako. Hindi ba nila alam na mahirap magsalita kapag nakayuko ang kausap mo? Isa pang hindi ko
matagalan. Ginagamitan nila ako ng po at opo kahit mas matanda sa akin. Ano bang problema ng mga tao
dito?
Bumalik ako agad sa kwarto nang matapos kaming kumain. Wala akong balak na manatili sa labas sa mga
oras na ito. Habang paakyat ako sa malaheganteng staircase ng palasyo hindi ko maiwasang tingnan ang
mga paintings na makikita sa pader.
Mukhang pictures ito ng mga namumuno sa Mirandi. Una kong nakita ang lumang picture ng isang
matandang lalake. Siya ang pinaka unang namuno hangang sa naging mas makabago ang picture at
nakarating ako sa picture ni Georgia sa pinakamataas na step ng hagdan.
Maamo ang mukha niya pero ang mga tingin niya parang nababasa ang isip mo. Ginagalang siya ng mga tao
dito pero hindi ko magawang matuwa sa kanya.
"Ayos ba? Alam mo ba kung sino ang susunod sa trunong yan?"
Napalingon ako sa likod ko at nakitang sumunod pala si Leon. Sumimangot ako at nagpatuloy sa
paglalakad.
"Sandali, ito naman. Tinatanong ka lang eh."
I rolled my eyes at humarap sa kanya. "Wala akong pakialam okay? Wala akong pakialam sa nangyayari sa
lugar na ito."
Natigilan siya at biglang sumeryoso ang mukha niya. "Pero pinahahalagahan ka ng mga tao dito."
I was taken aback by his voice. Sigurado akong naapektuhan siya sa sinabi ko. Hindi na dapat ako
nagsalita pa. That's stupid and insensitive.
"Sorry. Bakit ba kasi ang kulit mo. Gusto ko lang matulog yun lang." saka ko siya iniwan sa hallway.
Pagdating ko sa kwarto agad kong isinara ang pinto ang dumerecho sa balconahe ng palasyo. The warm
breeze immediately gave me a calm feeling. Pinagmasdan ko ang bayan mula sa kinatatayuan ko.
Pinahahalagahan ako ng mga tao dito.
That is quite obvious actually. Sa kung paano nila ako itrato daig ko pa ang mismong nakatira sa
palasyo katulad ni Leon. Pero hindi ko magawang maging masaya o maappreciate ang ginagawa nila. I
can't help but compare. At kapag nagsimula ka ng mag kompara doon nawawala ang halaga ng isang bagay.
Lumipas ang buong araw na nasa kwarto lamang ako. Hindi ko na muling nakita si Leon. Nang tanungin ko
ang isang taga silbi kanina na naglinis ng kwarto ko sinabi niyang nasa bayan na ito. Guilt. Yun ang
naramdaman ko. He is doing his job and I'm making it unbearable.
Lumabas ako ng kwarto para sa hapunan. Nagsisimula ng dumilim sa labas at tumahimik na ang paligid.
The castle started to fill with lights, hundreds of them, in every post and corner.
Pero pakiramdam ko kahit gaano pa kadaming ilaw hindi parin maalis nito ang abandonment na bumabalot
sa kastilyo. Maliban kasi sa mga taga silbi at mga taga bantay, kay Leon at Georgia, wala ng ibang
tao sa lugar na ito.
Nang bumaba ako para pumunta ng kusina muli kong nahuli ang pag uusap ng ilang taga silbi ng palasyo.
"Nandito nga talaga siya. Ang babaeng may special charm."
"Balita ko sinubukan siyang kunin ng Augury kaya siya nandito."
"Hindi ako makapaniwala. Ang swerte natin."
Kumunot ang noo ko pero hindi ko pinahalata. Lumapit ako sa kanila at balak sanang tanungin kong
dumating na si Georgia nang yumuko sila at umatras palayo sa akin. Okay?
"Excuse me?" tanong ko. "Nandyan na ba si Georgia?"
Nagkatinginan sila habang nakayuko at nagbulungan.
"Tinawag niya sa unang pangalan ang Head Mistress."
Napaisip ako at muling nagtanong. "Si Head Mistress Laferty ang tinutukoy ko. Nandito na ba siya?"
"Wala po. Magagabihan daw po siya sa dami ng inaasikaso sa Council, Miss Davis."
"Ariela nalang." sagot ko.
"Miss Davis, mauna na po kami." Mas lalong kumunot ang noo ko. Paalis na sila nang muli akong
magsalita.
"Bakit kayo umiiwas sa akin?"
Huminto sila at para bang nag uusap kung lilingunin ba ako o hindi. Maya maya pa sabay silang humarap
sa akin na nakayuko parin.
"Hindi po namin pwedeng kausapin ang mga pinagsisilbihan namin." maikli nilang sagot.
"Pero masaya po kaming makilala kayo." siniko ng kasama niya ang nagsalita.
"Mauna na po kami."
Wala na akong nagawa nang tuluyan na nila akong iwan. Pinagpatuloy ko na lamang ang paglalakad. The
atmosphere in this place is very traditional and I hate it. Pagdating ko sa dining area nandoon na si
Leon at kumakain.
"Thank you sa paghihintay." sarcastic na sabi ko at umupo sa kabilang dulo.
He raised his head in interest. "Hindi ka pa ba kumain?"
I shake my head to say no. "Akala ko kasi balak mong magkulong maghapon." biro niya.
Bumalik na siya sa dati. Mabuti naman.
"Namimiss mo ang Charm Academy, ano?"
Napalingon ako kay Leon nang tanungin niya yun. Nandito kami ngayon sa labas ng kastilyo. Sa isa sa
mga garden na malapit sa ilog. Gusto ko sana na ako lang ang pumunta pero nagpumilit siya na sumunod
dahil trabaho niyang bantayan ako.
"Alam mo pala na galing ako doon."
Natawa siya sabay taas ng braso at sinandalan yun. Nakatayo siya at nakalean sa trunk ng isang puno
habang ako naman ay nakaupo sa damuhan sa ilalim nito.
"Lahat ng tao dito kilala ka. You are a legend here."
Tumaas ang kilay ko sabay balik ang tingin sa ilog kung saan nagr-reflect sa kabilang pampang nito
ang liwanag na mula sa mga kabahayan sa bayan.
"Kung ganun alam mo din bang isa akong traydor?"
Muli siyang natawa. Mas malakas. Nababaliw na ata ito eh. "Traydor?" tanong niya. "Alam namin ang
nangyayari bago mo pa man malaman. Isa ako sa nagligtas sa Grandma mo."
Natigilan ako. "T-Talaga?"
Sinabi niya sa akin kanina bago mag Lunch na nasa Greven na si Grandma. Hindi ko siya maaring makita
pero sinigurado niyang ligtas ito. Pero bakit ngayon niya lang sinabi ang tungkol sa bagay na ito?
I can feel him nodding though I can't see him. "Yung mga kasama mo ba naniniwala na traydor ka?"
Hindi ako agad nakasagot. Sinimulan kong bunutin ang ilang damo na nasa ilalim ng palad ko. "Hindi ko
alam. Hindi nila alam ang nangyayari gaya mo."
"Pero nagtitiwala naman siguro sila sayo hindi ba?"
Mas humigpit ang hawak ko sa mga damo. Hangang ngayon malinaw parin sa akin ang mga reaction nila
noong nalaman nila ang totoo. Umaasa akong nabigla lang sila kaya nila nagawa yun pero ano bang alam
ko? Malayo na ako sa kanila.
Umalis si Leon sa pagkakasandal sa puno at iniabot ang kamay sa akin. "Tara na sa loob. Lumalamig
na."
Tiningnan ko lamang ang kamay niya. Bigla kasi akong may naalala.
"May problema ba?" tanong niya.
I shake my head to say no. Inabot ko ang palad niya saka tumayo. Ilang beses ko bang kailangang
maalala si Jett sa kanya?
"Wake up! Wake up! Tama na ang tulog. Let's move!"
Naramdaman ko ang hangin at liwanag mula sa biglaang pagbukas ng bintana ng kwarto ko. Isa lang ang
alam kong may kagagawan nun.
"LEON!!" sigaw ko sabay takip ng unan sa ulo ko. Anong oras na ba? Ang aga pa eh. Matutulog pa ako.
"Gumising ka na dyan. Late nanaman tayo sa schedule."
Nakakairita. Nakakairita talaga. Sa loob ng ilang araw na pananatili ko sa Mirandi ganito lagi ang
umpisa ng araw ko. Gigisingin ako ng nakakairitang boses ni Leon na kung makapag utos parang kung
sino. Sabado kaya ngayon! Dapat kapag ganito malaya akong magising sa oras na gusto ko dahil walang
pasok.
"Walang schedule. Sabado." I groaned beneath the sheets.
Naramdaman kong umupo siya sa gilid ng kama. Hindi ako lumayo gaya ng ginawa ko noong unang araw ko
sa Mirandi. Isa sa mga natutunan kong ugali niya kahit medyo hangal siya marunong parin siyang
rumespeto.
"Tss. Ano ngayon kung Sabado? Wala tayo sa school."
Bumuntong hininga ako at umupo sa kama. "Oo na." I muttered. "Ano bang meron ngayon?"
He rubbed his chin. "Let's see. Ah, tama. Hindi pa tapos ang training mo."
He gave emphasized on the last statement and gave me a warning look. I smiled shipishly. Tumakas kasi
ako sa training kahapon at pumunta ng bayan so I need to compensate for the loss training. Dahil doon
naapektuhan ang iba pang dapat kong gawin.
Unang araw ko pa lamang kasi sa Mirandi ay nagbigay na ng listahan si Georgia ng mga gagawin ko sa
pananatili ko dito. Kailangan ko yung masunod ayun na din sa mga araw na nakatakda. Kabilang dito ang
pagbisita sa bayan. Ang umakyat sa gubat at obserbahan kung paano mangaso ang mga tao ng Mirandi.
Bumisita sa paaralan. Aralin ang history ng Mirandi. At mag training. Lahat ng ito nagawa ko na. Pero
ang training ang naging madalas sa schedule ko.
"Come on! Ito lang ba ang kaya mo?"
Parang wala lang kung magpakawala ng lightning blades si Leon sa direction ko. Aakalain mong
nagbabato lang siya ng crumpled paper sa taong binubully.
"You are better than this, Davis."
Sunod sunod ang paglabas ng lightning blades sa mga palad niya. It was almost automatic. Sobrang
bilis kung bumulusok ang mga ito sa akin na para bang magkakasabay na pinakawalan. Today we are
testing my speed sa pag release ng palaso at pag ilag.
"Sandali lang naman!" sigaw ko.
Sunod sunod kong pinatamaan ang mga paparating na liwanag ng kidlat. Halos mangawit na ang braso ko
sa posisyon na isang oras ko na ding hindi matigilan. Minsan hindi ko natatamaan ang mga ito kaya
derecho sa kinatatayuan ko. Kailangan kong umilag ng mabilis dahil kung hindi kuryente ang aabutin
ko. Nagkamali na ako minsan at hindi ko na gustong maranasan ang matinding sakit na yun.
Yun ang araw ng unang training ko sa Mirandi. Medyo nanibago kasi ako sa kapangyarihan ni Leon. I was
used to seeing red and blue blames intead of blinding lights. At halos mapamura si Leon nang makita
niyang natamaan ako.
"Hindi ka hihintayin ng mga kalaban mo."
"Bakit kasi hindi mo ako hayaang gumawa ng arrow shower?!" naiiritang sigaw ko.
"Speed tayo hindi technique. Tapos na tayo doon."

DAMN YOU LEON. Pinagtiisan ko ang walang tigil na pag ilag at pag release ng charm arrow hangang sa
pakiramdam ko naubos na ang lahat ng lakas ko.
"Stop!" sigaw ko. "Hindi pa ba tayo tapos?"
Tumigil ang pag bulusok ng mga lightning blades sa akin nang tingnan ni Leon ang holographic image ng
orasan sa training room. Napangiti siya saka nag stretch ng leeg.
"Ah, tapos na pala eh."
Seriously? Sinamaan ko siya ng tingin at para bang gusto siyang patamaan ngayon na wala na siyang
depensa. Kung hindi ko pa sinabi hindi niya pa mapapansin. Siya dapat ang nakakaalam kung kailan
titigil!
Nilampasan ko siya at dumerecho sa pintuan.
"Hey, hintay naman."
"Hintayin mong mukha mo." asik ko. Leche.
Dumaan kami sa ilang taga silbi sa hallway na napatingin sa amin. "Davis, sandali!"
"Hwag mo akong matawag tawag na Davis."
Nagawa niya pang kindatan ang mga babaeng nadaanan namin habang sinusundan ako. I mentally face
palmed. God, this guy. Natatawang sinundan niya ako pababa ng stairs at palabas ng kastilyo.
Tumatabi ang lahat ng taong naadanan namin dahil alam nila na kapag ganun na ang sitwasyon at ganun
na ang expression ko hindi na ako makakausap. Halos sanay na sila sa araw araw na bangayan sa loob ng
kastilyo.
"Ganito ka din siguro sa kanya ano? Yung dating nag t-training sayo."
Huminto ako bigla. Sa sobrang biglaan halos mabanga ako ni Leon na nasa likod ko. Umatras siya na
nakataas ang kamay na para bang alam niya sa sarili niya na may nasabi siyang masama.
"Hindi. Hindi siya ganito. Seryoso siya at nakakatakot."
I smiled bitterly at the thought of Jett. "Mayabang siya gaya mo. Pero mas masama ang ugali niya.
Mainitin din ang ulo niya. Impatient. Laging nagmumura..."
Something inside me started to ache in longing.
"Sinisigawan niya ako kapag nagkakamali ako. His words almost felt like knives. Pero may mga instance
na mabait siya. Hindi ko alam kung bakit pero lagi niya akong nililigtas..."
It felt like a damn of emotions came flooding through me and I can't stop myself.
"Sakit siya sa ulo ng mga teachers. Tahimik at laging tulog kahit may klase. Mahilig din siyang mang
inis at magbanta. At gustong gusto ko kung paano siya tumawa-"
"May gusto ka sa kanya."
Natigilan ako at napatingin kay Leon. Seryoso ang mukha niya pero may maliit na ngiti sa labi niya.
Pilit na ngiti.
"Ako?" I laugh nervously. What am I thinking? "Narinig mo naman siguro kung ano ang ugali niya. He is
not the nicest person."
He raised his eyebrow and smiled but he is looking at me with that same expression. He doesn't seem
convinced. Nakangiti siya pero alam kong may iba siyang iniisip.
"Sabi mo eh."
***
####################################
Chapter 26: For Those Who Remain
####################################
Chapter 26: For Those Who Remain
Mabagal ang paglipas ng araw habang nanatili ako sa Mirandi. Pero dahil sa araw araw na ginagawa ko
at sa mga taong katulad ni Leon hindi ito naging mahirap gaya ng inaasahan ko.
Yes there are times that Leon is too frustrating and Georgia is too strict and the people in the
castle is too annoyingly respectful but nevertheless they are helping me to cope up.
There are times that I really miss everything I left behind. Pero alam kong kung gusto ko pa silang
muling makita kailangan kong hwag isuko ang sarili ko sa kalungkutan.
"You're smiling. That's great."
Napatingin ako kay Leon na nakangiti sa harap ko. Inalis ko agad ang siko kong nakapatong sa table at
pilit sumimangot. "What?"
Natawa siya. "Hwag ka ng magkunwari. Nakangiti ka kanina."
I scoffed at binalik ang tingin sa dalawang batang nasa kabilang kalye at nakatingin sa tindahan ng
mga candy at chocolate.
"Natutuwa lang ako sa mga bata." sagot ko at sumipsip ng lemonade na binili namin kanina.
Nandito nga pala kami sa bayan. Sa isa sa mga paborito kong tindahan sa downtown Mirandi.
Maganda ang bayan ng Mirandi. Malinis at puno ng mga palamuti gaya ng mga halamang nasa paso sa bawat
bintana at pintuang madaanan mo. Mukhang luma ang mga bahay pero pinaninirahan ng mga masayahing mga
tao. May mga itim din na street lamps sa bawat sulok at tabi ng kalye na nakabukas buong araw. Kapag
pumupunta ako sa bayan para akong nag time travel sa nakaraan.
Yung mga bata sa kabilang kalye na tinutukoy ko ay mga batang kung makatingin sa tindang matatamis sa
loob ng shop parang yun na ang pinaka importanteng bagay sa mundo. Gusto kong tinitingnan sila dahil
napaka inosente ng kaligayahan nila.
"Bakit hindi ka pumasok sa Charm Academy?" bigla kong tanong kay Leon kaya naman this time siya ang
natigilan.
Kahit kasi may school sa bayan ay basic charm training and lessons lang ang binibigay ng mga ito. The
advance lessons are in the Academy. It is considered the most prestigious magic school among the four
societies of Magic. Karamihan sa mga tao sa bayan ng Mirandi ay nakapag aral o kasalukuyang nagaaral
dito.
"I did. Pero hangang sophomore lang." sagot niya. "Ang kapangyarihan ko ay sub type ng air element
kaya naisip nila akong ipasok doon. Pero dahil mas kailangan ako dito sa Mirandi dito ko pinagpatuloy
ang training."
I nodded. "May kilala din akong sub type ng elemental magic." Naalala ko ang matatalim na titig ni
Freya. "Alam mo bang naging kaibigan ko ang may hawak ng element of air?"
Napatingin siya sa akin at muling bumalik ang ngiti niya. "Si Collin Lucas ba ang tinutukoy mo?"
Halos masamid ako sa iniinom ko. "Paano mo nalaman ang pangalan niya?"
Natawa siya sabay gulo ng buhok ko. "Sa Magic World iilan lang ang may hawak ng elemental magic at
mga sub types nito. Malamang kailangan naming malaman kung sino sino ang mga yun. Isa pa pumasok ako
sa Academy ng dalawang taon."
"Ibig bang sabihin kilala mo din si-"
"Si Jett Forester ang fire element?" tanong niya. "Sila ang mga freshmen na sakit sa ulo ng mga
guro."
Hindi niya napansin kong gaano ako natigilan. A light smile brushed my face. "Tama ka. Pasaway talaga
sila."
Bandang hapon na nang bumalik kami sa palasyo. Maaga daw uuwi si Georgia ngayong araw kaya kailangan
na nandoon kami para salubungin siya. Wala kasi sa schedule namin ang pagpunta sa bayan at siguradong
sasamain kami kapag nalaman niyang tumakas kami sa palasyo.
Habang naglalakad sa market square may ilang tao nag paalam sa amin habang kumaway. Bumalik daw kami
kapag may oras kami. Nginitian ko lamang sila. Mababait ang mga tao dito. Pero bakit may pakiramdam
ko may kulang parin?
Natapos ang dinner kasama si Georgia. Wala siyang nalaman sa ginawa namin at mukhang wala siya sa
mood kaya hindi na siya nagtanong pa sa kinahinatnan ng araw ko.
Nagpaalam ako sa kanya at kay Leon na matutulog na ako. Pero pagkarating ko sa kwarto hindi ko
magawang pumikit man lang. Lumipas ang oras at nanatili akong nakatitig sa kisame.
Maya maya pa naisip ko ang isang bagay. Kumuha ko ang isang lumang notebook sa study table at pumilas
ng page nito saka umupo at nagsimulang magsulat.
--
Snow,
Kamusta na kayo dyan? Hindi ko alam kung mababasa mo ito pero sana maayos lang ang lahat sa Academy.
Nandito ako ngayon sa Mirandi at okay lang ako. Mababait ang mga tao dito at hindi nila ako
pinapabayaan.
Miss ko na kayo, Snow. Miss ko na ang pagiging bossy mo. Ang maiingay na tawanan ni Layla at Lily.
Miss ko na din ang pumasok kasama niyo. Dito kasi mag isa kong ginagawa ang lahat.
Si Collin at Jett kamusta na? Pasaway parin ba sila?
Snow, babalik ako. Magkikita tayo ulit. Sana kapag nangyari yun bumalik yung dati. Magiging maayos
din ang lahat at makakabalik ako dyan. Hintayin niyo sana ako.
Ariela
--
Charm Academy
Nakatingin si Snow sa labas ng bintana nang pumasok ang guro nila para sa susunod na klase. Puwesto
ito sa flatform sa harap at nagsimulang mag tawag para sa attendance.
Nagtaas si Snow ng kamay nang matawag ang surname niya. Napansin niya din kung paano nilampasan ang
pangalan ni Ariela na sana ay mauunang tawagin kesa sa kanya.
Noong unang beses gawin ito ng mga guro halos magalit si Snow at hindi pasukan ang mga klase nito.
Pero ngayon sanay na siya. Pinagbawal ng Academy na pag usapan ang kahit anong tungkol kay Ariela at
sa mga nangyari noong gabi yun. Para sa kanila hindi nag exist si Ariela Davis sa Charm Academy.
Everyone moved on after the disastrous night at the Senior Mystic Ball two weeks ago. Nasanay ang mga
tao na hindi nakikita at hindi naririnig ang pangalan ni Ariela. Things went back to normal gaya
noong panahon na wala pa siya sa Academy. Even her friends are forced to do the same.
Nagpatuloy ang roll call and Snow could sense another boring day coming.
"Forester." tawag ng teacher. Napatingin si Snow sa likod ng classroom.
"Jett Forester." ulit ng nito. Inalis ng teacher ang tingin mula sa files ng mga estudyante at
tiningnan ang bakanteng upuan sa likod.
"Ano bang nangyayari kay Jett Forester? Dalawang lingo na siyang hindi pumapasok." she commented in a
stern voice.
Natahimik ang klase.
Snow glanced at Collin. Collin shrugged. Maging siya kasi hindi alam kung nasaan si Jett sa mga oras
na yun. Napabuntong hininga si Snow at muling binalik ang tingin sa labas. A boring day indeed.
Dumating ang lunch break at si Snow na lamang ang tanging taong naiwan sa kanilang classroom.
Kasalukuyan siyang nag aayos ng gamit nang marahas na bumukas ang pintuan. Napatingin siya agad dito.
Pumasok ang nagaalalang si Layla at dumerecho sa kanya. "Snow may problema tayo!" she exclaimed.
"Ano nanaman bang-" Hindi na niya natapos ang sasabihin nang bigla siyang hinalin ni Layla palabas ng
classroom.
"Hey. Ano bang problema? Saan ba tayo pupunta?" tanong nito. Layla is acting really weird.
"Si Jett kasi may binubugbog sa Cafeteria."
Nanlaki ang mga mata ni Snow sa narinig. "WHAT?!"
"Basta mahabang kwento." sabi ni Layla.
Nilampasan nila ang padami ng padami na mga tao habang lumalapit sila sa Cafeteria. Noong nasa
pintuan na sila kailangan nilang sumiksik sa mga taong nagkukumpulan doon at nagbubulungan.
"Excuse me. Excuse me." asik ni Snow sa mga ito. Noong walang magpadaan sa kanya nagsimula siyang
mairita. "Oh my god. Move, people!"
Nakita nila ang iritable nitong mukha kaya nagtabihan ang mga ito at doon nakita ni Snow ang dahilan
ng kaguluhan.
Naglalagablab ang isang sulok ng Cafeteria at halos wala sa ayos ang lahat ng mesa at upuan. Sa gitna
ng Cafeteria ay nakatayo si Jett at kaharap ang isang lalake na nasa sahig at hawak hawak ang
namamagang panga nito.
"Anong nangyari?!" hissed Snow.
"I'm not really sure but I think may nasabing mali yung lalake kaya nagalit si Jett. You know him."
Layla answered nervously.
Lumitaw si Lily mula sa kumpulan ng mga tao sa kaliwa nila and joined in the conversation.
"Yung lalake kasi hinamon din si Jett. Sabi kapag wala daw siyang kapangyarihan wala siyang
maipagmamayabang. What a suicidal jerk! Kaya instead of using charm nagsuntukan sila at ayan ang
kinalabasan."
There are drops of blood on the floor. Jett wiped the side of his lips with his knuckles pero mukhang
mula sa nakasalampak na lalake sa sahig nangaling ang mga dugong yun.
"Oh no." nasabi ni Snow na hindi makapaniwala sa nangyayari.
He is doing it again. Bumabalik nanaman siya sa dati. Ang dating Jett na nakilala nila noon. Ang Jett
na hindi malapitan. Ang Jett na kinatatakutan ng lahat ng estudyante ng Charm Academy.
"Collin he is doing it again." yun ang naging bati ni Snow nang dumating si Collin sa pinag usapan
nilang lugar.
Bumuntong hininga si Collin at tumabi kay Snow sa bench. "Kamusta din." bati nito.
"I'm serious, Collin. Hindi ka ba nagaalala? Kilala mo kung paano magalit si Jett. He is starting to
hate everything again since the night of the Mystic Ball."
Collin glanced at her and offered a weak smile. "Hindi ko siya mapigilan eh. Tungkol kasi ito sa
kanya."
Kumunot ang noo ni Snow. "Kanino?"
"Kay Ariela." seryoso nitong sagot.
Natigilan si Snow. "Yung lalake hindi niya alam ang totoong nangyari. May nasabi siyang masama
tungkol kay Ariela sa harap ni Jett kaya nagalit siya ng ganun."
Snow looks rigid. Alam na nila na hindi traydor si Ariela at sinama siya ng mga Headmaster dahil sa
kakulangan na nagawa ng Academy para protektahan siya. Pero ilan lamang ang may alam nito sa Academy.
At hindi sila pwedeng magsalita tungkol ito.
Tanda pa ni Snow noong sinabi ito sa kanila ilang minuto matapos makaalis ang sinakyang kotse ni
Ariela. Pinatawag ang lahat ng mga taong kasama sa mission noong gabi ng full moon at sinabi ni Miss
Serena ang totoong nangyari.
Of course lahat nagulat sa narinig dahil akala ng lahat successful ang naging mission. Walang
nakaramdam na pagkatapos ng gabi ng full moon ay nanatili si Ariela na gapos ng Augury sa masamang
balak nito. Almost everyone is disappointed with the turn of events.
Especially Jett.
***
####################################
Chapter 27: Love Him or Hate Him
####################################
Napapansin ko kapag nag update ako madaming reads pero yung votes or comments never pang umabot kahit
ten percent ng reads. Bakit? Anong nangyare sa atin? T^T
***
Chapter 27: Love Him or Hate Him
Sinilip ko si Leon na nakahiga sa bed ko at may libro sa mukha na para bang natutulog. Nakahinga ako
ng maluwag at nagpatuloy sa pag susulat. Pero gaya ng inaasahan hindi pa man ako nakakalayo ay bigla
nanaman siyang nagsalita.
"Yan nalang ba ang gagawin mo buong araw? Lumabas naman tayo." his drawling voice echoed in the four
corners of the room.
"Nagaaral ako kaya kung pwede tumahimik ka. Ayokong mapagalitan ulit ni Georgia." reklamo ko at nag
concentrate sa ginagawa ko.
Naramdaman ko ang pag tayo niya mula sa kama. Maya maya pa nasa tabi ko na siya at sinisilip ang
ginagawa ko.
"Leon seryoso. Doon ka muna. Magyaya ka ng kung sino dyan. Busy ako." sagot ko sabay tulak ng marahan
sa kanya palayo dahil hinaharangan niya ang liwanag mula sa bintana.
"Ikaw ang gusto kong makasama." sabi nito.
I rolled my eyes. "Dahil kaya kong pagtakpan ang mga ginagawa mong kalokohan? Pinapahamak mo ako kaya
tumigil ka."
Natawa siya sabay lean sa pader malapit sa table. "Ayaw mo talaga. Kahit sabihin kong sa Charm
Academy tayo pupunta?"
Huminto ako sa pagsusulat at mabilis na napalingon sa kanya. Lumapit ako sa kanya with a hopeful
expression. "Talaga? Seryoso?"
Natawa siyang lalo dahil sa reaction ko. "Joke lang. Eh di ako naman ang napahamak."
Unti unting nawala ang ngiti ko at napalitan ng pagkapikon. Kinuha ko ang librong isang pulgada ang
kapal mula sa mesa.
"Hindi ko gusto ang biro mo!" asik ko sabay hagis. Nakailag siya kaya tumama lamang ito sa pader at
halos dumagondong ang sahig nang mahulog ito.
"Sorry na." sabi niya sabay tawa. "Masyado ka kasing seryoso."
Sinamaan ko siya ng tingin. "Alam mo namang-"
"Gusto mo ng bumalik." he said cutting me off. "Alam ko naman yun eh. Ganun na ba kami kahirap
pakisamahan dito?"
Ayan nanaman. Nakangiti siya pero yung tingin niya nakapa seryoso. Para bang may dalawa siyang mukha.
Ang isa nakangiti at mapagbiro pero ang isa seryoso at para bang may ibang iniisip.
"Hindi sa ganun. Okay naman kayo dito." I sighed deeply. "Leon, pinag usapan na natin ito hindi ba?"
"Dito ka nalang kasi." biro niya. "Para araw araw kitang nakikita."
Kung hindi ko lang kilala itong si Leon isipin ko talagang seryoso siya. Pero alam na alam ko na ang
ugali ng isang ito. Lahat ata ng kakilala niyang babae nasabihan niya na ng mga ganyang lines. He's
an expert trust me.
Tinulak ko siya papunta sa pintuan. "Oo na. Labas na. Kailangan ko ng matapos itong pinapagawa ni
Georgia."
Hindi na siya nagmatigas pa and instead siya ang nagbukas ng pinto. "Kung ganun tawagin mo nalang ako
kapag bumaba ka na." paalam nito.
Tumango ako. Ginulo niya ang buhok ko bago tuluyang umalis. I swatted his annoying hand away. "LEON!"
Tumawa lang siya at nagsimulang naglakad sa hallway. Pero bago siya tuluyang nakalayo napansin ko ang
pagkuyom ng mga palad niya at mahinang pagmura. Kumunot ang noo ko. That's weird. May nasabi ba akong
masama?
Yun ang naging huling matinong pag uusap namin ni Leon. Pagkatapos ng araw na yun bigla nalang siyang
madaming ginagawa. Hindi ko na siya madalas makita sa palasyo. Hindi na din niya ako ginigising sa
umaga kaya naman lagi nalang akong late at napapagalitan ni Georgia gabi gabi. Kapag nakikita ko si
Leon at yayayaing mag training o pumunta ng bayan laging sagot niya ay may kailangan siyang gawin.
Nakakainis na. Nagsisimula nanaman akong mainis sa lugar. Wala na akong ibang makausap ng maayos
maliban sa kanya at ito siya wala man lang oras para sa akin. Akala ko ba kailangan niya akong
bantayan?
Makalipas ng apat na araw na pag iwas sa akin ni Leon tuluyan na namin siyang hindi nakasabay sa
pagkain. Sabi ng isa sa mga taga silbi na madalas niyang bigyan ng kakaibang tingin umuwi daw ito sa
bahay nila para kamustahin ang pamilya niya.
I can't help but frown. Sana naman nasabi niya din sa akin.
Habang kumakain ng kasama si Georgia nang gabing yun inisip ko kung gaano ako walang alam tungkol kay
Leon maliban sa pangalan niya at kung bakit nandito siya sa palasyo. Alam ko ang charm niya at kung
saan siya dati nag aral pero hindi ko naisip na tanungin kung may pamilya ba siya o kung saan siya
nakatira-
"Maliwanag ba?"
Napahinto ako sa pagisip habang kumakain nang marinig ang boses ni Georgia na tinatanong ako. I stare
at her with a confused face.
"Excuse me?"
Georgia sighed and continued with her elegant way of cutting her steak. "Ang Harvest Festival sa
susunod na lingo. Kailangan mong-"
"Harvest Festival?" tanong ko. Huminto siya sa gitna ng paghiwa.
"You must pay attention more often. And how come you didn't know about it? Hindi ba nasabi sayo ni
Leon?" malumanay na tanong niya.
Sinubukan kong isipin kung may nabangit ba siya. "Wala siyang nasasabi sa akin." sagot ko.
Georgia raised an eyebrow. "Ano bang nangyayari sa kanya?" Wala akong maisagot sa tanong niya dahil
maging ako ay walang idea sa nangyayari.
"Gaya nga ng sinabi ko sa susunod na lingo ang Harvest Festival ng Mirandi. It's a week long
celebration at pinapahalagahan ito ng lahat ng tao sa society na ito kaya dapat nandoon ka. Naibigay
ko na kay Leon ang listahan ng mga events na kailangan niyong puntahan."
I nodded at nagpatuloy sa pagkain. Pero napahinto ako nang biglang may pumasok sa isip ko. "Georgia,
may balita na ba tungkol sa Augury."
Bahagyang huminto si Georgia sa ginagawa niya. She dubbed the napkin to her lips then spoked.
"Ang Council ay sinusubukan paring makipag ugnayan sa Augury. Pero nagmamatigas parin sila at
tinatangihan ang alok naming kasunduan pang kapayapaan. Kung patuloy nilang babalewalain ang ating
batas at ang karapatan ng iba pang society wala kaming magagawa kundi itrato sila bilang kaaway ng
Council. And that only means one thing. It's a Declaration of Conflict."
That moment Georgia looks really strained.
"Declaration of Conflict?" I asked confussed.
"Isa itong estado kung saan maari silang maalis bilang myembro ng Magic World at lahat ng society at
ituturing silang kaaaway."
Bigla akong natahimik. It sounds like a war to me. Kung sakaling hindi na kaya ng Magic Council ang
nangyayari dahil may society na gustong guluhin ang balanse ng apat na society kailangan ng gumawa ng
paraan ng mga society na apektado.
"But don't worry. Even Augury will not go to such extent. Kung familiar sila sa nangyari eighty years
ago hindi nila gugustuhing maulit ito. They know very well they don't have enough power to fight
against the Magic Council and the remaining societies."
"Ano bang nangyari eighty years ago?"
Sinamaan ako ng tingin ni Georgia. "Hindi ka ba nagaaral ng lessons mo? How come you don't have an
idea about those things? Importante na malaman ng sinuman sa mundong ito ang tungkol doon. It's the
biggest event of the century so far. Maliban sa pag exist ng special charm na gaya mo."
Hindi na dapat ako nagtanong.
"Eighty years ago nangyari ang pinaka bagong digmaan sa Magic World. Ito ay dahil sa kagustuhan ng
Augury na masakop ang apat na society, pag isahin ito, at pamunuan. Doon naubo ang Magic Council at
ang kasunduang pangkapayapaan, ang Lancom Agreement, base sa pangalan ng namuno sa Saphiro noong
panahon na yun na si Robert Lancom. Walang sinuman ang maaring makialam o manghimasok sa teritoryo ng
isang society ng walang paalam."
Georgia let an exhausted sigh. "Madami ang namatay sa digmaan na yun. Nalagas ang myembro ng Augury
pero madami din ang nawalan ng myembro sa iba't ibang society. Kaya hindi nila ito uulitin makalipas
lamang ang walompung taon. Hindi pa tuluyang nakakabangon ang Augury. Hindi nila gugustuhing bumagsak
ulit."
Noong gabing yun hindi ako makatulog. Hindi ko maimagine ang isang digmaan sa lugar na gaya nito.
Masyadong nakakatakot. Ngayon alam ko na ang dahilan kung bakit ganito nalang kainteresado ang Augury
sa charm na meron ako. Gusto nilang gumanti at ako ang susi upang muli silang makabangon.
Galing ako sa garden kinabukasan noong narinig ko mula sa isa sa mga taga pagsilbi na nasa kastilyo
na si Leon.
Nagmadali akong pumasok sa loob sa pagbabakasakali na maabutan ko siya pero wala akong naabutan sa
hallway maging sa kwartong madalas niyang puntahan. Nadismaya lamang ako at plano na sanang bumalik
sa labas nang may marinig akong isang ingay.
Para bang may sumuntok ng isang pader.
Kumunot ang noo ko lalo na nang marealize na nasa katabing kwarto lamang ito ng kwarto ko. Ang study
room. Dito ako madalas mag aral kapag may pinapagawa si Georgia.
"Hindi madali ang gusto niyong mangyari!"
Nabigla ako ng marinig ang boses ni Leon. Mahina ang pagkakasabi nito pero puno ng galit at
pangigigil. May kausap siya sa kabilang linya ng telepono. Sino?
"Maghintay kayo. Magagawan ko din ito ng paraan."
Mas kalmado na ang boses niya nang sabihin yun. Narinig ko ang pagbaba niya ng telepono at isang
malalim na buntong hininga mula sa kanya. Maya maya naramdaman ko na palabas na siya ng kwarto kaya
mabilis akong lumayo at nagkunwaring walang narinig.
Nabigla si Leon nang ako ang una niyang makita paglabas niya sa study room. Medyo nakabukas pa ang
bibig niya na para bang may gustong sabihin pero piniling hwag ituloy. He looks so worriedly shock
that it bothers me.
"Hey." casual na sabi ko. "Nandyan ka lang pala. Kanina pa kita hinahanap."
He coughs as if he's clearing his throat before speaking. "Ganun ba? Bakit namiss mo agad ako?" biro
niya.
I frown. "It's about the Harvest Festival not you." I answered in a matter of fact tone.
Having Leon seems to lighten up my mood. Whenever he is around everything is bearable in this place.
Pero hindi ko maiwasang magtaka kung sino ang kausap niya kanina at bakit ganun ang naging reaction
niya. I never saw him that angry.
***
####################################
Chapter 28: The Harvest Festival
####################################
Chapter 28: The Harvest Festival
Pinagmasdan ko ang bayan mula sa balkonahe ng kwarto ko. Mas madaming tao sa labas ngayon kesa sa mga
ordinaryong mga araw. Puno ng palamuti ang bawat sulok ng bayan at kitang kita ito mula sa
kinatatayuan ko.
May makukulay na banners na nakasabit sa bawat sulok ng downtown. Naka sentro ito sa malaking water
fountain sa gitna ng bayan. Kasama ng mga banners ang mga pulang mga lanterns na nakasabit din sa
bawat sulok, bawat bintana, at pintuan, maging sa mga puno at halaman.
Napakaraming tao at halos lahat may suot na makukulay na damit na either pula o dilaw o orange.
Maging ang palasyo ay binabalutan ng masayang atmosphere.
Excited na nag uusap ang mga taga pagsilbi at ang kusina ay laging puno ng pagkain. Kahapon ay
naglagay sila ng mga dekorasyon sa palasyo dahil na din sa utos ni Georgia kaya naman puno ng kulay
gold na banner ang Hall at nagkalat ang mga kulay pulang lantern at tuyong wreath sa bawat pintuan sa
palasyo.
Mabilis akong lumabas sa kwarto dahil na din excited akong pumunta ng bayan. Dahil sa Harvest
Festival ay hindi ko kailangang sumunod sa kahit anong schedule ngayon as long as present ako sa mga
events. It's definitely better than studying alone.
"Whoa, slow down there." nakangiting bati ni Leon nang makita ko siya sa hallway. Mukhang papunta na
siya para sunduin ako.
"Leon, tara na!" sabi ko sabay hila sa kamay niya. I feel him stiffen with my touch. Lumingon ako.
"Ano?" nakangiting tanong ko.
"Wala. Ang ganda mo kasi." sabi niya sabay tingin sa akin mula ulo hangang paa sa suot ko.
Bigla akong nahiya. Nakita ko kasi ang dress na suot ko na nakapatong sa bed matapos kong mag
breakfast kanina. May note ito na nagsasabing suotin ko ang damit para sa event na pupuntahan ko
ngayong araw. It's not that glamorous actually. Isa lamang itong simpleng yellow sun dress na hangang
tuhod at may floral pattern.
"You are not that bad yourself." komento ko sa suot ni Leon. Sa totoo lang lagi naman siyang maayos
tingnan kapag nakikita ko siya.
"Talaga?" Natawa ito.
I was expecting him to make a joke about it or actually brag how awesome and good looking he is gaya
ng lagi niyang ginagawa kapag may pumupuna sa kanya. Pero ngayon napahawak lamang ito sa batok niya.
Nahihiya ba siya? That's new.
The moment we step in the downtown Mirandi the excitement and the festive atmosphere doubled up.
Halos masilaw ako sa makulay na paligid. Mas matingkad pa pala ang mga kulay na nakikita ko mula sa
balkonahe ng palasyo kapag malapitan.
Binati kami ng ilang mga bata pagdating namin sa gitna ng bayan kung saan naka sentro ang kasiyahan.
Ang mga bata ang may suot na garland ng bulaklak sa mga ulo nila. Hinila ako ng isang batang babae na
naka braids ang buhok.
"Mommy! Mommy! Gawan mo din siya. Wala siyang bulaklak!" masayang sabi niya sa babaeng nasa harap ng
isang mesa na puno ng iba't ibang klase ng bulaklak.
"Okay lang po. Hwag na po kayong mag abala." Napatingin sa akin ang babae mula sa ginagawa niyang
garland at medyo nabigla siya.
"Naku ikaw nga. Ang babaeng may special charm." Masayang turo niya sa akin. Napatingin tuloy ang iba
pang mga tao sa paligid. Lahat sila hindi makapaniwala habang pinagmamasdan ako.
"Anong gagawin ko, Leon?" tanong ko kay Leon na sumunod sa tabi ko. Akala ko kasi kilala na ako ng
mga tao dito dahil sa madalas na pagpunta ko sa bayan. Dapat hindi na sila nagugulat pa.
"Hindi sila mangangain." sabi nito sabay tawa ng mahina.
Bigla akong inabutan ng babae ng flower garland at pinatong sa ulo ko. "Sayo na ito. Naku hija. Bagay
na bagay kayo."
Hinawakan ko ang garland sa ulo ko at pilit tiningnan ang sarili ko sa salamin ng shop na nasa likod
ng babae. "Salamat po." nakangiting sabi ko. "Ang ganda po kasi ng gawa niyo."
She shakes her head lightly saka mas lalong napangiti. "Hindi ang bulaklak ang tinutukoy ko." saka
siya napatingin kay Leon.
Balak ko sanang tanungin kung ano nga ba ang tinutukoy niya nang bigla nanaman akong hilain ng mga
bata. Ngayon pati si Leon hinihila na nila. "Saan tayo pupunta?" tanong ni Leon.
"Doon! Bilis! Magsisimula na!" excited na sabi ng bata habang hawak niya sa maliliit na kamay ang
wrist ko.
Habang dumadaan kami napapatingin sa amin ang ilan sa mga tao at napapangiti. Other recognized me but
some recognized Leon better. Every girl has flowers garland placed delicately in their heads. It was
the Harvest Festival after all, the traditional day to celebrate the abundance of crop and plentiful
hunting season for the people of Mirandi.
Habang palapit kami sa water fountain parami ng parami ang mga taong sumasama sa amin. Mukhang isang
direction lang ang pupuntahan namin. Nang tuluyan na kaming makarating doon napansin ko ang ilang tao
na nakaupo sa fountain at ang ilan sa side walk na may hawak na iba't ibang musical instrument.
Nagkakantahan ang mga ito at ang ilan sa mga tao ay inikutan ang fountain, magkakahawak ang mga
kamay, at masayang nagsasayawan.
Some with friends and a lot of people especially the older ones are with their partners. Agad akong
napangiti nang makita silang nagsasayawan. They are laughing and having a good time. Ang mga bata ay
nagsasayawan din sa gilid nila. Some are singing and clapping with the songs na ngayon ko lang
narinig.
Bumitaw ang mga bata sa amin at nakisali sa sayawan. I started to clap my hands with the beat habang
nanunuod.
"Ang ganda." I mumbled breathlessly.
Leon said something beside me kaya lang hindi ko ito masyadong narinig dahil na din ilan sa mga taong
nanunuod sa tabi namin ay niyaya kaming sumali.
"Bakit nakatayo pa kayo dyan? Sumali kayo." Sabi ng isang babae na may kulay pulang damit.
"Sumali na kayo. Minsan lang ito mangyari sa isang taon." sabi naman ng isang lalake na hawak ang
isang batang babae na nakaupo sa balikat nito para mapanuod ang sayawan.
"Hindi na. Medyo po wala kaming talent dyan." natatawang sabi ni Leon.
"Isali niyo sila dito oh!" biglang sigaw ng babaeng may pulang damit. Nanlaki ang mga mata ko at
napakapit kay Leon. Natawa lamang siya.
"Hindi na po kailangan. Hindi ako marunong-"
Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang ilang kamay ang marahang humila sa akin and the next thing I
know I was one of the girls in the circle.
The formation started to move kaya mabilis kong hinila si Leon para isama. The dance started along
with the good music from the random musicians in the street.
Nagsimula akong matawa nang hindi makahabol si Leon sa formation na ginagawa namin. One thing you are
lifting you're feet, the next you're twirling around, then you're hands have to cross over.
I was flushed with laughter and drowsiness dahil na din sa paulit ulit na pag ikot and some time in
the middle of the dance, habang hawak ako ni Leon para paikutin pa ng isang beses, isang bata ang
nagsabog ng confetti ng mga bulaklak.
I looked up at the flowers slowly drifting down to us like flakes of colorful snow. And in that exact
moment it happened. I felt Leon's lips on my cheeks just beside the corner of my lips. He kissed me.
Gulat akong binalik ang tingin sa kanya pero nakaharap na siya ng bahagya sa mag partner sa tabi
namin at parang wala lang kung tumawa siya habang nagsisimula nanamang bumilis ang sayaw.
Napahawak ako sa gilid ng labi ko. He shouldn't have done that.
Gabi na nang bumalik kami sa palasyo. Hindi ko binangit ang tungkol sa ginawa ni Leon buong oras na
nasa bayan kami. I decided not to make a big fuss about it. After all maybe it's just his way of
being too happy. But still I have to remind him of his boundaries. Yes he is a good friend but I
don't want him taking the confidence I gave to him for granted.
Plano ko sana siyang pagsabihan bago ako tuluyang magbihis para sa dinner kasama si Georgia nang may
makita akong tao na nakaupo sa isa sa mga sofa sa Hall at mukhang may hinihintay.
Lumingon ang bisita sa direction namin at doon ko nakita ang mukha niya. "G-Grandma?"
Ngumiti si Grandma sa harap ko. "Ariela, apo." masayang bati niya.
Tumakbo ako palapit sa kanya at niyakap siya ng sobrang higpit. "Grandma, ikaw nga."
Bigla akong naiyak. Hindi ko alam kung bakit pero noong nakita ko si Grandma at naalala ang mga
pinagdaanan ko para masigurong ligtas siya hindi ko na napigilang lumuha. She's safe and smiling in
front of me. I smiled stupidly while tears rolled down my cheeks.
"Grandma, hindi ako mapaniwala. Nandito talaga kayo." tiningnan ko ang kalagayan niya. "Mabuti okay
lang kayo- Grandma I'm so happy- Akala ko talaga-"
I was choking between sobs kaya pilit kong pinakalma ang sarili ko para maintindihan niya ang mga
sinasabi ko.
"Mabuti nalang at ligtas kayo."
"Masaya din akong makita kang maayos dito, apo." kalmadong sabi niya.
"Me too, Grandma." I answered as I wipe my tears.

Napansin ko kung gaano pumayat si Grandma but there's still that familiar warmth whenever she smiles.
Napatingin ako sa kasama kong si Leon pero wala na siya sa pintuan. Gusto ko sana siyang ipakilala
pero hindi ko na siya makita. Umalis na kaya siya?
"Look at you. Halos hindi na kita makilala." sabi ni Grandma na pinagmamasdan ako. "Pakiramdam ko
hindi na ikaw yung apo kong iniwan ko sa Academy ilang buwan na ang nakakaraan."
Hindi ko mapigilang mapangiti. "That is just months ago, Grandma. A lot has change pero ako parin
ito."
"But you seemed matured now. More of a grown up." she answered. "I'm proud of you, apo."
Hindi ko alam kung anong tinutukoy ni Grandma. Pero minsan nararamdaman ko din ito. Dahil siguro sa
dami ng napagdaanan ko nitong mga nakaraang buwan. It was just half a year ago pero pakiramdam ko
napakatagal ko na sa Academy.
"Grandma ano ba talaga ang nangyari?" tanong ko makalipas ang sandaling katahimikan. "Paano kayo
napunta sa kamay ng mga taga Augury? Bakit hindi ko na kayo matawagan simula noong iwan niyo ako sa
Charm Academy?"
Grandma sighed deeply as if not wanting to deal with those questions any longer. Pero sinagot niya
parin ang mga tanong ko.
"Ariela, naalala mo yung gabing may nagtangkang kumuha sayo sa normal na mundo? Ang mga taga Augury
ang may kagagawan nito. Noong una hindi ko alam kung bakit nila nagawa ito. Hindi ko alam na may
charm ka katulad namin. Akala ko nag mana ka sa normal mong ina."
Normal si Mama?
"Pero kung interesado ang Augury sayo malamang nakuha mo nga ang dugo ng anak kong si Gin. At ang
charm mo ay hindi basta basta. Kaya napag desisyunan ko na ipasok ka sa Charm Academy."
She glances at me with a half smile and rubbed her wrinkled hands anxiously.
"Ang Academy ang pinaka safe na lugar sa mga katulad mo, Ariela. Hindi maaring manatili sa normal na
mundo ang mga taong may charm lalo na at undeveloped pa ang mga kapangyarihan. Iniwan kita doon at
ipinaalam kina Serena na maaring hindi normal ang kapangyarihan mo. Saka ako bumalik sa normal na
mundo para ayusin ang lahat."
"Pero nasundan ako. Mula sa Magic World nasundan ako ng Augury. Nalaman nilang nasa Academy ka na
kaya galit na galit sila. Gusto ka nilang makuha pero dahil nasa teritoryo ka na ng Greven wala
silang magagawa unless ikaw ang magkusa. At ako ang ginamit nila."
"I spend months in their dungeons. Pinapakain nila ako ng maayos pero unti unti akong nanghina. Bawat
ipasok nila sa loob nagdadasal ako na sana hindi ikaw yun. Nag uusap sila sa harap ko. Ilan sa kanila
ang nagdududa kung hawak mo ba talaga ang special charm. Ilang beses nila akong tinanong tungkol dito
pero maging ako ay walang alam. Hangang sa naisipan nilang manmanan ang galaw mo sa Academy."
"Sinubukan nilang palabasin ang kapangyarihan mo noong nasa kakahuyan kayo para puntahan si
Evergreen. Yun na sana ang pinaka mainam na pagkakataon pero hindi sila nagtagumpay."
"Hindi nila gustong gumawa ng ingay. Umiiwas silang mapansin ng Council ang mga balak nila ng ganun
kaaga. Pero hindi ito napigilan. Nawawalan na sila ng oras kaya naman kinagabihan din ng araw na yun
pinasok nila ang Academy."
It was eerie. Nakakatayo ng palahibo. How everything that happened to me seems to match Grandma's
story.
"Nailabas mo ang kapangyarihan mo, apo. Tama sila. Hawak mo ang special charm. Pero isang malaking
gulo ang nagawa niyo lalo na at hindi inaasahan ang pagdating ng isang elemental user."
Si Jett.
"Nalaman ng Academy ang lahat at nasira ang plano ng Augury. Doon nila naisipan na wala ng silbi ang
pagtatago nila. Wala na silang pakialam sa gagawin ng Council basta makuha ka nila."
Nagkaroon ng panandaliang katahimikan. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaction ko. Naging
malinaw sa akin kung gaano kaseryoso ang mga bagay na kailangan kong pagdaanan.
Ilang minuto din ang lumipas noong muli akong magsalita. "Ang mga magulang ko." I asked in a crack
voice. "Grandma, totoo bang patay na sila?"
Nagiwas ng tingin si Grandma pero nahuli ko siyang nagdampi ng panyo sa gilid ng kanyang mga mata.
"Labing dalawang taon na ang nakakalipas noong umalis sa Magic World ang mga magulang mo. Tumira sila
sa normal na mundo nang walang nakakaalam. Five years old ka noon, apo. Siguro alam na nila ang charm
na meron ka kaya pilit ka nilang nilalayo."
"Pero namatay sila matapos lamang ang dalawang taon na paninirahan niyo sa normal na mundo. Isang
hindi maipaliwanag na aksident ang kinasangkutan nila noong seven years old ka."
"Hiniling ng Mama mo na alagaan kita at palakihin sa normal na mundo. Nakalagay ito sa isang sulat.
Inakala ko na kaya niya nasabi ito dahil normal ka gaya niya. Pero dapat noong una naghinala na ako.
Ilang araw bago namatay ang mga magulang mo noong natangap ko ang sulat. Para bang alam na nila na
may mangyayaring masama."
"Iniwan ko ang trabaho ko bilang guro sa Academy. Lumipas ang mga taon na ang tanging naging kasama
mo ay ako. Natakot ako dahil halos makalimutan mo kung sino ang mga magulang mo. Si Gin Davis at si
Emma Davis. Ten years old ka noong isang sulat sa Magic World ang natangap ko. Nalaman na din ang
totoong nangyari. Pinatay ng Augury ang mga magulang mo."
Wala akong masyadong matandaan sa mga magulang ko. I could remember a woman's laugh and a man's deep
but cheerful voice. Pero kapag inaalala ko ang mga mukha nila tanging mga blankong mukha lamang ang
nakikita ko.
But slowly, without realizing it, tears started to roll down my cheeks. It's a strange feeling dahil
para kong iniyakan ang mga taong hindi ko naman kilala. But something inside of me started to ache in
longing and pain. That's when I know they matter to me. Though I can't fully remember them.
"Apo-"
Sinubukan akong patahanin ni Grandma nang isang boses ang narinig namin.
"Kailangan na po nating umalis."
Napatingin kaming pareho ni Grandma sa direction ng pintuan kung saan dalawang taga bantay na ang
nakatayo doon.
Pinahid ko ang luha ko. "Pero kadarating niyo lang." sagot ko. Ngumiti lang ng mapait si Grandma.
"Apo, kailangan ko ng mag paalam."
Napatayo ako sa tumangi. "Pero pwede naman kayong mag stay dito, hindi ba? Kakausapin ko si Georgia."
"Ariela, hindi ako maaaring manatili dito. Magpasalamat tayo kay Georgia dahil pinagbigyan niya akong
makita ka. Pero apo kailangan ko ng bumalik sa Greven."
Nasabi ko ang isang bagay na kanina pa nasa isip ko. "Grandma, gusto kong sumama. Ayoko ng maiwan
dito mag isa."
Nawala ang ngiti ni Grandma at napalitan ito ng expression na isang magulang lamang ang kayang
magbigay.
"Kung pwede lang apo. Hindi kita iiwan dito. Pero para din ito sa kaligtasan mo. Kapag naging maayos
na ang lahat makakabalik ka. Hihintayin ka namin, apo."
Paano kung hindi maging maayos ang lahat? Makikita ko pa ba kayo ulit? Makakabalik pa ba akong muli
sa Academy? Gusto kong itanong sa kanya.
Sumama si Grandma sa dalawang taga bantay palabas ng palasyo. Sinundan ko sila ng tingin hangang sa
makalabas na sila sa pintuan, makasakay sa kotse, at tuluyan ng mawala sa paningin ko.
Pinagmasdan ko ang palayong sasakyan. Ang sasakyan pabalik sa Greven. Pabalik sa Academy.
Kung alam ko lang noong oras na yun na ito na ang huling pagkakataon na makikita ko si Grandma. Ang
huling beses na magkakaroon ako ng pagkakataon na makabalik sa Academy.
Sana pinagpilitan ko ng sumama.
***
####################################
Chapter 29: Finally Captured
####################################
Chapter 29: Finally Captured
Hinila niya ako at dinala sa isang sulok ng dance floor. He was smiling again but his eyes are as
empty as black holes.
"May problema ba?" tanong ko.
He shakes his head and let a sad smile. "Ariela, sorry." sabi nito out of nowhere.
"Bakit ka nags-sorry?" tanong ko. Hindi siya sumagot. Kinuha niya lamang ang kamay ko at ginaya sa
pagsasayaw.
Para siyang lasing. Pero normal naman siya tingnan maliban sa walang emosyong mukha niya.
"Leon ano bang nangyayari sayo?" nainis na ako.
"Hindi kita kayang ibigay. Pero ginamit nila ang ama ko. Nasa kanila ang ama ko."
Tumatawa siya pero yung boses niya katulad noong araw na nasa burol kami. I stop dead the moment I
realized what is happening.
"Ginagamit ka ba nila?" Nangatal bigla ang katawan ko. "Leon nandito ba sila? Sabihin mo."
Leon smiled insanely once again. "Leon sabihin mo. Kailangan kong malaman."
"Nandito sila." he mumbled in a low voice. "Nagkalat sila sa Royal Ball. Nandito sila para kunin ka."
"Kaya sila nakapasok sa Mirandi dahil sa akin. Ariela, itatakas kita."
Hindi ako makapaniwala sa narinig. Napatingin lamang ako sa kanya na may nanginginig na mga kamay.
"Leon sabihin mo kung nasaan sila. Humingi tayo ng tulong. Nandito ang matataas na tao ng council-"
Natigilan ako nang biglang humigpit ang hawak ni Leon sa mga kamay ko. Naramdaman ko ang lamig ng
kamay niya na tumama sa mga palad ko.
"Sumama ka sa akin Ariela. Kailangan mong lumayo sa lugar na ito. Binigyan ko sila ng permiso para
makalampas sila sa barrier ng Mirandi. Kasalanan ko ito."
Seryoso ang boses niya. Pero napansin ko ang hirap niya sa pagsasalita. Para bang nag lalaban ang
dapat niyang sabihin sa gusto niyang gawin. Nagmadali siya sa paglabas sa Hall at halos mapatid ako
dahil sa paghila niya sa akin.
Nang makalabas kami sa Hall bigla siyang huminto at napahawak sa ulo niya na para bang may inindang
matinding sakit doon. Pero nagpatuloy parin kami sa paglabas sa kastilyo.
If I only knew that time that Leon is bringing me far from safety. Sana nanatili na lamang ako sa
Royal Ball sa loob ng kastilyo.
Four days before the capture:
Pinagmasdan ko ang paalis na sasakyan ni Grandma saka napabuntong hininga. I guess no matter what I
do I was still left with no choice. Umakyat ako sa stairs papunta sa kwarto. Ang daming nangyari
ngayong araw na ito. Gusto ko ng magpahinga.
Pagdating ko sa kwarto isang damit na nakapatong sa kama ang agad na bumungad sa akin. Isang kulay
cream flowy dress na hangang ankle. Kumunot ang noo ko. Para saan ito?
Kinuha ko ang dress at iniangat yun para matingnan. Eksakto naman na may nahulog na piraso ng papel
mula dito. It's a note. Binasa ko ito.
Suotin mo sa gabi ng Royal Ball ng Mirandi. Hindi man kita makikita, alam kong magiging maganda ka sa
gabing yun, apo. Nagmamahal, Grandma.
Royal Ball? Meron ba nun? Isang bagay pa ang nakita kong nakapatong sa kama. Isang masquerade mask.
Noong gabing yun habang kumakain ako ng dinner kasama si Georgia tinanong ko ang tungkol sa nakalagay
na note.
"May magaganap bang Ball sa Mirandi?"
Huminto siya sa pagkain at napatingin sa akin. "Ano bang tanong yan. Hindi ba naibigay ko na sa inyo
ang schedule ng mga dapat niyong puntahan?"
"Hindi naibigay ni Leon sa akin ang listahan." sagot ko na nakasimangot.
Her lips twisted in disapproval. "Ang batang yun talaga." she said in an undertone before answering
me. "Sa huling gabi ng Harvest Festival ay nagdadaos ang palasyo ng isang Ball bilang marka sa
pagtatapos ng Festival. Dito ito idadaos kaya kailangan mong dumalo sa ayaw mo man at gusto. Lahat ay
imbitado sa gabing yun."
"Lahat?" interesadong tanong ko.
"Lahat ng nakatira sa Mirandi." she pointed out as if she knows what I'm thinking.
Nadismaya agad ako. Akala ko naman maaring dumalo ang kahit sino. Kahit ang mga nasa Academy.
"Nag iwan ng dress si Grandma para isuot ko sa Ball. Pupunta ako. Sinabi niya rin pala na salamat at
pinayagan mo siyang bisitahin ako."
Georgia smiled lightly. Si Grandma at Georgia kasi ay mag kaibigan mula pa noong nag aaral pa sila sa
Academy. Kaya naman mas pinili ni Georgia na dito ako mapunta sa Mirandi para na din mabantayan niya
ako. Alam kong ginawa niya ang lahat para magkita kami ni Grandma.
Three days before the capture:
Nagising ako na sumasakit ang birthmark ko sa balikat. Hindi ko alam kung bakit. Para bang nagp-
palpitate ito. Tumayo ako mula sa kama at tiningnan ito mula sa salamin sa banyo.
Medyo nabigla ako dahil ang brownish na kulay nito ngayon ay namumula. Pinagpapawisan din ako dahil
sa sakit. This is the first time I felt something strange in my body since dumating ako sa Mirandi.
Ano nanaman bang nangyayari?
Lumabas ako sa kwarto at bumaba ng stairs para kumuha ng yelo sa kusina. Yun lang ang alam kong
makakapag pamanhid ng sakit. Wala si Leon sa palasyo. Napabuntong hininga ako. Kung kailan kailangan
na kailangan ko siya.
"Ariela?"
Papunta na ako sa kusina nang mapalingon ako bigla sa direction ng hallway. Halos manlaki ang mata ko
nang makita kung sino ang nakatayo at nakatingin sa akin.
"Miss Evergreen?"
Lumapit siya sa akin. Sumasayad sa sahig ang robe nito at pati na din ang luma at kulay dark blue na
dress na suot niya sa ilalim ng itim na robe. She is smiling at me but I noticed how she glanced at
my shoulder for a brief second.
"Ako nga. Mabuti at naaalala mo pa ako."
Napansin ko din na napahawak siya sa pendant na nakasabit sa mahabang kwintas na suot niya. Noong una
ko siyang nakita sa gubat noon ito agad ang napansin ko. Ang pendant. Pakiramdam ko kasi nakita ko na
ito dati. Ngayon alam ko na kung ano ang nakalagay doon. Ang logo ng Mirandi.
"A-Ano pong ginagawa niyo dito?" tanong ko.
Hindi siya sumagot. Nakatitig lang siya sa akin na para bang may pinagmamasdan na hindi ko nakikita.
Maya maya pa natigilan siya at para bang nagulat. Napakurap siya bago ibinalik ang tingin sa mga mata
ko.
"Nandito ako para dalhin ang mga gamot na kailangan ni Georgia." sagot niya. Nakita ko nanaman siyang
nakatingin sa balikat ko kung nasaan ang birthmark ko.
"Pero kailangan ko ding umalis agad. Pasensya ka na."
Bakit siya humihingi ng pasensya? Tumango ako at ngumiti. "Sige po. Sasabihin ko nalang na dumaan
kayo."
"Sige." sagot niya sa malayong boses saka naglakad papunta sa pintuan. Pabalik na ako sa kusina noong
muli niya akong tawagin.
"Ariela?" humarap ako na nagtataka. "Mag ingat ka sana. Hwag kang masyadong magtitiwala sa mga taong
malapit sayo. Kailangan mong mag ingat."
Saka siya tuluyang lumabas. Naiwan ako doon na nagtataka. Ano bang ibig niyang sabihin?
Two days before the capture:
"Leon, mabuti naman at dumating ka na." bati ko kay Leon nang makita siyang naka upo sa sofa sa Hall
nang bumaba ako sa hagdan.
"Lagi mo nalang akong namimiss." nakangiting sagot niya.
Gusto ko sanang sabihin na masyado siyang bilib sa sarili pero pinili kong hwag ng makipag bangayan.
"Balita ko hindi ka pumunta sa kahit anong event kahapon?" tanong niya nang umupo ako sa tabi niya.
"Paano ako pupunta kung wala akong kasama." sagot ko. "Isa pa sumasakit ang birthmark ko kaya may
dahilan ako kay Georgia."
"Birthmark?" biglang naging interesado na tanong niya. Akala ko naman doon sa unang sinabi ko doon
siya magr-react.
"Oo pero wala yun. Binigyan na ako ng gamot ni Georgia kaya okay na ako. Bakit ka ba wala kahapon?"
"Gusto mong malaman?" seryosong tanong niya sa akin. Bigla siyang humarap kaya naman umusod ako ng
konti. Akala niya ba nakakalimutan ko na ang ginawa niya noong isang araw.
"Oo naman. Para may idea naman ako kung saan ka napapadpad."
Bigla siyang tumayo at hinila ako. "Kung ganun, tara na." excited na sabi niya. Para talaga siyang
bata.
"Hindi ba may mga events tayong kailangang puntahan?"
"Dumaan tayo sandali. Pagkatapos derecho na sa sinasabi ko."
"Okay." sagot ko.
Hindi na ako makatangi. Mukhang wala na siyang balak bitawan ang kamay ko. Isa pa gusto ko ring
malaman kung ano pa yung ibang bagay na pinagkakaabalahan niya.
Matapos naming manuod ng isang street parade kung saan nalagyan ang buong katawan namin ng pintura at
makukulay na powder at dumaan sa market fair kung saan binigyan ako ng libreng washable tattoo sa
pisngi ng isang matandang lalake. Sa wakas ay dumerecho din kami sa lugar na sinasabi ni Leon.
Pero bago yun bumili muna kami ng pagkain na siyang hawak namin habang naglalakad. Napatingin ako sa
paligid habang kumakain.
Nasa parte kami ng Mirandi kung saan hindi pa masyadong natitirahan ng mga tao. Puro kasi damuhan ang
nakikita ko. Paakyat din ang lakad namin. Mukhang isang burol ang pupuntahan namin.
"Hindi ka ba naiinitan?" tanong ni Leon na lumingon sa akin. Nauuna kasi siya sa paglalakad.
"Hindi naman mainit." komento ko na tiningnan pa ang langit. "Medyo makulimlim nga eh."
"Akala mo lang yun. Lalabas din ang araw mamaya." sagot niya. Sinubo ko ang huling piraso ng sandwich
na kinakain ko.
"Okay nga lang. Nakakamatay ba ang init?" wala sa sariling sagot ko.
Mula sa maalikabok na lupa na dinadaanan namin nakita ko ang tuktok ng isang malaking puno sa taas ng
burol. Mukhang hindi ang bahay nila ang gusto niyang ipakita. Dahil wala namang ni isang bahay dito.
Isa nanaman ba ito sa mga biro niya?
Nang sa wakas ay makaayat kami nakita ko agad ang ibig niyang sabihin nang sinabi niya kanina na
pamilya. Hindi na maalikabok sa tinatapakan namin ngayon kundi malalagong damo. Dahil siguro sa
malaking puno na tinatakpan ang sobrang sikat ng araw.
"Ayan sila, pamilya ko."
Lumapit si Leon sa dalawang headstone sa ilalim ng puno. May lantang bulaklak na nakapatong sa mga
ito.
"Mama ko at nakababata kong kapatid."
Tiningnan ko si Leon na nakatalikod mula sa akin at nakaluhod sa harap ng mga puntod habang inaalis
nito ang mga tuyong bulaklak. Lumapit ako at nakita ang nakaukit dito. Elizabeth Lancaster at Sophia
Lancaster.
"Umuuwi ako paminsan minsan para bisitahin sila kapag wala akong trabaho. Dito din ako madalas
pumunta kapag wala ako sa palasyo."
Napalunok ako at maingat na umupo sa damuhan sa tabi niya. Gusto kong sabihin na sorry but I don't
think that's appropriate. Hindi ko akalain na patay na pala ang sinasabi niyang pamilya. And here I
was. So excited to see them.
"Ma, kiddo, nakikita niyo nasa tabi ko?" sabi niya sa mga puntod na para bang nakikipag usap sa buhay
na tao.
"Siya si Ariela Davis, ang babaeng may special charm. Hindi ba, kiddo, gusto mong makakita ng charmer
na hawak ang special charm? Nandito na siya. Nasa harap mo. Ang ganda niya hindi ba? Magaling
talagang mamili si Kuya."
Nagbibiro siya pero nahuli ko ang pagpahid niya sa mga mata niya. Huminga ako ng malalim para alisin
ang sakit na nararamdaman ko sa dibdib ko. Hindi ko akalain na darating ang araw na masasaktan ako
para kay Leon.
Humarap sa akin si Leon na nakangiti. "Kung nandito lang siya malamang magpa authograph yun sayo."
natatawang sabi ni Leon. "Pangarap niya talagang makakita ng tulad mo."
Napatango ako at hindi nakasagot. Isang sandaling katahimikan ang namayani sa amin. Maya maya pa
bigla siyang naupo pasandal sa puno katabi ang mga puntod. Napatingin sa bayan sa di kalayuan at
biglang nagsalita.
"Pitong taon si Sophia at labing anim naman ako noong may sumunog sa bahay namin tatlong taon na ang
nakakaraan. Nasa palasyo ako noon at nagt-training kasama ng iba pang taga bantay. Noong mabalitaan
ko yun huli na ang lahat. Patay na silang dalawa ni Mama."
"N-Nasaan ang Papa mo?" tanong ko.
"Umalis siya ilang araw bago ang sunog. Isang technical charmer si Papa. Pinakamatalino sa buong
Mirandi. Mahilig siyang gumawa ng mga bagay na napapagana gamit ang charm. May dumating na sulat sa
amin noon. Gusto siyang makausap ng isang mayaman na negosyante para maging kapartner sa pagtatayo ng
isang shop. Tumugon siya agad dito. Noong panahon kasi na yun may sakit si Mama."
Nagsimula siyang paglaruan ang mga damo sa palad niya.
"Pero hindi na siya bumalik. Naiwan si Mama at ang kapatid ko sa bahay. Puspusan ang training namin
noon kaya naman wala akong magawa. At yun nga ang nangyari."
"Hindi mo ba sinubukang hanapin ang Papa mo?"
Huminto siya sa ginagawa niya pero nakatingin parin siya dito na para bang malalim ang iniisip.
"Magsasayang lang ako ng oras kapag nagkataon." sagot niya sa mababang boses.
Nanatili kami hangang hapon sa burol.
Minsan nagk-kwentuhan, minsan tahimik lang. Noong mga oras na yun habang tinititigan ko siya na
kinakausap ang Mama at kapatid niya doon ko narealize na hindi lahat ng pagkakataon pwede mong itago
ang lungkot sa pamamagitan ng biro at ngiti. Kung may magagawa lang sana ako para kay Leon.
One day before the capture:
Kagabi nagkaroon ako ng isang kakaibang panaginip. Napanaginipan ko ang mga magulang ko. Katabi ko
daw sila na nakaupo sa isang burol at nakatingin sa Charm Academy sa ibaba.
Itinuro ni Papa ang direction kung saan makikita ang mga training room. Nakangiti siya na para bang
may inaalalang isang masayang bagay. Saka niya tinuro ang school building at napatingin siya sa akin
na para bang sinasabing doon niya ako madalas nakikita.
Ang weird dahil kahit hindi ko maaninag ang mukha niya, alam kong nakangiti siya, nakikita ko ang
masasayang mata niya pero hindi ko maaninag ang buong mukha niya.
Tapos biglang may yumakap sa akin. Si Mama. Ramdam ko ang pagsagi ng buhok niya sa mukha ko. Pero
hindi ko makita ang mukha niya. Tanging ang maamo niyang mga mata, mahabang buhok, at ang ngiti niya
ang malinaw sa akin.
Habang yakap niya ako may narinig akong mga boses.
"Darating mamaya ang baby sitter mo. Magpakabait ka okay?"
Bigla ay nasa ibang lugar na kami. Nasa harap na ako ng isang pinto. Kaharap ko si Mama at Papa at
paalis sila.
"Sandali lang kami, anak. May kailangan lang kaming puntahan."
"Ma, hwag na kasi kayong umalis. Dito nalang kayo."
"Anak kailangan naming umalis. Babalik din kami. Magpakabait ka."
"Pero Mama-"
Biglang nagshift ang panaginip ko. Ang umaga ay naging gabi. Nakatingin na ako sa isang babaeng
nakatalikod mula sa akin. Nakatapat ang telepono sa tenga niya tapos bigla siyang napaiyak.
"Ariela!" sigaw niya nang humarap sa akin. Nangingilid ang luha sa mga mata niya at nanginginig ang
mga kamay niya na pumatong sa mga balikat ko.
"Ariela, naaksidente ang mga magulang mo. Ariela, patay na sila."
Isang pinaghalo halong scene ang nag flash sa harap ko. Para bang isang movie na nagp-play ng fast
forward. Nakakahilo. Maya maya pa huminto ito at nasa ibang lugar nanaman ako.
Nasa harap ako ulit ng pinto. Pero this time hapon ito. Bumukas ang pinto at nakita ko si Grandma.
Nakangiti siya. Pumasok siya sa bahay, binitawan ang dala niyang mga gamit, at niyakap ako.
"Ariela, apo ko."
May sinasabi siya pero wala na akong maintindihan. Sa panaginip ko para bang naka slow motion ang
boses niya. Hangang sa nakita ko nanaman ang sarili ko sa ibang lugar.
Narinig ko ang malakas na ulan sa labas ng bahay. Familiar sa akin ang gabing yun. Ito ang dahilan
kaya ipinasok ako ni Grandma sa Charm Academy. Nakita ko ang sarili ko na naglalakad sa madilim na
hallway. Papunta ako sa kwarto ni Grandma pero huminto ako.
Isang palad ang humawak sa balikat ko. Nakita ko kung paano ako nawalan ng hininga at mabilis na
natumba sa sahig. Nakita ko din ang taong may gawa nun. Isang taong nakasuot ng itim na cloak na may
familiar na logo. Ang logo ng Augury.
Lumabas bigla si Grandma sa kwarto. Nagulat siya nang makitang hawak ako ng lalakeng naka cloak.
Bigla niyang nilislis ang sleeves ng night dress niya saka itinapat ang mga palad sa direction namin.
Biglang nagmelt ang sahig na kinatatayuan ng lalake. Para bang nahuhulog siya sa isang malalim na
butas. Unti unti siyang lumulubog hangang sa tumama ang walang malay na katawan ko sa sahig. Doon
huminto ang pagkatunaw ng sahig.
Kinuha ako ni Grandma mula sa pagkakahawak ng lalake. Nang magawa niya yun isang itim na butas ang
lumitaw sa sahig at mabilis na nahulog ang lalake doon na sumisigaw. Saka ito muling sumara at
bumalik sa dati ang sahig. Isang dimentional charm.
"Ariela, apo."
Tinapik ako ng ilang beses ni Grandma para magising. Binuksan ko ang mga mata ko at napansin na
hinihingal si Grandma at sobrang nagaalala ang mukha niya. Maya maya bumulong siya pero narinig ko
ang malinaw na pagkakasabi niya.
"Kailangan na kitang ibalik sa Magic World."
Naputol ang panaginip ko matapos niyang sabihin yun. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko.
Napanaginipan ko mga nangyari ilang taon na ang nakakalipas.
***
Next chapter: The Royal Ball of Mirandi. You are cordially invited. Please wear your best dress and
tux and don't forget your masquerade mask :)
Be a member of the Charm Academy group on Facebook. Nasa profile ko po ang link. (Nagbibigay ako ng
spoiler doon harhar) See you there!
PS. May mga bibisita sa Mirandi para kay Ariela. Sino kaya? xoxo
####################################
Chapter 30: The Royal Ball of Mirandi
####################################
Chapter 30: The Royal Ball of Mirandi
Charm Academy: The Day of Capture
"Siguro naman magtitino ka na."
Kaharap ni Sir Chase si Jett na nakaupo sa isang hospital bed. Nakabenda ang kalahati ng kanang braso
nito at puno ng galos ang iba pang bahagi ng katawan.
"Kapag sinabi namin sa kanya ang mga ginawa mo nitong mga nakaraang araw siguradong hindi siya
matutuwa."
Jett scowled. Hindi siya naniniwala sa ano mang sinasabi ni Sir Chase. Ni hindi nila magawang makipag
komunikasyon kay Ariela.
"Hwag mo akong tingnan ng ganyan. Katatawag lang namin kanina sa kanya."
Natigilan si Jett at nawala ang mapang asar na expression sa mukha nito. Tila ba nagdadalawang isip
ito na magsalita.
"Kamusta na siya?" tanong niya. Napangiti si Sir Chase.
"Maayos siya. Hindi siya pinapabayaan sa lugar na tinutuluyan niya. Isa pa, hindi kailangang magalala
sa kaligtasan niya dahil nandoon si Leon."
Agad kumunot ang noo ni Jett. "Leon?" he asked in distaste. "Yung kuryente ang kapangyarihan."
"Kilala mo nga pala siya. Nakasama mo na din siya sa training, tama ba ako?" tanong ni Sir Chase.
Nag tss lang si Jett pero halata ang inis sa mga mata nito. Maya maya nakarinig sila ng katok sa
pinto. Pumasok sa loob ng kwarto si Snow at Collin.
"Mabuti naman nandito na kayo." bati ni Sir Chase sa dalawa.
Napatingin si Snow kay Jett saka sumimangot. "Mabuti naman yan lang ang inabot mo. You almost set our
whole school building on fire you know that?" she pointed out.
Sir Chase cleared his throat. "Ngayong nandito na kayo, siguro naman pwede na akong magsalita?"
nakangiting tanong niya.
Snow rolled her eyes at Jett's direction then nodded. "Sure, Sir. Bakit niyo ba kami pinatawag?"
"Nakausap namin si Ariela kanina lang." sagot ni Sir Chase.

Snow opens her mouth in shock. "What? Bakit hindi niyo sinabi sa akin. I wanted to talk to her too."
"I'm afraid you can't do that. For now."
Nagkatinginan si Snow at Collin. Pati si Jett naging interesado na din sa pinaguusapan.
"Nagkataon kasi na may Festival na nagaganap sa Mirandi kaya nakausap namin si Ariela." sabi ni Sir
Chase sa seryosong tono.
"How about the last part of your sentence?" Hindi maitago ang pagkainip sa boses ni Snow. "For now?
Does it mean we still have a chance to talk to her?"
"That is what I'm pointing out Miss Edwards." Sir Chase answers calmly. "Bibigyan ko kayo ng chance
na makita siya."
Bigla siyang napatingin kay Jett. "But this thing requires a great deal of discipline." Sir Chase
paused.
"Because it's a formal event."
Ariela's POV
Isang buntong hininga ang lumabas sa bibig ko nang ibinaba ko ang telepono sa mesa. Masaya ako na may
nakausap mula sa Academy. Masaya akong marinig na maayos lang ang kalagayan nila at alam na nila ang
totoong nangyari.
Pero noong kamustahin ko si Jett nasabi sa akin ni Sir Chase na nasa hospital wing ito. Hindi ko
mapigilang magalala. Ano nanaman bang nangyari sa kanya at nandoon siya?
Tinanong ko si Sir Chase pero hindi na ito sumagot pa. Hindi ko tuloy maiwasang manghula ng pwedeng
nangyari at kung ano ang totoong kalagayan niya.
Lumabas ako sa study room at bumalik sa kwarto ko. Sa pagdaan ko sa hallway sari saring tao ang
nakasalubong ko. Lahat sila busy. Lahat may dalang mga gamit habang akyat baba sa hagdan. Halos hindi
sila magkamayaw.
Ngayong araw ang pagtatapos ng Harvest Festival. Kada huling gabi nito idinadaos sa palasyo ang
Harvest Dance o mas kilala sa tawag na Royal Ball ng Mirandi.
Pero malayo ito sa isip ko ngayon. Binigyan ako ni Georgia ng pagkakataon na tawagan at kamustahin
ang Charm Academy. Nagpapasalamat ako sa kanya dahil doon pero hindi ito nakatulong sa akin. Mas lalo
lang akong nalungkot.
Mahigit isang buwan na ako dito sa Mirandi. Nitong nakaraang buwan pilit kong kinakalimutan ang mga
bagay na naiwan ko sa Academy. Pero ngayong unti unting nag sink in sa akin na hindi na ako parte
nito. Nandito ako at nandoon sila. Gusto ko na talagang bumalik.
Tiningnan ko ang sarili ko sa full length mirror ng kwarto. I was wearing the dress my Grandmother
gave me. Umabot ito sa ankle ko. It was breezy and frilly cream colored dress with vintage
embroidery. Like a long forgotten summer.
My hair is in a relax wave with thin braids framing my face. I look like some fairy on an enchanted
garden. This is exactly what they want for me to look like. It was the Harvest Festival after all,
ever so formal with a hint of being carefree.
"Miss Ariela, ang ganda niyo." nakangiting sabi ng isang tagapag silbi na nasa kwarto para ayusan
ako.
"Thank you." sagot ko. "I would never know how to make myself presentable tonight kung hindi dahil sa
inyo."
"Wala po yun Miss Ariela." sagot ng isang kasama niya. "Lagi po kaming nandito para sa inyo."
Nginitian ko sila mula sa salamin. Hindi ko maiwasang maalala ang huling pagkakataon na nag ayos ako
ng ganito. Kung saan kasama ko pa sila Snow at ang kambal.
"Nakita niyo na ba si Leon?" tanong ko.
Mula noong araw na sumama ako sa kanya para makita ang pamilya niya wala na akong narinig mula sa
kanya. Sabi ni Georgia siya ang makakasama ko sa gabing ito. Pero ni bisitahin ako ngayong araw hindi
niya magawa.
"Nakita ko po siya kanina sa ibaba. Ang gwapo niya nga po. Bagay na bagay kayo." nakangiting sagot
nila.
Pilit akong ngumiti. Maya maya pa isang ingay ang narinig namin. Nagkatinginan ang dalawang kasama ko
sa kwarto.
"Miss Ariela magsisimula na po ang Ball. Mabuti pa bumaba na kayo." sabi ng isa sa kanila.
Napatingin ako sa orasan sa pader. Eight o'clock ng gabi. Tumango ako. "Sige. Mauna na kayo."
Nagkatinginan sila na para bang nagdadalawang isip kung mananatili sila para siguraduhing bababa ako
o pupunta sa ibaba kung saan lubos silang kailangan.
"Hwag kayong magalala. Susunod ako." I warranted them with a half-smile.
Tumango sila at nag bow saka lumabas na ng kwarto. Bumuntong hininga ako matapos nilang isara ang
pinto. Lumapit ako sa dulo ng kama at naupo. I can hear the soft music drifting from the Hall.
Nagsimula na nga ang Ball. Kinuha ko ang masquerade na nasa bedside table. Will anyone recognize me
with this? I hope not. Kung pupunta man ako sa Ball gusto kong mapag isa.
I fastened the red strings of the mask on the back of my head. Tiningnan kong muli ang itsura ko sa
salamin. Tinatakpan ng golden mask ang halos kalahati ng mukha ko.
Hindi naging maganda ang huling experience ko pagdating sa ganitong event. But there is this one
thing that I was thankful for.
Yun ang tanging oras na pakiramdam ko safe ako. Na kahit alam kong maari akong makuha ng Augury noong
oras na yun basta nasa tabi ko siya magiging maayos ang lahat. Yun ang oras na nakasayaw ko si Jett.
I took a deep breathe. Smile, Ariela. Make yourself believe that everything will be fine.
Nang lumabas ako sa kwarto malinaw na ako nalang ang nag isang taong nasa second floor. Naglakad ako
sa corridor papunta sa staircase. Unti unti kong narinig ang ingay mula sa ibaba. Ang boses ng mga
taong nag usap at ang atmosphere ng kasiyahan.
Bigla akong kinabahan. Doon ko naramdaman na isa lamang akong estrangero sa lugar na ito. Nakarating
ako sa itaas ng stairs nang hindi namamalayan. I almost fell on the way down kung hindi ako biglang
napahinto sa nakita. Pinagmasdan ko ang Hall mula sa kinatatayuan ko.
"Wow." I breathed.
I stared at the surroundings with an open mouthed awe. Now I know why it is called the Royal Ball.
Linibot ko ang tingin sa mga taong nakasuot ng magarang damit at masquerade mask gaya ko. Sigurado
akong hindi lang mga tao sa Mirandi ang nandito. I could feel the presence of the important people of
the Magic World.
Tila ba umuulan ng gold sa Hall. Kumikislap ang heganteng crystal chandelier na nakasabit sa ceiling
sa harap ko. Ilang puting tapestry ang naka konekta dito papunta sa apat na sulok ng Hall. Nagkalat
din ang mga pulang rosas mula sa bawat mesa. Everything in this place screams royalty and power.
Sinubukan kong maghanap ng sino mang familiar sa mga taong naka maskara pero hindi ko maaninag ang
mga mukha nila. Nakatingin sila sa akin na para bang hinihintay ako pero wala akong kilala ni isa sa
kanila. Nanatili akong nakatayo sa itaas ng stairs.
--
There I was again tonight
Forcing laughter, faking smiles
Same old tired lonely place
Walls of insincerity,
Shifting eyes and vacancy
Vanished when I saw your face
--
Bigla akong napatingin sa lalakeng nakatayo sa ibaba ng staircase. Nakatingin siya sa akin gaya ng
iba at para bang hinihintay ako. Tiningnan ko siyang mabuti.
--
All I can say is it was enchanting to meet you
Your eyes whispered, "Have we met?"
Across the room your silhouette
Starts to make its way to me
--
Kumaway ako ng bahagya at ngumiti. "Leon?" Tiningnan niya lang ako. He was smiling at me.
I could feel a very familiar presence behind the mask. And for a moment lumakas ang tibok ng puso ko.
Naalala ko ang ngiti ni Jett.
--
The playful conversation starts
Counter all your quick remarks
Like passing notes in secrecy
And it was enchanting to meet you
All I can say is I was enchanted to meet you
--
"Leon?" tanong ko nang makalapit ako. Hindi ito sumagot. Instead inilahad niya ang kamay niya sa
harap ko.
"Sasayaw tayo?" tanong ko.
He nodded. Ngumiti ako at pinatong ang palad ko sa palad niya. He leads me to the dance floor kung
saan ilang mga tao na ang nagsasayaw sa soft music.
"Bakit ngayon ka lang?" tanong ko.
Hindi ito sumagot. Instead he took my hand and gently let his fingers intertwined with mine. Then he
placed his other arm on the back of my waist as if embracing me.
"I miss you." he whispered as he rests his chin on my shoulder. In that exact moment I know it's not
Leon who I'm dancing with.
--
This night is sparkling, don't you let it go
I'm wonderstruck, blushing all the way home
I'll spend forever wondering if you knew
I was enchanted to meet you.
The lingering question kept me up
2 AM, who do you love?
I wonder 'til I'm wide awake
And now I'm pacing back and forth
Wishing you were at my door
I'd open up and you would say, "Hey,
It was enchanting to meet you,
All I know is I was enchanted to meet you."
--
"JETT?" I gasped.
Ngumiti si Jett habang nakatingin sa akin. Tila ba amused na amused siya sa reaction ko. But it was
not a mean smile. But a soft smile. A smile that confirms he did miss me.
"Pero paanong-"
Mas lalo siyang napangiti. He leaned his forehead in mine. Our faces are barely inches from each
other. Pakiramdam ko hindi ako makahinga. Ano bang nangyayari?
"Davis." His warm breath sends shivers down my spine. "I miss you." ulit niya. "I fucking miss you."
Napalunok ako. Is this true or isa nanaman ba ito sa mga panaginip ko? I closed my eyes and I can
feel him kissing my forehead. This is true. This is so damn true.
--
This night is flawless, don't you let it go
I'm wonderstruck, dancing around all alone
I was enchanted to meet you
--
"Bakit-" I breathed. "Bakit kayo nandito?"
"Dahil gusto kitang makita." sagot niya na halos pabulong. "Gusto naming masigurado na okay ka."
Napatingin ako sa pares ng nagsasayaw sa di kalayuan. Nakatingin sila sa direction namin at

nakangiti. Napansin ko ang kulay ng buhok ng lalake at ang familiar na scarlet dress na suot ng
babaeng kasama nito.
"Snow?" I gasped. "Collin?"
Hindi ko alam kung narinig nila ako pero mas lalo silang napangiti. The girl with the feathered mask
waved at me.
"No. It can't be." Naiiyak na ako. Nanaginip ba ako? Sila ba talaga ang mga nasa likod ng mask na
yan?
Bigla akong huminto sa pagsasayaw. Itinaas ko ang kamay para hawakan ang mask ng lalakeng nasa harap
ko. Unti unti kong ibinaba ang mask. Nang tuluyan kong nakita ang mukha niya biglang gusto kong
umiyak.
"Davis."
Napatingin ako sa chandelier sa ceiling para iwasan ang luha na nagbabantang kumawala mula sa mga
mata ko. Hindi ko alam kung bakit pero natatawa ako. Niyakap si Jett.
--
This night is flawless, don't you let it go
I'm wonderstruck, dancing around all alone
I was enchanted to meet you.
--
"Jett." I cried beneath his tuxedo. "Jett nandito ka. Nandito nga talaga kayo."
Niyakap ko siya ng mahigpit na mahigpit. Akala ko hindi ko na muling makikita ang mukha niya.
"Hwag ka ngang umiyak." utos niya. "Para kang bata."
Nakangiti parin ako na may luha sa mga mata nang muling tiningnan si Snow at Collin. Hindi sila
humihinto sa pagsasayaw pero nakaharap sila samin. Umiyak si Snow gaya ko. Gusto ko siyang yakapin.
Hinila ko si Jett papunta sa kanila pero bigla niya akong pinigilan.
"Hindi mo pwedeng gawin yan." sabi niya nakapagpatigil ng pagluha ko.
"Bakit?"
"Hindi dapat nila malaman na nandito kami. Lumalabag kami sa batas Ariela."
Natigilan ako at napatingin sa mga mata niya. "Si Chase ang nagdala sa amin dito para makita ka."
Tuluyan ng bumagsak ang mga luha ko. Hindi ko alam kung bakit pero nasasaktan ako.
"Hwag ka ng umiyak. Ginusto namin ito."
I started to shake my head. He touched my face with both hands. "Davis, stop crying. Hwag kang mag
isip ng kung ano. Nandito kami para makita ka."
I shake my head. "Jett- Gusto ko ng umuwi-"
Niyakap akong muli ni Jett. But I froze nang marinig ang ilang usapan ng mga tao sa paligid namin.
"Hindi ba siya yung babaeng may special charm?"
"Sino yung kasama niya? Bakit siya umiiyak?"
Bigla akong humiwalay kay Jett. Maging siya ay nabigla sa biglang paglayo ko. Pinahid ko ang mga luha
ko at napatingin sa kanya.
"Nakakahalata na sila. Hindi nila pwedeng malaman na nandito kayo."
Pero muli niya lamang akong niyakap. "Dito ka lang." bulong niya.
"Pero Jett kailangan ko ng umalis. Hindi ka nila pwedeng makita. Isa pa si Leon-"
Naramdaman ko ang pag higpit ng yapak niya sa akin. "Kahit isang minuto pa. Dito ka muna." pakiusap
niya.
Tumango ako habang pilit pinipigilan ang luha ko. "Sige-"
Pero hindi ko pa man nasasabi ang salitang yun nang makita ko si Georgia na pumasok sa Hall. Siya
lang ang nagisang tao na hindi kailangang magsuot ng mask sa okasyon na ito kaya naman alam kong siya
yun. Nagpalinga linga siya na para bang may hinahanap.
"Jett kailangan ko na talagang umalis."
Inalis ko ang mga braso ni Jett na nakayakap sa akin. Bumitaw siya ng walang sinasabi.
"Hahanapin kita mamaya. Gagawa ako ng paraan." sabi ko.
Pagtalikod ko pinahid ko ang mga luha ko at huminga ng malalim para salubungin si Georgia. But out of
nowhere naramdaman kong muli ang mahigpit na paghila sa wrist ko. Lumingon ako at nakita si Jett.
Kumunot ang noo ko.
Derecho ang seryosong tingin niya sa akin. His eyes suddenly scanned my face as if searching for
something. Napalunok ako. His eyes landed on my lips. I could feel the world froze beneath my feet
the moment he close the gap between our faces.
"Jett-"
Nothing existed anymore the moment his lips touched mine. It was like a liquid fire bursting from
every fiber of my body. Hindi ako nakagalaw. Biglang nanghina ang mga tuhod ko at para ba akong
nahuhulog sa isang napakalalim na butas.
"Ariela." he breathed through my still parted lips. "You can't leave me like this again."
Noong mga oras na yun, habang naka lean ang mga noo namin sa isa't isa, isang bagay lang ang pumasok
sa isip ko.
I'm deeply in love with Jett Forester.
***
The song is Enchanted by Taylor Swift (video on the side)

####################################
Chapter 31: The Real Traitor
####################################
Chapter 31: The Real Traitor
Ramdam ko ang tingin ng mga tao sa amin. They saw the kiss and I could almost hear their every words.
I started to get worried but Jett just held my hand.
"Ignore them." utos niya.
Tumango ako pero hindi ko magawang sumunod. Kilala ko si Georgia at ang mga taong nakapaligid sa
amin. Kapag nalaman nilang may mga tao sa kastilyo na hindi naman dapat siguradong-
"Can I dance with her?"
Napalingon kaming pareho ni Jett sa nagsalita. Naramdaman ko ang paghigpit ng hawak ni Jett sa akin.
"Leon?" sabi ko nang mamukhaan ang taong nasa likod ng maskara. Now I know I'm not mistaken. The
familiar grin spread across his face.
Napansin kong nagtitigan ang dalawa. Si Leon at Jett. Naramdaman ko ang pag init ng wrist ko na hawak
ni Jett.
"Jett, hwag kang magalala kaibigan ko siya." sabi ko. Napangiti si Jett na para bang naghahamon.
"Ganun din ba ang tingin niya sayo?"
Natigilan ako. Bumalik sa isip ko ang lahat ng mga pang aasar na ginawa ni Leon. Pang aasar lang
naman ang mga yun hindi ba? Lagi naman niya itong ginagawa sa mga babaeng kilala niya.
"Jett ano bang sinasabi mo? Hindi ito ang-"
"Pino-protektahan ko lang kung ano ang akin."
My mouth decided to open in protest pero wala akong nasabi. Nag init ang magkabilang pisngi ko kaya
umiwas nalang ako ng tingin.
"Ang ganda mo ngayon Ariela."
Napalingon ako kay Leon at pilit na ngumiti. But deep inside I was sending him a signal to stop.
"Kaya gustong gusto kita eh."
Napapikit ako sa frustration dahil sa sinabi niya. Hinila ko ng mahigpit si Jett para pigilan siya sa
planong paglapit kay Leon. Bakit ba nagsasabi ng ganitong mga bagay ngayon si Leon? He is not the
kind of Leon I use to know.
"Fuck off." Jett warned.
Leon just smiled. Pero napansin kong may nagbago na sa mga ngiti niya. Natigilan ako. What is wrong
with him?
"Leon-" I started. "May problema ba?"

Napamura ng mahina si Jett kaya naman sinamaan ko siya ng tingin. Kailangan kong malaman kung anong
nangyayari kay Leon. Hindi naman siya yung normal na nag hahamon. Isa pa there's something disturbing
in his smile and the way he looks.
Hindi ko alam pero bigla akong natakot. May mali eh. Hindi ko alam kung ano pero may nararamdaman
akong hindi maganda sa aura ni Leon. Sinabihan ko si Jett na kailangan kong kausapin si Leon.
Napangiti si Leon at hindi na hinintay pa ang magiging sagot ni Jett. Hinila niya ako at dinala sa
isang sulok ng dance floor. He was smiling again but his eyes are as empty as black holes.
"May problema ba?" tanong ko. I noticed Jett disappear from my line of vision.
He shakes his head and let a sad smile. "Ariela, sorry." sabi nito out of nowhere.
"Bakit ka nags-sorry?" tanong ko. Hindi siya sumagot. Kinuha niya lamang ang kamay ko at ginaya sa
pagsasayaw.
Para siyang lasing. Pero normal naman siya tingnan maliban sa walang emosyong mukha niya.
"Leon ano bang nangyayari sayo?" nainis na ako.
"Hindi kita kayang ibigay. Pero ginamit nila ang ama ko. Nasa kanila ang ama ko."
Tumatawa siya pero yung boses niya katulad noong araw na nasa burol kami. I stop dead the moment I
realized what is happening.
"Ginagamit ka ba nila?" Nangatal bigla ang katawan ko. "Leon nandito ba sila? Sabihin mo."
Leon smiled insanely once again. "Leon sabihin mo. Kailangan kong malaman."
"Nandito sila." he mumbled in a low voice. "Nagkalat sila sa Royal Ball. Nandito sila para kunin ka."
I suddenly roamed my eyes around for Jett.
"Kaya sila nakapasok sa Mirandi dahil sa akin. Ariela, itatakas kita."
Hindi ako makapaniwala sa narinig. Napatingin lamang ako sa kanya na may nanginginig na mga kamay.
"Leon sabihin mo kung nasaan sila. Humingi tayo ng tulong. Nandito ang matataas na tao ng council-"
Natigilan ako nang biglang humigpit ang hawak ni Leon sa mga kamay ko. Naramdaman ko ang lamig ng
kamay niya na tumama sa mga palad ko.
"Sumama ka sa akin Ariela. Kailangan mong lumayo sa lugar na ito. Binigyan ko sila ng permiso para
makalampas sila sa barrier ng Mirandi. Kasalanan ko ito."
Seryoso ang boses niya. Pero napansin ko ang hirap niya sa pagsasalita. Para bang nag lalaban ang
dapat niyang sabihin sa gusto niyang gawin. Nagmadali siya sa paglabas sa Hall at halos mapatid ako
dahil sa paghila niya sa akin.
Nang makalabas kami sa Hall bigla siyang huminto at napahawak sa ulo niya na para bang may inindang
matinding sakit doon. Pero nagpatuloy parin kami sa paglabas sa kastilyo.
"Leon I don't think this is a good idea. Bumalik nalang tayo sa loob. Nandoon ang council. Pwede
tayong humingi nga-"
"Tumigil ka!" I stared at him in shock. Sinigawan niya ba ako?
"I'm sorry." he said after a while. "Kailangan lang nating magmadali."
Halos nasa labas na kami ng kastilyo nang nang pareho kaming huminto. Nakita ko ang familiar na imahe
ni Jett na nakaharang sa daraanan namin.
"Saan mo siya balak dalhin?"
Akala ko makakahinga na ako ng maluwag. Hindi ko na talaga alam ang nangyayari kay Leon. Pero nawala
ang relief na yun nang makita ko ang mukha ni Jett. He was beyond rage that it horrifies me.
The three of us stood in the deserted lawn on the back of the castle. Hindi ko alam ang gagawin. Jett
looks like he could kill someone any moment.
"Narinig ko ang pinag usapan niyo."
He smirked that deadly smirked he rarely does. I fought the urge to bit my fingers in uneasiness.
Alam niyang may kinalaman si Leon sa Augury. Anong balak niyang gawin?
"Jett calm down." Kailangan kong magpaliwanag bago niya masaktan si Leon. "Mali ka ng inisip. Hindi
sinasadya ni Leon ang nangyayari. He's here to help."
Napatingin si Jett sa kamay ko na hawak ni Leon. Agad akong bumitaw.
"Naniniwala ka parin sa kanya?" sabi niya. Humakbang palapit sa amin si Jett na nagbabanta. Sinubukan
ko siyang pigilan. Marahan ko siyang itinulak palayo kay Leon.
"Sigurado ka bang dadalhin ka niya sa ligtas na lugar?"
"Calm down, Jett. Please, hindi ito ang tamang oras para-"
Halos mapatili ako nang biglang palibutan kami ng apoy. He is doing it. He is losing his temper
again. Isang bilog na pader na gawa sa apoy ang pumalibot sa aming tatlo. Jett's hands are blazing
incessantly. Ngayon ko lang ulit siya nakitang gumamit ng charm ng ganito katindi.
"Jett you don't need to do this. Kaibigan ko siya!" I almost shrieked.
"Lumayo ka sa kanya." sabi niya na hindi man lang narinig ang sinabi ko. "Davis umalis ka sa tabi
niya."
"BUT-!"
"Alam mo ba kung sino yang pino-protektahan mo? Ilang beses kong sinabi sayo. Hwag kang magpapadala
sa emosyon mo."
I want to yell at Jett in frustration. Pero natigilan ako sa sumunod niyang sinabi.
"Sabihin mo." He watched Leon with great intensity in his dark almost scary eyes. "Nasaan ang tunay
na Leon?"
Biglang tumahimik ang paligid. Pakiramdam ko tumigil ang oras nang mag sink in sa akin ang tanong ni
Jett. Pinagmasdan ko ang taong nasa harap ko.
Napalunok ako bago nag salita. "I-Ikaw ba talaga si Leon?"
Hindi siya sumagot. Instead he raised his hand as if wanting to touch my face. Hindi ko na namalayan
ang sumunod na nangyari. Ang alam ko lang isang mainit na kamay ang humila sa akin. Sa sobrang bilis
halos umikot ang paligid ko. The next thing I knew I was standing beside Jett, his one hand gripping
my wrist tightly.
Ang init ng mga palad niya. Kung ordinaryong tao lang ang hinahawakan niya sa mga oras na ito
malamang nalapnos na ang balat nito. I was using my charm just to calm his.
"Ito ang hirap sayo. Ang dali mong magtiwala." He was staring in front of us while he said those
words. Pero napansin ko ang resentment sa boses niya.
"Kailangan ko pa bang ipaalala ang kaya nilang gawin?"
Bigla akong may naalala. Ginawa na nila ito dati. Ang gabi na akala ko pinuntahan ako ni Grandma sa
Charm Academy. Pero hindi pala siya ang totoong Grandma ko. Kung ganun ang taong kaharap namin ay
walang iba kundi si-
Nawala ang ngiti na lagi kong nakikita kay Leon. Napalitan ito ng mala demonyong ngiti. "Magaling."
sabi nito. "Alam kong hindi ito magiging madali gaya ng inakala ko."
Unti unting nag fade ang mukha ni Leon. Para itong kandila na natutunaw. Hangang sa isang familiar na
mukha ang nagpakita. Isang mukha na halos hindi ko makilala dahil walang balat ang halos kalahati
nito.
"Kamusta Ariela?"
Hindi ko magawang tingnan ang mukha niya. Napansin niya ito kaya naman natawa siya. "Nagulat ka ba?
Hindi ba ikaw ang gumawa sa akin nito?" tukoy nito sa katawan niyang hindi pa lubusang naibabalik ng
buo.
I wanted to shut my eyes close. Hindi ko maatim na tingnan siya. "Nasaan si Leon?" tanong ko. "Anong
ginawa niyo sa kanya?"
Natawa si Hades. Para bang sa pandinig niya isang biro ang sinabi ko.
"Hwag mong sabihin na nag aalala ka parin sa lalakeng yun? Ariela hindi mo ba nakikita? Isa siyang
taksil. Pinapasok niya kami sa Mirandi. Siya ang espiya namin sa loob ng kastilyo. Naging malapit sa
iyo si Leon para lamang linlangin ka."
NO. Kilala ko si Leon. Hindi panlilinlang ang pinakita niya sa akin nitong mga nakaraang buwan. Totoo
ang mga yun, ang tawa, ang ngiti, maging ang mga luha niya.
"Nagkakamali ka." sagot ko. "Kung taksil siya dapat hawak niyo na ako ngayon. Maraming pagkakataon na
nakasama ko siya. Pero hindi niya ginawa."
Muling natawa si Hades. "Dahil nagka gusto siya sayo. Hindi ba malinaw yun? Mas pinili ka niya kaysa
sa kaligtasan ng kanyang Ama."
Naging mas mapusok ang mga apoy na pumapalibot sa amin. Naramdaman ko ang pag higpit ng hawak ni
Jett. Tila ba gusto niya ng durugin ang mga buto ko.
"Pero hindi pa doon nagtatapos ang lahat." tuwang tuwang sabi ni Hades. Napatingin siya kay Jett.
"Matagal ko ding hinintay ang pagkakataon na makaharap ka ulit Forester. Sigurado akong magiging
masaya ito."
Biglang sumugod si Jett. I stared at him in horror as he release an excessive amount of blazing fire
out of his hands. Doon nag sink in sa akin ang maaring mangyari. Si Hades ang kaharap namin. Si Hades
na may body manipulation charm.
Third Person's POV
"Where are they?" tanong ni Snow kay Collin habang hinahanap si Ariela at Jett sa gitna ng mga naka
mask na taong nasa Hall.
"Collin kailangan na nating umalis. Sir Chase already gave the signal few minutes ago. Where the hell
are they?"
Hindi kumibo si Collin na nasa tabi niya He was staring at his glass of champagne. Pero alam ni Snow
na wala doon ang attention niya. Out of nowhere bigla nitong nilapag ang glass sa table.
"Watch them." biglang sabi ni Collin. Pasimple itong nakatingin sa ilang taong malapit sa grand
staircase. "May hindi tama dito. Tingnan mo."
Pinagmasdan ni Snow ang mga tinutukoy nito. Ilang mga taong naka tuxedo at mask ang kausap ng isang
matandang babaeng may pulang damit. She knows the woman. Headmaster Georgia Laferty. And from the
looks of it tila ba galit ito.
"Let's go."
Hinila siya ni Collin papunta sa direction ng grupo. Pasimple silang nakinig habang nagsasayaw.
That's when Snow noticed na hindi mga bisita ang kausap ni Headmaster Georgia. Mga taga bantay ang
mga ito. As the two of them edged nearer ilan pang tao ang dumating.
Tumigil sa pagsasalita si Headmaster Georgia at napatingin sa mga bagong dating. Nag alis ang ilan sa
kanila ng mask. Snow nearly gasped in shock. Nasa party si Headmaster Cray at si Grimrose. Nandoon
din si Miss Serena at Miss Evergreen.
"What is happening?" she whispered with a hint of panic to Collin. Hindi ito sumagot. Nanatili si
Collin na nakatingin sa mga ito. At mukhang hindi lang sila ang nakakapansin ng nangyayari.
"Hindi ba sila ang mga Headmaster?"
"Maging ang principal ng Charm Academy nandito."
"Nandito din ang sorceress na si Evergreen."
Halos lahat ng taong nasa parte na yun ng Hall ay nakatingin na sa grupo. A strange feeling erupted
in the pit of Snow's stomach. "Sssh." Collin hissed nang magtangka ulit siyang magtanong.
"Where is he?" Headmaster Georgia asked. She then sigh disapprovingly. "Andyan na pala siya."
Mas lalong nagulat si Snow nang dumating si Sir Chase. Hindi sila nito napansin. Dumerecho si Sir
Chase sa grupo. Nag bow ito kay Headmaster Cray, binati si Grimrose, Miss Serena at Miss Evergreen,
saka humalik sa pisngi ni Headmaster Georgia.
"Ma, anong nangyayari?" tanong ni Sir Chase habang linilibot ang tingin sa grupo at maging sa ilang
mga tagabantay na nakapaligid sa kanila.
"Sa loob tayo mag usap." sagot ni Headmaster Georgia. "Paul ikaw muna ang bahala sa party." sabi nito
sa isang taga bantay na mukhang leader nila. Tumango ito ay nag bow. "Bantayan niyo ang bawat sulok.
Ipaalam agad sa amin ang lahat ng mapapansin niyong kakaiba. At pakalmahin ang mga taong nakaka alam
ng nangyayari."
"Hindi ba mas makabubuti kung itigil natin itong kasiyahan?" tanong ni Miss Evergreen.
"Hindi natin pwedeng gawin yun." answered Miss Serena. "Mas lalong magkaka gulo. Hayaan nating
magpatuloy ito. At least we have an act to conceal that we already know their plan."
Miss Evergreen nodded as well as the rest of them. Humigpit ang hawak ni Snow kay Collin habang pilit
silang umaarte na normal na nagsasayaw. Pumasok si Headmaster Georgia sa pintuan na nakatago sa likod
ng makakapal na kurtina malapit sa grand staircase. Sumunod sa kanya ang grupo ng matataas na tao ng
dalawang society. Nang makapasok silang lahat, sumara ang pinto, at pumwesto sa labas nito ang
dalawang taga bantay.
"Collin." Snow mumbled worriedly. "I think there's something bad going on here."
***
####################################
Chapter 32: The Augury's Revenge
####################################
Hey guys, may bagong fantasy story po ako (nanaman xD) The Jerk is a Ghost. Sana mabasa niyo. Pati na
din Living with a Half Blood. Kita tayo doon :)
Btw last 3 chapters nalang po tayo dito (or 4? Di sure xD) Sana sa mga silent readers or hindi pa
nakakapag comment, comment po tayo bago matapos ang story okay ba?
Thank you sa lahat ng nagbabasa ng story na ito. Specially sa patience dahil alam ko naman na matagal
akong mag update xD
Enjoy reading. Simulan na ang countdown. xoxo
***
Chapter 32: The Augury's Revenge
"Collin, kailangan nating hanapin si Jett at Ariela. Kailangang malaman nila ang nangyayari."
Pinagmasdan ni Snow at Collin ang pintong nakasara at ngayon ay binabantayan na ng apat na guard.
Mukhang habang tumatagal mas dumadami ang mga guards na nagkalat sa Hall.
Nagsimula ng magtaka ng husto ang mga tao. Halos wala ng nagsasayaw. Nagbubulungan na ang ilan at
nagtatanong kung anong nangyayari.
Isang lalake ang umakyat sa isang platform na nakaset sa harap ng Hall kung saan nagsalita si Georgia
kanina para simulan ang Royal Ball. Ang lalake ay nakasuot ng cloak na may logo ng Mirandi. Mas
mataas ang rank nito kesa sa mga ordinaryong mga taga bantay.
"Mga minamahal na bisita ng palasyo." panimula nito sa formal na boses.
Nakuha niya ang attention ng mga taong nasa Hall kasama na si Snow at Collin. Seryoso ang mukha nito.
Para siyang may pagkakahawig kay Headmaster Cray pagdating sa authority na pinapakita.
"Nais ipaalam ng mahal na Headmistress ang kagalakan niya sa inyong pagdalo sa pagtitipon na ito. Sa
ilang sandali ay maririnig natin ang kanyang mensahe sa mga mamayaman ng Mirandi. Maraming salamat."
Nakahinga ng maluwag ang mga tao. Umalis ang lalake sa podium at dumerecho sa likod ng platform kung
saan hindi na siya nakita pa ng dalawa.
"Kaya naman pala." sabi ng isang bisitang nakatayo malapit kay Snow at Collin.
"Akala ko naman kung ano ng meron. Naghahanda lang pala." sabi ng kasama nito.
Muli nilang isinuot ang kanilang mga mask at pumunta sa dance floor. Muling bumalik ang festive
atmosphere sa paligid.
"The man is lying." biglang sabi ni Collin. "Tingin ko kailangan na natin silang hanapin." tukoy niya
kay Jett at Ariela.
Paalis na sila ng Hall nang biglang namatay ang lahat ng ilaw sa palasyo. Biglang may sumigaw at doon
na nagkagulo. Nagsimulang mag panic ang mga tao.
"COLLIN." she gasped. Nangilabot si Snow sa nangyayari.
Nagbago na ang atmosphere sa paligid nila. Para bang ito na yung senyales na hinihintay nila mula
nang makitang may hindi tama. Isang senyales na may masamang mangyayari. The calm is gone. This is
the storm.
May narinig silang nagbangaan. May mga natumbang table at nabasag na glass. Ang iba nagmamadaling
makalabas ng palasyo. Pero hindi masisisi ni Snow kung magpanic sila ng ganito.
Pinapagana ng charm ang lahat ng facility sa kastilyo kasama na ang kuryente at security. May central
processing area sa loob nito kung saan nakasentro ang lahat ng activity ng kastilyo.
Kung nagkaroon ng kahit konting malfunction man dito dalawa lamang ang ibig sabihin nito. May
nakapasok doon o hindi naman kaya ay may kumo-control dito mula sa labas. At isa lamang ang kayang
gumawa ng huling bagay na nabangit.
"Si Ariela." sigaw ni Snow sa gitna ng iba pang mga sigawan. "Si Ariela lang ang kayang gumawa nito."
Ariela's POV
Namalayan ko nalang ang sarili ko na sumisigaw sa sakit. Hindi naging malinaw sa akin ang nangyayari.
Ang huling maalala ko ay ang tangkang pagsugod ni Jett kay Hades pero bago pa siya makalapit bigla
nalang akong napasigaw dahil sa sakit.
Huminto sa tangkang pagsugod si Jett at napatingin sa akin. Napaluhod ako sa sobrang sakit. Napahawak
ako sa balikat ko. Para bang may invisible na kutsilyo na sumasaksak sa sakin. Gumagawa ng butas sa
laman ko. I gasped for air.
"Anong nangyayari?" tanong ko.
Natawa si Hades sa nakikita. Humina ang apoy sa paligid. Biglang nabalot ng matinding kadiliman ang
kastilyo. Narinig ko ang nagkakagulong sigawan ng mga tao sa loob. Nagkakagulo sila dahil sa
pagkawala ng ilaw.
Muli akong napasigaw ako sa sakit.
Hindi ko maintindihan ang nararamdaman ko. Someone seems like digging deep into my flesh with a
pointed dagger. The pain is too overwhelming that it started to blur my vision.
Naramdaman ko ang paglabas ng iba't ibang charm mula sa mga tao sa paligid. There's too much charm in
the surrounding that it started to confuse me.
"Ariela naririnig mo ba ako?" Jett is in kneeling in front of me.
"Nagwawala ang mga charm sa paligid. Huminahon ka Ariela."
Pinagmasdan ko ang mukha niyang nagaalala. May sinasabi siya pero hindi ko masyadong marinig. I
gasped for air once again at napatingin sa lupa habang hawak ang balikat ko.
"Delikado ang ginagawa mo! Sinusubukan mong kontrolin ang lahat ng charm sa paligid. Itigil mo yan!"
"Jett ang kapangyarihan ko." I manage to say between gasp of breath. "Hindi ako ang gumagamit sa
kapangyarihan. Nagwawala ang kapangyarihan ko!"
Isang kakaibang pakiramdam ang bumalot sa akin. Pakiramdam ko isa isang nag shut down ang bawat parte
ng katawan ko. I saw Jett holding my other hand pero wala na akong maramdaman sa mga kamay ko.
And then I saw it.
Apat na uwak ang mataman na nakatitig sa amin. Nasa isang puno sila sa gilid malapit kay Hades.
Ngayon ko lamang sila napansin. Pero may pakiramdam ako na kanina pa sila nanunuod sa aming tatlo
nila Jett.
"Jett there's someone." hirap na ako sa pagsasalita. "Jett may mga kasama si Hades."
As if on cue isang matinis na ingay ang pinakawalan ng mga uwak. Napatingin si Jett sa direction nila
and I heard him cursed.
"SHIT. Nandito na sila."
For the first time naramdaman ko ang takot sa boses niya. Hindi ito takot para sa sarili niya. Takot
ito para sa akin.
"Ariela lumayo ka na. Bumalik ka sa palasyo! Bilisan mo!"
Sumisigaw si Jett pero hindi ko maintindihan ang sinasabi niya. I was too transfixed. Nakatitig
lamang ako sa apat na uwak na yun hangang sa dumapo sila sa lupa sa tabi ni Hades.
Sa harap namin mismo unti unti silang lumaki at nagkakahugis. Ang itim na kulay ng pakpak nila ay
naging itim at makintab na tela. Ang ulo nila ay nag anyong tao.
At isa sa kanila. Isang matandang lalake ang labis kong kinatakutan. Doon ako bumalik sa aking
sarili. Namalayan ko nalang na nakatapat sa akin ang kamay ng tatlong lalakeng kasama ng matanda. May
itim na liwanag na lumalabas doon.
"ARIELA. UMALIS KA NA!"
Mas dumoble ang sakit na nararamdaman ko but I remain motionless. Pinagmamasdan ako ng matandang
lalake. Bakit ganyan siya makatingin sa akin. Nakangiti ba siya?
"ARIELA LUMAYO KA NA! BILISAN MO!"
Narinig ko bigla ang sigaw ni Jett. Halos magulantang ako. Napakalakas ng sigaw niya pero kanina
halos wala akong narinig.
"ALIS NA ARIELA!"
Gamit ang lahat ng lakas ko sinubukan kong tumayo. Itinulak ako ni Jett palayo sa mga taong naka itim
na cloak at ngayon ay pinagmamasdan kami. I almost staggered on the ground. Pero nagawa kong tumayo
parin ng maayos.
Muli kong liningon si Jett na mag isang nakaharap sa apat na taga Augury. Kung aalis ako kailangang
kasama ko siya. Hindi na ako papayag na mawala ulit siya sa akin.
"JETT!" tawag ko. But he cut me off.
"TAKBO!" sigaw niya. "UMALIS KA NA!"
I stood there unable to move. Hindi ko na alam ang gagawin. Hindi ko pwedeng iwan si Jett pero ang
kapangyarihan ko. Kapag nagtagal pa ako dito hindi ko na alam ang mangyayari.
Napapikit ako. I mentally cursed inside at pilit nilayo ang tingin kay Jett. "UMALIS KA NA!"
Nagsimula akong tumakbo pabalik ng kastilyo. Naramdaman kong unti unti ng bumibigay ang katawan ko.
Sumusunod ang itim na liwanag sa akin. Kailangan kong humingi ng tulong. Kailangan kong makabalik ng
kastilyo.
Halos nasa harap na ako ng pintuan nang napahinto ako sa pagtakbo.
Naramdaman ko ang isang mainit na bagay na tumusok sa balikat ko. Para bang isang manipis at matulis
na metal. Bumaon ito sa leeg ko kaya halos mapasigaw ako sa sakit.
"AAAAGGHHH!"
Mabilis kong kinapa ang tumama sa akin gamit ang nanginginig kong mga kamay.
"ARIELA!" The distinct voice of Jett called out.
Wala akong mahawakan. Isang mainit at matulis na bagay ang tumama sa akin pero wala akong mahawakan!
Maya maya pa bigla kong pinunit ang tela na tumatakip sa balikat ko.
And that's where I saw it.
May hiwa sa birthmark ko. Isang kakaibang hiwa. At pumapasok sa hiwa na yun ang itim na liwanag. Para
bang sinisipsip ito ng katawan ko. The next thing I knew something agonizing inside my body made my
entire system shut down.
Few seconds later everything went blank.
Third Person's POV
The charm seal.
Isang pinagbabawal na kapangyarihan. Tanging ang mga taong may sapat na kapangyarihan at may lakas ng
loob na sirain ang batas ang maaring gumawa nito.
Isa itong mataas na uri ng restrain. Pero sa halip na kontrolin lamang ang paglabas ng kapangyarihan
ng taong under ng seal. Kinukulong sa kawatan ni Ariela ang kapangyarihan na gustong kumawala para
hindi magamit laban sa kanila.
But the force they are applying to seal her charm is too much to handle for Ariela's body. Kaya
nagwawala ang kapangyarihan nito. It's a form of dark magic at kapag hindi nagawa ng maayos maaring
mapahamak ang katawan ni Ariela.
Ang kapangyarihang ito ay madalas sinasagawa ng tatlo hangang sa limang tao na may restraining charm
gaya ng kay Chase Miller. Mahirap maisagawa ang mahika na ito. Pero maari itong ipagpatuloy kung
nasimulan na.
Ang birthmark ni Ariela ay hindi totoong birthmark. Isa itong marka ng charm seal na plinanong gawin
sa kanya noong limang taong gulang pa lamang siya.
Walang sinuman ang nakakaalam ng nangyari maliban sa mga magulang niya. Ito ang dahilan kaya minabuti
nilang ilayo siya sa Magic World. Hindi kailanman mawawala ang marka ng charm seal sa isang tao. Pero
maiwasan ang muling pagbukas nito kapag nailayo ang biktima sa mga taong may gawa nito.
Ito ang sinubukang gawin ng mga magulang ni Ariela. Pero hindi nila ito naipalam sa kanya. Na sa
bawat pagsakit ng kanyang birthmark. May masamang nangyayari na dulot ng mga taong nagbigay sa kanya
nito.
Matagal hinintay ng Augury ang pagkakataon na ito. Ang muling magamit ang naudlot sa charm seal. Ito
ang nag isang paraan para hindi magamit ang isang special charm o ang kahit anong uri ng charm sa
Magic World.
"Shit. Nahuli na tayo ng dating!"
Paglabas ni Snow at Collin sa kastilyo nakita nila ang isa sa mga eksenang kinatatakutan nila. Walang
malay si Ariela at ngayon ay nakalutang sa tabi ng limang tao.
Agad hinanap ni Collin si Jett. Muli siyang mapamura nang makitang sugatan ito. Pilit itong tumatayo
habang hawak ang duguang braso niya. Ano bang nangyari dito?
"Ariela! Ariela!"
Sumigaw si Snow na siyang nakakuha ng pansin ng apat na taong naka cloak at isang naka tuxedo.
Natigilan silang pareho nang makilala ang dalawa sa kanila. Ang isa ay si Hades at ang isa ang
Headmaster ng Augury.
Pinuntahan ni Collin si Jett. Mas malala pa ang kalagayan nito sa malapitan. Anong ginawa niya?
Nakipaglaban ba itong mag isa?
"Jett." tawag nito.
"Hindi sila pwedeng makaalis."
Tumayo ito at muling nagpakawala ng matinding apoy na agad humati sa hangin at bumulusok sa direction
ng mga taong nakalutang sa ere. Pero may nangyari. Isang taga bantay ang lumitaw mula sa kung saan.
Iniharang nito ang sarili sa apoy para hindi matamaan ang Headmaster.
Natupok ito. Pinalibutan ng apoy. Tumagal ito ng ilang segundo bago wawala ang apoy kasama ng taga
bantay. Tanging natira ay mga abo sa hangin. Pero hindi doon nagtatapos ang lahat. Isang bagong taga
bantay ang lumitaw sa tabi ng Headmaster.
Doon narealize ni Collin na hindi sila totoong tao. Mga kaluluwa lamang sila sa loob ng cloak na
walang pakiramdam. Ito ang kapangyarihan ng Headmaster. Kaya niyang gumawa ng buhay. Isang charm na
kinukuha ang kaluluwa ng ibang tao at nililipat sa ibang bagay kung saan kaya niya itong kontrolin.
The soul transmitting charm.
Naintindihan niya na kung bakit hindi makalapit si Jett at halos nanghihina na ito. Kayang magpalabas
ng Headmaster ng Augury ng kahit ilang libong taga bantay para protektahan siya.
This is the reason why they cannot easily defeat the society of Augury. Lahat ng taong namamatay sa
Augury ay sa Headmaster nila napupunta ang mga kaluluwa.
At ngayon hawak na nila si Ariela. Ayaw isipin ni Collin ang maaring mangyari kapag nagtagumpay sila.
Dahil siguradong hindi magiging maganda ang ano mang kalalabasan nito.
"HADES!"
Napalingon ang lahat nang marinig ang galit na galit na boses ni Serena Williams. Lumabas mula sa
kastilyo si Serena, Chase, Evergreen at Georgia. Naiwan sa loob para ayusin ang kaguluhan si Grimrose
at Headmaster Cray.
"P-Principal?"
Hindi makapaniwala si Snow na nasa Mirandi din ang kanilang Principal. Ang akala niya ay si Sir Chase
lamang ang taong mula sa Academy na maaring dumalo sa pagtitipon.
Sandaling napatingin sa kanila si Serena. Pero ang pansin niya talaga ay nasa mga taong nakalutang
kasama ang walang malay na si Ariela. Nagsalita ang matandang lalakeng may hawak ng soul transmitting
charm kay Hades.
"Tapusin mo ito. Kailangan na naming umalis."
Humarap siya sa tatlong taong hangang ngayon ay nakapalibot kay Ariela habang patuloy ang pagpasok ng
itim na liwanag sa katawan niya. Tumango sila bilang senyales na handa na silang umalis.
Madali nilang magagawa ito. Wala na ang barrier na bumabalot sa buong Mirandi. Isama pa ang
nagwawalang kapangyarihan ni Ariela na ginagawang mahirap ang pag release ng charm. Isang bagay na
magagamit nila sa kanilang advantage. Walang makakapigil sa kanila.
Sa isang iglap nawala ang Headmaster ng Augury. Kasunod nito ang paglaho ng tatlong taong naka cloak
at ni Ariela sa paningin nilang lahat.
"ARIELA NO! ARIELA!"
Narinig ang sigaw ni Snow na tinatawag ang pangalan ng kaibigan niya. Nagsimula itong gumamit ng
charm sa tangkang pagpigil sa pag alis nila pero hindi niya ito macontrol ng maayos.
Naitlapon siya bahagya ng sarili niyang charm. Kasabay nun ang tuluyang pagkawala ng taong mga naka
cloak. Tanging si Hades ang natira. Naiiyak na tumayo ito.
"ARIELA!" sigaw nito.
Humarap siya sa mga kasamahan niya. Kay Collin na hindi makapaniwala sa nangyayari at kay Jett na
lumala ang kalagayan dahil sa pag release ng charm kanina.
"PLEASE DO SOMETHING! NASA KANILA NA SI ARIELA!" pagmamakaawa nito.
Pero hinang hina na si Jett. Hindi madaling mag release ng charm sa mga oras na yun at kanina pa siya
lumalaban. Halos wala na siyang natitirang lakas. Nakita ni Snow ang matinding galit sa mga mata ni
Jett.
Inaasahan niyang sisigaw ito. Magwawala. Pero hindi niya ginawa. Naging tahimik ito. Na mas lalo
niyang ikinabahala.
"PLEASE. MISS SERENA. HEADMASTER. MAIBABALIK NIYO SIYA HINDI BA?"
Snow turned to them. Pero maging sila hindi makapaniwala sa nangyayari. Hindi nila inaasahan ito.
Masyado nilang minaliit ang kakayahan ng mga taga Augury.
Kita ang pagkamuhi sa mukha ni Georgia. Pagkamuhi na maaring magdulot ng mas malaking gulo. Kailanman
hindi niya inasahan na gagawin nila ang ipinagbabawal na mahika para lamang makuha si Ariela nang
walang laban.
"HADES! Hindi ko akalin. Sa lahat ng taong nabibilang sa Augury ikaw! Ikaw na galing ng Greven ang
siyang tutulong sa mga kalaban para magawa ang bagay na ito!"
Ngayon lamang narinig ni Snow na sumigaw ang isang Headmaster. Nakakatakot ito. Para bang may
mangyayaring mas malaki pa higit sa kasalukuyang nangyayari. Nakakatakot galitin ang mga taong
makapangyarihan at nasa posisyon. Kaya nilang gawing mas malala pa ang isang sitwasyon.
"Headmaster Georgia." walang emosyon na sabi ni Hades.
"HADES! Tama na. Kailan ka ba titigil? Bakit kailangan mong gawin ang lahat ng ito!"
Napansin ni Snow ang pag crack sa boses ni Miss Serena. Para bang nagpipigil ito ng iyak. Halos hindi
siya makapaniwala sa nakikita. Ngayon niya lamang ito nagpakita ng ganung emosyon sa harap nila.
"Bakit ka nagkaganito?" sabi nito. "Hindi ko akalain na naging matalik kong kaibigan ang isang gaya
mo. Pinagsisisihan ko ang mga araw na nakasama kita!"
Doon nag sink in kay Snow ang nangyayari. Napatingin siya kay Miss Evergreen na nakayuko at tila ba
pinipigilan ang sarili na sumama sa usapan. At kay Sir Chase na nakakuyom ang mga palad at nakatingin
sa ibang direction maliban kay Hades.
Ibig sabihin dati silang magkaibigan. Silang apat? Dati silang katulad nila Snow Collin Jett at
Ariela. Pero bakit ngayon? Anong nangyari?
"Aah, Serena, kaibigan ko." Hades said.
Napangiti ito na para bang wala sa sarili. But something in his smile caught Snow's attention. Tila
ba nanginginig ang mga labi nito. At ang mga mata niya. Bakit malungkot ang mga mata niya?
"Kailangan mo ng tapusin ito Serena. Wala na ang epekto ng charm ni Ariela Davis." utos ni Headmaster
Georgia na derecho ang tingin kay Hades. "Tapusin mo siya. Ngayon na."
Pilit hindi nagpakita ng emosyon ang matanda. Pero habang sinasabi ang mga salitang yun naalala niya
ang apat na batang kanyang tinuruan noon. Apat na batang matalik na magkaibigan. Magugulo. Maiingay.
Pero maaasahan.
Apat na batang halos magkatulad ang ugali at pananaw sa mga batang kaharap niya ngayon. Si Serena,
Evergreen, Chase at Hades. Katulad na katulad sila ni Ariela Davis, Snow Edwards, Collin Lucas at
Jett Forester.
Kaya ganun nalang ang kagustuhan ni Chase na matulungan silang apat. Hindi niya gustong matulad ang
kapalaran nila sa naging kapalaran nilang apat.
"Serena ano ba!?"
Hindi makagalaw si Serena. Hindi niya magawang tapusin ang taong nasa harap niya. Nagsimulang
manginig ang mga kamay nito. Maari na silang gumamit ng charm ngayon. Ibig sabihin nakalayo na ng
tuluyan si Ariela Davis. Kasalanan itong lahat ni Hades. Pero hindi niya magawang tapusin ito.
"Headmaster-"
"Serena. Mahina ka parin." sabi ni Hades na nakatingin sa kanya.
"Akala mo ba mapapaniwala mo ako na nagbago ka na? Naging Principal ka nga ng ating school. Pero ikaw
parin ang Serena na kilala ko. Serena na mahina at laging kailangang iligtas. Serena na kailanman
hindi magiging mas malakas sa akin-"
Tumulo ng tuluyan ang mga luha sa mata ni Serena. Isang babaeng hinangaan ni Snow dahil sa authority
at kalmadong aura nito. Ngayon ay umiiyak sa harap ng isang lalake.
"TAMA NA!" sigaw ni Chase.
Napatingin sa kanya si Hades at isang maliit na ngiti ang sumilay sa mga labi nito. "Matalik kong
kaibigan kamusta ka na?"
Maging kay Evergreen ay napatingin ito. "Naalala niyo pa ba ang araw na yun? Yung araw na huli tayong
nagkita? Yung araw na hindi niyo ako tinulungan?"
Naisip ni Snow na nababaliw na si Hades. Nakangiti ito pero puno ng lungkot ang mga mata niya.
"Sinabi niyo babalik kayo. Hihingi kayo ng tulong at babalikan niyo ako. Naghintay ako. Halos mamatay
ako sa kahihintay sa inyo sa gitna ng gubat. Pero hindi kayo dumating. Iniwan niyo ako. Iniwan niyo
ang kaibigan niyo para mamatay sa mission!"
"HINDI TOTOO YAN!" cried Evergreen.
"Hindi mo alam ang nangyari! May mga nakapasok sa Greven noong araw na bumalik kami. Humingi kami ng
tulong. Sinabi namin na kailangan ka naming unahin. Pero-"
"Pero ano Eve? Naduwag kayo?"
"Namatay ang pamilya ni Serena sa pag sugod na yun." yumuko ito. "Alam mong ang Mama niya ang tanging
taong kayang gumawa ng pangontra sa lason. Hindi niya magawang magluksa dahil inisip ka niya.
Kailangan ka naming balikan. Tinulungan niya akong gumawa ng gamot para sayo. Lahat ng natutunan ko
mula sa Mama niya pilit kong inalala."
Humarap ito kay Hades.
"Inaamin ko may kasalan kami. Madami ang nangyari sa Greven noong panahon na yun. Wala kaming
mahingan ng tulong. Masyado kaming nagtagal. Pero hindi ka nagtiwala sa amin. Hindi mo kami hinintay.
Noong bumalik kami wala ka na. Wala ka na sa gubat na yun. At lumipas ang mga taon malalaman nalang
namin na nasa Augury ka na. Na ikaw na ang isa sa mga kumakalaban sa amin!"
"Yun ay dahil sila ang tumulong sa akin. Sila ang nagligtas sa akin sa kamatayan."
Nawala na ang ngiti sa mga labi ni Hades. Ang tingin nito biglang nawalan ng kahit anong expression.
"Pero Hades, paano kami?" Evergreen cried. "Paano kaming mga kaibigan mo na umaasa na babalikan mo
kami!"
Isang matinding liwanag ang biglang lumitaw at halos bumulag sa kanilang lahat. Nangaling ito sa loob
ng kastilyo. Pag lingon nilang lahat nakita nila si Headmaster Cray. Nakatapat ang palad nito sa
direction ni Hades. Nanlaki ang mga mata ni Serena sa nakita.
"HADES!" sigaw nito sa gitna ng liwanag. Tuluyan siyang nanghina. Ginamit ni Headmaster Cray ang
kapangyarihan nito kay Hades. Ibig sabihin-
Unti unting nawala ang liwanag. Ang tanging natira sa kinatatayuan ni Hades ay ang cloak nito.
Nalaglag ito sa lupa na para bang isang taong walang buhay. Hindi na muling nakita pa si Hades. Ang
taong ilang taon ding naging kalaban ng dalawang society. Nawala ng isang iglap.
Ito ang kapangyarihan ng vanishing charm. Ang charm na gumagamit ng matinding init mula sa liwanag
para gawing gas ang tubig na nasa katawan ng tao. Kapag nangyari yun magiging tila buhangin ang
natitirang katawan ng biktima at unti unting maglalaho sa hangin.
"HINDI NIYO KAILANGANG GAWIN YUN!" sigaw ni Serena.
Linibot niya ang tingin sa paligid sa pagbabakasakaling matagpuan si Hades. Tinawag niya ang pangalan
nito. "HADES!"
Nagpatuloy siya sa pagtawag habang malungkot na pinanuod siya nila Snow at maging ni Georgia. Huminto
lamang siya nang maramdamn niya ang palad ni Chase sa balikat niya.
"Chase, sabihin mong buhay pa siya!" nagsusumamong sabi ni Serena.
Chase shake his head solemnly at pilit na ngumiti. "Serena alam nating mangyayari din ito."
Biglang nanghina si Serena sa narinig. Nakatayo lamang siya doon na hindi matangap ang nangyari.
Hinawakan ni Evergreen ang mga palad niya. Niyakap siya ni Chase.
Labing tatlong taon ng pagkakaibigan. Tuluyan nang natuldukan.
Huminga ng malalim si Georgia Laferty habang pinagmamasdan ang gulong nangyari.
"Hindi ko mapapatawad ang ginawa nila sa nasasakupan ko. Kailangan na nating kumilos agad para
maibalik si Ariela Davis."
Napatingin siya kay Headmaster Cray at Grimrose. Napatango ang dalawa na para bang alam kung ano ang
nasa isip niya.
"It's a Declaration of Conflict."
***
####################################
Chapter 33: The Charm Stealer
####################################
Chapter 33: The Charm Stealer
Pinagmasdan ni Lorenzo Lancaster ang babaeng dinala ng Headmaster at ilang taga bantay sa work room
niya. Ito ang parte ng kastilyo ng Augury kung saan apat na taon na siyang nakakulong. Ito ang lugar
kung saan ginugol niya ang lahat ng oras at panahon para matapos ang isang makina na pinapagana ng
charm.
"Ikaw na ang bahala sa kanya. Gawin mo ang kailangan para maisagawa ang proseso."
Yun lamang ang narinig niyang instruction mula sa Headmaster. Umalis ito pero naiwan ang mga taga
bantay sa kwarto. Muli siyang napatingin sa babae. Ito na nga siya. Ang babaeng may special charm.
Pagkalabas na pagkalas ng Headmaster pumasok sa kwarto ang may limang lalakeng naka cloak. Kilala
niya ang mga ito. Sila ang sealing team. Tatlo sa kanila ay sumama sa Mirandi para kunin si Ariela
Davis. Naging familiar siya sa kanila dahil na din sa ilang beses na pag usap nila tungkol sa
prosesong mangyayari sa eksaktong sitwasyon na ito.
Maging ang mga taong naka suot ng puti at pareho niyang nakakulong sa malaking kwarto na yun ay
nagsimula na ding maghanda. They prepared everything. Matagal hinintay ng mga taong ito ang pagdating
ni Ariela Davis sa Augury. Dahil ang pagdating niya ay ang kanilang paglaya.
"Simulan na natin ang proseso." walang emosyon na pahayag ni Lorenzo Lancaster. Iniwas niya ang
tingin sa walang malay na babae at humarap sa control ng isang machine.
Si Lorenzo Lancaster. Ang pinakamagaling na technical charm user sa buong history ng Mirandi. Kaya
nitong gumawa ng halos kahit anong makina gamit lamang ang charm.
Ito ang naging dahilan kaya ilang taon na siyang nakakulong sa kastilyo ng Augury. Siya at ang
kanyang research sa kakayahan ng isang machine na ilipat ang isang charm mula sa katawan ng isang tao
papunta sa ibang katawan ang naging dahilan kaya namatay ang halos buo niyang pamilya.
Hango ito sa konsepto ng kapangyarihan ng isang category ng special charm. Ang charm stealer. Hangang
ngayon ay isang tao palang ang kinakitaan ng kapangyarihan na ito sa buong history ng magic world.
Siya ang nagtatag ng society ng Augury. Si Alexander Augustus.
Kaya naman noong nalaman ng Augury ang research ni Lorenzo Lancaster naging interesado sila. Alam
nilang hindi magtatagal ang isang material na bagay tulad ng machine. Pero maaring maibalik ang
posisyon ng Augury bilang pinakamalakas na society kapag nagamit nila ito kay Ariela Davis.
Kapag napasa kanila ang kapangyarihan ng modifying charm siguradong sila ang magiging pinaka
makapangyarihan sa buong magic world. Kailangang magamit ang machine sa pinakamagandang paraan. At si
Ariela Davis yun. Kapag nagtagumpay sila matutuloy na nila ang planong pamumuno sa apat na society.
Kaya naman ang inaakala ni Lorenzo Lancaster na isang business venture ay isang malaking patibong
pala. Para gamitin siya at kanyang nalalaman sa isang proyektong tila imposibleng mangyari.
Apat na taon ang ginugol niya sa makinang ito kasama ang mga kasamahan niyang dinakip din ng Augury.
Noong una akala niya nababaliw na siya para isiping magagawa niyang material ang isang bagay na charm
lamang ang kayang gumawa. Pero ito siya ngayon nasa harap ng mismong makina. Makina na una at huling
beses nilang gagamitin sa totoong nakaplano dito. Si Ariela Davis.
Inilagay si Ariela Davis sa elevated na gitna ng kwarto. Pumwesto paikot sa kanya ang limang tao.
Wala parin siyang malay at mukhang matagal pa itong magkakamalay. Napansin ni Lorenzo Lancaster ang
marka sa balikat nito. Isang charm seal.
"Kapag nagsimula na ang proseso lalaban ang charm niya. Alam niyong lahat ang kaya niyang gawin.
Isang maling galaw natin at masisira ang lahat." paliwanag niya sa mga kasama.
Gaya ng plano, una kailangang i-seal ang kapangyarihan niya. Kailangan sapat lamang ito para
makadaloy ng paunti unti ang charm palabas ng katawan niya.
Matagal nilang pinaghandaan ito. Alam na nila ang gagawin. Sabay sabay nilang itinapat ang mga palad
kay Ariela at unti unti siyang lumutang mula sa sahig. Nang nasa gitna na siya ng ere isang liwanag
ang lumitaw mula sa sahig. Sari saring pattern ang nagpakita. Bumuo ito ng bilog kung saan nasa gitna
ang nakalutang na katawan ni Ariela.
Sa gitna ng bilog sa sahig isang itim na liwanag ang lumabas mula dito. Para itong may buhay na
gumagapos kay Ariela Davis sa pamamagitan ng pagpasok sa katawan nito mula sa birthmark. Ito ang
eksaktong liwanag na makikita sa palad ng mga taong dumukot sa kanya sa Mirandi.
"Maayos na po ang lahat." sabi ng babaeng nag obserba sa nabuong magic circle.
Napatingin si Lorenzo Lancaster sa makinang nasa harap niya. Hinawakan niya ang malamig na bakal na
switch ng makina. Huminga siya ng malalim bago hinila yun pababa.
The people on the room gaspped. Isang mala salamin na harang ang nabuo mula sa sahig na sinundan ang
hugis ng magic circle. Pinalibutan nito si Ariela Davis na para bang kinukulong. They heard the faint
buzz of the voltage surrounding the barrier.
Isang switch ang muling ibinaba ni Lorenzo Lancaster nang makitang maayos na naisagawa ang barrier.
Nang maibaba niya ang pangalawang switch isang puting usok ang bumalot sa loob ng barrier na halos
takpan si Ariela.
Biglang nagpanic ang ilan sa kanila dahil hindi inaasahan na may lalabas na usok. Dapat isang puti at
mala kuryenteng liwanag ang lalabas at kokonekta sa katawan ni Ariela Davis.
Nag subside ang liwanag at nakahinga sila ng maluwag. Ilang mukhang taling kuryente ang ngayon ay
nakakonekta sa katawan niya. Nagsimula ang pag beep ng makina. Isang senyales na nagsimula na ang
proseso ng pag labas ng charm sa katawan niya.
Nagising si Ariela Davis na halos masuka dahil sa sama ng pakiramdam. Umiikot ang paligid niya at
pakiramdam niya lumulutang ang isip niya kung saan. Para bang lahat ng dugo sa katawan niya ay
nawala. Lahat ng dugo at kapangyarihan.
Sinubukan niyang magmulat ng mata. Pero blurred lang ang mga bagay na nakikita niya. May naririnig
siyang boses pero parang napakadami nila. Hindi niya ito maintindihan. Sabay sabay silang
nagsasalita.
"May malay na siya."
"Nagsisimula ng lumaban ang charm niya."
"We need to increase the sealing."
Isang matinding sakit ang naramdaman ni Ariela. Tila ba nangagaling ito sa bawat hibla ng katawan
niya. Ilang milyong maliliit na karayom ang pakiramdam niya ay tumutusok sa kanya ng sabay sabay. The
painful electrical pain made Ariela shrieked in agony.
"Sir may problema tayo."
"Hindi niya kaya ang seal."

Ariela's body started shaking with pain habang nakalutang ito sa gitna ng magic circle. His skin is
glowing with an abnormal color of silvery white. Pilit ginalaw ni Ariela ang katawan niya pero
pakiramdam niya nakagapos siya. At sa mga gapos na yun namalayan ni Ariela na unti unting dumadaloy
ang enerhiya palabas ng katawan niya.
Sinubukan niyang lumaban pero isang napakalaking bagay ang humaharang sa kanya. Tila ba isang bato na
nakadagan sa kanya. Habang tumatagal palaki at palaki at batong yun at pabigat ng pabigat ang
pakiramdam niya. Hangang sa biglang tumigil ang kanyang paghinga.
"Her energy flow is dropping."
"Breathing stops."
"Ibaba ang level ng seal!"
"Pero Sir nagsimula na ang proseso. Makakasama ang gusto niyong mangyari."
Nagsimulang mag panic ang mga taong nasa kwarto.
Tinigil ng limang tao ang magic circle na nag si-seal sa kapangyarihan ni Ariela Davis. The force
they are applying to seal her charm is too much to handle for Ariela's body.
"Ilang beses kong sinabi. Hindi kayo pwedeng sumobra! Matatapos ang lahat ng pinaghirapan natin kapag
namatay siya!" galit na sigaw ni Lorenzo Lancaster.
Natahimik ang mga kasama niya. Biglang bumukas ang bakal na pintuan ng kwarto at muling pumasok ang
matandang Headmaster ng Augury kasama ang ilang bantay.
"May problema ba dito Lancaster?"
Kalmado ang boses ng matanda. Binigyan ito ni Lorenzo Lancaster ng tingin na puno ng pagkamuhi.
"Hindi magtatagumpay ang prosesong ito. Matagal ko na kayong binalaan." sigaw niya.
Ikinagulat ng mga kasama niya ang pagsigaw niya sa Headmaster. Napangiti lamang ang matanda. Kung
titingnan tila ba isa itong maamo at mapagpasensyang tao. Pero malayong malayo ang mukha nito sa
ugali niya.
Ang Headmaster ng Augury. Siya ang muling nagtatag ng Augury matapos ang digmaan at muling bumuhay sa
pangarap nilang maging pinaka makapangyarihang society sa magic world.
"Lorenzo Lancaster alam kong hindi mo ako bibiguin. Isa ka sa pinakamagaling na technical charmer sa
mundong ito. Malaki ang tiwala ko na gagawin mo ang lahat para matapos ang proyektong ito."
"Ang gawing physical na bagay ang bagay na charm lamang ang kayang gumawa?" singhal niya. "Alam mo
kung bakit wala pang nakagagawa sa bagay na yun? Dahil imposible itong mangyari."
"Pero iba ang sinasabi ng mga pagsasaliksik mo." sagot nito. "Naniniwala ako sa mga sinabi mo noon."
Lalong hindi maipinta ang expression na bumakas sa mukha ni Lorenzo Lancaster.
"Noon. Noong hindi mo pa pinapapatay ang pamilya ko. Sa tingin mo ba tutulungan pa kita matapos ang
ginawa mo?"
The old man smiled lightly. "Pero hawak parin namin ang natitirang anak mo. Leon Lancaster tama ba?"
Natahimik si Lorenzo Lancater. "Hwag niyong idadamay ang anak ko dito. Sinunod ko ang gusto niyo sa
loob ng apat na taon dahil pinangako niyong palalayain niyo ako kapag natapos ang lahat ng ito."
"Hindi ko nakakalimutan yun Lancaster." kalmadong sagot ng matanda. "Tapusin mo ang ang nasimulan mo
at magiging malaya ka kasama ang anak mo."
Lorenzo Lancaster gritted his teeth in anger. "Hwag kayong magkakamaling saktan ang anak ko."
"Hinding hindi namin gagawin yun."
Mirandi 03:00 PM
"Snow! Collin! Anong nangyari?"
Niyakap ni Snow si Layla at Lily. Kasabay nila ang ilang charmer na mula sa Academy na pumasok sa
loob ng kastilyo. Bakas sa mga mukha nila ang pagtataka. Ngayon lang sila pinatawag sa kastilyo ng
Mirandi.
"The Head Teacher Mrs. Hawkins announced that the council declared a conflict. Hindi namin alam ang
nangyayari. Pinapunta ang mga senior students dito. Ano ba talagang nangyayari?"
Pilit kumalma si Snow para masagot sila ng maayos.
"Wala na si Ariela." mahinang sagot nito. "Nasa Augury na siya. Patay na si Hades. At nakatakda
nating kunin si Ariela sa Augury bago matapos ang gabing ito."
Augury 7:00 PM
Isang lalakeng naka cloak ang pumasok sa kwarto ng Headmaster. "Nakapasok na po sila sa boundary."
balita nito.
Mula sa likod ng eleganteng mesa isang nakatalikod na upuan ang unti unting humarap. Walang emosyon
ang mukha ng taong nakaupo dito. Ipinatong nito ang siko sa mesa at ipinatong ang baba sa likod ng
kanyang palad.
"Kung ganun paghandaan natin ang kanilang pagdating. Nakakahiya sa mga bisita kung hindi natin sila
iwe-welcome."
Work Room 10:00 PM
Eksaktong isang araw mula ng dumating si Ariela Davis sa Augury. Isang araw na ding walang tulog ang
grupo ni Lorenzo Lancaster.
Kada oras nila kung e-monitor ang makina ng charm stealer. Nanatiling walang malay na si Ariela Davis
at gapos ng isang sealing charm para hindi niya magamit ang kapangyarihan niya.
Ang charm stealer.
Sa prosesong ito unti unting pinapasok ng charm stealer ang isip ni Ariela Davis. Bawat emosyon at
desisyon, pakiramdam at alaala. Kaya naman iba't ibang imahe ang makikita sa loob ng barrier kung
saan siya nakakulong. Mga imahe na makikita sa mga maninipis at tila nagsasayawang usok.
Mayroong imahe ng isang lugar na napaka familiar kay Ariela Davis. Sumasayaw sa ihip ng hangin ang
mga punong nasa paligid nito. Napakakalmado ng lugar sa alaala niya. Ang Charm Academy.
Isang imahe ang katabi nito. Isang lugar na magulo at maingay. Pero nakangiti at tumatawa si Ariela
Davis sa alaala na ito. Isang ordinaryong araw sa kanilang classroom.
Nasundan pa ang alaala. Tatlong babae ang nakasuot ng dress at masayang pinagmamasdan si Ariela
Davis. Familiar ang alaalang ito sa kanya. Ito ay ang araw ng Senior Mystic Ball at kaharap niya ang
matatalik niyang kaibigan.
Isa pang imahe ang nangibabaw. Ang nakangiting mukha ng isang lalake habang buhat buhat siya sa
likod. She remembered this scene very well. Nangyari ito noong araw na hinanap nila si Evergreen.
Madami pang imahe ang patuloy na palutang lutang sa loob ng barrier. Minsan mabubura ito at
matatakpan ng ibang alaala. May imahe ng mga taong familiar kay Lorenzo Lancaster gaya nila Chase
Miller at Serena Williams. May imahe ng isang madilim at secluded na lugar na para bang isang forest.
Isang dimensional room na puno ng liwanag at apoy.
Apoy.
Isang imahe ang biglang lumutang sa gitna ng iba pang mga imahe. Isang lalake ang nakangisi.
Nakalahad ang palad nito kung saan mabilis na lumabas ang isang fireball.
Jett.
The machine started beeping rapidly. The word radiates from Ariela's subconscious energy. Nabigla
dito si Lorenzo Lancaster. Hindi niya alam na kaya ng makina ang maipahayag ang mga salita na kasama
ng isang alaala.
Nasundan pa ang alaalang ito ng ilan pang imahe ni Jett Forester. Napakaraming imahe ang biglang
lumitaw at pumuno sa barrier. Napatingin si Lorenzo Lancaster sa makina at tiningnan kung may mali
dito. Patuloy ito sa pag bleep.
Jett.
The word radiates from Ariela's subconscious energy for the second time.
"Sir nawawala ang control ng seal sa kanya."
"Maari niyang malabanan ang proseso kapag nagpatuloy ito."
The machine started beeping more rapidly now. Halos maghalo halo na ang imahe ng mga alaalang
nakalutang kasama ni Ariela Davis sa loob ng barrier.
Sinubukan itong pigilan ni Lorenzo Lancaster. Gamit ang kanyang charm hinanap niya kung ano ang mali
sa makina. Out of nowhere nahinto si Lorenzo Lancaster sa ginagawa. Napatingin siya sa loob ng
barrier at nakita ang familiar na mukha.
"Leon." mahinang bulong nito.
Nakita niya ang tumatawang mukha ng anak niya. Napakalaki na nito. Ganun din ang ilang imahe kung
saan tila ba nagsasalita ito. Napangiti ng mapait si Lorenzo Lancaster.
"Kung ganun nakilala mo pala ang anak ko."
Isang imahe ang tuluyang nakapag patigil sa kanya. Unti unting lumapit si Lorenzo Lancaster sa
barrier. Ito ang imahe kung saan dinala ni Leon si Ariela sa isang burol.
Sa loob ng apat na taon ngayon niya lamang ulit nakita ang pamilya niya. At dalawa sa kanila ay sa
puntod niya na lamang pwedeng makita. Bumalik sa realidad si Lorenzo nang marinig ang isang ingay.
Parang may nagkakagulo sa labas ng work room.
"Anong nangyayari?" tanong niya sa mga kasama.
Hindi sumagot ang mga ito. Maya maya pa biglang bumukas ang pinto ng work room. Halos masira ito at
tumilapon dahil sa lakas ng impact. Humarap si Lorenzo Lancaster at nakita ang ang mga taong may
kagagawan nito. Ang mga taong kanina lang ay tinititigan niya sa loob ng barrier.
***
####################################
Chapter 34: All In Battle
####################################
Guys, you are free to send your fan arts or fave quotes or anything related to Charm Academy sa
Facebook page or group for every charmers to see. Ang page mismo ang mag s-share nito :)
Last 2 Chapters nalang po tayo after this. NO BOOK 2. Hindi niyo na mababago ang isip ko harhar :) So
vote comment habang on going pa ang story. Specially sa mga silent readers. Para naman makilala ko
kayo bago magtapos ang story di ba?
Salamat sa lahat ng nagbabasa ng Charm Academy. (wow, bilang na ang mga araw na sasabihin ko yan)
Thank you for giving this story a chance and being a part of my dream. Enjoy reading. xoxo
***
Chapter 34: All In Battle
Hindi ko alam ang eksaktong nangyari noong gabing yun. Wala akong maalala kung bakit ako nasa lugar
na yun. Wala sa sarili ang katawan ko. Pakiramdam ko nga patay na ako noon. Pero nakita ko sila. Sa
gitna ng nagkakagulong mga tao at umuusok na paligid nakita ko sila. Ang mga kaibigan ko. Ang mga
kaklase ko.
May sumabog kung saan at naramdaman ko ang sarili ko na bumagsak sa malamig na sahig. Noong una hindi
ako makagalaw. Nandoon lamang ako sa sahig at pinakiki-ramdaman ang sarili ko. Pinagmasdan ko ang mga
palad ko. Wala akong maramdaman na energy na dumadaloy dito. Nasaan ba ako?
Isang pagsabog nanaman ang nangyari. Punong puno na ng usok ang paligid. May naririnig akong
sumisigaw. May mga tumatakbo. Wala akong makita kundi usok at apoy sa paligid. Sunod sunod na
pagsabog pa ang nangyari. Pero ang katawan ko ayaw gumana. Nakakatawa. Gusto kong matulog sa gitna ng
kaguluhan.
"ARIELA!"
May narinig akong sumigaw. Noong una hindi nag sink in sa akin kung kanino galing o sino ang
tinatawag. Maging ang sarili kong pangalan pakiramdam ko hindi familiar sa akin.
"ARIELA DAVIS!"
Boses ng isang babae. Matinis. Nagaalala. Sa isang sulok ng malaking kwarto kung nasaan ako nakita ko
ang iba't ibang uri ng kapangyarihan. Napansin ko ang matutulis na yelong umabot hangang sa kisame.
May nakita din akong malalaking halaman na ginagapos ang ilang naka itim na tao. At apoy. Napaka
raming apoy at usok.
I was expecting to feel something. I was waiting to feel the familiarity. Yung init sa palad ko kapag
nakakaramdam ako ng ibang charm. Yung pakiramdam na para bang may gustong lumabas mula dito. Pero
hindi nangyari yun.
Nagtaka ako. May humawak sa mga balikat ko. Natigilan ako at napatingin sa pares ng mga matang halos
hindi makapaniwala nang makita ako. Lumuhod ito sa harap ko at bigla akong niyakap.
"OH MY GOD. ARIELA!"
There's something in her voice that made me think na kanina pa siya nagpipigil ng iyak. Ilang segundo
kami sa ganung position sa sahig. Hindi niya ako gustong bitawan. Tiningnan ko siya. Umiiyak siya.
Pinahid niya ang mga luha niya nang mapansing nakatitig ako. Saka siya natawa.
"Sorry. Akala ko hindi na kita makikita."
Pinagmasdan niya ako nang nakangiti. Pero agad nawala ang mga ngiti niya nang tingnan niya ako mula
ulo hangang paa. Napatingin siya sa mga nakabukas na palad ko. Saka niya biglang hinawakan ang
magkabilang pisngi ko.
"Bakit." Natigilan siya at muli akong tiningnang na puno ng takot. "Bakit ka nag fe-fade Ariela?"
Tiningnan ko siya na nagtataka. Hindi ko alam ang tinututukoy niya. Sinubukan kong pagmasdan ang mga
braso ko. Natigilan ako nang mapansin na masyado itong maputla. Para bang kulay usok ito at nagiging
malabo sa paningin ko.
"Ariela what happened? May ginawa ba sila sayo o sa kapangyarihan mo? Sabihin mo."
I shaked my head. "Hindi ko alam Snow." sagot ko sa nanghihinang boses.
Nakagat niya ang labi niya habang sinusubukang mag isip ng rason sa nangyayari. "Ganyan ang
nangyayari kapag na diffused ang charm. Siguradong may ginawa sila sayo." Bigla siyang tumayo.
"NAHANAP KO NA SIYA! NANDITO SI ARIELA!"
Sa ilang sandali lang ilang pares ng paa ang mabilis na pumunta sa direction namin. Pinilit kong
tumayo para makita silang mabuti. Pero hindi pa man ako tuluyang nakakatayo ng maayos nang dalawang
pares ng kamay ang biglang niyakap ako katulad ng ginawa ni Snow kanina.
"ARIELA! BUHAY KA!"
Halos hindi ako makahinga sa ginawa nila. But I find myself smiling lightly kahit hindi ko alam kung
bakit. Pinalibutan ako ng mga mukha na matagal ko ding hindi nakita. Nandito ang mga schoolmates ko.
Maging ang dalawa sa mga teachers ko. Hindi ko alam kung nasaan kami pero masaya akong makita silang
muli.
Agad nawala ang ngiti ko nang makita ko ang nangyayari sa paligid. Nasaan ako? Hindi maaring nasa
Greven ako. Hindi nangyayari ang ganitong bagay sa Greven.
Nagkalat ang dugo at walang malay na katawan sa sahig. Napansin kong ilan sa mga kasama ko ay
sugatan. Mula sa nawasak na parte ng pader naaninag ko si Freya at ilan pang tao sa labas na
naglalaban. Sharp ice blade spawned from the ice covered ground. Puno ng nakakalasong usok sa isang
bahagi ng kwarto at nagkalat din ang sira sirang mga bakal at mechanical equipment.
Mechanical equipment?
Then it down on me. Naalala ko ang kakaibang pakiramdam at ang napakaraming mga boses. Ang sakit na
dulot ng bagay na para bang pumipigil sa pagkilos ko. At ang pakiramdam na tila ba dumadaloy palabas
ang lahat ng lakas at energy ko.
"Charm steal."
Nabitawan ako ni Layla at Lily dahil sa bigla kong nasabi. "W-What?" Nagkatinginan sila at nanlaki
ang mga mata.
"Charm steal. Ginawa nila sa akin ang charm steal."
Third Person's POV
Pinagmasdan ni Snow si Ariela. Isang bagay lang ang pumasok sa isip niya. Ginamit kay Ariela ang
charm steal. Naalala niya ang sinabi ni Collin sa kanya noong dumating sila mula sa kanilang mission
ilang buwan na ang nakararaan.
"They are hunting Ariela."
"Dahil ba ito sa charm niya? Gusto ba nilang magamit siya para masunod ang gusto nila?"
"No. Hindi nila kailangan si Ariela. Kailangan nila ang charm niya."
"What do you mean?"
"There's this machine. Nasa pinaka sentro ng kastilyo ng Augury. The machine is called charm stealer.
May kakayahan itong ilipat ang charm ng isang tao sa ibang katawan."
"Hindi pwede yun. Walang ganung klase ng machine. Charm lang ang pwedeng gumawa ng bagay na yun at
matagal ng patay ang may hawak na special charm na yun."
"But they made a machine that can do the exact same thing. At balak nila itong gamitin kay Ariela."
Malinaw kay Snow ang resulta ng isang charm steal. Ilang beses nila itong pinag aralan sa subject
nila ng history. Ilang makapangyarihang tao ang naging biktima nito.
Kung ginamit kay Ariela ang parehong paraan ibig sabihin maaring ma-diffused ang kapangyarihan niya.
Ibig bang sabihin wala na sa kanya ang special charm?
Snow mentally shake her head. Hindi maaring mangyari yun. Hindi talaga. Dahil kapag totoo nga ang
inisip niya. Magtagumpay man sila sa gabing ito at maging maayos ang lahat. Maaring hindi na nila
makita si Ariela kahit kailan.
Pinagmasdan ni Snow si Ariela. Pilit niyang inalis sa isip ang kanyang naalala. Hindi ito ang tamang
pagkakataon para isipin ang bagay na hindi naman sigurado. She is just being paranoid. Ang pinaka
mabuting gawin ngayon ay hwag ilalayo si Ariela sa mga mata nila. Marami pa silang kailangang
harapin. Isa na dito ang ama ni Leon Lancaster.
Sinubukang tumayo ni Ariela. Nagawa niya ito at sinabing unti unti ng bumabalik sa dati ang estado ng
katawan niya though kitang kita sa mukha niya kung gaano talaga siya nahihirapan. There are times she
winced in pain but she managed to remain normal.
Nagkatinginan lamang si Snow at ang ibang taong galing sa Academy. Ariela has no idea how serious her
situation is kung totoo nga ang sinabi niya. Pero hindi nila alam kung paano ito ipapaalam sa kanya.
Specially ang naging bukang bibig niya ay ang kaligtasan ng mga taong nandoon. Little did she know na
siya ang pinaka nanganganib sa lahat.
Halata ang gulat sa mukha ni Ariela nang malaman mula sa mga kasama ang nangyayari. Hindi
makapaniwalang linibot niya ang tingin sa magulong paligid. Ibig sabihin nasa Augury sila sa mga oras
na ito. Nasa Augury sila kasama ang mga kaibigan niya at kamag aral mula sa Charm Academy. Paano
umabot sa ganito ang lahat?
Nakita niya ang isang lalake na pilit pinapakalma ng dalawang teacher mula sa Academy. Nandoon ang
Head Teacher nila na si Mrs. Hawkins at ang kanilang survival training teacher na si Mr. Rosewood.
Nakaputi ang lalake, nakasalamin, at may grayish at magulong buhok. He looks disturbingly older than
his real age at kapansin pansin sa complexion nito na hindi ito madalas sikatan ng araw.
Ganun din ang itsura ng ibang taong naka puti sa kwartong yun. Yung iba umiiyak sa tuwa at niyayakap
ang taong kausap nila. Some are mentioning that they are free at last.
Pero hindi ang lalakeng kausap ng ni Mrs. Hawkins. Mukha itong nagaalala higit sa lahat. Kumunot ang
noo ni Ariela. Nakita na niya ang lalakeng ito. Somewhere in a big cloudy dream. Para bang nakita
niya na itong nakatitig sa kanya. Then it hit her. Siya ang taong nasa likod ng control ng charm
stealer.
"Siya ang nawawalang ama ni Leon Lancaster Ariela." Snow answered her silent query.
Ariela stared at the man. Looking at him now doon niya napansin na may pagkakahawig nga ito kay Leon.
He seems like the old version of the guy who once made her feel welcomed in a place as strange as
Mirandi.
Lumapit sila dito. Ang iba sa mga kamag aral nila ay humiwalay na. Ang iba lumabas para tulungan ang
mga nakikipag laban doon. Ang iba winasak ang pader at nagpatuloy sa pagpasok sa kastilyo. Natira ang
ilan para linisin ang mga kalat tulad ng mga bangkay at mga natirang output ng kapangyarihan. Ang iba
natira sa tabi ni Ariela tulad ni Snow, ng kambal, at ng dalawang teachers.
"Ariela Davis."
Mrs. Hawkins gasped the moment she saw her. Umalis ito sa harap ni Lorenzo Lancaster at niyakap siya.
Ariela felt weird. Hindi si Mrs Hawkins ang klase ng taong nagiging emotional. Strict ito kapag
nagtuturo. Nakakatakot. But seeing her right now, nakaramdam si Ariela ng sobrang pagkamiss sa Charm
Academy at sa mga araw na nag a-aral pa siya doon. She wonder kung maibabalik pa ba ang mga araw na
yun. Nang mayakap siya ni Mrs. Hawkin tiningnan siya nito mula ulo hangang paa. Doon ito natigilan.
"Kung ganun totoo nga." halos bulong niya sa sarili. Malungkot itong pinagmasdan si Ariela. "Totoo
ngang ginamit ng mga walang hiya ang prosesong yun sayo." Ariela noticed the slight glint of tear in
her chubby face. Nagtaka dito si Ariela.
"Lorenzo bakit mo hinayaang mangyari ito!" Humarap siya sa lalakeng naka puti at hinawakan siya sa
balikat na para bang gustong alugin ang payat na katawan nito hangang sa magkabali bali.
"Tama na yan, Henrieta." kalmadong sabi ni Mr. Rosewood. "Biktima lamang siya dito."
Sandaling napatingin si Mr. Rosewood sa direction ni Ariela pero agad ding nag iwas ng tingin na para
bang ayaw siyang tingnan nito.
"Si Leon. Ang anak ko. Nasaan ang anak ko. Okay lang ba siya? Nasaan ang anak ko?"
Doon napansin ni Ariela na kanina pa paulit ulit na sinasabi si Lorenzo Lancaster. Tila ba wala pa
ito sa sarili sa sobrang gulo ng nangyayari. Maya maya pa napatingin ito sa direction ni Ariela.
Bigla itong natauhan. Nagulat si Ariela nang lumuhod ito sa harap niya.
"Patawarin mo ako. Patawarin mo sana ako Ariela Davis."
Hindi alam ni Ariela ang gagawin. Pilit pinapatayo ng dalawang teacher si Mr. Lancaster pero hindi
ito matinag.
"Hindi ko gustong mangyari ito. Sinusunod ko lang ang gusto nila para sa kaligtasan ng anak ko. Siya
nalang ang natitira sa akin."
"Lorenzo tumayo ka dyan." utos ni Mrs. Hawkins. "Hindi maganda ang pinapakita mo sa harap ng mga
bata."
"Kasalanan ko ang lahat. Apat na taon. Kasalanan ko kung bakit gusto nilang makuha ang kapangyarihan
na tulad niya. Dahil sa akin inisip nilang kaya nilang makuha ito."
Umupo si Ariela sa harap ni Lorenzo Lancaster. She smiled lightly. "Alam niyo po bang miss na miss na
kayo ni Leon." sabi nito. "Hindi niya kayo madalas naku-kwento pero kapag nabangit niya kayo nakikita
ko ang longing sa mukha niya. Tumayo po kayo. Magpakatatag tayo. Magiging maayos ang lahat. Matatapos
din ito."
Natigilan ang mga kasamahan niya at pati si Lorenzo. Snow immediately wiped a tear that rolled down
her dirty cheeks. Pilit siyang ngumiti sa sinabi ni Ariela but deep inside she's crying.
Ariela kung alam mo lang.
Sinabi ni Mr. Rosewood kung ano ang kasalukuyang nangyayari. Naghiwa hiwalay ang grupo nang pumasok
sila sa Augury. Merong natira sa labas na kasalukuyan paring nakikipag laban sa mga bantay doon.
Meron din sa boundary kung saan hindi nila maubos ubos ang mga kalaban doon.
Nagawa nilang makapasok sa society gamit ang charm ni Sir Chase na nag counter sa security barrier ng
Augury. Labag sa batas ang ginawa nila pero ngayon na nag declare na ng Conflict si Headmaster
Georgia they are in full force and rules are a piece of trash for them.
Gamit ang invibility charm ng isang estudyante at ng transporting charm ng isang teacher madali
silang nakapasok sa boundary ng kastilyo. Pero hangang sa labas lang sila dahil sa mas malakas na
security na bumabalot dito. Kaya naman doon na sila naghiwa hiwalay.
Nahati sila sa ilang grupo. May naiwan sa labas, may dumerecho sa loob at matapos ubusin ang mga taga
bantay doon dumerecho sila sa itaas, may pumunta sa underground, may pumunta sa mga tore, at ang iba
linibot ang buong kastilyo para mahanap si Ariela Davis.
Ang grupo ni Mrs. Hawkins at Mr. Rosewood ang nakakita sa kanila sa elevated part ng underground.
Nagulat sila nang makita ang kabuuan ng kwarto. Ngayon lamang sila nakakita ng isang kwarto na puno
ng makina at bakal. Maging ang mga kasamahan nilang technical charmer ay nagulat. Kahit araw araw
silang humaharap sa makina hindi normal ang ganitong tanawin para sa kanila.
Nagkaroon ng labanan.
Mga charmers laban sa mga taga bantay na nandoon at sa mga taong naka cloak na nag se-seal ng charm
ni Ariela. Dahil sa tindi ng laban mabilis nilang nasira ang lahat ng makinang nandoon kasama na ang
pinaka i-ingatan na charm stealer. Mula doon naging malinaw na kay Ariela ang nangyayari.
Madali nilang natalo ang mga taong naka cloak dahil halos naubos na nila ang kapangyarihan sa pag-
seal ng kapangyarihan ni Ariela sa nakalipas na bente kwatro oras. Ang mga taga bantay na napatay
nila ay hindi napalitan ng bago gaya ng inaakala nila. Ibig sabihin may pinagkaka-abalahang iba ang
Headmaster. Ibig sabihin nakapasok na ang mga kasamahan nila sa lunga niya.
"Nandoon na sila." sabi ni Mr. Rosewood. "Hindi natin alam kung sinong grupo ang humaharap ngayon sa
Headmaster. Kung ang grupo ba ito ni Headmaster Cray o ang grupo ng mga elemental at subtypes na sina
Jett Forester."
Natigilan si Ariela Davis.
"Kasama sa grupo na yun ang anak mo Lorenzo." Mrs. Hawkins stated. "Kahapon lang halos hindi siya
maka usap ng maayos dahil labis siyang sugatan. Pero nag pumulit siyang sumama."
"A-Anong ibig niyong sabihin?"
Huminga ng malalim si Mrs. Hawkins. "Nakita ang anak mong ilang araw ng walang malay sa gubat sa
labas ng Mirandi. Hinala nila ang Augury ang may kagagawan nito. Sa Mirandi nananatili ngayon si
Ariela Davis, Lorenzo. At ang anak mo ay nakipag kasundo sa Augury para ibigay siya sa kanila kapalit
ng kalayaan mo."
Lorenzo Lacaster's face was filled with range.
"Hindi niya kailangang gawin ang bagay na yun! Ako ang gumagawa ng paraan para makalaya at maging
ligtas siya. Pinangako nilang hindi siya idadamay dito-"
"Lorenzo, alam mo ang pamamalakad sa mundong ito. Walang katumbas ang salitang pangako at kasunduan.
May mga taong gagawin ang lahat matupad lang ang gusto. Kasama na dito ang pagpapaikot sa mga tao."
Ariela heard him cursed. Nakikita niyang sising sisi ito sa sarili. She caught Snow staring at her.
Tila ba kanina pa siya nito pinagmamasdan. Kumunot ang noo niya as if tinatanong kung anong meron.
Snow shook her head lightly. Wala sa sarili na napatingin si Ariela sa mga palad niya. Nagkakakulay
na ito ngayon. Nagiging okay na siya.
Lumabas sila sa kwartong yun sa pamamagitan ng nasirang pader. Itinuro ito ni Lorenzo Lancaster na
magdadadala sa kanila sa parte ng kastilyo kung saan nanatili ang Headmaster ng Augury.
Bawat madaanan nila ay kung hindi wasak ay puno ng mga nagkalat na cloak o bangkay ng totoong tao.
Bawat madaanan nila ay nagdadasal si Ariela na sana hindi kasamahan nila ang nakahandusay sa sahig.
Puno ng usok na mula sa iba't ibang klase ng charm ang paligid. May mga nadaanan silang sugatan at
halos walang malay na kasamahan nila.
Habang tumatagal pakonti sila ng pakonti. Ang iba nanatili para tulungan ang mga kasamahan nila.
Hindi sila pwedeng manatiling lahat o magtagal. Kailangan nilang tulungan kung sino man ang
kumakalaban sa Headmaster ngayon.
Habang naglalakad napapansin ni Ariela ang pagbabago ng pakiramdam niya. Hindi niya maintindihan.
Nagiging normal na ang kulay niya pero sa loob ng katawan niya iba ang nangyayari. Para bang habang
tumatagal sila sa paglalakad unti unti niyang nakakalimutan kung bakit sila nandito. Kung anong
ginagaw nila sa lugar na ito. Pati ang mga mukha ng mga kasama niya.
"Si Hades." bigla niyang nasabi sa pagpupumilit na alalahanin ang mga bagay bago siya napunta sa
Augury. "Sino ang humaharap kay Hades?"
Napa paused sa paglalakad si Snow na nasa tabi niya. Sandali itong humarap kay Ariela bago muling
naglalakad.
"Patay na siya Ariela." sagot nito.
Nanlaki ang mata ni Ariela. "Sino ang pumatay sa kanya?"
"Si Headmaster Cray. Biglaan ang nangyari. Hindi niya ito namalayan kaya hindi siya nakalaban."
Huminto ito at napabuntong hininga. "But I doubt na gusto niya pang lumaban."
"Anong ibig mong sabihin?"
"Noong gabing yun alam kung may nakita akong kakaiba sa mga mata niya. Hindi ko lang ma-point out
dahil magulo ang isip ko noong mga oras na yun." sagot ni Snow habang patuloy sila sa pag akyat sa
madilim at makitid na batong hagdan.
"Pero nang natapos ang lahat doon ko na realized na pagsuko ang nakita ko. Noong iwan siya ng
Headmaster ng Augury para kalabanin kaming lahat, sa unang pagkakataon nakita kong payapa ang mukha
niya. Tangap na niya ang pwedeng mangyari at wala siyang balak lumaban."
Snow let a mournful smile.
"Nailabas niya ang mga kini-kimkim niya bago matapos ang lahat. I even saw him smile bago tumama ang
liwanag sa kanya. I think kahit paano masaya na siya na malaman ang totoo. Hindi siya iniwan gaya ng
inakala niya at masaya siyang narinig yun mula sa mga kaibigan niya matapos ng madaming taon."
Napatingin si Snow kay Ariela at nagtaka dahil hindi ito nagtanong. "Ariela do you know what I'm
reffering to?"
Tumango ito ng bahagya. "Alam ko." sagot nito.
"Noong pumunta ako sa office ni Miss Serena para tawagan si Grandma, nakita ko ang isang picture. May
apat na teenager ang nandoon. Kamukang kamukha sila ni Miss Serena, Sir Chase, at ni Miss Evergreen.
Hindi ko kilala ang pang apat. Pero noong nakipaglaban ako kay Hades sa gubat at nakita ko ang buong
mukha niya bago ko ito sirain, doon ko na realized na siya ang lalakeng nasa picture."
Tahimik silang nagpatuloy sa paglalakad. Habang tumatagal ang makipot at madilim na daan ay unti
unting pinapasok ng liwanag mula sa kung saan. Again, Ariela expected to feel something. Like the
prickling sensation she always feel when there is a strong charm around. Pero hindi niya ito
naramdaman. Nagsimula na siyang magtaka.
Nakarating sila sa taas kung saan isang napakalaking hallway ang bumungad sa kanila. Halos kasing
laki na ito ng isang lobby. Matataas ang kisame at may mga poste sa gilid kung saan nakaukit ang
iba't ibang kakaibang hayop. Lahat may sungay. Ang iba sa mga posteng ito ay halatang dumaan sa isang
laban sa mismong hallway. May mga bitak ito at gasgas at ang iba may bahid ng dugo.
Napatingin silang lahat sa dulo ng hallway kung saan isang wasak na pintuan ang nandoon. Madilim ang
kwarto pero kada ilang segundo may ilang liwanag ang lumalabas mula doon. They are blinding colors of
golden light. Naririnig din nila ang ingay ng umiikot na hangin na para bang may ipo ipo sa loob. At
finally naramdaman nila ang init at liwanag ng apoy.
"Dyan tumutuloy ang Headmaster." sabi ni Lorenzo sa mga kasama.
Pinagmasdan nila ito. Si Mr. Rosewood ang nagsalita. "Mukhang kilala ko na kung kaninong grupo ang
nakikipaglaban sa Headmaster."
***
####################################
Chapter 35: Charm Diffused
####################################
Chapter 35: Charm Diffused
May nakapagsabi sa akin na kung wala akong pinapahalagahan wala akong dapat katakutan. Dahil walang
maaring magamit laban sa akin ang mga kalaban. Pero naisip ko noon, kung wala akong pinapahalagahan,
para saan pa at lumalaban ako?
Minsan sa pag protekta sa isang bagay kailangan nating isakripisyo ang sarili nating kaligtasan.
Hindi sa dami ng technique at lakas ng kapangyarihan nasusukat ang lakas ng isang tao. Nasusukat ito
sa kakayahan niyang protektahan ang mga taong mahalaga sa kanya sa ano mang paraan.
Hindi ako malakas. Inaamin ko yun. Madami akong naging pagkukulang. May mga kahinaan ako. Hindi ako
perpekto.
Pero hindi ko hinangad na maging pinakamalakas. Hindi ko hinangad na maging perpekto ang
kapangyarihan ko. Isa lang ang gusto ko. Ang maprotektahan ang mga taong malapit sa akin. Dahil
walang silbi ang kapangyarihang meron ako kung sa huli may taong mawawala sa akin.
Pumasok kami sa loob ng malaking kwartong yun kung saan nangyayari ang laban. Ang una naming nakita
ay ang walang malay na katawan ng mga taong nakaharang sa daan kung saan halos bumagsak ang mala
heganteng pintuan. Layla and Lily gasped before hurrying to help them. But what really caught my
attention is the scene in front of us.
Nasa loob kami ng isang tore. Isang madilim at hugis bilog na kwarto na may pader na umaabot hangang
kisame. May malaking mesa sa sulok malapit sa bintana. May mga nakalinyang bookshelve sa isang parte
ng pader na ngayon ay puno ng nasusunog na libro. May nakabukas na pinto sa likod kung saan makikita
ang isang madilim na staircase papunta sa pinakamataas na bahagi ng kastilyo. Yun na siguro ang
kwarto ng Headmaster.
Nahahati ang tore sa tatlong eksena. Ang isa sa pinakamalapit sa amin ay si Collin. Pilit niyang
tina-trap sa isang heganteng ipo ipo ang ilang taga bantay na naka cloak. Napansin ko ang hirap niya
sa pag control nito at ang mga galos sa mukha niya. Mukhang pagod na pagod na siya.
Sumunod ay si Leon. Sa kanya nangagaling ang liwanag na nakita namin kanina. Sa parehong palad niya
lumalabas ang kapangyarihan ng kidlat. Nakatuon ito sa magkabilang direction kung saan pilit
lumalapit ang mga taga bantay. Noong una hindi ko maintindihan kung bakit hindi nila gustong
makalapit ang mga ito sa likod na parte ng tore.
That is until I saw Jett.
Nakatayo siya sa pinaka likod na parte ng tore. Nakatalikod siya mula sa amin at kahit sa malayo alam
kong hingal na hingal na siya. His hands are blazing with raw fire. Puno ng usok sa iba't ibang parte
ng room dahil sa kanya. I let a silent gasp before mouthing his name.
Jett.
Bigla siyang napatingin sa direction namin na para bang narinig ang sinabi ko. I stood there
motionless as he stared at me. Ang puno ng dumi at galos niyang mukha ay naging maaliwalas nang
makita ako. For a moment natigilan siya at para bang gusto niya akong lapitan. He looks so relief
seeing that I'm safe. A strange feeling washed over me. Jett Forester. Bakit hindi pwedeng maging
maayos ang lahat at masabi ko sayo ang totoo? Na gustong gusto kita.
Isang pagsabog ang narinig namin. Nagmula ito sa direction kung saan nakaharap si Jett kanina bago
kami dumating. Biglang nagliparan ang mga malalaking tipak ng pader na naipon sa sahig. Lumabas mula
dito sa isang lalakeng familiar sa akin. Walang expression sa mukha nito nang tingnan si Jett.
Hindi ako makapaniwala. Ang Headmaster ng Augury.
Natigilan ako dahil sa pagkabigla at takot. Hindi niya napansin ang pagdating namin. He extended his
wringkled hands in both side at naglutangan ang mga bagay na nakapaligid sa amin gaya ng tipak ng
pader at mga gamit. Hangang sa marating ng mga ito ang kisame. Kitang kita ko sa mga mata niya ang
pagkamuhi. Sa isang kumpas ng kanyang palad nagsimulang bumulusok pababa ang mga ito, kasabay ang
pagdating ng napakaraming taga bantay.
Agad gumawa ng barrier si Mr. Rosewood para protektahan ang parte ng tore kung nasaan kami. Kasama
dito ang mga kasamahan namin na sugatan. Napa upo kami at napapikit nang maramdaman ang impact ng mga
bagay na tumama sa itaas ng barrier. Lily whimpered fearfully when a slight crack appeared on the
barrier.
From the outside I heard Leon cursed loudly. Mabilis niyang tinapos ang ilang taga bantay na kanina
pa gustong lumapit sa direction ni Jett at pinatamaan ng malakas na boltahe ng kuryente ang mga
bagong dating.
Si Collin ang humarap sa mga tipak ng pader na bumulusok pababa. Agad niyang dinespersed ang ipo ipo
nang makitang tanging mga cloak nalang ang nandoon at pinatamaan ng matutulis na wind blades ang mga
paparating na tipak ng pader. Nahati ang mga ito sa maliliit na parte. Naging clear ang area para
kay Jett kaya mabilis siyang nag released ng heganteng fireball mula sa mga palad niya papunta sa
direction ng Headmaster.
Bakas ang matinding takot sa boses ni Mrs. Hawkins nang magsalita. "Bakit sila lang ang nandito?
Nasaan ang grupo ni Headmaster Cray?"
Isa sa mga sugatan na kasamahan namin ang sumagot. "Sa huling pagkakarinig po namin natrap po sila sa
isang dimensional room sa underground ng kastilyo."
Narinig ko ang mahinang pag mura ni Mr. Rosewood. "May pumunta na ba para ilabas sila?"
"Bago po nawala ang mind link ni Miss Serena nasabi niya na hindi na kailangan dahil sinisira na nila
ang kwarto. Makabubuti kung tulungan namin ang iba pa naming mga kasama."
Isang pagsabog ang nagpatigil sa kanilang pag uusap. Isang taga bantay ang nakalapit kay Jett bago
maitira ang isa pang fire ball kaya bumulusok ito sa ibang direction. Tumama ito sa kisame at
dumagondong ang sahig dahil sa pagbagsak ng malaking parte nito. Ilan sa amin ay nawalan ng balanse
dahil sa nangyari. Bumagsak ako sa sahig kasama si Snow at Mrs. Hawkins.
"Paano siya naglalabas ng ganung klaseng kapangyarihan! Hindi niya ba alam na delikado ang ginagawa
niya!" sigaw ni Mrs. Hawkins.
"Gumamit siya ng fourth degree of magic na ipinagbabawal sa mga katulad niya." dagdag ni Mr.
Rosewood.
"Nakalimutan na niya ba ang lahat ng tinuro ko sa kanya! Hindi niya maaring gamitin ang paraan na
yun. Delikado ang ginagawa niya!"
Out of nowhere bumalik sa akin ang sinabi ni Mrs. Hawkins ilang buwan na ang nakararaan.
"Charms if used in high volume, especially dangerous types, can harm the body of the user."
Bigla akong napatingin kay Jett. Kailangan niyang itigil ang ginagawa niya. Pinagbabawal gumamit ng
fourth degree ng charm sa mga estudyanteng gaya namin. Kahit isa pa siyang elemental user hindi niya
pwedeng gawin ito.
Tumayo ako at pilit hinanap si Jett sa gitna ng usok at apoy na biglang bumalot sa tore. Nakita ko
siyang nakatayo at pinagmamasdan ang Headmaster. Nahalata ko na maging ito ay hinang hina na. Nagawa
niyang iwasan ang atake ni Jett pero halos sunog na ang kaliwang braso niya hangang sa balikat.
Pinunasan ni Jett ang dugo na tumulo mula sa labi niya. Wala siyang pakialam kung magreleased siya ng
matinding charm. Walang pagaalalang makikita sa mukha niya kahit pa walang kasiguraduhan na matatalo
nila ang kalaban. Bakit? Bakit niya kailangang gawin yun?
Biglang dumilim sa paligid. May humarang na malaki at itim na bagay mula sa itaas kung saan
nangagaling ang liwanag mula sa buwan. Pero hindi ito bagay o nag i-isang bagay lamang. Napatingin
kaming lahat sa itim na ulap na biglang nabuo sa itaas naming lahat. Saka ko narealized na hindi ito
ulap. Mga taga bantay ito. Ilang libong taga bantay na naka itim.
Hindi ko namalayan ang sumunod na nangyari.
I heard Mrs. Hawkins loud shrieked of horror. Biglang may humila sa akin at bumanga ako sa likod ng
kung kanino. The next thing I know I was trapped inside a sphere. Isang protective sphere na
kinukulong kami. I had to blinked a few times to register what is happening. Nasa loob ako at ang mga
kasamahan ko maliban kay Mr. Rosewood.
"Nasaan si Mr. Rosewood?" tanong ko sa boses na bakas ang matinding takot.
Totoo ba ang nakita ko kanina? Ang ulap na yun. Totoo bang mga taga bantay sila? Nag tayuan ang mga
balahibo ko sa braso at batok. Ngayon lang ako nakakita ng bagay na labis kong ikinatakot. Hindi
maaring totoo ang nakita ko. Hindi pwede.
Mula sa wall ng sphere naaninag ko si Mr. Rosewood na mabilis na lumapit sa direction nila Jett.
Matapos yun wala na akong makita dahil unti unting lumabo ang reflection ng sphere. Naging mga
blurred na kulay ng liwanag na lamang ang maaninag ko.
"Diyos ko. Ano ba ang mga nakita ko kanina?" bulong ni Mrs. Hawkins na bakas ang matinding takot.
Sinubukan kong hampasin ang sphere sa pagbabakasali na masira ito. Pero natigilan ako nang marinig
ang malamig na boses ni Snow.
"Mas mabuti kong mananatili tayo dito sa loob."
Napalingon ako sa kanya. Determinado ang mukha niya at hindi nagpapakita ng ano mang takot. Pero nang
ibaba ko ang tingin ko nakita kong nanginginig ang mga kamay niya. Lily and Layla looks like they
might cry any second.
"Hindi pwede, Snow. Kailangan nating silang tulungan."
"Wala tayong magagawa, Ariela. Makakasagabal lang tayo sa kanila."
"Gagamitin ko ang charm ko. Susubukan kong patigilin ang lahat ng ito. Hindi na dapat umabot pa sa
ganito ang lahat."
Sinubukan ko ulit sirain ang sphere. Itinapat ko ang mga palad ko dito. I waited for the heat of my
charm to slowly come out of my palms. Supposed to be dapat masisira na ito at mabibitak na parang
salamin. Pero walang nangyari. Nagsimula akong kabahan. Bakit walang nangyayari? Bakit hindi ko
magamit ang charm ko?
"Ariela, ninety percent ng kapangyarihan mo ay wala na."
Mabilis akong napalingon sa ama ni Leon. My eyes widen in shock and in denial.
"Nawala ito nang matigil ang proseso. Ganun na kadami ang na-extract ng charm stealer sayo. I'm
afraid hindi mo na magagamit ang kapangyarihan mo."
Umiwas siya sa titig ko. Hindi totoo ang sinabi niya. Kaya ko pang gamitin ang kapangyarihan ko. Isa
parin akong charmer hindi ba?
"Ariela sampong porsyento na lamang ang natitira sa charm mo." si Mrs. Hawkins ang nagsalita. "Kapag
ipinilit mo ang gusto mo at maubos ang lahat maaari itong ma-diffused. Alam mo naman ang pwedeng
mangyari hindi ba?"
Napatingin ako sa mga kasama ko. Realization hit me.
"Mawawala kami sayo. Mawawala ang lahat ng memory mo bilang isang charmer sa oras na naging normal
ka. Makakalimutan mo kami."
Muling pumasok sa akin ang isang bagay na sinabi ni Mrs. Hawkins sa klase.
"Not all charms are unlimited. If they are used incorrectly they can be diffused. And if they do, you
would be charmless. That only means one thing. You will be dismissed in the Academy."
Pinagmasdan ko ang mga palad ko. Ngayon malinaw na sa akin kung bakit wala akong maramdaman. Malinaw
na sa akin kung bakit pakiramdam ko biglang nakakalimutan ko ang mga bagay bagay.
"Humihingi ako ng tawad, Ariela. Hindi ko dapat ginawa ang bagay na yun sa iyo."
May sinasabi ang ama ni Leon pero hindi ko na mapakingan. Isa lang ang pumasok sa isip ko. Maaring
mawala ang special charm.
"Pero hwag kang magalala, Ariela." Mrs. Hawkins added, hastily.
"Babalik ang kapangyarihan mo. Unti unti babalik ito. Pwedeng abutin ng buwan o taon. Hangang sa
mabuo mo ulit ang isang daang porsyento. Ang importante ay may natira sayo. Dahil kung tuluyan ka ng
magiging normal na tao hindi ka na maaring manatili sa mundong ito."
Nanghihina akong napahawak sa malamig na wall ng sphere. Out of nowhere isang malakas na pagsabog ang
biglang gumulat sa amin. Halos maitilapon ang sphere at maalog kaming lahat sa loob.
Anong nangyayari?
Tumama ang mga katawan namin sa iba't ibang parte ng sphere. Nawalan ako ng hininga nang tumama ang
likod ko sa kung saan. That made me extremely dizzy and out of focus.
My heart is thumping hard upon my chest. Hindi ko gusto ang nangyayari. Pilit kong inaninag ang labas
pero wala parin akong makita kundi mga blurred na imahe. Wala na ang itim na ulap na puno ng taga
bantay. Pero ganun din ang liwanag na nagmumula sa charm ni Leon at Jett. Anong nangyayari?
Tumayo ang mga kasama ko hawak ang mga tumamang parte ng katawan nila. Dumudugo ang noo ng ama ni
Leon. Napansin ko ang isang bitak sa parte ng sphere kung nasaan siya. Pinagmasdan ko ito at hindi na
nag isip. Tuluyan ko itong winasak. Kumalat ang nabasag na parte nito sa sahig at tumakbo ako
palabas.
I can hear Snow's outcry. "ARIELA! BUMALIK KA DITO! DELIKADO ANG GINAGAWA MO!"
But her voice was drowned out once I saw what is happening outside the sphere. Tumigil ako sa
pagtakbo. Kalahati ng tore ay tuluyan nang nawasak at tanaw ko ang mga lugar sa ibaba na nawasak
dahil sa pagatake. Malayang iwinawagayway ng malamig na hangin ang buhok ko habang nanatili akong
nakatayo at pinagmamasdan ang nangyari.
Napansin ko ang pag subside ng kaguluhan sa paligid. Hindi ito kalmado pero hindi din ito gaya
kanina. Nakita kong muli ang liwanag ng buwan. Wala na ang mga taga bantay. Wala na ang kahit anong
bakas ng kapangyarihan. Bawat usok at apoy ay wala na. Maging ang hangin sa loob ng tore ay normal
na.
Naglakad ako papunta sa gitna habang pinagmamasdan ang paligid at ang madilim na tanawin sa ibaba.
Noong una wala akong kahit anong maaninag na pag galaw. Nang makalapit ako ng tuluyan sa kabilang
parte ng tore doon ko napansin ang mga taong kanina lang ay wala doon. Kailan pa sila dumating?
Naabutan ba nila ang mga nakita namin kanina?
Hawak ni Sir Chase sa balikat ang halos walang malay na si Leon. I had to avoid my eyes on the lower
part of his body dahil puno ito ng dugo. Sa malayong dulo ng tore naman nakita ko si Georgia na
kinakausap ang isang lalakeng nakasandal sa isang tipak ng pader. Si Collin. Napansin kong mas dumami
ang galos nito kesa kanina at dumudugo ang ulo nito.
Pero nasaan si Jett?
Tuluyan akong nakalapit hangang sa naging abot tanaw ko kung sino ang nasa harap ni Headmaster Cray
at Grimrose. Natakpan ko ang bibig ko sa sobrang gulat. Every ounce of blood was trained from my
body. Pinagmasdan ko ang sunog na katawan na nasa sahig. Patay na siya. Patay na ang Headmaster ng
Augury.
***
Sarreh sa late upload. Sabi ko sa weekend, but things happened so yeah. Late. Anyways, next update
will be the last chapter. Ready na ba kayo? :) May prediction na ba kayo sa susunod na mangyayari?
Happy ending or not? Lol Coz you know I love surprises.
PS. Hindi ako magsasawang mag thank you sa lahat ng charmers na nagbabasa ng story na ito. Kung hindi
dahil sa inyo wala naman akong balak tapusin ito. Ang tamad ko kaya harhar. So, thank you sa support.
Aaaand sa mga silent readers na sa wakas ay nagpaparamdam na, hindi niyo alam kung gaano ko na-
appreciate yun :)
Hangang sa last chapter, april_avery
PPS. Nasaan si Jett?
####################################
Chapter 36: The Final Chapter
####################################
Chapter 36: The Final Chapter
"You have to meet people where they are, and sometimes you have to leave them there."
Pinagmasdan ko ang bangay ng taong nag pahirap sa akin at sa mga kasamahan ko sa loob ng mahabang
panahon. Tapos na. Alam kong tapos na ang lahat. Malaya na ako. Maari na akong bumalik sa Greven.
Maari na akong bumalik sa Charm Academy. Babalik na ang lahat sa dati.
Naiyak ako sa naisip. Makakabalik na ako. Nag flashed sa isip ko ang mga bagay at taong maari ko ng
makita ulit. A small smile made it's way into my lips habang pilit pinapahid ang mga luha ko. Sa
wakas malaya na akong makabalik.
Pero lahat ng sayang naramdaman ko ay mabilis naglaho nang dumapo ang mga mata ko sa taong kaharap ni
Miss Serena. Nabura ang ngiti ko at napalitan ng labis na pagkabigla. Halos manghina ako sa
kinatatayuan ko nang makita siya.
"Jett."
Wala siyang malay at halos kalahati ng katawan niya ay puno ng dugo. Fresh blood trickled slowly down
the side of his face. Ang iba ay namuo na sa sobrang tagal niyang nakikipaglaban. Punong puno siya ng
sugat at ang mga braso niya ay halos mawalan ng balat. Unti unting tumulo ang mga luha ko nang makita
ang kalagayan niya. Ngayon ko lang siya nakita na ganito kahina.
"Ariela." Boses yun ni Miss Serena. "Hwag kang magalala. Magiging okay din siya."
Pero nakita ko ang pag iwas niya ng tingin kay Jett nang sabihin yun. Para bang pakiramdam ko hindi
siya nagsasabi ng totoo. Lumapit ako sa walang malay na katawan ni Jett at lumuhod sa harap niya.
"A-Anong nangyari?"
Bumuntong hininga si Miss Serena. "Kadarating lang din namin gaya mo Ariela. Nahuli kami ng dating."
I bit my lips to prevent myself from quivering. Natigilan ako nang biglang gumalaw si Jett. Lumapit
ako at pilit inilayo ang buhok niya sa noo para makita ko ng maayos ang mukha niya.
"Davis."
Hindi niya magawang magmulat ng maayos dahil sa dugong dumadaan sa kaliwang mata niya. Halos wala na
ding lumabas na boses sa bibig niya dahil sa hirap sa pagsasalita.
Pilit akong ngumiti. "Ako nga ito." But deep inside I'm caving in. "Jett nandito na ako."
A half smile made its way across his lips. Ginawa ko ang lahat para hindi lumuha sa harap niya.
Nanginginig ang mga kamay ko habang hawak ko siya.
"Pasensya na nahuli kami ng dating." Huminga ako ng malalim para hindi niya mapansin ang nanginginig
kong boses. "Pero nagawa niyo. Natalo niyo siya. Natalo niyo ang Headmaster."
Hindi siya sumagot. Nanatili lang siya sa ganung posisyon. Nakaharap ang mukha niya sa akin at
pinagmamasdan ako. Nakangiti siya ng bahagya.
"Davis."
It broke my heart to see him like this. Para bang binalutan ng makapal na bakal ang puso ko at unti
unti itong pinipiga. I saw Miss Serena glanced at Sir Chase worriedly. Lumapit si Sir Chase sa akin.
"Ariela kailangang mag pahinga ni Jett. Madaming nawalang energy sa kanya at-"
Natigilan siya nang tuluyang mapansin na nakatitig ako sa mga palad ni Jett. Mabilis niya akong
hinila palayo sa kanya.
"Ariela mabuti pa bumalik ka muna kina Mrs. Hawkins." utos niya.
Pero hindi na ako nakikinig. Ano ang bagay na yun? Bakit- Bakit may itim na marka ang kumakalat mula
sa palad ni Jett? Lumakas ang tibok ng puso ko nang lumingon kay Sir Chase.
"Sir Chase, anong nangyayari?"
Halos hindi ko makilala ang sarili kong boses dahil sa matinding kabang biglang bumalot sa akin. My
eyes are demanding an answer. Ano ba yung nasa palad niya?
"Ariela madaming nawalang energy sa kanya. Ganyan talaga ang nangyayari. Mas nananaig ang charm niya
ngayon kesa sa kakayahan ng katawan niya na kontrolin ito."
Natigilan ako. "Pero- Pero magiging okay naman siya hindi ba? I mean kailangan maging okay siya."
"Let's just hope na mauunang maka recover ang katawan niya bago ito tuluyang masira ng kanyang
charm."
Biglang nawala ang katiting na pag asang meron ako na magiging maayos ang lahat. Tiningnan ko si Jett
na ngayon ay muling nawawalan ng malay. Paano? Paanong mauuna siyang makarecover kung mabilis na
kumakalat ang itim na marka sa katawan niya?
"Papunta na dito ang healing team at si Evergreen, Ariela. Pakiusap, pumunta ka muna sa mga kasama
mo."
Ramdam ko ang matinding sakit na bumabalot kay Jett dahil sa pagkalat ng marka. Tuluyan na nitong
nabalot ang buong braso niya at ngayon ay papunta na sa balikat niya.
Bakit ganito? Dapat okay na hindi ba? Dapat tapos na ang lahat. Pero bakit pakiramdam ko hindi
maibabalik ang lahat sa dati gaya ng gusto kong mangyari?
"Gagaling siya hindi ba?"
Wala na akong pakialam kung paulit ulit ako. Kailangan nilang sabihin na gagaling si Jett. Kasi
kailangan pa naming bumalik sa Charm Academy. Kasi kailangan nandoon siya kapag bumalik ako.
"Ariela."
"Alam kong parang impossible pero magagawa ni Jett na gumaling hindi ba? Kayang pagalingin ng healing
team at ni Miss Evergreen ang katawan ni Jett. Babalik siya sa dati at malalabanan niya ang pagkalat
ng kanyang charm hindi ba?"
Pero habang sinasabi ko ang mga bagay na yun unti unting nag si-sink in sa akin ang katotohanan. Na
sa lahat ng sinabi ko ang kabaligtaran ng mga ito ay ang realidad.
Bigla kong naramdaman ang paghawak ni Jett sa kamay ko. Humarap ako sa kanya. Nakatingin siya sa
akin. Pilit akong ngumiti. But what he did next made me lose all my remaining hopes. Jett shook his
head lightly na para bang sinasabing itigil ko na ang ginagawa.
"Davis, hwag kang magalala. Natural lang ito."
"NO!" Halos sigaw ko. Nagmamakaawa akong napatingin sa mga kasama.
"Please do something. Anything. Kailangan niyang gumaling ngayon. Kailangang mapigilan ang pagkalat
ng charm-"
Natigilan ako nang namalayan ang unti unting pagpikit ng mga mata ni Jett. "No. No. Please."
Hinawakan ko siya sa mukha. "Hwag ka munang matulog Jett."
Every limb of my body is now shaking with overwhelming pain. Kahit hindi sabihin ng mga kasama ko
alam ko ang maaaring mangyari. Hinawakan ko siya at niyugyog.
"Jett sige na. Gumising ka. Please."
Tuluyan ng tumulo ang luha ko. Hindi ito pwedeng mangyari! Pinahid ko ang mga luha ko at nag
concentrate sa pagpigil sa kanya. Napansin ko kung paanong halos umabot na sa kalahati ng katawan
niya marka.
"Tumayo ka dyan." Hinila ko siya patayo. "Okay na ang lahat Jett. Makakabalik na tayo. Kaya please
tumayo ka na dyan."
Lumapit si Sir Chase sa akin. "Ariela-"
"Kaya kong patigilin ang charm niya." Bigla kong nasabi. Tumayo ako at humarap kay Sir Chase at Miss
Serena.
"Kaya kong patigilin sa pagkalat ang charm niya. Kaya ko itong i-shut down hangang sa tuluyan na
siyang maka recover. Mahihinto ang pagkalat ng marka at-"
"Pero Ariela-" Narinig ko ang boses ni Snow. Hindi ko namalayan na nakarating na sila sa parteng yun
ng tore at kanina pa kami pinagmamasdan. Bigla siyang lumapit sa akin kasunod si Layla at Lily.
Umiiyak si Lily.
"Hindi mo pwedeng gawin yun." Napansin ko ang panginginig ng boses ni Snow.
"N-Nakalimutan mo na ba ang sinabi ni Mrs. Hawkins?" She lowered down her gaze. "Kapag ginamit mo ang
natitirang kapangyarihang meron ka-Magiging normal na tao ka Ariela."
Doon ko napansin na lahat ng mga kasamahan ko ay nakatingin sa akin. Hindi ko masyadong maaninag ang
mga mukha nila dahil sa madilim na paligid pero alam kong puno ang mga tingin nila ng pangamba at
kawalan ng pag asa.
"Ariela, pakiusap pag isipan mong mabuti. Ayokong mawala ka sa amin. Ayokong makalimutan mo kaming
lahat. Ariela kapag naging normal na tao ka lahat ng araw na nanatili ka sa magic world ay mabubura.
Kasama na kami."
Snow is sobbing. Pilit niyang pinakalma ang sarili niya pero tuloy tuloy ang pagbagsak ng luha mula
sa mga mata niya. Napatingin siya kay Jett at sa akin. She is weighing down the choices. Makalipas
ang ilang segundo tumalikod siya na para bang hindi alam ang gagawin. Saka siya tuluyang umupo at
umiyak.
Ang sakit na makita na umiiyak ang kaibigan mo. Ang sakit na hindi mo siya kayang lapitan at sabihin
na magiging okay din ang lahat. Ang sakit dahil kailangan kong mamili. Pero alam ko, noong una
palang, kung ano ang dapat kong piliin. At wala ng makakapag pabago ng isip ko.
Lumapit ako kay Snow at umupo sa harap niya. Niyakap ko siya. Ganun din ang ginawa ni Layla at Lily.
Umupo sila at niyakap ako.
"Snow, Layla, Lily, kailangan kong gawin ito." Hindi ko akalain na ganito kasakit ang magpaalam sa
mga kaibigan. "Sorry pero sana maintindihan niyo ako." I can feel Snow and Lily shaking in my arms.
"Hindi ko kayang mawala si Jett. Hindi ko kaya."
Nanatili kami sa ganung position sa loob ng ilang segundo. Tuloy tuloy ang pagpatak ng luha ko at
hindi ako nag abalang pigilan ito. Umiiyak ako dahil sa mga kaibigan ko. Isa ito sa mga luhang hindi
ko kailangang itago. Dahil isa sila sa naging pinaka importanteng parte ng buhay ko.
"Maraming maraming salamat sa pag tangap niyo sa akin. Kahit makalimutan ko kayo alam kong hindi nito
maalis ang katotohanan na naging parte kayo ng buhay ko. Kaya hwag na kayong umiyak. Please. Magiging
maayos din ang lahat."
Humigpit ang hawak nila sa akin na para bang ayaw akong pakawalan. But after a moment unti unting
bumitaw si Layla at Lily, kasunod ako, at si Snow. Huminga ako ng malalim at pinahid ang mga luha ko.
"Ariela." Lumapit si Sir Chase at Miss Serena sa akin. "Sigurado ka ba sa decision mo? Hindi mo
kailangan-"
"Sigurado na po ako." sagot ko. Pinagmasdan ko si Jett. Wala na kaming oras. Kailangan ko ng gamitin
ang kapangyarihan ko sa kanya.
Humarap ako kay Sir Chase. Yumakap ako sa kanya. "Thank you po sa lahat, teacher. Sa lahat ng ginawa
niyo para sa amin."
Ganun din ang ginawa ko kay Miss Serena. "Principal, hindi ko kayo makakalimutan. Isa sa
pinakamagandang taong nakilala ko."
Yumakap ako kay Mrs. Hawkins na walang tigil sa paghagulgol, kay Mr. Rosewood na gulat na gulat parin
at walang reaction, maging kay Georgia. Niyakap ko siya ng mahigpit. Tumulo ang luha sa maamo niyang
mga mata. Pinuntahan ko si Leon na ngayon ay akay ng kanyang ama. Niyakap ko siya kahit wala siyang
malay. Ganun din ang ginawa ko kay Collin na naaaninag ang mukha ko pero hindi alam ang nangyayari.
"Collin, mami-miss ko kung paano ka ngumiti."
Hinawakan niya ang pisngi ko. "Ariela."
"Collin, pasensya sa pagiging abala ko sayo lagi. Thank you sa lahat."
Matapos ko kay Collin muli akong humarap sa mga kasama ko. Kay President Cray at Grimrose, kay Freya
na nakatayo sa di kalayuan at pinagmamasdan ako, sa iba pang estudyante ng Academy na kasama namin,
kay Snow, Layla, Lily, at mga teachers. Sa huling pagkakataon nginitian ko sila. Saka ako muling
humarap kay Jett.
Hindi ko akailan na darating ang araw na ito. For the first time I found a place where I truly
belong. But now I have to leave. Pero wala akong pagsisising nararamdaman. Lumuhod ako sa tabi ni
Jett.
"Ariela, malaki ang pinsala sa katawan ni Jett. Hindi madali ang gagawin mong pag pasok ng
kapangyarihan sa kanya. Kailangan mo ng matinding concentration at-" Natigilan si Sir Chase. "At
lahat ng natitirang kapangyarihan meron ka. Mula doon kami na ang bahala."
Pinilit ni Sir Chase maging formal habang nagbibigay ng instruction.
"Mawawalan ka ng malay pagkatapos maubos ang kapangyarihan mo. Pag gising mo... Isa ka ng charmless
at wala kang maaalala sa mundo ito, maging ang lugar, mga tao, o pangyayari."
Tumango ako.
"Babalik ka sa dati mong buhay kasama ang Grandma mo. Kami na ang bahalang magpaalam sa kanya."
Tumango ulit ako. Kahit paano may magandang maidudulot pala ang pagbabalik ko. Makakasama ko na si
Grandma at hindi ko na kailangang mag alala na may gustong kumuha sa akin. Mawawala na ang special
charm.
"Ariela Davis." Sir Chase said with finality. "Maari ka ng magsimula."
Pinagmasdan ko si Jett at ang walang malay niyang mukha. "Sir Chase." sabi ko. "Pwede bang humingi ng
pabor?"
Natigilan si Sir Chase maging ang iba pang mga kasama ko. "Kahit ano." sagot niya.
"Pwede bang pag gising ni Jett sabihin niyong ginusto kong maging normal. Na hindi ko na gusto sa
magulong mundong ito kaya pinili kong maging normal at iwan ang Charm Academy. Sabihin niyo sanang
wala siyang kinalaman dito. Ayokong malaman niya na siya ang rason ng lahat ng ito. Okay lang kung
kalimutan niya ako. Pero ayokong magalit siya sa sarili niya."
This time si Sir Chase ang tumango. "Maliwanag. Pinapangako ko, Ariela Davis."
Nginitian ko siya bago bumalik kay Jett. Hiwakan ko ang gilid ng mukha niya kung saan patuloy na
kumakalat ang marka. A tear escaped from my eyes and rolled down Jett cheeks.
Hinawakan ko ang magkabilang palad niya gamit ang mga palad ko. Nag concentrate ako sa paglabas ng
natitirang charm na meron ako. Kailangan kong magawa ito. Kailangan ko siyang mailigtas. Nanginginig
ang mga kamay ko habang hawak ko siya.
Ramdam ko ang nakakapasong init ng charm mula sa kanyang palad. Para akong humahawak ng nagbabagang
bato. Tiniis ko ito at nag concentrate. Hangang sa unti unti kong naramdaman ang isang familiar na
pakiramdam. My palms started prickling painfully with the sensation of charm wanting to be release.
Dumadaloy na ito sa mga palad ko at naghihintay ng mapaglalabasan.
Ito na yun. Kailangan ko ng gawin.
Pinagmasdan ko si Jett sa huling pagkakataon. And in spite of all the situation nagawa kong ngumiti.
I fell hard. I fell hard for this guy. At wala akong pinagsisisihan doon. Hinalikan ko ang labi niya
bago bumulong.
"I love you, Jett Forester."
Naramdaman ko ang paglabas ng charm ko papunta sa mga palad niya. Paunti unti, naaninang ko ang pag
atras ng itim na marka pabalik sa pinagmulan nito. Ipinagpatuloy ko ito hangang sa makaramdam ng
matinding sakit sa mga palad ko.
I felt myself losing consciousness in the process. Unti unting nabubura ang lahat ng kasalukuyang
nasa isip ko at napapalitan ng blangko at manhid na pakiramdam. Ang lugar, ang oras, ang nangyayari,
ang mga tao. Lahat ito unti unting nabubura. Hangang sa tuluyan na akong pumikit at nawalan ng malay.
***
Next update will be the epilogue. It's the last part of Charm Academy. There is NO BOOK 2. Deserve ba
ng JettRiela ang happy ending? This is the time para sabihin ang lahat ng saloobin niyo at hinanakit
dito sa story :)
Salamat sa lahat ng nagbabasa ng story na ito till the end. Lalong lalo na sa mga members ng group sa
Facebook. You made this journey enjoyable. Till the last part charmers (mamimiss ko ang pagtawag sa
inyo nito) xoxo
@april_avery
####################################
Charm Academy: Epilogue
####################################
Breathe. Keep calm. And thank you so much for being a part of this story :)
***
Epilogue: Six Months Later
Nakatingin lamang ako sa labas ng bintana ng kotse ni Grandma buong byahe. Sobra na akong bored.
Ilang oras na ba kaming nasa daan? Hindi ba talaga kami naliligaw? Puro puno nalang kasi ang nakikita
ko kanina pa. Don't tell me na sa gitna ng gubat ang university na papasukan ko.
"Grandma sure ba kayo sa dinadaanan natin?" tanong ko for the nth time.
"Ariela apo, malapit na tayo. Hwag kang masyadong mainip." Nakangiting sagot niya mula sa rearview
mirror.
"That's what you said an hour ago."
"Apo trusts me, dati akong nagtuturo dito. I know the place and I think you might find it familiar as
well."
"Oh, please, Grandma. Ngayon nga lang ako nag byahe ng ganito kalayo. And anyway, fourteen years ka
ng retired."
"Thirteen years, apo. I'm only 63." Pagtatama niya.
Napangiti ako. "Alam ko naman eh. I'm just testing your memory."
Muli kong pinagmasdan ang tanawin sa labas. Ano naman kayang klase ng university meron sa lugar na
ito? All along I thought sa university sa bayan namin ako papasok matapos kong mag graduate ng high
school. Pero mukhang may ibang balak si Grandma.
Napansin ko din ang pagbabago ng mood niya nitong mga nakaraang lingo. Mas naging magsigla siya. Six
months ago kasi bigla nalang siyang naging malungkutin at tahimik. Pag gising ko isang umaga hindi na
siya gaya ng dati. Hindi ko alam ang dahilan. Ang hinala ko nga may tinatago siyang sakit. Lagi niya
akong pinagmamasdan na para bang may malalim na iniisip. At lagi siyang may kausap sa phone.
Ang weird nga kasi madalas hindi niya gustong marinig ko ang usapan. But sometimes I overheard her
speaking about possible recovery or something. One time hindi ko sinasadya na ako ang nakasagot ng
tawag. Isang boses ng babae ang narinig ko. Bigla ba naman siyang sumigaw at umiyak. I don't really
know what happened. Pero yun ang naging huli kong pagsagot sa tawag.
Naging mas maayos ang kalagayan ni Grandma two months ago lang. Kasabay nito ang araw na nagising ako
sa gitna ng gabi dahil nag ka-cramps ang mga palad ko. Noong una hindi ko maintindihan kung bakit.
Pakiramdam ko nakuryente ako or something. Meron kasing weird na pakiramdam na para bang may
dumadaloy na kung ano sa mga palad ko. But other than that naging normal ang lahat.
So that's it. Pagkatapos ng gabing yun naging mas attentive si Grandma sa akin. Lagi niyang
tinatanong kung ano ang nararamdaman ko. Kung kamusta na ang mga palad ko. Araw araw niya ding
tinatanong kung hindi ba sumasakit ang ulo ko. I just answered her according to what I feel is
appropriate.
"Nandito na tayo, Ariela."
Mabilis akong sumilip sa labas ng sabihin yun ni Grandma. Isang malaking gate ang una kong nakita.
Isang silver gate na sobrang taas. Kasing taas ito ng brick wall na nakapaligid dito. And the wall
stretched for miles sa magkabilang dulo ng daan.
Natigilan ako. Sandali. Parang- parang nakita ko na ang lugar na ito.
Pinagmasdan ko itong mabuti. Pero imposible yun. Ngayon lang ako nakapunta dito. But I swear familiar
sa akin ang lugar. Mula sa mismong gate hangang sa pader. Hindi ako sigurado- Pero mukhang nakita ko
na ito sa isa sa mga panaginip ko.
Nitong mga nakaraang buwan kasi madalas nagiging weird ang mga panaginip ko. Minsan paulit ulit ang
mga ito. Gaya nalang ng isang particular na lugar na paulit ulit kong binibisita. Minsan nakikita ko
ang sarili ko sa harap ng gate na katulad ng gate na nasa harap namin. Minsan sa harap ng isang mala
kastilyong building. Minsan sa loob ng isang classroom. Pero hindi ko kilala ang mga kasama ko dahil
madalas hindi ko matandaan ang mga mukha nila pag gising ko.
Ang mas weird pa sa panaginip ko may kapangyarihan ako. I know it's kind of lame to admit that I'm
eighteen years old at nanaginip parin ng mga ganung bagay. Pero hindi ko din maintindihan ang sarili
ko. Gaya nalang ng nakikipaglaban ako o nagpapalabas ng powers sa mga palad ko. Ang pinagtataka ko
bakit alam ko ang specific na bagay tulad nito. At bakit bawat detalye para bang natural at familiar
sa akin?
"Are you okay, apo?"
Pinagmasdan ko si Grandma mula sa rearview mirror at pilit ngumiti. Bumukas ang gate sa harap namin
at dumaan ang sasakyan sa isang derechong daan kung saan nakalinya sa gilid nito ang matataas na mga
puno sa berde at malawak na damuhan.
May naramdaman akong kakaiba. Para bang pumasok ako sa isang portal and the mere feeling is very
familiar. My hands started prickling with a peculiar sensation. Pinagmasdan ko ang building na nasa
harap namin. Bigla akong nanghina. Ito nga yun. Ang lugar na nasa panaginip ko.
Hindi ko namalayan ang pag hinto ng sasakyan. Masyado akong nabigla sa nangyayari. Pinagmasdan ko ang
magandang paligid mula sa bintana. This can't be happening.
Bumaba si Grandma sa kotse. Bigla kong binuksan ang pintuan mula sa back seat at sumunod. Agad akong
binati ng matinding liwanag na malayong malayo sa tinted na bintana ng kotse ni Grandma. Pagharap ko
sa building doon na ako tuluyang natigilan. I stood frozen in place.
Madaming mukha ang nakatitig sa akin. Lahat sila nakangiti. Naka uniform sila ng maroon. At iba sa
kanila ay teachers. Kumaway ang isang babae sa akin. Isang babaeng may shoulder length na buhok at
blue na mga mata.
A weird feeling washed over me. Pakiramdam ko nangaling na ako dito. Pakiramdam ko kilala ko ang mga
taong ito. Bigla akong niyakap ng babaeng kumaway sa akin kanina.
"Snow."
Nagulat siya sa sinabi ko. Pero maging ako nabigla din. Hindi ako makapaniwala. Kilala ko siya.
"Snow." ulit ko sa pangalan niya. Pinagmasdan ako ni Snow na tila ba naiiyak.
"Ariela, nakabalik ka na. Maligayang pagbabalik sa Charm Academy."
Bigla akong natigilan. Charm Academy. Hindi ko alam kung bakit pero biglang may tumulong luha sa mga
mata ko. Biglang pumasok ang napakaraming alala sa isip ko. Sunod sunod na tila ba isang isang dam ng
alala ang nabuksan at binuhos ang lahat sa akin.
Pinagmasdan ko ang mga taong nasa harap ko. Siya si Snow Edwards at ang nasa likod niya ay si Layla
at Lily Song. Nandoon si Sir Chase at Miss Serena. Maging si Mrs. Hawkins, Mr. Rosewood, at Freya.
Hindi ako makapaniwala. Ang mga taong walang pangalan at mukha sa panaginip ko ngayon naalala ko na
sila.
Isang mahigpit na yakap mula sa mga schoolmates ko ang sumalubong sa akin. Natatawa ako at naluluha
at the same time. Nakabalik din ako sa wakas. Matapos ang madaming buwan. Matapos ang huling araw
kong tumapak sa Academy noong gabi ng Senior Mystic Ball. Sa wakas nakabalik na ako!
"Sabi ko na nga ba hindi mo kami iiwan."
Pinagmasdan ko ang lalakeng nagsalita. "Leon!" Niyakap ko din siya ng sobrang higpit.
Katabi ni Leon si Collin na nakangiti at pinagmamasdan ako. Niyakap ko silang pareho. "Masaya akong
makitang okay na kayo!"
Natawa si Leon. "Ano ka ba naman, Ariela. Anim na buwan na ang nakakaraan mula noong gabing yun.
Malamang magaling na kami."
Natawa ang mga kasama ko. Pero nawala agad ang ngiti ko nang may maalala. Linibot ko ang tingin sa
mga taong nakapaligid sa akin. Bakit wala siya?
"Si Jett?"
Biglang tumahimik ang paligid. Umiwas sila ng tingin na para bang nagtuturuan kung sino ang sasagot
sa tanong ko. Tiningnan ko ang kambal, umiwas sila at napatingin kay Snow. Tiningnan ko si Snow,
napatingin naman ito kay Collin. Tiningnan ko si Collin, bigla niyang siniko si Leon. Bumuntong
hininga si Leon.
"Aah, kasi Ariela." Napakamot siya ng ulo. "Alam mo kasi hindi naging maganda ang resulta ng-"
Natigilan ako. Hindi naging maganda ang resulta ng ano? Ng nangyari noong gabing yun? Yun ba ang ibig
sabihin ni Leon? Napaupo ako at biglang nanghina.
"Ariela-"
Ibig sabihin hindi ako nagtagumpay hindi ba? Hindi ko siya nagawang iligtas? Ibig sabihin pagkatapos
ng lahat ng nangyari hindi ko parin nagawang pigilan ang markang yun?
"Ariela tumayo ka dyan."
Pinagmasdan ko ang mga kasama ko. "Kaya ba ako nakabalik?" tanong ko. "Hindi ko nacontrol ang
pagkalat ng charm ni Jett kaya nagawa kong bumalik?"
"Ariela, huminahon ka. Ang ibig sabihin ni Leon-"
Akala ko okay na. Akala ko magiging okay na ang lahat. Pero paano ako magiging okay kung wala si
Jett?
"Sir Chase, bakit kailangang makabalik ako at siya hindi? Bakit kailangang-"
"SANDALI! BUMALIK KA DITO!" Natigilan ako nang may marinig na sigaw mula sa loob ng buiding. Pinahid
ko ang mga luha ko at nagtatakang napatingin dito.
"HINDI PA MAAYOS ANG RESULTA NG EXAM NA ITO. KAILANGAN MONG ULITIN! JETT FORESTER!"
My eyes widen at pakiramdam ko huminto ang oras. Tama ba ako ng narinig? J-Jett Forester?
"EWAN KO SAYO TANDA. MAY IMPORTANTE PA AKONG GAGAWIN."
I almost melted on my spot nang marinig ang isang napaka familiar na boses. Isang boses na kung
magsalita akala mo mas mataas pa siya sa mga kausap niya. Sumilip ang mga kasama ko sa nakabukas na
pintuan ng building. Sa madilim na hallway may nakita akong isang lalakeng naglalakad. Nakapamulsa
ito at may magulong buhok.
Hindi makapaniwalang napalingon ako kay Snow at sa kambal, kay Collin at Leon. They all shrugged and
smiled.
"Hindi mo kasi ako pinatapos." nakangiting sabi ni Leon. "Hindi siya makalabas. Hindi naging maganda
ang resulta ng exam niya kaya nag re-retake siya-"
Hindi ko pinatapos ang sinabi ni Leon. Tumakbo ako papasok sa hallway papunta kay Jett. Bigla siyang
tumigil sa paglalakad. Unti unti siyang napangiti nang makita akong tumatakbo. Tumulo ang mga luha
ko. Pero hindi na ito dahil sa lungkot kundi sa labis na saya.
Nakabalik na nga ako. Nakabalik na ako at nandito siya. Nandito si Jett Forester sa tabi ko.
One year ago kapag may nagsabi sa akin na darating ang araw na papasok ako sa isang magic school I
would think na nababaliw na ito. Magic school? Sa magic nga hindi ako naniniwala sa isang school pa
kaya na nagtuturo kung paano gamitin ito?
But fate has a funny way to turn your well planned things around. Kung akala mo nakaplano na ang
buhay mo at wala ka ng kawala hindi mo alam may mas malaki at mas maganda pa palang pwedeng mangyari.
Take it from me.
Napunta ako sa isang lugar na kailanman hindi ko akalain na nag e-exist. Sa isang lugar na ibang iba
sa mundong kinagisnan ko. Nasangkot ako sa kung ano anong gulo, nadiskobre ang kapangyarihang taglay
ko, at nakilala ang iba't ibang klase ng tao.
Nagawa ko ding lumabas ng buhay sa isang enchanted forest. Nangulo sa isang meeting. Muntik maging
estatwa. Hinanap ang isang tao sa gitna ng gubat. Halos mamatay dahil pilit pinalabas ang
kapangyarihan. Niligtas ng taong hindi akalaing may pakialam. Nag training. Nalaman ang iba't ibang
sekreto ng Academy. Nakipag laban sa ilalim ng full moon. Nakipag kasundo sa kalaban. Nakipag sayaw
sa isang Ball. Napunta sa ibang society. Muling nakipag sayaw sa isang Ball. Nakipag laban. At muling
nakabalik.
Ang dami ko na ngang napagdaanan. Napakalayo ko na sa dating ako. Hindi ko akalain na nakaya kong
lampasan ang mga bagay na ni sa panaginip hindi ko naisip na ma-encounter. Napaka ordinaryo ng buhay
ko doon. Pero dahil sa Charm Academy natuto akong pahalagahan ang mga taong mahalaga sa akin. Natuto
akong magtiwala sa ibang tao. Natutong ipakita kung sino talaga ako.
Sa mundong ito walang kasiguraduhan ang kaligtasan mo. Halos araw araw ay kailangan mong makipaglaban
para mabuhay. Pero sa ganung pagkakataon nasusukat ang kakayanan ng isang tao na pahalagahan ang
bawat oras na meron siya. Dahil hindi mo man sigurado kung anong mangyayari bukas o sa mga susunod na
araw, basta ginawa mo ang lahat ng makakaya mo sa araw na ito at naparamdam mo sa mga taong mahal mo
kung gaano sila kahalaga, masasabi mong wala kang pagsisisihan.
Because of Charm Academy I overcomed my fears and my limits. At higit sa lahat nagkaroon ako ng isang
bagong tahanan. Salamat sa pagsama sa paglalakbay ko, charmer. Sana mag-kita ulit tayo. You can
always come back and visit us. Laging bukas ang Charm Academy para i-welcome ka.
The End.
***
For all those who believe in Happy Endings :) Go JettRiela! Lols
Read the author's note for further questions and updates. I also have an announcement for you there.
So I hope this is not goodbye yet? Sabi nga ni Ariela, Charm Academy will forever be here, ready to
welcome you back :)
Thank you so much for reading/ supporting this story. Stay awesome, charmers. Group hug daw sabi nila
Ariela!
@april_avery
PS. "There is no real ending. It's just the place where you stop the story."
####################################
Charm Academy: Final Note
####################################
Charm Academy: Final Note
Final na kaya sulitin harhar Salamat sa lahat ng nagbasa ng Charm Academy, sa mga nagfollow, votes at
lalong lalo na sa comment at messages dito sa Wattpad. Yun kasi ang naging motivation ko lalo na
kapag tinatamad akong magsulat. Specially those inspiring once na talagang tumatak sa akin.
Thank you din sa lahat ng members ng Facebook group ng Charm Academy. Grabe, pinasaya niyo ako. Kahit
magulo tayo at laging flood ang notif ko, the best parin kayo. Sinasamahan niyo ako sa drama ko at
kung ano anong kalokohan. Naalala ko pa yung Royal Ball, haha. You really made this journey so
enjoyable.
Sa mga friends ko sa Facebook na nag me-message sa akin. Aww, grabe. Natutulala nalang ako minsan sa
inbox ko. Pasensya na sa iba na hindi ko mareplyan. Pero nababasa ko naman lahat. So thank you dahil
kahit minsan walang kwenta ang mga sagot ko, okay lang sa inyo haha.
Sa Group Chat na laging maingay :) Sa mga convo niyo na akala niyo hindi ko nababasa. I read them
all. Haha. At akin si Tao (Lol) ito kasi ang ilang beses ko ng nadatnan na topic. Inuulit ko. Akin si
Tao haha!
At sa mga admins ko sa group at page: Prima, Ashley, Ryuuben, Zynne, Daniela, Maicka, Heyra, Rendel,
Althea. Salamat sa pagtulong sa akin and for being there kahit magdamagan pa haha. PS. Thank you din
kay Crissy, Bianca, JoCastro, Rhegel, Mark Bonnin, Adonis Angelo, Jinky, Sher-Anne and Len,
StarryKyamii, Chufalse, WackyMervin at YanaJin.
And thank you din sa mga tweets niyo. Kahit hindi ako active doon at wala akong ginawa kundi mag
retweet at mag stalk at mag fangirl XD PS. Yung 100 tweets for CA ni Zynne at mga tweets ni Rhegel.
I will miss Charm Academy as much as you do guys. Maybe even more. But I hope this is not goodbye
yet. Hopefully makikita ko pa kayo sa iba ko pang ON GOING stories. Sa mga nagbabasa na, thank you at
hindi niyo ako iniwan. Sa mga hindi pa, hopefully you can check it:
LIVING WITH A HALF BLOOD - If you're into vampire, werewolves, witch, demon etc. (Aba, spoiler na
this XD)
THE JERK IS A GHOST - Love story/Teen Fiction/ cliché with a touch of fantasy. Love writing this <3
And...
INUULIT KO: WALA PONG BOOK 2 ANG CHARM ACADEMY. Completed na ang story. Dito na nagtatapos ang kwento
nila.
But...
Ito yung sinasabi kong announcement. I have a new story! TITAN ACADEMY OF SPECIAL ABILITIES. Sister
school ng Charm Academy (De, joke lang. Pero parang ganun na din yun XD) On going na siya so I hope
you can check it out. And yes, it is also about magic and special abilities but with different
characters and setting. Wala eh, frustration ko ang magsulat ng fantasy stories :)
So that's it.
Kung may tanong, message, kahit anong gustong iparating, pwede niyo akong i-add sa FB: April Avery or
follow sa twitter: @avery_ish.
Join din kayo sa groups! April Avery's Stories and Charm Academy Student Hall.
You can also like the page of Charm Academy: School of Magic.
(Whoa and dami pala nito XD Nasa profile ko ang mga links)
So sana hindi pa ito ang goodbye natin? And as for all those people who supported this story from the
very beginning, you will forever be a charmer for me :) Stay awesome and GO CHARM ACADEMY!
'Til the next story,
@april_avery

Charm Academy School of Magic PDF

Uploaded by

Document Information

Original Description:

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Charm Academy School of Magic PDF

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

7/8/2020 https://softcopieshere.weebly.com/uploads/2/4/1/7/24175387/charm_academy_school_of_magic.

Sabi nila may kapangyarihan daw ako.

Tinatawag nila iyon na Charm.

Teka, hindi yung Charm na charisma.

Charm as in magic powers.

Weird right? And very creepy.

Isang school para sa mga henyo at mayayaman.

Isang school na mas malaki pa sa bayan namin.

Isang school na may sariling hospital at market sa loob ng campus.

Isang school na pinaliligiran ng matataas na pader.

Nakakatakot ano? Yun talaga ang unang naramdaman ko.

Sabi nila special ako, na special ang school na yun.

Sabi nila I will fit in.

Welcome to Charm Academy: School of magic.

Where every Charm is power.

Inspired by Gakuen Alice.

Thank you all so much sa mga nagbasa at magbabasa palang.

Panoorin ang video sa side made by Coleen :)

Chapter 1: What's Your Charm?

"That's what you said an hour ago."

"But that's thirteen years ago."

"Twelve years, apo. I'm only 62," pagtatama niya.

I heaved a dramatic sigh.

"Nandito na tayo, Ariela."

"Charm Academy," basa ko sa pangalan ng school.

"Senior Marga, it's nice to see you again."

"Principal Serena Williams, it's been a long time."

"Siya na ba ang apo niyo, Senior? Napakalaki na niya."

"Serena, madami na ang nangyari," sagot ni Grandma.

Maya maya pa pumalakpak si Miss Serena na ikinagulat ko.

"So, wala pa siyang alam."

"Unfortunately, yes, Serena."

"Even the type?"

"Maging ako hindi ko alam."

"Dahil tinago ko ito sayo ng mahabang panahon, apo."

"Protect me from what?" Halos naluluha na ako. This is not happening!

"Okay, Grandma." Bumuntong hininga ako. "Pangako."

Niyakap ako ni Grandma ng mahigpit. "Good."

She kissed my forehead before letting go. "Good luck, apo."

Chapter 2: The Fire Ball

"Ito po ang magiging kwarto niyo, Miss Davis," he said.

Snow. What a weird name.

"Really? Then how did you get here?"

I shrugged. "Dahil dating nagtuturo dito ang Lola ko?"

Napaisip siya sa sinabi ko. "Pwede ba yun? Maybe. I don't know."

"Rules?" I asked with a hint of relief in my voice.

"HOY! ANO BA TABI!"

Napailing ang lalaki bago- OH NO.

"Sinabi kasing tumabi eh! Tanga!"

"Hindi. May problema ka?" mayabang niyang sagot. Seriously?

"Okay ka lang ba, Miss?"

A teacher. He's a teacher. Thank goodness!

Tumango ako. "I'm Ariela Davis."

"Hmm. Davis. So ano ang charm mo?"

"Wala akong charm."

"Teacher, bakit kayo nandito? Nahanap niyo na ba si Jett?" tanong niya.

Chapter 3: Deadly Deal

"Mabuti nalang at mukhang normal ang mga tao dito."

"Gaya ni Jett?" I pointed out.

"Dangerous type?" tanong ko.

"Galing ka nga pala sa normal world, ano?"

Biglang nagbalik ang takot ko dahil sa sinabi niya.