Współczujące działanie

16 KARMAPA
_________

Tybetańskie nauki dharmy opierają się na buddyzmie mahajany. W Tybecie mamy do czynienia ze
szczególną jego tradycją. Wiele wieków temu indyjscy mahasiddhowie zebrali samą esencję nauk Buddy,
która później została przeniesiona do Tybetu. Aż do dziś studiuje się je na uniwersytetach. Przynoszą też
one prawdziwe skutki dzięki praktyce. To pewne, że wszyscy możecie skosztować owocu, jakim jest stan
buddy.

Sercem nauk mahajany pozostaje medytacja pozwalająca na doświadczenie bodhiczitty, oświeconej postawy
umysłu. Pojęcie to można rozumieć na dwa sposoby: jako pragnienie przyniesienia pożytku sobie i innym oraz jako
stan umysłu pojawiający się w czasie dobrej praktyki, kiedy siebie i wszystkie istoty postrzegamy jako
nieoddzielne. Jeśli będziecie medytować z właściwą motywacją i zrozumieniem prawa przyczyny i skutku,
wzbudzicie w ludziach zaufanie. Będą oni mogli polegać na was i na tym, co robicie. Zręczne środki bodhiczitty
umożliwiają wam skuteczne pomaganie innym. Działania bodhisattwy można podzielić na cztery grupy: 

•szczodrość,
•łagodna mowa,
•pożyteczne działanie,
•spójność między słowami i działaniami.

Gdy bodhisattwa, praktykujący szczodrość, zobaczy kogoś, kto jest biedny, spontanicznie ofiaruje mu jedzenie,
ubranie, wszystko, czego będzie on potrzebował. Bodhisattwowie wiedzą również, że ludzie nie słuchają słów
wypowiedzianych w gniewie. Potrafią wczuć się w ich położenie. Mając dla nich zrozumienie, mówią łagodnie i
spokojnie, tak aby inni czuli się przy nich dobrze. Takie postępowanie bodhisattwy pozwala na wykorzystanie
dharmy w wielu różnych sytuacjach. Jeśli przyjrzymy się religiom Wschodu i Zachodu, zobaczymy, że pojęcie o
wierze pozostaje w nich jednakowe, nawet jeśli one same są odmienne. Jeśli jednak weźmiemy pod uwagę
filozofie, widać znaczące różnice. Dlatego też w krajach zachodnich wypowiedzi nauczycieli buddyjskich powinny
zgadzać się z zachodnimi wzorcami myślenia, tak aby nasiona dharmy w pełni przeniknęły do doświadczenia ludzi.
Tak też do nich przemawiają lamowie.

Ponieważ żyjemy w szczęśliwym czasie, światło współczucia Buddy dociera do Ameryki, Kanady, Europy –
rozprzestrzenia się po całym świecie. Wiele osób chce medytować i daje im to wiele radości. Z drugiej strony, aby
móc to robić, trzeba trafić na właściwy splot okoliczności. Samo spotkanie się na tyle dogodnych warunków jest
nadzwyczajnym, wspaniałym błogosławieństwem dharmy. Z chwilą otrzymania go na praktykującym spoczywa
odpowiedzialność za dalsze przekazywanie nauk – tym, którzy są na nie gotowi. Jak powiedziałem na początku,
korzeniem dharmy jest cenna bodhiczitta, oznaczająca współczucie dla innych. Pozostaje ona istotą wszystkiego, o
czym dziś mówiłem. Niektórzy ludzie myślą, że bardzo trudno jest otrzymać nauki. W końcu jednak je dostają.
Wówczas z kolei uważają, że nawet jeśli je otrzymali, to są one niezwykle trudne, a urzeczywistnienie ich zabiera
wiele czasu. Zapewne tak jest. Tak, jak w tym świecie trudno jest zrealizować to, do czego się dąży, tak też nie
jest łatwo dotrzeć do głębokich, tajemnych nauk mahajany, a już praktykując ją, nie jest łatwo osiągnąć stan
radości lub oświecenia. Wszystko to jednak zależy od was. Powinniście naprawdę podążać za dharmą, medytować i
utrzymywać świadomość przyczyny i skutku. Jeśli będziecie robić to wytrwale i z zaufaniem, urzeczywistnienie nie
zabierze tak długiego czasu, może też nie okaże się tak trudne. Tajemne nauki mahajany mówią: „Nagle dzieje się
coś szczególnego, nagle oświecenie zostało już osiągnięte”.

Choć tak wielu dziś medytuje, nasze czasy nie są spokojne i pełno w nich rozproszenia. Jaką motywacją
powinniśmy się wobec tego kierować? Znowu: pragnieniem przynoszenia pożytku innym. Doskonałą podpowiedzią
tutaj mogą stać się nasze własne potrzeby: czegokolwiek my chcemy, innych pewnie też uszczęśliwi. Taka
motywacja jest rzeczywiście rdzeniem praktyki dharmy. Jeśli uświadomimy sobie, jak działa prawo przyczyny i
skutku, będziemy pewni, że nasza postawa przyniesie doskonałe rezultaty. W tym świecie przywykliśmy mówić:
„moi rodzice, mój kraj, moja własność”. Z punktu widzenia dharmy patrzymy na wszystkich jako nieoddzielnych od
nas i głęboko życzymy im, by wyzwolili się od cierpienia i jak najszybciej osiągnęli stan buddy. W ten sposób
praktykujemy bodhiczittę. Jeśli będziemy umacniać w sobie życzenie przynoszenia pożytku innym i choćby raz
dziennie recytować mantrę OM MANI PEME HUNG, pomoże to w wyzwoleniu istot z cierpienia i wyniesie je na
poziom buddy. Dołączam swe myśli i błogosławieństwo do wszelkich waszych poczynań i bardzo wam życzę
długiego życia.