Ξεκίνησα να αυνανίζομαι απο την πιο τρυφερή ηλικία, χωρίς να καταλαβαίνω αυτό

που έκανα- δεν κρυβόμουν από κανένα. Στα 8 ή 9 άρχισα να σκέφτομαι για τις
γυναίκες- αλλά αυτό το πάθος έγινε αληθινά δυνατό στα 13 ή 14. Εφόσον δεν είχα
πλέον όρια, αυνανιζόμουνα μέχρι 7 ή 8 φορές τη μέρα, η όψη και μόνο ενός
γυναικείου ρούχου με εξίταρε. Καθώς αυνανιζόμουνα, μεταφερόμουν με την φαντασία
σε ένα δωμάτιο, όπου γυναίκες βρίσκονταν στη διάθεσή μου: αφού είχα ικανοποιήσει
τα πάθη μου πάνω τους και αφού είχα διασκεδάσει βασανίζοντάς τες με όλους τους
τρόπους, τις φανταζόμουν νεκρές και εκτελούσα πάνω στα πτώματά τους όλων των
ειδών τις βλάσφημες πράξεις. Άλλες φορές μου ερχόταν η επιθυμία να τεμαχίσω τα
πτώματα των αντρών, αλλά πολύ σπάνια- ένιωθα αηδία.
Βλέποντας οτι δεν είδα τη δυνατότητα να έχω ανθρώπινα σώματα, έψαχνα σώματα
νεκρών ζώων που ακρωτηρίαζα όπως αργότερα τα σώματα αντρών και γυναικών.
Τους έκοβα την κοιλιά και αφού τους έβγαζα τα έντερα, αυνανιζόμουνα καθώς τα
σκεφτόμουνα, μετά απο το οποίο σταματούσα ντροπιασμένος για την πράξη μου και
υποσχόμουν στον εαυτό μου να μην ξαναρχίσω- αλλά το πάθος ήταν μεγαλύτερο της
θέλησής μου. Έβρισκα σε αυτές τις καταστάσεις, μια τεράστια ευχαρίστηση, μια
απόλαυση που δεν μπορώ να περιγράψω, και που για να την κάνω να διαρκέσει
περισσότερο, αυνανιζόμουν αργά ώστε να καθυστερήσω όσο το δυνατόν
περισσότερο την έξοδο του σπέρματος.
Σελ.64

Μου έτυχε να ακρωτηριάσω απόήρθε να ακρωτηριάσω από το άλογο, μέχρι πιο μικρά
ζώα, όπως γάτες, μικρά σκυλιά, κτλ..

Μόνο προς το τέλος τουΠερί το τέλος του 1846 μόνο, μου ήρθε η ιδέα/σκέψη να ξεθάψω
τα κουφάρια-. Η η ευκολία με την οποία αυτό μπορούσε να γίνει μέσα στο κοινοτάφιο
του Ανατολικού Δυτικού Κοιμητηρίου, μου γέννησε αυτή την ιδέα- μα. Μα η ιδέα δεν
εκτελέστηκε, με κρατούσε ακόμα ο φόβος.

Στις αρχές του 1847, καθώς το τάγμα μου είχε πάει στην το τάγμα μου, όντας καθοδόν για
την Tours, η ομάδα συντροφιά μου στάλθηκε στη μικρή πόλη Blere. Τότε ήταν που
διέπραξα την πρώτη βιαιότητα σε τάφο, κάτω απο τις εξής συνθήκες:με τις συνθήκες που
περιγράφονται πιο κάτω:

Ήταν μεσημέρι. Καθώς περιπατούσα Ενώ ήμουν σε βόλτα στην εξοχή με έναν από τους
φίλους μου, μου ήρθε η περιέργεια να μπω στο κοιμητήριο που ήταν δίπλα στο
μονοπάτι δρόμο (αυτό συνέβη μετα το τέλος του μήνα Φλεβάρη), κάποιος είχε θαφτεί
την προηγουμένηπαραμονή, οι νεκροθάφτες, συμφωνα με αυτό που μου είχαν έχουν πει
την μεθεπομένη, καθώς τους είχε βρει η , έχοντας μείνει έκπληκτοι από τη βροχή, δεν
είχαν μπορέσει να ολοκληρώσουν το γέμισμα του λάκκου και είχαν επίσης αφήσει τα
εργαλεία τους δίπλα. Σε αυτην τη θέα Με αυτήν την προοπτική, μου ήρθαν οι πιο
μαύρες ιδέες, είχα εναν δυνατόν πονοκέφαλο, η καρδιά μου χτυπούσε
δυνατα, je ne me possedais plus.δεν έλεγχα πια τον εαυτό μου.

Σελίδα 2

Περί το τέλος του 1846 μόνο, μου ήρθε η ιδέα/σκέψη να ξεθάψω τα κουφάρια. Η ευκολία με
την οποία αυτό μπορούσε να γίνει μέσα στο κοινοτάφιο του Δυτικού Κοιμητηρίου, μου
γέννησε αυτή την ιδέα. Μα η ιδέα δεν εκτελέστηκε, με κρατούσε ακόμα ο φόβος.
Στις αρχές του 1847, το τάγμα μου, όντας καθοδόν για την Tours, η συντροφιά μου στάλθηκε
στη μικρή πόλη Blere. Τότε ήταν που διέπραξα την πρώτη βιαιότητα σε τάφο, με τις
συνθήκες που περιγράφονται πιο κάτω:

Ήταν μεσημέρι. Ενώ ήμουν σε βόλτα στην εξοχή με έναν από τους φίλους μου, μου ήρθε η
περιέργεια να μπω στο κοιμητήριο που ήταν δίπλα στο δρόμο (αυτό συνέβη μετα το τέλος
του μήνα Φλεβάρη), κάποιος είχε θαφτεί την παραμονή, οι νεκροθάφτες, συμφωνα με αυτό
που μου έχουν πει την επομένη, έχοντας μείνει έκπληκτοι από τη βροχή, δεν είχαν μπορέσει
να ολοκληρώσουν το λάκκο και είχαν επίσης αφήσει τα εργαλεία τους δίπλα. Με αυτήν την
προοπτική, μου ήρθαν οι πιο μαύρες ιδέες, είχα εναν δυνατόν πονοκέφαλο, η καρδιά μου
χτυπούσε δυνατα, je ne me possedais plus. Προφασίστηκα μία δικαιολογία για να
γυρίσω αμέσως στην πόλη. Έχοωντας ξεφορτωθείΞεφορτώθηκα το φίλο μου,
επέστρεψα στο κοιμητήριο και χωρίς να δώσω προσοχή στους εργάτες τραβήξω την
προσοχή των εργατών που δούλευαν στα αμπέλια που ακουμπούσαν το , γειτονικά του
κοιμητήριοηρίου, άρπαξα ένα φτυάρι και άρχισα να σκάβω τον τάφο με μία ενεργεια
που δεν θα μπορούσα να έχω καμία άλλη στιγμή. Είχα ήδη βγάλει έξω το νεκρό κορμί
Μετά έβγαλα έξω το ψόφιο πτώμα-, μη βρίσκοντας κάποιο αιχμηρό εργαλείο για να το
ακρωτηριάσω, άρχισα να το χτυπώ με το φτυάρι που κρατούσα στο χέρι μου με μία
οργή που δεν μπορώ ακόμα να εξηγήσω, όταν ένας εργάτης που δούλευε δίπλαπολύ
κοντά, ακούγοντας το θόρυβο που έκανα, εμφανίστηκε στην πόρτα του κοιμητηρίου.
Παίρνοντάας τον είδηση, ξάπλωσα στον τάφο, δίπλα στον νεκρό πτώμα κι έμεινα εκεί
κάποια λεπτά.

3η ΣΕΛΙΔΑ-Σελ.65
Καθώς ο εργάτης πήγε να ειδοποιήσει τις αρχές της πόλης, εκμεταλλεύτηκα εκείνη τη στιγμή
για να ξανακαλύψω το κουφάρι με χώμα και να βγω από το κοιμητήριο σκαρφαλώνοντας τον
τοίχο.
Έτρεμα ολόκληρος,πολύ ένας κρύος ιδρώτας κάλυπτε το σώμα μου .αποτραβήχτηκα σε ενα
μικρό κοντινό δάσος όπου, παρόλη την κρύα βροχή που έπεφτε εδώ και κάποιες ώρες,
ξάπλωσα στη μέση των χαμόδεντρων. Εμεινα σε αυτή τη θέση περίπου 3 ώρες, μέσα σε ένα
καθεστώς παντελούς ασυναισθησίας. Όταν βγήκα από αυτή την υπνηλία, τα μέλη μου ήταν
πληγωμένα και το κεφάλι μου πολύ αδύναμο. Το ίδιο πράγμα μου συνέβη στη συνέχεια,
μετά από κάθε έξαρση τρέλας.
…., παρόλη την κρύα βροχή που έπεφτε εδώ και κάποιες ώρες, ξάπλωσα στη μέση των
χαμόδεντρων. Εμεινα σε αυτή τη θέση περίπου 3 ώρες,μέσα σε ένα καθεστώς παντελούς
ασυναισθησίας.

Έχοντας επιστρέψει στην Tours, στις αρχές του μήνα Μάρτη, δεν πέρασε πολύ καιρός πριν
να αισθανθώ την ανάγκη να ξεθάψω νεκρούς. Πήγαινα γι’ αυτό το λόγο, στο κοιμητήριο της
πόλης αυτής, το βράδυ: μα έχοντας συνειδητοποιήσει οτι ήταν αδύνατο να πραγματοποιήσω
το σκοπό μου, παραιτήθηκα και δεν ξαναγύρισα εκεί.

Αυτή η κατάσταση διήρκησε τους μήνες Μάρτη, Απρίλη και Μάη. Εχoντας επιστρέψει στο
Παρίσι στο τέλος του Μάη, άρχισα σύντομα να αισθάνομαι εκ νέου αυτό το κακό.
Καθώς οδηγήθηκα μία μέρα στο κοιμητήριο του Père-Lachaise, αυτή η απομόνωση με
ευχαρίστησε, η ευκολία στο να να εισέλθω σε αυτό, με έκανε να πάρω την απόφαση να
ξαναγυρίσω εκεί μέσα στη νύχτα. Πράγματι, μπήκα μέσα στο κοιμητήριο, στις 9 ή 10 το
βράδυ, σκαρφαλώνοντας ένα τοίχο, περιπλανήθηκα λίγα λεπτά, ταραγμένος απο τις πιο
μαύρες ιδέες, Στη συνέχεια, πλησιάζοντας το κοινοτάφιο, άρχισα να ξεθάβω ένα πτώμα. To
πτώμα αυτό ήταν μίας γυναίκας περίπου 40 ετών, αρκετά καλά διατηρημένο. Του άνοιξα το
στομάχι, του έβγαλα τα εντόσθια και τα έκοψα με λύσσα, σε 1000 κομμάτια. Μα δεν
διέπραξα καμία απρεπή πράξη σε αυτήν τη γυναίκα (Ιούνιος 1847)
Συνέχισα να πηγαίνω σχεδόν κάθε βράδυ στο κοιμητήριο, για τις επόμενες 15 ημέρες. Σε
αυτό το διάστημα, ξέθαψα 3 ή 4 γυναίκες, τις οποίες χειρίστηκα όπως την πρώτη, χωρίς να
παραβιάσω την σεμνότητά τους.
Αφού έβγαλα τα εντόσθια από διαφορετικά πτώματα..Σελ 66 στα οποία μόλις αναφέρθηκα
και είχα ακρωτηριάσει, αποσύρθηκα αφού είχα αυνανίστεί 2 ή 3 φορές, στα γόνατα, δίπλα
στο πτώμα. , Αυνανιζόμουνα με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο έσφιγγκα σπασμωδώς ένα
μέρος του πτώματος, μα πιο συγκεκριμένα τα εντόσθια.

..ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ…
Αφιχθήείςής στην Douai, μετά απο τις πράξεις του Φεβρουαρίου, ένιωθα την ανάγκη να
ακρωτηριάσω νεκρά σώματα. Ένα βράδυ, γύρω στις 10 Μάρτη, πήγαινα στο κοιμητήριο....
Με το που μπήκα...βάλθηκα να ξεθάβω μία νεαρή κοπέλα, που θα μπορούσε να ήταν 15 ή
17 χρόνων. Αυτό το πτώμα είναι το πρώτο πάνω στο οποίο επιδόθηκα σε ακολασίες. Δεν
μπορούσα να προσδιορίσω αυτό που ένιωθα εκείνη την στιγμή, καθώς το πώς νιώθει
κάποιος με μια ζωντανή γυνάικα δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτό. Φιλούσα αυτή τη
νεκρή γυναίκα σε όλα τα μέρη του σώματος, την κρατούσα σφιχτα για να την χωρίσωκόψω
στα δύο. Με λίγα λόγια μία λέξη της παρείχα όλα τα χάδια που ένας παθιασμένος εραστής
μπορεί να κάνει στο αντικείμενο της αγάπης του. Αφού είχα παίξει με αυτό το άψυχο σώμα
περίπου ένα τέταρτο της ώρας, ξεκίνησα να το ακρωτηριάζω, να του βγάζω τα εντόσθια,
όπως σε όλα τα άλλα θύματα της οργής μου. Στη συνέχεια, έβαλα ξανά το πτώμα στο λάκκο
και αφού το κάλυψα με χώμα, επέστρεψα στο Σελ 67 στρατόπεδο, με τα μέσα μεταφοράς
που χρησιμοποιησα για να ιούνταν για να πάωει κανείς στο κοιμητήριο.

Καθώς το τάγμα μου είχε σταλεί στη Lille στις 15 Μάρτη, ξέθαψα 4 γυναικεία πτώματα σε
αυτή την τελευταία πόλη, μέσα στο διάστημα ενός μήνα, και σε αυτά τα 4 πτώματα
επιδόθηκα στις ίδιες ακολασίες όπως στην Douai….
Είχαμε γυρίσει στο Παρίσι ( 17 Ιουλίου 1848), το τάγμα κατασκήνωνε στο στρατόπεδο του
Ivry. Μετά από μερικές μέρες ξεκούρασης διακοπών, το κακό μου ξαναγύρισε, πιο βίαιο από
ποτέ......Έβγαινα από το στρατόπεδο σχεδόν κάθε βράδυ, για να πάω στο κοιμητήριο του
Montparnasse, όπου επιδιδόμουνα σε μεγάλες υπερβολέςακολασίες.
Το πρώτο θύμα της λύσσας/οργής μου, σε αυτό το κοιμητήριο,ήταν μία μικρή κοπέλα, 12 ή
13 χρόνων, το πτώμα της τελείως ήταν όλο σε αποσύνθεση, γεγονός που δεν με απέτρεψε
από το να το βεβηλώσω με άσεμνες πράξεις. Στη συνέχεια, αφού του είχα ανοίξει την κοιλιά
έχοντας βγάλει τα εντόσθια και έχοντας κόψει τα γεννητικά όργανα, αυνανίστηκα ακόμα και
αποσύρθηκα....
Από την παιδική μου ηλικία, παρατηρούσε κανείς σε μενα μία μεγάλη θλίψη- μα αιχμαλώτιζε
την ψυχή μου μόνο συγκεκριμένες στιγμές της μέρα, κάποιες φορές με απόσταση αρκετών
ημερών.. Κατα τα άλλα , ήμουν χαρούμενος. Τέτοια που σε συγκεκριμένες στιγμές στην
ημέρα Και από αυτή, ήμουν πολύ χαρούμενος . Δεν ήμουν ποτέ άρρωστος. Κατέστρεφα τα
πτώματα αφού τα βεβήλωνα, όχι για να κρύψω τη βεβήλωση όπως θα ‘ήθελαν να λέγεται,
αλλά μάλλον επειδή αισθανόμουν την ανάγκη να τα ακρωτηριάσω, δεν μπορούσα να
συγκρατηθώ.

Αυτό το καθεστώς πραγμάτων διήρκησε τους μήνες Μάρτη, Απρίλη και Μάη. Επιστρέφοντας
στο Παρίσι στο τέλος του Μάη, η βλάβη ήταν εκ νέου αισθητή.
Μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο, πήγαινα στο κοιμητήριο σχεδόν κάθε βράδυ. Μεσα σε αυτό το
διάστημα, θα ξέθαψα 3 ή 4 γυναίκες που αντιμετώπισα όπως την πρώτη, χωρίς σεξουαλική
επίθεση.