3η Μπαλάντα

Εδω είναι η απεικόνιση της θηλυκής γοητείας. Ο νεαρός ορκίστηκε πίστη στην ερωτηθείσα
νεαρή κοπέλα, στις όχθες της λίμνης. Αυτή, που αμφιβάλλει για τη σταθερότητα των
ανδρών, παρά τις διαμαρτυρίες του αγαπημένου της, απομακρύνεται και εμφανίζεται ξανά
με τη γοητευτική μορφή μιας Ondine (water nymph). Μόλις είχε σαγηνεύσει το νέο άνδρα
και αυτός ενέδωσε στην γοητεία. Τιμωρημένος, θα οδηγηθεί στην υδάτινη άβυσσο και
καταδικασμένος να ακολουθήσει μουγκρίζοντας, την γυαλιστερή νύμφη την οποία δεν θα
φτάσει ποτέ.

(1)Στις δυο τελευταίες μπαλάντες, ο Chopin φαίνεται να εγκαταλείπει την ιδέα της
δραματικής αντίθεσης, πάνω στην οποία στήριξε τη μουσική κατασκευή των
προηγούμενων.

Πράγματι, η αντίθεση του χαρακτήρα ανάμεσα στα γενεσιουργά θέματα, εδώ είναι
λιγότερο εμφανής και η εκεί αρχική τους σχέση υπονοεί μάλλον την ιδέα μίας συμφωνίας
αφοσοίωσης, ενός είδους κρυφού συνδέσμου παρά μίας διαμάχης.

Δεν είναι παρ' όλα αυτά , παρα μια εντελώς επιφανειακή εντύπωση και η ερμηνεία αυτών
των έργων θα ήταν αμυδρά πειστική, αν αυτή δεν έψαχνε να φέρει στο φως τιs διακριτικές
αναφορές του ρυθμού και του συναισθήματος που διαφοροποιούν τις μουσικές ιδεές οι
οποίες μοίαζουν σε εμφάνιση.

Σε αυτή τη Μπαλάντα συγκεκριμένα, η οποία γνωρίζουμε ότι απεικονίζει το μύθο του

Mickiewizc με τίτλο “Ondine”, η συγγένεια των δύο θεμάτων εξηγείται από την ίδια, μιας
και μέσα στη μία ή την άλλη ηχητική πρόταση ο σκοπός είναι να πυροδοτήσει την ίδια ιδέα
αυτή της αγάπης. Μα ενώ διαβάζουμε στην πρώτη, την τρυφερή έξαρση των αμοιβαίων
εξομολογήσεων, η δεύτερη μας δίνει μια μικρή εικόνα της μαγικής σφαίρας της
υπερφυσικής αποπλάνησης.

Παίρνοντας το κείμενο της ποιητικής επιχειρηματολογίας, η μουσική ανάπτυξη τείνει να

εμπλέκει διαδοχικά τις αλλαγές στις αποχρώσεις, οι οποίες, απο την αρχη, χαρακτηρίζουν
αυτές τις δυο κρίσιμες προτάσεις και στο τέλος, ο Chopin πετυχαίνει, με μια ιδιοφυή
ευγλωτία, να δώσει στο πρώτο ενα παθητικό νόημα θερμής ικέτευσης και να δώσει στο
άλλο την ακαταμάχητη έμφαση της κυριαρχίας Είναι οι φράσεις αυτής της εξέλιξης που ο
ερμηνευτής πρέπει να κάνει αισθητές, αν δε θέλει μόνο να ικανοποιηθεί παίζοντας νότες.
Θα επιχειρήσουμε κατά τη διάρκεια αυτής της ανάλυσης, να εντοπίσουμε τα κυριότερα
σημεία.
Τα πρώτα 8 μέτρα δημιουργούνται μεσα στην ιδέα ενός πολύ τρυφερού διαλόγου, στον
οποίο εναλλάξ, περνώντας από το δεξί χέρι στο αριστερό χέρι, η αιώνια ερώτηση και
απάντηση των ερωτευμένων: - Θα με αγαπάς για πάντα; - Ναι, το ορκίζομαι, κι εσύ θα
κρατήσεις την πιστη σου για μένα; - Για όσο ζω.

Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα της ανοιξιάτικης φρεσκάδας, ορίζεται μία ανάπτυξη
ρυθμικού χαρακτήρα, που εισάγεται για να μην απομονώσει τα προηγούμενα μέτρα
στολίζοντάς την με μια πολύ παθιασμένη νότα. Χρειάζεται η χαρούμενη ανάπτυξη μιας
νεανικής ευτυχιας, το καθαρό πάθος ενός γλυκού και ζεστού συναισθήματος.

2,7,9,16,27 2