Fábulas de Esopo y Babrio  

Λαγωοὶ καταγνόντες ἑαυτῶν δειλίαν ἔγνωσαν δεῖν ἐαυτοὺς

Esopo κατακρημνίσαι. Παραγενομένων δὲ αὐτῶν ἐπί τινα κρημνὸν, ὧι

236. λίμνη ἐπέκειτο, ἐνταῦθα βάτραχοι ἀκούσαντες τῆς ποδοψοφίας

Λαγωοὶ καὶ Ἀλώπεκες. ἑαυτοὺς εἰς τὰ βάθη τῆς λίμνης ἐδίδοσαν. Εἷς δέ τις τῶν

(S. 160. C. 107 et p. 319. F. 108.) λαγωῶν θεασάμενος αὐτοὺς ἔφη πρὸς τοὺς ἑτέρους· «ἀλλὰ

  μηκέτι ἑαυτοὺς κατακρημνίσωμεν· ἰδοὺ γὰρ εὕρηνται καὶ ἡμῶν

Λαγωοί ποτε πολεμοῦντες ἀετοῖς παρεκάλουν εἰς συμμαχίαν δειλότερα ζῶα.»

ἀλώπεκας· αἱ δ᾿ ἐφασαν· «ἐβοηθήσαμεν ἂν ὑμῖν, εἰ μὴ Οὕτω καὶ τοῖς ἀνθρώπους αἱ τῶν ἄλλων δυστυχίαι τῶν ἰδίων

ἤιδειμεν, τίνες ἐστὲ, καὶ τίσι πολεμεῖτε.» δυστυχημάτων παραμύθιον γίνονται.

Ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι οἱ φιλονεικοῦντες τοῖς κρείττοσι σὺν τῶι 238.

διαμαρτεῖν καὶ καταπαίζονται. Λαγωὸς καὶ Κύων.

(B. 69.)

237. Θάμνου λαγωὸν λασιόπουν ἀναστήσας

Λαγωοὶ καὶ Βάτραχοι. κύων ἐδίωκεν οὐκ ἄπειρος ἀγρεύειν,

(S. 137. F. 89. C. 57 et p. 310. B. 25.)
δρόμωι δ᾿ ἐλείφθη. καί τις αἰπόλος σκώπτων «ὁ πηλίκος σου» Οὕτως ἔνιοι τῶν ἀνθρώπων μὴ μετρίοις κέρδεσιν

φησὶν «εὐρέθη θάσσων.» ὁ δ᾿ εἶπεν· ἄλλως ἄλλον ἁρπάσαι ἐπαρκούμενοι λανθάνουσι καὶ τὰ ἐν χερσὶ προϊέμενοι.

σπεύδων τρέχει τις, ἄλλως δ᾿ αὑτὸν ἐκ κακοῦ σώζων.»

420.

254. Χελώνη καὶ Λαγωός.

Λέων καὶ Λαγωός. (S. 224. C. 287.)

(S. 146. C. 224. F. 97.)  

  Χελώνη καὶ λαγωὸς περὶ ὀξύτητος ἤριζον· καὶ δὴ προσθεσμίαν

Λέων ἐπιτυχὼν λαγωῶι κοιμωμένωι τοῦτον ἔμελλε στήσαντες καὶ τόπον ἀπηλλάγησαν. Ὁ μὲν οὖν λαγωὸς διὰ τὴν

καταφαγεῖν· μεταξὺ δὲ θεασάμενος ἔλαφον παριοῦσαν. ἀφεὶς φυσικὴν ὠκύτητα ἀμελήσας τοῦ δρόμου, πεσὼν παρὰ τὴν ὁδὸν

τὸν λαγωὸν ἐκείνην ἐδίωκεν. Ὁ μὲν οὖν ἀπὸ τῶν ψόφων ἔκοιμᾶτο, ἡ δὲ χελώνη συνειδυῖα ἑαυτῆι τὴν βραδύτητα, οὐ

ἐξαναστὰς ἔφυγεν· ὁ δὲ λέων, ἐπὶ πολὺ διώξας τὴν ἔλαφον, διέλιπε τρέχουσα, καὶ οὕτω κοιμώμενον τὸν λαγωὸν

ἐπειδὴ καταλαβεῖν οὐκ ἠδυνήθη, ἐπανῆλθεν ἐπὶ τὸν λαγωόν· παραδραμοῦσα εἰς τὸ βραβεῖον τῆς νίκης ἀφίκετο.

εὑρὼν δὲ καὶ αὐτὸν πεφευγότα ἔφη· «ἀλλ᾿ ἔγωγε δίκαια Ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι πολλάκις φύσιν ἀμελοῦσαν ὁ πόνος

πέπονθα, ὅτι ἀφεὶς τὴν ἐν χερσὶ βορὰν, ἐλπίδα μείζονα ἐνίκησε.

προὔκρινα.»
  200. Γλαὺξ, σοφὴ οὖσα, ξυνεβούλευε τοῖς ὀρνέοις, τῆς δρυὸς ἐν

Κολοιὸς καὶ Γλαύξ. ἀρχῆι φυομένης, μὴ ἐᾶσαι, ἀλλ᾿ ἀνελεῖν πάντα τρόπον· ἔσεσθαι

(C. p. 117. F. 217. B. 72.) γὰρ φάρμακον ἀπ᾿ αὐτῆς ἄφυκτον, ὑφ᾿ οὗ ἁλώσονται, τὸν ἰξόν.

Κάλλους ἦν ἀγὼν, καὶ παρὰ τῶι Διὶ κριθησόμενοι πάντες οἱΠάλιν

ὄρνειςδὲἐφοίτων,
τὸ λίνον
Ἑρμοῦ
τῶν ἀνθρώπων
τὴν σπειρόντων, ἐκέλευε καὶ

κυρίαν ὁρίζοντος. Ποταμούς τε καὶ λίμνας ἅπαντες κατελάμβανον,

τοῦτο
τὰ μὲν
ἐκλέγειν
φαῦλατὸτῶν
σπέρμα·
πτερῶν μὴ γὰρ ἐπ᾿ ἀγαθῶι φυήσεσθαι.

ἀποβάλλοντες, τὰ δὲ κρείττω φαιδρύνοντες. Κολοιὸς δὲ, οὐδὲν

Τρίτου
εὐπρεπὲς
δὲ, ἰδοῦσα
ἔχων
τοξευτήν
ἀπὸ τῆςτινα ἄνδρα, προέλεγεν, ὅτι οὗτος ὁ

φύσεως, ἃ τῶν ἄλλων ἐξέπιπτε, ταῦτα οἰκεῖον συνέθηκε κόσμον.

ἀνὴρ
Γλαῦξ
φθάσαι
δὲ μόνη
ὑμᾶςἐπιγνοῦσα,
τοῖς ὑμετέροις πτεροῖς, πεζὸς ὢν αὐτὸς

τὸ ἑαυτῆς ἀφηιρεῖτο τὸν κολοιὸν, καὶ τὰ ἄλλα πράττειν ἀνέπειθεν.

πτηνὰ Ἀφαιρεθεὶς
ἐπιπέμπων βέλη.
δὲ τὰ Τὰ
παρὰ
δὲ ἠπίστει τοῖς λόγοις καὶ ἀνόητον

πάντων ὁ κολοιὸς γυμνὸς εἰς τὴν Διὸς ἀφίκετο κρίσιν. αὐτὴν ἡγοῦντο καὶ μαίνεσθαι ἔφασκον· ὕστερον δὲ πειρώμενα

Κόσμος ἐπείσακτος αἰσχύνη τοῖς ἔχουσι. ἐθαύμαζε καὶ τῶι ὄντι σοφωτάτην ἐνόμιζεν. Καὶ διὰ τοῦτο,

105. ἐπὰν φανῆι, πρόσεισιν ὡς πρὸς ἅπαντα ἐπισταμένην· ἡ δὲ

ξυμβουλεύει μὲν οὐδὲν ἔτι αὐτοῖς, ὀδύρεται δὲ μόνον.

Γλαὺξ καὶ Ὄρνεα.

(C. 331. ex Dione Chrysost. XII, §. 7 sq.)

106.

Γλαὺξ καὶ Ὄρνεα.

(C. 330. F. 385. ex Dione Chrysost. LXXII, §. 14 sq.) ἐπὶ τῆι ξυμβουλῆι. Καὶ νῦν ἔτι οὕτως ἔχουσιν, ὡς δεινῆς καὶ

σοφῆς οὔσης αὐτῆς, καὶ διὰ τοῦτο ἐθέλουσι πλησιάζειν,

ἡγούμενα ἀγαθόν τι ἀπολαύειν τῆς ξυνουσίας. Προσίασι δὲ

Αἴσωπος ξυνετίθει λόγον τοιοῦτον· ὡς τὰ ὄρνεα ξυνῆλθε πρὸξ
μάτην ἐπὶ κακῶι. Ἡ μὲν γὰρ ἀρχαία γλαὺξ τῶι ὄντι φρονίμη τε
τὴν γλαῦκα καὶ ἐδεῖτο, τῆς μὲν ἀπὸ τῶν οἰκοδομημάτων
ἦν καὶ ξυμβουλεύειν ἐδύνατο· αἱ δὲ νῦν μόνον τὰ πτερὰ
σκέπης ἀπανίστασθαι, πρὸς δὲ τὰ δένδρα τὴν καλιὰν, ὥσπερ
ἔχουσιν ἐκείνης καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ τὸ ῥάμφος, τὰ δὲ ἄλλα
καὶ αὐτὰ, καὶ τοὺς τούτων μεταπήγνυσθαι κλῶνας, ἀφ᾿ ὧν καὶ
ἀφρονέστεραί εἰσι τῶν ἄλλων ὀρνέων.
ἄιδειν ἔστιν εὐσημότερον· καὶ δὴ καὶ πρὸς δρῦν ἄρτι ταυτηνὶ

φυομένην, ἐπειδὰν πρὸς ὥραν ἀφίκηται, ἑτοίμως ἔχειν ἱζάνειν

καὶ τῆς χλοερᾶς κόμης ἀπόνασθαι. Ἀλλ᾿ οὖν τήν γε γλαῦκα μὴ

τοῦτο τοῖς ὀρνέοις ποιεῖν παραινεῖν μηδὲ φυτοῦ βλάστηι

ἐφήδεσθαι ἰξὸν πεφυκότος φέρειν, πτηνοῖς ὄλεθρον. Τὰ δὲ μὴ

τῆς ξυμουλῆς ἀποδέχεσθαι τὴν [54] γλαῦκα· τοὐναντίον δὲ

ἔχαιρε τῆι δρυὶ φυομένηι· ἐπειδὴ δὲ ἱκανὴ ἦν, καθίσαντα ἐπ᾿

αὐτὴν ἦιδεν. Γενομένου δὲ τοῦ ἰξοῦ ῥαιδίως ἤδη ὑπὸ τῶν

Babrio
ἀνθρώπων ἁλισκόμενα μετενόουν καὶ τὴν γλαῦκα ἐθαύμαζον
 τί σοι ποιητόν ἐστιν»· εἶτα τοξεύει

1 μικρὸν διαστάς. χὠ μὲν οἰστὸς ἐκρύφθη

Τοξότης καὶ λέων. 10

λέοντος ὑγραῖς χολάσιν· ὁ δὲ λέων δείσας

Ἄνθρωπος ἦλθεν εἰς ὄρος κυνηγήσων, ὥρμησε φεύγειν ἐς νάπας ἐρημαίας.

τόξου βολῆς ἔμπειρος· ἦν δὲ τῶν ζώιων τούτου δʹ ἀλώπηξ οὐκ ἄπωθεν εἱστήκει.

φυγή τε πάντων καὶ φόβου δρόμος πλήρης. ταύτης δὲ θαρσεῖν καὶ μένειν κελευούσης

λέων δὲ τοῦτον προὐκαλεῖτο θαρσήσας «οὔ με πλανήσεις» φησίν, «οὐδʹ ἐνεδρεύσεις·

5 15

αὑτῶι μάχεσθαι. «μεῖνον» εἶπε, «μὴ σπεύσηις» ὅπου γὰρ οὕτω πικρὸν ἄγγελον πέμπει,

ἅνθρωπος αὐτῶι, «μηδʹ ἐπελπίσηις νίκηι· πῶς αὐτὸς ἤδη φονερός ἐστι γινώσκω.»

τῶι δʹ ἀγγέλωι μου πρῶτον ἐντυχὼν γνώσηι

2 ὡς δʹ εἰσιόντες τὰς πύλας ἐπὶ κρήνης

Γεωργὸς καὶ θεοί. 10

τοὺς πόδας ἔνιζον κἀπέθεντο τὰς πήρας,

Ἀνὴρ γεωργὸς ἀμπελῶνα ταφρεύων κῆρυξ ἐφώνει χιλίας ἀριθμήσειν

καὶ τὴν δίκελλαν ἀπολέσας <ποτʹ> ἐζήτει μήνυτρα σύλων ὧς ὁ θεὸς ἐσυλήθη.

μή τις παρόντων τήνδʹ ἔκλεψεν ἀγροίκων. ὁ δὲ τοῦτʹ ἀκούσας εἶπεν· «ὡς μάτην ἥκω·

ἠρνεῖθʹ ἕκατος. οὐκ ἔχων δʹ ὃ ποιήσει, κλέπτας γὰρ ἄλλους πῶς <ὁ> θεὸς ἂν εἰδείη,

5 15

εἰς τὴν πόλιν κατῆγε πάντας ὁρκώσων· ὃς τοὺς ἑαυτοῦ φῶρας οὐχὶ γινώσκει,

τῶν γὰρ θεῶν δοκοῦσι τοὺς μὲν εὐήθεις ζητεῖ δὲ μισθοῦ μή τις οἶδεν ἀνθρώπων;»

ἀγροὺς κατοικεῖν, τοὺς δʹ ἐσωτέρω τείχους

εἶναί τʹ ἀληθεῖς καὶ τὰ πάντʹ ἐποπτεύειν. 6

Ἁλιεύς καὶ Μαινίς. 10

ἐπὴν δὲ πλησθεὶς φυκίων θαλασσαίων

Ἁλιεὺς θαλάσσης πᾶσαν ἠιόνα ξύων μέγας γένωμαι, πλουσίοις πρέπων δεὶπνοις,

καλάμωι τε λεπτῶι τὸν γλυκὺν βίον ζώων τότʹ ἐνθάδʹ ἐλθὼν ὕστερόν με συλλήψηι.»

μικρόν ποτʹ ἰχθὺν ὁρμιῆς ἀφʹ ἱππείης τοιαῦτα μύζων ἱκέτευε καὶ σπαίρων,

ἤγρευσεν, ἐκ τῶν εἰς τάγηνον ὡραίων. ἀλλʹ οὐκ ἔμελλε τὸν γέροντα θωπεὺσειν·

5 15

ὁ δʹ αὐτὸν οὕτως ἱκέτευεν ἀπαίρων· ἔφη δὲ πείρων αὐτὸν ὀξέηι σχοίνωι·

«τί σοι τὸ κέρδος; ἢ πόσου με πωλήσεις; «ὁ μὴ τὰ μικρά, πλὴν βέβαια, τηρήσας

οὐκ εἰμὶ γὰρ τέλειος, ἀλλά με πρώιην μάταιός ἐστιν, ἢν ἄδηλα θηρεύηι.»

πρὸς τῆιδε πέτρηι φυκὶς ἔπτυσεν μήτηρ.

νῦν οὖν ἄφες με, μὴ μάτην μʹ ἀποκτείνηις. 7

Ἵππος καὶ ὄνος 10

τὸν ἵππον οὖν παρʹ αὐτὸν εὐθέως στήσας

Ἄνθρωπος ἵππον εἶχε. τοῦτον εἰώθει ὁ δεσπότης καὶ πάντα τὸν γόμον λύων

κενὸν παρέλκειν, ἐπετίθει δὲ τὸν φόρτον ἐπʹ αὐτὸν ἐτίθει τὴν σάγην τε τοῦ κτήνους,

ὄνωι γέροντι. πολλὰ τοιγαροῦν κάμνων καὶ τὴν ὀνείην προσεπέθηκεν ἐκδείρας.

ἐκεῖνος ἐλθὼν πρὸς τὸν ἵππον ὡμίλει· ὁ δʹ ἵππος «οἴμοι τῆς κακῆς» ἔφη «γνώμης·

5 15

«ἤν μοι θελήσηις συλλαβεῖν τι τοῦ φόρτου, οὗ γὰρ μετασχεῖν μικρὸν οὐκ ἐβουλήθην,

τάχʹ ἂν γενοίμην σῶιος· εἰ δὲ μή, θνήισκω.» <τοῦτʹ> αὖτʹ ἐμοὶ πᾶν ἐπιτέθεικεν ἡ χρείη.»

ὁ δʹ «οὐ προάξεις,» εἶπε «μή μʹ ἐνοχλήσηις.»

<ὄνος> εἷρπε σιγῶν, τῶι κόπωι δʹ ἀπαυδήσας

πεσὼν ἔκειτο νεκρός, ὡς προειρήκει.