Professional Documents
Culture Documents
Τάγμα των Βουκελλαρίων
Τάγμα των Βουκελλαρίων
Κορυβάντη
1
Αρχείων Κ.Κορυβάντη
από 6 αιώνες στην Γαλλία και το Τάγμα των Ιπποτών του Ναού, καθώς και το κατά 3
περίπου αιώνες μεταγενέστερο Τάγμα της Περικνημίδος!…
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι οι «Ιατροί-Σκρίβονες-Δηποτάτοι» του Τάγματος των
Βουκελλαρίων, δηλ. οι Ιατροί-Σωματοφύλακες/Διασώστες-Τραυματιοφορείς, που
μετέφεραν τους ασθενείς και τους τραυματίες των μαχών στα «Οσπίτια», δηλ. στα
κέντρα περιθάλψεως, νοσηλείας και υποδοχής του Τάγματος που ίδρυσε ο Άγ.
Ιωάννης ο Ελεήμων, μετεξελίχθηκαν και αυτονομήθηκαν στο πέρασμα 5,5 περίπου
αιώνων, στην Παλαιστίνη, στο αυτοτελές Τάγμα των Οσπιταλίων ή Οσπιταλιέρων
Ιωαννιτών Ιπποτών της Ρόδου ή της Μάλτας!…Οι Βουκελλάριοι, εκτός από
«Φύλακες του (Αθανάτου) Σώματος του Χριστού», είχαν ως οι κατ’ εξοχήν
“λαμπρυνθέντες επί προσωποπαγή Ευ – γενεία” μεταξύ άλλων και τα προνομιούχα
καθήκοντα των «Προστατών των Πριγκίπων», των «Ακολούθων», των «Ιπποκόμων»,
των «Οικονόμων» καθώς και των «Παραμυθούντων» δηλ. των «Συμβούλων» (εκ του
«Παραμυθέομαι» =συμβουλεύω, προτρέπω, ενθαρρύνω, παρηγορώ, καθησυχάζω,
παρακινώ, παροτρύνω, ανακουφίζω, παραινώ, υποδεικνύω) εκείνων που τους
προσελάμβαναν στην υπηρεσία τους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι Βουκελλάριοι
διέφεραν ριζικώς από τους «Scurrae» ή “Πολιτικούς”, οι οποίοι, χωρίς να
διαθέτουν καταγωγή, επίσης γίνονταν δεκτοί στους κύκλους των Ευγενών, αλλά
μόνον ως διασκεδαστές των τελευταίων. Η σωματοφυλακή ή φρουρά, που αποτελείτο
από Βουκελλαρίους και η οποία ήταν ουσιαστικώς ο ιδιωτικός στρατός στρατηγών
ή/και υψηλών αξιωματούχων (δηλ. Ευγενών ή/και Αριστοκρατών οι οποίοι ex officio
«κατελέγοντο» και «συνηριθμούντο» στην «Λογάδα» των Συγκλητικών),
καταχρηστικώς δε και ορισμένων ευπόρων ιδιωτών, οι οποίοι την συγκροτούσαν,
μεριμνώντας για την οργάνωση και συντήρησή της, απεκαλείτο – ανεξαρτήτως
αριθμητικής δυνάμεως -«Οικία».
Ως «Οικείοι» ή «Οικειακοί» άνθρωποι οι Βουκελλάριοι ανήκαν στο περιβάλλον των
Δυνατών, μεταξύ των οποίων ιδίως των Συγκλητικών, με τους οποίους τους συνέδεε
εκδούλευση και πίστη, μεγαλύτερη μεν από εκείνη του υπηρέτη («Οικέτου»), του
δούλου, του παροίκου ή του κρατικού υπαλλήλου, αλλά ανεξάρτητη των συνηθειών
υποτελείας.
Για τους Δυνατούς (Τάξη στην οποία περιλαμβάνονται από κοινού οι Ευ-γενείς και οι
οικονομικά ισχυροί), «Οικείος» σήμαινε κάποιον απολύτως έμπιστο και σταθερό, ο
οποίος αν και δεν ανήκε στις προαναφερθείσες κατηγορίες υποτελών, εντούτοις
γινόταν δεκτός, για την Αξία του, ως ομοτράπεζος, στο στενό περιβάλλον των
Δυνατών (που ήταν ως επί το πλείστον Συγκλητικοί), τους οποίους – ως
Βουκελλάριος – οικειοθελώς, αυτοβούλως και με υπέρμετρη ανδρεία υποστήριζε
και προστάτευε, για ιδεολογικούς κυρίως λόγους, διακινδυνεύοντας πολλές φορές τη
ζωή του, ενώ τους ακολουθούσε ακόμα και στην εξορία.
Η «Αυτοκρατορική, Επίλεκτος, Ομοτράπεζος, Σύμμικτος Καβαλλαρική Τάξις των
Βουκελλαρίων», ήταν Σύμμικτος επειδή αποτελείτο από δύο κύριες εντός αυτής
Ιεραρχικές Τάξεις, ήτοι την Καβαλλαρική (ανωτάτη προηγουμένη) και την Πεζική
των Υπασπιστών (επομένη), οι οποίες με τη σειρά τους υποδιαιρούνταν αντιστοίχως
σε «Διαφορές Οπλίσεως» και σε «Είδη»,διαφόρων ιεραρχικών βαθμών. Θα πρέπει
επίσης να σημειωθεί ότι η Ομοτράπεζος Τάξις των Βουκελλαρίων δεν υπήρξε ούτε
είναι Πατριαρχική, αλλά αποκλειστικώς Καβαλλαρική, ήταν δε η μόνη Καβαλλαρική
Τάξις που η ίδρυσή της συμφώνως προς την Βυζαντινή νομοθεσία, την ιστορική
τεκμηρίωση και τις παραδόσεις, δεν εξαρτιόταν ούτε από τον Αυτοκράτορα, ούτε από
τον Πατριάρχη, αλλά απ’ ευθείας και μόνον από τους Οίκους.