ΕΤΣΙ ΕΙΔΕ Ο ΑΓΓΛΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΤΗΣ E.

D CLARKE, ΤΟ 1801, ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΗΝ

ΕΛΕΥΣΙΝΑ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΙΕΡΟΦΑΝΤΗΣ ή ΙΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ.

Σύμφωνα με την παράδοση εάν μετακινούνταν το σπασμένο άγαλμα, θα έπαυε η ευφορία

του εδάφους. Ο Αχμέτ Αγάς, ο διοικητής της Αθήνας και της Ελευσίνας επί
τουρκοκρατίας είχε κυριευτεί απόλυτα από αυτή τη δεισιδαιμονία και αρνιόταν να
επιτρέψει στους άγγλους περιηγητές να σκάψουν ή να κάνουν μετρήσεις σ΄εκείνο το
σημείο.
Το 1766 ο άγγλος περιηγητής R. Chandler, παρέκαμψε τις απαγορεύσεις του τούρκου Αγά
προσφέροντάς του μια ταμπακοθήκη που περιήχε αρκετά τσεκίνια.
Όλοι οι περιηγητές τότε ήταν εφοδιασμένοι με αξίνες και εργαλεία , χρήσιμα για το
«καινούργιο άθλημα» της ανασκαφής της ελληνικής γης.
Το 1801 o Clarke είδε το άγαλμα στο πλάι του δρόμου αμέσως μετά την είσοδο του
χωριού, και καταμεσής ενός σωρού με κοπριά, θαμμένο μέχρι τον λαιμό, λίγο πιο πέρα
από το άκρο του κρηπιδώματοςτου Ναού.
Κι όμως ακόμη και αυτή η εξευτελιστική κατάσταση δεν ήταν ολότελα ανεξάρτητη από
την αρχαία ιστορία του.
Οι κάτοικοι του μικρού χωριού πού βρίσκονταν ανάμεσα στα αρχαία ερείπια της
Ελευσίνος εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν αυτό το άγαλμα με πολύ υψηλό βαθμό
προληπτικής ευλάβειας.
Απέδιδαν στην παρουσία του την ευφορία της γης τους· και γι αυτό το λόγο στοίβαζαν
γύρω του την κοπριά που προορίζονταν για τα χωράφια τους στην Ελευσίνας.
Πίστευαν ότι η απώλεια του θα επέφερε την καταστροφή της ετήσιας σοδειάς τους· και
έδειχναν το σταχυασμένο στάρι ανάμεσα στα γλυπτά στολίδια της κεφαλής του
αγάλματος, ως αδιάσειστη απόδειξη των καρπων της γης τους.
Οι χωρικοί της Ελευσίνος πίστευαν ότι θα κοβόταν το χέρι όποιου αφαιρούσε το άγαλμα
με βίαιο τρόπο.
έλεγαν ότι κάποτε το αφαίρεσαν οι Γάλλοι περιηγητές, και το άγαλμα ξαναγύρισε στη
θέση του τη νύχτα.
Ο άγγλος Clarke όμως κατάφερε να το κλέψει από τους χωρικούς της Ελευσίνος, το
΄φόρτωσε σε ένα καράβι , το οποίο

Ο καθηγητής Γιωργος Μυλωνας γράφει :