အမိတက္ကသို လ်မှ ာ ၃၅ နှ စ်တာ

=================

ကျွန်တော့် အစ်ကို တို့ ၁၉၈၄ မှ ာ တက္ကသို လ်ဝင်တော့ ဒီဇင်ဘာ ၁၂ ရက်နေ့

ကျွန်တော် တို့ ၁၉၈၅ မှ ာ တော့ ဒီဇင်ဘာ ၅ ရက်

နောက်အတန်း ၁၉၈၆ မှ ာ ဒီဇင်ဘာ ၈ ရက်

တက္ကသို လ်ကို ရောက်ခဲ့ ကြပါတယ်။

ကျွန်တော်က ၁၅ နှ စ် ပြည့် ပြီးရုံ ကျောင်းသား။ နယ်မြေ အနေအထားအရ ကျွန်တော် က မန္တလေးတက္ကသို လ်ကို

အရင်‌ရောက်ရပါတယ်။ ပြီးမှ မိသားစု အခြေအနေအရ ရန်ကု န်ကို ပြောင်းပြီး ဒီဇင်ဘာ ၂၀ ရက်နေ့ မှ ရန်ကု န်
တက္ကသို လ် လှိုင်နယ်မြေကို စရောက်ပါတယ်။

တက္ကသို လ်မှ ာ အချိန်ပြည့် လို့ ပြောရမယ့် ကာလက နှ စ် ၂၀ ဖြစ်ပြီး သူ့ နောက်ပို င်းကတော့ အချိန်ပို င်း ပဲ ဆို ပါ
စို့၊ ဘယ်တော့ မှ အဆက်မပြတ်ခဲ့ တာမို့ ခု ကာလ မှ တော့ ၃၅ နှ စ်လို့ ရေးလို က်တာပါ။ ကျွန်တော် လို လူ မျ ိုး က
သက်တမ်း၇၀ မသေချာလေတော့ ဘဝမှ ာ တစ်ဝက်ကျော်က တက္ကသို လ်နား မှ ာ လို့ ပြောရတော့ မှ ာ။ ၂၀၀၄
ကျွန်တော် အလု ပ်ထွက်ဖို့ ဆုံ းဖြတ်ထားပြီးတဲ့ ရက် ကျောင်းကြီးကို ကြည့်တော့ ငယ်တု န်းကလို ခံ စားချက်တွေ
ပျောက်ဆုံ းနေဘူ းတာ သတိရမိတယ်။ သတိထားမိသွားတာက ကို ယ် ချစ်ခင်ခဲ့ တာ ဒီ အဆောက်အအုံ တွေ အပင်တွေ
အလှ တွေ မဟု တ်ဘူ း၊ အဲဒီထဲ မှ ာ ရှိနေတဲ့ အသို င်းအဝို င်း atmosphere ကို ချစ်ခဲ့ တာ ဆို တာပါပဲ။ အဲဒီအချိန်မှ ာ ကျွန်
တော့ အတွက် ဒီ atmosphere မရှိတော့ တာ က ဆုံ းဖြတ်ချက်ကို သေချာစေခဲ့ တယ်။

ခု တော့ ပြန်လည် လန်းဆန်း ရှ င်သန်လာပြီလို့ ယုံ မိတဲ့ တက္ကသို လ်ကို .......