Η Χειμερινή Τροπή του Ηλίου συμβολίζει την εποχή κατά την οποία η ανθρώπινη ψυχή

εκδηλώνει τα σπέρματα των Iδεών και αποκτά τη γνωστική νόηση. Είναι δηλαδή το τέταρτο
ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της φύσεως.

Η Γνώση αυτή θα βοηθήσει την ανθρώπινη ψυχή να κατανοήσει την πνευματική της πρόοδο
και θα της επιτρέψει να έρθει σε επαφή με τον ουρανό ώστε με την επίδραση του να
εκδηλωθεί σ' αυτήν η απόκτηση της σοφίας.

Οι Ορφικοί, κατά τη χειμερινή τροπή του ηλίου, εόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου του
Ζαγρέως, ο οποίος με την κάθοδό του στον Άδη έγινε ο ελευθερωτής των ανθρωπίνων
ψυχών.
Γιος του Δία και της Σεμέλης, κόρης του Κάδμου, ο Διόνυσος, κατά μία μυθολογική εκδοχή,
διασώζεται από τις φλόγες που έζωσαν το παλάτι του πατέρα της Σεμέλης - μετά από την
εμφάνιση τού Δία σε όλο του το μεγαλείο - χάρη στην παρέμβαση της Γης, η οποία έπλεξε
κισσό στους κίονες του ανακτόρου για να σώσει το θείο βρέφος το οποίο παρέδωσε στο
Δία.
Ο Δίας τοποθέτησε το βρέφος στο μηρό του, χωρίς να το καταλάβει η Ήρα και το έβγαλε
στο φως την κατάλληλη στιγμή, όταν ολοκληρώθηκε η κύησή του, στη νήσο Ικαρία, και το
παρέδωσε σε δώδεκα νύμφες ή υδάτινα πνεύματα, τις Υάδες, οι οποίες έγιναν τροφοί του
θεϊκού παιδιού. Αργότερα, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την υπηρεσία τους τις εξύψωσε
στο ουράνιο στερέωμα όπου λάμπουν ως αστερισμός των Υάδων.

Ο Διόνυσος προσαγορεύθηκε Πυριγενής, και Λιμναίος, φέροντας εγγενώς τις ποιότητες

αυτές.
Εξαιτίας αυτών των γεγονότων ο Διόνυσος έφερε επίσης τις επωνυμίες μηρορραφής,
διμήτωρ και δισσότοκος. Προσαγορεύθηκε και Διθύραμβος, δηλαδή διγενής, γεννημένος
πρώτα από τη φωτιά και κατόπιν από το νερό, ακολουθώντας την παράδοση ανάλογων
αρχέγονων θεοτήτων
Η δεύτερη εκδοχή και η πιο μεταφυσική η οποία συνάδει με τις αστρολογικές έννοιες είναι
η επόμενη: Ο Δίας ερχόμενος σ’επαφή με τη Σεμέλη, επρόκειτο ν’ αποκτήσει ένα γιο, το
Διόνυσο.
Η Ήρα, όμως, εμφανίστηκε στη Σεμέλη και την έπεισε να του ζητήσει να εμφανιστεί σαν
θεός μπροστά της και όχι με ανθρώπινη μορφή. Έτσι θα έδειχνε ότι την αγαπά πραγματικά.

Ανυποψίαστη η κόρη του Κάδμου, την επόμενη φορά που την επισκέφτηκε ο Δίας στην
κάμαρά της, του ζήτησε να πάρει τη θεϊκή μορφή του. Μάταια προσπάθησε ο Δίας με
λόγια αγάπης να τη μεταπείσει. Λυγίζοντας μπροστά στην επιμονή της εμφανίστηκε
μεγαλοπρεπής, φωτεινός σ' όλο το θεϊκό του μεγαλείο.
Ήταν αδύνατο όμως ν' αντέξει η Σεμέλη τη λάμψη των κεραυνών και των αστραπών που
εκτινάσσονταν από τα χέρια του. Την ώρα που οι φλόγες την τύλιγαν ο Δίας έσωσε το
βρέφος που είχε στα σπλάχνα της και το έραψε στο μηρό του. Όταν συμπληρώθηκαν εννιά
μήνες, ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε από το πόδι του θεϊκού πατέρα του. Ο βασιλιάς των
αθανάτων ήξερε πολύ καλά πως η ζηλόφθονη σύζυγός του θα έστρεφε γρήγορα το θυμό της
στο νεογέννητο παιδί. Γι' αυτό ανέθεσε στον Ερμή τη φύλαξή του. Αυτός το παρέδωσε στην
αδερφή της Σεμέλης, την Ινώ.
Η Ήρα όμως έστειλε τρέλα στην Ινώ και τον άντρα της κι άρχισαν ανελέητα να σκοτώνουν
τα παιδιά τους. Η θεά έλπιζε ότι με αυτόν τον τρόπο θα σκοτώσουν και το Διόνυσο, αλλά ο
φτερωτός θεός Ερμής πρόφτασε και γλίτωσε το μικρό Διόνυσο και τον εμπιστεύτηκε αυτή
τη φορά στις Νύμφες.
Αυτές τον ανέθρεψαν με περισσή στοργή κι αγάπη, στο δάσος όπου κατοικούσαν. Πράγματι,
πουθενά αλλού δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε να μεγαλώνει ο θεός του αμπελιού, παρά
σ' ένα ειδυλλιακό τοπίο γεμάτο δέντρα και πολύχρωμα λουλούδια.
Κάποια μέρα, όμως που ο Διόνυσος, σαν έφηβος, καθρεφτιζόταν στα νερά ενός ρυακιού, είχε
ένα άτυχο συναπάντημα με τους Τιτάνες, οι οποίοι ήθελαν να τον σκοτώσουν.
Επιτυγχάνοντας το σκοπό τους τόν χώρισαν σε επτά κομμάτια - κι εδώ αρχίζει η ένωση του
θανάτου του με την Αστρολογία - τα οποία ήταν οι επτά γνωστοί πλανήτες της Αρχαιότητας
( Ήλιος, Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Δίας και Κρόνος).
Η ανθρώπινη φύση μας – Διόνυσος - χωρίστηκε σε επτά κομμάτια, δέκα, θα λέγαμε σήμερα,
αν είχαν ανακαλυφθεί τότε, οι πλανήτες Ουρανός, Ποσειδών και Πλούτων και τεμαχίστηκε.
Η θεά Αθηνά, η Σοφία μέσα από τη Γνώση, γιατί αυτό είναι το μεταφυσικό έργο της
γεννήσεώς μας, ν’ αποκτήσουμε σοφία μέσα από την εμπειρική γνώση, πρόλαβε και πήρε την
καρδιά του Διονύσου, την ψυχή μας και την έδωσε στο Δία. Ο Δίας γέννησε το Διόνυσο το
Ζαγρέα, ο οποίος είναι ο Ζωδιακός Κύκλος, στον οποίο, εμείς σαν άνθρωποι εμπεριέχοντες
σώμα και ψυχή, γεννιόμαστε καλύπτοντας κάποιες ζωδιακές μοίρες του, τις οποίες
οφείλουμε να προβάλλουμε, βιώνοντάς τις.
Κατά τη μύηση των Ορφικών αναγεννάται, σε Διόνυσο Ελευθερωτή, όταν κατεβαίνει στον
Άδη και συναντά την Περσεφόνη, τη Φερέφαττα (τη φέρουσα το Φως) όπως πολύ ωραία
μας την ερμηνεύει ο Πλάτων στον Κρατύλο του και εξελίσσοντας το ψυχικό επίπεδο τού
πνεύματός του, όπως ακριβώς επιθυμούμε να συμβεί και σε μας, φέρνει την Περσεφόνη, η
οποία ενέχει την έννοια της ψυχής, από τον Άδη στον Όλυμπο, στην Αθανασία.
Αν λοιπόν μπορέσουμε κι εξελιχθούμε, γνωρίζοντας τον εαυτό μας, και το τρισυπόστατό του
Διονύσου,ο οποίος έγινε Ελευθερωτής, μπορεί να πετύχουμε την Αθανασία, όπως εμείς οι
Έλληνες την εννοούμε.

Θα ήθελα να σκεφτείτε λίγο πάνω σ’αυτό…

Αν μάλιστα τα βήματά σας σάς φέρουν κάποτε στο μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας και
σταθείτε μπροστά στον Ερμή του Πραξιτέλους, θα τον δείτε να κρατά το Διόνυσο το Ζαγρέα
στο ένα του χέρι και με το άλλο να του δείχνει τον ουρανό, δηλαδή την τελειότητα που
πρέπει να πετύχει και την οποία μπορούμε να επιζητούμε όλοι μας, γνωρίζοντάς την, όμως,
πρώτα.
Όπως γνωρίζουμε ένας δρόμος για να το επιτύχουμε είναι να κάνουμε δικά μας τα δύο
Δελφικά ρητά «Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέν άγαν».
Η γιορτή, λοιπόν του Χειμερινού Ηλιοστασίου ήταν μεγάλης σπουδαιότητας για εμάς, τους
Έλληνες, γιατί σε αυτήν αποκαλυπτόταν ότι η ανθρώπινη ψυχή μπορούσε να φτάσει σε
τέτοια όρια διανοήσεως ώστε να εκδηλώσει δυναμικότητες με τις οποίες θα μπορούσε να
έλθει σε επαφή με τον κόσμο των Ιδεών.

Καλό Χειμώνα!