Professional Documents
Culture Documents
Rozbiory
Przyczyny wewnętrzne:
- słaby system ustrojowy, w którym dominowały anarchia i samowola
- słabość gospodarcza i militarna państwa
Przyczyny zewnętrzne:
- silni i dążący do ekspansji sąsiedzi Polski – Austria, Rosja, Prusy
- ekonomiczna atrakcyjność terenów Rzeczypospolitej
1
KSIĘSTWO WARSZAWSKIE (1807- 1815)
Źródła prawa
1. Konstytucja Księstwa Warszawskiego uchwalona 22.07.1807 r. w Dreźnie przez Napoleona i opublikowana w
gazetach warszawskich oraz w Dzienniku Praw, w życie weszła w 1808 r. Tekst liczył 89 artykułów. Konstytucja nie
przewidywała procedury zmiany jej postępowania.
2. Dekrety królewskie stanowiły uzupełnienia przepisów konstytucji, regulowały podstawowe kwestie ustrojowe i
mogły mieć charakter aktów wykonawczych do poszczególnych postanowień konstytucji. Król za pomocą dekretów
mógł regulować wszystkie sprawy nie zastrzeżone dla sejmu.
3. Ustawy tzw. prawa sejmowe
Akty normatywne (dekrety i ustawy) publikowane były w Dzienniku Praw Księstwa Warszawskiego, co pozostawało w
gestii ministra sprawiedliwości, ale decyzję o publikacji danego aktu podejmował król. Akty nie publikowane ogłaszano
za pomocą druków ulotnych.
4. Recepcja prawa francuskiego – art. 69 Konstytucji
Kodeks cywilny – Kodeks Napoleona
Kodeks postępowania cywilnego – francuski kodeks postępowania sądowego cywilnego z 1806 r.
Francuski kodeks handlowy z 1807 r.
Francuskie przepisy notarialne
5. Pozostawienie w mocy w zakresie prawa karnego kodyfikacji zaborczej
tereny pruskie – Landrecht pruski z 1794 r. i ordynacja kryminalna procesowa z 1805 r
tereny byłej Galicji Zachodniej – kodeks karny austryjacki z 1803 r. tzw. Franciszkanka
Forma państwa
Cechy państwa kapitalistycznego, a zarazem utrzymanie pozostałości feudalnych.
Monarchia konstytucyjna
Unia personalna łącząca Królestwo Saksonii z Księstwem Warszawskim
Centralistyczny charakter ustroju administracyjnego oparty na hierarchicznym podporządkowaniu jednoosobowych władz,
które zastąpiły kolegialność urządzeń administracyjnych.
Ustrój społeczny
Obywatelstwo w Księstwie Warszawskim oznaczało przynależność państwową do Księstwa Warszawskiego, z czym
łączyła się zdolność prawna (cywilna) oraz korzystanie z ochrony sądowej i ogólnych praw wolnościowych.
Charakter miast
prywatne
narodowe – dawne miasta królewskie oraz poduchowne
miasta, które przed rozbiorami uzyskały status „wolnych”
Żydzi
Według Konstytucji otrzymali te same prawa co inni obywatele, ale szereg następnych aktów prawnych (dekretów)
ukształtował stan prawny wyraźnie ich dyskryminujący.
17 października 1808 r. ukazał się specjalny dekret królewski, który zawiesił w stosunku do Żydów postanowienia
konstytucji na 10 lat = pozbawienia ich praw politycznych.
Ponadto:
- ograniczenie wolności osobistej – zakaz zamieszkiwania przez Żydów przy głównych ulicach Warszawy, wyznaczenie
im w wielu innych miastach dzielnic
- zabroniono Żydom nabywania dóbr ziemskich i dzierżawy dóbr narodowych
- odsunięto Żydów od produkcji i sprzedaży napojów alkoholowych
- utrzymały się z dawnych czasów konsensy i opłaty na zawarcie małżeństw
Chłopi
Według konstytucji chłopi posiadali wolność osobistą na równi z innymi obywatelami. W praktyce sprowadzało się to do
wyzwolenia chłopów od sądownictwa dziedziców oraz znosiło dotychczasowe ograniczenia w możności opuszczania
przez chłopów wsi.
21 grudnia 1807 r. został wydany dekret królewski, który normował kwestie własności zmieni.
Według niego grunty uprawiane przez chłopów wraz z budynkami, inwentarzem i zasiewami uznawane były za własność
dziedzica. Natomiast stosunki pomiędzy chłopem a dziedzicem miały normować umowy prywatno-prawne.
Ustrój polityczny
Głowa państwa – książę warszawski Fryderyk August
2
Na mocy unii personalnej Królestwo Saksonii i Księstwo Warszawskie miały wspólnego monarchę i politykę zagraniczną.
Zakres władzy monarchy:
władza administracyjno-wykonawcza z prawem nominowania i odwoływania urzędników (poza sędziami i
senatorami)
władza ustawodawcza, inicjatywa ustawodawcza!!!
wyroki sądowe wydawane w imieniu panującego
prawo łaski
Monarcha mógł powołać wicekróla na czas swojej nieobecności. Jednakże w praktyce nie doszło do tego, a jego funkcje
spełniała Rada Ministrów
Władze centralne Rada Stanu – organ stały o funkcji
Ministrowie: pomocniczej względem władcy.
- policji Skład:
- skarbu Rada Ministrów – ciało kolegialne, I ministrowie + prezes Rady Stanu
- sprawiedliwości które zbierało się podczas II (1808 r.) ministrowie + prezes Rady Stanu +
- wojny nieobecności króla i zajmowało się 6 radców stanu
- spraw wewnętrznych i rozpatrywaniem spraw wspólnych III ministrowie + prezes Rady Stanu + 12
wyznań religijnych: różnym ministrom celem radców stanu
• Izba Edukacji przedstawienia ich królowi do Zadania:
• Dyrekcja Dóbr i zatwierdzenia. - przygotowywanie projektów dekretów
Lasów Narodowych W 1810 r. Rada uzyskała prawo królewskich i ustaw sejmowych
+ kontroli poszczególnych ministrów i - kontrola urzędników i pociąganie ich do
Minister Sekretarz Stanu całej administracji oraz w nagłych odpowiedzialności
sytuacja wprowadzać w życie pewne - wykonywanie funkcji sądowych:
środki. • Sąd kasacyjny (sąd najwyższy dla spraw
W 1812 r. stała się rządem Królestwa cywilnych i karnych)
upoważnionym przez króla do • Sąd kompetencyjny (spory o właściwość
sprawowania w jego zastępstwie • Sąd administracyjny (spory natury
władzy zwierzchniej (bez wyboru majątkowej II instancji)
ministrów i zmian w sądownictwie). Członkowie Rady stanu wchodzili w skład Izby
Poselskiej.
Minister Sekretarz Stanu:
- stał na czele królewskiej kancelarii do spraw Księstwa i urzędował przy osobie króla w Dreźnie
- był powołany do łączności między głową państwa a władzami rządowymi Warszawie
Zakres obowiązków ministrów:
kierowanie powierzonymi im resortami
nadzorowanie podległym im urzędników
występowanie do księcia z kandydaturami do nominacji na wolne stanowiska
Odpowiedzialność ministrów była konstytucyjna i miała charakter karno-sadowy tzn., że ministrowie kontrasygnowali
akty królewskie dotyczące ich resorów, a co za tym przyjmowali na siebie odpowiedzialność za zgodność aktu z
konstytucją lub jego szkodliwość dla państwa.
Sejm Księstwa
mógł się zbierać co 2 lata na 15-dniowe sesje zwoływane przez monarchę
3
Prawo zwoływania sejmików powiatowych i zgromadzeń gminnych przysługiwało księciu.
Każdy sejmik wybierał jednego posła, a zgromadzenie jednego deputowanego.
Posłowie i deputowani wybierani byli na 9 lat, przy czym co 3 lata skład Izby miał być odnawiany w 1/3.
Czynne prawo wyborcze – posiadały osoby znajdujący się na listach układanych na podstawie ksiąg
obywatelskich szlacheckich i gminnych prowadzonych przez podprefektów.
Bierne prawo wyborcze – posiadały osoby, które ukończyły 24 rok życia, umiały czytać i pisać po polsku oraz
korzystały w pełni z praw politycznych (prawa tego nie mieli sali urzędnicy, wojskowi w służbie czynnej i duchowni
pełniący stałe obowiązki).
Proces legislacyjny
Sankcja Senatu
Promulgacja (ogłoszenie)
4
Dekret z 1808 r. – obowiązek poddawania wszystkich kandydatów na urzędy egzaminowi przed specjalnymi
komisjami egzaminacyjnymi.
W 1808 r utworzenie Szkoły Prawa w Warszawie -> 1811 r. przekształcenie na Szkołę Prawa i Administracji.
System władzy administracyjnej był trzystopniowy, a wszystkie ograny podlegały władzy centralnej.
Departamenty
na których czele stali prefekci, do których kompetencji należało:
- pełnienie władzy administracyjnej i policyjnej (bez spraw wojskowych i
sądownictwa)
Przy prefektach działały rady prefekturalne, sprawujące w I instancji sądownictwo
administracyjne i decydujące o indywidualnych ulgach podatkowych
Powiaty
na których czele stali podprefekci, służbowo podporządkowani prefektom
Municypalności
na których czele stali prezydenci lub burmistrzowie
Za osobne municypalności uznawano największe miasta, gdzie król mianował prezydentów i rady municypalne,
będące organami samorządowymi.
Na mocy Dekretu z 1809 r. każde miasto i wieś traktowane było jako odrębne gminy. Na czele miast stali
burmistrzowie, a na czele gmin wiejskich – wójtowie.
Quasi- samorządy
Organy samorządowe w postaci rad wiejskich, rad miejskich, powiatowych, departamentowych.
Służyły one pomocą przy rozłożeniu obciążeń podatkowych.
cyrkułowe główne
Sędziowie byli mianowani przez króla, a swój urząd sprawowali dożywotnio. Pozbawienie ich urzędu mogło nastąpić
jedynie na mocy wyroku sądu za przestępstwo popełnione w związku z urzędem.
5
Sądy Pokoju Sądy Policji Prostej
Znajdujące się w każdym powiecie (wykroczenia zagrożone karami policyjnymi do 5 dni
Skład: aresztu lub 30 zł grzywny)
• sędziowie pokoju, prowadzący wydział Sadzeniem zajmowali się podsądkowie Sądów Pokoju lub
pojednawczy; ich zadaniem było doprowadzenie do w ich zastępstwie pisarze
pojednania stron w sprawach podległych w I instancji Na wsiach i w miastach gdzie nie było sądów pokoju
trybunałom cywilnym oraz przewodniczenie radom funkcje sądowo-policyjne sprawowali burmistrze i
familijnym wójtowie
• podsądków, prowadzących wydział sporny sądów
pokoju; posiadali własne kompetencje jurysdykcyjne
• pisarzy Sądy Policji Poprawczej
• podpisarzy • I instancja za wykroczenia zagrożone karą
poprawczą do 5 lat więzienia lub powyżej 30 zł grzywny
• II instancja dla apelacji od wyroków Sądów Policji
Prostej
Trybunały Cywilne • Prowadzenie śledztw w sprawach zastrzeżonych dla
Znajdujące się w każdym departamencie sądów kryminalnych
Skład:
• Prezes Trybunału Cywilnego
• 6 sędziów
Kompetencje: Sądy Kryminalne
• sądziły w I instancji sprawy nie zastrzeżone dla • I i zarazem ostatnia instancja dla spraw o zbrodnie
Sądów Pokoju zagrożone kara kryminalną (powyżej 5 lat więzienia lub
• sądziły w II instancji apelacje od wyroków Sądów śmierci)
Pokoju • II instancja dla apelacji od wyroków Sądów Policji
Sposób działania – sadziły w kompletach 3-osobowych Poprawczej
Trybunały Handlowe
Istniały obok trybunałów
cywilnych. Sądy Kasacyjne (Rada Stanu)
Sądziły sprawy z tzw. Rozpatrywanie wyroków ostatecznych sądów cywilnych i
czynności kupieckich. karnych wszystkich instancji, zaskarżone z tzw. powodów
kasacyjnych tj. wydanych z pogwałceniem zasad procesowych
lub w oparciu o mylną wykładnie prawa materialnego
Adwokatura
Adwokaci – „obrońcy publiczni”:
• Trybunały Cywilne – patroni (mianowani przez ministra sprawiedliwości)
• Sądy Apelacyjne – adwokaci (mianowani przez ministra sprawiedliwości, a od 1810 r. przez króla)
• Sądy Kasacyjne – mecenasi (mianowani przez króla)
Adwokaci występowali także przed sądami karnymi.
Obrońca prze sądzie niższym nie mógł występować przed sądem wyższym.
Wyproszenie publiczności
Narada sądu
Środki odwoławcze
Zwykłe – apelacja
Nadzwyczajne
- kasacja
- opozycja trzeciego (wnosiła osoba nie biorąca udziału w postępowaniu, jeśli wyrok naruszał jej prawa)
- restytucja (wznowienie postępowania)
Prawo karne
Stosowana była posiłkowo kodyfikacja państw zaborczych, obok dawnego prawa polskiego.
W przypadku wątpliwości stosowano prawo łagodniejsze, później przepisy ściślejsze.
Na terenie 6 departamentów popruski sądy stosowały przepisy karnej części Landrechtu z 1794 r.
W 4 departamentach dawnej Galicji Zachodniej – część materialną kodeksu karnego austriackiego z 1803 r. tzw.
Franciszkana.
Zmiany w celu usunięcia sprzeczności z konstytucją i Kodeksem Napoleona oraz złagodzenia zbyt surowych przepisów
Landrecht przewidywał odpowiedzialność nieślubnych ojców, a KN zabraniał dochodzenia ojcostwa
Wprowadzono wykonywanie kary śmierci przez ścięcie i powieszenie
Ograniczono stosowanie kary chłosty
Wprowadzono kary dodatkowe: utrata praw obywatelskich oraz śmierć cywilna orzekana obligatoryjnie przy
skazywaniu na karę śmierci
Postępowanie karne
Utrzymano obowiązywanie kodyfikacji zaborczych
→ Pruska powszechna ordynacja kryminalna z 1805 r.
8
→ Cześć procesowa austriackiego kodeksu karnego z 1803 r.
Oba kodeksy stały na gruncie procesu inkwizycji, w związku, z czym wprowadzono szereg zmian wprowadzających
elementy skargowości.
Stosunki społeczne
Szlachta
Skład wewnętrzny szlachty polskiej istotnie różnił się od szlachty rosyjskiej.
Władze cesarskie stosowały odmienna politykę wobec:
- właścicieli ziemskich – mili ogół praw i przywilejów społecznych oraz politycznych
- szlachty zaściankowej – nie posiadali taki praw i systematycznie ich degradowano do stanów niższych, poprzez
legitymację szlachectwa w urzędzie Heroldii
Szlachcie został przyznany samorząd w postaci sejmików szlacheckich – gubernialnych i powiatowych. Początkowo
zbierała się tam cała szlachta, później wprowadzono ograniczenia.
Kompetencje samorządów:
- sprawy lokalne
- prawo składnia odpowiednich wniosków do cesarza
- wybór miejscowych szlacheckich urzędów administracyjnych i sądowych
Duchowieństwo
- kościół rzymskokatolicki utracił swoją pozycje na rzecz prawosławia.
-ograniczono możliwość kontaktowania się duchowieństwa z Rzymem
- wprowadzono cenzurę i zakaz ogłaszania bulli papieskich bez zgody rządu
- zaczęto zamykać kościoły i klasztory
Mieszczanie i Żydzi
- władze miast od 1775 stanowiły magistraty, składające się z burmistrzów i radnych wybieranych na trzy lata
- magistraty spełniały czynności administracyjne i funkcje sądowe
- podział ludności na 5 kategorii: obywateli honorowych (nie płacących podatków), kupców (zgrupowanych w gildiach),
członków cech, mieszczan, wyrobników
- żydzi nie mieli swobody osiedlania się, nie mogli nabywać dóbr ziemskich, mieli odrębny status w miastach, ale mogli
ubiegać się o wejście do poszczególnych kategorii mieszczan, zostali zwolnieni za specjalną opłatą z służby wojskowej,
podlegali licznym restrykcją w zakresie praw osobistych
Chłopi
- położenie chłopów pod względem ekonomicznym i prawnym uległo pogorszeniu
- wprowadzono pojęcie i moc poddaństwa rosyjskiego3 - zwiększenie pańszczyzny i innych powinności
- chłopi utracili prawo do ziemi
- chłopa nie posiadającego można było sprzedać czy wynająć4
1
jednodworcy
2
ukaz z 22 marca 1831 r.
3
tzw. kriepostniczestwa
4
na mocy ukazu z 1775 r.
9
- zła sytuacja chłopów i wykorzystywanie tego przez ziemiaństwo nasiliło konflikty społeczne
- zapowiedzią zmian był ukaz Aleksandra I z 1803 r. tzw. o wolnych rolnikach, pozwalający właścicielom na dobrowolne
uwalnianie z poddaństwa, bez nadawania ziemi
Źródła prawa
I Okres konstytucyjny 1815 – 1830
1. Źródła prawa wyższego rzędu
a) Konstytucja z 27 listopada 1815 r (weszła w życie 24 XII 1815 r.); ułożona w oparciu o
Zasady Konstytucji Królestwa Polskiego, najbardziej liberalna ustawa zasadnicza w Europie, teoretycznie oparta
na trójpodziale władzy
b) statuty organiczne art.161 K
- wprowadzane przez króla niezwłocznie po wprowadzeniu konstytucji
- statuty dalsze, wprowadzane po uprzednim rozpatrzeniu przez Radę Stanu art. 74 K
- statuty mogły być zmieniane przez króla i sejm art. 163 K
c) prawa sejmowe – ustawy i uchwały sejmowe
- 1818 r Kodeks Karzący Królestwa Polskiego
- prawo hipoteczne tzw. hipoteka dużej własności
- 1825 r. Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego
- prawo hipoteczne małej własności
2. Źródła prawa niższego rzędu
a) dekrety królewskie (postanowienia)
b) rozkazy i urządzenia królewskie
c) postanowienia namiestnika dot. ogólnych spraw państwa bądź spraw jednostkowych skierowanych na określoną
osobę
d) reskrypty, zarządzenia i decyzje komisji rządzących – akta wykonawcze w stosunku do praw sejmowych
e) normy wynikające z zasad następstwa tronu – art.. 3 K
f) traktaty międzynarodowe zawierane przez Cesarstwo
II Okres międzypowstaniowy 1816 – 1863
1. Źródła prawa wyższego rzędu – Statut Organiczny z 14 lutego 1832 r.
2. Źródła prawa niższego rzędu
10
a) ukazy najwyższe (zastępujące dekrety królewskie)
b) postanowienia najwyższe
c) rozkazy najwyższe
d) postanowienia Rady Administracyjnej, której przewodniczył namiestnik
e) akty wydawane przez centralne organy administracji
III Okres po powstaniu styczniowym
1. Źródła prawa wyższego rzędu
2. Źródła prawa niższego rzędu
a) ukazy najwyższe
Podstawowe znaczenie w tym okresie miały ukazy wydane 2 marca 1864 r. w kwestii chłopskiej:
- o urządzeniu włościan w Królestwie Polskim
- o urządzeniu gmin wiejskich
- o Komisji Likwidacyjnej
- o sposobie wprowadzania w wykonanie nowych ustaw o włościanach
Postanowienie Namiestnika z 16 stycznia 1816 r – publikacji podlegały wszystkie prawa sejmowe oraz te akty prawne
króla i postanowienia namiestnika, których druk był polecony
Po 1871 r., po likwidacji Dziennika Praw, akty prawne publikowane były w trybie właściwym dla całego państwa
rosyjskiego, dlatego też zaczęto wydawać Zbiór Praw, w którym umieszczano ustawodawstwo rosyjskie odnoszące się do
Królestwa Polskiego.
Organy
Komitet ds. Królestwa Polskiego – przygotowywanie projektów ustaw
Departament dla spraw Królestwa (art.31 SO) – utworzony przy Radzie Stanu
Sekretariat Stanu dla spraw Królestwa – powiązany organizacyjnie i personalnie z Komisją Kodyfikacją
Komisja Prawnicza – urządzona przy Komitecie Urządzającym Królestwa Polskiego, zajmowała się przygotowaniem
projektów wszystkich aktów prawnych
Forma państwa
W okresie konstytucyjnym Królestwo Polskie było monarchią konstytucyjną połączoną z Cesarstwem unia
personalną.
Związek Królestwa Polskiego z Cesarstwem wynikał z konstytucji – Art.1. Królestwo Polskie jest na zawsze połączone z
Cesarstwem Rosyjskim.
W okresie powstania listopadowego – teoretycznie wciąż monarchia konstytucyjna, jednakże w okresie
bezkrólewia, przekazanie znacznej części kompetencji sejmowi i rządowi
Po powstaniu listopadowym – prowincja Cesarstwa Rosyjskiego, przy czym zachowująca swoją nazwę oraz
odrębne centralne instytucje rządowe i prawa, które miały być oddzielnie wydawane
W okresie powstania styczniowego
1. Oficjalnie – wcielenie do Cesarstwa Rosyjskiego
2. Nielegalne państwo podziemne – państwo o charakterze republikańskim
Po powstaniu styczniowym – unifikacja Królestwa z Rosją
Ustrój społeczny
Unormowanie statusu szlacheckiego
1. Postanowienie królewskie z 1817 r. o nadaniu szlachectwa i tytułów honorowych
2. Prawo o szlachectwie z 1836 r. wprowadzało na wzór rosyjski instytucję szlachectwa dziedziczonego i
osobistego; obok szlachectwa rodowego istniało szlachectwo za zasługi wojskowe i cywilne
11
Po 1864 r. zanikało pojęcie szlachcica, zaczęto je zastępować: ziemianinem, właścicielem ziemskim lub obszarnikiem 5.
Żydzi
Nastąpiło pogorszenie sytuacji prawnej ludności żydowskiej żyjącej w miastach. Tymczasowe ograniczenie praw
politycznych i obywatelskich za czasów Księstwa Warszawskiego stało się w Królestwie Polskim norma konstytucyjną.
Dopiero Aleksander Wielkopolski w swoich reformach zabiegał o równouprawnienie Żydów, przyznając im:
- prawo wyborcze do ciał samorządowych
- znosząc ograniczenia w nabywaniu dóbr ziemskich i nieruchomości w miastach
- zniesienie ograniczenia i zakazu zamieszkiwania
Ukazami z 1869 i 1870 pozbawiono praw miejskich szereg mniejszych miast i miasteczek i zamieniono je na osady.
Chłopi
Początkowa sytuacja chłopów w Królestwie Polskie pozostawała bez zmian.
Zaczęła się ona polepszać początkowo w dobrach rządowych i donacyjnych6 gdzie w latach 1833 i 1841
przeprowadzono oczynszowanie włościan.
Ukaz carski z 7 czerwca 1846 r. dał początek regulowaniu praw chłopów przez państwo. Odnosił się on do
wszystkich chłopów-rolników uprawiających przynajmniej 3 morgi gruntu (zarówno pańszczyźnianych jak i
oczynszowanych) i na jego mocy chłopom przyznano dziedziczne prawa do uprawianej przez nich ziemi, zapewniono
ochronę przed rugami oraz likwidację serwitutów.
Ukaz cara również znosił tzw. darmochy, czyli wszystkie roboty na rzecz dworu nie oparte na wyraźnych tytułach
prywatnych oraz nie określone ściśle co do ilości i rodzaju zajęcia.
Kolejne zmiany w sprawie chłopskie przyniosły w latach 1861 i 1862 reformy Wielopolskiego
Ustrój polityczny
Król
Konstytucyjnymi monarchami byli:
Aleksander I
Mikołaj I
Konstytucja przewidywało odrębność aktu koronacji, natomiast Statut Organiczny z 1832 r. znosił ją.
5
właściciel kapitalistycznego folwarku
6
dobra narodowe lub skonfiskowane uczestnikom powstania, nadane po 1830 r. dygnitarzom cywilnym i generałom
rosyjskim
7
wojsko polskie nie mogło być używane w wojnach prowadzonych poza Europą
12
Namiestnik
Art.5 K. Kró1 w przypadku swojej nieprzytomności mianuje namiestnika, który powinien mieszkać w Królestwie.
Namiestnik podług woli odwołanym być może.
Zakres władzy namiestnika
Na mocy pełnomocnictwa wydanego przez króla namiestnikowi w 1818 r., miał on pełnię władzy wykonawczej służącej
królowi.
Król zastrzegł sobie jedynie:
Politykę zagraniczną
Wojsko
Zatwierdzanie budżetu
Nadawanie orderów i odznaczeń, nobilitację
Prawo łaski
Prawo zwoływania sejmów i zgromadzeń wyborczych
Namiestnik w sprawach mianowania na stanowiska zastrzeżone królowi przedstawiał po 2 kandydatów, na pozostałe
stanowiska mianował sam.
Ponadto namiestnik przewodniczył Radzie Stanu.
Ogólne Zgromadzenie Rady stanu tzw. Rada Stanu
Namiestnicy: I Rada Stanu 1815 – 1830
Skład:
I W okresie konstytucyjnym – gen. Józef Zajączek (do 1826 r.)
II Kompetencje namiestnika zostały przekazane Radzie -Administracyjnej
5 ministrów resortowych
- 9 radców
III Po powstaniu listopadowym – feldmarszałek hr. Iwanow stanu zwyczajnych
Pastkiewicz (1832 - 1856)
- radca sekretarza
Stanowisko namiestnika w tym czasie miało charakter wyraźnie wojskowy. stanu
- radcy stanu nadzwyczajni
Równocześnie dowodził on Rosyjską Pierwszą Armią Czynną.
IV ks. Michał Gorczakow (II 1856 – V1861) - referendarze stanu
V Reforma Wielopolskiego Urzędu Namiestnika (1862 Kompetencje:
– 1863)
Rozdzielenie władzy wojskowej od cywilnej skupionej w- przygotowywanie
urzędzie namiestnika projektów
na ustaw sejmowych i dekretów
królewskich
a) naczelnika Rządu Cywilnego (Aleksander Wielopolski), któremu podporządkowano całą administrację kraju
- oddawanie
b) generał wojsk stacjonujących w Królestwie Polskim (Wielkipod sąd urzędników
Książe Konstanty) publicznych za przestępstwa
VI generał hr. Fiodor Berg (1863 – 1874) popełnione w związku z urzędowaniem
- wysłuchiwanie
Skupił w swoim ręku z powrotem władzę cywilną i wojskową. corocznych sprawozdań komisji rządowych i
Rada Administracyjna przygotowywanie dla króla raportu o ogólnym stanie kraju
Ciało doradcze namiestnika, do - sądownictwo kompetencyjne
W 1874 r. zlikwidowano urząd namiestnika, a gen. Paweł Kotzebue otrzymał nominację na urząd generała – gubernatora
którego kompetencji należało: - sądownictwo administracyjne, rozpatrywanie sporów osób
warszawskiego.
- wykonywanie postanowień królewskich prywatnych ze skarbem i instytucjami publicznymi oraz
- rozstrzyganie spraw przekraczających odwołania od decyzji podatkowych (za pośrednictwem Delegacji
właściwości poszczególnych ministrów Administracyjnej, a od 1822 r. – bezpośrednio)
- przygotowywanie projektów dla Rady Stanu II Rada Stanu 1832 – 1841
W latach 1826 – 1830 na Radę Została częściowo podporządkowana Radzie Państwa Cesarstwa
Administracyjna król przelał kompetencje Rosyjskiego
namiestnika. Skład:
W czasie powstania listopadowego - 3 dyrektorów głównych istniejących komisji rządowych
Rada Administracyjna przekazała swoją władzę - kontroler generalny, prezydujący w Najwyższej Izbie
Rządowi Tymczasowemu. Obrachunkowej
Po upadku powstania na mocy ukazu - radcy stanu
Rada Administracyjna została zlikwidowana a - inne osoby powołane przez panującego
jej kompetencje przekazane Rządowi Kompetencje – zachowanie wcześniejszych, poza:
Tymczasowemu. - decydowanie o oddawaniu pod sąd urzędników
Reaktywacja Rady Administracyjnej - zmianą trybu prawodawczego
nastąpiła w oparciu o przepisy Statutu W 1836 r. została utworzona przy Radzie Stanu Heroldia
Organicznego z 1832 r., stała się ona wtedy Królestwa Polskiego.
kolegialnym organem rządzącym działającym W latach 1841 – 1862 kompetencje Rady Stanu przejęło Ogólne
pod prezydencją namiestnika i była instytucja Zebranie Warszawskich Departamentów Senatu Rządzącego
odrębną od Rady Stanu. (poza rozpatrywaniem sprawozdań komisji rządowych,
W 1841 r. po likwidacji Rady Stanu, przygotowywaniem projektów praw i układaniem budżetu
rada Administracyjna przejęła cześć jej Królestwa)
kompetencji – rozpatrywanie sprawozdań III Rada Stanu 1862 - 1867
rocznych Komisji Rządowych, wstępne Kompetencje:
przygotowywanie projektów praw i budżetu - rozpatrywanie projektów prawodawczych, budżetu i
Królestwa. Rada Stanu naczelnych organów administracji resortowej
sprawozdań
Reformy Wielopolskiego W ramach reform Wielkopolskiego w radzie Stanu zaczęły
spowodowały zmiany w składzie Rady Stanu. funkcjonować 4 wydziały:
Od 1864 r., gdy został powołany - prawodawczy
Komitet Urządzający jej rola malała, a ukazem - sporny
z 15 czerwca 1867 r. została ostatecznie - skarbowo-administracyjny
rozwiązana. - próśb i zażaleń
Trzy pierwsze tworzyły skład sądzący Rady Stanu. 13
14
Sejm
Immunitet poselski – członek Sejmu nie mógł być aresztowany ani sądzony w sprawie karnej w czasie trwania Sejmu,
chyba, że Izba wyraziła zgodę.
Sąd Sejmowy
Działał poza systemem sądownictwa powszechnego.
W jego skład wchodzili wszyscy senatorowie.
Do jego kompetencji należało sądzenie w sprawach:
- o zdradę stanu
- o przestępstwo w związku z urzędowanie wyższego urzędnika
Przestał istnieć po powstaniu listopadowym, wraz z likwidacją Sejmu.
Prawo wyborcze
Prawo zwoływania sejmików powiatowych i zgromadzeń gminnych przysługiwało królowi.
Czynne prawo wyborcze – posiadały osoby znajdujący się w księgach obywatelskich szlacheckich i gminnych. W
sejmikach i zgromadzeniach gminnych nie mogli brać udziału: wojskowi w służbie czynnej, szlachta zastawnicy, osoby
pozostające w służbie prywatnej. Za to zostali dopuszczeni do wyborów profesorowie i nauczyciele.
Bierne prawo wyborcze – posiadały osoby, które ukończyły 30 rok życia, umiały czytać i pisać po polsku, korzystały w
pełni z praw, spełniały cenzus majątkowy. Urzędnicy publiczni i wojskowi mogli być wybierani na posłów i
deputowanych, ale w innym województwie niż to, w którym urzędowali.
15
Naczelne organy administracji resortowej
Komisje Rządowe (odpowiedniki ministerstw)
Wojny (zlikwidowane po powstaniu)
Sprawiedliwości
Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (uległa likwidacji w 1832 r.)
Spraw Wewnętrznych i Policji (w 1832 r. zmieniła nazwę na Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia
Publicznego, a od 1839 r. Spraw Wewnętrznych i Duchownych)
Przychodów i Skarbu
Szósty był minister sekretarz stanu, który nie był ministrem resortowym, a jego zadaniem była łączność między władzami
w Warszawie a monarchom. Stał on na czele Sekretariatu Stanu Królestwa Polskiego, który funkcjonował do 1866 r.
Przy komisjach rządowych powstały liczne organy pomocnicze o różnych nazwach (rady, dyrekcje generalne,
towarzystwa).
Po powstaniu listopadowym całe działy administracji zostały podporządkowane organom resortowym Cesarstwa w
Petersburgu.
Natomiast po powstaniu styczniowym następowała konsekwentna ich likwidacja.
Kompetencje:
kontrolowała rachunki i księgi przedstawiane jej przez wszystkie osoby, organy i instytucje dysponujące
funduszami publicznymi
sprawdzała stan funduszy publicznych
mogła wydawać opinie
Została zlikwidowana w 1867 r.
Prokuratoria Generalna
Kompetencje
obrona i dochodzenie w postępowaniu przed sądami własności i interesów majątkowych skarbu państwa, rodziny
panującej i instytucji publicznych
Skład
- prokurator generalny prezydujący
- 8 radców
- sekretarz generalny
Organ te ostał się jako jedyny z dawnych instytucji centralnych Królestwa Polskiego.
Województwa
Władza administracji ogólnej – komisja wojewódzka w składzie: prezes komisji
wojewódzkiej, 5 komisarzy zasiadających, 4-7 komisarzy delegowanych
(wykonujących decyzje i polecenia komisji w obwodach).
W obrębie komisji wojewódzkich działały również wydziały, tak jak w obrębie
Komisji Rządzących
Obwody
Obejmowały terytorium dawnych 1 – 3 powiatów (które zachowano jedynie
dla celów wyborczych
Miasta
Zostały w nich powołane tzw. zwierzchności miejskie złożone z prezydenta lub burmistrza i ławników.
W małych miasteczkach urzędował wójt
16
Warszawski Urząd Municypalny
Skład:
- prezydent
- 4 radnych z głosem stanowczym
- 4 ławników z głosem doradczym
Gminy wiejskie
Na ich czele stali wójtowie
Królestwo polskie zostało podzielone na 10 guberni, na których czele stanęli gubernatorzy, z zastępcami- wice
gubernatorami.
Kompetencje gubernatorów:
kierownictwo nad ogólną administracją guberni
sprawy policji i bezpieczeństwa
nadzór nad samorządem gminnym
nadzór nad duchowieństwem katolickim
przewodnictwo nad rządem gubernialnym
Charakterystyczną cechą ustroju administracyjnego Królestwa Polskiego było to, iż nie utworzono w nich organów
samorządowych w ścisłym tego słowa znaczeniu.
Próba wprowadzenia do administracji form samorządowych została podjęta przez Wielopolskiego na mocy ukazu z
1861 r.
Reformy włościańskie8
Obydwa wydane ukazy dot. gospodarstw co najmniej 3-morgowych
1. Ukaz o okupie pieniężnym z 1860 r.
Na jego mocy w zamian za okup można było przejść z pańszczyzny na czynsz, ale nie można było po tym wrócić do
wcześniejszych stosunków.
Reformy administracyjne
1. Przywrócenie Rady Stanu
Miała się zbierać przynajmniej raz w roku
Rozpatrywała projekty praw dot. zmian w obowiązujących kodeksach
Rozstrzygała wszystkie projekty zmian lub uzupełnień obowiązujących ustaw
Powołano w jej ramach 4 wydziały: Prawodawczy, Sporny, Skarbowo-Administracyjny, Próśb i Zażaleń,
trzy pierwsze stanowi skład sądowy Rady Stanu
2. Przywrócenie Komisji Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego
Na jej czele stał dyrektor generalny
Miała dwa wydziały: Wyznań i Oświecenia
Wydział Wyznań: wskazywał kandydatów na wyższe stanowiska duchowne, mianował kandydatów na niższe
stanowiska duchowne, budował i opiekował się parafiami
Wydział Oświecenia: opiekował się wszystkimi zakładami naukowymi, decydował o stypendiach i
nagrodach, zajmował się kształceniem nauczycieli
3. Reorganizacja urzędu namiestnika
Podział urzędu na Naczelnika Rządu Cywilnego i Dowódcę Wojsk Stacjonujących
8
Dekret z XII 1807 r.
9
powstał z prawa propinacji, czyli prawa do produkcji i sprzedaży alkoholu oraz z nałożonego na uwłaszczonych chłopów
podatku gruntowego
18
Reformy samorządowe – Ukaz z 1861 r.
Wprowadzenie samorządnych: Rad Powiatowych, Rad Gubernialnych i w większych miastach Rad Miejskich
Rady pochodziły z wyborów bezpośrednich do Rad Powiatowych i Miejskich i pośrednich do Rad Gubernialnych
Rady Powiatowe – obradowały 4 razy w roku, a do ich kompetencji należało: wybór członków Rad Gubernialnych,
nadzorowanie wykonania inwestycji w powiecie, uchwalanie dodatków do podatków rządowych na potrzeby
miejscowe. Funkcje wykonawcze Rady spełniał naczelnik powiatu
Rady Miejskie – zarządzały sprawami gospodarczymi miasta. Funkcje wykonawcze spełniały magistraty
Rady Gubernialne – miały obradować raz w roku, a do ich kompetencji należało: zajmowanie się sprawami
gospodarczymi guberni oraz przedstawianie na żądani rządu opinii w różnych przedłożonych im sprawach
Rady nie odrodziły się po powstaniu styczniowym
Reforma Szkolnictwa
Powołanie Szkoły Głównej w Warszawie, która składała się z 4 wydziałów:
Prawa i Administracji
Lekarskiego
Matematyczno-Fizycznego
Filologiczno-Historycznego
Organizacja sądownictwa
Konstytucja Królestwa Polskiego gwarantowała niezawisłość sądownictwa w sferze orzekania oraz sędziów
mianowanych przez króla dożywotnio, których nie można było usunąć z urzędu bez prawomocnego wyroku sądu – co nie
zostało wprowadzone w życie.
Natomiast Statut Organiczny nie wspominał nic o niezawisłości sędziów, których z resztą można było zwolnić
lub przenieść zależnie od uznania władzy najwyższej.
Sądownictwo karne
- sądy policji poprawczej
- sądy kryminalne
1835 r. – zmiany w postępowaniu karnym → zmiany w organizacji sądownictwa karnego, prawo apelacji od wyroków
sądów kryminalnych, które dotychczas były I i ostatnią instancją
Ukaz z 1841 r.
- likwidacja Rady Stanu wraz z Sądem Najwyższej Instancji
- utworzenie IX departamentu Senatu Rządzącego – cywilny, miał atrybuty Sądu Najwyższej Instancji i rozstrzygał
ostatecznie sprawy cywilne
- utworzenie X departamentu Senatu Rządzącego – karny, jako najwyższa instancja w sprawach karnych
- zanik ostatnich śladów kasacji → departamenty rozpatrywały jedynie skargi na wyroki wydane w II instancji, a od ich
orzeczeń nie było możliwości odwołania (stanowiły III instancję)
- skład departamentów: senatorowie i członkowie senatu z nominacji królewskiej
- podział: wydziały na czele z przewodniczącymi
- nadzór na przestrzeganiem zasad procedury sądowej i jednolitością orzecznictwa: dyrektor Komisji Rządowej
Sprawiedliwości (jako Prokurator Generalny), za pośrednictwem podporządkowanych mu prokuratorów naczelnych (w
każdym departamencie)
20
- w sprawach cywilnych: spory o ruchomości, ze zobowiązań osobistych, o wynagrodzenie poniesionych strat, przy
wartości przedmiotu do 30 rb (od 1865 r. – do 100 rb)
- do kompetencji należały wszystkie sprawy spadkowe chłopskie, bez względu na wartość spadku, ale wyłączone zostały
spory o własność i naruszenie posiadania gruntów poukazowych
- nie posiadały autorytetu, gdyż kwalifikacje osób sprawujących te funkcje były znikome
- przetrwały do 1876 r.
Komisje wojewódzkie → rządy gubernialne (od 1837) – sądownictwo administracyjne (spory miedzy
obywatelami a administracją):
- sprawy skarbowe
- wynikłe z kontraktów administracyjnych zawieranych w interesie publicznym
- sprawy karno-skarbowe tj. przestępstwa celne, przemyty, wykroczenia skierowane przeciw monopolom skarbowym
1876 r. – likwidacja dotychczasowych sądów i Komisji Rządowej Sprawiedliwości, początek funkcjonowania nowych
sądów
1. rozdzielenie jurysdykcji spraw mniejszej wagi od spraw poważniejszych
2. brak rozdziału jurysdykcji karnej i cywilnej
3. cywilne i karne sprawy mniejszej wagi → sądownictwo pokojowe (nie było powiązane instytucyjnie z sądownictwem
ogólnym)
a) sądy gminne dla ludności wiejskiej
- obejmowały 1 – 3 gmin administracyjnych
- skład: sędzia gminny, ławnicy
- komplet sądzący; min. 3 członków
- oddzielnie stanowiska sędziego gminnego od urzędu wójta gminy
- po 1876 jedyna instytucja na której skład miało wpływ społeczeństwo
- kandydatów na sędziów gminnych i ławników wybierały zebrania gminne na 3-letnią kadencję
- sędziów gminnych mianował minister sprawiedliwości (mógł wybrać osobę spoza kandydatów)
- funkcjonowała przy nich kancelarie sądowe, kierowane przez pisarzy
b) sędziowie pokoju dla mieszkańców miast
- pochodzili z nominacji ministra sprawiedliwości
- sprawowali jurysdykcję jednoosobowo, z reguły w obrębie powiatu
- funkcjonowała przy nich kancelarie sądowe, kierowane przez pisarzy
- utworzono przy nich wydziały hipoteczne, posiadające oddzielne kancelarie i archiwa oraz funkcjonujące na mocy
przepisów prawa z 1818 r. i 1825 r.
c) zjazd sędziów pokoju i sędziów gminnych jako instancja apelacyjno-kasacyjna
- kilka powiatów stanowiło okręg pokojowy, w którym funkcjonował zjazd
- skład: etatowy prezes zjazdu, sędziowie gminni, sędziowie pokoju okręgu
- instancja apelacyjna od wyroków sądów gminnych i sędziów pokoju
- instancja kasacyjna od wyroków ostatecznych sądów gminnych i sędziów pokoju
- funkcjonowała przy nich kancelarie sądowe, kierowane przez sekretarzy i ich pomocników
- powołano przy nich komorników i woźnych10
4. cywilne i karne sprawy większej wagi → sądy ogólne
a) 10 sądów okręgowych (po jednym w każdej guberni)
- podział na wydziały: karny, cywilny, hipoteczny11
- skład: prezes, 2 wiceprezesów, 6 sędziów (były wyjątki)
- do składu zaliczano również: sędziów śledczych, powołanych do prowadzenia śledztw w sprawach karnych
- funkcjonowała przy nich kancelarie sądowe, kierowane przez sekretarzy i ich pomocników
- powołano przy nich komorników i woźnych
b) Izba Sądowa w Warszawie jako sąd apelacyjny
- na czele – starszy prezes
10
pełnili służbę doręczania pism procesowych i wezwań sądowych oraz służbę audiencyjną (w czasie rozprawy)
11
posiadały odrębne kancelarie i archiwa, funkcjonowały na mocy przepisów z 1818 r. i 1825r.
21
- podział na departamenty, z prezesami na czele
- powołano przy nich komorników i woźnych
c) Departament Senatu Rządzącego w Petersburgu jako instancja kasacyjna, wspólna dla całego państwa rosyjskiego
d) Sądy ogólne orzekały kolegialnie, w komplecie przynajmniej 3-osobowym
e) Prokurator – pełnił obowiązki oskarżyciela publicznego w sprawach karnych przed sądami okręgowymi, Izbą
Sądową i Departamentem oraz czuwał na ścisłym przestrzeganiem prawa i działalnością sądów
Adwokatura:
- zniesienie podziału na mecenasów, adwokatów i patronów
- „adwokat przysięgły” – obrońca sądowy przy sądach ogólnych
- „pomocnik adwokata” – aplikant
- brak samorządu zawodowego adwokatury
- prawa i obowiązki Rady Adwokackiej przydzielono sądom okręgowym
- „prywatni obrońcy” – funkcjonowali przy sądach pokojowych (gminnych, pokoju i zjazdach); nie wymagano od nich
wykształcenia prawniczego, jedynie pewnej praktyki urzędniczej dającej znajomość prawa
Język urzędowy → rosyjski; poza ustępstwami na rzecz języka polskiego w trakcie rozpraw w sądach gminnych
W 1915 r. – ewakuacja w głąb Rosji sądów ogólnych, wraz z wszystkimi władzami i instytucjami publicznymi.
Formalnie sądy funkcjonowały tam w szczątkowych składach do 1918 r.
Księgi hipoteczne
1. Wykaz hipoteczny – skrócony urzędowy obraz całej księgi
a) opis nieruchomości
b) wykazanie właścicieli
c) ścieśnienia własności
22
d) długi obciążające nieruchomość
2. Księga umów
3. Zbiór dokumentów
wpis do księgi miał charakter urzędowy
dokonywany w kancelariach hipotecznych
zwierzchność hipoteczna12 zatwierdzała wpis
kontrola sądowa wpisu obejmowała sprawdzenie przez sąd prawidłowości czynności prawnej
rękojmia wiary publicznej księgi hipotecznej → treść księgi wiąże wszystkie osoby działające w dobrej wierze, a
nabywca nieruchomości wpisany do księgi uważany jest za właściciela tej nieruchomości
12
wydział hipoteczny trybunału cywilnego, właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości
13
wyjątek stanowiły przywileje, które pomimo braku wpisu miały pierwszeństwo
14
przywrócona w 1835 r., osoba „uśmiercona cywilnie” nie mogła: występować jako strona procesu, zarządzać majątkiem,
sprawować opieki
23
Prawo małżeńskie majątkowe
ustawowym ustrojem majątkowym małżeństwa była odrębność (wyłączność) majątkowa – każdy z małżonków
zachowywał własność majątku nabytego przed i w trakcie małżeństwa, zaś majątkiem żony zarządzał mąż, który na
czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu musiał uzyskać jej zgodę
mógł zaistnieć ustrój majątkowy małżeński umowny, ale musiał on zostać wyrażony w formie aktu notarialnego
przed zawarciem małżeństwa
w sprawach małżeńskich przed sądem uczestniczyli tzw. obrońcy węzła małżeńskiego – duchowni biegli w
danym prawie wyznaniowym
przyznano małżonkowi prawo do spadku w zbiegu z krewnymi
Postępowanie cywilne
I do 1942 r. – obowiązywanie francuskiej procedury cywilnej z 1806 r.
Zmiany:
- 1815 r. po utworzeniu Sadu Najwyższej Instancji zniknęła kasacja jako środek prawny przeciw wyrokom ostatecznym
gdyż postępowanie przed tym sądem miało charakter rewizyjny
- zniesienie udziału prokuratora przed Sądem Najwyższej Instancji, którego zastąpił sędzia-referent
- wzmocnienie elementu pisemności i pośredniości
- odczytywanie na publicznej rozprawie jedynie pism obrońcy i sędziego-referenta
15
w religii rzymskokatolickiej: kobieta 16 lat, mężczyzna 18 lat, zgodne oświadczenie woli, zgoda rodziców lub
opiekunów gdy osoba niepełnoletnia, zgoda instytucji wojskowej jeśli mężczyzna w wojsku, zdolność fizyczna
16
w religii rzymskokatolickiej: pokrewieństwa, powinowactwo, śluby zakonne, wyższe święcenia kapłańskie, cudzołóstwo
połączone z zabójstwem małżonka, pokrewieństwo duchowe np. chrzestny – chrześniaczka, przystojność publiczna (gdy
mężczyzna dokonuje zamiany pomiędzy siostrami)
24
- rezygnacja z zasady jawności i publiczności posiedzeń sądowych, poza stronami mogły się znajdować jedynie osoby
które otrzymał szczególne pozwolenie przewodniczącego
- zakaz przedstawiania przez strony nowych okoliczności i dowodów nieprzedstawionych w postępowaniu przed Sądem
Apelacyjnym
- ograniczenie pism obrończych do jednego od każdej ze stron
- wyroki były ostateczne i zapadały w komplecie 6-osobowym
• jednomyślnie
• większością kwalifikowaną 2/3 głosów gdy był zgodny z wnioskiem prokuratora
- gdy warunki nie zostały spełnione sprawę rozstrzygał komplet powiększony o 5 członków drugiego wydziału zwykła
większością głosów
Podziała KKKP
1. wstęp ogólny (15 artykułów): pojęcie przestępstwa, podziała przestępstw, rodzaje kar, terytorialne i personalne
obowiązki ustawy karnej
2. I księga – o zbrodniach
3. II księga – o występkach
4. III księga – o przewinieniach policyjnych
próba podzielenia materii kodeksu na ogólna i szczegółową.
każda z 3 ksiąg miała ponadto część ogólną i szczegółową
połączenie nowoczesnej techniki redakcyjnej (unikanie kazuistyki) z nawiązaniami do staropolskiego języka
prawniczego
jasny i żywy styl przepisów
17
rządząca systemem kar idea odwetu – ochrona własności ziemskiej oraz wyostrzenie przepisów w przedmiocie
przestępstw przeciw przestępstw przeciw ustrojowi państwa, religii, moralności
25
Definicja przestępstw (formalna) – jest to czyn polegający na działaniu przez kodeks zakazanym lub zaniechanie działania
kodeksem nakazanego.
Stanie na gruncie fundamentalnej zasady nowożytnego prawa karnego – nullum crimen sine lege
WYJĄTEK: dopuszczanie w ograniczonym zakresie analogii w odniesieniu do występków i przewinień policyjnych
Konsekwentne przyjęcie zasady – nulla poena sine lege, przy dopuszczeniu zaostrzenia lub złagodzenia kary
Nowoczesna konstrukcja winy, przy rozróżnieniu winy umyślnej i winny nieumyślnej, ale przy zastosowaniu innego
nazewnictwa.
Zły zamiar (wina umyślna) – rozróżnienie złego zamiaru bezpośredniego i złego zamiaru pośredniego
Wina (wina nieumyślna) – w dwóch postaciach: lekkomyślność i niedbalstwo
Okoliczności uchylające zły zamiar:
- stan niepoczytalności sprawcy
- przejściowa choroba psychiczna
- przejściowe zakłócenie czynności psychicznych
- upojenie alkoholowe (bez zamiaru popełnienia przestępstwa)
przymus fizyczny
- błąd co do prawa
System kar
1. kary główne (za zbrodnie)
a) kara śmierci – przez ścięcie lub powieszenie
b) kara dożywotniego więzienia warownego
c) kara czasowego więzienia warownego od 10 do 20 lat
d) kara więzienia ciężkiego od 3 do 10 lat
2. kary poprawcze (za występki)
a) dom poprawy od 8 dni do 3 lat
b) areszt publiczny od 8 dni do 3 lat
c) kary pieniężne
d) kary cielesne
3. kary policyjne (za przewinienia policyjne)
a) kary pieniężne
b) areszt policyjny
c) areszt domowy
d) kary cielesne
Kara więzienia
a) surowy reżim:
- golenie głów
- zakuwanie w kajdany
spanie na gołych deskach lub słomie
bardzo skromne wyżywienia (co kilka dni tylko chleb i woda)
b) mogła być zaostrzona stosowaniem pręgierza, piętnowaniem lub przykuciem na łańcuchu
c) karą dodatkową były roboty na zewnątrz i wewnątrz więzienia
Kara chłosty
- stosowana za zgodą skazanego
- jako zamienna za karę pozbawiania wolności
- nie mogła być stosowana wobec osób korzystających z praw obywatelskich oraz ich rodzin
- obligatoryjnie orzekana przy karze więzienia lub wobec podpalaczy i złodziei
18
było to możliwe po zniesieniu konstytucji Królestwa, która gwarantowała odbywanie kar w kraju
26
Charakterystyka kodeksu
- wsteczna treść
- rozbudowane rodzaje i surowe kary
- stało o wiele niżej od kodeksu z 1818 r.
- kodyfikacja obszerna – 1221 artykułów
- daleko posunięta kazuistyka treści
- rezygnacja z ogólnej konstrukcji przepisów
- zagmatwany i sprawujący trudności także sędziom orzekającym
- stosowanie analogi, nakazującej sędziemu w przypadku braku przepisów skazywać na kary najbardziej
zbliżone do przewidzianych za podobne przestępstwa
- realizacja teorii odstraszania
System kar
1. kary główne
a) cztery, ale kara zesłania na ciężkie roboty dzieliła się na 7 stopni, , a kara zesłania na 2 stopnie
b) towarzyszyło jej pozbawienie skazanego praw stanu
c) karą dodatkową mogła być konfiskata majątku oraz skierowanie sprawy do zwierzchności duchownej w celu
orzeczenia pokuty kościelnej
d) karę zesłania na ciężkie roboty łączono z piętnowaniem i chłostą (wobec osób nie wyłączonych od kar
cielesnych)
e) karę zesłania na osiedlenie na Syberii łączono z chłostą (wobec osób nie wyłączonych od kar cielesnych
2. kary poprawcze
a) katalog 10 kar, który po uwzględnieniu stopni urastał do liczby 22
b) stosowanie przy niektórych karach kar cielesnych
Kodeks zwracała szczególną uwagę na ochronę religii panującej (prawosławia) i w ogóle wyznań chrześcijańskich.
Odstępstwo od religii – zbrodnia apostazji, wymierzona kara nie ulegała przedawnieniu
Samo nakłanianie do odstępstwa od religii zagrożone karą 8-10 lat ciężkich robót w twierdzy
1867 r. – zniesienia kary cielesnej (piętnowanie i chłosta), choć w praktyce się jeszcze zdarzały.
KKGiP obowiązywała do 1867 r. – wprowadzenie w Królestwie wprost rosyjskiego kodeksu karnego z 1866 r., który był
jedynie nowa redakcją Kodeksu Kar Głównych i Poprawczych z 1845 r.
W 1904 r. weszły w życie jedynie przepisy dotyczące przestępstw przeciwko bezpieczeństwu wewnętrznemu i
zewnętrznemu państwa (zbrodnie przeciw monarsze i rodzinie panującej, zamach na ustrój państwa i jego terytorium,
bunt, spisek) i dotyczące ich przepisy części ogólnej.
Ukaz o tolerancji z 1905 r. spowodował zmiany w kodeksie karnym z 1866 r. wprowadzone ukazem z 1096 r.
- przejście z jednego wyznania chrześcijańskiego na inne nie było przestępstwem apostazji
- przestępstwem nadal było nakłanianie do porzucenia religii chrześcijańskiej i przyjęcie wiary niechrześcijańskiej
Taki stan prawa karnego utrzymał się do końca rosyjskiego panowania w Królestwie
Postępowanie karne
I do 1876 r. – utrzymanie stanu prawnego z okresu Księstwa Warszawskiego
- przepisy pruskiej ordynacji kryminalnej z 1805 r.
- procesowa cześć austriackiej Franciszkany z 1803 r.
Proces karny miał charakter inkwizycyjny, z elementami skargowości, jakie zostały wprowadzone w dobie Księstwa
Warszawskiego.
W 1820 r. powstał rządowy projekt kodeksu postępowania karnego, który został jednak odrzucony przez sejm.
Zasady postępowania karnego – ściganie przestępstw z urzędu, poza określonymi kategoriami przestępstw, gdzie
konieczny był wniosek pokrzywdzonego np. zgwałcenie i przestępstwa seksualne, nadużycia względem współmałżonka,
kradzież i oszustwa między rodzicami a dziećmi i małżonkami, występki dzieci przeciwko rodzicom.
Rozprawa
- zasady procesowe – jawność i publiczność
- od 1837 r. uchylano publiczność rozprawy w sprawach obrażających „przyzwoitość i uczucia moralne”
- obowiązek obrońcy z urzędu w każdej sprawie zagrożonej karą główną oraz w postępowaniu kończącym się wyrokiem
ostatecznym przed Sądem Apelacyjnym i X departamentem Senatu
- rola prokuratora: czuwanie nad przestrzeganiem przez sąd procedur i baczenia, by uwzględnione zostały wszystkie
okoliczności mające wpływ na wyrokowanie → od 1834 r. prawo odwoływania się od wyroków (protestu) we wszystkich
strawach karnych
I odczytanie przez członka sądu (sędziego referenta) relacji sporządzonej w oparciu o materiał śledztwa
II prawo złożenia wyjaśnień przez oskarżonego
III odczytanie przez obrońcę sporządzonej pisemnie obrony, którą miał obowiązek wcześniej złożyć w sądzie
IV wnioski prokuratora
V udanie się publiczności „na ustęp”
VI narada sądu
VII wyrok (po powstaniu listopadowym wyroki w określonych sprawach kierowane były do zatwierdzenia namiestnika i
dopiero wówczas ogłaszane)
Środki odwoławcze
1. apelacja
2. kasacja
Prawo łaski – przysługiwało monarsze, który dzielił je z namiestnikiem, pozostawiając sobie rozpatrywanie próśb o łaskę
od wyroków opiewających na kary najcięższe (śmierć, dożywotnie więzienie, dożywotnie ciężkie roboty)
Rzeczypospolita Krakowska
Została utworzona na mocy Traktatu Dodatkowego z 3V1815 r. do Traktatu z Kongresu Wiedeńskiego, ze
spornego terytorium – „wolne, niepodległe i ściśle neutralne Miasto Kraków z okręgiem”
Pomimo niepodległości pozostawała pod opieką trzech dworów: Rosji, Austrii i Prus.
Mocarstwa zobowiązały się do:
- szanowania neutralności Rzeczypospolitej
- nie utrzymywania sił zbrojnych w jej granicach
Państwa opiekuńcze utrzymywały łączność z władzami Rzeczypospolitej za pośrednictwem stale przebywających
w Krakowie swoich przedstawicieli tzw. rezydentów, natomiast Rzeczypospolita miała swojego przedstawiciela
dyplomatycznego jedynie w Wiedniu.
Władze RK mogły swobodnie zawierać wszelkiego rodzaju układy międzynarodowe jedynie z państwami
opiekuńczymi.
RK została pomyślana jako państwo otwarte na import, co przejawiało się w:
- zakazie nakładania ceł na towary sprowadzane z państw ościennych
- zezwoleniu na wywóz towarów z państw zaborczych do Krakowa bez nakładania ceł
Handel przyczynił się od ożywienia życia gospodarczego i rozwoju Wolnego Miasta.
Językiem urzędowym był język polski
Uniwersytet Krakowski uzyskał autonomię i miał prawo przyjmować młodzież ze wszystkich ziem polskich
będących pod zaborami.
Kraków stał się miejscem polskiego centrum kulturalnego i politycznego.
Po powstaniu listopadowym w Krakowie znaleźli schronienie liczni jego uczestnicy.
Na mocy nowej Konstytucji z 1833 r. została ograniczona autonomia RK
- wzrosła rola rezydentów, którzy uzyskali uprawnienia najwyższego organu władzy
- zredukowano autonomię Uniwersytetu Krakowskiego
- wprowadzono ograniczeni w handlu z Królestwem Kongresowym, Galicją i Prusami
W 1833 r. państwa opiekuńcze zawarły układ, w którym postanowiono o wkroczeniu wojsk zaborczych gdyby
władze RK nie były w stanie opanować ruchów rewolucyjnych.
W 1836 r. rozpoczęła się okupacja RK przez mocarstwa zaborcze.
Po interwencji dyplomatycznej Anglii i Francji oddziały rosyjskie i pruskie wycofały się po paru miesiącach, zaś
faktyczna okupacja trwała do 1841 r. i cechował ją surowy reżim policyjny i częste represje wobec ludności.
W życiu politycznych RK istniały dwa obozy:
- arystokracja i bogate ziemiaństwo skupione wokół prezesa Senatu
- liberalna inteligencja i burżuazja.
W II 1946 r. wybucha w Krakowie powstanie, które jednak nie wykracza poza granice Rzeczypospolitej. Zostaje
ono rychło stłumione przez mocarstwa zaborcze.
W XI 1946 r. Rzeczpospolita Krakowska zostaje oficjalnie wcielona do monarchii austriackiej – Wielkie
Księstwo Krakowskie
Źródła prawa
1. Traktat Dodatkowy do traktatu Kongresu Wiedeńskiego (3.05.1815 r.) zawarty przez Rosję, Austrię i Prusy –
powołanie wolnego, niepodległego i ściśle neutralnego Miasta Kraków z okręgiem
19
nie służyła od wyroków wydanych z udziałem sędziów przysięgłych
29
2.Akt Generalny Kongresu (9.06.1815 r.) – zatwierdzenie i zagwarantowanie wszystkich jego postanowień, w tym
Traktatu Dodatkowego
Konstytucje
I 3.05.1818 r.
integralna część Traktatu Dodatkowego
nadana przez dwory opiekuńcze
zawierała 22 artykuły określające podstawowe zasady ustrojowe Wolnego Miasta
Komisja Organizacyjna
przewidziana w Traktacie Kongresu Wiedeńskiego
skład: 3 reprezentantów mocarstw opiekuńczych, 3 przedstawicieli ludności Krakowa (mianowanych przez dwory
opiekuńcze)
cel: w oparciu o zasady I konstytucji opracowanie nowej pełnej konstytucji
nie można było zmieniać zasad a jedynie je rozwijać
II 11.10.1818 r. – Konstytucja rozwinięta
Komisja Reorganizacyjna
powołana w 1831 r.
cel: zrewidowanie konstytucji z 1818 r. i opracowanie nowej
III 1833 r.
liczyła 29 artykułów
wprowadzała istotne zmiany w ustroju Rzeczypospolitej
powoływała tzw. Konferencję Rezydentów – w praktyce najwyższa władza
Statuty
wydawane przez Komisję Organizacyjną (1815 – 1818) i Komisję Reorganizacyjną (1831 – 1833)
regulowały sprawy administracyjno-terytorialne, organizację sądownictwa, organizację Uniwersytetu
Krakowskiego itp.
Statuty organiczne
wydawane przez Konferencję Rezydentów
zmieniały całe działy konstytucji
Prawa sejmowe → ustawy uchwalane przez Zgromadzenie Reprezentantów
Uchwały i rozporządzenia Senatu
Prawa sądowe → zachowanie prawa cywilnego i prawa karnego obowiązującego na tych terenach w czasach Księstwa
warszawskiego
Promulgacja
„Dziennik Rozporządzeń Rządowych” → od 1823 r. „Dziennik Praw wolnego Miasta Krakowa”
Forma państwa
„wolne, niepodległe i ściśle neutralne Miasto Kraków wraz z okręgiem”
ustrój republikański
gwarantami ustroju i statusu prawnego Rzeczypospolitej krakowskiej stały się wszystkie państwa-sygnatariusze
w rzeczywistości Rzeczypospolita nie była państwem w pełni suwerennym, a jej autonomia była konsekwentnie
ograniczana
władza wykonawcza – kolegialny Senat
władza ustawodawcza – jednoizbowe Zgromadzenie Reprezentantów
władza sądownicza – niezawisłe sądy
Ustrój społeczny
Zasady ustrojowe i prawa polityczne
zachowanie w większości zasad ustrojowo prawnych z okresu Księstwa Warszawskiego
był to najbardziej liberalnie rządzony obszar dawnych ziem polskich
równość wobec praw i wolność osobistej
nietykalność majątkowa
wolność druku
tolerancja religijna
korzystanie z praw politycznych było uzależnione od spełnienia licznych warunków: obywatelstwo
Rzeczypospolitej, przynależność do wyznania chrześcijańskiego
cudzoziemcy nabywali prawa polityczne po 5 latach zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej 20, jeżeli byli
właścicielami nieruchomości
uzyskanie obywatelstwa przez poddanych Rosji, Austrii i Prus – tylko za zgodą dworów opiekuńczych
dezerterzy armii innych państw nie mogli uzyskać obywatelstwa
wykonywanie niektórych praw politycznych było obwarowane kazusem wykształcenia
Szlachta
20
Senat mógł okres zamieszkania skrócić
30
w konstytucji nie miała praw politycznych większych od reszty ludności – formalna pozycja równa pozycji
pozostałych grup mieszkańców
w praktyce rządy w Rzeczypospolitej należały do arystokracji i szlachty ziemiańskiej lub arystokratyczno-
burżuazyjnych koalicji
Ludność miejska
życie gospodarcze było oparte głównie o rozwijający się handel, ułatwiony możliwością sprowadzania towarów
bez cła
dzięki wolności celnej Kraków był punktem wymiany towarowej pomiędzy ziemiami polskimi
Kongregacja Kupiecka
reprezentacja środowiska kupieckiego
kupcy zrzeszeni byli wyraźnie uprzywilejowani
wprowadzała szereg ograniczeń dla drobnych kramarzy, kupców zagranicznych, żydowskich
regulowała stosunki pracy w handlu
decydowała o nauce zawodu
dopuszczała do uprawnień handlowych nowe osoby
od 1833 r., poważnie uzależniona od Senatu
Rzemiosło
produkowało zasadniczo na potrzeby ludności miejscowej
zachowana została cechowa organizacja rzemiosła (przynależność do cech byłą warunkiem wykonywania
rzemiosła”
ustawa z 1820 r. wyliczała 35 cechów, przyznając im monopol produkcji w określonej specjalności
zachowanie tradycyjnej hierarchii cechowej i metod szkolenia zawodowego
organ nadzorczy – Wydział Spraw Wewnętrznych i Policji Senatu Wolnego Miasta
Poza organizacją cechową wykonywane były tzw., sztuki wyzwolone21 oraz profesje wymagające wykształcenia
teoretycznego22
Przemysł
rozwijała się o wiele słabiej
w latach 1818 – 1820 powstały pierwsze manufaktury tkackie
górnictwo zaspokajało rynek lokalny , ale wydobywało też na eksport – głównie cynk i galman surowy
Warstwy niższe
utrzymywały się z pracy najemnej
byli to robotnicy, służba domowa, wyrobnicy, a na wsi czeladź
mieli obowiązek rejestracji i byli poddani nadzorowi policji, co zostało wprowadzone przez uchwałę
Zgromadzenia Reprezentantów z 1821 r. pt. „Urządzenie służących, czeladzi i wyrobników”
osoby nie mające zatrudnienia traktowano jak włóczęgów i kierowano do pracy przymusowej
Chłopi
stanowili najbardziej liczną grupę ludności
konstytucja z 1818 r. wprost mówiła że chłop jest tylko dzierżawcą gruntu stanowiącego własność dziedzica na
podstawie umowy zawartej lub domniemanej, czynsz płaci gotówką lub w robociźnie
ograniczono wolność przesiedlania się
Komisja Włościańska
powołana przez Komisję Organizacyjną
niezależna w swej działalności od władz Wolnego Miasta
zawisła od 817 r. bezpośrednio od rezydentów dworów opiekuńczych
miała uregulować sprawy chłopskie w dobrach narodowych i duchownych
w 1833 i 1844 r. chłopi w tych dobrach uzyskali zmianę pańszczyzny na czynsz23 i prawo niepełnej właścicieli
ziemi
posiadacze gruntów wieczysto-czynszowych uzyskali własność użytkowania
własność zwierzchnią i prawo pobierania czynszu miał skarb i instytucje duchowne
zlikwidowano bez odszkodowań wszystkie darmochy
Żydzi
ich sytuacje regulował specjalny statut wydany w 1817 r. przez Komisję Organizacyjną
utworzono dwie administracyjne gminy żydowskie – Kazimierz, Chrzanów, na czele z wójtem
Rabin wybierany przez ludność żydowską, zachował jedynie władzę religijną i sądownictwo w sprawach
religijnych
nie posiadali praw politycznych
ograniczono ich w swobodzie wyboru miejsca zamieszkania24
we wsiach mogli się osiedlać jedynie Żydzi rzemieślnicy i rolnicy
nie mogli trudnić się wyrobem alkoholu i handlować na terenie miasta Kraków
21
np. malarstwo
22
np. budownictwo lądowe i wodne
23
stosunki wieczysto-czynszowe
24
w Krakowie mogli mieszkać jedynie na przedmieściu Kazimierza
31
zakazano zawierać małżeństw osobom nie mającym stałego źródła dochodów
Żydzi którzy asymilowali się obyczajowo byli powoli traktowani na równi z chrześcijanami
Senat zezwalał na zamieszkiwanie w Krakowie Żydom, którzy mieli określonej wartości towar na składzie,
posyłali dzieci do publicznych szkół i ubierali się jak inni mieszkańcy
Profesorowie-żydzi i ci posiadający stopień naukowy doktora korzystali z pełni praw politycznych
Ustrój polityczny
Władze centralne
A Senat
Spełniał funkcję rządu i głowy państwa
Skład:
Prezes (3 lata kadencji) + 12 senatorów – 6 dożywotnich i 6 czasowych [z każdych: 4 wybieranych przez Zgromadzenie
Reprezentantów i po jednym przez Uniwersytet Krakowski i Kapitułę Katedralną ]
Od 1833 r. prezes (6 lat kadencji) + 8 senatorów – 2 dożywotnich i 6 czasowych
Senator
- 35 lat
- wyższe wykształcenie uniwersyteckie
- cenzus majątkowy – własność nieruchomości, z której podatek wynosił 150 zł
- praktyka administracyjna – wcześniejsze pełnienie przez określony czas urzędu wójta, sędziego albo reprezentanta w
Zgromadzeniu
- w późniejszym czasie – warunek wyznawania religii chrześcijańskiej
Był duży wpływ dworów opiekuńczych na wybory do senatu, a w szczególności prezesa
Kompetencje Senatu
pełnia władzy wykonawczej
prawo nominacji i odwoływania wszystkich urzędników (z wyjątkiem wybieranych przez Zgromadzenie
Reprezentantów)
mianowanie na beneficja kościelne koalicji rządowej
stosowanie prawa łaski
wpływ na ustawodawstwo – projekty ustawodawcze przed poddaniem pod głosowanie z Zgromadzeniu musiały
być zatwierdzone przez Senat
delegowanie senatorów na obrady Zgromadzenia, jeden z senatorów był z urzędu marszałkiem Zgromadzenia
Obrady Senatu
1. W pełnym składzie
2. W wydziałach
Spraw Wewnętrznych i Sprawiedliwości
Policji
Skarbu
od 1822 r. z połączenia dwóch wydziałów powstał Wydział Spraw Wewnętrznych i Policji
Prezes Senatu
reprezentował Wolne Miasto na zewnątrz
występował do Senatu z wnioskiem o skorzystanie z prawa łaski
od 1837 r. mógł zawiesić wykonywanie uchwał Senatu, powiadamiając o tym jednocześnie konferencję
reprezentantów
B Zgromadzenie Reprezentantów
Jednoizbowy organ przedstawicielski
Skład:
41 członków =26 deputowanych (wybierani po jednym z każdego zgromadzenia gminnego) + 15 wirylistów – sędziowie
pokoju (6), senatorowie (3), przedstawiciele Kapituły Katedralnej (3), przedstawiciele profesury Uniwersytetu
Krakowskiego (3)
Z czasem, na skutek zmian wprowadzonych przez dwory opiekuńcze w konstytucji Rzeczypospolitej, liczba członków
Zgromadzenia reprezentantów zmalała i zwężeniu uległ krąg wyborców.
Sąd Sejmowy
sądził postawionych w stan oskarżenia przez Zgromadzenie urzędników i sędziów
skład: sędziowie, członkowie Zgromadzenia
Zgromadzenie zbierało się co roku na 4-tygodniową sesję, a obrady były swobodne i z udziałem publiczności
Od 1833 r. – zbierało się co3 lata na 6-tygodniową sesję, a obrady były tajne
Od 1842 r. – zbierało się zależnie od woli dworów opiekuńczych wyrażonej przez rezydentów, a obrady odbywały się
tylko nad sprawami przedstawionymi przez Senat
Projekty były przyjmowane przez Zgromadzenie kwalifikowaną większością 7/8 głosów, o od 1833 r. 5/6 głosów
W ramach zgromadzenia funkcjonowały 3 komisje , które przygotowywały plenarne sesje Zgromadzenia w zakresie
podległych im spraw
Sąd I instancji
- odpowiednik trybunału cywilnego i sądu kryminalnego
- skład: sędziowie dożywotni, sędziowie czasowi (2 lata)
- sądził w kompletach 3-osobowych nie zastrzeżonych dla jurysdykcji sędziów pokoju i wójtów
Sąd Apelacyjny
- apelacje od wyroków wszystkich sądów
- skład: sędziowie dożywotni, sędziowie czasowi,
- orzekał w kompletach 5-ososbowych
- jego wyroki był ostateczne dla spraw rozstrzyganych w pierwszej instancji przez sędziów pokoju i
wójtów
- w innych przypadkach był II instancją
Sąd Sejmowy
- sąd specjalny
- skład: 5 członków Zgromadzenia reprezentantów,
3 senatorów, prezesi sądu I instancji i Sądu
Apelacyjnego, 4 sędziów pokoju, 3 arbitrów
wskazanych przez obwinionego
Po 1833 r.
odebranie wójtom kompetencji jurysdykcyjnych w sprawach karnych i przekazanie ich podsądkom wybieranym
przez Zgromadzenie reprezentantów
Sąd Apelacyjny → Sąd III instancji, orzekający bez udziału sędziów pokoju i arbitrów
likwidacja udziału Wydziału Prawa w ocenie powodów kasacji → decydował sam sąd
Po 1838/1839 r.
zniesienie urzędu podsądków →Dyrekcja Policji, a w II instancji Wydział Policji senatu
Sąd I instancji → trybunał I instancji
utworzenie Najwyższego Sądu Karnego (3 sędziów delegowanych przez dwory opiekuńcze + 2 sędziów
wylosowanych spośród sędziów I instancji i sędziów apelacyjnych); kompetencje: przysługujące najwyższej instancji
sądowej; orzekała w ostatniej instancji w sprawach zagrożonych karą śmierci lub więzienia powyżej 10 lat
Po 1842 r.
poszerzenie kompetencji sędziów pokoju
powołanie w trybunale specjalnego „senatu apelacyjnego”, który rozpatrywał apelacje od wyroków sędziów
pokoju i od wyroków tegoż trybunału wydanych w I instancji
Sąd Apelacyjny + Sąd III instancji → Sąd Wyższy- rozpatrywał jako trzecia instancja odwołania w sprawach o
większej wartości przedmiotu sporu, sądzonych w I instancji przez trybunał i w II instancji przez „senat apelacyjny”
trybunału
Zniesienie postępowania kasacyjnego
Mianowanie wszystkich sędziów przez Senat
34
Prawo sądowe
Zachowanie prawa sądowego obowiązującego w Księstwie Warszawskim.
Miało być zastąpione nowymi kodyfikacjami do opracowania których powołano Komitet Kodyfikacyjne, co w wyniku
sporów nie doszło do skutku.
Prawo cywilne
prawo cywilne – Kodeks Napoleona
postępowanie cywilne – francuska procedura cywilna z 1806 r.
kodeks handlowy z 1807 r.
Wprowadzono pewne zmiany wywołane aktualnymi potrzebami.
Zastąpiono kodeksowe przepisy hipoteczne ustawami hipotecznymi z 1822 r., 1838 r. i 1844 r..
Zmieniono prawo opiekuńcze (1826 r. i 1844 r.)
W 1844 r. ogłoszono ustawę o prawie górniczym
Prawo karne
prawo i procedura karna – kodeks karny austriacki (Franciszkana) z 1803 r.
ze zmianami wprowadzonymi w czasach Księstwa Warszawskiego
I konstytucja zastrzegała jawność postępowania sądowego cywilnego i karnego; w 1833 r. uchylono jawność
postępowania karnego
W 1839 r. usunięto z procedury karnej wszelkie zmiany wprowadzone za Księstwa Warszawskiego
Duchowieństwo
podporządkowanie państwu
wprowadzenie cenzury kontrolującej pisma i bulle papieskie, listy i zarządzania biskupie, a nawet kazania
ograniczono sądownictwo kościelne likwidując możliwość apelacji do sądów rzymskich
wydawano liczne przepisy wkraczające w prawo kanoniczne i liturgię kościelną
odebrano kościołowi sprawy małżeńskie, szkolne
zniesiono privilegium fori duchowieństwa
zlikwidowano szereg świąt kościelnych
regulowano szczegółowo kwestię pogrzebów
nad wszystkim czuwała Wiedeńska Komisja Nadworna dla Spraw Duchownych
dobra kościelne i klasztorne przechodziły na skarb państwa, a duchowieństwo na pensje rządowe
restrykcyjna polityka złagodniała trochę po śmierci Józefa II
na mocy patentu z 1781 r. zapewniono tolerancję religijną
Mieszczanie
reformy józefińskie zniosły podział na miasta królewskie i prywatne
skupiska miejski podzielono na trzy klasy:
• I Lwów
• II tzw. miasta cesarskie, posiadające specjalne przywileje monarsze
• III pozostałe, posiadały magistraty zwane municypilalnymi
w 1804 r. Kraków uzyskał status drugiego miasta stołecznego
ludność miast
• obywatele – dziedziczni i mający przywileje w korzystaniu z urządzeń miejskich
• mieszkańcy – płacący specjalne podatki
większość miast stanowiła niewielkie skupiska, często o rolniczym charakterze
pod względem gospodarczym panował zastój
35
Chłopi
Ich położenie w monarchii austriackiej było lepsze niż w Rzeczypospolitej szlacheckiej, gdyż państwo wkraczało w
stosunki między dworem a wsią., gdyż państwo zapewniało sobie w ten sposób:
- dochody do skarbu państwa
- żołnierzy dla armii
Po I rozbiorze zaczęto przeprowadzać reformy w zakresie stosunków poddańczych, postępowe i łagodzące dolę chłopa.
Osobny patent
- prawo wnoszenia do władz państwowych skarg na swych dziedziców
- ograniczono swobodę dworu w zakresie stosowania kary chłosty i nakładania kar pieniężnych
- od wyroków sądów patrymonialnych chłopi mogli wnosić apelacje
1772 r. – zobowiązano właścicieli dóbr ziemskich do składnia tzw. fasji – zeznań o dochodach uzyskiwanych ze
świadczeń włościan
1786 r. Robotpatent
- ustalał rozmiar pańszczyzny na 3 dni w tygodniu z gospodarstwa chłopskiego (12 h latem, 8 h zimą)
- zlikwidowano różnorodne drobne powinności i daniny w naturze
- wzmocnienie chłopskich praw do gruntu – zabroniono włączania ziemi chłopskiej do folwarków
- przyznanie chłopom nieusuwalnych praw do gruntu pod warunkiem właściwego spełniania powinności
- prawo dożywotniego użytkowanie ziemi (usuniecie tylko na mocy wyroku sądu)
Żydzi
stanowiła pokaźny odsetek mieszkańców
początkowa polityka władz prowadziła do germanizacji
1789r. przepisy normalizujące – zezwalały na wyznawanie religii mojżeszowej bez żadnych przeszkód, synagogi
uzyskały te same prawa co inne kościoły
przedrozbiorowy samorząd żydowski uległ likwidacji, a w jego miejsce powstał inny opierający się na organizacji
kahalnej, nadzorowanej przez władze państwowe (cyrkuły)
lokowano ludność żydowską w wyznaczonych dzielnicach miast
pełnili oni służbę wojskowo i płacili specjalne podatki
Władze centralne:
1. Sprawy administracyjne
1774 - 1776 Nadworna Kancelaria Galicyjska
od 1776 Zjednoczona Kancelaria Nadworna Czesko - Austriacka
2. Sprawy skarbowe – Nadworna Izba Skarbowa
3. Sprawy szkolne – Nadworna Komisja Edukacji
4. Sprawy policyjne – Ministerstwo Policji
36
Administracja lokalna
Miasta
W 1785 r. utworzono:
1. magistraty – organy zarządu miejskiego podległe cyrkułom
a) skład
• burmistrz (w większych miastach prezydent)
• odpowiednia liczba asesorów (rajców)
• syndyk
• kasjer
b) podział na senaty
• cywilny
• karny (sprawujący sądownictwo pod przewodnictwem syndyka)
• administarcyjno-gospodarczy tzw. polityczny
c) członkowie
• wybierani na 4-letnią kadencję
• znający język niemiecki
• po złożonym egzaminie ze znajomości prawa
• od 1805 r. po pozbawianiu magistratur praw wyborczych członkowie byli mianowani przez odpowiednie
władze sądowe i administracyjne
2. wydziały miejskie – charakter wyborczy i kontrolny w sprawach finansowych
a) członkowie byli wybierani w wyborach pośrednich organizowanych wśród właścicieli nieruchomości miejskich i
majstrów cechowych (także żydowskiego pochodzenia)
Wsie
Dominium – oddzielna jednostka administracyjna tworzona przez wieś lub grupę wsi
Władza dziedzica:
- zwierzchnictwo nad poddanymi
- realizacja uprawnień państwowych w najniższej instancji
Zgodnie z patentem Józefa II z 1781 r, pan wsi wyznaczał właściwych urzędników, którzy zdawali egzamin i byli
zatwierdzani przez władze cyrkułowe:
- mandatariusze – od spraw administarcyjno-policyjnych
- justycjariusze – do spraw sądowych
Byli utrzymywani przez dziedzica, ale faktycznie byli urzędnikami państwa bez którego zgody dziedzic nie mógł ich
zwolnić.
Gromady wiejskie
- na czele wójt nominowany przez pana spośród trzech kandydatów wysuwanych przez gromadę
- z wójtem działali przysiężni wybierani przez chłopów (3-letnia kadencja)
- funkcje: porządkowo-policyjne, zarząd majątku gromady, organizowanie form samopomocy, pomoc dla administracji
dominalnej
- za powyższe czynności przewidziane były ulgi w obowiązkach poddańczych
1775 r. – powołanie Sejmu Stanowego o charakterze sejmu postulatowego
Kompetencje:
- szczegółowy rozdział podatku, z którego żądaniem wystąpił cesarz
- przedkładanie opinii i adresów do tronu
Skład:
- magnaci (łącznie z arcybiskupami, biskupami i infałatami obrządku katolickiego)
- szlachta (musiała wnosić podatek żeby uczestniczyć w sejmie)
- miasta (dwóch przedstawicieli Lwowa)
Obradom przewodniczył gubernator.
Sejm powoływał – Wydział Stanowy – stale funkcjonujący organ wykonawczy (6 osób)
37
Organizacja sądownictwa i prawo stanowe
Obowiązywanie prawa
1772 – 1818 → Zbiór Pillera – półurzędowe wydawnictwo zawierające akty normatywne publikowane w języku
niemieckim i polskim
Po wejściu prawa austriackiego stosowano prawo polskie do spraw które się rozpoczęły przed jego wejściem.
Sądownictwo
I Okres przejściowy za czasów panowania Marii Teresy
Utrzymanie stanowości sądownictwa
Pewne przemiany w sądownictwie dominalnym – nadal było sprawowane przez dziedziców, ale równocześnie
zostało poddane kontroli państwowej
Od orzeczeń sądów dominalnych w sprawach cywilnych chłopi mogli wnosić odwołania do sądu publicznego –
Konsens
Przy chłopskich sprawach karnych nie wolno było wymierzać kar pieniężnych, a kara śmierci wymagała zgody
cesarza
Chłopi mieli prawo występować ze skargami na decyzje dziedziców
Sądownictwo miejskie nie uległo zmianom
1775 r – Rada Apelacyjna
• I instancja w sprawach cywilnych i karnych notabli pochodzenia nieszlacheckiego m.in. lekarzy, urzędników
• II instancja rozpatrująca apelacje od orzeczeń sądów miejskich, żydowskich i sądu wekslowego
dla szlachty I instancją były sądy ziemskie i grodzkie
• rozszerzono ich skał
• wprowadzono zasadę kolegialności przy wyrokowaniu
• funkcjonowały do 1774 r., do utworzenia Trybunały Królewskiego, który był sądem I instancji dla
wszystkich spraw karnych i cywilnych szlachty galicyjskiej; odwołania - Najwyższa Izba Sprawiedliwości
do 1785 r. sądziła na mocy statutu z 1519 r. Sąd Ormiański
II Gruntowna reforma sądów za czasów panowania Józefa II
reforma józefiańska zrealizowana w latach 1784 – 1787
ujednolicenie organizacji wymiaru sprawiedliwości w całej monarchii i przejęcie go przez państwo
oddzielenie sądów od administracji
rozdział między sądownictwem karnym i cywilnym
przełamywanie zasady stanowości sądów, zachowanej jedynie w sądownictwie cywilnym; sądownictwo karne –
powszechne (poza drobnymi wykroczeniami chłopskimi – sądy dominalne)
Sądownictwo cywilne
1. dla szlachty – sądy szlacheckie fora nobilium
• nadzór nad kreowaną w 1780 r Tabulą Krajową (nowa austriacka hipoteka dla dóbr szlacheckich; prawo
rzeczowe nabywane tylko poprzez wpis)
2. w miastach – magistraty
• orzekali syndycy i rajcy miejscy
• w większych miastach dzieliły się na senaty: cywilny, karny, polityczny
3. we wsiach - justyciariusze
• kontrolowani przez dziedzica
38
Sądownictwo karne
1. Sądy kryminalne (w większych miastach magistraty karne)
2. Mandatariusze – sądzili drobne wykroczenia chłopskie w imieniu dziedzica
3. Sąd gromadzki (wójt i przysiężcy) – organ samorządu wiejskiego mający prawo nakładania kar porządkowych
4. Sędziowie policyjni (od 1803 r.) – orzekali we wsiach w przestępstwach zagrożonych karą do pół roku więzienia
Instancja odwoławcza – od 1785 r. Sąd Apelacyjny we Lwowie → senat galicyjski Najwyższej Izby Sprawiedliwości
Prawo cywilne
Dążono do jedności państwowej poprzez skodyfikowanie praw zwyczajowych lub poprawę poprzednich unormowań
Kodeks Cywilny Zachodniogalicyjski (1 I 1798r.) – typowy produkt okresu przejściowego
I – prawo osobowe i rodzinne
II – rzeczowe i spadkowe
III – zobowiązania
Proces cywilny
1784 r. Powszechna Ordynacja Sądowa Józefa II z 1781 r.
1 V 1797 r. Powszechna Ustawa Sądowa dla Galicji Zachodniej
kontradyktoryjność
dyspozytywność postępowania
wolna rozprawa stron
pisemność, ustność tylko przed sądem justycjariusza i w sprawach drobnych
ścisły formalizm → przewlekłość i drobiazgowość
legalna teoria dowodowa
środki dowodowe: przyznanie, dokumenty, świadkowie, opinie znawców, przysięga
Prawo karne
1768 r. Theresia – ordynacja surowa, przestarzała
1787 r. Józefina
równość wszystkich wobec prawa karnego (drobne wyjątki o charakterze feudalnym)
znosił analogię w prawie karnym
formalna definicja przestępstwa jako czynu zabronionego pod groźba kary przez ustawę
wolna wola i zły zamiar sprawcy podstawą przestępstwa kryminalnego
podział przestępstw
• kryminalne (zbrodnie) sądzone przed sądem kryminalnym
• przewinienia polityczne wyrokowane przez władze administracyjne
instytucja obrony koniecznej
regulacja przypadków wyłączających winę sprawcy w sytuacji wykluczenia jego wolnej woli np. trwała choroba
umysłowa bądź czasowa utrata władzy umysłowej (np. po alkoholu)
likwidacja kary śmierci w postępowaniu zwyczajnym; tylko w nadzwyczajnym trybie doraźnym kara śmierci za
bunty, rozruchy czy powstania
podstawowa kara – pozbawianie wolności
brak przedawnienia zbrodni i kary
1803 r Franciszkana
ograniczenie penalizacji
kara śmierci w postępowaniu zwyczajnym (mord, zabójstwo rabunkowe, zbrodnicze podpalenie, fałszerstwo
państwowych papierów kredytowych)
39
przedawnienie przestępstw i kar
obejmował normy prawa materialnego i odpowiadające im procesy proceduralne
składał się z dwóch ksiąg
• zbrodnie karne przed sąd
• przestępstwa policyjne poddane orzecznictwu władz administracyjnych
przejrzysty, precyzyjnie sformułowany i względnie łagodny
część materialna obowiązywała do 1852 r.
Proces karny
Przepisy postępowania karmnego regulowano zazwyczaj łącznie z normami prawa karnego materialnego.
Do wprowadzenia autonomii
Państwo austriackie na skutek rewolucji z 1848 r. weszło na drogę przekształceń w monarchię konstytucyjną.
25
Jakub Szela
40
Konstytucja kwietniowa z 1848 r. – wprowadzała równouprawnienie stanów, narodowości i wyznań
↓
Przestaje funkcjonować w maju
↓
III 1849 r. – ogłoszenie przez cesarza nowej konstytucji – nie weszła w życie, a Patentem Sylwestrowy z 1851 r. został
formalnie uchylona (z wyjątkiem równouprawnienia stanów)
↓
Od 1860 – monarcha jako wyłączny ustawodawca i współdziałający z nim parlament pod nazwą Rady Państwa
↓
ostateczne złamanie systemu absolutystycznego w monarchii – Dyplom Październikowy z 1860r.
• rozdzielenie ustawodawstwa między Radę Państwa i sejmy poszczególnych krajów
• stworzenie podstaw dla wykształcenia się stosunków autonomicznych, zwłaszcza narodom tzw.
historycznym
• wyraz kompromisu między monarcha a prowincjonalna arystokracja i ziemiaństwem
↓
1861 r. – Patent Lutowy – znosił Dyplom Październikowy
• stanowisko centralistyczne
• podział materii ustawodawczej poprzez wyliczenie wyczerpujące kompetencji sejmów krajowych, a
reszta została pozostawiona władzom centralny
• ustawodawstwo ogólnopaństwowe pozostawiono cesarzowi wespół z Radą Państwa
• zawierał statuty dla poszczególnych krajów, m.in. dla Galicji, które obowiązywały do 1918 r.
↓
1865 r. - zawieszenie norm Patentu Lutowego w odniesieniu do organizacji aparatu centralnego państwa wskutek silnej
opozycji węgierskiej
↓
konstytucja grudniowa z 1867 r.
• powstała dualistyczna monarchia austro-wegierska
• wspólne: monarcha, armia, dyplomacja, system monetarny
• stworzyła taki aparat władz i urzędów, na którym państwo opierało się do końca swego istnienia
• Galicja wchodziła w skład monarchii jako jeden z 17 krajów koronnych
• rozgraniczenie spraw ogólnopaństwowych i krajowych
Centralny organ władzy ustawodawczej – dwuizbowy parlament ogólno austriacki, tzw. Rada Państwa (izba panów i izba
posłów)
• zatwierdzanie umów międzynarodowych
• sprawy służby wojskowej
• uchwalanie budżetu
• uchwalanie prawa sądowego
• zakres spraw zastrzeżonych powodował przewagę nad sejmikami krajowymi
Izba panów
• charakter arystokratyczny
• skład: pełnoletni członkowie dynastii, głowy krajowych rodzin arystokratycznych, arcybiskupi i biskupi
katoliccy z tytułami książęcymi, osoby powołane z tytułu zasług dla państwa, kościoła, nauki, sztuki
• nominacja cesarska przyznawała prawa członkowskie dożywotnie lub dziedziczne
• członkowie: 150 – 170
Izba poselska
• wybory bezpośrednie i tajne według systemu kurialnego (wielkiej własności ziemskiej, izb przemysłowo-
handlowych, miejska, gminna); w 1896 r. wprowadzono 5 kurię „powszechną” – wszyscy mężczyźnie którzy
ukończyli 24 lata i zamieszkiwali min 6 m-cy w gminie głosowania
Na mocy ustawy z 26.01. 1907 r. wprowadzono w monarchii nowe prawo wyborcze 4-przymiotnikowe: powszechne,
bezpośrednie, równe i tajne.
Przedstawiciel polscy z Galicji w całej Radzie Państwa mogli powoływać na zasadzie całkowitej dobrowolności tzw. Koło
Polskie, celem prowadzenia wspólnej polityki
Galicja była tylko częścią składową państwa austriackiego o statusie kraju koronnego, ale sama Austria pozostawał
państwem konstytucyjnym, w którym istniały prawa obywatelskie, wolności stowarzyszeń, w tym politycznych, była
możliwość jawnego i legalnego politycznego organizowanie się społeczeństwa.
Skutki reform
• stosunkowo duży procent ludności wiejskiej otrzymał ziemię na własność
• uzyskano ją w niedostatecznej ilości
• stan rzeczy pogarszał się w wyniku działów rodzinnych
• rozdrobnienie wsi galicyjskiej
• szachownica gruntów
Położenie przemysłu i rolnictwa było porównywalne. Przemysł nie miał warunków do rozwoju.
W przemyśle rozwijało się: górnictwo i przemysł naftowy.
Rozwój samorządności zawodowej np. izba handlowa, izba lekarska, izba przemysłowa, izba adwokacka.
Instytucje samorządowe broniły interesów zawodowych swoich członków, jak też przejmowały od organów państwowych
dość liczne uprawnienia o charakterze administracyjnym czy policyjno-porządkowym.
Źródła prawa
Do 1848 r. – wola panującego jako jedyne źródło prawa
• wydawane dla całego państwa bądź danego kraju
• ustawy polityczne lub sądowe (cywilne, karne, procesowe)
• od 1819 r. zaczęto wydawać urzędowe prowincjonalne zbiory prawa
1848 – 1860
• w zasadzie nie nastąpiły większe zmiany w zakresie źródeł prawa
• monarcha wydawał normy prawne o charakterze ustawy (patenty i rozporządzenia)
• monarcha mógł upoważnić do wydania takich norm, nieraz zwanych ustawą, organy sobie podległe
Od 1860
Nowy system źródeł prawa oparty o hierarchię przepisów, opierał się o elementy sprzeczne ze sobą:
- oktrojowanie wynikające z absolutyzmu
- konstytucyjny parlamentaryzm
42
Normy o następstwie tronu,
czyli o powołaniu cesarza:
1. Sankcja Pragmatyczna z 1713 r.
2. Statut Familijny z 1839 r.
Od 1867 r. jednobrzmiące ustawy austriackie i
węgierskie, określające wspólne kwestie dla
obu części państwa – zgodne ustawy
parlamentu obu części monarchii,
sankcjonowane przez cesarza
Ogłaszanie norm prawnych następowało przez ich publikowanie w dziennikach ogólnopaństwowych i narodowych.
43
•
Zasada równości wobec prawa
• równy dostęp do urzędów
• równouprawnienie narodów
• równouprawnienie języków
Wyłomy od zasady równości
• prawo wyborcze uzależniające liczbę miejsc w organach przedstawicielskich od wielkości majątków ziemskich
i wysokości opłacanych podatków a nie od liczebności wyborców
• uprzywilejowanie członków dynastii czy kościoła rzymskokatolickiego
• początkowy zakaz małżeństw miedzy osobami wiary chrześcijańskiej niechrześcijańskiej
•
Równouprawnienie narodów i języka
Ustawa zasadnicza z 1867 r. przyznawała wszystkim narodom w monarchii habsburskiej równouprawnienie.
Na mocy przepisów z 1866 r. język polski stał się urzędowym w Sejmie i Wydziale Krajowym, włącznie z publikowaniem
aktów prawnych.
Od 1869 r. polski stał się wewnętrznym językiem urzędowym w administracji rządowej, łącznie ze skarbową i w
sądownictwie.
Wolność osobista
• aresztowanie wyłącznie na podstawie orzeczenia sądowego
• naruszenie zasady uprawniało do odszkodowania od państwa
• pozostawiono organom policji i administracji możliwość stosowania kar aresztu za niektóre przestępstwa
policyjne
• policja mogła zatrzymać osoby lub ukarać je aresztem za sam fakt wydawania się podejrzanym, pasożytniczym,
włóczęgowskim
Tajemnica korespondencji
• zakaz zapoznawania się z treścią obcej korespondencji
• jedynie na mocy decyzji sądu było to możliwe
Wolność opinii
Zasada wolności opinii obejmowała szeroki zakres dziedzin
• wolność prasy – swoboda wyrażania opinii w słowach drukowanych
• wolność sumienia i wyznania
• wolność stowarzyszeń i zgromadzeń – wolność łączenia się w celu wyrażania opinii i ich realizowania
• wolność nauki i nauczania
• wolność petycji – prawo prezentowania swych poglądów władzom publicznym
44
Wolność opinii przysługiwała
• osobom fizycznym
• osobom prawa publicznego
Spod wolności opinii wyłączono
• przedstawienia teatralne
• demonstracje publiczne
Ustawa grudniowa z 1867 r.
• pełna swoboda głoszenia opinii drukiem, likwidacja cenzury i dotychczasowego systemu koncesyjnego prasy
• pełna wolność wiary i sumienia z jednoczesnym zakazem zmuszania do praktyk religijnych
Związki religijne prawne – uznane miały gwarancje
• publicznego odprawiania nabożeństw
• samodzielnego zarządzania własnymi sprawami wewnętrznymi
• prawo posiadania majątków
• tworzenia fundacji czy zakładów w celach kultowych, naukowych bądź dobroczynnych
Do religii prawnych zaliczano
• katolicką w obrządku rzymskim, ormiańskim i greckokatolickim
• ewangelicką
• prawosławną
• mojżeszową
• później kościół starokatolicki i anabaptystów
Wyznawcy religii prawnie nie uznawanych mogli praktyki religijne odbywać w domu
Prawo o stowarzyszeniach i zgromadzeniach z 1867 r. + konstytucja grudniowa
• obywatele posiadali uprawnienia do zgromadzania się i zakładania stowarzyszeń bez żadnych ograniczeń
• warunkiem było zgłoszenie tego właściwym władzom, bez wymogu zatwierdzenia
• władze mogły zakazać powołania stowarzyszenia stwierdzając jego niezgodność z prawem bądź stwarzanie
zagrożenia dla państwa
• analogicznie było z odbywaniem zgromadzeń
Ustrój polityczno-administracyjny
Po Kongresie Wiedeńskim, wypełniając formalnie jego uchwały w sprawie reprezentacji narodowej Polaków, władze
austriacki wydały w 1817 r. nowa ordynację do Sejmu stanowego i wznowiły jego zwoływania.
Władze autonomiczne
Sejm Krajowy, jako najwyższa władza autonomiczna, w Dyplomie Październikowym z 1860 r.
normy Patentu Lutowego z 1861 r. zawierały statut krajowy dla Galicji wraz z ordynacja wyborcza do Sejmu
Kompetencje Sejmu
ustawodawstwo w sprawach określonych nazwą kultury krajowej: zagadnienia rolno-leśne, kwestie ustroju
agrarnego, kredyty i stosunki pracy w rolnictwie
decydowanie w sprawach publicznych budowli i zakładów dobroczynnych finansowanych przez władze krajowe
decydowanie o budżecie kraju, łącznie z dopłatami do podatków państwowych
wydawanie aktów w ramach ustawodawstwa ogólnopaństwowego
• gminne, czyli dotyczące samorządu terytorialnego
• szkolne i kościelne
• stanowienie przepisów o zasadach organizacji sądownictwa i władz administracyjnych, księgach
gruntowych i uprawnieniach propinacyjnych
45
• od 1907 r. w zakresie prawa cywilnego, karnego, karno-policyjnego (w sprawach należących do
kompetencji Sejmu)
przyjmował sprawozdania namiestnika z jego urzędu zaraz po otwarciu sesji sejmowej; była możliwość
dyskutowania sprawozdania i zgłaszania interpelacji, a namiestnik miał obowiązek odpowiedzieć na wszystkie
pytania
inicjatyw ustawodawcza: rząd, Wydział Krajowy, komisje sejmowe, grupy posłów liczące min 15 osób
↓
ustawy zapadały większością głosów przy obecności min połowy członków Sejmu
↓
przedłożenie przez rząd do sankcji cesarza
Cesarz:
• corocznie zwoływał Sejm
• miał prawo odraczać i zamykać obrady
• mógł rozwiązać Sejm
Wydział Krajowy
powoływany spośród grona sejmowego na 6 lat
przewodniczył mu marszałek krajowy
skład: 3 osoby obrane przez całe zgromadzenie, po 1 z kurii wielkiej własności, połączonej kurii izb przemysłowo-
handlowyych, i miast, kurii reszty gmin miejskich i wiejskich
organ zwiadowczy i wykonawczy reprezentacji krajowej
posiadał uprawnienia w zakresie bieżącej administracji
organ poprzez który Sejm nadzorował samorząd terytorialny i zarządzał majątkiem krajowym
jako komisja Sejmowa i Biuro Sejmu, kontrolował i weryfikował wybory parlamentarne, przygotowywał materiały
na obrady plenarne
Marszałek Sejmu
stał na czele Sejmu
nominowany przez cesarza na 6 lat
Namiestnik
- stał na czele kraju – krajowy organ administracji rządowej
- był nominowany przez cesarza i reprezentował jego osobę
- urzędował we Lwowie
- był podległy rządowi w Wiedniu i przed nim odpowiedzialny
- rozpisywał wybory do Sejmu krajowego i przygotowywał spis wyborców
- miał prawo inicjatywy ustawodawczej
- przedkładał monarsze ustawy sejmowe z wnioskiem o aprobatę lub odmowę sankcji
Administracja niezespolona – taka, która ze względu na wagę bądź specyfikę zadań była wyodrębniona za struktury
administracji ogólnej i tworzyła oddzielne piony aparatu państwowego.
Takowa wykształciła się w Galicji, a znalazły się w niej: władze górnicze, domen i lasów państwowych, kolei, poczt oraz
inspekcja przemysłowa
Samorząd terytorialny
W Galicji administracja samorządowa ukształtowała się na szczeblu gminy i powiatu.
Fundamentalne zasady ustroju gmin samorządowych
swoboda przyjmowania członków gminy
wybieralność jej organów
samodzielny zarząd sprawami gminy
jawność budżetu
Kompetencje gminy:
a) własne – wszystko co dotyczy przede wszystkim interesów gminy i jest w całości wykonywalne w jej granicach
b) poruczne – załatwienie określonych spraw publicznych zleconych przez państwo
Gminy wiejskie
każda wieś niezależnie od swojej wielkości tworzyła gminę.
z terytorium gmin wiejskich wyłączono (była możliwość włączenia) obszary dworskie, które tworzyły odrębna
gminę z patrymonialnym władztwem dziedziców.
obowiązek przynależności każdego obywatela państwa do jakiejś gminy tzw. Prawo swojszczyzny
przynależność nabywało się
• przez fakt urodzenia w gminie, niezależnie od miejsca pobytu
• poprzez nadanie jej przez władze gminne
przynależność dawała swobodę zamieszkania w gminie i możliwość żądania pomocy materialnej w przypadku
ubóstwa
osoby nie przynależne do gminy
• uczestnicy gminy – ci którzy posiadali w niej nieruchomość, przedsiębiorstwo lub wykonywali jakiś zawód
i w związku z tym płacili podatki bezpośrednie
• obcy – mogli być usuwani z gminy w drodze tzw. szupasu do gminy własnej przynależności, wtedy gdy
sprawowali kłopoty natury policyjnej bądź finansowej
inny podział w gminie: obywatele lub członkowie – tytuł nadawany odrębną decyzją tylko obywatelom
austriackim, mężczyzną powyżej 24 r. ż., nie karanym; miał znaczenie prestiżowe, uprawniał do korzystania z
istniejących w gminie zakładów czy fundacji
Organy samorządu gminnego
rada gminy
• organ uchwałodawczy i nadzorczy
• skład: 8-36 członków
• przewodniczył jej naczelnik gminy, wyposażony w szereg jednoosobowych decyzji władczych
• wyborcy rady: mieszkańcy przynależni, uczestnicy gminy, osoby z tytułu cenzusu inteligenckiego
• podział wyborców: na 3 klasy, w kolejności wysokości wpłacanych podatków
zwierzchność gminna
• zarządzanie i wykonywanie
• obierana przez radę gminy spośród jej członków
• skład: naczelnik gminy, 2 lub więcej przysięgłych
kadencja organów trwał 3 lata, a od 1884 r. 6 lat
Gminy miejskie
Kraków – posługiwał się odrębnym statutem z 1866 r., zmienionym w 1904 r.
Lwów – miał swój statut z 1870 r.
Władze samorządowe
rady miejskie
• organ uchwałodawczy i nadzorczy
• liczba członków rady: 18-36 (we Lwowie-100, w Krakowie-60)
• kadencja: 6 lat, ale po 3 ustępowała połowa radnych
• uprawnienia analogiczne do uprawnień rad wiejskich
• kompetencje nadzorcze wykonywane za pomocą specjalnie powoływanych komisji
zwierzchność gminna
• w miastach mniejszych i miasteczkach
• władza wykonawcza
• skład: naczelnik gminy, jego zastępca, 2-5 asesorów, którzy działali bezpłatnie
magistrat
• w 30 większych miastach, Lwowie, Krakowie
• władza wykonawcza
• skład: burmistrz, zastępcy, 3 asesorów (we Lwowie i w Krakowie: prezydent z wiceprezydentami, do 20
radców magistratu)
• w magistracie Lwowa i Krakowa: urzędnicy zawodowi
• wybierany na 6 lat spośród członków rady
• ścisłe rozgraniczenie kompetencji między magistratem jako organem kolegialnym a władzami
jednoosobowymi (prezydent, burmistrz)
• miał, w odróżnieniu od zwierzchności gminnej, szereg kompetencji z zakresu uprawnień porucznych
Nadzór
usunąć burmistrza lub prezydenta można było jedynie w wyniku postępowania dyscyplinarnego
ustawowo określano, które uchwały rad miejskich wymagają zatwierdzeni przez organ nadzoru
Samorządność powiatowe
wprowadzona w Galicji równocześnie z samorządnością gminą
rada powiatowa – organ uchwałodawczy
• obierana na 3 lata, a od 1884 r. na 6 lat
• liczba członków: 26
26
wydziały powiatowe lub Wydział Krajowy
48
• zajmowała się sprawami wewnętrznymi powiatu: budowa dróg, zdrowie, bankowość, dobroczynność,
oświata, kultura
• podstawa finansowa: wpływy z majątków własnych bądź z uchwalanych dodatków do podatków
bezpośrednich
wybory
• o charakterze kurialnym
• kurie: wielkich właścicieli ziemskich, przemysłowców i handlowców, miast i miasteczek, pozostałych gmin
w powiecie
• w każdej grupie liczba mandatów była proporcjonalna do sumy opłacanych podatków
wydziały powiatowe – organ zarządzający i wykonawczy rady
• powoływany przez radę
• na czele: prezes
• skład: prezes, zastępcy, 6 członków
• brak środków egzekucyjnych
nadzór nad samorządem powiatowym sprawował Wydział Krajowy
Administracja szkolnictwa
W latach 1867 – 1873 powołano do życia odrębny pion władz szkolnych, który na trzech szczeblach mieścił w sobie
organy kolegialne i mieszane.
Ustawa z 1867 r.
definitywnie rozdział sądownictwo od administracji
zapowiadał sądownictwo powszechne dla spraw karnych i cywilnych
zapowiadała sądownictwo prawa publicznego
49
sądy miały być niezawisłe
sędziowie
• mianowani przez cesarza
• nieusuwalni
• dożywotni
• mieli prawo badania zgodności rozporządzeń rządowych z ustawami
powołanie instytucji sędziów przysięgłych, którzy mieli orzekać o winie w ciężkich sprawach karnych,
politycznych i z zakresu prawa prasowego
Sądy Powiatowe
ich ustrój opierał się o ustawę z 1868 r.
miały mniejszy okręg działania niż administracyjny powiat, w skutek czego w powiecie funkcjonowały 2 lub 3 takie
sądy
sądy jednoosobowe
rozstrzygały w orzecznictwie karnym sprawy o wykroczenia, a w cywilnym do wartości przedmiotu sporu nie
przekraczającym 1000 koron
rozstrzygały sprawy o naruszenie posiadania
sprawowały sądownictwo niesporne
Nie istniało odrębne sądownictwo handlowe. Sprawy takie należały do właściwości sadów powiatowych i okręgowych.
Wyrokowało wówczas dwóch sędziów zawodowych i jeden powoływany na 3 lata na wniosek izby przemysłowo-
handlowej.
Sędziowie przysięgli
mężczyźni
wiek: powyżej 30 lat
mający prawo swojszczyzny
opłacający odpowiednie podatki
umiejący czytać i pisać
nie mogli być: urzędnicy, nauczyciele, wojskowi, pracownicy poczty i kolei, osoby karne
powoływani na podstawie specjalnych list w drodze losowania z list pierwotnych
50
Sądy szczególne
Sądy prawa publicznego:
dwa pierwsze funkcjonowały w Austrii
miały na celu ochronę praw podmiotowych jednostki
1. Trybunał Administracyjny
powołany w 1875 r.
skład: sędziowie mianowani przez cesarza dożywotnio i niezawiśli w swym orzekaniu
wyrokowały kolegialnie w kompletach 4-7-osobowych
jego właściwość opierała się o klauzule generalną – można było do niego wnieść skargę we wszystkich
wypadkach, w których ktoś czuje się naruszonym w swych prawach przez niezgodne z ustawą rozstrzygnięcie lub
zarządzenie władzy administracyjnej
wyłączone były sprawy: w których organ administracji decydował na podstawie własnego swobodnego
uznania
można było składać tu skargę po wyczerpaniu administracyjnego toku instancyjnego
miała charakter sądu kasacyjnego – po uchyleniu wyroku zwracał sprawę do ponownego rozpatrzenia
2. Trybunał Państwa
powstał w 1869 r.
skład: przewodniczący, zastępca, 12 członków, 4 zastępców
mianowani dożywotnio przez monarchę na wniosek parlamentu
kandydaci nie musieli legitymować się kwalifikacjami sędziowskimi
miał polityczny charakter
strzeżenie praw całości państwa i jego krajów oraz gwarantowanych konstytucyjnie praw obywateli
sąd kompetencyjny
• między władzą administracyjną i sądową
• między najwyższą władzą rządową a reprezentacjami kraju
• miedzy władzami krajowymi a centralnymi
• między władzami samorządowymi a rządowymi
• między władzami samorządowymi równych krajów
mogły tu wnosić skargi jednostki i korporacje gdy nie istniała zwykła droga prawna
żywa działalność i bogate orzecznictwo
3. Trybunał Stanu
powołany w 1867 r.
skład: 24 członków powoływanych po połowie przez obie izby
sądził ministrów oskarżonych przez którąkolwiek z izb parlamentu o złamanie konstytucji bądź ustawy
Trybunał mógł
• usunąć ministra z urzędu
• wydalić ze służby państwowej
• zabrać prawa polityczne
• orzekać w oparciu o ustawę karną gdy w czynie mieściło się przestępstwo
cesarz miał prawo łaski wobec skazanego ministra
w praktyce nie zebrał się ani razu
Sądy przemysłowe
działały na podstawie przepisów z 1869 r., zmienionych w 1896 r.
funkcjonowały w Lwowie, Krakowie i Bielsku
rozprawom przewodniczył sędzia zawodowy, a orzekali ławnicy wybierani po połowie przez pracodawcę i
robotników spośród samych siebie
wybierać mogły kobiety, ale wybieranymi mogli być tylko mężczyźni
rozpoznawały sprawy ze stosunku pracy
odwołania od ich wyroków do sadów krajowych (komplet sądzący: 3 sędziów zawodowych, 2 ławników)
w praktyce sady te nie miały zbyt wielu spraw
Prawo cywilne
1811r. Allgemeines Bürgerliches Gesetzbuch ABGB
W Galicji wszedł on w życie z 1 stycznia 1812 r.
kodyfikacja prawonaturalna tj. tworząca system prawa zgodny z wymogami rozumu i natury ludzkiej
sprawiedliwy, normy prawne miały wyrażać obiektywne prawa naturalne, wywodzące się z rozumu ludzkiego
zupełny, bez luk w prawie, ale jednocześnie nie kazuistyczny
jednorodny, zawierający tylko normy prawa cywilnego
zgodny z ustawodawstwem i stosunkami panującymi w całym państwie
równość podmiotów wobec prawa
wolność własności i swoboda umów
powszechność prawa
51
założenia i normy kodeksowe w całej pełni nabrały realności po likwidacji stosunków feudalnych, nie były
wymagane wtedy zmiany w kodeksie, jedynie moc utraciły tzw. ustawy polityczne
sformułowny był prostym, jasnym i ładnyum językiem
był kodeksem kompletnym i za razem zwięzłym i pozbawionym kazuistyki
widać wpływy prawa rzymskiego
Podział kodeksu
I wstęp
II o prawie osobowym
przepisy dotyczące statusu osoby (fizycznej i prawnej)
osobowe prawo rodzinne (małżeńskie prawo osobowe)
stosunki między rodzicami a dziećmi, opieka i kuratela
III o prawie rzeczowym
prawo rzeczowe (posiadanie, własność, zastaw, służebność)
zobowiązania
prawo spadkowe
małżeńskie prawo majątkowe
IV o przepisach wspólnych prawom osobowym i rzeczowym
o umacnianiu, zmianie i wygaśnięciu praw
przedawnienie i zasiedzenie
Prawo rzeczowe
szeroka konstrukcja własności pełnej, ujmująca ją równoznacznie z pojęciem ogółu praw majątkowych
zakres prawa własności: pełne i wyłączne władztwo nad rzeczą
zachowanie instytucji własności podzielonej: lenno, dobra wieczysto-dzierżawne, dobra wieczysto-czynszowe, do
upadku feudalizmu, potem zanikły w praktyce
Zobowiązania
zasada wolności umów
równość stron
Prawo handlowe
kodeks handlowy z 1862 r.
opierał się o kryterium mieszane tj. podmiotowo-przedmiotowe – wyodrębnienie pojęcia czynności handlowych
nie zależnie od tego, kt je wykonał
uznawał prawo kupców
Proces cywilny
Kodeks Postępowania Cywilnego z 1895 r. + 1896 r. – przepisy o postępowaniu egzekucyjnym
Opierał się o zasady:
dyspozytywność i swobodna rozprawa stron, z pewnymi możliwościami ingerencji sędziego w przewód sądowy
jawność i ustność procedury
swobodna ocena dowodów przez sędziego
Środki odwoławcze
apelacja od wyroków sądów I instancji
• postępowanie ustne i jawne
rewizja od wyroków sądów apelacyjnych
• postępowanie pisemne i jawne
skarga o wznowienie postępowania po wyjściu na jaw nowych okoliczności sprawy
Egzekucja
dopuszczalna z ruchomości, następnie z nieruchomości (zajęcie, sprzedaż), i z wierzytelności
w toku uczestniczył sędzia
przepisy zezwalały na aresztowanie dłużnika w celu wymuszenia ujawnienia majątku
52
Prawo karne
Kodeks Karny z 1852 r.
normy prawa absolutystycznego z wczesnoburżuazyjnymi
określał zły zamiar i ujmował go dość szeroko
odpowiedzialność za przestępstwo od 10 r. ż.
Przestępstwa:
zbrodnie
występki
wykroczenia
Katalog kar:
kary główne
• kara śmierci (zdrada główna, morderstwo, zabójstwo, rozbójcze uszkodzenie cudzej własności, działania
i zaniechania o charakterze złośliwym, jeśli w ich wyniku człowiek utracił życie, podpalenia, zbrodnie
popełnione przez szajkę)
• więzienie dożywotnie
• więzienie czasowe (dzieliła się na dwa stopnie, wynosiła od 6 m-cy do 20 lat)
kary za występki i wykroczenia: areszt, grzywna pieniężna, utrata praw do towarów i przedmiotów, chłosta,
wydalenie
Proces karny
Procesowa część Franciszkany z 1803 r.
Stosunki społeczne
Szlachta – pierwszy stan po monarchii
Uprzywilejowana pozycja:
- monopol własności ziemskiej
- dominalna władza nad chłopem
- tworzyła kadrę oficerską i najwyższą biurokrację
53
Istniał oficjalny zakaz sprzedaży majątków osobom nieszlacheckiego pochodzenia, ale robiono wyjątki na rzecz
mieszczaństwa niemieckiego.
Cała polska szlachta była objęta uciskiem podatkowym, przymusem paszportowym i cenzurą.
Duchowieństwo
W monarchii pruskiej religią państwową było wyznanie ewangelicko – augsburskie (luterańskie).
Prawnie uznany był:
kościół rzymskokatolicki
kościół ewangelicko – reformowany (kalwinizm)
Cechą charakterystyczną pruskiego systemu wyznaniowego było ścisłe podporządkowanie religii państwu.
Duchowni posiadali status urzędników państwowych.
Kościół rzymskokatolicki:
pogorszenie położenia prawnego i faktycznego
likwidacja nuncjatury papieskiej w Warszawie
ograniczenie kontaktów duchowieństwa z Rzymem
samodzielna erygcja nowych diecezji przez władze pruskie
powoływanie biskupów przez monarchę
sprawowanie nadzoru nad duchownymi przez urzędy administracyjne tzw. kamery
konfiskata dóbr ziemskich kościoła i wypłacenie pensji duchownym – Prusy Południowe i Nowowschodnie
obłożenie dóbr ziemskich kościoła wysokim podatkiem – Śląsk, Prusy Zachodnie
likwidacja seminariów duchownych
Mieszczaństwo
Miasta:
- podlegające monarsze tzw. wolne
- stanowiące własność prywatną
Stan mieszkańców miast:
- obywatele miast tj. posiadający prawo miejskie, ale nie koniecznie mieszkający w miastach
- mieszczanie mieszkający w mieście i legitymujący się prawem miejskim
- miejscowi tj. nie posiadający praw miejskich rekrutujący się głównie ze wsi
Prawo miejskie:
- udzielane przez magistratury
- było podstawą prowadzenia handlu i zajmowania się zawodami miejskimi
- warunki otrzymania prawa miejskiego były zawodowe i etyczno-moralne
- było dziedziczne
- chłopi poddani mogli je otrzymać za zgodą pana, a wojskowi za zgoda przełożonego
W miastach działały cechy rzemieślnicze i gildie kupieckie.
Był przymus cechowy, ale władze mogły nadawać przywileje tzw. wolnych majstrów – umożliwiały uprawianie
zawodu poza cechem.
Udzielane też były:
- indywidualne koncesje kupieckie
- indywidualne koncesje dla prowadzenia przedsiębiorstw (manufaktury)
1806 r. został zniesiony przymus cechowy w zakresie tkactwa.
Sytuacja mieszczan miast prywatnych pozostała tka jak w dawnej Polsce.
Chłopi
- największy stan społeczny
- rekruci do wojsk
- główni płatnicy podatków
Zasadą polityki monarszej było niedopuszczenie do pogorszenia się sytuacji chłopów.
Patent z 1773 r.
Ograniczenie poddaństwa osobistego poprzez nakazanie feudałom uwolnienia chłopa z poddaństwa w przypadku:
- braku środków do życia na miejscu
- otrzymania innego, lepszego zajęcia
- zawarcia związku małżeńskiego poza wsią
- podjęcia nauki w szkole
54
Zlikwidowano obowiązkową służbę dzieci we dworze.
Od 1779 r władze lokalne mogły zawierać z chłopami z domen umowy w ramach których pańszczyzna była zamieniana na
stały czynsz.
Żydzi
- w miastach zaliczali się do „miejscowych”
- traktowano ich jak cudzoziemców pozostających pod ochroną państwa
- byli ograniczeni w wykonywaniu niektórych zawodów, zawieraniu związków małżeńskich
- musieli płacić specjalne podatki bądź opłaty
urzędnicy miejscy:
- nominowani przez kamery dożywotnio
- musieli posiadać odpowiednie kwalifikacje
- musieli znać język niemiecki
Ustrój wsi:
- władzę administracyjna i policyjna sprawował pan
- pan podlegał nadzorowi landrata
- domenami królewskimi zarządzały urzędy domen
Szczegółowe kompetencje niższych władz wiejskich zależne były w dużej merze od:
- praw prowincjonalnych
- zwyczajów lokalnych
Obowiązywanie prawa
1772 r. – uchylenie mocy prawa polskiego w Prusach Zachodnich → Landrecht wschodniopruski z 1721 r.
28 III 1794 r. – w Prusach Południowych wprowadzono Powszechne Prawo Krajowe dla Państw Pruskich (PPK) →
Landrecht Pruski
Miał on obowiązywać jako prawo posiłkowe wobec praw prowincjonalnych, jednakże to moc prawa polskiego
ograniczona została tylko do kilku dziedzin takich jak: prawo spadkowe, małżeńskie, stosunki poddańcze.
Jedynie w Prusach Wschodnich doszło do skodyfikowania prawa własnego → Wschodniopruskie Prawo Prowincjonalne
z 1801 r.
Landrecht Pruski:
miał zebrać i unormować całość prawa materialnego
28
prawo polskie → prawo prowincjonalne
56
liczył ponad 19 tys. paragrafów
cechowała go daleko posunięta kazuistyka
składał się z dwóch części dzielących się dalej na tytuły i rozdziały
prawa indywidualne, traktujące o jednostce i stosunku do rzeczy (głównie prawa rzeczowe i spadkowe)
prawa społeczne, zawierające przepisy o stosunku jednostki wobec różnych organizmów społecznych (prawo
rodzinne, karne, państwowe, administracyjne, finansowe)
brakował ścisłego oddzielanie prawa prywatnego od publicznego → cecha feudalna
napisany w języku niemieckie, stylem zawiłym i rozwlekłym
Sądownictwo
miało charakter stanowy
podporządkowane było monarsze jako najwyższemu sędziemu
brak ścisłego rozgraniczenia pomiędzy administracja a sądownictwie (poza Prusami Nowowschodnimi)
sądownictwo zróżnicowane było w zależności od prowincji
Sądownictwo
niższe wyższe
57
9 października 1807 r. edykt zniósł zróżnicowanie zdolności prawnej ze względu na stan
osobami prawnymi były związki obywatel z jednoczącym ich celem, powstałe w oparciu o kat władzy
państwowej (tzw. towarzystwa) i korporacje takie jak kościoły, gminy wiejskie lub miejskie, nie powołane do istnienia
przez akt państwowy
Prawo rodzinne
małżeństwo jako instytucja prawa cywilnego (jednocześnie utrzymywano kościelną formę zawierania małżeństw
dwa rodzaje małżeństw
rzeczywiste
morganatyczne – zawierane przy rażącej różnicy stanowej i w efekcie dyskryminujące żonę i potomstwo
przeszkody małżeńskie: zrywające, wstrzymujące
rozwód dopuszczalny była dla wszystkich wyznań z powodu ważnych przyczyn (zdrada, złośliwe porzucenie,
impotencja, pijaństwo, marnotrawstwo itd.)
rozwodzie orzekał sąd cywilny
oboje małżonkowie – katolicy, za obopólną zgodą, mogli wnosić do sądów wyznaniowych pozew o
unieważnienie bądź separację małżeństwa → jurysdykcja nadzwyczajna
Przepisy handlowe
wekslem pozostawał dokument na podstawie którego osoba zobowiązywała się do zapłaty oznaczonej kwoty pod
rygorem natychmiastowej odpowiedzialności
zdolność wekslową ( możliwość zaciągania zobowiązań wekslowych) posiadali kupcy, przedsiębiorcy
przemysłowi, handlujący na morzu i w ramach żeglugi śródlądowej, właściciele majątków szlacheckich i dzierżawcy
domen; innym osobą zdolność mógł przyznać sąd
kupcem był ten, kto zawodowo i na własny rachunek prowadził sprzedaż rzeczy, weksli lub książek
kupcy mieli prawo posiadania firm
regulacja instytucji spółek handlowych
regulacja maklerów (zawodowych przedsiębiorców – pośredników)
od 1810 r. wprowadzono wolność przemysłową
Proces cywilny
Prawo karne
zostało ujęte w ostatnim XX tytule i podzielone na 17 rozdziałów
w ówczesnej europie największa kodyfikacja karna, ale z daleko posunięta kazuistyką, obejmująca przepisy o
charakterze moralizatorskim (bez sankcji) i zarządzania administracyjno-policyjne
miało więcej cech burżuazyjnych niż feudalnych
stało na stanowisku zasady równości wszystkich wobec prawa, ale nigdzie nie zostało to wprost uregulowane
nie dawał definicji winy, ale rozróżniała jej postaci:
• zły zamiar
• wina umyślna
• wina nieumyślna (niedbalstwo)
istniała instytucja obrony koniecznej
przestępstwo – działanie bądź zaniechanie zabronione przez ustawę i powodujące szkodę, a zawinione przez
sprawcę
58
• przestępstwa publiczne – przeciwko państwu i religii od tzw. zdrady głównej, poprzez opór przeciw
władzy, po wykroczenia urzędnicze
• przestępstwa prywatne – czyny przeciwko życiu i zdrowiu, mieniu, moralności publicznej, czci osobistej
wprowadzono pojęcie usiłowania, które było karane łagodniej od przestępstwa dokonanego
na pierwszy plan w dziedzinie kar wysunięto pozbawianie wolności czasowego lub dożywotniego w:
• twierdzy
• więzieniu
• domu kar bądź poprawy
sąd miał obowiązek uwzględnienia stanu oskarżonego przy wymierzaniu kary np. przy chłoście
przewidywano karę śmierci poprzez ścięcie lub powieszenie za zbrodnie przeciwko państwu i życiu człowieka
(60 stanów faktycznych zagrożonych ta karą)
reliktem była kara śmierci poprzez łamanie kołem, spalenie na stosie, wykonywanie kar na zwłokach
przy najcięższych przestępstwach przeciw państwu dopuszczano kary dodatkowe – konfiskata majątku
sądy przy wymierzaniu kary musiały brać pod uwagę okoliczności łagodzące i obciążające
przepisy karne Landrechtu obowiązywały do 1851 r.
Proces karny
1805 r. Pruska Ordynacja Kryminalna
Nie była ona zasadniczą reformą postępowania karnego, gdyż nadal pozostawała na gruncie procesu
inkwizycyjnego, przy nieco zmienionych formach.
Wszczęcie postępowania – z urzędu
Sędzia:
- oskarżyciel
- obrońca
- wyrokujący
- miał swobodę w prowadzeniu śledztwa
Proces
- tajny
- pisemny
Ocena dowodów – legalna teoria dowodowa w postaci pozytywnej
Najlepszy dowód – przyznanie się do winy nie budzące wątpliwości
Przepisy określały także wartość innych dowodów i poszlak
Nie było już tortury oraz zabraniano przymuszania do przyznania się do winy
Sąd mógł wymierzyć karę:
- chłosty
- aresztu tymczasowego
- izolacji w więzieniu
Po postępowaniu dowodowym oskarżony mógł skorzystać z obrońcy, który przedstawiał sądowi argumenty na rzecz
klienta na piśmie.
Wyrok:
- skazujący
- uniewinniający
- uniewinniający z powodu dostatecznych dowodów
- tymczasowe uniewinnienie, pozwalające na stosowanie dozoru policyjnego i wznowienie w każdym momencie
postępowania
Nie było apelacji od wyroku poza sprawami cięższymi, ale istniało prawo składania prośby o złagodzenie lub
darowania kary.
Ordynacja obowiązywała do 1879 r.
1807 – 1815
przeobrażenia w ustroju władz i administracji państwa
utworzenie przy królu nowoczesnego i resortowego ministerstwa:
59
• spraw wewnętrznych
• finansów
rząd
• spraw zagranicznych
• wojny
• sprawiedliwości
od 1814 r., rząd → Ministerstwo Państwa, tworzony przez poszczególnych ministrów, jego pracami od 1810 r.
kierował kanclerz (premier)
• organ władzy wykonawczej
• wprowadzenie resortowego podziału spraw doprowadziło do definitywnego oddzielenia administracji od
sądownictwa
wprowadzenie nowego podziału terytorialnego kraju
• prowincje – nadprezydenci
• obwody rejencyjne – rejencja (urząd) na czele z prezydentem
• powiaty - landrat
reforma ustroju miast; ordynacja dla miast z 1808 r.
• główne założenie – ujednolicenie ustroju miast w całym państwie i nadanie im samodzielności wewnętrznej
• miasta – osoby prawa publicznego
• obywatele w oparciu o nowoczesne cenzusowe prawo wyborcze wybierali radę miejską jako organ samorządu
• rada gminy powoływała magistrat (władza wykonawcza)
◦ zadania powierzone przez gminę (tzw. własne)
◦ organ wykonawczy państwa (tzw. zadania poruczone), głównie z zakresu spraw policyjnych
• większe miasta – nadburmistrzowie
• mniejsze miasta – burmistrzowie
• miasta traciły uprawnienia sądowe, a zyskiwały uprawnienia dotyczące zarządzania lokalnego
reforma skarbowości
• jednolity system podatkowy dla całej ludności
• wprowadzenie nowego prawa celnego
• swoboda w prowadzeniu działalności przemysłowej, rzemieślniczej i skarbowej
wprowadzenie od 1814 r. powszechnego obowiązku służby wojskowej (mężczyźni 20-25lat na czas 2/3 lat)
• dalszy system przeszkalania rezerw – milicja krajowa i pospolite ruszenie
• zniesienie w wojsku kar cielesnych
• awans zależał wyłącznie od przebiegu służby
oświata
• powołanie do życia nowoczesnego uniwersytetu w Berlinie
• stworzenie kompleksowego systemu nauczania opartego o szkoły ludowe, średnie i uniwersytety
Od Wiosny Ludów
wejście na drogę przemian konstytucyjnych
konstytucja o charakterze postępowym z 1848 r. zastąpiona nową z 1850 r., ogłoszoną w porozumieniu z
parlamentem, obowiązująca do 1918 r.
• dziedziczny król posiadał w państwie władze najwyższą i przed nikim nie odpowiedzialną
• centralnym organem władzy pozostał dwuizbowy parlament pruski
• odrzucenie zasady suwerenności ludu
• nie wprowadzanie rządów parlamentarnych
• przyjęcie zasady monarchicznej – Prusy stały się państwem konstytucyjnym
• władza monarchy została ograniczona tekstem konstytucji, ale w innych kwestiach zachowywał pełnię
uprawnień
• ustawodawstwo należało do parlamentu składającego się z izby panów i izby deputowanych
• król posiadał prawo sankcji i ogłaszania praw
60
• Rada Związku – przedstawiciele poszczególnych państw, pełniła funkcję drugiej izby parlamentu oraz organu o
niektórych kompetencjach wykonawczych
• Reichstag – posłowie (387) wybierani w głosowaniu powszechnym, równym, bezpośrednim i tajnym
ustrój w ramach II Rzeszy nie uległ poważniejszym przemianom
w latach 70. i 90. – reformy w dziedzinie administracji terytorialnej i samorządu; wprowadzenie trójinstancyjnego
sądownictwa administracyjnego
skomplikowany system ordynacji w powiatach, gminach i miastach
Prusy stały się w II połowie XIX wieku państwem prawnym, opierając swój byt na konstytucji i podziale władzy,
zapewnieniu szerokiej i niezależnej kontroli administracji, gwarancjach praworządności
Źródła prawa
W Prusach o absolutnym charakterze państwa → wola panującego; akty prawne były różnorodne
W latach 1845 – 1850 źródła prawa stały się skomplikowanym konglomeratem rozwiązań absolutystycznych oraz
parlamentarno-burżuazyjnych
normy konstytucji
przedkonsytucyjn
e normy ustrojowe
rozporządzenia wykonawcze wydawane przez króla pod kontrola parlamentu; w praktyce wydawane przez
inne organy władzy i podlegające w zakresie legalności kontroli sądów administracyjnych
• rozporządzenia wykonawcze w sensie ścisłym
• rozporządzenia prawne
Utworzenie II Rzeszy spowodowało powstanie ogólno niemieckich źródeł prawa z przyjęciem zasady nadrzędności
ustawodawstwa Rzeszy nad ustawodawstwem krajów.
Reformy uwłaszczeniowe
Kwestia chłopska była centralną wśród podjętych reform.
Reformy przeprowadzono odgórnie i stopniowo co doprowadziło do tego iż w II połowie XIX wieku rolnictwo pruskie
miało charakter kapitalistyczny
Skutki reform
umocnienie folwarków ziemskich
zdolność do nowoczesnej produkcji rolnej
zamożność wsi pruskiej
Edykt nie rozwiązywał – stosunku chłopa do ziemi (jego prawa do gruntu i renty feudalnej)
Zmiany w tym kierunku czyniły stopniowo inne regulacje.
1816 r. – ograniczenie reform z 1811 r. poprzez deklarację królewską wykluczającą regulację z urzędu przez władze oraz
istotne ograniczenie kręgu osób, które mogły skorzystać z uwłaszczenia
→ do uwłaszczenia mieli prawo chłopi wypełniający pańszczyznę sprzężajną, których gospodarstwo stanowiło
samodzielna jednostkę podatkową zapisana w katastrze gruntowym
Przepisy z 1821 r.
unormowanie tzw. reluicji → likwidacja, poprze wykup, feudalnych powinności należnych dziedzicom,
dotyczących tych gospodarstw które dotąd nie podlegały regulacji uwłaszczeniowej 29
odszkodowanie za znoszone świadczenia w wysokości ich 25 krotności wartości; mogły być spłacone od razu lub
ratalnie
wykup na wniosek chłopa nawet wbrew dziedzicowi
Ustawa z 1850 r.
zniesienie wszelkich dawnych ograniczeń dotyczących uwłaszczenia
dopuszczenie do regulacji wszystkich pozostałych gospodarstw na zasadzie dobrowolnych umów i za
odszkodowaniem obejmującym zlikwidowanie wszelkich powinności feudalnych
Utworzenie banków rentownych – przyczyniło się do tego, że spłaty zobowiązań chłopskich skończyły się definitywnie z
połowie lat 70.
Uwłaszczenie w Wielkim Księstwie Poznańskim
Ustawa z 1823 r.
29
mniejsze gospodarstwa, gospodarstwa posiadane w formie wieczystej dzierżawy lub czynszu, gospodarstwa istniejące na
ziemiach folwarcznych
62
wprowadzała podstawowe zasady regulacji, opierając się o przepisy ogólno pruskie z nieznacznymi modyfikacjami
regulowała łącznie wszystkie kwestie, które dla pozostałych ziem Królestwa Pruskiego były zawarte w przepisach z
1811 r. i z 1816 r.
objęła chłopów w dobrach prywatnych i państwowych i początkowo wszystkie gospodarstwa bez względu na
wielkość
uwłaszczenie miało charakter dobrowolnej umowy miedzy chłopem i panem
odszkodowanie dla dziedzica obliczano na podstawie przeliczeń ciężarów feudalnych na zboże
odszkodowanie mogło być spłacane w ziemi, pieniężnie, naturze (zboże, inwentarz) bądź w formie odrabiania
pańszczyzny (do 24 lat)
Po roku 1848
prowincja poznańska: rejencja poznańska i bydgoska
prowincja śląska: rejencja wrocławska, opolska i legnicka
prowincja pomorska: rejencja koszalińska, szczecińska, strzałkowska
prowincja pruska: od 1878 r. podzielona na prowincje zachodniopruska (rejencje gdańska i kwidzyńska) i prowincje
wschodnioprusk a (rejencje królewnicka i głąbińska, od 1905 r. rejencja olsztyńska)
Ludność
niejednolity charakter narodowościowy
ludność polska wśród pruskich poddanych – 15%
przeważała ludność rolnicza
Stosunki gospodarcze
rozwój rynku wewnętrznego wpłynął na rozwój przemysłu, rzemiosła i handlu
procesy uwłaszczeniowy spowodowały zmiany w rolnictwie: komasacja gruntów, intensyfikacja produkcji, postęp
techniczny
poznańskie i pomorze stały się terenami rozwoju przemysłu rolniczego spożywczego: cukrownictwa, gorzelnictwa i
młynarstwa
rozwój fabryk produkujących narzędzia i maszyny rolnicze
rozwój przemysłu okrętowego w Gdańsku, Szczecinie, Elblągu i Toruniu
miejsce manufaktur zajęły nowoczesne fabryki, kopalnie i huty produkujące w oparciu o surowce miejscowe
upowszechnienie maszyn rolniczych, nawozów sztucznych, stosowania napędu mechanicznego i melioracji
najczęstsza formą prawna przedsiębiorstw była spółka akcyjna, do której udziały wnosił nie tylko kapitał
przemysłów, ale również banki i ziemiaństwo
Nastąpił postęp w dziedzinie komunikacji i transportu oraz gwałtowny rozwój w sferze bankowości i instytucji
kredytowych.
63
w nazewnictwie urzędowym równolegle używano terminu Wielkie Księstwo Poznańskie i prowincja poznańska
Księstwo otrzymało:
własny herb, którym był polski orzeł na tarczy umieszczonej pośrodku orła pruskiego
własne biało-czerwone barwy
urząd namiestnika sprawowany przez Polaka
sejm prowincjonalny
Namiestnik
Jego funkcja miała charakter reprezentacyjny i honorowy, bez prawa zarządu prowincją.
Kompetencje:
przekazywanie monarsze skarg, próśb i dezyderatów ludności
wydawanie opinii o przepisach dotyczących Księstwa
składanie propozycji obsady wyższych stanowisk urzędniczych i duchownych
jako reprezentant króla spełnianie funkcji honorowych
• nadawanie tytułów, odznaczeń i łask
• podnoszenie do wyższego stanu
• sprawy hołdu
• zwoływanie sejmików
• wybór reprezentantów
kwesta urządzeń narodowych
przyjmowanie informacji od urzędów o sprawach prowincji
Urząd ten istniał do 1830 r.
Sejm prowincjonalny
Właściwie występował we wszystkich prowincjach pruskich, a w poznańskiej został ze wszystkich zorganizowany
najpóźniej, bo w 1824 r.
Miał charakter stanowy, a składał się z trzech stanów:
rycerskiego: członkowie dziedziczni – 2 → 3 właścicieli majoratów + 22 posłów wybieranych przez właścicieli
dóbr rycerskich30
miast: 16 posłów31
gmin wiejskich:8 posłów32
Kompetencje Sejmu:
jako organ reprezentacyjny – cało doradcze
• wydawanie opinii w przedmiocie ustaw dotyczących prowincji
• wyjątkowe wydawanie opinii w sprawach ogólnopaństwowych (dotyczących osób, własności, podatków)
• przedkładanie do tronu petycji i zażaleń dotyczących całej prowincji
głos decydujący w sprawach
• samorządu gminnego33
• funduszów prowincjonalnych
• opieki nad ubogimi
• domów poprawy itp.
Obradował co 3 lata na posiedzenia tajne pod przewodnictwem marszałka mianowanego przez króla.
Brak było stałego organu wykonawczego Sejmu → po zamknięciu obrad wybierano specjalne komitety tzw. wydziały
wykonawcze
W latach 30. sejm był jedynym legalnym miejscem, gdzie można było formułować skargi i żądania odnoszące się do
realizacji przyrzeczeń pruskich z 1815 r.
Inne odrębności:
utrzymanie równouprawnienia języka polskiego
pełny dostęp Polaków do urzędów i godności34
30
wybory bezpośrednie, od 1830 mogli w ich barć udział jedynie właścicieli dóbr liczących min 1000 morgów
31
prawo wyborcze mieli posiadacze nieruchomości miejskich
32
wybory pośrednie przez tzw. odbiorców wybieranych w gminach, którzy obierali posłów
33
sam miał charakter organu samorządowego prowincji
34
generalnie jedynie na szczeblu powiatu czy gminy, co było wynikiem wysokich wymagań urzędniczych
64
Oświata
Do 1824 r. – oparta na koncepcjach liberalnych, opierających się na związaniu szlachty polskiej z monarchą
Po 1824 r.
przechodzenie do polityki germanizacyjnej
likwidacja polskich gimnazjów
utworzenie w Poznaniu szkoły dwujęzycznej
usuwanie ze szkolnictwa nauczycieli-Polaków
odmowa utworzenia uniwersytetu w Poznaniu
od 1827 obowiązek znajomości języka niemieckiego dotyczący nauczycieli
Powolne zmiany:
1807 r. – zniesienie ograniczeń w przechodzeniu ze stanu do stanu
1808 r. – zasada równości wobec prawa
1814 r. – obowiązek służby wojskowej; awans w wojsku uzależniony jedynie od zdolności i kwalifikacji
65
Wolność osobista (zasada konstytucyjna)
konstytucja ja gwarantowała, ale ustawodawstwo zwykłe miało określić ograniczające ja ramy
ograniczenia zawarto w przepisach z 1850 r. oraz w normach kodeksów karnych Prus i Rzeszy
pozbawienie wolności mogło mieć swoje źródło w prawie zwyczajowym
aresztowanie stawało się dopuszczalne wyłącznie na podstawie nakazu sądowego, ale policja miała możliwość
tzw. aresztu ochronnego, którego celem mogła być ochrona samego aresztowanego bądź zabezpieczenie
obyczajowości publicznej i porządku społecznego
Tajemnica korespondencji
nietykalność dotyczyła listów znajdujących się w mieszkaniu i które można było je zająć tylko w wyniku
urzędowej rewizji domowej
nietykalność zamkniętej korespondencji, która można było otworzyć, gdy wymagało tego dobro śledztwa
35
prowincja poznańska, śląska, Prusy Zachodnie, Prusy Wschodnie, rejencja szczecińska, koszalińska i frankfurcka
66
lata 70. – okres Kulturkampfu określany jako walki o kulturę
• dążenie do poddaniu wyznań ścisłemu nadzorowi organów państwa
• wydane szeregu ustaw antywyznaniowych m.in. wprowadzenie ślubu kościelnego (1875 r.), poddanie całego
szkolnictwa publicznego i prywatnego nadzorowi państwa (1872 r.)
• ustawy majowe (1873 r.) dające państwu zdecydowany wpływ na obsadę stanowisk kościelnych (prawo
sprzeciwu rządu) oraz możliwość karania i usuwania księży na podstawie wyroków królewskiego trybunału do
spraw kościelnych
z początkiem lat 80. nastąpiło porozumienie z Watykanem i ustępstwa z jego strony, dzięki czemu polityka
antywyznaniowa uległa złagodnieniu i stosunki miedzy państwem a Kościołem weszły na drogę umiarkowanej kontroli
państwa nad wyznaniem; władza pozostawiła sobie środki generalnie pozwalające na zmuszenie hierarchii kościelnej do
lojalności (nadzór nad szkołami, wpływ na obsadzanie stanowisk, możliwość karania księży na działalność
antypaństwową)
Wolność nauczania
konstytucja z 1850 r. przewidywała postępowe i liberalne przepisy w dziedzinie swobody nauczania
powszechny obowiązek szkolny w zakresie szkoły ludowej (nauka bezpłatna)
dopuszczano funkcjonowanie szkół wyznaniowych
powyższe zasady miały wejść dzięki odpowiedniej ustawie, która nigdy się nie ukazała, co spowodowało
funkcjonowanie dawnego ustroju szkolnego
• przy tworzeniu szkół utrzymano system koncesji
• powoływanie na stanowiska nauczycielskie zastrzeżono dla władz rządowych → kierowanie przez władze
pruskie na teren polskich prowincji nauczycieli niemieckich w celach germanizacyjnych
• wprowadzenie języka niemieckiego jako wykładowego
• wprowadzenie nauki religii w szkołach ludowych po niemiecku
Ustrój administracji
Na szczeblu prowincji
Na czele prowincji – nadprezydenci
powoływani przez króla
byli jednocześnie prezydentami rejencji
ich działanie regulowały przepisy z 1825 r.
stanowili instancję pośrednią między ministerstwem a niższymi organami
rozstrzygali spory kompetencyjne miedzy urzędami
nadzorowali wszystkich urzędników
kierowali sparwami prowincji, łacznie z działąmi administracji wydzielonej (kwestie szkolnictwa, medyczno-
sanistarne, skarbu, Koscioła ewangelickiego, uwłaszczenia chłopów)
pełnili funkcjękomisarza królewskiego wobec zgromadzeń prowincjonalnych
36
te które oddziaływały na sprawy publiczne
67
zgromadzenia prowincjonalne za ich pośrednictwem skałdały petycje i skargi do tronu
Administracja rządowa
sprawowana przez nadprezydenta
nadprezydent pozostał przedstawicielem rządu w prowincji, w jego gestii leżało kierowanie podległą mu
administracją rządową i nadzór nad organami niższego szczebla
powołanie organu uchwałodawczego przy nadprezydencie – radę prowincjonalną
• skład: 1 urzędnik administracji, 5 członków obieranych przez sejm prowincjonalny
• kompetencje: zgoda na inicjowanie przez nadprezydenta zarządzenia policyjnego, rozpoznawanie
odwołań w sprawach administracyjnych przychodzących z wydziału obwodowego rejencji
Administracja samorządowa
jej podstawowym organem był sejm prowincjonalny
skład sejmu: wybierani co 6 lat przedstawiciele sejmików powiatowych i rad miejskich
sejm powoływał przewodniczącego (marszałek), własny organ wykonawczy i zarządzający
dyrektor krajowy (starosta krajowy) prowadziła sprawy bieżące i nadzorował urzędników samorządowych
wydział prowincjonalny (7-15 osób) przygotowywał sprawy pod obrady sejmu
kompetencje sejmu
• opiniowanie przepisów prawnych przedkładanych przez rząd
• decydowanie w sprawach wskazanych przez ustawy i rozporządzenia monarsze (sprawy dróg, dobroczynność
publiczna, szkolnictwo rolnicze, kasy pomocy i oszczędności, ochrona przeciwpożarowa)
nadzór nad samorządem prowincjonalnym w zakresie legalności jego aktów sprawował nadprezydent
Obwody rejencyjne
powołane w 1808 r.
na czele – postawiono urzędy zwane rejencjami, które były organami administracji rządowej
władza administracyjno policyjna w rejencji skupiała się w rękach prezydenta
początkowo decyzje dotyczące obwodu rejencyjnego podejmowało kolegialne prezydium rejencji (prezydent +
dyrektorzy oddziałów).
w 1825r. zniesiono kolegialność prezydium rejencji.
prezydent rozpatrywał sprawy najważniejsze, pozostałe przekazywał do decyzji oddziałów
w II poł. XIX w. prezydent był jednoosobowym organem decyzyjnym, powoływanym przez monarchę i
reprezentującym ministra spraw wewnętrznych w obwodzie oraz posiadającym liczne uprawnienia własne
w rejencji powoływane były rząd obwodowy i wydział obwodowy
rząd obwodowy złożony z urzędników zajmował się zagadnieniami szkolnymi i kościelnymi oraz podatkami z
domen i lasów
wydział obwodowy funkcjonował jako sąd administracyjny, ale rozstrzygał także odwołania w zwykłych sprawach
administracyjnych
Powiaty
obejmowały wsie i mniejsze miasta (większe stanowiły wydzielone powiaty miejskie)
zarządzane były przez landratów sprawujących w nich władzę administracyjną i policyjną
landraci pochodzili z nominacji królewskiej spośród kandydatów przedstawionych przez sejmiki powiatowe
obok landratów do specjalnych dziedzin administracji ustalono w powiatach odpowiednich urzędników
podległych bezpośrednio rejencji (np.. poborcy, weterynarze)
stopniowo tworzyły się sejmiki powiatowe (skład: wszyscy posiadacze dóbr rycerskich w powiecie, 3
przedstawicieli gmin wiejskich, po jednym przedstawicielu z każdego miasta)
kompetencje sejmików
• rozkład niektórych świadczeń państwowych
• załatwianie miejscowych potrzeb komunalnych
• udzielanie opinii w razie żądań władz rządowych
• wysuwanie 3 kandydatów na urząd landrata
posiedzeniom sejmików przewodniczył landrat
Ustawa z 1872 r.
reformowała ustrój powiatów
powiat stał się podstawową jednostką administracyjną rządową i samorządową
na czele – landrat, urzędnik państwowy mianowany przez króla, mający wiedzę poświadczoną specjalnym
egzaminem w dziedzinie administracji i własność nieruchomą w powiecie
68
landrat jednocześnie piastował stanowisko przewodniczącego sejmiku powiatowego i wydziału powiatowego
każdy powiat stanowił korporację samorządową, w której ciałem uchwałodawczym i kontrolującym był sejmik
powiatowy, a organem wykonawczym wydział powiatowy
wybory do sejmików miały się odbywać w trzech kuriach: większej własności ziemskiej, miast, gmin wiejskich
kompetencje sejmików
• uchwalanie przepisów w sprawach „własnych” powiatu – drogi, szkolnictwo rolnicze, zakłady lecznicze,
kasy oszczędnościowe itp.
wydziały powiatowe wykonywały uchwały sejmikowe i sprawowały nadzór nad samorządem gminnym oraz były
sądem administracyjnym I instancji
prezydent rejencji sprawował nadzór na samorządem powiatowym w dziedzinie legalności wydawanych aktów
Gminy miejskie
Ustrój miast regulował ustawa z 1808 r., znowelizowana w 1831 r.
jej przepisy obejmowały wszystkie miasta (likwidacja podziału na miasta królewskie i prywatne)
przyznanie miastom samorządu w znacznym zakresie, ale pod nadzorem władz państwowych
ludność miejska
• „mieszkańcy” – nie mający praw brania udziału w rządzeniu miastem
• „obywatele” – właściciele nieruchomości, przemysłowcy, kupcy, rzemieślnicy, inteligencja miejska
w wyborach miejskich brali udział wyłącznie obywatele, którzy odpowiadali wymogom cenzusu majątkowego
organy samorządu: uchwałodawcza rada miejska i ciało wykonawcze – magistrat
rada miejska
• pochodziła z wyborów
• liczba rajców była zależna od wielkości miasta (24 – 102)
• kadencja – 3 lata
• uchwalała normy prawne w zakresie życia miejskiego
• swobodnie ustanawiała budżet miasta
• od 1831 r. najistotniejsze uchwały wymagały potwierdzenia władz państwowych
magistrat
• organ kolegialny
• powoływany i kontrolowany przez radę
• na czele- burmistrz (w większych miastach nadburmistrz)
• skład: urzędnicy zawodowi, urzędnicy płatni (burmistrz, skarbnik, syndyk miejski) wybierani na 12 lat +
honorowi (wybierani spośród rajców na 6 lat)
dozwolone było powoływanie osobnych deputacji bądź komisji, spośród członków rady i magistratu, do
załatwiania konkretnych spraw lub przeprowadzania kontroli gospodarki miejskiej
Ustawa z 1853 r.
wprowadzała pojęcie „przynależności do miasta” – mieszkańcy którzy udowodnili fakt stałego zamieszkania i
wnieśli stosowna opłatę (opłata później została zniesiona)
uzyskanie dokumentu „przynależności” uprawniało do korzystania z urządzeń miejskich, ale i obligowało do
ponoszenia ciężarów na rzecz miasta; ponadto dawało ludności miejskiej czynne i bierne prawo wyborcze + 24 lat,
posiadanie nieruchomości lub określonej wielkości przedsiębiorstwa lub opłacenie stosownego podatku.
wyborcy byli podzieleni na 3 kurie i obierali na 6 letnia kadencje organ uchwałodawczy miasta – radę miejską
wybory były jawne
rada miejska obierała kolegialny zarząd miasta (magistrat) z burmistrzem na czele; jej skład pozostał nie
zmieniony z tym że wybierani musieli być zatwierdzanie przez władzę rządowe
samorząd miejski zajmował się „własnymi” sprawami gminy (zagadnienia dotyczące mieszkańców i ich
dobrobytu materialnego i rozwoju duchowego: drogi, komunikacja miejska, budowa i utrzymanie elektrowni,
gazowni, rzeźni, szkół czy szpitali, bibliotek) i „poruczonymi” przez państwo z zakresu działań administracji ogólne, a
od 1850 r. do zadań należała policja, która sprawował burmistrz w imieniu monarchy
Gminy wiejskie
Na Śląsku i w Prusach Zachodnich – obowiązywał normy Landrechtu i lokalnych zwyczajów
Wieś stanowiła najniższą jednostkę administracyjną kierowana przez sołtysa.
Zespół kilku wsi wspólnie z folwakiekm tworzył gminę zarządzaną przez wójta.
Wójt
obowiązki wójtowskie należały z urzędu do dziedzica
69
w 1833 r. stanowisko wójta oddano specjalnym urzędnikom państwowym, tworząc obok gminy sołtysiej gminę
wójtowską (wsie + folwarki +małe miasteczka)
nominowany był przez rejencję
podporządkowany bezpośrednio landratowi
miał kompetencje administracyjno policyjne (zarząd gminy, nadzór nad stanem jej urządzeń komunalnych, ogłaszanie
przepisów prawnych i zapienienie ich wykonawstwa, repartycja podatków, sprawy bezpieczeństwa mieszkańców)
Sołtys
we wsiach nieuwłszaczonych dziedzice wyznaczali sołtysów (zatwierdzenie landrata)
we wsiach uwłaszczonych sołtysi pochodzili z wyboru społeczności miejscowej (zatwierdzenie landrata)
kompetencje sołtysa: administrowanie gminą, sprawowanie funkcji policyjnych
W Poznańskiem
w 1836 r. w miejsce okręgów wójtowskich utworzono jednostki administracyjne zwane dystryktami na czele z
komisarzami dystryktowymi
kompetencje komisarzy dystryktowych: pełnia władzy administracyjnej, uprawnienia w zakresie najniższego
sądownictwa
Dziki ustawie z 1911 r. gminy wiejskie mogły łączyć się ze sobą, obszarami dworskimi i miastami w tzw. związki celowe,
o charakterze publicznoprawnym.
Sądownictwo powszechne
Dziki reformą z 1807 – 1813 r. nastąpił rozdział między administracją i sądownictwem
70
Sądy wyższy ziemski
działał na obszarze rejencji
II instancja dla sądów ziemsko-miejskich
I instancja dla osób nie podlegających sądom niższym i w pewnych wyliczonych kategoriach spraw
Sądownictwo w Poznańskim
wyniesiona z Księstwa Warszawskiego powszechność sądów (bez sądów patrymonialnych i miejskich)
Sądy Pokoju
nadano im charakter cywilno-prawny
w 1825 r. zniesiono ich obligatoryjność
Sądy powiatowe [Sądy miejskie - w miastach liczących więcej niż 50 tys. osób]
orzekały kolegialnie w sprawach cywilnych i karnych
przy przestępstwach zagrożonych karą więzienia powyżej lat 5 i karą śmierci, o winie decydowało 12
sędziów przysięgłych, a o karze 5
funkcjonowali przy nich prokuratorzy podlegli ministrowi sprawiedliwości
funkcjonowali przy nich adwokaci, których uważano za urzędników państwowych, choć
wynagrodzenie otrzymywali od stron procesowych
Sądy apelacyjne
II instancja dla sądów powiatowych i miejskich
I instancja w niektórych sprawach np. fundacji i fidelkomisów
Działali przy nich również prokuratorzy i adwokaci
71
Najwyższy Trybunał Sądowy w Berlinie
sąd najwyższy dla całego państwa
Ustawa z 1877 r.
sądy funkcjonowały jako sądy poszczególnych krajów a nie Rzeszy
sędziowie byli niezawiśli i nieusuwalni
prokuratorzy byli organami krajowymi
adwokaturę uznano za wolny zawód i utworzono samorząd zawodowy w postaci izb adwokackich
Sądy grodzkie
były w powiatach
orzekały jednoosobowo w sprawach cywilnych (przedmiot sporu do 300 marek) i drobnych sprawach
karnych
sędziowie wraz z ławnikami orzekali w sprawach karnych zagrożonych kara do 3 m-cy więzienia
bądź 600 marek grzywny
Sądownictwo administracyjne
jak sądownictwo powszechne leżało w kompetencja krajów
wykształciło się w Prusach w latach 1872 –1883
twórca sądownictwa administracyjnego – Rudolf Gneist
istota sądownictwa administracyjnego leży w kontroli organów administracji pod kątem ich legalnego działania
kompetencje sądów administracyjnych powinny być ustawowo taksatywne i kazuistycznie wyliczone
sądy administracyjne miały służyć obywatelem, zabezpieczając ich przed nadużyciami ze strony administracji
organizacyjnie zostały związane z organami samorządowymi
sąd administracyjny I instancji
• wydział powiatowy
• wydział obwodowy – na szczeblu rejencji, dla spraw poważniejszych;
sąd administracyjny II instancji
• wydział obwodowy – dla wydziału powiatowego
instancja najwyższa dla Prus – Wyższy Trybunał Administracyjny w Berlinie
• sąd kasacyjny
• rozpatrywał sprawy merytorycznie
• był wyłącznie sądem administracyjnym
pruskie sądownictwo administracyjne uważane było za jedno z najlepszych w Europie
72
Prawo cywilne
na terytorium Wielkiego Księstwa Poznańskiego, obowiązywało początkowo francuskie prawo cywilne, ale
patentem monarszym w 1817 wprowadzono Landrecht pruski
1837 r. – unormowanie ochrony własności autorskiej (działa nauki i sztuki)
1843 r. – unormowanie przepisów o towarzystwach akcyjnych
w latach 60. szeregiem ustaw uregulowano poszczególne działy prawa, głównie w sferze stosunków
gospodarczych i handlowych
• ustawa handlowa i wekslowa (1861)
• Prawo o spółkach zarobkowych i gospodarczych (1868)
• Prawo o spółkach komandytowych i akcyjnych (1870)
• Kompleks przepisów z dziedziny ochrony praw autorskich (1870 – 1876)
• Prawo bankowe (1875)
• Prawo patentowe (1877)
w 1874 r. powołano Komisję Kodyfikacyjną , która miała opracować nowy kodeks cywilny, jednolity dla całej
Rzeszy
Nowy kodeks uchwalony przez parlament Rzeszy w 1896 r., wszedł w życie 1.01.1900 r
Kodeks Cywilny Rzeszy Niemieckiej (Burgerliches Gesetzbuch) – BGB
2385 paragrafów
pięć ksiąg
I – cześć ogólna
II – prawo zobowiązań
III – prawo rzeczowe
IV – prawo rodzinne
V – prawo spadkowe
systematyka pandektowa
wyraźnie wypływał z prawa rzymskiego
normował zupełnie nowe instytucje np. pojęcie osób prawnych
wynika z filozofii pozytywizmu prawniczego (stworzenie podstawowych pojęć prawnych, usystematyzowanie i
analiza pod względem formalno-dogmatycznym obowiązującego prawa)
trudny i mało przejrzysty
przyczynił się do ugruntowanie pojęcia państwa prawa i przestrzegania praworządności
umiejętne godzenie zasad pozytywizmu prawniczego z potrzebami liberalnego kapitalizmu
wolnokonkurencyjnego poprzez wprowadzenie licznych klauzul generalnych
stał na stanowisku równości i wolności w stosunkach majątkowych i rodzinnych
Cześć ogólna
przepisy o osobach fizycznych i prawnych, o rzeczach, normy ogólne o czynnościach prawnych, terminach,
przedawnieniu, wykonaniu praw, samopomocy, kaucje
wiele paragrafów było poświęconych pojęciu osób prawnych
dwa rodzaje osób prawnych w sferze prawa prywatnego
• stowarzyszenia (korporacje) – związki osób
• zakłady (fundacje) – ich podstawą był substrat rzeczowy tj. majątek przeznaczony na cele fundacyjne
Prawo zobowiązań
zajmowało centralne miejsce w kodeksie
powstawanie zobowiązań
• z umów
• z czynów niedozwolonych
system zobowiązań umownych opierał się o zasadę swobody umów – wyraźne uznawanie za nieważne umowy
sprzeczne z prawem, ale i z dobrymi obyczajami, zakazywał umów lichwiarskich
przepisy chroniły przede wszystkim wierzycieli
postaci zobowiązań z umowy
• kupno
• najem
• umowa o pracę
• umowa o dzieło
Prawo własności
negatywna koncepcja własności – wskazanie właścicielowi granic w wykonywaniu swoich uprawnień, a nie
wyliczanie poszczególnych jego uprawnień
Prawo małżeńskie
instytucja małżeństwa miała całkowicie charakter laicki
zawieranie małżeństwa przed urzędnikiem stanu cywilnego
sądy powszechne były właściwe w orzekaniu w sprawach małżeńskich
73
stosunki prawne i majątkowe w małżeństwie opierały się o przewagę męża, ojca wobec dzieci
Prawo spadkowe
trzy tytuły dziedziczenia: ustawa, testament, kontrakt dziedziczny
swoboda dysponowania majątkiem na wypadek śmierci w formie odwołalnego testamentu lub w formie
nieodwołalnej umowy o dziedziczenie
ograniczenie: prawa dziedziców koniecznych (dzieci, wnuki, małżonek, rodzice) – nie mogli być bez powodu
pominięci w spadkobraniu; posiadali roszczenia do części spadku w wysokości połowy wartości, jaką by otrzymali w
dziedziczeniu ustawowym
dziedziczenie ustawowe
• gdy brak: ważnego testamentu lub ważnej umowy dziedzicznej
• opierało się na dawnym niemieckim systemie parantel, uzupełnionym obok krewnych o współmałżonka
Prawo handlowe
weszły w zycie1.01.1900 r.
opierały się o kryterium podmiotowe
prawo handlowe jako prawo kupców tj. osób zawodowo trudniących się szeroko pojetym handlem i przemysłem
hasła solidaryzmu społecznego i ochrony ekonomicznej słabszych stron obrotu gospodarczego
składało się z 4 ksiąg
I – unormowanie statusu kupca
II – pojęcie spółek handlowych
III – czynności handlowe
IV – handel morski
Kodeks cywilny w zaborze pruskim obowiązywał w pewnych częściach do 1946 r., ponad to wywarł istotny wpływ na
polski kodeks zobowiązań z 1933 r.
Proces cywilny
Powszechna Ordynacja Sądowa z 1793 r. ze zmianami uwzględniającymi odrębności lokalne.
Nowa procedura cywilna – ustawa z 1877 r., znowelizowana w 1898 r. w celu dostosowania do BGB
opierała się o zasady francuskiego k.p.c. i nawiązywała do dawnych instytucji niemieckich
skargowość i dyspozytywność procesu cywilnego
rozprawa sądowa: jawna, ustna
dowody przeprowadzone bezpośrednio przed sądem
swobodna ocena dowodów
środki dowodowe
• oględziny
• zeznania świadków
• orzeczenia biegłych
• dokumenty
• przysięga stron
środki odwoławcze
• od wyroki I instancji odwołanie do II instancji, z powodu: błędne ustalenie stanu faktycznego, mylna ocena
prawna sprawy → po ustnej rozprawie zaskarżony wyrok uchylony i wydany nowy bądź zwrócenie sprawy do
ponownego rozpatrzenia sądowi I instancji
• od orzeczeń II instancji skarga rewizyjna do Trybunału Rzeszy, z powodu: uchybienia prawne → brak
postępowania co do faktów, jeśli rewizja uwzględniona – uchylenie wyroku i przekazanie do ponownego
rozpatrzenia lub wydanie wyroku rozstrzygającego merytorycznie
egzekucja wyroków zajmowały się organy sądowe
egzekucje przeprowadzano na majątku ruchomym bądź nieruchomym dłużnika
obowiązywały na ziemiach byłego zaboru pruskiego do 1.01.1933 r.
Prawo karne
Karny Landrecht z 1794 r.
podział przestępstw
zbrodnie – kara śmierci, ciężkiego więzienia bądź więzienia na czas powyżej 5 lat
występki – kara osadzenia w twierdzy na okres do 5 lat, kara aresztu ponad 6 tygodni, grzywna powyżej 50
talarów
wykroczenia – areszt do 6 tygodni, grzywna do 50 talarów
Na kodeksie z 1851 r. oparty został kodeks karny Związku Północno-Niemieckiego z 1871 r. → ustawą z dnia 15 maja
1871 r. przekształcony w kodeks karny Rzeszy Niemieckiej
łagodniejszy od pruskiego wzoru
maksymalny czas więzienia czasowego 15 lat
możliwość przedterminowego zwolnienia po odbyciu ¾ kary i dobrym sprawowaniu
rodzaje kar bez zmian
kara śmierci – morderstwo, usiłowanie morderstwa wobec panującego
wykluczenie odpowiedzialności nieletnich do 12 r. ż.
granica nieletniości podniesiona z 16 na 17 lat
Proces karny
Pruska Ordynacja Kryminalna z 1805 r.
W latach 1846b – 1849 dążenia burżuazyjne i Wiosna Ludów spowodowały już zasadnicze odejście od procesu
inkwizycyjnego
Akt 5 listopada
Ogłoszony przez generał-gubernatorów warszawskiego i kieleckiego w imieniu cesarza.
Proklamacja, zapowiadała utworzenie z ziem polskich zdobytych na Rosji państwa polskiego o ustroju dziedzicznej
monarchii konstytucyjnej, pozostającego w łączności z Niemcami i Austrią. Granice tego Królestwa Polskiego miały być
określone w przyszłości.
Dzięki aktowi 5 listopada sprawą polska przestała być sprawą wewnętrzną zaborców, a stała się sprawą międzynarodową.
Również rząd rosyjski zadeklarował dążność do stworzenia państwa polskiego w granicach etnograficznych i łączności z
Rosją
I 1917 r – prezydent USA Wilson w orędziu do senatu mówił o powstaniu wolnej, zjednoczonej i niepodległej Polski z
dostępem do morza.
Po rewolucji lutowej w Rosji (1917 r.) Rada Delegatów Robotniczych i Żołnierskich stwierdziła prawo Polski do
niezależności i życzyła Polakom odbudowy Polski demokratycznej i republikańskiej.
Następnie Rząd Tymczasowy ks. Lwowa przyjął deklarację o niezawisłej Polsce w unii militarnej z Rosją i powołaniu w
Piotrogrodzie Komisji Likwidacyjne Królestwa Polskiego.
15 sierpnia 1917 r Paryż – powołanie Komitetu Narodowego Polskiego na czele z R. Dmowskim, który został uznany
przez państwa zachodnia jako oficjalna organizacja polska.
12 września 1917 r. w miejsce Tymczasowej Rady Stanu została utworzona Rada Regencyjna
- sprawowanie władzy głowy państwa
- zaczęła tworzyć ministerstwa i organy administracji terenowej
- powołała Radę Stanu (II 1918 r.), która miała stanowić organ ustawodawczy, ale została w październiku rozwiązana
X 1918 r. władzę w Galicji przejmuje utworzona w Krakowie Polska Komisja Likwidacyjna i rozpoczynają się w Galicji
Wschodnie walki z Ukraińcami.
XI 1918 r. w Lublinie powstaje Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej37 na czele z Ignacym Daszyńskim. Nie
uznawał on Rady Regencyjnej.
11 XI 1918 r Rada Regencyjna przekazała Józefowi Piłsudskiemu władzę wojskową, a trzy dni później władze cywilną.
Józef Piłsudski skupił w swoich rękach pełnię władzy i stał się Tymczasowym Naczelnikiem Państwa.
Pomimo iż administracja cywilna została skupiona w rękach okupantów polskie życie obywatelskie i społeczne nie
zamarło.
37
tzw. Rząd Lubelski
76
Stopniowo całe działy życia społecznego i ich administracja przechodziły w ręce polskie.
Organizatorska działalność miała duże znaczenie gdyż w chwili odzyskania niepodległości państwo miało gotowy
centralny aparat administracyjny.
1 IX 1917 r. administrację wymiaru sprawiedliwości przejął Departament Sprawiedliwości w rządzie Tymczasowej Rady
Stanu → Ministerstwo Sprawiedliwości w rządzie Kurcharzewskiego.
Rosyjski kodeks karny z 1903 r. – został wprowadzony w 1915 r. na okupowanych przez Niemców terenach
Kodeks Kar Głównych i Poprawczych w wersji znowelizowanej z 1866 r. – obowiązywała na obszarze okupacji
austriackiej
Tymczasowa Rada Stanu uchwaliła przepisy które miały dostosować kodeks z 1903 r. do realiów polskich. Został
on zastąpiony przez kodeks polski dopiero w 1932 r.
W latach 1914 – 1916 zostały wprowadzone nowelizacje do obowiązującego w Galicji austriackiej kodeksu
cywilnego z 1811 r. (ABGB). Trzy nowele miały na celu głównie wycofanie archaicznych przepisów oraz wprowadzenie
zmian szczegółowych.
77
Stan prawny w prawie sądowym po odzyskaniu niepodległości
Na terenie polski obowiązywały różne przepisy odziedziczone z okresu zaborów.
Potrzebna była unifikacja prawa.
Prawo zaborców stało się polskim prawem dzielnicowym które miała tymczasową moc obowiązującą, poza przepisami
sprzecznymi z polską racją stanu.
Polska dzieliła się na kilka obszarów prawnych
I Prawo cywilne materialne
1. Ziemie centralne i wschodnie – byłe Królestwo Polskie
• II i III księga Kodeksu Napoleona
• Ustawa hipoteczna z 1818 r. i 1825 r.
• Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego z 1825 r.
• Ukaz o związku małżeństwa z 1836 r.
2. Ziemie byłego zaboru pruskiego
• Kodeks Cywilny Niemiecki (BGB) z 1896 r.
3. Kresy wschodnie
• prawo cywilne rosyjskie zawarte w X tomie Zwodu Prawa Cesarstwa Rosyjskiego z 1832 r.
4. Ziemie byłej Galicji
• Austriacki kodeks cywilny z 1811 r. (ABGB) po nowelizacjach w latach 1914 – 1916
5. Spisz i Orawa
• do 1922 r prawo węgierskie
• od 1922 r. prawo austriackie poza prawem małżeńskim, które pozostało węgierskie
II Prawo cywilne procesowe
1. Ziemie centralne i wschodnie
• rosyjska ustawa postępowania sądowego cywilnego z 1864 r.
2. Ziemie zachodnie
• niemiecki kodeks postępowania cywilnego z 1877 r. po nowelizacji z 1898 r.
3. Ziemie południowe – była Galicja
• austriacki kodeks postępowania cywilnego z 1895 r.
• ustawa o postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym z 1896 r.
III Prawo karne materialne
1. Ziemie centralne i wschodnie
• rosyjski kodeks karny z 1903 r. (tzw. kodeks Tagancewa)
2. Ziemie zachodnie
• Kodeks Karny Rzeszy Niemieckiej z 1871 r.
3. Ziemie południowe
• austriacki kodeks karny z 1852 r.
IV Prawo karne procesowe
o Ziemie centralne i wschodnie
• rosyjska ustawa postępowania sądowego karnego z 1864 r.
o Ziemie zachodnie
• niemiecki kodeks postępowania karnego z 1877 r.
o Ziemie południowe
• austriacki kodeks postępowania karnego z 1873 r.
Komisja kodyfikacyjna nie zdołała przeprowadzić w okresie międzywojennym pełnej unifikacji prawa.
1928 r. – kodeks postępowania karnego
1932 r. – kodeks karny, kodeks postępowania cywilnego
1933 r. – kodeks zobowiązań
Bez unifikacji pozostały:
• Prawo małżeńskie
• Prawo rzeczowe
78