1.

Rola domu rodzinnego w rewalidacji osób

niepełnosprawnych intelektualnie.
Pierwszym ważnym zadaniem dla rodziny jest akceptacja niepełnosprawności i podejmowanie
rozsądnych działań na rzecz usprawnienia możliwości psychofizycznych. Mądre i rozsądne traktowanie
dziecka umożliwia jego rewalidację i przywrócenie na miarę jego indywidualnych możliwości do
normalności. Ważne jest by rodzice przyjeli do wiadomości że ich dziecko ma specjalne potrzebyi
wiedzieli jak na nie reagować. Dla dobra dziecka najistotniejszą rzeczą jest, by rodzice rozumieli, że
ma ono takie same prawa i odczuwa, takie same jak pełnosprawne dziecko. Oznacza to, że musi być
ono otoczone uczuciem i opieką, ale przede wszystkim miłością, która daje każdemu zawsze głębokie
poczucie bezpieczeństwa.
Po drugie, konieczna dla rozwoju dziecka z upośledzeniem intelektualnym jest potrzeba snu i
wypoczynku oraz stymulacji sensorycznej. Aktywność ruchowa i aktywizowanie zmysłów umożliwia
lepszy kontakt z otoczeniem. Ważne będzie zaspokajanie potrzeb poznawczych za pomocą wielu
zmysłów.
Istotnie ważna jest również zadbanie o rozwój osobowości emocjonalno – społecznej. Dzieci muszą
doznawać życzliwości, być rozumiane i dostrzegane w rodzinie i grupie społecznej. Rodzice muszą
wyraźnie zdawać sobie sprawę z tego, że wszystkie dzieci w rodzinie muszą być przez nich jednakowo
traktowane i zajmować w niej jednakowo ważną pozycję (wszystkie dzieci obserwują, jak rodzice je
traktują w porównaniu z rodzeństwem ).
     Najważniejsze jest realistyczne podejście rodziców do możliwości dziecka , należy zachować też
naturalną dawkę optymizmu. Poza tym należy trzymać się zasady aktywności i samodzielności dzieci ,
ale stawiać przed nimi takie zadania , które zawsze uwzględniają jego możliwości psychofizyczne .Nie
można wymagać zadań przekraczających te możliwości , bo dziecko nie przeżyje radości i nie będzie
mieć pozytywnych motywacji na dalsze działania.
Następna ważna sprawa to ocena dokonywana przez rodziców za wykonywane przez dziecko
zadań. Wymaga od rodziców doceniania nawet nikłych osiągnięć, ale równocześnie uwagi , by go nie
przeceniali - jednym słowem ocena musi być rzeczowa i uczciwa. Musi być przy tym utwierdzane o
swojej wartości , co pozwoli mu robić postępy i cieszyć się z własnych osiągnięć. Także nagrody i kary
powinny być dostosowane do osiągnięć i przewinień, a wiec nie mogą być wygórowane lub zbyt słabe.
Należy pamiętać, że istotny jest czas , dziecko należy nagradzać lub karać zaraz po określonym
zachowaniu. Kolejna zasada to autentyczność zachowania rodziców , czyli wyrażanie radości lub
smutku ,czy żalu w czasie nagradzania i karania oraz konsekwencja postępowania.
 

2.  Znaczenie rewalidacji indywidualnej.

Celem zajęć rewalidacyjnych nie jest wyrównywanie braków. Ich celem jest stawianie na mocne strony
dziecka oraz szukanie tego, co w nim jest najlepsze. Główne kierunki oddziaływań rewalidacyjnych:
maksymalne usprawnianie, rozwijanie tych wszystkich funkcji psychicznych i fizycznych, które są
najsilniejsze i najmniej uszkodzone; optymalne korygowanie funkcji zaburzonych i uszkodzonych,
defektów i zniekształceń; kompensowanie, czyli wyrównywanie przez zastępowanie. W stosunku do
każdego rodzaju niepełnosprawności działania wzmacniające, usprawniające, kompensacyjne są inne. Są
one dostosowane do potrzeb oraz możliwości rozwojowych dziecka. Terapia w ramach Rewalidacji
Indywidualnej ma na celu m.in.: naukę orientacji przestrzennej i poruszania się oraz naukę systemu
Braille’a lub innych alternatywnych metod komunikacji – w przypadku dziecka lub ucznia niewidomego;
naukę języka migowego lub innych alternatywnych metod komunikacji – w przypadku dziecka lub ucznia
niesłyszącego lub z afazją; zajęcia rozwijające umiejętności społeczne, w tym umiejętności
komunikacyjne – w przypadku dziecka lub ucznia z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera. rozwijanie i
doskonalenie zmysłów; rozwijanie orientacji przestrzennej; ćwiczenie analizy i syntezy wzrokowej i
słuchowej; rozwijanie koordynacji wzrokowo – słuchowej; rozwijanie koordynacji wzrokowo – ruchowej;
rozwijanie sprawności manualnych i motorycznych; wdrażanie do samoobsługi i zaradności życiowej;
ćwiczenie pamięci mechanicznej i logicznej; kształtowanie i rozwijanie procesów poznawczych; rozwój i
doskonalenie mowy; rozwój i doskonalenie myślenia, koncentracji uwagi; korygowanie niepożądanych
zachowań; wspomaganie nauki czytania, pisania, pojęć matematycznych.
Zasady: Kierujemy się nimi w ramach pracy rewalidacyjnej. Nie odbiegają one od zasad pedagogiki
specjalnej, ale uwzględniają też specyfikę zajęć indywidualnych. możliwie pełna indywidualizacja pracy z
każdym dzieckiem; stawianie zadań dostosowanych do możliwości dziecka i zapewnienie warunków
poprawnego wykonywania ćwiczeń; powolne, systematyczne przechodzenie od zadań łatwiejszych do
trudniejszych, od prostych do bardziej złożonych; zapewnienie warunków do utrwalania prawidłowych
umiejętności oraz likwidowania niekorzystnych nawyków; dostosowywanie czasu trwania
poszczególnych ćwiczeń do wydolności dziecka; mobilizowanie dziecka do wykonywania zadań poprzez
stosowanie różnorodnych form ćwiczeń. Zajęcia rewalidacji indywidualnej prowadzimy dla uczniów
niepełnosprawnych z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego - na podstawie tego orzeczenia.
Rodzaj zajęć rewalidacji i ich forma odpowiadają indywidualnym potrzebom rozwojowym i edukacyjnym
ucznia niepełnosprawnego oraz są dostosowane do jego możliwości psychofizycznych. Godzina zajęć
rewalidacji to 60 minut. Tygodniowy wymiar godzin zajęć dla ucznia niepełnosprawnego wynosi 2
godziny

3.Co rozumiemy pod pojęciem kształcenie specjalne i do

kogo jest skierowane
Kształcenie specjalne organizowane jest dla dzieci i młodzieży posiadających orzeczenie o
potrzebie kształcenia specjalnego. Orzeczenia wydawane są ze względu na: niepełnosprawność
ruchową, niepełnosprawność intelektualną w stopniu lekkim,niepełnosprawność intelektualną
w stopniu umiarkowanym lub znacznym, słabosłyszenie, niesłyszenie, słabowidzenie,
niewidzenie, autyzm, w tym Zespół Aspergera, niedostosowanie społeczne.Dziecko z
orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego wymaga stosowania specjalnej organizacji
nauki i metod pracy. Kształcenie dzieci i młodzieży w przedszkolach i szkołach specjalnych i
ośrodkach odbywa się, podobnie jak w przedszkolach i szkołach ogólnodostępnych oraz innych
formach wychowania przedszkolnego, w oparciu o indywidualny program edukacyjno-
terapeutyczny, uwzględniający zalecenia zawarte w orzeczeniu o potrzebie kształcenia
specjalnego oraz dostosowany do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz
możliwości psychofizycznych ucznia..Dzieci posiadające orzeczenia o potrzebie kształcenia
specjalnego mogą mieć wybrane zajęcia edukacyjne realizowane indywidualnie lub w grupie
liczącej do 5 uczniów. Na pozostałe lekcje dziecko powinno uczęszczać razem ze swoją
klasą.Przydzielenie indywidualnych zajęć wynika z aktualnych indywidualnych  potrzeb
rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia.Decyzja o potrzebie
zorganizowania indywidualnych zajęć  może wynikać z:1) zaleceń wskazanych  w orzeczeniu o
potrzebie kształcenia specjalnego 2)  lub  z wielospecjalistycznej oceny poziomu 
funkcjonowania ucznia, której dokonuje zespół  nauczycieli i specjalistów  prowadzących zajęcia
z uczniem i która jest podstawą do tworzenia i ewaluacji IPET.