Μαφαλντινε με Γαριδες και Skinos

caruso.gr/garidomakaronada-skinos-mastiha

Δημητρης Παπαζυμουρης 28 Φεβρουαρίου 2014

Η γαριδομακαρονάδα έχει, ακόμη και στον πάτο της κρίσης, φανατικό κοινό στα
εγχώρια τραπέζια, έχοντας όμως πρώτα γίνει πανανθρώπινη γαστρονομική αξία απ’
τους μαέστρους του είδους, Ιταλούς. Όλα αυτά πριν “εισαχθεί” ως μόδα, σε λογική
lifestyle, σε μια χώρα εξίσου θαλασσινή με τη γείτονα, που θα μπορούσε να το είχε
σκεφτεί πρώτη, είναι αλήθεια.

Και βέβαια με τα χρόνια έγινε “δικιά μας”, καθώς το σπαγγέτι με γαρίδες του Ιταλικού,
βαφτίστηκε ‘γαριδομακαρονάδα’, βέρα ελληνική, με ολίγη εσάνς Μυκόνου και Ρέμο στα
πλατώ.

Επιστρέφω όμως στους Ιταλούς! Γιατί αν είναι κάτι να θαυμάσεις απ’ τους Ιταλούς, είναι
ο τρόπος που παγκοσμιοποίησαν τη πλούσια γαστρονομική κληρονομιά τους, μέσα από
τα ανά τον κόσμο Ιταλικά εστιατόρια εστιάζοντας στα δύο signature dishes τους, την
πίτσα και το σπαγγέτι. Και κατακτώντας τον κόσμο πολιτισμικά, μέσα απ’ τη
γαστρονομία, δημιούργησαν αγορά και κορυφαία εικόνα για όλα τα τοπικά τους
προϊόντα, για όλες τις μάρκες τους, φτιάχνοντας εντέλει μια οικονομία εξωστρεφή, με
γερές βάσεις και παγκόσμια προοπτική.

Κάτι που εδώ και χρόνια είναι ζητούμενο στην Ελλάδα με την επίσης πλούσια
γαστρονομική κληρονομιά της, αλλά όλο και κάτι φταίει, με αποτέλεσμα να έχουμε μόνον
ελάχιστες εξαιρέσεις, όπου κάποια από τα μοναδικά γηγενή προϊόντα πρωτογενούς ή
δευτερογενούς παραγωγής μας, να έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν όνομα και εκτός
Ελλάδας.

Έτσι λοιπόν, στη χώρα που αντί να ψάχνουμε τις λύσεις, αρεσκόμαστε στο να ψάχνουμε
έναν υπεύθυνο για το κάθε πρόβλημα, προκειμένου απλά να το ξορκίσουμε από πάνω μας,
δεν θα μεμψιμοιρήσω και εγώ. Λέω να κάνω κάτι θετικό, για αλλαγή. Να προβάλω ένα από
τα λίγα καλά παραδείγματα που μας δείχνουν τις δυνατότητές μας και να χτίσω πάνω σ’
αυτό, με ένα τρόπο που βοηθά. Γαστρονομικά. Και επικοινωνιακά. Όπως ξέρω!

Τον Δημήτρη Σταϊνχάουερ τον γνώρισα όσο ακόμη ήταν φοιτητής στην Εμπορική,
το 1993, όταν είχα προσκληθεί ως ομιλητής σε ένα συνέδριο της AIESEC με θέμα το
“Επώνυμο Ελληνικό Προϊόν”. Εκεί, στελέχη από διάφορες μεγάλες ελληνικές
εταιρίες, κάναμε μια μικρή παρουσίαση για το marketing των προϊόντων μας. Εγώ, τότε
στέλεχος marketing στη ΜΕΤΑΧΑ, μίλησα για το marketing των ποτών στη νυχτερινή
διασκέδαση και μάλιστα τελειώνοντας την ομιλία μου, είχα κανονίσει και μπήκε στην
αίθουσα η –τότε άγνωστη- Εύη Αδάμ που πριν γίνει διάσημο μοντέλο, δούλευε σκληρά ως
promoter για τα προϊόντα μου. Η αγαπητή Εύη λοιπόν, κατέβηκε στο αμφιθέατρο με
προκλητική στολή και κέρασε σφηνάκια φοιτητές και εισηγητές, προς απόλυτη έκπληξη

1/6
όλων! Εννοείται βέβαια ότι όλοι οι φοιτητές το ΜΟΝΟ “επώνυμο ελληνικό προϊόν” που
θυμόντουσαν στο τέλος εκείνου του συνεδρίου, ήταν η Εύη Αδάμ, που μετέπειτα
κατέκτησε διεθνείς τίτλους ομορφιάς, οπότε και δικαιώθηκαν!

Στο τέλος του συνεδρίου όμως, ο Δημήτρης που έδειξε ότι γοητεύτηκε και απ’ την ουσία
της ομιλίας μου -για την Έυη δε ρώτησα, τότε τουλάχιστον- με πλησίασε και άρχισε να με
ρωτάει για τα ποτά και την εταιρία, με ένα τρόπο που ένιωθες ότι αυτό το παιδί έχει όρεξη
να εμπλακεί στα πράγματα και να δημιουργήσει κάτι πολύ ουσιαστικό στη ζωή του.

Ένα χρόνο αργότερα τελειώνοντας τη σχολή και με αφορμή την επαφή αυτή,
προσλήφθηκε στη ΜΕΤΑΧΑ και ολοκλήρωσε μια πολύ καλή καριέρα αναλαμβάνοντας
τοπικούς και διεθνείς ρόλους. Ξαναβρεθήκαμε το 2000 ως συνάδελφοι πάλι, στο χώρο
της επικοινωνίας, στον ίδιο διαφημιστικό όμιλο που είχα αρχίσει να εργάζομαι και εγώ,
τρία χρόνια πριν. Όταν αποχώρησε, τέσσερα χρόνια μετά, είχε ήδη ξεκινήσει μια μικρή
εταιρία διανομής ποτών, την Concepts, και άρχισε να δουλεύει με τη συμπυκνωμένη
συνθετική εμπειρία της προηγούμενης καριέρας, πάνω στη δημιουργία ενός νέου
ελληνικού ποτού με παγκόσμια προοπτική.

Εστιάστηκε στη μαστίχα, που ως τότε ήταν ένα τοπικό -ολίγον κάλτ- λικεράκι της Χίου, το
οποίο εκείνη την εποχή μόλις είχε ανακαλύψει η πρωτεύουσα και άρχιζε να σερβίρεται
σαν κέρασμα μετά το φαγητό σε ταβερνοεστιατόρια πάσης φύσεως.

Η πρόκληση που έβαλε στον εαυτό του δεν ήταν απλά να φτιάξει ‘τη δικιά του Μαστίχα’ ή
έστω το ‘Καλύτερο Λικέρ Μαστίχας’, με τους όρους που την γνωρίζαμε παραδοσιακά:
Ένα σορμπέτι με γεύση μαστίχας που προερχόταν από ανάμειξη αλκοόλ με μαστιχέλαια
και μπόλικη ζάχαρη, σερβιριζόμενο σε ψηλοτάκουνο ποτηράκι με το σεμεδάκι μπόνους,
στο σπίτι της θείας Ευανθίας. Και στο βάθος, το μπουκάλι-σουβενίρ, κουλέρ λοκάλ, σα σε
σκηνή βγαλμένη από ελληνική ταινία!

Η πρόκληση που έβαλε στον εαυτό του, ήταν να δικαιώσει την εκλεκτή πρώτη ύλη που
βγάζει το μαστιχόδεντρο της νότιας Χίου, σεβόμενος τις ευεργετικές ιδιότητες που έχει,
αλλά με τους όρους της σύγχρονης εποχής.

Γι’ αυτό αποφάσισε αντί χρήσης ελαίων να μπει, πρώτος και μόνος, στην κοστοβόρα και
ιδιαίτερα απαιτητική διαδικασία απόσταξης της μαστίχας σε παραδοσιακούς άμβυκες,
έτσι ώστε οι ιδιότητες που έχει το δάκρυ της μαστίχας να μεταφραστούν σε πραγματικά
οφέλη και γεύση. Επιπλέον αυτό έπρεπε να εφαρμοστεί με τέτοιο τρόπο, τόσο στο
γευστικό προφίλ του προϊόντος, όσο και στο packaging & branding, ώστε να του επέτρεπε
να ξεφύγει απ’ τη κατηγορία του λικέρ. Γιατί στόχος ήταν να γίνει ένα παγκόσμιο ποτό,
που μπορεί να πιεί κάποιος σε ένα κοσμοπολίτικο μπαρ παντού, με δυνατότητες να
αναμιχθεί σε κοκτέιλ και βεβαίως να χρησιμοποιηθεί και στη γαστρονομία ως εκλεκτό
υλικό που δίνει τόνους στη γεύση πιάτων.

Τα υπόλοιπα περίπου τα ξέρετε ή τα φαντάζεστε.

Σήμερα ο SKINOS Mastiha Spirit είναι βεβαίως η #1 μαστίχα στην Ελλάδα (και
παγκοσμίως), αλλά το όραμα δεν είναι -επαναλαμβάνω- να είναι η καλύτερη μαστίχα της
Ελλάδας, αλλά ένα μοναδικό διεθνές ποτό που εκπροσωπεί ό,τι καλύτερο έχει να

2/6
προσφέρει η χώρα. Μεθοδικά και σταθερά, η πορεία του εγχειρήματος πάει προς τα κει
με εξαγωγές σε 40 χώρες που δεν βασίζονται στις κατα τόπους Ελληνικές παροικίες αλλά
σε τοπικό πληθυσμό. Γιατί, αυτό μετρά στο να χτίσεις μια διεθνή ελληνική μάρκα, όχι να
την αγοράζουν οι Έλληνες στην Αστόρια και τη Μελβούρνη και να λές ότι κάνεις
εξαγωγές στα διεθνή προάστια…

Στα πλαίσια αυτά, αυτό που εγώ θα μπορούσα να προσφέρω απ’ το Cucina Caruso σ’ αυτή
τη προσπάθεια, είναι μια συνταγή που έφτιαξα με έμπνευση απ’ το Skinos, σα μια μικρή
συμβολή στο οπλοστάσιο των εφαρμογών χρήσης ενός ελληνικού διεθνούς ποτού που
δημιούργησε ένας αγαπητός φίλος που εκτιμώ ιδιαίτερα.

Μια συνταγή πολύ εύκολη, που ακολουθεί τη λογική του Skinos όσον αφορά στη δικαίωση
της εκλεκτής πρώτης ύλης, μέσα από το σεβασμό στις ιδιότητές της.

Κάτι που στην γαριδομακαρονάδα με Skinos που σας προτείνω, γίνεται σε τρία επίπεδα:
Σεβασμό στο ζυμαρικό, στις γαρίδες και στο πάντρεμα των υλικών με το ποτό.
Γιατί και στα τρία, όλη η διαφορά είναι στις λεπτομέρειες και στο χρονισμό της
εκτέλεσης.

Το μυστικό των ζυμαρικών στη συγκεκριμένη συνταγή (αλλά και γενικότερα) έχει
να κάνει με τρία στοιχεία:
Πρώτα την επιλογή του κατάλληλου τύπου ζυμαρικών που δένει με τη σάλτσα και τα
υπόλοιπα υλικά. Ιδανικά για την περίπτωση μας, θεώρησα τα Mafaldine Napoletani που
αφενός έχουν σώμα και αφετέρου πτυχές, ώστε να συγκρατούν την πυκνή σάλτσα. Ναι,
το ξέρω, δεν διάλεξα ελληνικό ζυμαρικό, αλλά θα το παίξω αυτό το σενάριο σε επόμενη
συνταγή που θα μου ταιριάζει.
Δεύτερο, είναι το σωστό βράσιμο από πλευράς χρόνου και τρίτο, ο συντονισμός μεταξύ
της παρασκευής της σάλτσας με το βράσιμο των ζυμαρικών (και την ετοιμασία του
τραπεζιού), ώστε το πιάτο να το απολαύσετε μόνο δυο-τρία λεπτά αφού ετοιμαστεί στη
κουζίνα.

Το μεγάλο μυστικό για τις γαρίδες είναι ένα: Να μην παραμαγειρευτούν. Οι

γαρίδες δεν χρειάζονται πάνω από 3 λεπτά μαγείρεμα σε ζωντανή φλόγα και μπαίνουν
ΠΑΝΤΑ τελευταίες. Μόνο έτσι είναι ζουμερές και κρατάνε τα αρώματά τους!

Το τρίτο μυστικό είναι το πάντρεμα των γεύσεων, πριν και κατά τη διάρκεια του
μαγειρέματος. Και γι’ αυτό, διαβάζοντας τη συνταγή θα δείτε, ότι οι γαρίδες
μαρινάρονται στο SKINOS ώστε να ανταλλάξουν αρώματα ενώ ταυτόχρονα το αλκοόλ
διασπά κάποιες απ’ τις πρωτεΐνες της σάρκας τους. Επίσης θα δείτε ότι χρησιμοποιούμε
τα κεφάλια απ’ τις γαρίδες που είναι γεμάτα γεύση, τόσο στο βράσιμο των ζυμαρικών,
όσο και στη σάλτσα, νωρίτερα από τη στιγμή που θα προστεθούν οι ίδιες οι γαρίδες. Έτσι
παντρεύουμε ιδανικά τα βασικά υλικά.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάνουμε στο αποτέλεσμα που προσπαθώ να το κρίνω όχι ως
δημιουργός, αλλά σα να το δοκίμαζα σε ένα σπίτι ή εστιατόριο, αφουγκραζόμενος και τα
σχόλια των συνδαιτημόνων μου.

3/6
 Ένα εξαιρετικό πιάτο όπου η γεύση του SKINOS χωρίς να πρωταγωνιστεί, έχει
λειτουργήσει σε ρόλο καταλύτη: Γιατί πίσω απ’ τη γεύση της γαρίδας, της ντομάτας και των
ζυμαρικών που τη νιώθεις σε πρώτο πλάνο, δημιουργείται μια γήινη, σχεδόν ρυτινώδης
γλύκα που αν και δε μπορείς να τη συνδέσεις άμεσα με το ποτό, νιώθεις την ύπαρξή της.
Σαν μια μικρή έκπληξη γεμάτη μυστήριο. Η γεύση του SKINOS δε φωνάζει, αλλά γητεύει
τα υπόλοιπα υλικά ώστε να συγκινήσουν. Τους ψυθιρίζει απλά το ρυθμό του γευστικού
χορού στον ουρανίσκο. Μέχρι εκεί!

Αυτό κάνει το πιάτο πολύ “εύκολο” και γοητευτικό στη γεύση με αποτέλεσμα να ταιριάζει
στη παλέτα διαφορετικών ανθρώπων, διαφορετικών ηλικιών και γαστρονομικών
καταβολών. Ό,τι πρέπει δηλαδή, για μια ελληνική ιδέα εξαγώγιμης γαριδομακαρονάδας!

Χαρακτηριστικά του πιάτου:

Εύκολη συνταγή που απαιτεί όμως σημασία στη λεπτομέρεια και κυρίως πολύ καλό
συντονισμό στον χρονισμό για να βγει τέλεια στη λεπτομέρειά της. Γι’ αυτό οι οδηγίες
έχουν γραφτεί με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να σας βοηθήσουν στη σειρά των ενεργειών
που απαιτούνται από σας. Όλος ο κόπος είναι στο καθάρισμα της γαρίδας που μπορεί να
σας πάρει 15-20 λεπτά. Η μαγειρική είναι 10’. Ιδανική συνταγή ενόψει νηστείας (μακρυά
από μένα τέτοιες λέξεις), αλλά και για κάθε περίσταση, καθημερινή ή επίσημη.
Η επιλογή των Mafaldine Barilla έγινε γιατί το συγκεκριμένο ζυμαρικό κρατά πολύ
καλά τη σάλτσα πάνω του και είναι απολαυστικό με τη συγκεκριμένη συνταγή.

Υλικά για 4 πιάτα

500 γρ. Mafaldine Barilla

20 φρέσκιες γαρίδες
1 κουτί ντοματάκια ολόκληρα αποφλοιωμένα Κύκνος
10 μικρά πομοντόρια φρέσκα
1 πιπεριά Φλωρίνης κόκκινη κομμένη σε ροδέλες
1 πιπεριά κέρατο πράσινη κομμένη σε ροδέλες
3 φρέσκα κρεμμυδάκια κομμένα σε ροδέλες
2 κ.σ. ψιλοκομμένο μαϊντανό
2 κ.σ. ελαιόλαδο
100 ml. Skinos Mastiha Spirit
αλάτι, πιπέρι
Προαιρετικά: λίγη καυτερή πιπεριά που θα προσθέσετε μαζί με τις άλλες

Παρασκευή:

Προετοιμάζετε τις γαρίδες:

1. Με αιχμηρό μαχαίρι κάνετε μια διαμήκη τομή στο κέλυφος της κάθε γαρίδας στη
κοιλιά της απ’ την ουρά ως το κεφάλι. Στη συνέχεια, το ανοίγετε και αφαιρείτε το
καύκαλο της ουράς.

4/6
2. Βλέποντας την κάθε γαρίδα από πάνω, με το κεφάλι της προς εσάς, βάζετε την άκρη
του μαχαιριού σας ανάμεσα στην άκρη του κεφαλιού και στο σώμα και ανιχνεύετε
προσεκτικά το έντερο της, το οποίο διατρέχει την πλάτη της (εν αντιθέσει προς εμάς,
όπως θα δείτε και στο σχέδιο με την ανατομία της γαρίδας). Πιάνετε την άκρη του,
μεταξύ του μαχαιριού και του δακτύλου σας, και το τραβάτε προς το μέρος σας για να
βγει όλο. Ο μόνος λόγος γι’ αυτή την επέμβαση, είναι ότι συχνά υπάρχουν εκεί
υπολείμματα άμμου, τα οποία όταν τρώτε την γαρίδα τα νιώθετε κάπως στη μπουκιά σας.

3. Αφού καθαρίστε όλες τις γαρίδες, αφαιρείτε από τις μισές τα κεφάλια και τα κρατάτε
σε ένα μπολ. Τις υπόλοιπες τις βάζετε σε άλλο μπολ και τις μαρινάρετε για 20 λεπτά σε 50
ml. Skinos.

Ετοιμάζετε ταυτόχρονα ζυμαρικά και σάλτσα:

4. Βάζετε τουλάχιστον 5 λίτρα νερό να βράσουν για τα ζυμαρικά. Παίρνετε ένα τούλι ή
τουλπάνι και βάζετε μέσα του πέντε απ’ τα κεφάλια γαρίδας που έχετε κρατήσει
ξεχωριστά, το κλείνετε με σκοινί ή κόμπο και το ρίχνετε μέσα στο νερό.
Αν έχετε το ειδικό σκεύος για ζυμαρικά με το ενσωματωμένο σουρωτήρι, ρίχνετε απλά τα
κεφάλια στο νερό και βάζετε το σουρωτήρι από πάνω έτσι ώστε να τα κρατήσει
ξεχωριστά απ’ τα ζυμαρικά στο βράσιμο. Ο λόγος για να βάλετε τα κεφάλια στο νερό είναι
γιατί τα κεφάλια έχουν όλη τη γεύση και τα αρώματα της γαρίδας, τα οποία μ’ αυτό τον
τρόπο θα μεταφερθούν μέχρις ενός σημείου στα ίδια τα ζυμαρικά, κατά το βράσιμό τους.

5. Όταν δείτε ότι το νερό ετοιμάζεται να βράσει, σε ένα μεγάλο βαθύ τηγάνι σε μεσαία
φωτιά, ρίχνετε το λάδι και μόλις πάρει θερμοκρασία προσθέτετε τα κρεμμυδάκια, τις
πιπεριές και τα κομμένα φρέσκα ντοματάκια.

6. Ταυτόχρονα ρίχνετε στο νερό που έχει βράσει, 2 ½ κ.γ. αλάτι και με το που κοχλάσει,
προσθέτετε τα Μαφαλντίνε, τα οποία θέλουν 9 λεπτά βράσιμο αυστηρά. Ανακατεύετε
μέχρι να βυθιστούν όλα κάτω απ’ το νερό και ξαναγυρνάτε τη προσοχή σας στη σάλτσα.

7. Στα δυο λεπτά που μεσολάβησαν προκειμένου να βάλετε τα ζυμαρικά, τσιγαρίστηκαν

τα υλικά στο τηγάνι και μπορείτε τώρα να προσθέσετε την κονσέρβα με τα
αποφλοιωμένα ντοματάκια. Με την κουτάλα σας θα ανακατέψετε τα υλικά και και θα
σπάσετε σταδιακά τα μεγάλα κομμάτια απ τα πομοντόρια σε μικρότερα. Αμέσως μετά θα
προσθέσετε στη σάλτσα τα υπόλοιπα 5 κεφάλια γαρίδας που είχατε κρατήσει ξεχωριστά,
για να δώσουν τη γεύση τους στη σάλτσα και αλατοπιπερώνετε. Σιγά-σιγά μέσα στα
επόμενα 3 λεπτά η σάλτσα θα αρχίσει να δένει, όσο τα ζυμαρικά βρίσκονται στο 5’ λεπτό
του βρασμού.

Πρακτικό μυστικό#1: Επειδή τα ζυμαρικά κρυώνουν εύκολα ενδείκνυται να τα

βάζουμε σε προθερμασμένα πιάτα και να τα σερβίρουμε είτε απ’ το τηγάνι που θα
ανακατευτούν με τη σάλτσα είτε από ζεσταμένη πιατέλα. Στη διάρκεια του βρασμού τους
μπορείτε, εφόσον βέβαια βολεύουν τα σκεύη, να ακουμπήσετε την πιατέλα

5/6
σερβιρίσματος ανάποδα πάνω απ’ τη κατσαρόλα (δείτε την σχετική φωτογραφία) για να
πάρει θερμοκρασία και να κρατήσει υγρασία, ώστε όταν υποδεχτεί τα ζυμαρικά να
εξατμιστεί σταδιακά, κρατώντας τα ζωντανά στο τραπέζι για το πρώτο σερβίρισμα.

8. Τέσσερα λεπτά πριν βγουν τα ζυμαρικά, προσθέτετε στη σάλτσα τις γαρίδες με τη
μαρινάτα του Skinos. Τις τακτοποιείτε στο τηγάνι να κάθονται όλες από τη μια πλευρά
και τις αφήνετε για 1 ½ λεπτό να πάρουν χρώμα, πριν τις γυρίσετε απ’ την άλλη, για
άλλο 1 ½ λεπτό. Αυστηρά οι χρόνοι αυτοί, γιατί όλο το μυστικό στις γαρίδες είναι να
μην παραβράσουν και σκληρύνουν, χάνοντας στη πορεία τη μοναδική γεύση
της φρεσκάδας της θάλασσας.

9. Είστε 1 ακριβώς λεπτό πριν βράσουν τα ζυμαρικά και προσθέτετε τον μαϊντανό και τα
τελευταία 50ml. Skinos. Ανακατεύετε και περιμένετε να εξατμιστεί το αλκοόλ και να
μείνει η γεύση στο επόμενο λεπτό. Με το που φτάνει η ώρα να βγάλετε τα ζυμαρικά,
κλείνετε τη φωτιά στο τηγάνι με τη σάλτσα.

10. Σουρώνετε τα ζυμαρικά, κρατώντας πάντα ένα φλιτζάνι απ’ το νερό που έβρασαν που
ενδέχεται να χρησιμοποιήσετε αργότερα για να αναζωογονήσετε τη σάλτσα και τα ίδια τα
ζυμαρικά καθώς στεγνώνουν στη πιατέλα, μεταξύ πρώτου και δεύτερου σερβιρίσματος.

Πρακτικό Μυστικό #2: Τα Μαφαλντίνε, όπως και οι παπαρδέλες και γενικά όλα τα
πλατιά ζυμαρικά, στεγνώνουν πολύ εύκολα στη πιατέλα και χρειάζονται αναζωογόνηση
με αυτό το μαγικό βραστό νερό που είναι γεμάτο άμυλα. Στο τραπέζι πια, ρίχνοντας λίγο
(2-3 κ.σ.) απ’ αυτό το νερό, πάνω στα ζυμαρικά που έχουν μείνει στη πιατέλα μετά το
πρώτο σερβίρισμα, τα διατηρείτε τέλεια, για όσους θα πάρουν και δεύτερο πιάτο.

11. Προσθέτετε τα ζυμαρικά στο τηγάνι με τη σάλτσα που είναι πλέον εκτός φωτιάς, αλλά
έχει ακόμη θερμοκρασία απ’ το σκεύος και τη σάλτσα. Τα ανακατεύετε καλά και είτε τα
μεταφέρετε στη ζεστή πιατέλα, είτε σερβίρετε κατ’ ευθείαν απ’ το τηγάνι.

Σερβίρισμα:

Όλο το παιχνίδι στα ζυμαρικά είναι να σερβιριστούν κατά μέγιστο δύο λεπτά από τη
στιγμή που είναι έτοιμα. Είναι, μαζί με το ριζότο τα απόλυτα πιάτα live και ο καλός
συντονισμός είναι όλη η διαφορά μεταξύ μετριότητας και κορύφωσης στην απόλαυση!
Στη συγκεκριμένη συνταγή φροντίστε στο σερβίρισμα να ισομοιραστούν οι γαρίδες στα
πιάτα και σε κάθε πιάτο στην κορυφή, να μπει από μια γαρίδα απ’ αυτές που έχουν το
κεφάλι τους.

4.1 / 5 ( 185 votes )

Back to top

6/6