Το λιοντάρι που ήθελε να γίνει σκύλος

Stella Kontogianni, Social Anthropologist, Msc

Mental Health Counseling, student

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα λιοντάρι που νόμιζε ότι είναι σκύλος. Πήγε λοιπόν σε έναν
εκπαιδευτή σκύλων με το εξής αίτημα: “Θέλω να με εκπαιδεύσετε να είμαι υπάκουος και
αποτελεσματικός σκύλος, θέλω να φέρνω εφημερίδα στο αφεντικό μου, να του φέρνω τις παντόφλες,
να τον ακούω, να κάθομαι όταν μου το ζητάει και να παίζω όταν μου το ζητάει”. Ο εκπαιδευτής αρχικά
σοκαρίστηκε. Είχε μπροστά του ένα λιοντάρι που του ζητούσε να το μάθει να συμπεριφέρεται σωστά
ως σκύλος. Φορούσε ένα κολάρο που κατέληγε σε ένα λουρί, και το αφεντικό του περίμενε απ’ έξω
από την αίθουσα κοιτώντας τον αυστηρά. Μετά, ο εκπαιδευτής του είπε “Γιατί θέλεις να μάθεις να
φέρεσαι σαν σκύλος, αφού είσαι λιοντάρι.” Το ζώο κάθισε κάτω, θλιμμένο και έσκυψε το κεφάλι στο
έδαφος. “Δεν είμαι λιοντάρι, σκύλος είμαι” είπε με παράπονο. Ο εκπαιδευτής άρχισε να το ρωτάει:
“Πόσο καιρό είσαι σκύλος;” Εκείνο σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε και είπε: “Από πάντα”. Ο εκπαιδευτής δεν
μπορούσε να βγάλει άκρη. Προβληματίστηκε για το πώς θα εκπαιδεύσει ένα λιοντάρι να φέρεται σαν
σκύλος. Κοίταξε με προβληματισμό το ζώο και αναρωτήθηκε αν είναι δεοντολογικό να μάθει στο
λιοντάρι να φέρεται σαν σκύλος.
Βγήκε έξω και κάλεσε το αφεντικό του λιονταριού μέσα στην αίθουσα. Ρώτησε το αφεντικό: “Πόσο
καιρό έχετε το ζώο αυτό;” Εκείνος αποκρίθηκε “Το πήρα από ένα ζευγάρι που κι αυτό είχε το ζώο
αυτό από τότε που γεννήθηκε, αλλά αυτό το ζευγάρι φρόντιζε και περιποιόταν αυτό το ζώο σαν να
ήταν σκύλος αλλά χωρίς να του μάθουν τι πρέπει να κάνει, είναι ένας κακομαθημένος σκύλος”. Ο
εκπαιδευτής τώρα είχε μεγαλύτερο σοκ. Μα είναι δυνατόν, σκέφτηκε, να βλέπει μπροστά του ένα
λιοντάρι, αλλά όλοι να του λένε πως είναι σκύλος; Κοίταξε αγχωμένος προς το παράθυρο και είδε έξω
στην αυλή του να παίζουν σκύλοι. Τότε σκέφτηκε και ρώτησε το αφεντικό του ζώου: “Σας φαίνεται ότι
το ζώο που έχετε μοιάζει με τα ζώα που είναι έξω στην αυλή;” Το αφεντικό έριξε μια ματιά και είπε:
“Επειδή δεν μοιάζει με τα ζώα που είναι έξω, δεν σημαίνει ότι δεν είναι σκύλος. Είναι απλώς ένα άλλο
σχήμα σκύλου”. Ο εκπαιδευτής ήταν σε πλήρη σύγχυση. Δεν ήξερε πια τι να πει. Κάλεσε το ζώο να
πάει κοντά του. “Έλα εδώ” ...και γύρισε στο αφεντικό και ρώτησε: “Πώς το φωνάζετε, έχει κάποιο
όνομα; “Ναι, τον φωνάζουμε Ανόητο”. Ο εκπαιδευτής τότε φώναξε: “Έλα εδώ Ανόητε” και το ζώο
σηκώθηκε και πήγε κοντά. Ο εκπαιδευτής προβληματισμένος κοίταξε τον Ανόητο και το αφεντικό του
και σκέφτηκε. Αν δεν τον αναλάβω, δεν θα μάθει ποτέ τι είναι στην πραγματικότητα. Θα αναλάβω να
τον μάθω να είναι λιοντάρι, και να βρει την πραγματική του ταυτότητα.
Έτσι κι έγινε. Το αφεντικό πήγαινε τον Ανόητο κάθε εβδομάδα στον εκπαιδευτή, αλλά όσο περνούσε ο
καιρός, το ζώο γινόταν διαφορετικό από πριν. Έμοιαζε όλο και λιγότερο με σκύλο και έμοιαζε πιο
πολύ με λιοντάρι. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στο αφεντικό του ζώου και κάποια στιγμή ζήτησε να δει
τον εκπαιδευτή κατ’ ιδίαν.
“Τι συμβαίνει εδώ, κύριε εκπαιδευτή, αυτό το ζώο από τότε που τον ανέλαβες είναι πιο δυνατό, φεύγει
από κοντά μου, βγαίνει έξω, κυνηγάει και δεν ακούει καθόλου τις εντολές μου, θέλω να αλλάξεις
τακτική γιατί θα τον πάρω και θα φύγω, είσαι άσχετος και δεν ξέρεις να κάνεις τη δουλειά σου σωστά”.
Ο εκπαιδευτής τότε του απάντησε: “Εάν τον πάρεις και φύγεις τώρα, το ζώο σου δεν θα φύγει από
κοντά σου, αλλά κάποια στιγμή θα σε φάει, αλλά αν συνεχίσεις να τον φέρνεις εδώ, κάποια στιγμή θα
φύγει από κοντά σου, αλλά δεν θα κινδυνέψεις ποτέ από αυτόν”. Το αφεντικό δεν ήθελε να ακούει και
έφυγε χτυπώντας την πόρτα εκνευρισμένος.
Πήρε το ζώο και πήγε σπίτι του έχοντας κατά νου να μην γυρίσει ποτέ στον εκπαιδευτή. Το ζώο ήταν
ανήσυχο, έβγαινε έξω από το σπίτι, τριγύριζε στην γειτονιά, επέστρεφε να φάει αλλά δεν φερόταν
καθόλου καλά. Θύμωνε, χτυπούσε τους τοίχους, κατέστρεφε τα πράγματα και καμιά φορά ορμούσε
στο αφεντικό του.” Το αφεντικό του φώναζε, θύμωνε κι έβριζε τον εκπαιδευτή αλλά αρνιόταν
πεισματικά να τον γυρίσει εκεί. Όσο περνούσε ο καιρός, το ζώο γινόταν όλο και πιο νευρικό και οι
αντιδράσεις του δεν άρεσαν καθόλου στο αφεντικό του. Μάλιστα κάνα δυο φορές πήγε να τον φάει.
Αφού είδε κι απόειδε το αφεντικό, μια μέρα αποφάσισε να βάλει το ζώο στο αυτοκίνητο και να τον
πάει να τον εγκαταλείψει κάπου. Ήταν πια αφόρητη η ζωή με αυτόν. Πήγε λοιπόν σε ένα πάρκο για
ζώα και τον άφησε εκεί. Γύρισε πίσω στο σπίτι του μόνος, χωρίς πια τον Ανόητο. Ο Ανόητος μπήκε σε
ένα κλουβί κι εκεί σιγά σιγά αρρώστησε και μετά από λίγο καιρό πέθανε.
Αυτή ήταν η ιστορία του λιονταριού που πίστευε πως είναι σκύλος. Το αφεντικό του δεν ήθελε ποτέ να
πιστέψει πως το ζώο που είχε ήταν ένα λιοντάρι, ο εκπαιδευτής έκανε ό,τι μπορούσε αλλά δεν
κατάφερε να πείσει το αφεντικό του ζώου ότι άξιζε να παλέψει μέχρι τέλους για να είναι το ζώο αυτό
καλά.

Και μετά την μικρή παρέκβαση μπορούμε να ξαναγυρίσουμε στον κόσμο μας. Μην με ρωτάτε ποιος
είναι ο σκύλος - λιοντάρι, μην με ρωτάτε ποιο είναι το αφεντικό, ούτε ποιος είναι ο εκπαιδευτής.
Όλοι θα καταλάβουν ο καθένας τον ρόλο του σε αυτή την ιστορία. Ο σκύλος - λιοντάρι στο τέλος
πεθαίνει, το αφεντικό συνεχίζει στην πλάνη του, χωρίς καμιά ευθύνη για την τύχη του λιονταριού και
ο εκπαιδευτής παρά την θλίψη και την πίκρα του, θα συνεχίσει να εκπαιδεύει άλλα ζώα. Ο κόσμος
μας έχει πλήθος τέτοιων παραδειγμάτων, αλλά αυτό είναι και η ομορφιά του. Ο άνθρωπος που δεν
είναι ούτε σκύλος, ούτε λιοντάρι, ούτε άλλο ζώο, μπορεί να βρει μόνος του άλλον εκπαιδευτή ή να
συνεχίσει μόνος του την εκπαίδευση χωρίς να παίρνει υπόψη του τι λέει το αφεντικό. Γιατί απλά οι
άνθρωποι δεν έχουν αφεντικά, όπως οι σκύλοι, και επιπλέον οι άνθρωποι γνωρίζουν την πιθανή
εξέλιξη της μη εκπαίδευσής τους.