OCENA WYDAWNICTWA

Kwartalnik CEA to czasopismo kierowane do nauczyciela pracującego w szkole artystycznej. Co mnie

wyjątkowo zaciekawiło (i odrobinę zdziwiło) to fakt, że znajdują się w nim materiały dotyczące nie tylko
edukacji muzycznej. Pojawiły się bowiem również artykuły poruszające kwestie ważne dla szkół
plastycznych czy baletowych. Jak się nad tym zastanowić - nic dziwnego - artyści to przecież nie tylko
muzycy. Ale ja osobiście miałem kontakt z CEA tylko i wyłącznie w ramach działaności muzycznej. Warto
pamiętać, że zarówno strona Centrum, jak i wydawane przez nie teksty, mogą być przydatne nie tylko dla
osób związanych ze światem dźwięku.

Kwartalniki zawierają dużo cennych infromacji z punktu widzenia pedagoga. Artykuły są pogrupowane w
siedem logicznych działów:

· Kształcenie w szkole artystycznej - artykuły dotyczące procesu kształcenia, idei pedagogicznych,

materiały zawierające refleksje nauczycieli oraz teksty dotykające konkretnych tematów
lekcyjnych,

· Efekty kształcenia — wokół przesłuchań, przeglądów, konkursów - artykuły prezentujące owoce

pracy nauczycielkiej, opisy wydarzeń artystycznych, sylwetki osób, na których widać sukcesy
wysiłku pedagogicznego,

· Psychologia i pedagogika a szkolnictwo artystyczne - dział zawierający wyjątkowo przydatne

informacje, dotykające realnych i konkretnych problemów ucznia, nauczyciela i szkoły.
Róznorodne zagadnienia - niepełnosprawność, rola środowiska rodzinnego i szkolnego,
psychologia występów i wiele innych,

· Baza i organizacja szkolnictwa artystycznego - proza życia! Papierki, dokumenty, organy władzy...
Ilustrowane kompendium przyziemności,

· Miscellanea - przyznam się bez bicia: nie wiedziałem co to słowo może oznaczać. Po szybkim
wyszukaniu okazało się, że jest to termin używany w czaspoismach na określenie obszaru, gdzie
znajdują się krótkie notatki z różnych dziedzin. Czy w przypadku Kwartalnika mamy tu do
czynienia z krótkimi artykułami? Czasem tak, a czasem nie. Natomiast znalazły się tam w dużej
mierze materiały korespondujące z czasem, w którym zostały napisane (rok moniuszkowski czy
czas Świąt Bożego Narodzenia),

· Galeria - sprawozdania z wydarzeń o naturze plastycznej. Pięknie ilustrowane, wyjątkowo

polecane tym, co od literek wolą obrazki,

· Noty o autorach - krótkie, jednoakapitowe informacje o autorach artykułów zamieszczonych w

numerze. W kwartalniku są dostępne teksty pedagogów, aktywnych artystów, naukowców. Jest
to bardzo cenne - różnice w perspektywach ubogacają czasopismo.

Wydawnictwo oceniam pozytywnie - artykuły zawierają się w szerokiej palecie temat ów, teksty są często
ilustrowane, a szata graficzna i układ są schludne.

RECENZJA TEKSTU
Artykuł Chopinowska idea pedagogiczna — rozpatrywana w kategoriach technologii komunikacyjnych
(ICT) to skrót wykładu wygłoszonego przez Włodzimierza Stefana Kutrzebę podczas XXV Warsztatów
Pianistycznych w Krynicy-Zdroju. Autor urodził się w roku 1946,jest pianistą i nauczycielem. Prowadzi
kursy dotyczące pedagogiki tego instrumentu, jest propagatorem Chopinowskiej idei nauczania. Artykuł
przyjął forme kolejnych numerowanych myśli, najpewniej odpowiadających kolejnym planszom
prezentacji.

Pod numerem "I" kryje się główna myśl tekstu. Prezentujący przedstawia ogólny zarys swoich
zainteresowań - metodę pedagogiczną Chopina. Autor nie pretenduje do odwzorowywania geniuszu
kompozytora, stara się jedynie wyciągnąć wnioski z jego zapisków. Mówi o nierozerwalnym związku
pomiędzy osobą Fryderyka i unikalnym sposobem pracy z uczniem.

Akapit zaczynający się numerem "II" odnosi się do drugiej części tematu - technologii komunikacyjnych.
Tłumaczy czym jest cybernetyka przedstawiając rys tego terminu od czasów starożytnych aż do dnia
dzisiejszego. Mówi o podstawowym pojęciu odnoszącym się do współczesnego rozumienia tego
zagadnienia, czyli informacji.

Kolejny ustęp, zaznaczony numerem "III", stara się połączyć dwie porzednie myśli. Autor pr óbuje znaleźć
wspólny mianownik dla pedagogiki oraz cybernetyki. Jedną z definicji tej drugiej dziedziny jest "nauka o
sterowaniu". Włodzimierz Kutrzeba zauważa, że zadaniem nauczyciela jest przygotowanie ucznia do
sterowania własnym rozwojem, co pozwala mu na powierzchowną syntezę obydwu nauk.

Akapit oznaczony numerem "IV" jest najkrótszym ze wszystich w artykule. Zachęca czytelnika (oryginalnie
widza), aby zapoznał się z 3-minutowym fragmentem z filmu "Amadeusz". Jest to obraz o Mozarcie i
Salierim - dwóch kompozytorach drugiej połowy XVIII wieku. Polecony urywek skupia się na
mozartowskim geniuszu. Oryginalne partytury klasyka odznaczały się schludnością i brakiem poprawek,
co wskazuje na wielki format Austryjaka. Motyw geniuszu przewija się przez tekst Kutrzeby, a materiał
wideo pomaga utrzymać uwagę odbiorcy.

Akapit "V" mówi o miejscach, które stają się przestrzenią procesów pedagogicznych. Wylicza te
najbardziej znane: dom, szkołę, uczelnię wyższą. Autor zaznacza jednak, że rozwój obiektu nauczania nie
odbywa się tylko w najbardziej widocznych miejscach. W praktycznie każdym momencie życia możemy
mieć do czynienia z rozwojem, czy to na podwórku, czy w ogrodzie. A dobry pedagog powinien o tym
pamiętać, jeżeli chce dogłębnie ocenić proces nauczania.

Autor poświęca na zmianę trochę uwagi tematom strice pedagogicznym oraz tym, które dotyczą
cybernetyki. Akapit "VI" wprowadza nowe pojęcie z zakresu technologii komunikacyjnych - system
autonomiczny. Ojcem tego określenia jest Marian Mazur, profesor i polski uczony. Termin opisuje układ,
który potrafi sterować samym sobą i przeciwdziała utracie tej zdolności. Jako przykład takiego systemu
podaje człowieka. Przy użyciu tego pojęcia będzie próbował porównać metodę Chopinowską z metodą
"przeciętnego nauczyciela".

Ustęp opisany numerem "VII" podaje wyczerpujące informacje dotyczące Chopinowskiej ideii
pedagoicznej. Tekst został tu uporządkowany na zasadzie dialogu - dwanaście pytań zostało zestawionych
z taką samą liczbą odpowiedzi. Z tego akapitu dowiemy się między innymi czy sposób nauczania
wielkiego kompozytora ma pozytywne wyniki, na jakie elemnty gry wpływa rozwojowo i dlaczego przez
tak wiele lat przeszedł pod radarem większości pedagogów na całym świecie.

Przedostatni akapit, oznaczony numerem "VIII", dotyczy doświadczeń samego autora. Od roku 1997
prowadzi on kursy z metody Chopina. Odbywają się one zarówno przez internet, jak i "konwencjonalnie".
Odzew środowiska muzycznego jest niespotykany - wszyskie osoby, które wcieliły w życie założenia tej
ideii, zauważyły pozytywne wyniki.

Włodzimierz Kutrzeba kończy swój wywód w akapicie z numerem "IX", gdzie zestawia w bardziej
szczegółowy sposób pedagogikę z cybernetyką. Powraca do terminu systemu autonomicznego i tłumaczy,
w jaki sposób odnosi się on do obiektu procesu nauczania. Mówi o istocie informacji w idei Chopina -
zgodnie z teorią cybernetyki, jednym z elementów metody jest przetwarzanie informacji, odrzucenie
niechcianych lub nieekonomicznych ruchów ciała czy walorów dźwiękowych. Swoją prezentację kończy
nagraniem Józefa Hoffmana - Larghettem z konceru Chopina op. 21, jako kolejnym przykładem geniuszu
muzycznego.

Tekst Włodzimierza Stefana Kutrzeby w ciekawy sposób próbuje połączyć dwie pozornie nie mające ze
sobą nic wspólnego dziedziny - pedagogikę i cybernetykę. Artykuł nie robi tego niestety wyjątkowo
szczegółowo, daje ogólny zarys problematyki. Jest to zrozumiałe, mamy przecież do czynienia z zapisem z
krótkiego wykładu. Ciekawi mnie, czy te zagadnienia mają rzeczywiście ze sobą tak wiele wspólnego, jak
stara się to przedstawić autor. Bardzo możliwe, że wskazane przez niego analogie, to zwyczajne
podobieństwa, a nie wspólny materiał treściowy obydwu nauk. Może pierwsze wrażenie, które mówi, że
omawiane dziedziny nie mają zbytnio za wiele wspólnego, nie jest takie mylne?