ஶ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:

ஶ்ரீமத் வரவரமுநதய நம:

விலக்ஷண ம ோக்ஷோதி₄கோரி நிர்ணய ்

அட்டவணண

1) ஜோய ோந கோல கடோக்ஷ ் – கருவிமல திருவுணடண : ...........................................4

2) அர்த்த பஞ் சக ஜ் ஞோந ் :.................................................................................................. 5
3) ஶிஷ்ய லக்ஷணங் கள் : ..................................................................................................... 5
4) ஸச்சிஷ்ய ஸ ் பந்த ப்ரபோவ ் : .................................................................................... 6
5) ஸதோசோர்ய லக்ஷணங் கள் : ............................................................................................. 7
6) ஆஹோரநியதி விஷயத்தில் சில ஆமக்ஷப ஸ ோதோநங் கள் : ............................... 8
7) ஆசோர்ய லக்ஷணமில் லோதோர்: ...................................................................................... 11
8) இருவணக ஆசோர்யர்கள் : ............................................................................................... 13
9) எ ் பபரு ோனோர் ஊண க்கருள் பசய் தது: .............................................................. 13
10) ப்ரதிகூலங் கள் : ............................................................................................................... 13
11) ஆழ் வோனு ் வீரஸுந்தரனு ் :....................................................................................... 14
12) ஆழ் வோருபமதஶித்தது ் , ஆசோர்யர்கள் ப்ரோர்த்தித்தது ் :................................ 15
13) ஆசோர்ய ஶிஷ்ய நிஷ்ணட: .......................................................................................... 15
14) ந ் பிள் ணள அபி ோநித்த ஆல ர ் ம ோக்ஷ ் பபற் றது: .................................. 16

ஶங் கோ பரிஹோர ் : .......................................................................................................... 16

15) லீணலக்கு விஷயமு ் க்ருணபக்கு விஷயமு ் : ..................................................... 18

16) ப்ரத ப்ரபந்நரு ் , சர ப்ரபந்நரு ் : ........................................................................ 19
17) அருளிச்பசயல் களுக்கு அதிகோரிகள் ஜீவன் முக்தர்:........................................... 21
18) ஶப்தோநுஸந்தோந ோ? அர்த்தோ₂நுஸந்தோந ோ? .................................................... 22
19) திவ் யப்ரபந்தங் கற் றதற் குப் பல ் :......................................................................... 23
20) ஆஸ்திக நோஸ்திகர்: .................................................................................................... 26
21) ஹோத் ோக்கள் யோர்? ................................................................................................. 26

22) ஆஸ்திகநோஸ்திகரியல் வு ் நோமிருக்கமவண்டிய முணறயு ் ......................... 27

23) க்ருஹஸ்த ஆசோர்யர்கள் :.......................................................................................... 28
24) உற் ற உறவினர்: ........................................................................................................... 30
25) புத்தித் த்யோகம த்யோக ் : ....................................................................................... 30

26) பகவந் ோயோப் ரபோவ ் : ............................................................................................. 32

27) ஈஶ்வரோபி ோநமு ் , ஸதோசோர்யோபி ோநமு ் : .................................................... 33

28) புற ் மபோக்குணகக்கு மஹது: .................................................................................... 34
29) ஆமக்ஷப ஸ ோதோநங் கள் : ......................................................................................... 35
30) அஹங் கோரத்ணத மவர்முதல் ோய் க்ணக: ............................................................. 37

31) ஆமக்ஷப ஸ ோதோநங் கள் : .......................................................................................... 37

32) ஶரண்யப்ரபோவ ் பபோய் யோ?.................................................................................. 39
33) ப்ரபத்தி ஸுகமரோபோய ோ? ...................................................................................... 40
34) பகவத் கடோக்ஷ ் : ......................................................................................................... 40
35) உபோய அதிகோரி ஸ்வரூப ் : ..................................................................................... 42
36) ஶரீரோத் போவ ் : ........................................................................................................... 44
37) விதிவஶ்யனோயிருக்ணகயின் அவஶ்ய ் : ............................................................. 47
38) ஆமக்ஷப ஸ ோதோநங் கள் : ......................................................................................... 48
39) புருஷகோர விஷய ் : .................................................................................................... 49
40) அதிகோரி க்ருத்யங் கள் : ............................................................................................... 51
41) ஆசோர்ய, புருஷகோர, உபோய க்ருத்யங் கள் : ......................................................... 51
42) நிர்மஹதுக க்ருணப: .................................................................................................... 53
43) மதோஷ மபோக்யத்வ விஷய ் : .....E r r o r ! B o o k ma r k n o t d e f i n e d .
44) ஆர்த்தியு ் , அத்யவஸோயமு ் : ............................................................................... 54
45) நிஷித்தோநுஷ்டோன ் கூடோது: .................................................................................. 55
46) உபோய, உமபய அதிகோரங் கள் : ............................................................................... 58
47) ஆர்த்தோதிகோரி: ............................................................................................................. 60
48) அஞ் சவு ் , மஶோகிக்கவு ் மவண்டோ ் : .................................................................. 60
49) உத்தோரக ஆசோர்யர்: ................................................................................................... 62
50) அதிகோரி நிய ் :......................................................................................................... 63

51) போகவத அநுவர்த்தன ் : ............................................................................................. 64

52) அநுஷ்டோந ப்ரதோநர்: .................................................................................................. 65
53) ஶ்ரீபோத தீர்த்த ஸ்வீகோர விஷய ் :........................................................................... 66
54) விபரீத விணளவுகள் : .................................................................................................... 66
55) மலோகஸங் க்ரஹமு ் , ஆந்ருஸ ் ஶயமு ் : ........................................................... 68
56) உத்க்ருஷ்ட, அபக்ருஷ்ட ஜந் ங் கள் : ..................................................................... 71
57) இதில் விசோர ் -1: .......................................................................................................... 73
58) இதில் விசோர ் -2: ......................................................................................................... 74
59) ஸர்வதர் பரித்யோக ் : .............................................................................................. 75

60) இதில் விசோர ் : ............................................................................................................. 76

61) அதிகோரி க்ருத்ய ் : ....................................................................................................... 79
62) இதில் விசோர ் : ............................................................................................................. 80
63) பகவத் விஷயத்தில் மதோஷமின் ண : ..................................................................... 81
64) போகவத விஷயத்தில் மதோஷமின் ண : ................................................................... 81
இேில் விசாரம்: ..................................................................................................................... 81

65) ஆசோர்யர்கள் த்யஜிக்க மவண்டியணவ:................................................................ 83

66) ஶிஷ்யன் த்யஜிக்க மவண்டியணவ: ....................................................................... 84
67) ஆசோர்யர் ஶிஷ்யணனத் திருத்துவது: ................................................................... 86
68) எ ் பபரு ோனோருணடய உத்தோரகத்வ ் : ............................................................... 87
69) ஸர்மவஶ்வரனுணடய லீணல: .................................................................................... 88
70) இதில் ஐதிஹ்ய ் : ......................................................................................................... 90
71) போகவத மதோஷமபோக்ய விசோர ் : ............................................................................. 91
72) “பசய் தோமரல் நன் று பசய் தோர்” ............................................................................. 93
73) ஆசோர்யணனப் பற் றுணக:.......................................................................................... 94
74) நோமனதோனோயிடுக – விலக்ஷண ம ோக்ஷோதி₄கோரி: ......................................... 94
 ஶ்ரீமதே ராமாநுஜாய நமঃ
தே₃வராஜகு₃ரு என்கிற எறும்பியப்பா ஸ்வாமி அருளிச் சசய்ே

விலக்ஷண ம ோக்ஷோதி₄கோரி நிர்ணய ்

ச ௌம்யஜாமாத்ருதயாகீ₃ந்த்₃ர சரணாம்பு₃ஜஷட்பே₃ம் ।
தே₃வராஜகு₃ரும்வந்தே₃ ேி₃வ்யஜ்ஞாநப்ரே₃ம் ஶுப₄ம் ॥

ஶமே₃மாேி₃கு₃ணைகநிதகேநம் சரமபர்வைிநிஶ்சலதசே ம் ।
யேிவரங்க்₃ரி தராருஹஷட்பே₃ம் மரபுங்க₃வ த்கு₃ருமாஶ்ரதய ॥

ஶ்ரீமத் வரவரமுநி ஶிஷ்யரான எறும்பியப்பாவவ ச்சிஷ்யரான த நாபேி

யாழ்வான் முேலானார் ோளுந்ேடக்வகயுங் கூப்பிப்பைிந்து தமாதேச்சுக்களான
வடிதயாங்களுக்கு தமாோேிகாரிகளான விலேைருவடய ஸ்வரூபத்வே
நிர்ையித்ேருளிச் சசய்யதவணுசமன்று அதபக்ஷிக்க, அப்பாவுமின்று நாமிவ்வர்த்ேத்வே
நிர்ையிக்குமசோன்றா யிருந்ேதோ ாமாந்ய விதஶஷவிபாகமற கலஶாஸ்த்
ரங்களும் தவேதவோந்ேதவத்யனான கீோசார்யனும் ருஷிகளும் ஆழ்வார்களும்
ஆசார்யர்களுமாக சவல்லாரும் கிரிஶிகர ப்ரேீபமாக ப்ரகாஶிப்(பிப்)பசோன்றன்தறா.
ஆனாலும் தலாகஹிோர்த்ேமாக நீர்பண்ைின ப்ரஶ்நத்துக்கு அஸ்மோசார்ய
உக்ேங்களான அர்த்ேவிதஶஷங்கணள விண்ைப்பஞ் சசய்கிதறன் தகளிதகாசளன்று
அருளிச்சசய்யும்படி.

1) ஜோய ோந கோல கடோக்ஷ ் – கருவிமல திருவுணடண :

ஶ்ரீயঃ பேியாய் நிகிலதஹயப்ரத்யநீக கல்யாணைகோநனான ர்தவஶ்வரன்
நிரங்குஶ ஸ்வேந்த்ரனுமாய் பரமகாருைிகனானவ சனாருவனுமாவகயாதல மன்பல்லு
யிர்களுமாகிப் பலபலமாயமயக்குக்களால் இன்புறு மிவ்விணளயாட்டுவடயாசனன்கிற
படிதய அதனகவிேங்களான தமாஹக்ருத்யங்களாதல லீலாவிபூேி தசேநதராதட
விணளயாடா நின்றுசகாண்டு யாதரனும் சிலவர ம் ரத்ேில் நின்றும் உத்ேரிப்பிக்க
தவணுசமன்று ேிருவுள்ளமானவளவில் “ஏவம் ம்ஸ்ருேிசக்ரஸ்தே₂ ப்₃ராம்யதமதை
ஸ்வகர்மபி₄: । ஜீதவது₃:கா₂குதல விஷ்தணா: க்ருபாகாப்யுபஜாயதே ॥” என்று
இச்தசேநன் ம் ாரசக்ரஸ்ேனாய் ஸ்வார்ஜிே புண்யபாபங்களாதல ஜந்மமரணாேி
நிரயபேநாேி துக்கங்கணள யநுபவித்துக்சகாண்டு படுகிறபாட்வடக்கண்டு அவன்தமதல
க்ருவப ஜநித்து “நாச ௌபுருஷகாதரை நசாப்யந்தயநதஹதுநா । தகவலம்
ஸ்தவச்சவய வாஹம் ப்தரக்ஷ்ஏகஞ்சித்கோசந” என்கிறபடிதய பட்டத்துகுரிய
வாணனயுமரசும்தபாதல ேன் நிர்தஹதுகக்ருவபயாதல விதஶஷகடாேம்பண்ணும்.
 2) அர்த்த பஞ் சக ஜ் ஞோந ் :
“ஜாயமாநம்ஹிபுருஷம் யம் ப₃ஶ்தயந்மது₄ ூே₃ந: । ாத்விகஸ் துவிஜ்தஞய:
வவதமாோர்ே₂சிந்ேக:” என்று அந்ே ஜாயமாந கடாேத்ோதல
பரம த்வநிஷ்டனாய் தமாோதபவே பிறந்து “ஜ்ஞாநாந் தமாே மஜ்ஞாநாத்
ம் ார” சமன்று சசால்லுகிற அந்ே தமாேம் அநுஷ்டான பர்யந்ேமான அர்த்ே
பஞ்சக ஜ்ஞானத்ோதல லபிக்குமசோன்றாவகயாதல ேேভাவத்ேில் சபௌந:புநர்ஜந்ம
மரைரூப ம் ாரதுக்கதம தமலிடுமசோழிய உஜ்ஜீவிக்க விரகில்ணலசயன்று
“ேத்₃விஜ்ஞாநார்ே₂ம் கு₃ருதமவாபி₄க₃ச்தசத் । மித் பாைி: ஶ்தராத்ரியம்
ப்₃ரஹ்மநிஷ்ட₂ம் । ேஸ்வம வித்₃வாநுப ந்நாய ம்யக் । ப்ராஶாந்ேசித்ோய
ஶமாந்விோய । தயநாேரம் புருஷம் தவே₃ த்யம் । ப்தராவாசோம் ேத்வதோ
ப்₃ரஹ்மவித்₃யாம் ॥” என்று ஶ்ருேியில் சசால்லுகிறபடிதய அந்ே முமுேு தசேநன்
ேத்விஜ்ஞானலாபத்துக்காக ஶுஶ்ருஶாபரனாய்க் சகாண்டு தவேதவோந்ே ாரார்த்ே
வித்ேமனாய் அபரமாத்ம வவராக்யபூர்வகமாக பரப்ரஹ்மாநுபவவக நிஷ்டனாயிருக்கிற
ோசார்யணன யாஶ்ரய்க்கதவணும். ஶமேமாத்யாத்மகுை ம்பந்நனான விவன்
சநஞ்வச நன்றாக தசாேித்து ப்ரஹ்மப்ராப்ேி ாேநமான விஜ்ஞானத்வே யுபதேசித்து
ேேநுரூபாநுஷ்டானங்கணள நன்றாகத் சேரியும்படி ஶிஷித்துவவக்க அவனு
மிவற்வறலபித்து க்ருேக்ருத்யனாய் தமாோேிகாரியா யுஜ்ஜீவிக்கும்.

3) ஶிஷ்ய லக்ஷணங் கள் :

இந்ே ஶ்ருேியில் “ ம்யக் ப்ரஶாந்ேசித்ோய” என்கிற விடங்களிற் சசான்ன
ஶமேமங்க ளிரண்டும் ஆத்மகுைங்களில் ப்ரோநங்களாவகயாதல இவவயிரண்டும்
சசால்லுவக ச்சிஷ்யலேைங்கசளல்லாவற்றிற்கு முபலேைம். ச்சிஷ்ய
லேைங்க சளவவசயன்னில் “ஶரீரம் வ ுவிஜ்ஞானம் வா :கர்ம கு₃ணாந ூந் ।
கு₃ர்வர்ே₂ம் ோ₄ரதயத்₃யஸ்து ஶிஷ்தயாேரஸ்ம்ருே:” என்கிறபடிதய ஶரீரார்த்ேப்ராை
க்ருஹ தேத்ர புத்ரோராேிகசளான்றும் ேனக்கு தஶஷசமன்று நிணனயாதே
அங்குத்வேக்கு தஶஷமாக்கி ப்ருேக்ப்ரயத்நசமான்றுமின்றிக்தக யவன் நிணனவிதல
சயாதுங்கி க்ரயவிக்ர யார்ஹனாயிருக்குமவனாய் “ த்₃பு₃த்₃ேி₄ஸ் ாது₄த வீ
முசிேசரிேஸ் ேத்வதபா₄ ோ₄பி₄லாஷீ - ஶுஶ்ரூஷுஸ் த்யக்ேமாந: ப்ரைிபேநபர:
ப்ரஶ்நகால ப்ரேீே: - ஶாந்தோ ோ₃ந்தோந ூயுஶ்ஶரைமுபக₃ேஶ் ஶாஸ்த்ர
விஶ்வா ஶாலீ - ஶிஷ்ய: ப்ராப்ே: பரீோம் க்ருேவிே₃பி₄மேஸ்ேத்வேஶ்
ஶிேைீய்ய:” என்கிறபடிதய த்விஷயங்களிதல ப்ரவைமான புத்ேிவயயுவடயனாய்
ாதுத வார்த்ேனாய் ேநுஷ்டான ம்பன்னனாய் ேத்வஜ்ஞாநாதபவேயுவடயனாய்
குருஶுஶ்ருஷா நிரேனாய் நிரபிமானியாய் ப்ரைிபாே நமஸ்க்ரியாபரணாய் பிறருயர்த்ேி
ஹிக்க மாட்டாே வ ூவயயில்லாேவனாய் ஶரணாகேனாய் ஶாஸ்த்ர விஶ்வா ா
முவடயனான ஶிஷ்யன் ப்ராப்ேனானால் ேத்வஶ்ஶிேைீயசனன்று சசால்லப்பட்ட
விக்குைங்களு வடய ச்சிஷ்யலேை ம்பந்நனானவனுக்கு ஹிதோபதேசம்
பண்ைக்கடவன். இப்படி யிராேவணனச் தசர்த்துக்சகாள்ளக் கூடாது.
 4) ஸச்சிஷ்ய ஸ ் பந்த ப் ரபோவ ் :
ஸ்வக்யாேிலாபபூஜாநுவர்த்ேநாேிகளுக்காக தேவோந்ேர ாேநாந்ேர
விஷயாந்ேர பரராய்த் ேிரிகிற பத்ே ம் ாரிகள் பத்துப்தபவரக் கூட்டிக்சகாண்டு
(ேன்சனஞ்சில் தோற்றினதே சசால்லி) என்கிறபடிதய பூர்வர்களுவடய
வசநாநுஷ்டாநங்கணள விட்டுத் ேன்னுவடய துர்வா வநயாதல ேனக்குத்தோற்றின
விபரீோர்த்ேங்கணளச் சசால்லிக் சகாண்டு அவர்களாதல அர்த்ோர்ஜநாேிகணளப்
பண்ைிக்சகாண்டு தேஹபரவஶனாய்த் ேிரிகிற வாசார்யன் “யஜமாநக்ருேம்பாபம்
த்₃ரவ்யமாஶ்ரித்யேிஷ்ட₂ேி” என்று தசேந தோஷமவன் த்ரவ்யத்வேப்
பற்றிக்கிடக்வகயாதல “சிஷ்யபாபம்கு₃தராரபி” என்கிற படிதய அநேிகாரியான
சிஷ்யாபிமான தூஷிே த்ரவ்யத்வாரா அவன் பாபமும் தமலிட்டு உருமாய்ந்து
தபாமாவகயாதல சிஷ்யனாகிலுமாம், விலேை ம்பந்ேதம தவண்டுவசேன்று
ோசார்ய ம்பந்ேத்தோபாேி ச்சிஷ்ய ம்பந்ேமு முபாதேயமாக நிணனத்து
விலேைவரதய தசர்த்துக்சகாள்ள தவணும். ஆவகயாதலயிதற “த ாயம்
ராமாநுஜமுநிரபி ஸ்வீயமுக்ேிம் கரஸ்ோ₂ம் யத் ம்ப₃ந்ோ₄ே₃மநுேகே₃ம் வர்ண்யதே
கூரநாே₄:” என்றூ பூர்தவாத்ேராசார்யர்களுக்கு முக்ேிப்ரேராக ப்ரஸித்ேமான
எம்சபருமானாரும் குதரார்வசநாேிக்ரமைம் பண்ைித் சேக்காழ்வான் தகாயிலிதல
அதபக்ஷித்ே ஶ்ரீவவஷ்ைவர்கசளல்லாருக்கும் ேிருமந்த்ரார்த்ேத்வே சவளியிட்ட
வபசாரத்ோதல ேமக்குத் துர்க்கேிவய நிஶ்சயித்து ச்சிஷ்யரான கூரத்ோழ்வான்
ம்பந்ேத்ோதல ேமக்கு முக்ேிகரஸ்ேமாயிற்சறன்று காஷாயவஸ்த்ரத்வே தயறிட்டுக்
கூத்ோடினாசரன்று ப்ரஸித்ேமிதற.
“கு₃தரார்வதசாேிக்ரமதை நிஶ்சித்யஸ்வஸ்ய து₃ர்க₃ேிம் – பராநர்ோ₂
ஹிஷ்ணுத்வாந் மந்த்ரம்ப்தராவாச பா₄ஷ்யக்ருத்” என்னா நின்றேிதற. இப்படி
விலேை ஶிஷ்ய ம்பந்ேமுத்ோரகதமாபாேி அவிலேை ஶிஷ்ய ம்பந்ேமும்
அநர்த்ேகரமாய்த் ேணலக்கட்டும். த்புத்ர ம்பந்ேம் பிோவுக்கு நரக முத்ேரை
தஹதுவாய் அபதேப்ரவ்ருத்ே புத்ர ம்பந்ேம் அவன் பண்ைின நிஷித்ோ
நுஷ்டானத்ோதல “பித்ரூந்ப்ராஶயதேயமঃ ” என்று பித்ருவர்க்கத்துக்சகல்லாம் விநாஶ
தஹதுவாசமன்று ஶாஸ்த்ரஞ் சசால்லாநின்றேிதற. “ ஹிவித்₃யா ேஸ்ேம்ஜநயேி -
ேச்ச்தரஷ்ட₂ஜந்ம க₃ரீயாந் ப்₃ரம்ஹே₃:பிோ – கு₃ரு: பிோ முமுதோஸ்து” என்று
ஶிஷ்யாசார்யர்களுக்குப் பிோபுத்ர ம்பந்ேஞ் சசால்லப் பட்டேிதற. ஆவகயாதல
அபதேப்ரவ்ருத்ே ஶிஷ்ய ம்பந்ேம் ேத்ரவ்ய பரிக்ரஹத்வாரா ர்வாநர்த்ே தஹதுவாய்
நஶிப்பிக்கும். இப்படி சிஷ்ய ம்பந்ேதம அபாயமான பின்பு ஜ்ஞாநாநுஷ்டாநஹீந
குரு ம்பந்ேம் விநாஶதஹதுசவன்னுமிடம் சசால்லதவண்டா விதற. “ஜ்ஞாநஹீநம்
கு₃ரும்ப்ராப்ய குதோதமாேமவாப்நுயாத் – பி₄ந்நனாவாஶ்ரயஸ் ேப்₃தோ₄யோ₄பாரந்
நக₃ச்சேி” என்று அநர்த்ேதஹதுவாகச் சசால்லப்பட்டேிதற. ஆவகயாதல ஸித்ேம் –
த் ம்ப்ரோதயத்யாேி ோசார்யலேை லக்ஷிேரான பரமவிலேை ம்பந்ேதம
தமாேதஹதுவாய்க் கவரதயத்தும்.
 5) ஸதோசோர்ய லக்ஷணங் கள் :
“ஸித்₃ே₄ த் ம்ப்ரோ₃தயஸ்ேி₂ரேி₂யமநக₄ம் ஶ்தராத்ரியம் ப்₃ரஹ்மநிஷ்டம் –
த்வஸ்ே₂ம் த்யவாசம் மயநியேயா ாது₄வ்ருத்யா தமேம் ட₃ம்பா₄ ூயா
விமுக்ேம் ஜீேவிஷயக₃ைம் ேீ₃ர்க₄ப₃ந்து₄ம் ே₃யாளும் – ஸ்கா₂லித்தய ஶாஸிோரம்
ஸ்வபரஹிேபரம் தே₃ஶிகம் பூ₄ஷ்ணுரீப்த த்” என்கிறபடிதய
1. த் ம்ப்ரோய ஸித்ேனாய்,
2. ுஸ்ேிரபுத்ேிவயயுவடயனாய்,
3. உபதேஶபலாேி விப்ரேிபத்ேி தோஷமில்லாேவனாய்,
4. தவோந்ே ோத்பர்யமறிந்ேவனாய்,
5. பகவதேகநிஷ்டாகரிஷ்டனாய்க்
6. குைத்ரயவஶ்யவரப் தபாதல ுகதுக்காேிகளில் ஹர்ஷதஶாகங்களவடயாதே
“ மது₃:க₂ ுக₂ஸ் வஸ்ே₂ஸ் மதலாஷ்டாஶ்மகாஞ்சநঃ । துல்யப்ரியா
ப்ரிதயாேீ₄ரঃ துல்யநிந்ோ₃த்ம ம்ஸ்துேிঃ ॥ மாநாவமாநதயாஸ்துல்யঃ
துல்தயாமித்ராரிபேதயாঃ । ர்வாரம்ப₄ பரித்யாகீ₃ கு₃ணாேீேஸ் வுச்யதே ॥”
என்கிறபடிதய த்ரிகுணாேீேனாய்,
7. ஶுத்ே த்வ ம்பந்நனாய்,
8. யோேர்ஶந ாமர்த்ய யோத்ரஷ்டார்த்ே வாேித்வங்க ளுவடயனாய்,
9. ப்ராக்ேந சிஷ்டாசாராநுகுைமான ாதுவ்ருத்ேியாதல
10. ஆஹாரநியேி, ஹவா நியேி, அநுவர்த்ேநநியேிகதளாதட கூடியிருக்கு
மவனாய்,
11. டம்பா ூயாேிக ரஹிேனாய்,
12. காநஶ்ரவணாங்கனா பரிஷ்வங்காேி ேுத்ரஶப்ோேி விஷயங்களில்
நவசயற்றவனாய்,
13. அவன்விட்டாலும் ோன்விடாதே நிற்குமவனாய், பராநர்த்ேம் ஹிக்கமாட்டாே
பரம ேயாளுவாய்,
14. இவன் ேப்பி நடக்குமிடத்ேில் அபதேப்ரவ்ருத்ேனாகாேபடி கழுத்ேிதல கட்டிக்
சகான்டு ஶிஷிக்கவல்லனாய்,
15. நிஷித்ேப்ரவ்ருத்ேிக சளான்றும் ப்ராமாேிகமாகவும் ேன்பாடுசாராேபடி
குறிக்சகாண்டு வர்த்ேித்துத்
16. ேனக்கும் பிறர்க்கும் ஹிேபரனாயிருக்கு மாசார்யணனப்
பற்றித் ேோஜ்ஞாநுவர்த்ேனம் பண்ணுமவனாய்த்து பகவத்ப்ரியேமனாய் முக்ேனாவது.
“ஜ்ஞாந மநுஷ்டானமிவவ நன்றாகதவ யுவடயனான குருவவ யவடந்ேக் கால்
மாநிலத்ேீர் தேனார்கமலத் ேிருமாமகள் சகாழுநன் ோதன வவகுந்ேந் ேரும்” என்று
அஸ்மோசார்தயாக்ேம்.

a) ோசார்யன் த் ம்ப்ரோய ஸித்ேனாவகயாவது, “பழுேிலாசவாழுகலாற்று”

என்கிறபடிதய ப்ரபந்நஜநகூடஸ்த்ேரான வாழ்வார்துடங்கி ஸ்வாசார்யபர்யந்ே
 மான வம்ஶ ப்ரவாஹத்ேில் நடுதவ சயாரு அபிஶஸ்ே ம்பந்ேம் கலஶாதே
நிர்த்துஷ்டனா யிருக்வக.
b) உபதேஶபலாேி விப்ரேிபத்ேி தோஷமில்லாேவனாயிருக்வகயாவது, உபதேஶ
பலம் த்ருஷ்ட சிஷ்தயாஜ்ஜீவந ஹவா ங்கள் ஸித்ேிக்குசமன்று நிணனயாதே
பகவத்விஷய் மங்களாஶா நத்துக்கு அர்ஹனாவசேன்று நிணனத்ேிருக்வகயும்
ோனாசார்யசனன்றும் சிஷ்யணனத் ேனக்கு சிஷ்யசனன்றும் பாராதே ப்ரஹ்மசாரி
யாக நிணனத்ேிருக்வகயும்.
c) ஆஹாரநியேியாவது, ஜாேிதுஷ்ட, ஆஶ்ரயதுஷ்ட, நிமித்ேதுஷ்டங்கணளப்
பரித்யஜித்துப் பவித்ரங்களுமாய் விலேை பரிக்ரஹங்களுமாய்ப் பரிஶுத்ேங்க
ளுமான பகவத்பாகவே தஶஷங்கணள ஸ்வீகரிக்வக.
i) ஜாேிதுஷ்டங்களாவன – “லஶுநம் மத்₃யமாம் ாநி மூலகங்க்₃ரஞ் சநம்
ேோ₄। ேில பிஷ்டந்நோ₄ஸீக்₃ரும்பி₃ல்வம் தகாஶாேகீம்ேோ₄।
அலாபு₃ம்ஶ்தவேவார்த்ோகம் விட்₃வநீகம் ேவே₄வச । ஏவமாேீ₃ந்ய
ப₃க்ஷ்யாைி ஶாஸ்த்ரது₃ஷ்டாநிதயநராঃ ॥ கா₂ே₃ந்ேிதேநராயாந்ேி
விண்மூத்ரக்ருமி தபா₄ஜநம் ॥” என்று த்யாஜ்யங்களாகச் சசால்லப்படுகிற
நிஷித்ே த்ரவ்யங்கள்.

6) ஆஹோரநியதி விஷயத்தில் சில ஆமக்ஷப

ஸ ோதோநங் கள் :
(ஆதேபம்-1) ஆனால் ஆசாரப்ரோனரான சபருமாள் “நமாம் ம் ராக₄தவாபு₄ங்தே –
நசாபி மது₄த வதே” என்று ஸீோவிஶ்தலஷ மயத்ேில் மதுமாம் வர்ஜநம்
பண்ைினாசரன்று சசால்லுவகயாதல கூடியிருக்குந்ேவஶயில் அநுபவித்ோ சரன்று
தோற்றுகிறேிதற. “மர்யாோ₃நாஞ்ச தலாகஸ்ய கர்த்ோகாரயிோச ঃ” என்றும்,
“ே₄ர்ம ம்ஸ்ோ₂ப நார்ோ₂ய ம்ப₄வாமியுதக₃யுதக₃” என்றும், ேர்ம ம்ஸ்ோப
நார்த்ேமாகத் ேிருவவேரித்ே வவோரங்களி லாசரித்ே ேர்மம் உபாதேயமாகாதோ
சவன்னில்,
( மாோநம்-1) சபருமாள் ாமாந்யேர்மநிஷ்டராவகயாதல ேத்ரிய குலங்களுக்
கநுகுைமான மாம் ங்களும் ராஜாக்கள் ஸ்வீகரிக்கிற நாநா ுகந்ே புஷ்பர
முோயமான மதுவவயும் ஸ்வீகரித்ோரித்ேணன தபாக்கி ஸ்வவர்ைவிருத்ேமான
மதுமாம் பரிக்ரஹம் பண்ைிற்றில்ணலதய. வர்ைேர்மிகளுக்குத் ோரேம்யாநு
குைமாகச் சிலத்யாஜ்யம் சில உபாதேயமான வவசயல்லாம் த்வப்ரசுரரான
பரவமகாந்ேி களுக்கு “உதப₄ வித்₃வாந் புண்ய பாதப விதூ₄யঃ ” என்கிறபடிதய
பகவேநுபவ வ்யேிரிக்ேங்கள் த்யாஜ்யங்களாய் விடுமசோழிய உபாதேயசமன்னக்
கூடாது. “ப்₃ ராஹ்மைஸ்ய” “மதூ₄கம் வமேவந்ோளம் கா₂ர்ஜுரம் பாந ம்ேோ₂।
த்₃ராேம் மது₄ஜமாரிஷ்ட₂ம் வமதரயம் நாளிதகரஜம் । இத்தயகாே₃ஶமத்₃யாநி
நிஷித்₃ோ₄நி த்₃விஜந்மநாம் ுராம்பு₃க்₄ரு தகா₃மூத்ர பய ாமந்யேமமக்₃நி
ஸ்பர்ஶாத்₃ோ₃ஹக ஶக்ேிம் க்ருத்வா பீத்வா மரணாத் ஶுத்₃ேி₄ம் ப்ராப்நுயாத்” என்று
த்வப்ரசுரமான ப்ராஹ்மண்யத்துக்தக மரணாந்ேங் களான நிஷித்ே த்ரவ்யங்கள்,
ஶுத்ே த்வ நிஷ்டராய் க்ராமகுலாேி வ்யபதேஶங் களன்றிக்தக ர்வவர்ணாஶ்ரம
விலேைராய்ப் பகவதேக வ்யபதேஷ்டவ்யரான பரவமகாந்ேிகளுக்கு நிணனக்கவுங்
கூடாேிதற.
நிந்த்யங்களான இந்ே நிஷித்ே த்ரவ்யஸ்வீகாரம் வர்ைத்வேப்பற்றிதய நிஷித்ே
மன்றிக்தக, “த்₃ரவ்யம் நிந்ே₃ய ுராேி₃ வே₃வேமேி ேுத்₃ரஞ்ச பா₃ஹ்யாக₃தமா ।
த்₃ருஷ்டிர்தே₃வலகாஶ்சதே₃ஶிகஜநா ேி₄க்ேி₄க்ேி₄தகஷாங்க்ரமঃ ॥” என்று ேுத்ர
தேவோவிஷய பாஹ்யாகமப்ரவர்ேக நிஷித்ேக்ருத்யங்களவகயாதல சிஷ்டகர்ஹிேங்
களிதற. “யஜந்தே ாத்விகாதே₃வாந்” என்று தேவர்கசளல்லாரும் ாத்விகர்க்குப்
பூஜ்யசரன்று சபருமாள் ருத்தரந்த்ராேித்யர்கணள அவோரங்களில் ஆராேித்ோசரன்று
அநந்யார்ஹ தஶஷத்வாத்யாகார ஷட்கத்ோதல பிராட்டிதயாசடாப்பரான பரிஶுத்ோத்
மாக்களுக்கு தேவோந்ேர பஜநம் பண்ைசவாண்ணாேிதற. இன்னமும் அவோர
ப்ரயுக்ோேி மாநுஷதசஷ்டிேங்கள் த்ருஷ்டங்களானால் ப்ரஹ்ம ஜந்மாவான ராவைணன
சம்ஹரித்ோசரன்று ப்ரஹ்மஹத்யாேிகளும், க்ருஷ்ைணன யநுசரித்து பரஹிம்வ
பரோர பரத்ரவ்யாபஹாராேிகளும் உபாதேயமாகக் குவறயில்ணலயிதற. ஆனபின்பு,
மஹாபாேகங்களும் ப்ரபந்ந ேர்மங்களாய் ப்ரவர்த்ேிக்கதவண்டி வருவகயாதல,
அப்படிச் சசால்லசவாண்ணாது.

(ஆதேபம்-2) அதுண்டாயிடுக; சரமஶ்தலாகத்ேில் ப்ரேமபேத்ேில் ர்வஶப்ேத்துக்கு

ங்தகாசம் வாராேபடி நிவ்ருத்ேிரூப ேர்மத்யாகத்துக்குக்காகப் பரிக்ரஹித்ோதலா
சவன்னில்,
( மாோநம்-2) ேன்ணனயும் ஈஶ்வரணனயும் பலத்வேயும் பார்த்ோல் அவவ புகுர
வழியில்ணலசயன்று முமுேுப்படியில் பரிஹ்ருேமாய்த்ேிதற. காட்டினாலுசமன்று
காட்டுவகவய அங்கீகரித்ேபின்பு ங்தகாசம் ஏதுக்காக சவன்னில், “பிைக்கற
வறுவவகச் சமயமும் சநறியுள்ளியுவரத்ே கைக்கறுநலத்ேன”சனன்று ஸ்வேஸ்
ர்வஜ்ஞனான ர்தவஶ்வரன் ஷட்சமயவாேம் நசிக்கும்படி ந்மார்க்கத்வே
விசாரித்து அருளிச்சசய்ே சரமஶ்தலாகத்துக்கு நிஷித்ோநுஷ்டான முட்சபாரு
சளன்றால் குருமந்த்ரதேவோபரிபவங்களும் விபரீோர்த்ே ப்ரேிபத்ேியும் ர்தவாபநிஷத்
ாரபூேமான ர்வகீோஶாஸ்த்ர ாரமாய் “உபாயாபாயநிர்முக்தோ மத்₄யமாம்
ஸ்ேி₂ேி மாஸ்ேி₂ேঃ ” என்கிறபடிதய உபாயாபாயநிர்முக்ேமான ப்ரபத்ேிபரிபவமும்
வருமாவகயாதல விநாஶதஹதுவாமிதற. ஆவகயாதல “உச்சிஷ்டமபிசாதமத்₄யம்
தபா₄ஜநம்ோம ப்ரியம்” என்று அதமத்யவஸ்துக்கள் ோம ருக்சகாழிய த்வ
நிஷ்டர்க்கு த்யாஜ்யங்களாயிருக்கும்.

(ஆதேபம்-3) த்ரிகுணாேீநாத்மக க்ரியாேீந தசேருக்கன்தறா குணாநுகுைமாக

த்யாஜ்யங்களும் உபாதேயங்களுமாயிருப்பது. “ ர்வம் க₂ல்விே₃ம் ப்₃ரஹ்ம” என்று
மஸ்ே வஸ்துக்களும் ப்ரஹ்மாத்மகசமன்று புத்ேி பண்ைியிருக்கும் அேிகாரிகளுக்கு
த்யாஜ்யங்களாமவவ யுண்தடாசவன்னில்,
( மாோநம்-3) இவன் த்ரிகுணாத்மகமான ப்ரக்ருேிவயவிட்டு முக்ேனானபின்பிதற
ேேீயத்வாகாரத்ோதல லீலாவிபூேிசயல்லாம் அநுபாவ்யமாய்ப் தபாருவது. ப்ரக்ருேி
விஶிஷ்டர்களாயிருந்ோலும் அவன் மயர்வறமேிநலமருளப்சபற்ற வாழ்வார்
தபால்வாரும் ப்ரஹ்லாோழ்வான் தபால்வாரு மபதராேஜ்ஞாநிகளாய் மஸ்ேவஸ்துக்
களிலும் ர்தவஶ்வரணன ாோத்கரித்து விஷஶஸ்த்ராக்நிகள் முேலாக
ப்ராேிகூல்யமத்து “அரியுஞ் சசந்ேீவயத்ேழுவி யச்சுேசனன்னு சமய்தவவாசளன்னும்”
“நாக்₃நிர்ே₃ஹேிவநவாயம் ஶஸ்வரஶ்சி₂ந்தநாநதசாரவக₃: । க்ஷீயம்நீதோ நவாதேந
நவிஷ்தயைநக்ருத்யயா – த்வா க்ேமேிঃ க்ருஷ்தை ே₃ஶ்யமாதநா மதஹாரவக₃:
நவிதவோ₃த்மதநாகா₃த்ரம் ேத்ஸ்ம்ருத்யாஹ்லாே₃ ம்ஸ்ேி₂ேঃ ” என்று சமல்லாம்
அநுகூலங்களாய் “ ர்வபூ₄ோத்மதகோே ஜக₃ந்நாதே₄ஜக₃ந்மதய – பரமாத்மநி
தகா₃விந்தே₃மித்ராமித்ர கோ₂: குேঃ ” என்று ர்வ மராய் “புகழுநல்சலாருவசனன்
தகா சபாருவில்சீர்ப்பூமிசயன்தகா” என்று சோடங்கி “யாவவயும் யவருந்ோனாய்”
என்றும் “நல்குரவும் சசல்வும் நரகும் சுவர்க்கமுமாய்” என்றும் “நீராய்நிலனாய்த்
ேீயாய்க் காலாய்” என்றும் ப்ருேிவ்யாேிபூேங்களும் சபௌேிகங்களும் மற்றுமுண்டான
தசேநாதசேநங்கசளல்லாம் வ்யாபித்து அவதனசயன்னலாம்படி அவனுக்கு ப்ரகாரேயா
தஶஷமாயிருக்கிறபடிவய அநு ந்ேித்ோரித்ேணனதபாக்கி ப்ரஹ்மாத்மகசமன்று லஶுந
க்ருஞ்சநாேிகணள அநுபவித்ோரில்ணலதய.
ஆழ்வார் காைவாராசயன்று ப்ரார்த்ேிக்க நாம் ஜகோகாரத்வேக் காட்டிதனாதம
அத்வேக் கண்டு ேரிக்கலாகாதோசவன்ன ராஜாவினுவடய சிவறக்கூடம் முேலான
வவஶ்வர்யசமல்லாம் ராஜபுத்ரனுக்குத் ேன்பிோவினுவடய வவஶ்வர்யசமன்று
ஆேரைீயதமாபாேி அண்டங்களும் அண்டத்துக்குட்பட்ட தேவாேிபோர்த்ேங்களும்
ஸ்வர்க்கநரகங்களும் முேலான தபாகபூமிகளும் ேத்ப்ராப்ேிதஹதுவான புண்யபாபங்க
ளுமான விவற்றுக்சகல்லாம் பிரித்து நிணலயில்ணல, ப்ரகாரேயா உனக்தக தஶஷசமன்று
ப்ரேிபத்ேிபண்ணுகிதறா மித்ேணனதபாக்கி, அழுக்குப்பேிந்ே வுடம்பாசயன்று தஹயவஸ்து
முோய ஸ்வரூபேிதராோநகரியாய் விபரீேஜ்ஞாநஜநகமான ஜகோகாரம் பரஞ்சுட
ருடம்புதபாதல சயனக்கநுபாவ்யதமா “கூராராழி சவண்சங்தகந்ேிக் சகாடிதயன்பால்
வாராய்” என்று அ ாோரை விக்ரஹத்தோதட வரதவணுசமன்று “நீராய்நிலனாய்”
என்கிற ேிருவாய்சமாழியிதல ப்ரார்த்ேித்ோரிதற. பிராட்டிமார் நித்யமுக்ேர்
முமுேுக்கள் படிகசளல்லா முவடயவராவகயாதல முக்ேேஶாநுபவதவணளயில்
மஸ்ேவஸ்துக்களும் பகவோத்மகங்கசளன்று அநு ந்ேிக்கு மாழ்வாதர மாத்ரு
ஸ்ேந்யம் முேலான ப்ராக்ருேவஸ்துக்கசளல்லாம் தஹயங்கசளன்று பரித்யஜித்து
“உண்ணுஞ்தசாறு பருகுநீர் ேின்னும் சவற்றிணலயுசமல்லாங் கண்ைன்” என்று ோரக
தபாஷ்க தபாக்யங்கள் மூன்றுமவதன சயன்று அநு ந்ேித்துக்சகாண்டு
ப்ராக்ருேவஸ்துஜீவநரான ம் ாரிகணளக்காைமாட்டாதே “சகாடுவுலகங்காட்தடதல”
என்றும், “இவவசயன்னவுலகியற்வக” என்றும், “நாட்டாதராடியல்சவாழிந்து, பைி
கண்டாய் சாமாதற” என்றும் ஶரீரவிதமாசந ப்ரகாரத்வே ப்ரார்த்ேித்ோரிதற.
ஆவகயால் ப்ரஹ்மாத்மகசமன்று முமுேுவுக்கு ப்ராக்ருே தஹயவஸ்துக்கள்
உபாதேயசமன்று சசால்லக்கூடாது. “ஆஹாரஶுத்₃சேௌ₄ த்வஶுத்₃ேி₄: - த்வாத்
 ஞ்சாயதே ஜ்ஞாநம் – ஜ்ஞாநாந் தமாேம்” ஆவகயாதல ஜ்ஞாநவிதராேிகள்
த்யாஜ்யங்களிதற. அவர்களுக்கு மயர்வறமேிநலமருளினானாவகயாதல ோரகாேிக
சளல்லா மவதனயாகக்கூடிற்று. அேில்லாே முமுேுக்கசளல்லாருக்கும் த்தவாத்
ரிக்ேவஸ்துக்கதள பரிக்ராஹ்யங்களாயிருக்குமாவகயாதல ஜாேிதுஷ்டங்கள் த்யாஜ்
யங்களாயிருக்கும்.

ஸதோசோர்ய லக்ஷணங் கள் – பதோடர்ச்சி:

ii) ஆஶ்ரயதுஷ்டங்களாவன – அபிஶஸ்ே பேிே சண்டாளாபிமாந தூஷிேங்

களானவவ.
iii) நிமித்ேதுஷ்டங்களாவன - ஶ்ரார்த்ேசாந்த்யாேி நிமித்ேங்களாதல வரும
வவயும் தகதஶாச்சிஷ்டாபக்ருஷ்ட ஸ்பர்ஶதுஷ்டங்களும். இவவ
மூன்றும் பரித்யஜிக்வக ஆஹாரநியேி.
d) ஹவா நியேியாவது – தேஹாத்மாபிமாநாேிகள், தேவோந்ேர ப்ரதயாஜநாந்
ேர ாேநாந்ேரபரர், ஸ்வேந்த்ரர் முேலான ப்ரேிகூலவரக்கண்டால் ர்ப்பாக்
நிகணளக் கண்டாப்தபாதல அணுகசவருவி, ஜ்ஞாநாநுஷ்டாநங்கணள வடிவிதல
சோவடசகாள்ளளாம்படி யிருக்கிற பரமார்த்ேதராதட ஹவஸிக்வக.
e) அநுவர்த்ேந நியேியாவது – அர்த்ோர்ஜநாேிகளுக்காக ராஜத்வாரங்களிதல
மண்டி ம் ாரிகணள அநுவர்த்ேித்துக்சகாண்டு ேிரியாதே த்ருஷ்டம் கர்மாேீந
மாவகயாதல அதுக்குக்கவரயாதே ோசார்யாநுவர்த்ேநபரனா யிருக்வக.
ஆகவிப்படி, ஜ்ஞாநாநுஷ்டாந ம்பந்நணனயாய்த்து ோசார்யசனன்று சசால்லத்
ேக்கது.

7) ஆசோர்ய லக்ஷணமில் லோதோர்:

ஜ்ஞாநஹீநன் அந்ேதனாபாேி; அநுஷ்டானஹீநன் பங்குதவாபாேி; இரண்டுமுண்
டானாலிதற ோனும் ேன்ணனப் பற்றினவனும் கவரதசருவது. “உபா₄ப்₄யாதமவபோப்₄யா
மாகாதஶபக்ஷிணாம்க₃ேிঃ । ேவே₄வஜ்ஞாநகர்மப்₄யாம் ப்ராப்யதே ப₄க₃வாந்ஹரிঃ ”
என்று சசால்லப்பட்டேிதற. “த்யஜே₄ர்மமே₄ர்மஞ்ச । உபாயாபாயநிர்முக்தோ மத்₄ய
மாம்ஸ்ேி₂ேிமாஸ்ேி₂ேঃ । உபாயாபாய ம்தயாதக₃ நிஷ்ட₂யாஹீயதேநயா” என்று
ஶரணாகேனான முமுேுவுக்கு விேிநிதஶேங்களிரண்டும் த்யாஜ்யங்களாயிருக்க
ரஜஸ்ேமஸ் ுக்களாதல கலங்கி “யயாே₄ர்மமே₄ர்மஞ்ச கார்யஞ்சாகார்யதமவச ।
அயோ₂வத்ப்ரஜாநாேி பு₃த்₃ேி₄ஸ் ாபார்ே₂ராஜஸீ” என்றும், “அே₄ர்மம் ே₄ர்மமிேியா
மந்யதே ேம ாவ்ருோ । ர்வாோ₂ந் விபரீோம்ஶ்ச பு₃த்₃ேி₄ஸ் ா பார்ே₂ோமஸீ”
என்றுஞ் சசால்லுகிறபடிதய உள்ளபடி நிரூபிக்க மாட்டாதே விபரீோநுஷ்டானபரனாய்
அதுதவபிறர்ர்குமுபதேஶித்து “ஶ்ருேிர்ஸ்ம்ருேிர் மவமவாஜ்ஞா யஸ்ோமுல்லங்க்₄ய
வர்த்ேதே – ஆஜ்ஞாச்தச₂ேீ₃மமத்₃தராஹீமத்₃ப₄க்தோபி நவவஷ்ைவঃ ” என்றும்,
“ப்ரியாயமமவிஷ்தணாஶ்ச தே₃வதே₃வஸ்யஶார்ங்கி₃ைঃ । மநீஷீவவேி₃காசாரம்
மந ாபி நலங்க₄தயத்” என்றும், “யோ₂ஹிவல்லதபா₄ராஜ்தஞா நேீ₃ம்ராஜ்ஞா
ப்ரவர்த்ேிோம் । தலாதகாபதயாகி₃நீம்ரம்யாம் ப₃ஹு ஸ்யவிவர்ேி₄நீம் । லங்க₄யந்
ஶூலமாதராதஹே₃நதபதோபிோம்ப்ரேி । ஏவம்விலங்க₄யந்மர்த்தயா மர்யாோ₃ம்தவே₃
நிர்மிோம் । ப்ரிதயாபிநப்ரிதயாச ௌதம மோ₃ஜ்ஞாவ்யேிவர்த்ேநாத்” என்கிறபடிதய
பகவோஜ்ஞா ரூபங்களான வவேிகமர்யாவேகணள யேிக்ரமித்து ேத்விருத்ேங்களான
துஷ்ப்ரவ்ருத்ேி களாதல பகவேநபிமேனாய் ோனும் நஶித்து ேனணனயவடந்ே
சிஷ்யணனயுங்சகான்று ேன்ணனக் கண்ட பிறரில் ேன்ணனயநுவர்த்ேித்து சிலரும்
அநாேரித்து சிலரும் நஶிக்கும்படி அபதே ப்ரவ்ருத்ேனாய் ேன்ணனயாசார்யனாக
வபிமானித்து க்யாேிலாப பூஜாநுவர்த்ேநங்கணள அதபக்ஷித்து விபரீேப்ரவ்ருத்ேரான
சிஷ்யவரக்கூட்டிக்சகாண்டு அவர்களுவடய துரபிமாநதூஷிே த்ரவ்யத்வே
பரிக்ரஹித்து அத்ோதல தேஹயாத்வர நடப்பித்துக்சகாண்டு தபாருமவனன்றிக்தக,
நாே யாமுந யேிவர கூரநாே தகாவிந்ே பட்டாரக தலாககுரு வரவரமுனி
ப்ரப்ருேிகளுவடய வசநாநுஷ்டாநங்கணள பரிசீலித்து மயர்வறமேிநலமருளப்சபற்ற
ஆழ்வார்களுவடய ேிவ்யப்ரபந்ேங்களிலும் ேேர்த்ே விஶேீகரைங்களான
ஶ்ரீவசநபூஷணாேி அகில ரஹஸ்யங்களிலும் ம் ாரி தசேதநாஜ்ஜீவநார்த்ேமாக
விேிக்கப்பட்ட மர்யாவேகணள அேிக்ரமைம் பண்ணாதே தவேஶாஸ்த்ர விருத்ேங்களான
துரநுஷ்டானங்கணள நன்றாக பரித்யஜித்து ஆந்ருஶம்சயத்ோதல சிஷ்யபுத்தராஜ்ஜீவ
நார்த்ேமாகவும் தலாக ங்க்ர ஹார்த்ேமாகவும் சிஷ்டராதல ப்ரிக்ருஹீேமான
விஹிேகர்மங்களில் உபாயத்வ புத்ேிவய மஹாபாேகாேிகணளப் தபாதல வா நமாக
விட்டு யதோசிேமாக ப்ரவர்த்ேித்துக் சகாண்டு ேன்ணன ஆசார்யபரேந்த்ரனாகவும்
சிஷ்யணன ப்ரஹ்மசாரியாகவும் உபதேஶபலம் மங்களாஶா நார்ஹவேயாகவும்
புத்ேிபண்ைி ேன்னாதல ேிருத்ேப்பட்ட ச்சிஷ்யன் ேனக்குள்ளசேல்லாம்
ஆசார்யனுக்கு தஶஷசமன்று மர்ப்பித்து நிர்ப்பரனாயிருக்க அத்வேசயல்லாம் ோன்
நிரீக்ஷித்து அவனுக்குத் ேிரியவும் சகாடுத்து உம்முவடய ஆத்மாத்மீயங்கசளல்லாம்
ஆசார்யாேீநமானபின்பு யதோசிேமாக பகவத்பாகவே விஷயங்களிலும் உம்முவடய
தேஹயாத்வரயிலும் விநிதயாகங்சகாள்ளுசமன்று நியமிக்க அவருவடய
நிதயாகத்ோதள ேகும்படி பகவத்பாகவே விஷயங்களிலும் ஸ்வதேஹயாத்வரயிலும்
அந்வயித்துக்சகாண்டு ேிரியவும் ேன்ணனப் பிரார்த்ேித்து “எனோவியார் யானார் ேந்ேநீ
சகாண்டாக்கிணனதய” என்று நிர்மமனாய் கிஞ்சித்கரித்ே த்ரவ்யம் அங்கீகரியாேதபாது
விட்டுக்சகாடாசனன்று ோம் அத்வே பகவத்பாகவோசார்ய விஷயங்களில்
கிஞ்சித்காரம் பண்ைிக்சகாண்டு “ருோம்ருோப்₄யாம்ஜீதவே ப்ரபந்தநாயாவோ₃யுஷம்”
என்கிறபடிதய “ருேமுஞ்ச₂ஸிலம் ஜ்தஞயம் அம்ருேம்ஸ்யாே₃யாசிேம்” என்று உஞ்ச
ஸிலவ்ருத்ேிகளாலும் அயாசிேமாக த்வநிஷ்டரான பரிஶுத்ேர் கிஞ்சித்கரித்ே
த்ரவ்யத்ோலும் நடப்பித்துக்சகாண்டு சிஷ்யன்பக்கல் க்ருவபயும் ஸ்வாசார்யன்பக்கல்
பாரேந்த்ர்யமும் ஸ்வதேஹயாத்வரயில் ஜிஹாவ யுமுவடயவனாய் அஹங்காரார்த்ே
காதமாபஹேனன்றிக்தக தலாகபரிக்ரஹமுவடயனாய் ப்ரக்ருேிவா ணனயாதல சிஷ்யனுக்
சகாரு ஸ்காலித்யம் வந்ோலும் வருந்ேியவணன ஸ்வரூபாநுரூபமாகத் ேிருத்ேிக்
சகாண்டு பிரியாதே ஸ்வரூபத்வே தநாக்கிக்சகாண்டு தபாருமவன் ஆசார்யன்.
 8) இருவணக ஆசோர்யர்கள் :
அதுோன் கடகத்வ உபாயத்வ தபதேந த்விவிேம். கடகத்வமாவது, ேிருத்ேிப்
பைிசகாள்ளுவகக்கு தயாக்யரானவவர, “ ம்வத் ரம்ேே₃ர்ே₂ம்வா மா த்ரய
மோ₂பிவா” என்று ஹ்ருேயத்வே பரீக்ஷித்து அவர்கள் ப்ரக்ருேிவா நாருசிகள்
ேணலமடிந்து பரமார்த்ேரானபடிவயக்கண்டு அநந்யப்ரதயாஜநராய் மங்களாஶா ந
பரராவசரன்று தோற்றினபின்பு அவணன பகவாதனாதட தசர்த்து அவணன ஶரைவரைம்
பண்ணுவித்து ஸ்வரூபநுரூபமாக நடக்கும்படி சிக்ஷித்துக்சகாண்டு தபாருவக.
உபாயத்வமாவது, ஸ்வரூபாநுரூபமான வ்ருத்ேிவிதஶஷங்கணளச் சசான்னால் அறியத்
ேக்க ஜ்ஞானவவஶத்யமும் அநுஷ்டிக்கத்ேக்க ஶக்ேியுமில்லாே பால மூக ஜடாந்ே
பங்கு பேிராேிகள் பகவந்நிர்தஹதுக கடாே ப்ர ரைமுண்டாய் ம் ாரிககர்ம
ப்ரவ்ருத்ேியில் விரக்ேியும் ஜந்மஜராமரணாேி தஶாகங்களில் ভীேியும் ஜநித்து
ஆர்த்ேரான விவவரக்வகக்சகாண்டு ேயாபரவஶராய் ஜ்ஞாநாநுஷ்டாதநாபதேஶ
தயாக்யவேயில்லாவமயாதல அவர்களுக்காகத் ோதம ஶரைவரைம் பண்ைி
ஔஷேத வவ பண்ைித் ேன் ஸ்ேந்யபாநத்ோதல தராகத்வே நிவ்ருத்ேிப்பிக்கும்
மாோவவப்தபாதல இவர்கணளத் ோமபிமாநித்து ேம்முவடய ேீர்த்ேப்ர ாே
த வாமாஹாத்ம்யத்ோதல இவர்கள் ம் ாராதுத்ேீர்ைராம்படி பண்ணுவக.

9) எ ் பபரு ோனோர் ஊண க்கருள் பசய் தது:

ஊவமயாயிருப்பாசனாருவன் ஆர்த்ேனாம்படிவயக்கண்டு எம்சபருமானார் ேயா
பரராய் ேம்முவடய ேிருவடிகணளக்காட்டி கர ம்ஜ்வஞயாதல இவவ ஹ்ருேயத்ேிதல
இட்டுக்சகாள்ளுசமன்று அவன் ேணலயிதல வவக்க அத்வே கூரத்ோழ்வான் கண்டு
‘ஐதயா! நாம் கூரகுலத்ேிதல பிறந்து ஶாஸ்த்ராப்யா ம் பண்ைிக்சகட்தடாம்,
நாமுசமாரு ஊவமயாய்ப்பிறந்ோல் பரகே ஸ்வீகாரம் லபிக்குமிதற’ என்று பரிேபித்ோர்.
இவர்கள் ஜ்ஞாநானுஷ்டானங்களுக்கு அஶக்ேரானாலும் ப்ரவ்ருத்ேிநிவ்ருத்ேி
களுக்கு ஆஶ்ரயபூேரான தசேநராவகயாதல ப்ராேிகூல்ய நிவ்ருத்ேியுண்டாகதவணும்.

10) ப் ரதிகூலங் கள் :

ப்ராேிகூல்யங்களாவன, அஹங்காரமமகாரம் பரஹிம்வ பரநிந்வே
பரஸ்தோத்ரம் பரோரபரிக்ரஹம் பரத்ரவ்யாபஹாரம் முேலானவவயும் த்வஹாநி
கரங்களும் ரஜஸ்ேதமாத்தரககரங்களுமான அபக்ஷ்யபேை அதபயபாநங்களும்
தேவோந்ேர ாேநாந்ேர விஷயாந்ேர ப்ராவண்யங்களும் பகவத்பாகவோபசாரங்
களும் முேலானவவ. இவற்றினுவடய நிவ்ருத்ேியில்லாேதபாது ோசார்யாபிமான
மும் ரேகமாகமாட்டாது. ஒரு சசய்நிரம்ப நீர் நின்றால் ேோ த்ேியாதல அசல்சசய்
நீரில்லாவிட்டால் சபாசிந்து பலபர்யந்ேமாமித்ேணன சயாழிய சசங்காயம் முேலான
கணளகள் விஞ்சி தவர்ப்புழுப்பற்றி உறாவிப்தபாமிடத்ேில் அசல் ஜல ம்ருத்ேி ரக்ஷிக்க
மாட்டாதே.
 ஆனால், “அச்தச₂ப்யநச்தச₂பி ஶரீரிவர்க்தக₃ஶ்தரயஸ்கரீ த்₃ கு₃ருபாே₃ த வா
। மித்பஶுச்தச₂ே₂கஶஸ்த்ரயுக்₃தம ரத ந வஹமீகரைம் மாநம்” ( மித்வே
சவட்டுவேற்குப் பயன்படும் சிறிய ஆயுேம், விலங்கு முேலானவற்வறயும்
சவட்டுவேற்குப் பயன்படும் சபரிய ஆயுேம் ஆகிய விரண்வடயுதம ர குளிவக
சபான்னாக்குவது தபால, நல்தலார், ேீதயார் ஆகிய இருவவகயினரிடத்தும்
ஆசார்யனுவடய பாேத வவ நன்வமவய விணளக்கும்) என்று ர குளிவகயானது
மித்பஶுச் தசேக விபாகமற தலாஹ ஶஸ்த்ரங்கணளப் சபான்னாக்குமா தபாதல
புண்யபாப புருஷ விபாகமற ோசார்ய ம்பந்ேம் உத்ோரகசமன்று சசால்லா
நின்றேிதற என்ன,
த்ருஷ்டாந்ேத்ேில் மித்பஶுச்தசேக ஶஸ்த்ரங்கள் அதசேநங்களாவகயாதல
தசேகத்வம் ேத்கர்த்ரு தசேநாேீநமாய் ர ஶக்ேியாதல சபான்னாய்விட்டது. அப்படிதய
இவனும் ஸ்வாசார்யாேீந த்ோேிகனாய் ோசனான்றுஞ்சசய்யாே அசித்வத்
பரேந்த்ரனானால் அவனுக்கு ஜ்ஞாநாநுஷ்டாநங்களில்ணல சயன்கிற குவறயற்று
ோசார்ய ம்பந்ேத்ோதல முக்ேனாய்விடும். ப்ரேிகூலப்ரவ்ருத்ேிகளுண்டானால்
விநாஶதம பலிக்கும்.

11) ஆழ் வோனு ் வீரஸுந்தரனு ் :

சிஷ்யாசார்ய லேைத்துக்கு ஸீமாபூமியான கூரத்ோழ்வான் ம்பந்ேமுவடய
னாய் வவத்து பாகவோபசாரத்ோதல வீர ுந்ேரசனன்கிற ராஜா நசித்துப் தபானானிதற.
ஆவகயாதல நிஷித்ோனுஷ்டான பரனுக்கு ோசார்ய ம்பந்ேமுண்சடன்று ஈதடற
விரகில்ணல. “அச்தச₂ப்யநச்தச₂பி” சயன்று ஶுத்ேனானாலும் அஶுத்ேனானாலும்
முக்ேனாசமன்று சசால்லாநின்றதேசயன்னில், அது பூர்வவ்ருத்ே விஷயம். “பாபிஷ்ட₂:
ேத்ரப₃ந்து₄ஶ்ச புண்ட₃ரீகஶ்ச புண்யக்ருத் – ஆசார்யவத்ேயா முக்சேௌ
ேஸ்மாோ₃சார்யவாந் ப₄தவத்” (ப்ராஹ்மபுராைம் 94-38) என்கிறபடிதய மாஶ்ரயைத்
துக்கு பூர்வத்ேில் பாபிஷ்டனானாலும் புண்யக்ருத்ோனாலும் ோசார்யணனயாஶ்ரயித்து
ேத்பரேந்த்ரனானால் பூர்வக்ருேபுண்யாபுண்யங்கள் நஶித்து ேத்ரபந்து புண்டரீகன்
என்கிற பாபபுண்யபுருஷர் ோசார்ய ம்பந்ேத்ோதல முக்ேரானாப்தபாதல முக்ேராவ
சரன்று சசால்லப்பட்டேித்ேணன. “து₃ராசாதராபி ர்வாஶீக்ருேக்₄தநா நாஸ்ேிக: புரா ।
மாஶ்ரதயோ₃ேி₃தே₃வம் ஶ்ரத்₃ே₄யா ஶரைம் யேி₃ ॥ நிர்தோ₃ஷம் வித்₃ேி₄ேம்
ஜந்தும் ப்ரபா₄வாத் பரமாத்மந: ॥” ( ாத்வே ம்.16-23) என்று நிஸ் ம்ஶயமாக
புராசவன்று சசால்லப்பட்டேிதற.
பயிலுந்ேிருவுவடயார் யவதரலுசமன்கிறவிடத்ேிலும் இதுதவ சபாருளாமித்ேணன.
ஆஶ்ரயணாநந்ேரத்ேிலும் பு₃த்₃ேி₄பூர்வகமாக நிஷித்ோநிஷ்டா₂நம் பண்ைினானாகில்
மாஶ்ரயைதம யில்ணலயாம். ஆவகயாதல ம் ாரபத்ேனாய் தே₃ஹாத்மாபிமாநியாய்
ோரபுத்ரேநாேி₃ க்ேனாய் விஷயப்ரவைனாய் ராகத்தவஷயுக்ேனாய் ப்ரவர்த்ேித்ேித்துக்
சகாண்டு நமக்கு ோசார்ய ம்பந்ேமுண்சடன்றும் பகவத் ம்பந்ேமுண்சடன்றும்
நிணனத்து துரபிமாநியாய் இருக்க விரகில்ணல. ஆவகயாதலயிதற ப்ரபந்நனுக்கு ம் ார
பீஜம் நசிக்கதவணுசமன்று ேிருக்தகாட்டியூர்நம்பி யருளிச்சசய்ேது. “அநாத்மந்யாத்ம
பு₃த்₃ேி₄ர்யா அஸ்தவஸ்வமிேி யா மேி:” (வி.புரா. 6-7-11) என்கிற புத்ேிகதளயிதற
ம் ார பீ₃ஜம். இவவயிரண்டுதமயிதற ர்வாநர்த்ேமூலம். “அவித்₃யாேரு ம்பூ₄ேி
பீ₃ஜம் ஏேத்த்₃விோ₄ஸ்ேி₂ேம்” (வி. புரா. 6-7-11) என்று, இவவயிரண்டு முள்ளளவும்
எப்படிப்பட்ட ஜ்ஞாநாேி₄கருக்கும் ம் ார ம்ப₃ந்ே₄ம் நஶித்து ப₄க₃வத்ப்ராப்ேி
வருசமன்று நிணனக்க வழியில்ணல.

12) ஆழ் வோருபமதஶித்தது ் , ஆசோர்யர்கள் ப் ரோர்த்தித்தது ் :

இவ்வர்த்ேம் ேிருவுள்ளம் பற்றியிதற ஆழ்வார் “நீர் நுமசேன்றிவவ தவர்முேல்
மாய்த்து இவறதசர்மிசன”ன்று பகவோஶ்ரயைம் பண்ைினாலு மிவ்விரண்டு ம் ார
பீஜமுண்டானால் கார்யகரமாகாசேன்று இவற்வற ருசிவா வநகதளாதட நஶிப்பித்துக்
சகாண்டு ேேநந்ேரத்ேில் பகவோஶ்ரயைம் பண்ணுங்தகாசளன்று ம்ஶயவிபர்யயமற
வருளிச்சசய்ேது. இப்படியான அஹங்கார மமகாரங்களும் இவவ தஹதுவாகவருகிற
அர்த்ேகாம பாரவஶ்ய பாகவோபசாராேிகசளான்று மின்றிக்தக இருக்கச்சசய்தேயு
மிவவ வருவகக்கு தயாக்யமான ஶரீரத்தோடிருந்ேதே தஹதுவாகக்சகாண்டு
பீ₄ேபீ₄ேராய் “யாதன என்ேனதே சயன்றிருந்தேன் – பலநீகாட்டிப் படுப்பாதயா – இன்னங்
சகடுப்பாதயா – விண்ணுளாற்சபருமாற் கடிவமசசய்வாவரயும் சசறுவமம்புலனிவவ –
மண்ணுசளன்ணனப் சபற்றாசலன்சசய்யா – குலமுேலடுந்ேீவிணனக்சகாடு வன்குழியினில்
வீழ்க்குவமவவர வலமுேல்சகடுக்கும் வரதமேந்ேருள் கண்டாய் – அருளாயுய்யுமா
சறனக்தக” என்று நம்மாழ்வாரும் “அமர்யாே₃: ேுத்ர: - ந்ருபஶுரஶுப₄ஸ்பாஸ்
பே₃மபி – அநிச்ச₂ந்நப்தயவம் க்ருபயா, த்வதமவ ஏவம் பூ₄ேம் ே₄ரைிே₄ர! தம ஶிேய
மந:” என்று பரமாசார்யரும், “ஶப்₃ோ₃ேி தபா₄க₃ருசிந்வஹதமே₄தேஹா – வ்ருத் ேயா
பஶுர் நரவபு: - து₃க்கா₂வதஹா(ঽ)ஹம் அநிஶம்ேவ - ஶப்₃ோ₃ேி₃ தபா₄க₃ விஷயாருசி
ரஸ்மேீ₃யாநஷ்டாப₄வத் விஹப₄வத்₃ே₃யயா யேீந்த்₃ர” என்று அஸ்மோசார்யரும்
ப்ராேிகூலயங்கணள நிணனத்து து:க்கப்பட்டு ேந்நிவ்ருத்ேிவயப் ப்ரார்த்ேிோர்களிதற.
இத்ோல் பகவத் ம்பந்ேமும் ோசார்யாபிமாநமும் ப்ராேிகூல்ய ஸ்பர்ஶமுள்ள
விடத்ேில் கார்யகரமாகாசேன்று தோற்றுகிறது.

13) ஆசோர்ய ஶிஷ்ய நிஷ்ணட:

இப்ப்படியானபின்பு சிஷ்யாசார்யர்களிருவரும் உடன்தகடராவகயாதல ஒருவவர
சயாருவர் தநாக்கிக்சகாண்டு சிஷ்யன்பக்கல் அபதேப்ரவ்ருத்ேி பிறந்ோல் ஆசார்யன்
நிக்ரஹித்து ஶிக்ஷித்தும், ப்ரக்ருேிவிஶிஷ்டனாவகயாதல ப்ராமாேிகமாக வாசார்யன்
பக்கல் வந்ோல் “கு₃ரும்ரஹஸி தபா₃ே₃தயத்” என்கிறபடிதய ஏகாந்ேத்ேிதல
ேிருவடிகணளப் பிடித்துக்சகாண்டு ஹிேவசநத்வே விண்ைப்பஞ்சசய்து இவருக்கிந்ே
துர்ப்புத்ேி நீங்கி நிர்மலராம்படி அவன்கண்களாதல அமலங்களாக விழிக்கு
சமன்கிறபடிதய விதஶஷகடாேம் பண்ைதவணுசமன்று, ஹிேத்வே மாறாடி நடத்ேக்
கடவசனன்று சசால்லுகிறபடிதய எம்சபருமாணன அர்த்ேித்தும் ஜாகரூகனாய் வர்த்ேிக்க
தவணும். இப்படிப்பட்ட வேிகாரியான ோசார்ய ம்பந்ேமுவடய ச்சிஷ்யலேை
லக்ஷிேனான முமுேுவுக்கு “ோதன வவகுந்ேந் ேரும்” என்கிறபடிதய அவன்
ஸ்வப்ராப்ேிவயக் சகாடுப்பது. தசேநரான வாசிவயப்பற்ற ஆசார்யமுதகால்லா த்
துக்காக ஜ்ஞாநவ்யவ ாய ப்தரம மாசாரங்களும்; அவற்றில் அஜ்ஞருக்கும் அஶக்ே
ருக்கும் ப்ராேிகூல்ய நிவ்ருத்ேியும் ஆசார்யாபிமாநநிஷ்டருக்கும் அதபக்ஷிேம்.
ேிர்யக் ஸ்ோவர ஜந்மாக்களுக்கானால் ப்ராேிகூல்ய கந்ேமில்லாவமயாதல
தகவல ேேபிமாநதம உத்ோரகம்.

14) ந ் பிள் ணள அபி ோநித்த ஆல ர ் ம ோக்ஷ ் பபற் றது:

முன்சபாருகாலத்ேிதல நம்பிள்ணள சபருமாள்தகாயிலில் நின்றும் தகாயிலுக்
சகழுந்ேருளாநிற்க சவாருநாள் சநடுந்தூரம் நடந்து பருதஷாேக்ர நிோக ேப்ேராய்
வருமளவில், ஒரு வடவ்ருேம் பணைத்துத் ேவைத்து முேலிகளுக்கும் ேமக்கும்
ஶ்ரமஹரமாம்படி நிைல் சசய்ேிருக்வகயாதல அேின் கீதை எல்லாருமிருந்து இணளப்பாறி
அங்தக சபருமாளுக்கமுது சசய்யப்பண்ைி ோமும் அமுதுசசய்து அன்றிரா அங்தக
சாய்ந்ேருளி மற்வறநாள் பயைம்தபாகிறவிடத்ேில் நம்பிள்ணள, முேலிகணளப் பார்த்து
“இது நமக்சகல்லாருக்கும் ேுத்பிபா ாேி கலோபநிவாரகமானபடி கண்டிதகாதள!
இதுக்கு நாசமன்ன சசய்தோ”சமன்று “க₃ச்ச₂தலாகாநநுத்ேமாந்” எந்று விதஶஷ
கடாேம் பண்ைி இரண்டு ேிருக்வககளாலும் ேழுவிப்தபாகிறவளவிதல மீபக்ரா
மஸ்ேன் ஒரு ப்ராஹ்மைன் கண்டு பரிஹஸித்துப்தபானான். பிள்ணளயுங்தகாயிலுக்சகழுந்
ேருளினார். அவ்விரவு, சூழ்விசும்பைிமுகிற்படிதய சபரிய மதஹாத் வதகா₄ஷம் பிறக்க
பரிஹஸித்ே ப்ராஹ்மைனும் அவ்வூரிலுள்ளாசரல்லாருங் காைவந்துநிற்க
ஆகாஶத்ேிதல ேிவ்ய தேஜஸ் ு சவளிப்பட அத்வேசயல்லாருங்கண்டு விஸ்மயப்
பட்டுக்சகாண்டிருக்கிற வளவிதல அவ்வ்ருேம் பிளந்து இரண்டுகூறாய் சபரிய
வாரவாரத்தோதட ேிவ்ய தேஜஸ் ு புறப்பட்டு ஆகாஶத்ேின்தமதல தபாய் ஆேித்ய
தேஜஸ்ஸிதல கலந்துதபானபடிவயக்கண்டு காைவந்ேவர்கள் விப்₄ ராந்ேசித்ேராய்
இசேன்னசவன்று விசாரிக்க, அந்ே ப்ராஹ்மைன் பிள்ணளகடாக்ஷித்ேபடிவயச்சசால்ல
எல்லாருங்தகட்டு விஸ்மிேராய்ப் தபானார்கள். மற்வறநாளிவ் வார்த்வேவய பிள்ணள
தகட்டு, எண்சைய்க்காப்பு ஶ்ரீசூர்ைபரிபாலநம் பண்ைி ேிருவத்யயநம் நடப்பித்துப்
தபானாசரன்று ஜீயரருளிச்சசய்வர்.
ஶங் கோ பரிஹோர ் :
இந்ே நிரேிஶயபுருஷார்த்ேம் ேநுஷ்டான ம்பந்நனான புருஷனாதல
அர்த்ேிக்கப்பட்டு வருவசோன்றாயிருக்க ஸ்ோவரத்துக்கிப்தபறு லபிக்கக்கூடுதமா
சவன்று ஶங்கிக்கதவண்டா. ர்தவஶ்வரனாவான் ேிவ்யஶக்ேியுக்ேனாய் நிரங்குஶ
ஸ்வேந்த்ரனாய் பரமேயாளுவானவசனாருவ னாவகயாதல அவனபிமாநத்ோதல
இவ்வாத்மாவவ உஜ்ஜீவிப்பிக்க தவணுசமன்று நிணனத்ோனாகில் எதுவாகிலுங் கூடுமிதற.
கர்மஜ்ஞாந பக்ேிகசளன்றும் ப்ரபத்ேிசயன்றும் ஆசார்யாபிமாநசமன்றும் ர்வமும்
அேிப்ர ங்கம் வாராேபடி ஒருவ்யாஜத்வே ங்கல்பித்து பரிக்ரஹிக்க நிணனத்ே
வளவிதல அங்கீகரிக்குமவனாவகயாதல “உன்மனத்ோசலன் நிணனந்ேிருந்ோய்” என்கிற
படிதய அவன் நிணனதவ உத்ோரகம். “நாச ௌபுருஷகாதரை நசாப்யந்தயந தஹதுநா”
என்று ப்ரேமகடாேம் நிர்தஹதுகமாகப் பண்ைினபின்பு அத்தவஷாபிமுக்ய த்
ங்கேி ோசார்தயாபதேச ந்மந்த்ரார்த்ே ஜ்ஞாந ேேநுரூபாநுஷ்டாநங்களாதல
பரிஶுத்ேனாக்கி ஸ்வ ம்ஶ்தலஷ விஶ்தலவஷக ுகது:க்கனாம்படி ஸ்வவ்யேிரிக்
ேங்கள் “தபா₄கா₃:புரந்ே₃ராேீ₃நம் தே ர்தவநிரதயாபமா:” (ப்ரஹ்மாண்ட புராைம்)
என்கிறபடிதய நிரயப்ராயமாயிருக்கும்படி தோற்றுவித்து ேுத்ரவிஷய ப்ரவைன்
ஸ்வாபிமேவிஷய அலாபத்ோதல “த்₃ருங்மநஸ் ங்க₃ ங்கல்ப ஜாக₃ரா: க்ருஶோ
ரேி: ஹ்ரீத்யா தகா₃ந்மாே₃மூர்ச்ச₂ந்ோ இத்யங்க₃ே₃ஶா ே₃ஶ:” என்கிறபடிதய
ேஶாவஸ்வேகணள அநுபவிக்குமாதபாதல பகவேத்யந்ே ப்ரவைனான விவ்வேிகாரியும்
“காைவாராசயன்சறன்று கண்ணும் வாயும் துவர்ந்து” என்றும் “எண்தைசகாண்ட
சிந்வேயோய் நின்றியம்புசம”ன்றும் அடிதயனடிகூடுவ சேன்றுசகாதலா” என்றும்,
“கங்குலும் பகலுங்கண்டுயிலறியாள்” என்றும், “ேிமிர் சகாண்டாத்து நிற்கும்” என்றும்,
“வட்கிலளிவறயும்” என்றும், “ஏறிய பித்ேிதனாடு” என்றும், “இட்டகாலிட்ட
வகயளாயிருக்கும்” என்றும், “நின்னலாலிதலன்காண்” என்றும் சசால்லுகிறபடிதய
இப்படிப்பட்ட வவஸ்வேகணள யவடயும்படி பண்ைி அகிலதஹய ப்ரத்யநீக
கல்யாணைகோனனான ோன் அநுபவிக்வகக்கும் தயாக்யனாம்படி பரமார்த்ேனாக்கி
ேன்தனாதட தசர்த்துக்சகாள்ளும். அதயாத்வயயில் சராசரங்கணளக் கூட்டிக்சகாள்ள
தவணுசமன்று நிணனத்து அவற்றின்பக்க சலாருதஹதுவின்றிக்தக யிருக்க “அபிவ்ருோ:
பரிம்லாநா: - உபேப்தோ₃காநத்₃ய: - அகாலப₂லிதநாவ்ருோ:” என்றும், “ராதமா
ராதமா ராம இேி ப்ரஜாநாமப₄வந்கோ₂: । ராமபூ₄ேம் ஜக₃ே₃பூ₄த் ராதமராஜ்யம்
ப்ரஶா ேி” என்றும் சராசரவிபாகமற ஸ்வ ம்ஶ்தலஷ விஶ்தலஷ ுக:துக்கராம்படி
பண்ைி கூட்டிக்சகாண்டு தபானாசரன்று “புற்பாமுேலாப் புல்சலறும்பாேி சயான்றின்றிதய
– நற்பாலதயாத்ேியில்வாழும் சராசரம் முற்றவும் – நற்பாலுக்குய்த்ேனன் நான்முகனார்
சபற்றநாட்டுதள” என்று ஆழ்வார் அருளிச்சசய்ோ ரிதற. இவ்விபூேியி
லிப்படிக்கூடுதமா சவன்று ஶங்கிக்கதவண்டா. அகடிேகடநா ாமர்த்யமுவடய
ர்வஶக்ேியுக்ேன் லீணலயிதல விநிதயாகங்சகாள்ளதவணுசமன்று நிணனத்து கர்மாநு
குைமாக நிர்வஹிக்குமளவில் ஸ்வயத்நத்ோதல கூடாேித்ேணன தபாக்கி “விேிவாய்க்
கின்று காப்பாரார்” என்கிறபடிதய க்ருவப கவரயழிந்து சபருகப் புக்கால் “எம்மா
பாவியர்க்கும் விேிவாய்க்கின்று வாய்க்கும் கண்டீர் சமய்ம்மாலா சயாழிந்தேன்” என்று
எப்படிப்பட்ட பாபிஷ்டனானாலும் க்ருவப பலிக்கும்தபாது இவ்வாகாரங்க சளல்லாம்
லபித்துஜ்ஜீவிக்கும்.
“சிே: பரமசில்லாதப₄ ப்ரபத்ேிரபி தநாபேி₄: - விபர்யதய து வநவாஸ்ய
ப்ரேி₃தஷோ₄ய பாேகம்” என்கிறபடிதய, “அவனிவணனப் சபற நிணனக்கும்தபாது”
(ஶ்ரீவசநபூ₄ஷைம்-114) அநாேிகாலார்ஜிே ப்ராப்ேி ப்ரேிப₃ந்ே₄க கர்மம்
ப்ரேி₃தஷேி₄க்க மாட்டாவமயாதல ோதன தமல்விழுந்து இவணன, ாது₄ கர்மங்கணளப்
பண்ணுவித்துத் ேன்ணன ப்ராபிக்கும்படி பண்ணும். “ஏஷ ஏவ ாது கர்மகாரயேி ேம்ய
தமப்தயாதலாதகப்யா உந்நீஷேி” என்று ஶ்ருேியும் சசால்லிற்றிதற. “என் சசால்லால்
யான் சசான்ன வின்கவிசயன்பித்துத் ேன்சசால்லால் ோன்ேன்ணனக் கீர்த்ேித்ே மாயன் –
ேப்புேலின்றித் ேணனக்கவிோன் சசால்ணல சயாப்பிளாத்ேீவிணனதயணன யுய்யக்சகாண்டு
தபாகிய அப்பணனசயன்று மறப்பன்” என்றும், இந்ே கவித்வம் ஆழ்வார் ேன்சசால்லாதல
சசான்னாசரன்னும்படி ோதனேன்ணனக் கீர்த்ேித்துக்சகாண்ட வாஶ்சர்யபூேன்
ேப்பில்லாேபடி ேன் கவித்வத்வே ோதனசசால்லி அ த்ருஶபாபிஷ்டனான சவன்ணன
யுஜ்ஜீவிப்பிக்கிற உபகாரகசனன்று ஆழ்வாரருளிச்சசய்ோரிதற. இத்ோல் ோன்
உஜ்ஜீவிப்பிக்க நிணனத்ேவவர தஹதயாபாதேயங்களறிந்து நடக்கும்படி
அந்ே:ப்ரவிஷ்டனாய் நியமித்து முக்ேனாக்குசமன்று சசால்லப்பட்டோயிற்று.
ஆவகயாதல ோசார்தயாபதேஶத்ோலல்லது இவவசயான்றுந் சேரியாவமயாதல
ஆசார்யாபிமாநாந்ேர்பூேனாக்கி ேேநுரூப ஜ்ஞாநாநுஷ்டாநங்களுண்டாம்படி பண்ைி
உஜ்ஜீவிப்பிக்கும். இப்படிப்பட்ட வேிகாரிக ளிக்காலத்ேில் துர்லபமிதறசயன்னில்
“வா ுதே₃வஸ் ர்வமிேி – மஹாத்மா ுது₃ர்லப₄:” என்றும், “கஶ்சிந்மாம்
தவத்ேி ேத்வே:” என்றும் “ஓசராருவருண்டாகிலத்ேணன” என்றும் ுதுர்லபமாகதவ
சசால்லப்பட்டேிதற.

15) லீணலக்கு விஷயமு ் க்ருணபக்கு விஷயமு ் :

ஆவகயாதல ஆசார்யவரைம் பண்ைி பஞ்ச ம்ஸ்கார நாமரூப ோரைமாத்ர
முவடயராயிருந்து வவத்தும் மந்த்ர விருத்ேங்களான தேஹாத்மாபிமாந
அந்யதஶஷத்வ ஸ்வஸ்வாேந்த்ர்ய அஹங்காரமமகார த்தவஷ காமக்தராே மே
மாத் ர்ய யுக்ேராய் பத்ே ம் ாரியாய் புத்ரேநோந்யாேி க்ேராய் ஒருவருக்
சகாருவர் அர்த்ேகாமநிமித்ேமாகவும் அஹங்காரத்வேப் பற்றவும் ஸ்பர்த்ேித்துக்
சகாண்டு அத வ்யத வாநிரேரானவர் இன்னமும் நாலுநாள் லீணலக்கு விஷய
பூேராவர். தேஹாவ ாந காலத்துக்கானாலும் “பிேரம் மாேரம் ோராந் புத்ராந்”
இத்யாேிப்படிதய ப்ராேிகூல்யங்களில் விரக்ேிஜநித்து பரமார்த்ேரானால் “ஆறுநீர்
வரவைித்ோனால் அதுக்கீடான அவடயாளங்களுண்டாமா தபாதல” முக்ேபுருஷ
லேைங்கசளல்லாம் “ ோ₃பரகு₃ணாவிஷ்தடா த்₃ரஷ்டவ்யஸ் ர்வதே₃ஹிபி₄:”
என்கிறபடிதய எல்தலாருக்குங் காைப்பட்டு ேனக்கும் இது சரமஶரீரசமன்று
அறுேியிடலாயிருக்கும். அக்காலத்துக்கு மதுதவ யாத்வரயானால் ஜந்மாந்ேரத்வே
ப்ராபிக்கும். “ந க₂லு பா₄க₃வோ யமவிஷயம் க₃ச்ச₂ேி” என்று சசால்லுவகயாதல
அவிநீேனானாலும் யாம்ய தலாகப்ராப்ேியில்ணலசயன்று ப்ரதமயரத்நத்ேிதல அருளிச்
சசய்ோர். சபரியவாச்சான்பிள்ணளவய ஒரு ஶ்ரீவவஷ்ைவன் வந்து “ஸ்வாமிந்! நாம்
லீணலக்கு விஷயதமா, க்ருவபக்கு விஷயதமா சவன்று தகட்க; உடணலப் பற்றியிருந்தோ
மாகில் லீணலக்கு விஷயமாகிதறாம், உயிவரப்பற்றி யிருந்தோமாகில் க்ருவபக்கு
விஷயமாகிதறாம்” என்று அருளிச்சசய்ோர். இத்ோல் “த்வங்மாம் ருேி₃ர ஸ்நாயு
தமதோ₃மஜ்ஜாஸ்ேி₂ ம்ஹசேௌ । தே₃தஹதசத்ப்ரீேிமாந்மூதடா₄ ப₄விோநரதகபி :”
என்கிறபடிதய தேஹாபிமாநியாய்க்சகாண்டு வேலக்ருோேிகளாதல யுடம்வபப்சபருக்கி
விஷயப்ரவைராய் தேஹாநுபந்ேிகளான பார்யாபுத்ராேிகளில் அநுரக்ேசித்ேராய்
ஶாஸ்த்ரவஶ்யரின்றிக்தக ஸ்வவரம் ஞ்சரித்ோராகில் லீலாவிஷயமாய்ப் தபாவர்கள்.
ஆத்மஸ்வரூபத்துக்கு அநுரூபமாத்ரமாக ஆகாரத்ரய ம்பந்நராய் அர்த்ேபஞ்சக
ேத்வஜ்ஞராய் தஹதயாபாதேயங்களறிந்து ஸ்வரூபவிதராேிகளான ப்ராஹிகூல்யங்க
சளல்லாம் த்யஜித்து ேிலவேலவத் துர்விதவசமாய் த்யஜிக்கசவாண்ணாே ேம்
தேஹத்வேக் கண்டால் ஶத்ருவவக்கண்டாற் தபாதல ப₄ யப்பட்டு அத்வே வளர்த்துக்
சகாள்ளாதே நியோஹாரங்கணள த்ோ ோரகமாத்ரம் ஸ்வீகரித்து ஶாஸ்த்ரவஶ்யராய்
நிரஹங்காரத்ோதல ப்ரவர்த்ேித்ோராகில் க்ருபாவிஷயமாவசரன்று அருளிச்சசய்ோர்
என்வக. ஆவகயாதல ோசார்யவரைம் பண்ைி ேதுபேிஷ்டமாத்ரார்த்ே ஜ்ஞாநாநுஷ்
டாந ம்பந்நரானாலாயிற்று முக்ேிதயாக்யராவது.

16) ப் ரத ப் ரபந்நரு ் , சர ப் ரபந்நரு ் :

இவ்வாசார்யவரைம் பண்ணுகிற வேிகாரிகள் ப்ரேமப்ரபந்நசரன்றும்,
சரமப்ரபந்நசரன்றும் த்விவிேம். முேலேிகாரி ஸ்வாசார்யனருளிச் சசய்ேபடிதய
பகவேத்யந்ே பரேந்த்ரனாய் ேதேகப்ரவைனாய் “தசதலய் கண்ைியரும் சபருஞ்
சசல்வமும் நன்மக்களும் தமலாத்ோய்ேந்வேயுமவதர யினியாவாதர” என்றும்,
“வா ுதே₃வஸ் ர்வம்” என்றுஞ் சசால்லுகிறபடிதய ஆழ்வார்தபாதல யிருக்குமவன்.
இரண்டாமேிகாரி ஆசாரியன் உபகரித்ே பகவத்விஷய வவலேண்யம் நன்றாக
சநஞ்சில்பட்டு இப்படி பரமவிலேைமான வஸ்துவவ உபகரித்ே மதஹாபகாரத்வே
நிணனத்து நாம் என்சசய்தவாசமன்று ேணலேடுமாறி “மாோ பிோ யுவேயஸ் ர்வம்” என்று
அவிேிேவிஷயாந்ேரராய் ேேிேராந்ய தேவோகந்ேதூரராய் மதுரகவிகள் தபாதல
யிருக்குமவர்கள். இருவருக்கும் பர்வதபேசமாழிய ப்ராேிகூல்யநிவ்ருத்ேி முேலான
அேிகார விதஶஷங்கசளல்லாம் அதபக்ஷிேங்களயிருக்கும்.
ஆனால், பகவோஶ்ரயைம் துர்லபம், இது ுலபசமன்று சசால்லுகிறபடிசயன்
என்னில், ஒரு அர்த்ேஞ் சசான்னால் அறியத்ேக்க ஜ்ஞாநமும், அநுஷ்டிக்கத்ேக்க
ஶக்ேியுமில்லாே பேிராத்யதயாக்யருக்கும் கார்யகரமாசமன்று ஶாஸ்த்ரகம்யனன்றிக்தக
சேுர்கம்யசனன்றும், இவன் அபதேப்ரவ்ருத்ேனானால் ருசிவயப்பார்த்து அநுமேி
ப்ரோநம் பண்ணுமவனன்றிக்தக மரணாந்ேமாக நிர்ப்பந்ேித்து ேிருத்ேி அவனுக்கு இஷ்ட
விநிதயாக தயாக்யனாக்குசமன்று நிணனத்து ோசார்யாநுவர்த்ேனம் அதமாகசமன்று,
“ஸித்₃ேி₄ர்ப₄வேிவாதநேி ம்ஶதயாச்யுேத விநாம் । ந ம்ஶதயாஸ்ேிேத்₃ப்₄க்ே
பரிசர்யாரோத்மநாம் ॥” என்று சசால்லுகிறேித்ேணன. நியமிக்கத்ேக்க தயாக்யவே
யுண்டாய் ோசார்யனானவன் ாரேமஶாஸ்த்தராக்ேரீத்யா நியமித்ோல் நியமந
ப்ரகாரத்ேில் நில்லாதே தசாம்பராய் யதேச்சாசாரிகளாய்த் ேிரிந்ோலுங் கார்யகரமா
சமன்று சசால்லசவாண்ணாேிதற. அப்படிச் சசால்லுமளவில் பாகவோபசாராேி ப்ராேி
கூல்யங்களுண்டானாலும் குவறயில்ணலசயன்றும் அர்த்ேம் ப்ர க்ேமாம்; பூர்வாசார்ய
களுவடய வசநாநுஷ்டானங்கதளாதட விதராேிக்கும். “பகவத் விஷயம் துர்லபம்”
என்றது காைசவாண்ணாேவனாய் அர்ச்சாரூதபை காைவந்ோலும் வாய்ேிறந்சோரு
வார்த்வே யருளிச்சசய்யாதே இவன் துர்வா நயாதள அபதேப்ரவ்ருத்ேனானாலும் இவன்
ருசிவயப் பார்த்து அநுமேிப்ரோனம்பண்ைி கர்மாநுகுைபலப்ரோநம் பண்ணுமவனாவக
யாதல ர்தவஶ்வரனுக்கிச் தசேநன் தபாகார்ஹனானாலும் லீலார்ஹனானாலும் இரண்டும்
மமாவகயாதல, ஶாஸ்த்ரவஶ்யனா யேிகாரியானால் தபாகத்ேிதல கூட்டிக்சகாள்ளும்;
ஆஜ்ஞாேிக்ரமைம் பண்ைி அபதேப்ரவ்ருத்ேனானால் லீணலயிதல விநிதயாகங்சகாள்ளும்.
 ோசார்யனானவன் ஸ்வாஶ்ரிேன் லீலார்ஹனாம்படி விட்டுக்சகாடாதே
தபாஹார்ஹமாக்குவதே பைியாவகயாதல ராஜாவானவன் பிைிபட்டிருக்கிற
தவஶ்வயயின் தமதல கண்வவத்து இவணள தபாகார்வஹயாம்படி பாங்காகப் பண்ைித்ேர
தவணுசமன்று பிஷகீஶ்வரனுக்கு நியமித்ோல் ேிவ்சயௌஷேத்வேயிட்டு பத்யக்ரமத்
ேிதல நிறுத்ேி நன்றாக தஶாேித்து நிர்தோவஷயானபின்பு அவனுக்கர்வஹயாசமன்று
சகாடுக்குமசோழிய உள்ளிருக்கிறவவ யுண்டாயிருக்க புறப்பூச்சு மஞ்சள் குங்குமம்
சாந்து அஞ்சநம் முேலானவவ பூசி ஸ்ரக்வஸ்த்ராபரணாேிகளாதல அலங்கரித்து
தபாகார்வஹசயன்று அவன்பக்கலிதல தபாகவிட்டால் இருவருக்கும் ஶிரச்தசே
பர்யந்ேம் வருமாப்தபாதல பரேந்த்ரனான ஸ்வாசார்யனும் இச்தசேநணன நிகிலதஹய
ப்ரத்யநீகனானவனுக்கு அர்ஹனாக்கும்தபாது, சநடுநாள் அந்யபரனாய்த் ேிரிந்ே
விவனுவடய அவித்யா கர்மவா நாருசிகளாகிற தோஷங்களுள்தள கிடக்கச்
சசய்தேயும் நாமருபங்களுண்டாம்படி பண்ைினதேதபாருசமன்று மர்ப்பித்ோ
லிருவருக்கும் விநாஶதம பலிக்குசமன்று நன்றாகத் ேிருத்ேிக்சகாடுக்குமாவகயாதல
ோசார்ய ம்பந்ேம் ஶீக்ரபலப்ரேசமன்று அதபக்ஷிக்கப்பட்டது. “எம்சபருமானார்
ம்பந்ேமுவடயனா யிருந்துவவத்து அரங்கமாளிவக சயன்பாசனாருவன் விஷய
ப்ரவைனாய் வர்த்ேிக்கக் கண்டு பஹிஶஶ்ஶிஷித்து கீோத்யாயங்கள் பேிசனட்டு
தமாதுவித்து அேிலர்த்ேம் சநஞ்சில்படுத்ேி ஊணுமுறக்கமுமறியாதே வீேராகனாக்கி
க்ருபாபரேந்த்ரனாம்படி யருளினாரிதற”. ஆவகயாலிவன் அவிநீேனானாலும் ரக்ஷிக்க
ஶக்ேசரன்னுமிடமது த்யம்.
இவ்வர்த்ேம் “இடுதமயினிய சுவர்க்கத்ேில் இன்னம்” என்கிற பாட்டிதல, இனி
எம்சபருமானாவர ஶரைசமன்றத்யவஸித்ோல் நம்வஶத்ேிதல நம்வமவிட்டு, நான்
விஷயவா வநயாதல துர்மார்க்கத்ேிதல ேிரிந்து ஸ்வர்க்க நரகங்களிதல ப்ரதவஶிக்க
ம்மேிப்பதரா; ந்மார்க்கத்ேிதல ப்ரவ்ர்த்ேிக்கும்படி ேிருத்ேிப் பைிசகாள்வாரான
பின்பு பகவத்ப்ராப்த்யர்த்ேமாக நீ க்ருஶமாக தவண்டாசவன்று அமுேனாரருகிச்
சசய்ோரிதற. இன்னமும் பகவத்ப்ரபந்நனுக்கு சிலப்ரமாேிகாமாக ஐஹிகதோஷ
முண்டானாலும் “அவிஜ்ஞாோஹிப₄க்ோநா மாக₃ஸ் ுகமதலேை:” என்றும்,
“தோ₃தஷாயத்₃யபிேஸ்யஸ்யாத்” என்றும், “ ாது₄தரவ மந்ேவ்ய:” என்றும்,
“சசய்ோதரல் நன்று சசய்ோர்” என்றும் ர்வஶக்ேியுக்ேன் நிவாரகரில்லாே நிரங்குஶ
ஸ்வாேந்த்ர்யத்தோதட கூடின பரமக்ருபாவானாவகயாதல மித்ரபாவதம யவமயுசமன்று
எேிரிட்டவதராதட மன்றாடி ேன்பின்தன வவத்துக்சகாண்டு ரக்ஷிக்கிலும் ரக்ஷிக்கும்.
ஆசார்யன் பகவத்பரேந்த்ர ஜந்மனாவகயாதல சபான்வாைியன் ராஜாவுக்குப் பைி
சசய்கிறவிடத்ேில் புடபாக சுத்ேமாம்படி சபான்ணனதயாடவவத்துப் பைிசசய்து
ராஜாவுக்குக் சகாடுக்குமாப்தபாதல இவணன பகவத்தபாகார்ஹனாக்கும்படி ப்ராக்ருே
தபாகபராங்க்முகனாக்கி மற்றும் அதபக்ஷிேமான ப்ரபந்நாலங்காரங்கணளசயல்லாம்
உண்டாம்படி பண்ைி, ஆஜ்ஞாபரேந்த்ரனாயிருந்ோல் பகவத்விஷயத்ேிதல
யந்வயிக்கும்படி விதஶஷகடாேம் பண்ைி, இவன் வீர ுந்ேரன்தபாதல ப்ரேிகூலனா
னால் கடத்வம் ம் பண்ைிப்தபாருமவனாவகயாதல ஆசார்யப்ரபந்நனுக்தக மிகவும்
அேிகாரி ம்பத்ேி யுண்டாகதவணும். ேன் ஸ்வாேந்த்ர்யத்ோதல பரிக்ரஹிக்குமவனிற்
காட்டில் ோசார்யனாதல ுஶிக்ஷிேனான வேிகாரிபக்கல் ர்தவஶ்வரன் மிகவும்
உகந்ேிருக்கும். இவ்வேிகாரி ேன்தனாதட பரிமாறுமளவில் நன்றாக த்யாஜ்தயாபாதேயங்க
ளறிந்து ேனக்கு உகப்பாம்படி பரிமாறுசமன்னு மத்ோதல “மமமத்₃ப₄க்ேப₄க்தேஷு
ப்ரீேிரப்₄யேி₄காப₄தவத்” என்று ோதன யருளிச்சசய்ோனிதற. ஆவகயாதல சரம
ப்ரபந்நனான வேிகாரிதய விலேணாநுஷ்டான ம்பந்நனாயிருக்கதவணும்.
இவ்வேிகாரிக்கு முந்துறமுன்னம் ரஹஸ்யத்ரய மநு ந்ேிக்வகக்கு
“‘புறம்புண்டான பற்றுக்களவடய வா வநதயாதட விடுவகயும்’ என்று சோடங்கி
சசால்லப்பட்ட வவஷ்ைவாேிகாரி லேைங்களுண்டாகதவணும். அவவயாவன
‘பிேரம் மாேரம் ோ₃ராந் புத்ராந் ப₃ந்தூ₄ந்’ என்றும், ‘தேத்ராைி மித்ராைி ே₄நாநி’
என்றுஞ் சசால்லப்பட்ட பித்ரு மாத்ரு ோர புத்ர ரத்ந ேந ோந்ய க்ருஹ தேத்ர மித்ர
பசு வர்க்காேிகசளல்லாம் அக்நிகல்பமாய்த் தோற்றி ருசிவா வநகதளாதட
பரித்யஜிக்வகயும், இவவசயல்லா சமம்சபருமான் என்று பற்றுவகயும் அப்படி த்யாக
ஸ்வீகாரங்களுண்டானால் பின்பு பலந்ேப்பாசேன்று அத்யவஸித்ேிருக்வகயும், ப்ராப்ய
லாபத்துக்கு த்வரிக்வகயும், இங்கிருக்குங் காலத்ேிதல ேிவ்யதேசங்களிதல
ப்ராவண்யமும், அவனுவடய குணாநுபவ வகங்கர்யங்களாதல காலதேபம்
பண்ணுவகயும், இப்படியிருக்கும் விலேைதரற்றம் கண்டுகந்ேிருக்வகயும், மந்த்ர
த்ரயத்ேிலும் நியேனாயிருக்வகயும், ஆசார்யதனாதட ஹவஸித்ேிருக்வகயும்” என்று
முமுேுப்படியிதல அருளிச்சசய்ோரிதற.

17) அருளிச்பசயல் களுக்கு அதிகோரிகள் ஜீவன்முக்தர்:

இனி ஆழ்வார்களுவடய அருளிச்சசயல்களுக்கு அேிகாரிகள் ஜீவன்முக்ேர்.
அவராசரன்னில், “ந ப்₃ே₃ஶாஸ்த்ராபி₄ரேஸ்யதமாதஷா ந வசவரம் யாவ
ே₃ப்ரியஸ்ய – ந தபா₄ஜநாச்சா₂ே₃நேத் பரஸ்ய ந தலாக சித்ேக்₃ரஹதை ரேஸ்ய –
ஏகாந்ே ஶீலஸ்ய த்₃ருட₄வ்ரேஸ்ய பஞ்தசந்த்₃ரியப்ரீேி நிவர்த்ேகஸ்ய – அத்₄யாத்ம
வித்₃யாரே மாந ஸ்ய தமாே த்₄ருதவா நித்ய மஹிம் கஸ்ய – மே₃மநியோத்மா
ர்வ பூ₄ோநுகம்பீ விஷய ுக₂விரக்தோஜ் ஞாநத்ருப்ே: ப்ரஶாந்ே: அநியே நியே
அந்தநா வநவ ஹ்ருஷ்தடா நஹ்ருஷ்ட: ப்ரவஸிே இவதக₃ தஹவர்த்ேதே யஸ் முக்ே:
“[வ்ருத்ே ஹாரீே ஸ்ம்ருேி 10-14-15] என்கிறபடிதய ப்ராக்ருே ஶாஸ்த்ரருசி
யுவடயவனுக்கும், க்ருஹத்ேிதல க்ேனானவனுக்கும், அஶந ஆச்சாேந
வநிோேிகளில் ேத்பரனானவனுக்கும் ாம் ாரிகதுஷ்கர்ம ப்ரவ்ருத்ேியில்
அபிரேியுவடயவனுக்கும், தமாேதயாக்யவே யில்லாவமயாதல அவற்வறவிட்டு
ம் ாரிகதளாதட கலந்து ேிரியாதே ஏகாந்ேஶீலனாய் ஈஶ்வரனுஞ் சலிப்பிக்க
சவாண்ணாேபடி ஶிஷ்டாசாரத்ேில் த்ருடசித்ேனாய், ஶப்ோேிவிஷயங்களில்
விரக்ேனாய், அத்யாத்மஶாஸ்த்ரவிசார நிரேனாய், பூேத்தராஹியாகாே
பரமேயாபரனுக்தக தமாேஸித்ேி ேப்பாசேன்று நிஶ்சயித்துக்சகாண்டு;
ஶமேமாத்யாத்ம குைபரிபூர்ைனாய், ர்வபூேேயாபரனாய், விஷய ுகவிரக்ேனாய்,
விஜ்ஞாநபரிபூர்ைனாய், அஜ்ஞரான ம் ாரிகள் ேர்ஜந பர்த் நாேிகளாதல ேன்ணனப்
பரிபவித்ோலும் ோன் கலங்காதே ப்ரஶாந்ேசித்ேனாய், தபாக்யவஸ்துக்கதள
யாகதவணுசமங்கிற நியேியின்றிக்தக ஏோனாலும் ேுத்பீடா நிவ்ருத்யர்த்ேமாக
பரிஶுத்ேவஸ்துஜீவந நியேியுவடயனாய், த்ருஷ்டபல லாபாலாபங்களில் ஹர்ஷதஶாக
மில்லாேவன் க்ருஹத்ேில் வர்த்ேித்ோலும் ஜீவந்முக்ேசரன்று சசால்லப்படும். இந்ே
வேிகாரிதய ஆழ்வார்களுவடய அருளிச்சசயலநுபவத்ேிற்கு தயாக்யசரன்று
குருபரம்பராப்ரபாவத்ேிதல பின்பைகிய நாயனாரருளிச்சசய்ோரிதற.

18) ஶப் தோநுஸந்தோந ோ? அர்த்தோ₂நுஸந்தோந ோ?

1 ப்ரபந்நனானவன் மந்த்ரங்களானாலும், ப்ரபந்ேங்களானாலும் அர்த்ோநு ந்
ோநத்தோதட ஶப்ோநு ந்ோநம் பண்ைதவணுமிதற. “த்₃வயமர்த்ோ₂நு ந்ோ₄தநந
ஹ” என்றும், “இப்பத்துடன் வவகல் பாடவல்லார் வாதனார்க்காராவமுதே” என்றும்
எம்சபருமானாரும் ஆழ்வாரும் அருளிச்சசய்ோரிதற. ஜபதஹாமாேி₃களில்
ஶப்ேஶக்ேியாதல ரேகமாவது உபா கனுக்கிதற. ப்ரபந்நனுக்கு அர்த்ோவதபாேநத்
ோதல த்யாஜ்தயாபாதேய விதவகம் பிறப்பித்து த்யாஜ்யங்கணள விடுவித்து
உபாதேயங்கணள ஸ்வீகரிப்பித்து ரேகமாமித்ேணன. ரக்ஷிக்வகயாவது ரேகனுவடய
வநுக்ரஹத்துக்கு பாத்ரபூேனாக்குவக. எங்ஙதனசயன்னில், “தே₃ஹா க்ோத்மபு₃த்₃ேி₄ர்
யேி₃ ப₄வேி பே₃ம் ாது₄ வித்₃யாத் த்ருேீயம், ஸ்வாேந்த்ர்யாந்தோ₄ யேி₃ ஸ்யாத்
ப்ரே₂மம் இேரதஶஷத்வேீ₄ஶ்தசத்₃த்₃விேீயம்। ஆத்மத்ராதணாந்முக₂ச்தசந்நம இேி ச
பே₃ம் பா₃ந்ே₄வாபா₄ தலாலஶ் শப்₃ே₃ம் நாராயணாக்₂யம் விஷயசபல ேீ₄ஶ்தசத்
சதுர்த்ேீ₂ம் ப்ரபந்நঃ ॥” என்று ப்ரபந்நனானவனும் ப்ரக்ருேிவிஶிஷ்டனா யிருக்வகயாதல
ஸ்வரூபவிதராேி₄கள் புகுரும், அவ்தவாே₃வஶகளிதல ேந்நிவர்த்ேகமான மந்த்ரத்ேி
னுவடய பே₃ங்களில் அர்த்ே₂த்வே யநு ந்ேித்து மீட்கதவணும். மீட்கமாட்டானாகில்
யோபூர்வம் அஜ்ஞானதம பலிக்கும்.
தேஹத்ேிலாத்மபுத்ேி பிறந்ோல் மகாரார்த்ேத்வே யநு ந்ேித்து நாம்
ஜ்ஞாநாநந்ேலேைரல்தலாதமா தேதஹந்த்ரிய மந: ப்ராைபுத்ேி விலேைரல்
தலாதமாசவன்று அத்வேத்ேவிர்த்துக் சகாள்ளதவணும். ேவிர்த்துக் சகாள்ளுவகயாவது
தேஹாநுபந்ேி வர்ணாஶ்ரமாபிமாநம் தமலிட்டுக்சகாண்டு “ஆட்₃தயாபி₄ஜநவாநஸ்மி –
தகாந்தயாஸ்ேி த்₃ருதஶாமயா” என்கிற அஹங்காரமும், இத்தேஹத்வே பருதஷாக்ேி
களாதல பரிப₄விக்குமவர்கணள ஶத்ருக்களாக நிணனத்து தேஹாத்மாபி₄மானத்ோதல
நம்வமயவன் பரிப₄விப்பதே சயன்று அவன்தமதல சீறு மஹங்காரமும் நிவர்த்ேிப்பித்துக்
சகாண்டு, “நாஹம் விப்தராநசநரபேிர் நாபிவவஶ்தயா நஶூத்ர:” என்று சோடங்கி,
“லக்ஷ்மீப₄ர்துர்நரஹரிேதநார் ோ₃ ோ₃ ஸ்யோ₃ :” என்னுமளவாக ப்₃ராஹ்ம
ணாேி₃ வர்ைங்கள் தே₃ஹவிகாரங்களாவகயாதல தே₃ஹாேிரிக்ேரான நமக்கு இவவ
சயான்றுமில்ணல. நாம் வவஷ்ைவோ₃ சனன்று நிணனத்ேிருக்வகயும் இந்ே தே₃ஹத்வே
நிக்₃ரஹிக்குமவர்கணளக் கண்டு பரமப₃ந்து₃க்களாக பு₃த்₃ேி₄ பண்ைி இந்ே தே₃ஹம்
நமக்குப் புறம்பாய் த்யாஜ்யமாய் தஹயமாய் விபரீேஜ்ஞாநஜநகமுமாய் காமக்தராோேி₃
ஶத்ருது₃ர்வர்க்க₃முமாய் ஸ்வபரஸ்வரூபேிதராோநகரியாய் சிவறக்கூடம்தபாதல
அநர்த்ே தஹதுவாயிருப்பசோன்றன்தறா; இத்வே நலியுமதுவும் நம்பைியன்தறா என்று

1
பக்கம் - 151
அவர்பக்கல் சபாவறயுங் க்ருவபயும் சிரிப்பும் உகப்பும் உபகாரஸ்ம்ருேியும் நடக்கும்.
இவவயுண்டானாலாய்த்து மகாரார்த்ே ஜ்ஞாநஸித்₃ேி₄; இந்ே தேஹாபி₄மாந
நிவ்ருத்ேிதய ப்ரேமாேி₄காரம். இதுண்டாகதவ ம் ாரபீ₃ஜம் நஶித்து ஸ்வரூப
ஸித்₃ேி₄யுண்டாம்.
ஸ்வேந்த்ரசனன்கிற பு₃த்₃ேி₄ பிறந்ோல் காரைத்வ ரேகத்வ தஶஷித்வ
வாசியான அகாரார்த்ேத்வே யநு ந்ேி₄த்து நாம் ப₄க₃வத்தஶஷபூ₄ேரல்தலாதமா
நமக்கு ஸ்வாேந்த்ர்யங்கூடுதமா சவன்று அத்வேத் ேவிர்த்துக்சகாள்ளதவணும். அந்ய
தஶஷத்வபு₃த்₃ேி₄ பிறந்ோல் அநந்யார்ஹவாசியான உகாரார்த்த்வே யநு ந்ேி₄த்து
நாம் அநந்யார்ஹரல்தலாதமா அந்யதஶஷத்வங்கூடுதமா சவன்று அத்வேத் ேவிர்த்துக்
சகாள்ள தவணும். ஸ்வரேைத்ேில் ேனக்கந்வயமுண்சடன்கிற பு₃த்₃ேி₄ பிறந்ோல்
நமஶ்ஶப்₃ோ₃ர்த்ே₂த்வே யநு ந்ேி₄த்துக்சகாண்டு “மம ப₄க₃தநவரேக: - ந மம”
என்று அந்ே பு₃த்₃ேி₄ ேவிர்த்துக்சகாள்ளதவணும். ஆபத்ய ரேகங்களில் ப₃ந்து₄த்வ
ப்ரேிபத்ேி பிறந்ோல் அயந போ₃ர்த்ே₂த்வே யநு ந்ேி₄த்து ப்ராப்யனானவதன
ர்வவிே₃ப₃ந்து₄வுசமன்று அத்வேத் ேவிர்த்துக் சகாள்ளதவணும். விஷயங்களில்
சாபல்யம் பிறந்ோல் வ்யக்ேசதுர்த்ேிவய அநு ந்ேி₄த்து நாம் அநந்யதபா₄க₃
ரல்தலாதமா அவனுக்கிஷ்ட விநிதயாகா₃ர்ஹமா யிருக்கதவணுமசோழிய நமக்கு தவதற
சில விஷயாநுப₄வங் கூடுதமாசவன்று அத்வே நிவர்த்ேிப்பித்துக் சகாள்ளதவணும்.
இப்படி மந்த்ரார்த்ே ஜ்ஞாநத்ோதல த்யாஜ்தயாபாதேயங்களறிந்து தேஹாபி₄மா
நாேி₃கணள பரித்யஜித்து தஶஷத்வ பாரேந்த்ர்ய வகங்கர்யங்கணள அங்கீகரித்து
ப்ரவர்த்ேித்ோல் ஸ்வரூபஸித்₃ேி₄யுண்டாய் ப₄க₃வேநுக்₃ரஹபாத்ரராய் முக்ேி
தயாக்₃யராவர். ேேநுரூபாநுஷ்டாந மில்லாேதபாது மந்த்ரார்த்ே காலதேபம் நித்யம்
ஶோபிதஷகம் பண்ைினாலும் நித்ய ம் ாரிகளாய்ப் தபாவர்கசளன்று ப₄ட்டரருளிச்
சசய்வர்.

19) திவ் யப் ரபந்தங் கற் றதற் குப் பல ் :

2இனி ப்ரப₃ந்ே₄ங்கள் கற்றேற்குப் ப₂லம் அவற்றி லருளிச்சசய்ேபடிதய “அறியக்
கற்று வல்லாரானால் வவஷ்ைவஸித்₃ேி₄” என்கிறபடிதய அறியவும் அநுஷ்டா₂நம்
பண்ைவும் ஶக்ேரானாலாய்த்து வவஷ்ைவஸித்₃ேி₄யுண்டாய் “ேழுவப் பாடியாட
வல்லார் வவகுந்ேதமறுவதர” என்கிறபடிதய முக்ேராவது. தகவல பாட₂மாத்ர மானால்
“ே₃ர்வீபாகர ம்யோ₄” என்கிறபடிதய நமக்கு நாலாயிரம் வரும் மூவாயிரம்
வருசமன்று அதுவுசமாரு அஹங்கார தஹதுவாய் அப்ரதயாஜகமாய்விடும். “பாடா₂
தே₃வப்ரஶமிேேம:” என்று சசால்லாநின்றதே சயன்னில்? ஶப்ோர்த்ே₂ ஜ்ஞாந மில்லாே
தபாது தஹதயாபாதேயங்களிவவசயன்று சேளிந்து வ்யவஹரிக்க தயாக்₃யவே
யில்லாவமயாதல ேதமாநிவ்ருத்ேியாகாேிதற. ஆனாலுமிப்படிச் சசால்லுகிறது
ேத்ப்ரபா₄வபரம். “கூறுேல் வல்லாருளதரல் கூடுவர் வவகுந்ேதம” என்று இப்பத்துப்
பாட்டும் அநு ந்ேி₄த்ேவர் முக்ேராவாசரன்று அருளிச்சசய்ோசரன்று அப்பத்துப்

2
பக்கம் - 160
பாட்டும் அநு ந்ேி₄த்து ேத்விருத்₃ே₄மான பா₄கவோ₃பசாராேி₃ ப்ரவ்ருத்ேியில்
அந்வயித்ோல் முக்ேராகமாட்டாரிதற. ப்ரேிகூலநிவ்ருத்ேி யுண்டானால் பாட₂தம
தபாருசமன்று சசால்லிலும் சசால்லலாம். ஆவகயாதல இப்பத்தும் வல்லாசரன்றது
ேே₃ர்த்ே₂ஜ்ஞாந ேே₃நுரூபாநுஷ்டா₂ந பர்யந்ேம் விவக்ஷிேம். அருளிச்சசய்ேபடிவய
விட்டு அநுஷ்டா₂நபர்யந்ே₃ம் விவக்ஷிேசமன்று சசால்லுகிற சேன்சனன்னில்?
ப₂லஞ்சசால்லுகிற வளவில் “காமர்மாதனய் தநாக்கியர்க்தக” என்றும் “மேநர்
மின்னிவடயவர்க்தக” என்றும் அருளிச்சசய்ோசரன்று அதுதவ சபாருளாகச்
சசால்லசவாண்ணாேிதற. காமுகர் காமிநிகளுக்கு தபா₄க்₃யராமாப்தபாதல இப்பத்தும்
அப்₄யஸிக்கவல்லவர்கள் நித்ய ூரிகளுக்கு தபா₄க்₃யராவசரன்று ோத்பர்யங்
சகாள்ள தவணுமாவகயால் ேேர்த்ே₂ஜ்ஞாந ேேநுஷ்டா₂ந பர்யந்ேசமன்றபடி.3
இப்படிதய தவே₃ங்களும் ருஷிகளும் ஆழ்வார்களும் ஆசார்யர்களும் ேத்ேத்
ப்ரஶம்வ வருமளவில் அருளிச்சசய்வர்கள். “சக்ரம் பி₃ப₄ர்த்ேி வபுஷாபி₄ேப்ேம்
ப₃லம் தே₃வாநாமம்ருேஸ்ய விஷ்தணா: । ஏேிநாகம் து₃ரிோவிதூ₄ய விஶந்ேி
யத்₃யேதயாவீேராகா₃:” என்று ேப்ேசக்ரோ₄ரை மாத்ரத்ோதல ந்யஸ்ேர் ப்ராபி₃க்கிற
பரமபே₃த்வே ப்ராபி₃ப்பசரன்று தவே₃ஞ்சசால்லிற்சறன்று தே₃வோந்ேர பரருக்கும்
நிஷித்ோநுஷ்டா₂நரேருக்கும் ேத்ப்ராப்ேி சசால்லப்தபாகாேிதற. ேேநுரூபசமன்று
சசால்லுகிறேித்ேணன சயாழிய இதுதவ தபாருசமன்று சசால்லசவாண்ணாவமயாதல
ேத்ப்ரபா₃வ ப்ரஶம் ாபர வாக்யங்கசளன்று சகாள்ளதவணும். “தயபாபிதநாபி
ஶிஶுபால ுதயாே₄நாத்₃யா: வவராநுப₃ந்ே₄மேய: பருஷம்வேந்ே: - முக்ேிங்
க₃ோதய” என்று பாபிஷ்டரான ஶிஶுபாலாேி₃களும் ப்ரேிகூலராய் பருஷித்து
முக்ேரானாசரன்று சசால்லினது ேத்ஸ்மரை ப்ரபாவத்வேப் பற்றிச் சசால்லுகிறசோழிய
ப₄க₃வத்₃தராஹிகளுக்கும் ேத்ப்ராப்ேி சசால்ல சவாண்ணாேிதற. “ேிங்கள்தசர்
மைிமாடநீடு” என்று ஆழ்வார் சிரீவரமங்கலத்ேில் மாடங்கணல ப்ரஶம்ஸிக்கும்தபாது
சிறிது ஓக்கமுவடய மாடங்கள் சந்த்ரமண்டலத்தோதட தசர்ந்ேிருக்குசமன்றும்
“சவள்ளிதயய்ந்ேமேிள்சூழ் ேிருக்கண்ைபுரம்” என்று ஶுக்ரமண்டலத்தோதட தசர்ந்ே
ப்ரகாரங்கசளன்றும் சசால்லுகிறவவ ப்ரத்யேவிருத்ேங்களாவகயாதல ப்ரஶம் ா
பரங்கசளன்று சகாள்ளதவணுமிதற. அத்சயௌந்நத்யத்துக்கு ஸ்வாபதேஶத்ேிதல
ோத்பர்யம். “யோ₂ ே ோ₂வாபி க்ருத்க்ருதோஞ்சலி:” என்று அஞ்சலிவய
ப்ரஶம்ஸிக்குமளவில், “தகநசித்” என்றாசரன்றும் “கோ₃பி” என்றாசரன்றும் ஒரு
காலத்ேில் ஓரஞ்சலிவயப் பண்ைி ேோஜ்ஞாேி₃லங்கநபரனாய்த் ேிரிகிற அபதே
ப்ரவ்ருத்ேனுக்கும் பா₄க₃வோபசாரபரனுக்கும் ர்வாநிஷ்ட நிவ்ருத்ேி பூர்வக இஷ்ட
ப்ராப்ேி சசால்லசவாண்ணாேிதற. சசால்லப்புக்கால் அஞ்சலிமாத்ரம் பண்ணாோ
சராருவருமில்லாவமயாதல தேவோந்ேரபரதராடு நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டாநபரதராடு
பா₄க₃வோபசாரபரதராடு வாசியற கலதசேநரும் முக்ேராய்ப் தபாவசரன்னு மர்த்ே₂ம்
ப்ர க்ேமாய் வவஷ்ைவத்₃யேி₄காரங்கசளல்லாம் அப்ரதயாஜகமாய் விடுசமன்வக.
ஆவகயாதல “மஹோமபிதகஷாஞ்சிே₃ேிவாோ₃: ப்ருே₂க்₃விோ₄: - ேத்ேே₃ர்ே₂

3
பக்கம் - 28
ப்ரஶம் ாேி₃ ேத்பரத்வாே₃பா₃ேி₃ோ:” என்று இப்படிச்சசான்னவவ சயல்லாம்
ப்ரஶம் ா பரவாக்யங்கசளன்று சசான்னால் அேில் பாேகமில்ணல.
ப்ரப₃ந்ே₄ங்களறிந்ேபடி அநுஷ்டாநம் பண்ணுவகயாவது, “சபாய்ந்நின்ற
ஞானமும்” என்று சோடங்கி தே₃ஹாத்மாபி₄மாநரூபமான அ த்யஜ்ஞாநமும்
ாம் ாரிக துஷ்கர்ம ப்ரவ்ருத்ேி மாலிந்ய ஶரீரம் முேலானவவ த்யாஜ்யங்கசளன்
றறிந்து இவவ(இவற்வற) நிவர்த்ேிப்பிக்கதவணுசமன்று ர்தவஶ்வரணன அர்த்ேித்துக்
சகாண்டு “வீடுமின் முற்றவும் வீடுசசய்து உம்முயிர் வீடுவடயானிவட
வீடுசசய்ம்மிதன” என்று பித்ரு மாத்ரு ோர புத்ர க்ரஹ தேத்ராேி₃ ப₄க₃வத்
வ்யேிரிக்ேங்கசளல்லாம் பரித்யஜித்தே ஆத்ம மர்ப்பைம் பண்ைி “நீர் நுமசேன்
றிவவ தவர்முேல்மாய்த்து” என்று ம் ாரபீ₃ஜமான அஹங்கார மமகாரங்கள்
கீழ்தவதராதட மூலச்தசேமாம்படி அறுத்துப்சபாகட்டு, “மனனகமலமறக் கழுவி” என்று
ஸ்வகு₃ை பரதோ₃ஷங்கணள நிரீஷிக்கிற மதநாதோ₃ஷம் தபாக்கிக்சகாண்டு,
“அருவிணனதயன் – நீசதனன் – பாவிதயன்” என்று ஸ்வதோ₃ஷங்கணள யநு ந்ேி₄த்துக்
சகாண்டு “எந்நாள் யானுன்ணன இனி வந்து கூடுவன்” என்று ப்ரேிகூலமான
தே₃தஹந்த்₃ரியாேி₃கணள நிவர்த்ேித்து நானுன்ணன கூடுவசேப்தபாதோ சவன்று
தஶாகித்துக் சகாண்டு, “வழுவிலாவடிவம சசய்யதவண்டும்நாம்” என்று ர்வவிே₃
ோ₃ஸ்யத்வேயுவடயராய், “யாவவயும் யாவருந்ோதன” என்று ர்வமும் ப₄க₃ோத்மக
சமன்று ராக₃த்₃தவஷ ஶூந்யராய், “சநஞ்சினால் நிணனப்பான் யவன் அவனாகும்” என்று
அர்ச்சாவோர கு₃ைபூர்த்ேியறிந்து அத்யாேரமுவடயவராய், “பயிலுந் ேிருவுவடயார்
யவதரலு மவர் கண்டீர் – எம்வமயாளும் பரமதர” என்று ப₄க₃வத்கு₃ணாநுப₄வ பரரான
பரமவிலேை ஜந்மதர ப்ராப்யபூ₄ேசரன்று அநு ந்ேி₄க்குமவராய் “பாரிதலார்ப்
பற்வறவய பச்வசப்பசும்சபாய்கள் தபச்வச – யான்கிதலன்” என்று அத வ்ய
த வவயிதல நிவ்ருத்ே மதநாரேராய், “ஐங்கருவி கண்டவின்பம் – அளவில்லாச்
சிற்றின்பம்” என்று ஐஶ்வர்ய வகவல்யங்கணள த்ருைீகரித்ேவராய், “இவவசயன்ன
வுலகியற்வக – சகாடுவுலகங் காட்தடதல” என்று இந்ே தலாகவ்யாபாரம்
ஹிக்கமாட்டாதே இது உருக்காட்டா சோழியதவணுசமன்று அத்யந்ே ஜிஹாவ
யுவடயராய், “தநாற்றதநான்பிதலன் நுண்ைறிவிதலன்” என்று ஆகிஞ்சந்யாேி₃கணள
அநு ந்ேி₄த்துக்சகாண்டு இருக்குமவராய், “பல நீ காட்டிப்படுப்பாதயா – இன்னங்
சகடுப்பாதயா” என்று விஷயாந்ேர ேர்ஶநத்ேில் தஶாகிக்குமவராய், “கங்குலும் பகலுங்
கண்டுயிலறியாள்” என்று ப₄க₃வேலாபக்தலஶத்ோதல நித்ராஹாராேி₃களில்
நவசயற்று, “அப்பதன காணுமாறருளாய்” என்று கூப்பிட்டுக்சகாண்டு, “மல்லிவக
கமழ்சேன்றலீருமாதலா” என்று ேத்விஶ்தலஷ ேவஶயில் தபா₄க்₃யபோர்த்ேங்க
சளல்லாம் அக்₃நிகல்பங்களாய், “ஒன்றும் மாயஞ் சசய்தயல் – ேிருவாணை நின்னாணை
கண்டாய் – நின்னலாலறிகின்றிதலன் யான்” என்று ஆணையினால் மறுத்து ப்ரார்த்ேித்து
ப்ரக்ருேி ம்ப₃ந்ே₄ விதமாசநத்வேப் பண்ணூவித்துக்சகாள்ளும்படியான பரமார்த்ேி
யுவடயராவக; இதுவாய்த்து ப்ரப₃ந்ே₄ங் கற்றேற்குப் ப₂லம்.
 20) ஆஸ்திக நோஸ்திகர்:
இந்ே ே₃ர்ஶந ப்ரப₃ந்ே₄ங்களில் அர்த்ே₂ ஜ்ஞாநமில்லாதட ம் ார
ப₃த்₃ே₄ரானார்க்கும் இவ்வர்த்ே₂ங்கள் அறிந்து வவத்தும் விஷயா க்ே சித்ேராய்,
ோ₃ர புத்ராேி₃கதளாதட சபாருந்ேி ப₃த்₃ே₄ ம் ாரிகளாய், அஹங்கார அர்த்ேஆம
பரவஶராகக் சகாண்டு பா₄க₃வோ₃பசாராேி₃களுக்கும் அஞ்சாதே ஒருவருக்சகாருவர்
ஸ்பர்த்ேித்துக்சகாண்டு 4 ஶாஸ்த்ரவாேங்களாதல பிறவரத் தோற்பித்து, “கு₃ரும்
த்வங்க்ருத்ய ஹுங்க்ருத்ய விப்ரம் நிர்ஜித்ய வாேே₃: அரண்தய நிர்ஜதல தே₃தஶ ப₄வேி
ப்₃ரஹ்ம ராே :” என்கிறவர்த்ே₂ம் சநஞ்சில் சகாள்ளாதே, ராஜத்வாரங்களிதல
கிடந்து அத வ்யத வா நிரேராய், “சகாள்ளும் பயனில்ணலக் குப்வப கிளர்ந்ேன்ன
சசல்வத்வே வள்ளல் புகழ்ந்து நும் வாய்வம யிைக்கும் புலவீர்காள்!”5 என்கிறபடிதய
புருஷாேமனாய், கேிபயக்ராதமஶனாய், அல்பார்த்ே ப்ரேனான ேுத்ரமநுஷ்யணன,
அவனுவடய து₃ர்கு₃ைங்கசளல்லாம் சவளியிடும்படி ‘நீதய ர்தவாத்க்ருஷ்டன்’
என்று ஸ்தோத்ரம் பண்ைிக்சகாண்டு தேஹயாத்ராபரராய்த் ேிரிகிற
ஆஸ்ேிகநாஸ்ேிகருக்கும் சநடுவாசியுண்டு. அஜ்ஞநானவணனத் ேிருத்ேலாம். இவணனத்
ேிருத்ே சவாண்ணாேிதற.
“விது₃தஷாேிக்ரதம ே₃ண்ட₃பூ₃யஸ்த்வம்” என்று இவனுக்கு அபராே
பாஹுள்யமுண்டு. ஆவகயாதல ஒருநாளும் ஆஸ்ேிகநாஸ்ேிகதராதட ஹவஸிக்கக்
கூடாது. ஹவஸித்ோல், “ேீயகந்ேமுள்ளசோன்வறச் தசர்ந்ேிருப்பசோன்றுக்கு
ேீயகந்ேதமறுந் ேிறமதுதபால்” 6 என்கிறபடிதய அவனுவடய து₃ர்வா வந இவனுக்கு
தமலிட்டு ப₃த்₃ே₄ ம் ாரியாய்விடும்.
இவ்வத்ே₂ம் ப₃க₃வே₃பிப்ராய ஸித்₃ே₄ம். “மஹத்த வாம் த்₃வாரம் ஆஹுர்
விமுக்தே: ேதமாத்₃வாரம் தயாஷி ோம் ங்கி₃ ங்க₃ம் – மஹாந்ே: தே மசித்ோ:
ப்ர ாந்ோ: விமந்யவ: ுஹ்ருே₃ஸ் ாே₄தவா தய – தய வா மயீதஶக்ருதே
ச ௌஹ்ருோ₃ர்த்ோ₂: ஜதநஷு தே₃ஹம் ப₃ரவார்த்ேிதகஷு, க்₃ருதஹஷுஜாயா –
ஆத்மஜராேி – மத் ு ந் ப்ரீேியுக்ோ யாவே₃ர்த்ோ₂ஶ்ச தலாதக” என்று,
மஹாத்மாக்களுவடய த வவ முக்ேி த்₃வாரமாயிருக்கும்; ோரபுத்ராேி₃ க்ேரான
ம் ாரிகளுவடய ஹவா ம் அந்ே ேதமாத்வாரமாயிருக்கும்.

21) ஹோத் ோக்கள் யோர்?

மஹாத்மாக்களாசரன்னில்? “ மஶ்ஶத்சரௌச மித்தரச ேோ₂மாநாவமாநதயா:|
ஶீதோஷ்ை ுக₂து₃:க்தக₂ஷு மஸ் ங்க₃விவர்ஜிே:” 7 “துல்ய நிந்ோ₃ ஸ்துேிர்
சமௌநீ ந்துஷ்தடாதயந தகநசித்” 8 என்கிறபடிதய, “ஶத்ருமித்ரமாந அவமாந

4
சண்வடயிட்டுக்சகாண்டு
5
ேிருவாய்சமாழி 3-9-5
6
உபதேசரத்ேிநமாணல, 70
7
கீ₃ோவ்யாக்யானம் – 12:18
8
கீ₃ோவ்யாக்யானம் – 12:19
ஶீதோஷ்ை ுக₂து₃:க₂லாப அலாப நிந்ோஸ்துேிகளில் மசித்ேராய்,
ப்ர ாந்ேராய், க்தராேவிவர்ஜிேராய், ர்வபூ₃ே ுஹ்ருத்துக்களாய், பரம ாது₃க்
களாய், என்பக்கல் அத்₃யந்ே ப்ரீேியுக்ேராய், ோ₃ர புத்ர க்ருஹதேத்ர ே₃நோ₃ந்யாேி₃
களில் விரக்ேராய் யாத்ருச்சிகலாப ந்து₃ஷ்டராய்” ேிரியுமவர்கள். இப்படிப்பட்ட
மஹாத்மாக்களுவடய ஹவா ம் முக்ேித்₃வாரசமன்று ர்தவஶ்வரன் ோதன
அருளிச்சசய்ோனிதற. “நாத்ேிகரும் நற்கணலயின் நன்சனறிதச ராத்ேிகரும், ஆத்ேிக
நாத்ேிகருமாமிவவர – ஓர்த்துசநஞ்தச, முன்னவரும் பின்னவரும் மூர்க்கசரனவிட்டு,
நடுச்சசான்னவவர நாளுந்சோடர்” என்று ஶாஸ்த்ரஜ்ஞாநமின்றிக்தக நிஷித்ோநுஷ்
டான பரரான நாஸ்ேிகவரயும், ாரேமஶாஸ்த்ர ப்ரேிபாத்ய ந்மார்க்கவர்த்ேிகளான
ஆஸ்ேிக நாஸ்ேிகவரயும் நன்றாக தஶாேித்து பூர்தவாத்ேரங்களில் சசான்ன மூர்க்கவர
விட்டு நடுவில் சசான்ன ஆஸ்ேிகவர அநுவர்த்ேிக்க தவணுசமன்று
அஸ்மோசார்யரான சபரியஜீயரருளிச்சசய்ோரிதற.

22) ஆஸ்திகநோஸ்திகரியல் வு ் நோமிருக்கமவண்டிய

முணறயு ்
ஆவகயால், தமாோர்த்ேியானவன் ாரேமஶாஸ்த்ர மார்க்காநு ாரிகளான
பரம விலேைதராதட ஹவா ம்பண்ைி “க்ருேதகாஶாேகீவத்” ஆசார்யபே₃
தமறிட்டுக்சகாண்டு ேல்லேைசமான்றுமில்லாதே “முன்தனார் சமாழிந்ே முவற
ேப்பாமற் தகட்டு பின்தனார்ந்து ோமேணனப்தபசாதே, ேன்சனஞ்சில் தோற்றினதே சசால்லி
இது சுத்ேவுபதேஶ வரவாற்றசேன்பர் மூர்க்கராவார்” என்று பூர்வாசார்யர்க
ளருளிச்சசய்ே க்ரமம் ேப்பாேபடி தகட்டு அநந்ேரம் அவ்வர்த்ே₂த்துக்கு பூர்தவாத்ேர
விதராேம் வாராேபடி நன்றாக விசாரித்து அவிருத்₃ே₄மான வர்த்ே₂த்வேச் சசால்லாதே
ேன்சனஞ்சில் தோற்றின அர்ே₂த்வேதய சசால்லி அது ஶுத்₃ே₄ ம்ப்ரோய வார்த்வே
கசளன்னுமவர்கள் மூர்க்கசரன்று ஜீயரருச்சசய்ேபடிதய உள்ளபடி நிரூபிக்க மாட்டாதே
அறிந்ே அம்ஶம் து₃ஶ்ஶகசமன்று பரித்யஜித்து ஓரிடத்ேில் ஒரு பரமார்த்ே₂ம் சசான்னால்
அதுக்கு ஶேஶ: விபரீோர்ே₂ங்கணள ங்கல்பித்து ப்ராேிகூல்யங்களான
தே₃ஹாத்மாபிமாநாேி₃கணள பரித்யஜிக்க மாட்டாதே ப₃த்₃ே₄ ம் ாரிகளாய்
ோசார்ய கடாேமுண்டு நமக்சகன்ன ப₄யசமன்று “தமாகாந்ேரிவ்விட தமகாந்ே
மிருசளன்று பயமற்றிருந்து சசய்வார்கள் ோம்பாவத்ேிறம்” என்கிறபடிதய தமாஹாந்
ேராய் ோமும் ப₄யமற்று ேம்வமப் பற்றின ஶிஷ்யனுக்கும் ப₄யங் சகடுத்து இருவரும்
உடன்கள்ளராய் உத்தேஶ்யரான மூவர்க்கும் அநிஷ்டமான நிஷித்ோநுஷ்டா₂
னத்ோதல ஶிஷ்யணனக் சகான்று ோனும் முடிந்துதபாகிற விபரீோர்ே₂ தபா₃ே₄கவர
விஶ்வஸியாதே கீழ்ச்சசான்ன வாசார்யலேை லக்ஷிேரான ோசார்யணன
ஆஶ்ரயித்து நிர்ப₄ரனாய், “ேமர்களில் ேணலவரான சாேி யந்ேைர்கதளலும்”
என்கிறபடிதய உத்க்ருஷ்டவர்ை ஞ்ஜாேருஆய் பா₄க₃வே அக்₃ரக₃ண்யசரன்னும்படி
நாமரூபங்கணள ே₄ரித்துக்சகாண்டு ஶமே₃ம ஶாந்த்யாேி₃ மஹாபா₄க₃வே
லேைங்கசளான்றுமின்றிக்தக நன்றாகக் காணலயும் வகவயயும் கழுவி பரியட்டங்
கணளப் பாங்காக வலம்பி ேிருவவரயிதல ு ங்கேமாகச் சாத்ேிக் சகாண்டு த்₃வாே₃
தஶார்த்வ புண்ட்ரங்களும் சாத்ேிக் சகாண்டு ேிருமைிவடங்களும் ேிருப்பவித்ரங்
களுந் ே₄ரித்து பவித்ரபாைிகளாய் அத்₄யயந அத்₄யாபநங்கணள யுவடயவராய்
தவஶ்யாலங்காரங்கள் தபாதல கலஜந மதநாஹர தவஷோரிகளய்க் சகாண்டு
அஹங்கார மமகார க்₃ருஹ தேத்ர ோ₃ர புத்ராேி₃ க்ேராய் ராக₃த்₃தவஷ யுக்ேராய்
அர்ோ₂ர்ஜந ேத்பரராய் ஒருவருவடவமவய ஒருவர் பரிக்₃ரஹித்துக்சகாண்டு
அஹங்காரார்த்ே₂ காமங்களடியாக பா₄க₃வோபசாரபரராய்த் ேிரிகிற ப₃த்₃ே₄
ம் ாரிகணளக் கண்டு அணுக ப₄யப்பட்டு நாமரூபங்கள் உவடயவராவகயாதல
அவமேி பண்ைவும் தபாகாதே அநுகூல ப்ரேிகூலங்க சளான்றுமின்றிக்தக
ஶக்த்யநுகு₃ைமாக கிஞ்சித்கரித்து விநயராய் ப்ரைிபேநாேி₃களாதல உகப்பித்து
உள்கலந்து பரிமாறப்தபாகாதே கடக்கநின்று குலால கீடவத் ப்ரவர்த்ேித்து
அர்த்ே₂பஞ்சக ேத்வஜ்ஞாநராய் ஆகாரத்ரய ம்பந்நராந மஹாபா₄க₃வேர்கதளாதட
கூடி, “தபா₃ே₄யந்ே: பரஸ்பரம்” என்கிறபடிதய ஸ்வரூபவிருத்₃ே₄ க்ருத்யங்கள்
வாராேபடி ஒருவருக்சகாருவர் தபா₃ே₄கராய் இங்கிருக்கிற நாலுநாளும் கு₃ணாநுப₄வ
வகங்கர்யங்களாதல தபாதுதபாக்கிக் சகாண்டு நிரஹங்காரராய் பா₄க₃வோபசார
பீ₄ருக்களாய்த் ேிரியுமவர்கள் தமாோேி₄காரிக சளன்று அஸ்மோசார்தயாக்ேம்.

23) க்ருஹஸ்த ஆசோர்யர்கள் :

ஆனால், ஆழ்வாராசார்யகளில் இரண்டு மூன்று ேிருநாமசமாழிய அதநகர்
ம் ாரத்ேில் புத்ரோ₃ராேி₃கதளாதட ப்ரவர்த்ேித்துப் தபாந்ோதர, அவர்கள்
முக்ேிதயாக்₃யரன்தறா சவன்னில்? ஶ்ரீமந்நாே₂முனிகள் சோடக்கமாக அஸ்மோ₃சார்ய
ரளவும் எல்லாரும் ந்யஸ்ேதர சயன்று நிணனக்கதவணும். அதுசவன்? என்னில்,
“நிவ்ருத்ே ராக₃ஸ்யக்₃ருஹம் ேதபாவநம் – ப்ரவஸிே இவதக₃தஹ வர்த்ேதேயஸ்
முக்ே:” என்றுஞ் சசால்லுகிறபடிதய நிவ்ருத்ே ராக₃ராய் அஹங்கார மமகார
ஶூந்யராய் ஶமே₃மாத்₃யாத்மகு₃தணாதபேராய் ர்வபூ₄ே ே₃யாபரராய் ஶத்ருமித்ர
மராய் அர்த்ேகாம நிரதபேராய் உஞ்சவ்ருத்ேி ஸிலாேி₃ ாதுஜீவநராய்
ஆசார்யப்ரீேி நிப₃ந்ேனமாகவும் ஆந்ருஶம்ஸ்யத்ோலுமாகவும் ஓரிருவர்
ந்ோநத்ேளவும் தபா₄க்₃யோே₄ர்மபு₃த்₃ேி₄கணள விட்டு ஸ்வோ₃ரவிஷயத்ேில்
நாலுநாள் வர்த்ேித்து விஹிேவிஷயத்யாக₃ம் பண்ணுவாரும் ந்யஸிப்பாருமாய்
ஸ்காலித்யங்களில் ேம்வம ஶிக்ஷிக்கவல்ல ஜ்ஞாநாேி₃வகயானவளானால் பரஸ்பரம்
விஷயவிரக்ேராய் ஆழ்வானும் ஆண்டானும்தபாதல கு₃ணாநுப₄வவகங்கர்ய நிரேராய்ப்
தபாருகிறசோழிய நித்ய ம் ாரிகளாய், “அஹம்மதமேி சண்டா₃ள:” என்கிறபடிதய
கர்மசண்டா₃னாம்படி பண்ணுமோய், “நரஹரிேதநார் ோ₃ ோ₃ ஸ்யோ₃ :” என்று
ேேீயதஶஷத்வவக நிரூபைீயமான ஆத்மஸ்வரூபத்வே யறியாேபடி பண்ணுகிற
“வித்₃யாமதோ₃ே₄நமே₃: த்ருேீதயா பி₄ஜதநாமே₃:” என்று அஹங்கார
மேிராபாநமத்ேராய் யாேவப₃லம்தபாதல ஒருவருக்சகாருவர் பா₃ே₄கராய் பத்து
பன்னிரண்டு ந்ோ₃நம் பிறந்து அேிதஹயாஸ்பே₃மாய் தே₃ஹவர்த்ேகியாய் ஸ்வரூப
விதராேி₄யாயிருக்கிற ோ₃வரவயயும் ம் ாரவர்த்ேகராய் ஸ்வரூபத்துக்கு அத்யந்ேம்
ப்ரேிகூலரான புத்ரர்கணளயும் அநுவர்த்ேித்துக்சகாண்டு அத்யந்ே பரேந்த்ரபரராய்
அத்யந்ோநுரக்ேசித்ேராய் தே₃ஹாவ ாநத்ேளவும் விடமாட்டாதே ஸ்வரூபவிதராேி₄
கசளன்கிற வநுோபமுமன்றிக்தக ஸ்வரூபயாோத்ம்ய ே₃ர்ஶிகளான ஶிஷ்டர்கள்
க₃ர்ஹிப்பர்கசளன்கிற லஜ்வஜகசளல்லாம் விட்டு ேன்னப்பற்ற தவணுசமன்றிருக்கிற
ர்தவஶ்வரனுக்கு அநபி₃மேமான இந்ே ாம் ாரிக து₃ஷ்கர்ம ப்ரவ்ருத்ேி
சயன்சசய்யா நின்றதோ என்கிற ப₄யத்வேயும் விட்டு விஷஶஸ்த்ராக்₃நிகளும்
ேேீயங்கதளயாய் கலதசேநாதசேங்கசளல்லாம் ேேீயதமயாய் விதஶஷித்து
நாட்டிலுள்ள பா₄க₃வேசரல்லாரும் ேேீயதரயாயிருக்க ஒரு ப்ரபந்நணன தபாஷிக்வகக்
கும் ஶக்ேனன்றிக்தக ோ₃ரபுத்ராேி₃களும் ேேீயங்களன்தறாசவன்று விபரீே பு₃த்₃ேி₄வயப்
பண்ைி அஹங்கார விஷயப்ராவண்யங்களுக்கும் விணளநிலமான “ேன்ணனக்கண்டால்
ஶத்ருவவக்கண்டாற்தபாதலயும், ேே₃நுப₃ந்ேி₄கணளக் கண்டால் ர்ப்பாக்₃நிகணளக்
கண்டாற்தபாதலயும்” ப₄யப்பட்டிருக்வக ப்ராப்ேமாயிருக்க அதுசசய்யாதே
ேத்ரேணார்த்ேமாக ராஜத்₃வாரங்களிதல பலகாலும் வருவதும் தபாவதுமாய்
அத வ்யத வவ பண்ைி பிறருவடவமவய அபஹரித்து அதயாக்₃யவர யாசிப்பதும்
அநேி₄காரிஶிஷ்யாபி₄மாந தூ₃ஷிேமான த்₃ரவ்யத்வே பரிக்₃ரஹிப்பதும் சசய்யா
நின்றுசகாண்டு ேிரிகிறார்களில்ணலதய. ஆவகயாதல, பூர்வர்கணள த்₃ருஷ்டாந்ேமாகச்
சசால்லி நாமும் ம் ரித்ோல் குவறசயன்? என்றிருந்ோல், “நஶ்தயே₃ந்யஶ்
சரந்சமௌட்₄யாத்₃ யோ₂ருத்₃தராப்₃ேி₄ஜம் விஷம்” என்று ருத்₃ரன் காலகூடவிஷம்
பக்ஷித்ோசனன்று ஒரு ேுத்ரன் பக்ஷித்ோனாகில் நஶித்துப்தபாமா தபாதல
ஸ்வரூபநாஶம் ேப்பாது. அதுசவன்? ோ₃ர புத்ராேி₃கணள மேீ₃யசமன்னில்
ஸ்வரூபநாஶமித்ேணனசயாழிய ேேீ₃யப்ரேிபத்ேி பிறந்ோல் அநுவர்த்ேிக்கலாகாதோ
சவன்னில், “ேது₃பகரைம் வவஷ்ைவமிேம்” என்று எல்லாவற்றிலும் ேேீ₃யத்வ
பு₃த்₃ேி₄ பண்ைதவணுசமன்றது ஒருவஸ்துவும் ேனக்கும் பிறர்க்கும் தஶஷமா
யிருப்பேில்ணல, அவனுக்தக தஶஷசமன்று ஸ்வதஶஷத்வ அந்யதஶஷத்வ
நிவ்ருத்ேிக்காகச் சசால்லுகிறேித்ேணனசயாழிய ஸ்வரூப விதராேி₄களுக்கு எல்ணல
நிலமான ேன் ஶரீரத்வேயும் ே ே₃நுப₃ந்ேி₄களான பா₄ர்யா புத்ராேி₃கணளயும்
அநுவர்த்ேிக்க தவணுசமன்று ஒரு ரஹஸ்யத்ேிதலயும் சசால்லிற்றில்ணலதய.
அப்படிச்சசால்லுமன்று “நரகும் சுவர்க்கமுமாய்” என்று அஷ்டா விஶேி
மஹாநரகங்களும் ேேீ₃யதமயாவகயாதல அவவயும் அநுபா₄வ்யமாய் வருமாவகயாதல
அது விபரீேஜ்ஞாநகார்யம். எல்லாம் அவனது என்று ப்ரேிபத்ேி மாத்ரம் அதபக்ஷிேம்.
எல்லாம் ேேீ₃த்வாகாதரை அநுப₄விக்வகக்கு நம்மாழ்வாருக்கு தமற்பட்டாரில்ணலயிதற.
ஆழ்வார்ோம் பிராட்டி புருஷகாரமாக ஶரைவரைம் பண்ைி பின்பு ேம்வமச்
தசர்த்துக்சகாள்ளாேபடிவயக் கண்டு நமக்கு ஆத்மாத்மீயங்களில் ஏதேனுசமான்றில்
நவசயுண்டாக நிணனத்து ஸ்வப்ராப்ேிவயக் சகாடாேிருக்கிறாசனன்று நிஶ்சயித்து
“இவடயில்ணல யான் வளர்த்ே கிளிகாள் பூவவகள்காள் குயில்காள் மயில்காள்” என்று
சோடங்கி நான் வளர்த்ே கிளிசோடக்கமான பக்ஷிகாள்! சநஞ்சு சோடக்கமான
நமக்குள்ளவவசயல்லாம் ோன் சகாண்டு பரமபேம் முேலான ப்ராப்ய ஸ்ே₂லங்களிதல
உங்களிடத்ேில் ஆஶாபாஶங்கணள ருசிவா வநகதளாதட விட்டபின்சபாழியக்
காைவுமாட்டா ேிருக்கிறான். ஆவகயாதல, இன்று சோடங்கி உமக்கும் நமக்கும்
பைியில்ணலசயன்று ேம்முவடய ஆத்மாத்மீயங்களில் ஆவச ப₄க₃வத்ப்ராப்ேி
ப்ரேிப₃ந்ே₃கசமன்று வநராஶ்யத்வே யருளிச்சசய்வகயாதல அவவயுந் ேேீ₃யங்கதள
என்று தமாஹாந்ேராயிருக்க விரகில்ணல. “மடக்கிளிவயக் வககூப்பி வைங்கினாதள”
என்று ஜ்ஞாநாேி₄கரானால் அநுவர்த்ேிக்கக் குவறயில்ணலதய சயன்ன; விஷய
ப்ரவணையான சபண்டாட்டியும் ஸ்வகார்யபரரான புத்ரர்களும் இவன் வீேராக₃னாய்
நின்றான், நாம் ப்ரேிகூலராக வர்த்ேித்ோல் விட்டுப்தபாம், இவணன வஞ்சிக்க
தவணுசமன்று “மஹா ாஹத ாக்ேி க₄நகஞ்சுக வஞ்சிோந்ய:” என்கிற குலிங்க
ஶகுனிவயப் தபாதல “சோழுத்வேதயாம் சோண்டதராம்” என்று வஞ்சகராய்
ோழ்ச்சியாக ஒரு வார்த்வே சசான்னால் அத்வேக்தகட்டு ப்₄ரமித்து ஶிஷ்ய
புத்ரர்களாகிலும் ஜ்ஞாநாேி₄கர் ேேீ₃யத்தவந அநுவர்த்ேநீயசரன்று அருளிச் சசய்ோதர
இவவரக்கூட்டிக் சகாள்ளக் குவறசயன்சனன்று அவ்ர்களுக்கு இஷ்ட
விநிதயாகார்ஹனாய் விஷயப்ரவைனாய் ப₃த்₃ோ₃நுராக₃த்ோதல ேிரிந்ோல்
பூர்வஸித்₃ே₄ ம் ாரப₃ந்ே₄ம் தமலிட்டு ப்₄ரஷ்டனாய்ப்தபாம். ஆவகயாதல “சேிரிள
மடவார் ோழ்ச்சிவய மேியாது” என்கிறபடிதய அப்படிப்பட்ட வஞ்சகவரக்
கூட்டிக்சகாள்ளப் தபாகாேிதற.

24) உற் ற உறவினர்:

அவர்களானாலும் “ஆஹ்லாே₃ ஶீேதநத்ராம்பு₃ : புளகீக்ருேகா₃ த்ரவான்”
களாய் ஜ்ஞாநாநுஷ்டானங்கணள வடிவிதல சோவடசகாள்ளளாம்படி பரமவிரக்ேராய்
ப₄ க₃ வத்யந்ே ப்ரவைராய் த்யாஜ்தயாபாதேய த்யாக ஸ்வீகாரங்கணள யுவடயராய்
ப₄ ட்டவரப்தபாதல ப்ரவர்த்ேிக்குமவரானால் நாட்டிலுள்ள ஜ்ஞாநாேி₄ கசரல்லாவரயும்
ப்ரேிபத்ேி பண்ணுமாப்தபாதல விதஶஷ ப்ரேிபத்ேி பண்ணுமசோழிய ப்தரமாந்ேனாய்
விஷயப்ரவைனாய் அவர்கதளாதட ம் ரிக்கக் கூடாேிதற.

25) பு₃த்₃தி₄த் த்யோகம த்யோக ் :

அதுசவன்? “வீடுமின் முற்றவும்” என்று த்யாகத்வேச் சசால்லி த்யாக
ப்ரகாரத்வே யருளிச்சசய்யுமிடத்ேில், “நீர்நுமசேன்றிவவ தவர்முேல்மாய்த்து” என்று
“அஹம் மம” என்கிற அபி₄ ந்ேி குணலந்து அவனசேன்கிற ப்ரேிபத்ேி மாத்ரதம தபாரும்;
வா நமாக விட்டுப்தபான ப₄ரேச ௌபரி ப்ரப்₃ருேிகளுக்கும் பின்ணன ம் ாரம்
தமலிடுவகயாதல த்யாஜ்யசமன்கிற பு₃த்₃ேி₄விதஶஷதம த்யாகசமன்றருளிச்
சசய்ோரிதற. அது தபாராதோ சவன்னில்? அதுக்கர்த்ே₂ம் நன்றாகத் சேளிந்ோல்
அதுதவதபாரும். “வீடுமின் முற்றவும்” என்று ப்₃ராஹ்மைர்க்காக்கும்தபாது சில
கழித்துச் சிலகூட்டிக்சகாள்ள சவாண்ணாோப் தபாதல, எல்லாம் விடச்சசான்னால்,
தவணுமாகில் மமகார தூ₃ஷிேங்களான ோ₃ரபுத்ரக்₃ரஹ தேத்ராேி₃கணள விடலாம்;
ேிலவேலவத் து₃ர்விதவசமான தே₃ஹத்வே விடும்படிசயன்சனன்ன, காயிகமாக
த்யஜிக்குமது த்யாகமாகமாட்டாது. தே₃ஹத்ேிலாத்ம பு₃த்₃ேி₄யும் ேே₃நுபந்ேிகளில்
மமோபு₃த்₃ேி₄யுதம நன்றாக த்யஜிக்கதவணும். 9 “கர்தமந்த்₃ரியாைி ம்யம்ய ய
ஆஸ்தே மந ாஸ்மரந் | இந்த்₃ரியார்ோ₂ந் விமூடா₃த்மா மித்யாசாரஸ் உச்யதே”
என்கிறபடிதய பா₃ஹ்யவிஷயங்களிதல கர்தமந்த்₃ரியங்கணள தபாகாேபடி நியமித்துக்
சகாண்டு சநஞ்சிதல நிணனக்குமவன் மித்யாசாரசனன்று சசால்லப்படுமவனாவகயாதல
அம்மாத்ரம்தபாராது; அவஶ்யம் பு₃த்₃ேி₄த்யாகதம தவணும். காயிகமாக சவல்லாம்
விட்டுப்தபான ச ௌப₃ரி ப₄ரோ₃ேி₃களுக்கு மநஸ் ங்கமுண்டாய் ப₃ந்ே₄ம் வருவக
யாதல ப₃ஹிஸ்த்யாகம் பரித்யாகமாட்டாசேன்று, “மந ஏவ மநுஷ்யாணாம் காரைம்
ப₃ந்ே₄தமாேதயா:” என்கிறபடிதய காயிகமாக த்யஜிக்குமேிலும் பு₃த்₃ேி₄ ப்ராோ₄ந்யம்
சசால்லுகிறேித்ேணனசயாழிய த்யாஜ்யங்கசளன்றறிந்ேதபாதே தபாருசமன்று ப₃த்₃ே₄
ம் ாரியாய் விஷயப்ரவைனாய் ேிரியப்தபாகாேிதற.
த்யாஜ்யங்கசளன்றறிந்ேதுக்குப் ப₂லம் ேத்ப்ரேிபத்ேியுண்டாக தவணுமிதற.
ப்ரேிபத்ேியாவது ஸ்வரூபநாசகங்களான அஹங்கார விஷயப்ராவண்ய பா₄க₃வோ₃
பசாராேி₃களுக்கு விணளநிலம் தே₃ஹவிஶிஷ்டனான ோனாவகயாதல ேன்ணனக் கண்டால்
இறுக்கின கச்வசயும் முறுக்கின மீவசயும் சுைன்ற கண்களும் ோழ்த்ேிக்கட்டின
சோப்பாரமும் அழுத்ேிப்பிடித்ே வகயுமாய்க் சகால்ல வந்ே சத்ருவவக் கண்டாப்
தபாதல ப₄யப்பட்டு நிவர்த்ேிப்பித்து ரக்ஷிக்குமவனாவகயாலும் ேனக்கு ஶக்ேிப்ராப்ேி
களிரண்டு மில்லாவமயாதல அவணனதய கால்கட்டிக்சகாண்டு “பைிகண்டாய் சாமாதற”
என்றும், “உன்னடிக்தக கூய்ப்பைிசகாள்தள” என்றும், “கூவிக்சகாள்ளுங் காலமின்னங்
குறுகாதோ” என்றும், “அடிதயனடிகூடுவசேன்று சகாதலா” என்றும், “க்ருேக்ருத்யா:
ப்ரேீேந்தே ம்ருத்யும் ப்ரியமிவாேிேி₂ம்” என்று சசான்னாப்தபாதல இேினுவடய
நிவ்ருத்ேிவய ப்ரார்த்ேித்துக்சகாண்டு இேின் ம்ருத்யுவவ ப்ரேீக்ஷித்ேிருக்வகயும்;
தே₃ஹ ம்ப₃ந்ேி₃களான ோ₃ரபுத்ராேி₃கணளக் கண்டால் “தே₃ஹப₃ந்து₃ மாதஜாயம்
முமுதோஸ் ம்ஸ்ருோவிஹ – வவதே₃ஹ்யா இவ லங்காயாம் ஏககர்ண்யாேி₃
ங்க₃ம:” என்று இந்ே ம் ாரத்ேிதல முமுேுவுக்கு தே₃ஹ ம்ப₃ந்ே₄ம்
லங்வகயில் பிராட்டிக்கு ஏககர்ண்யாேி₃ ராே ஸ்த்ரீ ஹவா ம்தபாதல
து₃:க்க₂கரசமன்வகயாதல து₃ஸ் ஹமாய்த் தோற்றி, “ராே ாநாம் வே₃ம் க்ருத்வா
ூே₃யித்வாச ராவைம் | லங்காமுந் மூலிோம் க்ருத்வா கோ₃த்₃ரக்ஷ்யேிமாம்பேி:”
என்று பிராட்டிவயப்தபாதல ப்ரார்த்ேித்துக் சகாண்டு காலநிரீேைம் பண்ணுவகயும்.
இவவசயல்லாம் நிணனத்ேிதற “தவர்முேல் மாய்த்து” என்று கீழ்தவதராதட
மூலச்தச₂ேமாம்படி பரித்யஜிக்கதவணுசமன்று அருளிச்சசய்ேருளிற்று. அஹங்காரம்
தே₃ஹாத்மாபி₄மாந ரூபமாயும் – ஸ்வஸ்வாேந்த்ர்யரூபமாயும் த்₃விவிே₃ம்.
தே₃ஹாத்மாபி₄மாநம் பண்ைினால் ப்ரச்சந்ந சபௌ₃த்₃ே₃னாய் ம் ாரிகளிலும்
நிக்ருஷ்டேமனாய்ப் தபாம். ஸ்வேந்த்ரசனன்று நிணனத்ோனாகில் ப₄க₃வத்₃ரவ்யமான
ேன்ணன அபஹரித்ேவனாய் “கிம்தேந நக்ருேம் பாபம் தசாதரணாத்மாபஹாரிணா”
என்கிறபடிதய ஸீோபஹரைம் பண்ைின ராவைணனப்தபாதல நஶிக்கும். இப்படிப்பட்ட
அஹங்கார மமகாரங்களின் க்சரௌர்யத்வேயறிதயதே த்யாஜ்யசமன்றறிவகதய

9
Page-36
தபாருசமன்று வேலக்ருோேி₃களாதல மாம் ளமாம்படி ஶரீரத்வேப் சபருக்கப் பண்ைி
வமத்சேழுந்ே க₃னத்ே பிசல்களும் சநடிோய் வலிய ஶரீரங்களுமாய் விஷயப்ரவை
ராய்த் ேிரிகிறவர்கள் நித்ய ம் ாரிகளாய்ப் தபாவர்கள்.

26) பகவந் ோயோப் ரபோவ ் :

ஆனாலிக்காலத்ேில் ஜ்ஞாநாேி₄கரானாலும் விஷயா க்ேசித்ேராய்
அர்த்ோர்ஜந ேத்பரராய் ம் ாரத்ேிதல சபாருந்ேி வர்த்ேியாநின்றார்கதள அவர்கள்
ஜ்ஞாநாேி₄கர்களன்தறா இது விருத்₃ே₄மானால் ஏதுக்காக ப்ரவர்த்ேியாநின்றார்க
சளன்னில்? அது ப₄க₃வந் மாயாப்ரபா₄வம். “துயக்கறு மேியில் நல்ஞானத்துள்
அமரவரத் துயக்கும் – மயக்குவட மாவயகள் வானிலும் சபரியனவல்லன்” என்றும்,
“உன் மாயங்கள் தமணல வானவருமறியார்” என்றும், “இன்னமுசேனத்தோன்றி ஓவரவர்
யாவவரயும் மயக்க நீ வவத்ே முன்னமாயம்” என்றும், “அகற்ற நீ வவத்ே
மாயவல்ணலம் புலன்கள்” என்றும் சசால்லுகிறபடிதய எப்படிப்பட்ட ஜ்ஞாநாேி₄க
ரானாலும், “அநந்யாஶ் சிந்ேந்தோமாம் தயஜநா: பர்யுபா தே” என்றும், “ப₄க்த்யாத்
வநந்வயா ஶக்ய:” என்றும் அநந்யதயாகா₃ ஹமான ேன் ஸ்வரூபத்வே யறிந்து
வவத்தும் அபரமாத்ம வவராக்₃யமில்லாேவனாய் விஷயா க்ேசித்ேனானால்
ர்தவஶ்வரன் ேன்ணனயகற்ற தவணுசமன்று நினத்து நித்ய ூரிகணளயும் தமாஹிப்பிக்க
வல்ல மாயாஶக்ேியாதல து₃ர்விஷயங்களில் அத்யந்ே ப்ரவைராம்படி பண்ணுவித்து
10ேந்மூலமாக ோ₃ரபுத்ராேி₃ க்ேராய் ேத்₃ரேணார்த்ேமாக அர்த்ோர்ஜந ேத்பரராய்
ேந்மூலமாக அத வ்ய த வவேன்னில் நிரேராய் ேந்மூலமாக ராக₃த்₃தவஷ யுக்ேராய்
ேந்மூலமாக பூ₄ேத்₃தராஹிகளாய் அன்வறக்கன்று அஜ்ஞாந வர்த்ேகமாய்
பு₃த்₃ேி₄நாஶம் பிறந்து, “ ங்காத் ஞ்ஜாயதே காம:” என்று துடங்கி “பு₃த்₃ேி₄நாஶாத்
ப்ரைஶ்யேி” என்கிறபடிதய விநாஶத்வே யவடந்து தபாவர்கள். ஆவகயாதல
அஸ்க₂லிே ஜ்ஞாநரான நித்ய ூரிகணளயும் தமாஹிக்கப் பண்ணுகிற ப₄க₃வந்மாயா
ப்ரபா₄வ மித்ேணனசயாழிய அவர்கள் தோ₃ஷமன்று.
இந்ே ம் ார து₃ஷ்கர்ம ப்ரக்ருேி தோ₃ஷம் அவர்தமதல ஆதராபித்து அவமேி
பண்ைினானாகில் இவனுக்கதுவும் அநர்த்ேதஹதுவாம். அநுஷ்டா₂ன ஹீநமான ஜ்ஞாநா
ேி₄க்யத்வேக் சகாண்டு, “ே₄ர்மஜ்ஞ மய: ப்ரமாைம்” என்று ஶிஷ்டாசாரம் ப்ரமாை
சமன்றும், “யத்₃யோ₃சரேி ஶ்தரஷ்ட₂: ேத்ேதே₃தவேதரஜநா:” என்று ஶிஷ்டாசாரதம
ப்ரமாைமாகச் சசால்லப்பட்டேிதற என்று து₃ர்வா வநயாதல தகட்பார் சசவிபுவேக்
கும்படி விபரீோர்த்ே₂ங்கணளச் சசால்லுகிற ஜ்ஞாநலவ து₃ர்வே₃க்ேவர ே₄ர்மஜ்ஞராகக்
சகாண்டு மாயாதமாஹிேராய் அவராசரிக்கிற ாம் ாரிக நிஹீநக்ருத்யங்கணள
ஶிஷ்டாசாரங்களாக பு₃த்₃ேி₄பண்ைி “ஶோந்ோ₂: கூபம் ப்ரவிஶந்ேி” என்றாப்தபாதல
ோனாசரித்ோனாகிலும் விநாஶதம ப₂லிக்கும். ஆவகயாதல ேே₃நுஷ்டா₂ந அவமாந
அங்கீகாரங்களிரண்டுங் கூடாது. “ ுவ்யாஹ்ருோநி மஹோம் ுக்ருோநி ேேஸ்ே:
| ஞ்சிந்வந்ேீ₂ர ஆஸீே ஸிலஹாரீஸிலம்யோ₂” என்றும், “யாந்யஸ்மாகம்

10
அேன் மூலமாக
 ுசரிோநி – ோநித்வதயாபாஸ் யாநி” என்றுஞ் சசால்லுகிறபடிதய ாரேம
ஶாஸ்த்ரார்த்ே₂ ஜ்ஞாநாநுஷ்டா₂ந ம்பந்நரான மஹாத்மாக்கள் தமசலைச்
சசால்லுவகயன்றிக்தக தசேநருவடய ஹிேத்வேதய பார்த்து நன்றாக அருளிச்சசய்ே
ஶ்ரீ ூக்ேிகளிலும் ஸ்வபரவிநாஶம் வாராேபடி குறிக்சகாண்டு வர்த்ேிக்கிற
ேநுஷ்டா₂நங்கணளயுதம பரிஶீலித்துக்சகாண்டு ஸிலஹாரியானவன் அத்வேதய
தேடிக்சகாள்ளுமாதபாதல ப்₄ரம ப்ரமாோ₃ேி₃களாதல சசால்லுகிற வாக்யங்கணளயும்,
ேிருதமனி ஸ்வபா₄வத்ோதல சசய்கிற வ்யாபாரங்கணளயும் விட்டு ுசரிேங்கணள
ஆசரிக்கதவணுசமன்று சசால்லா நின்றேிதற. பா₄க₃வேவரயும் மாவய தமாஹிக்கப்
பண்ணுதமாசவன்னில்? “ஶ்ரீசோண்டரடிப்சபாடியாழ்வார் அஸ்க்க₂லிே ப்₃ரஹ்மசாரி
யாய் வகங்கர்ய நிரேராயிருந்து வவத்தும் தே₃வதே₃வி சயன்பாசளாரு தவஶ்வயவயக்
கண்டு தமாஹித்து பின்துடர்ந்து ப்ராப்ே விஷயவகங்கர்யத்வேப் சபாகட்டு அத்₄யந்ே
ப்ரவைராய் கலது:க்கங்கணளயும் அநுப₄வித்ோரிதற”. “சபரிய ேிருவடி ுமுக₂ன்
நிமித்ேமாக எம்சபருமாதனாதட எேிரிட்டானிதற”. மாயாப்ரபா₄வம் இதுவிதற.

27) ஈஶ்வரோபி ோநமு ் , ஸதோசோர்யோபி ோநமு ் :

ோ₃சார்யனபி₄மாநத்ேிதல பாே₃ச்சா₂வயதபாதல பிரியாதே வர்த்ேிக்கப்
சபறில் அவன் லீணலயிதல விநிதயாகங்சகாள்ளுவகக்கு இடமறும்படி பண்ணுவசனன்று
ேே₃பி₄மாநத்வே யதபக்ஷிக்கிறது. ஸ்வாபி₄மாநத்ேிதல சயாதுங்கினாவரயும் அவன்
லீணலயிதல விநிதயாகங்சகாள்ளுதமா சவன்னில்? கதலேர நிஸ்ப்ருஹராய்
நிரஹங்காரராய் பரமார்த்ேரானாசலாழிய, ப்ராக்ருே வஸ்துக்களிதல ருசியுவடயரா
னாலும், ோம் உத்க்ருஷ்டசரன்கிற வபி₄மாநமுவடயரானாலும், தே₃ஹத்ேிலும்
தே₃ஹ ம்ப₃ந்ேி₄களிலும் சபாருந்ேியிருந்ோலும் நாலுநாள் லீணலயிதல விநிதயாகங்
சகாள்ளுவகக்குக் குவறயில்ணல. “சேளிவுற்று வீவின்றி நின்றவர்க் கின்பக்
கேிசசய்யும் – ேீர்ந்ே வடியவர் ேம்வமத் ேிருத்ேிப் பைிசகாள்ள வல்ல” என்றும்
அர்த்ே₂ பஞ்சகமுள்ளபடி சேளிந்து, சேளிந்ேபடி நின்ற அநந்யப்ரதயாஜரான
தஶஷபூ₄ேவரயாய்த்து ஸ்வப்ராப்ேிதயாக்₃யராம்படி ேிருத்ேி நித்யவகங்கர்யங்
சகாண்டருளுவசேன்று ஆழ்வாரருளிச் சசய்ோரிதற. “நாம் ப₄க₃வத்₃ க்₃ருஹ
த்₃வாரபாலநம் பண்ணுகிதறாசமன்கிற அஹங்காரமுவடய ஜயவிஜயர்கணள முநிஶாப
வ்யாஜத்ோதல ராே தயாநிகளிதல ேள்ளிவிட்டானிதற.” இந்த்₃ரத்யும்நசனன்கிற
ராஜா ர்தவஶ்வரன் ேன்ணனதய த்₃யாநம் பண்ைிக்சகாண்டிருந்து ேன்தனாசடாத்ே
ப₄க்ேிநிஷ்டனில்ணலசயன்று சநஞ்சிதல யவனுக்குத் தோற்றினவாதற அகஸ்த்யஶாப
வ்யாஜத்ோதல குஞ்சரதயாநியிதல சிலகாலம் ேள்ளிவிட்டு, “சபாய்வக முேணலச்
சிவறப்பட்டு நின்ற வகம்மாவுக்கருள் சசய்ே” என்று சபாய்வகயிதல மகரக்₃ரஸ்ேனாய்
களிப்பாறி “த்₃ராஹி த்₃ராஹி” தகா₄ஷத்ோதல ஸ்தோத்ரம் பண்ை அவரகுணலயத்
ேணலகுணலய வந்து “ப₄க₃வேஸ்த்வராவய நம:” என்று ஜ்ஞாநாேி₃கரீடுபடும்படி வந்து
ரக்ஷித்ோனிதற”. ஆவகயாதல அஹங்கார விஷயப்ராவண்ய பா₄க₃வோ₃பசாராேி₃
களில் அந்வயமுண்டானால் ஜ்ஞாநப₄க்ேிகளிருந்ோலும் வ்யர்த்ேமாய் லீணலக்கர்ஹ
ராவர்கள். அவர்களிலும் ப₄க்த்யேிஶயமுள்ளவரானால் சிலகாலம் லீணலயிதல
 களிப்பாறும்படி பண்ைி பின்ணன யநுக்₃ரஹிக்கும். ஶுஷ்கஜ்ஞாந
வவராக்யங்கதளயானால் “பத்₃மதகாடி ஶோநாபி நேமாமி” என்கிறபடிதய யாவத்
காலமும் லீலார்ஹனாய் நித்ய ம் ாரியாய்ப்தபாம். ஆவகயாதல நாம்
ப₄க₃வே₃பி₄மாந அந்ே₃ர்ப்பூ₄ே₃ரல்தலாதமா நமக்கு ப₄யசமன்சனன்று இறுமாந்ேிருந்து
அஹங்கார விஷயப்ராவண்ய பா₄க₃வோ₃பசாராேி₃களிதல அந்வயிக்கக்கூடாது.
ப₄த்₃ே₄ ம் ாரிகளா யிருக்கவுங்கூடாது. “பூர்வகாலத்ேில் ஜம்பாேி₃ ராே ர்
ேனக்கு ப₄க்ேராயிருந்தும் பரத்₃தராஹிகளானவாதற அவர்கள் ேன்ணன யகன்று
தபாம்படி தமாஹஶாஸ்த்ரங்கணள ப்ரவர்த்ேிப்பித்து விபரீோர்த்ே₂ நிஷ்ட₂ராம்படி
பண்ைி சபாகட்டானிதற. அப்படிதய ுக்ருேவிதஶஷத்ோதல வவஷ்ைவ
க்₃ருஹங்களிதல பிறந்துவவத்தும் ஆ ுரப்ரக்ருேிகளாய் பூ₃ே₃த்₃தராஹிகளாய்
அர்த்ேகாம நிமித்ேமாக பா₄க₃வோ₃பசாரரானால் விபரீேஜ்ஞானத்வேப் பிறப்பித்து
கலஶப்₃ே₃ங்களுக்கும் விபரீோர்த்ே₂ங்கணள தோன்றுவித்து நிஷித்ோனுஷ்டா₂ந
ரேராம்படி பண்ைி ேனக்கசலாம்படி சபாகடும்.

28) புற ் மபோக்குணகக்கு மஹது:

அவன் புறம்தபாக்கிவிடுவகக்கு தஹதுக்கள் மூன்றிதற. “மற்தறார் சேய்வம்
தபைப்புறத்ேிட்டு” என்றும், “சநறிகாட்டி நீக்குேிதயா” என்றும், “அகற்ற நீ வவத்ே
மாயவல்ணலம்புலன்களாமவவ” என்றும், “பல நீ காட்டிப் படுப்பாதயா” என்றும்,
சசால்லுகிற தே₃வோந்ேர ாேநாந்ேர விஷயாந்ேரங்களிதல ப்ராவண்யம் ேன்பக்கல்
நின்றும் பிரிந்து தபாவகக்கு “வவத்ே மாயங்கள்” என்று ஆழ்வாரருளிச்சசய்ோரிதற.
இவவ மூன்றும் ேனித்ேனிதய அவன் விடுவகக்குடலாயிருந்ோலும் ஒன்றுக்சகான்று
க்ரூரமாயிருக்கும். இவ்வர்த்ேம் அவர் பாசுரங்களிதல தோன்றும். “தபாற்றி மற்தறார்
சேய்வம் தபைப்புறத்ேிட்டு” என்வகயாதல தே₃வோந்ேர ஸ்பர்ஶம் புறத்ேிட்ட
மாத்ரமாய், “சநறிகாட்டி நீக்குேிதயா” என்று உபாயாந்ேரங்களில் ேள்ளிப்சபாகடுவக
யாய், “பல நீ காட்டிப் படுப்பாதயா” என்றும், “இன்னங் சகடுப்பாதயா” என்றும்
விஷயாந்ேர ஸ்பர்ஶம் ஸ்வரூபநாஶமாம்படி பண்ைிவிடுவகசயன்று நிஸ் ம்ஶயமாக
வருளிச்சசய்ோரிதற. இப்படி ஸ்வரூபநாஶகமான விஷயாந்ேரமிதற ோ₃ரபுத்ராேி₃
ங்கம். தலாகத்ேிதல ஒரு ேுத்ரமநுஷ்யன் அபி₄மாநத்ேிசலாதுங்கினவள்
மற்சறாருவரிடத்ேில் ராவக₃யானால் சித்ரவே₃ம் பண்ைிப் தபாராநிற்க,
ர்வஸ்வாமியாய் கதலேர விலேைனாய் பரமதபா₄க்₃யனாய் ர்வஶக்ேியான
ர்தவஶ்வரணனயாஶ்ரயித்து ேே₃பி₄மானத்ேிதல ஒதுங்கி ஆகாரஷட்கத்ோதல
பிராட்டிதயாசடாத்ே இச்தசேநன் மாயாதமாஹிேனாய்க் சகாண்டு அவணனயும்
ோ₃ரபுத்ராேி₃கணளயும் ேன்னுவடய ராக₃த்துக்கு விஷய மாக்கினால் ராஜபா₄ர்வய
அஶ்வதஶாேகனிடத்ேில் கண்வவத்ோல் சித்ரவே₃ம் பண்ணுமாப்தபாதல நிக்₃ரஹித்துப்
சபாகடுமசோழிய ஸ்வதபா₄க₃த்ேில் கூட்டிக் சகாள்ளான்தற. அவனுக்கிப்படி அப்ராப்ே
விஷயம் அத்₄யந்ே து₃ஸ் கசமன்று அறிந்ேவராவகயாதல “வீடுமின் முற்றவும்”
என்றும், “நீர்நுமசேன்றிவவ தவர்முேல் மாய்த்து” என்றும், “பற்றிணலயாயவன்
முற்றிலடங்தக” என்றும், “உள்ளமுவரசசய லுள்ளவிம்மூன்வறயு முள்ளிக்
சகடுத்ேிவற யுள்ளிசலாடுங்தக” என்றும் பா₃ஹ்யவிஷய வா நத்யாகத்வே
விேி₄க்கிறாரிதற. அவவரப் பின்சசன்ற வாசார்யர்களும், “பிேரம் மாேரம் ோ₃ராந்
புத்ராந் ப₃ந்தூ₄ந்” என்று சோடங்கி கதலேரபரித்யாகபூர்வகமான ஸ்வீகாரத்வே
யருளிச்சசய்ோரிதற. ஆவகயாதல நாமரூபங்களாலும், “ ர்வே₄ர்மாம்ஶ்ச ந்த்யஜ்ய
ர்வகாமாம்ஶ்ச ாேராந் – தலாகவிக்ராந்ே சரசைௌ ஶரைம் தே வ்ரஜம் விதபா₄”
என்று இேில் சசான்ன வர்த்ே₂த்வே அநுஷ்டி₂யாதே மித்யா வசநிகள் சசால்லுகிற
வநச்தயாக்ேிகளாலும் ப்ரதயாஜநமில்ணல.
ஆனால், “பூ₄யிஷ்டா₂ந்தே நம உக்ேிம் விதே₄ம” என்றும், “த்வே₃ங்க்₄ரி
முத்₃ேி₃ஶ்ய கோ₃பி தகநசித் யோ₂ ேோ₂வாபி க்ருத் க்ருதோஞ்சலி: - அஞ்சலி:
பரமா முத்₃ரா க்ஷிப்ரம் தே₃வ ப்ர ாேி₃நீ” என்றூம் “எழுதுசமன்னு இதுமிவக” என்றூம்
அபி₄யுக்ேரும் அவன்ோனும் ஆழ்வார்களும் அஞ்சலிமாத்ரதம தபாருசமன்றும் அதுவும்
மிவகசயன்றும் பரிக₄ைநதவணளயில் ஒன்று இரண்டு என்று சோடங்கி இருபத்ோறு
என்றால் இருபத்ோறாமவன் நாதன என்று வருவசனன்றும் அத்யந்ே ுலபமாகச்
சசால்லுகிறசேன்சனன்னில்? ஆஶ்ரயதணாந்முக₂னான தசேநன் ஸ்வதோ₃ஷத்வேயும்
ஆகிஞ்சந்யத்வேயும் கண்டு ப₄யப்பட்டு மீளாேபடி ஶரண்யப்ரபா₄வஞ் சசால்லுகிற
ேித்ேணன. ஶரணாக₃ேரேைம் சசால்லுகிறவளவில் சசால்லுகிற வார்த்வேகளன்று.
ஸ்வதஶஷத்வாந்யதஶஷத்வங்கள் நிவர்த்ேமாய் ப₄க₃வத் விஷயத்ேிதல
வகவவத்ோல் பின்ணன க்ரமமாக “சபாய்தயவகம்வமசசால்லிப் புறதம புறதமயாடி
சமய்தய சபற்சறாழிந்தேன்” என்கிறபடிதய கண்டாதுபரியாக நல்வார்த்வே சசான்னாலும்
அதுசமய்யாம்படி ேணலக்கட்டவல்ல ர்வஶக்ேியானவன் காருண்யத்ோதல
அதபக்ஷிேமான வேி₄காரங்கசளல்லாம் ேன்னவடதய ஸித்₃ேி₄க்குசமன்று அப்படி
ுலபமாகச் சசால்லிற்சறன்று சகாள்ளதவணும். இப்படிக் சகாள்ளாதே அதுதவ
சபாருசளன்றால் கர்மஜ்ஞாநாேி₃களும் தவண்டா, ப₄க்ேிப்ரபத்ேிகளும் தவண்டா,
ஆசார்யாபி₄மாநமும் தவண்டா, வவஷ்ைவத்வமும் தவண்டா, தே₃வோந்ேர
நிவ்ருத்ேியும் தவண்டா, ஶாஸ்த்ரார்த்ேங்களும் தவண்டா, அக்ருத்யகரணாேி₃
பா₄க₃வாோபசார பர்யந்ேமான நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டானத்துக்கும் ப₄யப்பட தவண்டா,
இஷ்டமானபடி ப்ரவர்த்ேித்து ஒருக்கால் ஓரஞ்சலி பண்ைினால் கார்யகரமாசமன்னு
மர்த்ே₂ம் ப்ர க்ேமாய் தமாேஶாஸ்த்ரத்துக்கு ப்ரதயாஜநமில்ணலயாய் ஆழ்வாராசார்
யர்களுவடய மறுவற்ற வசநாநுஷ்டானங்களும் வ்யர்த்ே₂மாய் விஷயவவலேண்யத்
துக்கும் துச்சத்வம் வரும்.

29) ஆமக்ஷப ஸ ோதோநங் கள் :

தவே₃ம் சசான்னால் அர்த்ே₂வாே₃சமன்னலாம், ருஷிகள் சசான்னால் ப்₄ரம விப்ரலம்
பா₃ேி₃ தோ₃ஷங்கள் சசால்லலாம், ஈஶ்வரன் சசான்னால் ோம ஜந தமாஹக
வாக்யங்கசளன்னலாம், மயர்வறமேிநல மருளப்சபற்று தசேநருவடய ஹிேத்ேிதல
ப்ரவர்த்ேிக்கிற யோே₃ர்ஶந் ாமர்த்யமும், யோத்₃ருஷ்டார்த்ே வாேித்வங்களு
முவடய ஆழ்வார், “சபாய்யில் பாடலாயிரம்” என்று அ த்ய கந்ேமில்லாேபடி
அருளிச்சசய்ே ப்ரபந்ேத்ேில், “சோழுசேைன் மனதன” என்று அஞ்சலி மாத்ரதம
உஜ்ஜீவநதஹதுவாசமன்றும், “பத்துவடயடியவர்க்சகளியவன்” என்று ப₄க்ேிதலஶ
முவடயார்க் சகளியசனன்றும், “புரிவதுவும் புவகபூதவ” என்றூ ஏதேனுசமாரு புவகயும்
புஷ்பமும் ஆபி₄முக்ய ூசகமாக மர்ப்பித்ோல் அதுதவ தபாருசமன்றும்,
“கண்ணுள்தள நிற்கும் காேன்வமயால் சோழில் எண்ைிலும் வரும்” என்று பரமப₄க்ேி
பரிக₄ைவநகளுக்சகாக்க முகங்சகாடுக்குசமன்றும், “கண்டாதய சநஞ்தச கருமங்கள்
வாய்க்கின்று – ஓசரண்டாணுமின்றிதய வந்ேியலுமாறு” என்று ‘அவன் அதபோ
நிரதபேமாக அருளும்படி கண்டாதய சநஞ்சதம’ என்றும், “சிற்றதவண்டா சிந்ேிப்தப
யவமயும்” என்று பரக்கசவாரு வ்யாபாரம் பண்ைதவண்டா, இச்சாமாத்ரதம தபாரும்
என்றும் இப்புவடகளிதல ஆஶ்ரயைம் ுகரமாம்படி சசால்லி, “சரைமாகும் ேனோள
வடந்ோர்க்சகல்லாம் – மரைமானால் வவகுந்ேங் சகாடுக்கும் பிரான்” என்று ேன்
ேிருவடிகணளப் பற்றினார்க்சகல்லாம் அநிஷ்டநிவ்ருத்ேி பூர்வதகஷ்ட ப்ராப்ேிக்குத்
ோதன உபாயமாய் ஶரீரவிதமாசாநந்ேரம் பரமபேங் சகாடுக்குசமன்று அருளிச்சசய்ேது
சபாய்தயாசவன்னில், இதுக்கு மாோநம் மதுரகவியாழ்வார் கண்ைிநுண்சிறுத்
ோம்பில் அருளிச் சசய்ோரிதற. எங்ஙதனசயன்னில், “அன்ணனயாயத்ேனா சயன்ணன
யாண்டிடும் ேன்வமயான்”, என்றூ இவ்வாழ்வார் முந்துற முன்னம் இச்தசேநரஞ்சாேபடி
மாத்ருவத் வத் லராய் ஶரண்யப்ரபாவஞ் சசால்லி வஶீகரித்து உபலாளநம் பண்ைி
அநந்ேரம் ப₃த்₃ே₄ ம் ாரிகளாய்ப் தபாகாேபடி பித்ருவத் ஹிேபரராய் ஶரணாக₃ே
ரேைஞ்சசால்லி வஶீகரித்து ம்மேிக்கப் பண்ைி சயன்ணனயாண்டாசரன் றருளிச்
சசய்ோரிதற. அோவது ப்ரவஜயினுவடய க்₃ரந்ேிவய சிகித்ஸிப்பிக்கும்தபாது
மாோவானவள் வாயிதல ஸ்ேந்யங்சகாடுத்து பிோவானவன் அருதகயிருந்து இருவருங்
கூடி, ‘தபாய்த்து, தபாய்த்து’ என்று உபலாளித்து க்ரமக்ரமமாக ஶஸ்த்ராக்₃நி
கர்மங்களாதல நிர்த்துடமாக்கி ரக்ஷிக்குமாப்தபாதல இவ்வாழ்வார் முந்துறமுன்னம்
“சோழுசேழு” என்று சோழுவகதய தபாருசமன்று சசால்லி அநந்ேரம் “வீடுமின்
முற்றவும்” ேத்வ்யேிரிக்ேங்களான பஶு புத்ர மித்ர களத்ர க்₃ருஹ தேத்ராேி₃யான
மஸ்ேமும் விடுங்தகாசளன்ன, அநாேி₃யாக வா வந பண்ைிப்தபாந்ே விஷயங்கணள
கடுகவிடப்தபாதமா அவணன யாஶ்ரயித்து க்ரமமாக விடுகிதறாசமன்ன; அது கூடாது,
சண்டாளார் வஸித்துப்தபாந்ே ஸ்ேலத்வே ப்₃ராஹ்மைர்க்காக்கும்தபாது சிலவற்வறக்
கூட்டிக் சகாடுக்கப்தபாதமா? “அஹம்தமேி சண்டாள:” என்று அஹங்கார மமகார
தூஷிேமானவவசயல்லாம் “பவந்ேி ர்தவ ப்ரேிகூலரூபா” என்று நிணனத்து “வீடு
சசய்து உம்முயிர் வீடுவடயானிவட வீடுசசய்ம்மிதன” என்று அவவசயல்லாம் விட்டு
ஆத்ம மர்ப்பைம் பண்ணுங்தகாசளன்று உபதேஶித்து ேிலவேலவத் து₃ர்விதவசமான
தே₃ஹத்வேயும், ேேநுப₃ந்ேி₄களாய் விடமாட்டாே பா₃ர்யாபுத்ராேி₃கணளயும் ேது₃ஜ்
ஜீவநதஹதுவான க்₃ருஹதேத்ர ே₃நோ₃ந்யாேி₃ கணளயும் எப்படிவிடதவணுசமன்ன
“நீர்நுமசேன்றிவவ தவர்முேல் மாய்த்து இவற தசர்மின்” என்று தே₃ஹத்ேில்
அஹம்பு₃த்₃ேி₄யும் ஆத்மாவில் ஸ்வாேந்த்ர்ய பு₃த்₃ேி₄யும் கீழ்தவதராதட மூலச்
தச₂ேமாம்படி நிவர்த்ேித்துக் சகாண்டு ஸ்வாமிவய தசரப் பாருங்தகாசளன்று
அருளிச்சசய்ோர்.
 30) அஹங் கோர கோரங் கணள மவர்முதல் ோய் க்ணக:
இவவ தவர்முேல் மாய்த்ேிருக்வகயாவது: இந்ே ஶத்ரு து₃ர்வர்க்க₃மான
ஶரீரத்வே ேன்ணன ஹிம்ஸிக்கிற ஶத்ருவாக நிணனத்து, ேேி க்ஷீராஜ்யாேி₃களாதல
வளர்த்துக் சகாள்ளாதே, ஜாத்₃யாஶ்ரய நிமித்ே தோ₃ஷங்களில்லாேபடி பரிஶுத்₃ே₄
த்₃ரவ்யங்கணள சபருமாளுக்கமுது சசய்யப்பண்ைி, த்ோோ₄ரைமாத்ரம் ப்ர ாே₃
ப்ரேிபத்ேிதயாதட லக்₃வாஶியாய், இந்த்₃ரியங்களுக் கிடங்சகாடாதே, இத்வே
நிக்₃ரஹிக்கிற தபவரக் கண்டு பரமாப்ேராக நிணனத்து, இதுக்கு வர்ே₄கரானாவர
ஶத்ருக்களாக பு₃த்₃ேி₄ பண்ணுவகயுமாய்த்து; இவ்வாத்மவஸ்து ேதே₃கதஶஷமாய்
ேதே₃கபரேந்த்ரமுமா யிருக்குசமன்று பு₃த்₃ேி₄பண்ணுவகயுமாய்த்து, அஹங்காரம்
த்யாஜ்யசமன்று ப்ரேிபத்ேி பண்ணுவக. இனி ேே₃நுப₃ந்ேி₄களான ோ₃ரபுத்ராேி₃கணள
லங்வகயில் பிராட்டிக்கு ஹிம் கரான ஏககர்ண்யாேி₃ ராேஸிகணளப்தபாதல நமக்கு
பா₃ே₃கசரன்று நிணனத்து “அ க்ேிரநபி₄ஷ்வங்க: - புத்ரோ₃ரக்₃ருஹாேி₃ஷு” என்கிற
படிதய ேத்₃ ம்ஶ்தலஷ விஶ்தலஷங்களில் ுக₂:து₃:க₂ங்களின்றிக்தக இவர்கதளாடு
இருக்குமிருப்பு அக்₃நிகல்பமாய் பரிேபித்துக் சகாண்டிருக்குமன்றாயிற்று மமகாரம்
த்யாஜ்யசமன்று ப்ரேிபத்ேி பண்ணுவக. ஆவகயாதல “ஶவரஸ்து ங்குலாம் க்ருத்வா
லங்காம் பரப₃லார்ே₃ந: | மாம்நதயத்₃யேி₃காகுஸ்ே₂: ேத்ேஸ்ய த்₃ருஶம்ப₄தவத்”
என்று அதபக்ஷித்ேிருக்கிற பிராட்டிவயப் தபாதல சிவறக் கூடமான ஶரீரத்வேயும்
ராவைணனப்தபாதல ஆத்மாபஹாரியான து₃ர்தமாஹத்வேயும் ராேஸிகணளப்தபாதல
பாேகரான ோ₃ரபுத்ராேி₃ ங்கத்வேயும் விடுவித்து என்ணன கடாக்ஷிப்பது எந்நாளாக
வற்தறா சவன்று அதபக்ஷித்துக்சகாண்டிருக்குமன்றாயிற்று அஹங்கார மமகாரங்கணள
தவர்முேல் மாய்க்வகசயன்று சசால்லப்பட்டது.

31) ஆமக்ஷப ஸ ோதோநங் கள் :

இப்படியான வார்த்ேி பிறவாதே வாங்மாத்ரத்ோல் பலிேமாகாதே! ர்ப்பேஷ்டம்
புடவவயால் துவடத்ோல் தபாகாேிதற. அதுசவன்? நமஸ் ாதல அசித்வத்
பாரேந்த்ர்யத்வே விேித்ேிருக்க அவணன நிர்ப்ப₃ந்ேித்து ோமார்த்ேராய் ப்ரார்த்ேிக்கக்
கூடுதமா? இத்ோல் ஸ்வரேதை ஸ்வாந்வயம் வாராதோசவன்னில்; இது வந்தேறி
யன்றிக்தக வகங்கர்யப்ரார்த்ேணனவயப்தபாதல ேத்ப்ரேிப₃ந்ே₃கமான அவித்யாகர்ம
வா நா ப்ரக்ருேி ம்ப₃ந்ே₄ நிவ்ருத்ேி ப்ரார்த்ேணன ஸ்வரூபாநுப₃ந்ேி₃யாயிருக்கும்.
வ்யக்ே சதுர்த்ேியிதல வகங்கர்ய ப்ரார்த்ேணனதபாதல இந்ே நம: பேத்ேிதலயிதற இந்ே
விதராேி₄ நிவ்ருத்ேி ப்ரார்த்ேணன ப்ரகாஶிப்பது. வகங்கர்ய ப்ரார்த்ேணனதபாதல
இப்பே₃த்ேில் ப்ரார்த்ேணனசயன்று முண்டு. இேில் அவித்யாேி₃களும் கழியுண்ணுசமன்று
முமுேுப்படியிதல அருளிச்சசய்ோரிதற. எம்சபருமானாரும் க₃த்₃யத்ரயத்ேிதல நமஶ்
ஶப்₃ோ₃ர்த்ே₂த்வே அருளிச்சசய்கிறவிடத்ேில் “மதநாவாக்காவய”ரித்யாேி₃ சூர்ணை
யாதல இவ்விதராேி₄ நிவ்ருத்ேி ப்ரார்த்ேணனவய அருளிச்சசய்ோரிதற. இனி
ஸ்வரேதை ஸ்வாந்வயம் வருவது ேன்ணனத்ோதன ரக்ஷித்துக் சகாள்ள தவணுசமன்று
கர்மதயாகா₃த்₃யுபாய ப்ரவ்ருத்ேியில் அந்வயித்ோலிதற பரேந்த்ரனுக்குக் கூடாது.
வகங்கர்ய ப்ரார்த்ேணனயுந் ேத்விதராேி₄ நிவ்ருத்ேி ப்ரார்த்ேணனயும் விட்டால் ஸ்வரூபதம
நஶித்து உபாதயாதபயங்களில் அந்வயமின்றிக்தக சயாழியுமிதற. ஸ்வரேதை
ஸ்வாந்வய நிவ்ருத்ேி சயன்றது ப₄க₃வத்ப்ரவ்ருத்ேிவிதராேி₄ ஸ்வப்ரவ்ருத்ேி நிவ்ருத்ேி
சயன்று அங்கீகரியாதே நமக்கு ரேைத்ேிலந்வயமில்ணல, விதராே₄ங்கசளன்று
நிதஷேங்கணள த்யஜிக்வக ஸ்வரேைமாகாதோசவன்று அவற்வறச் சசய்யப்புக்கால்
ஸ்வரூதபாதபய அேி₄காரங்கள் மூன்றும் த்₃வம் மாய் நிர்மூலங்களாய்ப் தபாமாவக
யாதல வகங்கர்ய வ்யேிரிக்ே ஸ்வப்ரவ்ருத்ேி நிவ்ருத்ேிதய என்று அங்கீகரிக்க தவணும்.
ஆனால், ஶ்ரீவசனபூ₄ஷைத்ேில் ப்ரக்ருேி ம்ப₃ந்ே₄ நிவ்ருத்ேி ப்ரார்த்ேணன
அவனுக்கபி₄மேசமன்று சசால்லுகிறசேன்சனன்னில்? ஆழ்வாவரப் தபான்ற பரமார்த்ே
ருண்டானால் “ேிருமாலிருஞ்தசாணலமணலதய – ேிருப்பாற்கடதல சயன்ேணலதய” என்கிற
படிதய ேம்முவடய ஶரீவரகதே₃ஶத்ேிதல இரண்டு மூன்று ேி₃வ்ய தே₃ஶங்களில் பண்ணு
மாே₃ரத்வேச் சசய்ேபடியாதல ர்தவஶ்வரனுக்கிந்ே பரமார்த்ேருவடய ேிருதமனி
“ேதைபிதே யத்₃விரதஹாேிது₃ஸ் ஹ:” என்கிறபடிதய அத்யந்ோபிமே மாயிருக்கு
சமன்வகக்காகச் சசான்னேித்ேணன சயாழிய ஆர்த்ேராகக்கூடாசேன்றால் விஷய
வவலேண்யாநுகு₃ைமான வார்த்ேிதய யில்ணலயானால் அேி₄காரியன்றிக்தக
மூட₃ராய்ப் தபாம். அப்படி யவனுக்கபி₄மேசமன்று அருளிச்சசய்ே வாழ்வாதர (மங்க
சவாட்டுன்மாவய) என்று கால்பிடித்து (ேிருவாணை நின்னாணை) என்று ஆணையிட்டு
ப்ரார்த்ேித்து ஶரீரவிதமாசநம் பண்ணுவித்துக் சகாடுதபானாரிதற. இவனுக் கார்த்ேி
யுண்டானாலிதற அவனுக்கபி₄மேமாவது. இல்ணலயாகில் காமபரவஶனானால் ம் ாரிக
ளிதல இவசனாருவனாய் விடுமாவகயால் ஆர்த்ேனாமவதன அேி₄காரி; அவனுக்கு
தே₃ஹத்ேிலும் ேே₃நுப₃ந்ேிகளிலும் ர்ப்பவத் ப₄யமுண்டானால் அஹங்கார மமகாரங்
கள் நஶிக்கும்; இல்ணலயாகில் அவித்₃யா ேரு ம்பூ₃ேி₃ பீ₃ஜம் முணளத்து ஶேஶ:
பணைத்து அர்த்ேகாமாதபவேகளும் ராக₃த்₃தவஷங்களும் தஶாக தமாஹங்களும் பாப
புண்யங்களும் ுக₂து₃க்₂கங்களூம் அபி₄வ்ருத்ேமாய் எப்படிப்பட்ட ஜ்ஞாந
வானானாலும் ப₃த்₃ே₃ ம் ாரியாய் சகட்டுப்தபாம். இத்வேசயல்லாம் நினத்து
“நீர்நுமசேன்றிவவ தவர்முேல் மாய்த்து” என்று ஶரணாக₃ே லேைம்
சசால்லுகிறவிடத்ேில் ஆழ்வார் அருளிச்சசய்ோர்.
இனி “பத்துவடயடியவர்க் சகளியவன்” என்று ச ௌலப்₄யத்வேச் சசால்லி,
“வைக்குவடத் ேவசநறி வழிநின்று” என்று கீ₃ோஶாஸ்த்தராக்ேமான ப₄க்ேி
ப்ரபத்ேிகளிதல யந்வயிங்தகாசளன்று சசால்லி, “புரிவதுவும் புவக பூதவ” என்று
ஸ்வாராே₃த்வஞ் சசால்லி, “கழிமின் சோண்டீர்கள் கழித்துத் சோழுமின்” என்று
பா₃ஹ்ய விஷய ங்கமற்றுத் சோழுோராகில் ஸ்வப்ராப்ேிவயக் சகாடுக்குசமன்று
சசால்லி, “எண்ைிலும் வரும்” என்று சசால்லியும், “நீயும் நானு மின்தனர்நிற்கில்
தமல்மற்தறார் தநாயுஞ்சார் சகாடான் சநஞ்சதம” என்றூ சசால்லியும், “சிற்றதவண்டா”
என்றூ சசால்லி, “புன்வமயிலாேவர்க்கும் வாழ்துணையா” என்று சசால்லியும்,
“மரைமானால் வவகுந்ேங் சகாடுக்கும் பிரான்” என்று சசால்லி, “சமய்யனாகும்
விரும்பித் சோழுவார்க்சகல்லாம், சபாய்யனாகும் புறதம சோழுவார்க்சகல்லாம்” என்றூ
சசால்லியும், இப்படி ப்ரே₂மத்ேிதல ஶரண்ய ப்ரபா₄வம் சசான்னபின்பு, ஶரணாக₃ே
ரேைம் ஶிக்ஷிக்வகயாதல அது ருச்யுத்பாேநார்த்ே₂மாகவும் இது ேனக்குண்டாக
தவண்டும் ஸ்வரூபசமன்றுங் சகாள்ளதவணும்.

32) ஶரண்யப் ரபோவ ் பபோய் யோ?

ஆனால் ஶரண்யப்ரபா₄வம் சபாய்தயாசவன்னில் அன்று. “அபிதசத் ுது₃ராசாதரா
ப₄ஜதேமாமநந்யபா₄க்” என்று சோடங்கி அருளிச்சசய்ேபடிதய முன்பு மிகவும் து₃ராசார
னானாலும் அவருக்கநந்யனாய் ப₄ஜித்ோனாகில் கடுக விலேைனா யுஜ்ஜீவிக்கும் –
உத்ேரகாலத்ேிலும் அவ்வா வநதய அநுவர்த்ேித்ோல் அது ஶமித்து அநுப₄வ
தயாக்₃யனாமளவும் நாலுநாள் விளம்ப₃மித்ேணன தபாக்கி பலஸித்₃ேி₄யிதல
கண்ைழிவில்ணல. ராஜபுத்ரனானவன் சில சபண்பிள்ணளகணள ேன்னபி₄மாநத்ேிலிட்டுக்
சகாண்டு ப்ராப்ே சயௌவனரானால் தபா₄க₃த்ேிதல கூட்டிக்சகாள்ளுமாதபாதலயும்,
கர்ஷகனானவன் க்ருஷி பண்ணுகிறவளவில் சநல் வித்ேி முணளத்ேவாதற அறுத்து
பு₃ஜிக்கமாட்டாதன, வளர்த்து கணளயறுத்து ப₂லித்ேபின்பு அநுப₄வதயாக்₃யமாம்படி
ர ாந்நமாக்கி பு₃ஜிக்குமாப்தபாதல ர்தவஷ்வரனும் வவலேண்யாநுகு₃ைமாக
ேிருத்ேி விநிதயாக₃ங்சகாள்ளும். ஆவகயாதல, இஜ்ஜந்மத்ேில் சரமகாலத்ேிதலயா
னாலும் இல்ணலயாகில் மற்சறாரு ஜந்மத்ேிலானாலும் தயாக்₃யனாம்படி ேிருத்ேிச்
தசர்த்துக் சகாள்ளுமவனாவகயாதல ம்ப₃ந்ே₄த்ேி லந்வயமுண்டானால் யாவத்
காலமும் ப₃த்₃ே₄ ம் ாரியாய் விஷயப்ராவண்ய முவடயனாம்படி விட்டுக் சகாடான்.
“நதம ப₄க்ே: ப்ரைஶ்யேி” என்று சசால்லி வவத்ோனிதற. “அடியவர வல்விணனத்
துப்பாம் புலணனந்தும் துஞ்சக் சகாடான்” என்று ஆழ்வாரருளிச் சசய்ோரிதற. நம்பிள்ணள
பின்பைகிய நாயனார் சபருமாள் ஜீயர்மடத்ேில் ஒருநாள் எழுந்ேருளியிருக்க
ஶ்ரீபாேத்துமுேலிகள் எல்லாரும் ப்ராப்யம் ஸித்₃ேி₄க்கும்தபாது ஆழ்வாருவடய
அவஸ்வேயுண்டாய்ப் தபாேதவண்டியிரா நின்றது, அந்நபாநாேி₃கதளாதட
கூடியிருக்கும் நாங்கள் என்சசய்யக்கடவசேன்று விண்ைப்பஞ்சசய்ய பிள்ணளயும் அந்ே
அவஸ்வே பிறந்ேேில்ணலதயயாகிலும் ஸ்தூ₂லஶரீரம் கழிந்து தபாமிடத்ேில்
ஸ்வப்ராப்ேிக்கு முன்தன இவ்வவஸ்வே₂வயப் பிறப்பித்து எம்சபருமான் கார்யம்
சசய்யுசமன்றருளிச் சசய்ோர். அேி₄காரிவயப் சபறாவமயாதல அவோரங்களி
லவனிருக்கும்படி சயன்சனன்னில், சமய்சவளுத்து நாக்குவற்றி யிருக்குசமன்று பிள்ணள
யருளிச் சசய்ோர். அோவது அேி₄ காரிவயப் சபறாவமயாதல சமய்சவளுத்து,
சபற்றாலும் ப்ரதயாஜநாந்ேரபரராவகயாதல மயிர்பட்டதசாசறன்று நாக்குவற்றியிருக்கு
சமன்று பிள்ணள யருளிச்சசய்ோசரன்வக. ஆவகயாதல அநந்ய ப்ரதயாஜநனாயிருக்கு
மேி₄காரி எம்சபருமான் தேடிப்பிடிக்கிலும் ுது₃ர்லப₄மாயிருக்கும். “அநந்ய
ப்ரதயாஜநணன விரவஜக்கு அக்கவரயிதல காைலாம், இவ்விபூ₄ேியில் காைவரிது”
என்று ப்ரதமயரத்னத்ேிதல அருளிச்சசய்வகயாதல ுது₃ர்லப₄ம்.
 33) ப் ரபத்தி ஸுகமரோபோய ோ?
ப்ரபந்நனானாலும் இப்படிப்பட்ட வருவமயுண்டானால் ுகதராபாயசமன்கிற
சேன்சனன்னில்? உபாயாந்ேரங்கள்தபாதல து₃ஷ்கரப்ரவ்ருத்ேி ாத்₄யமின்றிக்தக
நிவ்ருத்ேி ாத்₄யமாவகயாதல ுகரமாயிருக்குமிதற. இவனுவடய து₃ர்வா நா
ப₃லத்ோதல இது து₃ஷ்கரசமன்று தோற்றுமசோழிய யஜ்ஞ ோ₃ந ேதபா த்₃யாந க்ருச்ர
சாந்த்ராயை பலமூலாசநாேி₃ காயக்தலஶங்கசளான்றுமில்ணலதய. எல்லாவற்றி
னுவடய நிவ்ருத்ேிதயயிதற இதுக்கதபக்ஷிேம். இம்மாத்ரமுமில்ணலயானால் நித்ய
ம் ாரியாய்ப் தபாமதுதவ ப₂லம். இது ுகரமானால் “ மஹாத்மா ுது₃ர்லப₄:”
என்றும், “ஓசராருவருண்டாகிலத்ேணன காண்” என்றும் சசால்லுகிறசேன்சனன்னில்?
“த்ரிபி₄ர்கு₃ைமவயபா₄வவ: ஏபி₄ஸ் ர்வமிேம் ஜக₃த் – தமாஹிேம் நாபி₄ஜாநாேி”
என்று த்ரிகு₃ைதுரத்யயநாேி₃ ப₄க₃வந்மாயா ப்ரபா₄வத்ோதல நிவ்ருத்ேி பிறவாேிதற;
அத்ோதல து₃ர்லப₄சமன்றருளிச் சசய்ோர். ஆனால், ப்ரக்ருேி வஶ்யனான தசேநனுக்கு
இவ்வேி₄காரம் பிறக்கும்படி சயன்சனன்னில்? இது ேன்னாலும் பிறராலும் பிறப்பித்துக்
சகாள்ளசவாண்ணாது; ப₄க₃வத்கடாேமடியாக லபி₄த்ே ோ₃சார்ய ப்ர ாே₃த்
ோதல பிறக்கக் குவறயில்ணல. “மரங்களுமிரங்கும் வவக” என்று ோ₃சார்ய
ன்னிேியில் ஸ்ோவரங்களுங்கூட ஆத்மகு₃தணாதப₄ேராகச் சசால்லா நின்றேிதற.
தகவல ப₄க₃வத்ப்ர ாே₃மடியாக தகா லதகா₃குல சராசரங்கள் ேத்₃கு₃ணைக
ோ₄ரகராய் முக்ேிதயாக்₃யரானாரிதற.

34) பகவத் கடோக்ஷ ் :

ஆனால் கடாேமடியாக வருமவற்றுக்கு இவன்தமதல ஸ்வாேந்த்ர்யத்வேயிட்டு,
“இே₃ம் குரு – இே₃ம் மாகார்ஷீ” என்றும் ஶாஸ்த்ரங்களும் ருஷிகளும் ஆழ்வார்களும்
ஆசார்யர்களும் ஶிக்ஷிக்கிறசேன்சனன்னில்?
ர்தவஶ்வரன் சில ஆத்மாக்கணள உஜ்ஜீவிப்பிக்கும்தபாது ஆத்மகு₃ைங்களுண்
டாகப் பண்ைி வகக்சகாள்ள தவண்டுவகயாதல ோன் கண்காைவந்து வாய்ேிறந்
ேருளிச் சசய்யாவமயாலும், ோன் உஜ்ஜீவிப்பிக்க நிணனத்ேவர் த்யாஜ்தயாபாதேயங்க
ளறிவகக்காக சகாடிவயக் சகாள்சகாம்பிதல ஏற்றுவகக்குச் சுள்ளிக்கால்
நாட்டுவாவரப்தபாதல ாமாந்ய ஶாஸ்த்ரமும், ேன்ணனக் கடுகப்சபறுவகக்கு விதஶஷ
ஶாஸ்த்ரமு முண்டாக்கி; “ஜக₃துத்ப₄வ ஸ்ேிேி ப்ரணாஶ ம் ாரவிதமாசநாேி₃கள்”
அவனுக்கு லீணலயாவக யாதல ஒரு குைமைணனப் பண்ைி காக்வகப்சபான்ணனயிட்டு
பாலர் லீலார ங் சகாண்டாடுமாதபாதல சதுர்முக₂ணனயுண்டாக்கி அவனுக்கும்
ருத்ரனுக்கும் அந்ேர்யாமியாய் ஸ்ருஷ்டி ம்ஹாரங்களும் ஸ்தவநரூதபை நின்று
ஸ்ேிேியும் பண்ணுமாப்தபாதல, ம் ார விதமாசநத்துக்கும் பராங்குஶ பரகால
நாே₂யாமுந யேி₃வராேி₃கணள யுண்டாக்கி அவர்களாதல விதஶஷ ஶாஸ்த்ரத்வே
ப்ரவர்த்ேிப்பித்து ேன்ணனச் தசர்த்துக்சகாள்ள நிணனத்து இவர்கணள ேந்மூலமாக
உஜ்ஜீவிக்கும்படி பண்ணுவித்ே கட்டணளயாவகயாதல; க்ருபாபரேந்த்ரரான முக்ேி
தயாக்₃யர் ப்ரமாை பரேந்த்ரராய் ஶாஸ்த்ரங்களும் ஶிஷ்டர்களும் சசால்லிவவத்ே
அர்த்ேங்கசளன்று விஶ்வஸிக்கும்படி அந்ேராத்மாவாய் ப்தரரிக்க ேேநுகு₃ைமாக
ப்ரவர்த்ேித்துக் சகாண்டு இருக்வகக்காக ஶிக்ஷித்ோரித்ேணன:
வா நாதூ₃ஷிேருக்கு, “உபதே₃தஶா நிரத்ேக:” என்று அப்ரதயாஜகம். அவனுக்கு
இவனுஜ்ஜீவிக்க தவணுசமன்கிற க்ருவப நித்யமாகச் சசல்லாநின்றாலும் தசேநருவடய
பூர்வக்ருே புண்யாபுண்யங்கள் ேீரவநுப₄வித்து வா வநசகாண்டு ப்ரவர்த்ேிக்க
தவண்டுமளவிதலயன்றி கடாே ப்ர ரைமாகாவமயாதல ேனக்தகறவிடம்
சபறுமளவும் அவ ரம் பார்த்துப் சபற்றவளவிதல; விளம்பமாக முக்ேிதயாக்₃யரானார்,
ாமாந்ய ஶாஸ்த்ர நிஷ்டராய் ாே₄நாந்ேர பரராய்த் ேிரியும்படி கடாக்ஷித்து,
கடுகத் ேன் ேிருவடிகளிதல தசர்த்துக் சகாள்ள தவணுசமன்று விதஶஷஶாஸ்த்ர
நிஷ்டராம்படி விதஶஷகடாேம் பண்ைி, பரமார்த்ேராய் ஆழ்வார்களும்
ஆசார்யர்களும் ோமாசரித்தும் அருளிச்சசய்தும் தபாந்ே அர்த்ேவிதஶஷங்கணள
நன்றாகத் சேளிந்து ப்ராேிகூல்யங்களவடய பரித்யஜித்து கு₃ணாநுப₄வ
வகங்கர்வயகநிஷ்டராய் அநந்யப்ரதயாஜநரா யுஜ்ஜீவிப்பர்கள்.
கீழ்ச்சசான்ன ாே₄நாந்ேரநிஷ்டன், ஜந்மாந்ோ ஹஸ்தரஷு ேதபாஜ்ஞாந
மாேி₄பி₄:| நராணாம் க்ஷீைபாபாநாம் க்ருஷ்தைப₃க்ேி: ப்ரஜாயதே” என்கிறபடிதய
அதநக ஜந்மங்களிதல ேதபாஜ்ஞாநாேி₃களாதல க்ஷீைபாபரானார்க்சகாழிய ஆத்ம
ாோத்காரமும் அநவரேபா₄வணனயும் அத்யர்த்ேப்ரியத்வமும் அநந்யப்ரதயாஜந
மாம்படி வஸ்து ாோத்காரம் சபறாவமயாதல சிரகால முபாஸித்துக்சகாண்டு
தபாந்ே வுபா கனுக்கும் அங்கபூ₄ே ப்ரபத்ேி நிஷ்வட யுண்டாவகயாதல அநாேி₃
காலார்ஜிே பாபபா₃ஹுள்யத்ோதல விஷயது₃ர்வா நாதூ₃ஷிேமான வந்ே:கரைத்
துக்கு வநர்மல்யஸித்₃ேி₄ பிறவாசோழிந்ோல் து₃:க₂ப்பட்டு என்னுவடய மதநா
தோ₃ஷம் என்னாதல தபாக்கவரிது நீதய உபாயமாகதவணுசமன் றதபக்ஷித்து க்ரமத்ேிதல
ஸித்₃தோ₄பாய நிஷ்டனாம். அக்காலத்துக்கும் து₃ ர்வா வந தமலிட்டு ப்ரதயாஜ
நாந்ேரபரனாய் ஐஹிகதபா₄க₃ங்களிதல சநஞ்சுசசன்று ோ₃ரபுத்ராேி₃ க்ேனாய்
து₃ர்விஷயங்கணள யநுப₄வித்துக் சகாண்டிருந்ோல் ஸித்₃தோ₄பாயம் அந்யதயாகா₃
ஹமாவகயாதல இவனுக்குவரும் உபாயாபாய ம்தயாக₃த்ோதல அந்ேநிஷ்வட
சநகிழ்ந்து ேிரியவுந் சேளிந்து, ”உபாயாபாய ம்தயாதக₃ நிஷ்ட₂யாஹீயதேநயா |
அபாய ம்ப்லதவ த்ய: ப்ராயஶ்சித்ேம் மாசதரத் ||” என்கிறபடிதய புந: ப்ரபேந
ப்ராயஶ்சித்ேம் பண்ைிக்சகாண்டு பா₄க₃வோ₃பசாராேி₃கள் வந்ோலதனக காலம்
உருமாய்ந்து ேிரியவும் ாநுோபனாய், இப்படி அதநக காலம் பரிப்₄ரமைம் பண்ைி
ஸித்₃தோ₄பாய்ம் ப₂லிக்குமளவானால் அப்தபாது ேிருக்கண்ை மங்வகயாண்டாணனப்
தபாதல ஸ்வவ்யாபாரங்களவடய விட்டு பரமார்த்ேனாய் பிள்ணள ேிருநவறயூரவரப்
தபாதல ஸ்வதே₃ஹத்வே யுதபக்ஷித்து க்ரமக்ரமமாக முக்ேனாய்ப்தபாம்.
முன் சசான்ன விதஶஷ கடாேபாத்ரனுக்கு பரமார்த்ேிவய ஜநிப்பித்து
உபக்ரமகாலந் சோடங்கி “சபாய்ந்நின்ற ஞாநமும் சபால்லாசவாழுக்கு மழுக்
குடம்பும்” என்றூ இவவசயல்லாவற்றிலும் விரக்ேனாய் “கூவிக்சகாள்ளுங் கால
மின்னங் குறுகாதோ” என்று காலத்வே நிரீக்ஷித்துக் சகாண்டிருக்வகயாதல
இவ்வநர்த்ேங்க சளான்றும் புகுரவழியின்றிக்தக ஶரீரவிதமாசந அநந்ேரத்ேிதல
முக்ேனாய்ப்தபாம்.
ஆனால், ர்வஶக்ேியான ஸித்₃தோ₄பாயம் ஸ்வீகரிக்கச்சசய்தேயும் விளம்ப
ப்ர ங்கமுண்தடாசவன்னில்? ஸ்வீகாரத்துக்கு இவன் அேி₄காரியானால் பின்ணன
கார்யகாலத்ேிதல இேரநிரதபேமாக கடுக கார்யம் சசய்யுமித்ேணனசயாழிய
உபாயாேி₄காரத்ேில் குவறப்பட்டிருந்ோல் அேி₄காரியாமளவும் கார்யகரமாகாேிதற.
இந்ே உபாயஸ்வீகாரம் ர்வப₂ல ாோ₄ரைமாவகயாதல ப்ரதயாஜநாந்ேர பரரான
ஐஶ்வர்ய வகவல்யார்த்ேிகளுக்கு உண்டாயிருக்க அவர்களுவடய து₃ர்வா வநயாதல
ஸ்வாத்மாநுப₄வ துச்சதபா₄கா₃நுப₄வங்களிதல பர்யவஸித்துப் தபாந்ேேிதற. ஆவக
யாதல இவன் (ருசி) ாம் ாரிக து₃ஷ்கர்ம ப்ரவ்ருத்ேிகளில் நின்றும் மீண்டு அநந்ய
ப்ரதயாஜநனானால் ஶீக்₃ரப₂லப்ரே₃மாம். அநந்யப்ரதயாஜநனாவகயாவது புத்ரோராேி₃
ங்கம் முேலாக ப்₃ரஹ்மாத்₃வயஶ்வர்யம் நடுவாக ஸ்வாத்மாநுப₄வ மீறாக
இவவசயல்லாம் விட்டு அவதன ப்ரதயாஜநமாகப் பற்றுமவனிதற. ஆவகயாதல
புத்ரோராேி₃ ங்கமும் ேுத்ரவிஷயாநுப₄வமும் ப்ரதயாஜநாந்ேரமாவகயாதல
ஸித்₃தோ₄பாய ஸ்வீகாரம் பண்ைினாசனன்று ப்ரதயாஜநாந்ேரபரனுக்கு ப்ராப்ேி
தயாக்₃யவேயில்ணலயிதற. இவ்வர்த்ே₂ம், “தபா₄கா₃ இதம விேி₄ ஶிவாேி₃ பே₃ஞ்ச கிஞ்ச
ஸ்வாத்மாநு பூ₄ேிரிேி யாகில முக்ேிருக்ோ – ர்வம்ேதூஷஜல தஜாஷமஹம்
ஜுதஷய ஹஸ்த்யத்ரிநாே ேவோஸ்ய மஹார ஜ்ஞ: - த்ருைீக்ருே விரிஞ்சாேி₃
நிரங்குஶ விபூ₄ேய: - ராமாநுஜ போ₃ம்தபா₄ஜ மாஶ்ரயை ஶாலிந:” என்றூ
சசால்லப்படா நின்றேிதற. இப்படி யுண்டாக தவண்டியிருக்க பரமதஹயமான ேுத்ர
விஷயங்களிதல ப்ரவைராய் ோரபுத்ராேி₃கணள விடமாட்டாேவர்கள் வகபுகுராவம
யாதல நமக்கு தவண்டாசவன்கிற வித்ேணனசயாழிய லபி₄த்ோல் இஹதலாகாத்₃
விலேை தபா₄க₃ங்கணள த்யஜிப்பர்கதளா? ஆவகயால் விஷயப்ரவைருக்கு
உபாதயாதபயாேி₄காரங்களிரண்டிலும் அந்வயமில்ணல.

35) உபோய அதிகோரி ஸ்வரூப ் :

உபாயாேி₄காரிஸ்வரூபம் ாரார்த்ேசது₃ஷ்டயத்ேிதல அம்மங்கியம்மாள் விபரீோர்த்
ே₂ங்கள் புகுராேபடி நன்றாக வருளிச் சசய்ோரிதற. எங்ஙதனசயன்னில், “உபாய
ஜ்ஞாநசமன்றும், உபாய யாோத்ம்ய ஜ்ஞாநசமன்றும், (ஜ்ஞாநம்) த்₃விவிே₃ம்.
1) அேிலுபாய ஜ்ஞாநம் - ம்ப₃ந்ே₄ஜ்ஞாநசமன்றும், ம்ப₃ந்ே₄யாோத்ம்ய ஜ்ஞாந
சமன்றும், ம்ப₃ந்ே₄ஸ்வரூப ஜ்ஞாநசமன்றும், ம்ப₃ந்ே₄ஸ்வரூப யாோத்ம்ய
ஜ்ஞாநசமன்றும் நாலுபடியாயிருக்கும்.
a . இேில் ம்ப₃ந்ே₄ஜ்ஞாநமாவது அவனுவடய தஶஷித்வத்வேயும் ேன்னுவடய
தஶஷத்வத்வேயும் சேளிந்து இஷ்ட விநிதயாகார்ஹனாயிருக்வக.
b. ம்ப₃ந்ே₄யாோத்ம்ய ஜ்ஞாநமாவது, தஶஷமான ோ₃ர புத்ர க்₃ருஹ
தேத்ராேி₃கணளப் தபாதல ப்ருேக்ஸித்₃ே₄மாயிருக்வகயன்றிக்தக அவனுக்குந்
ேனக்கு முண்டான ஶரீராத்மபா₄வத்வே சேளியவறிவக.
 c. ம்ப₃ந்ே₄ஸ்வரூப ஜ்ஞாநமாவது, ஶரீரிஶரீரங்கள் தபாதல பி₃ந்ந த்₃ரவ்யங்
களாய் வருந்ே₃வஶயில் தப₄ே₃முண்சடன்று தோற்றும்படி இருக்வகயன்றிக்தக
அவன் ே₄ர்மியாகவும் ோன் ே₄ர்மமாகவும் சேளிந்ேிருக்வக.
d. ம்ப₃ந்ே₄ஸ்வரூபயாோத்ம்ய ஜ்ஞாநமாவது, ே₄ர்மி ே₄ர்மங்களுவடய
வவக்யத்வே சேளியவறிவக. அோவது விஶிஷ்ட தவஷத்ேில் அவதனயாய்
ோனில்ணல சயன்னலாம்படி யிருக்வக. இவவ நாலும் உபாய ஜ்ஞாநம்.
2) உபாயயாோத்ம்ய ஜ்ஞாநமாவது, ேந்நிஷ்வட. அோவது, தஶஷத்வத்ேில்
கர்த்ருத்வ நிவ்ருத்ேியும், ஜ்ஞாத்ருத்வத்ேில் கர்த்ருத்வ நிவ்ருத்ேியும்,
கர்த்ருத்வத்ேில் கர்த்ருத்வ நிவ்ருத்ேியும், தபா₄க்த்ருத்வத்ேில் கர்த்ருத்வ
நிவ்ருத்ேியும் அறிவக.
a . இவற்றில் தஶஷத்வத்ேில் கர்த்ருத்வமாவது, ராஜ ஆ க்ேிவய யிட்டு ஜக₃த்வேப்
பீடிக்கும் மந்த்ரிகணளப்தபாதல ப₄க₃வோ₃ க்ேிவய யிட்டு ோ₃சாரத்வே
சநகிழுவக. அோவது, நாம் ப₄க₃வஶ்தஶஷபூ₄ேரல்தலாதமா நமக்கு ப₄யசமன்
என்று ஶப்ோ₃ேி₃விஷய ப்ரவைராய் ப₄யமற்றிருக்வகயும் ப₄க₃வத்பா₄க₃வே
வகங்கர்யங்களில் ஆவச விணளயாசோழிவகயும். ேந்நிவ்ருத்ேியாவது ப்ராமாேி₄க
மாகவும் வருகிற விஷயஸ்பர்ஶத்ேிலும் ப₄யப்பட்டிருக்வகயும், ப்ராமாேி₄கமான
வகங்கர்ய விஶ்தலஷத்ேில் ஆர்த்ேிவிணளவகயும்.
b . ஜ்ஞாத்ருத்வத்ேில் கர்த்ருத்வமாவது, நாம் ஜ்ஞாநவாவானாவகயாதலயன்தறா
நம்வமயவன் பரிக்₃ரஹித்ோசனன்று இறுமாய்க்வக. ேந்நிவ்ருத்ேியாவது,
தே₃ஹாத்மாபி₄மாநிகளிலும் கவடயாய் அசித்ரூபனாய் முேலழித்துக்சகாண்டு
தபாருகிறசவன்ணன இரும்வபப் சபான்னாக்குவாவரப் தபாதல அஜ்ஞாநத்வேப்
தபாக்கி ஜ்ஞாநத்வேத் ேந்ோசனன்றிருக்வக.
c . கர்த்ருத்வத்ேில் கர்த்ருத்வமாவது, நாம் நிஷித்₃ே₄ங்கணள விட்டு விஹிேங்கணளப்
பற்றினவாதறயன்தறா நம்வமயவன் அங்கீகரித்ோசனன்று ேன்ப்ரவ்ருத்ேி
நிவ்ருத்ேிகணளயிட்டு இறுமாய்க்வக. ேந்நிவ்ருத்ேியாவது, நம் வ்யாபாரங்க
சளான்றுமில்ணல – மரப்பாவவவய ஆட்டுவிப்பாவரப்தபாதல ோன் நிஷித்ேங்களில்
நின்றும் விடுவித்து விஹிேங்கணளப் பற்றுவித்ோசனன்று இருக்வக.
d . தபா₄க்த்ருத்வத்ேில் கர்த்ருத்வமாவது, நாமவனுக்கடிவம சசய்கிதறாசமன்றி
ருக்வக. ேந்நிவ்ருத்ேியாவது, ேன் வகயிதல ேன்மயிவர வகுத்ோல் ேன்வக
ேனக்கு வகுத்தோசமன்றிராோப்தபாதல அவயவபூ₄ேனான ஆத்மா அவயவியான
எம்சபருமானுக்கு எடுத்துக் வகநீட்டுகிறா சனன்றிருக்வக.” என்றருளிச்சசய்ோர்.
இத்ோல், தஶஷபூ₄ேனாய் விஷயப்ரவைனாகாதே யிருக்கதவணும். ோன்
நிஷித்ோனுஷ்டாந த்யாகபூர்வகமாக ே₃நுஷ்டாநபரனாயிருந்தும் நாம் மரப்பாவவ
தபாதல பரேந்த்ரன். இந்ே த்யாகஸ்வீகாரங்களிரண்டும் அவனாதல வந்ேசேன்றிருக்க
தவணும். ோன் ர்வவிே₃வகங்கர்யங்களும் பண்ைிக்சகாண்டிருந்து(ம்) அவதன
சசய்வித்துக் சகாண்டாசனன்றிருக்க தவணுசமன்று அருளிச்சசய்ோராயிற்று.
இதுவாய்த்து உபாயாேி₄காரி லேைம்.
 36) ஶரீரோத் போவ ் :
ேத்வ ஸ்ேிேி இதுவாயிருக்க, ஶரீராத்மபா₄வமும் அவயவ அவயவி ரூப
ஐக்யமறிந்ேவர் நிஷித்ோநுஷ்டாநம் பண்ைினாலும் அவனதேயாயிருக்கக் குவறயில்ணல
சயன்று சமௌட்யத்ோதல சசால்லுவர்கள். அப்படிச் சசால்லப்தபாகாது. ஶரீராத்ம
பா₄வஞ் சசான்னது ேல்லேைங்களான ஆதேயத்வ விதேயத்வ தஶஷத்வங்கள்
ேனக்கு ஸ்வரூபசமன்றிவகக்காவும் அவயவ அவயவி ரூவபக்யஞ் சசான்னது ோன்
சசய்யுங் வகங்கர்யத்ேில் “அஹம் கர்த்ோ மமாயம் தபா₄க₃:” என்கிற அஹங்கார
மமகாரங்கள் வாராேபடி கர்த்ருத்வ தபா₄க்த்ருத்வ ரஹிே பாரேந்த்ர்ய அநு ந்ோ₄ந
பரனாயிருக்க தவணுசமன்றும் சசான்னேித்ேணன சயாழிய ோன் து₃ர்வா வநயாதல
விஷயப்ரவைனாய்ச் சசய்யுமவவயு மவதனசயன்னில் விநாஶதஹதுவாமிதற.
நஹுஷ ந்ருக யயாேி ப்ரப்ருேி₃கள் அதநககாலம் ப₃ஹு யஜ்ஞ ோ₃ந
ேபஸ் ுக்கணளப் பண்ைி நாம் சசய்கிதறாசமன்னு மஹங்காரத்ோதல முஹூர்த்ே
மாத்ரத்ேிதல அவவசயல்லாம் வ்யர்த்ே₂மாய் அே:பேித்ோராவகயாலும், சித்ரதகது
சவன்கிற ராஜா அதநககாலம் ராஜ்யம் பண்ைி பின்பு விரக்ேனாய் ப₄க₃வதுபா நம்
பண்ைி உபா நப₃லத்ோதல ேி₃வ்யவிமாநத்தோதட ஊர்த்வதலாகங்கசளல்லாம்
ஞ்சரித்துக் சகாண்டு ஒருநாள் வகலா மார்க்க₃த்ேிதல வரும்தபாது அங்தக
பார்வேீ தமேனாய் ப்ரே₂மக₃ை பரிவ்ருேனாயிருக்கிற ருத்₃ரணனக்கண்டு ோன்
விரக்ேனான அஹங்காரத்ோதல நிர்லஜ்ஜனாய் பத்நீ ஹிேனாயிருக்கிறாசனன்று
பரிஹஸிக்க சகௌ₃ரீஶாபத்ோதல அந்ே வுபா நசமல்லாம் நிர்மூலமாய் ராே
தயாநியிதல பிறக்வகயாலும், ோன் சசய்கிற த்கர்மங்கள் நாம் சசய்கிதறா
சமன்றிருந்ோல் அவவ நஶித்துப் தபாகிற மாத்ரமன்றிக்தக தமலிட்டு அநர்த்ேம்
வருவகயாதல ப்ரபந்நனானவன் ேனக்குண்டான ஜ்ஞாந வ்யவ ாய ப்தரம மாசாரங்க
சளல்லாம் அவன் ேணலயிதல யிட்டு, கர்மநிப₃ந்ே₄நமாக வருகிற நிஷித்₃ே₄
ப்ரவ்ருத்ேிகசளல்லாம் “யாதன சயன்ணன யறியகிலாதே யாதன சயன்றனதே சயன்றிருந்
தேன்” என்று அநு ந்ேி₄த்ோனாகில் ஸ்வரூபம் உஜ்ஜீவிக்கும்.
(அதுசவன்?) “தயாதயாஜல்பஸ் துஜப: யத்₃த்₄யாநம் ேந்நிரீேைம்” என்று
இவன் பண்ணுகிறவவசயல்லாம் அவனுக்தகயாயிருக்குசமன்று சசால்லி நின்றேிதற
சயன்ன? முேலிதல “நாராயணைக நிஷ்டஸ்ய” என்று ஏகபே₃த்ோதல அேி₄காரிவய
நிர்த்தேஶித்ோரிதற. ேத்₃வ்யேிரிக்ே மஸ்ேமும் பரித்யஜித்து அவதனசயல்லாமாக
அநுப₄விக்கும் ஆழ்வார்தபால்வாரிதற நாராயணைகநிஷ்டராவது. அந்ே வேி₄காரிகள்
நிஷித்₃ே₄ ப்ரவ்ருத்ேியில் அந்வயிக்குமவரல்லதர. இனி, “அழுவன் சோழுவனாடிக்
காண்பன் பாடியலற்றுவன், ேழுவல் வின்யால் பக்கம் தநாக்கி நானிக் கவிழ்ந்ேிருப்பன்”
என்று அவர் படுகிற அலமாப்சபல்லாம் அவணனக் குறித்ோவகயாதல அவவசயல்லாம்
அவனுக்கேி₃ஶயகரங்களாய் இஷ்டவகங்கர்யங்கதளாபாேி அவன் முக₂மலர்த்ேிக்கு
தஹதுவாயிருக்குசமன்று சசால்லப்பட்டேித்ேணனசயாழிய, “ஶப்₃ோ₃ேி₃தபா₄க₃நிரேஶ்
ஶரணாக₃ோக்₂ய:” என்று து₃ர்விஷயப்ரவைருமாய் ஶரணாக₃ேருமாய் து₃:க்க₂ப்ரேரான
நம்தபால்வார் சசய்கிற பரஹிம் ா பரோ₃ரக₃மநாேி₃கள் அவனுக்கு வகங்கர்யமாய்
விடுசமன்றால் சித்ரவோ₃ர்ஹராவரிதற.
 ஆனால் அஜாமிளாேி₃கள் து₃ர்மார்க்க₃வர்த்ேிகளாய் புத்ரப்₄ராந்ேியாதல
நாதமாச்சாரைம் பண்ை அவே வ்யாஜமாக்கி அநுக்₃ரஹித்ோனிதற சயன்னில்?
அவணன யமபடர் வகக்சகாண்டு தபாகாேபடி நிக்₃ரஹித்து விடுவிக்க அவன் சேளிந்து
விஸ்மயப்பட்டு ப₄க₃வத்ப்ரபா₄வமறிந்து அபரமாத்மவிரக்ேனாய் பரமாத்ம க்ே
சித்ேனாய் முக்ேனானாசனன்று சசால்லப்பட்டேிதற.
நீரிப்படி யருளிச்சசய்கிறசேன்? ஆழ்வார் சோடங்கி சயல்லாருமவனுவடய
ச ௌலப்₄யதம சசால்லாநிற்க ப₄க₃வத்₃விஷயம் து₃ர்லப₄மாகச் சசால்லப்தபாதமா
சவன்ன, அவனுக்கு ச ௌலப்₄யாேி₃ கு₃ைங்களில்ணல சயன்று நான் சசான்தனதனா;
அவனுவடய ஸ்வரூபம் “ரிபூணாமபி வத் ல:” என்றூ அவன் ுலப₄னாயிருந்ோலும்
இவன் ேன் ஸ்வரூபத்துக்கு அநுகு₃ைமாக வர்த்ேிக்க தவணுமிதற. அவன் பிராட்டி
பக்கல் அபசாரம் பண்ைின காகத்வே ரக்ஷித்ோசனன்று இவனுமப்படி மாத்ரு
த்₃தராஹம் பண்ைதவணுதமா? “ப்ரபந்நஶ்சாே தகாயத்₃வத் ப்ரபத்ேவ்ய: கதபாேவத்”
என்றிவன் ேன் ஸ்வரூபமழியாமல் நின்றால் அவனுக்குகப்பா மத்ேணனயல்லது
எல்லாருக்கு மதுதவ யாத்வரயானால் அநர்த்ேதஹதுவாமிதற.
“நபி₃தப₄ேிகுேஶ்சதநேி – ஏேக்₃ம்ஹவாவநேபேி –கிமஹக்₃ம் ாது₄ நாகரவம் –
கிமஹம்பாபமகரவமிேி” என்று பு₃த்₃ேி₄பூர்தவாத்ேராக₃த்துக்கும் அஞ்சதவண்டா
சவன்று சசால்லிற்றிதறசயன்ன? இதுக்கர்த்ே₂ம் “ஆநந்ே₃ம் ப்₃ரஹ்மதணாவித்₃வாந்”,
“ோத்₃ருஶ ஆநந்ே₃கு₃ைகப்₃ரஹ்தமாபா தநந ர்வக்தலஶப₄யாத்யந்ே நிவ்ருத்ேி:
ப₄வேீத்யர்த்ே₂:” என்று ஆநந்ே₃வல்லியில் சசால்லப்பட்ட நிரேிஶயாநந்ே₃கு₃ை
விஶிஷ்ட பரப்₃ரஹ்தமாபா நத்ோதல உபா கனுக்கு ர்வக்தலஶப₄யாத்யந்ே
நிவ்ருத்ேி சசால்லுகிறசோழிய ப்ரபந்நனானவன் பு₃த்₃ேி₄பூர்வகமாக நிஷித்₃ே₄
அநுஷ்டானம் பண்ைிக்சகாண்டு ப₄யப்படாசனன்று சசால்லிற்றில்ணலதய.
உபா கன் “ஶாந்தோ ோ₃ ந்ே உபரேஸ்ேிேிேுஸ் மாஹிதோபூ₄ த்வாத்
மந்தய வாத்மாநம் பஶ்தயத்” என்றூ உபக்ரமதம சோடங்கி ஜிதேந்த்ரியனாய்
உபாஸித்துக் சகாண்டிருக்கும் அேி₄ காரி உத்ேரகாலத்ேில் பாபத்வேப் பண்ணானிதற.
ஆனால் ஜிதேந்த்ரியத்வம் உபா கனுக்சகாழிய ப்ரபந்நனுக்கு தவணுசமன்கிற
நிர்ப்பந்ேமில்ணலதய சயன்ன? ஸித்₃ ே₄ ாேந பரிக்₃ ரஹத்துக்கு நிரதபேமானாலும்
உதபயாேி₄ காரத்துக்கு அத்யந்ோதபக்ஷிேமாயிருக்கும் – “வலமுேல் சகடுக்கும்
வரதம ேந்ேருள்கண்டாய்” என்றருளிச்சசய்ோரிதற.
ஆனால், “அபிபாதபஷ்வபி₄ரோ: மத்₃ப₄க்ோ: பாண்டு₃நந்ே₃ந | முச்யந்தே
பாேவகஸ் ர்வவ: பத்₃மபத்ரமிவாம்ப₄ ா ||” என்னுமாதபாதல “தயந்ருஶம் ா
து₃ராத்மாந: பாபாசார ரோஸ்ேோ₂ | தேபியாந்ேிபரம்ோ₄ம நராநாராயணாஶ்ரயா:” என்று
என்ணன யாஶ்ரயித்ேவன் மஹா பாபிஷ்டனானாலும் முக்ேநாசமன்று அவன்ோதன
அருளிச்சசய்யா நிற்க நீரஞ்சும்படி பண்ணுகிறசேன்சனன்ன? மஹாபாபிஷ்டனானாலும்
ேன்ணன யாஶ்ரயித்ோல், “க்ஷிப்ரம் ப₄வேிே₄ர்மாத்மா ஶஶ்வச்சா₂ந்ேிம் நிக₃ச்ச₂ேி”
என்று ேன்னுவடய ப்ர ாே₃த்ோதல ஶீக்₃ரமாகதவ ே₄ர்மாத்மாவாய் ப்ரஶாந்ே
சித்ேனாய் முக்ேனாசமன்று சசால்லுகிறசோழிய யாவச்சரீரபாே மதுதவயாய்
முக்ேனாசமன்று சசால்லுகிறேன்தற.
 இது சபாருசளன்று உமக்குத் தோற்றில் அபதேப்ரவ்ருத்ேியில் ருசியுண்டானால்
என்ணனக் தகட்கதவண்டா, உமக்கு வவஷ்ைவத்வமும் தவண்டா, ஆசார்யாபி₄மாநமும்
தவண்டா, ஆழ்வாராசார்யர்களுவடய வசநாநுஷ்டானங்கள் தவண்டா, இத்ேர்ஶநத்
ேில் உட்புகுந்து இேனுவடய வவலேண்யங் சகடும்படி விபரீோர்த்ே₂ங்கள்
ஶங்கியாதே கடக்க நின்று அஜாமிள கண்டாகர்ணாேி₃கணள ரக்ஷித்ேவன் நம்வம
ரக்ஷியாதனாசவன்றும் ப்₃ரஹ்மஹத்யாேி₃களும் ோஸீக₃மநாேி₃களும் பண்ைிக்
சகாண்டு ந்ருஶம் ராய் து₃ராத்மாக்களாய் பாபாசார ரேராய் யதேச்வசயாக
ப்ரவர்த்ேித்துக்சகாண்டு ுக₂தமயிருந்ோல் அக்காலத்துக்கு அவன் ேிருவுள்ள
மானபடி விநிதயாகங் சகாள்ளுகிறான். ேன் ஸ்வாேந்த்ர்யத்ோதல முக்ேனாம்படி
பண்ைதவணுசமன்று நிணனத்ோனாகில் அதுவுஞ் சசய்யவல்லன், “க்ஷிபாமி – நேமாமி”
என்று நிக்₃ரஹிக்கவும் வல்லன்.
அவன் நிரங்குஶ ஸ்வாேந்த்ர்யத்ோல் முக்ேனாம்படி பண்ணும்தபாது
தே₃வோந்ேரபரசரன்றும் விஷயாந்ேரப்ரவைசரன்றும் ப்₃ரஹ்மஹத்யாேி₃ பாபஶீல
சரன்றும் பா₄க₃வோசாரபரசரன்றும் நிணனயாதே ஸ்வப்ராப்ேிவயக் சகாடுக்கும்
ஸ்வபா₄வனானபின்பு நமக்குத் தே₃வோந்ேரஸ்பர்ஶங்கூடாது, ாே₄நாந்ேரகந்ேம்
கூடாது, பா₄க₃வோபசாரங்கூடாது, ப்ராக்ருே ஹவா ம் பண்ைசவாண்ணாசேன்று
சில நியமங்கள் சசால்லிக்சகாண்டு தே₃ஹபரிணாம வாேியான தவே₃பா₃ஹ்யன்
ஹிம் ா விதுரத்வ ேி₃க₃ம்பரத்வ பாைிபாத்ர தபா₄ஜந தகதஶால்லுஞ்சநாேி₃
நியமங்கள் சசால்லிக்சகாண்டு வர்த்ேிக்கிறாப்தபாதல நீரும் சிலநியமங்கள் சசால்லிக்
சகாண்டு ேிரியாதே எல்லாம்விட்டு உமக்குத் தோற்றினபடி ுக₂தமயிருங்தகாள்.
தகா லதகா₃குல சராசரங்களுக்கும் விது₃ரமாலாகார ே₃ேிபாண்டாேி₃களுக்கும்
பஞ்ச ம்ஸ்காரங்களும் ஆசார்யாப்₄மாநமுமுண்டாக்கி க்ருவபபண்ணுகிறானல்லதன;
அப்படிதய அவன் ுலப₄னாயிருந்ோலும் நம்பூர்வாசார்யர்கள் அவன் சகாடுக்கிற
முக்ேிவய யதபக்ஷியாதே அவன் உகப்பிதல யூன்றி ஸ்வரூபமுஜ்வலமாம்படியாக
“எம்மா வீட்டுத் ேிறமும் சசப்பம்” “சிறப்பில் வீடு சுவர்க்க நரகம் – இறப்பில் எய்துக
எய்ேற்க – ேனக்தகயாக சவணனக்சகாள்ளுமீதே” என்றும், “வவகுண்ட₂ ம் ார
விரக்ேசித்ே:” என்கிறபடிதய எல்லாவற்றிலும் விரக்ேராய் ேதே₃காநுப₄வபரராய்
ம்யக்ஜ்ஞாநாநுஷ்டாந ம்பந்நராய், “ப்ரிதயாஹி ஜ்ஞாநிதநாத்யர்ே₂மஹம் ச
மமப்ரிய:” என்றும், “ேதைபிதேயத்₃ விரதஹாேி து₃ஸ் ஹ:” என்றுஞ்
சசால்லுகிறபடிதய அவனுக்கத்யந்ே ப்ரியேமராய்ப்தபானார்கள்.
இவர்கள் நடந்ேவழி உங்களுக்கிஷ்டமானால் இவர்களருளிச்சசய்ே வழியில்
நடந்து க்ருோர்த்ேராகுங்தகாள், நாம் பஞ்சதமாபாயநிஷ்டர் வழியில் நடக்கிதறா
சமன்று தபவரயிட்டுக்சகாண்டு பூர்வாசார்யர்களுவடய உக்த்யநுஷ்டானங்களில்
நிஷித்₃ே₄ப்ரவ்ருத்ேிகள் புகுராவமயாதல அவற்வறவிட்டு, ர்வஶக்ேியான
ர்தவஶ்வரனுவடய அேிமாநுஷதசஷ்டிேங்களும் ேத்ப்ரபா₄வ ப்ரஶம் ாபர
வாக்யங்களும் சசால்லிக்சகாண்டு அவற்றுக்கும் சில விபரீோர்த்ேங்கணள
ங்கல்பித்து அதுக்குக் கருத்சேன் இதுக்குத் ோத்பர்யசமன் இதுக்காஶ்ரயசமன்
சனன்று ப்ராேிகூல்யங்களிசலான்றும் த்யஜிக்கமாட்டாதே பு₃த்₃ேி₄தப₄ே₃த்ோதல
எல்லாம் சபாருந்துசமன்று நிஷ்த்₃ே₄ ப்ரவ்ருத்ேிகளில் கண்வவத்துத் ேிரியாதே
ஏதேனுசமாரு வழியிதல நடக்கதவணுசமன்ன;

37) விதிவஶ்யனோயிருக்ணகயின் அவஶ்ய ் :

ேிரியவும் (தபாதரற்றுநாயனார்) ேண்டம் மர்ப்பித்து, “அடிதயன்
அஜ்ஞனாவகயாலும், தே₃வரீர் மாத்ருவத் வத் லராவகயாலும் ேிருவுள்ளத்ேில்
சீறியருளாதே சநஞ்சில் தோற்றினவவசயல்லாம் விண்ைப்பஞ்சசய்கிதறன்,
க்ருவபயாதல அவற்றுக்சகல்லாம் மாோ₃நம் பண்ைதவணும்” என்று ேிருவடிகணளப்
பிடிக்க, அவரும் (எறும்பியப்பாவும்) சிரித்து தகளுங்தகாசளன்ன,
“தோ₃ஷபு₃த்₄யா ப₄யாத்₃தே₂ோ: நிஷித்₃ோ₄ந்ந நிவர்த்ேதே | கு₃ைபு₃த்₄யா து
விஹிேம் நகதராேி யோ₂ர்ப₄க:” என்று ஜ்ஞாநாேி₄கன் விேிநிதஷே வஶ்யனன்றிக்தக
அர்ப₄கணனப்தபாதல ேிரிகிறாசனன்று சசால்லப்பட்டேிதறசயன்ன, ஜ்ஞாநம் பிறந்து
புண்யபாப சத்ருமித்ர மாநாவமாந ுக₂து₃:க₂ ஸ்துேிநிந்வேகள் விதவகிக்க
மாட்டாதே உபயவ்யாபாரங்களு மேிக்ரமித்து அத்விேீய ப்₃ரஹ்மாநுப₄வாநந்ே₃
மகரந்ோநுப₄வத்ோதல ப்₄ரமத்ே சித்ேராய் ேம்முடம்வப மறந்து மதநாபு₃த்₃ேி₄கள்
இரண்டும் ப₄க₃வேீ₄நமாய் பு₃த்₃ேி₄பூர்வக ப்ரவ்ருத்ேிகசளான்று மின்றிக்தக
பா₃தலாந்மத்ே பிஶாசாவிஷ்டவரப்தபாதல ேிரிகிறாசனன்று சசால்லுகிறேித்ேணன
சயாழிய ோரபுத்ராேி₃ க்ேனாய் ேத்ரேணார்த்ேமாக ராஜத்₃வாரங்களிதல கிடந்து
அர்த்ோர்ஜந ேத்பரராய் அஹங்காரார்த்ே காம பாரவஶ்யத்ோதல விேிநிதஷே
வஶ்யனன்றிக்தக ேிரிகிறாசனன்று சசால்லிற்றில்ணலதய. அர்ப₄க த்₃ருஷ்டாந்ேத்ோதல
அபு₃த்₃ேி₄பூர்வக ப்ரவ்ருத்ேிசயன்று தோற்றாநின்றேிதற. மதநாபு₃த்₃ேி₄களிரண்டும்
“மய்தயவ மந ஆோ₄ய மயிபு₃த்₃ேி₄ம் நிதவஶய” என்று ேன் பக்கலிதல தசர்த்து
ப₄க்ேிபரவஶனானவன் ேன்னுடம்வப மறந்து என்ன து₃ஷ்க்ருத்யங்கள் பண்ைினாலும்
குவறயில்ணலசயன்று ர்தவஶ்வரன்ோதன, “யஸ்யநாஹங்க்ருதோ பு₃த்₃ேி₄ர்நலிப்யதே –
ஹத்வாபி இமாந்தலாகாந் நஹந்ேிநநிபத்₄யதே” என்றருளிச்சசய்ோனிதற.
ஆனாலிது உண்டாயிடுக, ஸ்வேந்த்ரணன யுபாயமாகப் பற்றினதபாேிதற
ப₄யப்ர ங்கந்ோனுள்ளது, ஆசார்யாபி₄மானத்ேிதல சயாதுங்கினால் ஸ்வப்ரவ்ருத்ேி
நிவ்ருத்ேிகணளக் கண்டு ப₄யப்படதவண்டாசவன்று சசான்னாதரசயன்னில்? இதுக்கு
உத்ேரஞ் சசான்தனாம்; ஆசார்யாபி₄மாந நிஷ்டனுக்கு ப₄யமில்ணலசயன்றது இவன்
அபதே ப்ரவ்ருத்ேனாகாேபடி தஹதயாபாதேயங்கள் சேளிவித்து ேேநுரூபமாக
ப்ரவ்ருத்ேிகளும் பண்ணுவித்து கண்ைிதல சவண்சையிட்டு தநாக்கி அவன் லீணலயிதல
விநிதயாகங்சகாள்ளுவகக்கு அவகாஶமற அரிஶுத்₃ே₄னாக்கி அவனிச் தசர்த்துவிடு
சமன்னுமத்ோதல. இதுதவ சபாருளாகக் சகாள்ளாதே அவிநீேனானாலும் குவறயில்ணல
சயன்றால் சரமப்ரபந்ந ஸ்வரூபம் ஶிக்ஷிக்குமிடத்ேில் ஆசார்ய முதகால்லா த்துக்
காக ஜ்ஞாநாநுஷ்டானங்கள் உண்டாகதவணும்; இவனுக்கு நிக்ஷித்ோநுஷ்டானம்
த்யாஜ்யம், என்றருளிச் சசய்வகக்கு நிமித்ேமிணலயிதற. இவ்வபி₄மாநம் இன்னமும்
ப்ராேிகூல்யமில்லாே ேிர்யக்ஸ்ோவரங்களுக்கு கார்யகரமாமித்ேணன தபாக்கி
தசேநனுக்கு ஜ்ஞாநாநுஷ்டானங்க சளாழிந்ோலும் அஹங்கார மமகார விஷய
ப்ராவண்ய பரஹிம் ா பரஸ்தோத்ர பரோரபரிக்₃ரஹ அபக்ஷ்யபேை அதபயபாந
தே₃வோந்ேர ாே₄நாந்ேர ப்ரதயாஜநாந்ேர ப₄க₃வேபசார பா₄க₃வோபசாராேி₃
விதராேி₄ நிவ்ருத்ேி யுண்டானாலல்லது கார்யகரமாகாது. ஸ்வேந்த்ரணனப் பற்றி
ப₃யப்ர ங்கம் வாராேபடி ஆழ்வாவர யாஶ்ரயித்து அவர் ேிருவடிகணளதய உபாயமாகப்
பற்றின மது₃ரகவிகள் நமக்காழ்வார் ம்ப₃ந்ே₄முண்சடன்று நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டாநம்
பண்ைிக்சகாண்டு நமக்கு ப₄யசமன்சனன்று ேிரிந்ோசரன்றில்ணலதய. “சசயல் நன்றாகத்
ேிருத்ேிப் பைி சகாள்வான்” என்று ேம்வம ஜ்ஞாநுஷ்டான ம்பந்நராம்படி அவர்
ேிருத்ேின்படிவயயும், “அன்பனாயடிதயன் சேிர்த்தேன் இன்தற” என்று ோமும்
ேத்விஷயப்ரவைராய் ேேிேர ம்ப₃ந்ே₄மும் பரித்யஜித்து சதுரரானபடிவயயும்
அருளிச்சசய்ோரிதற. “ ம் ாராவர்த்ேதவக₃ப்ரஶமந ஶுப₄த்₃ருக் தே₃ஶிக
ப்தரக்ஷிதோஹம் ந்ேயக்தோந்வயரூபாவய ரநுசிேசரிதேஷ்வத்யஶாந்ோபி₄ ந்ேி₃:|
நிஶ்ஶங்கஸ் ேத்வத்₃ருஷ்ட்யா நிரவேி₄கே₃யம்ப்ராப்ய ரேகம்த்வாம் ந்யஸ்யத்வத்
பாே₃பத்₃தம வரே₃நிஜப₄ரம்நிர்ப₄தராநிர்ப₄தயாஸ்மி” என்று ோமும் ம் ாரிகளாய்
இவணனயும் ம் ாரியாம்படி மயங்கப் பண்ைி ஓட்வடதயாடத்தோடு ஒழுகதலாடமாய்
முழுகிப் தபாமவர் தபாலன்றிக்தக நிஸ் ங்கராய் ோன் கவரதயறவும் இவணன
நிஸ் ங்கனாக்கிக் கவரதயற்றவும் வல்ல ோ₃சார்யனாதல விதஶஷகடாேம்
பண்ைப்சபற்று, “உபாயாபாய நிர்முக்தோமத்₄யமாம் ஸ்ேி₂ேிமாஸ்ேி₂ே:” என்கிறபடிதய
ே₄ர்மாே₄ர்மங்களிரண்டும் பரித்யஜித்து ர்தவஶ்வரணனதய உபாயமாகப் பற்றி
ந்யஸ்ேபரனான பின்பிதற நிர்ப₄யத்வமுள்ளது. ஆவகயால் ோன் ப₃த்₃ே₄ ம் ாரியாய்
ப்ரதயாஜநாந்ேரபரனாய் நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டான யிருந்து ஆசார்யகடாேமுண்சடன்று
நிர்ப₄யனாயிருக்க விரகில்ணல.

38) ஆமக்ஷப ஸ ோதோநங் கள் :

ஆனால் தவர்த்ேதபாது குளித்து பசித்ேதபாது ப்ர ாே₃ப்பட்டு ப₄ட்டர்
ேிருவடிகதள ஶரைசமன்றிருக்குமதே தபாருசமன்றதுக்குக் கருத்சேன்சனன்ன?
ஸ்வரேை ப்ரவ்ருத்ேிகளில் அந்வயிக்க தவண்டாசமன்று சசால்லுகிறசோழிய
ப₄க₃வத் பா₄க₃வே வகங்கர்யங்களும் தவண்டா, ப்ராேிகூல்ய நிவ்ருத்ேியும் தவண்டா,
ஶிஶ்தநாே₃ரபராயைராய் ேிரியுங்தகாசளன்று ஹிேமருளிச் சசய்ோசரன்னக் கூடாேிதற.
இப்படிச் சசான்னால் இருவர் ஸ்வரூபமும் உருமாய்ந்து தபாமிதற. “எம்சபருமானார்
ஒருநாள் அப₄யப்ரோ₃நமருளிச் சசய்ேவளவில் பிள்ணளயுறங்காவில்லிோ₃ ர்
ம் ாரத்வே நிணனத்து ப₄யப்பட்டதபாது நீரஞ்சதவண்டா நான் சபற்தறனாகில் நீரும்
சபறக்குவறயில்ணல சயன்றருளிச்சசய்ோர்” என்ன; பிள்ணளயுறங்காவில்லி ோ₃ ர்
அஞ்சுகிறதும் ஶுத்₃ோ₄த்ம யாமுந கு₃ரூத்ேம கூரநாோ₂ேி₃கள் “அமர்யாே₃:
ேுத்₃ர: - ந்ருபஶுரஶுப₄ஸ்பே₃மபி” என்றும், “ேதோநிக்ருஷ்தட மயி ந்நிக்ருஷ்தட
– காந்நிஷ்க்ருேிம் ரங்க₃பதே₃கதராஷி” என்றும், “பாபாநாம் ப்ரே₃தமாஸ்ம்யஹம்”
என்றும், “வ்ருத்யாபஶுர் நரவபுஸ்த்வஹமீத்₃ருதஶாபி” என்றும், “நித்யம் த்வஹம்
பரிப₄வாமி கு₃ருஞ்சமந்த்ரம்” என்றும் அநு ந்ேி₃க்கிற ேமக்குக் காைப்படுகிற
ம் ாரிகள் தோ₃ஷசமல்லாம் ேம்தமதலறிட்டுக்சகாண்டு சசால்லுகிறசோழிய
கு₃ருமந்த்ர தே₃வோபரிபவங்களும் பண்ைிக்சகாண்டு ேிரிந்ோர்கசளன்றில்ணலதய?
அப்படி வநச்யாநு ந்ோ₃நம் பண்ணுகிறாரித்ேணன. சபான்னாச்சியாரும் ோமும்,
ஆழ்வானும் ஆண்டாளும் தபாதல விரக்ேராய் ம் ாரக₃ந்ே₃ துரந்ேரராய்
ஶ்ரீவவஷ்ைவர்கசளல்லாருக்கும் ஹிேமருளிச்சசய்யும்படி யிருக்கிற வேி₄காரி
களாவகயாதல நிரஹங்காரவே தோற்றும்படி யருளிச்சசய்ோர். காராஞ்சி
த ாமயாஜியார் ப₃த்₃ே₄ ம் ாரியாய் ேம்வம அர்ச்சாரூதபை வாராேி₄க்கதவணு
சமன்று நிணனக்கில் ஶிக்ஷித்துத் ேன் ேிருவடிகளிதல தசர்த்துக்சகாண்டாரிதற
எம்சபருமானார். எம்பார் பரமவிரக்ேராய் ம் ாரத்ேில் அருசிபிறந்ேிருக்க
ேம்தமலாணையிட்டு நியமித்ோலும் விரக்ேரானபின்பு “நிராஶ்ரமீ ந்ேிஷ்தட₂த்”
என்கிறபடிதய ஒன்வறப்பற்றியிருக்க தவணுசமன்று அத்வேவிடுவித்து துர்யாஶ்ரமத்ேிதல
நிறுத்ேி ஹ்ருஷ்டரானாரிதற. முேலியாண்டா(ணன நிணனத்து எம்சபருமானார் ோம்)
ஆஶ்ரமத்வே யங்கீகரித்ே பின்பு நமக்கிப்தபாது த்ரிேண்டங் வகபுகுந்ேசேன்று
ந்துஷ்டரானாரிதற. சிலர் ம் ாரிகள்தபாதல க்₃ருஹஸ்ேராயிருந்ோலும் பரம
விரக்ேராய் உஜ்ஜீவித்துப் தபானார்கள். இப்தபாோனாலும் அஹங்கார மமகார ஶூந்யராய்
ராக₃த்₃தவஷ தஶாக தமாஹ விநிர்முக்ேராய் அர்த்ே காம நிஸ்ப்ருஹராய் ஶத்ருமித்ர
ப்ரியாப்ரிய நிந்ோஸ்துேிகளில் மசித்ேராய் வர்த்ேித்ோசலாரு குவறயுமில்ணல
சயன்றருளிச்சசய்ய;

39) புருஷகோர விஷய ் :

இதுவுமுண்டாயிடுக; “பாபாநாம்வா ஶுபா₄நாம்வா” என்கிற பிராட்டி புருஷகார
முண்தடசயன்ன? அவள் புருஷகாரம் மாஶ்ரயதணாந்முக₂ தசே₃நக₃ேங்களான
அபராேங்கணளக் கண்டு “க்ஷிபாமி” என்கிற ேன் ஸ்வாேந்த்ர்யத்ோதல ர்தவஶ்வரன்
சீறுமளவில் ஶாஸ்த்ரம் ஜீவிக்கதவணுசமன்று ஆஶ்ரயதணாந்முக₂னானவணன ேண்டிக்கப்
தபாதமா இவணன ேண்டிக்கில் க்ருபாேி₃கள் ஜீவிக்கும்படி சயன்சனன்று அநுவர்த்ேநத்
ோலும் உபதே₃ஶத்ோலும் அைகாலும் க்ருபாேி₃கு₃ைங்கணளத் ேணலசயடுக்கப் பண்ைி
ரக்ஷிப்பிக்குமசோழிய அவன் புருஷகாரமடியாக இவனுவடய அநாேி₃காலார்ஜிே
பாபங்கசளல்லாம் சபாறுத்து இவனிடத்ேில் அத்யாேரம் பண்ைி “கிம்கார்யம்
ஸீேயாமம” என்கிறபடிதய பிராட்டியிலும் அபி₄மேேமனாக பு₃த்₃ேி₄ பண்ைியிருக்க,
ேிரியவும் பூர்வவா வநயாதல ராஜபா₄ர்வயயானவள் நிக்ருஷ்ட புருஷன் பக்கல்
அநுரக்வேயாமாப்தபாதல ேேிேர விஷயப்ரவைனாய் ேே ஹ்யங்களான அஹங்கார
மமகார பா₄க₃வோபசாராேி₃களிதல அந்வயித்ோல் அவனுக்கும் அ ஹ்யமாய்விட
நிக்₃ரஹத்துக்தக பாத்ரமாய்ப் தபாமாவகயாதல ேல்லப்₄ே த்ோேி₄கனாய் ேச்தசஷ
பூ₄ேனாய் ேோஜ்ஞாபரேந்த்ரனாய் அஸ்வேந்த்ரனான வாசார்யனாலும் ேச்தசஷபூ₄வே
யாய் ேதேகபரேந்த்வரயாய் ேச்சந்ோநுவர்த்ேியான பிராட்டியாலும் உத்ேரகாலத்ேிதல
ப்₄ரஷ்டனாய் அஹங்கார மமகாரவஶ்யனாய் ப₃த்₃ே₄ ம் ாரியானவணன ரக்ஷிக்கப்
தபாகாேிதற. ஆனால், “பு₄ங்தேதபா₄கா₃நவிேி₃ே ந்ருபஸ்த வகஸ்யார்ப₄காேி:” என்று
ராஜாவினுவடய அநுவர்த்ேநத்வே யறியாே ராஜத வகார்ப₄கனுக்கும் கலதபா₄கா₃
நுப₄வ ஸித்₃ேி₄யுண்டானாப்தபாதல ஶிஷ்யனுக் கேி₄காரமில்ணல யாகிலும் ப₂லஸித்₃ேி₄
யில் கண்ைழிவில்ணலசயன்று சசால்லாநின்றதே சயன்னில்? ப்ராேிகூல்யங்களில்ணல
யானால் அப்படிதய குவறயில்ணல. இவனிடத்ேில் மந்த்ரார்த்ே விருத்ேங்களாய் ஸ்வரூப
நாஶகங்களான அஹங்கார மமகார விஷயப்ராவண்ய பா₄க₃வோபசாராேி₃களுண்
டானால் ப₂லஸித்₃ேி₄ சசால்லசவாண்ணாேிதற. ராஜத வகார்ப₄கன் ராஜத வாநு
வர்த்ேந மறியாசோழிந்ோலும் ராஜ அநபி₄மே க்ருத்யங்களிலந்வய மில்லாேபடி
வர்த்ேிக்கதவணுமிதற. அப்படி நில்லாதே ேேநிஷ்ட வ்யாபாரங்களிதல அந்வயித்ோ
னாகில் அவனுக்கும் அவன் பிோவுக்குங் கூட விநாஶம் வருமிதற. அதுசவன்? பிராட்டி
காகத்வேயும், ஆழ்வான் நாலூராணனயும் ரக்ஷிப்பிக்குமேில்ணலதயாசவன்ன? ஒருக்கால்
அபராேம் பண்ைிப் தபாக்கற்று சசயல்மாண்டு ேிருவடிகள் முன்தன விழுவகயாதல
“த்ராஹித்ராஹீேி ப₄ர்த்ோர முவாசே₃யயாவிபு₃ம்” என்று ப்ரார்த்ேித்து ரக்ஷிப்பித்ோ
ளத்ேணனசயாழிய, அடுத்ேடுத்து அதுதவ யாத்வரயானால் ரக்ஷிப்பிக்கப்தபாகாேிதற.
நாலூரான் உபத்ரவம் வருசமன்றறியாதே ே₃ர்ஶந நிர்வாஹத்துக்காக அவஶாத்
ஒருவார்த்வே சசால்லி பின்பு அநுேபித்துப் தபாருவகயாதல அத்வே ஆழ்வான்
அபராே₄மாக நிணனயாதே சபாறுத்ேிருக்கச் சசய்தேயும் ஆழ்வான் பக்கல்
வ்யாதமாஹத்ோதல சபருமாள் சீறினால் நான் சபற்றதலாகம் நாலூரான் சபறதவணு
சமன்று ப்ரார்த்ேித்ோரித்ேணன சயாழிய பு₃த்₃ேி₄பூர்வகபராே₄ம் பண்ைின
வீர ுந்ேரனுக்கு ப₄ட்டர் ப்ர ாேி₃த்ோசரன்றில்ணலதய.
ஆனால் இதுவுமுண்டாயிடுக. அவனுக்கு என்னுவடயவனன்தறா சவன்று ேமா
வாத் ல்யாேி₃களுண்தட அவவயும் கார்யகரமாகாதோசவன்ன? அவனுக்குந் ேனக்கு
முண்டான ம்ப₃ந்ே₄த்வேயறிந்து ேத்விஶ்தலஷத்ேில் ஹிக்கமாட்டாதே ஆர்த்ேனா
னவனுக்கிதற ம்ப₃ந்ே₄முள்ளது. “ோன் நின்ற நிணலவய அநு ந்ேி₄த்து “இந்நின்ற
நீர்வம யினியாமுறாவம” என்றும், “இன்சறாடு நாணளசயன்தற – இத்ேணன காலமும்
தபாய்க்கிறிப்பட்தடசனன்றும்” “ஏஹிபஶ்ய ஶரீராைி” என்றும், “இன்னங் சகடுப்பாதயா”
என்றும், “நாட்டு மானிடத்தோசடனக்கரிது” என்றும், “நாட்டாதரா டியல்சவாழிந்து”
என்றும், “ஓ! உலகினேியல்தவ” என்றும் சவருவி இந்நிலத்ேில் சபாருந்ோவம
தோற்றிற்று வந்ே தசேநனுக்காயிற்ற்று ப₄க₃வத் ம்ப₃ந்ே₄முண்டாகச் சசால்லலாவ”
சேன்று மாைிக்கமாணலயிதல அருளிச்சசய்ோரிதற. இப்படியிராேவன்று நாராயைத்வ
ப்ரயுக்ே ம்ப₃ந்ே₄சமல்லார்க்கும் உண்டானசோன்றாய் விதஶஷித்துச் சசால்லலாவ
சோன்றில்லாவமயாதல அவிதஶஷமாய்ப் தபாமிதற. இத்ோல் இவதன தலாகவிலேை
னானால் விதஶஷ கடாே பாத்ரனாய் தபா₄க₃ தயாக்₃யனாம்படி முக்ேனாம்.
ப்ரதயாஜநாந்ேர பரனுமாய் ோ₃சார்ய ம்ப₃ந்ே₄முண்டானால் ப்ராேிகூல்ய
நிவ்ருத்ேியளவும் ஸ்காலித்யங்களுவடய தயாகி₃களுக்குப் தபாதல இரண்டு மூன்று
ஜந்மங்களுண்டாக்கி சரமஶரீரத்ேிதல ப்ரக்ருேிப்ராக்ருேங்கசளல்லாவற்றிலும்
விரக்ேிவய ஜநிப்பித்து பரமார்த்ேனாம்படி பண்ைி முக்ேனாக்கும். தகவல
ம் ாரிகணளப் தபாதல சிரகாலம் விட்டுக்சகாடாசனன்று அஸ்மோ₃சார்தயாக்ேம்.
“விம்ஶத்யக்₃நீந்த்₃ர ூர்யாணாம் ப்ேபி₄ஶ்ஶங்கரஸ்யது | த்ரிபி₄: ப்ரஜாபதேர்ப₄க்ே:
ஜந்மபி₄ர் வவஷ்ைதவாப₄தவத் – விஷ்ணுப₄க்ேி பரஸ்ேத்வத் ப்ேஜந்ம ுமாநவ:
ஏகாந்ேீ ப₄க₃வத்யாஜீ பூ₄த்யாமுக்தோ ப₄விஷ்யேி” என்று ஆசார்யவரைம் பண்ைி
வவஷ்ைவனான பின்பு ப₄க₃வதேகாந்ேியாமளவும் பிறந்து பூர்வப₄க்ேிவா வந
விடாதே க்ரமமாக முக்ேனாசமன்று சசால்லப்பட்டேிதற.

40) அதி₄கோரி க்ருத்யங் கள் :

இஜ்ஜந்மத்ேிதல அேி₄காரியாம்தபாது ஆசார்யாபி₄மநத்துக்கதபக்ஷிேம்
ோசார்ய வரைம் பண்ைி ேனக்குள்ளசேல்லாம் அங்குத்வேக்கு தஶஷமாக்கி
ப்ராேிகூல்யங்க சளல்லாம் பரித்யஜித்து அருளாளப்சபருமாசளம்சபருமானார் எம்பார்
ஆழ்வான் ஆண்டான் வடுகநம்பி நஞ்சீயர் முேலானார் தபாதல ஆசார்யணன
சயாருேைமும் பிரியாதே பாேச்சாவயதபாதல வர்த்ேித்துக்சகாண்டிருக்கதவணும்.
அப்படியான வேி₄காரமில்ணலயானாலும் “மாளுதமாரிடத்ேிலும்” என்கிறபடிதய
மரைே₃வஶயிதல யானாலும் அநாேி₃யாகத் ோன் பண்ைிப்தபாந்ே ப்ராேிகூல்யங்கணள
நிணனத்து “நீசதனன் நிவறசவான்றுமிதலன் – நாதன நாநாவிே₃ நரகம் புகும் பாவம்
சசய்தேன்”, “அமர்யாே₃: ேுத்₃ர: - ந்ருபஶுரஶுப₄ஸ்யாஸ்பே₃ம் – பாபாநாம்
ப்ரே₂தமாஸ்ம்யஹம்” என்னும்படிதய ஸ்வதோ₃ஷங்கணள யநு ந்ேி₄த்துக்சகாண்டு
பரதோ₃ஷநிரீேைம் பண்ைப்தபாகாதே ேனக்கு ஆசார்யகடாேத்ோதல பிறந்ே
ஜ்ஞாந ப₄க்ேி வவராக்யங்கள் ேன்னாதல வருமவவயாக நிணனத்து இறுமாயாதே ப₃த்₃ே₄
ம் ாரிகளிலும் நிக்ருஷ்டேமனாக ேன்ணன அநு ந்ேி₄த்துக்சகாண்டு ப₄க₃வத்
பா₄க₃வேரிடத்ேிலானாலும் ம் ாரிகளிடத்ேிலானாலும் தோ₃ஷம் காணுமளவில்
ஸ்வதோ₃ஷசமன்று நிணனத்து வாய்விட்டு ஒருவர்க்கும் சவளியிடாதே மிகவும்
பா₄க₃வோ₃பசார பீ₄ருவாய் வா நமாக அஹங்கார மமகார நிவ்ருத்ேனாகும்படி
நிர்தஹதுக ப₄க₃வத்கடாேம் ப₂லித்ேோகில் இத்தே₃ஹாவ ாநத்ேிதல முக்ேனாம்.
அக்காலத்ேிலும் தே₃ஹத்ேிலும் ோரபுத்ராேி₃களிலு மா க்ேசித்ேனாய் ஶப்ோேி₃
விஷயங்களில் வா வநநிவர்த்ேிக்கப்சபறாதே அஹங்கார மமகாரங்கதளாதட
ப்ரவர்த்ேித்துப் தபாந்ோனாகில் ஜட₃ப₄ரேணனப்தபாதல ஜந்மாந்ேரத்வே ப்ராபிக்கும்
ஆசார்ய ம்ப₃ந்ே₄முண்சடன்று ஈதடறவிரகில்ணல.

41) ஆசோர்ய, புருஷகோர, உபோய க்ருத்யங் கள் :

ஜ்ஞாநாநுஷ்டானங் களில்லாவமயாதல வருங்குவற ேீர்க்குமதே
ஆசார்யக்ருத்யம். ஆஶ்ரயணாத்பூர்வம் அநாேி₃காலார்ஜிே பாபங்கணளப்
சபாறுப்பிக்குமதே புருஷகார க்ருத்யம். பூர்வக்ருே ர்வாக₃ங்களும் ப்ராமாேி₃
தகாத்ேராகங்களும் சபாறுத்து ரக்ஷிக்குமது உபாயக்ருத்யம். இது பரமார்த்ே₂ம் -
மிவகயாம்படி சசால்லுமவவ சயல்லாம் ப்ரஶம் ாபர வாக்யங்களாவகயாதல
அேிவாே₃ங்களயிருக்கும். ஆசார்ய ம்ப₃ந்ே₄மானாலும் ஸித்₃தோ₄பாயமானாலும்
தசேநனுவடய அந்ே:கரைம் பா₃ஹ்யவிஷயங்களில் நின்று மீளும்படி பண்ைி “என்
சநஞ்சினாருமங்தகசயாழிந்ோர்” என்னும்படி ப₄க₃வத்விஷயத்ேில் அத்யந்ோ க்ே
சித்ேனாய் பரமார்த்ேனாம்படி பண்ைியல்லது கார்யகரமாகாது. ஆவகயாலிதற ஆழ்வார்
“சோழுசேைன் மனதன” என்று உபக்ரமித்து, “ஊனில் வாழ்யிதர நல்ணலதபா” என்றும்,
“சநஞ்சதம நல்ணலநல்ணல” என்றும் ஶ்லாகித்து, “நீயும் நானும் இந்தநர் நிற்கில் – தமல்
மற்தறார் தநாயும் சார்சகாடான்” என்றும், “கனதம சசால்லிதனன் இதுதசாதரல் கண்டாய்”
என்றூம் ப்ரார்த்ேித்து, “அருள்சபறுவாரடியார்” என்கிற பாட்டிதல “அவன் க்ருவப
பண்ணா நின்றான், நானும் இஸ் ம் ாரத்ேில் நிஸ்ப்ருஹனாதனன்; அவன் சகாடுக்க
நிணனத்ோலும், நான் லபிக்க தவணுசமன்றிருந்ோலும், நீ ப்ரேிகூலமானால் கார்ய
மில்ணலயிதற. ச ௌஹார்த்ேம் நித்யமாய்ச் சசல்லாநிற்கச் சசய்தேயும் உன்னுவடய
ப்ராேிகூல்யத்ோதலயிதற அநாேிகாலம் இைக்க தவண்டுகிறது. இனியானாலும் நீ
அஜ்ஞாநத்வே விட்டு அவன் ேிருவடிகணளப் பற்றப்பார்” என்று ேணலக்கட்டுவகயாதல
மதநாவநர்மல்யமில்லாேதபாது ப₄க₃வத்ப்ராப்ேி தயாக்₃யவே யிணலயாய் விடுசமன்று
அருளிச் சசய்ேது.
ர்தவஶ்வரன் ோன் ேன்ணனச்தசர்த்துக்சகாள்ள நிணனத்ே ஆத்மாவினுவடய
மநஸ்வ த் ேிருத்ேி விநிதயாகங் சகாள்ளும் ப்ரகாரம் ‘சபரும்பாழில் தேத்ரஜ்ஞன்’
என்று சோடங்கி ஒரு சூர்ணையிதல சசால்லப்பட்டேிதற. “சபரும்பாழில் தேத்ரஜ்ஞன்
சபருஞ்சசய் கலியாதரவ ஆளும் வன்குறும்பர் குடிதயறிப் சபருங்குடியும் ேங்கள்
கருத்துள்தளயாக்கிப் படிந்துண்ணும் தபா₄க₃த்வேத்தூராதே சபாறுக்சகாணாப்
தபா₄க₃த்துக்குக் காவல்சசய்து குவமத்துத் ேிரித்து வீழ்த்து வலித்சேற்றியருவி
யறுத்துக் கடனாயின விறுப்பிக்கப் பாழ்த்ே விேி₄ யானவாதற ேன்பால் மனம்
வவப்பிப்போகத் தேய்ந்ேற மன்னி ஒள்வாளுருவி விணனத்தூற்வற தவரறுவித்து
ேீக்சகாளிஇக் கவ்வவசயருவிட்டு அமுேவாறுேணலப்பற்றி ஈரியாய்க் கசிந்ேேிதல
ஈரசநல்வித்ேி சயழுநாற்றுக்கணளயும் தவர்முேல் மாய்த்துப் பட்டிச் தசவேக்கி
மீதுசகாள்ளாமல் குறிக்சகாள்வித்துக் கடல்புவரய விணளந்து ேணலவைக்கினவாதற
நாளுநாள் தகாட்குவறயாக நின்றாரறியாமல் குந்ேம் சகாண்டு ஆராவமயுண்டு
காலக்கழிவாதல நிலத்துகாமல் பற்றறுத்துத் ேண்டாலடித்துப் பேரறுத்துப்
தபார்த்ேதோல்விடுத்து ூக்ஷ்மசவாட்டும் நீரிதல கழுவி தவதறார் கலத்ேிட்டுப்
வபந்சோடி மடந்ேயவரக் சகாண்டு ஷட்கு₃ைர ாந்நமாக்கி வாதனார்க்காராவமுே
மானவாதற முற்றுமுண்ை முன்னம்பாரித்து உழுவதோர் நாஞ்சில் சகாண்டு சபருக
முயலும் பத்ேியுைவன் க்ருஷிப₂லமிதற” என்று ப₄க்ேி கர்ஷகனான ர்தவஶ்வரனிவ்
வாத்தமாஜ்ஜீவனத்துக்கு க்ருஷிபண்ணுகிற ப்ரகாரத்வே ஆசார்யஹ்ருே₃யத்ேிதல
அருளிச்சசய்ோர். இத்ோல் ம்ப₃ந்ே₄மாத்ரம் தபாராதே ோன் கூட்டிக்சகாள்ளு
வகக்கு நிணனத்ேவவர பரிஶுத்₃ோ₄ந்ே:கரைராம்படி “இருந்ோன் கண்டுசகாண்சடன
தேவை சநஞ்சாளும் – ேிருந்ோேதோவரவவர தேய்ந்ேறமன்னி” என்கிறபடிதய
விஷயங்களிதல சபலமாய்ப் தபாருகிற சவன்னுவடய ஏவை சநஞ்வச யாளுகிற
இந்த்ரிய புருஷவரவரும் நசிக்கும்படி ஸ்ோ₂வரப்ரேிஷ்டிவேயாக யுள்தள நிவஸித்து
நிர்த்ே₄னிகன் நிேி₄ கண்டால் விட்டுப்தபாக மாட்டாதே கண்டுசகாண்டிருக்குமாப்
தபாதல ோன் என்ணனக் கண்டுசகாண்டிருந்து து₃ர்விஷயப்ராவண்யத்வேப் தபாக்கி
க்ருவப பண்ைினாசனன்று ஆழ்வாரருளிச் சசய்வகயாதல ோன் விதஶஷ கடாேம்
பண்ைி நிர்மலனான பின்பு தபா₄க₃த்ேிதல கூட்டிக்சகாள்ளுசமன்கிற வர்த்ே₂ம்
சசால்லப்பட்டது.
 42) நிர்மஹதுக க்ருணப, மதோஷ மபோக்யத்வ விஷய ் :
அவன்படி இதுவாயிருக்க “சவறிதே யருள்சசய்வர்” என்று சசால்லுகிறசேன்
சனன்னில்? சவறிதே அருள்சசய்வது ோன் ப்ரே₂ம கடாேம் பண்ணும்தபாது,
“நாச ௌ புருஷகாதரை நசாப்யந்தநந தஹதுநா – தகவலம் ஸ்தவச்ச₂வயவாஹம்
ப்தரதேகஞ்சித் கோ₃சந” என்று நிர்தஹதுகமாக கடாேம் பண்ைிப்தபாருசமன்று
சசான்னேித்ேணன சயாழிய ப்ராப்ேிே₃வஶயிலும் ப₃த்₃ே₄ ம் ாரியாய் து₃ர்விஷய
ப்ரவைனாய் அஹங்கார மமகார வஶ்யனாய் பா₄க₃வோ₃பசாரபரனாய் ேிரியா நின்றாலும்
“சவறிதேயருள் சசய்வர்” என்றால் வவஷ்ைவனாகவும் பைியில்ணலயிதற. இச்தசேநன்
ப₄க₃வத்₃தபா₄கா₃ர்ஹனாகும்தபாது வவஷ்ைவமாத்ரம் தபாராது, ப்ரபந்நனாக தவணும்.
அதுவும் தபாராது ஏகாந்ேியாக தவணும். அதுவும் தபாராது பரவமகாந்ேியாக தவணும்.
அஹங்கார மமகாரங்கள் வா நமாக நிவ்ருத்ேமாக தவணும். விஹிேநிஷித்₃ே₄
விஷயப்ராவண்யம் நிவ்ருத்ேமாக தவணும். அது சசய்யுமிடத்ேில் விருத்₃ே₄சமன்றும்
த்யஜிக்கப்தபாகாது. “தேத்ராைி மித்ராைி” என்கிற ஶ்தலாகத்ேில் அவவே பிறக்க
தவணும். (இல்ணலயானால்) ஸ்வரூபங்குணலயாவமக்சகன்று ஸ்வரூப ஸித்₃த்₄யர்த்ே₂மாக
இவவசயல்லாம் தவணுசமன்று ஒருக்கால் சசான்னாப்தபாதல பலகால்
சசால்லிக்சகாண்டு ஆழ்வார்களும் ஆசார்யர்களும் தசேநனுவடய ஹிேத்துக்காக
படாேனபட்டு ஒன்றிரண்டிலன்றிக்தக பல ப்ரப₃ந்ே₄ங்களிலும் ஒருவர் சசான்னத்வே
தவசறாருவர் சசால்லி ஏககண்ட₂மாக கூப்பிட்டுக்சகாண்டு கதலே₃ர பரித்யாகம்
விேி₄க்க தஹதுவில்ணலயிதற.
ர்தவஶ்வரன் ோனும் ஆழ்வார்களும் ஆசார்யர்களும் தசேதநாஜ்ஜீவநத்துக்கு
பண்ணுகிற க்ருஷி இதுவாயிருக்க சிலர் ர்தவஶ்வரனுக்கு ஸ்வாஶ்ரிேர்
நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டானம் பண்ைினால் மிகவுமுகப்பாயிருக்கும், ேன் கு₃ைங்களுக்கு
ப்ரகாஶகசமன்று “தோ₃தஷாயத்₃யபிேஸ்யஸ்யாத்” என்று சசான்னாதனசயன்று வித்₃யா
ப₃லத்ோதல குேர்க்கங்கணளச் சசால்லிக்சகாண்டு தவே₃ஶாஸ்த்ர புராதைேி
ஹா ாேி₃கள் கவரகட்டாக் காதவரியாவகயாதல பா₃ஹ்ய குத்ருஷ்டிகள் விபரீோர்த்
ேங்கணளச் சசான்னாப்தபாதல அேில் சசான்னசோன்றாயிருக்க தவதற சில வர்த்ேங்கணளச்
சசால்லிக்சகாண்டு ேமக்கிஷ்டமானபடி ஞ்சரிப்பர்கள் – அவர்கள் சசால்லும்படி
சயன்சனன்னில்? மந்த்ரத்ேிதல ஸ்வரேதை ஸ்வாந்வயநிவ்ருத்ேி சசால்லப்பட்டேிதற.
நிஷித்₃ ே₄ ங்கள் கூடாசேன்று த்யஜித்ோல் ஸ்வரேதைஸ்வாந்வயம்
வருமாவகயாதல ேன்னுவடய ரேைத்ேில் ேன்க்கு ப்ராப்ேியில்ணலசயன்று சசால்லுகிற
மந்த்ரத்துக்கு மிதுதவ சபாருசளன்றும், ேத்விவரைங்களான த்₃வயசரமஶ்தலாகங்
களுக்கும் இதுதவ ோத்பர்யசமன்றும், இல்ணலயாகில் சரதமாபதே₃ஶம் பண்ைி “இேம்
தே நாேபஸ்காய நாப₄க்ோயகோ₃சந” என்று வகப்பட்ட சபாருணள கடலிதல
வீழ்த்தோசமன்று வயிறுபிடிக்குதமா அதுக்குக் கருத்சேன்சனன்றும் “தசாே₃நாலே
ணார்த்தோ₂ே₄ர்ம:” என்று ே₄ர்மம் விேிதசாேி₃ேமாயிருக்கும். “ ூக்ஷ்ம: பரம
து₃ர்ஜ்தஞய: ோம்ே₄ர்ம: ப்லவங்க₃ம:” என்று த்துக்களாசரிக்குமது பரமது₃ர்
ஜ்தஞயமான ே₄ர்ம ூக்ஷ்ம மாயிருக்கும். அஹங்கார ராஹித்யத்துக்கு தஹதுவாவக
யாதல இந்ே நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டானத்துக்கு ே₄ர்ம ூக்ஷ்மசமன்றும், தவே₃ஶாஸ்த்ரங்
களில் “ப்₃ராஹ்மதணாவவ ர்வாதே₃வோ:” என்று சசால்லா நிற்க மஹர்ஷிகள்
ே₄ர்ம ூக்ஷ்மத்வேப் பார்த்து அஹங்கார ராஹித்ய ஜந்மங்கசளன்று,
“ஸ்த்ரியஸ் ாது₄: ஶூத்₃ரஸ் ாது₄:” என்றும், “ஶ்வபதசாபிமஹீபால விஷ்ணுப₄க்
தோத்₃விஜாேி₄க:” என்றும் சசான்னாப்தபாதல இதுவும் அஹங்கார நிவ்ருத்ேிக்கு
தஹதுவாவகயாதல அவஶ்யமிது தவணுசமன்று இன்னமும் அதநகமாக தகட்பார்
சசவிசுடும்படியான விபரீோர்த்ே₂ங்கள் சசால்லிக்சகாண்டு ோ₃ராபுத்ராேி₃கணளயும்
விடமாட்டாதே விட்டால் ஸ்வரேதைஸ்வாந்வயம் வருசமன்று “வீடுமின் முற்றவும் –
நீர்நுமசேன்றிவவ தவர்முேல் மாய்த்து – பற்றிணலயாய் அவன் முற்றிலடங்தக” என்றும்,
“கழிமின் சோண்டீர்கள் கழித்துத் சோழுமின்”, “தேத்ராைி மித்ராைி – பிேரம்
ஆேரம் ோ₃ராந் – ர்வே₄ர்மாம்ஶ்ச ந்த்யஜ்ய ர்வகாமாம்ஶ்ச ாேராந் – தலாக
விக்ராந்ே சரசைௌ ஶரைம்தேவ்ரஜம் விதபா₄” என்று கதலேர பரித்யாகபூர்வக
ஸ்வீகாரம் வித்₃யநுஷ்டாநங்களாதல காட்டிக்சகாடுக்கிற ஆழ்வாராசார்யர்க
ளுவடய ப்ராக்ேந ஶிஷ்டாசாரங்கசளல்லாம் பஸ்மமாக்கித் ேிரியா நின்றார்கள். அது
ப₄க₃வந்மாயாகார்யசமன்தற சகாள்ளதவணும். அதுண்டானால், ர்தவஶ்வரனும்
மயர்வற மேிநலமருளப்சபற்ற ஆழ்வாருமாசார்யர்களும் தசேதநாஜ்ஜீவநத்துக்காகக்
கூப்பிட்டுக்சகாண்டு க்ருஷிபண்ணுவகக்கு தஹதுவில்ணலயிதற. இதுக்கு ப்ரமாைம்
தவணுதமா, ஒருவனுக்கு ப்ரியேவமயானவள் மற்சறாருவணன யதபக்ஷித்ோல் அவனுக்கி
வளிடத்ேில் ருசி பிறக்குதமா, அவன் ப்ரபேநத்துக்கும் அநந்யமநந்யமநந்யசமன்று
சசால்லாநிற்க அந்ய ங்கமிவனுக்கிஷ்டசமன்னில் அது விபரீேஜ்ஞாநகார்யசமன்று
தோற்றாதோ?

43) விஷயோந்தர நிவ் ருத்தி:

ஆவகயாதல, “விஷதயஷ்வநிஶம்ராதகா₃ மாநத ாமல உச்யதே – தேஷ்தவவ
வீேராதகா₃ய ஸ்வநிர்மல உோ₃ஹ்ருே:” என்றூ இேரவிஷயாநுராக₃ம் நஶித்ோ
சலாழிய நிர்மலனாகமாட்டான்; நிர்மலனானாசலாழிய தபா₄கா₃ர்ஹனாக மாட்டான்.
இந்ே மதநாவநர்மல்யம் ஸித்₃ேி₄க்வகக்கு மந்த்ரத்ரயார்த்ோ₂ நு ந்ோ₃நத்ோலும்
ஆழ்வார்களுவடய வருளிச்சசலர்த்₂ோ₂நு ந்ோ₃நத்ோலும் தபாதுதபாக்கிக்சகாண்டு
ோனிருந்ேவிடம் ம் ாரிகளறியாேபடி ஏகாந்ேஶீலனாய் அர்த்ோ₂நு ந்ோன
தயாக்₃யவேயில்ணலயானால் ேன்சநஞ்சிதல தோற்றுகிற அர்த்ே₂ங்கணள பரமார்த்ே₂ங்க
சளன்று சசால்லுகிற அப்ரமாைிகதராதட கூடாதே அஹங்காரார்த்ே காதமாபஹே
ரல்லாே பரம த்வநிஷ்டரான ஜ்ஞாநாநுஷ்டாந ம்பந்நதராதட ஹவஸித்துக்
சகாண்டு இருக்கதவணும். இனி அவனுவடய ேமாகு₃ைமும் ஒருக்கால்
பூர்வாபராே₄ங்கணள சபாறுக்வகக்கு ஶரைவரைம் பண்ைி பின்பு பு₃த்₃ேி₄பூர்வக
நிஷித்₃ே₄ப்ரவ்ருத்ேி வாராமலிருந்ோசலாழிய “ேி₄க்ேமாமீத்₃ருதஶஜதந” என்று
விட்டுப்தபாம். அவன் க்ருபாபரனாவகயாதல, சநடுநாளந்யபவரயான பா₄ர்வய லஜ்ஜா
ப₄யங்களின்றிக்தக ப₄ர்த்ரு காஶத்ேிதல நின்று என்ணன அங்கீகரிக்க தவணுசமன்று
ப்ரார்த்ேித்ோப்தபாதல இவன் பண்ணுகிற ஶரைவரைம் அபராேதகாடி க₄டிேமானாலும்
அநாேி₃காலார்ஜிே பு₃த்₃ேி₄பூர்வக ப்ராேிகூல்யங்கசளல்லாம் ேவமயாதல
சபாறுத்ோல், இனி சசய்யசவாண்ணாசேன்று ப₃யப்பட்டிராதே “பயமற்றிருந்து
சசய்வார்கள் ோம் பாவத்ேிறம்” என்கிறபடிதய அடுத்ேடுத்து அப₄ராே₃ங்களிதல
யந்வயித்து “தேத்ராைி மித்ராைி” என்று துடங்கி “ப₄வந்ேி ர்தவ ப்ரேிகூலரூபா:”
என்று ோ₃ரபுத்ராேி₃கள் ப்ராேிகூலங்கசளன்று அறிந்துவவத்தும் “பிேரம் மாேரம்
ோ₃ராந்” என்றுதுடங்கி ப்ரேிகூலங்கசளல்லாம் விட்டு உன் ேிருவடிகணளப்
பற்றுகிதறசனன்று சபாய் சசால்லி து₃ர்வா வநயாதல பின்ணனயும் விடமாட்டாதே
ப்ரத்யஹமும் அப்படி சோைவந்ேதபாசேல்லாம் ஶுஷ்கப்ரியவசநங்கள் சசால்லிக்
சகாண்டு “து₃:கா₂வதஹாஹமநிஶம்ேவ” என்று அக்ருத்யகரை ஶீலனுமாய் து₃ர்விஷய
ப்ரவைனுமாய் ஶரணாக₃ேனுமாய் பற்றவும் விடவும் தயாக்₃யவேயில்லாேபடி
து₃:க₂ப்ரேனானால் ேவமஜீவிக்கமாட்டாேிதற. இனி வாத் ல்யமாவது, வத் த்ேின்
பக்கல் தேநுவிருக்குமிருப்பாவகயாதல அந்ே தேநுவானது ேன் வயிற்றிதல
பிறக்குமளவிலுள்ள மாலிந்யசமல்லாம் தபா₄க்₃யமாக ஸ்வீகரித்து ேதேகோ₄ரகமாக
வர்த்ேிக்குங்காலத்ேிதல அத்₃யாே₄ரம் பண்ைிக்சகாண்டு ேிரியுமசோழிய ேன்
ஸ்ேந்யத்வேவிட்டு புல்லும் நீருங்சகாண்டு ேிரிகிறவளவில் சாைகச்சாற்வற
யுடம்பிதல பூசிவந்ோல் அத்வேக்சகாள்ள மாட்டாேிதற. அப்படிதய இந்ே தசேநன்
ேன்ணனயாஶ்ரயிக்க வருகிறே₃வஶயில் இவனிடத்ேிலுண்டான தோ₃ஷங்கணள
தபா₄க்₃யமாகக் சகாண்டு ேதே₃காநுப₄வபரனாய் ப்ரவர்த்ேிக்குங் காலத்ேில் “தயாக₃
தேமம் வஹாம்யஹம்” என்று இவன்பா₄ரசமல்லாம் ோதனதயறிட்டுக் சகாண்டு
ேிரியுமசோழிய உத்ேரகாலத்ேில் பு₃த்₃ேி₄பூர்வக ப்ரவ்ருத்ேிகணள தபா₄க்₃யமாகக்
சகாள்ளுேல் இவன் நிரந்ேர விஷயப்ரவைனானால் இவன் ப₄ரத்வேத் ோதனறிட்டுக்
சகாள்ளுேல் சசய்யாசனன்னுமர்த்ே₂ம் தோன்றாநின்றேிதற.

44) ஆர்த்தியு ் , அத்யவஸோயமு ் :

ஆவகயாதல, எல்லாம்விட்டு பரமார்த்ேனானாசலாழிய இவன் பக்கலவனுக்கு ருசி
பிறவாது. அவன் ரக்ஷிக்வகக்குப் பரிகரம் ஆர்த்ேியல்லேில்ணல. “இது குவறவற இருவர்
ஸ்வரூபமும் குவறவறு” சமன்று ஆச்சான்பிள்ணள யருளிச்சசய்ோரிதற. ஆகவித்ோல்
ப்ராேிகூல்ய நிவ்ருத்ேியும் ஆர்த்ேியுமில்லாேவனுக்கு ோ₃சார்யாபி₄மநமும்
புருஷகாரமும் ம்ப₃ந்ே₄மும் கார்யகரமாகாது, ேமாவாத் ல்யங்களும் ஜீவிக்க
மாட்டாதே விடுசமன்றோயிற்று. ஆவகயாதல ப்ரபந்நனுக்கு அக்ருத்யகரணாேி₃
சதுர்விே₄ நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டானமும் உபாயாந்ேரப்ரேிபத்ேியும் ப்ரதயாஜநாந்ேரங்க
ளான ோ₃ரபுத்ராத்₃வயஹிக தபா₄க₃ங்களும் ஸ்வர்க்கா₃ேி₃ பரதலாக ுகங்களும்
ஸ்வாத்மாநுப₄வ ுகமான விவவசயல்லாம் பரித்யஜித்து “தசதலய் கண்ைியரும்
சபருஞ்சசல்வமும் நன்மக்களும் தமலாத்ோய்ேந்வேயும் அவதரயினியாவாதர”
என்றிருக்கதவணும். ப்ரபந்நனுக்கு உபாயாபாய ப்ரவ்ருத்ேிகளிரண்டும் த்யாஜ்யசமன்கிற
வர்த்ே₂ம் ேீர்ப்பாவரயாமினியில் ஸ்வாபதே₃ஶாந்யாபதே₃ஶங்களாதல ஆழ்வார் ோதம
யருளிச் சசய்ோரிதற. ஸ்வாபதே₃ஶத்ேில் ஸித்₃தோ₄பாயம் சடக்சகனப் ப₂லியாவம
யாதல உபாயாந்ேர ப்ரவ்ருத்ேிகளாதல தே₃வோந்ேரங்கணள யாராேி₃த்து “த ாமபா:
பூேபாபா:” என்கிறபடிதய த ாமபாநாேி₃களாதல நிஷ்பாபராகதவணு சமன்று
ேேநுஷ்டானப்ரவர்த்ேகரான ாே₄நாந்ேரநிஷ்டவரக் கூட்டிக்சகாண்டு உபாயாநுஷ்
டானத்துக்கு உபக்ரமிக்கிறவளவில் ம்ப₃ந்ே₄ஜ்ஞாநம் தமலிட்டு வந்து
அத்யவ ாயத்ேினுவடய கலக்கம் தபாம்படி நீ இப்படி ஸ்வரேதை ஸ்வப்ரவ்ருத்ேியி
லந்வயிக்கப்தபாதமா அநந்யார்ஹ தஶஷத்வாத்₃யாகாரஷட்கத்ோதல பிராட்டிதயா
சடாத்ே பரிஶுத்₃ோ₄த்ம ஸ்வரூபத்துக்கு தே₃வோந்ேர ாே₄நாந்ேரங்களும்
ேந்நிஷ்டருவடய ஹவா மும் ஸ்வரூபநாஶகமாமித்ேணனசயாழிய ப்ராப்ேி ாே₄ந
மாதமாசவன்று ஸ்வரேைப்ரவ்ருத்ேிகணள ேவிர்க்குமோயிருக்வகயாதல ப்ரபந்நனுக்கு
உபாயாந்ேர ப்ரவ்ருத்ேி யாகாசேன்று சசால்லிற்றாயிற்று. அந்யாபதே₃ஶத்ேில் நாயகணன
ப்ராபிக்கப்சபறாதே நாயகி தமாஹங்க₃வேயாய்க் கிடக்க ோயார் கலங்கி சபண்பிள்ணள
தமாஹம் நிக்ருஷ்ட தே₃வோராே₄நத்ோலும் ேுத்₃ரதே₃வவேகளுக்கு ப்ரியமான
மத்₃யமாம் ாேி₃களாலும் ேீர்க்கதவணுசமன்று கட்டுவிச்சி சசான்னபடிதய
நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டானத்துக்கு உபக்ரமிக்க தோழியானவள் கடுகவந்து, “ஐதயாவவதயா
இவள் ப்ரக்ருேியறிந்ே நீங்கள் ஸ்வரூபநாஶகங்களான நிஷித்₃ே₄ப்ரவ்ருத்ேிகளி
லந்வயிக்கக் கூடுதமா, இப்சபண்பிள்ணளக்கு ேுத்ரதே₃வோப்ர ங்கமுண்தடா,
‘த்₃ரவ்யம் நிந்த்₃ய ுராேி₃ வே₃வேமேி ேுத்₃ரஞ்ச பா₃ஹ்யாக₃தமா –
த்₃ருஷ்டிர்தே₃வலகாஶ்சதே₃ஶிகஜநா ேி₃க்ேி₃க்ேி₃தக₃ஷாம்க்ரம:’ என்று ேன்தனாட்வட
ஸ்பர்ஶத்ோதல ேன்தனாசடாக்கப் பண்ணுகிற அத்₄யந்ே நிஷித்₃ே₄ த்₃ரவ்யங்களான
மத்₃யமாம் ாேி₃ ஸ்பர்ஶமும் கட்டுவிச்சி கீழ்மகன் முேலான விபரீோர்த்ே₂
தபா₄ே₃கருவடய ஸ்பர்ஶமும் சபாறுக்குதமா ப₄க₃வந்நாம ங்கீர்த்ேநமும்
பரமவவேிகராய் ப்ரமாைபரேந்த்ரரான ஶ்ரீமஹாபா₄க₃வே பாேதரணு ஸ்பர்ஶமுசமாழிய
மற்சறான்றுகூடுதமா? நம்முவடய வவஷ்ைவகுல மர்யாவேக்கு நிஷித்₃ே₄
ப்ரவ்ருத்ேிகள் தசருதமாசவன்று ேீர்ப்பாவரயாமினிசயன்று சோடங்கி இவள் தநாவய
தயார்த்துப்பார்த்ோல் பார்த்ே ாரேி₄யானவனுவடய ஆஶ்ரிேபாரேந்த்ர்யத்ோதல
தமாஹங்க₃வேயானாள். இது ேுத்ரதே₃வோப்ர ங்கமன்று; அவனுவடய
சிந்ஹங்கணளச் சசான்னால் இவள் தமாஹந்ேீரும். நீர் அத்வேச் சசய்யாதே விப்ரேிபந்ந
பா₄ஷிைியான கட்டுவிச்சி சசாற்சகாண்டு சசய்யசவாண்ணாது. வவஷ்ைவ
ஹாநிகரங்களான நிஷித்₃ே₄க்ருத்யங்களிதல அந்வயித்து மத்₃யமாம் ம் தூவிக்
சகாண்டு இவள் ஜீவிக்வகக்கு இதுதவ ேி₃வ்சயௌஷே₃மாசமன்று ராஜ ோம
தே₃வோப்ரியங்களான நிஷித்₃ோ₄ந்நங்கணள களனிவைத்து வே₃வாவிஷ்வடயாய்
இவளாடுகிற கூத்ோல் இவணளப் சபறப்தபாதமா? இவள் ரூபஶ்ரீநஶித்துக் சகாண்டு
வாரா நின்றது. இந்ே நீஶஸ்பர்ஶத்துக்கு ப்ராயஶ்சித்ேமாக பா₄க₃வே ஶ்ரீபாே₃தரணுவவ
இவள் தமதல வவக்கப்பாருங்தகாள். பிராட்டிதயாசடாப்பாளான இப்சபண்பிள்ணள
தநாய்ேீர்க்வகக்கு அருமருந்சேன்று மத்₃யமாம் ங்கணளயிட்டு சுைங்வகசயறிந்து
நுந்தோள் குணலக்க நீர் படுகிற பாதடாவிது ஐதயா அன்ணனமீர்காள்! வாய்புகுதசாறான
விவள்நஶிக்கும்படி இந்ே கழுவேயினுவடய வுேடாட்டம் கண்டவித்ோல்
ப்ரதயாஜநசமன்? அப்ரமாைிவகயான விவளுவடய விருத்ேவாே₃ங்கணள விட்டு
தவே₃விே₃க்₃தர ரராய் ப்ரமாைபரேந்த்ரரான ஜ்ஞாநாேி₄கவர புருஷகாரமாகக்
சகாண்டு நித்ய ூரி நிர்வாஹகணன யாஶ்ரயித்து இவள் தநாய்ேீர்த்துக் சகாள்ளாதே
மத்யபாநம் பண்ைி சமய்மறந்து கீ₃ேம்பாடுகிற விவதளாதட நீருங்கூடி கீழ்மகன்
வாத்யத்ேின்கீழ் கூத்ோடுகிற இப்சபாய் நான் காைமாட்தடன்; கண்ைபிரானுவடய
கைணல வாழ்த்ேினால் இவள் தநாய் ேீரும், ஸ்வரூப ப்ராப்ேமுமாம். நான் சசான்னபடி
சசய்ேிதகாளாகில் இவள் ஜீவித்து சோழுோடும்” என்று நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டானமும்
ேந்நிஷ்டருவடய ஹவா மும் நிவர்த்ேிப்பிவகயாதல ப்ரபந்நனுக்கு அக்ருத்ய
கரணாேி₃ நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டானமும் ேந்நிஷ்டருவடய ஹவா மும் த்யாஜ்யசமன்று
சசால்லிற்றாயிற்று.

45) நிஷித்தோநுஷ்டோன ் கூடோது:

ஆனால், அவனுக்கும் ேனக்குமுண்டான ஶரீரத்மபாவமும், அவயவாவயவி
ரூவபக்யமும் அறிந்ேவன் பண்ணுகிற வ்யாபாரங்கசளல்லாம் அவனதேயாய் ேத்க₃ே
புண்யபாபங்களிவனுக்கு வாராசேன்று ப்ரமாைஞ்சசால்லா நின்றதேசயன்னில்?
இதுக்கர்த்ேம் கீழ்ச்சசான்தனாதம! ோ பரகுை ஆவிஷ்டனாய் மதநா புத்ேிகள்
இரண்டும் அவனிடத்ேிதல பர்யவஸித்து சமய்மறந்து புத்ேிபூர்வக ப்ரவ்ருத்ேிகள்
ஒன்றுமின்றிக்தக “யஸ்ய நாஹங்க்ருதோ பா₄வ:” (ஶ்ரீகீவே 18–7) என்கிறபடிதய
ப்ரவர்த்ேித்ோனாகில் அவனுக்கு வாராது. இந்ே ஜ்ஞாநமாத்ரம் தவோந்ே ஜ்ஞாந
வா ணனயுவடயார் எல்லாருக்கும் உண்டு. ேேநுரூப அநுஷ்டாநம் உண்டானாலிதற
அநுபவிப்பது. இந்ே ஜ்ஞாநம் ராவைனுக்குண்டாயிருக்கச் சசய்தேயும் பரஹிம் ா
பரோரபரிக்ரஹ பரத்ரவ்யாபஹார அதபயபாந அப₄க்ஷ்ய ப₄ேணாேி₃கள் மாறாதே
நடக்கும்படியான அநுஷ்டாநம் இேிஹா ாேி₃களிதல காணாநின்தறாமிதற.
“ஆதே₄யத்வ விதே₄யத்வ தஶஷத்வ ர ோஶ்ரயா: ஶ்ரீபதேர்முக்₂ய ேநவ: பரவம காந்ேி
நஸ்ம்ருோ:” என்று ேதேகதசஷமாய்த் ேதேகபரேந்த்ரமாய் ேதேகோரகமாய் இருக்கிற
ஶரீரலேைங்கள் உண்டான பரவமகாந்ேிகணளயிதற அவனுக்கு ஶரீரபூேராகச்
சசால்லுவது. “ராகா₃ேி₃தூ₃ஷிதே சித்தே நரஸ்பேீ₃ மது₄ ூே₃ந: நப₃த்₄ராேி ரேிம்
ஹம் : கோ₃சித் கர்ே₃மாம்ப₄ஸி” என்று ராகாேிதூஷிேசித்ேன் ஶரீரபூேனாக
மாட்டாதன. ஶரீரபூ₄ேனான பரவமகாந்ேி “தபா₄கா₃ புரந்ே₃ராேீ₃நாம் தே ர்தவ
நிரதயாபமா:” என்று இஹதலாகாத் விலேைமான ஸ்வர்கா₃ேி தபா₄க₃ங்களும்
ஸ்வாத்மாநுபவ ுகமும் நரதகாபமாக நிணனத்ேிருக்குமசோழிய “அதமத்₄ய பூர்ைம்
க்ருமிஜால ங்குலம் ஸ்வபா₄வ து₃ர்க₃ந்ே₄ம் அசஶௌசமத்₃த்₄ருவம் । கதளப₃ரம்
மூத்ர புரீஷ பா₄ஜநம் ரமந்ேி மூடா₄ நரமந்ேி பண்டி₃ோ:” என்று மூடவரப் தபாதல தஹய
துர்விஷய ப்ரவைனாய் ம் ாரிகளும் த்யாஜ்யமாக நிணனத்ேிருக்கிற நிஷித்ே
வியாபாரத்வே பண்ணானிதற. “அக்ருத்யம் வவஷ்ைவ: பாப பு₃த்₄யா ஶாஸ்த்ர
விதராே₄ே: ஏகாந்ேீ பரவமகாந்ேி ருச்யபா₄வாச்ச ந்த்யதஜத்” என்று அக்ருேய
கரணாேி நிஷித்ோநுஷ்டாநம் ப்ராப்ய ப்ரேிபந்ேகம் என்கிற பயத்ோதல வவஷ்ைவனும்,
ஶாஸ்த்ர விதராேமாவகயாதல ப₄க₃வத் ஆஜ்ஞாேிக்ரமைம் வரும் என்கிற ப₄யத்ோதல
ஏகாங்கியும், தஹயமாய்த் தோற்றி ருச்யபா₄வத்ோதல பரவமகாந்ேியும் த்யஜிப்பசரன்று
சசால்லாநின்றேிதற. இருவரும் ருசிசசல்லாநிற்கச் சசய்தே விதராே ப₄யத்ோதல
த்யஜிப்பார்கள். சரமாேிகாரிக்கு ப்ராப்யருசி கண்ைழிவற உண்டாயிருக்வகயாதல
பீ₄த்யா விடுவகயன்றிக்தக ருச்யபா₄வத்ோதல விடும். இப்படியான அேிகாரியினுவடய
க்ருத்யங்களிதற அவன் ேன்னோக அபி₄பிமாநித்ேிருக்கிறது. இது சபாருளல்லவாகில்
கலதசேநாதசேநங்களும் அவனுக்கு ஶரீரதமயாய் இவர்கள் எல்லாருவடய
க்ருத்யங்களும் அவனதேயாய் விடும். அவவ தபாலன்றிக்தக ஜ்ஞாநம் உண்டிதற
இவர்களுக்சகன்னில்? அந்ே பேத்ேிதல தவோ₃ந்ே ஜ்ஞாநமுவடய ராவணாேி
களுவடய வா ுர க்ருத்யங்களும் அவனதேயாய் விடும். ஆவகயால் ம்பந்ேம்
மாத்ரம் தபாராது, ஜ்ஞாநமும் தபாராது, ேேநுரூப அநுஷ்டாநம் உண்டாகதவணும்.

46) உபோய, உமபய அதி₄கோரங் கள் :

சரமஶ்தலாகத்ேில் ர்வேர்மபரித்யாகபூர்வக ேதேக உபாயோத்யவ ாயதம
அேிகாரிக்ருத்யம். விதராேிநிவர்த்ேகத்வம் உபாயபூ₄ேனுவடய க்ருத்யசமன்று
சசால்லா நிற்க அத்யவ ாயமுண்டானாலும் ஆர்த்ேியில்லாேதபாது ப்ராபிக்வகக்கு
தயாக்கியனன்சறன்று சசால்லுவான் என்சனன்னில்? உபாய அேிகாரத்துக்கு
அத்யவ ாயதம தபாரும். உதபய அேிகாரத்துக்கு ஐஹிக ஆமுஷ்மிகாேி₃ கல
தபா₄க₃விரக்ேியும் தவணும். “உபாயாந்ேரங்கணள விட்டு சரதமாபாயத்வேப் பற்றினாப்
தபாதல உதபயாந்ேரங்களான ஐஶ்வர்ய வகவல்யங்கணளவிட்டு எல்ணலயான ப்ராப்யத்வே
அர்த்ேிக்கிறது” (முமுஷுப்படி - த்வய ப்ரகரைம் 162) என்று உதபயப்ரேிபாேகமான
உத்ேரவாக்யத்துக்கு அர்த்ேம் சசால்லப்பட்டேிதற. த்வய பூர்தவாத்ேர வாக்யங்களில்
சசால்லுகிற உபாய உதபய அேி₄காரங்கள் உண்டானாலிதற உத்தேஶ்யனாவது.
இவ்வுபாயம் ப்ராப்யாந்ேரங்களுக்கும் ஒக்குமாவகயாதல அத்யவ ாயம் ப்ரதயாஜ
நாந்ேரபரர்க்கும் உண்தட. அத்யவ ாய மாத்ரத்ோதல ப₄க₃வத் தபா₄க₃த்துக்கு
அர்ஹனாகமாட்டான். “கவடயறப் பாசங்கள் விட்ட பின்ணனயன்றி அவனவவ காண்
சகாடாதன” (ேிருவாய் 8–2-8) என்று கல இேர பாஹ்ய விஷய பரித்யாக அநந்ேரத்ேி
சலாழிய முக்ேிபூ₄மிவய காைவும் சகாடாசனன்று ஆழ்வார்ோதம அருளிச்
சசய்ோரிதற.
ஆவகயால் அங்குச் சசால்லுகிறது உபாய அேிகாரமாத்ரசமன்று சகாள்ள
தவணும். அந்ே ஶ்தலாகத்ேிலிது சசால்லாசோழிகிறசேன் என்னில்? இந்ே
ஶ்தலாகத்துக்கு உபாயத்துக்கு அதபக்ஷிேமான த்யாக ஸ்வீகாரங்கள் பூர்வார்த்ேத்
ோதல சசால்லி, உத்ேரார்த்ேத்ோதல அதுக்கு பலமாக ப்ராப்ேிப்ரேிபந்ேக கலபாப
நிவ்ருத்ேி மாத்ரம் சசால்லி ப்ராப்ேிவயச் சசால்லாசோழிந்ோலும் கீழ் ஶ்தலாகத்ேில்
“மாதமவவஷ்யஸி” (ஶ்ரீகீவே 18–65) என்று சசால்லுமது இதுக்கர்த்ேமாகக்
சகாள்ளுமாதபாதல ப₂லம் சசால்லுகிற இந்ே ஶ்தலாகத்ேில் பூர்வார்த்ேத்ோதல
சசால்லுகிற உபாய அேிகாரத்வேக் சகாள்ளதவணும். “மந்மநாப₄வ மத்₃ப₄க்தோ
மத்₃யாஜீ மாம்நமஸ்குரு । மாதம வவஷ்யஸி த்யந்தே ப்ரேிஜாதந ப்ரிதயாஸி தம ॥”
(ஶ்ரீகீவே 18–65) என்று ‘மதேகமநஸ்கனாய், மேந்யப்ரீேிவியுக்ேனாய், மத்வகங்கர்ய
நிரேனாய், மதேகஶரைனாய் இருந்ோயாகில் உன்னுவடய பாபநிவ்ருத்யர்த்ேமாக நீ
யத்நம் பண்ைதவண்டா, என்ணனப் சபறுகிறாய்’ என்று த்யமாக வர்த்ேத்வே அருளிச்
சசய்து இந்ே ஶ்தலாகத்ேில் சசான்ன ேதேகஶரைத்வரூப உபாய அேிகாரிக்கு
அதபக்ஷிேமாயிருந்ேோய் இேில் சசால்லாே உபாயாந்ேர வா நாத்யாகத்வே
“ ர்வே₄ர்மாந் பரித்யஜ்ய மாதமகம் ஶரைம் வ்ரஜ” என்று விேி₄த்து அேில்
உத்ேரார்த்ேத்ேில் “மாதமவவஷ்யஸி” என்று சசான்ன பலத்துக்கு அதபக்ஷிேமாய்
இேில் சசால்லாே ப்ராப்ேி ப்ரேிபந்ேக நிவ்ருத்ேிவய “அஹம் த்வா ர்வ பாதபப்₄தயா
தமாேயிஷ்யாமி” என்று அருளிச்சசய்வகயாதல இவ்விரண்டு ஶ்தலாகங்களும்
பரஸ்பர அதபக்ஷிேங்களாக ஏகார்த்ேமாயிருக்கும். “யதே₂ச்ச₂ஸி ேோ₂ குரு” (ஶ்ரீகீ
18–63) என்ன, அநந்ேரம் காயக்தலஶங்களுமாய் ஸ்வரூபவிருத்₃ே₄ங்களுமான கர்ம
தயாகா₃த்₃யுபாயங்களுக்கு நான் அஶக்ேசனன்று தஶாகித்ே பின்பு “ ர்வகு₃ஹ்ய
ேமம்பூ₄ய: ஶ்ருணு தம பரமம் வச:” (ஶ்ரீகீவே 18–64) என்று உபதேஶித்ேவவ
யாவகயாதல இவ்விரண்டு ஶ்தலாகங்களும் விவர்யவிவரை ரூபங்களாய்
ஏகார்த்ேங்களா யிருக்கும். ஆவகயால், கீழ் ஶ்தலாகத்ேில் ப₂லதம இதுக்கு ப₂லமா
வகயாதல அேிற்சசான்ன உதபய அேி₄காரமும் இேில் சசால்லிற்றாகக் சகாள்ள
தவணும் இேில் “மத்ப₄க்ே” என்றது ேத் ாே₄ந ப₄க்ேியன்று; வகங்கர்தயாபகரை
ாத்₄ய ப₄க்ேிவய. இன்னமும் உபாய அேிகாரிக்கு ஶுஷ்காத்₄யவ ாய மாத்ரம்
தபாராதே. ப்ராேிகூல்ய த்யாகமும் தவணுதம. ப்ரபத்ேி ஸ்வரூபம் சசால்லுகிற
விடங்களில் “உபாய அபாய நிர்முக்ோ மத்₄யமாம் ஸ்ேி₂ேிமாஸ்ேி₂ோ” என்றும்
“உபாய அபாய ம்தயாக₃ நிஷ்ட₂யா ஹீயதேநயா” என்றும் புண்யபாபரூப உபய
கர்மங்களும் த்யாஜ்யமாகச் சசால்லாநின்றேிதற.
இவற்வற த்யஜித்து அவணன ஸ்வீகரித்ே வநந்ேரத்ேிதல ப்ராப்ேி ேவஶயளவும்
உபாய அேிகார ப்ரச்யுேி வாராேபடி ப்ரவ்ருத்ேித்ோனாகில் சரமகாலத்ேில் அேிகார
அநுகு₃ைமாக ப்ரேிப₃ந்ே₄கங்கணள நிவர்த்ேிப்பித்து முக்ேனாம்படி பண்ணும்.
“சேளிவுற்று வீவின்றி நின்றவற்கு இன்பக்கேி சசய்யும்” (ேிருவாய் 7–5–11) என்றருளிச்
சசய்ோரிதற ஆழ்வார். அேி₄காராநுகு₃ைமாக நிவர்த்ேிப்பிக்வகயாவது அப்₄யுபக₃ே
ப்ராரப்ே அம்ஶத்வே க்ருவபயால் ப்ரக்ருேி ப்ராக்ருேங்களில் விரக்ேிவய
ஜநிப்பிக்வகக்காக அநுப₄விப்பித்து ேத்வ்யேிரிக்ே மஸ்ே பூர்வாக₃ங்களும்
நஶித்துப் தபாம்படி பண்ைி ப்ராமாேிக உத்ேராக₃ங்கணள க்ருவபயாதல சபாறுத்து
இவன்பாடு சாராேபடி பண்ைி பு₃த்₃ேி₄பூர்வக ப்ரவ்ருத்ேிகளில் ாநுோபங்கணள ராஜ
புத்ர அபராேவத் லகுவாக அநுப₄விப்பித்து நிரநுோபனானால் யதோசிே
ேண்டங்கணளயும் பண்ைிப் தபாக்குவக. இவன் உஜ்ஜீவிக்க தவணுசமன்று ோனும்
கடாக்ஷித்து, இவன் உபாயவரைம் பண்ைி ப்ரக்ருேி வா வநயால் சில
ஸ்காலித்யங்கள் உண்டானால் லீணலக்கு விஷயமாக்குதமா என்னில்? முடிய
நடத்ேமாட்டாதனயாகிலும் இவன் பக்கல் அதபே ப்ரவ்ருத்ேி ரூப அபராே அவகாசம்
சபற்றால் சிலகாலம் லீணலயிதல விநிதயாகம் சகாள்ளக் குவறயில்ணல. அபராேமற
ப்ரவ்ருத்ேிக்கும் அேிகாரிகள் விஷயத்ேிலும் விநிதயாகம் சகாள்ளும் ஸ்வேந்த்ரனிடம்
சபற்றால் விடமாட்டாதன. இவ்வர்த்ேந் சோண்டரடிப்சபாடியாழ்வார் விஷயத்ேில்
காைப்பட்டேிதற. “பாசங்கள் நீக்கிசயன்ணன உனக்தக அறக்சகாண்டிட்டு நீ மாயங்கள்
சசய்துவவத்ேீ இவவசயன்ன மயக்குக்கதள” (ேிருவாய் 7–8-5) என்று ஆழ்வார்
அருளிச்சசய்ோரிதற.

47) ஆர்த்தோதி₄கோரி:
அதுசவன் என்னில்? ராஜாவானவன் ந்ருத்ேகீ₃ோேி₃ நிபுணையான தவஶ்வயவய
அபி₄மேமாகக் சகாண்டாலும், தபா₄க₃காலம் வருமளவும் ந்ருத்ேகீ₃ோேி₃களாதல
விநிதயாகங் சகாள்ளுமளவில், அத்யந்ே ுகுமாரியானால் ஶீக்₃ரமாகக் கூட்டிக்
சகாண்டு த்ருடஶரீரியானால் அவளுவடய இஷ்டம் தபாருமளவும் லீணலயிதல
விநிதயாகங்சகாண்டு பின்பு அநுக்ரஹிக்குமாதபாதல, ர்தவஶ்வரனும் தலாக
யாத்வரக்கு அஶக்ேராய் ஆர்த்ேரானால் கடுக வநுக்₃ரஹித்தும் இத்வே
சபாறுத்ேிருந்து த்ருப்ேரானால் சிலகாலம் லீணலயில் விநிதயாகங்சகாண்டு, எப்தபாது
ஆர்த்ேராவதரா அப்தபாதே யங்கீகரிக்கும். ஆனால், “த்₃ருப்ோநாம் அபி ஐந்துநாம்
தே₃ஹாந்த்ர நிவாரிைீ” என்று சசால்லா நின்றேிதற (பாஞ்சராத்ரத்ேில்) என்னில்?
இப்தபாது சிர பரிசயத்ோதல த்ருப்ேராய் ப்ராரப்ே ஶரீரத்வே சபாறுத்ேிருந்ோலும்
சரமகாலத்ேில் ஆர்த்ேனாக்கி ர்தவஶ்வரன் வகக்சகாள்ளுசமன்னு மத்ோதல
சசால்லப்பட்டது. த்ருப்ேனானவனும் ஆநிவர தமய்த்து வந்ோனல்லதன.
தேஹாவ ாநத்ேளவும் இத்தேஹத்தோதட சபாருந்ேியிருக்குமசோன்தறயிதற
இவ்வேிகாரிக்கு தோஷம். மற்று முண்டான த்யாகஸ்வீகாரங்கசளல்லாம்
இருவர்க்கும் ஒக்குமிதற. “இருந்ேிருந்து எத்ேணன காலம் புலம்புவதன - கூவிக்
சகாள்ளுங்கால மின்னம் குறுகாதோ - என்ணன என் சசய்கின்றாய் என் ோமவரக் கண்ணா
– சநறிகாட்டி நீக்குேிதயா – பலநீ காட்டிப் படுப்பாதயா – ேீதயாடுடன் தசர் சமழுகாய்
உலகில் ேிரிதவதனா” என்றிப்படி கூப்பிட்டுக் சகாண்டு “கங்குலும் பகலும் கண்துயில்
அறியாள் – இட்ட கால் இட்ட வகயளாய் இருக்கும் – சிந்ேிக்கும் ேிவசக்கும் தேறும்
வக கூப்பும் – அழுவன் சோழுவன் ஆடிக் காண்பன் பாடியலற்றுவன்” என்று
ஆஹாரநித்வரகளில் நவசயற்று கண்ைீர் நிவறத்துக் சகாண்டு காலும் வகயும்
சலிப்பிக்கமாட்டாதே மூர்ச்சித்து ேிரியவும் சேளிந்து அழுவதுந்சோழுவதும்
ஆடுவதும் பாடுவதுமாய் “எங்கும் நாடிநாடி நரசிங்கா” என்று ப்ரலாபிக்குமசோன்றுதம
ஆர்த்ேனுக்கு ஏற்றம்.

48) அஞ் சவு ் , மஶோகிக்கவு ் மவண்டோ ் :

அஹங்கார மமகார காம க்தராே தலாப தமாஹாேி₃ நிவ்ருத்ேியும், புத்ர ோ₃ர
க்₃ருஹ தேத்ர ே₄ந ோ₄ந்யாேி₃ விரக்ேியும், ோ₄ரக தபாஷக தபா₄க்₃யங்கசளல்லாம்
கண்ைன் என்றத்₄யவஸித்ேிருக்வகயும் இருவருக்கும் மாநமாவகயாதல நாலுநாள்
சிரபரிசயத்ோதல ( ம் ாரத்ேில்) சபாருந்ேியிருந்ோலும் சரமகாலத்ேிதல சயல்லா
வற்றிலும் அருசிவயப் பிறப்பித்து ஆர்த்ேனாம்படி பண்ைி அங்கீகரிக்கும். அக்காலத்
துக்கும் புத்ரோராேி ங்கதம யாத்வரயானால் இவ்வாத்மாவவக் கடுக வங்கீகரிக்க
நிணனத்ோனல்லசனன்று ேத்வஜ்ஞனான ேனக்கும் பிறர்க்குந் தோற்றும்படியாய் தேஹாந்
ேரப்ராப்ேி ேப்பாசேன்று அஸ்மோசார்தயாக்ேம். இதுதவ பரமார்த்ேசமன்று அருளிச்
சசய்ய, த நாபேியாழ்வாரும் விஷண்ைராய் இவ்வார்த்ேிக்கேிகாரிகளார், பரிஹரைீ
யங்களானவற்வற பரித்யஜிப்பாரார், “எங்கினித்ேணலப்சபய்வன்” என்கிறபடிதய இனி
யிைந்தே தபாமித்ேணனசயன்று தவரற்றமரம்தபாதல ேிருவடிகளிதல விழுந்து அைப்
புக்கவாதற, அப்பாவுசமடுத்ேணைத்து கண்ைநீவரத்துவடத்து தஶாகிக்கதவண்டா;
அப்ராப்ே விஷயங்களிலிப்படி ப₄யாநுோபமுண்டானால் ர்வஶக்ேியானவன் ோதன
தவண்டுமவவசயல்லா முண்டாக்கி ோதன வகக்சகாள்ளும்; நீயும் தவண்டா.
பரிஹரைீயங்களான த்யாஜ்யங்கணள விடமாட்டாசோழிந்ோலும் தஹயங்கசளன்று
விடத்ேக்க அஹங்கார மமகார காமக்தராேங்களும் ப₄கவத்பா₄க₃வோசார்ய
அபசாரங்களுமான நிஷித்ேங்கணள பரித்யஜித்து யாதோரளவாதல தலாக ங்க்ரஹமும்
ஶிஷ்ய புத்தராஜ்ஜீவநமும் ஸித்ேிக்கும், ோவந்மாத்ரம் ஆந்ருஶம்ஸ்யத்ோதல
வர்ணாஶ்ரம ேர்மங்கணள அநுஷ்டித்துக்சகாண்டு, அஹங்காரார்த்ேகாம பரவஶரல்லாே
ஜ்ஞாந ப₄க்ேி வவராக்ய ம்பந்நரான பரமவிலேைதராதட ஹவஸித்து,
இவடவிடாதே கு₃ணாநுப₄வ வகங்கர்யங்களாதல தபாதுதபாக்கிக்சகாண்டு,
பத்ே ம் ாரிகதளாதட கூட்டற்று, ோசார்யாபிமாநதம உத்ோரகமாக அத்₄யவ
ஸித்து இவ்வாத்மகுைங்க சளல்லாம், “என்ணனத் ேீமனங்சகடுத்ோய் – மருவித்
சோழும் மனதம ேந்ோய்” என்று அவரருளாதல வந்ேவவசயன்று நிரஹங்காரனா
யிருந்ோல் ர்வஶக்ேியானவன் சரம ேவஶயில் பரமார்த்ேிவயயுண்டாக்கி ரக்ஷிக்கும்.
இது துர்லப₃சமன்று நிணனக்கதவண்டா. ஒரு கு₃ைதலசமும் ப்ரக்ருேிவஶ்யனான
இவனாதல பிறப்பித்துக்சகாள்ள சவாண்ணாேிதற. அவனிவ்வாத்மாவவ உஜ்ஜீவிப்பிக்க
தவணுசமன்று நிணனக்கிலிதற இவன் முக்ேனாவது. முக்ேனாம்படி பண்ணும்தபாது
ேேநுரூபமான வாத்மகுைங்கணள யுண்டாக்கிக் சகாள்வேவனுக்தக ப₄ரமாவகயாதல
அதயாத்யாவாஸிகளான சராசரங்கசளல்லாம் ேத் ம்ஶ்தலஷ விஶ்தலவஷக ுக₂
து:க₂ராம்படியான வாத்மகுைங்களுண்டாக்கி ரக்ஷிக்கிற ர்வஶக்ேி ந்யஸ்ேப₄ரனான
விச்தசேனனுக்கு உண்டாக்குவகயில் அருவம யில்ணலயிதற. இவன் ப்ரக்ருேிவஶ்யனாய்
தேஹாத்மாபி₄மாநியாய் ேேிக்ஷீராஜ்யாேி₃களாதல உடம்வபப்சபருக்கி “ஊன்மல்கி
தமாடுபருப்பாருத்ேமர்கட் சகன்சசய்வார்” என்கிறபடிதய ாத்விகதகாஷ்டிக்காளா
காதே பத்ே ம் ாரிகளாய் ஶப்ோேி விஷயப்ரவைராய் அஹங்காராேி வஶ்யராய்க்
களித்து வர்த்ேித்ோல் இவர்கள் பட்டது படுகிறார்கசளன்று கர்மாநுகு₃ைமாக
நிர்வஹித்துக்சகாண்டு தபாருமசோழிய, யோஶாஸ்த்ரவஶ்யராய் த்யாஜ்தயாபாதேயங்க
ளறிந்து இவற்றினுவடய த்யாக ஸ்வீகாரம் ேனக்கவஶ்யசமன்று “விண்ணுளார்சபருமாற்
கடிவமசசய்வாவரயும் சசறுவமம்புலனிவவ மண்ணுசளன்ணனப் சபற்றாசலன்சசய்யா
மற்றுநீயும் விட்டால்” என்றும், “இடகிதலசனான்றட்டகில்தலன் ஐம்புலன் சவல்ல
கில்தலன் – கடவனாகிக் காலந்தோறும் பூப்பறித்தேத்ேகில்தலன்” என்று பரிோபம்
பிறந்து ‘நீதய ரக்ஷிக்க தவணும்’ என்று ஶரைம் புக்கால் “யேிவா ராவைஸ்வயம்”
என்கிறபடிதய ரிபூணாமபி வத் லனானவன் இவணன விட்டுக்சகாடானிதற.
“அடியாவர வல்விணனத் துப்பாம் புலணனந்தும் துஞ்சக்சகாடானவன்” (ேிருவாய்
1–7–2) என்று ஸ்வாஶ்ரிேவர ப்ரப₃ல கர்மங்களிதல மூட்டானிதற.
பஞ்தசந்த்ரியங்களாலும் விஷயங்கணள அநுப₄வித்து நிற்கும்படி விட்டுக்சகாடாசனன்று
ஆழ்வாரருளிச்சசய்வகயாதல அவன் அநுக்ரஹத்துக்கு பாத்ரபூ₄ேரான அடியார்
ாதுகர்மங்கணளச் சசய்து முக்ேனாமது ஒழிய விஷயப்ரவைராய் நஶிக்குமேில்ணல.
அவதன ேிருத்ேிப் பைிசகாள்ளுமளவில் இவனுக்கு அருவமயானது ஒன்றில்ணல.
க்ரமக்ரமமாக ப்ராக்த்ந ஶிஷ்டாசார அநு ந்ோ₄நத்ோலும் அருளிச்சசயலர்த்ோ₂நு
ந்ோ₄நத்ோலும் சேளிவு பிறக்கும்படி ஹ்ருேிஸ்ேனாய் நின்று “தேஷாதமவாநுகம்
பார்ே₂ம் அஹமஜ்ஞாநஜம் ேம: - நாஶயாம் யாத்ம பா₄வஸ்தோ ஜ்ஞாநதப₄ந
பா₄ஸ்வோ” (ஶ்ரீகீவே 10–11) என்கிறபடிதய ஜ்ஞாந ேீபத்ோதல அஜ்ஞாந
அந்ேகாரத்வேப்தபாக்கி அேனநுஷ்டா₂னத்ேிதல ப்ரவர்த்ேிப்பித்து ரக்ஷிக்குமேில்
ம்ஶயமில்ணல. இவன் தசேநனான வாசிவயப்பற்ற ப்ராேிகூல்யங்கணள பரித்யஜித்து
ஆநுகூல்யங்களில் ங்கல்பமாத்ரமுண்டானால் ோதன இவவசயல்லா முண்டாக்கி
நிர்வஹித்துக்சகாண்டு தபாரும்.

49) உத்தோரக ஆசோர்யர்:

ஆவகயாதல “நபிதப₄ேிகுேஶ்சந”, “மித்ரபா₄தவந ம்ப்ராப்ேம் நத்யதஜயம்
கே₂ஞ்சந । தோ₃தஷாயத்₃யபி ேஸ்யஸ்யாத் ோதமேேே₃க₃ர்ஹிேம்”, “தயபாபிதநாபி
ஶிஶுபால ுதயாே₄நாத்₃யா: முக்ேிம் க₃ோ:” என்கிற ஶரண்ய ப்ரபா₄வ
வாக்யங்கணளச் சசால்லிக்சகாண்டு, அவற்றுக்கு ோத்பர்யமறியாதே ோமும் பத்ே
ம் ாரிகளாய், ஶப்ோேி விஷயப்ரவைராய், அஹங்காராேி வஶ்யராய்,
“ஆசார்யர்களணனவரும் முன் ஆசரித்ே ஆசாரந்ேன்ணன அறியாோர் - தபசுகின்ற
வார்த்வேகணளக் தகட்டு மருளாதே - பூர்வர்கள் சீர்த்ேநிணல ேன்ணன சநஞ்தச தசர்”
(உபதேசரத்ேினமாணல -67) என்கிறபடிதய “பல நீ காட்டிப்படுப்பாதயா - இன்னங்
சகடுப்பாதயா” என்று பூர்வாசார்யர்கள் அணனவரும் விஷயாந்ேரேர்ஶநத்ேிதல
பீ₄ேபீ₄ேராய் ேந்நிவ்ருத்ேிவயப் ப்ரார்த்ேித்துக் சகாண்டு ப்ராமாேிகமாகவும் அவவ
வாராேபடி முன்னாசரித்ே பராங்குஶ பரகாலாேி₃களுவடய ஶிஷ்டாசாரங்களறியாதே,
‘எனக்கு ப₄க₃வத் ம்ப₄ந்ேமுண்டு, ோ₃சார்ய ம்ப₄ந்ேமுண்டு’ என்று
ப்ராேிகூல்யங்கணள பரித்யஜிக்க மாட்டாதே, ோமும் நிர்ப₄யராய் பிறர்க்குமிதுதவ
உபதேஶித்து நிர்ப₄யராம்படி பண்ைித் ேிரிகிற ஸ்வபரவிநாஶகதராதட கலந்து
அவர்களுபதேஶம் தகட்டு நசித்துப்தபாகாதே, நாே யாமுந யேிவர ப்ரப்₄ருேிகளுவடய
உக்த்யநுஷ்டாநங்கணளக் சகாண்டு, ேேநுகுைமான ம்யகநுஷ்டாநமுவடயராய்
ப்ராப்ய ப்ரேிபந்ேக நிஷித்ோநுஷ்டாந பரித்யாக பூர்வகமான அநுஷ்டாநத்வேதய
பிறர்க்கு முபதேஶித்து கவரதயற்றவல்லராய்;
நம்மாழ்வார் பூ₄ே ப₄விஷ்யத் வர்த்ேமாந காலத்ரய வ்யவ ாய ஜ்ஞாநமுவடய
வராவகயாதல “ஶ்ருேிர்நஷ்டா ஸ்ம்ருேிர்லுப்ோ ப்ராதயை பேிோத்₃விஜா”
என்கிறபடிதய கலிப்ரபலமாகா நிற்குமளவில் விபரீோர்த்ே தபா₄ே₃கரும்
விபரீோநுஷ்டாநங்களும் ப்ரபலமாதய வர்த்ேிக்குசமன்று கடாக்ஷித்து விஷ்ணு
ஸித்₃ோ₄ந்ேத்ேிலவவ புகுராேபடி பண்ை தவண்டும்படி எம்சபருமானாருவடய
ப₄விஷ்யோசார்ய அவோரத்வேக் கண்டு “சபாலிக சபாலிக சபாலிக”
(ேிருவாய்சமாழி 5-2–1) என்று ோமும் மங்களாஶா நம் பண்ைி “சசன்று சோழுது
உய்ம்மின் சோண்டீர்” என்று அவவரதய முமுேுக்களுக்சகல்லாம் மாஶ்ரயைீய
ராகச் சசால்லி மதுரகவி நாேமுநிகளுக்கு த்ரிேண்டகாஷாயாேிகதளாதட அந்ே
அவோரம் காை வரும்படி விதஶஷகடாேம் பண்ைி நமக்கடியுமாய் நங்
கார்யத்துக்குக் கடவதுமாயிருக்குசமன்றும் இவ்வோரதம ர்தவாத்ோரகம், இவதர
நம் ேர்ஶநத்துக்சகல்லாம் கு₃ருபே₃மூர்த்ோபி₄ஷிக்ேர் என்றும் அருளிச்
சசய்வகயாதல நாேமுனிகள் சோடங்கி அஸ்மாோசார்யர்களளவும் எம்சபருமானாதர
உத்ோரகாசார்யராகவும் அவருவடய உக்த்யநுஷ்டாநங்கதள ப்ரமாைங்களாகவும்
அங்கீகரித்து அவவரதய உத்ோரகராகக் காட்டுகிற மறுவற்ற ேநுஷ்டான
ம்பந்நரான ோசார்யதன மதஹாபகாரகாசார்யராகவும் புத்ேிபண்ைி பிறருக்கு
முபதேஶித்து, “ராமாநுஜார்தய கு₃ரூரிேி ச பே₃ம் பா₄ேி நாந்யத்ர” என்று மற்சறாரு
விஷயத்ேில் இப்படிப்பட்ட ஆசார்யத்வம் உண்டாவோகச் சசான்னால் ருசி
தப₄ேங்களாதல அதநக விபரீோர்ே₂ங்கள் புகுருசமன்று ஆகாம்ய அநர்த்ே₂த்வே
நிரீக்ஷித்து இேர நிதஷேம் பண்ணுவகயாதல க்ரந்ேஸ்ேங்களான அவருவடய உக்த்ய
நுஷ்டாநங்கதள உபாதேயங்களாயிருக்கும். ஆவகயால் ‘எம்சபருமானார் ேிருவடிகதள
ஶரைம்’ என்று காட்டுகிற ோசார்யன் அபி₄மாநத்ேிதல ஒதுங்கி இருந்ே ஆசார்யதன
“மாோபிோயுவேய: - ஐஹிகாமுஷ்மிகம் கு₃ரு ர்வம்”, “இருப்பிடம் வவகுந்ேம்
தவங்கடம்” முேலான இவவசயல்லாமாக நிணனத்து ர்வ உத்ோரகரான
எம்சபருமானாதர உத்ோரகாசார்யராக அத்₃யவஸித்து “தேமஸ் ஏவஹி யேீந்த்₃ர
ப₄வச்சி₂ோநாம்” என்கிறபடிதய அவர் பண்ைின சரமகால ப்ரபத்ேிதய ரேகசமன்று
புத்ேி பண்ைிக்சகாண்டு “ஜக₃ோ₃சார்ய ரசிதே ஶ்ரீமத்₃ வசனபூ₄ஷதை । ேத்வ
ஜ்ஞாநம் ச ந்நிஷ்டா₂ம் தே₃ஹி நாே₂ யேீந்த்₃ரதம” என்று ப்ரார்த்ேித்துக்சகாண்டு
க்ரமமாக அேில் [ஶ்ரீவசனபூ₄ஷைத்ேில்] சசான்ன ே₃நுஷ்டா₂நங்கணள
அநு ந்ேித்துக்சகாண்டு;

50) அதி₄கோரி நிய ்:

அவவ வகபுகுரும்படி ே₃நுஷ்டான ம்பந்நரான பரமார்த்ேதராதட
ஹவா ம் பண்ைிக்சகாண்டு அஹங்காரம் அக்நி ஸ்பர்ஶம்தபாதல ேக்ேமாக்கும்
என்றும் விஷயஸ்பர்ஶம் விஷப₄ேைம்தபாதல முடித்துவிடும் என்றும் பா₄க₃வே
அபசாரம் த்ரிசங்குவவப் தபாதல கர்மசண்டாளனாக்கி அநந்ேரம் ேக்ேபடம் தபாதல
உருமாய்ந்து தபாம்படி பண்ணும் என்றும் ப₄யப்பட்டு பரதோஷநிரீேைம் பண்ைப்
தபாகாதே ர்வபூ₄ே ேயாபரராய் ஆந்ரு ம்ஶயத்ோதல விஹிேகர்மம் தலாக
ங்க்ரஹார்த்ேம் யதோசிேமாக அநுஷ்டித்துக்சகாண்டு ஆஹாராநுவர்த்ேந
ஹவா நியேிகணள யுவடயனாய் தே₃ஹத்ேிலும் ோ₃ரபுத்ராேி₃களிலும்
அநுராக₃த்வே விட்டு ப்ரகிருேி விகாரம் பிறந்ோல் ேர்ம தபா₄க₃புத்ேிகளிரண்வடயும்
விட்டு ஶாஸ்த்ர விஹிேமான ஸ்வோர விஷயத்ேில் காோசிேமாக மூத்தராத் ர்
ஜனவத் நிவர்த்ேிப் பித்துக்சகாண்டு குலாலகீடவத் வர்த்ேிக்குமவன் ப₄க₃வத்
ப்ரியேமனாய் ேேநுக்₃ரஹத்ோதல சரமகாலத்ேில் அத்₄யந்ோர்த்ேிவய யுவடயவனாய்க்
சகாண்டு நலமந்ேமில்லதோர் நாட்டிதல ஆநந்ே நிர்ப்ப₄ரனாயிருக்கும். “சகௌந்தேய
ப்ரேிஜாநீ நதமப₄க்ே: ப்ரைஶ்யேி” என்கிறபடிதய இவ்வர்த்ேம் த்யம். நானிப்தபாது
சசான்னபடிதய த்ருப்ோத்₄காரத்ேிதல நித்யம் நின்று நிர்ப்பரனாய் ுகதமயிருசமன்ன
ந்துஷ்டராய் ேண்டம் மர்ப்பித்து நின்றவளவிதல நானுமக்கின்னமும் சசால்ல
தவண்டுவசோரு பரமார்ே₂முண்டு. இவ்வாத்மகுைங்கசளல்லா முண்டானாலும்
நமக்கு இவவயுண்சடன்கிற அஹங்காரதலசம் ேன்சனஞ்சுக்குத் தோற்றினாலும் நஹுஷ
ந்ருக யயாேிகளுவடய யஜ்ஞ ோந ேபஸ் ுக்கள் தபாதல வ்யர்த்ேமாய் ப₄க₃வந்
நிக்₃ரஹ பாத்ரமாய்ப் தபாமாவகயாதல, ேன்ணன நித்ய ம் ாரிகளிலும் நிக்ருஷ்ட
ேமனாக அநு ந்ேித்துக்சகாண்டு, நிரஹங்காரியாய் வர்த்ேிக்கதவணும். இவ்வர்த்ேம்
ேிருவுள்ளம் பற்றியிதற “நீசதனன் நிவறசவான்றுமிதலன்” (ேிருவாய் 3-3-4) என்றும்,
“அமர்யாே₃: ேுத்₃ர:” (ஸ்தோத்.62) என்றும், “ேதோ நிக்ருஷ்தட மயி
ந்நிக்ருஷ்தட” (ஶ்ரீரங். ஸ்தோத்.7) என்றும், “பாபாநாம் ப்ரே₂தமா(அ)ஸ்ம்யஹம்”
(ேமாதஷாட₃ஸி-2) என்றும், “வ்ருத்யாப ு:” (யேிராஜ விம்.7) என்றும் நம் முேலிகள்
எல்லாரும் அநு ந்ேித்ேிக்சகாண்டு தபாருவது.

51) போ₄க₃வத அநுவர்த்தன ் :

இப்படி ம் ாரிகளிலுந் ேன்ணன நிக்ருஷ்டேமனாக வநு ந்ேித்ேிக்
சகாண்டிருக்வக ப்ராப்ேமாயிருக்க பா₄க₃வேரிடத்ேில் அஹங்கரித்து ோன்
அவர்கதளாதட மசனன்றும் அவவரக்காட்டிலும் அேி₄கசனன்றும் நிணனத்ோனாகில்
ஆத்மநாஶமாசமன்னுமிடம் சசால்லதவண்டாவிதற. ஆனால் ஸ்வாமி, பா₄க₃வோநு
வர்த்ேந க்ரமமருளிச்சசய்ய தவணுசமன்ன? இது த்ரிப்ரகாரமாயிருக்கு சமன்று
நம்பிள்ணள யருளிச்சசய்வர். த்காரதயாக்₃யசரன்றும், ஹவா தயாக்₃யசரன்றும்
ோநுப₄வதயாக்₃யசரன்றும் த்ரிவிேமாயிருக்கும். த்கார தயாக்₃யராவார் நாமரூப
ப்ரோ₄னர். “தய கண்ட₂லக்₃ந துளஸீநளிநாேமாலா தயபா₃ஹூமூல பரிசிந்ஹிே
ஶங்க₂சக்ரா: । தயவா லலாட ப₂லதகல தூ₃ர்த்₄வ புண்ட்₃ரா: தே வவஷ்ைவா
பு₄வநமஶுபவித்ரயந்ேி ॥” என்கிறபடிதய அவனுவடய தபரும் சிந்ஹங்களும் ேரித்ேிருக்
குமவர்கள். “தசாரப்யவத்₄ய: ஶ்வடசசாப்யதூ₃ஷய: ரூண்யப்யபீட்₃ய: பஶுரப்ய
பா₄த்₄ய: | தயாஹ்யங்கிதோ வவஷ்ைவலாஞ்ச₂தநந பூஜ்யஶ்சவிஷ்தணா: ப்ரேிமா
மாந:” என்று இவருவடய ஜந்மவ்ருத்ேங்கசளப்படி யிருந்ோலும் அவமேி பண்ைப்
தபாகாதே ஶக்த்யநுகு₃ைமாக கிஞ்சித்காரம் பண்ைி ப₄க₃வத்விக்₃ரஹத்ேில்
அபசாரத்துக்கு ப₄யப்படுமாதபாதல அவ்விஷயத்ேிலும் ப₄யப்பட்டு அர்க்யபாத்₃யாேி₃
களாதல ேிருவுள்ளம் ுப்ர ந்நமாம்படி ஆராேி₃த்துக்சகாண்டு ப்ரவர்த்ேிக்க
தவணும். அவமேி பண்ைினானாகில் “மத்₃ப₄க்ேம் ஶ்வபசம்வாபி நிந்ோ₃ம் குர்வந்ேிதய
நரா: | பத்₃மதகாடி ஶதேநாபி நேமாமிவ ுந்ே₄தர” என்கிறபடியா ப₄க₃வந்
நிக்₃ரஹபாத்ரனாய் “அநாசாராந் து₃ராசாராந் அஜ்ஞாத்ருந்ஹீநஜந்மந: - மத்ப₄க்ோந்
ஶ்தராத்ரிதயாநிந்ேந் த்யஶ்சண்டாளோம் வ்ரதஜத்” என்கிறபடிதய கர்ம சண்டாளனாய்
விடுமாவகயாதல ஜந்மவ்ருத்ேங்களால் எப்படிப்பட்ட நிஹீநரானாலும் ப்₃ரஹ்மஹத்வய
வருமாவகக்கு ஶிகா யஜ்தஞாபவீே ோ₄ரைம் தபாருமாப்தபாதல அபசாரத்துக்கு
அவ்வளதவ தபாருமாவகயாதல அவமேி பண்ைப்தபாகாதே கிஞ்சித்காரத்ோலும்
ஸ்வவநச்தயாக்ேிகளாலும் உகப்பித்து கடக்க வர்த்ேிக்கதவணும். ஹவா
ோநுப₄வங்களுக்கு தயாக்₃யவேயில்ணல. ஹவா தயாக்₃யராவார் ஜ்ஞாந
ப்ரோ₃நர் – “அபக₃ேமே₃மாவந: அந்ேிதமாபாய நிஷ்வட₂: அேி₄க₃ேபரமார்த்வே₂:
அர்த்ே₂காமநிரதபவே: | நிகி₂லஜந ுஹ்ருத்₃பி₄: நிர்ஜிேக்தராே₄தலாவப₄:
வரவரமுநிப்₄ருத்வய: அஸ்துதம நித்யதயாக₃:” என்கிறபடிதய த்யாஜ்தயாபாதேய
விதவகஜ்ஞாந பரிபூர்ைராய் த்யாஜ்யங்கணள பரித்யஜித்து உபாதேயத்வேப் பற்றி
சரதமாபாய நிஷ்ட₂ரான த்₃ருப்ோேி₄காரிகள் ஹவா ம் பண்ணுவகக்கும்
“தபா₃ே₄யந்ே: பரஸ்பரம்” என்கிறபடிதய ஒருவருக்சகாருவர் ப்ரக்ருேி ம்ப₃ந்ே₄
நிப₃ந்ேநமான சித்ேகாலுஷ்யம் வாராேபடி தபா₄ே₃கராவகக்கும் தயாக்₃யர் –
ோ₃நுப₄வதயாக்₃யராவார்.

52) அநுஷ்டோ₂ந ப் ரதோநர்:

அந்ஷ்டா₂ந ப்ரோ₄நர் – அவர்களாசரன்னில்? த்யாஜ்யபூ₄மியான இவ்விபூ₄ேியில்
ஜிஹாவ யும் பிறந்து ப₄க₃வே₃நுப₄வாலாப₄த்ோதல பரமார்த்ேராய் பா₃தலாந்மத்ே
பிஶாசாவிஷ்டவரப்தபாதல ேம்முடம்வப மறந்து இருந்ேவிடத்ேிலிராதே ம் ாரி
கணளக் காைவும் மாட்டாதே “இவவசயன்ன வுலகியற்வக – சகாடுவுலகங்
காட்தடதல” என்றிவர்கதளாடிங்கிருக்கு மிருப்பு “வரம்ஹுேவஹ ஜ்வாலா பஞ்சராந்ேர்
வ்யவஸ்ேி₂ேி:” என்கிறபடிதய அத்₄யந்ேம ஹ்யமாய் “கங்குலும் பகலுங் கண்டுயி
லறியாள் – கண்ைநீர் வககளாலிவறக்கும் – வட்கிலளிவறயும் மைிவண்ணா
சவன்னும் – அழுவன் சோழுவனாடிக் காண்பன் – அயர்க்குஞ்சுற்றும் பற்றிதநாக்கி –
சவவ்வுயிர்க்சகாள்ளும் சமய்தசாரும் – உதலாகர் சிரிக்க நின்றாடி” என்கிறபடிதய
ேிவாராத்ரி நித்வரயற்று பாஷ்பாகுல தலாசநராய் லஜ்வஜவயவிட்டு ேிருநாமங்கணள
ஜல்பித்துக் சகாண்டு அழுவது சோழுவது அயர்ப்பது பாடுவது தமாஹிப்பது ேீ₃ர்க்க
நிஶ்வா ம் பண்ணுவது ப்₄ராந்ேசரன்று சலௌகிகர் நவகக்கும்படி ஞ்சரித்துக்
சகாண்டு ுக₂து₃க்க₂மாந அவமாந் நிந்ோ ஸ்துேி ஶத்ருமித்ர தலாஷ்டகாஞ்சந
மராய் ஜக₃த்சேல்லாம் ப₄க₃வோத்மகமாக பா₄வித்துக்சகாண்டு மஸ்ே வஸ்துக்
களிலும் ப்ராேிகூல்யமற்று “ க்ருத்வோ₃காரவிதலாக நாஶயா த்ருைீக்ருோ நுத்ேம
பு₄க்ேி முக்ேிபி₄: - மஹாத்மபி₄ர் மாமவதலாக்யோந்நய ேதைபிதேயத் விரதஹாேி
து₃ஸ் ஹ:” என்கீறபடிதய அவணனக்காை தவணுசமன்கிற வதபவேயாதல அநுத்ேம
பு₄க்ேிமுக்ேிகணள த்ருைீகரித்து அத்ோதல அவனுக்கு ேைமும் ேம்வமப்பிரிந்து
நிற்கசவாண்ணாேபடி அத்யந்ே ப்ரியேமரான மஹாத்மாக்கள் – இப்படிப்பட்ட வேி₄கா
ரிகணளயாயிற்று ஆசார்யர்களாக வரைம் பண்ைவும் ேீர்த்ே ப்ர ாே₃ ஸ்வீகாரம்
பண்ைவும் தயாக்₃யராய் இச்தசேநவரக் கவரதயற்றவல்லசரன்று விஶ்வஸிக்கத்ேக்கது.
இேில் ப்ரே₂மாேி₄காரிகள் ஜந்மாந்ேரத்ேிசலாழிய இஜ்ஜந்மத்ேில் கவரதயறப்
சபறார்கள். ேம்மிடத்ேில் அபசாரப்பட்டாவர நஶிப்பிக்கவல்லராவதே யவர்களுக்
கேி₄காரம். இரண்டாமேி₄காரி ஹவா தயாக்₃யனாய் ஜ்ஞாநப்ரோ₃நத்ோதல
ஒருவனுக்கு ஹகரித்து ேன்னுவடய ஆசார்யப்ர ாே₃த்ோதல ோன் கவரதயற
வல்லனாய் உஜ்ஜீவிப்பதே யவனுக்தகற்றம். மூன்றாமேி₄காரியாயிற்று ர்தவஶ்வரனுக்கு
பிராட்டிவயப்தபாதல அத்₄யந்ே ப்ரியேமனாய் ர்தவஶ்வரணன ப்ருகுடீப₄டனாக
வஶீகரித்துக்சகாண்டு “கீழ்தமசலமதரழ் எழுபிறப்பும் மாசரிதுசபற்று நம்முவடவாழ்வு
வாய்க்கின்றவா” என்றும் “எமர்கீழ் தமசலழுபிறப்பும் விடியாசவந்நரகத்து என்றும்
தசர்ேல் மாறினதர” என்றுஞ் சசால்லும்படி ேம்முவடய ம்ப₃ந்ே₄ ம்ப₃ந்ேி₄கணளயும்
உத்ேரிப்பிக்கவல்ல மர்த்ேனாவது. ஆசார்யவரைம் பண்ணுவதும் ேீர்த்ேப்ர ாே₃ங்
கள் ஸ்வீகரிப்பதும் ேத் ம்ப₃ந்ே₄த்ோதல ேன்னுவடய அவித்₃யா கர்ம வா நா
ருசிகள் நஶித்து ோனுஜ்ஜீவிக்க தவணுசமன்றிதற. அந்ே உஜ்ஜீவநம்
அஹங்காரத்வேயும் விஷயங்கணளயும் விரும்பி ோம் நஶித்துப் தபாவாரும் பணனநிைல்
தபாதல ோம் ோங்கள் பராேீ₄நராய் உஜ்ஜீவித்துப் தபாவாரும் இவனிக் கவரதயறும்படி
பண்ைி இவனுக்கு லபி₄க்கப் பண்ைமாட்டாரிதற. ஆவகயாதலயிதற “பி₄ந்நா
வாஶ்ரயஸ் ேப்₃தோ₄ யோ₂பாரம் நக₃ச்ச₂ேி” என்று அநேி₄காரி ம்ப₃ந்ே₄ம்
ஓட்வடதயாடத்தோடு ஒழுகதலாடமாய் விநாஶதஹதுவாகச் சசால்லப்பட்டது.

53) ஶ்ரீபோத தீர்த்த ஸ்வீகோர விஷய ் :

அபி₄மாநதூ₃ஷிேருவடய ேீர்த்ே ப்ர ாோ₄த்யங்கீகாரம் ஜ்ஞாநமாந்த்யதஹது,
ப்ரதயாஜநாந்ேரபரருவடய ேீர்த்ே ப்ர ாோ₄த்யங்கீகாரமும் ஜ்ஞாநமாந்த்யதஹது,
ப்ரதயாஜநாந்ேரபரருவடய ேீர்த்ே ப்ர ாோ₄த்யங்கீகாரமும் ஜ்ஞாநமாந்த்ய தஹது
சவன்று சசால்லப்பட்டோவகயாதல ப்ரைதவாக்ே பா₄க₃வேதஶஷத்வ பர்யந்ே
ப₄க₃வச்தஶஷத்வ ஜ்ஞாநஶூந்யரான அஹங்காரக்₃ரஸ்ேருவடயவும், மத்₄யபதோ₃க்ே
ஸித்₃தோ₄பாய அத்₄யவ ாயமில்லாே உபாயாந்ேர நிஷ்ட₂ருவடயவும், சரம
பதோ₃க்ே அநந்யதபா₄க₃த்வ ஸ்வரூப ஜ்ஞாநஶூந்யராய் ஶப்₃ோேி₃விஷயப்ரவைராய்
புத்ரா ோ₃ராேி₃ க்ேராய் ம் ாரப₃த்₃ே₃ரான ப்ரதயாஜநாந்ேர பரருவடயவும் ேீர்த்ே
ப்ர ாோ₄ஸ்வீகாரங்களும் ஆேி₃ ஶப்ேத்ோதல ேத் ஹவா மும் ஜ்ஞாநமாந்த்ய
தஹதுவாவகயாதல த்யாஜ்யசமன்று ப்ரதமயரத்நத்ேிதல சசால்லப்பட்டோவகயாதல
மந்த்ரார்த்ே₂ ஜ்ஞாநாநுஷ்டா₂நஹீநராய் அஹங்காராத்ே₂காம பரவஶரானவதராதட
ஹவா ோ₃நுப₄வங்கள் தூரே: பரிஹரைீயங்களாயிருக்கும்.

54) விபரீத விணளவுகள் :

ஆனால் த்காரதயாக்₃யரிடத்ேில் ேீர்த்ோத்யங்கீகாரம் பரிஹரித்ோல்
ோனேி₄காரி சயன்கிற வஹங்காரமும் அவர் ேிருவுள்ளங்கலங்கி அத்ோதல
தோ₃ஷமும் வாராதோ சவன்னில்? அவர் பக்கல் தோ₃ஷமும் ேன்பக்கல்
கு₃ணாேி₄க்யமும் உண்சடன்று நிணனத்ோலிதற தோ₃ஷம் வருவது. அப்படி நிணனயாதே
அவசரன் சசய்வர்? அவித்₃யா ப்ரபா₄வமிதுசவன்று ேன்க்கு ஸித்₃ேி₄த்ேமாத்ரம்
த்கரித்து அத்தோ₃ஷம் அவர்தமதல ஆதராபித்து நிந்ேிக்கப்தபாகாதே
ப்ரைிபாோ₃ேி₃களாதல விநயமாக வர்த்ேித்ோசலாரு தோ₃ஷமும் வாராது. ேன்ணன
ம் ாரிகளிலும் நிக்ருஷ்ட ேமனாக வநு ந்ேி₄த்துக்சகாண்டு ேனக்குண்டான
கு₃ைங்களுக்கடி “அதுவுமவனேின்னருதள” என்று அவனுவடய நிர்தஹதுக கடாே
சமன்றிருந்ோல் அஹங்காரமும் வாராது. கலக்கம் வருசமன்று அவர் ேிருவுள்ளம்
அநு ரிக்கப்புக்கால் அவசராரு நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டா₂நம் பண்ணுசமன்று நியமிக்கு
மாகில் அதுவும் சசய்ய தவண்டிவரும். ஆவகயாதல அவருக்குத் ேிருவுள்ளங்
கலங்குசமன்று அத்வேச்சசய்யப்தபாகாதே; ஆவகயாதல, ேன்னாதல அவர்களுக்சகாரு
விதராே₄ம் வாராேபடி வர்த்ேிக்குமதே அவர்களிடத்ேில் தவண்டுவது. ஹவா
தயாக்₃யரிடத்ேில் ேீர்த்ே ப்ர ாோ₃ங்கீகாரத்துக்கு கு₃ைதோ₃ஷங்க ளிரண்டுமில்ணல.
சரமாேி₄காரிபக்கல் அங்கீகாரதம இவனுக்கு முத்ோரக தஹது. இதுக்கு வர்ணாஶ்ரம
நியமமும் ேேநுகு₃ைவ்ருத்ேி நியமமுமில்ணல, அேி₄காரி நியமதமயுள்ளது.
இவ்வர்த்ே₂ம் “பயிலும் ேிருவுவடயார் யவதரலும் 11 ” என்றும், “வானுளாரறியளாகா
வானவா சவன்பராகில் – தபானகஞ் சசய்ே தசடம் ேருவதரல் புனிேமன்தற 12 ” என்று
எப்படிப்பட்ட நிஹீநஜந்ம வ்ருத்ேரானாலும் ப₄க₃வேநுப₄வ ம்பத்ேியுவடயராய்
உபாதயாதபயாேி₄காரிகளானால் நமக்கு ஸ்வாமிகசளன்றும் ேீர்த்ோத்யங்கீகாரத்துக்கு
தயாக்₃யசரன்றும் ஆழ்வார் அருளிச்சசய்ோரிதற.
ஆனால் ஸ்வாமிந்! நாமரூபோ₄ரிகளிடத்ேிலும் அவமேி பண்ணாதே அநுவர்த்
ேிக்க தவணுசமன்று தே₃வரருளிச்சசய்ேது; “ேமர்களில் ேணலவராய சாேியந்ேைர்
கதளலும்13” என்று(ம்) பா₄க₃வோக்₃ரகண்யராய் ப்₃ராஹ்மதணாத்ேமரானாலும் பா₄க₃வ
ோ₃பசாரபரர் சண்டாளராவசரன்று சோண்டரடிப்சபாடியாழ்வாரும், நாமரூபங்கணள
யுவடயராய் பா₄க₃வோபசாரம் பண்ைினா(லும்)ல் த்ரிசங்குவவப்தபாதல கர்மசண்டாள
ராவசரன்று பிள்ணளதலாகாசார்யரும் அருளிச்சசய்ே வர்த்ே₂ங்களுக்கு பூர்தவாத்ேர
விதராே₄ம் வாராேபடி விசாரித்து ஹிதோபதேசம் பண்ைமாட்டாதே; ேன்சனஞ்சில்
தோற்றினதே சசால்லுமவர் மூர்க்கராவாசரன்று விபரீோர்த்ே₂ தபா₄ேகரான
வாசார்யணனயும் “ஓர்த்து சநஞ்தச முன்னவரும் பின்னவரும் மூர்க்கசரன விட்டு 14 ”
என்று(ம்) நாமரூபங்கணளக் கண்டு அவர் சசால்லிற்சறல்லாம் சமய்சயன்று
பூர்வர்களாசரித்ே வாசாரத்வேயறியாேவர்கள் தபசுகின்ற வார்த்வேகணளக் தகட்டு
மருளாதே அவர்களுவடய ஸ்வரூபஸ்வபா₄வங்கணள நன்றாக பரிசீலநம் பண்ைி
அஜ்ஞாந தகவல நாஸ்ேிகவரயும், ஜ்ஞாநத்வேயுவடயராய் அநுஷ்டாநமில்லாே
ஆஸ்ேிக நாஸ்ேிகவரயும் மூர்க்கசரன்று பரித்யஜித்து ஆஸ்ேிகவரதய அநுவர்த்ேிக்க
தவணுசமன்று சபரியஜீயரும் பா₄க₃வே நாமரூபங்களுவடயரானாவரயும் அவமாநம்
பண்ைச்சசால்லுகிறசேன்சனன்ன?
விபரீேதபா₄ே₃கரான வாசார்யவரயும் நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டா₂ன பரராய்த் ேிரிகிற
பா₄க₃வேவரயும் அவமேி பண்ைச்சசால்லாதே ப₃ஹுமந்ேவ்யராய்ச் சசான்னால்
அவருவடய வுக்த்யநுஷ்டா₂னங்கள் உத்தேஶ்யசமன்று அஜ்ஞராசரித்துப்தபானால்
விநாஶம் வருசமன்று தசேநருவடய ஹிேத்வேப் பார்த்து ஹவா ாேி₃களுக்கு

11
ேிருவாய்சமாழி, 3-7-1
12
ேிருமாணல, 41
13
ேிருமாணல, 43
14
உபதேசரத்ேினமாணல, 68
அதயாக்₃யசரன்று சசால்லிற்றாகக் சகாள்ளதவணும். இப்படி நிணனயாதே நிஷித்₃ோ₄
நுஷ்டா₂நபரர் அவமேிக்கு தயாக்₃யசரன்றால், “அநாசாராந் து₃ராசாராந்” என்றும்,
“மத்₃ப₄க்ேம் ஶ்வபசம்வாபி” என்று சோடங்கி “நேமாமி கோ₃நச” என்று
ர்தவஶ்வரனருளிச்சசய்ே வசநங்கதளாடு விதராேி₄க்கும். ராஜகுமாரவர ராஜாதவ
ஶிக்ஷிக்கதவணுமித்ேணனசயாழிய பிறர் அவமேி பண்ைப்தபாகாேிதற. அர்த்ே₂ஸ்ேிேி
இதுவானாலும் ஆசார்யர்கள் ஹிதோபதேஶம் பண்ணுகிற ேந்ோமுவடய
க்₃ரந்ேங்களிதல தலாகஹிோர்த்ேமாக அபதேப்ரவர்த்ேகவரக் கண்டு எல்லாரு
மப்படிதய ப்ரவர்த்ேித்துப் தபாகாேபடி யருளிச்சசய்ோராவகயாதல அது தசேதநாஜ்
ஜீவந தஹதுவாய் அவன் ேிருவுள்ளத்துக்கு காலுஷ்யம் வாராசேன்றும் ப்ர ந்நமாம்.
அவரருளிச் சசய்ோசரன்று நாமுமப்படிதய சசான்னால் அதநகர் மாயாப₃லத்ோதல
ப₃த்₃ே₄ ம் ாரிகளாய் அர்த்ேகாமபரவஶராய் து₃ர்விஷய ப்ரவைராய் விபரீே
வ்ருத்ேராயிருக்வகயாதல அபசாரம் வரும். தகவல ம் ாரிகள் தோ₃ஷங்
கண்டாலும் அவர்கணள நிந்ேிக்கப்தபாகாது, அது ேன்னசேன்று நிணனக்கதவணுசமன்று
சசால்லாநிற்க; ோ₃சார்ய ம்ப₃ந்ே₄மும் நாமரூபங்களும் அருளிச்சசயலுமுள்ள
விடங்களில் தோ₃ஷமுண்டானாலும் மூர்க்கசரன்று அவமேி பண்ைப்தபாகாது.
ஆவகயாதல, “விண்ணுளார் சபருமாற்கடிவம சசய்வாவரயும் சசறுவமம்புல
னிவவ – மண்ணுசளன்ணனப் சபற்றாசலன்சசய்யா” என்றும், “இன்னமுசேனத்தோன்றி
தயாவரவர்யாவவரயும் மயக்க நீ வவத்ே முன்ன மாயம்” என்றும், “துயக்கறு மேியில்
நன்ஞானத்துள் அமரவரத் துயக்கும் மயக்குவட மாவயகள்” என்றும் அஸ்கலிே
ஜ்ஞாநிகளான ூரிகணளயும் தமாஹிக்கப் பண்ணுகிற மாயாப்ரபா₄வசமன்று நிணனத்து
தகட்பராகில் ஹிேவசநம் விண்ைப்பஞ் சசய்வது இல்ணலயாகில் ஐதயாசவன்று
கண்ைநீதராதட மீண்டு ஸ்வஶக்த்யநுகு₃ ைமாக கிஞ்சித்கரித்து விநயராசயாரு
ேண்டன் மர்ப்பித்து ஹவா ேீர்த்ோத்யங்கீகாரம் பண்ைப்தபாகாதே ஸ்வவநச்ய
பாஷைங்களாதல யுகப்பித்து கடக்க நிற்கதவணும்.

55) மலோகஸங் க்ரஹமு ் , ஆந்ருஸ ் ஶயமு ் :

ஸ்வாமிந்! உபாயாந்ேரங்கசளல்லாம் வா நமாக பா₃ே₃காேி₃கணளப்தபாதல
தயாக்₃யோபாேகங்கதளாதட வா நத்யாகம் பண்ைதவணுசமன்று சசால்லாநிற்க
ேிரியவுமாந்ருஶம்ஸ்யத்ோதல சில சசய்யும்படி அருளிச்சசய்வாசனன்சனன்னில்?
பரமார்த்ேனாய் பூர்ைப்ரபேநாேி₄காரியாய் ேிருக்கண்ைமங்வகயாண்டாணனப் தபாதல
ஸ்வவ்யாபாரங்கசளல்லாம் வா நமாக விட்டால் அவனுக்கு தலாகாபவாே₃மும்
வாராது, ஶாஸ்த்ரவிதராே₄மும் வாராது, ப₄க₃வந்நிக்₃ரஹமும் வாராது. இவன்
த்₃ருப்ேனாய் தே₃ஹத்ேில் சபாருந்ேி வர்த்ேித்து ஸ்த்ர்யந்நபாநாேி₃கணள விரும்பி
வர்த்ேிக்கும்வனாவகயாதல தலாகாபவாத்₃யநர்த்ேங்கள் மூன்றும் வரும். ஆனாலந்ய
தயாகா₃ ஹமான ஸித்₃தோ₄பாயத்ேின் கார்யகரத்வத்துக்கு ப்ரேிப₃ந்ே₄க
மாகாதோசவன்னில்? அவ்விஷயம் உபாயே₃வஶயில் அந்யதயாகா₃ ஹமாய் உதபய
ே₃வஶயில் அந்யதயாக₃த்வே ஹிக்குமேன்தறா. ப்ராபகே₃வஶயில் ப்ராபகாந்ேர
பரித்யாகம் தபாதல ப்ராப்யே₃வஶயில் ப்ராப்யாந்ேர பரித்யாக மதபக்ஷிேமாயிருக்க
நாே₂ யாமுந யேிவர கூரநாே ப₄ட்டாரகாேி₃கணளப்தபாதல ப்ராப்யாந்ேர ஏகதே₃ஶங்
களான ோ₃ரபுத்ராேி₃ ங்கங்கணள பரித்யஜித்ேேில்ணலதய. இந்ே ப்ராேிகூல்யங்க
சளல்லாம் வா நமாக விட்ட பூர்வாசார்யர்கசளல்லாம் உசிே கர்மங்கசளல்லாம்
உபாயபுத்₃யா வா நமாகவிட்டு இவவயும் க்ருத்யமாகதவ பா₄வித்து “குர்யாத்₃
வித்₃வாந் ேோ₄ க்ேஶ் சிகீர்ஷுர் தலாக ங்க்₃ரஹம்” என்று ப₄க₃வேபிமகே
முண்டாவகயாதல விருத்₃ே₄ங்கசளன்று வா நமாக த்யாகம் பண்ைினால் இவவரக்
கண்டு அஜ்ஞரானார் பரித்யஜித்து சிலரும், பரிஹஸித்து சிலரும் நஶிப்பர்கசளன்று
ஆந்ருஶம்ஸ்யத்ோதல தலாக ங்க்₃ரஹார்த்ேமாக யோர்ஹமாக ஆசரித்துப்
தபாந்ோர்களிதற. ேனக்கு அதுவிஹிேகர்மங்கசளன்றும் ரேகசமன்றும் நிணனவின்றிக்தக
ஆந்ருஶம்ஸ்யத்ோதல அநுஷ்டிக்கில் “ ர்வபாதபப்₄தயா தமாேயிஷ்யாமி” என்னு
மவனாதல விடுவிக்கப்பட்ட பாபங்களிதல அந்ேர்ப₄வித்துப் தபாமாவகயாதல இவனுக்கு
ப்ரேிப₃ந்ே₄கமாகாது. இவ்வர்த்ே₂ம் தநாற்றதநான்பிதல “தேறுஞாநத்ேர் தவேதவள்வி
யறாச் சிரீவரமங்கலநகர்” என்கிறவிடத்ேில் தேறுஞாநத்ேரித்யாேி₃ - அவராகிறார்
நிர்மல ஜ்ஞாநிகள், அோவது அநுஷ்டா₂நாநநுஷ்டா₂நங்களான விஹிே நிஷித்ேங்
கணள மமாக விகல்பிக்கலாம்படி சேளிந்ேிருக்குமவர்கள். அோவது, அநுஷ்டா₂நம்
ாே₃நமாகாதே நிஷித்₃ோ₄சரைம் நமக்கு ரேகமன்று என்றிருக்குதமாபாேி
விஹிோசரைமும் நமக்கு ரேகமன்று என்றிருக்குமவர்கசளன்வக. ஆனாலிது
அநுஷ்டி₂க்கிற சேன்சனன்னில்? அநுஷ்டி₂க்கதவணுசமன்கிற அதபவேயில்லா
அேி₄காரிகளுக்கும் தலாக ங்க்₃ரஹார்த்ேமாக அநுஷ்டி₂க்கதவணுசமன்கிற ஈஶ்வர
ஆஜ்ஞா அநுவர்த்ேனம் பண்ைினவனாகிறான். இனித்ோன் நிஷித்ோசரைம் ரஜஸ்ேமஸ்
ுக்கணள வர்த்ேிப்பிக்குமாதபாதல இந்ே விஹிோசரைம் த்வவிவ்ருத்ேிவயயும்
பண்ைிக்சகாடுக்கக்கடவோயிருக்கும். இனித்ோன் தசேநனாவகயாதல ஒரு வ்ருத்ேி
பண்ைியல்லது நில்லாதன; “ த்வாத் ஞ்ஜாயதேஜ்ஞாநம்” என்று ஜ்ஞாநத்துக்கு
மடியாயிருக்குமிதற. ஆவகயாதல அநுஷ்தட₂யமாயிருக்குசமன்று நம்பிள்ணள யருளிச்
சசய்ேோக வடக்குத்ேிருவீேிப்பிள்ணள ஈட்டில் அருளிச் சசய்ோரிதற. “சிகீர்ஷுர்
தலாக ங்க்₃ரஹம்” என்று ஈஶ்வராஜ்வஞ ப₂ல ங்கநிஷ்காமனாய் அநந்யப்ரதயாஜந
னான உபாயாந்ேரநிஷ்ட₂னுக்கு சசால்லப்பட்டசோழிய அநந்ய ாத்₄யனான
ஸித்₃தோ₄பாய நிஷ்ட₂னநுஷ்டித்ோல் அவனுக்கிஷ்டமா யிருக்குதமாசவன்னில்?
இவ்வர்த்ேம் இத்ேிருவாய்சமாழியிதல “சசந்சோழிலவர் தவேதவள்வி” என்கிற
விடத்ேில் சசந்சோழிலவர் – “தே₃ஹிதமே₃ோ₃மிதே” என்னாேவர்கள் ோம்பண்ணுகிற
க்ரிவயக்கு தவசறாருப₂லத்வே யதபக்ஷியாதே அவனுகப்தப ப₂லமாக வகங்கர்ய
புத்₃த்₃யா பண்ணுமவர்கசளன்வக.
அவனுக்கு ரேைம்தபாதல இவர்களுக்கு வகங்கர்யம். அோவது அவனுக்கு
ரேைம் ஸ்வார்த்ே நிரதபேமாய் ரேகத்வஸ்வரூபத்துக்கு அநுரூபமானாப்தபாதல
இச்தசேந னுக்கு இந்ே ஆஜ்ஞாவகங்கர்யரூபமான வவேி₃கக்ரிவயகள், தஶஷத்வ
ஸ்வரூபத்துக்கு அநுரூபமாய் ஸ்வார்த்ே நிரதபேமாயிருக்கும். இங்ஙனன்றாகில்
வ்யர்த்ேமாதம. ஆவகயாதல சசந்சோழிலவசரன்றது அநந்ய ப்ரதயாஜநவரயாகில்
ஆர்ஜவத்வேயுவடய வ்ருத்ேிவிதஶஷங்களுவடயவர்கசளன்வக. இப்படியானவரு
வடய தவே₃தவள்வியறா தவே₃தகா₄ஷங்களும் வவேி₃க்ரியா தகாலாஹலமும் மாறாதே
சசல்லுவக. ப்ராப்யவிதராேி₄யாேல் ப்ராபக விதராேி₄யாேல் இல்லாவமயாதல
நாய்ச்சிமாருவடய பரிஷ்வங்கத்தோபாேியாய்ச் சசல்லாநிற்கும். ப்ராப்ய விதராேி₄
யாவது ஐஹிக பாரசலௌகிக ஐஶ்வர்யங்கணள ாத்₄யமாக நிணனத்து அவற்றுக்கு
ாே₄நமாகப் பண்ணுவக. ப்ராபக விதராேி₄யாவது ப₄க₃வத்ப்ராப்ேிக்கு ாே₄நமாகப்
பண்ணுவக. இவ்விரண்து நிணனவுகளு மின்றிக்தக அவனுக்தக ர மாகப் பண்ணுவக
யாதல “அகலகில்தலனிவறயும்” என்கிற நாய்ச்சிமாருவடய பரிஷ்வங்கத்தோபாேி
அவனுக்கு தபா₄க்₃யமாகச் சசல்லாநிற்குசமன்வக. இவவ த்₃ருப்ேனுக்கு உபாய
பு₃த்₃த்₄யா த்யஜிக்வகயும் ஆந்ருஶம்ஸ்யத்ோதல ஸ்வீகரிக்வகயும் ஶிலாஶா ந
மாம்படி க்₃ரந்ேஸ்ேங்களாகச் சசால்லிவவத்ோர்களிதற. மிகவும் வா நமாக
த்யாஜ்யமாக “தவர்முேல்மாய்த்து” என்றருளிச்சசய்ே அஹங்கார மமகார காம க்தராே
தலாப தமாஹாேி₃கணள விடமாட்டாதே ேிரிகிறதுக்கு நிர்ப₄யராய் அேி₄காரி
தப₄ே₃த்ோதல அபி ந்ேிதப₄ே₃மாக யுக்ேமான வ்ருத்ேிவிதஶஷங்களுக்கு ப₄யப்பட
தவணுதமா? “காலாழும் சநஞ்சழியும்” என்று ப₄க்ேி பாரவஶ்யத்ோதல ஶிேில கரைராய்
ஒன்றும் அவடவுபட வநுஷ்டி₂க்க ேமரன்றிக்தக “என்னான் சசய்தகன்” என்று
பரமார்த்ேரான வேி₄காரிகளுக்கு வா நத்யாகதம ஸித்₃ோ₄ந்ேம். த்₃ருப்ேன்
மந்ோ₃ேி₄காரியாவகயாதல ஆர்த்ேணனப்தபாதல எல்லாம்விட்டால் அநர்த்ேம் வரும்
என்று ர்வபூர்வகு₃ரு அபி₄ப்ராயமாக ர்வரஹஸ்ய தகா₃சரம். இருவருக்கும்
அேி₄காராநுகு₃ைமாக ப்ராரப்ோநுப₄வ தப₄ே₃த்தோபாேி அநுஷ்டா₂ந தப₄ே₃முண்டு.
“ஆர்த்ேஸ்ய த்₃தயாமுக்ேிஸ்யாத்₃ ஏே₃த்₃தே₃ஹவிதமாசநாத்” என்று ஆர்த்ேனுக்கு
கலகர்ம த்₃தயாமுக்ேியும், “த்₃ருப்ோநாமப் ஜந்தூநாம் தே₃ஹாந்ேர நிவாரிைீ”
என்று த்₃ருப்ேனுக்கு அப்யுபகே ப்ராப்ோம்ஶ மநுப₄வித்ே பின்பு தே₃ஹாந்ேத்ேில்
ப₂லமாகவும் சசால்லா நிற்கிறேிதற. அதுதபாதல அேி₄காராநுகு₃ைமாக அநுஷ்டா₂ந
தப₄ேமுமங்கீகரிக்கதவணும்.
ேீர்த்ோத்₃யங்கீகாரமிருக்கும்படி (சயன்சனன்னில்), கீழ்ச்சசால்லப்பட்ட
அேி₄காரிகணள அநுவர்த்ேித்து அவர் ஸ்வவநச்யத்ோதல மூவாறுமா ம் பரிஹரித்துக்
சகாண்டு “நீசதனன் நிவறசவான்றுமிதலன்” என்று கடக்க வர்த்ேிக்கச் சசய்தேயும்,
அவவர ப₃ஹுஶ: ப்ரார்த்ேித்து ோ₃சார்ய விக்₃ரஹத்தோபாேி பு₃த்₃ேி₄பண்ைி
ேிருவடி விளக்கி அவர் ேிருக்வகயாதல “ே₄ந்தயாஸ்மி க்ருேக்ருத்தயாஸ்மி” என்று
ஸ்வீகரிக்க தவணும்.
ப்ர ாேி₄க்கிற க்ரமமிருக்கும்படிசயன்சனன்னில்? விலேைனானோன் பரம
விலேை ரிடத்ேில் ஸ்வீகரிக்குமதே க்ருத்யமாகவும் ப்ர ாேி₄க்வக
ஸ்வவநச்யத்துக் கநுசிேமாகவும் நிணனத்து, ஶ்ரீவவஷ்ைவர்கள் அதபக்ஷித்ோலும்
ஸ்வ ம்ப₃ந்ேி₄கள் அதபக்ஷித்ோலும் நாமோ₄ரிகளதபக்ஷித்ோலும் ேம்முவடய
ஆசார்ய ஶ்ரீபாே₃ ேீர்த்ேத்வே யவர்களுக்குக் சகாடுத்துவிடதவணும். அதபக்ஷித்ேதே
தபாருசமன்று ோனேி₄காரிசயன்கிற அஹங்காரத்ோதல தகட்டவப்தபாதே சடக்சகன
அடிகணள நீட்டிக்சகாடுக்வகயும் ேன்னடிகணள ோதன விளக்கிக் சகாடுக்வகயும்
ஸ்வரூபஹாநி. அந்ே ேீர்த்ேம் ஸ்வீகரிக்வகயும் ஜ்ஞாநமாந்த்₃யதஹது. ேன்ணன
சயாருவன் அதபக்ஷித்ோல் ஸ்வவநச்யத்ோதல ோன் பரிஹரித்துக்சகாண்டிருக்வகயில்
பலகால மதபக்ஷித்து நிரஹங்காரனா யநுவர்த்ேித்ோனாகில் ஸ்வாசார்ய் விக்₃ரஹத்வே
த்₃யாநித்துக்சகாண்டு கு₃ருபரம்பராபூர்வகமாக த்₃வயாநு ந்ோ₃நம் பண்ைிக்
சகாண்டு விநயராய் ப்ர ாேி₄க்குமது ஸ்வரூப ப்ராப்ேம். மற்று(மு)ள்ளார்க்கு
ஸ்வாசார்ய ேீர்த்ேங் சகாடுக்வகதய உசிேம். இந்ே ேீர்த்ேம் ஜாத்₃யபி₄மாந
ஶூந்யரான விலேை ஜந்மஜாே ஶ்ரீவவஷ்ைவரிடத்ேில் அங்கீகாரதம முக்யம்.
“ேஸ்வமதே₃யம் ேதோக்₃ராஹ்யம்” என்றும் “ேருவதரல் புனிேமன்தற” என்னுமதுதவ
க்₃ராஹ்யமுமாய் பவித்ரேமமுமாய் இவனுவடய ஜாத்₃யாத்₃யபகர்ஷ நிவர்த்ேகமுமாய்
உஜ்ஜீவிப்பிக்கும். மற்வறயது ஜாத்₃யுசிே கர்மங்கள் தபாதல ாமாந்யமாயிருக்கும்.

56) உத்க்ருஷ்ட, அபக்ருஷ்ட ஜந் ங் கள் :

ஆனால் உத்க்ருஷ்ட ஜந்மஜாேர் ஜ்ஞாநாேிகரானாலும் ப்₄ரமதஹதுவும், ப்₄ரம்ஶ
ம்பா₄வணனயு முண்டாவகயாதல அபக்ருஷ்ட வவஷ்ைவசரன்றும், “ஶ்வபதசாபி
மஹீபால விஷ்ணுப₄க்தோ த்₃விஜாேி₄கா:” “ப₄க்ேிஷ்ட விோ₄ஹ்தயஷா யஸ்மிந்
மிதலச்தச₂பி வர்த்ேதே । விப்தரந்த்₃தராமுநிஶ் ஶ்ரீமாந் யேிஸ் ச பண்டி₃ே:”
என்றும் ஶ்வபசரானாலும் ப₄க₃வத்ப₄க்ேராகில் த்₃விஜாேி₄கராகவும் ஶ்ரீமான்களாவும்
யேிகளாகவும் பண்டிேராகவும் சசால்லி, வர்ணாஶ்ரம ேே₃நுரூப அநுஷ்டாநங்க
ளாசரிக்கிற அஹங்கார ராஹித்ய ஜந்மவ்ருத்ேங்களுவடயராய் ப₄க₃வத் ப₄க்ேரான
விலேைதர பூஜ்யசரன்றும், ஜ்ஞாநாேி₃களும் ேீர்த்ோேி₃களு மதபக்ஷித்ோல்
அவருக்தக சகாடுக்கதவணுசமன்றும், க்ருவபபண்ைி ப்ர ாேித்ோராகில் ஸ்வீகரிக்க
தவணுசமன்றும், ப₄க₃வேபிப்ராய ஸித்₃ே₄மாக வ்யா ாேி₃களும் “பயிலும்
ேிருவுவடயார் யவதரலுமவர் கண்டீர்” என்றும், “ேருவதரல் புனிேம்” என்றும்
ஆழ்வார்களும் அவதர பாவநேீர்த்ே ப்ர ாேராகச் சசான்னார்களிதற. அபக்ருஷ்ட
ஜந்மருத்தேஶ்யரானால் ேத்வ்ருத்ேங்களும் உத்தேஶ்யமாய் வாராதோ, அப்தபாது
ஶாஸ்த்ரவிதராேமும் ஸ்வரூபவிதராேமும் உபாய உதபய அேிகார ப்ரச்யுேியும்
ப்ர க்ேமாதம இதுக்கு ோத்பர்யமருளிச் சசய்ய தவணுசமன்ன?
அநுவர்த்ேநராகச் சசான்ன அேி₄காரிகள் “ப₄க்ேிரஷ்டவிோ₃ஹ்தயஷா
யஸ்மிந் ம்தலச்தச₂பி வர்த்ேதே” என்றும் “பயிலுந் ேிருவுவடயார் யவதரலும்” என்றும்
ஜந்மத்ோல் அபக்ருஷ்டரானாலும் மத்பக்ேஜந வாத் ல்யசமன்று சோடங்கிச் சசான்ன
அஷ்டவிே ப₄க்ேிகளும் ப₄க₃வேநுப₄வ ம்பத்ேியுமுவடய ேிருப்பாணாழ்வார்,
மாறதநர்நம்பி, ேிருக்கச்சி நம்பி, விளாஞ்தசாணலப்பிள்ணள முேலாதனார் வர்த்ேிக்கிறாப்
தபாதல தலாகயாத்வரயும் ம் ார ம்ப₄ந்ேமும் மற்றும் ப₃ந்து ங்கமும்
பரித்யஜித்து, ஸ்வரூப விருத்ேங்களுமாய் ர்வவிநாசகரங்களுமாய் ரஜஸ் ேம:
அபி₄வ்ருத்ேி தஹதுக்களுமான நிஷித்ே ப்ரவ்ருத்ேிகணள யருவருத்து நான் கீழ்ச்
சசான்ன வ்ருத்ேிநிஷ்டர்படிதய ேம்முடம்வப மறந்து பக்ேி பாரவஶ்யத்ோதல ேிரிகிற
அேி₄காரிகள். “ஏகாந்ேீ வ்யபதே₃ஷ்டவ்தயா வநவ க்₃ராம குலாேி₃பி₄: ।
விஷ்ணுநாவ்யபதே₃ஷ்டவ்ய ஸ்ேஸ்ய ர்வம் ஏவ ஹி” என்று க்ராம குலாேி₃
வ்யபதேஶமின்றிக்தக கல வர்ணாஶ்ரம வ்யாவ்ருத்ேராய் பரம விலேைராய்த்
ேிரியுமசோழிய ேமக்சகாரு நிக்ருஷ்ட வர்ைமும் ேேநுகு₃ை நிஷித்ே வ்ருத்ேமும்
ஏறிட்டுக்சகாண்டு ேிரிவாதரா? ேிரிந்ோலவர் உத்தேஶ்யராவதரா? ோஸ்யாநுகு₃ைமான
நிரஹங்கார ஜந்மமும் ோஸ்யக்ருத்யங்களாகிற நிரஹங்கார வ்ருத்ேமுமுவடய
பரமவிலேைவரயன்தறா உத்தேஶ்யசரன்று சசான்னது. இப்படிப்பட்ட அேிகாரிகள்
எங்தகனும் ஒருவருண்டாகில் உத்தேஶ்யர் என்று சசால்லுகிறசோழிய அஹங்காரார்த்ே
காம பரவஶரான மூர்க்கசரல்லாரும் க்யாேி லாப பூஜா அநுவர்த்ேநாேி₃களுக்காக
ஶிதராமுண்டநம் பண்ைிக்சகாண்டு வவஷ்ைவ நாம ரூபங்களுவடயவராய் யோபூர்வ
நிஷித்ோநுஷ்டாந (நி)ரேராய் பத்ே ம் ாரிகளாய் ேிரியவும், நிரஹங்காரிகளா
யிராதே நாமன்தறா விலேை வவஷ்ைவசரன்று அஹங்கரித்துக் சகாண்டு ேிரிகிற,
ாமாந்ய விதஶஷ ஶாஸ்த்ரங்கள் இரண்டுக்கும் ேப்பி நடக்கிற உபய ப்ரஷ்டவர
யநுவர்த்ேிக்க தவணும் என்று ஆதரனும் சசான்னாதரா? வஞ்சநார்த்ேமாகவானாலும்
நாமரூபங்களுண்டாவகயாதல ேேநுகு₃ைமாக கிஞ்சித்கரித்து, நிந்ேிக்கப்தபாகாதே!
பரம த்வநிஷ்டராய் பரமவிலேைராய் ஸ்வவநச்யாநு ந்ோந நிரேராய் நிரஹங்
காரிகளாய் பரமார்த்ேருமாய் “ய: பஶ்யேி ஶுபா₄சாரம் வவஷ்ைவம் வீே கல்மஷம் -
யஸ்மிந் கஸ்மிந் குதல ஜாேம் ப்ரைதமத் ேண்டவத் பு₄வி” என்கிறபடிதய ேநுஷ்டான
ம்பந்நராய் வீே கல்மஷரான வவஷ்ைவர்கள் இந்ேளத்ேில் ோமவர பூத்ோப்தபாதல
இருள்ேருமா ஞாலமான இவ்விபூேியிதல ஓசராருவருண்டாய், “ஆஹ்லாே₃ஶீே
தநத்ராம்பு₃: புளகீக்ருே கா₃த்ரவாந் – ோ₃பர கு₃ை ஆவிஷ்தடா த்₃ரஷ்டவ்யஸ்
ர்வ தே₃ஹிபி₄:” என்று காைப்பட்டாராகில் ஜந்மக்சகாற்வறபாராதே ேண்டவத்
ப்ரணாமம் பண்ைி 15 “விப்ராத்₃ த்₃விஷட்கு₃ையுோே₃ரவிந்ே₃நாப₄ பாோ₃ரவிந்ே₃
விமுகா₂த் ச்வபசம் வரிஷ்ட₂ம் – மந்தய ேே₃ர்ப்பிேம் மதநாவசதந ஹிோர்த்ே₂ ப்ராை:
புநாேி குலம் ந து பூ₄ரிமாந:” (பா₄க₃வேம்) என்கிறபடிதய, ஸ்பர்ஶபாவநசரன்று
அநுவர்த்ேித்ோல் ஒரு விதராேமும் வாராது. ப₄க₃வானுக்கும் உகப்பாய் ஸ்வரூபமும்
உஜ்ஜீவிக்கும்.
ஜ்ஞாநாேி₄கர் நிஹீந குலஜாேரானாலும் ஆேரைீயர் என்னுமர்த்ே₂ம் ஶங்கர
பா₃ஸ்கர யாேவாேி₃ மோந்ேஸ்ேரும் அங்கீகரித்ோரிதற. “ஜாக்₃ரத் ஸ்வப்ந
ுஷுப்ேி ஸ்பு₂டேராயா ம்விது₃ஜ்ஜ்ரும்ப₄தேயாவத்₃ ப்₃ரஹ்ம பிபீலிகாந்ே
ேே₃நுப்தராோ ஜக₃த் ாக்ஷிைீ – வநவாஹம் ந ச த்₃ருஶ்ய வ த்விேி த்₃ருட₄
ப்ரஜ்ஞாதுயஸ்யா ஸ்ேிதசத் சண்டா₃தளாஸ்து க்ருத்₃ த்₃விதஜாஸ்து கு₃ருரித்தயஷா
மநீஷா மம” (மநீஷா பஞ்சகம்) என்று, ஸ்வமோநுகு₃ை ஜ்ஞாந முவடயவர்
சண்டாளரானாலும் ப்ராஹ்மைரானாலும் சகௌரவ்யசரன்று சசால்லிப் தபாந்ோரிதற.
ஆவகயாதல ப₃க₃வத் விஷவயக ஜ்ஞாந ப₄க்ேி பரிபூர்ைராய், “பரமாத்மநிதயா ரக்தோ
விரக்தோ அபரமாத்மநி” (பார்ஹஸ்பத்ய ஸ்ம்ருேி) என்று அபரமாத்ம வவராக்யமுவடய
அேி₄காரிகணளதய யநுவர்த்ேித்ோல் ர்வ ம்மேமாயிருக்கும். “ ச பூஜ்தயா
யோ₂ஹ்யஹம்” (பா₄ரேம்) என்றும், “சயதமயடிவம ேணலநின்றார் – தகாேிலடியார் –
நீக்கமில்லாவடியார் – ேம்மடியார் அடியார் எங்தகாக்கள் அவர்க்தக குடிகளாய்ச்

15
(பக்-88, 425)
சசல்லும் நல்ல தகாட்பாதட – வாய்க்க ேமிதயற்கு” (ேிருவாய். 8-10-2, 8-10-9, 8-10-
10) என்றும், “ேிடங்சகாண்ட ஞானியர்க்தக அடிதயன் அன்பு சசய்வது” (இரா. நூற்.12)
என்றும் அருளிச்சசய்ோரிதற. “ஶரணாக₃தே:பூர்வம்”, “மத்₃ப₄க்ேம் ஶ்வசம்வாபி”
(வராஹ.புரா.) என்றும், “சண்டாளம் அபிமத்₃ப₄க்ேம்”, “அபிதசத் ு து₃ராசாதரா
ப₄ஜதேமாம் அநந்ய பா₄க்” (கீ₃ோ. 9-30) என்றும், “சண்டாள சண்டாளர்களகிலும் –
வலந்ோங்கு சக்கரத்ேண்ைல் மைிவண்ைர்க்காசளன்று உள்கலந்ோர்” (ேிருவாய். 3-
7-9) என்றும், “எக்குற்றவாளர் எதுபிறப்பு ஏேியல்வாக நின்தறார் அக்குற்றம் அப்பிறப்பு”
(இரா.நூற்.26) என்றும், எப்படிப்பட்ட நிஹீநஜந்ம வ்ருத்ேங்களுவடயரானாலும்
“மத்₃ப₄க்ேஜந வாத் ல்யம் பூஜாயாம்” என்று சோடங்கி சசான்னபடிதய அஷ்டவிே
ப₄க்ேி ம்பந்நராய் ஆந்ேர பாஹ்யாந்த்ரிய நிக்ரஹமுவடயராய் நிர்தோஷராய் அநந்ய
ப்ரதயாஜநராய் த்₃ருட₃ேர ஜ்ஞாநிகளானாவர அநிவர்த்ேிக்கதவணும் என்ற அர்த்ே₂தம
“லக்ஷ்மீநாே₂ மாரம்பா₄ம்” என்று சோடங்கி குருபரம்பவரயிலுள்ள அேி₄காரிகள்
எல்லாரும் அருளிச்சசய்ோரிதற.

57) இதில் விசோர ் -1:

16 ஆனால்
“பயிலுந் ேிருவுவடயார் யவதரலும்” என்றும், “இராமாநுசணன ஏவும்
நல்தலார் எக்குற்றவாளர் எதுபிறப்பு ஏேியல்வாக நின்தறார்” என்றும் சசால்லுவகயாதல
உத்ேரகாலத்ேிலும் எப்படிப்பட்ட நிஹீநவ்ருத்ேரானாலும் உத்தேஶ்யசரன்னு மர்த்ே₂ம்
தோன்றாதோசவன்னில்? நிஹீநஜந்மவ்ருத்ேங்கள் பூர்வேவஶயில் சகாள்ளாதே
உத்ேரேவஶயிலு மங்கீகரித்ோல் ப்ரேமசரம ஜ்ஞாநப₄க்ேிகளில்ணலயாய் விடுவக
யாதல அது சசால்லசவாண்ணாது. ஆனால் ஜந்மத்துக்கு பூர்வஜந்மசமன்று
சகாள்ளதவணுசமன்று வாராதோ சவன்னில்? அதுதவ த்யம். “அ ந்தநவ” என்றும்,
“அன்று நான் பிறந்ேிதலன்” என்றும் “பண்வடக்குலம்” என்றும் ஆஶ்ரயை
அநந்ேரத்ேில் இது தவசறாரு ஜந்மமாக அருளிச்சசய்ோரிதற. இவ்வர்த்ேம் சநஞ்சில்
சகாள்ளாதே “ஏேியல்வாக நின்தறார்” என்று உத்ேர கால துர்வ்ருத்ேர் உத்தேஶ்யர்
என்றால் கலப்ராமைவிதராேமுமாய் ர்வ அநிஷ்டகரமுமாய் ர்வ ஶிஷ்ட
கர்ஹ்யமுமாய் ப்ராக்ேந ர்வ ஶிஷ்டாசார வ்ருத்ேமுமாய் ஸ்வரூபநாஶகமுமா
யிருக்கும். அர்த்ேகாமாேிகளுக்காக ேேீய நாம ரூபங்கணளயுவடயராய் எம்சபருமானார்
ேிருவடிகதள சரைதமசயன்று வாங்மாத்ரம் சசால்லிக் சகாண்டு அஹங்காராேி
களாதல பாகவே அபசாரபரராய் உருமாய்ந்து தபாருகிற கர்மசண்டாளாவர
உத்தேஶ்யராகக் சகாள்ளதவண்டிவரும். ஏேியல்வு என்றதபாது ஒருநிஷித்ேவ்ருத்ேமும்
கூடாசேன்னசவாண்ணாேிதற என்ன?, ஜிதேந்த்ரிய அக்தர ரராய் ஶுத்ே த்வ
ம்பந்நராய் ாம் ாரிக துஷ்கர்மகந்ேரஹிேராய் பரமவிலேைரான
எம்சபருமானாவர யாஶ்ரயித்து அவர் கருத்ேறிந்து அவரபிமாநத்ேிதல சயாதுங்கின சரம
பர்வநிஷ்டர் விஷயா க்ேசித்ேராவதரா? ரஜஸ்ேம: ப்ரசுரராவதரா? அஹங்காரிகள்
ஆவதரா? ோர புத்ராேிகணள விடமாட்டாதே பத்ே ம் ாரிகளாவதரா? அர்த்ே

16
பக்.89, 430
ஆர்ஜநாேி ேத்பரராய் அத வ்யத வா நிரேராவதரா? அவிலேை க்ருத்யங்களான
நிஷித்தேநுஷ்டாநம் பண்ணுவதரா? இந்ே நிஷித்ேக்ருத்யங்களில் சரமபர்வ
நிஷ்டருக்கு உத்ேரகாலத்ேில் ஏேியல்வாக நின்தறார் என்வகக்கு தயாக்யமான நிஷித்ே
அநுஷ்டாநம் ஏதோ நான் அறிதயன்! சசால்லும், என்ன நிருத்ேரராய்;

58) இதில் விசோர ் -2:

‘ஸ்வாமிந்! தேவர் எப்படிச் சசான்னாலும் இன்னமுமிதுதவ அநுவர்த்ேிக்கிறது.
சிலர் ஜ்ஞாநாேிகராய் வீேராகராயிருந்து வவத்தும் ஜாத்யுசிேமாக அபிமாந
நிவ்ருத்ேிக்கு ஹக்ருேசமன்றும், சரமஶ்தலாகத்ேில் சசான்ன ர்வேர்ம
நிவ்ருத்ேிக்கு “அஹரஹஸ் சந்த்₂யா முபாஸீே” இத்யாத்₃ যங்க ஹிேமான விஹிே
ரூபேர்மங்கதளாபாேி “ந களஞ்ஜம் ப₃தயத்” இத்யாேி₃ நிவ்ருத்ேிரூப ே₄ர்மங்களும்
த்யாஜ்யங்களாவகயாதல ேத் த்யாகத்துக்காக நிஷித்ேஸ்வீகாரம் அதபக்ஷிேம் என்று
சசால்லிக்சகாண்டு “சதரே₃ விேி₄ தகா₃சர:” என்கிறபடிதய ப₄க₃வத் ப்ரபந்நர்
ஶாஸ்த்ரவஶ்ய ரன்றிக்தக வர்த்ேிக்க தவணுசமன்று நிஷித்ேஸ்வீகாரம் விேி₄யாகச்
சசால்லா நின்றார்கதள? அதுக்கடிசயன்சனன்ன’,
இதுக்கடி, நிராங்குஶ ஸ்வேந்த்ரனான ர்தவஶ்வரனுவடய லீலார்த்ேமான
அவித்யாகார்யசமன்று சகாள்ளதவணும். எங்ஙதனசயன்ன ஜந்மத்துக்குக் சகாற்வறயும்
அதுக்குப் பரிஹாரமும் ஶ்ரீசோண்டரடிப்சபாடியாழ்வார் “பழுத்ேிலா சவாழுகலாற்று”17
என்கிற பாட்டாதல ஜன்மக்சகாற்வற வம்ஶப்ரவாஹத்ேில் நாம் நிரவத்யமாய் நின்தறாம்,
தவே ஶாஸ்த்ரங்கணள அேிகரித்தோம், அவற்றுக்குப் சபாருள் சசால்லவல்தலாம்
என்கிற அபிஜந வித்யாவ்ருத்ே மேங்களாகவும் அதுக்குப் பரிஹாரம்
“இழிகுலத்ேவர்கதளலும் எம்மடியார்களாகில் சோழுமினீர் சகாடுமின் சகாண்மின்”18
என்று ஜாத்யபிமாந ூந்யரான விலேைஜந்ம வவஷ்ைவாநுவர்த்ேனம் என்று
ுஸ்பஷ்டமாக அருளிச்சசய்யா நிற்கச்சசய்தேயும் தலாஹஶகலத்துக்காக மைி
மாடத்வே ேஹிப்பிக்குமாதபாதல அஹங்கார நிவ்ருத்ேிக்காக ஸ்வரூப விதராேி
க்ருத்யங்களில் அந்வயிக்வக. ப₄க₃வத் ப்ர ாேத்ோதல பிறக்கதவண்டுகிற ஜாேி
அஹங்கார நிவ்ருத்ேி, பரோரபரிக்ரஹ அபக்ஷ்ய பேணாேி நிஷித்ோநுஷ்டாநத்ோதல
ஸித்₃ேி₄க்குசமன்று ப்ரமித்து வகங்கர்ய வ்யேிரிக்ே ஸ்வப்ரவ்ருத்ேிகசளான்றும்
ஹியாே ப₄க₃வத்யந்ே பரேந்த்ரமான ஸ்வரூபத்துக்கும் தசராேவவயுமாய் உபாய
உதபய விதராேிகளுமான பரஹிம் ா பரோர பரிக்ரஹ அதபயபாந அபக்ஷ்ய
பேணாேி₃கள் பண்ணுவக ஆ ுர க்ருத்யங்களாவகயாதல ப₄க₃வல் லீலார்த்ேமான
அவித்யாகார்யங்களா யிருக்கும்.

17
ேிருமாணல–42
18
ேிருமாணல–42
 59) ஸர்வத₄ர் பரித்யோக ் :
இனி நிவ்ருத்ேிரூப ே₄ர்ம த்யாகத்துக்கு அதபக்ஷிேம் என்றேற்குப் பரிஹாரம்
முன்பு சசான்தனாதமயாகிலும் சசால்லுகிதறன். எங்தகனுதமார் இடத்ேிதலயானாலும்
ஒருவரானாலும் ே₄ர்மத்யாகத்துக்கு நிஷித்ேப்ரவ்ருத்ேிகள் அதபக்ஷிேம் என்று
சசால்லிற்றில்ணலதய. ப்ரபத்யநுஷ்டாந விஶேீகரைஸ்ேலங்களிதல “உபாய அபாய
நிர்முக்ோ மத்₄யமாம் ஸ்ேி₂ேி மாஸ்ேி₂ோ” 19 என்று உபாய அபாய நிர்முக்வேயாய்
மத்₄யஸ்வேயாய் நின்றசேன்றும், “உபாய அபாய ம்தயாதக₃ நிஷ்ட₂யாஹீயதே
நயா” 20 என்று சோடங்கி உபாய அபாய ம்தயாக₃த்ேில் ஸித்தோபாய நிஷ்வட₂
நழுவுசமன்றும் அதுக்கு ப்ராயஶ்சித்ேம் பண்ைதவணும் என்றும் சசால்லுகிறசோழிய,
அபாயமான அக்ருத்யகரைம் ப₄க₃வேிஷ்டசமன்றும் இது ப்ரபத்ேிக்கதபக்ஷிேம் என்றும்
ப்ரபந்நனுக்கு அவஶ்யகரைீயசமன்றும் சசான்னேில்லாவமயால் ாமாந்ய விதஶஷ
ஶாஸ்த்ர விபாகமற கல ஶாஸ்த்ரவிருத்ேமாய், ஶிஷ்டகர்ஹிேமுமாய், ப₄க₃வத்
அநிஷ்டமுமாய், “ஆஶாபாஶ ஶவேர் ப₃த்₃ோ₄: காமக்தராே₄பராயணா: । ஈஹந்தே காம
தபா₄கா₃ர்ே₂ம் அந்யாதயநார்ே₂ ஞ்சயாந்” 21 என்றும், “அதநக சித்ே விப்₄ராந்ோ:
தமாஹஜால மாவ்ருோ: । ப்ர க்ோ காம தபா₄தக₃ஷு பேந்ேி நரதகஶுசசௌ” 22
என்றும் சசால்லுகிறபடிதய காமக்தராேபராயைராய் இது பரமார்த்ேம் என்று
மாயாதமாஹிேராய் ேிரிந்ோர்களாகில் ப₄க₃வந் நிக்ரஹ பாத்ரராய்ப் தபாவார்க
ளாவகயாதல ஶப்ேஶக்ேியாதல காட்டிலும் ேத்வ்யேிரிக்ேமான ப்ரவ்ருத்ேிரூப
ேர்மங்களுக்தக த்யாஜ்யத்வம் அங்கீகரிக்க தவணுசமன்ன, ‘காட்டிலும் பரிஹரிக்கிறது
என்? என்ன’, பாேகமுண்டானால் பரிஹரிக்க தவணுமிதற. ேிருமந்ேிரத்ேில் நார
பேத்ோதல, “ப்₃ராஹ்ம்யமண்ட₃ம் ேே₃ந்ேஸ்ோ₂: தலாகாஶ் சராசரா: ஏவம்
அண்டா₃ந் யநந்ோேி ேத் ர்வம் நாரமுச்யதே"” என்று ப₄க₃வத் ஸ்வரூப வ்யேிரிக்ே
மஸ்ே வஸ்துக்கணளயும் காட்டா நிற்கச்சசய்தேயும், ேத்புருஷ மா த்ேில் உபாய
உதபயபாவங்கணள சசால்லுமளவில் அதசேநங்களுக்கு அநதபக்ஷிேங்களாவகயாதல
அவற்வறப் பரிஹரித்து தசேநர்க்தக சசால்லுமாதபாதலயும், பஹுவ்ரீஹி
மா த்ேிதல ஆத்மாஶ்ரயதோஷமும் அநவஸ்வேயும் வருசமன்று கு₃ைங்கணள
விட்டு ேத்வ்யேிரிக்ே நாரங்களுக்தக அந்ேர்யாமித்வம் சசான்னாப்தபாதலயும், ஸ்வரூப
உபாய வ்ருத்ேத்வாேி பஹுதோஷ முண்டாவகயாலும் நிவ்ருத்ேிரூப ே₄ர்மவ்யேிரிக்ே
ப்ரவ்ருத்ேிரூப ே₄ர்மத்யாகங் சகாள்ளதவணுசமன்ன,
ஆனால் ாகல்யத்துக்கு ங்தகாசம் வருசமன்னில் ாகல்ய ங்தகாசம்
வாராேபடி எல்லாம் வா ந த்யாகம் பண்ைப்புக்கால் ே₄ர்மஶப்ேத்ோதல,
“அவோரரஹஸ்ய ஜ்ஞாநம், புருதஷாத்ேம வித்வய, தேஶவா ம், ேிருநாம
ங்கீர்த்ேநம், ேிருவிளக்சகரிக்வக, ேிருமாணலசயடுக்வக” முேலானவவ சயல்லாம்
சசால்லுவகயாதல, இவவசயல்லாம் வா நத்யாகம் பண்ைதவண்டி வருமிதற.

19
பா₃ரேம்
20
லக்ஷ்மீ ேந்த்ரம்-17.92
21
ஶ்ரீகீவே 16–12
22
ஶ்ரீகீவே 16–16
ஶப்ேஶக்ேியாதல காட்டுமதே ப்ரோநமன்று; நிவ்ருத்ேிரூப ே₄ர்மத்யாகம் பண்ைச்
சசான்னால், “ஆந்ருஶம்ஸ்யம்பதராே₄ர்ம:” என்று சசான்ன ஆந்ருஶம்ஸ்யமும் விட்டு
ஶ்ருேி ஸ்ம்ருேி நிஷித்ேங்களான பித்ரு மாத்ரு கு₃ருத்தராஹங்களும் ாதுபாவேயும்
ப்ரஹ்மஹத்யா ுராபாந ஸ்வர்ைஸ்தேய குர்வங்கநா கமநாேிகளும் பண்ைிக்
சகாண்டு ந்ருஶம் ராய் ஹிரண்ய ராவை கம் ாேிகணளப் தபாதல ப்ரபந்நரும்
நிஷித்ோநுஷ்டாந பரராய்த் ேிரியதவண்டிவரும். இப்படி ஸ்வரூபாநுரூபமான
கு₃ணாநுப₄வவகங்கர்யங்களும் ஆத்மகு₃ைங்களான ஶமே₃மாேி₃களும் ஆந்ருஶம்ஸ்
யாேி₃களும் விட்டு நிஷித்ேங்கசளல்லாம் ஆசரித்துத் ேிரிந்ோலாயிற்று ர்வே₄ர்ம
ஶப்₃ே₃ங்களுக்கு ங்தகாசம் ேீருவது. ஆவகயாதல ங்தகாசம் ேீர்க்க தவணுசமன்று
ப்ரவ்ருத்ேிக்கப் தபாகாேிதற. 23 இனி “சதர ே₃விேி₄தகா₃சரঃ ” என்றது “ஜ்ஞாந
வவராக்₃ய ம்பந்தநா விஷ்ணுப₄க்தோ விதஶஷே: - நலிங்கா₃ந்யாஶ்ரதயத் த்வாத்
சதர ே₃விேி₄தகா₃சரঃ ” என்று ஜ்ஞாநவவராக்₃ய ம்பந்நராய் விதஶஷித்து பரமப₄க்ேி
பர்யந்ேமான பரிபூர்ைப₄க்ேிவய யுவடய வேி₄காரி ப₄க்ேிபாரவஶ்யத்ோதல
ப்ராப்ோப்ராப்ே விதவகஶூந்யனாய் வர்ணாஶ்ரமங்கணள தகா₃சரித்து அவடவுபட
வநுஷ்டாநம் பண்ை ேமனன்றிக்தக கண்ணாஞ்சுைணலயிட்டு “என்னான் சசய்தகன்”
என்று ேதேகபரேந்த்ரனாய் ேதேகநிர்வாஹ்யனாய் ேேிேரநிஸ்ப்ருஹனாய் “தபர்பல
சசால்லிப் பிேற்றி” என்கிறபடிதய ப₄க₃வந்நாமங்கணள ஜல்பித்துக்சகாண்டு ப்₄ராந்ே
சனன்று பிறர்சசால்லும்படி நகராரண்ய விபா₄க₃மற ஞ்சரித்துக்சகாண்டு
ம் ாரிகள் பரிஹஸிக்கும்படி விஶிஷ்டதவஷாநுகு₃ைமாக விேித்ே வர்ணாஶ்ரம
ே₄ர்மங்கணள தகா₃சரிக்கமாட்டாதே ேிரியுசமன்று சசால்லிற்றித்ேணன சயாழிய
ாமாந்ய விதஶஷ ஶாஸ்த்ரங்களிரண்டுக்கும் ேப்பின உப₄ய ப்₄ரஷ்டர் பத்துப்தபவரக்
கூட்டிக்சகாண்டு ேீர்ப்பாவரயாமினியில் கட்டுவிச்சிவயப்தபாதல அத்வேத்ோ
வித்வேத்ோ சவன்று எதுவானுஞ்சசய்து மருந்ோகுசமன்று சசால்லிக்சகாண்டு
“நீரைங்காடும் சபாய்காண்கிதலன்” என்று ஶிஷ்டர் க₃ர்ஹிக்கும்படி நிஷித்ோ
நுஷ்டானம் பண்ைிக்சகாண்டு அவிேி₄தகா₃சரனாய் ேிரிகிறாசனன்று ப்ரமாைஞ்
சசால்லிற்றில்ணலதய. முந்துற முன்னம் “ஜ்ஞாநவவராக்₃ய ம்பந்ந:” என்றும்,
“விஷ்ணுப₄க்தோ விதஶஷே:” என்றும் அேி₄காரிவய நிர்தே₃ஶித்து, “அவிேி₄தகா₃சர:”
என்வகயாதல வர்ணாஶ்ரமாநுகு₃ை ப்ரவ்ருத்ேிே₄ர்ம நிவ்ருத்ேி மாத்ரம் சசால்ல
தவணுமித்ேணனசயாழிய ாமாந்யருட்பட அருவருத்து பரித்யஜிக்கிற ஶ்ருேி ஸ்ம்ருேி
விருத்₃ே₄மான நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டா₂நம் பண்ணுகிறாசனன்று சசால்ல சவாண்ணாேிதற.

60) இதில் விசோர ் :

ஆனால், “ஶ்ருேிர் ஸ்ம்ருேிர் மவமவாஜ்ஞா” என்று ஶ்ருேி ஸ்ம்ருத்யாேி₃கள்
ப₄க₃வ ோ₃ஜ்ஞாரூபங்கசளன்று ஆசரிக்குமளவில் வர்ணாஶ்ரதமாசிேமான
விேி₃கசளல்லாம் பரிக்₃ரஹித்து நிதஷே₃ங்கசளல்லாம் பரித்யஜிக்க தவண்டாதவா,
ப்ரவ்ருத்யம்ஶம் விட்டதுக்கு ப்ரத்யவாயம் வாராதோ, நிஷித்₃ே₄ம் பரித்யஜித்ே

23
பக் 92, 442
மாத்ரத்ேிதல ஶாஸ்த்ரசமல்லாம் ஜீவிக்குதமா சவன்னில், ஶாஸ்த்ரங்களில்
ப்ரவ்ருத்யம்ஶம் சகாள்சகாம்பில் ஏறிடுவகக்கு தசேநருவடய ருசிவயப்பார்த்து;
ஶத்ருமரைகாமனான ேம:ப்ரசுரணனக் குறித்து, “ஶ்தயதநநாபி₄சரந்யஜதே” என்று
மாரைதஹாமம் முேலானவவ விேி₄த்து அத்ோதல ஶாஸ்த்ர விஶ்வா த்வே
யுண்டாக்கி; அதுண்டானபின்பு ரஜ:ப்ரசுரணனக்குறித்து, “ஜ்தயாேிஷ்தடாதமந
ஸ்வர்க₃காதமாயதஜே” என்று இஹதலாகாத் விலேைமான ஸ்வர்க₃தபா₄கா₃நுப₄வத்
துக்காக ஜ்தயாேிஷ்தடாமாேி₃கணள விேி₄த்து அத்ோதல ஆத்மநித்யத்வத்வே
யறிவித்து; அநந்ேரம் அநந்ேஸ்ேிரப₂ல தமாேகாமனான த்தவாத்ேரணனக் குறித்து,
“ப்₃ரஹ்மவிோ₃ப்தநாேிபரம் – ப்₃ரஹ்மதவே₃ப்₃ரஹ்வமவப₄வேி – ஆத்மாவா அதர
த்₃ரஷ்டவ்தயா ஶ்தராேவ்தயா மந்ேவ்தயா நிேி₃த்₄யாஸிேவ்ய:” என்று ப₄க₃வது
பா நத்வே விேி₄த்து ப₄க₃வச்தசஷத்வத்வே இவசவித்து; பரம த்வநிஷ்டனாய்
கதலேரநிஸ்ப்₃ருஹனான ஏகாந்ேிவயக் குறித்து, “முமுேுர்வவ ஶரைமஹம்
ப்ரபத்₃தய – ேஸ்மாந்யா தமஷாம் ேப ாமேிரிக்ேமாஹு:” என்று கதலேர
பரித்யாக பூர்வகமாக ப₄ரந்யா த்வே விேி₄த்து ஆத்மாவினுவடய் பாரேந்த்ர்யத்வே
சவளியிட்டு, உத்ேதராத்ேர அேி₄காரிகளுக்கு பூர்வபூர்வ விஹிேங்கணள பரித்யஜிக்கச்
சசால்லிக்சகாண்டு இப்படி அேி₄காரி தப₄ே₃த்ோதல ப்₃ரஹ்மசர்யாத்₃ யாஶ்ரமங்
களிலும் அக்₃நிஷ்தடாமாேி₃ க்ரதுேீ₃வேகளிலும் விேி₄கள் பரஸ்பரதப₄ே₃ங்களாய்
ஒருக்கால் விேி₄ப்பது ஒருக்கால் நிதஷேி₃ப்பதுமாய் நின்ற நின்ற அளவுகளுக்
கீடாயிருக்கும். இவற்றில்,”ஏகாந்ேீ வ்யபதே₃ஷ்டவ்தயா வநவக்₃ராமகுலாேி₃பி₄:|
விஷ்ணுநா வ்யபதே₃ஷ்ட₃வ்ய: ஸ்ேஸ்ய ர்வம் ஏவஹி” என்று கதலேர
வ்யாவ்ருத்ேனாய் க்₃ராமகுலாேி₃ வ்யபதே₃ஶமின்றிக்தக ப₄க₃வதே₃க வ்யபதே₃ஷ்ட₃வ்
யனாயிருக்கிற ப்ரபந்நனுக்கு “நகிஞ்சிே₃பி குர்வாதணா விஷ்தணாரா யேதநவத த்”
என்கிறபடிதய ப₄க₃வநுப₄வ வகங்கர்ய வ்யேிரிக்ேங்களான கல ப்ரவ்ருத்ேிகளும்
த்யாஜ்யங்கசளன்று சரமஶ்தலாகத்ேிலும் ேேர்த்ே₂ப்ரேிபாேகங்களான மற்றுமதநக
ஸ்ேலங்களிலும் விேி₄க்வகயாதல ப்ரவ்ருத்யம்ஶம் பரித்யஜிக்வகக்கு
ப்ரேிப₃ந்ே₄கமில்ணல. விேி₄க்கிற ஶாஸ்த்ரதம அேி₄காரிதப₄ே₃த்ோதல நிதஷேி₄த்ோல்
த்யஜிக்வகக்கு குவறயில்ணலதய.
அதுதபாதல விஶிஷ்டதவஷங்கணள தநாக்கி வர்ைே₄ர்மங்கணளக் குறித்து
விேி₄த்ேவவசயல்லாம், “நாஹம் விப்தராநச நரபேிர் நாப்வவஶ்தயா நஶூத்₃தரா |
தநாவாவர்ைீ நசக்₃ருஹபேிர் தநாவநஸ்தோ₂யேிர்வா | கிந்து ஶ்ரீமத்₃பு₄வநப₄வந
ஸ்ேி₂த்யபாவயகதஹதோர் லக்ஷ்மீப₄ர்துர்நரஹரிேதநார் ோ₃ ோ₃ ஸ்யோ₃ :”
என்று வர்ணாஶ்ரமங்களில் ஒட்டற்று, “அத்₃யப்ரப்₃ருேிதஹ தலாகா யூயம்யூயம்
வயம்வயம் | அர்ே₂காமபரா பராயூயம் நாராயைபராவயம் || விஷ்ணுோ₃ ாவயம்யூயம்
ப்₃ராஹ்மணா வைே₄ர்மிை: | அஸ்மாகம் ோ₃ வ்ருத்ேீ நாம் யுஷ்மாகம் ணாஸ்ேி
ங்க₃ேி: || நாஸ்ேி ங்க₃ேிரஸ்மாகம் யுஷ்மாகந்து பரஸ்பரம் | வயந்துகிங்கதரா
விஷ்தணா: யூயமிந்த்ர்யகிங்கரா:” என்று அர்த்ே₂காம பரவஶராய் ஶிஶ்தநாே₄ர
பராயராை ம் ாரிகணளயும் உபாயாந்ேர நிஷ்ட₂ரான வர்ைே₄ர்மிகணளயும் இந்ேிரிய
கிங்கரரான ஶப்₃ோ₃ேி₃விஷய ப்ரவைவரயும் மமாக த்யஜித்து
துவறதவறிட்டுக்சகாள்ளுகிற ஶ்ரீவில்லிபுத்தூர் பகவவரப் தபான்ற ப₄க₃வதே₃காந்ேி
களான பரமவவேிகருக்கு த்யாஜ்யங்களாகக் குவறயில்ணல. “அத்யந்ே
ப₃க்ேியுக்ோநாம் நஶாஸ்த்ரம் வநவசக்ரம:” என்றும், “விமுக்ோந்ய மாரம்தபா₄
நாராயைபதராப₄வ” என்றும் “ ர்வே₄ர்மாந் பரித்யஜ்ய ஆதமகம் ஶரைம் வ்ரஜ”
என்றும், “இவ்வளவு பிறந்ேவன் இவற்வற குற்றம் வாராது” என்றும் இவ்வேி₄காரிக்கு
விேி₄பரித்யாகம் கலவிதஶஷ ஶாஸ்த்ர ம்மேமுமாய் ஶரண்ய அபி₃மேமுமாய்
கலஶிஷ்டாக₃ண்ய பரிக்₃ரஹமுமாயிருக்வகயாதல ப்ரவ்ருத்யம்ஶ பரித்யாகம்
நிர்பா₃ேகமாக ு ங்கேமாம். ஶாஸ்த்ரங்களில் கூடாசேன்று நிதஷேி₄க்கிற
பரஹிம் ா பரோ₃ரபரிக்₃ரஹ அதபயபாந அப₄ஷ்யப₄ேணாேி₃கள் அருவருத்து
பரித்யஜித்து ஶாஸ்த்ரங்களங்கீகரித்ே ஸ்வரூபாநுகு₃ை ாது கர்மங்களும்
ாத்விகாஹாரங்களும் பரிக்₃ரஹித்து ஶாஸ்த்ரவஶ்யராய்த் ேிரிவக யாதல
ப₄க₃வோஜ்ஞாபரிபாலனமும் ஸித்₃ேி₄த்து, “ஆஜ்ஞாச்தச₂ேீ₃ மம த்₃தராஹீ” என்கிற
ப₄க₃வத்₃தராஹமும் ேப்பி நிஷ்கண்டமார்க₃மாய் விடும். “நஶாஸ்த்ரம்வநவச க்ரம:”
என்கிற ஶாஸ்த்ராேி₄க்ரமைத்துக்கு இரண்டுசமாவ்வாதோ சவன்னில் விேி₄பரித்யாகத்
தோபாேி நிதஶே₃பரிக்₃ரஹம் பண்ணுதவாசமன்னில்? அதுக்கு விதஶஷ ஶாஸ்த்ர
பரிக்₃ரஹமும் ஶரண்யாபி₄மேமும் ஶிஷ்ட ம்மேமு முண்டாவகயாதல விதராே₄
மில்ணல; இதுக்கு ாமாந்ய ஶாஸ்த்ரமானாலும் விதஶஷ ஶாஸ்த்ரமானாலும் ே₃ர்ஶந
க்₃ரந்ேங்களானாலும் அங்கீகரிக்கலாசமன்று ஒன்றும் சசால்லாவமயாலும் மயர்வற
மேிநலமருளப்சபற்ற ஆழ்வார் “புரிவதுவும் புவகபூதவ” என்றும், “எண்ைிலும் வரும்”
என்றும், “சோழுதுமாமலர்நீர் சுடர்தூபங் சகாண்சடழுது சமன்னுமிதுமிவக” என்றும்,
“சிற்றதவண்டா சிந்ேிப்தப யவமயும்” என்றும், ஆஶ்ரயைம் ுலப₄சமன்று
ஸ்வாராே₃வே(வய)ச் சசால்லுகிறசோழிய;
ப்ரபந்நனுக்கு ப்ராேிகூல்ய நிவ்ருத்ேி சசால்லுகிற விடங்களில் கதலாபநிஷத்
ாரபூ₄ேமான ப்ரபந்ே₄ ராஜத்ேில்24 “வீடுமின் முற்றவும்” என்றும், “நீர்நுமசேன்றிவவ
தவர்முேல்மாய்த்து” என்றும், “பற்றிணலயாயவன் முற்றிலடங்தக” என்றும், “உள்ளிக்
சகடுத்ேிவற யுள்ளிசலாடுங்கு” என்றும், “கழிமின் சோண்டீர்கள் கழித்துத்
சோழுமின்” என்றும், “சேிரிளமடவார் ோழ்ச்சிவய மேியாது – ஏத்ேிசயழுவதுபயன்”
என்றும், “பயனில்ணலசசய்து பயனில்ணல” என்றும், “ேிறமுவடவலத்ோல் ேீவிணன
சபருக்காது” என்றும், “கிறிசயன நிணனமின் கீழ்வம சசய்யாது” என்றும், “நலசமன்
நிணனமின் நரகழுந்ோது” என்றும், “வைக்சகன்நிணனமின் வல்விணனமூழ்காது”
என்றும்,”சூசேன்றுகளவும் சூதும் சசய்யாது” என்றும், “மன்னாமனிசவரப் பாடிப்
பவடக்கும் சபரும்சபாருள் என்னாவது” என்றும், “ஒருநாயகமாதயாட வுலகுட
னாண்டவர் – இம்வமயிதல பிச்வசோம் சகாள்வர்” என்றும், “ஆேிப்பிரான்நிற்க
மற்சறத்சேய்வம் நாடுேிதற” என்றும், “சகாண்டசபண்டிர் மக்களுற்றார் – துணையும்
சார்வுமாகுவார்தபால் – இரைங்சகாண்ட சேப்பராவர் – மதுரதபாகந்துற்றவதர வவகி
மற்சறான்றுறுவர் – இல்ணலகண்டீரின்பமந்தோ – சிற்றதவண்டா சிந்ேிப்தபயவமயும்

24
ேிருவாய்சமாழி
கண்டீர்களந்தோ - வாழ்ேல்கண்டீர்குைமிேந்தோ” என்றும், “கண்ைலல்லாலில்ணல
கண்டீர்சரண்” என்றும், “சார்ந்ேவிரு வல்விணனகளும்சரித்து மாயப்பற்றறுத்து – ேீர்ந்து
ேன்பால் மனம்வவக்கத் ேிருத்ேிவீடு ேிருத்துவான்” என்றும் ஆேி₃மத்₃யாவ ாநங்
களிதல ஒருக்கால் சசான்னாப்தபாதல ஒன்பேின்காலுஞ் சசால்லிக்சகாண்டு ேஹிக்கிற
க்₃ருஹத்ேிதல யகப்பட்டுக் கிடந்ோவரக் கூப்பிடுமாதபாதல பராநர்த்ோ ஹிஷ்
ணுக்களாய் தே₃வோந்ேர ாே₄நாந்ேர விஷயாந்ேரங்களும் அஹங்கார மமகார
காமக்தராோேி₃களும் ோ₃ரபுத்ராேி₃ ப₃ந்து₄ ங்கமும் பரே₄ந பரோ₃ர பரிக்₃ரஹாத்
யக்ருத்யகரைமும் மற்று வமஶ்வர்யாேி₃களும் முேலான விதராேி₄கசளன்று தபர்
சபற்றவவ சயல்லாம் வா நமாகவிட்டு அவதன பரசே₃ய்வசமன்றும், உபாதயாதபயங்
கசளன்றும் பற்றினால் ேிலவேலவத் து₃ர்விதவசமாய்ப் சபாருந்ேிக்கிடக்கிற
புண்யபாபங்கணள நஶிக்கப்பண்ைி அவித்₃யா ம்ப₃ந்ே₄த்வே யறுத்து அநந்ய
ப்ரதயாஜநனாய் ேன்பக்கலிதல சநஞ்வசவவக்கும்படி பண்ைி இனி இவன் நமக்கு
வகபுகுந்ோசனன்று ந்தோஷித்து ேன்வீட்வட யலங்கரிக்கப் பண்ணுசமன்று ஜக₃த்
விேி₄ேமாகக் கூப்பிடாநிற்கச் சசய்தேயும்;
இவவசயல்லாம் மர்க்கடஹஸ்ே மாலிகா ப்ராயமாக்கி இவற்றுக்கும் விபரீோர்த்
ேங்கணளச் சசால்லிக்சகாண்டு அக்ருத்யகரைம் உபாயாத்₄காரிக்கு அவஶ்யாதபக்ஷிே
சமன்றும் ப₄க₃வேபி₄மேசமன்றும் இது ே₄ர்ம ூக்ஷ்மசமன்றும் ஶாஸ்த்ரம் சசால்லா
சோழிந்ோலும் நிரஹங்காரதஹதுவாவகயாதல இது ஶாஸ்த்ர ோத்பர்ய சமன்றும் இது
ஆர்யஸித்₃ோ₄ந்ேசமன்றும் ப்ரவ்ருத்ேித்துக்சகாண்டு ஆதரனும் நீரிப்படி சசய்யக்
கூடுதமாசவன்னில், நானிப்படி சசய்தவதனாசவன்று ோடந பருதஷாக்ேி ேர்ஜந
ப₄ர்த் நங்களாதல ேண்டித்துக்சகாண்டு ப்ரமாை பரேந்த்ரனானவன் ேிரியசவாண்ணா
ேிதற. இப்படி நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டாநபரராய்த் ேிரியாநின்றாலும் ஒருவன் சசான்னவளவில்
நிரஹங்காரராய் “பாபாநாம் ப்ரேதமாஸ்ம்யஹம்” என்று நான் சபாய் சசால்லுதவசனன்று
சபருமாள் ேிருவுள்ளம் பற்றாேபடி இது சமய்சயன்று ாக்ஷி சசான்னாய் நீயன்தறா
எனக்கு மதஹாபகாரகசனன்று அவனிடத்ேிதல சபாவறயுமுகப்பும் உபகாரஸ்ம்ருேியும்
நடந்ேோகில் காலாந்ேதர ஜந்மாந்ேதரயானாலும் பஶ்சாத்ோபம் பிறந்து ப₄க₃வே
நுக்₃ரஹ பாத்ரராவர். இத்ே₃ர்ஶந தூ₃ஷகர்க்கு அதுவுமில்ணலதய.

61) அதிகோரி க்ருத்ய ் :

ஆவகயாதல அேீந்த்₃ரியார்த்ே விஷயத்ேில் நம் பூர்வர்கசளல்லாரும்
ஐேி₃ஹ்யம் ம்ப₄வ அர்த்ோபத்யபா₄வ உபமாந அநுமாந ப்ரத்யேங்கணள விட்டு
கல தவோ₃ந்ே ங்க்₃ரஹமான மூலமந்த்ர ப்ரமாணைக நிஷ்டராய் அேில்
சசான்னபடிதய ஸ்வஸ்வாேந்த்ர்ய அந்யதஶஷத்வ தே₃ஹாத்மாபி₄மாநங்கணள
பரித்யஜித்து ஸ்வரேதை ஸ்வாந்வய ஸ்வப்ரவ்ருத்ேி நிவ்ருத்ேராய் ஸ்வபாரேந்த்ர்
யத்வே யநு ந்ேி₄த்து அவித்₃யா கர்மவா நாருசி ப்ரக்ருேி ம்ப₃ந்ே₄
நிப₃ந்ே₃நமான அக்ருத்யகரணாேி₃ நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டா₂ந நிவ்ருத்ேிவய ப்ரார்த்ேித்து
அவணன யுபாயமாக அத்₄யவஸித்து பா₄க₃வே₃ தஶஷத்வத்ேிதல யூன்றி நாரபே₃
வாச்யரான தசேநாதசேநங்கதளாதட ஶத்ருமித்ர விபா₄க₃மற ராக₃த்₃தவஷ ஶூந்யராய்
ோரபுத்ராேி₃ ப₃ந்து₄ ங்க₃த்வேவிட்டு அவணனதய சயல்லாமாகப்பற்றி ஸ்வகர்த்ருத்வ
தபா₄க்த்ருத்வ நிவ்ருத்ேிபூர்வக ர்வவிே₃வகங்கர்வயக நிரேராய் வர்த்ேிக்கிறாப்
தபாதல வர்த்ேிக்குமசோழிய அேி₄காரியானவன் அப்ராமாண்ய க்ருத்யங்களிதல
ப்ரவர்த்ேிக்க மாட்டானிதற. (என்று அப்பாவுமருளிச்சசய்ய;)

62) இதில் விசோர ் :

“நீரிப்படி ஶேஶ: தூ₃ஷித்ேீர்; (ஆனால்) ‘அஜ்ஞாநத்துக்கிலக்கு ஆசார்ய
தோ₃ஷம்’ என்றும், ப₄க₃வத்₃பா₄க₃வே விஷயங்களிதல தோ₃ஷமுண்டானாலும்
கு₃ைம் தபாதல உபாதேயமாயிருக்குசமன்றும், இம்மூன்று விஷயங்களில் தோ₃ஷமுண்
டானாலும் க₃ர்ஹிக்கப்தபாகாது அதுவுமுபாதேயமாயிருக்கு சமன்றும், “ப்ராது₃ர்பா₄
வவஸ் ுரநர தமா தே₃வதே₃வஸ்ேேீ₃யா – ஜாத்யாவ்ருத்யாத் வபிச கு₃ைேஸ்
ோத்₃ருதஶர நாத்ர க₃ர்ஹா” என்று ப்ரமாைஞ்சசால்லா நின்றேிதற” என்னில்?
ம் ாரிகள் தோ₃ஷமும் நாரத்வப்ரயுக்ே ப₃ந்ே₄த்ோதல ேந் தோ₃ஷசமன்று
நிணனக்கச் சசான்ன நாந் தூ₃ஷிக்கவருகிதறதனா? மூட₃னான நீ அதபேப்ரவ்ருத்ேி
த் ம்ப்ரோயசமன்று சிலர் சசான்னாசரன்று ப்₄ரமிக்க (அந்ே) ப்₄ரம
நிவ்ருத்யர்த்ேமாக “என்பர் மூர்க்கராவார்” என்கிறபடிதய சசான்தனனித்ேணன சயாழிய
இது நமக்குப் பைிதயா, இது கிடக்கிடும். “அஜ்ஞாத்துக்கிலக்கு ஆசார்ய தோ₃ஷம்”
என்றது; ோ₃சார்யனானவன் ேன்ணன ஆஶ்ரயித்ே தசேநன் பூர்வவா வநயாதல
ப₃த்₃ே₄ ம் ாரியாய் து₃ர்விஷய ப்ரவைனாய் அரங்கமாளிவயப் தபாதல ேிரியா
நின்றால் அவனுவடய விநாஶம் ேன்னோக பா₄வித்து ஹிேபுத்₃ேி₄யாதல நிக்₃ரஹித்து
பருதஷாக்ேியாதல ஶிக்ஷித்ோல், இவன் து₃ர்பு₃த்₃ேி₄யாவகயாதல ஆசார்யனானவன்
எல்லாம் சபாறுத்து “யஸ் ாப₃ராோ₄ந் ஸ்வபே₃ப்ரபந்நாந் – ஸ்வகீய காருண்ய
கு₃தைநபாேி” என்று காருண்யத்ோதல ரக்ஷிக்கதவண்டாதவா இப்படி அஹங்காரத்
ோதல ஆசார்யத்வபூர்த்ேி யுண்தடாசவன்று நிணனக்குசமன்று, அது வாராவமக்காக
அந்ே நிக்₃ரஹரூபதோ₃ஷமும் ஹிேபு₃த்₃ேி₄யாகச் சசய்கிறோவகயாதல உபாதேய
சமன்று சசான்னேித்ேணனசயாழிய, (இவனுவடய) தோ₃ஷசமல்லாம் உபாதேயசமன்றால்,
அக்ருத்யகரணாேி₃ அ ஹ்யாபசாராந்ேமாக ப்ரக்ருேி கு₃ைத்ோதல வருகிற
நிஷித்₃ோ₄நுஷ்டாநங்கசளல்லாம் உபாதேயமாம். அப்தபாது ஆசார்யஸ்வரூபஞ்
சசால்லுகிற ஶ்ருேிஸ்ம்ருத்யாேி₃களும் ஶ்ரீவசநபூ₄ஷை விதஶஷஶாஸ்த்ரங்களும்
வ்யர்த்ேங்களாய்ப் தபாமாவகயாதல அப்படிச் சசால்லப் தபாகாது. ஶ்ருத்யாேி₃கள்
சசால்லும்படியன்றிக்தக ோனாசார்யசனன்றும் ஶிஷ்யணன ேனக்கு ஶிஷ்யசனன்றும்
உபதே₃ஶப₂லம் த்₃ருஷ்டபலாேி₃கசளன்றும் நிணனத்ோலவனுக்கு ஆசார்யத்வ
பூர்த்ேியில்ணல. அவதனாட்வட ம்ப₃ந்ே₄ம் விநாஶதஹதுசவன்று சசால்லுகிற
ஶ்ரீவசநபூ₄ஷைத்ேிலிதற ‘அஜ்ஞாநத்துக்கிலக்கு ஆசார்யதோ₃ஷம்’ என்றது. ஆனால்
அதுக்கர்த்ே₂ தமசேன்னில்? நம்தமாபாேி ஆசார்யனும் ஆஹாரநித்ரா பரவஶனாய்
மலமூத்தராத் ர்ஜநாேி₃ கணளப் பண்ைிக்சகாண்டு ேிரிகிற தசேநனன்தறா சவன்று
ேிருதமனி ே₄ர்மங்கணளயிட்டு மாநுஷபா₄வம் பார்க்கசவாண்ணாது. ஜ்ஞாநாநுஷ்டா₂ந
ம்ப₃த்ேிவயப் பார்த்து, “கு₃ருதரவ பரம்ப்₃ரஹ்ம” என்கிற ப்ரேிபத்ேி பிறக்க
தவணுசமன்று சசான்னேித்ேணன. இனி ப₄க₃வத் பா₄க₃வே தோ₃ஷங்கணள உபாதேய
சமன்றது ப₄க₃வத்₃ விஷயத்ேில் தோ₃ஷமுண்சடன்று சகாள்ள சவாண்ணாேிதற.

63) பகவத் விஷயத்தில் மதோஷமின்ண :

ேனக்கு தஶஷபூ₄ேராய் பரேந்த்ரரான ஆத்மாக்கணளக் குடல் துடக்குப்பாராதே
நிர்த்ேயனாய் அபராோநுகு₃ை ே₃ண்டம் பண்ணுவிக்கிறாசனன்று இவன் து₃ர்ப்பு₃த்₃ேி₄
யாதல தோற்றுகிற தோ₃ஷமிதற அங்குள்ளது. இச்தசேநன் அசித்துப் தபாதல ஜ்ஞாந
ஶூந்ய வஸ்துவன்தற. இஷ்டமானபடி விநிதயாகங் சகாள்ளுவகக்கு. “ஆோ₃வீஶ்வர
ே₃த்ேவயவ புருஷஸ்வாேந்த்ர்ய ஶக்ேயாஸ்வயம் – ேத்ேத் ஜ்ஞாநசிகீர்ஷை ப்ரய
ேநாந் யுத்பாே₃யந்வர்த்ேதே” என்கிறபடிதய கரைகதளபர ப்ரோ₃நாேி₃கணளப் பண்ைி
சித்ஶக்ேி ப்ரவ்ருத்ேி நிவ்ருத்ேி ஶக்ேிகணளக் சகாடுத்து தஹதயாபாதே₃ய விபா₄க₃ம்
பண்ணுவகக்கு தவே₃ஶாஸ்த்ர ப்ரோ₃நாேி₃கணளப் பண்ைி ராமக்ருஷ்ணாத்₃யவோர
முதக₂ந அறியதவண்டுமர்த்ேசமல்லா மறிவித்ோலும் ம் ாரபத்ேராய் ஶப்ோேி₃
விஷயப்ரவைராய்த் ேிரிந்ோல் மண்ேின்ற ப்ரவஜக்கு நாக்கில் குறியிட்டஞ்சப்
பண்ணும் மாோவவப்தபாதல ஹிேபுத்யாச் சசய்கிறோவகயாதல அது தோ₃ஷமன்று.
இனி, க்ருஷ்ணாவோரத்ேில் ஜாரதசாரத்வாேி₃ ப்ரேீேிசயான்றுண்டு அதுவுமாத்₄ரிே
அநுக்₃ரஹ கார்யமாவகயாலும் அவன் ர்வஶரீரியாவகயாதல ேன் ஶரீரத்வேத் ோதன
பரிஷ்வங்கிக்கிறாப்தபாதல யுள்ளசோன்றாவகயாலும் “தகா₃ப்ய: காமாத்” என்று
காமத்ோதல அவர்கள் முக்ேராம்படி பண்ை நிணனத்துச் சசய்கிற சசயலாவகயாலும்,
“யேிதம ப்₃ரஹ்மசர்யம் ஸ்யாத்” என்னும் ோன் அஸ்கலிே ப்₃ரஹ்மசாரியாய் அந்ே
தபா₄க₃த்தோசடாட்டற்று நிற்கிறவனாவகயாலும் அவனுவடய வ்யாபாரங்கசளல்லாம்
ஆஶ்ரிே ரேணார்த்ேமாவகயாலும் தோ₃ஷமுமன்று க₃ர்வஹயுமில்ணல. உபாதேயமா
யிருக்கும்.

64) போகவத விஷயத்தில் மதோஷமின்ண :

இப்படி ப₄க₃வத் விஷயத்ேில் தோஷமில்லாோப்தபாதல ேேீயரும் ஸ்வரூபாநு
ரூபமாக ஜ்ஞாநாநுஷ்டாந பரிபூர்ைராய் ஸ்வரூபவிருத்ே ப்ராேிகூல்யசமான்று
மின்றிக்தக யிருக்கச்சசய்தேயும் ஸ்வதோஷத்ோதல தோற்றினால் கரிஹிக்கப் தபாகாது.
அவற்றிலும் தேஹபாரவஶ்யத்ோலும் சர்மகண்டூேியாலும் சசய்யுமவவ யன்றிக்தக
ஸ்வார்த்ேநிரதபேமாக ஆஶ்ரிேரேணார்த்ேமான வ்யாபாரங்கதளயானால் உபாதேயங்
களுமாயிருக்கும். இவ்வர்த்ே₂ம் “நாத்ர க₃ர்ஹா” என்று சசால்லி, “கிந்து ஶ்ரீமத்₃பு₄வந
ப₄வநத்ராைே:” என்று ஆஶ்ரிோர்த்ேமானவவயாவகயாதல கர்வஹயில்ணலசயன்று
சசால்லிற்றிதற.
இேில் விசாரம்:
இப்படிக் சகாள்ளாதே நாமரூபங்களுவடய பா₄க₃வேராய் எப்படித் ேிரிந்ோலும்
உபாதேயசமன்றால், “ஓர்த்து சநஞ்தச முன்னவரும் பின்னவரும் மூர்க்கர் எனவிட்டு
நடுச்சசான்னவவர நாளுந்சோடர்” என்றருளிச் சசய்யப்பைியில்ணலயிதற.
“ம்தலச்சனும் ப₄க்ேனானால் பாவனேீர்த்ே ப்ர ாேனாம்” 25 என்று பரமவிலேை
ம்பந்ே ஸ்வீகாரத்வே ஜக₃த் விேிேமாக ப₄க₃வோஜ்ஞாஸித்₃ே₄சமன்று நிர்ப₄யராய்
க்ரந்ேஸ்ேங்களாம்படி விேிக்கிற பூர்வாசார்யர்கள் ஒருவரானாலும் ஒரு
ரஹஸ்யத்ேிலானாலும் ப₄க₃வத்ப்ரபந்நன் அஹங்காரநிவ்ருத்ேிக்காகவும் ர்வே₄ர்ம
பரித்யாகத்துக்காகவும் களஞ்சப₄ேணாேிகள் பண்ைதவணுசமன்று சசால்லிற்று
இல்ணலதய. சசால்லாசோழிந்ோலும் தூஷைமில்ணலயாகில் க்₃ரந்ேங்களில் யுக்ேமான
அஹங்காரநிவ்ருத்ேிக்கும் விலேை அநுவர்த்ேநத்துக்கும் உபயுக்ேம் என்று
சசய்யலாமிதற சயன்னில்? ப்ரபந்ேராஜ வசனபூ₄ஷணாேி₃ ேிவ்யஶாஸ்த் ரங்களில்
ஶேஶ: தூஷித்ே அக்ருத்யகரணாேிகள் பண்ணுவக ப₄க₃வந் மாயா ப்ரபா₄வசமன்று
நிணனக்கதவணுமித்ேணன சயாழிய ஶிஷ்டாசாரசமன்ன சவாண்ணாேிதற. க்₃ரந்ேஸ்மாகச்
சசான்னால் அநேிகாரிகள் க₃ர்ஹித்து நஶித்துப்தபாவாசரன்று ஐேிஹ்யஸித்₃ே₄மாய்
ம்பிரோயகமாக ப்ரவர்த்ேித்துப் தபாருகிறசேன்னில் வசநா நுஷ்டான
விதராேமில்ணலயானால் ஆகிலுமாசமன்று சகாள்ளவவமயும். சலௌகீக வவேிக
பரமவவேிக விதராேங்களதநக முண்டாவகயாதல அப்படிச்சசால்ல சவாண்ணாது.
ஶாஸ்த்ரத்ேிசலாரு பரமார்த்ே₂ம் சசான்னால் அதுக்கதபக்ஷிேமான அங்க உபாங்கங்கள்
ஐேிஹ்யங்களாலும் ம்ப்ரோயத்ோலும் ங்க்ரஹிக்கதவணும் என்கிறேித்ேணன
சயாழிய கல ஶாஸ்த்ர தூஷிேங்களுமாய் ஶிஷ்ட க₃ர்ஹிேங்களுமான
ேேர்த்ே₂ங்கள் உபதேஶபரம்பரா ப்ராப்ேங்கசளன்று கர்ஹிக்கப்தபாகாேிதற.
இப்படி ஶாஸ்த்ரங்சகாண்டறிய தவணுதமா? ரஜஸ் ேம: உத்தரகங்களுமாய் அே
ஏவ ஆஹாரதோஷம் ஜ்ஞாநவிதராேி என்கிறபடிதய அர்த்ேபஞ்சகஜ்ஞாந விதராேிகளு
மாய் ஜாேிதுஷ்டங்களுமாய் ப்ராக்ருேஸ்ப்ருஷ்ட துஷ்டங்களுமாய் அத்யந்ே
தஹயங்களுமாய் தலாக ாோ₄ரைருமுட்பட அருவருத்து பரித்யஜிக்கிற
நிந்த்யங்களான நிஷித்₃ே₄ த்ரவ்யங்கள் ஆகாரந்ேரத்ோதல கூடுசமன்று ஆ ுர
ப்ரக்ருேிகளுக்குத் தோற்றுமசோழிய விதஶஷஶாஸ்த்ர வஶ்யரான ஶிஷ்டஜநங்களுத்
தோற்றாேிதற. அநேி₄காரிகள் க₃ர்ஹிப்பசரன்கிற ப₄யமின்றிக்தக விலேைஜந்ம
வவஷ்ைவ அநுவர்த்ேன ேீர்த்ே ப்ர ாே ஸ்வீகாரங்கள் விேிக்கிற அேி₄காரிகள்
இதுவுஞ் சசான்னால் அேி₄காரி தப₄ேத்ோல் கூடுசமன்று தோற்றுமிதற. இன்னமும் இது
பாஹ்யமேஸ்ேர்க்கு ஆக₃மங்களானாலு முண்டு. ப₄க₃வத் ப்ரவ்ருத்ேி விதராேி₄
ஸ்வப்ரவ்ருத்ேி நிவ்ருத்ேி விேித்ேதே தஹதுவாக்கித் ேன்னவடதய சசால்லிற்றாகாதோ
என்ன? அப்தபாது ஶாஸ்த்ர பரிக்ரஹமானாலும், ப₄க₃வதுக்ேியானாலும், ப்ராக்ேந 26
ஶிஷ்டாசாரங்களானாலும் ஒன்றுமின்றிக்தகயிருக்க சபௌத்ேவரப்தபாதல ஆபா₄
உக்ேிகளாதல விபரீோர்த்ே₂ங்கணளச் சசால்லிக்சகாண்டு ப₄க₃வந்மாயா
கல்பிேங்களான சில ப்ரத்யேங்கணளக் காட்டி ப்₃ரமித்துத் ேிரியாநிற்கிற சில
அப்ராமாைிகருவடய உக்ேி அநுஷ்டானங்கள் உஜ்ஜீவந இச்வசயுவடயவர்களுக்கு
ப்ரமாைமாகக் சகாள்ளப்தபாகாது.27

25
ஆசார்யஹ்ருேயம்-85
26
பவைவமயான
27
பக்கம்-100, 476
 65) ஆசோர்யர்கள் த்யஜிக்க மவண்டியணவ:
அதுசவன்? அவர்கள்ோன் ஸ்வேந்த்ரமாய் ஓரநுஷ்டாநம் கல்பிக்கிறேில்ணலதய
“ே₄ர்மஜ்ஞ மய: ப்ரமாைம்” 28 என்றும், “யத்₃ய ோ₃சரேி ஶ்தரஷ்டஸ் ேத்ேதே₃
தவேதர ஜநா:” 29 என்கிறபடிதய ஶிஷ்டாசாரதம ப்ரமாைமாக வங்கீகரித்து,
“ஆசார்யஸ்ய ப்ர ாதே₃ந மம ர்வமபீ₄ஸிேம் – ப்ராப்நுயாமீேி விஶ்வாத ா
யஸ்யாஸ்ேி ுகீ₂ப₄தவத்” என்று ஸ்வாசார்ய விஶ்வா த்ோதல ேோஜ்ஞாநு
வர்த்ேநம் பண்ைினா லநர்த்ேகரமாதமா சவன்னில்? ஸ்வாசார்யாஞ்வஜ சயன்று
அங்கீகரிக்கலாவது அவர் ேல்லேைலக்ஷிேராய் ஶாஸ்த்ரபாைியாய் ப்ரபலப்ராமை
பரேந்த்ரராய் ஶ்ரீவசனபூ₄ஷணாேி ேிவ்யஶாஸ்த்தராக்ேரீத்யா ஶிக்ஷித்ோலிதற. அப்படிச்
சசால்லாதே “ேன்சனஞ்சில் தோற்றினதேசசால்லி இது சுத்ேவுபதேச வரவாற்றது”
என்று சில விபரீே அர்த்ேங்கணளக் கல்பித்து “அைங்குக்கருமருந்து என்றங்தகார்
ஆடும் கள்ளும்பராய்” என்கிறபடிதய இந்ே நிஷித்ோநுஷ்டாநதம ஸித்தோபாயம் என்று
ஶிஷ்டஜநங்கள் அறியாேபடி ஒருவருக்சகாருவர் ாங்தகத்ய பா₄ஷைங்களாதல
சசால்லிக்சகாண்டு ‘ஶோந்ே’ந்யாயத்ோதல கூபத்ேிதலவிழுகிற அப்ரமாைிகவரப்
பற்றி ேோஜ்ஞா பரிபாலனம் பண்ைினால் ஓட்வடதயாடத்தோ சடாழுகதலாடமாய்
இருவதும் மூழ்கிப் தபாவாராவகயாதல அவர்களுவடய ஹவா ம் தூரே:
பரிவர்ஜநீயமிதற.
ஆசார்யனாவன் அஹங்கார அர்த்ே காதமாபஹேனன்றிக்தக தலாக பரிக்ரஹ
முவடயவனாய் “ ாோந் நாராயதணா தே₃வ: க்ருத்வா மர்த்யமயீம் ேநும் –
மக்₃நாநுத்₃ே₄ரதே தலாகாந் காருண்யாச்சா₂ஸ்த்ர பாைிநா” என்கிறபடிதய ஶாஸ்த்ர
பாைியாய் ரக்ஷிக்குமவனிதற. அந்ே ஶாஸ்த்ரமும் குணாநுகுைமாக பஹுவிேமா
யிருக்வகயாதல “அ ாரம் அல்ப ாரஞ்ச ாரம் ாரேரம் த்யதஜத் – ப₄தஜத் ார
ேமம் ஶாஸ்த்ரம் ரத்நாகர இவாம்ருேம்” என்கிறபடிதய அ ாரமான பாஹ்ய
ஶாஸ்த்ரமும், அல்ப ாரமான பூர்வபா₄கமும், ாரமான உத்ேரபா₄கமுமாக பரக்கச்
சசால்லுகிறவவ சயல்லாம்விட்டு, ாரேரமான விஷ்ணுகாயத்ரியில் ாரேமமாக
முேலிதல சசால்லப்பட்ட ம் ாரநிவர்த்ேகமான சபரிய ேிருமந்த்ரத்வே
உபதேஶித்து, ேேநுரூபாநுஷ்டாநங்கணள விேித்து ஆழ்வார்களு மாசார்யர்களும்
க்ரந்ேஸ்ேங்களாக அருளிச்சசய்தும் ோமாசரித்தும் தபாருகிறபடிகசளான்றும்
ேப்பாேபடி ோனும் ஆசாரித்து இவணனமாசரிப்பிக்கு மவனாகிலிதற இருவர்க்கு
முஜ்ஜீவநம் ஸித்ேிப்பது. “நீச ஸ்பர்ஶமுவடய குரு மந்த்ர தேவவேகள்
பரித்யாஜ்யங்கள்” 30 என்று ஆச்சான்பிள்ணள யருளிச்சசய்ோரிதற. அர்த்ே ஸ்ேிேி
யிதுவாயிருக்க ம் ாரநிவர்த்ேக மூலமந்த்ர உபதேஷ்டாதவ ஆசார்யன் என்று
வாங்மாத்ரஞ் சசால்லிக்சகாண்டு “த்ருஷ்ணாதோதய மே₃நுபவ தநாத்₃தூ₄ே

28
ஆபஸ்ேம்.ேர். 1-1-1
29
ஶ்ரீமத் ப₄க₃வத்கீ₃வே 3–21
30
மாைிக்க மாணல
தமாதஹார்மிமாதல । ோ₃ராவர்த்தே ேநய ஹஜ க்₃ராஹ ங்காகுதலச” என்கிறபடிதய
ம் ார ாகரத்ேிதல அழுந்ேித் ோனும் கவரதயறமாட்டாதே ேன்ணனப்
பற்றினவணனயும் பத்ே ம் ாரியாம்படி பண்ைி “பாதபக்ருதேயேி₃ப₄வந்ேி ப₄யாநுோப
லஜ்ஜா: புந:” என்கிறபடிதய துர்வா வநயாதல பாபம் பண்ைினாலும் ப₄யாநுோப
லஜ்வஜகளுண்டாய் க்ருபாபாத்ராகாேபடி நமக்கு ஆசார்ய ம்ப₄ந்ே₃முண்டு என்று
ப₄யங்சகடுத்து “காதுசசய்வான் கூவேசசய்து கவடமுவற வாழ்க்வகயும் தபாம்”31 -
என்கிறபடிதய அதுவுமில்லாேபடி பண்ைி வ்யபி₄சாரி சசால்லுகிற பேிவ்ரோ
ே₄ர்மங்கள்தபாதல ஹாஸ்யாஸ்பேங்களுமாய் அப்ரதயாஜநங்களா யிருக்குமிதற.
அவரில் பவசயில்ணலயானாலும் “விஶ்வா : ப₂லோ₃யக:” என்று இவனுவடய
த்₃ருடா₃த்₃யவ ாய மாத்ரத்ோல் ப₂லப்ரேமாகாதோ சவன்ன? இந்ே விஶ்வா ம்
தவே₃பா₄ஹ்யனுக்குமுண்டிதற. “கு₃ரு உபேி₃ஷ்டமார்தக₃ை ஜ்ஞாநகர்ம முச்சயாத்
। தமாஷாப₃ந்ே₄ விரக்ேஸ்ய ஜாயதே பு₄வி கஸ்யசித்” என்று தவே₃ பா₄ஹ்யனுக்கும்
கு₃ருவிஶ்வா மும் ேதுபேிஷ்ட மார்க்க₃ ப்ரவர்த்ேகத்வமும் அத்ோதல தமாேம்
ேப்பாது என்கிற த்₃ருட₃ அத்யவ ாயமும் மிகவுமுண்டிதற. ப்ராமை
பரேந்த்ரனானவனுக்கு ஆசார்யன் ஶாஸ்த்ரஜ்ஞனாகதவணும், ஜ்ஞாநா நுஷ்டான
ம்பந்நனாகதவணும், த் ம்ப்ரோய ஸித்ேனாக தவணும் என்று இவவ சயல்லாம்
அதபக்ஷிேங்களாயிருக்கும். பாஹ்ய மேஸ்ேர்க்கு ப்ராமணாதபவேகசளான்று
மில்லாவமயால் ஆசார்யநிஷ்வட மிகவும் பரிபூர்ைமாயிருக்கும். அதுண்சடன்னு
மத்ோதல பரமபுருஷார்த்ேலேை தமாேப்ராப்ேி சசால்ல சவாண்ணாேிதற.
கு₃ருமந்த்ர தே₃வோ தபஷஜ விஷயங்களில் ேிவ்ய ஶக்ேி யுண்டானாலும்
விஶ்வா மில்லாேதபாது கார்யகரமாகாசேன்று விஶ்வாஸ்ய அவஶ்யாதபக்ஷிேம்
சசால்லிற்றித்ேணனசயாழிய ஶுக்ேிவகயில் ரஜேபுத்ேி பண்ைி விஶ்வஸித்ோல் அது
சமய்யாகமாட்டாேிதற.

66) ஶிஷ்யன் த்யஜிக்க மவண்டியணவ:

ஆசார்யன் ஜ்ஞாநாேி₄கனாய் அவனுக்கு அத்₄யந்ே ப்ரியேமனாயிருந்ோல்
ஶிஷ்யன்பக்கல் சில ஸ்காலித்யங்களுண்டானாலும் ஆசார்யன் பக்கல் ப்தரமம்
உண்டாய்தபாருகிற விடத்ேில் ஈஶ்வரன் ஶிஷிக்க நிணனத்ோலும் இவ்வாசார்யன் ேன்
பின்ணன வவத்துக்சகாண்டு ரக்ஷிக்கமாட்டாதனா சவன்னில் “ஸ்காலித்தய
ஶாஸிோரம்” 32 என்கிறபடிதய அவவ வாராேபடி ஶிக்ஷித்து தபா₄க₃தயாக்யனாம்படி
பண்ைி ரக்ஷிக்குமதே ஆசார்யக்ருத்ய மித்ேணனதபாக்கி ேன்ணன ஆஶ்ரயித்துத் ேன்
பக்கல் ப்தரமுண்டாய்ப்தபாந்ோல் அவிநீேனானாலும் 33 ரஷிக்கவல்லசனன்று நிணனக்க
லாகாது. “கு₃ருகர்ைோ₄ரம்” என்று ஆசார்யனாகிற கர்ைோ₄ரன் விஷ்ணு
தபாேத்ேிதலசயாதுங்கி ுஸ்ேிரனாயிருந்ோல் உத்ோரகனாகத்ேட்டில்ணல. இவன்

31
ேிருவாய்-9–1–9
32
ந்யா விம்ஶேி-1
33
பைிவில்லாேவனாலும்
இருவகயும் விட்டவிடத்ேில் நிர்ப₄யனாய் நிர்வ்யாபாரனாயிருக்க மாட்டாதே
அகாேமான ம் ார ாக₃ரத்ேிதல மூழ்கித் ேவரப்படில் ர்வஶக்ேியான
ர்தவஶ்வரனுக்தக அஶக்யசமன்று “கூவிக்கூவிக் சகாடுவிணனத்தூற்றத்துள் நின்று
பாவிதயன் பலகாலம் வழிேிவகத்ேலமருகின்தறன் – தமவியன்றா நிவரகாத்ேவனுலக
சமல்லாம் ோவியவம்மாணன – சயங்கினித் ேணலப்சபய்வதன” என்று ர்வஶக்ேியான நீ
க்ருஷ்ை வாமநாேி₃ ரூபங்களாதல ேி₃வ்யவிக்ரஹத வவவய பூ₄ரிோநம்பண்ைி
கீ₃ோேி₃ ஶாஸ்த்ரமுக₂த்ோதல ஹிதோபதேஶம் பண்ைி வகநீட்டி சயடுக்க
நிணனத்ோலும் எடுக்கசவாண்ணாேபடி துஷ்கர்மங்களாகிற தூற்றுக்களிதல நின்று
பலகாலம் கூப்பிட்டுக்சகாண்டு பாபிஷ்டனான நான் மார்க்கம்ேப்பி அலமருகின்தறன்,
அந்ே பூ₄ரிோநத்துக்தக ேப்பின நான் இனி யுன்ணன கிட்டுவசேன்றுண்தடா சவன்று
ஆழ்வாரருளிச்சசய்வகயாதல ஆசார்யனாதல ரக்ஷிக்க ஶக்யமன்தற. அந்ே
ர்தவஶ்வரன் ராமக்ருஷ்ணாேி₃ரூதபை ேிருவவேரித்து, பஹு : ஹிதோபதேஶம்
பண்ணுமிடத்ேிலும் அேி₄ காரிகணளக் காைமாட்டாதே, விஜாேீயனான எனக்கு இது
கிவடயாசேன்று ஜாேீயரான இவவரயிட்டு, தபா₄க₃தயாக்யராம்படி பண்ைி நன்றாய்த்
ேிருத்ேிக் சகாள்ள தவணுசமன்றிதற ஆழ்வார் முேலானாவரத் ேிருவவேரிப்பித்ேது.
அவருமப்படி சசயல் நன்றாகத் ேிருத்ேிப் பைிசகாள்வாரானாரிதற. அவவரப்தபாதல
ேிருத்ே வல்லாரானாலாயிற்று, இவன் முக்ேனாவது. ேத்வஸ்ேிேி இதுவான பின்பு
அவிநீேவர ரக்ஷிக்க ஶக்ேசரன்று சசால்லசவாண்ணாது. எம்சபருமானார், அரங்கமாளி
முேலானார்க்காகப் படாேனபட்டு ஶிக்ஷிக்குமதுண்டிதற. ஆவகயாதல, பாலமூல
ஜடாந்ோேி₃களும் ேிர்யக்ஸ்ோ₂வரங்களுங்கூட முக்ேராம்படி பண்ைின
எம்சபருமானார் முேலானார்க்கும், ப்ராேிகூல்யதலஶமுவடய தசேநவர ரக்ஷிக்குமேில்
அருவமயுண்டா வகயாதல, மற்றுமுள்ள ஆசார்யர்கள் ரக்ஷிப்பது ‘ஐயன் பாழியில்
ஆணனதபாருக்கு உறுப்பாமன்றாயிற்று’; அதுதபாதல நாமமாத்தராபஜீவ்யம்.
ர்தவஶ்வரனாவான், ர்வஸ்வேந்த்ரனாய் ர்வஶக்ேியுக்ேனாய் லீலார
தலாலனுமாய் பரமேயாளுவானவசனாருவ னாவகயாதல, ஜகதுத்ப₄வஸ்ேி₂ேி ப்ரணாஶ
ம் ார விதமாசநாேி₃களுக்கும் ோதன கடவனாய் ர்வநிர்வாஹகனாயிருந்து
வவத்தும், “புரசமாரு மூன்சறரித்ேமரர்க் கறிவியந்து அரனயசனன உலகழித்ேவமத்
துளன்” 34 என்கிறபடிதய, ரேைம் மற்சறாருவனுக்கு அஶக்யமாவகயாதல அத்வேத்
ோதன தயறிட்டுக்சகாண்டு ஸ்ருஷ்டி ம்ஹாரங்களுக்காக, “நன்வமப் புனல் பண்ைி
நான்முகணனப் பண்ைி” 35 என்கிறபடிதய ஒரு குைமைணனப் பண்ைினாப்தபாதல
சதுர்முகணன ஸ்ருஷ்டித்து “ஸ்ருஷ்டிம் ேே: கரிஷ்யாமி த்வாமாவிஶ்ய ப்ரஜாபதே”
என்று அவனுக்கும் அந்ேராத்மாவாய் ஸ்ருஷ்டித்து தேவர்களுக் கறிவு சகாடுத்து
அவதன பண்ைினாசனன்று ப்ரஸித்ேமாக்குமாப் தபாதலயும், முன்பவனாதல ருத்ரணன
ஸ்ருஷ்டித்து ேேந்ேர்யாமியாய் ம்ஹரித்துக்சகாண்டு த்ரிபுரேஹந மவதன
பண்ைினாசனன்று ப்ரஸித்ேமாக்குமாப் தபாதலயும் து:கா₂குலரான தசேநவரக் கண்டு
ம் ாரவிதமாசநம் பண்ணுவகக்காக ஆசார்யசனன்கிற தபவரயுவடய ோருப்ரேிவம

34
ேிருவாய்சமாழி 1-1-8
35
ேிருவாய்சமாழி 7-5-4
கணள நிர்மித்து காக்வகப்சபான்ணனயிட்டு அலங்கரிக்குமாதபாதல ஜ்ஞாநாநுஷ்டானங்க
ளாகிற வவஷ்ைவாலங்காரங்கணள யுண்டாக்கி ேேந்ேர்யாமியாய் நின்று ேந்மூலமாக
தசேநவர வசீகரித்துக்சகாண்டு ரக்ஷிக்குமவசனன்வகயாதல ேனித்து தவதறசயாரு
ஆசார்யசனன்சறாரு ேத்வமில்ணலயிதற. (பக்-104, 490)
தமசலைப்பார்க்கில் ஸ்ருஷ்டி ம்ஹாரங்கள் இவ்வேிகாரிகள் பக்கல் தோற்று
கிறேித்ேணனசயாழிய இதுக்கடி யாராய்ந்ோல் “விஷ்ணுராத்மாப₄க₃வதோ ப₄வஸ்யாமி
தேஜ :” என்கிறபடிதய அவதனயாயிருக்குமிதற. இவ்வர்ே₂ம் “ஈஶ்வரஸ் ர்வபூ₄ோ
நாம் ஹ்ருத்₃தே₃தஶாஜுநேிஷ்ட₂ேி । ப்₄ராமயந் ர்வபூ₄ோநாநி யந்ேரா ரூடா₃நி
மாயயா” என்று லீலா விஷயமான எல்லாரும் அசித்வத் பரேந்த்ர சரன்றும் ோதன ர்வ
ஸ்வேந்த்ரசனன்று மருளிச்சசய்ோனிதற. இதுதபாதல “விஷ்ணுஶ் தஶஷீேேீ₃யஶ்
ஶுப₄கு₃ைநிலதயா விக்₃ரஹ: ஶ்ரீஶடா₂ரீ: ஶ்ரீமாந் ராமாநுஜார்ய: பே₃ கமலயுக₃ம்
பா₄ேிரம்யம்ேேீ₃யம்” என்று க்ருபாவானாய் தபா₄கா₃ர்த்ேமாக விநிதயாகங்
சகாள்ளுமிடத்ேிலும் ோனந்ேராத்மாவாய்க் சகாண்டு தஶஷியாய் ஆதேயத்வ
விதேயத்வ தஶஷத்வ லேைங்களுவடய ஆழ்வாவரத் ேிருதமனியாகவும் ேமா
குைத்துக் காஶ்ரயமான எம்சபருமானாவரத் ேிருவடிகளாகவுங் சகாண்டு ஆசார்யா
வோரம் பரிக்ரஹித்ோனாவகயாதல அவதன ர்வநிர்வாஹகன்; அவனிஷ்டதம
எல்லார்க்குமிஷ்டம். மற்றுள்ளாசரல்லாரும் அவனுக்கு நித்யபரேந்த்ரர்;
ேனித்சோருவனுக்குசமாரு ப்ரவ்ருத்ேியுமில்ணல. “எத்தேவர் வாலாட்டு சமவ்வாறு
சசய்வகயும் அப்தபாசோழியுமவைப்பு” 36 என்று அவன் நிணனயாேதபாது த்ருை
மாத்ரமும் சலிப்பிக்க ஶக்ேசனாருவனுமில்ணல.

67) ஆசோர்யர் ஶிஷ்யணனத் திருத்துவது:

இவ்வாசார்யன் ஹிதோபதேஶம்பண்ைி ேிருத்ேவருகிறது அவமத்ே தசாறிதல
மாமியார் வகவவத்ோப்தபாதல அசிேவிதஶஷிேராய்க் கிடந்ேவன்று கரைகதளபரங்
கணளக் சகாடுத்து ப்ரவ்ருத்ேி நிவ்ருத்ேி ஶக்ேிகணள யுண்டாக்கி வ்யபி₄சரியாேபடி
தவேஶாஸ்த்ராேி₃கணள யுபகரித்து ராமக்ருஷ்ணாேிரூதபை வந்ேவேரித்து
ஹிதோபதேஶம் பண்ைியும் து₃ர்வா ணனயாதல ஒருவரும் ஶாஸ்த்ரமர்யாவேயிதல
வாராசோழிந்ோல் க்ருவப கவரபுரண்டு ோதன யத்நம்பண்ைி ரக்ஷிக்கதவணுசமன்று
நிணனத்து இவ்விபூ₄ேியில் லீலார்த்ேமாக ோன் பண்ணுவித்ே கட்டணளவய யேிக்ரமித்து
ரக்ஷிக்க ேனக்தக ஶக்யமல்லாவமயாதல உச்சிவீடுவிடுகிற ஒரு மயத்வே
நிரீக்ஷித்து விதஶஷகடாேம் பண்ைி அத்₃தவஷாபி₄முக்ய த் ங்கங்களும்
ாத்விதகாேயங்களு முண்டாக்கி தமாோதபவேவயயும் பிறப்பித்து ஆசார்யசனன்
சறாருவணன யலங்கரித்து ேோஶ்ரயதணாபயுக்ே ஶமேமாேி₃கணள இவனுக்குண்டாக்கி
அவதனாதட தசரதவணுசமன்கிற ருசிவய பிறப்பித்து தசர்த்ே பின்பிதற, அவனிவனுக்கு
ஹிதோபதேஶம் பண்ணுவது. ஹிதோபதேஶம் பண்ைினபின்பு “உபதே₃தஶா நிரர்ே₂க:”
என்னும்படி துர்வா ணன தமலிடாமல் “ேம்ஹதே₃வம் ஆத்மபுத்₃ேி₄ ப்ர ாே₃ம்”

36
நான்முகன் ேிருவந்ோேி –38
என்றும், “ஏஷ ஏவ ாது கர்மகாரயேி” என்றும், “ ர்வஸ்ய சாஹம் ஹ்ருேி₃
ந்நிவிஷ்தடா மத்ேஸ்ம்ருேிர் ஜ்ஞாநமதபாஹநஞ்ச” 37 என்றும் சசால்லுகிறபடிதய
ஹ்ருேிஸ்த்ேனாய் நின்று ஆத்மகுைங்கணள பிறப்பித்து அபரமாத்மநி வவராக்யத்வே
யுண்டாக்கி ஸ்வகீயவிஷயங்களில் காேல் கடல்புவரய விணளவித்து பரமார்த்ேனாம்படி
அநுக்ரஹித்து ப்ராரப்ேவிதமாசந்சோடங்கி நித்ய வகங்கர்ய ப்ராப்ேியளவுமுண்டான
ப₂ல பரம்பவரகணள யவடயும்படி பண்ணுவேவனுவடய அநிேர ாோரை
க்ருத்யங்களிதற. பரமார்த்ேமிதுவாயிருந்ோலும் அநாேியாக ம் ரித்துப் தபாருகிற
இவனுவடய முத்ேரைத்துக்கு ப்ரேமம் உபகாரந் தோற்றுவது “ஆத்மதநாஹ்யேி
நீசஸ்ய தயாகி₃த்₄தயயபோ₃ர்ஹோம் । க்ருபவயதவாப கர்ோரம் ஆசார்யம் ம்ஸ்ம
தரத் ோ₃” என்று அநாேியாய் ஈஶ்வரனுமுளனாய் பிராட்டியுமுளளாய் ஆழ்வார்களும்
மற்றுமாசார்யர்களும் எல்லாரும் ஆத்மரேணார்த்ேமாக பிறந்ேிருக்கச் சசய்தேயும்
இந்ே ஜந்மத்ேில் ேனக்கிந்ே லாபம் ஸ்வாசார்ய ம்பந்ே த்வாரா உண்டாக்கினா
னாவகயாதல ஸ்வாசார்யன் பக்கலிதலயா யிருக்கும். இவ்வுபகாரத்துக்கு முடிந்ேநிலம்
பார்த்ேவாதற ர்வகாரைபூ₄ேனானவனாவகயாதல அவ்விடத்ேிதல பர்யவஸித்ேன்றி
நில்லாது. ஆவகயாதல “உபகாரஸ்ம்ருேிக்கு முேலடி ஆசார்யன்பக்கல் க்ருேஜ்ஞவே
முடிந்ேநிலம் ஈஶ்வரன் பக்கல் க்ருேஜ்ஞவே”38 என்றருளிச்சசய்ேது. இந்ே வாசார்ய
வவோரமும் அவனதேயாவகயாதல “ஆசார்ய தே₃தவா ப₄வ” என்றும், “கு₃ருதரவ
பரம்ப்₄ரஹ்ம” என்றும், “ ாோந் நாராயதணா தே₃வ:” என்றும், “ஐஹிக ஆமுஷ்மிகம்
ர்வம்” என்றும், “மாோ பிோ யுவேய:” என்றும் பூர்ணாேி₄காரி விதஶஷத்ேில்
அநு ந்ேிக்கக் குவறயில்ணல.

68) எ ் பபரு ோனோருணடய உத்தோரகத்வ ் :

ஆவகயாலிதற விபரீோநுஷ்டானங்கள் புகுராேபடி “ராமாநுஜார்தய கு₃ருரிேிச
பக₃ம்பா₄ேி” என்று அவ்விடத்ேில் அநிேர ாோரதணாபாயாத்மக ஆசார்யத்வம்
எம்சபருமானாரிடத்ேிதல பூர்வர்கள் எல்லாரும் அநு ந்ேித்தும் உபதேஶித்தும்
தபாகிறது. அதுக்குக் கருத்து அன்வறக்கன்று மாயாப்ரவ்ருத்ேமாய் ேம்ோம்
ஆசார்யர்கள் சசால்லுகிற விபரீேங்கணளக்தகட்டு அஜ்ஞரானவர் ப்ரவ்ருத்ேித்துப்
தபாகாேபடி எம்சபருமானாருவடய உக்த்யநுஷ்டா₂னங்கதள உத்தேஶ்யசமன்று
எல்லாரும் அறிந்து உஜ்ஜீவிக்கும்படி நிர்ையித்துப் தபாந்ோர்கள். ஆவகயால் ோம்
ஒன்வற ஆசரித்து இது எம்சபருமானார் அருளிச்சசய்ே அனுஷ்டா₂னசமன்று
சசால்லுகிற வார்த்வேகணளக் தகட்டுமருளாதே கு₃ருபரம்பராப்ரபா₄வம் முேலான
க்₃ரந்ேங்களில் அருளிச்சசய்ே அர்த்ே₂ விதஶஷங்களுக்கு பூர்வகு₃ருவசன
அநுஷ்டா₂ன விதராேம் வாராேபடி நன்றாகதவார்ந்து அர்த்ே₂ நிஶ்சயம் பண்ணுகிற
பரமவவேிகரான அேி₄காரிகளுவடய உக்ேியநுஷ்டா₂னங்கணள உத்தேஶ்யசமன்று

37
ஶ்ரீகீவே 15–15
38
ஶ்ரீவசனபூஷைம் – 329
சகாள்ளதவணும். “உளன்சுடர்மிகு சுருேியுள்” 39 என்று சோடங்கி பலவிடங்களிலும்
தவே₃ப்ராமாண்யம் அங்கீகரித்து “ ர்வம் கல்விேம் ப்₃ரஹ்ம” “தநஹநா நாஸ்ேி
கிஞ்சந” “ஏதகாஹவவ நாராயை ஆஸீத் ந ப்₃ரஹ்மா தநஶாந:” என்று சோடங்கிச்
சசால்லுகிற தவோ₃ந்ேவாக்யங்கணள த்₃ராவிடவாக்வ்ருத்ேியாதல விஶேீகரித்து,
முமுஷுக்களுக்கு அறியதவண்டும் அர்த்ே₂விதஶஷங்களுக்கு ஸ்வப்ரப₃ந்ே₄
முகத்ோதல சவளியிட்ட பரமவவேிக அக்தர ரராவகயாதலயிதற ப்ரபந்நஜன
கூடஸ்ேராய் கல ஶிஷ்ட அக்ரகண்ய ஶிர ாவஹ்யரா யிருக்கிறது. ஆவகயாதல
எப்படிப்பட்ட ஜ்ஞாநாேி₄கர் ஆனாலும் தவே₃ தவோ₃ந்ே விருத்ேமாக அதபே
ப்ரவ்ருத்ேரானால் லீலாவிஷயமாவகசயாழிய க்ருபாவிஷயமாகப் சபறார்கள்.
ஜ்ஞாநாேி₄கர் மாத்ேிரமன்றிக்தக பரமவீேராக₃ருமாய் அத்₃யந்ே ப₄க்ேி யுக்ேருமாய்
இருந்துவவத்தும் ாஹசக்ருத்யங்களில் அந்வயித்ோராகில் ஏோக நிணனத்ேிருக்க
தவணுசமன்னில் ர்தவஶ்வரன் ேன் லீலா ஹகாரியாக இட்டுக்சகாண்ட
பார்வவயாக நிணனத்து அவரருதக ோன் தபாகாதே கடக்க வர்த்ேிக்கதவணும்.

69) ஸர்மவஶ்வரனுணடய லீணல:

ர்தவஶ்வரன் நிரங்குஶ ஸ்வேந்ேிரனாய் பரமக்ருபாவானுமாய் தபா₄க₃
லீலார்த்ே விபூ₄ேி த்₃வய ஈஶ்வரனாவகயால் லீலா தபா₄க₃ங்களிரண்டும் அவனுக்கு
இஷ்ட ர ங்கதளயாய் ஒருகாலத்ேிதல லீலாதலாலனாய் சிலவர அதுக்கு
ஹகாரிகளாகக் சகாண்டு ேந்மூலமாகச் சிலவர லீணலயிதல விநிதயாகம்
சகாள்ளுவதும் ஒரு காலத்ேில் ேயா பரவஶனாய் சிலவரத் ோதன முக்ேராகப் பண்ைி
தபா₄க₃த்ேில் கூட்டிக் சகாள்ளுவதும் சிலவாத்மாக்கணள விலேை ம்ப₄ந்ே
முண்டாக்கி ேந்மூலமாக முத்ேரிப்புக்குமதும் அவனுக்கு ஸ்வபா₄வமாவகயாதல
“ஶ்ருேிர் நஷ்டா ஸ்ம்ருேிர் லுப்ோ ப்ராதயை பேிோ த்₃விஜார் – அங்கா₃நிச விஶீர்
ணாநி ஹாவ்ருத்₃தோ₄ வர்த்ே₄தே கலி:” என்று கலிப்ரவ்ருத்ேமாய், தவே₃ வவேிக
மர்யாவேகணளத் ேப்பி எல்லாரும் நாஸ்ேிகராய் நஶிக்கப் புக்கவாதற, ேயா பரவஶனாய்
பராங்குஶ பரகால யேிவராேி₃கணளப் பார்வவயாக வவத்து ேந்மூலமாகத் ேிருத்ேப்
பார்க்க, “நமனுக்கு இங்கு யாசோன்றுமில்ணல - கலியுங் சகடுங்கண்டு சகாள்மின்”40
என்னும்படி, கலிதோஷசமல்லாம் நீங்கி, “சபரிய கிேயுகம்பற்றிப் தபரின்ப சவள்ளம்
சபருக கரியமுகில் வண்ைசனம்மான் கடல்வண்ைன் பூேங்கள் மண்தமல் இரியப்
புகுந்து இவசபாடி எங்கும் இடங்சகாண்டனதவ” என்கிறபடிதய இனி லீணலக்கு விஷயம்
ஒருவருமில்ணல என்னும்படி கண்டகண்ட விடசமல்லாம் வவஷ்ைவதரயாய்
மஹேபி₄மாநத்ோதல அநேி₄காரிகளும் முக்ேராம்படி, “எல்லீரும் வீடு சபற்றால்
உலகில்ணல” என்கிறபடிதய முக்ேி தயாக்₃யமான அேி₄காரி ம்ப₄ந்ேம் ஒன்றும்
இன்றிக்தக ப்ரேிகூல்ய நிவ்ருத்ேி மாத்ரத்ோதல மஹேபி₄மான அந்ேர்பூ₄ேராய் பால
மூக ஜடாந்ே பங்குபேிராேிகளும் முக்ேரானால் ஶாஸ்த்ரமர்யாவே ேப்பிப்தபாசமன்றும்

39
ேிருவாய்சமாழி 1-1-7
40
ேிருவாய்சமாழி 5-2-1
லீலாவிபூ₄ேியும் குவறபடுசமன்றும் நிணனத்து நிஷித்ேப்ரவ்ருத்ேிகளுண்டானால்
அல்லது லீணலயிதல விநிதயாகங்சகாள்ளுவகக்கு அவகாஶமில்லாவமயாதல
பூர்வத்ேில் அ ுரராே ர் “அக்₃னி தஹாத்ராஶ்ச தவோ₃ஶ்ச” என்கிறபடிதய தவே₃
வவேிக ஶ்ரத்வேகளும் உண்டாய் தே₃வத்தவஷிகளுமாய் ாதுபாேகருமா
யிருக்வகயாதல வவேிகஶ்ரத்வேவயப் தபாக்கி விபரீே நிஷ்டராக்கியல்லது நஶிப்பிக்க
சவாண்ணாசேன்று “ேிண்கைற்கால் அசுரர்க்குத் ேீங்கிவைக்கும் ேிருமாணல” 41 -
என்கிறபடிதய பிராட்டியுந்ோனும் ஓரிலக்குப்பார்த்து, “கள்ளதவடத்வேக்சகாண்டு
தபாய்ப்புறம்புக்கவாறும் கலந்ே அசுரவர யுள்ளம்தபேம் சசய்ேிட்டு உயிருண்ட
வுபாயங்களும்” 42 என்கிறபடிதய ோதன பு₃த்₃ே₄தவஷோரியாய்ப்தபாய் அவர்கதளாடு
உள்கலந்து மேிமயங்கப்பண்ைி வவேிகஶ்ரத்வேவய மாற்றி விபரீோநுஷ்டான
பரராக்கியும், “ப்₃ருஹஶ்பதே ஶ்ருேி ஸ்ம்ருேிஷு ர்தவஷாம் அேிஶயிே ஜ்ஞாநாநாம்
நிே₃ர்ஶந த்தவன ங்கீர்த்ேநாத்” என்று, அேிஶயிே ஜ்ஞாநிகளுக்சகல்லாம்
நிே₃ர்ஶநபூேரான ப்₃ருஹஸ்பேிவய ேந்மேஸ்ேபகனாக்கி ேந்மூலமாகச் சிலவர
விபரீேப்ரவ்ருத்ே ராக்கியும்,
இன்னமும் “பலசமய மேிசகாடுத்ோய்” 43 என்றும், “சமயங்கட்சகல்லாம்
சபாருவாகி நின்றான்”44 என்றும், சசால்லுகிறபடிதய, ேன் ேிருவுருவில் மனம் வவக்க
மாட்டாேபடி, மற்றும் அதநக பாஹ்யமேங்கணளயும் குத்ருஷ்டி மேங்கணளயும் கல்பித்து
ேத்ேத் குைபுருஷர்களாதல ேத்ேத் மேங்கணள ப்ரவர்த்ேிக்கப் பண்ைி, ேந்மூலமாக
வா ுரப்ரக்ருேிகணள பத்ே ம் ாரிகளாக்கி இவற்வற அபி₄வ்ருத்ேமாக்கிக்
சகாண்டாப்தபாதல இத்ேர்ஶநத்ேிலும் க்யாேிலாபார்ச்சந ேத்பரராய் நாமரூபங்கணளத்
ேரித்து ஸ்வரூபாநுரூபவ்ருத்ேி விதஶஷங்கசளான்றுமின்றிக்தக ஸ்வரூப விதராேிகணள
சயான்றும் த்யஜிக்கமாட்டாதே தேஹாத்மாபிமாநிகளாய், துரஹங்காரக்ரஸ்ேராய்
க்ருஷ்ை சிந்ஹங்கணளத் ேரித்து பின்ணனயவதனாதட சயேிரிட்ட சபௌண்ட்ரக
வா ுதே₃வணனப் தபாதலயும், அம்ருோர்த்ேிகளாய் தே₃வோ தகாஷ்டியிலுட்புக்க
ராஹுதகதுக்கணளப் தபாதலயும், ஸ்வகார்யபரராய் வாநராகாரங்கணளத் ேரித்ே சுக
ாரைவரப் தபாதலயும் ேிரிகிற பரஹிம் ா பரோரபரிக்₃ரஹ பரத்ரவ்யாபஹார
ேத்பரரான ஆ ுர ப்ரக்ருேிகள் வந்துகலந்ோல் அவர்கணள தமாஹிப்பித்து ேனக்கு
அசலாக்குவகக்காக ஹகாரிகளாம்படி சிலவரப் பார்வவயிட்டு அவராதல
நிேர்ஶநங்கணளக்காட்டி ேந்மூலமாக நிஷித்ோநுஷ்டான பரராக்கி லீணலயிதல
விநிதயாகங் சகாள்ளுகிறாசனன்று ப்ராமை பரேந்த்ரரானவர் “சேளிவுற்று வீவின்றி
நின்றவர்க்கு” 45 என்கிறபடிதய, த்₃ருடசித்ேராய் நின்று ர்தவஶ்வரனானாலும்,
எம்சபருமானாதரயானாலும், வாய்ேிறந்து சசான்னாலும் ஸ்வப்நாேி₃களிதல
நியமித்ோலும் இந்த்ரதவஷோரியாய் அம்பரீஷணன ப்₄ரமிப்பிக்க வந்ோப்தபாதல

41
ேிருவாய். 3–5–2
42
ேிருவாய். 5–10–4
43
ேிருவாய். 3–1–4
44
ேிருவாய். 9–4–8
45
ேிருவாய். 7–5–11
பண்ணுகிற எண்ைிலாப் சபருமாயனானவனுவடய மாயாகார்யசமன்று நிணனத்து
அப்ரமாைிக க்ருத்யங்கணள ஶிஷ்டாசாரசமன்று ஆசரிக்கப்தபாகாது, அவவர
தூஷிக்கவுங் கூடாது. ோன் கடக்க நின்று “அவன் மாயம் கண்டீர் அேறிந்ேறிந்து
ஓடுமிதன” 46 என்று ஆழ்வாருளிச்சசய்ோப்தபாதல ஓடிப்தபாகதவணும். அவன்
லீலார்த்ேமாகப் பண்ணும் க்ருஷிவய தூஷித்ோனாகில் அதுவும் லீலாதலாலனான
அவனுக்கு இஷ்டமல்லாவமயாதல. இது கூடாதேசயன்று சசான்னால் அவனுக்சகாரு
த்ருஷ்டவிஷயத்ேில் அநர்த்ேம் ேந்ேிடும், மாமியார் கச்வசசயன்று அவ்விடத்ேில்
நில்லாதே ப்ராமை பரேந்த்ரராய் விஶ்வஸிக்கத்ேக்க அேி₄காரிகதளாதட இவ்வர்த்ேஞ்
சசால்லிக்சகாண்டு கடக்கப்தபாகதவணும்.

70) இதில் ஐதிஹ்ய ் :

இவ்வேிமாத்ர ப்ரவ்ருத்ேிக்கு ஐேிஹ்யம் எம்சபருமானார் ேர்ஶனம் நிர்வஹித்துக்
சகாண்டு தபாருகிற காலத்ேிதல யாேவப்ரகாசன் இவருவடய வவப₄வசமல்லாம்
கண்டிருந்தும் மாத்ருவசனத்ோலும் ப₄க₃வோஜ்வஞயாலும் அவவர ஆஶ்ரயித்து
ஶ்ரீவவஷ்ைவ ஸித்₃ோ₄ந்ேத்ேிதல ப்ரவர்த்ேிக்கக்கண்டு ேத்புத்ர ஶிஷ்யர்கள்
ஹிக்கமாட்டாதே இத்ேர்ஶநத்ேிதல அதபேப்ரவ்ருத்ேி யுண்டாம்படி தூஷிக்க
தவணுசமன்று நிணனத்து நம்பூர்வாசார்யர்கள், “ப₄க்ேிரஷ்டவிோ₃ஹ்தயஷா யஸ்மிந்
ம்தலச்தச₂பி வர்த்ேதே । விப்தரந்த்₃தரா முநி ஶ்ரீமாந்” என்றருளிச்சசய்ே
ப₄க₃வோஜ்வஞயாதல விலேை ம்ப₄ந்ே ஸ்வீகாரத்வே யங்கீகரிக்க அதுதவ
தஹதுவாக்கி ர்வவர்ை ாங்கர்யமுண்டாக்கி சரம்ஶ்தலாகத்ேில் ர்வே₄ர்ம
த்யாகத்வே விேித்தே தஹதுவாக்கி, “இே₃ம்குரு – இே₃ம்மாகார்ஷீ:” என்கிற
விரண்டும் த்யஜிக்கதவணுசமன்று நிஷித்ோநுஷ்டாநத்வேயும் ப்ரதவஶிப்பித்து இது
சரமே₄ர்மசமன்று சில க்ரந்ேங்கணள கல்பித்து ேத்காலவர்த்ேிகளான சில வா ுர
ப்ரக்ருேிகணள தமாஹிப்பிக்க அர்த்ேகாம பரவசருக்கு ஹகாரமாவகயாதல
ோவாநலம் தபாதல வ்யாபித்து வாராநிற்க அக்காலத்ேிதல எம்சபருமானார் சிலவரப்
பிடித்து ஶிக்ஷித்து க்ரந்ேங்கணள வாங்கி முறித்து ேக்ேமாக்கிப் சபாகட்டாலும்
கலிதோஷத்ோதல மீளவும் அன்வறக்கன்று அபிவ்ருத்ேமாய் ஶிஷ்டர்கர்ஹிப்பசரன்று
சவளியிடாதே ஸ்வதகாஷ்டிக்கநுகூலமானார்க்தக இது ஶிஷ்டாசாரசமன்று சசால்லிக்
சகாண்டு இத்ேர்ஶநத்துக் கநர்த்ேகரராய் ேிரியாநின்றுசகாண்டு பிள்ணளதலாகாசார்யர்
காலத்ேிலும் நீர்பண்ைின (த நாபேியாழ்வார்) விபரீே ப்ரஶ்நங்கணள சிலர் ஶங்கிக்க
அேின்தமதல ஶ்ரீவசநபூ₄ஷை ேி₃வ்யஶாஸ்த்ரம் ப₄க₃வோஜ்வஞயாதல பிறந்ேசேன்று
சில ஜ்ஞாநாேி₃கர் அருளிச்சசய்வர். பூர்வர்கள் ஸ்வப்ரபந்ேஙளிதல ப்ராயஶ:
அேி₄காரஸ்வரூபம் ஶிக்ஷித்ோல் ஆள்பற்றாசேன்று ஶரண்யப்ரபா₄வதம த்ருடேமமாகச்
சசால்லிக்சகாண்டு ேத்குைவிஶ்வா பாஹுள்யமுண்டாக்கி அேி₄காரிேத்₃
ஸ்வரூபம் காோசித்கமாக ூசிப்பித்துக்சகாண்டு தபாருவகயாதல யோவஸ்ேிே
தவஷம் நன்றாகத் சேளியமாட்டாதே ஶரண்யப்ரபா₄வத்வேதய பார்த்து ேன் ஸ்வரூபங்

46
ேிருவாய். 4–10–6
சகட்டுப் தபாம்படி ம் ாரபத்ேராய் புத்ரோரா க்ேசித்ேராய் துர்விஷயாத்யந்ே
ப்ரவைராய் நாமரூபங்கசளாழிய ம் ாரிகளுக்கும் ேங்களுக்கும் வாசியின்றிக்தக
இவ்விபரீோ நுஷ்டாநங்கசளல்லாம் சசால்லிக்சகாண்டு ேிரிவகயாதல அத்வே
நிராகரிக்வகக்கு தஹதுவாகக்சகாண்டு வசநபூ₄ஷை ேிவ்யஶாஸ்த்ரமருளிச்
சசய்வகயாதல “உய்ய நிணனவுவடயீருங்களுக்குச் சசால்லுகின்தறன்” என்று
உஜ்ஜீவநத்ேிதல இச்வசயுவடய வர்களுக்கு ஶ்ரீவசநபூ₄ஷணாேி₃ நிஷ்வடயுண்டாக
தவணுசமன்றும் அஸ்மோசார் தயாக்ேம்.

71) போகவத மதோஷமபோ₄க்₃ய விசோர ் :

ப₄க₃வோஶ்ரிேரானாலும் ஹவா ாேி₃களுக்கு அதயாக்₃யசரன்று சசால்லா
நின்றீர். “மத்₃ப₃க்ேஜந வாத் ல்யம்” என்று என்ணன யாஶ்ரயித்ேவர்பக்கல்
தோஷதபா₄க்₃யராயிருக்க தவணுசமன்று ர்தவஶ்வரன் ோதன சசான்னானிதறசயன்னில்?
அதுக்கர்த்ேம் அக்ருத்யகரை க்ருத்யாகரை ப₄க₃வேபசார பா₄க₃வோபசாராேி₃
நிஷித்ோநுஷ்டாநம் தபா₄க்₃யமாகக்சகாள்ள தவணுசமன்று சசால்லுகிறேன்று.
அவ்விடத்ேில் “நாத்ர க₃ர்ஹா” என்றும் “நிந்ோ₃ம் குர்வந்ேிதய நரா:” என்றும்
சசால்லுகிறபடிதய கர்ஹிக்கக்கூடாது என்றும், நிந்ேித்ோனாகில் நிக்ரஹ
பாத்ரனாசமன்றும் சசால்லுகிறதே விவக்ஷிேம்; தபா₄க்யமாகக் சகாள்ளுகிறசேன்
என்னில் ோன் பாதல ோ₄ரகமாக வளருகிற வத்[வச?]( ானது ேன்ணன)க் காலாதல
மிேித்ோலும் ேணலயாதல ேள்ளினாலும் பல்லாதல கடித்ோலும், தேனுவானது
ஹித்துக்சகாண்டு ுகரூபமாகக் சகாள்ளுமாதபாதல பா₄க₃வேர் ேன்ணனப்
பரிப₄வித்ோலும் பருதஷாக்ேிகணளச் சசான்னாலும் அத்வேப் சபாறுத்ேிருக்க
தவணுசமன்றும், இதுவன்றிக்தக விஷயப்ரவைன் படுக்வகத்ேணலயிதல அபி₄மே
விஷயமான ஸ்த்ரீயானவள் தபா₄க₃ மயத்ேிதல காலாதல ேள்ளினாலும் உகிராதல
கிள்ளினாலும் வாயாதல கவர்ந்ோலும் பருதஷாக்ேிகணளச் சசான்னாலும்
மற்றுமதநகமான ேிரஸ்கார க்ருத்யங்கணளச் சசய்ோலும் ஒருவர்க்கும் சவளியிடாதே
அவவசயல்லாம் பரமதபா₄க்யமாகக் சகாள்ளுமாதபாதல, பா₄க₃வேரானால் ோன்
அபராேம் பண்ணாசோழிந்ோலும் ேன்தமதல பிறர் சிேகுவரக்கிலும் அத்வேக்தகட்டு
ேன்ணன ோடநபருதஷாக்ேி ேர்ஜநப₄ர்த் நாேி₃களாதல ஶிக்ஷித்ோலும் அது ேனக்கு
ஹிேம் சசய்ோராக தபா₄க்₃யமாகக்சகாண்டு ர்வஜ்ஞரான ப₄க₃வத்பா₄க₃வே
விஷயங்களிதல சவளியிடாதே அவவரசயாழியத்ேன் சசல்லாவமவயச் சசால்லிக்
சகாண்டு “மத்பாபதமவாத்ர நிமித்ேமாஸீத்” என்றும் “சங்கிப்பன் விணனதயன்” என்றும்
அவர் ேிருவுள்ளம் கலுஷமானத்துக்கு ேன்ணனதய நிந்ேித்துக்சகாண்டு அவசரப்படி
ுப்ர ந்நராவதரா அப்படி அநுவர்த்ேித்துக்சகாண்டு ஓலக்கத்ேில் ேம்வம
நிர்நிபந்ேநமாக பரிப₄வித்ே கந்ோவடத்தோைப்பவர யநுவர்த்ேித்ே நம்பிள்ணளவயப்
தபாதல ப்ரவர்த்ேிக்கதவணுசமன்வக. நிர்நிபந்ேநமாக பரிப₄விக்கிற சேன்சனன்று
ப்ரேிக்ரிவய பண்ைப்தபாகாே மாத்ரமின்றிக்தக அது தபா₄க்₃யமாகக் சகாள்ளுமது
ஸ்வப₄க்ேலேைசமன்று சசான்னேித்ேணனசயாழிய அக்ருத்யகரைசீலராய் ோஸீ
க்₃ருஹங்களிதல ஞ்சரித்துக்சகாண்டு அர்த்ேகாம நிமித்ேமாகப் பரிப₄வம் பண்ைித்
ேிரியாநின்றாலும் நீதரேியல்வாக நின்றாலும் அதுதவ நம்வம யாட்சகாள்ளுசமன்று
சுஷ்கப்ரியவசநங்கணளச் சசால்லிக்சகாண்டு ஒருகாசும் சகாடுக்கமாட்டாதே வருந்ேி
ஒரு வகங்கர்யத்துக்குமாளாகாதே ஶ்ரீபாேேீர்த்ேம் ப்ர ாேிக்கதவணுசமன்று அத்வே
ஸ்வீகரித்து அவருக்குகப்பாக வர்த்ேிக்க தவணுசமன்று அருளிச்சசய்ோன் என்னப்
தபாகாேிதற.
ஶ்ரீ கீோஶாஸ்த்ராேி₃கள், முன்பு எதுவாக நின்றாலும் பின்பு அநந்யபாக்காய்த்
ேிரிந்ோல் ஆேரைீயன் என்று சசால்லுவகயாதல இதுதவ சபாருளாகக் சகாள்ள
தவணுமிதற. இது சபாருளல்லாவாகில், ப₄க₃வேபிப்பிராயஜ்ஞரான ஆசார்யர்கள்,
நாத்ேிகவரயும் ஆத்ேிக நாத்ேிகவரயும் மூர்க்கசரனவிட்டு நடுச்சசான்ன
ஶ்ரீவசனபூஷை ஶாஸ்த்ரவஶ்யரான ஆஸ்ேிகவரதய ஆேரைீயசரன்று சசால்ல
மாட்டாரிதற. ஆவகயால் நாமரூபோரை முவடயவரானாலு மவருவடய வ்யாபாரம்
நிந்ேிக்கப்தபாகாதே. ேன்பக்கல் அவர் குற்றம் சசய்ோல் அது தபா₄க்₃யமாகக்
சகாள்ளதவணும் என்று அதுதவ ப₄க₃வே₃பிப்ராயம். அவர் சசய்கிற அக்ருத்ய
கரணாேிகள் தபா₄க்₃யமாகக் சகாண்டு அதுதவ ேனக்கு ரேகமாக அநு ந்ேிக்க
தவணுசமன்றால் பர அவர யாோம்ய வித்ேரான நம்மாழ்வாரால் பல இடங்களிலும்
“கழிமின் சோண்டீர்கள் கழித்துத் சோழுமின்” என்றும், “சேிரிளமடவார் ோழ்ச்சிவய
மேியாது எழுவது பயதன” என்றும், “ேிறமுவட வலத்ோல் ேீவிணன சபருக்காது”
என்றும், “கிறிசயன நிணனமின் கீழ்வம சசய்யாதே” என்றும், “வைக்சகன நிணனமின் வல்
விணன மூழ்காது” என்றும், “சூசேன்று களவும் சூதும் சசய்யாது” என்றும் அக்ருத்ய
கரணாேி₃ ஶீலராய் நரகத்ேிதலயழுந்ோதே இவவசயல்லாம் “தவர்முேல் மாய்த்து –
பற்றிணலயாய் அவன் முற்றில் அடங்கு” என்றும் வாய்வாயடித்துக்சகாண்டு “இல்ணல
கண்டீரின்பம் அந்தோ” என்று ‘ ம் ாரத்ேில் ுகமில்ணல கண்டீர்; ஐதயா நான்
இவ்வர்த்ேம் உபதேசிக்க தவண்டுவதே’ என்று பரிேபிக்க தவண்டாதவ. “சசய்ோதரல்
நன்று சசய்ோர்” 47 என்று இருந்து ோம் அத்வே தபாக்யமாகக் சகாள்ளலாமிதற.
இப்படிக்கூப்பிட்டது தகவல ம் ாரிகளுக்கன்தறா வவஷ்ைவர்க்சகன்று
கூப்பிட்டாதராசவன்னில்? கழிமின்சோண்டீர் என்று ப₄க₃வத்விஷயத்வேப் சபறதவணு
சமன்று சாபலமுவடயார் கழிக்கப் பாருங்தகாள். “கழித்துத் சோழுமின்” அவணனத்
சோைாநிற்கச் சசய்தே அதுவுங் க்ரமத்ேிதல கழிகிறசேன்றிராதே அவஶ்யம் கழித்தே
சோழுங்தகாள். கழிமிசனன்று வவத்து கழித்சேன்று இேரவிஷயத்ேில் விரக்ேி ோதன
ப்ரதயாஜநமாய்ப் தபாருசமன்வக. இப்படி கழித்துத் சோழுோல் நடுதவநின்று
ப₄க₃வத்ப்ராப்ேிவய விதராேி₄க்கிற ப்ரப₃லகர்மங்கணளப் தபாக்கியிதற அபுநராவ்ருத்ேி
லேைதமாேத்வேத் ேருசமன்று சசால்லுகிறது. பா₄க₃வேருமாய்
தமாோதபவேயுவடய வேி₄காரிகளுக்தகா தகவல ம் ாரிகளுக்தகா நீதய
விசாரித்து சசால்லிக்காட்டுசமன்ன;

47
சபரியாழ்வார் 4–9–2
 72) “பசய் தோமரல் நன்று பசய் தோர்”
இது கிடக்கிடும். “சசய்ோதரல் நன்று சசய்ோர்” என்று அவன் சசான்னாதன
சயன்னில்? பிராட்டி சிேகுவரக்கிலிதற அதுசசய்யாசரன்கிறது சிேகுவரக்குதமல்
என்றும் சசய்ோதரல் என்றும் சசான்ன ஶப்₃ே₃ங்களிதல கடவகயான பிராட்டி
தோ₃ஷேர்ஶனம் பண்ணுவிக்கமாட்டாசளன்னு மர்த்ேமும் அவள் புருஷகாரமாக
வாஶ்ரயித்ே வேி₄காரி அக்ருத்யங்கணளச் சசய்யாசரன்னு மிடமும் தோன்றாதோ, இப்படி
கூடாே வகடிேங்கள் கூடினாலும் அவணன விட்டுக்சகாடாசனன்று ஶரண்யப்ரபா₄வம்
சசான்னேித்ேணன. “என்னடியாரது சசய்யார்” என்று ‘என்னடியாராகில் அக்ருத்யம்
சசய்வதரா’ என்று அவர் ஸ்வரூபம் நிஷ்கர்ஷித்து ‘சசய்ோதரல் நன்று சசய்ோர்’ என்று
பின்பு ேன் ஸ்வரூபம் சசான்னானாவகயாதல சசய்யாவம யவர்களுக்கு ஸ்வரூபம்,
சசய்ோலும் விடாவம ேனக்கு ஸ்வரூப சமன்றும் சசால்லுகிறமாத்ரதம விவக்ஷிேம்.
நன்று சசய்ோசரன்றது பிறர் அவர்தமல் தோஷம் சசால்லாேபடி ேம்பேபாேம்
சவளிப்படுத்ேினேித்ேணன. “ஶிேயாப்யந க₄யந் க்தராடீ₃கதராேிப்ரபு₄:” என்கிறபடிதய
ராஜபுத்ராபராே₄வத் ோதன ஶிக்ஷிக்க தவணுமித்ேணனசயாழிய பிறர் சசால்லக்
கூடாசேன்னுமதுக்காக அப்படி யருளிச் சசய்ேது. இது சபாருளன்றிக்தக
அவனுக்குகப்பாசமன்னில், மந்த்ரத்ேிலு மவன்ோன் சசால்லுமிடங்களிலும் ஆழ்வார்
முேலானார் அருளிச்சசயல்களிலும் தேவோந்ேர ாே₄நாந்ேர விஷயாந்ேரங்கள்
வா நமாக விட்தட பற்றதவணுசமன்று நியமிக்க நிமித்ேமில்ணலயிதற.
இதுசவன் ஜீயா, மற்சறான்வறச் சசால்லாதே ஆழ்வாவர ஆப்ேேமராகவும்
அவரருளிச்சசய்ே ேிருவாய்சமாழிதய ப்ரமாைமாகவும் அருளிச்சசய்யாநின்றீர்
இதுக்குக் கருத்சேன்சனன்னில்? “விஷ்தணார் விதஶஷாேி₄ஷ்டா₂நமய: பிண்டா₃க்₃நி
வந்மேம்” என்று ேிவ்யாசித் விக்₃ரஹத்வேக் காட்டிலும் இவவர விதஶஷாேி₄ஷ்டா₂ந
மாகக் சகாண்டு ேப்ோய: பிண்ட₃வத்ஸ்வரூபம் மிகவும் நிறம்சபற்று அங்குப்தபாதல
லீலாதலால க்ருபாபாரேந்த்ர்யங்கள் கலந்ேிருக்வகயன்றிக்தக “காருண்யாத்ஶாஸ்த்ர
பாைிநா” என்கிறபடிதய தகவல காருண்யத்ோதல ஶாஸ்த்ரபாைியாய் “சபாய்கலவா
சேன்சமய்கலந்ோதன” என்று ோம ஜன தமாஹநார்த்ே₂மாகப் சபாய்நூல் சசால்லுகிற
அவோரங்கள் தபாலன்றிக்தக சபாய்கலவாேபடி அவதராதட கலந்து “மக்₃நாநுத்₃
ே₄தர” என்று ம் ார மக்₃நஜந முத்₃ே₄ரைதம ப்ரதயாஜநமாக தசேநருக்கு
ஹிோம்ஶத்ேில் தவண்டுமர்த்ே₂ங்கசளல்லாம் “இன்கவிபாடும் பரமகவிகளால்
ேன்கவிோன் ேன்ணனப் பாடுவியாதே – நன்குவந்துடனாக்கி சயன்னால்ேன்ணன வன்கவி
பாடும்” என்கிறபடிதய வ்யா பராஶராேி₃கள் முேலாழ்வார் முேலானாரிருக்க
அவர்களாதல பாடுவியாதே கதலாபநிஷத் ாரமான சா₂ந்தோக்ய ாமத்தோ
சடாத்ே ேிருவாய்சமாழியாகிற ப்ரபந்ேராஜத்ோதல சவளியிடுவகயாலும்
இவ்வாழ்வாரும் மற்றுள்ளாவரப்தபாதல ப்ராக்ருேத்ரவ்ய ோ₄ரகதபா₄ஷகதபா₄க்₃யரா
யிருக்வகயன்றிக்தக உண்ணுஞ்தசாறு பருகுநீர் முேலானவவசயல்லா மவதனயாக
பால்யாத்ப்ரப்ருேி ஸ்ேந்யாத்யநதபக்ஷிேராய் ேதேகநுப₄வராயிருக்வகயாதல ப்ரக்ருேி
ம்ப₄ந்ே நிப₃ந்ேனமாய் வருகிற ப்₄ரமவிப்ரலம்ப₃ ப்ரமாே அஶக்ேி தோஷங்களில்லா
ேவராவகயாலும் மயர்வறமேிநலமருளப்சபற்ற வாழ்வார்கசளல்லாம் இவர்க்கு
அவயவங்களா யிருக்வகயாலும் இவருவடய உக்த்யநுஷ்டானங்கதள ப்ரமாைமாக
வங்கீகரிக்வகயாலும் சசால்லிதனசனன்ன;

73) ஆசோர்யணனப் பற் றுணக:

இதுக்கு ோத்பர்யமாயிற்று இனி ஆசார்யஸ்வரூபம். “ஆசார்யதே₃தவாப₄வ”
என்றும், “ ாோந்நாராயதணாதே₃வ:” என்றும், “ஆசார்யஸ் ஹரிஸ் ாோத்”
என்றும், “கு₃ருதரவபரப்₃ரஹ்ம” என்றும் ாோந்நாராயைனாகவும் சசால்லாநின்றது.
நம் முேலிகசளல்லாரும் “ஈஶ்வரணனப்பற்றுவக வகவயப்பிடித்துக் கார்யங்சகாள்ளு
தமாபாேி, ஆசார்யணனப் பற்றுவக காணலப்பிடித்துக் கார்யங்சகாள்ளுதமாபாேி”48 சயன்று
ஏகவ்யக்ேியாகவும், ஆசார்யனிருவர்க்கு முபகாரகசனன்று பி₄ந்நவ்யக்ேி யாகவும்
சசால்லா நின்றார்கள்; இேிருக்கும்படிவய அருளிச்சசய்யதவணுசமன்ன, தகவல
ப₄க₃வத்ஸ்வரூபசமன்னக்கூடாது, தகவல பரிஶுத்₃ோ₄த்மஸ்வரூப சமன்னவுங்
கூடாது. நரங்கலந்ே சிங்கசமன்று நரத்வ ஸிம்ஹத்வங்களிரண்டுங் கூடின
நரஸிம்ஹாவோரம் தபாதல அத்யத்₃பு₄ேமாயிருப்பசோன்று. எங்ஙதனயன்னில்? ‘தகவல
ப₄க₃வத்ஸ்வரூபசமன்றால் கு₃ருபரம்பவரசயல்லா சமான்தறயாய் ஸ்வரூவபக்ய
தோ₃ஷம் வரும். ஆத்மஸ்வரூபசமன்றால் அதநக ப்ரமாை விதராே₄ம் வரும்.
ஆவகயாதல “ப₃லப₄த்₃ரஸ் த்ருேீயஸ்து” என்று ப₃லப₄த்₃ர ராமன் தஶஷாவோர
யிருக்கச்சசய்தேயும் நிக்ருஷ்ட ப₄க₃வே₃ம்ஶமும் கலந்து இதுவுசமாரு
ப₄க₃வே₃வோரமாய் ே₃ஶாவோர அந்ேர்பூ₄ேமானாப்தபாதல ஆதே₃யத்வ விதே₃யத்வ
தஶஷத்வ லேைங்கணளயுவடய முக்யேநுபூ₄ேராய் பரவமகாந்ேிகளான விலேை
ஆத்மாக்கணள யேி₄ஷ்டிப்பித்து ேப்ோய:பிண்டவத் ப₃ஹிஸ்புரைமாக
அத்₃யுஜ்வலமாய் நின்றுள்ள விலேணாத்மவிஶிஷ்ட ப₄க₃வத்ஸ்வரூபசமன்று சகாள்ள
தவணும்’ என்று ஜநந்யாசார்ய ரருளிச்சசய்ோராவகயாதல பரத்வாேி₃ பஞ்ச
ப்ரகாரங்களிற் காட்டிலுமிது ப₄க₃வத்விலேணாவோரமாயிருக்கும். “விதஶஷை
தப₄ோ₃த்₃விஶிஷ்ட தப₄ே₃:” என்று நிஷ்க்ருஷ்ட ப₄க₃வத் ஸ்வரூபத்துக்கும் ஆசார்ய
ஸ்வரூபத்துக்கும் விதஶஷை விதஶஷ்ய தப₄ே₃முண்டாகப் சபறுவகயாதல
விஶிஷ்டதப₄ே₃முண்டாய் விதஶஷைத்₃வாரா தப₄ே₃மும் விதஶஷ்யத்ோதல
அதப₄ே₃மாக விரண்டும் சசால்லலாயிருக்கும். இந்ே ஆசார்யத்வம் அநிேர
ாோ₄ரைமாக ஆழ்வாரிடத்ேிலிருக்கு மசோன்றாவகயாதல அவர் சரை
ஸ்ோ₂நீயரான எம்சபருமானாதர ர்தவாத்ேரகாசார்யசரன்னு மர்த்ே₂ம்
ர்வகு₃ர்வபி₄ப்ராய ஸித்₃ே₄மாயிருக்கும்.

74) நோமனதோனோயிடுக – விலக்ஷண ம ோக்ஷோதி₄கோரி:

இவ்வர்த்ே₂ம் இந்ே வ்யக்ேி நமக்கடியுமாய் நங்கார்யத்துக்குக் கடவதுமா
யிருக்குசமன்று ஆழ்வார் ோதம யருளிச்சசய்ோராவகயாதல அவரிடத்ேிதல

48
ஶ்ரீவசநபூ₄ஷைம் - 430
ேன்னுவடய அநந்யார்ஹ தஶஷத்வாத்₃யாகாரங்கணள யநு ந்ேி₄த்துக்சகாண்டு
“ஜக₃ோ₃சார்ய ரசிதே ஶ்ரீமத்₃வசநபூ₄ஷதை – ேத்வஜ்ஞாநஞ்ச ேந்நிஷ்டா₂ம்
தே₃ஹிநாே₂ யேீந்த்₃ரதம” என்று ப்ரார்த்ேித்துக்சகாண்டு ஆநுகூல்ய வ்ருத்ேிகளுக்கு
ஶக்ேியில்ணலயானால் “இடகிதலசனான்றட்டகில்தலன்” என்கிற அநுோபத்தோதட
ப்ராேிகூல்யங்கசளல்லாம் வா நமாக விட்டு எம்சபருமானார் ேிருவடிகதள
ஶரைசமன்றிருக்கிற வேி₄காரிகளுமாய் பரமவிலேைருமான விேராக₃தராதட கூடி
வசநபூ₄ஷணாேி₃ ரஹஸ்யார்த்ே₂ அநுப₄வத்ோதல காலதேபம் பண்ைிக்சகாண்டு
“இே₃ம் தே நாேபஸ்காய” என்கிறபடிதய அேபஸ்கர் முேலான அநேி₄காரிகளுக்கு
இப்பரமார்த்ே₂ங்கணள சவளியிடாதே அத்₄யந்ே ப₄க்ேியுக்ேர்க்தக சசால்லிக்சகாண்டு
“ராமாநுஜம் ப்ரபந்நாய ரோேீ₃ோக்ருபாநிேி₄ம் | கரம் வேஸிநிக்ஷிப்ய
நித்₃ராம்குர்வந்ேி நிர்ப₄யா:” என்கிறபடிதய நிர்ப₄யராக ுகதம இருங்தகாசளன்று
அருளிச்சசய்ேருளினார்.

ஜீயர் ேிருவடிகதள ஶரைம்

எறும்பியப்பா ேிருவடிகதள ஶரைம்
தபாதரற்றுநாயனார் ேிருவடிகதள ஶரைம்.