Island Trap

Chapter 1 -
This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and
incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.

No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means,
electronic or mechanical, including photocopying, recording or by any information
storage and retrieval system, without written permission from the author.

Plagiarism is a crime

This story is unedited, so expect typo graphical errors, grammatical errors, wrong
spellings and whatsoever errors. If you're looking for a perfect story, don't
continue reading this. Thanks!

Hi! Salamat po sa mga votes at comments. But please, kahit wag na lang po
magcomment kung about sa ibang story at ibang character ang sasabihin nyo. Just be
a silent reader :) Highly appreciated.

Nagsulat po ako ng story na walang binabastos na reader, please do the same.

Magbasa po tayo na walang binabastos na author. Maraming salamat po! Happy reading!

Nagmu-mute po ako ng readers.

There are few chapters with mature scenes. Read at your own risk.

Chapter 2 - Prologue

Prologue

The people behind the camera couldn't help but gape with their mouths hanging open,
some of them left their chairs with their eyes fixed on me, and others tried to
stop themselves from clapping their hands.

The intense spotlight was beaming. The artificial rain continued to pour, the
hustle of the wind with the leaves lingered, and my hair dripping wet moves with my
emotion.

I kneeled under the rain with my clasped hands on my chests.

"All I want is someone who would appreciate me for who I am. Someone that would
love me wholeheartedly..." I begged the rain.

When I lost my balance, I used both of my hands to support myself from the tragic
fall. Nakatungo na ako at hindi na makatitig sa madilim na kalangitan na
sinasabayan ng pagpipighati ko.

Ano ang kulang sa akin? Everyone calls me pretty, intelligent, lucky, and very
successful, but why couldn't you give me one that will appreciate me beyond those
qualities?
Isang lalaking mamahalin ako hindi lamang sa pagiging babaeng hinahangaan ng lahat.

"Lalaking pakikinggan ako kahit hindi na niya ako maintindihan... lalaking

tatanggapin ang lahat sa akin. Bakit hindi iyon ang ibigay mo sa akin? Why are you
giving me trashes!?"

Until I finally lost the last thread of my strength. I fell on the grown, still
with the pouring cold rain. Humalo ang luha ko sa walang tigil na buhos ng ulan.

Sa kabila ng bahagyang pagtaas ng tubig, hinayaan kong gumawa ng guhit ang aking
kanang braso na parang may magagawa iyon para marinig ako ng tadhana.

"Someone that would listen... someone that would love me..."

Nang mas humagulhol ako, isang malakas na boses ang nakapagpatigil sa akin.

"CUT!"

Malakas na palakpakan ang sumalubong sa akin. Agad na may tumakbong crew sa akin
para tulungan akong makabangon.

A pink towel covered my whole body as I elegantly waved my long hair. Mas malakas
at mabagal na palakpak ang narinig ko. It was from our director.

"Ano nga ba ang aasahan natin sa isa pinakasikat na artista ngayon?" mas tumaas ang
aking noo.

"Sidra Everleigh Rosilla!"

"Thanks, direk..."

Nais pa sana ni direk pahabain ang usapan ngunit gumawa na ako ng alibi. I badly
want rest for now. Hindi na rin ako nagtagal sa set at nagpasunod na ako sa driver
ko.

That performance? Of course, it will always be effective. Lalo na't may

pagkakapareho kami ng bida.

Yes, sa mundo ng showbiz kilala ang pangalan ko, pero mas kilala pa rin iyong may
ka-love team. Walang lalaking mag-click sa akin. I had one before, but because of a
damn issue, napasama ako at nawala iyong bango ng tambalan namin. Pity.

I tried to look so in love with him... but you couldn't just fool the world with
your deceiving eyes. Iba ang pag-arte at iba ang pagmamahal. I can't have that yet.
Career is what I love the most.

At kung may totoong may magmamahal sa akin. I want him to love me for whole I am as
a whole... at hindi itong pangalan at imahe kong hinahangad ng nakararami.

He'll always listen to me... listen... listen...and then love.

Napatingin akong muli sa labas ng bintana ng sasakyan. "Wow..."

Is that a shooting star? Napataas ang kilay ko. I guess you heard my wish, then.

But that night... I didn't expect that it would start something new in my life,
thrilling, funny, and... yes... adventures.
The night, a shooting star, a wish, an invitation... a party, and then an accident.

I woke up with the sun blasting on my beautiful face, white sand as my bed, sea
waves as my alarm clock, wind whistling, and a human body sitting beside me.

Agad akong napabangon at pilit umatras papalayo sa kanya. He lazily turned his eyes
on me but seems like he immediately lost his interest and went back on sea sighting
again.

"H-How dare you!?"

He's unresponsive.

"Where are we? How about the others? Did you save me?"

Lumingon lang siya sa akin, pero ibinalik niya muli ang mata niya sa dagat.

"Can't you fucking talk?!"

Muli siyang lumingon. "No... talk." Umiling siya.

"W-What?"

Hanggang sa unti-unting rumehistro sa akin ang pangyayari at kung sino ang lalaking
nasa harapan ko. Of course, he wouldn't understand me!

He's a Japanese!

Napatingin ako sa kalangitan at pinagdaop ko ang aking mga kamay.

"Binabawi ko na! What I mean is... he will listen to me... kahit hindi niya ako
naiintindihan is... he'll have a long patience! Even if I'll become irrational,
he'll listen to me because he loves me! Hindi po literal na makikinig sa akin at
hindi ako maiintindihan! Oh no!"

Nang lumingon ako sa lalaki nakikinig nga lang siya sa akin at nasisiguro kong
hindi niya ako naiintindihan. "Oh, my goodness!" itinuro ko siya habang nakatingin
ako sa langit. "Wrong wish! Hindi kami magkakaintindihan nito!"

Napahilamos na ako sa aking sarili. "I should be careful with my wish from now
on..."

Muli ko siyang sinulyapan. Prente siyang nakaupo sa buhangin at nang nagtama ang
tingin namin siya ang unang nag-iwas. Pero narinig kong nagsalita siya.

"Kureiji..."

Chapter 3 - Chapter 1
Chapter 1

Fall

"Come on, Eve, you need a break. This is just once in a lifetime!" Akio repeated
for the nth time. I tried to reject him the first time that he invited me, but he's
too persistent!

Ano ba ang gagawin ko sa party na iyon? Some of them didn't even know me. Lalo na't
puro mga hapon ang mga guests doon.
I waved my hand in dismissal before I hold my straw and sipped my strawberry shake.
Mabuti sana kung may malalandi akong sikat na lalaki roon na mas magpapabango ng
pangalan ko sa industriya ng showbiz, pero nasisiguro ko na puro matatandang
businessman lang ang makikita ko.

Baka matipuhan pa nila ako. Like duh?

"Sidra Everleigh, please? Kahit ngayon lang. I don't have someone with me." My
brows creased.

"Bakit kailangan ba ay may muse ka? Hindi ba't business event naman iyon?" Ang
kulit talaga nitong si Akio.

"Please, Everleigh. Tell me how will I convince you." Biglang natigil ang dapat
kong paghigop nang marinig iyon.

He sighed in defeat. "Damn it. Hindi ka talaga makuha ng libre, noh? Kahit pinsan
may bayad."

"Of course, Akio." Tinapik ko ang pisngi niya. "Bawasan naman natin iyang yaman
mo."

"Look who's talking!"

At a very young age, he already made his name in the business world. He's one of
the best assets of their company, that's why in every big event his presence is
needed. I couldn't help but be proud of him. Parang dati ay sabay lang kaming
pumasok noong highschool, madalas niya akong pakupyahin kapag may assignment sa
math at lagi naman siyang nagpapagawa sa akin ng essay. Give and take, ganoon
talaga kaming magpinsan.

I am just wondering... bakit kaya wala pa akong nababalitaan girlfriend nito? Hindi
ko naman maamoy na bakla siya.

"Tell me what do you want."

"Just a designer bag. I'll send you the picture." Umawang ang bibig niya sa sinabi
ko.

"Kahit kailan talaga, Everleigh!"

I shrugged. "Mahal ang talent fee ko."

Nang mag-send na ako sa kanya ng picture ng bag na gusto ko, napatitig siya ng
ilang minuto roon na parang nag-aalinlangan pa siya kung isasama niya pa ba ako o
hindi.

"Well?"

"I'll send this right after the party."

Ngumisi ako sa kanya. I leaned across the table and kissed his right cheek. "Best
cousin ever."

He rolled his eyes. Ipinaliwanag na niya sa akin kung kailan ang party, hindi na
rin naman ako nagtaka kung bakit sa ilang palit ni Akio ng trabaho ay puro Japanese
company ang napapasukan.

He told me that he preferred Japanese companies, dahil bukod sa kalahi niya

(Filipino-Japanese), gusto niya rin ang magandang pamamalakad at sistema ng mga
iyon. I just nodded at him. Wala rin naman ako masasabi.

"Pwede ba akong lumandi roon kapag may gwapo?"

"Kaya ka naba-bash ng mga tao, Eve! Stop that!"

I playfully laughed. "That will be so boring! Wala talagang kasing-edad natin

doon?"

Mas nanliit ang chinitong mata ng pinsan ko. "Eve, umayos ka."

"Alright. Pero kapag may nakita talaga ako gwapo roon..."

"Crazy girl. You can't flirt with them. Hindi sila masyadong marunong mag-english.
Hindi ka nila maiintindihan."

"Huh? It's business world. Hindi ba iyon requirement?"

Napailing siya sa akin. "Marami ka pang hindi nalalaman sa mundo, Eve. Just do what
I say and don't create a scene, alright?"

Tuluyan ko nang inubos iyong strawberry shake. "Alright, Daddy."

**

Nang sandaling lumabas ako ng mansion, una kong nakita si Akio na nakasuot ng tux.
Looking hot, cousin, huh?

Hindi rin nagtagal ay naagaw ko rin ang pansin ng pinsan ko na nakasandal sa

kanyang mamahaling sasakyan habang nakatungo sa kanyang phone.

Halos lumuwa ang mata niya nang tuluyang tumambad ang kabuuan ko sa kanya at ilang
beses pa siyang naubo.

"Holy fucking shit, Sidra Everleigh! Pagpipiyestahan ka ng mga hapon sa suot mong
iyan!"

I grinned. "Hindi naman masyado... ang kapal nga ng tela nito. Feeling ko maiinitan
ako rito..."

Mas lalong naglaki iyong maliit niyang mata. "Change it."

"Kapag pinabalik mo ako sa loob, hindi na ako sasama sa 'yo." Halos sabunutan ni
Akio ang kanyang sarili.

"Eve! Can't you see yourself?"

"Yes. I looked in front of the mirror. Dalagang Pilipina."

I am just wearing a gold v-neck silk slip dress, paired it with a gold necklace
with a pendant reaching my exposed cleavage, a bangle earring, a fur scarf, golden
pouch and my long red nails. Hinayaan ko rin nakalugay ang mahaba kong buhok.

Dahil kailanman ay hindi nanalo sa akin si Akio, wala siyang ibang nagawa kundi mas
ipulupot sa akin iyong maliit na fur scarf na dala ko.

"Just don't remove that."

"Yes, Daddy."

Nang sandaling makababa na kami mula sa sasakyan niya, hindi ko na nabilang ang wow
na nasabi ko. Because my damn cousin just board me on a private jet!

What the hell? Kaya ba desperado siya talaga isama ako? Pang malakasang party ba
talaga ang pupuntahan namin?

Ilang hapon lang iyong nakausap namin dahil may sinusunod yata silang oras, nag-
usap naman sila ng pinsan ko pero hindi ko naman nasundan dahil ibang lengguwahe.

"Kirei ne..." ani ng isang hapon nang sumulyap sa akin.

"Watashi no Jumei..." sagot ni Akio na may kasamang pag ngiti.

"Tumango ka, Eve." Bulong niya sa akin.

"Makikita boobs ko."

"Tango lang, 'wag yuko."

"Ayoko. Ano ba sinasabi mo?"

Halos lumabas iyong ugat ni Akio sa noo niya kahit nakangiti siya roon sa hapon. Sa
huli nagpaalam na rin yata sa amin ang hapon at naiwan kami ni Akio.

He irritatingly glared at me. "That's an action of politeness, idiot."

Halos dalawang oras lang iyong naging biyahe namin sa ere dahil sa bilis ng private
jet. Inalalayan ako ni Akio sa pagbaba at marami nang sasakyan iyong nakaabang sa
amin.

"Sobrang VIP mo naman pala. Should I double the bag, then? Isang beses ko pa lang
nasuot ang damit na 'to."

"Shut up, Rosilla."

Nang makasakay na kami sa itim na sasakyan, abala na iyong pinsan ko sa pagkausap

sa hapon sa kabilang linya ng kanyang phone. Nasa Japan na ba talaga kami?

That fast! Akala ko ay sa loob lang ng Pilipinas ang party, hindi ko akalain na
ilalabas niya ako ng bansa! I just thought that we'll be encountering Japanese!

Akala ko ay wala na akong ihahanga pa sa pinsan ko. How great are you, Akio?

Kung sabagay, simula pa lang ng mga bata pa kami ay nakikita na ang abilidad at
kasipagan sa kanya. If he's a true genius, well, I am a certified maarte, kaya nga
ito ang pinasok ko, showbiz.

Kalahating oras lang yata ang naging biyahe namin bago ako nagsimulang makarinig ng
malakas na alon ng dagat.

"Where are we, Akio?"

"Japan."

I rolled my eyes. "I mean which part?"

Hindi na ako sinagot ng pinsan ko dahil ay tumawag na naman sa kanya. Nauna siyang
lumabas ng sasakyan, pero kahit abala siya ay hindi niya pa rin nakalimutan ilahad
ang kamay sa akin.

See? Who's the gentleman here?

Kukulitin ko pa sana siya nang sinalubong ako ng napakaganda at eleganteng cruise

ship na akala ko ay makikita ko lang sa mga litrato. Of course, being one of the
successful actresses in showbiz industry would give you a lot of privileges in
life. I can travel, buy everything I wanted, amazing invitations, fame, and beauty.

Nakasakay na rin naman ako sa isang cruise ship noon, but this one is awesomely
amazing!

"J-Just what are you?"

Mas tumaas ang kilay ng pinsan ko. "Just a half Filipino-Japanese boy."

Ngumuso ako at kinurot siya sa braso. "Ang hot!"

"Of course! Now, let's go, my lady."

Inilahad niya ang kanyang braso sa akin na agad kong tinanggap. Pagpasok pa lang
namin magpinsan, halos umagaw na kami ng atensyon. We've been partners since we
were kids, ilang beses na rin kaming na-invite nung college sa mga fashion show.
Hindi naman gusto ni Akio, but he can't say no to me, kaya wala siyang
napapagpilian hanggang sa nasanay na rin siyang sumabay sa mga entrada ko.

Hindi iilang beses na na-issue rin kaming magpinsan dahil sa sobrang closeness
namin, pero tinatawanan lamang namin iyon.

"I love you, Eve, but you're not my type. Hindi ako maghahanap ng babaeng katulad
mo. Sobrang gastos."

"Me too. I will not ask cupid to find someone like you! Like duh? Kuripot talaga
kayong mga hapon, noh?"

"Chinese. Not us."

Iyon lagi ang batuhan ng salita naming magpinsan. Hindi pa man nagtatagal ng ilang
minuto ang pagpasok namin ni Akio, sinalubong na kami ng mga hapon.

Nag-fliptop-an na sila ng pinsan ko. Gusto ko nang hawakan iyong ilong ko, parang
dudugo na yata. Nagkunwari na lang ako nakikinig, pangiti-ngiti kahit wala akong
naiintindihan, at least, maganda naman ako.

I was about to appreciate the beauty of the cruise ship, from the small details
until to the biggest when I felt the nature's whisper. I need to empty my damn
bladder.

Marahan akong humilig kay Akio. "I need to pee, Daddy." Saglit siyang lumingon sa
akin na may nakakunot na noo.

"Akio..."

Iyong pilit niyang ngiti sa harap ng hapon ay unti-unting nawawala. "Tiisin mo

muna, may kausap pa ako."

"Tell me where, you idiot."

"I'll come with you."

"Y-You what—?"

Hindi niya na ako muling sinagot at pinagpatuloy niya iyong pakikipag fliptop-an sa
mga hapon. Iritado akong napapadyak sa ilalim ng lamesa at wala sa sarili akong
lumingon sa paligid.

Mabuti sana kung may gwapo akong nakikita. But Akio is the handsomest guy in here!
Wala man lang akong nakikita na magpapaganda ng gabi ko. Hindi talaga masyadong
maganda ang lahi ng mga hapon. Puro payat pa, wala bang hot man lang dito?

I tugged Akio's tux. "Akio..."

"Sumimasen!" inangat ni Akio ang kamay niya sa ere. Nang gawin niya iyon ay may
lumapit na crew sa kanya.

Nagfliptop-an na naman sila. Ilang beses tumango si Akio sa kanya bago siya
lumingon sa akin. "Arigatou."

"Walk straight, then left, after that left again."

"Ang daming kaliwa..."

"Bilisan mo."

"Alright, Daddy."

"Excuse me, gentlemen." Sabi ko na may kasamang tipid na pagyuko. Maybe Akio
translated my words because the Japanese responded at me.

Ako na yata ang pinakamagandang babaeng pupunta sa comfort room. I walked like a
fashion model on her most awaited ramp event. Isang beses ko pang hinawi ang buhok
ko habang mas nabibigyan ng pansin ang magandang hubog ng katawan ko sa bawat
hakbang ko.

Hindi iilang mata ang nagdalawang tingin sa akin, ang iba pa nga ay nakasunod pa
ang tingin sa akin, kaya mas binagalan ko ang paglalakad kahit ihing-ihi na ako.

Of course, minsan lang sila makakita ng magandang babaeng katulad ko. Ipagkakait ko
pa ba iyon sa kanila?

Bago ako makarating doon sa lilikuan ko, may nakita na rin ako sa wakas na mga
hapon na mukhang hindi nalalayo sa edad ko. They are five, I think. Puro payat, ano
ba iyon? Ano ba ang kinakain ng mga hapon dito?

Napansin ko na patuloy ang pagsuko ng naka-gray na tux doon sa lalaking nakatalikod

at nakayuko, ilang beses pa nga niyang tinabig ang kamay na parang ayaw maabala.

Mr. Tamaguchi o kung sino ka man, you will miss the most amazing part of your life.
Pero dahil mukhang good ang friendship niya, hindi siya tumigil sa pagkulit doon sa
hapon na nakatalikod. Kaya sapilitan na niya iyong pinaharap sa direksyon ko.

Our eyes suddenly locked. I arched my brows at him, feeling so proud and beautiful.
Isa na namang hapon na nabigyan ng pagkakataong makasaksi ng totoong kagandahan.

Akala ko ay ako ang unang mag-iiwas ng mga mata sa kanya, ngunit mas mabilis siya.
Inasahan kong matutulala rin siya o kaya'y hahabol ng tingin sa akin, but he's too
emotionless! Tinabig niya lamang iyong kamay ng kasama niya at muli siyang tumungo
at ano ba ang ginagawa ng gagong iyon?

"Wow!"

Nang makarating ako sa comfort room parang nawala iyong ihi ko dahil sa pagkahiya.
"Ang kapal mo naman, Mr. Tamaguchi!"

I tilted my face, and looked for a flaw. Wala naman. "Bulag ba ang gagong iyon?!"

Pero nawala rin iyong galit ko nang palitan ko iyon ng ngisi. Ilang beses akong
napatango-tango. Maybe that is his way to catch my attention, huh?

Pa hard to get, 'di naman ka-gwapuhan!

When I exited the comfort room, isa lang ang nasa isip ko. Ang magpapansin kay Mr.
Tamaguchi. Luckily, he's already away from his last spot.

Nasaan na kaya iyon?

Sinulyapan ko ang pinsan ko, abala pa rin naman siya roon sa mga hapon niyang
kausap, kaya inabala ko muna ang sarili ko sa paghahanap kay Tamaguchi. Hindi ko
alam kung may koneksyon na ba agad kaming dalawa, dahil mabilis ko siyang nahapan.

He's there. Nasa dulong parte ng deck, nakasandal sa railing habang nakayuko sa
phone niya. Napangiwi ako. Is he playing? Ilang taon na ba iyan? Baka teenager pa
'tong target ko.

Well? Come to Mommy Eve, then.

Mas ginandahan ko iyong lakad ko patungo sa kanya, mukhang matalas naman ang
pakiramdam niya dahil nag-angat siya ng tingin sa akin. He looked at me again, just
a second. Uninterested.

"Wow!" I said, offended for the second time.

Magsasalita pa sana ako nang biglang lumakas ang alon, dahilan kung bakit saglit na
napatagilid iyong cruise ship. Dahil sa pagkabigla ko, hindi ko na nasuportahan ang
sarili ko at natumba ako sa harapan niya.

"Ouch!"

Natigil sa pagpindot iyong si Tamaguchi at nang nag-angat akong muli ng tingin sa

kanya, mabilis siyang nag-iwas.

"Are you going to help me here?"

Hindi siya sumagot. Sa halip, ibinulsa niya ang phone niya at nagmadali siyang iwan
ako.

"What the hell?!" sigaw ko. 

Chapter 4 - Chapter 2
Chapter 2

Single

Umuusok ang maganda at matangos kong ilong nang bumalik ako sa tabi ni Akio. I
elegantly crossed my sexy, white, and flawless legs as I crossed my arms irritably,
that gesture pushed my boobs upward that made me look more seductive even with my
creased brows. 

Yes. I know. Ako na ang pinakamagandang babae nakakunot ang noo habang nakakrus ang
braso. Tang ina ng hapon na iyon. Nasaan ba iyon? Gago siya!

Pansin ko na natigilan ang fliptop-an sa paligid ng lamesa kaya naagaw rin ang
atensyon ko. Nakataas ang kilay ko at isa-isa kong pinagmasdan ang mga hapon na
ngayon ay nakatingin sa akin.

"What's wrong?" humarap ako kay Akio na kunot na kunot ang noo.

"Ayusin mo ang pag-upo mo, hija."

I rolled my eyes. "Alright, Daddy."

Nagpatuloy ang pag-uusap nila, pero paminsan ay inilalapit ni Akio ang kanyang
sarili sa akin para bumulong. "Ang tagal mo. Naligaw ka ba?"

"I saw someone."

"Come on. Hindi kayo magkakaintindihan..."

"I don't care."

I tried to look around to find Mr. Tamaguchi, and my blood boiled in instant when I
saw him on his phone again. Busy. Nakatungo na naman. Bakit umattend pa rito ang
gagong iyon kung puro phone ang atupag?

"Him."

"Who?"

I pointed Mr. Tamaguchi using my lips. "Who is he?"

"Where?"

"Iyong nakatungo... sa pinakasulok na table. Maraming young Japanese."

"Oh... Mr. Matsumoto's son."

"Matsumoto? Hindi Tamaguchi?" ngumiwi si Akio.

"Saan naman nanggaling iyon? You like him? He isn't your type, right?" He looked at
me weirdly.

Hindi ko rin naman type ang hapon na iyon. Naasar lang ako na hindi niya ako
pinapansin. Like duh? Ano ba ang vision niya? Can't he see how beautiful and sexy I
am? Halos lahat ng napapasulyap sa akin dito ay napapadalawang beses ang tingin.
Tapos siya tatakbo lang na parang tinakot ko?

My boobs aren't scary!

"Ano ba ang standards ng mga hapon sa magaganda? Something is wrong with them—no!
Something is wrong with him."

Tumaas na ang kilay ni Akio. "Did you—"

"Hell no! Bakit naman ako lalapit sa kanya? Aksidente lang na nadaanan ko. Okay?"
"Oh... 'di ka pinansin?"

"Fuck off, Akio."

"Baka may girlfriend na. Hindi sa lahat ng pagkakataon papansin ka ng lalaki. Be a

good girl there, cousin."

Bumalik muli siya sa pakikipag-usap doon sa mga hapon, pero hindi ko pa rin mapigil
ang sarili kong sumulyap sa pwesto ni Tamaguchi—I mean ni Matsumoto.

He's not really my type. Seriously.

Aside from he's not hot. Sobrang payat niya at maputla dahil sa kulay niya na hindi
yata nagpapaaraw. Well, he looked fine with his tux and his disheveled hair. Kailan
naging bagay ang ganoong buhok sa tux? Parang hindi siya nagsuklay o baka hindi
naligo? Araw-araw ba naliligo ang mga hapon? Eww.

"What? Seriously?" kumento ko sa naiisip ko.

But what I've noticed was his damn eyes. He's so chinito. Iba kasi iyong pagka-
chinito niya kumpara sa mga half-chinese na nakikilala ko. Even Akio's eyes are
different. Akio can make it intimidating and too powerful, but when I locked eyes
with Matsumoto... it was pure.

"W-Wait? What?!"

Napalingon sa akin si Akio. "What the hell is wrong with you?"

"His eyes..."

"What?"

"Sadya bang gano'n ang mga mata ng hapon? Too small... na parang inaantok at
tinatamad..."

Mas lalong kumunot ang noo niya sa akin. "Look at my eyes. Hindi ito tinatamad,
Eve, naiirita na 'to."

Umirap ako sa kanya at hinayaan kong manatiling nakakunot ang noo ko. Hindi ako
papayag na uuwi kami ni Akio na hindi ako makakabawi sa hapon na iyon. Pagsisihan
niya ang hindi pagpansin sa akin. Gago siya!

Nang medyo humupa ang usapan ni Akio at iyong mga kafliptop-an niyang hapon,
kinulbit ko siya.

"Question."

"What?"

"Ilang taon na si Matsumoto?"

Mariin napapikit si Akio na parang mawawalan na siya ng pasensiya sa akin. "Behave.

Hindi pumapatol sa Pinay iyan."

"Even with large boobs?"

"Anong tingin mo sa aming mga hapon? Habol boobs?"

"Half-breed ka lang naman, ah?"

 Nag-angat na iyong dalawang kamay ni Akio. Gusto na niya akong sakalin. "Bahala ka
nga sa buhay mo. Kapag ipinatapon tayong dalawa sa dagat dahil hinaharas mo iyong
tao, iiwan kita."

"I can swim."

"Oh?"

"Oh, yes. So, ilang taon na nga siya? Baka teen pa siya tapos haharasin ko." I
started to crack my knuckles under the table.

"He just turned twenty-six yata... I heard there was a celebration. He's actually
new. Nito lang siya inilabas ng ama niya sa international business affairs."

Napanguso ako. But he doesn't look a business type talaga. Para siyang teenager na
addict lang sa computer games at napilitang sumama sa party dahil wala siyang
kakainin maghapon.

"Are you sure about it? Baka he's younger than me. It's okay naman na twenties din
siya. Okay lang naman na mas matanda ako sa kanya."

"What's with the comparing age, Eve?" 

"Wala lang. Just trying to weigh our genre... gusto ko kasi may mature scenes kami
kaso ang male lead ko pang teen fiction ang mukha at pormahan. Pasakay-sakay lang
kami sa bike at nakayakap ako sa likod? That's ugh... boring..."

Nanlaki ang mga mata Akio. "Everleigh! We are not in front of a fucking camera!
Stop the actress vibe of yours."

"Well, I am born for it."

Bumuntong hininga ako at parang nanlamya. I should be happy knowing that he's even
older than me, but well... he's... bahala na nga. I have my whole night playing
with him.

Sisiguraduhin ko na hindi niya ako makakalimutan matapos ang gabing ito. I should
at least try to device a plan on how to get near him. At isa lang ang kilala kong
makakatulong sa akin, my cousin, Akio, who is actually against with this
flirtation.

Hindi naman siguro ako machi-chismis, wala naman ditong ibang Pinoy o kaya ay
paparazzi na sisira na naman ng buhay ko.

Nakailang dasal ako na sana mangalay ang bibig ng mga hapon na kausap ni Akio para
naman masolo ko ang pinsan ko, at ilang minuto nga lang ang lumipas nadinig ang
panalangin ko. Nagpaalam na ang mga hapon.

Sa wakas!

"Akio, I need your help."

"Bribe me."

"Tell me how..." I said frustratingly. Parang nabaliktad ang sitwasyon namin ni

Akio.

"No bags."
Nanlaki ang mga mata ko. "W-What? No! Unfair!"

"I am a businessman, Eve." He said with a shrug.

"Iba na lang! Nauna na natin iyong usapan."

"Ano ba kasi ang gusto mo sa hapon na iyon? Is it your ego? You can still boost it
from others. Huwag mong pilitin ang ayaw.  I told you...maybe he already has a
girlfriend."

"No. Matigas ang paniniwala kong wala. And I am not aiming for that place. I just
want to play a little..."

He frowned. "Seriously..."

"Sige na..."

"The bag."

Napakagat ang labi ko. "Wala na akong bag, Akio. Umaasa na lang ako sa buy one take
one. Hindi na ako kumakain ng tatlong beses sa isang araw. Can't you see my
lipstick? I used this for the fourth time! I looked terribly poor right now. How
are you--"

"Wow. Terribly poor, pero puro gold. Tigilan mo nga ako sa kaartehan mong iyan,
Eve."

Magsisimula na sana akong umiyak nang maalala ko ang eyeliner ko na may konting
gold lining. Kaya itinigil ko agad. Humawak na lang ako sa dibdib ko na parang
hindi ako makahinga.

"You are a terrible cousin... this is a love sick. Can't you see? I think this is
love at first sight... mahal ko na yata si Matsumoto sa unang tingin ko pa lang. I
felt like we've been lovers in our past life... isa siyang hapon na mananakop na
sinubukang sunugin ang tahanan ng lahi natin pero dahil nagandahan siya sa akin
hindi niya tinuloy kaya siya ang binaril kapwa niya hapon. That was really
tragic..."

"Ay, tang ina. Tumayo ka na riyan! Pumunta na tayo sa lamesa nila. You're one hell
of a cringy cousin!"

"Alright. Madali akong kausap." I recovered easily.

I stood elegantly with my cousin. Inilagad ko na iyong braso ko sa kanya at kapwa

kami nakatuon doon sa direksyon ng mga hapon. Dahil fans ko na yata iyong friends
ni Matsumoto, agad namin nakuha ang atensyon nila.

Parang ganoon din ang nangyari kanina. His friends tried to get his attention, but
he's just too busy on his phone. Hindi ko na rin naman ini-expect na lilingon siya
kaya halos hilahin ko na rin si Akio para lang makarating kami.

Sinabi ni Akio na kaibigan daw niya ang isa sa nasa lamesa kaya magagawa niyang
makalapit. Matangkad na lalaki iyong unang tumango kay Akio. Nagpalitan sila ng mga
salita na hindi ko talaga mahabol.

"Kono seki wa suite imas?" ani ni Akio.

"Ie..." inilahad nang matangkad na lalaki iyong kamay niya. Tumango si Akio at
sumenyas siya sa akin na pwede na raw. Pero ang buong atensyon ko ay na kay
Matsumoto na nakatungo pa rin doon sa phone niya.

Akio played gentleman again, he pulled the chair for me and waited for me to be
comfortably seated before he sat beside me.

Iyong apat na hapon nasa akin lahat ang atensyon, pero si Matsumoto wala talaga
siyang pake. Wala ba siyang pakiramdam na may bagong dating lamesa nila?!

Dahil mukhang napapansin ng isa sa kanila na medyo naiinis ako, siniko na niya si
Matsumoto. He glanced!

I almost took my breath away, but after locking our eyes in just a second, he
lazily looked away and returned back on his phone. The fucking rude guy here!

Sa sulok ng aking mata nakikita kong natatawa na si Akio. Of course, he knew who
was my real target. Pero hindi talaga interesado sa akin. My goodness! Ano klaseng
hangin ang nilalanghap nito sa Japan at hindi talaga maapektuhan?

Bato ka boy?

Akio tried to start a conversation by introducing me in front of the gentlemen,

except Matsumoto. He's not a gentleman!

"Watashi no Jumei... Namae wa Si da ra E bu ru lei... yu mei joyu..." napangiwi ako

sa paraan ng pagpapakilala niya sa akin. I hate my Japanese name.

"Sugoi ne..." humahangang sabi ng matangkad na lalaki.

Humilig ako kay Akio. "Ano ba sinabi mo? I only understand my name."

"I told them that you're my cousin and a very famous actress." Ngumisi ako sa
sinabi niya.

Si Akio ay sinimulang ipakilala ang mga hapon na nasa lamesa. Akala ko ay isa lang
talaga ang kilala niya sa lima, but it turned out that he's really a big liar just
to stop me with my kaartehan.

"Ryuu – san..." pakilala niya sa matangkad.

"Hisato – san..."

"Ichiro – san..."

I can still remember what he'd told me a long time ago about the Japanese, it's
very rare if they'll use their first name to call each other, unless they are...
close...

When realization hits me... my eyes burned on him a second. Isa siyang malaking
sinungaling! He's close with them! The idiot!

"Tatsuo – san..."

Talagang hinuli niya si Matsumoto!

"And... Seiji-san..."

Nag-angat muli si Matsumoto at tipid siyang tumango sa akin. Nagsalita si Ryuu na

parang nagpapaliwanag sa attitude ng friend nilang may something yata sa utak.
"He said... he's really a shy type. Hindi mahilig magsalita sa hindi kilala."

"Oh, tell him it's okay. Don't be afraid, I'll be gentle."

Iyong mata ni Akio, bumubuga na ng mura sa akin. Of course, he wouldn't translate

it for me.

Sa huli, lalo lang uminit ang ulo ko dahil nagkaroon lang kami ng usapan at hindi
sumasali si Seiji. Minsan ay nakikita ko naman siyang nag-aangat ng tingin at
sumusulyap sa akin, but it was different this time. Dahil nang unang nagtama iyong
mata namin, mabilis siyang nag-iwas, but right now he moved his head slower and he
wasn't really bothered when I caught him in the act.

Or maybe he's just emotionless? Sa sobrang bagal ng pag-iwas ng mata niya at

pagyuko niya parang inaantok siya na tinatamad. Ano ba problema ng taong 'to?!

"Akio, ask Seiji if may girlfriend na siya, please?"

"No."

"Sige na..."

"Ako magtatanong!"

He chuckled. "How?"

Umirap ako kay Akio at ngumiti ako kay Ryuu-san na siyang pinakamasigla at madaldal
sa kanila. Madalas din kasi siyang magtanong sa akin at pinapa-translate niya kay
Akio.

"Ryuu-san... excuse me?"

He blinked twice. "Sumimasen?"

Itinuro ko si Seiji. "Does he have a girlfriend?"

Apat na hapon ang tumitig sa akin. Loading sila. Narinig kong nagpipigil ng tawa si
Akio. "Seiji girlfriend have?" ulit ko.

Ilang beses napatango si Ryuu. "Garufurendo? Seiji?"  itinuro niya si Seiji na

unti-unting nag-angat ng tingin.

"Nai... Seiji wa dokushin..." sagot ni Ryuu.

Pero napansin kong namula ang tenga ni Seiji bago muli tumango. "Urusai..."
mahinang sabi niya sa mga kasamahan niya.

Nagtawanan na iyong mga hapon na ilang beses siniko si Seiji.

"Ano sabi?"

"Dokushin means single." Sagot ni Akio.

Lumapad ang ngisi ko. "Dokushin, me too!" itinuro ko ang sarili ko.

Nang muling nag-angat ng tingin sa akin si Seiji, nakita kong tipid siyang ngumiti
bago muli yumuko. Mas lalong napuno ng sikuhan ang buong lamesa.
Napangalumbaba na lamang ako sa harapan niya. What a cinnamon roll...

Hays, payag na nga akong teen fiction. He's too pure for spg, pero pwede naman
ipilit... I grinned with my thoughts.

Chapter 5 - Chapter 3
Chapter 3

Fell

I am now starting to like the twist of our story.

Humilig ako sa balikat ni Seiji at nagkunwaring marami nang nainom. But that didn't
work on him, because he immediately stood and look for a place to escape. Namumula
ang mukha niya habang lumilingon siya sa direksyon kung saan ba dapat siya pumunta.

"Where are you going?"

Hindi siya sumagot sa akin, sa halip ay umalis na siya sa lamesa, kulang na nga
lang ay tumakbo siya.

Naningkit iyong mga mata ko habang nakahabol ng tingin sa kanya. Ah, hindi kita
titigilin bago ako umuwing Pilipinas.

Tumatawa lang iyong apat na hapon habang si Akio kanina pang umuusok ang ilong.
Pero wala siyang nagawa nang tumabi ako kanina kay Seiji.

Pumangalumbaba muli ako sa lamesa.

It was all that happened when the Japanese started to invade the Philippines. Ilang
taon na ang lumipas at ngayong nagkrus nang muli ang aming landas ni Seiji... well,
my reincarnation is quite good pa rin naman dahil nasisiguro ko na sexy ako noon at
ngayon. But in case of Seiji... his reincarnation is accurate rin, for sure. Hindi
naman siya mababaril agad kundi siya payat at parang isang hampas ng tubo sa ulo.

May naudlot nga siguro kaming pag-iibigan. Itutuloy namin...

He's too head over heels on me, that he forgot his own mission. Babarilin niya na
dapat ang buong pamilya ko, pero dahil nakita niya ako, nabitawan niya iyong baril
niya.

It was a love at first sight. Kaya ganito siguro ang nararamdaman ko sa kanya
ngayon. Matagal na kaming nagmamahalan simula pa lang ng panahon ng pananakop ng
mga hapon. Pero dahil sobrang payat niya rin at hindi masyadong magaling bumaril,
nabaril siya sa likuran. That ended our tragic love story.

Kaya rin siguro puro gun games iyong nilalaro niya, dahil sundalo siya ng panahon
ng mga hapon. Kaso lagi siyang talo nung sinisilip ko nilalaro niya. Kaya hindi na
nga ako magtataka na madali siyang nabaril nang panahong unang nahulog siya sa
alindog ko.

Oh gosh...

Halos mapatalon ako sa aking upuan habang tinatapik ang dalawang pisngi ko. This is
so exciting!

Sinasabi ko na. Kung hindi ako maganda at sexy na artista ngayon, isa akong
historian o kaya ay writer. 
Hindi man lang siya nakahalik sa akin noong unang panahon. That's why I'll allow
him to kiss me this time.

Muli akong sumulyap sa likuran niya na unti-unting nang nawawala dahil sa

pagtatago. "He's just shy... and too overwhelmed that we met again after so many
years..."

I looked at my pinky. I could see our red thread connected to each other.

"Akio... believe me. We are lovers in our past life. Si Seiji iyong sundalo na
tumigil sa pagbaril sa atin, because he fell in love with me."

Umawang ang bibig ni Akio at halos hindi maipinta ang mukha niya. "A-Are you drunk?
Ano pinagsasabi mo?"

"No way." Umirap ako sa kanya.

Lumingon ako sa mga kaibigan ni Seiji at naningkit ang mga mata ko sa kanila. "I
know... isa sa kanila ang bumaril kay Seiji, because they are also interested with
me!"

Humarap si Ryuu kay Akio at may sinabing hindi ko naiintindihan.

"Gomen... Omo... ikimashou..." sabi ni Akio na tumayo na at hinawakan ang braso ko.

The Japanese boys nodded at him, ngumiti pa nga sila sa akin. Umirap ako. Hindi ko
man maalala, alam kong isa sa kanila ang bumaril kay Seiji!

"Where are we going, Akio? Hindi pa bumabalik si Seiji..."

"Shut up, Rosilla! Nagkakalat ka na."

"As if they can understand me..." bulong ko.

Halos pumutok na iyong ugat sa noo ni Akio nang makalayo kami sa mga hapon. He
picked a table which was a little bit far from the crowd. Kapag sumusulyap ako sa
kanya habang nakakrus iyong braso at hita niya, nagngingitngit na iyong bagang
niya.

Hindi na ako magugulat kapag bigla niya akong itinapon sa dagat. "This is a fucking
wrong move!"

"Inaano naman kita riyan?"

He sarcastically glared at me. Nakataas na ang siya niyang kilay habang iyong mga
daliri ng kamay niya ay nagpipigil nang sakalin ako.

"Alam ko naman ng hindi mo type ang hapon na iyon! I've seen all your flings at
hindi man lang pumantay ang isang iyon. But please, stop playing. Can't you see?
Tinatakot mo iyong tao. Hindi naman interesado sa 'yo. Hanggang mamaya pa tayo
rito, Eve. I need to do something else, at hindi alagaan ka."

Umirap ako sa kanya. Ako naman ngayon ang nagkrus ng braso sa harapan niya. It was
him who forced me to come here, ano ang gusto niyang gawin ko? This place is so
boring and I find Seiji interesting...

Hindi ko naman sinabi sa kanya na alagaan niya ako. I can handle myself.

"Ano ba ang kasalanan ko? I was just being friendly."

Nanlaki ang chinito niyang mata. "Huh? Friendly! You are harassing him! Mabuti na
lang at iyon ang natipuhan mo. If you picked a wrong—"

"That's why I picked him."

He sighed exasperatedly. "Can't you stop this childish act? Can't you see? Kaya ka
nagkakaroon ng problema sa showbiz."

My brows creased. "Don't bring it up, Akio."

Alam niyang sensitibo ako sa usaping ngayon. Nito pa lang ako nakakabawi sa nasira
kong pangalan sa showbiz, hindi ko pa nga alam kung tatangkilin ang sunod kong
pelikula.

I am hated for being bitch, and a cheater. Iyon ang tingin ng lahat ng tao sa akin
kahit hindi nila alam ang totoong kwento. Yes, I agreed to my leading man. But it
turned out that our fake relationship ruined my life.

I told him to end it, hindi ko na kayang magpanggap sa likod na camera, tama na
iyong mga pelikula at teleserye namin na magkasama kami. I just want to breathe.
Pero bigla na lang akong nagising sa isang napakalaking eskandalo.

I cheated. Pinaniniwalaan iyon ng lahat.

Naiwang luhaan ang leading man ko. I was bashed, threatened and compared to a
trash. Lahat ng masasakit na salita ay natanggap ko mula sa mga taong hindi ako
lubusang kilala. The downfall of my life. Habangbuhay na lamat na iyon sa mata ng
lahat.

Sa mata ng nakararami, sumikat man ako at lubos na makilala, hindi ko na muling

makakamit ang kasikatan at tagumpay na mayroon ako noon. Ang manggagamit na katulad
ko'y walang tagumpay. And yes, that's my horrible life. It's just odd that no
matter how terrible the world in showbiz is, I couldn't just leave it because I
know by heart that I am born for it -- to be an actress.

Tonight... gusto ko rin naman maramdaman na maging ibang tao. Hindi si Everleigh na
sikat na aktres, hindi si Sidra na nagsisimula muli sa umpisa... hindi si Sidra
Everleigh na lihim na nasasaktan.

Nang malaman ko na walang camera sa paligid, na simpleng babae lang ako at maganda,
sexy, and yes... with larger boobs. I suddenly got happy!

Kasalanan ko bang gusto kong maging masaya kahit saglit man lang? Away from
pressure... gusto kong tumakbo pero alam ko sa sandaling iwan ko ang showbiz hindi
na ako magiging kumpleto.

The only thing I can do is to take everything as a challenge. It is me that defines

myself, and not those deceptive people who don't know the whole me. 

Bumuntong hininga siya. "I am sorry, Eve."

"It's fine. I am sorry too. Yes, you can have your job right now. I'll behave now.
I won't bother Seiji."

Ngumiti si Akio. "Thanks, Eve." He leaned on me and kissed my left cheek.

"May kakausapin lang ako. I'll be back."

"Sure."

Binuksan ko na lang ang pouch ko at nagsimulang gamitin ang phone ko. Hinintay ko
lamang maging abala si Akio roon sa mga kausap niya hanggang sa tumalikod na siya
sa akin at hindi na niya ako makita sa pwesto ko. Ibinalik ko ang phone ko sa pouch
at gumala ang mata ko sa paligid.

Duh? Bakit ako titigil?

Mas naging mahirap pa nga iyong pagmamahalan namin ni Seiji ng panahon ng pananakop
ng mga hapon. Tumayo na ako at sinimulan ko na siyang hanapin ulit.

Wala siya roon sa mga kaibigan niya. Saan na naman kaya iyon nagtatago?

My eyes quickly scanned the crowd. It's odd that I could easily identify his body
built. Wala siya.

Kahit maraming hapon ang payat dito, agad ko pa rin malalaman na siya iyong payat,
isama pa iyong buhok niya na parang nakalimutan niyang i-shampoo.

How can it look so freezy but soft when you touch it? Hinawakan ko kasi kanina ang
buhok niya, muntik na siyang mahulog sa upuan. Isa pa, ang bagal maglakad ni Seiji,
kahit pagtakbo niya at paglingon ang hinhin.

"Where are you, baby boy?"

Habang palakad-lakad ako ramdam ko na parang may nakatitig sa akin, pero kapag
lumilingon naman ako kung saan wala akong mahuling nakatingin sa akin.

Everyone was busy with their colleagues!

"Hmm..."

I felt like a beautiful, elegant and golden swan in a middle of huge music box
filled with other white swans with their partners. "Where are you?"

Si Seiji iyong tipo na hindi pipiliin pumunta sa gitna, kaya ano ba ginagawa ko
rito? I left the middle of the crowd and started to search at the corners of the
deck. Saan pa ba iyon magtatago? Sa madidilim na lugar.

Nag-aalala tuloy ako. Baka sa sobrang gulo ng buhok niya ay pamahayan ng mga lamok,
gusto pa naman niyang laging nasa sulok.

Humihingal na ako at nagpupunas na ako ng pawis sa aking noo. I even fanned myself
with my hand irritatingly. "Buwiset na hapon—"

Natigil ang pagrereklamo ko nang makita ko sa ikatlong sulok ng deck ang lalaking
hinahanap ko. Halos hindi ko na nga siya makita kundi lang sa phone niyang
naiilawan ang mukha niya.

But what made me stop and stare on him was his unusual posture. Sa mga teleserye,
movie o maging sa mga nababasa ko... halos iisa lang ang description ng lalaki.
They're all looking hot with their tux, expensive shoes and watch, stood formidably
with power and arrogance, firm jaw, stubbles, and piercing eyes that would undress
any female specie. The hot male lead will make the woman knee's wobble in an
instant. And when their eyes crossed, a sudden firework will light on the dark sky
and both of their eyes will glitter love and affection.

The wind will whistle... and the rhythm of their heart is one.
But Seiji and I were different. He didn't give me the presence of the usual babe in
the cinema... he didn't even look sexy.

Unti-unting binabasag ng hapon na nasa harapan ko ang nabuo kong paniniwala sa mga
lalaking magpapakilig sa akin.

Seiji Matsumoto, leaning his upper body on the railing with his arms supporting
him, while standing lazily in one leg crossed, his disheveled freezy yet soft hair
playing in the wind, his elegant fingers tapping on the screen, and his pursed
lips.

Oh gosh... magpapasakop na yata talaga ako... kahit matagal na tapos ang panahon ng
mga hapon. 

Bakit hindi na matapos-tapos ang bagong gising look niya?!

"H-Hi...?"

Even his simple movement was too slow! Bago pa siya mag-angat ng tingin sa akin,
isang minuto yata. He's always loading din.

Iyong mata niya parang anumang oras pipikit na. Mukha rin siyang laging antok na
antok. Nagkatitigan siguro kami ng mga dalawang minuto bago rumehistro sa alaala
niya ang hitsura ko.

Dahil nasa sulok siya, wala na siyang maatrasan.

"N-Nande...?"

"What? Anong nande?"

Nanlaki ang mga mata ko at tinakpan ko ng mga braso ko ang dibdib ko.

Gusto niyang dumede...?

"That fast? Babe, naman! Nahihiya ako!" napapadyak ako sa pwesto ko bago ako
humakbang at lumapit sa kanya para hampasin ang braos niya.

Mas lalong kumunot ang noo niya at ilang beses niyang hinaplos iyong hinampas kong
braso niya na parang masakit iyong ginawa ko.

I curled some locks of my hair with my forefinger playfully. "Sa legs muna, baby...
ikaw naman. Akala ko ba for teens lang tayo?" muli akong napapadyak sa puwesto ko.

I heard him gasps. "K-Kureiji..."

Hindi na siya magkaintindihan kung saan tititig, lingon siya ng lingon sa iba't
ibang direksyon. Hindi na ako magugulat kapag sumigaw siya at humingi ng tulong.

Inaano ko ba siya?

"Seiji... friends muna..." itinuro ko ang sarili ko.

Tumitig lang talaga siya sa akin na parang hindi maintindihan ang sinabi ko. Simple
lang naman iyon, ah?

Can't he understand that?

Paano kung naging kami at sabihin ko sa kanya na gusto kong hawakan niya ako sa
legs... baka sa tenga niya lang ako hawakan.

Napahawak ako sa noo ko. Bigla akong nahilo sa isiping iyon. That is so terrible...

"I want legs, not on my ears...ikaw gusto mo agad sa taas tumikim..."

"Na ni?"

"EVERLEIGH!" halos mapatalon ako sa boses ni Akio.

I was about to look back at him, when a sudden explosion interrupted the party.
Napayuko ako at napahawak sa aking ulo.

"W-What's going on?"

Pero nasundan pa iyon ng sunud-sunod na pagsabog. Nagsimula nang magkagulo ang

lahat at namayani ang sigawan ng mga tao. Ingay ng mga lamesa at kung anu-ano na
nagsisimula ng matumba dahil sa biglang pagtagilid ng cruise ship.

"Eve!"

Si Akio na natumba ay lakad at takbong patungo sa akin, ngunit ang sunod na

pagsabog ang siyang tuluyang nagpahiwalay sa akin at sa pinsan ko. May bumagsak sa
pagitan namin.

"Eve!"

"I am okay!" lumingon ako kay Seiji. Tulala pa rin siya sa nangyayari. I held my
hand on him. "Let's go!"

I was about to touch him when he slapped my hand. Umawang ang bibig ko at sa unang
pagkakataon ay nakaramdam ako ng galit sa kanya.

"Eve!"

Hahakbang na sana ako patungo kay Akio nang muli akong lumingon kay Seiji. Tumaas
ang kilay ko sa kanya. Akala mo gwapo ka, boy? No way!

Dahil sa sobrang irita ko sa kanya, biglang pumasok sa alaala ko iyong paborito

kong eksena nang naging kontrabida ako ng isang fantasy movie.

Marahas kong itinaas iyong dalawang kamay ko sa ere, eksaktong biglang umulan
kasabay ng malakas na hangin, gumewang ang barko dahil sa biglang pag-alon, halos
matumba ako pero pinilit kong makatayo ng maayos habang nakaharap sa kanya.

Para na talaga akong magandang kontrabida sa harapan niya. Sinabayan pa ng ginto at

basa kong damit, lumilipad na buhok at well... big boobs.

"I was just playing with you! You're not even handsome for me!"

Mas itinaas ko ang kamay ko sa ere na parang kumukuha ako ng masamang enerhiya sa
ere.

"Isinusumpa ko! Ng magandang si Everleigh sa gitna ng kalangitan at dagat ng Japan!

Ang hapon na nasa harapan ko ay mahuhulog ka sa karagatan! Oo! Mahuhulog pero hindi
naman malulunod (mabait pa rin ako). Mata-trap siya sa isang isla na may amazonang
hindi siya titigilan! Mwahahaha" tumawa ako nang napakalakas habang nakatitig sa
kanya. I even covered my lips elegantly.
Perfect pa rin talaga sa akin ang role na iyon.

Kunot na kunot ang noo niya sa akin habang nakayakap siya sa railing.

"Your hair is awful! Hindi bagay sa 'yo! I'm coming, Akio! Let's go back to the
Philippines mas maraming papable dun! Nagsusuklay pa!"

Pero ang inakala kong sumpang iyon at mga salitang sana'y huling salita ko sa
kanya'y simula pa lamang. Dahil muling nagkaroon ng pagsabog at mas tumagilid ang
barko.

That made my whole body swift into a dangerous motion.

"Oh my gosh!"

Sa isang iglap ay natagpuan ko ang sarili kong nakahawak sa railing pero anumang
oras ay makakabitaw na ako. Mahuhulog ako sa dagat! With fucking huge waves right
now!

"I'll die! Akio!" 

Pinilit kong silipin ang pinsan ko. But he's already unconscious! May tumama sa ulo
niya. "No... way..."

Nagsisigaw na ako habang nakasabit sa railing, pero natigil din ako nang marinig ko
ang pamilyar na boses ni Seiji. Nakasabit din siya sa railing.

He's chanting. "Urusai... urusai... urusai..."

"Help me!" sinubukan ko siyang sipain habang nakasabit. He just glared at me with
those sleepy eyes. Baka matakot ako.

Lalapit na sana siya sa akin para tulungan yata ako nang biglang may sumabog muli.

And that was the end of our flirtation on the cruise ship, Seiji and I both fell
under the cold water of the fortunate sea (well, the sea has my beautiful body, of
course. Very fortunate.)

All I remembered was frail arms that looped around my body.

Chapter 6 - Chapter 4
Dedicated to: Liana Marie Chici Gampong

Chapter 4

Smile

"Kureiji..."

My brows creased. It was the same word he'd told me when we were still on the
cruise ship. What does that word mean?

But instead of cracking his alien word, I chose to focus on things that happened
last night. Was that a dream?

Baka naman nasa set lang ako at itong hapon na nasa harap ko iyong bagong extra sa
movie namin?
I tried to look around to search for the hidden cameras and crews, but I failed to
find one. "Oh, no! This can't be happening... mangingitim ako rito. Oh my gosh, my
skin!"

I massaged my temple and tried to remember what really happened. I bit my lower
lip, and tears started to sting on my eyes.

"A-Akio... what happened to him?"

I stood up, and I started to pace from left to right and vice versa. Napahawak na
ang ilang daliri ko sa mga labi ko habang nagsisimulang maglinaw sa akin ang lahat.

It's not really a dream! Akio asked me to be his muse for a business party, and we
had a few deals. We flew in Japan using a private jet plane, met a lot of Japanese
that I failed to understand, but what caught my attention was the unusual
Japanese...

Natigil ako sa paglalakad at unti-unti akong lumingon sa hapon na ngayon ay malayo

pa rin ang tanaw sa dagat.

I huffed.

Siya ang may kasalanan ng lahat ng ito!

"Y-You!" I pointed him.

He lazily looked at me again. He sighed. Mabagal siyang tumayo, pinagpagan ang tux
niya at nagsimula siyang maglakad papalayo sa akin.

Umawang ang bibig ko. Namaywang ako habang habol ang tingin ko sa kanya.

"W-Wow! Wow naman! Sobrang gwapo mo naman po!" sigaw ko sa kanya.

He didn't mind me. Nagpatuloy siya sa paglalakad at nang masiguro niya na hindi na
niya ako makikita o maririnig ang boses ko, bumalik siya sa pag-upo sa buhangin at
pagtanaw sa dagat.

Napahilamos na ako sa sarili ko. Naiiyak na ako! I am fucking worried about Akio. I
saw him before the tragedy. May tama siya sa ulo.

I hope he didn't fall off the water. Dahil kung nangyari iyon, hindi niya
magagawang iligtas ang sarili niya. He was unconscious!

"Akio... I am sorry..." usal ko.

Naupo na rin ako sa buhangin. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Hindi ko na
rin alam kung saang parte na ba ako ng Japan!

"This is a nightmare!" ilang beses kong tinapik ang pisngi ko para magising na ako
sa masamang panaginip na ito, pero hindi pa rin ako nagigising.

Napahikbi na ako.

"This is wrong..."

I unconsciously hugged my legs and hid my face behind my knees as my eyes followed
the movement of the waves.

Bakit kailangan kong ma-trap sa isla kasama ang hapon na iyon na wala namang
pakialam? Bakit sa dami ng pwedeng mahulog at—

Natigil ang pagrereklamo ko sa aking isipan at muli akong sumulyap sa hapon na

kasama ko sa isla.

I suddenly remembered that scene...

"Isinusumpa ko! Ng magandang si Everleigh sa gitna ng kalangitan at dagat ng Japan!

Ang hapon na nasa harapan ko ay mahuhulog ka sa karagatan! Oo! Mahuhulog pero hindi
naman malulunod. Mata-trap siya sa isang isla na may amazonang hindi siya
titigilan! Mwahahaha!"

Mariin akong napapikit at halos sabunutan ko ang sarili ko. The curse...

Iritado akong tumingin sa kalangitan. Nag-iinit na iyong mga mata ko dahil sa tindi
ng galit.

"Sabi ko amazona! Hindi diyosa! Bakit ako ang kasama ng hapon na 'to rito?!"
iritado kong itinuro si Seiji Matsumoto sa malayo.

Marahas akong tumayo sa pwesto ko at malalaki ang hakbang ko patungo sa kanya.

Humarap ako sa kanya at hinarangan ko ang pagtulala niya roon sa dagat.

"This is all your fault!"

Maybe he reversed the curse or he did something that would drag me into this. It
was clear! Sabi ko amazona ang gugulo sa buhay niya rito, pero bakit ako ang
dinala?!

Tumayo siya ulit at tamad na naglakad papalayo sa akin. Mas lalong tumaas ang kilay
ko at parang umakyat na sa ulo ko ang lahat ng dugo sa katawan ko.

Naha-high blood na yata ako sa kanya!

Ilang beses ko siyang sinubukang lapitan pero hindi man lang nagbago ang ekspresyon
niya at ang tamad at mabagal niyang pagkilos.

I was gasping for an air to breathe when I reached his place for the nth time.
Nagpupunas na ako ng pawis habang siya ay hinahayaan niya na lamang.

Naiiling na siya nang nagsisimula na siyang tumayo at magpagpag ulit ng buhangin sa

tux niya.

"Wait! Aren't you tired of this? You'll stand and then sit again, and then once
that I'd reach you... you'll look for somewhere to sit again... tapos magpapagpag
ka ulit ng buhangin! Paulit-ulit na lang!" napapadyak na ako sa harapan niya. Too
frustrated!

"Para na tayong tangang dalawa rito! Napapagod na akong humabol sa 'yo!"

Of course, the Japanese, Seiji Matsumoto didn't understand my words. Hindi niya pa
rin ako pinansin at naglakad na siya papalayo.

Hindi na ako magtataka kung naikot na namin ang buong isla.

"Grrr...." Nahila ko na ang sarili kong buhok dahil sa tindi ng pagkainis sa kanya.

"Seiji! Wait!
Sa pagkakataong iyon hindi na siya umupo sa buhangin, hindi na siya tumigil sa
paglalakad habang habol ako nang habol sa kanya.

"Kureiji... kureiji..." paulit-ulit na sabi niya.

Ang mabagal niyang palalakad ay unti-unting napalitan ng malalaking hakbang

hanggang sa tumakbo na siyang tuluyan.

"Aba't gago!"

Hindi ako tumigil at pinilit ko siyang habulin. "Seiji! Ano ba?!"

"Seiji!"

Nakailang sigaw ako ng pangalan niya habang lumiliit iyong pigura niya sa mga mata
ko. "Sei--" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko nang matapilok ako.

Halos sumubsob ang mukha ko sa buhangin dahil sa pagtumba ko. "Fuck!"

I frustratingly shouted at the top of my lungs. Hindi ba nakikilala ng hapon na

iyon kung sino ako? Bulag ba talaga siya o may kulang na turnilyo sa utak niya?

I am Sidra Everleigh Rosilla! One of the most hailed actresses in the Philippines,
envied by many, wished by thousands of men, loved by some...

Maraming magkakandarapa sa atensyon ko, tapos siya na hapon na hindi yata nagsha-
shampoo tinatakbuhan lang ako?!

Nang tanawin ko siya, natigil na rin ang pagtakbo niya. Saglit lang siyang sumulyap
sa akin na parang hindi niya nakita na natumba ako.

Wow! That's the second time! Hindi ba alam ng hapon na 'to ang salitang gentleman?

Sa huli napagod na rin ako. Hindi ko na siya hinabol at naupo na akong muli sa
buhangin. Ang laki ng distansya namin sa isa't isa.

Bigla na lang akong sisigaw sa dagat dahil sa sobrang pagkainis. Paano ako
makakaalis sa islang ito?

How about my hygiene? Paano kung tumagal pa ako ng linggo rito? How about my skin?
Magkakagulo ang buong Pilipinas sa sandaling pumutok ang balitang nawawala ako.

Naiiyak na ako.

Wala sa sarili akong lumingon sa bandang kanan ko. I wasn't expecting that I'd see
something that would motivate me, but I caught off guard.

Nakalingon ang hapon sa akin.

I thought he would look guilty of getting caught. Pero ibinalik niya lang ang
atensyon niya sa dagat sa mabagal na paraan. Something like he didn't care about
what I'd think about him.

I rolled my eyes.

I convinced myself not to mind him from now on. I'll just wait for a rescue and
pretend that he doesn't exist. Alam kong hindi rin magtatagal ay may darating para
tumulong sa akin. Akio will not stop looking for me. My family, the showbiz and my
loyal fans. Maraming maghahanap sa akin.
Konting tiis lang, Eve.

Akio will save you away from this island and that Japanese idiot!

Maghapon akong hindi kumain at uminom ng tubig. I felt so tired and drained. But
that didn't give me hope to wait.

Hanggang sa magsimula nang dumilim at lumamig sa paligid. Halos yakapin ko na ang

sarili ko pero wala man lang iyon nagawa. The island was worst during the daytime,
for it offers sunlight that would burn my delicate skin, but it's also damn worst
at night! Idagdag pa ang suot ko na hindi naman akma sa isla.

Like duh? A golden silk sexy dress in an island?

"I'm cold..." usal ko.

I hugged my legs and hit my face behind my knees, but that didn't give me comfort
at all. Nanunuot na iyong tindi ng lamig sa balat ko.

I am afraid that I might catch a cold tomorrow. Kanina ay halos matunaw ako sa
sobrang init, tapos ngayon ay halos manigas na ako sa lamig.

"Akio... faster, please..." fresh tears fell on my cheeks.

Dalawang palad ko na ang gamit ko para punasan iyon. What have I done wrong? Bakit
kailangang parusahan ako?

I've watched familiar movies like this situation. Na may babae at lalaking mata-
trap sa isang isla. It will always be romantic and adventurous. He was hot, caring,
and yummy...

He'll be topless in front of me with beading sweats on his handsome face...and

those sweats will prickle down from his face to his adams' apple, to his broad
chests until to his six-pack abs.

"Are you cold, Eve?" and he will ask me seductively.

Pero ano naman itong ibinigay sa akin?

I bit my lower lip.

Seiji Matsumoto wasn't topless. He's fully covered with his tux! Kahit tirik na
tirik ang araw kanina at halos maligo na siya sa sarili niyang pawis, hindi man
lang siya ngumiwi at sumubok hubarin iyong tux niya.

He's not handsome dahil mukha siyang puyat! Broad chests? Six-pack abs? No way!
Maiinsulto ang calvin klein kapag sinubukan niyang magsuot ng boxers nila!

Gosh! Nasaan na iyong romantic scenes sa ganitong uri ng palabas sa mga movie?

He's not even hot! Caring? What the hell?! And yummy? Buto-buto nga siya.

"Akio..."

My teeth started to clatter. Ilang beses ko na rin hinipan ang mga palad ko para
makaramdam ng init pero wala man lang itong nagawa.

Sinulyapan kong muli sa posisyon ni Seiji, hindi ko na siya masyadong makita dahil
madilim na talaga. "You're not my type... assuming ka masyado." Bulong ko.

Ang sama ng ugali niya. Siya nga itong may makapal na damit hindi niya naman inalok
sa akin. Grabe.

My eyes were about to get close when I heard a sudden thump on my side. Were those
woods?

Nang nag-angat ako ng mata at halos himatayin ako sa hindi pagkapaniwala.

"Samui..." usal niya.

Yumuko siya at nagsimulang ayusin iyong maliliit na kahoy. I saw stones on his
hands, and he tried to make a fire from it. Hindi na ako umaasa na magagawa niya
iyong pag-apuyin dahil wala naman sa hitsura niya, pero ilang beses akong napakurap
nang makita kong unti-unti niyang napagningas iyong mga kahoy hanggang sa magkaroon
na nga ng apoy.

"May alam ka palang ganyan. Hindi halata..."

He didn't respond.

Hinayaan kong manatili ang katahimikan sa pagitan namin.

We let the sound of the flicking fire, the waves of the sea, the hustle of the
wind, and the noise of the island forest overwhelmed our first night together—in
this island.

Habang nakayakap ang mga braso ko sa aking mga binti, bahagya akong lumingon sa
kanya.

Is he always this emotionless?

Nakatuwid na iyong mga binti niya sa buhangin habang nasa likuran ang dalawa niyang
kamay bilang kanyang suporta. He slowly looked up the night sky, and my eyes
followed him.

The stars were visible, and twinkling happily as it witnessed our struggle
together.

"Kirei ne..." tipid na sabi niya.

I heard those words before. Pinilit kong alalahanin kung saan ko iyon narinig
hanggang sa maalala kong iyon ang sinabi ng hapon na kausap ni Akio nang sandaling
tumingin sa akin.

Was that beautiful?

So... he's admiring the beauty of the stars.

I knew that he's aware of my eyes on him. Pero pinili niya akong hindi pansinin at
ibigay ang atensyon sa kalangitan.

"Thank you..." mahinang sabi ko sa kanya.

Akala ko ay pababayaan niya na akong manigas sa lamig dito. But he braved himself
to come near me and made a fire to share it with me.

Lumingon siya sa akin.

The fire between our eyes danced slowly, the thread of smoke continued to linger,
and the sound of the wood cracking suddenly became a music.

He was about to utter a word, but he chose to return his attention in front of him—
the sea.

Hindi ko na siya pinilit kausapin ng gabing iyon. Labag man sa loob ko na humiga sa
buhangin, wala rin akong pinagpilian. Itinagilid ko ang katawan ko at piniling
italikod ang sarili ko sa kanya bago ko ipinikit ang mga mata ko.

I was half-asleep when I heard his soft voice. Probably he sleeps talk.
"Oyasumi..."

***

When I opened my eyes, I knew that my annoyance would double the moment I'd witness
his emotionless face.

But it seemed like the evening air that night made him a little bit of a human. The
familiar tux was now covering my body. It glided down on my waist as I struggled to
get up.

I grinned. Hinawakan ko ang tux niya na amoy langis na dahil sa tindi ng pawis nang
pinanindigan niya itong hindi hubarin kahapon.

Niyakap niya na lang dapat ako! Pa-cover cover pa siya ng tux niya!

Hinanap ng mga mata ko iyong pamilyar niyang sabog na buhok na parang hindi na-
shampoo, and there! I saw Seiji Matsumoto with his white long sleeves. Sobrang
payat talaga.

He stood near the sea, throwing pebbles into the water while watching it skip for
his satisfaction.

Okay lang na walang abs, caring naman pala kapag hindi ako nakatingin.

"Seiji!" sigaw ko sa kanya.

Natigil siya sa pagbato ng bato sa dagat at lumingon siya sa akin. "Ohayo..." bati
ko. Alam ko naman ang good morning.

Saglit siyang natigilan bago siya mabagal na humarap muli sa dagat at ipinagpatuloy
ang pagbato. But what made my smile widened was a small movement of his lips.

Seiji Matsumoto tried to suppress his smile. 

Chapter 7 - Chapter 5
Chapter 5

First Act

I thought everything would be okay after that tux incident, but I was wrong. Dahil
nakikita niya pa lang akong naglalakad papalapit sa kanya, nagmadali na agad siyang
maglakad papalayo sa akin.

Gagong hapon na 'to! Gwapo ka? Gwapo?

Halos ibato ko sa kanya iyong tux niyang amoy langis habang nakikita ko ang likuran
niyang nagmamadaling makalayo sa akin.

Can't he realize how lucky he is? Being trapped on this island with a very
beautiful girl like me is a blessing for him.

Kahit amoy langis iyong tux niya tanggap na tanggap ko pa rin siya. Kahit mukhang
sabog at walang shampoo ng ilang buwan ang buhok niya, tanggap ko pa rin siya at
kahit gano'n ang katawan niya na isang ubo na lang sobrang tanggap ko pa rin siya!

"Seiji!" sigaw ko sa kanya.

Lakad pa rin siya nang lakad at hindi lumilingon sa akin. Ganito na lang ba kami
tuwing may araw? Ganito ba talaga 'to katakot sa babae?

Am I scary?!

I gasped. Natigil ako sa paghabol sa kanya at namaywang ako.

"How dare you!"

Gaano na ba kalabo ang mata ng hapon na 'to? This idiot Japanese is killing my
beautiful patience!

"Right! Bahala ka sa buhay mo! Hinding-hindi na kita hahabulin! You think you're
too handsome?! No! You are not! Hindi ka man lang tumapat sa hotness ng mga
manliligaw ko! Amoy langis! Hmmp!" I stomped my foot and immediately turned back
away from him.

I looked for a perfect spot to sit until I saw a shade under an unfamiliar tree.
This island will ruin my million-dollar skin!

And I heard my stomach growls.

Ako na yata ang pinakamagandang babaeng nagugutom.

"I hate this life! Minsan na nga lang ako humiling sa bulalakaw, mali pa ang
pagkakaintindi sa akin! What I mean is someone that will listen to me... even if he
can't understand is... hindi literal!" I wiped my imaginary tears from my cheeks.

"What I mean is he will still listen to me even if I am being irrational... kasi

maiintindihan niya pa rin ako dahil kilala at mahal niya ako... I want that kind of
man." I dramatically cupped my face.

"Why him? Bakit literal akong hindi naiintindihan?!"

When I glanced at Seiji, he's already sitting below the next tree. Tatlo hanggang
apat na dipa iyong agwat niya sa akin, alam kong naririnig niya ang pinagsasabi ko
pero nanatili siyang tuwid na nakatingin sa dagat.

Wala talaga siyang pake.

"And then... I was damn offended that night! He insulted my beauty! Kaya nagawa ko
siyang isumpa sa sobrang asar ko! Sabi ko amazona!" halos sabunutan ko na ang
sarili ko. "Bakit naman ako sa kasama ng hapon na 'yan rito?!"

I exaggeratedly wiped my imaginary tears on my cheeks. "I think I'm dying... this
is the end of me..."

I placed the back of my right hand on my forehead like I was somewhat under the
spotlight, a heroine losing her only hope for survival...

"Almost two days without skin care, hair spa, massage, milk bath, manicure... this
is a tragedy... I am losing my hope..."

I was elegantly sitting under the shades of a tree, with my silk dress, ruined yet
sexy hair, delicate skin with grains of sand, glittering sweats when I something
whispered to me.

Yes, I am dizzy.

With my award-winning performance, I tragically dropped my whole body on the sand,

looking weak, helpless, and hopeless, yet still beautiful.

"I think... I can't make it anymore..." inangat ko ang isa kong kamay na parang
inaabot ko iyong araw. Pero dahil hinang-hina iyong braso ko, bigla lang iyong
bumagsak muli sa mga buhangin.

I emotionally cried. "I can't see the light anymore..."

I was about to continue my speech and rehearsal when I heard quick footsteps and
heavy breathing until I couldn't see the sunlight anymore but the shinning thin
frame of Seiji Matsumoto.

I frowned. Unfair. I can't see him well. Against the light ka naman, baby e!

"K-Kureiji..."

He dropped to his knees, but his hands were hesitant to touch me. I tried my best
to look weak and helpless.

I am enjoying this.

"Daijobou?"

Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin ng sinabi niya pero alam ko naman na
tatanungin niya ako kung okay lang ako sa ganitong sitwasyon, 'di ba?

So, I shook my head. Patay ka sa aking hapon ka. If I can't catch you by running,
an actress like me has her way.

I cried in front of him.

"I want to go home, Seiji... I'll die here..."

Inangat ko ulit ang isa kong kamay, sinadya ko iyong pangatalin para makita niyang
hinang-hina na ako.

I pulled a part of his white sleeves, tugged it gently to catch more of his
attention. Tipid lang ang pagkakahawak ko para hindi muna siya makahalata. Hanggang
sa unti-unti rin akong bumangon, at inalalayan niya ako!

I lowered my head to hide my evil grin, but I continued with my shaking shoulders.
I dropped both of my hands on my thighs and let my tears professionally flowed on
it.

Kitang-kita iyon lahat ni Seiji.

"Kureiji... gomen..."
Kureiji na ba ang tawag niya sa akin? Ano ba ang kureiji? Honey? Pretty? Sexy? My
love?

Muli kong iniling ang ulo ko. Mas mabagal dahilan kung bakit mas lalong tumulo ang
mga luha ko. And when I slowly faced him and met his eyes, his lips suddenly
parted. He looked so worried.

Oh well, that was just the beginning of the beautiful Everleigh's performance.

Dahil mabilis kong itinapon ang sarili ko sa kanya. I buried my face on his chest.
Both of my hands were tightly clutching on his long sleeves as I continue with my
fake tears.

He stiffened. Hindi talaga siya makagalaw. Pero narinig ko ang bulong niya sa akin
na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam ang ibig sabihin.

"K-Kureiji..."

I felt... I felt... his ribcage! Lalo akong naiyak. Bakit naman ang payat ng hapon
na 'to? Kapag sinagot ko na siya... kailangan niyang kainin lahat ng papakain ko sa
kanya.

Say, ah... baby Seiji. Mommy Eve will always make you full.

I grinned with my wicked thoughts. Teen fiction nga lang ang baby ko, e!

In romantic films, when the female lead buried her face on her leading man, she'll
feel that strong chest, possessive arms will wrap around her, and a gentle whisper
will soothe her pain. She will calm down, and when her emotions subsided, the male
lead will gently remove his arms to see her crying face, he will tilt her face
slowly to meet her eyes, until their lips meet under the beautiful sunlight.

But here I was, buried on my leading man's chest, as stiff as a stone. Hindi talaga
gumagalaw iyong braso niya sa tagiliran niya! But I could feel his heavy breathing!

Of course, he should be affected! A sexy woman crying on his chest?

He should feel privilege! Tanggap ko siya kahit amoy langis siya at puro rib cage
siya. Habang patuloy ako sa pag-iyak sa dibdib niya mas naamoy ko na talaga siya.

He didn't smell so manly and hot na nababasa sa mga libro kapag nagkakadikit mga
bidang babae at lalaki. Wala naman kasing gano'n, halos dalawang araw na walang
ligo? Babad sa araw? Mabango pa rin?

But... but he smells like...

"Oh my gosh, baby..." marahas akong humiwalay sa kanya, madrama akong nag-angat ng
tingin sa kanya habang nakakuyom pa rin ang dalawang kamay ko sa damit niya na
malapit sa dibdib niya.

Hindi ko na maipinta ang mukha niya. Parang gusto niya nang tumakbo at nag-aalangan
na siyang tumingin sa akin.

He smells like...virgin coconut oil!

Does it mean...

I bit my lower lip. Hindi ko na napigilan na hampasin iyong isang braso niya.
Saglit nanlaki iyong mata niya bago niya hinimas iyong braso niyang hinampas ko.

"Itai..."

"You waited for me! You preserve it for me, babe... I am so happy!" madrama kong
itinapon muli ang sarili ko sa kanya. But this time I didn't bury my face on his
chest. I looped my arms around his nape, and since it was unexpected, we both
stumbled on the sand.

"Ouch!" I complained, still lying on his frail body.

"Itai... itai..." he's chanting.

Bawat galaw ko sa ibabaw ng payat niyang katawan, paulit-ulit siya sa pagsasabi ng

hindi ko maintindihang salita.

Itinuon ko ang dalawa kong kamay sa buhangin at sinalubong ko ang mga mata niya
habang nakangisi.

"Gotcha!"

Mas lalong naningkit iyong singkit niyang mga mata sa akin. I almost collapsed on
his chest again. Kinikilig ako sa hapon na amoy virgin coconut oil!

Siya na yata ang pinakagwapong lalaking amoy virgin coconut oil! I am fine even if
he's not manly! Even if he doesn't have broad muscles or abs! Amoy virgin coconut
oil naman siya! And those eyes... kahit hindi intimidating! Kahit mukhang inaantok
lang siya at kulang sa tulog! It's fucking okay with me!

I am already screaming on my mind.

Ang hirap titigan ni Seiji sa malapitan. His small gestures, expressions, soft
voice is damn melting my heart. Sobrang hinhin ng bawat galaw niya. Ramdam na
ramdam ko iyong bilis ng tibok ng puso ko. Halos hindi ako makahinga ng maayos
habang pinagmamasdan ko siya.

He's like an innocent pale white rabbit trapped by a big yellow cat.

With his freezy looking hair yet soft when spreading on the white sands, his
averting eyes, his pale skin with the sunlight, his arms flopped on his sides,
dancing shadows of trees on his face... and those lips na minsan lang bumuka.

Tang ina... gwapo talaga... gwapo talaga. Help me...

He isn't my ideal type, and I never imagined that I would admire someone like
him... but... this boy is killing me softly.

It's okay if this island didn't bless me a man... but a gentle boy, a soft boy on
the sand... ipipilit ko na lang ang steamy scenes namin! Yes! Ipipilit ko na lang!
Kahit himatayin siya bigla, gigisingin ko na lang ulit!

"Feiku..." he said with his prodded lips. Nag-iwas siya ng tingin.

Halos mapatili ako. Ngumuso si Seiji!

Hindi ko na napigilan ang sarili ko, nanghina na talaga ang braso ko sa kilig sa
kanya. I landed on his chest again. He tried to push me, but I forced myself on
him.
Nakahilig iyong mukha ko sa dibdib niya habang pilit niya akong itinutulak, pero
mas pinag-igi ko ang pagyakap sa kanya. Minsan lang ako makalapit sa kanya, tatakbo
na naman siya kapag nakawala siya sa akin.

So, I played my forefinger on his chest, made a tiny circle on it while calling him
with our baby names. Syempre, ilang beses niyang tinatabig iyong daliri ko sa
dibdib niya, mga sampung beses niyang iyong ginawa hanggang sa napagod siya.

He sighed in defeat.

Nakabuka na ang mga braso niya sa buhangin habang nakatanaw siya sa kalangitan.
Pinabayaan na niya ako dahil alam niyang wala na siyang magagawa.

Gusto rin naman kasi... pabebe lang.

"Kureiji..."

I continued with my forefinger, doing circles on his chest. Kahit medyo bothered na
ako, nati-trace ko na iyong rib cage niya talaga!

"How do we call each other na? Should I call you baby? Babe? Honey? My loves?"

"Kureiji... kureiji..." tinabig niya ulit ang daliri ko.

When I looked at him, hindi siya pwedeng pang-babe or honey. Baby is too common, my
loves is weird... how about sweetheart? Napangiwi ako, baka mapulupot pa ang dila
niya.

"Bebe na lang..."

Tumigil ako sa paglalaro sa dibdib niya. Inilagay ko ang braso ko sa dibdib niya at
pinagkrus ko iyon para suportahan ang bigat ko.

I saw him grimace. Mabigat na ba talaga ako o talagang mangangalas na ang rib cage
niya?

"From now on, we bebe each other, alright?"

Hindi siya sumasagot. Sobrang salubong na iyong kilay niya sa akin. Lumawak lang
ang ngisi ko sa kanya.

He panicked when he saw how I slowly lowered my head on him. He tilted his face on
the right side to avoid me, but I stopped when our faces were inches away. The tip
of my nose can feel his cheek.

"Bebe..." I whispered.

Only his eyes moved to look at me. "Bebe..." ulit ko.

I don't know if he can understand my word or it was because of my flirting way. But
I could see how Seiji Matsumoto's face turned crimson.

My bebe is blushing!

Chapter 8 - Chapter 6
Chapter 6

First laughter
I wasn't expecting a sweet scene after the assault I made on him a while ago. Kahit
siguro himatayin akong tunay rito sa pwesto ko, hindi na siya tatakbo para lumapit
sa akin.

Ang laki ng galit sa akin ni Seiji, na sa tuwing nagtatama ang mga mata namin,
lilingon siya sa ibang direksyon habang kung anu-ano ang sinasabi. Of course, I
couldn't understand that!

But he was blushing, 'di ba?

Gano'n siguro talaga kapag hapon ka at amoy virgin coconut oil. Nasa in denial
stage pa rin siguro siya, or maybe he is still not aware of our past. But I am sure
about it!

I hugged my legs and dreamily placed my face on my knees. Naningkit ang mga mata ko
habang nakatitig kay Seiji na nakaupo sa malayo. Nililipad ng hangin iyong buhok
niya na takot sa shampoo.

Siya talaga iyong sundalong hapon na may hawak ng mahabang baril na biglang pumasok
sa mansion naming mga Rosilla.

He was holding that ruthless gun with a long metal spear on its nose, he was
determined to follow his superiors' command, but right after his eyes laid on my
beautiful face, his thoughts rattled.

Iba na ang gusto niyang ibaril sa akin.

"Oh gosh, bebe naman!"

Napatili ako sa pwesto ko at halos mapapadyak ako sa pagkakaupo ko habang

kinikilig.

He glanced at me. He shook his head disapprovingly. Alam kong nagkukunwari lang
siya sa mga oras na 'to! He's still thinking of me and his fantasies towards me.

"Si bebe talaga! Ang wild na simula pa lang ng panahon ng mga hapon!" napahawak ako
sa magkabilang pisngi ko.

Our first love bloomed during the Japanese colonization. Naudlot nga lang dahil
malamya siyang sundalo.

My stomach growled. Nagugutom na talaga ako. Mahina naman akong kumain at matagal
pa talaga ako bago magutom, but it's almost two days! Tama ba bilang ko?

I sighed. Mamaya ko na lang siguro siya uulit kukulitin, mga after forty-seven
minutes.

I need to find food. But how?

Nang lumingon ako sa kanya, nagsimula na rin akong magtaka. Hindi ba siya
nagugutom?

Alam kong hindi na rin siya maniniwala sa acting skills ko. But well... I have
other ways of acting, hindi lang naman pagkahimatay ang kaya kong gawin. Pero
kailangan ko muna sigurong palamigin ang ulo niya.

But we really need. Hindi ko alam kung paano maghanap ng pagkain dito sa isla na
'to.
How can I approach him, then?

Kung apat na dipa ang layo namin kanina, ngayon ay anim o pitong dipa na yata.

"S-Seiji..."

Hindi siya lumingon.

"Seiji!" mas malakas na sigaw ko. Hindi pa rin siya lumilingon.

"Bebe!"

Tinakpan na niya ang tenga niya. Wala nang tigil sa pag-iingay ang tiyan ko. This
is so unladylike! Kaya tumayo na ako at sinubukang humakbang ng dahan-dahan patungo
kay Seiji. Bigla agad siyang tumayo at parang handa na namang tumakbo mula sa akin.

"Gosh!"

Bakit wala man lang character development ang male lead ko na 'to?

Dapat ngayon ay naghahabulan na kami sa tabing dagat. Seiji Matsumoto, with his
chinito eyes and small laughter while chasing me. And the beautiful and sexy, Sidra
Everleigh, giggling while running away from him.

"Bebe, stop chasing me... enough! Maaga pa! It tickles... you know... oh my
gosh..."

And then, he'd trap me on the sand with his hands tightly gripping on my wrist. He
would caress the strands of my hair on my face, his eyes will wander down on my
lips, and he will softly whisper his love for me.

I bit my lower lip. Iritado akong napapadyak sa buhangin dahil sobrang layo ng
nangyayari ngayon sa gusto ko. Dahil ang lalaking dapat hahabol sa akin, lagi nang
tumatakbo kapag lumalapit ako.

I carefully extended my arms and made a few steps. I wanted to show that I was not
as aggressive as before. Gutom na talaga kasi ako.

"Bebe, I am hungry..." itinuro ko ang tiyan ko.

Kumunot noo niya. "Hungry... we need to eat. I just realized that we're not going
to survive if we landi each other lang..."

I gave him an action na parang kumakain ako. "Eat..."

"Tabetai?"

Gago 'to. Hindi ko nga siya maintindihan, e! Gutom na nga ako!

"Eat! Food! Hungry!"

Nang makita niya siguro na parang mababaliw na ako sa pagpapaintindi sa kanya,

bigla na siyang tumayo. Tinalikuran niya ako at nagsimula siyang maglakad.

Umawang ang bibig ko. Hindi niya talaga ako papansinin dito? Hindi niya talaga na-
gets? Nagugutom na 'ko! I am not familiar with the Japanese trees, plants! Baka
lason makain ko!

Nakatayo lang ako sa pwesto ko, para na akong maiiyak habang nakatitig sa kanya.
I was about to wipe my fake tears when he suddenly looked back at me. "Huh?
Kureiji, ikimashou..."

"W-What?"

And then, Seiji Matsumoto, for the first time, made an action for me. He lifted his
hand and waved it towards him. Pinapasunod niya ako sa kanya!

Halos mapatalon ako sa tuwa.

Nang medyo malapit na ako sa kanya, inangat niyang muli ako kamay niya sa harap ko.
"Sutoppu."

"Sutoppu?" ulit ko. Nagkatitigan kami saglit habang nakaangat pa rin ang kamay
niya. Until I finally got his message. Ilang beses akong tumango. Gusto pala ng
distansya ng hapon.

I sweetly smiled at him. "Alright, bebe!"

Pansin ko na saglit siya natigilan sa reaksyon ko. Akala niya siguro magpupumilit
ako. He slowly turned his back again and returned walking ahead of me.

Pero sobrang bagal talaga ni Seiji kumilos. Mas mahinhin pa siya sa akin talaga.

Habang naglalakad siya, pinagmamasdan kong maigi ang likuran niya. Alright, he's
not sobrang payat naman talaga. Nasanay lang talaga ako sa mga lalaking umaaligid
sa akin na may flexing muscles at abs. Na kapag pinawisan, ulam na talaga.

Si Seiji kasi kapag pinapawisan, parang inosenteng gwapong lalaki na naiwan lang
ang towel sa bahay. He's not hot, but super cute! Parang siyang basang sisiw na
sobrang gwapo. Isa pa sa kanya, he's not conscious. Wala talaga siyang pakialam sa
iniisip ko sa kanya kahit sabog buhok niya, amoy langis siya at parang basahan na
iyong damit niya.

Inaamin ko na exaggerated na 'ko sa rib cage niya! Nakakaasar na kasi siya minsan,
so iyon na lang ang pampalubag loob ko.

Nang lumingon na siya sa kagubatan ng isla, bigla akong kinabahan. Sigurado pa siya
na may distance pa kami?

"S-Seiji... I am scared. Can I come near you na lang? I promise, I will not assault
you. I'll be gentle."

Lumingon siya sa akin pabalik. Of course, hindi na naman ako naintindihan. Itinuro
ko ang gubat ng isla, niyakap ko ang sarili ko at ilang beses akong umiling. I
tried my best to look scared.

"Scared, afraid... what else? Gosh!"

"Kowai?"

"Malay ko sa kowai na 'yan! Peste ka!"

We both looked conflicted. It's so frustrating. We can't understand each other.

"Natatakot talaga ako, Seiji. Scared!" mas niyakap ko ang sarili ko at kumunot ang
noo roon sa gubat.

"Hai... wakatta..."
Seiji Matsumoto is quite improving. Nagsasalita na siya sa akin, iyon nga lang,
hindi ko talaga maintindihan. Ngayon ako nagsisi na hindi ako nagpaturo kay Akio.

My lips pursed. Akio... I hope he's well.

Nanlaki ang mga mata ko nang ilahad niya ang kamay niya sa akin. "Oh my gosh,
holding hands?"

Bago pa magbago ang ihip ng hangin, nagmadali na akong tumakbo papalapit sa kanya.
I was about to reach his hand, when he moved it away. "Damn you."

Pinalapit lang pala ako!

As if naman may magagawa ang payat niyang katawan kapag may amazona riyan sa loob!
Mas malakas pa nga ako sa kanya, e!

Pero hindi ko mapigilan humawak sa long sleeves niyang amoy langis. Maliit nga lang
ang pagkakahawak ko roon dahil baka bigla siyang tumakbo. Nag-alangan pa nga ako
dahil tumingin siya roon ng isang minuto.

Loading talaga 'tong si Seiji.

At nang sandaling pumasok na nga kami sa gubat, hindi ko na napigilan ang sarili
ko. Ang maliit na hawak ko, iniyakap ko na sa braso niya. "Dapat hindi na talaga
ako sumama! Sumasayad sa skin ko yung grasses! My gosh, my million-dollar skin,
bebe!" iritado kong inihahampas ang kamay ko sa matataas na halaman.

"Eww, may natapakan ako bebe. Ouch! Oh my gosh, this forest will kill me! Bebe, my
skin!" umiiyak na ako habang mariin nakayakap sa braso niya.

"Kureiji, urusai!"

Napatili ako nang makaramdam ako ng hapdi sa likod ko. "Ouch! My back, bebe!"
Feeling ko, hihimatayin na talaga ako.

Bigla akong kumalas ng yakap sa kanya at tumalikod ako sa kanya. "Bebe, my back!
Look! Did something bite on it? Ouch, bebe... save me..." pawisang sabi ko.

Nagtataasan ang balahibo ko. Halos mangisay ang sa sobrang diri, baka magkaroon ako
ng pilat. Oh no...

Sidra Everleigh minus 0.003% of her beauty.

Halos hindi maipinta ang mukha ni Seiji habang nakasilip ako sa kanya at itinuturo
ang likod ko.

Dahil nakatitig lang siya sa akin, hinampas ko na ang braso niya na agad niyang
hinimas. "Look nga kasi!" pilit kong itinuro ang likod ko.

"Doko?"

Itinaas niya iyong kanang kamay niya sa pinakamabagal na paraan. His fingers were
hesitant to point my back. Ilang beses na akong napapadyak sa sobrang bagal niya.

Hindi niya ba nakikita na stress na stress na ako?!

"Bebe, here! I can't reach it! Look if the scratch is one inch? One centimeter? Two
centimeters? Gosh, I'm dying..."
Nagtuturuan kami ni Seiji sa aking likuran nang kapwa kami may marinig na hindi
tama. Halos sabay yumuko ang mga ulo namin sa baba at kusa nang bumaba ang mga
kamay namin.

Nanlamig ang buong katawan ko. My teeth suddenly cluttered. Ramdam kong humawak sa
magkabilang braso ko si Seiji nang dahan-dahan.

He started to whisper something on me, gusto kong maiyak at kiligin dahil sobrang
lambot niyon para kumalma ako. Pero hindi ko talaga maintindihan.

"Kureiji... yukkuri..." sabay kaming humakbang ni Seiji paatras habang unti-unting

gumagapang ang ahas papalapit sa amin.

Ramdam ko rin iyong lamig ng kamay niya sa akin. Damn, this soft boy has the
softest hands! "S-Seiji..."

Nakadalawang hakbang kaming dalawa ni Seiji paatras habang nakaalalay siya sa

likuran ko, pero nang sandaling may marinig kaming isa pang ingay mula sa kanan,
hindi ko na napigilan ang pagtili ko.

"Ayoko na!"

"Kureiji!"

Bigla na akong tumalon sa kanya, nabulahaw ang dalawang ahas kaya mas bumilis ang
paggapang nila patungo sa amin. Hindi ko alam kung saan kumuha ng lakas ang payat
na katawan ni Seiji, pero nagawa niya akong saluhin at buhatin.

Ang mabagal na si Seiji Matsumoto, sa unang pagkakataon ay nakita kong desperadong

tumakbo, hindi papalayo sa akin kundi sa dalawang malaking ahas.

He carried me in a bridal position. Wala akong tigil sa pagsigaw habang iba't ibang
klase ng halaman ang tumatama sa katawan namin.

"Kureiji! Kureiji!" paulit-ulit niyang sigaw habang tumatakbo.

Ilang beses pa rin siyang halos maubo dahil sa mahigpit na yakap ko sa leeg niya.
"Bebe, faster! Oh... ah..." sabi ko habang may tumatamang mga halaman sa katawan
namin.

"Urusai!"

Nang kapwa na kami nakakita ng liwanag mula sa labas ng gubat, ramdam ko na mas
bumilis ang takbo niya. He panicked as well!

At nang sandaling abot kamay na namin ang liwanag, doon na bumigay ang binti ni
Seiji, napaggulong-gulong kaming dalawa sa buhangin.

"Shit! Ouch..."

Gusto ko sanang magkayakap pa kami sa buhanginan dahil sa bagsak na iyon, pero

magkahiwalay na kami. Kapwa kami nakalugmok sa buhangin, humihingal at nakatulala
sa kalangitan.

Wala sa sarili akong lumingon kay Seiji na nakatanaw pa rin sa langit. His chest
was heaving heavily. Hindi ko na hinintay na lumingon siya sa akin dahil siguradong
kukunot lang ang noo niya sa akin.
He will blame me for sure! Pero masisisi niya ba ako? Alangan naman na hindi ako
magulat. Ahas iyon! Dalawa pa! Gago siya.

I bit my lower lip. Pero gutom na gutom na talaga ako. We need food, hindi namin
maitutuloy ang magandang pag-iibigan namin kapag namatay kami sa gutom.

Flirting is not nakakabusog din naman kasi...

Nanlalamya akong lumingon kay Seiji. Nanatili kaming nakahiga sa buhangin, pagod na
pagod ako kahit buhat niya lang ako. Pero alam kong mas pagod siya, sa katawan niya
ba namang iyan?

But he should exercise for our future! Para ma-push ang mature scenes namin. Yes!

Wala akong pakialam kahit ramdam niyang nakatitig ako sa kanya. Hindi rin naman
siya lilingon... pero saglit akong napasinghap nang mapansin ko na mabagal niyang
iginalaw ang kanyang ulo.

When our eyes locked, as our hearts continued to pound heavily, sweats glistening
to our faces, birds chirping above us, and waves witnessing our adventures...

Seiji Matsumoto and I laughed together.

And suddenly, I couldn't hear anything but the warm sounds of his laugher... 

Chapter 9 - Chapter 7
AN/ I copied a link for Eve and Seiji's theme song. You may hear it! Haha

Chapter 7

Tent

Before I finally entertain the tingling sensation I had felt when I heard his soft
laughter, I immediately shook myself. I got up from the sand and tried to look for
something to divert my attention.

Seiji's existence here on this island is my biggest diversion away from loneliness,
na halip na sobra kong balutin ang sarili ko sa kalungkutan at sa sunud-sunod na
kamalasang nararanasan ko, pinipilit kong maging masaya at humanap ng bagay na
hindi magpapabigat sa dibdib ko.

I might be happy in front of everyone, pero hindi nila alam na pagod na pagod na
pagod na akong gumalaw sa mundong punung-puno ng panghuhusga.

Ang hirap maging sikat. Ang hirap magkamali... ang hirap maging dapat perpekto,
katangian na hinihiling ng lahat.

But no one's perfect, right? Artista lang ako. Nagkakamali... pero iyon ang pilit
gustong makita ng lahat sa akin.

Maybe... maybe in this island... maybe in this tragedy I can breathe for a while.
Na ang trahedyang ito na sa halip magdagdag ng sama ng loob sa akin— ay magdala ng
magandang alaala.

Hindi ko man sabihin kay Akio noon, alam ko sa sarili ko na hanggang ngayon ay
hindi pa rin ako nakakaahon sa nakaraang dagok sa karera ko. I wasn't really happy.
But I am trying and doing my best to make myself happy.

Sidra Everleigh Rosilla, a beautiful girl who's always looking at the bright side.
At si Seiji... maybe he's the bright side in this island. Hindi ko man maintindihan
ang lengguwahe niya.

"Kureiji..."

"Yes, be?"

Lumingon ako sa kanya. May itinuturo ang hapon sa akin at nang sandaling tumingin
ako roon, nanlaki ang mga mata ko. A tent!

Nagmadali na akong tumayo at sumunod sa kanya sa paglalakad.

Halos magtatalon-talon pa ako sa pagsunod sa paglalakad niya. Namamalikmata ba

kami? Totoo ba ang nakikita ko?

Kapwa kami tumigil sa tent na hindi na maayos ang pagkakatayo, pansin ko na rin
punung-puno na iyon na alikabok.

Mariin akong napapikit. Matagal na ang tent na ito rito. Pero bakit iniwan na lang
basta?

Si Seiji ay mas lumapit tent hanggang sa sumilip na siya sa loob. Hindi ko alam
kung bakit bigla akong kinabahan habang palinga-linga ako sa paligid. Bakit may
mag-iiwan ng tent dito ng basta na lang?

Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko at kusa kong nayakap ang sarili, biglang
nagtaasan ang lahat ng balahibo ko. Kaya nagmadali na rin akong pumasok sa loob ng
tent.

"Seiji! I think there's something wrong in here..." agad kong iniyakap ang braso ko
sa kanya habang nakatitig ako sa labas ng tent.

Paano kung ang may-ari ng tent na 'to ay napatay ng mga cannibal? Oh my gosh.

"Kureiji!" marahas niyang inagaw ang braso niya sa akin. Nang lumingon ako sa kanya
ay may hawak na siyang itim na bag.

Napasinghap ako. Even the bags! The owners left their bags! Hindi nila iyon
sasadyain! There is really something in wrong in this island!

"S-Seiji... I am scared..." I tugged his almost brown long sleeve.

Dalawang itim na bag ang nasa loob ng tent at halatang matagal na rin ang mga iyon
dito dahil napupuno na rin ng alikabok.

"Kore..." inabot niya sa akin ang isang bag. Itinuro niya ang zipper at inikot niya
sa ere ang isang daliri niya.

Nag-sign language na sa akin ang hapon. "Got it." Tumango ako na rin ako.

Kapwa na kami nagbukas ng bag at tiningnan ang laman niyon. At nagliwanag ang mga
mata ko nang may makita akong mga de lata.

"Gosh, Seiji..." isa-isa kong inilabas iyong mga de lata. Tumigil siya sa pagtingin
sa bag na hawak niya at tiningnan niya isa-isa ang mga iyon.

Akala ko ay flavor ng tuna ang tinitingnan niya, pero nang silipin ko ang
tinitingnan niya, expiration date pala.
"Okay." Ani niya. He made a circle shape through his thumb and forefinger. Muli
akong tumango. Gano'n pala ang okay ng mga hapon? Thumbs up kasi ang alam ko.

Pero ang galing niya, ah? Tanda niya pa ang date ngayon?

Nawala sandali ang takot at pagtataka ko dahil sa pagbubukas namin ni Seiji ng bag.
May tig-tatlong bote pa ng mineral water, mayroon din silang water filter at ilang
damit. Even toiletries! Mukhang hindi lang ilang araw ang dapat itatagal ng mga
taong may-ari ng mga gamit na ito.

But what happened to them?

Pansin ko na mukhang baliktad ang bag na hawak namin ni Seiji, dahil damit ng
lalaki ang nasa akin at iyong sa babae ang sa kanya. Mag-jowa yata ang magka-
camping dapat dito.

Tuloy-tuloy pa sana ang pagbuklat ni Seiji sa bag nang may mahila siyang hindi
dapat. Natulala bigla ang inosenteng hapon sa hawak niyang itim na nighties.
Mukhang dito pa sana magho-honeymoon iyong mga may-ari ng tent.

Agad ko iyong hinablot sa kanya. "I'll use this! Thanks, be..." I gave him a smack
kiss on air.

Wala siyang reaksyon. Bumalik siya sa paghahanap sa bag. "Suplado..."

Ako naman ang nakakita ng damit panlalaki, pero sobrang laki para sa kanya. I
shrugged. Kaysa naman wala siyang pamalit doon sa putim niyang long sleeves.

Bulsa ng itim na bag ang kinapa ko, hanggang sa may makapa akong sachet. Akala ko
noong una ay shampoo, pero nang hugutin ko iyon at tumama sa aking mga mata ang
hitsura niyon, lumawak ang ngisi ko, bago ko sulyapan ang likuran ni Seiji.

Tumigil ako sa paghahalwat sa aking bag. I kneeled, placed my palms on the tent's
floor and slowly crawled towards him. Tumigil ako nang gahibla na ang labi ko sa
likuran ng tenga niya.

"Be-be..." he stiffened. Mga isang minuto siyang hindi gumalaw bago niya ibinalik
ang atensyon sa bag na hawak niya.

"Seiji, I found something interesting..." he waved his hand. Para lang siyang
nagtataboy ng langaw. Gago 'tong hapon na 'to, ah!

Bago pa niya ako tuluyang hindi pansinin, bigla kong iniharap sa kanya ang ilang
condom na nakita ko. Hindi ko man maintindihan ang sulat doon, alam ko kung ano ang
nasa loob.

"I found this..."

Natulala na naman si Seiji habang nakatitig doon. Hinintay ko muna siyang mag-
loading ng dalawang minuto bago mag-sink in sa utak niya na nilalandi ko lang naman
siya.

Suminghap siya at hinawi niya ang kamay ko. "K-Kureiji!"

Itinulak ko nga siya. "Puro ka na Kureiji! Kureiji! Itatago ko 'to! Alam kong
bibigay ka rin sa akin! Pabebe masyado!" I rolled my eyes. Pinagpatuloy ko na lang
ulit ang paghahalwat.
Nang matapos kami sa mga bag, pinalabas na rin ako ni Seiji sa tent at sinimulan
niya iyong ayusin. Gusto ko sanang tumulong sa kanya, pero lalo lang naniningkit
iyong mata niya sa akin, kaya nanuod na lang ako.

Hinintay ko siyang lumabas habang nakaupo ako sa labas. Nagulat pa ako nang tumabi
siya sa akin at nag-abot siya ng de lata. Tuna. Binigyan niya rin ako ng chopsticks
na nakita namin kanina.

"Tabemashou..." he moved his chopsticks and raised his canned food. Pinanuod ko
siyang buksan iyon. Gumaya naman ako pero hindi ko mahila talaga iyong bukasan, ang
hina ng pulso ko.

Inilagay niya sa kandungan niya iyong kinakain niya at inagaw niya ang sa akin.
Seiji Matsumoto, ang supladong hapon, hindi kilala ang shampoo at mukhang kureiji
is pinagbuksan ako ng de lata.

"Thank you..."

Hindi siya sumagot. Kinuha niya ulit ang kinakain niya at nagtuloy siya sa pagkain.
But I have another problem...

"Be... I don't know how to use chopsticks..." iniharap ko sa kanya ang chopsticks
at umiling ako sa kanya.

"Dekinai?"

Umiling lang ulit ako. "You subo me na lang, bebe..." napasinghap ako sa sinabi ko
at hindi ko napigilan ang sarili kong hampasin ang braso niya. Kung wala siyang
hawak na chopstick at de lata, siguradong hinimas na naman niya ang braso niyang
himpas ko.

Napahawak ako sa aking pisngi. "Kahit naman wild ako, bebe... I don't like subo...
gosh..."

"N-Nani?"

Ipinatong ko sa kandungan ko iyong de lata at chopstick. Yumuko ako habang nilalaro

ang dalawang dulo ng hintuturo ko. "Seiji... I am still innocent. Maybe I dressed
like this, a party girl and open minded... pero I am still..." hinampas ko ulit ang
braso niya.

"Bebe naman, I don't want to talk about this, nanliligaw ka pa lang sa akin...
gusto mo isubo ko agad..."

"Kureiji..."

"Pero kung mapilit ka... kanina mo pa akong pinipilit, eh! Sige na... you subo me
na lang—" agad nagsalubong ang kilay ko nang tahimik nang kumakain si Seiji.

Hindi na nakikinig ang gago sa akin!

"Seiji!"

Sa pagkainis ko sa kanya, nalaglag na iyong chopstick ko sa buhangin. Kapwa kami

napatitig doon ni Seiji, napabuntong hininga siya bago niya ginamit iyong chopstick
niya para kumuha ng tuna sa akin.

He pushed his chopstick in front of me. "Urusai... saisho ni taberu."

"Huh?"

Hindi na ako nakapagsalita nang subuan na nga niya ako. And yes, we silently eat
our tuna together with his chopsticks. Binigyan niya rin ako ng bote ng mineral
water nang matapos kaming kumain. Doon ko lang naramdaman na gutom na gutom na pala
talaga ako.

"Thank you, Seiji..."

Bago pa man siya malayo sa tabi ko, mabilis na akong humalik sa pisngi niya. It was
just a smack, but it was like I assaulted him. Dahil nakaupo na nga siya, natumba
pa siya.

I pouted my lips. Pulang-pula si Seiji habang tulala sa akin.

"Nakaka-offend ka na, ah? But I'll let it slide. Sinubuan mo naman ako." When I
kissed him on air, nagmadali na siyang tumayo at lumayo sa akin.

I smirked at him. Iyong akala ko okay na kami at pwede ko na siyang lambingin, lagi
pa rin siyang nagmamadaling tumakbo.

Hindi na ako lumayo sa may tent hanggang abutin ako ng hapon. It's good that the
tent was placed on a nice spot, sa umaga man o sa gabi.

Nagsisimula nang lumubog ang araw nang makita ko si Seiji na pabalik na.
Nahimasmasan na yata sa paghalik ko sa pisngi.

"Bebe, let's ligo together!"

Of course, hindi niya na naman ako naintindihan, so I gave him an action. Una nag-
swimming ako, umiling siya, nagkuskus ako ng braso, umiling ulit siya, at parang
nagsha-shower, umiling na naman.

"Kaya ganyan ang peste mong buhok, eh! Di ka naman yata naliligo!" padabog akong
pumasok sa tent at kinuha ko iyong damit ng babae.

"I'll take a bath! Don't silip me!"

Naglakad ako ng sobrang layo bago ako naging kampante at maghubad ng mamahalin kong
dress. Kumbinsido rin naman akong hindi maninilip ang pesteng hapon na iyon.

I don't know if I'll consider that tent a threat or a blessing. Sobrang

nakakapagtaka na may ganoon sa islang ito... hindi ko pa rin maiwasang hindi
matakot.

What really happened to them?

Dahil sa takot, mabilis na lang akong naligo sa dagat. I used an oversize shirt,
lacy panty na nando'n sa bag, hindi na ako nag-bra. Mas malaki ang dibdib ko sa
may-ari ng bag.

Nang makabalik ako sa tent, may siga na ng apoy si Seiji, hinanap ko ang magaling
na hapon, hayun, naliligo na rin.

When he saw me, natigil siya saglit sa pagkuskos ng braso niya at tumalikod pa sa
akin. Umirap ako.

Wala man lang kalandi-landi sa katawan ang hayop na pesteng hapon na 'to! Sa halip
na pumasok agad sa tent, pinili kong umupo sa may siga ng apoy at hantaran akong
nanuod sa panliligo niya.

Well, it's my first time to see him topless. Sa halip na kiligin ako at uhawin sa
nakikita ko, nagdadasal ako na sana matapos na siya sa panliligo, baka ubuhin pa
siya riyan sa sobrang payat niya.

Kinikilig na ako sa kanya kanina, eh. Sinubuan niya ako! Sinubuan... kahit ayaw ko,
nagpapilit talaga ako sa kanya dahil nakakahiya naman. I just gave him a smack, my
gosh!

Napasipa na ako sa pagkakaupo ko. Naasar na talaga ako sa kanya!

The trap in this island should be like this...

Beautiful Sidra Everleigh with her half-opened mouth, staring at the hottest man...
with dripping drops of water on his broad chests, throat drying v-line started to
tease her eyes as the male lead slowly walked away from the ocean...

Biglang tutunog ang theme song namin dalawa. I see red.

I suddenly felt like Laura... and he is my Massimo of 365 days. Sa pag-ahon niya sa
dagat, bigla niyang hahawiin patalikod ang basa niyang buhok habang may mariing mga
mata sa akin.

"Eve..." he will call my name huskily.

"Oh, Seiji..."

Hindi na namin kailangan ng yate! Sa tent na lang! Sa tent na lang! I was about to
open my arms for him, when reality hits at me.

Biglang umahon si Seiji Matsumoto sa dagat. Yes, it was a slow motion, dahil
mabagal naman talaga siyang kumilos, peste siya! Walang hawi-hawi ng buhok kahit
natatakpan na ang mata niya, wala siyang pake.

Sa halip na I see red of tumunog sa tenga ko, na bagay na bagay sa hotness ko at

ka-sexyhan ko, iba ang narinig ko.

Kimi no Toriko. Kimi no Toriko. Kimi no Toriko. Teen fiction nga lang pala ang
bebe ko.

Napahampas na ako sa aking noo.

At hayun na nga, natalisod pa ang leading man ko sa pag-ahon sa dagat. 

I was annoyed of him, but I can't help but smile. I can't deny the fact that Seiji
Matsumoto is the cutest and softest boy I've ever met.

Chapter 10 - Chapter 8
AN/ You may hear the other version. It's cute! Haha

Chapter 8

Dream

I tried my best to stay in my comfortable seat, near the fire to keep myself warm.
But after watching Seiji and his awesome exit from the sea, I suddenly found myself
standing and about to run towards him.
Nagdasal ako na nga ako na sana hindi siya ubuhin dahil sa panliligo niyang halos
gabi na, lalo na't ganyan pa ang katawan niya, kaso hayun na nga, natalisod naman
siya dahil sa alon.

My baby... I mean my bebe is so fragile talaga.

Bakit naman kasi laging slow motion ítong si Seiji? But well... he's pinakagwapo na
loading, and pinakagwapo na natalisod, well... bebe ko lang naman siya.

Pero dahil hindi ako marupok, bumalik ako sa pagkakaupo ko at nagkunwari akong
hindi affected at worried. Kahit muli na akong nagdadasal na umalis na siya roon sa
tabing dagat, baka umalon pa at mahagip pa siya.

Pa-simple akong nanunuod sa kanya. Lamig na lamig na iyong hapon dahil yakap na
niya ang kanyang sarili habang naglalakad patungo sa tent.

I want him to be my Massimo, looking hot and rugged in my eyes. Tututog iyong them
song namin at well... we'll play together on the sand. Pero sa tuwing tumatama ang
mata ko rito kay Seiji puro Kimi no Toriko na kanta iyong tumutugtog sa utak ko.

Gosh, basag na basag ang imagination ko kay Seiji Matsumoto!

Akala ko ay tutulog na siya at hindi na magpapakita sa akin, pero agad ng tumaas

ang kilay ko nang lumabas siya.

I expected his fresh look. Gano'n naman dapat 'di ba? Pero nang nakita ko si Seiji,
hindi ko alam kung manlalamya ako o bigla ko siyang susugurin sa cuteness niya at
pagiging walang pake talaga. Paano magmukhang bagong gising kahit kaliligo mo lang?
Well, that is Seiji Matsumoto for you.

Kung iyong oversize shirt ko, mas lalong nakadagdag ng ganda at ka-sexyhan ko.
Iyong si Seiji para kaunti na lang lilipad na. Saang bansa kaya 'to makakarating?

I waved my hair elegantly with the wind. I dramatically stretched my legs on the
sand, it glittered with silkiness and smoothness as the fire's shadows danced with
it. If I were in photoshoot, tulala na naman ang buong crew sa kagandahan ko.

I am the most desired actress of this generation, na kahit anong isuot sa akin
nagagawa kong dalhin ng walang kahirap-hirap. Even rags would look elegant with my
perfect body.

Muli kong sinulyapan si Seiji mas lalo siyang tumangkad at pumayat sa suot niya.
Iyong buhok niya na ayaw na ayaw niya talaga hawakan, hinayaan niyang kapit na
kapit. Ano ba 'tong hapon na 'to?

May hawak na ulit siyang de lata. Mabilis na nagtama iyong mga mata namin. Siya ang
unang nag-iwas, pero sa pinakamabagal na paraan. Wala pa rin naman siyang reaksyon.

He's always emotionless. Tulala o kaya ay parang wala sa sarili, lipad ang utak sa
ibang planeta o kaya'y may sarili talaga siyang mundo.

Lumapit siya sa akin at inabot niya sa akin ang panibagong tuna. Hindi ko alam kung
bakit hindi pa ako nakakaramdam ng gutom, baka nalipasan na naman ako.

Hindi ko gustong kumain pero alam kong kailangan ko kaya tinanggap ko iyon. Nang
nasa kamay ko na iyong de lata, dumistansya na ulit siya sa akin.

We let the sound of the cracking firewood overwhelmed us. Pansin ko na nagsisimula
na siyang kumain, habang nanatili akong nakatitig doon sa de lata na hindi ko alam
kung paano ko kakainin.

Can't he remember that I can't use chopsticks?

When he noticed that I wasn't eating with him, he stared at me for about two-three
minutes. Hinayaan ko muna siyang mag-loading hanggang sa maalala niya na hindi ako
marunong gumamit ng chopsticks.

He looked conflicted. Hindi niya alam kung lalapit pa ba siya sa akin, magsasalita
o kaya ay magsa-sign language na lang para magkaintindihan kami.

I pretended to be cold. Mamaya ako babawi pagpasok namin sa tent. Patay ka sa aking
hapon ka. Mahirapan ka ngayon sa akin kausapin ako.

You don't want us to ligo together? Ha! We will sleep together tonight, baby, wala
kang kawala. Mommy Eve will sleep with her baby... I mean bebe.

Since I am always the award-winning actress, I gave my whole attention at the

canned goods. I dramatically tried to open the can, since I am just pretty and
sexy, but weak I failed to open the can. I exaggeratedly sighed. I bit my lower lip
while looking at the can. Syempre mukha na akong magandang nagugutom.

I tactically glanced at Seiji and made myself looked hesitant na parang labag sa
loob ko na sumulyap sa kanya, mukha na rin siyang nahihirapan sa sitwasyon ko.
Nadadala na nang unti-unti ang baby ni Mommy ni Eve.

Ibaba ko na sana iyong canned good nang bigla nang tumayo si Seiji, medyo bumilis
ng konti ang paglalakad niya papunta sa akin at naupo na siya sa tabi ko, pero may
distansya pa rin.

Itinaas niya iyong chopstick at hinarap sa akin.

"Ashita... hashi..." iginalaw niya ang chopstick sa harapan ko. "Hashi." Ulit niya.

Tumango ako. Alright, I got it. Hashi ang tawag sa chopstick. "Renshu..." dagdag
niya. Ngumiwi ako at umiling sa kanya. Bigla tuloy akong nagutom.

Pesteng language barrier 'to!

Gusto ko lang naman ay subuan niya na ako! Bigla ba naman akong hinapon?!

"Anong renshu gago ka?"

Hirap din siya kasi hindi niya ako maintindihan. Pinag-loading ko muna siya habang
nag-iisip siya ng mababaw na salita. Kahit gaano pa kababaw ang gamitin niya wala
akong maiintindihan, malay ko ba sa lengguwahe nila.

"T-Teach..." itinuro niya ang kanyang sarili. "Hashi." Itinaas niya ang chopstick.
"Anata..." itinuro niya ako.

"Oh... tuturuan mo ako? You'll teach me?" itinuro ko ang sarili ko. He nodded.

Gosh, hinihingal ako sa usapan namin dalawa. "Now?"

Tumitig ulit siya sa akin. Iniisip niya kung anoo ang ibig sabihin ng now. "Today?"

Paano ba isa-sign language ang today?! Halos sabunutan ko ang sarili ko. Can we
just kiss? Gosh.
"Ashita..." usal niya. Ano ba ang ashita na iyan?! Hirap din siya kung paano isa-
sign language iyon.

"Ano bang ashita gago ka?!"

Ibinigay niya sa akin ang chopstick at kumuha siya ng maliit na kahoy sa buhangin.
Nagsimula na siyang magdrawing ng bilog-bilog doon.

Tatlong bilog.

"Kino. Kyo. Ashita." Sunud-sunod niyang itinuro ang bilog. Kino ang una, kyo ang
pangalawa, ashita ang pangatlo.

Hindi ko ma-gets!

"Kyo." Itinuro niya ang baba.

Naiirita na ako. "Tao ba 'to? Bagay? Hayop? Pagkain? Hapon? Ano gutom na ako ngayon
mo pa naisipan magturo?!"

"K-Kyo..." loading siya ulit. Saglit na nanlaki ang mata niya at nagliwanag ang
mukha niya. "Hai.. hai.. kyo... now."

"N-Now?" ulit ko. Hanggang sa unti-unti ko nang naiintindihan ang drawing niya.
"Today! Peste!" tumingin ako sa ibaba.

"Kino is yesterday, kyo is today and ashita is tomorrow. So tomorrow you'll teach
me how to use chopstick!" nasapo ko na ang noo ko. Sumakit ulo ko sa usapan namin
dalawa.

Can we just landi na lang?

Ngumiti ako sa kanya. "Alright, be..."

Tumango na rin siya sa akin. Kinuha na niya ang chopstick at sinubuan niya na ako
sa pagkain ko. Hindi ko muna siya nilandi dahil gutom na talaga ako, bigla pa
siyang tumakbo na hindi pa ako nabubusog.

Naubos ko iyong buong tuna. I never thought that I'd appreciate canned goods this
much. "Arigatou, be..."

Tumango muli. Nauna na siyang tumayo at naglakad na siya papalayo sa akin. I pursed
my lips before I called him.

"Bebe..."

Lumingon siya. Hindi ko na napigilan ang ngisi ko. Kilala na niya kung sino ang
bebe ko. Lumilingon na ang magaling na hapon. Dati ay hindi siya lumilingon kung
hindi Seiji ang tawag ko.

Nang mapansin niya ang ngisi ko, mabagal siyang naglihis ng mata at muling bumalik
sa paglalakad.

I giggled. Tumayo na rin ako at hinabol ko siya.

"Are we going to sleep na?"

Hindi siya sumagot. Pumasok na siya sa tent matapos niyang itabi sa lagayan ng mga
latang ubos na iyong pinagkainan ko. Hindi ako pumasok sa tent at sinilip ko lang
siya. Kumuha pala siya ng bottled water. Inabot niya sa akin.

Ngumisi na naman ako. "Ang sweet naman ng bebe ko, eh!"

Sa sobrang bagal ng mata niyang gumalaw para na siyang umiirap sa akin sa tuwing
naglilihis siyang mata. Uminom muna ako ng tubig, pumasok na rin ako sa tent at
kinuha ko iyong mouth wash na nakita ko sa bag ng babae.

Humiga na si Seiji sa dulo ng tent. Nakatagilid pa nga ako katawan niya at

nakatalikod sa gilid. Siksik na siksik siya roon na parang nagdadasal na walang
mangyaring aberya sa pagtulog niya.

Nagmadali na akong magmumog sa labas.

Since my baby subo me with his tuna, Mommy Eve will padede him. I giggled and
stomped my foot on the sand. Pinunasan ko ang labi ko bago ko sabay na hinawi ang
mahaba kong buhok.

Hindi kita patutuluging hapon ka. We didn't ligo together, huh?

I hastily zipped the tent. Sobrang sagad iyong pagkakasarado ko sa tent. Pero
hinayaan kong bukas ang second layer para may pumasok pa rin liwanag mula sa buwan.

I want to see Seiji pa rin naman. We can kapa each other naman, pero it's too early
for us pa. Light's on muna!

I glanced at him. Alam kong gising pa siya lalo nan ang mas sumiksik siya sa gilid
nang maramdaman niyang pumasok na ako.

Minsan napapaisip na rin talaga ako. Para kasing kasisilang na bata pa lang nitong
si Seiji. Well, Akio told me that he's already twenty-six, pero kung kumilos siya
para siyang kalalabas lang sa mundo. Ilang taon din ang tanda niya sa akin, pero
kung pagmamasdan, para lang talaga siyang teenager.

I envied the air here in Japan. Nakaka-young looking. But Seiji's different, may
mga hapon na rin naman ipinakilala sa akin si Akio, pero hindi naman sila kasing
bagal, pino at hinhing kumilos katulad ni Seiji.

His every action is too innocent!

"Bebe...?"

Hindi na siya gumagalaw.

Nagsimula na akong gumapang. I crawled on my palms and knees, as I slowly

approached him in his fetal position.

"Magpapadede na si Mommy Eve sa baby niya... I mean bebe..."

Habang mas lumalapit ako sa kanya mas lalong sumisiksik sa gilid si Seiji, pikit na
pikit iyong mata niya at alam kong gusto na niyang takpan ang kanyang tenga.

Pero bago pa man ako makalapit sa kanya, naupo siya agad at iniharang niya ang
isang kamay niya. "K-Kureiji! Sutoppu!"

I laughed. "Sorry, I am just kidding." Hinila ko iyong iisang kumot na nakita namin
sa loob ng tent. Humiga na ako habang nakaupo pa rin siya.

"Share?" inalok ko ang kumot. Umiling siya at sumiksik ulit sa dulo. Tinalikuran
niya ako. May ibinubulong pa siya hindi ko naman maintindihan.

Hinayaan ko muna siyang makahinga ng ilang minuto bago ako umusod sa tabi niya.
Bago pa siya makagalaw, naglagay na ako ng kumot sa katawan niya. Isiniksik ko rin
ang sarili ko sa likuran niya kaya walang siyang ibang pinagpilian kundi hindi
gumalaw sa gilid.

"Kureiji..."

"What is Kureiji? My loves? Beautiful? Sexy?"

Unti-unti kong iniyakap ang braso ko sa kanya, hanggang sa ipatong ko ang legs ko
sa kanya. Naggagalaw siya pero mas humigpit ang yakap ko.

"Bebe... let's sleep na lang. It's cold. This is body heat."

Idinikit ko ang mukha ko sa likuran niya. Buti na lang at hindi spinal cord ang
nararamdaman ko. Mas idinikit ko pa ang tungki ng ilong ko sa kanya.

Hindi na siya amoy virgin coconut oil. Amoy tubig dagat na si bebe...

"Bebe, you want me to apply you oil?"

Hindi ba nilalagyan ng oil sa dibdib o kaya likuran ang mga baby kapag bagong ligo
para hindi ubuhin?

"Mommy Eve will apply you oil if you want..."

I giggled. Mas humigpit ang yakap ko sa kanya. "Basta sa likod lang at dibdib,
bebe, ah? Teen fiction ka lang, eh... bawal sa ibang parte..."

Ramdam ko na tinatanggal na niya ang braso ko. "Bebe..."

"Kureiji!"

Itinulak niya na talaga ako. Tawa ako nang tawa habang nagmamadali siyang lumabas
ng tent. Alam ko naman na hindi niya naiintindihan ang mga sinasabi ko, but the
fact that my whole sexiness was on his back...

Nagbibinata pa rin talaga ang baby ko...

Hindi na bumalik si Seiji sa loob ng tent hanggang sa makatulog na ako. Hindi na

nawala ang ngisi sa labi ko, mabuti na lang talaga at hindi nagkatotoo ang sumpa ko
sa kanya.

What will happen to my bebe if a real amazona will feast on him here? Mabuti na
lang talaga at ako ang kasama niya.

When I woke up beautifully in the morning, my smile widened immediately when I

turned my head. Nasa dulo na ulit si Seiji, stressfully sleeping, yet looking so
innocent.

Tipid akong gumalaw at mas inilapit ko ang sarili ko sa kanya. Ilang mura ang
kumawala sa isip ko. Tang ina... sobrang gwapo talaga.

I almost took my breath away when he pouted his lips, and whispered something
unexpected with his eyes closed.

"Kureiji kirei...ie kureiji..."

I blinked at lot of times. Habang titig na titig sa kanya. Nagising ba siya?
Nagising ko ba siya? Halos mapahawak ako sa dibdib ko sa sobrang bilis na tibok ng
puso ko.

Hindi ako gumalaw sa pwesto ko at nanatili akong pinagmamasdan siya. But he's still
peacefully asleep!

Pilit kong pinigilan ang sarili kong halikan siya sa mga oras na iyon. Dahil alam
ko ang ibig sabihin ng salitang iyon. He mentioned it when he's gazing the stars,
the Japanese businessmen told it when they saw me...

Seiji Matsumoto is dreaming of me... with the word kirei left from his lips.

Hindi ko na rin napigilan ang sarili ko. I planted a soft kiss on his forehead.
"Ohayo, be..."

I bit my lower lip. Bago ko pa talaga siya magising, dumistansya na ako sa kanya.
Baka manggigil pa ako!

I left him peacefully asleep inside our tent with my blushing face welcoming the
beautiful sunrise.

I've been receiving endless compliments since I started my career in showbiz, but I
never experienced this kind of aftershock because of one single word.

Sumulyap ulit ako sa tent at tumaas ang sulok ng labi ko. "Marunong ka naman pala
tumingin ng maganda..."

Chapter 11 - Chapter 9
Chapter 9

Kirei

"What a beautiful morning for the beautiful, sexy, flawless, and lovable woman like
me!" I opened my arms widely as I welcomed the morning sea breeze with the warmth
of the sunrise.

I felt like I had received an offer of another endorsement project right after I
heard Seiji's dreaming whisper.

Pabebeng hapon na 'yon! Pinanaginipan naman pala ako!

Halos mapatalon ako sa posisyon ko habang sapo ko iyong magkabilang pisngi ko. I
don't know if it was because of the sunlight, but my face was really on heat. I
suddenly felt like a teenager who got noticed by her super handsome crush.

Bago pa man magising si Seiji nagmadali na akong ayusin ang sarili ko. Alam kong
maganda na ako, pero mas mabuti kung mas maganda, 'di ba?

Mabuti na nga lang at kumpleto iyong mga gamit sa bag ng babae na nakaiwan sa tent.
Well, the tent and the loots inside it was still unknown to us, pero pahihirapan ko
pa bang isipin kung ano ang nangyari sa mga may-ari? Tatakutin ko pa ba ang sarili
ko o kaya'y pasasakitin ang ulo ko kung pwede na lumandi na lang ako?

While I am here inside this I don't know where island, I vowed to myself not to
feel down or sad. I'll make myself the happiest woman inside the arms of her
bebe...
While waiting for the rescue, Seiji and the beautiful Eve will landi each other.
Tuturuan niya akong gumamit ng hashi? I'll turo him too! Mommy Eve will turo her
bebe how to landi...

I am so excited! Lalo na nang malaman kong in-denial na lang siya. Like duh? Sino
ba ang hindi mahuhulog sa kamandag ko? Kahit lalaking amoy virgin coconut oil with
greasy hair and mahinhin na kumilos is bibigay rin sa akin.

The power of Mommy Eve!

Nang sandaling marinig ko iyong ingay sa pagbubukas ng tent, halos mapatalon ako sa
tuwa. Gising na!

Malawak ang ngiti kong lumingon sa kalalabas na hapon. Just like the usual, Seiji,
my bebe and his symbolic messy and oily hair... sobrang pogi!

"Be!"

Tawag ko pa lang sa kanya halos mawalan na siya ng balanse.

Hindi ko na siya hinayaan pang mag-iwas ng tingin sa akin, halos tumakbo na ako
patungo sa kanya, huli na bago siya makaalis sa posisyon niya, agad kong itinapon
ang sarili ko sa kanya at mabilis kumawit ang mga braso ko sa batok niya. Dahil sa
tangkad niya, hindi na lumapat ang mga paa ko sa buhangin, nakasabit tuloy ako sa
kanya. 

Muntik na kaming matumbang dalawa pero mabilis din niyang naalalayan ang sarili
niya. Improving na si Bebe Seiji sa pagsalo sa akin!

Pero nanatiling hindi gumagalaw ang mga kamay niya. Frozen as usual. 

I smiled sweetly at him. He's poker face na naman! Hindi siya nakatingin sa akin,
nakatagilid ang mukha niya. "Hayai ne... kureiji..."

Hinabol ko ang mga mata niya. I tilted my head to meet his gaze, and he immediately
moved his head on the other side. Halos sampung beses kaming naghabulan ng galaw ng
ulo hanggang sa mapagod rin siya at sinalubong na nga niya ang mata ko.

"Na.Ni?" gigil na yata.

"Ohayo, my Seiji Massimo! Oh... I mean Matsumoto..."

"Ohayo." Sinimulan niyang tanggalin iyong braso ko sa kanya. Nang matanggal niya
iyon, mas idinikit ko ang sarili ko sa kanya para hindi siya makawala. Muli kong
inangat ang mga kamay ko para sapuhin ang mukha niya.

Nanlaki ang mga mata niya. "K-Kureiji!" hindi pa rin naman siya makawala sa akin.

Halos tumiyad ako para lang maabot siya. I tilted his head side by side like I was
keenly scanning an important experiment. Until I finally bit my lower lip because
of super kilig.

Halos mapapadyak na naman ako sa buhangin habang madiin ko siyang pinagmamasdan.

"Kaya pala nalito ako, bebe, e! Kaunti na lang ang difference n'yo ni Massimo!
Nakakalito na kayo, baby..." sabi na! Kaya pala parang pamilyar ang hitsura ni
Seiji... ako si Laura at siya si Massimo...

His lips prodded. Mas naging desperado siyang makawala sa akin. "Hayai... K-
Kureiji..."

Dahil parang hirap-hirap na talaga siya, mabilis lang akong tumalon patungo sa
kanya. I gave him a peak on his cheeks. Kasabay ng paghiwalay ko sa kanya ay
pagtumba niya sa buhangin.

He gasped while looking at me. Hawak niya iyong pisngi niya. "K-Kureiji!"

Ngumisi lang ako sa kanya at inilagay ko ang dalawang palad ko sa ilalim ng mukha
ko. I want to emphasize my beautiful face.

"But kirei... right?"

Nag-iwas siya ng tingin sa akin sa pinakamabagal na paraan. Para talaga siyang

umiirap sa akin kapag ginagawa niya iyon. Nagmadali na siyang tumayo mula sa
buhangin at mabilis na naglakad papalayo sa akin.

Hinayaan ko munang huminga ng ilang minuto si Seiji matapos siyang maghilamos sa

dagat. I saw him gargled his mouth wash din. Pero hindi niya talaga ginalaw iyong
buhok niya. Minsan napapaisip ako na baka mapahayan na iyon ng mga ibon.

He told me that he's going to teach me how to use hashi raw, kaso dahil hinaras ko
na naman siya ng agang-aga, mukhang mahihirapan na naman akong lumapit sa kanya.
Lalo na sa tuwing nagtatama ang mga mata namin, kahit sa malayo kitang-kita ko ang
pagsama ng timpla ng mukha niya at pabulong-bulong.

Kahit isigaw pa niya, hindi ko maiintindihan!

"Bebe Seiji... hungry! Tabetai!" gusto kong palakpakan ang sarili ko. May natandaan
na akong word. Masyadong madaya lang itong si Seiji, bakit kailangan na ako ang
mag-adjust?

Sumama lang ang tingin niya sa akin. Isa lang ang hawak niyang de lata at wala na
siyang pake sa akin kahit magutom ako.

"Wow! If I know you're not just kissing me in your dreams!"

Nagpatuloy lang siya sa pagkain at hindi pagpansin sa akin. Nakailang mura ako sa
isip ko. My gosh... wala ba talagang landi sa katawan ang hapon na 'to?

Sobrang in denial naman niya!

Nang mapansin niya na gumagalaw na ako sa pwesto ko, mas naging alerto siya at
nagsimula na rin siyang tumayo. Halos sabunutan ko ang sarili ko nang humarap ako
sa kanya.

"Seiji naman, e! I am hungry! You told me that you're going to teach me hashi..."
hinawakan ko ang tiyan ko na parang mamamatay na ako sa gutom.

Inilapag niya sa may malaking bato iyong de lata at chopstick, pagkatapos ay

itinuro sa akin. "But I don't know how to use it!" I said frustratingly.

Nagmatigas siya at nag-iwas lang ng tingin sa akin. Wow! Just for a peak? Dapat
matuwa siya dahil hinalikan ko siya!

"Fine! I will not eat!"

I used one of my favorite scenes before. Dahil biglang humangin mas lalong
nagkaroon ng background effect iyong pag-arte ko. I dramatically covered my eyes
with my right arm and ran away from him with my hair swirling with the wind. 

"Matte... Kurei—" hindi ko na natapos marinig iyong paghahapon niya dahil sa

pagtakbo ko.

Pinili kong iyong posisyon na malayo pero nakikita niya pa rin ako. Sinapo ko ang
mukha ko at hinayaan kong yumugyog ang balikat ko para makita niya kahit malaki ang
distansya namin na umiiyak ako, kahit hindi naman talaga.

I didn't wait for that long when I heard his hesitant footsteps. Isa sa dahilan
kung bakit attracted rin ako sa kanya ay dahil sa ugali niya.

Seiji Matsumoto isn't just a soft, cute and innocent one, he's also so kind...

"K-Kureiji..."

Iniharang ko iyong kamay ko sa pwesto niya habang hindi pa rin ako lumilingon sa
kanya. "Don't mind me. I will never bother you anymore. Tabetai no..." umiling na
lang ako para makuha niya ang ibig sabihin ko na hindi na ako kakain.

"G-Gomen..."

Hinahapon na niya na naman ako. Mas lalo talaga akong nagugutom!

"Kureiji... gomen..."

Sorry ba iyon? Nakaka-stress talaga ang language barrier namin! Kung

nagkakaintindihan lang siguro kami, mas madali itong paglandi ko sa kanya!

"Kureiji..."

"Alright! Fine!"

Umusod ako sa inuupuan kong bato at tinapik ko iyon ng dalawang beses. Of course,
he's hesitant again, pero nag tapikin ko ulit iyon, tumabi na siya sa akin. May
dala na pala siyang mineral water at de lata.

Hindi ko talaga siya nilandi habang sinusubuan niya ako, nakakunot ang noo ko at
hindi ko siya tinitingnan kapag nagsusubo siya. But he looked so guilty!

So cute...

Nang matapos akong kumain, ako ang unang tumayo at tinalikuran ko siya. Well,
acting cold is not for me talaga... pero syempre kailangan may maiba sa relasyon
namin dalawa.

Hindi pwedeng ako lagi ang humahabol at sumusuyo. Medyo nakailang hakbang na ako
papalayo sa kanya nang maisipan kong sumulyap sa kanya.

And there, my bebe, still seated on our rock while scratching his messy hair. He's
like a wounded puppy who was just left behind by his master.

I bit my lower lip. Kawawa naman ang bebe ko...

So, I ran back at him and embraced tightly embraced him. Natumba muli kaming dalawa
sa buhangin at nabitawan niya iyong chopsticks at lata.

Para naman siyang nabaril habang nakahilata iyong dalawang braso niya sa buhangin,
plus my sexy body above him.
"You're forgiven, bebe..." nag-iwas siya ng tingin sa akin, pero pansin ko ang
pagpipilit niyang hindi ngumiti lalo na't mas sumingkit iyong mata niya. Gosh!

I buried my face on his chest because of my super kilig.

"Feiku..."

Ngumisi lang ako sa kanya. Hinayaan kong nakapatong ang dalawang braso ko sa dibdib
niya habang feel na feel ko ang paghilata sa payat niyang katawan. I even swayed my
legs on air as I freely gazed at his innocent face.

"You are so cute for me, you know that..."

Iginalaw ko ang ilang daliri ko para maglandas iyon sa mahahaba niyang pilik mata.
Ilang beses siyang kumurap. Gustong-gusto ko na siyang halikan, French kiss, deeper
and passionate... pero pinigilan ko ang sarili ko dahil baka himatayin siya.

Lalo na't teen fiction nga lang siya.

But what I really noticed was his non-resistant. Dahil hinahayaan niya lang akong
manatiling nakapatong sa kanya habang pinaglalandas ang mga daliri sa mukha niya.

When I looked at his eyes, I saw innocence of admiration, na parang ngayon niya
lang ako napagmasdan. He's like an innocent baby who saw a beautiful angel with
wings.

I felt a sudden warmth on my chest while looking at his innocent eyes. I've been
receiving different praises from words, claps, and even intense gazes. Pero
karamihan sa mga titig at salitang natatanggap ko ay paghangang uhaw at pagnanasa
dahil sa gandang mayroon ako.

I admit, in this society and the way I dressed and even my actions... I've been a
subject of lust and unworldly attention of men. I want to be free and wild. I want
to be myself, na kahit hindi ko naman talaga gustong umabot sa higit sa paghanga
ang maramdaman ng kalalakihan sa akin ay iyon ang napapabot ko sa kanila.

I have the body of sin. Iyon ang minsan kong narinig patungkol sa akin. Pero
kasalanan ko ba na biniyayaan ako ng kagandahan ng mukha at katawan?

Should I limit myself from the dress I want to wear to avoid the hideous truth of
the society? Should women forever adjust to those lowly minds?

Hindi ako gano'n at kailanman ay hindi ko nilimitahan ang sarili ko sa pananamit at

bawat kilos ko. I am the wild and carefree, Everleigh.

Kaya siguro nasanay na ako sa mga matang halos pagsamantalahan na akong kabbuuan ko
sa tuwing pinagmamasdan ako. Pero nang sandaling ang mga mata ni Seiji ang humanga
sa akin...

Parang matutunaw ang puso ko... gusto kong maiyak. I am so happy that the innocence
on his eyes could radiate innocence of admiration.

Nangatal iyong ilang daliri ko habang pinaglalandas ko iyon sa mahabang pilik niya.
"I am pretty, right?"

I slowly traced the tip of my forefinger on his pointed nose. "Tangos ilong ng bebe
ko..." I bit my lower lip when my fingertips glided down on his soft lips.
I suddenly felt like the time just stopped. My heart hammered intensely fast, and
the island seemed to have a hidden volcano, that made me steam because of this
unusual heat.

Halos hindi na ako makahinga sa paraan ng malambot at inosenteng pagtitig sa akin

ni Seiji Matsumoto.

Until my heart finally exploded of happiness, when he slowly raised his right hand,
and his fingertips tried to play with the strands of my hair on my face.

"H-Hai... kirei..."

A silly tear glided down on my cheek, because for the very first time... I received
an innocent admiration.

Chapter 12 - Chapter 10
Chapter 10

Jealous

I blamed the hidden volcano on the island, maybe the intense morning sunlight, the
moisty sea breeze, or the heat coming from the bed of sands. I could feel the
continuous warmth inside my body, the silly butterflies on my stomach, my drumming
heart, and the unusual tear rolling down my cheeks.

I should scream or continuously ram my hand on his chest because of his tiny
gesture, my expected reaction right after that heart wrecking simple words from
him.

I've been receiving numbers of praises and appreciation, that every flowery word
does not bring much effect on me, but Seiji and his few words made my world rattle
like chaos... a beautiful chaos from his innocence and cuteness.

Na sa halip na gumulong-gulong ako sa kilig, magsisigaw, tumalon at maghahampas sa

kanya, bigla na lang akong napaiyak sa tuwa.

I bit my lower lip as his fingertips continued to play with the strands of my hair.
I don't know if he's actually in a trance right now, or he's utterly hypnotized at
last by my beauty, but I should enjoy this. I shouldn't spoil the romantic scene.

Habang hindi pa siya natatauhan...

I suddenly want to ravish him and his innocence right at this moment. Have you seen
a baby inside a crib with his little fingers trying to play his colorful hanging
toys? He's very like my Seiji right now.

The baby can't talk yet, barely can giggle, but his eyes scream of fascination.

Seiji Matsumoto is so pure, innocent, kind, soft, and everything about white
marshmallows on the sand. Siya iyong literal na nakapanghihina sa isang babae na
walang kahirap-hirap. How could a soft boy can do this effortlessly?

He doesn't need freaking abs, too big Adam's apple, tight jaws, piercing eyes,
strong arms, masculine scent, sexy v-line, rough possessive attitude, and fucking
foul mouth to look attractive! He's the complete opposite!

He's too skinny, pale, softy, cutie, with sleepy and averting eyes, frail and shaky
arms, virgin coconut oil scent, non-shampoo hair, bamboo tall, shy, and can't even
talk!
Basag na basag ang imahe ng lalaking dati ay pinapangarap ko ng dahil sa hapon na
'to!

Maybe the tuna he had eaten was expired? The hypnotism in his system seemed like
has an effect of more than a minute. Dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin siya
natatauhan sa posisyon namin at sa ginagawa niya sa hibla ng buhok ko.

Gusto ko siyang hayaan sa ginagawa niya. I want to last this for an hour, but I
would regret this later if I'd never dare to follow the whisper of my heart.

I'll be gentle, bebe...

I slowly leaned my face on him. Until I finally felt the tip of his nose with mine.
I initiated the small movement, but it was me who could feel the deep effect from
it, like a sudden flicker of fire in a tiny matchbox.

From a small fire to a huge one that can burn me, or us, hopefully...

I gently closed my eyes as I carefully played the tip of my nose into his. I did it
four times at the slowest pace since my baby was quite delicate, soft, and
sensitive.

His fingers were no longer moving, and his arms were both lied back on the sand.
Para na naman siyang nabaril at tulala. Isama pa ang magulo niyang buhok na baka
bigyan ng interes ng mga langgam at biglang pamahayan.

The strands of my hair started to drift on his face like curtains of waterfalls,
glimpses of sunrays were able to kiss our faces as our eyes locked with one other.

"Be-be..." I softly uttered.

Nanatili siyang tulala sa akin. Hindi ko alam kung narinig niya ba ang sinabi ko.

"Be..." ulit ko.

He blinked. Tatlong beses siyang kumurap. Hinintay ko na lang na itulak niya ako
dahil alam kong nagsisimula na siyang matauhan, pero nang sandaling ibuka niya ang
labi niya... para na akong mababaliw sa kanya.

"B-Be... be..."

I bit my lower lip to suppress my inner scream. "Y-Yes. Bebe... me..."

"B-Bebe na ni?" he asked.

Ako naman ang kumurap ng ilang beses. Gising na ba si Seiji? Bakit hindi pa siya
tumatakbo? Bakit hindi niya pa ako itinutulak? Baka ako lang ang nanaginip?

"Bebe means... baby, my love, sweetheart, darling, honey, sweetie, husband,

boyfriend..."

Pansin ko ang pagkunot ng noo niya. Wala ba siyang naintindihan sa sinabi ko? Pero
may natatandaan akong salita na itinanong ko kay Akio bago pa man niya ako yayain
sa party bago kami ma-trap sa islang ito.

Muli kong ibinaba ang sarili ko sa kanya at marahan kong inilapit ang labi ko sa
tenga niya.
"Watashi no..."

It means, mine.

Nang sandaling ibinalik ko ang aking mga mata sa kanya, nanlalaki na ang inaantok
niyang mga mata. But Seiji Matsumoto, the soft boy is extremely blushing.

"K-Kureiji!"

Hayun, natauhan na siya sa sitwasyon namin. Itinulak na niya ako at nagmadali na

siyang bumangon mula sa buhangin, ilang beses pa siyang muntik na tumumba sa
kanyang pagmamadali.

Hindi ko na siya hinabol at hinayaan ko na siyang makahinga muna. Still, I am so

happy. Nagagandahan talaga siya sa akin. He's just in denial.

Nanatili akong nakaupo sa buhangin. I straightened my legs and stretched my arms.

Nakakangalay rin pala ang paglandi. Hinayaan ko ang sarili kong pagmasdan ang
banayad na pag-alon ng dagat. I let my hair swirled with the wind, my smile didn't
waver and my heartbeat couldn't slow its pace. Ang layo na namin ni Seiji sa isa't
isa pero ramdam ko pa rin ang epekto niya sa akin.

What is happening to me?

I admired lots of men before. I admit that I had a fair share of flings, kisses,
and even silly touches. I am not the purest girl in town, wild, carefree, and
vulgar. I grew up liberated, but I always knew my limitation.

Kung iba man ang tingin sa akin ng mga tao, alam ko sa sarili kong kaya kong
mapanatili ang sarili kong malinis hanggang sa dumating ang lalaking para talaga sa
akin.

People might look at me in disapproval, but the hell I care... it's my man's eyes
that matter the most. Siya pa rin ang makakaalam kung sino talaga ako, and also the
people I care about, my family.

Muli akong sumulyap kay Seiji. Tulala na naman siya na parang hindi siya
makapaniwala sa nangyari kanina. He's so cute. Nang mapansin niya na nakatingin ako
sa kanya, halos mapatalon siya sa kinauupuan niya.

Napailing na ako.

Ibinalik ko nang muli ang mga mata ko sa dagat. I hugged my legs and hid my face
behind my knees, and I let my eyes veered continuously at the calm waves of the
sea.

Flirtation and few touches weren't new to me. Sanay na nga ako dahil sa mundong
nakasanayan ko. Pero nang hawakan ni Seiji ang dulo ng hibla ng buhok ko para na
akong sasabog. That was just a simple, little and innocent gesture, pero hindi ko
na magawang kontrolin ang sarili ko.

Ibang-iba si Seiji Matsumoto sa lahat ng lalaking nakilala ko. And he's slowly
melting me with his soft gestures...

"Bebe, you're so adorable naman..."

Wala sa sarili kong isinulat ang pangalan niya sa buhangin. Hindi ko man nakikita
ang sarili ko, alam kong namumula na ako.
Who wouldn't fall for his innocent eyes? His eyes glimmered with touching
admiration, like an innocent baby watching his guardian angel. Kailanman ay walang
lalaking tumitig sa akin ng ganoon.

Siya lang... ang hapon na iyon lang.

Hindi ko maiwasang kiligin habang paulit-ulit kong inaalala iyong hitsura niya
kanina. Lalo na nang sandaling aminin niya sa akin na sobrang ganda ko.

Wala sa sarili kong hinawakan ang ilang hibla ng buhok ko. I bit my lower lip.
Napahampas na ako sa buhangin sa sobrang kilig.

"Letcheng hapon na 'yon!"

Partida pa iyan, hindi na nga siya nagsasalita at hindi kami magkaintindihan pero
ganito na ang nagagawa niya sa akin.

The power of his non-shampoo hair!

Since I knew that my bebe needs a recharge, I didn't bother him for at least an
hour. Pero hindi ko pinigilan ang sarili ko na lumapit sa tent at maupo roon na may
apat hanggang limang dipa ang distansya mula sa kanya.

Sa bawat paglipas ng oras, unti-unti akong gumagalaw papalapit sa kanya. I knew

that he's aware of my movement, but he never bothered to move his face to confirm
his silent mind. Instead, he tried his best to move his eyes to check me every
minute.

Sobra niyang pinahihirapan ang kanyang sarili para hindi ko lang makita na
tumitingin siya sa akin. Alam ko na naman.

"Hays... bebe..." pumangalumbaba na ako.

Hantaran na akong humarap sa kanya. He stiffened. Pinanindigan niya talaga ang

hindi paglingon sa akin, pero nang sandaling makita ko na gumalaw talaga ang itim
ng kanyang mga mata para silipin ulit ako, hindi ko na mapigilan ang pagtawa.

Hindi kaya siya nahihilo sa kasisilip sa akin?

"I thought you're going to teach me using a hashi?" tanong ko sa kanya. He's
unresponsive.

"Seiji, you teach hashi to me, right?" mas pinababa ko ang sinabi ko para mas
maintindihan niya. I noticed that he can understand some English words naman, hindi
lang talaga siya matiyagang mag-adjust ng English words sa akin.

Gusto niya ako lagi ang mag-adjust sa relasyon namin, huh?

"Seiji... hashi..." ulit ko.

Inangat niya ang isang kamay niya. "M-Matte..."

Ngumiwi ako. Ano kaya ang Matte?"

Pero dahil nakaangat ang kamay niya na parang ayaw niya na naman akong lumapit,
hindi na ako nagpumilit. I am still happy pa naman.

Siguro mga isang oras munang nagtalo si Seiji sa kanyang isipan bago siya pumasok
sa tent at kunin iyong chopstick. Lumingon siya sa akin, nagkunwari akong hindi
siya napapansin. Gusto kong tawagin niya ako.

Nag-loading muna siya ng mga limang minuto, sulyap muna sa akin at sa hawak niyang
chopstick. Ganoon siya, paulit-ulit bago niya nakumbinsi ang sarili niya.

"K-Kureiji..."

Halleluiah! Nakapag-decide na ang magaling na hapon.

"Yes, bebe?"

"Renshu..." itinaas na niya ang chopstick.

Patalon-talon pa ako sa paglakad sa paglapit sa kanya. At nang malapit na ako sa

kanya, nagkunwari akong natalisod dahilan kung bakit halos tumilapon na naman ang
katawan ko sa kanya.

My palms landed on his ribcage. "Ops, I am sorry, bebe... I am so clumsy na siguro

talaga..."

Umiling lamang siya. May hawak siyang maliliit na puting buhay na bato yata ang
tawag sa palad niya.

"Mite..." he said.

Alam kong pinapababaw na niya ang paghahapon niya dahil hindi naman talaga gano'n
makipag-usap ang mga hapon, kapag nagbibiruan kami ni Akio at bigla niya akong
hinahapon, hindi lang iisang word.

Seiji's trying his best to make his Japanese words simple, pero kahit gaano niya
naman pababawin iyong Nihonggo niya ay wala akong maintindihan. Paano? Hindi ko
naman pinapansin ang paghahapon ni Akio noon.

Mabagal niyang iginalaw ang chopstick niya at isa-isa niyang inangat iyong maliliit
na bato. "Yasui..."

Ngumingiwi na naman ako. Naghahapon na naman siya! "Bebe, can you speak a little
English?"

"Ingurisshu? Wakaranai." Umiiling na sabi niya.

Hindi ko naintindihan ang second word niya, pero nainitindihan ko ang pag-iling
niya. Napabuntong-hininga na ako.

"But you can... sometimes you can understand me. Konti nga lang din..."

Inabot na niya sa akin ang chopsticks. Inilahad niya sa akin ang palad niya para
subukan ko. "Renshu..."

Nakanguso ako habang sinusubukan iyong chopsticks. Tulad ng inaasahan, sablay ako
sa unang subok. Minsan nga ay nabibitawan ko na ang chopstick, nangangatal ang
kamay ko at nahuhulog ang bato.

But Seiji is so patient and so kind dahil hindi ko man lang mapansin sa kanya ang
pagkainis habang tinuturuan niya ako.

And when I heard him chuckle when another stone fell, I couldn't help but stare at
him. Lalo na nang mas lumiit iyong mapupungay niyang mata.
"Poging hapon naman ng bebe ko..." I whispered.

He blushed in an instant when he heard the word bebe. Muli siyang umiling. "B-
bebe... ie..."

"Ie...?" I asked.

He lowered his gaze. "Ie, nani, Seiji?" gosh, natututo na yata akong maghapon!

"N-No..."

See? He knew the simple No. May nalalaman talaga siyang English words!

"But you are my bebe, Seiji. You hate it?"

Hindi siya sumagot. Pansin ko na napapakamot siya sa magulo niyang buhok.

"Hmm..." muli ko siyang sinilip habang iniisip ang pangalan ng mga kasama niyang
hapon sa barko. Ano ba pangalan ng mga iyon?

"So, should I find a new bebe? Watashi no bebe is Ryuu-san, Hisato-san or Ichiro-
san?"

For the very first time, he quickly looked back at me with his fastest ever reply.
"Ie..."

I grinned as I curled the tips of my hair. I think... he's a little bit jealous.

Chapter 13 - Chapter 11
Dedicated to Haezel Luiwee Flores

Chapter 11

Realization

Words are always powerful, and the first weapon a person could possess. As we grow
with the time passing, the people we stumbled upon, the experiences we surpassed,
perceptions that we commit, and the realizations that lightened our path, there are
always these words... words that sink in our mind, heart, and soul. Words that
will complete us a person.

Whether it is a word of appreciation, admiration, criticism, judgments, sharing,

happiness, or even hatred...

Every word to a person counts. Na kahit ang hindi mo inaakalang pinaka-simpleng

salita ay mayroon na palang malaking epekto sa isang tao. That's how important the
words, communication, and language.

So, in the name of love, does the language barrier ends the happiness of the two
persons extremely loving each other?

Magiging hadlang ba ito sa naudlot naming pag-iibigan ni Seiji Matsumoto na

nagsimula noong panahon ng pananakop ng hapon?

Love has no language barrier, because love has its own language.

Ituturo ko iyon kay Seiji Matsumoto. Though, I'll teach him slowly and softly. Baka
kasi ayaw niya ng faster and harder... I bit my lower lip.
"Ie...?" I asked him. Alam ko na ang ibig sabihin ng salitang ito at ang biglaan
niyang pagbilis sa pagsagot.

He's jealous!

Buong akala ko'y wala nang kakayahan magselos ang katulad niyang hapon na walang
shampoo, puro ribcage, spinal cord at amoy virgin coconut oil, but it was clear!
He's super jealous! Pinipigilan niya lang ang kanyang sariling huwag magmakaawa sa
akin at lumuhod para hindi ako tumingin sa iba.

Ilang minuto kaming nagkatitigan. Until the realization hits him. Ilang beses
siyang kumurap at mabagal na nag-iwas ng tingin sa akin na parang inirapan na naman
ako.

Humiwalay na siya sa akin at iniwan niya akong hindi natutong gumamit ng

chopsticks.

Seiji Matsumoto is not a good teacher, but he is a good bebe. Alright, let me
rephrase it. Seiji Matsumoto is a good and patient teacher. It is just that I am a
silly student.

Bakit ko naman kasi kailangang matutong mag-chopsticks kung pwede niya akong
subuan?

Hindi ko muna siya ulit kinulit hanggang sa umabot ang hapon. Nang makaramdam na
ako ng sobrang panlalagkit ng katawan ko, pinagpasyahan ko nang maligo.

So, I went inside our tent and look for my bag. Luckily, the set of clothes inside
it was good for three days yata. Though, hindi ko talaga sinusuot iyong mga bra
kahit mukhang bago pa, hinayaan ko na lang na braless ko.

And Seiji does not mind naman. Though, I know that he could feel it every time that
I threw myself on him. Sa halip na maakit siya, para siyang batang nahihiya.

Para siyang saranggola, kapag nagkamali ng hila sa tali or napabigla, sumisirok o

kaya dahon ng makahiya, mahawakan lang ng konti, tumitiklop kaagad.

Ganoon siguro talaga kapag puro rib cage at walang shampoo ang buhok.

Yakap ko iyong panibagong oversize shirt nang humarap ako kay Seiji. Gusto ko ulit
sumubok.

"Seiji, let's ligo together."

Nakaupo na ulit siya sa buhangin. Mukha na naman siyang may sariling mundo at
malayo ang iniisip. Saglit lang siyang sumulyap sa akin. Poker face na naman ang
magaling na hapon. I stomped my foot in front of him.

"Sige na, be... kanina nang nag-nose to nose tayo, amoy langis ka na naman... I
mean virgin coconut oil." My lips pursed.

Hinayaan kong iyong isang braso ko lang ang nag-iipit ng oversize shirt ko sa tiyan
ko, habang nilalaro ng mga daliri sa aking kanang kamay ang dulo ng buhok ko.

"Not that I hate your smell, I actually liked the uniqueness of it. Pero syempre...
gusto ko rin iyong sea scent mo. Para amoy dagat tayo pareho..."

Umiling siya sa akin. "Wakaranai..."

Of course, I get it. Hindi niya raw ako maintindihan. So, I gave him some action.
Una itinaas ko iyong isa kong kamay na parang nagsa-shower ako at ang ikalawa ay
ang dalawa kong braso na parang nagsu-swimming ako.

But that action made me...well... stop for some funny reason.

Natigil sa paglangoy sa hangin ang mga braso ko nang may lumaglag mula sa oversize
shirt na itinago ko nang tiklupin ko iyon.

It landed on the sand. Kapwa kami napatingin doon ni Seiji Matsumoto. My black lacy
favorite thing, na may tag pa nga.

Halos mapatalon ako sa pagkakatayo ko. "Ops! My panty!"

I giggled with excitement. "Don't look, bebe! I am shy na..."

Umawang ang bibig ni Seiji habang pinupulot ko iyong itim kong panty sa buhangin.
Hanggang sa marinig ko siyang suminghap at nang sandaling tumuwid na ako ng
pagkakatayo at tingnan ko siya, nakasubsob na siya sa mga tuhod niya.

He's chanting again. "Kureiji... kureiji... kureiji..." namumula ang dalawa niyang
tenga. Hindi na virgin ang mata ng baby ni Mommy Eve.

I laughed. "Ligo lang ako, Seiji."

Mabilis akong lumapit sa kanya at humalik sa ibabaw ng ulo niya habang nanatili
siyang nakasubsob sa tuhod niya at nahihiya.

I went straight to the sea, happily humming and jumping.

Hantaran na akong nabubad kahit hindi na ako malayo kay Seiji, alam kong hindi man
lang siya magtatangkang sumilip man lang sa akin. Ilang beses ko pa nga siyang
tinawag habang nagtatampisaw ako, pero hindi talaga siyang nag-angat ng tingin sa
pagkakasubsob niyang iyon.

Nakakahinga pa ba ang hapon na iyon?

Siguro halos isang oras ko rin ibinabad ang sarili ko sa dagat. I used the
toiletries provided by my miraculous bag of essentials. Kaya nang sandaling umahon
ako sa dagat, fresh na fresh na ulit ako.

I confidently wore my elegant silk dress as I dried my hair with a small towel.
Umasa pa nga akong may hair dryer sa bag, pero naalala ko na wala nga pala kaming
kuryente.

Nang sulyapan ko si Seiji, nakasubsob pa rin siya sa tuhod niya. Nakatulog na ba

siya?

I walked towards him. I tapped his shoulder. "Be, you okay?"

Iniwas niya iyong balikat niya mula sa akin kahit nakayuko pa rin siya. Pawis na
pawis na siya sa pagkakasubsob niya sa tuhod niya. Kawawang hapon.

Sa pagkakatanda ko, nilalandi ko siya, hindi inaapi. I mentally slapped my head.

"You take a bath na rin, bebe. Don't worry, I will not silip... konti lang..." I
giggled. Iniwan ko na siya sa pwesto niya at pumasok muna ako sa tent.

Hindi ako marunong maglaba sa totoo lang, pero kailangan kong pilitin. I don't have
enough resources or let's say damit. Paano kung hindi lang linggo ang itagal ko
rito?

I used the liquid soap na pangkatawan nang labhan ko ang silk dress ko, ganoon din
sa oversize shirt na suot ko kanina. Basta kunwari kusot tapos pinabula ko lang,
and then, perfect! Pwede na akong mag-asawa ng hapon kasi marunong na akong
maglaba.

Humiga muna ako sa loob ng tent habang nagpagulong-gulong. Hinayaan ko muna si

Seiji makahinga at umalis na sa pwesto niya roon.

Nakakita lang siya ng black lacy panty, parang na-trauma na, paano pa kung...

Marahas akong napabangon. "Gosh!" Halos sabunutan ko ang basa kong buhok. Paano na
ang pinapangarap kong scene? Shit.

Humihikbi na ako sa problema ko nang sandaling mabuksan ang tent. Seiji didn't
bother to glance at me. Diretso lang siya roon sa bag niya at nagmadali niya iyong
kunin, para siyang nasa isang survival reality show sa sobrang bilis at
nagmamadali. Saglit kong nakalimutan na mabagal at mahinhin siyang kumilos.

Umismid ako at humiga ulit. At least, he's going to take a bath na rin. Though,
gusto ko siyang silipan pero pinigilan ko na talaga ang sarili ko. Paano kung sa
sobrang pagkataranta niya ay mawalan siya ng balanse at bigla siyang maanod ng
alon?

Nagdasal na lang ako, sa ngalan ng rib cage at spinal cord niya na huwag siyang
ubuhin sa panliligo niya. I am still a concerned girlfriend.

Si Seiji at ang paraan ko ng pagpapapansin sa kanya ang siyang nakatulugan ko sa

tent. Naalimpungatan lang ako nang marinig kong nagsisiga na ulit siya ng apoy sa
labas. Nasa loob na ulit ng tent ang bag niya.

So, he probably saw me in my beautiful sleeping state. I pursed my lips. Nagnakaw

siguro siya sa akin ng halik!

Marahan kong isinungaw ang ulo ko sa tent. Kasalukuyang naglalagay ng kahoy si

Seiji para mas pagliyabin iyon. Saglit siyang natigilan nang mapansin niyang gising
na ako.

Sobrang dilim na. Gabi na naman.

"Tabetai?" he asked.

Ngumiti ako. Para na siyang asawa na nag-aalok ng pagkain sa misis niya!

"Ie... you're so sweet na talaga, bebe..."

Hindi niya ako pinansin. Nanatili pa rin akong nakasilip sa tent. Nakaluhod ako
habang nakaalalay iyong mga palad ko. I feel cold na rin talaga. I suddenly
regretted wearing this silk dress.

Pansin ko na iba na rin ang suot ni Seiji, though, mukha pa rin siya lilipad dahil
mas malaki pa rin sa kanya ang mga suot niya, sobrang gwapo niya pa rin!

Simula nang habulin kaming dalawa ng ahas, hindi niya na rin ako isinama sa loob ng
kagubatan. Siya na lang mag-isa na napasok doon para kumuha ng maliliit na kahoy at
prutas dahil well... literal na pabigat lang ako sa kanya dahil mas gugustuhin ko
na buhatin niya ako.
Hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako kung paano niya ako nabuhat ng ganoon
katagal na may kasama pang pagtakbo. Well, iba naman talaga kasi ang nadadala ng
adrenaline rush.

Nang lumabas na ako sa tent at makita niya ang kabuuan ko, saglit umawang ang bibig
niya hanggang marinig ko siyang bumulong ng kureiji.

Magkahiwalay kaming naupo sa dalawang malaking kahoy na putol at kapwa kami tumitig
doon sa nagliliyab na apoy. Sa unang pagkakataon, walang nagtulak sa akin na
landiin agad siya sa mga oras na iyon.

Maybe because of the cracking sounds of the fire, the calm waves, or the sea
breezes wrapping around my body that made me feel so lonely. Nagsisimula na akong
mapaisip.

Hanggang kailan kami rito?

Our supplies will run out. Our health will decline in this environment, pareho
kaming hindi sanay sa paraan ng ganitong pamumuhay. And I am still a woman...
living in this island isn't hygienic.

Paano kung...

Mariin kong ipinilig ang ulo ko. Seiji and I shouldn't stay here longer than a
month. What if this island is one of those horrific islands? Na may panahon na
tataas ang tubig at bigla na lang itong lulubog at maglalaho?

Kahit dumating na ang panahon na gusto na rin ako sakupin ni Seiji kahit matagal
nang tapos ang kanilang pananakop, ano ang magagawa no'n kung kapwa kami lulubog
kasama ang islang 'to?

Akio told me that Seiji isn't just a normal Japanese. He's the son of one of the
well-known businessmen in Japan. How come no one from his men or even in his
intelligence team looked on this island?

Ganoon na ba ka-imposible na rito mapapadpad ang isang tao?

Hinahanap pa ba kami? We're almost six days in this island!

Natatakot na akong isipin kung gaano na ka-seryoso ang sitwasyon namin dalawa.
Hindi ko rin alam kung dapat ko pa bang ipagpasalamat ang mga nakita naming gamit
dito ni Seiji.

If this island isn't one of those disappearing islands since we still have the
remnants of the previous campers in here, then what made them disappear?

Or is it possible that everything was a set-up? Na may mga tao sa likuran nito at
pinapanuod lang kami ni Seiji kung paano kami magmumuhay sa lugar na ito?

Will Akio allow it? Will Seiji's father agree with it?

Kung iisipin, ano ang mapapala sa sandaling makulong kaming dalawa rito?

Kapwa kami may pangalan at responsibilidad na iniingatan ni Seiji sa magkaiba

naming mundo... I will be so happy if rescuers will find us sooner...

Muli akong lumingon kay Seiji. Nabitawan niya iyong kahoy na hawak niya nang mahuli
ko siyang nakatitig sa akin.
When the rescuers find us, that means we'll part ways. Will he be so happy getting
rid of me?

I smiled bitterly. I averted his eyes and looked at the stars.

Kung sabagay... pinahiram lang naman sa amin ng bulalakaw ang mga oras na ito. No
matter how I tried to flirt at him or I'll try to make everything deeper than a
joke and distraction, kahit pagbali-baliktarin pa rin ang mundo, hindi kami pwede.

Since it's not just the language barrier, but also our status. He's the son of one
of the well-known businessmen in Japan, and I am just a famous actress... with
tarnished reputation. Na kahit ilang beses kong tabunan ng tagumpay ko, paulit-ulit
mauungkat.

He's too pure and perfect and I am... well... scandalous.

I shouldn't entertain the little fire inside me... na nagsisimula na rin lumiyab sa
tuwing pinagmamasdan niya ako. Those innocent eyes who looked at me with pure
admiration... kasi masasaktan lang ako sa huli, dahil hindi siya magiging akin.

Maybe the fate just allowed me to experience this, that someone out there can still
look at me beyond my beauty and fame... that I am a funny and carefree girl named
Sidra or Kureiji...

Pinunasan ko ang takas na luha sa aking mata. I told myself not to think too much!

"K-Kureiji..."

Umiling ako sa kanya habang sabay ko nang pinupunasan ng dalawang kamay ko ang mga
luha ko.

"Feiku..." sabi ko sa kanya. "Feiku, Seiji..." I said with my forced smile.

He's still looking at me. "Ie..."

I bit my lower lip. Bigla na lang akong tumayo at inilahad ko ang isang braso sa
kanya.

"Let's dance, bebe! I'll teach you!" I said cheerfully to hide my tears and
unexpected pain.

"Dansu?"

"Y-Yes, dance...'

I expected that he'd immediately reject me, or he'll look somewhere to avoid me,
but to my surprise, Seiji's hand clasped mine without hesitation. With me, still
standing in front of him, and he was still seated on the old wood.

I don't know if how many times did it happen, but time seemed to stop every time
that Seiji Matsumoto shows small gestures toward me...

Nanatili lang magkahawak ang mga kamay namin habang makatitig ang aming mga mata.

The wind blew, my silk dress fluttered, my heart drummed fast, and my hair
swirled-- under the twinkling stars above and the sparks of the dancing fire.

Unti-unti siyang tumayo habang hawak pa rin ang kamay ko. "Dansu, jouzo ja nai..."
he said. Nag-iwas siya ng tingin sa akin.

Hindi ko maintindihan ang sinasabi niya, pero napatulala ako sa bigla niyang
pagpayag. "Watashi..." itinuro niya ang kanyang sarili. "Danzu."

Tapos itinuro niya ako. "Anata..."

Itinuro niya ang ilalim ng mata niya, nakukuha ko ang ibig sabihin niya. My tears.

"No..." usal niya.

Unti-unting nawala iyong totoong luha ko at napalitan iyon ng tipid na ngiti. He'll
dance with me if I'll stop crying.

Kusang bumitaw ang kamay ko sa kanya at tinakpan ko ng mga palad ko ang mukha ko.
Napayuko na ako at hindi ko na talaga mapigilan ang pag-iyak ko.

I am so happy... at nagsisimula na rin akong matakot. I thought everything would

remain as a joke, a diversion... a play. Doon kasi ako magaling...

But what's happening now? Hindi ko ito inaasahan.

This might be so fast but the feeling was so surreal na natatakot na ako na
panaginip lang si Seiji at hindi totoo ang nangyayaring ito...

"N-Nahuhulog na yata talaga ako sa 'yo, Seiji..."

Chapter 14 - Chapter 12
AN/ Please hear the theme song in this chapter. Baby don't know why by Ms.OOJA

Dedicated to Rhian Claire Yamsuan

Chapter 12

Dance

My tears continued to glide down on my cheeks. I convinced myself not to be more

emotional in this disaster, and always think of happy thoughts because that would
make me survive.

"K-Kureiji..."

I bit my lower lip. Naririnig ko ang mahina niyang boses. I could feel his
presence. I am not alone in this island. Seiji Matsumoto is here with me.

I took a deep breath. Slowly, my eyes lock with Seiji's beautiful eyes, with traces
of tears still lingering on my cheeks. I smiled at him and made a few steps to come
near him until I tiptoed and cupped his face with hesitation for the first time.

I could feel his warm cheeks. I could see how his eyes reflected worry,
confliction, and... what is this?

But he didn't flinch with my palms on his face. His eyes didn't avert mine, his
feet didn't step back, and his hands didn't push me.

I chuckled. Nasanay na yata talaga ako na tinatakbuhan niya ako at ang gawin niya
ito sa harapan ko, parang hindi ako makapaniwala. I am so happy-- that my heart
could even burst at any moment.
Ano ba ang ginawa sa akin ng hapon na 'to?

He didn't make any huge effort, I couldn't even understand his single word, he used
to run away from me, his eyes were always hesitant to look at me, and he seemed so
uninterested with me, but his small gestures made my world twirl so fast.

Na hindi ko akalain na ang pino at tipid na galaw ay may kakayahan palang

makapagpatunaw ng isang babae. Madalas man siyang mag-iwas ng tingin sa akin, pero
sa sandaling makumbinsi niya ang sarili niyang tumitig pabalik sa akin, tapos na
ang laban.

Because Seiji's Matsumoto's eyes were always different, not to undress women
through admiration, but would make you feel clothed with fluffy white dresses. He
would make you feel like you're an angel, and a goddess with raining feathers as a
background.

Most men would always undress beautiful women the way they stare, fantasize them as
their own, and even make face gestures that would make us uncomfortable. That's the
reality of life--in this cruel society, still, people believed that women were born
for men, a craft that would make them happy, but women are beyond that.

And for the very first time, someone made me feel that I deserve an innocent
admiration...

Iyong titig ni Seiji, walang halong malisya at paninimbang...

Kaya bigla akong natakot na sa sandaling matapos ito, hindi na ako muli makakilala
ng taong katulad niya.

The universe, the comet, the sea, the wind, the forest, or sands just lent him to
me. Kasi katulad ng unang panahon... sa panahon ng pananakop ng mga hapon,
pinasilay lang siya sa akin.

Mas dumiin ang mga palad ko sa mukha niya. Ramdam ko na sa kabila ng distansya sa
pagitan namin, na may napakataas na pader na nakaharang sa amin.

Language barrier, status, dreams, culture, family... a lot. But I am now

determined to crash all of those barriers, and I will make him fall in love with
me, na sa sandaling may dumating na tulong sa amin, he will look back at me and
claim me.

Dahil alam kong mahihirapan na akong makakita ng katulad niya... he is my answered

prayers, and I will not let him slip away.

"K-Kureiji..."

I forced another smile in front of him. "Feiku..." ulit ko. Pansin ko sa mga mata
niya ang hindi pagsang-ayon sa sinabi ko.

How could this adorable and fluffy Japanese easily identify if I was lying or not
in just our few days together?

"You're worried! Lalo na akong nai-inlove sa 'yo, bebe!" I hung my arms around his
nape. Halos isabot ko ang buong katawan ko sa kanya kaya para na naman siyang
matutumba.

"But we'll dance! I will not cry na!" I wiped the traces of tears on my cheeks
using his oversize shirt. Though, hindi na naman gumagalaw iyong dalawa niyang
kamay na matigas na namang nasa tagiliran niya.
Nang nag-angat ako ng tingin habang nakayakap pa rin sa kanya, bahagya siyang
nakayuko habang nakasilip sa akin.

The wind was blowing his hair.

Isa talaga sa gusto ko bukod sa maliit niyang mata ay iyong buhok niya na takot sa
shampoo! Bihira lang ang ganoong lalaki na gwapo pa rin, kahit puro ribcage, spinal
cord at isang ubo na lang.

Isa pa he really looked lazy!

Sa sobrang hinhin at bagal niyang gumalaw, para talaga siyang tamad na tamad sa
buhay. But Akio told me that the Japanese are a hardworking person. Na sa sobrang
sipag nila nakakalimutan na nilang maligo. That's ewww, really. Mabuti na lang na
sa tuwing naliligo ako ay naliligo rin si Seiji.

Pero pwede rin naman na ako magpaligo sa kanya kung tinatamad siya!

Isinubsob ko ang sarili ko sa ribcage niya at halos mapalundag ako sa kilig.

"Bebe naman! Saan ba kita paliliguan? Sa bathtub or shower!? I am shy na!" inihilig
ko ang mukha ko sa kalahati ng ribcage niya. Yumakap na sa may bewang niya iyong
isang braso ko habang iyong isang kamay ko ay abala sa paggawa ng bilog-bilog na
guhit sa dibdib niya na puro buto.

"Should I pikit na lang? Kapain ko na lang! Promise, bebe! I won't pisil you! I'll
be gentle! Kahit I am super shy..."

Nang nag-angat na ako ng tingin sa kanya, inakala kong nakakunot na ang noo niya o
kaya parang naguguluhan na siya sa pinagsasabi ko. Lagi naman kasi siyang ganoon,
pero nang sandaling nagtama ang mata namin pansin ko na nagpipigil ng ngisi ang
magaling na hapon.

Gosh! Iyong mata niya ba naman na nagsisimula na naman magtago.

He softly chuckled. "Kureiji... okay." He said with his hand gesture of okay sign.
Iyong way nilang mga hapon.

"Of course, I am okay! Thanks for worrying about me, bebe. I am so touched." I
tiptoed again, and cupped his face.

Nanlaki iyong maliit niyang mata when I tried to play the tips of our nose. "K-
Kureiji..." he whispered.

"Arigatou..." I softly said between our lips.

Ibinaba ko iyong mga mata ko sa labi niya. I licked my lips in front of his eyes to
let him know my anticipation. Kahit hirap na hirap na akong tumingkayad dahil sa
tangkad niya, talagang pinanindigan ko.

Nang sandaling mas ilalapit ko na ang mga labi ko sa kanya, unti-unti kong itinaas
ang isa kong kilay. Muli kong nilaro ang tungki ng mga ilong namin bago ako natawa
sa harapan niya.

"I will not initiate our first kiss, bebe... you will kiss me one of these days...
I'll make you kiss me."

You will kiss me because you want it... you want my lips... me...
Kahit gustung-gusto na kitang halikan. Sobra...

Binitawan ko ang magkabilang pisngi niya, hindi na ako tumingkayad at hinawakan ko

ang mga kamay niya.

"So, shall we dance?"

He blinked twice while looking at me. "K-Kissu..." bulong niya.

Hindi ko alam kung naintindihan niya iyong sinabi ko, pero alam kong alam niya na
may salitang kiss doon.

Ngumisi ako sa kanya at nag-iwas siya ng tingin sa akin, pero hindi niya inaalis
ang kamay ko sa kanya. Sobrang lambot ng kamay ng hapon! Ano ba ang ginagawa nito
sa kanila?

"Bebe, are you lazy? You lazy?"

Kumunot ang noo niya. Hindi niya alam ang word na lazy. Hinampas ko ang braso niya
dahilan kung bakit hinimas niya na naman iyon.

"Don't worry! If you're tinatamad, be... pwede naman na ako na lang ang gumalaw!
Ako lang ang gagalaw, and I'll let you say ah... relax. Of course!" I giggled.

Kumakamot na siya sa ulo niya. "Wakaranai, kureiji..."

I laughed. "Bebe! Let's dance na lang! Stop it! I am super shy na talaga!"
hinawakan ko na ulit ang nanlalamig niyang kamay.

"Watashi." Itinuro ko sarili ko. "Good dancer! I am so talented! You're so lucky!

Tatalunin natin sina Massimo at Laura sa dance floor, Seiji!"

Isang kamay lang iyong inihawak ko sa kanya, dumistansya ako sa katawan niya
dahilan kung bakit kapwa nakabuka iyong isang braso namin. Maganda dapat ang
introduction ng sayaw namin dalawa.

Hanggang sa umikot ako papalapit sa kanya at sabay pumulupot ang braso namin habang
papalapit ako sa ribcage niya, tuluyan nang dumikit ang katawan ko sa kanya habang
nakapulupot ang isang braso niya sa akin.

Agad kong inangat ang ulo ko na may kasamang pitik na parang nasa dancefloor talaga
ako, kaso si Seiji Matsumoto, biglang nawala sa focus yata dahil sa biglang
paglakas ng alon sa dagat, ang masaklap pa, para talaga siyang poste na tamad na
tamad na nakatayo, isang braso na basta na lang nakatuwid sa kabila habang
nakatingin siya sa dagat.

"Bebe..." inangat ko ang isa kong kamay at madrama kong dinala ang mukha niya
patungo sa akin upang magtama ang aming mga mata.

Pang international dance competition iyong pitik ng ulo ko, may emotion din ang mga
mata ko, hilig na hilig ang katawan ko sa kanya, tinatangay pa ng hangin ang mahaba
kong buhok. Perfect performance from Sidra Everleigh Rosilla, everyone!

But Seiji Matsumoto with his sleepy chinito eyes and lazy gestures ruined my
performance! Parang bigla niyang nakalimutan na nagsasayaw pala siya dahil lang
umalon ng malakas ang dagat.

"Ano ba iyan, bebe!? Emotions!" humiwalay ako sa kanya at napapadyak ako sa

buhangin.

"Oh... gomen... moukkai..." inilahad niyang muli ang dalawa niyang kamay.

"Anong moukkai, gago ka?" Kahit hindi ko naman naiintindihan ang salita niya,
nakuha ko naman ang ibig sabihin no'n. Ulitin na lang daw namin.

Hinawakan ko ulit ang dalawa niyang kamay. "Ibang intro na lang..."

Inilagay ko ang isa niyang kamay sa bewang ko. Nahiya pa siya dahil tinatanggal
niya iyon. Limang beses kong ibinalik sa bewang ko ang kamay niya bago siya tumigil
sa pagtanggal doon.

"Bebe!" pinanlakihan ko na siya ng mata.

"Kureiji..." bulong niya. Nag-iwas pa siya ng tingin sa akin, ramdam ko na

nangangatal ang kamay niya sa bewang ko.

"After that you will bend me and your other hand will caress my legs, alright? Like
this." Nang sandaling bahagya kong ibaba ang katawan ko habang nakahawak ang isa
kong kamay sa batok niya at humahaplos ang likuran ng isang kamay ko sa mukha niya,
nangangatal iyong isang kamay niya sa bewang ko, pansin ko ang alarma niya.
Hinawakan ko ang isa niyang kamay at ituturo ko sana na ihaplos ng likuran niyon
ang legs ko nang mapamura ako.

Dahil nabitawan niya ako. Bagsak ako sa buhanginan mula sa braso niya.

"SEIJI!" sigaw ko sa kanya.

"G-Gomen... k-kureiji!" but he didn't look so guilty! Dahil nagpipigil siyang hindi
matawa sa akin!

"Y-You! Nabuhat mo naman ako nang habulin tayo ng ahas, e!" sinimulan niya akong
alalayan sa pagbangon habang natatawa talaga siya.

Hinampas ko nga ang dibdib niyang puro ribcage. "Gomen..." ngumuso ako at umirap sa
kanya. I crossed my arms and looked away from him.

"Moukkai..." inilahad niya na naman ang mga kamay niya sa akin.

"Ayoko na! Binibitawan mo naman ako! Hindi mo ako sinasalo..."

"Gomen..." umirap ako ulit sa kanya. But it seemed like my bebe learned something
from me as days passed by...

Dahil kusa nang gumagalaw ang kamay niya para tanggalin ang buhangin sa buhok ko.
Nakakainis, dahil sa ganoon lang ay kinilig na ako sa kanya.

"Sige na nga!"

Inilahad ko ang isa kong kamay. Tumitig muna siya roon ng ilang minuto, syempre,
hinayaan ko muna siyang mag-loading bago siya tumayo at inalalayan akong tumayo
rin.

I landed on his broad chest... este fragile ribcage. Mabuti na lang at hindi siya
inuubo kapag biglaan kong tinatapon ang sarili ko sa kanya.

"Let's repeat! You should caress my legs, okay? Don't let me fall! I will get mad!"
itinuro ko ang legs ko sa kanya at ipinakita ko sa kanya kung paano haplusin iyon.
Napasapo siya sa mukha niya at ilang beses siyang umiling sa akin. Napangiwi ako.

"Seiji! Hindi mo naman ako huhubaran! It's part of the dance introduction natin!
Kapag naka-survive tayo rito, we'll dance in front of everyone!"

"Kureiji..." iling siya ng iling sa akin.

Lumapit ulit ako sa kanya. I cupped his face. "I will break-up with you... sige ka,
Seiji..."

"Wakaranai, Kureiji..."

"Yes. I know. Ayaw mo akong pakawalan... alam kong mahal na mahal mo ako. Okay lang
naman sa akin na hawakan mo ang legs ko. You're not taking advantage of me! I trust
you."

"Zenzen wakaranai..." umiiling na sabi niya.

"Yes. I know. You just want to touch my fingertips. But this is just part of our
dance performance! It's okay! I know you still value our upcoming wedding
night...but I trust you! Alam kong hindi mo ako pagsasamantalahan..."

Hindi na siya nagsasalita. Napapakamot na siya sa kanyang ulo. "Alright, let's

repeat!"

I snaked one of my arms around his nape again. Inilagay ko ang isang kamay niya sa
bewang ko habang ang isa'y ibinababa ko habang maraan kong inaangat ang legs ko
para lumilis ang silk dress ko at ipakita ang ganda at kinis ng legs ko.

Nangangatal na naman ang mga braso ni Seiji, pati yata ang tuhod, sa lakas ng
hangin pansin ko ang pagpapawis niya. "Do it, bebe... slowly..."

Both of our bodies were half-inclined. May pag-aalinlangan iyong kamay niya habang
ilalapit na niya sa legs ko.

And for the second time around, the annoying Japanese failed our dance
introduction. I was expecting that I would land again on the sand because his frail
arms slipped away from my waist, but seemed like he knew when to use his fast
agility.

In a twirl, our positioned switched in an instant. Mabilis niya akong kinabig sa

dibdib niya habang kapwa kami pabagsak. His arms wrapped protectively around me as
his body landed on the sand.

May narinig yata akong pumutok na buto or was it just my imagination? Sana...

I saw pain in his eyes as I looked at him with my wide eyes. Sa bagal niyang iyon,
agad niyang nabago ang posisyon namin?

"K-Kureiji... okay?" he asked.

Ako naman ang napakurap sa kanya habang nakapatong ako sa katawan niya na bugbog
sarado na yata simula nang makilala ako.

"Sinalo mo 'ko... you caught me, bebe..."

Umiling siya sa akin ng ilang beses habang may naniningkit na mata. "Dansu...no...
no..."
And we laughed together. 

Chapter 15 - Chapter 13
Dedicated to Stassy Nor

Chapter 13

Bebe

Isang linggo na ang lumipas at narito pa rin kami ni Seiji Matsumoto sa isla. Araw-
araw akong nagdadasal na kapag na-rescue kami, hindi naman ako maging kasing payat
niya.

I am Sidra Everleigh with a very fit and sexy body! Kahit naman puro tuna at prutas
lang ang kinakain ko rito, hindi naman siguro masisira ang figure ko, plus, hindi
ko rin naman nakakalimutan ang mag-exercise. Minsan nga niyayaya ko si Seiji sa
umaga mag-jogging or work-out pero hindi naman pala siya morning person at tsaka
ano pa ang kailangan niyang i-work out sa katawan niya?

Hindi ko siya gugustuhing mangalas.

Nauuna pa akong gumising sa kanya. Mas maaga lang siya gumising sa akin noon dahil
nasa habulan stage pa kami, ngayon medyo hindi na siya mailap sa akin. Kinikilig
ako!

Tumutugon na rin siya sa akin kapag bebe talaga ang tawag ko at nagpapahawak na rin
siya sa akin. Hindi na rin kami literal na naghahabulan katulad ng mga unang araw
namin. Hindi na rin siya nag-aalinlangang tumawa sa akin!

And he's talking with me na rin! Dati hindi talaga siya marunong mag-adjust para sa
akin at hinahapon niya lang talaga ako, pero ngayon may mga English words na rin
siyang ginagamit para mas magkaintindihan na kami.

Ang baby ni Mommy Eve, nagbibinata na! Ganoon siguro talaga kapag pinadedede kapag
gabi... ay imagination ko lang pala ang pagpapadede. He's still shy pa rin.

Hinihintay ko na lang siya magising. Nakaupo ako ngayon sa buhangin habang

nakapangalumbaba sa harap ng dagat.

Ano naman kaya ang gagawin namin ngayon?

I told myself that I'll make him kiss me. Hindi na nga siya tumatakbo mula sa akin,
hindi na rin naman siya ganoon kailap, but he's still Seiji Matsumoto, the shy and
fluffy boy. What will make him aggressive na bigla niya akong hahalikan?

Halos sumakit ang ulo ko sa kakaisip kung paano ko ba iyon gagawin. Sobrang baby
niya pa rin kasi kahit medyo nagbibinata na.

Wala sa sarili akong sumulyap sa tent at eksaktong palabas na roon ang magaling na
hapon. I smiled at him. Pero hindi pa rin siya masanay sa biglaan kong pagsalubong
ng ngiti sa kanya sa umaga.

"Ohayo, be..."

Tumango lang siya bago niya tamad na hinawi ang tent. Diretso ang lakad niya sa
dagat habang may dala na mouth wash. I watched him clean himself.

Antok na antok pa ang baby ko, hindi ko naman siya nilandi masyado kagabi. Siguro
hindi siya nakatulog agad dahil tinitigan niya muna ako habang natutulog ako.

I giggled. Hinawi ko ang mahaba kong buhok. Ang ganda ko talaga!

Bumalik siya sa tabi ng tent namin at doon siya naupo. Pinili niyang uminom ng
tubig at tumitig din sa dagat. At dahil kanina ko pa talaga siyang hinihintay
magising, tumayo na ako sa pwesto ko. Pinagpagan ko ang sarili ko dahil sa buhangin
at maganda na naman ang lakad ko patungo sa kanya.

My sexy waist swayed elegantly as I walked towards him. "Bebe!"

Kung dati, hindi pa man ako nakakatayo sa pwesto ko ay tumatakbo na siya, ngayon ay
nananatili na siyang nakaupo, nakatitig lang siya sa akin na parang tinatamad na
naman siya at inaantok.

I kneeled on his left side as my palms supported my weight on the sand. Nanatiling
nakatingin ang mata niya sa dagat kahit ramdam niya na nagsisimula na naman akong
lumandi sa kanya.

"Bebe ko na amoy virgin coconut oil..."

Of course, hinawi na niya na naman ako na parang nagbubugaw siya ng langaw sa

balikat niya.

"Seiji naman... landiin back mo naman ako. 'Wag puro tulog ako! Alam kong kaya ka
lagi puyat! You're just waiting for me to sleep... so you could well..."

"Kureiji, hayai ne..." sagot niya sa akin.

Isang linggo na niya akong tinatawag na kureiji pero kailanman hindi pa pumasok sa
isip ko na nalamin talaga ang ibig sabihin no'n.

"Kureiji na ni, Seiji?" tanong ko.

Pansin ko na ilang beses siyang napakurap. He hesitantly glanced at me. Iyong

paglingon niya sobrang bagal at iyong mata niya parang inirapan na naman ako sa
sobrang bagal din ng paggalaw.

Hindi siya sumagot.

"Kureiji, na ni?" ulit ko.

Pero mukhang wala siyang balak sumagot sa akin. Maybe because he's shy? He's shy to
admit that he's been calling me pretty, sexy, my love, mine, my girlfriend or wife?

Ngumuso ako. Naupo na rin ako sa tabi niya. I hugged my legs, but I allowed myself
to lean on his shoulders. Hindi ko muna siya ulit kinausap at hinayaan kong
manatili ang katahimikan sa pagitan namin.

Minsan nakakapagod rin naman kasing lumandi sa umaga.

Pero hindi ko talaga maiwasang isipin ang ibig sabihin ng kureiji.

"Kureiji... kureiji..." bulong ko sa sarili ko. "If sutoppu is stop, dansu is

dance, kissu is kiss...hmm..." muli akong sumulyap kay Seiji.

Nang nag-angat ako ng tingin, nakatingin na rin siya sa akin. Iyong mata niya
parang naghihintay ng bagay na ayaw niyang...
"Kureiji..." ulit ko.

I should notice its pronunciation. "Kureiji..." pang-ilang ulit ko.

"T-Tabetai?" biglang tanong ni Seiji Matsumoto sa akin.

I blinked at him. Ayaw niya talagang malaman ko ang ibig sabihin no'n. Inangat ko
ang kamay ko sa kanya. "Wait, be... allow me to figure it out."

Napalagay ako ng isang kamay sa baba ko habang inuulit-ulit sa isip ko ang salitang
kureiji.

"Ku... rei..." hindi ko na natapos ang salita. Marahas akong napasinghap at

napatingin na ako agad kay Seiji. Nag-iwas siya agad sa akin ng tingin, he looked
so fucking guilty!

"Crazy! You've been calling me crazy?! Y-You! Y-You! Gago kang hapon ka!"

"G-Gome—"

Marahas na akong tumayo at dumistansya sa kanya. "How dare you! I've been calling
you with sweet endearments! Tapos ako? Look at me! Do I look crazy?!"

"Kurei—" hindi niya tinuloy ang pagtawag sa akin. Umawang ang bibig ko sa kanya.

"Do you even know my name, Seiji?"

Tumayo na siya. I could see the panic in his eyes, lalo na nang makita niya na
seryoso akong nagagalit sa kanya. I've been sweet to him, pero iyong ganoong tawag
niya sa akin?

Mukha ba akong baliw? Gago siya!

"I want to end this, Seiji! Nagsasawa na ako sa relasyon nating ito! Ayoko na!
Pagod na ako!" marahas kong itinulak ang dibdib niya dahilan kung bakit siya ilang
beses napaatras.

I let the tears rolled down on my cheeks as I turned my back on him. Nakita kong
umawang ang bibig niya at mukhang gulat na gulat talaga siya sa reaksyon ko.

Nagmadali na akong pumasok sa tent, pero hindi pa man lumilipas ang isang minuto
narinig ko na rin ang nagmamadaling yabag ni Seiji Matsumoto. Hinawi niya ang tent
at pumasok na rin siya.

Pinagpatuloy ko ang pag-empake ng mga damit ko. My silk satin dress and few
oversize shirts. Mas humagulhol ako sa harapan niya habang nagmamadaling mag-empake
ng tatlong damit.

"G-Gomen..."

Marahas akong humarap sa kanya at halos ihampas ko na ang oversize shirt ko sa bag
ko na wala naman talagang laman.

"I am tired of this, Seiji! I am tired of this relationship na ako na lang ang
kumakapit! Halos ibigay ko sa 'yo ang lahat... Seiji! Ibinigay ko na sa 'yo ng
buong-buo ang pagkatao ko na halos wala na akong itira!" I cupped my face and cried
harder.

"Buong puso't kaluluwa ko... ibinigay ko na sa 'yo, Seiji..." punung-puno na ng

luha ang mukha ko. Sabog na rin ang buhok ko at mukha na talaga akong misis na
nahuling nangabit si mister. Kahit ayoko lang talaga ng tawag niya sa akin, gago
talaga siya.

Madrama kong hinaplos ang leeg ko pababa sa buong katawan ko. "Pagkatapos mong
simsimin ang lahat ng bango ko, Seiji! Babae na naman! Babae na naman! Saan ba ako
nagkulang sa 'yo?! Ibinigay ko naman sa 'yo lahat! Iba't ibang posisyon! Saan ako
nagkulang gagong hapon ka!"

Pinaghahampas ko ang mangangalas niyang dibdib habang iyak pa rin ako nang iyak.
"Ibinigay ko sa 'yo ang lahat sabihin mo sa akin ang kulang!"

"W-Wakaranai... gomen..."

Marahas ko siyang itinulak.

"Ayoko na, Seiji! Sawang-sawa na ako sa patawad mo. Ubos na ubos na ako sa 'yo,
hindi ko na makita ang sarili ko... ikaw na lang lagi. Let's end this... I am going
to file a divorce. Maghiwalay na tayo!"

Sinubukan niyang hawakan ang braso ko nang makita niya na iyak pa rin ako ng iyak
at mukhang galit na galit sa kanya.

Bakit ba? Gusto kong mag-practice kapag nambabae siya. Pero ramdam ko na totong
bigla akong na-highblood, ang kapal naman ng mukha ng gagong hapon na 'to na walang
shampoo kapag nambabae pa sa akin?

"G-Gomen..." agad kong sinalag ang mga kamay niya sa akin at pinagpatuloy ko ang
pag-empake ng tatlong damit ko na inilalabas at pasok ko para kunwari madami.

"Let's see each other in court! Sa akin ang mga bata! Dahil ako ang ina!"

Nang makapag-empake na ako sa wakas, madrama ko siyang tinabig at nagmadali na

akong lumabas ng tent. Bigla kong naalala na wala nga pala kaming mga anak na
gaganap.

Lumabas na rin si Seiji, malayo na ang nalalakad ko mula sa tent nang bigla akong
bumalik. Nagkamali ako ng sinabi.

"I am pregnant! And I will never let you see our child! Itatago ko siya sa 'yo at
hinding-hindi ko siya hahayaang kilalanin kang ama! Magsama kayo ng letche mong
babae! At huwag mo akong hahabulin dahil hindi ako marupok!"

Tinalikuran ko na ulit siya habang dala-dala ang bag ko. Narinig ko na sinubukan
niya naman akong habulin, pero hindi ko talaga siya narinig na tawagin ang pangalan
ko.

I know... this is just my cup of tea. My acting skills. Dahil mamaya babalik din
ako sa kanya at makikipaglandian ulit. But there's another side of me na umaasa na
alam niya naman talaga ang pangalan ko.

Yes, I know, ako lang naman talaga ang totoong apektado sa kanya, ako ang
nagpapapansin at gumagawa ng paraan para higit kaming mapalapit sa isa't isa, pero
mas matutuwa talaga ako kapag alam niya ang pangalan ko.

Not that kureiji...

Nagpahid ako ng luha... totoong luha. Nakakatampo naman siya. I liked him so
much... na ang bawat pino niyang kilos at pagpansin sa akin, naapektuhan talaga
ako. Pero nang malaman ko iyon, nasaktan ko... not too much, pero may kirot talaga.

Umabot ang hapon na hindi na talaga lumapit sa akin si Seiji. Of course, aasa pa ba
ako na susuyuin ako ng pesteng hapon na iyon? Wala naman yata talaga iyong
pakiramdam.

Malamig na ang simoy ng hangin na yakap ko na rin ang bag ko. Gusto ko nang bumalik
sa tent at matulog, hindi ko na nga naramdaman ang gutom dahil sa tindi ng sama ng
loob ko sa kanya.

"Gago! Ayoko na sa 'yo!" malakas na sigaw ko.

Nagpahid ulit ako ng luha. "Akio... sunduin mo na ako rito, ayoko na sa hapon... he
doesn't care much about my feelings. His gesture might be some illusion... akala ko
nagsisimula na siyang mapalapit sa akin o kaya mahulog..."

Pagak akong tumawa sa harap ng dagat. Hinayaan kong tangayin ng hangin ang buhok
ko. Nakanguso ako habang sinusulat ang sarili kong pangalan.

Hindi ko akalain na darating ang araw na kikirot ang dibdib ko dahil sa lalaki. I
used to ignore men talaga, dahil alam ko naman ang gusto nila sa akin, but I didn't
expect that it has really a reason... because I was destined to meet a soft boy
instead. Sa kanya ako sobrang maapektuhan na simpleng tawag niya sa akin ay
importante sa akin.

Pero nakakatampo naman talaga iyon... ang sweet ng mga tawag ko sa kanya, tapos ako
crazy?

Isusubsob ko na sana ang mukha ko sa likuran ng bag ko nang maramdaman ko ang yabag
ni Seiji sa likuran ko.

"Samui... ikimashou..."

"Go away!" sigaw ko sa kanya.

"Gomen... ikimashou..."

"Go away, Seiji! I hate you! Why did you stop now? Where is that kureiji now?"
sagot ko na hindi pa rin lumilingon sa kanya.

"Gomen..."

Tinakpan ko na ang mga tenga ko. "Go away, Seiji! I hate you! Go away!"

"Ibu... gomen..."

Awtomatiko akong napalingon sa kanya. Did he just call my name in Japanese way? He
called me Eve.

"What?"

Yumuko siya, napakamot siya sa kanyang magulong buhok. "S-Sorry...Ibu..."

He called my name. He knew my name! This idiot Japanese! Kureiji siya nang kureiji!
Alam naman pala ang pangalan ko.

But I will not make this easy for him.

"I still hate you! I don't like your pronunciation!" tinakpan ko ulit ang tenga ko.
"Go away! I hate you! I will still file a divorce! You will never see our child.
Lalaki siyang walang ama at sisiguraduhin ko na magsha-shampoo siya araw-araw at
malusog na hindi isang ubo lang!"

Hindi siya sumagot. Of course, bukod sa hindi niya naman talaga ako naiintindihan,
loading din siya kung ano ba talaga gagawin niya.

Hanggang sa maramdaman ko na mas lumapit ang yabag niya patungo sa akin. I felt his
warm presence beside me. Umupo sa tabi ko ang magaling na hapon. Nanatili pa rin
akong nakatakip ang mga kamay sa aking tenga habang nakatingin sa dagat.

Until the idiot Japanese glanced at me innocently. Iyong parang inosenteng bata na
sinisilip ang mukha mo? Hindi siya gumagalaw sa pagkakaupo niya, pero iyong
kalahati ng katawan niya sobrang effort sa pagliko para silipin ang mukha ko.

Our eyes locked while I was still covering my ears. Though, nakakarinig naman
talaga ako. I could see his usual hesitation, but it seemed like the sunset made
him blush or was it... me? Lalong sumingkit ang mga mata niya habang nakatitig siya
sa akin. He scratched his messy hair.

"B-Be...be... gomen..."

Chapter 16 - Chapter 14
Dedicated to CJ Villan

Theme song: Hana ni Bourei

Chapter 14

Whisper

"B-Be...be... gomen..."

Maybe the blasting sunset went more intense, or someone had invented a different
kind of fireworks that brightens up the sky even still with the presence of the
sun, or was it because of the glistening beads of jewels reflecting the sea right
now?

I suddenly felt like everything went brighter and warmer, that I couldn't suppress
the smile on my lips. Pero pinipilit ko pa rin itago iyon sa abot ng aking
makakaya.

Hindi ako marupok, kailangan kong hindi bumigay ng ganoon kadali at kailangan ay
pahirapan ko siya. He should feel the hardship of chasing, dahil iyon ang
ipinaramdam niya sa akin simula nang magkakilala kami.

He should chase me the way I chased him.

Nasisigurado kong hindi ako nanaginip, at narinig ko mismo iyon mula sa bibig niya.
And I could see his facial expression, the hesitation, shyness, and the suppressing
smile as well. Lalo na iyong singkit niyang mga mata niya na hindi makatingin sa
akin ng diretso!

Iyong dalawa kong kamay na nakatakip sa tenga ko ay unti-unting bumaba sa mga

buhangin. My fists balled on the sand as I stared at him in disbelief.

I just wanted to cry right at this moment. Kung kanina ay galit na galit ako sa
kanya at sobrang ang tampo at inis ko, na inisip ko na maging pangalan ko ay hindi
niya alam.
But when I heard how he struggle to mention my name and our endearment...

Handa na akong muling ipasimsim sa kanya ang lahat ng bango ko!

"Bebe na ni, Seiji?" mabilis kong tanong sa kanya. Pinilit ko ang sarili kong
magmukhang seryoso sa kanya.

I just want to confirm it. Natatandaan ko na ipinaliwanag ko na sa kanya ang ibig

sabihin niyon at ilang beses siyang umiling sa akin sa tuwing tinatawag ko siya,
but right now that he tried to use it to call me, I really want to have a
confirmation na alam niya ang sinasabi niya sa akin.

Iyong maliit niyang mata ay biglang nanlaki at yumuko siya para iwasan ang mata ko.
He scratched his messy hair again with his ears turning red.

"B-Be...be na ni..." inulit niya ang tanong ko, saglit siyang sumulyap sa akin
habang ako naman ang nakasilip sa mukha niya habang nakayuko siya.

Pinataray ko ang hitsura ko habang nakataas ang aking isang kilay.

"D-Darin..." napakagat ako sa pang-ibabang labi ko. Yes, darling.

"Na ni?" pagmamaang-maangan ko.

Muli niyang kinamot ang magulo niyang buhok, sumulyap siya sa akin at mabagal na
nag-iwas ng tingin na parang iniirapan na naman ako.

"W-Watashi no..." means mine.

Putangina...

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at itinapon ko na ang sarili ko sa kanya. And

as expected we landed on the white sand as he complained about his aching back
again.

"Itai..." ani niya.

Pero hindi ko na magawang igalaw ang sarili ko sa ibabaw niya. I buried my face on
his healthy ribcage.

Tangina niya... bumigay na ang hapon... bumigay na. Sinasagot na niya ako!

Para na naman siyang nabaril dahil sa dalawa niyang braso na nakahilata na naman sa
mga buhangin.

Napangiwi siya nang gumalaw ako sa ibabaw niya at itinuon ko ang dalawang braso ko
sa dibdib niya. Inangat ko pa ang dalawa kong binti at magpalaro ko iyong
ginagalaw-galaw habang nasa ere.

"Yes. I am yours, bebe. Only yours... we watashi no each other na. We bebe each
other officially na!"

Ngumuso lamang siya at hindi sinagot ang mga mata ko.

Mas lalo akong ngumiti sa harapan niya dahil hindi siya umiling! Hindi talaga siya
umiiling!

"Look at me! Panindigan mo 'ko!" I cupped his face to look straight into my eyes.
"Do you like me, Seiji?" I asked him.

Gusto kong palakpakan si Seiji dahil nagagawa niyang mag-iwas ng tingin sa akin
kahit hawak ko na ang pisngi niya. He knew the meaning of like! Nakikita ko sa
reaksyon niya.

"Seiji! I will get mad again! Makikipaghiwalay ako ulit sa 'yo! We'll get a
divorce! Our baby will never see you... ayusin mo ang pagsuyo sa akin, gago ka."

"Itai... ibu..."

Mariin akong napapikit. "It's EVE... walang U. Bakit ganyang pronunciation n'yong
mga gagong hapon kayo?"

"Copy me, bebe... Ib..."

Nakaiwas pa rin ang mata niya sa akin. "Seiji! I said copy me..." itinuro ko ang
labi ko. "Ib..."

"I...bu..."

"Gag—sabi nang walang U! Ano ba iyan? Kakagatin ko na ang dila mo sige ka..." I
giggled.

"Again, Ib... bebe, patigasin mo letter b mo. Kasi sa susunod dahil we bebe each
other na... iba na ituturo ni Mommy Eve na patitigasin mo... gosh!" ipinilig ko ang
ulo ko at isinubsob ko muna ulit ang mukha ko sa ribcage niya para tanggalin iyong
iniisip ko.

"Itai..." tinatapik na niya balikat ko.

"No! We're not gonna move without you pronouncing my name properly. Alright, again!
Ib!"

Pinagpapawisan na siya sa posisyon namin. Pero dapat masanay na rin siya na nasa
ibabaw ako, dahil sa maraming bagay-bagay. Ngumisi ako habang hinihintay siyang
magsalita ulit.

"I-bu..."

Umiling ako. "Kakagatin ko na talaga dila mo, Seiji! Isa pa! One more time. Don't
put air, bebe... Eve, pronounce it faster."

Paulit-ulit kong sinabi ang pangalan ko sa harapan niya na halos mabingi na siya sa
akin. "It's okay if your tongue is super pilipit... kasi gusto ko pumilipit iyan
kapag well gusto mag-explore inside... but not with my name, bebe! Saka na lang
iyon kapag handa na ako... let's not talk about it muna, bebe... nahihiya ako!"
pinaglaruan na naman ng dulo ng daliri ko iyong ribcage niya.

"Again..."

"Ib—" bigla kong tinakpan labi niya. "That's it, bebe! Stop it right there. Don't
put U! Again..."

"Ib..." nakakagat ko na ang pang-ibabang labi ko.

How could he look so cute and ravishing lying innocently on the sand? Napapamura na
lang ako sa ribcage, spinal cord, at sa buhok niyang palyado sa shampoo... dahil
kahit gano'n siya, sobrang gandang lalaki ng bebe ko!

Paulit-ulit ko siyang pinabanggit ng pangalan ko hanggang sa tumama na at gumanda

nang pakinggan.

"Eve." He said finally.

Kusa nang naubos ang lakas ko at inihilig ko nang muli ang mukha ko sa dibdib niya,
nakailang ubo na rin siya simula kanina.

Iyong mga kamay ko ay marahang humawak sa dibdib niya. Gusto ko nang mag-angat ng
tingin sa kanya at halikan siya nang paulit-ulit na halos mawalan na kami ng hangin
sa katawan.

Wala man lang ginagawa sa akin si Seiji. He just called me bebe. He allowed me to
assault him, and he just tried to pronounce my name properly, but I could feel that
any minute I might melt in his arms. Na hindi naman siya iyong tipo ng lalaki na
nakakapanlambot ng tuhod, wala siyang mga salitang may pang-aangkin na tipikal na
lumalabas sa bibig ng mga lalaki para maramdaman ng mga babae iyong matinding
pagkagusto nila at higit sa lahat lagi siyang hiyang-hiya na takot na takot akong
hawakan.

But he made me feel so beyond happy and contented even in the midst of this
disaster...

"I like you so much, Seiji. I like you so much..." halos bulong na sabi ko sa kanya
habang nakasubsob pa rin ako sa dibdib niya.

Hindi ko alam kung bakit sa tuwing nagsasabi ako kay Seiji na gusto ko siya, may
parte sa akin na napapaiyak o kaya'y may kirot sa dibdib ko. Kasi natatakot ako na
hanggang dito ko lang sa isla mararamdaman ito, na sa sandaling may makatagpo na sa
amin, pipilitin ko na lang kalimutan ang lahat ng ito para hindi ako masaktan.

Because he might turn his back on me...

Sana panindigan mo ako sa sandaling umalis na tayo rito sa isla... sana hindi ka
lang napipilitan, sana sa sandaling makilala mo ako sa labas ng islang ito at hindi
mo ako tingnan sa paraan ng tingin nila sa akin. 

I hope you'll look at me the way you look at me right now. A beautiful angel with
wings...

"I like you so much, bebe..." ulit ko. Ipinahid ko ang luha ko sa malaki niyang
damit.

"O-Onaji..."

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. I blinked twice. "Na ni?"

Umiling siya. "Itai..."

Natawa na ako at pinunasan ko ang luha ko bago ako bumangon mula sa katawan niya.
Hinintay ko siyang makabangon at matapos sa pagpagpag ng kanyang damit bago ako
ngumiti ulit sa kanya.

Akala ko ay yayayain na niya ako pero naglakad siya at nilampasan ako, nang
lumingon ako ay mabagal niyang kinuha ang dala kong bag na may lamang tatlong
damit.
Halos mapapadyak na ako sa buhangin habang kagat ang pang-ibabang labi ko.
Sinusundo na talaga ako ng mister ko!

Isinakbat niya ang bag ko sa isang balikat niya bago siya nag-aalangang sumulyap sa
akin. Lakad takbo ako patungo sa kanya habang sa iyakap ko ang braso ko sa ibabaw
ng batok niya.

"You are forgiven, Seiji..."

Dahil ang tangkad niya talaga, tiniis ko na naman ang tumingkayad para magtama ang
mata namin, pero nakatingala pa rin ako habang nakayuko siyang parang inaantok na
naman.

"Kailan mo 'ko hahalikan, Seiji? Halikan mo na 'ko..."

Umiling siya. "Wakaranai..."

"I said... kiss me... we bebe each other na naman, e!"

Saglit nanlaki ang mata niya. He looked away. Nanghaba na naman ang nguso niya.
"K-Kureiji..."

Mas isiniksik ko ang katawan ko sa kanya. "Sige na, Seiji... kiss me..." I cupped
his face as I closed my eyes in front of him. Marahan kong inilapit ang labi ko sa
kanya habang hinihintay ko ang paghalik niya sa akin.

I expected a sweet and a smack from him. Hindi na ako umasa ng French kiss mula sa
kanya. But what I felt was different...

A sudden kiss on my forehead.

Umawang ang bibig ko habang nakatitig sa kanya. Sa sobrang bilis at gaan niyon,
parang biglang sumabog ang puso ko habang nakatitig sa singkit niyang mata na hindi
makatingin sa akin.

"S-Seiji..."

"Ikimashou..."

Wala sa sarili akong yumakap sa braso niya habang kapwa kami sa pabalik sa tent
habang sakbat na niya iyong bag na dala ko. Ramdam niya na hindi mawala iyong titig
ko sa kanya habang naglalakad kami pero hindi na siyang lumilingon pabalik sa akin.
Napapakamot na nga siya sa buhok niyang sabog at lumilingon siya sa kaliwang
direksyon para lang makatago sa mga mata ko.

Pulang-pula ang tenga niya!

Habang naglalakad kami pabalik ni Seiji patungo sa tent, para akong naglalakad sa
ulap... para akong lumilipad.

Sobrang saya ko.

"Sobrang saya ko, Seiji... hindi man tayo masyadong magkaintindihan, sobrang saya
ko..."

Alam kong hindi niya naintindihan ang sinabi ko pero nang nag-angat na ako ng
tingin sa kanya, nasa akin na ang atensyon niya.

"G-Gomen..." ani niya.

Naiinis ako sa sarili ko, dahil sa tuwing kikiligin ako kay Seiji bigla akong
makakaramdam ng kirot at takot. Kasi alam ko... madali lang siyang maagaw sa akin.

He's an important Japanese, and I am just a tarnished actress. Siguradong walang

matinong magulang ang papayag na mapalapit ang kanilang anak sa akin. Lalo na kung
katulad nitong si Seiji...

Naaasar ako!

Hinawakan ko ang dalawa niyang kamay at inilagay ko iyon sa pisngi ko. "Patahanin
mo 'ko, Seiji! Naiiyak ako! I should be happy now, you called me bebe at last...
pero natatakot ako... kukunin ka nila sa akin pag-alis natin sa islang 'to...
ilalayo ka nila sa akin..."

I saw panicked in his eyes when he saw my sudden changed of mood. Sabi ko sa sarili
ko, happy lang ako dapat, hindi ako iiyak ng tunay katulad nito pero hindi ko
talaga mapigilan ang sarili ko.

Kasi alam ko sa sarili ko na wala akong panghahawakan sa sandaling maghiwalay kami

sa islang ito. His family will never like me once that they dig into my identity.
Dapat inisip ko muna ang mangyayari sa akin bago ako lumandi at hinayaan ang
sariling mahulog sa kanya.

I'll just let my heart left broken by this Japanese! Tapos landing-landi pa ako at
hindi mapigilan ang sarili.

"I am happy and scared right now, Seiji..."

Siya lang ang nagparamdam sa akin nito. The tenderness, his genuine eyes, his
simple care, and even his silly shyness that made me fall hard just in a short
time.

Maraming sumubok sa akin na kunin ang loob ko, they tried to impress me and flex
everything that they've got just to get my interest, but Seiji Matsumoto is so
different from them.

Because everything he showed me doesn't have any meaning, but his mere innocent
nature... na siyang nagpahulog sa akin nang ganito.

Sa huli naramdaman kong ang mga palad niya na mismo ang gumagalaw sa pisngi ko
upang tanggalin ang luha ko. "S-Seiji... do something about this... please...
sobrang saya ko na nasasaktan at natatakot ako..."

He looked troubled and frustrated.

Until he finally decided on what to do.

For the very first time, Seiji Matsumoto pulled me closer to him, and his arms
wrapped protectively around me.

And he tenderly patted my head, with whispers I couldn't understand.  "Anata o

rikai shitai..."

Chapter 17 - Chapter 15
Dedicated to Lyshia Silvia

Chapter 15
Reasons

The cloak of the night had been witnessing our magical love story that started from
the Japanese colonization.

Sinong mag-aakala na ang malamyang sundalo na nahulog sa aking alindog noong unang
panahon ay muling mahuhulog sa akin ngayong kasalukuyan?

Hindi nagawang itago ng magandang abaniko ang aking kagandahan ng panahong iyon, at
hindi niya nagawang itutok ang baril na dapat ay siyang kikitil sa akin.

Malamya na si Seiji noong unang panahon at wala pa rin siyang pinagbago ngayon,
sobrang lamya niya pa rin. I couldn't help but imagine him in his old brown soldier
uniform.

Dahil sobrang loading talaga siya, sa halip na small ang size ng uniform na dapat
kukunin niya, large ang nauwi niya. Kaya nang sandaling magkita kami sa mansyon ng
mga Rosilla, para siyang sundalong hapon na hindi nakakain ng ilang buwan.

Hindi nakapagtatakang mabilis siyang nabaril nang nauna kaming nagkita.

Napadasal at nagpasalamat ako sa kalangitan na hindi na sa panahon ng pananakop ang

muli naming pagkikita.

Huli na nang mapansin ko na malayo na pala talaga ang naabot ng utak ko. Ikaw ba
naman ang hapunin ng bebe mo, 'di ba? Iyong tipong hindi mo naman naiintindihan ang
mga sinasabi niya. Lilipad talaga ang utak mo kung saan...

I slapped his ribcage as I stomped my foot on the sand.

Pinili ko na lang kiligin sa sinabi niya kahit hindi ko naman iyon naintindihan.

My own translation says that, You are beautiful, my love...

Inubo siya dahil sa hampas kong iyon.

Mas lalo akong kinilig! Saan ka hahanap ng lalaki na gwapo kahit umubo? Si Seiji
Matsumoto lang iyon! Gosh.

"Bebe naman! Huwag mo nga akong hinahapon! Hindi kita maintindihan! I am okay now,
wala na akong tears." Mabilis kong pinahid ang pisngi, nag-angat ako ng tingin sa
kanya at ngumiti ng matamis sa kanya.

I looped my arms around his nape as we stared at each other. Tuwang-tuwa akong
habang hinahabol iyong mata niya na hindi makatingin lagi sa akin ng diretso.

"Bebe, niyakap mo na ako kanina. Ano na naman ginagawa ng kamay na iyan? Bakit
tuwid na naman?" tinanggal ko muna ang kamay ko sa batok niya at agad kong dinala
sa bewang ko.

"This is better!"

Ngumuso ako sa harapan niya habang naninigkit ang mga mata ko sa kanya. Paano niya
ako nayakap kanina lang, tapos ngayon nangangatal na naman ang kamay niyang hawakan
ako?

Ang landi nitong si Seiji may expiration.

"So, what are we going to do next na, Seiji? We hugged, kissed..." though hindi
niya pa inaamin sa akin na mahal na mahal na mahal niya ako at hindi na niya kayang
mabuhay ng wala ako. It's fine!

Alam kong nahihiya lang siyang aminin sa akin na katulad ko'y nararamdaman niya rin
ang matindi naming koneksyon.

Sobrang laking bagay na kay Matsumoto ang yumakap at humalik ng kusa! Hintayin ko
na lang na mag-renew ulit ang paglandi niyang may expiration.

Dahil nag-iiwas na naman siya ng tingin sa akin, naghahabulan na naman ang ulo
namin dalawa.

"How about honeymoon?" I asked him.

Ano kaya sa mga English words ko ang talagang naiintindihan niya? Kung titingnan
naman kasi si Seiji para talaga siyang walang naiintindihan sa akin. Sa tuwing
nagsasalita ako para siyang nasa ibang mundo, wala sa sarili o kaya loading na
hindi na natapos.

Madalas din siyang umiling, pero magugulat na lang ako kapag bigla siyang
magsasalita ng ilang English words.

Paano kaya kung nakakaintindi talaga siya?

I glanced at him awkwardly. I bit my lower lip. Baka isipin niya

pinagsasamantalahan ko siya at ang kahinaan niya...

I value our wedding night pa naman.

At tsaka we bebe each other na, ano pa ang masama sa pagpatong sa kanya ng ilang
beses? Unless maging dalawang ubo na siya. Medyo nasasanay na rin naman siya kapag
basta ko na lang itinatapon ang sarili ko sa kanya.

"Hmm..."

I should well... limit myself na lang kaya? Baka isipin ng hapon na 'to easy to get
ako! Sa kanya lang naman ako bumigay ng ganito. Bigay na bigay na nga ako sa kanya,
siya naman itong laging nag-aalinlangan at diskumpiyado!

Siguro ay napapansin na ni Seiji ang malalim kong pag-iisip dahil nasa akin na ulit
ang mga mata niya. But he doesn't look curious at all, he utterly looked
threatened!

Akala naman ng hapon na 'to may masama na naman akong binabalak sa kanya!

"Bakit ganyan ka na naman makatingin, Seiji!" hinampas ko ang kanang braso niya.

Ngumuso siya at hinimas iyon. "Itai..."

"Mamaya na tayo matulog, ah? We landi each other muna near the fire..." sabay kong
hinawakan ang kamay niya at hinila ko siya malapit sa apoy.

I pointed a good spot. "Sit."

Ayaw niya, kaya tumalon na lang ulit ako sa payat niyang katawan kaya sabay kaming
natumba. Tawa ako nang tawa habang nagrereklamo siyang may masakit na naman sa
katawan niya.

Nakaupo na siya sa buhangin habang nakatukod sa likuran niya ang dalawa niyang
kamay. I placed myself between his legs, as I kneeled with my palms and knees while
grinning in front of his face.

Nag-iwas na naman siya ng tingin sa akin. Sobrang bagal na parang umiirap na naman.

"I am so happy today, kahit pinaiyak mo 'ko! Pero okay na, you called me bebe, you
kissed me on my forehead... and you hugged me."

Sinabi ko sa sarili ko na dapat si Seiji ang unang hahalik pero hindi ko talaga
mapigilan ang sarili ko.

He's so cute! Mababaliw ako kapag hindi ako nakahalik man lang sa kanya.

So... I kissed the tips of his nose.

Pero ano ang mas nakapagpasabog sa puso ko? Pumikit siya na parang baby... hindi
dahil ginusto niya pero dahil nagulat siya.

"Bebe ko na amoy virgin coconut oil..." I whispered near his lips.

Parang umirap na naman siya sa akin, pero nakanguso. "K-Kureiji..."

Ako ang umirap sa kanya bago ako tumalikod at sumandal sa ribcage niya. "When are
you going to confess to me? Ako nakailang sabi na sa 'yo... umupo ka nang maayos,
Seiji."

Kinuha ko ang braso niya at iniyakap ko iyon sa akin.

"See? Not samui anymore..." sabi ko nang lumingon ako sa kanya.

"Kureiji."

Sa halip na mainis ako sa sinabi niyang iyon, hinayaan ko na lang. Mabilis naman
kasing mawala ang tampo ko, lalo na't nakakailan na siya sa akin simula kanina.
He's super forgiven!

Namayani ang katahimikan sa pagitan namin dalawa. Gusto kong makipag-usap sa kanya,
tungkol sa pamilya, trabaho niya, mga kaibigan, kung ano ang mga pinagkakaabalahan
niya, anong brand ng shampoo niya kung meron at ano ang paborito niyang pagkain.

Kung tutuusin sa tagal namin magkasama rito sa isla, dapat marami na kaming napag-
usapan at mas nakilala na namin ang isa't isa. But we have this language barrier
between us.

"What is your favorite food, Seiji? I will cook it for you..." though hindi talaga
ako marunong sa kusina. Pero para kay Seiji, mag-aaral ako. Ganoon kasi raw ang
gusto ng mga hapon, babaeng marunong sa kusina.

Kabaliktaran ko. At least, maganda naman ako! At bebe niya na 'ko!

"Or palit na lang tayo, Seiji? Ikaw na lang ang house husband, ako na lang ang
magtatrabaho para sa ating dalawa. I'll avoid kissing scene and bed scenes na lang,
kasi ikaw selos." I giggled. Syempre sa amin lang dapat dalawa iyon.

"Wakaranai, Eve..."

Lagi niya iyong sinasabi habang umiiling. Ibig sabihin siguro no'n ay wala siyang
maintindihan sa pinagsasabi ko. Pero kinilig ako! Tuwid na dila niya sa pangalan
ko.
Mas isinandal ko ang sarili ko sa kanya at mas iniyakap ko ang mga braso niya sa
akin. Wala sa sarili akong tumingin sa kalangitan.

It was like a giant black cloak with scattered diamonds. Nang huli akong tumanaw sa
madilim na kalangitan noon, may dumaang bulalakaw. I wished for something I knew
that was impossible.

Kasi inakala ko noon na hindi na talaga ako makakaramdam ng totoong kasiyahan. It's
just ironic that in the midst of this tragedy, I saw something glinting with
hope... Seiji. Na sa halip na mapadpad ako rito mag-isa sa isla, hinayaan ako ng
bulalakaw makulong kasama siya.

A man I thought was impossible.

A soft boy...

Na hindi kailanman ako tiningnan dahil lang sa ganda ko. Seiji Matsumoto was the
first one who ever dared to reject me, his eyes never tried to molest me, he is
always hesitant to touch me, and he never took advantage of my intense interest
towards him.

Si Seiji ang isa sa iilang lalaki na nagpakita ng respeto sa akin.

Humiling ako sa bulalakaw na sana ay may makilala akong lalaki na pakikinggan ako
kahit anuman ang sabihin ko. He'll always listen to me no matter how irrational am
I... kahit hindi niya ako maintindihan, makikinig at makikinig siya sa akin dahil
mahal niya ako.

And then, I found him, sitting near me, lazily looking at the sea, and he seemed
uninterested with me, even with my almost naked body.

Literal man niyang hindi naiintindihan ang mga sinasabi ko, ibinigay pa rin ng
bulalakaw iyong lalaking hinihiling ko.

A man who will look at me with respect...

Hindi ko man masabi na gusto talaga ako ni Seiji o baka wala na talaga siyang
mapagpilian dahil sa paulit-ulit na pagpilit ko sa kanya, at least, ipinaranas sa
akin na may mga tao pa rin palang katulad niya.

Hindi lang si Akio, ang ilang mga kamag-anak ko o kaya'y ang ilang kaibigan ko.

Gusto kong sabihin kay Seiji ang lahat... I want to share him everything, but he
wouldn't understand me. And I might upset him, kapag bigla niya akong napansin na
naiiyak na naman.

I tried to avoid or divert my attention to something else, kapag nasasagi sa aking

isipan ang bagay na pilit tinatabunan ni Akio noon pa man, pero parang nakakabit na
talaga iyon talaga sa akin.

"You know why I tend to make myself super happy as always, Seiji? Because I am the
saddest..." panimula ko.

Huminga ako nang malalim. Kapwa namin iniiwasan ni Akio na balikan ang aking
nakaraan, pero hindi ko alam kung bakit bigla ko itong nais sabihin kay Seiji kahit
sa kaalamang wala naman siyang maiintindihan sa akin.

"Do you still remember our first meeting? When Akio introduced me to you? Yes, I
was a famous actress... at nito ko lang ulit nababawi ang pangalan ko."

Hindi ako lumilingon kay Seiji pero mahigpit kong iniyayakap sa akin ang mga braso
niya.

"I had a boyfriend... I mean, he's not my actual boyfriend. It was a cover-up to
spice the people, to make us in trend... kasi ganoon talaga sa Pilipinas, sikat ka
kapag may ka-love team ka at karelasyon mo sa totoong buhay. I like fame,
attention... kasi noon ang tingin ko sa bagay na iyon pagmamahal. Mahal ako ng
maraming tao, maraming humahanga sa akin... masaya na ako sa ganoon... but..."

Mariin akong napapikit nang maalala ko ang mukha ng dati kong leading man.

"But I was wrong, Seiji. Fame isn't happiness... attention isn't satisfaction...
dahil ang paniniwalang iyon ang siyang humila sa akin pababa... ang paghahangad ko
ng labis na atensyon ang unti-unting sumira sa akin...My leading man, the pretend
boyfriend that I used for fame moved beyond the line... he t-tried to force himself
to me..." nangatal ang buong katawan ko nang maalala ko iyon.

Ilang beses nang sinabi sa akin ni Akio na huwag ko nang paulit-uliting isipin
iyon, dati ay halos hindi ko nga magawang ikwento o kaya'y isipin muli ang
pangyayaring iyon pero hindi ko alam kung bakit nagkaroon na ako ng lakas ng loob
ngayon.

"Of course, I didn't agree. I struggled against him... I used something that could
help me. I grabbed a vase and I forcefully threw it at him. He was hit, but still
conscious... pero hindi na siya lumapit sa akin. But he called me in different
names... slut...whore... gano'n lang niya kadali nabato sa akin ang mga salitang
iyon, gayong hindi niya naman ako kilala. Yes, I am wild, carefree, and
liberated... but I always knew my limitation. Kahit ganito ako... ang bibig ko at
ang paraan ng pananamit ko, nirerespeto ko pa rin ang sarili ko, Seiji..."

Ito iyong matinding kinatatakutan ko. What will happen once that Seiji discovered
my background? My history... my life... sobrang layo ko sa kanya. We're totally
opposite. He's too pure for me.

Wala akong narinig na sagot mula kay Seiji kaya nagpatuloy ako.

"Hindi ko na pinalaki ang gulo. I just told my manager that I want to spread the
news that we broke up... pero ibang balita ang bumungad sa akin, Seiji..." nasapo
ko na ang bibig ko.

Muling nangatal ang buong katawan ko, sa galit, sama ng loob, lungkot at takot.
Because it was not just a simple rumor that I cheated, may kumalat...

"A... s-sex video blown-up the numbers of social media sites...at itinuturo nilang
ako iyong babae... it's not me, Seiji... trust me. Nirerespeto ko ang sarili ko at
hindi ko iyon gagawin sa sarili ko..."

Mas hinigpitan ko ang yakap niya sa akin, ngunit alam kong ramdam ni Seiji ang
pangangatal ng buong katawan ko.

"Please... don't turn your back on me once that you discovered my history...ang
paninira nila sa akin... kasi konti na lang ang naniniwala sa akin... even some of
my family walked away from me..."

Ilang beses ko man patunayan na hindi ako ang babaeng nasa video, hindi pa rin
niyon tuluyang makukumbinsi ang mga taong naabot ng balita.
"I am so scared that your pure and innocent eyes might change the moment we left
this island... masasaktan ako, Seiji..."

Chapter 18 - Chapter 16
Dedicated to Liana Marie Chico

Chapter 16

Cousin

Our last conversation was heavy, or should I say that the one I shared was heavy?
Alam ko naman kasi na hindi ako naiintindihan ni Seiji. That is the most
frustrating part of our set-up; no matter what I do or what I say to him, he'll
never completely understand because of our language barrier. We'll never have this
deep conversation, dahil kapwa lang sasakit ang ulo namin. Isa pa, we have limited
sign languages, kaya hindi rin talaga kami magkakaintindihan.

But what I loved about Seiji Matsumoto, aside from his nest-like hair, ribcage,
spinal cord, and sleepy eyes is his instinct. Masyadong matalas ang pakiramdam niya
sa akin, na agad na niyang nalalaman kung umaarte ako o hindi.

He could easily know if I am actually hurting or not. At habang ikinukwento ko sa

kanya ang naging nakaraan ko, pinili niyang makinig, manatiling tahimik (though
he's always silent) at ipadama sa akin na nasa tabi ko siya. Maybe there's a
language barrier between us, but he made me feel that I am secured and safe in his
fragile arms.

Fragile arms, but secure? Ganoon naman siguro talaga ang kayang ipadama ng mga
braso ng mga dating sundalo ng mga hapon.

Hinintay lang namin ni Seiji na maubos iyong siga ng apoy bago kami pumasok sa tent
para matulog.

I was so excited! Of course, I was expecting that he'd comfort me. At papayag na
siya sa wakas na magkayakap na kaming matulog, because we already bebe each other
na, pero nang sandaling pumasok na kami sa tent, binigyan niya ako agad ng
distansya at nagsumiksik na naman siya sa dulo.

He turned his back on me. "Oyasumi...Ibu..."

"S-Seiji!" sigaw ko.

Bigla agad uminit ang ulo ko sa kanya. Hindi ba't tinuruan ko na siya ng tamang
pronunciation?! Gagong hapon na 'to!

"Oyasumi... Eve..." ulit niya sa akin habang nanatiling nakahigang nakatalikod sa

akin.

Hindi pa rin ako humihiga, nakaupo ako at nakapamaywang nakatitig sa kanya. I knew
that he could feel my intense stares at him.

"But I want to cuddle with you, bebe!"

Hindi na siya nagsalita o gumalaw man lang, so I poked him. "Seiji... bebe..."

Parang biglang nakuryente ang kawawang hapon nang kulbitin ko lang naman ang
likuran niya.

"K-Kureiji!" sigaw niya sa akin pero nakatalikod pa rin siya.

"Please? Let's cuddle muna... or patulugin mo muna ako..."

"Suripu, Ibu... suripu..." sabi niya nang paulit-ulit.

"Anong suripu na naman gagong hapon ka!"

"Urusai... urusai..." tinakpan na niya ang tenga niya at hindi niya na rin pinansin
ang pagkulbit ko sa kanya.

Kaya padabog na akong humiga at dumistansya na rin ako sa kanya. Iyong akala ko ay
tuluy-tuloy na ang landian namin? Pero ito si Seiji Matsumoto, natatauhan o kaya
biglang tinatamaan ng expiration sa paglandi.

Akala ko ay makakatulog na rin ako, pero iyong tampo ko kasi sa kanya tumatagal
lang ng seven minutes, unti-unti rin akong lumapit sa kanya. Not because I want to
insist our landian, of course, I am just a concern girlfriend. Kapag naririnig mo
na iyong mga buto ng boyfriend mo na nangangatog na sa lamig, even if you're super
conservative, kakalimutan mo na iyon, kasi nga concern ka sa boyfriend mo na
nilalamig. Lalo na sa katawan nitong si Seiji! Alam kong hindi rin tatalab ang
maraming dasal na sana ay huwag siyang ubuhin, kung pababayaan ko siya.

Nang tuluyan na akong makalapit sa kanya at kapwa na kami nakasiksik sa kanang dulo
ng tent kahit dalawang dipa pa ang space sa pinanggalingan ko, hinayaan ko na lang.
Ako na mismo ang nagkumot sa nakatagilid na katawan ni Seiji Matsumoto.

"Samui, bebe..." I whispered. Sinadya kong ilapat ang mukha ko sa spinal cord
niya... I mean sa likuran niya.

Though, I knew that he's still awake, hindi ko na siya pinahirapan pa. Basta
yumakap ako sa kanya, with my arms and legs around him. "Oyasumi, bebe..."

***

Dahil hindi na nga siya sobrang tumatakbo sa akin at medyo komportable na rin siya
sa akin, hindi na siya nagpapakahirap gumising ng umaga para lang iwasan niya ako.
Ilang beses na akong nauunang magising sa kanya.

I was expecting that he'd bring me back to my original position with a huge space
between us, ganoon naman kasi ang ginagawa niya kapag nakakatulog na ako. But
something happened that made my grin wider this morning.

"Oh my gosh... oh my gosh..." pinilit ko ang sarili kong hindi tumili sa kilig.

Yes, our position changed. But! I like this better! Dahil si Seiji na ang nakayakap
sa akin!

"Oh my gosh..."

Pilit kong pinipigilan ang sarili ko na mas kabigin siya nang mahigpit at yakapin
nang sobra-sobra dahil sa sobrang pagka-cute niya.

"Oh my gosh..."

Ano ba ang gustong gawin nitong si Seiji sa akin? Papatayin niya ako sa kilig!

Well, in most of the romantic scenes, the female lead will always open her eyes in
the morning with arms wrapped around her protectively, and her face buried on her
leading man's firm chest who's heaving comfortably.
But Seiji Matsumoto's way is different!

Dahil sa halip na ako ang nasa baba at nakakulong sa bisig niya... it was him. I
bit my lower lip to suppress my inner scream, because Seiji Matsumoto looked so
innocent and pure while sleeping.

Magaan lang ang pagkakayakap niya sa akin, habang nakayakap din sa ulo niya ang
isang braso ko na ginagawa niyang unan, kaunting kabig na lang dikit na dikit na
siya sa akin. Oh my goodness...

At bahagyang nakalapat ang tungki ng ilong niya sa... oh my gosh!

Gusto ko na siyang kabigin at isubsob siya roon. I want him to feel my softness.
But well... that's bad. Baby pa kasi ang bebe ko... at tsaka baka hindi siya
makahinga.

Sayang naman.

Nagkunwari na lang akong natutulog ulit habang ramdam ko ang unti-unti kong
pagkatunaw. Ipinikit ko na lang ang mga mata ko habang pilit pinakakalma ang sarili
ko.

I'm afraid that my heartbeats might wake him up. Pero hindi ko talaga kinaya,
nagmulat na ako ng mga mata at pinagmasdan ko ang natutulog na si Seiji.

Nakakaramdam din naman pala ng lamig 'tong hapon na 'to! Gusto rin mainitan ng bebe
ko.

Kusa nang gumalaw ang ilang daliri ko at marahan kong hinaplos ang buhok niyang
parang pugad. Inasahan ko nang sasabit iyong daliri ko dahil matigas talagang
tingnan, but surprisingly, wala namang sumabit.

"I...bu..."

Tang ina... tang ina... putang ina...

"B-bebe?"

Halos mangisay na ako sa kilig sa isipan ko dahil nananatiling tulog si Seiji!

Pinananaginipan niya na naman ako!

Dahil sa sobrang kilig ko, naubos na ang natitirang pisi ng pagpigil ko sa sarili
ko. Mas niyakap ko siya nang mahigpit at nakabig ko siya papalapit sa akin, dahilan
kung bakit napasubsob na nga siya sa akin... doon... well, para naman talaga iyon
sa bebe ko, simula pa ng panahon ng mga hapon.

As expected, nagising siya, kas inga hindi na siya makahinga. At inubo pa ang
magaling na hapon ng ilang beses.

"I...bu! Ibu!" itinulak niya ako.

Dali-dali siyang umupo sa sulok ng tent namin na may namumulang mukha at sobrang
sabog na buhok. Halos masira ang tent sa pag-iwas niya sa akin.

Napangiwi ako sa kanya sa hitsura niya. Para siyang inano ko, ah? Siya kaya itong
nakayakap na sa akin.

"Kureiji! Hayai!"
"Ohayo, bebe ko..." ngising sagot ko sa kanya.

He looked at me frustratingly. "Didn't you enjoy, my love? You hugged me first.

It's your own will, instinct..."

"Kureiji! Kureiji!" paulit-ulit niya iyong sinabi sa akin habang lumalabas siya ng
tent.

Tawa ako nang tawa sa kanya. Hindi muna ako lumabas ng tent ng mga ilang minuto
bago ako masayang sumalubong sa sinag ng araw.

"Good morning, Isla Japan!"

Nakabuka ang mga braso ko nang lumingon ako kay Seiji na nakaupo na ulit sa
buhangin, sabog ang buhok at mas naniningkit ang mga mata sa akin. It was him who
first averted his eyes.

He snorted at me. Wow!

Nag-ayos muna ako ng sarili ko bago ako nagsimulang lumapit sa aking boyfriend na
nilamig kagabi.

"Tabetai, bebe..." I said.

Doon sa may putol na kahoy ay may itinuro na siyang prutas na nakalagay sa dahon.

"Ang sweet naman ng mister ko!"

Kumuha muna ako ng isa bago ako tumabi sa kanya. "Ohayo..." bati ko sa kanya.

Tiningnan niya lang ako at tamad ulit tumingin sa dagat. Habang kumakain ako ng
prutas nag-iisip na ako kung paano ko na naman siya lalandiin sa maghapon. Iyon
lang naman kasi ang magagawa ko rito sa isla.

Landi sa umaga, tanghali, hapon at gabi.

Nang matapos akong kumain, humilig muna ako sa kanya habang kapwa na kami nakatitig
sa dagat.

"What is your plan after they rescue us, bebe?"

"Wakaranai." Mabilis niyang sagot.

"Hmm... ako kasi, pipikutin ka. Sasabihin ko kay Akio na may nangyari sa atin at
buntis ako. Wala na magagawa ang parents mo. What do you think?"

"Wakaranai..." ulit niya.

"But the problem here is... paano sila maniniwala? I am sure that your parents and
friends knew you too well... maybe I'll use my acting skills na lang or dapat
talaga may mangyari na sa atin bago tayo ma-rescue?" bigla akong kinilig at
hinampas ko na ang balikat niya.

"Bebe! You're too fast naman! Not that! We value our wedding night, right?!" sinapo
ko ang magkabilang pisngi ko.

"I'm shy na... let's not talk about it muna, Seiji... ikaw kasi, e..."
"Kureiji..." bulong niya na narinig ko naman.

"And kahit naman ganito ako... pipikit talaga ako! Hindi ko talaga titingnan iyong
ti..." I bit my lower lip. Nahampas ko na naman ang braso niya. Ilang beses iyong
hinimas ni Seiji habang nakakunot na naman ang noo sa akin.

"Kureiji... hayai ne..."

"Ano ka ba, Seiji! Tiwala sa sarili! I knew that you'll have that in the future!
Malaking tiwala sa sarili!" I giggled.

I cupped his face, and I sincerely smiled at him. I suddenly imagined that we're
already in front of the altar and we're confessing our vows in front of the crowd.
Iyon nga lang hindi ko maintindihan at ng mga guests ang sinasabi niya.

Iiyak na lang siguro ako, pinaghalong tears of joy at hindi pagkakaintindi ng mga
pangako niya para sa akin or we might hire a translator na lang kapag ikakasal na
kami.

"At tatanggapin ko iyon nang buong-buo, Seiji..." I bit my lower lip to suppress my
evil grin. Ang malaki niyang pag-ibig sa akin ang pinag-uusapan namin dito ni
Seiji!

Yes, his big love for me. I love big love...

Bigla kong naalala iyong pesteng kaibigan ni Akio. Well, Akio's mother has a lot of
friends, and one of them was Mrs. Montgomery. She used to visit Akio's mom when we
were still kids, and since I was always in Akio's residence, I did not have a
choice but meet those kids. Yes, those kids. Triton is Mrs. Montgomery's son, and
he's always with his best friend, Troy.

Kung anu-ano ang naririnig kong itinuturo nila kay Akio. Sasakit nila sa ulo!

Matagal nang nagpapapansin si Troy sa akin, pero hindi ko talaga siya type. 'Di
hamak na mas gwapo naman sa kanya si Seiji!

And yes, I got some of my words from them. Isang beses ay narinig kong niyayaya
niya sa isang grupo si Akio, hindi talaga ako pumayag dahil baka sobrang mahawa ng
pinsan ko.

They're bad influence talaga!

Nang nalaman ko na nag-visit si Akio doon sa balwarte nina Triton at Troy, hindi ko
talaga siya pinansin ng ilang linggo. Ilang beses ko nang sinabi sa kanya na huwag
siya sasama sa mga iyon.

"Bebe, promise me that you won't go there, okay? Biglang sumama ang pakiramdam ko.
Bakit ko ba naalala ang mga pesteng iyon?"

"Wakaranai..." umiling siya.

"Basta! You no go to Enamel." He blinked twice.

"Enameru..." ulit niya na parang may naalala siya.

"Enamel." Sabi ko tapos pinagkrus ko ang mga braso ko. "No. Don't go. Your
innocence will be at risk."

"Enameru..." pangalawang ulit niya. Tumingin siya sa langit na parang may inaalala
siya.

Bigla akong kinabahan. No way. Sa dami ng probinsiya sa Pilipinas, huwag na huwag

ang lugar na iyon.

Seiji Matsumoto is currently loading...

Kaya hinintay ko muna siya matapos sa paglo-load. Sa sobrang tagal niya napatingin
na rin ako sa langit, iyong internet connection nitong si Seiji sobrang bagal.

Gusto ko pa naman laging faster...

Nahampas ko na naman siya sa braso niya. "Kureiji!" iritadong sabi niya. Hawak niya
na naman ang braso niya.

"Sorry, bebe..." I giggled.

"Hai, kureiji. Watashi..." itinuro niya ang sarili niya. "Enameru..." I rolled my
eyes.

"Enamel... kakagatin ko na talaga dila mo, bebe..."

"Hai... hai Enameru..." bulol talaga siya sa L. Sarap kagatin ang dila niya.

"Wakaru..." napakurap ako sa sinabi niya.

Wakaranai, hindi niya alam, hindi niya maintindihan. But he used wakaru... that
means...

"Oh my god..." I cupped my mouth. "Don't tell me, bebe..."

"Tadashi... itoko...Enameru Firipin..."

Chapter 19 - Chapter 17
Dedicated to Aria Francesca

Chapter 17

Rain

If we've been talking about a different topic, I probably might notice how twisted
his tongue was. Lalo na kung paano sumabit ang dila niya sa letter L. Pero dahil
tumunog na ang pangalan ng probinsiyang pilit kong iniiwas kay Akio noon pa man at
sa paraan ng reaksyon niya na parang pamilyar siya roon, tila gumuho ang mundo ko.

Sa Enamel pa talaga, Seiji Matsumoto!

Ilang beses akong umiiling sa harapan niya na parang may nalaman akong kahindik-
hindik mula sa kanya.

Na parang sa halip na sampu iyong magiging babies namin, dalawa na lang.

I cupped his face with my trembling hands. "Bebe... no... you don't know that
province... you're hallucinating... hanggang dalawa lang ang pwedeng baby roon! Two
child policy lang doon! Puro intsik sa Enamel!"
Halos magmakaawa ang mga mata ko sa kanya. But he looked so questioned when he saw
my reaction.

"Sinong Tadashi? Hayaan mo na lang siya! He could have his girl there! Bahala siya
doon! But I want to have a lot of babies with you, Seiji! Hanggang two child policy
lang sa Enamel!"

I pulled his shirt against me. Dahil malaki ang damit niyang iyon sa akin at
masyadong malakas ang pwersa ko, plus my acting skills, mas nakabig ko si Seiji
papalapit sa akin.

I buried my face against his ribcage again. Well, if female leads love to bury
their face on their male leads firm chest, I have my own too! The ribcage is always
fine with me.

Pogi naman ang bebe ko...

Pero hindi talaga pwede na alam niya ang Enamel!

"N-Not there, bebe... puro sindikato ang mga tao roon. We can't live there..."
pailing-iling ako habang nakasubsob sa dibdib niya.

"Wakaranai..."

Hayan na naman siya! Gago 'to!

Marahas akong nag-angat ng tingin sa kanya. Halos maligo na ako sa pawis dahil sa
pagsubsob ko sa kanya. I firmly looked straight into his eyes while my hands were
both grasping his loose shirt.

Seiji Matsumoto looked so stressed na naman. Napapakamot na ulit siya roon sa buhok
niyang kulang na lang ay ibon para sabihing pugad.

"K-Kureiji..." bulong niya.

"I am not crazy! Mababa ang sperm count ng mga lalaking naroon sa Enamel! Gagaya ka
pa sa kanila? Gago ka! Two child policy nga roon!"

"Tadashi... itoko.... Onaji Akio..."

Halos sabunutan ko ang sarili ko nang nag-explain sa akin ang hapon. Kahit sobrang
pababawin niya ang paghahapon niya hindi ko pa rin siya maiintindihan!

Sino bang Tadashi iyon?

"Seiji, listen to me..." I said with the most frustrated tone.

Isinandal ko ang noo ko sa ribcage niya at ilang beses kong mahinang sinuntok ang
dibdib niya. Para kaming mag-asawa na hindi na makabayad ng ilaw at tubig.

Sa halip na manatiling nakaupo sa buhangin, I immediately moved and cradled on his

lap. I quickly looped my legs around his waist as he struggled to run away from me.
But I already mastered the way of capturing him, like a vicious anaconda that traps
a poor white rabbit.

Gusto ko talagang humalakhak na parang kontrabida o kaya ngumisi at hawiin ang

mahaba kong buhok dahil wala siyang kawala, pero pinigilan ko ang sarili ko. Muntik
ko nang makalimutan na mag-asawa nga pala kami na hindi makabayad ng ilaw at tubig.
Para pigilan ang pagbagsak namin dalawa, walang nagawa si Seiji Matsumoto kundi
gawing suporta ang dalawa niyang kamay at ihawak iyon sa buhangin habang bumubulong
na naman siya ng kureiji.

"Tulog na ang mga bata, mahal..."

Hindi na naman siya makatingin sa akin. Kunot na naman ang noo niya at wala na
siyang tigil sa kaka-kureiji!

"Mahal... sabi ko tulog na ang mga bata..." I said with my seductive voice. Kahit
tirik na tirik na ang araw sa isla.

Sa inis ko sa kanya, sinapo ko na ang mukha niya at pwersahan ko na siyang

pinaharap sa akin.

"Ano ba Seiji! Sabi nang tulog na ang mga bata!"

"Wakaranai Ibu!"

Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko at hindi ko na napigilan ang pagtawa ko. I

looped my arms around his nape and laughed to my heart extent.

Tawa ako nang tawa habang nanghahaba ang nguso sa inis sa akin. Alam niya na naman
kasi na pinagti-tripan ko na naman siya.

"Seiji, when we survive this island trap, please learn English and Tagalog, okay?
Para pwede tayong mag-role play..." sinubukan kong paglaruan ang dulo ng pugad
niyang buhok, pero siya rin ang nagtanggal ng kamay ko.

"Kureiji..." he said in front of my face.

Improving na ang bebe ko, hindi na natatakot sa akin magsabi ng kureiji. Not that I
mind at all, nasanay na rin naman ako sa kanya.

"But I am serious a while ago, Seiji. I don't want to live in Enamel if you have
plans to stay there. Puro Chinese ang tao roon, and they are implementing two child
policy." I carefully cupped his face.

Umiiling ako sa kanya. "I want to have ten babies with you..." I bit my lower lip,
lalo na nang mas mapagmasdan ko ang maliit niyang mata. Those sleepy eyes that made
me fall hard.

Imagine to have ten babies with those sleepy eyes... sobrang cute ng family namin
ni Seiji. 

Nanatiling nakakunot noo niya. I don't have any choice but to make an action for
him to understand.

"We..." itinuro ko ang sarili ko at siya. I was a bit hesitant, but yes! Yes! I was
grinning, how should I act this without me getting so embarrassed?

"And we... well... toot... you know that?"

I raised my hands. Nakabilog na ang dalawang daliri ko sa kaliwa at naka- aligned

na ang hintuturo ko sa kanang kamay ko. All I need was to insert it in front of his
face, pero natatawa ako.

Gagawin ko na sana pero bago ko ma-shoot, tinabig na niya ang kamay ko. I laughed,
lalo na nang makita ko na nanlalaki na ang maliit niyang mga mata.
"And then, I'll get pregnant..." itinuro ko ang tiyan ko at nag-drawing ako sa
hangin ng malaking umbok. "Ten times..."

Inilahad ko sa kanya ang dalawang palad ko para mabilang niya kung ilan. "Ten
babies..." I made an action na parang may baby ako sa braso ko habang hinehele ko.

"Ten little Eve and Seiji... isn't it beautiful?"

Nakaawang na ang bibig ng kawawang hapon habang nakatulala siya sa akin. He got it
at last!

"K-Kureiji!"

"It's okay! Nagmamahalan naman tayo Seiji!" Niyakap ko siyang ulit hanggang sa
bumagsak na nga kaming dalawa sa buhangin.

"I can imagine every time that I'll go home, and you'll greet me welcome home,
wife, you wearing an apron and our little kids clinging unto you."

"Kureiji!"

Dahil pilit niya akong tinatanggal sa ibabaw niya at ayaw ko talaga humiwalay sa
kanya, nagpagulung-gulong na kami sa buhanginan. Itai siya nang itai.

Alam ko naman na hindi talaga ako ginagamitan ni Seiji ng pruwersa. It's either
he's concerned about me or he's just lazy to exert more force.

But I wasn't expecting that he'd dominate me this time! Dahil nagawa niyang
pagbaliktarin ang posisyon namin. Ako na ngayon ang nakahilata sa buhanginan habang
nakatukod ang dalawa niyang kamay sa magkabila ng ulo ko.

"Kureiji... Eve."

I giggled. Instead of feeling intimidated, I snaked my arms around his nape again.

"Kiss me, please..."

In my ideal romantic story, the female lead didn't have to say those words. Dahil
kusa nang hahalik iyong lalaki sa kanya, swerte pa kapag humalik siya hindi lang sa
labi kundi pati na rin sa leeg mo.

"Seiji, kiss me..." ulit ko.

Gumalaw ang mata niya sa pinakamabagal na paraan. From my eyes down to my lips. I
swear, I called all the saints I know to grant my wish. Na sana dapuan ng landi ang
hapon na nasa harapan ko.

Kung ang ibang babae, tunaw na tunaw na nang sandaling halikan na sila ng lalaking
mahal nila, ako gumagalaw pa lang ang mata ni Seiji, para na akong nauupos na
kandila.

How could he look so innocent and kissable at the same time?

Pagkatapos maglakbay ng mata niya sa labi ko, gumalaw iyon patungo sa kanan at
kaliwa na parang naghahanap ng paraan para matanggal siya sa ganoong sitwasyon.

"Seiji..." I whispered.
Tumama muli ang singkit niyang mata sa akin. It was full of hesitation. But he's
now steaming red!

"Bebe..." mas malambot na bulong ko sa kanya.

Ramdam kong gumalaw ang isang kamay niya at mas inilapit niya iyon sa akin. Halos
mangatal ang buong pagkatao ko habang unti-unting bumababa ang mukha niya sa akin.

Gosh, this is it...

Ipipikit ko na sana ang mga mata ko nang mabagal siyang umiling sa akin. Sobrang
bagal pa ng pagkakailing niya na para siyang isang bata tinanggihan ang inaalok na
candy sa kanya.

What the fuck, Seiji Matsumoto?!

Kusang nanlamya ang mga braso kong napulupot sa batok niya. Humiwalay siya agad sa
akin at nagmadali siyang maglakad papalayo.

Iritado akong napabangon sa buhangin. Nasabunutan ko na ang sarili ko habang tanaw

ang gagong hapon na 'yon!

"SEIJI! I HATE YOU!"

Tumayo ako at padabog na pinagpagan ang katawan ko na punung-puno ng buhangin.

"Binabawi ko na! Binabawi ko na! Hindi na ako magpapabuntis sa 'yo! No ten babies!
Binabawi ko na! Nine na lang! Oo! Binabawasan ko na! I hate you!" sigaw ko sa kanya
na hindi niya pinapansin. Tinakpan niya pa nga ang tenga niya.

Nagdiretso na ako sa loob ng tent namin.

I was about to prepare my things. Mag-e-empake na sana ako, pero bigla kong naalala
na tapos na pala kami ni Seiji sa scene na iyon, kaya humiga na lang muna ako at
nag-isip ng bagong role namin.

Tutulog na lang sana ulit ako nang maramdaman kong may kakaibang nangyayari sa
labas. Lumuhod ako sa tent at tipid kong isinilip ang sarili ko para makita ang
hinala ko.

Napatingin ako sa langit.

"It's raining, bebe!"

Nang lumingon ako kay Seiji, nakaupo lang siya sa buhangin habang nakalahad ang
isang palad niya sa ere na parang masasambot niya ang bawat patak ng ulan.

Ngumuso ako nang hindi niya ako pansinin. Kung maka-react 'tong hapon na 'to siya
ba ang manganganak? Gago siya!

Pero dahil nawala na nang 14 minutes ang tampo ko sa kanya, lumabas na ulit ako ng
tent. Nagmadali akong lumapit sa kanya at inilahad ko ang dalawa kong kamay sa
kanya.

"Let's ligo together, bebe..."

Bigla kong naalala ang unang beses na inalok ko siyang maligo kami ng sabay,
tinakbuhan niya ako. Pero ngayon, nagagawa na niyang tumingin sa akin at ngumuso na
parang alam niyang wala na rin naman siyang magagawa sa akin.
Sabay niyang inihawak ang mga kamay niya sa mga palad kong nakalahad sa kanya.

My heart fluttered. Simple lang ang galawan ni Seiji, pero parang laging sasabog
ang puso ko sa tuwing binibigyan niya ako ng tipid at pinong atensyon niya.

Iyong pugad na hair ng bebe ko, kakapit na naman sa mukha niya.

Nang sandaling tumayo siya, agad kong inikot ang sarili ko patungo sa kanya,
katulad ng dance move na na-practice namin nang may nabali yatang buto sa kanya.

But my Seiji knew everything that happened to us for the past few days... dahil
nakukuha na niya ang sunod kong gagawin. When I touched his face and pulled him
towards me, and our eyes met, he gave me his small smiles. Wala na naman siyang
mata.

"Perfect, bebe!"

At nang sinadya kong ibagsak ang sarili ko para saluhin niya ang bewang ko, mabilis
niya rin iyong nagawa, dahilan kung bakit kapwa nakayuko ang aming mga katawan.

Hindi ko mapigilang ngumiti nang malawak sa kanya.

"I love you..." I whispered to him.

Saglit siyang natigilan sa sinabi kong iyon bago kami tumuwid ng pagkakatayo. Kapwa
na kami basang-basa ng ulan.

Hindi ko na hinintay na sumagot siya, hinila ko na ang isa niyang kamay malapit sa
tabing dagat.

My old yet sexy satin dress was dripping wet with my silky hair, our now tanned
skin was glistening with raindrops, but what sparkled the most were eyes staring at
each other as we ran our barefoot on the wet sands.

"Onaji, Eve... onaji..."

My forehead creased when I heard his reply. Nag-hapon na naman siya sa akin! But I
brushed it away and shrugged. All I want is to enjoy this moment with him.

And we happily play with the waves, raindrops, and sands.

Chapter 20 - Chapter 18
Dedicated to Mikaelah Pincaro

Chapter 18

Alone

Seiji Matsumoto didn't have any choice but carry me on his back. May magagawa pa ba
siya sa akin kapag natalon at yakap na ako sa kanya?

"Omotai..." he said as he tried his best to balance my weight on his back.

"Hawak mo akin legs nang maayos, bebe. Sige ka, I might fall and my ovaries might
damage. Maybe we'll have eight babies na lang..." I whispered to him with giggles.

I buried my face on his neck that made him very uncomfortable. Muntik pa nga kaming
matumba ng ilang beses.
"Ibu..."

"Yes, bebe?" I answered him. I playfully peeked on his face like a silly little
kid. Ganoon din naman siya sa akin kapag naasar o naiinis ako sa kanya na may
kasamang pag-arte.

Ang hilig sumilip ni Seiji na parang inosenteng bata! So, I tend to copy his cute
little gestures. Iyon nga lang sa halip na maging cute ako, parang lagi akong nang-
aakit sa kanya.

He almost choked when I hugged him again. "I-bu..."

"Ops! Sorry, bebe..."

Kapwa na kami basang-basa ng ulan. Dahil nasa legs ko iyong mga kamay niya para
alalayan ako sa likuran niya, hindi na niya nagagawang tabigin ang kamay ko na
hinahawakan na ang pugad niyang buhok na basa na.

"Ang nipis pala ng hair mo, bebe... pero 'di na halata, lagi kasing sabog. Hayan na
ang waves, Seiji!" sigaw ko.

Nagmadali si Seiji lumayo sa dagat para hindi kami maabot pero dahil mabagal nga
siya, at dating malamyang sundalo, naabot pa rin kami kaya nakain kami ng malakas
na alon.

Napamura ako sa isipan ko habang nilalamon ako ng hindi kalakihang alon, isama pa
na napahiwalay ako sa katawan ng mister kong hapon.

"Oh, my goodness!" usal ko nang sumungaw ang ulo ko sa tubig.

I noticed that the waves brought me a little bit far. The waves were a bit wilder
today, maybe because of the unexpected rain, but that didn't make me feel nervous
or what, since I know how to swim naman.

I looked around to see Seiji, and then I saw him in front of me. Nakatalikod siya
sa akin habang walang tigil sa paglinga-linga ang ulo niya. I was about to call his
name when he immediately dived into the water.

"Seiji!"

Naglangoy na ako papalapit sa posisyon niya kanina. Alam ko naman na hindi niya na
maririnig ang boses ko dahil sa ingay ng ulan at alon pero pinili ko pa rin lumapit
sa pinanggalingan niya.

"Sei—"

"Eve."

Tuwid na tawag niya sa pangalan ko. He's already behind me, so I turned around to
look back at him with a smile on my face. But the plastered smile on my face
immediately faded when I saw how serious Seiji's face was.

"Hey, I am fine... I can swim, bebe..."

Mas lumapit ako sa kanya at pumayag siya nang ikawit ko muli ang mga braso ko sa
batok niya.

I grinned in front of him. Marupok na talaga ang baby ni Mommy Eve. Konti na lang
talaga maka-dede na sa akin ang baby ko...

I bit my lower lip. Nahampas ko ang balikat ni Seiji. "I am shy na, Seiji..."

Nang muling humampas ang alon, mas dumikit ako sa kanya at niyakap ko siya nang
mahigpit na parang hindi marunong maglangoy.

I forgot to tell him that I had a role before. I was a beautiful mermaid in one of
the famous teleseryes, kaya professional na talaga ako sa swimming, but now that I
am inside his arms, bigla kong nakalimutan maglangoy.

"Oh my gosh, bebe... I think I am drowning na..."

Naiiling na lang si Seiji habang naglalakad sa dagat. Abot naman kasi ng mga paa
namin ang ibaba, pero dahil mas masaya ang lumandi hindi talaga ako humiwalay sa
katawan ni Seiji.

Nakayakap ang mga braso at binti ko kay Seiji habang nagpapakahirap siyang maglakad
sa tubig, mas isiniksik ko ang mukha ko sa leeg niya. Hindi matanggal iyong ngiti
sa mga labi ko.

How could we be so sweet right now? Akala ko hindi na niya talaga ako papansinin sa
islang 'to. But I could feel how he cared for me... kung dati wala talaga siyang
pakialam at mukhang walang nararamdaman sa mga pagpapapansin ko, ngayon ay ramdam
na ramdam ko ang lahat.

I want to tell him how I easily fell for him. I want to tell him the endless I love
you...

Maybe he knew those words, but it's still foreign for him or unbelievable. There's
a possibility that he'd think that everything for me is still a joke, but I want
him to feel that I am now serious for him. Who wouldn't be?

Saan pa ba ako makakahanap ng lalaking katulad niya?

Pero nag-e-expect lagi ako na bigla siyang sasagot at sasabihin na gano'n din ang
nararamdaman niya sa akin. But he's always no reaction! Yes, maybe I could see a
little bit reaction every time I confessed to him, but I never had a clear answer
from him.

Iyong bebe lang...

Hindi naman siguro siya napilitan?

Mas humigpit ang yakap ko sa leeg niya habang papalapit kami sa pangpang. Nagagawa
ko ang lahat ng gusto ko ngayon dahil kami lang dalawa ni Seiji sa isla, wala
siyang pagpipilian kundi pakisamahan ako, pero paano kung magkaroon na kami ng
sariling kalayaan sa islang ito?

Will he treat me the same?

Will he forget everything that happened to us?

Did I make him fall for me?

O baka ako lang ang umaasa at masaktan sa huli?

Ngumuso ako at hinayaan kong maramdaman niya ang labi ko sa leeg niya. I could feel
the sudden changes of his breathing.
"Bebe... I love you, I love you... I love you..." paulit-ulit kong sinabi sa kanya.

I said it playfully near his neck. He stiffened for a minute, but I never got a
reply from him until we reached the wet sands.

I felt rejected. Lalo na nang hindi siya tumingin sa mga mata ko nang ibaba niya
ako malapit sa tent.

Naiintindihan niya naman iyon, 'di ba?

Kasalanan ko naman siguro. Mukha lang kasi akong naglalaro, how could Seiji take my
confession seriously?

Akala ko okay na kami ni Seiji lalo na nang pumapayag na siyang magpalandi sa akin,
pero nang matapos ang ulan at ilang beses niyang marinig iyong confession ko sa
kanya, bigla na naman siyang dumistansya sa akin. But this one was different, since
the distance between us felt so awkward.

Pinauna ako ni Seiji magbihis sa tent bago siya pumasok, eksaktong tapos na ang
ulan kaya kusa na akong lumabas sa tent nang nakatalikod ko at kumukuha ng damit
niya sa kanyang bag.

Sanay naman ako na laging nire-reject ni Seiji simula pa lang, but this one didn't
hit the same. Because I could finally feel that he cared for me, he looked at me
differently, he adjusted his words for me, and he's also smiling to me... akala ko
ay may ibig sabihin na iyon.

Hindi ko magawang ibalik ang sigla ko katulad ng biglang umulan, hindi ko nga rin
magawang tingnan ng diretso si Seiji.

Nasaktan talaga ako. I confessed to him. Siya lang ang tanging lalaking nagpalabas
ng mga salitang iyon sa labi ko. I never thought that I'd feel that in a very short
time. But I am Sidra Everleigh, a straightforward girl. Hindi ako paligoy-ligoy,
lalo na sa mga bagay na alam kong gusto kong angkinin.

I want him. I want to claim Seiji Matsumoto, and I've been trying my best to win
him. Akala ko sobrang lapit na... pero parang ang layo pa rin talaga ni Seiji.

Lumabas na rin siya na may dalang de lata. Sa totoo lang medyo marunong na akong
gumamit ng chopstick, pero dahil gusto kong lagi akong malapit sa kanya,
nagpapasubo ako.

But right now, kusa kong kinuha ang isa pang pares ng chopsticks naupo pa rin naman
ako sa tabi niya pero hindi na ako lumingon pabalik sa kanya, kahit ramdam ko ang
saglit na paglingon niya sa akin.

We ate our tuna silently.

Naiiyak ako bigla pero pinilit kong hindi maiyak. This is the first time that I
felt genuinely embarrassed in front of him, paano naman kasi ako kikilos ng maayos
sa tabi ng lalaking nag-reject sa 'yo?

I told him I love you a lot of times! Wala man lang siyang reaksyon!

Naubos ko ang tuna. Ibinaba ko na ang lata at chopsticks sa tabi niya, uminom na
rin ako ng tubig at nagmadali akong pumasok sa tent para kunin ang mouthwash ko.
Hindi talaga ako lumingon kay Seiji!
Gusto ko siyang sigawan na ang sama ng ugali niya!

Nang matapos na ako sa mga dapat kong gawin, bumalik na ulit ako sa tent. I curled
myself in the right side of the tent and covered myself by our not so big blanket.

Pero hindi ko rin napigilan ang sarili ko. Naiyak na talaga ako. I was rejected!

Sidra Everleigh Rosilla was rejected!

Hindi ako agad nakatulog dahil sa kakaiyak ko at sa reaksyon ni Seiji na parang

wala man lang narinig sa mga sinabi ko. Hindi naman siya tanga o kaya walang alam,
he knew those words!

Kahit naman palabiro ako at malandi at kung anu-ano ang pinagsasabi at pinaggagawa
sa harapan niya, naisip niya ba minsan na babae rin ako?

I have a soft heart. Nasasaktan din ako kapag hindi pinapansin, lalo na kung
sensitibo na iyong mga sinasabi ko. It was impossible for him to not understand
those words!

Mga kalahating oras pa akong nakasiksik sa sulok ng tent nang maramdaman kong
papasok na rin si Seiji. I tried my best to pretend asleep. I was hoping that he
might do something to make me feel better, gaya ng mga ginagawa ng ibang lalaki
kapag nagkakatampuhan sila ng babaeng gusto niya.

Maybe he'll caress my hair or he'll whisper his sorry. Or he could hug me...

But Seiji Matsumoto was so cruel, because that night, he allowed me to sleep with
my heavy heart.

***

I could feel the soreness of my eyes when I woke up in the morning. When I looked
to the other side, Seiji wasn't around anymore.

I sighed. Imagination ko lang siguro talaga ang lahat. Maybe all those gestures
were just my imagination, baka hindi pa rin talaga ako pinapansin ni Seiji ngayon,
baka hanggang ngayon ay tumatakbo pa rin siya.

Or maybe everything was just a dream and this is just the second day of us being
trapped in this drastic island.

I buried my face on my palms. "Akio... save me in this island... nasasaktan na

talaga ako sa kanya. Umaasa na yata talaga ako sa wala..."

Gusto ko sanang bumalik sa pagtulog at humiga na lang nang maghapon nang mapansin
ko na may kulang sa loob ng tent. Wala ang bag ni Seiji.

Agad akong naalarma at nagmadali akong lumabas sa tent.

"S-Seiji!"

And when I looked outside, he was nowhere to be found. Where is he?

Bigla akong ginapangan ng kaba. Agad akong bumalik sa sulok ng tent at nagtungo ako
sa hinihigaan ni Seiji, I tried to smell his scent. Wala akong maamoy.

Nangatal ang buo kong katawan.

"No...I am with him..."

Lumabas na ako ng tent at nanginginig ang mga tuhod ko. Mas lalong bumilis ang
tibok ng puso ko. I looked for his traces.

Ang pinagsigaan ng apoy na lagi niyang ginagawa, ang putol na kahoy na madalas
niyang upuan... all gone.

Bigla na lang nagpatakan ang mga luha ko at tumanaw ako sa dagat.

"I am not alone, right... may kasama ako, hindi ba? I am fine. Okay lang na hindi
niya ako mahalin... just allow me to be trapped here with him..."

Halos walong beses akong nagpabalik-balik sa mga lugar na natatandaan kong naroon
siya. Sabunot ko na ang buhok ko at nahahawakan ko na ang noo ko habang pilit
iniisip si Seiji.

He was clear... I am not alone.

I could still remember some of his words, his touch, eyes, smell, and everything
about him. Everything wasn't my imagination!

Para na akong baliw na ilang beses ulit nagpabalik-balik sa tent pero wala na akong
makita ni anino ni Seiji Matsumoto.

Tuluyan nang nanghina ang tuhod ko at napasalampak ako sa buhangin. Nasapo ko ang
aking bibig habang nag-uumapaw ang luha ko, walang tigil sa pagyugyog ang balikat
ko.

"I am alone... he isn't real... I am getting crazy in this island..." umawang ang
bibig ko. Hindi lang dibdib ko ang sumasakit, maging lalamunan ko.

Gusto ko sumigaw, saktan ang sarili ko at tapusin na ang lahat...

"I'll die here... Akio..."

"Ibu..."

When I heard his familiar voice, even with my weak body, I turned to look at him.
This time I cried harder. Halos humagulhol na ako sa harapan niya.

Nawala ang ngiti ni Seiji habang pinapakita ang bag niyang may lamang prutas. I
should feel relief and happiness... dahil hindi nangyari ang kinatatakutan ko.

But I didn't know how my hand automatically flew to his face. I slapped him.

Mas lalong bumuhos ang luha ko habang tulalang nakatitig sa akin si Seiji.

"D-Don't leave me like that, Seiji! I am begging you... I am begging you..."

Saglit lang ako nakatayo dahil muling nabuwal ang tuhod ko, binitawan ni Seiji ang
bag niya upang sambutin ako. "Don't do it again..." usal ko.

At tumilapon sa buhangin ang napakaraming prutas na inuwi niya para sa amin.

Chapter 21 - Chapter 19
Dedicated to Carl Jayvee Rosal

Chapter 19
Superman

I never talked to him right after what happened. I was scared and I felt mad at
him, even if it wasn't really his fault. I knew that he wasn't intended to make me
feel that way. Sa katunayan ay gumawa pa siya ng paraan para patuloy na mabuhay sa
islang ito.

But I couldn't help but feel hurt. Hindi ko na itatanggi na kasama pa rin ang
ginawa niyang pag-reject sa akin kagabi na mas lalong nagpalala nang sandaling
magmulat ako na wala siya.

For the very first time, I put distance between us. Distansya na walang biro kundi
puno ng sama ng loob.

When Seiji Matsumoto tried to come near me, my hand automatically flew on air to
stop him from coming closer. I remained seated on the sand as my left arm hugged my
legs, hiding the half of my face. I didn't even bother glance at him.

"A-Alone... don't come closer, Seiji. Please..." umiling ako sa habang hindi pa rin
ako nakatingin sa kanya.

"I...bu... gomen."

"Please, Seiji..."

Nanatili siya roon nakatayo habang nakatitig sa akin. Until I heard him sigh, and
his footsteps started to become muffled to my ears.

Dalawang braso ko na ang iniyakap ko sa aking mga binti. Mas isiniksik ko ang mukha
ko sa tuhod ko habang nakasilip ako sa ngayon ay kalmadong dagat.

I thought everything would be okay, kasi naroon na kami... masaya na kami ni Seiji.
Akala ko napapalambot ko na siya. Umaasa lang pala talaga ako.

Biglang bumalik sa alaala ko ang pagsampal ko sa kanya. I suddenly felt guilty.

Kumuha lang naman siya ng prutas, siya pa iyong nasampal.

But he scared me!

He's the only thing that can make me alive in this blasted island! At iyong
pinaranas niya sa akin ang siyang kinatatakutan ko.

It's fine if he'll continue to reject me, pero huwag naman ganoon. Natakot ako...
takot na takot pa rin ako sa mga oras na ito. Mas humigpit ang yakap ko sa aking
sarili at tuluyan na akong sumubsob sa tuhod ko.

Hindi ko na naman mapigilan ang pag-iyak ko.

Naghahalo-halo na ang emosyong nararamdaman ko. Sakit, takot at galit...

Pain, because for the very first time, someone made me feel so rejected. Iyong tao
na akala ko ay iba ang tingin sa akin at naiintindihan ako sa kabila ng pader na
nakapagitan sa amin, ay hindi kayang suklian...

I bit my lower lip. I should accept the reality of life. Hindi lahat ng gugustuhin
mo, makukuha mo. And in my case, it was my Seiji... Seiji Matsumoto. Baka nga
napipilitan nga lang siya na pakisamahan ako dahil ako lang ang nakikita niyang tao
rito.
Fear. Seiji Matsumoto made me feel so different among the guys I've met. At nang
sandaling saglit lang siyang nawala sa mga mata ko, halos lamunin na ako ng
matinding takot... na baka wala naman talagang katulad niya, umaasa lang ako at
nangangarap na mayroon.

Of course, hatred! Mas yumugyog ang mga balikat ko. Gusto kong saglit na lumayo kay
Seiji dahil baka masampal ko siya ng paulit-ulit, bakit? Ano ba ang kulang sa akin?
Gago siyang hayop na hapon! Ang gandang babae ko naman, ano ba ang ayaw niya sa
akin tang inang hayop na gagong hapon iyon?!

Kung dati ay ilang minuto akong naiinis o kaya ay nagtatampo sa kanya, pero sa
pagkakataong iyon, umabot ng gabi ang galit ko sa kanya. Pansin ko rin ang
pagkagulat ni Seiji, dahil kahit sulyap ay hindi ko ginawa sa kanya.

Kumakain na ako mag-isa at hindi man lang ako nagpaalam sa kanya na maliligo ako.
Hindi rin ako ngumiti o kaya'y nagsalita sa kanya. But I heard him say my name in
whisper multiple times.

Sa halip na suyuin ako, pinili na rin ni Seiji na manatiling tahimik. Ganoon naman
kasi talaga siya, kahit ramdam ko na ilang beses na siyang nagtangkang lumapit sa
akin at kausapin ako, bigla lang siyang magkakamot sa pugad niyang buhok, yuyuko at
bubulong ng pangalan ko.

Ilang beses kong pinigilan ang sarili ko para sigawan si Seiji Matsumoto at
sabihing suyuin niya na ako at huwag nang mahiya! Gagong hapon talaga!

I want to choke him literally because of my frustration.

Nauna na ulit akong pumasok sa tent. Ilang oras akong nanatiling gising hanggang sa
maramdaman ko pumasok na rin si Seiji, inasahan ko na ang pagsusumiksik niya sa
dulo tulad ng lagi niyang ginagawa.

I didn't expect any movement from him, dahil alam kong ako naman lagi ang nagawa ng
first move sa amin, but this time... maybe napasukan ng hangin ang pugad niyang
buhok at nanuot sa ulo niya.

He gently pulled the blanket towards him. "I...bu..."

Umirap ako at hindi ko siya pinansin. "Ibu..." ulit niya.

Hindi pa rin ako gumagalaw, paano kung hindi naman talaga niya balak magpapansin sa
akin at nilalamig lang siya kaya niya hinihila ang kumot? Though, he's just gently
tugging it to get my attention.

"Ibu..."

Nang gabing iyon, nagbunyi ang diyosa ng hindi pagiging marupok dahil hindi ko
nagawang pansinin si Seiji hanggang sa makatulog ako.

***

Nang sumunod na araw, pinagpatuloy ko ang hindi pagpansin kay Seiji at sa tuwing
nagtatama ang aming mga mata, umiirap ako sa kanya, napapakamot siya sa pugad
niyang buhok, napapanguso habang binubulong ang pangalan ko.

Yes, lover's quarrel kami.

I mean... divorce na kami ni Seiji.

I should move on na! Pagkalabas ko rito sa isla, maghahanap ako ng lalaking may
abs, firm chest, clean hair-cut, manly scent with stubbles at hindi unang himas rib
cage at spinal cord!

Hahanap ako ng lalaking faster at hindi laging slow motion! Yes. Mas bagay ang
katulad kong maganda at sexy sa mga ganoon!

Sa dalawang araw kong pagiging malungkot, ngayong umaga lang ulit gumaan ang
pakiramdam ko.

I ran towards the sea with my open arms. I greeted the wind as I closed my eyes, my
hair dancing, and a smile forming on my lips.

"Hello, Isla Japan! I am single and ready to mingle again!" itinaas ko ang kamay ko
sa kalangitan na parang nasa isang scene na naman ako ng movie.

A beautiful enchantress trapped inside a mysterious island.

"Sa lahat ng mga diyosa sa islang ito! Please hear me out! Hindi na ako humihiling
na lalaking makikinig sa akin kahit hindi niya ako maiintindihan! Please give me
someone that is not isang ubo lang... gusto ko para siyang si Superman or The
Flash! He will save me in this island... and we will fall in love with each other!
He will save me, and will make me forget..." sumulyap ako kay Seiji na nanunuod na
naman sa akin.

When our eyes locked, he slowly averted his gaze and his head. Sobrang bagal niya
talaga. "And make me forget... hindi ko sinasabing medyo sabog ang buhok niya at
puro rib cage at spinal cord ang katawan niya! Yes! My Superman or The Flash will
make me forget him..." itinuro ko si Seiji na nakaupo sa buhangin.

Nang sandaling sumulyap ulit siya sa akin, agad kong tinanggal ang pagkakaturo sa
kanya. I heard him say kureiji.

Sa huli nakita ko siyang tumayo ng mabagal, pinagpagan ang katawan niya at naglakad
na pabalik sa tent namin.

I continued my prayer.

"I want a faster man! Hindi kasing bagal niya! Yes! Yes!"

Nang mas lumakas ang hangin na parang narinig ng buong isla ang sinabi ko, muntik
pa akong mabuwal sa pagkakatayo ko. Sa halip na mapahiya, namaywang ako at tumawa
ako ng malakas na parang isa na namang kontrabida.

It was our lunch time when I came back in our camp site. Patalon-talon at pasipol-
sipol pa nga ako, habang nakakunot ang noo sa akin ni Seiji Matsumoto.

Hindi ko talaga siya pinapansin kasi move on na ako. I knew that my Superman or The
Flash will save me in this island soon.

Ililigtas nila ako sa abusadong hapon na kasama ko. Evil Seiji Matsumoto will be
slayed by my prince.

I giggled while eating. Nang lumingon sa akin si Seiji, naiiling na lang siya sa
akin. Sumulyap din ako sa kanya at umirap.

Hindi niya lang kasi matanggap na mabilis na akong naka-move on sa kanya. Sino
naman kasi ang sobrang mai-inlove sa katulad niyang hindi nagsa-shampoo at isang
ubo lang?

Nang matapos akong kumain, nagmadali na akong bumalik sa tent at kinuha ko ang silk
dress ko. I could feel that Superman will claim me today, iiwan na namin dito si
Seiji Matsumoto, bahala siya sa buhay niya.

Gwapo siya? Gwapo? Sidra Everleigh Rosilla ni-reject niya? Hindi niya ba alam ang
bilang ng napakaraming Everleinatics sa Pilipinas?

Iyong pinagmamalaki niyang Enameru, ang lahat ng mga lalaki roon ay Everleinatics!
May lightstick pa sa sina Troy at Triton nang minsan silang sumama kay Akio para
makita ako ng personal.

I know all them. I rejected Langston Samonte, Leiden and Gilbert Arellano, Troy,
Aldus and Sean Ferell! Even Lonzo and Kaden! I rejected all of them when they tried
to get my attention, tapos itong si Seiji Matsumuto, isang ubo lang? Puro rib cage
at spinal cord, ni-reject ako?

Ha!

Buti na lang, mabilis akong mag-move on at hindi ako bitter! Akala niya gwapo
talaga siya. Gwapo ka? Gwapo?

"You are not handsome!" sigaw ko nang makalabas ako sa tent habang suot na ulit ang
silk dress ko.

Nabitin sa ere ang pag-inom ni Seiji ng tubig at napatingin na naman siya sa akin.

"Move on na ako sa 'yo! You see me? I am all dressed! May susundo na sa akin
ngayon. Good bye, Isla Japan! Good bye, Seiji Matsumoto!"

Tawa ako nang tawa habang papalayo sa camp site namin ni Seiji, pero hindi ko
talaga mapigilan ang biglang pagpatak ng luha ko.

Shit!

I am trying my best to forget the pain, to bring back my old craziness, pero sa
tuwing napapasulyap ako kay Seiji at naalala ang rejection niya sa akin, nasasaktan
pa rin ako.

Because I want him... I want him so bad. Gustung-gusto ko siya at sobrang sakit na
hindi niya ako gusto at parang wala lang sa kanya ang nararamdaman ko. He can't
look at me seriously, not that I blame him about it, dahil ako rin naman kasi ang
dahilan kung bakit hindi niya ako magawang seryosohin.

Nagpunas na ako ng luha at nagpatuloy na ako sa paglalakad. Pansin ko na mas lalong

lumakas ang ihip ng hangin, halos hindi ko na nga rin magawang pagsalikupin ang
nililipad kong buhok.

Nayakap ko na ang sarili ko habang naglalakad.

"It's cold now, Akio... kasing lamig ng feelings ng hapon na 'yon. Gago talaga
siya! Sa sandaling makalabas ako rito sa Isla, papatulan ko na ang isa sa mga
letche mong kaibigan, Akio! Sasagutin ko na si Langston o kaya si Gilbert Arellano!
O kaya pagsasabay-sabayin ko na sila, iba't ibang boyfriend araw-araw!"

Patuloy ako sa paglalakad habang naiiyak.

Akala ko ay mananatiling ganoon ang ginagawa ko nang biglang mas lumakas ang ihip
ng hangin. Halos mabuwal ako sa kinatatayuan ko.

But what made me so surprised was his unexpected voice behind me...

Mabagal akong napalingon sa kanya.

"EVERLEIGH!" he said in a straight tone with his eyes widening.

Wala sa sarili akong napatingin sa taas. Umawang ang bibig ko. A tree...

Mababagsakan ako.

Dapat tumakbo ako, dapat iligtas ko ang sarili ko dahil maaari akong masaktan o
worst... pero nanigas ang katawan ko at napatulala ako kay Seiji.

But for the very first time, I saw Seiji Matsumoto ran desperately... not because
there were snakes around us, but a big tree that was about to kill me.

I suddenly pictured someone else... no, another version of Seiji Matsumoto, not a
soft boy but a desperate hero who's willing to do everything for his woman.

He's now a man... for his woman... for me.

He pushed me, hugged me tightly, and our bodies fell down on the white sands.
Nagpagulung-gulong kami ng ilang beses hanggang sa matagpuan ko siyang nasa ibabaw
ko.

He glanced at me quickly, but he suddenly dropped himself on top of me, he was

shaking.

"Kowai..." he whispered.

Napatulala ako sa langit dahil sa bigla niyang reaksyon. "S-Seiji..."

Nanatili siyang nakasiksik sa leeg ko ng ilang minuto at nang sandaling mag-angat

siya at muling tumitig sa mga mata ko, hiniling ko na sana ay habangbuhay nang
tumigil ang oras.

Because Seiji Matsumoto slowly closed his eyes and softly kissed me on my lips...
"Ai Shiteru...Eve..."

Chapter 22 - Chapter 20
Dedicated to Jodi Marueña

Chapter 20

Ten

I grew up exposed to his language, but I never took an interest in it. My cousin,
Akio, is a half-Japanese, but that didn't motivate me to know more about Nihonggo.
Dahil ang katwiran ko, bakit ko naman kailangang pag-aralan kung hindi ko naman
gagamitin?

Hindi ko akalain na darating ang araw na pagsisisihan ko ang katwiran kong iyon.
Ngayon na gustung-gusto kong magsalita ng kakaibang lengguwahe at kausapin ang
lalaking nasa harapan ko.

"Ai Shiteru... Eve..." his voice in my head continued to ring endlessly.

I wasn't sure about his words, but I am hoping...

Tulalang-tulala ako sa kanya. I couldn't believe what just happened, and I am

silently praying that everything wasn't just my wild imagination.

Seiji Matsumoto kissed me! Not on my forehead, but my lips. It was him who made the
first move. Ginusto niya akong halikan! I didn't force him or asked him! Nagkusa
siya... nagkusa ang bebe ko...

Halos hindi magproseso nang maayos ang utak ko. Hindi ko alam kung saan ako
magsisimula. From his straight pronunciation of my name, his quick movement, the
fear in his eyes when he saw me on my verge of death, when he pushed himself on my
neck with his shaking body, and when he kissed me without hesitation.

And those words...

Hindi ako makapaniwala. Gusto kong sampalin ang sarili ko at gisingin na sa

panibagong panaginip, natatakot ako na baka umaasa na naman ako at isa na naman ito
sa eksenang magpapasakit sa akin.

There is no way that Seiji Matsumoto will initiate a kiss...

I was about to open my mouth to utter another word when Seiji Matsumoto lowered his
head again.

I suddenly forgot to breathe, my hearing stopped, and the morning sunlight didn't
even bother me.

Seiji Matsumoto gave me another kiss, soft, sweet, long, pure, innocent, and very
genuine.

I never knew that there's an innocent kind of kiss. I thought every kiss was the
same. Passionate, lust, fire... but Seiji Matsumoto gave me another version of
kiss. Para akong lumulutang sa alapaap.

His lips touched mine like I was a small white cotton candy that he's afraid to
finish at all. He wants to savor me slowly, like an innocent baby that received his
first sweet candy.

But what's the most heart melting? Habang nanatiling mulat na mulat ang mga mata
ko, nakapikit si Seiji. Pinilit kong pigilan ang mga braso kong yumakap sa kanya at
mas kabigin siya sa akin.

I could easily notice his inexperience in kissing. At first, he just touched his
lips with mine with no movement, but when he tried to make it deeper and moved his
lips, he immediately stopped and looked into my eyes again. I knew right at that
moment, Seiji did all his best to convey his feelings even beyond his limitation.

Sa halip na makulangan ako... halos maramdaman ko ang pagsabog sa dibdib ko.

He gave me too much today. My full name, the fear in his eyes when I was about to
get hurt, and the way he pushed himself on my neck. When his body trembled with
fear as he hugged me tightly, when he kissed me twice, and his last words.

When our eyes locked again, I knew right at that moment that he's mine. Akin na
talaga siya. He's Everleigh's... at hinding-hindi ko na siya pakakawalan.

I want him, and he wants me.

But that realization didn't wipe away my widened eyes. Oh, my goodness! We really
kissed! He kissed me twice.

When he saw my reaction, his brows creased. Maybe because he noticed my puzzled
expression. Who wouldn't be? Seiji Matsumoto just fucking kissed me twice! Even if
he's still a baby in kissing, pakiramdam ko ay ubos na ubos na ako.

"Wakaranai?" he asked frustratingly.

Ako naman ang kumunot ang noo sa kanya. Anong sinasabi ng hapon na 'to? Pinilit
kong alalahanin ang ibig sabihin ng salitang iyon, pamilyar na sa akin iyon dahil
madalas niyang gamitin.

Wakaranai...

Oh gosh, tinatanong niya ba sa akin kung naintindihan ko ang sinabi niya sa akin
kanina?

I wasn't sure about the meaning, but based from his actions...

Umiling ako sa kanya kahit may ideya na ako sa ibig sabihin ng salitang iyon.

"Daisuki, Eve..."

Ramdam ko ang mas nag-iinit kong pisngi. I knew that!

Umiling ulit ako. Mariin napapikit si Seiji Matsumoto habang nag-iisip ng salita
para mas maintindihan ko ang gusto niyang iparating sa akin.

"Ai Shiteru..." ulit niya sa mas mahinang boses. Pansin ko ang mas pamumula ng
pisngi mukha niya.

"Wakaranai..." I said.

I tried my best to suppress my grin while watching him struggling for his words to
explain. Nag-iwas siya ng tingin sa akin at tinakpan ng braso niya ang bibig niya.

"Ai rabu yu, b-be...be..."

I blinked twice. I waited for my brain to process his words. Pilipit ang dila ni
Seiji pero...

Hindi ko na pinigilan ang sarili ko at inangat ko na ang katawan ko sa buhangin, I

immediately hugged his nape and pulled him closer to me.

"Yes! Sinasagot na kita, Seiji! You're forgiven! Ten na ulit ang babies natin!"

Hindi ko na hinayaan na siya ang nasa ibabaw ko. Mas gusto ko lagi ako ang nasa
ibabaw ni Seiji, so I tackled him and made myself on top of him.

"Itai..." reklamo niya.

Pinagsalikop ko ulit ang mga braso ko sa mangangalas niyang dibdib, habang masayang
nagsasayaw sa ere ang mga binti ko.

I placed my chin on my arms as I stared at him. "I love you too, Seiji..." hindi ko
mapigilan na tumawa at kiligin. Siya talaga ang unang humalik!

"Let's kiss again, I'll teach you with tongue, bebe..."

Mas inilapit ko ang mukha ko sa kanya. I saw panicked in his eyes, but that made me
so turned on. Pero hindi na niya ako tinutulak katulad ng dati, sa katunayan
nakahilata na naman iyong mga braso niya sa buhangin na parang nabaril na naman
siya.

I let my beautiful hair slowly dripped down, hiding our faces, like a waterfall in
the morning, with rays of silly sunlight peeking with our little romance.

For our third kiss, our eyes closed together. I thought Seiji's hands would remain
flopped on the sands, but I felt him slowly touched the back of my head, and
another wrapped on my waist.

My brows arched as I parted his lips and started to conquer him with a teasing
movement of my tongue, but I immediately stopped myself in mid-way. Baka bigla na
nga niya akong itulak.

I was about to give him a feathery kiss on his neck when I saw him-- streaming red.
Sobrang pula na niya talaga.

At nang sandaling nagtama ulit ang mga mata namin, hindi na yata kinaya ni Seiji,
itinulak na nga niya ako. Nakaupo siyang umaatras papalayo sa akin habang sobrang
nakatagilid ang mukha niya na parang hindi makatingin sa akin.

"Seiji, it's okay. We're lovers... nagmamahalan tayo..." natatawang sabi ko.

"Seiji..."

Para siyang nanigas sa kinauupuan niya nang tawagin ko siya, he was hesitant to
look back at me, but when he did, his red face intensified. Bigla na niyang sinapo
ng mga palad niya ang mukha niya at napayuko.

Hiyang-hiya ang hapon sa ginawa niya.

Hindi na siya makatingin sa akin, isinubsob na niya ang sarili niya sa mga braso
niyang nakapatong sa dalawa niyang tuhod. Pulang-pula na iyong dalawa niyang tenga.

So, I crawled towards him with my mischievous grin.

"Seiji, I am honorable woman. Paninindigan kita..." I whispered to him. Nanatili pa

rin siyang nakayuko at hiyang-hiya.

I shrugged my shoulders. Naupo na lang din ako sa tabi niya at inihilig ko ang
sarili ko habang hinihintay kong humupaw ang hiya niya.

Minsan sinisilip ko siya gaya ng kung paano niya ako silipin kapag nagtatampo ako
sa kanya, pero pinanindigan niya ang pagsubsob doon sa braso niya kahit pawis na
pawis siya.

Nang mapagod na ako sa paghihintay sa kanya, sinimulan ko na ulit siyang landiin.

Hinihipan ko na ang tenga niya.

"Bebe kong amoy virgin coconut oil..."

Syempre, hinawi na naman niya ako na parang nagbubugaw siya ng langaw sa tenga
niya.

"Bebe..." bulong ko sa kabilang tenga niya.

"Seiji Matsumoto!"

Iniyakap ko na ang sarili ko mula sa likuran niya, halos matumba pa nga kami habang
nakasubsob pa rin siya. Pero hindi pa rin umaalis ang mga braso ko sa kanya.

Pabalik-balik ang ulo ko sa kanan at kaliwa niya habang paulit-ulit akong

bumubulong sa kanya. "Should we start the ten babies, Seiji?

Biglang bumalik sa alaala ko iyong hiniling ko kanina. I asked for The Flash or
Superman, someone that would save my life, tuwid ang dila at mamahalin ako...

"I knew it was you, Seiji! Hindi talaga kita ni-trash talk kanina! Alam ko talagang
ikaw iyong magliligtas sa buhay ko! Kaya stop being shy na mahal ko... dapat
masanay ka na... kasi..." I played with his hair.

Iyon yata ang pinaka-ayaw ni Seiji dahil bigla na siyang umalis sa pagkakasubsob sa
braso niya. Ganda hair mo, bebe? Ganda hairstyle?

"Ibu..."

Sa halip na maasar ako dahil sa kunot niyang noo, mas kinilig ako at niyakap ulit
siya. If we're in anime, maybe the island is already full of hearts.

Sa sobrang gigil ko kay Seiji, pinaulanan ko siya ng halik sa pisngi niya at sa

iba't ibang parte ng mukha niya. At wala siyang nagawa sa akin kundi mamula na
parang kamatis.

"Do you love me, Seiji?" I asked him with a grin.

Nakayakap ang dalawa kong braso sa kanya habang walang tigil sa pagtulak ang
katawan ko sa likuran niya. Pauga-uga kaming dalawa, napapaisip nga ako, parang
nabubugbog ko na si Seiji sa pinaggagawa ko sa kanya.

"Seiji!"

Yumuko siya, tapos sumulyap saglit sa akin na mata lang talaga ang gumagalaw,
ngumuso at tumango.

"I love you too, kahit pilipit ang dila mo!" I gave him a smack on the side of his
lips.

"Do you love me, Seiji?" I asked him again.

Tumango ulit siya.

"Am I beautiful?" itinuro ko ang sarili ko. "Kirei?"

Muli siyang sumulyap sa akin at mas may ipupula pa pala ang mukha niya. He hid his
face with his palms again. "H-Hai... Ibu, kirei..."

I giggled.

"You too, Seiji. You're handsome..."

Umiling siya. Nanlaki ang mga mata ko. "Who told you? You're super handsome, Seiji!
Buhok mo palang, pamatay na!"

"Hansamu..." tapos umiling siya.

Kumunot ang noo ko. Sinong nagsabi sa bebe ko na hindi siya gwapo?!

"You are handsome, Seiji! We have good genes, we will make a lot of babies! Don't
believe them! You're the handsomest Japanese I've evet met!"

"Wakaranai, Ibu..."

Sa halip na mainis dahil wala na naman siyang maintindihan, I continued to rock my

body against my back. So, pauga-uga kaming dalawa kahit alam kong naasar na rin
siya sa posisyon namin, baka nga masakit na naman ang likod ni Seiji.

"So, we will have ten babies?" inilahad ko sa kanya ang dalawa kong kamay.

"We will have ten. Okay?"

Umiling siya. "T-Takusan, Ibu..."

"Ano na naman ang takusan? Higher? Oh, my goodness, bebe!" bigla kong hinampas ang
balikat niya.

"Alright! Let's make it twelve..."

Nanlaki ang mga mata niya at inangat niya ang hintuturo niya. "One..."

"Oh, my goodness, Seiji Matsumoto! Ikaw manganganak? Wala pera? I thought you're
rich? It's okay, I'll be the bread winner, bebe... after ko manganak, I'll work
again. Ikaw na bahala mag-alaga sa mga bata." Besides, I don't like to be a house
wife talaga.

Seiji will make me pregnant, manganganak ako, tapos magtatrabaho na lang ulit, then
pregnant again. Pwede naman yearly or every other year? May lahi kayang kambal ang
hapon na 'to? Or triplets?

Pero mas kinikilig ako kasi sumasakay na siya sa usapan namin na katulad nito.

"Nine." I said.

Umiling siya. "Two..."

"Eight?" sabi ko.

Umiling na naman siya. "Two, Eve..."

Nahampas ko ang isa pa niyang balikat. "Seiji! It's better to have lots of babies!
Look at us, we're pretty and handsome! Kailangan natin magpalaganap ng magagandang
bata sa mundo."

Iling siya nang iling. "T-Takusan..." sabi niya na parang takot na takot.

Umalis na ako sa likuran niya at hinarap ko siya.

"I thought you love me? You should give me ten babies, Seiji..." I said
frustratingly. Iniyakap ko na ang sarili ko sa kanya at isinubsob ko ang mukha ko
sa dibdib niya.

Para na naman kaming mag-asawang hindi makabayad ng ilaw at tubig.

"Sige na, Seiji... do you love me?" I asked him again.

Tumango siya.

"Then you should give me ten!" naiiyak na sabi ko habang nakaangat ang dalawa kong
kamay.

He sighed in defeat. "H-Hai... wakatta..."

Ngumisi ako sa kanya. "I love you, Seiji Matsumoto!"

And for the very first time, I already understood that familiar word. "Onaji,
Eve..."

Chapter 23 - Chapter 21
Dedicated to Eizel Ann

Chapter 21

Preparation

Hindi na ulit kami divorce ni Seiji.

Nakangiti akong ngumunguya ng tuna na katatapos niya lang sa aking isubo. Bakit ba?
Bigla ko na namang nakalimutang gumamit ng chopsticks. Habang si Seiji sa tuwing
matatapos akong subuan, mag-iiwas ng tingin sa akin na parang nahihiya na naman.

Doon ako mismo kinilig sa kanya! Iyong pag-iwas at mabagal na pagkilos ng mata
niya!

If we're in animated version, there were lots of hearts everywhere, like a smoke
emitting from a chimney.

Para na kaming mag-asawang nakabayad na ng ilaw at tubig.

"Seiji, me too! Gusto rin kitang subuan!"

Of course, he didn't understand me. Pero hindi na ako nag-explain sa kanya, inagaw
ko na sa kanya ang chopsticks at ako na mismo ang kumuha ng tuna.

"Bebe! Say ah!"

Nasapo ng isa kong palad ang pisngi ko. Kinilig talaga ako! Para kaming nagsusubuan
sa wedding reception namin. Sumulyap ako sa likuran ni Seiji, I immediately saw our
tent.

Oh, my goodness! Tapos honeymoon na mamaya...

"Say ah..." ulit ko.

Umiling si Seiji Matsumoto, kaya pinanlakihan ko siya ng mata bago ako matamis na
ngumiti ulit sa kanya. Wala siyang pinagpilian kundi isubo nga iyong tuna.

Saglit lang siyang ngumuya na nakatingin sa akin bago siya naglihis ng mata at
tumingin na lang sa dagat. Narinig ko pa siyang bumulong ng salitang kureiji.

Natagalan kami bago maubos iyong tuna. Ito kasing si Seiji, sinamahan ng landi...

"I'll ready first, Seiji!" agad kong sabi sa kanya.

I gave him a swift kiss on his lips. Mabilis akong tumayo at halos tumakbo na ako
papunta sa tent para ayusin ang sarili ko.

Para akong nasa isang sikat na survival reality show sa bilis ko sa paghalwat ng
loob ng bag ko. I need to change my panty!

I need to brush my teeth, mouth wash, lotion, oh my gosh! Naiiyak ako. I should
have soaked my whole body in a milk bath before this...

Napahawak ako sa buhok ko na dry na rin. Halos gumulong ako sa loob ng tent,
nakagat ko ang pang-ibabang labi ko. Paano kung paglandasin ni Seiji ang mga daliri
niya sa buhok ko? May sabit!

My dream steamy scenes with him is...

Napamasahe ako sa aking noo at halos hindi na ako makahinga nang maayos sa
reyalisasyon.

Lumabas ako sa tent na yakap iyong pinakamanipis na oversize shirt sa bag at ilang
mga toiletries na pinakatatago ko. Sumulyap ako kay Seiji na hindi pa rin umaalis
doon sa pwesto niya, nakatingin din siya sa akin.

Sobrang considerate talaga ng mister ko! Hinahayaan niya muna akong mag-prepare.

Lakad takbo ako papalayo sa tent para maglinis ng katawan sa dagat. I raised my arm
to see my armpit, napadasal ako sa lahat ng diyosa ng kagandahan.

I'd like to thank Dr. Mirano, one of the best dermatologists in the Philippines!
Well, it's just the lacer.

Habang tumatakbo ako, unti-unting ako bumagal hanggang sa natigil na nga ako sa
paglalakad. Wala sa sarili akong napatingin sa ibaba ko.

H-How about my...

I had my Brazilian wax before I attended the party, and I am not a hairy type of a
woman. Wala pa naman siguro...

Of course, wala pa!

I went back on my pace. Habang hindi pa ako nakakarating sa medyo malayong lugar
para hindi makita ni Seiji ang pag-aayos ko, may bigla na namang pumasok sa isip
ko.

Muling natigil ang mga paa ko at wala sa sarili kong hinila iyong satin dress ko to
see my body. Nanlaki ang mga mata ko nang may makita akong mapula.

A small pimple on my upper left breast.

Parang gumuho ang mundo ko, nanlambot ang mga tuhod ko, nabitawan ko lahat ng dala
ko at inalalayan ko na lang ang sarili ko para hindi ako sobrang masaktan sa
pagbagsak ko sa buhangin.

"No way..."

Hindi ko na napigilan ang luha ko. "This is the end of me... why? Why now?"

Baka hindi ako mabuntis. Kapag nakita ni Seiji na may pimple ako sa upper left
breast ko, baka hindi na siya ma-motivate sa akin.
My flawless skin is not perfect anymore!

"Pesteng isla na 'to!"

Sigurado akong malaki na rin ang initim ng balat ko. Nasapo ko na ng mga palad ko
ang mukha ko. Baka hindi na ako matanggap ni Seiji, baka lumiit na iyong bilang ng
Everleinatics kapag nalaman nilang may small pimple ako sa upper left breast ko.

Seiji will not dede me anymore...

Para na akong misis na naubusan ng mantika sa bahay habang naiiyak na nakahilata sa

buhangin. Bigla akong nanlamyang mag-ayos sa sarili dahil sa small pimple on my
upper left breast.

"Kureiji, daijoubo?"

Tinanggal ko ang mga palad ko sa mukha ko. I saw Seiji Matsumoto standing near my
head. Magkabaliktad ang tingin namin sa isa't isa.

Agad akong napabangon at sinalubong siya ng yakap. I faked my tears and my shaking
shoulders when I buried my face on his rib cage.

"H-huwag mo 'kong iwan, Seiji... I promise, it will heal. Huwag kang maghanap ng
iba... mawawala rin ang small pimple ko on my upper left breast... huwag mo akong
iwan, Seiji... it will not affect my fertility. I can still bear ten babies..."

"Wakaranai, Ibu..."

Umiling ako sa kanya. Kumuyom ang mga kamay ko sa malaki niyang damit at sinalubong
ko ang mga mata niya na punung-puno ng luha.

"Huwag kang manlamig sa akin, Seiji... paiinitin ko, bebe... papainitin ko..." I
said with my most frustrated way.

Para na kaming mag-asawang naubusan na ng bigas.

Napapakamot na siya sa pugad niyang buhok. "Ibu... wakaranai...." Umiiling na rin

siya sa akin.

"Hihimasin ko para mag-init, bebe..." I bit my lower lip to suppress my grin.

Kunot na naman ang noo niya. "Ibu..."

Naningkit na ang mga mata ko at nahampas ko ang dibdib niya. Inubo siya, syempre.
"Ikaw, ha! Hihimasin ko... iyong rib cage at spinal cord... bebe! Kung anu-ano
iniisip!"

Ngumuso siya. "Kureiji..."

I giggled. "Sige na! Bumalik ka na roon! I'll still prepare myself! Super excited
mo naman, bebe!"

Dahil hindi niya pa rin ako maintindihan, ako na mismo ang nagtulak sa kanya
paharap sa tent namin. "Go back, bebe... I'll just take a shower."

Bumalik na ulit ang sigla ko at naglakad na ulit ako papalayo kay Seiji, nang
makakita na ako ng magandang pwesto. Sobra ko talagang nilinis ang buong katawan
ko.
Nang masiguro ko na sobrang linis ko na, nagsimula na akong umahon sa dagat.

I imagined myself as a beautiful water goddess, na mabagal na naglalakad mula sa

dagat sa kanyang pinakamagandang katawan. I immediately brushed the thought that I
still have that small pimple on the upper part of my left breast.

I was fully naked when I left the seawater. I dramatically positioned myself in a
model way as I raked my hands on my hair to emphasize the beauty of my face.

Gusto ko sana ay sasalubungin ako ni Seiji habang may hawak siyang malaking bath
towel, he will wrap it around my whole body as he tried to give me kisses on my
shoulders. But of course, it was just my imagination.

Para namang may alam na ganoon si Seiji Matsumoto. He' not even aware of tongue
kissing, but I liked the way he kissed me. Halos mapatalon ako sa kilig nang
maalala ko na naman kung paano niya ako hinalikan kanina.

I was about to bend my body to get my towel and things when I heard a sudden thud
nearby. And there, my bebe in flesh, looking so stricken. Nabitawan niya iyong
hawak niyang towel at tulalang-tulala siya sa akin.

Even in the moonlight, I could see his ashened face.

Wala sa sarili akong napatingin sa dapat hahawakan ko. It wasn't a towel, but
another shirt—his shirt.

Opsy! Nagkamali ako ng kuha.

"Thanks, bebe—"

Napaatras siya nang sandaling humakbang ako papalapit sa kanya, and the realization
hits me. I am naked in front of his eyes!

"G-Gomen..." he said, and then he immediately turned his back.

And for the third time, Seiji Matsumoto ran desperately. Not because of the snakes,
or a big tree that might hurt me, but because he saw me naked.

Apat na beses na natalisod at isang beses nadapa si Seiji hanggang sa hindi ko na

makita ang anino niya.

I shrugged my shoulders. He's my mister naman, so it's okay for me. Lalong
nadagdagan ang rason para pakasalan niya ako. Kailangan niyang panindigan ang
nakita niya.

I will tell this to Akio!

Isinuot ko pa rin ang pinakamanipis kong white shirt na bakat ang buong katawan ko.
Pinulot ko na iyong ibang mga gamit ko. Hindi pala towel iyong nadala ko,
napagkamalan ko tuloy. Ang laki naman kasi ng damit ni Seiji, napagkakamalan ko
nang towel.

Pasipol-sipol na ako pabalik sa tent. Gusto ko pa sanang mag-lotion habang

hinihintay si Seiji sa loob, pero nang hawiin ko ang tent naroon na nga si Seiji.

Napangiwi ako nang makita kong nakabaluktot na naman siya sa sulok at balot na
balot ng kumot.

"Bebe..." I called him sweetly, pero parang isa iyong nakakatakot na tawag sa
kanya, dahil kitang-kita ko ang pangangtal ang buong katawan niya.

"Gomen... gomen, Ibu..." paulit-ulit na bulong niya sa loob ng kumot niya.

He's like a little puppy that's afraid to get scolded by his owner.

Niyakap ko iyong malaking cocoon niya at nakangisi kong inihilig ang buong katawan
ko sa kanya. "It's okay, bebe... paninindigan mo naman ako, 'di ba? You're an
honorable man, right?"

"Gomen, ibu..." ulit niya.

Sobrang guilty talaga si Seiji. Niyugyog ko ang cocoon niya. "It's fine, Seiji!
Alam ko naman na hindi mo sinasadya. You're not that kind of man... I know you."

"Gomen... gomen..."

Kumunot na ang noo ko. "It's fine nga sabi! Remove that blanket! Hindi ito ang
gusto kong mangyari, e!"

So, we started to pull the blanket. Naghihilahan na kami ni Seiji, ako na nasa
labas at siya na pinanindigan ang pagbaluktot doon sa loob.

"Seiji!"

"Suripu, Ibu..."

"No! We're not going to sleep! Hindi mo ba alam ang hirap ko sa pag-aayos!" hila-
hila ko pa rin ang kumot. Pero matatag talaga si Seiji dahil hindi ko siya magawang
maharas ngayon. Masyadong determinado ang hapon!

"You should be honorable, Seiji! Panindigan mo ako!"

"Suripu..."

"I don't want to sleep pa, Seiji! Let's cuddle na lang, okay? Remove that blankets,
you idiot!"

Para na kaming mag-asawang pinasok ng lamok sa loob ng kulambo namin.

Hinintay kong lumabas si Seiji sa ilalim ng kumot pero ayaw niya talaga, naiinis
akong pinaghahampas siya.

"Itai... itai! Ibu!"

"Sabihin mo sa akin! Nanlalamig ka na ba sa akin? Tumitikim ka na ba ng ibang

putahe? May sinumpaan tayo sa isa't isa, Seiji... you are making me feel so ugly...
Why? Because you saw it? You saw my flaw? It's just a small pimple! Pero kung
ipagtulakan mo ako sobra-sobra na... nasasaktan na ako..."

Hindi pa rin siya gumagalaw sa kumot niya. Mas lumakas ang iyong hampas ko sa
kanya.

"Itai! Itai... Eve!"

"Tanggap naman kita kahit ganyan ang buhok mo! I accepted you even with your virgin
coconut scent! I accepted your twisted tongue and even your loading and slow
motion! I accepted all your flaws! But you... nakita mo lang na may small pimple
ako sa upper left breast ko..." nasapo ko na ng mga palad ko ang mukha ko.
I sobbed dramatically. Isang minuto akong nag-iiyak ng kunwari nang mapansin ko na
gumagalaw na ng kusa iyong kumot si Seiji.

He slowly peeked at me, still with a blanket covering half of his face. Iyong
chinito niya lang mata na mukhang antok na antok na ang nakikita ko. When he saw my
award-winning drama, he rolled his eyes.

I could see his reaction like, here we go again.

Isang minuto yata kaming magkatitigan. Siya na nakatago pa rin sa kumot at mata
lang ang kita at ako na nakasubsob sa mga palad ko pero nakasilip naman talaga sa
kanya.

He sighed and opened the blanket for me. Ngumisi ako at mabilis na humiga. This
time, I positioned myself lower than him. Inunan ko ang braso niyang payat at wala
akong pake kahit mamanhid iyon.

"Gomen..." ulit niya.

Mas lumawak lang ang ngisi ko sa kanya. "You're forgiven...ipapakita ko rin naman
sa 'yo, bebe... ikaw super shy pa..." I gave him a smack on his lips. It's now my
favorite habit, lalo na kapag bigla siyang mamumula at saglit na mag-iiwas ng mata
sa tuwing ginagawa ko iyon.

Inangat ko ulit ang mukha ko at inilaro ko ang tungki ng ilong ko sa kanya. Super
tangos ng ilong ng bebe ko. Pansin ko na nagpipigil siyang ngumiti sa ginagawa ko.

"Good night, bebe..." I whispered.

And he didn't reply, but he kissed my forehead.

Chapter 24 - Chapter 22
Dedicated to Brigit Joy M. Napay

Chapter 22

Him

Now I could finally say that, "May forever sa Isla Japan! Hooray!"

Basag lahat ng may abs sa pamatay na buhok ni Seiji Matsumoto. Walang sinabi iyong
mainit na paninitig ng mga sikat na lalaki sa mga mata ng bebe ko na parang laging
kulang sa tulog at higit sa lahat walang makakatalo sa pangmalakasang ribcage at
spinal cord niya! Plus, the natural virgin coconut oil scent.

My bebe is super hansamu, kahit siya always shy...

I giggled with my silly thoughts.

Maganda ang gising ko, habang si Seiji ay parang puyat na naman. But I don't care!

Holding hands while walking kami ng bebe ko near the seashore. Sa sobrang bagal
namin sa paglalakad, para kaming nasa luneta.

Everytime that I glanced at him, I couldn't help but giggle. Para akong teenager na
pinansin na ni crush sa wakas. Well, hindi lang basta pinansin, he kissed, hugged
and confessed to me.
Hindi lang ako ang pinakamagandang babae sa balat ng lupa sa mga oras na ito, dahil
pinakamasaya na rin!

Hindi ko na pinigilan ang sarili ko, binitawan ko na ang kamay ni Seiji at iniyakap
ko na ang dalawa kong braso sa kanya at mas inihilig ko ang katawan ko sa kanya,
dahilan kung bakit mas lalong bumagal ang paglalakad namin.

"Am I pretty, Seiji? Kirei?" simula nang naglakad kami hindi ko na mabilang kung
ilang beses ko iyong tinanong sa kanya. Kung kanina, tumatango pa siya sa akin,
ngayon ay hindi na niya ako pinapansin.

Ngumuso ako. "Suplado!"

"Na ni, suparado?" he asked.

Kung hindi ko lang siya love, hinila ko na ang dila niyang bulol sa L. Bakit ko
naman kasi hihilahin? Pwede ko namang kagatin...

Nahampas ko iyong braso niya dahil sa iniisip ko. Kaya iyon at hinihimas na naman
niya habang nakakunot ang noo sa akin.

Gosh! Simula nang nakilala ko si Seiji, nawawala na iyong pagiging inosente ko.
Siya kasi, masyadong wild...

I grinned and lied to him. "Hansamu..."

Ilang segundo siyang tumitig sa akin na parang nalalaman niya kapag

nagsisinungaling ako sa kanya. "Feiku..." aniya.

I laughed. My bebe knew me very well.

"Ano gagawin natin ngayon, Seiji? Ayaw mo naman kasi mag-make love, e..."

We're road to three weeks here in this island. Minsan napapaisip na rin ako kung
nasa Japan pa ba talaga kami. Bakit hindi ko man lang maramdaman na may naghahanap
sa amin?

Did they give up already? Hindi man lang ba pumasok sa isip nila na baka napadpad
kami sa isang isla?

If I tried to think deeply, Seiji and I have influential names in our own
countries. Hindi man lang ba iyon nagtulak na mas hanapin kaming dalawa?

Paano nga kung tumigil na talaga sila sa paghahanap sa amin? Magiging taong isla na
lang ba kami ni Seiji habangbuhay?

Mariin akong napapikit.

"Paano ako manganganak niyan? There's no doctors here, Seiji!"

Umiling siya sa akin. "Wakaranai, Ibu..." tamad na sagot niya sa akin habang
nagsisimula ko problemahin ang future namin.

Alam ko sa sarili ko na hindi na ako maaaring magtagal dito ng hanggang apat na

linggo. I am still a woman with monthly period.

Gosh, ano na lang ang mangyayari sa akin dito? I searched for help when I first saw
our bags, pero wala talaga akong makita na magagamit ko kapag dinalaw na ako.
That will be gross, right?

Unless Seiji and I make a remedy for it? But my bebe is an honorable man. Pahirapan
na nga bago ako makatanggap ng halik at yakap sa kanya, tapos hihiling ako ng mas
well...

Baka lagnatin masyado si Seiji Matsumoto.

Nakailang hikab na si Seiji habang naglalakad kami. Of course, maaga ko lang naman
siyang ginising para maaga rin namin masimulan ang paglalandian namin.

Ilang beses na akong sumusulyap sa kanya at hindi mawala iyong ngiti ko. Hindi ko
talaga akalain na darating ang oras na ito. I thought he'd stay cold and awkward
with me.

But now... we're definitely loving each other na. Isa pa, gusto niya rin naman na
nilalambing ko siya. My bebe is always shy lang talaga.

Napalambot ko rin sa wakas ang hapon na 'to!

"Na ni?" he asked when he noticed my deep stare at him.

I smiled widely at him. "I love you, bebe!"

Mabilis namula ang mukha ni Seiji, nag-iwas siya ng tingin at saglit humaba ang
nguso. Napakamot na lang siya sa magulo niyang buhok.

I didn't expect a reply. Mas inihilig ko na lang ang sarili ko sa payat niyang
braso habang mabagal kaming naglalakad.

Si Seiji kasi iyong tipo na tipid lang talagang magsalita, hindi dahil hindi kami
magkaintindihan, kundi iyon talaga ang ugali niya, ang mga kaibigan niya rin mismo
at Akio ang nagsabi na hindi siya mahilig magsalita.

It's okay. Kapag nagsasalita naman siya, alam kong sulit. And I could see in his
every reaction that he likes my sweetness towards him. Mahiyain lang talaga.

Halos isang oras din kaming naglakad bago ako magyayang bumalik sa camp site namin.
Hinayaan ko na munang matulog si Seiji ulit dahil mukhang tutumba na siya sa
sobrang antok niya, kaya kahit hindi naman ako inaantok, humiga na rin ako at
yumakap sa kanya.

Mabuti na lang at may mga anino ng punong tumatakip sa tent namin, kaya hindi kami
direktang natatamaan ng sinag ng araw, isa pa, medyo malamig na rin talaga ang
panahon.

Hindi nakapalag si Seiji sa akin nang iyakap ko ang isang hita at braso ko sa
kanya.

"Alright, let's sleep."

"Ibu... itai..." ginagalaw niya ang binti niya. Mas humigpit ang yakap ko sa kanya
at ngumuso ako.

"No, Seiji... it's cold, you know?"

"Feiku..."
"It's not fake, bebe... it's samui..."

Simula nang ma-trap kami sa Isla Japan, marami na rin akong nalaman na Japanese
words, na hindi ko man lang pinapansin noon kapag si Akio ang nagsasabi.

I bit my lower lip when I remembered my cousin Akio. My last memory with him wasn't
good, but I am sure that he survived. We're cousins and both fighters, alam kong
katulad ko ay buhay siya.

Nag-angat ako ng tingin sa mukha ni Seiji, hindi ko pa rin talaga inaalis ang hita
at braso ko sa kanya. Nakamulat pa rin siya at tulala sa taas ng tent namin.

"I thought you're going to sleep, bebe? Suripu..." ginaya ko iyong lagi niyang
sinasabi.

"Omoi... itai, Ibu..." ginalaw niya ulit ang hita niya.

Ngumuso ako at umiling sa kanya. "But I want to hug you... no..."

He sighed.

"Do you want me to sing? You know bebe, I am not just a good artist, but I am also
a beautiful girl with talents, singing, and dancing..."

He remained silent.

"Hmm... or maybe later na lang? Would like me to share something na lang? You just
pretend that you can understand me..."

Hindi pa rin siya nagsasalita, nang nag-angat ako ng tingin, nakapikit na si Seiji
Matsumoto.

Inaantok na talaga ang baby ni Mommy Eve. Hinawakan ko iyong braso niyang ginawa ko
nang unan, sobrang lamig na. Wala na yatang dumadaloy na dugo, kaya sa awa ko sa
kanya ibinaba ko na ang ulo ko, hindi ko na rin iniyakap ang binti ko sa kanya,
iyong braso ko na lang ang hinayaan kong nakayakap sa kanya. Pero nagsumiksik pa
rin ako sa katawan niya.

"Promise me, Seiji, okay? You will learn English and Tagalog for me, and then I'll
study your language too. So, wala na tayong barrier. I really want to speak with
you, to know you more... your childhood, family, favorite sports if meron...
everything about you." Nilaro ko ang ilang daliri ko sa dibdib niya.

I made feathery circles on his healthy ribcage. Nakapagtataka na hindi niya

sinasalag ang mga daliri ko. When I looked at him again, he's already peacefully
sleeping.

Mas idinikit ko ang tungki ng ilong ko sa katawan niya. I sniffed his virgin
coconut oil scent, amoy baby talaga si Seiji Matsumoto!

"When we have ten babies, Seiji. I want them to call me Mama or Mommy... and then
you, they will call you Tatay!" saglit akong natawa.

Si Seiji ang taong bahay, magluluto, maglilinis ng bahay, maglalaba at magsasampay.

While me? I'll work as an actress, kung hindi na ako ang female lead, mas
gugustuhin kong maging kontrabida.

Dahil stress na ako sa work, si Seiji na ang magpapaligo sa akin! Syempre

papatulugin niya muna ang ten babies namin!
I giggled with excitement.

"I can't wait..."

I am so excited to see my ten little babies with Seiji's eyes. Nang muli akong
sumulyap kay Seiji, hindi na ako nagdalawang isip pa. I immediately kissed him on
his lips.

"Sleep well, my love..."

Akala ko ay hindi na ako makakatulog at pagmamasdan ko na lang si Seiji Matsumoto

hanggang sa magising siya, pero naalimpungatan na lamang ako nang marinig kong
nagsisiga na ulit ng apoy si Seiji.

Mag-isa na lang ako sa loob ng tent. Isinilip ko lang ang ulo ko sa tent para
tingnan si Seiji.

"Good evening, be..."

"Ibu, tabetai?"

Agad akong napangiti. Ang sweet talaga ng mister ko! Nagsasanay na talaga siyang
maging house husband.

"No. Not yet, be... I am still full." Sinamahan ko iyon ng pag-iling.

"Wakatta."

Lumabas na ako ng tent. Napayakap ako sa sarili ko, sobrang lamig na talaga. Tumabi
ako sa inuupuan ni Seiji, mabagal siyang lumingon sa akin at tumagal ng ilang
segundo ang tingin niya sa akin.

"Samui."

Tumayo siya at bumalik siya sa tent, pansin ko na nagmamadali siya kahit parang ang
bagal pa rin niya. Akala ko ay may kung ano siyang nakalimutan, pero napansin ko
iyong coat niya ang hawak niya.

Agad nag-init ang pisngi ko nang ibalot niya iyon sa akin.

"Arigatou..." mahinang sabi ko sa kanya.

Tumango lang siya. Parang dati, nakailang mura na ako sa isipan ko dahil hindi man
lang siya nag-alok sa akin ng coat niya nang nilalamig na ako.

But now... ang layo na rin pala ng narating ng paglandi ko sa kanya...

Hinayaan niya akong humilig sa braso niya habang tahimik kaming pinagmamasdan ang
hampas ng alon.

Ilang gabi na kaming magkasama ni Seiji. Ano na lang ang mangyayari kung wala siya
sa tabi ko? Baka nagpakalunod na ako sa mga unang araw ko pa lang.

"Arigatou..."

Nawala ang pagkakahilig ko kay Seiji at napatitig ako sa kanya. I blinked a lot of
times; did I hear him right?
Umiling ako sa kanya. "Seiji, it's me... ako ang dapat magpasalamat sa 'yo. To your
long patience... and all. Thank you for being kind to me, thank you for being
considerate..."

Ang dami kong gustong sabihin sa kanya. I want to tell him everything, my
frustrations, happiness and all about my life, pero sa bawat tulak ko sa sarili
kong ibahagi sa kanya ang ilang parte ko, hindi ko pa rin mapigilan iyong kirot sa
dibdib ko. We have barriers. A lot.

Natatakot ako na paglabas namin sa islang ito, ako lang iyong nais gumiba ng mataas
na pader na nakapagitan sa amin.

Aside from kissing and hugging him, one of my favorite gestures that I will never
get tired of doing is cupping his face, with our faces are inches apart and eyes
locked together; because it was his eyes that made me fall hard on him.

His innocent eyes that always looked at me differently.

"Thank you, Seiji... thank you..." ulit ko.

My heartbeats hammered fast when Seiji placed his palms on the back of my hands,
still cupping his face. He smiled at me.

Tipid lang pero halos mawala na naman iyong mga mata niya.

I swear... right at this moment, I suddenly want to cry and wish for something
impossible. I hope nothing will hinder us after this island trap, that fate or
destiny will allow us to be together.

I never desperately asked for something before. I thought everything would be easy
for my grasps. I have the money, fame, looks, and everything that a woman could
ask...

I never take a man seriously... dahil alam kong madali lang silang palitan, madali
lang akong makapili. I am beautiful, and they'll die chasing for me...

Yes, I did ask for a man before, when I saw a silly shooting star, but I wished it
as a whim or something that would divert my attention from my previous issues...

Naghangad ako hindi dahil ginusto ko kundi naghangad ako para lang mapatunayan ko
sa lahat na kaya kong makahanap ng iba, lalaking mahal na mahal ako...

I always cared about what people might think of me, and this island trap made me
realize a lot of things, that life isn't all about the people around you, because
your life is all about you and how you look forward on your way.

Life is like an empty island and it's your choice if you'll see the waves around it
as a threat or a nature's music, a matter of perspective...

Buong buhay ko humihiling ako para sa mga taong nasa paligid ko. Everything that
will look good for everyone's eyes... kahit hindi ko naman lubusang gusto.

But right now... for the very first time, Sidra Everleigh Rosilla asked for
something that she desperately wants...

Hindi para sa mga mata ng mga tao, kundi para sa sarili niya.

It's him. Seiji Matsumoto. 

Chapter 25 - Chapter 23
Dedicated to Yvone JaDine Alamag

Chapter 23

Third

Before this beautiful tragedy with Seji Matsumoto, the only light that I
appreciated the most was the spotlight, from the flashes of the cameras, the
glimmer of my gowns, pieces of jewelry, the golden plaques of my awards.

I like everything that shine with the symbolism of fame. For me, the thing that
shines the most were the thousands of eyes that look at you admiringly. Kahit sa
likuran ng mga matang iyon ay hindi purong admirasyon, kundi inggit, panlalait at
iba't ibang uri ng panghuhusga.

Doon ako nabubuhay noon, sa inaakala kong magpapasaya sa akin na hindi ko na

napansin na unti-unti na rin pumapatay sa akin.

I allowed showbiz, fame, and my atrocious thought that happiness was all like that,
fame, and people's opinion. But right now, this island trap made me realize a lot
of things. Seiji Matsumoto taught me to look at the other things that shine.

He made me feel so happy about small things. I laughed, cried, got scared, got
excited, embarrassed, and even made me hope and wish desperately. I thought I had
enough, everything...

But he made me ask for more. No, not more but him.

Siguro kung iisipin ng iba, napaka-imposibleng mahulog sa isang tao na ilang araw
pa lang nagkakasama. Isama pa ang napakataas na pader na nakapagitan sa amin.

But can they blame me?

Even with our language barrier, it wasn't hard to fall for him.

I thought everything was just a simple game. I was just bored at siya lang ang
nakikita ko sa isla. Maybe making fun of him will cast away the sadness of our
tragedy, but I just made my own trap.

Ako itong sobrang nahuhulog, natatakot at umaasa... that after this island trap,
he'll be mine. Alam kong habang narito kami sa isla, madali ko siyang mahahawakan
at masasabing akin, but when the reality will start to wave at us at ipakita sa
amin na mas malaki pa rito sa islang kinalalagyan namin ang bawat mundong
pinanggalingan namin, my dreams with him will start to shatter into pieces.

This time it was me who kissed him tenderly on his forehead. He didn't falter.
Instead, he whispered my name. "Ibu..."

I smiled at him widely.

Hindi pa rin sanay si Seiji kapag bigla akong kikilos ng ganito sa kanya. He loves
it when I act widely and silly at him. He loves it when I smile and laugh, but when
he noticed that I suddenly became sweet, gentle with my hands cupping his face, he
knew that I am worried, scared, and a little bit sad.

"Promise me, Seiji... you will choose me."

I raised my pinky. Kung hindi ako nagkakamali ay galing sa Japan ang paraan ng
pangakong ganito.

I hesitantly glanced at him with my pinky, ready to tie a promise with him.
"You..." itinuro ko siya. "Will always choose me, no matter what happens..."

Mas itinaas ko ang daliri ko sa harapan niya. He looked at me intently. I was

really hoping that he could understand me.

Saglit na kumunot ang noo niya, I knew right at that moment that he didn't
understand what I'd said, pero wala siyang pag-aalinlangang inilabas ang
pinakamaliit niyang daliri.

We made a pinky promise.

My smiled widened and hugged him tightly. "I do, Seiji!"

Hindi na ako umalis sa pagkakaupo sa kandungan niya habang nakayakap ako sa kanya.
Paiwas-iwas na naman iyong ulo niya sa akin habang habol na naman ako ng habol sa
kanya.

"Seiji, don't be shy na kasi! Nagmamahalan naman tayo... ikaw always shy pa rin."

Tinanggal ko na iyong braso kong nakayakap sa kanya at sinapo ko muli ang mukha
niya. I forced him to look at me before I kissed every part of his face except his
lips.

I giggled between my kisses with him. Masyado ko nang pinanggigilan si Seiji na

wala namang magawa sa akin, kundi magpahalik na lang. It was just a series of
smacks everywhere on his face. Para na naman siyang hinog na hinog na kamatis.

"Ibu... kissu... kissu, takusan..." ngusong sabi niya. Nagrereklamo na ang hapon
habang pinapunasan iyong mukha niya.

"You don't like it, bebe?" I asked him, still cupping his face. But Seiji's talent
is to avert his eyes, kahit sobrang lapit na ng mukha namin. Paano niya kaya iyon
nagagawa? Hindi kaya siya nahihirapan?

"But I like to kiss you, takusan!"

Inulit ko ang paghalik sa kanya. I kissed his forehead, his eyes, the tip of his
nose, his cheeks, side of his lips, everywhere but not the lips, because I want him
to kiss me first if we're going to kiss on our lips.

Muli kong iniyakap ang mga braso ko sa batok niya habang marahan kong isinu-sway
iyong katawan namin.

Wala sa sarili akong napatingin sa kalangitan, kaya ganoon din ang ginawa ni Seiji.
Since I was on his lap, my face was a bit higher than him, I shivered when I felt
his soft breathing against my neck.

Pero sa halip na landiin siya, hindi ko alam kung bakit bigla akong nagandahan sa
mga bituin ngayon.

Well, it was because of him. Seiji taught me to appreciate other things that shine,
the stars, fire, fireflies, and the sea that always glisten with the moon...

He made me realize that it isn't just the fortune and fame that shines-- sometimes
it's the small things that can make you happy. Magniningning ang isang bagay sa
paraan ng pagtingin mo rito.
"Kirei, right?" I asked him, still gazing at the stars. Natatandaan kong mga bituin
at dagat lang iyong pinapansin niya noon ng mga noong araw anim.

He loves star, the waves... everything natural in this island.

"Hai, totemo..."

But this time, he was no longer looking at the stars because his eyes were on me,
and that made me so genuinely happy.

As I gently touched my forehead into his, I slowly closed my eyes. I allowed myself
to feel him right now, with his delicate arms around me, the serene music of the
waves around us, the cracking whisper of fire, the sea breeze kissing our skin, the
fireflies glinting with our dancing shadows...

The feeling was so magical with him.

Halos ilang minuto rin kami sa ganoong posisyon bago ko maramdaman na siya mismo
ang naggalaw ng tungki ng ilong niya sa akin at marahan niya iyong inilaro, gaya ng
kung paano ko iyon gawin sa kanya bago kami matulog.

"Ai shiteru..." he whispered.

And my heart suddenly had its own warm orchestra. "Onaji, Seiji..."

***

Mas maaga akong nagising kay Seiji, isa pa maaga na rin akong nakatulog ng gabing
iyon. Hindi ko na nga rin siya nakulit masyado dahil mabilis akong nakatulog.

So, I am all fired up today!

Lalo na't hindi ko pa nakakalimutan ang dapat gagawin ko. I should show Seiji
Matsumoto, my future house husband about my talents! Hindi lang ako magaling
umarte, I am also a dancer and a singer!

Well, I already showed him my dancing skills, but he should also discover the other
part of me.

"Ohayo, Seiji! My loves... bebe ko..." malakas na bati ko sa kanya kahahawi niya pa
lang ng tent.

"Hayai, Ibu."

"Tabetai?" agad kong tanong sa kanya nang makalapit na ako. Umiling siya.

Hinayaan ko munang mawala iyong hang-over ni Seiji mula sa mahabang tulog bago ako
nangulit sa kanya. Pinili kong pumunta na naman sa likuran niya habang nakasabit
ang katawan ko sa kanya.

I've been pushing myself to him, rocking our bodies with his bones cracking na
yata. But I don't care!

"Happy three weeks, bebe! And I have a surprise for you!"

My initial plan was to strip tease him, pero sigurado akong tatakbuhan niya lang
ako kapag sinimulan ko na iyon sa harapan niya. So, I prepared something sweet and
memorable for us...
I don't know why, but I could feel that any moment... may mga makikita na akong
papalapit dito sa isla. Our saviors. I should feel happy and excited, dahil iyon
naman talaga ang matagal na naming hinihintay ni Seiji, pero hindi ko pa rin
maiwasang makaramdam ng lungkot.

Seiji and I will part ways no matter how tight I hold his hand.

Humiwalay na ako sa kanya at humarap akong muli, inilahad ko ang dalawa kong kamay
sa kanya. He didn't look hesitant when he placed his hands with me. At nang
sandaling hilahin ko na siya para tumayo, hindi na rin ako nahirapan.

When he's already on his foot, I gently released his hands, and I grabbed the small
chop of wood that would look like a microphone. Nanatili lang nakatitig sa akin si
Seiji, wala naman talaga siyang reaksyon pero alam kong pinapanuod niya ang bawat
galaw ko.

Saglit akong tumalikod sa kanya at humarap ako sa dagat na parang nasa harap ako ng
mga tao. Like I was some sort of my own concert.

"Ladies and gentlemen! Sidra Everleigh Rosilla! I am super back, Everleinatics!"

I imagined my thousands of fans waving all their light sticks. I am not just an
actress, but all an artist with wholesome talents. Lahat ay pinasok ko sa mundo ng
showbiz, acting, singing, dancing and hosting! All of them, halos ginapang ko ang
lahat ng nakuha kong posisyon... that's the reason why I had my trouble bringing
back my real confidence and genuine happiness.

Nasa tuktok na ako, inakala kong mananatili ako roon pero sa isang iglap lang halos
malibing ako ng buhay sa lupa.

But now! I promise... sa sandaling makalabas ako sa islang ito, muli kong iaangat
ang sarili ko. Hindi para sa mata ng nakararaming tao, kundi para sa sarili kong
kasiyahan. I'll enjoy everything around me...

With him by my side.

Inangat ko na ang maliit na kahoy na parang microphone, huminga ako nang malalim
bago ko ibinuka ang mga labi ko.

I still hear your voice when you sleep next to me

I still feel your touch in my dream (In my dream)
Forgive me, my weakness, but I don't know why
Without you, it's hard to survive

Unti-unti akong lumingon kay Seiji, umihip ang hangin dahilan kung bakit hinawakan
ko ang aking mahabang buhok gamit ang isa kong kamay, pero hindi niyon inalis ang
mga mata ko sa hapon na nasa harapan ko.

This song is dedicated to him, every lyric... all I could remember is him.

Mabagal ang hakbang ko habang papalapit sa kanya, pinagpatuloy ko iyong pagkanta

habang kumikislap ang mga mata ko sa kanya.

And every time we kiss, I swear I could fly

Can't you feel my heart beat fast? I want this to last
Need you by my side
Cause every time we touch, I feel the static
 And every time we kiss, I reach for the sky
Can't you hear my heart beat so? I can't let you go
Want you in my life

Hindi ako tumigil sa harapan niya, sa halip hinayaan kong maglandas ang dulo ng
daliri ko sa dibdib niya, sa balikat niya, sa likuran niya, habang patuloy akong
mabagal na umiikot at kumakanta sa kanya.

He's just there, awkwardly standing in front of me. Hindi na naman gumagalaw iyong
ulo niya, pero iyong itim ng mata niya ay nananatiling nakasunod sa akin.

Your arms are my castle, your heart is my sky

They wipe away tears that I cry (That I cry)
The good and the bad times, we've been through them all
You make me rise when I fall

Hinawakan ko na ang isa niyang kamay at inikot ko ang sarili ko sa braso niya
hanggang sa makulong ako sa isa niyang braso. I continued my song as my eyes were
still gazing at him. Bahagyang nakatagilid ang katawan ko at nakaagat ang ulo ko sa
kanya. He's looking down at me.

Cause every time we touch, I get this feeling

And every time we kiss, I swear I could fly
Can't you feel my heart beat fast? I want this to last
Need you by my side

I sang the lyrics near his lips. Sa halip na siya iyong matunaw, parang bumabalik
iyong mga salita sa akin sa paraan ng pagninitig ng inosente niyang mga mata sa
akin.

I thought he'd remain expressionless, but Seiji Matsumoto's been suppressing his
smile. "Ibu..."

"Can't you feel my heart beat fast? I want this to last..." I whispered to his lips
again.

For the third time around, Seiji Matsumoto initiated our soft yet sweetest kiss.

He pulled my fake microphone and dropped it on the sands. My soft boy cupped my
face and planted a long kiss on my lips.

Chapter 26 - Chapter 24
Dedicated to Elisha Suribas

Chapter 24

Claps

I enjoyed the whole day with Seiji. Dahil alam ko naman na na-e-expire iyong
paglandi niya sa akin, ako na lang ang nagtuloy buong maghapon.

All he did was to stand or sit while my whole body was constantly clinging unto
him. Maghapon siyang bumuntong hininga at napapailing sa pinaggagawa ko sa kanya.

He can't just stop me? I want to flirt him all day! Habang kaming dalawa pa lang
ang nasa isla na 'to, sinabi ko sa sarili ko na hindi ko na tatantanan si Seiji
Matsumoto.
I'll shower him my silliness, beauty and my different types of presence, na sa
sandaling mawalay lang siya sa akin saglit, magkukumahog siyang bumalik sa akin.

I told myself that I'll make him addicted to me. Na mararamdaman niya ang
kakulangan niya sa sandaling malayo na kami sa isa't isa.

Kung hindi ako kumakandong sa kanya, lagi akong nakayakap sa likuran niya habang
nakaupo siya sa buhangin at nakaluhod ako. I'll always rock our bodies, hanggang sa
magreklamo siya sa akin ng pamatay niyang itai.

"Bebe ko..." I whispered to his left ear.

"Bebe ko..." I repeated it to his right ear.

Paulit-ulit ko iyong ginagawa hanggang sa lumingon na siya sa akin na may

naniningkit na mga mata. "Hansamu, bebe..." and then I'd play the tip of my
forefinger on his pointed nose.

Marahan ko iyong pinaglalandas mula sa gitna ng mga kilay niya, hanggang sa tungki
ng ilong niya.

Sa tuwing sinasabi ko na gwapo siya, lagi siyang umiiling sa akin. He needs more
confidence! Boyfriend kaya siya ng isang napakagandang Sidra Everleigh! Pipili ba
ako ng pangit?

He's super handsome!

Pinagpatuloy ko ang iba't ibang style ng paglandi sa kanya.

But everything was okay with him. Minsan ay nahuhuli ko rin naman siyang nagpipilit
hindi mangiti, madali lang naman kasing mapansin iyon dahil lumiliit iyong inaantok
niyang mga mata.

Bukod sa biglang pagtapon ng sarili ko sa kanya at pagyakap, isa na rin sa madalas

kong gawin ay iyong sunud-sunod na paghalik sa iba't ibang parte ng mukha niya,
habang naasar na siya.

He's like an annoyed baby! Ngunguso, magrereklamo pero pulang-pula naman. Gusto ko
sana na maubos na lang ang oras namin ni Seiji sa paglalambingan, pero parang siya
iyong sobrang napapagod sa amin dalawa. Samantalang ako, full powers pa ako buong
maghapon.

"Bebe, I think we should do something new again."

He's no reaction again. Nakatitig na lang siya sa akin. "Hmm... if I am done with
singing and dancing..." muli akong sumulyap kay Seiji.

He sighed before looking back at the sea. "Lagi na naman akong umaarte sa 'yo. What
should we do next?"

Humilig muna ako sa braso niya at nag-isip ng pwede naming gawin, hanggang sa
biglang nagliwanag ang mukha ko.

Ilang beses lang namin nagawa iyon ni Seiji, why can't we try other scenes kaya?
Lagi kasing mag-asawa ang setting namin.

"Bebe, I have an idea!" masiglang sabi ko sa kanya.

So, I explained everything to him in the simplest way, and of course, he shook his
head. "Wakaranai, Ibu..."

Pero sa halip na ma-badtrip ako sa kanya, ngumisi lang ako at hinampas ang braso
niya. Hinamas niya ulit iyon. "Itai..."

"Hai! I love you too, Seiji! Let's go!"

Tumayo na ako at excited na hinila iyong kamay niya para tumayo na rin. Dahil sanay
na siya hindi lang sa biglang pagyakap ko kundi pati na rin sa paghila ko sa kanya,
hindi na ganoon kabagal ang pagtayo niya.

I giggled with excitement.

I started to run on the bed of white sands with our hands clasped together,
barefooted, gentle sunlight as our cameras, the wind blowing my hair, and Seiji's
eyes sparkling as he allowed himself to be pulled by me.

Hindi ko maiwasang sobrang kiligin sa tuwing lumilingon ako pabalik kay Seiji. He's
like an innocent baby, who's being taken by his guardian angel to play inside a
paradise.

Para siyang wala sa sariling nagpapatangay lang sa bawat hila ko sa kanya, habang
wala akong tigil sa pagngiti at pagtawa sa tuwing hinihila siya para habulin ako.

"Faster, bebe! Malapit na tayo..."

"Doko?"

Hindi ko siya sinagot. Hindi ko rin kasi naintindihan kung ano na naman sinasabi
niya. Pinagpatuloy ko ang paghila sa kanya hanggang sa makarating kami sa lugar na
gusto kong pangyarihan ng gagawin namin.

Pinakawalan ko ang kamay niya at namaywang ako sa harapan ng lugar na gusto kong
ipakita sa kanya.

"You ready?" I asked him with a grin.

His brow creased. "Wakaranai, Ibu..."

"No, Seiji! We need to do this. Para sa kinabukasan natin dalawa! Sa buong pamilya
natin. Marami tayong gagatasan! Ten!"

Kunut na kunot ang noo niya sa akin. Humakbang akong muli papalapit sa kanya. My
hands tightly gripped his shirt as I laid my forehead on his ribcage.

Para kaming mag-asawang nagbabalak umutang ng bigas sa kapitbahay. "I'll be the

breadwinner, Seiji, but to maintain that, I shouldn't waste my time here. We can
still flirt while I practice, right?"

"Wakaranai, Ibu..." he said frustratingly.

Napapadyak ako sa buhangin. "Why? Aasa ka na lang ba sa breastfeeding, Seiji?

Bibili rin naman tayo ng gatas! Huwag lahat sa akin! Besides..." I curled the tips
of my hair with my fingers.

"It's not just the babies... their Tatay too..."

Pag-iling lang ang ginagawa ni Seiji Matsumoto. Nahampas ko ulit ang braso niya at
nasapo ko ang mga pisngi ko dahil bigla na naman iyong nag-init.
"Si Seiji talaga! Don't flirt me here! Nasa set na tayo!"

Napapakamot na siya sa magulo niyang buhok. "Let's go, Seiji!"

And we started our little game.

***

My forehead continued to bead sweats. I glanced at my digital wristwatch and my

heartbeats turned into a somersault. We're running out of time.

I gripped my handgun firmly as I adjusted my earpiece to hear the accurate location

of our enemies. But it seemed like something bad happened at the main headquarters
because I couldn't hear any updates from my monitor partner.

Nakaramdam ako ng kulbit sa balikat ko. "Ibu..."

"Agent Seiji, focus!" ani ko na hindi lumilingon sa kanya.

Sumilip ako mula sa pinagtataguan namin para makita kung may paparating na kalaban.
Mas humigpit ang hawak ko sab aril na hawak ko.

"Ibu..." muling bulong sa akin ni Agent Seiji sa tenga ko.

I shivered. Hindi ko na napigilan ang lumingon sa kanya. "Bebe... ano ka ba! Don't
whisper like that—" bigla kong naalala na nasa set pala kami. Agad kong binago ang
ekspresyon ko at kumunot ang noo ko sa kanya.

"Agent Seiji, I know this is your first mission. But don't worry! I am here to
cover for you. After all, you're my apprentice." Tinapik ko ng ilang beses ang
balikat niya. Napalingon siya doon sa kamay ko at pansin ko na kanina pa siyang
nagpipigil ng tawa.

Nang mas isandal ko iyong likuran ko sa bato dahil biglang may dadaang mga kalaban
at mapansin ko na hindi gumagalaw si Agent Seiji, agad kong inikot ang katawan ko.
I pinned him against the big rock to hide our bodies.

"Si Agent Seiji, tsansing ka naman sa akin, e!" bigla kong sabi, pero agad ko rin
pinilig ang ulo ko nang maalala ko na nasa set nga pala kami.

Bago pa ako samantalahin ni Agent Seiji at makarating na kami sa kissing scene,

kahit malayo pa naman, humiwalay na ako sa kanya.

"Cover for me, Agent Seiji!"

I used my award-winning action star stunts. Bukod sa biglang pagyuko, mabilis akong
gumulong sa buhanginan habang itinututok iyong baril ko kung saan-saan na parang
may binabaril talaga ako.

I even had my amazing tumbling. Humihingal ako nang makarating ako sa isang
malaking bato, habang si Agent Matsumoto ay nabitawan na iyong hawak niyang baril
at nakatulala na sa pwesto niya. Nakaawang pa nga iyong bibig niya sa sobrang
pagkamangha sa akin.

I waved at him to follow me. Kaya tumingin siya sa baba at pinulot niya iyong
nalaglag na kahoy. Sobrang effort ko talaga sa paglipat sa pinagtataguan ko pero si
Seiji Matsumoto, siguradong nabaril na, head shot pa sa paraan niya ng pagpunta sa
akin.
Ano na, Agent Matsumoto? Earthquake drill ba tayo? Dahil sobrang bagal ni Seiji sa
pagtakbo niya habang nakaharang iyong dalawa niyang kamay sa ulo niya na parang
mababagsakan siya ng niyog.

Kaya hindi na nga ako magtataka na madali siyang nabaril noong panahon ng pananakop
ng mga hapon.

Nakayuko siya at nakikita ko na kagat na niya ang labi niya para pigilan ang
pagtawa niya. Dahil sisirain lang ni Seiji iyong pamatay kong acting skills kanina,
I made another dramatic scene.

"Agent Seiji!"

Kunwari tumingin ako sa taas at may kalaban doon, kaya mabagal na napatingin si
Seiji sa langit na parang may dumaang eroplano. I jumped at him and overwhelmed his
whole body.

Dahil sanay na akong gumugulong ang katawan namin dalawa sa buhangin, hindi na
naging mahirap sa akin ang scene na iyon, habang si Seiji, itai pa rin nang itai.

"You okay, Agent Seiji?" humihingal na tanong ko.

"Itai..."

"We're nearer." Usal ko. Mabilis na akong tumayo at inilahad ko ang kamay ko sa
kanya. Eksaktong katatayo pa lang niya, agad akong sumandal sa likuran niya.
Ibinuka ko na iyong dalawa kong kamay na parang may hawak iyon ng baril.

Pinalilibutan na kami ni Agent Matsumoto!

Wala sa sariling napatingin sa paligid si Seiji, nag-aalangan pa siya kung saan

itututok iyong kahoy niya, ilang beses siyang napapayuko, hanggang sa mapansin ko
na yumuyugyog na nga ang balikat niya.

Siniko ko siya. Kaya pinilit niya ang sarili niyang itutok ulit iyong baril sa
hangin. Gusto ko talaga sobrang cool namin ni Seiji na partners, pero sobrang lamya
niya talaga. Bakit gano'n?

When I started to move and turned around, halos itulak ko si Seiji para gayanin ang
ginagawa ko. That is my favorite part in action movies, iyong maco-corner na iyong
mga bida ng mga kalaban.

"This isn't the end! Our comrades are now all around you!" malakas na sabi ko
habang umiikot kami ni Seiji. My arms were all stretched and ready to pull the
trigger, habang iyong partner ko, hindi alam kung hahakbang na ba at kung saan
itututok ang baril.

"Agent Seiji!" itinulak ko si Seiji para maghiwalay kami. Pagkakataon ko na iyon

para ilang beses mag-tumbling at biglang luluhod habang itinututok ang baril sa
iba't ibang direksyon.

Like a skilled action star in her most awaited movie of the year. My every movement
was accurate and clean, na kahit ilang beses akong sinaktan at pilit na pinagbagsak
sa mundong ito at sa ilalim ng liwanag ng camera, dito pa rin ako patuloy na
babalik.

I am cut here. To be an amazing actress in different genre. At ilang beses man nila
akong hilahin pababa, siraan at pilit na pantayan, patuloy akong babangon.
Because you can't just defeat a woman moving with her passion, a woman who knows
what will make the best in her, and a woman with endless dreams with movement.

I used all my stunts that I should have used before the issue had exploded. Nagawa
man akong maapektuhan ng eskandalong iyon, hindi niyon kayang tabunan ang talento
at abilidad ko bilang aktres.

I even threw the fake guns from my arms to two different directions like two
opponents were about to overwhelm me. Until I reached my final scene, I'd give the
enemy a big high kick. So, before I jumped in the air, I put all the pressure on my
legs before I gave my last blow of the action.

Halos maligo na ako sa sarili kong pawis, ramdam ko iyong bilis ng tibok ng puso ko
na parang nasa mismong set na talaga ako, at saglit kong naipikit ang mga mata ko.

I imagined that I am back in front of the cameras with Akio watching me, the whole
team, and of course, now with someone else waiting for me – Seiji Matsumoto.

May hawak siyang tubig at siya ang unang sasalubong sa akin, mawawala ang pagod ko
at hahalikan niya ako kahit maraming nakatingin sa amin. Akio will purposely clear
his throat, pero wala akong pake.

I'll tell director that I suddenly feel sick at iuuwi muna ako ng mister ko. But in
the end, he'll just bring me to one of the most expensive hotels in the country,
and we'll make love dahil patapos na ang ginagawa kong movie at pwede na ulit akong
mabuntis.

Until I remembered that... this isn't the last scene.

I was about to look at Agent Matsumoto and tell him that we're in the ending when I
immediately widened my eyes out of surprise. Napahawak ako sa tiyan ko na parang
nabaril ako.

Seiji Matsumoto was slowly clapping his hands when he suddenly stopped. Pabagsak na
iyong katawan ko nang mabilis siyang tumakbo patungo sa akin, hindi ko nagawang
maramdam ang buhangin nang sambutin ako ng mga bisig niya.

He looked so scared.

"Ibu..."

I gently slapped his face. "Feiku... Seiji!"

He sighed. Pero idinikit niya ang noo niya sa noo ko, he smiled a bit.

And for the very first time, he praised my acting skills. "Sugoi ne, bebe..." and
his eyes were twinkling at me. 

Chapter 27 - Chapter 25
Dedicated to Caryl Steele

Chapter 25

Rescue

I was expecting a beautiful morning after that series of wonderful landi days with
Seiji Matsumoto but I noticed that something was off with my prince charming.
Natatandaan ko pa na magkayap kami ni Seiji nang matulog kami, alam kong sapilitan
ko siyang pinayakap sa akin, pero nang magmulat na ako ng mata, naroon na naman
siya sa sulok ng tent.

My brows automatically creased.

Hindi na naman ganoon kalamig, mainit na nga ang panahon dahil tanghali na yata
akong nagising, pero bakit balot na balot ng kumot itong bebe ko?

"Bebe, are you alright?"

Nasobrahan ba siya ng landi nitong mga nakaraang araw?

I started to crawl nearer at him and wake him up sweetly. I gently embraced my arms
around his cocoon, but I instantly put a distance between us, and I stared at him
with my mouth hanging open.

H-he's shaking...

Nilalamig talaga siya.

"Seiji?"

I immediately embraced his cocoon again and forced to pull it to place my palm on
his forehead.

I gasped when I felt the unusual heat on his forehead. Nilalagnat ang bebe ko!

Hindi ko alam kung maaawa o maiinis ako sa kanya. Bakit siya nilagnat? Matagal na
kami rito sa isla, we had experienced different types of cold. Hindi pa nga kami
magkayakap noon, tapos ngayon lang siya nilagnat? Ngayon na nagsisimula na siyang
pumayag matulog na magkayap kami?

Right after he confessed and kissed me? Nilagnat ang hapon?

Hindi agad ako nakapagsalita at napatitig lang ako kay Seiji. But I should take
this seriously, we don't have any medicine and I don't have any idea about
medicinal herbs!

I bit my lower lip and brushed my silly thoughts. Nagsimula na akong gapangan ng
kaba.

"Bebe... daijoubo?" I asked him.

"S-Samui..." usal niya habang nangangatal.

Halos mapahikbi ko nang maging ang boses niya ay nangangatal na rin.

Napamasahe ako sa aking noo at pinilit kong alalahanin ang nangyari kahapon, wala
akong matandaan na maaaring maging dahilan ng lagnat niya. Unless...

Muli akong napatingin sa cocoon ni Seiji. Paano kung may nakakagat sa kanya? Gusto
ko sanang tingnan ang katawan niya, pero naaawa akong tanggalin iyong kumot sa
kanya.

"Tabetai?" tanong ko.

Umiling siya.
Hindi ko na alam ang gagawin ko habang nakatitig sa kanya.

"Bebe, tell me what to do..." marahan kong hinawakan ang cocoon niya.

Natatakot na ako. Paano kung lumala ang lagnat niya?

Kinuha ko na iyong dalawang bag namin at sinimulan ko na naman ang mga iyong
halwatin, umaasa ako na baka mayroon silang itinagong gamot o kahit ano na maaaring
makatulong sa aming dalawa.

Mariin akong napapikit nang mahawakan ko iyong pinakatatago kong mga condom. Ngayon
lang yata ako napamura ng makita iyon, bakit condom sa halip na paracetamol ang
dalhin nila?!

Ilang beses ko nang nabuksan ang bag ko at alam ko sa sarili kong kahit isang beses
ay wala akong nakita roon, kaya sa bag lang ni Seiji ako umaasa na sana ay may
nakatago man lang.

Sobrang gulo na ng loob ng tent namin ni Seiji habang ipinapagpag ko na iyong bag
niya. Halos makasampung pagpag na ako nang manlaki ang mga mata ko.

Tatlong klase ng gamot ang lumaglag. Nangangatal pa ang dalawa kong kamay para
kunin iyon, but to my dismay, I couldn't even read the damn descriptions!

"Bebe!"

Marahan akong yumakap sa kanya at malambing akong bumulong sa kanya. "Open your
eyes, read this for me, please..."

Natatakot ako na baka kung anong klase ng gamot ang ipainom ko sa kanya. What if
pampalakas lang ng stamina sa ano 'to...

Oh gosh! That isn't possible, kung iisipin this tent was supposed to be a honeymoon
site, bigla lang nawala iyong talagang gagamit.

"Ibu... itai..."

Halos mapaiyak ako sa sinabi niyang iyon. "Where? Saan masakit, bebe ko?"

Nayakap ko na si Seiji at isinubsob ko ang mukha ko sa cocoon niya. "Where, bebe?

Kung maaari lang ibigay mo sa akin ang lahat ng sakit... tatanggapin ko, mahal
ko..."

"Itai. Omoi... anata..." inilabas ni Seiji ang isang kamay niya at para na naman
siyang nagbubugaw ng langaw.

Napangiwi ako at kusa kong tinanggal iyong katawan kong nakayakap sa kanya. Edi
wow! Akala ko naman kung ano ang masakit.

"Read this!"

Muli ko siyang niyakap at iniharap ko sa kanya iyong isang gamot. "Chigau!" mabilis
na sagot niya sa akin at tinabig niya pa kamay ko.

Napanguso ko at napatitig sa gamot. Ang bilis ng sagot niya, ah? Ano kaya 'to?

Hindi ko naintindihan ang chigau pero dahil sa reaksyon niya, nasisiguro ko na

hindi iyon ang tamang gamot.
"How about this one?"

Umiling siya. Nakagat ko ang pang-ibabang labi ko at napausal ako ng dasal sa

huling gamot. I even kissed it with prayers, kahit naman suplado at maarte itong si
Seiji, hindi ko rin naman gusto na lagnatin at magbaluktot siya ng ganito.

We'll never enjoy the rest of this island trap if he'll remain sick. Isa pa... we
can't kiss.

"Bebe, this?"

Hindi sumagot si Seiji kaya sinilip ko muna mukha niya. Nakapikit na ulit siya.
"Bebe! Last... please." Niyugyog ko ang balikat niya.

"Ibu, itai..."

"Medicine, bebe... you need it."

Pinabasa ko sa kanya iyong gamot at napahinga ako ng maluwag nang marahan siyang
tumango. "Alright! You need to eat first, bebe. I'll be right back."

Nagmadali na akong lumabas ng tent at pumunta ako doon sa pinaglalagyan namin ng

maraming prutas na pinangunguha ni Seiji sa gubat. Hinugasan ko muna iyon bago ako
bumalik sa loob ng tent.

Hindi na mawala iyong matinding pag-alala ko, lalo na nang mas mapagmasdan ko ang
pangangatal niya.

"Did something bite you, Seiji?"

Iyon lang naman kasi ang maaaring mangyari. Hindi naman siya nilagnat nang minsan
kaming maligo sa ulan. Madalas ay halos gabi na siyang maligo pero hindi naman siya
inubo at papalit-palit ang temperatura dito, wala naman akong napapansin na pag-ubo
o sipon niya.

Hindi ako sinagot ni Seiji.

"You should eat first, bebe. Food..."

Umiling siya.

"Seiji!"

Hindi siya nagpatinag at nanatili siyang nakabaluktot sa sulok. But this isn't just
one of our childish push and pull. Seryoso ako sa mga oras na ito at hindi na ako
mapakali habang nakikita siyang ganyan.

Huminga ako nang malalim at marahan kong hinawakan ang cocoon niya.

"Please, bebe... a little will do."

"Ibu..." umiling na naman siya.

Alam kong mahirap kumain kapag masama talaga ang pakiramdam. But I couldn't just
shove the medicine to his mouth without any food inside his stomach.

"Please... Seiji."

Alam kong minsan lang ni Seiji marinig iyong boses ko sa seryosong paraan. I always
tend to make it sounds playful, sweet, childish, annoying, and everything that will
get his full attention, but if he's health is at stake, I am willing to treat him
like this.

A serious type of Eve. A scared girlfriend for her boyfriend. I mean, fiancé.
Because I knew that he's about to propose to me today, but he got sick, so he
postponed it.

Inalalayan ko siyang umupo, dahil matangkad siya bahagyang nakayuko ang ulo niya.
Nakayakap pa rin sa buong katawan niya iyong kumot, nanatili ako sa harapan niya
habang sinusubuan ko na siya ng prutas.

Nakakatatlong subo palang ako sa kanya ay umiiling na siya sa akin. I bit my lips.

"Bebe, just one more, okay?" malambot na sabi ko.

"Ibu..." umiiling na siya.

"Please, bebe..."

Bumuntong hininga siya at pikit-mata niyang ibinuka ang bibig niya. I smiled gently
at him. "Thank you..." I said.

Saglit siyang tumitig sa akin at kumunot ang noo niya. Hindi man niya masabi sa
akin dahil alam kong iniisip niya na hindi ko rin naman maiintindiihan. His eyes
were screaming of why?

Na dapat siya naman itong magpasalamat sa akin.

But no, I want to give him endless thanks. That no matter how pushy I am to him,
he's always had this long patience for me.

Nasa akto na akong kukunin iyong bottled mineral water nang saglit na akong
matigilan. Isang bote na lang. Mawawalan na kami ng tubig.

Siguro ay napansin ni Seiji ang saglit na pagtigil ko dahil hindi pa man ako
nakakalingon pabalik sa kanya ay narinig ko siyang nagsalita.

"Mizu, no..."

"Bebe, what?"

Itinuro niya ang mineral water ko at umiling siya sa akin. I frowned at him. "But
you need water..."

Tinanggal ko na sa lalagyan iyong gamot at inilagay ko iyon sa palad ko. I held the
bottled mineral water on my other hand.

"Drink this, and don't worry. It's big! I can share it with you."

Umiling na naman siya, pero kinuha niya ang gamot at mabilis niya iyong isinubo.
Nagmali na muli siyang humiga at ibalot ang kumot sa buong katawan niya.

"Seiji! You should drink water!"

Alam kong ayaw niyang uminom doon dahil natatakot siya nab aka mahawa ako kapag ako
naman ang uminom doon.

Niyugyog ko ang balikat niya. "Seiji! You need water! The medicine will not—"
hinila niya ang kumot at humarap siya sa akin.

He slightly opened his mouth to show me that he already swallowed his medicine.
Kung sa ibang pagkakataon, baka bigla ko pa siyang halikan at kagat-kagatin iyang
labi niya. He's so cute, adorable and too innocent like a baby!

Pero nag-aalala na talaga ako sa kanya.

Unti-unti rin niyang itinikom ang bibig niya nang makita niyang nagsisimula na
akong umiyak sa harapan niya.

"I am worried..."

Yumuko ako habang iyong dalawa kong kamay ay nakahawak sa mineral water na
nakapatong sa mga hita ko. "I am scared... you need to be healthy, Seiji. Ayokong
ganyan ka... gusto ko malakas tayong dalawa sa sandaling umalis tayo sa islang
'to!"

Hindi ko magawang punasan ang luha ko. Pinanatili ko lang ang sarili kong nakayuko
na parang may magagawa iyon para hindi niya mapansin ang pangamba ko.

Yes, I am so upset!

Si Seiji na lang iyong buhay ko rito sa isla, siya na lang ang nagpapasaya sa akin,
tapos bigla siyang magkakasakit at tatamlay? I still want to cuddle, play, kiss,
flirt, hug, take a bath, eat or even make love to him...

Paano mangyayari ang lahat ng iyon kung bigla siyang magkakasakit ng ganyan? Payat
na nga siya, tapos lalo pa siyang papayat?

"Ibu..."

"Please, Seiji... I want you well. We can't kiss if you're like that... yes, I can
still kiss you, but I doubt you."

Nasisiguro kong gagawin ni Seiji ang lahat, huwag lang akong mahawa sa lagnat niya.

"G-Gomen, bebe..."

Mas lalo akong napaiyak sa sinabi niya. Pinahid ko na ng dalawang braso ko iyong
mga luha ko, habang si Seiji ay kinuha na ang mineral water at uminom na siya ng
tubig.

I know he's waiting for me to grin or laugh so that he can freely say the word
feiku... but there's nothing fake with my tears right now.

Hindi ko gusto na may sakit siya.

Halos maghapon kaming hindi lumabas ng tent. Gusto ko sana siyang yakapin para mas
lalo siyang makaramdam ng init sa katawan, pero hindi ko na siya mapilit.

He's determined to keep our distance. Kaya ang nangyari habang nangangatal siyang
nakahigang nakatalikod sa akin, tahimik akong umiiyak habang nakatitig sa kanya.

Sa buong maghapon, ilang beses kong sinipat ang noo niya pero parang walang
nangyayari. Hindi yata tumalab ang gamot sa kanya.

Halos paduguin ko na iyong labi ko sa pagkagat para lang pigilan ang boses kong
kumawala. Hindi ko gustong malaman ni Seiji na umiiyak na naman ako.
I am scared...

Gusto ko siyang yakapin pero pinili ko na lamang lumabas ng tent. Para akong baliw
na tumitingin sa iba't ibang parte ng isla at naghahanap kung anong bagay na
maaaring kumuha sa atensyon ng mga taong maaaring malapit sa amin.

In our long time here on this island, for the first time, I felt the desperation to
ask for help, wishing that someone could save us right now.

Wala na akong pakealam kung hindi pa ganoong kalalim ang pagtingin sa akin ni
Seiji. I am now desperate to let go of him... we need help right now. He needs
help.

Halos sabunutan ko ang sarili ko at palakad-lakad ako sa buhanginan. Think...

think...

Napapahilamos na ako sa sarili ko, naghalo na ang pawis at luha ko at hindi na

mapakali ang mga mata ko kung titingin sa dagat, sa tent kung nasaan si Seiji o sa
kagubatan...

I desperately run back inside our tent. I glanced at Seiji for a while before I
picked up all our things. I'll make a fire. A big fire. An island full of fire.

Naiiyak akong napatingin sa mga gamit namin ni Seiji. I really want to keep it. Our
memories together with this island... but I need to do this for us, for him.

Tinuruan na ako ni Seiji gumawa ng apoy at ang tanging kailangan ko lang gawin ay
palawakin ito sa buong isla. Maybe I can make fire on the cluster of tresses...

Bahala na...

Ang lakas ng tibok ng puso ko habang umiiyak akong pinagkikiskis iyong dalawang
bato. I should make a fire.

Kailangan kong bilisan... Seiji's not doing well.

Siguro ay kalahating oras na ay hindi pa rin ako nakakagawa ng apoy. Halos maihagis
ko na iyong dalawang bato, pero hindi ako tumigil kahit nangangatal na iyong
dalawang kamay ko.

"Ibu..."

Natigil ako sa pagkikiskis ng bato nang makita ko si Seiji na sumilip sa tent.

"Be..."

Saglit siyang sumulyap sa mga batong hawak ko at sa nagkalat naming mga gamit sa
buhangin.

"Seiji, stay there—"

Natigil ako sa pagtayo at kapwa kami napatingin sa dagat ni Seiji. A speedboat!

Kusa kong nabitawan iyong mga bato at sa unang pagkakataon, desperada akong sumigaw
nang napakalakas.

"HELP!"
Chapter 28 - Chapter 26
Dedicated to Fatimah Wazeera Ameril

Chapter 26

Good byes

I didn't stop waving and shouting at them to get their attention. I jumped and
waved our shirts desperately. Thankfully, I got their attention, or should I say
they were actually going here.

I was gasping for air when a woman and a man rode off from the speed boat, and both
of them had questioned expressions. Who wouldn't be? A messed woman in a silk dress
and a man in a cocoon.

"T-That is our tent..." the woman said.

My mouth hung open as I stared at them in disbelief. After three weeks, I finally
met the owners!

And... the woman can speak in English!

I was hesitant to step towards them at first, but when I realized our real
situation and Seiji's state right now, it made me continue to walk straight to
these strangers. 

I noticed that the guy was Japanese.

Tumigil lang ako sa paglapit sa kanila nang kaunting distansya na lang ang
nakapagitan sa amin.

"We need help."

"W-What..." usal ng babae. Nagpabalik-balik ang tingin niya sa akin at kay Seiji na
nakadungaw pa rin sa tent.

"It's hard to explain this..." hindi ko rin alam kung paano ko sisimulan, lalo na't
hindi ko rin naman alam ang nangyari sa cruise ship na sinakyan namin ni Seiji.

"Any news about the cruise ship that..."

The woman gasped in disbelief and the man immediately pulled his phone from his
pocket.

"S-Survivors!" marahas siyang lumingon ang babae sa kasama niya, hindi na sila
nagsalita pa at tumango na sa kanya ang lalaki.

Napahinga ako nang maluwag, hindi ko alam kung bakit at ano ang biglang nangyari sa
katawan ko, pero kusa na iyong bumigay, mabilis dumalo sa akin ang babae para
alalayan akong makaupo sa buhangin.

"Eve..."

Narinig kong nagpumilit lumabas ni Seiji sa loob ng tent.

"Bring him first..." ani ko.

Sumulyap ako sa speed boat nila. Alam kong pangdalawang tao lang iyon, but Seiji's
thin...

"What?"

"Please, bring him first. I know...help will soon come. I can wait.... but him..."
hindi man sabihin sa akin ni Seiji, malakas ang kutob ko na may nakakagat nga sa
kanya.

Maybe it happened when he was looking for our food...

Maraming ahas sa kagubatan at anumang klase ng insekto na hindi pamilyar sa akin.

Every minute counts.

"Ibu..." mas malapit na ang boses ni Seiji sa akin.

Nang lumingon ako sa kanya ay wala na ang balot sa katawan niya. But what caught my
deep attention was his pale appearance right now. Hindi lang ako ang saglit na
napatulala sa kanya, dahil ang babaeng nasa harapan ko ay hindi na rin maipinta ang
mukha nang makita si Seiji.

Nangangatal akong binitawan ng babae at halos takbuhin niya iyong lalaking ngayon
ay may kausap sa phone niya.

Lumuhod na si Seiji at sinapo niya ang mukha ko. "Daijoubo?"

Tumango ako sa kanya. "H-Hai..."

Saglit siyang lumingon sa babae at lalaking tumutulong sa amin. Tipid akong ngumiti
kay Seiji. "Help... they will help us." I bit my lower lip.

Biglang bumalik sa isip ko iyong sinabi ng babae. Survivors.

Sobrang lamig ng kamay ni Seiji sa pisngi ko, pero sa halip na pansinin ang lamig
niyon, inihawak ko na lang rin ang kamay ko sa likuran ng kamay niya para
maramdaman niya ang init ko.

"I love you..." I whispered to him.

He blinked.

Hindi na nagkaroon ng pagkakataong sumagot sa akin si Seiji Matsumoto nang

nagmamadaling bumalik ang babae at lalaki.

"About half an hour..."

Saglit kaming naghiwalay ni Seiji. Kapwa na nakaangat ang mga mata namin sa dalawa.
I could see panic in her eyes when she glanced again at Seiji, kahit iyong hapon na
kasama niya ay dalawang beses napatingin kay Seiji.

I know... kahit ako, nakikita ko ang hitsura ni Seiji ang matinding pamumutla. Para
na siyang walang dugo, ang lamig ng kamay niya at alam kong pinipilit niya na lang
gumalaw.

Marahan akong tumango. "Please..." ani ko sa babae.

She nodded at me.

Dahan-dahan kong tinanggal iyong kamay ni Seiji sa akin. Lakad takbo ako para kunin
iyong kumot na nahulog na sa buhangin, bumalik ako sa tabi ni Seiji at ibinalot ko
ulit iyon sa kanya.

"Ibu...?"

"Come with them muna, bebe... susunod naman ako." I glanced at the woman and the
Japanese man beside her. "Help, please..."

Nag-alangan pa sila nang umpisa pero sa huli ay lumapit na rin sila sa amin para
alalayan nila si Seiji.

"Ibu..."

"You come with them, Seiji. I will wait here. The rescue will come soon, you need
to go first..."

"Honey..." rinig kong sabi ng babae.

"Alright." Sabi ng lalaki. He can also speak in English. Siya na mismo ang
nagpaliwanag kay Seiji kung ano iyong gusto kong mangyari.

"Ie..." umiiling na sabi ni Seiji.

Muli kong nakagat ang pang-ibabang labi ko. "Seiji! It's just thirty minutes!
Please... you're not well."

"Please, bring him." Halos itulak ko na si Seiji sa babae at lalaki.

Umiiling siya at pilit bumabalik sa akin. Dapat hindi ganito ang eksena namin
dalawa, dapat masaya kaming aalis sa islang ito pero bakit ganito?

It's just thirty fucking minutes! Pero natatakot ako... ayaw kong humiwalay sa
kanya, gusto ko sabay kami... pero mahalaga ang bawat minuto.

"Eve, Seiji sutei..."

He cupped my face, like a poor little boy begging for something. Tinanggal ko ang
kamay niya. "Seiji! Thirty minutes lang! This is so dramatic for us! Nakakahiya na
sa kanila!"

I pushed him again. "Go with them!" ilang beses ko pa siyang itinulak.

"Please..." ani ko sa babae at lalaki.

Inalalayan na nila si Seiji habang hindi niya tinatanggal ang mga mata sa akin.

"Eve..."

"Go! I'll follow you..."

Akala ko ay sasama na siya talaga sa kanila pero nagsalita siya doon sa lalaki.
Humakbang na naman siya pabalik sa akin.

"He says that he will wait with you. He doesn't want to leave you alone here."
Mariin akong napapikit.

"Tell him to go with you. Tell him that he needs to go with you! I am fine alone!
Because once that the rescue team arrives, that means it has media! My image will
get ruin again! He will ruin my image! I don't want the media, the world, and the
damn showbiz discovers or even take a single picture of us together on this island!
Another man again... the showbiz will bury me alive..."

Alam kong hindi ako naintindihan ni Seiji pero nakita kong natigilan siya. Maybe
because he saw my desperate expression. Hindi ko na alam ang dapat kong sabihin sa
mga oras na ito.

I want him gone in this island. Halos hindi ko na nga siya magawang tingnan dahil
sa hitsura niya, he looked dead.

"Do you want me to translate—"

"Tell him. All." I said.

Hindi natatanggal ang mga mata namin sa isa't isa. Hindi man lang ako kumurap
habang sinisimulan na ng lalaking sabihin kay Seiji ang lahat ng sinabi ko.

Gusto kong umiyak sa harap niya. This shouldn't be emotional, ilang minuto lang
naman ang pagitan ng pag-alis namin, pero hindi ganitong pag-alis ang siyang
inaasahan namin.

"H-Hai... wakatta..." tipid na sagot ni Seiji na mas kumirot sa dibdib ko.

"Go..."

Hinawakan na ng babae at lalaki ang braso ni Seiji, ako ang siyang unang nagtanggal
ng titig namin sa isa't isa hanggang sa tuluyan na siyang tumalikod sa akin kasabay
ng babae at lalaki.

I saw how he pulled the blanket around him. It's cold. I know, baby...

I'll see you later. I hope...

Unang sumakay sa speed boat iyong lalaki, sumunod si Seiji na inalalayan ng babae
at sa huli iyong babae. Kailangan nilang igitna si Seiji dahil baka mahulog ang
mahal ko.

Akala ko ay hindi na lilingon sa akin si Seiji, alam kong masama ang loob niya sa
sinabi ko. Pero iyon lang ang natitirang paraan para makumbinsi ko siyang mauna na
sa akin.

He stared at me. Ganoon din ako sa kanya. Balot na balot siya ng kumot at kitang-
kita ko ang pangangatal ng katawan niya.

I stayed standing on the sands with my hair and satin dress flowing with the sea
breeze.

Kung sa ibang pagkakataon baka matawa ako. We're like Jack and Rose. Iyon nga lang,
hindi life boat ang sinasakyan ni Seiji kundi speed boat, at siya itong nakasakay,
nilalamig at balot na balot. Hindi ako.

Well, everything is always opposite when it comes to us.

The Japanese guy was about to start the speed boat, and I was about to wave my good
bye at Seiji when he suddenly jumped from it and ran towards me.

Hindi ko na rin napigilan ang sarili ko at sinalubong ko siya. I was crying when my
arms wrapped around his nape. Sobrang higpit din ng yakap niya sa akin na parang
ayaw niya na akong pakawalan.
"Ibu... Seiji sutei..." ulit niya sa akin.

"No... I will follow you, bebe. Promise."

And then, I tiptoed and kissed him. It was a different type of kiss, not just a
smack or not even a teasing like I always did, but a slow rhythm of possessiveness
with a mixture of longing.

Mas pinalalim ko ang bawat halik ko sa kanya na halos lunurin ko na si Seiji at

hindi na siya hayaang huminga pa. But my baby... he tried his best to kiss me back
and made me feel how he desperately want me to stay by his side.

Kapwa kami humihingal habang magkadikit ang aming mga noo.

"Go..." I whispered.

"Ibu..." umiiling na naman siya.

"Go..." mas malambot na bulong ko sa kanya.

"Ibu..."

I tiptoed and pulled him again. This time I showered him kisses on different parts
of his face. Iyong lagi kong ginagawa sa tuwing nanggigigil ako sa kanya.

"Mahal kita, bebe..."

"Ibu..."

Muli ko na siyang itinulak. Ilang beses man siyang umiling sa akin, alam kong
nakikita niya na buo na ang desisyon ko.

I am willing to stay here. Habang siya ay dinadala na sa hospital. It's just few
minutes away.

I'll come after him. Ipapakilala niya ako sa family niya at sasabihin ko kay Akio
na may boyfriend na akong hapon!

Everything will be okay after this island trap.

"Hindi kita mapapatawad kapag bumaba ang sperm count mo dahil hindi ka agad pumunta
ng hospital! Sayang iyong ten babies natin, Seiji!" I pushed him harder.

Pinilit ko ang sarili kong ngumiti habang itinutulak siya pabalik sa speed boat.

"Go..." ulit ko.

Nakababa na ulit iyong babae at hinihintay na niya lang si Seiji na sumakay ulit.
Akala ko ay susunod na siya sa gusto ko, pero bumalik na naman sa akin si Seiji,
this time he initiated the kiss.

But I didn't kiss back. Ipinikit ko lang ang mga mata ko at hinayaan kong damhin
iyong malambot niyang labi at malamig na kamay sa pisngi ko.

"Aishiteru, Eve..."

Ngumiti ako sa kanya. "Onaji, Seiji..."

"Now, go..."
Hindi ko alam kung bakit ganito iyong nararamdaman ko at nasisiguro ko na maging si
Seiji ay ganito na rin, dahil halos pareho kami ng ekspresyon. Maybe because we're
really attached to each other, and the idea that we'll part ways even in just a few
minutes, triggered us.

Biglang bumalik ang lahat ng pinagdaanan namin ni Seiji sa loob ng tatlong linggo.
Simula nang una kaming magkita sa cruise ship, sa unang beses na paghabol ko sa
kanya, sa pagmulat ng mga mata ko at siya ang una kong nakita at sa lahat ng mga
tawa at pangungulit ko sa kanya.

The kisses, confessions, laughter...

Ang sarap balik-balikan, na hindi ko magawang isipin na sa kabila ng trahedyang

nasapit namin, nagkaroon kami ng sandalan—ang isa't isa.

Hindi ko pagsisisihan na nahulog ako sa kanya, anuman ang mangyari sa pagitan namin
sa sandaling kapwa na kami makalabas ng islang ito.

"We need to go." Ani ng babae.

Pansin ko ang saglit na pagbuka ng bibig ni Seiji pero agad niya rin iyong tinikom.
Ngumiti lang ako sa kanya at marahan kong itinaas ang kamay ko.

I waved at him with a bitter smile on my face.

"See you later, bebe ko..." malambing na sabi ko.

Then the speed boat rescued my Seiji Matsumoto away from the island, leaving me
behind full of tears, and I didn't know why...

But maybe I have this strong gut feeling that everything will end here...

Dahil matapos ang gabing iyon at nang sandaling ianunsyo sa mundong siyang
ginagalawan ko ang kontrobersyal kong pagkabuhay mula sa trahedyang gumimbal sa
lahat...

Hindi ko na muli nakita si Seiji Matsumoto.

Chapter 29 - Chapter 27
Dedicated to Caryl Faith Gonzales

Chapter 27

News

As the speed boat left bubbles of track on the seawater, my eyes couldn't help but
water. And I silently thanked the cloak of the night for hiding my tears as Seiji
Matsumoto, my love, fixed his eyes with me until all we could only see were each
other's silhouettes.

I didn't know why emotion felt so intense right now. Maybe because after those
weeks that we were together -- this feeling was so unrealistic.

Parang ang bilis... biglaan ang lahat ng pangyayari.

But isn't everything that happened to us were unexpected? Walang pinaghandaan at

lalong pinagplanuhan.
That maybe, this was just a dream... that we're still going to wake up tomorrow
morning with each other's arms wrapped together.

Too ironic, right? Our life on the island should be the one I considered as a
dream, but here I am asking for this rescue to be a dream...

Wishing that my dream with my Japanese prince will last longer...

I wiped the tears rolling down my cheeks. Dalawang braso ko iyong halinhinan kong
ginamit para punasan ang walang katapusang luha ko.

I told him that we're just minutes apart. Alam ko naman na may darating na rin
tulong sa akin, pero bakit ganito ang nararamdaman ko?

Nasasaktan ako.

Because from the very beginning I already knew our ending. Hanggang dito lang kami
ni Seiji Matsumoto sa islang ito. Our happiness together, my dreams with him,
laughter, kisses and endless I love you...

Komplikado ang sitwasyon namin.

When I pushed him away, it wasn't because of my tarnished name, but because I cared
about his... natatakot ako na baka makaapekto ang presensiya ko sa pangalang
mayroon siya.

Tama nang sa islang ito ko lang siya ginulo, tama nang hanggang dito na lang ang
lahat.

Seiji Matsumoto made me realize that there are still lots of genuine people, and
he's one of them.

Naupo na ako sa buhangin. I wrapped my arms around my legs and hid my face behind
my knees. I stared blankly at the serene waves of the sea.

I didn't wait long when I heard series of noises from the engines of different
water vehicles. Napatingin na rin ako sa himpapawid nang may tumamang liwanag sa
buong katawan ko. Even a chopper!

Napatayo na ako. Marahan kong iniharang ang aking braso sa may tapat ng noo ko para
hindi ako tuluyang masilaw sa tama ng iba't ibang liwanag mula sa iba't ibang
sasakyan.

The wind continued to blow my hair and my iconic satin dress—the same dress I wore
during the night of the tragedy.  Numerous radios were all ringing with a familiar
language but unrecognizable words, and shadows of hurried people continuously
jumping off the boat, running towards my direction.

I already expected rescuers, but a sudden relief crept into my face when I
recognized the first person...

Another batch of tears rolled down on my cheeks. "A-Akio!"

"E-Everleigh..." he uttered my voice with mixture of pain, happiness and relief.

Hindi ko na nagawang hintayin pa si Akio na makarating sa akin dahil tumakbo na ako

at mahigpit siyang niyakap at ganoon din siya sa akin. Kung kanina ay pinipilit ko
ang sarili kong huwag umiyak, ngayon ay hinayaan ko ang sarili kong humagulhol ng
napakalakas.
"I am sorry, Eve. I shouldn't have—" agad akong nag-angat ng tingin sa kanya.
Mabilis kong inilagay ang dalawa kong kamay sa labi niya para patigilin siya sa
anumang sasabihin niya.

"No... please. Let's not talk about this... I want to forget everything."

"Eve..."

May lumapit na rin sa aming ilang mga Japanese rescuers, si Akio na mismo ang
nakipag-usap sa kanila. Si Akio na rin ang naglagay ng makapal na towel sa balikat
ko at hindi na niya ako binitawan hanggang sa makasakay na kami sa rescue boat.

Buong biyahe namin sa dagat nanatili akong tahimik. Hinayaan lang ako ni Akio na
humilig sa braso niya habang tulala ako sa kalawakan ng dagat.

I heard him sigh before I finally closed my eyes, wishing that after I opened it
again, I'll forget everything.

***

Akio respected my silence. He never asked anything that happened on the island, and
he made sure that my security's tight enough to guard me against the media.

"D-Do you want me to call your psychologist, Eve?" nag-aalangang tanong sa akin ni
Akio.

Halos tatlong beses sa isang araw dumalaw sa condo ko si Akio. At alam kong kapag
sinabi ko sa kanya na huwag na siyang magtrabaho at bantayan niya na lang ako,
sigurado akong hindi siya magdadalawang isip gawin iyon.

Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung wala siya sa tabi ko.

I looked at him. "Why? Do I look unstable again?"

He just stared at me. Hindi na niya kailangan pang sabihin sa akin ang sagot niya.

Isinandal ko ang sarili ko sa headboard ng kama at pinagdaop ko iyong dalawang

kamay ko habang mariing akong nakatingin doon.

"I think I should start working again..."

"W-What?"

"That will help me to recover soon..."

"No."

Sa pagkakataong iyon ay ako naman ang napabuntong hininga.

Hiniling ko kay Akio na umuwi na rin kami agad nang gabing ma-rescue ako, hindi ko
man naipit na sa mismong araw din iyon ang pag-uwi namin, kinabukasan ay sinigurado
na ni Akio na maibibigay niya ang kahilingan ko.

Simula nang dumating ako rito, wala pa kaming napag-uusapan na kahit ano. From our
family, career...

Blanko ako sa lahat ng bagay. Hanggang ngayon ay wala pa rin akong lakas ng loob
magtanong sa kanya.
"What else should I do, Akio?"

Lumapit na sa akin si Akio at naupo na siya sa kama ko. Marahan niyang hinawakan
ang kamay ko.

"I am so sorry, Eve. Dapat hindi na kita pinilit—"

"It already happened, Akio. Stop apologizing, please. Ang mahalaga ay ligtas ka at
ako."

"But I made things worst. Nagsisimula ka nang maka—"

Tinanggal ko ang kamay niyang nakahawak sa akin at ako na mismo ang humawak sa
kamay niya.

"I am not blaming you, Akio. You're the only thing that I got... ikaw lang ang
piniling manatili sa tabi ko habang sila ay isa-isang tumalikod sa akin. Why would
I blame you? You invited me to that party to divert my attention—"

"But—"

Umiling ako sa kanya. "I am fine, Akio."

"Then tell me what to do, Eve? Tell me something..."

"I just want to work."

"But you need to rest first, Eve. Hindi biro ang inilagi mo sa isla. You lose
weight. You don't look fine. You're not ready for work yet." Mas madiing sabi niya.

Alam kong hindi ako mananalo kay Akio ngayon kaya inilahad ko na lamang ang palad
ko sa kanya.

"Give me a phone, then. I want to see the news."

Saglit na napatitig sa akin si Akio. He looked so hesitant. Pero wala na siyang

mapagpipilian, kung pumayag na ako sa gusto niya, dapat ay pagbigyan niya na ako
rito.

"For?"

I rolled my eyes.

"Akio, I am a top celebrity. Gusto kong malaman ang nangyari sa buong bansa nang
sandaling pumutok ang balitang nalunod ako, namatay or whatever fake news na
kumalat habang hindi pa ako nakikita..."

Bago pa ibinigay sa akin ni Akio ang phone niya, may sinabi na siya sa akin na
hindi na nakapagpagulat sa akin.

"You were announced missing, but the social media already mourned for you. I swear,
Eve, during that day—" tipid na akong natawa dahil naglalabasan na naman iyong ugat
ni Akio sa kanyang noo.

I could imagine his short temper during this crisis.

"It's okay, Akio. Ganoon naman talaga sa social media..."

I first looked at my twitter account. I am now trending.

#SidraEverleighisAlive #TheShowbizGoddessisAlive

I grinned. Dapat magpa-concert na ako sa come back ko.

Dahil hindi naman ang balita ngayon ang gusto kong malaman, I checked the previous
posts of the netizens, and I gasped in disbelief.

Napasulyap ako kay Akio na bahagyang napakibit balikat.

"H-How did they discover this?"

Muling napakibit balikat si Akio. I bit my lower lip and continued to scroll down
the posts about me. Lalo na iyong pinakatinatago-tago ko. Paano iyon naungkat ng
mga taong ito?

"That's the reality of life, Eve, isn't it?"

I bitterly smiled at him. Biglang nanghina ang kamay ko na nakahawak sa phone niya
at mas binigyan ko siya ng pansin.

"Yes. People will start to look at you in a bright side when you're no longer
existing in this world..."

Very ironic, right? Instead of appreciating someone while he is still breathing,

people tend to give more credits when he's already dead. 

"Kapag buhay ka, pilit silang hahanap ng butas para hilahin ka pababa. Pilit silang
hahanap ng mali para siraan ka... pero sa sandaling mabalitaan nilang wala ka na.
They will start to appreciate you, even to your smallest effort..." naiiling na
sabi ko.

Dahil nang sandaling kumalat na sa social media na patay na ako. Biglang naglabasan
ang lahat ng pagtulong ko sa likod ng camera. I was sure that I made my every help
discreet, nakiusap ako sa iba't ibang foundation na tinulungan ko na huwag nang
banggitin ang pangalan ko, and all the donations I'd made was anonymous. Pero
ngayon ay halos alam na ng buong Pilipinas kung ilang taon na akong tumutulong sa
likuran ng camera.

Kumalat na rin ang katotohanan sa nakaraang eskandalo na nasangkot ang pangalan ko.
It was a different woman. At paulit-ulit napatunayan na hindi ako ang babaeng nasa
video.

Hindi ko masyadong binasa ang parteng iyon. I am still a woman, and I couldn't be
happy and relieved when another woman would be bearing the same pain and hatred
that I'd felt before... kahit na siya talaga iyong babaeng nasa video.

I want to help her and put someone into his/her rightful place for spreading that
damn video.

Hanggang sa hindi ko na magawang pigilan ang sarili kong basahin ang napakaraming
mensahe ng mga tao para sa akin. Nasapo ko na ang bibig ko para pigilan ang
paghikbi ko.

I thought that island trap would pull me down again... it was a tragedy at maraming
buhay ang nadamay at kailanman ay hindi ko iyon ipagpapasalamat, ngunit hindi ko
akalain na hindi lang si Seiji Matsumoto ang makikita kong liwanag sa pangyayaring
iyon.
It wasn't just my realization, but also to those thousands, or millions of judgment
eyes...

Na hindi lang ako iyong kilalang artista, sikat at pinagpapantasyahan ng lahat.

There is still a lot of version of me... na pinili kong itago at hindi na kailangan
pang ipagmalaki.

I am already satisfied with helping people discreetly.

Because I believe that...

The real essence of helping is not all about the clicks and the flashes of the
camera.

The essence of it is when you suddenly felt a warm touch on your heart the moment
you extended your hand to help because nothing could beat a recorded help from
genuine memories than a photograph or videos.

Mas masarap balik-balikan sa isipan iyong mga bagay na ginawa mo ng kusang loob at
walang inaabangan kapalit at papuri. At ngayong nakikita ko na iyong pilit kong
itinago sa lahat, ay naungkat pala at paulit-ulit na binibigyan ng pasasalamat ng
napakaraming tao...

Hindi ko akalain na masarap din pala sa pakiramdam.

Ang tagal din simula nang makabasa o kaya'y makakita ako ng mga mensahe patungo sa
akin na punung-puno ng sinceridad.

"The posts were from the charities, Eve... sa lahat ng mga tinulungan mo, pinsan.
They wanted to scream to the world how wonderful you are... na mali ang tingin
nilang lahat sa 'yo."

Muling nanginig ang buong katawan ko sa sinabi ni Akio. Magkahalong saya at lungkot
ang siyang nararamdaman ko sa mga oras na ito.

"You are a wonderful woman, Everleigh. Always remember that... you are beautiful
inside and out." Nakangiting sabi ni Akio sa akin.

Halos manghina ako sa sinabi niya.

"Thank you..."

Sa unang pagkakataon simula nang makalabas ako sa isla, nakahinga ako ng maluwag.
Tumingin ako sa bintana at muli kong inalala ang imahe ng lalaking unang
nagparamdam sa akin, na hindi lang ako maganda.

"Yes, I am always beautiful."

When I blinked his image suddenly disappeared. Pero buo na ang desisyon ko at alam
kong kailanman ay hindi ako magiging masaya kung hindi ako susubok.
I want to see him again. Gusto kong sumugal at subukang gibain ang pader na
nakapagitan sa amin.

Huminga ako nang malalim at muling hinarap si Akio.

"I have a favor to ask, Akio..."

Ngumiti siya sa akin. "Sure. All for you, Eve."

"I want to meet Seiji Matsumoto. Siya ang kasama ko sa buong pananatili ko sa
isla."

Akio's brow automatically creased. "What?"

"I am in love with him, Akio..."

Umawang ang bibig ni Akio na tila hindi makapaniwala sa sinabi ko. Of course! Alam
niya kasing nagbibiro lang ako noon sa kanya.

"Akio, please—"

"But Seiji didn't make it, Eve. His body was found the day of the tragedy."

Chapter 30 - Chapter 28

Chapter 28

Truth

Mas lalong nag-init ang mga mata ko habang nakatitig ako kay Akio. Nagsisinungaling
siya sa akin, magkasama lang kami ni Seiji, may sumundo sa amin, sila iyong tumawag
sa mga rescuers!

What the fuck is wrong with him?

Marahas kong itinuro ang pintuan ng kwarto ko.

"Leave."

Sa halip na sundin ang gusto ko ay mas lumapit sa akin si Akio, akma niya sanang
hahawakan muli ang kamay ko nang mabilis ko iyong iniwas sa kanya.

"I said leave me alone!"

Umiling lang siya sa akin. "Eve, you do really need to talk to your psychologist. I
can understand you, this tragedy didn't make you—"

"Shut up!" agad kong tinakpan ang tenga ko.

Hindi ko na gustong marinig ang mga sinasabi ni Akio. Natatakot ako na baka
mangyari na naman ang kinatatakutan ko. Baka mapunta na naman ako sa sitwasyong,
halos hindi ko na malaman ang reyalidad o ilusyon.

"Please, leave..."

"I can't. You need me here."

"Then stop ruining my mind! I want to see Seiji Matsumoto! He's with me! Nangako
ako sa kanya na magkikita kami ulit! How dare you announced him like that? I
thought you are friends with him?"

"Eve..."

"I want to see him, Akio. Nangako ako sa kanya... hindi ko alam ang mangyayari sa
akin sa islang iyon kung wala siya sa tabi ko. I survived because of him...
please..."

Halos hindi ko maipinta ang mukha ni Akio habang pinagmamasdan ako. I could see
pity and sadness on his eyes.

"Alright." He said shortly.

Mas lumapit siya sa akin at hinayaan niya akong yumakap ng mahigpit sa kanya.

"H-How about them?" nag-aalangang tanong ko.

Nag-alala ba ang pamilya ko o kaya'y nagluksa nang pumutok ang balitang patay na
ako? Hindi man lang ako makakita ng anino mula sa kanila.

Ganoon na ba talaga ang galit nila sa akin?

FLASHBACK

"Please, Ate Eve! I want to come too!" I sighed and looked down at my little
brother. He's been pulling my dress to get my attention.

"Sideon, you can't. Don't worry, Mommy and Daddy will be here soon. Nandyan naman
si Yaya, ask her anything to eat if you want."

"But I want to come with you! You promised! You told me that you'll buy me toys and
ice cream!"

"Of course, but not now. I am in a hurry, Sideon. Ate has her taping pa bukas.
Maybe next time..."

I forgot my script in my condo, and I needed to get it. Balak ko lang kunin iyon at
bumalik na rito sa bahay dahil dito na ako matutulog. Besides, Friday night is our
family dinner night.

Magagalit sina Mommy at Daddy kapag hindi agad ako nakabalik.

Pero sadyang Rosilla talaga si Sideon dahil hind siya nagpatalo sa akin. Hinabol
niya ako hanggang sa makarating ako sa kotse.

"Please, Ate! I want to come with you! Yaya is boring! I love to spend time with
you..."

Ngumuso ako. "My baby brother wants to play super baby with her ate..." siya naman
ang ngumuso habang pinaglalaruan iyong dalawa niyang kamay.

"Alright. Hop in."

Hindi mawala ang ngiti sa mukha ni Sideon nang isama ko siya papunta sa condo ko.
Dumaan din kami sa ice cream parlor at pinapili ko siya ng ice cream na gusto niya.
We also went to his favorite toy store, and I allowed him to pick everything he
wanted.

Buhat-buhat ko si Sideon habang hindi siya magkaintindihan kung paano niya

hahawakan iyong mga toys niya. He was giggling as I showered him kisses.

"Love love ka ni ate... always be a good boy, okay? I will always give you toys!
Kapag super sikat na si ate, ibibili rin kita ng maraming cars!"

"Wow! I love you, Ate!"

"I love you too, Sideon..."

I wish I could turn back time. I should have left him inside our house, safe,
happy, and making everyone happy.

Maybe... maybe... he's still alive.

Because that was my little brother's last kiss on me.

We had a car accident, and it was me that survived.

Malakas na sunud-sunod na sampal ang natanggap ko mula kay Mommy. My father's eyes
were filled of hatred. Halos lahat ng kamag-anak ko ay ganoon ang tingin sa akin.

Sideon is our little angel. Mahal na mahal namin siyang lahat, buong pamilya ng
Rosilla'y halos ibigay ang lahat sa kapatid ko. He's our light, clown, happiness...
lahat ng magagandang salitang maaaring ibigay sa kanya.

He's my precious little brother. At mahal na mahal na mahal ko siya. If I could

just switch our lives, gagawin ko... walang pag-aalinlangan.

"Aksidente po ang nangyari! Eve didn't want this to happen! Iyong nakabanggaan ang
may inom at siya ang dapat nating—"

"Tumahimik ka Akio!"

Mas lalong humigpit ang yakap sa akin ni Akio habang pinauulanan na ako ng iba't
ibang klase ng mura ng buong angkan ko. Humahagulhol na ako sa pag-iyak. Halos
hindi ko na makaya ang tindi ng kirot ng dibdib ko, ang sakit na ng lalamunan ko at
maging ang mga mata ko.

I don't want to defend myself. Dahil maging ako'y paulit-ulit na sinisisi ang aking
sarili. Kasalanan ko ito. Ako ang dahilan ng lahat ng ito... kung hindi ako
pumayag, kung hinayaan ko na lang si Sideon dito sa bahay, sana'y buhay siya,
naglalaro at pinatatawa kaming lahat sa mga oras na ito.

Nangangatal na ang buong katawan ko at pinadama sa akin ni Akio na nasa tabi ko

siya, habang ang lahat ay galit ang nais ibuga sa akin. Nawalan din ako, nasasaktan
din ako...

"Simula ngayon isa na lang ang nabubuhay kong apo." Ani ni Lolo na sumulyap kay
Akio.

"I don't have a daughter anymore."

Umawang ang bibig ko sa sinabi ni Mommy, walang tigil sa pagtulo ang luha ko habang
isa-isang tumatalikod ang lahat ng kamag-anak ko sa akin.

Sila iyong inaasahan kong mananatili sa tabi ko sa ganitong klase ng sitwasyon,

sila ang dapat magpapatatag sa akin, sa halip ay sila mismo ang nagtutulak sa akin
sa bangin na tila dapat na rin akong mamatay.

Walang nagawa si Akio ng gabing iyon kundi manatili sa tabi ko at maawa sa aking
sitwayon.

***

"Eve..."
Ngumiti ako kay Akio habang abala ako sa pagbubukas ng mga paperbag na pinamili ko.

"Help me... I told him to hide inside my room first. I'll surprise him."

Isa-isa kong inilabas ang mga toys na pinamili ko kanina. I had my first salary
from my first drama series. Hindi pa naman ang ang bida, marami ng mga tao ang
siyang naagaw ko ang atensyon.

"Eve..."

Napaluhod na sa akin si Akio habang nanatili akong nakaupo sa sahig at tuwang-tuwa

sa ibinili ko sa kapatid ko.

"Look! I bought a remote-control car! This one too! A chopper! It's a limited
edition!"

"Eve..." usal ni Akio.

"Yes? Sabi rin pala ni Sideon gusto rin niyang makipaglaro sa 'yo."

I hummed happily as I unboxed all of my brother's new toys. I am so excited to show

him this all, he'll kiss my cheeks and we'll play together.

He'll tell me that, "You're the best ate in the world!"

"How about this one, Akio?"

Nang muli akong lumingon sa pinsan ko, halos hindi na maipinta ang hitsura niya.
Unti-unting nawala iyong ngiti ko, pero muli ko pa rin ibinalik ang atensyon ko sa
mga laruan.

"M-May mali pa sa nabili ko..."

Ramdam ko ang biglang pangangatal ng kamay ko. Nagpapatakan na naman ang mga luha
ko.

"He'll like this. Lahat ng mga binibili ko para sa kanya. Sideon! Come out, na-
unbox na lahat ni Ate!" habang sinasabi ko iyon, nangangatal na rin ang boses ko,
kumikirot na naman ang dibdib ko at mas lalong tumindi ang patakan ng luha ko.

"Eve... tama na. Mas sinasaktan mo ang sarili mo..."

"What are you talking about, Akio?" sagot ko sa kanya habang nakatingin pa rin ako
sa may pintuan.

"Sideon! Baby brother, come out..."

"Eve..."

"Kuya Akio is here too! He'll teach you how to play this remote—"

Naramdaman ko ang mga braso ni Akio na unti-unting bumalot sa akin. "Tama na,
Eve..."

Kusang bumitaw ang mga kamay ko sa laruan at humagulhol muli ako nang napakalakas.

"I miss him so much, Akio... sana ako na lang. Sana ako na lang iyong—"
"No..."

"But my brother deserves to live. He didn't even have the opportunity to enjoy
life... pinagkait ko agad sa kanya, Akio. Inagaw ko sa kanya..."

"No..."

That was when Akio convinced me to see a doctor for help. Sometimes, my imagination
is a help, but there were times that it gets me worst. My imagination is a friend
and a foe.

Hindi na rin ako nawalan ng agapay ng doktor, simula nang mawala ang kapatid ko
hanggang sa harapin ko ang problema sa showbiz. I tend to look happier, free from
stress, and almost perfect in front of everyone's eyes.

Pero lingid sa kaalaman ng lahat, halos araw-araw akong lumalaban. I am fighting

with my own demons—na hindi ko alam kung paano ko pa ba tatalunin.

It's happy to imagine—it so happy to imagine the endless happiness. Pero sa

sandaling muli mong imumulat ang iyong mga mata, iyong hiram na kaligayahan ay agad
mawawala.

Reality hurts, big time. Na kahit gaano kaganda ang mga pangyayaring nabuo sa utak
ko, darating ang oras na imumulat mo ang iyong mga mata sa totoong kasalukuyan.

Na iyong mga taong nais mong makapiling ay madadama mo lang sa pagpikit ng iyong
mga mata—panaginip. Pangarap na hindi na makakamtan.

END OF FLASHBACK

***

I refused to meet my doctor. Ngunit nangako ako kay Akio na bago matapos ang buwan
ay makikipagkita na ako at hahayaan ang sariling muling magpatuloy.

Abala ako sa pagsusulat sa isang papel. Lahat ng salitang gusto kong i-translate sa
Nihonggo.

I will ask Akio to translate it. Dahil sa sandaling magkita na kaming muli ni
Seiji, alam ko na kung paano gamitin ang mga salitang iyon.

I was grinning with my silly thoughts as I wrote my words. Ano kaya ang magiging
reaksyon ni Seiji sa sandaling marinig niya ang mga salitang ito?

I bit my lower lip. Magiging pulang kamatis na naman ang bebe ko, yuyuko at hindi
na naman makatingin sa akin.

Gosh, how I miss his virgin coconut oil scent, tousled hair, ribcage and spinal
cord!

Kinalimutan ko na iyong sinabi sa akin ni Akio. Siguro ay nagkamali lang siya sa

akin ng sinabi, maraming Matsumoto sa barkong iyon, kasama ko si Seiji at alam kong
dinala siya sa hospital.

His sperm count is still safe and we're now going to fight for our love. Lalo na
ngayong malinis na ang pangalan ko at may mukha na akong ihaharap sa mga magulang
niya.

Pinagpatuloy ko iyong pagsusulat ng mga words na ipapa-translate ko kay Akio. He'll

never notice naman siguro. I tapped my forefinger on the table as I scanned my
words, may kulang pa kaya?

Harder, faster, slower, gently, lower, pull, push, massage, squeeze, touch, couch,
sofa, bed, bathroom, sink, pool...

What else?

Hindi ko mapigilan mapatawa habang iniisip ang inosenteng mukha ni Seiji kapag
narinig niyang sinabi ko iyon. He'll shower me his endless kureiji.

Nagpa-deliver na ako ng pagkain at hinihintay ko na lang si Akio, he told me that

he'll bring someone with him. Biglang pumasok sa isip ko na baka nga si Seiji na
iyon.

I could still remember how Seiji insisted to stay with me. Pero alam kong mahalaga
sa oras na iyon ang sitwasyon niya.

Our future...

Nag-ayos na rin ako ng aking sarili. I was humming in front of the mirror when my
phone vibrated. Halos mapatalon ako sa excitement. It was Akio.

Sinabi niya na nasa baba na raw siya ng condo at kasama na niya ang sinasabi niyang
kaibigan niya. I didn't wait for long when the doorbell rang.

Hindi ko na pinadalawang tunog iyon, mabilis ko na iyong binuksan. At ang ngiting

isinalubong ko sa kanila ay unti-unting nang napawi.

My doctor.

"Eve..."

My brows furrowed. "Hindi ba sinabi ko sa 'yo na—"

Hindi ko na magawang tumingin ng diretso sa doktor ko. Dahil iyong presensiya niya
ay nagsusumigaw ng reyalisasyong kinatatakutan ko...

"No... please, he's alive. He's not just part of my imagination! I felt him...
lahat lahat..." napapaatras na ako papalayo sa kanila.

"Miss Rosilla." Pormal na tawag ng aking doktor. It was her same composed tone when
she tried to speak with me when I was still suffering from my brother's accident.

Umiiling ako sa kanya. "He's real..."

"Stop it, Eve. You're breaking yourself..."

Muli akong humarap kay Akio, sa pagkakataong iyon, mas matindi ang galit ng mga
mata ko sa kanya at kumukuyom ang mga kamao ko.

"HE IS REAL! IT WAS NOT HIS BODY! Hindi kanya iyon! B-Because..." I bit my lower
lip. Bumigay na ang mga tuhod ko at nasapo ko na ang bibig ko.

Bumalik ang pangyayaring pilit kong tinakpan dahil sa pangako ko sa kanya.

"H-He died in my arms... and I promised him that I'll think about the happy
thoughts while waiting for the rescue... happy thoughts, happy thoughts... endless
happy thoughts with him... happy thoughts with Seiji Matsumoto."
Chapter 31 - Chapter 29
Chapter 29

Rose

He cupped my face as he weakly pushed himself to open his eyes. I couldn't even see
him clearly because of my endless tears rolling down my cheeks.

Gustong-gusto ko nang patigilin ang mga luha ko at bigyan ang sarili ko ng mahabang
panahon upang higit siyang magpagmasdan.

This isn't happening...

Hanggang sa tuluyan nang nagpatakan ang mga luha ko sa napaka-amo niyang mukha.

"P-Promise me. You'll think about endless happy thoughts. Promise me, b-beautiful
Eve..." he said in his hoarse voice.

My whole body trembled. I want to pull him closer. I want to embrace him tight, but
he's too fragile and about to break. Natatakot ako na sa kaunting galaw ko'y higit
ko siyang masaktan at mahirapan.

"S-Seiji, no..." marahan kong hinawakan ang kamay niyang nakahawak sa pisngi ko.
Umiiling ako habang nakatungo sa kanya.

I don't want to let him go.

"You will survive. You will wait for them. You'll grow as a better actress. You'll
be successful."

"No. We're going to leave this island together, Seiji. You're fighting..."

"E-Eve... wait for the rescue..."

Mariin akong napapikit at ilang beses kong hinampas ang noo ko. Pero hindi rin ako
hinayaan ni Akio at mahigpit niya akong inawat at pinigilang saktan pa ang sarili
ko.

I promised him that I'd think about happiness. Only happiness. Nangako ako sa
kanya...

"So, it's true..." narinig kong usal ni Akio.

Nang mapansin ko na mag-aakmang lalapit sa akin ang doktor, agad naramdaman ni Akio
ang pangangatal at pagpupumiglas ko. Siya na mismo ang nag-angat ng kanyang kamay
at umiling sa aking doktor.

"I know you're more capable of doing this, but I am sorry—"

Tipid na tumango ang doktor ko at hindi na hinintay pang makatapos si Akio. "It's
okay. I can give you time."

Napahinga nang maluwag si Akio habang nanatiling nakadikit ang mukha ko sa dibdib
niya at ang mga mata ko'y nakatitig sa aking doktor.

She's always emotionless and composed even in this kind of situation. It's her
profession after all. Pero nasisiguro kong hindi siya ang kailangan ko sa mga oras
na ito.
Not yet...

"I'll call you tomorrow, Dra. Matira."

Saglit akong nakapansin ng hindi pagsang-ayon sa doktor ko, ngunit alam kong wala
rin naman siyang magagawa kung iyon ang kahilingan ng pasyente at kamag-anak nito.

"I am sorry for the trouble..."

"It's okay, Mr. Rosilla." Muli siyang tumango bago nagtungo sa akin ang kanyang mga
mata.

"Allow me to help you again, Everleigh."

Hindi ako sumagot sa kanya. Sa halip ay mas humigpit ang yakap ko kay Akio. Sa
huli, hinayaan ko ang pinsan kong dalhin akong muli sa aking kwarto. We stayed
there in silence. Siya na nakatitig lang sa akin, habang ako'y nakaupo lang sa kama
at nakatitig sa mga kamay kong magkadaop.

He knew me too well. Alam niya kung paano ako lumaban sa iba't ibang sakit na
nararamdaman ko.

At ito na naman...

Pinunasan ko ang luha ko at hindi ako makatingin sa kanya.

"I know I need professional help. I know that I am not stable again, Akio. But I
could not just bring him up to someone who is not emotionally attached to me...
someone who just knew me from my medical records."

I bit my lower lip. The scenes were starting to flashback, those scenes that I
promised to replace into imaginary happiness.

"H-How did you know that it wasn't his body that was found—"

Mariin muna akong napapikit bago muling sinalubong ang mga mata niya. "He was with
me, Akio. He saved me. Magkasama kami sa isla. But..."

Muli kong nasapo ang bibig ko. "He was heavily wounded. H-He got it while saving
me. Seiji Matsumoto gave my second life, Akio..."

Before the pretty boy named Seiji Matsumoto took his last breath, we had a pinky-
swear that I should wait and think of happy thoughts, and he's still alive, shy,
blushing, and falling in love with me.

Because the moment I chased him on the ship...

That was the beginning of my beautiful promise with him. The happy thoughts that
kept me alive on the island...

FLASHBACK

"You alright?" Akio asked me as he handled me a glass of champagne. His coat was
already on my shoulders.

"Yes..."

I thought I'd make myself lively once that we'd already boarded the cruise ship,
but I suddenly felt gloomy. Kahit na sa kaalamang wala naman media mula sa sarili
naming bansa na maaaring tuluyang sumira sa gabi ko.

I took a sip on my wine glass, and when I was about to place it back on the table,
I felt strange, like someone was staring at me. So, I looked around, until my eyes
finally landed on that someone with the most beautiful sleepy eyes.

My heart leaped for a moment. It seemed like I startled him because he almost
jumped on his seat. I was about to give him my sweetest smile when he looked down
on his phone with his face blushing obviously.

He's cute.

"Who is he, Akio?"

I pointed the cute boy using my lips. Medyo malayo sa amin ang lamesa niya at ng
mga kasamahan niyang hapon, hindi ko rin siya napansin kanina nang dumating kami ni
Akio, mas nakadalawang tingin pa nga ako sa katabi niya, but his reaction and the
way he stared at me, intrigued me, big time.

"Ryuu?"

Nasisiguro ko na iyong pinakagwapo sa lamesa ang binanggit ni Akio. But it's not
him.

"Iyong nakatungo?"

His brows arched. "Si Seiji?"

"I think I like him."

He clicked his tongue. "I heard he's already engaged. And please, not with the
Matsumoto's, mainit sa gulo ang pamilya nila ngayon."

"Oh, why?"

"Business. Do you want me to explain?" nang-aasar na tanong niya sa akin.

I rolled my eyes. Alam niyang hindi ko gustong pag-usapan ang negosyo.

"It's fine. I give up."

Akio grinned. He glanced at Seiji Matsumoto's table before he shook his head. "Why
the sudden change of preference? Seiji's not your usual—"

"I like his eyes." I answered quickly.

"But we have the same eyes..."

"No. His eyes are screaming of innocence, Akio. I caught him staring at me, but I
didn't feel weird at all."

"So, mine is—"

I rolled my eyes again. "Come on, Akio! What I mean is... he looks so pure and
innocent. Iba ka kasing tumitig, not that I felt weird. But your eyes can
intimidate someone. Kahit ako... yours are beautifully sharp, but his are beautiful
mellow..."
Ngumuso sa akin si Akio. He even looked at me weirdly, because it's odd for me to
describe a man like.

I spent the whole party staying next to Akio while he's busy talking with different
Japanese businessmen. Sometimes, they tend to get my attention and asked something
about me, but Akio did not allow it to extend until two to three questions.

Habang nanatili ako sa tabi ni Akio, hindi ko maiwasang mapasulyap kay Seiji
Matsumoto. At hindi iilang beses na nagtatama ang aming mga mata. I tried to smile
at him, but it was him that immediately looked away with his flustered face.

I couldn't help but giggle. He's really cute. Too bad, he's already engaged. But
isn't bad to be friends with him?

"Akio, I need to powder my nose."

Akio arched his brows. "Alright, my lady..." he bowed at me formally. I grinned at

him.

I was about to get straight at the comfort room when I saw him again at the sides
of my eye. Seiji Matsumoto—the intriguing guy with his beautiful sleepy eyes.

Hindi na napansin na kusa nang humakbang ang mga paa ko patungo sa kanya. He's
leaning on the cruise ship's railing in the dark, isolated part of the deck, he's
lazily standing in one leg, tousled hair swirling with the wind, and his lips
prodded while he's looking down at his phone.

I cleared my throat to get his attention. And there, he almost dropped his phone.

"Hey..." I smiled at him as I slipped the silly strand of my hair behind my ear.

Nangangatal pa iyong mga kamay niya nang itago niya sa bulsa niya iyong phone niya.
His eyes were hesitant to look back at me. My pace towards him got slower, because
I could sense his tension.

He's literally blushing!

"Y-You're Akio's cousin, right?"

"Yes."

I thought he couldn't understand English, but he speaks so fluent and well. Saglit
muli siyang sumulyap sa akin bago agad iniwas ang kanyang mga mata. Dikit na dikit
siya sa railing na parang nais na niyang tumalon doon.

"Y-You're..." he glanced at me again. Pero sa pagkakataong iyon, mas mabilis niyang

iniwas ang mga mata niya sa akin.

He choked and then covered his lips. Hindi ko akalain na mas may ipupula pa ang
mukha niya habang lumalapit ako sa kanya.

"Y-You're beautiful..." he finally said it.

Mariin pa siyang napapikit na parang malalagutan siya ng hininga sa sandaling

sabihin niya iyon sa akin.

I stopped walking and smiled at him. "Thank you, Mr. Matsumoto..."

Ilang beses na akong nakarinig ng iba't ibang papuri mula sa iba't ibang klase ng
mga tao. From my fans, fellow showbiz personalities, businessmen, relatives or
friends. But his simple and hesitant admiration for me made me feel so different.

Na parang iyong salitang 'beautiful' ay bago sa aking pandinig.

He's like a breath of fresh air.

Inilahad ko ang kamay ko sa kanya. "I am Sidra Everleigh Rosilla, but you may call
me Eve. And you are?" tanong ko kahit nakikilala ko na siya.

Tumitig siya ng ilang segundo sa kamay ko bago niya iyon abutin sa akin. His hand
was so cold. Pero iyong pamumula ng mukha niya ay hindi pa rin tumitigil.

I think he likes me... but he's already engaged. Agawin ko kaya?

I anticipated that he'd kiss the back of my hand, but he immediately pulled away.
"Seiji Matsumoto."

The awkwardness overwhelmed between us. Lalo nan ang nanatili kaming nakatitig sa
isa't isa. Alam kong dapat ako ang magsimulang magsalita, he's a bit shy.

"So, are you enjoying the party?" I asked him.

"Ie..."

"I'm sorry?"

"I mean... yes." May kasama pang iling ang sagot niya. I thought Hai means yes?
He's probably lying.

Nagsimula muli akong lumapit sa kanya. Until I reached the railing and I leaned on
it. Tumanaw muna ako sa kalawakan ng dagat at huminga ako nang malalim.

"I think I like you, Mr. Matsumoto..."

He choked. Napansin ko na ilang beses niyang tinapik iyong dibdib niya na parang
nasamid siya. "Kureiji!"

Napalingon ako sa kanya. "I'm sorry?"

Nakaawang ang bibig niya habang nakatitig sa akin. Hindi na yata natatanggal iyong
pamumula ng mukha niya.

I smiled at him again. Hinawi ko ang mahaba kong buhok bago ako muling tumanaw sa
kalawakan ng karagatan.

Umusod siya at nagbigay ng distansya sa pagitan namin, pero katulad ko ay

nakatingin na rin siya sa dagat. "Your eyes..."

I blinked. "My eyes?"

"You're sad..."

I laughed a little. "How could you notice that, Mr. Matsumoto?"

"I don't know."

Nang umusod ako papalapit sa kanya, umusod rin siya papalayo sa akin. Mas lumawak
ang ngisi ko. "I wish we've met sooner. It's a shame, you're already engaged..." I
played my hair with my fingertips.

Muli siyang inubo, dahilan kung bakit mas lumawak ang ngisi ko. He's really cute.

"So, where is your fiancé?"

"I don't know." He said in flat tone.

Muling umarko ang kilay ko. I can smell something here...

"Is it arranged?"

He quickly glanced at me. Pinili niyang hindi sagutin ang katanungan ko. "So, it's
still being practiced in business world, then. A marriage in convenience. Too bad,
right?"

Hindi pa rin siya sumasagot at nakatingin lang siya sa dagat.

"Arranged marriage is awful, right? Why? Instead of flirting with some sexy famous
actress, you would end up stepping away from her. Instead of sneaking inside one of
the rooms here with her, you would end up stiffly standing near the railing, firmly
thinking about that business convenience..."

I said playfully. And when I finally looked back at him again, he's no longer
leaning on the railings. Instead, his hands were tightly gripping around it while
looking at me.

"You're crazy..." naiiling na sinabi niya hanggang sa matawa na kami sa isa't isa.
"But so beautiful..." habol niya na saglit na nagpatigil ng tawa ko.

And my heart skipped in somersault when he handed me the small rose from his left
chest. "D-Dance?"

"My please, Mr. Matsumoto..."

I thought we would end up talking happily together, but it was just the beginning
of our blooming story, like a bud of a rose, that I anticipate growing beautifully.

A bud of a rose—that didn't bloom at all.

Chapter 32 - Chapter 30
Chapter 30

Trapped

Flashback

"Do you think we'll create an issue right after this party, Mr. Matsumoto?" I asked
him as he led me on the dance floor. Numbers of eyes were now on us, with a mixture
of confusion and amazement.

Of course, who wouldn't be? The plain-looking Seiji Matsumoto just invited the
beautiful Everleigh for a dance, or maybe the thing that surprised the crowd was
the unusual character, even I didn't expect that he'd given me his rosebud.

I glanced at Akio, looking stunned. I tried my best to hold my laughter. Parang

kanina lang ay pinag-uusapan namin si Seiji Matsumoto.

But now, here he is...

His hands were on my waist and mine on his shoulders. Though, he's still blushing
like a fresh red tomato.

"I don't think so... this place is secured from the media."

"What if your fiancé discovered that you asked a beautiful lady like me for a dance
in her absence?" he averted his eyes.

"Hmm...not a faithful fiancé we got here." I said playfully.

"A friendly dance will not create—" I cut him off.

"What if I get closer, then?" saglit nanlaki ang chinito niyang mga mata nang sa
halip na nakahawak lang sa balikat niya ang mga kamay ko ay ikinawit ko na iyon sa
batok niya.

He's still blushing.

Lumawak ang ngisi ko sa kanya habang sinisilip ko ang mukha niya, bahagyang
nakayuko ngunit wala sa akin ang mga mata. Dapat ay malakas ang loob niya gayong
siya itong nagyaya sa akin sumayaw. But it looked like I forced him or something...

"You're cute. Do you want me to steal you away from her?"

Muli niyang ibinalik ang mga mata niya sa akin, saglit lang iyon pero nakita ko ang
pagpipigil niyang hindi mangiti. "Kureiji..."

"If you allowed me..."

Nagpatuloy kaming dalawa sa pagsasayaw sa kabila ng mga matang nakatitig sa amin.

"Of course, you will not agree, right? Your parents will cut off your inheritance,
money, and all... typical consequence for picking another girl."

"Indeed."

I laughed. "But you're not going to pick up just a random girl, Mr. Matsumoto. I am
rich, sexy, and very beautiful. You don't have to work. You can be my house
husband..."

Iyong ngiti niya na kanina pang pinipigilan ay napalitan na ng marahang pagtawa.

Halos hindi ako makahinga sa paraan ng pagtawa niya na hindi na magawang ipakita
ang kanyang mga mata.

Gosh, this Japanese is melting me...

"House husband..." bulong niya na parang hindi makapaniwala.

"Yes! I am planning to have ten beautiful babies."

Nanlaki muli ang chinito niyang mga mata. Ramdam ko na parang muntik pa siyang
mawalan ng panimbang na parang isa iyong malaking eskandalo sa kanya.

"Takusan..."

"I'm sorry, Mr. Matsumoto?"

"N-Nothing." Napailing siya bago ako nagpatuloy sa pagtitig at pagsasalita sa

kanya.
"Ten beautiful babies..." ulit ko. Sinadya kong mas lumapit sa mukha niya, dahilan
kung bakit naging hinog na kamatis na naman siya.

Marahan kong inangat ang isang hintuturo ko. I gently tapped the tip of his nose.
"With your eyes..."

Umawang ang bibig niya. Maybe this is the very first time that someone tried to
flirt with him...

And his reactions are so pure and innocent. "You're crazy..."

Ngumiti ako sa kanya. "I am."

Akala ko ay tatagal pa ang pagsayaw namin ni Seiji Matsumoto, but Akio interrupted
our wonderful scene.

"May I steal the lady, Mr. Matsumoto?" agaw ni Akio. I rolled my eyes at him.
Pinagkrus ko ang mga braso ko habang saglit silang nag-usap ni Seiji sa
lengguwaheng hindi ko maintindihan.

"Gomen..." ani ni Akio.

"Daijobu." Sagot ni Seiji.

Hindi na niya ako nilingon pabalik at naglakad na siya papalayo sa akin. I sighed.
Wala pa kami sa kalahati ng pag-uusap namin!

Nang humarap na sa akin si Akio, mabilis niyang hinapit ang bewang ko. I awkwardly
smiled at him as the veins on his forehead started to prod in annoyance.

"Hey, Akio my handsome cousin—"

"I warned you. Bakit ang tigas ng ulo mo?"

"Of course, I am your Everleigh. That isn't me if I will just follow your—"

"Idiot."

"But beautiful...?"

"Nah."

"W-What's 'nah'? What?"

Akio chuckled. "Pick someone else. I advise you not to pick a Japanese. Kuripot
sila. I swear. He will never spoil your collections."

Hinampas ko ang balikat niya Akio. "Come on! Matagal ko nang alam. I learned it
from you. Kuripot."

"W-What?"

"Yeah..."

Sa huli nakalimutan din ni Akio ang hindi ko pagsunod sa kanya. Ganoon naman kasi
ang pinsan ko, madalas niya akong pagalitan at punahin sa maraming bagay, pero sa
huli siya rin naman ang unang lalambot sa akin.
I love Akio. He's my only family.

Nang bumalik na kami sa lamesa, hindi na muli kami nakapag-usap ng pinsan ko.
Another batch of Japanese businessmen got his attention that made me slip away from
him.

This time I literally go straight to the ladies' room. I was inside the cubicle
when my phone rang. I opened my pouch and immediately turned off my phone when I
saw that it was my manager. I even turned it in silent mode.

Ibabalik ko na sana sa pouch ko iyong phone ko nang may narinig akong pumasok. Loud
noise of heels overwhelmed the floor. Dapat hindi ko na naman iyon papansin at
lalabas na ako pero tila may nagtulak sa akin manatili sa pwesto ko.

"He's fucking protected!" the female voice hissed.

Kumunot ang noo ko habang walang tigil sa pag-iingay ang heels niya, ngunit mas
lalo akong ginapangan ng kaba nang may narinig akong click sa pintuan.

Fuck! I am trapped!

Bigla akong nangatal sa pwesto ko. Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko. But
I could feel the urgency to hide. Dahil sa sandaling malaman ng babae na may tao
rito bukod sa kanya...

I carefully covered the lid of the toilet bowl and gently sat on it. I bit my lower
lip as I started to remove my high heels before I slowly pulled my legs upward to
hide my feet from her easy eyes.

Pigil ang hininga ko habang ginagawa ko iyon at pinakikinggan ang mga salita niya.
This woman isn't Japanese, but one of the guests!

And I could recognize her damn heels! Dahil iyon talaga ang napansin ko sa kanya
kaysa sa mukha niya. Siya iyong babaeng matalim ang tingin sa amin ni Seiji kanina!

"Y-Yes! I know! That was a good opportunity but we should stop! That woman? She has
a great influence in media! We can make everything look like an accident, but when
the media starts to meddle...all attentions will be our damn enemy! Damn that
Matsumoto and his luck."

Muntik ko nang nabitawan ang mga sapatos ko nang marinig iyon. Someone wanted to
hurt him...

That soft and innocent boy... Oh, God.

Biglang bumalik sa alaala ko ang sinabi sa akin ni Akio. Sinabi niyang mainit sa
gulo ang mga Matsumoto ngayon.

"When is the time?" she asked.

Nangangatal kong binuksan ang phone ko. I tried to record all her conversation.
Kung hindi man ako makalabas ngayon sa cubicle na ito, alam kong may kaunti akong
nagawa para tumulong.

I could save this to my website... if they're afraid of my influence and then, I'll
use it against them. Soon, Akio will discover it or someone from my team...

"Alright. I know... I know. He's dead before this day ends, and the blame will be
on that genius young businessman, a dear friend that betrayed him. The friend that
took his revenge for stealing his girlfriend. What is his name again? Akio—"

Umawang ang bibig ko. What does it mean?

Seiji's fiancé was Akio's...

That explains how Akio's reactions quite different about Seiji being engaged.
Nangatal na ang mga kamay ko.

Hindi ko na napigilan ang emosyon ko. Hindi lang nila balak patayin si Seiji! They
are planning to set this up for my only family—Akio.

Tuluyan ko nang nabitawan ang phone ko.

"Shit!" narinig kong usal ng babae.

Natigil siya sa pakikipag-usap sa phone niya at nagsimula nang lumapit ang mga
takong niya patungo sa dulong cubicle. Napasiksik ako sa sulok habang hindi alam
ang gagawin.

I heard clutters. I bit my lower lip. May kinukuha siya sa loob ng bag niya...

Nakasunod ang mga mata ko sa mga paa niyang papalapit sa akin. I know that she
could see my phone on the floor, with an open screen of voice recording.

"Come out."

Napalunok ako. Hindi ko man nakikita ang kabuuan niya sa likuran ng pintuan,
nasisiguro kong may nakatutok na sa aking baril.

"I said fucking come out!"

Kasabay nang pagsigaw niya ay ang pagkatok sa pintuan, hanggang sa bigla na lang
namatay ang ilaw.

I was scared and desperate, but I still want to live my life. Kaya buong tapang
kong marahas na itinulak ang pintuan ng cubicle, dahilan kung bakit marahas iyong
tumama sa katawan ng babae at nagpabalya sa kanya.

I grabbed my only light—my phone.

Lakad takbo ako para lang makalabas ng banyo, hanggang sa makarinig ako ng putok ng
baril. Mahina lang iyon pero alam kong baril iyon! She has a silencer!

I turned off my phone, and I ran as fast as I could in the sea of chaos. Dahil
hindi lang ang loob ng banyo ng babae ang walang ilaw, ang buong cruise ship. May
umuusok at nagsisimulang lumaking sunog.

Nagkakagulo na ang mga tao.

Where's Akio?

How about Seiji Matsumoto?

"Y-You bitch!"

Nang sandaling lumingon ako pabalik, nakita ko kung paano nagulat ang babae na ang
babeng nais niya palang patayin ay ang iniiwasan nilang madadamay sa kanilang mga
plano.
"Fuck!" usal niya.

Pansin ko ang nahihirapan niyang paghabol sa akin dahil sa paa niya. So, I ran... I
ran away from her to save my life while tightly clutching my phone—the evidence.

Mga taong nagkakagulo, mga lamesa, upuan, iba't ibang dekorasyon ang isa-isang
tumatama sa katawan ko. But I didn't mind... I need to see someone. Kailan na
naming umuwi ni Akio... I will save him in this insanely cruise ship.

Ang kanya-kanyang mundo ang mga tao ngayon dito sa barko. They are all desperate to
save their own lives. Sa barkong nagsisimula nang matupok at lumubog.

Para na akong baliw sa pagtakbo at paglinga sa paligid. Hindi ko makita si Akio...

alam kong katulad ko ay hinahanap niya rin ako.

He will look for me and save me. Katulad ng paulit-ulit niyang ginagawa sa paglipas
ng panahon.

"Akio!" I called him with tears in my eyes.

"Akio..."

Nagtatakbuhan na ang mga tao, nagkakabanggaan na at ang karamihan sa kanila ay

nagkakasakitan niya.

All I did was to crawl under the table with my whole body shaking in fear...

Hindi ko alam kung magagawa kong mabuhay sa trahedyang ito, ngunit sisiguraduhin
kong magkakaroon ng katotohan ang lahat magawa man nilang palubugin ang barkong
ito.

I saved all the records on my website. I secured it and shared it on my private

accounts. Alam kong kahit may impluwensiya sila at higit na kakayahan para
matanggal ito, sa sandaling isang beses ko lang itong inilabas, kakampi ko na ang
buong media.

A friend or a foe... yes. But I am willing to take the risk. I maybe an actress, a
broken lady with her pasts... but I can always act rational.

Nang muling gumalaw ang barko, kusa nang tumilapon ang lamesa at ang katawan ko. I
doubled my effort and get back on my feet. Ngunit ilang segundo pa lang akong
nakakatayo ay nakita ko na naman ang babaeng humahabol sa akin.

This time she was desperate. Dahil nakalabas na ang baril niya at hantaran niya na
akong binabaril. Siguro dahil alam niyang wala na rin pakialam ang mga tao sa amin.

I ran again... ran... walang tigil, hanggang sa unti-unti akong manghina at

maaninaw siya.

Katulad ko'y tumatakbo rin siya habang may nakasunud sa kanya at may hawak ding
baril. Seiji Matsumoto— the soft and innocent prince.

"H-Hey..." sabay naming sambit.

Hindi na namin kailangan pang sundan ang iisang salitang iyon, dahil kapwa tumalon
sa tubig habang habol ng sunud-sunod na putok ng baril.

All I did was to feel his frail arms around me.

End of flashback

***

"Mr. Matsumoto, still there?"

I looked back at the writer in front of me. Should I push this through?

I stared at her beautiful portrait. My beautiful angel with wings in her silk
golden satin dress, hair flowing with the wind, and her smile that took my breath
away...

My Ibu...

I unknowingly clutched my chest. It still hurts, bebe...

"Do you want me to write your point of view before you died?"

I smiled. "Yes..."

"Write everything I say..." she nodded.

"You do really love her, Mr. Matsumoto."

"Always... I've been trapped the moment I laid my eyes on her. I wish to be trapped
with her again on that island..."

"But I think you're still trapped, sir..."

"I never wanted an escape... she can trap me forever."

Chapter 33 - Epilogue
Thank you for loving our cute couple! I am planning to have a trilogy for this.
LOL. But let's get back to Gazellian Series muna ulit! Haha! Happy reading!

Epilogue

"Eigo o benkyo shimasu." Otosan o mimashita. Konran shite iru.

"Nande?"

"Firipin no kaisha shibu o kantoku suru."

Chotto tachidomatta. Soshite, watashi wa oi shimashita.

"Hai, wakatta."

***

"Mr. Matsumoto?" the writer smiled at me again. But I could notice that she's
starting to get annoyed with me.
I can't help but continuously pause. Will this work?

"H-Hai, hai... gomen..."

She clicked her pen thrice before she looked down at her notes.

"Let me ask you something, Mr. Matsumoto. I am a bit confused... can you understand
English or Tagalog from the very start of the story?"

"A bit... just Eigo. I mean, English. Before the party my father asked me to study
English."

"Oh... so you did understand her?"

"Some? My be—I mean... Ibu talks really fast..."

She arched her brows. "This is interesting... so did you ever get any of her
silliness, like—" I cut her off.

"D-Don't mention it." I covered my lips and looked away.

I like Ibu being silly, the way she giggles, purses or bites her lips, rolls her
eyes, or even tries to slap my arms out of nowhere. Even though it always hurts.

I unconsciously massaged my right arms, her favorite spot to hit when she suddenly
giggles.

It took me a minute before I finally dared to look back at the writer. I knew that
she could clearly see how my face turned red.

"Alright. This is going to be exciting, Mr. Matsumoto."

"I am counting on you, Miss Hope."

She's about to stand when I extended my hand for a handshake, and she accepted it.

"D-Do you think it will work?" I asked her hesitantly.

She smiled at me again, but this time it was genuine. "From the story that you've
mentioned and up until now... you really grow a lot, Mr. Matsumoto. I even thought
that the Seiji from the story is not you..."

"I want to grow for her." I quickly answered.

I spent two years away from her, studying two different languages. English and
Tagalog. Though I am still not fluent, I am now far different from before.

"Don't worry. I will try my best. All I need is to surpass her bitter version,
right?"

"H-Hai... I mean... yes..." I awkwardly scratch my head.

"If hindi ka pa rin niya binalikan after the book release, I am single, Mr.
Matsumoto..."

I blinked. "Na ni?"

"Kidding. Let's see each other after one month."

"Oh... thank you."

And then, the writer exited my office. I scratched my head and looked outside the
window. "Ibu..."

There are two different versions of our story, mine and hers. In her version, I
died in her arms and considered everything as her illusion. We never had a happy
ending.

I knew that it was her way of healing, forgetting about me and everything that
happened on the island. I hurt her. I made her cry, and I didn't keep my promise.

That's why she killed me... and made me her illusion.

***

(This is the translated version. Would you like the Japanese one? LOL).

"Isn't she beautiful?" Ryuu-san whisper to Hisato.

"Yes..."

Hisato elbowed my ribcage. I almost dropped my phone. My hero will die. "Seiji,
look at her. Akio's cousin is very—"

"Urusai."

"Come on... just glance at her."

"I am busy."

My fingers continued to tap the screen as the life of my hero's started to die. But
Hisato didn't let me focus on my second game, and he forcibly pulled my head in her
direction.

And then our eyes locked.

A-Angel...

I tightly gripped my phone and immediately averted my eyes away from her. I slapped
Hisato's hand, and I unknowingly tapped my fingers without any games viewing on the
screen.

I couldn't breathe well. W-why is she looking at me?

"Look! Seiji is damn blushing!" Ryuu-san announced.

"Urusai!"

Since my friends started to tease me, I picked the best place to continue my mobile
game. I went to the darker side of the deck. And just when I am about to hit my
victory—I suddenly sensed her presence.

I glanced at her in a second, and my hero died again. Why is she here?

"Wow!" she blurted out. I could feel the annoyance from her voice.

I was about to pretend not to notice her when the wind suddenly blew strongly. A-
And she...
"Ouch!"

She fell. I didn't know what to do. She made me feel so anxious.

I stopped faking my attention on my phone, and when our eyes collided again, I
immediately averted it. And I did the thing that could save my life—the thing that
allowed me to breathe freely.

I ran away from her.

Why is this angel following me?

I thought everything would end there, but it was just the beginning. My breathing
didn't settle the moment she sat with us clad with her translator cousin, Akio.

"Watashi no Jumei. Namae wa Sidara Iburulei yumei joyu..."

She's a famous actress, that's why...

I pretended on my phone again, but I was all ears in all their conversation.

"And Seiji san..."

I hesitantly looked up at her and nodded shortly. My friends talked with her as
Akio translated their conversation. I tried my best to ignore their presence, but
the weird girl made me stop with my mobile game for a moment.

"Ryuu san, excuse me?" she said.

"Sumimasen?" Ryuu answered.

"Does he have a girlfriend?"

Garufurendo?

"Seiji, girlfriend have?" she repeated.

For the fourth time, my mobile hero character died. I didn't plan to look back at
her again, but I noticed that Ryuu's pointing at me.

"Nai. Seiji wa dokushin..."

And that didn't hide my embarrassment as I could feel the intense heat on my face.
Why...

"Urusai..." I hissed at Ryuu, but he just grinned at me.

When I glanced at her, and she smiled sweetly at me, I diverted my eyes again. I
think this weird angel is making fun of me...

***

When she purposely leaned her head on my shoulder, I immediately stood and look
around for a place to escape. There is no way that I would get her attention. She
is just playing...

I calmed myself back on the darker side of the deck, played more mobile games,
until I heard another footstep. It was her again.
The weird angel who wanted to play with me.

"Hi...?"

"N-Nande...?"

"What? Anong nande?"

My brows creased. She started to speak foreign to me with her weird actions,
curling the tips of hair using her forefinger, stomping her foot, and glancing at
me with her giggles.

I gasped. "K-Kureiji..."

I tried to look for another escape, but she already trapped me. "Seiji, friends
muna. I want legs, not on my ears... ikaw gusto mo agad sa taas tumikim..."

"Na ni?"

"EVERLEIGH!"

He saved me. Thanks, Akio. When I glanced at her again, I saw the disappointment on
her face, but when she was about to step towards her cousin, an explosion
overwhelmed the whole cruise ship.

And suddenly, a ship made of wonders became an instant nightmare.

"Eve!" Akio called her.

She was about to run to her cousin when she looked back at me again and extended
her hand. Wrong move, Miss Angel...

I could feel that this isn't just a simple accident. She can't be with me. I
slapped her hand, and I made her feel so offended. I want her to stay away from me
as long as she still has time to save her life.

But the intensity of the explosion made me stumble, which turned me hanging
dangerously at the railing of the deck. I was confident that I'd save myself, but
my life wasn't that easy...

Because the weird angel was also hanging in the railing with her consistent
blabbering. No way.

"Oh, my gosh! I'll die, Akio!"

When I tried to look at Akio to ask his help, my hands around the railing
tightened. He's unconscious.

"Urusai... urusai... urusai..." I chanted as I tried to come near her. She tried to
struggle, but the second explosion of the cruise ship made our grips lose.

And all I did was to secure her safety in my fragile arms.

***

I woke up before her. I hesitantly crawled near her to check on her, and when I
realized that she wasn't breathing, panicked overwhelmed me.
And I did what I should have to do...

I shared my air with her through my lips—CPR.

And when I noticed that she's returning to life, I immediately put distance between
us. I pretended to look at the sea with my heartbeat drumming fast on my ribcage.

It was just a CPR, Seiji. You wanted to save the weird angel...

You shouldn't feel embarrassed.

When she slowly moving and sitting on her place, her gaze turned to look at me. Our
eyes met for a moment because I averted it right away. I will not tell her what I
did... she might...

From now on, it's a secret.

"H-How dare you!?"

I didn't answer her. It was English and I can't understand. She talks fast.

"Where are we? How about the others? Did you save me?"

I quickly glanced at her but hastily pulled it back to the sea.

"Can't you fucking talk?!"

I don't have a choice but to force my poor English. I heard the word talk, she's
trying to push me to talk with her.

I shook my head. "No... talk."

That's when she realized that I was the same Japanese on the cruise ship that can't
speak with her. I heard endless blabbering from her that I don't understand.

She looked troubled as she looked at me. There was only one word that escape my
lips. "Kureiji..."

That's the beginning of how I started to love the word kureiji, because when I
think of that word, everything flashbacked at me—all her beautiful craziness that
made me fall hard for her.

Ibu in her gold dress, Ibu with her long flowing hair, Ibu and her lots of kisses,
Ibu and her hugs, Ibu and her giggles... bebe...

Every night, when she's peacefully asleep, I wake up and sit outside our tent. I
keep whispering her full name, so when she asked me to call her name again, I can
give it to her straight without twisting my tongue.

I held both of my hands, with my fingers spread apart to count the times I had
attempted to pronounce her name.

"Sidara Ibururei..." I shook my head. I folded my left pinky finger.

"Sidara Ibururei..."

"Si da ra..."

"Si dara..."
I shook my head again. "S-Si...dara..."

"S-Si...da...ra..."

Until I reached my ninth finger. "Shi...dra..."

I shook my head for the fourth time. "S-Si...dra!"

I almost jumped on my seat. "Sidra... sidra...sidra..."

I spent two nights to pronounce her first name well, but it took me four days for
her second name. I was happily walking back inside our tent as I continuously utter
her full name in a whisper. I laid beside her, but I kept our distance. She was
beautifully sleeping with a soft smile on her lips.

When I first saw her, I thought she was an angel, but as I spent my days with her
here on this island, I just realized that I had a goddess with me. I thought I'd
just admire those cute anime characters. I never took any interest in real-life
girls. Female mobile characters, anime, and manga girls are better.

But kureiji... made me want a real-life girl—her.

I crossed the distance between us, and a softly whisper in her beautiful face the
reason of my late morning wake ups. "Sidra Everleigh..."

When I first made her cry, my heart felt so weird—that I wanted to stab it to stop
the pain. All I want for her is to smile, laugh, giggle...

I am always shy, hesitant and no confidence at all. If the world will allow me or
even my status, I just want to spend my life alone, away from the eyes of the
people, attention and all. But Ibu made me come out of my shell...

She made me look in another version of light—her. That I don't need to hide myself
too much, distance myself away from the people, and explore.

I wished that I should have studied English sooner, so I can comfort her when she
cries, hurt, scared...

Our language barrier is so frustrating that every time she talks to me with real
tears and fake laugher, all I did was to stare at her—with no words at all.

I also wished for her to understand my beautiful language, so that I can tell her
every beautiful word that suits her. That me-- Seiji Matsumoto, who hates speaking
too much, will dig, discover or invent lots of Japanese words that will shower her
praises...and lots of ways to tell her how much I like her.

I love her, and I am starting to get scared. What if she realized that we aren't
really fit together when we survived the island? What if someone fell in love with
her with a good body? What if she realized that our language barrier is too tough
for us? What if she wants a Filipino than a Japanese like me?

What if she wants a man with too much confidence than a shy type like me? What if
she realized that I am not really handsome...?

Because my Ibu... my Ibu is very beautiful for me.

"Itai..." I complained.
She's behind my back again, clinging her body and keeps whispering into my ears
with her bebe. I couldn't help but blush when she did that to me. All I did was to
look down.

I am shamefully shy.

"Hansamu bebe ko..."

"Ie..." I shook my head.

"Who told you!? You are handsome!"

"Ie..."

"You are! Hansamu bebe ko... I love you..." Then she will shower me kisses on my
face.

I will always force not to smile, but she will notice it right away. I will look
down, but she will cup my face to look straight in her eyes. She will continue to
whisper the word bebe...

I will blush and it will make her giggle. And my heart will explode because she's
so beautiful when she did that. She is so beautiful... so beautiful... beautiful...
beautiful, bebe...

I averted her eyes, and hid my face behind my knees to cover my embarrassment. I
love this girl... totemo...

I felt her embrace from my face as she continued to play with me with her silly
whispers. But little did she know, I was wishing...

Dearest Kamisama, I have one wish in this lifetime—her.

Let me have this girl, please... I will forever love her.

***

I thought the day would end nicely like yesterday. We laughed together, ate,
hugged, and even kissed. I was really happy, and I think it was really unfair for
her that I silently prayed that our days inside this island would last longer...

The fruits were all packed. I was ready to go when I felt and heard something that
made me so nervous. When I looked down, it was too late for me to run.

My world started to crumble when I felt a sudden stung on my leg. A snake!

And I know how a snake's bite can be fatal, that's why I hid it from Ibu. I don't
want her to get worried. I want her to be always happy and smiling. But I couldn't
just hide it easily as the effect started to affect my whole system...

I felt how scared, sad, and desperate she was, and it's a shame that I made her
feel like that. I want to embrace her and make her feel better, that I can still
surpass this, but my whole body was betraying me.

The poison was too strong for me to endure. I could feel my intense weakness. I
couldn't even hear her voice well... it breaks my heart.

We're in trouble.
When Ibu left the tent, I knew that she was crying. I wanted to follow her, lie to
her that I was still well, and everything will be alright by tomorrow. But I
couldn't just give her an obvious lie...

This poison might...

Right when I was about to close my eyes, I heard Ibu shouting from the top of her
lungs. I pulled the last strength I had that time to look at her, and a sudden
relief crept into me when I saw somebody else.

We're finally saved.

I thought we would exit the island together, but my situation made it worst. Ibu,
my bebe... pushed me and said everything that would convince me to leave her
behind.

The man translated all her words. It was like a newly sharped knife. It hurts.

"H-Hai... wakatta..."

"Go..." she whispered to me.

"Ibu..."

"Go..." she softly said.

When she tiptoed and kissed the different parts of my face, I suddenly had an urge
to cry. What's with her kisses right now?

"Mahal kita, bebe... go..."

I followed the couple and allowed them to guide me on their speedboat, but my gaze
never left her. And right after, I was already sitting on the boat— I couldn't help
but jump off it and ran towards Ibu and kissed her desperately.

I want to make her feel that I love her so much, I don't want her to feel
abandoned, and the only thing that convinced me to leave the island behind her was
my will to survive.

Dearest Kamisama, you will still give her to me, right? I will survive this poison.
I will study English and Tagalog, and I will do everything for her to only look at
me. Even though I was just an outcast Japanese and she's a super beautiful actress.

"Aishiteru, Eve..."

"Onaji, Seiji... now go."

For the second time, I allowed the couple to guide me back to the speedboat.

"See you later, bebe..." Ibu forced her beautiful smile at me as she waved at me
playfully.

And I didn't know that it was her last words for me because that was the last day
that I saw her beautiful smiling back at me.

***

When I opened my eyes, the first word that came from my mouth was her name. Eve. I
immediately sat down on my bed. My mother and father approached me and even saw
some of my friends were present, sitting perfectly on the couch.

"Okasan..."

She was in tears when she hugged me. "Otosan..." he nodded at me.

"Eve..."

My mother removed her arms around me, she looked at me hesitantly. "Where is she?
She's the girl in the island... she was with me. She allowed me to go—" but my
words were cut off when the couple that saved me entered my hospital room.

I saw how they bowed at my parents in recognition, somewhat like—

"Your people." I said in statement.

I took a deep breath. I may be anti-social, and I only speak when needed, but I am
no dumb. My parents, our family, the power we have is too influential that it was
impossible for them not to discover my whereabouts.

"What happened that night?"

"You were the target, Seiji." I nodded. I wasn't surprised.

"Is it fine now?" I asked but I could see in their faces that we're still in the
mess. Ibu...

"So, my trap in the island, the tents... everything..." my parents nodded.

"In Japan, you're already announced dead. We led the enemies to celebrate for their
fake success while we keep you safe on the island." My mother explained.

I had lots of questions to ask but my next question really bothered me.

"Were we filmed?"

I heard Ryuu chuckled. But that didn't make me feel comfortable. I saw Ibu when she
was...

"N-No way..." I looked at my mother. She couldn't tell me that everything was
filmed. I saw Ibu's...

I blushed in instant. How to say this...?

Ryuu chuckled again.

"Idiot. The camera is inside the tent. This girl cut everything when your
girlfriend is trying to change her dresses... but we saw the other things... such a
lucky guy we got here, right? By the way, I was the one who picked the items."

My eyes burned at him. This idiot...

"My little boy is in love..." my mother said in teary eyes again. I scratched my
hair and looked away. My father tapped my shoulder.

"I thought you'd forever bury yourself with manga girls, son. She's very pretty."

I prodded my lips. "Hai... totemo..."

"You stole her away from me! I want her first, Seiji!"

"Urusai!"

"But you can't have her yet, son. It's not good to involve her with our complex
family business right now. Especially her past and the hardship that she had been
through—"

"W-what? Y-You—" my mother held my hand.

"We want the best for you, Seiji. Yes, she's very pretty... but she should be clean
and perfect for you, so we had her background--" I cut her off.

"But I love her. I want her."

All of them were surprised. It was the first time that I looked straight at them
and asked something I wanted. All these years, I exist as their perfect son. I
followed all their orders, I did everything that they wanted and I never gave them
a problem. I allowed them to handle my world.

But Ibu made me ask something... made me wish, made me feel the desperation...

"I love her so much... and I don't care about her background." When we were on the
island, she shared something with me. I wasn't really sure about it, but I could
feel that it had something from her past, career... her life.

"C-Calm down, son... we like her for you."

"I want to see her. I want to go to Philippines—"

They shook their heads. "It is still dangerous for you, Seiji... for her."

My mouth hung open. "But I promised her!"

"Seiji, calm down. You know what they are capable of... if they passed the security
on that cruise ship, what more in the Philippines? We don't have people there to
protect her if they discovered that she's your..." he grinned. "Bebe?"

"At least, allow me to contact her."

But even that was impossible because of my parents' initial plan. They don't want
to know the world that Ibu and I had spent our three weeks together on that island.
Our people already communicate with her manager to feed Ibu her crafted story—that
she was trapped alone on that island.

"But that would make her feel abandoned—" I tried my best to complain with my
parents' initial plan. I don't want to hurt Eve. But I couldn't just claim her...

I couldn't just announce to the world that we had a beautiful adventure together.

"It's for her safety, son."

I cupped my face as I looked down at my blanket. "When this mess will over? Will it
take months, years? What if she falls in love with someone else..."

I was on the verged of breakdown when the door opened. It was Tadashi Matsumoto, my
cousin that started living in the Philippines.

"She can't. I will help you, Seiji."

***

"A-Are you sure with this, Tadashi?"

In Japan news, I am still missing or, much say, dead. My parents allowed it in the
meantime, but that does not mean that our security around us will weaken. Maybe it
wasn't noticeable, but Tadashi and I were still heavily guarded.

I scratched my right arm. "There is something in their air... it made me

uncomfortable."

Tadashi chuckled. "I had my allergy before during my first months here in
Philippines. The air here is... never mind."

"We're going to my hometown, Enamel. I think we need to ask my friends' help." I

nodded.

We arrived at his house for a few hours from the airport. I sat awkwardly on his
couch as my eyes wandered around his home, too different from a Japanese design.

The maid prepared for our drinks. "Hala ka! Sobrang pogi rin ng pinsan mo,
Tadashi!"

Tadashi nodded. I blinked. "You can understand her?"

"Some words... pogi means handsome."

I forced not to smile. I already heard it from Ibu. "Arigatou..."

It only took half an hour before I heard series of car engines. "They're here..." I
stood immediately for formal greeting.

"Oh, it's okay, Seiji! We don't do bow here."

So, I sat back on my seat. To ease the tension and nervous, I focused myself on the
mango juice. It was nice.

"Alright! Madadagdagan na naman ang samahan ng mga binatang hindi marunong humawak
sa hita ng babae!" someone said happily.

I never turned my head and just patiently waited for them. And when all the male
voices appeared in front of my eyes, I suddenly felt intimidated. How come Tadashi
has these tons of friends?

"Underage na naman ba ang bagong recruit me, Troy?" someone said while looking at
me keenly. I don't know how to react.

I can't understand them.

"Hi, I am Troy Ferell." The man with a diamond earring held his hand. I accepted
it.

"Seiji Matsumoto."

"Tadashi... you told us that he needs a help?" he looked at my cousin.

"Yes. About his girlfriend..."

Tadashi was about to tell them my problem with Ibu when the maid arrived with foods
on her tray. The attention diverted to her.

"Bakit hindi muna kayo kumain mga hijo?"

"Thanks, Manang!" they answered in chorus.

"Let's talk about it later, my friend." Troy tapped my shoulder. Another man held
his hand for me. "Triton."

And then it followed. I couldn't even count them and remember their names.

"Hey, have you heard the news? Sidra Everleigh will have her comeback! I'll attend
her concert. I am Langston Samonte her favorite fan here!"

I heard my bebe's name... maybe Tadashi mentioned her already?

"You sure? Keaton told me that you made advances on her. Rejected ka daw, ah?"

"Fuck off, Aldus!"

"Don't forget my best friend here, Troy asked her for a date. Rejected rin. Saklap.
Tinawanan lang siya ni Akio."

"What the hell, Triton! Hindi ka rin naman pinansin ni Sidra!"

"What? Sidra and I are friends. Nagsimula lang siyang maasar sa akin dahil sa 'yo."

"Don't forget Owen, nagpapansin din iyan kay Sidra. Inirapan lang..."

And then they all laughed. "White and I tried to ask her number, sinabi namin na si
pinapakuha ni Belo, tumawag ng guards! Stalker daw kami."

"Even the Olbes cousins tried to get her attention, 'di rin sila type."

"Si Kairo rin. Nagpadala ng flowers dalawang beses. Hindi rin pinansin."

"Fuck off, Owen!"

"Siguro ibang lahi type no'n, mga half-american na namumutok ang katawan. Iyon ang
mga tipo siguro ng mga sobrang ganda at sexy na katulad niya..." said Troy.

Tadashi's already scratching his head. What's going on?

"Probably. British... Irish, you name it. Foreigner minsan ang nakakatuluyan ng
gano'n kagandang babae... goodness! She's the showbiz goddess after all! Kukuha bai
yon ng patpatin? Sa atin nga nahihinaan pa..."

"Mga Everleinatics..." someone said with his head shaking.

"I got light sticks for her concert. Wanna come, boys?" said Troy.

Tadashi cleared his throat in purpose. "Actually..." he trailed of.

Finally, he got everyone's attention. "You're not familiar with Sidra Everleigh,
Tadashi?"

But my cousin awkwardly smiled. "Hmm... actually..." he glanced at me. "Sidra

Everleigh is my cousin's Seiji's girlfriend."
All of their mouths hung open, someone spilled his drinks, widened his eyes, and
one was about to collapse with the news. They were all looked surprised.

I awkwardly sipped my mango juice.

And in an instant, the whole living suddenly filled with loud laughter.

"Everleinatics din pala ang pinsan mo, Tadashi! It's okay! Sidra Everleigh is every
man's dream!" Troy said.

Tadashi grimaced.

"He's interesting... pwede na talaga siya sa samahan. Ganda taste mo sa babae,

p're! Everleigh! Girlfriend!"

"He's funny! I like your cousin already! Pero walang agawan, Seiji! Fanatic na 'ko
ni Sidra hindi pa siya sikat. Ako sasagutin no'n!"

"I like his imagination!"

"Wow! Biruin mo. He looked so innocent, pero ang gusto mga katulad ni Sidra... nice
taste you got there, bro..." someone winked at me.

"Troy, Triton.... Everyone..." Tadashi looked at them seriously.

Slowly, the smile and laughter to their faces started to fade.

"I am not kidding. Everleigh was not alone on that island. She was with my cousin,
Seiji..."

All of the drinks were spilled on the carpet. Someone almost fell off his seat,
fanned himself with his hand, blinked a lot of times, mouth wide opened and eyes
full of disbelief.

"Sidra Everleigh chased him until he fell in love with her."

"CHASED HIM!?" they all stood on their seats.

"Yes," Tadashi answered seriously. "My cousin does not have any interest in women,
but Everleigh made desperate moves for him to fall in love."

"DESPERATE MOVES?!"

Someone immediately approached Troy with eyes of disbelief at me.

"Tang ina, gago iyan, Troy! Sinasabi ko na sa 'yo! Ipa-deport na natin iyang mga
hapon na iyan sa bansa nila! Threat ang mga iyan sa atin! Have you heard the
rumors? May nagpapansin dyan kay Tadashi na Miss Universe! Hindi nagsasabi!"

"Oh..." Tadashi lowered his head. He scratched his cheek. He's blushing.

"What the hell..."

The whole group looked at us, scandalized. Tadashi and I awkwardly looked at each
other. What's going on? What's with their reaction?

Tadashi sighed.
"What I am saying... don't try to make advances to Miss Everleigh because she is
already my cousin's girlfriend. The actress is too in love with him aside from
that... aasa lang kayo."

"TOO IN LOVE?!"

"Eve... mine." I finally said with my face burning.

I thought everyone would faint by my words.

"Tang ina, gano'n lang salitaan? Tapos Sidra Everleigh girlfriend?! Chased him,
desperate moves, too in love?! Tingnan mo naman ang mga buhok ng mga hapon na iyan,
Troy! Hindi mga nag-shampoo! Mga mukhang underage pero Miss Universe at
pinakamagandang artista sa buong Pilipinas? Wow! Wow... wow..."

"They are threats..."

That was when I've met Tadashi and his funny friends in the Philippines. And they
promised that they will never allow a man come near my Ibu as long as I joined
their group, which I happily obliged.

That day I signed as an official member of their group with a long name. Samahan ng
mga binatang hindi marunong humawak sa hita ng babae.

I asked Tadashi the meaning, I just nodded. I don't really hold female's thigh...

But Tadashi shook his head. "It's the opposite. Soon you'll discover. So,
everything alright?"

"Hai... arigatou, Tadashi."

"Always, cousin."

***

It took almost two years before my family settled everything. It's too long, but I
assured that it's all worth it. Though we're apart for those years, I never stopped
thinking of her and let myself be motivated with the thought that I'll be with her
again.

I studied a lot. Every day.

"Two years is too long, I think... but the problem about the business was already
resolved within a year, right? What stopped you from—"

"I am not confident yet, Tadashi..."

How will I approach her that time with my limited words? I want to meet her again
without the barrier between us, and everything I wanted to say will come out from
my lips.

I want her to be proud of me. After that tragedy, her name started to grow again—
the attention and praises she deserved. I don't want her to announce that the
beautiful goddess, Sidra Everleigh has a boyfriend, an heir of a big Japanese
company. I only had the name before which was not suited for a well-accomplished
woman like her.

"But look what happened today... she's moving on, Seiji!"

Tadashi threw a book on my table. "You should read it! It was a book inspired by
her. The struggles she had on the island... and made her imagined an innocent
Japanese... she stated everything, Seiji or the writer was too good to add some
spice! The book is now phenomenon! Parang magkakaroon na rin ng movie! You should
read the ending..."

And I read it. She changed the beginning and the ending of our story. She killed
me. She's now ready to let me go...

This time it was me who made the desperate move. I hired a good writer in the
Philippines and asked her to writer my version, my real version of our adventure—
that I survived, grew for her and now confident to claim her again.

Her feelings for me might not be the same before, but this time... I'll be the one
to chase her and get her attention.

"Ang bait ni Seiji. If it's me... I will not hire a writer. I'll just pay people
and kidnap Sidra and beg..." Troy said.

"Mukha ka nang kidnap, Troy." Triton commented.

"Do you think it's better?" I asked hesitantly. All of their heads swirled at me in
disbelief.

"Dalawa lang ang pwedeng mangyari, Seiji. If she's still in love with you... you'll
receive a kiss from her, but if she's totally healed from you... kulong tayong
lahat. Kami na ki-kidnap! Boys! Let's do it!"

Tadashi looked at me in disbelief. "Y-You can't be serious, Seiji... this isn't

you..."

"You too... the moment I entered this country, you're too different..."

"That's because... you're in love, boys! It's okay."

Troy Ferell hanged his arms on my shoulder and Tadashi's. "And you got our backs!
Para saan ang pagiging miyembro n'yo kung hindi tayo magtutulungan! Boys! Be ready,
ngayon natin dadalhin si Sidra kay Seiji!"

Then suddenly we had a circular formation—like a basketball team with our arms on
each other's shoulder and heads fixed on the middle.

"Hmm... may laro ba tayo?" I asked.

"Tagalog is better! Pwede nang ikasal si Seiji sa Pilipina!"

And they shouted cheerfully in chorus. This group is really funny.

***

The group was already on the move. Naiwan kami ni Tadashi na naghihintay.

"Have you sent her your version?"

I nodded. "Do you think she'll know that it's from you?"

"She will... but I am too nervous..."

"You should! You agreed with their plan! Laging sablay si Troy—"
"But White, Nero, Triton, and Keaton told me that..."

"Oh, never mind."

I waited. Pakiramdam ko ay biglang bumagal iyong oras. Halos hindi na ako makahinga
sa sobrang kaba.

What if she rejects me? What if she sues us?

Right when I was about to drink my fifth glass of mango juice, I heard the car
engines. They're here. I nervously stood from my seat. Ganoon din si Tadashi.

Unang pumasok si Triton na pawis na pawis.

"S-She's here... hirap pilitin. But she's here. Be ready."

Nauna na rin pumasok iyong ibang Ferell. Si Owen iyong unang lumapit sa akin.

"Troy told me that you should act as the leader... the commanding one..."

"What?"

Hanggang sa dumating na rin ang iba. I awkwardly looked at them when they all stood
behind me, like my parents' guards on the watch. Kapwa nakakrus ang mga braso at
bahagyang nakabuka ang mga binti.

"W-What's going on?" I scratched my head.

"Iyong buhok ni Seiji! Aldus!"

"Alright!"

Lumapit sa akin si Aldus at kumuha siya ng suklay sa likuran ng bulsa niya. He

styled my hair. "Alright!" sigawan silang lahat.

Bumalik siya sa likuran at sa kanina niyang posisyon. Some of the boys were trying
not to laugh, but they're still eager to help me. Naiiling na lang si Tadashi, but
he also looked so happy for me.

"A-Arigatou..." I lowered my gaze.

Lumapit din sa akin si Owen. He fixed my bow tie.

"Oh, my gosh! Let me go... who are you? Please... don't hurt me..." silenced
overwhelmed the whole room when Ibu entered with Troy behind her.

Troy winked at me.

Ibu... my beautiful ibu...

"Good luck..." Troy tapped my shoulder. But my eyes were already gazing at her,
sitting nervously with her blind folds.

"Tell me! How much do you want from me?! I can give you any amount!"

"G-Gomen..."

And that stopped her voice in an instant. "G-Gomen, Ibu..."

"S-Sei..."

And I pulled her blindfolds. I saw disbelief in her eyes and her mouth hung open.

"Seiji..." tears started to roll on her cheeks.

"I am sorry, bebe..."

Agad siyang nakatayo at mabilis niyang pinaghahampas ang dibdib ko sa kabila ng

nakatali niyang kamay.

"H-How dare you! How dare you sent me that book! How dare you! Pagkatapos ng halos
dalawang taon mong hindi pagpaparamdam sa akin! Bigla kang—"

"You've read the book... I got reasons..."

Napaatras siya at tulalang-tulala siya sa akin. "Y-You can..."

"I studied... for you..."

Marahas niyang inilahad sa akin ang mga kamay niya. "Untie me!"

"A-Alright..."

Nangangatal pa ang kamay ko habang tinatanggal ko iyong tali sa kanya. "Faster,

Seiji!"

"H-Hai... the rope is too tight. I might hurt you..."

I heard chuckles behind my back. Hanggang sa sumilip na rin sila sa pagtatanggal ko

ng tali. "Anong oras na, Seiji?" Troy commented.

Nakapalibot na iyong grupo habang nagtatanggal ako ng tali.

I prodded my lips. But I could feel Ibu's gaze at me. She was smiling...

"Kapag may killer, nasaksak na si Seiji."

And when I finally freed Ibu, she immediately jumped on me, hanged her arms around
my nape, and kissed me in front of everyone's eyes.

I heard groans all around us.

"H-Hayai...Ibu..."

"Nawala na iyong English at Tagalog ni Seiji!" nagtawanan ang lahat sa sinabi ni

Troy.

I couldn't look at her that well... Eve always made me feel this way with her. My
heart beats so fast...

"You're forgiven, bebe ko..."

"That fast?"

"Yes. I've read the book. It's fine with me. I don't want complications anymore,
Seiji... time is gold." Bigla niyang inilahad sa akin iyong isang kamay niya.
"You will propose to me, right?" she smiled sweetly at me.

I blinked at her. I was about to tell her that it wasn't part of my plan today, but
I heard someone cleared his throat.

"Iyong singsing, boys! Our boss will propose."

I looked at them. "I will propose?"

Eve cupped my face and turned it to look at her again. Her eyes widened at me.
Napatango agad ako sa kanya.

"O-Of course, I will propose today."

May nagbigay sa akin ng singsing, Ibu happily gave me her hand. My lips prodded
again. I planned to give her romantic proposal... but my Ibu is extraordinary....

"I do, Seiji..." she whispered as I started to put the ring on her finger.

My face burned. I couldn't look at her. "Aishiteru...takusan..."

She smiled. "Onaji..."

And then she kissed me again. I almost cupped my face from embarrassment when she
whispered something silly to me. "How's my bebe's sperm count?"

"Kureiji..."

She's still hanging into my body, waiting for my answer. "Bebe...?"

I glanced at the people around. I was surprised that everyone's gone. Eve cupped my
face again. "Seiji..."

"Fine. I have it checked--"

And she laughed—the music to my ears. "I love you, Seiji Matsumoto! Give me ten
babies, alright?"

I tried to lower my head to hide my tears. I am so happy. I love her so much...

She kissed my tears as I blushed like an idiot in front of her. "Still my soft
innocent boy... I missed you."

"B-Bebe..." I whispered. She sweetly smiled at me that took my breath away.

I silently thanked my dearest kamisama for giving her to me, my only wish— to be
trapped with her again.

The End