Actor's Hidden Whore - Wattpad

by thexwhys
4-5 minutes

Please be advised that Actor's Hidden Whore contains mature content such as
strong language, emotional and mental health issues, and explicit bed scenes
that are not suitable for very young audiences. Reader discretion is advised.

Important Note: Please practice safe sex and be extra careful. Know your
limits, too. Not everything is a fairytale. Fubu isn't a joke and should be
talked about thoroughly before engaging. Please be responsible.

Read at your own risk.

This is a work of fiction. Names, characters, business, events, and incidents

are the products of the author's imagination. Any resemblance to actual
persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. All rights
reserved. Please don't copy and reproduce as your own without my permission.

© 2021 by thexwhys

Laurel had been through a lot. Miserable as it was, life had inflicted her
more wounds than solace, even her whole life existence felt like a mistake.
Inilayo ni Laurel ang sarili; she lived in an utterly new environment, away
from people that she knew, far from the spotlight that she had been trying to
run away from, and hidden from everything that could possibly hurt her and
shatter the peace that she had been trying to build within her.

Until Atlas came into her life.

The world was cruel, but Atlas made her feel that there's still something
that she could love about it . . . and that there's still something beautiful
about her.

But Laurel wasn't ready for it; she wasn't ready for Atlas. He was
everything that Laurel had been trying to protect herself from. She could
only share with him her bed, but not her heart, so she left Atlas.

Laurel flew to Europe, alone . . . and pregnant. Makalipas ang ilang taon,
napanood niya ang interview ni Atlas, but he wasn't alone, he was with his
wife.

Ginusto naman ni Laurel lumayo at mag-isa, 'di ba? Ginusto niya ito, so she's
going to raise their daughter alone.

Or so she thought.

☽☾
Atlas had been part of the show business ever since he could remember. Ang
makinang na mundo na iyon na ang kinamulatan niya, and he couldn't imagine
himself doing other things. He grew accustomed to portraying different
characters that he was unconsciously masking his own feelings and putting up
a façade.

He was happy with his career, but being happy was different from being
fulfilled, and the more he pushed himself, the more evident it only became
that there was a gaping hole in his chest.

Until Laurel happened.

The world was deceitful, but Laurel made him realize that there's still life
outside his feigned reality. He never knew how lost he was until Laurel found
him.

Si Laurel ang pahingang matagal na niyang inaasam.

He was willing to risk it all for Laurel, but she wasn't. He embraced and
kissed each part of Laurel that she deemed ugly, but he still couldn't seem
to get ahold of her heart.

Until she left him.

At noong nawala si Laurel sa buhay niya, akala niya, sapat na ang presensya
ng ibang tao para palitan ang espasyong iniwan ni Laurel sa buhay niya.
But he was wrong . . . so damn wrong.

© thexwhys 2020

Actor's Hidden Whore - 0

by thexwhys
2-3 minutes

Out of boredom, Atlas Legaspi, a well-known actor, opened his Tinder account
just to have fun. Have fun lang, walang iba. Kapag nasa Pilipinas, hindi niya
ito binubuksan dahil delikado, kilala siya. Kilalang-kilala dahil nga artista
siya. He can't risk it, he won't fucking ruin his name he worked so hard to
build for years.

Mayroon talaga siyang Tinder account, pero mas madalas na ginagamit kapag
nasa ibang bansa siya. . . sa lugar kung saan walang masyadong nakakakilala
sa kaniya. May pangangailangan siya, pero base sa kontrata, hindi siya
puwedeng sumama sa iba-ibang babae, hindi puwedeng makipagrelasyon lalo pa't
sikat ang love team nila. Tanginang pamamalakad ng showbiz sa Pilipinas!

Random likes and rejects, walang mahanap na maayos si Atlas. May makakausap
man siya, ang boring kausap, putangina.

Atlas decided to just take a bath and while doing so, tumunog ang
notification ng phone niya. Nang i-check niya ito, hindi niya maalalang nag-
swipe right siya rito lalo na't hindi naman sexy 'yong picture. Nasa parang
Manila Bay ito at nakatalikod, hindi naman nakalilibog.

He shrugged it off until he received a message from her.

"Kadiri, gumagamit ng picture ng ibang tao. Ba't sa lahat, si Zac Efron pa?"
anito na ikinatawa niya. Hindi siya nag-reply. "Face reveal naman diyan."

Atlas smiled. "Ikaw muna."

"Unfair naman. Ako 'yong nasa picture," sagot nito.

"Boring mo naman."

"Hindi mo sure."

Atlas smirked. "Wanna meet?"

"Sige ba. Libre mo?"

T H E X W H Y S
Actor's Hidden Whore - 1 - Page 7
by thexwhys
27-34 minutes

WARNING: Mature Content

⚭⚭⚭

Laurel was staring at a blank word document for more than two hours now. She
has been creating random scenarios and dialogues for the chapter, but
nothing's coming out. Ni hindi na niya alam kung anong position sa kama ang
gagawin niya, kung saan siya uupo para lang may maisip na isusulat, pero
wala.

"Ugh!" Pabagsak siyang nahiga sa kama.

Tumitig siya sa kisame na akala mo ba, naroon 'yong sagot na hinahanap niya
at ito ang ayaw niya sa tuwing kailangan niya mag-update sa Wattpad. There's
pressure lalo na kapag may mga readers na hindi makapaghintay.

Mahigit tatlong taon ng nagsusulat si Laurel sa Wattpad. College siya nang

magsimula, out of boredom, until it became her passion. Araw-araw, walang
palya siyang nagsusulat. Ni hindi na siya nagkaroon ng pagkakataon para
magtrabaho dahil nag-focus siya rito, at laking pasasalamat niya nang napili
siya para sa paid stories.

Dahil doon, ito na ang source of income niya bukod sa pagbebenta ng kung ano-
ano lalo pa't ayaw naman niyang magtrabaho sa corporate world. She's into
selling random stuff, lalo na 'yong mga trip niyang minimalist jewelry tulad
ng mga kwintas at singsing.

Isang oras pa niyang sinubukan kung makahahanap siya ng magandang scenario,

pero wala talaga. Isinara ni Laurel ang laptop at nahiga. Nagsimula siyang
manood sa TikTok at tawang-tawa sa mga napapanood niyang kung ano-ano.

Until she got bored. Uuwi na rin siya sa Baguio sa isang araw. Pumunta lang
naman siya sa Manila para ayusin 'yong transcript niya sa university kung
saan siya nag-aral dahil nagbabalak siyang mag-apply ng trabaho or mag-aral
sa Europe.

It was her dream to go to Europe, kaya naman nag-iipon siya. Hindi pa sapat
ang savings niya, pero susubukan. Bukod sa maikot ang Europe, pangarap niyang
mag-aral sa isa sa mga university roon, kahit saang bansa, basta Europe.

At dahil sa boredom, binuksan niya ang Tinder account niya. Sa tatlong araw
niya sa Manila, palagi siyang may nakaka-match at nakakausap, pero palagi
siyang walang time makipagkita.

May ilan na para sa kanila, taboo ang dating apps, not for her. As long as
alam mo sa sarili mo 'yong limit, alam mong safe, go for it. Wala namang
makakapagpigil kung ano ang gusto ng isang tao at wala tayong karapatang
husgahan iyon.

Buhay nila 'yon.

May ilang kaibigan na pinagtatawanan siya dahil madalas sa mga nakikila

niyang lalaki, galing Tinder. If they're judging her, she doesn't even care.
Swipe left and right, halos marami na rin siyang nakakausap, pero wala 'yong
vibe na gusto niya. All of them just want to have sex right away, gusto, sex
kaagad. Isang rason kaya nahihirapan siyang humanap ng match. Oo nga't nasa
dating apps sila at naghahanap ng hook up, hindi naman ibig sabihin noon,
papasok kaagad.

Laurel wants to have a conversation first, proper conversation. Iyong iba

naman, halatang peke 'yong nasa picture. Parang hindi tugma 'yong way ng
pakikipag-usap sa hitsura. Mga mukhang poser. Not being judgmental, though.
Nakaka-turn off lang talaga minsan 'yong hindi marunong gumamit ng your at
you're.

Natawa si Laurel sa sariling iniisip. Hook up ang hanap niya, hindi naman
kailangan magaling sa vocabulary. Ano ba kasing iniisip ko?

She was still swiping when she saw someone. "Si Zac Efron 'to, eh," bulong
niya sa sarili nang makita 'yong picture na gamit nito. "Try nga kung
magaling sa your and you're."

Laurel swiped right and it's a match. Atlas ang pangalan nito, pero si Zac
Efron ang picture. May kilala siyang Atlas, 'yong artista rito sa Pilipinas.

She wasn't expecting that. Naghintay siya nang limang minuto kung magme-
message ito sa kaniya, pero wala kaya naman siya na ang nauna.

"Kadiri, gumagamit ng picture ng ibang tao. Ba't sa lahat, si Zac Efron pa?"

Pero, ilang minuto pa, wala pa ring reply. Ang tamad!

"Face reveal naman diyan," message niya ulit. Susubukan lang niya kung
papayag ito.
"Ikaw muna," reply nito.

Kumunot ang noo niya sa sinabi nito. Ilang beses na niyang ginagawa ito, kaya
natatawa siya. Palaging ganito, palaging gusto ng lalaki, makikita muna ang
babae bago magdedesisyon, dahil kapag hindi nila gusto, automatic unmatch.

"Unfair naman. Ako 'yong nasa picture," reply niya.

Ang bilis din nitong mag-reply. Nanlaki ang mga mata niya sa reply nito.
"Boring mo naman." Pero nainis siya sa reply nito at ina-assume kaagad na
boring siyang tao. Wow!

Mahinang natawa si Laurel at napabangon pa sa pagkakahiga. Wow, assuming?

Bakit, dahil hindi revealing ang suot niya sa picture na ginagamit niya?
"Hindi mo sure," she replied.

Hindi na rin ito nag-reply. Napatingin siya sa orasan, it's just 3 p.m. Bored
na rin siya sa hotel room niya, pero hindi niya alam kung saan siya pupunta.
May malapit din namang mall sa hotel kung nasaan siya. Naisip din niya na
roon na lang mag-dinner.

Binuksan na rin niya ang TV para manood since wala namang pumapasok sa isip
niya na isusulat nang tumunog ulit ang phone niya. It's message from Atlas.
"Wanna meet?" anito.

Kumunot ang noo ni Laurel. Wow, speed! And since nagbabalak naman siyang mag-
mall at mag-dinner, wala namang masama. Sana lang, mala-Zac Efron nga katawan
nito o kaya kasing gwapo ni Atlas na artista.

"Sige ba. Libre mo?" reply niya. She wasn't expecting a reply from him since
some men ditch her whenever she's saying that. Alam kaagad niya kapag gano'n.
But to her shock, he replied. "Sure," sagot nito at may sumunod pa. "Name the
place, ako ang pupunta. Don't worry, you can assure that you're safe with me.
Hindi ako namimilit," giit nito.

"Ang seryoso naman. Puwede ka ba sa mall? May mall kasi sa harapan ng hotel
na naka-check in ako and balak ko mag-dinner doon mamaya, puwede roon?" she
replied. Naupo na muna ulit siya sa kama habang nakatingin sa phone,
naghihintay ng message.

Pero uy, turn on. Marunong gumamit ng your and you're.

Safe naman na magkita sila sa mall. Magdi-dinner lang naman, if they matched
or something, it can be more than that. Hindi naman niya first time, alam
naman niya ang kalakaran sa ganito.

"Sure, send me the place. May meeting lang ako until 6 p.m., pupuntahan kita.
Call?" sagot nito.

"Okay," sagot niya. "Communicate na lang tayo. Matutulog na rin muna ako."

In no time, he replied, "Okay, see you later, ma'am."

Mahina siyang natawa sa itinawag nito sa kaniya. For some reason, she felt
butterflies. Malamang sa malamang na magaling itong mambola. Baka experienced
na at marunong na magpakilig. Parang sa mga librong sinusulat niya.

Nahiga na rin muna siya at hindi nga namalayang nakaidlip siya. Pagtingin
niya sa orasan, it's already 6 p.m. Kaagad niyang ch-in-eck 'yong phone niya
at may ilang messages galing sa Tinder niya at tinatanong kung tuloy pa ba
sila lalo na't hindi na siya nag-reply. Hindi rin pala niya nasabi kung saan
ang lugar, kaya kaagad siyang nag-message rito.
Nag-reply rin ito ng okay lang, wala ng iba. Baka mamaya, nainis na. Kahit
naman hindi sumipot, ayos lang dahil nagbabalak din talaga siya mag-mall para
mag-dinner.

She took a bath and fixed herself. Hindi naman siya mahilig sa mga sexy na
damit. Kaunti lang din ang dala niya dahil five days lang naman siya at uuwi
rin kaagad. Isa pa, Laurel's not used to showing too much skin. Mas madalas
na balot na balot pa siya. Hindi rin naman siya nagme-makeup kaya hindi siya
matagal mag-ayos. Bagsak lang din ang buhok niya, wala nang problema.

Nakaramdam na rin siya ng gutom kaya nagmadali na siyang magpunta sa mall.

Walking distance lang ang mall, marami ring tao dahil pauwi na ang iba. Good
thing na nasa gitna ng Metro ang hotel na nakuha niya, maraming
establishments. She loved the idea na kahit gabi na, may night life ang
Manila.

Gano'n din naman sa Baguio, pero personally, she'd rather stay home and
write. Sa tuwing nasa Manila naman, nakikipagkita siya sa ilang kaibigan niya
at madalas na puma-party talaga sila.

Pagdating niya sa mall, wala pa ito. Nag-ikot na rin muna siya at naghanap ng
mga puwedeng mabili. She's not into clothes or makeup, she's into books lalo
na't writer siya.

Natutuwa siya sa mga writers ng Wattpad na may mga published book na sa

National Bookstore. Minsan, gusto niyang sabihin na sana all, pero ayaw naman
niyang mag-publish. Gusto niya, pero hindi niya gusto ang offer ng mga
publishing houses lalo na sa dami ng gusto nilang i-cut sa story niya.
Manahimik na lang sila sa Wattpad!

Isang oras pa, walang dumating. Bumili na rin siya ng ice cream dahil
nagugutom na siya, pero ayaw naman niyang maging rude lalo na't nanghihingi
naman ito ng pasensya over chat. Siya rin naman may kasalanan dahil hindi
niya nasabi kaagad 'yong lugar.

So she waited.
Kumakain siya ng ice cream at ine-enjoy ang peace niya nang makatanggap siya
ng message galing dito na malapit na at kung puwede siyang lumabas sa
entrance.

Nagtatakha siya kung bakit dahil ang usapan nila, kakain sila sa mall. Hindi
niya ma-gets kung bakit kailangan niyang lumabas. Nag-message siya na ang
unang usapan nila, sa mall sila.

"Sorry for being late and unclear. What's your number? I will call you,
please?" reply nito

Napatitig si Laurel sa mga batang naglalaro sa harapan niya. Nag-iisip kung

ano ba, pero binigay rin naman niya. Mukha namang mabait. Nagsasabi ng sorry
at please. Medyo marupok siya sa gano'n! Nakakainis!

Kabibigay pa lang niya, may tumatawag na kaagad. She was hesitant to answer
and ditch him dahil naiinis siya na ganito pala ang plano nito. Hinayaan lang
niya ang phone niya na mag-ring, hanggang sa tumigil, pero tumawag ulit.

Laurel bit her lower lip and answered the phone. "Hello?"

"Hi," anito. Ang lalim ng boses, omg. "I hope hindi ka uncomfortable sa nire-
request ko. I'm sorry for not being clear, pero hindi kasi ako puwede sa
crowded places. Don't worry, I won't do anything. Wrong. Hindi kita dadalhin
sa kung saan. I...I j...j-ust can't be in crowded places. I'll explain once
we're togther. Please?"

Hindi alam ni Laurel ang isasagot. Natahimik siya, subo ang kutsara ng ice
cream na hawak niya.

"Malapit na ako sa mall. Again, I'm sorry for not being clear. Just let me
know if okay lang sa 'yo na sasakay ka sa sasakyan ko. Don't worry, hindi ako
rapist," dagdag nito. "Again, I'm sorry."
"Kapag sinubukan mo akong rape-in, may pepper spray ako," pananakot niya.
"Sasaksakin din kita ng ballpen sa leeg, deal?"

Narinig niyang mahina itong natawa, ang lalim nga ng boses. "Okay, do
whatever you want. Malapit na ako sa entrance ng mall."

"Sige, nandito ako sa may entrance, nakatayo ako sa may hagdan. Naka-red ako
na T-shirt and beige na skirt," sagot niya bago sumubo ng ice cream. "Bilisan
mo, please? Nagugutom na kasi ako, ang tagal mo."

Atlas smiled while talking to the woman. Halata 'yong uncertainty sa boses
nito, pero mukhang pinagkakatiwalaan naman siya. Wala rin naman siyang balak
na iba rito. Gusto lang niya makipagkita, makipaglinawan, at kung ayaw naman
nito, okay lang din sa kaniya.

Medyo traffic kaya siya natagalan. Galing siya sa isang meeting para sa
bagong endorsement niya. Buong meeting din, hindi na siya mapakali.

"Red T-shirt, beige skirt," bulong ni Atlas sa sarili habang nagmamaneho

dahil nakapasok na siya sa premises ng mall. Sinabi nitong nasa parking area
na at nasa call pa rin silang dalawa.

"Oo, red T-shirt and beige skirt," sagot nito. "May hawak din akong ice
cream, kasi nagugutom na talaga ako, sorry."

Atlas pressed his lips together to contain his smile. "No worries."

Nang tuluyang makapasok na sa mall area, nagdahan-dahan siya ng pagmamaneho

para makita ang mga tao sa labas. Marami nang pauwi at rush hour na. It's
almost 8:30 p.m. at sobrang late na nga siya.
Dumako ang tingin niya sa entrance kung saan may babaeng naka-red T-shirt at
beige skirt na lagpas tuhod pa. For some reason, medyo malayo iyon sa in-
expect niya. He was expecting someone wearing a revealing outfit. Ang nai-
imagine pa niya, mini skirt ang suot, but he was so wrong.

Bukod pa roon, naka-mini bag pack ito, bagsak lang ang mahabang buhok, at
naka-sandals na parang manipis 'yong lace. He was observing her while driving
slow dahil hindi siya makapaniwala na ito ang kausap niya. He was expecting
someone different. Isa pa, she was smiling and enjoying her ice cream.

"I'm here, nakikita na kita," sabi niya dahil naka-open pa rin ang call nila.

Kumunot ang noo nito, nasa bibig pa rin 'yong pulang kutsara ng ice cream na
kinakain. "Ha? Saan banda? Buksan mo 'yong window mo para makita kita. Anong
car mo?"

"I can't open my window," sagot niya. "Jeep Wrangler."

Nakita ni Atlas na nagsimula itong maghanap sa mga sasakyang nasa harap.

Sakto naman na paparating siya nang tumama ang tingin nito sa sasakyan niya.
Parang kahit may salamin at heavily tinted iyon, pakiramdam niya,
nagkatinginan silang dalawa.

"Nakita na kita. Ba't parang pangsundalo sasakyan mo? Sigurado ka bang wala
kang gagawing masama sa akin?" tanong nito habang nakatingin sa sasakyan
niya. "Bigla naman akong kinabahan."

"Don't," Atlas assured. "We're just gonna talk. Kapag hindi ka comfortable,
maiintindihan ko."

"Sure?"

Atlas smiled. "Sure."

"Okay, sige," sabi nito at narinig pa niyang huminga nang malalim bago
naglakad papalapit sa sasakyan niyang naka-hazard sa harapan ng mall.

Maraming tao, kaya kailangang mag-ingat ni Atlas. Hindi puwedeng may makakita
sa kaniya, hindi puwedeng may makaalam na may kikitain siya dahil hindi lang
sarili niya ang mapapahamak. Pati na ang babaeng naglalakad papalapit sa
sasakyan niya.

"Drop the call and my door is open," sabi niya. "Pumasok ka na lang kaagad."

Kaagad naman nitong pinatay ang tawag. A part of him was nervous as fuck.
Natatakot siya na baka hindi ito mapagkakatiwalaan, but he will risk it.

Pagbukas nito ng pinto, kaagad itong pumasok nang hindi tumitingin sa kaniya.
Kaagad rin niyang pinaandar ang sasakyan dahil pinapaalis na siya ng guard.
He can't risk being seen.

"Fasten your seatbelt, ma'am."

Hindi ito sumagot at nakitang nakayuko na parang may inaayos. "Napigtas 'yong
sapatos ko! Ang taas naman kasi nitong sasakya–" Nag-angat ito ng tingin at
nagtama ang mata nila. Mabuti na lang at medyo traffic. "Hala, seryoso ba
ito?"

Atlas frowned. "Ang alin?"

"Ikaw, totoo ka ba or kamukha mo lang siya?" tanong nito. "Kamukha mo lang ba

si Atlas o ikaw si Atlas Legaspi? Teka, joke time ba ito? Baka may camera
dito? Baka prank ito?" gulat na tanong ng babaeng nakatitig sa kaniya.
Nanlalaki ang mga mata nito.
"It's me," tipid niyang sagot. "Sorry, kaya hindi ako makapunta ng mall,
kasi. . . I can't risk being seen. Hindi ako puwede pumasok sa mall, kasi –"
Nakatitig lang ito sa kaniya at parang sinisigurado kung totoo ba siya. "Are
you okay?"

Hindi makapaniwala si Laurel sa nakikita. Hindi niya alam kung nanaginip ba

siya, pero pasimple niyang kinukurot ang sarili niya. Si Atlas Legaspi ang
nasa harapan niya, kasama niya sa sasakyan. Si Atlas na sikat na artista at
model dito sa Pilipinas.

"Hey, are you okay?" mahinahong tanong nito. "Kung hindi ka comfortable,
ihahatid na lang kita sa hotel mo. Sabi mo, your hotel was just around here,
right?"

Tumango si Laurel and Atlas saw how shocked she was. Pero unlike the other
girls who were simping over him and shouting whenever they're seeing him,
itong babae, nakatingin lang sa kaniya.

"Totoo ka nga? Hindi ka scam?" biglang tanong nito. Halata niya 'yong gulat
sa mukha ng babaeng kaharap which is understandable. Artista siya, hindi alam
ng ibang tao na ginagawa niya iyon.

Malakas na napahalakhak si Atlas sa tanong nito. "Totoo ako."

"Nagti-Tinder ka talaga?" tanong nito bago sumubo ng ice cream. "Bakit? Saka,
gawain mo talaga ito? Nakikipagkita ka talaga sa mga nakaka-match mo? Seryoso
talaga, kahit artista ka?"

"Sa ibang bansa, oo," sagot niya. "Here in the Philippines, pangalawa ka pa
lang. Ikaw, palagi mo ba itong ginawa? I mean, I don't mean to offend you
with my question. I'm sorry."

Nakatingin ito sa kaniya. "Okay lang. Hindi naman palagi, pero nakikipagkita
talaga ako minsan sa mga nakaka-match ko. Madalas sa mall, para alam mo 'yon,
getting to know muna and all sa safe place."
"Sorry," ani Atlas. "Kung hindi ka comfortable, naiintindihan ko. Sorry
ulit."

Ngumiti si Laurel. "Okay lang. Naintindihan ko kung bakit, pagkakaguluhan ka

nga naman doon. Pero, bakit ka nagti-Tinder? Bored ka na ba sa buhay mo para
mag-Tinder?"

"Actually, yes. Wait, I wanna know, bakit ka sumama at sumakay sa sasakyan ko

knowing na hindi tayo sa safe place?"

"Huwag ka matatawa. I think, kasi na-turn on ako sa your and you're mo,"
diretsong sagot nito kaya napangiti siya. "Natutuwa kasi ako sa mga lalaking
correct lagi 'yong spelling, alam kung ano 'yong word, at hindi jeje mag-
reply. Ang babaw, 'no?"

Hindi siya nakasagot. Ang babaw nga.

"Hindi ka naman rapist, 'no? Scandal 'yon kapag na-rape mo ako. I mean,
puwede mo namang i-sex 'yong mga babaeng kahit sinong gusto mo dahil sikat
ka. Kaya siguro naman, hindi ka rapist?" tanong nito. "Sorry kung diretso ako
magtanong."

"Okay lang, naiintindihan ko." Atlas smiled. "Saan mo pala gusto kumain, I'm
sorry, hindi puwede sa sobrang public."

Nakatitig ito sa kaniya, walang sinasabi.

"Atlas, diretsong tanong, anong kailangan mo, bakit ka nag-Tinder?" tanong

nito. "No need to say things, mas gusto ko na diretso. You need sex?"

Napatitig siya sa babaeng nasa harapan. Ayaw niyang maging judgemental or

what, pero wala sa hitsura nito na ganito ito ka-vocal. She was just wearing
a red T-shirt and a long skirt. He wasn't expecting this. He was expecting
someone wild and revealing.
"Bakit ganiyan ka makatingin sa akin?" tanong nito. "May mali ba sa tanong
ko? May mali ba sa akin? Or you are thinking na hindi mo ine-expect na ganito
ako magsalita?"

"The latter."

The woman smiled. "I knew it. Ang masasabi ko lang, medyo judgmental talaga
mga tao. Iyong ibang tao, 'yong ibang babae kasi, comfortable na mag-show ng
skin, iisipin ng iba. . . wild na sila kahit hindi naman. They're just
comfortable. Kapag naman decent manamit, iisipin, mabait."

Hindi nakapagsalita si Atlas.

"Hindi ako comfortable na manamit nang sexy, but I am sexually active and I
do hookups. Aaminin ko na 'yan. Base kasi sa tingin mo sa akin, you're
thinking something. It's like you are judging me," anito na ikinagulat niya
dahil oo, a part of him was judging her. "Now, anong agenda mo? Kasi ako
naman, dyina-judge kita ngayon dahil artista ka, hindi ko in-expect na ikaw
ang makikita ko sa Tinder. I'm not a fan, hindi kasi ako mahilig manood ng
TV, pero nagulat ako na ikaw ang naka-match ko."

She's honest. Iyan ang nasa isip ni Atlas habang nakatingin dito. Hindi
kaagad siya nakasagot. It's almost 9 p.m., idiniretso niya ang sasakyan sa
MOA na may open parking. Tahimik lang din ang babaeng kasama na naghihintay
ng sagot niya.

Nang huminto, kaagad niya itong hinarap.

"Look, I wanna be honest," aniya. "I am an actor, may pangalan akong

inaalagaan, I don't have a girlfriend, and I just can't ask someone to have
sex with me. Kaso, I have needs."

Tahimik lang itong nakatitig sa kaniya.

"I need someone to satisfy my sexual needs without telling people we're
fucking. I need someone, kaso sa lagay ko, dahil may mga contract ako, hindi
puwede. I can't just satisfy myself, I need someone. Ayaw ko rin ng issue
kaya umiiwas ako sa iba. But I need it."

Napatitig si Laurel sa kausap. Rinig niya sa boses nito 'yong pagiging needy.
Hindi rin naman niya masisi, mahirap nga 'yong kalagayan lalo na't artista
ito.

"Ikaw ang pangalawang babaeng na-meet ko rito sa Pilipinas. Usually,

nakagagawa ako ng ganito sa ibang bansa na hindi ako masyadong kilala,"
dagdag nito. "Iyong unang babaeng nakasama ko sa ganito, hindi ko siya gusto.
She's too needy and she's a fan. Ayaw ko ng gano'n."

Hindi pa rin siya nagsalita. Hinihintay niya 'yong mga sasabihin pa nito.

"So here I am, honestly asking if you want to be my fuck buddy. If you're
comfortable lang naman, hindi ako namimilit. Ihahatid na kita sa hotel mo if
ayaw mo, maiintindihan ko," diretsong sabi nito. "But if you agreed, I will
support you. This will not be free. I will buy anything you need, anything
you want. Kung ano 'yong needs mo, ibibigay ko."

"In short, whore mo ako?" tanong niya.

Nanlamig si Atlas sa sagot ng babaeng nasa harapan. Seryoso ang mukha nito.
Hindi niya alam ang isasagot. Hindi naman 'yon ang nasa isip niya, ayaw lang
niya na walang kapalit ang lahat. It's not fair.

"No, hindi iyon ang ibig kong sabihin. I don't mean to offend you. I'm so
sorry."

Umiling ito at ngumiti. "Okay lang, naiintindihan ko 'yong sinasabi mo. Hindi
mababaw ang isip ko. Aaminin ko na I also have sexual needs at sa totoo lang,
ayaw ko ng relationship kaya nakukuha ko lang 'yon sa mga hookup. Pero
minsan, nasusuka na rin ako sa sarili ko knowing I engage sex with different
men. But, are you okay with me na hindi lang isa ang naka-sex?"

"I won't judge. It's your body, it's your choice. Ako rin naman, hindi lang
isa ang babaeng naka-sex ko. I'm open minded," sagot ni Atlas. "Pero, if you
agreed, hindi ka puwedeng maki-engage sa ibang lalaki. It will just be me.
Gano'n din ako sa 'yo. It's a typical fuck buddy relationship."

Napatitig si Laurel kay Atlas. Ayaw niyang maging judgmental, for sure, may
needs lang din talaga ito. Hindi lang niya expected na artista ang kasama
niya ngayon. Sikat na artista.

"I can't say yes yet," aniya.

"Of couse, you can think about it. Hindi naman kita pipilitin."

"We need to know first if we have chemistry," biglang sabi nito. "We can't
engage into a fuck buddy relationship if we're not comfortable with each
other. Nagbabasa ako ng mga magazine, ng articles about this, kasi writer
ako."

Ngumiti ito. "Wow, you write? That's nice! Artistic."

Mahinang natawa si Laurel. "Oo, nagsusulat ako, pero keme lang. Hindi ako
published," sagot niya. "Pero personally, are you comfortable with me?"

"I am. You are honest."

"Ako rin, comfortable ako not because you are an actor, but you say sorry,
please, and you're respectful knowing your boundaries," seryosong sabi ni
Laurel. "So, may condom ka?"
Atlas frowned. "Do you wanna do it now?" tanong niya. "I mean, okay lang
naman sa akin, my car's shockproof naman. Hindi ito aalog." There's a naughty
grin.

"One way to know if we have chemistry. Kung wala, magpapaiwan na ako rito sa
mall. Isa pala, I don't do blow jobs and anal. Wala lang, at least, umpisa pa
lang, alam mo na."

"No worries," sagot ni Atlas at inilabas ang wallet. "About condom, yes, I
have one. Backseat?"

Tiningnan ni Laurel ang backseat, spacious. Hindi na siya nagsalita. Lumipat

na kaagad siya at hinintay si Atlas na sumunod sa kaniya. Naupo siya sa gilid
at tinitigan ito. Hindi pa rin siya makapaniwala na artista ang kasama.

"What's your full name, ma'am?" tanong nito habang nakatingin sa kaniya. "I'm
Julian Atlas Legaspi, I'm 23."

"Laurel Alyssa Alcaraz, 23," sagot niya.

May kaunting katahimikan. For some reason, nakaramdam sila ng awkwardness

dahil nasa backseat sila, sa open parking ng MOA, may ilang taong dumaraan,
at kahit tinted ang sasakyan, kita nila ang labas.

"Hindi naman siguro tayo makikita sa labas, 'no?"

Umiling ito. "No, ma'am. You are safe with me." He leaned forward to kiss her
at nararamdaman ni Laurel na nakikiramdam ito sa kaniya which is a good
thing, unlike her previous hookups na aggressive. This man's soft. Siguro
takot din, baka kasi i-report niya. Char!
The moment their lips met, Laurel closed her eyes. He was a soft kisser, iyan
ang napansin niya. Ang ibang nakasama niya, agresibo kaagad, but this man's
taking his time as if trying to respect her and when she kissed him back,
their lips locking and started playing. From soft kisses to French kissing
with faster and harder movements.

Laurel felt Atlas' arms around her waist. Medyo maluwag ang backseat, pero
sumisikip dahil may katangkaran ito. Hinila siya nito para mapaupo sa legs
paharap nang hindi pinuputol ang halik sa kaniya.

"You smell like chocolate, ma'am," bulong nito at kinagat ang pang-ibabang
labi niya.

Mahinang natawa si Laurel. "I'm sorry, I was just super hungry," she said in
between kisses.

"No worries," bulong nito na hinalikan ang gilid ng labi niya, papunta sa
pisngi, sa panga at leeg.

Naamoy ni Atlas ang leeg ni Laurel. She's wearing an expensive perfume,

that's for sure. She smells fresh and crisp. She smell like flowers and it's
not overpowering. It was smooth and refreshing. Her hair smells nice, too.
Aside from her lips that really tastes like chocolate, her skin smells
relaxing.

His hand were on her back. Nakasuot ito ng tuck in, kaya hindi niya mahawakan
ang dibdib nito, pero mula sa labas, he started cupping her breast and
slightly massaged it. He heard a soft moan from her and when he looked at her
face, their eyes met.

Nakahawak ang mga kamay ni Laurel sa balikat ni Atlas, ramdam niya 'yong
pagkakahalik nito sa kaniya, iyong kiliti mula sa balbas at bigote, iyong
pagkakahawak nito sa dibdib niya. He's taking it slow, kahit pa sabihing nasa
kotse sila, hindi ito nagmamadali.

"I don't wanna ruin your clothes, ma'am," Atlas whispered and slightly bit
her earlobe. "But I badly wanna fuck you now."
Pagkasabi no'n, bahagyang umangat si Laurel. "Good thing I wore a skirt."
Itinaas niya ang palda.

Kasabay naman no'n at narinig niya ang metal ng belt ni Atlas na kumakalas.
Nakaupo pa lang siya, ramdam na niya iyon, pero nang tuluyang lumabas, Laurel
pressed her lips together.

"Hindi ka pure Filipino, 'no?" tanong niya.

Atlas shook his head while putting on the condom. "My Mom's Spanish, ma'am.
Problem with that?" tanong nito ng hindi tinatanggal ang tingin sa kaniya.

Umiling si Laurel habang nakatingin sa mukha nito. "Hindi naman, just,

unusual."

Atlas smirked. Nang tuluyan na nitong maisuot ang condom, naramdaman niya
'yong paglandas daliri nito sa kaselanan niya at bahagyang pinakiramdaman. He
slightly opened her folds and felt how wet she was.

"Your panty, ma'am." He even helped her remove her panty while kissing her
neck. He can hear a soft moan from her and it's turning him on even more.

Hindi sila nakahubad, nakatakip pa ng skirt nito ang kaselanan nila, and it
actually felt intimate and clean. Atlas guided his member into hers.

Bahagyang nakaramdam si Laurel ng hapdi kahit na sabihing basa na siya.

Pagkakita pa lang niya, alam na niya. Napasinghap siya lalo na nang tuluyan
iyong bumaon. She was on top, she's in control, and she felt so full. Atlas'
hands were inside her skirt, gripping her butt. Dahan-dahan nitong iginalaw
ang sarili kasabay niya. She was panting, he was groaning.
Atlas was looking at Laurel and they're doing something forbidden. They're
making eye contact. Her cheeks were flushed, her eyes were glistening. She's
turned on especially when she closed her eyes. They were both moving up and
down, not minding those people outside.

He was just looking at her. Nakatingala na ito and her mouth's slightly open
while receiving his thrust.

One more stroke and Laurel came. Kagat niya ang pang-ibabang labi at
sinalubong ang titig sa kaniya ni Atlas. His face was red, even his neck and
ears. Hindi pa ito tapos, ramdam pa rin niya ang paglabas-masok nito sa
kaniya. Her toes were curling, legs were shaking.

"You okay, ma'am?" tanong nito.

Laurel nodded.

Hinawakan ni Atlas ang kamay niya at inilagay iyon sa balikat nito. "Support
your weight, Laurel," bulong nito. "I'm almost done, ma'am."

He's almost done and she already came multiple times. Ang akala niya, quickie
lang sila sa car. Oo, quickie, but Atlas knew what he's doing. Hindi ito
agresibo, hindi ito nagmamadaling labasan, hindi ito tulad ng iba na walang
pakialam.

Laurel gripped Atlas' shirt when she felt another one coming and she's not
wrong. She gripped even more, buried her face on his shoulders, and moaned
loudly. Naramdaman din niya 'yong pagtigil ni Atlas pati na 'yong paghinga
nito nang malalim.

"You okay, ma'am?" tanong nito.

She nodded. Aalis na sana siya sa pagkakakandong nito, pero hindi. Atlas
guided her. Ito mismo ang nag-upo sa kaniya sa gilid at tumagilid para
linisin ang sarili. Ni hindi nito ipinakita ang ginagawa bago siya hinarap.

He started wiping her down there. Nakakaramdam siya ng pagkailang at

pagkahiya, pero nag-observe lang siya. He's even the one who wore her panty.

"There, ma'am. You hungry?" he asked. "Let's grab some food."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 2 - Page 5

by thexwhys
18-23 minutes

Atlas, still sitting at the backseat with Laurel, was quiet. He's not sure if
the woman he's with will agree and he suddenly felt nervous. Not that he's
judging her, but they just had sex. Hindi niya alam kung ano ang nasa isip
nito ngayon lalo na't nakatingin ito sa labas ng bintana at mukhang nag-
iisip, tulad niya.

"So," basag ni Atlas sa katahimikan. "Hmm, are we just gonna stay quiet?"

Humarap si Laurel kay Atlas. Nahihiya siya mag-open ng conversation lalo na't
hindi pa naman niya alam kung ano ang gagawin nila. Usually kasi sa mga
hookups, sex and run, o 'di kaya naman tahimik dahil wala nang balak mag-
usap.

"Let's get this straight." Umayos ng upo si Laurel at humarap kay Atlas.
"Anong plano mo? Kaya mo ba akong protektahan kung sakali man? Hindi ito
basta simpleng hooking up, eh. Low-key akong tao, ayaw ko ng atensyon. Gusto
ko tahimik lang ang buhay ko. Kaya mo bang masigurado na hindi ako makikilala
ng iba bilang ano mo?"

Hindi niya masabi 'yong tamang salita kung ano ba siya ni Atlas.

Tumango si Atlas. "That's my main goal and yes, kahit ako personally, I want
this low-key and secret. I will keep you safe, I will keep you my secret."

"That's good enough for me. Just make sure na hindi ako makikilala dahil
kapag nangyari iyon, titigil tayo kahit anong mangyari," seryosong sambit ni
Laurel.

Nakatitig lang si Atlas kay Laurel. She knows what she's doing. By the looks
of her, while he was observing, she's smart. Hindi ito basta simpleng babae
na papayag sa bagay na alam niyang maaagrabyado siya. Laurel knew what to do.

Naisip ni Atlas, that's an advantage.

"Actually, it's an advantage that you want it low-key," aniya. "Hindi ko

poproblemahin na mag-iingay ka, na ipagkakalat mong may nangyayari sa atin,
na ipagsasabi mo na nakakasama mo ako. I like the idea of this, kung papayag
ka."

Napaisip si Laurel. Oo nga naman, advantage iyon kay Atlas na tahimik siya.
She's not like any other fan girl. Oo, nagagwapuhan siya kay Atlas, pero
hindi sa point na ipagkakalat niyang nagse-sex silang dalawa. Unang-una, ayaw
niyang makuyog. Pangalawa, hindi siya open sa idea na malalaman ng public ang
sex life niya, nope. At ikatlo, ayaw niyang makilala ng sambayanang Pilipino
na nilalabasan ang isang Atlas Legaspi sa kaniya.
"Okay lang sa akin basta kaya mong siguraduhin 'yong privacy ko. Kung sakali
man, paano ang setup natin? Paano tayo magkikita? Ako ba ang pupunta sa 'yo?
Ano ang gagawin natin?" tanong niya. "Hindi ito ang first time ko sa
fuckbuddy, pero obviously, first time ko sa artista."

Tipid na ngumiti si Atlas. "Ready akong sagutin lahat ng tanong mo, pero,
puwede bang kumain muna tayo kasi nagugutom talaga ako?" tanong niya. "Galing
ako sa meeting and hindi rin naman ako nakakain nang maayos doon. So, puwede
bang kumain muna tayo?"

"Oo nga pala. Nagugutom na rin talaga ako," anito. "Pero, saan tayo kakain?
Hindi ka naman puwede lumabas. Kung gusto mo, bibili na lang ako. Mag-take
out ako?"

"No, let's do drive-thru. Pero, ikaw ang mag-o-order. Dito ka sa backseat, I

can't be seen," diretsong sabi ni Atlas. "Is that okay?"

Tumango si Laurel. "Okay. Ang hirap naman ng buhay mo. Paano ka niyan kapag
gutom ka na sa daan? Anong ginagawa mo?"

"Mas madalas na kasama ko 'yong PA ko, pero kapag mag-isa lang ako, titiisin
hangga't kaya. Sucks to be me." He smiled.

Laurel agreed. "Sa totoo lang, sucks to be you." She smiled and started tying
her long, wavy locks. "So, saan tayo kakain? Parang gusto ko ng Jollibee? I
am craving for chicken joy, iyong my red flag? Sabi kasi nila, mas masarap
kapag may red flag." She giggled.

Atlas smiled while looking at her. "Sige, Jollibee. Kaso I have a problem."
"Ano na naman 'yon?" Laurel asked. "Hindi ka ba nauubusan ng problema? Ay
wait, on second thought, artista ka. . . so for sure, hindi nga. Ano
problema?"

Kinagat ni Atlas ang pang-ibabang labi dahil nahihiya siya, pero wala siyang
magagawa. "I. . . I don't have cash."

"In short, ako magbabayad ng meal?" Laurel asked. Hindi naman siya
nagtataray, nagtatanong lang siya. Pero natatawa siya.

"Y...y-es." Yumuko si Atlas at nakita ni Laurel kung paanong namula ang

tainga nito, malamang sa hiya. "I'm sorry, ang kapal ng mukha. I just don't
bring cash with me."

Laurel shook her head and smiled. "Fine, wala naman ako magagawa. Nagugutom
na rin ako. At dahil doon, babayaran mo ito, 10 times."

"Of course, walang problema."

"Joke lang." She smiled. "Tara na, please? Nagugutom na talaga ako."

Lumipat si Atlas sa driver's seat, naiwanan naman si Laurel dahil doon siya
mag-o-order para hindi ito makita ng kahit sino. Pinaabot na lang din niya
'yong bag niya dahil siya nga ang magbabayad, nakakatawa!

Nakatingin lang sa bintana si Laurel. Medyo traffic din dahil gabi na,
naghahanap din sila ng drive-thru area around MOA dahil balak na lang nilang
bumalik sa open parking space para doon kumain. Ni hindi niya magawang
tumingin sa harapan dahil natatakot siyang magtama ang tingin nila ni Atlas.

Nang makahanap ng Jollibee, kaagad na nag-order si Laurel. Tahimik naman si

Atlas na nasa front seat at tumitingin lang sa babaeng nasa likuran niya. She
has this smiling face, positive aura, and playful vibe. He can feel it, na
hindi niya ito magiging problema. Nararamdaman din niyang strong ang
personality nito base sa pagsasalita.

Sa dami ng taong nakasalamuha ni Atlas, marami na siyang nakilala. Sa acting

workshops, alam na rin niya ang hitsura ng taong umaarte at nagsisinungaling.

Base sa observation niya kay Laurel, she's true to herself, she know what she
wants, and she's vocal with what she needs. Hindi ito 'yong tipo ng tao na
itatago 'yong gusto dahil lang nahihiya.

"Done!" nakangiting sabi nito habang nakatingin sa kaniya. "Nagutom ako lalo
sa amoy, tara na."

"Lipat ka na rito sa front seat," aniya. "Ang dami mo namang in-order.

Mauubos ba natin 'yan?"

Tumingin ito sa kaniya habang nagsusuot ng seatbelt. "Ako, mauubos ko, ewan
ko sa 'yo," sagot nito na nagsimulang kumain ng ice cream. "Ikaw, feeling ko
talaga, s-in-ex mo lang talaga ako para magkaroon ka ng free food. Ako pa
talaga gumastos, ha? Wow."

Atlas laughed, literally. "No, I'll pay! Gusto mo, huminto tayo ngayon sa may
ATM just to make sure na babayaran kita?"

"Huwag na!" anito habang natatawa."Baka pagkaguluhan ka pa, eh. Madadamay

ako!"

Kaagad silang kumain nang makarating sa parking. Halos pareho na silang

tahimik dahil pareho nang gutom. They were eating one bucket of Jollibee,
rice, french fries, ice cream, soda, and peach mango pie. May burger pa!
Atlas smiled while looking at Laurel. She's clearly enjoying her food. His
car even smelled like food now. Kung siya lang, ayaw niya. Kaso lang,
nagugutom na siya and he can't just say no to her lalo na't posible na ito
ang makakasama niya.

"After this, ihahatid na ba kita sa hotel mo?" tanong niya. "Wait, bakit ka
pala nagho-hotel? Saan ka ba nakatira?"

"I live in Baguio," anito habang nakatingin sa kaniya. "Uuwi na ako sa isang
araw."

Kumunot ang noo niya. "You live in Baguio? Eh, anong ginagawa mo rito sa
Manila?"

"Kumuha ako ng transcript ko sa UST," sagot nito.

Tumikhim si Atlas at nag-iwas ng tingin. Akala niya, nakahanap na siya ng

babaeng makakasama niya sa kailangan niya, kaso mukhang malabo dahil hundred
kilometers away sila sa isa't isa.

"Bakit ganiyan mukha mo?" tanong ni Laurel nang makitang nag-iba ang
expression ng mukha nito. "Ayaw mo ba nang malayo ako?"

Para siyang kinilabutan sa tanong niya. It was an out of nowhere question and
she actually felt awkward. Nakatingin sa kaniya si Atlas na parang nag-iisip,
hindi niya alam.

"Hindi naman sa gano'n, kaso, malayo ka nga," anito. "Are you willing to go
to Manila if ever? I mean, kung pumayag ka na, then I contacted you, are you
willing? Hindi rin naman kasi ako palaging available. I also have schedule. I
have time scheds to follow, kaya hindi rin tayo palagi magkikita."
Tumingin siya kay Atlas. "So, ang mangyayari, tatawagan mo lang din ako kapag
kailangan mo ako? Like, kapag kailangan mong magparaos?"

Kita ni Laurel kung ano ang naging reaksyon ni Atlas sa sinabi niya. Hindi
niya alam kung nagugulat ba talaga 'to na hindi sanay sa gano'ng mga salita o
sadyang natu-turn off na sa kaniya.

"Hey, what's with the reaction?" Laurel calmly asked while she was drinking
her soda. Tumutunog pa ang straw nito sa loob. "Hindi ka ba sanay sa mga
gano'ng salita? Kung hindi, I'm sorry," anito.

Umiling si Atlas. "No, not that. Hindi naman sa gano'n. I mean. . ." Hindi
niya alam kung anong sasabihin niya.

"Atlas, no need to sugarcoat things," seryosong sabi ni Laurel habang

nakatingin sa kaniya. "I mean, open naman ako sa kahit anong salita na
gagamitin mo. Hindi mababaw ang isip ko, malalim akong mag-isip. Hindi mo
kailangang maging careful sa sasabihin mo, kasi hindi ako judgmental."

Hindi nakasagot si Atlas.

"Ngayon, kung gusto mong ituloy natin ito, since may nangyari naman na sa
atin sa backseat mo, okay naman ako sa 'yo, at mukha ka namang marespeto.
Kinakabahan lang talaga ako kasi ayaw ko ng issue," anito. "Ayaw ko na may
mga makakakita sa akin tapos malalaman nilang fuck buddy mo ako."

Wala pa ring masabi si Atlas habang nakatingin kay Laurel na seryosong

nagsasalita na akala mo, wala lang dito 'yong mga sinasabi. Maybe, it's true.
He's not used to speaking those terms lalo na't hindi naman siya madalas
makipag-usap sa kahit kanino.

"So, once and for all, kung itutuloy natin ito, let's be real. Tingin mo?"
tanong nito sa kaniya. "Hindi mo kailangang magpanggap sa harapan ko, we'll
just fuck, no feelings at all. Kailangan mo ako, kailangan kita. Gano'n."
Tumango si Atlas. "First things first, do you agree to this setup? Honestly,
I am comfortable with you. You are vocal, you're not simping over me, you're
honest, and you're cool. Hindi ikaw 'yong tipo ng babae na mukhang
maghahabol?"

Laurel snorted. "Hindi talaga. Isa pa, I hate relationships," sagot nito bago
kumagat ng burger na hawak. "Okay rin naman ako sa 'yo. You're respectful,
you're careful, and you're not aggressive. Ang problema nga lang, malayo
ako."

"That's fine," Atlas answered. "We can just contact each other if ever,
right? I mean, if I ask you to come to Manila, okay ka lang ba roon? All
expense paid naman, I will shoulder everything."

Tumango si Laurel bago kumagat naman ngayon ng fries. "Yup, okay lang sa
akin. Basta, isa lang ang hinihiling ko. Iyong privacy ko. It's important to
me."

"You are safe with me, ma'am."

Laurel smiled. "Okay, wala rin naman akong work, anytime naman puwede ako,
so, okay na rin ako."

"If you're not working, I don't mean–"

"Ask away." Laurel saw hesitation kaya naman inunahan na niya. "Magtanong ka
lang, hindi ako madaling ma-offend."

Atlas cleared his throat, trying to use the right word. "If you're not
working, anong income mo?"
"I write," sagot nito. "Nagsusulat ako sa Wattpad and when someone buy my
stories, magkakaroon ako ng sweldo. Mahilig din ako magbenta ng kung ano,
pero hindi ko focus 'yon."

Tumango si Atlas. "Okay, good to know. Don't worry about anything like
pamasahe, hotels, and allowances when you're here. I'll shoulder everything."

Hindi na sumagot si Laurel at nagsimula na lang kumain ulit, gano'n din si

Atlas.

"Bukas, okay lang ba sa 'yo na i-meet 'yong PA ko? Don't worry, he's my best
friend and mapagkakatiwalaan ko 'yon. He will be assisting you. Dadalhin ka
rin niya sa lawyer ko para pumirma ng non-disclosure agreement na kahit anong
mangyari, this setup of ours will be secret. Gusto mo rin ba na may contract
tayo sa kahit ano para safe ka?"

"Ang kailangan ko lang, iyong privacy ko," sagot nito. "Hindi naman ako
manghihingi ng pera sa 'yo or what. Hindi naman ako mukhang pera, kumikita
naman ako, so no need for fancy contracts. Hindi naman tayo mala-Fifty Shades
of Grey, 'di ba?"

Umiling si Atlas at ngumiti. "Nope. We're just fuck buddies, that's it. I
just need someone."

"Hindi ka naman nailang sa akin kanina no'ng nagse-sex tayo?" tanong ni

Laurel. "Ako, medyo, kasi artista ka."

"Hindi ako nailang," sagot ni Atlas. "I am comfortable."

Tumango-tango si Laurel. "Okay, your secret is safe with me. I will be your
hidden whore."

"Y...y-ou're not like that."

Laurel smiled. Nawala ang mga mata nito habang nakatingin sa kaniya at may
french fries pa sa bibig. "Joke lang, ang sensitive mo."

Nag-stay pa sila sa parking lot pagkatapos kumain para magkuwentuhan sandali

bago nag-decide si Atlas na ihatid na si Laurel sa hotel na tinutuluyan nito,
sa tapat lang ng mall kung saan siya sinundo.

It's almost 1 a.m., nasa daan pa rin sila dahil medyo traffic.

"Okay lang ba sa 'yo na hindi muna umuwi ng Baguio bukas?" tanong ni Atlas
kay Laurel kaya naman tumingin siya rito. "I know na kasisimula pa lang
natin, it's just because I have a one week off and you know. . . after no'n,
babalik na ako sa work."

Hindi sumagot si Laurel at inilabas ang phone para i-check ang schedule niya.
May mga kailangan siyang i-update na story, pero siguro naman, hindi nito
pakikialaman 'yong gagawin niya? Hindi siya sure.

"Wala naman akong commitments sa mga susunod na araw, pero kailangan ko

magsulat, kailangan ko mag-update. Don't tell me naman na buong araw tayong
magse-sex?"

Atlas smiled. "Of course not. You can write. I just thought na we can use
those times to get to know each other, tingin mo?"

"So, gusto mo na bago ako pumirma ng contract, makakasama mo muna ako?"

tanong niya.

"If possible, why not?" tanong ni Atlas. "I mean, we did something at the
backseat of this car, pero iba kapag sa bed." He smirked. "I'm just kidding.
Still your decision. I just wanna know you first."
Nag-isip si Laurel, tama nga naman. "Fair enough. Tama naman, before ako
pipirma, titingnan ko rin muna kung mabait ka ba talaga. Baka kasi ngayon
lang dahil kailangan mo nang ilabas 'yan." She smiled. "Saka, may utang ka pa
sa akin."

Atlas laughed while looking at Laurel.

"Huwag kang tumawa, hoy! Sex, eat, and run. Bad 'yon!" pagbibiro nito. "Just
kidding. Sige, pagpapaliban ko na muna 'yong uwi ko. Bakit ko pala imi-meet
'yong PA mo bukas? Sa lawyer pa rin ba?"

Tumango ito habang nagmamaneho. "Yup, para masabi mo rin 'yong condition mo,
para mailagay niya sa non-disclosure natin."

"Okay," tipid na sagot ni Laurel.

Pasimple niyang inoobserbahan si Atlas, kanina pa. Oo, nakikita niya ito sa
TV, sa commercials, social media, magazines, billboards. . . pero iba sa
personal. Mas guwapo at mas malinis ito sa personal. Mabango pa, sobra, na
pakiramdam nga niya, kumapit na 'yong amoy nito sa kaniya.

Hindi rin siya makapaniwalang nakahalikan niya ito, hindi lang 'yon.

Ngayon naman, posible pa na maging fuck buddy niya ito. Hindi naman dahil
artista, kaya siya pumayag. Hindi ito ang unang fuck buddy niya, pero
marespeto si Atlas. Napansin niya iyon. He would ask for consent, he was
careful, and a gentleman.

"By the way, hindi naman sa sinasabi kong may AIDS ka, pero puwede bang
magpa-check muna tayo?" tanong ni Laurel. "Kung mao-offend ka sa sinabi ko,
pasensya na."
"No, it's okay." Atlas smiled, nakahawak pa rin ito sa manibela at tumingin
sa kaniya. "That's actually a good idea. Bukas, puwede kang samahan ni
Jobelle, siya ang sasama sa 'yo."

Laurel frowned. "So, malalaman ng PA na fuck buddy mo ako?"

"Yup," diretsong sabi nito. "He will be the one to protect us both, wala kang
dapat alalahanin. Husband rin niya si Patrick, 'yong lawyer ko. Yes, married
sila sa ibang bansa and they're gay."

Tumango si Laurel. "Oh, okay. Basta, sinasabi ko sa 'yo, as long as my

privacy isn't compromised, I am good."

"I will protect you, ma'am. That's for sure."

"Good to know." Laurel smiled. "I have a question. I don't need your
approval, itatanong ko na lang. Aren't you judging me for being like this?"

Atlas was confused. "Being what?"

"Having sex with different guys, being sexually active but no permanent
partner, being wild and open for hook ups, had sex during first meeting?"
tanong nito. "I just wanna know, gusto ko maging honest tayo. Ayaw ko na nag-
iisip ako na baka hinuhusgahan mo ako."

Umiling si Atlas. "I am not judging you. It's your body, it's your choice.
Men do that and people judge women for doing so, tapos sa lalaki parang
normal, where's the equality?" sagot niya. "I am not judging you. Pero. . ."

Laurel was staring at Atlas when he stopped talking and looked at her.
"Pero?" kunot noong tanong niya.
"Pero maramot ako," sagot nito. "Kapag nag-engage na tayo sa setup na ito,
you can't fuck anyone anymore, Laurel. It'll be just me."

Tumango si Laurel. "Oo, gano'n naman ang magiging setup kung sakali," sagot
nito. "Pero ako, wala akong rules sa 'yo. Kung gusto mo sumama sa iba other
than me, okay lang sa akin. Ako, hindi muna. Halos isang taon na rin akong
tumigil sa hookups, ngayon na lang ulit."

"Bakit?" he asked.

"My last fubu was abusive," sagot ni Laurel. "He was physically hurting me
kaya tumigil ako. So, ayon. Hindi mo naman siguro gagawin sa akin 'yon, 'no?"

Atlas shook his head. "Never, Laurel."

She smiled. "Okay, good to know," sagot nito. "Magpapasama na lang ako bukas
sa PA mo sa hospital for checking. I'm clean, pero para na rin sa ipapanatag
nating dalawa."

Nakarating na rin sila sa hotel ni Laurel kaya naman nagpaalaman na silang

dalawa.

"By the way, bahala na si Jobelle muna sa 'yo bukas. I will be very busy
tomorrow, baka sa isang araw na tayo magkita. Just trust Jobelle, okay?"
pahabol na sabi ni Atlas bago siya bumaba ng sasakyan nito. "See you again,
Laurel."

Tumango naman siya. "Ingat ka sa pagda-drive. May utang ka pa sa akin," aniya

bago bumaba at hindi na hinintay 'yong sasabihin nito.

Habang nasa elevator, nakatanggap siya ng tawag. It's Atlas. "Hello?" she
answered.
"Send me your bank account details. I'll transfer my debt."

"Joke lang, ano ka ba?" natatawang sagot niya. "Sa isang araw na lang."

Tumawa ito. "No, para wala akong utang."

"Sige na, ise-send ko na lang via message. Bye, you're driving," sagot niya
bago ibinaba nang hindi naghihintay ng sagot.

Katuwaan lang, s-in-end ni Laurel ang bank account details niya kay Atlas.
Susubukan lang kung babayaran nga siya nito. She wasn't even expecting.

Pagpasok sa hotel, nakaramdam siya ng pagod, pero naligo muna siya. Tiningnan
niya ang sarili sa salamin, walang kiss marks o ano. He really was careful.

After maligo, nagulat siya nang maka-receive ng notification galing sa bank

niya na may nag-deposit ng pera sa kaniya. Parang nawala 'yong antok niya sa
nakita. Ni hindi siya makapaniwala kaya naman kaagad niyang m-in-essage si
Atlas.

To: Atlas
Hoy! Bakit 'yon?
Anong gagawin ko sa 50k?
600 lang 'yong Jollibee!

From: Atlas
Good night, Laurel.

To: Atlas
Hoy, Atlas!

Wala nang reply. The hell? Bayad ba 'yon sa sex namin?

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 3 - Page 4

by thexwhys
17-22 minutes

Kung puwede lang siguro na ibato ni Laurel ang phone niya sa pader, ginawa na
niya. Katutulog lang niya dahil may deadline siya para sa update nang tumunog
ang phone niya.

"Hello?" inaantok na sagot niya sa phone. Malamang sa malamang, alam ng

kausap niyang kagigising lang niya.

Tumikhim ang nasa kabilang linya. "Sorry, I think, nagising kita. I am

sorry." It was Atlas, kaagad niya itong nabosesan.

"Actually, yes," sagot niya bago humikab. "Anong mayroon? Ba't ka napatawag?"
tanong niya.

"Uhm, kasi, may meeting ako ngayon," anito. "Pero, gusto ko lang itanong kung
go ka pa rin ba sa napag-usapan natin kagabi? I mean, are you still open to
the possibility of us–"

Laurel scratched her eyes. "Me, being your buddy? I think we already talked
about it last night and we both agreed. So, nagbabago na ba isip mo? Kasi if
yes, uuwi na ako sa Baguio ngayon."
"No, no," mabilis nitong sagot. "Iniisip ko kasi baka nagbago na 'yong isip
mo and baka hindi ka serious last night," dagdag nito. "My PA will meet you
if you're still up for it. Ibibigay ko sa kaniya 'yong number mo."

"Okay." Laurel yawned. "Pero, it's just 6:43 a.m., puwede bang matulog muna
ako kasi almost 5 a.m. na ako nakatulog. Kung puwede lang naman or kailangan
na ba namin magkita?"

"No, it's okay. He will adjust based on your time availability," sagot nito.
"Sleep well, Laurel." Then dropped the call without even waiting for her to
answer.

Laurel shrugged it off. Kaagad niyang ipinikit ang mga mata dahil antok na
antok pa siya. Naka-on going lang din naman 'yong hotel reservation niya at
puwede siyang umalis kahit kailan niya gusto. Halos kilala na rin siya ng mga
tao rito dahil every month siyang nag-i-stay rito.

Hindi siya napipirmi sa Baguio. Madalas na minsan sa isang buwan, isang

linggo siyang wala. Kahit saan siya mapunta, basta kailangan niyang huminga.
Hindi naman niya maiwanan ang Baguio dahil doon ang buhay niya. . . isa pa,
oo nga't kailangan niyang huminga outside Baguio, but still, it'll be her
home.

Halos isang oras na siyang nakahiga at nakapikit, gising ang diwa niya. Hindi
na siya makatulog kaya naman bumangon na siya at nagbihis ng pang-workout.
Kung hindi na makakatulog, kikilos na lang siya.

She actually loves working out. Nakakaalis 'yon ng stress lalo pa't medyo
tabain siya dahil malakas siyang kumain. Laurel eats a lot especially when
she's writing. Hindi puwedeng walang coffee at walang chips. Chocolate's her
best friend, too. Pinapagana nito ang utak niya.
While working out, her phone rang. It's almost 11 a.m. and it's from an
unknown number.

"Hello?" she answered. Bumaba na rin siya ng treadmill. "Good morning, may I
know who's this?"

"Hello, this is Job. . . elle," sabi ng nasa kabilang linya. Kumunot ano noo
niya dahil oo nga't alam niyang gay ito, nagulat siya sa lalim ng boses nito.
Ang ine-expect niya, medyo ipit, pero hindi. "Nandito na kasi kami sa mall na
nasa tapat ng hotel mo. Atlas asked us to come here instead para hindi ka na
mag-travel. No need to rush, though. Maghihintay kami."

Napatayo si Laurel dahil hindi niya ine-expect na darating kaagad ang mga
ito. "Hala, sorry po. Sige po. Maliligo lang ako tapos pupunta na kaagad ako
riyan," aniya habang lakad-takbong lumalabas ng gym para bumalik sa room.

Laurel hurriedly fixed herself. Hindi niya alam kung anong hitsura ng mga
taong kikitain niya kaya naman tinawagan niya ito nang makarating siya sa
mall at sinabing magkita sila sa isang kilalang café. Nahihiya siya dahil
late siya ng halos isang oras, hindi pa sure doon dahil baka mas maaga pa ito
dumating.

Pagpasok sa nasabing café, tinawagan niya ang kausap at nang sumagot ito,
itinaas ang isang kamay para kuhanin ang atensyon niya. Kaagad na dumako ang
tingin niya sa dalawang lalaking magkaharap. Mukha itong normal na nag-uusap
at kala mo, business meeting ang ganap. Mga nakapormal sila at mga mukhang
professional.

Bukod pa roon, papasang artista ang dalawang ito. Kung hindi niya alam at
kung hindi sinabi ni Atlas na kasal ang dalawa, aakalain niyang lalaking-
lalaki ang mga ito.
"Hello." Ngumiti ito sa kaniya at inilahad ang kamay. "I'm Jobert, the best
friend, and PA. And, this is my husband, Patrick. The lawyer."

Ngumiti siya. "Nice to meet you po, I'm Laurel."

Sabay na nagsalita ang dalawa. "We know," sagot ng mga ito at sabay na
tumayo. "We can't talk here. Saan mo gusto kumain?"

"Kahit saan po, hindi naman ako choosy," sagot niya.

Dinala siya ng dalawa sa isang restaurant sa loob ng mall kung saan parang
may kwarto para sa privacy nilang tatlo. For some reasons, hindi naiilang si
Laurel sa presensya ng dalawang lalaking nasa harapan niya. Parehong guwapo
ang mga ito, puwede lumebel kay Atlas, pero iba ang hanap.

"Nasabi na sa'kin ni Atlas 'yong magiging setup ninyong dalawa," sabi ni

Jobert o Jobelle habang nakatingin sa kaniya. "Nagkalinawan na rin kayo na
agree kayo sa setup ng isa't isa, may kaunting rules lang dahil alam mo naman
'yong sitwasyon niya."

Tumango si Laurel. "Yup, napag-usapan na rin namin 'yon kagabi. Sinabi ko na

rin naman sa kaniya na wala akong ibang hinihingi. Gusto ko lang na maging
private 'yong buhay ko, I just wanna be a private person kahit na artista
siya. Posible ba 'yon?"

Jobelle nodded. "Oo naman, sinabi na rin sa amin ni Atlas na iyon ang first
priority niya. Your safety and privacy. Nagpa-draft na rin siya ng non-
disclosure agreement na pipirmahan mo, pero kung may dagdag ka like kung
magkano ang allowance demands mo, para mailagay na natin ngayon bago mo
pirmahan."

"Wala naman." Laurel shook her head. "Wala naman akong demands sa allowances.
Kumikita naman ako nang sapat, I can manage." She smiled. "Pero ang pinag-
usapan namin, sasagutin niya lahat ng expenses ko sa tuwing magkikita kami.
That's it, okay na ako roon."
Nakatingin si Jobelle at Patrick kay Laurel. Jobelle can feel her confidence,
independence, and subtle power.

"Laurel," pagkuha ni Jobelle sa atensyon nito. "Sorry kung magtatanong ako.

What made you decide to agree with this setup? Kung nanghihimasok ako, I'm
sorry. Gusto ko lang malaman kasi best friend ko si Atlas. Hindi lang ako
basta PA niya, he's my best friend so I want to know."

Laurel smiled and without hesitation, she answered. "I need someone to
satisfy my sexual needs, too," sagot nito. Jobelle was just observing her. "I
hate relationships, I hate commitments, but I have needs. I've been into
hookups and had fubu before, pero alam mo 'yon? Minsan naiisip ko, ayaw ko na
rin na iba't ibang lalaki ang humahalik sa akin."

Jobelle nodded but he didn't say anything.

"Not because he's an actor kaya ako pumayag. Kasi kahit hindi naman siya
artista, pero kung 'yong trato sa akin, tulad ng ginawa ni Atlas. . .
gugustuhin ko rin. He was careful and respectful," anito. "Hindi naman ako
plastic, I need sex, too."

Jobelle smiled. "I like you. You're honest at tama 'yong sinabi ni Atlas. You
seemed to know what you want and you don't care."

"Kaso lang, to be honest, kinakabahan ako. Atlas isn't a normal person and I
am a very low-key human being who loves my privacy. That's my main priority.
Sinabi ko naman sa kaniya na once my privacy is compromised, we'll stop."

"That's why Atlas made sure no matter what happens, you'll be safe," sabi
naman ni Patrick. "Open din naman si Atlas sa aming dalawa ni Job, we know
him too much kaya no'ng sinabi niya sa amin 'yong gusto niyang setup, medyo
kinabahan kami kasi. . . mahirap na."
Laurel nodded. "Thank you and thanks for understanding me. Naiintindihan ko
rin naman 'yong needs ni Atlas. It's hard for him to find something na hindi
siya ilalabas or ie-expose. You, guys, don't have to worry about me. I don't
have plans on exposing that he will be fucking me. My sex life will remain
private kahit artista pa siya."

"So, makasisiguro ba ako na kung ano 'yong setup ninyo, hindi makalalabas?"
pag-uulit na tanong ni Jobelle. "I'm sorry for asking again, I just wanna
know if Atlas will be safe. Ayaw niya ng issue, ayaw ko rin ng issue for him.
He just needs someone to. . . you know, satisfy him, but we can't afford any
issues right now."

Tumingin si Laurel sa dalawang lalaking nasa harapan niya. Nararamdaman niya

'yong sincerity ng mga ito kay Atlas at hindi lang basta pera o professional
ang relasyon ng tatlo. Base sa pagtatanong at pakikipag-usap sa kaniya ni
Jobelle, he cares for Atlas's well-being.

"Sana hindi ka ma-offend sa mga tanong ko, girl. Atlas and I were best
friends since we're young," dagdag nito. "I just wanna know na safe si Atlas
sa kahit na anong issues. Sorry kung nag-iisip ako nang hindi maganda tungkol
sa 'yo. I personally think maiintindihan mo kaya nagiging vocal ako. This
isn't just a simple relationship, you will be having sex if needed."

Ngumiti si Laurel habang nakatingin kay Jobelle. "We're gonna have sex,
that's for sure. Iyon lang naman ang magko-connect sa amin. Also, wala kayong
dapat problemahin sa akin."

Jobelle and Patrick we're just actively listening to Laurel.

"Unang-una, I don't plan on engaging in a relationship. Wala akong gusto kay

Atlas, I don't do love. Pangalawa, I understand the boundaries. Alam ko kung
saan ako lulugar. Pangatlo, wala akong balak ipaalam sa ibang tao o
sambayanang Pilipino na Atlas is fucking me, nope. Kahit artista pa siya, I
want my privacy. Pang-apat, wala akong plano na pagpiyestahan ng midya kaya a
secret is a secret. At pang-lima. . . I need sex, too."

Jobelle smiled at her. "That's good to hear. May mga gusto ka bang malaman
tungkol kay Atlas bago ka pumirma?" Hawak niya ang NDA na naka-draft at
binabasa iyon.
Umiling si Laurel. "Nope, wala naman akong dapat malaman. I'm not interested
to know more about him. Kasi sex lang naman ang usapan namin ni Atlas. We're
just gonna satisfy each other's sexual needs, nothing more. No need to have a
deeper connection. I personally think na the lesser I know, the better."

"I understand," Jobelle answered. "So, anong plans mo today?"

"Baka mag-iikot ako rito sa mall kasi kailangan ko bumili ng extra clothes.
Atlas asked kung puwede ako mag-stay nang three more days dahil off daw
niya," sagot ni Laurel. "Kayo ba, uuwi na kayo?"

Umiling si Jobelle. "Nope. We're here to be with you. I wanna know you more,
if that's okay with you? I will not entrust Atlas into someone na hindi ko pa
masyadong nakikilala. Hindi ako nakikialam, pero parang gano'n na nga."

"Gusto ko 'yan," Laurel smiled. "Naiintindihan ko 'yong pinanggagalingan mo

kaya walang issues sa akin. So, okay lang ba sa 'yo na samahan akong bumili
ng pang-akit kay Atlas?"

The three of them laughed.

Nagpunta sila sa department store ng mall para bumili ng extra damit ni

Laurel dahil limitado lang ang dalawa niya. Underwear, white T-shirt, and
just shorts.

"Bakit 'yan lang, bakla?" biglang tanong ni Jobelle. "Bakit tig-isang pares
lang?"

Ngumiti si Laurel. "Girl, huhubarin ko rin naman. Baka nga maghapon ako
nakaborles kaya hindi ko na kailangan ng magagandang damit. Natutulog lang
din naman ako nang naka-panty."
"Girl, baka 'pag nandoon ka na, matulog ka na nang nakaborles!"

Tawang-tawa si Laurel. Sa ilang oras na magkasama silang tatlo, natutuwa

siyang kapareho niya mag-isip ang mga ito. Marespeto pero medyo walwal, iyon
ang nasa isip ni Laurel.

"Anong next, girl?" tanong ni Jobelle habang nakatingin sa kaniya.

"Gusto ko magpa-Brazillian wax," diretsong sagot ni Laurel. "Para alam mo na,

walang gubat down there. Nakakahiya naman kasi sa artista, 'di ba?"

Malakas na natawa si Jobelle at Patrick habang nakatingin sa kaniya. "Girl, I

think magkakasundo talaga tayo. Baka sa tuwing nandito sa Manila, mas nakawin
ka pa namin kay Atlas dahil ang sarap mong kasama."

"Sa inyo siguro, masarap ako kasama. Kay Atlas, puwede siguro na masarap ako
sa kama?" Laurel smiled and laughed when she realized what she just said.
Tawang-tawa rin siya.

"Well, iyon naman ang role mo sa buhay ng Atlas Legaspi," nakangiting sambit
ni Jobelle. "Iyon ang bagay na hindi makikita ng ibang tao, ikaw lang. Iyon
ang bagay na behind closed doors at ikaw lang ang makalalasap. Iyon ang isang
bagay na iyong-iyo lang."

Kumunot ang noo ni Laurel. "Dapat ba akong magpasalamat doon?"

Umiling si Jobelle. "Si Atlas ang dapat magpasalamat."

Nang matapos lahat ng commitments ni Laurel sa mall including Brazilian wax

na hindi naman first time sa kaniya dahil ginagawa na niya ito for hygiene
purposes, pinuntahan niya ulit sa café si Jobelle at Patrick na naghihintay
sa kaniya. Bigla rin niyang naalala na may kailangan siya.
"Girl, may kakilala ka bang OB?" tanong ni Laurel kay Job bago humigop ng
frappe. "Kailangan ko kasi magpa-check, like for HIV. Requirement namin 'yon
ni Atlas."

Tumango si Job. "Yup. Actually, tapos na si Atlas kaninang umaga. That was
his first commitment of the day. Mayroon akong kakilala, roon na lang din
tayo pupunta. Hinihintay lang kitang magsabi sa akin."

Magkahiwalay pala ng sasakyan sina Jobelle at Patick. Nauna na ring magpalaam

ito dahil kailangang pumunta sa law office na pinagtatrabahuhan para ayusin
ang NDA na pinapagawa ni Atlas. Napag-usapan din nila na wala siyang demands
kundi privacy, iyon lang.

Nagpunta naman sila ni Jobelle sa nasabing hospital kung saan may ob-gyn na
nag-check sa kaniya. It just took around 20 minutes bago nalaman na negative
siya sa HIV. Kinuhanan din siya ng dugo para ma-check 'yong ibang needs, too,
x-ray for lung testing para masigurong wala raw siyang TB o kahit anong
nakahahawang sakit na puwedeng makuha sa kaniya ni Atlas.

"Hindi ka naman na-o-offend sa mga requirements ko, girl?" tanong ni Jobelle.

"Wala namang sinabi si Atlas na ganito, ako lang. Gusto ko lang makasiguro."

Laurel smiled. "Walang kaso, sakto rin naman, libre testing na." She laughed.
"Okay na rin ito, para safe kaming dalawa. Saka, girl, don't ask me about
things. Naiintindihan ko. Malawak ako mag-isip kaya wala kang dapat
problemahin. I'm not easily offended, too."

"Mabuti naman. I can feel that Atlas will be okay. Hindi sasakit ang ulo ko
sa paglinis ng kalat niya lalo na't may babae na siyang kikitain."

"Bakit kasi hindi na lang siya mag-girlfriend para may maka-satisfy ng needs
niya?" tanong ni Laurel. "No need to answer. Bigla lang ako na-curious."

Umiling si Jobelle at ngumiti sa kaniya. "No, okay lang. May contract kasi si
Atlas, hindi puwede basta-basta makipagrelasyon unless sa ka-love team niya.
Alam mo 'yon, Pinoy showbiz na kailangan, kung sino love team mo, iyon
makakatuluyan mo."

"Eh, bakit hindi na lang maging sila?" tanong ni Laurel.

"Hindi ko rin alam kay Atlas," sagot ni Jobelle.

Hindi na nagtanong si Laurel. She's not going there. Hinihintay lang nila
'yong result para makaalis na sila. It's already 3 p.m.

"Hindi ko alam itatawag ko sa 'yo, girl," natatawang sabi ni Laurel. "Jobert

ba o Jobelle?"

"Kahit ano naman," sagot ni Jobelle. "Hindi naman lihim 'yong pagiging beki
ko. Hindi lang talaga ako comfortable magsuot ng pang-girl, pero out na out
ako, bakla."

Ngumiti siya at nagkaroon pa sila ng kaunting conversation tungkol sa sari-

sariling buhay. They waited for more than an hour for all the results.
Kinausap din siya ng OB na normal ang lahat sa kaniya, wala siyang problema.

"Are you sexually active?" tanong ng doktora habang nakatingin sa kaniya.

Tumango siya. "I am po."

"What's your contraception?"

"Condoms," she answered. "Pero, I was about to ask if puwede ba ako magpa-
prescribe na lang ng pills? Personally, I don't like condoms. I hate the
friction and I think, the safest for me is pills."
Tumango ito. "Yes, I agree. Kung isa lang naman ang sexual partner mo and
you're sure na safe siya, go with pills. I'll give you a certain pill na
magagamit mo." Ibinigay nito ang isang box. "Sundin mo na lang, don't skip,
or else, babalik ka rito na may baby."

Laurel smiled. "Ain't nobody got time for that, doc."

Paglabas niya, naabutan niya si Job na nakatayo sa hallway at parang may

kausap. Nang dumako ang tingin nito sa kaniya, kaagad itong lumapit. "Atlas,
she's here. Gusto mo makausap? Confirm mo muna sa kaniya."

"Anong mayroon?" tanong ni Laurel. Sinabi ni Jobelle na gusto siya kausapin

ni Atlas kaya naman kinuha niya 'yong phone. "Hello?"

"Hello, how are you?" tanong nito.

Kumunot ang noo niya. "Okay naman, katatapos lang ng checkup. Bakit? Anong
mayro'n?"

"I just wanna ask if okay lang ba sa 'yo na pumunta house ko tonight?" tanong
nito. "Medyo mali-late ako ng uwi, but you can stay there para hindi ka na
mag-hotel. Kung agree ka, dadalhin ka na lang ni Jobelle roon."

Laurel bit her lower lip. Nag-isip muna siya.

"If you're uncomfortable, I would understand."

"No, okay lang. Hindi ka naman puwede sa mga hotel. Kukuhanin ko na lang muna
'yong mga gamit ko roon at mag-check out ako tapos sasama na lang ako kay
Jobellita," sagot niya.

Narinig niyang mahinang natawa si Atlas. "Okay, ma'am. See you."

"Okay." She dropped the call and gave the phone to Jobelle who's looking at
her. "Dalhin mo raw ako sa bahay niya, sis."

Tumango ito at dinala siya sa hotel kung saan siya naka-check in para kuhanin
ang mga gamit niya. A part of her was nervous about the setup. Kilalang tao
ang makakasama, hindi siya puwedeng magkamali.

"Kinakabahan ka ba?" tanong ni Jobelle habang nagmamaneho ito papunta sa

hotel. "Don't worry, we'll protect you. Nag-iisip na ako ng puwedeng gawin
while this is happening. Kasi for sure, sis, ako ang magtatakas sa 'yo para
magkita kayo ni Atlas." Natawa ito.

Laurel smiled and looked at Jobelle. "Kinakabahan ako, pero masarap kaya go
lang."

Jobelle laughed, literally. "Gaga, apir!

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 4 - Page 4

by thexwhys
18-22 minutes

WARNING: Slightly matured content

⚭⚭⚭
Panay ang hikab ni Atlas habang nagmamaneho pauwi. Gustong-gusto na niyang
mahiga at matulog dahil pagod na pagod na siya. Bukod sa maghapong meeting,
may ilang photoshoot pa siyang pinuntahan at madaling araw na sila natapos.

Kung ordinaryong araw ito, didiretso siya sa condo niya. Nanghingi rin siya
ng apat na araw hanggang isang linggong bakasyon dahil kailangan niyang
huminga. Kapag off niya, umuuwi siya sa bahay na binili niya a year ago.
Patay lahat ng communication, dahil matutulog siya.

Ang sarap pakinggan para sa iba na artista siya, masarap ang buhay niya. . .
pero nakakasawa na at nakakapagod na araw-araw, ganito ang buhay niya. Gusto
na rin niyang sumuko, gusto na lang niyang biglang iwanan ang showbiz, pero
hindi puwede. Bukod sa mga kontrata, may ilang taong mawawalan ng trabaho
kapag umalis na siya.

May ilang taong nagtatrabaho para sa kaniya, mga fans na hindi niya maiwanan,
pero gusto na sana niya ng tahimik na buhay. Pagod na siyang magsinungaling
sa harapan ng camera. He's been doing this since he was 10. He started
modeling at the age of 10 and became an actor at 12.

May mga pagkakataong gusto niyang umalis ng bansa at hindi na babalik dahil
sa tindi ng pagod at stress na inaabot niya. He badly wanna stop, he will,
soon. Ayaw niyang magsalita nang tapos, pero isang araw, titigil siya.

Humikab muli si Atlas at tumingin sa orasan. It's already five in the

morning. Ni hindi na nakapag-almusal dahil antok na antok na siya.

Nang makarating sa bahay, pinindot niya ang special remote para sa gate dahil
gano'n ang pinagawa niya. Ayaw niyang bumababa ng sasakyan. Isa pa, wala
siyang stay-in helper dito. Nagpapatawag lang si Jobelle ng maglilinis dahil
walang pinagkakatiwalaan si Atlas na kahit sino.
Hindi naman gano'n kalaki ang bahay niya katulad sa ibang artista. Gusto lang
niya 'yong komportable siya, iyong tahimik, at makakatulog siya nang maayos.

Patay ang lahat ng ilaw kaya naman dumiretso siya sa second floor ngunit nasa
hagdan pa lang siya, naririnig na niyang may nakabukas na TV. Natigilan siya
at nag-isip kung may kasama ba siya o nandito ba si Jobelle at kaagad na
pumikit nang maalalang pinapunta nga pala niya rito si Laurel.

Mahinang natawa si Atlas sa sarili. He actually forgot about it and now, he

felt stupid. Sa sobrang busy niya, nakalimutan niya na may pinapunta siya
rito.

Pag-akyat sa second floor, kaharap kaagad ng hagdan ang living area na

naro'n. Doon siya dumiretso at nakitang nakatagilid na natutulog si Laurel,
hawak ang remote. Mukhang nakatulugan nito ang panonood.

She was just wearing a simple, white T-shirt and a short shorts. No blanket
while it's freezing because of the aircon. Sa isip niya, siguro sanay dahil
nga nakatira sa Baguio.

Atlas turned off the television. Binuksan lang niya 'yong lampshade sa gilid
bago pumasok sa kwarto para kumuha ng comforter at ikumot 'yon kay Laurel.
Nakita rin niyang nakabukas ang laptop nito at mukhang nagsusulat. Naalala
niyang writer nga pala ito.

Pagkatapos maligo ni Atlas, kaagad niyang tinawagan si Jobelle. Alam niyang

maiirita ito sa kaniya lalo na't mag-a-alas sais pa lang ng umaga, nanggugulo
na siya.
"Atlas, you realized it's just 6 a.m., right?" anito na inaantok pa ang
boses. Hindi siya sumagot, pero napangiti siya. "Okay, boss, what do you
need?"

"Kumusta 'yong lakad ninyo ni Laurel kahapon?" tanong niya bago nahiga sa
kama. "Pumayag ba siya? Did she sign the papers? How was she?"

Narinig niyang mahinang natawa si Jobelle. "Ang dami namang tanong, Atlas!"
singhal nito. "Wala siya riyan sa bahay mo kung hindi siya pumayag. I like
her."

"What?" kunot noong tanong ni Atlas. "Why?"

"She's quiet, she's serious, she's mysterious, but with humor," anito. "Sa
totoo lang, no'ng una ko siyang nakita, I don't mean to judge, Atlas, pero
iba ang impression ko sa kaniya. She's not who I thought she was. I was kinda
expecting someone that looks. . . physically liberated."

Tahimik si Atlas na nakikinig sa kaibigan.

"But, boy, I was wrong. Mala-anghel ang mukha. . . pero wild," dagdag nito.
"I like her cos I can feel independence, Atlas. Hindi ako na-bore kasama siya
and I can sense that she's not just some woman. That woman know what she
wants."

Natawa si Atlas. "Same thoughts and believe me, I judge, too. Hindi ko
maiiwasan. Laman ako ng parties kaya alam ko rin kung ano ang hitsura nila.
Maybe, yes, we really shouldn't judge someone base on how they look. Good or
bad."

"I know right," sagot ng kaibigan. "So, puwede na ba ako bumalik sa tulog?
Since nagbakasyon ka, baka puwedeng ako rin, hindi mo muna tatawagan? Mag-
enjoy ka na lang. Alam kong gusto mo mapag-isa, pero mukhang hindi mangyayari
'yon. Bye na, bahala ka na riyan. May mga pagkain ka na rin diyan," sabay
patay ng tawag na hindi man lang hinintay 'yong sasabihin niya.

Atlas just laughed. Inaantok na siya, pero nagugutom din siya. Laking
pasasalamat niya na nagdala na rin ng groceries si Jobelle, wala na siyang
problema.

Sumilip na rin ang araw kaya naman bumangon siya para magluto ng almusal.
He's not a good cook, pero napagtitiyagaan na niya lalo na't ayaw niya ng
katulong.

Nadaanan niya sa living area bago bumaba si Laurel and she's still sleeping
soundly. Ayos din na kapag nagising nito, may prepared nang pagkain,
makatulog man siya.

Nagising si Laurel dahil naramdaman niyang umiinit, iyon naman pala, may
comforter siya, ang kapal-kapal pa! Nakapatay na rin ang TV at ilaw. Nakita
niya sa bintana na pasilip na rin ang araw kaya bumangon na siya nang
makarinig na parang may tao sa baba.

Hindi siya nagkamali nang maamoy na may nagluluto. Sa hagdan pa lang, nakita
na niya si Atlas. Nakatalikod ito at nakaharap sa kalan, nagluluto. Doon niya
nakita ang malaking tattoo nito sa likod. It was a tribal design tattoo and
it's huge.

"Nandito ka na pala," aniya pagbaba ng hagdan. Kaagad itong humarap at

nagsuot ng T-shirt na na katabi lang sa counter. "Pasensya na, nakatulog ako
sa living area."

Inayos nito ang T-shirt bago humarap sa kaniya. "Good morning. Okay lang,
walang problema. Naging komportable ka ba roon?" tanong nito.

"Oo." Laurel nodded. Dumiretso siya sa fridge para kumuha ng tubig. "Marunong
ka pala magluto?"
Tumango si Atlas habang nakaupo siya. "Yup, sana lang magustuhan mo. Hindi
ito kasing sarap ng Jollibee breakfast, pero puwede na."

"Hindi naman ako choosy sa pagkain," sagot niya. "Mas gusto ko pa 'yong mga
tapsilog at mga ulam sa karinderya. Tamad rin kasi kasi ako magluto kaya sa
Baguio, bumibili lang ako sa tapat na tindahan ng ulam ng apartment ko."

Tumayo siya mula sa pagkakaupo at ipinalibot ang tingin sa bahay ni Atlas

dahil kagabi, dumiretso siya sa pagligo para makapag-update ng deadlines
niya.

Maganda ang bahay ni Atlas, tahimik ito, at halatang lalaki ang may-ari. Navy
blue, white, and gold ang theme. Minimalist din ito at wala masyadong gamit,
pero ang kakaiba? Nasa loob ng bahay ang swimming pool. Maliit lang ito, pero
sobrang ganda. Nagmukha itong villa.

May glass barrier lang mula sa pool at living area ng ground floor. Walang
makakakita sa labas na may swimming pool kaya naman laking gulat niya nang
una niya itong nakita.

"Ano palang naisipan mo, bakit nasa loob ang swimming pool?" tanong ni
Laurel. "Pero in fairness naman, maganda talaga siya."

Atlas looked at Laurel who was wandering around his house. "I just want some
privacy. Binili ko talaga 'tong bahay na 'to kasi pakiramdam ko, ang tahimik,
ang private. Pina-customize ko na lang din 'yang pool kasi minsan, gusto ko
magbabad habang nanonood ng TV."

"Sabagay," sagot ni Laurel. "Maganda naman talaga." Naupo na siya sa counter

kung saan nasa harapan niya si Atlas at mukha itong bartender na inabutan
siya ng cappuccino, sobrang bango.

"Hindi ko alam kung anong blend mo sa coffee and I think this is the safest,"
anito. "Let's eat."
Tumayo si Laurel para kumuha ng juice sa ref dahil may nakita siya. Humarap
siya kay Atlas. "I hope you don't mind? I like juice in the morning, bukod sa
coffee."

"Go ahead." He smiled. Naupo ito sa tabi ng inuupuan niya sa counter at

nagsimulang humigop ng kape.

Tumingin si Laurel sa pinggan niya. Hindi iyon typical na breakfast, hindi

fried rice, egg, sausage, o kung ano. Ang nakahain sa harapan niya, nilagang
baboy na maraming patatas, kanin, at sawsawang patis na may sili at
kalamansi.

"Sure ka bang almusal ito?" tanong niya. "Pang lunch at dinner na ito, eh."

"Sorry, first meal," sagot nito at sarap na sarap pa sa paghigop ng mainit na

sabaw. "I eat heavy breakfast, sorry sanay na ako. Minsan kasi, hindi na ako
nakakakain sa maghapon."

Laurel smiled. "Okay lang, ano ka ba? Thanks sa breakfast," sagot niya. "By
the way, ang laki pala ng tattoo mo sa likuran?"

Tumango si Atlas. "Isa sa mga dapat kong itago dahil walang nakakaalam kundi
'yong makeup artist, stylist, at PA ko. Kaya piling tao lang ang mga
pinagkakatiwalaan ko. Ngayon, alam mo na rin."

"Malamang, magulat ka kung hindi ko malalaman 'yan," Laurel answered. "So ano
'yon, sa tuwing may shoot, todo makeup sila sa tattoo mo? Paano kapag may
topless shoots ka? Hindi nalalaman ng iba?"

"Matinding makeup ang nangyayari," sagot ni Atlas. "As in matagal na process,

makapal, para hindi nila makita. Alam mo naman sa Pilipinas, medyo taboo pa
rin ang pagkakaroon ng mga tattoo lalo na't ang tingin ng iba, sobrang mabait
ako."
Laurel laughed. "Bakit, hindi ka ba mabait? Baka mamaya, sasaktan mo ako
physically, ha?"

"That would be the last thing I'd do, Laurel," sagot nito. "Eat up. Baka
pagkatapos kumain, matutulog muna ako. I haven't slept in nearly 48 hours.
Ikaw, may plano ka bang gawin today?"

"Wala naman, I plan to write lang," sagot niya. "Go, magpahinga ka na muna
after this, ako na maghuhugas. By the way, nakuha na rin namin ni Jobelle
'yong resulta kahapon at negative naman ako sa lahat. Even TB."

Kumunot ang noo ni Atlas at tumingin sa kaniya. "What do you mean pati TB?"

"Jobelle asked me to test sa tuberculosis din para na rin sa safety mo,"

sagot niya. Nakita niyang nagbago ang hitsura ni Atlas at ibinaba pa 'yong
utensils na hawak nito. "Don't worry, it's okay. Naiintindihan ko 'yong
pinanggagalingan ni Jobelle. He just cares for you."

"I hope you're not offended."

Laurel smiled at him. "No. Kung offended ako, wala ako rito. Saka paulit-ulit
kong sasabihin sa 'yo, hindi ako mababaw na tao. You can say things to me,
ask me anything, I won't mind. I can feel that you're being too careful,
don't. Mas aayawan kita kung ganiyan ka."

"No, it's not that," depensa nito.

"It's okay to ask, Atlas." She smiled at him. "Also, nagkausap na rin kami ni
Patrick about the NDA, everything's settled naman na. I am not asking for
financial support from you. Gusto ko lang ng privacy and nag-agree na rin ako
roon sa part na ikaw ang sasagot ng lahat ng kailangan ko kapag nandito ako
sa Manila."
Atlas nodded. "Yup. Mas madalas din naman na rito ka tutuloy sa bahay na ito
sa tuwing nandito ka. Hindi kasi safe sa condo ko, baka makahalata sila sa
'yo, I don't want that."

"Just let me know. Basta ang magiging usapan natin, you would just call me,
right? Or ibibigay mo sa akin 'yong schedule mo in advanced?" tanong ni
Laurel. "Ako kasi, wala naman akong commitment palagi kasi madalas lang ako
sa bahay. Nagsusulat lang naman ako."

"I might just give you my schedule, pero wala naman tayong pilitan, only if
you're available," ani Atlas. "You can just let me know, too."

Laurel nodded without saying anything. Pagkatapos kumain ni Atlas, nagpaalam

na ito sa kaniya na matutulog na raw muna kaya siya ang naglinis ng kusina.
And while washing the dishes, napapaisip siya. . . tama ba 'tong pinapasok
niya?

Artista si Atlas, maraming nagkakalkal ng buhay nito. Isa sa ikinakatakot

niya 'yong makilala siya ng mga tao, pero a part of her wants to trust that
he will protect her privacy. Sabagay rin naman, ayaw din nitong ipagkalat na
may kinakama siyang iba, that's for sure.

Laurel decided to just write. Inayos niya 'yong schedule niya kung kailan
siya magsusulat dahil naisip niyang sa tuwing magkasama sila ni Atlas, hindi
puwedeng busy siya. May usapan sila.

Nakatulog na rin siya, kumain ulit, nagsulat ulit, pero tulog pa rin si
Atlas. Hindi naman siya madaling ma-bore dahil sanay siya sa ganitong setup.
It's almost 9 p.m., ang tagal nang natutulog ni Atlas. Siguro, pagod rin
talaga, knowing his job. Siya naman, nakakapagsulat na ng ilang chapter dahil
komportable siya.

Nang tamarin na magsulat, naghubad si Laurel. She stripped naked and went
straight to the pool. May kalamigan ang tubig, pero ang sarap sa pakiramdam.
Nakapatay rin ang ilaw, she prefered it dark, pero may dim na ilaw na
nanggagaling mismo sa pool area.
"Hey."

Lumingon siya at nakitang nakasandal si Atlas sa may hamba ng glass wall.

Bagong ligo na ito, naka-brush up pa ang buhok, naka-topless, at naka-gray
sweatpants.

"Hello." She smiled. "I hope you don't mind na ginamit ko 'yong pool mo."

"Not at all," sagot nito. "Mind if I join?"

Kumunot ang noo ni Laurel. "Kaliligo mo lang, eh." She smiled. "But yeah, why
not. It's yours."

Laurel was just looking at Atlas. Sumandal siya sa side ng pool kung saan
nakikita niya itong papalapit sa kaniya at hinubad mismo ang sweatpants sa
harapan niya. He's not even wearing anything underneath and now, he's
completely naked in front of her.

He jumped and swam towards her. Naramdaman niya 'yong paghawak nito sa binti
niya bago umahon. "You're not wearing anything, huh?" he whispered in his
deep voice. Naamoy ni Laurel na kaka-toothbrush lang nito. "Aren't you cold,
though?"

Laurel shook her head. "Hindi naman, sanay na ako. I don't even use heater
when taking a bath. I like it cold, nagigising 'yong diwa ko."

Dikit na dikit ang katawan nilang dalawa. His hard body was against her.
Nararamdaman niya 'yong pagkakahawak ni Atlas sa katawan niya, his manly,
rough hands were touching her waist up to her breast and cupped one of it and
started kissing her cheek.
"Good evening, Laurel," he whispered against her ear. "Would you mind if I
touch you intimately?"

Laurel nodded without saying anything.

Atlas started kissing her lips, bumawi naman kaagad siya. They're French
kissing while his hands were travelling to her back and cupping her butt with
a little force. Mas idiniin din nito ang katawan sa kaniya dahilan para
maramdaman niya ang katigasan nito.

He was slightly massaging her breast, kissing her neck down to her chest,
while his other arm was hugging her waist. Malaki si Atlas kumpara sa kaniya.
Sa tantiya ni Laurel, he's around 6'2 or so, hindi niya alam, while she's
5'6.

Laurel moaned when he felt Atlas bit her lower lip while they were torridly
kissing. She felt him suck it, lick it, and bit it. Her breathing was now
rugged, ready for more when Atlas left her lips and looked at her.

"Gusto mo ba umalis dito?" tanong nito sa kaniya. "I was planning to go to

Tagaytay, kung hindi kita nakilala. I just wanna ask for your approval, kung
gusto mo lang."

"Anong mayroon sa Tagaytay?" she answered. Atlas leaned in to kiss her neck.
"A...a-kala ko ba, okay na tayo rito sa bahay mo?"

Atlas bit her earlobe before answering her question. "May resthouse ako
roon," sagot nito. "Kung ayaw mo naman, it's okay. . . we can just stay
here."

Ipinalibot ni Laurel ang braso sa leeg nito at sinalubong ang halik nito sa
kaniya. "Okay lang naman sa akin," she whispered in between kisses. "Kailan?"

"Now."
Humiwalay si Laurel sa pagkakayakap ni Atlas, he was still hugging her waist.
"As in ngayon na? So, roon na natin itutuloy ito?" she asked.

Atlas nodded and kissed her lips. "Yes," he seductively whispered.

And around one o'clock, after eating dinner, Atlas and Laurel found
themselves on the road. It was cold. Marami pa ring tao sa daan dahil
weekdays at ang iba, pauwi pa lang.

"Bakit ang dami mong bahay?" tanong ni Laurel. "I would assume na bahay mo sa
Tagaytay, doon ka nag-i-stay kapag gusto mo manamik ang mundo mo?"

Atlas smiled. "Yes. Hinahanap-hanap ko na kasi 'yong silence. Sa tuwing wala

akong trabaho, I go there for peace of mind."

Laurel smiled at Atlas. Nararamdaman na niya 'yong malamig na simoy ng

hanging ng Tagaytay. "Mas malamig sa Baguio, pero minsan maulan kaya hindi ko
magawang buksan 'yong bintana ng taxi na sinasakyan ko kahit na gusto ko.
Gustong-gusto ko maramdaman 'yong breeze, 'yong malamig na hangin sa mukha
ko."

Tumingin si Atlas kay Laurel na nakangiting nakatingin sa labas ng bintana.

Nililipad ng malakas na hangin 'yong buhok nito.

"Hey, this is better." Atlas smiled at Laurel. Binuksan niya 'yong sunroof ng
sasakyan. "Teka, I would like you to listen to this song, sobrang ganda niya
sa roadtrip. Matagal na ito, pero ito ang go to song ko sa tuwing nagda-drive
ako sa madaling araw."

Tumingala si Laurel nang maramdaman 'yong lamig ng hangin mula sa itaas. Kita
niya 'yong mga bituin mula sa langit. "Buti hindi foggy." She smiled.
Tumugtog na rin 'yong kantang Robbers ng The 1975.

"Go remove your seatbelt. Babagalan ko 'yong pagda-drive para safe. Feel the
breeze, Laurel." Atlas smiled.

"Hindi ka magagalit na tatapakan ko 'yong upuan ng sasakyan mo?"

Atlas frowned and shook his head. "No."

"Okay." Hindi na nag-aksaya ng panahon si Laurel. Kaagad niyang tinanggal ang

seatbelt, sapatos na suot, at tumayo.

Ramdam niya 'yong pagbagal ng sasakyan ni Atlas. Wala rin masyadong sasakyan
dahil madaling araw na. Nililipad ng malakas na hangin iyong buhok niya
habang sumasampal sa kaniya 'yong malamig na simoy ng hangin.

Atlas smiled while looking at Laurel who's enjoying herself. Itinaas pa nito
ang dalawang kamay habang nakatingala at nakapikit na dinadama ang malamig na
hangin ng Tagaytay. Nilakasan naman niya ang tugtog at sinabayan ang kanta
nito. He was even using his fingers na kunwari, nagda-drums sa manibela.

You look so cool, you look so cool, cool, cool, cool

You look so cool, you look so cool, you look so cool, cool, cool, cool, cool

Mayamaya, bumaba si Laurel at naupo. Nakangiti itong nakatingin sa kaniya.

"Ang saya!" She smiled. "Kaso, ang manhid ng mukha ko. Namanhid!"

"Feels good, 'di ba?" ani Atlas. "We're almost home."

"Alam mo, nafi-feel ko na considered home mo 'tong nasa Tagaytay," Laurel

said while looking at him. "I can see it."
T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 5 - Page 5

by thexwhys
18-23 minutes

WARNING: Matured Content (Explicit)

I won't hold back

⚭⚭⚭

Laurel observed when they reached the house. Tama ang hinala niya, sobrang
tahimik ng lugar na halos wala ng kapit bahay. Mayroon man, magkakalayo
talaga ang mga ito. She can feel the cold breeze, but it's nothing when
compared to Baguio. She can smell the freshness of air, malayong-malayo sa
Manila.

Nauna rin siyang bumaba sa sasakyan dahil gusto niyang ipalibot 'yong tingin
niya sa lugar. May kataasan ang gate nito, pero mas dumako ang tingin niya sa
simpleng bahay na nasa harapan. Ni hindi mo aakalaing artista ang may-ari
dahil sobrang simple lang.
"Aren't you cold?" Atlas asked.

Umiling si Laurel, pero hindi siya tumingin dito. Nakatingin siya sa langit
na maraming stars dahil walang masyadong light pollution. Ang dami niyang
naiisip na scene para sa isang novel niya tungkol sa babaeng mataas ang
pangarap na palaging nakatingin sa mga bituin.

"Let's go?" aya ni Atlas. "Mamayang umaga na lang tayo bumili ng pagkain.
Alam ko walang stock dito kasi parang three months na akong hindi nakapupunta
rito. Pinapalinis ko lang."

Kinuha naman ni Laurel ang bag sa sasakyan ni Atlas bago sumunod rito. Totoo
nga rin na don't judge a house based on the outside dahil nang makapasok sa
loob, laking gulat niya na glass walls ito sa kabilang side at kita ang Taal.
Medyo foggy sa ibaba at na-realize niya nasa taas at gilid sila ng maliit na
bundok.

"Ang ganda," bulong niya at ibinaba ang bag sa sofa para mapalapit sa glass
wall. Madilim na madilim pa, pero dahil sa buwan, may sneak ang Taal. Wala
rin kasing ilaw sa bahay, madilim pa. "Kung ako, hindi na ako aalis dito."

Atlas smiled. "You like it? No'ng nakita ko ito, hindi na ako nagdalawang
isip. Sa tuwing gusto ko huminga nang maayos, sa tuwing gusto ko mapag-isa,
nandito ako. It's my own, little space."

"Gets kita," Laurel answered. "Ako naman sa Baguio, maliit lang 'yong
apartment ko. Hindi naman talaga ako roon lumaki, I just got there like four
years ago? Vacation lang dapat, to unwind. But I loved the place."

"I understand. Masaya sa Manila, the night life, accessibility, pero

hinahanap ko 'yong peace of mind and quietness. After ng trabaho, I just
wanna rest, you know?"

"Yeah." Laurel smiled. "It's just 3 a.m., may plano ka bang gawin? You know,
medyo nagugutom ako. May alam ka bang kainan na puwede natin puntahan?"

Napatitig si Atlas kay Laurel dahil hindi puwede. He can't be seen. Oo nga't
may mga alam siya, hindi sila puwedeng kumain sa labas. He wouldn't risk her
privacy.

"Oh, shoot," Laurel calmly said while looking at him. "Sorry, I forgot.
Mamayang umaga na lang nga. Ako na lang ang mag-grocery and bibili ng food,
okay?"

Kahit ayaw ni Atlas, tumango na lang siya. Ito 'yong ayaw niya. Wala siyang
normal na buhay dahil sa tuwing lalabas siya, kailangan niyang isipin na
makikita siya ng ibang tao. Simpleng pagkain at pagbili ng pagkain sa labas,
hindi nila magawa.

"Wala naman akong gagawin pa ngayon, gusto mo muna mag-road trip? Tapos
bumili na tayo ng food sa convenience store or kainan na gusto mo?" Atlas
said in a flat tone. "We can just do that. Marami naman tayong time today."
"Okay lang naman sa akin. Parang gusto ko humigop ng bulalo since known naman
ang Tagaytay roon, 'di ba? Saka magbubukas na rin mga palengke soon, for
sure."

Tumingin si Atlas kay Laurel. "Marunong ka mamalengke?"

"Oo naman, ako pa ba?" nakangiting sabi ni Laurel. "Ang ganda nitong bahay
mo, promise. The mixture of wood, glass, and concrete made it look sleek.
Para akong nasa probinsya na nasa sosyal na bahay, alam mo 'yon? It's
confusing my thoughts, but I like being confused."

Nag-decide silang dalawa na mag-road trip along Tagaytay, napunta pa sila sa

may parteng Batangas para lang magpalipas ng oras. They were just talking
about stuffs such as acting, storytelling lalo na't artista si Atlas, writer
naman si Laurel.

"Honestly, wala pa akong napapanood na movies or series mo," pag-aamin ni

Laurel. "I don't even watch that much."

"Mabuti na rin 'yon. It's cringe-y. Ako nga, hindi ko pinapanood sarili kong
movies. I don't like seeing my face," natatawang sabi ni Atlas habang
nagmamaneho. "Kahit sa shoots, hindi ako tumitingin sa pictures ko. I let
people choose, bahala na sila. I was just doing my job. I don't even own
social media."

Kumunot ang noo ni Laurel. "Totoo ba? Paano 'yong mga post mo sa Instagram,
gano'n?"

"Pre-shot na 'yong mga 'yon. Mga nakatago na lang, tapos my social media
manager will manage it. Siya na nagpo-post. Usually naman kasi, mga
endorsements or plugs lang ng products 'yon, that's it."
Tahimik lang si Laurel na nakatingin kay Atlas. Hindi niya alam ang sasabihin
niya dahil nakikita niyang nakangiti ito ngayon, pero ang contradicting ng
boses at words na ginagamit.

"Isang tanong, isang sagot," Laurel said. "Masaya ka ba sa ginagawa mo?"

Atlas shrugged his shoulders. "Okay naman, I am enjoying it," anito bago
bumaling sa kaniya. "Ikaw, masaya ka ba sa ginagawa mo?"

"I am. I write for fun and as a hobby until it became my source of income.
Hindi naman gano'n kalaki, pero sapat na rin para sa sarili ko. I am not even
aiming for more." She stopped talking not wanting to say. Wala naman sa
usapan nilang kailangan, kilalang-kilala nila ang isa't isa.

Nang lumiwanag na, dumiretso sila sa isang palengke. Nakatingin lang si Atlas
sa labas, inaabangan na dumating si Laurel dahil ito lang ang bumaba para
bumili ng pagkain nila. He was so shy, it was embarassing dahil ito pa ang
bibili na dapat, siya.

Nakita pa niya itong naglalakad bitbit 'yong mga pinamili, pero hindi siya
makababa dahil maraming tao. Atlas bit his lower lip before sighing real
hard. He's fucking frustrated.

"All good?" he asked when Laurel got into his car. "Hindi ka nahirapan?"

Umiling ito. "Hindi naman. Bumili ako ng meat like beef, chicken, and pork.
Hindi ko alam kung anong gusto mo lutuin, pero gusto ko sana ng sabaw."
"Magluto na lang ako ng tinola," Atlas said and turned on the engine. Wala na
rin siyang sinabi, pareho na rin silang tahimik.

Naiinis siya sa sarili niya na dahil sa mayroon siya ngayon, hindi niya
magawa 'yong mga simpleng bagay katulad na lang ng simpleng pagkain sa labas.

Napansin ni Laurel na tahimik na lang si Atlas kaya hindi na rin siya

nagsalita. Nag-observe na lang siya sa daanan. She's not the type of person
who would engage in a conversation first, she's not a conversationalist,
she'd rather observe and stay quiet. It's the introverted self kicking in.

Hanggang sa makarating sa bahay nito, tahimik lang. Ito na ang dumiretso sa

kusina na may open view ng mga puno malapit sa bahay, katabi naman no'n ang
living area na walang TV. Nasabi rin sa kaniya ni Atlas na walang Wi-Fi ang
bahay kaya naman mabuting may data siya para sa updates.

Since Atlas decided to cook, nag-decide naman si Laurel na maligo muna

sandali dahil pinawisan siya sa pamamalengke. She just wore a simple, white
shirt and her boy short panties na paborito niyang isuot sa bahay. It's like
boxer shorts for women, gano'n.

Atlas gulped when Laurel came out of the room unbothered. Hawak nito ang
laptop, phone, at charger. She's fresh from the shower, hair's still wet, and
even when there's a safe distance between them, since she's by the living
area, he can smell that sweet shampoo she used.

He observed. Hindi pa niya ito nakikita nang nakahubad. They made out last
night, but it was dark and they're underwater. Nahawakan man niya ang katawan
nito, pero hindi niya nakita.
Now, she's wearing a loose, white shirt without bra underneath 'cos he can
see that nipple peeking through the fabric. Hindi rin nakatutulong na maikli
ang short or wait, is it her panty? Yes, it was.

Laurel's boobs weren't that big. It was average, but her bum was the bomb.
Nahawakan niya 'yon no'ng unang gabing magkasama sila, it was firm. She's
working out for sure.

Nag-iwas ng tingin si Atlas nang mapatingin si Laurel sa gawi niya. Ibinaba

nito ang laptop sa table bago lumapit sa kusina para uminom ng tubig mula sa
fridge. He was trying so hard not to look because if not, he would definitely
fuck her by the counter.

"So, tinola na lang talaga?" Laurel smiled at him. He just nodded, lumapit
ito sa kaniya. "Wait, are you even okay? Kanina ka pa sa sasakyan tahimik.
Oh, wait, you don't have to answer." She smiled.

Kinuha nito 'yong chips na nasa counter at nagsimulang kumain, samantalang

siya, nakasandal sa counter habang nakatingin dito. Hinihintay lang niyang
kumulo ang pagkain nila.

"I'm okay," he answered. "Are you comfortable here? Hindi ka ba giniginaw?"

Laurel shook her head. "Nope," sagot nito bago tumalon at naupo sa counter
habang kumakain ng chichirya. "Ikaw, bakit ka naka-hoodie, giniginaw ka ba?"

"Hindi ako masyadong sanay sa malamig na lugar," sagot ni Atlas. "Kaya kahit
Tagaytay lang, naka-hoodie na ako."
"Hindi ka pala puwede sa Baguio, eh." Laurel smiled. "So, hindi ka pa
nakapupunta roon?"

Umiling si Atlas. "Hindi pa."

Naka-Indian sit si Laurel sa counter habang nagkwekwento tungkol sa Baguio,

because he asked for her to talk about that place, para lang mawala 'yong
atensyon niya sa nararamdaman niya ngayon. He needed to fight it, lalo na't
mukhang hindi interesado si Laurel.

Naghugas ng kamay si Atlas sa lababo na nasa tabi ni Laurel nang bahagyang

dumikit ang kamay niya sa balat nito pagkakuha ng sabon. Atlas gulped and
tried to divert what he felt, but Laurel noticed it.

"Are you okay?" Laurel asked. "Para kang napapaso sa akin. It's not like it's
your first time."

Atlas bit his inner lower lip and didn't say anything.

Laurel was just looking at Atlas when he walked towards the gas range and
turned it off. Alam niyang hindi pa iyon luto dahil hindi pa kumukulo. Atlas
turned it off and walked towards her without breaking the stare. Kinuha nito
'yong chips na hawak at pinaglandas ang daliri sa pisngi niya bago siya
hinalikan.

It was a soft peck on the lips down to her jaw.

She felt her body tingled from the way Atlas kissed her. It was gentle and
inviting. Laurel doesn't have plans on pushing him away. . . lalo pa nang
magtagpo ang labi nilang dalawa. He was kissing her softly without
aggressiveness, it was the kind of kiss that would send butterflies through
someone's stomach, a kind of kiss that's hard to break, a kind of kiss that's
making her wet.

Naramdaman ni Laurel ang paglandas ng magaspang na kamay ni Atlas sa balat

niya, sa hita, at ibinaba ang isa niyang paa habang hinahalikan ang labi
niya. Her eyes were closed, but she can feel what he's doing. He started
kissing her exposed neck. Hinawakan nito ang magkabilang dulo ng T-shirt niya
at maingat na tinanggal iyon nang hindi inaalis ang titig sa mga mata niya.

No words. . . just movements from Atlas.

Nang tuluyang matanggal ang T-shirt niya, tumingin si Atlas sa kaniya.

Pinasadahan nito ang katawan niya at wala siyang hiyang naramdaman. She's
confident with what she have. She works out and takes care of her body.

Nakaupo lang siya sa counter habang nakatitig kay Atlas na pinapasadahan ng

tingin ang buong katawan niya. Atlas was still wearing his shirt and
sweatpants, wala siyang alam sa balak nito sa kaniya, she was just waiting.

Atlas' jaw clenched while staring at her. "Mind if I remove your underwear,
Laurel?" he asked.

Laurel nodded without saying anything. Nakatingin lang siya kay Atlas na
hindi rin inaalis ang titig sa mga mata niya. He was making eye to eye
contact, like the first time they had sex. He leaned forward to kiss her lips
a little aggressive this time while carefully removing her underwear. Laurel
opened her eyes and saw Atlas put her undies inside the pocket of his pants.
She didn't say anything. Laurel was just feeling his kisses when she felt his
hand cup her womanhood and started rubbing it delicately, feeling how wet she
was.

Nasa counter pa rin siya, nakataas ang isang paa, nakababa naman ang isa.
Pinapakiramdaman niya ang bawat paggalaw ng kamay ni Atlas. Nakahawak ang
isang kamay nito sa counter habang ang isa, nilalaro ang maselang parte ng
katawan niya.

Laurel likes it how Atlas touches her. It's tender and delicate. She can feel
how Atlas' was gently stroking her, making her whimper in pleasure. Nang
marinig 'yon ni Atlas, humiwalay ito sa pagkakahalik sa kaniya at pinaglandas
ang dila sa panga niya papunta sa tainga at bumulong.

"You like that?" Atlas slightly bit her earlobe.

She nodded without saying anything. She heard him chuckle and gently kissed
her right cheek before carefully inserting one finger inside her, making her
moan. One stroke, two stroke, and another finger was inserted, making her
moan even more.

Atlas wasn't aggressively finger-fucking her on top of the counter. He was

gentle, but she wants more.

"Faster, please." Laurel gulped and begged. She's not even shy. She needs it.
"Faster, Atlas."

She didn't have to repeat herself when Atlas started fucking her using his
fingers on top of that counter. A little aggressive, but she likes it. Hawak
nito ang batok niya habang nakatitig sa mga mata niya.

Atlas was staring at Laurel. Her angelic and innocent face was red and needy.
She was staring at him as if asking him to fuck her even more. She looks like
a nice woman with a kick of perfect spice. She looks beautiful with flushed
face, half hooded eyes, and slightly parted mount while receiving his
thrusts.

It was just his fingers.

"By. . . the. . . way. . ." Laurel was gasping for air while receiving. "I
asked. . . the doctor for. . . pills." Her boobs were bouncing. "I hate. . .
condoms."

Napatitig siya kay Laurel. "Are you sure? Is it safer? You won't get
pregnant?"

Umiling si Laurel. "Nope, don't worry."

"I don't," he answered and aggressively played with her.

He can feel that she's near. Umangat na ang kamay nito at humawak na sa braso
niya. She gripped his arms and starting moaning loudly. He was just staring
at her face, kissing her lips from time to time.

"Oh my gosh." Laurel closed her eyes and leaned her head backwards. He was
looking at her face specially when she started to convulse. Humigpit ang
hawak nito sa kaniya. "Oh, gosh." She was panting.
Atlas smiled and didn't say anything. Maingat niyang binuhat si Laurel
papasok sa kwarto kung saan may malaking kama at inihiga ito roon.

Laurel observed. She was tired, those were just fingers, but she's tired. She
came real hard and she knew this isn't the end, especially when Atlas removed
his own T-shirt and stripped in front of her. Hindi pa siya nakababawi nang
kubabawan siya nito.

"Protected, ma'am," he whispered and kissed the top of her nose. "Are you
okay, though?"

"Yup," she answered and started kissing his neck. He smelled so good, his
body was ripped, his hair's a bit long, and his whiskers were tickling her.

Atlas leaned and sucked her nipple real good. He wasn't gentle this time, he
was kind of rough, and she's not even complaining. She can feel his member
poking her while he was on top, kissing her body.

They were kissing torridly not minding if it's morning, almost lunch. They
both needed it, they're both craving for it.

Naramdaman ni Laurel ang pagkakahawak ni Atlas sa pang-upo niya at marahan

iyong pinisil habang hinahalikan ang dibdib niya. He would suck on her
nipple, bit it, back to kissing her lips, her neck, and it's turning her on.
He was taking his time, he was pleasuring her first, he was making sure she's
ready.

Ipinalibot ni Laurel ang dalawang binti sa baywang ni Atlas kaya tiningnan

siya nito. She didn't have to say anything. . . she just felt him enter her,
carefully. He was still trying to feel and see her reaction, but she was so
wet and needy.

Laurel gasped when she felt him deeply inside her. She moaned inside his
mouth because he was kissing her, he moaned and bit her lower lip.

Atlas started moving slowly at first, but became a little violent while
looking at her. He was moving in a fast pace and a little rough on top of
her. Ramdam niya sa bawat galaw ni Atlas 'yong kagustuhan nitong makaraos,
gano'n din siya.

She was moaning loudly this time as she's near. Malapit na malapit na,
kaunting-kaunti na lang. Her hands were supporting his weight, while she's
just lying on her back, legs were spread widely, receiving his rough thrust.

Nakatitig si Atlas sa mukha ni Laurel. Nakatingala ito kaya nakakakuha siya

ng pagkakataong halikan ang leeg nito. She's not wearing any perfume, he can
smell her feminine scent mixed with body wash, her hair smells like berries,
and her skin was soft with body hairs on it.

Her moans, the sound of their body, his groans, and the bed squeaking filled
the room. It's daylight and they're fucking. But who cares? They needed it.

Naramdaman ni Atlas ang paghawak ni Laurel sa braso niya kasabay ng pagtitig

nito sa kaniya. The look of a woman nearing its peak. "Faster, I'm near,"
bulong nito. "Please, Atlas," she said and moaned loudly while gripping his
arms. She was begging for more, so he gave it until her body convulsed.

But he's not done yet.

Laurel moaned, but knew that Atlas isn't done yet. Umalis ito sa
pagkakakubabaw sa kaniya, hinawakan ang magkabilang baywang niya at mabilis
itong gumalaw. She felt how deep he was, how hard he fucked her. She was
staring at him, her half-hooded eyes were looking at Atlas.

He was sweating, his hair became wet, and his jaw were clenching while
looking at her. Atlas was moving fast while gripping her waist and has no
plans on stopping. Hindi na siya makagalaw nang maayos, she couldn't move
'cos she already came too hard, multiple times.

Atlas was careful, that's for sure, but he's making her cum multiple times.
This was new to her. . . at pagod na siya.

Hindi ito tumigil hanggang sa bigla na lang bumagsak ang katawan nito sa
ibabaw niya at hinalik-halikan ang balikat niya. She was panting, she felt
her body weakened, she felt sleepy.

"I need water," bulong niya habang nakapikit.

Mahinang natawa si Atlas at umalis sa pagkakaibabaw kay Laurel nang marinig

itong bumulong at nanghihingi ng tubig. Tinitigan niya ito, her body on broad
daylight was exposed.

Fair skin, slightly curved body, and sweet, pretty face. She was still
panting.

Lumabas na rin siya para buksan ulit ang kalan habang mahinang natatawa.
Gutom na sila, pero iba ang pagkabusog na nakuha nila. He's sated and a bit
sleepy, a little tired. Ang tagal na rin simula nang gawin niya ito. He was
starving, but now, he's satisfied.
Kumuha siya ng tubig at pagpasok niya, nakatigilid si Laurel. She's in fetal
position, naked, and sleeping. Ibinaba niya 'yong tubig sa gilid ng table at
kumuha ng kumot para takpan ang kahubaran nito bago isinara ang blinds ng
kwarto.

"Sleep tight, Laurel," he whispered.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 6

by thexwhys
18-23 minutes

WARNING: Matured Content

⚭⚭⚭

Nagising si Atlas nang wala siyang katabi. He was covered with a duvet, but
the space beside him was empty. Sa dalawang gabi nila rito sa Tagaytay, dahil
nag-decide sila na mag-extend, palaging ganito. . . gigising siyang walang
katabi kahit na ang huling naaalala niya, nauunang matulog si Laurel kaysa sa
kaniya.

Malamig, madilim, at tahimik ang buong kwarto ngunit nakaririnig siya ng

mahinang pagtipa sa keyboard.
Bumaling siya sa kabilang side ng kama at nakita si Laurel na seryosong
nakaharap sa laptop at mukhang malalim ang iniisip, pero hindi tumitigil sa
pagtipa. She looks serious and he can see that she loves what she's doing.

Sa ilang araw na maghapon at magdamag niyang kasama si Laurel, nakikita niya

'yong pagiging seryoso nito sa pagsusulat. Sa tuwing hindi sila nag-uusap, sa
tuwing natutulog siya, magigising siyang nakaharap ito sa laptop at hindi
niya ito magawang istorbohin.

Ni hindi na rin siya nakatulog. Hindi niya pinapahalata kay Laurel na gising
na siya, but he was actually looking at her while she's seriously telling her
own stories. She's just wearing a white T-shirt and underwear while sipping
her cup of coffee. Ni hindi niya alam kung pang-ilan na 'yon dahil isa 'yon
sa napansin niya. She loves coffee, maybe to keep her awake.

Nakadapa lang si Atlas at nakatingin kay Laurel. Pasilip na rin ang araw,
pero hindi niya alam kung anong oras na. Tumayo ito at humarap sa glass walls
kung saan kita ang Taal, his favorite view, and stretched. Nakita rin niyang
naghikab na ito at malamang na matutulog na.

Pumasok ito sa bathroom na nasa loob ng kwarto at nang lumabas, imbes na sa

kama, lumabas ito ng kwarto at hindi niya alam kung bakit, pero bitbit ang
cell phone at unan.

Curiousity killed him, bumangon siya para mag-toothbrush. Paglabas, naabutan

niyang umiinom ng tubig si Laurel sa kusina at tumingin sa kaniya.

She smiled. "Good morning."

"Good morning." He smiled back. "You're up early."

"Actually, matutulog pa lang ako ulit," she answered. "Nag-update kasi ako ng
story, I have a deadline. Ikaw, bakit ang aga mo nagising?"
Kumuha siya ng tubig at uminom bago sumagot. "Body clock's fucked up," sagot
ni Atlas. "Nahihirapan din ako matulog minsan lalo na kapag nasasanay na
naman ako sa panggabing trabaho. Ikaw, are you used to working at night?"

"Depende," Laurel answered. "Minsan, mas gusto ko magsulat sa madaling araw

kasi sobrang tahimik. Minsan naman sa umaga, kapag bagong gising ako. . .
depende. Anong gusto mong breakfast? Magluluto ako."

Umiling si Atlas. "No, ako na lang. Go ahead and sleep. Babyahe na rin tayo
mamayang gabi pabalik ng Manila. Saan pala kita ihahatid? Gusto mo ba muna
mag-stay roon sa bahay ko or what?"

"Puwede mo naman ako ibaba na lang sa mall or something," sagot ni Laurel.

"Tapos pupunta na lang ako sa terminal, ako na bahala."

"Ihahatid na lang kita sa terminal," sagot ni Atlas. "Also, I want to talk to

you about something, about our setup. I know na mahihirapan ka kasi malayo
ka. Do you need a car? I have a spare car na hindi ginagamit, puwede ko
ipahiram sa 'yo iyon."

Umiling si Laurel. "No, hindi 'yon safe. What if mahuli ako, makikita sa
registration na nakapangalan sa 'yo, it'll be an issue. I don't want that,"
anito. "Also, I love traveling by bus. Mas nakakapag-isip ako, I have the
freedom to sleep when I want to. Don't worry about it."

"Just let me know."

Laurel nodded while looking at him. Pareho silang naupo sa sofa at dahil
walang TV, nagkuwentuhan na lang sila tungkol sa pag-aartista ni Atlas. She's
not interested to tell her personal stories, wala siyang balak kaya nakikinig
lang siya sa bagong movie na isyu-shoot nito.

"Bakit gano'n 'yong plot?" Laurel asked in confusion. "That won't make sense.
I mean, okay. That's the writer's perspective," aniya.
"Feeling ko, ang daming pumapasok sa isip mo ngayon," ani Atlas habang
nakatingin kay Laurel. "Feeling ko rin, hindi natatahimik ang utak mo kaiisip
ng stories. Sa pagiging writer, saan ka nahihirapan?"

Laurel smiled. "Mabilis ako makaisip ng plot, medyo nahihirapan ako sa

execution lalo na't I don't outline at all. Kung ano 'yong nasa isip ko
habang nagta-type ako, iyon na 'yon. Wala akong sinusundang kahit ano, walang
patutunguhan ang story ko. Alam ko lang kung ano 'yong umpisa, gitna, climax,
at ending. Wala akong proper lines, walang proper events. It's all bahala
na."

"Bakit gano'n?" tanong ni Atlas. "Hindi ka ba nahihirapan? Parang mas mahirap

'yong ginagawa mo knowing you're not even following any outlines."

"Mas madali siya for me. May freedom ako sa story, hindi ko siya magigipit
para lang masundan ko 'yong outline ko. My plot was enough for me to finish
the story," sagot nito bago uminom ng tubig. "Anyway, I was about to ask you
about our setup since nabanggit mo na rin kanina. Ano ba ang setup natin?"

Tahimik si Atlas na nakatingin kay Laurel.

"I already signed the NDA since okay naman tayong dalawa. We agreed about the
terms like my privacy, security, and allowances sa tuwing pupuntahan kita. My
question is, may specific dates ba ako monthly? Do I need to be there with
you as soon as possible kapag tinawagan mo ako?"

"Nakadepende rin kasi sa schedule ko 'yong pagkikita natin. Iba-iba per

month, that's for sure. Pero every month, nanghihingi ako ng minimum of three
days off kapag kailangan ko, dahil wala kaming bakasyon."

Kumunot ang noo ni Laurel. "For real? You're working straight?"

"Minsan." He smiled bitterly. "Kaya kapag pahinga, pahinga talaga."

Laurel smiled. "Baka naman kapag nagkita tayo, hindi ka na makagalaw sa
sobrang pagod." She teasingly laughed. "Don't worry, though. . . " anito
sabay tayo at pumwesto sa harapan niya. "I'll do you, if ever you won't be
able to do me."

Just by smelling her minty breath, Atlas was turned on and started kissing
Laurel's lips. She kissed him with the same ferocity. Wild and needy.

She was just wearing her underwear so Atlas had easy access to grip her butt
while kissing her. He groaned when Laurel started to grind her mound into his
member kaya naman nag-angat siya ng tingin at nakita itong nakatitig sa
kaniya.

Laurel was wearing a white T-shirt without a bra and that her perked nipples
were peeking through the thin fabric. He leaned to find it and slightly bit
it. Atlas heard her moan from what he did. Hindi siya nakuntento, tinanggal
niya ang shirt ni Laurel. She has an average boob and it perfectly matched
his palm.

He massaged one of them while sucking the other. Ramdam na ramdam pa rin niya
ang paggalaw ni Laurel sa ibabaw niya kahit na may sweatpants pa siya at
naka-underwear naman ito.

Nabigla siya nang hahalikan sana niya si Laurel sa labi, umalis ito sa
pagkakakubabaw sa kaniya at walang sabing tinanggal ang underwear sa harapan
niya. Her curved body, shaved mound, perked nipples, were just in front of
him.

"Do you want me to remove your pants or ikaw na?" Laurel asked innocently as
if she's not naked in front of him.

Laurel's voice was soft and sweet. Parang base sa pakikipag-usap nito, ni
hindi mo maiisip na sumisigaw ba ito o marunong magalit. Her face was always
smiling because of her eyes. Malamlam ang mga mata nito na parang palaging
iiyak, pero mukha ring nakangiti.
In short, Laurel's eyes are expressive that she didn't have to say anything
just to let you know whether she's happy or sad or whatever. It really is the
window to her soul.

Tumayo si Atlas para hubarin ang sweatpants na suot bago hinawakan si Laurel
sa kamay at hinila ito para mapaupo paharap sa kaniya. She was straddling
him, pinaglalandas nito ang kaselanan sa kaniya, nakakuha naman siya ng
pagkakataon para halikan ang katawan nito.

He put his condom on for protection when Laurel spoke. "I'll start the pills
kapag nag-period na ako. For now, tiis ka muna."

Atlas smiled. "I don't mind. Now, ride me, ma'am," he whispered and licked
her jaw down to her neck.

No need to say more ‘cos Laurel guided his member into hers and both moaned
in pleasure. Nakatitig siya sa mukha nito, her cheeks were flushed and her
eyes were staring at him. She was moaning while moving on top of him.

He guided her based on the movements he wanted. Atlas gripped her butt and
made her move faster. Their bodies were making sounds, Laurel's boobs were
bouncing, and she's moaning.

Atlas sucked on her one nipple while thrusting nonstop until both of them
came real hard.

Nakayakap ang katawan ni Laurel sa kaniya. Nakahawak ang mga kamay nito sa
braso niya habang nakasubsob ang noo sa balikat. He can hear her panting.

"You. . . should. . . sleep," Atlas whispered.

Tumango naman si Laurel na kaagad umalis sa pagkakaibabaw sa kaniya, pinulot

nito ang damit bago siya iniwanan sa sofa na nakasandal ang ulo dahil napagod
rin siya. He's sleepy as fuck, lalo pa ngayon na nakaraos siya nang sobra.
Pagpasok sa kwarto, kasabay namang lumabas ni Laurel na medyo basa pa ang
katawan, pero nakahubad na naglakad papunta sa maleta. One thing about her is
that she's confident with what she have. The way she walks around the house
wearing just her underwear.

"Go sleep," aniya bago pumasok ng bathroom at naligo.

Paglabas ni Atlas, tulog na si Laurel, pero hindi sa kama, kundi sa sofa. Ni

hindi ito nakakumot at nakadapa lang na natutulog. He can see the cheeks of
her bum peeking through her tight panty.

He didn't bother covering her dahil napansin na rin niyang ayaw nito na
nagkukumot. She would wake up, looking pissed, that's sure.

Lumabas na rin si Atlas dahil nawala na 'yong antok niya nang maligo. Sakto
naman na nag-ring ang phone niya at tumatawag ang manager niya. May dalawang
araw pa siya para magpahinga kaya hindi niya alam kung bakit ito tumatawag.

"Hey," sagot niya. "Ano pong mayro’n?"

"Puwede ka na ba pumasok simula bukas? Nagkaroon kasi ng invitation sa isang

TV show, kung puwede ka raw," anito. "Maaga ang call time, alas singko.
Pasensya ka na. Alam kong gusto mo magpahinga, pero kailangan."

Atlas sighed. Wala naman siyang magagawa. "Sige po. Pupunta na lang po ako
nang maaga bukas," aniya kahit labag naman sa loob niya.

Nagulat si Laurel nang magising na alas kwatro na ng hapon. Halos sampung

oras siyang nakatulog, hindi niya inasahan 'yon. Naligo na rin siya at inayos
ang maleta niya dahil usapan nila, babyahe na sila ng gabi pabalik ng Manila.
Paglabas niya, naabutan niya si Atlas na nakahiga sa sofa at mukhang
natutulog.
Bigla siyang nakaramdam ng hiya lalo nang makita 'yong nakahaing dalawang
pinggan, dalawang kaldero sa lamesa, at mukhang hinintay siya nitong magising
para kumain.

Maingat siyang lumapit para gisingin ito lalo na't malapit na mag-alas
singko. Mahina siyang natawa nang makitang balot na balot ito. Naka-hoodie
na, may T-shirt pa sa loob, naka-sweatpants pa.

"Atlas?" bulong niya habang nakaupo sa sahig at nakaharap dito. "Atlas?

Almost five na, anong oras tayo babyahe?"

"Five minutes, ma'am," anito kaya mahina siyang natawa.

Hindi na ulit niya ito ginising. Nagpunta siya sa kusina para initin 'yong
niluto nitong adobong baboy na maraming patatas. Malapit na nga siyang maging
french fries dahil lahat ng ulam nila nitong mga nakakaraan, puro may
patatas.

Nilagang may patatas, omelette na may patatas, corned beef na may patatas,
tapos no'ng nag-drive thru sila, bumili ito ng BFF Fries sa McDo, pansarili
lang. Naisip ni Laurel na baka si Princess Sara si Atlas bago na-reincarnate.

"Why are you smiling like that?" Atlas asked while looking at her. Pupungas-
pungas pa itong naglakad papalapit sa kaniya. "What's making you smile?
Parang gusto mo nang matawa."

"Ginaw na ginaw ka ba talaga?" tanong ni Laurel. "You're wearing too much."

"I am," sagot nito. "Hindi naman ako katulad mo na nakakatulog nang
nakahubad. Hindi ka man lang ba giniginaw?"

Umiling si Laurel. "Let's eat. Nainit ko na 'yong adobong patatas mo. Mas
marami pang patatas ito kaysa sa baboy, eh."
"I love potatoes so much," nakangiting sabi ni Atlas pag-upo. "I can even eat
mashed potato every day. Wala akong pakialam. Mashed potatoes with bacon and
cheese, kahit araw-araw, hindi ako magsasawa."

"So, ikaw 'yong tipo ng taong hindi mabilis magsawa?" tanong ni Laurel habang
kumakain na sila.

Nag-isip si Atlas habang nakatingin sa kaniya. "Nagsasawa rin naman ako, pero
kapag gusto ko talaga, kahit paulit-ulit, gusto ko," sagot niya. "By the way,
naputol na naman kasi 'yong usapan natin kanina. I just wanna let you know
that this isn't free, ha? I will pay you for being with me, Laurel. Alam kong
medyo off or baka ma-o–"

"Ma-offend ako? No, go on," Laurel assured na hindi siya ma-o-offend sa

sasabihin nito.

"I will be paying you, pero you're not my whore. Huwag mong iisipin 'yon.
Think of it na. . . shit, I don't know how to say or explain it nang hindi
nagmumukhang pangit ang dating. I don't. . . I don't know wha–"

Laurel smiled and looked at Atlas. "Naiintindihan ko 'yong gusto mong

sabihin. Gusto mong magbigay sa akin ng monetary para sa ginagawa natin. I
like what we're doing, I like having sex with you, I am comfortable with you.
Pero kung hindi ka mapalagay na feeling mo, magkukulang ka, go on. Hindi ako
tatanggi sa gusto mong ibigay."

Hindi nakapagsalita si Atlas.

"I won't think na whore mo ako, kahit na ang totoo, whore mo ako kasi
babayaran mo ako." She smiled. "But I won't mind being called like that. It's
up to you. Allowances during my stay in Manila is good enough for me. Pero if
you're planning to give me more, I would accept it. Iipunin ko para sa plans
ko in the future."

Atlas frowned. "What are your future plans? Does it involve money?"
Laurel nodded. "Yup, kaya nga ako nagsusulat with paid and selling stuffs to
save up." She smiled. "I plan to study and live in Europe next time. Hindi ko
pa alam kung kailan, pero sasabihan naman kaagad kita if ever para makahanap
ka kaagad ng kapalit ko."

Natigilan si Atlas habang nakatitig kay Laurel.

Napansin naman ni Laurel na ibinaba ni Atlas ang utensils na hawak at

tumingin sa kaniya. Wala itong sinabing kahit ano, nakatingin lang.

"Don't worry." She smiled. "Matagal pa 'yon. Wala pa akong plano, hindi pa
ako naglalakad ng papers ko. Nag-iisip pa rin naman ako, kaya matagal pa."

Hindi pa rin sumagot si Atlas.

"Saka for sure, kapag nakapag-decide na ako na mangyari 'yon, baka tapos na
rin 'yong benefits natin. It's not like we're like this forever." Laurel
laughed. "Imagine us na tatagal nang sobra, I don't see us that way."

Ngumiti si Atlas. "Yeah, that would be weird," aniya para mag-iba ang
atmosphere. "So, it's okay with you that I'll give you more than your
allowances?"

Tumango si Laurel habang ngumunguya. "Yup, I won't mind. If gusto mo ako

bigyan, go. Kung hindi naman, go lang din. I'm not even asking for your
money, pero if you like giving me, go lang. You know my account," sabi niya
at nagsimulang kumain.

Hindi na nagsalita si Atlas.

"Just remember, you don't have any commitments sa akin, okay?" She smiled.
"Kung gusto mo sumama sa iba o gumalaw ng iba, walang problema sa akin. I
won't mind it, basta alam mong safe ka pa rin kapag ako na."

Kumunot ang noo ni Atlas. "I'm not doing that. That would be unfair. Ako,
gusto ko, ako lang, Laurel. Can you do that? How can I make sure na hindi ka
sasama sa iba while we have this odd relationship?"

"I don't have plans on having sex with others right now. I am committed to
you, my lord."

Nanlaki ang mga mata ni Atlas sa sinabi nito. For some reason, he was turned
on. For sure, it was the geek side of Laurel, she loves reading and watching
Game of Thrones at narinig niya iyon dito.

"Wala akong balak bumukaka sa ibang lalaki ngayon, I'm tired of their shit.
This is yours for now." She smiled. "Pero ako, wala akong rules sa 'yo. You
can fuck around, just make sure you're clean when it's my turn."

After that late lunch and almost dinner, both decided to go back to the metro
lalo na't may maagang call time si Atlas. Nasa EDSA pa lang sila dahil
sobrang traffic.

"What are your socials?" tanong ni Atlas. "I-add kita."

"I don't have one," sagot ni Laurel. "I hate social media, it's toxic. Tinder
and Wattpad lang ang mayroon ako sa phone. I don't do social media, saka safe
na 'yon. Hindi ako mahahanap ng mga fans mo. Magtakha pa sila ba't mo ako in-
add, magulat pa silang may fuck buddy ka."

Atlas smiled. "When can I see you again? Open communication through calls and
messages lang?"
"Yup." Laurel nodded. "I-send mo sa akin 'yong schedule mo or tawagan mo ako
in advance para makapunta ako ng Manila, para matawagan din kita kung nandito
ako sa Manila kung sakaling may kailangan akong ayusin."

"Are you sure about the pill?" Atlas asked. "Wala bang side effect sa 'yo
'yon? I don't want you sacrificing just because of this. I can use a condom."

Umiling si Laurel. "Okay lang naman sa akin. Pero kung hindi ka comfortable
dahil natatakot kang mabuntis ako, don't worry. Wala akong balak magkaanak.
Wala nga akong balak mag-boyfriend at mag-asawa, magkaanak pa kaya. I'm not
fond of kids."

"What?" Atlas laughed. "You plan on being single forever?"

"Oo, commitments sucks. Walang nagtatagal sa commitments, eh 'di lalo ako,

hindi ako kuntento sa isa," Laurel said without hesitation. "Basta, call me
whenever you need me, or if possible, I'll call you whenever I need you.
Puwede ba 'yon?"

"Yes, ma'am. Just call."

Actor's Hidden Whore - 7

by thexwhys
20-25 minutes

Tumayo si Laurel nang marinig na tumunog na ang microwave. Pinapainit niya

ang pagkaing binili niya no'ng tanghali para sana kaining dinner kaso lang,
nakatulog na siya. Sumasakit pa 'yong ulo niya dahil pangit ang gising niya
to the point na gusto niyang ibato ang phone sa pader.
Tumawag ang Mama niya at sinasabing umuwi siya sa probinsyang iniwanan niya.
Wala siyang balak bumalik doon, mas gusto niyang lumayo sa kanilang lahat.
Mas gusto niyang malayo siya sa magulang niya.

Maraming nagsasabi na wala siyang utang na loob dahil mas pinili niyang
lumayo, pero paano siya mabubuhay sa lugar kung saan kilala siya ng lahat
dahil sa mga magulang niya? No, thanks.

Simula noong bata pa, Laurel wants to be low-key. She wanted to just live
alone, pero hindi siya tinantanan ng lahat dahil kilala ang mga magulang niya
sa probinsya.

She hated it.

Kahit na nasa Baguio, mas gusto niyang naka-boy leg underwear lang sa loob ng
bahay habang nakasuot ng malaking hoodie. Pakiramdam niya, mas nakagagalaw
siya nang maayos.

Kauupo pa lang niya nang tumunog ang phone niya at nakitang mama niya iyon.
Kung puwede lang na huwag nang sagutin, ginawa na niya, kaso makaririnig na
naman siya ng kung ano-ano galing dito at wala siyang panahon para
makipagbangayan sa kanilang lahat.

"Ma, ano po?" tanong niya. Kahit na ayaw niya sa mga ito, she still respects
them as her parents. "I already told you, Ma, hindi ako uuwi."

"Hinahanap ka ng papa mo," anito. "Isang araw lang, Laurel, please?"

Laurel sighed. "I'll think about it, but I won't promise. I have to go, may
deadlines ako."
"Wala ka bang balak mag-work, anak?" tanong nito. Malambing ang boses ng mama
niya, malamang na roon niya nakuha ang lahat. Kamukha rin niya ito, hindi,
halos lahat pala, nakuha niya rito. "Alam ko naman na masaya ka sa
pagsusulat, pero wala ka bang balak mag-explore?"

Here we go again.

"Wala po," magalang na sagot niya kahit na naiinis na siya. "Mas gusto ko
'yong ganito, Ma. Simple lang naman ako mabuhay, 'di ba? Mas komportable ako
na gawin 'yong gusto ko. Ano po bang gusto ninyo? Ituloy ko 'yong law school
ko? Hindi ako masaya, Ma."

Narinig niyang huminga ito nang malalim. "Fine, hindi na kita pipilitin. Baka
naman gusto mo bumisita rito, Laurel?"

"I'll think about it," sagot niya. "I have to go, Ma. May meeting ako. Bye,
ingat ka palagi," aniya sabay patay ng tawag at hindi na hinintay ang
sasabihin nito.

Laurel came from a comfortable family, but she's withdrawn to them. Nang mag-
college, lumipat kaagad siya ng Manila para lang matakasan ang buhay na
kinalakihan niya, pero as usual, her past haunted her big time. Naging masaya
naman siya, pero nang pakiusapan siyang mag-law school, doon na nagbago ang
lahat.

She wants to be a writer and she became one. College pa lang, nagsusulat na
siya sa Wattpad and she has no plans on stopping. Sapat naman ang kinikita
niya sa pagsusulat pati na rin sa pagbebenta ng kung ano-ano.

Isang rason din kung bakit nagdesisyon siyang tumira sa Baguio, bukod sa
malayo sa pamilya niya, tahimik, malamig, at mababa ang cost of living
kumpara sa Manila.

Wala ring nakakakilala sa kaniya sa lugar kung saan niya piniling tumira.
Iilang tao lang. Landlady ng bahay na tinutuluyan niya, 'yong may-ari ng suki
niyang karinderya, at ilang nakakakita sa kaniya.
She preferred to be low-key, and she will be until the end.

It's 10:30 p.m., Laurel decided to watch Netflix and use her television.
Nakakatawa na binili niya 'yon years ago, pero parang sampung beses pa lang
niya nagagamit dahil nasusuka siya sa mga palabas sa Pilipinas. Pare-pareho
ng plot, pare-pareho ng mangyayari. Kabit-kabitan lang lahat, akala nila,
nakakatuwa.

Kumuha na rin muna siya ng tubig para hindi na babalik habang kumakain nang
marinig niya ang boses ni Atlas. Kaagad siyang tumingin sa TV at hindi siya
nagkamali dahil naka-live interview ito kay Tito Boy.

Tatlong linggo na rin simula nang huling magkita sila. Wala rin naman silang
contact kahit over text, chat, or calls, dahil ang usapan nila. . . tatawag
lang ito kapag kailangan siya or kailangan niya ito. As per her, hindi naman
niya ito kailangan dahil nagkaroon siya ng menstruation, kinailangan din
niyang ayusin ang pag-inom niya ng pills.

Paminsan-minsan, nagte-text ito sa kaniya, pati na si Jobelle, kinukumusta

siya. Hanggang doon lang, wala ng iba.

Never in her life na nakanood siya ng series ni Atlas o kahit movie. Nakikita
lang niya 'yong clips ng palabas nito sa Facebook o kaya naman sa TikTok for
promotional purposes.

While looking at him answering the questions, hindi niya maitatangging actor
material si Atlas. Mabait ito sa harapan ng camera, palaging nakangiti kahit
na medyo matapang ang mukha nito.

Nagtatalo sa mukha nito ang pagiging action star at pagiging boy next door.
Kapag seryoso, mukha itong bagay sa action movies, ngunit kapag ngumiti,
puwede naman sa tweetums lang. He can blend, he's versatile.

May kalakihan din ang katawan nito, pero hindi nakakaasiwa. Sa tuwing
dumaraan siya sa NLEX papunta sa Manila, puro billboards nito ang naroon,
gano'n din sa EDSA. Mga damit, fastfood chains, phones, lahat na yata, na-
model nito.

Habang nakatitig kay Atlas, ni hindi niya maisip na nakasama na niya ito
dahil mukha itong walang problema. Sa tuwing magkasama sila, nakikita niya
'yong pagod sa mukha ni Atlas, malayo sa nasa TV ngayon na masayang
nakikipagkuwentuhan kay Tito Boy kasama si Amira, ang love team nito.

"So, are you guys dating?" tanong ni Tito Boy. "We heard rumors that you're a
thing, na na-develop na kayo after years of working."

Tumingin si Laurel kay Atlas, ngumiti ito kay Amira.

Si Amira ang sumagot. "We're not there yet, Tito Boy, but. . . we're getting
to know each other deeper. Ayaw rin naman kasi naming mag-engage sa relasyon
na hindi naman totoo," anito. "But we're getting there."

Ngumiti si Laurel. "Mukhang kailangan ko nang itigil ang pills ko, ha?" aniya
sa sarili. "Buti naman, palagi akong inaantok, eh."

Pinanood lang niya ang interview na pinag-uusapan pa ang tungkol sa movie na

pino-promote ng dalawa. Napapansin niyang sa TV, madaldal si Atlas at jolly
kausap, pero kapag silang dalawa lang. . . medyo tahimik ito at parang
palaging maraming iniisip.

Given na rin siguro na pagod talaga at kailangang sa harapan ng camera,

maayos lang ang lahat.

Laurel decided to just write instead of watching Netflix, kaya naman pumwesto
siya sa dining area habang umiinom ng kape. Maliit lang ang apartment niya,
sapat lang para sa kaniya. . . kaya sanay siyang matulog sa sofa.

Wala siyang kwarto dahil studio type lang ang kinuha niya. She's alone, it's
enough.
Sa sofa siya natutulog dahil wala siyang kama. Dining table lang na
pangdalawahan, sofa na sapat para matulugan niya, TV, sabitan ng closet, it's
enough. Ang importante sa kaniya, malinis ang unit niya, may pagkain siya.

Ni wala siyang ref dahil mas gusto niyang bumibili ng pagkain sa katapat na
canteen ng bahay na tinitirhan niya.

Nagsusulat siya nang makatanggap ng message galing sa papa niya at

kinukumusta siya. Ang nakakatawa, 'yong kumusta, may kasunod na sana, pag-
isipan niya mag law school.

Nope, never.

Nakatutok na lang siya sa ginagawa nang mag-ring na naman ito. She answered
it in her most annoyed voice. "What?"

"Oh, hi. . ."

Kaagad niyang tiningnan ang caller ID ng tumatawag, it's Atlas.

"A…a-re you okay? Nakakaistorbo ba ako? I'm sorry," sabi nito. "I'll just ca–
"

"Hello, sorry. I thought it was someone."

"Everything okay?" tanong nito.

"Yup," Laurel answered. "You?"

Hindi ito sumagot. Laurel was waiting for Atlas to answer, pero wala hanggang
sa marinig niyang sumara ang pinto ng kotse nito, kung tama nga siya, at
malakas na paghinga nang malalim.

"Are you busy?" tanong nito.

Laurel closed her laptop. "You need me? Okay naman ako, wala naman akong
ibang ginagawa. Just same old routine. Gusto mo bang mag-travel ako to
Manila?"

Wala siyang narinig na sagot mula kay Atlas. Alam niyang nasa call ito dahil
naririnig niya 'yong mahinang radio ng sasakyan, naririnig din niya 'yong
paghinga nito, pero hindi nagsasalita.

"Hey, you okay?" she asked.

Atlas smiled when Laurel asked him that. Pumikit lang siya, ayaw niyang
magsabi ng problema o nararamdaman dito dahil wala naman 'yon sa usapan nila.
Isa pa, alam din niyang hindi interesado si Laurel sa problema niya, so he'd
rather shut up.

"Okay naman ako, just a little. . . tired," aniya. "Ikaw, hindi ka nag-reply
no'ng nakaraan. I thought you're mad or something?"

"No, I. . . I. . ." hindi alam ni Laurel kung ano ang sasabihin dahil hindi
siya nag-reply on purpose. Kinukumusta siya nito, hindi siya sumagot. "Late
ko na kasi nabasa, sorry."

"No need to say sorry," sagot nito. "I asked for a week, tingin mo,
makapupunta ka rito or ako pupunta sa 'yo?"

Nanlaki ang mga mata ni Laurel. "No, I will. Hindi safe kapag nagpunta ka
rito, I won't be able to protect you and you will risk my privacy, ano ka
ba?" nakangiting sabi niya kahit na bigla siyang kinabahan. That won't work.
"Maliligo lang ako, I can travel now. Marami namang bus papunta ng Manila."

"Are you sure? Gabi na, Laurel. You can travel tomorrow."

"No, para umaga, nasa Manila na ako. Saan ako tutuloy?" tanong niya. "Walking
distance lang din sa unit ko 'yong bus station. Just let me know."

Huminga ito nang malalim. "Bago kasi 'yong one week off ko, may events akong
pupuntahan sa Solaire. Okay lang ba sa 'yo roon? Don't worry, it'll be safe.
Sasabihan ko na lang si Jobelle."

"Okay, if you say so. Basta it'll be safe, are you sure?"

"Of course, Laurel," anito. "I will make sure it'll be."

Laurel sighed. "Okay, sige. Si Jobelle na lang ang tatawagan ko."

"See you, ma'am."

Mahinang natawa si Laurel bago pinatay ang tawag. Binuksan ulit niya ang
laptop niya para tapusin ang updates na kailangan niya bago siya pumunta ng
Manila.

No'ng nakaraan, nagulat siya nang padalhan siya ng P100,000.00 ni Atlas

bilang allowance raw niya. Hindi na siya pumalag, nag-usap naman sila tungkol
doon na tatanggap siya ng monetary allowances galing dito, hindi lang niya
ine-expect na gano'n kalaki ang ibibigay nito.

Kaagad niyang itinago 'yon sa savings niya. Naisip niya, Atlas is like her
sugar daddy. . . or she's really a whore, wala siyang pakialam.
Kung sa iba nga no'n, nakikipag-hookup siya nang libre, bakit ngayon, aarte
siya na may kapalit? Kung ano man ang isipin ng iba, which is hindi
mangyayari dahil walang makakaalam, wala na siyang pakialam.

Her body, her rules.

Pagbaba pa lang ng bus sa terminal, kaagad nang nakita ni Laurel ang pamilyar
na sasakyan nina Patrick at Jobelle. Naghihintay ang dalawa sa kaniya,
malamang, utos na naman ni Atlas kahit na sinabi niyang magta-taxi na lang
siya.

"Hello, girl," nakangiting bati ni Jobelle. "Na-book ko na 'yong hotel na

'yon last week pa. Huwag ka mag-alala, hindi naman na nila tsine-check kung
sino 'yong mga pumapasok. Good thing din na naka-hoodie ka, safe ka sa CCTV,"
natatawang sabi nito.

Laurel smiled. "Sorry, inutusan na naman kayo ni Atlas. Ayaw ko kasi mag-
travel nang tanghali na, kaya madaling araw ako umalis."

"Okay lang, ano ka ba?" anito habang nasa sasakyan sila. "So, long time no
see, ha? Hindi ka pa nagre-reply sa amin ni Atlas!"

"Hala, do you guys need me?" tanong niya. "Kasi naman, kapag gano'n, huwag
niyo na ako kumustahin. Tell me that I need to grind, huwag na kumustahan!"

Natawa si Jobelle habang nakatingin sa kaniya. "Ayaw ko maging judgmental,

girl, pero sa tuwing tinitingnan kita, tapos gano'n ka magsalita, natatawa
talaga ako."

"Hoy, bakit?"
"Girl, you have an idea naman na you look sooo innocent!" anito. "As in,
mukha kang anghel, mukha kang–"

Laurel frowned. "Mukhang hindi makabasag pinggan, mukhang hindi gumagawa ng

masama, mukhang hindi bumubukaka, at mukhang hindi umuungol?"

"Girl, you're saying those words, but your voice still sounds so calm and
angelic!" natatawang sabi nito. "Ni hindi ko ma-imagine kung paano ka umungol
kapag nagkekeme kayo ni Atlas!"

"Gusto mo marinig?" Laurel innocently asked.

Kita niya kung paanong nagbago ang hitsura ni Jobelle. From smiling to
frowning real quick dahil mukhang hindi ito interesadong marinig 'yon lalo
na't babae siya.

"Akala ko, gusto mo marinig, eh." She smiled. Maliwanag na rin at panay na
ang hikab niya dahil oras na ng tulog niya.

"Ito nga pala 'yong keycard mo. Puwede ka naman lumabas, but be extra
careful, okay?" pagpapaalala ni Jobelle. "Nasa hotel din naman kami ni Pat,
ibang floor lang 'yong na-book ko. Kapag kailangan mo kumain, let us know,
para tayo 'yong magkakasama. Alam mo naman, we can't risk your privacy. Hindi
ko na iniisip si Atlas, ikaw ang iniisip namin."

Hindi nakasagot si Laurel.

"So, ayon, kapag nagugutom ka, sabihin mo sa akin. It's either tayo ang
bibili sa baba or bibilhan na lang kita para hindi ka na lumabas. Aware naman
ako na nakaborles ka lang maghapon, for sure," natatawang sabi nito. "Kaya
ayon, call me."

"Yes, master," Laurel answered while smiling that made Patrick and Jobelle
smile.
Nang makarating sa Solaire, dumiretso na kaagad sila sa top floor kung nasaan
daw 'yong room ni Atlas. Hindi na siya nagulat. As per Jobelle, 'yon daw
'yong isa sa pinakamagandang room, at hindi nga ito nagkamali. Pagpasok pa
lang, may dining table, sofa, at kitang-kita 'yong bay area.

"Mas safe kasi rito, kahit na mag-keme kayo kahit saan ninyo gusto, walang
makakakita kasi dagat ang saksi sa pagjujugjugan ninyo," sabi ni Jobelle kaya
mahinang natawa si Laurel. "So, iiwanan ka na namin, ha? May food naman na
rito, matulog ka na rin muna. Hindi ko alam kung anong oras darating si Atlas
kasi medyo matagal 'yong event, matulog ka muna. Need mo energy siguro,
girl."

Natatawang umiling si Laurel at nagpaalam na sa dalawa.

Maganda ang suite kung nasaan sila. Binaba niya ang bag sa sofa at in-
appreciate ang lugar. Kaharap niya ang dagat at sa tingin niya, maganda roon
kapag sunset.

Pumasok siya sa kwarto at may king sized bed na kita rin ang bay area dahil
sa glass walls.

Nakita niya ang pagkain na sinasabi ni Jobelle, pero wala na siya sa mood.
Inaantok na siya kaya naisipan niyang maligo na muna. Even the bath feels
luxurious. May mga naka-prepare na rin na essentials para sa kaniya and she
chose to use the bathtub lalo na't may bath bomb na naka-prepare.

She relaxed a bit. Hindi rin niya sinabi kay Atlas na nandito na siya, bahala
na si Jobelle roon. It's safer na ito ang unang magme-message sa kaniya lalo
na't hindi sure si Laurel kung si Atlas ba ang may hawak ng phone nito.

Pagkatapos maligo, imbes na matulog sa malaking kama, kinuha lang niya 'yong
comforter na nasa closet area at nahiga sa sofa. Hindi pa siya makatulog kaya
naman binuksan niya 'yong TV, sinara lahat ng kurtina, bago nahiga.
Nakita kaagad ni Atlas si Jobelle at Patrick na naglalakad papalapit sa
kaniya. Sa Solaire lang din ang event na in-attend-an niya, kaya rito na siya
nag-check in.

"How was she?"

"Okay naman, binilinan ko na lang na huwag na lumabas at kapag may kailangan,

tatawagan na lang niya ako. Alam ko naman na wala sa 'yo 'yon, pero siya, big
deal," sabi ni Jobelle. "Nasa suite mo na siya, baka natutulog na. Hikab na
rin kasi nang hikab kanina. Ikaw, magpahinga ka na rin."

Atlas nodded and brushed his hair. "I will. Antok na antok na ako. Thanks for
taking care of Laurel, Job. Go enjoy, ako na bahala. Ako na rin bahala mag-
order ng food namin. Kindly ready the car na lang for tomorrow, baka mag-
check out na lang kami, depende kay Laurel."

Tumango si Jobelle. "Sige, dadalhin ko na lang sa 'yo bukas 'yong susi ng

hummer mo."

Panay na ang hilot ni Atlas sa batok niya dahil apat na araw siyang diretsong
walang pahinga. Ni hindi pa siya nakatutulog nang maayos sa sobrang dami ng
trabaho, sumasakit na 'yong ulo niya sa sobrang antok.

Pagpasok sa elevator, may humahabol na dalawang babae, kaya naman pinigilan

niya para makasabay sa elevator. Tumango siya at tipid na ngumiti sa mga ito.
. . na pare-parehong nakasuot ng casual dress.

Tumingin si Atlas sa orasan, alas tres pa lang ng hapon, pero hinihila na

siya ng antok.

"Hi, you're Atlas," sabi ng babaeng nakatingin sa kaniya at inilahad ang

kamay. "I'm Michelle, are you free tonight? Maybe we could–"
Kaagad siyang umiling. "Oh, thank you for inviting me, but I'm preoccupied."
He smiled. "But thanks."

"Sure," anito. Sakto namang bumukas 'yong elevator. "Nice to meet you in
person."

"You, too," he answered and gave a small wave.

Sumandal siya at tumingin sa sarili sa salamin. He looks like shit, that's

for sure. He's exhausted and hungry, but he decided na matutulog na lang
siya.

Pagpasok ng kwarto, madilim, pero nakabukas ang TV. Saka niya nakita si
Laurel na natutulog sa sofa, imbes sa king sized bed na nasa kwarto. Nakasara
rin lahat ng kurtina at nang tuluyang makalapit. . . nakita niya itong
nakatagilid at tulog na tulog.

Nakakumot ang upper body nito, pero exposed ang legs na nakasuot ng pyjama.
That's new because Laurel sleeps with just her underwear.

Lumuhod siya para titigan ang mukha nito. Bahagyang nakanganga, magulo ang
buhok sa pagkakatulog, at medyo nakalabas pa 'yong puti ng mga mata nito.

"Why sleep here?" bulong niya at maingat itong pinangko. Atlas was hoping na
hindi ito magising hanggang sa mailapag niya ito sa malambot at malaking
kama, hindi ito nagising. Dumapa pa ito at yumakap sa isa sa mga unan.

He was dead tired so he decided to just remove his clothes and wore shorts
prepared by Jobelle. Hindi na siya nagsuot ng pang-itaas at nahiga na sa
kama, sa tabi ni Laurel. Dumapa rin siya, katulad ng position nito.

Dimmed lampshade lang ang ilaw dahil sinara niya lahat ng kurtina kaya
naaaninag pa rin niya 'yong mukha ni Laurel.
"Bakit dinala mo ako rito sa bed?" bulong nito. Bahagyang nakadilat ang mga
mata nito. "Okay ako sa sofa."

"It's comfy here," aniya. "You tired?"

Laurel shook her head. "No, just sleepy. Ikaw. . ." Hinaplos nito ang buhok
niya. "Matulog ka na, you look tired." Bago siya tinalikuran at nagkumot nang
wala nang sinasabi.

Lumapit siya rito at niyakap patalikod.

"Atlas, forbidden."

"Ngayon lang, please?"

No words. Atlas hugged her from behind and buried his face on her shoulders.

"Thank you."

T H E W H Y S
A/N:

How's the story so far? I know that this is a cliché plot, still, I hope
you'll read Atlas and Laurel's story.

Thank you!

Actor's Hidden Whore - 8

by thexwhys
17-22 minutes

Laurel woke up with a heavy arm around her body. Nakatalikod siya, pero
ramdam niya 'yong paghinga nito sa batok niya at hindi siya nagkamali nang
lumingon at nakayakap pa rin sa kaniya si Atlas.

Naalala niyang nagpaalam ito sa kaniya, she was about to say no, pero narinig
niya sa boses nito 'yong pagod kaya hinayaan na lang niya. Naalala niya 'yong
sinabi sa kaniya ng lola niya noon na minsan, yakap ang kailangan ng isang
tao para gumaan ang pakiramdam. Malamang na siya ang nandito, kaya siya ang
yayakapin. . . so Laurel decided to let him.

Maingat niyang tinanggal ang braso nito at bumangon. Sumilip siya sa bintana
ng kwarto kung nasaan sila at madilim na. Tumingin naman siya sa orasan at
nakitang alas dos na ng umaga. Ni hindi niya namalayang matagal na siyang
natutulog, possible rin naman dahil dalawang araw siyang walang maayos na
pahinga. She had to update stories and pack orders. This break is like a
vacation to her.

Lumabas ng kwarto si Laurel para maghanap ng makakain dahil nakaramdam siyang

gutom. Sinabi naman sa kaniya ni Jobelle na may pagkain na. Nang bukasan niya
'yong ref ay mayroon nga at iinitin na lang. Mga microwaveable foods lang.
Wala rin siyang ideya kung anong oras na ba dumating si Atlas. Panay pa rin
ang hikab niya dahil ito ang epekto ng pills sa kaniya. She's always sleepy
and hungry kaya todo workout siya para hindi masyadong tumaba.

Nakita rin niyang maraming comments ang bagong update niyang story,
nakakatuwa rin na kahit papaano, may sumusuporta sa kaniya. Wala man siyang
social media, dahil sobrang toxic at given na 'yong past niya, may ilan pa
ring nakakahanap sa kaniya. . . hindi niya alam kung paano.

Habang kumakain, naisipan ni Laurel na magbasa ng story na naka-save sa

library niya. Sakto namang bumukas 'yong pinto at lumabas si Atlas, pupungas-
pungas pa ito, at dumako ang tingin sa kaniya na naka-Indian sit pa.

"Good morning," nakangiting sabi nito. "Ano kinakain mo?"

"Nakakuha ako ng food sa ref. Sabi kasi sa akin ni Jobelle, maraming food. .
. kaya kumuha na ako. Gusto mo?" tanong niya. "Pag-iinit kita, medyo masarap
'yong afritada."

Altas chuckled. "Medyo lang? Gusto mo mag-order ng hotel food?"

"Okay naman na sa akin ito, pero puwede rin. Kaso, hindi ko bet 'yong mga
hotel foods. Gusto ko sana ng Jollibee. Puwede ba tayo mag-order?"

"Oo naman." Atlas nodded. "Ako na ba mag-o-order o ikaw na?"

Laurel stood up and got her laptop bago naupo ulit sa dining. "Ako na lang,
ano ba gusto mo? Ako kasi, gusto ko ng isang bucket ng chicken at ng palabok.
Ice cream din, ikaw?"

"I want palabok," sagot ni Atlas bago tumayo at kinuha 'yong phone ng hotel.
"Hi, can you bring me some medi–"
Nakita ni Atlas na nakatingin sa kaniya si Laurel at parang hinihintay 'yong
sasabihin niya kaya nagpaalam muna siya sa kausap na hotel staff at sinabing
tatawag na lang ulit.

"Are you okay?" tanong nito sa kaniya. "Kailangan mo ng medicine?"

Atlas nodded. "Oo, medyo masakit kasi 'yong ulo at katawan ko. Iinom sana ako
ng pain reliever."

"Gusto mo, maligo ka muna? Mag-warm bath ka. Gusto mo, prepare ko 'yong
bathtub? Gano'n ginawa ko kanina, eh."

"No, mag-shower lang ako," sagot niya bago nagpaalam dito at naiwan sa dining
table na nakatingin sa kaniya.

Isang rason din kung bakit siya nanghingi ng off, kailangan niyang magpahinga
dahil ilang araw na siyang umiinom ng gamot para lang makapagtrabaho.
Katatapos lang din kasi ng shooting nila para sa isang pelikula na halos
walang pahinga at tulog dahil umaabot pa sila ng madaling araw.

Paglabas ni Atlas ng kuwarto, naabutan niya si Laurel na nakaharap sa laptop

at kumakanta ng A Thousand Miles. Mahina lang boses nito ngunit sapat para
marinig niya.

One thing about Laurel, napakalambing ng boses nito at aakalain mong hindi
marunong magalit. Minsan, kapag kausap niya ito, parang pakiramdam niya,
hindi niya kayang saktan si Laurel. She's a nice person, nararamdaman niya
iyon. Kapag kausap niya ito, nakalilimutan niya 'yong setup nila dahil ayaw
man niyang sabihin na ayaw niyang husgahan si Laurel, iba ang nakikita niya.

Nang makita nitong papalapit siya. Tumayo ito. "Na-order ko na 'yong

Jollibee. Upo sa sofa, may gagawin ako."
"What?" Atlas asked.

"Basta." Laurel smiled and went to get a bottle of water. "May gamot ako
rito, palagi ako may dala. Advil, okay na sa 'yo? Dapat kasi, kahit wala kang
sakit, may extra ka."

Ininom niya 'yong gamot. Iniwan ulit niya si Laurel na nasa kitchen area na
parang may inaayos. Naupo si Atlas sa sofa at inihiga ang ulo sa sandalan ng
sofa bago pumikit. He's sleepy but hungry so he can't sleep just yet.

"Bakit hindi ka magdamit?" ani Laurel. Dumilat si Atlas at nakaupo na pala

ito sa tabi niya. "Anong masakit sa 'yo bukod sa ulo?" she asked.

Bumuntong hininga si Atlas. "Likod ko. Para akong nabugbog na hindi ko

maintindihan kaya humingi rin muna ako ng pahinga."

Ngumiti si Laurel. "Eh 'di sana, hindi mo na ako pinatawag. Dapat sulitin mo
'yong pahinga mo lalo na't one week lang. Hindi ka puwede mag-extend kapag
ganyan? Or may work ka kaagad?"

"After a week, may guesting ako, mga gano'n. Nakakapagod na." Umiling siya at
yumuko. "Sorry, I know you're not here to listen to my endless drama about
what I do."

"Says who?" Laurel asked. "Come, talikod ka sa akin. I mean, hindi naman ako
marunong mag-massage, but I can try. Palagi rin kasi akong may dalang
ganito." Ipinakita niya 'yong parang ointment. "Madalas kasi sumakit 'yong
kamay ko or 'yong balikat at batok ko kapag busy ako sa pagsusulat. Gusto mo
i-try? Masarap ito, medyo mainit sa balat."

Tumalikod si Atlas kay Laurel. Naramdaman niyang naglandas ang kamay nito sa
likod niya kasabay ng mainit na pakiramdam at mabangong amoy galing sa
pinahid nito. Dahil sa amoy, parang kumalma sandali ang pakiramdam niya.
"Ang laki ng tattoo mo sa likod, anong mayro'n dito?" Laurel asked him.
"Gusto ko magpa-tattoo no'n pa, kaso. . . natatakot ako."

Ngumiti si Atlas at nakatalikod siya. "It was part of my rebellion stage six
years ago no'ng pakiramdam ko, wala namang kinakahinatnan 'yong career ko.
Like, I've been working for years, pero hanggang doon lang ako. Until I got
that tattoo, nagsunod-sunod 'yong projects ko. . . kaso, nawalan na ako ng
time sa sarili ko."

Nakikinig lang si Laurel habang minamasahe ang likuran ni Atlas. "Since then
naman, hindi ka nagpahinga, right?" she asked. "But if it's making you happy,
then continue."

"I'm not even sure if I'm happy anymore." Nagulat si Atlas sa sinabi. Too
much information and he's not supposed to be talking to Laurel about his own
problems. Wala 'yon sa usapan nila. "Sorry, let's not talk about it."

"By the way," ani Laurel nang maalala 'yong napanood sa interview. "Napanood
ko kasi 'yong interview ninyo ni Amira."

Kaagad na lumingon si Atlas. "Nanonood ka ng interviews ko?" nakangiting

tanong niya.

"No, sakto lang na manonood ako ng Netflix, bumukas 'yong channel ninyo and
guesting last night with Tito Boy," seryosong sabi nito habang nakatingin sa
kaniya. "Do I need to stop my pills?"

"Why?" Atlas asked. "Wait, nag-start ka na? Wala naman bang effects sa 'yo?
Are you sure you–"

Umiling si Laurel. "No, we're not going to talk about my pills. I want to ask
if ititigil ko na since sinabi n’yo ni Amira sa interview na you're getting
to know each other more? So, magkaka-girlfriend ka na and you're finally
having someone to. . . you know?"
Nakatitig lang si Atlas kay Laurel, waiting for more.

"I am okay with being your whore, but if you're in a relationship, ibang
usapan na 'yon. I don't plan to be your. . . ano bang tawag sa gano'n? Basta,
wala akong planong makasira ng relasyon, Atlas. We will stop this."

Atlas shook his head. Habang nakatingin si Laurel dito, kita niya 'yong pagod
sa mukha at mga mata nito. "No, we're not a thing. Ni wala akong balak maging
kami," sagot nito. "Kailangan lang namin sabihin 'yon para sa promotion ng
movie."

Tahimik lang si Laurel na nakikinig.

"I know you didn't sign up for this, but can I just share?" ani Atlas. "I
trust you, alam kong hindi mo ito ipagsasabi and I just need to let it out."

"Ano ka ba? You're already fucking me, ano ba 'yong makikinig ako sa kaunting
drama ng buhay mo?" Laurel said. "Alam ko na kung ano 'yong nasa harapan ng
camera, that's not you. Iba ka sa interview mo, eh. You look happy but now,
you look. . . exhausted."

Mahinang natawa si Atlas. "I'm really tired, Laurel. Minsan nga, iniisip ko
na sana, maisipan ko na bigla na maglaho to the point na hindi na ako babalik
kasi napapagod na 'ko. Na bigla na lang walang nakakakilala sa akin so I
could just enjoy without being mobbed by the crowd o 'yong makalalabas man
lang ako na nakakapaglakad ako nang maayos na walang magpi-picture sa akin."

"Atlas, sorry to say, pero kasi, ginusto mo rin 'yan, eh. Wala ka sa position
na 'yan kung hindi mo ginusto. Wala ka riyan kung hindi mo 'yan pinaghirapan.
So, it's all you," sabi ni Laurel habang nakatingin kay Atlas. "Kung
napapagod ka na, why not take a rest and ask your network na magpapahinga ka
muna?"

"I signed a contract, eh," Atlas said. "Kung puwede la–"

Sakto namang tumunog 'yong doorbell ng kuwarto. Tumingin siya kay Laurel na
tatayo na sana.

"No, let me. Ako na bahala so they won't see you," ani Atlas habang nagsusuot
ng T-shirt at sinusuklay ang sariling buhok bago lumabas para kunin 'yong
order na Jollibee.

Nagulat pa siya sa binigay ng hotel crew dahil nakalagay 'yon sa cart dahil
marami. Hindi niya alam kung pang-ilang tao ang kakain, basta marami. Parang
isang buong pamilya.

"Laurel?"

Lumabas ito ng kuwarto at mukhang excited pa. Iniabot sa kaniya 'yong

dalawang libong piso. "Ito bayad," anito. "Ang dami! Ang saya!"

"Dalawa lang ba tayong kakain?" tanong niya. "Para tayong magpapakain ng

limang tao."

"I am hungry," sabi ni Laurel na nakanguso pa. "Ito yata epekto sa akin ng
pills, eh. Natatakot tuloy akong tumaba. Whatever, food is life and I can
just work out."

Nakatingin lang si Atlas kay Laurel na inaayos 'yong pagkain sa living area
ng hotel at tinanggal lahat ng gamit sa coffee table. Naalala niya na no'ng
nasa Tagaytay sila, mas comfortable itong kumain sa living area habang
nakaharap sa laptop.

"Kain na tayo, Atlas. Gutom na gutom na talaga ako."

Ngumiti siya at naupo sa sahig katulad nito. Ito na rin mismo ang naghalo ng
palabok niya, binigyan siyang chicken joy, ice cream, fries, peach mango pie,
at soft drinks. He saw how happy she was while eating at ayaw niyang
magtanong ng kahit na anong makaka-offend rito.
Sinabayan niya lang itong kumain.

"Puwede naman tayo mag-condom kung gusto mo," aniya habang kumakain sila.
"Kasi kung nahihirapan ka sa pills, huwag na lang."

Umiling ito. "Ikaw, kung gusto mo makasiguro, mag-condom ka pa rin. Medyo

hindi ko kasi feel 'yong condom. I get dry and it hurts. The friction hurts,
to the point na hindi na ako nakakaulit kasi mahapdi na siya."

"Okay, whatever makes you comfortable. Basta you're not affecting your own
health, I'm good," sabi ni Atlas. "Aside from being matakaw, ano pang
nararamdaman mong effect?"

"Inaantok ako." Laurel smiled at him. "Parang ngayon, kumakain na tayo't

lahat. . . gusto ko na kaagad matulog."

Natawa si Atlas. "Let's sleep after this. Gusto mo ba muna mag-stay rito
until tomorrow, sa bahay ko or Tagaytay. You choose?"

"Bakit ako? Ikaw mag-decide. Susunod lang naman ako kung saan mo gusto. Mas
safe sa bahay mo at sa Tagaytay, pero ikaw bahala."

"Let's stay one more night here." Kumagat si Atlas ng chicken joy. "What's
your favorite part of the chicken?"

Tanghali na nagising si Laurel at may naiwan na lang na note sa gilid ng kama

niya dahil kinailangang umalis ni Atlas at may emergency meeting daw ito sa
station. Hindi na siya nito ginising kaya naman 11 a.m. na, kagigising pa
lamang niya.
Wala rin siyang magawa kundi manood ng TV. Para siyang tanga na nakahiga lang
sa kama, nakakumot pa, at kumakain ng mga chips na dinala ni Jobelle. Hindi
rin siya nagsusulat dahil gusto muna niyang ikalma ang sarili at utak.

Nakakalimang movie na siya, alas singko na rin ng hapon, wala pa si Atlas.

Nakatulog na ulit siya't lahat, wala pa rin ito.

Sakto namang pupuwesto na siya ng higa ulit para matulog nang marinig niyang
bumukas ang pinto ng hotel room mismo at nakarinig ng yabag galing sa labas.
Pagbukas ng pinto ng kuwarto, tinatanggal ni Atlas 'yong neck tie na suot
nito habang nakatingin sa kaniya. Gulo ang buhok nito, nakabukas na rin ang
polo.

"Okay ka lang?" Bahagyang bumangon si Laurel.

Umiling ito at sumandal sa hamba ng pinto. "Medyo, pero pagod. Nakatulog ka

ba nang maayos? Hindi na kita ginising kanina, ang sarap ng tulog mo, eh.
Kumain ka na ba? Gusto mo kumain sa baba? Papunta kasi sina Jobelle, balak
mag-casino, gusto mo sumama sa kanila?"

"Ikaw?"

"Baka matutulog muna ako. Antok na antok kasi ako saka masakit 'yong ulo ko,"
nakangiting sabi ni Atlas habang nakatingin sa kaniya. "Ang dami kasing
meeting for some endorsements. Ikaw naman, labas ka para makapag-enjoy ka.
Tawagan ko sina Job?" tanong nito.

"Ayaw ko lumabas, wala ako sa mood. Saka inaantok pa ako." Laurel smiled.
"Maliligo ka ba?"

Ngumiti si Atlas sa kaniya at tipid na tumango. "Gusto mo sumabay?"

Hindi na nagsalita si Laurel, bumangon siya sa pagkakahiga at tinanggal ang

damit ni Atlas bago ito hinila papasok ng bathroom.
They started making out, but that's it. For almost two days na magkasama
sila, they chose not to have sex since Atlas is too tired and Laurel's too
sleepy. Para lang silang baliw na natutulog maghapon at magdamag.

Nauna na ring natapos maligo si Laurel since pangalawang ligo na niya, gusto
lang niyang sabayan si Atlas. She wore a simple, oversized shirt with just
her boy leg underwear.

Habang nakaupo siya sa kama at tinutuyo ang sariling buhok, lumabas naman ng
bathroom ito at nakatingin sa kaniya. No words from him, but he looks sleepy,
hindi rin naman alam ni Laurel ang gagawin.

"Gusto mo muna kumain?" Laurel asked but Atlas shook his head. Nakasuot ito
ng hoodie at shorts dahil malakas daw ang aircon, samantalang siya, naiinitan
pa.

Nahiga na rin ito sa kama at nagsimulang mag-browse ng palabas. Laurel was

just observing Atlas and there's a safe space between them. Malaki ang kama,
may malaking space sa gitna nila. Hindi na rin naman siya naiilang. . . ilang
beses nang may nangyayari sa kanila kaya kahit maglakad siya nang nakahubad,
ayos lang.

"Huwag ka na manood," ani Laurel. "Matulog ka na. Gusto ko na makipag-sex,

Atlas," pagbibiro niya.

Atlas smiled at her. "Bukas, promise. Sorry. . . pagod lang talaga ako
ngayon."

"Joke lang." Laurel smiled. "Matulog ka na, ang laki na ng eye bags mo, hindi
ka na guwapo."

Naningkit ang mga mata nito. "Sinong crush mong artista?"

"Johnny Depp."

"No, Pinoy."

Nag-isip si Laurel kung sino ba. "Ah, si Paulo Avelino."

"He's too old for you."

"Bakit? Mas gusto ko sa lalaki 'yong mas matanda sakin kahit five to 10
years," sagot ni Laurel. "I think they're better, they're matured enough to
handle a relationship, lalo na't–"

Nagulat siya nang biglang tumayo si Atlas at lumapit sa kaniya. Akala niya
kung anong gagawin nito hanggang sa niyakap nito ang baywang niya dahil
nakaupo siya at ginawang unan ang legs niya.

"Hoy, Atlas, anong ginagawa mo?" mahinahong tanong ni Laurel. "Matulog ka na

roon."

"Wait lang," sabi nito. "Matanda na si Kuya Paulo. Sino pang artista? Iyong
malapit naman sa age mo?"

Laurel smiled. "Marco Gumabao," sagot niya habang hinahaplos 'yong buhok ni
Atlas. "Gustong-gusto ko siya sa Just A Stranger. I think he's a good kisser.
Ang likot din kasi ng dil–"

Nakarinig si Laurel ng mahinang paghilik mula kay Atlas at nang tingnan niya
ito, nakatulog ito sa legs niya. Hindi niya alam ngayon kung paano siya
aalis, hindi naman niya ito matulak papalayo dahil mukha na talagang pagod.

"Ikaw, fishing ka rin, eh," mahinang sabi ni Laurel habang hinahaplos ang
buhok ni Atlas. "Hindi kita type, kaya safe tayo."
"Mas guwapo ako kay Kuya Marco," bulong nito na gising pa pala.

"Hoy, matulog ka na roon sa kama!" singhal ni Laurel.

Ngumiti si Atlas. "Sumisinghal ka ba talaga?" sabi nito habang nakapikit.

"Ang sweet ng boses mo."

"Seriously, Atlas," sabi ni Laurel habang nakatingin dito. "Matulog ka na.

Hindi na kita guguluhin, just sleep."

Bumangon si Atlas at dumukwang ng halik sa gilid ng lips niya. Laurel wasn't

shocked at all. It's normal for him to kiss her like that. . . but she needs
to set boundaries. That kiss wasn't part of the deal.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 9

by thexwhys
17-22 minutes

Tuwing magigising si Atlas at kasama niya si Laurel, palagi siyang magigising

nang walang kasama sa kama at naiiwang nakakumot mag-isa dahil busy ito sa
pagsusulat. Seryoso itong nakatutok sa laptop, may suot na airpods, naka-
oversized T-shirt, naka-underwear, habang nakataas ang paa sa table na nasa
harapan.

Every single time na gigising siya, ganito ang scenario nila. . . and he
doesn't have the guts to disturb her. Minsan, kahit gusto na niyang bumangon,
hindi niya magawa dahil the moment na maramdaman o makita nitong gising na
siya, titigil ito sa ginagawa at makikipag-usap na sa kaniya.

He can't just break that concentration. Kaya ang madalas niyang ginagawa,
bumabalik siya sa pagkatulog o 'di kaya naman ay nagpi-pretend na natutulog
para lang hindi niya ito maistorbo.

While looking at Laurel, Atlas saw how serious she was with what she do and
that she loves it. Ni wala siyang naririnig na reklamo mula rito na
nahihirapan sa ginagawa, pressured, o 'di kaya naman ay gusto nang huminto,
katulad niya.

Atlas loves that Laurel found her safe place, which is writing, and that
she's focusing on what she do. Hindi ito pressured sa laki ng pera na
kinikita, and that's she's carefree. . . na sana, nararamdaman din niya dahil
siya, nahihirapan na.

Dapat ay uuwi na ito no'ng isang araw pa ngunit nanghingi siya ng extension
kung puwede hanggang sa isang linggo pa. Laurel was hesitant at first, but
she agreed. At sa isang linggo na magkasama sila, dalawang araw sa hotel bago
sila umuwi sa bahay niya. Nanghingi rin muna siya ng extension ng bakasyon
niya dahil tinatamad pa siyang magtrabaho.

Nakadapa lang si Atlas at nakatingin kay Laurel nang tanggalin nito ang
airpods at sinara ang laptop. She sipped her coffee, stretched, and put on
some of that minty balm on her temples, before standing up.

"Are you done?" biglang tanong ni Atlas.

Nagulat si Laurel nang marinig si Atlas. Nakapatay ang ilaw kaya naman hindi
niya maaninag ang mukha nito, sumasakit din ang ulo niya at inaantok na siya
kaya tumigil siya magsulat.
"Good morning," bati ni Atlas sa kaniya. "Anong oras na?"

Tumingin si Laurel sa phone niya. "Good morning. 4 a.m na rin. Kanina ka pa

gising?" tanong niya.

"Hindi naman," sagot ni Atlas. "Matutulog ka na?"

"Yep, okay lang?" she answered. "Sumakit kasi bigla 'yong ulo ko," aniya bago
lumabas ng kuwarto at bumaba papunta sa second floor dahil naiwan niya pala
ang bag niya roon.

Nakaupo siya sa sofa dahil hinahanap niya 'yong gamot niya nang bumaba si
Atlas at may dala itong comforter. Sinundan lang niya ng tingin kung bakit at
nang ibaba nito sa kaniya, nilagpasan siya. Dumiretso rin ito sa kusina at
bumalik na may dalang tubig.

"Dito ka matutulog ulit?" Atlas asked her, hindi siya nakasagot. Nakatingin
lang siya sa mukha nito. "One week na kasi tayong magkasama, one week na rin
akong nagigising mag-isa, tapos sa sofa ka natutulog. I still don't get it
why. Rules mo ba 'yon sa setup natin?"

Laurel gulped. Malambing naman ang pagkakatanong nito sa kaniya, pero

nararamdaman niyang napapaisip nga ito. "Wala naman akong rules. Minsan,
inaabutan lang ako ng antok sa sofa and I'm more comfortable here."

Tumango si Atlas at iniwanan siya sa living area ng bahay nito. Umakyat ito
pabalik ng kuwarto kaya naman bigla siyang nakaramdam ng guilt.

Pagkatapos na uminom ni Laurel ng gamot, umakyat siya bitbit ang comforter na

ibinigay nito sa kaniya. Pumasok siya sa kuwarto at naabutang walang tao
roon, even the bathroom's empty. Sa totoo lang din, sa ilang araw niya sa
bahay ni Atlas, hindi siya nag-iikot. Apat na lugar lang ang napupuntahan
niya.
Kusina, sala, kuwarto, at swimming pool. Laurel isn't someone na mag-iikot sa
bahay ng may bahay. She considers privacy at kapag hindi siya inimbitahang
pumunta sa isang lugar, hindi siya pupunta.

Pero iba ngayon.

Ibinaba niya ang comforter sa kama bago lumabas. Inisa-isa niya ang mga
kuwarto, mayroong apat sa bahay ni Atlas, bago nakarating sa dulo. Kumatok
siya, pero walang sumagot. Kumatok pa ulit ng isa, pero wala kaya tumalikod
na siya nang marinig si Atlas.

"Pasok ka," mahinang sabi nito.

Pagpasok niya, nakasalampak ito sa sahig habang nakasandal sa sofa ng kuwarto

na iyon. It's a video room and Atlas was playing with his PS5.

"Ano 'yon?" tanong nito habang nakatingin sa screen. "Matulog ka na, masakit
pa ba 'yong ulo mo?" Nakatingin pa rin ito sa screen at seryosong naglalaro.
Laurel didn't answer, she was just there, standing up while looking at Atlas.
. . until he paused the game.

No words from her, she's waiting.

"Go sleep, Laurel," anito habang nakatingin sa kaniya. "Nagugutom ka ba? Do

you want me to buy some food?"

"Hindi ako sanay matulog sa malaking kama," sagot niya.

Atlas was shocked, pero ginamit niya 'yong pagiging artista niya. Wala siyang
reaksyon kahit na ang totoo, nagulat siya sa sinabi nito. Imposible namang
mahirap ang buhay ni Laurel, hindi naman sa nagiging judgmental siya,
nararamdaman niyang comfortable ito.
"Sanay akong matulog sa sofa," sabi ni Laurel habang nakatingin sa kaniya.
"I'm sorry, pakiramdam ko kasi, napapaisip ka. I am sorry."

Atlas breathed. "Napapaisip kasi ako kung bakit, kung may mali ba sa akin
para doon ka matulog. I mean, malaki 'yong kama, we're even putting safe
space between us dahil nararamdaman kong ayaw mo mag-cuddle and I respect
that. . . pero napapaisip ako kung bakit."

"Kasi, maliit lang 'yong apartment ko sa Baguio," Laurel shared kahit na ayaw
niya dahil ayaw niya na magkaroon sila ng gap ni Atlas. They have a good
friendship, he's even trusting her. . . why not give him this? "Sofa lang ang
mayroon ako and for years na natutulog ako roon, sanay na ako."

"I just hope na sinabi mo sa akin. Kasi nag-isip ako, akala ko, I was doing
something to you whenever I am sleeping," seryosong sabi ni Atlas habang
nakatingin sa kaniya. "I have a sofa here, gusto mo matulog?"

Laurel smiled. "Puwede ako rito sa room na ‘to?" tanong niya. "Doon na lang
ako sa living room."

"Stay. . ." Long pause from Atlas. "Here. Dito ka na lang, hihinaan ko na
lang 'yong sounds so you could sleep better."

Hindi na nagsalita si Laurel. Pumwesto na siya sa likuran ni Atlas,

nakasandal naman ito sa sofang hinihigaan niya. Naglalaro ito, pero walang
sounds.

"Laurel, tanong ko lang?" tanong ni Atlas sa kaniya kaya muli niyang idinilat
ang mga mata niya. Nakaharap lang ito sa screen. Hindi siya nagsalita, but
she acknowledged that he can ask something. "May rules ka ba sa setup natin?"

"Wala naman," sagot niya bago pumikit ulit. "If you wanna cuddle, go cuddle.
Just know your limits, Atlas. I am not your girlfriend and this will last.
Walang problema 'yong cuddling or pagiging sweet mo sa akin and don't worry
about me."
Kumunot ang noo ni Atlas. "Why would I worry about you?"

"Hindi ako madaling ma-in love. Alam ko na 'yon ang laging iniisip ng mga
lalaki, 'no. Uunahan na kita. . . I don't do love," sagot ni Laurel. "Can I
sleep? Kahit one hour lang, please?"

"Sure," Atlas answered.

Wala pang five minutes, naramdaman ni Atlas na natutulog na si Laurel.

Pakiramdam niya bigla, ang swerte niya na hindi katulad ng ibang babae ang
kasama niya. Some would instantly fall in love, not her, and he felt it.
Kahit si Jobelle, sinasabi sa kaniya na strong ang personality ni Laurel. . .
kaya mukhang malabong ma-in love sa kaniya.

Sinabi naman ni Patrick na maswerte siya. . . dahil mukhang alam nito kung
saan ito lulugar. He said that Laurel knows her boundaries and that she will
stop if she wants to. Sinabihan pa siya ni Jobelle na posibleng siya ang
kailangang mag-ready kung sakaling bigla na lang mag-decide ito na tapusin
'yong setup nila which is hindi malayo. . . mahirap ang sitwasyon nila at
naiintinidihan niya 'yon.

Nagising si Laurel na wala na siyang kasama sa video room. Nakakumot na rin

siya katulad ng dati at pinagpapasalamat na malakas ang aircon, kung hindi,
sasakit na naman ang ulo niya.

Paglabas niya ng kuwarto, naabutan niyang may kausap si Atlas sa kuwarto nito
kaya naman dumiretso siya sa kusina para uminom ng tubig. Alas otso pa lang
ng umaga, malamang na nanibago siya sa kuwarto kaya mukhang mababaw ang tulog
niya.

Habang nakaharap sa laptop para i-check 'yong emails niya, bumaba si Atlas.
"Laurel, can we go to Tagaytay today? Please?"

Nakita niya 'yong stress sa mukha nito. Gusto na rin sana niyang umuwi sa
Baguio, pero mukhang hindi pa matutuloy.
"Sige, anong oras?"

"Whenever you are ready, ma'am," sagot nito.

Laurel nodded. Hindi na siya nagtanong dahil sasabihin naman nito sa kaniya
'yon. She just fixed herself and in no time, nasa daan na sila at medyo
traffic na rin dahil tanghali na. Na-stuck pa sila sa EDSA dahil sobrang
traffic.

"Marunong ka bang mag-drive?" basag ni Atlas sa katahimikan dahil hindi na

rin siya nagsasalita. "Ako, natuto ako no'ng 15 ako, required ako matuto."

"Same, tinuruan din ako ng papa ko 'nong 15 na ako. May lisensya naman ako,
pero ginagamit ko lang for ID," sagot niya. "Bakit, gusto mo ba ako mag-
drive?" pagbibiro niya.

Atlas shook his head. "Not really. May isang sasakyan kasi akong hindi
ginagamit sa bahay na puwede mong gamitin sa tuwing nandito ka sa Manila. Na-
realize ko kasi sa one week na magkasama tayo, nakakulong ka lang sa bahay
ko. Baka may gusto kang puntahan, you can use my car."

"Naku, hindi na. Okay naman ako mag-Grab saka hindi ako masyadong mahilig
lumabas. Ayaw ko na masyadong nakakakita ng tao."

"May stage fright ka ba?" tanong ni Atlas sa kaniya.

Napaisip si Laurel kung sasabihin ba niya. Na-realize niya, she doesn't need
to elaborate. "Medyo lang. People used to bully me when I was young. . . kaya
sanay akong magtago at mag-isa." She smiled.

"Bakit ka binu-bully?"
"I was the quiet one. Mas gusto ko na tahimik lang ako and people would take
advantage of that," sagot niya. "Hindi nila alam, I have so much to offer and
I chose to show it to few people. Ni hindi nila alam na sexually active ako,
malandi, maharot, dahil sa hitsura at way of talking ko. People always assume
that I am a sweet and nice."

Tumingin si Atlas sa kaniya. "You're far from–"

"Atlas, don't sugarcoat things. Wala tayo sa setup na ito kung hindi ako
gano'n. I am having sex with someone na hindi ko karelasyon, I used to have a
sugar daddy, double my age. I used to hook up with different guys. Don't
sugarcoat na hindi ako malandi, dahil alam ko sa sarili ko 'yon." Laurel
smiled. "Okay? You don't have to say good things to me just to make me feel
good. No, mas gusto ko na sabihin mo sa akin nang harapan, I'll thank you
pa."

"Hindi naman kasi gano'n ang tingin ko sa 'yo," sagot ni Atlas at tumingin sa
harapan. "Don't be too quick to judge. Hindi lahat ng tao, gano'n mag-isip,
that includes me."

Hindi na sumagot si Laurel, tumingin na lang siya sa labas. Alam niya sa

sarili niya kung ano siya, kilala niya ang sarili niya. . . at hindi niya
matatakasan ang nakaraan niya.

Nasa EDSA pa rin sila, alas onse na ng umaga nang mag-ring ang phone ni
Atlas. Sinagot niya 'yon via speaker kaya naman naririnig ni Laurel. . .
natatawa siya na baka kung girlfriend nito ang kasama, hindi gano'n, katulad
ng mga exes niya.

"Ha? Hindi puwede, Jobelle!" singhal Atlas.

Hindi nag-react si Laurel at nakatingin sa bintana dahil umuulan, pero hindi

siya tumingin. Nagsusulat din siya sa fog ng salamin.
"Nakapahinga ako, ano pa bang gusto nila? Sinabi ko na kay Grace, ayaw ko.
Ano na naman 'to? Hindi na naman ba ako puwedeng tumanggi? Apat na araw na
lang 'yong hinihingi ko, hindi n’yo pa mabigay!"

Medyo nagulat si Laurel sa tono ng pananalita ni Atlas dahil first time niya
itong marinig na magalit.

"Nakakapagod naman, Jobelle." Biglang nagbago ang boses nito. "Kasama ko si

Laurel, anong gagawin ko? Medyo malapit ako sa station. . . didiretso na lang
ako riyan."

Tumingin si Laurel kay Atlas na nakadiretso lang ng tingin sa daanan habang

kausap si Jobelle. Hindi na niya alam ang pinag-uusapan ng dalawa, pero
nakaisip na siya ng paraan.

Nang ibaba na ni Atlas ang call, nagsalita na siya. "Puwede mo ako ibaba
riyan sa SM North, magmo-mall na lang muna ako tapos baka tawagan ko na lang
si Jobelle na–"

"No," diin nito. "Sasama ka sa akin. Magkikita tayo nila Jobelle sa parking
lot, sasama ka sa kaniya. Are you okay with that? I'm sorry. . . after today,
pupunta na tayo ng Tagaytay."

Umiling si Laurel. "Uuwi na lang ako, may work ka na, eh. Gusto ko na ring
umuwi ng Baguio. Para na rin hindi kita maistorbo. You have work, Atlas, okay
lang ako. Puwede mo na ako ibaba sa mall?"

"I won't leave you out of nowhere, Laurel. Nagkausap na kami ni Jobelle, she
will take care of you. Please? Wait mo lang ako today, promise. Hindi na
mauulit," anito.

Natawa si Laurel habang nakatingin kay Atlas. "Okay lang naman kasi ako, I
can take care of myself."
"I know you can, pero hindi ako mapapakali na iniwanan kita out of nowhere.
Jobelle will be with you," sabi ni Atlas, hindi na siya nagsalita ulit.

Nang makarating sila sa station, lumipat si Laurel sa backseat para hindi

siya makita ng guard. Wala namang sinabi si Atlas, but to be safe, siya na
ang nag-adjust. Hindi na rin nagsalita si Atlas at huminto na lang sa
pamilyar na sasakyang alam niya na kay Jobelle.

Naunang bumaba si Atlas at mukhang nakikipag-discussion pa kay Jobelle

hanggang sumilip ito.

"I'll go now. Kita na lang tayo mamaya," sabi nito na bigla na lang tumalikod
at hindi na lumingon.

Bumukas naman ang pinto ng sasakyan at pinababa siya ni Jobelle. "Tara na,
sama ka muna sa akin. Badtrip 'yan si Atlas kasi naman, sinabi na niya sa
manager niya na hindi na muna siya magwo-work tapos biglang tinawagan," sabi
nito. "Nagugutom ka ba? Gusto mo kumain?"

Umiling si Laurel. "Hindi, okay lang ako. Saan tayo?"

Dumiretso si Atlas sa dressing room ng show na guest siya. Naroon na ang

manager niya na naghihintay sa kaniya at wala na talaga siya sa mood, hindi
lang siya puwede magloko dahil masasabihan pa siyang ma-attitude. Kung puwede
lang na hindi sumipot, ginawa na niya, pero naka-oo na ito.

"Atlas!" Kinuha ng manager niya ang atensyon niya at pinapunta siya sa isang
kuwartong walang tao. "Pasensya ka na talaga, ha?"

"Kahit naman sabihin ko na hindi okay sa akin, hindi naman kayo makikinig,
'di ba?" sagot ni Atlas. "Aware naman ako na trabaho ko 'to, pero nanghingi
ako sa inyo extension, pumayag kayo. Tapos biglang ganito? Maging fair naman
tayo minsan, Grace," mahinahong sabi ni Atlas.
Narinig niyang huminga nang malalim si Grace, ang manager niya. "Sorry, nag-
back out kasi si Sam, kaya ikaw na lang daw kung puwede. Alam ko naman–"

"Ayan tayo, eh. Kapag sila nag-back out, okay lang. Kapag ako, hindi?"
umiiling na sabi ni Atlas at nilagpasan ito. Naglakad siya papunta sa
dressing room kung saan siya magmi-makeup at marami nang artista roon, kasama
pa si Amira. Ngumiti ang mga ito sa kaniya, tumango siya sabay upo sa vanity
chair para simulan na ang pag-aayos.

Tahimik na nakatitig si Atlas sa salamin at nag-o-observe sa paligid niya.

Gusto rin niyang tanungin ang sarili kung masaya pa ba siya dahil sa tuwing
papasok siya sa gusaling ito, pinipilit na lang niyang ngumiti dahil
napapagod na rin siya. He's tired as fuck and he can't say no to this kind of
responsibility because he signed a contract.

Iniisip niya na limang taon na lang, titigil na siya. At kapag nangyari 'yon,
hindi na siya babalik.

"Anong isusuot mo, Atlas?" tanong ni Grace nang pumasok sa loob ng dressing
room. "May dala raw si Jobelle, anong kulay?"

"Hindi ko alam," tipid niyang sagot. "Baka umakyat na 'yon mamaya," dagdag
niya. Tumingin siya sa phone niya at as usual, walang message galing kay
Laurel. Never naman itong nauna na makipag-communicate sa kanya.

Tahimik siya nang magsalita ulit si Grace.

"Oh, speaking of the devil! Akala ko, bukas pa dadating, eh!" ani Grace kaya
tumingin siya sa salamin. It's Jobelle, hawak nito 'yong isusuot niya. "Anong
kulay niyan?"

"Navy blue," sagot ni Jobelle. "Pinapili ko kasi 'yong pinsan kong stylist,
ito pinili niya para kay Atlas."
Kumunot ang noo ni Atlas at napalingon. Nagtama ang tingin nila ni Jobelle.
She mouthed 'sorry', at hindi niya naintindihan kung bakit.

"Papasukin mo 'yong pinsan mo rito!" sabi ni Grace. "Ay, ang ganda ng mukha.
. . " sabi nitong nakatingin sa labas. "Pasok ka, hija. Anong name mo?"

"No po, okay na po ako rito." Narinig ni Atlas na sabi ni Laurel na nasa
labas. Tumingin siya kay Jobelle na sumenyas na mamaya sila mag-uusap.

Atlas gritted his teeth, especially when Laurel went inside. Nagtama ang
tingin nila, pero kaagad itong umiwas, pero kita niya 'yong kaba sa mukha
nito.

"Anong pangalan mo, hija?" tanong muli ni Grace.

"Alyssa 'yan, mamu!" ani Jobelle. "Pinsan ko, si Alyssa."

Actor's Hidden Whore - 10

by thexwhys
17-21 minutes

WARNING: Matured Content (Explicit)

Naningkit ang mga mata ni Atlas habang nakatingin kay Jobelle, pero pinigilan
niya ang sarili dahil baka mahalata sila. He cannot risk Laurel lalo na't
nasa premises sila ng network. Hindi lang siya ang mapapahamak, pati na rin
si Laurel.

"So, paano mo naging pinsan 'tong si Jobelle, eh ang ganda-ganda mo?" sabi ni
Grace habang nakatingin kay Laurel. Siya naman, nakatingin lang sa salamin,
pero nakatitig kay Laurel na parang nahihiya. "Stylist ka ba talaga?"

Umiling si Laurel. "Ah, hindi po. Sakto po kasi na magkasama kami ni

Jobellita, tumawag po kayo. . . kaya sinama na lang po niya ako. Hindi po ako
stylist."

"Anong work mo?" sabi ni Grace. "Alam mo, feeling ko, kapag inayusan ka,
puwede ka na mag-model."

Marahas na umiling si Laurel at dumako ang tingin sa kaniya, segundo lang

sabay tawa. Naniningkit ang mga mata nito kapag tumatawa at ngumingiti, na
para bang buong personality nito, masaya.

"Naku, hindi po. Shy type po ako," sagot nito. "Sige po, babalik na ako sa
parking."

"No, rito ka na lang maghintay. Wala namang kaso," sabi ni Grace na nagpaalam
na sa kanilang lahat at may mangilan-ngilang mga artista na nasa loob.

Gustong-gusto ni Atlas na hilahin palabas si Laurel ng dressing room, pero

mas mahahalata sila. He can't risk her, lalo na sa manangement nila dahil
kapag nalaman kung ano ang relasyon niya kay Laurel, medyo malaking issue
'yon. Kaya niyang i-handle 'yong mag-isa, but Laurel's privacy. . . no, he
won't risk it.

Hindi niya alam kung ano ang naisip ni Laurel at Jobelle para gawin ito, but
he's pissed as fuck.

"Hello. . ."
Tumingin si Atlas sa salamin at nakita si Kyle, isa sa mga sikat ding artista
ng network na lumapit kay Laurel at Jobelle na nag-uusap. "I'm Kyle."

Laurel smiled. "L—Alyssa," sagot nito at tinanggap ang kamay ni Kyle.

"Hindi ka talaga stylist?" tanong ni Kyle. "So, what do you do?"

"Assistant ko 'yan!" nakangiting sabi ni Jobelle at nararamdaman ni Atlas na

pilit itong umiiwas ng tingin sa kaniya dahil alam nitong magagalit siya.
She's not supposed to be here, and now, she's even talking to Kyle.

Ngumiti lang si Laurel at hindi na nagsalita na parang nagtatago sa likuran

ni Jobelle ngunit nakikipag-usap pa rin si Kyle rito.

But Atlas knew Laurel. She's not snobbish, she's kind, and would still talk
to someone even if she doesn't know the person. At hindi siya nagkamali nang
magsimula itong makipagkwentuhan tungkol sa mga paboritong kanta. Sakto naman
na singer si Kyle, inilabas pa nito ang gitara.

Pakitang gilas din!

"Kung papipiliin ka," tanong ni Kyle kay Laurel na nakaupo pareho sa waiting
sofa. "Lany or Lauv?"

Laurel smiled and it pissed off Atlas. "Oh, both. . . pero gusto ko 'yong mga
kanta ni Lauv, like I Like Me Better, something like that."

Nakatingin naman si Jobelle kay Atlas dahil alam niyang mapagsasabihan siya
mamaya dahil sa ginawa niya. Hindi naman niya expected, pero, mamaya na siya
mag-e-explain. Panay lang ang tingin niya kay Atlas at sa tuwing titingin ito
sa kaniya, iiwas siya dahil masama ang titig nito. Nakakakilabot, shit!
Dumako naman ang tingin ni Jobelle kay Laurel at busy ito na nakikipag-usap
kay Kyle. Hindi malayong mapansin ito ng iba. Hindi nag-aayos si Laurel, pero
kita kaagad 'yong kasimplehan nito at maganda talaga ang mukha. Maamo at
mukhang anghel, paulit-ulit niyang sinasabi.

"Pero mahilig ka rin bang manood ng movies?" Narinig ni Atlas na tanong ni

Kyle kay Laurel. "Nakanood ka na ba ng movies ko or kahit sino rito sa
dressing room? Or baka 'yong kay Atlas, napanood mo na?"

Umiling si Laurel. "No, hindi pa. Hindi kasi ako mahilig manood ng Philippine
movies, I find them cliché and repetitive," sabi nito na ikinangiti ni Atlas.
"Ayaw ko ng mga plots ng Philippines Cinema."

"Wow," biglang sagot ni Kyle. "Anong mga peg mo?"

"Usually, I'd go with British or American, depende. Basta ayaw ko ng mga

stories na common, lalo na 'yong mga kabit. Nasusuka ako," diretsong sagot ni
Laurel. Gustong matawa ni Atlas, pero nakinig lang siya.

That's Laurel, she's honest. Sasabihin nito ang gusto, walang pakialam kung
makasasakit. Napansin ni Atlas 'yon.

"Like, seriously, sa opinion ko lang naman, Philippine Cinema can do more.

Parang 'yong Pangarap Kong Holdap. That was actually funny," dagdag nito.
"Isa pa 'yong Fangirl na movie, I loved it. Not because I have a thing for
Paulo Avelino, but the story was just so good."

Tahimik ang lahat na nakikinig kay Laurel. Ipinalibot ni Atlas ang tingin sa
mga tao at halatang nakikinig ang mga ito. . . pero naiinis pa rin siya kay
Kyle dahil ayaw pa yata umalis sa harapan ni Laurel. Hindi naman siya ang
type!

"Ang galing kasi no'ng pagkaka-deliver. . . like, to be honest, natatakot ako

kay Paulo Avelino because of that story. Parang hindi ko ma-distinguish 'yong
real and act sa kaniya. He's just too good."
Kumunot ang noo ni Atlas at tumingin kay Laurel. Kaya naman pala crush na
crush nito si Paulo Avelino. The way she talked about him, parang gusto
nitong makilala. Nakakainis!

"By the way, may Facebook ka?" biglang tanong ni Kyle kay Laurel na
ikinagulat ni Atlas. Inilabas pa nito ang phone. "What's your full name?
Alyssa?"

Napatingin si Atlas kay Jobelle na parang hindi mapakali. Si Laurel, parang

tumingin sa kaniya, pero hindi itinuloy at ngumiti na lang. Laurel is just
too kind and polite. . . at kinakabahan siya. Until she finally spoke.

"I don't do social media," anito. "Masyadong toxic ang social media for me,
hindi ako mahilig."

"Are you for real?" gulat na tanong naman ni Kyle. "Everyone has social
media."

Tumango si Laurel. "Almost everyone, pero hindi ako kasama roon." She smiled.
"I don't like exposing myself on the internet. Not me."

"Kahit anong contacts? Wala?"

Umiling si Laurel habang nakatingin kay Kyle. "I have an SMS naman, kaso I am
committed, kaya hindi puwede. Sorry, ha?"

"Of course, I respect that," sagot ni Kyle at nagsimula na lang sa

pagkwewentuhan ulit ng mga kanta dahil hindi nga mahilig si Laurel sa movies.

A part of him was jealous that he can't talk to Laurel like this in public.
Nakakapag-usap lang sila kapag nasa sasakyan, sa kuwarto, o basta nasa bahay
na walang ibang nakakakita dahil pinoprotektahan niya ang privacy nito.
Parang bigla siyang nainggit kay Kyle na hindi ito masyadong sikat,
nakakausap nito si Laurel at nakakatawanan kahit may ibang nakatingin.

Ni hindi siya maka-order kapag magkasama sila sa drive thru dahil makikilala
siya. Kailangan pang si Laurel ang bibili ng pagkain nila, para lang hindi
siya makita, and that's pissing him off.

Puwede rin kuhanin ni Kyle ang details ni Laurel sa harapan ng iba, siya
hindi. May mga bagay na gusto niyang gawin, hindi niya magawa.

Lumalim na ang pag-iisip ni Atlas nang tinawag na sila para pumunta sa show.
Dinaanan lang niya sina Laurel, Jobelle, at Kyle na hindi pa rin nananahimik
sa kasasalita, hindi naman interesado si Laurel dahil ngumingiti lang 'to at
sumasagot kada tanong.

Tulad ng palagi niyang ginagawa, ngingiti siya sa camera as if masaya siya sa

nangyayari na dapat hindi niya ginagawa ngayon dahil nasa bakasyon siya. Wala
dapat siya rito kung hindi lang nag-back out ang iba at siya ang sumalo dahil
siya ang sikat at malaki rin ang bayad.

Halos kung tutuusin, wala na siyang pakialam sa pera. Gusto niyang

magpahinga.

Nang matapos ang show na inabot ng 30 minutes, dumiretso siya sa dressing

room at naabutang naroon si Grace. Humihingi ito ng pasensya sa kaniya, pero
hindi niya pinapansin. Naririnig niya ang mga sinasabi nito, pero lumalabas
sa kabilang tainga.

Tuluyan nang nabura ang makeup niya bago siya humarap dito. "Puwede na akong
umuwi?" mahinahong tanong niya. "Puwede na ba o may trabaho pa?"

"Wala na, Atlas. Pasensya ka na ulit," sabi nito. "Sige na, ie-extend ko na
'yong vacation mo nang isang linggo pa. Pasensya na talaga."
Tumango lang siya at nilagpasan ito. Nakapamulsa siyang naglalakad papunta sa
elevator nang makasalubong si Almira na nakangiti sa kaniya.

"Uy, Atlas!" sabi nito. "Gusto mo lumabas? Magkakainan daw kami, bar hopping!
Sama ka?"

Atlas politely declined. "Medyo masama kasi 'yong pakiramdam ko," excuse
niya. "Some other time, ingat kayong lahat."

Nagpaalam na ang mga ito, dumiretso siya sa parking. Pagkalabas pa lang niya
ng elevator, nakasandal na si Jobelle sa harapan ng sasakyan niya. Naglakad
siya papalapit nang hindi inaalis ang tingin dito.

"What were you thinking?" tanong niya. "Hindi ba, usapan natin, itatago mo?
Anong nangyari?"

"Sa sasakyan tayo."

Pagpasok nila sa sasakyan, nakaupo si Laurel sa backseat at tumingin sa

kaniya. "Huwag ka magalit kay Jobelle, naintindihan ko 'yong nangyari, Atlas,
okay lang sa akin."

"Ano bang nangyari?" Tumingin si Atlas kay Jobelle. "Usapan natin, itatago,
ano 'yon? Nakausap pa siya ni Grace, ni Kyle. . . maraming nakakita!"

"Kasi dapat, maiiwan ako rito," pagpapaliwanag ni Laurel habang nakatingin sa

kaniya. "Kaso lang kasi, nasita si Jobelle ng guard lalo na't wala akong ID.
Pinapalabas ako ng guard kasi hindi raw puwede na iwanan ako sa car, hindi
naman ako nagwo-work dito tapos hindi naman sa akin 'yong car. Kaya usapan
namin, bababa ako sa café. Kaso 'yong entrance naman, ayaw akong payagan. . .
kaya sinabi ni Jobelle na stylist mo ako at assistant niya ako na kukuha pa
lang ID."
Atlas sighed and breathed. "Fine. Next time, please, mag-iingat tayo. I am
protecting your privacy, Laurel." Tumingin siya kay Laurel. "Are you okay,
though? May mga nakakita sa 'yo."

Tumango si Laurel. "Oo, okay lang ako. Hindi naman nila alam 'yong totoong
pangalan ko. Huwag ka na magalit kay Jobellita. Promise, Atlas, we tried.
Kaso. . . mapalalabas ako ng station."

Hindi na nagsalita si Atlas, nagpaalam naman si Jobelle na aalis na.

Tuminingin ito sa kaniya at ngumiti, gano'n din ang ginawa niya.

Umalis na sila ng station nang hindi nagsasalita si Atlas, nasa backseat

naman siya dahil nakikiramdam din. Kinabahan siya sa nangyari kanina lalo
na't may ilang nakipag-usap sa kaniya, but she had to act dahil kung hindi,
mas mahahalata sila.

Nang makalagpas na sa bandang EDSA, tumigil si Atlas sa isang gasoline

station. Padilim na rin dahil late na natapos 'yong show nito. At ang totoo,
inaantok na siya. Hindi lang niya masabi kay Atlas dahil alam niyang pagod
rin ito.

"Lipat ka na rito sa harapan," sabi nito pagpasok ng sasakyan. "Sorry kanina,

medyo nainis lang ako."

"Okay lang, ano ka ba?" Laurel smiled. Lumipat na rin siya sa harapan. "Hindi
ka pa pagod? Talagang didiretso tayo sa Tagaytay?"

Tumingin ito sa kaniya. "Okay lang ba sa 'yo? I just need to rest. Sorry kung
sinasama kita. . . ni hindi man lang ako nagtanong."

Natawa si Laurel. "Okay lang. Pero sa isang araw, uuwi na ako, ha? Kailangan
ko na rin kasi magbabayad pa ako ng unit ko roon at bills. Tapos tawagan mo
na lang ulit ako kapag kailangan mo ako."
Hindi na nagsalita ulit si Atlas. Tahimik lang siyang nakatingin sa daanan at
naririnig niya itong panay ang buntong-hininga lalo na kapag stuck sila sa
traffic. Nakararamdam na rin siya ng gutom, pero naghihintay na lang siyang
magsabi ito dahil nararamdaman niya 'yong inis.

Laurel knows her place at marunong siyang makiramdam sa sitwasyon.

Hanggang sa makarating na sila sa Tagaytay area, hindi ito nagsasalita. He

was parking his car backwards like a pro. Sa tuwing tinitingnan niya si Atlas
mag-drive lalo na kapag isang kamay lang ang gamit sa manibela, natutuwa
siya. The way his hand swiftly maneuvers the steering wheel is sexy.

Naunang pumasok si Laurel sa loob ng bahay ni Atlas. Hindi na bago sa kaniya

ang lugar, hindi na first time, kaya naman alam niya kung saan siya pupunta
lalo na't nanlalagkit siya at ligong-ligo na. Ni hindi na siya nagpaalam kay
Atlas na bitbit ang groceries at inayos pa 'yon.

Sinusuklay ni Laurel ang mahabang buhok habang nakatingin sa salamin ng

bathroom nang biglang bumukas ang pinto. Nakatingin sa kaniya si Atlas, kaya
sinalubong niya ang titig nito.

"Hello, maliligo ka rin?" tanong niya.

Hindi ito nagsalita at naglakad papalapit sa kaniya. Pumuwesto ito sa likuran

habang nakatitig sa kaniya. He's not saying anything kaya humarap siya rito.

"Pagod ka?" tanong niya at tinanggal ang buhok nitong nakaharang sa mata.
"Sabay na tayo maligo kasi inaantok na rin ako. Baka bukas na ako kakain,
ikaw, nagugutom ka?"

No words from Atlas. He was just looking at her.

"Okay ka lang?" Laurel asked. "Galit ka ba sa akin kasi pumasok ako sa

station?"
Umiling si Atlas. "Nope, ikaw, galit ka ba that you had to enter that hell?
May mga nakakita sa 'yo. . . I was worried na makilala ka nila." Kumunot ang
noo nito. "And that Kyle. . . do you like him?"

"Hindi ko siya type," sagot niya. "Bakit?" tanong niya habang tinatanggal ang
butones ng long sleeve na suot nito. "He's too talkative na hindi naman ako
interesado sa sinasabi niya. He's too cool that I hate it. . . parang masyado
siyang conf– "

Hindi na naituloy ni Laurel ang sasabihin nang bigla na lang yumuko si Atlas
at hinalikan ang leeg niya. Hinawakan nito ang baywang niya at idinikit sa
katawan nito habang pinaglalandas ang labi sa balikat niya.

She moaned when Atlas started giving her feathery kisses. It was soft and
light that Laurel hurriedly unbuttoned his long sleeve.

"Turn around, Laurel," bulong nito habang marahang hinahalikan ang leeg niya
bago tumingin sa kaniya at dumukwang ng halik sa gilid ng labi niya.

Pagtalikod niya, nakita niya 'yong mukha nito sa salamin. He was staring at
her as if she did something wrong. Atlas' eyes were piercing, and he lifted
her skirt without saying anything.

"Do you like him?" tanong ni Atlas habang nakatitig sa kaniya. "Kyle, do you
like him?"

Laurel shook her head. "Not one bit. . . too nosy." She breathed when Atlas
slowly removed her underwear. "He's too full of himself and I hate men like
that."

"Good," he whispered.
She heard his belt unbuckle and with one move, he was inside her and started
thrusting in and out, taking her from behind. Nakahawak ang isang kamay nito
sa lababo. . . at laking gulat niya nang ipunin ni Atlas ang buhok niya gamit
ang isang kamay at marahas na gumalaw sa likuran niya. He's roughly taking
her from behind while slightly pulling her long hair as if walang pakialam
kung masabunutan siya and she liked it.

Laurel's moan was music to Atlas' ears. It was just a soft moan, as if she's
not having sex. Her moan sounds like she just had chocolates and loved how it
tastes like or ate something tasty because the moan sounded sweet and
innocent.

But not to him.

He's looking at Laurel's face in front of the mirror. He loves focusing on

her face whenever they're having sex. She doesn't look seductive at all and
that whatever they're doing is not dirty at all.

Having sex with Laurel isn't the same as others. . . especially with the
setup they have. They're not in a relationship, they only built a good
companionship and friendship. . . but the sex feels like making love because
of Laurel.

Naramdaman ni Laurel ang higpit ng pagkakahawak ni Atlas sa buhok niya. This

sex feels rough, but the way Atlas looked at her, with mouth slightly parted,
she felt sexy.

"Don't talk to him again, he likes you," bulong ni Atlas sa sa kaniya kasabay
ng paghila nito sa buhok niya. "Kyle likes you, Laurel, and we have a deal.
Hindi ka puwede sumama sa iba if you're with me."

"I hate possessive men, Atlas," sagot niya habang hinihingal dahil sa rahas
ng paggalaw nito sa likuran niya. "I. . . promised. . . that it'll only be
you. Don't accuse me, I am warning you."
"I am not being possessive, ma'am," bulong nito. Pinasandal siya ni Atlas sa
katawan nito gamit ang buhok niya na bahagya niyang ininda. "I just don't
like sharing."

Lumingon si Laurel at hinalikan ang gilid ng pisngi ni Atlas. "Trust me, will
you?"

Atlas smirked. "I will."

Actor's Hidden Whore - 11

by thexwhys
18-23 minutes

Six months and Atlas built a solid friendship with Laurel. Katulad ngayon,
it's 3 a.m. at sinundo niya ito sa terminal ng bus dahil gabi na naman
bumyahe katulad ng dati. He's against it dahil delikado, but this girl
doesn't even care. In short, she's used to it.

Nakangiti itong lumapit sa sasakyan niya nang makita kaagad. Pagbukas nito,
her smiling face lit up his dark world dahil kauuwi lang din niya galing sa
shooting.

"Good morning, Atlas!" Laurel smiled. "May pasalubong ako sa 'yo. Nakakuha
ako ng fresh strawberries kahapon. Nakakaloka lang, umulan."

"Ang laki ng bag mo!" sabi niya habang nagmamaneho. "Anong mga dala mo, hindi
ka naman nagdadamit kapag magkasama tayo, eh."
Tumingin sa kaniya si Laurel at sinamaan siya ng titig. "Bumili kasi ako ng
pasalubong para kay Jobellita and Patrick. Nagpabili kasi silang peanut
brittle, ube, mga gano'n. Akala ko nga, magpapabili pa ng gulay, mahihirapan
ako sa bus."

"Parang baliw talaga 'yong dalawang 'yon! May sasakyan naman, hindi umakyat,
ikaw pa pinapabili. Ako, walang pasalubong?"

"Ikaw pa ba!" singhal ni Laurel sa kaniya na naglabas ng peanut brittle.

"Sorry pala, binuksan ko na 'yong isa. Kasi naman, nagutom ako sa bus."

Kumunot ang noo ni Atlas habang nakatingin kay Laurel. "Wait, hind ka na
naman kumain? Anong gusto mo? Drive thru na lang tayo?"

Umiling si Laurel. "Nope, gusto ko na mahiga. Saan tayo? Sa Tagaytay ulit or

sa bahay mo? Parang gusto ko mahiga na kasi, inaantok ako. Ikaw rin, eh!"

"Anong ako rin?" Atlas asked.

"Mukha kang inaantok!" tumawa si Laurel. "Ang itim na ng eyebags mo, Atlas.
Ilang days pala 'yong rest mo? Buti pinayagan ka?"

Atlas looked at her. Madaling araw na at binabaybay nila ang EDSA. Hindi alam
ni Laurel kung saan ba sila pupunta. Kung sa bahay ba nito o sa Tagaytay
dahil iisa 'yong way.

"Humingi ako ng one week. Bahala sila. Kung tatawag sila, hindi ako sisipot,"
sagot ni Atlas. Nakatingin lang si Laurel at nag-oobserba.

Nitong mga nakaraan na magkasama sila, naging stick na si Atlas sa hinihingi

nitong pahinga. Kapag sinabi nitong hindi, hihindi, at matutulog talaga.
Hindi katulad no'ng mga unang buwan na magkakilala sila na pupunta kahit
pagod.
Now, Atlas stopped adjusting for others. He's starting to love himself.

Nagkwekwentuhan silang dalawa habang nasa daan, kausap din niya sa group chat
nila sina Patrick at Jobelle.

"Atlas, nagyayayang kumain ng bulalo sina Pat and Job ngayon," sabi niya.
Lumingon naman sa kaniya si Atlas. "Magda-drive na raw sila papunta ng
Tagaytay if papayag ka. Wala raw sila magawa, eh."

Tumango ito. "Go, sabihin mo, magkita na lang doon sa dati naming
pinupuntahan. Kaso, paano ka?"

"Parang bago nang bago naman si Atlas." Laurel looked at him. "As usual,
Alyssa na pinsan ni Jobellita." She smiled. "So, kumusta 'yong work mo?
Kailan showing no'ng movie mo? Baka ito ang unang movie mo na panonoorin ko."

"Oh, god, no." Marahas ang pag-iling ni Atlas. "Please, just don't! Ayaw ko!
Ako nga, nagki-cringe, baka lalo ka na. I know that it's not your cup of tea.
Alam ko naman na hindi mo hilig 'yong gano'ng plot. Kailangan ko lang
talagang gawin."

Natawa si Laurel habang nakatingin kay Atlas dahil halatang labag dito 'yong
movie. "Ikaw naman 'yon, eh. Pagtitiisan ko, I am supporting a friend, ano ka
ba?" sabi niya habang kumakain ng peanut brittle.

"No, please," sagot ni Atlas na parang nahihiya pa sa sarili. "By the way,
ano nga ulit 'yong binabasa mong book no'ng nakaraan? I made my account doon
sa Wattpad, maghahanap ako ng past time. I even followed you! Congratulations
pala sa 150k mo, ha! I am proud of you!"

Laurel smiled. "Ah, 'yong binabasa ko, medyo dark siya, but I like it. The
girl was suicidal tapos pina-arranged marriage pa siya sa isang lalaki.
Though the guy liked the girl. . . pero kakaiba kasi 'yong girl, hindi in
love sa boy."
"Anong title ng story?" Iniabot ni Atlas 'yong phone sa kaniya. "Can you put
it on my library?"

"Hoy, no. I will not touch your phone," sabi niya. "This is private!"

Atlas frowned. "What? I trust you. Just put that story on my library,
babasahin ko siya kapag may time ako. Ano ulit 'yong story?"

"The title was The Girl in Red Dress. So the story goes like this. The girl
was suicidal and even schizophrenic. Tapos arranged marriage siya sa isang
mayaman din na basketball player ng isang school. But the guy fell in love
with the girl, kaso si girl, hindi kaagad. Then she got pregnant, kaso she
fell into her own, little world. Basta, gano'n. Basahin mo na lang."

"Sige, put it on my library. I will read it."

Tumingin si Laurel kay Atlas. "Hey, mamaya na lang, ikaw na, kasi may
password." Referring to his phone.

"It's just 0909," sagot nito. "Tamad ako mag-password."

"Halata nga." Laurel laughed. " Magkakatabi 'yong numbers. Ang tamad ha."

Binuksan niya 'yong phone nito and he's not kidding. Mayroon itong Wattpad
account and to her shock, lahat ng stories niya ay nasa library nito, 15 in
total. Lahat din ng paid niya, binili na nito.

"Wow naman the support." Laurel looked at Atlas and smiled. "Thanks for
buying my books! Babasahin mo ba ito o decoration lang? Ang daming ganito,
eh. Hindi naman talaga nagbabasa."
"Of course I will read it. Wait ka lang, babasahin ko lahat 'yan."

Laurel was browsing and looking for that story na binabasa niya, pero
natutuwa siya sa support na ibinigay ni Atlas sa story niya. Halos lahat ng
Wattpad paid stories niya, binili nito. One even worth a lot of coins. Kung
sabagay, allowance nga niya rito, six digits per month, ano ba naman 'yong
kaunting load.

Pagdating nila sa Tagaytay, naghintay muna sila sa parking area ng bulaluhan

na kinakainan nila. Alam na niya 'yon dahil hindi niya first time. Sa six
months na ginagawa nila ni Atlas ito, ilang beses na silang lumalabas, around
province area lang at hindi sa mall, pero kasama sina Jobelle at Patrick.

"Atlas, may tanong ako," basag ni Laurel sa katahimikan. Tumingin sa kaniya

si Atlas, pero hindi nagsalita. "Saang bansa mo gustong nagpupunta?"

"Kahit saan basta hindi masyadong malamig. Alam mo naman, weak ako roon.
Gusto ko sa lugar na may beach. I love going to beaches," sagot nito. "Wait,
speaking of. . . I am planning to go to Boracay soon. Gusto mo sumama?"

Laurel looked at him. "Alam mo naman na hindi safe," sagot niya. "Saka hindi
rin ako mahilig mag-swimming. Ikaw na lang."

"You're into cold places talaga, 'no?" Tanong nito. "Ako naman, I like
beaches."

Biglang napaisip si Laurel. "Iniisip ko lang, if ever man na pumayag ako na

sumama sa Boracay since hindi pa rin naman ako nakapupunta roon, paano ang
setup natin? Syempre, gusto ko rin na kasama natin sina Jobelle and Patrick."

"Of course, isasama natin sila. We can't go there alone, masyadong mainit sa
mata ng tao and people are quick to assume. That's the reality of showbiz.
Minsan, ang gagaling nilang magkalkal." Umiling si Atlas. "The main reason
why I want my privacy back. Ayaw ko na kung ano 'yong mangyari sa future,
magagamit sa akin. . . o masasaktan 'yong mga tao sa paligid ko dahil sa
pamba-bash na gagawin ng iba."
"Alam mo, feeling ko, kapag may chismis sa showbiz, totoo," ani Laurel.
"Like, walang chismis na lalabas kung hindi totoo. Pero may ibang tao rin
kasi na sobrang galing gumawa ng kuwento."

Tumango si Atlas. "That's true, though. Kapag may usok, may apoy. It's true."

Dumating na rin sina Jobelle at Patrick. Dating gawi na katabi ni Pat si

Atlas, katabi naman ni Jobelle si Laurel. Kaharap din ni Patrick si Laurel
para kahit anong mangyari, no one would suspect.

It's so hard for Atlas to act as if hindi sila close ni Laurel. They're too
close. . . they share the same bed tuwing magkasama sila and they're banging.

Nakikipagtawanan ito kay Jobelle at Patrick, and he can't relate. Ni hindi

siya makapag-risk na magkunwari man lang silang friends dahil lahat, mai-
issue, lalo na't may ilan ding kumakain ngayon kung nasaan sila.

Atlas was already wearing a hoodie, but a lot of people are still noticing
him.

Nahalata ni Laurel 'yong pagiging uneasy ni Atlas lalo na't may ilang
tumitingin dito, may ilan pang nagtatanong kung puwede magpa-picture.
Nalulungkot siya sa fact na kahit sa pagkain man lang, wala itong privacy and
he's still kind enough to say yes kahit na ayaw naman talaga.

Laurel has a huge respect for Atlas for committing to his career. Natutuwa
siyang well-known ito at base sa kuwento sa kaniya ni Jobelle, pinaghirapan
ni Atlas ang lahat. . . ngunit kapag silang dalawa na lang, she knows better.
Alam niyang hindi na ito masaya, alam niyang pagod na ito.

Nakatingin lang si Laurel kay Atlas na nakatayo at nakikipag-usap sa ilang

fans na nagpapa-picture. He was smiling.
"Naaawa na rin ako kay Atlas, Job," mahinang sabi niya habang inaayos 'yong
sawsawan ng bulalo. "Imagine, it's 4:30 a.m., he was about to eat his first
meal, kaso ayan. . ."

"Kaya nga kapag kayong dalawa lang, mas nakakapagpahinga 'yan," sagot ni
Jobelle. "Thank you, ha?"

Ngumiti si Laurel kay Jobelle. "Kasi nakakaraos siya dahil sa akin? You are
welcome."

Nagbago ang expression ng mukha ni Jobelle habang nakatingin sa kaniya.

"Girl, hindi 'yon. Huwag mo isipin na parausan ka lang niya. Kasi sa tuwing
magkasama kayo, alam kong nagsi-share na siya sa 'yo ng mga struggles niya.
In short–"

"I was just kidding, Job. We're friends."

"No, Laurel," sabi ni Jobelle at seryoso itong nakatingin sa kaniya. "Minsan,

naiinis na ako sa 'yo. Binababa mo masyado 'yong sarili mo. Palagi mong
sinasabi sa akin na whore ka ni Atlas, I have nothing against what you're
thinking, pero sobra ka na sa sarili mo."

Laurel smiled and held Jobelle's hand. "Ano ka ba? Let's just face the
reality. My relationship with him is purely companionship, lust and sex. I am
his whore and that's fine with me, okay?"

Hindi na nagsalita si Jobelle, siya naman, tumingin lang kay Atlas na panay
rin ang tingin sa kaniya kaya umiiwas siya para hindi sila mahalata. Kahit
habang kumakain, tahimik lang si Atlas. Laurel was restraining herself to
speak to him dahil ayaw niya ng issue. Sa bahay na lang, kapag silang dalawa
na lang.

Nang makauwi, both decided to take a bath together and made out inside the
shower. Hindi na nila napag-usapan 'yong nangyari sa kainan. Laurel let Atlas
do whatever he wants with her. . . they made out inside the shower, had sex,
and continued inside the bedroom.
Nakasandal si Laurel sa headboard ng kama habang nakatakip ng kumot ang
katawan. As per Atlas, nakapuwesto ito sa pagitan ng legs niya, nahiga ang
ulo sa isa, nakayakap ang braso sa baywang, habang nagkwekwentuhan sila.

"Kung pagod ka na, mag-off ka," sabi ni Laurel habang hinahaplos ang buhok ni
Atlas. "Kasi mas mabu-burnout ka. Imagine, kumakain ka na lang kanina, may
mga lumalapit pa sa 'yo. It's past your work hours but still. . . I
understand your dedication, Atlas. But learn to say no if needed."

Tumingin si Atlas kay Laurel. "Thanks for being here."

"Ano ka ba, parang bago nang bago si Atlas. Six months na natin 'tong
ginagawa. Malapit na tayo mag-anniversary!" pabibiro nito sa kaniya. "Saan mo
ako dadalhin sa anniversary natin?" Then laughed.

Atlas smiled. Naupo siya at humarap kay Laurel. "Boracay? Maiba naman?"

"Puwede naman," sagot ni Laurel sa kaniya. "By the way, baka next month,
hindi ako makikipagkita sa 'yo. Nagyaya kasi parents ko na pumunta sa United
States. Though, pinag-iisipan ko pa. . . pero sasabihan kita kapag bumalik na
ako."

Kumunot ang noo ni Atlas. "Wait, I realized, we never talked about our
families. Like, sa six months na nagkakasama tayo, we never talked about
them."

"Ayaw ko pag-usapan 'yong family ko, Atlas." Laurel smiled at him, but he saw
a hint of sadness in her eyes. "Kung puwede lang sana? Pass ako riyan?"

He nodded. "Of course, ma'am. I'm not going to ask you, I'm not dwelling.
It'll be up to you, okay?"
"Thanks." Laurel smiled at him, but there's a glint lalo nang nahiga ito at
tumalikod. "Mauuna na akong matulog, ha?"

"Yup, good morning, Laurel."

Apat na araw silang magkasama sa Tagaytay, same old routine. Matutulog,

kakain, magse-sex, matutulog, magkwekwentuhan, paulit-ulit. Minsan, nagyayaya
si Atlas mag-joyride, katulad ngayon, papunta sila sa Batangas, madaling araw
pa lang.

"Anong mas gusto mo, sunrise o sunset?" tanong ni Laurel habang naka-Indian
sit sa front seat at kumakain ng french fries. Sinubuan na rin muna niya si
Atlas.

Ngumuya pa muna ito. "Sunset. Meaning, tapos na naman ang araw. . .

makakapagpahinga na ako."

Tumingin lang si Laurel at naningkit ang mga mata.

"Scam," natatawang dagdag ni Atlas. "Wala nga pala akong pahinga. Pero I like
sunset. Golden hour. Ikaw?"

"Sunrise. Ibig sabihin, matutulog na ako." Laurel smiled. "Both, actually.

Pero sa Baguio, mas gusto ko ang sunrise. It makes me feel like it's another
day."

Nag-usap pa sila. Ramdam ni Atlas ang malamig na hangin lalo nang makiusap si
Laurel kung puwedeng buksan 'yong sunroof niya dahil madalas nitong gawin na
lumalabas at dinadama ang malamig na hangin sa tuwing nagro-road trip silang
dalawa.
"Open mo nga stereo mo, Atlas." Sumilip ito sa kaniya. "Gusto ko gumawa ng
music video ko!" Kinuha pa ang phone.

Atlas smiled and drived slowly. Wala namang masyadong sasakyan kaya ayos
lang. He just wanna see her enjoy every road trip they will have. Binuksan
din niya ang speakers niya at nilakasan 'yon.

"Hala!" Sumilip si Laurel at tumingin sa kaniya. "That's my favorite!" Naupo

ito at sinara ang sunroof bago buksan ang sariling bintana.

"Careful, Laurel!" aniya nang bahagyang lumabas ang ulo nito sa bintana at
nagvi-video ng sarili. He was just observing and smiling.

Sabay pa silang kumakanta sa Make You Mine. Nito lang din niya nalaman na
medyo same sila ng jam sa mga kanta kaya naman kung ano ang playlist sa
sasakyan niya, pareho sila. Nagdadagdag na lang ito sa Spotify niya ng
ipapatugtog.

Put your hand in mine

You know that I want to be with you all the time

You know that I won't stop until I make you mine

You know that I won't stop until I make you mine

Until I make you mine

Tumingin sa kaniya si Laurel at pareho silang natawa dahil pareho silang

sintunado.

"Ano ba 'yan, Atlas! Buti na lang, artista ka!" natatawang sabi nito habang
nakatingin sa kaniya. Naniningkit pa ang mga mata nito. "Ang pangit ng boses
mo!"
"Ikaw rin naman, eh. Buti na lang, writer ka," sagot niya. "It's a tie.
Pangit boses nating dalawa."

"Buti na lang din, may ibang talent tayo kasi, ang kadiri ng boses natin,
uy!" She laughed and Atlas was just looking at her. "Ang lala ng
pagkasintunado natin!"

Pareho nilang tinawanan 'yong flaws nilang dalawa. Pareho silang walang
talent sa pagkanta, actually, wala silang pagkakapareho sa kahit ano other
than sexually craving sila. . . but they clicked.

Dumating sila sa beach na madilim na madilim pa. Walang tao na

pinagpapasalamat nila. Natatawa si Laurel dahil naka-hoodie pa si Atlas. It's
3 a.m. kaya naman tahimik ang buong lugar. She was observing the place, no
one's around so she removed her dress and ran towards the beach.

Atlas was shocked when Laurel removed her dress and started running towards
the beach. Wala sa usapan nila 'yon kaya nagulat siya. Isa pa, she's
completely naked and he had no idea. As in she's gonna do skinny dipping.

He observed the place, mabuti na lang din at sa pinakadulong area sila

pumunta at sila lang ang naroon. Madilim na madilim, mabuti na lang, may
kaunting buwan at walang light pollution kaya naaaninag niya pa rin si
Laurel.

"Hey!" Lumapit siya rito at nakitang hanggang baywang na ni Laurel ang tubig.
He's worried. Madilim at medyo malalim, wala pa silang ibang kasama.
"Laurel!" tawag niya sa atensyon nito.

"Hindi ka magsi-swimming?" tanong nito nang umahon. He can see her body shape
and she was walking towards him. "Skinny dipping tayo. Wala namang tayo!"

Umiling si Atlas. "Damn it, Laurel! You're too adventurous and bold. Next
time, puwede mo ba akong sabihan?"
Laurel smiled. "Ayaw mo sumama? It feels good. Hindi malamig sa ilalim. It's
warm."

Naiiling na hinubad ni Atlas ang damit. He's completely naked bago sumunod
kay Laurel. Hawak nito ang kamay niya, habang papunta sila sa malalim na
lugar. Hinapit niya ang baywang ni Laurel papalapit sa kaniya nang bigla na
lang itong bahagyang lumubog dahil malalim na.

"Ang liit mo kasi!" pagbibiro ni Atlas. "Come here, akbay ka."

Umakbay ito sa kaniya, pero kaagad siyang humarap para halikan ito na kaagad
namang tinugon. They were kissing torridly and he's getting a hard-on.

"Laurel, question. . ." he said in between kisses.

"Yeah?" she asked then bit his lower lip. She even pulled it, damn it.

Atlas kissed her cheek down to her neck while hugging her waist. Ipinalibot
naman niya ang binti niya sa baywang nito and he's now supporting her weight.

"What's your question?" tanong niya.

"Hanggang kailan tayo ganito?" Tumingin sa kaniya si Atlas. "I mean, hanggang
kailan kita–"

Laurel smiled and licked Atlas's lip. "Hanggang kailan? I'm not sure. I'm
still enjoying. Ikaw? Do you want to stop? Lalo na't pinipilit ka na ng
manager mo na ligawan si Amira?"
"I don't plan to," sagot nito bago siya hinalikan sa labi. "Hindi ko rin
alam. I'm still enjoying your company."

"Me too." Laurel kissed Atlas on his right cheek. "Enjoy it while it lasts,
Atlas."

Atlas nodded. "Yeah."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 12

by thexwhys
18-23 minutes

"Cut!"

Kaagad na tumalikod si Atlas pagkatapos ng sequence niya. Gusto na niyang

umuwi at magpahinga, pero may apat pa siyang scenes na kailangang i-shoot
para sa bagong movie na napirmahan niya no'ng isang buwan. Nag-back out na
siya no'ng una, pero tinanggap din niya dahil wala siyang ginagawa.

Dalawang buwan na simula no'ng huling kita nila ni Laurel dahil umalis nga
ito papuntang States, hindi niya alam.
Kaagad niyang kinuha ang phone kay Jobelle nang walang sinasabi. Kaagad
niyang tiningnan kung may message ba galing kay Laurel, pero wala. It's been
almost two months dahil simula nang umalis ito, hindi na nagparamdam sa
kaniya. He's not sure if he did something wrong, if she just wanna stop, or
what. Bigla na lang walang communication.

"Baka naman busy?" tanong ni Jobelle na pumasok sa loob ng van niya. "Kahit
kasi sa akin, wala, eh."

"Who?"

"Gago, maang-maangan, Atlas?" Tinapik nito ang dibdib niya. "Nami-miss mo,
'no? Huwag mo na itanggi, halata naman. Dapat hindi mo tatanggapin ito, eh.
Feeling ko nga, may plano ka na. Pero, hindi siya nagparamdam kaya tinanggap
mo 'yong movie last minute."

Hindi na sumagot si Atlas at tumayo papasok sa maliit na kuwarto ng van niya

na may kama. Nahiga siya at nagsimulang magbasa ng stories ni Laurel.

Sa dalawang buwan, nakatatapos na siya ng dalawang libro nito. Mabagal siya

magbasa dahil hindi naman talaga siya mahilig sa mga libro, pero interesado
siya sa mga sinusulat nito. Nag-a-update ito ng stories, pero walang message
sa kaniya.

Atlas was starting to question himself kung may nagawa ba siyang mali para i-
ghost siya ni Laurel. Ang huling pag-uusap nila, maayos naman siya. Sa huling
pag-uusap nila, wala naman siyang problema.

Tungkol sa mga libro ni Laurel, napansin niyang mahilig itong magsulat ng mga
tungkol sa may taong malaki ang problema. Someone cheated on, someone na may
sakit, someone na may negative thoughts. Hindi niya alam at ayaw niyang i-
assume na true to life ang iba. . . dahil masyadong malala.

"Atlas, tawag ka na," ani Jobelle sa kaniya. "Four shots na lang, puwede ka
na raw umuwi. Malapit na rin naman matapos 'yong shooting, makakapagpahinga
ka na and I suggest na sa susunod, huwag ka na muna tumanggap, okay?
Magpahinga ka na muna."

Nilagpasan lang niya si Jobelle at wala nang sinabi.

Pagdating sa set, nandoon si Amira, ang love team niya. Nagbibigay na rin ng
instruction ang director. "So, may kissing scene kayo, ha? Sweet lang 'yong
kiss. Gawin ninyong sweet as in parang may feelings, gano'n. Teka, wala pa ba
kayong feelings? Ang KathNiel at LizQuen, umamin na. Kayo?"

"We're getting there," nakangiting sabi ni Amira habang nakatingin sa kaniya.

Ngumiti rin si Atlas. "Yeah, let's not rush things so it'll work," sagot
niya. "Let's do this, para makapagpahinga na rin po tayong lahat."

Naiwan sila sa gitna ni Amira. Ang scene, nasa pool silang dalawa at
kailangan nilang maghalikan nang sweet dahil ang role nila, kasal silang in
love na in love sa isa't isa. It's not their first kiss, obviously, kaya
sanay na rin sila. Hindi na rin siya naiilang kay Amira dahil good friends
naman sila ever since.

"You’re pacing out, Atlas," nag-aalalang sabi ni Amira habang nakatingin sa

kaniya. "Are you okay?"

Tumango siya. "Oo naman, I'm just a little tired. After this movie, baka
manghingi muna ako ng break. I'm just too tired, alam mo 'yon?"

Hinaplos ni Amira ang pisngi niya. It was normal. . . pero it feels

different. "Magiging okay rin ang lahat and I agree that you should rest.
Magiging okay kapag nag-work ka na okay na ulit ang lahat."

"Thank you for understanding me, Ami," sagot niya. "Ikaw, wala ka bang balak
magpahinga?"
"I was thinking about it. By the way, after daw ng shooting natin next week,
may end-party tayo. Sasama ka ba? I think you're required to dahil tayong
dalawa ang bida ng movie. Lately kasi, hindi ka na sumasama, eh," sabi ni
Amira habang nakatingin sa kaniya. "I don't mean to pry, pero may girlfriend
ka bang inuuwian kaya ganiyan?"

Umiling si Atlas dahil wala maman talaga. "Wala akong girlfriend and you'll
know naman kapag mayroon, 'di ba? We're a team, hindi puwedeng may itatago
akong maaapektuhan ka," sabi niya. "Gusto ko lang talaga magpahinga. Parang
nawo-worn out ako."

"Yup, you need to rest." Ngumiti ito sa kaniya. "Tara, let's do the remaining
takes. Gusto ko na rin magpahinga."

Dumaan pa ang ilang araw, natapos na ang shooting nila, wala paring paramdam
galing kay Laurel. Sumama na lang din siya sa isang resort kung saan
ginaganap ang party dahil natapos na nila ang movie. Wala siyang planong
sumama, pero kailangan dahil siya ang bida.

"Ang lungkot naman ni Atlas!" Tumabi ng upo sa kaniya si Amira habang

nakaharap siya sa beach. Maghahatinggabi na, nagpa-party lang lahat. "Bakit?
Boring ba 'yong party?"

Ngumiti si Atlas. "Alam mo naman na hindi ako ma-party na tao. Mas gusto ko
pang matulog. Wala rin naman kasi akong balak sumama kung hindi lang kayo
namilit," sabi niya. "Kumusta ka naman pala? Kumusta 'yong pag-aaral mo?"

"Okay naman," sagot nito. "Kinausap na naman pala ako ng management."

"Ako rin," sagot ni Atlas. "Gusto mo ba pumayag doon sa setup?"

Tumingin sa kaniya si Amira. "Actually, hindi ko alam. Ayaw ko rin naman kasi
na ipilit natin 'yong bagay na hindi naman talaga. Siguro nag-work sa
KathNiel, JaDine, and LizQuen. . . pero sa atin, hindi ko sure?"
Hindi sumagot si Atlas.

"Ikaw ba, anong input mo roon?" tanong nito sa kaniya. "Ako, personally, okay
lang naman sa akin na i-try natin, pero hindi naman pilitan. It'll boost our
sales, alam mo naman na kung paano 'yon nagwo-work. But it'll still be up to
you. We can just pretend kung gusto mo."

Tinungga ni Atlas ang beer na hawak. "Let me think about it. Pag-usapan natin
after. Ikaw rin, pag-isipan mo muna mabuti. Medyo malaki rin kasi 'yong
consequences no'n."

"Single naman ako, Atlas. Ikaw ba? Are you seeing someone?"

Diretsong nakatingin si Atlas sa beach na madilim at umiling bago tumungga ng

alak. "I'm single, but I want to think about it first."

"Of course." Amira smiled. Tinapik nito ang balikat niya. "Babalik na rin
muna ako sa party. Enjoy your alone time!"

Atlas nodded and smiled without saying anything.

Mabait si Amira, wala siyang masabi rito. Halos apat na taon na silang
magkasama dahil no'ng nagsimula siyang magkaroon ng love team, sila ni Amira
ang nag-click. Magmula no'n, hindi na sila nagkahiwalay dahil sa lahat ng
movies, series, at mga commercials. Wala rin itong ipinakitang hindi maganda
sa kaniya kaya mataas ang respeto niya rito.

Ilang beses na silang sinabihan tungkol sa pagiging officially together dahil

mas maghi-hit daw ang love team nilang dalawa katulad ng ibang artista rito
sa Pilipinas.
Nahihirapang um-oo si Atlas dahil wala siyang romantic feelings kay Amira.
It's just work, nothing more. Magkaibigan sila, may respeto siya. Sapat na
'yon para sa kaniya.

Muling tumingin si Atlas sa phone niya, wala pa ring message galing kay
Laurel. Nakakatawa rin na mahigit anim na buwan silang magkasama, pero kahit
isa, wala siyang picture ni Laurel na magkasama. Nakikita lang niya ang
picture nito sa pictures na kasama nina Jobelle at Patrick, pero 'yong silang
dalawa? Wala.

Napag-usapan din kasi nila 'yong tungkol doon. Mas safe para sa part nilang
dalawa. Kung sakali mang magkaroon ng pagkakataong mawala ang phone nila,
walang ebidensya. Isang rason din kung bakit wala silang conversation
together at binubura 'yon at the end of the day kung kailangan. Mas safe.

Kinabukasan, nagising si Atlas nang masakit ang ulo dahil nakarami siya ng
beer. He's not a heavy drinker kaya naman kaunting alcohol, sumasakit na ang
ulo niya. Kaagad rin siyang dumiretso sa buffet club ng resort para mag-
almusal. Balak na rin niyang magpaalam para maunang umuwi dahil gusto niyang
mag-rest for real.

Nasa iisang table ang lahat ng kasama nila at nagkwekwentuhan nang pumasok si
Amira. Naka-bikini ito and he would give it to her. She's hot and seductive,
but Atlas never saw her like that. She’s not even attractive to him. . . he
can just see her as a friend.

"Hindi pa ba kayo?" biglang tanong ng producer nila. "Alam n’yo, malaki

kikitain natin kapag lumabas na kayo na."

Sakto namang umupo si Amira sa tabi niya.

"Hindi pa ba kayo nadadala sa ganyan?" tanong ni Atlas. "Like, hindi naman sa

lahat ng pagkakataon, maniniwala ang mga tao na kami talaga ni Amira. Hindi
kasi lahat ng Pinoy, tanga. Marami na po kasi ngayon ang nakakaalam ng
strategy natin and it won't work anymore," mahinahong sabi niya. "Kung gusto
namin ni Amira ng relasyon, can we just let it flow?"
Tahimik ang lahat.

"Kung nag-work sa iba 'yong pagkukunwari, I'm not interested sa gano'ng

setup. Kung gugustuhin kong maging kami ni Amira, magiging kami in time. . .
pero huwag n’yo po kami pipilitin."

"I agree," sagot ni Amira kaya napatingin siya rito. "Hindi natin puwede
ipilit ang hindi. As of now, 'yong fans namin, aware sila sa relasyon namin
ni Atlas as friends and maybe, soon, we'll work it out. For now, can you guys
let us know each other deeper?" tanong nito. "Hindi po kasi kami
nagmamadali."

Pinagpapasalamat niyang pareho sila ng mindset ni Amira dahil ayaw niyang

pumasok sa commitment na hindi siya sigurado. Sa ilang exes niya, wala siyang
hindi sineryoso dahil naniniwala siyang sagrado ang relasyon.

Kaya isang rason kung bakit pinagpapasalamat niyang iba ang way of thinking
ni Laurel. Hindi ito namimilit, hindi siya nito pinipilit sa kung ano ang
magiging setup nila.

Naunang nagpaalam si Atlas sa mga kasama para maglakad sa beach area. Ang
akala niyang peace, hindi natupad dahil nakita niyang naglalakad papalapit sa
kaniya si Amira. Bukod pa roon, maraming nakatingin sa kanila.

"Atlas, pagpasensyahan mo na sila roon, ha?"

"No, ako nga dapat humingi ng sorry sa 'yo kasi namimilit na naman sila."
Umiling siya. "I really don't understand Philippine media. Kikita naman ang
movie nang hindi tayo, pero gano'n way of thinking nila. It's really hard to
be an actor here."

Lumapit sa kaniya si Amira at hinaplos ang braso niya. "Don't stress much
about it. If it will happen, it will," sabi nito sabay talikod at iniwanan
siyang mag-isa sa bay area.
Naupo siya sa buhanginan habang nakaharap sa payapang dagat nang maisipan
niyang tawagan si Laurel. Sa dalawang buwan, cannot be reached ito. Hindi
niya alam kung saan siya may ibang way for contact dahil nga wala itong
social media. Dahil nga sa boredom niya no'ng isang araw, sinubukan niyang
hanapin ito sa social media, pero wala talaga.

Masyadong mailap kaya ang hirap hanapin.

Nilabas niya ang phone at sinubukang tawagan ang number nito at katulad ng
dati, cannot be reached. Wala siyang idea kung ano ang nangyayari and he's
worried as hell.

Alas singko na rin ng hapon, palubog na ang araw. Naglalaro ang mga kasamahan
niya ng volleyball at pilit siyang sinasali, pero wala siya sa mood. He was
just there, watching and cheering para lang masabi na hindi siya KJ at
nakiki-bonding naman siya.

"Atlas!"

Nilingon niya ang isang katrabaho niya nang tawagin siya nito. Nakatingin ito
sa phone niyang nakapatong sa may lamesa.

"Nagri-ring phone mo," anito.

Nagmadali siyang puntahan kung sino ang tumatawag. It's an unknown number.
Walang ibang nakakalam ng number niya kundi mga ka-trabaho niya, sina
Jobelle, Patrick, Laurel, at pamilya niya.

"Hello?" sinagot niya iyon kahit doubtful kung sino man iyon.

"Atlas?"
Atlas gulped upon hearing her voice. Lumayo siya nang kaunti at pumunta sa
may dalampasigan para kausapin ito.

"Hey, anong nangyari sa 'yo?" He acted as if he doesn't even care. "Kumusta

ka naman?"

"Okay naman ako," mahinang sagot nito. "Busy ka ba? Wait, parang naririnig
ko, nasa beach ka? Oh, sorry. . . si–"

"What's wrong?" Atlas asked. "You need me?"

Matagal bago ito sumagot. Naririnig niya 'yong paghinga nito, narinig din
niyang may mga nagsasalitang babae. "Kasi, nandito ako sa airport. I was
trying to call Jobelle, hihingi sana ako ng help, kaso. . . hindi siya
sumasagot."

"What's wrong, Laurel?" diin niya.

"Puwede mo ba akong sunduin dito sa airport?" mahinang tanong nito. "Please?

Kung hindi naman, okay lang. Mag-Grab na lang ako. Sorry. . ."

Atlas breathed. "Can you wait for me? Pupuntahan kita riyan. Pero I am two to
three hours away, depende sa traffic. Or kung gusto mo, mag-Grab ka papunta
sa Solaire, wait mo ako roon."

"No," sagot nito. "Dito na lang ako sa waiting area ng airport. Hintayin na
lang kita. Thank you, Atlas," sabi nito sabay baba ng tawag.

Ni hindi na siya nagkaroon ng pagkakataon para magsalita. She just dropped

the call without a warning and based on her voice, something's going on.
Hindi niya alam kung ano, but he needs to be with her.
Nagpaalam na siya sa lahat na may emergency kahit na hindi na siya nag-
explain kung ano. Nagmadali siyang mag-check out, ni hindi na naligo dahil
kinuha na lang lahat ng gamit. He's even wearing his beach shorts and plain,
white sando. Nakatsinelas pa siya.

He's not excited. He just want to make sure she's okay.

It took him three, long hours to get to the airport. Hindi na siya mapakali.
Kapag humihinto ang sasakyan niya, sinusubukan niyang tawagan si Laurel, pero
hindi ito sumasagot.

It's almost 9 p.m., pero malapit na siya sa airport. He can even see planes
from above na nagla-landing. Kaso it's too late already and he's wishing na
nandoon pa si Laurel or napunta ito sa nearby hotel at doon na lang niya
susunduin.

Nang makarating sa airport, sa arrival area, nagulat siya nang makita itong
nakaupo sa waiting area at kaagad na nakita ang sasakyan niya.
Pinagpapasalamat niyang ito ang ginamit niyang sasakyan kaya naman mabilis
nitong nakita.

Tumayo ito at sumenyas na mag-stay na lang siya at hindi na bababa. Delikado,

alam na niya 'yon. Wala itong bitbit na kahit ano. She was just holding a
phone, a wallet, and a paper. That's it.

The moment she opened the door, his heart skipped a beat upon seeing her
after two months. She was smiling at him and entered the car.

"Hello, Atlas," nakangiting bati nito sa kaniya. "Sorry, ikaw tinawagan ko,
ha?"

"It's nothing," sagot niya. "Mabuti na rin na ako 'yong tinawagan mo. Good to
see you again."
Tiningnan niya si Laurel bago nagmaneho. She was just wearing a simple
sundress with a spaghetti strap and a simple sandal. Tama ang nakita niya.
Wala itong dala kahit bag. Phone, wallet, at papel na parang ticket lang ang
hawak nito, nothing more.

"So, saan mo gusto pumunta? Sa bahay ko? Sa Tagaytay?"

Tumingin sa kaniya si Laurel. "Baguio." Tumingin ito sa kaniya at tipid na

ngumiti. "Puwede mo ba akong ihatid sa Baguio? I'll book a hotel for you, I
will buy you some food. Just please, ihatid mo ako sa Baguio."

"Of course, Laurel." He smiled. "Let's go?"

Hindi na ito nagsalita. Tumingin ito sa labas na para bang wala siya, wala
ang presensya niya and he gave her some space. Kahit na risky, dumaan si
Atlas sa drive thru ng Starbucks para bumili ng kape dahil inaantok na siya.
Wala siyang matinong tulog, may hangover siya, pero kailangan nilang pumunta
ng Baguio and this will be his first trip to Baguio.

"Kapag nasa Pangasinan area na tayo, puwedeng ako ang magda-drive?" tanong ni
Laurel sa kaniya. "Wait, can you trust me your car? Kasi, 'di ba, first time
mo?"

Tumango si Atlas. "Yup, first time ko. Don't worry, I can manage. Just rest,
kung gusto mo, matulog ka na rin muna."

Buong drive, gising si Laurel, pero tahimik lang ito. Unlike their previous
road trips na makuwento and he had no idea why. The thing is, he can't ask
her. He would wait for her to talk ‘cos Laurel hates being asked.

Nahirapan siya sa drive dahil bukod sa inaantok siya, hindi siya sanay sa
lugar kung nasaan sila. It's 4 a.m. nang makarating na sila sa mismong city
proper ng Baguio and it was chilling given na he's just wearing his beach
attire from the entire day. Hindi na siya magugulat kay Laurel na naka-
sundress lang.
"Saang hotel mo gusto?" tanong nito.

Umiling siya. "Let's go to your house. Madilim pa naman, we can sneak in,"
sagot niya. "Let's just rest, inaantok na rin ako."

Tumingin si Laurel sa kaniya. "Thanks for picking me up. Sorry, ikaw lang
talaga natawagan ko. I think Job and Pat are busy, I'm really sorry."

"Don't," he answered. "Lead the way so we can rest. I badly wanna sleep."

Laurel nodded. Itinuro nito ang daan papunta sa apartment nito. Maganda 'yong
lugar dahil sa mismong city proper at sinabihan siyang mag-park sa gilid kung
saan lang. Kinuha niya 'yong hoodie niya sa backseat bago sumunod kay Laurel.

Tahimik lang itong naglalakad kasabay niya bago sila umakyat sa isang bahay
at napunta sa third floor na may dalawang pinto.

"Pasok ka, sorry. . . the entire unit is just small and good for one.
Tinawagan ko na lang din 'yong landlady ko and pinalinis ko no'ng isang araw
kaya walang problema. Upo ka muna sa sofa," sabi nito habang nakatalikod sa
kaniya.

"Laurel?" kuha niya sa atensyon nito. "What's wrong?"

Humarap ito sa kaniya. Naaninag niya 'yong mukha nito mula sa ilaw ng balcony
nang bigla itong humagulgol. Hindi niya alam ang gagawin niya kaya naman
nilapitan niya ito at tinanggal ang buhok na nakaharang sa mukha.

"Jump," bulong niya nang mahawakan ang baywang nito.

And she did. Pinalibot nito ang braso sa leeg niya bago tumalon para ipalibot
ang binti sa baywang niya. He supported her weight by holding her waist
tightly.

"What's wrong?" tanong niyang muli habang naglalakad papunta sa sofa.

"Let's fuck," bulong nito sa kaniya. "Please."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 13

by thexwhys
20-25 minutes

Atlas was panting while Laurel was still on top of him. Nakahiga siya sa sofa
samantalang nakaibabaw ito sa kaniya. Both of them were breathing hard from
having sex. He was sweating bullets while caressing Laurel's long hair.
Tahimik lang ito, hindi nagsasalita.

Medyo nahihirapan siya sa position nilang dalawa dahil medyo maliit ang sofa.
Maliit lang apartment, parang kuwarto lang sa bahay niya, kasama pa ang
kusina at bathroom. Hindi siya nagsasalita dahil hinihintay niyang si Laurel
mismo ang mag-open up. Sa ilang buwan nilang magkasama, Laurel doesn't like
being asked. Kusa itong magsasabi sa kaniya.
"Akala ko, kinalimutan mo na ako," basag na niya ang nakakabinging
katahimikan. "Two months, cannot be reached ka. Hindi ko alam kung anong
nangyari sa 'yo and I thought I did something wrong."

No answer. Instead, Laurel stood up without saying anything. Nakahubad itong

naglakad papunta sa bathroom at iniwanan siyang nakahiga sa maliit na sofa.
Ngayong nasa Baguio, hindi siya puwedeng sumabay ng ligo kay Laurel dahil
hindi ito gumagamit ng heater.

Pagkapasok niya sa bathroom, tumingin ito sa kaniya at walang sinabi. Hindi

na siya nagulat nang damahin ang tubig dahil sobrang lamig.

"Hindi ka talaga naghi-heater?" tanong niya.

Laurel shook her head. "Malapit na ako matapos, sumunod ka na," mahinahong
sabi nito. "Ano palang gusto mo kainin? Bibili na lang ako sa baba habang
nagsiya-shower ka."

Naglakad papalapit si Atlas papunta kay Laurel at literal na nanginig nang

maramdaman ang malamig na tubig. Pareho silang natawa dahil nangatog talaga
siya kaya naman binuksan nito 'yong heater kahit hindi pa tapos maligo. They
made out inside the shower, had another round, before finishing their bath.

"Anong gusto mo? Sopas? Lugaw? Champorado? O tapsilog?" tanong nito habang
nagbibihis. "Pupunta pala ako ng SM mamaya, bibilhan kita ng damit. O kung
gusto mo, puwede ka na bumalik ng Manila."

Natigilan si Atlas. "Grabe naman, you are pushing me away?" tanong niya. "Two
months, you ignored me. . . tapos, ngayon? I am willing to be with you.
Whatever's going on with you, I am here."

"You don't have to, Atlas."

"You were there whenever I need you. Alam kong strong ka, alam kong hindi mo
ako kailangan. . . but at least, let me be your friend?" mahinang tanong ni
Atlas habang nakatingin kay Laurel. "This relationship we have, fuck buddies,
friends with benefits. . . isn't one sided. Hindi puwedeng ikaw lang 'yong
laging nakikinig, nagpaparamdam na ayos lang ang lahat, because I am also
here. Can you let me?"

Nakatingin lang si Laurel sa kaniya na parang ayaw magsalita. He's not sure
if what's going on inside her head. Hindi ito nagsasabi o nag-o-open up sa
kaniya ng kahit ano. . . she's quiet, but she would make sure she's there.
Ibang kaso ngayon.

"Anong gusto mo, ako tapsilog." Then smiled. "Ikaw?"

"Ikaw bahala kung anong masarap. Hindi naman ako choosy," sagot niya. "Do you
want some coffee? Magtitimpla ako. May 3-in-1 ka? Expert ako roon."

Laurel smiled and let out a small laugh. That's good enough for him.

Nagpaalam si Laurel sa kaniya na bibili lang ito ng pagkain nila sa baba.

Siya naman, inayos niya 'yong ibang kalat sa unit nito. It's too small for
him dahil matangkad siya. Ni hindi niya alam kung paano siya kikilos sa mga
susunod na araw dahil oo, nagpaplano siyang samahan muna si Laurel.

Tumawag sa kaniya si Grace, tinatanong kung ayos lang ba siya at kung puwede
siyang mag-guesting, but he said no. Wala na siyang pakialam, paninindigan
niya 'yon ngayon. She needs him, he will be with her.

Habang kumakain sila sa sofa at nanonood ng Netflix, panay ang tingin ni

Atlas sa kaniya at nararamdaman niya 'yon. Laurel looked at him and he
smiled. Confused, she frowned and thought na kahit papaano, na-miss niya ito
nang dalawang buwan. No communications at all, nothing.

"Bakit ka nakatingin nang ganiyan?" tanong ni Laurel kay Atlas. "Anong

mayroon? Na-miss mo ako maka-sex?"
"Grabe naman, Laurel!" singhal ni Atlas sa kaniya. "Kumusta ka ba? Hindi ka
man lang nagparamdam!"

Laurel smiled. "Okay naman ako, galing akong Los Angeles."

"Seryoso?" gulat na tanong ni Atlas dahil hindi siya makapaniwala. "Galing ka

ng States? Bakit wala kang luggages? Bakit wallet, phone, at papers lang dala
mo? Anong nangyari?"

Tumingin ito sa kaniya, pero nakita niya 'yong namumuong luha sa mga mata
nito. Simula nang magkakilala sila, never itong umiyak kahit sa movie o kahit
ano. She was always the happy one, ipaparamdam sa 'yo na masaya lang. . . but
today, she's different.

"Makikinig naman ako, Laurel, and your secret's safe with me. Kung ano 'yong
nangyari, kahit 'yong need to know basis lang. You don't have tell the
details. Kung ano lang 'yong gusto mo sabihin, I am all ears," seryosong sabi
niya.

"I never had a good relationship with my parents. I mean, alam ko naman na
mahal nila ako, never ako nag-doubt doon. . . pero dahil sa poor choices nila
sa buhay, ako ang apektado. Nag-iisang anak ako, kaya ako ang sumasalo ng
lahat ng problema nilang dalawa," pagkwekwento ni Laurel sa kaniya.
Nakatingin lang ito sa pinggan. "So, no'ng nagpaalam ako sa 'yo, sinabi
nilang mag-tour kami sa States kasi gusto nilang bumawi sa akin."

Atlas was just listening, he's letting her talk.

"So, we did. Naging maayos ang lahat, we're this happy family kunwari." She
tried to smile but failed. "Never kaming magiging masaya. . . and ever since,
pinag-aawayan na namin ito. Gusto nilang mag-law school ako.

"Gusto nilang i-pursue ko 'yong law, kahit na ayaw ko. So, nag-tour kami sa
US buong buwan. Until tumigil kami sa LA. Tumuloy kami sa isang magandang
bahay, it was nice and decent. Sinabi nila sa akin na sa family friend 'yon
and that they're letting us stay there. Little did I know, it was my father's
house."
Tahimik lang si Atlas. Umpisa pa lang, alam niyang comfortable si Laurel,
nahalata niya 'yon. . . kaya kahit mismo siya, napapaisip nang sabihin nitong
nagkaroon ito ng sugar daddy noon. He's not judging, it's her own right. He's
just curious.

"Sinabi kong uuwi na ako ng Pilipinas, ayaw nila. . . ang hindi ko alam, nag-
inquire na pala sila sa mga school doon para makapag-enroll ako. They want me
to take some exams, enroll and stay there. . . pero hindi ako pumayag. They
even tried to lock me up. Nakakatawa, 'di ba?"

Kumuyom ang kamao ni Atlas mula sa ilalim ng lamesa, he wasn't expecting

that.

"Hindi ako nakipag-contact sa 'yo, that was intentional kasi alam kong busy
ka and you know me. Hindi ako nakikipag-usap unless we needed to," dagdag
nito. "So, I gave it a try. Nakapasa ako sa lahat ng schools na pinag-exam
nila, I was enrolled. Pero ayaw ko talaga, Atlas." She started sobbing. "Bata
pa lang ako, they were already controlling me. Hindi na nga ako nagkaroon ng
maayos na childhood dahil sa kanila, tapos pati ba naman sa bagay na 'yon,
hahawakan nila ako sa leeg? Ayaw ko na. . . so I pretended na bibili lang ako
sa convenient store ng pagkain. . ."

Atlas sighed. "That explains your dress. Nagulat ako kung bakit gano'n–"

"Believe me when I say hindi lang ikaw ang nagulat." She smiled. "I even hid
my passport inside my underwear just to get away, Atlas. May kaya ang papa
ko, pero kaya ko rin umalis dahil may pera ako galing sa 'yo." Tumulo ang
luha nito habang nakatingin sa kaniya. "Habang nasa airport ako, roon ako
nakabili ng ticket at pinagpapasalamat kong may flight an hour pagdating ko
roon."

Ngumiti si Atlas. "I am proud that you're strong enough to know what you
really want and I'll stay by your side. I am a friend, Laurel. . . always
remember that. Nagulat pa rin ako na sa outfit mo na pambahay kanina, galing
ka pala ng US. That's cool."
"Mabuti na lang, hindi ako ginawin, kundi nanigas na ako sa eroplano." Natawa
ito habang pinupunasan ang luha. "Call me a bad daughter, pero hinding-hindi
na ako babalik sa kanila. I can live by myself, kaya kong mabuhay at hindi ko
sila kailangan."

Tahimik lang siya.

"I envy those kids who has a good relationship with their family. Isang
malaking sana all dahil ako, bata pa lang, nakadikit na sa akin na hindi
maayos ang pamilya ko." Laurel smiled. "Kaya kahit sa relasyon, hindi ako
nagiging masaya. I don't believe in relationships because of my family. No,
thanks."

"What do you mean?"

"I will never get married and have my own family," sagot ni Laurel habang
nakatingin sa kaniya. "Hinding-hindi ako magpapatali sa kahit kanino and this
setup we have, hanggang ganito na lang ako. I will never get married. . ."

Ngumiti si Atlas sa kaniya. "Whatever's making you happy."

Buong maghapon silang nanood ng series. Wala silang magawa dahil hindi rin
naman makalabas ng unit niya si Atlas. Nakakatawa na lang din na ginaw na
ginaw ito, eh wala pa nga sa peak ng malamig talaga.

"Laurel, by the way, I wanna tell you something."

"Hmm?" Tumingin ito sa kaniya, nakaramdam siya ng kaba dahil seryoso ang
tingin nito sa kaniya.

"Kasi, I have a spare condo in Manila and walang gumagamit noon. Plano ko
sana na ibigay sa 'yo iyon. I will transfer all the papers as if you bought
it."
Nakakunot ang noo niya. "Bakit mo ibibigay sa akin?"

Atlas sighed. "Wala lang, gift."

Umiling si Laurel. "No can do." She smiled. "I love Baguio. Hindi ako aalis
dito. We can have the setup, pero hindi ako aalis ng Baguio."

Tumango si Atlas. "What if I buy a house here in Baguio, somewhere secret,

nakapangalan sa 'yo, then we can just hangout here from time to time lalo na
kapag wala akong work and I need to get away?"

Nag-isip si Laurel. "Are you sure? Puwede naman, ayaw ko kasi talaga sa Metro
Manila, sorry."

"Yup, it'll be a gift from me."

"Ang generous naman ng sugar daddy ko. May pabahay!" Laurel jokingly said.
"Ikaw bahala. . . basta ayaw ko sa Manila. I can visit there, but I will
never live there. It's too toxic for me. Pero napapaisip ako. "

Nakatingin lang si Atlas kay Laurel.

"Like, we don't know kung hanggang kailan tayo ganito. One day, you'll be
committed, one day aalis ako, or whatever, or I will leave, hindi ko alam.
Paano 'yong bahay na ibibigay mo sa akin? Babawiin mo ba?" tanong ni Laurel.

Umiling si Atlas. "Nope. That'll be yours no matter what. That's a gift aside
from the monetary I gave. That house, if ever, will be yours."
"Hindi ba parang unfair sa 'yo 'yon na bibigyan mo ako ng bahay?" natatawang
sabi ni Laurel. "I think it's too much."

"No, it's not," sagot ni Atlas.

Huminga nang malalim si Laurel. "Okay, I might agree in one condition," sabi
nito kaya naman nakinig lang si Atlas. "Kapag naisipan ko nang ibalik sa 'yo,
ibabalik ko at tatanggapin mo. Ilagay natin 'yon sa papers na pipirmahan
natin, okay?"

Atlas nodded. "Whatever that makes you comfortable, Laurel."

And Atlas wasn't joking. Nagulat si Laurel, three days later na bumyahe sina
Patrick at Jobelle. May dala itong damit para kay Atlas at inutusan pala
nitong maghanap ng bahay ang dalawa. At ang nakakatawa, nakahanap na ang
dalawa.

Simple lang ang bahay, hindi ito kalakihan, at tago sa mata ng mga tao lalo
na't nasa loob ng subdivision. Atlas also made sure that the area was safe
for her to live alone. Fully furnished na rin iyon at wala na siyang
poproblemahin. Ang papeles, nakapangalan nga sa kaniya.

Habang nakatingin sa bahay kasama si Atlas, huminga nang malalim si Laurel.

"Basta ang usapan natin, kapag ayawan na, ibabalik ko ito sa 'yo."

"Yup," sagot ni Atlas. "Basta sa 'yo ko ipapangalan for now, para hindi alam
ng mga tao na may property ako rito. Kapag ayaw mo na, ibalik mo lang sa
akin, walang problema. You can just let Patrick know."

Ngumiti si Laurel sa kaniya at bumulong. "Gusto mo binyagan?"

Atlas laughed. Inakbayan niya si Laurel at natatawa silang nakatingin sa

bahay. Modern house with a small garden, secured gate, parking for one car.
Simple lang kaya nang makita niya 'yon nang ipakita ni Jobelle, si Laurel
kaagad ang naisip niya, lalo na sa roof deck ng bahay.

"Puwede ako matulog sa roof deck, Atlas!" nakangiting sabi ni Laurel habang
papasok sila ng bahay. "Maglalagay ako roon ng tent or ng kutson, doon ako
matutulog. Ang sarap no'n, kita mo lang 'yong stars."

"You are one crazy woman. Baka kapag ginawa ko 'yon, magising akong may
lagnat."

Laurel looked at him. "Papainitin naman kita, eh." Sabay tawa. "Joke!" Naka-
peace sign pa.

Pag-akyat nila sa roof deck, medyo kita 'yong baba ng bundok, pero hindi
naman masyado. May ilang pine trees din na nakapalibot sa bahay at medyo
malayo ang kapitbahay.

"Seryoso, puwede ako matulog dito," nakangiting sabi ni Laurel na

ipinapalibot 'yong tingin sa buong lugar. "Tapos may maliit na bonfire, tapos
may tent lang ako. . . or dito ako magsusulat, gano'n."

"Oo, naisip ko rin na possible na rito ka magsusulat." Ngumiti si Atlas.

"Glad you liked it."

"Ibang klase ka rin," nakangiting sabi ni Laurel sa kaniya. "Basta usapan

natin, ibabalik ko ito sa 'yo, ha?"

Atlas nodded. "May bedroom ka na, roon ka matulog, ha? Baka naman sa sofa ka
na naman matutulog, ang laki-laki ng kama mo. Mag-isa ka lang doon kaya wala
kang problema."

"Depende sa mood." Laurel smiled at him. "Pero kapag nandito ka, syempre sa
bed ako matutulog. Speaking of, kailan ka pala uuwi? Narinig ko kay Jobelle,
kailangan mo na rin bumalik ng Manila dahil may conference ka raw. If ever,
puwede naman ako–"

Umiling si Atlas. "No, if ever, baka ako naman ang pupunta rito since I
already know your place. Safe rin naman, hindi ka na mag-travel. Baka aalis
na ako mamayang madaling araw, sasabay na ako sa kanila. Another thing, may
lisensya ka, 'di ba?"

Tumango si Laurel.

"That car." Itinuro niya 'yong sasakyan na dala nila Patrick. "That's yours,
too. Sa akin talaga 'yan, pero pina-transfer ko na kay Patrick 'yong papeles.
You have your own service, so please, don't take a cab. Delikado lalo na’t
mag-isa ka rito. But, are you gonna be okay here alone?"

"Oo naman, 'no! Sanay naman akong mag-isa. . . sanay akong nang-iiwan!"
natatawang sagot ni Laurel. "Okay lang ako rito."

"Sanay kang nang-iiwan, tapos isang araw, magugulat na lang ako, ayaw mo na?"
seryosong sabi ni Atlas habang nakatingin kay Laurel. "Kapag naisipan mong
ayaw mo na, please let me know. Hindi 'yong bigla mong iiwanan at igo-ghost,
okay?"

Laurel nodded. "Yes, master."

Natawa si Atlas at lumabas para makipag-usap kina Jobelle at Patrick na

babalik na sa hotel. As per Laurel, nagluto ito ng dinner nilang dalawa.
Pagpasok niya sa loob ng bahay, naabutan niya itong nakaupo sa counter ng
kusina. . . and she has a habit of doing so dahil sa bahay niya at sa
Tagaytay, gano'n ito.

"Anong kinakain mo?" tanong niya at lumapit dito.

"Strawberries and whipped cream," sinawsaw pa nito ang strawberry bago sinubo
sa kaniya ang isa. "Favorite ko ito kapag wala akong makain. Sarap, 'no?"

Nangasim ang mukha ni Atlas dahil maasim naman talaga. "Ang asim!"

"Hoy, the best 'yon, maasim."

Atlas leaned and kissed her neck. "Kaya ka ba the best?"

"Oy grabe, hindi naman maasim 'yong leeg ko, ha!" singhal ni Laurel sa
kaniya. "Huwag mo ako iki-kiss sa leeg, ha? Maasim pala, ha? Napakasama ng
ugali mo!"

Hawak ni Atlas ang counter habang nasa gitna siya ng legs ni Laurel. Kumakain
pa rin ito ng strawberries at busy sa pagkwekwento sa kaniya tungkol sa hilig
nitong mamitas sa strawberry farm dahil daw therapeutic.

"Tapos minsan, gumagawa ako ng jam. Ginagawa kong palaman sa sky flakes. The
best 'yon!" Laurel smiled at him. "Okay ka lang? Titig na titig, Atlas, ha!
That is bawal!"

Atlas smiled and kissed the side of her lips. "Mag-iisang taon na tayong
magkakilala. I can still remember na 'yon ang unang sex natin."

"Oo nga, anong gusto mo? Mag-celebrate tayo ng fuck buddy anniversary natin?"
natatawang sabi ni Laurel. "Tapos anniversary gift mo 'yong bahay at kotse?
Ang galante naman, Atlas!" She leaned forward to kiss his lips.

"Lasang strawberry ka, Laurel! Ang sarap lang." He smirked and licked his
lips. "Binyagan na nga natin 'tong bahay mo. Saan mo gusto umpisahan?"
Naningkit ang mga mata ni Laurel habang nakatingin sa kaniya at tinanggal ang
dress na suot nito. She's not wearing a bra, so he had an easy and full
access. He leaned forward to kiss her and started touching her intimately.

"Ingat kayo sa byahe ninyo," nakadapang sabi ni Laurel sa kama and she's
still naked.

Nakatingin naman si Atlas sa salamin kung saan nakikita niya si Laurel. It's
2 a.m. at babyahe na sila. Ayaw muna sana niyang umalis, but he's been here
in Baguio for almost a week. Hindi pa siya nakakaalis, parang nagkakaroon
siya ng separation anxiety sa lugar, eh hindi naman niya gusto ang malamig na
lugar.

"Dress up, ma'am," aniya na binato rito ang hoodie niya na iiwanan na. "It's
cold, hindi ka man lang ba giniginaw."

Bumangon ito. He saw her naked body and she's not ashamed of it. Sa halos
isang taon nilang magkakilala, medyo nagkalaman na si Laurel, but she's fit,
she works out. Minsan sabay pa sila sa tuwing magkasama sila.

He badly wanna jog with her, pero hindi puwede. Simpleng bagay na hindi niya
magawa.

Binabagalan ni Atlas ang pag-aayos nang makatanggap ng tawag mula kay Jobelle
na papunta na ang mga ito. Natawa siya nang bumangon si Laurel at pumwesto sa
likuran niya kaya binuhat niya ito.

"Ingat kayo pababa. Message n’yo ako kapag nasa Manila na kayo. Matutulog na
rin muna ako," sabi nito habang buhat niya sa likod pababa ng hagdan. "Just
call me if you need anything. Bibilhan kita ng maraming ube! Ang takaw mo,
eh."

Atlas laughed. "Oo, ipapalaman ko sa tinapay. Ikaw, take care here. Huwag ka
magpapapasok ng stranger and call me if you need anything. Sa susunod, baka
rito na ako didiretso."
"Okay," sabi nito sabay baba.

"Hindi na raw papasok sina Jobelle and Patrick. Medyo magmamadali kami kasi
may call time ako ng 9 a.m.," ani Atlas. "Ingat ka." He leaned forward to
kiss Laurel's lips. "See you when I see you."

Laurel nodded. "Yup, ingat."

Nasa gate si Atlas nang pumasok na si Laurel sa loob ng bahay at pinatay na

ang ilaw. Pagkapasok sa sasakyan, nakatingin sa kaniya si Jobelle. Alam niya
'yong tingin nito, may sasabihin itong hindi niya magugusutuhan.

"Alam mo 'yong lugar mo, Atlas," sabi nito. "Iba si Laurel. . . don't hurt
yourself."

"Ano bang sinasabi mo? We're good friends."

Jobelle smiled at him. "If you say so. Keep lying to yourself, Atlas," dagdag
nito. "Hindi kayo puwede."

"Alam ko at hindi ako tanga."

"You are getting there," sabi ni Jobelle. "Ikaw ang talo, Atlas. Laurel is
one heck of a woman at kapag naramdaman niya 'yong nararamdaman mo, you are
done. She's vocal about it so good luck."

Hindi siya nagsalita. Nakatingin lang siya sa daanang binabaybay nila.

"You're gonna need it."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 14

by thexwhys
19-24 minutes

"And?"

Ngumiti si Atlas at tumingin kay Laurel. Nakahiga ito sa braso niya at

ginagawang unan iyon. Pinag-uusapan nila 'yong tungkol sa isang movie na
ginawa niya lately. "Sinabi ko sa director na hindi ko gusto 'yong scene.
Sabi ko, parang ang boring, parang walang dating. So, I suggested to do it
something na imbes na magsisigawan kami. . . we'll just stay quiet. I think
it's better to let out emotions than shout."

"I agree," ani Laurel habang nilalaro ang kamay niya. "Minsan, 'yan ang ayaw
ko sa movies. Too much shouting na hindi na nagkakaintindihan 'yong mga
bida."

"Bakit hindi ka mag-apply as a script writer?" tanong niya at humarap kay

Laurel. He kissed the tip of her nose. "I mean, may ibubuga ka naman talaga
knowing how you write. Lagi ko nga binabasa stories mo kapag break namin, eh.
Mas may potential pa 'yon kaysa sa mga writers mismo ng TV."

Umiling si Laurel at natawa. "Ayaw ko nga. I am my own boss, I write on my

own pace. Ayaw ko na uutusan nila ako or didiktahan tapos babaguhin nila
'yong sinulat ko. No, thanks. I'd rather earn little than let those people
change the way I write."

"Tama nga naman." Atlas smiled. "Hindi ka ba nahirapan sa byahe mo kanina?"

Bumangon si Laurel, pero kaagad siyang nahapit ng yakap ni Atlas. "Atlas!"

pagsisita niya ngunit napahiga siya sa ibabaw nito. "Hindi naman, parang bago
nang bago naman. Ilang beses na ako nagpapabalik-balik from Manila to Baguio,
lagi mo ako tinatanong."

Atlas smiled and hugged her tightly. Laurel's still naked, so is he. Nakahiga
ang ulo nito sa unan na hinihigaan din niya kaya nakakakuha siya ng
pagkakataon para halikan ang pisngi nito habang nagkwekwento tungkol sa
pagda-drive.

"Ang dami kong pasalubong na ube at peanut brittle sa 'yo. Kung hindi ka pa
magka-diabetes, hindi ko na alam." Laurel laughed and looked at him. "Wala
kang work today? Balak ko kasi sana umalis. Wala lang, maghahanap ng
mabibili."

Hindi sumagot si Atlas.

"Ikaw, may ipapabili ka ba?" tanong ni Laurel habang hinahaplos ang buhok
niya. "Anong gusto mong kainin? Gusto mo ng donut? Craving ako sa Pepper
Lunch, kaso hindi naman tayo makakakain doon."

"Ikaw, kumain ka," nakangiting sabi ni Atlas at hinalikan naman ang balikat
ni Laurel. "Bilhan mo na lang ako ng donut. Wait na lang kita rito."

They both decided to stay at his condo and this isn't the first time. Dahil
nitong mga nakararaan, careful pa rin sila. . . pero may mga boundaries nang
nabi-break. Diretso lang sa parking, papunta sa condo unit niya.
"Hindi na, magpapa-deliver na lang ako ng donut natin," sagot ni Laurel bago
siya hinalikan sa pisngi. "Wait, ha? I wanna take a bath. . . pinagod mo ako,
eh. Gusto ko mag-shower and mag-sleep na lang."

Atlas kissed the side of her forehead and decided to just shower with Laurel.
Nag-order na lang din siya ng pagkain nilang dalawa dahil pareho silang
tinatamad na magluto.

Staying with Laurel just like this was never boring. Wala silang tigil sa
kuwentuhan na nakalilimutan nila pareho ang problema ng isa't isa. Atlas
started loving his freedom na sana, no'n pa niya ginawa. He has been working
hard since he was 12, but Laurel helped him to breathe.

No'ng hindi pa niya ito nakikilala, palaging trabaho ang nasa isip niya. But
when he finally tasted what it's like to rest, hinahanap-hanap na niya iyon.

Their relationship is uncommon. . . or for some, it's normal. They're

friends. They already build solid friendship and companionship, but they're
banging. It's better for the both 'em than fuck different people. Napag-
usapan nilang mas okay na 'yong setup nila kaysa iba-ibang tao ang nakakasama
nila. Besides, they trust each other and they don't have plans on being
romantic.

Laurel's vocal to him about her not being interested in any commitment at
naiintindihan niya 'yon. Hind niya alam ang background behind it, but she has
her reasons, that's for sure.

"Sa lahat ng naka-hookups mo, sino ang pinakagusto mo?"

Nag-isip si Laurel dahil inaalala niya kung sino ba. "Bukod sa 'yo, kasi ikaw
naman 'yong pinakamatagal, eh. Imagine. . . we're more than a year na. Iyong
iba kasi, pinakamatagal ko na 'yong six months no'ng college ako."

Tahimik lang si Atlas na nakatingin sa kaniya.

"Iyong ex ko naman kasi, six months kami no'n, varsity siya ng school that
time, pero secret lang 'yong relasyon namin kasi ayaw ko nga. Kapag varsity
kasi, kilala ng lahat. . . so medyo ganito 'yong setup namin no'n. Sa
apartment lang kami." She smiled at him. "Nasa PBA na 'yon ngayon, pero huwag
mo na alamin. Hindi rin ako interesado sa kaniya."

"Naging ex mo siya, bakit kayo nag-break?"

Ngumiti si Laurel bago kumain ng donut at nagsalita. "Nagkaroon siya ng iba.

No'ng nararamdaman ko nang may iba siya, nakipaghiwalay na ako. A month
later, girlfriend na niya 'yong parang beauty queen sa school namin."

"Hindi ka nasaktan?"

Umiling si Laurel at natawa. "Hindi. Hindi ko naman mahal 'yon, eh. We're
just together for sex na rin siguro. I became sexually active at 16, dahil sa
first boyfriend ko sa province. Ayon, he's rich. . . and we're having sex sa
car niya kapag nasa school."

Ngumiti si Atlas. "You are adventurous even when you're young."

"I am a bad girl, Atlas, the main reason why nobody takes me seriously."
Kumagat siya ng donut at nakataas ang paa sa legs ni Alas. "Pumapatol ako
kahit kanino ko gusto. . . I am a slu–"

Laurel was shocked when Atlas started kissing her and licking her lips. She
wasn't able to finish her story because they just found themselves making out
again. Hinila pa siya nito para makapuwesto sa ibabaw ng legs habang hindi
binibitiwan ang labi niya.

"I like kissing you," Atlas whispered to her in between French kissing. "I
like how your lips adjusting to mine. . . like I don't have to be careful
because you can just go with it."
"You aren't aggressive at all," she answered and bit his lower lip. "You're
gentle, but a bit gigil and it's fine."

Laurel's just wearing her boyleg underwear and loose sando without bra. Hindi
naman kasi malaki ang dibdib niya and she's confident. She can even walk
around naked if she wants to.

Atlas was about to lift up her sando when someone knocked. Kumunot ang noo
nito na parang nagtatakha kung bakit, kaya naman umalis kaagad siya sa
pagkakakandong dito.

"Sa room mo lang ako." Laurel smiled.

Hinapit naman ni Atlas ang baywang niya para halikan ulit siya bago
pakawalan. Nagmadali siyang pumasok sa kwarto lalo na't walang nakakaalam na
nandito siya.

Kaagad niyang sinara 'yong pinto nang makarinig ng boses ng babae.

"Atlas," anito. Pamilyar sa kaniya 'yong boses. It's Amira. "Sorry, napadaan
ako, pinayagan naman ako ng mga nasa baba since. . . oh, may kasama ka?"

"Wala " Narinig niyang sagot ni Atlas. "What brings you here?"

Hindi na nakinig si Laurel dahil private matter iyon at hindi siya mahilig
makinig sa usapan. Instead, kinuha niya 'yong laptop niya para mag-check ng
emails dahil sa dalawang araw na nandito siya sa condo ni Atlas, hindi na
niya nao-open ang laptop niya. They were busy banging, talking, and eating,
and mostly, sleeping.

"Nagdala ako ng baked mac kasi nagluto ako kanina, naalala lang kita,"
nakangiting sabi ni Amira habang nakatingin sa kaniya. Pinaupo na muna ni
Atlas ito sa sofa bago nagsuot ng T-shirt. "I hope you'll like it."
"Thank you, Ami." Ngumiti siya at kinuha ang inaabot nitong lalagyan. "Sana
hindi ka na umakyat, ako na lang bumaba para hindi ka na nag-effort."

Amira smiled at him and shook her head. "No, it's fine. Gusto rin kasi kitang
makausap," anito. "I know na pinag-iisipan mo pa rin 'yong gustong mangyari
ng management and our team is okay naman, pero tanong ko lang. . . aren't you
aiming for more?"

Natahimik si Atlas at nakatingin lamang kay Amira.

"I was thinking of accepting the network's offer about us being together
officially, from real to real. . . dahil may apat na movies silang ilalapag
kapag nangyari 'yon. Nasabi na rin naman sa atin na pumipila ang endorsements
kapag nangyari 'yon, at kukunin tayo ng malaking fast food chain," seryosong
sabi ni Amira. "The main reason na pinuntahan kita mismo, para makausap
tungkol doon."

Biglang hiniling ni Atlas na sana, hindi nakikinig si Laurel dahil kapag

nagkataon, bigla itong aalis, bigla nitong ititigil ang setup nila.

"Ami, let's not talk about that here," aniya.

Kumunot ang noo ni Ami. "Tayong dalawa lang naman 'yong nandito, Atlas," sabi
nito. "Unless, may kasama ka at nakakaistorbo ako."

"Wala akong kasama. Gusto ko siyang pag-usapan formally."

Umiling si Ami. "No, alam kong hihindi ka. I mean, gusto kitang pakiusapan.
We're still young, marami pa tayong opportunities and gusto ko sana i-grab
'yon. Kaso lang, I can only grab those opportunities with you. Hindi ko siya
puwede tanggapin mag-isa, kasi hindi sila papayag."
Atlas was just looking at Amira.

"So, I am asking. . . no, begging na pag-isipan mo mabuti. Ang dami kong

gustong gawin, eh. Sorry, dinadamay kita. I am asking as a friend, as a
partner, na kahit magkunwari lang tayo," sabi nito. "You don't have to be
romantically involved with me. . . I just needed this job."

Atlas sighed. "Pag-iisipan ko, Amira. I'll let you know what I think. . . can
you give me time?"

"Of course." Tumayo ito at nakangiting naglakad papalapit sa kaniya. To his

shock, Amira kissed his lips. . . just a peck, pero nagulat siya. He wasn't
expecting that. "Thank you. I'll get going."

Tango na lang ang naisagot niya, ni hindi na siya nakapag-react dahil

nakalabas na ito.

Dumako kaagad ang tingin ni Atlas sa pinto kung nasaan si Laurel. He will
explain at kailangan nitong malaman 'yong possible setup dahil nasabihan na
rin siya tungkol sa pinaplano ng management sa team up nila ni Amira.

Alam niyang mawawala si Laurel sa kaniya dahil dito, pero hindi niya kayang
magsinungaling. He needs to tell her kaysa malaman pa nito sa ibang tao.

Pagpasok ni Atlas, naabutan niyang nakasalampak sa sahig si Laurel at busy na

nakatutok sa laptop. Nang makitang pumasok siya, kaagad nitong sinara ang
laptop at tumayo.

"Everything okay?" Laurel asked. Napansin niyang iba ang awra ni Atlas, she's
not sure why. Nakatitig ito sa kaniya na para bang may gustong sabihin. "Okay
ka lang?"

"I need to talk to you about something," seryosong sabi nito. "Dumating kasi
si Amira, nagdala siya ng baked mac. . . pero hindi 'yon."
Laurel was just listening. Ayaw niyang mag-assume na niloloko siya ni Atlas
dahil ang usapan nila, kapag may girlfriend na ito, titigil sila dahil wala
siyang balak manira ng relasyon. Hindi siya nagsalita, hahayaan niyang mag-
explain sa kaniya mismo si Atlas.

"Kinausap na kasi kami ng management namin na bibigyan kami ng movies and

more endorsements, pero kailangan naming maging real."

Ngumiti si Laurel. "Parang LizQuen?"

"Parang gano'n," nakangiting sabi ni Atlas. "Though, totoo ang relasyon nila,
kami ni Amira, sinabihan kami ng managers namin na we could pretend. May mga
pictures and trips nga lang kaming pupuntahan, just to be convincing."

"Bakit kasi hindi mo na lang totohanin? I mean, she's nice. . . and she will
be your girlfriend for real," sabi ni Laurel and that bothered Atlas. "Mas
madali 'yon for you, hindi mo na kailangang magpanggap. Kasi mas mahihirapan
ka if you’ll just pretend. Why not try to be with her, she's likeable,
Atlas."

Atlas shook his head. "That's not how it works. . . I hate faking something."

"Atlas, you are an actor, you are fake." Nagulat siya sa sinabi ni Laurel
habang nakatingin sa kaniya. "Ayaw mo man, hindi mo man tanggapin sa sarili
mo, you are fake. Artista ka, you know how to fake it. . . so, ang suggestion
ko, fake it till you make it."

Nakatingin lang si Atlas kay Laurel.

Naglakad ito papalapit sa kaniya. "It's already a part of you, Atlas. Ayawan
mo man, may mga pagkakataon talagang magkakaroon ka ng ganiyang offers. Ang
tanong, gusto mo ba? You have to weigh in the possibilities."
Nothing from Atlas, he was just focusing on her face.

"I wanna ask you. . ." He's fucking nervous because she's serious. "Ano bang
gusto mong gawin sa buhay mo? Masaya ka pa ba sa pagiging artista mo? Are you
willing to stop being that high? Kasi napapansin ko na you are torn between
two things. Gusto mo na ayaw mo, tama ba ako?"

Atlas slightly nodded.

"Ako, opinion ko, hindi ito mahalaga, this is just me." Hawak nito ang kamay
niya at pinaupo siya sa sofa. Pumwesto si Laurel sa legs niya at paharap
itong nakaupo. Her face was just a few inches away from him, he can even
smell that strawberry doughnut from her. "You're still young, maraming
opportunities na darating sa 'yo. Think about it, Atlas."

Ngumiti siya nang haplusin nito ang buhok niya.

"Ang haba na ng hair mo, wala kang balak magpagupit?" tanong nito. "Bagay
naman sa 'yo. . . so, what's for dinner? Ako magluluto."

Aalis na sana ito, pero pinigilan niya. "What if I decided to go with the
plan? We will be in a relationship in front of others, pero hindi sa totoong
buhay."

"Bakit kasi hindi mo subukan na maging kayo? I mean, hindi ko naman sinasabi
na pilitin mo dahil mas mahirap 'yon, mahirap pumasok sa isang relationship
na walang love, dahil mahihirapan lang kayo. . . pero sa tagal n’yong
magkasama, wala ka man lang bang naging feelings sa kaniya?"

"No, she's just a friend," sagot ni Atlas na mas hinigpitan pa ang

pagkakayakap kay Laurel at hinalikan ang balikat nito. "I'll think about it."
"Saan ba kasi tayo pupunta, Atlas?" tanong ni Laurel. Kita niya 'yong takot
sa mukha nito habang nagmamaneho, kagagaling lang nila ng Batangas para
manood ng sunrise. "Uy, okay ka lang ba?"

Tumango lang ito, pero hindi na nagsalita. Hindi alam ni Laurel kung ano ang
nangyayari.

Almost two weeks nang kasama ni Laurel si Atlas at ito na ang pinakamatagal.
Ngayon din naman 'yong schedule niya ng uwi sa Baguio at ihahatid dapat siya
sa terminal after nila sa Batangas, pero sa ibang way dumaan ito. Hindi na
siya nagtanong dahil iba na ang aura ni Atlas hanggang sa makarating sila sa
isang kilalang hospital.

"Atlas? Anong gagawin natin dito?" nag-aalalang tanong ni Laurel. "May

masakit ba 'yo? Bakit hindi mo sinabi."

"Let's go? Guard na 'yong magpa-park," anito na nagmamadaling bumaba.

Hindi sure si Laurel kung ano ba ang nangyayari, pero sumunod siya kay Atlas.
Halos lahat ng nakakasalubong nila, tumitingin kay Atlas at parang nagugulat
na nagmamadali ito. Halos lakad-takbo, naiiwanan siya.

Nasa likuran siya ni Atlas at nakikita kung paanong tumitigil ang mundo ng
mga nasa hallway habang naglalakad ito, lahat napapatingin, lahat
tumitingala, magbubulungan, at mapapanganga. That's his effect on others at
proud si Laurel doon. . . at the same time, nalulungkot dahil wala itong
privacy.

Lumayo nang kaunti si Laurel para hindi mahalatang magkasama sila. Isa pa,
she's wearing a simple, white shirt and a maong short paired with flops dahil
nga galing sila sa beach. As per Atlas, nakasuot ito ng T-shirt na gray at
board shorts.

Naghintay sila sa elevator, hindi na nagsasalita si Atlas. Panay ang

fidgeting nito at halatang hindi mapakali. He wanna console him, but people
were around them so he let him.
Pagpasok, pareho silang nasa likod. May ilang lumilingon, maraming tao, at
halos mapuno ang loob nang hawakan nito ang kamay niya. Naramdaman niyang
nanlalamig ito at halatang ninenerbyos. Laurel let Atlas hold her hand until
they reached the fifth floor. Lumabas sila, nakasunod lang siya.

Atlas was walking fast, she was walking slow. Huminto ito sa isang kuwarto,
pero hinintay siya.

"Hindi na ako papasok." Laurel smiled. "Dito na lang ako. Sige na," aniya at
sumandal sa pader. "Wait na lang kita rito."

Huminga nang malalim si Atlas dahil ayaw niyang pilitin si Laurel lalo na't
family niya ang pinuntahan. Pagpasok niya sa kwarto, kaagad na ngumiti sa
kaniya ang mommy niya na nakahiga sa hospital bed.

"Mom, ano bang nangyari sa 'yo?" tanong niya at hinalikan ito sa noo. "I was
so worried!"

"Ano ka ba naman, Julian!" nakangiting sabi ng mommy niya na naka-oxygen.

"Okay lang ako, inatake lang ako ng asthma, wala namang bago roon. Kumusta
ka? Galing ka ba sa beach? Sino kasa–"

"Ikaw naman, Atlas!" Lumingon siya at nakita ang ate niya na katabi ni
Laurel. Laurel's face was in complete shock. "Bakit mo naman iniwanan itong
kasama mo sa labas? Nakita ko na kayo kanina sa labas na magkasama no'ng
pina-park mo 'yong sasakyan mo sa guard! Ba't mo iniwan!"

Hinampas pa siya ng ate niya sa braso.

Tumingin siya kay Laurel at alam niyang hindi ito mapakali lalo na't nandito
ang buong pamilya niya. Mommy niya na nakahiga sa bed, daddy niya na nakaupo
sa sofa, ate niya na bagong dating, at ang kuya niya na nakaupo sa gilid
kasama ang asawa nito.
"Hello, hija. . ." sabi ng mommy niya. "Galing ba kayo sa beach? Pasensya ka
na, ha? Sinabi ko naman kasi rito kay Joe, huwag na tawagan si Atlas."

"Mommy naman! Bakit hindi ako tatawagan!"

"Ayos lang po," nakangiting sabi ni Laurel. "Ano pong nangyari sa inyo? Ayos
lang po ba kayo?" Lumapit ito sa mommy niya at ngumiti. "Magpagaling po
kayo."

Sakto naman na bumukas ang pinto at pumasok si Jobelle na parang nagulat nang
makita si Laurel. Tumingin ito sa kaniya na parang nagtatanong.

"Anong pangalan mo, hija?" tanong ng mommy niya. "Girlfriend ka ba ni Atlas?"

Laurel was quick to shake her head, nagkatinginan sila ni Job, and he looked
down.

"Hindi po, we're friends po. Kaibigan ko po sina Jobelle, Patrick, and
Atlas," Laurel answered.

"Atlas," tawag sa kaniya ni Jobelle at niyaya siya sa labas. "Saan kayo

galing? Hindi na dapat kita tatawagan, kaso Kuya Joe insisted."

Tumango siya. "Dapat tinawagan mo ako," sagot niya. "Nasa Batangas kami,
ihahatid ko na rin dapat siya sa terminal kaso–

Jobelle smiled. "Kaso nasama mo rito?" Sabay ngiti. "Ano ka ba? Meet the
family na ba?"

"No," he quickly responded.

"Atlas, mali." Jobelle teasingly smirked. "Ano ito? Fuck buddy meets the
family?"

Atlas frowned. "Shut it."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 15

by thexwhys
18-23 minutes

Inaayos ni Atlas ang kumot ng mommy niya nang ngumiti ito sa kaniya bago
tumingin kay Laurel na natutulog sa sofa. Nakiusap ang mga kapatid niya na
kung puwede, siya ang magbantay. Tutal, wala siyang trabahong tinanggap sa
loob ng isang buwan.

Dalawang araw na rin sa ospital ang mommy niya at hindi niya maihatid si
Laurel dahil nakiusap ang mommy niya na kung puwede lang, mag-stay pa ito.
Laurel being kind and nice, she agreed kahit na alam niyang gusto na nitong
umuwi.

"Is she your girlfriend?" nakangiting tanong ng mommy niya. "She's nice and I
like how her eyes smile, Atlas. I like her for you."

Umiling siya. "We're just friends, Mom."

"Friends or what, I like her for you," anito. "Sorry, nakiusap pa akong mag-
stay siya. I just like her. . . and I know you like her, too, kahit na
sabihin mong friends lang kayo."

"She's likeable," tipid na sagot niya at iniabot ang baso ng tubig. "Drink
up, Mom, and try to sleep. Magtatanong na naman ang doctor sa atin niyan, eh.
You should rest para makauwi na rin tayo. Isa pa, I need to bring her home na
rin."

Tumaas ang kilay ni Jenny habang nakatingin sa anak niyang lumapit kay Laurel
para lagyan ito ng kumot dahil mahimbing na natutulog. Hindi siya tanga at
lalong hindi siya manhid para makitang may gusto ang anak niya sa babaeng
kasama. . . pero hindi masabi, hindi niya alam kung bakit.

She was observing Laurel and she's really nice but reserved. Kahit na
nakikipagtawanan at nakikipag-usap ito nang normal sa kaniya, nararamdaman ni
Jenny na may tinatago ito. She's respecting her, that's why she's not pushing
it. Besides, she's jolly and sweet, that's good enough for her.

"Alam ba niyang birthday mo ngayon? Like, your real birthday?" biglang tanong
ng mommy ni Atlas sa kaniya.

Umiling siya. "No, Mom. She doesn't need to know naman. We're just friends
and we're kinda in a setup of need to know basis."

"Kaya hindi mo masabi?"

Tango lang ang isinagot ni Atlas. Pinagpapasalamat niyang hindi na ulit

nagtanong ang mommy niya dahil baka kung ano pa ang maisagot niya. Nahihiya
na rin siya kay Laurel na hindi pa makauwi dahil nga makulit ito, at bigla
niyang pinagpasalamat na sanay itong matulog sa sofa.

Nang makatulog na ang mommy niya, naupo siya sa sofa sa tabi ni Laurel,
hinaplos niya ang pisngi nito habang nakatagilid nang maramdamang mainit
'yon. Napabangon siya at hinaplos muli ang pisngi nito at nakumpirmang mainit
na parang may lagnat.

Kaagad siyang tumawag ng nurse na pumasok naman sa room. Tumingin pa ito sa

kaniya na parang nagsususpetya tungkol sa kanila ni Laurel, pero wala siyang
pakialam.

"Yes, sir," sabi nito habang tinitingnan 'yong thermometer. "38 degrees po,
may lagnat po siya. May sipon, ubo, o iba pa bo po ba siyang nararamdaman?
Puwede po ako magpatawag ng doctor para po mas ma-attend-an po kayo."

"If you can do that, that's better," sabi niya habang nakatingin kay Laurel.
"Thank you, miss."

Kaagad na lumabas ang nurse, siya naman, nakatingin lang kay Laurel na
bahagyang gumalaw at tumingin sa kaniya, pero bumangon at tumakbo papunta sa
bathroom.

Atlas heard Laurel vomited, saktong pumasok din ang doctor at nurse.

"Something wrong, sir?" tanong ng doctor. "She's vomiting? Kukuhanan namin

siya ng dugo kung bakit. Kaso we're gonna need to transfer her to another
room, vacant naman 'yong kabila para po hindi maistorbo ang mommy ninyo."

Tumango si Atlas. "Go ahead," sagot niya bago tinawagan si Jobelle na

kailangan niya ito. Nagpasabi rin muna siya sa doctor na kailangan niya ng
nurse na magbabantay muna sa mommy niya hangga't hindi nagiging maayos si
Laurel.

Pagkalabas ni Laurel, maputla itong nakatingin sa kaniya. "Are you okay?"

Atlas asked. "Anong nangyayari sa 'yo?"
"Okay lang ako," sagot ni Laurel na dumiretso sa sofa para mahiga dahil
sumasakit ang sikmura at ulo niya. Naramdaman niyang nilalagnat na naman
siya. Akmang hihiga siya nang may nurse na pumasok at tumingin kay Atlas.

"Sir, okay na po 'yong kabilang room, ako na po muna bahala sa mommy ninyo,"
sabi nito habang nakatingin sa kanila ni Atlas.

Nabigla si Laurel nang buhatin siya ni Atlas kahit na nakatingin 'yong nurse.
"Hoy, saan mo ako dadalhin?" tanong niya.

Hindi ito nagsalita. Tinulungan pa ito ng nurse na buksan 'yong pinto at

dinala siya sa kabilang kuwarto kung saan may dalawang nurse pa at isang
doctor. Naka-ready ang mga ito na naghihintay sa kaniya.

"Hoy, Atlas," aniya. "Anong mayroon? Maayos lang ako."

"May fever ka," sabi nito bago umatras.

Ngumiti sa kaniya ang isang magandang doctor. "Hello, Laurel. Kasi we checked
na may fever ka tapos pagpasok namin kanina. You're vomiting. Ano ba ang mga
nararamdaman mo?" tanong nito. "Kukuha kami ng blood samples sa 'yo para ma-
make sure na okay ka, ha? Wala ka bang sipon o ubo?"

"Wala po. Okay lang po ako, no need naman po for testing."

"When was your last menstruation date?" tanong ng doctor habang tsine-check
din ang likuran niya gamit ang stethoscope. "Can you remember?"

Tumango siya at sinabi kung kailan. "Ganito lang po talaga ako sa tuwing
monthly period. Nilalagnat po talaga ako and I suffer from dysmenorrhea, but
I am okay." Laurel smiled. "Normal po ito sa akin."
"Even the vomiting?"

"And headache," sagot niya. "Don't worry po, hindi po ako buntis. I'm on
pills."

"Okay, thanks for letting me know, but we're still gonna have your blood
checked, including the one for pregnancy, okay?" nakangiting sabi nito. "For
now, I suggest you to eat and rest para makabawi ka. Bibigyan din kita ng
pain reliever kung sakaling sumakit na naman 'yong lower stomach mo."

Tahimik lang na nag-o-observe si Atlas at nakikinig sa mga sinasabi ng doctor

at sinabihan itong magpahinga muna. A part of him was blaming himself dahil
hindi ito nakauwi at malamang na pagod na rin, pero nandito pa sa hospital.

Paglabas ng doctor at nurses, nakaupo si Laurel sa kama at tumingin sa

kaniya. "Okay lang ako, I swear. Balik na tayo sa room ng mommy no. Magiging
okay lang ako. Saka ikaw, hindi ka nag-iingat. Baka mamaya, kung ano ang
isipin nila sa ating dalawa."

"Are you feeling okay?" tanong ni Atlas and Laurel was just looking at him.
"Nagugutom ka ba? Nagpa-order na rin ako ng sabaw para mainitan 'yong sikmura
mo. Are you always like this?"

"Oo, sanay naman na ako. Normal sa akin 'to every month so you don't have to
worry about anything, okay?"

Atlas sighed. "So, more than a year na tayong magkakilala at nagkikita. . .

but you've never mentioned this one."

"I am okay, Atlas." Laurel smiled at him. "This is normal, okay?"

"Even the vomiting?"

Laurel gave out a small laugh. "Yes and don't worry, I'm not preggo. Hindi
ako nakaka-miss ng pill kaya huwag ka magwo-worry. This is one reason why
gusto ko na rin sana umuwi, kasi magkakaroon ako ng period and I don't want
you to see it."

"Bakit?"

"It's just disgusting." Laurel laughed. "I'm okay. Baka magpaalam na lang din
ako sa mommy mo na uuwi na talaga ako kasi kapag ganito, I badly need to rest
din." Laurel smiled while looking at Atlas dahil nakatitig lang ito sa
kaniya. "Are you okay?"

Atlas nodded. "Let's wait for the result. Kapag okay na, dadalhin kita sa
bahay ko. Doon ka muna magre-rest. Hindi kita papayagang mag-travel to Baguio
na ganyan 'yong state mo. No."

"I'm okay, Atlas. Uuwi na rin ako para mas makapag-focus ka sa pagbabantay sa
mommy mo. Gusto ko na rin muna mag-rest mag-isa."

Laurel saw how Atlas' face softened after she said that. "Hindi ka ba puwede
mag-rest nang may kasama? Hindi naman kita guguluhin. I just wanna make sure
you are okay first bago ka mag-travel. Hindi na rin kasi kita maihahatid,
ayaw mo naman mag-drive. Ano bang mayroon sa bus bakit gusto mo roon? Binigay
ko na nga 'yong isang kotse."

"Hindi kasi ako makapag-isip nang maayos kapag nagda-drive, hindi katulad
kapag nasa bus ako, nakakapag-isip ako ng possible scenario para sa mga
isusulat ko. I mean, saka nandoon pa 'yong isang kotse mo sa Baguio!"

"Service mo 'yon, eh," sagot ni Atlas. "Just stay until you're better,
pease?"

Laurel smiled. "Fine. I am okay, don't worry."

Lumapit si Atlas sa kaniya at naupo sa kama, katulad niya. Kinuha nito 'yong
kamay kung saan siya kinuhanan ng dugo at minasahe iyon. By looking at Atlas,
medyo hindi siya comfortable siya gesture kaya tumayo siya at nagkunwaring
tumingin sa labas dahil kasisikat lang din ng araw. Nararamdmaan niya 'yong
sakit ng puson niya, pero ayaw niyang ipahalata.

"Hello." Pumasok ulit ang doctor at nakangiting nakatingin sa kanilang

dalawa. "We got the result and lahat naman po normal. Based on pregnancy
serum, too, it's negative. Normal din naman na nakararamdam ng flu-like
symptoms kapag may mens kaya ang isa-suggest ko lang po is to rest and eat
properly. Kapag masakit pa rin po, you can just take some pain reliever."

"Sabi sa ‘yo, eh." Laurel smiled. "Thank you po, doc. Inabala pa kayo nito ni
Atlas."

"Wala po 'yon. If you feel something, just let us know," sabi nito sa kaniya.

Ngumiti si Laurel at lumapit kay Atlas nang makalabas na ang doctor.

Ipinalibot naman nito ang braso sa baywang niya at hinapit siya papalapit.
"May sasabihin ako sa 'yo."

Laurel smiled. "What?"

Instead of talking, Atlas kissed her cheek down to her jaw and neck.
"Birthday ko ngayon, secret lang, ha?"

"Akala ko ba, next three months pa 'yong birthday mo?" tanong niya na
nagtatakha. "Di ba, pinag-usapan natin 'yon no'ng nakaraan? About why I don't
celebrate birthdays?"

Atlas smiled at her. Halata niyang inaantok na rin dahil nga ito ang nakatoka
sa pagbabantay sa mommy nito. "It's another birthday. To be honest, parang
'yong real birthday ko na lang ang tinatago ko sa fans and all dahil lahat
naman ng information about me, nasa internet na. Like. . . kahit man lang
sana 'yong birthday ko, sa akin na lang."
"Sabagay, it's your right," sagot niya at may naaalala. "Wait, so 'yong
birthday na celebrated mo last year, na kumain pa tayo ng maraming cake na
gifts sa 'yo, it was fake?"

Tumango ito. "Oo, sorry. . . I lied."

"Okay lang, ano ka ba? Naiintindihan ko. May mga bagay talaga na kailangan mo
itago at i-secret, and thanks for telling me this. Sorry, though, hindi ko pa
rin sasabihin sa 'yo kung kailan ang birthday ko."

Mas humigpit 'yong yakap nito sa kaniya at isinubsob ang mukha sa pagitan ng
dibdib niya. "And you, ikaw. . . ang kailangan kong itago sa kanilang lahat.

"Ay, sorry. . . hindi kita mabibigyan ng birthday sex like last year. Wrong
timing naman kasi 'yong mens ko. Wala ka tuloy gift from me." Laurel smiled
at him. "So, anong gusto mong kainin? Balak ko lumabas para bumili ng food,
eh."

"Bakit ka lalabas, eh, masama pakiramdam mo?"

Ngumuso si Laurel. "Please? Pahiram na lang ako ng car mo. . . may gusto kasi
akong kainin talaga. Please?"

Dumukwang ng halik si Atlas kay Laurel, kinuha ang susi ng kotse, at

tinitigan ito. "Are you sure na okay ka lang? Ako na lang kasi!"

"Ako na nga. Nakainom naman na ako ng paracetamol-shit. Okay lang ako." She
smiled and kissed his cheeks. "Samahan mo na si Tita roon, gusto ko lang
talaga bumili ng takoyaki. Please?"

"Take care, okay?"

Laurel smiled at him. "Oo nga, hindi mo ba ako pinagkakatiwalaan?"

"Not one bit."

"Baliw ka!" Laurel laughed.

Nagpaalam na ito sa kaniya at kinuha ang bag bago umalis. Siya naman ang
naiwan sa room ng mommy nya at tinawagan ang mga kapatid niya na kung puwede
silang umuwi ni Laurel, nag-agree naman ang ate niya.

Isang oras na mahigit, wala pa rin si Laurel and he keeps on calling her,
pero wala. Dumating na rin ang ate niya, kasama ang boyfriend nito, wala pa
rin si Laurel.

"Anong nangyayari sa 'yo? Hindi ka mapakali! Para kang kiti-kiti!" paninita

ng ate niya. "Saan na girlfriend mo?"

"Hindi ko siya girlfriend, Ate!" sagot niya. "We're friends."

"Kwento mo sa puntod ni Lola," sagot nito. "Saan na siya?"

Umiling siya dahil hindi rin niya alam kung nasaan na ito hanggang sa mag-
ring ang phone niya. It's Laurel kaya naman kaagad niya iyong sinagot. "Where
are you?" pagalit na tanong niya dahil inabot ito nang tatlong oras.
"Laurel!"

"Ang sungit naman, Atlas!" sagot nito. "Driving ako pabalik ng hospital,
sorry na. Na-traffic kasi ako. Wala ka pa bang kasama riyan?"

Lumabas siya ng room para hindi marinig ng mga ito 'yong sasabihin niya.
"Actually, hinihintay na lang kita kasi nandito na si Ate and siya na ang
magbabantay. Nasaan ka ba? It's been three hours. Sabi mo, sa nearby mall ka
lang, anong nangyari?"

"Ang sungit naman! Naninigaw!" Tumalikod siya at nakitang nakatayo roon si

Laurel. May hawak itong box ng maliit na cake. "Naghanap kasi ako ng cake na
favorite ko, though, hindi ko alam kung magugustuhan mo rin," sabi nito nang
hindi binababa 'yong phone kaya narinig niya 'yong boses nito sa personal at
sa phone.

Atlas then dropped the call.

"Happy Birthday, Atlas!"

Naiiling na natawa si Atlas habang nakatingin kay Laurel. She's currently

wearing his oversized hoodie, messy hair in a bun, and as usual, walang
makeup kahit na ano. Medyo malaki pa ang eyebags nito habang nakatingin sa
kaniya at nakangiti na proud sa maliit na box na hawak.

Atlas smiled. Kinuha niya 'yong box na hawak nito at niyaya ito sa parking
area kung nasaan ang sasakyan para safe. Hindi sila puwedeng kumain sa
cafeteria dahil maraming mata. Marami na ngang nurses ang nakakakita na
magkasama sila. . . at may ilan na siyang nababasang articles na nakita
siyang may kasamang babae. Mabuti na lang din at palaging naka-hoodie si
Laurel, pero hindi palaging safe.

Kahit kapag naglalakad sila, kailangang magkalayo and that's actually pissing
him off, not being able to do simple things with her. Ultimo paglalakad nang
sabay, hindi nila magawa dahil artista siya and Laurel's someone na ayaw ng
nagpapakita sa public.

Magkaibang elevator pa ang ginamit nila dahil maraming tao, they can't risk
it.

Nang makarating sa basement, nauna pa itong pumasok sa sasakyan niya at nasa

driver's seat bago siya naghintay nang ilang pagkakataon at sumunod.
"Ang tagal mo," sabi ni Atlas habang nakatingin kay Laurel. "What took you so
long?"

"Naghanap nga ako ng cake na gusto ko. Kasi, 'di ba, naalala mo sinabi ko sa
'yo na may specific cake akong kinakain sa tuwing birthday ko. Kaso roon pa
'yon sa may UST kaya binaybay ko muna." Laurel looked at him and got a fork.
"Tikman mo, the best 'yan. It's my most favorite. Sa tuwing masaya ako, sa
tuwing may achievements ako, sa tuwing malungkot ako. . . I eat that cake.
Kapag nasa Baguio ako, lumuluwas talaga ako ng Manila, para dito."

Atlas was just looking at Laurel. She looks happy giving him the cake and the
moment he opened it, mahina siyang natawa. May nakasulat at magsasalita pa
lang siya, nag-react na ito.

"Wala kasi silang option na puwede magsulat ng pangalan. Kaya bumili ako ng
chocolate tapos tinunaw ko," seryosong sabi nito. "No’ng natunaw na, ginawa
kong pansulat. . . and sorry kasi pangit.

It was just a simple Happy birthday, Atlas! From Laurel. . . but it means so
much to him.

Bukod sa alam niyang medyo masama ang pakiramdam ni Laurel, nag-drive ito
papunta sa UST which is far from where they are and gave him a birthday cake.

"Masarap 'yan!" nakangiting sabi nito na tumusok na gamit ang tinidor at

isinubo sa kaniya. "Ang message ko sa 'yo, I am so glad I met you. Thank you
for being a good friend and I hope na kung ano man ang mangyari sa ating
dalawa, we'll remain friends and that I have high respect for you."

Kumunot ang noo niya. "Why does it feel like you're saying goodbye to me,
Laurel?"

Umiling ito. "No, hindi, ah! I was just giving a birthday message. Ang
advanced mo naman mag-isip. Can we just enjoy your birthday today and I am
sorry na hindi kita mabibigyan ng gift?"
"Alam ko na," biglang sabi ni Atlas habang nakatingin kay Laurel. "Nag-off pa
kasi ako sa work and I plan to come with you in Baguio. . . but I want
something more."

Nakakunot ang noo ni Laurel na nakatingin kay Atlas. Sinubuan siya nito ng
cake.

"I badly wanna go to Korea. Sakto na winter doon, mag-e-enjoy ka ‘cos you
like it cold," sabi nito. "Ibigay mo sa akin 'yong passport mo, ipapaayos ko
kay Patrick 'yong visa mo, tapos punta tayo ng Korea by next month. Tingin
mo?"

"Pero, paano 'yong work mo?" Laurel asked. "Hindi ba, may movie ka to shoot?"

Umiling ito habang nakatingin sa kaniya at kumakain ng cake. "Nag-backout

ako. Sinabi ko na gusto ko muna mag-rest and I plan to just rest for real
muna before coming back to work. Kaya nag-plan na rin ako na pumunta ng
Korea, sakto na winter doon."

Natahimik si Laurel. This is wrong.

"You really backed out?"

Atlas nodded. "Oo, mas gusto ko mag-rest muna."

"Mabuti naman, at least, makakapag pahinga ka," tipid niyang sagot at sumubo
rin ng cake dahil iba ang nararamdaman niya. Something is definitely wrong.

Ilang shooting and guesting na ang tinatanggihan ni Atlas at mas madalas na

siya ang kasama nito. Resting means being with her, napansin na niya iyon and
she's not blind at all.
"So, Korea tayo next month?" sabi nito. "Tapos no'n, may tatanggapin na akong
movie."

Tumango si Laurel kahit na nagda-doubt siya. "Okay, last bonding of the

year." She smiled. "Tapos babalik ka na sa work mo?"

"Oo, after Korea. . . babalik na ako. Tinatamad lang talaga ako lately," sabi
nito sabay halik sa pisngi niya. "Thanks for the cake, ma'am." And then he
enjoyed the cake she just gave.

"Korea it is," she whispered and started playing with her fingers. She looked
at Atlas who's happily eating. "Happy birthday again, Atlas."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 16

by thexwhys
19-24 minutes

Nakatingin lang si Laurel kay Atlas na nakikipag-usap sa mga fans nito habang
nasa airport sila at naghihintay para sa boarding papunta ng Korea. Kahit
saan talaga ito magpunta, walang privacy. A part of her pity Atlas for having
this life. . . but he chose this in the first place. His popularity is the
fruit of his hard work, kaso lang, ito ang consequences.

Papunta sila sa Korea dahil humiling ito sa kaniya na mag-bonding sila roon.
It was so odd especially that it's winter. Alam niyang ayaw nito sa malalamig
na lugar. Sa Tagaytay nga na sobrang sisiw ng lamig, naka-hoodie na, what
more sa Korea? Ni hindi niya alam kung ilang layers ng damit ang isusuot
nito.

Malayo ang upuan kung nasaan siya habang umiinom ng latte para hindi
mahalatang magkasama sila. Nakatingin lang siya rito na minsang tumitingin sa
kaniya paminsan-minsan, pero umiiwas siya para hindi mahalata ng iba.

Hawak niya ang ticket at passport papunta ng South Korea. Nagulat siya sa
presyo dahil first class ang ticket nila. Ang hirap din ng sitwasyon nilang
dalawa dahil kahit sa loob ng eroplano, hindi sila puwedeng mag usap para
hindi mag-risk ng kahit ano.

I'm tired. Nakatanggap si Laurel ng message galing kay Atlas na nag-excuse,

hindi niya alam kung saan ito nagpunta hanggang sa makatanggap ng isa pang
message. Nasa comfort room muna ako. Damn, I wanna rest.

Hindi nag-reply si Laurel. Nakita na lang niya itong naglalakad papunta sa

upuan, pero this time, may naka-escort ng guards na galing mismo sa airport,
malamang nag-request na ito dahil walang tigil ang mga tao sa paglapit.

Saan mo gusto kumain mamaya pagdating doon? tanong nito via message. Kaso
madaling araw yata 'yong dating natin. We could sleep.

Oo, matutulog ako, Laurel replied. Five days naman tayo roon, we can just
sleep sa first day natin tapos sa gabi na lang tayo maglakad-lakad. Marami ka
bang dalang panlamig? Baka ginawin ka.

Ngumiti si Atlas nang ma-receive ang message ni Laurel at tinatanong kung may
mga panlamig ba siya dahil oo, marami siyang dala. He's not like her, she
loves the cold, he hates it.

They're supposed to be together, pero ang layo niya rito. Natatanaw lang niya
na busy si Laurel at nakaharap ito sa laptop. He's happy she agreed with this
dahil buong akala niya, hihindi ito lalo na't sa ibang bansa.

Nang makapasok na sila sa loob ng eroplano, ipinagpapasalamat ni Atlas na

iilan lang sila sa first class ng airline na napili niya. Mabuti rin na
foreigners ang cabin crew at hindi Pinoy kaya naman nakakikilos siya nang
maayos nang hindi nag-iisip. Naiinis pa rin siya na hindi niya makita si
Laurel dahil may harang ang mga upuan.

They were just communicating via text message until they took off. Wala ng
signal kaya naman hindi niya ito makausap.

Pasimple siyang tumayo para silipin ito nang lumapit sa kaniya 'yong cabin
crew at tinanong kung anong gusto niya, pero sinabi niyang gusto lang niyang
silipin si Laurel. He doesn't care now. . . he's not in the Philippines and
if this goes out, he will sue.

"You're together, sir?" sabi ng foreigner na crew at binigyan siya ng kape.

"Not really." He smiled.

Sinilip niya si Laurel at mahimbing itong natutulog, nakakumot pa. First

time! It will take them less than four hours to arrive in Korea, hindi naman
siya makatulog. Naka-arrange na rin lahat mula sa susundo sa kanila sa
airport, pati na 'yong hotel na tinuluyan nila dahil nakiusap siya kay
Jobelle na ayusin ang lahat.

Hindi namalayan ni Atlas na nakatulog siya hanggang sa gisingin siya ni

Laurel at sinabing magla-land na sila in 30 minutes. Nakangiti itong
nakaharap sa kaniya at naupo sa tabi niya.

"Nakatulog ka kanina," bulong niya habang nakatingin dito. "Madaling araw

naman nga 'yong dating natin. . . matutulog talaga ako."

"Yeah, ako rin. Gusto ko matulog muna," sagot ni Laurel habang nakatingin sa
kaniya. "Hindi ka ba lalamigin nang sobra? Tinanong ko 'yong crew kanina,
sobrang lamig daw ngayon sa Korea. Bakit mo naman kasi naisip 'yong Korea?"
Atlas shook his head. "Wala naman, ikaw lang ang iniisip ko. I thought you
might like it lalo na't mahilig ka sa malalamig na lugar," sagot niya. "Don't
you?"

"Excited nga ako, eh. I am actually looking forward to their foods lalo na
ang street foods nila. Also, roon sa library. Hindi naman ako super fan ng
kahit anong Korean, but I like their food. Sa Baguio, 'yon ang madalas kong
dinner kapag tinatamad na ako," pagkwekwento ni Laurel sa kaniya. "Ikaw,
first time mo ba rito?"

"Oo, first time ko."

Pagbaba pa lang ng eroplano, gusto nang matawa ni Laurel kung paanong

nanginig ang baba ni Atlas. Mayroon na ring sumundo sa kanila para ihatid sa
hotel nila. Sa sasakyan, panay ang pagalaw ni Atlas ng binti, halatang hindi
ito comfortable.

"Okay ka lang?" Laurel asked.

Umiling ito. "Hindi." Nanginig pa ang boses. "Ang lamig, sobra."

"Hindi ko kasi alam kung anong pauso mo na ito pa ang lugar na napili mo,
eh." Hinawakan niya ang kamay ni Atlas at tinanggal ang gloves nito. "Ganito,
para hindi masyadong malamig. Hawakan mo 'yong kamay ko tapos itago natin sa
hoodie mo. Hindi ko alam kung effective, nakita ko lang sa movie."

Natawa si Atlas, pero ginawa pa rin 'yon. It felt good na hindi nila
kailangang magtago habang nasa Korea.

Nang makarating naman sa hotel, laking gulat ni Laurel na naka-book sila sa

isa sa pinakamahal na hotel sa Korea. Sinabi niya na sana, naghanap na lang
sila ng mura, pero medyo private, pero mas gusto raw ni Atlas na safe ang
lugar kung nasaan sila.
Laurel was in disbelief and was shaking her head while looking at the hotel
view. Kita ang buong Seoul, isa pa. . . malaki ang kuwarto para sa dalawang
tao, eh paniguradong tulog lang naman ang gagawin nila rito.

"Hindi ka naging practical, Atlas," paninita niya. Binuksan din nito 'yong
heater ng kuwarto kung saan sila naka-check in. Hindi siya masyadong
comfortable, pero mag-a-adjust siya katulad ng palaging ginagawa ni Atlas sa
kaniya. "Kaya mo pa ba 'yong lamig? Puwede mo pa i-adjust."

Umiling ito. "No, okay na 'yan, baka ikaw naman mainitan. May extra hoodie
naman ako, isusuot ko na lang tapos nag-request pa ako ng extra duvet for me.
Sorry, alam ko nakakahiya ako, na sobrang weak ko sa lamig."

Natawa si Laurel habang nakaupo sa kama. "Ba't ka nagso-sorry? Normal naman

'yan. Matulog na tayo. Alas singko na rin ng umaga, sumasakit na 'yong ulo
ko, eh."

Habang nakahiga, nakadapa si Laurel katulad ng dati at nakatagilid naman si

Atlas na nakatingin sa kaniya.

"Thanks for coming here with me," nakangiting sabi ni Atlas at hinaplos ang
buhok niya. "Means a lot to me, Laurel."

"Parang others." Laurel smiled. "Besides, need mo rin 'tong break na 'to kasi
babalik ka na sa work after, right? Babalik na rin kaagad ako sa Baguio after
nito kasi marami na akong na-miss na updates. Halos isang buwan na rin akong
hindi active sa pagsusulat. . . so I need to be back on track."

Nakatitig si Atlas sa kaniya, wala itong sinabi.

"Ang mahal nitong room na napili mo. You could've gotten a simple one lalo
na't nagbabalak naman tayong mag-tour na lang dito. Sana 'yong maliit lang
kinuha mo."
"It's okay. Minsan lang naman ako mag-indulge sa traveling dahil wala naman
talaga akong time and interest. Gusto ko lang talagang subukan this time and
I'm glad you said yes, really."

Laurel started caressing his hair, a gesture he loves about her. "Matulog na
muna tayo. I'm tired."

"Good morning, Laurel."

"Good morning, Atlas."

Natatawa silang dalawa dahil late na sila nagising, halos alas tres na ng
hapon. Ni hindi na nila nagawa 'yong agenda nila na mag-iikot dahil mas
piniling matulog at worth it naman ang lahat.

Laurel was smiling from ear to ear when Atlas’ body was shaking after taking
a bath. Nanginig ito na nagtago pa sa ilalim ng kumot dahil sobrang lamig.
Samantalang siya, after nilang maligo nang sabay, naglakad pa na nakahubad
dahil wala lang sa kaniya.

Nagsuot lang si Lautel ng simpleng black leggings, loose shirt, and a hoodie,
sapat na sa kaniya 'yon bago pinatungan ng makapal na cardigan. Nagsimpleng
rubber shoes na lang din siya na gagamitin para hindi masakit sa paa kapag
naisipan nilang mag-ikot sa buong area.

"Saan ang agenda natin ngayon?" tanong ni Atlas sa kaniya habang nagbibihis
ito. Naka-makapal na pants, T-shirt, hoodie, jacket, at isa pang makapal na
jacket. Nakasuot pa ang pang-ulo ng hoodie bago nag-mask. Nakakatawa!

"Grabe lang, hindi ka ba pinapawisan?" tanong niya habang tinutulungan itong

magsuot ng gloves. "There."
Umiling si Atlas habang nakatingin sa kaniya. "I'm not like you and a part of
me, naiinggit sa 'yo na kaya mong maging ganito sa malamig na lugar. The main
reason why mas gusto ko ang beach. . . it's warm."

"Ako naman ang hindi masyadong makatagal sa beach kasi mabilis ako magkaroon
ng sunburn and masakit talaga siya, hindi nakakatuwa," sagot ni Laurel. "One
of many things about me."

"That's the thing," sabi ni Atlas habang naglalakad sila. "Almost two years
since I've known you, I celebrated two birthdays with you, kahit na 'yong
isa, hindi ka aware, but I don't even know yours."

Tumingin si Laurel kay Atlas. "It's better that way. Mas okay na kung ano
'yong alam mo tungkol sa akin, 'yon na lang. Maybe next time, we'll never
know."

They took a cab and went to Starfield library. Pagkapasok pa lang, kita na ni
Atlas kung gaano kasaya si Laurel. She was smiling from ear to ear knowing
that she's a bookworm. Nakangiti lang itong naglalakad at pinapalibutan ang
mga libro and she looks so amazed.

Nakatingala itong nakatingin sa taas and Atlas was just staring at her. She
looks happy and peaceful. Parang ayaw nitong umalis kung saan sila
nakapuwesto, kung saan kita ang lahat ng libro. Naglakad pa ito at inisa-isa
lahat ng librong makita, masayang nagbabasa, at kahit pakiramdam ni Atlas
mukhang hindi siya nag-e-exist dahil busy ito, he's contented with seeing her
smile like this.

"Atlas, wait, ha?" nakangiting sabi ni Laurel habang nakatingin sa kaniya.

"Wait lang talaga. . . I'm just amazed. My bookworm self is coming out,
sorry."

"Go ahead!" Atlas smiled. "No worries at all. I'll wait for you here. Ang
daming libro. . . bakit pala hindi mo subukan mag-publish? I know maraming
bibili ng books mo."
Laurel shook her head and smiled. "Wala akong time and my readers doesn't
even know me. Mas gusto ko na lang din na sa Wattpad sila magbabasa and alam
mo 'yon, hindi ko alam kung paano ko iha-handle 'yong mga gano'n."

"Also, wala ka talagang balak gumawa ng Facebook or any social media?"

"Wala," sagot ni Laurel. "I have a painful past kaya I prefer not to. Mas
gusto ko na tahimik ang buhay ko, mas gusto ko na nakatago lang ako, and I
think you know that. Ayaw kong makilala ako ng ibang tao."

Napatahimik si Atlas.

"I love my privacy. Alam mo, sa totoo lang, being with you was a risk. But I
still took it because I was having fun."

"What if you stopped having fun? We're gonna stop this?"

Natahimik si Laurel at tumingin sa kaniya. Hawak nito ang nakabuklat na

libro. "We'll never know, alam mong 'yan palagi ang sagot ko sa 'yo. Hindi
natin alam kung hanggang saan tayo, Atlas. We're friends . . . pero may
hangganan ang lahat. Posible na this setup will change, but our friendship
will remain. Hindi ako nakalilimot sa friendship, kahit anong mangyari."

"I don't like the idea of us not being friends, Laurel," diretsong sabi niya.
"I am used to your presence already and we've been friends for almost two
years. Minsan nga, iniisip ko na. . . paano kaya ako kapag umalis ka na?"

Laurel smiled at him. "Bakit kasi ang advanced mo mag-isip? Matagal na sana
ako umalis, but I'm still here. Kahit nga kayo na ni Amira sa tingin ng ibang
tao, pumapayag pa rin ako sa setup natin dahil alam ko na hindi kayo totoo.
Pero, Atlas. . . you know my condition. Kapag may love ka na sa kaniya, we'll
stop this. Wala akong balak sirain 'yong relationship ninyo."
"I don't have plans on being involved with her romantically, Laurel," Atlas
said while looking at her. "I don't have feelings for her."

"You will, eventually. Sa araw-araw ba naman na magkasama kayo, possible

'yon, and if that ever happens, I will be happy for you," sagot ni Laurel
habang nakatingin sa kaniya. "I will support you in ways I can, Atlas, and
you know that. I am not just your whore, I am your friend."

Atlas frowned. "You are not my whore, Laurel."

"Whatever’s going to make you sleep at night, Atlas," sagot nito at itinabi
na ang librong hawak. Naglakad na rin ito papalapit sa kaniya. "Tara, kain na
tayo. Saan mo ba gustong kumain? Parang gusto ko muna mag-ikot, ikaw ba? May
plano ka bang puntahan? Let's just walk around and enjoy the place. Hindi ka
ba giniginaw?"

"Hindi naman." Humarap siya kay Laurel para ayusin 'yong hood nito. Pilit
niyang itinatago 'yong inis na nararamdaman dahil sa mga sinasabi nito. "Ikaw
ba? Saan mo gustong kumain?"

"Mamaya na tayo kumain, doon sa street foods ng Myeongdong. Ang rami ko

kasing gusto i-try doon," excited na sabi ni Laurel. "Wala rin naman kasi
akong hilig mag-shopping and since marami pa tayong time bago mag-dinner,
mag-tour na lang muna tayo kung saan."

Naghanap sila ng car service na puwede silang dalhin kung saan katulad na
lang ng Seoul Tower kung saan may observatory na pareho nilang na-enjoy.
Pareho silang walang fear of heights. Sumakay rin sila ng cable car at dahil
weekdays at hindi naman peak season, walang masyadong tao na nasolo pa nila
'yong isang car.

Nakatayo si Laurel habang nakatingin sa paligid, palubog na rin ang araw. As

per Atlas, nakaupo siya habang nakatingin dito. He has this feeling that one
day, this will end. . . at naiisip niyang gusto niya nang sanayin ang sarili
niya na wala si Laurel sa tabi niya.
He's been relying on her too much, while she isn't. She's so independent that
she doesn't need help from anybody.

"Tungkol pala saan 'yong movie na isyu-shoot mo next two weeks?" tanong nito
sa kaniya. "Hindi mo pa rin ba ako bibigyan ng passes para mapanood 'yon?"

Atlas smiled. "Baka kasi mag-cringe ka lang, eh. Kahit nga interviews ko,
hindi mo pinapanood dahil ayaw mo akong nakikita sa TV."

"Kasi naman, guwapo ka naman sa TV, pero mas gusto ko 'yong aura mo sa
personal, 'yong totoong ikaw. Pakiramdam ko kasi kapag pinapanood kita, ang
plastic mo. Lagi kang naka-smile, kahit hindi naman dapat," sabi nito sa
kaniya. "Kapag kasi sa personal, I get to see the real Atlas, and that's
better. Ako na lang ang mag-i-interview sa 'yo."

"Eh hindi ka rin naman nagtatanong ng tungkol sa buhay ko," sagot niya. "To
be honest, I don't feel like you're my friend. I know this isn't a measure of
friendship, pero. . . can I at least know your birthday, Laurel? Kahit 'yon
lang. . . hindi na ako magtatanong, just your birthday."

Natawa si Laurel at naupo sa tabi ni Atlas. "Why? So you could send me cake,
flowers, and gifts? Hindi naman kailangan."

"Alam kong hindi mo kailangan, I just want to. We're friends, kahit 'yon
lang," sabi ni Atlas. "Sorry for pushing you."

"Why do you think I asked you to book this week? Instead of last week sana na
preferred date mo?" tanong ni Laurel sa kaniya. "Remember na gusto mo sana
umalis last week, but I insisted na sana, this week na lang. You were asking
me why, pero sabi ko, busy ako when in reality, I kinda wanna spend my 25th
birthday here, kasi gusto ko kumain ng snow? Tapos wala pala?"

Both of them laughed.

"So, this week is your birthday?" Atlas asked. "For real?"

"Alam ni Patrick and Jobelle, kasi sila ang nag-ayos ng papers natin and I
asked them na huwag sabihin kasi nga, secret lang." Laurel smiled. "But
tomorrow's my birthday. I am 25 tomorrow."

Atlas smiled. "Thanks for telling me. Let's celebrate tomorrow, no buts."

"No need, Atlas. I don't really celebrate my birthday, so can we not?"

seryosong sabi ni Laurel habang nakatingin sa kaniya. "Kasi kapag ginawa mo
'yon, aalis ako, iiwanan kita. I don't wanna celebrate my birthday, please?
Can we act as if normal day lang?"

"Why?"

Laurel looked at him. "It's personal," sabi nito. "Kapag sinubukan mo ako i-
surprise bukas, iiwanan kita rito, Atlas, at uuwi na ako ng Pilipinas. Don't
try me. . . I am serious."

Alam ni Atlas na seryoso si Laurel. Hindi ito nagbibiro habang nakatingin sa

kaniya.

"Okay, fine. We're just gonna eat some corn dogs."

"I like that."

Nang makarating sa Myeongdong, nagsimula silang kumain ng mga street foods at

kung ano-ano 'yong mga natikman nila. Natatawa si Laurel na kahit sa
maanghang, hindi masyadong mahilig si Atlas, pero nag-enjoy ito sa pagkain ng
grilled cheese na may condensed milk.
It was tasty, yes, but it's too sweet for Laurel. She preferred eating spicy
fish cakes and tteokbokki. She's into savory, Atlas' into sweet. Sobrang
opposite sila sa lahat ng bagay.

"Sakit na ng paa ko!" Nakaupo sila sa isang plantbox habang hinihilot ni

Laurel ang binti dahil sumakit kalalakad.

"Here." Iniabot ni Atlas sa kaniya 'yong hinihipan nitong Taiyaki, or fish-

shaped bun na may beans and sugar sa loob. "Malamig na. Anong gusto mong
drinks?"

"Water lang," she answered. Nakataas na rin ang paa niya dahil parang
namamanhid na. Isa pa, busog na busog na siya sa sobrang dami ng kinain nila.

Nakatingin siya kay Atlas na bumibili ng tubig. Nakasuot ang hoodie nito sa
ulo, naka-bonet, at naka-mask pa.

"Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit dito mo piniling magbakasyon, eh ang

lamig, hindi ka naman sanay. Pabibo ka rin, eh!" natatawang sabi ni Laurel.
"Tignan mo, para kang bandido, balot na balot."

"At least, I get to walk with you. For the first time, nakakain tayo sa labas
nang wala akong iniisip na may titingin sa atin. Nakapasyal tayo sa mall nang
magkasama, nakasakay tayo sa cable car, nakapag-tour tayo, nakalakad tayo sa
tabi ng kalsada na walang nakatingin sa atin, at ngayon. . ." Binuksan nito
'yong bote ng tubig. "Nakaupo tayo rito sa public na walang iniisip na iba."

Tahimik si Laurel na nakatingin kay Atlas.

"I personally chose Korea ‘cos I know I could walk around without thinking
about our privacy, about your privacy. . . kasi hindi nila ako kilala rito,
and they won't see my face 'cos the outfit is normal," dagdag nito at
tumingin sa kaniya. "For the first time, I get to normally bond with you."
Laurel looked at Atlas. "So, you chose Korea to walk around normally?"

"Yes. . . with you."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 17 - Page 5

by thexwhys
5-6 minutes

"I'll hold onto that." Lumapit si Atlas kay Laurel at hinapit ang baywang
nito papalapit sa kaniya. "Jump, ma'am."

Laurel smiled. Ipinalibot nito 'yong braso sa leeg niya, binti sa baywang, at
hinalikan siya sa labi. He was carrying her and supporting her weight while
kissing her torridly while her back was pressed on the wall.

Maingat niyang tinanggal ang pagkakatali ng bathrobe nito at tumambad sa

kaniya ang dibdib ni Laurel.

Atlas started kissing her lips while supporting her weight. Hawak nito ang
baywang niya at mahigpit na nakahawak doon habang bumababa ang halik sa leeg
niya papunta sa dibdib niya. He was gentle at first, until he started sucking
her nipple while playing with it. Laurel moaned in pleasure.

Hindi naghihiwalay ang labi nila at nang maihiga siya nito sa kama, kaagad
nitong tinanggal ang robe nilang dalawa and they're complete naked with the
lights on. They love having sex with the lights on.

"What's your favorite position?" Atlas asked her in between kisses.

Laurel thought of something. "Oh, I like spooning," hingal na sabi niya.

"Ikaw?"

"Missionary, ma'am. I love seeing your face." He smirked.

Laurel was panting while Atlas was on top of her. Nakayakap ang isang braso
nito sa baywang niya habang gumagalaw sa ibabaw niya. He even buried his face
on her neck while thrusting. . . she can hear him letting out a silent moan.
He's a bit ruthless this time, but careful.

She was panting because they've been having sex for quite some time now and
they're not yet done. She's sweating bullets, hindi rin nakatutulong na medyo
malakas ang heater. Her hair's started to get wet with sweat, but seeing how
flushed Atlas' face while staring at her, she's sated. She already came
multiple times. . . one thing she loves about Atlas.
Hindi ito matatapos nang hindi siya tapos. He would make sure she's done
first before him, palaging gano'n.

Atlas was shocked when Laurel lifted herself up. Akala niya, aayaw na ito,
but no. Laurel encircled her arms around his neck while her body's slightly
lifted. Sinasalubong nito ang bawat galaw niya, she was licking his lips, she
was torridly kissing him, and Laurel really knew how to satisfy him in her
own ways.

She felt him convulsed before he came while hugging her. He never left her
lips, he loves kissing her. He loves it whenever they're making out, that's
good enough for him.

Bumagsak ang katawan ni Laurel. She felt him come and he was still kissing
her neck, pero nagulat siya nang halikan ni Atlas ang labi niya papunta sa
dulo ng ilong. Her eyes were already closed because she's tired from their
day tour plus they had sex. Naramdaman na lang niyang umalis na si Atlas sa
ibabaw niya at inayos nito ang kumot.

Wala na siyang energy para bumangon kaya tumagilid na siya ng higa. Naririnig
niya 'yong bawat kaluskos at galaw ni Atlas. Naaninag niya rin na namatay na
'yong ilaw hanggang sa lumubog ang tabi niya. Atlas just laid down and she
finally drifted off to sleep.

Nakahiga si Atlas at nakatitig sa kawalan. Dumako rin ang tingin niya kay
Laurel na nakatigilid na natutulog. Nahihirapan na siya sa sitwasyon nila,
he's already slipping, pero paulit-ulit na tumatakbo sa isip niyang hindi
sila puwede. He's not even sure if what he feels for her is true. . . it's
just lust. He's not sure.
Nang maramdaman niyang malalim na ang tulog ni Laurel, katulad ng dati,
nahiga siya at pumuwesto sa likuran nito.

She's okay with cuddling, but with limits, kaya naman may mga bagay na
nagagawa lang niya kapag tulog na ito. . . katulad ng pagsaklupin ang kamay
nilang dalawa na hindi niya nagagawa kapag gising ito. He could only hug her
without her thinking it's sexual and he wants to bang whenever she's
sleeping.

Patalikod niya itong niyakap at hinawakan ang kamay, katulad ng madalas

niyang gawin kapag tulog na. He intertwined their hands together and kissed
the back of her head.

"One day when the sky is falling, I'll be standing right next to you," he
whispered. It was actually a song by Chris Brown and Justin Bieber. Next to
You. . . and it was one of his songs for her that she's not aware of.

Hinigpitan niya ang yakap kay Laurel. Mahigpit na mahigpit at

pinagpapasalamat niyang natutulog ito.

"Nothing will ever come between us, 'cause I'll be standing right next to
you."

Atlas sighed and closed his eyes. Good night Laurel

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 18

by thexwhys
16-20 minutes

Kailangang ngumiti. . . iyan ang nasa isip ni Atlas habang ini-interview na

naman sila ni Amira sa isang show ng network nila. Kararating lang nila
kahapon galing sa Malaysia para sa dalawang buwang shooting, dumiretso naman
kaagad sa guestings.

Nakakapagod. . . sobra. Bulong niya sa sarili.

Dalawang buwan sila sa Malaysia, dalawang buwan na rin siyang walang contact
kay Laurel. Knowing that woman, she will never call or message him first
dahil sa pag-iingat. He was trying to reach her, pero mismong ito minsan ang
hindi sumasagot.

Minsan, napapaisip na lang din si Atlas kung ano na ba ang nangyayari dito?
Kung ghosted na ba siya? Kung ayaw na ba? O sadyang iniisip na naman na busy
siya?

The thing is, wala siyang balak mag-demand. They're nothing. Wala silang
relationship and he's very much aware of it. Wala siyang karapatang magtanong
kung ano ba siya kay Laurel dahil umpisa pa lang naman, alam na niya dapat
kung saan siya lulugar.

"So, how's your relationship?" tanong ni Miss Toni sa kanila ni Amira.

"Marami kaming nakitang travel photos ninyo while in Malaysia. Bukod sa
shooting, you both were enjoying."
Nagkatinginan sila ni Amira at ngumiti. Siya na mismo ang sumagot. "We're
okay and we're happy. Siguro nga, we needed that Malaysian shoot plus trip to
get to know more about each other. Dito kasi sa Pilipinas, madalas shooting
lang. While in Malaysia, we got to talk about things."

Lies.

Habang nasa Malaysia sila, shooting lang ang nangyayari at sa tuwing

natatapos ang araw, nasa kaniya-kaniya na silang kuwarto dahil personally,
mas gusto ni Atlas na matulog na lang. He badly wanna rest and not go out. Ni
hindi siya sumasama sa mga end of day party ng team at sinasabi na lang na
masakit ang ulo niya.

"That's true," sagot naman ni Amira. "We're just taking it slow and we're not
rushing into things. We're still young and we’re just enjoying whatever we
have right now. Kung ano man 'yong mangyayari in the near future, we'll see
about that."

"Nabalitaan din namin na medyo marami kayong love scenes dito sa movie ninyo.
That's a big leap for the both of you dahil ito ang unang beses na medyo
daring ang movie na ginagawa ninyo. Tama ba?"

Tumango silang dalawa, pero si Amira ang nagsalita. "Yes, this is the first
time actually na may love scenes kami sa movie and it's okay naman."

"Siguro kasi, it feels natural lalo na't kayo naman talaga," sabi ni Miss
Toni. "We're all looking forward to your movie lalo na't malapit na raw
matapos ang shooting kaya bumalik na kayo rito sa Manila!"

"Yes po." Atlas smiled. "We're almost done and we're happy to be back."

Marami pang mga tinanong ang mga ito sa kanila ni Amira. Some were just
nonsense questions about their relationship na hindi naman nakakatuwa kasi
hindi naman totoo. Mabuti na lang din na prepared sila sa ganitong set at
kaya nilang sagutin ang mga ito nang sabay dahil napag-usapan na. In short,
may sagot na sila sa tanong, bago pa man iyon itanong.
It was so hard for Atlas to act in front of the interview dahil hindi naman
totoo lahat ng sinasabi niya. Even the kiss on Amira's cheeks wasn't real at
all and he felt guilty. Ito ang ayaw niya sa pag-aartista rito sa Pilipinas.
They're required to love someone they don't even have the slightest feelings
for.

Pagkatapos ng interview, hawak niya ang kamay ni Amira, papasok sila ng

dressing room. It was exhausting to pretend someone they're not. Napapagod
siya na ultimo selfie nila para mai-upload sa social media, peke. Sinabihan
na rin siya ng mga tao sa paligid nila, managers and executives na subukan
nilang maging totoo, mas magiging maganda ang chemistry.

"Okay ka lang ba, Atlas?" tanong ni Amira habang nakatingin sa kaniya.

"You're pacing out. Hindi naman ba masama 'yong pakiramdam mo? May dinner
tayo with the executives, kung gusto mo, sabihin ko na uuwi na lang tayo."

"Can we do that?" pag-aamin niya. "I'm not really feeling good right now.
Gusto ko talagang manahimik muna. Puwede ba?"

Amira nodded at him and smiled. "Oo naman, ako na ang bahala sa kanila.
Maiintindihan naman nila lalo na't galing tayo sa Malaysia. Ako na bahala
magsabi sa kanila."

Hindi na siya nakinig. Siya na mismo ang nagtanggal ng makeup niya dahil wala
pa 'yong artist nila, wala pa si Jobelle na maraming inaayos sa labas.

Nakatitig siya sa sarili niya nang magsimulang magsalita si Amira at may

kausap na pala ito. Sinasabi nitong hindi sila makaka-attend ng dinner dahil
masama ang pakiramdam nito at ihahatid niya. Ginamit nito ang sarili para
lang hindi sila makasama. He was listening until she looked at him and
smiled.

"Okay na raw, puwede na raw tayo umuwi." Ngumiti ito. "Ganito na lang, ihatid
mo na lang ako sa condo ko, tapos umuwi ka na rin. Gusto ko na rin kasi
talaga mahiga, sa totoo lang."
"Thank you." He smiled. "Gusto mo muna mag-grab ng food on the way?"

Amira nodded. "Sige, gusto ko ng McDo."

Pagkahatid ni Atlas condo ni Amira, dumiretso siya sa bahay niya at nahiga sa

sofa. Gusto na lang din niya tawanan ang sarili niya na dalawang buwan na,
hindi pa rin siya masanay-sanay. Ilang beses nang ginawa ni Laurel 'to sa
kaniya, 'yong bigla na lang hindi magpaparamdam, bigla na lang walang balita.

He trusts her, though, dahil usapan nila, kapag ayawan na, magsasabi ito sa
kaniya.

Binigyan lang sila ng tatlong araw na pahinga dahil itutuloy na ang shooting
ng movie nila somewhere in Manila, hindi pa rin siya sure. At sa tatlong araw
na 'yon, nag-decide lang si Atlas na mag-stay sa bahay niya para magpahinga.
. . he was even trying to call Laurel, pero hindi ito sumasagot.

He's not after sex, he just wanna make sure she's okay. Iyon ang sinabi niya
sa message, pero wala pa rin. Totoo rin naman, gusto lang niya itong
makausap, nothing more.

A week later, patapos na ang shooting nila, isang araw na lang. Wala pa rin
siyang matinong tulog dahil tuloy-tuloy at halos sa set na sila natutulog
dahilan din para dalhin na niya ang working RV van niya kung saan
personalized ito na may kuwartong tulugan para sa kaniya.

"Last day na," nakangiting sabi ni Amira. "Kapag natapos talaga ito, mag-
travel muna ako papuntang ibang bansa. I need it."

"Oo naman, reward yourself from time to time, you deserve it." Ngumiti si
Atlas habang nakatingin dito. "Bagay sa 'yo 'yong makeup mo ngayon.
Personally, mas prefer ko nga na wala kang makeup, eh. Masyado kasing
matapang 'yong mukha mo kapag naka-full glam ka."
Mahinang natawa si Amira habang nakatingin sa kaniya. "Eh ang laki ng eyebags
ko. Hindi ako confident."

"May kakilala nga ako, as in grabe 'yong eyebags niya, pero wala siyang
pakialam. I personally think that you, girls, are prettier when simple," sabi
niya bago tumayo papalabas ng tent nila kung saan sila inaayusan.

Last shooting day at pagkatapos nito, pupunta na siya ng Baguio, pupuntahan

na niya si Laurel kung naroon man ito. Malamang na iniisip no'n na nasa
shooting siya kaya hindi ito nagpaparamdam. Gano'n naman ito ever since, she
respects his privacy and boundaries lalo na kapag trabaho.

Ang huling sequence ng movie, magkasama sila ni Amira sa mall. Nasa Mall of
Asia rin sila, pero mamaya pa 'yong gabi kapag may fireworks na. Ang
kinukuhanan nila ngayon, para silang nagde-date at naglalakad sa mall.

Ito lang ang pagkakataong nakakapaglakad siya nang normal sa mall nang walang
gumugulo o nagpapa-picture. Kapag shooting lang dahil bawal lumapit.

Bigla nyang naaalala 'yong panahong nasa Korea sila ni Laurel kung saan
naranasan niyang maging normal. The best part about it, he got to walk around
with her, na hindi niya kayang gawin sa Pilipinas.

People are quick to judge at kapag nalaman nilang kasama niya si Laurel,
delikado ang privacy nito na matagal na niyang pinoprotektahan. Halos
dalawang taon na. . . dalawang taon na silang nagtatago.

A part of him wants people to know Laurel. Na magkaibigan sila, na normal sa

babae at lalaki ang magkaibigan. . . hindi naman sasabihin ang totoo kung ano
sila. Pero ang nakakatawa, gusto rin niyang ipagdamot si Laurel sa lahat ng
tao. Hindi pa rin maalis sa isip niya 'yong conversation nito kay Kyle no'ng
dinala ito ni Jobelle sa network niya. She wasn't even trying, but an actor
noticed her in an instant.

The main reason why he badly wanna keep her hidden.

"Cut!" sigaw ng director. "Pahinga muna kayo, mamayang 6 p.m., na ulit 'yong
labas nating lahat. You can all sleep, you can all rest for a while. Maraming
salamat sa inyong lahat!"

Tumango lang si Atlas at nagpaalam muna sa lahat na pupunta sa parking area

kung nasaan ang RV van niya para matulog. Antok na antok na siya. Sinabi rin
niya kay Jobelle na kung puwede lang, walang mang-iistorbo sa kaniya at
iwanan na lang na nakabukas ang van niya para makatulog siya.

Jobelle nodded. Kaagad nitong sinara ang van niya, siya naman, hinubad ang
suot na T-shirt at dumiretso sa kwarto niya para matulog, pero laking gulat
niya nang maabutang nakaupo si Laurel sa kama at nakaharap sa laptop.

Nang makita siya nito, kaagad itong ngumiti. "Hello, Atlas!"

"Anong ginagawa mo rito?" gulat na tanong niya. Kaagad na nagbago ang

expression ng mukha nito na parang nagulat sa tanong niya. "Sorry, I didn't
mean to sound like that. . . nagulat lang ako 'cos you're ignoring my calls
and messages tapos. . ."

"Alam ko kasi na busy ka," nakangiting sabi nito. "Surprise!"

Atlas shook his head and leaned to kiss Laurel's forehead. "How are you?"

"Okay naman ako. May inayos lang ako sandali rito sa Manila tapos sinabi sa
akin ni Jobelle na nandito nga raw kayo sa MOA kaya dumaan na lang din ako."

"Aalis ka ba kaagad?" tanong niya habang nakatayo at nakatingin kay Laurel.

"Babalik ka na ba kaagad sa Baguio?"

Ngumiti si Laurel sa kaniya. "Gusto mo ba muna ako mag-stay?" tanong nito.

"Balak ko na umuwi ng Baguio mamayang gabi, dumaan lang talaga ako rito. Pero
gusto mo bang mag-stay muna ako?"
Tumango si Atlas. "Puwede ba? Patapos na rin 'yong shooting mamayang gabi,
last na today. I was actually planning to visit you tomorrow kapag wala na
akong commitments dahil nga hindi ka nagpaparamdamn, ako na sana ang pupunta
para kumustahin ka. Since you're here, sabay na tayo pumunta ng Baguio."

"Sige." Ngumiti si Laurel at tumayo. "Upo ka nga. Kumusta naman 'yong

shooting mo sa Malaysia?" tanong nito.

Naupo siya sa kama, sa tabi nito. Pareho silang nakasandal sa headboard ng

kama ng van niya. Hinawakan niya ito sa legs at wala pa siyang sinasabi,
bumangon ito at pumwesto sa ibabaw niya.

"After ng movie mo, makakapagpahinga ka na ulit," sabi nito habang

tinatanggal 'yong buhok na nakaharang sa mukha nito. "O may tinanggap ka
ulit?"

"Wala pa so far," sagot niya.

Laurel's wearing a spaghetti stap sundress kaya naman nakakuha siya ng

pagkakataon para halikan ang balikat nito papunta sa leeg at labi na kaagad
rin namang tinugon. She kissed him back while he was caressing her waist.
Ipinasok pa niya ang kamay sa loob noon at walang sabing tinanggal.

Ngumiti si Laurel sa kaniya at nagbigay ng approval until they found

themselves having sex inside his RV.

"Stay for a while, okay?" bulong niya habang nakahiga silang dalawa. He was
playing with her fingers and they're still naked. "Wait mo na ako, dala mo ba
kotse mo?"

Tumango si Laurel na nakatingin sa kisame ng van niya. "Oo, dala ko. Sige,
wait kita. May food ka ba rito sa van mo? Nagugutom ako, sobra. Tumaba na nga
ako kalalamon, eh! Wala akong tigil kakakain ng samgyupsal sa Baguio. Minsan,
bloated na ako."
"Napansin ko nga, you gained weight. Lumaki 'yong pisngi mo, but you look
better kaysa no'n na parang payat ka. Hindi na rin maitim at malaki 'yong
eyebags mo. That's progress."

Ngumiti si Laurel at tumingin sa kaniya. "Mas madalas akong natutulog lately.

Hindi na rin ako nakapagsulat nitong mga nakaraan kasi nga, inaantok lang
ako."

"Sa pills mo pa rin ba?" tanong niya.

Tumango si Laurel bago tumingin sa bintanang bahagyang nakabukas, pero safe

na hindi sila makikita. "You have to go, mag-i-start na ulit 'yong shoot
ninyo. Maghihintay na lang muna ako rito."

"Sleep," bulong niya at hinalikan ito sa pisngi. "Babalik kaagad ako after ng
shooting. Sleep for a while, okay?"

Laurel nodded before covering herself with duvet. Siya naman, lumabas na ng
van. Sinabihan niya 'yong driver niya na huwag papatayin 'yong kotse dahil
naroon ang kaibigan niya.

Pagbalik sa shooting, as usual, ginawa niya ang trabaho niya at hinihiling na

sana matapos sila nang maaga ngunit hindi nangyari. Nakailang take pa sila at
may mga ilang scenes na dinagdag para lang kung sakaling may kulang sa movie,
may maidadagdag silang alternate ending.

"Atlas!" sigaw ng producer nila. "Baka naman umalis ka kaagad? May kaunting
kainan pa tayo, hindi ka puwedeng mawala. Dito lang din naman sa MOA kaya
hindi ka puwedeng tumanggi. Kasama naman namin si Amira, eh," sabi nito.

Kinagat ni Atlas ang pang-ibabang labi dahil naisip niya si Laurel. Nangako
siyang babalik kaagad siya, pero alas onse na ng gabi. Hindi niya alam kung
anong ginagagawa nito o baka naman umalis na.
"Hindi ka puwede tumanggi," bulong ni Jobelle sa kaniya. "Ako na bahala kay
Laurel. Sumama ka na sa kanila. Ako na bahala magsabi sa kaniya,
maiintindihan naman niya," sabi nito habang inaayos ang kuwelyo ng damit
niya.

Wala siyang nagawa kundi sumama. Nagsasaya ang lahat, lumilipad ang isip niya
at nagme-message kay Jobelle kung kumusta na ba si Laurel, pero hindi rin ito
nagre-reply. Hindi na siya makakain nang maayos, pero biglang naisip na baka
hindi pa ito kumakain.

"Oh, mag-o-order ka pa, Atlas?" tanong ng director nila. "Huwag ka na

magbayad, isama mo na sa bill natin."

Umiling siya. "Hindi po, direk. Iuuwi ko lang din, medyo nasarapan kasi ako
sa pasta nila, iinitin ko pag-uwi."

Hindi na ito nagsalita. Nag-order siya ng ilang pagkain na sa tingin niya ay

magugustuhan ni Laurel. Alam niyang marami iyon, eh malakas din naman itong
kumain, so sakto lang.

Ang sandaling dinner, tumagal pa ng oras at inabot sila ng alas dos ng

madaling araw. Nagmadali na siyang pumunta sa parking area at naabutan na
naka-park ang sasakyan ni Jobelle at Patrick na naghihintay rin sa kaniya. Sa
loob ng sasakyan nito, nakita niya kaagad si Laurel na natutulog.

"Kailangan kasing refill-an ng gas 'yong RV mo kaya pinalipat muna namin siya
rito" sabi ni Jobelle na lumabas ng sasakyan at parang may sasabihin sa
kaniya. "May sinabi na ba sa 'yo si Laurel?"

Kumunot ang noo niya. "Wala, ano ba 'yon?"

"Ayaw ko manghimasok, pero I think kailangan ko sabihin sa 'yo. Pero gusto ko

muna itanong kung anong nararamdaman mo sa kaniya," sabi nito. "Are you in
love with her?"
Atlas shook his head. "No, we're friends."

"Are you sure?"

Tumango siya. "Oo, bakit mo ba tinatanong? Sinabi ba niyang may gusto siya sa
akin?"

Jobelle smiled and gave out a small laugh. "Dream on, Atlas. Alam mong hindi
nai-in love si Laurel."

"So, ano 'yong nakita mo?" tanong niya.

"Atlas, hindi ko sinasadyang makita, pero 'yong hawak niyang folder. . .

those were papers. Visa, passports, and some other things," sabi nito. "I
think she's leaving."

Atlas looked at Laurel who's sleeping at the back of Patrick's car. "What do
you mean?"

"Ask her or wait for her to tell you. Sinasabi ko lang sa 'yo para makapag-
ready ka," sabi ni Jobelle habang nakatingin sa kaniya. "She might leave
soon, Atlas. Get ready."

T H E W H Y S
Actor's Hidden Whore - 19
by thexwhys
18-22 minutes

"Tapos, magrereklamo ka na naman na maanghang!" paninita ni Atlas kay Laurel

habang nag-o-order ito sa KFC drive thru. "Get some water, too. And ice
cream."

Naririnig lang ni Atlas na nag-o-order si Laurel sa backseat katulad ng

normal nilang ginagawa dahil hindi naman puwedeng siya, makikilala siya. This
is their ordering routine. Naiinis na siya minsan na kahit sa simpleng
pagbili ng pagkain, hindi nila magawa.

Pero habang nakatingin kay Laurel sa rearview mirror na nakangiting

nakikipag-usap sa crew ng KFC, napapaisip siya kung bakit sa loob ng isang
linggo na magkasama sila simula no'ng matapos ang shooting niya, wala itong
sinasabi tungkol sa mga papeles na sinabi sa kaniya ni Jobelle.

Wala rin naman siyang lakas para magtanong dahil natatakot siya sa sagot.

No, mali. . . ayaw niyang marinig 'yong sagot dahil pagkasabi pa lang sa
kaniya ni Jobelle na visa 'yon at passport, alam na niyang aalis si Laurel.
Naghihintay lang siya kung kailan ito magsasabi sa kaniya. Posible rin kasing
na-realize na nitong gusto nang pumunta ng States para mag-aral o roon na
titira kasama ang magulang nito, hindi siya sigurado.

"All done," nakangiting sabi nito at lumipat sa harapan. Sinubuan pa siya ng

french fries bago sila nagsimulang bumyahe papunta kung saan. "Saan tayo
pupunta, road trip lang talaga?"

"Gusto ko sana pumunta ng Batangas? Okay lang ba sa 'yo? Like we used to,
hintayin natin 'yong sunrise?"
Laurel looked at him and smiled. "Oo ba, sige." Sinubuan ulit siya ng fries.
"Alam mo, gusto ko rin kumain ng bulalo. Kaso hindi naman natin kasama sina
Patrick."

"Eh 'di, kumain tayo. Madaling araw naman na, wala ulit masyadong tao for
sure," sagot niya. "Hayaan mo nga sila, naka-hoodie naman tayong dalawa. Kung
may makakakita at magtatanong, eh 'di sasabihin ko, friend kita. Wala namang
masama sa babae at lalaking magkaibigan."

Natawa si Laurel kaya naman napatingin siya rito. "Ang dami namang sinabi!
Gusto ko lang ng sabaw, galit ka naman kaagad? Gusto ko talaga ng sabaw,
Atlas. Please, ha?"

"Oo nga, daan tayo sa bulaluhan bago tayo pumunta sa beach. Anong gusto mong
snacks? Daan na rin tayo sa convenience store, alam ko namang hindi tumitigil
ang bibig mo," aniya habang natatawa. "Para kang may bulate sa tiyan!"

"Ang sama ng ugali ni Atlas! No'n pa naman ako matakaw, tapos ginaganiyan mo
ako ngayon?" singhal nito sa kaniya. "May bulate ako sa tiyan, sawa na nga
yata. But still, I don't care. I love eating. . . thou I shall eat."

Ngumiti siya habang nakangiti kay Laurel. "Fine. Anything you want. Aside
from bulalo, ma'am, anything else?"

"Bulalo is fine. Gusto ko lang talaga ng sabaw."

Pagdating nila sa bulaluhan, pinagpapasalamat ni Atlas na walang masyadong

tao dahil wala ng pakialam si Laurel na bigla na lang bumaba ng sasakyan at
hindi na siya hinintay. Dumiretso na ito na counter at nagsimulang mag-order.
Nagsabi naman siya sa crew na roon sila pupuwesto sa medyo tago, kaagad naman
siya nitong itinuro sa dulong lugar.

Nakatalikod siya dahil kailangan pa rin niyang magtago.

Hindi niya pinapahalata kay Laurel, pero malalim ang iniisip niya. Iniisiip
din niya posibleng namalikmata lang si Jobelle o baka naman pinagti-trip-an
lang siya dahil mukhang nararamdaman ng kaibigan niyang iba na ang
nararamdaman niya para kay Laurel.

"So." Naupo ito sa harapan niya, nakasuot ng hoodie katulad niya. "Nag-order
ako ng bulalo, kanin, tapos nakita ko na may sisig din sila kaya kumuha ako.
Kumuha rin ako ng leche flan, saka tubig. Ayaw ko kasi ng softdrinks,
sinisikmura ako."

"Bakit hindi ka kumuha ng sinigang, adobo, at kare-kare?"

Kumunot ang noo ni Laurel. "Gusto mo ba? Wait, o-order ako."

Tumayo ito at akmang aalis kaya naman hinawakan niya ang kamay nito para
pigilan. "I was just kidding. Akala ko kasi, o-order-in mo na lahat ng ulam
nila. Dinagdagan mo 'yong kanin? Baka agawan mo na naman ako, eh."

"Puwede naman daw ako mag-order ng extra." Ngumiti ito sa kaniya.

Hindi na sumagot si Atlas. Nag-prepare na lang siya ng sawsawan ng bulalo

nila dahil pareho sila ng paborito. Patis na may kalamansi at maraming sili.
Pareho silang mahilig sa maanghang, pareho sila ng trip na ulam minsan. Mas
mahilig nga lang ito sa savory at hindi masyado sa sweet.

Nang dumating ang order, nakangiti si Atlas habang nakatingin kay Laurel.
Humigop kaagad ito ng sabaw at pumikit. Pagdilat, tumingin sa kaniya.

"Ang sarap, sobra," mahinang sabi nito at kumain ng kanin. She looks so
excited while eating sabaw ng bulalo and rice. "Umiinit 'yong sikmura ko, ang
sarap sa feeling. Na-miss ko 'tong bulalo nila, eh."

Siya na rin mismo ang nagtanggal ng karne sa mismong buto dahil nahihirapan
ito. Wala ring tigil sa pagkwekwento sa kung ano-ano. He was just focusing on
what she's saying, her face looks happy, at hindi niya alam kung ano ang
mararamdaman.

Atlas feels happy that he's having dinner or breakfast with her without
thinking about anything. . . or feel sad that he felt like she's leaving him
soon.

"Here." Iniabot niya kay Laurel 'yong mga karneng nakuha niya sa bulalo at
nilagay sa pinggan nito. "Tapos? Anong nangyari sa series na pinapanood mo?
Seryoso? That whole, two months, nasa bahay ka lang na nanonood?"

Sinawsaw muna nito 'yong karne na hinimay niya bago sinubo. "Oo, wala akong
magawa, eh. Minsan naman, nagpupunta ako sa strawberry farm kasi ang daming
puwede i-harvest. Nakagawa nga ako ng strawberry cheesecake no'ng nakaraan."

"Gawa mo ako!"

"Sige! Pagpunta natin sa Baguio, igagawa kita," sabi nito. "So, ayon nga. . .
'yong series na pinanood ko, tungkol siya roon sa babaeng zombie. Magandang
zombie siya, ha? Hindi katulad no'ng sa The Walking Dead. Iyong girl dito,
nagwo-work siya sa parang police station. Sobrang bright nga no'n, eh."

Kumakain lang siya habang nakikinig kay Laurel.

"Kasi need niya kumain ng brains, iyon ang food niya, eh. Tapos sa morgue
siya nag-work. Iyong mga gumagawa ng mga autopsy sa mga murder cases. Ang
nangyayari, kapag kinain niya 'yong brain no'ng namatay, nakikita niya 'yong
past, nakukuha niya 'yong ugali, lahat. So, she can solve the case na.
Tinutulungan niya 'yong partner niyang cop, na ang akala, psychic lang siya."

Natawa siya. "Ang weird. Pero mukhang interesting. Panoorin ko rin soon.
What's the title?"
"iZombie." She smiled at him. "Anyway, kailan ka pala babalik sa work?"
tanong nito sa kaniya.

"Hindi ko pa alam, depende. Kapag sinipag ako, tatanggapin ko 'yong offer sa

akin na series with Amira. Kapag tinamad ako, mag-pass na muna ako," sagot
niya. "Alam mo naman, minsan, mas gusto ko talaga mag-rest lalo na kapag
katatapos ko lang sa isang movie."

Tumango lang ito at nagsimulang kumain.

Hindi alam ni Atlas kung paano siya magbubukas ng conversation dahil iba ang
nasa isip niya. For a week, pinipilit niyang ibahin ang takbo ng isip niya
tungkol sa papel na nakita ni Jobelle, pero hanggang ngayong nakaharap siya
kay Laurel, apektado siya.

"Why are you looking at me like that?" nakangiting tanong nito. "Parang may
gusto kang sabihin na hindi ko alam. Something wrong?"

"Wala naman." He smiled. "Iniisip ko lang kasi minsan, paano kaya kung hindi
tayo nagkakilala? I think things will never be the same."

"Never talaga," sagot nito. "I am so glad nag-swipe right ako kay Zac Efron
that night. Who would've thought na that Zac Efron is the famous Atlas
Legaspi!"

Natawa siya. "Ako rin, eh. I mean. . . your picture wasn't my type at all."

"Oo!" natatawang sabi ni Laurel. "Naalala ko pang sinabihan mo ako na boring

ako dahil sa picture ko! Look where we are now, boring pala, ha! Pero,
question. . . na-bore ka ba sa presence ko?"

"Not at all," he quickly answered. "Hinahanap-hanap ko nga 'yong presence mo,

eh. Not just the sex, ha? I mean, the sex is always the bomb, it was always
awesome, and satisfying. Wala akong masabi roon. Gusto ko lang din na hindi
lang tayo nagkakasundo sa sex. I like that we can talk like friends, we can
fuck like lovers, and we also can ignore each other like strangers. Iyon bang
hindi ko kailangang mailang sa 'yo."

Laurel smiled at him. "Exactly. I think that's the best thing about our
friendship. . . we never grow into something deeper dahil umpisa pa lang,
we're both aware with the boundaries we have. Like, alam mo kung saan ka
lulugar, alam ko rin kung saan ako. Ni hindi ko nga ma-imagine na
romantically involved tayo."

Atlas frowned. "Bakit naman? Am I not boyfriend material for you?"

"I am stupid kapag sinabi kong hindi. You are very much a boyfriend material.
Masyado kang maalaga, you are hardworking, and you are respectful. Bibihira
'yan sa isang lalaki. Imagine nga, uulitin ko lang, ha? I am just your
friend. . . pero you took care of me. What more if she's the one?" sabi nito
bago uminom ng tubig. "You deserve someone who will love you so much, Atlas.
Alam ko kung gaano ka kabait. And you deserve someone na mamahalin ka
talaga."

Hindi siya nakapagsalita.

"Kung ikaw, boyfriend slash husband material. . . ako naman, I deserve to

enjoy life and travel," nakangiting sabi nito. "Wala talaga akong balak mag-
asawa. Given the household I grew up with, parang ayaw ko na lang. Kung hindi
rin lang makukuntento ang isang tao, huwag na lang, kaysa makasakit pa, 'di
ba?"

"Ikaw kasi, you are too advanced!" paninita niya rito. "Palagi mong iniisip
na masasaktan ka–"

Umiling ito kaya natigilan siya sa pagsasalita.

"Actually, Atlas, no. . ." seryosong sabi nito. "Hindi ako natatakot
masaktan, I am used to pain. Ang ikinakatakot ko, makahanap ako ng lalaking
seseryoso sa akin, ng lalaking magsasakripisyo para sa akin. . . pero hindi
ko kayang suklian 'yon. Natatakot ako na masaktan ko 'yong taong 'yon kaya I
prefer to be single."

Atlas was just staring at Laurel.

"Hindi ko kakayanin na mahal ako ng taong 'yon, pero masasaktan ko siya. It's
better to distance myself from that person, bago pa lumalim ang lahat. I
can't afford to see a person who love and respects me. . . tapos ako,
sasaktan ko lang siya. He doesn't deserve the pain, he doesn't deserve me."

"What if that person loves you and he's willing to accept that pain?"

Laurel smiled at him. "I don't do love, Atlas. Masasaktan ko lang 'yong taong
'yon. Kilala ko ang sarili ko. I can't commit. I don't want to commit. . . I
will never commit."

Tahimik lang si Atlas na nakatingin kay Laurel.

"Kaya nga I don't do relationships and even in the future, hindi ako papasok
sa isang relasyon. Hindi ko sinasarado ang pinto, hindi ako magsasalita nang
tapos, pero sa ngayon, hindi ko gustong magpatali sa kahit sino. Kung sakali
man, magkakaroon lang ako ng anak. . . pero hindi ako mag-aasawa."

Magsasalita pa sana si Atlas nang dumating ang waiter para ibigay ang bill
nila. Laurel insisted on paying the bill, hinayaan na niya ito.

Bago sila nag-road trip ulit papunta ng Batangas, dumaan muna sila sa isang
convenience store para bumili ng pagkain, pero si Laurel na lang ang bumaba.
Natatawa siya paglabas nito dahil isang malaking plastic na maraming
tsitsirya pa ang laman.

"What?" Nakakunot ang noo nitong nakatingin sa kaniya. "So, aasarin mo ba ako
kasi marami akong binili?" sabi nito bago sumubo ng Toblerone, hindi na
nakatiis.
Umiling naman si Atlas. "No, I am not judging. Natatawa lang ako sa 'yo. For
sure bago tayo mag-travel to Baguio mamaya, maghahanap ka na naman ng
kakainan. That pill is giving you some appetite, ma'am."

"I love my body now, though," sagot nito. "Gusto ko na hindi ako masyadong
nagre-restrict sa food but I had to workout a little. Mabuti na lang din,
nakukuha ko naman sa walking, saka bihira ako mag-sweets, promise."

"Gusto ko rin 'yong katawan mo ngayon. Mas masarap yakapin." He smiled.

"Indulge lang, don't care about your body. As lang as you're happy. Go with
it."

Ngumiti ito sa kaniya. "Correct. Kaya mamayang umaga, bago tayo mag-travel
papuntang Baguio, kakain tayo ng pancakes ng McDo, plus chicken joy. I never
liked Mcdo's chicken. Ang lansa niya for me. Gusto ko 'yong burger nila,
though, lalo na kapag may extra pickles."

"Wait, nagbabaon ka pa rin ba ng Jalapeño mo?" natatawang tanong ni Atlas.

"About that. . ." Ngumuso ito. "I've been eating too much Jalapeños lately na
wala na akong mabili sa mall and it's pissing me off kasi gusto ko talaga."

Atlas smiled. "Bukas, hanap tayo sa mall."

Sa tuwing nagpupunta sila sa beach area ng Batangas, nakapuwesto at naka-park

ang sasakyan ni Atlas sa pinakadulo kung saan posibleng wala talagang tao.
Nakasanayan na rin niyang mag-swimming sa madaling araw simula nang makilala
niya si Laurel. Wala itong pinipiling temperature ng tubig, kahit gaano
kalamig, lulusong para maligo.

Laurel was on top of Atlas. They're still making out, they just finished
having sex. Hindi niya binibitiwan ang labi nito habang mahigpit na
nakayakap. Nasa front seat lang silang dalawa at naka-move lang ang upuan
patalikod para lumuwag but they had sex inside his car.
She's completely naked. Hindi naman niya makita ang mukha nito dahil walang
ilaw at madilim. Wala rin siyang T-shirt, pero medyo nakababa ang pants niya.
. . and they just finished having sex, he's even still inside her. Both of
them were panting, but neither cared about their current situation.

Hawak niya ang likod ni Laurel habang nakasubsob ang mukha nito sa balikat
niya. He was just caressing her back while her other arm was around his neck,
the other's on his chest, where his heart was.

"Ang bilis ng tibok ng puso mo," bulong nito sa kaniya. "Nararamdaman ko sa

kamay ko, ang galing."

Her sweet voice was music to his ears.

Hindi pa sila umaalis sa position nila, binuksan niya 'yong stereo.

"I know that song," mahinang sabi ni Laurel.

"Ako rin," bulong niya. "Cold Misty Road." He smiled. "Pinapatugtog natin 'to
no'n sa Spotify, pero lately lang natin nalaman 'yong title kasi naka-
shuffle. We even memorized the lyrics without even knowing the title. Sobrang
weird."

Narinig ni Atlas na mahinang natawa si Laurel. "Halos lahat naman ng kanta na

napapakinggan natin sa shuffle mo, hindi natin alam 'yong title. We're just
settling with the lyrics. Parang 'yong mga kanta ng Cigarettes After Sex,
memorize na natin 'yong lyrics, hindi natin alam 'yong title na kailangan pa
natin mag-game na dalawa."

Atlas smiled while remembering all the road trips.

Pareho silang tahimik na nakikinig sa kanta. Same position, walang gumagalaw.
Tinakpan lang niya ang likod ni Laurel ng hoodie niya.

Your lovely mesmerizing eyes

What else could be that's so nice

I've longed to see your face again

I'll never waste my time again

Alas singko na ng madaling araw, pasikat na 'yong araw. . . naaaninang na ni

Atlas ang kakaibang kulay ng langit.

Your naked skin under the moonlight

Your cold embrace in a cold night

I'd fall in love with you again

I'd fall in love with you again

"May balak ka bang mag-swimming?" tanong niya habang hinahaplos naman ang
mahabang buhok nito. "Now's your time. Mag-uumaga na, it'll be too cold and
people might come na."

Umiling si Laurel at nag-angat ng tingin sa kaniya. Kinuha nito 'yong dress

na nakalagay sa passenger's seat at isinuot na 'yon. "Wala akong balak mag-
swimming, I just wanna see the sunrise. Gusto ko lang din mabasa 'yong paa
ko, that's it.

"Let's go." He smiled and kissed the side of her lips.

Pareho silang nagbihis at lumabas ng sasakyan. Nag-iiba na ang kulay ng

langit, sumisilip na ang araw, malamig pa rin ang hangin, at tahimik ang
lugar na hampas lang ng dalampasigan ang naririnig nila.
Mahaba ang buhok ni Laurel, hanggang baywang iyon. . . at nililipad ng
malakas na hangin. Nakatitig ito sa dagat na walang patutunguhan, sa langit
na walang katapusan, na para bang iyon ang pinakamahalagang nakikita nito.

"Atlas." Tumingin ito sa kaniya.

"Hmm?" Sinalubong niya ang titig ni Laurel, natatakot kung ano man ang
sasabihin nito.

Laurel smiled at him. "Gusto ko magpasalamat sa lahat. . . as in sa lahat."

Atlas frowned. "Why does it feel like you're stopping this?"

"Because I am," diretsong sabi nito. "Aalis na ako in five days at wala na
akong balak bumalik ng Pilipinas. I've been busy the past month fixing my
papers. Na-approve na lahat last week, kaya ako nagpunta rito sa Manila. Isa
na rin to formally say goodbye."

Hindi nakapagsalita si Atlas. A part of him already knew this would happen,
pero hearing her say it, hindi nagpa-process sa kaniya.

"Nag-promise ako sa 'yo na if ever titigil na tayo, sasabihin ko sa 'yo. To

be honest, I can easily leave. . . pero ayaw ko rin umalis at iwanan ka na
hindi ako nagsasabi sa 'yo. That would be unfair. . . mabait ka sa akin,
magkaibigan tayo. Pero aware naman tayo na may ending ang lahat, 'di ba?"

Atlas nodded.

"Here I am, formally saying goodbye, Atlas. Aalis na ako in five days."
Ngumiti ito sa kaniya. "Thank you. . . for everything."
T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 20

by thexwhys
24-31 minutes

WARNING: Matured Content

Naramdaman ni Atlas ang paghampas ng maliit na alon sa talampakan niya na

nagpabalik sa kaniya sa ulirat dahil hindi niya maproseso ang sinabi ni
Laurel. Alam niya sa sarili niyang darating ang araw na 'to, pero hindi niya
naihanda ang sarili. Naramdaman na niyang magpapaalam si Laurel, pero naging
in denial pa siya.

Atlas smiled and composed himself. "Grabe, in five days kaagad?" kunwaring
nagulat na tanong niya. "Final answer?"

"Oo." Laurel nodded. "Medyo matagal ko na rin kasing pina-process 'yong

papers ko. Siguro, mga six months na rin. Pero, last two weeks lang na-
approve, tapos last week ko lang nakuha 'yong final papers ko."

"Ano bang gagawin mo?" tanong niya. "Saka saang bansa ka pupunta? Ang daya ni
Laurel! Hindi man lang tayo makakapagpa-despedida party? Hindi ka man lang
magpapaalam sa amin nina Pat at Job? Hindi ka man lang magpapakain ng
bulalo?"
Laurel looked at him and smiled. Her mysterious eyes staring back at him.
"Kaya nga niyaya na kita magbulalo ngayon, eh. Bukod sa craving talaga ako sa
sabaw na mainit, I wanna have my last bulalo with you. Kasi babalik na rin
ako–"

"Tayo," singit niya.

". . . sa Baguio, hindi ko na ulit matitikman 'yong favorite nating bulalo,"

sagot nito. "As per Pat and Job, magme-message na lang din ako sa kanila. I'm
not really good at saying goodbye. Mas madalas kasi talaga na umaalis na lang
ako nang walang paalam, pero hindi ko rin magawa sa 'yo, kasi naging friends
naman tayo. . . and I know na malalim din naman 'yong pinagsamahan natin."

Tumango si Atlas habang nakatingin kay Laurel. "I understand and thank you
for not ghosting me. Mas mahirap 'yong walang closure. This is sad, this will
be sad. . . pero mas gusto ko na 'to kaysa hindi ko alam kung kumusta ka. Mas
okay na rin na isasara natin 'yong chapter na wala akong tanong."

"I know." Laurel smiled at him. Humarap ito sa sunrise na sumilip na. "Ayaw
ko rin naman isara 'yong chapter nating dalawa nang hindi ako nagpapaalam sa
'yo. Ikaw ang unang taong pinagpaalaman ko, Atlas. I don't say goodbye. . .
but you are special to me."

Hindi sumagot si Atlas dahil hindi niya alam ang sasabihin.

"You are the first person who made me realize I was enough, and I will
treasure that," sabi nito. "You deserve a lot, Atlas. Natutuwa ako sa 'yo
kasi sobrang hardworking mo, kahit na sinasabi mong nahihirapan ka. . . go ka
pa rin. Kahit na sinasabi mong pagod ka na, tuloy ka pa rin. At naiinggit ako
kasi alam mo na 'yong gusto mo."

Kumunot ang noo ni Atlas at mahina siyang natawa. "Anong alam ko na 'yong
gusto ko? I am still clueless."

"Akala mo lang 'yon, 'no!" Laurel faced him. "You love what you do, Atlas.
Napapagod ka. . . pero ano 'yong motto? Mapapagod, pero hindi susuko.
Matutulog lang at babangon ulit. That was your motto, remember?"
"Laurel, puwede bang hindi ka na umalis?"

Mahinang natawa si Laurel habang nakatingin sa kaniya. "Why? Ayaw mo ba

maghanap ng ibang fubu? Marami ka naman makukuha, 'no. Ikaw pa ba? Or. . .
maghanap ka na ng jowa para unli sex, wala pang bayad!"

"Will I ever find someone as crazy as you, though?" he asked. "I think not.
Tara, byahe na tayo pa-Baguio. I still have five days to bond with my
favorite fubu."

"Wait, you are planning to stay with me for five days? Akala ko ba, ihahatid
mo lang ako kasi may guestings ka next few days? Okay lang din naman na
ihatid mo na lang tapos bali–"

Laurel wasn't able to finish because Atlas kissed her lips. It was a soft and
gentle kiss while his arm was wrapped around her waist. Nararamdaman niya
'yong tubig na nasa talampakan nilang dalawa.

Atlas is taller than her, she had to tiptoe para lang masalubong 'yong halik
nito sa kaniya. In between kisses, Atlas whispered. "I will miss you."

"Wala ka na kasing aasarin na malakas kumain!" natatawang sabi ni Laurel na

naglakad papalayo kay Atlas. "Tara na, byahe na tayo to Baguio. Igagawa pa
kita ng strawberry cheesecake, 'di ba?"

Tumango si Atlas at ngumiti habang nakatalikod na papalayo si Laurel sa

kaniya. Humarap siya sa dagat, sa araw na na-good morning sa kaniya. . . pero
hindi naman masaya. He used to love the sunrise whenever he's with Laurel.
Now, tingin niya, ito na ang huling sunrise na kasama niya ito.

Atlas was sure that Laurel's not kidding about not coming back to the
Philippines. Sa dalawang taon, kilala niya itong may isang salita. Kung ano
ang sinabi nito, gagawin. Kung ano ang pinangako, tutuparin. Kung ano ang
plano, pagaganahin. Kung ano ang magulo, aayusin. At kung ano ang napag-
usapan, susundin.
A part of him wants her to break all the walls, pero hindi niya puwedeng
pilitin si Laurel. Hindi niya ito puwedeng pilitin sa bagay na hindi nito
gusto dahil kapag nasasakal ito sa isang bagay, mas lalong kumakawala. . .
mas lalong nagrerebelde.

Nakatingin si Laurel kay Atlas. Nakasakay na siya sa sasakyan nito, pero

hindi pa rin ito sumunod sa kaniya. He was staring at nowhere at iniisip na
posibleng nabigla ito sa sinabi niya. It wasn't her intention to shock him,
mas magugulat pa ito kung bigla na lang siyang aalis. . . na naunang plano
niya.

But she can't just leave him like that. Masyadong mabait si Atlas sa kaniya
para gawin iyon at gusto niya itong bigyan ng closure. Gusto niyang umalis
nang maayos, nang hindi ito mag-iisip kung nasaan siya.

Hindi siya manhid. Nararamdaman ni Laurel na may feelings sa kaniya si Atlas.

She's not assuming at all, no. That's the last thing she wanted. Nararamdaman
na niya 'yon, bago pa sila mag-Korea. But she shrugged it off. Nararamdaman
niyang mas iba na ang pakikitungo ni Atlas sa kaniya and she became worried.

Kaya naman pagdating nila galing Korea, minadali na niya ang pag-process ng
papeles na inaayos niya papunta ng Europe. Matatagalan pa sana at ayos lang
iyon, pero sa ipinapakita ni Atlas sa kaniya, hindi na puwede.

She can feel it. . . she can feel that something's going on with Atlas lalo
na no'ng mga panahong mas pinipili siya nito kumpara sa trabaho. Mas nag-stay
pa ito sa tabi niya, mas madalas itong nakikiusap na magkasama sila.

She's okay with him resting, masaya siya roon. Masaya siyang nakakapagpahinga
si Atlas kahit siya pa ang rason. . . pero hindi siya masayang pakiramdam
niya, mahal na siya nito.

Laurel should feel thankful, iyan ang nasa isip niya, pero hindi. Hindi
puwede dahil masasaktan lang niya si Atlas and she can't afford to hurt him.
Alam niya mismo sa sarili niyang hindi puwede.
Hindi puwede kasi hindi mutual ang nararamdaman nila.

Kung tama 'yong hunch niya, kailangan na niyang lumayo. Masaya siya sa
companionship nila, masaya siya sa bonding nila, masaya siya sa friendship
nila. . . pero hangga't kaya niya, lalayo na siya bago pa lumalim ang lahat.
Hindi puwede. . .

Dahil hindi niya mahal si Atlas.

Habang nakatingin siya rito na nasa harapan ng dagat, iniisip niya na sana,
pareho na lang sila ng nararamdaman, pero hindi. She doesn't love him like
that, and she'll just hurt him if this continues. Mahirap pilitin ang sarili,
makasasakit lang siya lalo.

Nang maglakad ito papalapit sa sasakyan, Laurel tried to compose herself para
hindi nito mahalatang nag-iisip siya.

Atlas deserves better than her. Hindi puwedeng mahalin siya nito and it's a
one-sided love. She knows herself too much. . . masasaktan niya si Atlas at
ayaw niyang gawin 'yon. Masasaktan na niya ito, lulubusin na niya. Lalayo na
siya hangga't maaga, hangga't hindi pa malalim ang lahat.

"So, let's go to Baguio?" nakangiting sabi nito pagpasok ng sasakyan. "Anong

gusto mong pagkain?"

Natawa si Laurel. "Wala. Parang gusto ko ng strawberry taho na lang kaagad.

Sa Baguio na tayo kumain. Dumiretso na rin kaagad tayo sa strawberry farm
para makakuha muna tayo ng strawberries para sa cheesecake natin."

"Okay, ma'am. Anything else?"

Umiling si Laurel at tumingin kay Atlas na nagsimulang magmaneho. Iniisip

niya na bakit sa dalawang taon, hindi niya ito minahal? Kung tutuusin, sa
tuwing ini-imagine niya ang sarili niyang kasama niya ito, pakiramdam niya,
magiging masaya naman. Maalaga si Atlas at boyfriend material naman talaga. .
. pero hindi niya kayang suklian ang kayang ibigay nito.

Siguro, tama nga ang mga tao sa paligid niya no'ng bata pa siya. Katulad siya
ng mga magulang niya na hindi marunong makuntento, hindi kayang mag-settle sa
isang tao, at makasasakit lang dahil nakakabit na sa kaniya 'yon.

Iniisip ni Laurel na siguro, takot nga lang ang lahat. Malamang oo, pero mas
mabuti na rin na wala siyang feelings para kay Atlas. Mas mabuti na lang na
mas makapal 'yong pader na ginawa niya sa sarili niya, at alam niya kung saan
siya lulugar.

"Ang lalim naman ng iniisip mo!" basag ni Atlas sa katahimikan dahil

nakatingin lang siya sa daanan. "Seryoso ka bang ayaw mo muna magpa-
despedida? I can throw a party for you!"

Umiling si Laurel. "Ayaw ko nga! Alam mo naman na ayaw ko ng crowd, magpapa-

party ka pa!" Natawa siya. "I just want it quiet. Magme-message na lang
talaga ako kina Pat and Job."

Atlas sighed. "I want to thank you for not saying goodbye through text,
Laurel," anito na tumingin sa kaniya. "I appreciate you for giving me the
remaining days to bond. Thank you."

"Parang others naman si Atlas." Laurel smiled. "May pinagsamahan naman tayo,
I won't ghost you that way. We had so much fun din naman the past two years,
but things like this aren't meant to last. Ang tagal na nga ng nangyari sa
akin kung tutuusin, eh."

"Yes, because some fell in love," biglang sagot nito. "Mabuti na lang tayo,
hindi."

Laurel smiled. That's it, Atlas. That's good to hear, at least alam kong
aalis ako na walang feelings both parties.
"Imagine us romantically involved?" Atlas said. "Parang hindi ko rin ma-
imagine. Parang hindi ko ma-imagine na sobrang sweet mo sa akin, na sobrang
affectionate ka towards me, na you will stay with me. I think it won't work
for us."

"I agree." Laurel nodded. "We're better off as friends, if not, strangers,
Atlas. But I give it to our bonds, it was fun."

Tumingin sa kaniya si Atlas at ngumiti. "It was."

Pagdating nila sa Baguio, dumiretso sila sa strawberry farm para mamitas.

Akala ni Laurel, siya lang ang bababa, pero sumunod sa kaniya si Atlas at ito
mismo ang may hawak ng basket. Mabuti na lang din at weekday, hindi peak
season, kaya walang masyadong tao.

Kilala na rin si Laurel sa farm dahil madalas siya roon. Sa tuwing bored
siya, nagpupunta siya roon para lang mamitas ng strawberries na puwede niyang
ipamigay sa mga tourist na bata o kaya naman sa mga taong masaya ang pamilya.

"Masarap?" tanong ni Laurel nang tikman ni Atlas 'yong ginawa niyang

cheesecake para dito. "Hindi naman ako magaling mag-bake, pero ito kinakain
ko no'ng mga nakararaan lalo na kapag bored ako."

"Masarap," sagot nito at hinalikan siya sa pisngi at tumalikod bitbit ang

pinggan. Naupo ito sa sofa at nagsimula na lang manood.

Naupo naman si Laurel sa dining table para magsimulang magsulat ng story for
updates dahil matagal nga siyang nahinto. She was always resting the past few
weeks. Naging busy rin siya sa paglalakad ng papeles niya para sa pag-alis
niya, naging busy rin siya para maghanap ng matutuluyan at matitirhan
pagdating sa pupuntahan niya.

Atlas was trying so hard to distance himself a bit from Laurel. Ayaw niyang
ipahalata rito, pero umiiwas na siya at unti-unti na ring sinasanay ang
sarili dahil ilang araw na lang nga at aalis na ito. Hindi niya alam kung
magkikita pa sila, pero ayaw nitong sabihin kung saan pupunta.
It was painful for him to hear her say that they won't work, but that's how
it is. Umpisa pa lang, alam na niya 'yon, hindi lang talaga niya napigilan
ang sarili niya.

Now, he's starting to hate how confusing Laurel was. Bumabalik sa kaniya
lahat, simple gestures nitong hinahanap-hanap niya, iyong simpleng
conversation nilang walang patutunguhan, iyong bonding nilang hindi
matatawaran.

Nanonood siya ng TV, pero wala siyang maintindihan dahil lumilipad ang isip
niya. Nakikita niya sa peripheral niyang nakaharap sa laptop si Laurel ngunit
hindi niya ito magawang tingnan. Ayaw niyang magsalubong ang mga mata nilang
dalawa dahil natatakot siyang iyon na ang huli.

Nagpaalam na rin ito na mauuna na sa kwarto dahil inaantok na, nagpaiwan

naman siya sa living area para manood lang muna ng TV. Nakakailang pelikula
na siya, pero kahit isa. . . hindi nag-sink in sa kaniya ang istorya.

Paulit-ulit, paikot-ikot lang na tumatakbo sa isip niya kung paano siya kapag
umalis si Laurel. Naiinis siya sa sarili niya na hindi siya katulad nitong
naglagay ng malaking wall sa gitna nila. . . naiinis siya na hindi siya
naging advanced at masyado siyang natuwa sa presensya nito, naiinis siyang
hindi niya prinotektahan ang sarili niya kay Laurel.

Alam niya sa sarili niya kung gaano ka-deadly si Laurel. She's dangerously
beautiful in her own ways and she doesn’t have to try. Laurel's personality
is girlfriend material but confusing. Hindi mo alam kung totoo ba 'yong
ipinapakita nito, kung may gusto ba sa 'yo, kung sweet ba sa 'yo . . . or
it's just normal for her to do that.

Na ito mismo, hindi namamalayan na nakaka-fall na pala 'yong ginagawa.

Natawa si Atlas sa naisip. Ayaw man niyang aminin sa sarili niya. He fell in
love with Laurel. He fell in love with the deadly, angelic Laurel.
It's past midnight when Atlas decided to go to Laurel's room. Pagkapasok
niya, naabutan niya itong nakabalot ng kumot at tulog na tulog. She's in a
fetal position, hugging one pillow, and was sleeping soundly.

Imbes na mahiga, naupo siya sahig, at sumandal sa kama kung saan nasa likuran
niya si Laurel. No words. . . he just wanna stay there, with her.

The day have passed, tinulungan ni Atlas si Laurel na mag-impake. Ni hindi

siya makapaniwala na isang maleta lang ang bitbit nito at isang bag kung
nasaan ang mga papeles at laptop. She's not a heavy packer, at doon na lang
bibili ng mga gamit kung saan man ito pupunta.

"Ayaw mo talaga sabihin sa akin kung saan ka pupunta?" tanong ni Atlas habang
nakaupo sila sa harapan ng makeshift bonfire at nagtutunaw ng marshmallow
para sa s’mores nila. "Ang daya naman, seryoso talagang hindi ka na babalik
ng Pilipinas?"

Umiling si Laurel at naupo sa tabi niya, pero medyo malayo ang pagitan.
Niyakap nito ang sarili habang nakatingin din sa apoy na nasa harapan nila.
"Mas okay na rin na walang nakakaalam kung nasaan ako. Alam mo, may nabasa
rin akong book."

"Ano 'yon?"

"It's about this girl na mas prefer niya mag-isa. Sinabi niya roon na gusto
niya tumira sa isang lugar kung saan walang nakakikilala sa kaniya, walang
nakakaalam kung sino siya, para lang makapag-start ulit," sabi nito. "I loved
her story, Atlas. . . but the story itself was tragic. She already found
someone who can understand her silence. . . but the guy died. No, both of
them died."

Natawa si Atlas. "Ikaw, mga pinagbabasa mo."

"I liked the story, though. That story unveils the pain. Feeling ko nga,
iyong author mismo 'yong may pain doon ‘cos the story itself was so raw,"
dagdag nito. "I like to do that. Gusto ko na walang nakakikilala sa akin kung
nasaan ako, walang nakakaalam kung nasaan ako." Tumingin ito sa kaniya.
"Kahit ikaw."

Atlas shook his head. "Ang hirap mong mahalin, Laurel," bigla niyang sinabi.
He didn’t expect he would say that, nabigla siya. "Medyo malas 'yong lalaking
mai-in love sa 'yo!" natatawang sabi niya para lang mag-iba 'yong atmosphere.

"Malas talaga," sagot nito. "It will never be reciprocated."

Iniabot ni Atlas' yong ginawa niyang s’mores para kay Laurel. Nasa roof deck
sila ng bahay, naglabas ng kutson, gumawa ng maliit na bonfire, at kumakain
ng kung ano-ano.

They were just talking about things and all.

Babyahe na sila kinabukasan dahil flight na nito papunta sa kung saan man,
wala siyang idea kung saan. Laurel decided not to say it, it's pissing him
off, but respects her decisions. Wala siyang magagawa.

"Laurel, alam mo ba ang favorite song ko?"

Tumingin sa kaniya si Laurel habang kumakain ng chips. "Marami kang favorite

song, eh. Ano ba 'yong pinaka-favorite mo talaga?"

Atlas stood up and got his phone and AirPods. "Mirrors slowed version.
Maganda 'yong original ni Justin Timberlake. . . but the slowed version has
deeper feelings for me." Isinuot niya 'yong isa kay Laurel. "Listen."

Aren't you somethin' to admire?

'Cause your shine is somethin' like a mirror

And I can't help but notice

You reflect in this heart of mine

Tumingala si Atlas habang nakatingin sa malaking buwan na nasa langit.

Pinagpapasalamat niyang hindi foggy kaya naa-appreciate niya ngayon ang
langit na puno ng bituin.

If you ever feel alone and

The glare makes me hard to find

Just know that I'm always parallel on the other side

Being left behind is so hard, 'yan ang nararamdaman ni Atlas. Gusto niyang
isigaw sa sarili niya na siya lang ang may nararamdaman. . . pero ang hirap.

'Cause I don't wanna lose you now

I'm lookin' right at the other half of me

The vacancy that sat in my heart

Is a space that now you hold

Walang nagsasalita sa kanilang dalawa, pareho silang nakikinig. Nakikita ni

Atlas si Laurel sa peripheral vision niya, pero hindi niya kayang salubungin
kung sakaling tumingin man ito sa kaniya.

"Ang lalim ng feels compared sa original." Ngumiti si Laurel sa kaniya at

ibinigay 'yong AirPods. "Ang tagal na rin niyang kantang 'yan, 'no?"

Tumango si Atlas. "Never gets old."

For some reason, nagkasalubong ang tingin nilang dalawa. Kaagad na hinapit ni
Atlas ang baywang ni Laurel at inihiga ito sa kama kung saan sila nakaupo. He
kissed her lips softly, he can even taste that sweet chocolate from the
s’mores she just ate.

Madilim ang paligid, maliit na bonfire ang nagsisilbing ilaw nila, pati na
ang malaking buwan na saksi kung paano siya masaktan dahil bukas, kailangan
na niyang kumawala.

Both removed their own clothes and it's freezing for Atlas, but he doesn't
care. They started having sex under the stars, feeling the cold breeze of
Baguio. A hidden sanctuary he built for them and might be the last time
they'll be here.

"Ang hirap mong pakawalan," bulong niya habang nakayakap kay Laurel at
patagilid na gumagalaw mula sa likuran nito.

Laurel smiled at him and kissed the side of his lips. "You'll. . . be. . .
okay," hingal na sabi nito habang pareho silang gumagalaw at sinasalubong ang
katawan ng isa't isa. "You'll. . . be. . . fine," she whispered inside his
mouth while kissing him before letting out a moan.

Atlas encircled his arms around Laurel, securing her, not wanting to let go,
but he has to. Bumangon siya at kinubabawan ito. Naramdaman niya 'yong
paghigpit ng legs ni Laurel sa baywang niya habang nakatitig ito sa kaniya.
"Harder, Atlas," bulong nito.

He smiled and kissed her lips down to her neck and started thrusting on top
of her. He loves seeing her face whenever they're having sex. . . he loves
seeing her half-hooded eyes staring back at him, her mouth slightly open,
welcoming his kisses. . . and he loves her.

Atlas stopped moving when he realized what he just thought. He loves her and
he couldn’t even tell her.

"I love you," he whispered while staring at Laurel.

Her face softened, didn't say anything.

Umiling si Atlas at umalis sa pagkakaibabaw kay Laurel bago naupo sa dulo ng

kutson. Tumitig siya sa apoy dahil gusto niyang bawiin ang sinabi niya nang
makita kung paanong nagbago ang expression ng mukha nito.

"Alam ko." Tumayo si Laurel at lumapit sa kaniya. Niyakap siya nito nang
mahigpit patagilid. Hinawakan naman niya ang baywang nito, pero nakatitig
siya sa apoy. "Naramdaman ko na, Atlas, at ayaw ko nang lumalim pa 'yan."

"Is that the reason why you're leaving?" tanong niya.

"Yes and no," sagot nito. "Yes, kasi ayaw kitang saktan, Atlas. No, dahil
gusto ko talagang umalis bago pa kita makilala. Nakaplano nang aalis ako, but
we met."

Isinubsob ni Atlas ang mukha sa may leeg ni Laurel habang nakayakap ito sa
kaniya.

"Laurel?"

"Hmm?"

"I love you," bulong niya.

Naramdaman ni Atlas na mas humigpit pa ang yakap ni Laurel sa kaniya. "I. . .

d…d-on't."
Atlas smiled. Humiwalay siya sa pagkakayakap kay Laurel at tinitigan ang
mukha nito. Tinanggal niya ang ilang buhok na nakaharang sa mukha ng babaeng
hindi niya inasahang mamahalin niya.

"Okay lang, naiintindihan ko." Ngumiti siya. "Kung sakaling kailangan mo ng

tulong ko, tawagan mo lang ako. I will never change my number. . . I will. .
. never forget you."

Tahimik si Laurel na nakatingin kay Atlas.

"Kung sakaling maisipan mong bumalik, maghihintay ako."

"Don't." Umiling ito. "Wala akong balak, Atlas. At kung sakali mang babalik
ako, hindi sa 'yo."

Ngumiti siya. "Ngayon ko gustong mainis na sobrang straightforward mo,"

aniya. "Dati, gusto ko na diretso ka at sasabihin mo 'yong gusto mo. . .
ngayon, ayaw ko pala. Ang sakit, eh."

"Kaya nga sabi ko, huwag mo akong mahalin, eh. Hindi ko masusuklian 'yan."

"Puwede ka bang magsinungaling? Sabihin mo lang na mahal mo ako bago ka

umalis?"

Umiling si Laurel at hinaplos ang buhok niya. "Hindi ako sinungaling na tao,
Atlas."

"Alam ko. Kaya nga mas nasasaktan ako kasi alam kong totoong hindi mo ako
mahal, eh." Ngumiti siya. "Pero okay lang, naiintindihan ko. Umpisa pa lang
naman, malinaw na. Umpisa pa lang, Laurel. Ako ang may kasalanan, pasensya ka
na."
Habang papalapit sila sa airport, dahil siya na mismo ang nagprisintang
ihatid si Laurel, gusto niyang mag-traffic at maiwanan ito ng eroplano para
magkaroon pa siya ng kaunting pagkakataon. Pero malabo.

Pareho silang tahimik sa sasakyan.

It was painful and relieving at the same time, hindi niya alam kung anong
mararamdaman. Was he thankful that she was honest about not loving him? Was
he hurt that she doesn't even love him? Hindi niya alam.

It's so hard to let go, it was painful to let go. . . but he has to.

"So, here I am," nakangiting sabi ni Laurel nang mag-park na siya sa NAIA, sa
harapan mismo ng departure area for drop off. "Ingat ka sa pagda-drive. Mag-
rest ka if needed, kumain ka nang marami, at matulog nang maaga."

Ngumiti siya habang nakatitig kay Laurel. "Pa-fall ka."

"Hindi ko sinasadya," seryosong sabi nito. "Have a good life, Atlas."

"See you when I see you, Laurel."

Tumitig sa kaniya si Laurel at akmang lalabas na ng sasakyan niya, hinawakan

niya ang kamay nito at hinila papalapit sa kaniya. Niyakap niya ito nang
mahigpit na mahigpit. He buried his face into the hollows of her neck,
sniffing her familiar perfume, and not minding the world.

Naramdaman niya 'yong paghaplos nito sa buhok niya. "Ingat ka palagi.

Salamat. . . sa lahat. This is me. I have to go."

Nag-angat siya ng tingin at tinitigan ang mukha nito bago ngumiti. He nodded.
"Have a good life, ma'am."
Laurel nodded. Bumaba na ito ng sasakyan, kinuha ang luggage mula sa likuran,
habang nagmamasid siya dahil hindi siya makababa. Maraming tao, maraming
makakakita.

Aalis na nga lang ito, hindi pa rin niya magawang lumabas para sana man lang
magpaalam ulit.

Mula sa sasakyan, nakatingin lang siya. Hindi normal ang buhay niya, artista
siya. Kaya aalis na si Laurel, hindi man lang niya magawang bumaba, hindi man
lang niya magawang magpaalam nang normal, hindi man lang niya magawang
magpaalam nang pormal.

"Lingon ka, lalabas ako," bulong niya sa sarili niya. "Turn around, ma'am."

Nothing.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 21

by thexwhys
18-22 minutes

Six years later. . .

Inaayos ni Laurel ang maleta niya nang marinig ang boses ni Atlas mula sa TV
na nasa sala. Anim na taon na ang nakalilipas nang huli niya itong nakausap.
Hindi siya aware na habang tumatagal pala, possible na magbago ang boses ng
isang tao.
His voice became manlier, like him.

Tumingin siya sa TV at nakita kung gaano ito kakisig, malayong-malayo no'ng

panahong magkasama sila. Hindi naman niya sinasabing totoy ito noon, iba lang
talaga ngayon. He aged well. . . what six years can make. Mas naging tough
ang features nito, mas naging lalaking-lalaki. . . gone the boy next door
vibes. Parang mas lumalamang na 'yong action star vibes nito tulad ng sinabi
niya noon.

The way he smiles, though, is still the same. Sa tuwing pinapanood niya ang
interviews ni Atlas, sobrang proud siya sa mga achievements nito. Numerous
awards, hindi na mabilang ang movies sa loob ng anim na taon, ilang series,
at advertisements nito.

Laurel was never wrong. Sinasabi sa kaniya ni Atlas noon na ayaw na nito sa
ginagawa, sinasabing pagod na. . . pero kahit anong mangyari, bumabalik ito
sa ginagawa. Napapagod, nagpapahinga, babalik. He was in denial because he
was tired, but he loves what he's doing.

No'ng mga panahong magkasama sila, napapagod ito and she was there with him,
she never left. She was supportive of him, gano'n din ito sa kaniya. Natatawa
na lang din siya minsan kapag naiisip niya kung bakit ba hindi siya na-in
love kay Atlas. He's not hard to love, totoo 'yon. . . pero hindi niya rin
maintindihan sa sarili niya kung bakit hindi niya nagawa.

Maybe because she was restraining herself and she knew her place too much na
hindi na siya nagkaroon ng pakiramdam.

Nag-stay siya sandali sa living area at nakikinig sa interview.

"So, how was your anniversary celebration?" tanong ni Miss Kris kay Atlas at
Amira. "Happy second year wedding anniversary, guys!"
Ngumiti si Amira at tumingin kay Atlas. "It was fun. Nagpunta kami sa Paris
and we toured around Europe. Isang buwan kami nagpaikot-ikot doon kasi wala
rin naman kaming plans kung saan kami pupunta. We just wanna enjoy."

Natigilan si Laurel sa narinig. Mabuti na lang pala, hindi nag-cross ang

landas nila. . . lalo na't sa Paris siya nakatira.

"We took a lot of photos, ate in different restaurants, and just chilled.
Wala rin naman kasi kaming plano, we just wanna enjoy," sabi ni Amira.
"Right, babe?"

Atlas nodded and smiled. "Yeah, I wasn't really fond of cold places, but I
think Europe has the best attractions na maraming puwedeng puntahan. The main
reason we chose it. Nagtagal lang din talaga kami sa Paris 'cos I get to
enjoy the city. It was nice."

Nakikinig lang si Laurel habang nakatingin kay Atlas.

"We saw all your pictures in Instagram! You are so happy! Natutuwa kaming
lahat that you guys really ended up together," nakangiting sabi ni Miss Kris.
"You guys are one of the examples of a perfect couple. No issues at all, wala
kaming naririnig na bad things about you, guys, even your work ethics are
good given na married kayo."

"We're very professional, Miss Kris," sabi ni Atlas. "Work is work. . . and
our private life will remain in public as well. I am happy that we are
respecting that."

Tumango si Amira. "That's true. Our marriage isn't perfect, we're having
petty fights din naman, but Atlas is very mature. I love that I married a
husband material talaga." Ngumiti ito at tumingin kay Atlas. "And I am happy
that we tried. Now, we're on our second year." Then kissed Atlas' cheek.

Atlas smiled and kissed Amira's temple.

Tumingin si Laurel kay LJ na hawak ang remote at pinapanood ang interview
katulad niya. "Laureen Juliana, time to sleep. Early ang flight natin
tomorrow. Are your luggage okay na? Ayaw ko maiwanan mo na naman 'yong mga
things mo, okay?"

Kaagad naman nitong pinatay ang TV at lumapit sa kaniya. "Luggage fixed, bag
for passport is okay na po, and I am ready to sleep."

"Good girl." Laurel smiled and kissed LJ's temple. "Go to bed na, aayusin ko
lang 'yong luggage ni Mommy tapos mag-sleep na rin ako, okay?"

Ngumiti ito at tumango bago pumasok sa kwarto nila. Matagal siyang nakatitig
sa pinto dahil hindi rin niya alam kung paano niya napalaki nang ganito ang
anak niya nang mag-isa. Sa tuwing inaalala niya 'yong mga taon na mag-isa
siyang nag-aalaga rito, no'ng mga panahong buntis siya, at nanganak na mag-
isa, gusto niyang tapikin ang sarili niya at bumulong ng congratulations.

Pagdating naman sa pera, hindi siya nahirapan dahil naipon niya lahat ng
allowances na ibinigay sa kaniya ni Atlas no'ng magkasama pa sila na umabot
na sa hindi na niya nabilang kung magkano at iyon ang ginamit niya sa Europe,
sa panganganak, sa pagpapalaki kay LJ, bukod pa sa trabaho niya.

She became a home-based marketing manager for a US-based company and she's
loving her freedom na nakakapagtrabaho siya based on her own pace.

Pumasok siya sa kuwarto nila ni Laureen at naabutan itong natutulog na.

Katulad ng tatay, hindi masyadong fan ng malamig na lugar. At dahil malamig
sa Paris, balot na balot ito. May T-shirt na, may hoodie, at jacket pa.
Nakamedyas din ito araw-araw. Minsan, naka-bonet pa.

Hindi nakuha ang pagiging immune niya sa malalamig na lugar, kaya mas madalas
na siya ang nag-a-adjust para sa heater nilang mag-ina.

Hinalikan niya sa pisngi si LJ bago bumalik sa pag-aayos ng gamit dahil

kailangan nilang umuwi ng Pilipinas. Ayaw man niya, kailangan dahil namatay
ang mama niya. For seven years, hindi niya ito nakita. Namatay itong hindi
hindi sila nag-uusap dahil mas pinili niyang lumayo sa magulang niya
pagkatapos nitong pagdesisyunan ang pagtira niya noon sa US na dahilan ng
pagtakas niya.

Tumawag lang sa kaniya ang Papa niya no'ng isang araw para ibalitang namatay
ang mama niya sa cancer na wala siyang alam. Pinili niyang hindi makipag-usap
sa kanilang lahat, ngayon, huli na ang lahat.

Wala siyang balak umuwi ng Pilipinas. Kung puwede lang, aayaw siya. . . pero
bilang respeto sa pamilya, sa mama niya, uuwi sila ng anak niya.

Dalawang linggo lang ang bakasyong kinuha nila, hindi na lalagpas doon.
Dalawang linggo lang, kailangang makabalik sila sa Paris. Wala siyang balak
magtagal lalo na't mainit ang tingin sa kaniya ng pamilya niya dahil naging
pabaya raw siya.

Habang nakaupo sa sofa at inaayos ang gamit ni Laureen, natatawa siya dahil
hindi pa rin ito marunong magtupi ng damit. Alam niyang limang taon pa lang
ang anak niya, pero tinuturuan na niya itong maging independent, katulad
niya. Hindi sila puwedeng umasa sa kahit na sino, hindi puwedeng masaktan sa
kahit na ano.

Kahit sino sa pamilya niya, walang nakakaalam ng tungkol sa anak niya.

Malamang sa malamang, kapag nakita nila ito, magugulat ang lahat at pag-
uusapan siya sa lugar niya, pero wala siyang pakialam.

Nakita niya ang photo album nila ni LJ dahil simula no'ng dumating siya sa
Europe, nagsimula siyang mag-compile ng pictures niya, nilang mag-ina dahil
buntis na siya nang makarating dito.

She took pictures of her and printed it. Traditional ang ginawa niya dahil
pagka-print, nilalagay niya 'yon sa photo album nilang dalawa ni Laureen.

During her stay here in Europe, a lot of men, countless of men tried to
pursue her, but as always, she can't commit, lalo na't kasama na niya si LJ.
Laurel can't trust men and she's not interested. Alam niya sa sarili niyang
gusto lang niya ng anak, pero hindi siya mag-aasawa.
Kinakabahan siya sa pag-uwi nilang dalawa sa Pilipinas. Who knows kung sino
ang makasasalubong nila, who knows kung sino ang makakakita sa kanila, pero
pinagdarasal niya na sana, wala. . . sa dalawang linggo, sana wala.

Hindi na natulog si Laurel buong magdamag. Nasa tabi lang siya ni LJ lalo
na't maaga ang flight nilang dalawa. Ito ang unang flight ni LJ papunta sa
Pilipinas, nakapunta na silang dalawa sa ibang bansa katulad ng US. Naipasyal
na niya si LJ sa iba't ibang bansa sa Europe, pero hindi pa sa Pilipinas.

Sa tuwing tinititigan niya ang anak, naaalala niya si Atlas. Maraming what
ifs, pero mas nangingibabaw 'yong pakiramdam na tama ang naging desisyon niya
lalo na't masaya si Atlas ngayon. He's happily married, his career took off
even more, he's contented.

Ang desisyon niyang itago ang anak nila ay hindi para kay Atlas, kung hindi
para sa kaniya at kay LJ mismo.

Sa ibang pagkakataon, tinatago ang mga anak para hindi masira ang career na
inaalagaan ng lalaki, o 'di kaya naman dahil magkaaway sila ng lalaki,
nananakit ang lalaki, o kung ano man ang rason.

In Laurel's case, she personally chose to hide her daughter for her own good
and protection. It wasn't her decision to make lalo na't hindi niya alam ang
magiging reaction ni Atlas, pero desisyon niya iyon.

People will hate her for that awful decision but in time. . . it will make
sense.

Natatawa si Laurel habang nakatingin sa maliit na anak. Naglalakad sila sa

airport, suot nito ang maliit na bag na kabibili lang niya no'ng isang araw,
hila-hila ang sariling maliit na maleta, nakamakapal na jacket, boots na may
fur, at bonet na kulay pula.

Kamukha niya si Laureen, wala itong nakuhang kahit ano kay Atlas. Malamang
'yong pagiging weak lang sa malamig. . . iyon lang yata. Wait, hindi.
LJ also got Atlas' affection. Madalas siya nitong hinahalikan sa pisngi kahit
na wala namang dahilan. Laureen also loves to hug her and cuddle with her.
Doon niya naaalala si Atlas.

"Mommy, where are we going?" tanong nito dahil hindi niya sinabi. "Are we
gonna go to Disneyland?"

Umiling siya. Naupo silang dalawa sa waiting area dahil maghihintay pa sila
ng boarding. "This is gonna be a long flight, ha?" sabi niya habang
tinitirintas ang mahabang buhok ng anak niya. "We're going to Mommy's family
kasi they called. Sabi nila, my mama died."

Kumunot ang noo nito. "Oh, my lola?"

"Yep, your lola. Sorry, you didn't get a chance to meet her, ha? It's just
complicated between me and them. But tomorrow, you'll meet your lolo na,"
sabi niya habang nakaupo ang anak niya sa legs niya. "So, mag-sleep ka lang
sa flight natin, okay?"

"Yes, Mommy," sabi nito na bumaba sa pagkakakandong sa kaniya at nilabas ang

iPad.

Hindi mahilig manood ng kahit ano ang anak niya. Nakuha nito ang pagiging
bookworm niya at mahilig magbasa. Hinahayaan niya ito kaya naman lumawak ang
vocabulary sa edad na lima. She's five years old, but she already knows a lot
of things.

Minsan, gusto na lang din niyang kaltukan ang sarili niya na natulad ito sa
kaniya. Hindi nito masyadong na-enjoy ang childhood, dahil mas gustong
magbasa. Sa tuwing nagpupunta sila sa park, aakalain niyang maglalaro ito,
pero hindi. Uupo silang dalawa sa ilalim ng puno at magbabasa ng kaniya-
kaniyang libro.

Pinagpapasalamat ni Laurel na sanay sa byahe si Laureen. Kahit isang reklamo

sa 18 hours flight nila, wala siyang narinig. Her daughter's obedient,
independent, patient, calm, honest, creative in her own ways, and
understanding.

Medyo nahihirapan lang siya. . . it wasn't her intention to raise her to be

strong, relaxed, and perceptive. Alam ni Laureen kung saan ito lulugar,
katulad niya, at napansin niya iyon nang magsimula itong mag-aral. Pero ang
napansin niyang isa sa nakuha nitong ugali ni Atlas? Ang pagiging diligent
nito. Mas madalas pa na ang anak niya ang mag-a-adjust para sa ibang tao.

Nang makarating sa Pilipinas, kaagad na ngumiti si Laureen sa kaniya na

ikinatawa niya. Masaya nitong tinanggal ang makapal na jacket, hoodie, bonet,
at nagpalit pa ng flops, at dress.

Habang inaayos niya ang sundress nito, nakangiti siya at mahinang bumubulong.
"Manang-mana ka sa daddy mo."

Excited itong naglalakad bitbit ang bag at hila ang maleta. Ganito ito sa
tuwing bumibisita sila sa lugar na hindi malamig. . . Laureen would wear cute
dresses na hindi nito masuot kapag nasa Paris sila at malamig.

Nasa airport pa lang sila, may sumundo na sa kanilang sasakyan galing sa

bahay ng mga magulang niya. Kahit na traffic, nakikita niyang natutuwa si
Laureen sa daanan, siya naman, hindi.

Nakikita pa niya 'yong mga billboards ni Atlas sa EDSA, maraming-marami.

Hindi pa rin nagbabago, sikat pa rin talaga.

Mula sa Manila, babyahe pa sila nang apat na oras para makarating sa

probinsyang iniiwasan niya. Ayaw na niyang bumalik kung saan siya lumaki,
ngunit bilang respeto sa mama niya, umuwi siya. Bilang huling pamamaalam at
para damayan ang papa niyang nagluluksa sa pagkawala ng babaeng minahal nito.

Kahit na hindi ideal ang pamilya nila, alam ni Laurel na mahal ng papa niya
ang mama niya. Maling-mali lang talaga ang relasyon nila.
"Mommy, are we there yet?" tanong ni Laureen nang magising mula sa
pagkakatulog. Madilim na rin dahil ginabi na sila daanan sa tindi ng traffic
sa Manila.

"Almost." Laurel smiled. "Mag-hi ka sa kanila, ha? I know you're shy, but
they're our family pa rin naman. You need to say hi to them, okay?"

Tumingin sa kaniya si Laureen. "Mommy, did they hurt you?"

"It's normal for people to hurt others, LJ. But I am telling you, don't do
the same. It's gonna be hard, but if you could. . . don't." Ngumiti siya sa
anak na nakatingin sa kaniya. "I prefer to get hurt than hurt people around
me. Anyway, you're too young to understand. . . but you will."

"Mommy, I understand," sabi nito at hinalikan siya sa pisngi bago tumingin

muli sa labas kung saan wala namang kahit ano dahil madilim na.

Nakaramdam si Laurel ng kaba nang makapasok sila sa bayan na kinalakihan

niya. Bumalik lahat ng sakit, lahat ng pang-aapi, lahat ng narinig niyang
salita, na pilit niyang iniwanan. Simula nang mag-college, iniwanan na niya
ang lahat. Simula nang umalis siya sa bayang kinagisnan, hindi na niya ito
binalikan.

Puro sakit at luha ang ibinigay sa kaniya ng lugar na ito, at pinangakong

hindi iyon ipararanas sa anak niya. Hinding-hindi.

Huminga siya nang malalim nang huminto sila sa lugar kung saan may malaking
gate. Ito ang bahay ng mga magulang niya, ang bahay na kinalakihan niya.

"Last night na po ngayon, Laurel. Mabuti na lang din, dumating kayo."

Ngumiti lang siya. Matagal na nilang driver si Mang Nestor, ito ang sumusundo
sa kaniya no'ng bata pa siya. Isa ito sa pinagkakatiwalaan ng mga magulang
niya.
"Medyo maraming tao sabi ng guards, pero magiging okay ka lang naman, 'di
ba?" Ngumiti ito sa kaniya. "Ang tagal ka naming hinintay, hija. Pati si
Loning, miss na miss ka na niya."

Si Yaya Loning, ang asawa nito, na nag-alaga sa kaniya.

"Na-miss ko rin kayo, Manong. . . pero hindi ang lugar na ito."

Huminto sila sa harapan mismo ng bahay ng mga magulang niya at nasa living
area raw ang ganap kung saan nakaburol ito. Alam na niyang maraming tao dahil
maraming sasakyan ang naka-park sa labas ng bahay nila at malamang na nandito
rin ang mga kapatid niya.

"Napakagandang bata," nakangiting sabi ni Mang Nestor habang nakatingin kay

Laureen na gising na gising pa kahit na gabi na rin. "Kamukha mo siya no'ng
maliit ka. Malamang, matutuwa ang papa mo kapag nakita siya."

"Malas nga po niya, nakuha niya 'yong itsura ko, manong," sagot niya.

Ibinaba nito ang mga maleta nila at inutusan ang mga katulong na lumabas para
dalhin 'yon sa kuwarto niya.

Pinadiretso sila ni Laureen ng isang katulong sa likod ng bahay kung saan may
malaking garden ang mama niya. She loves gardening so much kaya naman ito ang
lupa na binili ng papa niya.

Marami ngang tao dahil kilalang tao ang mga magulang niya sa lugar nila.
Lumingon siya at nakita sa isang side ang mga kapatid niya sa mama, sa kabila
naman ang mga kapatid sa papa niya.
Oo, anak siya sa kalasanan. . . . anak siya ng dalawang taong piniling iwanan
ang kaniya-kaniyang pamilya para magsama. Pinili ng mga itong maging kabit
ang isa't isa. . . para maging masaya.

Lumaki siya sa pamilyang kinamumuhian ng lahat.

"May anak ka na pala?"

Lumingon siya at tumingin sa ate niya, sa mother's side. Tumango siya, hawak
niya ang kamay ni Laureen na nag-o-observe lang.

"Laurel," nakangiting sabi ng papa niya habang papalapit sa kaniya. "Akala

ko, hindi ka na talaga darating." Lumuhod ito at binuhat si LJ. "Ang laki mo
na, kamukhang-kamukha mo ang mommy mo, ang ganda-ganda mo."

LJ smiled and bowed. "Thank you po, Lolo," sagot ng anak niya at tumingin sa
kaniya.

Naglakad siya papalapit sa kabaong ng mama niya. Gusto niyang maiyak, pero
hindi niya magawa. Mahal niya ito, pero galit siya sa pamilya niya. . . galit
siyang hindi naging masaya ang buhay niya dahil sa kanilang lahat, galit siya
dahil lumaki siyang matigas, galit siya dahil pati anak niya, damay sa mga
maling desisyon niya sa buhay.

Galit na siya no'n, pero nang makita niya si Laureen, ang bunga ng desisyong
hindi niya pinag-isipan no'n, mas nagalit siya sa nakaraan niya dahil kung
hindi gano'n ang kinalakihan niyang buhay. . . baka kasama ni Laureen ang ama
nito.

Maling sisihin niya ang nakaraan dahil may sarili siyang buhay at desisyon,
pero dahil sa tindi ng sakit na ibinigay ng lahat sa kaniya. . . hindi niya
kayang magmahal ng iba.
Wala siyang ibang minahal kundi ang sarili niya. . . at si Laureen, na anak
nila ni Atlas, na kasal na sa iba.

Actor's Hidden Whore - 22

by thexwhys
20-26 minutes

Ngumiti si Amira nang makita nitong nakatingin siya habang nag-aayos ito sa
harapan ng salamin. Pareho silang may kaniya-kaniyang commitments ngayong
araw dahil may meet up ito kasama ang mga kaibigan, may meeting naman siya
para sa isang commercial.

"Why are you looking at me like that?" tanong nito habang papalapit sa
kaniya. Inayos nito ang kuwelyo ng suot ng polo. "See you at dinner? Magluto
ako ng pasta?"

Atlas smiled and kissed Amira's cheek. "Bagay sa 'yo 'yong damit mo," sabi
niya. "Ingat ka, message mo ako. Gusto mo sunduin kita?"

"No, I can drive," Amira said and kissed his cheek. "Ikaw rin, babe, ingat
ka. Bili ka na lang ng pandagdag sa pasta? Ikaw na bahala, okay? I love you."

Hinalikan nito ang labi niya sabay punas sa lipstick na dumikit. He smiled.
"I love you, too. Ingat ka, ha?" Akmang aalis na ito nang hawakan niya 'yong
kamay nito. "Wait, ihahatid na lang kita tapos magpapasundo na lang ako kay
Jobelle. Tingin mo?"

"Are you sure?" nakangiting tanong ni Amira. "Okay lang naman ako, babe. You
don't have to worry about me."
"Wala lang, gusto lang kitang ipag-drive," sagot niya. "Come." He held her
hand and walked towards their parking lot. "Ihahatid na kita. Tatawagan ko na
lang along the way si Job kung saan niya ako susunduin."

Ngumiti si Amira at tumango na lang sa gusto niyang gawin.

They've been married for two years now and unlike what others were thinking
because they're actors, the marriage was real. What he feels for Amira is
real. . . he loves her, the main reason he married her.

Isang taon pag-alis ni Laurel, he decided to try and pursued Amira. She's
nice, wala siyang masabing hindi maganda rito. He made him feel loved and
secured. Naramdaman niya sa presensya ni Amira ang pagmamahal na gusto niya,
pagmamahal na hinahanap niya, pagmamahal na komportable siya.

Sa loob ng isang taong wala si Laurel, sinubsob niya ang sarili sa trabaho,
naging dahilan para araw-araw niyang makasama si Amira at doon niya ito
nagsimulang matutunang mahalin. Napansin niya ito nang hindi sinasadya, so he
pursued her. He courted her for real and he grew fond of her.

Hinawakan niya ang kamay ni Amira habang nagmamaneho siya at hinalikan ang
likod no'n. They held hands while quietly enjoying the beat. Traffic din
naman kaya nagkaroon sila ng pagkakataon para pagkuwentuhan ang ilan sa mga
projects na ginagawa nila.

They were together for two years before deciding to get married.

"After ng meeting mo mamaya, uuwi ka na ba kaagad?" tanong ni Amira sa

kaniya. "Basta if ever, nasa bahay lang naman ako. I'll wait for you, okay?
Pero huwag ka magmamadali. If you're going somewhere, sabihan mo na lang
ako."

"I'll have dinner at home, babe," Atlas answered. "Bibili na lang ako ng
dessert natin."
Amira smiled. "I would love that."

Mahal niya ito, asawa niya ito. He's happy ever since they got together and
he grow even more. Suportado ni Amira lahat ng ginagawa niya, mga desisyon
niya, gano'n din siya rito.

Katulad ng sinabi niya, wala siyang masamang masabi sa asawa. Maalaga ito,
mabait, at alam niyang mahal siya. She's outgoing kaya naman marami itong
kaibigan, hindi lang sa network nila, kundi pati sa iba. Hindi rin ito
namimili ng kasama. . . she loves the crowd and she also loves her job.
Pareho sila ng trabaho, the main reason why nagkasundo sila.

"Sino pala mga makakasama mo for lunch?" tanong ni Atlas. "I forgot to ask,
sorry."

"Oh, college buddies," nakangiting sabi ni Amira. "Would you believe, buntis
na naman si Clarisa! Nakatutuwa rin 'yong babaeng 'yon, pangatlo na niya!
Tinatanong na nga rin nila ako kung kailan ako magkakaanak, sinabi ko naman
na for now, focused pa tayong dalawa sa work and that we're still enjoying
our companionship as husband and wife."

Ngumiti si Atlas. "Ang dami rin natin movies this year, babe. Are you sure
about accepting some of it? Hindi ka ba mapapagod?"

"I enjoy it naman, babe." Ngumiti ito sa kaniya.

Pagkahatid ni Atlas kay Amira sa isang restaurant, naroon na si Jobelle at

naghihintay sa kaniya. Sasama rin ito para sa meeting niya sa isang brand
endorsement.

Sa tuwing dumadaan siya mismo sa EDSA, nakikita niya ang iba't ibang products
na ine-endorse niya. Halos hindi na niya mabilang dahil wala na siyang ginawa
kundi tumanggap ng trabaho. Pareho sila ng asawa niya na ine-enjoy kung ano
ang mayroon sila dahil temporary lang ang showbusiness.
Alam nila pareho na darating ang araw na pagsasawaan sila ng tao, mawawalan
ng interes sa kanila ang publiko, matitigil lahat ng offer sa kaniya, kaya
hangga't mayroon at umaayon sa kontrata, kukuhanin nila.

Halos ilang taon na siyang walang pahinga. Iyong tour nilang mag-asawa sa
Europe ang pinakamatagal nila dahil kinailangan nilang dalawa. Pareho na
silang napagod at na-stress sa mga ginawa nila, they both decided to breathe.

"Ano ba 'yong company na meet mo ngayon?" tanong ni Jobelle sa kaniya habang

nire-review nito 'yong kontrata para sa isa pang endorsement. "Ang benta mo,
hindi ko na alam kung ilan na ba products mo. Iyong isang bahay mo, punong-
puno na ng mga boxes. Kailan mo ba ibebenta 'yon?"

"Hindi ko pa alam." Umiling siya. "Hayaan mo lang 'yon. Basta pakiutusan na

lang 'yong caretaker na malinis lang."

Binenta na rin niya ang rest house sa Tagaytay dahil hindi na iyong nagagamit
at napupuntahan. Hindi na niya magawang magpunta roon no'ng umalis si Laurel
na si Jobelle na mismo ang nag-process ng pagbenta.

Atlas maintained his good images in the industry. Never siyang gumawa ng
kahit anong kalokohan at issue na puwedeng sumira ng career niya at relasyon
kay Amira. He respects his wife too much that he can't afford to hurt her.
May mga pagkakataon nga na may pinag-aawayan silang dalawa, pero kaagad
naayos sa pag-uusap.

Open minded si Amira kaya hindi siya nahirapan na makasundo ito. Hindi niya
ito magawang makumpara sa mga babaeng dumaan sa buhay niya dahil iba. Amira
is undeniably sweet and caring. Mahilig din ito sa bata, pero hindi pa nila
napag-uusapan ang pagkakaroon ng anak.

Shampoo ang bagong endorsement ni Atlas. Ngumiti sa kaniya ang manager.

"Iniisip nga namin kung kailan kayo magkakaroon ng little version ni Amira!"
sabi nito sa kaniya. "Kung sakali man, naka-ready na ang endorsement para sa
magiging mga anak ninyo! Diapers, milk, anything, name it. Alam namin kung
gaano kayo ka-effective na endorser ni Amira, for sure, pati 'yong anak
ninyo."
"Wala pa po 'yon sa plans namin," sagot niya. "Kung sakali man po, hindi
namin alam kung mag-aartista o magmomodelo ang anak namin. Hindi pa po namin
napag-uusapan."

"Sabagay, privacy is everything," dagdag nito.

For some reasons, natigilan si Atlas doon. Bigla niyang naalala si Laurel,
hindi niya sinasadya. Ilang taon na rin niyang kinalimutan kung ano ang
nangyari sa kanila. Anim na taon na simula nang umalis ito, ni wala siyang
ideya kung kumusta na ito.

Kahit sina Jobelle at Patrick, walang communication kay Laurel. Pare-pareho

na nilang kinalimutan ang nakaraan dahil kung aalalahanin niya, mapapaisip na
naman siya kung bakit hindi siya bumaba at hindi siya lumaban.

With the thought, Atlas smiled. Paano nga naman siya lalaban kung ito mismo
ang nagsabing hindi siya mahal?

Laurel specifically said that she's not in love with him. Alam niyang totoo
'yon dahil hindi nagsisinungaling si Laurel. It's one of her many traits he
loved. She never lies.

Pagkatapos ng meeting, naabutan niyang nakasandal si Jobelle sa sasakyan ni

Patrick at halatang seryoso ang pinag-uusapan ng dalawa. Nang makita siya,
kaagad na huminto ang mga ito at parang napaso. Parang may mga gustong
sabihin ngunit hindi masimulan.

"What's happening?" seryosong tanong niya habang nakatingin sa dalawa. Nasa

basement parking sila at magkatabi ang sasakyan ng dalawa. "Bakit ganiyan
kayo makatingin? Ano’ng mayro’n?"

Jobelle pressed his lips together and he saw that. Tumingin naman si Patrick
sa kaniya sabay yuko.
"Seriously, guys, what’s wrong?"

Bumuntong-hininga muna si Jobelle at sinalubong ang tingin niya. "Nakatanggap

kasi ng tawag si Patrick kaya siya pumunta rito. Hindi niya alam kung
sasabihin ba niya sa akin o sa 'yo. Medyo pinagtalunan na namin 'to, pero
kailangan mong malaman. Best friend kita, hindi ako maglilihim sa 'yo, pero
ayaw ko na magdesisyon ka nang padalos-dalos."

"Ano 'yon?" seryosong tanong niya. "Just tell me. Kailangan ko na rin umuwi,
bibili pa ako ng dessert namin ni Amira, we're having dinner. Kung ano man
'yan, tell me now."

"Tumawag si Laurel," ani Jobelle habang nakatingin sa kaniya.

Atlas tried to remain stoic, but hearing her name feels different. Kahit na
paulit-ulit niyang sabihin sa sariling nakalimot na siya, hindi pa rin pala.

"And?" He tried to compose himself.

"Nasa Baguio siya ngayon," sabi ni Patrick. "To be honest, sinabi niya sa
akin na huwag ko nang sasabihin sa 'yo. Pero sinabi ko kay Jobelle and we
can't just lie to you."

Hindi siya sumagot, nakatingin lang siya sa dalawa.

"Nandoon siya sa bahay mo, Atlas. Tumawag siya sa akin, tinanong niya kung
nakapangalan pa rin ba sa kaniya 'yong bahay, sinabi kong oo dahil totoo
naman." Inilabas ni Patrick 'yong papeles ng bahay sa Baguio at nakapangalan
pa rin 'yon kay Laurel. "No'ng sinabi kong sa kaniya pa rin, tumawag siya na
ibabalik na niya 'yong bahay sa 'yo at gusto na niyang mawala 'yon sa
pangalan niya."

Still, Atlas remained silent.

"Nagkausap na kami ni Laurel na pupuntahan ko siya bukas sa Baguio para ma-
transfer ko na sa pangalan mo 'yong bahay at lupa. Hindi mo naman na
kailangang makipagkita sa kaniya, ako na ang bahalang mag-ayos doon. Gusto
lang namin ni Jobelle na sabihin sa 'yo para aware ka," anito at kinuha ang
papel na hawak niya. "Anong balak mong gawin ko sa bahay na 'yon, Atlas?
Gusto mo bang ibenta ko rin katulad no'ng sa Tagaytay?"

Umiling siya. "Wala pa akong plano. Let's go? I need to go home to my wife,"
sambit niya bago sumakay sa backseat ng sasakyan ni Jobelle.

Nakita niya mula sa labas na nag-uusap pa ang mga ito, tinawagan naman niya
si Amira para kumustahin ang asawa. Sinabi nitong nasa bahay na at nagluluto
ng para sa dinner nila, bibili na lang siya ng paboritong flavor nito ng ice
cream.

Atlas checked his phone and saw nothing from Laurel. Alam nito ang number
niya o baka kinalimutan na rin katulad ng nakaraang mayroon sila. Sinabihan
niya ito na hindi siya magpapalit ng number. . . at tinotoo niya 'yon.

For six years, he never changed his number. May mga pagkakataong
nagbabakasakali siya na bigla itong makararamdam na tawagan siya, pero wala.

Pagkapasok ni Jobelle sa sasakyan, naramdaman kaagad niya ang kakaibang

atmosphere mula kay Atlas. Sa tuwing nababanggit nila ni Patrick ang pangalan
ni Laurel, nag-iiba ang awra nito at ayaw niya iyon.

Ayaw ni Jobelle na mag-assume ng kahit ano, kung mahal nga ba talaga nito si
Laurel no'n dahil never naman itong umamin. Never nitong sinabi ang
nararamdaman para kay Laurel kaya wala siyang idea, pero sa nakikita niya
ngayon, mukhang apektado pa rin ito.

Hindi puwede dahil kasal na si Atlas. . . hindi puwede dahil alam niyang
mahal nito si Amira.
Pagkabukas ng pinto, naririnig ni Atlas na kumakanta si Amira. It was their
wedding song. Napangiti siya dahil maganda ang boses nito. Bukod sa pag-
aartista, may ilang album din ang asawa niya dahil malambing ang boses nito
kapag kumakanta.

She's singing Isn't She Lovely.

Sumilip siya sa kusina at nakitang naghahalo ng pasta. Nakaayos na rin ang

lamesa, may kandila pa.

Lumapit siya sa asawa at hinawakan ang kamay nito na ikinagulat dahil hindi
siya narinig. Pinalibot niya ang braso sa baywang nito at mahinang isinayaw.

"Nandito ka na pala!" nakangiting sabi nito at hinalikan siya sa pisngi. "How

was your day? Are you okay? You looked worn out."

He tried to smile, he badly wanna smile while looking at his wife. "Medyo
napagod lang ako sa byahe," sagot niya at inikot ito bago niyakap ulit.
Mahina silang sumayaw. "I got your Double Dutch ice cream, babe."

"Thank you! Kain na tayo?"

Atlas nodded. Inayos niya ang upuan ng asawa bago naupo sa harapan nito.
Nagkuwento ito tungkol sa mga ginawa maghapon, she was happily talking about
her friends, how their family worked, how their husband treated them, and he
was just listening to her.

Pinipilit niyang patakbuhin sa ibang bagay ang isip niya at mag-focus sa

asawa niyang nakangiti na nag-e-enjoy magkuwento, pero hindi rin maalis sa
isip niyang pagkatapos ng anim na taon, narinig niyang dumating si Laurel.
Gusto niyang magalit sa sarili niya na ito ang umuukupa ng isip niya kahit
kaharap ang asawa niya.

Pagkatapos nilang kumain, nagyaya si Amira na manood sila ng movie. She was
leaning onto him, nakasandal ito sa kaniya habang hinahaplos ang buhok nito,
pero lumilipad ang isip niya. He can't concentrate, hindi niya maintindihan
ang pinapanood. . . hindi niya alam kung ano na ang nangyayari.
Naramdaman na lang niyang bumigat na ang paghinga ni Amira at mas sumandal na
ito sa kaniya, indikasyon na natutulog na ito.

Atlas smiled. Maingat siyang tumayo at binuhat ang asawa papunta sa kuwarto
nila. He tucked her to sleep before going to the basement. Nagsimula siyang
kalikutin ang isang sasakyan niya, isa sa naging hobby niya kapag wala siyang
ginagawa.

Is he cheating? Paulit-ulit na tanong niya sa isip niya. May asawa siya, pero
laman ng isip niya ang babaeng minahal niya years ago.

Mahal niya si Amira. . . pero sa tuwing naiisip niya si Laurel, ang daming
tumatakbo sa isip niya.

Bakit?

Amira is his wife, never naging sila ni Laurel. Pero mas masakit 'yong part
ni Laurel sa buhay niya dahil ang daming what ifs.

Laurel will always be Atlas' many what ifs.

Bago pa man siya ikasal kay Amira, tinanggap na niya sa sarili niyang malaki
ang parte ni Laurel sa buhay niya. Tulad nga ng sabi niya, she's his many
what ifs. Sobrang daming what ifs na hindi matutupad kahit kailan.

Laurel chose to be happy alone, he chose to be happy with Amira.

Nasa ilalim siya ng sasakyan niya, sinusubukang tanggalin ang isang screw,
pero hindi niya magawa. He's starting to get frustrated. Kung gusto nitong
ibalik ang lupa sa kaniya, sana siya na lang ang tinawagan. Sinabihan pa ang
mga kaibigan niyang huwag sabihin sa kaniya. Nasaan ang respeto?
Atlas closed his eyes.

Lumabas siya mula sa ilalim ng sasakyan at sinapo ang noo. Ang raming
scenario na tumatakbo sa isip niya, ang dami niyang naiisip.

Kumusta na kaya si Laurel? Masaya kaya ito sa bansang pinuntahan? Natuloy

kaya ang pag-aaral nito na unang plano no'n? Nakapag-travel kaya ito nang
maayos? Anong mga bansa na kaya ang napuntahan? Na-cross kaya nito ang
listahan?

Walang social media si Laurel, kaya hindi niya alam.

Hawak ni Atlas ang cell phone nang buksan niya ang nag-iisang application na
kumukonekta sa kaniya kay Laurel kahit na taon na ng lumipas. Nagsusulat pa
rin ito sa Wattpad, dumami na rin ang followers nito, may ilang libro na rin
itong nasulat, pero hindi na kasing-active no'ng magkasama sila. Hindi na ito
madalas nag-a-update ng story. . . alam nya dahil naka-follow pa rin siya.

Sa tuwing wala siyang ginagawa, sa tuwing mag-isa lang siya, binubuksan niya
ang mga librong naisulat nito. It feels like he's still talking to her dahil
kung paano ito magsalita sa librong isinulat, gano'n ito sa personal.

Bigla niyang naalala ang hitsura nito sa tuwing nagsusulat. Kung gaano
kaseryoso ang mukha, kung paanong nakakunot pa ang noo na hindi niya magawang
maistorbo kahit na gusto niya itong kausapin.

He used to love seeing her looking at nowhere and started typing. Alam niyang
nag-iisip ito ng isusulat sa tuwing natatahimik at nakatingin sa kawalan.

Atlas breathed and dialed Jobelle's number. It's 3 .m., and he's expecting na
hindi ito sasagot, but to his shock, his best friend answered.
"Babyahe kami in an hour, gusto mo bang sumama?" tanong nito sa kaniya.
"Isang sasakyan na lang tayo, sumabay ka na sa amin."

Hindi siya nakapagsalita.

"Atlas, you can't fool me. If you wanna see her, come with us. Walang masama,
'di ba? Magkaibigan kayo no'n. Besides, it's your house. . . may karapatan
kang kausapin siya dahil may agreement kayong dalawa. If you wanna come,
we'll pick you up, sa gate n’yo na lang."

Atlas sighed. "Fine."

Pumasok siya sa kuwarto at naabutang mahimbing na natutulog ang asawa niya.

Saglit niya itong tinitigan bago pumasok sa loob ng bathroom para maligo.
Under the shower, he's contemplating things. Wala namang masama, tama naman
si Jobelle. Siya ang may-ari ng bahay na 'yon, siya ang may karapang
magdesisyon.

Sumulat siya ng note at iniwan 'yon sa table ng asawa niya sinasabing may
kailangan lang siyang site na pupuntahan. Real estate ang isa sa businesses
na pinasok ni Atlas dahil malaki ang kita. He needed to invest, hindi forever
ang showbusiness.

Hinalikan niya ang asawa sa gilid ng noo bago lumabas ng kuwarto. Hindi niya
alam sa sarili niya kung bakit niya ito ginagawa, imposibleng closure dahil
umpisa pa lang, walang sila ni Laurel.

A part of him maybe just wanna see her.

Nasa labas ng subdivision na sina Jobelle at Patrick paglabas niya. Pare-

pareho silang tahimik, si Patrick ang nagmamaneho, nasa likuran naman siya.
Nakatingin siya sa madilim na kawalan, hindi alam kung ano ang aasahan.
Alas singko na ng umaga nang umalis sila sa Manila, alas otso na, binabaybay
parin nila ang daan. It feels like forever, hindi naman ganito no'n.

Sa tuwing hinahatid niya si Laurel sa Baguio, pakiramdam niya, mabilis ang

oras. Ngayon, parang sobrang bagal na hindi na sila umuusad nang maayos.

Mas tumindi pa ang kabog ng dibdib niya nang maramdaman na ang malamig na
simoy na hangin ng Baguio. Anim na taon na siyang hindi bumabalik dito, pero
alam niyang alaga ang bahay na naiwanan ni Laurel. May caretaker na
naglilinis at paminsan-minsan, nagpupunta ang mag-asawang kaibigan dito.

"Hindi ba tayo bibili ng pasalubong?" tanong ni Jobelle. "Ano bang paborito

ni Laurel? Kumakain ba 'yon ng cake?"

Hindi siya sumagot, wala siyang balak sumagot.

Nakatingin lang siya sa pamilyar na daanang binabaybay nila years ago. Ang
lugar kung saan nakikinig sila ng malakas na kanta, sinasabayan 'yon kahit
sintunado, habang kumakain ng kung ano.

Pagkapasok sa subdivision, iba na ang pakiramdam ni Atlas. Aware siyang

malamig ang Baguio, pero naninigas ang kamay niya at kumakabog lalo ang
dibdib. He was still thinking about the past until he saw that house.

Gusto niyang pumikit dahil maling nandito siya, pero hindi niya magawang
umatras. He will face her one way or another. . . like a normal friend, like
how they used to. Things are different now, but he's hoping that the
friendship remained.

Nang huminto ang sasakyan, hindi kaagad siya bumaba. Ipinalibot niya ang
tingin sa lugar, walang nagbago, nagkaroon lang ng bahay medyo malapit sa
lugar ng bahay na pag-aari niya.

"Atlas, tara," aya ni Jobelle na sumilip sa sasakyan.

Tumango siya at bumaba. Tiningnan niya ang bahay, well-maintained iyon at
walang pinagbago. Nawala lang si Laurel, but the house is still the same.

Nag-uusap sina Jobelle at Patrick sa gilid niya kaya naman siya na ang
pumindot ng doorbell na nasa gilid ng itim na gate. He made sure that this
gate was secured dahil si Laurel lang ang nakatira no'n. He made sure na
hindi basta-basta makapapasok ang nasa labas.

Pinindot ulit niya ang doorbell hanggang sa makarinig silang tatlo ng

kaluskos mula sa loob.

Pagkabukas ng gate, napayuko siya dahil may maliit na kamay na lumabas doon
kasabay ng pagsilip ng batang kulot. Ngumiti ito sa kaniya at nag-wave pa.

"Hi, Daddy!"

Actor's Hidden Whore - 23 - Page 4

by thexwhys
16-21 minutes
 Oops! This image does not follow our content
guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different
image.

artwork by: Margaux Dy | maggie.png

------

The little girl was wearing a pink unicorn overalls and was looking at him
while smiling. Atlas doesn't have the courage to break her heart by asking
who is she and why is she calling him daddy. He couldn't with those innocent
eyes staring back at him.

Tumingin siya kina Jobelle at Patrick na tumigil sa pag-uusap. Halatang

nagulat at nakayukong nakatingin sa batang maliit.

"Hello, little unicorn." Atlas smiled. Hindi niya alam ang pangalan nito kaya
naman nag-base na lang siya sa suot nitong overall pajama. "Where's Mommy?"
"She's cooking." Ngumiti ito. "You can come inside if you want to."

Maamo ang mukha nitong nakatingin sa kaniya. Hindi na niya kailangang

magtanong, alam niyang anak ito ni Laurel. That innocent face he can't
forget, those hypnotic, curious, little eyes, hindi siya puwedeng magkamali.

The thing is, why did this little girl call him daddy?

Yumuko siya at lumebel sa batang nasa harapan. "What is Mommy cooking?"

tanong niya. "Come?" At pumusisyon na bubuhatin ito

Ang akala niya, hindi ito sasama sa kaniya, but her face instantly lit up and
she smiled widely, welcoming his hug. Kaagad itong yumakap sa leeg niya at
inihiga pa ang ulo sa balikat. The hug feels familiar, kahit na unang beses
niya itong nakita

"How old are you?" tanong niya

"I'm five, Daddy. I celebrated my birthday last month. Mommy and I went to
eat some ice cream and cake and a lot of cotton candies!" excited na sabi
nito.

Nasa labas sila ng bahay, nasa balcony area, dahil hindi niya magawang
pumasok sa loob knowing naroon si Laurel. Hindi niya maintindihan kung bakit
gusto niyang yakapin ang batang hawak at 'yong pakiramdam na parang na-miss
niya ito. . . eh ito ang unang beses na makita ito.
"Laureen Juliana!" Narinig niya ang boses ni Laurel na papalapit sa kanila.
Bumukas ang pinto at akmang magsasalita pa ito nang magtama ang mga mata
nila. "L...L-aur...L-aureen."

"Mommy!" Ngumiti ang batang hawak niya. "Daddy is here po. I told him about
my birthday!"

Hindi alam ni Laurel kung ano ang magiging reaksyon habang nakatingin kay LJ
na buhat ni Atlas. This is the last thing she wanted, the last sight she
would want to see, and the last person na gusto niyang makita. Ngayon naman,
nakikita niyang buhat nito ang anak nila.

"Laureen, nag-toothbrush ka na?" tanong niya.

Kaagad na tinakpan nito ang bibig at tumingin kay Atlas. "Oh, gosh. I'm
sorry, I'm mabaho pa, Daddy." Nagpumilit itong bumaba. "Wait, I'll just brush
my teeth, sorry." Tumakbo ito papasok ng bahay at pumasok sa kuwarto nila
nang hindi siya pinapansin.

Laurel tried to compose herself. "Pasok kayo." She smiled. "Katatapos ko lang
magluto ng almusal. Kumain na ba kayo? Anong gusto ninyo, juice, coffee?"

Walang nagsalita sa tatlong lalaking naglalakad papasok ng bahay. Laurel

tried to be chill dahil kinakabahan siya. Madaldal si LJ, kilala nito ang
tatay, at nagpabuhat pa! Gusto niyang lumubog at hindi na bababalik dahil
base sa tingin ni Atlas sa kaniya, nagtatanong ito.

"Sorry pala, tumuloy kami rito," sabi niya habang nag-aayos ng pinggan sa
lamesa. "Aalis na rin naman kami in a week, so yeah. Tinawagan ko lang din
talaga si Patrick tungkol sa bahay, I hope you, guys, don't mind.
Nakatayo si Atlas sa living room at ipinalibot ang tingin sa buong bahay. The
house feels nostalgic, all the memories, everything feels the same.
Pakiramdam niya, kahapon lang nangyari ang lahat, pakiramdam niya, kahapon
lang umalis si Laurel.

Pilit na niyang kinalimutan 'yong nakaraan dahil gusto niyang makausad, pero
isang tingin pa lang niya rito. . . parang bumalik lahat. Bumalik 'yong
kahapong pilit na niyang ibinaon.

Sabay silang napatingin sa kuwartong nilabasan ng batang naka-overalls pa

rin. Nakangiti itong lumapit kay Laurel na yumuko at inamoy ang bibig ng
anak. Inayos din muna nito ang kulot na buhok ng batang nakikipag-usap dito
sa ibang language.

"Anong first language niya, Laurel?" tanong ni Jobelle.

Ngumiti si Laurel. "English naman, pero second niya ang French. Kailangan,
eh. Lalo nag-aaral siya roon sa local school, kailangan niya matuto ng
French. Nakakaintindi naman siya ng Filipino, hindi lang nakakapagsalita
masyado aside from po and opo."

"French," napabulong si Atlas. "Where do you guys live?" tanong niya.

"Paris!" sagot ng bata. "From our apartment, Daddy, we can see the Eiffel
Tower because Mommy loves the fireworks so much."

Tipid na ngumiti si Laurel sa anak. "Do you wanna remove your overalls and
switch to normal PJs?"

Umiling ang bata. "No, Mommy. It's cold."

Napatingin si Jobelle at Patrick kay Atlas na nakatitig sa dalawang babaeng

nasa dining table at nag-uusap. Hindi sila sigurado, pero kung tama ang
nararamdaman nila, malaking gulo ito. Napahawak na lang si Job sa kamay ni
Pat lalo nang marinig ang sinabi ng bata.

"You hate cold?" tanong ni Atlas.

"Yes, Daddy," sagot nito. "Mommy, can I play with them? They're nice po?"

Laurel nodded. "Yes, they're nice. Pero later, you have to eat your breakfast
na, ha? 'Di ba, we're going to the strawberry farm pa?" sabi niya sa anak.

Umiling si LJ na ikinagulat niya. "Mommy." Tumingin ito kay Atlas. "Can I

play with Daddy? He might leave later, too. Just for today, Mommy. I
promise." Hindi siya nakasagot kaya naman yumuko ito. "Okay, Mommy, we'll
just go to the farm."

"We'll play," sabi ni Atlas kaya naman nag-angat siya ng tingin at sinalubong
ang titig nito. "I won't go yet, we'll play, okay?"

"Thank you, Daddy," sagot naman ng anak niya.

Tumayo si Laurel at ngumiti. "Gusto n'yo na ba kumain? Wait, ano nga pala
drinks ninyo?"

"Okay lang kami, Laurel. Kumain kami sa daan kanina kasi nagutom ako. Biglaan
din kasi 'yong travel namin, pasensya ka na, ha?" sabi ni Jobelle. "Ikaw
naman kasi, bigla-bigla kang tatawag! Sana nagpasabi ka kaagad!"

Natawa si Laurel, nag-o-observe lang si Atlas. "Kararating lang din kasi

namin kahapon. Dumaan lang talaga ako rito, dapat magho-hotel kami ni
Laureen, kaso sabi ng caretaker, puwede naman daw kami tumuloy. Don't worry,
though, aalis din kaagad kami."
"Kailan kayo aalis?" tanong ni Jobelle. "Wala man lang ba tayong bonding?
Nakakatampo ka na nga na hindi ka nagpaalam sa amin no'n, eh. Tinatawagan
kita, cannnot be reached ka na! Iyon naman pala, nasa Paris na kayo. Doon
talaga kayo nakatira?"

"Oo." Ngumiti si Laurel. "Tagal ko rin naghanap ng lugar na magse-settle in

kami ni LJ, pero Paris is good for me. I love the city."

Pilit umiiwas si Atlas sa pagtitig kay Laurel, pero hindi niya magawa.
Hearing her familiar voice after how many years, it didn't change at all. . .
even her appearance except for her shorter hair. Her hair now is just around
her shoulder area. Nakasalamin na rin ito, pero hindi nagbago ang built ng
katawan. She became mature in a good way, she looks happier now.

"Can we talk?" mahinang sabi ni Atlas habang nakatingin kay Laurel bago
tumingin kay Jobelle. Na-gets kaagad ng kaibigan niya ang ibig niyang sabihin
dahil sumalampak ito sa sahig at naupo katabi ng batang naghahanap ng
papanoorin sa TV.

Hindi na nagsalita si Laurel, umakyat ito sa rooftop kaya naman sumunod siya.
Naramdaman kaagad niya ang malamig na hangin ng Baguio, ang lugar na pilit na
niyang kinalilimutan.

Kahit may mall show dito, gagawa siya ng excuses para lang hindi makatungtong
sa lugar na ito. This place has a lot of memories he can't erase. Those
memories he treasured a lot. . . and decided to bury deep inside his mind.

Pareho silang nakaharap sa kawalan kung saan kita ang baba ng bundok, one of
the best things about the entire place. Hindi alam ni Atlas kung paano siya
magtatanong nang hindi niya ito masasaktan.

Pumikit siya at huminga nang malalim dahil mukhang wala itong balak sabihin
sa kaniya. "Anak ko ba?" diretsong tanong niya. "Sana hindi ka
magsinungaling, Laurel."
"Oo."

Tiningnan niya ito at nagsalubong ang tingin nilang dalawa. "Bakit hindi mo
sinabi sa akin?"

"Wala naman akong balak sabihin sa 'yo. Si Patrick ang tinawagan ko, bigla
kong naisip na big mistake," sagot nito. "Nakita kasi ng lawyer ng mama ko na
may property na nakapangalan sa akin, tinanong niya kung ano 'yon dahil nag-
o-audit sila ng properties ng pamilya namin. Ayaw ko lang na pati ito,
maapektuhan dahil hindi naman sa akin kaya tumawag na ako kay Pat."

"Alam mo 'yong number ko, bakit hindi ako ang tinawagan mo?" mahinahong
tanong ni Atlas. "Ako ang may-ari nito, sa akin mo dapat ito ibabalik. Huwag
ka pala magalit sa kanila, sana maintindihan mo kung bakit nila sinabi sa
akin. . . dahil kailangang ako ang mag-decide."

Laurel looked at him and smiled. "Don't worry, naiintinidhan ko naman."

"Laurel, puwede bang ipaintindi mo sa akin kung bakit hindi mo sinabi sa

akin?" tanong niya. Wala siyang galit na nararamdaman dito, gusto lang niyang
malaman. "What's her name again? Sorry, I was just shocked that I wasn't able
to grasp it."

Yumuko si Laurel. "Laureen."

"Why are you calling her LJ?" he asked. "Can I, at least, know her full
name?"

"Laureen Juliana Alcaraz," sagot nito. "Sorry, I go-"

Atlas smiled. "I like it." He sighed. "Kailan mo pa nalaman? No'ng nakaalis
ka na? Sana tinawagan mo ako."
Umiling si Laurel at sinalubong ang tingin niya. Hindi maintindihan ni Atlas
kung bakit iba ang nararamdaman niya. Ayaw niyang mag-isip ng mali, pero
kilala niya si Laurel. Hindi ito magsisinungaling.

"Laurel," pagkuha niya sa atensyon nito. "Kailan mo nalaman na buntis ka?"

"Atlas, you don't have to know. It was my decision to have LJ. It was my
decision not to tell you."

"Kailan, Laurel." Mahinahon ang boses niya, gusto lang niyang malaman.

Narinig niyang bumuntong-hininga si Laurel kaya tumingin siya rito. "A month
after Korea," sagot nito. "It was intentional, Atlas. Ayaw kitang saktan,
kaya, please, huwag mo na alamin."

He smiled. "Sinasaktan mo na ako, Laurel. Sinaktan mo na ako six years ago,

sinasaktan mo ulit ako ngayon knowing na may anak kong hindi ko man lang
kilala."

Guilt consumed Laurel, but she's prepared.

"What do you mean it was intentional? Did you intentionally got pregnant?"

Laurel nodded as if it was nothing. "Yes. Isang buwan bago tayo mag-Korea,
nag-decide ako na itigil 'yong pills ko dahil gusto ko ng anak. I badly want
a child, I badly wanna get pregnant, so I stopped taking pills. Inisip ko,
why not from you? You're good looking, you are nice, baka makuha ng magiging
anak ko. Then Korea happened."

Tahimik lang si Atlas na nakatingin kay Laurel.

"Biglang nagbago 'yong isip ko. Kung naaalala mo 'yong nasa cable car tayo, I
was thinking a lot that time. Gusto kong bawiin 'yong decision ko kaya naman
no'ng nagkahiwalay tayo after Korea, I decided na babalik ako sa pills. . .
pero naisip ko rin, may nangyari sa atin, baka may mabuo. So, I waited a
month. I took the test, it was positive," pagsasalaysay nito. "I panicked, I
cried, I felt stupid. Hindi ko alam ang gagawin ko. . . and the first time
that came into my mind was stay away from you."

Hindi siya nagsalita.

"I called my mother's lawyer to help me process my papers as soon as

possible. Matagal ko nang inaayos 'yon, kaso hindi ako naa-approve, pero
nakiusap na ako sa lawyer ng mama ko, she helped me. . . I got approved."
Ngumiti ito. "Minadali ko so I can leave as soon as I can."

"So." Hinaplos ni Atlas ang pang-ibabang labi. "You're telling me that no'ng
panahong pumunta ka sa shooting ko, panahong nag-bonding tayo sa Batangas,
nandito tayo sa Baguio, buntis ka na and you didn't even tell me?"

"Yes," sagot nito na parang wala lang iyong itinago.

Kumunot ang noo ni Atlas at tumingin sa kawalan. He tried to compose himself

dahil parang sasabog ang dibdib niya. "Ang daya, Laurel," bulong niya. "Ang
daya, pero hindi ko magawang magalit sa 'yo. Pilit kong iniintindi kung ano
ang rason mo. Ipaintindi mo sa akin, nakikiusap ako. May balak ka man lang
bang sabihin sa akin?"

"No."

"What?"

"LJ is mine to keep and I don't have plans on telling you. Kasi kung mayroon,
the moment na nalaman kong buntis ako, sinabi ko na sa 'yo," sabi nito. "You
even confessed you love me, but I didn't tell you. That means I don't have
plans."
Atlas shook his head. "Why are you doing this to me?" tanong niya. "So ano si
Laureen, remembrance mo?"

"Yes."

"Ang sakit naman ng remembrance mo, Laurel," mahinahong sabi niya habang
nakatitig sa mukha nitong wala man lang guilt. "Ang sakit na pang sa 'yo
lang."

Walang sagot mula kay Laurel. Naka-cross arms itong nakatingin sa kawalan, ni
walang reaksyon ang mukha samantalang siya, bibigay na.

"Laurel, anak ko 'yon, eh."

Nothing.

"Hindi naman 'yon parang keychain o pagkaing dinadala mo galing dito sa

Baguio. Anak ko 'yon, eh." Pigil na pigil siyang umiyak dahil limang taon. .
. sa loob ng limang taon, wala siyang alam. "Nakakatawa, hindi ko kayang
magalit sa 'yo. Naiinis ako sa sarili ko na gusto kong magalit sa 'yo, pero
hindi ko magawa."

Nothing from Laurel who's just staring at nowhere.

"Bakit mo tinago sa akin? Hindi ko ba deserve malaman 'yong tungkol sa anak

ko?" tanong niya. "Hindi ba ako deserving maging tatay ni LJ? Wala naman
akong ginawang hindi maganda sa 'yo, Laurel, para gawin mo sa akin 'to. Wala
akong naaalalang ginawang masama para itago mo 'yong anak ko. Dahil ba sa
career ko? Ayaw mo masira 'yong career ko?"

Laurel looked at him and shook her head. "No," casual na sagot nito. "Never
kong inisip ang career mo, Atlas. Alam mo 'yan. Kahit no'ng mga panahong
magkasama tayo, never ko inisip 'yon. Alam mo kung ano 'yong nasa isip ko
mula noon at hanggang ngayon?"
Hindi siya sumagot.

"Iyong privacy at katahimikan naming mag-ina. Wala akong pakialam sa career

mo, it's you. Pero gusto kong protektahan ang anak ko s-"

"Natin," diin niya.

Laurel sighed. Hindi sila nagsisigawan, walang pait sa bawat salita,

mahinahong nag-uusap. "Ayaw ko ng gulo, Atlas. It was my choice to keep my
child-"

"Our child. . ."

"My child. It was my personal decisio-"

"Personal decision mo, anak ko 'yon, Laurel," sagot niya. "Hindi lang ikaw
ang gumawa kay LJ. Please naman!"

"It was my personal decision to make her safe, to keep her hidden, to make
sure she'll never get hurt," seryosong sabi ni Laurel. "Kasal ka na, maayos
si Laureen, at hindi ko siya pababayan. Isipin mo na lang na wala lang 'to,
na wala kang anak. Kasal ka na, ayaw ko ng gulo. Aalis na kami in a week,
just-"

Lumambot ang expression ng mukha ni Atlas habang nakatingin kay Laurel.

"Think na wala akong anak? Laurel, hindi ako galit sa 'yo at ayaw kong
magalit sa desisyon mo dahil naiintindihan kong gusto mo siyang protektahan,
pero paano naman ako?"

Hindi kaagad nakasagot si Laurel habang nakatingin sa kaniya, pareho silang

tahimik. "Ayaw ko ng gulo, Atlas."
"Hindi naman gugulo in the first place kung sinabi mo sa akin, Laurel," sagot
niya. "Hindi naman gugulo kung alam ko, kung sinabi mo sa akin, hindi ako
magpapakasal."

Natahimik ito at nag-iwas ng tingin.

"Sinabi ko sa 'yo no'n na mahal kita. Mahal na mahal, actually," dagdag niya.
"I was willing to sacrifice everything for you, for us, para lang hindi ka na
mamroblema sa privacy. I was willing to quit, but you said you didn't love
me. Alam mo 'yong masakit doon?"

Nothing from her.

"Ang masakit noon, alam kong totoo 'yong sinasabi mo," dagdag niya. "Now, you
want me to think and act as if Laureen, our daughter, doesn't exist? I can't
do that, Laurel. I can't and won't do tha-"

Tumigil sa pagsasalita si Atlas nang mag-ring ang phone nito. Nakita ni

Laurel na inilabas nito ang phone at tumingala sa langit bago sinagot ang
tawag. Nakatitig lang siya sa kawalan.

"Hey," sagot nito sa phone. "Yes. . . babe. . ." anito. "I'm okay. Ikaw? May
lakad ka ba? Okay, ingat ka," dagdag pa. "I'm not sure what time, I'll
message you. I. . . love you, too."

Laurel looked at Atlas.

Nakatingin ito sa phone bago humarap sa kaniya. "I told you about my plans,
Laurel. About family, sinabi ko sa 'yo lahat 'yon. Hindi ako galit sa 'yo,
pilit kitang iintindihin. Hindi ko magawang magalit, bakit gano'n? You
betrayed me and here I am, still looking at you without hate. You are
selfish, hindi ko alam kung bakit. . ." Umiling ito.
Hindi nakapagsalita si Laurel. Hindi nito inaalis ang tingin sa kaniya.

"Iintindihin ko 'yong rason mo, Laurel. . . but can I, at least, hug my

daughter?"

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 24

by thexwhys
17-21 minutes

Mahabang katahimikan, pareho na silang hindi nagsasalita. Nakatingin lang si

Atlas sa kawalan dahil hindi niya alam kung ano ang tamang salitang
gagamitin. A part of him wants to get mad, but he can't. Pilit niyang
iniintindi si Laurel, pilit niyang iniisip na may mas malalim pang rason.

"Bakit kilala niyang ako ang daddy niya?" tanong ni Atlas. "Nakakagulat,
Laurel. I was just here to talk to you . . . but. . ."

"No'ng three years old siya, tinanong niya sa akin kung bakit wala siyang
daddy like her other friends. Doon na nagsimula 'yong guilt sa ginawa ko. . .
and I didn't have the guts to lie to her," anito nang hindi tumitingin sa
kaniya. "I already ruined my daughter's life. . . but I will never lie to her
about you."

Tahimik lang si Atlas na nakatingin kay Laurel nang salubungin nito ang titig
niya.
"I'm sorry I told her about you." Umiling ito at tipid na ngumiti. "I. . .
just can't lie to her."

Atlas nodded. "Thanks for telling her about me, kahit 'yon lang, Laurel,"
aniya bago tumalikod at bumaba ng hagdan.

Ayaw niyang may masabi pang hindi maganda kay Laurel. Wala siyang idea sa
pinagdaanan ng mag-ina niya nitong nakaraang anim na taon, ayaw niyang
sumbatan si Laurel. He knew that Laurel's a nice person, she has her reasons.
. . 'yon na lang ang tumatakbo sa isipan niya.

Naisip pa niya si Amira. Paano niya sasabihin sa asawa niyang may anak siya?
Paano niya sasabihin na nagkaroon siya ng anak kay Laurel, na hindi naman
niya naging girlfriend at fuck buddy lang niya years ago? Paano niya
ipapaliwanag sa asawa niya ang sitwasyon ngayon?

Hindi niya alam at ayaw muna niyang isipin 'yon dahil gusto na muna niyang
makilala nang pormal ang anak niya.

Pababa na si Atlas mula sa roof deck at habang nasa hagdan, narinig niyang
nakikipag-usap si Jobelle kay LJ. Sumandal na muna siya sa parteng hindi
makikita dahil gusto niyang marinig ang sasabihin nito, pero nagulat siya sa
tanong ng kaibigan.

"Aren't you looking for your dad, LJ?"

Gusto niyang lumabas para sawayin ang kaibigan dahil baka mag-isip ang anak
niya. Bata pa ito para sa mga gano'ng tanungan at gusto niya itong
protektahan.

"Dad is with his wife, Tito. I don't want to ruin that."

Nanlaki ang mga mata ni Atlas. Mas lalo siyang hindi makagalaw kung saan siya
nakatayo dahil sa narinig. Bukod sa alam nito ang pangalan niya at kilala
siya bilang ama, alam nito ang tungkol sa asawa niya.

Their daughter is just five. . . and he's worried.

Wala siyang narinig na kahit ano mula kay Jobelle, malamang sa malamang,
nagulat din ito sa sagot ni LJ.

"Mommy said we're okay. Daddy is okay. . . LJ is okay." Maliit lang ang boses
ng anak niya, pero pakiramdam niya, malalim itong mag-isip. Mahabang
katahimikan din at sisilip na sana siya nang magsalita ulit ang anak. "Mommy
is enough."

Kumuyom ang kamao ni Atlas sa narinig, hindi na niya kayang makarinig pa ng

iba kaya naman lumabas na siya. Atlas tried to compose himself para hindi
mahalata ng anak niyang nagkaroon sila ng diskusyon ni Laurel, para hindi ito
lumayo sa kaniya.

Lumapit kaagad siya sa living room, sakto naman na bumaba rin si Laurel at
nakangiting nakatingin sa kanilang lahat.

"Let's have breakfast!" anito. "LJ, what do you want? Milk, juice, or
chocolate drink?"

"Mommy, I want milk," sagot ng anak na hinawakan ang kamay niya. "Daddy,
let's eat. Do you eat pancakes? Mommy loves to cook pancakes in the morning
with strawberries and whipped cream on top. Everyday!" Nakangiti ito.

Atlas nodded. "Yes, I love pancakes and strawberries, and whipped cream on
top!" Binuhat niya ang anak bago sila naupo sa dining area.
Imbes na paupuin ang anak sa katabing bangko, ikinandong niya ito. Akmang
magsasalita si Laurel, pero nagkatinginan silang dalawa at inunahan na niya
ito ng iling. Kahit magalit ito sa kaniya, he will bond with her daughter.

Nagsimula silang kumain, nagkwekwentuhan sina Patrick, Jobelle, at Laurel

tungkol sa mga nangyari nitong mga nakaraang taon. Hindi nakikinig si Atlas
dahil naka-focus siya kay LJ na nakakandong sa kaniya at hinihimay mag-isa
ang pancake na kakainin.

Nang tumingin ito sa kaniya, kaagad siyang ngumiti. "Daddy, eat." Isinubo
nito ang maliit na slice ng pancake na sinawsaw sa maple syrup at whipped
cream. "Tastes good? That's my favorite."

"Yep." He nodded. "Tastes good. You love sweets?"

"I do." Ngumiti ito sa kaniya at nagsimula na kumain.

Iniiwasan ni Atlas na mapatingin kay Laurel kahit na nasa harapan lang nila
ito. Ayaw niyang magkasalubong ang mga mata nila dahil bibigay siya. Paulit-
ulit niyang ikinakalma ang sarili lalo pa't kalong niya ang anak.

Panay rin ang halik niya sa gilid ng noo nito dahil pakiramdam niya, ang
daming taon ang nasayang. . . ni hindi niya ito nakasamang lumaki, ni hindi
niya nakita kung ano ang hitsura nito pagkapanganak, hindi niya narinig ang
unang iyak, unang tawa, unang salita. . . wala, dahil ipinagkait sa kaniya.

Nakangiti siyang nakikipag-usap sa anak niya, pero sa loob niya, gusto na

niyang humagulgol dahil punong-puno ng emosyon ang dibdib niya. Dumadagdag pa
sa isipin niya ang asawa niya na wala man lang ideya kung ano ang ginagawa
niya ngayon. . . na kalong niya ang nag-iisang kumokonekta sa kanila ni
Laurel. Na hinahalikan niya ang nag-iisang bagay na alam niyang sa kaniya
lang sana, pero ipinagdamot pa ng iba.

Sinabayan niya itong kumain at paminsan-minsang sinusubuan, pero nakita

niyang independent ang anak niya. Ultimo sa pagkuha nito ulit ng gatas sa
ref, hindi ito humingi ng tulong sa kaniya o kahit kay Laurel. Pati sa
paghugas ng kamay, kumuha ito ng upuan at naghugas mag-isa.
"Where are you going?" tanong niya nang akmang papasok ito sa kuwarto.

Ngumiti ang anak niya, nakuha nito ang ngiti ni Laurel na naniningkit ang
malamlam na mga mata. "Toothbrush, Daddy. So my teeth won't hurt," sabi nito
saka tumalikod.

"Atlas, nag-decide na si Laurel na ibalik sa 'yo 'tong bahay, anong plano

mo?" tanong ni Patrick. "We need to talk about this dahil nagkakaproblema sa
side ni Laurel, tina-track ng family niya 'yong properties na pag-aari niya.
Magda-draft ako ng papers, i-review mo na lang."

Tumango lang siya habang nakatingin sa strawberries na puro kagat dahil hindi
inuubos ni LJ. Natatawa siya dahil panay ang ngiwi nito sa maasim na nakukuha
and she's very much like him.

Mahilig siya sa matamis, mahilig naman sa maalat si Laurel. Nakuha rin ng

anak niya ang pagiging sensitive nito sa malamig na lugar. With that thought,
tumingin siya kay Laurel na nakikipag-usap kay Patrick.

"Sa Paris kayo nakatira, 'di ba?" tanong niya. Tumango naman ito. "Buti
nakatatagal siya sa malamig?"

Laurel smiled. Bahagya nitong inayos ang bangs na tumatakip sa mga mata nito
bukod sa salaming suot. "Malakas ang heater, I need to adjust. Minsan naman,
balot na balot. Naka-hoodie na, makapal pang jacket. Araw-araw din siyang
nakamedyas, kaya hindi ko masyadong problema."

"Paano ka? Eh, ikaw naman, ayaw mo ng mainit?"

"Sacrifices," sagot nito bago tumayo at nagsimulang magligpit ng pinagkainan

nilang lahat.
Tumayo naman si Atlas at iniwanan ang lahat sa lamesa. Pumasok siya sa
kuwarto, walang pakialam kung private place iyon, at sinundan ang anak.
Naabutan niya ito sa banyo na nakatungtong sa upuan at nakaharap sa salamin.

"Let me." Ngumiti siya at kinuha ang sipilyo na hawak. "You have nice teeth,
you taking care of 'em?"

Tumango ito at hindi makapagsalita dahil sinisipilyuhan ang anak. Maliit ang
mga ngipin nito, halatang hindi pa nabubungi. Minsan ding tumatawa dahil
natatamaan at nakikiliti sa gilagid.

Nakita rin niyang may ilang dumi sa mukha ang anak niya galing sa syrup at
whipped cream kaya naghanap siya ng basahan para linisan ang mukha nito.

Mahaba na rin ang kulot nitong buhok at kahit na inipitan na ni Laurel,

nagulo iyon. Hindi siya marunong mag-ayos ng buhok ng bata, pero sinubukan
nya. Tinanggal niya sa pagkakaipit, sinuklay nang dahan-dahan, bago inayos at
inipitan ulit.

Habang pinupunasan at nilalagyan niya ng pulbos ang mukha nito, hindi niya
maiwasang mapatitig sa bunga nila ni Laurel. No'ng unang beses niya itong
makita, masasabi niyang kamukha nito ang ina. . . pero ngayong natitigan niya
si LJ, may features din siya, lalo na sa may bandang mata.

Malamlam ang mga mata ni LJ katulad ni Laurel, pero habang tumatagal, his
features were showing, too. Anak nga niya ito, na hindi naman siya nag-doubt.

"Do you wanna walk around or go to the park? This place has a cool park, we
can play there," tanong niya.

LJ smiled at him, but instantly frowned. "But people will see us, Daddy."

"What do you mean?"

"Mommy said we can't be seen together with you," malungkot na sabi nito,
mababa ang boses, at yumuko. "Let's just stay here, I am okay."

Umiling siya. "No, it's okay. There are not a lot people around this area,
the reason why I chose this place. We can walk around if you want to. You can
walk around wearing this unicorn while I wear my hoodie." He smiled. "Sounds
good?"

Nakita niya 'yong pag-aalinlangan sa mukha nito, kaparehong-kapareho ng mukha

ni Laurel kapag nag-iisip. Cute!

"I'll protect you, bub," he assured and kissed the top of LJ's head. "Can you
trust Daddy?"

Yumuko ito at matagal bago nagsalita. "O…o-kay, daddy."

He smiled. "That's my girl." And kissed the tip of his daughter's nose.

Sabay silang lumabas ng kuwarto, napatingin sa kanila ang tatlong taong nag-
uusap sa lamesa.

"Mommy, Daddy said we can go to the park," ani LJ na dapat siya ang
magpapaalam. "Can we go?"

Nakakunot ang noo ni Laurel na tumingin sa kaniya, malamang na nag-iisip

about sa privacy and safety ng anak nila. "I'll protect her, don't worry. Can
we go?" tanong niya. "Please, Laurel?"

Kinagat nito ang pang-ibabang labi at nag-aalangang tumango.

Hindi na rin hinintay ni Atlas ang sasabihin nito. Hinawakan niya ang kamay
ni LJ at iginiya ito palabas ng bahay. Naramdaman niya ang malamig na simoy
ng hangin, pero hindi masyado katulad no'n. Isinuot niya ang hoodie para
kahit may ibang tao mang mapadaan, hindi siya basta makikilala.

Tumingin siya sa batang maliit na nakahawak sa kamay niya. Hanggang baywang

lang niya ito at maliit pa, manang-mana rin sa ina na may kaliitan.

Bukod sa maliit ang mukha ni LJ, napakaputi rin nito, halatang hindi gaanong
nasisinagan ng araw. Napakaliit din ng ilong, mapula ang maliit na labi, pero
napaka-expressive ng mga mata.

"You really look like your mom," aniya habang naglalakad sila.

Pataas ang lugar na pupuntahan nila kung saan may magandang parke ng
subdivision. Nakasuot pa ito ng pink na unicorn overalls habang naka-furr
boots, walang ka fashion-fashion.

"You look better in person than on TV, Daddy," biglang sabi nito habang
nakatingin sa kaniya. "I watched your interview with your wife."

Natigilan si Atlas sa paglalakad kaya mukhang nagulat ang anak niya. "Mom. .
. lets you watch my interviews?"

Tumango ito at ngumiti. "Yes, Daddy. I like watching you talk. Feels like
you're talking to me, too," anito na hinawakan ang kamay niya, kaya nagsimula
na silang maglakad. "Your voice sometimes soothes me. I always ask Mom if I
could watch."

Magsasalita pa sana ang anak nang mag-ring ang phone niya. Nagulat siya nang
bumitiw ito sa kaniya at ngumiti. Wala itong sinabi, her daughter just stood
there as he was talking to his wife. No sounds from her, no movements, and
she was just standing there, waiting for him.
Nasasaktan siya habang nakatingin kay LJ na tahimik na nakatayo habang kausap
niya ang asawa. Ni hindi ito tumitingin sa kaniya at para bang iniiwasang
makinig.

Hindi alam ni Atlas kung magpapasalamat ba siyang ipinakilala siya ni Laurel

sa anak nila, pero nasasaktan siya sa katotohanang alam nitong kasal siya.
Dahil doon, bigla ulit pumasok sa isip niya si Amira.

Sinabi niyang nasa isang viewing siya ng lupang prospect niya para bilhin. .
. nagsinungaling siya dahil hindi niya alam kung paano sasabihin na kasama
niya ngayon ang anak niya, hawak ang kamay nito, at nakikiramdam mismo sa
kaniya.

Itinago niya ang phone at hinawakan ang kamay ng anak niya. Pareho silang
tahimik na naglalakad paakyat papunta sa park ng subdivision. Paminsan-minsan
siyang tumitingin sa anak niyang nakangiti at mukhang excited.

Nang makarating sa park, pinagpapasalamat niyang walang tao kaya naman libre
silang nakatatakbo ni LJ. May pagkakataong hinahabol niya ito at nang
mapagod, naupo na lang ito sa bench na naroon habang hawak ang bulaklak na
pinitas niya kung saan.

Tumingin siya sa anak niya na gumagawa ng he loves me, he loves me not.

"Aren't you mad I was away from you, bub?" tanong nya

Umiling ito bago tumingin sa kaniya. "No, Daddy. I understand." Ngumiti ito.
"Mommy said you don't know about me and it's her fault. She even said sorry
and cried, but I understand Mommy."

Hindi siya nakapagsalita.

"My mommy doesn't cry, Daddy," sabi nito. "But when we went to Lola's
funeral, she cried because her sister shouted at her."
Nagulat siya. Hindi niya alam na may kapatid si Laurel, never itong
nagkuwento tungkol sa pamilya nito.

"Mommy was hugging me, covering my ears so I will not hear what they're
saying, but Mommy was crying. An old woman brought me to my room 'cos grown
ups will talk. . . but I heard Mommy shout and cry," dagdag nito tapos
tinakpan ang bibig. "Daddy, shhh, don't tell Mommy. It's our secret."

Ngumiti siya at hinalikan ang tuktok ng ulo ng anak niya. "Of course, that's
our little secret." He smiled. Niyakap niya ito bago siya tumingin sa
kawalan.

Wala siyang ideya sa pinagdadaanan ni Laurel dahil masyado itong malihim,

wala siyang ideya kung ano ba ang buhay nito, at kung ano ang naging buhay ng
mag-ina niya.

"Daddy, swing, push me?" tanong nito na nakangiti. "Please?"

"Of course!" Hinawakan niya ang kamay ng anak. Hawak-kamay silang naglakad
papunta sa swing area. Nilagyan din niya ng bulaklak ang tainga nito.
"There." Pinaupo niya ito nang maayos sa swing at mahinang itinulak.

Nagulat siya nang bigla itong kumanta. Hindi rin maganda ang boses, mana sa
kanila ni Laurel. Nakangiti siya habang nakikinig dahil makabasag-pinggan din
ito.

Kumakanta ito ng Reflection, theme song ng Mulan.

Why must we all conceal

What we think, how we feel?

Must there be a secret me

I'm forced to hide?

Tahimik lang si Atlas na tinutulak ang swing na sinasakyan ng anak. Never in

his life na naisip niyang gagawin niya ito. Oo, nagpaplano siya na
magkakaroon siya ng pamilya at anak. . . pero hindi niya naisip na hindi man
lang niya makakasama itong lumaki.

Bigla niyang naisip si Laurel. Mag-isa nitong hinarap ang lahat. Gusto niyang
tanungin kung kumusta ito over the years. Nahirapan ba ito sa pagbubuntis? Sa
panganganak? Sa pagpapalaki sa anak nila?

Alam niyang strong ito. . . sobrang strong na pati siya, itinaboy. . . pero
lahat ng tao, may kahinaan. At sa thought na 'yon, parang ayaw niyang malaman
kung ano ang kahinaan ng isang Laurel.

I won't pretend that I'm

Someone else for all time

When will my reflection show

Who I am inside?

"You love Mulan?" tanong niya kay LJ na nasa swing pa rin. "Who's your
favorite princess?"

"I do watch Mulan, Daddy. I love the song. . . but my favorite princess?"
nag-isip ito. "Nothing. I hate them for always asking for men's help. Oh,
wait, I like Brave and Elsa. . . no need to ask help."

Natigilan siya at napailing. Anak nga ito ni Laurel, si Laurel nga ang
nagpalaki.
"LJ?" kuha niya sa atensyon ng anak. "I have a question."

Hindi ito nagsalita. Nakatingin lang ito sa kaniya.

"Are you happy to see me now?"

Tumango ang anak niya. "Yes, but I can't get used to it, Daddy," anito.

Kumunot ang noo niya. "Why?"

"We're leaving again, soon, Daddy. Mommy said we might not come back here
again. . . but I'm happy I finally met you, Daddy."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 25

by thexwhys
18-23 minutes

"Kailan kayo babalik ng Manila?" tanong ni Jobelle kay Laurel. "Kailan ba

kasi flight ninyo? Seryoso bang aalis kaagad kayo?"
Tumango si Laurel. "Oo. Sa Sabado ang flight namin kasi may school si LJ ng
Monday. Two weeks lang ang hinihingi ko sa Day Care niya, hindi puwedeng
sumobra," nakangiting sagot niya. "Pero bukas, magta-travel na kami to
Manila. Kayo ba, anong oras ninyo plano bumyahe mamaya?"

Naglilinis si Laurel ng pinagkainan nila ng tanghalian. Nagpa-deliver na lang

din sila ng pagkain dahil wala namang stock dito sa bahay lalo na't biglaan
lang ang lahat.

Dumako naman ang tingin niya kay Atlas at LJ na nakaupo sa sofa. Nanonood ang
dalawa ng movie na hindi niya alam kung ano, nakakandong pa ito sa ama, at
nakikipag-usap tungkol pinapanood.

"Hindi ko alam kung ano ang rason mo," biglang sabi ni Jobelle na
tinutulungan siyang magligpit. "Pero gusto kitang intindihin, Laurel. Maramot
ka, sobra. Kapag iniisip ko 'yong anim na taong ninakaw mo kay Atlas . .
gusto ko magalit. Pero alam ko 'yong nakaraan mo kaya ayaw kitang husgahan."

Ngumiti siya kay Jobelle. "Hindi ko naman ine-expect na maiintindihan ako ng

lahat. Alam kong mali 'yong ginawa ko, but I did it for a reason. I did it to
protect my child, I did it for myself. I am selfish, I know that." Ngumiti
siya. "No'ng nalaman ko pa lang na buntis ako, alam ko na sa sarili kong
maramot ako. . . na ipagdadamot ko ang anak ko sa lahat."

"Pero hindi lang ikaw ang magulang niya, Laurel," pabulong na sabi ni
Jobelle. "You took away six years from Atlas and LJ. Hindi mo na maibabalik
'yon. Bilang best friend ni Atlas, can you give him time to bond with his
daughter? Nakikiusap ako sa 'yo, Laurel."

Natahimik siya at nag-focus sa paghuhugas ng pinggan. Tumingin siya kay LJ na

hinahaplos pa ang pisngi ng ama nito, habang nakaupo naman si Atlas at panay
ang halik sa likod ng ulo ng anak nila. Gusto niyang malungkot na ninakawan
nga niya nang ilang taon ang dalawa. . . pero bigla siyang natatakot sa
tuwing naiisip niya kung ano ang puwedeng mangyari.

"Atlas," pagkuha ni Jobelle sa atensyon nito. "Bukas daw babyahe sina Laurel
and LJ. Anong balak mo pala? Uuwi na ba tayo ngayon?"
Nakita ni Laurel na tumingin sa kaniya si LJ at tipid na ngumiti. Walang
sinabi ang anak niya, tumutok na lang sa panonood.

"Bakit hindi na lang tayo sabay-sabay na bumyahe bukas pabalik ng Manila?"

tanong ni Atlas habang nakatingin sa kaniya. "It wouldn't hurt to stay one
more night here. May dalawang kuwarto naman 'tong bahay, rito na lang ako
matutulog sa sofa."

Ngumiti si Laurel. "No, ako ang matutulog sa sofa. Go bond with your
daughter," aniya at nag-iwas ng tingin kay Atlas.

Anim na taon namang siya ang kasama ni LJ, ibibigay na niya ito kay Atlas at
sa anak niya. Tama si Jobelle, naging maramot siya at kung tutuusin, dapat
hindi ito humihiling dahil karapatan iyon ni Atlas.

Kalong ni Atlas ang anak niya na panay ang kuwento tungkol sa mga napanood
nitong pelikula. Natutuwa siya na madaldal ito at kinakausap siya na akala mo
ba, ilang taon na silang magkasama. Panay rin ang yakap nito sa kaniya, panay
ang halik. Gusto niyang isipin na nakuha iyon ni LJ sa kaniya dahil hindi
naman ganito ka-sweet si Laurel.

Sweet si Laurel no'ng magkasama sila sa ibang bagay, pero hindi sa ganito.

He's currently hugging his daughter, but he can't help but think about Amira.
Wala itong ideya sa nangyayari at hindi pa siya nakakapag-isip ng sasabihin
dito. He's too overwhelmed by LJ's presence na parang wala na siyang ibang
naiisip, kahit na sino.

It feels so good to hug his daughter, that's what he's thinking. Kapag
nakakakuha siya ng pagkakataon, tinititigan niya ang anak. He keeps on
memorizing her cute, little face, the way she smiles, the way her eyes
twinkle while telling a story about Paris, and the way she talks.
If Laurel's voice was music to his ears years ago, he never thought he'd love
LJ's voice like a love song. A song he will never get tired of listening to,
a song he will forever treasure, and a song he will always long for.

He was full of plans. Marami siyang plano, maraming proyekto, maraming

iniisip na puwedeng gawin. . . pero nang makilala at makita niya ang mukha ng
anak niya, isa na lang ang gusto niya. Ang maging ama nito, kahit na anong
mangyari.

Gano'n pala. Kapag nakita mo na ang mga mata ng anak mong nakatitig sa 'yo,
mag-iiba na ang takbo ng buhay mo. Maiisip mong kaya mo nang kalimutan ang
lahat, isakripisyo ang kahit ano, ibigay kahit na ang mundo, gagawin ang
imposible, at tatawirin ang kahit ano. . . para sa kaniya.

Atlas thought he loved Amira. . . and Laurel, with that, he cleared his
throat, but he never thought he'd love someone so little while looking at
Laureen Juliana.

Tumingin siya kay Laurel na seryosong naghuhugas ng pinggan. Laureen Juliana

is a combination of their names. Naisip niya na kahit nagdesisyon itong itago
sa kaniya ang anak nila, sinama pa rin nito ang kalahati ng pangalan niya,
ipinakilala pa rin siya bilang ama.

She's not selfish, after all.

Siguro kung sa kaniya, naging maramot ito. . . sa anak nila, hindi. Pilit
nitong ipinaintindi sa anak nila ang sitwasyon, kaya ganito lumaki si LJ.
Naramdaman niyang marunong umunawa ang anak niya. . . marunong itong
umintindi, katulad ng ina.

Hindi niya alam kung ipagpapasalamat niya 'yon, but a part of him was
frustrated that LJ's longing for him. Laurel raised their daughter to be
tough like her. . . pero may parteng nasasaktan siya dahil pakiramdam niya,
kaya nitong mabuhay nang wala siya.

No'ng hapon na, tinawagan niya si Amira na hindi siya makauuwi at kasama niya
sina Patrick dahil may kailangan silang ayusing lupa. . . which is totoo
naman. Pero hindi niya sinabi rito ang tungkol kay Laurel at LJ. Pagbaba ng
tawag, kaagad siyang tumingala sa langit dahil guilty siya sa
pagsisinungaling sa asawa niya. He never lied to her, ngayon lang.

Padilim na, nasa labas siya ng gate at nakatitig sa langit nang lumabas si
Jobelle. "Nagpaalam ka na ba kay Amira?"

Tipid siyang tumango.

"Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman mo ngayon, Atlas," sabi nito at
niyaya siyang maglakad. "Alam kong nakagugulat ito, hindi mo inaasahan. . .
hindi ko alam kung galit ka at hindi ko pinagtatanggol si Laurel, pero
paniguradong may dahilan ang lahat."

Tahimik lang siyang nakikinig sa kaibigan.

"Alam kong hindi mo siya pagsasalitaan nang masakit kasi mahal mo."

Tumingin siya rito at kumunot ang noo.

Umiling si Jobelle sa kaniya at ngumiti. "Hindi mo kailangang magsinungaling

sa akin, alam ko. Magkaibigan tayo simula pagkabata, alam ko kapag may
tinatago ka. Pinagsabihan na kita no'n, pero hindi mo napigilan." Mahina
itong natawa. "Ni hindi ko nga alam kung galit ka sa kaniya, eh."

"Inalagaan at binuhay niya si LJ, that's good enough for me," sagot niya.

"Unfair and unreasonable," sabi nito. "Iyan ang sinabi ko kay Laurel no'ng
magkausap kami kanina. Sinabi ko sa kaniya na kahit anong rason niya, hindi
maganda 'yong ginawa niya lalo't may buhay na involved. Buhay na hindi lang
para sa kaniya, kundi para sa 'yo rin sana."
Atlas smiled. "Mahal ko, Jobelle." Suminghot siya. "Anim na taon na simula
no'ng umalis, mahal ko pa rin pala. Akala ko hindi na. . . but I was so used
to her absence that I thought I moved on, pero isang kita ko lang. . .
bumalik lahat."

"Kasal ka na, Atlas. Hindi na puwede 'yang pagmamahal na gusto mo."

"Alam ko," sagot niya. "Mahal ko si Amira, Job." Ngumiti siya sa kaibigan.
"Mahal ko ang asawa ko." Diin niya.

Nang dumilim na, bumalik sila sa bahay at naabutan si Laurel na nag-aayos

para sa dinner. Nagpa-deliver na lang ulit sila sa isang fast food chain, isa
pa, babyahe na rin sila kinabukasan kaya hindi na nag-aksaya ng panahon para
mamili.

"Anong plano pala bukas?" tanong ni Jobelle. "Magta-travel kaagad tayo sa

Manila?"

"Puwede bang idaan ko na muna si LJ sa strawberry farm? Sandaling-sandali

lang, pagbibigyan ko lang 'yong gusto niya." Nakikiusap ang boses ni Laurel.
"Kahit 10 minutes lang, gusto lang niya makita 'yong favorite place ko rito
sa Baguio."

Jobelle nodded. "Oo naman, walang problema. Hindi naman tayo nagmamadali,
mabilis lang naman ang byahe. We can stay long kung gusto mo."

"Thank you," Laurel said.

Nagsimula na silang mag-dinner. Katulad ng breakfast at lunch, sa tabi niya

nakaupo si LJ. May manners ang anak niya katulad ni Laurel na hindi
nagsasalita habang kumakain. LJ would drink something before speaking, walang
tunog kapag kumakain, kahit na 'yong mga utensils, hindi tumatama sa pinggan
at gumagawa ng ingay.
Hindi niya alam kung perfectionist mom ba si Laurel, pero parang imposible.
Alam niyang go with the flow kind of person ito, alam niyang pasaway ito in
some ways, posibleng na-adapt na lang din ng anak niya ang lahat dahil gano'n
kumain ang ina nito.

"Laureen, after eating, I'll prepare your bath na, okay?" ani Laurel habang
nakatingin sa anak nila. "You're gonna have to sleep early kasi we're gonna
go to the farm before hotel."

"Yes, Mommy." Tumingin ito sa kaniya. "Are you gonna come with us, Daddy?"

Hindi siya nakapagsalita dahil hindi siya puwedeng lumabas lalo na kapag
maraming tao.

"Laureen." It's Laurel. "Daddy can't come to us tomorrow. He will be inside

the car, you know why, remember?"

Tumango naman ang anak nila at tumingin sa kaniya. "It's okay, Daddy. I'll
just pick you some strawberries so you can eat it at home or give it to your
wife." Ngumiti ito. "Does she love strawberries, too, Daddy?"

Tipid siyang tumango, hindi alam ang isasagot.

"Okay, I'll pick some for her, too," anito bago nagsimula ulit kumain ng
chicken joy. Manang-mana rin sa ina na hindi nagtitira ng kahit kaunting
laman sa manok. Natatawa siya dahil sagad to the bones, pareho pang mahilig
sa legs.

Pagkatapos nitong kumain, akmang tatayo si Laurel nang pigilan niya. "Eat,
ako na bahala sa kaniya. Marunong ba siya maligo mag-isa? I wanna try kung
paano siya asikasuhin bago matulog. Anong gagawin ko?"

"No, it's o–"

"Laurel." He sighed. "Please?"

Tumango ito. "Ayaw niya ng malamig, ayaw rin niya ng shower kaya 'yong timba,
punuin mo ng maligamgam na tubig bago mo siya paliguan. Nasa bathroom na rin
'yong shampoo and sabon niya, kasi special 'yong soap na gamit niya dahil may
skin asthma siya," anito. "After maligo, gentle lang 'yong pagpunas kasi
sensitive siya."

Nakikinig lang siya.

"Bihisan mo na lang siya kaagad kasi giginawin 'yon, magiging purple 'yong
lips." Ngumiti ito at mahinang natawa. "Tapos 'yong rashes niya sa may tiyan
and legs, pakilagyan mo ng ointment. Alam niya kung anong ointment 'yong
ilalagay, tapos toothbrush na. Tinutuyo ko rin mabuti 'yong hair niya kasi
nga kulot, matagal matuyo. Kapag nasa bed na, lagyan mo siya no'ng lotion
niya. That's all."

Tumango lang siya at sumunod sa kuwarto kung nasaan ang anak. Naabutan niya
itong nakasalampak sa sahig. "What are you doing?"

Ngumiti ito. "Looking for pajama's, Daddy."

"Let me." He smiled and started looking for her pajamas. Napili nito 'yong
kulay green naman na frog overalls.

Pumasok siya sa bathroom para gawin 'yong mga sinabi ni Laurel. Nakita niya
sa isang bag lahat ng essentials na sinabi nito sa kaniya. Sinimulan niyang
paliguan ang anak at natatawang sobrang kapal ng buhok nito katulad niya.

Kung hindi siya naka-clean cut, lalabas malamang ang pagkakulot niya katulad
ni LJ. Laurel's hair was straight kaya naman buhok lang ang nakuha sa kaniya.
Nakita niya ang ilang peklat ng anak pati na ang mga rashes nito sa katawan.
Pagkatapos maligo, toothbrush naman. Nagtatawanan pa silang dalawa dahil
niloloko niya na maliliit 'yong ngipin nito kumpara sa kaniya.

Advanced man mag-isip ang anak niya, baby pa rin ito para sa kaniya. LJ's
just five years old, but thinks and talk maturely. . . but the way she acts,
she's still his baby girl.

Nakaligpit na siya sa kusina, nasa kuwarto na rin ang mag-asawang Jobelle at

Patrick nang maisipan niyang silipin ang mag-ama. Gusto na rin niyang maligo
dahil nanlalagkit na siya kahit nasa Baguio pa 'yan.

Makikiusap sana siya kay Atlas na lumabas muna para makapag-ayos siya at
mapatulog si Laurel nang maabutan ang mag-amang nakabalot ng comforter at
mahimbing na natutulog. Nakaibabaw si LJ sa katawan ni Atlas, nakahilig ang
ulo nito sa dibdib ng ama.

Natigilan siya at hindi makausad sa kinaroroonan dahil sa nakikita. Nakahawak

pa si Atlas sa likod ng anak na mukhang nakatulugan ang pagtapik.

Sa ilalim ng shower, ang daming pumapasok sa isip ni Laurel. Seeing how happy
LJ was with her dad, nagagagalit siya sa sarili, pero tama si Jobelle na huli
na ang lahat. Pinagpapasalamat na lang din niyang malawak ang pang-unawa ni
LJ, pero ngayong nakilala na nito nang personal ang ama, hindi na niya alam.

Ngayong alam na ni Atlas ang tungkol sa anak niya. . . lalong hindi na niya
alam ang mangyayari.

Paglabas niya ng bathroom, tulog na tulog pa rin ang dalawa kaya pinatay na
niya ang ilaw at lumapit na lang sa kama para buksan ang lampshade kahit
kaunti para hindi magulat si LJ paggising nito na wala siya. Hindi ito sanay
nang hindi siya katabi, kaya inaalala niyang maalimpungatan ito.

Kinuha niya ang laptop na nasa side table at akmang aalis nang maramdaman ang
pagkakahawak ni Atlas sa pulsuhan niya.
"Thank you," nakapikit na bulong nito. "For bringing her to the world,
Laurel. Thank you."

Hindi siya nagsalita hanggang sa bitiwan nito ang kamay niya at ibinaling ang
ulo sa kabilang gilid. Hindi alam ni Laurel kung naalimpungatan lang ba si
Atlas o gising ito.

Kumuha siya ng comforter para mahiga sa sofa, pero hindi siya makatulog.
Maraming scenario ang pumapasok sa isip niya, kung anong gulo ang puwedeng
mangyari, kung ano ang iniisip ni Atlas ngayon, at kung paano si LJ kapag
umalis na sila. Hindi niya alam kung paano magpapaalam ang anak niya sa ama
nito.

She was browsing some hotels when Jobelle spoke. Muntik pa niyang maitapon
'yong laptop niya sa gulat.

"Malaki ang bahay namin ni Patrick, may limang kwarto. Hindi ka na iba sa
amin, Laurel, puwede kayo mag-stay roon ni LJ. Sa loob din kami ng
subdivision kung safety ang iniisip mo," sabi nito. "You don't have to worry
about anything, just. . . let's bond."

"Nakakahiya, Jobellita!" nakangiting sabi niya. "Okay naman kami ni LJ, mag-
ho–"

Umupo ito sa tabi niya. "Makikiusap ako sa 'yo, Laurel," seryosong sabi nito.
"Bigyan mo ng time sina Atlas at LJ. Alam ko kung ano ang pinagdaanan mo,
alam ko kung ano ang nakaraan mo. . . pero hindi alam ni Atlas 'yon, hindi
alam ni LJ 'yon. Alam kong hindi mo mahal si Atlas kaya hindi ako
magkakaproblema sa 'yo na susulutin mo siya."

Natawa siya sa sinabi nito. "Never, bakla!"

"Alam ko at malaki ang tiwala ko sa 'yo. Sa dalawang taong kumekeme kayo ni

Atlas noon kahit sa sasakyan." Natawa silang dalawa. "Naging safe ang best
friend ko. Walang lumabas na kahit ano, walang issue. . . dahil alam kong
maingat ka."
Hindi siya nakapagsalita.

"Kahit ito lang, ibigay mo sa best friend ko, Laurel. Alam kong lalayo ka
ulit tulad ng ginawa mo six years ago. Umamin ba siya sa 'yo? Naramdaman mo
bang mahal ka niya kaya ka umalis? Ibang kaso 'yong ngayon, bakla ka," anito
sa kaniya. "Bigyan mo ng time sina Atlas at LJ. . . iyon lang, Laurel."

Laurel nodded. "Iniisip ko na 'yan, bakla. Naaawa ako kay LJ dahil nakita
kong masaya ang anak ko. Hindi ko na maibibigay sa kaniya 'yan sa mga susunod
na pagkakataon, wala na kaming balak umuwi ng Pilipinas. Hindi na ako babalik
dito." Tumulo ang luha niya.

Naramdaman niyang niyakap siya ni Jobelle. "Kung ano man 'yan, magiging
maayos din ang lahat, Laurel. Hindi ka naman namin iiwanan, eh. Kaibigan mo
kami, 'di ba? Si Atlas, of all people, siya ang nakaka–"

Nakikinig si Atlas sa may pintuan. Iinom sana siya ng tubig, pero narinig
niyang nag-uusap sina Laurel at Jobelle. Nang marinig niyang suminghot ito,
naalarma siya kaya naman sumilip siya.

Umakbay si Jobelle kay Laurel at mahina itong umiiyak. Hindi niya alam kung
bakit, gusto niyang alamin, pero alam niyang hindi magsasabi sa kaniya si
Laurel.

"Gaga ka," biglang sabi ni Jobelle. "So, saan ka nanganak? Sinong kasama mo?"

Ngumiti si Laurel sa kaibigan niya. "Sa Switzerland ko ipinanganak si

Laureen, doon na kasi ako inabutan. Mag-isa lang ako tapos sa hotel lang ako
nakatira no'n kasi nga nagta-travel ako. Hindi ko nabilang na due ko na pala
hanggang sa nag-tour ako, inabutan ako ng labor sa bus. Tapos ayon, nagpababa
na lang ako sa ospital."

"Gaga ka, girl!" natatawang sabi ni Jobelle, Atlas was just listening.
"Tapos? Ilang days ka sa Switzerland? Mag-isa ka lang?"
"One week lang naman tapos nag-train na kami pabalik ng Paris. Three hours
mahigit lang naman 'yong speed train." Ngumiti si Laurel, nakita niya 'yong
ngiti at luha. "Pinili kong mag-isa, nagtiis ako."

Hinaplos ni Jobelle ang buhok ni Laurel, suminghot ulit ito.

"Saan ka kumuha ng pera? Buti may ipon ka?"

Natawa si Laurel, hindi alam ni Atlas kung bakit. "Iyong pagpopokpok ko kay
Atlas, nagamit ko rin sa anak namin. Galing ko, 'no? Tinabi ko lahat ng
allowance na bigay niya. Ayon, sustento pala 'yon sa anak niya."

"Talino mo, gaga!" natatawang sabi ni Jobelle na nakipag-high five pa.

"May napuntahan pagbukaka, bakla," sagot naman ni Laurel na natatawa.

Umiling si Atlas, kahit kailan, mga baliw.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 26

by thexwhys
17-22 minutes
Buong byahe, hindi humiwalay si LJ kay Atlas. Nakakandong lang ito sa kaniya,
paminsan-minsang nagsasalita, kumakain, pero mas madalas natutulog. Natutuwa
siya na sa buong byahe, wala siyang narinig na reklamo sa anak. . . mukhang
sanay sa byahe.

At dahil sedan lang naman ang sasakyang dala, kasama niya si Laurel sa
likuran ng sasakyan habang kalong niya ang anak nila.

Nasa gitna nila ang bag ni LJ, may safe space, pero naaamoy niya ang pamilyar
na pabango ni Laurel. Anim na taon na ang nakalilipas nang huli niyang maamoy
'yon. Hindi nagbago. . . still the old Laurel.

Simula no'ng huling pag-uusap nila sa roof deck ng bahay, hindi na nasundan
iyon. Nararamdaman niyang umiiwas sa kaniya si Laurel, busy naman siya sa
anak nila. Wala siyang intensyong umiwas, pero ito na mismo ang gumagawa ng
paraan.

"Laurel." Lumingon si Jobelle sa kanila. "Wala namang allergies si LJ?

Nagpapa-grocery kasi ako sa kasambahay namin ng stocks. Anong kailangan kong
ipabili para masabay na? Anong favorite niyang almusal?"

"Kahit ano naman, kinakain niya. Hindi naman choosy si LJ, bakla," sagot
naman ni Laurel. "Wala akong ipabibili, ikaw na bahala. Basta 'yong napag-
usapan natin, mag-share ako sa food."

Umiling lang si Jobelle bago tumingin sa kaniya. Pinag-usapan nila kanina

kung paano ang magiging setup dahil gusto rin niyang makasama ang anak niya.
Inaalala niya ang asawa, hindi niya alam ang sasabihin dito. Hindi pa rin
sila nagkakausap ni Laurel tungkol sa setup, dahil nararamdaman niyang mas
gusto nitong manahimik.

Gabi na sila nakarating sa bahay nina Jobelle at Patrick. Bukod kasi sa halos
hapon na sila nakaalis ng Baguio, traffic din sa Manila. Ilang beses na lang
tinawagan ni Atlas si Amira na pauwi na sila at huwag na mag-alala at
ihahatid na lang ng mag-asawa.
Nakatulog na rin nang mahimbing si LJ kaya hindi na ginising ito ni Atlas at
Laurel. Itinuro na lang ni Jobelle kung saan matutulog ang mag-ina niya, kaya
roon niya dinala ang anak na natutulog. He tucked his daughter to sleep and
kissed the side of her head. As per Laurel, busy ito na inaayos ang maleta sa
may aparador.

"Can we talk about LJ?" basag niya sa katahimikan.

Tumingin sa kaniya si Laurel at tumango. "Sure, what about?"

"I am going home to my wife now," seryosong sabi niya. Nakatitig siya kay
Laurel, hoping she would react, but nothing. "Hindi ko alam kung paano ko
ipapaliwanag sa kaniya na may anak tayo. Hindi ko alam kung paano ko
sasabihin sa kaniya. Gusto muna kitang tanungin. . . gusto mo bang sabihin ko
kay Amira ang tungkol kay LJ?"

Huminga ito nang malalim. "Hindi ko hawak ang desisyon mo, Atlas. It's all
you. Isang rason kung bakit lumipas ang ilang taong wala kang alam, dahil
wala akong balak sabihin sa 'yo, naging malinaw ako roon. Gusto kong alagaan
ang privacy ng anak ko, iyon ang importante sa akin."

Tahimik lang si Atlas na nakatingin kay Laurel. He's listening to her voice.
The way she speaks never changed. Malambing na malambing pa rin ang boses
nito at hindi nawawala ang eye to eye contact kapag nakikipag-usap.

"Sinabi ko na kung ano ang position ko sa bagay na 'yan, that I want my

daughter's privacy, pero decision mo 'yon. Asawa mo si Amira, karapatan
niyang malaman kung ano 'yong totoo. Hindi ko na hawak kung ano 'yong nasa
isip mo. . . it'll be on you. Again." Huminto ito at huminga nang malalim.
"I'm sorry for putting you in this situation. I really am sorry."

Tumingin si Atlas kay LJ bago kay Laurel. "Don't be sorry you chose to keep
our daughter, Laurel. Ano man ang nangyari sa atin, ano man ang decision mo,
I will forever thank you for letting my daughter live. For raising her well."

"It's my duty to raise her well, Atlas," sagot nito bago tumalikod at bumalik
sa ginagawa.
"I'll get going." Nilapitan niya ulit si LJ at hinalikan ang pisngi nito bago
lumabas ng kuwarto. Ni hindi na rin tumingin sa kaniya si Laurel na naka-
focus sa sariling ginagawa.

Naabutan niya sa labas si Patrick na naghihintay dahil ito ang maghahatid sa

kaniya sa bahay nila ng asawa niya. Pareho silang hindi kumikibo at buong
byaheng may nakabibinging katahimikan sa sasakyan.

He started having separation anxiety from LJ. Pakiramdam niya, ang rami
kaagad oras na nasasayang dahil malayo ulit siya rito. He missed her smiles
and laughs, her smell, everything about his daughter.

"Anong balak mo?" biglang tanong ni Jobelle nang makapasok sila sa

subdivision kung saan sila nakatira ni Amira. "Sasabihin mo ba kay Amira?"

"Hindi ko pa alam, Job," pag-aamin niya. "Hindi pa nagpoproseso sa isip ko

kung anong gagawin ko. Ayaw kong magsinungaling kay Amira, ayaw kong masaktan
si Amira. . . pero ayaw ko rin na ma-risk ang privacy nina Laurel at LJ.
Mabait si Amira, pero hindi ko alam ang takbo ng isip niya. Hindi ko alam
kung anong gagawin niya once na malaman niya ang tungkol sa mag-ina ko."

Natigilan siya, pareho sila ni Jobelle na tahimik, pero mahina siyang natawa.

"May anak na ako, Job." Umiling siya. "May anak ako kay Laurel, Job. Hindi ko
alam kung paano ko itatatak sa isip ko dahil pakiramdam ko, pinaglalaruan pa
rin ako, pero hindi. May anak kami."

Huminga nang malalim si Jobelle. "Maiintindihan ko kung ano ang magiging

desisyon mo, Atlas. Nandito lang ako, kami ni Patrick kung ano mang ang
mangyari. Kung ano man ang maging desisyon mo. Pag-isipan mong mabuti dahil
hindi lang iisang buhay ang damay."

"Alam ko. . ." Huminga siya nang malalim. "Pero si LJ ang iniisip ko. Pag-
iisipan ko muna nang mabuti kung ano ang gagawin ko. Okay lang ba sa 'yo sina
Laurel and LJ? I'm sorry."
"Parang others, Atlas," sabi ni Jobelle na naaktingin sa kaniya. "I'll
protect them, wala kang dapat ipag-alala. Ako na bahala sa mag-ina mo. For
now, focus ka sa kung paano mo sasabihin kay Amira ang tungkol kay LJ. Mabait
naman ang asawa mo. Of all people, ikaw ang nakakakilala sa kaniya. Kung ano
man ang mangyari, nandito lang ako."

Nagpaalam na siya sa kaibigan. Sinabi sa kaniya ng kasambahay nilang nasa

kwarto na ang asawa niya. Pagkapasok naman, naabutan niya itong tulog.
Hinalikan na muna niya ito sa pisngi bago siya pumasok sa bathroom para
maligo.

Habang nasa ilalim ng shower, maraming tumatakbo sa isip nya. Kung paano
sasabihin sa asawa niya ang sitwasyon nila, pero naiisip din niya ang sinabi
ni Laurel tungkol sa privacy ng anak nila. Imposibleng hindi lumabas ang
issue. . . mahal niya si Amira, pero hindi niya alam kung mapagkakatiwalaan
niya ito.

Ang sama ng isip niya para isipin iyon. Maling maisip na hindi niya puwedeng
pagkatiwalaan ang asawa niya, pero kung anak niya ang dahilan, ibang usapan
na 'yon.

Iniisip niyang may punto si Laurel pagdating sa anak nila. Hindi siya
ordinaryong mamamayan. . . ni hindi niya puwede basta-basta ilabas ang anak
niya nang walang issue kapag may nakakita sa kanila. It's gonna be a
different thing.

Tumabi siya kay Amira at tinitigan ito.

Gusto niyang humingi ng tawad sa pagsisinungaling tungkol sa kung saan siya

galing, tungkol posibleng maging desisyon niyang itago na lang ang anak nya,
at tungkol sa hating pagmamahal niya rito.

Alam niya sa sarili niya na mahal niya ang asawa. . . pero hindi maalis sa
isip niya ang nararamdaman para sa babaeng tumanggi sa pagmamahal niya anim
na taon na ang nakalilipas.
Hindi pa rin maalis sa isip niya kung paanong kinuwestyon niya ang sarili na
bakit siya, hulog na hulog kay Laurel, samantalang ito. . . ni katiting,
walang maramdaman sa kaniya? Iniisip niya kung nagkulang ba siya? O sadyang
wala talaga itong maibigay na pagmamahal sa kaniya.

Kinabukasan, nagising si Atlas nang may humalik sa labi niya at nakita kaagad
ang mukha ni Amira. Ngumiti ito at hinaplos ang pisngi niya. "Kumusta byahe
mo, babe? Sorry, hindi na kita nahintay kagabi. I was so tired. Sumama rin
kasi ako kina Mikaela dahil wala ka. So, nag-dinner kami."

Bumangon si Atlas at niyakap ang asawa. Mahigpit na mahigpit dahil ang tindi
ng guilt na nararamdaman niya. "Buti naman nag-enjoy ka," bulong niya at
hinalikan ito sa pisngi. "May lakad ka ba today?"

Tumango ito. "Oo, babe. May shoot ako. Ikaw?" tanong nito na tumayo at naupo
sa vanity. "Kumusta naman 'yong lakad ninyo nina Jobelle? May mga nakita ka
ng bagong lupa?"

"Magtitingin-tingin pa kami," sagot niya. "Iyon lang naman lakad ko na naka-

set sa mga susunod na araw. Ikaw, ingat ka, ha? Rehearsal mo pa pala para sa
variety show ninyo sa Linggo."

"Oo nga, eh," sagot nito. "Dito ka ba magdi-dinner mamayang gabi? Ako, hindi
ko pa sigurado, babe. Depende sa shoot. Gagamitin ko rin pala 'yong RV, ha?
Hindi ko alam kung gaano kami katagal, eh."

Hinalikan niya ang tuktok ng ulo ng asawa bago pumasok sa bathroom para
maligo. Narinig niya rin itong nagpaalam na sa kaniya dahil kailangan nang
umalis.

Wala siyang plano ngayon kundi pumunta sa bahay nina Jobelle para maka-
bonding ang anak. Dumaan din muna siya sa isang sa McDo para bumili ng happy
meal nito at ice cream.

Nang makarating sa bahay ni Jobelle, naabutan niya itong kalaro si LJ sa

labas ng bahay at nagtatakbuhan kasama si Patrick. Natutuwa siyang makita ang
anak na tawa nang tawa. Hindi na rin muna siya bumaba dahil gusto niyang
titigan ang anak niya.

This time, naka-shorts lang ito at puting sando. Nakaipit din ang buhok na
may bangs habang tumakbo.

Pagbaba niya, kaagad itong tumingin sa kaniya at nanlaki ang mga matang
ngumiti. Nagmamadali pa itong tumakbo papalapit sa kaniya. "Daddy, you are
here!"

Ngumiti siya at lumuhod para salubungin ang yakap nito. "You're sweaty!"

"I like it, Daddy. It's not cold." Ngumiti ito. "Wow, ice cream!" sigaw nang
makita ang hawak niya at kaagad iyong kinuha.

Hawak ni Atlas ang kamay ni LJ na lumapit sa mag-asawa. Tumango ang mga ito
bago nagsalita si Jobelle, "Umalis kasi nang maaga si Laurel, may kikitain
daw at may kailangang ayusin. Dapat isasama si LJ, sabi namin na baka
dumating ka and kami na bahala sa kaniya."

"Thanks." Tumango siya. "Anong sasakyan ginamit ni Laurel?"

"Wala, nag-Grab lang. Sabi ko nga, mag-drive na lang, available naman 'yong
car ni Patrick o sasamahan ko, kaso hindi raw puwede," ani Jobelle. "Uuwi
naman daw kaagad siya."

Hindi na siya sumagot at nagsimula na lang makipaglaro sa anak niya. Nakaupo

silang apat sa sidewalk habang kumakain ito ng ice cream. Nagkwekwento ito at
halatang nag-e-enjoy sa kinakain at sa suot mismo.

Nagtatawanan sina Jobelle at Patrick na 'yong pagiging weak pa sa malamig ang

nakuha ni LJ, sa dinami-rami.
Nagkakasiyahan sila at nagtatawanan. Paminsan-minsang hinahabol niya ang
anak, pero bigla itong natapilok at nadapa sa magaspang na kalsada. Natulala
si Atlas sa nangyari at napatitig sa anak. Kahit sina Jobelle at Patrick,
nakatingin lang kay LJ na tumayo na parang wala lang, pero pare-parehong
naalarma nang makitang dumudugo ang tuhod nito at may sugat sa kamay
papuntang siko.

Kinabahan si Atlas dahil baka magalit si Laurel, pero mas naalarma siyang
hindi umiyak ang anak niya.

Nilapit niya ito at pinagpag ang damit bago binuhat. "Does it hurt?" tanong
niya.

Tumango ito. "Yes, Daddy, but I'm not crying." His daughter even smiled.
"Strong Laureen Juliana. Mommy said that I should be strong always. I can
cry, but I don't. I'm like Mommy."

Kaagad na kumuha ng maligamgam na tubig si Jobelle, medicine kit naman si

Patrick. Iniupo niya ang anak sa sofa ng living room at nagsimulang linisin
ang sugat nito.

Nakaupo lang ito habang nilalagyan ng alcohol ang sugat para linisin. LJ was
flinching, but didn’t complain.

"When I was young, whenever my mom cleans my wound, I shout and cry,"
pagkwekwento niya. "You are strong."

Ngumiti ito sa kaniya. "I am like Mommy, Daddy," anito. "My mommy doesn't
cry. Whenever something's happening, she will just smile. I remember when
Mommy and I got hit by a car–"

Nanlaki ang mga mata ni Atlas, nagkatinginan naman sina Jobelle at Patrick.

"What happened?" tanong niya sa anak.

"I asked Mommy to take me to the mall. We were passing by, a car hit Mommy.
She pushed me to the sidewalk so I won't get hurt, but I also got some
scratches," anito. "But Mommy, her forehead was bleeding, her arms and legs
have black, I forgot."

Tahimik lang siyang nakayuko at nakikinig sa pagkuwento ni LJ na hawak ang TV

at naghahanap ng mapapanood.

"While in the hospital, I was lying in bed and they were cleaning Mommy's
blood on her face. She's not crying, she's not saying ouchy, I was just
watching," sabi nito. "I want to be like Mommy. My mommy doesn't cry."

Ngumiti lang siya at hindi na nagsalita.

"Mommy has bangs, too, like me because of the scar," dagdag nito. "I'm gonna
watch, Daddy. You can leave if you want, LJ is okay. I'm okay here."

"I'll stay," sagot niya. "I'll watch with you, okay?"

LJ smiled. "Okay, Daddy."

Sinamahan lang ni Atlas na manood ng movie sina LJ. Nakakailan na sila, wala
pa rin si Laurel. Umalis din sina Patrick at Jobelle kaya naiwanan siya
kasama ang anak. Nalaman din niyang pinag-day off muna ni Jobelle ang mga
katulong lalo na't nandito siya sa bahay ng mga ito.

Hindi puwedeng malaman ng mga ito kung ano ang relasyon niya kay LJ dahil
wala silang puwedeng pagkatiwalaan kundi ang isa't isa. Personally nga, hindi
niya muna mapagkatiwalaan ang sariling asawa patungkol sa anak.
Nakatulog na rin si LJ kaya naman siya na ang nanonood ng movie. Atlas was
just caressing his daughter's hair while watching some random movies. Kung
ano-ano na ang naiisip niya nang bumukas ang pinto.

Nagsalubong ang tingin nila ni Laurel, tipid itong ngumiti. May hawak itong
bag at attaché case.

"Nakatulog na pal–" Tumingin ito sa sugat. "Anong nangyari?" Lumuhod ito at

hinaplos ang noo ng anak nila. "Bakit?"

Sinalubong ni Atlas ang tingin nito. "Sorry. . . nagtatakbukan kasi kami

kanina sa labas, nadapa siya. I'm sorry for not taking care of he–"

"It's normal," sagot nito. "Hinahayaan ko lang din siya na mag-enjoy. Normal
lang naman sa mga bata ang masaktan. Nagamot mo naman kaagad yata, okay lang
'yan."

Hinalikan nito ang pisngi ng anak at tinanggal ang ilang buhok na nakaharang.
Nakatitig lang si Atlas dito at mukhang pagod na pagod.

"Hindi ka naman nabalian no'ng nabangga ka ng sasakyan?"

Kumunot ang noo nito. "Paan– wait, sinabi ni LJ?" tanong nito, tumango lang
siya kaya mahina itong natawa. "Ito talagang batang 'to, nakakatawa. Walang
maililihim, pati ba naman 'yon, sinabi."

"Mana sa 'yo, masyadong honest," sagot niya.

Nakaluhod lang ito habang nakatingin kay LJ at tinatapik dahil bahagyang

nagising ang anak nila. Nakikita niya sa mga mata nito 'yong pagod. Hindi
siya puwedeng magkamali. For two years na putol-putol niya itong nakakasama,
he still knows what she looks like.
"Go rest," aniya.

Tumingin ito sa kaniya at bahagyang umangat ang buhok. Tumambad sa kaniya ang
peklat nito sa noo, ang sinasabi ni LJ. Para itong dimple sa noo na wala
no'ng magkasama sila.

Hindi niya sinasadyang inangat ang kamay para haplusin ang peklat na 'yon.
"I'm sorry," bulong niya nang umiwas ito at tumayo. "Sorry I wasn't there
with you. . . wala ako no'ng panahong nanganak ka, no’ng panahong pinapalaki
mo mag-isa si LJ."

"It was my choice, Atlas. Ako ang dapat mag-sorry kasi ninakaw ko lahat sa
'yo 'yon," sabi nito at may inilabas mula sa bag. Kinuha nito 'yong wallet at
ibinigay sa kaniya. "Wala kasi akong pictures niya no'ng baby sa phone ko."

Binuklat niya 'yong wallet at nakita ang picture na naroon. It was Laurel.
Manas na ang mukha nito, namamaga ang mga matang nakatingin sa camera buhat
si LJ na nakabalot ng puting cloth at umiiyak.

"That's her first picture," sabi nito at ngumiti. "That day, I wished you
were with me."

Hindi siya tumingin dito, nakatitig lang siya sa picture ng mag-ina niya.

"But then, I realized, I pushed you away. I deserved to be alone," sabi nito.
"Atlas, thanks for giving me LJ. Siya lang ang mayroon ako. . ."

Tumingin siya kay Laurel. "I was with you, but you pushed me."

"I don't deserve you," sagot nito. "You deserve better."

May sasabihin pa sana ito, pero inunahan na niya.

"Hindi mo kasi binigyan ng pagkakataon, Laurel," seryosong sabi niya.
"Chance. . . you were so afraid of chances."

Umiling ito. "No, I wasn't. I just know."

"Know what?"

"That I'll hurt you, Atlas. I know. . ."

He smiled. "Love is pain, Laurel."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 27

by thexwhys
19-24 minutes

Ngumiti si Laurel kay Jobelle na nakatitig sa kaniya habang nagtitimpla ng

kape. Alam niyang may gustong sabihin ito, pero hindi magawa. Hindi rin niya
alam kung bakit.

"Ano ba 'yon, bakla?" tanong niya.

"Hindi ko naman kasi maintindihan sa 'yo kung anong drama mo," matabang na
sabi nito. "Bakit ka ba kasi umaalis? Girl, dalawang araw na lang nga kayo
rito, alis ka pa nang alis. Iniiwasan mo ba si Atlas?"

Laurel looked at Jobelle. "Yes and no. Iniiwasan ko siya kasi ayaw ko na
magkaroon kami ng something, girl. Nakakaloka kasi tumingin 'to si Atlas.
Natatakot ako."

"Gaga ka, nakararamdam ka ng sexual tension, 'no?"

"Hindi naman sa gano'n. . . siguro? Kasi naman, makatingin kala mo. . ."

Natawa si Jobelle. "Ikaw lang nag-iisip no'n. Siguro tigangs ka na, bakla?
From being sexually active to no sex at all. Kawawa ka naman. . ."

Malakas siyang natawa. "Totoo rin naman, pero hindi na ako mapaghanap. Dami
nga gustong kumeme sa akin sa Paris, bakla. I mean, aware naman akong yummy
at daks talaga sila, kaso ayaw ko nga. Baka mamaya, magkalaman na naman 'yong
tiyan ko, eh 'di, dalawang anak na itatago ko."

"Eh 'di, sabihin mo sa next, panagutan ka na," natatawang sabi nito. "Oh kaya
balutan mo na para walang mabuo. Gano'n!"

"Hindi ko kailangan ng lalaki," sagot niya. "Bahala sila sa buhay nila,

bakla. LJ is enough for me to live. My daughter is enough, bakla. Wala na
akong hahanapin pa, 'yong anak ko lang. . . okay na."

Napatingin sila ni Jobelle sa pinto nang bumukas 'yon at narinig na tumikhim

si Atlas. Nakatingin ito sa kanila. Nagulat siya dahil ang aga, ni hindi pa
siya nakaliligo, nandito na ito. Alas kwatro pa lang ng madaling araw,
nandito na. Nakakaloka!

"Ang aga mo naman!" ani Jobelle. "Natutulog pa 'yong anak mo," paninita
nito.
Tahimik lang na nakaupo si Laurel sa counter at nakatingin kay Atlas na
halatang kagigising lang. Mukhang naligo lang ito at nagmadali nang pumunta
sa bahay ni Jobelle. Hindi rin niya masisisi lalo na't alam nitong aalis na
sila sa makalawa.

"You're up early," biglang sabi nito habang nakatingin sa kaniya. "Don't tell
me, aalis ka ulit?"

Tumango siya. "I will, actually. Kailangan ko pumunta sa embassy para ayusin
'yong papeles ni LJ sa pag-alis namin. Tinawagan kasi ako ng lawyer ko na may
mga kailangan akong iproseso na papeles. Iiwanan ko na muna dapat siya kay
Jobelle, buti na lang din, nandito ka na."

"Tulog pa siya?" mahinahong tanong nito.

"Oo, eh. Puwede bang mag-aayos muna ako bago ka umkyat? Mabilis lang naman
akong maligo. Kain ka na muna rito, bibilisan ko na lang."

"It's too early," seryosong sabi ni Atlas habang nakatingin sa kaniya. "Dito
na lang muna ako."

Umiling si Laurel at niligpit ang tasang ininuman. "No, it's okay. Maaga rin
talaga ako aalis kasi medyo malayo. Magko-commute lang din kasi ako kaya
maaga ako aalis. May ibang dadaanan pa rin kasi ako."

Hindi na hinintay ni Laurel ang sasabihin ni Atlas. Nagmadali na siyang

umakyat para mag-ayos at naabutang natutulog pa rin si LJ. Tanghali na rin
nagigising ang anak niya, kahit sa Paris. Problema niya ito dahil mahirap
gisingin sa umaga, minsan nag-aaway pa silang dalawa.

She took a bath faster than the usual and chose a very comfortable T-shirt
and jeans. Wala siyang balak mag-fashion show lalo na't mainit sa Pilipinas,
hindi katulad sa Paris na kung ano-ano ang sinusuot niya.
Nilapitan niya si LJ at inayos ang kumot nito bago hinalikan sa pisngi.
Nagsabi naman na siya kinagabihan tungkol sa pag-alis niya kaya hindi na ito
magugulat.

Kinuha ni Laurel ang bag na gagamitin kung nasaan ang mga papeles na
kailangan. Pagbaba niya, nakaupo sina Atlas at Jobelle sa sofa at
nagkwekwentuhan. Sabay pa itong napatingin sa kaniya.

"Bakla, gamitin mo na 'yong isang sasakyan ko!" sabi ni Jobelle na inaabot

'yong susi. "Para hindi ka na mahirapan."

"Bakla, wala na akong lisensya," natatawang sabi niya. "Saka nasa gate na
'yong Grab ko. Okay lang naman ako, na-miss ko rin naman mag-commute, eh.
Kayo na bahala kay LJ, ha? Walang problema 'yon sa pagkain. Alam na rin no'n
kung ano ang gagawin niya ‘pag maliligo at magbibihis, no need to baby her,"
pagpapaalala niya.

Nakikita niya sa peripheral niyang nakatingin sa kaniya si Atlas kaya

sinalubong niya 'yon, hindi siya nagkamali. "Huwag mo masyado i-baby si LJ
para hindi niya masyadong hanap-hanapin," paalala niya. "Uuwi kaagad ako
kapag natapos para kung sakaling may lakad ka, hindi maging problema si LJ."

Kumunot ang noo ni Atlas. "It's fine. Free ang buong araw ko for LJ. Don't
worry," anito habang nakatingin sa kaniya. "Are you gonna be okay?"

Laurel nodded. Nagpaalam na siya sa dalawa at nagmadaling tumakbo papunta sa

gate ng subdivision dahil naroon na 'yong Grab car na nakuha niya. Mahina
siyang natawa nang marinig ang tugtog sa sasakyan nito at mukhang kaedad lang
niya ang driver.

Hindi siya nag-react, pero nakikinig lang siya. The driver was using his
fingers as drums. . . he was tapping the steering wheel while listening to
Robbers by The 1975.
Bigla niyang naalala si Atlas sa lahat ng road trips nilang dalawa no'ng
panahong magkasama pa sila. He has a habit of listening to cool music while
feeling the breeze. Kahit na giniginaw ito, he would open their windows so
they could sing their heart out kahit na sobrang pangit ng boses nilang
dalawa.

With that thought, natawa si Laurel sa sarili dahil naalala niya si LJ na

hindi rin maganda ang boses, pero mahilig kumanta.

May mga pagkakataong kumakanta ito ng Disney songs, pero hindi man lang
tumatama 'yong tono. Gusto niyang pagtawanan ang anak, pero kapag naaalala
niyang dahil sa kanila ni Atlas kung bakit sintunado ito, napapailing na lang
siya. Kung bakit ang malas na wala man lang itong nakuhang magandang boses!

Natahimik si Laurel nang makita ang billboard ni Atlas at Amira na nag-e-

endorse ng isang sikat na clothing line.

Bigla niyang naisip si LJ. Aalis na sila sa makalawa, paano na ang anak niya
lalo na't nakilala at nakasama na nito ang ama? Iniisip niya kung
mapapanindigan kaya nito ang pagiging strong katulad ng sinasabi sa kaniya?
Na okay lang na umalis sila at iwanan ang ama nito?

Sinabi sa kaniya ni LJ na hindi ito iiyak kapag umalis na sila. Sa nakikita

niyang closeness ng mag-ama, kung gaano ka-sweet ang mga ito, at kung gaano
ka-excited palagi si LJ na makita si Atlas sa tuwing dumarating.

Maliwanag na rin nang makarating siya sa pupuntahan. Magmi-meet sila ng

lawyer ng mama niya sa isang hotel para pag-usapan ang tungkol sa iniwanan
nitong mana sa kaniya. Ayaw niyang tanggapin lahat ng iyon para hindi na
magalit ang mga kapatid niya, pero either way, sa kaniya pa rin iyon.

Hindi na rin sila nagkausap ng papa niya pagkaalis niya sa probinsya,

pagkalibing ng mama niya. Nagkaroon sila ng discussion, kasama ang ibang
kapatid niya, kaya naman mas minabuti niyang lumayo. She's not gonna ruin her
freedom for what they wanted.
Pagbaba niya ng sasakyan, may ilang tao na rin sa lugar kahit na alas sais
pasado pa lang. Kailangan niyang tumawid papunta sa isang kalye papunta sa
hotel na usapan nila. Kahit alas otso pa, gusto lang din niyang maagang
makarating para makaiwas kay Atlas.

Sobrang daming pumapasok sa isip ni Laurel, pero si LJ ang priority niya.

Hindi niya alam kung anong mangyayari sa isang araw kapag aalis na sila, kung
paano ito magpapaalam kay Atlas.

Laurel was busy thinking when he heard a man curse. Kumunot ang noo niya lalo
na't hindi siya mahilig magmura, hindi siya sanay na may nagmumura sa paligid
niya. Sinundan niya ng tingin ang lalaki na dumiretso sa babaeng nasa gilid
niya. Blonde ang buhok nito, may kaliitan, samantalang matangkad ang lalaki.

"Tangina, saan ka ba nagpunta?" galit na tanong ng lalaki sa babae,

nakangusong nakakunot ang noo naman ang babae. "Bakit ka umalis ng hindi
nagsasabi? Nang-iiwan ka na naman?"

Nanlaki ang mga mata ni Laurel dahil mukhang nag-aaway ang dalawa. Lahat
silang naghihintay sa tawiran, nakikinig.

"Ang aga-aga, Kylo, nagmumura ka!" singhal naman ng babae. "Nagdasal ka na

ba? Grabe, may pagmura ka kaagad, eh. Ayan, coffee, pero hindi na kasing
tapang no’ng kagabi."

"Uso kasi mag-iwan ng note, Cailean, hindi ‘yong bigla ka na lang mang-iiwan.
Uso magsabi, uso magpaalam."

Kinagat ni Laurel ang pang-ibabang labi dahil natatawa siya. Galit, pero
marupok. Naalalala niya na buti na lang, nagpaalam siya noon kay Atlas, hindi
niya ito g-in-host.

"Hoy, bumili lang ako ng kape, naghi-historical ka na naman! Magkape ka nga

muna para magising ka sa katotohanang wala na tayo sa past at nasa present na
tayo. Wala nang magagawa 'yong historical mo kaya go, drink your coffee!"
Napatitig si Laurel sa dalawa. Ang liit ni girl, mukha itong Korean, blonde
nga 'yong buhok, pero palaban sa salitaan. Natatawa siya kung paanong
magbangayan ang dalawa, isang dahilan kung bakit hindi siya pumapasok sa
isang relasyon. Alam niyang magiging ganito sila ng makakatuluyan niya dahil
palaban din siya at ayaw ng nalalamangan.

Nakatingin si Laurel sa dalawa nang uminom ang lalaki sa ibinigay na kape ng

babae. Ininom din naman, kunwari pang galit. Mga lalaki talaga, marurupok.

"Hindi ito 'yong blend mo," nagreklamo pa.

Sumagot naman si girl. Nang-aasar pang nag-smile "Hindi, mapait sabi mo, 'di
ba? Bitter ang coffee ko, sing-bitter mo."

"Sweet ang gusto ko, sing-sweet natin noon bago mo ako iniwanan sa ere,"
anito sabay higop.

Laurel was cringing while listening to their conversation. Gusto niya ng

earphones, but somehow, nakaka-relate siya. Mahilig siyang mang-iwan sa ere,
mahilig siyang umalis sa relasyong alam niyang lumalalim, at gusto niyang
lumayo hangga't maaga.

Patuloy lang na nakinig si Laurel sa discussion ng dalawa. Parang biglang

nawala lahat ng inaalala niya ‘cos this couple were just entertaining to
watch! Parang mga baliw na marupok sa isa't isa. Nag-aaway, pero halata sa
tinginan na mahal pa isa't isa. Binabalik pa 'yong history. . . ang funny
lang.

Natatawa siyang para itong mga batang nagbabangayan nang biglang akmang
tatawid 'yong babae, hinila naman no'ng lalaki sabay singhal. "Tangina naman,
Cailean. Pula pa, may sasakyan pa, tatawid ka na? Ano ba naman, Cailean! Para
ka pa ring dati, you're still a baby!"

The girl even have the nerve to smile and Laurel laughed in silence seeing
her smirk. "Ako pa rin ang baby mo, ang baby mo. . . lagi pa ring nasa isip
mo, sa isip mo."
Literal na natawa si Laurel kaya napatingin sa kaniya ang lalaki sabay tingin
sa babae.

"Stop it," diin nito sa babaeng kaharap, hawak pa rin ang braso nito.

The best part? The girl even sang. "Historical naman pala gusto mo, Kylo, eh
'di, lulubusin ko na! Naaalala ko ang mga araw na magkasama tayong dalawa,
ngiti at luha sa aking mga mata, gano'n na pala tayo dati kasaya."

"Cailean, seriously, stop."

But the girl continued singing. Alam niya 'tong kantang 'to, pero hindi niya
alam ang title. Lahat silang nasa waiting, parang nanonood ng romcom habang
nakatingin sa dalawa.

The girl was just singing. Tahimik naman ang lalaki na parang nagparaya na
lang sa kalokohan ng girlfriend nito. It went silent, the show's over. . .
until the man started singing. Mahina lang, pero dahil katabi niya ang
dalawa, narinig niya 'yon.

"At kung mababalik ko lang, aayusin ko lahat sa loob ng pitong buwan. Kahit
ano pa'ng paghirapan ko, pa'no kung ayaw mo? "

"Hala si Kylo, joke lang. . . sineryoso mo naman."

Laurel smiled while looking at the two. Sana, gano'n na lang kadali ang
lahat. Maglolokohan lang kayo, magiging okay na, tapos bati na ulit.

Atlas was just looking at LJ. Kaka-deliver lang ng teddy bear na pina-rush
niyang ipabili kay Jobelle para sa anak. Tinanong niya ito kung anong laruan
ang gusto dahil kahit ano, bibilhin niya para sa anak. . . pero simpleng
teddy bear lang ang ipinabili nito. Something daw na kayang mayakap hanggang
sa pagtulog.

Biglang sumakit ang dibdib ni Atlas sa narinig dahil pakiramdam niya, bear
ang hiniling ng anak para maisip na siya 'yon. Ayaw niyang mag-assume ngunit
habang nakatingin sa anak niyang nakayakap sa bear habang nanonood ng TV,
gusto niya itong yakapin nang mahigpit na mahigpit.

Hindi niya ginawa. . . instead, he laid down and used LJ's legs as his
pillow. Akala niya, itutulak siya, pero hindi. Ngumiti si LJ sa kaniya,
hinalikan ang pisngi niya, at hinaplos ang buhok.

Sa bawat paghaplos ng anak sa buhok niya, naalala niya si Laurel dahil gano'n
ang ginagawa nito sa tuwing mararamdamang pagod siya. Sa tuwing magkasama
sila no'n at nag-uusap lang, hahaplusin nito ang buhok niya na akala mo ba,
mapapawi no'n ang pagod niya.

Ngayon, nararamdaman niya 'yon sa anak niya, sa anak nila.

"Daddy, you know how to cook pancakes?" biglang tanong nito. "I am hungry po
and I want some pancakes."

Atlas thought, how hard could it be?

Kaagad siyang nag-search sa Google kung paano ba magluto ng pancakes. It

wasn't his forte, hindi, never pa pala niyang nagagawang magluto nito. He was
nervous, but he doesn't have the guts to let his daughter starve. . . hindi
niya kayang biguin ito at sabihing hindi siya marunong.

"I'll cook some pancakes. Do you wanna watch how Daddy make you a heart-
shaped pancake?" tanong niya.

Kaagad itong tumayo. "Really? You can make it heart?" tanong nito na naka-
puppy eyes pa.
Natatawa si Atlas. Naisip niyang ang liit-liit ng anak niya, ang cute nitong
gumalaw, halatang bata pa, pero nalulungkot siyang maaga itong nag-mature,
malamang sa pagpapalaki ni Laurel. He has nothing against, it. Nalulungkot
lang siya na advanced mag-isip ang anak niya, kahit baby pa ito para sa
kaniya.

Naghanap siya ng ingredients sa pantry ni Jobelle. Umalis din ang mag-asawa

dahil may aasikasuhin daw. Nakaupo si LJ sa counter, parang si Laurel no'n sa
tuwing magluluto siya ng lunch o dinner nila.

It feels different cooking for a daughter. . . the pressure was immaculate

and he started sweating bullets. Nakangiti pa itong asang-asa na marunong
siya.

Sinundan lang niya ang recipe at nagkunwari sa anak niyang kaya niya kahit na
kabado siya sa gagawin. Nakangiti itong umaasa na mapapakain niya, pero
nagre-ready na rin siyang mag-order ng totoong pancake kung sakali.

Nakapag-prepare na siya ng batter at nagsimula nang magluto ngunit kung hindi

hilaw, sunog, o 'di kaya naman ay sira-sira.

"Daddy." Nakatingin si LJ sa pinggan na may limang pancake na mali-mali.

"Let's just eat some cornf–"

Sabay silang napatingin sa pinto at pumasok doon si Laurel. Nagtatakha ang

mga mata nitong nakatitig sa kanila at parang nag-iisip kung ano bang
nangyayari. Kagat pa rin ni Atlas ang pang-ibabang labi dahil nahihiya siya
sa anak niya.

Nakakunot ang noo ni Laurel na tumingin sa mag-amang nasa kusina. Mga mukhang
problemado lalo na't nakita niyang nakakunot ang noo ni LJ.

"What's happening?" tanong ni Laurel. Kaagad niyang ibinaba ang gamit sa mesa
at dumiretso sa dalawang nakanguso at mukhang binagsakan ng langit at lupa.
"Are you, guys, cooking pancake?"
"Failed." It was Atlas. Ipinakita nito 'yong pinggan na puro sunog, hilaw, at
punit na pancake. "O-order na lang ako."

Laurel smiled. "Maupo na lang kayo sa sofa and watch some movies. Ako na
bahala magluto."

"No, Mommy, it's okay. I'll eat cereal with milk po," sabi naman ng anak
niya. "It's okay."

"No." Umiling siya. "I'll cook na."

Nakatingin si Atlas kay Laurel na lumapit sa kanila para magluto ng pancake.

Nahihiya siya dahil simpleng pancake lang, hindi pa niya maluto nang maayos.
No'ng nakaraang siya ang nag-alaga sa anak niya, nadapa ito at nasugatan.
Simpleng pagkain para sa anak nila, hindi niya magawa.

Nakaupo si LJ sa counter, nakatayo lang siya sa gilid at pinapanood si Laurel

na ayusin 'yong pancake mix dahil masyado raw itong malabnaw. Nagsimula rin
itong magluto, nanonood lang sila ng anak niya.

"Maupo na kayo roon, Atlas," sabi nito. "Bibigyan ko na lang kayo ng food."

Umiling siya. "No, I like watching you cook."

"Me too, Daddy!" natutuwang sabi ni LJ. "I love watching Mommy cook."

Tumalikod si Laurel sa kanila at nagsimulang magluto. Kumakain din ng

strawberries si LJ na sinasawsaw sa whipped cream, manang-mana sa ina.
Mahilig din itong kumain ng maaalat at matatamis, combination nilang dalawa.
"Daddy, wiwi." Nagmamadaling bumaba si LJ sa counter at sinabing ito na lang
mag-isa.

Bumalik ang tingin niya kay Laurel at nakita niyang puro pasa ang braso nito.
Unconsciously, he held her arms while looking at it.

"What happened?" tanong niya. "Bakit puro ka pasa? Saan ka ba nagsususuot,

Laurel?"

Laurel was shocked, kaagad niyang inagaw 'yong braso niya at tipid na
ngumiti. Mukhang na-gets din kaagad ni Atlas ang ginawa niya kaya bahagya
itong lumayo sa kaniya.

"S…s-orry for touching you," anito habang nakatingin sa kaniya. Kita niya
'yon gulat sa ginawa. "I really am sorry."

Tipid siyang ngumiti. "Maupo ka na lang doon, maluluto na. Pakikuhanan mo na

lang si LJ ng water sa ref saka 'yong syrup and butter."

Tumango si Atlas at sinunod ang ginawa niya.

Nakatalikod lang siya habang nagluluto dahil naaalala niya 'yong gusto niyang
sabihin kay Atlas. She's afraid to tell him about it, pero kailangan niyang
ma-open 'yong topic.

Wala pa si LJ kaya naman kaagad siyang lumapit kay Atlas. "I have something
to tell you."

Tumingin ito sa kaniya. "What is it?"

"Matagal ko nang iniisip ito. Pakiramdam ko, sa ginawa ko sa 'yo, na tinigil

ko 'yong pill ko no'n, it was as heavy as stealthing," nakayukong sabi niya.
"Hindi ko alam kung applicable ba sa aming mga babae 'yon, but it was wrong.
I purposely stopped my pill without your consent. Naisip ko, possible ba na
ma-consider 'yong ginawa ko as stealthing? It's punishable by law."

Nakatitig ito sa kaniya.

"It was unfair on your part that I stopped it without talking to you and I
got pregnant. Nabasa ko lang naman 'yon, though ang nakita ko sa web,
stealthing is when a man removes the condom during sex despite agreeing to
wear one, should be punishable as a form of sexual assault," dagdag niya. "I
just–"

Atlas sighed. "Laurel, stop."

"No, Atlas. I purposely got pregnant without your consent and now, the
effects are felt. May asawa, itinago ko ang anak natin. I'm sorry for causing
too much–"

"Stop, Laurel," ani Atlas. "I have zero regrets because if you just told me
years ago that you want a child, I won't disagree. Because six years ago, if
you’d just let me. . . "

Tahimik lang si Laurel na nakatingin kay Atlas, walang bahid ng galit sa

mukha nito.

"I would even marry you in an instant, ma'am."

T H E W H Y S
Actor's Hidden Whore - 28
by thexwhys
20-26 minutes

Ramdam na ramdam ni Atlas kung paanong umiwas sa kaniya si Laurel. Sa tuwing

bibisitahin niya ang anak, umaalis ito o 'di kaya naman ay nakakulong sa
kuwarto. Kinakausap naman siya nang casual, pero pagkatapos ng pag-uusap nila
no'ng isang araw, hindi na niya ito nakita.

Kung ano 'yong sinabi niya, totoo 'yon. Six years ago, he was ready to
commit, but she was ready to leave.

Naiintindihan ni Atlas at nararamdaman ang lahat. Hindi naman siya manhid. Of

all people, si Laurel ang pinaka-understanding na taong nakilala niya. Wala
siyang naririnig na reklamo o ano pa man mula rito. But it hits different now
dahil bukas, aalis na ang mag-ina niya nang hindi niya nalalaman kung babalik
o magpapakita pa ulit ang mga ito.

Nakasalampak si Atlas sa sahig at nakayakap kay LJ. Katulad nitong mga

nakararaan, maaga siyang umaalis para puntahan ang anak sa bahay ng best
friend niya. Pinagpapasalamat niyang nakaisip ito ng paraan dahil naging
blangko na siya, hindi na niya alam ang gagawin. Hanggang ngayon, hindi pa
rin niya nasasabi sa asawa niya ang tungkol kina Laurel at LJ, hindi niya
alam kung paano.

Ayaw niya itong saktan lalo na't nitong mga nakararaan, nagsisinungaling
siya. . . pero gusto rin niyang itago at protektahan ang mag-ina niya.

Mabait si Amira, pero hindi niya alam kung ano ang papasok sa isipan nito
dahil sa sitwasyon. Pareho silang public figure, pero hindi niya alam kung
paano ito magre-react. He's trying so hard to make scenarios, pero kapag
naiisip na niyang maaapektuhan ang anak niya at si Laurel, bumabalik siya sa
unang tanong. . . paano?

Yakap niya si LJ at sinusulit ang pagkakataong kasama ang anak niyang manood
ng paulit-ulit na pelikula. He doesn't mind at all! Ang mahalaga, nakasandal
ito sa kaniya at paminsan-minsang yumayakap na para bang sa kanila lang ang
mundo.

Naiisip niya na siguro, kung palagi niya itong kasama, malamang na ganito
sila and he wouldn't mind at all! Kahit na maghapon, magdamag silang manood
ng Disney movies, wala siyang pakialam, basta kasama niya ang anak niya. Time
is running out and the day's getting shorter. With that thought, Atlas hugged
LJ tightly.

Humarap ito sa kaniya at ngumiti. Hinaplos ang buhok at pisngi niya, "Are you
okay, Daddy?"

"Of course, I am!" Pinilit niyang ngumiti at hinalikan ito sa pisngi. "Are
you enjoying your movie? Do you want to eat something?"

Umiling ito. "No, Daddy." Sabay halik sa pisngi niya at tumalikod para
manood.

Atlas felt lucky that his daughter knew him and was affectionate towards him.
Hindi man sila nagkasama, hindi man niya ito nakasamang lumaki, at wala man
siya no'ng panahong mag-isa si Laurel, pinagpapasalamat niyang napalaki nito
nang maayos ang anak nila. Laurel is one, great mom, kahit na may mga
desisyon itong makasarili at hindi pinag-iisipan.

Wala siyang sama ng loob kay Laurel. Kahit galit, wala. Hindi rin niya
maintindihan kung bakit dahil kung tutuusin, masyadong masakit 'yong ginawa
nito. A part of him wants to get mad, but he couldn't.

Sa dalawang taong nakasama niya si Laurel, wala siyang alam sa personal na

buhay nito dahil mas pinipiling manahimik. That made him feel stupid. . . he
loved her, but didn't have the guts to know her deeper.
Atlas was hugging LJ when his phone rang. Nagkatinginan sila ni Jobelle na
kasama nilang nanonood. To his shock, LJ paused the movie without him saying
anything.

He answered the call and it was his manager asking him to go to the network's
office with Amira dahil magkakaroon daw ng meeting. Hindi siya nasabihan lalo
na't nagsabi siya na magre-rest lang muna, pero ganito naman ang buhay nila.
. . palagi na lang may unexpected calls at hindi puwedeng tumanggi.

"Okay." Pumikit siya dahil ayaw niyang pumunta, pero kailangan. "I'll be
there. Can you give me an hour or two? May kailangan lang akong gawin."

"Of course," sagot ng nasa kabilang linya bago ibinaba ang tawag.

Tumingin si Atlas kay Jobelle, wala naman itong sinabi at naghihintay lang
din ng sasabihin niya. Sumandal siya sa sofa dahil kailangan niyang umalis.
Aalis na nga bukas ang anak niya, mabibitin pa 'yong bonding nilang dalawa.

"You have to go, Daddy?" tanong nitong nakangiti. "It's okay, LJ is okay,"
anito at hinalikan siya sa pisngi. "I'll wait if you'll comeback. Can you
bring me some donuts? Strawberry sprinkles only."

Mahina siyang natawa. "Of course." He kissed his daughter's cheek. "I'll
comeback as soon as I can, okay?"

"Okay, Daddy," anito na umalis sa pagkakakandong niya at nagsimula na lang

ulit manood ng TV.

Sakto naman na bumaba si Laurel. "Laureen Juliana, you've been holding that
remote for too long," paninita nito sa anak bago tumingin sa kaniya. "Bawal
kasi siyang manood ng TV sa Paris. May limit lang, dito lang 'yan nakanonood
nang ganiyan katagal."
"Ang rami mong pasa." Titig niya kay Laurel dahil nakita niya 'yong braso
nito. "Anong nangyari?"

"Nag-MRT kasi ako no'ng isang araw saka kahapon. Na-miss ko lang." Ngumiti
ito. "Anong gusto ninyong lunch, Jobelle?"

Atlas sighed. "Anong oras ang flight ninyo bukas?"

"Hapon pa naman," sagot nito habang kumukuha ng tubig. "Alas sais 'yong
flight namin kaya mga alas kwatro, dapat nasa airport na rin kami."

Kagat ni Atlas ang pang-ibabang labi. Ayaw niyang umalis dahil iniisip niyang
aalis na bukas ang mag-ina niya, nahihirapan siya. Bigla siyang nakaramdam ng
separation anxiety lalo nang tumingin siya kay LJ na nanonood ng TV. Tahimik
lang ang anak, mukhang hindi apektado sa pag-alis niya.

"Laurel, I need to go," aniya habang nakatingin dito. "Pinapatawag kasi ako
sa office, kaya aalis na ako. Nagpaalam na rin ako kay LJ. Babalik kaagad ako
kapag natapos 'yong meeting namin. Nagpapabili rin kasi siya ng donuts."

Kumunot ang noo ni Laurel at mahinang natawa. Tumingin ito sa anak nilang
hindi sila pinapansin. "Nakakaloka talaga 'tong si LJ. Strawberry sprinkles?"

Atlas nodded while smiling. "Same as you."

Lumuhod si Atlas sa harapan ng anak at sinasabing babalik kaagad siya. Ayaw

man niyang umalis, kailangan. Gusto man niyang makasama pa ang anak, kaso
trabaho ang tumatawag. Isang araw na lang, ninanakaw pa sa kaniya. Minsan,
sobrang unfair ng mundo.

Habang nagmamaneho, pumapasok lang sa isip niya si LJ. Sa tuwing nai-imagine

niyang aalis na ito kinabukasan, sumasakit ang dibdib niya. Isang linggo pa
lang niyang nakakasama ang anak, ayaw na niya itong mawalay sa kaniya.
Kung puwede lang, pero iba ang buhay na ginagalawan nilang lahat. Komplikado
na, hindi na katulad ng dati. Marami ng maaapektuhan, pero wala siyang
pakialam sa iba. . . anak lang niya iniisip niya.

Nakarating siya sa network at naabutan doon ang asawa niyang nakikipag-usap

sa isang executive. Ngumiti kaagad ito at lumapit sa kaniya. Hinalikan siya
sa labi, niyakap, at inayos ang damit niyang bahagyang nalukot dahil sa
pagkakakandong sa kaniya ni LJ.

Sinasabi niya sa asawa niyang kasama niya sina Jobelle at Patrick dahil may
mga inaasikaso sila. He's lying to his wife, hindi niya alam kung hanggang
kailan.

Habang nasa meeting, hindi na siya mapakali. Gusto niyang makita ang anak
niya. Dapat kasama niya itong nanonood ng Frozen for the nth time, pero may
trabahong hindi puwedeng tanggihan, may trabahong kailangang puntahan.

Gusto niyang sabihin na priority niya si LJ, pero nandito siya, nakaupo at
nakikinig sa manager niya, executives, at producer para sa pelikulang ino-
offer sa kanilang mag-asawa. Bukod pa roon, may ilang endorsements na
niluluto para sa kanila at sobrang rami nilang trabaho.

Nakikita niya sa mukha ni Amira ang saya dahil sa mga offer sa kanila. Alam
niyang workaholic ang asawa niya, sobra. Tulad nga ng sinabi nito years ago,
sinasamantala na hangga't gusto sila ng tao, tatanggapin nila lahat. Hangga't
may offer, kukuhanin nila.

"Ang ganda ng mga offers sa inyo!" biglang sabi ng manager nilang dalawa.
"May mga brands na nga na naghihintay kung kailan kayo magkakaanak. Halos
lahat yata, waiting na para maging model din ng brands ang mga magiging anak
ninyo!"

Tahimik lang si Atlas, ngumingiti paminsan-minsan.

"We're all sure na you'll have gorgeous little ones! Nai-imagine namin na
babae 'yong unang anak ninyo, tapos kulot like Atlas, and super pretty! We
can imagine her modeling some cute clothes, diapers, and all," natutuwang
sabi ng mga ito. "We're all excited!"

Tumingin sa kaniya si Amira. "We're not sure about having kids, wala pa 'yon
sa plano namin, eh. We're still enjoying what we have now, plus, marami pa
kaming work."

Tumango siya at ngumiti, pero hindi nagsalita. Naisip niya bigla si LJ dahil
sobrang ganda ng anak niya. Kulot ito katulad niya, pero nakuha ang mukha ng
ina nito. That angelic, innocent face he will never forget. Nakuha nito ang
pagkakaroon ng inosenteng mata na kapag tinitigan ka, alam mong nasa sa 'yo
ang mundo. Those little, curious eyes that looked so cute whenever she needs
something.

Nawawala siya sa focus dahil naiisip niya si LJ. Gusto na niyang umalis,
gusto na niyang puntahan ang anak, pero stuck pa rin siya sa meeting. It's
starting to get dark, panay na rin ang tingin niya sa labas dahil palubog na
ang araw. He promised he'll be back. . . pero mukhang maaabutan niyang tulog
na ang anak.

"Are you okay?" tanong ni Amira sa kaniya habang kumakain sila ng dinner
kaharap ang mga ka-meeting. "You look uneasy, babe. Something wrong?"

Umiling siya. "I'm okay, just a little. . . tired." He smiled.

Hinawakan nito ang kamay niya. "Alis ka kasi nang alis nitong mga nakararaan,
eh. After this, mag-rest ka muna, okay? Hindi ka muna puwedeng umalis, hindi
ako papayag," sabi nito.

Ngiti lang ang isinagot niya dahil ang totoong cure sa pagod na nararamdaman
niya ang dahilan ng madalas niyang pag-alis. Na aalis na bukas, pero wala
siyang magawa dahil nakapagdesisyon na si Laurel.
Ang ikinatatakot ni Atlas, hindi niya alam kung makikita pa niya ang mag-ina
niya. He's not sure about Laurel's plan for that matter. Hindi pa nila napag-
uusapan kung paano ang setup.

Nang matapos ang dinner, nagpaalam na silang lahat. Lalabas na sana nang
tawagin sila ng manager. "By the way, may fitting kayo bukas, urgent 'yon
para sa shoot ng commercial ninyo sa isang araw. 8 a.m. ang call time,
magkakaroon din kasi ng makeup trial and all."

"Bukas po kaagad?" tanong ni Atlas dahil hindi p’wede. Kailangan niyang

puntahan ang anak niya bukas at hindi siya papayag na umalis ito nang hindi
nakikita o hindi man lang nakakasama. "Hindi po ba puwedeng sa isang araw?"

Umiling ito. "We already set an appointment, pumayag na rin si Amira.

Something wrong, Atlas?"

Nakatingin sa kaniya si Amira na parang nagtatanong lalo pa't hindi na siya

mapakali. Bumibilis na ang kabog ng dibdib niya dahil naiisip niya ang anak
niya. It's just so hard decide.

"Babe, something wrong?" tanong ni Amira. "May lakad ka ba bukas? Puwede mo

naman siguro i-postpone. Nakapag-set na raw kasi sila ng appointment sa mga
pupuntahan natin lalo na't medyo rush 'yong shoot natin sa isang araw."

Atlas looked down and felt his heart clench. Kilala siyang attentive at hindi
lumiliban sa kahit anong shoot for the past six years. Nagsimula lang naman
siyang lumiban no'ng mga panahong kasama niya si Laurel dahil gusto niyang
magpahinga.

Laurel was there when he was resting and during that time, Laurel used to be
his "pahinga". Ito ang nagparamdam sa kaniya na puwede siyang huminto, puwede
rin siyang magpatuloy. Si Laurel ang nagturo sa kaniya na huminga. . . pero
ibang kaso na ngayon. Hindi pahinga ang kailangan niya, kailangan niya 'yong
anak niya.
Atlas nodded and just walked away. Nakapamulsa siyang naglakad papuntang
comfort room dahil kailangan niyang maghilamos. Nakatitig siya sa sarili
niya, he looked like a mess. He's a mess.

Paglabas niya, naabutan niya si Amira na nakatayo sa labas ng comfort room.

Hinaplos nito ang pisngi niya at inayos ng kwelyo ng polo shirt na suot.
"Let's go home?" tanong nito.

"You have your car?" tanong niya. "Mauna ka na. May kailangan lang akong
daanang papeles sa bahay nina Jobelle, susunod ako."

"No, I plan to go with you. Tara, sama na lang ako," nakangiting sabi nito.
"Gusto ko rin mag-joyride, na-miss kita this week, eh. Matutulog ako na wala
ka, gigising ako na wala ka. Ang busy mo, but it's okay. Tonight, puwede ba
akong sumama?"

Atlas sighed. "Are you tired?"

Tumango ito.

"Ihahatid na lang kita sa bahay muna para makapagpahinga ka bago ako pumunta
kina Jobelle," aniya habang nakatitig sa asawa. "I really need to get that
papers for review lalo na't magiging busy tayo bukas. Para makapagpahinga ka
na rin."

Pinapanalangin ni Atlas na sana, pumayag ito, pero hindi. His wife smiled.
"No, it's okay. Tagal ko na rin hindi nakikita sina Job and Pat. Let me come
with you. Matutulog na lang ako kaagad paguwi," sabi nito na hinawakan ang
kamay niya. "Let's go para makauwi rin tayo kaagad."

While driving, Amira turned on the speaker and the music played. It was Line
Without a Hook by Ricky Montgomery and that song was special to him.

Why?
It was one of Laurel's favorite songs during their road trips. Ni hindi pa
niya napapalitan 'yong playlist na nasa Spotify niya. It's still named as
road trip.

Nakayuko si Laurel na inaayos ang maleta ni LJ dahil as usual, hindi na naman

nakatupi ang mga damit nito. Nakahiga ito sa kama at nanonood sa TV na nasa
kwarto habang hawak ang bigay ni Atlas na bear. Mukhang ito na ang magiging
paborito ng anak niya lalo na't galing iyon sa ama nito.

Pinalaki niyang hindi materialistic ang anak. Gusto niya na marunong itong
makuntento kahit na kaya naman niyang bilhin ang gusto nito. Laurel wants LJ
to live normal and simple, hindi katulad no'ng bata siya na bigay ang hilig,
pero hindi naman siya masaya.

She was reviewing their ticket when they heard a car pull up. Kaagad na
bumangon si LJ at sumilip sa bintana. Nakita ni Laurel ang excitement sa
mukha nito lalo na't nagsabi na hindi muna maliligo dahil hinihintay ang ama
na ito mismo ang gumawa.

Laurel smiled while looking at LJ until she saw her daughter frowned, but
gave her a small smile before walking towards her bed. Binuksan ulit nito ang
TV as if walang nakita at walang nangyari.

Nang sumilip siya, nakita niyang nasa labas nga si Atlas, pero kausap ni
Jobelle si Amira at masaya itong nakikipagkuwentuhan. Her heart clenched
because she saw LJ's reaction. Kung paanong masaya ito, nalungkot, at
ngumiti.

Laurel saw herself when she was young. Gano'n siya lumaki at 'yon sana ang
pilit niyang iniiwasang maramdaman ng anak, pero hindi nangyari. LJ felt what
it's like to be the young Laurel and there, Laurel knew she failed as a
mother. She failed to protect her daughter from the pain and from getting
hurt.

"I failed," bulong niya sa sarili habang nakatingin sa anak na nakaharap sa

TV hawak ang bear na galing kay Atlas.
Nagmadali siyang pumasok sa bathroom dahil biglang bumilis ang tibok ng puso
niya. Nasasaktan siya para sa anak na siya rin naman ang dahilan kung bakit.
Those decisions she made years ago, nararamdaman na ngayon ng anak niya at
hindi niya alam ang gagawin.

Nakasalampak si Laurel sa sahig ng bathroom habang hawak ang dibdib. She was
quietly sobbing, para hindi marinig ng anak niya. "What have I done?" bulong
niya sa sarili. "Ako na lang ang masaktan, please," she whispered.

Atlas was looking at Jobelle. Kausap nito si Amira, sakto namang lumabas si
Patrick at mukhang na-gets nito ang sitwasyon. Ngumiti ito kay Amira,
nakipagkumustahan sandali at tumingin sa kaniya. Hindi niya alam kung
natutulog na ba si LJ, hindi siya makapagtanong.

Pinag-uusapan nila ang ilang lupa na prospect nilang bilhin, hanggang sa

magsalita si Jobelle.

"Pat, ibigay mo na kay Atlas 'yong need niya, rito lang muna kami ni Amira.
May gusto ka bang kainin, girl?" tanong ni Jobelle sa asawa niya. "Hayaan na
muna natin 'yong mga boring nilang pag-uusapan. Kumusta 'yong shoot mo para
sa Chanel perfume? Ang ganda ng billboard mo, girl!"

"Okay naman! Nakatutuwa nga, eh, hindi ko pa rin in-expect na kukuhanin ako
ng Chanel," sabi naman ng asawa niya.

Nakatingin siya kay Amira na masayang nakikipagkuwentuhan sa best friend

niya. "Akyat muna kami, may kailangan lang akong tingnan," paalam ni Atlas.

Amira just nodded and happily talked to Jobelle na excited pang sinasalaysay
'yong tungkol sa new endorsement nilang magkasama.

Atlas was feeling guilty na pati sina Jobelle at Patrick, nadadamay na sa

kasinungalingan niya. . . at hindi na niya alam ang gagawin.
"Tulog na ba?" tanong niya kay Patrick pagkapasok ng bahay. "Ang rami naming
meeting, hindi na ako nakabalik."

"Hindi ko alam, eh," sagot naman ni Pat. "Nag-aayos kasi ng maleta si Laurel
kanina no’ng niyaya namin kumain. After naman, umakyat na rin kaagad sila.
Kaya hindi ako sure if tulog na ba."

Atlas sighed. Pinapanalangin niyang hindi sana nakita ng anak niya si Amira.
Hindi na niya alam ang gagawin, hindi na niya alam kung ano ang magiging
desisyon niya. He just wanna see his daughter now.

Pagkabukas niya ng pinto, naabutan niya itong naka-cover ng comforter hawak

ang remote, kayakap ang bear na bigay niya, at kaagad itong tumingin sa
kaniya. His daughter smiled sweetly, got up, and hugged him.

"Hi, Daddy," mahinang sabi nito. "I thought you won't come na." She even
kissed him on the cheek.

"Of course, I'll come," he whispered and hugged her tightly. Nakapikit siya
dahil ang sarap sa pakiramdam na ang higpit ng yakap nito sa kaniya. "What
are you watching?"

Tumingin ito sa kaniya. "I was watching Finding Nemo, Daddy." She smiled.
"It's my first time to watch this and I almost cried. I love how Marlin
protected Nemo from everyone. That I have to be obedient so I won't get lost,
so Mommy won't be sad."

Tahimik lang si Atlas.

"How are you, Daddy?"

"I'm okay." He smiled and kissed his daughter's cheek. "I can't stay long,
bub. I have to go home early, is that okay? I will see you tomorrow before
the airplane, okay?"

LJ nodded and kissed his cheek. "I love you, Daddy," anito bago bumaba at
tinakpan ang sarili ng comforter. Hindi na ulit ito tumingin sa kaniya, sakto
namang lumabas ng bathroom si Laurel.

"Good night, Daddy," nakangiting pahabol ni LJ at nag-flying kiss pa bago

ipinikit ang mga mata. Hindi siya sigurado kung tulog na ang anak, pero
humiga siya sa tabi nito sandali.

A lone tear dropped while staring at his daughter's beautiful face.

Nararamdaman niyang naglalakad lang si Laurel sa kuwarto, naririnig niyang
may inaayos ito, pero nakatutok ang mata niya sa mukha ng anak.

Mahina niya itong tinapik hanggang sa bumuka nang kaunti ang bibig. Parang si
Laurel ‘pag natutulog, nakanganga.

Atlas kissed his daughter's forehead, the tip of her nose, and whispered I
love you, too. . . so much.

Bumangon siya at inayos ang kumot, nakita niyang isinasara ni Laurel ang
maleta. "Laurel?" Tumingin ito sa kaniya, pero hindi nagsalita. "N…n-akita ba
niya si Amira?"

Laurel gave him a faint smile and shook her head.

Atlas frowned. Hindi nagsisinungaling si Laurel sa kaniya. . . until today.

Laurel blinked twice. . . isa pa, kaagad umiwas ito ng tingin.

He didn't push it, though. "I'll get going. Pupunta na lang na lang ako rito
bukas."
Laurel nodded without saying anything, she just smiled at him.

For the last time, Atlas looked at LJ. Tulog na tulog na ito kaya maingat
niyang isinara ang pinto para hindi gumawa ng ingay. Tumingin din siya kay
Laurel na nakatingin naman sa anak nila. . . her smile was gone.

Pagkasara ng pinto, sumandal siya roon at pumikit.

"Anong plano mo?" It's Patrick.

Atlas shook his head. "I can't do this, Pat."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 29

by thexwhys
18-23 minutes

Buong magdamag na hindi nakatulog si Laurel at nakatitig lang sa mukha ni LJ.

Mahina niya itong tinatapik para hindi magising. It's already 8 a.m., but
she's not functional. Last night, she started having panic attacks after
Atlas left. Nakaramdam siya ng awa sa anak at paulit-ulit na sinisisi ang
sarili dahil sa posibleng sakit na nararamdaman nito.

Nakaayos na lahat ng gamit nilang mag-ina at nag-volunteer din ang mag-asawa

na ihahatid sila sa airport kahit na sinabi niyang hindi na. Masyado nang
maraming naitulong ang mga ito, nakatipid rin siya sa hotel dahil
nagprisintang dito sila tumuloy.

"I'm sorry," bulong niya habang tinatanggal ang ilang buhok ni LJ sa mukha.
"Everything turned around and karma's hitting me, baby. I'm sorry." She
kissed her daughter's little hands.

Kung ano 'yong iniiwas niyang maramdaman ni LJ, nangyayari ngayon. Naalala
niya 'yong pakiramdam na palagi kang nag-a-adjust, gano'n siya no'ng bata
siya. Ngayon, dahil sa maling desisyong ginawa niya years ago, nag-backfire
lahat at anak nila ang pinakaapektado.

Bumangon si Laurel dahil nakakaramdam na naman siya ng panic attack.

Nararamdaman niyang bumibilis ang tibok ng puso niya kaya nagpalit siya short
at sports bra para mag-jogging. She needed to release the stress because if
not, she'll have an attack. Kailangan niyang pagpawisan para kahit papaano,
gumaan ang pakiramdam niya.

Pagkababa niya, naabutan niya sina Patrick at Jobelle na kumakain ng

breakfast. Tumingin sa kaniya ang mga ito at ngumiti.

"Ang taray talaga ni bakla! May anim na taong gulang ng anak, hotness pa
rin!" sabi ni Jobelle. "Bakla ka, sana all, hot momma!"

Naiiling na natawa si Laurel habang nagsasapatos sa hagdan. "Labas muna ako,

jogging lang. Kapag nagising si LJ, pakisabi na morning run lang, ha?"
Ngumiti siya. "Thank you!"

Isinuot na niya ang AirPods niya at nagsimulang tumakbo sa village. Hindi

niya alam kung saan siya pupunta, ang mahalaga, makatakbo siya. Kailangan
niya ilabas lahat dahil kung hindi, hindi siya magfa-function. Hindi siya
puwedeng maging mahina ngayon dahil kailangan siya ni LJ mamayang hapon.

Hindi alam ni Laurel kung ano ang nararamdaman ng anak. Maliit pa ito kung
tuuusin, pero maaga niya itong namulat sa katotohanang hindi sila kumpleto at
hindi na magiging kumpleto.

Ngayong nakilala na ni Atlas at LJ ang isa't isa, hindi na niya puwedeng

ipagdamot sa dalawa ang kahit ano. Nakikita niya kung gaano kamahal ni Atlas
ang anak nila, nakikita rin niya kung gaano kasaya si LJ kapag kasama nito
ang ama.

Kapag binabalikan niya ang nakaraan, iniisip niya na sana pala, kahit wala
siyang nararamdaman kay Atlas, the moment na nalaman niyang dinadala niya ang
anak nito, nag-risk siya. Kaysa dalawang tao ang nasasaktan dahil sa maling
desisyong ginawa niya.

Mabilis na ang takbo niya nang tumigil at sumalampak sa sahig. Niyakap niya
ang sarili dahil hindi na niya alam ang gagawin. Her heart's breaking for her
daughter and thinking that she failed as a mother.

Pagkabalik sa bahay, naabutan niyang kumakain si LJ at nakangiting

nakikipagkuwentuhan kay Jobelle. Kaagad niya itong nilapitan at hinalikan sa
pisngi. Kumakain ito ng Jollibee dahil nagpa-deliver pala ang mag-asawa nang
maghanap ang anak niya ng spaghetti.

Nagpaalam din siya para maligo muna at habang nasa ilalim ng shower, panay
ang hagulgol niya. She's not a cry baby, ayaw niya ng umiiyak dahil sumasakit
lang ang ulo niya, pero kailangan niyang ilabas ang nararamdaman ngayon. She
can't hide it because if she did, she will breakdown, that's for sure.

Hanggang sa matapos maligo, Laurel was crying like crazy. Para siyang tanga
sa harapan ng salamin that she even had to text Jobelle na huwag muna
paakyatin si LJ dahil hindi niya mapigilan ang sariling umiyak.

Sinusuklay niya ang buhok habang lumuluha nang bumukas ang pinto. It's
Jobelle and immediately locked the door. Nakatingin ito sa kaniya habang
nakasandal sa pintuan.

"Sinabi ko naman sa 'yo, kapag kailangan mo ng kausap, nandito ako, 'di ba?"
anito habang naglalakad papalapit sa kaniya. "Bakit mo ba laging ina-isolate
'yong sarili mo? Nandito kami for you, bakla."

"Ayaw ko kayo guluh–"

"Guluhin na naman." Umiling ito. "Laurel, huwag na huwag mong iisipin na

panggulo ka lang kasi magkaibigan tayo, 'di ba? Anong silbi namin kung
ganiyan ka? Anong silbi namin kung pakiramdam mo, mag-isa ka? I am now
starting to question our friendship. Kasi six years ago, alam ko, magkaibigan
tayo, eh. Pero bakit hindi ka nagtiwala sa akin?"

Laurel smiled and walked towards Jobelle and hugged him tight. "Bakla, ang
hirap kasi." Nakayakap lang siya habang umiiyak. "Ang tanga ko, akala ko,
kaya kong protektahan ang anak ko sa kahit anong sakit, pero hindi pala.
Akala ko, tama 'yong ginagawa ko, pero mas nakasakit ako."

Tahimik lang si Jobelle, pero hinahaplos nito ang likuran niya.

"Si Atlas, walang ginawang masama sa akin, pero ginawa ko sa kaniya ito.
Hindi excuse 'yong toxic past ko para sa present and future decisions ko,
pero naging mapagmataas ako. Ginusto kong patunayan sa sarili kong kaya ko
mag-isa. . ."

Humiwalay si Jobelle. "At kinaya mo, bakla! Proud ako sa 'yo, kasi napalaki
mong maayos si LJ. Napalaki mong maayos mag-isa ang anak mo. Mahirap
magkaroon ng anak, kahit pa magkasama kayo ni Atlas, pero look at LJ?"
Ngumiti ito at pinunasan ang luha niya. "Sobrang understanding ng anak mo,
Laurel."

"Iyon na nga, eh." Mas lalo siyang humagulgol. "Ang tindi ng pain na ibinigay
ko sa anak ko, Jobelle. Sobrang sakit kasi akala ko. . ." She was sobbing in
between words. "Akala ko, kaya ko siyang protektahan sa kahit anong pain na
mararanasan niya, pero in the end?" She tried to smile. "Ako pa mismo ang
nagparamdam ng pain sa anak ko."

Tahimik si Jobelle na nakatitig sa kaniya.

"Inilayo ko siya sa ama niya. . . alam kong minahal ako ni Atlas, Jobelle.
Sinabi niya sa akin 'yon, mahal niya ako. Pero alam mo? Mas naunahan ako ng
takot. Takot na takot akong masasaktan ko si Atlas. Natakot ako kasi mabait
siya, hindi niya deserve masaktan, kaya umalis na lang ako nang tuluyan."
Laurel smiled while crying. "Biggest mistake. I should've let Laureen live
with her dad, bakla."

Jobelle combed her hair using his fingers. "Huli na para pagsisihan mo 'yong
past, Laurel." Bumuntong-hininga ito. "Now, tatanungin kita, what's your
plan, Laurel? Nagkausap na ba kayo ni Atlas tungkol kay LJ? Mahihirapan ka
na, lalo na't alam na ni Atlas ang tungkol sa anak ninyo. . . lalo na't
nakilala ni LJ ang daddy niya."

"Hindi pa kami nagkakausap ni Atlas, kasi umiiwas ako, bakla." Umiling siya.
"Hindi naman sa naiilang ako, kaso kasi. . ."

"Ano, miss mo sex?"

Nagulat siya sa sinabi nito kaya hinampas niya ang braso nito. "Siraulo ka,
bakla! I can get sex anytime I want, I just chose not to!" singhal niya.
"About Atlas and Laureen. . ."

Tumalikod siya at naglakad papunta sa bag niya. Kinuha niya 'yong notebook at
ballpen niya at nagsimulang magsulat. Napag-isipan na niya ito buong magdamag
na gising siya, itutuloy na niya. Para sa anak niya, lulunukin niya lahat ng
pride sa sarili.

"Ito." Iniabot niya kay Jobelle ang papel. "Address and number ko 'yan sa
Paris. Just in case na hindi na magkakaroon ng chance ngayon si LJ at Atlas
na magkita dahil sabi mo, nasa shoot sila ni Amira, just give that to him. He
can see his daughter there."

"I know this is hard for you, too, Laurel," ani Jobelle. "Please, huwag na
huwag mong kalilimutan na may kaibigan ka. Kung sakali man na hindi kayo in
good terms ni Atlas, we'll be here, okay? Hinding-hindi ka namin pababayaan
ni Patrick, para saan pa 'yong mga late night talks natin no'n?"

Laurel smiled and hugged Jobelle. "Bakla, thank you sa inyo ni Patrick.
Babawi ako, promise."

Panay ang tingin ni Atlas sa relo kung nasaan ang shoot nila para sa
commercial. Sinabi ng mga ito sa kaniya na maagang matatapos, pero nag-extend
dahil magdadagdag ng scenes, sequences, and another photoshoot. Hindi na siya
mapakali dahil ala una na ng hapon, alas kwatro papasok sina Laurel.

Nawawala na siya sa mood, nag-iiba na 'yong way ng pagngiti niya kaya

nasisita na siya. Hindi na niya alam kung anong ngiti pa ang gagawin niya,
dahil hindi siya masaya. He's supposed to bond with her daughter and even
bring them to the airport, but because of his job, hindi niya nagawa.

"Babe, are you okay?" bulong sa kaniya ni Amira habang nakaharap sila sa
camera. "You seemed uneasy, may nararamdaman ka ba? May masakit ba sa 'yo?"
Atlas shook his head without saying anything. Pilit lang niyang sinusunod ang
lahat ng inuutos ng direktor kahit na panay na ang tingin niya sa orasan. He
can't concentrate and he's thinking about Laureen. Iniisip niya kung kumusta
ba ang anak niya? Hinahanap ba siya? Malungkot kaya itong hindi siya nakita?

At marami pang ibang pumapasok sa isip niya.

He badly wanna see his daughter, but with his current situation, he just
can't. He's at work, he can't leave. Plus, he's with Amira. . . who doesn't
even know that his daughter exists.

"Atlas, you need to smile more," sabi ng photographer. "Sobrang dull ng mata
mo sa pictures, looks like you're sick. Are you okay?"

Atlas nodded. "I am," tipid niyang sagot at pinilit ang sarili na maging
masaya. Iniisip na lang niya 'yong mukha ni LJ na nakangiti sa tuwing
magkwekwento sa kaniya tungkol sa mga pinanood nito.

He tried so hard to finish the shoot, pero may isang shot pa. He's getting
pissed, medyo padabog na siya kumilos. Alas dos na, hindi niya alam kung ano
na ang nangyayari kina Laurel at LJ. Ni wala siyang idea dahil wala rin
namang updates galing kahit kanino.

Habang inaayos ang makeup niya, nakatitig siya sa sarili kung bakit hindi
niya kayang ipaglaban ang anak niya. Natatakot ba siyang malaman ng mga tao
na may anak siya? Natatakot ba siya sa privacy ng mag-ina niya?

Gusto niyang lumaban, pero kung mismong si Laurel ang kalaban niya, hindi na
niya alam kung paano. Bukod kay Laurel, kalaban niya ang taong bayan. Artista
siya, kasal kay Amira, kilala ng lahat. . . hindi basta-basta.

He felt worthless for not being with his daughter right now. The fact that
his daughter was leaving, the fact that Laurel was leaving na wala silang
proper na pag-uusap tungkol sa magiging setup, it's making him furious and
uneasy at the same time.

Nakakuyom ang kamao ni Atlas habang nakatitig sa sarili nang umilaw ang phone
niyang nakapatong sa lamesa. He saw that it was Jobelle and he immediately
answered.

"Hello?" He pretended it was nothing, but his heart's actually pounding.

"What's happening?"

"Anong plano mo?" tanong nito. "We're leaving. Nandito na ako sa labas ng
sasakyan, tinawagan lang talaga kita, pero nasa sasakyan na sina Laurel and
Laureen. Anong plano mo, Atlas? Hindi ka pa ba tapos sa shoot?"

Atlas sighed while looking at himself. He's on the verge of crying. "C...c-an
I talk to LJ?" tanong niya. Tumingin sa kaniya at artist, wala siyang
pakialam.

"Wait." Narinig niyang sabi nito. "LJ, your dad wants to talk to you."
Kinagat niya ang pang-ibabang labi lalo nang makarinig siya ng mahinang
paghinga. "H...hi, sir?" sabi nito na ikinagulat niya. Hindi kaagad siya
nakapagsalita. "Tito Job, can I call him daddy? No one can hear?"

"Ah, eh. . ."

Kagad na niyang pinutol ang sasabihin ni Jobelle. "Hi, bub." Pinilit niyang
ngumiti, tumingin sa kaniya ang makeup artist at hairstylist. "How are you?
Sorry, hindi na ako nakapunta, ha? Are you okay?"

"Yes, Daddy," sagot ng anak niya. "I'll see you when I see you, Daddy. I'm
happy I finally met you."

Sumikip bigla ang dibdib ni Atlas sa narinig. Pumikit siya dahil ayaw niyang
makita ang sakit sa mukha niya habang nakaharap sa salamin. He doesn't want
to see how he's trying to hold it up while listening to his daughter's voice.

"We're going to ride a plane again, Daddy," sabi nito. "I will be hugging
baby bear. Thank you for giving baby bear, Daddy."

"Y...y-ou're welcome, bub." Ngumiti siya dahil inaalala niya kung paanong
kilig na kilig ang anak niya no'ng ibigay niya 'yon. "Be careful, okay? Say
hi to Mommy."

Wala na siyang pakialam sa mga nakapaligid. Atlas can't contain it.

"I love you, Daddy."

Dumilat si Atlas nang marinig ang kakaibang boses ng anak. Hindi siya
sigurado kung tama ba ang narinig, but her voice cracked. . . and because of
that, Atlas lost it.

"Wait for me, bub, will you?" aniya habang nakapikit. "I'll come, okay?"

Kaagad niyang pinatay ang tawag at walang sabing tumayo. Kinuha niya ang susi
ng sasakyan at lumabas ng dressing room. Nakita niya si Amira na napatingin
sa kaniya at panay ang tanong kung bakit.

"I need to go now, I'm sorry, I need to," aniya na parang nagmamadali.

"Atlas, may shoot pa!" sigaw ng manager niya. "Saan ka ba pupunta?"

Atlas shook his head. "Just let me go, please, babalik kaagad ako. I just
need to see someone. Please?"

"Wait!" It's Amira. "I'll come with you. Saan ka ba pupunta? Don't leave me
here, babe! Saan ka ba pupunta? Is it so important na aalis ka sa work?"

"I need to go, Amira," seryosong sabi niya. "Please, let me go. Babalik ako.
I just. . . need to go."

Umiling ang asawa niya. "No, I'll come with you! Kung ano man 'yan, kahit
saan, sasama ako."
Hindi na siya nakipag-discussion at tinalikuran na. Wala na siyang pakialam
kung malaman nito ang totoo, wala na siyang pakialam kung magalit ito sa
kaniya. . . he will see Laurel and Laureen, one way or another. Hindi na niya
ito hinintay, he just started walking faster.

His time's running out. Medyo malayo ang airport sa kung nasaan siya at alam
niyang kakailanganin niyang magmaneho nang mabilis.

Amira was confused. Sobrang bilis magpatakbo ni Atlas, hindi niya alam kung
anong nangyayari dahil kahit anong tanong niya, hindi ito nagsasalita, hindi
kumikibo. She kept on asking what's happening, but nothing. He was so focused
on driving na kung saan-saan na sila sumusuot dahil traffic. It's just 3
p.m., and Amira doesn't have any slightest idea about what's happening to her
husband.

"Atlas!" pagkuha niya sa atensyon nito habang stuck sila sa traffic. "Can you
please tell me what's happening? Hindi kita maintindihan! Umalis tayo sa
shoot, ano bang nangyayari?"

"I told you to stay," matabang na sabi nito habang nakatitig sa daanan. "You
could've stayed."

"Atlas, commercial shoot nating dalawa 'yon! You're expecting me to stay?"

singhal ni Amira. "Ano bang nangyayari sa 'yo? Saan ba tayo pupunta? Bakit
hindi ka mapakali?"

Hindi sumagot si Atlas. Panay lang ang isip niya kung makakaabot ba siya sa
airport bago man lang makapasok sa loob ang mag-ina niya. Paulit-ulit na
nagre-replay sa kaniya ang boses ng anak, paulit-ulit na iniisip kung umiiyak
ba 'to.

Doon niya na-realize na sa isang linggo na kasama niya ang anak, hindi ito
umiyak. Hindi niya alam kung paano ito umiyak. Naalala rin niya si Laurel. Sa
dalawang taon, isang beses lang ito umiyak sa harapan niya, wala nang iba.

Panay ang tanong ni Amira, panay ang singhal nito sa kaniya, pero parang wala
na siyang naririnig. Parang may static na sa tainga niya dahil isa lang ang
goal. . . makarating sa airport, makita ang anak niya. . . ang mag-ina niya.

Hindi na alam ni Amira kung ano ang nangyayari. She kept quiet until she
found themselves on the way to the airport. Mabilis na mabilis din ang takbo
ng sasakyan. Parang wala nang pakialam si Atlas, hindi na ito masyadong
tumitingin sa kahit saan, hindi na ito nagsasalita.

They're still wearing their photoshoot clothes. She's wearing a dress, while
Atlas was wearing a while long sleeve and slacks. They're casual because of
the shoot.

Kapag humihinto ang sasakyan dahil sa stoplight o traffic, napapapalo si

Atlas sa manibela at ito ang unang beses na nakita niya itong ganito. He was
usually calm, but now? He's ready for a road rage and Amira was afraid of
what might happen.
It's 4:15 p.m., Atlas keeps on looking at the clock. Hindi siya mapakali,
kung ano-anong scenario na ang pumapasok sa isip niya na baka hindi na niya
maabutan ang mag-ina niya.

"Atlas, for once, tatanungin kita. Bakit tayo nasa airport?" tanong ni Amira
nang makapasok sila sa aiport premises, papunta sa departure area. "Anong
ginagawa natin dito?"

Hindi siya sumagot. Sinubukan niyang bagalan ang takbo para makita kung
nakapila ba sina Laurel at LJ, pero tumigil ang mundo niya nang makita ang
dalawa na bumababa ng sasakyan ni Patrick.

Hawak ni Laurel ang kamay ng anak nila, habang hawak nito ang teddy bear na
binili niya. May mga tumutulong na rin na airport personnel para mga maleta.
. . and he was just there, staring at them.

He parked his car properly at the waiting area while looking at his two
girls.

"Turn around, please."

Napatitig si Amira kay Atlas nang tumigil sila. Hindi niya maintindihan ang
nangyayari, panay rin ang bulong nito. Paulit-ulit na turn around, please,
while looking at somewhere.

"Atlas, what the heck is happening?" Amira's voice started to shake. "Please,
tell me, what the hell is happening?"

Atlas was staring at Laurel and LJ. Nakasuot ng simpleng pantalon ang anak
niya, simpleng T-shirt na kulay green, hawak ang teddy bear na bigay niya, at
maliit na bag sa likuran.

Nag-flashback sa kaniya kung paanong gusto niyang sundan si Laurel six years
ago, pero hindi niya nagawa dahil artista siya. Kung paanong gusto niya itong
habulin pero hindi niya nagawa. . . na sana pala, bumaba siya.

Kung bumaba siya no'n at hindi pumayag na umalis ito, baka kasama niya ang
mag-ina niya.

His heart's pounding too much. Maraming taong nakapila, maraming sasakyan ang
nakahinto, maraming makakakita. One, wrong move, everyone will see them.

"Bub, please. . ." bulong niya. "Turn around, please."

Atlas' world stopped when Laureen Juliana turned around as if looking for
someone. He saw the pain in his daughter's eyes and that triggered him to go
out. He heard Amira shout, he saw Jobelle looking at him with a shocked face,
he saw people staring at him.

But he doesn't care at all.

It feels like he was in a movie with slow motion. Naka-focus lang ang titig
niya sa mag-ina niya. . . kay Laurel at kay Laureen na nakatalikod papalayo
sa kaniya.

"Laureen!" sigaw niya.

That caught everyone's attention.

"Laureen, turn around, baby!" he shouted one more time.

Tumigil sa paglalakad si Laurel at lumingon sa kaniya. Nagtama ang mga mata

nila, pero kaagad na nabaling ang atensyon kay LJ na bumitiw rito.

"Daddy!" sigaw nito habang tumatakbo at nagsisimulang umiyak. "Daddy! Daddy!

Daddy!"

Lumuhod si Atlas para salubungin ang umiiyak na anak. . . and for the first
time, he heard his daughter's cry.

"Daddy. . ." Umiiyak ito habang mahigpit na nakayakap sa leeg niya. "Daddy,
you. . . are. . . h...h-ere. . ." Hagulgol bawat salita na mas lalong naging
dahilan ng pagkawasak ng puso niya.

"Atlas, maraming tao!" It's Patrick behind him.

Atlas shook his head and hugged LJ tighter. He buried his face on his
daughter's neck and started sobbing.

"I don't care," he whispered while crying. "I want my baby."

 Oops! This image does not follow our content
guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different
image.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 30 - Page 5

by thexwhys
17-21 minutes

Ipinalibot ni Laurel ang tingin sa paligid. Maraming tao, maraming phone na

nakatutok kina Atlas at LJ, maraming nagbubulungan, at para na siyang napako
sa kinatatayuan niya.

She was just staring at Atlas and LJ who were both crying. Her heart's
pounding. Nararamdaman niyang magkakaroon siya ng panic attack, pero
kailangan niyang unahin ang anak niya. Maraming matang nakatingin, hindi niya
alam kung may nakakita ba sa mukha nito.

Halos nagtitilian at nakakagulo na ang mga taong nakapila dahil kay Atlas.
Maliwanag pa, kitang-kita ang anak nila, hindi niya alam ang gagawin.
May mga lumapit sa kanilang security personnel dahil nagkagulo nang makita si
Atlas. Sikat itong artista, hindi malayong ganito ang mangyari. Everything
was in slow motion. Naramdaman na lang ni Laurel na mahigpit na siyang
nakahawak sa handle ng maleta habang nakatitig sa mag-ama niya.

Ramdam na ramdam ni Atlas ang higpit ng pagkakayakap sa kaniya ni LJ. Umiiyak

ito na nakahilig ang ulo sa balikat niya. He was hugging his daughter tightly
and he doesn't wanna let go.

"Daddy," narinig niyang bulong nito. "Daddy, sorry. LJ is crying."

Tipid siyang ngumiti at hinalikan ang gilid ng noo ng anak. "It's okay." He
smiled. "This is actually the first time I saw and heard you cry. I'll miss
you, bub. I love you so much, so, so much."

Wala siyang narinig mula sa anak. Hinahaplos niya ang likuran nito habang
nakatitig kay Laurel na nakatingin sa kanila ng anak niya. What he did was
risky, lalo pa't maraming taong nakatingin sa kanila, pero kailangan niyang
mayakap ang anak. He will lose it if he didn't. Whatever the risk, the
result, or issue. He won't care anymore. It's his daughter.

"Be a good girl to Mom, okay?" bulong niya. Tumango naman ito. "Do you want
me to sing?" he whispered, his daughter nodded.

Alam niyang hindi maganda ang boses niya, pero gusto niyang kantahan ang anak
na humihikbi at katatapos lamang umiyak. He started singing Leaving on a Jet
Plane with a different lyrics.

So kiss me and smile for me

Tell me that you'll wait for me

Hold me like you'll never let me go

'Cause you're leavin' on a jet plane

Don't know when you'll be back again

Atlas smiled and kissed his daughter's cheek. "Oh, baby, I love you so. . ."

"Atlas." It's Jobelle. "Pre, ano ba 'tong ginawa mo?" bulong nito. "Sobrang
raming tao and everyone's taking a picture."

"I don't care," sagot niya.

Tumango si Jobelle. "I know, naiintindihan ko. Pero 'yong privacy nina Laurel
at LJ, Atlas. Maraming nakatingin sa kanila, lalo sa anak mo. You have to let
go for now. Aayusin natin lahat after, okay?" sabi nito. "Tumawag na kami ng
marshals na mag-a-assist sa kanila. You have to let go for now."

Ipinalibot ni Atlas ang tingin sa paligid dahil parang hindi niya 'yon
nakikita habang yakap ang anak, but all made sense after Jobelle told him
that.

Naglakad siya papalapit kay Laurel na nakatingin sa kanila ni LJ. Nakakunot

ang noo nito at panay ang tingin sa paligid. "I'm sorry," aniya habang
nakatitig kay Laurel. Ibinigay rin niya rito ang anak nila. "I'm sorry. I'll
see you both soon."

Laurel didn't say anything, she was just looking at him. May ilang airport
guards ang lumapit sa kanilang lahat dahil nagkakagulo na. Hinalikan niya si
LJ sa noo at tumalikod.

"Daddy!" sigaw ni LJ at narinig niya itong humahagulgol, pero hindi na siya

lumingon. Hindi na niya magawang lumingon dahil kapag nangyari 'yon, hindi na
niya pakakawalan ang anak.

Airport guards assisted them to his car. Sa likod na siya pinasakay ni

Jobelle dahil ito na ang magmamaneho lalo na't wala siya sa wisyo. Pagkapasok
niya, kaagad niyang nakita si Amira na nakatingin sa kaniya, pero umiwas
siya. He's not ready to deal with his wife. He just let go of his daughter
and his heart clenched.

Jobelle started driving, tumingin siya sa lugar kung nasaan ang mag-ina niya
kanina, pero wala na ang mga ito.
"Atlas." It's Jobelle. "I'm sorry, but you need to face the consequences of
what you did. It's possible na magsisimula nang tumawag ang lahat ng
endorsements mo, lahat ng shows mo, manager, executives, everyone. . ."
dagdag nito. "People are already uploading, Atlas."

Tumingin si Atlas sa bintana. "Wala akong pakialam sa kanilang lahat."

Nanginginig ang mga kamay ni Laurel habang inaabot niya sa immigration

officer ang papeles nila ni Laureen. Nalaman lang din niya kay Jobelle habang
nasa sasakyan na pina-upgrade sila ni Atlas sa business class kaya naging
priority sila. Some guards were assisting her, dahil pinagkakaguluhan sila.

Laurel had to cover LJ using her jacket because everyone's trying to take a
photo of her daughter, lalo na't umiiyak pa ito, panay ang sigaw ng daddy, na
first time na nangyari.

Her daughter's having some tantrums and was looking for her daddy.

She seriously doesn't know what to do. Buhat niya si LJ na humahagulgol

habang nakayakap sa leeg niya. She's not a strong woman, maliit lang siya,
pero dahil sa adrenaline rush, kinakaya niyang buhatin ito habang nakikipag-
usap sa ibang tao.

Her anxiety in front of all these people heightened. Pakiramdam niya,

nasasakal siya sa rami ng nakatingin, pakiramdam niya, hindi siya makahinga.

Nang mai-check in na niya ang gamit nilang mag-ina, nagmadali siyang pumunta
sa boarding area kung saan sila maghihintay, pero bago 'yon, pumasok muna
siya sa comfort room. Buhat niya si LJ na halos kaunti na lang ang difference
sa kaniya, buhat ang bag nilang dalawa, habang umiiyak ang anak.
May ilang tao sa comfort room na tumingin sa kanila kaya nagmadali siyang
pumasok sa isang cubicle. Nilabas niya ang cloth pamunas sa mukha ni LJ dahil
walang tigil ito sa pag-iyak. Her daughter was sobbing and was having a
tantrum. . . and this is the first time.

"Mommy," LJ cried while looking at her. "I want my daddy, Mommy."

Laurel smiled and tried so hard not to cry. "You'll see him again, okay?"
She's trying to calm LJ down by fixing her long, curly hair. "We need to go
back to Paris because school, remember? We already talked about it. As per
your daddy, we will call him asap, okay?"

LJ smiled and wiped her tears herself while looking at her. "Okay, Mommy. I'm
sorry for crying, Mommy."

She kissed her daughter's cheek and hugged her tight. Naamoy niya ang
pamilyar na pabango ni Atlas sa anak. Her daughter smelled like her dad and
because of that, her anxiety worsen. Maraming nakakita sa kanilang tatlo at
hindi niya alam kung ano ang nangyayari.

Patuloy pa rin ang paghikbi ni LJ kahit na sinabi na nito sa kaniya na okay

lang ang lahat, na maghihintay na lang sa tawag ng ama. They even stayed
inside the cubicle for too long, until Laurel heard that it's time for their
boarding.

Kaagad na inayos ni Laurel ang mga bag na nasa sahig dahil nakatulog na si
Laurel sa kanlungan niya. Pagkalabas niya, naabutan niya 'yong taga-linis ng
CR at ngumiti sa kaniya. Tumawag ito ng possible na tumulong sa kaniya para
buhatin ang bag dahil buhat niya pa rin si LJ.
Kahit tulog na ito, ramdam niya ang paghikbi ng anak. Habang nasa CR din,
isinuot niya ang hoodie para maitago ang mukha, gano'n din ang ginawa niya
kay LJ. At dahil business class ang ticket nila, isa sila sa mga naunang
napapasok kaya naman hindi siya masyadong na-expose sa crowd. Wala nang ideya
si Laurel sa nangyayari sa labas, wala na siyang pakialam.

Panay ang tunog ng phone ni Atlas, pero hindi niya sinasagot iyon. Naririnig
din niyang nagri-ring ang phone ni Amira, pero nakatingin lang ito sa daanan.
Malamang na may ilang pictures ng kumalat at doon lang niya naisip 'yong
consequences ng ginawa niya. He's not sure about what's happening to Laurel
and LJ until he realized, possible na may number si Jobelle.

"Job, you know her number?" tanong niya, not minding that his wife's with
them, he just wanna know they're okay. "Can I talk to her?"

Nagtama ang mata nila ni Jobelle sa rearview mirror at kaagad nitong ibinigay
ang phone. Napatingin siya sa asawa niyang tahimik lang na nakaupo at
nakatingin sa daanan. Atlas will deal with her later, he just wanna make sure
that Laurel and LJ are safe.

Nakakailang rings na, walang sumasagot. Panay na ang tawag niya, nakailang
subok, pero wala. He's getting frustrated, sumasabay pa 'yong ring ng
sariling phone. He tried one more time and she picked up.

"Hey." Napapikit siya nang marinig ang boses ni Laurel. Kaagad siyang
sumandal sa headrest ng sasakyan. "Ikaw, bakla ka, hindi mo sinabi na in-
upgrade mo kami to business."

Atlas heard Laurel's voice, it felt lifeless.

"It's me," aniya. "How are you? How's LJ? Nasa loob na ba kayo ng eroplano?
Are you guys safe?"

Walang sumagot sa kabilang linya, pero naririnig niya ang paghinga ni Laurel.
It was quiet, he can even hear someone walking, someone even asked Laurel if
she wants water, but no words from her.

"Is. . . LJ okay?" tanong niya. "C...c-an I talk to her?"

"She's sleeping," sagot nito. "Do you want me to wake her up?"

The way Laurel talk is new to Atlas. It's almost like a whisper, a voice he
never heard from her before.

"No, it's okay," sagot niya. "Ingat kayo. Please, kiss LJ for me, Laurel.
Thank you."

"Okay," anito sabay patay ng tawag.

Kaagad niyang ibinalik ang phone ni Jobelle dahil panay na rin ang tunog
no'n. Marami ng tumatawag, lalo na ang manager niya. Napapaisip siya bigla sa
damage ng ginawa niya. Sa lahat ng consequences, he's ready to face it. He
will face it and he will protect Laurel and LJ no matter what. If it'll cost
him his career, so be it.

He just wants his girls safe.

Nang makarating sa bahay nilang mag-asawa, kaagad na nagpaalam si Jobelle sa
kanila dahil nasa likuran nila si Patrick at nakasunod. Pareho silang tahimik
ni Amira papasok ng bahay, lahat ng kasambahay ay nagulat pagdating nila.

"Usap tayo sa garden," ani Atlas habang nakapamulsang naglakad papunta sa

garden area ng bahay nila kung saan may pool.

Matagal din bago sumunod sa kaniya si Amira, hawak nito ang dalawang sapatos
habang nakatingin sa kaniya. Walang reaksyon ang mukha nito at parang
naghihintay na magsalita siya.

"I'm sorry for lying," iyon kaagad ang bungad niya. "Nothing can justify my
lies, but I am sorry I lied to you."

"Who is she? Who's the child, Atlas?" Seryoso itong nakatingin sa kaniya.
"Anong nangyayari? Can you explain to me? Kasi naguguluhan na ako. Ang daming
tumatawag sa akin, sa ating dalawa. Hindi ko masagot 'yong mga tawag nila,
kasi wala akong alam. Now, tell me. What the hell's happening, Atlas?"

Atlas breathed. Tumingala siya, madilim na. Malamang nakaalis na ang eroplano
ng mag-ina niya. Ngumiti siya habang nakatingin sa langit. "Do you think
they'll pass here? I mean their plane?"

"Atlas, hindi ako interesado!" singhal nito habang nakatitig sa kaniya, may
luhang namumuo sa mga mata ng asawa. "Atlas, please, give me an explanation
because I deserve it. Please, bigyan mo ng linaw 'yong nangyayari kasi
naguguluhan na ako! Who was she?"

"She's the mother of my child. The kid you saw, she's my daughter. . . our
daughter," sabi niya habang nakatingin sa asawa. "Hindi ko alam na may anak
kami until a week ago, no'ng nagpunta kami nina Patrick sa Baguio. That's the
first time I saw her in six years. I. . . I didn't know we had a child."

Bumagsak ang luha ni Amira habang nakatingin sa kaniya. "So, you were with
them that day? That night?" Mahina itong humagulgol. "And you lied to me?
Sino ba siya? Was she your ex?"

Atlas smiled. "No, she's not."

"Please, Atlas, don't lie to me. Nakikiusap ako sa 'yo," umiiyak na sabi
nito. "Ang sakit dito." Amira pointed her chest. "Hindi ko alam ang
nangyayari, nagsinungaling ka pa. Were you with them that day?"

"Whole week, actually," pag-amin niya. "Laurel and I, we never had a

relationship. She was. . . my. . . she was my fuck buddy until she left."

Mahina itong natawa. "Wow, I didn't expect this from you!" anito. "She was
your fuck buddy and you got her pregnant? Wow, Atlas! How stupid are you to
impregnate a fuck buddy and now. . ." Umiiyak ito sa harapan niya. "Now,
nagpapakita siya? Why? Does she need money? Kailangan ba niyang panagutan mo
'yong bata? Kailangan ka ba niya?"

"Sa totoo lang, Amira?" Ngumiti siya. "Pinangarap kong kailanganin ako ni
Laurel kahit isang beses, pero hindi nangyari lahat ng 'yon. Para sa
ikapapanatag ng loob mo, wala kang dapat alalahanin kay Laurel. Wala siyang
kasalanan, it was all me. Sinabihan na niya ako na desisyon ko kung gusto
kong sabihin sa 'yo. . ."

Tahimik itong nakatitig sa kaniya.

"Oo, kasama ko ang anak ko, anak namin nang isang buong linggo. I even
promised to her that today, we'll bond. . . pero nauna 'yong trabaho natin."
Mahinang humagulgol si Atlas habang nakatingin kay Amira. "Today was supposed
to be the last day we'll bond, dahil hindi ko alam kung mauulit pa, pero
inuna ko ang trabaho.

"Hindi ko alam. . . kung magkikita pa kami kasi mas pinili ni Laurel na

lumayo, alang-alang sa ating dalawa dahil kasama kita, kasal tayo, ayaw
niyang manggulo. Pera? Hindi humihingi si Laurel ng kapalit sa kahit ano, ako
lang ang mapilit." Hindi na niya alam ang sasabihin. "I'm sorry, Amira, for
all the lies. . . I'm sorry for lying to you this whole week about seeing my
daughter, I'm sorry."

Nakatitig sa kaniya si Amira habang tumutulo ang luha nito. Naiintindihan

niya kung magagalit ito sa kaniya, asawa niya ito, may karapatan ito, at
nakagawa siya ng malaking kasalanan. . . nagsinungaling siya.

"Puwede kang magalit sa akin, Amira, maiintindihan ko lahat ng iyon.

Maiintindihan ko kung ano 'yong magiging consequences ng ginawa ko,
maiintindihan ko." Atlas was sobbing while looking at his wife. "I'm sorry,
paulit-ulit kong sasabihin iyan."

"B...b-akit hindi mo sinabi sa akin?" mahinang sabi nito. "Atlas, I am your

wife. Ako dapat ang unang makakaalam, pero mas pinili mong malaman ng buong
Pilipinas ang tungkol sa anak mo, bago ako. Maiintindihan ko naman, asawa mo
ako. Pipilitin kong intindihin. . . but you lied."

Atlas looked at Amira. "I'm sorry. . ." Umiling siya at yumuko. "I was just
too afraid."

"Oh, what, Atlas?" singhal nito.

"Anything about my daughter, I can't trust people." Umiling siya.

Mahinang natawa si Amira habang nakatingin sa kaniya. She even wiped her
tears away while looking at him. "Atlas, asawa mo ako, pero hindi mo ako
magawang pagkatiwalaan? Atlas, of all people, ako dapat ang pinagkakatiwalaan
mo! Sabihin mo nga sa akin, may namamagitan ba sa inyo no'ng nanay ng anak
mo?" pagalit na sabi nito. "Don't you dare lie more, Atlas!"

"I am telling you, you don't have to worry about Laurel," seryosong sabi niya
sa asawa. "Laurel is very casual. Kung inaalala mong magkasama kami no'ng
panahong kasama ko ang anak namin, you are wrong. Umaalis siya sa tuwing
kikitain ko ang anak namin dahl alam niyang kasal ako, may asawa ako.

"Nag-usap kami tungkol sa anak namin, Amira, that's the truth. But about her,
wala kang aalalahanin dahil walang balak manira ng pamilya ang nanay ng anak
ko. She's nice, you don't have to wor–"

Amira smiled at him. "Worry about your whore?"

Napatitig si Atlas sa mukha ng asawa niya. He was shocked to hear her say
that, pero naiintindihan niya dahil reaksyon iyon ng galit na asawa. Bigla
niyang naalala kung paanong tawagin ni Laurel no'n ang sarili dahil sa setup
nila.

"What? Hindi ka makapagsalita? Are you protecting your whore?"

Atlas sighed. "Naiintindihan ko na galit ka, Amira. Naiintindihan ko kasi

asawa kita, pero sinabihan na kitang wala kang dapat problemahin kay Laurel."
"Walang dapat problemahin? You and your whore had a–"

"I am here because you are my wife and I love you. . . but if you continue to
calling her who–"

Ngumiti ito. "Whore?" Pinunasan ang luha bago siya tinitigan. "So, you are
protecting your whore?"

"Yes, she was my whore. But the fact that I love that whore, Amira, so much.
. . will never change."

Nanlaki ang mga mata nito. "And you're telling me that I don't have to worry
about her? What a joke, Atlas! You just said you love her. . . tapos wala
akong dapat ipag-alala? Mahal mo ako, pero mahal mo siya? Are you kidding?"
Humahagulgol ito habang nakatingin sa kaniya. "Atlas, do you love her?"

Tumingala si Atlas at tumingin sa langit. Madilim na, tulad ng pakiramdam

niya ngayon dahil alam niyang nasa himpapawid na ang mag-ina niya, palayo sa
kaniya.

"Do you love that whore?"

Atlas smiled. "So much."

Amira shook her head while wiping her tears away. He felt guilty that he's
hurting his wife, but he just can't lie. Tumalikod ito at yumuko, pero kaagad
na humarap sa kaniya.
"How did you meet her?"

"Tinder."

Ngumisi ito. "I guess it runs in the family, Atlas," anito. "Check your
phone. . . you'll know who your whore is," sabi nito bago pumasok ng bahay.
"She's not a simple person, after all."

Atlas turned on his phone and news were everywhere. Nakatanggap siya ng
message galing kay Jobelle, it's an article with Laurel's picture at the
airport while looking at him and LJ.

Breaking News: Atlas Legaspi is having an affair with Governor Alisano

Alcaraz and late business mogul Ricardina Upchiangco-Chen's daughter, Laurel
Alyssa Upchiango-Alcaraz.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 31 - Page 5

by thexwhys
19-24 minutes

Pagkapasok ni Atlas ng kuwarto nilang mag-asawa, naabutan niya itong

kalalabas lang ng bathroom at naupo sa vanity habang nagsusuklay. He was
staring at his wife. Sa ilang taong magkasama sila, never niya itong
sinaktan, ngayon lang. . . 'yong pinakamatindi pa.
Sinalubong nito ang titig niya at tipid na ngumiti. One thing about Amira,
she has this smiling face kaya no wonder, nakuha itong model ng toothpaste
no'n bago pa man maging sila. Her smile looks genuine and can make anyone
smile back. Ni hindi niya ito nakikitang malungkot. . . until earlier while
they were talking about LJ and Laurel.

"Naalala mo ba 'yong isang theme song ng isang movie natin?" sabi ni Amira
habang nakatingin kay Atlas. Ayaw niya sanang titigan ang asawa, pero hindi
niya kaya. Mahal niya ito.

Atlas shook his head while looking at her. "Alin doon? Ang dami na nating
movies together, anong kanta?"

"Sana." She smiled. "I Belong to the Zoo."

Tahimik lang si Atlas na nakatitig sa kaniya. Ni hindi niya maialis ang titig
sa asawang minahal niya, umpisa pa lang. Bata pa sila simula no'ng maging
love team sila at noon pa lang, may gusto na siya rito kahit na ramdam niyang
sa kaniya, kaibigan o katrabaho lang ang turing sa kaniya.

Ni hindi siya nagkaroon ng boyfriend during those years dahil hinihintay niya
si Atlas, na baka sakaling makita nito 'yong presence niya.

"Ayaw ko sanang maging theme song ulit natin 'yon, babe." Yumuko si Amira.
"Naging theme song na natin 'yon sa isang movie, sana naman, hindi sa totoong
buhay, Atlas." Hindi na niya napigilan ang luha dahil biglang sumakit ang
dibdib niya.

Atlas was just staring at her.

"Kaya nitong mga nakaraang linggo, nagtatakha ako kung bakit ka ginagabi ka
ng uwi, maaga kang umaalis. Alam mong hindi ako nakikialam, Atlas, wala akong
pakialam sa schedule mo, kasi gusto ko magkaroon ka pa rin ng freedom kahit
na mag-asawa na tayo, kahit na may karapatan akong malaman, pero alam mo?
Naramdaman ko na may mali.

"Naramdaman ko na may mali, pero sabi ko sa sarili ko, siguro, nag-o-

overthink lang ako. Na dapat, magtiwala ako sa 'yo, kasi mahal mo ako, 'di
ba? Alam ko sa sarili kong hindi mo ako sasaktan, kasi alam kong mahal mo
ako." Kahit anong pigil niya sa sarili, hindi niya maiwasan 'yong luha at
hikbing lumalabas dahil bumigat na 'yong nararamdaman niya. "Pero ang sakit
kasi, babe, na hindi mo ako nagawang pagkatiwalaan, na. . . hinayaan mong
malaman ng buong mundo, kasabay ko, ang tungkol sa anak mo."

Yumuko si Atlas na hindi masalubong ang tingin niya.

"Kanina, habang naliligo ako, na-realize ko 'yong lyrics ng Sana. Sabi roon,
umuwi nang tila bang lahat nagbago na, nawalan na ng sigla ang 'yong mga
mata. . ." Ngumiti siya dahil naalala niya 'yong isang linggo na parang wala
siyang asawa, dahil araw-araw itong umaalis. "Matutulog akong wala ka,
magigising akong wala ka."

Amira tried so hard to smile, but failed poorly. "Kagabi, katabi kita, Atlas,
pero ang layo mo. Katabi kita, pero ang lalim ng iniisip mo. Hindi ako
nagtanong, baka may problema ka. Now, this lyric made sense, ngayon ko lang
naramdaman ang lamig ng gabi, kahit na magdamag na tayong magkatabi."

Nagsimulang manginig ang baba niya habang nakatingin sa asawa. "Saan ako
nagkulang para hindi mo ako magawang pagkatiwalaan, Atlas? May anak ka? Okay
lang naman sa akin, normal naman 'yon. Walang problema sa akin 'yon, matutuwa
pa ako kasi at least, may instant anak ka." Ngumiti siya. "Pero. . . pero. .
. 'yong pagsabi mo sa akin, na mahal mo siya? Mahal na mahal?"

Napatitig si Atlas sa mukha ni Amira. It's painful to see his wife cry and it
was all because of him.

"Mahal na mahal mo siya, Atlas, paano naman ako?" Nagmamalabis ang luha ni
Amira habang nakatingin sa kaniya. "Sa anim na taon, hindi. . . sa mahigit
apat na taong tayo, minahal mo ba ako?"

Atlas nodded. "Mahal kita, Amira. I married you because I love you. I am here
with you because I love you."

"O baka naman mahal mo ako kasi ako 'yong nandito?" malungkot na tanong nito.
"Na-realize ko, Atlas, na baka mahal mo ako kasi ako 'yong kasama mo, ako
'yong mahal mo kasi ako 'yong nandito, ako 'yong mahal mo kasi. . . wala
siya."

"Amira." Umiling siya at hinawakan ang kamay ng asawa. "Mahal kita, please, I
am sorry for hurting you, for lying to you. I love you, it's just that. . ."

Amira smiled at him. She caressed his cheek and started whispering some
lyrics from Sana. "Biglang nalaman ko, may hinihintay ka lang palang bumalik.
. ." nakangiting sabi nito habang nakatitig sa kaniya. "But I am sorry,
Atlas. . . I will fight for this marriage. Ipaglalaban kita sa kaniya, sa
kanilang lahat. Asawa mo ako, kasal tayo, lalaban ako."

Hinawakan ni Atlas ang kamay ng asawa at hinalikan 'yon. "Sinabi ko na sa

'yo, wala kang dapat ipag-alala kay Laurel. She's the mother of my child, I
love her, that's the truth–" Natigilan siya nang makita ang luhang bumagsak
sa pisngi ng asawa.

"Hindi ka man lang ba magsisinungaling sa harapan ko tungkol sa pagmamahal mo

sa kaniya? Puwede bang sa harapan ko, sabihin mong hindi mo siya mahal?"
tanong nito.

Atlas shook his head. "Hindi ako magsisinungaling sa 'yo. . . at hindi ko

itatanggi kahit kanino ang tungkol sa pagmamahal ko sa kaniya. I love her,
Amira, but we're not meant to be. I am married to you, she doesn't love me."
Hinaplos niya ang pisngi nito. "And I love you."

"You love me. . ." nakangiting sabi ni Amira habang nakatingin sa kaniya.
"But not as much as you love her?"

"Amira." Huminga nang malalim si Atlas at tumingin sa kaniya. "Let's not go

there."

Ngumiti si Amira at hinalikan ang pisngi niya. "Of course." Tumayo ito.
"Matutulog na ako. We have a long day ahead tomorrow, babe. We'll have to
face the consequences of what had happened today. We're gonna need to address
people and our management."

Nahiga ito sa kama, sumunod siya at tinabihan ito. Hinaplos niya ang buhok ng
asawa. "I'm sorry you're going through this, I really am," bulong niya habang
hinahalikan ang tuktok ng ulo nito. "I'm sorry for hurting you and I know you
don't deserve this."

"Just stay with me." Niyakap siya nito nang mahigpit na mahigpit at ginawang
unan ang balikat niya. "Just stay with me, I'll be good. I love you."

Atlas closed his eyes and breathed. "I love you, I'm really sorry."

Magkaibigan silang dalawa for years bago naging sila officially. Ilang taon
din silang nagpanggap tungkol sa relasyon nila para sa management, para sa
promotions, para sa trabaho, hanggang sa na-develop na siya. He became used
to her presense na palagi na niya itong hinahanap, palagi na niya itong
gustong makasama, hanggang sa naramdaman niyang hulog na siya sa kaibigan.

That's when he decided to court her. Atlas courted Amira because he wants to
and because he has feelings for her.

Naiintindihan niya 'yong pinanggalingan nito, na iniisip na minahal lang niya

dahil ito 'yong kasama niya no'ng panahong wala si Laurel. . . pero hindi, he
genuinely love Amira.

Pero hindi rin niya maitanggi sa sarili niyang mahal niya pa rin si Laurel,
ni hindi nagbago ang pagmamahal niya rito sa loob nang ilang taon. He wants
to punch himself for hurting Amira, it was unintentional. Ang buong akala
niya, naka-move on na siya kay Laurel, hindi na niya ito mahal. . . pero nang
makita niya ito, parang bumalik ang lahat.

It was the worst.

He became used to her absence that he thought he already moved on. For years,
akala niya, wala na si Laurel sa sistema niya, hindi na ito mahalaga, hindi
na niya mahal. . . but with just one glance, his heart pounded like crazy.

Tinitigan niya si Amira na natutulog sa bisig niya. Hinalikan niya ang noo
nito at mahinang humagulgol. He loves his wife, he wants to respect her, at
ayaw niya itong masaktan. . . pero nagawa niya. He promised he won't hurt her
the moment they became official, and he did! For years, wala silang naging
problema, wala silang naging issue. . . pero kaagad nagbago dahil kay Laurel.

Bumalik sa kaniya lahat ng nangyari, walong taon na ang nakalilipas simula

nang makilala niya ito. Laurel became his safe haven, his safe place, his
resting place. Si Laurel ang naging pahinga niya no'ng mga panahong pagod na
siya sa mundong ginagalawan.

Si Laurel ang naging kanlungan niya sa tuwing napanghihinaan siya ng loob, si

Laurel ang nagsasabi sa kaniya na deserve niyang magpahinga, pero babalik din
siya. Never siyang pinigilan ni Laurel sa mga bagay na gusto niyang gawin,
never siyang pinilit sa mga bagay na ayaw niyang gawin. Laurel pushed him to
rest if needed and continue if refreshed.

She became the support he never asked for.

Buong magdamag siyang hindi natulog dahil iniisip kung ano 'yong consequences
ng ginawa niya. Sinabihan din siya ni Jobelle na for now, patayin muna 'yong
phone niya at pupunta ang mga ito para kausapin siya tungkol kay Laurel. That
one article he opened last night shook him. . . he wasn't expecting that.

Napag-usapan din nila ni Amira na hindi muna sila makikipag-usap kahit

kanino, kahit sa network nila, dahil gusto muna nilang pag-usapang dalawa ang
tungkol sa nangyayari.
Pagkapasok nilang dalawa sa library slash office ng bahay nila, naroon na si
Patrick, Jobelle, manager nilang dalawa, at lawyer ng network.

"We need to talk about what just happened, Atlas," ani Grace, ang manager
niya. "Ano ba 'yong ginawa mo? Hindi ka nag-iisip! You risked a lot, maraming
endorsements mo ang tumatawag dahil sa nangyari, some producers were asking
me about what happened. Ano ka ba naman? Sana man lang nagkaroon ka ng
kaunting pagpipigil sa sarili!"

Tahimik silang lahat.

"So, are you really having an affair with her?" galit na tanong nito. "May
anak pa kayo? Damn it, Atlas!" Bumaling ang tingin nito kay Patrick. "Who's
the girl?"

Tumingin sa kaniya si Patrick bago nagsalita. "Laurel Alyssa Upchiango-

Alcaraz, youngest daughter of Governor Alisano Alcaraz. Governor siya ng
isang probinsya sa south. The thing was, hindi nito anak si Laurel sa legal
wife."

He was just listening, but hearing what Patrick said, napatitig siya rito,
pati kay Jobelle na nakatingin sa kaniya. Walang reaksyon ang mukha nito at
mukhang nag-iisip.

"Anak ni Governor Alcaraz si Laurel kay Ricardina Uchiangco-Chen, legal wife

of Mr. Patricio Chen, the owner of Uplift Philippines na nagpo-produce ng mga
sikat na beverages dito sa Pilipinas. Miss Ricardina, on the other hand, is a
socialite and owner of some real estate houses and condos for rent." Binuklat
ni Patrick ang isa pang papel. "The society knew about them, everyone knew
about the scandal happened years ago. . . wherein Governor Alcaraz and Miss
Ricardina left their own families and eloped."
Huminga nang malalim si Grace at tumingin sa kaniya. "So, you're telling me
na hindi basta-basta ang pinasok mong iskandalo, Atlas? What were you
thinking? You impregnated her and now she's your mistress?"

"She's not my mistress."

"I guess it runs in the family." Nagulat siya sa sinabi ng manager ni Amira
kaya napatitig siya rito. "The parents ruined each other's family. . . what
would we expect? That who–"

Tumayo si Atlas at tinitigan ang manager ng asawa. "Don't. . . you. . . dare

say shit about the mother of my child. I don't care about her past, that
doesn't define her. For everyone's information, wala kayong dapat problemahin
kay Laurel, we're not a thing. I just want to see my daughter before they
leave. Why? Dahil hindi ko na alam kung kailan ko ulit makikita ang anak ko."

Everyone was looking at Atlas.

"Why? Because that whore you're talking about chose to leave for her privacy,
for my marriage, for my career." Ngumiti siya. "Wala kayong dapat alalahanin
sa kaniya, she already chose to leave, and please, don't say a single word
about her. . . ako ang makakalaban ninyong lahat. Wala na akong pakialam, I
already made a huge mistake of not thinking about the consequences of my
action, please, ako na lang ang batuhin ninyo. Not her."

Lumabas siya ng kwarto dahil hindi niya matagalan ang presensya ng mga taong
nanghuhusga kay Laurel. It was his fault. Sobrang daming tumatakbo sa isip
niya kung kumusta na si Laurel, kung ano ba nangyayari, kung nakarating na ba
ito? Kung napanood na ba nito lahat ng nakita nila sa social media?

Sasakay sana siya ng sasakyan niya dahil kailangan niyang huminga nang
marinig niya si Jobelle. "Atlas!" anito at kinuha ang susi sa kaniya. "Saan
mo gusto pumunta? Let me drive."

Hindi na siya tumanggi hanggang sa nagmaneho sila papunta sa lumang bahay

niya na hindi niya binenta, matagal na rin simula nang huling pumunta siya
rito, matagal na matagal na dahil punong-puno ito ng memories na ginusto na
niyang ibaon.

"Mahal mo talaga, 'no?" biglang tanong ni Jobelle nang makapasok sila sa

bahay. "Kaso, mali 'yong ginawa mo. Sana kaunting pagpipigil sa part na 'yon,
Atlas. Sana inisip mo 'yong magiging resulta. . . pero hindi kita masisisi
kasi ama ka."

Naupo siya sa sofa na madalas tulugan ni Laurel sa tuwing dito sila

nakatambay. Hindi siya nakapagsalita. He kept on imagining LJ's face while
running towards him, crying.

"Hindi kita masisisi sa parteng 'yon, kasi mahal mo si LJ, anak mo si LJ,"
dagdag ng kaibigan na nakaupo kaharap niya. "Ang laking gulo nito, Atlas.
Hindi basta-basta ang pamilya ni Laurel. Bukod pa roon, kilala ang pamilya
niya, ang magulang, dahil sa kaparehong kaso. Ayaw kong magbasa ka ng
articles at ng mga comments ng taong bayan tungkol sa kaniya, dahil alam kong
magagalit ka.

"Isang rason 'yon kaya sinasabi ni Laurel sa atin na kailangan niya 'yong
privacy niya, kung bakit mas pinili niyang magtago, dahil kilala ang pamilya
niya," anito. "Umalis si Laurel sa lugar nila no'ng college at hindi na
bumalik dahil sa nakaraan ng pamilya niya. Nakakabit sa pangalan niya ang
nakaraan ng pamilya, nakakabit sa last name ni Laurel ang kahihiyan."

Yumuko si Atlas. "Bakit hindi mo sinabi sa akin?"

"It's not my story to tell, Atlas. Si Laurel ang dapat magsabi no'n sa 'yo,
pero alam natin pareho na never magsi-share ang isang Laurel." Ngumiti ito.
"Hindi ko alam kung ano ang magiging plano mo, hindi ko alam kung anong
gagawin mo, basta nandito lang ako. This is gonna be hard, Atlas. Your
career, maraming gustong marinig ang side mo. . . or they will pull you out."

Mahina siyang natawa. "Pull me out for choosing to hug my daughter goodbye?"
He smiled. "Then so be it. If they decided to pull out, okay lang, walang
problema. I would understand them, I would accept everything."

Tahimik silang dalawa, parehong hindi inaasahan ang mga nangyari. Sa loob ng
isang linggo, maraming nangyaring hindi inaasahan.

"I miss my daughter, Job." Humikbi si Atlas at sumandal sa sofa, pilit na

pinipigilan ang luha. "Nami-miss ko 'yong anak ko."

Hindi nagsalita si Jobelle dahil nakikita niya sa kaibigan kung paano ito
mahinang humagulgol habang nakatingin sa kisame. Hindi niya ito masisisi,
sumakto pang ganito ang nangyayari, sakto pang may malaking issue silang
dapat kaharapin.

Bumangon si Atlas nang may ma-realize. "What have I done?" bulong niya habang
nakatitig sa kaibigan. "Laurel's privacy. . . I... I exposed her. I promised
to protect her, I promised to–"

"Atlas." Ngumiti si Jobelle. "You weren't protecting Laurel, kahit no'ng

umpisa pa lang."

Kumunot ang noo niya. "I did!"

"You did because she asked you to. Tingin ko, kung hindi sinabi ni Laurel sa
'yo 'yon, you will be okay with her exposed. You will even show her to
everyone. Naalala ko 'yong sinabi mo na she doesn't deserve to be hidden and
that you're proud to be with her. Naalala mo ba 'yon?"

Umiling si Atlas dahil hindi niya maalala ang sinasabi nito.

"After you bought the house, sinabi mo sa akin na a part of you was willing
to risk it all for her. Na pakiramdam mo, ayaw mo na magtago and that the
society might understand," sabi nito. "The main reason na dinala mo siya sa
Korea, you wanna try what it's like to be with her in public, kasi you were
testing kung ano ang gagawin mo kapag nandito na kayo sa Pilipinas."

He was quietly listening.

"You were ready to show her off until she rejected you," seryosong sabi nito.
"Atlas, analyze everything and you will realize that you are being protected
by Laurel. Ngayong alam mo na ang nakaraan niya, well, a hint of her past,
her family. . . malalaman mo kung bakit mas pinili niyang lumayo sa 'yo, kung
bakit mas pinili niyang humingi ng privacy, kung bakit mas pinili niyang
magtago, at kung bakit mas pinili niyang itago ang anak ninyo."

Natahimik si Atlas na nakatitig sa kaibigan.

"Aalis ako mamayang madaling araw, pupuntahan ko si Laurel. After this issue,
Laurel needs someone. For the meantime, ako na muna ang bahala kay LJ, don't
worry about her. Tatagawan na lang kita. Laurel's my friend and I will make
sure she's okay after this." Tumayo ito. "I'll make sure your daughter is
safe, Atlas."
Bumalik silang dalawa sa bahay nila ni Amira, nakaalis na rin daw ang mga
tao, except for Patrick na naghihintay kay Jobelle. Habang nasa daanan, ang
daming pumapasok sa isip niya at gusto niyang kausapin si Laurel. Wala siyang
alam tungkol dito.

Doon lang din niya na-realize na oo, alam niya ang pangalan ni Laurel, kilala
niya ito sa ibang bagay, kabisado niya ultimo ang nunal nito sa katawan. . .
pero wala na siyang ibang impormasyon na alam tungkol dito.

He doesn't know Laurel, that's what he thought. Isa pa, pinahamak niya ito.

Bago umalis sina Jobelle at Patrick, pinigilan niya ang sasakyan ng mga ito.
"Paano kayo pupunta sa Paris? Do you even know where they live?"

Jobelle nodded. "Binigay sa akin ni Laurel 'yong address nila sa Paris, just
in case hindi na kayo magkikita. She was about to say something to you, kaso
nawalan na ng chance," sabi nito. "We'll get going, Atlas. Maaga ang flight
ko, tatawagan na lang kita kapag nasa Paris na ako para makausap mo si LJ."

Tumango lang siya at nakatingin sa sasakyang papaalis. Bigla siyang nag-isip

kung ano ang sasabihin ni Laurel sa kaniya. The fact that she gave their
address to Jobelle and was about to give it to him, that means she's trusting
him about LJ.

Pagkapasok sa kuwarto, naabutan niyang nakaupo sa kama si Amira, nakangiti sa

kaniya. "I hope you have a good day. Kailangan na nating magsalita sa press
about what's happening, babe. We need to fix this. . . anong sasabihin ko sa
press? Na alam ko 'yong tungkol sa anak mo?"

Atlas shook his head. "No, don't lie. Tell them na hindi mo alam, wala kang
alam, and that it was my fault."
"Atlas. . ." Tumitig si Amira sa kaniya. "Something wrong? Something's
bothering you?"

"Amira." Atlas breathed while looking at his wife. "I need to go to my

daughter, I need to talk to Laurel."

Nakita niya kung paanong manlambot ang mukha ng asawa habang nakatitig sa
kaniya, wala itong sinabi na parang naghihintay ng kasunod.

"I need to go to Paris."

Umiling ito. "No, we need to fix our issue here, Atlas. Malaking gulo ang
pinasok mo, our career, our marriage is on the rocks because of this, tapos
aalis ka? No, hindi ako papayag."

"I need to see my baby girl, Amira." Umiiling siya habang nagmamalabis ang
luha. "I need to see Laureen Juliana or I'll lose it, Amira."

Tumayo ito at umiiyak na nakaharap sa kaniya. "Atlas." She paused. "If you
leave. . w. . .w-ala ka nang babalikan."

Yumuko si Atlas, nag-iisip kung ano ang gagawin.

"Atlas, I am warning you. If you leave, you'll lose me, too."

Nag-angat ng tingin si Atlas at ngumiti. "I love you, Amira. . ."

"Then stay!"

"But my daughter. . . is my priority."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 32 - Page 5

by thexwhys
18-23 minutes

Atlas' original plan, sasabay na siya kay Job papunta ng Paris, pero
nagkaroon ng urgent meeting sa network dahil sa nangyari. They needed to
clarify things to him so they could help explain. Ayaw siyang payagang
umalis, pero iba na ang priority niya ngayon. He even asked his wife to come
with him to Paris for peace of mind, pero umayaw ito dahil maraming
kailangang harapin sa Pilipinas.

Umabot pa ng tatlong araw bago siya nakarating ng Paris dahil walang

available na ticket. He even had to call some friends to help him, kailangan
na niyang makita si Laureen, kailangan na niyang makausap si Laurel.

Sa buong flight, hindi siya nakatulog dahil ang daming pumapasok sa isip niya
kung kumusta ang mag-ina niya. He can't afford to see them hurt, pero siya
ang may kasalanan kung bakit lumabas ang private life ni Laurel. Her private
life was exposed to everyone. Dahil sa desisyong hindi niya pinag-isipan,
napamahamak si Laurel nang dahil sa kaniya.

"Welcome to Paris," nakangiting salubong ni Job sa kaniya paglabas ng

airport. "Your daughter's waiting for you, sobrang excited 'yon no'ng sinabi
ko kaninang umaga na susunduin kita."

Ngumiti si Atlas nang maalala ang maliit na mukha ng anak at nakangiti. Apat
na araw na simula nang mawalay ito sa kaniya at nahirapan siya. Doon lang din
niya na-realize na tama ang sinabi ng mga magulang niya nang bumisita siya
bago pumunta ng Paris.

Kapag anak na ang pinag-uusapan, ibang kaso na. Kakayanin mo pang magtiis,
kakayanin mo pang umayaw, pero kapag anak na. . . gagawin mo na lahat
masiguro lang na maayos ang lahat.

Nagulat ang mga magulang niya tungkol sa anak niya, sinabi niyang kahit siya.
Akala niya, magagalit ang mga ito, pero hindi. Inintindi nila ang sitwasyon
lalo na't wala naman silang ginawang masama ni Laurel. As long as hindi raw
siya nag-cheat kay Amira, maiintindihan nila.

"My parents can't wait to meet LJ," kuwento niya kay Job. "No'ng pinakita ko
sa kanila 'yong pictures ni LJ, natuwa silang dalawa. Kamukhang-kamukha nga
raw ni Laurel, ni walang nakuha sa akin."

"Ang hina ng dugo mo." Ngumiti si Job sa kaniya, pero kanina pa niya
napapansing tahimik lang ito.
Dumaan sila sa lugar kung saan kita ang Eiffel Tower. Parang ilang buwan lang
ang nakararaan, narito siya sa lugar na 'to, isang linggo silang nag-stay ni
Amira para sa anniversary nila.

"Akalain mo 'yon," ani Atlas habang nakatingin sa Eiffel Tower. "Isang linggo
kami ni Amira dito sa lugar na ito. Halos araw-araw kaming naglalakad-lakad,
kung saan kami kumakain, namamasyal, at nagpupunta. Tapos malalaman kong dito
nakatira ang mag-ina ko?"

Tahimik si Jobelle na naka-focus sa daanan.

"Ang liit ng mundo na ginalawan namin, pero ni hindi nagtugma ang lahat.
Hindi man lang nag-cross ang landas namin no'ng nandito kami." Atlas sighed.
"Minsan, iniisip ko kung saan ba ako nagkulang? Saan ba ako nagkamali? Alam
ko naman sa sarili ko na wala akong ginagawang masama, Job."

Ngumiti si Job sa kaniya. "Huwag na natin balikan 'yong nakaraan, Atlas,"

seryosong sabi nito bago tumingin sa daanan. "May kaniya-kaniya tayong rason.
Kung puwede lang din, mag-focus na lang tayo sa present, kung paano gagaan
ang lahat."

Hindi na sumagot si Atlas dahil naramdaman niya ang pagkaseryoso ni Jobelle.

Hindi niya maintindihan kung bakit, malamang ay dahil apektado na rin ito sa
nangyayari sa kanilang lahat. Sa Pilipinas, medyo nagkakagulo ang lahat dahil
sa mga na-pull out na commercials niya dahil sa issue. Aayusin niya ang lahat
pagbalik, he just wanna make sure Laurel and LJ were okay.
Nang huminto sila sa harapan ng isang building, ipinalibot niya ang tingin at
maganda ang neighborhood. Alam niyang kayang buhayin ni Laurel ang anak nila
sa maayos na lugar, maparaan ito, nagulat nga lang talaga siya sa nakaraan
nito.

The building even has an elevator, it's not a cheap house after all. Medyo
modern na rin ang hitsura ng lugar kumpara sa ibang nakikita niya.

Tumigil sila sa 7th floor at pagbukas niyon, may limang pinto. Sinundan lang
niya sa Jobelle hanggang sa tumigil ito sa dulo.

Pagkapasok niya sa loob, kaagad na nagtama ang tingin nila ni LJ na nakaupo

sa sofa. Tumakbo ito papalapit sa kaniya kaya naman lumuhod siya para
salubungin ang mahigpit na yakap ng anak. He immediately smelled her familiar
perfume and it felt like home.

Napapikit si Atlas dahil miss na miss niya ang anak. He kept on whispering I
missed you and I love you to his daughter. Atlas never thought that four
days can be long if you miss someone.

"Where's Mommy?" nakangiting tanong niya sa anak habang hinahaplos ang

mahabang buhok nito. "Is she working?"

Tumango si LJ. "Yes, Daddy. She's in the US right now. She left yesterday for
work," anito na ikinagulat niya. "Mommy leaves for work sometimes. So, I will
be staying with Tita Roha!"

Nag-angat ng tingin si Atlas at nakitang bukod kay Jobelle, may isang babae
pang nakatayo sa may dining table kasama ang isang lalaking French.
Nakatingin ang mga ito sa kaniya. Tumingin siya kay Jobelle na nakatitig sa
kaniya, pero hindi nagsasalita.
Ngumiti ang babae sa kaniya at lumapit. "Hi, I'm Rohannah Upchiangco-Lambert,
I am Laurel's half-sister from our mother."

Tinanggap ni Atlas ang pakikipagkamay nito. Sakto naman na bumaba si Laureen

dahil manonood raw ng TV.

"I'm Atlas Legaspi," sabi niya habang nakatitig dito. "I am LJ's dad."

"I know. I mean, nalaman ko lang no'ng lumabas na 'yong issue kasi wala
namang sinasabi si Laurel sa akin. Hindi ko alam no'n kung sino ang daddy ni
LJ, now I know," sabi nito. "Kaya pala she decided to keep it, you are well-
known."

Atlas sighed. "May I know how's Laurel? Gusto ko lang po siyang kumustahin? I
just wanna know if she's okay?"

Tumingin muna ito kay Laureen. "She's in the US for work," sabi nito. "By the
way, this is my husband, Pierre Lambert. Magkatapat lang ang bahay namin ni
Laurel kasi no'ng panahong bagong panganak pa lang 'yan at galing ng
Switzerland, sa hotel tumutuloy! Sakto naman na bakante itong bahay, kaya
binili na niya."

"Hindi ko alam na may kasama pala si Laurel dito, salamat naman. Akala ko
kasi, mag-isa lang siya."

"Well, mag-isa lang talaga siya madalas kasi nasa work din naman ako o kaya
nasa ibang bansa. Natataon lang na kapag may trip to US si Laurel, iniiwan
niya sa amin ni Pierre si LJ. Wala naman kaming anak kaya masaya rin."
Ngumiti ito. "Medyo malayo na rin ang agwat ko kay Laurel, mas matanda ako sa
kaniya nang 10 years, kaya huwag kang magugulat na may edad na ako."

Umiling siya. "No, not at all. Hindi ko nga naisip 'yon. Ang iniisip ko kasi,
hindi kayo magkamukha."

"Mas kamukha ni Laurel ang Alcaraz side. Mestizo kasi sila roon, kami naman,
Chinese kasi ang daddy ko," sabi nito. "Kami ng ate at kuya ko, malayo ang
mukha kay Laurel."

"Sabay ba kayo umuwi sa Pilipinas no'n. . ."

Tumango ito. "No'ng namatay si Mommy? Oo, sabay kaming umuwi. Medyo estranged
kasi kaming dalawa ni Laurel kay Mommy. Hindi ko alam kung nakuwento na ba sa
'yo ni L–

Mukhang nahalata nito 'yong reaction niya dahil kaagad itong ngumiti.

"Anyway, marami tayong time mamaya para pag-usapan 'yan. For the meantime,
iiwanan muna namin kayo sandali dahil ?magdidilim na at bibili na lang kami
ng dinner kaya huwag na kayo mag-abala. As per LJ, nag-iwan si Laurel ng
lasagna para sa kaniya, iinitin na lang."

Nagpaalam na ang mga ito, sumama rin si Jobelle kaya naiwanan siyang kasama
ang anak. Nagkwekwentuhan silang dalawa tungkol sa buhay nito sa Paris at
mula sa kinauupuan, nakikita nga niya ang Eiffel Tower. Madilim na kaya naman
kita niya 'yong ilaw no'n at sobrang ganda nga sa gabi.
Naaalala niyang paboritong part ng araw ni Laurel ang gabi dahil sa stars,
moon, and fireworks.

"Bub, you need to eat."

Ngumiti ito. "Daddy, are you gonna leave again?"

"No, bub. I will stay till you fall asleep and I'll still be here when you
wake up. How does that sound?" tanong niya sa anak. "I will be the one to
take care of you since Mommy isn't here."

"I miss Mommy." Nakanguso ito. "But since you're here, I will smile. But
still, can I call Mommy?"

Ngumiti siya at hinaplos ang pisngi ng anak. "We'll call her later, okay?"

Tumango naman ang anak niya. Pinakain niya ito, pinaliguan, at binihisan ng
layers dahil malamig sa Paris at pareho silang mag-ama na ayaw sa malalamig
na lugar. Pinagtitiisan lang niya, makasama ang anak. Panay ang tawa niya
habang nakatingin dito na nagkwekwento lang tungkol sa buhay no'ng panahong
sila lang ni Laurel.

A part of him was hoping na sa lahat ng kuwento ni Laureen sa kaniya, kasama

siya. . . but things weren't made to be that way. May mga pagkakataon
talagang hindi mo kontrolado ang bagay-bagay.

Nakatitig siya sa anak habang natutulog ito sa braso niya. Ni ayaw niya itong
bitiwan habang nakahiga sa malambot na kama. Nakabukas pa 'yong lampshade na
parang mga stars sa kisame. The entire room screams chic, very Laurel. Black,
white, teal, and touches of yellow.

"Atlas?" It's Job. "Kain na tayo. Tulog na?"

Atlas nodded. Maingat niyang ibinaba si Laureen sa unan at inayos ang kumot
nito. He kissed her forehead before leaving the room.

Pagkalabas niya, nakasalampak ang tatlo sa sala, parang si Laurel kapag

kumakain, tahimik ang mga itong nakatingin sa news, kung saan kita ang mukha
niya, ni Amira, at ni Laurel. Pinagpapasalamat niyang naka-blur pa ang mukha
ni LJ, pero sa social media, hindi.

"Nalaman lang ni Laurel na kumalat na pala 'yong mukha nilang mag-ina,

pagdating niya rito sa Paris. Pagbukas niya ng TV, may news sa inyong lahat,"
sabi ni Roha. "Kumatok siya sa akin, kasi nagpa-panic siya. Sabi niya, kung
puwede bang kunin ko muna si Laureen, so kinuha naman ni Pierre, nanood sila
sa kabilang bahay."

Atlas was listening to Roha.

"Pagkabalik ko, nakasalampak siya sa sahig, gumagawa ng account sa Facebook

at Twitter dahil gusto niyang makita kung ano 'yong mga sinasabi sa kaniya ng
mga tao, sa kanila ni Laureen, sa 'yo. For the first time, Laurel made a
social media account only to see her face, her daughter's face everywhere."

Hindi makapagsalita si Atlas, wala rin namang galit sa mukha ng ate ni

Laurel. She was just explaining.
"Nagulat ako mga nangyari, pero hindi kita masisisi kasi ama ka. Tatay ka ni
Laureen, pero alam mo 'yong naisip ko? Sana nag-isip ka muna bago mo ginawa
'yon kasi, si Laurel. . . she's been hiding for so long tapos sa isang iglap,
lalabas siya," sabi nito. "Sa isang iglap, bumalik ang nakaraan niya."

Tahimik lang si Atlas na nakaupo sa sahig habang kumakain ang mga tao sa
harapan niya, si Jobelle, mukhang alam na ang story na sinasabi nito.

"For sure, alam mo ang past ni Laurel since nagkaroon naman kayo ng
relasyon?" sabi nito. "Sana dahil do'n, nag-isip ka muna."

Umiling si Atlas. "Now I realized, I really don't know her. Wala akong alam
sa kaniya bukod sa pangalan niya, bukod sa. . . naging relasyon namin no'n,
wala po akong alam."

Natigilan ito at tumitig sa kaniya. "Seryoso?" Mahina itong natawa. "Sabagay,

ano nga bang aasahan ko sa kapatid ko? Siguro kung may sikreto kang gustong
itago, sa kaniya mo sabihin kasi walang sasabihin 'yon. Alam mo, gusto kong
sabihin sa 'yo na it's not my story to tell, but knowing my sister, walang
sasabihin 'yon sa 'yo kahit ano. Laurel will keep it to herself at dahil
involved ka naman sa nangyayari sa kapatid ko, ako na mismo ang magsasabi sa
'yo."

Kinuha ni Atlas ang album na nasa ilalim ng lamesa. May initilas 'yon na
LxLJ. Binuklat niya 'yon at ang unang picture na naka-print ay si Laurel. It
was a photo of her, holding two sticks, pregnancy test kits. She was smiling,
she looked so happy.

"Laurel came from a very unusual family. Alam mo bang lahat kaming half-
siblings niya, ayaw sa kaniya? We hate her. Siya ang resulta ng pagiging
kabit ng mga magulang namin. Siya ang naging bunga ng kataksilan ng dalawang
taong piniling iwanan ang sariling pamilya para maging masaya." Huminga ito
nang malalim. "First love ng parents ni Laurel ang isa't isa. My mom was just
forced to marry my dad because of business, kaya iniwan niya ang daddy ni
Laurel. Years later, nagkita ulit sila. . . there, they relived their
romance, hence Laurel. Hanggang sa mamatay ang mommy namin, kasama niya daddy
ni Laurel. She chose him over our family."

Natahimik silang lahat.

"Mom and Laurel's dad was so happy. Kinalimutan nila ang mundo dahil sa
pagmamahal na mayroon sila. Na ang naging consequences, anak nila ang nag-
suffer. Masarap ang buhay ni Laurel dahil complete family sila. Masaya dapat,
pero hindi iyon ang naging childhood ng kapatid ko. Bata pa lang siya,
inaaway na siya ng mga kapatid niya sa kabilang side, ng mga kapatid ko,
kami.

"Naglalaro kaming lahat, hindi siya kasali. Kasi pinamukha naming lahat sa
kaniya na siya lang ang mahal, na iniwan kaming lahat para sa kaniya. I was
guilty, I became the accessory to the fear she had. The main reason why
Laurel has fright, is because of us. Bukod pa roon, iyong ibang taong
nakapalibot sa aming lahat, ayaw sa kaniya at tinatawag siyang bunga ng
kasalanan."

Roha sighed. "Matalino ang kapatid ko, tumatak sa kaniya lahat. Hanggang sa
paglaki niya, dala-dala niya 'yon. Tinutukso siya sa school, sinasabihan ng
masasakit, kaya mas madalas na ayaw pumasok no'n. Simpleng mall, hindi niya
magawa sa probinsya dahil kilala siya ng lahat.

"Wala siyang naging kaibigan dahil ginagamit siya para sa pera. Alam na
mayaman siya, kakaibiganin siya, huhuthutan, pero maraming nakarating sa
kaniya na sinasabi ng mga naging friends daw niya." Umiling si Roha.
"Everyone around Laurel was mean to her for being a bastard's daughter.
Everyone in the society know what happened to our family, to her family, the
Alcaraz family."

Nakayuko si Atlas na iniisa-isa ang mga pictures ni Laurel na naka-print sa

album. Nakikinig siya sa sinasabi ni Roha, pero wala siyang lakas na
salubungin ang tingin nito sa kaniya.
Sa album, nakikita niya ang compilation ng travels ni Laurel. Sa bawat
picture, sa bawat lugar, lumalaki ang tiyan nito. She documented her
pregnancy while traveling.

"Dahil sa lahat ng negative na narinig ni Laurel tungkol sa kaniya, she chose

to hide. Nag-homeschool siya until no'ng high school, naglakas loob ang
kapatid ko," sabi nito. "Naglakas loob itong pumasok sa school kahit na
kilala siya ng lahat, she tried so hard to be unbothered. My sister tried to
blend in, and she successfully did it kahit na maraming bashers, maraming
haters, maraming naririnig na negative about her. She remained happy, she
remained nice to everyone.

"Laurel is very beautiful, I think alam mo na 'yon," sabi nito. "Maraming

lalaki ang may gusto sa kaniya sa school, she was 16, pero na-in love siya
kay Vin or Venicio Delos Santos."

Nag-angat ng tingin si Atlas. "Vin Delos Santos? Iyong may-ari ng VDS Real
Estate."

"Mismo. Naging sila, they dated in secret at first kasi nga 16 lang sila,"
nakangiting sabi nito. "And Laurel loved him. Si Vin lang yata ang minahal ni
Laurel, eh. Kaso lang. . . no'ng ipinakilala na ni Vin si Laurel sa family,
17 sila, after graduation, nagkaroon ng problema."

Atlas listened carefully.

"Vin's mom looked at Laurel. Mula ulo hanggang paa, bago mahinang natawa.
Sinabi niya sa harapan mismo ni Laurel na ayaw niya sa kapatid ko, kasi kung
ano ang puno, siya ang bunga. Darating ang araw na makasasakit si Laurel,
iiwanan ang anak niya, manlalaki, sasama sa ibang lalaki, katulad ng ginawa
ng magulang. Kumbaga, ipinamukha niya kay Laurel na nakakabit na sa pangalan
at pagkatao na gano'n ito.
"Sinabi pa no'ng tao na 'yon na mukha lang inosente ang mukha ni Laurel, pero
nasa loob ang kulo. Maganda ang mukha, pero nakamamatay. Maganda ang mukha,
pero traydor.

"Si Vin, hindi niya pinaglaban si Laurel. Iniwanan niya si Laurel, they broke
up. Since then, kung sino-sino na sinasamahan ng kapatid ko secretly. She
even dated the Vice Mayor's son, until she decided na mag-aaral siya sa
Manila."

Umiling si Roha at ngumiti. "Simula no'n, nawalan kami ng balita sa kaniya.

Wala siyang social media, hindi siya umuuwi sa probinsya, at sa tuwing
sinasabi ng parents niya na hindi siya bibigyan ng allowance, wala siyang
pakialam," sabi nito. "May isang beses na hindi nga nagpadala ang parents
niya, wala siyang allowance, naghanap siya ng sugar daddy, isang mayamang
lalaki na ginastusan siya.

"Never umuwi si Laurel sa probinsya, no'ng mamatay lang si Mommy dahil

nakiusap ako. Kaming magkapatid, naging maayos lang ang relasyon namin, dito
sa Paris. Laurel doesn't trust anyone, but she started trusting me."

Alam ni Atlas 'yon, nakuwento sa kaniya ni Laurel.

"The main reason why Laurel hid from everyone, why she wants her privacy, is
because of her past. Kilala ang pamilya namin sa nangyari, pamilya niya, at
magulang niya. Tumira siya sa Baguio, nagtago siya roon, hanggang sa nakilala
ka niya. She tried being happy again, she tried trusting people, pero hindi
niya nagawang sabihin 'yong nakaraan niya sa 'yo dahil baka husgahan mo
siya."

Roha smiled while looking at him. "She had enough, Atlas. Napagod na siya."
Atlas pressed his lips together. Dahil sa desisyon niyang hindi inisip,
naapektuhan si Laurel and the issue might trigger something from the past.

"Ako na ang nagkuwento ng past ng kapatid ko dahil alam kong hindi 'yon
magsasalita. She's a strong person with a thick wall no one can break, even
you, Atlas. Laurel basically has nothing. Ikaw, may asawa ka, may taong
bayan na nagmamahal sa 'yo, may pamilya ka." Umiling si Roha. "While Laurel?
She only has Laureen. It was wrong for her to hid your daughter, pero
naiintindihan ko siya. The society judged my sister so bad since she was
young, she knows what it feels like. She lived with it, but fear was still
consuming her so bad."

Huminga ito nang malalim.

"Kaya hangga't kaya niya, itinago niya si Laureen sa lahat. Ako lang ang
nakakaalam tungkol sa anak niya, until you guys saw her. Sinabi niya sa akin
pagdating dito na biggest mistake of her life na itinago niya ang anak niya
sa 'yo. Na nasasaktan ngayon ang anak niya na akala niya, kaya niyang
protektahan, pero hindi pala.

"If you only saw how she cried because Laureen was exposed, because she felt
like she was hurting you and LJ, it was the worst because seeing Laurel cry
is a different thing."

Atlas looked down and stared at Laurel's smiling face while traveling to
Denmark with a huge belly.

"Laurel doesn't cry. . . but she did because she failed to protect Laureen.
And she said that because of her fear, she left the only person who told her
about love despite being imperfect."

T H E W H Y S
Actor's Hidden Whore - 33
by thexwhys
19-24 minutes

Three days. Three days na sa Paris si Atlas, wala pa rin siyang contact kay
Laurel. Paulit-ulit na sinasabi ng mga tao sa paligid niyang nasa US ito, but
a part of him doesn't even believe them. Ni hindi ito tumatawag sa anak nila
at mukhang sanay ito, hindi niya alam kung bakit.

Nakahiga sila ni LJ dahil binabasahan niya ito ng libro. Namana nito sa ina
ang pagiging mahilig sa pagbabasa. At the age of five, malalalim na libro na
ang sinusulat nito. Hindi malayong isang araw, maging writer din ito katulad
ni Laurel.

"Do you miss Mom?" tanong niya habang hinahaplos ang buhok ng anak. "Does she
leave you often?"

Umiling ang anak niya at naupo. "Not really, Daddy. Around three days, so
maybe, she'll come home soon." Ngumiti ito. "If you need to go back to the
Philippines, Daddy, it's okay. LJ is okay. Tita Roha is here, she will take
care of me."

"No, I will stay here till Mommy's back, okay?" Atlas kissed the side of his
daughter's head.

Tinawagan na rin niya si Amira para kumustahin ang asawa niya. Hindi pa niya
napakikilala nang maayos ang asawa sa anak dahil mas gusto niyang personal.
Isang rason kung bakit gusto sana niyang isama rito sa Paris si Amira, pero
may ibang priority ito na kailangang ayusin.

Ilang araw na rin siyang hindi nakatutulog dahil marami siyang iniisip lalo
na kapag umuwi siya ng Pilipinas. Nasabi na sa kaniya ni Patrick 'yong mga
kailangan niyang harapin, pinagpapasalamat niyang nandito rin si Jobelle para
sa kanila ni LJ.

Nang makatulog ang anak, bumangon siya at naupo sa kama. Kinuha niya 'yong
photo album ni Laurel. Ilang beses na niya iyong nakita. . . mali, tuwing
gabi niya iyong tinitingnan dahil parang pakiramdam niya, ang laki rin ng
pagkukulang niya. Kahit na si Laurel mismo ang lumayo, no'ng panahong buntis
ito, nalungkot siya na wala siya sa tabi nito.

Inisa-isa niya 'yong pictures. She looks the same while pregnant. Walang
nagbago sa hitsura nito, sa katawan, buhok lang dahil nagpagupit ito nang
maikli, pero pinahaba na ulit.

Sa bawat lugar, palaki rin nang palaki ang tiyan nito hanggang sa picture
kung saan nakasuot pa 'to ng jacket at nanganak.

Naiyak siya nang makita ang picture na 'yon kung saan nakahiga si Laurel at
nasa dibdib nito si LJ. Her eyes were pooling with tears, her nose was red,
and she looked exhausted from giving birth. Bigla niyang naisip na sana,
kasama niya ito, sana naroon siya para sumuporta, sana. . . maraming sana.

Nagising si Atlas na nasa dibdib niya ang photo album, sakto naman na kumatok
si Jobelle. Napatingin siya sa gilid, wala na roon ang anak, malamang
nanonood na o 'di kaya naman ay kumakain na.

He was hugging Laurel's album, got up, shook his head, and smiled.

Pagkalabas niya, kumakain ang anak niya ng pancakes kasama si Ate Roha. Nasa
kusina naman si Jobelle kaya pinuntahan niya ito. Seryoso itong nakatingin sa
kaniya na parang nagtatakha kung may gusto ba siyang sabihin.

"Where's Laurel?" tanong niya. "Kailangan ko nang bumalik ng Pilipinas, Job.

I need to talk to Laurel. Please, nararamdaman kong nagsisinungaling kayo sa
akin. I don't know why, but I feel that something was wrong." He was
whispering so his daughter won't hear anything. "Please, just tell me."
Ngumiti si Jobelle. "Hindi ko alam ang sinasabi mo, pero puwede mo ba ako
samahan mamaya mag-grocery ng pagkain ni LJ? Naubos na rin kasi 'yong chicken
nuggets ng anak mo, naghahanap kanina."

Atlas nodded.

Pagkatapos ng mga bagay na nalaman niya tungkol kay Laurel, maraming pumasok
sa isip niya. Ang rami niyang realization tungkol sa kung ano ang naging
relasyon nila, kung bakit nagtatakha siya noon ba't ito takot na takot na
makilala, at kung bakit pinapahalagahan ang privacy. Akala niya no'n, dahil
simple lang talaga si Laurel at gusto ng tahimik na buhay. . . but sometimes,
there are deeper reasons.

It wasn't his intention to expose her, hindi niya alam. . . hindi niya
sinadya.

Nagpaalam muna si Atlas kay Ate Roha at LJ na naglalaro ng scrabble. Natutuwa

siya na marunong ang anak niya, pati ng chess, katulad ni Laurel. Frustration
niya ang chess, pero hindi niya natutunan.

Habang nasa sasakyan, tahimik lang si Jobelle at medyo nabibingi na siya.

Ilang araw na rin itong tahimik, hindi, simula pa lang nang dumating siya
galing Pilipinas, parang bigla itong nagbago, hindi niya alam kung bakit.

"May problema ba tayo, Job?" mahinahong tanong niya. "Is there something you
wanna tell me? Kasi nararamdaman ko. . . may gusto kang sabihin sa akin, pero
hindi mo magawa. May galit ka ba dahil sa nangyari? Please, let me know.
We're friends and you're supposed to tell me things!"

"Hindi ako galit sa 'yo, Atlas." Tumingin ito sa kaniya. "Dadalhin kita kay
Laurel ngayon. Ayaw niya sana, ayaw ni Ate Roha, pero kailangan mong malaman
'yong totoo kung nasaan si Laurel."

"What do you mean?" curious na tanong niya. "Akala ko ba, nasa US siya? Wait,
a part of me knows you are lying about that part. Now, please, if you can. .
. bring me to Laurel."
Hindi na nagsalita ang kaibigan niya at nagpatuloy sa pagmamaneho hanggang sa
tumigil sila sa isang ospital. Hindi siya makapagsalita, ni makapagtanong
dahil natatakot siya sa nangyayari.

Habang nasa basement, hindi rin bumababa si Jobelle nang magsalita ito.
"Pagdating ko galing Pilipinas, kasalukuyang nagbi-breakdown si Laurel,
Atlas. She was crying so hard, she was sobbing. Na kinailangang ipasyal ni
Pierre si LJ sa park. Laurel was under the shower, crying because she failed
to protect LJ. She was blaming herself."

Kumuyom ang kamao ni Atlas.

"She was crying like crazy until she passed out. Kinailangan namin siyang
dalhin sa hospital ni Ate Roha, pinalabas namin kay LJ na umalis muna
papuntang US si Laurel para hindi maghanap 'yong anak mo. Pagdating sa
hospital, sinabi sa akin ni Ate Roha na minsan pala, nangyayari 'yon kay
Laurel. Nagpa-panic attack to the point na hindi na makahinga sa sobrang
bigat ng nararamdaan, magpapa-confine 'to for days, pero pinapalabas na nasa
US."

Atlas' heart was pounding. "I need to see her. So you're telling me na almost
a week na siya rito sa hospital?"

Tumango ito. "Oo, sa tuwing aalis ako. . . nandito ako. Sa tuwing aalis naman
si Ate Roha at iiwanan tayo, nandito siya. We're monitoring Laurel."

"Why didn't you tell me?" Nakakunot ang noo niya.

Umiling ito at lumabas ng sasakyan. Kaagad siyang sumunod, pareho silang

tahimik. Bumibilis ang tibok ng puso niya at sa bawat kuwartong nilalampasan
nila ni Job, mas lalo siyang kinakabahan. Hindi niya alam kung anong pain ang
na-inflict niya kay Laurel dahil sa desisyon niyang padalos-dalos.

Pumasok sila sa isang kuwarto, sakto na may doctor at nurses na nag-aasikaso

kay Laurel.
Halos bumagsak ang mundo ni Atlas nang makita itong may oxygen sa ilong. In-
explain din sa kanila ng doctor dahil bigla na lang daw itong nagkakaroon ng
shortness of breath sa tuwing magigising. May swero din ito dahil hindi raw
kumakain, at may naka-ready na heart monitor, pero hindi naman nakakabit.

"What's happening to her?" tanong niya sa kaharap na doctor. "Is she okay?"

Tumango ito. "Yes, she's physically okay. We consulted a psychiatrist about

her situation and it is confirmed that she's suffering from severe panic
attacks and emotional pain that her physical body was affected."

Nakikinig lang si Atlas, dumako ang tingin niya kay Laurel na natutulog.

"She's physically okay, no problems about anything. It's just that. . . her
emotional pain is taking a toll on her physical. She's experiencing
dizziness, headaches, and even nausea. She's vomiting at times, too. She's
not eating anything, she's just. . . sleeping."

Hindi siya sumagot, nakatitig siya kay Laurel hanggang sa umalis na ang mga
ito. Naiwan sila ni Job, nakatingin ito sa bintana.

"Anong plano mo, Atlas?" tanong nito. "It's all over the news, paano mo
lilinisin ang pangalan ni Laurel? Hindi ako makapag-function, Atlas, seeing
her like this? Hindi ko alam kung ano ang gagawin mo. Kumusta ba kayo ni
Amira? Atlas, hindi ka puwedeng mamangka sa dalawang ilog."

"Laurel doesn't love me, okay? Mahal ko ang asawa ko at wala akong balak na
kahit ano kay Laurel," seryosong sabi niya. "I love her, that's the truth and
I will never lie about that, but we have boundaries. We share a kid, that's
it."

Job nodded. "Sana nga. I need to go, gusto mo ba muna mag-stay? Kailangan ko
mag-grocery para sa mga pagkain ni Laureen."
"I'll stay with her for a while. Can you tell Laureen na tatawag na lang ako
sa kaniya? Also, tell Ate Roha that I am here," sabi niya. "I will stay for a
while."

Nang makaalis si Job, naupo siya sa gilid ng kama ni Laurel. Hawak niya ang
kamay nito habang mahinang umiiyak dahil biglang nag-flashback sa kaniya ang
mukha nito habang nakangiti sa kaniya, hindi ganito na nasa ospital at
nahihirapan dahil sa sitwasyon nila.

During his stay with Laureen, ang rami niyang na-realize. Kung paanong
selfless si Laurel.

No'ng una, hinusgahan niya ito na itinago nito ang anak nila. Na naging
maramot ito sa pagtago sa anak nila. She judged her for being selfish, pero
hindi.

After hearing her past, her family background, and her experiences during her
youth from Ate Roha, he realized that Laurel chose to hide to protect their
daughter from all the things she experienced. She doesn't want LJ to feel
everything she felt. The trauma, the pain, everything.

Bigla ring pumasok sa isip niya na akala niya no'n, pinoprotektahan niya si
Laurel, pero hindi. Laurel was protecting him rather than herself. Paano niya
iyon nasabi? Si Laurel ang madalas na nag-a-adjust para sa kaniya. Iyong
simpleng pag-order nila sa drive thru, ito ang lumalabas at nag-o-order para
hindi siya makita ng mga tao. Laurel would face everyone, so he wouldn't

Hinaplos niya ang pisngi nito. He kept on whispering sorry while looking at
Laurel when her eyes opened.

Nakita at narinig niya ang pagsinghap ni Laurel. Napatitig ito sa kaniya na

para bang hindi makapaniwalang nakikita siya, sabay tulo ng luha.

Laurel immediately got up and to his shock, she hugged him tight. Ramdam na
ramdam ni Atlas 'yong higpit ng yakap ni Laurel sa kaniya kasabay ng
paghagulgol at malalalim na paghinga. She was sobbing, he started crying
while caressing her back. No words from the both of them, he's just trying to
calm her.

Nararamdaman ni Atlas na nakakuyom ang kamay ni Laurel habang nakahawak sa

damit niya. "L. . . L-aureen." Humikbi ito. "H…h-ow's Laureen?"

"She's okay," Atlas whispered. "Nasa US ka raw, as per her. Huwag ka

magagalit kay Job na dinala niya ako rito, kasi kailangan kitang makita. I
need to see you, Laurel. I need to make sure you are okay."

Humiwalay sa kaniya si Laurel. Nakita niya kung paano ito humagulgol at

umiyak. Her face was soaking wet from tears and she's having a hard time
breathing. Nakahawak ito sa dibdib habang umiiyak at mukhang hindi makahinga.
Nakahawak ang isang kamay nito sa kaniya at bahagyang nakakalmot na mukhang
nag-i-struggle suminghap.

"Hey," bulong niya habang hawak ang kamay nito. Nakabaon ang kuko ni Laurel
sa balat niya, pero hindi niya 'yon concern. "I'm here, everything's gonna be
okay. Anong gusto mo? Anong kailangan mo?"

"C…c-an y…y-ou ask the nurse to give me something for the pain?" Hikbi ang
bawat salita. "I want to sleep, Atlas. I need to sleep. . . I need to sleep."

"May masakit ba sa 'yo?" tanong niya. "Bakit kailangan mo ng pain reliever?

Anong masakit?"

Tinuro nito ang puso. "I n…n-eed to sleep. If not, I will be having a
breakdown, I'll pan….panic. I can't breathe, I need to sleep."

Umiling siya. "Laurel, no. You can't rely on the meds." Biglang tumulo ang
luha ni Atlas sa nakikita, he's here. . . watching Laurel having a breakdown.
"LJ needs you, our daughter is looking for you. Sinabi niya sa akin na nami-
miss ka na niya katabi sa kama, our daughter misses you, Laurel. Please."
"Atlas, anong ginagawa mo rito?" Humihikbi ito. "Bakit ka nandito? Mas
iisipin ng tao 'yong issue. Okay lang kami ni LJ, please, umuwi ka na. Let
Amira know we're nothing, sabihin mo sa kaniya 'yong totoo kung bakit tayo
may anak, please, Atla–"

"Can we stop thinking about other people now, Laurel?" sabi niya habang
nakatitig dito. "For now, can you relax and think about yourself? Laureen,
she's okay. Amira, she's okay. . . everyone's okay and you're not."

Laurel was looking at him while shaking her head. "I am okay, just please.
Leave me alone, I just need to calm down, magiging okay rin ako. Tell Laureen
na uuwi kaagad ako, I just. . . need to breathe."

"I'll stay here, Laurel," seryosong sabi niya habang nakatitig sa mukha
nitong nagmamalabis ang luha. "I'll stay here like you stayed with me when I
was lost. Remember those days na gusto kong sumuko and you were just one call
away? Remember those days na gusto ko na mag-quit, but you pushed me to be
better?"

Hindi ito nagsalita, nakatitig lang sa kaniya na lumuluha.

"Laurel, give me chance to help you this time. It was my fault that you're
here, please. . . give me a chance to be with you," aniya. "Alam kong ayaw mo
ng may kapalit, but this time, I'll stay with you for our daughter. Iyong
anak na lang natin ang isipin mo, because she's waiting for her mom."

Humikbi ito at yumuko.

"I'm sorry about exposing who you are, Laurel. All along, I thought I was
protecting you, akala ko sa pagtatago natin, pinoprotektahan kita, pero–"

"I was protecting you, Atlas." Nakatitig ito sa kaniya. "I am not who you
think I am. I have a lot of skeletons in my closet. My past was haunting me,
my past –"
Atlas sighed. Bumalik siya ng upo sa kama ni Laurel. "Nakatatampo nga na alam
mo 'yong life ko, kilala mo pa family ko, pero hindi mo ako nagawang
pagkatiwalaan sa kahit na ano. Kung alam ko, hindi ako hahantong sa ganito."

"Atlas, tingin mo kung sinabi ko sa 'yo noon 'yong nakaraan ko,

pagkakatiwalaan mo pa ako? Rerespetuhin mo pa ako? Tatanggapin mo pa ako?"
Umiling ito. "Hindi, Atlas. Ayaw ko nang pag-usapan ang nakaraan ko. Alam mo
kung ano 'yong gusto ko? I want you to leave me alone, Atlas. Never akong
sasandal sa 'yo o kahit na kanino."

Hindi siya nakapagsalita.

"May katotohanan naman lahat ng nasa social media ngayon tungkol sa akin,
Atlas. Kung ano 'yong mababasa mo, totoo 'yon. Kung ano 'yong nalaman mo
tungkol sa akin, wala na akong pakialam doon." Ngumiti ito habang nakatingin
sa kaniya. "I don't need to explain myself, I will never explain myself.
Gusto ko nang kalimutan lahat ng naranasan ko sa past, ayaw ko na 'yong
balikan. I was just triggered because my daughter. . ."

Tahimik lang na nakatitig si Atlas kay Laurel habang nakayukong humihikbi.

"My daughter's privacy is all I was thinking, Atlas." Umiiyak ito habang
nakahawak sa braso niya na akala mo, roon kumukuha ng lakas. "I can't let LJ.
. . experience what I've experienced, Atlas. It was painful and I don't want
my daughter to—"

"Shhh. . . I will never let that happen,” sagot niya. "Kung ano 'yong mga
nabasa mo sa articles, hindi totoo–"

Ngumiti ito. "They are true, Atlas. I was your whore."

"Laurel, let's not go there. You are–"

"Let's face the truth, Atlas. I was your whore. I was your whore." Ngumiti
ito, pero tumulo ang luha. "Tinatawagan mo lang ako kapag kailangan mo ako. I
never asked you to pay me, you did. We fuck a lot. Kahit saan tayo datnan and
that was fine. Bakit? Kasi may sexual addiction ako and I needed that."

Tahimik siyang nakatitig kay Laurel.

"I was your whore, but it was fine with me. Bakit? Kasi I enjoyed your
company. Kahit na tinatawagan mo lang ako kapag kailangan mo na ako, kapag
kailangan mo ng parausan, okay lang sa akin. Bakit? Kasi kailangan ko rin.
Walang problema sa akin lahat ng binabato nila sa akin, kasi totoo lahat ng
'yon," sabi nito. "Lumabas 'yong nakaraan ko, lumabas kung sino ako, ayos
lang sa akin 'yon, wala kayong maririnig sa akin tungkol doon. Totoo ang
lahat ng lumabas tungkol sa akin."

Atlas doesn't know what to say. Seeing Laurel cry gives him pain.

"Pero, never akong magiging kabit, Atlas. I will never put myself into that
situation and. . ." Laurel started sobbing. "Hinding-hindi ko bibigyan ng
kahihiyan ang anak ko, pero nangyari ang lahat ng ito. Hindi kita sinisisi,
Atlas, it was my past. I thought I left it all behind, but it's haunting me.
Totoo ang sinabi ng lahat, na kahit anong gawin ko, nakadikit na sa pangalan
ko kung sino ako."

Kaagad na lumapit si Atlas kay Laurel para yakapin ito. "Sorry, hindi ko
sinasadya," bulong niya. He buried his face into her shoulders. "I'm sorry,
Laurel."

Nothing from Laurel, but he kept on whispering sorry to her. It was his
fault. His lifestyle, his recklessness, and his bad decisions became the
reason why the person he loves was suffering.

Atlas was hugging Laurel when he felt her hands caress his hair. Hindi siya
nag-angat ng tingin, he missed this. For six years, he longed for this touch.
"This is wrong, Atlas," bulong nito. "You are married, you shouldn't be
hugging me like this. . ." Mahabang katahimikan. "Pero kahit sandali lang, I
need your hug. Please, don't let go. . . saglit lang."

Pumikit si Atlas. "I missed you. . ." Humikbi siya. "So much."

Laurel smiled while caressing Atlas's hair. "I missed you, to," bulong niya.
"I'm sorry, I failed to protect Laureen and you. I'm sorry for all the pain,
Atlas. I'm really sorry for being not good enough."

"You were always enough, ma'am. You just didn't give me the chance to prove
it."

She brushed his hair using her fingertips while smiling. "Masaya ako na
nahanap mo 'yong taong magmamahal sa 'yo, masayang-masaya ako. I wish I was
enough to love you, I even wished I love you, I wished I tried, but there are
things we can't do."

"Was it so hard to love me, Laurel?" tanong nito. "Para wala ka man lang
maramdaman sa akin?"

"My fear was greater than love, Atlas," sagot niya. "Masaya ako na may
nagmamahal sa 'yo nang totoo. You have Amira, Amira have you. . . that's good
enough for me."

Nag-angat ng tingin si Atlas at tinitigan siya. "How about you? Are you
happy?"

Laurel nodded. "Very. . . I have Laureen, Atlas. Laureen is the only one I
love. She will be the last person I'll love."

Tahimik lang si Atlas na nakatitig kay Laurel.

"Thank you, Atlas. . . for our daughter, but you need to leave us. I don't
want you to be a part of our lives. I want our peace."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 34

by thexwhys
21-27 minutes

Atlas was wrong when he thought that Laurel was always strong, always happy,
and never sad. When he saw how Laurel broke down, he never felt so wrong. It
was unimaginable, seeing the woman he loved for years hysterically crying
until she falls asleep.

Looking at her felt like he was drowning. He felt suffocated, helpless, and
incapable of taking care of Laurel.

"Shhh," bulong niya habang inaalo ito. She's been crying for hours and he
can't do much about it. Hinahaplos niya ang likod ni Laurel habang
nakatigilid ito ng higa habang humahagulgol.

Sa dalawang araw na nandito siya sa hospital, hindi siya umalis sa tabi nito.
He took care of Laurel, he wanna make sure she's okay, he wanna make sure na
ibabalik niya ito sa anak niya nang hindi ganito ang sitwasyon.
Sinubukan na rin niyang manghingi ng tulong sa mga doctor at mga nurse, pero
nalaman niya na regular pala si Laurel sa hospital. Bukod sa nagpapa-confine
raw ito almost every month dahil inaatake ng panic attack, nakausap niya ang
psychiatrist na nagha-handle kay Laurel.

Sinabi nito sa kaniya na may psychological and emotional PTSD raw ito dahil
sa nangyari habang nagkakaedad. Family, environment, bullying, and some other
traumatic events na nangyari sa nakaraan at nagiging dahilan ng breakdown
nito.

Nang bumisita si Ate Roha para kumustahin si Laurel, nagkuwento pa ito sa

kaniya tungkol kay Laurel and that made him feel guilty.

The current issues between them triggered the past. Nag-flashback sa kaniya
ang paulit-ulit na pag-remind sa kaniya ni Laurel tungkol sa privacy na gusto
nito. It all made sense why. She's really not who he thought she was. Kung
kaya lang niyang ibalik ang nakaraan, hindi siya lalabas dahil bukod sa
kanila ni Amira, dalawang buhay ang apektado dahil sa ginawa niya.

Naiintindihan niya 'yong sinabi ni Laurel sa kaniya na umalis na siya sa

buhay ng mga ito. Laurel badly wanna protect Laureen at habang nasa tabi siya
ng mag-ina niya, hindi matatahimik ang kahit sino lalo na't kilala siyang
tao.

Nahimasmasan na rin si Laurel at nakatulog kaya naman nakakuha siya ng

pagkakataon para maupo sa upuang nasa tabi nito. Ganito na ang naging routine
niya sa dalawang araw. He would calm her down until she falls asleep lalo
na't ayaw nitong mag-settle sa meds. Kapag natutulog na, saka siya
magpapahinga.

He was staring at Laurel's face. He loved seeing her asleep kahit no'ng mga
panahong magkasama pa sila. Laurel's angelic, innocent face always gets him.
. . and he loved to kiss her forehead down to the tip of her nose, to her
lips. He used to do that, but can't do it again. He's married and he respects
his wife.
Alam din ni Amira kung nasaan siya. He keeps on updating about what's
happening to Laurel at pinagpapasalamat niyang naiintindihan nito ang
sitwasyon. He promised he will never lie to his wife again, ever. Kung ano
'yong nangyayari, sinasabi niya.

Isa rin 'yon sa sinabi ni Laurel sa kaniya kaya pumayag itong mag-stay siya
sa ospital. Papayag lang itong pumunta siya sa hospital, kapag pumayag si
Amira kaya naman tinawagan niya ang asawa para i-explain dito ang nangyayari.
His wife agreed.

Habang nakaupo, Atlas started browsing some of the effects of PTSD and his
heart was pounding while reading.

Anxiety, fear, feelings of isolation, poor self-esteem, and difficulty

trusting others. Lahat iyon, nag-a-apply kay Laurel. Nakita rin niya na
possible rin na walang interes sa mga normal na activities, naalala ulit niya
ito na walang gustong gawin kung hindi magsulat, magtago sa kuwarto, at
matulog. About sa pagtulog, mayroon ding problema si Laurel. Kahit walang
ginagawa, mas gising ito sa gabi.

He stopped reading because it was making him uncomfortable. Hindi niya alam
na gano'n ang pinagdaanan at pagdadaanan ni Laurel. If he only knew, he would
never do it kahit na masakit. Kung alam lang niyang ganito ang magiging
epekto kay Laurel, mag-iisip muna siya.

Laurel woke up with a heavy feeling. Matindi ang epekto sa kaniya ng pain
reliever, pero kailangan niya para mawala ang sakit na nararamdaman niya
tulad ng muscle pain sa buong katawan. Nakatutulong din 'yon para makatulog
siya at sandaling makalimutan kung ano man 'yong nararamdaman niyang sakit.
She had a hard time breathing, she was vomiting, and her heart's racing.

It's all part of her panic attack. For years, she's been suffering from it.
Kahit no'ng mga panahong nakakasama niya si Atlas, pero hindi siya
nagpapahalata. It was for her to keep.

Bumangon siya para uminom ng tubig nang makita si Atlas na nakaupo sa tabi ng
kama at nakahiga ang ulo nito sa may kamay niya. He was sleeping peacefully
and he looks tired. Ilang beses na niya itong sinabihan na umuwi na sa anak
nila, pero mas piniling manatili kasama niya.
"Good morning." Napalingon si Laurel nang makarinig ng boses at nakita si
Amira na nakaupo sa sofa. "Sorry, pumasok na ako. Tulog kasi kayong dalawa
pagpasok ko."

"A…A-mira." Laurel was shocked, but tried so hard not to show it. Natatakot
siya na baka kung ano ang isipin nito, lalo na't sa position kung saan
natutulog si Atlas habang nakaupo, pero nasa tabi ng kama niya. "Good
morning."

Ngumiti ito at tumayo. Naupo ito sa gilid ng kama niya. "How are you feeling?
May masakit pa ba sa 'yo? I'm sorry kung pumunta na ako rito, I just. . .
wanna see my husband."

"Okay lang, ano ka ba? Sinabi ko rin naman kay Atlas na imbitahan ka rito sa
Paris para din makilala mo si Laureen." She sighed because all of a sudden,
she felt embarassed. "Sorry, magulo 'yong hitsura ko ngayon. Kailangan ko rin
kasi talaga ng oxygen everytime na nagpa-panic ako."

"It's okay, wala namang nagbago sa hitsura mo," sabi nito. "Actually,
naaalala kita. Naaalala kita no'n na pumunta sa dressing room namin kasama mo
si Job. I really thought na you were his cousin, ni hindi ko nahalata na may
something sa inyong dalawa. You two were good at hiding."

Hindi siya nakapagsalita habang nakatitig kay Amira. Laurel was actually
admiring her. She looks like Bea Alonzo, but better. Long, straight hair,
smiling face, and glistening eyes when looking at someone.

"Alam ko rin na may something kayo ni Atlas before." Tumingin ito kay Atlas
na mahimbing pa ring natutulog. "I remembered you no'ng nakita ko 'yong
pictures mo sa phone niya. Sobrang rami mong pictures sa phone niya, Laurel."

Nakakunot ang noo niya dahil wala siyang alam. Usapan nila ni Atlas, walang
pictures, walang video, dahil safe.
"Lahat ng pictures mo, hindi ka nakatingin. It's either you're looking at the
beach, or you're enjoying that snow in Korea, or eating in the car, or your
head's outside the window of the car. . . but mostly, sleeping." Ngumiti si
Amira nang sabihin iyon. "Nakita ko 'yon, engaged pa lang kami. He bought his
new phone, he asked me to reset it kasi ibibigay niya sa isang maid, so I
did. That's when I saw your pictures. Lots of it."

"I'm sorry," bulong niya.

Amira looked at her and held her hand. "Why are you saying sorry? Wala kang
dapat ika-sorry, Laurel, ako ang dapat mag-sorry. I'm sorry I judged you.
Sorry, nakapagsalita ako ng masasakit na salita towards you, I'm sorry."

"Amira, wala naman akong narinig na mga sinabi mo." Laurel was staring at
Amira. "Hindi ako mababaw mag-isip, naiintindihan kita."

"I… I called you a whore."

Laurel let out a small laugh and looked at Atlas. "It was true, wala naman
akong tinatanggi tungkol doon. I was his whore when he needed someone to
satisfy him, I voluntarily became his whore because I also needed someone to
satisfy me. Don't be sorry, it was true."

Amira was stunned, she wasn't expecting that.

"Your reaction as a wife was normal. Puwede kang magalit sa akin, puwede mo
akong sigawan, murahin, it's fine with me. Naiintindihan ko 'yong
pinanggagalingan mo bilang asawa." Ngumiti ito. "And the fact that I was his
whore, wala kaming naging relasyon, that's true."

"You are more than that, Laurel," seryosong sambit ni Amira. "He loves you,
you're not just some whore na iniisip mo. You are important to him. For
years, I felt that, I was just in denial. I know my husband loves me. . . but
a part of me knew that there's you. Alam ko sa sarili ko na kahati kita,
Laurel."
"Wala kang dapat alalahanin sa akin, Amira. I don't plan to ruin your
marriage. Wala akong planong maging katulad ng magulang ko. Nakakabit na nga
sa akin 'yong pangalan at nakaraan nila, isasabuhay ko pa. Hindi naman ako
gano'n katanga. Also, I want a simple and quiet life with my daughter."
Laurel smiled. "I just wanna protect my daughter, Amira. That’s all."

Amira sighed while looking at Laurel. A part of her was thinking na ang ganda
ng mukha nito kahit na kagigising lang, walang makeup, galing sa iyak, but
her face looks so angelic. She's the definition of beauty with no effort,
someone who actually looks deceiving.

"Why are you staring at me like that?" tanong ni Laurel sa kaniya. "M…m-ay
mali ba sa akin?"

"No." She shook her head. "I'm sorry, it's just that. . . your face looks–"

"Innocent?" Ngumiti si Laurel habang nakatingin sa kaniya. "That's the

problem about this face. They all see that this face looks innocent, pero
sinasabi nila no'ng bata ako na nasa loob lang ang kulo ko. So I embraced it.
I embraced what everyone was saying na malandi ako, kung sino-sino ang
pinapatulan, kung kani-kanino bumubukaka."

Tahimik lang si Amira habang nakatingin kay Laurel.

"I will fuck whoever I want as long as they're not committed or married. I
will never be like my parents, I will never ruin a relationship, I will never
ruin a marriage, Amira," paninigurado nito sa kaniya. "You will never have to
worry about me."

Hindi siya nakasagot. Tumingin siya sa asawa niyang natutulog. Nakahiga ang
ulo nito sa kama ni Laurel, pero nakaupo sa silyang nasa tabi.

"Laurel, I am here. . ." She sighed. "Because I wanna tell you that I will
fight for my marriage. Kahit anong mangyari, ipaglalaban ko 'yong kasal
namin, ipaglalaban ko ang asawa ko. Sorry, hindi ko siya pakakawalan."
Laurel smiled at her. "I am happy, Amira." Hinawakan nito ang kamay niya.
"Masaya ako kasi deserve ka ni Atlas. Both of you deserves each other."

Natahimik si Amira.

"If I were to choose, kung kaya ko lang siya mahalin, I won't let this man
go. Ang galing niya kaya sa your and you're." Pareho silang natawa, pareho
silang tumingin kay Atlas. "But we're not like that, Amira. I don't deserve
him, you do.

Nawala ang mga ngiti sa labi ni Amira habang nakatingin kay Laurel. Tumingin
siya kay Atlas. A part of her was hurting for him. . . kahit na gusto niyang
ipaglaban ang asawa niya, naiisip niyang nagmamahal ito mag-isa sa taong
hindi kayang magmahal ng iba.

Ibinalik niya ang tingin kay Laurel. "You are selfish. Ni hindi mo siya
binigyan ng chance no'n. You left him. He loves you, you love yourself.
Maramot ka, pinagdamot mo 'yong happiness na possible na makuha niya kapag
kasama ka." Naramdaman ni Amira ang pagtulo ng luha niya dahil bigla siyang
naawa sa asawa.

Dapat, hindi gano'n ang maramdaman niya. Dapat, maging masaya siya na walang
pakialam si Laurel kay Atlas, pero nasasaktan siya.

"But that's on you. He's my husband and I will fight for our marriage," diin
niya.

Laurel smiled at her. "My selfishness led him to the right person, Amira."

Amira frowned and wiped her tears upon hearing that. "And you think you're
not the right person for him?" tanong niya.

"I will never be that person for anyone. Even my daughter, but I am trying,
Amira. Believe me, I am trying for my daughter." A lone tear dropped from
Laurel's eye. "Alam kong hindi ko na kailangang sabihin sa 'yo ito, I know
you will take care of him. I know you'll make him happy. . . thank you, for
making him the happiest person, Amira. I wish. . ." Tumigil ito at tumingala,
tumulo ang luha. "God, I wish I was you. I wish I was that person, pero
hindi. I don't love him, you do. . . and I am happy he found you."

Hindi alam ni Amira kung matutuwa ba siya sa mga sinasabi ni Laurel sa kaniya
knowing na wala itong interes na agawin ang asawa niya. But seeing her
struggle, as if she's not incapable of loving someone, was hard for her.

"B…b-akit hindi mo siya minahal?" tanong niya. "Laurel, the first time I met
him, I already fell. He was a gentleman, caring, and loving, and I think you
already know that."

Tumango si Laurel. "I know. That's the main reason I agreed with our setup,
Amira. It was risky for me, but I tried to protect him from my past. I tried
loving him, too, when I felt it. Hindi ako manhid. Naramdaman kong may
something na si Atlas sa akin no'n, pero iniwasan ko."

Amira was staring at Laurel, wala siyang masabi.

"I tried loving him, too, Amira," Laurel answered. "But I always go back to
square one. . . not good enough."

Nagpakawala ng buntong-hininga si Amira dahil may na-realize siya. "I…if I

deserve him, why don't you?"

Kumabog ang dibdib ni Amira nang may bumagsak na luha mula sa mata ni Laurel.
Tumingin ito kay Atlas, hinaplos ang buhok nito, bago nagsalita.

"I don't love him."

Napatitig si Amira sa mukha ni Laurel na nakatitig sa natutulog niyang asawa.

Hindi siya nakasagot dahil diretso ang sagot nito.
"I only love Laureen, Amira." Laurel gave her a faint smile. "He's my friend,
Amira. The only friend I will cherish forever. I am genuinely happy he found
someone who would fight for him. Thank you for being that person."

Nakaramdam si Laurel ng gaan sa loob nang makausap niya si Amira. It was

their first conversation ever. Hindi siya judgmental na tao, kaya naramdaman
kaagad niyang mabait ito. Naisip niyang deserve talaga nito si Atlas,
masuwerte ito kay Amira, sobra.

Amira can love him without hesitation.

A part of her has this "what if I tried?" pero kapag nakikita niya si Amira,
kung paano nito kausapin si Atlas, pinagpapasalamat niyang hindi siya sumubok
dahil mas deserve ni Atlas ang katulad ng asawa. Amira loves Atlas, hindi
siya puwedeng magkamali roon. Pinagpapasalamat niyang hindi niya ninakaw kay
Atlas 'yong deserved nitong pagmamahal.

The friendship they built for two years and them sharing a daughter together
were enough for Laurel.

Nakaupo si Amira at Atlas sa sofa na parang nag-uusap habang kumakain naman

siya. Bago magising si Atlas kanina, kinausap na niya ang doctor na lalabas
na siya kinabukasan.

"Atlas," kuha niya sa atensyon nito. "C…c-an we talk about what I said last
time?"

"What about?" tanong nito na tumayo para lumapit sa kaniya.

Laurel breathed. "A…a-bout Laureen. I'm sorry for being selfish. Sorry na
sinabi ko sa 'yo na umalis ka na lang sa buhay namin, it was unintentional, I
was in a lot of stress, I was overthinking, I was–"
"Hey, hey." Hinawakan nito ang kamay niya. "It's okay. You thought me one
thing, remember? Hindi ako mababaw mag-isip and I understand. Gusto rin
kitang kausapin tungkol kay LJ. Ano bang plano mo?"

Tumulo ang luha ni Laurel, hindi na niya napigilan. Atlas was looking at her.
"I want a clean slate, Atlas. Gusto kong ilayo si Laureen sa kanilang lahat,
sa nakaraan ko, sa. . . sa buhay na mayroon ka, pero hindi ko siya ilalayo sa
'yo bilang ama niya."

Natahimik si Atlas.

"I want our daughter to live normally, to live without thinking about things,
away from all the trauma and pain." She started sobbing.

Nakita ni Laurel na tumayo si Amira at tumingin sa kaniya. "I'll be outside

so you could talk."

"No, stay here." She smiled. "You're his wife, you deserve to hear what we're
gonna talk about our daughter. I respect your marriage, Amira, please, stay."

Amira stood there and nodded.

"I was planning to move away from everyone I know, Atlas," aniya. "Gusto kong
mabuhay si Laureen sa tahimik, one last time, hihingi ako ng tulong sa ‘yo. .
. c…c-an you help me take her away from everyone?"

Kinagat ni Atlas ang pang-ibabang labi. "Is that what you want?" tanong niya.
Kahit masasaktan siyang hindi niya makakasama ang anak niya, for their
privacy and safety, he will do whatever it is. "I can arrange you to go
somewhere."

Tahimik lang si Laurel.

"Sinabi sa akin ni LJ na mahilig siya sa beach, na gusto niya ng mainit na
place 'cos she hates the cold, na gusto niya ng maraming trees," ani Atlas sa
kaniya. "Our daughter wants a place where she can run, hindi 'yong nakakulong
siya sa apartment. She said she wants to live by the mountains where it's
quiet, but also near the beach where she can watch the sunset."

Bumagsak ang luha ni Laurel.

"She was a mixture of you and me, Laurel." Atlas's voice cracked. "Hawaii,
Laurel. Just say yes, I'll process Hawaii."

"Whatever my LJ wants, Atlas."

Halos lahat ng puwedeng tawagan, na-contact nina Atlas at Patrick. Nakabili

siya ng bahay sa Hawaii, malapit sa beach na malapit din sa bundok. He wants
to make sure his daughter will live the ways she wants to, malayo sa
nakasanayan ng ina nito. He's pretty confident that Laurel will raise their
daughter well, kahit na wala siya. Nagawa nito nang limang taon, magagawa pa
sa mga susunod.

It was painful for him. Sa loob ng dalawang linggo, nasa Paris sila ni Amira.
They stayed in a hotel near Laurel and LJ's apartment.

Nakilala na ng anak niya ang asawa niya and they got along pretty well.
Pinagpapasalamat niyang malawak ang isip ng anak, Laurel taught their
daughter about patience and understanding.

Masakit sa kaniya na malalayo sa kaniya ang anak niya. Security, privacy, at

safety naman ang pinag-uusapan kaya kahit masakit, kakayanin niya. Nagkausap
na rin sila ni Laurel na hindi sila mawawalan ng communication pagdating sa
anak. He even bought Laureen her own iPad so they can just call each other
when they want to.

Marami siyang kailangang ayusin sa Pilipinas, pero inuna niya ang mag-ina
niya. He doesn't care about all the cases he might face, he just want them
safe. Minadali rin nila ang lahat dahil may ilang media na nakakita sa kanila
sa Paris.
Sa abot ng makakaya nila, inayos nila lahat para mas mapabilis ang proseso ng
lahat. Nalaman din ni Atlas na US citizen si Laurel kaya hindi naging mahirap
ang proseso ng paglipat sa Hawaii, na-transfer kaagad niya ang bahay sa
pangalan nito nang wala ng ibang issue, inayos na lang nila ang visa ni LJ.

Nakatingin siya kay Laurel na inaayos ang bag ng anak nila dahil flight
nilang apat. Nauna na rin si Jobelle sa Pilipinas isang linggo na ang
nakalilipas.

Sabay-sabay silang aalis. Sila ni Amira papunta ng Pilipinas, ang mag-ina

niya papuntang Hawaii.

Bukod sa maletang damit at ilang importanteng gamit, walang dala ang mga ito.
Laurel decided to start afresh, without anything from the past, leaving
everything behind. Laurel wants to live a normal life with Laureen, but he
will never be in the picture.

Atlas already accepted the fact that their lives will be complicated.

Pagkapasok sa airport, magkalayo ang boarding nila. Sa left side sila ni

Amira, sa right side ang mag-ina niya.

Nakikita niyang nangingilid ang luha ni Laureen kaya hindi niya ito magawang
tingnan. Si Laurel muna ang hinarap niya. Nakatitig siya sa mukha nito, gone
the sad and afraid Laurel. Ito 'yong mukha ni Laurel na pamilyar sa kaniya,
palaging nakangiti.

"Ingat kayo roon. Update me as soon as you can, okay?" ani Atlas kay Laurel.
"Let's make her safe."

Tumango ito. "See you when I see you, Atlas."

Atlas snorted. Lumuhod siya sa lebel ni Laureen kung saan may luha sa mga
mata. "Hey, we talked about not crying, right?" Pinunasan niya 'yong pisngi
nito. Niyakap niya ito nang mahigpit at bumulong. "Take care of Mom, will
you? Hug her whenever she's sad, kiss her whenever she's crying. Bring her to
the beach during sunset, give her a warm coffee whenever she's writing. Tell
Mom you love her everyday, okay?"

Humiwalay si LJ sa pagkakayakap sa kaniya at nakasibi itong nagpunas ng luha.

"Yes, Daddy."

"If you feel sad, call me. If you feel bad, hug Mommy. If you feel blue, what
would you do, bub?" Atlas smiled, trying his hard not to cry.

"Eat ice cream, Daddy."

Atlas kissed his daughter's cheek. "Good girl. Take care, baby girl. I love
you, always remember that."

Tumango ito at tumalikod, pilit na tinatago ang iyak.

Tumingin siya kay Laurel. "See you when I see you, ma'am."

Laurel smiled. "You too, master."

Pareho silang natawa. Nakatalikod pa rin si LJ nang tawagin niya ito.

"Bub?"

Humarap ito sabay punas ng luha.

"Let's eat McDonald’s after everything's okay. Alright, bub?"

Laureen Juliana smiled. "Yes, Daddy."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 35

by thexwhys
15-19 minutes

Atlas was just staring at his face in front of the mirror while an artist's
fixing his makeup. Na-invite sila ni Amira para mag-guest sa isang talk show
para pag-usapan kung ano man ang naging issue. It's been a month since it
happened, ngayon lang siya lalabas, sila ni Amira.

Limang araw na rin simula nang dumating sila galing Paris. Maraming
naghihintay ng sasabihin nila, pero hindi sila nag-focus doon. Mas pinili
muna ni Atlas na ayusin ang safety nina Laurel at Laureen.

No'ng una, medyo doubt siya lalo na't nagkakaroon ng breakdown si Laurel,
pero ginawan niya iyon ng paraan. Sinabi niya rito na hindi siya papayag na
aalis ito at titira na mag-isa. Before deciding, Atlas made sure that
everything was settled.

Nagpahanap siya sa kakilala sa Hawaii na posibleng makatulong sa kaniya.

Aware si Laurel sa lahat, aware ito sa lahat ng plano niya dahil hindi siya
papayag na mag-isa lang ito. Now, a nurse was living next to Laurel and LJ's
house to make sure everything's okay.

Kung sakali man na magkaroon ng breakdown si Laurel, kung sakaling kailangan

nito ng sitter para sa anak nila, may matatawagan lalo na't bagong salta
lang.

Atlas made sure that his girls will be safe so he won't worry much. Regular
din ang pakikipag-usap niya kay LJ via video call, isa sa pinagpapasalamat
niya kay Laurel kahit na malayo ang mga ito sa kaniya. He can still
communicate with his daughter, asking if they're safe.

"Babe?" It's Amira, tumingin ito sa kaniya mula sa salamin. "Are you okay?"

Atlas nodded, but Amira knows he's not.

Simula no'ng dumating sila galing sa Paris, kasama niya ang asawa, pero
madalas itong malalim na nag-iisip. Hindi rin naman niya masisi lalo na't
nami-miss nito ang anak. Pinagpapasalamat na lang din niya na hindi naging
maramot si Laurel sa parteng 'yon.

Madalas na kahit madaling araw rito sa Pilipinas, tatawagan ni Atlas si LJ. .

. o 'di kaya naman si LJ ang tatawag. Gusto ng mag-ama na nakikita ang isa't
isa bago matulog.

Natutuwa si Amira dahil nakikita niya kung gaano kamahal ng asawa niya ang
anak nito. Kahit naman hindi niya anak si LJ, na-appreciate niyang tanggap
siya ng bata, minsan pa ay tinatawagan din siya nito para lamang kumustahin o
'di kaya naman sabihin kung ano ang kinakain.

Amira realized that Laurel did a great job raising LJ.

Nang ipakilala ito sa kaniya ni Laurel at Atlas, wala siyang nakitang

pambabastos mula sa bata. LJ was respectful towards her and she knows her as
her dad's wife. Alam niyang kumplikado 'yon para sa edad ni LJ, pero hindi
ipinaramdam sa kaniya na iba siya. That little girl even has the brightest
smile like her mom.

About Laurel, wala siyang masamang masabi rito. Aside from being nice, she
was understanding. Maling-mali sa inaakala niya. Akala niya na pagdating sa
Paris, magkakaroon sila ng gap, hindi pala. Laurel offered her friendship
which she didn't expect.

Naupo siya sa tabi ni Atlas nang matapos na itong ayusan. Kung tutuusin,
pareho nilang ayaw magpa-interview, but the network required them to. They
both needed to address everything once and for all.

Hinawakan ni Amira ang kamay ni Atlas. "Everything's gonna be okay." She

smiled. "Let's go?"

Atlas nodded.

Silang dalawa na lang ang nasa loob ng dressing room dahil umalis na ang mga
artists and stylists. Tumayo siya para sana lumabas na nang hilahin siya ni
Atlas para yakapin nang mahigpit na mahigpit.

Amira understood the hug, so he hugged her husband back. Nakasubsob 'yong
mukha nito sa balikat niya, walang sinabing kahit ano, but his silence was
enough for her to know that he misses his daughter. It was so hard for her to
see him like this, but this is their life now.

"Tawagan natin siya after ng guesting," bulong niya sa asawa.

"I wanna thank you for everything," sagot ni Atlas sa kaniya. "I'm getting
weaker by day, Amira, and I wanna thank you for helping me face everything.
Nahihirapan ako, sobra. This is so hard for me, but I don't mind now. All I
care about is their privacy. . . which I ruined."
Amira sighed while caressing Atlas's back. "Ano ka ba? Of course, I will stay
with you and I will help you as much as I can. This is gonna be tough, Atlas,
and we both know that. But who cares? As long as masaya ka, masaya tayo,
masaya sila, we won't care, right?"

Naramdaman niyang tumango si Atlas bago humiwalay sa kaniya. Hawak nito ang
kamay niya habang naglalakad sila papunta sa studio na iginigiya ng floor
manager. Nagsasabi ito ng mga bagay na hindi na niya naririnig at
naiintindihan dahil kinakabahan siya sa mga posibleng mangyari.

She's afraid that the host might ask something na wala roon sa ibinigay sa
kanilang papel kanina para i-review, tapos mag-trigger kay Atlas para magalit
o ano.

Pagkapasok nila sa studio, the host welcomed them. Nakatitig si Amira sa

kamay ni Atlas habang nakahawak sa kaniya. Iginiya pa siya ng asawa paupo sa
sofa bago nag-hi at hello sa dalawang host na nasa harapan nila.

"Thank you for being here." Ngumiti si Andrea, isa sa mga host. "We're so
happy na kami ang unang pauunlakan ninyo regarding sa malaking issue na
kinasangkutan ninyong dalawa. Salamat sa pagpayag na ma-interview namin
kayo."

Ngumiti si Atlas. "Of course, we just had to fix some things before all of
these. We're sorry it took us a month, I just need to make sure that my
daughter and her mother was safe before anything else."

Tahimik lang na nakaupo si Amira sa tabi ni Atlas.

"So, we would like to know what happened. Medyo malaki 'yong naging issue sa
'yo, Atlas," sabi ni Andrea. "Everyone was shocked to know you have a five-
year-old daughter. Nagulat ang lahat na biglang nag-blow up ang pictures and
videos ninyo sa airport. Can you tell me about that, Atlas?"

Atlas smiled. "Well, yeah, I have a beautiful daughter and to be honest, it

was my intention to keep her. It was our intention to give her some privacy,
knowing my job and her mom's family. We just want what's best for our
daughter, but some things are inevitable."

Tahimik ang lahat habang nagsasalaysay ito.

"Laurel Alcaraz was my old flame. She was my ex-girlfriend." Tumingin si

Atlas sa kaniya. "Even before Amira, we were still love teams that time, I
was dating Laurel. We dated for two years before we decided to call it off. I
was dating her in secret because I was protecting her privacy. I know how
showbusiness works, alam ko kung paano manghusga ang mga tao, kaya mas pinili
kong itago si Laurel sa lahat."

Yes, the three of them talked about lying about their relationship. Naisip
nilang tatlo na dahil naka-public na ang nangyayari, hindi puwedeng malaman
ni LJ ang totoo kung ano ang naging past na relationship nila ng ina nito. It
was hard for them to lie about it, good thing na kakaunti lang ang nakakaalam
ng totoo. Kahit managers nila at mga executives ng network, hindi alam kung
ano ang totoong naging relasyon nila ni Laurel and it's better that way.

"And Amira knew about her?" tanong ni Wina, isa sa mga hosts.

Ngumiti si Amira. "During those time na sila pa, isang beses ko lang nakita
si Laurel. Hindi ko pa alam no'n na girlfriend siya ni Atlas. Actually, I
only found out about Laurel when we're already engaged."

Natahimik si Atlas, hindi niya alam iyon, wala iyon sa usapan nila.

"I understood that Atlas wants to protect Laurel's privacy lalo na't wala
naman na sila. But when I was cleaning his old phone dahil for disposal na, I
saw some of Laurel's pictures from his phone. I never asked him about it 'cos
it was personal and it's part of the past." Ngumiti si Amira. "So yeah, I
know about Laurel."

"And your daughter?"

Atlas smiled, this one, hindi sila magsisinungaling dahil kapag napanood ito
ni LJ, ayaw niyang magulat ito dahil nagsisinungalng siya. "Well, even before
I learned about my daughter, nakaalis na si Laurel. We already ended
everything about us. Hindi ko rin alam na may anak kami until I saw her again
a week before the airport scene."

Napasinghap ang mga host, pati ang mga audiences.

"You mean, Laurel hid your daughter from you?"

Atlas nodded. "Yes, she did. Why? Because she wants to protect my daughter
from this industry. It was wrong. . . maling-mali na itinago niya sa akin ang
anak ko, pero hindi ko siya masisisi. She knew what it's like to be judged by
everyone. Actually, hindi ako galit kay Laurel sa pagtago niya sa anak ko. .
. galit ako sa mga taong walang ginawa kundi husgahan ang isang taong hindi
nila kilala."

Mahinahon ang boses ni Atlas, pero naririnig ni Amira ang sakit sa bawat
salitang binibitiwan nito.

"Imagine my shock when I found out about my daughter? Nagulat ako." He

smiled. "But meeting my daughter was the best thing that ever happened to me.
It was unexpected, but it was fun. No'ng araw na sinundan ko sila sa airport,
I took a time off dapat so I could bond with my kid kasi babalik na sila sa
ibang bansa kung saan mas pinili ni Laurel manirahan."

Atlas breathed, hinawakan naman ni Amira ang kamay niya dahil mukhang
naramdaman nitong iiyak na siya. "I took a time off, but they asked me to
work. I was looking forward to bond with my daughter, but I had to work. If
not, masasabihan ako ng kung ano. That day, I chose my job over my daughter
and it was the worst. Alam ng lahat ng tao sa set." Tumingin siya kay Amira.
"Ni Amira, kung gaano ako kawala sa focus."

Everyone was quiet.

"Because I badly wanna be with my daughter, but I was working. While on a

break, I called my daughter, I wanna hear her voice. The moment I heard her
voice crack because I wasn't there when I promised to be there, I lost it.
Wala na akong pakialam kung iiwanan ko 'yong trabaho ko, I just wanna be with
my daughter. Nagmadali akong umalis at nang makarating kami sa airport? I saw
my daughter and her mom walking towards the entrance."

Amira pressed her lips together while listening to Atlas. His voice was
cracking and he's on the verge of crying but was trying to hold it.

"I. . . I was whispering to myself while looking at my daughter. . . kung

puwede ba siyang lumingon. I wasn't able to bond with her the last time,
tapos aalis na." Atlas lost it, Amira noticed, especially when he sniffed. "I
was so stupid na inuna ko 'yong trabaho ko over my daughter and there I was
begging for her to turn around. . . it was painful." Atlas's voice cracked
and a lone tear dropped, kitang-kita iyon ni Amira.

Kinagat ni Atlas ang pang-ibabang labi bago nagsalita. "The moment my

daughter turned around, I lost it. Wala na akong pakialam sa ibang tao, not
thinking about the consequences. All I thought was to hug my daughter. . .
and mind you. That day. . ."

Napatitig si Amira sa asawa kaya pati siya naluha na. Even the hosts we're
just staring at Atlas.

"That was the first time I heard my daughter cry. First time. . ." Bumagsak
na ang luhang pinipigilan ni Atlas. "You know what's hard, guys? I can't be
with my daughter because this society, this country, and this occupation I
have, was judgmental. I can't be with my daughter because we chose to protect
her from everyone.

"It was so hard when you’re away from someone you love, it was so hard to
fight if every decisions, every actions, comes with a price." Bumuntong-
hininga si Atlas. "Aside from my daughter, I also wanna make sure that her
mom's okay. Kilala n’yo naman na kung sino siya? The worst thing though,
everyone judged her based on the articles. Ang masasabi ko lang? Never judge
someone you haven't met yet. Her last name does not define her, her roots
were not her."

Amira nodded. "I agree. When I read the articles and comments about Laurel, I
was shocked. Nagulat ako na gano'n ang mga sinasabi ng tao sa kaniya so I
became threatened. But when I met her, everything changed. I realized, we
really shouldn't judge someone without knowing their past, their struggles,
and their reasons. I was mad at her for keeping Atlas's daughter, but when I
found out why? I would do the same if I am a mother.

"Laurel did what she had to do to protect their daughter and if people have
problems with that? Ang masasabi ko lang? Get a life," Amira continued. "Wala
kaming bad blood. Atlas and I may be married, but Laurel and I are in good
terms. Let's normalize knowing each side first before judging and saying
something. Why? It might ruin someone's life without us knowing."

Tahimik ang lahat.

"Halos lahat ng nakakausap ko, naaawa sa akin dahil nag-cheat daw si Atlas,
and that Laurel was like this, like that. . . no, don't pity me. Why? The
three of us were okay. Walang problema sa aming tatlo, that's the truth. One
thing I learned after meeting Laurel, is that someone's past shouldn't be her
identity. It was part of her, but she's not living there anymore," aniya.
"Nasa present na tayo, if that person changed, give her a chance to live
normally."

Nakatitig si Atlas kay Amira at pinagpapasalamat niyang naiintindihan nito

ang lahat.

"This will be the last interview na tatanggapin naming dalawa. We won't care
anymore about what people will say. This is our lives, our private life.
Artista kami, we're public figures, but we're not here to please all of you,"
seryosong sabi ni Atlas. "If you'll stop supporting me for having a child, so
be it. Why? My daughter is my main priority and nothing will change that. I
don't care about this career anymore, if my daughter became a victim because
of my job, I will leave."

Amira was looking at Atlas while he was telling things about his daughter.
Nang makita niya kung paano ito maging ama sa anak, na-guilty siya na
pinapili niya ito. She shouldn't have done that dahil na-realize niya na
kahit sino, pipiliin ang anak. Na-realize niya na kapag siya ang nagkaanak,
gano'n din ang gagawin niya at saludo siya sa mga sacrifices ni Laurel para
kay LJ.
Pagkatapos ng interview, imbes na umuwi, niyaya ni Atlas si Amira na kumain
sa kung saan, pero nauwi sila sa drive thru bago umuwi sa bahay nila.
Naisipan din nilang sa garden kumain para naman maiba. They were still
wearing their clothes from the interview, they were chilling by the pool.

"Parang huling tambay natin sa lugar na 'to, no'ng nag-away tayo kasi nalaman
ko 'yong tungkol kay LJ," nakangiting sabi ni Amira habang nakalublob ang paa
nito sa pool. "Ngayon, katatapos mo lang linawin sa lahat, na wala ka nang
pakialam sa lahat, sa pag-aartista mo."

Atlas sighed, same with Amira, he was playing with water. "I've been in this
industry since I was 12. Ngayon ko na-realize na. . . mas gusto ko na lang
manahimik."

"Ako rin, Atlas," sagot ni Amira. "Bigla akong natakot para sa future. Bigla
akong natakot sa tindi ng pangba-bash ng mga tao. Iba pala kapag pamilya mo
na 'yong dinamay. It's different than receiving personal bashing."

Tahimik lang si Atlas na nakatingin sa tubig.

"I want us to be happy, Atlas," ani Amira. "Gusto kong maging masaya tayong
dalawa."

Atlas smiled and looked at Amira. "We will. . . for sure."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 36

by thexwhys
16-20 minutes

Hindi masisi ni Atlas ang mga magulang kung gusto ng mga itong araw-araw na
kausap si LJ dahil napakadaldal ng anak niya. Unti-unti na rin itong natututo
ng Filipino dahil tinuturuan na nila ni Laurel. Araw-araw silang magkausap,
madalas bago ito matulog at pagkagising. Halos labing-isang oras ang pagitan,
pero hindi naging hadlang 'yon.

Kahit na malayo si LJ sa kaniya, sinisigurado niyang hindi na siya mawawalan

ng oras dito. Pinagpapasalamat na lang niyang maunawain ito, kaya hindi
nagrereklamo sa tuwing kailangan niyang magtrabaho.

Nakatitig siya sa mukha ni LJ habang kausap nito ang mga magulang niya dahil
pinapakita 'yong mga napulot nitong seashells. Iniisa-isa ng anak niya kung
anong mga shapes at kulay.

"Kumusta naman ang pagtira mo riyan?" tanong ng mommy niya dahil usapan nila,
Filipino nila itong kakausapin hanggang sa makasanayan na nito. "Ang ganda-
ganda ng buhok mo."

Ngumiti si LJ, nabungi na ang harapang ngipin nito. "Maayos lang po me,
Lola." Tinakpan nito ang bibig. "Nagsalita po ako ng English, sorry po."

Pare-pareho silang natawa. Nakasando lang ito at naka-short. Naririnig din ni

Atlas si Laurel sa background ng video ni Laureen, pero hindi nagpapakita.
Umaga pa lang sa Hawaii, gabi na sa Pilipinas. Kararating lang din niya
galing trabaho at naabutan ang mga magulang na kausap ang anak niya.

"Sandali po, Lola, ipapakita ko po sa inyo 'yong bahay po namin," sabi ng

anak at tumatakbo kaya naman panay ang uga ng camera. "Iyon po 'yong bahay
namin, Lola. Nakikita n’yo po ba si Mommy ko?"

Atlas smiled when Laureen zoomed the video in. Nakaupo si Laurel sa hagdan ng
balcony ng bahay at mukhang nagbabasa ng libro. Nakasuot ito ng crop top at
shorts dahil malamang, mainit. He knew that Laurel hated the heat, but
sacrificed because LJ loves the beach.
Simple lang ang bahay na napili ni Laurel, it's just a simple beach house.
Kaunting lakad lang, nasa dalampasigan na. And the fact that Laurel bought
the house herself, doon mas nalaman ni Atlas kung gaano ito kayaman, pero
sobrang low-key.

Sinabi sa kaniya ni Ate Roha na malaki ang iniwanan ng mommy ng mga ito kay
Laurel, almost 3/4 of their mom's wealth. Bukod pa sa sariling bigay ng daddy
nito.

"Kumusta ang mommy mo?" tanong ng mommy niya bago tumingin sa kaniya.
"Kumakain ba siya? Bakit parang ang payat niya?"

"Malakas po kumain si Mommy, but she runs every morning pa rin and doing some
crazy workouts po," sabi ng anak niya tapos sumimangot. "Sorry po, hihirapan
po ako sa Tagalog ng salita na 'yon."

"It's okay, baby," sagot naman ng Mommy niya. "It'll be perfect soon. Tell
Mommy to eat more!"

Tumingin siya sa screen at nakitang hindi naman payat si Laurel, normal naman
ang katawan nito. Malamang dahil ayaw lang ng mommy niya na pumapayat silang
lahat, gusto nito na medyo malaman silang lahat.

"I will, Lola." Ngumiti ito at nang dumaan siya sa screen, mas lalong lumapad
ang ngiti ng anak. "Hello, Daddy! Marami akong kuhang seashells. Ibigay ko sa
'yo ‘pag nagpunta po ikaw rito."

"Oo, itago mo lang doon sa box na binili ni Mommy," sagot niya. "Kumusta
school mo? Nag-aaral ka ba mabuti?"

Tumango ito. "Opo, Daddy, kaya lagi ako buy ni Mommy ng ice cream," sagot
nito. "Mabait po ako sa school para very good ako. Si Mommy po, Daddy, hindi
na rin siya nagra-write. Ayaw na raw niya mag-write para daw take care na
lang niya ako."
Biglang nalungkot si Atlas. Alam niyang mahal ni Laurel ang pagsusulat, alam
niyang passion nito ang pagsusulat, pero kinalimutan dahil mas ginustong
manahimik na lang muna.

Bakit?

Laurel was a low-key writer, but everyone started digging her past,
everything about her, na pati 'yong Wattpad account nito, nahanap ng lahat.
She was even on the verge of deleting her account, na-convince lang nila ni
Amira na huwag, at hayaan na lang ang mga taong basahin kung ano ang ginagawa
nito. Na magaganda ang story na sinulat nito.

Kahit hanggang ngayon, sa tuwing walang ginagawa si Atlas, binabalikan niya

ang mga librong isinulat nito. It's been so long since she wrote those
stories, pero sa mga latest na libro, nakita niya 'yong progress ni Laurel.
Deeper thoughts, wider plots, and unforgettable dialogues.

No'ng huling pag-uusap nila, napag-usapan nila 'yong tungkol sa mga librong
isinulat nito.

Atlas knew na kahit hindi nagsasalita si Laurel, kahit hindi niya ito
kinakausap, sa tuwing binabasa niya ang mga librong isinulat nito,
nararamdaman niyang nagkakaroon sila ng conversation at parang nararamdaman
niya 'yong feels ni Laurel. Kahit na malayo ito sa kaniya, parang bumubulong
lang sa tabi niya.

Habang nakahiga dahil nagpaalam na rin si LJ sa kaniya, bigla niyang naisip

'yong mga panahong kasama niya si Laurel, kung saan gigising siyang wala na
ito sa tabi. Nakaharap ito sa laptop at seryosong nagtitipa sa keyboard,
tumitingin sa kung saan, maglalakad papunta sa labas, babalik sa kuwarto,
magta-type.

During those times, he didn't have the nerve to disturb her. Ayaw niyang
mawala ang momentum nito sa pagsusulat dahil lagi siya ang inuuna. Laurel
would stop whatever she's doing sa tuwing nakikita nitong gising na siya. Ni
hindi rin ito hahawak sa laptop sa tuwing magkasama sila.
Those were very subtle, pero nakita sa tuwing ina-analyze niya ang nakaraan
nila ni Laurel, doon niya nare-realize na malaki ang naging adjustment nito
para sa kaniya.

Palaging highlighted ang protection na ginagawa niya rito. Anong proteksyon

nga ba ang ginawa niya? Ang magtago? Ang itago si Laurel sa lahat?

Umiling siya sa naisip. Hindi, eh. Dahil umpisa pa lang, si Laurel na mismo
ang nagsabi ng tungkol sa privacy. Si Laurel na mismo ang umiiwas sa kahit
anong posibleng maging rason para makilala ito. Si Laurel na nag-a-adjust
para makapagtago silang dalawa.

Isa pa, naging one call away ito. No'ng binalikan niya lahat, nahihiya siya
sa sarili niya. Laurel felt like she's a whore because of him, too. He was
paying her. It was just a monetary gift, pero hindi niya nare-realize na
gano'n na pala ang labas. He was just calling her whenever he needed to. Sa
tuwing kailangan niyang magparaos, tinatawagan niya si Laurel, and she's just
one call away!

Nandidiri si Atlas sa sarili dahil kasalanan niya kung bakit gano'n ang
pakiramdam ni Laurel sa sarili. She was taking it lightly, like a joke, but
when he analyzed it, it was his fault.

Oo nga't may usapan sila na tatawagan na lang niya ito kapag kailangan, he
could've done better! Maling-mali siya sa part na sobrang nakampante siya sa
pagiging chill ni Laurel. Na hindi na niya naisip 'yong mali dahil alam niya
sa sarili niyang understanding ito. If he could just turn back the time,
aayusin niya, kaso huli na ang lahat. It's be too late to fix things.

"Siguro, kaya hindi rin niya ako minahal," bulong niya sa sarili habang
nakatitig sa kisame. "Maybe because of the treatment, na hindi ko naparamdam
sa kaniya 'yong totoong importance niya kaya nawalan ng chance?"

Atlas sighed in annoyance trying to remember the past. Akala niya, hindi siya
nagkulang kay Laurel, mali pala.
"Apat buwan, Atlas," sabi ni Jobelle. Nasa conference room sila dahil
katatapos lang ng meeting niya kasama ang bagong endorsement. "Wala ka bang
balak pumunta ng Hawaii?"

Mahinang natawa si Atlas. "Ikaw ang may hawak ng schedule ko. Sige na,
sabihin mo sa akin kung may libre akong araw kahit isa lang? Isang araw pa
lang, flight na 'yon sa Hawaii. I feel stupid na inuuna ko ang trabaho ko,
pero darating naman 'yong araw na pupuntahan ko sila." He smiled while
thinking about LJ. "For now, uunahin ko muna 'yong mga dapat unahin."

Umiling si Job at ngumiti. "You are so damn lucky you have an understanding
daughter, Atlas," anito. "Ang ganda ng pagpapalaki sa kaniya ni Laurel. Mali
'yong naging umpisa, 'yong pagtago niya, pero ang galing."

"The fact that she raised our daughter alone." Atlas smiled. "Ang hirap lang
kasing mahalin no'ng babaeng 'yon, nakakainis! Minsan, naiinis ako na bakit
ko siya minahal, ang sakit sa dibdib mahalin ni Laurel."

Malakas na natawa si Job. "Sinabihan na kita no'n, eh. Hindi ka nagpigil.

Ayan tuloy. . . pero masaya ako na masaya na kayong lahat. Hindi ko alam kung
anong mangyayari sa hinaharap, pero suportado ko naman kayo. Kinakapatid
kita, close friend ko si Amira, best friend ko si Laurel, at inaanak ko na
yata si LJ. Isa lang ang gusto ko sa inyong apat, 'yong maging masaya kayo?"

"Mahirap maging masaya kung ganito ang mundong ginagalawan naming lahat.
Sobrang kumplikado. Kapag naiisip ko kung sino ang pamilya ni Laurel, medyo
nalulula ako, Job. Knowing Laurel, I never expected she's like that."

Kaagad na lumungkot ang mukha ni Job. "But they ruined Laurel, Atlas. It was
unintentional, hindi naman ginusto ng magulang ni Laurel na masira ang anak
nila, but this society, lalo na't well-known sila, it took a toll on Laurel's
life. Hindi naman sinasadyang masaktan si Laurel, kaso lang, gano'n ang
nangyari."

"Ang rami kong realization sa buhay simula no'ng makita ulit kami ni Laurel."
Tumingin si Atlas sa papalubog na araw. "Ang raming what ifs, pero sa tuwing
napapaisip ako nang malalim, naiisip ko rin. . . hindi nga pala ako mahal,
putangina."
Malakas na natawa si Jobelle habang nakatingin sa kaibigan. First time niya
itong narinig magmura nang solid, hindi man lang kumurap, ni hindi man lang
nagsisi.

"Lagot ka kay Laurel kapag narinig ka niyang nagmura."

Ngumiti si Atlas. "I bet sasabihin no'n, bakit ka ba nagmumura? Puwede namang
hindi, 'di ba?" Natawa si Atlas. "Tapos 'yong boses niya, ang lambing na
hindi mo alam kung naiinis ba o nagagalit o wala lang."

Napatingin sina Atlas at Job sa pinto nang pumasok doon si Amira at pabagsak
na naupo sa swivel chair. Halata 'yong inis sa mukha nito kaya natatawa
silang makaibigan.

"Anong nangyari?" tanong ni Atlas, inabutan niya ng bote ng tubig si Amira.

"Hindi na naman maipinta 'yong mukha mo. Ba't galit na galit?"

"Naiinis kasi ako sa mga pinapagawa nila sa akin sa movie. Imagine, ha?
Kailangan ko raw matutong mag-surfing! I mean, okay lang naman sa akin. . .
kaso in five months ba, magagawa ko 'yon, Atlas? Tingin mo, sa limang buwan,
magagawa kong mag-surf?"

Atlas smiled. "Kaya mo 'yan, ikaw pa ba? May hindi ka ba kaya?" He's cheering
her up because Amira was frowning. "Kailan ka raw ba mag-i-start? Bakit mo
kasi tinanggap 'yan?"

"I like the maarte role," natatawang sagot nito. "Kaso lang, ayon, nagulat
ako na kailangan ko rin pala matuto mag-surf. Hindi ako na-inform no'ng una.
Sabi ko nga, sana pala, 'yong marunong na 'yong kinuha nila. . . kaso, the
producer personally chose me to play the role. Gusto raw niya 'yong mukha
ko."

"Well, nabasa ko naman 'yong script na binigay mo sa akin, bagay naman talaga
sa 'yo 'yong role. Iyon nga lang, iitim ka." Ngumiti siya. "Sinong partner
mo?"
Umiling si Amira. "Kairo Laurent."

Kumunot ang noo ni Atlas. "Eh mas matanda ka roon, ah!"

"That's the point!" singhal nito. "The point is, mas matanda talaga ako roon
sa makaka-partner ko! Kasi parang medyo college student na bagets-bagets
siya, ako naman, medyo maharot na surfer. Imagine, Atlas. Oh my gosh!"

"Swerte naman ng Amira!" natatawang sabi ni Jobelle. "May kissing scene ba

kayo ni Kairo? Usap-usapan kasi na good kisser 'yon, kaya maraming bagong
artista na gusto maka-partner."

Ngumiti si Amira bago tumingin kay Atlas. "Babe," niloloko niya ito. "May
love scene kami. Okay lang sa 'yo?"

Malakas na natawa si Atlas. "Hindi ka ba makakasuhan ng abuse? Medyo malayo

na edad mo kay Kairo!"

"Sa meeting nga kanina, niloloko ko siya. Sabi ko sa kaniya, ayusin niya
'yong paghalik niya sa akin sa movie. Hindi puwedeng sloppy, dapat good
kisser siya!" pagkwekwento ni Amira. "Alam mo ba sabi sa akin? Gusto ko raw
ba ng free trial. Ibang klase 'yong batang 'yon! But I will give it to him,
though, he's really good looking!"

"Makasabi ka na good looking 'yong tao sa harapan mismo ng asawa mo?"

natatawang sabi ni Jobelle. "Ang tapang ni Amira, ha?"

"My gosh, Jobelle! That Kairo Laurent even smirked and licked his lower lip!
No wonder na maraming babaeng artista gusto maka-partner no'n!" natatawang
kuwento ni Amira.
Atlas laughed, the three of them laughed. Nagkwekwento lang si Amira tungkol
sa movie na gagawin nito. As per Atlas, hindi muna siya tumanggap ng kahit
anong movie, mas tumatanggap siya ng endorsement.

Sa mga ganitong movie, wala nang problema sa kanila. They both knew the
boundaries na kahit kasal sila, may mga taong kailangan nilang makahalikan,
gano'n ang kalakaran ng pag-aartista. Minsan na lang din, naiinggit ang ilan
sa Hollywood.

Sa Hollywood, walang problema kung may ibang asawa, hindi nawawalan ng

career. Hindi nila maintindihan kung bakit dito sa Pilipinas, required na
maging magkarelasyon ang mga artista. Sobrang unfair!

Iyong tungkol sa kanila ni Amira, na-develop na lang din talaga sila at

pinagpapasalamat niyang hindi nila kailangang magpanggap. Mahal niya ito, may
respeto siya rito, at kahit anong mangyari. . . he will protect her.

Habang nasa sasakyan, nagkwekwentuhan sila nang biglang mag-ring ang phone ni
Atlas. It was LJ, si Amira ang sumagot dahil nagmamaneho ito.

"Hello, LJ!" pagbati ni Amira.

Kaagad namang ngumiti si LJ sa kaniya. "Hello, Tita Amira! Oh, you're in the
car? Sorry. . . is Daddy driving? I'm sorry, I'll just call again."

"No, it's okay. We can talk." Amira smiled. "How are you? How's Mommy?"

Nakita ni Amira sa peripheral niyang medyo sumilip si Atlas kaya napangiti

siya.

"Mommy is outside, Tita," sagot ni LJ. "Tita, can you sing the song we're
singing in Paris?"
Kumunot ang noo ni Atlas at tumingin kay Amira. "What song?"

"That's our secret, Laureen Juliana!" paninita ni Amira. "But okay, let's
sing together. Dapat, you'll sing it with me, okay?"

Nakita naman ni Atlas na tumango si LJ sa video at parehong natawa ang

dalawa. That's when Amira and LJ started singing Love Is an Open Door from
Frozen, dahil paborito nga ng anak niya ang Frozen.

Sobrang ganda ng boses ni Amira, mataas. Si LJ, nagmana sa kanila ng ina

nito, sintunado. . . mabuti na lang, maganda. Proud siya na matalino ang anak
niya, hindi lang talaga nabiyayaan ng magandang boses.

Who thinks so much like me!

Jinx! Jinx again!

Our mental synchronization

Can have but one explanation

Natatawa siya na hindi nagsasabay ang boses nina Laureen at Amira, pero
sumasabay ang asawa niya sa anak para lang mabuo ang kanta. Nakangiti lang
siyang nagmamaneho kahit na sumasakit na ang tainga niya.

To the pain of the past

We don't have to feel it anymore!

Natigilan siya sa lyrics dahil naalala niya si Laurel. . . na sana, hindi na

nito ulit maramdaman 'yong sakit ng nakaraan. Na sana mabuhay itong masaya.
Nawala ang ngiti niya habang inaalala ang mukha nito. Naalala niya ang
conversation nina Amira at Laurel sa hospital na ang akala ng dalawa, tulog
siya.

"Daddy?"
Atlas smiled at LJ. "Yes, bub?"

"I miss you." Ngumiti ito. "I'll wait for our McDonald’s date, Daddy."

"I miss you, too," sagot niya. "Soon, bub. Say hi to Mom, okay?"

Nawala ito sa screen at tumakbo. "Mommy! Daddy and Tita Amira says hi!"

Atlas's heart skipped a beat seeing Laurel's face. She's smiling, her hair's
in a messy bun, and was looking at the camera.

"Hello!"

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 37

by thexwhys
15-19 minutes

"Gusto ko mag-mall," seryosong sabi ni Amira habang kumakain sila ng lunch

kaya napatingin sina Atlas, Jobelle, at Patrick sa kaniya. "Gusto ko lumabas
sa lungga, 'yong wala na akong pakialam ba kung maraming makakakita?"
Atlas snorted while looking at her. "Anong pumasok sa isip mo? Eh, ayaw mo
kaya ng pinagkakaguluhan sa mall?"

"Hindi kaya puwedeng hindi nila tayo pagkaguluhan? Like, can we at least walk
freely without them asking for pictures or screaming or whatever? Kasi
there's a part of me na gusto na lang mamuhay nang simple." Huminga nang
malalim si Amira. "It's just so hard to be in this industry. Hindi ko naman
puwedeng sabihin na maarte ako, dahil ang totoo, ginusto ko naman."

Tahimik ang tatlong lalaki na nakaharap kay Amira.

"Nakakapagod na rin kasi? Alam n’yo 'yon? I've been working so hard since I
was a kid. Literally a kid, ha? Ngayon ko nare-realize na ang rami kong na-
waste na time dahil din sa pagiging artista ko! Damn, ni hindi ko nga
nasubukang mag-aral sa normal school," pagra-rant nito. "Ewan ko ba kung ano
'yong pinasok ko."

"But you're good at what you're doing," sabi ni Atlas para kahit papaano
gumaan ang loob ni Amira. "You already won awards, nakukuha mo na 'yong gusto
mong endorsements and roles. It was always your dream."

Amira sighed while looking at him. "It was, kaso I'm tired?"

Ngumiti si Atlas ngunit piniling manahimik. Ayaw niyang bigyan ng thoughts si

Amira dahil ayaw niyang magsabi ng ikakaisip pa nito katulad niya noon.
Mabuti na lang din, matindi ang support system niya noon. Never siyang
sinabihan na tumigil, sinabi lang na magpahinga.

Napayuko siya nang maalala ang mukha ni Laurel habang nakatitig sa kaniya
no'ng magkasama sila. Sa tuwing pakiramdam niya noon napapagod na siya,
hinahaplos lang nito ang buhok niya, sasabihin na normal lang mapagod, normal
lang magpahinga, pero hindi normal kung susuko. Laurel taught him patience.
"Ang tahimik naman ni Atlas!" singhal ni Amira sa kaniya. "So, please?
Samahan n’yo naman ako sa mall? Tatlong lalaki naman kayo, puwede n’yo naman
protektahan!" Ngumuso pa ito na ikinatawa nilang tatlo.

"Ano ba kasing plano mong gawin sa mall?" tanong niya at inabutan ito ng
tubig. "Mag-order ka na lang online!"

Umiling ito. "Ayaw ko nga, dali na kasi!" sabi nito. "Aalis na nga ako sa
isang linggo, hindi mo pa ako sasamahan, nakakasama ka na ng loob!"

"Wow, gusto mo talaga ma-guilty ako?" pang-aasar niya rito. "Sige na, aalis
na tayo. Basta kapag kinuyog na tayo, uuwi na tayo, at hindi ka na makulit,
okay?"

Amira nodded. Nagmamadali itong tumakbo papasok ng bahay, malamang ay

magbibihis na. Naiwan silang tatlong lalaki sa sala habang nanonood ng news.
Medyo nag-dial down na rin ang issue dahil sa sobrang bilis ng panahon na
hindi na nila namamalayang isang taon na pala.

"Kailan mo balak pumunta ng Hawaii para bumisita?" tanong ni Jobelle sa

kaniya. "Isang taon mo nang hindi nakikita nang personal si LJ. Wala ka pa
balak bumisita roon?"

Ngumiti siya. "Pinag-iisipan ko muna mabuti. Baka kasi ‘pag pumunta ako roon,
hindi na ako makabalik dito. Baka this time, hindi ko na kayang iwanan 'yong
anak ko. Iniisip ko, paano naman si Amira? I can't just leave her like that."

Yumuko si Atlas, pero nakita ni Jobelle 'yong sakit sa mukha ng kaibigan.

Kahit na pilit nitong tinatago ang pangungulila sa anak, hindi maiwasang may
mga pagkakataong bigla na lang itong matatahimik, titingin sa phone para sa
picture ni LJ, at pilit na babaguhin ang mood as if masaya ulit.

The issue took a toll on Atlas at alam nilang lahat 'yon. He became sad,
reserved, quiet, and isolated. Madalas na rin itong hindi sumasama sa kanila
kahit anong pilit nila. Kung hindi pa mag-iinarte minsan si Amira, hindi ito
kikilos, hindi ito mag-e-enjoy.
"Kahit visit lang! For sure, nami-miss ka na rin ni LJ," sagot naman ni
Patrick.

"You guys have no idea how much I miss my daughter." Atlas sighed. "Pero may
mga kailangan muna akong asikasuhin dito. Ayaw ko naman na baka biglang
magbago 'yong isip ko, hindi na ako babalik. Marami akong commitments, plus
Amira. I can't hurt her like that. Pinagpapasalamat ko na lang din talaga na.
. . mabait ang anak ko. Naiintindihan niya kung ano ang sitwasyon namin."

"Hindi mo alam kung hanggang kailan kayo maiintindihan ni LJ, Atlas," biglang
sabi ni Jobelle, napatitig si Atlas sa mukha ng kaibigan. "Lumalaki na ang
anak ninyo. Oo nga't naiintindihan niya 'yong nangyayari ngayon, paano sa mga
susunod? Lumalaki siyang wala ka sa tabi niya. Wait, lumaki na siyang wala ka
sa tabi niya. . . ilang taon pa kaya?"

Umiling si Atlas at tumayo para iwanan ang mga kaibigan. "Just call me when
Amira's done," aniya at naglakad palabas ng compound.

Atlas started walking to nowhere until he reached the park. Napangiti siya
nang makita ang swing. Naalala niya ang bonding nila ni LJ sa Baguio no'ng
panahong nandito pa ito. Ultimo no'ng mag-birthday ulit ang anak niya, wala
siya. They celebrated it via video call where he watched his little girl blow
her candle.

Inilabas ni Atlas ang phone, sinusubukan kung gising na ang anak. It's 4 p.m.
at malamang na 3 a.m pa lang sa Hawaii.

LJ's iPad rang, pero walang sumasagot, malamang ngang natutulog. He was about
to end the call when someone answered. Atlas composed himself and smiled.

"Hey, baby!"

"Hey, Atlas." It's Laurel. Atlas gulped upon seeing Laurel's face. Naglalakad
ito habang hawak ang iPad ni LJ bago naupo sa lamesa at sumimsim ng kape.
"Natutulog pa si LJ, eh. Sasabihin ko kaagad na tumawag ka kapag nagising
na."

Atlas smiled. "Nagising ka ba sa call?" tanong niya dahil halatang kagigising

lang nito. Her eyes were puffy and her hair's messy.

"Hindi, gising na ako no'ng narinig ko 'yong iPad ni LJ. I'm. . . starting to
write again kaya nagising ako ng madaling araw." Ngumiti ito. "Wala lang, I
was just looking for a hobby ulit."

"Sabi nga sa akin ni LJ na tumigil ka raw sa pagsusulat kasi naging busy ka

rin sa schooling niya," sabi niya.

Hindi nakatingin si Laurel sa camera dahil mukhang nakaharap ito sa laptop.

Nakababa lang ang iPad at naka-slant sa lamesa, pero sapat na ang anggulo
para matitigan niya ang mukha nito.

"Oo, medyo naging busy rin talaga ako sa schooling ni LJ. Aside from that. .
. I think I lost my passion," dagdag nito at tumingin sa kaniya. "Tinatamad
na ako, like. . . hindi ko na rin alam ang isusulat ko. Parang nauubusan na
ako ng plot."

"Ngayon ka pa ba susuko? Kung kailan marami ka ng nasusulat, susuko ka pa?"

he asked.

Laurel smiled at him. "Actually, alam mo kung ano 'yon nakalulungkot? I am

proud of what I wrote. . . kaso siguro, dahil nobody naman ako sa kanila as a
writer, kahit na marami akong efforts, they would still read and patronize
stories na maingay sa social media."

"Wala ka kasing social media, eh," sagot niya. "Pero, okay lang 'yan. Your
stories are worth it. Kahit na hindi ka hyped ng iba, hayaan mo sila. The
thing is, kaya ba nila 'yong sinusulat mo? Kaya ba nila kung gaano ka-heavy
'yong plots mo? Kaya ba nila 'yong mga twists mo?"
Hindi sumagot si Laurel na nakatingin sa camera o sa kaniya, hindi niya alam.

"Oo nga't hyped sila, oo nga't marami silang support, oo nga't maingay 'yong
pangalan at stories nila. . . they will never be you. Why? You have this
unique way of writing na kayang mag-inflict ng emotion at ng pakiramdam na
hindi mo kailangan ng maingay na suporta," dagdag niya. "It's okay to feel
down, it's okay to feel jealous, Laurel."

Laurel smiled. "Thank you, Atlas."

"You are a low-key writer, Laurel, but your plots. . . it's yours. They're
your own identity. Hayaan mo silang mag-ingay. They will never have the kind
of writing you have." Ngumiti siya.

Hindi nagsalita si Laurel, nakatingin lang ito sa camera, katulad niya. He

was staring at her just-woke-up face and he can't look away. He missed that
face so much, he missed staring at her, he missed her. . . he still loves
her.

"It's nice to talk to you again, Laurel." Ngumiti siya. "Hindi na kita
iistorbohin sa pagsusulat mo. Tatawag na lang ako ulit kapag gising na si LJ.
Kiss her for me, ma'am."

Laurel nodded and they both dropped the call.

Bumalik na rin siya para i-check kung tuloy ba sila, sakto naman na katatapos
lang din ni Amira na mag-ayos. Hindi siya sanay sa suot nito. She's wearing a
simple pants and a hoodie, malayo sa usual nitong isinusuot na dress.

"Gusto ko magtago," nakangiting sabi ni Amira habang papalapit sa kaniya.

"Mag-isang car na lang tayo sabi ni Jobelle. Dito na lang din daw sila sa
bahay didiretso."
Tumango siya. Si Patrick na rin ang nag-volunteer na mag-drive. Habang nasa
sasakyan, pinag-uusapan nila 'yong rehearsal ni Amira para sa bagong movie
nito. Dapat, months ago pa 'yon sisimulan sa shooting, pero nagkaroon ng
problema sa magiging trainer ni Amira sa surfing, hindi rin nakatulong 'yong
sunod-sunod na bagyong naranasan.

"Nakilala ko 'yong isang pinsan ni Kairo," biglang sabi ni Amira. "Ang bata
pa rin, pero na-invite for Victoria's Secret. Grabe naman kasi!"

Lumingon si Jobelle. "Si Stella Alonzo?" anito. "Nabanggit nga sa akin ni

Grace. Wala raw tinatanggap na manager 'yon si Stella, self-managed o kaya
doon siya sa agency ng mga Herrera. Kahit si Kairo, under ng agency ng mga
Herrera, pinsan din kasi nila may ari ng mga 'yon."

"Wala naman kasi yata pinagkakatiwalaan 'yong family nila," dagdag ni

Patrick. "Even their lawyers were hired inside the family. They only accept
Montercristo, kasi nakapangasawa ng Laurent. Tapos medyo bigatin 'yong lawyer
nila, si Reidos Ramirez. Family rin, his daughter's taking up law rin. . . so
yeah."

Tahimik lang si Atlas na nakikinig, pero hindi nakikipag-usap sa kahit

kanino. Inaaalala niya 'yong naging conversation nila ni Laurel, inaalala
niya 'yong mukha nito, lahat ng tungkol dito.

Dumaan sila sa EDSA, nakita niya lahat ng endorsements niya, billboards, at

sa mga litratong 'yon, mukha siyang masaya. Kung alam lang ng lahat kung
gaano na niya kagustong sumuko, pero hindi pa p’wede. Hindi muna niya
kailangang pairalin ang puso niya dahil maraming maaapektuhan. Kailangan muna
niyang gamitin ang isip para hindi na maulit ang kahit na anong issue.

Sa loob ng isang taon, wala siyang ginawa kundi maging masunurin. Naayos na
'yong gusto na pinasok niya. Dumating pa sa puntong gusto siyang kausapin ng
daddy ni Laurel, pero hindi nangyari dahil hindi pumayag si Laurel doon.

Atlas was just quietly looking outside the window.

Nagkakatinginan sina Jobelle at Amira dahil tahimik si Atlas. Sinabi nito sa
kanila kanina na nakusap nito si Laurel at simula no'n, hindi na nila ito
nakausap nang maayos. Tinitingnan lang niya ito na nakatingin sa labas, the
effect of Laurel to Atlas will never change at tinanggap na niya 'yon.

Lalong natahimik ang buong sasakyan nang tumugtog ang radio. Nagkatinginan
sina Patrick at Jobelle, sumulyap naman ito sa kaniya. . . habang tahimik pa
rin si Atlas na parang gumagawa ng music video. Nagkakangitian sila dahil
'yong lyrics, bagay rito.

It was supposed to be painful for Amira, pero kapag nakikita niyang uneasy si
Atlas sa tuwing maririnig 'yong lyrics, natatawa na lang siya.

The song was Umaasa by Skusta Clee.

Kaya umaasa na lamang

Ako'y umaasa sa 'yo kahit na walang pag-asa

Magtitiyaga akong maghintay

Kung sakaling ika'y handa na

Kinagat ni Amira ang pang-ibabang labi habang bahagyang nakatingin kay Atlas
na panay ang patunog ng mga daliri, si Jobelle naman, sumusulyap na may
kasamang ngiti. Ayaw naman nilang palitan 'yong tugtog.

Kasalanan ba kung ibigin ka?

Ayoko na sa 'yong masaktan pa

Tanggap ko na at kahit ipilit ko pa

Malabong maging tayong dalawa

Humarap si Atlas sa kaniya, nakakunot ang noo nito. "By the way, kailan kita
ihahatid sa Baler? Maayos na ba 'yong mga gamit mo? Baka naman bigla ka may
makalilimutan, naku, amira, five months ka roon!"

Natawa siya. "Eh 'di, dalhin mo!" pagbibiro niya. "Joke lang! Next week 'yong
punta namin doon, may laban daw kasi 'yong trainer kaya kailangan muna naming
mag-adjust."

"Lalaki?" tanong ni Atlas sa kaniya.

"Bakit, nagseselos ka?" Natawa si Amira sa tanong. "Oo, lalaki. Kaedad raw
natin. . . saka na-search ko na siya sa Google. Hindi ko type, malayong-
malayo sa 'yo. Nakakaloka! Mas type ko pa si Kairo Laurent, eh."

Ngumiti si Atlas sa kaniya. "Ang bata ng gusto mo, mestizo pa!"

"Ang dami pang tattoo." Kumindat siya. "Ang landi lang. Minsan, nakatitig sa
akin, sinasabi ko na lang may asawa ako. Napakaharot tumingin. Tapos nalaman
ko, sinabi nila na gano'n din daw 'yong daddy no'n. Malandi raw."

Pagdating nila sa mall, may ilang mga taong tumitingin sa kanila kaya naman
panay ang bago ni Atlas kay Amira lalo na kapag may lumalapit dito. Iyong iba
naman, hindi titingin, pero nakataas ang phone at kinukuhanan sila ng
pictures. Nakakairita, nakakailang, pero ganito ang buhay nila.

"Minsan, iniisip ko na sana, dumating 'yong time na maglalakad ako sa mall na

hindi na ganito," sabi ni Amira habang nagtitingin ng mga damit. "Ayaw ni LJ
ng pink, 'no? Manang-mana 'yon sa mommy niya. Ayaw sa bright colors!"

"Ano bang sabi ni LJ sa 'yo na favorite niya?" tanong niya kay Amira.

Nagdesisyon kasi ito na bilhan ng damit si LJ para kung sakaling maisipan

nilang bumisita sa Hawaii, may pasalubong sila.
"Maroon ang bet ng anak mo, sira!" natatawang singhal ni Amira sa kaniya. "Si
Laurel kasi, burgundy. Na-adapt na lahat ni LJ 'yong mga paborito ni Laurel.
Mas madalas ko kasi silang kausap, kaysa sa 'yo! BFFs na nga kami ni Laurel,
eh. I bet, hindi mo alam favorite food niya. Buti pa ako, alam ko."

Atlas smiled. "What is it?"

"Ayaw ko nga sabihin sa 'yo!" Amira rolled her eyes at him. "Secret lang
namin ni Laurel 'yon. Baka agawin mo pa siya sa akin, no, ekis. Laurel is
mine," natatawang sabi nito habang nagba-browse ng mga damit sa rack na
ireregalo sa anak niya.

Kumunot ang noo ni Atlas. "Makaasta ka, parang ikaw ang boyfriend ni Laurel,
ha?"

Amira smirked. "At least, tie tayo sa isang bagay." Nagtatakha si Atlas na
tumitig sa kaniya. "Hindi ka rin jinowa." His wife even had the nerve to
stuck her tongue out. "Hindi ka rin jojowain."

Atlas shook his head.

"Ang weird, 'no? Feeling ko, best friend ko na 'yong babaeng mahal mo. . .
ako na asawa mo?" Amira smiled at him. "I like Laurel so much, Atlas. Kahit
na alam kong magiging weird 'yong relasyon nating tatlo. . . dahil alam ko
naman na siya lang ang love mo, masaya ako kasi nakilala ko siya."

"Don't tell me, bisexual ka, Amira?" tanong ni Atlas.

Amira smiled. "Hindi mo sure."

"Amira!"
"Si Atlas, ang seloso." Amira laughed. "All yours po!"

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 38

by thexwhys
20-26 minutes

Limang oras ang inabot bago sila nakarating sa Baler, kung saan gagawin ang
surfing lessons ni Amira. Nagprisinta na rin si Atlas na ihatid ito dahil
wala naman siyang gagawin. Tinapos na rin niya lahat ng commitments niya bago
sumama.

"Sumakit 'yong likod ko," pagrereklamo niya habang nag-i-stretch sa labas ng

sasakyan. "Ako kinakabahan sa 'yo! Kaya mo ba talaga mag-surf?"

"Ako pa ba?" pagmamalaki ni Amira. "Wala naman akong hindi kayang gawin. Alam
ko namang bilib na bilib ka sa akin, ayaw mo lang aminin!"

Atlas laughed. "Kailan ba ako hindi nabilib sa 'yo?" tanong niya. "Ikaw lang
naman walang bilib sa sarili mo, eh."
Pareho silang nakaharap sa beach habang nililipad ang kaniya kaniyang buhok.
Humarap si Amira kay Atlas at sinuklay nito ang buhok niya. "Magpagupit ka
na, oy! Ang haba na ng buhok mo. Wala kang balak pabawasan?"

"I kinda like it long," sagot niya rito. "Magiging okay ka lang ba rito?
Aalis na rin ako kinabukasan, may kailangan akong ayusin. Medyo marami akong
kailangang sikasuhin, eh."

Amira smiled at him. "Oo naman, mukhang magtatagal ako rito, mabuti na lang
din, sagot ng network 'yong hotel ko." Tinuro nito 'yong resort. "Doon ako
tutuloy."

Sabay silang tumingin, sakto namang may lalaking papalapit sa kanila at may
hawak na surf board. Ngumiti ito at naglahad ng kamay. "You're here, hindi pa
kayo papasok sa loob?" tanong nito. "By the way, I'm Jude."

Tumingin si Atlas kay Amira dahil natameme ang babaeng katabi. Mahina siyang
natawa dahil pilit nitong sinasabi sa kaniya na hindi raw type 'yong magiging
trainer, pero starstruck.

"Hey, Jude."

Atlas pursed his lips. Gusto niyang matawa. Really, Amira?

"We already prepared the rooms for you," sabi ng lalaking kaharap nila. "As
requested. Mas mabuti po na magpahinga na lang din muna kayo, bukas na rin
tayo mag-start ng training, Miss Amira. For now, enjoy Baler."

Tumakbo na ito papunta sa beach. Kaagad niyang nilapitan si Amira at

inakbayan ito. "So. . ." Atlas laughed. "Magseselos na ba ako?"

Mahina nitong sinuntok ang tagiliran niya. Tawang-tawa siya sa reaksyon nito
na tinalikuran siya at kinuha ang sariling gamit sa sasakyan. Siya na rin ang
nagbitbit ng maleta nito na ikinagulat niya at magaan.
"Anong mayro'n?" Atlas asked while holding Amira's luggage. "Bakit sobrang
gaan ng maleta mo? Wala kang masyadong bitbit?"

"Phone lang and iPad ang dala ko," sagot nito. "Hindi ako nagdala ng ibang
gadgets, part of my isolation as per the director. Medyo mahirap 'yong
pinapagawa sa akin and I am also fully aware na iitim ako. . . but who cares,
right?"

Atlas didn't say anything.

"And for sure, palagi akong naka-swimsuit dito, why bother, 'di ba?"

Atlas smiled while looking at Amira. Naglakad na rin sila papasok sa resort
and based on his observation, it's a cozy type of resort. Simple lang at
chill, pero gustong siguraduhin ni Atlas na safe rito lalo na't mag-i-stay si
Amira nang anim na buwan sa lugar. He wanna make sure na sa isang araw, bago
siya umalis, maayos niya itong iiwanan.

Maaga pa rin naman so they both decided to sleep. Marami pa silang panahon
para mag-swimming. Tulog pa rin naman si LJ so Atlas decided to just rest for
a while and read some books. Naghihintay pa rin siya ng book updates from
Laurel, pero mukhang hindi na talaga ito magsusulat.

Atlas actually felt sad because he knew that Laurel loves writing so much.
But after the incident, about her identity being known, hindi na ulit ito
sumubok na magsulat. He badly wanna encourage her to write, but doesn't know
what to say. Ayaw niyang magkaroon ng toxic positivity, kaya mas pinili
niyang low-key na lang itong payuhan kahit indirect.

Bihira din naman silang mag-usap, nararamdaman pa rin niya 'yong pagiging
malayo nito sa kaniya kaya mas madalas na ang anak lang niya ang nakikita.

Mahigit isang taon na niyang hindi nakakasama ang anak, pero kailangan niyang
magtiis. May mga desisyon talagang hindi basta-basta kaya naman mas
gugustuhin niyang maghintay ng tamang panahon, bago gumawa ng bagong
desisyon.
"Ang lalim naman ng iniisip ni Atlas." Naupo si Amira sa tabi niya habang
nakaupo siya sa buhangin. "Ang init pa, ayaw ko muna mag-swimming. Malamang
naman na masusunog ako sa mga susunod na araw, sakto sa role ko na sunburnt."

Nilingon niya ito ngumiti. "Versatile ka naman. Kahit ano, kaya mong gawin,
doon ako proud na proud sa 'yo," aniya habang nakatingin kay Amira. "Kahit
anong role, kaya mong gawin."

"Nami-miss na nga kitang partner, eh," sagot nito. "Iyong araw-araw tayo
magkasama sa shooting no'n, tapos matutulog tayo nang dalawang oras lang kasi
trabaho na naman. Nakakapagod rin pala, sa tuwing naiisip ko na ilang taon na
tayong ganito."

"Why not try and have a break muna?" tanong niya. "Maybe after this movie,
subukan mo munang mag-rest bago ka bumalik sa work? You've been working since
you can remember, sabi mo sa akin. This time, try and rest muna."

Bumuntong-hininga si Amira at tumingin sa dagat. "Seriously, Atlas, aside

from acting or this work, hindi ko alam kung anong kaya kong gawin sa buhay
ko. I seriously don't know what to do with my life and fear was consuming
me."

"What happened to the positive version of Amira?" tanong niya. "You were the
one who always lifts me up when I am down. On second thought," Hinawakan niya
ang kamay nito, "It's okay to feel bad, to feel tired, and to feel sick of
what you're doing. Maybe this trip, kahit na sabihin mong work ito, puwede mo
itong gawing time para mag-isip."

Natahimik si Amira habang nakatitig sa kaniya.

"Malalayo ka sa family, sa industry na ginagalawan natin, sa city life ng

Manila, sa lahat. . . baka this trip is a blessing in disguise for you to
find what you really want."
Amira smiled at Atlas. "Alam mo, naalala ko no'ng bata-bata pa tayo, sobrang
workaholic mo. Like, believe lahat sa 'yo, kasi hindi ka rin nagpapahinga. .
. kaya there's this one time na nagulat ako, you decided to ditch some of the
shoots, biglang gusto mo mag-take ng one to two weeks off. Na dumating ka pa
sa punto na isang buwan kang wala, isang buwan kang MIA. Iyon naman pala,
nakahanap ka ng pahinga mo."

Mahinang natawa si Atals habang nakatingin kay Amira. "Siya naging pahinga ko
no'ng mga panahong pakiramdam ko, gusto ko na huminto," sabi niya bago
tumingin sa dagat. "Iyon 'yong mga panahong pagod na pagod na ako. . . but
Laurel taught me how to be patient."

Nakikinig lang si Amira kay Atlas, pero nakatitig siya rito. The way he
smiles whenever he mentions Laurel's name, she can see love and admiration.
Hindi siya galit, hindi siya nasasaktan, dahil nakikita niyang masaya si
Atlas habang nagkwekwento.

"Sinasabi sa akin no'n ni Laurel, na puwede ako mapagod, puwede ako

magpahinga. Puwede akong sumuko, pero kung mahal ko 'yong ginagawa ko,
magtitiis ako hanggang sa pakiramdam ko, hindi ko na talaga kaya." Atlas
sighed before looking at her. "Napagod ako, sobra."

Hinaplos ni Amira ang pisngi ni Atlas. "Then rest. Tama naman si Laurel, eh.
Huwag mo pilitin 'yong sarili mo sa mga bagay na ayaw mo. Mahihirapan ka
lang, masasaktan ka lang. Darating 'yong time na bigla ka na lang din talaga
aayaw." Amira shook her head. "And I can feel it, Atlas. Isang araw, titigil
na rin ako."

"You're still young, ang rami mo pang puwedeng gawin," sagot ni Atlas sa
kaniya. Nakakunot ang noo niya. "But if you're tired, learn to rest."

Amira nodded. "I agree with marami pa akong puwedeng gawin, pero ayaw ko na
dumating ako sa puntong pagod na ako saka ako titigil. What if. . . tumigil
na rin ako dahil kuntento na ako? Like, I will now do whatever I want? Alam
mo, gusto ko mag-college?"

"Go!" Atlas cheered her. "I'll support you! Kung gusto mo, push! Nasa likod
mo lang naman ako palagi, 'di ba? Kahit na anong mangyari, we'll support each
other? Kahit na maraming pagsubok, we'll be there for each other? Right?"
"Oo naman," sagot ni Amira at inihilig ang ulo sa balikat ni Atlas. "Thanks
for not leaving me, Atlas. Thanks for supporting me, for being with me during
those times na nahihirapan ako, for making me feel loved."

Naramdaman ni Amira ang paghalik ni Atlas sa noo niya. Wala itong sinabing
kahit ano, pareho lang silang nasa harapan ng beach. Pareho silang tahimik na
pinapanood ang mga nagsu-surf. Kahit mga bata, mukhang mga praktisado na.

Nagpaalam si Atlas kay Amira na magsi-swimming ito kaya naman naiwanan siya
mag-isa. Nakaupo siya sa tapat ng resort na tutuluyan at may mga upuan na may
payong para mag-chill. Wala pa rin kasi siya sa mood para mag-swimming dahil
mainit.

Marami ring turista, kaya naman nang maglakad na si Atlas papunta sa beach,
natawa si Amira dahil parang tumigil ang mundo. Bukod sa naka-board shorts
lang ito na pang-swimming, naka-topless ito at wala ng pakialam sa tattoo na
tinatago noon.

Nalaman lang niya ang tungkol sa tattoo ni Atlas nang ikasal sila. She was so
shocked that it was so huge dahil no'ng panahong partners pa lang sila,
tuwing may topless scene ito, hindi niya kita. Matinding makeup pala.

Amira also knew that it was Laurel who first saw Atlas' tattoo aside from the
makeup artists and Jobelle.

Ang raming nakatingin kay Atlas kaya natatawa si Amira. He's a well-known
actor, kaya naman hindi rin maiiwasan. Kahit pa matagal na itong hindi
gumagawa ng movies or series, marami pa ring nakakikilala lalo na't suki pa
rin ng endorsements.

"Miss Amira?"

Lumingon siya at nakita ang lalaking nakatayo sa likuran niya. Kayumanggi

ito, pero halata niyang hindi ito purong Pilipino. Mahaba rin ang buhok na
medyo kulot at naka-messy bun kaya may ilang loose hairs, matipuno, at naka-
topless. Ang halay!

"Yes?" tanong niya.

"We already prepared a board that suits you. Bukas ng umaga po ang start ng
session natin, may mga ilang rules and regulations din tayong susundin since
you're a beginner kaya po maaga," sagot niya. "You're my only client for the
whole, six months, dahil binigyan ako ng time frame. We can do this, right?"

Amira nodded. "I'll try my best."

"You can do it," sabi nito. "Anyway, are you enjoying your stay at the
resort? Let me know if you have any problems."

"Wow, trainer ka na nga, ikaw pa magiging problem solver ko?" Amira smiled.
"I will, thank you."

Mahina itong natawa. "Not really. I just wanna know since my resort is new,
gusto ko malaman if comfortable ba 'yong guests so I would I know where to
improve. Every night din pala, may mga parties kaming ginagawa rito sa tapat
ng resort, invited kayo ni Sir Atlas."

Amira nodded. "Thanks."

Ibinaling niya ang tingin kay Atlas na umahon ng dagat. Amira was laughing
her ass off while looking at women who were checking Atlas out. Halos lahat,
lumingon lalo na nang ayusin nito ang sariling buhok.

"Pinagyayabang mo na naman 'yong macho body mo!" singhal niya at inabutan ito
ng watermelon shake. "Ayan, nag-order ako."
"Thanks." Atlas sipped. "Wala naman akong pakialam sa kanila. Hindi ko
kasalanan na maganda 'yong katawan ko."

Amira laughed hysterically. "Ang yabang ni Atlas Legaspi!" singhal niya.

"Bukas na raw mag-start 'yong surfing session ko. Kinakabahan ako. Hindi
naman siguro ako mamamatay, 'no?"

"Mukhang okay naman 'yong trainer mo, eh. International champion nga!" sabi
ni Atlas. "Sa isang araw, uuwi na ako, ha? Are you sure you're gonna be okay
here? Don't turn off your phone, you can update me or call me if you need
anything."

"Ang clingy naman ni Atlas!" natatawang singhal niya. "By the way, are you
sure na okay lang sa 'yo mag-commute pabalik ng Manila? Are you sure na
iiwanan mo 'yong car mo rito?"

Atlas nodded while sipping his shake. "Oo, para may magamit ka. Pero kapag
luluwas ka ng Manila, it's either call me, your brother, or Jobelle and
Patrick if needed. Hindi ka sanay mag-long drive and don't you dare attempt."

Kinabukasan, nakaupo sa buhanginan si Atlas habang nakatingin kay Amira.

Patapos na ito sa surfing session for the day at natatawa siya na panay ang
reklamo nito. Panay na pagsisisi nito na pumirma ng contract dahil masakit na
ang katawan.

Habang naglalakad ito papalapit sa kaniya kasama ang trainer nito,

nakasimangot ito at parang naba-badtrip na.

"Do stretching, Amira," sabi ng trainer nito. "Also, you have a lot of
bruises, kindly put some ice packs. If your body still ache till tomorrow, we
have some pain relievers, just let me know. It's normal."

Hindi sumagot si Amira at umirap lang. Halatang wala na ito sa mood.

"Wala ka sa mood?" tanong ni Atlas. "Aayain sana kita mag-date mamaya. Nag-
prepare ako ng dinner for us later, if. . . okay lang sa 'yo."

Amira smiled at him. "Kailangan ko ba mag-gown, Atlas?"

"Just wear comfortable," sagot niya. "Kung saan ka comfortable. I'll be

wearing shorts and a T-shirt, it's up to you naman kung ikaw."

Tumango at ngumiti si Amira sa kaniya. "Okay, pero matutulog muna ako, ha?
Sobrang sama ng pakiramdam at katawan ko. Ang sakit sa ulo, first time pa
lang, first day pa lang, gusto ko na sumuko."

"You can do it." He smiled. "Go rest, I'll wait for you later tonight."

Tumayo ito. "See you at dinner, Atlas."

"See you, Amira."

Nang makaalis si Amira para magpahinga, inilabas ni Atlas ang phone para
tawagan si LJ. Kaagad naman itong sumagot at nakangiti ang anak niyang nag-
hello sa kaniya.

"I missed you, baby girl." He smiled. "Nandito ako ngayon sa beach, sinamahan
ko si Tita Amira. Alam mo, this place is good! Kapag umuwi kayo ni Mommy mo
sa Philippines, I'll bring you here."

LJ squealed. "Talaga po, Daddy? Sige po, I would love to! Mommy said rin na
maraming magandang beaches sa Philippines. I mean, we're living in front of a
beach, pero. . . I'm not happy naman."

Nakakunot ang noo ni Atlas habang nakatingin sa anak. "Why aren't you happy
naman?"
"Kasi. . . I miss you na, Daddy. It's been a year since I last saw you in
Paris. I missed your failed pancakes." Nakanguso ito. "But of course, I
understand. Just. . . don't forget to call me always, Daddy. I miss you."

"Of course, bub." Atlas's heart tightened when he saw a tear in his
daughter's eyes. Totoo nga na kahit anong strong ng anak niya, may
pagkakataong weak ito. "How's Mom?" tanong niya.

Lumingon si LJ na parang tiningnan kung nasaan ang mommy nito. "Mommy is

okay, but I kissed her earlier because she was crying." Ngumiti ang anak
niya. "Mom had been crying for days, I don't know why. I was too afraid to
ask, Daddy."

Tumango si Atlas at ngumiti. Maybe, Laurel's having another breakdown, he's

not sure. Never naman itong nag-open sa kaniya at malamang na never pang mag-
o-open sa kaniya.

"Dad, I have to go po." Ngumiti ito at nag-wave. "Bye, Daddy. I love you!"

"I love you more, bub."

Kinagabihan, nakaharap si Atlas sa dagat at umiinom ng beer habang

naghihintay kay Amira. Late na ito nang isang oras para sa dinner na usapan
nila, pero naiintindihan niya dahil nang silipin niya kanina, tulog pa ito.
Her body must've ached so much and with that, Atlas laughed. Malayo-layo pa
ang sakit ng katawan nito lalo na't anim na buwan pa.

"Atlas!" Lumingon siya nang marinig si Amira na papalapit sa kaniya. "Sorry,

late na ako nagising. Nagulat ako, 8 p.m. na!"

He smiled. "Wala 'yon, tara? Kain na tayo?"

Naglakad sila papunta sa dinner na pina-prepare ni Atlas sa tapat ng beach.
Natatawa silang dalawa dahil kailangan pang initin ng mga server 'yong
pagkaing nakahain dahil malamig pa sa ilong ng pusa.

Nakatitig si Atlas kay Amira, nililipad ng malakas na hangin ang buhok nito.
Her eyes were puffy dahil kagigising lang at halata 'yong pagod sa mukha.

"Are you sure you're gonna be okay here?" tanong niya ulit. "Aalis na ako
bukas, sure ka ba?"

"Oo nga!" singhal nito. "Saka totoo 'yong sabi mo. . . mukhang habang narito
ko, makakapag-isip ako sa mga bagay na priority at gusto ko talaga."
Bumuntong-hininga ito. "Sa loob ng isang taon, sobrang rami kong na-realize,
isa na 'yong tinawagan ko si Laurel no'ng panahong nag-breakdown ako, hindi
ko alam ang gagawin ko."

Natigilan si Atlas, he wasn't expecting that.

"Sinabi niya sa akin na siguro, may mga bagay akong gustong gawin, pero hindi
ko magawa kasi takot ako, na baka kailangan kong huminga para ma-realize ko
'yong mga totoong gusto ko." Amira smiled while looking at him. "Alam mo,
naiisip ko, paano nasasabi ni Laurel 'yong mga gano’ng pagpapayo knowing na
siya mismo, may pinagdaraanan?"

Atlas was quietly listening to Amira.

"I realized, iba ang takbo ng isip ng mga writer, Atlas. Kahit na wala sila
sa sitwasyon, kahit na hindi pa nila nararanasan ang kahit ano. . . their
minds think differently." Ngumiti ito. "Maybe this trip will give me
realizations. Masakit man sa katawan, puro man ako sugat at pasa, titiisin
ko, Atlas. . . baka sakaling magising ako sa katotohanan kung ano ang gusto
ko talaga."

Hinawakan ni Atlas ang kamay ni Amira at pinatayo ito. Ipinalibot niya ang
braso sa baywang nito at mahinang isinayaw. "Gusto ko humingi ng sorry sa 'yo
sa lahat ng oras at taon na nasayang, Amira."
"Anong taon at oras na nasayang? Masaya ako!" singhal nito sa kaniya. "Kahit
na hindi man expected 'yong mga nangyari, I gained a lot from our marriage,
Atlas. Hindi man ideal sa ibang tao, sa lahat 'yong nangyari, it was a
blessing in disguise for me."

Hinalikan ni Atlas ang gilid ng noo ni Amira. "I really do love you, Amira,"
bulong niya.

"Alam ko naman 'yon at hindi ka nagkulang sa part na 'yon." Tumingala siya.

"Masaya ako kung ano ang mayroon tayo ngayon. Pero alam mo, kung ibabalik ko
'yong panahon, hindi na lang sana naging tayo."

Nakakunot ang noo ni Atlas habang nakatingin kay Amira, he wasn't able to say
anything.

"Kasi, ang saya na mag-asawa tayo. . . pero alam mo, mas masaya na
magkaibigan na lang sana tayo," sabi nito. "Wala akong naging pagsisisi na
pinakasalan kita, may mga pagkakataon lang na napapaisip ako na sana pala,
hindi na lang."

Napatitig si Atlas sa mukha ni Amira. Kilala na niya ito simula 14 years old
siya, 16 sila nang maging love team. Simula no'n, halos araw-araw na niya
itong kasama, hindi na sila nagkahiwalay.

"May tanong ako," aniya. Tumango naman si Amira. "Kung babalik tayo sa
nakaraan, pakakasalan mo ba ako?"

Amira shook her head. "Hindi. . ." sagot nito. "Pareho kayo ni Laurel, pareho
kayo na mahirap mahalin. Mahal mo siya, hindi ka niya mahal. Mahal kita,
mahal mo ako, pero mas mahal mo siya. Alam mo 'yon? Ang gulo ng cycle natin."

Pareho silang natawa habang sumasayaw sa mahinang tugtog.

"Ang hirap mong mahalin, Atlas. . . pareho kayo ni Laurel," dagdag nito.
"Pero, never akong nagsisi na pinakasalan kita. Siguro, kung no'n pa lang,
no'ng nakita ko 'yong messages mo para sa kaniya. . . inisip ko na, na sana
hindi na lang ako pumayag sa ating dalawa."

Kunot noong humiwalay si Atlas kay Amira. "What messages?"

Amira smiled at him. "Kahit na alam mong hindi na niya matatanggap 'yong
messages mo, nagte-text ka pa rin sa kaniya araw-araw, nakita ko 'yon nong
nilinis ko 'yong phone mo."

Tahimik si Atlas na nakatingin kay Amira.

"Araw-araw, walang palya. Good morning, good night, and I still love you, I'm
waiting for you. . ." anito. "Iyan ang mga messages mo sa kaniya. Pero alam
mo kung ano ang tumatak sa akin? Na lately, naisip ko na sana pala, nasabi mo
sa kaniya 'yon?"

Atlas's heart pounded.

"Iyong sinabi mo na she's the one." Ngumiti ito at hinaplos ang pisngi niya.
"And I know that she will always be the one, Atlas. No matter what, she will
be your only one."

Mahinang natawa si Atlas habang nakatingin kay Amira. "That was the past."

"Are you sure?" Amira smiled. "Eyes never lie, Atlas. You belong to her.
Laurel will always be your day one."

Atlas pressed his lips together before smiling. "Actually, she's my home. And
there really is no place like home."
T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 39

by thexwhys
19-24 minutes

"Sigurado ka bang pupunta ka?" tanong ni Jobelle kay Atlas habang nakahiga
siya sa sofa ng lumang bahay niya kung saan sila madalas tumambay ni Laurel
no'n. "Baka mamaya, pasabugin ni Governor ulo mo dahil sa iskandalong
kinasangkutan ng anak niya dahil sa 'yo!"

Natawa si Atlas habang nakatingin sa kaibigan na puno ng pag-aalala sa mukha.

Kinakabahan siya, oo. . . pero wala namang masama kung haharapin niya ang
tatay ni Laurel. Walang masama dahil maayos naman itong nakipag-usap sa
kaniya over the phone na kung pupuwede silang magkita.

"Wala naman akong dapat ikakaba, 'di ba?" tanong niya. "Sa sikat na hotel
naman kami magmi-meet. For sure naman, hindi 'yon gagawa ng kahit anong
masama sa akin?"

Kahit na may pag-aalinlangan, tinanggap niya ang imbitasyon nito.

"Ako ang kinakabahan sa 'yo, Atlas!" singhal ni Jobelle. "Nasa hotel area
lang din kami para kung ano man ang mangyari, at least, madali ka namin mare-
rescue."
Atlas laughed and snorted. Bumangon na rin siya para mag-ayos dahil 7 p.m.
ang usapan nila ng daddy ni Laurel. Alas singko na rin at hindi niya alam
kung mata-traffic ba siya. He needed to be there on time para naman hindi
nakakahiya.

Pagkatapos maligo, nakita niya na nagri-ring 'yong phone niya at FaceTime

'yon ni Amira. Nang sagutin niya ang tawag, nakangiti itong kumaway. "Tingnan
mo 'yong sunset!" excited na sabi nito at tinapat ang camera sa papalubog na
araw.

While looking at Amira, he saw something. Amira was refreshed. Mukha ngang
nakatulong dito 'yong pag-stay sa probinsya kung saan malayo ang lahat. Isang
buwan na ang nakalilipas simula nang ihatid niya ito roon. Dalawang beses pa
lang niya itong binibisita dahil naging busy siya sa sariling trabaho sa
Manila.

"Ang ganda, 'no?" nakangiting sabi nito. "Atlas, tingnan mo, ang itim ko!
Nakakatawa!"

Kumunot ang noo ni Atlas. "Natatawa ka na ngayon samantalang no'ng first week
mo, inis na inis ka kasi ang itim-itim mo na?"

"I am slowly appreciating this tan, Atlas," sagot nito. "Bagay pala sa akin
na ganito? Bagay pala sa akin 'yong sunburnt and tan? Masyado kasi akong
naniwala na mas maganda kapag mas maputi."

Tahimik lang si Atlas na nagbibihis habang nakikinig sa rants ni Amira.

"Hindi ko rin maintidihan bigla kung bakit nino-normalize ng Philippine

Showbusiness ang mapuputi? Like, why do we have to do gluta? My gosh! Sobrang
ganda maging tan. Kaya nga I stan Nadine Lustre and other morena." Natigilan
ito nang kinuha niya ang phone. "Uy, aalis ka? Oh my gosh, sorry! Tumawag
ako!"
"Okay lang!" sagot niya. "I'll just have to meet someone. Kumusta naman
training mo? Hindi ka naman nahihirapan? Hindi ka na nahihirapan?"

Umiling ito bago sumubo ng barbeque na hawak. "Hindi naman na. I'm actually
enjoying it. I never thought I could do this, Atlas." Amira even squealed.
"It's fun to learn new things at this age. Akala ko, napag-iiwanan na ako."

"I'm happy you're enjoying. Hindi ka na nga masyadong nagpo-post sa Instagram

mo, eh," aniya habang naglalakad pababa ng hagdan. "Ako, I already
deactivated my Facebook. Instagram and Twitter na lang ang mayroon ako."

Amira smiled. "You're loving that life, 'no? Ako rin soon," sabi nito na
lumingon nang may tumawag. "Hey, una na ako, ha? They're inviting me to a
party! Call you again!"

"Ingat ka! Don't drink too much," pagpapaalala niya bago nila pinatay ang
tawag.

Napag-usapan din nila ni Jobelle na sa Solaire na sila magkikita. Bigla

niyang naalala na ito rin ang unang hotel kung saan nakasama niya si Laurel,
na kinailangan pa niya itong itago, na si Jobelle pa ang sumundo dahil hindi
puwede.

Aside from Korea, Solaire was the first and last hotel they used. Mas madalas
no'n na nandon lang sila sa lumang bahay niya, sa rest house niya sa Tagaytay
na binenta niya simula nang umalis ito, at sa Baguio.

It's 6:24 p.m. Sinabi rin sa kaniya ng daddy ni Laurel na sabihin lang sa
isang restaurant ang reservation for his name, doon siya dadalhin.

Pagkakita pa lang sa kaniya ng receptionist, kaagad na itong nag-ayos ng

tayo. Kahit pala hindi na siya lumalabas sa kahit anong movies or series,
kilala pa rin siya ng lahat. Kahit na iilang commercial na lang ang mayroon
siya, hindi pa rin nawawala sa alaala ng mga tao kung sino siya.
Tulad nga ng sabi ni Amira sa kaniya, it would take time.

Iginiya siya ng isang waitress sa closed area ng restaurant. In-inform din

niya sina Jobelle at Patrick kung nasaan siya dahil ayaw siya tigilan ng
kaibigan. Nagtatanong na rin ang waitress kung may gusto ba siyang order
ngunit sinabi na hihintayin na lang niya ang kasama.

Hindi alam ni Atlas kung ano ang pag-uusapan nila, kung ano ang kahihinatnan,
kung saan mapupunta ang pag-uusap nilang dalawa. Kinakabahan siya lalo na't
hindi pa niya ito nakikila nang personal.

Natatakot siya sa posibleng gawin nito sa kaniya dahil sa nangyari kay

Laurel. Nabuntis niya ito nang hindi sila, nakilala ito ng lahat dahil sa
kaniya.

Tahimik na nakatingin si Atlas sa litrato ng mag-ina niya na s-in-end sa

kaniya ng sariling anak nang bumukas ang pinto. Kaagad na pumasok doon si
Governor Alcaraz, nakatingin sa kaniya at seryoso ang mukhang naupo sa
harapan niya.

Kaagad na tumayo si Atlas at naglahad ng kamay. "Good evening, sir."

Ngumiti ito at tinanggap ang kamay niya. "Good evening, Mr. Legaspi. Have a
seat."

Tumango siya at naupo. Isang mahabang katahimikan ang nangyari. Hindi niya
alam kung paano sisimulan ang pag-uusap nila, gano'n din ito na panay ang
inom ng tubig.

"So." Ngumiti ito. Doon lang niya napansin na kamukha ni Laurel ang ama.
Malamlam ang mga mata at maamo ang mukha. "Mayroon ka bang latest picture ni
Laurel?"
Nanlaki ang mga mata ni Atlas, that was the last thing he expected. "Mayroon
po. S-in-end po sa akin ni LJ kaninang umaga."

Mas lalong lumapad ang ngiti nito. "C…c-an I see it?" Biglang nalungkot ang
mga mata, pero nakangiti. "Huling kita ko sa anak ko, no'ng namatay ang mama
niya. I j…j-ust. . . miss my bunso."

Kaagad na nilabas ni Atlas ang phone. Nahihiya siya dahil kung iisa-isahin
nito ang pictures sa gallery niya, picture 'yon nina LJ at ni Laurel. Madalas
pa na puro screenshot sa tuwing nagvi-video call sila dahil nahihiya rin
siyang humingi ng litrato. Isa pa, walang social media ang mga ito.

Iniabot niya ang phone sa lalaking kaharap at ngumiti ito habang nakatitig sa
litrato ng mag-ina niya. Hindi ito nagsasalita, the old man was just staring
at Laurel and LJ's picture.

"Thank you." Iniabot nito ang phone sa kaniya. "Thanks for letting me see it.
Wala kasi akong communication kay Aly. Ang alam ko lang, nasa Paris siya.
Pero sinabi naman sa akin ng isang anak ko, wala na raw sa Paris si Laurel.
As a father, hindi ko alam kung anong gagawin ko, hindi ko alam kung saan ko
hahanapin ang bunso ko. Nakalulungkot lang na she's all I have. . . na
magpapaalala sa akin kay Rica."

Hindi siya nakapagsalita, nakatitig lang siya sa mukha nito.

"Si Alyssa lang ang mayroon ako na kumukunekta sa amin ni Rica." Huminga ito
nang malalim. "Sinisi namin ang sarili namin sa nangyari sa kaniya. Dahil mas
pinili namin ni Rica 'yong sarili namin, anak namin ang nag-suffer. Mas
pinili namin 'yong desisyon na makasasakit sa iba, hindi iniisip 'yong
magiging consequences no'n sa anak namin. We. . . both thought we could just
face the world because we love each other and we did."

Atlas was just there, frozen in his seat while listening to the old man with
different emotions on his face. Happiness? Regret? Sadness? He doesn't know.

"Kinalimutan namin ni Rica ang mundo para sa isa't isa. We were dating when
we were young. Mahal na mahal ko 'yon, kaso lang. . . hindi ako sapat para sa
kaniya kaya pinakasal siya sa iba. At 18, pinakasal kaagad siya sa iba,"
pagsasalaysay nito. "Ako naman, nasaktan, nakahanap din ako ng iba after how
many years. We both thought we moved on. . . until we saw each other
accidentally after 25 years.

"We're already old, but we still had an affair," sabi nito. "We never
expected na may mabubuo sa kasalanan naming dalawa and that resulted to
Laurel. May edad na kami, we're in our early 40s. . . Rica got pregnant."

Bumuntong-hininga si Atlas nang makitang lumuluha ito. "Sir, you. . . you

don't have to."

"I want to." Ngumiti ito. "Nang malaman kong buntis si Rica, parang
everything went blur. Sinabi ko sa sarili ko, posible bang matupad ko pa rin
'yong pangarap kong pamilya para sa aming dalawa almost 30 years ago? Posible
pa rin ba na makasama ko si Rica?" Bumagsak ang luha nito. "Dahil do'n,
kinalimutan ko ang lahat para makasama ang nag-iisang babaeng minahal ko. I
did everything I could to be with her. Kinalimutan kong hindi na pala kami
bata at may pamilya kaming dalawa."

Atlas looked down, dahil nakita niya ang sarili niya.

"It was so bad, Atlas, that I left my wife, my kids. . . for Rica and
Laurel." Ngumiti ito, pero nagmalabis ang luha. "I regret hurting my family,
but I will never regret having my daughter. Kasalanan ko kung bakit nabuhay
siya sa pamilyang magulo, makasalanan, at lumaki siyang miserable. It was our
fault, we became selfish. Hindi ko na maibabalik ang panahon, Atlas. . ."
Mahina itong humagulgol. "Pero, hinding-hindi ko pagsisisihan na nakasama ko
si Rica hanggang sa huli at may anak kami. . . na pangarap lang namin no'ng
bata pa kami. Laurel's our love child and the only thing I regret. . . is
that I let my daughter live miserably because I chose to be happy."

Tahimik lang si Atlas na nakikinig sa may edad nang lalaking umiiyak sa

harapan niya. Ramdam at rinig niya sa hagulgol nito ang pagsisisi,
pangungulila sa anak, at pagmamahal sa yumaong babaeng pinangarap nitong
makasama.

"Ang masasabi ko sa 'yo," Tumingin ito sa kaniya. "Don't make the same
mistake as me, Atlas. Huwag kang mananakit ng ibang tao. . . hangga't
maiiwasan mo, gawin mo. Pero hangga't may panahon ka pa, itama mo na ang mga
mali, huwag mo na hayaang humantong pa sa pagsisisi. Huwag mo hayaang lumaki
ang anak mo sa kasalanan, huwag mong sasaktan ang anak ko."

Hindi siya sumagot.

"Laurel doesn't deserve all the pain, kahit katiting, wala siyang deserve
roon. Kasalanan namin 'yon ni Rica, dahil sa pagmamahalan namin, anak namin
ang sumalo ng lahat. Kung alam ko lang, sana. . . " Nanginig ang baba nito.
"Sana hindi na lang namin pinili ni Rica ang sarili namin para hindi na
nasaktan ang anak namin."

Atlas smiled. "Hindi ko po tolerated 'yong ginawa ninyo ni Ma'am Rica. . .

pero pinagpapasalamat ko po na kundi dahil sa inyo, walang Laurel na darating
sa buhay ko, sir. Mali 'yong ginawa ninyo. . . pero kung wala kayo, wala
akong LJ."

Wala itong sinabi na kahit ano.

"Sinisisi ko po kayo kung bakit hanggang ngayon, hindi kayang magmahal ni

Laurel, aside kay LJ. Gusto ko pong magalit sa inyo dahil kayo ang naging
dahilan ng lahat ng takot, hinanakit, at pag-iyak ni Laurel. Gusto ko kayong
sisihin sa lahat, pero hindi ko po gagawin 'yon, dahil may sarili kayong
rason. Hindi ko alam kung gaano kalalim ang pagmamahal ninyo kay Ma'am Rica
para iwanan ninyong dalawa ang pamilya para sa isa't isa. . . pero ayaw ko
kayong husgahan.

"Iba-iba tayo ng pagmamahal at posibleng magsakripisyo tayo, kahit na ano

para sa pagmamahal na 'yon," aniya. "No one can justify what you did. You
hurt a lot of people to be together, it shouldn't be romanticized, it
shouldn't be tolerated. . . but it's too late now, sir. What's done is done.
Siguro po, sa remaining years ninyo, just make up to those people you've
hurt. Hindi man nila kayo patawarin dahil sa ilang taong pain na ginawa
ninyo, ang mahalaga po, maiparamdam ninyo sa kanila 'yong pagsisisi ninyo."

Tahimik itong nakatingin sa kaniya.

"Hindi na tayo makababalik sa nakaraan, pero sa mga natitirang taon. . . let
them feel the love you have for them, too." Ngumiti siya. "It's never too
late to apologize sincerely, sir. Just make it count."

Ngumiti ito sa kaniya. "I have one question, Mr. Legaspi."

"What is it, sir?"

"Do you love my daughter?" tanong nito.

Atlas smiled. "All I know is she's my home."

Pagkatapos ng pag-uusap nila ni Governor Alcaraz, kaagad siyang dumiretso sa

café kung nasaan sina Jobelle at Patrick. Inabutan siya nito ng kape. "Ayan,
hindi ka ba kinabahan kanina?"

Ngumiti siya. "Sinikmura nga ako no'ng unang kita ko sa daddy niya. Parang
gusto ko na mamanhikan."

Malakas na humagalpak si Jobelle sa sinabi niya at hinampas siya sa braso.

"Mamamanhikan ka, hindi ka naman mahal no'ng anak ni Gov. Huwag kang umasa,
Atlas Legaspi. Hindi ka mahal."

"Alam ko naman!" singhal niya. "Ibubuhos ko sa 'yo 'tong kape ko, eh. Ang
tindi mo mambasag ng trip. Masama bang mangarap? Kahit man lang sana do'n
suportahan mo ako, langya ka!"

Sumandal si Atlas sa inuupuan habang nakatingin sa mga tao sa paligid nila.

Everyone was looking at him, he's still well-known, at nakakairita pa rin
'yong pakiramdam na kahit sa pagkain niya, hindi pupuwedeng walang
nakatingin. For more than a year, wala siyang ibang ginawa kundi asikasuhin
ang gulong sinimulan niya.
Nilinis niya ang pangalan ni Laurel, ginawa niya ang lahat para protektahan
ang mag-ina niya sa kahit na sino, he made sure his relationship with Amira
won't be ruined after all the issues, and his career will be normal. Maraming
umatras na endorsement sa kaniya dahil akala, nag-cheat siya, pero marami
ring dumating. Mas maraming nagtiwala. . . dahil sinigurado niyang wala
silang ginagawang masama ni Laurel. Malaking tulong din na pinagtatanggol ni
Amira si Laurel, na pinagpapasalamat niyang naging maayos na magkaibigan. Mas
madalas pa ngang magkausap ang dalawa, mas madalas pang nakikita ni Amira
ito, kaysa sa kaniya.

Simula nang matapos ang kontrata niya sa network, naging freelance artist na
siya at hindi na tumanggap ng kahit anong movie at teleserye. Tinapos na lang
niya lahat ng commitments niya at nag-focus na lang sa advertising.

Bakit?

Dahil magpapahinga na siya sa lugar kung nasaan ang pahinga niya.

"Ready ka na ba?" tanong ni Jobelle. "Ilang araw mo balak mag-stay roon?"

Nagkibit-balikat si Atlas. "Hindi ko pa alam, bahala na. Ang mahalaga, maayos

na lahat dito sa Pilipinas. Uuwi na lang kaagad ako. . . basta I'll enjoy
with my daughter first. Bahala na kung anong mangyari."

"After more than a year, makikita mo na ulit si Laureen." Ngumiti si Jobelle.

"Bakit parang gusto kong umiyak, Atlas? Bakit sa lahat ng pinagdaanan mo,
ninyo, bakit gusto ko umiyak na finally, mayayakap mo na ulit 'yong anak mo?"

For some reason, mahinang umiyak si Atlas. "Hindi ko alam, Jobelle. Iniisip
ko pa lang na makikita ko na ang mukha ng anak ko, naluluha na ako." Mahina
siyang humagulgol. "I can't wait to hug my baby."

"Here." Iniabot ni Patrick sa kaniya ang envelope. "Enjoy your flight,

Atlas."
Yumuko siya habang nakatingin sa envelope kung nasaan ang mg papeles na
kailangan niya. Passport, ticket, visa. . . and in 15 hours, he will be able
to hug his daughter after more than a year of waiting.

Nag-dinner muna silang tatlo bago siya inihatid sa airport ng dalawang

kaibigan. Niyakap niya ang mga ito, walang salita, nakayakap lang siya kay
Jobelle. Tinawagan na rin niya si Amira bago siya tuluyang makapasok sa loob
ng eroplano. Nakatingin siya sa pakpak no'n kung saan may ilaw na nagbi-
blink. Madilim ang paligid dahil magmamadaling araw na, nakayakap na rin siya
sa sarili dahil giniginaw na siya.

In a few hours, he will see his daughter.

Nang makarating na sa himpapawid, inilabas ni Atlas ang phone niya kung saan
wallpaper niya si LJ. Habang lumalaki, mas nakakamukha nito ang ina. The way
they smile, they way their eyes look at the camera, it's the same.

Isinuot ni Atlas ang AirPods para makinig ng music, baka sakaling makatulog
siya. Mahaba pa ang byahe, mahaba pa ang hihintayin niya.

Atlas smiled when he heard the song. It's If by Bread.

If a face could launch a thousand ships,

Then where am I to go?

There's no one home but you,

You're all that's left me too.

Tumingin si Atlas sa bintana kung saan kita ang pakpak ng eroplano.

And when my love for life is running dry,

You come and pour yourself on me.

If a man could be two places at one time,

I'd be with you.

Tomorrow and today, beside you all the way.

Atlas closed his eyes while listening to the melody of the song. It's giving
him feels and the moment he tried feeling the music, eyes closed, he saw
Laurel's face.

If the world should stop revolving spinning slowly down to die,

I'd spend the end with you.

Nang magising si Atlas, pa-landing na sila. Ni hindi niya namalayang palapag

na sila hanggang sa makita na niya mula sa eroplano ang dagat na pumapalibot
sa Hawaii. Mga bundok, dagat, at mga berdeng lupain. Naririnig na rin niya
ang piloto na wine-welcome sila.

Marami siyang dinaanan pagbaba ng eroplano. Immigration, mga bagahe niya, at

kung ano-ano pa. Kung puwede lang na kaagad lumabas, ginawa. Na niya. . .
dahil gusto na niyang mayakap ang anak niya.

Atlas removed his hoodie when he felt the heat. No wonder gusto rito tumira
ng anak niya, pareho silang gusto sa mainit na lugar.

Habang papalabas ng airport, hindi na tumatamahimik ang puso niya. Hindi niya
alam kung may naghihintay ba sa kaniya sa labas, kinakabahan siya na baka
wala, kaya nakayuko lang siya, natatakot na walang sasalubong.
But the moment Atlas look up, he saw Laurel and LJ, laughing about something.
He bit his lower lip looking at his girls. They were playing some sort of
hand games, he's not sure. Natahimik siya, natameme, at na-stuck sa gitna
hawak ang maleta niya. He can't look away, until his eyes met Laurel's.

Ngumiti ito sa kaniya at parang may sinabi sa anak nila, kaya naman tumingin
ito sa kaniya at walang sabing tumakbo.

"Hi, Daddy!"

Atlas smiled while looking at LJ who's running towards him. Everything was in
slow motion. He remembered the first time he saw his daughter cry at the
airport, he remembered how everything stopped the moment Atlas saw LJ run
towards him. . . and it's happening again.

"Daddy." Nakangiti itong tumatakbo kaya naman lumuhod siya para salubungin
ang yakap ng anak na kaagad ipinalibot ang braso sa leeg niya. "Daddy!"

Tumayo si Atlas habang buhat si LJ. She's bigger than before, but smelled the
same. "Hey, bub." He buried his face into his daughter's neck. "Finally,
baby. . . finally."

T H E W H Y S

wattpad.com
Actor's Hidden Whore - 40
by thexwhys
20-25 minutes

Hindi mapigilan ni Laurel ang ngiti at pagtawa habang pinapakinggan kung

paano magkuwento si Amira tungkol sa mga latest na tsismis at nararanasan
nito ngayon sa trabaho. Sa tuwing stressed ito, tinatawagan siya para lang
may makausap.

After Paris almost two years ago, naging mabuti silang magkaibigan. Laurel
actually never expected they'll be friends, given the past they had. Pero ang
kagandahan, hindi naging hadlang ang nakaraan para maging maayos ang
kasalukuyan. Pareho nilang hindi hinayaang makaapekto sa hinaharap ang
nakaraan.

"Ano ba kasing nangyari?" tanong niya habang nakaharap sa laptop. "Bakit ka

ba naman kasi pumayag? Like, are you really ready for that kind of role?"

"Gaga ka, bakla!" singhal nito habang mine-makeup-an. "Kasi naman, lagpas na
ako sa calendar! Natawa ako no'ng mag-offer sila na maging cover ako ng
Maxim. Dzai, hindi ko kinaya na wala akong bra!"

Malakas na natawa si Laurel, parang pakiramdam niya, hindi niya matatapos ang
sinusulat dahil sa pagrereklamo ni Amira sa kaniya. "If you're not
comfortable, don't accept it. Mas mahihirapan ka lang. Pero alam mo, you got
it. Kung gugustuhin mo lang."

Amira smiled at her. "Girl, pinag-iisipan ko pa naman. Pero alam mo, pinag-
iisipan ko na rin na kuhanin, tapos last project ko na. Like, I wanna rest
na."

"Whatever your decision is, support lang ako sa 'yo. Kahit naman malayo ako,
puwede mo pa rin akong tawagan about endless keme mo," nakangiting sabi niya.
"Alam mo, may tinatapos akong story, hindi ko na matapos-tapos kasi ang dami
mong reklamo. Dapat talaga ito, ipa-publish ko na, eh."
"Ay, sorry lang, ha?" singhal nito. "Hay naku, bakla! Ano na pala ang balita?
Anim na buwan na riyan sa Hawaii ang ex-husband ko. Wala pa bang progress?
One year mahigit na kaming hiwalay, wala pa rin bang kayo?"

Kumunot ang noo ni Laurel habang nakatingin kay Amira. "Ano bang pinagsasabi
mo? Atlas and I are co-parenting naman when it comes to LJ. Wala naman kaming
problema roon, we're good."

"Ewan ko sa 'yo, Laurel!" Nakasimangot ito. "Kumusta naman pala si Atlas?

Masaya ba siya sa trabaho niya?"

"Nag-e-enjoy naman daw siya," sagot niya. "Pangarap naman yata no'n maging
crew ng McDo. Mabenta nga raw siya kasi guwapo siya, ang lakas din naman
talaga ng ere. From actor to McDo crew!"

Ngumiti ito. "Oh, eh 'di, bago na 'yong role mo? Dati, actor's hidden whore
ka. Ngayon, ano na? McDo crew's not-so-hidden love of his life?"

"Amira!" Nakakunot ang noo niyang nakatingin sa camera.

Malakas na natawa si Amira. "Joke lang! Ito si Laurel, hindi mabiro minsan.
Subukan mo lang kasi bakla, malay mo naman ma-in love ka rin. Oh, baka naman
kasi in love ka na, ayaw mo lang umamin. On second thought, naka-poker face
ka na so titigil na ako dahil baka patayan mo ulit ako ng tawag."

Inirapan niya ang kaibigan bago humarap sa laptop para magsimulang mag-type.
Wala pa siyang matinong tulog dahil gusto na niyang i-publish ang story na
ito. It's been almost two years since she published a new story, may ilang
readers siyang naghahanap na ng bago, may ilang readers siyang nagtatanong
kung may balak pa ba siyang mag-update.

"Laurel." Tumingin siya sa camera nang kunin ni Amira ang atensyon niya.
"Alis na ako, ha? Shoot na. Tawagan kita mamaya. Bye, bakla!"
Laurel smiled. "Bye, ingat ka." Then both dropped the video call.

It's been six months since Atlas arrived in Hawaii. Nakatira ito dalawang
bahay ang layo sa bahay nila ni LJ kaya minsan, doon natutulog ang anak nila.
They both decided to be friends and to co-parent. Wala silang naging problema
sa pagpapalaki sa anak nila.

Ang akala niya, magbabakasyon lang si Atlas no'ng dumating ito. Silang mag-
ina ang sumundo. Turns out, nag-decide ito na rito na rin tumira, para
makasama nito ang anak nila. Atlas gave up his acting career.

Sinabi rin nito sa kaniya nang minsan silang magkaroon ng pagkakaroon na

makapagkuwentuhan na sa buong mahigit na taong hindi nito binisita ang anak
nila, inasikaso ni Atlas ang lahat. He finished all his contracts, his
career, and made sure na wala siyang malalabag na kontrata.

Doon lang din niya nalaman na bago ito pumunta ng Hawaii, halos isang taon na
itong annulled kay Amira. Na parehong inilihim sa lahat, sinabi lang sa
publiko bago ang release ng movie ni Amira. The two decided to keep
everything in private, na nalaman lang din niya nang dumating na si Atlas.

"Mommy, I'm all done na po." Lumabas si LJ ng kuwarto at naka-uniform na ito

dahil papasok na sa school. "Daddy will bring me raw sa school, Mommy."

Tumango siya. "Oo nga raw, mamayang gabi ba, you'll sleep with Dad?"

"Yes, Mommy," sagot nito habang inaayos 'yong gamit.

"Okay." Ngumiti siya. "I was planning to cook sopas mamaya. Dadalhan ko na
lang kayo ng daddy mo sa house niya."
Tumingin ito sa kaniya. "Mommy, why can't we have dinner together?" tanong
nito na ikinatatakot niya. "I mean, you and Dad were friends, right? Why
can't we at least have dinner? You don't have to stay in one roof naman, just
dinner."

"Okay, sige. I'll ask your daddy later if we can have dinner together." She
smiled.

Hindi niya ipinahalata sa anak niya 'yong gulat sa tanong nito. She was
already expecting that LJ will soon ask her about their situation. Kahit pa
sabihin niyang malawak mag-isip ang anak nila, lumalaki na ito. Mas
nakakaroon na ng pag-iisip tungkol sa mga nangyayari sa paligid.

"That's your fourth cup of coffee, Mommy," paninita ni LJ sa kaniya.

Their daughter's now a seven-year-old girl. Malaki na ang pinagbago nito

simula no'ng huling uwi nila sa Pilipinas. Tumangkad na ito, mas mahaba na
ang kulot na buhok, at mas matatas na magsalita. Naturuan na rin nila itong
magsalita ng Tagalog, lalo ng parents ni Atlas na madalas nitong kausap.

Pinagpapasalamat niyang sa dalawang taon na nakatira sila sa Hawaii, wala

siyang problema sa anak. Umitim lang talaga ito dahil araw-araw, nasa beach.
Mas madalas pang nakahiga sa hammock para magbasa.

"Grabe ka na sa kape, ha?" Biglang sumulpot si Atlas at nakasandal sa hamba

ng pinto. "Hindi ka ba nagpa-palpitate?"

Umiling siya at tinungga ang huling kape. "So, far, hindi naman." She smiled.
"Nag-e-enjoy naman ulit kasi ako sa writing, kaso alam mo na, I prefer
writing kapag madaling araw na. Aalis na ba kayo?"

Tumango si Atlas at kinuha ang backpack ni Laureen. "Yup, maaga na rin kami
aalis, I plan na dumaan sa McDo bago ihatid sa school si LJ," sabi nito.
"Ikaw, wala ka bang lakad? Coding 'yong sasakyan mo ngayon."
"Oh, shoot." Nanlaki ang mga mata ni Laurel na tumingin sa kalendaryo. "Oh my
gosh. Kailangan ko magpunta ng mall. But that's okay, mag-cab na lang ako."

"Bakit hindi ka na lang sumabay?" tanong ni Atlas sa kaniya. "Wala naman

akong pasok ngayon, I can give you a ride."

"No, it's okay." She smiled. "Mamayang hapon na lang siguro ako–"

Natigilan si Laurel sa pagsasalita nang makita kung paanong umiwas ng tingin

sa kaniya si Atlas, yumuko ito habang hinahawakan ang batok, at kagat ang
labing tumango-tango.

For six months, since he arrived, palagi itong nag-o-offer sa kaniya ng kahit
ano, pero never niyang tinanggap. Ayaw niyang magkaroon ng kakaibang meaning
sa kanila ang kahit ano, kahit pa sabihing friends sila. It's a different
thing lalo na't aware siyang may gusto sa kaniya si Atlas.

"Mahihintay n’yo ba ako?" tanong niya. "Maliligo lang ako sandali, sasabay na
lang ako sa inyo. Magbabayad na rin ako ng tuition ni J."

"Maaga pa naman, take your time," sagot ni Atlas. "We'll wait for you."

Tumango si Laurel at tumayo papasok ng kuwarto nilang mag-ina. Simula nang

dumating si Atlas, wala naman itong ipinakitang masama sa kaniya. Atlas was
there for her. Never din itong nagkulang sa kahit ano dahil kahit kaya niya,
si Atlas na mismo ang nagbabayad ng tuition ni LJ. Ito na rin ang naghahatid
sa anak nila sa school, alam niyang bumabawi ito sa taon na wala.

Napag-usapan naman nilang all for LJ lang ang lahat. Wala namang naging
problema.

Pagkalabas niya, naabutan niyang nakaupo sa labas ng hagdan ng balcony ang

mag-ama at pinag-uusapan ang homework ni Laureen. Pinagpapasalamat niyang
matiyaga rin si Atlas na turuan ito sa academics, dahil siya minsan, tamad
talaga. Mabuti na lang, matalino ang anak nila.

"Five minutes." Sabay na lumingon ang dalawa. "May story lang ako na ipa-
publish."

Sabay na tumango ang dalawa, parang in sync kaya mahina siyang natawa. Kahit
na hindi lumaki si LJ kasama ang ama nito, may mga gestures and mannerisms
ito na nakuha kay Atlas. Wala namang problema roon, natutuwa nga siya kung
tutuusin.

Nakatitig si Laurel sa story na isinulat niya. It took her a year to finish

this story, malayo sa dati na isang buwan lang, tapos na dahil medyo mabigat
sa dibdib niya 'yong mga nakasulat. Isa pa, kapag na-publish niya ito,
maraming mabubuksan mula sa nakaraan.

Laurel sighed and started publishing her stories one by one. 40 chapters in
total. . . 40 chapters that took her so long to complete. She just kept on
publishing until the last chapter.

Huminga nang malalim si Laurel nang mabasa ang huling line. "Will the story
continue? We'll never know."

Tumingin siya sa labas, nakitang naghaharutan ang mag-ama niya. She published
the last chapter, completed the story, closed her laptop, drank some water,
and got her bag.

Lumabas siya at tumingin sa kaniya si Atlas. "Let's go?"

Tumango siya. Tumakbo naman si LJ papunta sa sasakyan ng ama nito, naiwan

siyang nag-lock ng pinto.
She was aware that she already locked the door, but Atlas turned the knob and
made sure it's really locked. Laurel shook her head without saying anything.
She was just looking at Atlas.

"Locked." Ngumiti ito. "So, you're back to writing?"

Laurel shrugged. "I don't know. Maybe? I'm not sure."

"What's your new story?" tanong ni Atlas. "Ang tagal mo na rin kasi hindi
nagsusulat, eh. Anong title?"

Humarap si Laurel at ngumiti sa kaniya. "Actor's Hidden Whore," sagot nito.

"Our story."

Natigilan sa paglalakad si Atlas habang nakatingin kay Laurel na tumalikod at

naglakad na papunta sa sasakyan niya. Nakaramdam siya ng kaba dahil hindi
niya alam kung ano ang nakasulat sa librong 'yon. Hindi niya alam kung may
masasabi ba roon tungkol sa nakaraan ni Laurel, pero may tiwala siya rito.
Kung ano man 'yong nakasalaysay sa librong 'yon, may tiwala siya.

"Sabi ko naman sa 'yo, hindi kita whore no'n," aniya bago pumasok ng
sasakyan. "You will never be."

Dumaan muna sila sa McDo bago ihahatid sa school si LJ. Natatawa si Atlas
dahil pare-pareho lang ang order nila, mas marami lang kay Laurel. May burger
na, may nuggets, at pancake pa. Crew siya sa branch na ito kaya naman kilala
siya ng mga katrabaho. Wala lang talaga siyang pasok dahil saktong off niya.

"Mommy, you're so matakaw talaga!" natatawang sabi ni LJ.

Atlas smiled. "Kahit naman no'n pa. Your mom would eat like three burgers sa
tuwing lumalabas kami. Tapos minsan, bibili kami ng isang bucket ng chicken,
sa kaniya lang 'yon. So ang nangyayari, tig-isa kami ng bucket."
Tumawa si Laurel. "Eh kasi naman. . . food is life, guys. Hindi n’yo ako
masisisi." Ngumiti ito. "I love food so much, it makes me happy. Specially
some ice cream."

Atlas knew about it, of course. No'ng unang beses na magkakilala sila, ice
cream ang kinakain nito. He can still remember the first time he saw her. . .
and he will never forget that.

Pagkahatid kay LJ sa school, sinamahan niya si Laurel sa mall. Hindi katulad

sa Pilipinas na pinagtitinginan siya, walang pakialam ang mga tao sa kaniya
rito sa Hawaii kaya naman nakaramdam siya ng peace. Ni hindi na niya
kailangang magtago para lang hindi makita ng iba. . . this time, he can walk
freely.

"Uy, if you need to go, I can manage," sabi ni Laurel habang papasok sila sa
loob ng mall. "May mga bills lang akong kailangang bayaran dito, tapos baka
dadaan ako ng grocery, I'm not sure, kaya kung uuwi ka na. . . I can take the
cab."

Atlas shook his head. "No, it's fine. Libre ako buong maghapon kahit saan mo
pa gustong pumunta. This is the first time na pumayag ka na samahan kita. I.
. . I hope it's fine."

"Okay lang naman." Ngumiti ito sa kaniya. "Ikaw lang naman, baka you're
busy."

"Never," sagot niya. Nakapamulsa siyang naglalakad kasabay ni Laurel. For

some reason, nakaramdam siya ng pagkailang. Hindi siya sanay na naglalakad
sila nang ganito na maraming tao.

Hindi alam ni Atlas, pero mukhang nagkaroon siya ng trauma. Natatakot siya na
baka dahil na naman sa kaniya, may mangyaring hindi masama kay Laurel. He
just can't inflict more pain to her, ayaw na niya. Those two years of
Laurel's life, hindi niya alam ang nangyari dahil wala siya.
Laurel's very secretive. Kahit na sinasabi ng anak nila no'n na minsan,
umiiyak ito, hindi niya alam ang dahilan. Naaalala rin niya 'yong nangyari sa
ospital two years ago, kung paano ito mag-breakdown at ayaw na niyang maulit
iyon.

May ilang lugar at offices silang pinuntahan pati sa bangko. Mas madalas na
nasa labas lang siya at naghihintay kay Laurel, panay lang din ang tingin
niya rito. Simula nang dumating siya, sinusubukan niya itong yayain lumabas.
Pero ngayong pumayag at kasama na niya, hindi siya mapakali.

"Okay ka lang?" tanong ni Laurel na huminto sa paglalakad. "You look uneasy?

Am I making you feel uneasy?"

Umiling siya. "Of course not. Natatakot lang ako na. . . na. . . baka may
makakita sa atin na magkasama, tapos ikaw na naman ang lalabas na masama. I
j…j-ust don't wanna hurt you anymore."

"Never mo naman ako sinaktan, Atlas," sagot nito na humarap sa kaniya. "Wala
kang dapat problemahin. Hindi ka naman kilala rito. Gusto mo ng ice cream?
I'm really craving for it. Libre ko na since ikaw naman ang nag-drive."

Tango lang ang isinagot niya at naupo sa isang waiting area ng mall habang
nag-o-order ito sa Dairy Queen.

Atlas was just staring at Laurel who's smiling while talking to the crew.
Mahina siyang natawa. Maybe she really miss eating her ice cream. She looks
so happy, she looks refreshed.

Naalala niyang may bagong posted nga pala itong story. He never deleted his
Wattpad, he was waiting for Laurel's update. Hinihintay niya 'yong time na
magsusulat na ulit ito katulad ng dati at nangyari 'yon ngayong araw.
Binuksan niya 'yong Wattpad at nakita 'yong bagong story nito. She really did
update a new one, but the title got him. Nalungkot siya dahil iyon ang tawag
nito sa sarili no'ng panahong magkasama pa sila.

Actor's Hidden Whore.

"Ang lalim naman ng iniisip ni Atlas!" Naupo ito sa tabi niya at inabot ang
ice cream. "Mango cheesecake with Oreo, KitKat, almond, and whipped cream.
Pareho tayo, still my favorite blend."

"Ang loaded. Hello calories tayo rito," sagot niya at nagsimulang kumain.
This blend really tastes so good. Huminga nang malalim si Atlas at tumingin
kay Laurel. "You were never my whore, Laurel," aniya.

Tumingin sa kaniya ito. "I was, Atlas. Ano ka ba? Ang tagal na natin
pinagdidiskusyunan 'yon." Natatawa ito. "Okay nga lang, kasi totoo."

Umiling siya at sinalubong ang titig nito. "No. You were never my whore,
Laurel. Kahit ayaw mo pakinggan, you were my home. During those time na. . .
pagod na ako sa mundo, ikaw ang pinapapunta ko, ikaw ang pinupuntahan ko.
‘Cos you keep me warm in ways possible. Not the bed thingy, in other ways."

At kahit paulit-ulit niyang sabihin sa sarili niya 'yon, hindi siya

magsasawa. Multiple rejections, he will never care.

Laurel smiled at him and his heart raced like crazy. Inangat nito ang kamay
at tinanggal 'yong buhok na nakaharang sa mukha niya. "I never thought long
hair suits you. Lumabas 'yong pagiging kulot mo, no doubt, sa 'yo nakuha ni
LJ 'yong hair niya. Do you want me to braid it later?"

Natigilan si Atlas. Later? May later pa?

"S…s-ure." He smiled.

"Sige, sa may beach area, doon sa hammock, i-braid ko 'yong hair mo," sabi
nito na parang walang epekto.
Atlas sighed. Maybe this is the right time. Dalawa lang sila, wala si LJ. Mas
madalas kasi na makakasama lang niya si Laurel sa tuwing kasama si LJ. Atlas
breathed and tried to calm himself.

"Laurel, I'm courting you."

Subo nito 'yong kutsara bago tumingin sa kaniya. "W…w-hat?"

"I am courting you. Formally," seryosong sabi niya. "We have a daughter
together, we used to do things together, but this time, I want to formally
court you."

Mahina itong natawa. "Really? Marunong ka manligaw?"

"L…l-et's try." He smiled. "Whatever, I'll court you, anyway. I should've

done it nine years ago. . . but timing wasn't right. Now, I will."

"Atlas, we're on our 30s na," sagot nito. "Wala na tayo sa calendar."

"Whatever," sagot niya. "I'll wait."

Laurel laughed. "What if abutin ka ng years sa panliligaw? I'm not sure,

Atlas. You know my thoughts about relationships."

"I know." He smiled. "Naalala mo ba 'yong kanta ni Chris Brown and Justin
Bieber? We used to sing it during road trips."

Kumunot ang noo ni Laurel habang nakatingin sa kaniya. "What song?"

Ngumiti si Atlas. Mahina niyang kinanta 'yong Next to You.

One day when the sky is falling

I'll be standing right next to you

Right next to you

"Sintunado ka pa rin," natatawang sabi ni Laurel sa kaniya.

Mahinang natawa si Atlas. "Girl, 'cause you are the only thing that I got
right now."

"Atlas, I'm not sure."

"Don't worry, hindi ako nagmamadali. I have a lot of time, Laurel." Ngumiti
siya. "Alam kong hindi ka madaling mahalin. Pero, alam ko rin sa sarili ko na
ang pinaghihirapan, mas worth it. Pahirapan mo ako, go. Do whatever you want,
do whatever makes you happy. I'll be standing right next to you."

Laurel shook her head while looking at him. "Don't waste your time, Atlas.
I'm a boring person."

"Waste my time? You are a boring person?" He smiled. "Hindi mo sure."

Natawa si Laurel habang nakatingin sa kaniya. Umiiling ito at nagpatuloy na

lang sa pagkain ng ice cream. Wala itong sinabing oo o hindi, she didn't say
anything. He was just looking at her. . . and he can't look away anymore.
Atlas smiled while Laurel started to talk to him normally.

Habang nagmamaneho dahil ihahatid na niya si Laurel sa bahay nito. Nagulat

siya nang ilabas nito ang ulo sa bintana ng sasakayan habang malakas silang
nagpapatugtog ng Drive ng Incubus.
Whatever tomorrow brings I'll be there

With open arms and open eyes yeah

Whatever tomorrow brings

I'll be there, I'll be there

Atlas was focused on the road, but thought of something when Laurel started
to laugh over a video she just watched on YouTube.

While looking at her, I saw life. While hearing her laugh, I understood
happiness. While watching her smile, I felt peace. Laurel is everything. . .
and she doesn't even deserve to be hidden. I love her. . . so much.

His eyes were concentrated on the road, hand was busy holding the steering
wheel, but his mind's focused on Laurel. Finally, he is home. . . a home he
will always come back to, a home he will never leave.

Atlas was listening to the music when he realized something. That starting
today, he will be standing right next to her. It took them long, it will take
them longer, that's for sure. But he's willing to wait. He will wait. No
assurance, but he will wait.

It's gonna be tough but life is just starting. . . yes, his life with Laurel
starts now.

T H E W H Y S
Actor's Hidden Whore - 41
by thexwhys
17-22 minutes

Sa loob ng anim na buwan, sa tuwing papasok si LJ sa school, si Atlas ang

naghahatid-sundo sa anak nila. Kahit minsan, hindi ito lumiban sa pag-
aasikaso kay LJ. Sa mga teacher-parents conference, madalas na silang dalawa
pa ang naroon dahil nangako si Atlas na never na itong mawawala sa tabi ng
anak nila.

Kaya naman nang malaman ni Laurel na hindi na muna uuwi ng Pilipinas si

Atlas, kinabahan siya no'ng una dahil may career, at asawa ito. Pero lahat ng
kaba niya, nawala nang mag-explain na ito sa kaniya.

Atlas literally gave everything up for Laureen. Hindi alam ni Laurel kung
matutuwa ba siya o ano ang mararamdaman knowing na umalis ito sa trabahong
nakasanayan, sa trabahong nakalakihan, para makasama ang anak na inilayo niya
sa loob nang ilang taon.

"Ang lalim ng iniisip mo." Lumingon siya, papalapit naman si Atlas na may
dalang box. "Cake?" Iniabot pa ang tinidor.

Laurel smiled. "Thank you, wala ka bang pasok ngayon?"

Umiling ito at sumalampak sa buhangin samantalang nakaupo siya sa duyan na

nasa harapan mismo ng bahay niya at ng dagat, ang paborito niyang lugar.

"Wala akong pasok, off ko today," sagot nito. "Ikaw, wala kang plano magsulat
ngayon?"

"Wala, katatapos ko lang ng isang story, wala muna akong plano magsulat ulit.
I might just relax for a bit before starting a new one," sagot niya at sumubo
ng cake. Natigilan siya dahil sobrang sarap. "Saan mo nahanap 'tong cake? Ang
sarap!"

Ngumiti si Atlas sa kaniya. "Nakita ko lang 'yong mga posts lately about sa
bagong bukas na café sa city kaya sinubukan kong puntahan. No’ng nakita ko na
may strawberry cheesecake sila, binili ko na."

"Bigla kong na-miss 'yong Baguio." Ngumiti siya bago ibinaling ang tingin sa
dagat. "Kaso, kung sakaling maisipan kong umuwi ng Pilipinas, mukhang
kailangan kong maghanap ng magandang lugar na malapit sa beach."

"Maganda sa Baler," sagot nito. "No'ng nagpunta ako roon, for some reasons,
naisip ko na magugustuhan ni Laureen doon. Malalakas 'yong waves, nakaharap
din sa beach, and it's actually peaceful."

Ibinaling ni Laurel ang tingin sa dagat. Ni hindi niya alam kung may plano pa
ba siyang bumalik sa Pilipinas, pagkatapos ng lahat ng nangyari.

Hindi sumagot si Laurel kaya tumingin si Atlas dito. Nililipad ng malakas na

hangin ang buhok habang nakatingin sa dagat at kumakain ng cake. Sa buong
stay niya rito sa Hawaii, ito na ata ang pinakamatagal nilang conversation na
wala si Laureen. Hindi gumagawa ng paraan si Laurel para iwasan siya.

Oo, hindi siya manhid, napapansin niya 'yon. Sa tuwing lumalalim ang
conversation nila, naghahanap ito ng magagawa para iwasan siya. It pained him
to see that they're not the same anymore, hindi na sila katulad no'n na kahit
ano pinag-uusapan dahil ngayon, ramdam na niya 'yong mas malaking pader sa
pagitan nila.

Kung noon, reserved si Laurel na halos ilihim na ang buong pagkatao. Ngayon,
halos hindi na ito nagsasalita.

What happened to them took a toll on Laurel. Nawala 'yong pagiging masiyahin
nito, nawala 'yong matang palaging nakangiti, at mas piniling itago ang
nararamdaman.
Sa anim na buwan, gano'n ang naging buhay niya sa tuwing inoobserbahan si
Laurel. It was so hard for Atlas.

"I miss our conversation, ma'am."

Laurel literally stopped chewing after hearing Atlas say that. Kinagat niya
ang pang-ibabang labi dahil bigla siyang na-guilty. Wala namang ginagawang
masama si Atlas sa kaniya, pero matindi ang pag-iwas niya rito. Hindi niya
alam kung bakit, pero natatakot siya. Hindi niya alam kung ano 'yong
kinatatakutan niya, ang alam lang niya, kalaban niya mismo ang sarili.

"I miss it, too, Atlas."

Hindi sumagot si Atlas sa sinabi niya, nakatingin lang ito sa beach, walang
reaksyon ang mukha. It's been almost two years since it happened, since
people knew about them, pero hanggang ngayon, inilalayo pa rin ni Laurel ang
sarili rito.

"I don't blame you for anything," aniya. "Hindi kita sinisisi sa kahit ano,
it was me. My past haunted me that it affected how I lived. Wala kang
ginagawang masama sa akin, Atlas, pero hindi ko alam kung bakit gusto kong
lumayo sa 'yo. Hindi ko alam kung bakit ayaw kong malapit ulit sa 'yo, hindi
ko alam kung bakit. . ." Kinagat niya ang pang-ibabang labi. "Kung bakit mas
gusto ko na malayo ka sa akin."

Lumingon sa kaniya si Atlas. "Do you want me to leave you now?"

Hindi siya sumagot. Nakatingin lang siya sa beach at nakita ng peripheral

niyang tumayo si Atlas.

"Ako na bahala sumundo kay Laureen, ha?" sabi nito. "Enjoy the cake, ma'am."

Hindi lumingon si Laurel nang umalis si Atlas, but a lone tear dropped. Hindi
niya maintindihan kung bakit, pero sinapo niya ang dibdib niya dahil sobrang
bigat. Nasanay naman siya na tinutulak niya palayo lahat ng taong nagiging
close na sa kaniya, pero bakit sa tuwing tinutulak niya palayo si Atlas,
hindi na niya maintindihan 'yong nararamdaman niya?

Kinagabihan, pagkatapos maglinis ng katawan ni Laureen, nagmamadali nitong

kinuha ang bear na niregalo pa ni Atlas no'ng unang magkita ang mag-ama.
Nakasimpleng pantulog lang ito, kinuha rin ang iPad.

"Bait ka lang kay Daddy, okay?"

Tumango si LJ. "Mommy, ayaw mo mag-dinner with us?" tanong nito. "Nagluto raw
po si Daddy ng lasagna. Baka lang po gusto mo?"

Ngumiti si Laurel at hinalikan si LJ sa pisngi. "Enjoy your night with Daddy.

Huwag kayo masyadong magpupuyat, ha? Baka mamaya, umaga na naman kayo
matutulog. Not because it's Saturday, magpupuyat kayo. Papaluin ko kayong
dalawa sa puwet."

"Hindi po," natatawang sagot ni LJ at nagpaalam na sa kaniya.

Madilim na sa labas, pero tatlong bahay lang ang pagitan ng bahay ni Atlas sa
bahay nila ni LJ. Sinadya nitong maghanap ng bahay malapit sa kanila para mas
makasama ang anak. Madalas din matulog si LJ roon para makasama rin ang ama.

Nang makaalis si LJ, naupo siya sa sofa at binuksan ang TV para manood na
lang ng movie, pero wala siyang mahanap. Kinuha niya ang laptop para maghanap
sa YouTube ng mapaanood, pero lumabas sa newsfeed niya 'yong mukha ni Atlas.
Parang trailer 'yon sa old movie nito. Pinanood niya ang ilang clips,
natatawa siya sa tuwing makikita ang batang Atlas, na nakilala niya almost 10
years ago.

Dalawang taon na rin simula no'ng huling movie at series ni Atlas dahil
pagkatapos ng issue nila, hindi na ito tumanggap ng kahit ano.
Noon pa man na magkasama sila, palagi nang sinasabi ni Atlas na pagod na ito,
pero patuloy lang na tumigil nang makilala na ang anak. A part of her was
guilty that Atlas really did give up his dreams, pero naintindihan niya
'yong sinabi nito sa interview.

"My daughter's my main priority. Her privacy and everything."

Habang nanonood ng news, sinabi na magkakaroon ng typhoon sa area nila kaya

mag-prepare. No wonder na kaya kaninang hapon, medyo madilim ang paligid at
malakas ang alon. Ramdan na rin na medyo lumalakas 'yong hampas ng hangin.

Sakto pa na nag-brown out kaya naman nagmadali siyang tumayo para isara ang
mga bintana ng kuwarto niya. Ang bilis ng pangyayari, kaka-news lang, ramdam
kaagad 'yong nangyayari.

Bigla rin niyang naalala si LJ. Takot si LJ sa kulog at kidlat, katulad ni

Atlas.

Kaagad niyang kinuha ang payong, isinara ang bahay, at nagmadaling tumakbo
papunta sa bahay ni Atlas para i-check kung maayos lang ba si LJ. Hindi na
niya inalala 'yong malakas na hanging sumira sa payong niya, nagmadali na
siyang tumakbo kahit na madilim at flashlight ng phone na lang niya ang
gamit.

Sarado ang bahay ni Atlas, pero kumatok siya. Isang katok pa lang, bumukas
'yon at nagsalubong ang titig nilang dalawa. Sumenyas ito na huwag siyang
maingay.

"Natutulog na siya," sabi nito. "Pasok ka. Buti hindi ka masyadong nabasa ng
ulan." Inabutan pa siya ng towel. "Nakatulog na siya bago pa lumakas 'yong
kulog. Bigla kong naalala 'yong sinabi m…mo na takot siya sa k…k-idlat."

Laurel smiled. Naupo siya sa sofa na may kandila sa center table. "Ikaw, are
you okay?"
"W…w-hat do you mean?"

"Takot ka rin sa kidlat, Atlas," sagot niya. Kahit madilim, nakikita niya
mula sa kislap ng mga mata nito na nanggagaling sa kandila, ang pagsasalubong
ng mata nila.

Nagulat si Atlas sa sinabi ni Laurel. Never niyang sinabi kay Laurel ang
tungkol sa takot niya sa kidlat. Nakakahiya 'yon, kaya naman walang
nakakaalam. Wala siyang maaalalang sinabi niya 'yon, wala.

"Don't worry." Laurel smiled at him. "Your secret's safe with me."

Tumayo ito at sinara lahat ng bintana na hindi niya magawa dahil nakikita pa
lang niya ang pagkislap ng langit, kinakabahan na siya. Hindi siya makalapit
sa bintana at nakakahiyang si Laurel pa ang gumawa.

"H…h-indi ko sinabi sa 'yo 'yon."

Ngumiti si Laurel sa kaniya. "Hindi mo naman kasi kailangang sabihin sa akin

'yon. No'ng mga panahong magkasama tayo, sa tuwing natutulog ka, gising ako
sa madaling araw. Sa tuwing umuulan no'n sa Tagaytay o sa Baguio, makarinig
ka lang ng kulog, you're flinching as if you're afraid of something."

Hindi nakasagot si Atlas.

"I was observing, Atlas," anito at pumasok sa kuwarto kung nasaan si LJ.
Isinara din nito 'yong kurtina ng bintana.

He was frozen in shock not knowing what to say. Wala sa isip niya, kahit
minsan na inoobserbahan siya ni Laurel. Palagi kasi itong nakatingin sa iba,
ni hindi tumitingin sa kaniya. Ni hindi nagtatanong ng kahit ano, ultimo
paborito niyang pagkain. Laurel doesn't even know his favorite color.
"Matulog ka na rin," sabi nito sa kaniya. "I'll stay here, baka magising si
LJ. Okay lang ba? Sa sofa na lang ako."

"No, doon ka na lang sa bed sa tabi ni J, tapos dito na lang ako sa sofa,"
sagot niya. "Wait, kumain ka na ba? May lasagna pa rito, it was supposed to
be for us three, kaso busy ka raw magsulat sabi ni LJ. Buti na lang,
nagsusulat ka na ulit. It was your hobby."

Napalunok si Laurel. Nagsinungaling si Laureen sa ama nito dahil nga ayaw

niya na sumabay sa pagkain ng dalawa. It was bad. Masama na nagsisinungaling
si Laureen at pakiramdam niya, ginagawa 'yon ng anak niya para hindi masaktan
ang ama nito.

"Kumain ako ng lays," pag-aamin niya. "Tinamad na rin kasi akong magluto, eh.
May lasagna ka pa? Pahingi nga."

"Sayang hindi na siya mainit," sagot naman ni Atlas. "Wait, iinitin ko muna
sa stove. Mabilisan lang."

Hindi first time ni Laurel na makapasok sa bahay ni Atlas, pero matagal na

'yong huli. Ngayon lang niya makita na ang daming frame na nakasabit sa
pader, iba't ibang picture ni LJ. May mga luma, may mga bagong kuha lang.
Ever since Atlas stopped being an actor, he became into photography. Pero si
LJ lang ang subject nito.

"Here." Ibinaba ni Atlas 'yong plato sa coffee table. "I hope you'll like it.
First time ko kasi magluto niyan. I recently got an oven, 'yan naisip kong
iluto kasi sabi ni LJ, paborito mo raw 'yan no'ng nasa Paris kayo."

Nakaramdam na naman ng guilt si Laurel. She turned down a dinner and the man
made an effort.

"Also. . ."
Lumingon si Laurel nang makarinig ng plastic. Pagharap niya, nakayuko si
Atlas, pero binaba nito 'yong isang bouquet ng bulaklak sa lamesa, katabi ng
lasagna na may garlic bread at juice sa gilid. If she's not wrong, it was
Carnation flowers. It was a mixture of pink, dark red, and lighter red.

"A…A-tlas."

Ngumiti ito sa kaniya. "Ma'am, I am serious about courting you. Don't worry,
if you're thinking, hindi ko sinabi kay Laureen. I just told her we'll be
having dinner together, so don't hesitate to reject me if you want," anito.
"I also got you an ice cream. Chocolate chip mint, gusto mo now na para
malusaw na?"

Tumango si Laurel bago naupo sa sofa. Kaagad niyang kinuha 'yong lasagna,
pero nakatingin siya sa bulaklak. Obviously, hindi ito ang first time na
makatatanggap siya ng bulaklak. Halos lahat naman ng nanligaw sa kaniya, may
ganitong ganap. . . pero nagulat siya ngayon.

Laurel took the first bite. Napangiti siya, kaya ibinaling niya ang tingin sa
may pinto para hindi makita ni Atlas ang reaksyon niya. Masarap naman 'yong
luto nito, kaso medyo maasim. She would just eat it, nagugutom na rin naman
siya. The garlic bread was soggy, too, because of too much butter. The juice
was bland, but A for effort.

"Bumili ako ng ice cream, pambawi sa hindi masarap na lasagna."

"Who says hindi masarap?" sagot niya. "It tastes good, Atlas, don't worry."
Ngumiti siya. "Thank you."

Ngumiti ito habang hinahalo 'yong ice cream. Atlas knew that she likes her
ice cream almost like a smoothie. "Hindi ko alam kung magti-thank you ba ako
sa bagyo dahil natikman mo 'yong failed lasagna ko." Ngumiti ito. "You can
reject me multiple times, Laurel, that's okay, that's understandable. But I
will try. I. . . I really do love you. You don't have to feel bad, hindi mo
kailangang suklian 'yon. Just. . . let me love you."

"Atlas, I have a question."

Hindi ito sumagot, nakatingin lang sa kaniya.

"Why me?"

Atlas sighed. "I have a question, too, Laurel," sabi nito, pero hindi siya
sumagot. "Why not you?"

"I will hurt you," sagot niya at yumuko. Iniikot-ikot lang niya 'yong tinidor
sa pagkaing kaharap. "For some reason, alam ko sa sarili kong masasaktan
kita. Hindi ko alam kung anong mangyayari, hindi ko alam kung paano, pero
masasaktan kita."

"Love is pain, too, Laurel."

Kaagad siyang umiling at ibinaba ang pinggan sa lamesa. Tumayo siya dahil
ayaw niyang marinig 'yong mga sasabihin ni Atlas. Ayaw niyang magkaroon ng
rason para ma-guilty, ayaw niyang mag-isip ng kahit ano.

"A…a-lis ka na?"

She smiled. "Oo, thanks for the dinner." Lalabas na sana siya ng pinto, pero
natigilan siya. Hindi niya kayang umalis nang gano'n na lang. "Love. . .
doesn't have to be painful, Atlas. If it's painful, it's not worth it. You
are loving the wrong person, that's why there's pain. Ayaw kong masaktan ka,
please. . . iba na lang."

"Been trying to, Laurel." Atlas smiled. "No worries, hindi naman kita
pinipilit. Huwag ka na umalis, you can sleep beside LJ, baka hanapin ka niya
mamaya, rito lang ako sa sofa. If you need anything, I'll be here."
Kagat ni Laurel ang pang-ibabang labi habang nakatingin kay Atlas. Nakaupo
lang ito at nagsimulang kainin ang ice cream na para sana sa kaniya. She
smiled with the thought of Atlas, eating his most hated ice cream.

"Give me that," aniya. "You hate mint chocolate chip, Atlas. Huwag mong
pilitin. That's my flavor and you're more of a double Dutch kind of person."

Walang sinabi si Atlas na pilit pang nilunok ang ice cream na kinain.
Nakakatawa!

Lumapit siya rito, kinuha ang mangkok, at naupo sa sofa. "Lasagna is okay
naman, kaso lang, medyo maasim, naramihan mo ng tomato. Sa susunod, lulutuan
kita. That's LJ's favorite food rin so dapat, matutunan mong lutuin. Garlic
bread naman was too soggy. Too much butter but thank you for the dinner, I
appreciate it." She smiled. "Also, for the flowers."

"That was almost 10 years too late, I think." Atlas smiled at her.

Tahimik lang si Laurel na pinagpatuloy ang pagkain. Nakayuko siya na hinahalo

ang ice cream, nakikiramdam. Tumataas 'yong apoy ng kandila, lumalakas ang
ihip ng hangin, nakaririnig siya ng kulog, nakakakita ng pagkislap ng kidlat.
Sa katahimikan, ultimo paghinga nila ni Atlas, naririnig niya.

"Nabanggit sa akin ni Jobelle," basag niya sa katahamikan, "na binenta mo

'yong rest house mo sa Tagaytay."

"Yup, I did," sagot nito.

Sinalubong ni Laurel ang tingin ni Atlas. "Bakit? That was your favorite
place. Sobrang ganda ng lugar na 'yon. I remembered how much you admired that
place na kahit ayaw mo sa malamig, you loved the view. The view of Taal, the
green scenery, lahat. Imagine my shock when Jobelle told me you sold it."
"Well." Atlas breathed. "It used to be my favorite. Like, everytime na pagod
na ako sa mundo, pupunta ako roon para lang magpahinga at matulog. It used to
be. . . until I found the real meaning of resting."

Hindi sumagot si Laurel.

"Also, it'll be hard for me to go there without you." Ngumiti si Atlas. "Ang
hirap kasi nasanay ako na kasama kitang pupunta roon, tapos biglang isang
araw, ako na lang mag-isa?" Umiling ito. "I don't wanna go anywhere alone
anymore, Laurel. You already made me feel what it was like to sing some
cliché songs that I used to hate. I already felt what it's like to be in your
arms. . . you can't blame me."

"Atlas." Laurel sighed. "I'm sorry for leaving you."

Umiling si Atlas. "Don't be sorry. Naiintindihan ko. . . but when you left, I
realized something, naalala ko 'yong isang kantang madalas nating pakinggan
sa road trip. It was just a song we used to sing, but all made sense when you
left me."

Ngumiti si Laurel. "Ano? Puno ang playlist natin no'n."

"Damn, I like me better when I'm with you."

T H E W H Y S
Actor's Hidden Whore - 42
by thexwhys
18-23 minutes

Dalawang araw, suspended ang pasok ni LJ dahil sa typhoon. Nasa loob lang
sila ng bahay. Wala namang masyadong malakas na ulan, medyo humuhupa na rin
ang lakas ng hangin, pero mula sa bahay nila, kita pa rin na malakas ang
bawat hampas ng alon.

Nakasandal si Laurel sa hamba ng pinto at nagkakape habang nakatingin sa

dagat at madilim na kalangitan. Ala una pa lang ng hapon, pero madilim pa rin
sa bagyo. Masarap ang hangin at na-miss niya 'yon, pero nang makita kung
gaano kabalot si LJ dahil giniginaw, natatawa na lang siya.

Manang-mana ito sa ama, hindi kaya ang malalamig na temperatura.

"Mommy, can you close po the door? It's cold," sabi nito na nakanguso pa.

Laurel smiled. Lumabas na lang siya at tumambay sa balcony area ng bahay

dahil gusto niya ang pakiramdam ng malamig na hangin. She missed this.
Malaking adjustment ang nangyari nang lumipat sila sa Hawaii dahil ayaw niya
sa maiinit na lugar, pero wala siyang choice.

The sacrifice she made for her daughter, kahit na sobrang mahal niya ang
Paris. Medyo mahaba ang naging pag-uusap nila ni Atlas at Amira no'n
regarding sa paglipat nila sa Hawaii. Pero nasundan sila ng media that they
had to pack up within two weeks to protect Laureen.

Laurel was contemplating things when she heard their front door opened. May
access si Atlas sa bahay nila, he doesn't have to knock. Lumingon siya at
nakita itong may binabang paper bags sa kitchen bago lumapit kay LJ para
halikan ang anak sa noo.
"Anong ginagawa mo rito?" tanong nito nang sumilip sa labas. "It's cold."

"Exactly." Nilingon niya ito at nginitian. "Cute mo sa McDo uniform mo."

Atlas smiled. "Do you want me to wear the hairnet and the hat?"

"No need," Laurel answered. "Nagtatakha pa rin talaga ako kung bakit ka
nagtitiis maging crew when you could earn millions naman sa Pilipinas while
acting."

"I'm done with acting," seryosong sagot ni Atlas, naupo ito sa kasalungat na
sofa sa balcony. Pareho silang nakatingin sa kawalan. "I've done it for
years, ngayon, nag-e-enjoy ako na simple lang buhay ko, Laurel."Lumingon ito.
"I get to finally be with my daughter. Alam mo 'yon?"

Laurel nodded. "Simula no'ng nakilala mo si LJ, alam mo, nilalamon ako ng
guilt na hindi ko man lang pinaranas sa 'yo 'yong pagiging daddy niya. I
feel like. . . I robbed you."

"You did, pero gusto kong intindihin 'yong rason mo. Ayaw ko nang isipin
'yon, Laurel, kasi sa tuwing binabalikan ko, nagsisisi ako na hindi ako
bumaba no'ng araw na umalis ka." Atlas breathed. "Na sana, alam ko no'n na
buntis ka. Sana, naalagaan man lang kita, nabigay ko lahat ng kailangan mo,
pagkaing gusto mo."

"Alam mo, you did."

Tumingin sa kaniya si Atlas. "What do you mean?"

"Dinala mo ako sa bulaluhan just because I wanted some soup, binilhan mo ako
ng chocolates, chips, and candies, donuts. . . everything that I asked that
day." Tumingin si Laurel kay Atlas. "I was craving for those because I am
already pregnant and you were there, giving me those foods that I want."

Atlas' breathing became ragged and he stood up. "I have to go," pagpapaalam
niya. "Magpapahinga na lang muna ako."

Hindi na niya hinintay 'yong sagot ni Laurel. Nagpaalam na siya kay LJ,
nagmadaling lumabas ng bahay ng mag-ina niya, dahil parang naninikip ang
dibdib niya sa mga narinig. It was fine, he should be happy that for a short
period of time, he was there for Laurel.

Pero sobrang daming what ifs. Bigla niyang naramdaman na sana, hindi na niya
narinig 'yon. Na sana talaga, bumaba siya years ago, para pigilan si Laurel.

Pag-uwi sa sariling bahay, naligo si Atlas at nahiga sa kama. Kahit may

bagyo, may pasok siya. . . hapon pa lang, pero gusto niyang magpahinga. Bigla
siyang nakaramdam na drained siya emotionally, kahit na ilang taon na ang
nakalilipas.

Malaking pagbabago ang nangyari nang lumipat siya sa Hawaii. Iyong mga bagay
na hindi niya ginawa no'n, ginagawa niya ngayon.

He enjoys what he does. Natutuwa siya na noon, camera lang ang nasa harapan
niya, pero ngayon, mas nakakapag-explore siya sa ibang bagay. Nararamdaman
niya 'yong freedom na gusto, 'yong excitement nang normal na ginagawa ng
ibang tao.

Hindi namalayan ni Atlas na nakatulog siya nang marinig na nagri-ring ang

phone niya. Pupungas-pungas siyang bumangon para kunin 'yon sa lamesa at
sagutin.

"Atlas?"
Nakakunot ang noo ni Atlas dahil tumatawag ang ate niya. It's very unsual for
them to call him dahil mas madalas na siya ang tumatawag. "Ate? Kumusta?"

"N…n-agising ba kita?" tanong nito.

"Oo, Ate. Pero ayos lang, anong nangyari? Kumusta kayo riyan?"

Narinig ni Atlas kung paano ito bumuntong-hininga. "Atlas, kasi, nasa

hospital si Mommy. Inatake siya sa puso, pero maayos na siya. Nag-stable na
rin siya, kaso hinahanap ka. Puwede ka bang umuwi muna?"

Atlas stared at nowhere. Parang biglang naging blangko ang isipan niya dahil
sa narinig. Anim na buwan na rin niya itong hindi nakikita nang personal,
simula nang magdesisyon siyang pumunta ng Hawaii.

"A…A-tlas?" pagkuha ng ate niya sa atensyon. "Sorry, nabigla kita. Basta, if

kaya mo, uwi ka sana. Hinahanap ka ni Mommy."

"Sige, Ate," bulong niya habang nakapikit. "I'll book the earliest flight,
uuwi kaagad ako. Ingat kayo and please, update me as much as possible."

Pagkababa ng tawag, bigla niyang naramdaman 'yong panic. He tried looking for
the earliest flight possible and it's just almost midnight. While browsing
for some flights, nakita niya sa advisory na walang available as of now dahil
sa typhoon na posibleng maging hurricane pa.

Atlas started to panic. He was walking back and forth not knowing what to do.
Natatakot siya sa mga posibleng mangyari, natatakot siyang hindi na makita
ang mommy niya.

His hands started to shake, but he dialed the number one on his speed dial.
Hindi siya sigurado kung sasagot ito, but he needed to talk to this person.
Three rings, the person picked up.
"Atlas, good evening."

"Hey, ma'am. . ." Hawak ni Atlas ang dibdib, hinahabol ang paghinga. Walang
lumalabas na salita mula sa bibig niya.

Narinig ni Laurel base sa pahinga ni Atlas mula sa phone call na may mali.
Kaagad niyang isinara ang laptop, tumayo, at nagsuot ng jacket. Hindi niya
kailangang magtanong. Atlas will never call her in the middle of the night,
breathing hard, and not speaking at all.

May kalakasan pa ang hangin, pero ambon na lang. Kaagad siyang tumakbo
papunta kay Atlas. Kumatok siya, pero walang nagbubukas ng pinto. Sinubukan
ulit niyang kumatok, Atlas opened the door.

Atlas's long hair was messy. Mukhang kagigising lang nito at nakayukong
nakahawak sa hamba ng pinto.

"Hey, are you okay?"

"Bakit ka nandito?" Atlas asked her. "I just called to ask if Laureen's
asleep."

"Lies." Laurel smiled. "What's wrong? Something's wrong, Atlas. Anong

nangyari?"

Ngumiti si Atlas at isinara ang pinto ng bahay. "Doon na lang tayo sa bahay
ninyo mag-usap. Baka magising si LJ, wala siyang kasama. I'm okay," sagot
nito. "Kumain ka na ba? Gusto ko magpa-deliver sana ng food, hindi pa ako
kumakain."

"May sopas sa bahay, LJ requested," sagot niya. "Tinatawagan kita kanina kasi
pinagbalot kita, pero hindi ka sumasagot, I assumed you were sleeping."
"I was." Ngumiti si Atlas.

Nagsimula silang maglakad papunta sa bahay ng mag-ina niya. Atlas was just
behind Laurel and he can see her hands swaying. He felt a sudden urge to hold
it, so he did.

Tumigil sa paglalakad si Laurel nang maramdaman ang pagkakahawak ni Atlas sa

kamay niya. This is the first time Atlas held her hand without permission.
Hindi niya magawang lumingon para salubungin ang tingin ni Atlas.

"Ma'am, just this one," mahinang sabi nito. "Please, just this one."

Laurel didn't say anything, but Atlas felt that Laurel squeezed his hand a
little. She's now holding his hand, too, and started walking. They're
literally holding hands while walking.

Tatlong bahay lang ang pagitan, pero gustong pabagalin ni Atlas ang oras
dahil malamang, the moment na pumasok na sila sa loob, wala na ito. Hanggang
sa makarating sila sa mismong bahay ni Laurel, hindi siya bumitiw. He doesn't
want to.

"Upo ka muna, iinitin ko lang 'yong sopas," anito at akmang bibitiw na sa

kaniya, pero pinigilan niya.

Bago pa man makabitiw si Laurel, hinila niya ito at kaagad na niyakap nang
mahigpit na mahigpit. Atlas smelled her familiar perfume. Over the years, she
never changed it.

"Atlas, anong nangyayari?" tanong nito. "Alam kong hindi ka okay, anong
nangyayari? Hindi mo kailangang sabihin sa akin, but I'll listen."
"J…j-ust. . . stay like t…t-his for a minute, please?" he whispered. "One
minute, ma'am, I just. . . needed to breathe."

Hindi sumagot si Laurel. It's weird that the hug feels so familiar. It's been
years, but the hug still feels the same. Oo nga't mas madalas no'n na
nagdidikit sila ni Atlas dahil nga they're having sex, but Atlas's hug will
always be different.

Walang nararamdamang pambabastos si Laurel sa bawat yakap mula kay Atlas. He

was always careful and respectful. . . malamang isang rason no'n kung bakit
siya pumayag sa setup nila kahit delikado. Kaya sila tumagal nang dalawang
taon.

Hinayaan niyang yakapin siya ni Atlas hanggang kusa na itong bumitiw. Madilim
ang buong bahay niya dahil patay ang ilaw, malakas ang bawat hampas ng hangin
mula sa labas, may pagpatak ng ulan, pero mas nananaig 'yong nakabibinging
bigat ng paghinga ni Atlas.

"Upo ka muna sa dining, iinitin ko 'yong sopas," bulong niya. "Gusto mo ba ng

toasted bread, parang breakfast na 'to."

"Ikaw, kumain ka na ba?" tanong ni Atlas sa kaniya. "Sabay na tayo."

"Okay," she whispered. "Maupo ka na muna roon. O kung gusto mo, silipin mo na
muna si LJ. Pupunta dapat siya sa bahay mo, kaso sabi ko, baka tulog ka."

Pumasok si Atlas sa loob ng kuwarto ni LJ. Nakita niyang mahimbing na

natutulog ang anak kaya naman nakaramdam siya ng ease. Sa yakap kanina kay
Laurel, inaasahan niyang itutulak siya nito palayo, pero pinagpapasalamat
niyang hindi dahil kailangan niya 'yon.

"Atlas?" bulong ni Laurel habang nakayakap siya kay LJ. "Ready na."
Naunang maupo si Laurel sa dining area habang nakaharap sa laptop dahil may
mino-monitor siya para sa trabaho. Naupo rin si Atlas sa tapat niya at
tahimik silang kumain. Walang umiimik, walang nagsasalita, hanggang sa
matapos sila. Atlas volunteered to do the dishes, nasa kainan lang siya at
nakaharap sa laptop.

Laurel was just observing Atlas until he was done with the dishes. Kaagad
niyang isinara ang laptop at tumingin dito. "Gusto mo ng chocolate?"

"Thanks, pero uuwi na ako para hindi na kita maabala."

Hindi niya sinagot ang sinabi nito. Tumayo siya para kumuha ng Toblerone sa
counter. "Naalala ko no'n, tuwing road trip, binibilhan mo ako ng Toblerone
and we would eat that during our sing-a-long sessions," natatawang sabi niya.
"Here."

Tinanggap ni Atlas ang ibinigay niya, dumiretso naman siya sa sofa para
manood ng movie. Sumunod si Atlas, pero malayo ang pagitan nilang dalawa.
Sabay silang nanonood ng isang American movie, parehong tahimik.

"Magiging okay lang naman kayo rito ni LJ, 'no?" tanong nito.

Nilingon niya si Atlas na nakayukong nakatingin sa sahig. "Oo naman,

kailangan mo na ba umuwi ng Pilipinas? LJ would understand, don't worry."

"Babalik din naman kaagad ako. Nakatanggap kasi ako ng tawag sa Pilipinas,
nasa hospital daw si Mommy. Kailangan ko umuwi kasi inatake raw siya sa puso,
eh." Huminga ito nang malalim. "Sorry pala, ikaw ang tinawagan ko. . . I
just. . . need someone to talk to."

"Oo naman, ano ka ba?" Laurel smiled. "Atlas, can I. . . fix your hair? Ang
gulo."

Mahinang natawa si Atlas. "Go ahead."

Kaagad na tumayo si Laurel kaya naiwanan siya sa sofa. A part of him felt
better. Kung kanina, nahihirapan siyang huminga nang maayos, after seeing
Laurel, medyo naging okay na siya.

Paglabas nito ng kuwarto, may hawak na itong suklay at pang-ipit. "Puwede ka

maupo sa sahig?" tanong ni Laurel. "I'll fix your hair."

Pumuwesto si Laurel sa likuran niya habang nakasalmpak siya sa sahig.

Nararamdaman niya 'yong paghaplos nito sa buhok niya. . . it was a familiar
feeling. The touch he longed for years.

"I missed that, ma'am," bulong niya. "I'm not being sexual, don't worry. I
just missed this, you caressing my hair with your fingers. Naalala ko 'yong
feeling no'ng panahong napapagod na ako, you're doing that until I fall
asleep. You used to do this whenever we're lying on bed, telling me that I
should rest."

Hindi sumagot si Laurel.

"I need to go to the Philippines, pero ayaw ko kayong iwanan ni LJ rito.

Hindi ko alam 'yong gagawin ko, Laurel. I badly wanna see my mom, pero. . .
natatakot akong iwanan kayo rito."

Ngumiti si Laurel. "We're okay here," sagot niya. "Secured naman 'yong
neighborhood, wala kang poproblemahin. For your peace of mind, palagi kitang
ia-update."

Hindi na sumagot si Atlas.

"Kailan mo plano? Ihahatid ka namin sa airport," sagot niya. "Tinawagan mo na

ba si Jobelle? Do you want me to? Gusto mo hanapan na rin kita ng ticket?"
"Walang available flights dahil sa typhoon," sagot nito. "Bahala na."

Laurel didn't say anything. Pinagtuunan na lang niya ng pansin ang pag-aayos
sa mahabang buhok ni Atlas. Natatawa siya na parang inaayos lang din niya
'yong buhok ni LJ dahil parehong-pareho ang buhok ng mag-ama. Malalaki ang
pagkakakulot, medyo brownish, pero sobrang lambot.

Tumingin si Laurel sa bintana, medyo malakas pa ang hangin. For sure,

cancelled pa ang lahat ng flights, posibleng isa sa pinoproblema ni Atlas.

"Tita's gonna be okay," bulong niya. "Puwede ka matulog sa room ni LJ kung

gusto mo para hindi ka mag-isa. If you're overthinking, talk to me or LJ
until you feel better."

"I feel better now, ma'am," sagot nito. "Just. . . being with you, kahit
hindi tayo nag-uusap, it feels better."

Matapos niyang ayusin ang buhok ni Atlas, naupo ito sa sofa, medyo malayo sa
kaniya. Nagpatuloy sila sa panonood ng movie hanggang sa magpaalam itong
papasok sa kuwarto ni LJ.

Naiwan siyang mag-isa sa sofa, nanonood ng movie. Kinuha naman niya 'yong
laptop para tingnan kung may flights ba pauwi ng Pilipinas. Walang flight sa
mga susunod na araw dahil bagyo, pero nakakuha siya ng flight para kay Atlas.
In three days, kapag maayos na ang panahon, puwede nang makauwi ng Pilipinas.
It's the earliest flight she got, wala na rin siyang magagawa.

Buong magdamag siyang hindi nakatulog. Naalala at naisip niya ang tungkol sa
mama niya dahil hindi sila nagkaroon ng pag-uusap bago ito namatay. She hated
her parents, that it was her biggest regret na hindi na sila nagkausap nito,
ni hindi pa nakilala ang anak niya.

Laurel drank her first coffee of the day. Nakatambay lang din siya sa balcony
kung saan madilim, pero ramdam niya 'yong lamig ng simoy ng hangin.
Isa sa pinagsisisihan niyang hindi niya pinatawad ang ina bago ito mawala.
Mahal niya ito, pero hindi niya naparamdam dahil mas nangibabaw 'yong galit.
Sa dalawang taon, wala siyang ginawa kundi pagsisihan na naging matigas siya.
Na-realize rin niya na hindi niya masisisi ang magulang niya sa nangyari.

No one can justify cheating, pero wala siyang magagawa kung nagmahalan nga
ang mga magulang niya. People judged her parents, pero nag-flashback sa
kaniya ang kinalakihan.

Sa labas ng bahay, punong-puno ng panghuhusga ang mga tao sa pamilya nila. .

. pero sa tuwing nasa loob siya ng bahay na kinagisnan, sa tuwing nakikita
niyang isinasayaw ng papa niya ang mama niya, sa tuwing nagtatawanan ang
dalawa habang kumakain, sa tuwing niyayakap nito ang isa't isa, at sa tuwing
sinasabi na mahal nila ang isa't isa. . . naiisip niyang sana, makahanap siya
ng pagmamahal na walang sinusukuan.

Hindi na natulog si Laurel. Nagluto siya ng pancake para sa mag-ama. Parehong

mahilig sa pancake na niluluto niya, pareho pa ng mix. Maple syrup with
whipped cream plus different fruits. Gano'n palagi.

Naunang nagising si Atlas at sinabing maliligo na muna sa bahay nito at

babalik na lang para saluhan ang anak nila sa almusal. Kahit 'yon man lang,
hindi niya na nanakawin sa mag-ama niya.

Saktong paglabas ni LJ, dumating ulit si Atlas. May hawak itong fresh, ripe
mangoes na nabili raw nito sa market. Hiniwa niya 'yon dahil alam na niya. .
. isasama 'yon sa pancake para magmukhang mangoes and crepe.

Habang nagse-serve, naalala niya 'yong flight na na-book niya. Tumingin sa

kaniya si Atlas at nagtatakha. "Saan mo nahanap?"

"I searched. Baka wala ka lang nakuha kagabi kasi nga wala ka sa sarili." She
smiled. "So, I booked three tickets for us para na rin–"

"Three. . . tickets?" Ibinaba ni Atlas ang tinidor bago tumingin sa kaniya.

"W…w-hat do you mean?"
Laurel smiled. "I realized, hindi pa nakikita ni Tita nang personal si LJ.
So, I decided na sasama na lang kami sa 'yo sa Pilipinas, so your mom could–"

Hindi na natapos ni Laurel ang sasabihin nang biglang tumayo si Atlas palapit
sa kaniya. To her shock, Atlas hugged her tight. . . mahigpit na mahigpit
bago humiwalay at bigla na lang siyang hinalikan sa pisngi. Even LJ was
shocked to see them.

"Oh, shit." Nanlaki ang mga mata ni Atlas na nakatitig sa kaniya. Humiwalay
ito. "Oh my god, sorry."

Laurel smiled and whispered. "Maka-sorry, parang hindi nanlalaplap noon."

Napatitig si Atlas sa kaniya and both of them laughed in sync.

"Miss ma'am, that's. . . mean."

T H E W H Y S
Actor's Hidden Whore - 43
by thexwhys
18-23 minutes

Kahit napapagitnaan ng mga magulang, ramdam ni Laureen ang pagiging malayo ng

mga ito sa isa't isa. She's still young, she's almost eight, but she can feel
the boundaries. Nag-uusap man ang mga magulang niya, nararamdaman niya 'yong
pagiging iwas sa isa't isa. She's quiet, but she's observing. Sometimes, she
thought na sana, she's not an advanced thinker so she won't feel it.

But some things are inevitable. Laureen's in between her parents who can't
even look at each other. It's weird.

Atlas felt something was wrong with LJ. Tahimik ito habang nasa gitna nila ni
Laurel. "Something wrong, bub?"

Tumingin sa kaniya ang anak na may pekeng ngiti sa mga labi nito. "I'm okay,
Dad. It's just that. . . I have a question."

"Go ahead," sagot ni Atlas ngunit nakaramdam ng kaba dahil nakita niyang
tumingin ito kay Laurel na natutulog.

"I was just wondering if it's too hard for you to stay inside the same house?
I mean, do I really have to sleep in separate houses just to be with you,
guys?" pabulong na sabi ni Laureen. "I'm sorry, I should–"

Atlas kissed Laureen's forehead. "It's normal for you to feel that, bub." He
sighed. "I love your mom, but we really can't force her into something she
doesn't like. In time, bub. . . can you wait? I'm not promising anything, but
you know. . . we'll wait."

Tumango si LJ sa kaniya at inihilig ang ulo sa balikat para matulog. Nasa

eroplano sila pauwi ng Pilipinas. Nakapatay ang lahat ng ilaw dahil nasa
himpapawid sila, pero nakatingin si Atlas kay Laurel na natutulog. He's
sitting on the aisle, sa gitna nila si LJ, si Laurel sa window.

Pumikit din si Atlas at sumandal sa headrest ng inuupuan. Nagpapasalamat

siyang kasama niya ang mag-ina niya, dahil ang mga ito ang dahilan kung bakit
hindi siya makauwi ng Pilipinas. Natatakot siyang iwanan ang mga ito. He knew
that the neighborhood was safe, but he just can't leave 'em.

Napapaisip siya sa sinabi ni LJ. Sa totoo lang, hindi 'yon ang unang beses na
nagtanong ang anak nila tungkol doon, pero sa kaniya lang. Nahihiya itong
magtanong sa ina dahil naiisip ng anak ang mararamdaman nito.

Laureen is too much for her age, mana sa ina nitong malalim mag-isip. Hindi
sigurado si Atlas kung ipagpapasalamat ba niya iyon o ikatatakot dahil
ngayon, nag-iisip na ito tungkol sa relasyon nila ni Laurel. . . ay wait,
wala pala.

Nagising si Laurel nang maramdaman ang pagsakit ng puson niya. Wrong timing
dahil kung kailan biyahe nila pauwi ng Pilipinas, saka siya nagkaroon ng
mens.

"You okay?" biglang tanong ni Atlas kaya nilingon niya ito. "Nilalagnat ka pa
ba?"

Laurel nodded. "Medyo. Sumasakit 'yong ulo ko, pero mas maayos na kumpara
kagabi." Sumilip siya para maghanap ng stewardess. "Walang available na
stewardess?"

"Anong kailangan mo?" tanong ni Atlas sa kaniya.

"Gusto ko sana ng mainit na sabaw kasi sinisikmura ako, puwede kaya

manghingi?" tanong niya at hinaplos ang sikmura. "Nagugutom din kasi ako."
Atlas nodded. Ito na mismo ang tumayo para makipag-usap sa stewardess.
Tiningnan naman niya si LJ na masarap ang tulog na humilig sa balikat niya.
Masaya siya nang makita sa mukha nito ang excitement nang malamang uuwi sila
sa Pilipinas.

Hindi kailangang sabihin ni LJ sa kaniya na excited itong umuwi para ma-meet

ang pamilya ni Atlas. LJ's eyes twinkled when she talked to her about them
traveling to the Philippines. Gano'n din si Atlas. Halos hindi maipinta ang
mukha ng mag-ama, pero siya. . . punong-puno ng kaba. Kung puwede lang na
hindi na siya bumalik ng Pilipinas, ginawa niya.

"Here." Iniabot ni Atlas sa kaniya 'yong soup na nakuha nito. "May dala ka
bang gamot? If wala, nanghingi na rin ako sa first aid, dadalhin na lang daw
nila rito."

Tumango lang siya at nagsimulang humigop ng mainit na sabaw. Halos mapaso ang
lalamunan niya, pero ang sarap na sa pakiramdam. Nagulat pa siya nang
pakiramdaman ni Atlas ang noo niya, pero hindi na niya ito pinansin.

"Kinakabahan ako," basag nito sa katahimikan. Pabulong, dahil natutulog si

Laureen. Tumingin siya kay Atlas na nakatingin sa kaniya. "Sorry, you had to
come with me."

"Wala 'yon." Ngumiti si Laurel. "Parang nagkaroon lang ako ng trauma sa

Pilipinas. After all the things they told me, the issues they threw about us,
na nadamay pa kayo ni Amira. . . it'll be hard for me to move on."

Atlas was staring at Laurel. Nakita niyang nanginig ang baba nito pagkasabi
no'n. The fear that Laurel felt from everyone, hindi lang dahil sa issues
nila, kundi mula pagkabata, was the main reason why she's hiding. Hindi na
ulit ito nagsalita, kumain na lang at tahimik na nagbabasa mula sa iPad nito.

Sumandal si Atlas at malalim na nag-isip. Tinawagan na niya ang mga magulang

niyang darating siya kasama sina Laurel at LJ. Tinawagan din niya sina
Jobelle at Patrick para ang mga ito ang sumundo sa kanilang tatlo. Kung
kinakabahan si Laurel, mas lalo siya. Anim na buwan na siyang wala sa
Pilipinas, halos dalawang taon na ang issue, pero alam niyang hindi kaagad
'yon mawawala sa sistema ng mga tao.
Buong flight silang tahimik, tulog naman ang anak nila. Paminsan-minsang
napapansin ni Atlas na hindi komportable si Laurel sa pagkakaupo dahil sa 12-
hour flight nila, pero wala siyang narinig na reklamo.

Sumilip si Laurel sa bintana nang sabihing malapit na sila mag-landing.

Nakikita na niya ang Manila mula sa itaas. Mas tumaas 'yong nararamdaman
niyang anxiety, pero kaagad 'yong nawala nang hawakan ni LJ ang kamay niya.
Ngiti lang ang isinagot niya sa anak para maitago ang takot at kabang
nararamdaman. Hindi niya alam kung ano ang kahihinatnan, pero susubukan
niyang maging maayos ang lahat.

LJ and Atlas have their hoodies on, Laurel's just wearing a simple shirt.
It's too hot for her, almost the same temperature as Hawaii.

Laurel tried so hard not to notice everyone, but the moment they step foot on
the immigration, marami kaagad ang tumingin kay Atlas. Tulak nito ang cart
nila for baggage habang nakapila. Nagtatawanan ang mag-ama, hindi niya alam
kung ano ang pinag-uusapan dahil focused siya sa mga nangyayari sa paligid.

Pilit niyang iniisip na maayos lang ang lahat. . . pero natatabunan siya ng
takot at kaba.

Atlas was busy talking to Laureen when he heard a camera shutter. Nakapila
sila sa immigration, naghihintay ng turn nila dahil mahaba pa. Magsasalita
sana siya nang makita ang babae sa gilid nila, pero nagulat siyang si Laurel
ang nauna.

"Did you just take a photo of our daughter?" Halos lahat ng nasa pila,
naririnig 'yon, kaya naman nagulat si Atlas. "Don't say yes. Babasagin ko
'yang phone mo." Laurel calmly smiled. Even her voice sounds angelic, parang
hindi nagagalit.

Hindi makasagot ang babaeng nasa gilid nila.

"What now?" tanong ulit ni Laurel. "Did you just take a photo of our
daughter? Don't lie to me."

Tumango ito at walang sinasabi.

"Delete it." Nakatitig si Laurel sa babae. "Delete it or you will face my

lawyer. I'm no stranger to everyone, so if you don't wanna face the
consequences, you would delete my daughter's picture. This isn't a warning,
I'm dead serious."

Atlas badly wanna smile, but contained himself lalo na't wala sa mood si
Laurel. She's not feeling well, she's sick, and now she's triggered because
someone took a photo of LJ. Tahimik lang si Atlas na nakikinig. Ayaw niyang
makialam dahil alam niyang kaya ni Laurel ang sarili.

Halata na rin ang takot sa mukha ng babae. Ang mga tao sa paligid nila,
nakikinig at mukhang nakikiramdam. Ni isa, walang nagtatangkang magtaas ng
phone, halos lahat, nakayuko lalo na't seryosong nagsasalita si Laurel.

What a badass.

Iniangat ng babae ang phone. "Deleted po, sorry po."

Laurel smiled sweetly and said thank you. Mukha itong hindi galit, mukhang
walang gigil, pero kilala na niya si Laurel. Mukha lang itong kalmado, pero
kundi ito galit, nag-iisip, at nagkakaroon ng anxiety.

Matapos ang confrontation ni Laurel sa babae, napansin ni Atlas na maraming

nakatingin dito. He actually felt proud that she stood up and showed everyone
that she's not having it anymore.

"Something wrong?"
Napalingon si Atlas nang marinig ulit ang boses ni Laurel. Nakatingin ito sa
dalawang babaeng nag-uusap, pero nakatingin kay Laurel. Tumingin ang dalawang
babae sa kaniya, binalik ang tingin kay LJ, at kay Laurel.

Umiling ang dalawa, sumagot naman ang isa. "Wala po. Napansin lang po kasi
namin na si Atlas Legaspi po pala 'yong kasama ninyo. Kayo po ba 'yong. . .
'yong–"

"Iyong?" Laurel asked.

"Wala po," sagot ng babae bago tumalikod.

Laurel smiled. "Iyong anak ng governor na nabuntis ni Atlas? Ako nga.

Something wrong with that?" Calmly. Take note, calmly.

Lumingon ang isang babae. "Sorry po sa pagtatanong."

"Hindi ka naman nagtanong, sinagot ko lang naman 'yong possible na tanong mo.
So, why are you saying sorry? Yes, it's me. May problema ba tayo roon? Isa ka
rin ba sa mga nag-comment about me, about us?"

Kaagad na umiling ang babae.

"Okay, good to know," sagot ni Laurel bago humarap kay LJ. Inayos nito ang
hoodie ng anak nila, tumingin din ito sa kaniya at tipid na ngumiti.

Halatang wala sa mood si Laurel at dahil doon, ayaw muna itong kausapin ni
Atlas. Isang tanong, isang sagot lang din ito sa immigration officer,
halatang ayaw makipag-usap, halatang gusto nang umalis sa lugar kung nasaan
sila.
Maraming lumilingon, maraming tumitingin, maraming nagbubulungan, pero hindi
nagtago si Laurel. Mas tago pa sila ni Laureen na naka-hoodie.

Taas noo itong naglalakad kasabay nilang mag-ama hanggang sa makarating sila
sa arrival area na mas marami pang taong nakakakita sa kanila. Those people
waiting for their families looked at them, some even screamed his name. Gusto
niyang magtago dahil kasama niya ang mag-ina niya, pero kaagad na pinatalikod
ni Laurel si Laureen habang taas noo itong nakaharap sa iba.

"S…s-orry."

Tumingin sa kaniya si Laurel. It was a cold stare. "Ba't ka nagso-sorry? May

ginawa ka bang mali?"

"W…w-ala naman, it's just that. . . people–"

"See me? Nakita naman na nila ako, kilala na nila ako, Atlas. . . why hide?
Si LJ lang ang gusto kong itago sa kanilang lahat. They can just mess with
me, wala na akong pakialam doon. My life's already across social media, but
not my daughter's. As much as I wanna hide her, alam kong hindi mangyayari
'yon, so. . . let's just try and protect her. Don't bother about me."

Nag-iwas na ito ng tingin. Malambing ang pagkakasabi, pero bawat salita may
diin. Alam niyang naiinis si Laurel sa nangyayari, pero wala silang magawa.
He was a known actor, he used to be everyone's favorite until he decided to
stop.

Wala pang limang minuto, dumating na ang sasakyan nina Jobelle at Patrick.
Papalapit sila sa sasakyan, nagtitilian ang mga tao sa waiting area.
Sinabihan na ni Atlas si Laurel at Laureen na sumakay na kaagad sa sasakyan
para hindi na makuhanan ng pictures.

Pagkapasok ni Laurel sa loob ng sasakyan, naririnig at nakikita niya na panay

ang sigawan ng mga tao habang nakatingin kay Atlas. Wala na siyang pakialam
kung pati siya, kuhanan nila ng pictures, huwag lang ang anak nila. She badly
wanna protect LJ as much as she can.
"Bakla," nakangiting bati ni Jobelle na nasa front seat. "Bakla ka! Na-miss
kita!"

Laurel's mood instantly lightened up. "Ako rin, thank you sa pagsundo sa
amin, ha?"

Nakasakay sila sa Montero at kaagad na lumipat si Jobelle sa second seat

katabi ni Laureen. Pumuwesto naman siya sa third row.

Tumango ito, pero may lungkot sa mukha. "Oo naman, kayo pa ba? Kaso, bakla
ka, nagkalat na 'yong pictures ninyo ni Atlas sa social media. Ang galing
lang din na nakatago 'yong mukha ni Laureen dahil sa hoodie, pero ikaw at si
Atlas, ang dami."

"Expected naman na 'yan, wala naman na akong magagawa." Pilit siyang ngumiti
para itago ang kaba. "Ang mahalaga, hindi nila masyadong kita ang mukha ni
Laureen, okay na ako."

Iniabot ni Jobelle sa kaniya ang phone nito, nasa sikat na news na kaagad
sila. Headline pa na magkasama silang dalawa, after maghiwalay ni Amira at
Atlas years ago, na sila rin pala ang magkakatuluyan.

"Nakakatawa 'tong article," aniya habang binabasa 'yon. "Mga wala namang
alam. Hindi naman kami ni Atlas, makapaggawa ng kuwento, nakakatawa. Mga
barbero."

Jobelle laughed. "Eh, kasi naman. . . 'yong tinginan n’yo riyan sa picture
habang nag-uusap kayo sa immigration, parang ang sweet n’yo lang. Kung alam
lang nila na normal na hitsura n’yo 'yan. Sweet kahit hindi naman."

"Para kang baliw," paninita niya.

Tiningnan niya ang pictures na nasa news article. It was taken inside the
immigration office. Nag-uusap sila ni Atlas. Atlas staring at her, siya rin.
Sa isang picture naman, nakatingin si Atlas sa kaniya, habang nakatingin siya
sa iba.

"Nakaloloka, buti na lang, nagsuklay ako bago bumaba ng eroplano," sabi niya
habang tinitingnan ang mga pictures nilang nagkalat sa Facebook, pati na
'yong recent picture nila sa arrival area. "Ang sungit ko naman dito sa
picture!"

"Anong picture?" tanong ni Atlas pagpasok ng sasakyan at tumabi sa kaniya sa

third seat. "All good, let's go. Saan tayo didiretso? Gusto n’yo ba muna
magpahinga? Nagpa-book na ako ng hotel para sa ating tatlo, doon na muna tayo
tutuloy."

"Ito." Iniabot ni Laurel ang phone ni Jobelle kay Atlas.

Kunot noong tinanggap ni Atlas ang phone na iniaabot ni Laurel. Busy naman si
LJ na nakikipagkuwentuhan sa Tito Jobelle nito. Pagkakita niya sa phone,
pictures nilang tatlo 'yon mula sa iba't ibang accounts. May mga articles na
rin at news na sinasabing bumalik na siya, kasama pa ang mag-ina niya.

May ilang comments na sinasabing pinatunayan lang nila ni Laurel na niloko

nila si Amira, na kabit ito, na totoo ang issues no'n na may relasyon sila.
Gusto niyang ibulong sa sarili na sana nga, mayro'n na lang, kaso nga. . .
hindi siya mahal.

"S…s-orry," mahinang bulong niya habang nagba-browse ng pictures nila.

Maraming-marami mula sa iba't ibang accounts. Pero lahat ng pictures na

nakuhanan, kundi siya nakahalik sa tuktok ng ulo ng anak, nakatitig siya kay
Laurel na nakatingin sa malayo. . . na normal namang nangyayari talaga.

Kung alam lang ng mga tao na hanggang tingin lang siya, siguro, pagtatawanan
siya.
"Sorry, Laurel." Ibinalik niya ang phone kay Jobelle.

"Bakit ka nagso-sorry?" sagot ni Laurel sa kaniya, halata niya sa mata nito

'yong pagod at antok. "Wala naman tayong ginagawang masama? Alam naman natin
'yong totoo. . . besides, we're not even kissing on those images. I'm so fed
up with all the bad comments. Bahala na silang lahat."

Natahimik si Atlas at yumuko. He felt guilty that he’s the reason for
everything. Siya ang dahilan kung bakit lumabas ang lahat, kaya naman ito ang
nararanasan ni Laurel ngayon.

"Atlas." He came back from overthinking when he felt a warm hand holding his.
Sinalubong niya ang tingin ni Laurel sa kaniya. "Don't think much about it.
You are overthinking. Hayaan na lang natin sila. This time, hindi na ako
tatahimik, lalo if anak na natin ang pinag-uusapan. Can I. . . fight them?"

"I don't want you to," sagot niya at huminga nang malalim. "I want to protect
you from them, I don't want you to get involved with media, ayaw ko na mas
magkaroon ng mga bagay na ibabato sa 'yo."

Both of them were talking and whispering para hindi marinig ni LJ. Mabuti na
lang din, busy ito na nakikinig sa mga kalokohan ni Jobelle.

"I am the reason why you're known now. Ako ang dahilan kung bakit–"

Naramdaman ni Atlas 'yong pagkakapisil ni Laurel sa kamay niya. Sinalubong

niya ang tingin nito. Walang galit, walang kahit na ano. Instead, Laurel
smiled at him. "Hey, you are blaming yourself too much. 'Di ba, napag-usapan
na natin 'to? It's partly my fault because I wasn't able to trust you. Hindi
mo alam ang background ko . . . and you're a father, Atlas. Na-gets ko 'yon–"

"I should've thought twice."

"Atlas." Laurel sighed and whispered, "Stop."

"Sorry. . . I just. . . wanna protect you from all of 'em," sagot niya. "I
promised to protect you, ma'am." Nakatingin siya sa kamay nilang magkahawak.
Mukhang hindi nito napapansin na magka-holding hands na pala sila.

Ayaw naman niyang mag-take advantage, pero habang nakatingin siya sa kamay
nilang dalawa. . . ang liit pala ng kamay ni Laurel kumpara sa kamay niya.
Ang cute!

"Hindi ako kumikibo, pero parang chill na chill kang hawakan kamay ko,
Atlas," bulong nito sa kaniya. "Humihigpit, ha?"

Ngumiti siya at sinalubong 'yong tingin nito sa kaniya. "Cute ng kamay mo,
ang liit. Parang feeling ko, bagay sa 'yo may singsing."

"Hoy," bulong nito.

Atlas smiled. "But seriously, though, can I just protect you, keep you from
everyone, ma'am?"

"Why don't you let me protect you, too? I am a known personality, too,
Atlas," sabi nito. "I don't want people judging you because you're with me.
Nababasa mo naman 'yong mg comments nila sa akin."

"Na ano?"

"Kabit mo ako." Natawa ito. "Kakatawa lang, hindi naman tayo."

"Puwede naman kasing maging tayo, 'di mo lang ako mahal," sagot niya.
Laurel smiled and whispered, "Awit, 'no? Hindi ka mahal." At mahina pa
talagang natawa.

"Awit talaga."

Actor's Hidden Whore - 44

by thexwhys
19-24 minutes

Kahit masama ang pakiramdam, sinabi ni Laurel kay Atlas na pumunta at

dumiretso na sila sa ospital. Gusto nitong magpahinga muna siya dahil
nilalagnat at may dysmenorrhea siya, pero ayaw niyang nakawin 'yong
excitement mula sa mag-ama niya.

Bukod kay Atlas na excited makita ang pamilya nito, nakita ni Laurel 'yong
excitement sa mukha ni LJ nang malamang didiretso na sila ng ospital para
bumisita.

She badly wanna sleep and rest, but she needed to prioritize Atlas and
Laureen. Halos hindi matigil ang kuwentuhan ng mag-ama tungkol sa pamilya
nito. Excited si Atlas na ipakilala ang anak sa ibang tao, na sana nga naman,
noon pa nangyari.

"Are you really okay?" tanong ni Atlas sa kaniya pagkababa nila ng sasakyan,
mukhang nahalata nitong pagod na siya.

Laurel nodded. "Oo, okay lang ako, ano ka ba?" Pinilit niyang ngumiti. "Hindi
na tayo nakadaan ng food para sa mommy mo. Ang traffic naman kasi."
"Ikaw, hindi ka ba nagugutom?" tanong nito. "Nagpa-order na rin ako kay
Jobelle ng dinner natin mamaya. After dito, aalis kaagad tayo para
makapagpahinga, grabe rin kasi 'yong jetlag ko. Ikaw rin, you're lying."

Kumunot ang noo niya habang nakatingin kay Atlas. "Anong pinagsasasabi mo
riyan?"

"I am observant, too, ma'am." Atlas smiled at her. "Aalis kaagad tayo rito,
para makatulog ka na. Sorry, we had to go here first."

"Atlas, sorry ka nang sorry." Sumimangot siya. "I'm okay. Just please, enjoy
with LJ."

Matagal siyang tinitigan ni Atlas bago ito tumalikod at hinawakan ang kamay
ng anak nila. Nakararamdam siya ng hilo dahil sa menstruation niya na
problema naman na niya ever since. Sumasakit din ang puson niya at kung
puwede lang siyang humiga, ginawa na niya.

Nang makapasok sila sa kuwarto, kumpleto ang pamilya ni Atlas. Kaagad silang
binati, pero kaagad na ibinaling ang atensyon sa anak nilang nakahawak kay
Atlas. Kita ni Laurel kung paanong ngumiti ang anak niya, pero nilingon siya.

Laurel gave her daughter a go signal to go and hug everyone. Bigla niyang
naaalala 'yong nangyari sa bahay ng mga magulang, kung saan nagsalita ng
masasakit ang mga kapatid niya kaya naman hindi na niya nagawang ipakilala
ang anak.

"Nice to meet you po, Lola," nakangiting sabi ni LJ habang nakayakap sa ina
ni Atlas. "Sorry po, ngayon lang po kami. Naging busy po kasi si Mommy."

"That's okay, baby," sagot ng mommy ni Atlas. "I understand your mommy. So,
how's Hawaii? Were you enjoying Hawaii?" Hinahaplos nito ang buhok ni LJ.
Pinaupo ni Atlas si Laurel sa sofa dahil napansin niyang hindi ito mapakali.
Panay na rin ang hikab nito ngunit pilit na itinatago sa pamilya niya. Masaya
itong nakikipagkuwentuhan lalo sa mommy niya na parang akala mo, matagal nang
magkakilala, eh kung tutuusin, once pa lang nito nami-meet si Laurel.

Nagkuwentuhan ang lahat, nagkainan, nagtawanan. Nakikita ni Atlas na masaya

naman si Laurel kasama ang pamilya niya.

"Mommy, baka hindi rin kami magtagal. We kinda need to rest kasi may jetlag
kami, pero babalik kaagad kami bukas. How does that sound? Also, you need to
get better as soon as possible so you could bond more with LJ."

Tumango ang mommy niya. "Oo, I would love to. Sana paglabas ko, roon kayo
tumuloy sa bahay. I badly wanna bond with my apo." Tumingin ito kay Laurel.
"Is that okay, Laurel? Of course, I still respect your decision. . . just let
us know if you're uncomfortable."

Laurel smiled. "Oo naman po, Tita. Wala pong problema. Ang mahalaga po,
magpagaling po kayo. Wala naman po kaming date ng balik sa Hawaii since one-
way ticket pa lang naman po 'yong nabibili namin, so just bond with LJ."

"Thank you, hija."

Dalawang magkatabing hotel room ang na-book ni Atlas. Sinigurado muna niyang
maayos ang mag-ina niya bago siya pumunta sa sariling kuwarto. Sa sasakyan pa
lang, hindi na sila nag-uusap ni Laurel. Tahimik lang itong nakasandal sa
upuan at walang kinikibo kahit sina Jobelle at Patrick.

Habang nakahiga, nag-ring bigla 'yong phone niya at nakitang tumatawag si LJ.
Kaagad niyang sinagot 'yon nang marinig na may sumusuka.

"Daddy? Are you sleepy na? Kasi, Mommy's not feeling well po. She's–"
"LJ, I'm okay." Narinig niya si Laurel, pero sumuka ito. "I'm okay, Dad's
resting."

Tumingin sa kaniya si LJ at ngumiti. "Daddy, it's okay. Mommy's okay. Good

night, Daddy, I love you."

Kaagad na bumangon si Atlas para i-check si Laurel. Sinabi niya rin kay LJ na
pupunta siya at kakatok ng tatlong beses, para pagbuksan siya nito na kaagad
rin namang sinunod.

"Where's Mommy?" kaagad na tanong niya.

Pumasok sila sa room ng hotel dahil may living area muna 'yon at naabutan
niyang nagsusuka pa rin si Laurel sa bathroom. Kaagad siyang pumasok at
naabutan 'tong nakayuko sa bowl.

"Hey." Lumapit siya at hinagod ang likod nito at tumingin sa anak. "Bub, can
you get some bottled water doon sa table, 'yong hindi malamig?"

Tumango si LJ at tumalikod.

"Hey," bulong niya habang hawak ang buhok ni Laurel. He grabbed her hair to
make sure she won't get it messy, pero tumingin ito sa kaniya at parang
tiningnan kung nasaan si Laureen. "Why?" He's confused.

Ngumiti ito. "Naalala ko lang no'ng sinabunutan mo ako no'n."

"Laurel!" singhal niya, pero pabulong. "You're having a high fever tapos
ganiyan ka pa. Ano ka ba naman?"
Humiwala sa kaniya si Laurel, tumayo, at naupo sa bowl na nakasara. Inipitan
nito ang buhok sabay na umubo dahil nasasamid. Halata 'yong pagod sa mukha
nito at pagkahawak niya, nilalagnat pa.

"Sungit mo," mahinang sabi nito. "Sabi ko kay LJ, okay lang ako. Normal naman
'to, remember?"

Atlas nodded. "Yes, but you're having a fever." Tumayo siya at maingat na
pinangko ito papunta sa kuwarto, pero naalala niya 'yong sinabi nito. "You're
remembering the past, ma'am." He smirked. "That's forbidden. You are teasing
me."

Laurel smiled at him. Mukhang wala na itong energy para makipag-argue sa

kaniya, ni hindi na rin pumalag nang buhatin niya at dalhin sa kama. Tinanong
niya kung gusto nitong kumain, tumango naman kaya nag-prepare siya ng sabaw.
Natulog na rin si LJ sa tabi ng ina nito, siya naman sa labas lang ng kuwarto
sa sofa, para ma-monitor kung susuka pa ito.

Nagising si Atlas dahil kay LJ. Bumubulong ito sa kaniya na nagri-ring daw
'yong phone niya at nakitang mommy niya 'yon, pinapadala si LJ sa hospital.
Pupungas-pungas pa siya dahil halos madaling araw na siya natulog, pero
kaagad siyang pumasok sa loob ng kuwarto para kumustahin si Laurel.

Nakabalot ito ng comforter na mukhang giniginaw kaya kaagad niyang nilapitan

para tingnan kung may lagnat pa, at oo. . . mayroon pa.

"Laurel?"

Tumingin ito sa kaniya, nangangalumata. "Hmm?"

"Gusto mo, dalhin na kita sa hospital? Sakto rin kasi, gustong papuntahin ni
Mommy si LJ. Dadalhin na kita para mapatingnan ka since you're fever was high
last night," ani Atlas habang nakatingin kay Laurel. "Please?"
Umiling si Laurel at ngumiti sa kaniya. "Okay lang ako, I'll just sleep.
Dalhin mo na si LJ roon, matutulog na rin muna ako. Mag-enjoy kayong dalawa.
Tatawag naman ako sa inyo kapag kailangan, hospital is just three blocks
away, so don't worry about me."

"Are you sure?"

"Oo, matutulog lang ako. Nakainom na rin naman ako ng gamot ko. . . don't
mind me," sabi nito bago tumingin kay LJ na nakaupo sa kama. "Be a good girl,
okay?"

Tumango ang anak nila.

Nagpadala na rin siya ng sasakyan kina Patrick para may magamit sila habang
nasa Pilipinas. Tama si Laurel na wala pang date kung kailan sila uuwi ng
Hawaii, hindi pa sila nakabibili ng ticket.

"Bub, is it okay if pagkahatid ko sa 'yo, babalikan ko si Mommy mo just to

make sure she's okay?" tanong niya. "If not naman, it's okay."

"It's okay, Daddy. Lola is nice naman, she told me she would read some books
for me raw po, eh." Ngumiti ito. "Bring Mommy na lang po sa some food. Para
hindi na siya gugutom."

Pagkahatid sa ospital, nagpaalam naman kaagad siya sa mommy niya. Nakakunot

ang noo nitong nakatingin sa kaniya. "Why? Kararating mo lang, aalis ka na
kaagad? May mas importante ba kaysa sa akin?" tanong nito. "Saan ka pupunta?"

"Nilalagnat si Laurel, Mom," aniya habang nakatingin sa mommy niya. "I just
wanna check if she's okay. Bibili lang din ako ng pagkain niya sandali. She's
on her period so. . . yeah."

Ngumiti ito sa kaniya. "Kailan ba ang kasal?"

"What wedding?" tanong niya.

"Kasal ninyo ni Laurel?" tanong nito. "Ano pa ba? Don't. . . tell. . . me,
wala pa?"

Umiling siya. "No, Mom. I'm still courting her."

"Ang hina naman ni Atlas," natatawang sabi ng mommy niya. "Go ahead. Iwanan
mo na si LJ sa amin ng daddy mo. Make another apo for us, okay?"

"Mom!" singhal niya at natatawang umiling. Tumalikod siya at nakitang

nakikipagkuwentuhan si LJ sa daddy niya kaya naman nagpaalam na siya. Mukha
rin kasing natutuwa ang mga ito sa apo.

Dumaan muna si Atlas sa isang restaurant kung saan makabibili siya ng sabaw
para kay Laurel. Hindi rin niya alam kung anong gustong kainin nito kaya kung
ano-anong drive thru na ang dinaanan niya na puwedeng makain nito. Bumili
siya ng hot compress at gamot sa pharmacy, bago bumalik sa hotel.

Hindi na siya kumatok dahil hawak naman niya 'yong isang keycard at sakto
namang kalalabas lang ni Laurel ng kuwarto at mukhang kagigising lang.

"Oh, anong ginagawa mo rito?" bulong nito. "Si LJ?"

"Nagpaiwan muna sa hospital, susunduin ko na lang mamaya. Bumili ako ng

pagkain, kain ka na muna ng lunch." Ngumiti siya at ibinaba 'yong pagkain sa
lamesa. Lumapit siya kay Laurel para i-check 'yong noo nito. "Mainit ka pa,
sure ka na ayaw mo magpa-hospital?"

Laurel shook her head. "Tara, kain na tayo. Gusto ko matulog ulit. Medyo
nagiging okay naman na ako, pero medyo masakit pa 'yong puson ko. Naghahanap
ako ng puwedeng pang-hot compress."
"Nakabili ako sa pharmacy. Sinabi sa akin na lagyan na lang natin ng mainit
na tubig," sagot niya. "Nakabili na rin ako ng gamot."

Napatitig si Laurel kay Atlas na inaayos 'yong pagkain niya. Pinainit pa nito
sa microwave 'yong sabaw bago nag-search. Natatawa siya na ang daming option.
McDo, KFC, Jollibee, pero sabaw lang naman ang gusto niya. She didn't bother
talking, she wasn't in the mood. Pinagpapasalamat niyang tahimik lang din si
Atlas.

"Anong oras mo pala susunduin si Laureen?" tanong niya. "After this, puwede
ka naman nang bumalik. Okay lang naman ako. Go bond with your mom, ano ka
ba?"

"I just wanna make sure you're okay first," sagot nito. "Okay lang naman daw
na samahan muna kita. I won't be okay knowing you're alone."

Laurel smiled. "Drama. Matutulog lang naman ako."

"Then sleep. I'll be here."

Laurel didn't bother arguing with Atlas. Hinayaan na lang niya ito. This man
even volunteered to wash the dishes while she's resting.

Naupo si Atlas sa kabilang sofa habang nakahiga siya sa malaking sofa. For
some reason, biglang naalala ni Laurel na may tinanong sa kaniya si Laureen
noong isang gabi, bago sila mag-travel pabalik ng Pilipinas.

"Atlas." Naupo siya at hinarap ito. "Kasi nagtanong sa akin si LJ. Tinatanong
niya sa aking kung puwede raw ba niyang gamitin 'yong last name mo? Kasi. . .
tinatanong daw siya madalas ng teachers niya kung bakit wala siyang middle
name, kaya biglang nagtanong."
"Kung papayag ka, puwede naman na natin i-process. Puwede ko naman kausapin
si Patrick kung gusto mo," sagot nito. "If I were to ask, of course. . .
gustong-gusto ko na gamitin ni LJ 'yong last name ko, but I still consider
your opinion."

Laurel nodded. "Let's fix it. . . lumalaki na si Laureen, I don't want her
asking about something na kasalanan ko naman in the first place. Ang daming
taon na rin and LJ's been asking. I'm really sorry about this."

"It's too late now for all the apologies, I think," Atlas answered. "Siguro,
ang magagawa na lang natin, is just to live in the present. We really need to
think things through. Siguro, 'yong nangyari sa past. . . those were a
product of bad choices and decisions."

Napatitig si Laurel kay Atlas nang maalala niya kung paano sila unang
nagkakilala. Ni hindi siya nahihiya roon. Kung ano man 'yong nakaraan nila ni
Atlas, kugn paano sila nagsimula, it was actually fun. Ni wala siyang
nararamdamang pagsisisi.

"Atlas?"

"Hmm?"

"May tanong ako. . ." Tumango si Atlas sa sinabi niya, pero hindi ito
nagsalita. "Gusto ko lang malaman, after ng lahat ng ginawa ko sa 'yo, like.
. . leaving you when you said you love me, hiding LJ from you, pushing you
away, and even asking you to stay out of our lives. . . may part ba sa 'yo na
naisip mong sana, hindi mo na lang ako nakilala?"

Atlas nodded. "Yes, a part of me thought na sana, hindi na lang kita

nakilala. Siguro, kung sakaling hindi kita nakilala no'n, I won't be able to
feel the pain, the unreciprocated love, the feeling of not being good enough,
and. . . siguro, hindi ko kailangang makasakit ng ibang tao."

Laurel pressed her lips together and stood up. "Papasok lang muna ako sa
loob, ha? Matutulog na ako. You don't have to wake me up, ingat na lang kayo
mamaya si LJ sa byahe."
Papasok pa lang siya ng kuwarto nang magsalita ulit si Atlas. "A part of me
wants to forget you even existed, but I don't want to. There's something
about you na hinahanap-hanap ko. . . not the sex, ma'am. I know na iisipin mo
na naman 'yon. Pero no'ng mga panahong wala ka, I was longing for you. . . so
much."

Tahimik si Laurel na nakahawak sa doorknob at nakayukong naghihintay ng

sasabihin pa ni Atlas. Ayaw na niyang makinig, but a part of her also wants
to hear him. Ayaw niya na sanang pakinggan kung paano niya ito nasaktan, pero
sa anim na buwang magkasama sila sa Hawaii, hindi sila nagkaroon ng
pagkakataon para pag-usapan 'yon.

"I was in denial. Matagal na akong may feelings sa 'yo no'n, pero natatakot
ako na hindi tayo pareho. . . at alam kong lalayo ka kapag nalaman mo 'yong
feelings ko sa 'yo."

Humarap siya kay Atlas.

"That's actually the main reason why I left. Nararamdaman ko. . ." sagot ni
Laurel habang nakatingin sa kaniya. "Nararamdaman ko na may mali na sa 'yo
no'n. Umpisa pa lang, we did the forbidden. We were doing eye to eye contact
whenever we're fucking. It was wrong. . . tumagal tayo nang dalawang taon.
You were holding my hand while you're fucking me, you even whispered you love
me."

Nakakunot ang noo niya dahil ang naaalala niya, isang beses lang niyang
sinabi 'yon kay Laurel, no'ng nasa Baguio sila.

"Hindi mo maalala." Laurel smiled at him. "You drunk called me, galing ka ng
shoot, tapos nagkayayaan kayong uminom. That time. . . nasa bahay mo ako.
That was the first time I used your car. Ang nakakatawa, I wasn't even
wearing a bra no'ng sinundo kita kasi sabi mo, bilisan ko na."

Tahimik siyang nakatingin kay Laurel.

"Sinundo kita sa inuman ninyo, nakita pa ako ng ilang kasama mo sa inuman.
They thought I was your hidden girlfriend, I said no. . . I'm your PA. Wala
lang si Jobelle, kaya ako ang sumundo." Ngumiti ito. "Tapos, nilapitan ako ng
isang kasama mo roon. He was drunk, too, he asked me kung kailan ako free, I
said I'm not free."

Hindi siya makapagsalita.

"Nag-uusap pa kami, sinasakay ka ng isa sa mga kasama mo. . . pero pasakay na

ako ng sasakyan, may nakakita sa 'yong kakilala ko. He was one of my hookups.
Nakilala niya ako, sinabi niyang ang bigtime raw ng nabingwit ko, which is
you." Laurel smiled. "Another reason why I preferred to be low-key, Atlas. .
. hindi lang ikaw ang nakagalaw sa akin. I don't even remember how many.
Hindi ko alam kung ilan sila dahil kahit college ako, I was even wearing my
uniform while fucking someone inside the car."

"Wait, what's the difference?" tanong niya. "I don't care about the past."

Laurel smiled at him. "You should. Lahat ng sinasabi nila sa comments, totoo.
I was a low-key slut. Mukha lang akong matino, pero hindi ako 'yong tipo ng
babaeng maipagmamalaki mo sa magulang, Atlas."

Hindi siya nakasagot. Nakatitig siya kay Laurel.

"No'ng nasa sasakyan na tayo, lasing ka. Tumingin ka sa akin." Mahina itong
natawa. "Bigla kang kumanta. Tinatawanan kita kasi sobrang sintunado mo. Isa
pa, kinakanta mo 'yong kanta ni Taylor Swift. I'm only me when I'm with you."

Hindi maalala ni Atlas 'yong sinasabi ni Laurel. Malamang sa malamang, lasing

nga siya.

"Hindi ko makalimutan 'yong kanta. Kasi halos isigaw mo na. . . Well, you
drive me crazy half the time, the other half I'm only trying. To let you know
that what I feel is true and I'm only me when I'm with you," sabi nito.
"Binuo mo 'yong kanta. . . tapos humarap ka sa akin."
Atlas's heart's pounding.

"Laurel, you know what, I love you.
Laurel. "I mean, no. . . that's not
be my girlfriend? Iyan 'yong sinabi
you were drunk. Pero no'ng dumating
Mahigpit na mahigpit."
Let's be official," natatawang sabi ni
the right way to say it. Wait, will you
mo sa akin no'n. I shrugged it off 'cos
na tayo sa bahay mo, niyakap mo ako.

"Ano sinabi ko?"

Laurel smiled at him. "Wala kang sinabi. Hinalikan mo lang ako sa pisngi,
ngumiti ka na, tapos natulog na. You were so weird."

Mahinang natawa si Atlas. "Is that the reason why you decided to leave? Dahil
ba. . . mahal kita? Gano'n ba ako kahirap mahalin, Laurel?"

"No." Umiling si Laurel.

"Then. . . why did you decide to leave when you know I love you?" tanong ni
Atlas.

Laurel bit her lower lip. "Kasi, hindi ko kaya."

"Hindi mo kayang ano?"

Tumango si Laurel. "Ayaw kitang saktan. Baka, hindi ko maibigay 'yong

pagmamahal na gusto mo. Natatakot ako na baka. . . kulang 'yong kaya kong
ibigay sa 'yo. Kasi ano. . . ano. . . basta."

Atlas smiled. "Cute mo!" sagot niya. "Huwag ka magmadali. Maghihintay ako.
Sampung taon lang naman 'yong paghihintay ko. Kung dadagdagan mo pa, okay
lang."
"Nangongonsensya ka ba?"

"Hindi, ha! Sinasabi ko lang na kaya ko maghintay! Ikaw pa ba. . . malakas ka

sa akin."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 45

by thexwhys
19-24 minutes

Pagkabukas ni Laurel ng pinto ng hotel room, napakagat-labi siya nang

makitang masama ang tingin ni Amira sa kaniya. Natatawa naman si Jobelle sa
likuran nito, si Patrick na nakayuko, at si Atlas na nakasandal sa hamba ng
pinto ng katapat na unit.

"Kung hindi ko pa makikita sa news, hindi ko malalaman na nandito kayo sa

Pilipinas?" singhal ni Amira kay Laurel. "Nakakahiya naman sa friendship mo,
'di ba? Kailangan talaga, sa news ko pa malaman, ha, Laurel? Kinaganda mo
'yon?"

"Ba't ka galet?" singhal ni Laurel. "Kasalanan ko bang nasa ibang bansa ka

tapos nag-iinarte kang hindi online nang isang buwan? Anong inaarte mo,
Amira?"
Malakas na natawa si Amira. "Bakit parang galit ka na, pero 'yong boses mo,
parang nilalambing mo ako? Galit ka ba talaga ko nambibwisit ka lang?"

"Anong pasalubong ko? Saan ka ba nagpunta?"

Itinaas ni Amira ang hawak na paper bag. "Wala akong pasalubong sa 'yo kasi
nakatatampo ka. Pero may pasalubong akong book para kay baby ko LJ." Niyakap
siya nito ngunit nang bumitiw, inirapan siya. "Sana, tumatabi sa pinto para
makapasok ako, 'di ba?"

Natatawang gumilid si Laurel at pinapasok ang mga ito. Nanonood naman si LJ

sa living room ng hotel kung saan sila naka-check in. Tatlong araw na rin
siyang hindi lumalabas dahil nagpagaling muna nang tuluyan. As per LJ and
Atlas, madalas ang dalawa sa hospital at sinabing sa makalawa, lalabas na ang
mommy nito.

"So, kumusta ka naman? Nilalagnat ka pa ba?" tanong ni Amira. Tumayo ito

papunta sa kusina at binuksan ang box na dala ni Jobelle. "I bought you some
cake." Naghihiwa ito, nakatingin lang siya.

"Okay naman na ako, alam mo naman. . . monthly struggles," aniya habang

nakatingin kay Amira. "Ikaw, kumusta ka? Saan ka ba nagpunta?"

Nakaupo sina Jobelle, Patrick, at Atlas sa living area na nakikipag-usap kay

LJ.

"Wala ka kasing social media kaya hindi mo alam." Inirapan siya nito. "Nag-
tour ako around Asia for a month. Wala kasi akong magawa after ng movies.
Dapat, last trip ko, pupunta ako ng Hawaii. Kaso nabalitaan ko. . . nasa
Pilipinas kayo."

Ngumiti siya. "Sorry na, sobrang biglaan naman kasi, bakla."

"I heard," sabi nito at naglapag ng isang pinggan na may cake. Inabutan din
siya nito ng tinidor. "So, how did you cope up with. . . you all over the
news?" Malambot ang tingin nito sa kaniya. "I heard, sinungitan mo raw 'yong
iba? Narinig ka sa immigration."

Laurel smiled. "They deserved it. They. . . took a photo of Laureen. Hindi
ako papayag doon. Like, okay ng ako 'yong pag-usapan nila, laitin nila, huwag
lang 'yong anak ko." She sighed. "Sorry pala, na-drag na naman 'yong pangalan
mo."

"Naku, hayaan mo sila! Ganiyan naman 'yang mga 'yan, ginagawan tayo ng beef
kahit wala naman tayong issue sa isa't isa. Hindi kasi nila alam kung ano
'yong relasyon nating dalawa, na we're friends kahit na medyo weird." Ngumiti
si Amira. "Let's not think much about it. Wala akong pakialam."

Biglang nalungkot si Laurel dahil sa nangyari years ago. Hindi pa rin maalis
sa isip niya na nagdesisyon sina Amira at Atlas na maghiwalay na lang dahil
hindi na nagwo-work at mas minabuting maging magkaibigan na lang.

"Bakla, mag-mall tayo! Hayaan mo na muna sina LJ sa daddy at mga tito niya,
tingin mo?" nakangiting sabi ni Amira sa kaniya. "Dali na!"

"Hindi ako mahilig mag-shopping!"

"Alam ko, pero parang gusto kita bigyan ng make over?" sabi nito. "Isa pa,
magkuwentuhan na rin tayo. Kailan n’yo ba balak bumalik ng Hawaii? Sana
naman, medyo magtagal kayo para makapag-bonding naman tayo! May rest din kasi
akong dalawang buwan pa, kaya free ako. Please?"

Laurel smiled. "Fine, maliligo lang ako sandali then we can go. Sakto rin
naman yata na pupunta sina Atlas and LJ sa hospital."

Ngumiti si Amira habang nakatingin kay Laurel. "Go ahead, hindi naman ako
nagmamadali."
Nang makaalis si Laurel, tumingin siya kay Atlas at niyaya ito sa balcony
para mag-usap. Sa tuwing tinatanong siya ng mga tao kung nasaktan ba siya sa
nangyari sa kanila ni Atlas, it's surprising na hindi. Oo, they had some fair
share of fun. . . naging masaya siya sa piling ni Atlas bilang asawa, pero
hindi maitatangging mas naging masaya no'ng pinili nilang maging makaibigan.

Base sa ilang articles na nababasa niya tungkol sa kanilang tatlo, sinasabi

ng mga tao na naghiwalay lang sila dahil may anak si Atlas o baka dahil mas
pinili ni Atlas kaysa sa kaniya, pero walang alam ang mga tao. Isa ring
dahilang iniisip ng mga tao ay dahil malamang na ayaw ni Atlas na mawalan ng
ama si LJ.

Pero hindi 'yon ang naging rason nila. Walang nagbago sa relasyon nila ni
Atlas kahit na nalaman nitong may anak na. In fact, mas pinaramdam sa kaniya
ni Atlas 'yong pagsisisi nito dahil piniling itago si LJ. Pinili rin nitong
mag-stay kasama niya at ni minsan, never ipinaramdam sa kaniya ni Atlas na
mas lamang si Laurel, kahit na alam na niya 'yon.

"Saan ka ba galing?" tanong ni Atlas sa kaniya. "Nag-message ako sa 'yo na

pauwi kami ng Pilipinas, 'di ka naman online. Anong nangyari sa 'yo?"

"Nag-tour ako around Asia. Dapat nga, last stop ko 'yong Hawaii, kaso
nabalitaan ko na nasa Pilipinas kayo," sagot niya. "So, kumusta? Mahal ka na
ba?"

Umiling si Atlas na natatawa. "Huwag ka na magtanong nang masasakit, please

lang," sabi nito. "Anyway, there's progress. I am courting her for real this
time."

"Ano ka, teenager? Ang hina naman ni Atlas!" natatawang sagot niya. "Anyway,
hihiramin ko si Laurel ngayon. Gusto kong mag-mall, isasama ko siya. Bawal mo
ipagdamot, wala kang karapatan."

Malakas na natawa si Atlas sa sinabi niya, pero kaagad ring sumeryoso. "Safe
ba kayong dalawa? Baka naman pagkaguluhan ka, madamay si Laurel. Baka
masaktan lang kayong dalawa."
"Hindi naman. Hindi naman na ako kasing sikat no'n, may edad na ako, Atlas."
Ngumiti siya. "Hindi na rin ako katulad ng prime natin no'n na ultimong mall,
nahihirapan tayo. I realized something. . . I kinda want to rest, Atlas.
Nakikita ko 'yong happiness mo simula no'ng huminto ka sa pag-aartista. I saw
peace."

Ngumiti si Atlas sa kaniya. "Pag-isipan mong mabuti."

"Oo, pinag-iisipan ko na talaga. Gusto ko na lang ding manahimik."

Pagkarating sa mall, hindi alam ni Laurel kung saan ba siya dadalhin ni

Amira. Hawak lang nito ang kamay niya. May ibang tao na nakatingin sa kanila
dahil kilala ito, may ibang kumukuha pa ng pictures, kaya natatawa lang si
Jobelle. Silang tatlo ang magkakasama dahil ayaw rin pumayag ni Jobelle na
silang dalawa lang ni Amira.

"Saan ba kasi tayo pupunta, Amira?" tanong niya. "Ang daming nakatingin sa
'yo!"

Natawa ito. "Gaga, ikaw ang tinitingnan nila. Gustong makita ng mga tao kung
ano ang hitsura ng babaeng naging dahilan ng pagsakripisyo ni Atlas sa career
niya years ago."

Kumunot ang noo niya. "Compliment ba 'yan o pangongonsensya?"

"Compliment!" singhal nito bago sila pumasok sa isang store. "Alam ng lahat
kung gaano kamahal ni Atlas ang trabaho niya, kung gaano niya kayang
isakripisyo ang kahit ano para sa trabaho niya. . . but then, he met you.
Doon nagsimulang tumanggi si Atlas sa projects."

Tahimik lang si Laurel na nakikinig.

"Take note, hindi pa kayo no'n, ha?" It's Jobelle. "Friends pa lang kayo ni
Atlas, he started having doubts kung gusto ba niya 'yong ginagawa niya. In a
good way, bakla, ha? Naturuan mo kasi siyang magpahinga."

"True," sagot ni Amira na nagtitingin ng mga damit. "You thought him how to
rest hanggang sa hinanap-hanap na niya. Pero no’ng umalis ka, kung gaano siya
ka-workaholic before you, mas naging doble."

Laurel was quietly checking out some dresses, pero nakikinig din siya.

"Alam mo kung bakit?" sabi ni Jobelle. "Kasi nami-miss ka niya."

Mahinang natawa si Laurel. "Si Atlas, nakakatawa," simpleng sagot niya dahil
wala siyang masabi. Nag-iiwas na lang din siya ng tingin sa mga kaibigan
dahil ayaw na niyang marinig ang mga sasabihin ng mga ito.

Nahalata ni Amira at Jobelle na ayaw pag-usapan ni Laurel ang tungkol kay

Atlas kaya naman mas pinili nilang i-divert na lang ang atensyon sa iba, para
hindi ito mailang o magkaroon ng something para umiwas ito sa kaniya.

Pagpasok nila sa isang sushi restaurant, naupo si Amira sa tabi ni Laurel.

"Anyway," pag-iiba ni Amira sa usapan nang may maalala. "Naalaala n’yo ba
'yong trainer ko no'n sa Baler? Iyong. . . basta."

"Bakit? Anong mayroon?" tanong ni Laurel. "Iyong na-ghost mo? Teka, bakit mo
ba na-ghost 'yon?"

Amira sighed. "Naalala ko lang si Koa, 'yong anak niya. Kasi. . . umiyak
'yong batang 'yon no’ng umalis na ako sa Baler. I mean, wala namang kasalanan
'yong bata kung bakit inayawan ko si Jude. . . pero sa tuwing naiisip kung
paano umiyak sa akin 'yong bata, parang gusto ko bisitahin."

"Actually, hindi mo pa sinasabi sa akin kung bakit," sabi ni Laurel. "I

thought you like the guy, what happened?"
"Natakot ako." Ngumiti si Amira habang hinahalo nito 'yong sawsawan ng sushi.
"Ang tahimik kasi ng buhay nilang mag-ama. He's a single dad protecting his
son, ikaw rin ang naalala ko. Alam ko na isasakripisyo mo lahat just to keep
the privacy."

Tahimik sina Laurel at Jobelle na nakikinig kay Amira.

"So, naisip ko. . . kung sakaling ituloy ko 'yong harutan naming dalawa,
possible na dahil sa akin, dahil artista ako, dahil sa career ko, maapektuhan
'yong privacy nila. Ayaw ko na. . . no offense, Laurel, ha?"

Laurel smiled. "Okay lang, ano ka ba?"

"Bigla ko kasing naisip 'yong sitwasyon ninyo ni LJ. Kung paanong hinusgahan
kayo ng ibang tao, kung paanong pinagsalitaan ka ng masasakit na salita,
dahil kay Atlas." Huminga nang malalim si Amira. "I don't wanna make the same
mistakes kaya nag-decide ako na umalis kaagad ng Baler."

Nagkatinginan sina Laurel at Jobelle, pero hindi nagsalita.

"Bigla kong naramdaman 'yong naging takot ni Atlas kung bakit mas pinili
niyang mag-retire sa acting. Kahit. . . hindi naman naging kami ni Jude, ang
daming what ifs. Parang gusto kong sumubok, pero takot ako sa kahihinatnan."

Hindi alam ni Laurel ang sasabihin dahil ayaw niyang magpayo tungkol sa bagay
na 'yon. Siya mismo, nakararamdam pa rin ng takot lalo na kapag kasama niya
si Atlas. Lalo na kapag gusto niyang protektahan si LJ. Hindi niya alam kung
anong nararamdaman ni Jude, pero may rason si Amira.

"Wala akong gustong sabihin kasi nga, hindi ko alam kung anong perspective ni
Jude sa sitwasyon ninyo. Siguro, kung darating 'yong time na mapag-uusapan
ninyo, mas maganda."
Ngumiti si Amira sa kaniya. "Naku, baka nakahanap na 'yon ng iba. Wala na rin
kaming communication, mas okay na 'yon. Parang ang bitter naman ng dating ko.
. . kasi naman, eh. Ang hot kaya no'n!"

"Naka-first base ka ba?" tanong ni Laurel.

Nanlaki ang mga mata ni Amira. "B…b-akla, ano ba 'yang tanong mo."

"Hoy! Tinatanong ko lang naman kung naka-first base ka ba?" natatawang tanong
ni Laurel. "Naalala ko kasi kami ni Atlas, first meeting namin, first base
kaagad. Kayo ni Jude?"

"B…b-akla." Amira blushed. "Bakla, hindi ako sinipot sa kuwarto."

Laurel pressed her lips together to contain her smile but failed. "Bakit? May
usapan ba kayong magrarambulan kayo no'n?"

"Oo, bakla. Kasi naman. . . no’ng nagte-train kami, naramdaman ko 'yong

bukol, omg," sabi nito, tawa naman nang tawa si Jobelle. "So, humarap ako sa
kaniya. Sabi ko, kung gusto niya. . . oo raw, eh 'di, nag-shave naman ako
down there kasi ready to fight ako!"

Ngumiti si Laurel, pero gusto na niyang humalakhak.

"Kaso, hindi sumipot! Tapos nag-message na, sorry daw. . . pero gusto raw
muna niya ng label kung sakaling gagawin namin 'yon! Eh, hindi nga ako ready
sa commitment. Ayon, hopia ang mani, napakain ako ng popcorn."

Hindi napigilan ni Laurel ang tawa, gano'n din si Jobelle na panay pa ang
hawak sa tiyan kahahalakhak. Tumawa na rin si Amira habang kumakain sila at
ang buong stay nila sa mall, walang nangyari kundi maglokohan, magtawanan sa
kaniya-kaniyang experience.
Nang makarating si Laurel sa hotel, wala pa sina LJ at Atlas, malamang na
nag-enjoy pa kasama ang pamilya nito. Natutuwa siya na sa ilang araw nila
rito sa Pilipinas, halos lahat ng family members ni Atlas, kilala na ni
Laurel, siya naman. . . hindi pa nagkakaroon ng pagkakataong makausap ang mga
ito dahil sa pinaghalong hiya at takot baka magalit sa kaniya ang family ni
Atlas.

Katatapos lang maligo ni Laurel at nakasuot na ng pajama at hoodie nang

makatanggap ng tawag mula kay Patrick. Sinasabi nitong iyak nang iyak si LJ,
hindi naman nila mahanap si Atlas dahil may gamot na kailangang bilhin.

Sinabi nito na susunduin na lang siya sa labas ng hotel kaya naman nagmadali
siyang bumaba. Wala na siyang pakialam sa suot niya, basta makarating sila sa
hospital.

"Dinala raw ng kapatid ni Atlas si Laureen sa rooftop, Laurel," sabi ni

Patrick. "Check ko lang muna sandali mommy ni Atlas. Pupuntahan na lang kita
roon after."

"Sige, ako na bahala. Thank you, ha?" nakangiting sabi ni Laureen kay
Patrick.

Nagmadali siyang umakyat papunta sa rooftop ng hospital. Alam din kasi niyang
kapag nalulungkot si Laureen o umiiyak, gusto nitong nakakakita ng langit.
Umaga man o gabi, kaya hindi na siya nagtakhang nasa rooftop ito.

Hingal na hingal siya dahil nga puno sa elevator kaya nag-stairs siya. She
was catching her breath while opening the rooftop door when she saw Atlas.
Nakatingin ito sa malayo at nang marinig siya, tumingin ito.

Kumuot ang noo nito habang nakatingin sa kaniya. "Anong ginagawa mo rito? Na-
receive ko 'yong message mo, sabi mo, matutulog ka na muna?"

"Eh, sinundo ako ni Patrick! Umiiyak daw si Laureen. Asan na siya? Is she
okay? Sabi nila, hindi ka raw nila ma-contact no'ng bumili ka ng gamot."
"Anong gamot?" tanong nito. "Pinapunta nila ako sa rooftop kasi–" Umiling
ito. "Damn, this is a setup."

Nagtatakhang nakatingin si Laurel kay Atlas dahil hindi niya ma-gets 'yong
nangyayari, pero mukhang nagpa-process na rin sa kaniya. Mukhang setup nga,
lalo na't may hawak na isang bucket ng chickenjoy si Atlas.

"Ano bang sinabi nila sa 'yo?" tanong ni Laurel.

"Dumirteso raw ako ng rooftop kasi nga, nandito si Laureen, naghahanap ng

chickenjoy," sabi nito at magsasalita pa sana nang mag-ring ang phone, it was
Amira. "Ami, what's this?"

Lumabas naman si LJ sa camera, mukhang nasa bahay ni Amira ang mga ito.
Naroon din si Jobelle na nakataas pa ang paa sa sofa. "Hello, guys! I
kidnapped your daughter muna, ha? She will sleep here at my condo, bleh! So,
you guys and enjoy and make another baby. Babush!" Then dropped the call.

Ni hindi na hinintay ni Amira magsalita ang dalawa. The woman already dropped
the call before they could even protest.

Atlas looked at her. "So, kainin na natin 'yong chickenjoy bago pa lumamig.
Alam ko naman na ayaw mo ng malamig na food." Tinuro nito 'yong gitnang
lugar. "There, may bench. Let's go?"

Laurel smiled. "Nakakaloka talaga 'yong mga 'yon. Ni hindi man lang nagpaalam
na hihiramin si Laureen! Walang damit 'yong anak mo!"

"For sure, Amira bought her or something," sagot ni Atlas. Hinalo pa nito ang
palabok bago iniabot sa kaniya. This man even put the straw before giving the
drinks and opened the gravy. "Let's eat. Nagugutom na ako. Basa pa 'yong
buhok mo."
"Eh kasi naman, nagmadali ako!" natatawang sabi ni Laurel. "Hindi pa nga ako
nagsusuklay. Buhol na 'yong buhok ko, nakakaloka 'tong si Patrick. Effective
rin 'yong abogado mo, eh, 'no?"

Mahinang natawa si Atlas. "Ewan ko ba kung anong trip ng mga 'yon." Umiling
pa. "By the way, lalabas na pala si Mommy sa isang araw and she's asking kung
puwede raw bang doon kayo ni LJ sa bahay tumuloy. Kung ayaw mo na nandoon
ako, doon ako sa lumang bahay ko."

"Atlas, parang others." Ngumiti siya. "Nahihiya lang ako sa mommy mo, kasi. .
. baka galit siya sa akin."

"Never naman nagalit si Mommy sa 'yo. Gusto lang niyang makasama tayo bago
tayo babalik ng Hawaii, kaya ayon, nakikiusap."

They were just talking and spending time eating. Pareho na silang natahimik
dahil parehong gutom. Pinag-usapan din nila 'yong tungkol sa pag-mall kanina
dahil may mga lumabas na naman palang pictures nila ni Amira, lalo niya.
Maraming theory ang mga tao tungkol sa kaniya.

"Naalala ko no'ng panahong magkasama tayo, ganito hitsura nating dalawa,"

natatawang sabi ni Atlas. "Naka-hoodie ka lang, tapos nakararating tayo ng
Tagaytay, Batangas, kung saan pa. Pero, gusto ko malaman. . . saan ang
favorite trip mo no'n?"

Nag-isip si Laurel. "Halos lahat naman, pero sa lahat? Iyong bahay mo sa

Tagaytay ang favorite ko. Gustong-gusto ko kasi 'yong view no'n tuwing
gigising ako tapos magsusulat. . . nakatingin ako sa nagmo-moist na glass
wall dahil nga malamig."

Yumuko si Atlas. "Hindi na ako bumalik doon no’ng umalis ka. It was so hard
because it's weird na parang. . . every corner, naaalala kita," sabi nito.
"Alam mo ba 'yong kantang Heaven Knows?"

Tumingin si Laurel kay Atlas, pero hindi siya sumagot. Hindi ito kumanta, ni-
recite nito 'yong lyrics.
She's always on my mind

From the time I wake up 'til I close my eyes

She's everywhere I go

She's all I know

Tahimik si Laurel na nakatitig kay Atlas. Nakatingala ito at itinuloy 'yong

lyrcis ng kanta.

Maybe my love will come back some day

Only heaven knows

And maybe our hearts will find a way

Only heaven knows

Tumingin ito sa kaniya. "I didn't think I'd see you again after you turned
your back that day. Akala ko, you'll remain in my memory, lahat ng
pinagsamahan natin, gano'n. I was praying, whispering you'd turn around."

Natawa si Laurel. "So, kapag ba lumingon ako no'n, pipigilan mo ako?"

Atlas nodded and smiled.

"Alam mo?" Laurel smiled. "Gusto kong bumalik no'ng araw na 'yon sa sasakyan
mo kasi. . . gusto ko na sabihin sa 'yo no'n na buntis ako."

Atlas's heart pounded. "Sana lumingon ka, 'no? Siguro kung lumingon ka. . .
dami na nating anak. Ang sipag pa naman nating gumawa ng baby no'n,"
nakangiting sabi ni Atlas. "Kidding aside, Korea's my favorite tour we had.
Felt like you were really my girlfriend."

Ngumiti si Laurel. "Alam mo bang made in Korea si LJ?"

Mahinang natawa si Atlas. "Iyong next kaya?"

"Gagi, anong next?" gulat na tanong ni Laurel. "Si Atlas, mga pinagsasabi.
Tara na, puntahan nga natin si LJ sa bahay ni Amira."

"Umiiwas ka na naman!" natatawang sabi ni Atlas. "Joke lang, eh."

Tumingin siya rito nang masama. "Jokes are half meant!"

"Sa totoo lang."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 46

by thexwhys
18-22 minutes

Kagat ni Laurel ang labi habang inaayos ang maleta nila ni LJ. Kinakabahan
siya dahil papunta na sila sa bahay ng mga Legaspi. Kung siya lang, ayaw sana
niya, dahil nakakahiya. Pero humiling ang mga ito na makasama ang apo, hindi
na siya makatanggi.

Tama na ang walong taong pagkakait niya sa anak. Hindi lang siya ang pamilya
ni LJ, lalo na't tanggap ng mga ito ang anak niya.

Sobrang daming pumapasok sa isipan ni Laurel. Natatakot siya, nahihiya, at

kinakabahang harapin ang ina ni Atlas. Walang ipinakitang pangit ito sa
kaniya nang unang beses niyang makilala, pero ginawan niya ng kalokohan ang
lahat sa pamamagitan ng pagtatago sa apo ng mga ito.

Paglabas ng kuwarto, naabutan ni Laurel si Atlas at LJ na nanonood ng TV.

Hindi niya pinahalata 'yong kaba niya, pero kung puwede lang siyang lamunin
ng lupa, magboboluntaryo pa siya at hindi na talaga babalik pa, makaiwas
lang.

Pagdaan ni Laurel sa living room ng hotel room, napansin kaagad ni Atlas

'yong pagiging uneasy nito. Nagpaalam siya kay LJ at sinundan si Laurel sa
kitchen area.

"Hey." Atlas smiled.

Ngumiti rin ito sa kaniya. "Oh? Nagugutom ka ba?"

Umiling si Atlas at sumandal sa counter. "Laurel, kung hindi ka comfortable,

okay lang naman. Maiintindihan naman ni Mommy. Don't push yourself into
something you're uncomfortable with, ayaw kong ipilit mo 'yong sarili mo."

Ngumiti ito at inabutan siya ng juice bago sumandal at tumabi sa kaniya.

"It's okay. Nakikita ko rin naman na masaya si LJ kapag kasama ang family mo,
lalo na ang mommy mo. For sure naman kasi, longing din sa grandparents 'yang
anak mo. Kaya hindi ko na ipagkakait 'yon."
"But if you're uncomfortable, it's okay, Laurel. Hindi ka namin pipilitin,"
aniya habang nakatingin rito. Sinalubong naman ni Laurel ang tingin niya,
nakatitig ito sa kaniya. "Kung hindi ka comfortable na nasa iisang bahay
tayo, aalis ako."

"Hindi ko naman nanakawin sa 'yo 'yong time mo with your family, Atlas. Six
months kang malayo sa kanila, so it's gonna be okay. For sure naman, hindi
tayo sa iisang kuwarto, 'no?"

Umiling si Atlas. "Hindi. Doon ako matutulog sa lumang room ni Kuya. Kayo ni
LJ, doon sa room ko no'n."

Laurel nodded and didn't say anything. Tumalikod na ito at pumasok ulit sa
kuwarto, pero naiwan si Atlas na nakasandal sa counter at malalim na nag-
iisip. Hindi pa rin nila napag-uusapan ni Laurel kung kailan sila babalik ng
Hawaii. Hindi niya magawang i-open up, hindi rin naman ito nagsasabi sa
kaniya.

Tumingin si Atlas kay LJ. Totoo ang sinabi ni Laurel dahil mismong anak nila
ang nagsabi sa kaniya na sobrang saya nitong nakilala ang pamilya niya.
Nahalata rin niyang sabik sa ibang family member ang anak nila.

Ipinalibot ni Laurel ang tingin sa lugar ng subdivision na pinasukan nila ni

Atlas. Medyo malayo na ito sa city, parang papunta na ng south area, pero
sobrang tahimik. Kita pa rin naman 'yong buildings ng Metro Manila, pero mas
ramdam 'yong pagiging probinsya.

Pabilis nang pabilis ang kabog ng dibdib ni Laurel hanggang sa huminto sila
sa isang bahay. Hindi ito kalakihan, pero maganda ang garden. Kita mula sa
labas dahil walang gate. Nasa loob sila ng exclusive subdivision at medyo
mukhang country house ito.

"Yehey!" Excited na bumaba si LJ ng sasakyan at tumakbo diretso sa loob.

Hindi na rin kasi first time nito sa bahay. "Mommy! Faster! Daddy's room is
cool!"
Tumango lang siya at dumiretso sa likuran para kunin ang mga gamit nila, pero
nauna na si Atlas. Tahimik lang ito katulad niya. Kahit sa sasakyan, hindi
sila nag-uusap. Ang nakakatawa, mula sa labas ng bahay, naririnig na kaagad
niya ang daddy at mommy ni Atlas na tuwang-tuwa dahil kay LJ.

"She's their current sunshine," nakangiting sabi ni Atlas.

Tipid lang siyang ngumiti ngunit walang sinabi. Ipinalibot niya ang tingin sa
buong bahay nang makapasok. Simple lang ito, pero napangiti siya nang may
makitang picture ni LJ na kuha sa Hawaii. Kuha 'yon ni Atlas at mukhang pina-
print nga ng mga magulang nito.

"Nagugutom ka na, hija?" tanong ng mommy ni Atlas. "Nagluto ako ng palabok.

Sinabi kasi ni Atlas sa akin, mahilig ka sa palabok, eh."

Tumango siya. "Sige po, kakain po ako. Aayusin ko lang po muna 'yong mga
gamit namin ni Laureen, bababa rin po kaagad ako."

Iginiya siya ni Atlas paakyat ng kuwarto. Tinuro nito ang kuwarto sa harapan.
"Bale, rito ako matutulog. Kapag may kailangan ka, puwede mo naman ako
katukin. Kung gusto mo rin muna mag-rest, kahit mamaya ka na kumain."

"No, nakakahiya kay Tita. Ayusin ko lang sandali 'yong mga gamit namin ni LJ
tapos bababa na rin ako. Iyong anak mo, tuwang-tuwa sa grandparents niya."
Ngumiti siya. "Sana all, 'no?"

Kaagad na tumalikod si Laurel. Ni hindi na nagawang magsalita ni Atlas kaya

napatitig na lang siya sa pintong pinasukan nito. Hindi niya alam kung ano
ang family background ni Laurel except sa mga nalaman niya sa ate nito, sa
daddy nito, sa mga lumabas sa media, at sa ilang naririnig niyang tsismis. Ni
isa, wala siyang pinapaniwalaan, unless. . . si Laurel mismo ang magsasabi sa
kaniya.

Naiisip na rin ni Atlas na parang medyo imposible dahil kahit kailan, never
nag-open up ito tungkol sa pamilya. Nabanggit lang nito years ago 'yong
tungkol sa US, 'yong kagustuhan ng daddy nitong mag-law siya, na komportable
ang pamilya, not knowing na known personality ang mga ito. . . pero bukod
roon, wala na siyang ibang alam.

Pagbaba ni Atlas, naabutan niya si LJ na nanonood ng TV habang nakayakap pa

sa mommy niya. Nang malaman ng mga ito ang tungkol sa anak niya, no'ng
lumabas ang issue, walang naramdamang galit ang mga ito kay Laurel.
Naintindihan nila, lalo pa't sumabay rin na lumabas ang issue.

They were just waiting.

Hindi makatulog si Laurel dahil parang namamahay siya. Wala rin siyang katabi
dahil namilit ang mommy ni Atlas na patulugin ang apo sa tabi. Natatawa siya
na ayaw maghiwalay ng mga ito. May mga plano pa kung saan mamamasyal, kung
ano ang gagawin kinabukasan, na para bang mauubusan ng oras.

On second thought, napaisip si Laurel. Wala silang balak magtagal dito sa

Pilipinas. One of these days, kailangan na nilang bumalik sa Hawaii. Naiisip
pa lang niya kung paanong iiyak ulit si LJ katulad no'ng nangyari years ago
kay Atlas, mukhang mahihirapan siya.

She can clearly remember how LJ cried that day. Ni hindi niya alam kung paano
patatahanin ang anak na hinayaan na lang niya ito hanggang sa makatulog.

"Hindi ka ba giniginaw, hija?"

Napalingon si Laurel nang marinig ang boses ng mommy ni Atlas. May dala itong
dalawang coffee cup at ibinaba ang isa sa harapan niya bago naupo.
Nakaramdam siya ng kaba, pero hindi niya pinahalata.

"It's just 4 a.m., hindi ka ba makatulog?" tanong nito.

Tumango siya at sinara ang laptop. "Opo, medyo namamahay rin po kasi talaga
ako." Ngumiti siya. "Kumusta naman po si LJ, hindi naman po ba kayo
pinahirapan? Medyo malikot po kasi matulog 'yon, eh."
"Hindi naman, tuwang-tuwa nga kami sa batang 'yon! Habang tumatagal, mas
nakikilala ko ang apo ko at gusto ko magpasalamat sa 'yo kasi pinalaki mo
siyang maayos. Kita naman sa pagpapalaki mo sa kaniya na kahit mag-isa ka,
nagawa mong palakihing mabait na bata si Laureen," sabi nito. "Mahirap
magkaroon ng anak. Ako nga, kasama ko ang asawa ko, nahirapan ako. Paano ka
pa na mag-isa ka lang? Hindi ko alam kung paano mo kinaya."

Ngumiti si Laurel. "Wala naman po kasi akong choice. Pinili ko pong mag-isa,
kailangan kong panindigan," aniya at yumuko. "G…g-usto ko po sanang humingi
ng sorry sa inyo dahil sa ginawa ko. Na itinago ko po si Laureen sa inyong
lahat. Na kailangang sa media n’yo pa po malaman."

"Wala 'yon, no'ng una, sobrang disappointed ako. Kasi. . . ako ang nasasaktan
para kay Atlas. Dapat, pinagbubuntis mo pa lang ang anak ninyo, alam na niya.
He could've stayed with you. Pero gusto kong palawakin 'yong isip ko. Gusto
ko rin magalit sa 'yo no'n, pero wala akong karapatang husgahan ka."

Tahimik lang si Laurel na nakikinig. Wala siyang masabi kasi nahihiya siya.

"Ayaw kitang husgahan sa poor choices mo, pero gusto kong malaman, Laurel,"
sabi nito. "W…w-ala bang karapatan si Atlas noon na malaman ang tungkol sa
anak ninyo? Huwag ka magagalit sa akin. Bilang ina. . . nalungkot at naawa
ako sa anak ko."

Kinagat muna ni Laurel ang pang-ibabang labi bago nagsalita. "Okay lang naman
po na magalit kayo sa akin. Nakagagalit naman po talaga 'yong rason ko."
Ngumiti siya para pigilan ang luhang pabagsak. "Ginusto ko po talagang itago
na lang sana si Laureen kay Atlas. Pero hindi po ako sinungaling na tao.
No'ng panahong nagtanong na po si Laureen tungkol sa daddy niya, sinabi ko po
'yong totoo kaya ever since po, kilala niya ang daddy niya."

Nakatinngin ito sa kaniya at sumimsim ng kape.

"Naging maramot po ako sa part na gusto ko, sa akin lang ang anak ko. Na
pakiramdam ko, kukuhanin siya ng ibang tao sa akin. I had that kind of
thinking na. . . gusto ko ipagdamot ang anak ko sa kahit sino." Mahina siyang
humikbi, hindi na napigilan ang luha. "Kasi po, pakiramdam ko. . . si Laureen
lang ang mayroon ako na hindi puwedeng kuhanin sa akin ng kahit sino."

Nakatitig lang ang mommy ni Atlas kay Laurel. Hindi niya magawang husgahan
ang babaeng nasa harapan dahil nang malaman niya ang background ng pamilya
nito, malaman na lumaki ito sa mahirap na environment. Base rin sa mga nabasa
niya no'ng articles tungkol dito, malamang na lumaki itong hinuhusgahan ng
lahat.

"Pasensya na po." Ngumiti si Laurel at pinunasan ang luhang bumagsak.

"We can be your family, Laurel." Ngumiti ang mommy ni Atlas sa kaniya. "Mahal
ka ni Atlas. I'm not asking you to give him a chance. Hindi ko sinasabing
mahalin mo rin ang anak ko. . . alam mo ba kung anong gusto ko para sa 'yo,
Laurel?"

Sinalubong niya ang tingin ng mommy ni Atlas.

"Sana, i-let go mo 'yong pain, fear, and doubt." Ngumiti ito sa kaniya. "Isa
lang ang hiling ko sa 'yong bata ka. . . gusto kong maging masaya ka. Hindi
man sa piling ni Atlas, ang mahalaga sa akin. . . masaya ka."

Nanginig ang baba ni Laurel sa sinabi nito, hindi niya alam ang isasagot. She
was just there, staring at Atlas's mom not knowing what to say.

"Huwag mo intindihin si Atlas. Kung hindi siya ang lalaking magpapasaya sa

'yo, Laurel, maiintindihan niya 'yon. Huwag mo pilitin ang sarili mo sa bagay
na hindi ka comfortable. This time, huwag ka mag-adjust para sa ibang tao.
This time. . . learn to decide based on the things you want the most."
Lumapit ito sa kaniya at niyakap siya mula sa likuran habang nakaupo. "Thank
you for raising LJ well, Laurel."

Ngumiti ito sa kaniya at pumasok na pabalik sa bahay. Para siyang tangang

mahinang humagulgol pagtalikod nito dahil bigla niyang naaalala ang mommy
niya. Bigla niyang naaalala na hindi man lang niya ito nakausap bago mawala,
ni hindi man lang niya napatawa, ni hindi man lang niya nalinaw ang mga
bagay-bagay.
Tumayo si Laurel at naglakad papunta sa kung saan. Hindi naman niya kabisado
ang subdivision kaya naglakad lang siya kung saan siya mapunta dahil
kailangan niyang huminga pagkatapos ng mga sinabi ng mommy ni Atlas. Wala
namang masamang sinabi ito. . . pero ramdam niya 'yong konsensya sa ginawa
niya.

Huminto siya sa isang madilim na park at naupo sa swing. Mag-a-alas singko pa

lang ng umaga, pasilip pa lang ang liwanag nang makita niya si Atlas na
papalapit sa kaniya. Naka-hoodie ito na akala mo ba, ginaw na ginaw.

"Ginaw na ginaw, ah," natatawang bati niya. "Aga mo nagising."

"Ikaw, ang tanong. . . natulog ka na ba?" tanong nito.

Umiling siya. "Hindi pa. Nagsulat kasi ako kaninang madaling araw saka medyo
namamahay rin ako. Ang cool pala ng room mo dati, ang dami mong posters!"

"Oo, ikaw? Anong hitsura ng room mo noon? Siguro, para kang prinsesa?"
Tumango si Laurel. Naupo naman si Atlas sa kabilang swing at sumabay sa
pagduyan. "Anong kulay ng room mo no'n?"

"Pink," natatawang sabi ni Laurel habang nakatingin sa kawalan. "Gusto ko

no'n ng navy blue, kaso gusto ni Mommy pink kasi girl daw ako. Doon ko na-
realize no'n na may ilang tao pala, may gender preference or something. Mommy
sees light colors are meant for girls, gano'n."

Mahinang natawa si Atlas. "Well, our daughter loves pink."

"Hindi ko naman pinigilan si Laureen sa mga gusto niya. She can do whatever
the hell she wants as long as hindi siya napapahamak. Ayaw ko na gawin sa
kaniya 'yong pagpapalaking ginawa sa akin ng parents ko. Ayaw kong masakal si
Laureen to the point na maglalayas na siya, tulad ng ginawa ko years ago."
Atlas smiled and looked at Laurel. "You're a great mom, Laurel. Base sa
pagpapalaki mo kay Laureen, alam kong hindi ka nagkamali sa mga desisyon mo.
Nakalulungkot lang na wala ako sa tabi mo, but seeing how LJ grew into
someone admirable, I wanna commend you."

Tahimik lang ang paligid. Halos naririnig nila ang ilang kulisap na nasa
paligid, hindi na rin nagsalita si Laurel. Atlas doesn't wanna push her to
talk. Ayaw niyang magkaroon si Laurel ng dahilan para iwasan siya. Gusto
niyang bumalik sila sa dati kung saan comfortable lang ang lahat.

Sapat na sa kaniya 'yong magkasama silang dalawa kahit hindi nag-uusap. Iyong
presensya lang ni Laurel, sapat na kay Atlas, ang mahalaga, maramdaman nitong
hindi ito nag-iisa.

"Alam mo, hindi ko alam kung anong gagawin ko sa buhay ko." Ngumiti si Laurel
sa kaniya. "Bukod sa pagsusulat, ano pa bang skills ko? Ano pa ba ang kaya
kong gawin? Hindi ko alam. . . kasi takot ako mag-explore."

"Huwag mo pilitin 'yong sarili mo, Laurel. Darating 'yong time na malalaman
mo rin 'yan, pero let it flow. Just go with the flow and I know you'll be
happy with whatever your decision will be. K…k-ahit na. . . kahit na. . .
mag-decide lang hindi talaga ako, hindi mawawala 'yong suporta ko sa 'yo
bilang mommy ni LJ." Ngumiti siya kahit ayaw niyang sabihin 'yon. "Mahalaga
'yong happiness mo."

Nilingon siya ni Laurel. "Bakit ganiyan ka, Atlas?"

Tumayo si Atlas at lumuhod sa harapan ni Laurel. Kita niya 'yong basa sa

pisngi nito mula sa pagkakaiyak. Hinaplos niya at pinunasan ang mukha nito.
"Bakit ano?"

"Bakit ano?"

"Bakit. . . kahit na ang drama ng buhay ko, hindi ka umaalis?"

Ngumiti si Atlas. "No'ng panahon bang ako 'yong down, ako 'yong wala sa
wisyo, wala sa direksyon, umalis ka ba sa tabi ko? Sa pagkakaalala ko no'n,
isang tawag ko lang sa 'yo, babiyahe ka from Baguio to Manila. Six to seven
hours, depende. . . para lang sabihin sa akin na okay lang ang lahat.
Magpahinga muna ako, hinga muna ako."

Tahimik lang si Laurel na nakatingin sa kaniya.

"What we had years ago, it wasn't just about sex. Yes, no doubt, sex was
incredible. Pero 'yong companionship na nabuo natin, kahit na ayaw nating
aminin na naging magkaibigan talaga tayo? It was something na hindi ko
mahanap sa iba. Everyone was feeding me toxic positivity. . . while you, you
were showing me the reality."

Naramdaman ni Atlas 'yong hikbi ni Laurel, bumagsak din ang sarili niyang
luha habang nakatitig sa maamong mukha nito. Tinanggal niya ang ilang buhok
na nakaharang sa mukha ni Laurel at ngumiti.

"Hindi ko makalimutan 'yong sinabi mo noon." Ngumiti siya. "Magiging mahirap

ang lahat, aayawan ka ng ibang tao, iiwanan ka nila. . . but rest assured
I'll be here. One call away lang ako and I will support you." Hinaplos ni
Atlas ang pisngi ni Laurel. "Kahit na pakiramdam ko no'n may limit ang lahat
dahil hindi naman tayo, pinanghawakan ko na nasa tabi lang kita. . . kasi
alam kong magkaibigan tayo."

"Atlas." Laurel smiled at him but nothing.

Atlas sighed. "When you left, everything became negative. Tuwing pagod na
ako, they would say think happy thoughts, look at the brighter side, you'll
get over it." Umiling siya. "Tangina, na-miss ko 'yong sasabihin mo lang sa
akin na, it's okay to feel that, let's sleep? Tapos. . . hihiga lang ako sa
tabi mo. . . knowing na gigising akong nando’n ka."

"Until one day, you decided to leave. Hindi kita mapigilan, kasi wala akong
right. . . but if I could. . . damn, I would," dagdag ni Atlas. "It was
painful. . . not because I love you. . . but because I feel like I lost a
friend who became my wall."
Umiling si Laurel habang nakatingin sa kaniya. "Atlas, I am a weak wall for
you to lean on."

"I know," he smiled. "The main reason why I want to be the support whenever
you feel like losing it, Laurel. I want you to lean on me, too."

"Atlas." Yumuko ito, pero walang sinabi.

Atlas was about to say something when Laurel leaned forward and kissed his
lips. He was frozen for a second, but kissed her back. It's been eight years.
. . but the feeling of kissing her is still the same. Kung puwede lang na
hindi bumitiw, gagawin niya, but before he could even move, Laurel let go of
the kiss and was actually looking shocked.

"Hala."

Atlas smiled while looking at her innocent face as if it was her first kiss.
"You taste like coffee, ma'am."

"Dapat bumitiw ka," sabi nito. "Dapat hindi ka pumayag!"

"Ba't ako bibitiw, eight years na 'yong last. Isa pa nga?"

Umiling si Laurel. "Accident lang 'yon."

"Accident? May tumulak ba sa 'yo para halikan ako?" Atlas smirked. "I miss
that, miss, ma'am."

Laurel smiled at him. "Gagi, eight years na akong walang kiss, ha!"
"Kiss lang?"

"Stop."

T HE W H Y S

Actor's Hidden Whore - 47

by thexwhys
19-24 minutes

Hindi inasahan ni Laurel na tatagal sila nang dalawang linggo sa bahay ng mga
Legaspi. Wala namang issue, masaya naman sila, masaya naman si LJ, pero
nakararamdam pa rin siya ng pagkailang. May mga pagkakataon na lang na
sumasama siya kina Amira, Jobelle, at Patrick para lang makatakas.

Walang problema sa pakikitungo ng mga magulang at mga kapatid ni Atlas sa

kaniya. Pinaparamdam naman ng mga ito na maayos lang ang lahat, pero hindi
siya sanay sa gano'ng setup. Hindi siya sanay na may kasabay kumakain, na
nakikipagtawanan sa maraming tao, at nakikipag-usap nang normal. It was a
very rare event for her.

Ayaw ikumpara ni Laurel ang pamilya niya sa pamilya ni Atlas, pero malayong-
malayo. Oo nga't masaya ang mga magulang niya no'ng panahong magkasama pa ang
mga ito, pero siya hindi, dahil sa likod ng mga ngiting iyon, luha ng kaniya-
kaniyang pamilyang iniwanan.
Nakatitig si Laurel sa salamin dahil katatapos lang niyang mag-ayos. Nag-aya
ng dinner ang parents ni Atlas sa isang kilalang hotel sa Metro Manila.
Sinabihan siya ng mga ito na medyo casual ang damit kaya naman nagpasama pa
siya kay Jobelle para lang bumili ng damit dahil puro pantalon at T-shirt ang
dala niya.

She was putting on some lipstick na binili rin niya nang makarinig ng katok.
"Pasok," sigaw niya. Sumilip naman doon si Atlas. "Hey, aalis na ba tayo?
Tapos na rin ako."

Ngumiti ito. "Oo, nasa baba na rin sila," sabi nito. "Excited si Mommy and si
LJ, nasa loob na nga ng sasakyan, eh. Mag-convoy na lang din daw tayo.
Hintayin ka na lang namin sa baba," anito.

Laurel nodded and sprayed her favorite perfume. Simula pagkabata, hindi na
napalitan ang paborito niyang pabango, isa sa mga unang mamahaling regalo ng
daddy niya. Kahit na may kamahalan, no'ng college, pag-iipunan talaga niya
para lang mabili 'yon.

Nang makababa, naghihintay na si Atlas sa may sasakyan nitong ginagamit nila,

at nasa sasakyan naman ng kuya ni Atlas ang mga magulang nito kasama ang anak
nila.

"Si LJ, doon na raw siya sa parents mo?" tanong niya.

Atlas nodded. Iniiwasan niyang huwag tumitig kay Laurel dahil ayaw niyang
umiwas ito. She's currently wearing an emerald fitted dress that hugged her
curves. Nakabagsak din ang mahabang buhok nito at nakahati sa gilid. May
kaunting makeup, pero mas nangibabaw ang red lipstick na suot nito.

"Ayaw sumakay ni LJ kasabay natin, doon daw siya kina Mommy," natatawang sabi
niya. "Let's go?"

Laurel nodded. Nauna itong sumakay sa sasakyan niya dahil siya ang nahuli
para siguraduhing naka-lock na ang bahay nila. Dalawa lang sila sa at
pagpasok niya, hindi siya nagkamali nang manuot ang amoy ni Laurel sa loob ng
sasakyan niya. He had to sigh multiple times just to calm his heart.
It's 7 a.m. and both of them decided to stay quiet. Walang nag-uusap at halos
dalawang linggo na rin silang walang matinong pag-uusap. Not sure why but
Atlas just decided to distance himself from Laurel, mukhang gano'n din ito.
Nagsimula iyon nang maglapat ang labi nilang dalawa. . . dalawang linggo na
ang nakalilipas.

Parehong tahimik nang tumugtog ang isang kanta. It was chill and Atlas'
finger's started tapping the steering wheel. It was Nangangamba by Zack
Tabudlo.

Sabihin mo na nilalaman ng puso mo at nararamdaman nito

Kung 'di pa aminin ang gusto...

Sabihin mo na nilalaman ng puso mo at nararamdaman nito

Kung 'di pa aminin ang gusto baka kasi mawala na ako

Bigla niyang naalala 'yong nangyari walong taon na ang nakalilipas kung
paanong hindi niya alam kung paano aaminin kay Laurel ang lahat hanggang sa
umalis na ito. Maraming pagsisisi ilang taon na ang nakalilipas, pero hindi
na maibabalik ang kahit ano roon. Ngayong nasa present sila, hindi pa rin
niya alam ang mangyayari.

Mahirap mahalin si Laurel, iyon ang nag-iisang bagay na sigurado siya.

"By the way," basag ni Laurel sa katahimikan, "gusto ko pala itanong kung may
balak ka pa bang bumalik sa Hawaii? May mga kailangan na rin kasi akong
asikasuhin doon. Iyong schooling pa ni Laureen. Dapat dalawang linggo lang
'yong absences niya, kaso almost one month na tayo rito sa Pilipinas."

Tumingin si Atlas kay Laurel, nagsalubong ang tingin nila.

"If you wanna stay for your mom, go ahead." Laurel smiled at him. "Kaso, baka
mauuna na kami ni Laureen. We need to go back to Hawaii."

"Sabay-sabay na tayo babalik ng Hawaii. I was about to ask you, too,

kauusapin ko na rin si Mommy talaga na kailangan na nating bumalik ng Hawaii.
Hindi naman ako papayag na kayo lang ni Laureen," ani Atlas. "Don't worry,
okay lang kay Mommy."

Laurel nodded and didn't say anything.

Nang makarating sila sa hotel kung saan sila magdi-dinner, maraming

nakatingin lalo na kay Atlas. Nauna rin kasing nakarating ang pamilya ni
Atlas dahil na-stuck sila sa traffic. Sinabihan na lang sila kung saan sila
pupunta at saan nakaupo.

Sa valet pa lang, naglingunan na ang lahat, nagbulungan pa. It used to piss

Laurel off, pero ngayon, wala na siyang pakialam. Alam niya sa sarili niya na
wala silang ginagawang masama ni Atlas, wala siyang dapat ipag-alala. Wala na
rin naman siyang dapat itago, kilala na siya ng lahat.

As per Atlas, mukhang wala na rin itong pakialam. Mukhang sanay na sa tingin
ng iba. Tumingin ito sa kaniya, ngumiti, at hinawakan siya sa baywang habang
papasok sila ng hotel. For some reason, Laurel didn't feel ashamed kahit na
maraming nagbubulungan. Some even raised their phone up to take a picture.

"I hate them," bulong niya. "Your privacy suck big time, Atlas. Nakaloloka
silang lahat. Do they really need to take a photo as a proof na magkasama
tayo? Show business sucks, 'no? Kaso, this is your life."

"Was," pagtatama ni Atlas pagbukas ng pinto ng restaurant na pinasukan nila.

"The main reason why I stopped working. Isang araw, bigla na lang din nila
akong makalilimutan, mawawala na rin ako sa sistema nla, and I can't wait for
that to happen para hindi na natin 'to maranasan."

Napatitig si Laurel kay Atlas. Hindi na siya nagsalita, pero hinimay niya
'yong mga sinabi nito.
"So next time, you won't feel uncomfortable." Ngumiti ito sa kaniya. "Sorry
for feeling that way, pasensya ka na talaga."

Laurel didn't say anything. Hinayaan niyang igiya siya ni Atlas kung saan ang
table naka-reserve ang pamilya nito. Buffet style rin ang restaurant sa loob
ng hotel. Bigla siyang nag-crave sa sushi, bigla niyang gustong kumain ng
cake, at steaks nang madaanan ang mga 'yon.

"By the way, gusto mo pumunta ng Baguio? Iyong bahay roon, nandoon pa rin
naman. Hindi ko naman binebenta 'yon, may caretaker lang. Kung gusto mo, we
can visit Baguio bago tayo bumalik sa Hawaii," sabi ni Atlas. "Lalo nabitin
naman 'yong time no'ng nag-strawberry picking kayo ni Laureen."

Tango lang ang naisagot ni Laurel dahil nakarating na sila sa table. Naroon
na lahat at nagsisimulang kumain. Nag-volunteer na rin si Atlas na ito na ang
kukuha ng pagkain niya dahil naglambing bigla si Laureen sa kaniya.

Bumulong si Laurel sa anak. "Tampo na si Mommy, ha? You sleep with them,
tapos hindi ka sumabay sa car ride namin ng daddy mo. Tampo na ako."

"Sorry, Mommy," nakangiting sabi ng anak habang nakayakap sa kaniya. "Love

you, Mommy. Alam mo, Mommy, ang sarap ng cake nila here. I got you some
strawberry and lemon cake!"

Tinuro ni LJ sa kaniya 'yong pinggan at iniabot ang tinidor. Ito na rin mismo
ang nagsubo sa kaniya kaya natatawa silang mag-ina dahil lumagpas ang icing
sa labi niya.

"Here you go." Ngumiti si Atlas at ibinaba ang pinggan para sa kaniya. Naroon
lahat ng gusto niyang pagkain. "Oh, I also got your mommy some cake!" sabi
nito sa anak na akala mo ‘y may paligsahan.

Nagkwekwentuhan ang lahat, hindi sinasadyang mapatingin ni Laurel sa parents

ni Atlas. Magkatabi ang mga ito, hinihiwa ng daddy ni Atlas ang pagkain ng
mommy nito para maging bite size. May mga pagkakataong hinahalikan nito ang
pisngi nang walang pasabi, niyayakap habang nagtatawanan, at madalas na
magka-holding hands.

Sa dalawang linggong kasama niya ang mga ito, nakita niya kung saan nakuha ni
Atlas ang pagiging maalaga at sweet.

Gano'n din naman ang mga magulang niya dati ngunit sa tuwing maaalala niya
ang nakaraan ng dalawa, sa tuwing maaalala niya ang iyak ng mga kapatid niya,
sa tuwing maaalala niya ang galit at murang natatanggap niya sa mga ito,
hindi niya maiwasang malungkot.

Iniisip niya na sana, puwedeng magmahalan ang dalawang tao nang walang
nasasaktang iba.

"Gusto mo pa ba?" tanong ni Atlas sa kaniya.

Laurel nodded. "Oo, pero ako na kukuha. Mag-iikot-ikot muna ako. Parang may
ilang pagkain akong nakita roon, eh."

"Go ahead." Ngumiti ito sa kaniya.

Naglakad si Laurel papunta sa buffet, sobrang daming pagkain. Hindi niya

first time sa mga ganitong lugar kahit na ayaw niya ng mga mamahalin dahil
no'ng bata pa siya, madalas silang kumain ng parents niya sa ganito.

Laurel was busy getting her sushi when she heard a very familiar voice.
"Hey." Paglingon niya, hindi siya nagkamali. "It's really you. Sabi na, hindi
ako nagkamali, eh. Nakita kita kanina naglalakad."

"Hey." Laurel smiled. Nakatingala siya dahil matangkad ito. Ang ex-boyfriend
niya no'ng college na isang PBA player ngayon. "Kumusta ka na, Kevin!"
"Okay naman ako! Ikaw ang kumusta!" nakangiting sabi nito. "Akala ko nga,
hindi na kita makikita until. . ."

"Until nakita mo ako sa news?" tanong niya habang nakangiti at kumukuha ng

sushi. "Yeah, gano'n talaga. Walang sikretong hindi mabubunyag. Ikaw, kumusta
ang career mo? Sorry, hindi ako updated sa basketball."

Ngumiti ito at tumango-tango. "Okay naman, wala namang naging problema. Kung
hindi siguro ako na-injury no'ng college sa kamay, baka mas malakasan ang
laro ko."

"Oh, about that? Kumusta na pala 'yong hand injury mo? Wala namang naging
problema?"

Umiling ito at pinakita sa kaniya 'yong kamay nito. She can clearly remember
dahil kasama siya sa recovery ni Kevin no'ng panahong hindi ito naglalaro.
Siya pa ang girlfriend that time, nagtatago pa sila.

"Nagulat ako kung sino ang nakatuluyan mo, ha?" Ngumiti ito. "Knowing how
private you are, seryoso, nagulat ako na artista ang kasama mo."

"It was unexpected and no, we share a daughter, but we're not together,"
sagot niya at nagpatuloy sa pagkuha ng pagkain.

Sumusunod rin sa kaniya si Kevin. Naging maayos naman ang closure nila kahit
hindi maganda ang breakup. Isa pa, Laurel doesn't hold grudges.

At alam ni Kevin 'yon. Habang nakatingin siya ngayon kay Laurel, wala itong
pinagbago. They were 18 when they dated at sobrang adventurous din silang
dalawa. Laurel's nice, marami lang talagang itinatago. Isang rason kung bakit
siya nakipaghiwalay, kung bakit sila naghiwalay, dahil nga hindi sila
makalabas man lang.
"You never changed," sabi ni Kevin habang naglalakad sila papunta sa kaniya-
kaniyang table. "Kung ano 'yong hitsura mo no'ng college, gano'n ka pa rin.
Imagine talaga my shock when I saw you on news flash with Atlas Legas–"

Pareho silang tumigil sa paglalakad dahil may babaeng lumapit sa kanila na

parang susugod. Nakatitig ito sa kaniya, masama ang tingin, at parang may
gustong sabihin.

Laurel tried to smile, but the woman spoke. "Hindi ka pa ba kuntento sa

paghihiwalay ni Atlas Legaspi at Amira Del Real na pati 'tong asawa ko,
kasabay mo talaga maglakad?"

For some reason, ipinalibot ni Laurel ang tingin sa paligid dahil parang
tumigil ang mundo ng lahat. Tumingin sa kanilang tatlo na nasa gitna. Nakita
niya ang pamilya ni Atlas na nakatingin sa kanila, lalo na ang parents nito.

"Hey, babe, it's nothing. We're just catching up," sabi ni Kevin. "She's my
college ex-girlfriend and–"

"And that's supposed to help?" sagot ng babae.

Papalapit sina Atlas at LJ dahil galing sila sa comfort room nang makita si
Laurel na nakatalikod at nakatayo katabi ang isang lalaking matangkad. Kaunti
lang ang lamang ng height nito sa kaniya, pero sa side view, nakita niyang si
Kevin Torres iyon, PBA player. Kaharap ng mga ito ang babaeng masama ang
tingin kay Laurel.

"Babe, please," sabi ni Kevin sa babaeng nasa harapan. Natigilan si Atlas sa

paglalakad, gano'n din si Laureen.

"Please, what? Hindi mo ba alam na home wrecker 'yang ex-girlfriend mo? She
was all over the news two years ago for having a kid and Atlas Legaspi's
mistress. Tapos makikita kong magkasama kayo?"
Nakita ni Atlas kung paanong ngumiti si Laurel, naka-side view ito, pero kita
niyang naningkit ang mga mata nito. "Hey, don't worry. Walang something sa
amin ni Kevin and we just happened to bump into each other. It was years ago
and we were just catching up. Don't worry, he's yours."

"Dapat lang alamin mo 'yong lugar mo," sabi ng babae. "Once a home wrecker,
always a home wrecker. Like her parents."

Magsasalita pa sana ito nang hawakan ni Kevin ang asawa at lumingon kay
Laurel. "Sorry, Aly. Sorry. . ."

"No worries." Laurel smiled. "I understand."

Kahit sobrang hiya, taas noong naglakad si Laurel papunta sa table at hindi
ipinahalata sa ibang tao 'yong kabang nararamdaman. Kaba, hiya, at takot.
Pinakita niya sa lahat na unbothered siya at walang pakialam sa nangyari.

"Sorry po." Ngumiti siya nang makaupo. Nakita naman niyang naglalakad si LJ
at Atlas papalapit sa table nila, parehong nakangiti.

Parang biglang nawala 'yong bigat na nararamdaman niya nang makita ang mag-
ama niyang naglalakad at nagtatawanan pa. Pinagdarasal na sana, hindi narinig
ng mga ito ang nangyari.

Tumingin siya sa pamilya ni Atlas at nagsimula lang itong magkuwentuhan na

parang walang nangyari at pinagpapasalamat niya iyon dahil mas magiging hindi
komportable kung magtatanong pa ang mga ito.

Nagtatawanan ang mga ito nang biglang magtanong ang mommy ni Atlas kay LJ.
"Nami-miss mo ba ang swimming, baby ko?"

Tumango si LJ. "Yes po, Lola. Can we go to the beach po? Please? I can show
you how I can build sand castles perfectly."
"Sige!" Ngumiti ang mommy ni Atlas. "I would love to! Dad," kinausap nito ang
asawa, "let's go to the beach! Saan ba may maganda?"

Tahimik lang siyang nakikinig.

"Sa Baler, 'di ba, Atlas, sabi mo maganda?" tanong ng kuya ni Atlas. "Sakto,
gusto matuto ni Lili mag-surf! Puwede ba roon?"

Tumango si Atlas. "Oo, may contact din ako roon. Iyong mag-ari ng hotel na
tinutuluyan namin doon, naging trainer ni Amira sa surfing, puwede roon. Let
me know if tuloy, para matawagan ko siya and we can reserve some villa."

"Sige!" Tuwang-tuwa ang mommy ni Atlas. "Let's go! I wanna go to the beach,
too, with my apos!"

Tinanong din siya ng mga magulang ni Atlas kung ayos lang ba. Sa ngiti ng
anak niya, mukhang hindi na siya makatatanggi. Halatang excited ang mga 'to,
kaya naman tumango na siya. Ayaw niyang nakawin kay LJ 'yong happiness na
nararamdaman nito.

Nang matapos silang mag-dinner, buong akala ni Laurel, sasabay na sa kanila

si Laureen, pero mali. Nagsabi pa ito na matutulog sa bahay ng pinsan kaya
bokya na naman siya at silang dalawa lang ulit ni Atlas.

"Puwede ko bang mahiram 'yong phone mo?" tanong niya kay Atlas. "Wala kasi
akong Facebook, pero. . . narinig ko kasi kanina sa labas na ako raw 'yong
nasa video with Kevin?"

"Huwag mo na panoorin, Laurel," sabi ni Atlas habang naglalakad sila papunta

sa open parking. "I heard the whole thing. Alam kong okay ka lang at alam
kong 'yon ang sasabihin mo sa akin. But if you need someone to talk to, I'm
here."
Ngiti lang ang isinagot ni Laurel. Nagpatuloy lang sila sa paglalakad.
Parehong tahimik na halos tunog lang ng takong ng sapatos ni Laurel ang
naririnig nila. Ayaw niyang pag-usapan 'yong nangyari, pero ang bigat sa
dibdib na kahit anong gawin niya, kahit na magtago na siya, kahit na sabihin
niyang maayos lang ang lahat. . . nakakabit na sa pangalan niya ang pagiging
home wrecker.

Nasa likod lang ni Laurel si Atlas. Mabagal silang naglalakad dahil nakayuko
lang ito. Ibinaba nito ang buhok bago pa man sila sa lumabas para maitago ang
mukha. Bigla na namang bumalik ang nakaraan, kung saan sinisisi niya ang
sarili kung bakit nakilala si Laurel.

Nang makarating sa sasakyan, nasa likuran pa rin siya nang humawak si Laurel
sa may side mirror. Nakita ni Atlas kung paanong gumalaw ang balikat ni
Laurel kasabay ng sunod-sunod na pagsinghot.

Atlas walked towards Laurel, he didn't say anything. Maingat niya itong
pinaharap sa kaniya at nakita kung paano nito pigilan ang namumuong luha sa
mga mata. Atlas sighed and kissed Laurel's forehead and hugged her tight.

Naramdaman niya 'yong higpit ng pagyakap ni Laurel sa kaniya bago ito

humagulgol nang sobra-sobra. Bawat iyak, may kasamang sakit. Nakasubsob ang
mukha nito sa dibdib niya, hinayaang umiyak sa kaniya.

"Sorry. . .," bulong nito. "Sorry, kasi ganito lang ako."

Atlas frowned. "What do you mean ganito ka lang?"

Humiwalay sa kaniya si Laurel, humikbi ito, at bumagsak ang luha. "Na. . . sa

tuwing makikita ng iba, iyong isip nila tungkol sa akin, hindi ko na maaalis.
Na. . ." Laurel smiled but failed because her chin started to vibrate. "Na. .
. home wrecker ako katulad ng mga magulang ko."

Tahimik lang si Atlas na nakahawak sa pisngi ni Laurel.

"Na kahit anong gawin ko, hindi ko magawang ipagtanggol ang sarili ko dahil
totoo ang sinasabi nila. Sinira ko kayo ni Amira, sinira ng mga magulang ko
ang pamilya nila. . . na gani–"

Laurel was shocked when her lips met Atlas's lips. Her eyes widened, but she
just closed her eyes and feel the kisses. The way Atlas's lips moved, it was
gentle. It never changed. It was the kiss that had drawn her to him years
ago, the kiss that made her feel respectful, and the kiss that made her feel
like she's loveable.

Humiwalay si Atlas sa kaniya, hawak nito ang batok niya. Nakadikit ang noo sa
kaniya habang pinaglalandas ang ilong sa ilong niya.

"Don't let them kill your vibe, ma'am," bulong nito. "They don't know you,
they won't know you. You will forever be a mystery to all of 'em, stay that
way."

Humikbi si Laurel.

"Let them wonder, ma'am." Atlas smiled at her. "Talo silang lahat dahil hindi
ka nila kilala. Kung ano 'yong alam nila, it's just the tip of the iceberg."

"Bili mo ako ice cream. Narinig ko 'yong ice. . . bigla akong nag-crave sa
ice cream."

"Nice. . . a good way to kill the vibe. Galing mo talaga!"

Laurel smiled and wiped her tears. "Kala mo, ha! Nararamdaman kong magda-
drama ka na. Uunahan na kita. Ako lang ang ma-drama tonight so. . . feed me
some ice cream."

"Beg."
"Please, daddy." Laurel seductively looked at him.

"Damn it."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 48

by thexwhys
18-22 minutes

Atlas was staring at Laurel while driving. They're almost at their

destination. Two days after that family dinner, his family decided to go to
Baler as per his daughter's request. Walang hinihindian ang magulang niya kay
LJ. Their daughter was spoiled.

"I feel like my parents were spoiling LJ too much," natatawang sabi ni Atlas
habang nakatingin sa daanan. "No need na humiling ni J, they're giving it to
her."

"I am happy." Laurel smiled at him and sighed. "Alam mo bang never ko
nakilala ang grandparents ko. Buhay pa naman sila. They died when I was 10
years old, pero never ko sila nakilala kasi. . . hindi na nila tinanggap
'yong parents ko sa bahay nila dahil nga sa nangyari. So, never ako nadala sa
kanila."

Tumingin si Atlas kay Laurel. Wala siyang sinabi, pero nakangiti ito na
parang may inaalala.
"I am happy for LJ. Kahit na late na rin niya nakilala 'yong family mo, at
least she had a chance to meet them." Huminga rin ito nang malalim. "Medyo
nalungkot din ako sa part na naging maramot ako, naging matigas, na hindi na
nakilala ng anak natin 'yong mama ko."

For some reasons, Atlas's heart skipped a beat upon hearing Laurel say those
words. . . 'anak natin', pero hindi siya nagpahalata. He just smiled and
didn't say anything.

It's actually good that Laurel started talking about herself more kaysa no'n.
Hindi rin niya magawang magtanong dahil ayaw niyang bigyan ito ng rason para
umiwas. He hates seeing her dodging anything especially when it's about her
past. Hindi rin naman niya ito masisi. Ayaw niyang pilitin si Laurel sa kahit
anong hindi nito gusto. He needs to be more careful and sensitive.

Atlas just decided to let everything flow and come into places.

Nang makarating sila sa Baler, kaagad silang sinalubong ni Jude na hindi

tumanggap ng clients para sa surfing tutorial para sa kanila. Naghihintay ito
sa may parking area nang sabihin niyang malapit na sila. Isa-isa niyang
ipinakilala ang pamilya niya.

"And this is Laurel." Ngumiti siya. "Ready na ba lahat ng villa for us?"

Tumango si Jude at inilahad ang kamay kay Laurel. "Nice to meet you, Miss
Laurel. I'm Jude Laforteza, I'm the owner of this resort. Sana mag-enjoy
kayong lahat and Atlas mentioned that you guys live in Hawaii, by the beach."

Laurel nodded and smiled at the man in front of her. He's so fine, iyon ang
unang napansin niya. He's tanned because he's a surfer, his hair is long and
straight, and has very muscular body. This is Amira's almost-baby.

She pressed her lips with that thought. "Nice meeting you, too, Jude. I love
the place. Ang ganda ng resort and my kid will enjoy for sure. She loves the
beach so much." Ibinaba niya ang tingin kay LJ na katabi niya. "This one's
LJ, our daughter."

"Really?" Biglang sumulpot ang batang lalaki. Kamukhang-kamukha ito ni Jude.

Lumapit ito sa kanila. "Good morning, miss. I'm Koa. I love the beach din po.
If you need a tour guide, puwede po ako."

"Of course." Laurel smiled. Mahaba rin ang buhok nito, pero naka-ipit. The
little boy looks foreign. Bigla niyang naalala 'yong kuwento ni Amira tungkol
sa batang ito na gusto nitong balikan. The way this kid smiled at them,
mukhang masaya itong makakilala ng bagong tao. Halatang may lahi rin dahil
maputi kahit na naaarawan.

Ngumiti ang batang lalaki at tumingin kay LJ. Inilahad nito ang kamay sa anak
nila, kaagad niyang siniko si Atlas nang makita kung paano ngumiti ito.

"Hi, I'm Koa Martiel Laforteza," anito habang nakatingin kay LJ.

LJ smiled. "I'm Laureen Juliana Alcaraz."

"Legaspi." Atlas smiled. "Soon, you will be a Legaspi."

"Do you wanna swim? We have a huge pool if you don't like the beach. The
waves are strong right now," sabi ni Koa. "But the pool was newly cleaned so
you won't have to worry. Also, I live here, too. If you need a playmate. I
can play with you."

Nalaman ni Laurel habang naglalakad sila papunta sa kaniya-kaniyang villa na

magkaedad lang sina LJ at Koa. Nakuwento sa kaniya ni Amira no'n na iniwanan
ito ng ina, ang ex-girlfriend ni Jude.

Lahat sila, may kaniya-kaniyang villa. Maganda 'yong lugar. Bukod sa mga
villa, may hotel din para sa gusto ng simpleng kuwarto.
Dumating na rin sina Jobelle at Patrick at magkakatabi lang ang villa nila.
Napansin kaagad ni Laurel ang pagiging malamig ng dalawa sa isa't isa, gano'n
din si Atlas na tumingin sa kaniya, pero bago pa sila makapag-usap, naririnig
na nila si LJ na panay ang halakhak kasama ang mga pinsan nito na anak ng
kuya ni Atlas.

"Medyo kinakabahan ako, Atlas," ani Laurel na kaagad pumukaw ng atensyon

niya. Naupo siya sa tabi nito, sa hagdan ng villa, habang nakatingin kay
Laureen na nakikipaglaro sa mga pinsan.

"Bakit?"

Laurel sighed. "Mukhang mahihirapan ako kay Laureen kapag naisipan ko nang
bumalik ng Hawaii. Mukhang. . . magkakaroon kami ng iyakan." Tinuro nito ang
anak nilang nakikipaghabulan. "Look at her? Tingin mo, gugustuhin niyang
umalis dito sa Pilipinas knowing na it's happier."

Pareho silang natahimik. Sinabihan naman ni Laurel si Atlas na samahan na

muna nito si LJ at makipag-bonding sa family nito dahil may kailangan siyang
tapusin at ilang emails na kailangang sagutin para sa trabaho.

Laurel was busy working when she heard a knock. Nang papasukin niya, it's
Jobelle. Kaagad itong dumiretso sa sofa at tumabi ng upo sa kaniya. Naka-
sando na ito at ready na para sa swimming, pero binuksan ang TV ng kuwarto
niya at nagsimulang manood. Pareho silang tahimik, dahil ayaw niyang
magtanong.

"Nakita ko 'yong bet ni Amira," basag nito sa katahimkan. "Kaya naman pala
sayang na sayang 'yong kipay ni ate girl, ang hottie naman pala ni Jude!"

Mahinang natawa si Laurel. "Sa true lang, ang hottie nga. Lumilinya 'yong abs
sa tan niya, girl. Kaya naman pala medyo nainis si Amira Del Real sa pagiging
hopia ng mani."
Sabay silang natawa sa mga pinagsasasabi nila, pero kaagad sumeryoso nang
tumitig si Jobelle sa kaniya.

"Spill," Laurel said before closing her laptop. "Anong nangyari? Bakit may
pag-iiwasan kayong ganap ni Patrick kanina? Anong nangyayari sa inyong
dalawa?"

Jobelle sighed. "Kasi, bakla. . . gusto namin mag-ampon. Gustong-gusto naming

mag-ampon kaso rito sa Pilipinas, mahigpit. Dahil nga gay couples kami,
parang hindi pa sila open sa gano'ng possibility? Tatlong ampunan na 'yong
napuntahan namin. . . tatlong bata na 'yong prospect namin, pero kahit isa,
walang naaprubahan dahil nga bakla kami."

Tahimik lang si Laurel na nakikinig sa kaibigan ngunit bawat salita, ramdam

niya.

"Gusto ko nang pumunta ng ibang bansa para mag-ampon, pero naiinis ako,
Laurel." Niyakap ni Jobelle ang throw pillow na hawak nito. "Naiinis ako na
hindi man lang naging priority ni Patrick 'yong kagustuhan naming magkaanak.
Medyo naiinis ako na para sa kaniya, parang biro lang? Ni hindi ko nga alam
kung gusto ba niya talaga o gusto lang niya dahil gusto ko. Nasasaktan ako,
bakla."

Laurel smiled. "Bakla, huwag ka muna magalit. Nagkausap na ba kayo nang

maayos? Pinaintindi mo na ba sa kaniya 'yong mga gusto mo? Nilista mo na ba
'yong possibilities, pros and cons, at iyong reasons?" aniya. "Kasi kung
hindi pa, walang basis 'yong galit mo. Nagagalit ka lang kasi you're letting
your emotions control you. Gusto kita tanungin, nakinig ka na ba sa kaniya?"

Umiling si Jobelle bago humugot ng malalim na hininga. "Hindi pa, nauna kasi
'yong inis ko."

"Mismo." Laurel shook her head. "Your relationship needs communication. Kung
palagi kang galit, kung hindi ka makikinig, anong mangyayari sa relasyon
ninyo?"
Nakatitig lang si Jobelle sa kaniya. Wala itong sinagot sa sinabi niya,
nakatitig lang ito na parang may pimple ba siya or dumi sa mukha.

"Anong mayroon?" ani Laurel. "Hoy, naiilang ako sa pagkakatitig mo sa akin,

bakla ka!"

Bigla itong ngumiti. "Alam mo, bigla kong naisip na siguro, ang ganda ng
magiging relasyon ninyo ni Atlas kung sakali lang naman na bibigyan mo ng
pagkakataon maging kayo. Kasi, ang galing mo mag-advice, ang galing mo i-
handle ang isang bagay. Si Atlas naman, matiyaga at no doubt naman na
mapagmahal."

Laurel was shocked but kept listening.

"Pareho kayong maintindihin, pareho kayong malalim mag-isip, pareho kayong

malawak umunawa. Pero hindi ko maintindihan kung bakit ayaw mo," sabi nito sa
kaniya. "Nalulungkot ako sa inyong dalawa kasi, pakiramdam ko, may something.
. . pero ang kapal ng pader mo, Laurel. Iniisip ko, kailan ka kaya
matitibag?"

Tumayo siya para umiwas.

"Ayan lang ang mahirap sa 'yo, bakla. . . kapag nakukuryente ka na, umiiwas
ka na. Iyon mga sinabi mo sa akin, about listing down possibilities, pros and
cons, and reasons, sana ginagawa mo rin. Kasi ang sarado mo. Anyways. . .,"
sabi nito, "tara, swimming nga tayo!"

Paglabas nila, naabutan nina Laurel at Jobelle na nakikipaglaro si Atlas kay

Jude ng volleyball. Naglalaro naman ng sand castle sina LJ at Koa kasama ang
mga Legaspi, nag-e-enjoy naman sa ilalim ng payong ang parents ni Atlas,
halos lahat, nagkakasiyahan.

"Tinawagan ko si Amira," natatawang sabi niya kay Jobelle. "Sinabi ko sa

kaniya na na-meet ko na si Jude and Koa. Ang baklita, gustong makita si Koa
kaya nagpadala ako sa kaniya ng picture."
"Eh 'di kinilig 'yong kiki ni gaga?" natatawang sabi ni Jobelle. "Baka
magulat tayo, nandito 'yon bukas. Picture lang ba ni Koa 'yong s-in-end mo?"

Umiling siya. "Hindi, gagi. Nag-stolen ako ng picture ni Jude, s-in-end ko sa

kaniya. Parang bigla kong na-imagine si Ami na nagpaikot-ikot sa kama tapos
baka biglang nag-empake kasi babalikan niya 'yong bumitin sa kaniya?"

Nag-apir pa silang dalawa katatawa. Tumingin siya kay Jobelle na kahit

papaano, gumaan ang pakiramdam sa mga sinabi niya. Kung may kaya lang siyang
gawin, ginawa na niya para sa kaibigan na hindi siya iniwanan kahit na siya
mismo ang nang-iwan sa mga ito years ago.

Kinagabihan, pinuntahan ni Atlas si LJ sa kuwarto ng ate niya dahil natulog

itong kasama ang mga pinsan. Ni hindi mapaghiwalay ang magpipinsan at tama si
Laurel. Mukhang mahihirapan silang bumalik ng Hawaii. Hinalikan niya sa noo
ang anak na sobrang pagod dahil walang tigil sa kalalaro.

Papasok na sana siya sa sariling cabin nang makarinig ng tugtog, bukod pa

roon, nakita niya si Laurel na nakaupo sa beach inclined chair. Naka-sando at
shorts lang ito, samantalang siya, naka-T-shirt dahil giniginaw. Nililipad
rin ang mahabang buhok nito, pero walang epekto.

"Hindi ka pa matutulog?" tanong niya at naupo sa kabilang upuan. "Nag-enjoy

ka ba kanina? Medyo nagka-sunburn ka na."

"Medyo matagal ako nagbabad sa araw kanina, kaya ayon. Pero oo, nag-enjoy
ako. Sumakit lang 'yong katawan ko kasi ang lakas ng alon. Ibang-iba ro’n sa
lugar natin sa Hawaii." Laurel smiled. "So, tulog na ba si J?"

Tumango siya. "Oo, katabi niya si Jaira."

Pareho silang nakatingin sa madilim na dagat, nakikinig sa bawat hampas ng

alon, tugtog mula sa phone ni Laurel, at sa ilang punong pumapagasgas dahil
sa malakas na hangin. Mukhang malalim ang iniisip nito, ayaw niyang manggulo.
He just wanna stay there with Laurel, quietly.

"Ilang years na palang kasal ang parents mo?" tanong ni Laurel sa kaniya,
niyakap nito ang sarili at nakapatong ang baba sa tuhod. "They seemed so
happy."

"37 years," sagot niya at ngumiti. "Ideal relationship ko ang parents ko.
Imagine, tumagal sila nang gano'n? Iniisip ko na sana, kung sakali, magse-
celebrate rin ako nang gano'n katagal."

Tumingin sa kaniya si Laurel. "Did. . . wait, kung mao-offend ka sa tanong

ko, you don't have to answer. I just wonder kung. . . may pagkakataon bang
nag-cheat ang daddy mo sa mommy mo?"

"To be honest, hindi ko alam kasi walang naging gano'ng issue ang parents ko.
Hindi ko alam kung silang dalawa na lang. We'll never know since some parents
keep the problems to themselves to protect their children. Pero sa
pagkakaalam ko, walang naging issue ang parents ko sa gano'n."

Nag-iwas ng tingin si Laurel sa kaniya. "No'ng bata pa ako, naiisip ko na

sana, hindi na nagkita ulit 'yong parents ko para hindi na sila nakasakit.
Nakita ko kasi kung gaano kagalit ang mga kapatid ko both sides sa nangyari
sa kanila. Nakita ko kung gaano kagalit ang asawa ng mama ko, ang asawa ng
papa ko. . . na parehong nag-decide na huwag ipawalang bisa ang mga kasal,
para forever kabit ang isa't isa.

"Kaso, sa tuwing maaalala ko kung gaano kasaya ang mama at papa ko sa tuwing
magkasama sila, parang gusto ko na lang hayaan na maging masaya rin sila. I
was torn, galit ako sa kanila. . . but a part of me wants them to stay
together. I saw how my papa cared for Mama. I saw how he would hug her, how
he would kiss her. Sa tuwing magkakahiwalay sila, pag-uwi, akala mong ilang
taon silang hindi nagkita?" mahinang natawa si Laurel, pero pinunasan nito
ang mukha.

Atlas can hear pain from Laurel's voice.

"My papa would hug Mama after a long day. He would whisper I love you, I miss
you, how was your day, let's date tomorrow. . ." Tumingin sa kaniya si
Laurel. "Something like that. Naiisip ko no'n, how can they be so happy
knowing the pain they inflicted to others? Pero naalala ko 'yong sinabi ni
Papa sa eulogy ni Mama. Knowing that everyone was there? Papa's legal wife,
Mama's legal husband. . . their kids, everyone.

"Papa said that it was wrong. . . but he loved her. He loved Mama and she
will always be the one. His only one." Laurel’s sniffs turned into sobs.
"Galit na galit 'yong mga kapatid ko no'ng araw na 'yon. I ended up crying,
hugging my papa ’cos they were arguing, they were all fighting. Kung kanino
mapupunta 'yong ashes ni Mama. Mama's side of the family wants to take it. .
. but my papa doesn't want to let go of Mama."

Lumipat si Atlas sa upuan ni Laurel. Ipinahilig niya 'yong ulo nito sa

balikat niya habang nakaakbay siya at hinahaplos ang balikat nito. Ito ang
unang beses na mag-o-open up sa kaniya si Laurel, fully.

"My papa. . ." Laurel sobbed like a kid. "My papa kneeled to keep my mama. It
was so painful for me to watch everyone shouting at him, while he was
kneeling and crying. My papa was powerful. He is a governor, but that night.
. . my mama's last night, he was just a man begging to keep the love of his
life with him."

Atlas hugged Laurel tight. "But. . . why did you decide to leave your papa
behind?" he asked. "We met, Laurel, before I went to Hawaii, he begged to see
me."

Tumingin si Laurel kay Atlas. Hindi niya alam 'yon.

"He asked to see your latest picture because he misses his baby bunso." Atlas
smiled at him. "Sorry, pinakita ko sa kaniya 'yong picture mo. Also, I
noticed, ilang beses na tayo nagkakasama na tumatawag siya sa 'yo, but you
kept on ignoring his calls. He may not be the best person, hindi man siya
naging mabuting papa sa 'yo, but he's still your father."

Laurel started crying even more.

"Sinabi niya sa akin na ikaw lang ang nag-iisang memory niya galing sa nag-
iisang babaeng minahal niya. Ikaw lang, pero hindi niya pipiliting patawarin
mo siya." Atlas kissed the side of her forehead. "You don't force
forgiveness, Laurel. Forgive when you're able. Let go of the pain if you're
ready. . . then face it before it's too late."

Kinagat ni Laurel ang pang-ibabang labi. "I'm. . . I'm not yet ready to face
him. Sinisisi ko pa rin sila sa nangyari sa buhay ko, maybe in time. . . I'll
see him."

Atlas nodded. "Of course, wala namang pilitan. It's your own decision and he
loves you. He will wait for you, that's for sure."

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na nagkita kayo ni Papa?" tanong ni Laurel.

"Hindi naman importante 'yon. He just. . . wanna see your latest picture.
Kayo ni LJ. He just wanna know if you're okay. Gusto lang niyang malaman kung
maayos ba 'yong buhay mo at kung kumakain ka raw ba nang maayos," sagot niya.
"Hindi ko siya masisisi. I am a father myself. Kahit ako, mag-aalala sa anak
ko."

Laurel smiled. "I miss my parents din. Kaso, they were so controlling when I
was young that I hated both of them. Ngayong nanay na rin ako, I realized
that some of their decisions were for my own good. Nasakal lang talaga ako
noon."

"You like being choked, Laurel."

Laurel shook her head. "Atlas, you're horny."

"I am," pag-aamin nito. "But. . ." Hinawakan nito 'yong kamay niya. "Let's
put a ring first."
"Ring pinagsasasabi mo." Laurel stood up but he was fast enough to grab her
hand and pulled her to his lap. He hugged her tight, not wanting to let go.
"Let me go, Atlas."

Atlas sighed and shook his head. "I love you, miss ma'am. I can't wait to
celebrate anniversaries with you."

"Atlas, anong anniversaries? Wala tayong label," sagot naman ni Laurel, hindi
man lang marunong magsinungaling. "Mga pinagsasasabi ni Atlas."

"Then let's put a label!" he exclaimed.

Laurel stared at him for a mere second and bit her lower lip. "Atlas, h…h-
indi pa ako ready sa ganiyan."

Ngumiti siya at tinanggal ang buhok nitong nakaharang sa mukha. Tinitigan

niya ang mukha ni Laurel, matagal na matagal.

"Bakit ganiyan ka makatitig?"

"Tama 'yong sinabi ko years ago." He smiled. "Ang hirap mong mahalin. Sinabi
ko no'n na ang malas ng lalaking magmamahal sa 'yo kasi ang hirap mong
mahalin. . . pucha, ako pala 'yon."

Mahinang natawa si Laurel. "Ikaw kasi, eh. Sa dami ng babae, ba't ako?"

"Ewan ko ba. Hirap mo kalimutan."

T H E W H Y S
 Actor's Hidden Whore - 49
by thexwhys
19-24 minutes

Three days and they're still in Baler. Laurel was laughing while playing with
LJ and her cousins. Pinapanood rin nila si Jude at Koa na nasa dagat para
mag-surfing. She even tried it but failed. Ang naging resulta, puro pasa.

"Mommy." Lumipat si Laureen sa tabi niya. "I wanna tell you something. Baka
magalit po ikaw, pero. . . gusto ko lang po sabihin."

Hindi alam ni Laurel kung bakit nakaramdam siya ng kaba sa tono ng anak niya.
Ayaw niyang mag-assume kung tama ba 'yong nasa isip niya, pero the moment na
nag-puppy eyes na ang anak niya, mukhang nahuhulaan na niya.

"Mommy, I wanna stay here na po."

There. Laurel was right. She was just looking at Laureen, waiting for more.

"I love that we're not alone,
We've been doing so for years
won't have to be alone," sabi
that we could bond like this.
Please?"
Mommy. Na we don't have to live by ourselves.
and I saw how you struggled. This time, you
nito. "I love being with our family, I love
. . ayaw ko na po bumalik sa Hawaii, Mommy.

Laurel sighed and tried to gather as much energy as she can. "Kasi, baby, we
can't stay here. Our life's in Hawaii. You have school there, we have a house
there. I'm sorry."
Ngumiti ang anak niya at niyakap siya nang mahigpit. "Sorry, Mommy. I
understand po," sabi nito sabay takbo at nakipaglaro na sa mga pinsan na para
bang wala silang pinag-usapan. Her daughter started laughing again.

Tumayo si Laurel at naglakad papunta sa dagat. Biglang bumigat ang pakiramdam

niya dahil sa mga sinabi ni Laureen. Gusto na niyang umalis, pero ayaw na
niyang ipagkait sa anak ang happiness na nararamdaman nito. Masyado na siyang
maramot kung gagawin niya 'yon, pero hindi rito ang buhay nila.

Nilangoy ni Laurel ang dagat hanggang sa hindi na niya maramdaman ang

buhangin mula sa ilalim. Nakalutang na lang siya at nakaharap sa
dalampasigan. Nakikita niya mula sa kinaroroonan ang anak. She can see her
daughter from there, she started crying. Walang nakaririnig sa kaniya, kaya
niyang ibuhos ang nararamdaman.

Nakakaramdam ng kasiyahan ang anak niya, pero nanakawin na naman niya 'yon.
Nararamdaman niya 'yong pagiging maramot niya at nagagalit siya sa sarili
niyang ilang taon na ang ninanakaw niya.

Hinayaan niya ang sariling magbabad sa tubig, baka sakaling magising siya sa
katototohanang nagiging masamang ina na siya sa pagiging maramot niya.

Lumapit si Atlas kay Laureen. Nakikipaglaro ito sa mga pinsan, kasama si Koa.
Bumubuo ang mga ito ng sand castles at ng daanan ng tubig. Nakikita niya kung
paano tumawa ang anak nila. Halos mangitim na rin ito dahil maghapong
nakababad sa araw.

"Hey, bub." Atlas leveled to Laureen. "Where's Mommy?"

Ipinalibot ni Laureen at tingin sa paligid. "I don't know, Daddy. We talked

earlier, but I'm not sure where's Mommy na po," sagot nito. "Baka she's mad
at me, Daddy." Lumungkot ang mukha nitong nakatitig sa kaniya.

"What happened?" tanong niya. "Something wrong?"

Hinawakan ni Laureen ang kamay niya at hinila siya papunta sa ilalim ng
payong na may upuan. Uminom ito ng juice bago tumingin sa kaniya. Doon niya
nakita 'yong namumuong luha sa pisngi ng anak kaya naman kaagad niya itong
ikinandong.

"Hey." Pinupunasan niya ang luha ni Laureen. "Talk to me, bub. What
happened?"

"’Cos I told. . . Mom. . . that. . . I d…d-on't wanna go back. . . to

Hawaii," sabi nito na humihikbi sa bawat salita. "Maybe. . . she's mad at. .
. me."

Atlas smiled. Inayos niya ang pagkakaipit ng buhok ng anak. "Mommy will never
get mad at you. It's good that you told her what you feel. Mommy would
understand, but give her time to decide, okay? It'll be hard for Mommy, but
don't think she's mad." Hinahaplos niya ang buhok nito dahil wala pa ring
tigil sa mahinang pag-iyak. "Are you enjoying the Philippines?"

Sunod-sunod ang pagtango ni Laureen. "Yes, Daddy. I like that we're not the
only one. I like that Mommy can easily talk to Tita Amira, Tita Jobelle, and
Tito Patrick. They're her friends. I like that I get to bond with your
family," anito. "I hope Mommy's not mad."

"Of course not." Atlas smiled and kissed the side of Laureen's forehead. "Go
play with your cousins."

Tumakbo na ito at naiwan siyang nakaupo sa inclined chair. Nakatingin siya sa

anak niyang masayang nakikipaglaro. Napag-usapan na nila ni Laurel ito at
tama ang ikinatatakot nito. Naranasan na ni Laureen na makasama ang ibang
miyembro ng pamilya, hahanap-hanapin na nito 'yon.

Malalim na ang iniisip niya nang mapatingin sa dagat. Kita niya kung paanong
umahon si Laurel mula roon. She was wearing her black, two-piece bikini that
perfectly matched her curvy hourglass figure. Nakabagsak ang basang buhok
nito at hindi nakatutulong na hapit ang suot.
Maraming turista kung nasaan sila. Maputi si Laurel, agaw pansin kaya hindi
na siya nagtaka nang may ilang naglalaro ng volleyball ang tumigil para
tumingin dito.

Kaagad niyang pinaglandas ang daliri sa labi. He was just staring at Laurel's
innocent face but deadly figure.

"Tandaan, wala kang karapatan."

Kaagad na napalingon si Atlas nang marinig ang pamilyar na boses ni Amira.

Nakangiti itong nakatingin din kay Laurel. Nakasuot ng berdeng sundress, may
shades, at beach hat.

"Hey." Atlas smiled. "Hindi ko alam na pupunta ka! Laurel invited you?"

Amira nodded. "Hey, bakla!" Nakatingin ito sa dagat saka lang niya na-realize
na papalapit si Laurel sa kanila. "Sexy momma! Parang walang anak, Laurel,
ha!"

Nakangiti si Laurel na lumapit sa kanila. Uminom ito ng tubig mula sa bote,

hindi 'yon nakatulong. Atlas needed to calm himself. Kaagad niyang iniwas ang
tingin, pinagpapasalamat niyang dumating sina Patrick at Jobelle.

"Akala namin, hindi ka na darating, eh!" nakangiting sabi ni Laurel kay

Amira. "Took you three days, ha?"

"May mga tinapos pa kasi ako," sagot naman nito. "So. . . kumusta naman ang
Baler? Nag-enjoy ba kayo? Ang ganda rito, 'no? Grabe rin 'yong lugar na 'to.
Sobrang peaceful lalo na kapag gabi. Gustong-gusto ko tumatam–"

Tumigil sa pagsasalita si Amira at tumingin sa likod ni Laurel kaya naman

nilingon niya kung ano ang mayroon. Nakita niyang naglalakad papalapit sa
kanila si Jude hawak ang surf board nito.
"Oh, there's a ghost," sabi nito habang nakatingin kay Amira. "Nice to see
you again, ghost."

Ibinalik ni Laurel ang tingin kay Amira na ngumiti. "Hey, Jude."

"Were you able to book a room or a villa?" tanong ni Jude kay Amira. It's
been months since he last saw the woman who ghosted him. "We still have
available villas for you."

"Hindi pa ako nakapupunta sa loob," sagot naman ni Amira habang nakatingin sa

kaniya. "Maybe later, makikipagkuwentuhan na muna ako sa mga friends ko."

Jude smiled. "Don't worry about it. Ako na mag-book. Same as before?
Ipapaayos ko lang just to make sure it's okay," aniya at ngumiti. "Six
pillows, like before."

Amira pressed her lips together and just nodded.

Nagkatinginan naman sina Jobelle at Laurel dahil sa tension mula sa dalawa.

Ang nakakatawa, nabanggit nga ni Amira sa kaniya na kapag natutulog, gusto
nito ng maraming unan. Nagkakatinginan din sila ni Atlas dahil sinundan pa
talaga ni Amira ng tingin si Jude bago tumingin sa kanila.

"Bakit parang mas lumaki 'yong katawan niya?" biglang tanong nito. "On second
thought, kumusta naman kayo? Bakit hindi ka pa umiitim, Laurel? Namumula ka
lang. Nagsi-swimming ka ba?"

Laurel nodded. "Oo, 'no!" sagot niya. "Anyway, kumusta byahe mo? Hindi ka
naman nahirapan mag-drive mag-isa?"
"Bakit siya mahihirapan? Baka excited kamo," banat naman ni Jobelle.
"Siyempre, makikita niya 'yong h-um-opia sa kaniya. . . kaya excited. Baka
this time, hindi na hopia."

"Gagi!" singhal ni Amira habang tumatawa at naglakad papalapit kay Laurel.

"So, bakla ka. . . tara, maglakad tayo at maghanap ng papa."

Nakita ni Amira kung paanong kumunot ang noo ni Atlas habang nakatingin kay
Laurel. It was her intention to tease this man, lalo na't sobrang bagal naman
kasi.

Amira was actually amazed to see Laurel wearing a swimsuit. It's her first
time seeing her this sexy. Nakikita naman niya 'yong sa simpleng damit, but
seeing her almost naked. . . hindi niya masisisi ang ibang lalaki ngayon sa
gilid nila kung bakit nakatingin ang mga ito.

Laking gulat ni Laurel nang biglang paluin ni Amira ang pang-upo niya.
"Amira! What the?" gulat na tanong niya habang tumatawa naman ito. "What the
hell? Bakit mo ako in-spank?"

"Makaarte, parang hindi nagpapapalo!" singhal nito sa kaniya. "Gaga, anong

workout mo? Ang ganda ng puwet mo! Ang tambok."

"In born," sagot niya habang natatawa at ipinapakita pa mismo ang puwet.
"Pero araw-araw ako nag-i-squats. Ganda kasi sa doggie niyan," natatawang
sabi ni Laurel.

Amira and Laurel did the high five.

"Wow, ready to fight na o rumarambol ka na ulit?" tanong ni Amira. "Gaga ka,

baby number two na ba?"

Laurel shook her head. "Baliw ayaw ko nga!" She laughed. "Hindi pa ako ready
magkaanak ulit. Isa pa, wala naman kaming label."
"Sira ulo ka ba, nagse-sex nga kayo no'n nang walang label, 'di ba?" Amira
laughed.

Laurel pursed her lips. "Sabagay. . . pero kahit na. Ayaw ko nga. Pero iba
noon, iba 'yong sitwasyon namin noon. May usapan kami no'n, kaya keri lang
rumambol."

"Buti wala pang sapot 'yang anez mo?" tanong ni Amira. "Walong taon ka na
atang walang tusok, girl. Anong balak mo? Hahayaan mo bang matuyo 'yan?
Hahayaan mo bang may manirahang gagamba riyan dahil hindi naaararo?"

"Ikaw ang gusto kong tanungin." Laurel smirked. "Nag-shave ka ba down there
para hindi ka na ma-hopia?" She even laughed hysterically.

Amira sighed. "Hopia pa rin ako for sure. Tinawag nga akong multo, gaga."

Kinagabihan, sabay-sabay silang nag-dinner. Amira is not stranger to Atlas's

family, she's the ex-wife. Wala rin namang nararamdamang issue or inggit si
Laurel sa closeness ng mga ito kay Amira. It makes sense lalo na't matagal
din ang pinagsamahan ng mga ito. Siya pa mismo ang nahihiya dahil nga siya
lang ang saling pusa.

"Okay ka lang?" tanong ni Jobelle dahil mas pinili niyang maupo sa sulok,
kasama ng mga ito. "Ang tahimik mo. Iniisip mo pa rin ba 'yong sinabi ni LJ?"

Laurel smiled. "Medyo. Hindi ko na rin alam ang gagawin ko." Tumingin siya
kay LJ. Nakita niyang nakikipaglokohan ito sa mga pinsan. "Parang nai-imagine
ko na kapag bumalik na kami sa Hawaii, hindi ko na makikitang ganyan kasaya
ang anak ko."

Hinawakan ni Jobelle ang kamay niya at ngumiti. "Kung ano 'yong tingin mong
magpapasaya sa 'yo at kay LJ, gawin mo. Ayaw ko rin naman na sanang umalis
kayo kasi ang saya natin, bakla. Ikaw 'yong nagiging takbuhan ko simula no'ng
dumating kayo. Parang. . . ako 'yong maho-homesick kapag umalis na kayo, eh."
Mahinang natawa si Laurel habang at nagpatuloy sa pakikipagkuwentuhan kay
Jobelle. Everyone was having fun, everyone was laughing. Kumakain sila ng
seafood malapit sa dagat, nililipad ng malakas na hangin ang buhok at dress
niya.

No'ng bata pa siya, madalas silang umalis ng mga magulang niya papunta sa
ibang bansa dahil doon lang sila nakakapag-beach nang walang ibang nakatingin
lalo na't kilalang tao ang daddy niya. Kahit na malayo sila sa probinsya
nila, makikilala at makikilala ito ng ibang tao.

"By the way," It's Atlas's Mom, "mauuna na pala kaming bumyahe bukas kasi may
follow up ako sa doctor sa isang araw. Kung gusto n’yo pa mag-stay, okay
lang." Ngumiti ito. "Mabuti rin para makapag-enjoy si Laureen."

Umiling si Laureen. "Mommy." Tumingin ito sa kaniya. "Kasi Juris will go home
na rin po. I still want to spend time with my cousin kasi po baka uuwi na
tayo sa Hawaii. Please po, Mommy? I'll be a good girl po."

"Oo nga." Tumingin sa kaniya ang ate ni Atlas. "Kami na bahala sa kaniya.
Doon naman kami mag-i-stay sa bahay nina Mommy, kaya huwag ka na mag-alala.
Go spend time with your friends, you deserve it."

"Yay!" Tumili naman si Amira. "Dito na muna tayo, bakla! Walwal tayo gano’n.
Wala ka namang anak, single ka naman, ihahanap kita ng boylet na turista."

Laurel smiled. "Sige po, magpapaiwan po muna ako. Sasabay na lang ako kina
Jobelle and Patrick and Amira, if ever." Tumingin siya kay Atlas. "Ikaw, kung
sakali, alam mo naman 'yong mga needs ni Laureen. Tawagan mo na lang ako kung
may kailangan kayo."

Hindi kumibo si Atlas at tumango lang ito.

Nag-uusap pa ang lahat nang mag-excuse si Laurel para pumasok sa cabin dahil
nababahuan siya sa malansang kamay. Nag-toothbrush at mouthwash na rin siya
dahil nga malansa.
Naglalakad siya sa shore area nang makita niya si Jude na naglalakad galing
sa dagat. Tumutulo pa ang tubig mula sa buhok nito, naglakad siya papalapit
dito. Madilim na madilim na sa dagat at tanging liwanag na nanggagaling na
lang sa resort ang mayroon.

"Gabi na, ha?" Laurel smiled. "Do you swim at night?"

"Minsan," Jude said. "Ikaw? Saan ka pupunta? Don't tell me magsi-swimming ka?
Medyo malakas 'yong alon, medyo delikado. Mahangin din kasi, eh."

Umiling siya. "Hindi ako magsi-swimming. Gusto ko lang maglakad." Ngumiti

siya. "Si Koa, tulog na ba? Natutuwa ako sa batang 'yon, ang tiyaga niyang
turuan si LJ doon sa rare castles na alam niya. Sa beach din kasi kami
nakatira sa Hawaii, pero hindi naman ganito kalakas 'yong alon sa area
namin."

"Saan kayo sa Hawaii? Nakapunta na ako roon, mga limang beses na kasi nga sa
competition."

Naglalakad si Atlas para hanapin si Laurel nang makita itong nakaupo sa

buhanginan katabi si Jude. Nagtatawanan ang dalawa habang nakatingin sa
dagat. Kita niya kung paanong ngumiti si Laurel sa ibang tao, na hindi niya
nakikita kapag siya ang kaharap.

"If ever madayo ka sa Hawaii, let me know." Laurel smiled at Jude. "Puwede ka
namin i-tour doon. Nagpaplano na rin kasi akong bumalik sa Hawaii after this
vacation. Doon naman kasi talaga kami."

"Really?" Tumango-tango si Jude. It wasn't Atlas's intention to eavesdrop,

but he's curious. "So, kasama mo rin si Atlas? How long have you been
together?"

Tumingin si Laurel kay Jude. "No, we're not together. We share a kid, but
we're not really together."
"Seriously?" tanong ni Jude. "I thought you guys are together. I mean,
everyone was talking about Atlas and Amira. Na naghiwalay for you guys to be
together. May ilang pictures din kayong magkasama. . . so I thought you're
really together."

"Hindi kami." Laurel laughed. "Actually, nalungkot ako no'ng naghiwalay sina
Amira and Atlas. I mean, they were perfect together. Atlas and I. . . we're
nothing a like. Aside from our daughter, wala naman kaming pagkakapareho.
We're good friends, though, baka we'll remain that way."

Atlas bit his lower lip. Nagkunwari siyang bagong dating, kaagad naman
lumingon ang dalawa sa kaniya. "Hey, they're looking for you," aniya habang
nakangiti na parang walang narinig .

Laurel looked at Jude and smiled. "Sige, Jude, ha? Good night."

Jude nodded. "Good night, Laurel."

Tumalikod na si Atlas. Nararamdaman at naririnig niya si Laurel sa likuran,

pero hindi siya lumilingon. Nakapamulsa lang siyang naglalakad hanggang sa
makarating sa dinner table. Nagsimula na siyang makipagkuwentuhan sa lahat
habang umiinom ng beer.

Laurel was talking to Jobelle when she noticed that Atlas was staring at her.
Hawak nito ang beer bottle, pinapaikot-ikot pa. Naniningkit ang mga mata
nito, pero walang sinasabi. May pagkakataon pang iiwasan siya ng tingin,
tititigan, at iiwasan.

Pagkatapos mag-dinner, kaniya-kaniya na ng balik sa cabin. Nilinisan niya

muna ito kahit hindi pa tapos ang dinner, kaya naman nakatulog sa kandungan
ni Atlas dahil napasarap sila ng kuwentuhan.

Habang naglalakad papunta sa cabin, pareho silang tahimik. Naaamoy rin niya
'yong beer mula kay Atlas dahil sa tantiya niya, mukhang nakarami ito. Nag-
uusap ang lahat, pero hindi ito nagsasalita.
"Pakibaba mo na lang siya sa kama," aniya habang inaayos ang ilang gamit ni
LJ.

Maingat naman itong ibinaba ni Atlas, kinumutan, at hinalikan pa. "I'll get
going," anito. "Go to sleep, Laurel. Good night."

Naririnig niya sa boses ni Atlas na medyo may tama na rin ito. Aware siya na
hindi sanay uminom si Atlas, naaalala niya 'yong gabing sinundo pa niya ito
sa bar dahil sa kalasingan.

Hinatid niya si Atlas sa pinto nang bigla itong humarap sa kaniya. "Alam mo,
hindi ako seloso." Ngumiti ito. "Pero, naiinis ako na mas malapad pa 'yong
ngiti mo kay Jude kaysa sa akin. Siguro, natatawa ka sa mukha niya. Mukha ba
siyang clown? Tawang-tawa ka kanina, eh."

"Ano bang pinagsasabi mo, Atlas?" kunot-noong tanong niya. "Nagkuwentuhan

lang kami. May mga nakakatawa kasi siyang nakuwento. Alangan namang tumawa
ako kahit hindi nakakatawa. Ano ako, baliw?"

"Cute mo, 'no?" Lumebel ang mukha ni Atlas sa kaniya. "Alam mo, naiinis ako
sa 'yo. . . naiinis ako sa 'yo kasi ang cute mo. Naiinis ako kasi ang daming
lalaking nakatingin sa 'yo sa tuwing naka-bikini ka, naiinis ako kasi ang
daming lumalapit sa 'yo, naiinis ako kasi. . . kasi. . . kasi bakit gano'n
ka?"

Nakakunot ang noo ni Laurel. "Atlas, lasing ka na. Matulog ka na. Maaga pa
'yong byahe ninyo bukas. Magpapaiwan muna ako rito, kaya matulog ka na.
Magmamaneho ka pa."

"Ayaw ko umalis," anito. "Can I stay? Gusto ko mag-stay."

"Eh 'di mag-stay ka!" sagot niya. "Wala namang problema, pero ibilin mo na
lang nang maayos si LJ. Nakakahiya sa ate mo."
Hindi sumagot si Atlas na nakatingin lang sa kaniya. Nakahawak ang kamay nito
sa hamba ng pinto, bahagya naman siyang nakalabas sa pinto mismo at
hinihintay itong umalis.

"Ano, naiinis ka pa rin ba?" tanong niya kay Atlas. "Matulog ka na para
mawala 'yong inis mo. Mga pinagsasabi mo, eh. Next time, huwag ka naiinom ng
alak."

Atlas nodded. "Yes, ma'am!" Sumaludo pa. "Alam mo, may sasabihin ako sa 'yo."

"Ano na naman 'yon?"

"Ba't ka galit?" Atlas looked at her and smiled. "Naiinis ako kapag
nakatingin sila sa 'yo."

Laurel frowned. "Huwag ka na mainis sa kanila. Ikaw nga, nahawakan mo pa

no'n, 'di ba? Eh 'di, champion ka. Dinilaan mo pa," bulong niya. "Matulog ka
na."

"Laurel, you are. . . unbelievable," umiiling na sabi ni Atlas habang

nakatingin sa kaniya. "Damn, I need a cold shower."

"Buti nga sa 'yo! Matulog ka na!"

T H E W H Y S
 Actor's Hidden Whore - 50
by thexwhys
21-27 minutes

Nakapikit si Laurel at nakadapa, katabi si Amira. Naisipan nilang mag-

sunbathing dahil hindi pa naman masakit sa balat ang araw. Tatlong araw na
simula nang makabalik ang family ni Atlas sa Manila. Wala silang ginawa kundi
mag-enjoy. Natuto na rin siyang mag-surf dahil tinuruan siya ni Amira ng mga
simpleng paraan.

"Kailan ninyo balak bumalik ng Hawaii?" tanong ni Amira sa kaniya. "Parang

ang lungkot naman, bakla. Ang saya natin, eh. Tapos aalis na naman kayo."

Ngumiti siya at hinarap si Amira. Pareho silang naka-shades at bikini. Kulay

pula ang kay Amira, kulay maroon naman ang sa kaniya. Hindi naman siya
masyadong sanay magsuot ng bikini, pero confident naman siya sa katawan niya.

"Actually, problema ko 'yan," seryosong sagot ni Laurel. "Ayaw nang bumalik

ni Laureen sa Hawaii. I am so torn between staying and leaving. I mean,
naranasan ni Laureen na makasama ang family ni Atlas na hindi nagawa for
years. . . it actually feels like I'm robbing something from my daughter if I
decide to leave."

Dumapa si Amira at tumingin sa kaniya. "Sa true lang, Laurel. Huwag ka

magagalit sa sasabihin ko, ha? Kasi naman, ilang taon mong tinago 'yong anak
ninyo. Ilang taon siyang walang kakilalang family members, even her dad.
Medyo hindi kita gusto sa part na 'yon, but I understand your reasons."

Laurel was listening to Amira.

"I'm not a parent like you. . . but if Laureen already asked you a favor
about staying with other members of the family, baka it's time na rin,
Laurel, for you to decide. Mabait na bata ang anak ninyo, you raised her like
that." Ngumiti si Amira sa kaniya. "And I am so proud of you. Pero kung
ilalayo mo ulit siya sa mga taong nagpapasaya sa kaniya, that would be very
bad."

Laurel was about to say something when she saw Koa walking towards them.
Pilit itong iniiwasan ni Amira nitong mga nakaraan. Nararamdaman ni Laurel na
ayaw nitong magkaroon ng koneksyon ulit sa bata dahil aalis din sila sa isang
araw.

"Ami," bulong niya.

Lumingon ito at tumingin sa batang papalapit bago sa kaniya. Kinagat nito ang
pang-ibabang labi at parang hindi alam kung ano ang sasabihin.

"Kausapin mo lang. Puwede mo naman ipaintindi sa kaniya 'yong sitwasyon na

aalis din tayo sa isang araw, eh. Huwag mo i-ignore, mukha namang gusto ka
lang makausap." Laurel smiled. "Gusto mo bang mag-stay ako? I can try to
lighten up the mood."

Amira nodded. Bumangon ito at nagsuot ng malaking sando para takpan din ang
sarili. As per Laurel, naupo lang siya at uminom ng tubig na nasa gilid.

"Hello, Koa." Amira smiled while looking at Jude's son. "Gusto mo ayusin ko
'yong hair mo?"

Nakita ni Laurel kung paanong nagbago ang mood ng mukha ni Koa habang
papalapit kay Amira. Tumango ito at pumuwesto kaagad ng upo sa harapan ni
Amira at iniabot ang scrunchie na palaging nasa pulsuhan.

Walang sinabi si Koa at naupo lang, tahimik naman si Amira habang sinusuklay
ang buhok nito gamit ang daliri. Nakikita ni Laurel 'yong pilit na pag-iwas
sana ni Amira, pero hindi nagawa. She felt like this woman is drawn to the
kid, but chose to stay away to protect them.
It was quiet. There are no tourists ‘cos it's a weekday. They can only hear
the sound of the waves, boat engines, and the calmness of the entire place.

"I miss you po, Tita Amira." Malungkot ang boses ni Koa. "Sorry po lumalapit
ako sa inyo. Gusto ko lang po paayos 'yong hair ko."

Amira's heart softened. She smiled and continued braiding Koa's hair.
Naaalala niyang ganito sila no'ng panahong nag-train pa siya para sa
pelikula. Halos araw-araw silang magkasama ni Koa at paminsan-minsang
natutulog ito sa cabin niya. Kung hindi lang niya iniisip ang privacy nito,
baka sumubok siya no’ng mga panahong nililigawan siya ni Jude.

Nang matapos ipitan, kaagad niyang niyakap patalikod si Koa. "Na-miss kita,
Koa-bear. Sorry, hindi ako nakaka-visit, ha? Naging busy kasi ako sa work,
eh."

Humarap ito. "Okay lang po, Tita. Na-miss rin po kita. Nag-call po ako sa
inyo no'ng nakaraan kaso sabi ni Tatay, busy raw po kayo kaya next time na
lang. Kaso po sa tuwing ask ko siya, hindi na po kami maka-call sa inyo."

Kinagat ni Amira ang pang-ibabang labi dahil 'yon yata ang mga panahong
nakatatanggap siya ng tawag kay Jude, pero pinapatay niya. She tried so hard
to forget Baler, but she's drawn to this place. Kahit anong gawin niyang pag-
iwas, parang palagi niyang gustong bumalik, natatakot lang na mag-cause ng
negative impact kina Jude at Koa.

"Sorry, naging busy kasi ako," Amira lied to Koa. "Sa susunod, sa tuwing
tatawag ka, sasagutin ko na, okay?"

Umiling si Koa at tumayo. "Huwag na po, Tita Amira. Kasi alam ko naman po na
ayaw n’yo sa amin ni Tatay." Ngumiti ito. "Thank you po sa pag-ipit sa buhok
ko. Na-miss ko po kayo."

Amira's heart sank while looking at Koa who started running away from them.
Tumingin siya kay Laurel na nakaupo sa tabi niya at nakatingin sa dagat. Nang
mapansin nitong nakatingin siya, humarap ang kaibigan at ngumiti.
"Ang hirap, 'no?" Laurel smiled at Amira. "Mga bata 'yong nagsa-suffer sa mga
desisyon natin? Akala natin minsan, tama 'yong ginagawa natin para
protektahan sila not knowing mahihirapan at masasaktan sila sa desisyong
napili natin."

"Ang hirap naman kasi, bakla." Tumingin si Laurel nang marinig na nanginig
ang boses ni Amira. "Kasi naman, gustong-gusto ko sina Jude at Koa. Kaso
kasi, iyong privacy nilang dalawa. Parang. . . nadala ako sa inyo ni Atlas.
Natakot ako sa puwedeng ibato sa kanila. Natakot ako na hindi ko sila
maprotektahan, eh." Pinunasan nito ang luha sabay tawa.

Laurel smiled at Amira. Alam niya ang pakiramdam tungkol sa sinasabi nito,
kung paanong sinubukan niyang protektahan si Atlas kaya mas pinili niyang
magtago dahil alam niyang may masasabi ang ibang tao kapag nalaman kung sino
siya, tama nga.

Sa buong maghapon, mas pinili na lang nina Amira at Laurel na mag-enjoy. Nag-
snorkling sila, surfing, at kung ano pa. Kasama nila sina Patrick at Jobelle.
Naisipan din nilang maglaro ng volleyball. May trabaho naman si Jude, hindi
naman sumasama sa kanila si Atlas.

Nang matapos si Jude sa trabaho, nagkayayaan silang pumunta ng palengke para

maghanap ng puwedeng iluto kinagabihan. Nag-usap-usap sila na magkakaroon ng
simpleng inuman at kuwentuhan sa may beach area.

Laurel was wearing a simple sando and a short, naka-sundress naman si Amira.
Atlas and Jude were walking behind the women. Sabay itong naglalakad at
naghahanap ng puwedeng mabili.

Alam ni Atlas na confident si Laurel sa katawan nito, alam niyang wala itong
pakialam sa ilang lalaking nakatingin, pero hindi siya komportable na may
ilang nagtatangkang lumapit sa dalawang babaeng nasa harapan nila. May ilang
kargador na pasimpleng lalapit sa dalawa na mag-o-offer ng binibenta, pero
pasimpleng sumusulyap.
Wala siyang pakialam sa admiration, pero kapag may kasama nang kakaiba ang
mga titig, doon siya nati-trigger kaya pinagmadali na nila ni Jude ang
dalawang babae nang hindi sinasabi kung bakit.

"It sucks," ani Atlas habang nakatingin sila kina Amira at Laurel.
"Nakalulungkot na may ibang lalaki, parang hindi nila matiis na hindi magnasa
sa babae based sa damit. Like. . . bakit kapag naka-sexy clothes sila, it's
like their asking for it?"

Jude sighed and shook his head. "Stupidity. Mga bobo."

Atlas laughed. "Sobrang bobo," aniya at hinarap si Jude. "What's with you and
Amira? I mean, I don't mean to pry, but she's a friend. I know that we have a
past together, the main reason why I respect her. So, as her friend, I wanna
know what's with you?"

"She ghosted me months ago after her training," nakangiting sabi ni Jude. "I
really like her, man. Sobra. . . but she just decided not to get involved
with me anymore. Not sure why she just decided not to."

"Baka kasalanan ko rin?" tanong ni Atlas. "Baka kasalanan ng past namin?"

Jude looked at him. "Hindi ako sure, but I really like that ghost, Atlas."
Pareho silang natawa at tumingin sa dalawang babaeng nakikipag-negotiate para
sa prutas. "How about you and Laurel? I really thought you guys are
together."

"Nanliligaw pa lang ako," Atlas answered. "Medyo mahirap ligawan, but she's
worth it. Sobrang worth it."

Mahinang natawa si Jude. "Alam mo, may gusto akong sabihin sa 'yo," anito.
"Gustong-gusto kong magpasalamat sa 'yo no'ng naghiwalay kayo ni Amira. Kahit
na hindi naman naging kami, masaya ako na pinakawalan ninyo 'yong isa't-isa
kasi alam kong mas deserve niya ng taong mamahalin siya nang buo."
Atlas was quietly listening to Jude.

"Pasensya ka na kung masasaktan kita sa sasabihin ko. . . pero gusto kong

sabihin sa 'yo na Amira doesn't deserve to be loved by you. You were loving
another woman while you're loving her, too. Amira doesn't deserve that." Jude
smiled and looked at Amira. "Amira deserves someone who can give her
everything."

"I know," Atlas answered. "One of the many reasons we decided to call it off.
It's not about Laurel. . . it's literally about us both."

Nang makarating resort, nagkaniya-kaniya na ng pahinga ang lahat, pero

tinawagan muna ni Laurel si Laureen na nasa bahay ng ate ni Atlas. Halatang
nag-e-enjoy ito kasama ang mga pinsan, nakangiti itong nagkwekwento tungkol
sa mga larong natutunan, tungkol sa mga palabas na pinanood, at kung gaano
kasayang mag-pajama party.

"I love you, Mommy," nakangiting sabi ni Laureen sa kaniya. "I miss you, too.
Pagbalik mo po galing there, I'll sleep with you na po ulit kasi I miss you
na."

Laurel smiled. "No worries, J. Just enjoy, okay? If you need anything, just
ask Tita or Lola. If you're shy, call Daddy. He will be the one to call Lola,
okay?"

"Okay, Mommy!" Laureen smiled. "Ingat po and enjoy!"

Imbes din na matulog, nagsulat si Laurel. May mga pagkakataong kapag

nakararamdam siyang depression o anxiety, binabaling niya ang sarili sa
pagsusulat para lang makawala sa sariling kalaban. She's been fighting her
own thoughts for years. Nasanay siya na walang sinasandalan, nasanay siya na
halos tawanan na lang ang nangyayari sa kaniya.

It was so hard to live with anxiety. Living with it means you'll have to
fight for your inner demons alone for the rest of your life. She's not open
to sharing her personal thoughts kaya naman mahirap para sa kaniya at mas
minamabuting harapin mag-isa.
Ni hindi namalayan ni Laurel na matagal na siyang nakaharap sa laptop nang
makarinig ng katok. It's Jobelle asking her to go out dahil naka-prepare na
ang dinner nila. Doon lang niya nakita na alas syete na ng gabi, hindi na rin
siya nakatulog.

Laurel took a bath and fixed herself. Nagsuot lang siya ng simpleng itim na
spaghetti strap flowing dress at medyo kita ang cleavage kahit wala naman
talaga, above the knee rin ang dress na napili niya, bago inipitan ang buhok.
Naka-messy bun lang para hindi magbuhol dahil malakas ang hangin.

Masarap sa pakiramdam ang malakas na hangin, ang movie ng datingan kapag

nililipad, pero hindi nakatutuwa magsuklay pagkatapos. Buhol-buhol na nga,
lumagkit pa.

Paglabas niya ng cabin, naabutan niya sina Jude at Amira sa may shore at
naglalakad. Laurel smiled with the thought that finally, they're talking. Sa
tatlong araw ni Amira sa Baler, ni hindi naglalapit ang dalawa at mas
pinipiling mag-iwasan. Sinabi rin sa kaniya ni Amira na parang ayaw na niyang
ma-involve rito, lalo na't apektado si Koa sa nangyayari.

Laurel walked towards to a visible bonfire. May ilang beanie bags na

nagsisilbing upuan dahil nakasalmpak sila sa buhanginan at mayroon lamang
lamesa para sa pagkain nila. It was just a simple dinner for everyone.

"Hey." She smiled. Naupo siya sa tabi ni Jobelle. Katabi nito si Patrick,
nasa harapan naman nila si Atlas. Atlas looked at her and smiled. Inabutan
siya nito ng barbeque na mainit-init pa. "Thank you."

Tumango ang ito at uminom ng beer.

Nagkwekwentuhan lang sila nina Jobelle nang dumating nang sabay sina Amira at
Jude. Ang nakagugulat, magkatabi pa ang dalawang umupo at nagsimulang
makipag-usap sa kanila. The two were even laughing with them na para bang
walang naging problema o walang multuhang naganap.
They had dinner. Seafood, meats, and vegetables. Maraming kanin, may fresh
sushi pa galing sa resort dahil paborito 'yon nina Amira at Laurel. They were
laughing when suddenly, the atmosphere changed.

"Guys, we kinda wanna talk to you about something," pagbubukas ni Jobelle ng

topic. "Kasi, na-mention ko na 'to kay Laurel na we're planning to adopt and
we're having a hard time kasi nga. . . gay couples kami."

Tahimik silang lahat na nakikinig.

"Nakakailang orphanage na kami, kaso lahat sila, may discrimination and we

might go to a different country to adopt," sabi ni Jobelle. "We badly want a
daughter, gusto naming mag-adopt, gustong-gusto. Kaso hindi kami approved
rito."

"Oh," biglang sumabat si Jude. "I know someone. Their family owns an
orphanage. I trained him for surfing, kapatid niya si Kairo Laurent."
Tumingin si Jude kay Amira. "Kristian Flynn Laurent, or Kynn."

"I know him, I met him once," sagot naman ni Amira.

Tumango si Jude. "Iyong pinsan ni Kynn, I met him once no'ng nagpunta ako sa
Ferme for a party na na-invite ako. Naalala ko na may auction na nangyari
no'ng gabing 'yon, tapos 'yong mga makukuha sa auction, ido-donate sa
orphange ng pinsan ni Kynn. Wait, let me look it up."

Nilabas nito ang phone at parang may hinahanap. Mayamaya, may kausap na ito
sa phone at tinatanong 'yong pangalan ng orphanage. May mga nagliligpit na
rin ng mga pinagkainan nila kasabay ng paglalagay ng ilang alak na binili
nila sa bar ng resort.

Kinuha ni Laurel ang isang vodka. It's been years since her last drunken
days. College pa siya sa UST, boyfriend pa niya no'n si Kevin. Madalas silang
p-um-arty ng mga college friends niya dahil iyon 'yong mga panahong mahilig
siya makipagwalwalan.
"Thanks, bro." Ibinaba ni Jude ang tawag at tumingin kay Jobelle. "So, ayon.
La Vie ang name ng orphanage. It's owned by Kynn Laurent's cousins. The girl
is a princess daw ng isang bansa sa Europe, I'm not sure. I know na walang
discrimination sa orphanage na 'yon kasi no'ng auction, may nagsalita sa
harap na lesbian couple and they adopted a child."

Jobelle smiled. "Totoo ba? Bakit hindi ko alam 'yong orphanage na 'yan?"

"Ang naririnig ko kasi, it's not searchable. Walang website or anything. It's
a private orphanage, lalo na't prinsesa raw ng isang bansa 'yong may hawak.
Something like that," sagot ni Jude. "Ibibigay ko sa inyo 'yong number ni
Kynn. Sinabi niya na he can help daw."

"Thank you, Jude," sagot ni Patrick. "Thanks a lot. Nakakatawa rin na those
Laurents are too secretive."

Nagsimula na silang mag-inuman, pero napansin ni Amira na medyo nakakalahati

na 'yong vodka na nasa harapan ni Laurel. No lemon, no salt, no chaser. . .
straight itong ininom ni Laurel.

"Hindi ko alam na umiinom ka," ani Amira kay Laurel. "Bakit sa tuwing
niyayaya kita, humihindi ka?"

"May anak kasi akong uuwian." Ngumiti si Laurel. "Also, it's been years since
my last partying. No'ng nag-aaral pa ako sa UST, ayon madalas talaga kaming
uminom. Madalas kami mag-party and I even tried smoking."

Napatingin si Atlas kay Laurel. Hindi niya alam 'yon, walang sinabi si Laurel
sa kaniya no'n tungkol doon.

"Good, old days." Laurel smiled. "Every bar, I fucked men. Sa tuwing iinom
ako no'n hindi puwedeng wala akong maiuuwi sa apartment ko, hindi puwedeng
wala akong kasamang lalaking lalabas. I was a wild child, I had no control,
and. . . natatakot ako dahil babae ang anak ko."
Everyone was just quiet. Nararamdaman nilang may tama na rin si Laurel dahil
hindi ito ganito magsalita.

"Natatakot ako na gawin niya lahat ng ginawa ko no'ng kabataan ko. Kahit saan
ako dalhin, pupunta ako. I showed everyone na tama 'yong sinasabi nila
tungkol sa akin. A slut. . . whore. . . pero alam n’yo?" Laurel drank
straight from the bottle. "Naalala ko no'n na sa tuwing pagkatapos kong
makipagharutan sa mga lalaki, naaawa ako sa sarili ko. Naaawa ako na hanggang
doon na lang ako. Na nakikita ako ng ibang tao bilang babaeng pakawala,
inosente ang mukha pero bumubukaka, na maninira ng pamilya katulad ng mga
magulang ko. . . na hinding-hindi sasaya kasi sira na ang buhay ko."

Laurel was about to drink straight from the bottle when Jobelle got it first.
"Stop, you're drunk."

"C…c-an you let me?" Laurel smiled. "Ngayon lang. . . I feel so lost, guys.
Hindi ko na alam 'yong gagawin ko sa buhay ko. Hindi ko na alam kung anong
kaya kong gawin bukod sa pagsusulat. I can't sing, I can't dance. . . aside
from good at fucking, what can I do?"

Atlas was looking at Laurel. Ayaw niyang marinig 'yong mga sinasabi nito, but
he doesn't have the energy to stand up. He was just staring at her. Tears
were falling, she even started to tell stories about her past.

"T…t-apos," Laurel sniffed, "I feel so stupid hiding my daughter to Atlas.

Alam n’yo 'yon? Galit na galit ako sa sarili ko bakit hindi ko siya kayang
mahalin? Masyado na bang sarado 'yong puso ko? I like being with you."
Tumingin ito sa kaniya. "I like it when we talk about things, I like it
whenever you're hugging me, kissing me, even fucking me."

Hindi alam ni Atlas ang isasagot. Nasa paligid nila ang mga kaibigan, hindi
rin niya malapitan si Laurel. He's afraid she might push him away.

"Nagagalit ako sa sarili ko na hindi ko sinubukan noon, I wasted a lot of

time. . . I preferred to be alone kasi. . . natatakot ako, Atlas." Tumungga
ulit ito sa bote habang nagmamalabis ang luha. Lahat sila, tahimik na
nakikinig. Masaya silang lahat kanina, pero ngayon, hindi alam ang gagawin.
"Takot na takot akong masaktan kita. Bakit kasi gano'n? Bakit gano'n 'yong
naging buhay ko? Gusto ko itanong kung bakit. . . pero wala namang
makakasagot, 'di ba?"

"Laurel, stop drinking," Atlas said. "You're drunk. Dadalhin na–"

Hindi na natuloy ni Atlas 'yong sasabihin nang bigla itong tumayo. Tumungga
ito ng alak mula sa bote, kitang-kita niya 'yong paglagok, kita nila 'yong
pagtulo ng alak mula sa bibig ni Laurel, at pare-pareho silang natulala.

"Pucha ang sakit." Ibinagsak ni Laurel ang bote sa lamesa. Naglakad ito
papalapit sa kaniya. Sumusumuray pa. Naniningkit ang mga mata nitong
nakatingin sa kaniya. "Atlas, alam mo, naiinis ako."

"B…b-akit?"

Laurel smiled at him sweetly as if she's not drunk at all. Lumapit ito sa
kaniya at laking gulat niya nang maupo ng patagilid sa legs at ipinalibot ang
braso sa leeg niya. Atlas can smell alcohol from Laurel, especially from her
breath. Namumula na ang pisngi nito at mukhang inaantok na rin.

"Kasi. . . why can't I just tell you that I love you? Was it so hard to say
it? You told me you love me. . . I could've told you I love you, too! I love
you naman, eh. Bakit hindi ko masabi 'yon sa 'yo? Can you let me know why?"
sabi nito habang nakakandong sa kaniya.

Amira was shocked. Nakangiti siya habang nakatingin kay Laurel na nakakandong
kay Atlas. Tinakpan niya ang bibig sa gulat dahil pare-pareho nilang hindi
inaasahan ito. Walang sinasabi si Laurel sa kaniya tungkol sa nararamdaman
nito kay Atlas.

It's so awkward that they all can feel a secondhand embarrassment. The way
Laurel caressed Atlas' hair while sitting on his lap, the way her fingers run
through his face, her drunken face, and Laurel's half-hooded eyes.
Jobelle bit his lower lip and smiled while looking at Atlas and Laurel.
Nakapalibot ang braso ni Atlas para alalayan ang bigat nito. Laurel was
looking at Atlas' eyes and they were laughing in silence.

Hindi sila makapaniwala na nagko-confess si Laurel ngayon kay Atlas dahil

lasing.

"Why can't I tell you I love you? Bakit hindi ko masabi?" tanong ni Laurel
habang nakatitig kay Atlas. "Anyway, I'm letting you know, Julian Atlas
Legaspi. . ." Ngumiti ito at inihilig ang ulo sa balikat niya. "I love you,
just. . . don't laugh. Nakakahiya."

Amira and Jobelle looked at each other with a grin. Nakatingin sila kay Atlas
na medyo nakanganga sa gulat. Nakayakap pa rin ang braso nito kay Laurel,
nakahiga naman ang ulo ni Laurel sa balikat ni Atlas. They were quiet, not
wanting to ruin the moment.

"D…d-id I hear it right?" Atlas asked.

Jobelle smiled and played something. Nakuhanan nito lahat sa video at iniabot
kay Atlas. Pinanood niya kung tama ba 'yong narinig niya.

"Did she just confess while drunk?" tanong ni Atlas. "Shit, wait. . . this is
real?"

"Oo nga, mahal ka raw," sagot ni Amira. "Good luck lang paggising, baka
makalimutan. Good luck talaga, Atlas. Pero congratulations! Mahal ka!"

Atlas shook his head and smiled. "And you really needed some alcohol to say
that, huh?" he whispered. He can feel her breathing by his neck. "I love you
more, miss ma'am."

"I love you too, Atlas," Laurel whispered.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 51

by thexwhys
20-25 minutes

Mahinang humilik si Laurel habang nakakandong pa rin sa kaniya. Nakahawak si

Atlas sa baywang nito para suportahan at hindi bumagsak. Nakahilig ang ulo
nito sa balikat at nakasubsob ang mukha sa leeg niya. Hindi siya komportable
sa position nila, pero hindi rin siya makagalaw.

Tahimik ang mga kaibigan nila. Nakatakip ang bibig ni Amira habang nakatingin
sa kanila, si Jude na nakangiti at tumatango-tango, si Jobelle na parang
hindi rin makapaniwala tulad niya, at si Patrick na nagtaas ng baso.

"Sa wakas!" umiiling na sabi ni Patrick.

Atlas shook his head. "Natatakot ako na bukas, hindi niya alam 'yong mga
sinabi niya. Knowing Laurel, hindi niya 'to sasabihin sa akin na hindi siya
lasing. Baka bukas, hindi niya alam 'yong sinabi niya."

"Kaya nga I took a video, eh," pagmamalaki ni Jobelle.

"No, keep it. Don't show that video to her," sagot ni Atlas. "She's already
sleeping, I'll just bring her to her cabin."
Napansin ni Jobelle na malungkot ang bakas ng mukha ni Atlas pati na ang
boses nito. Halatang nangangamba na hindi maalala kinabukasan ni Laurel ang
mga sinabi. Napatingin siya kay Amira at nakitang gano'n din ang reaksyon
nito.

Atlas carefully stood up. May kabigatan si Laurel, nakainom naman siya, kaya
naman ingat na ingat siyang tumayo para hindi sila madisgrasya. Hindi maayos
ang pakiramdam niya. Oo nga't umamin ito sa kaniya, hindi niya alam kung ano
ang kahihinatnan nila kinabukasan.

"Guys." He nodded. "Dalhin ko lang siya sa room niya, babalik na lang ako
after."

Pare-parehong tumango ang mga ito.

Tumingin si Jobelle kay Amira nang makalayo na si Atlas. Hindi niya alam kung
pareho ba sila ng naiisip, pero base sa reaksyon ng mukha ni Atlas, may pag-
aalala. They all know Laurel. Never itong nag-open up sa kanilang lahat,
nagulat din sila sa mga sinabi nito. Mas nakagugulat 'yong pag-amin nito
dahil wala silang idea sa totoong nararamdaman ni Laurel para kay Atlas.

"Alcohol is a bitch," umiiling na sabi ni Jude. "Sana all sinasabihan ng I

love you."

Kaagad na tumingin si Amira kay Jude at mahinang natawa. "Nakiki-sana all ka

riyan, para kang teenager," singhal niya. "Anyway, matutulog na ako. Inaantok
na rin ako saka masakit 'yong katawan ko. Ulitin natin 'to, baka sakaling
mag-I love you ulit si Laurel kay Atlas."

Pare-pareho silang natawa. Nag-usap din muna sina Jobelle, Jude, at Patrick
tungkol sa possible na gagawin nilang pagpunta sa La Vie for adoption. They
even tried searching the orphanage on the internet but it's not there.
Naiisip nila na posibleng naka-block 'yon at tinatago. Sinabi rin ni Jude na
as per the said princess, pili lang ang nakakaalam ng orphanage dahil
protektado ang mga tao roon. Hindi puwedeng basta na lang pupunta nang hindi
imbitado.
Mabagal ang paglalakad ni Atlas papunta sa cabin ni Laurel dahil hindi siya
makapaniwala sa narinig. He'd been longing for it since day one. He badly
wanna hear her say I love you, he really wants to hear it from her. . . but
that was unexpected. Never niyang naisip na dahil pa sa alak, kaya niya
maririnig kay Laurel 'yon.

I should be happy!

Paulit-ulit niyang sinasabi sa sarili niya na dapat masaya siya ngunit hindi
niya magawang maging masaya knowing na lasing at wala sa tamang pag-iisip sa
mga oras na ito. Hindi niya magawang ngumiti lalo na't iniisip niya na baka
kinabukasan, itanggi ni Laurel ang sinabi.

Pagpasok sa loob, kaagad niyang ibinaba si Laurel sa kama. Pumasok siya sa

loob ng bathroom, kumuha ng bimpo, naglagay sa palanggana ng bodywash, at
lumabas para punasan ang katawan nitong natuluan ng alak. Laurel reeked of
alcohol so he knew what he had to do. It's not his first time seeing her
without clothes, too, so it's okay.

Kumuha na muna siya ng simpleng T-shirt at pajama sa maleta nito bago

nagsimulang punasan si Laurel. Nakainom din siya, pero hindi masyado dahil
kakaumpisa lang naman talaga nila. Hindi lang nila napansin na mas nauna
palang nagsimula si Laurel at nakakalahati na nito 'yong bote ng vodka.

Habang pinupunasan niya ang mukha ni Laurel papunta sa leeg at dibdib, hindi
niya maialis ang titig sa mukha nito. She still looks the same. He met her 10
years ago, but her face looks the same. A little mature but still the same.
Ni hindi niya makalimutan ang unang beses na makita ito. Her shocked-looking
face realizing it was him she's meeting. . . it was epic.

Atlas wiped Laurel's arms to her hands and carefully removed her dress. Good
thing she's wearing undergarments so he won't see her naked. It's definitely
not his first time because years ago, Laurel can walk around the house naked
with confidence. But that was years ago and he should think about that.
As he was about to put on her shirt, Laurel encircled her arms around his
neck making him gasp. He wasn't expecting that. . . and Laurel just hugged
him close.

Sinubukan niyang tingnan kung gising ba ito ngunit nakapikit. Nakayakap ito
sa leeg niya nang bigla siyang halikan sa pisngi papunta sa labi. Ni hindi na
siya nakalayo nang magdikit ang labi nilang dalawa. He can even taste vodka
from her tongue because they started French kissing.

He's horny, he's tipsy, and the woman he loves the most was hugging and
kissing him. Atlas' breathing became ragged until he realized that this is
wrong.

Hindi tama dahil lasing si Laurel at hindi niya iti-take advantage 'yon. Oo
nga't nag-iinit na rin ang katawan niya, he's hard, he's horny, and he wants
more. . . but he respects the mother of his child. He will never have sex
with her at this state. He will never do something na pagsisisihan niya, nila
ni Laurel, kinabukasan.

Nagmadali siyang bumitiw nang dumilat si Laurel. Her half-hooded eyes scream
drunkenness, even her voice was raspy. "Ayaw mo?" Laurel asked. "I miss
having sex with you, Atlas."

Atlas bit his lower lip while looking at Laurel. Her face looks pleading, she
even touched her boob that he had to look away and started putting on her
shirt.

"Atlas, please?" bulong nito. "Can. . . we. . . fuck?"

Atlas smiled and kissed Laurel's cheek. "Remember what I told you? Put a ring
first, ma'am."

"I. . . wanna. . . fuck."

"You're just drunk. You'll regret it tomorrow," he whispered and caressed
Laurel's hair. "Sleep tight, ma'am. See you tomorrow." Inayos niya 'yong
kumot nito at hinalikan sa noo. "Good night, Laurel."

Iniwanan niyang nakapikit na si Laurel at mukhang natutulog na. Habang nasa

labas, sumandal siya sa hamba ng pinto ng cabin. Nag-iinit ang katawan niya
kaya naman kaagad niyang hinubad ang T-shirt na suot, tumakbo papunta sa main
resort at lumublob sa swimming pool. He needed to breathe. . . he needs cold
water to calm him down.

Nang magising si Laurel, naramdaman niya 'yong bigat ng ulo niya at 'yong
pangangailangang tumakbo papunta ng bathroom. Nagsimula siyang magsuka
kasabay ng sakit ng ulo, pagkahilo, at gutom. Ni hindi niya alam kung anong
oras na kaya nang medyo mahimasmasan, kaagad siyang kumuha ng tubig sa ref ng
cabin.

Habang umiinom, nakita niyang alas diyes na ng umaga. Pilit niyang inaalala
kung paano ba siya nakarating sa kuwarto, kung paano siya nakapagpalit ng
damit, kung bakit hindi siya amoy alak.

Laurel was trying to remember how she got to her cabin when a vivid memory of
last night popped into her head. At habang hinihimay-himay ng memorya niya
ang mga pangyayari kinagabihan, parang biglang gusto niyang lumubog sa
kinatatayuan, tumakbo sa kawalan, tumakas papunta sa kung saan, at hindi
babalik kailanman.

Panay ang buntong-hininga niya dahil sa kahihiyang nararamdaman. Panay ang

kaltok niya sa sarili dahil naaalala niya kung paanong kumandong pa siya kay
Atlas para lang mag-confess! Nakakahiya na sa harapan pa ng kaibigan nila,
na. . . sinabi na niya kay Atlas 'yong totoong nararamdaman niya na pilit
niyang tinatago sa sarili dahil hindi niya alam, kung kailan, at kung paano
sasabihin dito nang hindi awkward.

Maling-mali sa ini-imagine niya. . . she was imagining something na silang

dalawa lang, pero total opposite ng gusto niya ang nangyari. She confessed to
Atlas while drunk, in front of their friends, and while on his lap.
Nakakahiya!
But wait, there's more. Naaalala rin niya iyong kiss na nangyari sa kanila.
"Oh shit." Kaagad niyang tinakpan ang bibig at tumakbo papunta sa kama para
magtago sa comforter. "Alyssaaa!" sigaw niya sa sarili.

Halos humagulgol na siya nang maalala kung paano niya niyaya si Atlas
makipag-sex sa kaniya. Nakakahiya na ayaw na niyang magpakita rito kahit
kailan.

"Alyssaaa!" sigaw niya sa ilalim ng comforter at may nakatakip na unan sa

mukha. "Nakakahiya ka, Alyssa. Ang tanga-tanga mo! Alak pa, bobo mo, Alyssa!"

Nakarinig siya ng katok mula sa labas at naririnig ang boses ni Atlas. Inaaya
na siya nitong kumain, pero hindi niya magawang lumabas. Nahihiya siya at
wala siyang mukhang maiharap sa lahat ng taong nakasaksi ng kagagahan niya.

Atlas tried to knock several times, but no answer from Laurel. Alam niyang
gising na ito dahil tinawagan niya si Laureen at tinanong kung nag-message na
ba si Laurel at sinabing kaka-text lang at nangungumusta. He even tried to
call her but she's not answering him.

Umiling na lamang siya at naglakad na papunta sa area kung saan sila magla-
lunch kasama sina Patrick, Jobelle, Jude, Amira, at Koa.

"Asan na raw?" tanong ni Amira. "Gising na ba?"

Atlas shrugged. "Hindi ko alam, hindi pa nagme-message. Kumatok ako, wala rin
sagot. Baka natutulog pa. Dadalhan na lang ng pagkain siguro mamaya," sagot
niya kahit na ang totoo, alam niyang gising na ito.

Natapos na ang lunch, wala pa ring Laurel na nagpapakita sa kanila. Inaasar

na rin ni Amira si Altas at sinasabing baka nagbago na ang isip nang mahalata
ni Jude na huminga ito nang malalim na malalim at hindi na nagsalita.
Jude smiled at Amira and asked her to walk around. Sinabi niya na may gusto
siyang ipakita sa lugar, mabuti at kaagad naman itong sumama.

"Amira, I have to tell you something," aniya. "I get na close kayo ni Atlas.
. . but you teasing him isn't good. I saw how uncomfortable he was. Kung
mapapansin mo rin, hindi siya natutuwa sa binibitiwan mong jokes kanina while
we're having lunch."

Tahimik lang si Amira habang naglalakad.

"Medyo off kasi 'yong gano’n, sorry kung magagalit ka man kasi na-call out
kita, but I kinda don't wanna tolerate you making fun of Atlas," sabi nito.
"It's hard for a man to show real emotions, totoo 'yon. Pero halata kay Atlas
'yong kaba at pagiging hindi comfortable sa mga sinasabi mo."

"Oh." Amira stopped walking. "Galit ka sa ginawa ko?"

Jude stopped walking and faced Amira. "Hindi ako galit, we're friends, I am
still courting you, as far as I know, kahit na na-ghost mo ako months ago. .
. I just wanna call you out. Hindi tama 'yong ginagawa mo kanina."

Amira gave him a small laugh before walking as if they didn't have a
conversation. Jude was confused, he was standing there when Amira looked back
and frowned. "You're letting me walk alone?"

"No." Umiling si Jude. "So, kapag umalis ka ulit dito bukas, hindi mo na ulit
sasagutin 'yong tawag ko?"

"Do you want me to answer your calls?" tanong ni Amira. "I would love to
answer your calls if you called."

Jude smiled. "That's good to hear. I. . . really missed you, Amira. You were
so good sa movie mo, I watched it a lot of times. I am so proud of you."
"Totoo ba?"

"Sobra." Jude nodded. "May falls akong ipapakita sa 'yo."

Kahit gutom na gutom, hindi magawang lumabas ni Laurel ng cabin dahil

nahihiya pa rin siya. Hindi rin siya nagpadala ng pagkain dahil baka nasa
labas si Atlas, nakakahiya rin. Panay ang text nito sa kaniya, naririnig din
niyang may kumakatok.

Tumigil lang ito nang mag-reply siya at sabihing gusto lang muna niyang
mapag-isa. She's too shy to face him, she can't after what happened last
night. Ni hindi siya makalunok nang maayos at nagkakaroon ng sariling second
hand embarrassment sa sariling ginawa.

Kung sa ibang tao siguro, mas nakakahiya. Kahit sa mga kaibigan nila, wala
siyang maiharap. Basta kung puwede na siyang lamunin ng dagat, ginawa na
niya.

Nakatanggap siya ng messages mula kina Jobelle at Amira na niyayaya siyang

kumain o mag-bar, pero tumanggi siya. Buong maghapon siyang nakabalot ng
comforter. Pinilit na lang din niyang matulog para hindi maisip 'yong
nangyari.

Ala una na ng madaling araw nang maisipan ni Laurel na lumabas. For sure
naman, wala ng tao sa labas. Nakapatay na rin 'yong ilaw sa ilang parte ng
cabin. Oo, alam niya dahil sumisilip siya. As per Atlas, ang alam niya, sa
hotel mismo ito tumutuloy.

Naupo siya sa buhanginan at nakaharap sa dagat. Sobrang tahimik pero malakas

ang hampas ng alon, ramdam niya 'yong simoy ng hangin, naaamoy niya 'yong
maalat na dagat, at madilim ang paligid.

"Finally, you're out."

Lumingon si Laurel at nakita si Atlas na nakapamulsang nakatingin sa kaniya.
"Hey," tipid na sagot niya.

"Hey," anito at naglakad papalapit sa kaniya at nakaramdam siya ng kaba.

"Kumain ka na ba? I asked the front desk kung nagpadala ka ba ng pagkain,
hindi pa raw. May pagkain ka ba sa cabin?"

"Wala." Laurel shook her head. Ibinalik rin niya ang tingin sa dagat at
pumikit. Nahihiya siya, aware siyang namumula na ang pisngi niya dahil mainit
ang pakiramdam no'n. "Bakit. . . gising ka pa?" tanong niya.

Tumigil ito sa paglalakad at nasa harapan niya, pero may distansya. "Hindi
ako makatulog. Hindi pa tayo nagkakausap, hindi rin ako sure kung kumain ka
na. . . tumawag din ako kay LJ, sinabi niya na nag-uusap kayo kanina, but
you're not. . . replying."

Hindi nakasagot si Laurel, mas lalo siyang nahiya. She was ignoring Atlas'
calls and messages.

"Iniiwasan mo ba ako?" tanong ni Atlas habang nakatalikod sa kaniya. "Is

there any reasons for you to. . . ignore me? May nagawa ba akong hindi
maganda?"

"Wala," sagot ni Laurel. "It was me. I remembered what happened last night, I
messed up, nahihiya ako. . . wala akong mukhang maiharap sa inyong lahat. I'm
sorry."

Humarap si Atlas sa kaniya at nakita ni Laurel kung paanong nakakunot ang noo
nito. "Nakakahiya? You messed up? So, you remembered what happened last
night? You remembered what you said? You remembered what you did?"

Laurel nodded without saying anything.

"A…a-nd. . . for you, that's messed up and embarrassing?" Nagpamulsa si Atlas
habang nakatitig sa kaniya. "Nakakahiya ba talagang mahalin ako, Laurel?"
mahinahong tanong nito.

"Atlas. . ."

Atlas sighed. "Was it really hard for you to say you love me, Laurel?" tanong
nito sa kaniya. "Kinakahiya mo ba ako? W…w-hat did I do para ikahiya mo ako,
I just wanna know. You don't have to answer. . . nagtataka lang ako kung
bakit para sa 'yo, embarrassing at messed up 'yong pagsabi mo no'n."

Hindi nakasagot si Laurel.

"Do you really need to be drunk? Do you really need alcohol for you to tell
me you love me?" Malambot ang expression ng mukha ni Atlas habang nakatingin
sa kaniya. "I don't understand what was wrong with me. I. . . last night I. .
. was afraid that this would happen. Hindi ako nakapagsaya kagabi nang
sabihin mo 'yon kasi lasing ka. . . you were under the influence and I
actually assumed that you might forget it in the morning.

"Iniisip ko na lang din na sana, makalimutan mo para kinabukasan, normal

lang. . . a part of me thought na lalayo ka ulit dahil sa nangyari and you
did. You isolated yourself, hindi mo sinasagot 'yong tawag ko." Atlas smiled
at her. "Was it really hard for you, Laurel? Mahirap bang sabihing mahal mo
ako nang hindi ka lasing?"

Laurel looked down, not knowing what to say.

"I figured. Kung nagugutom ka, 24 hours naman 'yong restaurant sa loob,
puwede ka mag-order ng pagkain. You haven't eaten in hours, for sure nagsuka
ka pa because of hangover," sabi nito. "Babyahe na rin tayo bukas. . .
matutulog na ako."

Nothing.
"Good night, Laurel."

Laurel bit her lower lip. "It's true."

Tumigil si Atlas sa paglalakad, pero hindi niya magawang lumingon.

"It's true. . . what I said last night was true."

"Then," Atlas closed his eyes and breathed, "then why can't you say it right
in front of my face, Laurel?"

Tumayo si Laurel at humarap kay Atlas. Nakatalikod ito sa kaniya, nakatingala

ito, at nakakuyom ang kamao. "Turn around and look at me."

"I… I c…c-an't," sagot nito. "Ayaw kong tumingin sa 'yo kasi ang rupok ko sa
'yo. I'm pissed right now. . . pero kapag tumingin ako sa 'yo, shit, I'm
fucked."

Mahinang natawa si Laurel. "Turn around and let me tell you how much I love
you."

Atlas froze and tried to analyze what Laurel just said. Tumalikod siya at
nakita itong nakatingin sa kaniya.

"I'm sorry, I was a coward. Iyong takot kong masaktan ka, 'yong takot kong
masasaktan kita, na baka maloko kita, na baka kagaya nga ako ng sinasabi ng
iba. . . naging rason para pigilan ko 'yong sarili ko. But. . ." Laurel wiped
her tears while looking at Atlas and crossed her arms. "Pero paano ko pa
pipigilan, paano ko pa tuturuan 'yong sarili ko na hind tama, na sana bumalik
na lang ako sa walong taon na ang nakalilipas na hindi talaga kita mahal,
kung mahal na nga kita?"
Atlas was staring at Laurel. Her hair's flowing and she's crying.

"It took me years!" Humikbi ito. "I am the stupidest woman ever for letting
you go. . . and I would be the dumbest if I let you go again."

"Hey, don't cry."

"I want to cry, Atlas." Laurel sobbed while looking at him. "My heart. . ."
Tinuro nito ang dibdib kung nasaan ang puso. "It's you, you're here. . . I
love you but I was in denial because my fear was consuming me. . . what if I
hurt you? You don't deserve the pain! You are good! What if I–"

Laurel stopped talking when Atlas started walking towards her. Without saying
anything, Atlas cupped her face using both of his hands and kissed her
forehead, not her lips. It actually shocked her.

She smelled his perfume, she can even feel his breathing above her head. "I
love you, Atlas," she whispered. "I'm sorry. . . I'm sorry for being like
this. Sorry kasi ang hirap kong mahalin, sorry kasi–"

"Shhh," Atlas answered and hugged her tight.

Laurel can hear Atlas' fast heartbeat because her ears were against his
chest. It was fast like he just ran a marathon, but she didn't say anything.
She loved hearing his heartbeat during those times they were together.

"I love you more," bulong nito. "Please, let's be official. I won't promise
you anything, I won't promise na hindi kita paiiyakin, I won't promise na
hindi kita masasaktan. It'll never be a perfect relationship, Laurel. . . but
I want to tell you something."

"What?" Laurel asked and closed her eyes.

Atlas kissed the side of her forehead and whispered. "I will forever respect
you, ma'am. . . until the end."

Laurel smiled. "That's good enough for me," she answered. "I'm sorry, we're
years too late."

"We're not. . . we're just starting, ma'am."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 52 - Page 4

by thexwhys
15-19 minutes

While having breakfast, everyone was laughing and smiling, except for Koa
who's clinging onto Amira. The kid was sitting next to her, eating pancakes,
and telling him a story about his studies. Amira also fixed Koa's hair,
braided it, and even used her own scrunchie for the little boy's hair.

Laurel was observing Amira. Nakikita niya sa mga mata nito 'yong lungkot lalo
na't aalis na sila at maiiwanan na naman si Koa dahil pagkatapos ng encounter
ng dalawa sa may dalampasigan ilang araw na ang nakalilipas, mas naging
malapit na si Amira sa bata.
"Ami," kuha ni Laurel sa atensyon ni Amira. "May trabaho ka ba?"

Amira shook her head and frowned while looking at her. "Wala naman, naka-free
ako nang ilang months, eh. Bakit?"

"Why don't you stay here a bit?" Laurel suggested. Walang nakaririnig sa
usapan nila dahil lahat ng boys, kumukuha ng pagkain para rin sa kanilang
dalawa. "I can see that you're having a hard time leaving. Mukhang masaya ka
naman dito, for sure, magiging masaya rin si Koa knowing you'll stay with
him."

"Ayaw ko siyang masyadong masanay, Laurel," anito at yumuko. Nilalaro rin ang
pancake na nasa pinggan. "Ayaw kong masanay si Koa na matagal ako rito, tapos
aalis din kaagad ako. I feel bad leaving the kid behind knowing he's longing
for me, for a mom. Bakla, I'm not even his mom!"

Laurel smiled. "You can be his mom!" she answered. "You like the father, the
father likes you and even courting you. Why not give it a chance?"

Tumingin nang masama sa kaniya si Amira. "Makapagsalita, parang binibigyan ng

chance si Atlas. Huwag nga ako, Laurel. Huwag kang mag-advice sa akin,
nakakaloka ka!"

Mahinang natawa si Laurel at bumalik na lang sa pagkain. Sa dalawang araw na

nag-extend pa silang lahat dito, walang pinagsasabihan si Atlas ng tungkol sa
desisyon nilang lagyan na ng label ang kung anong mayroon sila. Nag-decide
sila na i-enjoy na lang muna na sila lang ang nakakaalam at ang anak nila ang
unang pagsasabihan.
Everyone was just talking normally. Hindi nila ipinapahalata ang tungkol sa
kanila. Ngayong araw rin nila naisipang bumalik sa Manila lalo na't
naghahanap na rin si Laureen. Matagal na rin silang nasa Baler, halos mag-
iisang linggo na. It's time to go home.

Nang matapos sila mag-breakfast, kaagad silang bumalik sa kaniya-kaniyang

cabin para mag-ayos ng mga gamit nila. Laurel was busy folding some clothes
when Atlas knocked and she let him in. Inabutan siya nito ng ice cream, tunaw
na 'yon at iinumin na lang niya.

"You done?" tanong nito at nahiga sa kama habang nakatingin sa kaniya.

"Amira's staying. Narinig ko siyang kausap si Jude. Nahihirapan siyang iwanan
si Koa. I think, she fell in love with the kid. . . and Jude."

"She did," Laurel answered. "Nahihirapan siyang iwanan si Koa kaya sinabi ko
sa kaniya na kung wala naman siyang trabaho, puwede pa siguro siya mag-stay
here. Koa was extra clingy to her this morning while having breakfast. . .
kaya siguro nahihirapan din si Amira."

Naupo si Atlas at tumingin sa kaniya. "I am happy for her. After what
happened to us, our annulment, our breakup, masaya ako sa kaniya na finally,
after two years, she found a man who would really keep her."

Naglakad si Laurel papalapit kay Atlas, kaagad naman siya nitong niyakap sa
baywang. Sinuklay niya ang buhok nito. "A part of me still feels guilty that.
. . maybe, I am the reason why the two of you broke up. Ang tagal ninyong
magkasama and just like that. . ."

"We're friends, ma'am." Atlas smiled. "We talked about everything thoroughly.
Hindi lang ako 'yong nag-decide, both of us decided. Alam ko naman na hindi
niya sinasabi lahat sa akin, hindi niya sinabi lahat."
Laurel saw how Atlas' face softened.

"But we're good friends now," dagdag nito. "It was hard for me, too, but
every decision we made comes with a price. And Amira. . . she deserves better
than me. I'm not good for her. She. . . she deserves to be loved fully,
Laurel."

"Hey." Laurel kissed Atlas' cheek. She tried to loosen up the topic since she
felt the tension from Atlas. "I'm excited to go home. Gusto ko na makita si
LJ and this is the longest na hindi kami nagkikita."

Atlas smiled and stood up. "Maayos na ba 'yong gamit mo? Anytime naman,
puwede na rin tayo mag-travel. Gusto ko na rin talaga umuwi, I'm having a
hard time sleeping, namamahay ako."

"Ako rin, medyo naging comfortable lang ako kasi maganda 'yong cabin." Laurel
smiled. "I will come back here."

"We will." Atlas smiled.

Habang nasa daan, nagkwekwentuhan lang silang dalawa. Atlas was even holding
her hand while he's driving and this was their first road trip together as a
couple. They've been on countless road trips together especially years ago,
but this is the first time they're holding each other's hand.

"Why are you looking at me like that?" Atlas asked Laurel. "Something wrong?"

Laurel shook her head lightly and smiled. "You're holding my hand."

"Of course I am," sagot nito at hinalikan pa ang likod no'n. "Today's
special. This is our first road trip as a couple. I remembered each road
trip, each song we played, but today's special."
"What was your most favorite song?" Laurel asked while playing with Atlas'
hand.

Tumingin sa kaniya si Atlas bago ibinalik ang titig sa daan. Nakangiti ito at
mas pinagsaklop pa ang kamay nila. "Marami." He smiled at her. "But still,
Next To You."

"Naalala ko 'yong pinarinig mo sa akin bago ako umalis no'n. Mirrors,

slowed." Laurel smiled. "For some reason, it became my favorite song. Kahit
itanong mo si Laureen, it was my go-to driving song."

Mahabang katahimikan ang nangyari sa kanila. Parehong hindi alam kung anong
sasabihin, nakikinig lang sa kanta ng radio, nakasunod sila kina Jobelle at
Patrick, habang dumidilim na.

"Thank you," basag ni Atlas sa katahimikan. "For giving us a chance."

Laurel smiled and kissed Atlas' cheek. "I felt free, Atlas. Nakahinga na ako
nang maayos. . . knowing I don't have to restrict myself anymore. It was hard
for me to. . . to pretend that I didn't care at all. It was so hard to look
at you."

"Masasanay kaya ako?" biglang tanong ni Atlas. "Masasanay kaya ako na you're
looking at me like that, saying things like that, and holding my hand like
this?"

"Why don't you try to get used to it?" Laurel smiled at Atlas. "I like
holding your hand, by the way."

Late na sila nakarating sa Manila at tulog na si Laureen. Sinabi ng mommy ni

Atlas na excited raw ito, pero nakatulog na sa sofa. Their daughter was
waiting for them, but fell asleep. Laurel was looking at their daughter. . .
hindi niya alam kung ano ang magiging reaksyon ng anak sa sasabihin nila.
Alam niyang magiging masaya ito, sobra.
Maingat na binuhat ni Atlas si Laureen. May kabigatan na ang anak nila dahil
malaki na, but she will always be his baby girl. Kahit na anong mangyari,
kahit na malaki na ito, dalaga na, his daughter will always be his baby girl.

Nauna na rin si Laurel sa kuwarto ng mga ito. Maingat na ibinaba ni Atlas si

Laureen sa kama at hinalikan ito sa noo. He missed their daughter.

"Matulog ka na rin kaagad," ani Laurel sa kaniya habang inaayos nito ang
maleta at nagtatanggal ng maruruming damit. "Matutulog na rin ako, aayusin ko
lang ito."

Napalingon si Laurel nang hawakan ni Atlas ang kamay niya. Pinaharap siya
nito kay Laureen na mahimbing na natutulog at niyakap mula sa likuran. Atlas
even rested his chin above her shoulders without saying anything.

Yumuko siya at nakitang magkasaklop ang dalawang kamay nito habang nakayakap
sa baywang niya. Laurel took the chance to caress his chin. "Why?"

"I just love looking at Laureen while sleeping. Sa tuwing natutulog siya sa
bahay ko no'ng nasa Hawaii tayo, madalas akong nakatitig sa kanya," sabi nito
at mas humigpit ang pagkakayakap. "There's still a part of me that cannot
believe we have her. That I have a daughter, that we have daughter together."

Laurel smiled. "My pregnancy with Laureen, I had no problems. It was a nice
and easy pregnancy until I felt my stomach. Something moved inside and I was
crying so hard." Pinunasan niya ang sariling luha. "Nasa hotel room ako no'n,
nasa Netherlands ako, ni hindi ko na alam kung pang ilang bansa. . . basta I
was lying in bed, feeling my belly's movement, and crying."

"Why?" Humarap si Atlas sa kaniya.

"I felt so alone. I made the worst decision of my life, I. . . was actually
imagining what would it be like if you knew about the baby. It was my
decision to keep the baby to myself, ni wala akong plano sa sabihin sa 'yo
iyong tungkol sa anak natin." Laurel's tears dropped. "But I felt so hopeless
and alone."

Atlas was just looking at Laurel.

"I was sad and alone until I gave birth. The moment I saw her face, the
moment I heard her cry, and the moment I held her hand. . . that little girl
completed me and I actually whispered something while looking at our baby,"
bulong ni Laurel. Nakatitig lang sa kaniya si Atlas. "I whispered, thank you,
Atlas, for giving me Laureen and that I'm sorry because you will never know
anything about her."

Yumuko si Atlas. "I wish I was there with you."

Laurel caressed Atlas' face and tiptoed to reach his forehead and kissed it.
"It's okay, Atlas. Let's just focus on the present, shall we? Matulog ka na.
I'll see you tomorrow."

Atlas nodded and kissed the tip of her nose before whispering good night.
Kaagad naman niyang tinabihan si Laureen na mahimbing na natutulog. Bigla
niyang naaalala iyong panahong maliit pa ito, halos kapapanganak lang at
nakaranas siya ng postpartum depression.

Dumating siya no'n sa puntong nakaupo lang siya sa sulok habang walang tigil
na umiiyak si LJ. Hindi niya magawang sabihin kay Atlas iyong pinagdaanan
niya dahil sisisihin na naman nito ang sarili.

Na gusto na niyang maglaho at iwanan si LJ sa takot na hindi niya ito kayang

buhayin nang maayos. Na iniwanan niya ito sa Ate Rohannah niya nang isang
linggo, dahil hindi niya alam ang gagawin sa anak. She got frustrated, almost
lost it, but rebuilt herself for Laureen.

Laurel caressed her daughter's hair and kissed her cheek. She never gave up
and now, she's with her life, which is Laureen. And finally, she's with the
man who showed her what it's like to be accepted and treated without remorse.
Kinabukasan, nagising si Laurel at nakitang natutulog pa si Laureen. Bumangon
na siya para maligo. Nakatanggap din siya ng message galing sa caretaker ng
bahay niya sa Hawaii na maayos ang lahat.

Doon din niya naaalalang kailangan na nilang mag-usap nina Atlas at Laureen
tungkol sa pagbalik nila sa Hawaii.

Pagkatapos mag-ayos, bumaba si Laurel para magluto ng almusal ng mag-ama.

Sinabi rin ng mga helper maagang umalis ang mga magulang ni Atlas dahil may
kailangang lakaring papeles para sa business ng mga ito.

Nalaman niyang may ilang franchise businesses ang mga ito na regalo ni Atlas.

Habang nagluluto, tinawagan niya si Amira. Napangiti siya nang makitang

natutulog si Koa kabilang kama, pero iisang kuwarto kasama si Amira.

"Oh, hindi ka na ba hopia?" tanong niya.

Natatawang umiling si Amira. "Loka! Wala kaming gano'n. Wholesome kami,

bakla."

"Sayang naman 'yong pagpapa-Brazillian mo."

Umirap ito sa kaniya. "Ikaw nga, naka-laser pa, wala namang ganap."

Mahinang natawa si Laurel. "Magpa-laser ka na rin kasi, bakla. Para hindi

magmukhang Sierra Madre 'yang keme mo."

"Bakit Sierra Madre?"

"Gagi, magubat!" singhal niya at magsasalita pa sana kaso narinig na may
pababa na ng hagdan. "Hoy, bye na. Gising na si Laureen, magluluto pa ako ng
almusal."

Laurel started mixing the pancake batter when Laureen ran towards her and
hugged her tight. Tumingala ito at nakangiti. "I missed you, Mommy."

"I missed you, too." Hinalikan niya ang pisngi nito. "Good girl ka ba sa mga
lolo and lola? Hindi ka naman nagpasaway sa kanila?"

"No po, Mommy. Nag-school na po ulit sila Juris kaya wala na akong nakalaro.
Dinala na lang po ako nila Lola sa mall tapos nanood kami ng movies. They
even bought me some clothes para raw pandagdag kapag bumalik na tayo sa
Hawaii."

Natigilan si Laurel sa paghahalo at tumingin sa anak. "About that, J. I need

to talk to you about it. Kasi nasabi mo sa akin na you don't want to go back
to Hawaii na."

"I understand, Mommy. To be honest, I like staying here in the Philippines,

but I also understand that our life was there." Ngumiti ito. "I will be okay,
Mommy."

Dumako ang tingin ni Laurel kay Atlas na nakatingin sa kanila. Bagong ligo
rin ito at naglakad papalapit sa kanila. Kaagad itong nakita ni LJ at tumakbo
papunta sa ama.

Kahit na malaki na si LJ, nakikita ni Laurel kung paanong itrato ito ni Atlas
bilang prinsesa. Atlas also loves hugging and kissing LJ's forehead. May
ilang pagkakataon pa na dine-date nito anak nila sa mga mamahaling restaurant
sa Hawaii.

Atlas is no doubt a good father who would sacrifice a lot for their daughter.
Laurel just continued cooking while listening to LJ and Atlas talking.

Inaayos ni Atlas ang buhok ni LJ. Naaalala niyang no'ng unang beses niyang
makasama ang anak, limang taong gulang lang ito, na nanonood siya kung
paanong mag-ayos ng buhok para sa anak niya.

Ngayon, kahit walong taong gulang na ito, wala siyang pakialam kahit malaki
na ito. "Aren't you annoyed that you're already big but I'm still babying
you?"

"I like it whenever you're babying me, Daddy," sagot ni Laureen sa kaniya.
"We never got to do this when I was younger and Mommy said it's never too
late. I'm just taller, but there are things I can't do yet, the reason why I
needed my mommy and daddy."

Nagkatinginan sina Laurel at Atlas sa sinabi ni Laureen. Pareho silang

ngumiti.

Laurel was fixing the table for them to have breakfast when Atlas volunteered
to do so. Niluluto pa niya ang huling pancake nang lumapit ito sa kaniya at
hinalikan ang likod ng ulo niya.

Their daughter's busy watching TV and didn't notice the kisses and hugging
from Atlas. They were even whispering about them letting their daughter know
about their relationship.

While eating, Laureen was telling them stories about the movie they watched.
Sinasabi rin nito 'yong ibang Filipino words na tinuro ng mommy ni Atlas
dahil medyo baluktot pa rin ito mag-Filipino.

Tumingin si Atlas sa kaniya, tumango naman siya. "Bub," pagkuha ni Atlas sa

atensyon ng anak nila. "Bub, I need to tell you something."
Laureen wiped her lips, put down her utensils, and looked at Atlas. His
daughter was looking him straight into his eyes, waiting for him to say
anything.

"Sure, Daddy," anito.

Laurel was looking at Atlas and Laureen.

"Kasi, Laureen, Mom and I talked about something," ani Atlas, tahimik naman
si Laureen na nakatingin sa ama. "Mom and I talked about taking it to the
next level. Like, we decided to be together for real. We. . . decided to be
in a relationship."

Nakakunot ang noo ni Laureen na tumingin kay Laurel. "Mommy, w...w-hat does
it mean?"

"It means that Daddy loves me, right?" ani Laurel, tumango naman si Laureen.
"And, I love your daddy."

"R...r-eally?" sagot ni Laureen habang nakatingin sa kaniya.

Laurel nodded. "Yes, J. Your dad loves me, I love your daddy. So, we. . .
decided to be together na. Like, we're going on a date together, something
like that."

"Then you'll get married soon?" tanong ng anak nila.

"P...p-ossibly," sagot ni Atlas habang nakatingin sa kaniya.

Walang sinabi ang anak nila, pero nagkatinginan sila ni Atlas nang may
nangingilid na luha sa mga mata nito. Laureen was looking at her, then Atlas,
and her tears just flowed.
"Hey, bub." Atlas wiped their daughter's tears using his thumb. "What is
wrong?"

Laureen smiled. "I won't have to sleep on separate houses anymore, Daddy."
Humihikbi ito at umiiyak.

Kagat ni Laurel ang pang-ibabang labi dahil naluluha na siya at hindi na niya
napigilan, gano'n din si Atlas habang nakatingin sila sa anak.

"I don't have to choose where to sleep anymore."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 53

by thexwhys
14-18 minutes

Amira was busy talking to her manager over the phone when someone knocked. It
was a faint knock but she heard it when Koa entered holding a cup of coffee.
The kid was smiling from ear to ear while looking at her.

"Amira, it's been three weeks," sabi ng manager niya. "Kailangan mo nang
bumalik sa Manila. May ilang trabaho na akong nakalatag para sa 'yo. May mga
kumukuha na sa 'yo for endorsements, guesting, and even a movie! Sinasabi ko
lang na for now, nagpapahinga ka pa. Kailan mo ba balak umuwi?"
Kaagad siyang napatingin kay Koa na natigilan sa narinig. Ngumiti ito at nag-
wave dahil lalabas na raw muna. Hindi siya sumagot dahil makikita ng manager
niyang may kausap siya.

Hindi siya nakasagot sa manager niya. Three weeks na siyang nasa Baler at
hindi niya magawang umalis. It's been three weeks and she's torn. She can't
leave Koa behind, no, she doesn't wanna leave at all! She's loving the
freedom, the place, everything.

"Amira, anong desisyon mo? Kailangan na ba kitang sunduin diyan? Anong

nangyayari bakit ka nagtatagal diyan?" tanong nito. "May lalaki ka ba riyan?"

Amira sighed. "Babalik na ako next week, gusto ko lang muna kasing huminga,
pero babalik na ako next week. Hintayin n’yo na lang po ako, puwede po ba
'yon? Ngayon lang naman ako humingi nang ganito katagal na pahinga."

Tumango ito at nagpaalam na. Sinapo ni Amira ang noo at tumingin sa bintana
ng cabin niya kung saan kita ang malawak na karagatan. Nakita rin niya ang
coffee cup na araw-araw, tuwing umaga niyang natatanggap mula kina Koa at
Jude.

Jude is really good with coffee. Aside from being a professional surfer,
businessman, and barista. . . he is a good father to Koa.

He's been raising Koa alone for six years since the mom left both alone. Jude
never told stories about his past about Koa's mom, but Koa did. Madalas na sa
cabin niya nag-i-stay ang bata, madalas silang magkuwentuhan, kaya naman
hindi niya ito magawang iwanan. Amira saw longing from the child's eyes.

Paglabas niya ng cabin, naabutan niya si Koa na nakaupo sa may hagdan ng

balcony. Amira smiled and sat beside him.

"Hey." Amira smiled. "Kumain ka na? Parang gusto ko ng fried chicken."

Koa shook his head. "Hindi pa po, tara po kain tayo?" tanong nito at tumayo.
Inilahad pa ang kamay sa kaniya.

Amira saw Koa's amber eyes looking at her. Sobrang ganda ng mga mata nito,
dahil siguro sa British roots nito. Mahaba ang pilik mata, almost brown ang
mahabang buhok na may ilang strands ng blonde, at mapulang balat. May mga
freckles din ito sa mukha at katawan.

"Tita," anito habang naglalakad silang dalawa papunta sa main restaurant ng

hotel. "Aalis ka na po ba?"

"Oo, eh. Baka sa isang linggo, aalis na ako. Kailangan ko na rin kasi bumalik
sa trabaho. Marami na rin kasing tumatawag sa akin kaya babalik na ako ng
Manila. Saka overstay na ako rito, ang laki na ng babayaran ko sa cabin,"
pagbibiro niya. "Pero araw-araw naman kitang tatawagan kay tatay mo, promise.
Araw-araw."

Umiling ito. "Tita, sabi ni Tatay, bad mag-promise. Hihintayin ko na lang po

'yong tawag ninyo, pero huwag na po kayo mag-promise," nakangiting sabi nito.
"Mami-miss kita, Tita Amira. Minsan, iniisip ko na sana ikaw na lang ang
naging mommy ko. . . kasi ang bait mo saka love ka ng tatay ko."

"Ikaw talaga, hindi ako love no'n!" sagot niya.

"Love ka po ni Tatay, Tita Amira," sagot nito. "Baka po ’pag nalaman niyang
aalis na kayo, magiging sad rin po siya. Pero okay lang po kasi tatawagan
n’yo naman po kami."

Amira tried to smile and just bonded with Koa. Napamahal na siya sa batang
ito. Napaka-sweet, maaalalahanin, maalaga, katulad ng ama. Madalas rin na sa
cabin niya ito natutulog dahil inaabot sila nang hatinggabi para lang manood
ng movie. Siya rin ang madalas na nagtuturo dito para sa assignments kahit na
hindi naman siya magaling.

Nakakatawa na ang taas ng bilib nito sa kaniya kahit na minsang nabokya sa

exam dahil mali ang mga itinuro niya. Nang umuwi ito, ngumiti lang at
sinabing okay lang naman dahil zero din ang mga kaklase nito.
No'ng gabi na, nakatulog ulit si Koa sa cabin niya habang nanonood sila ng
movie. Hinahaplos niya ang mahabang buhok nito at pinaglalandas ang daliri sa
matangos ng ilong ng batang kaharap. She really fell in love not just with
Baler, but with Koa and Jude as well.

Nakarinig siya ng katok kaya naman nagsuot siya ng bathrobe. Pagbukas niya,
nakasandal si Jude sa balcony. "Si Koa?"

"Tulog na," sagot niya at isinara ang pinto. "Busy ka maghapon, hindi tayo
nagkita."

"Oo nga, eh. Medyo marami kasing turista ngayon, fully booked ako." Ngumiti
ito. "But I freed my 11 p.m. onwards for you, if hindi ka pa naman inaantok."

Amira smiled. "So, magkano?"

"Free for you." Iniabot nito iyong isang bote ng beer. "Kumusta naman kayo
maghapon ni Koa? Hindi ko na nakita si Koa after breakfast, eh."

"Ayon." Natawa siya. "Nagpaturo siya sa akin sa Math kahit na alam naming
pareho na babagsak siya. Ewan ko ba sa anak mo, ang laki ng tiwala sa akin
kahit na alam niyang ibabagsak ko lang siya."

Jude smiled and looked at nowhere. "Thank you for being with my kid, Amira,"
sabi nito bago tumingin sa kaniya. "Ang laking bagay na kahit papaano, may
nakakasama siya, pero gusto ko rin humingi ng sorry kasi. . . baka nasasanay
na si Koa."

"Okay lang naman sa akin. Ang inaalala ko lang, Jude, aalis na ako next
week," sabi niya. "Tumawag na 'yong manager ko, may mga trabaho na ako.
Medyo. . . nahihirapan akong umalis dito." Ngumiti siya.
Tumango-tango si Jude. "Maiintindihan naman ni Koa. At least, kahit papaano,
nakapagpahinga ka rin. Puwede ka rin naman bumalik anytime na gusto mo. Baler
will always welcome you. I will always welcome you back."

"Parang ayaw ko na bumalik, Jude," umiiling na sabi ni Amira. Huminga muna

siya nang malalim bago nagsalita, "pagod na pagod na rin ako katatrabaho. Ito
na yata 'yong bakasyong naging chill lang sa akin, na wala akong ibang
iniisip. Na matutulog, kakain, at mag-e-enjoy na lang ako."

Jude was quietly listening to Amira. Nakikita niya 'yong lungkot sa mga mata
nito. Sa tatlong linggong araw-araw niya itong nakikita, naobserbahan na niya
si Amira.

She's a jolly person. Gusto nito na laging light ang environment, masaya
palagi ang mga kasama, maalaga. Isang rason kung bakit minahal niya ito,
gano'n din ng anak niya.

Walang sila. . . pero nililigawan niya si Amira. Naghihintay siya, pero hindi
nagmamadali. Alam niya kung ano ang pinagdaanan nito dahil nasa news lahat ng
’yon. Halos wala na itong privacy dahil lahat ng tungkol kay Amira, mababasa
na nila sa internet.

"Amira." Kaagad itong tumingin sa kaniya at naghihintay ng sasabihin niya.

Jude held Amira's hand. "Kung pagod ka na, maybe it's time for you to decide
what you really want. You've been relying on everyone's opinion since you
started. No privacy, no genuine happiness because you're tired, and no self-
decisions."

Tahimik lang si Amira na nakatingin sa kaniya.

"You look happy whenever you're on television, you're always smiling, but are
you really happy with what you do?" tanong ni Jude. "You don't have to
answer, Amira. I was just asking."

Amira smiled at him. "Inggit na inggit ako kay Atlas," anito sabay singhot.
"Naiinggit ako sa kaniya kasi nahanap na niya 'yong peace of mind. Ang tagal
na namin magkakilala. Since 15, magkakilala na kami. Alam mo bang sobrang
workaholic no'ng taong 'yon?"

Jude was looking at Amira. Hawak niya ang kamay nito at pinagpapasalamat
niyang hindi bumibitiw.

"But when he met Laurel, hindi pa nagiging kami. . . we're still a loveteam
that time, hindi pa namin nagagawa 'yong pretending part. Humihindi na siya
sa projects. Tumatanggi na siya sa endorsements, he was asking for rest,"
sabi nito. "Alam mo bang pinag-usapan 'yon sa likod ng showbiz kasi nga,
kilala si Atlas na workaholic at hindi tumatanggi? Lahat kami, nagulat na
bakit gano'n bigla si Atlas? Wala kaming alam. . . no one knew about Laurel,
nobody knew what he was doing. Basta nagpapaalam lang magpahinga.

"Through Laurel, Atlas found his peace. Nahanap niya 'yong pahinga, he
learned how to rest, he. . . found out what he really wants," dagdag nito.
"Sobrang daming nasayangan no'ng nag-quit si Atlas sa showbiz. Imagine that I
had to answer every questions dahil ako ang asawa that time? I became the
wife. . ."

Kita ni Jude nang bumagsak ang luha ni Amira. She never opened up to him
about her past relationship with Atlas.

"Alam mo, a part of me was asking saan ako nagkulang?" Amira looked at him
while crying. "Naging kami ni Atlas no'n, I was so happy. Kasi, Jude, since
15. . . may gusto ako kay Atlas. He was even my first love. He's not my first
boyfriend. . . but he's my first love. We were friends at wala akong masasabi
sa kaniya.

"Atlas is the nicest friend anyone could meet, the sweetest boyfriend, the
loveliest fiancé, and an amazing husband." Amira smiled at him. "To be
honest, gustong-gusto ko lumaban no'n. Kasi ayaw ko na siyang pakawalan. . .
pero paano ako lalaban, Jude, kung umpisa pa lang, talo na ako?"

Jude stared at Amira.

"Umpisa pa lang, talo na ako kasi Atlas already decided Laurel's the one.
Hindi ko siya masisisi, hindi pa kami, we're still friends. . . when Atlas
decided Laurel's the one." Amira wiped her tears and smiled. "Umpisa pa lang,
talo na ako, kaya nagpaubaya ako para pare-pareho na kaming hindi mahirapan.

"Ayaw ni Atlas, mahal niya ako. . . alam ko naman 'yon, Jude. Atlas loved me,
it was never fake. He loved me in ways possible, it was genuine that he
doesn't wanna let me go," sabi nito. "Ayaw pumayag ni Atlas sa annulment, but
I insisted. I can't. . . I can't steal the love he has for Laurel. He
might've loved me, but he will forever love her and it's unfair for
everyone."

Jude sighed. "Kung ayaw pala ni Atlas, bakit mo pinilit? Bakit mo pinilit
kung ayaw mo siyang pakawalan?"

"Ikaw tatanungin ko. . . papayag ka bang may kahati ka? Kahit na alam mong
mahal ka, kahit na alam mong sa 'yo siya. . . papayag ka ba na maiisip mong,
baka sa tuwing matutulog kayo, iba ang nasa isip niya? Papayag ka ba na sa
tuwing gigising ka, posibleng ibang babae ang nasa panaginip niya?" tanong ni
Amira kay Jude. "Papayag ka ba na sa tuwing may maririnig kayong kanta,
tatahimik siya dahil bigla siyang may naalala?"

Jude didn't say anything.

"Maingat si Atlas. Maingat siyang hindi ako saktan, pero kapag hindi niya
sinasadya, nakikita ko 'yong paghigpit ng kamay ni Atlas sa manebela sa
tuwing may kantang biglang madadaanan." Amira's tear dropped. "Na nakangiti
sa akin si Atlas, pero alam ko sa sarili kong hindi ako 'yong dapat kasama.
Asawa lang ako, pero hindi ako 'yong the one."

Amira sighed hard. "Alam kong hindi naging ako, Jude." Ngumiti ito at
inihilig ang ulo sa balikat niya. "Ako 'yong kasama. . . pero iba 'yong
gustong makasama."

"M…m-ahal mo pa ba si Atlas?" tanong ni Jude. Nakayuko siya, dahil nasasaktan

siya para kay Amira. Nasasaktan siyang iniisip nitong kulang siya dahil lang
may ibang mahal ang lalaking minahal nito. Nalulungkot si Jude dahil gano'n
ang naranasan nito. "G…g-usto ko lang malaman, do you still love him?"
Tumingin sa kaniya si Amira. "He will always be a part of me, that's for
sure. But I already moved on. We're friends, we're better off as friends. And
I don't love him anymore because I have you."

Jude gulped. "W…w-hat do you mean?"

"I'm getting there, Jude," sabi nito sa kaniya. "I don't know if this is
love, I'm not sure. . . but I don't wanna let you go anymore. I want to stay
here because of you and Koa, I want. . . to be with you."

"Amira, don't force yourself to love me," sagot ni Jude. "It's not something
na pinipilit. I'm just here, you don't have to rush it."

"I know." Amira smiled at him. "Kaya nga tiwala ako sa 'yo, eh. Kasi alam
kong. . . mahal mo ako o ina-assume ko lang?"

Jude shook his head. "I really do, Amira. You ghosted me months ago, I didn't
know why. Siguro hindi ako naging sapat sa 'yo, but I really do like you,"
sagot niya. "Alam kong may trust issues ka, nararamdaman ko 'yon, you don't
have to trust me right away, it'll take time. But. . . Koa and I, we're
here."

Amira remained quiet and didn't say anything.

Umiling si Jude. "You don't deserve anything half, you deserve everything in
life because you're nice. You're loveable, you're happy. . . you make us
happy." He caressed her hair. "You deserve all the smiles, Amira. You. . .
deserve to be loved fully. You deserve to be the one."

"Nakakainis ka, Jude!" Pinunasan niya ang luha. "Nakakainis ka, bakit mo
sinasabi 'yan? Kapag ako, nahulog talaga sa 'yo, kasalanan mo!"
"Bakit? Eh nanliligaw naman ako sa 'yo. We're on our 30s. Tingin mo, joke pa
'yong panliligaw ko sa 'yo?" Jude shook his head. "No, I'm serious. I'm for
long term, I'm for marriage now, Amira. I like you, so much. . . and if
you're afraid of falling, I'm strong enough to catch you, woman."

Hindi nagsalita si Amira, inihilig lang niya ang ulo sa balikat ni Jude.
Hindi niya alam kung deserve ba niya ito, pero nang ipikit niya ang mga mata.
. . gumaan ang dibdib niya. Pakiramdam niya, ayaw na niyang umalis.

Naramdaman niya 'yong pagkakahalik ni Jude sa tuktok ng ulo niya. Matagal na

matagal. Nararamdaman niya 'yong paghinga nito. . . Amira smiled and hummed,
no, she started singing.

"Hey Jude, don't let me down. . ., " she hummed. "Then you can start to make

it better."

Actor's Hidden Whore - 54

by thexwhys
17-21 minutes

Kumatok si Atlas sa kuwarto ng mga magulang niya dahil gusto niyang makausap
ang mga ito. Alam na ng mga magulang niya ang tungkol sa relasyon nila ni
Laurel. Natuwa ang mga ito, lalo ang mommy niya. Umiyak pa ito lalo nang
maabutang umiiyak si LJ dahil natutuwa.
"Hey." Ngumiti ang mommy niya at bumangon mula sa pagkakahiga. "Tulog na si
Laureen?"

Atlas nodded. He sat by the bed and his parents were looking at him. "Hindi
pa po namin alam ni Laurel kung kailan kami uuwi ng Hawaii." Huminga siya
nang malalim. "Ayaw na bumalik ni Laureen sa Hawaii kasi ayaw raw niya kayong
iwanan, tapos 'yong mga pinsan daw niya."

"Ito talagang si Laureen." Pinunasan ng mommy niya ang luha. "Kung ano
magiging desisyon ninyo, susuportahan lang namin kayo. Puwede rin naman
kaming bumisita sa Hawaii kung sakali."

Tumango si Atlas. "Pag-uusapan muna namin ni Laurel, Mommy."

"Alam mo, ang saya ko no'ng naging kayo ni Laurel. Isa pa, masaya ako na
maayos ang paghihiwalay ninyo ni Amira. Hindi naging complicated ang mga
bagay kahit na. . . sobrang laking issue kasi naka-media," sabi nito. "Naaawa
rin ako kay Laurel kasi kung tutuusin, nananahimik 'yong batang 'yan kaso,
ayon nga."

Sa tuwing iniisip ni Atlas ang tungkol sa kanila ni Laurel, may mga

pagkakataong hindi siya naniniwala. Alam niya kung gaano ka-reserve si
Laurel, kung gaano ito karamot sa pagmamahal, pero binigyan siya ng
pagkakataon.

"We might stay at my house," sabi niya sa mga magulang. "My house was being
taken care of at habang nandito po kami sa Pilipinas, I plan to stay there
with Laureen and Laurel if that's okay with you."

Tumango ang mommy niya. "Oo naman para may privacy rin kayo. Mabait na bata
si Laurel, pero alam ko rin at aware ako na nahihirapan siya kapag masyadong
maraming tao. I can actually feel it." Ngumiti ito. "She's just too polite."

Hindi sumagot si Atlas dahil may katotohanan ang sinabi ng mommy niya.
"That girl's too used to being alone na hindi na niya alam o hindi siya
masaya kapag maraming tao sa paligid niya." Bumuntong-hining ang mommy niya.
"Go ahead, Atlas. Whatever you think is best for your family, go ahead. I am
happy that you guys are now complete."

"Me too, Mom."

Ilang araw pang nag-stay sina Atlas sa bahay ng parents niya dahil
kinailangan niyang ipa-general cleaning ang bahay na lilipatan nila. Habang
nasa sasakyan, naglalaro sila ng hanapan ng bagay gamit lamang ang kulay.

Palagi nilang ginagawa ni LJ 'yon sa Hawaii, pero mas masaya ngayon dahil
kasali na si Laurel sa laro nila at mukhang pinagsisisihan nilang mag-ama
'yon.

Walang hindi nahuhulaan si Laurel. Lahat ng ipapahula nina Atlas at Laureen,

nasasagot nang tama. Parehong natatahimik ang dalawa dahil wala pa silang
points, tapos na ang laro. Doon nila napatunayan na sobrang observant ni
Laurel kahit na tahimik. Hindi ito kumikibo, pero alam ang sagot.

Ipinalibot ni Laureen ang tingin nang makapasok sila sa gate ng isang

subdivision. The entire place looks quiet. It's her first time to see this
place, but her parents were talking about it earlier. Her mom even mentioned
that the house has a swimming pool inside, which was pretty cool.

She remained quiet until they reached this modern house and the design was
far from her parents' beach houses in Hawaii.

When they stopped, her mom looked back and smiled. "Welcome to your dad's
house, LJ."

"Which, by the way, is your house, too!" sagot naman ng daddy niya. "Let's
go? I wanna show you the pool. The place was still the same as before, but it
improved with some renovations naman."
"I love it," Laureen answered. "It's far from your houses in Hawaii, Daddy."

Pagbaba nila, kaagad na tumakbo si Laureen papunta sa garden area ng bahay at

naupo sa swing. Maraming halaman, the entire place was green. In Hawaii,
she's used to everything blue and sandy. . . here, it's green and refreshing.

Nakangiti si Laurel habang nakasandal sa sasakyan at nakatingin sa bahay.

They have too many memories from this place, madalas na nandito sila ni Atlas
sa tuwing nasa Manila siya, dahil hindi sila puwede sa condo. Ito rin ang
unang lugar kung saan siya unang dinala.

Tumabi sa kaniya si Atlas, inakbayan at hinalikan sa gilid ng noo. Pareho

silang nakasandal sa sasakyan at nakatingin sa bahay. Tumingin din sila kay
Laureen na nasa swing.

"This house feels nostalgic," ani Laurel. "Walang masyadong pinagbago, it's
still the same."

"It is." Atlas sighed. "No'ng nagkahiwalay na kami nang tuluyan ni Amira,
dito na ako tumutuloy. Dito na ako natutulog kaya unti-unti ko pinaayos.
Pinalagyan ko ng swing for Laureen, kaso look, iba na sa imagination ko. I
was imagining her running na kasing liit ng dati. . . now's she's a young
lady na. I'm feeling nauseous."

Mahinang natawa si Laurel at kinurot ang tagiliran ni Atlas. "You're being

overly dramatic. She will always be your baby! Look mo rin naman, palagi
siyang nagpapa-baby sa 'yo! Ikaw naman, you're baby-ing her too much!"

"I like baby-ing both of you." Tumingin si Atlas sa kaniya. "I never got a
chance to do so kaya babawi ako sa inyong dalawa. Both of you, kayo ang
priority ko, and for the record, ma'am, I love taking care of you." Hinalikan
nito ang tungki ng ilong niya.

Nang makapasok sila sa bahay, nakita ni Atlas kung paanong nanlaki ang mata
ni Laureen nang makita 'yong swimming pool. Ipinalibot nito ang tingin sa
buong buhay kung saan may mga printed rin na pictures ito.
"Can't wait to have your own photos here, ma'am," bulong niya kay Laurel
habang nakayakap mula sa likuran nito. "I still can't believe I'm back here
with you. Sa totoo lang, hindi ko naisip na mangyayari ito. I know I'm being
dramatic and all, but. . . knowing you, I didn't even know we had a future."

Humarap si Laurel kay Atlas at tinanggal 'yong buhok nitong nakaharang sa may
mata. "I'm sorry for being too reserved and it took me long to feel it." She
sighed while looking at Atlas' pretty face. "You don't deserve an unsure
love, Atlas. I had to make sure what I felt for you was real. . . and it was
real."

"It's okay." Atlas kissed Laurel's cheek. "The past, we can't change it
anymore. We can just focus on our present for a better future, okay?"

Laurel nodded. Humiwalay rin kaagad sa kaniya si Atlas at tumakbo papunta kay
Laureen. Nag-tour pa ang mag-ama, ipinakita ni Atlas ang buong bahay, bago
sila dinala nito sa sarili nilang kuwarto ni Laureen.

They both decided not to sleep together. Hindi ibig sabihin na sila na at
officially together na, they would sleep on the same bed. Not to be pathetic
or whatever, may nangyari naman na sa kanila, but for now, they decided to
just chill and respect the boundaries. Not because they shared a daughter
together, and were wild and adventurous in the past, doesn't mean gano'n din
ngayon.

Pareho nilang alam na may sexual tension sa kanilang dalawa, it's showing,
but they're both emotionally and mentally able to resist the urge to do it.

"So, you're going to stay here," ani Atlas sa kanila ni Laureen. "I'll be
staying next door, okay?"

Inaayos ni Laurel ang mga damit at gamit nila ni Laureen sa cabinet nang
makaramdam siya ng gutom. Saka lang din niya naalalang hindi pa sila
nakakapag-grocery at wala silang lulutuin, walang kakainin. Tumingin siya sa
orasan, alas singko na rin ng hapon. Kahit na siya na lang ang aalis lalo
na't busy ang mag-ama sa paglalaro ng PS5.
Pagpasok niya sa gaming room ni Atlas, sabay na tumingin sa kaniya ang
dalawa. Pareho pang kumunot ang noo na ikinangiti niya.

"Where are you going?" tanong ni Atlas. "Bakit ka nakapang-alis?"

"I need to buy some groceries. Ang takaw ninyo, wala tayong lulutuin bukod
roon sa binigay ng mommy mo na pagkain natin for tonight. Kulang 'yon sa
atin, Atlas," sagot niya. "Hiramin ko 'yong car mo, medyo malapit naman 'yong
mall, ako na lang and you guys enjoy."

Atlas stood up and looked down. "Bub, papayag ka bang aalis si Mommy mag-
isa?"

Laureen shook her head. "No, Daddy. Can we go with Mommy? Please?"

"Yes, we will," sagot naman ni Atlas.

Laurel shook her head dahil wala na siyang magagawa. Napagkaisahan na siya ng
dalawa, nagmadali pang magsipagbihis. Pare-pareho silang naka-hoodie na akala
mo ba, napakalamig sa Pilipinas. . . on second thought, ginawin pala talaga
'yong mag-ama niya.

Habang naglalakad papalabas ng bahay, tumigil sa paglalakad si Laurel at may

naalala. Kaagad siyang nilingon ni Atlas na parang nagtataka kung bakit.
Atlas even held her hand and asked why.

Laurel smiled. "Okay lang ba na lalabas ka? Hindi ka ba kinakabahan na

pagtitinginan ka tapos kasama mo kami ni Laureen? People might say things
about you, about us, and. . ."

"Hey." Atlas cupped her face and lightly kissed her lips. "It's gonna be
okay, ako ang bahala sa inyong dalawa. They won't be able to touch you. . .
and I'm not an actor anymore, I don't really care about what they'll say. But
if you're uncom–"

"Atlas, hey." Laurel smiled. "It's okay. Ikaw lang naman 'yong inaalala ko,
baka may masabi na naman sila sa 'yo."

Umiling si Atlas at hinawakan ang kamay niya. "I don't really care about
them. Basta huwag lang nila kayong hahawakan or sasaktan, I'll be okay."

Dahil nauna na sa sasakyan si Laureen, natawa sila ni Atlas pagpasok dahil

nagpapatugtog na naman si Laureen ng Taylor Swift, she's even listening to
the newly released version of Love Story.

While listening to the lyrics since she's not really a fan of Taylor,
nagkatinginan sila ni Atlas. Pareho silang natatawa lalo sa part na, 'so, I
sneak out to the garden to see you. We keep quiet 'cause we're dead if they
knew. So, close your eyes, escape this town for a little while'.

The way they see each other secretly years ago, the way they needed to keep
quiet about what's happening to them, and the way they escape to be together
and rest. It was unknowingly their little love story.

Nang makarating sa mall, hawak ni Atlas sa kanan ang kamay ni Laurel, sa

kaliwa si Laureen. It was one of the things he wanted to do. Being able to
hold his girls' hands without thinking about the consequences. Gabi na rin,
pero maraming pang tao sa mall kaya naman nang makita siya ng mga ito, kaagad
na tumitig.

Hindi na siya naiilang, sanay na siya, pero sina Laurel at Laureen ang
inaalala niya. Some were checking them out, too. It's uncomfortable for him.
But seeing how Laurel walk confidently, he's relieved. Inaasahan niyang
magtatago ito, but no. . . she didn't even bother putting her hoodies on. She
was just walking while holding his hand.

Kahit nang makapasok sila sa grocery, siya ang nagtutulak ng cart, lagay
naman nang lagay ang mag-ina niya ng mga pagkain. Some were sweets!
"Miss ma'am!" kuha niya sa atensyon ni Laurel nang bigla 'yong kumuha ng mga
chocolates. "That's a lot, Laurel. That's so much. Too many sweets will make
you fat."

Laurel frowned while looking at him. "So, ayaw mo na ako kapag tumaba ako?"

"Not that." Atlas shook his head. "I was just saying na. . . it's bad for
your health. That's too much chocolates. Hindi ka naman mahilig sa matamis
no'n, you're into chips, remember?"

Inirapan siya ni Laurel, pero nilagay pa rin 'yong mga chocolates sa cart.
Ang buong akala niya, tapos na. . . hindi pa pala. Nagpunta pa si Laurel sa
chips section, kumuha ng sandamakmak na chips at nakangiting inaasar siya sa
dami.

"PMS, Atlas. . . can't blame me."

Atlas smiled while looking at Laurel walking away from him na parang kukuha
pa ng iba. "Whatever, get me some gummy bears."

Naka-tatlong cart sila sa dami ng binili nina Laurel at Laureen. Nagtatawanan

pa ang dalawa na akala mo, nanalo sa pustahan. Habang nakapila,
nagkwekwentuhan ang mag-ina niya, samantalang naghihintay siya ng turn nila.
May ilang nakakakilala sa kaniya na lumilingon, bubulong sa kasama, iyong iba
naman, kukuha ng picture.

He doesn't care at all at mukhang gano'n din si Laurel, pero isinuot nito ang
hoodie ni Laureen para maitago ang mukha. Laurel was even looking at him from
time to time, smiling, so he'll wink.

"Atlas, ang landi." Sinimangutan siya nito. "Sabihin ng mga tao, nilalandi mo
ako. Alam mo naman mga 'yan, mga tsismosa. Iyong iba riyan, gagawa pa ng
issue."
Mahinang natawa si Atlas dahil maraming nakarinig ng sinabi nito. Seeing
Laurel this confident na hindi na nagtatago, it's refreshing for him. Dati,
halos humiwalay ito sa kaniya na halos hindi na niya nakakasama. Kapag nasa
hotel sila no'n, nasa iisang restaurant sila, pero magkalayo ang table,
magkalapit lang nang kaunti.

"Baka naman kulang pa 'tong binili ninyo?" tanong ni Atlas sa dalawa. "Grabe,
eh. Tatlong cart?"

"Ayos nga 'yan, para hindi na tayo lalabas. Ang dalas pa naman natin sa
fastfood lately," sagot ni Laurel. "Ako na lang magluluto ng food natin. Ito
si LJ napapansin ko, hindi na masyadong kumakain ng gulay. At dahil diyan,
gulay palagi ang ulam natin."

Kaagad na sumama ang mukha nina Laureen at Atlas. Laurel was aware that Atlas
actually hates vegetables at nakuha iyon ng anak nila. Napapagalitan lang
niya kaya madalas na kumakain ito kahit labag sa loob. Hindi niya makalimutan
kung paanong nagsuka ito dahil lang sa okra.

Speaking of, masama ang mukha ni Atlas na inilalagay sa cart ang pinamili
nang makitang may okra. "Oh damn, not this one, Laurel!"

"Kung ayaw ninyo, ako ang kakain ng okra. Ganiyan naman kayong dalawa, hindi
kayo nasasarapan sa luto ko. Ganiyan naman kayo, hindi nakikinig sa sinasabi
ko. Okra's good for you both, pero ayaw ninyo," ani Laurel na kunwaring
nagtatampo. "That's fine. . . okra will be mine."

"Ma'am, it's disgusting." Tumingin ito kay LJ. "Right, bub? Okra's like
saliva. . ."

Lumapit naman si Laurel kay Atlas nang marinig niya ang sinabi nito at
mahinang bumulong. "Pero kapag nakikipag-kiss ka, ang galing-galing mo. Eh
malaway rin naman 'yon."
Atlas shook his head and looked at Laurel. "Ma'am, you're teasing me again,"
umiiling na sabi niya. "Your voice is so soft but your words. . . it's hard,"
bulong niya. "It's making me hard, nakakainis ka!"

Mahinang natawa si Laurel na tinalikuran siya at parang walang epekto 'yong

sinabi nito. He started paying for their groceries while his girls were
inside the cake store in front of the grocery. Who knows kung ano na naman
ang binibili.

"Mukhang kulang pa po 'yong tatlong cart na binili ninyo para sa kanilang

dalawa," nakangiting sabi ng cashier. "Pinapanood ko po kayo simula no'ng
bata pa ako. Kaya nalungkot po talaga kaming fans ninyo no'ng tumigil kayo sa
showbiz."

Atlas smiled. "Pero mas gusto ko 'yong buhay ko ngayon, malungkot din ako
kasi may mga nalungkot na fans, pero masaya ako ngayon."

"Mukha nga po, sir," anito at ngumiti. "Iyon naman po talaga 'yong
importante. Iyong masaya tayo. Nakalulungkot para sa iba 'yong pagkawala niyo
sa showbiz, pero kung saan po kayo sasaya, masaya kami para sa inyo."

"Thank you for understanding me," nakangiting sabi niya sa cashier. "Lots of
people na nandito, for sure, maraming nasasabi lalo na't kasama ko 'yong mag-
ina ko. Wala na rin akong pakialam."

Tumingin ito kay Laurel na saktong lumabas ng shop. "Ang ganda po niya, ang
amo ng mukha. Siguro, sobrang sweet at mapagmahal," sabi nito.

Atlas smiled while looking at Laurel. "Pinaghirapan ko 'yan."

Iniwanan na rin muna nila 'yong grocery sa baggage counter dahil nagyaya si
Laureen na maglakad-lakad pa. Hawak lang niya ang kamay ni Laurel habang
naglalakad sila at nakasunod sa anak nilang hindi malaman kung saan pupunta.
He loves walking around the mall not minding other people. Pinagpapasalamat
din niya na nakatingin lang iba at hindi na lumalapit. Malaking bagay 'yong
pag-quit niya sa showbiz dahil nakaroon siya ng freedom.

"I love having groceries with you," sabi niya habang naglalakad sila ni
Laurel. Pinisil niya pa ang kamay nito.

Laurel looked at him. "Grocery is just simple, Atlas."

"Simple, yeah. . . but you make it better." He smiled. "I love doing simple
things with you since the moment I met you, miss ma'am."

"Kahit mag-sleep lang?"

Atlas smiled. "Especially that."

Actor's Hidden Whore - 55

by thexwhys
17-21 minutes

Ever since they lived in the same house and officially decided to be
together, napapansin ni Laurel na sobrang laki ng pinagbago ng mood ni
Laureen. Masaya ito na silang dalawa lang, but when their daughter learned
about them dating for real, iba ang saya na nakikita niya sa mga mata nito.

Nasaktan siya sa thought na ilang taon ang ninakaw niyang happiness sa anak
at ito mismo nag nagsa-suffer sa mga maling desisyong ginawa ilang taon na
ang nakalilipas. Laurel became the mother she promised she will never be.
Naalala ni Laurel na sobrang galit siya sa mga magulang niya na nag-decide
siya para sa sarili na never niyang kokontrolin ang magiging anak niya, pero
gano'n ang nangyari. Hinayaan niya si Laureen na magdesisyon sa maliliit na
bagay, pero 'yong pagdedesisyong lumayo sa ama nito, hindi na siya naiba.

Mahigit isang linggo na rin simula nang magdesisyon silang tumira sa lumang
bahay ni Atlas. Masaya naman, lalo na tulad ngayong pinapanood niya ang mga
itong naghihiwa ng gulay at halatang ayaw sa lulutuin niya.

"Isang linggo na tayong naggugulay," pagrereklamo ni Atlas. "Bigla akong nag-

crave sa steak. Puwede bang mag-steak?"

Tumingin si Laurel kay Atlas at gusto niyang matawa dahil nakanguso pa ito na
parang nagsusumamo. Si Laureen naman nakatingin sa kaniya na akala mo,
maamong tupa.

Laurel smiled. Pumunta siya sa fridge at may kinuha. The moment those two saw
what it was, their face started to lit up. "Bumili po ako ng steak kanina,
okay? Now, tapusin n’yo na 'yong pagbabalat diyan sa potato ’cos that's gonna
be a mashed potato for you, guys. Mga mabibisyo!"

"Thank you, Mommy!" ani Laureen na nagsimula na rin magbalat ng patatas at

mukhang excited pa.

These two people loved steak so much, pero ayaw ni Laurel na masanay sila na
palaging gano'n ang ulam. Kailangang kumain ng gulay ng mag-ama niya. Akala
niya, si Laureen lang problema niya, pero hindi niya alam na mas matindi si
Atlas.

"Hey." Naramdaman ni Laurel ang pagyakap ni Atlas sa likuran niya habang

naghuhugas siya ng mga ginamit sa paggawa ng cupcakes. "Baka naman nagagalit
ka kasi namimilit kami ng steak?"

"No." Humarap si Laurel at hinalikan naman siya sa pisngi ni Atlas. "Tiniis

n’yo naman mag-veggies nang one week, so reward ko sa inyong dalawa.
Nakakainis kayo, eh. Ayaw n’yo ng gulay."
"Galit ka?" Atlas asked.

Laurel shook her head. "Not really, natatawa nga ako sa inyo, eh. But. . .
you need to set an example to Laureen. Hindi puwedeng hindi siya kakain ng
gulay. No'ng kaming dalawa lang, wala akong problema. Kakainin niya kahit,"
Mahina siyang natawa dahil naaalala niya, "medyo nasusuka siya. Ngayon, ayaw
niya kasi nag-iinarte ka rin."

"Hindi naman kasi masarap 'yon, Laurel," sagot nito na nakasimangot pa.
"Bakit ka kumakain ng dahon, like, seriously? Hindi ko pa rin makalimutan
'yong pinakain mo sa amin. Iyong gulay na parang laway, it was disgusting."

"It's a common food. Mayaman ka kasi!"

Atlas laughed. "Mayaman ka rin naman, ah! Hindi ako makapaniwalang may 15
apartments ka, apat na condo for rent, tapos may ilang bahay na
pinaparentahan," sabi nito. "Those were from your mom?"

"Yup, iyon 'yong mga iniwanan niya sa akin." Laurel sighed. "I was actually
planning to sell all of it and just buy a business I really want. Pinag-
iisipan ko pa, pero bahala na."

"Whatever your decision is." Atlas smiled and put three, soft kisses on her
lips.

Hindi pa rin nila napag-uusapan ang tungkol sa pagbalik sa Hawaii. Almost

three months na sila sa Pilipinas, mabuti na lang at may caretaker na mga
Pilipino silang nakuha para alagaan ang bahay nila. As per Laureen, they
enrolled her for homeschooling. . . at si Atlas ang naka-focus doon.

Paglabas ni Laurel ng bathroom, naabutan niya si Atlas na nakayakap kay

Laureen habang nanonood ng TV sa kuwarto nilang mag-ina. Ganito na ang
routine nila sa gabi. Tuwing pagkatapos kumain, Atlas would stay in their
room until their daughter falls asleep.
"Sleeping," bulong ni Atlas habang naglalakad papalapit sa kaniya.

"Buti naman. Akala ko, aabutin na naman kayo ng ala una." Humarap siya rito
at mahinang hinampas ang dibdib. "You're spoiling her too much. Mabait si
Laureen and it's good that she's respecting my thoughts about everything,
but, please. . . if I say no, it's a no."

Atlas was looking at her while hugging her waist. He didn't say anything, but
he looked guilty.

"Ayaw ko na masanay si Laureen sa kahit anong sobra. I get that you're

spoiling her dahil matagal kayong hindi nagkasama, but, Atlas, we also need
to know the needs and wants. I want to teach her that. We're both
comfortable, we both have the means, but I want our child to grow up
simpler."

His boyfriend just nodded as if hindi nakikinig at hindi interesado sa sinabi

niya. Laurel rolled eyes and turned her back from Atlas but he was quick the
hug her.

"Fine, hindi na. I love your parenting style." He was hugging her and
slightly swaying as if they're dancing. "I love this, miss ma'am. Simple lang
ang buhay. We get to eat, we get to do things, we're here for our child, I
love this life."

Ngumiti si Laurel, pero hindi siya kita ni Atlas dahil nakayakap ito sa
kaniya.

"I just want happiness, privacy, and contentment for us, Atlas," sagot niya.
"Lumaki ako sa mayamang pamilya, I grew up getting everything I want, ako na
lang minsan 'yong tumatanggi. Never tumanggi ang parents ko sa tuwing may
gusto ako at kahit hindi ko hilingin, nakalapag na 'yon. Pero hindi ako
naging masaya."
Humiwalay si Atlas kay Laurel nang bigla itong mag-open up. Sa ilang linggo
nila, never nagsabi si Laurel sa kaniya ng tungkol sa pamilya nito, sa past,
sa kahit ano. He's not asking, too, he knows the boundaries.

Hinawakan niya ang kamay ni Laurel at niyaya itong maupo sa sofa na nasa
kuwarto rin ng mag-ina niya. He guided her to sit on his lap and she did.
Nakatagilid ito at nakahilig ang ulo sa may dibdib niya.

"Something wrong?" Atlas asked. "Napapansin ko buong maghapon na yes, you are
smiling, but you're also overthinking. What's happening?"

Naramdaman ni Atlas na umiling ito. He was caressing her damp hair while
holding her hand. "I received another call from Papa, I didn't answer," sagot
nito. "Am I a bad daughter for choosing to stay away from him?"

"I can't say you are a bad daughter since hindi ko naman nakasama ang papa mo
growing up. Maybe you have your own reasons, you have your own issues on why
you decided to ignore him," aniya habang hinahalikan ang noo nito. "But one
thing is for sure, ma'am. . . hindi kita pipilitin sa isang bagay na alam
kong ayaw mo at hindi ka comfortable. I will stay by your side, I will
understand you.

"In this relationship, you will have your own decision, hindi kita
pakikialaman, unless you have to be called out. I won't tolerate your bad
doings, bad decisions. When it comes to other decisions, magbibigay ako ng
comments ko, but it's still your decision to make. In this case," Atlas
sighed, "your papa probably misses you, I know the feeling, I am a father.
You're his baby girl kahit na may sarili ka ng anak."

Tahimik lang si Laurel na nakikinig kay Atlas. She can even hear his heart
beating while talking.

"Hindi ko alam kung ano ang feelings mo sa papa mo ’cos you never opened up
about it, but whatever your decision is, I'm here to listen and give my own
comments and reasonings. I love you, that's for sure. But if you're deciding
wrong, I won't tolerate, okay?" Atlas said while looking at Laurel. "I hope
you’ll do the same to me."
Laurel nodded and hugged Atlas tighter.

Pareho na silang natahimik. Hawak lang ni Atlas ang kamay ni Laurel at

iniisip na hindi niya alam ang nararamdaman nito. Oo nga't sila na, pero may
mga pagkakataong tahimik lang si Laurel. Hindi rin ito nag-o-open ng topic
tungkol sa sariling pamilya at nirerespeto niya 'yon.

He came from a family with good relationship. Wala siyang naging problema sa
mga magulang niya at nakita lahat 'yon ni Laurel. Wala namang idea si Atlas
sa pamilya nito, kung ano ang pakikitungo bukod sa nangyari ilang taon na
nang pumunta si Laurel sa U.S. . . . iyon lang.

Atlas was about to say something when he felt that Laurel's already sleeping.
He smiled and kissed the top of her head. Maingat niya itong ibinaba sa kama
at kinumutan.

He kissed the side of her lips before leaving the room. Nakasandal siya sa
pinto. . . ’cos behind that door is his life.

Pumasok si Atlas sa kuwarto nila Laurel at naabutan itong nakatagilid at

nakabalot ng comforter. For two days since Laurel talked about her dad, hindi
na ito lumabas ng kuwarto, hindi na rin masyadong nakikipag-usap sa kaniya.
There were times na maabutan niya itong umiiyak.

Another breakdown.

Ilang beses na niyang nakikitang ganito si Laurel, nasa Hawaii pa.

Pinakamatindi 'yong sa Paris years ago na nasa hospital sila. Iyong mga
sumunod, hindi na kasing tindi no'n, pero mayroon pa rin paminsan-minsan. And
this is one of those days.

Ayaw rin niyang makita ni Laureen kung paanong umiyak ang ina nito kaya
nakiusap muna siya sa parents niya kung puwede ba itong sunduin pansamantala.
He told his parents about her struggles and they understood.
"Hey." Lumuhod si Atlas at hinarap si Laurel. Nakatingin ito sa kaniya, pero
walang reaksyon. "Gusto mo kumain? May gusto ka bang kainin? We can go
somewhere, too, if you want? Sakto, I was craving for some bulalo."

"It's. . ." Tumingin ito sa relo. "It's 11 p.m., Atlas."

Atlas caressed his girlfriend's hair. "So? Noon nga, aalis tayo papunta ng
Tagaytay kahit 2 a.m. pa 'yan, 'di ba?" He smiled and kissed her cheek.
"Let's go? Let's date."

"Okay," Laurel said on her softest voice.

His girlfriend stood up and entered the bathroom. Lumabas na rin siya para
mag-ayos sa kabilang kuwarto. He actually smiled knowing Laurel agreed ’cos
for two days, she's actually avoiding him. Mas madalas itong natutulog kaya
naman hindi sila nagkakausap.

Habang nasa living room, kausap niya
ito ang nagha-handle. Kahit na hindi
pinagkakatiwalaan niya sa businesses
assistant niya sa lahat, kahit na sa
niya minsan.
si Jobelle tungkol sa businesses niya na
na siya artista, si Jobelle lang ang
at properties na naipundar niya. Ito ang
ilang endorsements pa rin na kinukuha

Ang nakakatawa, kahit na hindi naman na siya artista, nakatatanggap pa rin

siya ng ilang offers. Malimit na siyang tumatanggap, depende sa brand kung
gusto niya.

He was texting when he felt someone hugged him. Kaagad niyang itinago ang
phone at hinarap ang babaeng minahal niya sa loob nang ilang taon. Ang
babaeng masasabi niyang nagparanas sa kaniya ng totoong heartbreak, ang
babaeng pinaghirapan niya.

"Are you okay?" Atlas hugged Laurel back and kissed the top of her head.
"Something wrong?" he whispered.
Laurel buried her face onto his neck while hugging him tight. "Yeah, I don't
feel so good. I hate it. . . and I'm sorry for ignoring you."

"It's okay. . . but I'm here, okay?" he answered. "Whenever you feel down,
talk to me. I'll listen to your endless rants, stories, anything."

Tumango lang ito.

"Ma'am, I'm not here as an accessory. I'm your boyfriend and I'm going to
listen. It's us now, you're not alone now. I know you're used to being all by
yourself, but you have me." Atlas looked at Laurel's eyes. "You have me,
Laurel, okay?"

Laurel gave him a faint smile and leaned to kiss his lips. He kissed her back
and before it deepened, he pulled away and smiled. Atlas held his
girlfriend's hand and walked towards the garage. It was painful. . . stopping
and controlling himself ’cos he badly wanna make love to her.

Katulad ng madalas nilang ginagawa years ago, road trip to Tagaytay.

Nakabukas 'yong moonroof ng sasakyan niya kaya naman nililipad ng hangin ang
buhok nilang dalawa. Atlas was contented and happy to see Laurel while he's
driving.

From time to time, he would hold her hand. . . unlike before. He can't even
hold Laurel's hand because he was too afraid she would stop what they had.
But now, it's normal for them to hold each other's hand. He loves seeing
their hands intertwined.

Kung dati, playlist niya ang madalas na nasa kotse, iba ngayon.
Automatically, Taylor Swift's album played and they didn't bother changing
it. It's Laureen's playlist. . . their new road trip jam. The songs were
aesthetically pleasing, especially this current song.

The more that you say

The less I know

Wherever you stray

I follow

Tumingin siya kay Laurel na nililipad ng malakas na hangin ang buhok habang
nakatingin sa daanan ngunit nagtama ang mga mata nila. Laurel smiled at him,
leaned forward to kiss his cheek but that's not what he wants. . . he faced
her and welcomed her lips.

I'm begging for you to take my hand

Wreck my plans

That's my man

Ngumiti si Atlas nang marinig 'yong lyrics. Wala siyang sinabing kahit ano,
pero nakita ng peripheral niyang nakatingin sa kaniya si Laurel.

"Why are you smiling?"

Atlas smiled. "The lyrics. . . I'm begging for you to take my hand, wreck my
plans," aniya. "I remember when I met you, all of my plans started to vanish.
Lahat ng pinlano ko for years, biglang naglaho, lahat ng nakaplano para sa
future ko, nagbago."

"I…is that a good thing?" Laurel worriedly asked.

He nodded. "Very, ma'am." Atlas smiled. "I started having this new plans. . .
new dreams, new wants, new needs," aniya. "I never thought I could do more
things than I know, I never thought that I could rest and enjoy, I never
thought that I'd be this in love with you."

"Ang smooth naman, Atlas." Laurel smiled at him.

Nang makarating sila sa Tagaytay, kaagad silang pumunta sa paborito nilang
kainan ng bulalo noon. It was still the same and the owner actually
recognized them. The old woman smiled at them and started giving them their
usual order.

"Naalala kita, hija," sabi nito. "No'ng nakita ko kayo sa TV, sabi ko, kayo
'yong suki ko sa bulaluhan. Sabi ko sa anak ko no'n na lagi kayo kumakain
dito, sorry. . . natsismis ko pa."

Pareho silang natawa.

"Hindi ko alam, pero tuwang-tuwa ako sa inyong dalawa no'n sa tuwing kumakain
kayo rito ng madaling araw. Kung gaano kayo kasaya noon habang nag-uusap,
habang nagkwekwentuhan, at malakas na natatawa," anito habang nagsasandok.
"Naalala ko pa na ikaw palagi nag-o-order kasi palagi siyang nagtatago."

Natahimik sila pareho.

"Pero nakita ko minsan 'yong mukha mo, hijo, kung paano ka tumingin sa
kaniya. Kaya no'ng nakita ko 'yong news tungkol sa inyo, hindi na ako
nagulat," sabi ng matanda. "Kasi nakita ko kung paano kayo ngumiti sa isa't
isa."

Kumunot ang noo ni Laurel.

Tumingin ito kay Atlas. "Ikaw, hijo, no'n halatang mahal na mahal mo na,"
sabi nito tapos tumingin sa kaniya. "Ikaw, hindi mo mahal. Parang kaibigan ka
lang no'n. . . pero ngayon, iba na."

"Kami na kasi, 'Nay!" pagmamalaki ni Atlas. "Malapit ko na rin ayaing

magpakasal. ’Pag kinasal kami, dito kami kakain, ha? Sama namin 'yong anak
namin."
"Sige, bibigyan ko kayo ng maraming sabaw no'n," natatawang sabi ng matanda.
"Kumain na kayo, baka magsebo 'yang bulalo."

Nang makaupo, nakatitig si Laurel kay Atlas. "You're planning to marry me?"

Atlas nodded. Nagsasandok ito ng ulam sa pinggan niya. "Yup, soon." Natigilan
si Atlas. "And. . . I'm not joking, Laurel. I will marry you."

Laurel didn't say anything. Nakayuko lang ito na hinahalo 'yong sawsawan na
parang hindi narinig 'yong sinabi ni Atlas. He became worried, hindi niya
alam kung babawiin ba niya o hindi. Ayaw ni Laurel ng ganito, ng sasabihan ng
sweet, hindi ito comfortable.

"Sorry for making you uncomfortable."

Nag-angat ng tingin si Laurel at nagtatakang nakatingin sa kaniya. "I'm not

uncomfortable naman," sabi nito.

"Y…y-ou didn't say anything kaya I assumed na–"

"No, that's not it. May iba lang akong naiisip." Laurel smiled. "Sorry for
making you overthink."

Umiling si Atlas. "No, not really," sagot niya. "What were you thinking?"

"If am I worthy to marry you," sagot ni Laurel habang nakayuko. "I. . . don't
feel like I'm worthy."

"You are, ma'am. You just have no idea."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 56

by thexwhys
17-22 minutes

Kahit may movie na nagpi-play, lumilipad ang isip ni Laurel. Hindi niya
maalis sa isip niya 'yong sinabi ni Atlas sa kaniya a week ago, about
marriage, wedding. . . her marrying him. Bigla siyang natakot. Talks about
settling down scare her.

Atlas is no doubt a good husband. He's a good father, good provider, loving
partner. Wala siyang kinukuwestyon doon. . . ang hindi niya kayang isipin,
ang sarili. Hindi niya alam kung deserve ba niya, hindi niya alam kung kaya
ba niyang maging asawa, at ang pinakakinakatakot niya, masasaktan niya si
Atlas.

Nasa video room silang tatlo dahil nagkayayaan ang mag-ama na manood ng
movie, pero mga nakatulog. Nakatitig siya sa dalawang taong magkayakap. Kahit
na medyo malaki si LJ, baby pa rin ang turing ni Atlas dito. Sinabi nga sa
kaniya na sinusulit dahil baka isang araw, hindi na ito magpapayakap sa
kanila.

Habang nanonood, nakatanggap si Laurel ng message galing kay Jobelle at

nagyayaya itong magpunta sa isang café. Since she knew the place, she agreed.
She didn't even bother waking up Atlas and Laureen.
While driving, marami-raming tumatakbo sa isip niya lalo na ang ama. Hindi pa
rin ito pinupuntahan ni Laurel ngunit napanood niya sa news na nag-resign na
ito bilang gobernador ng lugar kung saan siya lumaki. Wala siyang balita kung
anong nangyari, kahit sa mga kapatid niya na wala naman siyang communication.

Nang makarating sa café na sinasabi ni Jobelle, naroon na ang dalawa at

nagkakape. Sabay itong kumaway nang makita siya kaya tinakbo na lang niya ang
pagitan sa mga ito.

"So, kumusta naman?"

Laurel smiled and sat beside Jobelle. "Okay naman, tulog si Atlas and
Laureen." Iniabot sa kaniya ni Patrick ang hot choco. "Hindi na ako
nagpaalam. Nag-text na lang ako. Bahala sila mag-bonding na mag-ama."

"Sa true lang, hindi pa rin ako makapaniwala na kayo na talaga ni Atlas. Alam
mo, Laurel, it actually felt surreal knowing you finally opened your heart
and you gave yourself a chance to fall in love."

"Masaya rin ako." She smiled. "I never thought I'd feel this, to be honest.
May mga takot pa rin naman akong nararamdaman, but knowing I need to face it
instead of run from it, mas nakakagaan ng pakiramdam."

"Wala naman kasi talagang mabuting maidudulot ang pagtakbo, Laurel," sagot ni
Jobelle. "Sometimes, facing the problem is the only solution. Kasi kahit
anong gawin mong pagtakbo at pag-iwas, it will forever haunt you."

Laurel nodded. "I know. For years, wala akong ginawa kundi takbuhan lahat,
but those people involved doesn't even deserve it. I need to change that
habit."

"I'm proud." Jobelle even hugged her. "Sobrang proud ako kasi hindi mo na
kailangang magtago, kayo ni Atlas. Ngayong magkasama na kayo, you guys can
face issues together. Oo, low-key kayo, but you're aware na kahit anong
mangyari, your issues will be known by others."
"Tinanggap ko na 'yon. Basta hindi nila pakikialaman 'yong buhay ng anak ko,
mananahimik ako. May limitasyon ang lahat," ani Laurel bago humigop ng
inumin. "As long as hindi nila tatarantaduhin ang anak ko, ayos lang ako."

Umiling si Patrick. "Alam mo rin naman na hindi maiiwasan 'yon, 'di ba?"

Malungkot na tumango si Laurel dahil kahit anong gawin nila ni Atlas,

nakakakabit na sa pangalan nilang pamilya ang issue na nangyari. It will
always be a part of them and it's inevitable.

"But. . . ." Ngumiti si Jobelle. "Don't forget na nasa likod mo lang kaming
lahat. Atlas, Amira, me, and Patrick. Kapag pakiramdam mo, sinasaktan ka na
naman ng mundo, nandito kami. Huwag na huwag mo nang ia-isolate 'yong sarili
mo. Magwawala tayo, hahayaan natin na ang mundo."

Nakaramdam ng relief si Laurel knowing na hindi siya nag-iisa. Buong buhay

niya, magulang lang niya ang inasahan niyang makasama dahil lahat, iniiwan
siya. Even during her college, kaibigan lang siya ng mga tao dahil may pera
siya.

Laurel was happily talking to her friends when a man in a suit approached
her. The man was staring at her blankly and she already knew that this person
won't say a single nice thing to her.

"Kuya." Laurel stood up.

Kumunot ang noo nito. "I saw your recent pictures with your daughter and
Atlas Legaspi. You guys walking around as if walang nangyari?"

Tahimik lang si Laurel na nakatingin sa kuya niya. Ni hindi niya ito sinagot.

"Laurel." Umiling ito at huminga nang malalim. "Hindi ka pa rin talaga

nahihiya? Still a disgrace?"
"You know nothing," Laurel answered flatly.

Philippe smirked. "I am not even interested to know more. Wala akong planong
mapakinggan o malaman pa kung gaano nakahihiya ng bunsong kapatid ko." He
even shook his head and looked at her as if she's nothing. "You're just like
your parents. A home wrecker."

"It's actually surprising na tinatawag mo akong bunsong kapatid, Kuya."

Idiniin niya 'yong salitang kuya. "Nice to see you again, Kuya Philippe."

"It's never nice to see you, Laurel," anito at tumalikod nang hindi
nagpapaalam.

As expected.

Sanay na sanay na si Laurel sa treatment ng panganay na kapatid sa ina. Halos

lahat naman, gano'n ang trato sa kaniya, si Roha lang ang naiiba dahil naging
close na sila. Pero si Philippe at ang tatlo niyang kapatid sa side ng papa
niya, gano'n siya kausapin.

Disgrace. . . iyan ang tingin sa kaniya ng mga ito.

"I…I'm sorry we had to see that," sabi ni Jobelle.

Laurel shook her head and smiled. "Okay lang. Just please, promise me na
hindi mo sasabihin kay Atlas 'yon, ha? Nahihiya ako sa kaniya. Ayaw ko sana
na malalaman niya 'yong mga gano'n kasi baka maapektuhan din."

Tumango si Jobelle at tumingin kay Patrick kahit na labag sa kalooban niya

'yong hiling nito. Ayaw man sana niya, pero rerespetuhin niya 'yong pakisuyo
ni Laurel bilang kaibigan.
Ni hindi nila inaasahan ni Patrick 'yon. Philippe Chen looks professional
while looking down at Laurel. Kamukha nito si Roha, lamang ang Chinese
features. Si Laurel naman ang kamukha ni Alisano Alcaraz na naging dominant
ang mestiza features.

"So, saan kayo after nito?" tanong ni Laurel, iniiba ang usapan para hindi na
mabuksan ang kahit ano tungkol sa nangyari. "Parang gusto ko mamili ng
kaunting grocery. May pupuntahan ba kayo?"

"Wala, samahan ka na lang namin," sabi ni Jobelle.

Lumabas na rin sila ng café at nagpunta sa kalapit na mall. Ni hindi na sila

nagsasakyan, naglakad na lang para magkuwentuhan pa. Nakatanggap na rin siya
ng tawag mula sa mag-ama niyang nagtatampo dahil hindi raw nakasama, parang
bata lalong-lalo na si Atlas.

"By the way," ani Jobelle habang tinutulak 'yong cart. "Nagpunta na kami sa
orphanage na sinasabi ni Jude. Medyo stress lang talaga, bakla. Kasi ang
daming protocols. Alam mo 'yong bago pa kami makapunta sa mismong ampunan,
pinapunta kami sa Criso Cars Building. Nagtataka pa kami ni Patrick kung
bakit, pero doon pala mangyayari 'yong interview."

"Tapos?"

"Tapos na-meet namin 'yong may-ari." Ngumiti ito. "Ang guwapo, mare. Ang bata
pa niya, anak siya no'ng founder. Uulitin ko, ang guwapo, bakla. Hindi ko
inasahan. Sobrang expressive ng mga mata. Seryoso 'yong awra, nakikinig na
parang hinihimay 'yong kaluluwa namin, tapos. . . no’ng ngumiti, bakla,
sumingkit."

Mahinang natawa si Laurel habang nakatingin kay Jobelle. "Gagi ka, buti hindi
na-stress sa 'yo si Patrick?"

"Gaga, pati siya nawindang. Orion pangalan no'ng nag-interview sa amin. Orion
Laurent," dagdag nito. "Kaso, bakla, may jowa. Jowa niya, ang ganda. Ang sexy
tapos naghalikan sa harapan namin na parang walang tao. Girl, may dila 'yong
laplap."

"Gagi, ang kalat."

Umiling si Jobelle. "Sobrang hot."

Nang maghiwalay na sila, hindi muna kaagad umuwi si Laurel. Nagpunta siya sa
Manila Bay area para lang magpahangin. It's almost sunset, marami ring taong
nakaabang katulad niya. Bigla niyang naaalalang tawagan ang ate niya sa
Paris.

"Hey, Laurel! I'm so glad you called!" nakangiting sabi nito habang naka-
FaceTime sila. "Ang tagal mong hindi nagpaparamdam. Anong balita sa 'yo?"

"Nagkita kami ni Kuya," diretsong sabi niya.

Kaagad na tumigil si Roha sa ginagawa nang marinig ang kakaibang boses ng

kapatid niya, lalo nang sinabing nakita nito si Philippe. Of all people, siya
ang nakakaalam kung gaano kinasusuklaman ng kuya niya ang bunsong kapatid
dahil ito raw ang dahilan ng pagkawasak ng pamilya nila.

"So, what happened?" tanong niya kahit na may ideya na siya.

Laurel smiled. "As usual, wala namang bago, Ate. Pinagduldulan lang naman
niya ulit sa akin kung gaano ako ka-disgrace." Mahina siyang natawa.
"Actually, hindi naman na ako nagulat. Parang recorded naman na 'yon. Level
up nga lang kasi na banggit na niya si Atlas. May proof na siya na
homewrecker ako."

"Aly," seryosong sabi ng ate niya. "Nakita ko rin 'yong pictures ni Atlas sa
social media. Are you now official?"
Tumango siya, pero walang sinabi.

"Bakit parang hindi ka masaya?" tanong nito. "Ang tagal n’yo na rin diyan sa
Pilipinas, wala pa kayong balak bumalik ng Hawaii?"

"Laureen's enjoying. Ayaw na yata bumalik ng Hawaii." Bumuntong hininga si

Laurel. "This relationship with Atlas, Ate. . . it's new to me. Mahal ko
naman siya and I am enjoying his company. I'm comfortable with Atlas that I
can't even feel awkwardness or what. Pero, hindi ako sweet, Ate. I'm actually
afraid na magsawa siya sa amin dahil nga. . . wala man lang akong mapakitang
sweetness?"

Ngumiti si Roha. She heard frustration from her little sister's voice.

"Hindi ako magaling mag-handle ng relasyon, alam mo 'yan. I'm just. . .

worried.

"Sweetness will just come out naturally, Aly. Baka hindi mo alam, sweet ka na
pala sa kaniya. Baka mamaya, 'yong simple gestures mo, sweet na 'yon, hindi
mo lang alam. Hindi mo naman kasi puwedeng pilitin 'yong mga bagay na hindi
ikaw. Lalabas na lang 'yon bigla."

Laurel smiled. "Ang hirap ng hindi naman alam kung paano mag-handle ng
relasyon." Nawala ang ngiti niya nang may maalala. "He even mentioned about
marrying me, Ate. Bigla akong natakot."

"Anong kinatatakot mo?" her ate asked. "It's normal for Atlas to open up
about it. You guys waited long na."

"Kasi. . . baka totoo 'yong sinasabi ng ibang tao na. . . kagaya ako ni Mama
and Papa," sagot niya at yumuko. "Natatakot ako na baka masaktan ko rin si
Atlas katulad ng pananakit ni Mama sa daddy mo at ni Papa sa wife niya. I'm
afr–"
"Hey!" pagpuputol ni Roha sa sasabhin ng kapatid. "Hindi ko alam kung paano
ko maaalis sa 'yo 'yong mga thoughts na 'yan, Aly, pero hindi ka magiging
katulad nila, okay? You're not like 'em."

Kumunot ang noo ni Laurel. "Ate, what if I am?"

"Alyssa." Umiling ang ate niya. "You're overthinking and that's normal. Pero
hahayaan mo bang lamunin ka ng bad thoughts? Hahayaan mo bang masira 'yong
possible future and happiness mo dahil sa past? Help yourself, too, Laurel."

Tumango-tango si Laurel habang nakatingin sa papalubog na araw. Tama ang

sinabi ng ate niya, she needs to help herself, too. . . at hindi puwedeng si
Atlas lang lagi ang mag-a-adjust para sa kaniya.

Pagdating sa bahay ni Atlas, sa pinto pa lang, naaamoy na niyang mukhang may

niluto ang mag-ama. Hindi siya nagkamali nang makitang nakaupo si Laureen sa
counter habang nagluluto si Atlas.

Sumandal muna siya sa may pinto at pinapakinggan kung paanong magkuwentuhan

ang mag-ama. Nagbabasa ng recipe si Laureen, naghahalo naman si Atlas.

"Daddy, says here na you need to sauté it with garlic and 'yong onion," sabi
ng anak niya. "Tapos po, put to sauce na."

"This is hard." Umiling si Atlas. "One of the reasons why I love your mom so
much is because she's too awesome. Imagine cooking carbonara for us, ang
hirap, bub."

Mahinang natawa si Laurel. Hindi alam ng mga ito, na sobrang dali lang naman
lutuin ng carbonara. She was just watching, hindi siya nagsasalita.

"Daddy talaga," sagot ng anak nila. "In all fairness naman, Mommy's cooking
is getting better."
"Aray, ha?" she finally spoke. "I feel loved and insulted at the same time.
You mean to say, hindi masarap 'yong luto ko before?" aniya habang naglalakad
papunta sa kusina.

Ibinaba ni Laurel ang groceries sa lamesa at lumapit sa dalawa. She kissed

Laureen and pinched her daughter's nose before going to Atlas. Tiningnan niya
'yong niluluto nito, kinuha ang sandok, at siya na ang naghalo.

Both were quiet, mukhang akala, galit siya. Tahimik niyang hinahalo 'yong
sauce ng carbonara nang maramdaman 'yong yakap ni Atlas sa kaniya mula sa
likuran. Wala itong sinabi. Naramdaman na lang niya 'yong paghigpit ng braso
nito sa baywang at pagsubsob ng mukha sa batok niya.

"Anong nangyari?" tanong niya.

Narinig niya itong huminga nang malalim. "Kasi naman, hindi kami nag-succeed
sa surprise dinner namin sa 'yo. Nahirapan kami maghanap ng madaling recipe,
mali pa."

Laurel didn't say anything, she stayed quiet and continued cooking but also
smiling.

Atlas bit his lower lip while hugging Laurel from behind. "Na-miss kita,"
bulong niya. "How's your friendly date with Jobelle? Nag-enjoy ka ba?"

Humarap si Laurel at nakitang wala na si Laureen sa kitchen. Nanonood na 'to

ng TV. Tumingin siya kay Atlas, hindi niya namalayang tumulo 'yong luha niya
dahil bigla niyang naaalala 'yong kuya niya. Hindi niya maintindihan kung
bakit siya umiiyak, pero hindi siya ganito noon.

"Anong nangyari?" Atlas wiped her tears and kissed her cheek. "Something
wrong? Something happened?"
Umiling siya nang walang sinasabi.

"Laurel." Tumitig si Atlas sa kaniya. "Hindi kita tatanungin kung hindi ka

umiiyak ngayon sa harapan ko. Hindi kita pinipilit, but seeing you cry, I
wanna know."

Lumingon si Laurel para patayin 'yong kalan at humarap kay Atlas. She hugged
his boyfriend tight, not wanting to let go. Naramdaman niya 'yong comfort na
hinahanap niya nang yakapin siya nito pabalik. Hindi niya gustong magsalita,
gusto lang niyang malapit ito sa kaniya.

"Hindi ako ganito," bulong niya.

"Come." Atlas gripped her waist. Pinaupo siya nito sa counter. "Anong
nangyari?"

She sniffed. "Sobrang sanay akong marinig 'yong sinasabi nila tungkol sa
akin, sanay akong i-absorb lahat ng masasakit na binabato sa akin. . . pero
bakit biglang pakiramdam ko, kailangan kita?"

Atlas smiled at her. "I don't know about you, pero ang sarap pakinggan,
Laurel." Pinunasan nito ang luha niya. "Hindi kita pipiliting sabihin sa akin
ngayon, you can just hug me if you want to. What comfort can I give, ma'am?
Tell me."

"Hug, Atlas."

Hindi na kinailangang ulitin ni Laurel kung ano 'yong gusto niya dahil
mahigpit siyang niyakap ni Atlas. No words. . . ni hindi na ito nagtanong
kung bakit, kung ano ang nangyari, at kung ano ang nararamdaman niya. He
stayed with her until she felt better. Atlas became her wall for a moment.

So, this is what it feels like. . .

"Feeling better?" Atlas whispered while hugging her. "If you're feeling down,
hug me. If you feel like crying, hug me. If you're panicking, hug me. If
you're happy and you know it, clap your hands."

Kaagad siyang humiwalay sa pagkakayakap kay Atlas. Nagkatitigan sila nang

matagal sabay malakas na tumawa. Again, they laughed in sync, she even
punched his chest. Nagmo-moment na siya, she's loving the scenario, but this
asshole just ruined it.

"Nakakainis ka!" iyak-tawang sabi ni Laurel. "Atlas, nakakainis ka kahit

kailan!"

Atlas just laughed and started cooking the pasta noodles. Si Laurel naman ang
nagluluto ng sauce. Nagkwekwento ito tungkol sa mga nangyari maghapon, puro
iyon happiness. Alam niyang may kakaibang nangyari ngayong araw, pero ayaw
niyang i-push si Laurel. Slowly. . . hindi niya pinipilit, hinahayaan niya.

Isang araw, matututo si Laurel na mag-open up sa kaniya. Isang araw, mas

mararamdaman nitong nasa tabi lang siya. At isang araw, hindi na kailangang
isipin ni Laurel 'yong malaking pader sa gitna nila.

It's not easy. Loving Laurel is a challenge and it will never be easy. He
already accepted that he's loving an independent woman who doesn't even need
him. Atlas already embraced the fact that Laurel's hard to deal with.

Tulad nga ng sinabi niya, mahirap mahalin si Laurel. Pero alam niya sa sarili
niyang walang madali kung gusto mo talaga. Laurel may be hard in so many
things. . . but she's worth it.

Seeing her smile while talking to their daughter, he knows that he loved the
right person. It's never gonna be easy. . . but easy is boring.

"Why are you smiling like that?" Laurel asked him.

"Nothing," he answered and walked towards his girls. Atlas kissed both them
and smiled. "Let's eat!"

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 57 - Page 4

by thexwhys
7-9 minutes

Tahimik si Atlas.

"All my life, ipinamulat sa akin ng lahat na kaya lang naman minahal ng papa
ko ang mama ko, kasi nabuntis ito. Na akala ko, mamahalin lang ng lalaki ang
isang babae dahil may bata sa sinapupunan, na mahal lang ng lalaki ang babae
dahil may responsibilidad." Tumingin sa kaniya si Laurel. "But you loved me
kahit hindi tayo, you loved me without even knowing there's a life inside me
that's yours, too, and you loved me but I didn't."

"Laurel, we don't have to talk about this."

"I just. . . wanna let you know what I felt." Laurel smiled. "What happened
to us. . . sobrang selfish ko, pero hindi ko na maibabalik 'yong nakaraan,
Atlas. I just wanna know. . . gustong-gusto ko itanong sa 'yo kung nagalit ka
ba noong iniwan kita, pero takot ako sa sagot. But then again, walang masama
sa pagtatanong, 'di ba?"

Ngumiti si Atlas at lumapit ng upo kay Laurel. Niyakap niya ito nang
patagilid, ipinatong niya ang baba sa balikat nito at pinag saklop ang kamay
nilang dalawa. "Hindi ako nagalit sa 'yo, kasi ako naman ang may kasalanan.
Umpisa pa lang, you're aware of what you want. Alam mo sa sarili mong ayaw mo
pumasok sa relasyon, you made it clear to me. Kasalanan ko kasi hindi ako
nagpigil, kasalanan ko kasi I fell in love."

Laurel didn't say anything.

"I was actually questioning myself why. Alam ko naman na ayaw mo, pero
sumubok ako. I failed, miserably, 'cos I fell hard. Hard that I wasn't able
to resurface. Lumubog ako, nahulog ako, kahit na alam kong walang pagsalo."
Atlas sighed. "Pero wala akong pinagsisisihan doon, Laurel. I loved you, I
still love you, and I will love you. Simple."

Tumingin si Laurel sa kaniya at hinalikan ang gilid ng noo niya. "Gusto kong
itanong kung bakit? You barely know me. Kilala mo lang ako sa paraang gusto
kong kilalanin mo lang ako. I never opened up, you don't know me at all. You
know my name, you know how to explore my body, that's it. . . pero bakit mo
ako minahal?"

"I. . . don't know," Atlas answered. "That is one of the questions without an
answer. I just felt that one day, I woke up seeing your face and thought of
not letting you go again. Pero ayon nga, hindi ko naman hawak ang
pagkakataon. Mahirap din naman na ipilit 'yong hindi puwede no'n. So, even if
don't want to, I have to let go."
"What if you learned about my pregnancy?" Laurel asked. "Paano kung sinabi ko
noon na dinadala ko ang anak natin, Atlas?"

Atlas smiled at her. He was staring at her angelic face. "Hindi ko alam,
Laurel. Sa totoo lang, hindi ko alam kung anong mararamdaman ko no'n.
Magugulat? Matutuwa? Hindi ko alam kasi wala na ako sa sitwasyong 'yon. Hindi
ko alam kung ano ang mararamdaman ko kasi iba naman 'yong isip ko noon sa
isip ko ngayon. Basta ang alam ko," He kissed her cheek, "I love her mom so
much. I love her that I had to let go. Na hindi ko kayang ipilit 'yong sarili
ko sa kaniya knowing na hindi siya masaya."

Tahimik lang si Laurel.

"I have a question, Laurel," ani Atlas, nakatingin lang si Laurel sa kaniya
at wala itong sinabing kahit ano. "Nahihirapan ka ba sa relasyon natin
ngayon? I want to know, gusto kong malaman 'yong ayaw mo sa relasyon natin,
gusto ko rin malaman mo 'yong ayaw at gusto ko. I want us to be open, Laurel.
Nahihirapan ka ba sa relasyon nating dalawa?"

Laurel nodded and that made him nervous. Ayaw ipahalata ni Atlas dito kung
ano 'yong nararamdaman niya. Nakaramdam siya ng takot, ng kaba, at parang
ayaw niyang marinig 'yong sasabihin nito.

"Nahihirapan ako kasi hindi ako sanay sa kung ano ang mayroon tayo, Atlas,"
anito. "Nagkaroon ako ng iba't ibang relasyon, kung sino-sinong lalaki ang
mga sinamahan ko, pero ni isa sa kanila, wala akong minahal. It was all sex,
companionship, sex again."
Tumingin si Atlas sa kung saan.

"Wala akong pakialam sa kanilang lahat. They can just fuck and leave me, I
don't care. They can just use my body and trash me, it's not a big deal. They
can just play with me, and it's not something na iisipin ko." Laurel sighed.
"So it's hard for me to finally commit, Atlas. I didn't care about those
people, so me caring for you. . . is hard."

"Why?"

"Natatakot ako." Laurel's face softened while looking at him. "Natatakot ako
kasi, kasi. . . baka iwanan mo ako, itapon mo ako, paglaruan mo ako.
Natatakot ako kasi iba 'yong nararamdaman ko, this is new to me. This feels
serious and I am afraid–"

"I will never leave, Laurel," pagpuputol niya pa sa sasabihin nito. Umiling
siya at tumingin kay Laurel. "Can't see myself without you anymore."

Laurel faced Atlas with warriness. "You knew my past, you know how I fucked
around, you know na hindi ikaw ang una, hindi lang ikaw ang nakasama ko,
naikama ko, I was dirty, I was wild, I was–"

Atlas immediately kissed Laurel without a warning to cut her off. She's
started to panic, he felt that. He doesn't wanna interrupt what she's saying,
but his girlfriend's already degrading herself.
"You know what I care about, ma'am?" he whispered in between kisses. "I don't
care about everything you said. Wala akong pakialam kung sino sila, kung sino
ang una, kung ilan, I don't care. There's just one thing I care about,
Laurel."

Laurel caressed Atlas' cheek and kissed him back but whispered. "What?"

"Last." Atlas smiled at her. "Being your last, miss ma'am. Don't forget that
your past doesn't define what we have now. Remember that I didn't care, I
still don't care, and I won't care. I'm not promising you anything, Laurel.
Promises are meant to be broken, but can we try and stay together this time?"

She didn't say anything. She was just looking at Atlas, shocked.

"Ma'am, c...c-an we stay together this time? Damn, I don't wanna let you go
again."

Laurel smiled. "Beg."

"Laurel, please not the sexual teasing. You have no idea how I'm still
controlling myself," anito na parang nahihirapan.

She laughed and kissed Atlas without saying anything. Instead, Laurel teased
her boyfriend with a little French kiss and ran. She heard him groan in
annoyance and whispered. Damn it laurel

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 58 - Page 4

by thexwhys
16-21 minutes

Atlas was busy cooking and Laurel was teaching Laureen about their daughter's
homeschooling assignment when her phone rang. His girlfriend immediately
excused and left the kitchen area. He's cooking their dinner and making a
salad, too.

It's been four months since they decided to be official. Hindi pa rin siya
makapaniwala. Isa pa, ang tagal na nga nila rito sa Pilipinas. Homeschooling
na si Laureen dahil iniisip nila na baka biglang magkaroon ng planong bumalik
sa Hawaii. Apat na buwan na rin silang tumitira sa iisang bahay.

Hinahalo ni Atlas ang beef steak na niluluto nang bumalik si Laurel. Ngumiti
lang ito sa kaniya, pati sa anak nila. Nagsimula ulit itong turuan si
Laureen. He was just observing, but he's thinking that Laurel might've
received an unusual call.

Nang magsimula na silang kumain, tahimik si Laurel. They're supposed to be

celebrating or whatever, bumili pa ito ng cake, pero biglang nagbago ang
mood.
Atlas held his girlfriend's hand and instantly, she smiled at him. He
mouthed, "Something wrong?"

Laurel smiled. Kahit anong gawin niyang pagtatago, alam niyang mahahalata
siya ni Atlas. Bago siya magsalita, huminga muna siya nang malalim na
malalim. "So, tumawag kasi sa akin 'yong agency na nag-aayos ng papers to
Hawaii."

Nakita ni Laurel na ibinaba ni Laureen 'yong utensils at tumingin sa kaniya.

Kahit na hindi ito magsalita, nakita niya 'yong lungkot sa mga mata ng anak.
She doesn't have the courage to break her daughter's heart, but she needed to
work on something.

"I understand na ayaw na ni Laureen bumalik sa Hawaii, but I needed to go

there. I have some businesses there, I have clients there, and my properties
needs to be checked," aniya. "You guys don't have to come, pero kailangan
kong bumalik doon next month. Babalik din kaagad ako and 'yon ang inaayos
ko."

"Do you want me to come with you?" Atlas asked.

Umiling si Laurel. "No, it's okay. I'll be okay. Mas okay na magkasama na rin
kayo ni Laureen." She smiled. "Sandali lang naman ako. Babalik ako sa soon as
I can."

Atlas just nodded without saying anything. Nagsimula na itong kumain, gano'n
din si Laureen. As per Laurel, she was observing. Pareho na itong natahimik.
Ni hindi naging excited sa cake na binili niya.

They ate quietly. Kahit no'ng nagkayayaan silang manood ng movie, hindi pa
rin nagsasalita ang dalawa. Nang makatulog naman si Laureen, nagpaalam na rin
si Atlas sa kaniya.
Habang nakahiga, hindi rin mapakali si Laurel. Hindi siya makatulog. Alam
niya kung gaano siya katagal sa Hawaii. Isang buwan siya roon dahil marami
siyang kailangang asikasuhin. Ito na rin ang pinakamatagal na hindi niya
makakasama ang anak, pero panatag siyang magiging maayos ang lahat dahil
kasama naman nito si Atlas.

Alas kwatro ng umaga nang bumangon si Laurel para magtimpla ng kape, pero
pababa pa lang siya ng hagdan, naamoy na niyang mayroon na. Hindi siya
nagkamali nang makita si Atlas na nakasandal sa counter, sumisimsim ng kape.
Maingat siyang naglakad para hindi siya nito marinig at nang makalapit,
kaagad niyang niyakap si Atlas nang patagilid. He was reading something from
his phone and looked at her.

"Hey, good morning." Atlas smiled at her. "Ang aga mo naman."

"Can't sleep." She smiled while hugging Atlas. "Ikaw, ang aga mo magising."

Atlas gave her a faint smile. "Can't sleep, too."

"Galit ka ba sa akin? Bigla mo na lang akong hindi kinausap kagabi. Feels

like you're actually ignoring me, Atlas. Galit ka ba na aalis ako papuntang
Hawaii?" tanong ni Laurel. She's actually worried.

"Hindi ako galit, more like. . . nagtatampo?" Patanong itong nakatingin at

umalis sa tabi niya. Nagsimula itong magtimpla ng kape at iniabot sa kaniya.
"Kasi, we talked about communication. As simple as this, I think I need to
know? Or it's just me? Am I overthinking? I don't know. Feels like. . . gusto
ko lang malaman."
Kinagat ni Laurel ang pang-ibabang labi dahil totoo naman ang sinabi nito.
Dapat nga talaga, kinausap niya ito tungkol sa plano niya, pero hindi niya
rin alam sa sarili niya kung bakit.

"I know that you're used to deciding alone, Laurel. Hindi ko naman sinasabi
na sabihin mo sa akin lahat, I still value your privacy, pero 'yong simpleng
bagay na ganito. . . gusto ko sana malaman," Atlas said. "I hope hindi kita
nao-offend. Gusto ko lang kasi na open tayo sa mga ganitong desisyon. Alam
mong hindi ako comfortable na babalik ka roon mag-isa."

Napaisip si Laurel. Oo nga, she's used to deciding alone na hindi na niya

naiisip 'yong mararamdaman ni Atlas. She's so used to being all by herself na
nakalimutan niyang may partner na nga pala siya.

With that thought, Laurel immediately hugged Atlas. "I'm sorry," she
whispered while listening to his heartbeat. "Sorry, kasi totoo nga 'yong
nasabi mo. I was so used to doing things alone and. . . hindi ko naisip 'yong
magiging decision or opinion mo."

"Don't say sorry, I understand."

Umiling si Laurel. "No, Atlas. It's shouldn't be like this. Hindi puwede
'yong ganito na ikaw lang 'yong iintindi sa akin. Actually," She stopped and
bit her inner cheek, "ito 'yong isa sa kinakatakot ko, Atlas. Natatakot ako
na baka magkaroon ako ng mga desisyong ganito."

Atlas can see frustration from Laurel. Hindi naman niya sinasadyang pag-
isipin ito, it wasn't his intention to make her feel bad, gusto lang niyang
mabuksan 'yong communication nilang dalawa.

"I don't know how to handle this, I'm sorry," umiiling na sabi ni Laurel
habang nakayuko. "Next time, I'll be more open, Atlas."

Bumuntong-hininga siya at hinila si Laurel para yakapin ito nang mahigpit na

mahigpit. "Don't say sorry, ma'am," he whispered. "I know it's not easy,
hindi madali 'yong nangyayari, bago sa 'yo 'yong ganitong setup. . . I will
understand, Laurel. Hindi ka naman na katulad ng dati na sobrang reserved.
You're actually slowly opening yourself to me and I feel so happy."

Tahimik si Laurel na nakasubsob sa dibdib ni Atlas.

"Development and healing weren't overnight, it's a long process, hindi naman
tayo nagmamadali, 'di ba?" Atlas whispered to her and kissed the side of her
head. "I'll be with you during the process. Hindi kita tutulungan 'cos it's
yourself, Laurel."

Tumingala si Laurel para salubungin ang tingin ni Atlas sa kaniya.

"But. . . ." Tinanggal nito ang ilang buhok na nasa mukha niya. "But if
you're feeling tired from it, feeling lost because you're trying to do
something, I'll be here, Laurel. Hindi ako aalis, I'll stay, okay?"

Laurel nodded and kissed Atlas on the lips. Kaagad itong bumawi sa kaniya,
pero kaagad rin namang humiwalay at niyakap siya nang mahigpit na mahigpit.
She didn't say anything. The hug felt like home. Iyong yakap na pakiramdam
niya, nakakagaan, na pakiramdam niya, hindi siya masasaktan.

Nagpaalam sa kaniya si Atlas na pupuntahan muna si Laureen. Naiwan siya sa

kitchen area at nagsimulang magtrabaho, sumagot ng emails, at sinubukang
magsulat, pero walang pumapasok sa isip niya.

Frustrated na siya. Maraming readers na ang naghahanap ng new story mula sa

kaniya, pero wala siyang maibigay. She can't create new scenarios, new plots,
nothing. Kahit na anong gawin niya, wala siyang story na maisulat.

She was thinking about the past when curiousity hit her. Naaalala niya 'yong
sinabi ni Atlas sa kaniya. Na minsan, magandang balikan ang nakaraan para
hindi na maulit sa kasalukuyan. Never niyang ginawa ito, pero ngayong mag-isa
siya at nakatingin sa kawalan, naisipan niyang i-search sa Google ang mga
magulang niya.
Nauna niyang s-in-earch ang papa niya. Nakita niya 'yong mga nagkalat na
pictures nito. Maraming articles tungkol sa pagiging politician, mga personal
issues katulad ng sa kanila ng Mama niya, at hindi nawawala 'yong pangalan
niya sa kahit anong articles nito. May ilang mga comments tungkol sa kaniya,
sa pamilya nila.

Napatitig si Laurel sa picture ng papa niya, kasama ang mama niya. Both were
smiling from ear to ear. Ni hindi pa rin niya alam kung paano nakangingiti
ang mga ito knowing na maraming nasaktan dahil sa desisyong pinaglaban.

Gusto niyang intindihin at alamin kung totoo bang naging masaya ang mga ito
knowing na naging kalaban nila ang mundo. Laurel badly wanna know if it's
worth it. She wanna know if the love they shared was priceless.

Hindi namalayan ni Laurel na mahina na siyang umiiyak at kumakabog nang sobra

ang dibdib niya habang nakaharap sa litrato ng mga magulang nang maramdaman
niyang may yumakap sa kaniya mula sa likuran.

Mas lumalim at tumindi ang paghikbi niya nang humigpit din ang yakap ni Atlas
sa kaniya. No words from her boyfriend, he was just there, hugging her. For
some reason, she felt better. They didn't have to talk, the presence was
enough.

"Huwag ka na ulit mag-search about your family," bulong ni Atlas habang

nakapatong ang baba nito sa balikat niya. "I know that you're curious, but I
don't wanna see you hurt, Laurel. What you'll see on the web will hurt you."

Hindi kumibo si Laurel, pero ramdam ni Atlas ang bawat paghikbi.

No'ng lumabas ang issue sa kanila ni Laurel no'n at nalaman niyang anak ito
ng governor, Atlas did some of his personal research, too, and saw some of
Laurel's family background thru the internet. Iyong ibang articles, sobrang
harsh. They were judging Laurel's parents too much.
As in 'yong iba, below the belt. Nakuha naman ni Atlas na mali talaga 'yong
ginawa ng mga ito. . . pero 'yong sinama at dinawit na nila si Laurel sa
lahat ng issues, iyon ang hindi tama.

Nang tuluyan ng lumabas ang araw, nagpaalam sa kaniya si Laurel na matutulog

muna, sakto namang gumising si Laureen kaya silang mag-ama ang nag-bonding.
Niyaya niya ang anak papunta sa park ng subdivision kung saan sila nakatira.

Hawak ni Atlas ang kamay ng anak. Seeing his daughter's hand holding his, he
felt contented. Sa tuwing magsasaklop ang kamay nilang dalawa ng anak niya,
gusto niyang magpasalamat ka Laurel dahil nagkaroon siya ng purpose at ng
happiness na hindi matatawaran ng kahit na ano at sino.

"Are you happy, bub?" Atlas asked his daughter who immediately smiled. "About
me and Mom?"

Laureen nodded. "Yes, Daddy. But if you're not really comfortable with each
other, huwag n'yo po ipilit, okay? I'm okay if hindi kayo ni Mommy ang
magkakatuluyan po, I would understand. I want you both happy."

"Good news, bub." Atlas smiled. "I love Mom, she loves me. So it's a win-win
for us. Between Mom and I, there's no pretending just for you to be happy. I
am genuinely in love with your mom. And I know that she is, too."

Tumigil sa paglalakad ang anak niya at hinarap siya. "Why are you so sure,
Daddy?"

Bumaba ng lebel si Atlas para magtagpo ang mukha nila ng anak. Tinanggal niya
ang ilang buhok nito sa mukha at ngumiti. "Because when your mom says she
loves something, she really do. Your mom is not a liar, one of the many
traits I loved about her. She's secretive, yes, but secrets and lies are
different."

Nakikinig lang ang anak sa kaniya.

"There's a huge difference between them. Your mom keeps something, but she
will never lie. Kahit makasasakit, she will never lie." Atlas smiled. "She
could've just said she loved me years ago, she could just pretend since we're
sharing a daughter, but she didn't. She knows what she wants, she knows what
she deserves."

"I love that you're confident and happy whenever you talk about Mom, Daddy."
Ngumiti si Laureen at niyakap siya. "I love that you're in love with Mommy."

Atlas chuckled while hugging his daughter back. "I love her so much, bub."

Naglaro muna silang dalawa sa park. Nag-basketball, nag-swing, nagtakbuhan,

just a typical father and daughter bonding. Pagdating nila sa bahay, nakaamoy
kaagad sila ng ulam. Sakto namang nagtama ang tingin nila ni Laurel,
nakasimangot ito sa kanilang dalawa.

"You guys are sweaty and you both look mabantot!" Laurel exclaimed but
smiling. "Go fix yourself, guys. Let's eat na ng lunch. I know it's early,
but hey. . . that just means makakakain pa tayo nang marami today."

Mahinang natawa si Atlas sa sinabi ni Laurel. Laureen ran towards their room
to fix herself while Atlas walked to Laurel and hugged his girlfriend from
behind. He smelled her familiar perfume.

"Naligo na ako, Atlas, ang pawis mo. Ano bang ginawa ninyo ni Laureen?"
tanong nito nang hindi humaharap. "Sumakit ulo ko kanina."

"Buti nakatulog ka," sagot ni Atlas. "Nagpapahatid pala si Laureen kina

Mommy, naisip ko rin naman na after natin siya ihatid, pupuntahan ko 'yong
lumang condo ko kasi balak ko na ibenta 'yon. Tingin mo?"

Laurel nodded and faced him. "Puwede naman tapos diretso na rin tayo sa
grocery. Kailangan ko na rin mamili ng ilang stocks dito. Ang lalakas nating
kumain, eh."
Atlas laughed and kissed Laurel's lips. Nagpaalam na rin muna siyang maliligo
para makakain na sila. Aalis din kasi sila para ihatid si Laureen sa bahay ng
parents niya.

Laurel was standing in front of the glass wall. Gabi na sila nakarating sa
lumang condo ni Atlas dahil napatagal din ang kuwentuhan nila ng parents
nito. Hinatid lang nila si Laureen dahil nag-request ang anak nilang
matutulog sa mga lola.

"Anong plano mo rito?" tanong niya kay Atlas. "Gusto mo, ako na lang ang
bibili para sa real estate business ko, tapos ipaparenta ko or ipapa-Airbnb.
Sayang kasi, ang ganda ng location, ang ganda ng view."

"Puwede naman na ipasok na lang natin 'to sa RE mo. Tutal, there's a

possibility na maging conjugal property natin ito, what's mine will be
yours."

Natigilan si Laurel sa sinabi ni Atlas. Nakatingin lang siya sa kawalan, sa

city lights at sa mga ilaw na nanggagaling sa mga sasakyan. Pinoproseso niya
'yong sinabi ni Atlas. Ayaw niyang mag-isip ng kahit ano at ayaw niyang
marinig ang kasunod.

"Laurel." Niyakap siya nito mula sa likuran at pinagsaklop ang kamay nilang
dalawa. "Will you marry me?"

Napasinghap si Laurel at pinapanalangin na sana, hindi narinig ni Atlas 'yon.

Hindi niya alam kung ilang beses siyang lumunok. Hindi niya alam ang
isasagot, bumibilis ang tibok ng puso niya.

"Alam ko na sobrang soon, we're not even together for a year, even half a
year. But, I'm already looking forward to marrying you," anito. "P-puwede ba
tayong magpakasal kahit na hindi pa tayo gano'n katagal officially?"

Maingat na humarap si Laurel para salubungin ang tingin ni Atlas. Tipid

siyang ngumiti, inayos ang kuwelyo nito.
Naramdaman ni Atlas na may mali sa tingin at ngiti sa kaniya ni Laurel. It
wasn't his plan to propose tonight, it came out of nowhere at wala naman
siyang balak na bawiin 'yon. He'd been thinking about this for weeks already
and he's serious. Kumukuha lang siya ng tiyempo.

Laurel smiled at Atlas. "K...k-ailangan ba talaga nating magpakasal?" tanong

niya. "Hindi ka ba masaya na ganito lang tayo? Like. . . hindi ka ba masaya
na live-in lang tayo? W...w-e can be together without getting married,
Atlas."

Hindi nakasagot si Atlas dahil hindi niya rin inaasahan 'yon. He was just
looking at Laurel.

"Hindi kasi ako confident magpakasal. Don't get me wrong, Atlas. I love you,
it's real, and I hope hindi mo i-question 'yon. But I think, marriage isn't
for me. Natatakot ako na baka masaktan kita. You already married someone and
it didn't work out. Paano kung hindi rin mag-work 'yong sa atin? I know that
annulment is a long process, too, and ayaw ko na for the second time, maging
separated ka."

"B...b-akit mo iniisip na maghihiwalay rin tayo?" tanong ni Altas. "A...a-re

you planning to leave?"

Umiling si Laurel. "No, it's not like that. Iniisip ko lang, what if makagawa
ako ng hindi maganda sa 'yo, what if I cheated on you like what my parents
did? What if. . . I turned out like what others say I am? Ayaw kong mahirapan
ka," aniya habang nakatingin kay Atlas. Walang reaksyon ang mukha nitong
nakatitig sa kaniya. "Okay na ako sa living together, okay naman ako sa setup
natin, a...a-yaw kong masaktan kita."

Atlas nodded. "It's okay, no worries, I understand." He sighed. "Nagugutom ka

na ba? Bibili muna ako ng pagkain sa baba. May gusto ka bang kainin? Nagki-
crave rin kasi ako sa grilled pork, hahanap ako."

Hindi nakasagot si Laurel. Nakatingin siya kay Atlas na nakangiti sa kaniya.

"Wait mo ako rito, ha? Huwag ka aalis. Bibili lang ako ng pagkain natin."
Ngumiti si Atlas at hinalikan siya sa pisngi. "Anong drinks mo?"

"S...s-oda."

"Noted, miss ma'am." Atlas smiled. "Wait mo ako rito."

Laurel nodded, Atlas left. Umalis ito na parang walang nangyari. Nakangiti at
inintindi na naman siya.

Paglabas ni Atlas, nagmadaling pumasok si Laurel sa bathroom at humarap sa

salamin. She stared at herself for mere seconds and started sobbing. Naiinis
siya sa sarili niya. Ang dami niyang iniisip, sobrang overthinking niya na
hindi na niya naisip 'yong mararamdaman ni Atlas. She's selfish, she's
miserable, and she's hurting those people around her.

Nakatitig siya sa mukha. Mukha siyang inosente, naiinis siya dahil mukha
siyang mabait, mukha siyang masayahin, mukha siyang maayos, pero sa loob ng
puso niya, maraming nakatago.

At kung hahayaan niyang lamunin siya ng nakaraan, walang mangyayari sa

kasalukuyan.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 59

by thexwhys
18-23 minutes
Kumagat si Laurel ng barbeque na hawak habang nakatingin kina Atlas at
Laureen. Nasa swimming pool ang dalawa, sa bahay ng kapatid ni Atlas dahil
may kaunting salu-salo. Atlas was racing with Laureen. Nagpapatalo pa ito sa
paglangoy para lang mauna ang anak nila.

Tumingin si Atlas sa kaniya at ngumiti. Niyaya siya nitong mag-swimming

ngunit tumanggi dahil sinisikmura siya at mukhang magkakaroon siya ng monthly
period.

Dalawang linggo na rin simula nang ayain siyang magpakasal ni Atlas na

tinanggihan niya. Mula no'n, hindi na ito nag-open ng topic. She became
selfish for own good. Simula rin no'ng araw na 'yon, medyo naging malayo si
Laurel kay Atlas dahil nahihiya siya sa nangyari. Atlas adjusted again, for
her.

"Kumusta ka naman, hija?" nakangiting tanong ng mommy ni Atlas at inabutan

siya ng soft drinks. "Nasabi sa akin ni Atlas na aalis ka raw papuntang
Hawaii sa isang linggo. Don't worry much about Laureen, ako na bahala sa
kaniya. Mabait na bata naman ang apo ko, you don't have to worry about her."

Tumango si Laurel. "Yes po, Tita. Thank you po. Baka magtagalan din po ako
nang isang buwan doon kasi medyo marami po akong kailangang asikasuhin.
Mukhang wala na rin talaga kaming balak bumalik ng Hawaii, kasi ayaw na ni
Laureen. Baka po kasi after Hawaii, didiretso po ako ng US, may property po
kasi roon ang mommy ko na kailangan kong i-check."

"Of course, hija, don't worry." Jenny smiled at her. "Do what needs to be
done. Laureen is safe with us. Iniisip ko lang, mami-miss ka ng apo ko."

"Kasama rin naman po niya ang daddy niya, kaya ayos lang po. Time na rin po
para mas makapag-bond sila nang mas matagal na wala rin ako," sagot niya.
"Thank you so much po."

"It's nothing," anito at nagpaalam dahil tinawag ng asawa.

Laurel was left alone looking at Atlas and Laureen enjoying themselves.
Nakangiti lang siya habang nakatingin sa mag-ama niya. Sa mahigit isang taong
kasama nila si Atlas, never itong nagkulang sa anak niya. Halos limang buwan
pa lang silang official, pero ramdam na ramdam niya 'yong pag-aalaga nito sa
kanilang mag-ina.

Sarili na lang din talaga niya 'yong sinisisi niya sa nangyayari, she's
overthinking too much knowing that Atlas will stay by her. Natatakot siya sa
nakaraan na posible namang hindi mangyayari, natatakot siya sa hinaharap na
maaapektuhan lang naman dahil sa desisyong gusto niyang gawin sa kasalukuyan.

Marami siyang naiisip nitong mga nakakaraan, umiiwas din siya kay Atlas. She
needs to figure out not to hurt him anymore. Hindi ito nagsasabi sa kaniya,
malamang na iniingatan na naman 'yong nararamdaman, pero hindi puwede na
palaging si Atlas ang mag-a-adjust.

Pagkatapos ng swimming, kinagabihan naman nagkaroon ng maliit na dinner sa

garden area. Kuwentuhan, tawanan, pero napansin ni Atlas na tahimik lang si
Laurel sa tabi niya.

Mula sa ilalim ng lamesa, hinawakan niya ang kamay nito at kaagad rin namang
tumingin sa kaniya. Atlas took a chance to kiss Laurel's cheek without saying
anything. He asked if she's okay, his girlfriend nodded.

Nararamdaman niya 'yong pag-iwas nito sa kaniya simula nang magtanong siya
tungkol sa kasal. Alam niya sa sarili niyang mabilis, nagmadali siya, at
mukhang nabigla si Laurel sa tanong niya kaya naman hindi na ulit niya 'yon
binuksan.

Nirerespeto niya ang desisyon ni Laurel. It was a bold move to ask her, but
he still did it. Hindi man niya nagustuhan ang sagot, he's willing to wait.
That's what he'll do. He will wait for her. It's not gonna be easy, but he
will stay.

Why?

Love.
Nang magsiuwian na, nagdesisyon ang anak nilang matulog sa bahay ng mga
pinsan nito kaya naman silang dalawa lang ni Atlas ang uuwi. Tahimik sila
habang binabaybay ang traffic ng Manila, nakararamdam na rin siya ng antok,
at gusto nang humiga dahil masakit ang puson niya.

"You feeling okay?" tanong ni Atlas. "Hindi na ba masakit 'yong puson mo?"

Laurel shook her head. "Hindi naman na, gusto ko lang umuwi at mahiga."

"Oh, sige, next time na lang," sagot ni Atlas kaya napatingin siya rito.

Atlas was busy driving, looking straight, so Laurel took a chance to hold his
hand. Kaagad itong tumingin sa kaniya, ngumiti, at hinalikan ang likod ng
kamay niya. Nakakunot din ang noo nito, pero pinagsaklop lalo ang kamay
nilang dalawa.

"Something wrong?" tanong ni Atlas sa kaniya. "Inaantok ka na? Bibilisan ko

na lang."

"It's okay." Laurel smiled. "Gusto ko kumain ng ice cream, can we get some?"

Tumango si Atlas. "Of course, gusto nga kitang ayaing mag-date, kaso you're
not feeling well. Sa susunod na lang, we can just get some ice cream. McDo?"

"Saan tayo magdi-date?" tanong ni Laurel. "We can go there if you want, doon
na lang natin kainin 'yong ice cream."

Naramdaman ni Laurel na mas humigpit ang pagkakahawak ni Atlas sa kamay niya,

pero wala na itong sinabi. Nagpatuloy ito sa pagmamaneho at hindi na tumingin
sa kaniya hanggang sa dumating sila sa Mall of Asia.
"Mukhang makakaabot tayo sa fireworks," ani Atlas nang makapag-park. "Bili na
lang tayo pagkain sa may bay area kung nagugutom ka pa or this is enough?"
Itinaas nito 'yong ice cream na binili nila sa drive thru.

Kung noon, sa tuwing bibili sila ng pagkain, si Laurel ang humaharap at

nakikipag-usap. Nagbago ang lahat magmula nang tumigil si Atlas sa pag-
aartista. Wala na itong pakialam kung makita ng ibang tao, lalo na kapag
magkasama sila. Atlas would just hold her hand and walk as if he owns the
entire place.

Late na rin nagsasara ang Mall of Asia kaya naman kahit madilim na, mas
nabuhay pa ang mall dahil dumami ang tao.

Habang naglalakad sila, hawak ni Atlas ang kamay niya. Maraming nakatingin,
pero parang nasanay na rin si Laurel na nakikita siya ng ibang tao, hindi
katulad noon na lagi siyang tago. People already knew her, what's the point
of hiding? People are already judging her, what's the point of keeping?

Dumiretso sila sa bilihan ng paboritong burger ni Atlas at nag-order ng take

out. They were inside the restaurant while Atlas was hugging her from behind.
Pinag-uusapan din nila 'yong pag-aaral ni Laureen nang may lumapit sa kanila.

"Hello." Nakangiti ito. "P…p-uwede po ba kaming magpa-picture? Alam po namin

na hindi na po kayo artista, pero fan n’yo po kasi 'yong mommy namin. Kung
puwede lang naman po," magalang na pagpapaalam ng dalaga.

Ngumiti si Laurel at humiwalay kay Atlas. "Do you want me to take a picture
of you two?"

"T…t-alaga po?" gulat na tanong ng babae.

"Of course." Laurel smiled. "Give me your phone."

Nakatingin ang babae kay Laurel dahil hindi siya makapaniwala. Ang akala
niya, susungitan siya nito dahil naaalala niya 'yong mga nabasa niyang
articles tungkol sa bagong girlfriend ni Atlas, na masungit at masama ang
ugali. Napatitig siya lalo nang makita kung gaano kaamo ang mukha nito,
nakangiti pa ito.

Palapit siya kay Atlas na nakatingin sa girlfriend bago sa kaniya. "Is it

okay if we will take the photo with my girlfriend?" magalang na tanong ni
Atlas Legaspi sa kaniya, starstruck pa siya. "I…I'm not comfortable na she's
taking–"

"Atlas!" Laurel exclaimed. "It's okay, let them take a photo, dumating na
'yong order mo."

Kaagad siyang inakbayan ni Atlas habang pareho silang nakatingin sa camera na

girlfriend nito ang may hawak. She never expected this that the woman
everyone's talking about, being slut-shamed, a mistress, was nice.

"Thank you." Ngumiti ang dalaga kay Atlas at lumapit kay Laurel. "Thank you
po, ha? Pasensya na po, kayo pa kumuha ng picture."

Atlas was looking at Laurel. His girlfriend was talking to her fan, everyone
else was looking at her. Lumapit naman sa kaniya 'yong crew para ibigay ang
order kaya niyaya na niyang umalis ito.

Niyaya niya si Laurel sa bay area ng MOA. Sakto rin na nagsisimula na ang
fireworks display na gabi-gabing events sa nasabing mall. Maraming tao sa
paligid, pero nakatingin lang siya sa babaeng nakatitig sa makulay na langit.
Kumikislap ang mga mata nito, pero hindi nakangiti.

Laurel was appreciating the colorful fireworks while thinking about the
present. Hindi puwedeng ganito na lang sila palagi, hindi puwedeng palagi
siyang nag-iisip ng kung ano.

She sighed and stared at the red firework and smiled faintly. "No'ng bata
ako, takot ako sa fireworks. Natatakot ako kasi sobrang ingay, ang sakit sa
tainga kaya tuwing New Year, mas pinipili ng parents ko na mag-beach kami."
Ngumiti si Laurel. "Tuwing New Year, nasa isang private island kaming
pamilya, para lang hindi ako umiyak. Tumagal 'yon hanggang mag-15 ako.

"One day, I met Vin. Siya 'yong first boyfriend ko. Kasi, 'di ba,
homeschooled ako dahil nabu-bully ako. No'ng nag-high school ako, nakilala ko
si Vin. Una, naging friends kami hanggang sa naging kami. I fell in love with
him and he was the only man I have ever loved."

Huminga nang malalim si Atlas. He's not ready to hear it, but he needs to.

"At 16, we were planned to get married. We planned to have a family together,
we planned to have kids together." Tumingin si Laurel sa kaniya. "Minahal ko
siya nang sobra. Siya ang first ko sa lahat. First boyfriend, first love,
first hug, first kiss, first dance, first sex. . . first of everything."

Nag-iwas ng tingin si Atlas dahil bigla siyang nahiya. He was never the
first.

"Nawala 'yong takot ko sa fireworks dahil kay Vin. He showed me na wala akong
dapat ikatakot, na safe ako sa tabi niya, na magiging safe ako." Laurel
smiled. "And I did! That man protected me from everyone.

"It was fun, tumagal kami. Lahat sa school, alam 'yong relasyon namin, lahat
ng tao, alam kung ano kami. . . pero no'ng graduation, officially, pinakilala
ako ni Vin sa mommy niya." Ngumiti si Laurel at pinunasan ang bumagsak na
luha. "Alam ng mga magulang niya 'yong tungkol sa amin, pero hindi sinabi sa
akin ni Vin na ayaw sa akin ng mommy niya. Hindi niya sinabi sa akin na
napag-uusapan na ako ng lahat, ’cos Vin protected me from everyone."

Tumingin si Atlas kay Laurel. Alam niya ang istoryang ito dahil sinabi ni Ate
Rohannah sa kaniya.

"I was so confident, Atlas." Nagsalubong ang tingin nila. "I was wearing my
graduation dress, it was custom made. I was smiling from ear to ear to
finally meet his family. Hindi ko maintindihan noon kung bakit ayaw pumayag
ni Mama na lumapit ako, pero dahil matigas ang ulo ko, ginawa ko pa rin.
"Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa na para bang maruming tao ako.
Hinding-hindi ko makalilimutan 'yong tingin niya sa akin dahil sa tuwing may
mga taong tumitingin sa akin, iniisip ko, gano'n ang iniisip nila." Laurel
bit her lower lip. She should be enjoying the colorful sky, but she couldn't.
"Sinabi niya sa akin, kaharap si Vin, daddy ni Vin, at mga kapatid. May ilang
classmates kaming nakarinig, na layuan ang anak niya, kasi hindi kami bagay."

Laurel smiled at him, but tears were falling. "Na katulad ako ng mga magulang
ko, na wala akong gagawing matino, na pakawala ako katulad ng mama ko, na
hindi ako makatatapos, mapapariwara ako, at maruming babae ako." She wiped
her tears and smiled. "Atlas, I was pregnant that time. I was carrying Vin's
baby. I was. . . pregnant."

Napasinghap si Atlas habang nakatingin kay Laurel. Hindi niya alam ang
sasabihin, hindi niya alam kung paano siya magre-react.

"I was 16, wala akong mapagsabihan. I carried my baby alone, saktong papunta
akong Manila for college, saktong. . ." Humikbi si Laurel habang nakatingin
kay Atlas. "S…s-aktong maitatago ko 'yong pagbubuntis ko."

"Laurel." Atlas held his girlfriend's hand. "Laurel, stop, you don't have to
tell me."

Umiling si Laurel. "I wanna marry you, but I have to tell you a vital part of
me, Atlas. Matagal ko nang kinalimutan, matagal ko nang tinago. Walang
nakakaalam kahit sino, kahit magulang ko. . . si Vin lang.

"Iniwan niya ako no'n dahil kailangan niyang sundin ang mommy niya, pero
napag-usapan namin 'yong tungkol sa bata." Tumingin si Laurel sa kaniya.

Hindi alam ni Atlas ang mararamdaman. Nakatitig siya kay Laurel, he's in a
complete shock, but he needs to keep himself together.

"Vaughn," Laurel said. "Vaughn." Sabay mahinang hagulgol. "Iyon lang ang alam
ko, ni hindi ko alam kung anong hitsura niya. Nag-aaral si Vin sa UK that
time, nahanap ako ng mommy niya. She asked me if I wanna keep the baby. . . I
said I don't. I was planning to give my baby away, I was. . . young, I was in
college, I was 16."

"W…w-hat happened?"

Laurel pressed her lips together. "Kinuha ng mommy ni Vin ang anak namin. . .
at ang huling naaalala ko, pinalabas nilang kapatid ni Vin si Vaughn. Iyon
ang huling nalaman ko, ’cos we signed an agreement, Atlas."

Hinawakan ni Atlas ang kamay ni Laurel.

"S…s-he made me sign na never ko nang hahanapin ang anak ko, never ko nang
hahabulin, at never ko ipagkakalat ang tungkol doon. Pero hindi puwede sa
'yo. Gusto kita, gusto kong magpakasal sa 'yo, pero hindi ko magawa. . . kasi
may tinatago ako." Lumuluha itong nakatingin sa kaniya. "I'm sorry, ganito
ako. Totoo ang sinasabi ng mga tao. . . pariwara ako."

"D…do you wanna see your son?" Atlas asked. "Laurel, tell me, do you wanna
see him?"

Hindi nakasagot si Laurel. Nakatingin siya kay Atlas, pero nagmamalabis ang
luha niya. Hindi alam ang sasabihin, hindi niya alam kung paano sasabihing
gusto niyang makita.

"Wala akong karapatan sa kaniya," sagot ni Laurel at yumuko. "Wala akong

karapatan kasi iniwan ko siya. 17 ako no'ng inilabas ko siya, kahit silip sa
mukha ng anak ko, hindi ko nagawa dahil natatakot ako na kapag tumingin ako,
hindi ko na mapakawalan. Ang bata ko, Atlas. It was one of the decisions I
did na pinagsisisihan ko. Na sana, hindi ko inabandona ang anak ko."

Atlas can hear frustration, longing, and pain from Laurel. He's beyond shock,
pero a part of him also knew about this. Nabasa niya ito sa isang story na
sinulat ni Laurel. Kung hindi siya nagkakamali, may sinulat si Laurel.
"Hindi ako sigurado, pero nabasa ko na lahat ng books na sinulat mo sa
Wattpad," aniya. "Tama bang may plot ka na sinulat tungkol dito? Tungkol sa
batang kinuha sa ina? Tungkol sa babaeng piniling kalimutan ang nakaraan,
kasama ang sariling anak at namuhay na lang nang maayos?"

Laurel smiled. "The Secret Son." She sighed and sobbed. "Yes, that's our
story. Whenever I need to release something, I write it. . . the reason why I
wrote The Secret Son, it's about my own son."

Hinawakan ni Atlas ang braso ni Laurel at hinila ito papalapit sa kaniya.

Hinayaan niya itong mahinang umiyak, kasabay ng malalakas na pagputok ng
fireworks, hinayaan niyang humagulgol ang girlfriend sa dibdib niya dahil
hindi alam ni Atlas kung gaano kabigat ang nasa puso nito.

Naramdaman niya kung ano ang pakiramdam na lumaki si Laureen na wala siya.
Paano pa si Laurel na mismong nagluwal ngunit kinuha rito ang anak at
sinamantala ang pakabata?

"Kinuha lahat sa 'kin, Atlas. Dignidad ko, privacy ko, kahihiyan ko, pati
anak ko. . . dahil pinamukha sa akin na failure ako," bulong nito. "Gustong-
gusto kong um-oo sa alok mo, pero hindi ko deserve kasi may tinatago ako.
Hindi ko deserve kasi walang kuwenta ako. . . I don't deserve anything. Karma
hit when I gave my son away. . . simula no'n, hindi na naging maayos ang
buhay ko."

"Shhh." Atlas caressed Laurel's hair. "Cry, I'm just here."

"I'm sorry." Humahagulgol ito. "I'm sorry dahil tinago ko si Laureen no'n
dahil natakot ako na baka pati ikaw, kuhanin sa akin ang anak ko. Atlas, si
Laureen lang ang mayroon ako. Si Laureen lang ang–"

"You have me." Atlas wiped Laurel's tears. "Napapagod akong mahalin ka,
Laurel. Napapagod ako kasi hindi ko na rin alam kung paano kita iha-handle.
Napapagod akong intindihin kung ano pang tinatago mo, kung mayroon pa ba. . .
pero hindi ko kayang umalis sa tabi mo."
Humikbi si Laurel, natakot sa posibleng sabihin ni Atlas. Alam niya sa sarili
niyang nakakapagod siyang mahalin, may tinik sa puso niya, sikretong mahirap
ilabas, pero hindi kay Atlas.

"Eventually, I'll get tired. Pero palagi kong aalalahanin 'yong sinasabi mo
no’ng artista pa ako. It's okay to rest for a while and be back on track,"
ani Atlas habang nakatitig sa kaniya. "Kasi kahit anong gawin ko, ikaw 'yong
pahingang hinahanap ko. Ikaw 'yong sandalang gustong-gusto ko. . . at ikaw
lang 'yong uuwian ko kapag pagod na rin ako."

Tahimik lang si Laurel, pero umiiyak. Hindi alam ang isasagot.

"Pagod na rin ako, pero alam kong mas pagod ka. Puwede bang maging pahinga mo
rin ako? Puwede bang sandalan mo ako, pagkatiwalaan mo ako, isipin mo rin na
nandito lang ako?"

Laurel nodded. "Gustong-gusto ko, pero sinabi ko na sa 'yo 'yong nag-iisang

tinik na nagpapahirap sa akin, nahihiya ako. . . natatakot na. . . iwanan mo
ako."

"Bakit kita iiwan?" Atlas kissed the tip of her nose. "All of me, loves all
of you. All your perfect imperfections," bulong nito. "Pagkatiwalaan mo ako,
for once, Laurel. I'm listening, throw your burden at me, I'm willing.
Laurel. . . I love you, always remember that."

"I love you, too, but. . . I'm. . . scared." Laurel sobbed.

"Don't be." He smiled to make her feel better. "I accepted every flaw ever
since I met you. Please, love yours, too. Sarili mo ang umpisa ng lahat,
pangalawa lang ako. Love yourself and surrender, Laurel."

Nakatitig si Laurel kay Atlas. "B…b-akit, ang gaan ng puso ko no'ng sinabi ko
'yong tungkol sa nag-iisang sikretong hindi ko masabi kahit kanino? Ang gaan,
Atlas." Hinaplos ni Laurel ang puso. "Ang gaan-gaan."
"Thank you for trusting me with your personal secret, ma'am." Atlas smiled.

"Atlas, I wanna marry you," diretsong sabi ni Laurel. "I badly want to, but
I'm scared you might. . . not like the secret I just told. I can't marry you
without telling you about him, I can’t–"

"Shhh." Atlas smiled and hugged her. "Marry me, Laurel. Let's get married."

Without saying anything, Laurel nodded and Atlas felt that.

Inside Atlas' hug, Laurel can hear his heart beating. She loves being
sheltered by Atlas. . . and now, she's free.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 60

by thexwhys
21-26 minutes

Binibilang ni Laurel kung ilang kulay pulang sasakyan na ba ang

nakakasalubong nila papunta sa city hall. Kasama niya si Laureen na nakaupo
sa tabi niya, si Jobelle naman ang nagmamaneho para sa kanila. Panay na rin
ang kagat niya ng labi, patunog ng daliri, at buntong-hininga dahil sa
sobrang kaba.
"Laurel, seriously." It's Jobelle. "Kanina pa tunog nang tunog 'yang daliri
mo. Will you chill? Akala ko ba, nakapag-usap na tayo tungkol dito? Anong
nangyayari sa 'yo? Are. . ." Umiling ang kaibigan habang nakatingin sa
rearview mirror.

Hindi na tinuloy ni Jobelle ang sasabihin nang sumenyas sa kaniya si Laurel

na huwag nang magsasalita. Gusto niyang itanong kung maayos lang ba ito dahil
panay na rin ang patunog ng daliri, medyo nakakairita na rin. Kung hindi lang
niya ito kaibigan, ibababa niya ito sa kalsada lalo na't kala mong ang bigat
ng dinadala kakabuntong-hininga.

Tumingin si Laurel kay Laureen. Nakaputing damit ito katulad niya dahil
ikakasal na sila ni Atlas. Dalawang linggo lang, minadali pa nilang ayusin
ang kasal, dahil aalis na siya papuntang Hawaii sa isang araw. Napag-usapan
nila ni Atlas na magpapakasal na sila bago siya umalis.

Hindi pa rin siya makapaniwala na mangyayari na ito. Gumaan ang lahat

pagkatapos niyang sabihin kay Atlas ang sikretong inakala niyang ibabaon na
lang niya sa limot. Pakiramdam niya, nabunutan siya ng tinik at nakahinga
nang maluwag.

Doon niya napatunayan sa sarili niyang mahal niya si Atlas. She never doubted
her love for him, pero napapaisip siya no'ng mga nakaraan, simula nang maging
sila officially, kung totoo ba ang nararamdaman niya.

The moment she felt the urge to tell Atlas the past that's been haunting her
for years, Laurel knew Atlas is the one. The person whom she wanna trust and
spend her life with.

Masyado na niyang pinahirapan si Atlas sa lahat ng aspeto. Tumatak sa kaniya

ang sinabi nitong napapagod na rin itong mahalin siya at alam niya 'yon.
Halos lahat ng tao, gano'n ang sinasabi sa kaniya, pero sobrang blessing na
hindi siya iniiwan ng taong pakakasalan niya.

"Are you okay, Mommy?" Hinawakan ng anak ang kamay niya. "You look so
beautiful and your dress, suits you well, Mommy."
"Ikaw rin, eh." Laurel fixed Laureen's hair. "Ang ganda-ganda mo, unti mo na
rin nakakamukha ang daddy mo, eh. Dati, ako lang kamukha mo. . . ngayon,
nakakahawig mo na rin siya. You're so pretty."

"Thank you, Mommy," anito. "I'm so excited for today, sobra po."

Laurel smiled when Laureen hugged her. Nakapikit pa itong nakayap sa kaniya
kaya wala siyang nagawa kundi haplusin ang mahabang kulot na buhok nito.

Dalawang araw na rin silang hindi nagkikita ni Atlas. Nagdesisyon silang

dalawa na for two days, bibigyan nila ng privacy ang isa't isa. Sinasabi pa
nito na tumawag lang siya kung gusto niya bang umatras, maiintindihan siya
nito.

Naisipan nilang magpakasal na lang sa city hall. Simpleng kasalan lang. Sina
Laureen, Patrick, at Jobelle lang ang imbitado. Kung puwedeng si Laureen
lang, ginawa nila para sobrang simple at intimate lang ngunit kailangan ng
witnesses.

Pinagpapasalamat ni Laurel na naiintindihan ng mga magulang ni Atlas ang

sitwasyon. Hindi siya sanay na maraming tao, kaya sila lang ang naroon.

Bigla rin niyang naalala ang papa niya. Naalala niyang pangarap nito no'n na
mailakad siya sa altar, pero hindi na matutupad iyon. Unang-una, hindi niya
ito kasama. At pangalawa, ito na ang una't huling beses na magpapakasal siya.

Laurel was just wearing a simple, white above the knee dress she got from a
department store. Nothing fancy, nothing sosy, just herself. Ni wala siyang
accessories, wala rin siyang engagement ring dahil kinausap niya si Atlas na
wedding ring lang ang gusto niya.

Hindi rin siya nag-makeup. Simpleng lipstick at blush on lang ang nilagay
niya, utos pa ni Jobelle. Nakabagsak lang ang buhok niya. She decided to be
just herself for their wedding.
"Ready?" ani Jobelle nang huminto sila sa parking lot. "Ang saya ko, Laurel.
Sobrang saya ko."

"A…a-ko rin." She smiled. "Tara na? Baka naghihintay na rin sina Atlas and
Patrick."

Habang naglalakad sila, hawak niya ang kamay ni Laureen, nasa gilid niya si
Jobelle. "Sure ka bang ayaw mo ng bonggang kasal? For sure naman, kayang-kaya
n’yo 'yon ni Atlas. Baka kahit sa MOA pa kayo magpakasal, keri lang!"

Umiling si Laurel. "Ayaw ko, bakla. Ngayon pa lang, parang sinisikmura na ako
sa nerbyos, paano pa kapag maraming tao? Okay na sa 'kin 'yong ganito. Kaya
nga nagkausap kami ni Atlas na simple lang, we'll get married, anyway. Sosyal
man o simple, we're still gonna be–"

Natigilan si Laurel nang makita ang harapang pintuan ng city hall. Bigla
siyang nag-panic. Pakiramdam niya, hindi siya makahinga nang maayos, para
siyang sinikmura o may butterflies sa tiyan, nasusuka, hindi niya alam.

Her heart's pounding too much. Kagat na rin niya ang labi habang naglalakad
papasok. Nakita naman na niya 'yong lugar, hindi naman niya first time na
makapasok dito, pero iba ang pakiramdam niya. Parang. . . gusto niyang
tumakbo papalayo.

Sa second floor gaganapin ang kasal. Pag-akyat ng hagdan, Laurel felt a

sudden urge to throw up, but she needs to act cool. Tumingin siya kay
Jobelle.

"Mauna na kayo sa loob, magsasalamin lang ako. Naiihi na rin kasi ako,"
pagsisinungaling niya. "Pakisabi na lang kay Atlas, magwiwi lang ako saglit."

Ngumiti si Jobelle sa kaniya at hinawakan na ang kamay ni Laureen. Kaagad

siyang tumalikod at hinanap ang pinakamalapit na restroom. Pinagpapasalamat
niyang walang tao kaya naman kaagad siyang humarap sa salamin.
Maganda naman siya, maayos naman 'yong damit niya, maayos naman 'yong hitsura
niya. Inayos niya ang sarili para sa araw na ito because she wants the best
for Atlas. . . . but her mental and emotional health are failing her. She
wants to run away. . . she wants to leave this place.

Kausap ni Atlas si Laureen nang magtanong ang mayor kung nasaan na si Laurel.
Five minutes na ang nakalilipas nang dumating sina Jobelle at Laureen, sinabi
ng mga ito na nag-restroom lang si Laurel, pero wala pa ito.

Nagpaalam si Atlas sa lahat at sinabing pupuntahan lang sandali si Laurel sa

restroom. Nakakailang katok siya, walang sumasagot. Tinatawagan niya ito,
pero pinapatayan siya ng tawag. Atlas tried to knock, but no answer. Hindi
rin naman siya makapasok sa loob ng restroom dahil baka may ibang tao, ano pa
ang isipin.

Sakto namang may papasok na maintenance at sinabing paki-check kung may babae
ba sa loob. After a few seconds, the woman went back to him and told him
someone's sobbing in one of the cubicles.

Nakiusap kaagad siya rito kung puwede siyang pumasok, samahan na lang siya,
dahil fiancée niya ang nasa loob. Natatakot si Atlas na harapin si Laurel
ngunit kailangan. Natatakot siyang umatras ito sa araw mismo ng kasal nila,
natatakot siya na baka umayaw ito.

Pagpasok niya sa loob kasama ang cleaner, kaagad na narinig ni Atlas ang
pamilyar na paghikbi ni Laurel. Nasa pinakadulo ito ng cubicle kaya naman
kaagad siyang kumatok.

"Laurel?"

"A…A-tlas?"

Tipid siyang ngumiti. Dalawang araw niyang hindi narinig ang boses nito dahil
nagdesisyon silang hindi muna mag-uusap. "Are you okay? Can you open up? May
masakit ba sa 'yo? Are you fe–"
Hindi na niya natapos ang sasabihin nang makarinig ng pagsusuka mula sa loob
kung nasaan ang fiancée niya. Kaagad siyang nakisuyo sa maintenance na
bukasan ang pinto dahil kailangan niyang makita kung maayos lang ba si
Laurel.

Pagbukas, naabutan niya itong nagsusuka sa bowl at mahinang humihikbi.

Hinintay niyang matapos ito, nakiusap din sa babae na kung puwede ay kumuha
ng inuming tubig para kay Laurel.

Hinahaplos ni Atlas ang likuran ni Laurel nang tumigil ito at humarap sa

kaniya. His fiancée's face was wet from crying and he doesn't know why.

"Are you okay?" tanong niya, saktong dumating ang tubig para dito. "Here,
drink."

Laurel drank some water and started sobbing. Nakaupo na ito sa bowl,
nakalebel naman siya rito. She started crying and even hugged him tight.
Atlas was waiting for Laurel to talk.

"Sorry," bulong nito. "I…I almost run away."

Kumabog ang dibdib ni Atlas sa kaba. "W…w-hy? Ayaw mo na ba akong pakasalan?"

tanong niya.

"Hindi sa gano'n," bulong nito. "I was just. . . overthinking I guess? Am I

worthy of your love? Napapaisip ako kung–"

Atlas smiled and kissed the side of Laurel's lips. "Kilalang-kilala na talaga
kita. Actually, a part of me knew this would happen. I mean, I know you love
me, you're willing to marry me, and you wanna be with me. . . pero alam ko
rin na posibleng umatras ka."
Napatitig si Laurel kay Atlas.

"It's very Laurel, running away. . . it's you. It's not an insult, ma'am. I
just know you so much that I thought this might happen." Pinunasan ni Atlas
ang luha niya sa pisngi. "Cold feet?"

Laurel bit her lower lip. Hiyang-hiya na siya sa lalaking nasa harapan.
Nahihiya na siya na parang chill lang ito na nagtatanong, mukhang sanay na sa
mga ginagawa niya. Nahihiya siya na sa araw mismo ng kasal nila, saka siya
biglang kinabahan.

Nagkaroon siya ng dalawang linggo, binigyan pa siya ni Atlas ng dalawang araw

para mag-isip. Ready na siya, alam niya sa sarili niyang gusto niya. . . pero
ngayon, para siyang tangang nakaupo sa toilet bowl na sinukahan, umiiyak sa
harapan ng taong pakakasalan, at malamang napapaisip na naman si Atlas sa mga
ginagawa niya.

Kita ni Atlas ang panginginig ng baba ni Laurel. He was staring at his bride,
not sure what decision she would make this time. Dalawa lang 'yan. Masasaktan
siya at luhaang lalabas sa city hall o 'di kaya naman lalabas siya ng city
hall, hawak ang kamay nito dahil mag-asawa na sila. He's nervous but he can't
show it. Ayaw niyang mamili si Laurel o magpakasal nang pilit.

Walang sinabing kahit ano si Atlas, he was caressing Laurel's cheek when she
hugged him. He smiled while caressing his fiancée's back and kissed the side
of her head. He smelled Laurel's familiar perfume.

"Feeling better?" tanong niya nang tumagal na 'yong yakap.

"Yeah," bulong nito. "Hugging you makes me feel better, Atlas. Please, bear
with me more. Alam ko napapagod ka na, pero, puwede bang huwag mo muna akong
iiwan?"

Mahinang natawa si Atlas at hinalikan ang balikat ni Laurel. "Bakit kita

iiwan? Pakakasalan na nga kita ngayon kung gusto mo, eh. Mayor's waiting for
us, pero ikaw pa rin magde-decide. We can still postpone this if you want,
until you're comfor–"
"No." Nag-angat ng tingin sa kaniya si Laurel. "I will marry you today. I'm
sorry. We'll get married, Atlas."

Tumango-tango si Atlas habang nakatingin kay Laurel. Tumayo na siya at

hinawakan ang kamay nito. "Let's go and get married then." He stared at his
fiancée for mere seconds, admiring how simple she was.

It's Laurel, the woman he met 10 years ago. He can still remember the first
time he met her, standing outside the mall entrance, holding her ice cream,
and innocently looking for him. Now, she really was looking at him. . . as if
her life depends on him.

Hawak niya ang kamay ni Laurel nang humarap ito sa salamin. She fixed herself
while he was looking at him. Nasa restroom din ang maintenance at nakatingin
sa kanila.

Without saying anything, Atlas hugged Laurel from behind, both of them
looking at each other on the mirror. He was staring at his bride, admiring
her. He even kissed her cheek and saw her smile. . . ah, the little things.

"Tara na," Laurel whispered. "Baka magalit si Mayor, hindi pa tayo ikasal
ngayon."

Mahinang natawa si Atlas at pinaharap si Laurel. Hinawakan niya 'yong damit

nito. "May suka ka." He smiled.

Nagkatinginan sila at sabay na tumawa. Again, they laughed in sync trying to

remove the vomit stain from Laurel's wedding dress.

Sabay na rin silang lumabas ng restroom, hawak niya ang kamay nito. They're
20 minutes late for their wedding, but the mayor smiled at them both,
understanding the situation, maybe. Their daughter was smiling from ear to
ear, Jobelle and Patrick gave them a nod.
Holding Laurel's hand, getting ready to be hitched, gave him a euphoric
feeling.

He was just staring at her while listening to the wedding officiant. For some
reason, na-expect na ni Atlas na ganito ang magiging kasal nila. No guests at
all, even family. Laurel was too reserved to have a grand wedding, so not
her. He can actually give her any wedding she wanted, but this is what Laurel
chose. Simple and intimate, with their daughter.

Laurel's heart was pounding too fast while listening to the wedding
officiant. Halos hindi na niya naririnig 'yong sinasabi nito dahil parang may
tambol sa tainga niya. Ramdam niya 'yong higpit ng hawak ni Atlas sa kaniya,
iyong paminsan-minsang titig nito na hindi niya masalubong dahil sa kaba, at
'yong pakiramdam na gusto niyang umiyak. . . dahil hindi niya inasahan kahit
kailan na darating siya sa punto ng pagpapakasal.

Muntik na siyang tumakbo palayo dahil kinakabahan siya, natatakot ulit na

baka masaktan si Atlas, pero nang makita niya itong lumuhod sa harapan niya
para siguruhing maayos siya, hindi ito nagalit na wala pa siya sa kasal,
hindi ito nag-react nang masama knowing na posibleng umayaw na naman siya,
naramdaman ni Laurel 'yong worth niya na inakalang hindi na niya mararanasan.

She'd been degraded, treated like a trash, and been played for years. . . but
looking at Atlas, she felt peace. She's home. I am finally home.

Habang papalabas ng city hall, hawak ni Atlas si Laureen sa kaliwa, si Laurel

naman sa kanan. Nilalaro niya ang wedding ring na suot ng asawa. Sa naisip,
lihim na napangiti si Atlas. Katatapos lang ng simpleng kasal nila. It's
simple that they just had to listen to the wedding officiant, put on their
rings, kiss, and sign the papers. That easy.

Walang magarbong pictorial, kumustahan sa ibang tao, kainan, at kung ano pa.
The wedding was just intimate and relaxed.

"So, we won't interrupt anything," ani Jobelle. "Hindi na kami sasama sa inyo
sa lunch, it's your family's time. Again, we're so happy for the both of you,
Mr. and Mrs. Legaspi."
Laurel waved and bit her lower lip upon hearing Jobelle say it. Hindi pa rin
siya makapaniwalang may singsing siyang suot. She's not used to wearing
jewelries kaya naman ramdam niya 'yong difference. Nararamdaman niya rin na
nilalaro ni Atlas ang singsing na suot habang naglalakad sila papunta sa
sasakyan.

Nauna siyang sumakay dahil sinigurado muna ni Atlas na maayos na seatbelt ng

anak nila bago ito naupo sa driver's seat. Ngumiti ito sa kaniya, pero walang
sinabi.

"So, saan mo gusto kumain, LJ?" Atlas asked.

"You guys decide, it's your wedding," sagot naman ng anak nila.

Mahinang natawa si Laurel, pero si Atlas ang nagsalita, "No, we want you to
decide. Where'd you wanna eat? We can go anywhere you want, bub."

"I want some pizza, Daddy," nakangiting sagot ng anak nila. "Pizza, pasta,
and ice cream. I want that."

Tumingin si Atlas kay Laurel, tumango naman si Laurel. Bago pa man paandarin
ni Atlas ang sasakyan, hinalikan niya ang asawa sa pisngi. It feels different
now, knowing that this time, no more hiding, no more leaving, and just them
bonding together as family.

Nakarating sila sa isang mall at nagdesisyon na kumain sa isang Italian

restaurant. They were laughing and enjoying their time together. Nakaputing
long-sleeve si Atlas na nakatupi hanggang siko, naka-white dress naman ang
mag-ina niya.

Nasa likuran si Atlas habang naglalakad sila papunta sa sinehan. Tumigil siya
sa paglalakad habang nakatitig sa dalawang babaeng naging buhay niya. One was
rocking a straight, long hair; the other was rocking a long, curly hair.
Different looks from behind, but both were his girls.
No, more like. . . his family.

Buong maghapon silang nasa mall. Nag-amusement park, nanood ng movie, nag-
shopping for the family, even grocery. Nakakatawa na naka-casual sila, pero
parang walang pakialam.

Natutuwa si Laurel habang nakatingin kina Atlas at Laureen. Nakasakay ang

dalawa sa parang maliit na roller coaster habang siya naman ang kumukuha ng
picture. Ni hindi niya naisip na kinasal nga pala sila kung hindi pa niya
nakita 'yong singsing niya habang nagvi-video.

No reception and they just bonded with their daughter. Iyon ang naging
importante sa kanila ni Atlas.

Letting go of the pain, accepting her past, she's in process. Hindi magiging
madali, pero habang nakatingin siya sa mag-ama niya. . . alam niyang
kakayanin din niya. Alam niyang sa tabi ni Atlas, magiging maayos siya, alam
niya na sa tabi ng mag-ama niya. . . magiging maayos ang lahat.

Nakita ni Atlas na nagpunas ng luha si Laurel bago tumingin ulit sa kanila.

He's not sure what happened, but his wife pretended to smile when he caught
her. Atlas just nodded and smiled, but he's worried.

Pagbaba nila ni Laureen sa maliit na roller coaster, kaagad nilang pinuntahan

si Laurel. Nakangiti ito sa kaniya, hindi halatang umiyak, but he saw her
wipe her tears away and sighed.

Instead of asking, Atlas kissed her temple, wrapped his arms around his
wife's waist, and held Laureen's hand. Sakto naman na humikab ito. "Are you
tired?"

Laureen nodded. "Yes, Daddy. I'm sleepy po."

"Maaga rin naman kasi tayong nagising," sagot ni Laurel. Tumingin siya kay
Atlas. "Uwi na tayo?"

Atlas nodded. Habang naglalakad sila, hindi niya binibitiwan ang kamay ng
mag-ina niya. He loves holding their cute, little hands. He loves this
feeling and he will never go again. He will never let Laurel go again.

Nasa sasakyan pa lang, nakatulog na ang anak nila. Mahinang natawa si Atlas
at tumingin kay Laurel. Ngumiti ito at tumingin kay Laureen. "Napagod." She
smiled.

"Kaya nga, eh." Binuksan niya 'yong phone niya at pinatugtog via Bluetooth
speaker ng sasakyan 'yong kantang Beautiful in White. "Wala tayong first
dance, ma'am."

"Hindi naman tayo marunong sumayaw. Parehong kaliwa 'yong paa natin. For
sure, magkakaapakan lang tayo, eh." Laurel laughed. "Thanks for marrying me,
Atlas."

"Why are you saying thanks?" Atlas was confused. "I should–"

Laurel held his hand and played with his ring. "Because you accepted all my
flaws, you were there even though I am hard to deal with, you stayed even
though I was low-key pushing you away."

Atlas smiled. "It was easy, Laurel. You were tiring, but hey, being with you.
. . it's home," anito at pinisil ang kamay niya. "I love you, miss ma'am."

"I'm married." Laurel's tears were flowing and Atlas can't hug his wife since
he's driving. She started sobbing while looking at him. "Someone actually. .
. married me."

"10 times over, ma'am."

Nang makarating sa bahay, hindi na ginising ni Atlas si Laureen, Kahit
mabigat, binuhat niya hanggang second floor ito. Hindi na rin nagawang
magbihis dahil ayaw nilang guluhin ang pagtulog ng anak. He just carefully
laid his daughter on the master's bedroom, his room.

Sumunod naman si Laurel, suot pa rin nito ang wedding dress, gano'n din siya
na tinanggal lang ang sapatos. Pare-pareho silang nakaramdam ng pagod mula sa
maghapong bonding sa mall.

"Can't give you a honeymoon," bulong ni Laurel pero nakapikit na. "Too tired,
Atlas."

Atlas smiled. "I have a lifetime to do honeymoon with you, ma'am," sagot niya
at tumagilid para titigan si Laureen na natutulog sa gitna nilang dalawa. "I
love you so much, bub." He kissed his daughter's cheek.

Maingat din na humarap si Laurel sa mag-ama niya. Ito ang unang beses niyang
hihiga sa kama na ito ni Atlas dahil no'ng panahong fuck buddies pa lang
sila, doon lang sila sa guest room dahil nirerespeto niya 'yong master's
bedroom nito.

Nagtama ang tingin nila ni Atlas. "You look so beautiful in white, ma'am."
Her husband smiled. "Go rest, ma'am. I love you so much."

Laurel whispered. "I love you more, Legaspi."

"Silly, you're a Legaspi now, too."

His wife chuckled. "Yeah, I just realized." Mahina na ang boses nito.

Atlas reached Laurel's hand. Narinig niyang mahina na itong humilik, mabilis
nakatulog. He intertwined their hands together, like he used to whenever he
was sleeping with her. Nagagawa lang niya 'yon, ’pag tulog si Laurel dahil
bawal.

Ngayon, asawa na niya ito. He's now holding his wife's hand, their rings
together, with their daughter in the middle. One of many first. Their wedding
night, they slept together with their daughter for the first time.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 61 - Page 5

by thexwhys
18-23 minutes

Slightly Mature Content

⚭⚭⚭

Sa dalawang araw nila sa Hawaii, wala na silang ginawa ni Laurel kundi

lakarin ang mga business na naiwan nila at pinagkatiwala lang sa mga managers
at mga Pilipinong secretary na pinagkakatiwalaan talaga nila. Both of them
invested in real estate.
Nagpaparenta sila ni Laurel ng mga bahay sa Hawaii, lalo na si Laurel dahil
US citizen ito, hindi nahirapan sa kahit anong requirement.

Dalawang araw pagkatapos nilang ikasal, dumiretso na sila sa Hawaii. Ang

unang usapan, maiiwasan si Atlas para samahan si Laureen, pero nakiusap kung
puwede siyang sumama. Isang buwang mawawala si Laurel, ayaw niyang iwanan ito
mag-isa. Ang naging usapan, dalawang linggo niya itong sasamahan bago bumalik
sa Pilipinas para sa anak nila.

Habang nakaupo sa park at nakatingin sa mga batang nasa harapan nila, ngumiti
si Laurel. Kumakain ito ng ice cream. "I miss Laureen." She smiled. "Parang
gusto ko na umuwi kaagad. Ayaw ko na mag-rest, tatapusin ko na rin lahat ng
commitments so we can go home."

"Kasi naman, ayaw ko umalis ka na mag-isa ka lang," sagot ni Atlas. "Bonding

na rin natin 'to."

Tumingin si Laurel kay Atlas. "Five days na tayong kasal, wala ka pa ring
honeymoon. Sorry, ha? Sobrang pagod ako last few days, halos pag-uwi natin,
nakakatulog na ako tapos aalis na naman tayo."

Atlas shrugged. "It's okay, we'll have time for that after all of these.
Hindi naman 'yon ang reason bakit kita pinakasalan, so we'll do it once
you're free and able. I'm sure it's gonna be worth it." He smirked.

"That look, Atlas." Umiling si Laurel. "That smile. . . that's the Atlas I
know."

Sa tuwing nakikita ni Atlas kung paanong makipag-usap si Laurel sa mga

secretaries nito, nakikita niya 'yong confidence na wala noon. Siguro nga
dahil sa ilang taon na rin ang nakalilipas, unti-unti na ring
napagtatagumpayan ni Laurel ang hiya sa ibang tao. The way she gives orders,
the way she talks to her clients who're willing to buy her properties, it's
refreshing.

"You're really good at business," ani Atlas na nakakuha ng atensyon ni Laurel

habang pumipirma. "You're a good talker, you know how to convince people, and
I am so proud of you."

Ngumiti si Laurel at huminga nang malalim. "After numerous therapies, help

from Ate Rohannah, confidence from you, and me helping myself to be the
version of me, siguro, unti-unti naman and it's worth it," sagot niya. "It
was so hard for me to face people and you know that, pero hindi puwedeng
gano'n palagi. Mama left a lot for me, hindi puwedeng masayang 'yon dahil
lang sa kaartehan ko."

"Hindi ka maarte." Kumunot ang noo ni Atlas. "You're going through something,
you went through something, hindi 'yon arte."

"Thank you for always believing in me, Atlas."

Tumayo si Atlas at lumapit kay Laurel, hinalikan niya ang tuktok ng ulo nito.
"You'll always have my support and you know that. I'll never tolerate your
bad doings, I will let you know if your decisions don't make any sense, but I
will listen first. That's what partners do, right?"

Kaagad na tumayo si Laurel para yakapin ang asawa. Pinakinggan niya ang tibok
ng puso nito, naamoy niya ang pamilyar na pabango, at pinakiramdaman ang
yakap nito sa kaniya. No words from her, she just wanna hug her husband for
supporting her. Malaki ang tiwala nito sa kaniya at malaking bagay na 'yon.
"Are you sure about selling your properties here except for that house by the
beach?" tanong ni Atlas kay Laurel. "Wala ka na rin talagang balak tumira
dito?"

Umiling si Laurel. "Wala na, ayaw na rin namang bumalik ni Laureen dito, kaya
nag-decide na rin talaga akong ibenta na lahat. Sa Pilipinas na lang ako mag-
i-invest, at least, hindi ko na kailangang mag-travel papunta rito. Siguro
for vacation, kaya hindi ko na rin ibebenta 'yong bahay."

"Nakausap ko na rin pala 'yong caretaker ng bahay ko," ani Atlas. "Ita-
transfer ko na sa kanila 'yong property ko. . . tutal, sila rin naman 'yong
mangangalaga ng bahay mo rito, why not give it to them, right?"

Laurel nodded. "Yes, they're nice people and they deserve it. Gusto ko rin
'yong way ng pag-aalaga nila sa bahay ko. Kung ano 'yong iniwanan ko, na-
maintain nila and I like it."

Hinawakan ni Atlas ang kamay ng asawa at pinagsaklop 'yon habang papalabas

sila ng building kung saan binenta ni Laurel ang ilang ari-arian nito sa
Hawaii. Mga bahay na pinundar at ginawang paupahan, binenta sa isang malaking
real estate dahil hindi na mapapakinabangan.

Nagdesisyon silang magpunta sa mall para mamili ng pagkain dahil hindi pa

nila alam kung gaano sila katagal mag-i-stay sa Hawaii. Ang gusto sana ni
Laurel, two weeks maximum para makauwi kaagad sila sa anak, pero kung hindi
man kayanin, mauunang umuwi si Atlas. Hindi puwedeng isa sa kanila ang
sobrang tagal na malayo kay Laureen, hindi mapapanatag si Laurel nang gano'n.

Naglalakad sila sa grocery nang biglang tumigil si Laurel na nagpatigil din

kay Atlas. Sinundan niya kung saan ito nakatingin, sa isang grupo ng mga
binatang nagkwekwentuhan.

"Sa tuwing nakakakita ako ng teenagers," ani Laurel habang nakatingin sa mga
ito, "iniisip ko kung anong hitsura ni Vaughn. Gaano kaya siya katangkad,
kamukha ko kaya siya, o kaya. . . mahaba kaya buhok niya parang ikaw?"
Tumingin ito sa kaniya, pero kaagad ring umiwas. "Ano ba 'yan, kung ano-ano
na naman ang iniisip ko."
"Tama lang naman na isipin mo 'yon," sagot niya. "Kasi kahit ako, no'ng mga
panahong malayo kayo ni Laureen, naiisip ko kung anong hitsura ng anak ko.
Kung mahaba ba 'yong buhok niya, kumain na ba siya, ano bang ginagawa niya.
It's a parent's nature."

Laurel smiled at him. "Ni hindi ko nga maisip na magulang ako ni Vaughn.
Siguro, ako 'yong nagluwal sa kaniya. . . pero wala naman ako no'ng mga
panahong kailangan ako ng anak ko. Iba ang kinilala niya, iba ang. . .
nagpalaki sa kaniya. Ni hindi ko nga alam kung anong hitsura niya. I'm gonna
be a stranger to my own son." Laurel bit her lower lip.

Pigil na pigil si Laurel na umiyak. Ayaw niyang umiyak sa harapan ng asawa

niya dahil simula nang sabihin niya rito ang tungkol sa anak na inabandona,
ilang gabi siyang humagulgol.

"You don't have to hide whenever you feel like crying, Laurel," biglang sabi
nito kaya nagulat siya at sinalubong ang tingin sa kaniya. Atlas smiled and
caressed her cheek. "Hindi mo kailangang magtago sa akin dahil alam ko.
Normal na ma-miss mo siya, anak mo siya. Normal na masaktan ka sa nakaraang
hindi mo na maibabalik, pero hindi normal na magtatago ka sa akin, Laurel.
Kasi mag-asawa na tayo."

Laurel nodded. "Sorry k…k-asi ayaw ko lang na. . . madamay ka sa lungkot ko."

"Mas malulungkot ako kung hindi mo ako pagkakatiwalaan sa nararamdaman mo.

I'm not asking you to fully open up to me, to fully show me what you feel.
Gusto ko lang maramdaman mo na nasa tabi mo ako, okay?"

"Okay." She smiled.

They shopped together before deciding to go home. Tinawagan na rin nila si

Laureen na kagigising lang samantalang sila naman ay nagluluto pa lang ng
dinner nilang dalawa. It was fun talking to their daughter. Ang dami nitong
kuwento lalo na sa pamamasyal kasama ang mga lolo at lola nito.
Habang nagkwekwento si Laureen, napansin ni Atlas na biglang nanahimik si
Laurel at tumatango-tango na lang sa kuwento ng anak nila. Kahit hanggang
matapos silang kumain, hindi na ito masyadong nagsalita. At dahil maaga pa
naman, niyaya niya itong manood ng movie at pumayag naman.

Nakaakbay siya kay Laurel habang nanonood sila ng pelikula. Tahimik pareho,
pero pinakikiramdaman niya ang asawa.

"Bigla kong naaalala si Papa," basag ni Laurel sa katahimikan. "Bigla kong

naalala no'ng bata pa ako, para akong si Laureen na tuwing may mga bagay na
natutuwa ako, excited ako ikuwento kay Papa. Sa tuwing may achievements ako,
excited ako sabihin sa parents ko. . . pero, alam mo ngayong nagkakaedad ako,
kung ano 'yong naisip ko?"

Atlas hugged Laurel from the side and rested his chin above his wife's
shoulders. "What is it?"

"Iniisip ko na bakit hindi ko pinakinggan ang mga magulang ko? Bakit ko

hinayaang lasunin ng ibang tao 'yong isip ko tungkol sa kanila? Bakit mas
nakinig ako sa sabi-sabi? Bakit. . . sinarado ko 'yong sarili ko sa paliwanag
nila?" Laurel asked. "No'ng naging magulang ako, no'ng pinanganak ko si
Vaughn, alam mo bang naisip ko na. . . anong pinagkaiba ko sa mga magulang ko
na nang-iwan ng anak para sa sariling kaligayahan?"

Atlas was quietly listening to his wife. Nakaupo sila sa sofa habang may
pelikulang hindi na rin nila maintindihan.

"I abandoned my son for my own sake, Atlas. I abandoned him because I was
young. Dapat hinarap ko 'yong responsibilidad kasi anak ko 'yon, eh. Kaya
anong pinagkaiba ko sa mga magulang ko?" Laurel said. "Huli na rin, kasi. . .
wala na si Mama. Hindi ko na siya mapakikinggan, hindi ko na siya mabibigyan
ng chance na mag-explain sa akin. I was so unfair.

"Pakiramdam ko, gano'n din naisip ni Vaughn. Kung sakali man, pinapanalangin
ko talaga na hindi niya malaman ang totoo. 'Di bale nang hindi kami
magkakilala ng anak ko, ang mahalaga, hindi na siya masaktan dahil iniwan
siya ng iresponsable niyang ina," anito. "Naiisip ko rin si Laureen dahil
ilang taon ang ninakaw ko sa inyong mag-ama, I was so unfair and I turned out
someone I wasn't supposed to be."
Atlas held Laurel's hand and intertwined it. "Your decisions were fucked up,
that's the truth. I will never tolerate what you did. . . pero may mga bagay
kasing hindi natin kontrolado. May mga bagay na kapag nasa sitwasyon ka, iba
na ang magiging desisyon mo. Hindi kita huhusgahan sa mga choices mo no'ng
nakaraan, Laurel. It was you, you did that. But now, remember that with every
decision, you can share with me. I will let you know my thoughts, but it'll
be your last decision to make." He kissed his wife's shoulder. "You're not
alone this time, ma'am. I'm here."

Tahimik si Laurel na humikbi. Nakakuha naman ng pagkakataon si Atlas na

hawakan ang baywang ng asawa at maingat itong pinaupo paharap sa kaniya. He
can see his wife cry, he was there wiping her tears away until their eyes
met.

Atlas bit his inner cheek trying to control himself. It's been more than
eight years since their last intimate moment and by looking at Laurel, his
wife, he has this familiar feeling growing. Nararamdaman niya ang pag-iinit
ng katawan habang nakatitig sa asawa ngunit kailangan niyang magpigil.

Laurel leaned without saying anything. She kissed his husband without a
warning and she felt him stilled. It's been years. . . and the moment their
lips met, it moved in sync. No words from the both of them, just lip-locking.
They kissed hungrily and Laurel felt Atlas' tongue inside hers. Her husband
took her breath away, their tongues met and started exploring each other's
mouths.

Her body tingled as Atlas started touching her back and snapped her bra.
Laurel felt Atlas' callousy hands caressing her body before standing up. Her
husband walked towards their room. . . it was dark and hot.

Atlas can't stop kissing Laurel. They haven't been intimate for years and he
missed being this close to her. They started like this, fuck buddies. They
used to fuck senseless, not minding the world. They used to do it whenever
and wherever they could, they were adventurous. He first had her inside his
car. . . but tonight will be different.

They're married and he will make love with his wife. Yes, my wife.
Atlas slowly lifted Laurel's shirt. He turned on the lampshade by the bed,
wanting to see his beautiful wife's face. The moment their eyes met, he
smiled and kissed the top of her nose.

"I love you, ma'am," he whispered while staring at her.

Laurel smiled and caressed his cheek. His wife kissed the side of his lips.
"I love you, too," she whispered and kissed his lips, claiming his mouth like
she used to.

His wife's a good kisser, he knew that from years ago. The way Laurel's lips
move, the way her lips complemented his. . . it's a good reason to give in.
Both removed their clothes without leaving each other's lips. Atlas felt
Laurel's smooth skin leaning onto his. They're completely naked while
caressing each other's bodies.

Having sex with someone you love was different. Before falling in love with
Laurel, sex was normal. Yes, he's respecting her. . . but it was normal. He
needed to release the sexual urge, that's it.

Pero nang maramdaman niyang may pagmamahal na siya kay Laurel, ang dating
normal at simpleng pagpaparaos, nagkaroon ng pakiramdam. Sa tuwing may
mangyayari sa kanila ni Laurel, mas iniingatan niya ito. . . tulad ngayon.

Naramdaman ni Laurel ang pagiging maingat ni Atlas. Nakayakap siya rito,

nakasubsob ang mukha nito sa leeg niya habang gumagalaw sa ibabaw. Paminsan-
minsang may gigil, pero mas ramdam niya 'yong simpleng paggalaw na parang
hindi nagmamadali.

He's taking his time, Laurel thought. . . and she liked it. It was different
from before. She never thought that holding someone's hand while having sex
feels different. It feels more intimate, it feels more serene.
Pareho silang hingal nang ayusin ni Atlas ang kumot para takpan ang kahubaran
niya. Ginagawang unan ni Laurel ang braso ni Atlas habang hawak nito ang
kamay niya at nilalaro ang singsing.

"Wala tayong naging vow," Atlas whispered.

Laurel didn't say anything. She's just staring at the ceiling,

"I, Julian Atlas Legaspi." Napatingin si Laurel kay Atlas dahil hindi niya
inaasahan 'yon. "Take you, Laurel Alyssa Alcaraz." Nilalaro nito ang singsing
niya. "To be my lawful wife, to have and to hold from this day forward, for
better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and health, until
death do us part."

Walang sinabi si Laurel ngunit naramdaman niyang nangingilid ang luha niya.
Wala silang naging gano'n ni Atlas dahil sa civil lang nga, kailangan pang
magmadali. Hindi na rin sila nagkaroon ng pagkakataong mag-usap after ng
kasal, dahil pareho silang naging busy.

"Sa tuwing binabalikan ko 'yong first meeting natin, it wasn't ideal. Pero
kung tatanungin ako kung babaguhin ko ba 'yon? Ang sagot, hindi. It wasn't
ideal, it wasn't normal . . but normal is boring." Atlas smiled and kissed
her forehead. "We met unexpectedly, out of boredom, out of sexual needs. We
became compatible, we were perfect because we both knew the boundaries. Alam
natin pareho kung saan tayo lulugar hanggang sa. . . isang araw nagising na
lang ako na ayaw ko na sa lugar na gusto mo.

"Hindi ko alam ang salitang pahinga bago kita nakilala. I was working too
hard that rest wasn't part of my vocabulary. Natatakot ako na baka ’pag
nagpahinga ako, makalimutan nila ako. . . pero no'ng nakilala kita, you
introduced me to that word. Since then, you became my companion. Ikaw ang
nakasama ko sa mga panahong nagpapahinga ako, na mas napapadalas pang ayaw ko
nang bumalik."

Atlas sighed. "At first, it was just physical. I badly needed someone who
could satisfy me and you did. You were so good at it, Laurel."
"I'm still good at it!" Pareho silang natawa, bumangon si Laurel at umibabaw
kay Atlas, pero niyakap lang siya nito at pinadapa pa sa ibabaw ng katawan
nito habang hinahaplos ang buhok niya. She can hear his heart beating.

Inayos ni Atlas ang kumot sa likod ni Laurel at hinalik-halikan ang tuktok ng

ulo nito. "You were so good at it, but there were times na ayaw ko na
makipag-sex sa 'yo. I can't look at you knowing I was already feeling
something forbidden. You were so clear about not falling in love, but I
failed miserably because I fell so hard I can't get up. . . more like, I
don't wanna get up anymore.

"Inside your hug, I feel secured, ma'am," bulong niya. "Inside your hug, I
felt peace. Inside your hug, I felt home. Sa tuwing hinahaplos mo 'yong buhok
ko. . . I know it's just your simple gesture in making me feel better, not to
me. You caressing my hair whenever I'm tired hits hard. I was longing for it.
Sa ilang taong wala ka sa tabi ko, gustong-gusto kong umuwi at iniisip na
sana naroon ka.

"Gusto kong sabihin no'n sa tuwing uuwi ako, na sana naroon ka. Sana bigla
kang mang-surprise, sana. . . nando’n ka kasi gusto kitang yakapin kasi pagod
na pagod na ako." Atlas sniffed. "Years, Laurel. . . I longed for years and
eventually, I forgot about you. . . more like, I tried forgetting about you.
Nagtrabaho ako, I made myself busy until Amira and I happened."

Walang sinabi si Laurel. Nakikinig lang siya sa mga salitang binibitiwan ni

Atlas.

"I loved Amira," diretsong sabi ni Atlas. "Ayaw kong pumayag na maghiwalay
kami, 'yan ang totoo. She was there for me, she loved me, and I loved her. .
. but Amira was right. It would be unfair for me and her if we stayed
together. Knowing you're still here." Hinaplos ni Atlas ang sariling dibdib
kung nasaan ang puso. "It would be unfair for her because she deserves to be
loved fully. . . and I can't give her the love she deserves because I love
you."

Laurel pressed her lips together because she felt a sudden pang inside her
chest.
"You were perfect together," she whispered. "Y…y-ou were perfect for her.
Hindi ka niya pahihirapan, hindi ka niya sasaktan. . . she was there for you
when I decided to leave."

"That's true," Atlas answered. "She was there, she was perfect. . . but. . .
palaging may but sa kahit anong sagot. Si Amira mismo ang nagsabi sa akin na
kapag may bagay kang gusto. . . pero may but na kasunod, pag-isipan mo mabuti
dahil alam mo sa sarili mong hindi ka sigurado."

Pinikit ni Laurel ang mga mata, pinipigilang umiyak.

Atlas breathed. "We were perfect but. . . I love you."

"After all the things I did, you still love me?" tanong ni Laurel. "Hindi ko
maintindihan kung anong makita mo sa akin, gusto ko malaman. . . bakit mahal
mo ako? Bakit minahal mo ako?"

"Iyan ang tanong na walang kasagutan," sagot ni Atlas. "Dahil kahit ako
mismo, hindi ko alam. Isang araw, natutulog ka sa sofa, pagdilat ko no'ng
araw na 'yon, ikaw ang nakita ko. . . it was forbidden because we're clear
about the rules. It was forbidden to love you, but I still did it. It was
tiring to love someone like you, but nothing's easy right?"

"Yeah," Laurel faintly answered before yawning.

Atlas felt that and smiled. He just caressed Laurel's hair. "One thing's for
sure, ma'am."

Laurel yawned for the second time. "What?" she whispered.

"You are the one, Mrs. Legaspi."

Naghihintay si Atlas ng sagot. . . gusto niyang marinig kung may comment ba
si Laurel sa mga sinabi niya, pero wala. Maingat siyang sumilip. Tiningnan
ang mukha nito at nakitang nakapikit. Atlas smiled and hugged his wife
tighter. He kissed her forehead and closed his eyes.

"Sleep tight, Laurel," he whispered.

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 62

by thexwhys
18-23 minutes

Sa loob ng halos dalawang linggo, wala silang ginawa kundi mag-process ng mga
papeles ni Laurel. Uuwi na rin siya sa isang araw at maiiwan niya ang asawa
sa Hawaii. Sinabi rin nito sa kaniya na pagtapos ng Hawaii, pupunta ito ng
Paris para naman ibenta ang apartment na pagaari rin nito.

His wife just decided to stay in the Philippines for Laureen, especially that
their family was there. Naramdaman ni Atlas 'yong pagbabago kay Laurel simula
nang matuto itong mag-open up sa kaniya. Kahit maliit na bagay, sinasabi nito
sa kaniya, pinagpapaalam pa nga minsan kahit hindi naman kailangan, at palagi
na siyang tinatanong sa desisyon.

Atlas wasn't expecting that. . . he wasn't expecting something from his wife.

Katatapos lang niyang maligo at nagtutuyo ng buhok nang makatanggap siya ng

notification. It's almost midnight. Paglabas ni Atlas ng bathroom, nakita
niyang natutulog na ang asawa niya. Halata ang pagod sa dami ng mga taong
nakausap.
Hinalikan na muna niya ang gilid ng noo ng asawa bago naupo sa kama at
sumandal sa headboard para tingnan ang notification na natanggap. He thought
it was a random notification when he saw the subject email and the sender.

Atlas frowned. He looked at his wife who's sleeping soundly. His hand was
shaking, not sure what's inside the email. He's clueless because Laurel
didn't mention any email and now, curiosity was killing him.

"Alcaraz." Atlas smiled while looking at his wife's name. "Legaspi now,
ma'am," he whispered.

He took a deep breath before opening the said email. The subject, Writer's
True Love. . . and that made him smile. Atlas started reading.
 Oops! This image does not follow our content
guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different
image.

Bored. . . I was just bored when I decided to open that application. It

wasn't my first time, I've done it countless times, hooked up with different
guys, left under the sheet naked, and played by men who thought I was trash.
That was me, that's my life. I had no idea how many lips I devoured, how many
used me, how many left me after they rammed me.

That was me.

Atlas, nawalan na ako ng respeto sa sarili ko dahil pinanghawakan ko ang mga

sinasabi at binabato ng mga tao sa akin. Nasanay ako na sa araw-araw, mag-isa
lang ako. Nasanay akong kumain mag-isa, nasanay akong mabuhay mag-isa.
Kinalimutan ko kung sino ako, dahil ikinabit ko sa sarili ko lahat ng narinig
ko. I embraced it. . . all of it.

Slut, future mistress, dirt, came from an embarrassing family, anak ng mga
kabit, anak ng mga walang kahihiyan, anak sa kasalanan. . . at iba pa.

Simula nang umalis ako sa lugar na kinagisnan, hindi na ako bumalik.

Nangakong hindi na babalik dahil sa sakit na pinaranas nila sa akin.
Naranasan kong kumain sa banyo dahil nahihiya akong makita ng ibang tao.
Nahihiya ako sa mga tingin nila at lumaki akong puro na lang hiya.

Natuto akong tumayo sa sarili kong paa. Natuto akong maka-survive nang hindi
humihingi ng tulong sa kahit na sino, kahit pa kapalit no'n 'yong dignidad
ko.

I was a slut, that's true. Countless men, I don't know kung ilan na sila.
Nakakahiya, nakakadiri. . . pero hindi mo pinaramdam sa akin 'yon.

Our first meeting wasn't ideal, totoo 'yong sinabi mo. It was taboo to some,
iyong iba pa nga tataasan tayo ng kilay kapag nalamang nagkakilala tayo sa
dating app. We met to have sex, we had sex, a lot of it.

One thing I liked about our "relationship" was respect. You never failed to
respect me, Atlas. You knew I wasn't this nice girl, you knew I was wild. You
can actually do whatever you wanna do with me that time, I won't even care. .
. but you didn't. You showed me respect.

Aside from your perfect your and you're, the way you talk to me without
degrading me was something I never expected.

Unang-una, nagulat ako na artista ka. . . nagulat ako na ikaw si Atlas

Legaspi, pero mas nagulat ako kung gaano ka kabait. Nagulat ako na hindi mo
ako pinipilit sa kahit ano, na kung tutuusin, puwede mong ipilit 'yong sarili
mo sa akin, ipagmalaking artista ka, para lang maka-sex ako.

No, Atlas. You asked me. . . you asked for my proper consent, you asked me.
You were gentle. In your arms, I felt something. . . I was valued.

You were touching me as if I was your prized possession knowing I was just
there to satisfy your needs. We're very open about that, we're honest about
that. You were giving monetary gifts, you could've just done whatever you
want. Slap me, choke me, ram me hard, but you didn't. You were always asking.

Baby, you made me feel as if I was a dream come true.

I liked taking care of you. I liked caressing your hair whenever you're
tired, I liked it when you're asking for me to be with you.

But. . . I was worried. When you told me you love me, you were drunk, I was
alarmed. You can't love me, you shouldn't. I don't love you. . . it was hard
for me to love someone other than myself.

Aside from protecting you, I was protecting myself. But I was enjoying your
company. I was enjoying our talks, road trips, food trips, everything. The
fact that we don't have to bang just to be together, that we can just watch a
movie, and talk about things is huge for me.

Hindi kita minahal no'n, Atlas. Kahit ako, tinatanong ko 'yong sarili ko kung
bakit. Mabait ka naman, marespeto, sinabi mo naman na mahal mo ako. . . pero
bakit hindi ko magawang mahalin ka pabalik? Bakit wala akong maramdaman?
Bakit?
Nasagot ko 'yan no'ng naramdaman kong may mali na sa puso ko.

Protektado ang puso ko, sanay akong normal lang lahat ng pinapakita mo, at
alam ko kasi sa sarili ko na mas deserve mo 'yong taong hindi magtatago.
Deserve mo 'yong taong kaya mong ipagmalaki, deserve mo 'yong taong kaya kang
mahalin nang buo.

I could just pretend, you know? Puwede naman akong magpanggap na mahal kita,
pero hindi ko ginawa. Hindi mo kasi deserve 'yon, Atlas. You were nice to me,
you don't deserve anything na pilit. Hindi ko kayang gawin sa 'yo 'yon dahil
kung hindi man kita minahal no'n. . . kaibigan kita.

No'ng nagdesisyon akong magkaroon ng anak sa 'yo, wala talaga sa plano kong
sabihin sa 'yo. Gusto kong ipagdamot si Laureen sa 'yo, sa inyong lahat. . .
dahil si Laureen na lang ang mayroon ako. Siya lang ang alam kong sa'kin,
siya lang ang alam kong hindi mawawala sa akin.

Sinabi mong mahal mo ako, that night, under the stars, you told me you love
me. I was trying to feel anything. Kikiligin ba ako, matutuwa ba akong may
nagmamahal sa akin? Pero hindi ko nagawa. Takot ang naramdaman ko, Atlas,
takot dahil hindi ako handa. . . hindi kita mahal. . . noon.

My fear made me who I am. Iyong takot kong masaktan kita ang naging rason
para mas lumayo ako sa 'yo. Natakot akong mas mahalin mo ako, kaya maaga pa
lang, umalis na ako. Natakot ako na baka hindi mo na ako pakawalan, mahalin
na rin kita. . . hindi puwede.

Hindi ko makalimutan 'yong nasa immigration ako. Nakatitig ako sa papel na

na-approve na ako, nakatitig ako sa papel, pero nakahawak 'yong kamay ko sa
tiyan ko dahil alam ko ng buntis ako. I was already pregnant, your child was
inside me. Ang daming tumatakbo sa isip ko. Sasabihin ko ba sa 'yo? Should I
stay or should I go? And I chose to let go.

Gustong-gusto kong lumingon no'ng araw na nasa airport na ako. Gusto kong
humingi ng sorry sa 'yo, gusto kong sabihin sa 'yong susubukan ko. Gusto kong
sabihin na susubukan kong mahalin ka, pero hindi mo deserve 'yong pilit na
pagmamahal.

Nilibot ko ang Europe. Kung saan-saan ako nagpupunta. I was struggling with
my pregnancy. Medyo pinahirapan ako ni Laureen. Suka ako nang suka, wala
akong kasama. I was craving at 3 a.m., kailangan kong bumili ng pagkain para
mabili 'yong gusto ko. A part of me was thinking, ano kayang pakiramdam ng
mabilhan ng pagkain ng tatay ng anak ko? Alam ko kasi. . . no'n na isang sabi
ko lang, bibilhin mo.

No'ng nagpunta tayo ng Tagaytay, napapansin mong sobrang takaw ko. . . but
you're still giving me foods that I wanted. Natatawa ako kapag naiisip ko
'yon. You had no idea I was pregnant, but you took care of me that night. You
took care of me as if I was a precious glass doll. . . and you had no idea I
was carrying your child.

For the first time in months, I called your name. I was in labor, the pain
was unimaginable and I was gripping the sheets. Wala akong kamay na mahawakan
no'ng araw na 'yon, sobrang sakit. . . it was the most painful physical pain
I've felt and I had no one. The nurses were interviewing me, they had to get
my ID because I was alone. Walang taong magsusulat ng pangalan ko sa papel,
walang nakakakilala sa akin.

And it was my fault. My choice to be alone, it took a toll on me. . . I was

alone.
I protected you, Atlas. It was all part of the past, but I still want you to
know that I did what I had to do to protect you and our daughter. I was
selfish. . . but I was afraid that you might know my secrets, about my past.
Natakot ako na baka gamitin mo rin 'yon para kuhanin sa akin ni Laureen.

It was stupid of me. Ang tanga ko dahil sa dalawang taon kitang nakasama,
alam ko naman sa sarili kong hindi ka gano'n. . . but my anxiety, my
overthinking took over me and I decided wrong.

It took years. . . eight years to be exact. I stole those years from you but
you never shouted at me. Wala kang sinabing masasakit, instead, you
understood me. Inintindi mo ako, nilawakan mo 'yong isip mo, at napatanong
ako sa sarili ko.

What did I do in life to deserve you, Atlas?

Anong ginawa ko sa buhay kong tama para respetuhin mo ako? Mahalin ako?
Igalang ako? At pinakasalan mo pa ako?

Ang dami kong tanong. . . mga tanong na hindi ko masagot dahil alam ko sa
sarili ko kung gaano ako kapatapon. Alam mo na 'yong nag-iisang sekretong
binaon ko sa kasuluksulukan ng puso ko. Sinabi ko sa 'yo, dahil kailangan
mong malaman. It was a secret I buried but I can't marry you knowing I was
hiding a vital part of me.

Still, you accepted me for who I am. Anong ginawa kong tama, Atlas? Gusto
kong malinawan kung bakit sa dami ng maling ginawa ko, sa dami ng desisyong
hindi ko pinag-isipan, mga masasakit na salitang binitiwan, bakit ka narito
sa tabi ko? Bakit mo isinuot ang singsing sa daliri ko at bakit ako?
Pareho nating alam na deserve mo 'yong taong hindi ka pahihirapan. I am too
much to handle. . . ikaw na mismo ang nagsabi, nakakapagod akong mahalin.
Nakakapagod akong intindihin, nakakapagod akong makasama, nakakapagod akong
pakisamahan.

Pero, Atlas, puwede bang makiusap sa 'yo?

Makikiusap ako na sana, intindihin mo pa ako. Sana kapag nararamdaman mong

malungkot ako, hawakan mo lang ang kamay ko. Sa tuwing tahimik ako, puwede
bang ngitian mo ako? Sa tuwing nakatingin ako sa kawalan, puwede bang samahan
mo ako?

Na sa tuwing umiiyak ako, puwede bang yakapin mo ako? Sa tuwing nakatingin

ako sa buwan, puwede bang halikan mo ako? At sa tuwing pakiramdam ko kaaway
ko ang mundo, puwede bang ikaw lang ang nag-iisang kakampi ko?

Mahirap akong mahalin. . . pero susubukan kong maging magaan ang lahat,
Atlas. Alam kong iniintindi mo ako, iintindihin, at maiintindihan. . . pero
alam kong may limitasyon ang lahat.

Ayaw kong mahirapan ka, pero hindi ako mangangakong magiging maayos kaagad
ako. Susubukan ko, Atlas, for us. . . for our family. I will let go all the
pain inside my heart.

My heart was full of pain, but I have to let go and make new memories with
you. . . I wanna fill my heart with all of you. I love you so much and I
don't want you to feel all my burden. I love you that every time I look at
you, I feel my heart flutter knowing you loved me for who I am.

You accepted my past, never did once question me. You accepted all my flaws,
never did once made me feel bad about who I am. You accepted all of me
without asking anything in return.

You loved me when the world turned its back on me. Natutunan kong mahalin ang
sarili ko dahil minahal mo ako. I learned to look at myself in the mirror
without a doubt. I learned to embrace my flaws and love them. I learned to
accept my past.

Hindi ko makalimutan 'yong sinabi mo sa akin. . . na may past made me strong.

It was painful, but that past made me who I am today. Hindi man maganda 'yong
nasa gitna, hindi man ideal 'yong pinagdaanan, naging strong ako dahil sa
nakaraan.

I'm sorry, it took me long to love you. Your efforts mattered to me, my love.
And loving you was the best decision I've made. I love you.

Atlas, uulitin ko 'yong sinabi ko sa unang paragraph ng email na ito. Nawalan

na ako ng respeto sa sarili ko dahil pinanghawakan ko ang mga sinasabi at
binabato ng mga tao sa akin. Nasanay ako na sa araw-araw, mag-isa lang ako.
Nasanay akong kumain mag-isa, nasanay akong mabuhay mag-isa. Kinalimutan ko
kung sino ako, dahil ikinabit ko sa sarili ko lahat ng narinig ko. I embraced
it. . . all of it.
Nirespeto ko ulit ang sarili ko dahil pinaramdam mo sa akin na karespe-
respeto ako. Nasasanay na akong araw-araw, hindi ako mag-isa dahil kasama na
kita. Nasasanay na akong kumain nang may kasama, dahil masarap palang may
kakuwentuhan lalo na kung ikaw. Ngayon, mas kinikilala ko kung sino ako. . .
dahil ikinakabit ko sa sarili ko 'yong naririnig ko sa 'yo.

I am worthy. . . and I am embracing it. All of it.

I am dedicating you one song, Atlas. You are the one. . . I'll never let you
go I'll hold you in my arms.

You are the one

That I've been searching for my whole life through,

You are the one that I've been looking for

And now that I have found you,

I'll never let you go, I'll hold you in my arms

You are the one

Be sure to listen to it, okay?

I, Laurel Alyssa Alcaraz, take you, Julian Atlas Legaspi, to be my husband.

To have and to hold from this day forward, for better, for worse, for richer,
for poorer, in sickness and health, until death do us part. I will love and
honor you all the days of my life.
Paulit-ulit mong sinasabi na ako ang pahinga mo. . . ikaw naman ang sandalan
ko. I am your mirror, you're mine. For more road trips, food trips, and
future together. Thank you. . . for waiting for me.

Thank you, Atlas, for being the only exception.

I love you. . . so much.

- Laurel Alyssa Alcaraz-Legaspi

P.S. Sorry, can't say it personally. I love you. Sorry, email, kiss kita.
Love you!

Atlas covered his mouth so his sobs won't make any sounds. Ayaw niyang
magising si Laurel at makitang umiiyak siya. Ayaw niyang makita nito kung
gaano siya kaapektado sa mga sinabi nito. . . pero natatawa siya.

It's very Laurel. His wife will really do this. A vow or a message via email
because she's better with words. Ang akala niya, wala na siyang mararamdamang
ganito, but the vow was different. It's something na puwede niyang basahin
nang paulit-ulit.

Atlas locked his phone and smiled. Nahiga siya sa tabi ni Laurel, nakatagilid
at nakatitig sa mukha ng asawa. He kissed the tip of her nose while silently
sobbing. His eyes were welled up in tears because this is worth it. Years. .
. took them years but it's worth it.

Maingat niyang inilagay ang braso sa ilalim ng leeg ni Laurel para maging
unan nito ang braso niya. Hinila niya ang asawa papalapit sa katawan at
mahigpit itong niyakap. Atlas took a chance to slightly kiss her lips to her
cheek, then forehead.
Nakalapat lang ang labi niya sa noo ng asawa, mahina siyang umiiyak, dahil
inaalala lahat ng nakaraan nila, hindi inakalang darating sila sa ganitong
punto.

They started off as fuck buddies, someone who would satisfy each other's
sexual needs. But now, they're married. . . they're now someone who would be
there for each other, facing every struggle in life.

Naalala niya 'yong sinabi nito sa kaniya years ago. . . "Enjoy it while it
lasts," but now. . . he won't think of anything kung kailan sila matatapos.
Si Laurel na ang uuwian niya, si Laurel lang ang uuwian niya.

From being the actor's hidden whore. . . to his own home.

With that thought, Atlas smiled. "I love you more, ma'am."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 63

by thexwhys
18-23 minutes

Binasa ni Jude ang deed of sale at sinigurong nakapirma na si Atlas sa lahat

ng papel para sa bahay na nabili nito sa Baler, malapit sa resort na pag-aari
niya. Nagulat silang lahat no'ng nalaman nilang kasal na ang dalawa dahil mas
pinili ngang maging sikreto.
"Ikaw na muna bahala, Jude, ha?" ani Atlas sa kaniya pagkatapos pirmahan ang
papeles. "Hindi ko pa rin kasi alam kung kailan babalik si Laurel. Wala pa
siyang fixed date, pero baka pupunta ako roon sa isang buwan para ayusin
'yong mga gamit na nabili."

Tumango si Jude bago sumimsim ng softdrink na hawak. "Sige, ako na bahala.

Gaano na ba siya katagal, wait, nasaan ba siya?"

"Bale isang buwan siya sa Hawaii, kasi sinamahan ko siya nang two weeks doon,
eh," sabi ni Atlas at sumandal sa upuan. "Tapos nag-stay pa siya roon nang
dalawang linggo bago sa Paris. One week na siya sa Paris, wala pang
kasiguraduhan kung kailan uuwi."

"Ang tagal na rin, ha?" sagot niya. "May balak ba kayo magpakasal ulit? Iyong
invited na lahat? Beach wedding kayo sa Baler!"

Mahinang natawa si Atlas dahil alam naman niya sa sarili niyang hindi
mangyayari 'yon. Knowing his wife, for sure, hindi 'yon papayag na magpakasal
sila sa maraming tao. Gustuhin man niya, pero kailangan din niyang i-consider
si Laurel. Her panic attacks, after what he witnessed years ago, hindi na
niya ulit gugustuhing mangyari 'yon.

"Okay na kami sa kasal namin," sagot ni Atlas kay Jude. "Kayo ni Amira ang
hihintayin namin! I can't wait to finally see Amira walking down the aisle
again, sa taong deserve talaga niya."

Jude smiled when he remembered Amira's face. As cliché as it may seem, just
thinking about his girlfriend's smiling face makes everything light. It's the
smile he always miss dahil nga palagi itong wala at mas madalas na nasa
trabaho nitong mga nakararaan.

"Yeah," Jude answered without hesitation. "Akala ko nga, igo-ghost na naman

ako, eh. Akala ko, bigla na lang ulit ako hindi kakausapin, but I am thankful
she didn't do that. Hindi nga niya alam na nandito ako sa Manila, I was
actually planning to surprise her."
Ngumiti si Atlas habang nakatingin kay Jude. Nakikita niya na may kakaiba sa
mukha nito habang kinukuwento kung paano naging ito at si Amira. Masaya siya
para sa dating asawa na ngayong matalik na kaibigan. Sa tuwing binabalikan
niya ang nakaraan, nakokonsensya siya na nasaktan niya ito . . . pero totoo
rin ang sinabi ni Amira sa kaniya. Mas masasaktan sila kung ipagpapatuloy ang
kung ano mang mayroon sila.

Ngayon, masaya na ito kay Jude . . . masaya siya kay Laurel.

"Isa lang din ang gusto kong mangyari para kay Amira," sambit ni Atlas na
ikinawala ng ngiti ni Jude. Magkaibigan sila, pero ayaw niyang makarinig ng
kahit ano mula rito pagdating kay Amira. "Na maging masaya siya pagkatapos ng
mga nangyari sa amin."

Jude looked away from Atlas and stared at nowhere. Ayaw niyang marinig ang
sasabihin nito, more like, ayaw niyang balikan 'yong sakit na naramdaman nang
umiyak si Amira sa kaniya tungkol sa naging kasal nito.

Kaagad niyang iniilalim 'yong kamay sa ilalim ng lamesa dahil nararamdaman

niyang humihigpit ang pagkakakuyom niya.

"Thank you for making her happy, for being with her, and loving her. Alam
kong hindi ko naman kailan–"

Pareho silang natigilan nang mag-ring ang phone niya. Nakita kaagad niya
'yong picture ni Amira at ito nga ang tumatawag. Hindi nito alam na nasa
Manila siya, he was about to surprise his girlfriend at her own home, pero
tumatawag na ito.

"Babe?" he answered.

"B…b-abe?"
Kaagad na naalarma si Jude nang marinig sa boses ni Amira na umiiyak habang
mahinang nagsasalita. Kunot-noong napatitig siya kay Atlas na mukhang nakita
'yong rekasyon ng mukha niya.

"What's happening? Are you okay? Akala ko, nasa shooting ka." Naghihintay
siya sa sagot nito, pero wala. "Hey, Amira . . . what the hell's happening?"

"Ayaw ko na," bulong nito. "I don't wanna work na, I'm so tired. Gusto ko
nang umalis dito, Jude. Ayaw ko na . . .," sunod-sunod na sambit nito. "Gusto
ko na umuwi, but they won't let me. We still have another sequence and I am
so tired."

Rinig ni Jude ang bawat singhap sa bawat salitang binibigkas ng nobya. He was
clenching his fist hearing Amira cry and the fact that he can't see her, even
console her made him worry.

"Where are you?" he asked. Hindi niya sinabing nasa Manila siya dahil
paniguradong hindi nito sasabihin ang lugar. "Babe, where are you? Is there
someone I can talk to para pauwiin ka na nila?"

"Nasa Calma," sagot ng girlfriend niya at sumisinghot. "I wanna go home, babe
. . . ." Narinig niyang mahina itong humagulgol. "I wanna go back to Baler
and leave everything behind. I'm so ti–"

Narinig ni Jude na may lumapit kay Amira at sinabing kailangan na nitong

bumalik sa shooting area. Jude bit his lower lip, thinking about his
girlfriend. Hindi niya alam ang gagawin. Seeing Amira cry is the last thing
he wants. He already saw her cry so much until she fell asleep and he doesn't
wanna witness that again.

"Babe, I need to go, I love you," sabi nito at bago pa man makasagot si Jude,
wala na ito sa call.

Tumingin siya kay Atlas na parang naghihintay ng sasabihin niya. Hindi ito
nagtanong, nakatingin lang. Hindi niya alam kung saan 'yong sinasabi nitong
Calma. He badly wanna see Amira, he badly wanna take her away.
After hearing his girlfriend sob, hindi puwedeng hindi niya ito puntahan.
Jude gathered all the strength he needed and breathed.

"Atlas, are you familiar with Calma?" tanong niya. "Amira . . . was crying
and gusto na niyang umuwi, but there's still sequence or whatever. Hindi pa
rin niya alam na nandito ako, but . . . can you please show me the place?"

Atlas nodded while looking at him. "Of course. I know the place, isa 'yan sa
shooting place namin. Mag-convoy na lang tayo, I'll bring you there."

"Thanks, man."

"Anytime," sagot nito at ngumiti. "Go get Amira and let her rest. For sure,
she's tired. Maybe this time, just let her rest until she finally figures out
kung ano ba talaga ang gusto niya. She's still clueless."

Tumango si Jude habang papalabas sila ng restaurant kung saan sila kumain at
nagkakuwentuhan ni Atlas. Hindi na siya nakapagsalita hanggang sa sinundan na
lang niya ito papunta sa kung nasaan ang girlfriend niya. Hindi niya alam
kung anong aabutan. Ang mahalaga, maiuwi niya si Amira kahit na anong
mangyari.

Hindi rin nakatutulong na sobrang traffic sa Manila. Isang rason kung bakit
ayaw niyang tumira dito. Kung hindi lang dahil kay Amira na madalas busy,
hindi siya pupunta. Pinagpapasalamat na lang din niyang may napag-iiwanan
siya kay Jude lalo na't ayaw nitong bumabyahe.

Paulit-ulit na sinubukan ni Jude tawagan si Amira, pero hindi ito sumasagot.

Umabot pa nang dalawang oras sa traffic, humihigpit na rin 'yong pagkakahawak
niya sa manibela dahil dumidilim na hanggang sa tumawag sa kaniya si Atlas at
sinabing liliko na lang sila sa kabilang street. Hindi nga ito nagkamali nang
huminto sila sa lugar na may malaking building.

Jude immediately parked his car. Lumabas din si Atlas para salubungin siya.
"Do you want me to come with you?"
"Hindi na, uwi ka na kay LJ. Ako na ang bahala sa bahay ninyo sa Baler, ha?"
Kinamayan niya ito. "Maraming salamat sa pasama sa akin dito. I will . . .
take her away," aniya na parang nag-aalinlangan dahil hindi niya alam ang
desisyon ni Amira, pero kung kinakailangang ilayo na niya ito, gagawin niya

"Do it, man," sagot ni Atlas at nagpaalam na sa kaniya.

Jude sighed multiple times before entering the building. No'ng una, ayaw
siyang payagan ng guwardiya, pero kaagad siyang nakita ng personal assistant
ni Amira. Kilala siya nito, ilang beses na rin niyang na-meet at nakausap.
Iba 'to, mabait at magalang, hindi katulad ng manager ng girlfriend niya.

"Bakit umiiyak si Amira kanina?" mahinahong tanong ni Jude, pero hindi na

'yon ang nararamdaman niya. He's starting to get pissed. "Why was she
crying?"

Kumagat labi si Lia, ang personal assistant ni Amira. Nakatingin siya kay
Jude dahil kahit mahinahon ang pagtatanong nito, halata niya sa mga mata ng
nobyo ng amo 'yong inis. Naniningkit ang mga mata nito.

"Kasi po, gusto na muna niyang magpahinga, gusto muna matulog, at ang usapan
po, hanggang 5 p.m. lang siya, kaso po nakiusap 'yong management kung puwede
siya mag-extend," kinakabahang sagot dahil gumagalaw rin ang Adam's apple
nito. "Kaya ayon po, tinawagan na rin niya kayo."

Tumango lang si Jude at hindi na nagsalita. Sabay silang naglalakad papunta

sa studio nang marinig niya si Amira. Rinig na rinig niya ang boses ng
kasintahan.

"Ayaw ko na, napapagod na 'ko," bahagyang tumaas ang boses nito na kinaalarma
niya.

Jude knew that Amira's professional at work. Nasabi sa kaniya ng PA nito na

never itong nagsungit, never itong nagalit sa kahit na sino, kaya naman
nagkatinginan sila nang parehong marinig.
"I am telling you, I quit! Napapagod na 'ko! Nakiusap ako sa inyo, nakiusap
ako na hanggang five lang ako ng hapon dahil wala pa akong tulog, pero–"
Papalapit si Jude at mas lumalakas ang boses ni Amira, pero may kasama na
iyong hagulgol. "Ayaw ko na . . . ."

Halos mawasak ang puso ni Jude nang makita itong bigla na lang sumalampak sa
sofa at niyakap ang sarili. His girlfriend was crying and everyone else in
the room was just looking. Amira was hugging herself while crying and
whispering ayaw ko na.

Kahit walang permiso, pumasok si Jude sa loob ng studio at lumapit kay Amira.
Maingat siyang yumuko at iniangat ang mukha nito. Jude wiped his girlfriend's
tears away, smiled, and stared at her.

"B…b-abe?" humihikbing sambit ni Amira habang nakatitig sa kaniya. "Wha–"

Jude didn't let her finish and he leaned to carefully carry his girlfriend.
Naka-dress ito, mataas na takong, at nang ipalibot niya ang tingin sa
paligid, lahat nakatingin.

"Let's go home," aniya habang nakatingin sa girlfriend niya. "You will rest,
okay?"

"May sequence–"

"F*ck your sequence," mahinahong sagot ni Jude at dahan-dahang tumingin sa

lalaking nasa harapan. Nakasumbrero ito at mukhang nagulat sa sinabi niya.
"She said she's tired, I will bring my girlfriend home."

Umiling ito. "Hindi puwede kasi–"

"Do I look like I care?"

Napatitig si Amira kay Jude. Buhat siya nito, bride style. Ni hindi niya
magawang magprotesta dahil pagod na pagod na rin siya. Gustong-gusto na
niyang umuwi at matulog. Nakikiusap na siya, pero hindi siya pinapayagan.
Pinainom siya ng energy drink para sa shoot, pero hindi na niya kaya.

"She can't leave," sagot naman ng babaeng lumapit, ang manager ni Amira. "One
more seq–"

"I . . . will . . . bring . . . her home." Jude breathed in annoyance while

looking at everyone. Nakita ni Amira 'yong pagkakaiba ng mukha ni Jude sa
normal dahil ito ang unang beses na makita niya itong galit. "If you're gonna
fire her, that's better."

Umiling ang direktor ng pelikulang pinagtatrabahuhan ni Amira. Pagod na siya

dahil nagmamadali ang lahat sa shooting at ayaw na niya. She was quitting
three days ago pa, pero hindi siya pinapayagan. Gusto na niyang umalis ngunit
sinabihan na malaki ang babayaran niya sa damages.

"We won't fire her," sagot ng direktor. "And if she quits, she will have to
pay the damages. Breach of contract, lahat ng nagastos, everything,"
pagbabanta nito.

"Okay lang ako," bumulong si Amira kay Jude. Kaagad niyang tiningnan ang
mukha ng girlfriend niya. Nangangalumata na ito, halatang galing sa matagal
na pag-iyak, halatang inaantok, even her voice sounds raspy. Mukhang
magkakasakit pa ito. "Hintayin mo na–"

"No," diin ni Jude at humarap sa direktor. "Magkano ba ang babayaran ko? Tell
me or I'll talk to my lawyer to fix this. I will take her home whether you
like it or not. I will send my lawyers to talk to you, hindi ko na siya
ibabalik dito."

Napasinghap si Amira sa sinabi ni Jude. Hindi na rin nito hinintay ang

sasabihin ng director, producer, at manager niya na nasa harapan nila. Basta
na lamang itong lumabas ng studio at halos lahat ng tao sa paligid,
nakatingin sa kanilang dalawa.
Jude was just wearing his usual get-up. Nakaputing sando ito, blue jeans,
Converse na kulay itim, at nakatali ang mahaba at kulot na buhok. His tanned
skin was proudly showing that he's always under the sun.

"You look so good on your side profile, babe," mahinang sabi ni Amira bago
niya inihiga ang ulo sa balikat ng boyfriend. "Ang tangos ng ilong mo, but I
don't like how angry you are now. Ang tapang ng mga mata mo."

"I am mad, Amira," Jude said while walking. "Stop this, I am begging you. I
know this was your dream, but you are exhausted. I know that you love what
you’re doing, but I hate seeing you cry and you know that. Please, stop this,
babe," anito sabay halik sa noo niya na parang walang pakialam na maraming
tao sa paligid.

Hindi sumagot si Amira hanggang sa makasakay na sila sa sasakyan nito. Hindi

na rin niya nakuha 'yong mga gamit niya, ultimong cell phone dahil bigla na
lang siya nitong dinala sa sasakyan.

Maingat siyang ibinaba ni Jude sa shotgun seat, sinuotan ng seatbelt,

hinalikan sa pisngi, at wala nang sinabi. Umikot ito sa driver's seat at
nagsimulang magmaneho.

Pareho silang tahimik, hindi niya alam ang sasabihin. Nagsimula itong tumawag
sa ilang taong kakilala nila, isa na si Patrick na personal lawyer niya. Isa
na rin pala ito sa lawyer ni Jude at sinasabihan ang mga ito na maghanda ng
countersue tungkol sa nangyari. Naririnig niya sa usapan ng mga ito na gusto
ni Jude na pananagutin ang management sa ginagawang overtime sa kanila.

Tahimik sila hanggang sa makarating sa expressway, nang walang sinasabi,

bigla na lang kumanta ito ng Can't Take My Eyes Off You, na kinanta ni Heath
Ledger sa 10 Things I Hate About You na paborito nilang panoorin.

Nakatingin lang ito sa daanan habang kumakanta, ginagaya pa 'yong tigas ng

boses kaya mahina siyang natatawa. Natatawa siya, pero naiiyak. Naiiyak siya
dahil hindi niya inasahang magkikita sila ngayong araw, ililigtas siya sa
impyernong nararanasan, at pinagpapahinga siya.
Like . . . she didn't have to beg or say anything. Jude will come without a
warning just like how he came into her life . . . no warning.

Nakatagilid si Amira at nakatitig kay Jude na kumakanta. Hindi niya mapigilan

ang pagmamalabis ng luha dahil sa nararamdaman. Her heart's overflowing with
love for Jude. Hindi pa sila gano'n katagal, pero ramdam niya 'yong
pagmamahal nito sa kaniya at gano'n din siya. Isa pa, mahal na mahal niya ang
anak nito.

Napapaisip siya kung ano bang ginawa niyang tama para ma-deserve ang
pagmamahal nito. Kahit magkalayo sila dahil sa trabaho, madalas itong
tumatawag, kinukumusta siya, at may pagkakataon pang pinupuntahan siya mismo
sa Manila.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na pupunta ka ng Manila?" tanong niya.

Ngumiti sa kaniya si Jude. "I was supposed to surprise you, but I was
surprised. Rest, babe. Babalik na tayo ng Baler, matulog ka na muna."

Nakaramdam siya ng bigat sa dibdib habang nakatitig sa lalaking nagpaparamdam

sa kaniya kung gaano siya kahalaga. Wala siyang naging problema noon kay
Atlas. Ganito si Atlas, maalaga . . . pero iba ang pakiramdam niya ngayon kay
Jude. Her heart's feeling every butterfly by just staring at him.

"Hey, bakit ka umiiyak?" tanong ni Jude sa kaniya. Nakakunot ang noo nito.
"Babe, why?"

"Thank you for saving me." Amira felt the warmth of her face, her heart
pounding, and her eyes were pooled with tears. "Pagod na pagod na ako, babe.
I badly wanna quit, I wanna stop . . . but I don't know what I can do after
this. Hindi ko alam kung anong gagawin ko bukod sa pagiging artista. Hindi ko
alam–"

"You are overthinking," sagot ni Jude. Hawak nito ang manibela, pero iniabot
ng isang kamay ang niya at hinalikan ang likod no'n. "Rest first. Matulog ka
muna, huminga ka muna bago ka mag-isip. Pagod ka lang. After resting, decide,
okay?"

Amira smiled and leaned forward to kiss Jude's cheek. Imbes na matulog,
nakipagkuwentuhan na lang si Amira sa boyfriend niya tungkol sa isang buwan
nilang hindi pagkikita dahil sa trabaho niya.

He's sleepy and tired, but finally talking to the man whom she's currently in
love with feels lighter . . . everything feels light because she's with him.

Palaging pinaparamdam sa kaniya ni Jude na magaan ang buhay, masaya ang

buhay. Ito ang nagturo sa kaniyang huminga kapag kinakailangan. Bigla niyang
naalala 'yong kuwento sa kaniya ni Atlas tungkol kay Laurel, kung bakit
palagi nitong sinasabi no'ng magkaibigan na lang sila, na si Laurel ang
pahinga.

Hindi niya maintinidhan 'yon. Paano mo gagawing pahinga ang isang tao?

Ngayong hawak ni Amira ang kamay ni Jude, bigla niyang naintindihan ang ibig
sabihin ni Atlas. Being with the person you love, being with the person you
want the most, is contentment.

Mag-uumaga na sila nakarating ng Baler. Saktong pasilip na ang araw, hininto

ni Jude ang sasakyan sa harapan ng dagat, medyo malayo pa sa resort nito.
Pareho silang nakatingin sa kawalan habang naglalakad. Hawak lang nito ang
kamay niya, paminsan-minsang inaakbayan siya.

"Na-miss kita," Jude whispered while kissing her temple. "Breathe for now,
babe. I'll be here. For now, rest and decide. I'll handle any cases from
them, lalaban ako dahil hindi makatarungan 'yong ginawa nila."

"No, babe, I'll be okay. Magpapahinga lang ako, no need to–"

"Trust me, will you?" Jude smiled and kissed her lips. "I love you."
Amira pressed her lips together and hugged Jude without saying anything. She
closed her eyes and felt the warmth of her boyfriend's hug. Amira breathed
and smelled her boyfriend's familiar perfume together with the refreshing
scent of the ocean.

She thought and asked herself . . . ‘is this life? I hope it is.’

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 64

by thexwhys
18-23 minutes

Atlas was leaning on his car, encircling his car key around his finger, while
looking at nowhere. Seeing families hug each other with smiles on their faces
makes him happy. It's been almost two months since he last saw his wife.
Today, Laurel's arriving and he's excited to finally hug her.

Ang usapan, alas kwatro pa ng hapon ang dating nito, ngunit halos alas dos pa
lang, nasa airport na siya. He can't be late, more like, he doesn't wanna be
late and make her wait. He'd rather be the one to wait than her . . . bigla
siyang natawa. Naalala niya kung gaano niya rin katagal hinintay ang asawa
bago naging sila.

Sa mga linggong wala si Laurel, walang ginawa si Atlas kundi ayusin ang bahay
nila sa Baler. Pinagpapasalamat niyang naroon sina Jude at Amira para tingnan
'yon kapag nasa Manila siya, pero bago pa man dumating ang asawa, siniguro na
ni Atlas na maayos na ang lahat.
Madalas din niyang inaalala si Laurel. Laurel loves cold places, but decided
to stay in Baler instead of Baguio since their daughter asked for it. Alam
din kasi nitong hindi siya sanay sa malamig so his wife decided to adjust for
them.

Pinag-isipan din muna ni Atlas kung tamang move ba 'yon, pero pinagpilitan ng
asawa niya na mas mag-e-enjoy si Laureen. Ayaw nitong ipilit sa anak nila ang
hindi gusto. Ever since, alam niyang mabuting ina ang asawa niya, hindi lang
niya inasahan na isasakripisiyo nito ang kahit ano, maliit man o malaki, para
sa anak.

Tumingin si Atlas sa relo at nakitang alas tres y medya na ng hapon. Dumating

na rin ang eroplano galing Paris kaya naman naglakad na siya papunta sa
waiting area ng arrival.

Kahit na hindi na siya artista sa loob nang ilang taon, hindi na rin siya
lumalabas sa kahit na anong commercials, may ilan pa ring nakakakilala sa
kaniya. Kahit kapag lumalabas siya sa mall kasama si Laureen, madalas na may
hihinto at titingin. Noon, lalapit ang mga ito at pagkakaguluhan siya,
pinagpapasalamat niyang matapos ang ilang taong pananahimik, hindi na gano'n
ang mga tao sa kaniya.

Nakatingin na lang, pero alam na ang salitang boundaries. May ilang nagpapa-
picture pa rin ngunit hanggang doon na lang.

Habang naghihintay, kausap niya sina Amira, Jude, Patrick, at Jobelle sa

group chat nilang magkakaibigan sa Messenger. Nangungumusta ang mga ito,
excited na rin sa pagdating ng asawa niya. Nagre-ready na ang mga ito ng
maliit na salu-salo sa Baler pag-uwi nila, naroon na rin sina Patrick at
Jobelle, kaya naman naiwan niya si Laureen na pumapasok sa school kaya hindi
niya naisama dahil sumakto na exam.

It's 4 p.m. and for some reason, Atlas decided to look at the arrival area
not knowing what to see until he saw his wife looking at him, smiling. He
couldn't feel anything but excitement while looking at his wife. For two
months, he wasn't able to hug his wife and by just looking at her face, he
felt comfort.
Nang makita kaagad ni Laurel si Atlas na nakayuko, napahinto siya sa
paglalakad. She didn't bother calling him or what, mas pinili niyang
maghintay na magtagpo ang mga mata nila. Dalawang buwan niya itong hindi
nakita nang personal, dalawang buwan na niya itong gustong-gustong yakapin,
ngunit may mga bagay na kailangan pa niyang ayusin.

They're just looking at each other's eyes. Hawak ang trolley ng maleta niya,
kaagad niya iyong tinulak papunta sa gate ng waiting area para mapalapit sa
asawa.

Nakapamulsa itong nakatingin sa kaniya at naghihintay. Laurel felt the

excitement and the sudden urge to hug her husband as soon as possible. Halos
lakad-takbo na ang ginawa niya. The guard opened the gate and Atlas was there
to catch her hug.

Halos mabuhat ni Atlas ang asawa nang mayakap na niya ito. Isinubsob niya ang
mukha sa balikat at mas hinigpitan ang pagkakayakap dito.

"I missed you so much, mahal," he whispered while slightly kissing her
shoulders. "So much."

Laurel smiled and hugged Atlas back and it felt good to finally hug him after
months of being away. "I missed you more," she answered. "Won't do this
again, ang hirap. Homesick na homesick na ako. I missed you and Laureen."

Humiwalay si Atlas mula sa pagkakayakap ni Laurel at pinagmasdan ang asawa.

Tinanggal niya ang ilang buhok sa mukha nito bago hinalikan sa tungki ng
ilong. "Let's go? Babyahe pa tayo pa-Baler. Are you sure na okay lang sa 'yo?
We can still stay the night para makapagpahinga ka muna."

"No na, mahal. I badly wanna see Laureen na. Miss na miss ko na." Sumibi pa
siya at nagmukhang malungkot na ikinatawa ni Atlas habang nakatingin sa
kaniya. "Para na rin hindi na mabitin 'yong pahinga ko. Pagbalik na lang ng
Baler."

"Of course," Atlas answered and kissed her forehead. Hawak na rin nito ang
maleta at kamay niya. "How's your flight?"
Laurel smiled. "Okay naman, nakatulog ako kaya walang problema. Ginastusan ko
na talaga na mag-first class ako kasi pagod rin ako nitong mga nakararaan.
Minadali ko na 'yong pagbenta ng unit ko sa France, medyo nahirapan kasi ako
tatlo 'yong nag-check. Ayon, buti na lang, nabenta na."

"Buti na lang din," ani Atlas habang nilalagay ang maleta sa trunk.

Habang nagmamaneho, natutuwa si Laurel habang nakatingin sa asawa. Panay ang

kuwento nito tungkol sa pag-aayos ng bahay nila sa Baler, sa pagta-transfer
ni Laureen ng school lalo na't matagal itong homeschooled, at ang excitement
ng asawa niya sa pagpapakita ng bahay nila.

"Also, I made sure na malakas 'yong aircon para hindi ka mahirapan kahit na
mainit sa Baler. Promise, mahal, mainit talaga kaya sinabi ko rin kay Laureen
na kapag hindi mo kinaya 'yong init doon, baka lilipat tayo sa Baguio para sa
'yo," ani Atlas at ngumiti. "Pumayag naman si Laureen kaya let us know if
mahihirapan ka."

Laurel shook her head and a smile crept on her face. "Okay lang naman,
nasanay na rin naman ako sa Hawaii. Mas mainit nga roon, 'di ba?" sagot niya.
"Excited na rin ako makita 'yong bahay natin. I feel proud na ang hands-on
mo, ha?"

"Siyempre, bahay natin 'yon, eh. Alam ko naman na wala kang preference sa
bahay, pero siyempre, gusto kong maayos naman 'yon," sagot nito. "You can
sleep, mahal. Mahaba 'yong byahe natin and I'll just wake you up."

"Hindi, 'no! Siyempre na-miss ko mag-joyride with you. Magkuwentuhan na lang

tayo." Tumingin siya sa daanan, medyo traffic na ang Manila dahil rush hour
kaya medyo ramdam niya 'yong bilis ng pagmamaneho ni Atlas. "Kumusta naman si
Amira? Huminto na talaga?"

Atlas nodded and smiled. "Oo, Jude had to pay the damages. Bukod kay Patrick
na personal lawyer ni Ami, pinatawag ni Jude 'yong personal lawyers niya para
ayusin 'yong nangyari. Jude paid some damages, the network, too, lalo no'ng
mapatunayang nag-e-extend na sila sa working hours."
Tahimik lang si Laurel na nakikinig sa asawa. Biglang nawala ang mga ngiti
nito as if may naalala.

"Ganiyan naman kami no'n pa. Minsan, umaabot
para lang matapos kaagad 'yong movie. Malaki
pero . . . nakapapagod talaga siya." Huminga
"Pagod na pagod kaming lahat no'n, pero wala
magreklamo. ’Pag nag-reklamo kasi kami . . .
kami nang 16 hours sa shooting
'yong bayad sa amin, sikat kami,
ito nang malalim na malalim.
rin kaming karapatang
attitude."

Laurel felt something from her husband's voice. The way he sighed while
thinking about his past job, the way he tried to remember and slightly shook
his head, the way her husband grip the steering wheel while talking about it
. . . it must be tiring.

Hinaplos niya ang batok ng asawa papunta sa buhok. "At least you're happier
now." She smiled. "Nakakapag-rest ka naman nang maayos and I think your
businesses are enough naman to sustain you and your family."

"Our family." Atlas held her hand and kissed it before intertwining. "I
missed holding your hand while driving, mahal. Please, huwag na nating
uulitin 'yong gano'n katagal. Malapit na malapit na kaming sumunod ni Laureen
sa Paris, eh."

Sunod-sunod ang iling ni Laurel at mahinang natatawa. Hindi na rin niya

kayang mawalay sa mag-ama niya nang gano'n katagal. No'ng una, okay pa . . .
she was just acting strong, but she badly wanna go home. Kailangan lang
talaga niyang asikasuhin ang ilang properties na pag-aari niya para mas
matahimik na siya rito sa Pilipinas.

Buong drive, wala silang ginawa kundi i-update ang isa't isa kahit na napag-
uusapan naman nila lahat via video call. No'ng wala siya sa tabi ng mga ito,
kahit malaki ang time difference, tinatawagan siya ni Atlas para kumustahin.
Kahit na madaling araw sa Pilipinas, tatawag ito sa kaniya bago matulog o
kaya naman paggising.
Naka-ilang hinto rin sila sa mga kainan lalo na't hindi masyadong gusto ni
Laurel ang pagkain sa eroplano. Naghahanap siya ng sabaw. Kumain muna sila ni
Atlas sa isang kaninang nadaanan na 24 hours dahil madaling araw na.

Habang papalapit, papasilip na rin ang araw. Laurel was smiling from ear to
ear seeing the beach. Hindi siya mahilig sa maiinit na lugar simula
pagkabata, nakuha niya 'yon sa mama niya. Mas gusto ng mama niya na pumupunta
sila no'n sa malalamig na lugar, pero kabaliktaran ng papa niya.

"Naalala ko pala sina Papa at Mama." Laurel smiled while looking at Atlas
who's still driving. "Parang tayo rin 'yon. Hindi mahilig si Mama sa maiinit
na lugar, sa beach, pero dahil mahilig si Papa sa beach . . . nag-a-adjust
siya. Pareho silang nag-a-adjust sa isa't isa."

Natigilan si Atlas nang magbukas ng topic si Laurel tungkol sa mga magulang

which is sobrang bihira. Out of the blue, bigla lang itong magkwekwento na
para bang memorya na iyong ibinaon sa limot. Wala siyang sinagot, gusto
niyang marinig ang mga sasabihin nito, pero kaagad rin naman binago ang
usapan nang makita ang school ni Laureen sa bayan.

"Buti masaya naman si Laureen," anito nang makalampas sila sa school. "Hindi
naman siya nahirapan knowing na sa public school siya?"

"Kasama niya si Koa, classmates sila kaya mukhang okay naman." Nagsimula
siyang magkuwento. "Kinukuwento nga ni Laureen na may isang classmate siyang
inaway siya kasi English raw siya nang English. Ang nangyari tuloy, nag-e-
English na rin si Koa."

Laurel was just laughing while listening to Atlas' story about Laureen's
school. Nag-decide sila ni Atlas na sa public papasukin ang anak nila para
ma-expose ito sa ibang tao. Mas gusto nilang maranasan ni Laureen na
makipagkaibigan sa iba, hindi lang sa mga taong nakapaligid sa kanila.

Kagat ni Laurel ang labi nang makita ang bahay nila ni Atlas. Ilang lakad
lang, nasa dagat na sila at malapit nga sa resort ni Jude kung saan nakatira
na rin si Amira. Simple lang ang bahay na may apat na kuwarto. Napag-usapan
nila ni Atlas na bakit ang daming kuwarto, hindi rin nila alam. Basta ang
kagandahan, laging may spare.
Maliit lang ang bahay nila, halos kapareho ng design ng nasa Hawaii. Typical
na beach house na nakaharap sa dagat. Walang second floor, bunggalow type, at
medyo minimalist type.

"Do you like it?" Atlas asked while hugging her from behind. "Welcome home,
mahal."

Humarap si Laurel sa asawa at siniil ito ng halik. "Thank you, mahal, for
this," she whispered. "I love it . . . so much."

"I'm glad you like it." Hinawakan ni Atlas ang kamay niya. "Let's go.
Puntahan mo na si Laureen. Baka natutulog pa 'yon."

Pagpasok sa bahay, ipinalibot ni Laurel ang tingin. Hindi lang basta

minimalist ang ayos ng bahay nila. It was a simple Nordic style with a touch
of modern. Puti ang loob ng bahay, maliwanag, at may accent ng iba't ibang
kulay katulad ng deep orange, navy blue, at gold. Hindi niya alam, pero ang
ganda ng taste ni Atlas sa bahay, napansin na niya 'yon.

Ibinaba muna ni Atlas ang maleta sa kung saan at iginiya siya papunta sa
isang kuwarto na may nakalagay na L sa pintuan. The moment Atlas opened the
door, Laurel smelled that familiar Laureen scent, that baby cologne scent
from their daughter.

Wala na siyang inaksayang panahon. Pumasok siya at nakitang tulog ang anak.
Bagong gupit din ang mahabang buhok nito na hanggang balikat na lang. She
missed this little face. Lumuhod siya para halikan ang pisngi ng anak.

"Aayusin ko lang 'yong kuwarto natin, buksan ko lang 'yong aircon, ha? Sina
Job and Pat, nasa guest room sila. Do you want me to prepare a warm bath?"

Laurel nodded without looking at him. Atlas kissed the top of his wife's head
while she's caressing their daughter's hair.
Pumasok si Atlas sa kwarto nilang mag-asawa para buksan ang aircon. Nag-
prepare din siya warm bath para makapagbabad ang asawa niya sa bathtub ng
bathroom nila sa kuwarto. He prepared her clothes, tinanggal na rin niya ang
mga gamit sa maleta nito.

When everything was prepared, Atlas went inside Laureen's room and saw her
daughter awake shushing him 'cos Laurel fell asleep on their daughter's bed.
Atlas was just staring at his wife. She looks exhausted but still beautiful
and he missed her so much.

Inayos niya ang kumot nito bago inaya ang anak para mag-almusal. May pasok
ito sa school, alas sais na rin ng umaga. Maaga rin ang klase sa probinsya,
kaya naman sanay na rin si Laureen na gumising nang maaga katulad niya.

"Mommy was tired, Daddy," ani Laureen habang kumakain ng sinangag at tuyo.
Nagsasawsaw pa ito sa suka na may bawang. "You know, Daddy, I love it here."

Sakto namang lumabas si Job. "Ang bango, kaya naman pala!" sabi nito na
excited na naupo sa nakahaing lamesa. "Ibang klase talaga si Atlas! Ang
dating umaarte sa camera, ngayon nagluluto na ng tuyo, itlog na prito, at
maling!"

Natawa siyang umiiling at inabutan ito ng mainit na tubig para sa kape,

lumabas na rin si Patrick para sumalo sa kanila.

"Si Laurel?" tanong ni Jobelle. "Gusto ko na makita!"

"Tulog," aniya at nagsimulang maghiwa ng prutas para sa anak. "May jetlag,

siyempre. Kain na kayo. Sina Tito Jude and Tita Amira muna ang maghahatid sa
'yo, ha? Sabay na kayo ni Koa," sabi niya sa anak. "I need to look after Mom
muna."

"Yes, Daddy," sagot ng anak nila. "Later na lang po kami mag-talk ni Mommy
after ng school ko po. Buy ko siya no'ng favorite namin ni Koa na bananaque."
Nagtitimpla si Jobelle ng kape nang tumingin sa kaniya. "Kami ni Patrick,
aalis din kami mamaya, ha? May nakita kaming ilang pasyalan malapit dito sa
Baler, puntahan muna namin. Mamayang dinner na lang din tayo magkita-kita
nina Laurel. Mag-prepare daw si Amira, saka may inuman."

"Sige lang, hayaan na rin muna nating magpahinga si Laurel," sagot niya.
"Hindi ko rin alam kung anong oras gigising, eh. Tindi pa naman mag-jetlag
niyan ni Laurel."

Nang makaalis ang lahat, naglinis ng bahay si Atlas, at nagsalang ng labahin.

Mas pinili niyang huwag kumuha ng helper para sa kanila lalo na't kaya naman
niya. Sa paglalaba, medyo nag-i-struggle siya, mabuti na lang at may washing
machine. From being a well-known actor, Atlas became a father and a husband,
and he's happier.

Kung iba siguro, pagtatawanan siya knowing na naglalaba, naglilinis ng bahay,

nagluluto, at kung ano pa para sa anak, wala siyang pakialam dahil nag-e-
enjoy siyang asikasuhin ang anak niya. Dumating pa ang asawa niya na priority
rin niya. He's enjoying his life now and he wouldn't change this for the
world.

Atlas was cooking when the door opened. Nilingon niya 'yon at nakitang
nakakunot ang noo ni Laurel habang papalapit sa kaniya. No words, his wife
hugged him. Laurel even rested her head on his chest.

"Mahal, I'm sweaty, katatapos ko lang magsampay," sabi niya at binaba ang
kutsilyong hawak. "Are you okay? Masakit ba 'yong ulo mo? Nag-prepare ako ng
warm bath mo kanina kasi nakatulog ka na, eh."

"Anong oras na?" tanong nito.

Tumingin si Atlas sa relong nasa kusina. "Almost 12 na rin kaya nagluto na

ako ng lunch natin. I cooked tinola, okay lang sa 'yo?" tanong niya. "May
gusto ka bang ulam?"
"Gusto ko ng fish mamayang gabi," sagot nito. "Nag-text pala sa akin si
Amira, may dinner daw tayo mamayang gabi? May inuman daw."

"Oo, looking forward na 'yon sa inuman." Hinalikan niya ang noo ng asawa.
"Kung hindi mo pa naman kaya dahil sa jetlag, huwag ka muna uminom. Marami
namang pagkain for sure."

Ngumiti si Laurel. "Hindi ko man lang naabutang gising si Laureen, nakatulog

ako. Sabi ko pa naman ako mag-aayos para sa school niya."

"Na-gets naman niya," sagot niya bago humiwalay kay Laurel para haluin 'yong
sabaw. "Sakto pala 'yong niluto ko, masabaw, para mainitan 'yong sikmura mo.
Gusto mo ba munang maligo?"

"Do you think I'm mabaho?" tanong nito sa kaniya.

Pagharap ni Atlas kay Laurel, nakasimangot itong nakatingin sa kaniya.

"Nababahuan ka ba sa akin kaya gusto mong maligo na ako?"

"Of couse not!" nagmamadaling sagot niya. "Iniisip ko lang baka gusto mo na
maligo para makapag-freshen up ka after your travel. For sure, masakit 'yong
katawan mo."

Laurel nodded. "Actually, oo," sagot nito.

"May heater sa bathroom natin sa kuwarto, ready na rin 'yong shirt and shorts
mo roon. Bumili na ako ng damit mo para pag-uwi rito, mayro’n ka na
magagamit. Pasok ka na lang sa room natin, prepared na roon," aniya at
humarap sa kalan para haluin ang sabaw. "Luto na rin 'yong rice, puwede na
tayo kumain after."

"Also, may sasabihin pala ako, mahal."

"Hmm?" Inilagay ni Atlas 'yong papaya sa sabaw. "Ano 'yon?"

"Delayed ako."

Tumigil si Atlas sa paghalo ng ulam. Pilit niyang pinoproseso sa isip niya

'yong narinig, kung tama ba 'yong narinig, at kung totoo ba 'yong narinig.

"Tapos nag-test ako kahapon sa airport," ani Laurel na dahilan ng paglingon

niya. Nakatitig sa kaniya ang asawa. "And it was positive."

Atlas gulped and he was just staring at his wife.

"Mahal, I'm pregnant."

Actor's Hidden Whore - 65

by thexwhys
19-23 minutes

Warning: Mature Content

⚭⚭⚭
Atlas bit his lower lip when Laurel dropped the bomb. He loves Laurel so
much, no doubt about that, but hearing her say those words felt different.
Maybe because he didn't have a chance to hear it years ago when his wife was
carrying their firstborn. Atlas was frozen, he couldn’t move.

Laurel smiled while looking at Atlas. Nakatitig lang ito sa kaniya, no words.
Ni hindi niya alam kung ano ang reaksyon nito dahil nakatitig lang at walang
kahit anong ekspresyon ang mukha.

"Mahal?" pagkuha niya sa atensyon nito. "A…a-ren't you happy?"

Umiling si Atlas at bahagyang hinaplos ang batok bago tumingin sa kaniya.

"Ecstatic, mahal. Happy is an understatement and I don't even know how to
express it. It's like . . . first time ko magiging daddy? Is this normal?"
nagtatakang tanong nito sa kaniya.

Nakaramdam si Laurel ng guilt dahil hindi ito naranasan ni Atlas kay Laureen
no'ng napagdesisyunan niyang itago ang panganay nila. Tipid siyang ngumiti at
tumalikod dahil nagiging emosyonal siya. Pakiramdam niya, ang laki ng ninakaw
niya kay Atlas no'ng unang pagbubuntis niya.

Gustong mainis ni Atlas sa sarili nang magpaalam si Laurel sa kaniya at

sabihing maliligo na muna, pero nakita niya 'yong reaksyon ng mukha nito.
Mukhang biglang nag-overthink dahil sa naging reaksyon niya lalo na't alam
niya kung gaano ka-guilty ang asawa niya sa nangyari years ago tungkol sa
pagbubuntis kay Lauren.

Atlas bit his lower lip and turned off the stove. Sumunod siya kay Laurel sa
kuwarto nila at naabutan itong papasok sa bathroom, nakatapis ng towel, at
mukhang galing sa iyak.

He shook his head. He can't stress his wife like that . . . she's pregnant,
he can't risk it.

"Mahal." Atlas held Laurel's hand. He turned his wife around and yes, it was
confirmed that he just made her cry. "I'm sorry for my reaction . . . don't
cry, please?"
Laurel smiled and hugged him. "Sorry, I've been very emotional these days.
Gustong-gusto ko na kasi umuwi, hindi ko alam kung bakit ako iyak nang iyak.
Tapos naalala ko hindi pa ako nagkakaroon. Wala pa sa plano ko umuwi, but I
badly wanna see you and Laureen. Hindi ko ma-confirm kung buntis ba ako, but
I did the test yester–"

Atlas kissed his wife's lips and she kissed him back. Laurel was still
sniffing until he pulled away. "Please, huwag ka na umiyak. You're here and I
am so happy you're here. I can take care of you, mahal." He smiled and kissed
her cheek. "Gusto mo ba sa bathtub or sa shower?"

"Shower with me?" Laurel asked innocently. "Please?"

As an answer, Atlas smiled and they found themselves inside the shower making
out. He was kissing his wife aggressively who's also giving him the best
making out of his life. Atlas remembered their prime years, kung gaano sila
ka-wild ni Laurel na kahit sa daan, titigil sila after a long road trip just
to satisfy each other. May mga pagkakataon pa noon na buong maghapon lang
sila sa loob ng bahay niya, making out, resting, sleeping, eating, having sex
again and again.

They were wild as hell, but it actually never changed. No'ng nasa Hawaii
silang dalawa, para silang bumalik sa nakaraan.

After showering, Atlas and Laurel continued their making out inside their
bedroom. Laurel was gripping the sheets when Atlas started licking her down
there. Halos hindi na niya alam kung saan niya ibabaling ang ulo dahil sa
nararamdaman. Her body started convulsing, breathing became hard, and she
slightly got up looking at Atlas.

Atlas smirked at her while he's licking her. Nanginginig na ang baba niya,
wala pa sila sa climax. This is just foreplay and she knows that Atlas was
just starting. He inserted two digits inside making her gasp. She moaned,
making Atlas move a little aggressive but gentle.

This wasn't the Atlas she knew when it comes to bed. He's aggressive, but
maybe thinking about the pregnancy so he's still gentle.
Bumagsak ang katawan niya sa kama nang makaramdam ng pagkatapos. Habang
nakapikit, naramdaman niyang unti-unting umaangat ang halik ni Atlas sa
katawan niya hanggang sa halikan nito ang leeg niya papunta sa pisngi.

"I love you," he whispered while giving her feathery kisses. "I wanna make
love but I might hurt you."

Laurel opened her eyes and smiled. "Go ahead, mahal, it's safe just be extra
careful."

Hindi na niya kailangang ulitin ang sinabi nang dahan-dahan niyang maramdaman
ang pagkalalaki ni Atlas sa kaniya. Kaagad niyang hinanap ang labi ng asawa.
Laurel felt how gentle her husband was while thrusting inside her.

Umalis si Atlas sa pagakakaibabaw sa kaniya at nahiga sa gilid niya. They

both love the spooning position when making love. Laurel can feel how Atlas
hug her while moving inside. He was gripping her other boob, the other's
holding her waist. Hinahalik-halikan din nito ang pisngi niya papunta sa leeg
paminsan-minsan.

"Harder, Atlas," she whispered.

Atlas shook his head and bit her earlobe. "Nope, might hurt you. Let's be . .
. gentle."

Laurel just closed her eyes and accepted her husband's thrusts, kisses, and
hugs. It feels good to finally be inside Atlas' hug again, 'yon ang paulit-
ulit niyang naiisip. The fact that Atlas knew about her pregnancy, how gentle
he was to her, how caring na ito pa ang nagsuot ng damit niya pagkatapos,
feels different. She feels loved.

Nakapuwesto si Atlas sa pagitan ng legs niya at hinahalik-halikan nito ang

puson niya. Paminsan-minsan itong bumubulong, hindi niya alam kung ano.
Nagising na lang siyang gano'n ang posisyon nito dahil nakatulog siya
pagkatapos na may nangyari sa kanila.
"Hi, mahal . . .," nakangiting bati nito nang makitang gising siya. "Nakapag-
setup ako ng appointment sa doctor na kakilala ng pediatrician ni Laureen.
Gusto mo pumunta? Alas tres 'yong nakuha kong slot and it's already 2:19
p.m."

Laurel didn't say anything, nakatitig lang siya sa asawa.

"Kung ayaw mo, I can re-sched bukas. Inaalala ko lang kasi, gusto ko malaman
kung ano 'yong mga vitamins na puwede mong inumin for the baby, pati na rin
'yong mga food para sa inyong dalawa so I would know what to cook. Nagse-
search kasi ako kaya–"

Bahagyang bumangon si Laurel para halikan ang noo ng asawa. Niyakap din niya
ito nang mahigpit na mahigpit dahil ramdam niya 'yong pag-aalalaga nito lalo
sa kaniya. Walang nagbago, pero mas mukhang halata 'yong pag-aalala.

"Stop worrying too much, okay?" she whispered while caressing her husband's
hair. "I'm gonna be okay, hindi naman ako hirap magbuntis, hindi ako maselan.
I know you're overthinking, but don't worry, we'll be okay."

Atlas smiled and kissed her belly.

Nagpunta sila sa hospital na sinasabi ni Atlas. Napag-usapan din nila na

after ng checkup, sila ang susundo kina Laureen at Koa. Tinawagan na lang ni
Atlas si Jude. Pinalibot din ni Laurel ang tingin sa lugar. Napapangiti siya
dahil ang simple ng buhay, ang ganda ng lugar, no wonder nagustuhan dito ng
mag-ama niya.

Kinuhanan siya ng dugo para daw ma-check na rin habang naghihintay sila sa
doktora. Ang tindi rin ng pagiging antukin niya nitong mga nakararaan kaya
habang nakaupo sila at naghihintay, nakahilig ang ulo niya sa balikat ng
asawa. Magkasaklop ang kamay nila, nilalaro nito ang singsing at kuko niya
hanggang sa tawagin sila papasok ng clinic.
Papasok siya nang hindi mapigilan ang mahabang hikab na ikinatawa ng doktor.
"Your serum was positive, you're yawning like there's no tomorrow, and yes,
you are pregnant," anito at tinuro sila sa upuan.

Nagtanong ang doctor tungkol sa mga nararamdaman niya na wala naman siyang
ibang nararamdaman. "Hindi rin naman po ako nagsusuka, nahihilo, o ano.
Inaantok lang po ako saka medyo emotional na rin po."

"That's normal, sana nga lahat ng nagbubuntis, ganiyan na lang din kadali,
'no?" nakangiting sabi nito. "Halika, higa ka roon." Tinuro ang kama na may
ultrasound. "I-check natin si baby. Base sa last menstruation date mo, almost
eight weeks na rin ang baby. Tignan natin si baby."

Naiwang nakaupo si Atlas at may kurtina pang nakapagitan sa kanila. Halos

parang mas matanda lang din sa kanila ni Atlas 'yong doktora, bata pa ito,
pero mukhang mabait. "Nagulat ako no'ng pumasok kayo. Akala ko, namamalikmata
ako na si Atlas Legaspi 'yong kasama mo."

Ngumit si Laurel. "Opo, asawa ko po," sagot niya. "Hindi naman po news sa iba
'yong issue namin. So, okay lang po," sagot niya. "Puwede po ba natin siya
tawagin dito? Gusto ko po sana kasi na makita niya 'yong baby."

"Of course." Lumabas ang doctor mula sa kurtina at sumilip para tawagain si
Atlas. "Gusto ni misis na samahan mo siyang tingnan ang baby ninyo."

"Okay lang po ba? I mean," nagtatakang tanong ni Atlas.

Laurel smiled at him and nodded. Inilahad rin nito 'yong kamay sa kaniya.
"Oo, puwede. Upo ka rito sa tabi ko, tingnan natin si baby. Alam mo, iniisip
ko, sana lalaki na siya para quota na rin tayong dalawa."

"Dalawa lang?" nakangiting tanong ng doktora. "Sayang naman ang lahi! Ang
ganda at guwapo ninyo, dapat marami-rami!"
Sabay silang natawa ni Laurel. Pinag-uusapan nito at ng doctor si Laureen,
tungkol sa unang pagbubuntis, kung saan ipinanganak, at kung ano 'yong mga
naramdaman. Hiniling bigla ni Atlas na this time, sana hindi masyadong
mahirapan ang asawa niya sa pagbubuntis.

They're still talking when everyone stopped and heard a loud thump from the
ultrasound machine. It was their baby's heartbeat.

Biglang pinagpasalamat ni Atlas na artista siya at kaya niyang itago ang

totoong nararamdaman sa harapan ng doktor. Kung si Laurel lang ang kasama
niya, malamang tumulo na ang luha niya, ngunit pinigilan niya 'yon . . . pero
hindi nakatakas. Hearing their baby's heartbeat, knowing their baby was
inside his wife's tummy, knowing they have another life to take care of, it's
overwhelming, but he's excited.

Habang nasa sasakyan, tahimik si Atlas habang nagmamaneho papunta sa school

ni Laureen. Napansin na 'yon ni Laurel habang nag-u-ultrasound pa lang.
Natahimik na ito na parang walang gustong sabihin o ano, hawak naman niya
'yong picture ng baby nila. Their baby eight weeks.

"Mahal." Tumagilid si Laurel at ngumiti. Sinalubong naman ni Atlas ang tingin

niya. "Mga anak natin, imported."

Atlas literally laughed but started tearing up alarming Laurel. She was
asking why when Atlas pulled the car on the side of the road and hugged her
without a warning. "I love you, I love you, I love you," paulit-ulit nitong
bulong. "I'm so happy, I feel so excited, hindi ko na alam, mahal. Thank you
for coming into my life . . . you're the biggest plot twist, conflict, and
climax of my life and I would never change it for anything."

Mahinang natawa si Laurel habang hinahaplos ang likod ng asawa. "Hey, ano ka
ba?" Nagsimula na rin siyang umiyak. "Mahal naman, eh! Umiiyak na ako! I'm
emotional! You crying makes me cry, ano ba?" Pilit niyang pinapaypayan ang
mukha. "Hindi naman ako iyakain, eh. Bakit ako umiiyak ngayon. Naiinis ako!"

Nang maghiwalay sa pagkakayakap, pareho silang tumawa nang sabay habang

pinupunasan ang luha ng isa't isa. Para silang tanga na umiiyak dahil sa
pinagbubuntis niya, para silang baliw na tawa-iyak habang hinahaplos ni Atlas
ang tiyan niya.
Bigla siyang humagulgol dahil naisip niyang siguro, ganito rin sila noon kung
alam nito ang tungkol sa pagbubuntis kay Laureen. Malamang sa malamang na mas
matindi pa lalo na't first baby, pero hindi na niya maibabalik ang nakaraan.

Nakatitig si Atlas kay Laurel habang naka-park sila sa harapan ng school nina
Koa at Laureen. Bumibili ito ng fishballs at buko juice. Nakasimpleng dress
lang ang asawa niya. Simpleng puting spaghetti strap na hanggang tuhod,
simpleng kulay pulang sandal na strap lang, at nakabagsak ang mahabang buhok
nito.

Nag-e-enjoy itong makipag-usap sa tindero. Habang kumakain, nag-ring na rin

naman ang bell ng school at naglabasan na ang mga estudyante.

Kaagad na nakita ni Atlas sina Koa at Laureen na sabay naglalakad palabas ng

school. Ayaw niyang mag-isip ng advance, pero sa tuwing nakikita niya ang
dalawang nag-uusap, hindi malayong maging mag-best friend ang dalawa sa
hinaharap at gusto niya iyon. Mabait na bata si Koa, kaya rin nitong
protektahan ang anak niya.

"Ang pogi ni Koa, mahal," ani Laurel na nasa tabi na pala niya. "May naisip
ako. Paano kung paglaki nila, ligawan ni Koa si Laureen mo, papayag ka ba?"

Atlas smiled. "Ayaw ko mag-isip. Baby ko pa 'yon, eh. Hanggang hindi siya 18,
hindi pa siya p’wedeng mag-boyfriend."

"Ang higpit naman ng daddy na 'yan!" Laurel teased him and walked towards the
gate and approached the kids.

Kita ni Atlas 'yong saya ni Laureen nang makita ang ina nito at yakapin nang
mahigpit. Gusto niyang tumakbo papunta sa dalawa para sabihing mag-iingat,
pero ayaw rin naman niyang maging OA. Seeing his wife happy and smiling hits
different. Palagi niyang nakikitang malungkot ang mga mata ni Laurel no'n,
pero iba ngayon.
Gusto niyang ibulong sa sarili na naging accessory siya sa pagiging masaya ng
asawa niya, pero mas gusto niyang matuwa dahil this time, binuksan na ni
Laurel ang sarili sa iba. Hindi na ito nagkikimkim ng kahit anong sakit, at
mas open na sa kaniya lalo na sa tuwing pakiramdam nito, down na down na.

"Na-miss talaga kita, Mommy!" natutuwang sabi ni Laureen nang makasakay na

sila sa sasakyan. "Nagustuhan n’yo po ba 'yong binili namin ni Koa na
bananaque? Mommy, ang sarap pala niyan. Hindi ko alam 'yan kasi hindi mo ako
pinakain."

Malakas na natawa si Laurel at tumingin kay Atlas. "Hindi naman kasi ako
marunong magluto! 'Di bale, since favorite mo ito, magluluto ako, pag-aaralan
natin," sagot niya. "Papaturo ako ro'n sa pinagbilhan ninyo."

"Favorite po 'yan ni Laureen, Tita," nakangiting sabi ni Koa. "Tapos ang

gusto po niya, 'yong maraming sugar. Natatawa nga po ako kasi minsan,
kinukuha niya 'yong sugar sa bananaque ko, but it's okay naman po."

Nagkatinginan sina Atlas at Laurel, pareho silang ngumiti. Mabuti na lang din
at nagkaroon ng kaibigan ang anak nila sa Baler at hindi sila nahirapan sa
paglipat. Nahiya na rin kasi Laurel sa anak dahil nakakailang lipat na sila
at wala silang permanenteng bahay no'n. Lumaki pa ang anak niya sa hotels
dahil nga madalas silang mag-travel.

Nang makarating sa bahay nila, naglakad muna silang lahat papunta sa resort
nina Jude para na rin ihatid si Koa. Hawak ni Laurel ang kamay ng anak,
kausap naman nito si Koa. Nasa tabi niya si Atlas, kakuwentuhan . . . pero
tumigil nang nakitang naiwan si Koa sa likuran at parang nakatingin sa kung
saan.

"Koa, are you okay?" tanong ni Laureen.

Koa shook his head and looked at Laureen. "No, my real mom's here."

Sinundan nila ni Atlas ng tingin kung nasaan nakatingin ito at may mga taong
nakakumpol sa may pool area. Naroon sina Amira, Jude, Patrick, at Jobelle,
kasama ang babaeng blonde na nakaharap sa mga ito.
Naglakad sila papalapit, pero bago pa man tuluyang makalapit, tumakbo si Koa
at nagtago sa likod ni Amira. Laurel saw how Koa hid his face from the blonde
girl. Tuluyan lang silang naglakad papalapit sa mga ito.

"Tell me, Eleanor, what do you need?" tanong ni Jude.

Nakita ni Amira na tumingin ito kay Koa na nasa likuran niya at nakayakap.
"I'm here to take my son."

"Take your son?" kunot-noong tanong ni Jude. "Are you kidding me, Eleanor?
Your son? As far as I know, you left my son when he was young . . . now you
are going to take him?"

"Yes."

"No!" sagot ni Koa. "You are not my mommy! My mommy's name is Amira, she took
care of me, she loves me, and she didn't abandon me."

Everyone was looking at Koa who started to cry. Nakikiusap ito kay Amira na
huwag siyang ibibigay sa tunay na ina, nakikusap kay Amira na huwag pumayag,
sinasabing si Amira ang mahal. Isang malaking sampal 'yon sa totoong ina ni
Koa.

"But I am your mother!"

"A mother will never leave their child," biglang sagot ni Koa. Dahil sa
narinig, nakaramdam si Laurel ng paninikip ng dibdib. "Real mom won't leave
their son behind."

From that moment, gustong hilahin palayo ni Atlas si Laurel dahil nakita niya
'yong panginginig ng baba ng asawa niya. Tahimik itong nakatingin kay Koa na
umiiyak, tahimik itong nakakagat-labi, pero naramdaman niya 'yong higpit ng
hawak sa kaniya.

"I am taking you now, I will take care of you, Koa," ani Eleonor. Walang
ibang nagsasalita, kahit si Amira dahil pilit niyang pinapatahan si Koa.
Tahimik si Jude na masama ang tingin sa dating nobya. "You will stay with
Mommy now."

Umiling si Koa. "No, my mommy is Amira. She is my only mommy and you will
never be," sagot ng bata. Mahina pa rin itong umiiyak habang nakayakap sa
baywang ni Amira. "You deserve to be alone because you're not a good mother
because you left me."

Naramdaman ni Atlas ang pagbitiw ni Laurel sa kamay niya kasabay ng paglakad

patalikod. Everyone looked at Laurel who started to walk away at kaagad niya
itong sinundan dahil naglakad-takbo ito. Pinakisuyo muna niya si Laureen sa
mga kaibigan para sundan ang asawa.

Tumakbo si Atlas at naabutan ang asawa niyang nakatitig sa dagat,

nakasalampak sa buhanginan, at mahinang umiiyak.

"Mahal," sinalubong niya ang mukha nito.

Tumingin ito sa kaniya. Basang-basa ang mukha sa luha at parang batang

nagsusumamo. Hindi niya alam ang gagawin kaya naman naupo siya sa likuran
nito para yakapin ang asawa. Kaagad itong sumandal sa kaniya at mas malakas
na humagulgol. Nobody knew about the truth, only him. Only him can console
his wife like this who's crying with so much pain.

"Mahal." Atlas kissed the side of her head. "Let it all out."

"Koa was right, Atlas," hagulgol nito. "I deserve to be alone for leaving
Vaughn. I deserve it."
"You had no choice," sagot niya.

Umiling si Laurel at tumingin sa kaniya. "I had a choice . . . I chose to

leave him because I was scared." His wife's face was flowing with tears. "I
don't deserve anything. I don't deserve to be happy, I don't . . . deserve
this life."

Hindi nakasagot si Atlas habang nakatitig sa asawan walang tigil sa

paghagulgol.

"I . . . don't deserve this."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 66

by thexwhys
23-29 minutes

Nagpaalam si Atlas kay Laurel na ihahatid na muna niya ang anak nila sa
school at tango lang ang sagot nito sa kaniya. Isang linggo na ang
nakalilipas mula nang huling umiyak ang asawa niya tungkol sa mga narinig na
sinabi ni Koa at dinibdib nito 'yon.
Laurel didn't bother going outside their room. Minsan lang din itong
natutulog sa kuwarto nilang mag-asawa dahil mas madalas na nasa tabi ito ni
Laureen.

No words from his wife after she cried so hard. Nothing.

Kahit siya mismo, hindi na niya alam ang gagawin. Dinadalhan na lang niya ito
ng pagkain sa kuwarto ngunit mas pinipiling huwag siyang kausapin. Kapag
nagtatanong siya kung anong gustong kainin, doon lang naman ito sasagot sa
kaniya.

Lumapit si Atlas para halikan si Laurel sa pisngi nang dumilat ito. "Mahal,"
mahina ang boses nitong nakatitig sa kaniya at ngumiti siya bilang sagot
habang hinahaplos ang buhok nito. "Gusto ko ng tikoy."

Natigilan si Atlas sa sinabi ni Laurel dahil August pa lang, saan siya

maghahanap ng tikoy? Alam niyang lumalabas ang tikoy tuwing February para sa
Chinese New Year.

"Mahal, magtitingin ako sa bayan pagkahatid ko kay Laureen." Ngumiti siya at

hinalikan ito sa noo. "Anong gusto mong pagkain galing sa bayan?"

"Tikoy lang," sagot nito bago bumangon at iniwanan siya sa kuwarto nila.
Sinundan niya ang asawa at naabutang inaayos nito ang uniform ng anak nila.
"Good girl ka lang sa school, ha?" Inayos nito ang kuwelyo ng uniform ni
Laureen,

"Yes, Mommy," sagot ng anak. "Are you okay na po? Your eyes po hindi na
puffy. Are you still crying? Are you okay?"

Laurel nodded while combing Laureen's hair. Tumingin ito sa kaniya. "LJ, I
have to tell you something. Daddy already knew about this and I want you to
know." Laurel smiled. "Mommy is pregnant."
"Really?" mahinahon pero gulat na tanong ni Laureen at tumingin din sa kaniya
bago ibinalik ang tingin sa ina. "You're having a baby?"

Tumango si Laurel habang nakatitig sa anak. Laking gulat niya nang may luhang
biglang bumagsak sa mga mata ng anak niya. She's not expecting this reaction
. . . she was expecting something na tatalon, matutuwa, at hindi iiyak.

"Hey, ayaw mo bang magkaroon ng baby?" Nakaramdam si Laurel ng takot habang

nakatitig sa anak. "Hey, Laureen?"

"No, Mommy." Umiiling ito habang pinupunasan ang luha. "I am so happy, kasi
po, hindi na ako alone. I will have my kapatid na po, Mommy. Another baby
from you."

Laurel pursed her lips and hugged their daughter. Kahit siya, nagsimula nang
umiyak dahil sa pagiging emosyonal din niya nitong mga nakararaan. Hindi siya
iyaking tao, pero nitong nagbuntis siya, iyak siya nang iyak na minsang
ikinanabahala na ni Atlas, lalo pa't naiisip niya si Vaughn.

"I badly want a baby brother." Humahagulgol ang anak nila at bigla na lang
siyang niyakap. "Thank . . . you . . . Mommy . . . ." Humihikbi ito sa bawat
salita kasabay ng pagpupunas ng luha. "Sa inyo po ni Daddy."

Nakasandal si Atlas sa hamba ng pinto at nakatingin sa mag-ina niyang

umiiyak. Pinipigilan niyang sumabay sa emosyon ng dalawa lalo na't panay pa
rin ang iyak ng asawa niya habang pinapatahan si Laureen.

Inaya na rin niya ang anak para hindi na masyadong maging emosyonal. Lumapit
siya kay Laurel para halikan ito sa pisngi, basa ang mukha nito at mahinang
humahagulgol.

"Stop crying, I'll get you some tikoy," he whispered and kissed his wife's
lips. "Ano pang gusto mo?"
"Tikoy," Laurel answered. "Ingat kayong dalawa."

Habang nasa sasakyan, tahimik lang si Laureen. Hindi nila kasama si Koa dahil
hindi raw ito makapapasok. Nasa tabi niya ang anak, tahimik itong nakatingin
sa kawalan. Hindi niya alam kung bakit, kaya naman hinawakan niya ang kamay
nito nang huminto na sila sa harapan ng school.

"Are you okay, bub? Aren't you happy you're gonna have a sibling?" he
worriedly asked.

Umiling ang anak niya. "No, Daddy, I am so happy," sagot nito ngunit may luha
sa mga mata. "I am so happy because we're complete. Mommy, Daddy, and a
sibling. I don't really care if it's a sister or a brother . . . I just want
us to be happy."

"We will be, bub." Atlas kissed his daughter's forehead. "We'll both take
care of Mom, what do you think about that? We'll make her breakfast and all
the food she needs."

"I would love that, Daddy." Tumango-tango ito. "Malaki na rin naman po ako, I
can take care of my baby sibling po. Excited na po ako sa baby natin sa
house. Excited na po ako kasi dalawa na kaming aalagaan ninyo ni Mommy."

Atlas smiled and kissed his daughter's forehead. "Thanks for being a big
girl, Laureen. Mom and I are so lucky to have you as our baby girl. You are
so understanding, loving, and obedient. Hindi ko rin alam kung bakit deserve
ka namin ng mommy mo."

"You both deserve the best, Daddy," sagot ng anak niya. "Like Mommy, since I
was young, she's been sacrificing a lot, even the smallest thing. You, Daddy,
waited for Mom. You loved her, me, our family. The fact that I don't have to
sleep in different houses, that you guys are married, and you both love each
other . . . me and the baby inside Mommy's lucky to have you both."

Kaagad na niyakap at hinalikan ni Atlas ang anak. Bahagyang tumulo ang luhang
kanina pa pinipigilan at pinagpapasalamat na lumaking maintindihin ang anak
nila ni Laurel.
Pagkahatid kay Laureen, dumiretso si Atlas sa posibleng bilihan ng tikoy at
hinihiling na sana’y may mahanap siya, ngunit ilang lugar na ang pinuntahan,
wala siyang makita at sinasabing hindi pa alam kung kailan magkakaroon o kaya
naman sa Manila pa mismo.

Pag-uwi sa bahay, naabutan niya si Laurel na nakahiga sa sofa, nanonood ito

ng TV. Tumingin ito sa kaniya at ngumiti, pero nang makitang wala siyang
bitbit, hindi na ito nagsalita, nawala pa ang ngiti, sabay tutok sa TV. Kahit
nang halikan niya ang asawa, wala itong naging reaksyon.

"Wala akong nabiling tikoy, mahal, pero binilhan kita ng bananaque. Wala
kasing available sa bayan, eh," aniya. "Anong ibang gusto mo, iyon ang bibil–
"

Hindi niya naituloy ang sasabihin nang marinig ang malakas na pagbagsak ng
pinto ng kuwarto nila. Ilang segundo siyang napatitig doon lalo na't alam
niyang hindi gano'n umasta ang asawa niya.

Nagpalipas muna si Atlas at nagluto ng lunch. Pagpasok niya sa loob,

nakabukas ang TV, hawak ni Laurel ang remote, nakabalot ito ng comforter, at
mahimbing na natutulog.

That actually put a smile on Atlas' face. Seeing his wife rest and not doing
anything is new to him. Mas madalas kasi itong busy noon, trabaho nang
trabaho at hindi sanay na palaging nakahiga. Pinapanalangin lang sana niyang
huwag itong masyadong mahirapan sa pinagbubuntis.

Naupo si Atlas sa tabi ng asawa para haplusin ang mahabang buhok nito.
Sobrang amo ng mukha ng asawa niya at para itong hindi nagkakaedad. Kung ano
ang mukha ni Laurel na nakilala almost 11 years ago, 'yon pa rin ang mukha
nito hanggang ngayon. Nag-mature lang ito sa isip, pero hindi sa mukha.

Atlas was caressing and talking to his wife's belly when she woke up. "Hey,
mahal." He smiled. "Lunch na tayo?"
Imbes na sumagot, tumalikod ito sa kanya as if walang narinig.

"Mahal, let's eat? Kailangan mo rin kasi uminom ng vitamins. Nakainom ka ba

kaninang umaga?"

"Hmm," tipid na sagot nito as if ayaw siyang kauspin.

"Gusto mo bang dalhin ko na lang dito 'yong pagkain mo?" Inayos niya 'yong
kumot nito. "Nagluto kasi ako ng afritada."

"Hindi ako gutom," may diin ang sagot nito. "Mauna ka na kung gusto mo."

Atlas pressed his lips together and closed his eyes. Isang linggo na silang
ganito, but he can't fight with his wife. She's pregnant and he had to
understand that she's extra pissed for no reason at all.

Nababasa na rin niya sa internet na matindi ang mood swings ng mga babaeng
buntis. May ilan namang hindi, ngunit mukhang matindi ang pagiging masungit
ng asawa niya. Hindi niya alam kung paano ito pakikibagayan ngayon at mas
madalas pang hindi siya kinakausap.

Hindi na nga siya kinakausap, hindi pa ito sumasabay ng pagkain sa kaniya.

Hindi namalayan ni Atlas na nakatulog siya sa sofa. Nagising siyang kumakalam

ang sikmura dahil hinihintay niyang lumabas ang asawa para sabay silang
kumain ng lunch. Nakita niyang nakaayos pa rin ang lamesa kaya pumasok siya
sa kuwarto at nakitang walang tao.

Napatitig siya sa magulong kama, pero naroon din ang damit na gamit ng asawa
niya kanina nang iwanan niya itong natutulog. Naalimpungatan siya at
pinipilit niyang iproseso sa isip kung anong nangyayari. Nilibot niya ang
buong bahay, wala si Laurel.
Paglabas niya, naabutan niya 'yong isang helper ng resort nina Jude at
naglilinis sa labas ng cabin malapit sa bahay nila. Bumati ito sa kaniya kaya
nakakuha siya ng pagkakataong tanungin kung nakita ba nito si Laurel at
sinabing sumakay ng tricycle.

Nagmadali siyang magpalit ng damit. It's just 3 p.m., sakto rin naman na
susundo na siya kay Laureen mayamaya.

Hindi alam ni Atlas kung saan hahanapin ang asawa. Wala itong iniwang note.
He kept on calling her, pero walang sumasagot. Atlas was starting to get
pissed ’cos he didn't know where to look until he saw his wife sitting by
Laureen's school's waiting area, eating.

A sigh of relief, but he's still pissed and worried.

Nag-park siya malapit sa school at naglakad papunta sa asawa niyang

kumukuyakoy pa at may hawak na plastic. She's just wearing a simple, floral
dress and her house slippers.

"Bakit hindi mo ako ginising?" pagkuha niya sa atensyon ni Laurel na kaagad

tumingin sa kaniya. "I was so worried! Hindi ka man lang nagsabi. Ni hindi ko
alam kung saan kita hahanapin. Huwag naman gano'n, Laurel! This isn't funny!
Kung ayaw mo akong kausapin, at least leave a note!"

Nakatitig sa kaniya si Laurel. May hawak itong suman. "Na . . . nagugutom

kasi ako," sagot nito na may nginig sa boses.

Atlas sighed. Kumuyom na rin ang kamao niya para pigilan pa ang sarili. "Sana
ginising mo ako, sasamahan naman kita, eh. Hindi 'yong ganito na hindi ko
alam kung saan kita hahanapin, bigla ka na lang nawawala!"

Her wife bit her lower lip without saying anything. Hawak nito ang suman na
kinakain. Dumako rin ang tingin niya sa plastic na hawak nito. May bananaque,
may shanghai, may lumpia, at may suman pa. Hindi alam ni Atlas kung matatawa
ba siya o maiinis. Basta, ang alam niya, hindi siya mapakali lalo na't hindi
ito nakikipag-usap sa kaniya.
Nang makauwi sila sa bahay, tinulungan lang ni Laurel na linisan ni Laureen
ang sarili, pumasok na ulit ito sa kuwarto nila at hindi na siya pinansin.
Ngumiti lang siya sa anak at in-explain na pregnant women are often emotional
so they need to be careful. Kahit nang mag-dinner, silang mag-ama lang dahil
hindi na naman lumabas ng kuwarto si Laurel. Pareho na lang silang hindi
kumikibong mag-ama at pilit na iniintindi ang sitwasyon.

Sa loob ng dalawang araw pa, siniguro na lang muna ni Atlas na may pagkain si
Laurel na puwedeng initin kung sakaling maisipan nitong kumain dahil natulog
na ito pag-uwi nila. Dalawang araw na rin siyang hindi natutulog sa kuwarto
nila dahil ayaw nitong makita ang mukha niya.

Pinagtatawanan na siya nina Amira, Jobelle, at Patrick. Hindi pa rin

natutuloy ang dinner nilang magkakaibigan at nakakailang balik na sina
Jobelle dahil iniintindi muna nila si Laurel. Naiintindihan ng lahat lalo
na't hindi naman ito ganito . . . hindi pa rin niya nasasabi sa mga kaibigan
nilang buntis na ulit ang asawa niya. Gusto niyang ito mismo ang magsabi.

Nagtataka na rin ang mga ito, pero ayaw niyang pangunahan ang asawa. Kung
anong dahilan na lang ang sinasabi niya para lang mas mabigyan pa ng privacy
ang asawa.

Gusto na lang din niyang pagtawanan ang sarili. Imbes na sa guest room siya
natutulog, mas pinipili ni Atlas na matulog sa sofa para makita sa tuwing
lalabas ang asawa niya para kumain. Minsan pa ay nagpapanggap siyang tulog,
pero pinapanood niya itong kumain sa lamesa o 'di kaya naman magpasok ng
pagkain sa kuwarto.

Sa loob nang dalawang gabi, gano'n na ang naging routine. Hindi pa siya
kinakausap at hinahayaan lang niya ito. He's taking care of her, but Atlas
doesn't wanna stress his wife even more.

Atlas was about to close his eyes when he heard the door open. Walang ilaw
ang living room, pero may aninag galing sa balcony kaya nakikita niya ang
asawa niyang nakatayo sa may pinto.
Ang akala niya, didiretso ito sa kusina, pero naglakad ito papunta sa kaniya.
Nagkunwari si Atlas na natutulog, pero pinakikiramdaman niya ang asawa.

He was waiting for her to say anything or do something, but nothing until he
felt his comforter lifted. Kaagad siyang dumilat at nagtagpo ang mga mata
nila ni Laurel. Nakabukas na ang TV kaya may ilaw na silang dalawa.
Nangangalumata itong nakatitig sa kaniya.

"Hey." He smiled and caressed his wife's face. "Nagugutom ka ba? Gusto mo
bang kumain?"

Laurel shook her head. "Ayaw ko. Puwede ba ako tumabi sa 'yo? I wanna sleep
beside you."

Atlas smiled and moved. Maliit lang ang sofa sa living area nila, pero
nakatagilid siyang umusog para bigyan ng space ang asawa na kaagad sumiksik
sa kaniya. Nakaharap ito at walang sinabi. Laurel buried her face into his
neck and hugged him tight as if nothing happened between them. Parang hindi
siya nito in-ignore nang dalawang araw, parang hindi siya tinaboy, parang
walang pagsusungit na nangyari.

Hinaplos niya ang buhok ng asawa na wala pang limang minuto, natutulog na.
Inayos niya ang comforter at hinaplos ang puson ni Laurel. Nagulat si Atlas
nang maramdamang may umbok ang tiyan ng asawa niya. Ito ang unang beses na
maramdaman niya 'yon. Ito ang unang beses na maramdaman niya ang anak nila.

He pressed his lips together and smiled before kissing his wife's forehead.
Panay rin ang haplos niya sa mahabang buhok nito habang ginagawang unan ang
braso niya.

"I missed you," he whispered. "You're ignoring me, I should be pissed, but I
just can't. Miss kita, ma'am."

Walang sagot dahil tulog na tulog ang asawa niya. Natatawa na lang din siya
dahil nang tanungin niya ang mommy niya kung normal ba ang ganito, oo raw.
May ibang mas matindi pa. He just needs to understand that pregnant women are
hard to deal with. Pero naisip din niya, pinaghirapan niya si Laurel for
years, ano lang ba 'yong nine months?

"Jusko, ha?" mataas ang boses ni Amira habang inilalagay ang kaldero ng kanin
sa lamesa. "Akala ko, hindi na matutuloy 'yong dinner natin? Ano ba kasing
pag-iinarte ang ginawa mo, bakla ka?"

Mahinang natawa si Laurel na kumakain ng apple. "Wala kasi ako sa mood nitong
mga nakararaan. Mas gusto ko lang matulog. Saka sorry na, ito na nga, eh.
Lumabas na, may pagsumbat pa!"

"Eh kasi naman, nakakailang balik na sina Jobelle at Patrick dito, tapos ikaw
na nakatira lang naman sa Baler, kapit-bahay ko pa, hindi man lang
mahagilap!" singhal ni Amira. "Nakakainis ka, eh. Halos dalawang linggo na
bago ka lumabas ng lungga. Ano ba kasing inaarte mo?"

Ngumiti si Laurel habang kumakain naman ngayon ng barbaque. Gustong tawanan

ni Atlas na sa tuwing gising ito, walang tigil ang bibig sa kakakain. Kung
ano-ano rin ang hinahanap, pero mas madalas na lumpiang sinasawsaw sa suka.
Madalas siyang nagbubukas diffuser sa bahay nila dahil amoy sukang maanghang.

"Huwag mo akong ngitian! Bakit ka nagtatago? May tinatago ka ba sa amin?

Teka, sabi mo antok na antok ka, teka . . . buntis ka?"

Tumingin si Atlas kay Laurel na nakatingin din sa kaniya. Wala itong sinabi,
bigla na lang bumagsak ang luha bago bumaling ng tingin kay Amira. Laurel
didn't say anything, but everyone already understood her answer.

"Bakla ka!" sagot ni Amira na pinapaypayan ang sarili dahil babagsak na rin
ang luha. "Nakakainis ka! Bakit hindi mo sinabi! Hindi man lang ako
nakapagluto ng bulalo, ng tinola, at ng kare-kare! Ano bang cravings mo?
Bakit hindi mo sinabi!"

Laurel was staring at Amira and started sobbing. Hawak nito ang barbeque.
"Bakit ka umiiyak?" hagulgol ni Laurel. "Si Amira." Humihikbi pa ito. "Bakit
ka umiiyak! Pati ako umiiyak, huwag mo ako paiyakin, gaga ka! Ang emosyonal
ko, tapos umiiyak ka rin."
"Eh kasi naman!" Humahagulgol si Amira, ganoon din si Laurel, kaya natatawa
sina Jude, Patrick, Jobelle, at Atlas. "Nakakainis ka! Sana sinabi mo!
Nagdala sana ako ng mga prutas!"

Umiling si Laurel. "Gusto ko lang naman ng tikoy!" Sinamaan nito ng tingin

ang asawa. "Kaso wala siyang mahanap, nakakainis! Nauwi tuloy ako sa suman!
Tikoy na, naging suman pa!"

Nagulat si Atlas nang bigla siyang batuhin ni Jobelle. "Jusko, kaya naman
pala nagpabili ka ng tikoy! Tanong ako nang tanong kung bakit, minura pa kita
sabi ko hindi pa naman Chinese New Year at literal na pumunta ako sa binondo
para doon!"

Nanlaki ang mga mata ni Laurel. "Hala!" gulat na tanong nito. "Hala, may
tikoy?"

Atlas nodded. "Oo, ayon, oh." Tinuro nito 'yong waiter ng resort nila Jude at
may dala itong plato. "Pinaluto ko na."

Umiiyak na tumayo si Laurel at niyakap si Atlas. "Hindi na ako magsusuman."

Humahagulgol ito. "Nakakainis ka! Gustong-gusto ko ng tikoy!"

"Eh kasi naman." Hinahaplos niya ang buhok ng asawa. "August pa lang, mahal.
Saan ako hahanap dito ng tikoy? Buti mayroon sa Binondo kaya tinawagan ko
kaagad si Jobelle. Kinuwestyon pa niya ako!"

Humiwalay si Laurel kay Atlas at niyakap si Jobelle mula sa likuran dahil

nakaupo ito. "Thank you, bespren. Thank you, hulog ka talaga ng langit sa
akin, Jobelita. Iniiyakan ko na talaga 'yang tikoy. Bumili na ako ng suman
kasi naman, gusto ko na talaga kumain ng tikoy!"

"Nagpabili si Atlas ng limang box, hindi ko alam kung bakit, now I know,"
sagot nito. "Congratulations sa new baby! Wala man lang kayong pasabi."
"Eh kasi, gusto ko rin na si Laurel ang magsabi sa inyo." Hinalikan ni Atlas
ang tuktok ng ulo ng asawa. "Yes, we're pregnant."

Tumayo si Amira at niyakap nang mahigpit na mahigpit si Laurel. "I am so

happy for you, bakla ka! Lagi mo tatandaang nandito lang ako palagi for you.
Kahit anong mangyari, kapag naiirita ka na sa mukha ni Atlas, pumunta ka sa
akin, magpa-pajama party tayong dalawa. Mahal na mahal kita, bakla ka!
Support!"

"Amira naman, eh!" Humahagulgol na rin si Laurel. "Nakakainis ka, mas

pinapaiyak mo ako! Mahal din kita . . . tayo na lang kayang dalawa? Iwanan na
natin sina Atlas at Jude?"

"Gusto ko 'yan, bakla. Kaso wala kang lawit!"

Ngumuso si Laurel. "Ikaw rin, eh. Ayaw ko na pala . . . gusto ko 'yong lawit,
eh."

"Ako rin, eh," ani Amira at tumingin kay Jude. "Babe, gusto ko na rin ng
baby!"

Umiiling na natatawa si Jude. "Gusto ko na rin, kaso sabi mo, may kontrata ka
pa sa isang brand na bawal ka mag-baby. Next year and . . . wedding first."

Natutuwang pumapalpak si Amira. "Sige, inggit ako! Gusto ko na rin ng baby!

Pero for now, sina Koa, Laureen, at 'yong baby n’yo muna ang baby ko! Naku,
kawawa sa akin mga anak ninyo. Ano bang bawal sa kanila? Iyon ang ibibigay
ko."

Buong dinner silang nagkakasiyahan. Mas pinili na lang nilang tanggalin ang
alak para fair kay Laurel. Kita ni Atlas 'yong happiness ng asawa niya habang
nakikipag-usap sa mga kaibigan nila. Pinagpapasalamat din niyang maganda ang
naging relasyon nilang lahat, kasama ni Amira kahit na 'yong nakaraan nila,
hindi ideal.
Isa sa maganda sa kanilang lahat, marunong silang umintindi, matured na
magsipag-isip, walang lihiman, at open sa totoong nararamdaman.

Amira and Atlas are definitely better off as friends. May nakaraan man sila,
may respeto sila sa isa't isa. Maganda ring hindi selosa si Laurel, hindi
seloso si Jude tungkol sa pagiging dating mag-asawa nilang dalawa. Weird man
sa paningin ng iba, sila naman ang nakakaalam ng totoong mayroon silang
lahat.

Three months later.

Nararamdaman ni Laurel na medyo mabigat na ang tiyan niya, kapareho nang

naramdaman niya noon kay Laureen. Pinagpapasalamat niyang maganda ang support
system niya, lalo na at maalaga ang asawa niya.

Limang buwan na ang dinadala niya. Hindi pa rin nila alam kung ano ang gender
at regardless naman, magiging masaya pa rin sila.

Naka-refresh na rin si Laurel sa kahit ano. Iniisip niya na ang sarap pala
mabuhay kapag pinakawalan mo na 'yong ibang sakit na naramdaman mo sa
nakaraan. Araw-araw siyang pinapaalalahahan ng asawa niyang okay lang na
bumalik sa nakaraan, basta hindi na sila mabubuhay ulit doon.

Pumasok sa school si Laureen at hinatid ni Atlas ang anak nila. Siya lang ang
naiwan sa bahay at naisipan niyang mag-swimming sandali. Kaharap lang naman
ng beach ang bahay nila. Medyo malaking adjustments lalo na't mainit, pero
nasasanay na siya.

Iniisip niya na posible rin na ang baby niya, gano'n katulad sa ama at ate,
mga mahihilig sa mainit na lugar.

Wala na rin siyang masyadong mood swing simula nang mag-second trimester.
Medyo nagkalaman na rin siya, pero hindi siya tabain kapag nagbubuntis. Same
pa rin ng katawan niya, kaunting laman, at medyo malaking tiyan. Hindi rin
naman gano'n kalaki ang tiyan niya.
Laurel wore her black two-piece swimsuit. Ang tagal na niyang hindi nagsi-
swimsuit dahil naiilang na malaki ang tiyan niya.

Hindi masyadong maraming turista. May ilan, pero hindi gano'n dahil hindi
naman peak season. Hindi pa rin sila nakababalik ni Atlas ng Manila dahil
tamad na tamad siyang bumyahe kaya magulang nito ang nagpupunta sa kanila.

As per Laureen, nag-e-enjoy ito lalo na't natuto na rin mag-surf kasama si
Koa. Umitim nga lang ang anak niya, pero walang kaso sa kanila. As long as
their daughter's enjoying, they'd support her.

Laurel was stretching and tying her long locks into a bun while looking at
the beach. Sa shore lang naman siya dahil ayaw ni Atlas na lumalayo siya. She
loves the beach since she got pregnant . . . nararamdaman niyang nare-relieve
'yong sakit ng balakang niya.

Naglakad siya papalapit sa shore nang tumigil dahil may binatang huminto rin
katulad niya. Nagkatitigan silang dalawa . . . for seconds, hindi niya alam
kung saan niya ito nakita. Pamilyar sa kaniya ang mukha ng binatang nasa
harapan . . . lalo na sa mga mata.

Laurel tried her hardest to remember the person in front of her but couldn't.
And it's weird that the person was also staring at her.

She can't process it and before she can say anything, the teen spoke.

"Mom?"
T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 67

by thexwhys
16-21 minutes

Laurel was trying so hard to breathe. She's staring at this teenage boy with
a very familiar face. The boy's wearing a white tank top that shows his
athletic broad shoulders paired with wave-printed board shorts with a huge
Quiksilver logo. That well-sculpted jaw and sharp facial features were
familiar. His straight hair was parted in the middle and it was messy.

The boy's eyebrow slit got her attention, it was giving him a mix of a bad
boy and charming look. It's quite confusing.

The way this boy look at her with an appealing and powerful aura, she felt
intimidated until he gave her a charismatic smile.

"Hey, Mom." The boy smiled at Laurel.

Laurel gasped upon hearing those words. "H…h-ey." She cleared her throat ’cos
no words were coming out of her mouth. Pakiramdam niya, may nakabara roon.
"H…hi?"

Laking gulat ni Laurel nang bigla na lang nitong hubarin ang suot na sando at
ibinigay sa kaniya. "Don't worry, that's new. You are very attractive, Mom,
but I can't talk to you seeing. . . your. . . ." Itinuro nito ang sariling
dibdib. "Just wear this, I am very protective."
Nanginginig ang baba niyang isinuot ang sando na iniabot sa kaniya ng binata.
Hindi na niya kailangang magtanong. Kahit na paulit-ulit niyang sabihing
nananaginip lang siya, totoo ang nakikita. Laurel saw Vin from this boy's
features.

Sa pananalita, sa pagngiti, at sa paraan ng paggalaw. It was Vin, her ex-

boyfriend.

"Nice to see you, Mom," anito. "Nag-vacation lang po ikaw here?" Tumikhim
ito. "Sorry, Filipino isn't that straight yet, but I am trying."

"N…no, I actually live here with my–"

"Married." Sabay silang napalingon sa lalaking nagsalita sa likuran niya. It

was Atlas carrying a bunch of vegetables from the market. "She's married and
I am the husband."

Kaagad na tumingin si Laurel sa binata. "Oh, of course, yeah. I know you."

Ngumiti ito. "I just . . . didn't know you guys were married. But I saw you
both on social media once."

Tumingin si Laurel kay Atlas na parang nagtataka lalo nang makitang suot niya
ang sando ng binata. Mukhang gusto nitong magtanong, gusto rin niyang
magsalita, pero hindi niya magawa.

"I'm gonna get going." Inilahad ng binata ang kamay kay Atlas. "I'm Vaughn.
Vaughn Alison De Los Santos."

Laurel's chin started to vibrate upon hearing the name. She already knew the
moment she laid her eyes on him. Hindi na niya kailangang magtanong pa. Kahit
na hindi niya nakita ang mukha ng anak no'ng ipanganak niya ito, naramdaman
niya nang magtama ang mga mata nila. Ni hindi rin niya ito nagawang sitahin
nang tawagin siyang mom . . . it was so nice to hear, that one word she
longed to hear from her son whom she abandoned.
"I'm gonna get goin–"

"Wait." Laurel held Vaughn's hand. "Wait."

Napatitig si Vaughn sa kamay ng ina na nakahawak sa kaniya. Never in his life

na naisip niyang magkikita pa sila. Oo, kilala niya ito kaya nang makita
niyang nakatayo ito sa beach, biglang nag-flashback sa kaniya ang mukha ng
babaeng ipinakita sa kaniya ng ama.

"A…a-re you leaving?" tanong ni Laurel.

Vaughn nodded. "Yes, I'm sorry for calling you that. I'm just gonna go."

"No, it's okay," Atlas said. Both of them looked at her husband. "I'm gonna
leave you two to talk. Don't worry, kid, I know about you. She told me about
you and I am happy you're here. Just . . . don't hurt my wife."

Kaagad na umiling si Vaughn. "No, I would never hurt my mom."

"Thanks, kid." Lumapit si Atlas sa kaniya at hinalikan siya sa pisngi. "Sa

bahay lang muna ako, go talk to him. If you want, invite him to lunch." Then
left.

Humarap si Laurel sa lalaking nasa harapan, sa panganay niyang anak na

inabandona niya labing-pitong taon na ang nakalilipas. Hindi niya inaasahang
ganoon na pala katagal dahil mas matangkad pa ito sa kaniya.

"So." There's a slight awkwardness since Laurel doesn't know how to talk to
her son. "Are you an athlete? You look like one?"

Vaughn smiled at her. Hawak nito ang surfboard mula sa resort nila Jude.
"Yeah, I'm actually a swimmer," her son answered with a British accent.
Napangiti siya the way na magsalita ang anak. "You grew up in London? But . .
. do you understand Filipino?" tanong niya dahil ang tindi ng British accent
nito.

"Yes, Mom, I do po."

Nagsimula silang maglakad papunta malilim na lugar kung saan may mga upuan.
Suot niya ang sando ng anak, kumapit rito ang pabangong panlalaki na kung
puwede lang niyang singhutin para hindi na mawala, ginawa na niya.

"You know me," aniya habang naglalakad sila. Hindi niya magawang tingnan ang
anak dahil sa guilt na nararamdaman. Iniwan niya ito 17 years ago, pero ito
at tinatawag siyang mom. "You actually knew me." Kinagat niya ang pang-
ibabang labi para pigilan ang luhang pabagsak.

"Yup," her son answered. "Dad actually introduced you to me when I was 14.
All my life, I thought Dad's my older brother, but to be honest, there's a
part of me thought it was a lie and I didn't know why until Dad finally told
me the truth when Mama died."

Hindi nakapagsalita si Laurel. Nakayuko lang siyang nakatingin sa buhanginan

habang nakaupo sila sa reclining chair ng resort.

"I didn't expect to see you here, Mom." Natigilan ito kaya nag-angat siya ng
tingin at nakitang sinuklay nito ang buhok gamit ang daliri kasabay ng
pagbasa ng labi. "A...a-re you uncomfortable that I am calling you mom?"

Umiling si Laurel kasabay na bumagsak ang luha niyang kanina pa pinipigilan.

"Not really." Mahina siyang humikbi habang tinititigan ang anak. "I've been
longing to hear it. For . . . for . . . for 17 years, I've been longing for
it. I'm sorry for leaving you. I know you're mad, I know you won't like me,
and I would understand because no mom would leave–"

"I'm not mad at you, Mom," Vaughn said and held her hand. "I will never be
mad at you. I am trying to understand why. Dad told me you were young, he
told me everything about the past. I read articles about you, I even looked
for you."

Tahimik siyang nakatitig sa anak. Matapang ang mukha nito, kamukha nito ang
ama, pero hindi niya maikakailang mga mata niya ang nakikita sa anak.
Malamlam ang mga mata nitong nakatitig sa kaniya, hindi katulad kanina na
parang matapang ang aura.

"I looked for you, Mom, for years . . . until I saw the story you wrote."

Bigla siyang kinabahan nang maalala 'yong Wattpad account niyang kumalat nang
makilala siya bilang naanakan ni Atlas. Marami ang naghanap ng mga stories
niya . . . at isa na ang sinulat niya tungkol sa experience nang iwanan niya
ang anak. Si Atlas lang ang nakakaalam na true to life ang story na 'yon.

"I don't know if that story, The Secret Son, was about me . . . but while
reading it, I felt the agony, the pain, and every word was pierced through my
heart that I badly wanna see you and hug you, Mom." Nakatitig sa kaniya ang
anak. "My understanding isn't shallow. Aside from Dad letting me know about
the truth, I felt something while reading your stories. I felt the
connection. I know how to read Filipino naman po, but some words were
translated so I could really understand."

Tahimik siyang nakatitig sa anak.

"When Dad asked if I am mad at you, I said no. He asked me why? I told him
that maybe you had your reasons and in time, we'll talk about those reasons.
I wanna hear it from you, I want you to say it. It would hurt, for sure, but
I am ready. One more thing, I wanna hear your voice, Mom," nakangiting sabi
ng anak niya. "I'm not mad at you . . . but I wanna hear it, Mom."

Nanginginig ang baba ni Laurel habang nakayuko dahil patuloy rin ang pagtulo
ng luha niya. Hindi niya mapigilan, ni hindi pa rin siya makapaniwalang anak
niya ang nasa harapan.
"I . . . I was 16 when I found out I was pregnant. Your dad knew about it, we
already talked about us but things didn't go with our plans. Your mama, Dad's
mother . . . hated me." She smiled.

"I know," sagot nito. "Dad told me about it. I don't understand why."

Ngumiti siya ngunit pinunasan ang luha. "I grew up from a messy family and
your mama didn't want me to get involved with Vin. Naiintindihan ko si Vin
no'ng iniwanan niya ako. I understood him, but it was painful knowing na alam
niyang magkakaanak kami. Hindi alam ng pamilya ko 'yong nangyari sa akin. I
can't give them another reason to talk about my family . . . to shame my
parents even more."

Kahit na ayaw niyang sabihin sa anak ang totoo, hindi magawa ni Laurel na
magsinungaling. She's not a liar, she will never be.

"I kept my pregnancy from everyone but Vin told her mom about it. Nilapitan
ako ng mama mo, she asked me if I want to keep the baby. I will keep the baby
alive inside me until he was ready to be born, that's what I told her . . .
but I might give him away to someone who deserves him." Yumuko si Laurel
dahil sa hiya. Hindi niya magawang salubungin ang tingin ng anak sa kaniya.
Walang halong panghuhusga, nakatitig lang ito na parang nahihintay ng
sasabihin pa niya. "She offered to take you and in return, hindi na ako
papasok sa buhay mo kahit kailan. I will never see you again, I. . . ."

Hindi maituloy ni Laurel ang sasabihin dahil nakaramdam siya ng sakit sa

dibdib. Kaagad niyang sinapo ang puso at mahinang humagulgol. Inaaalala ang
araw na iniluwal niya si Vaughn sa mundo kasabay ng pagpirma sa papel na
hinding-hindi niya lalapitan o hahanapin ang anak.

"It was a tough decision to leave you behind, but I don't want you to live
inside my world, Vaughn. I was a mess, my whole life was trash. I didn't know
how to be a parent, I was 17. I didn't know how to raise someone while I was
still studying, I was alone, and I was being judged by people around me."
Nakayuko siyang humihikbi nang biglang lumuhod si Vaughn at niyakap siya sa
baywang.

Nakalapat ang tainga ng anak sa dibdib niya kung nasaan ang puso habang
nakapalibot ang mga braso nito sa katawan niya.
Marahan niyang hinaplos ang buhok ng anak habang umiiyak. "It was tough for
me to give you away, but it was for the better. I can't give you the life you
deserved. I am sorry, hindi ko na maibabalik ang nakaraan at kung kaya ko
lang, hindi kita ibibigay sa kanila. The day I lost you was the day I lost
me. I lived knowing I lost something na hindi ko na maibabalik kahit kailan.
I was young and reckless and my decisions took a toll on me."

"Mom, stop crying," bulong ng anak niya. "I understand, I will understand.
Please, you are pregnant, you shouldn't be crying like this. Please, don't
cry, Mom."

"Naging maayos ba 'yong life mo? Naging masaya ka ba sa buhay mo?" tanong
niya. "I'm sorry I wasn't there. Sorry, hindi kita nakitang lumaki."

Nag-angat ng tingin sa kaniya si Vaughn, may luha ang mga mata nitong
nakatitig sa kaniya. "Yes, Mom, it was good. I got everything I wanted, I
went to the school of my choice, I . . . I was actually spoiled." Ngumiti ang
anak niya at naningkit ang mga mata nito. "But growing up, something was
missing and I couldn't point a finger on it since I didn't know. I felt all
the love from them, but it's lacking . . . like . . . I was longing for
something."

Laurel's eyes were pooled with tears when her son buried his face on his
shoulders making her gasp. Malaking lalaki ang anak niya, para siyang
manikang niyayakap nito. Para itong taong nakayakap sa maliit na manika at
mahinang umiiyak.

Ramdam niya 'yong paggalaw ng balikat ng anak habang nakasubsob ang mukha
balikat niya. Humihikbi ito na parang batang inagawan ng candy at walang
pakialam kung may ilang nakakakita sa kanila.

"I was . . . longing for this hug. I never thought I'd see you. I . . . never
thought I'd feel this hug, let alone talk to you, hear your voice . . . I
don't know," her son whispered. "I was longing for you, Mom, so much."

"Me too." Laurel sobbed while hugging her son. Ang anak niyang ni hindi niya
alam ang hitsura. "I love you so much and I am sorry."
Nag-angat ng tingin si Vaughn at hinaplos ng pisngi niyang basang-basa sa
luha. "Stop saying sorry, Mom, I understand. I lived a good life, it wasn't
the best but it's better than nothing. My dad introduced you to me via
picture . . . old picture of yours so when I saw you on the internet, I
thought you didn't even age at all. We can even pass as siblings, Mom."

Nagtawanan na silang dalawa at nag-catch up tungkol sa naging buhay ng anak

niya. Seeing Vaughn talk about his childhood, naiinggit siya na wala siya
roon, pero pinagpapasalamat niyang naging maayos ang buhay ng anak. Malamang
na hindi magiging ganito ang anak niya kung nasa poder niya, hindi niya alam
ang magiging buhay nito.

Kahit na mahirap at masakit sa puso niyang hindi niya ito kasama, masaya si
Laurel na pinakilala siya ni Vin sa anak nila. Malaking bagay 'yon lalo na't
hindi naman niya alam ang hitsura nito.

Inimbitahan ni Atlas na mag-lunch si Vaughn sa bahay nila. Natutuwa si Laurel

habang nakaupo sa living area at nakatingin sa dalawa. Nag-uusap ang mga ito
tungkol sa football dahil miyembro pala sa England ng isang maliit na team
ang anak niya.

Nang matapos silang kumain, ang dalawa pa ang nagligpit para maupo na lang
daw siya. Panay rin ang tanong ni Vaughn sa kaniya kung anong gusto niyang
pagkain para mabili. Nang sabihin niya, umalis ito at nagpunta sa resort . .
. pagbalik, may dala na itong isang box ng cake para sa kaniya.

Laurel was lying on the couch, while Atlas and Vaughn's sitting on the
carpet, playing some basketball game. Nakikita niya 'yong ngiti ng anak niya,
kamukhang-kamukha nga ito ni Vin.

"By the way, Mom and Tito," basag nito sa katahimikan. "Dad's also here."

Nakaramdam ng kaba si Atlas, pero hindi siya kumibo. Alam niyang siya ang
asawa, alam niyang siya na ang mahal, pero hindi niya maiwasang mag-isip lalo
na't si Vin ang first love ni Laurel.
"I haven't told him yet about seeing you, Mom," anito. "Is it okay if I tell
him or not?"

"It's okay," sagot ni Laurel. "It's cool to catch up. It's been . . . 18
years since I last saw your dad. Sakto rin naman na ipapakilala ko sa kaniya
si Atlas."

Ngumiti si Vaughn sa kaniya. "Okay, Mom. I'll let him know."

Nakatulog si Laurel kaya naman hininaan ni Atlas at Vaughn ang TV habang

naglalaro sila ng PS5. Nagkwekwentuhan lang sila hanggang sa biglang
natahimik si Vaughn at napansin 'yon ni Atlas.

"Tito." Tumingin ito sa kaniya. "Thank you for taking care of Mom when she
was alone. Thank you for being with her, for loving her, and for respecting
her. I saw respect in you . . . the way you cared for her is something I
wished even though I haven't met her yet."

Tahimik si Atlas na nakikinig kay Vaughn.

"My dad told me about what my mom went through during their youth and he was
just stupid enough . . . more like, afraid and a coward for not fighting for
her," anito at yumuko. "I was mad at my dad for letting my mom experience
pain because I know she doesn't deserve it."

Umiling si Atlas. "She doesn’t deserve all the pain." Tumingin siya sa
asawang tulog na tulog. "But all those pain made her stronger than she was."

"I know." Vaughn smiled. "Thank you for being with her, Tito. I really
appreciate it as her son."

"Aren't you mad that she left you?" tanong ni Atlas.

Vaughn shook his head and looked at Laurel. Tipid itong ngumiti. "No, Tito.
I'm not a shallow person, I understand things. Mom decided for my own good
even it'll hurt her. She said. . . ." Suminghot ito. "She said she lost
herself when she lost me . . . I felt that."

Atlas didn't say anything.

"A part of me was missing because she left me . . . but looking at her now? I
am whole, Tito. I finally met my mom."

Huminga nang malalim si Atlas. "You're just like your mom, a very
understanding person. Parang kahit hindi siya ang nagpalaki sa 'yo, nakuha mo
'yong ibang ugali niya."

"I was never mad at her, I was . . . longing for her."

"You had no idea how she was longing for you, too, Vaughn." Atlas smiled.
"Thanks for coming into her life . . . you just completed my wife."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 68

by thexwhys
17-22 minutes
Malakas ang hangin, tahimik ang paligid, at tanging hampas lang ng malalakas
na alon ang naririnig ni Laurel habang nakaupo sa tapat ng balcony ng bahay
nila ni Atlas. Nakaupo siya sa reclining chair habang sumisimsim ng mainit na
gatas na tinimpla ng asawa niya habang naghihintay ng sasabihin ni Vin.

Nakiusap ito kung puwede silang mag-usap. Labingwalong taon na ang

nakalilipas magmula nang huli niya itong nakita, sa graduation nila no'ng
high school, kung saan bigla na lamang siyang tinalikuran dahil utos ng ina
nito.

"I was stupid," basag nito sa katahimikan. "What I did was unforgivable,
leaving you behind."

Ngumiti si Laurel at tumginin kay Vin. Nakayuko ito at nilalaro ang kuko,
mannerism nito no'n pa man kapag kinakabahan. "Okay lang, naiintindihan ko
kasi takot ka sa mama mo. Wala nang kaso sa akin 'yong nakaraan, Vin. I
already let go of the past at natutuwa akong napalaki ninyo nang maayos si
Vaughn, sapat na sa akin 'yon."

"I was a coward, Aly, I left you alone." Umiling si Vin nang maalala ang
ginawa niya kay Laurel na ilang taon niyang pinagsisihan. "Bumalik ako sa
Pilipinas after graduation, pero hindi kita mahanap. Walang balita kahit
sino, walang nakaaalam kung nasaan ka."

"I hid for years, Vin. Alam mo naman ang pinagdaanan ko . . . and after what
I did, after I abandoned Vaughn, I decided to just disappear," sagot niya.
"Huwag na natin pag-usapan ang nakaraan, ayaw ko na rin kasing balikan. My
past was too painful for me to reminisce, pinagpapasalamat ko na lang din na
maayos ang support system ko kaya masaya akong naka-move on."

Vin smiled. "I am happy you finally found your own happiness, Aly," aniya at
tumingin sa dating kasintahan. "Pinagsisisihan kong iniwanan kita noon, we're
full of plans, we're . . . inseparable, but I was afraid, I was a coward.
Pero ngayong nakikita ko kung gaano ka kasaya, wala na akong gustong baguhin
sa nakaraan."

Tahimik lang si Laurel na tumingin sa madilim na parte ng dagat. Kung puwede

lang niyang ibalik ang nakaraan, babaguhin niya ang lahat dahil ayaw niyang
maramdaman ang lahat ng sakit na ibinato sa kaniya ng tadhana. Pero sa tuwing
naiisip niya rin na kung babaguhin niya ang nakaraan, mag-iiba ang takbo ng
kasalukuyan. Hindi niya makakasama ang mga taong nasa buhay niya ngayon.

"Ikaw, sabi ni Vaughn, wala ka pa raw asawa," natatawang sabi ni Laurel.

"Jusko naman, Vin, nakakatatlong bulinggit na ako, single ka pa rin! Anong
nangyari?"

"Bata pa naman ako! I love being a bachelor. Besides, marami-rami akong

kailangang ayusin lalo na't wala na rin si Papa. No'ng si Mama lang, madali
pa, eh. Kaso ngayong wala na si Papa, kailangan na naming mag-stay ni Vaughn
dito for good."

Napatingin si Laurel kay Vin dahil wala pang sinasabi ang anak niya tungkol
sa pag-stay sa Pilipinas. "For real?"

"Oo, for real," nakangiting sagot ni Vin. "You guys have more time to bond.
Excited na rin 'yon sa baby sibling niya. No'ng nakita nga niya si Laureen,
panay ang kuwento sa akin na ang ganda-ganda raw ng baby princess niya, eh."

Ngumiti lang si Laurel habang inaalala kung paanong nagkatitigan lang ang mga
anak niya, mukhang naramdaman na kaagad ng dalawa ang koneksyon. Sinabi ni
Laurel sa anak na may kuya ito, pinaliwanag ang naging sitwasyon at kaagad
namang inintindi.

Nang magkita ang dalawa, Laureen just ran towards her kuya, hugged him, and
smiled as if the two already knew each other for years.

Hindi makalimutan ni Laurel kung paano siyang humagulgol no'ng isang araw
dahil doon. Na kailangan pa siyang patahanin ni Atlas dahil ang bigat ng
dibdib niya. Emotional na nga siya, gano'n pa 'yong nakita niya. It's
something na gustong-gusto niya mangyari years ago pa.

"Thank you for raising Vaughn well, Vin. For letting him know about me . . .
for making him a better man," ani Laurel.
Ngumiti si Vin sa kaniya. "It's the least I can do, Aly. I wanna raise him
someone na hindi katulad ko. Gusto kong maging katulad mo siya, kayang
harapin ang kahit ano, hindi katulad ko na takot." Yumuko ito. "At
pinagpapasalamat kong napunta ka sa lalaking kaya kang ipaglaban, 'yong
lalaking ipaglalaban ka sa kahit ano."

"Ako rin." Laurel pictured Atlas' face, and that made a thump inside her
heart. "I love him so much and the sacrifices we had for years, iyon na lang
ang gusto kong balikan. Si Atlas na lang 'yong gusto kong sandalan."

Tumayo si Vin at nakapamulsang nakatingin sa kaniya. "Matulog ka na, masama

sa buntis ang nagpupuyat. Babalik na rin ako sa room ko sa resort, ewan ko si
Vaughn." Ngumiti ito. "I am genuinely happy for you, Aly, and I hope we'll be
friends regardless of what happened to us."

"We'll always be connected, Vin, and we'll always be friends for our son."
Laurel smiled. "Thank you for raising our son well."

Vin just nodded and turned around. Nakatingin lang siya sa papalayong bulto
nito. Naramdaman ni Laurel ang pagpatak ng luha niya dahil nagkaroon siya ng
closure sa isang taong nagparamdam sa kaniya na hindi siya naging sapat.

Tama ang sinabi ni Atlas sa . . . na kapag binuksan niya ang puso sa

pagpapatawad, mas magiging magaan ang lahat.

Pagpasok ni Laurel sa bahay, nakabukas pa ang TV. Alas dose pasado na at

nanonood pa rin ang mga anak niya. Simula nang dumating si Vaughn sa buhay
nila at nakilala na ito ni Laureen, sa bahay na nila ito natutulog.

Sisitahin na sana niya ang mga anak nang makitang natutulog na ang mga ito.
Laurel pursed her lips while looking at Vaughn and Laureen.

Nakatihaya si Vaughn na nakataas pa ang kamay sa may ulonan nito samantalang

nakatagilid naman si Laureen at ginagawang unan ang braso ng kuya. Pareho
nang natutulog, parehong nakanganga dahil sa maghapong paghaharutan.
Pinatay ni Laurel ang TV at binuksan na lang ang lampshade. Nilagyan din niya
ng harang ang gilid ni Laureen para hindi ito bumagsak. Hindi niya magawang
gisingin ang mga anak . . . at nag-e-enjoy siyang panoorin ang dalawa na
ganito.

Hinugasan na muna niya ang basong ginamit bago pumasok sa kuwarto nilang mag-
asawa. Natutulog na si Atlas, pero siniksik pa rin niya ang sarili sa katawan
nito at hinananp ang yakap. Magaan ang loob niya, masarap sa pakiramdam.

"Hey," bulong nito habang nakapikit, inaantok na ang boses. "Naubos mo 'yong
milk mo?"

"Hmm," Laurel answered and closed her eyes. Naramdaman niya ang pagkakahalik
ni Atlas sa pisngi niya. "I love you, mahal. Gusto ko ng pancake bukas, luto
tayo? Gisingin mo ako? Luto tayong dalawa for the kids?"

Atlas smiled and kissed her temple. "Okay, mahal. May ingredients naman tayo.
Go to sleep. Hindi na ulit puwedeng magpupuyat ka."

Laurel closed her eyes but she's still awake. Pinagpapasalamat niyang matured
si Atlas at naiintinidihan nitong kailangan nilang magkausap ni Vin. Wala
itong tinanong, sinabi pang mas makabubuti 'yon para magkausap sila tungkol
sa nakaraan.

Her eyes were closed, feeling lighter than before knowing she already knew
her son and was able to forgive someone from the past.

Habang nagluluto si Laurel ng pancake para sa mga anak, natatawa siyang

naglolokohan ang mga ito. Nasasapo na lang niya ang ulo kung paanong mag-usap
ang mga anak niya dahil nasobrahan sa pagka-conyo.

Nagkakatinginan pa sila ni Atlas at ngumingiti dahil sa conversation ng mga

ito. Nang silipin ni Laurel kung ano ang ginagawa, tinuturuan ni Vaughn si
Laureen sa assignment nito sa Science.
"It's not like that," sagot ng panganay sa nakababatang kapatid. "Your answer
was wrong, plintet. Wait, let me show you. This is the–"

Patuloy itong nagpapaliwanag, bumalik naman si Laurel sa nilulutong pancake.

Katatapos lang din maligo ni Atlas dahil sila ang maghahatid kina Laureen at
kay Koa, sila ang nakatoka.

"Mom, I'll come with you, ha?" Lumapit sa kaniya si Vaughn at sumandal ito sa
counter. "I kinda wanna see plintet's school. I mean, no'ng bata kasi ako, I
was just inside the private school, it was all boys pa and it's so boring."

"Me nga, Kuya, nag-homeschool kasi nag-tour kami ni Mommy sa Europe, eh. So,
si Mommy lang ang naging teacher ko, but she's the best. After schooling,
we'll eat somewhere, ganon," sabat naman ni Laureen na nag-aayos na ng
lamesa.

Tumulong naman sa pag-aayos si Vaughn sa kapatid. "By the way, Mom, Dad
already enrolled me at EU. It's a big university in Manila and I'll be
staying there. From time to time if wala akong school, punta po ako here."

"Oo, or if nanganak na ako, we'll come to visit you sa Metro." Ibinaba ni

Laurel ang nilutong pancake. "One year ka pa sa senior high, 'no? Then you'll
be college na. Anong plan mo kuhanin?"

"I don't know yet, Mom," sagot ni Vaughn. "No plans yet and Dad's not
pressuring me naman po. I'll just check na lang if anong okay for me in the
future. I still have a year."

Tumango si Laurel. "Yup, we'll support you naman whatever your decision will
be."

Atlas and Laurel were observing Vaughn. Ito na mismo ang nagpe-prepare ng
pagkain ng kapatid. Nilagyan ng butter ang pancake, sumunod ang syrup, at
hiniwa pa into bite size pieces habang nagkwekwentuhan tungkol sa mga
pinapanood nitong mga nakararaan.
Habang nasa sasakayan, hinahaplos ni Atlas ang tiyan ni Laurel habang
naghihintay kay Vaughn na naghatid kina Koa at Laureen. Her husband was
kissing her belly from time to time, but kissing her lips more.

Mabuti na lang din at tinted ang sasakyan kaya hindi nakikita sa labas kung
paano sila maghalikan.

"I missed having sex inside the car," ani Laurel habang hinahalikan ni Atlas
ang leeg niya. "After this baby talaga, I'll have you here."

Mahinang natawa si Atlas. "I read that some pregnant ladies aren't into sex
during pregnancy but you are different, mahal," sagot nito habang hinahaplos
ang hita niya papasok sa loob ng dress. "You are insatiable as if you're not
carrying another human being."

Hinawakan ni Laurel ang panga niya. "Well, I love making love to you, mahal."

"Me too," ani Atlas at kaagad na inayos ang sarili nang makitang lumalabas ng
school ni Laureen si Vaughn. "Para lang natin siyang kapatid, mahal. Lalo
kayong dalawa, para lang kayong magkapatid."

Tiningnan ni Laurel ang panganay na anak. Hindi siya makapaniwalang may

binata na siya. Matangkad ito at matipuno dahil nga swimmer, malalaki ang
balikat, maganda ang build ng katawan. Hindi rin nakatutulong na may angas
ang mukha nito katulad ng ama, pero hindi maikakailang nakuha sa kaniya ang
mga mata.

Malamlam, expressive, at mukhang palaging nakangiti. Isa sa pagkakapareho ng

magkapatid.

"All good with plintet, Mom and Tito," ani Vaughn. "Are you planning to go
somewhere or anything? If yes, you guys can drop me off the resort."
"No, we'll stay at home lang." Nilingon ni Laurel ang anak. "Ikaw, may plano
ka bang puntahan? Nag-i-invite kasi sina Tita Amira mo ng lunch kung gusto mo
lang naman. Kung hindi ka comfortable it's fine."

"It's okay, Mom, it's good to meet people," sagot ni Vaughn. "By the way,
when po ikaw mag-a-anak?"

Laurel pressed his lips hearing her firstborn speak. Sobrang conyo katulad
nina Laureen at Koa. "I'm on my sixth month kasi, so may three months pa
naman ako. Pero medyo sumasakit na rin 'yong likod ko since I am not getting
any younger, but all good."

"Okay." Ngumiti ito sa kaniya. "I just feel . . . excited."

"Same, V," sagot ni Atlas. "I was actually hoping it's a boy para sina
Laureen and Mom lang ang girls natin."

Napasinghap si Vaughn. "Oh gosh, same thinking, Tito! Then we could just
teach him basketball or something. And plintet will be my only girl," dagdag
nito.

Plintet means princess for Vaughn at 'yon ang tawag nito kay Laureen. The way
her son took care of his little sister, nainggit siya nang kaunti dahil never
niyang naramdaman 'yon.

Ang childhood niya mula sa mga kapatid, pagkamuhi. Hanggang ngayon, si

Rohannah lang ang kapatid niyang nakakausap nang matino. Ang mga kapatid niya
sa father's side, never niyang nakausap dahil galit ang mga iyon sa kaniya na
para bang kasalanan ng mga magulang niya na magmahalan.

Pinaramdam sa kaniya ng mga ito ang pagiging outcast, minsan naaawa siya sa
parents niya noon na kung pagsalitaan ng mga tao, pero naalala niyang isa rin
pala siya sa mga nanghusga sa mga ito.
Hindi matahimik si Atlas at Vaughn dahil pag-uwi nila sa bahay, bigla na lang
umiyak si Laurel at hindi nila alam ang dahilan. Hindi na sila natuloy sa
lunch dahil ayaw nitong sumama kaya naman dinala na lang ni Amira ang pagkain
at inintindi ang sitwasyon.

Nakahiga si Laurel sa sofa habang nakasandal sina Atlas at Vaughn sa kusina

dahil parehong walang ideya sa nangyayari. Magmula nang dumating sila,
umiiyak ito kaya naman nakiusap na lang din si Atlas kay Amira na ito muna
ang sumundo kay Laureen.

"Mahal?" Atlas broke the silence and leaned towards his wife. He kissed her
cheek. "Anong nangyayari? May masakit ba sa 'yo?"

Umiling si Laurel at pinunasan ang luha. "Wala, I was just emotional . . .

parang bigla kong na-miss si Papa? I don't even know why I am feeling like
this? Biglang gusto kong makasama ang papa ko, biglang . . . gusto kong
makita si Papa."

Nagkatinginan sina Vaughn at Atlas. Walang alam si Vaughn tungkol sa lolo

niya dahil walang kinukuwento ang mommy niya tungkol dito. Ang alam lang niya
na sinabi ng daddy niya mismo, governor ito ng dating lugar kung saan
nakatira ang mga Delos Santos. Doon lang nalaman ni Vaughn na hindi rin pala
simpleng tao ang angkan ng mommy niya.

Naglakad si Vaughn papalapit sa ina at hinalikan ito sa pisngi. "Mom, do you

wanna see your papa?" tanong nito. "If yes, I think you should for peace of
mind? Do you remember when I told you that I was longing for you? There were
times that I feel like crying because I wanna see you."

Tahimik si Laurel na humihikbi at nakahawak sa malaking tiyan. Hindi niya

alam ang nararamdaman. Bigla niyang naalala ang papa niya at biglang gusto
niya itong makita.

"Mom, the moment I saw you, I felt relieved. I like that feeling of you
hugging me, maybe you're longing for your father's hug, too, but you're
restricting yourself," sagot ng anak niya. "I don't know why ’cos you're not
opening about him, but if you're missing him . . . maybe it's time for you to
talk to him in order for you to have peace of mind. You'll never know what
awaits, Mom. Maybe, he misses you, too."
Hindi nagsalita si Laurel, nakatingin lang si Atlas kay Vaughn na inaalo ang
ina. Nakikita niya kung paanong magsalita si Vaughn. Parang kahit na hindi
lumaki ito kay Laurel, pareho ito ng way ng pananalita kung paano pagaanin
ang loob ng isa. Hindi namimili kundi nagbibigay ng possibility.

Nakita rin ni Atlas 'yon kay Laureen. Nakuha ng mga anak nito ang pagiging
comfort sa ibang tao.

"Let me ask you, Mom," tanong ni Vaughn sa ina. "Did you miss me? Or if
plintet was away from you, did you miss her?"

"So much," sagot ni Laurel, walang patumpik-tumpik. "If I could just hold you
both and hug you tight, I would. A parent would never forget their kid no
matter what."

Vaughn caressed his mom's hair and that put a smile on Atlas' face. "Exactly.
I don't know how long na kayo hindi nagkita ng papa mo, Mommy, but . . . for
sure he misses you, too. Now that you're longing for your papa, maybe . . .
it's time for you to finally meet him?"

Saktong sasagot si Laurel nang bumukas ang pinto at nakangiting pumasok si

Laureen ngunit kaagad na sumimangot nang makitang umiiyak ang ina.

"Mommy, are you okay? Why are you crying?" tanong ni Laureen.

Kinuha naman ni Atlas ang gamit nito at hinalikan ang tuktok ng ulo ng anak
bago makalapit kay Laurel. Hinalikan nito ang ina at tinanong kung bakit.
Niyakap naman ni Vaughn patagilid ang nakababatang kapatid habang
nakasalampak sa sahig.

"Nothing." Laurel smiled. "I was just missing my papa."

Hindi sumagot si Laureen ngunit nakatingin sa ina. Hinalikan ni Vaughn ang
pisngi ng kapatid. "Hello, plintet. How's school? Did you enjoy your school?"

"Yes, Kuya. We have a lot of assignments and you are going to help me since
you're good at it," nakangiting sabi ni Laureen na kinuha ang bag.

Ngumiti si Vaughn at hinalikan ang ina sa noo. "Whatever your decision will
be, Mom, we'll be here." Tumakbo ito papunta kay Laureen na nilalabas na ang
mga notebook at nagsimulang magpaturo sa kuya.

Atlas sighed. Naupo siya sa tabi ng asawa at inakbayan ito. Inihilig naman
nito ang ulo sa balikat niya at kaagad siyang niyakap. No words from him,
ayaw niyang pangunahan ang desisyon ng asawa.

"May sasabihin ka rin ba, mahal?" Laurel asked.

Ngumiti siya at hinalikan ito sa labi. "Kung anong nararamdaman mo, sundin
mo. Tama si Vaughn, we'll be here. If you miss him, maybe it's time for you
to reconcile, mahal. He's not getting any younger. Your papa . . . loves
you."

"I know." Laurel sniffed. "Can we meet my papa?"

"Of course, are you ready?"

Laurel nodded. "Yes, I wanna see my papa."

T H E W H Y S
Actor's Hidden Whore - 69
by thexwhys
27-35 minutes

Taon ang binilang bago naisipan ni Laurel na bisitahin ang ama nito. Hawak ni
Atlas ang kamay ng asawa niya habang nakahilig ang ulo nito sa balikan niya
at natutulog. Nilingon niya sina Vaughn at Laureen sa likuran ng sasakyan na
mahimbing din na nagsisitulog.

Sampung oras ang layo ng Baesa sa Baler kaya namang imbes na siya ang
magmaneho, nagtawag siya ng dalawang driver para sa kanila na puwedeng
magpalitan.

Nararamdaman ni Atlas 'yong kaba galing kay Laurel. Hindi maalis sa isip niya
kung paanong humagulgol ang asawa dahil bigla nitong naalala ang ama. He did
not expect that kind of reaction from his wife. His wife never talked about
the past ever since, let alone mention her own father.

It actually took Laurel a month to decide. Isang buwan nitong pinag-isipan

kung talaga bang handa na itong harapin ang ama. Atlas and Laurel did some
talking, walang pilitan. Hinayaan niyang mag-decide si Laurel dahil gusto
nito, hindi dahil pinilit niya. Mas gusto niyang sa pagkakataong ito, maging
suporta lang lalo na't wala siyang alam sa nakaraan.

Nilalaro niya ang wedding ring nilang dalawa nang dumako ang tingin niya sa
malaking tiyan ng asawa. Pitong buwan na itong buntis.

Sa buong pagbubuntis ng asawa, ginawa niya ang lahat ng kaya niya. Inalagaan
niya ito at hindi hinayaang mag-isa lalo na't no'ng panahong pinagbubuntis
nito ang dalawang naunang anak, mag-isa si Laurel na nabuhay.

Ayaw ni Atlas na sa pagbubuntis ni Laurel ngayon, maranasan ulit nitong mag-

isa . . . pinagpapasalamat niyang full support si Vaughn sa ina. Ito pa
minsan ang nagdadala ng mga pagkain galing Manila. In short, spoiled ang
asawa niya sa panganay nitong anak.
Wala rin silang problema ni Vaughn. Nakakausap niya ito nang maayos,
nakakalaro sa kahit anong sport, at kasundo sa lahat ng bagay.
Pinagpapasalamat nila ni Laurel na maayos ang pagpapalaki ni Vin sa anak.
Napansin lang ni Atlas na magkakaugali sina Laurel at ang mga anak nito.
Pare-parehong maintindihin at iniisip ni Atlas na huwag sanang abusuhin ng
ibang tao.

Hindi niya magawang matulog kaya naman buong byahe siyang gising hanggang sa
makarating sila sa Baesa. Nakita niya ang arko. Maganda ang lugar, malawak
ang lupain, at kulay berde ang paligid.

Tumingin si Atlas kay Laurel na nakadilat na rin at nag-angat ng tingin.

Pinalibot nito ang mata sa kapaligiran ang simpleng ngumiti. "I grew up here,
this place gave me so much pain that I can't even walk around without those
judgmental eyes looking at me."

Hinalikan ni Atlas ang gilid ng noo ng asawa. "Are you ready to see your
papa?"

"I am." Laurel gave him a sweet smile. "It's time, mahal, for me to finally
let go of all the pain." Lumingon ito at nakitang natutulog pa rin ang mga
anak. "Vaughn's already here . . . you, Laureen, and this baby. Si Papa na
lang ang kulang sa akin."

"I love you," he whispered and kissed his wife's cheek. "Whatever your
decision will be about this matter, it's all you. Nandito lang kaming tatlo
para samahan ka. Ikaw pa rin ang magdedesisyon."

Laurel sighed and looked around the area. Umaga na, marami nang taong
naglalakad kung saan bitbit ang kaniya-kaniyang gamit sa pagsasaka, at may
ilang pumapasok pa sa school. Bigla niyang naaalala ang nakaraan sa lugar na
ito kung saan hindi niya magawang makapaglakad sa kapaligiran.

"Kung puwede lang na hindi ko na balikan ang lugar na 'to, ginawa ko na."
Pinunasan ni Laurel ang luhang tumulo sa pisngi. Hindi nakatutulong ang
pagiging emosyonal niya sa pagkakataong ito. "For Papa, I would."
Pinagsaklop ni Atlas ang kamay nila ng asawa. Wala siyang sinabing kahit ano,
hinayaan niyang umiyak si Laurel. As long as hindi affected ang pinagbubutis
ng asawa, hahayaan niya ito.

Binaybay nila ang lugar hanggang sa huminto sila sa isang gate na itinuro ni
Laurel. Mula sa gate, medyo malayo pa ang lalakbayin at maraming puno sa
paligid. Huminto ang van at may guwardiyang lumapit sa kanila. Nang makita ng
mga ito si Laurel, bahagya itong yumuko at binuksan ang malaking gate.

May ilang kabayo sa lugar. Hacienda iyon, hindi basta mansyon.

Tahimik si Laurel na pinagmamasdan ang lugar na kinalakhan. Walang pinagbago

ito, marami pa ring mga puno, kabayo, at may ilang mga pananim sa loob mismo
ng hacienda ng mga magulang.

Huminto sila sa harapan ng bahay na medyo makaluma na ng disenyo. Maayos pa

ito, maintained, at malinis ang lugar. May dalawang babaeng naghihintay sa
kanila kaya naman nang makababa si Laurel, kaagad na ngumiti ang mga ito.

"’Nay." Ngumiti si Laurel at sinalubong ang yakap ng matanda na siyang nag-

alaga sa kaniya no'ng bata pa siya. "Hindi ko alam na narito ka pa rin."

"Ikaw lang naman ang umalis, Alyssa," sagot nito. "Ang ganda-ganda mong
buntis! Parang hindi ka tumatanda! Iyong hitsura mo no'ng araw na umalis ka
para sa kolehiyo, parang gano'n pa rin. At ang nakagugulat, hindi ako
makapaniwalang narito ka."

"Si Papa po?"

Ngumiti ang matanda. "Nasa greenhouse ng mama mo," sagot nito. "Puntahan mo
na lang siya roon, alam mo naman 'yon, tuwing umaga roon tumatambay. Kami na
ang bahala sa mga gamit ninyo."
"May mga kasama po pala ako, pero asawa ko na ho ang magpapakilala sa kanila.
Nakilala n’yo naman na po si Laureen," aniya at tumingin sa asawa. "Mahal,
puntahan ko lang si Papa, ha? Kayo na ang bahala nina Vaughn."

Tumango si Atlas at hinalikan siya sa pisngi.

Iniwanan na niya ang mga ito naglakad papasok sa loob ng bahay kung nasaan
ang daan papunta sa greenhouse ng mama niya na pinatayo talaga ng papa niya
no'ng bata pa siya. Mahilig sa mga bulaklak ang mama niya, iyon ang naging
hobby nito. Naalala niya na sa tuwing gigising siya, minsan doon pa sila mag-
aalmusal.

Walang pinagbago ang bahay na kinalakihan niya. May malalaking pictures pa

rin silang tatlo, may malaking picture siya sa gitna, graduation pictures
niya, litrato ng mga magulang niya, ngunit tumigil siya nang makitang may
picture sila ni Laureen, hindi niya alam kung saan nakuha.

Laurel sighed. Even the smell of the house was the same, everything. The
feels, the atmosphere, and it's very nostalgic. Parang kahit saan siya
lumingon, nakikita niya ang minsang masayang tahanang kinalakihan niya, no'ng
panahong hindi pa siya nakikinig sa sinasabi ng ibang tao.

Kung saan naaabutan niyang isinasayaw ng papa ang mama niya, susunod siya, at
magtatawanan sila bago kumain ng almusal.

Biglang nanikip ang dibdib ni Laurel nang maaalala ang nakaraan. Hinaplos
niya ang tiyan para kalmahin ang sarili at dumiretso na sa labas kung nasaan
ang greenhouse.

May malawak na lugar pa bago makarating doon. May swimming pool, fountain, at
mga bulaklak sa gilid. Nakita niyang well-maintained pa rin 'yon kahit na
mahigit tatlong taon na ang nakalilipas nang mawala ang ina niya.

Mahigit tatlong taon na, hindi man lang niya namalayan. Dahil sa pagiging
makasarili, hindi na niya inisip ang ama. Mas pinili niyang mapag-isa
hanggang sa maramdaman niya ito sa puso niya.
Nanginginig ang baba niyang dumiretso sa greenhouse. Sa labas pa lang,
naririnig na ang pamilyar na kantang palagi niyang naririnig no'ng bata pa
siya. Iyon ang kantang madalas na sinasayaw ng mga magulang niya. Vinyl pa
ang gamit nila noon.

Biglang naalala ni Laurel kung paanong yakapin ng papa niya ang ina.
Nakahawak ito sa baywang, hinahalikan ang pisngi, at binubulungan ng tatlong
salitang palagi niyang naririnig.

No'ng bata pa si Laurel, hindi niya maintindihan kung bakit mas madalas na
hindi sila sumasama sa kahit na anong gatherings. Nagtataka siya kung bakit
walang parties na nagaganap sa bahay nila hindi tulad ng mga classmates niya,
hanggang sa ipaliwanag sa kaniya ng ina na may mga taong hindi sila gusto.

Naalala niya na nakakunot lang ang noo niya no'n dahil hindi maintindihan ang
sinasabi nito.

"You haven't changed, Papa," Laurel smiled while looking at his father who's
busy watering the plants. "Still loving her plants?"

Lumingon ito, hindi nagsalita, ibinaba ang maliit na watering can, at pinatay
ang kanta. Puppy Love ang tugtog na kanta ni Paul Anka.

"Hi, Aly." Her father walked towards her. Tumingin ito sa tiyan niya at
ngumiti. Kahit na may katandaan na ito, matipuno pa rin ngunit kitang-kita ni
Laurel ang pagbabago sa ama. "Ilang buwan na?"

"I'll give birth in two months, Pa." She smiled. "So, how are you? Ang dami
mong plants. Ito pa ba 'yong mga plants ni Mama?"

Nilingon ng ama niya ang greenhouse na maraming bulaklak, halos lahat

namumukadkad at masipag sa pag-produce ng mga bulaklak. "Yeah, ito na lang
'yong alaala ng mommy mo, eh . . . kaya inaalagaan ko. I like the idea of
taking care of the only thing she left."
Mabagal na rin magsalita ang papa niya, kulubot na kulubot na ang mukha nito,
malaki na ang itinanda mula nang huli niyang makita. Dumako ang tingin ni
Laurel sa daliri ng ama . . . suot nito ang singsing na nagsisimbulo ng
pagmamahalan nila ng mama niya.

"You're still wearing the ring," pagpansin niya sa singsing nito.

Kaagad na ngumiti si Alisano at tiningnan ang daliri kung nasaan ang singsing
na isinuot sa kaniya ni Rica maraming taon na ang nakalilipas. "Oo naman.
Hindi man kami nabigyan ng pagkakataong maikasal nang totoo, kahit man lang
sa singsing na ito, alam kong naging asawa ko si Rica."

Ngumiti lang si Laurel at naglakad sa gitna ng maraming bulaklak.

Nararamdaman niyang nakasunod sa kaniya ang ama. Iba't ibang kulay ng rose,
mga dahlia, tulips, at ang paborito ng mama niya . . . freesia flowers.

Binuksan ulit niya 'yong vinyl speaker na nasa loob ng greenhouse. "Buti
gumagana pa ito," aniya habang inaayos 'yon at tumugtog naman ang Endless
Love na isa sa paboritong kanta ng magulang niya. "I remembered na sinabi ni
Mama, kaya may speaker dito, para makarinig din ng magandang music ang mga
bulaklak niya. It helps them grow ’cos these flowers have feelings, too."

Pareho silang ngumiti ng ama.

"I always find that strange, Papa, alam kong ikaw rin, but you still
supported Mama."

Ngumiti ang papa niya na parang may inaalala. Hinawakan nito ang kamay niya
at ipinalibot sa baywang ang isang kamay nito bago siya mahinang isinayaw.
"Miss na miss kita, Alyssa," bulong ng ama niya at hinalikan sa gilid ng noo.

Hindi alam ni Laurel kung paano siya gagalaw. Hindi na bago ito dahil no'ng
panahong magkakasama pa sila, isinasayaw rin siya ng papa niya. Nahihiya pa
siya at minsang naiinis dahil makulit, pero ngayon niya na-realize na nakaka-
miss pala.
At dahil sa pagiging emosyonal niya, bigla na lamang siyang naluha at
mahinang humagulgol habang nakalapat ang tainga sa dibdib ng ama. It's been
years, pero wala siyang sumbat na narinig dito. Iniwanan niya ang ama mag-isa
sa mga panahong kailangan siya nito, pero wala siyang galit na nakita sa
mukha nito.

Malamlam ang mga mata nitong ngumiti nang makita siya.

"Bakit ka umiiyak?" tanong nito habang mahina silang sumasabay sa indak ng

musika. "Sa pagkakaalam ko, hindi umiiyak ang bunso ko. Ikaw ang
pinakamatatag na taong kilala ko, Alyssa, may masakit ba sa 'yo kaya ka
umiiyak?"

"I missed you, Papa," humihikbing bulong niya. "Miss na miss kita."

Ngumiti si Ali nang marinig ang sinabi ng anak. Ilang taon niyang hinintay na
marinig 'yon mula sa bunso niya, mula sa anak nila ni Rica, ang nag-iisang
regalo nila sa isa't isa na kahit kailan, hindi matutumbasan ng kahit ano.

"You have no idea how much I was longing for you, Aly," bulong ni Ali kay
Laurel. "Araw-araw, iniisip ko kung kumusta ka na? Kumain ka na ba? Malungkot
ka ba? Sana hindi kasi iyon ang ayaw naming mangyari sa 'yo."

Laurel was speechless and she was silently crying hearing her father's
heartbeat. They were still dancing and her heart's aching for no reason at
all. She can smell the familiar perfume of her papa. The perfume her mama
told her about . . . the only perfume her mama loved.

"Isa lang ang gusto naming dalawa ni Rica para sa 'yo, Aly, happiness. No'ng
nalaman kong ipinagbubuntis ka ng babaeng minahal ko, ang daming pumasok sa
isip ko. Paano ang pamilya ko? Paano ang mga anak ko? Paano si Rica? Paano
kami?" anito habang hawak ang kamay niya. "Ang dami naming tanong, Aly,
sobrang dami . . . pero never kong naisip na alisin ka.
"Maraming maaapektuhan, maraming masasaktan, pero . . . ikaw ang nag-iisang
kumukonekta sa amin ni Rica. Maraming taon ang ninakaw sa amin, naging
kalaban namin ang mundo, kalaban namin lahat ng tao. Pinag-usapan kami,
hinusgahan, siniraan, niyurakan . . . pero alam mo bang may nag-iisang tama
sa amin ni Rica?"

Humikbi si Laurel dahil nararamdaman niya bawat salitang binibitiwan ng ama.

"Ikaw ang nag-iisang tama sa amin ni Rica at kahit kailan, wala kaming
pinagsisihang dumating ka sa buhay namin," umiiyak na sambit ni Ali. "Mahal
na mahal kit, Aly, miss na miss kita. Kung alam mo, araw-araw akong nakatitig
sa pictures mo dahil gustong-gusto kitang makasama . . . pero hindi ko
puwedeng ipilit ang hindi puwede. Ayaw kong mas masaktan ka pa dahil buong
buhay mo, puro pasakit lang ang naranasan mo."

Nag-angat ng tingin si Laurel at iginiya ang ama sa upuang nasa loob ng

greenhouse. Paulit-ulit pa rin ang kantang tumutugtog, hindi 'yon nagbabago.
Nakikita niya ang luha sa pisngi ng ama, gano'n din siya.

"Kinalimutan namin ni Rica ang mundo para sa isa't isa. Ni hindi na namin
inintindi ang ibang tao." Yumuko ang ama niya na parang may inaalala.
"Nagalit ang lahat samin. Mali ang ginawa naming dalawa, iniwan namin ang
pamilya namin para sa pamilya natin. Bumuo kami ng bagong buhay, na tayong
tatlo dahil iyon ang pinangarap namin no'n."

Hindi nagsalita si Laurel. Patuloy siyang nakikinig sa ama.

"Gusto ka naming protektahan, pero nagkamali kami. Mas nasaktan ka namin, mas
lumayo ka sa amin. Naintindihan namin ni Rica ang pinanggalingan mo kung
bakit ka umalis, naintindihan namin kahit masakit . . . dahil naging failure
kami." Humikbi ang ama niya habang nakatitig sa kaniya. "We failed to protect
our baby. We failed to protect our most prized possession because we chose to
be together.

"Karma hit us big time." Mahinang humagulgol si Ali. "Inisip namin, sana kami
na lang ang binalikan, Aly, hindi ikaw. Kasalanan namin lahat ng pinagdaanan
mo. Dahil naging makasarili kami, ikaw ang nag-suffer, at bago mawala si Rica
. . . ikaw ang nasa isip niya. Gustong-gusto niyang humingi ng pasensya sa
lahat ng sakit na idinulot ng desisyon naming dalawa."
Humikbi si Laurel nang makita kung paanong umiyak ang papa niya. Ramdam niya
sa bawat hikbi, sa bawat salita, at bawat pag-angat ng balikat nito, ang
sakit na nararamdaman.

"Aly, I am sorry." Hinawakan ng ama niya ang kamay at hinalikan 'yon.

Laking gulat ni Laurel nang umalis sa pagkakaupo ang ama at dahan-dahang

lumuhod sa harapan niya.

"Pa!" paninita ni Laurel habang umiiyak at medyo nahihirapan dahil may

kalakihan ang tiyan niya. "Pa, stand up, please! You don't have to do that!"

"I want to, Alyssa. I really want to," umiiyak na sambit nito. "We're at
fault. Kami ang may kasalanan sa lahat ng pinagdaanan mo. Kami ang may
kasalanan kung bakit nagulo ang buhay mo . . . kasalanan namin kung bakit ka
lumayo sa amin at kung bakit pakiramdam mo kaaway mo ang mundo."

Hindi nakasagot si Laurel sapo ang bibig habang nakatingin sa ama. Matanda na
ito ngunit nakaluhod sa harapan niya, humihingi ng tawad na hindi naman niya
hinihingi.

"It was our fault. Hindi namin inisip 'yong magiging epekto sa 'yo no'ng
desisyon namin. Tinanggap na namin lahat ng panghuhusga ng iba dahil mali
naman talaga kami, pero iyong ikaw na mismo ang naapektuhan, iyon ang hindi
namin nakontrol. We were so full of ourselves na hindi ka namin inisip."
Basang-basa ang pisngi ng ama habang nakakatitig sa kaniya.

Pilit na pinatatayo ni Laurel ang papa niya, ngunit patuloy rin ang pag-iling
nito at sinasabihan siyang makinig. Hindi niya gustong lumuhod ito sa kaniya.
Never in her life na naisip na mangyayari ito.

"We know you're mad at us." umingin sa kaniya ang ama. "But on behalf of
Rica, please, Alyssa, forgive us."
Umiling si Laurel habang sapo ang pisngi ng ama. "Papa, I'm so sorry for
leaving. I'm sorry for being selfish, for being a bad daughter. I became
selfish, I became . . . full of myself and I left you."

"It was reasonable." Ali tried to smile. "You leaving us, we already accepted
the fact that you're better off without us. Tinanggap na lang namin ni Rica
sa sarili namin na naging masamang magulang kami sa 'yo kaya ka umalis. Na
kami ang dahilan ng lahat ng sakit na nararamdaman mo kaya ka nawala sa
amin."

Mahinang umiiyak si Laurel, hinahaplos ang malaking tiyan na tumitigas din sa

bawat hagulgol niya. Gusto niyang humingi ng tawad sa dinadala dahil malamang
na nararamdaman nito 'yong sakit sa dibdib niya.

Muling tumayo si Laurel para alalayan ang ama na tumayo mula sa pagkakaluhod
at maupo sa tabi niya. Hawak ng papa niya ang kamay habang pareho silang
humahagulgol.

"I love your mama so much, Aly. Kinalimutan ko ang dignidad, lahat . . . para
kay Rica. I forgot that I was married, I have kids, I was a known politician
because I badly want to be with her. Kinalimutan ko lahat para sa inyong
dalawa . . . para sa pangarap namin ni Rica na hindi natupad dahil kinuha sa
amin 'yon." Hinaplos nito ang dibdib at mahinang humagulgol.

Yumuko si Laurel. "Pa, your decisions, 'yong desisyon niyong magkasama, it

ruined so many lives, hindi lang ako. You guys have your own families."

"I know." Ali nodded. "I know. No one can justify cheating, adultery, o kung
ano man 'yong tawag sa ginawa namin. It's not something we're proud of, it's
not something na dapat niro-romanticize . . . at dapat hindi nangyayari sa
kahit na sino."

"Then," natigilan si Laurel habang nakatingin sa ama, "why did you do it?"
Her father smiled sweetly as if trying to remember something. Huminga ito
nang malalim, nilaro ang singsing na suot, at biglang tumulo ang luha mula sa
mga mata. "Kasi . . . mahal na mahal ko, Aly." Rinig ni Laurel ang paghikbi
ng ama. "Narinig ko siyang sumagot sa harapan ng pari, sa harapan ng maraming
tao, at iyon ang pinakamasakit na narinig ko.

"Rica promised she would marry me. We both promised we'll be together, but
things didn't go well. Hindi nagtagpo 'yong kami dahil sa plano ng ibang tao.
Ipinagkait sa amin ng tadhana ang buhay para maging masaya. Mahal na mahal
ko, Alyssa, na iniwan ko ang lahat, iniwan namin lahat para sa mundong minsan
naming pinangarap. It was painful for us to hurt those people around us."

Tahimik si Laurel na nakatitig sa ama.

"We almost gave up. Muntik na naming kalimutan ang kami para sa kaniya-kaniya
naming pamilya . . . pero hindi na namin kaya, Alyssa. Hindi tama, hindi
makatarungan, nakasakit kami ng iba, at nasira ang pamilya naming dalawa."
Umiling ito at yumuko. "Ang dami naming nasaktan para sa pagmamahalang
minsang ipinagkait sa amin. Ang daming naapektuhan . . . pero wala . . .
kaming pinagsisisihan."

Hindi nakasagot si Laurel sa sinabi ng ama. All these years, pilit niyang
iniisip na siguro, nagsisisi ang dalawa na piliin ang isa't isa knowing
nakasakit ang mga ito. Galit siya dahil hindi lang siya ang apektado,
dalawang pamilya ang nasira sa desisyon ng dalawa.

"Wala akong pinagsisishang sa huli, si Rica ang pinili ko. Minsan na siyang
ninakaw ng tadhana . . . kaya nang dumating ulit siya sa buhay ko, kayong
dalawa, kinalimutan ko ang perpektong mundo para sa magulo, pero kasama
kayo," dagdag ng papa niya. "Ikaw . . . ang pinakamagandang regalong
natanggap namin ni Rica. 17 pa lang kami, may pangalan na ang magiging anak
namin. Bata pa lang kami, nakaplano na ang lahat . . . pero naiwala dahil a
desisyon ng ibang tao.

"Kaya no'ng nagkaroon kami ng pagkakataon, kinalimutan na namin ang mundo.

Ang minsang ninakaw sa amin." Yumuko ang Papa niya at halata ang guilt sa
mukha. "Nalungkot akong nasaktan ko ang pamilya ko, pero masaya ako na
minsang natupad ang pangarap namin ng babaeng minahal ko.
"Sorry, Aly, for being the main reason for your pain. Sorry kasi naging
makasarili kami, sorry kasi mas pinili namin 'yong happiness naming dalawa at
hindi naisip 'yong magiging epekto sa 'yo. Alam kong huli na ang lahat . . .
pero sana . . . mapatawad mo pa kaming dalawa." Ngumiti si Alisano at
hinaplos ang mukha ng anak. "You are the only one that connects me to
Ricardina. Our relationship was wrong, but always remember that you are the
only thing that's right."

Hindi nagsalita si Laurel. Mahigpit niyang niyakap ang ama, naramdaman naman
niya 'yong paghaplos nito sa likuran.

"Are you happy?" tanong nito. "Please tell me you are happy."

Laurel smiled. "I am happy, Papa. Ikaw, are you happy? Are you mad at me?"

"I will never be mad at you. I missed you so much, Aly, so much that I was
waiting for you to come back home. Gusto kitang hanapin, pero naisip kong
baka ayaw mo na akong makita kaya mas pinili ko na lang na hayaan kang maging
masaya. Alam kong hindi ka sasaya kapag nakita mo ako . . . lalo na't ako ang
naging cause ng lahat ng paghihirap mo," dagdag ng ama. "Kung masaya ka,
masaya na rin ako. Kung mawawala man ako, mawawala akong panatag na hindi ka
na ulit iiyak, hindi ka na ulit masasaktan tulad ng ginawa ng ibang tao sa
'yo."

Laurel stood up and held her father's hand. "My family is here with me and I
want you to see them. Also, I am going to introduce you to someone important
to me."

"I already met your guy," sagot ng papa niya.

Mahinang natawa si Laurel. "Pa, we're actually married," aniya. "Atlas

married me. Who would've thought someone will marry me, Papa?"

"You deserve all the love, Aly," sagot nito. "And I know that Atlas is a nice
person. I met him once and the way he smiled while talking about you says it
all. Wala na akong masabi sa parteng 'yon. I was just worried at that time
’cos he was married. Ayaw ko na matulad ka sa amin."
Umiling si Laurel. "That's the last thing I want."

Lumabas sila greenhouse habang nakahawak si Laurel sa braso ng ama. Pinag-

uusapan nila ang mga naiwang halaman ng ina. Alaga pa rin ang buong hacienda,
sinabi pa nito sa kaniya na ipamamana ang lahat kay Laureen dahil alam nitong
hindi niya iyon tatanggapin.

Kung tutuusin, hindi na nagulat si Laurel do'n. Katulad ng ginawa ng ina,

nag-iwan ito ng pamana sa kaniya na hindi na niya natanggihan.

"W…w-ho's that guy talking to Laureen?" tanong ng papa niya at huminto ito sa
paglalakad.

"Vaughn," Laurel said while looking her kids. "He's my firstborn."

Tumigil sa paglalakad ang ama niya at tumingin sa kaniya. "W…w-hat do you

mean, Aly?"

"Vin De Los Santos, remember?" aniya habang nakatingin sa panganay na anak.

"Before high school graduation, I, we found out I was pregnant. I was too
afraid to tell you. Natakot ako kasi baka kung ano 'yong isipin ng ibang tao.
Marami na ngang tsismis galing sa inyo, dumagdag pa ako. I got pregnant at 16
by Vin, hindi ko masabi."

Nakatitig sa kaniya ang ama bago tumingin kay Vaughn.

"Nasa Manila ako, tinatago ko 'yong pagbubuntis ko hanggang sa lapitan ako ng

ina ni Vin at sinabing kukunin nila 'yong bata kung hindi ko kayang buhayin.
I was 17 that time, hindi ko alam kung paano ko bubuhayin ang anak ko, Pa."
Tumulo ang luha ni Laurel nang maalala ang nakaraan. "I was stupid, I gave up
my own son for my own good."
"Or you gave him for his own good?" tanong ni Alisano sa anak dahil narinig
niya ang sakit sa boses ng anak. "Some decisions, good or bad, will always
make an impact. Nakikita kong nasasaktan ka sa desisyong ginawa mo years ago
. . . hindi kita huhusgahan."

Laurel wiped her tears. "The impact was bad, Papa . . . I lost myself the day
I lost my child."

"I remember when Rica said I do to Thirdy." Naglakad ulit sila papalapit sa
mansyon. "I lost everything after Rica got married. I had a life after that,
but I was never the same. I loved my wife, I respected her . . . but Rica
happened . . . again.

"I lost her myself, too, when I lost Rica . . . and the moment I found her
again," her Papa looked at her, "I found my home."

Hindi napigilang ngumiti ni Laurel sa narinig. "That's what Atlas told me,
too, Papa. I am his home."

"I am happy you're happy now, Aly." Tumingin ang papa niya sa kaniya. "Masaya
ako na nahanap mo na 'yong happiness mo at may sarili ka ng pamilya. Masaya
ako na kahit ilang taon kang nasaktan, bumangon ka. Masaya ako na . . . hindi
ka sumuko, Alyssa."

Tumingin si Laurel sa asawang nakikipagkuwentuhan sa dati niyang tagapag-

alaga. Kumaway pa ito sa kanila. Tumingin din siya sa dalawang anak na walang
ginawa kundi magharutan.

Kahit na malayo ang agwat ng edad, madalas na mukhang bata si Vaughn kapag
kaharap nito ang nakababatang kapatid. Maalaga rin ang panganay niyang anak
sa prinsesa nito kung tawagin at walang naging bad blood sa kanilang mag-ina.

"So, your son understood?"

Laurel nodded. "Yes, Pa. He understood my reason that I had to make a choice
for him to live properly."

"I wish you told us about him, Aly." Nakatingin ang papa niya sa anak niyang
lalaki. "Wala kaming pakialam sa sasabihin ng ibang tao, ikaw ang mahalaga.
Besides, wala akong anak na lalaki. I could've spoiled him!"

"It's never too late, Papa." Laurel smiled. "You can spoil your
grandchildren, wala akong pakialam. Play with them like we did when I was
young. Dance with my daughter like we did when I was young . . . show my son
how to be a man."

Umiling ang papa niya. "I was never a man. I was a coward."

"It wasn't ideal, Papa, I know . . . you made bad decisions but you are the
strongest man I know." Laurel smiled and hugged her papa. "I was a rebel, I
was a bad girl, I left you alone when you needed me the most . . . but, Papa,
you will always be my first love."

Her papa started sobbing again while hugging her. "I really missed you, my
little monkey."

"I can't do the monkey ride, Papa. You are too old na and I am carrying a
baby!" natatawang sabi ni Laurel.

"Is it a boy or a girl?" tanong nito.

Laurel smiled and caressed her own belly. "I don't know yet . . . we'll find
out after I gave birth na lang. Kaya you should be there."

"You're too far from me," natatawang sabi ng papa niya bago sila naglakad
papunta mansyon ulit.
"What if you live with me, Papa?" tanong niya. "We have a house in Baler,
it's by the beach. We have enough room . . . and you'll be able to see my
kids. I get to see you, too, everyday."

Hindi nakasagot si Ali habang nakatitig sa anak. Hindi niya alam ang
sasabihin.

"Live with me, Papa. Live with us, your family."

"I don't wanna be a burden to you, Aly. Ayaw kong maging pabigat sa 'yo at sa
pamilya mo. Mas magiging masaya ka kapag wala ako." Mababa ang boses ng ama
niya. "Okay lang ako rito."

Laurel held her papa's hand. "But I want to be with my papa."

No words from her father who's looking at the entire place.

"Move in with me, Papa. Move in with me and we'll move forward together . . .
we'll heal together."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 70

by thexwhys
20-26 minutes

The whole pregnancy was easy because of Atlas. Whenever Laurel feels down,
Atlas was there for her. Wala siyang masyadong inisip hindi katulad no'ng
pinagbubuntis niya sina Vaughn at Laureen. This pregnancy was easy, she's
just too emotional.

She was never alone during the course of her new journey. Malapit na siyang
manganak, anytime soon, lalabas na ang baby bunso. Oo, napag-usapan nila ni
Atlas na huling anak na ito dahil nagkakaedad na rin siya, baka mahirapan na
siya sa susunod.

They also decided not to see the gender until their baby's born.

"May masakit pa ba?" Nakapuwesto ito sa likuran niya at bahagyang binubuhat

ang tiyan niya. Napanood nila 'yon sa internet na puwedeng tulungan ng ibang
tao ang buntis para makaramdam ng relief. "We're almost there, mahal . . .
almost." Hinalikan nito ang gilid ng noo niya.

Nakapikit na tumango si Laurel. Pareho silang nakaharap sa salamin habang

sinusuportahan at nakasandal sa asawang nakayakap sa kaniya.

Nahihirapan na siya, nabibigatan, pero hindi siya nagrereklamo kay Atlas.

Nakikita naman ni Laurel 'yong efforts ng asawa niya sa pag-aalaga at wala
siyang masabi roon. Kahit sa simpleng pagmamasahe nito sa paa o kaya naman sa
likod niya, malaking bagay na.

Ngumiti si Laurel nang may maalala kaya naman nagtatakang nagtanong si Atlas.

"Naalala ko lang no'ng panahong pinagbubuntis ko 'yong dalawa, mag-isa lang

ako. I was supporting myself alone, I labored alone, I–" Hindi na natuloy ni
Laurel ang sasabihin nang paharapin siya ni Atlas. Hinalikan nito ang tungki
ng ilong niya.
"You'll never have to go through all of these alone again. I'll always be
here, beside you." Ngumiti si Atlas habang magkadikit ang noo nilang dalawa.
"In sickness and in health, mahal."

Laurel hugged her husband while slowly swaying. Ang dami niyang taong
sinayang at inisip na siguro kung nalaman nito ang pagbubuntis niya noon kay
Laureen, malamang na lumaban ito para sa kanila.

Ginusto na lang din niyang ibaon sa limot ang nakaraang nagpasakit sa kaniya
at alalahanin na lamang lahat ng masasaya. She's enjoying the life she has
right now, a life she never expected. Pinanghawakan niya ang buhay na
idinikta ng mundo sa kaniya . . . pagiging pariwara, kabit, at walang
kinabukasan.

Nagbago ang lahat ng iyon nang dumating si Atlas sa buhay niya. Hindi man
niya ito minahal kaagad dahil pilit niyang isinara ang puso at isip sa
posibilidad ng pamilya, hindi ito sumuko sa kaniya.

"Hey." Iniangat ni Atlas ang mukha at pilit na pinupunasan ang pisngi.

"Something wrong? What's happening, mahal? Something bothering you?"

"Wala, I'm just emotional." Tumingkayad siya para halikan ito sa pisngi.
"Hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko, sobrang palad ko na dumating ka sa
buhay ko? We're not the most ideal couple. We had our ups and downs, we're
not low-key, and our names will forever be on the internet."

Tahimik si Atlas na nakatingin sa asawang umiiyak. Alam na rin niya 'yon.

Kahit pictures ni Laureen, hindi nila maiwasang makita sa internet. Kahit na
anong gawin nila ni Laurel, nakakabit na sa pagkatao nila kung ano ang
nakaraan.

"I never thought I'd have a family like this. Pagkatapos ng lahat ng ginawa
ko, hindi ko inasahang may tatanggap sa akin, pakakasalan pa ako." Hinaplos
ni Laurel ang pisngi ng asawa. "I still don't know what I did in life to
deserve all of these. This family, you."
"You may not know it, mahal, but you're someone na gugustuhin ng kahit sinong
makilala. Gusto kitang ipagdamot sa mundo dahil ayaw kong masaktan ka ulit.
Gusto kitang ipagdamot dahil ayaw ko na makita nila 'yong potential mo. Gusto
kitang itago . . . but you don't deserve to be hidden." Atlas caressed his
wife's chin. "You're worthy of showing off. Kung tinatanong mo kung bakit
nandito ka sa buhay na 'to, deserve mo kasi."

Laurel sniffed and sobbed. Whenever she hears Atlas say something, she knew
it's the right words.

"Wala kang ginawang masama sa ibang tao, they did you wrong. Their judgments
are the reason why you felt down. Their useless views were the reason why you
kept yourself hidden. Their opinions made you question your ability when in
reality, you are more than what they assumed. You are better than everyone
because you are winning this life."

"Atlas, I think–"

"Listen, Laurel," diin ni Atlas. "You won this life for being carefree and
knowing what you want. You know how to decide on your own, you are
independent. You know how to respect people around you because you knew what
it feels like to be trashed. You know how to widen your understanding and not
judge people based on the outside. You . . . taught me how to find the
happiness of my own."

Laurel was admiring how her husband sees her. Hindi niya inasahang gano'n ang
tingin nito sa kaniya. She always felt weak but Atlas showed her that's she's
strong.

"You are stronger than your inner demons because you fought them. For years,
you were fighting your own self alone, you were restricting yourself from
growing because you felt like you didn't deserve anything when in reality,
you deserve all the best things in life," dagdag nito. "People like you . . .
I admire you for being able to live and smile as if nothing's happening
inside.

"Saludo ako sa mga taong may pinagdaraanan, pero patuloy na lumalaban. Hindi
madaling kalabanin ang sarili, hindi madaling matulog sa gabi na hindi mo
alam kung anong kahihinatnan mo kinabukasan. Iyong tahimik ka lang, pero
bigla mong ikukwestyon 'yong sarili mo . . . alam kong mahirap para sa inyo."
Atlas gave her a faint smile. "Wala akong karapatang sabihining naiintindihan
ko kayo dahil hindi ko naman nararanasan 'yon, pero gusto kong sabihin na
saludo ako sa inyo."

Mahinang natawa si Laurel. "Silly! People like me are hard to handle."

"You guys are, really," Atlas caressed her cheek. "Pero kung titingnan namin
ang bigger picture, bukod sa tulong mula sa amin, may matututunan din kami sa
inyo. Natuto akong lawakan ang isip ko dahil lahat ng tao, may kaniya-
kaniyang pinagdaraanan . . . na hindi ako puwedeng mag-assume sa bagay na
hindi ko pa naman alam."

Laurel smiled and leaned to kiss her husband's lips. She encircled her arms
around Atlas' neck and they started making out. Malamang sa malamang, kung
hindi siya buntis, nagtu-twerk na siya sa ibabaw ng asawa niya.

"Kaunti na lang, puwede na ulit ako mag-twerk," bulong niya habang

hinahalikan ang leeg ng asawa. "Wait na lang, mahal."

Malakas na natawa si Atlas at niyakap nang mahigpit si Laurel. "I love you
and always. Remember na hindi ka na nag-iisa. I'm here, the kids are here for
you. Okay?"

"Oo, spoiled na nga ako sa inyong lahat, eh." Laurel held Atlas' hand. "Tara
nga, i-check natin kung ano ginagawa nila sa labas. Kailangan ko na rin
maglakad-lakad para lumabas na rin 'tong bulinggit na 'to! Are you ready to
be a daddy of a newborn, mahal?"

Atlas felt his heart thump. Hindi naman niya first time maging daddy. He knew
how to take care of a child, pero ito ang unang beses na mag-aalaga siya ng
bagong panganak. Ang dinadala ni Laurel ang unang anak na makikita niyang
baby pa, hindi katulad ni Laureen na limang taong gulang na.

"Kinakabahan ako for real." Hawak niya ang kamay ng asawa palabas ng bahay
dahil pupuntahan nila ang mga anak na naglalaro sa labas. "But I can do it,
ako pa ba?"
"I know." Laurel smiled. Tumingin sila sa tatlong taong nagtatawanan,
gumagawa ng malalaking sand castle. Mas malakas pa humalakhak ang papa niya
kaysa dalawang anak. "I still can't believe Papa accepted to stay here in
Baler."

Ngumiti si Atlas habang iginigiya ang asawa sa pag-upo. "A father's love,
mahal. He will leave everything behind for the love of his life. I would,
too, that's for sure."

Biglang nakaramdam ng guilt si Laurel. "I . . . don't know kung ano ang
naramdaman ng mga kapatid ko no'ng pinili ng mga magulang namin na magsama
alang-alang sa isa't isa." Kinagat niya ang pang-ibabang labi at tumingin sa
papa niyang nakikipagtawanan sa mga anak. "Sabi mo, a father's love . . . and
they will leave everything behind. Now I wanna question him, since wala na si
Mama, bakit niya iniwanan ang mga anak niya para sa amin ni Mama?"

"Papa mo lang ang makasasagot niyan, mahal. Pero . . . ." Hinalikan ni Atlas
ang tuktok ng ulo niya. "Enjoy this life for now and don't ask questions that
might hurt both of you. Let him live a good life, mahal. He's not getting any
younger. Hindi ko sinasabing maghanda ka na, pero I wanna tell you to enjoy
this while it lasts."

Tumingin si Laurel sa asawa.

"Hindi tayo sigurado kung hanggang kailan na lang ito, kung hanggang saan
kayo aabutin ng papa mo. Try to make up for all the missed years, don't
question his intentions anymore, mahal. He already lived and suffered from it
for years, lalo nang mawala ang mama mo. Now, maybe it's time to show him the
love that he deserves from you . . . his most prized possession."

Hindi na sumagot si Laurel at naintindihan niya ang sinasabi ng asawa.

Nakatingin siya sa amang tawa nang tawa, kay Vaughn na nakahiga at nakalubog
sa buhangin, habang tinatabunan naman ni Laureen, kasama si Koa.

Malakas na natawa si Laurel nang makitang nag-i-struggle na ang panganay niya

dahil sa lalim ng buhangin. Pilit itong nagpapatulong kay Atlas na kaagad
namang tumakbo para tabunan pa lalo ng buhangin ang panganay niya.
Nagkatinginan sila ng papa niya at kumaway ito sa kaniya. Never in her life
na na-imagine niyang ganito ang magiging buhay niya. Tahimik, masaya, at
kuntento . . . and it was all because of the man whom she rejected multiple
times.

Ang lalaking pilit niyang huwag mahalin, ang taong pilit niyang itinaboy, ang
tinaguan niya ng anak, ang lalaking hindi inasahang darating sa buhay niya
para mahalin siya.

Atlas gave her the new meaning of life. Kung noon, hindi siya naniniwala na
magiging masaya pa siya, ngayon, nakikita niya ang sariling tinatawanan na
lang ang problema at hinaharap 'yon kasama ang asawa.

Gusto niyang yakapin si Atlas at sabihing maraming salamat sa lahat ng

pagtatiyaga sa kaniya. She's too much to handle, that's for sure, but Atlas
didn't just use both of his hands . . . her husband used his whole being to
handle her.

Pinakita at pinaramdam sa kaniya ni Atlas na worth it siya kahit na puno siya

ng pagkakamali sa nakaraan. She wasn't pure, she was dirt to some . . . but
Atlas made her feel like she was a diamond.

Minsang nabalutan ng madilim at matigas na bato. Maraming proseso man ang

pinagdaanan, humatong pa rin sa kinang na hindi inaasahan. Laurel shone in
her own way and she wants to commend her husband for everything.

Kinagabihan, nagising si Laurel nang makaramdam ng matinding pagkirot mula sa

puson. Maingat siyang bumangon at pinakiramdaman ang sarili. Dahil nagbabasa
sila ni Atlas ng tungkol sa mga labor at naranasan naman na niyang manganak,
alam niyang ito na.

"Mahal?" bulong niya para hindi mabigla ang asawa. "Mahal?"

Kaagad na dumilat si Atlas nang marinig ang mahinang pagdaing ng asawa.
Binuksan niya ang lampshade at nakita itong nakatingin sa kaniya ngunit
butil-butil ang pawis sa noo.

"Hey, may masakit ba sa 'yo?"

Laurel nodded. "Oo, nagli-labor na kasi ako. Medyo masakit na siya at medyo.
. . ." Pumikit ito at bahagyang dumaing at kinagat ang pang-ibabang labi.
"Mabilis lang ako manganak, mahal. I think . . . we need to go to the
hospital."

Atlas remained calm. Kinuha niya ang maletang naka-prepare kung sakali mang
mag-labor na si Laurel. Inayos na niya 'yon isang buwan na ang nakalilipas.
Gusto niyang kapag dumating ang araw na ito, ready na ang lahat.

Maingat niyang binihisan si Laurel dahil nakasando at underwear lang ito.

Sinuutan niya ng simpleng dress ang asawa, tinalian ang buhok, bago kinuha
ang mga gamit sa dressing room nila.

Inalalayan na rin muna niya si Laurel na maupo sa living room. Alam din niya
sa sarili niyang medyo nagpa-panic na siya kahit pa sabihin sa sariling kaya.
Gusto niyang mag-act na strong siya, pero hindi puwede 'yon ngayon kaya naman
tinawagan niya sina Jude at Amira. Nakiusap siya na kung puwede bang samahan
sila ni Jude at ito ang magmaneho, si Amira naman ang maiiwan sa bahay para
samahan ang mga anak nila at ama ni Laurel.

Wala pang five minutes pagkatapos ng tawag kay Jude, kumakatok na ang mga ito
at sinasabing maayos na ang sasakyan.

"Tito, what's happening?" pupungas-pungas na lumapit sa kanila si Vaughn at

napatingin sa inang nakasandal sa sofa. "Mom, are you okay? Manganganak na
ikaw po?"

Laurel nodded. "Yup, ikaw na muna bahala kay Laureen and kay Papa. Sina Tita
Amira and Koa, they'll be here, too, so kayo ang maiiwanan. Ikaw na magsabi
kay Laureen."
"Of course, Mom, I'll take care of plintet and Papa," sagot ni Vaughn. "Have
a safe delivery, Mom." Hinalikan nito ang pisngi ng asawa niya. "And I hope
it's a boy. One plintet to protect is enough."

Malakas na natawa si Laurel ngunit kaagad ring dumaing. Buhat ni Atlas ang
maleta samantalang si Vaughn ang umaalalay sa ina para maisakay sa sasakyan
ni Jude. Vaughn even carried Laurel since she's having a hard time getting
inside the car.

Nakasandal si Laurel sa kaniya habang hinahaplos niya ang buhok nito at

minamasahe naman ang isang kamay. Nararamdaman ni Atlas ang panginginig ng
katawan ni Laurel at ang pagigil nitong sumigaw. Iniisip niya na sana, hindi
ito masyadong mahirapan ang asawa. Pinapanalangin na sandali lang itong mag-
labor para agad na makapagpahinga.

"You feeling okay?" tanong ni Jude sa kaniya dahil nakatulog si Laurel habang
papalapit sila sa ospital. "Parang kapag si Amira na, baka kabahan din ako."

Atlas smiled. "Kinakabahan talaga ako ngayon, sobra. This is my first time
seeing her like this, nakikita ko pa lang 'yong mukha niya, parang ang sakit
na." Umiling si Atlas. "I can't imagine no'ng mag-isa siya. When she gave
birth alone to Laureen and Vaughn."

"Huwag mo na balikan 'yong past. Ang mahalaga, kasama mo na siya ngayon,

kasama ka na niya ngayon." Jude smiled. "We can't wait to meet the little
one. Hindi n’yo pa rin ba alam kung boy or girl?"

"Hindi pa." Tumingin si Atlas sa labas. Madilim na madilim pa. Ni hindi niya
namalayang alas dos pa lang ng madaling araw dahil hindi niya nagawang
tumingin sa relo. He was low-key panicking. "Sabay-sabay na lang natin
malalaman."

Dumaing si Laurel habang papalapit sila sa ospital. Medyo naalarma siya nang
hindi na maipinta ang mukha nito, humihigpit na rin ang hawak sa kaniya't
bahagya siyang nakukurot.
"Ang sakit," mahinang sambit nito bago mahinang dumaing. "I'm close, I can
feel it."

"Malapit na rin tayo sa hospital," ani Jude.

Hindi nagkamali dahil limang minuto pagkatapos no'n, nasa hospital na sila at
naroon na rin ang OB ni Laurel na tinawagan niya. Nakitang malapit na ngang
manganak ang asawa niya at sinabing kanina pa nagle-labor, malamang na hindi
lang gano'n ka-intense 'yong pakiramdam ni Laurel.

Nakiusap siya kung puwede niyang samahan ang asawa ngunit hindi pumayag dahil
iba ang policy ng hospital lalo na't hindi sila nakapagpauna ng sabi na
papasok siya sa loob.

Bago ipasok sa delivery room ang asawa, hinalikan ni Atlas si Laurel sa noo.
May luha na ito sa mga mata dahil sa sakit na nararamdaman, puno naman siya
ng pagaalala.

"I'll see you later, ma'am." He kept on kissing her cheek. "I'll wait for
you, okay? I'll see you agad."

Laurel nodded and teared up. Wala na itong sinabi at pinasok na lamang sa
delivery room.

Sinabihan si Atlas na ayusin na lang din 'yong papeles ni Laurel. May mga
pinirmahan siya, may kwartong inayos para tutuluyan ng mag-ina niya, pati na
rin ng baby nila. Tinawagan niya si Vaughn at sinabing natutulog pa rin si
Laureen. Malamang na magugulan na lang ang anak nila pagkagising na lalabas
na ang kapatid nito.

Habang nasa waiting area, nakaupo silang dalawa ni Jude. Bigla niyang naalala
ang sinabi ni Laurel tungkol sa dalawa. "Kailan pala kayo magpapakasal?"
tanong niya. "You guys are a family now, kasal na lang ang kulang."
"Soon," sagot ni Jude. "Ang hirap din kasi lalo na't may contract pa si
Amira. She needs to finish the contract for the brand first before getting
married. Malapit na rin naman 'yon, we'll just wait."

"Laurel's very excited," aniya. "How about Koa's mom?"

Ngumiti ito. "Lumalaban pa rin, we're even at court last week . . . pero ayaw
pumayag ni Amira. Sinabihan siyang walang karapantan ng korte . . . pero
no’ng si Koa na ang pinapili, medyo lumakas ang laban."

"Let us know if you need any help, okay?" ani Atlas. "Laurel knew some people
who could help you, guys. May lawyer ang parents ni Laurel na puwedeng
makatulong sa inyo."

Umaga na rin nang pinatawag si Atlas mula sa waiting area at sinabing

naihatid na si Laurel sa room na kinuha niya. He was worried until the doctor
came telling him that his wife's resting and the delivery was successful.
Nagpaalam na rin si Jude para daw mabigyan sila ng privacy kaya naman
ibinilin muna niya ang mga naiwan nila sa bahay.

Mabagal na naglakad si Atlas papunta sa kuwarto ng asawa. Kinakabahan,

excited, masaya? Hindi na rin niya alam. Halo-halo na. Bumili na rin siya ng
pagkain para kay Laurel kung sakali mang nagutom ito sa panganganak.

Pagbukas ng pinto, kaagad niyang narinig ang boses ng asawa. Mahina itong
nag-ha-hum . . . If by Bread pa ang kinakanta, isa sa mga kanta niya para sa
asawa.

If a face could launch a thousand ships,

Then where am I to go?

There's no one home but you,

You're all that's left me too.

Sumandal si Atlas sa lugar kung saan hindi siya makikita ng asawa. Bihira
itong kumanta, lalo na't pareho silang sintunado, pero hindi niya alam na
kapag bagong panganak pala, gumaganda ang boses.

Malamang na kapag narinig ng asawa niya ang sinabi, baka irapan siya nito.

And when my love for life is running dry,

You come and pour yourself on me.

Lumabas si Atlas at nagtagpo ang tingin nilang dalawa. Kaagad na ngumiti si

Laurel sa kaniya. Nakabagsak na ang mahabang buhok nito, malamlam ang mga
matang galing sa pagod at iyak, hawak ang maliit na sanggol na mukhang
natutulog.

"Hey, mahal." Ngumiti si Laurel sa kaniya. "Nakapagpahinga ka ba?"

"Bakit ako ang tinatanong mo, ikaw ang naglabas ng bata riyan?" Ngumiti siya
at ibinaba ang mga pinamili bago lumapit sa asawa. "How are you feeling?
Nahirapan ka ba?"

Umiling si Laurel. "Hindi masyado, hindi naman ako matagal nag-labor, pareho
lang nina Vaughn at Laureen," sagot nito. "You wanna carry our baby?"

Atlas sanitized himself. Hinawakan niya ang pisngi ng asawa, hinaplos 'yon at
hinalikan ito sa labi. Magkadikit ang noo nila, nakapikit siya dahil mahal na
mahal niya ito. Ni hindi niya makita ang sariling wala ito sa tabi niya . . .
Laurel is the only woman he wanna spend moments like this.

"It's a boy," bulong ni Laurel bago siya halikan sa tungki ng ilong. "Our
baby boy."
Naramdaman ni Atlas ang pagbagsak ng luha sa pisngi. Bumibilis ang tibok ng
puso habang nakatitig sa anak nilang humihikab. Napakaliit ng mukha nito at
natatakot siyang buhatin . . . but his paternal instinct kicked in when
Laurel gave their son to him.

Ngumiti si Laurel nang makita ang pinaghalong takot at saya sa mukha ni

Atlas. It was so precious that she started getting emotional. Naalala niya
no'ng panahong nanganganak siya kay Laureen, iniisip na sana makita niyang
ganito si Atlas kahit na hindi pa niya ito gusto. Iniisip niya noon na
malamang, ngingiti ito . . . pero mali.

Mahinang humagulgol si Atlas habang isinasayaw nito ang anak nila. Laurel
started sobbing herself. This is what her mama told her when she was young.
Nakuwento nito sa kaniya na no'ng unang beses siyang buhatin ng ama, umiyak
ang papa niya. More like, humagulgol . . . at nakikita niya 'yon ngayon kay
Atlas.

"Hey, boy." Atlas kissed their son's cheek. "Hey, Aries Julien Alcaraz-
Legaspi."

T H E W H Y S

Actor's Hidden Whore - 71

by thexwhys
17-21 minutes

Laurel can't help but smile while looking at Atlas who's carrying their baby
bunso while watching how Vaughn and Laureen argue about what they're playing.
She's resting by the sofa, staring at the family she never thought she'd
have. Her dad's at the kitchen table, reading something.

It's been a month since Julien was born. Ni hindi pa siya nakakikilos nang
maayos dahil maarte ang asawa niya. Ayaw nitong galaw siya nang galaw at
malamang kung puwede lang, bubuhatin siya nito kung kinakailangan.

Hindi rin naman nagpapatalo si Vaughn na madalas siyang nilulutuan sa tuwing

nandito sa Baler para bumisita. Minsan pa, ayaw na nitong umalis dahil
iniiyakan ng kapatid na babae, at sinasabihang huwag nang umalis.

"Are you hungry, Mom?" tanong ni Vaughn nang hindi tumitingin sa kaniya. "I
was searching for some recipes last night and I plan to cook some lasagna.
Just wanna try if it'll taste good, you know."

"I would love to!" excited na sagot niya. "We have ingredients, I think. If
kulang, ask Tita Amira para makahiram muna tayo sa kanila. That girl's always
cooking."

"Okay, Mom, one more game with plintet, I'll cook."

Maingat na tumayo si Laurel at lumapit kay Atlas. Tulog na rin si Julien.

"Inaantok ka?" tanong ni Atlas habang nakatitig sa kaniya. "Go sleep. Tulog
na rin naman si Julien, tabihan mo na lang siya."

"Ikaw?" Laurel removed some of Atlas' hair on his face. Mukhang na-enjoy na
rin ng asawa niya ang pagkakaroon ng long hair dahil hindi na ito
nagpapagupit nang maikli, malayong-malayo noong panahong artista pa ito na
kailangang palaging clean cut para daw malinis. "Do you want to sleep?
Nandiyan naman si Vaughn and Papa to look after Laureen."

Tumango si Atlas at naunang pumasok sa loob ng kwarto. Pumunta naman si

Laurel sa kusina para tingnan kung ano ang ginagawa ng papa niya at nang
makalapit siya, naglalaro ito ng crossword na ikinangiti niya.
"Pa, matutulog lang muna kami ni Atlas. Kapag may kailangan ka, katok ka
lang, ha?" aniya habang hinahaplos 'yong balikat nito. "Nagugutom po ba kayo?
Magpapa-order ako ng pagkain sa resort kung sakali."

"Mom!" pagkuha ni Vaughn sa atensyon ng ina. "Don't worry na, I'll cook na
lang and I already messaged Tita Amira for the ingredients, mayroon daw siya.
Plintet and I will just go there na lang to pick it up."

Ngumiti si Laurel at tumango. Kumuha rin muna siya ng tubig na inumin at ng

gatas dahil magpapasuso na naman siya ng anak. Sinasabi sa kaniya ni Atlas na
puwede naman silang gumamit ng formula milk para hindi na siya nagigising sa
madaling araw, pero mas pinipili niyang siya na mismo ang magpadede sa anak.
Hindi naman mahirap 'yon, lalo na't wala siyang ibang ginagawa.

Halos si Atlas ang kumikilos sa bahay dahil mas gusto nitong magpahinga siya.
Kahit sa madaling araw, kapag may naitabi siyang gatas para kay Julien, ito
pa ang gumigising. Asawa rin niya ang nag-aasikaso kay Laureen sa tuwing
papasok ito at pinagpapasalamat nilang sina Amira at Jude na ang naghahatid
magmula nang manganak siya.

Naabutan ni Laurel na pinapalitan ni Atlas si Julien ng diaper dahil basa na

raw. Pumasok naman siya sa bathroom para punasan ang sarili lalo na't amoy
panis na gatas siya dahil nagli-leak ang breastmilk niya. Hapon pa lang, pero
pakiramdam niya, pagod na siya dahil wala silang matinong tulog ni Atlas.

She was busy cleaning herself, naked on top, when Atlas entered the bathroom.
Lumapit ito sa kaniya at kinuha ang mainit-init na basahan para sa dibdib
niya dahil namamaga. Nagprisinta itong punasan siya habang hawak niya sa
kabilang kamay 'yong hot compress para sa isang dibdib. Atlas even began
combing her hair.

"Masakit pa rin ba?" Atlas asked. "Sana hindi ka na mag-fever. Parating na

rin naman 'yong pina-order ko na breastmilk kay Jobelle, pina-ship na raw
nila kasi hindi pa raw sila maka-travel dito dahil may inaayos."

"I'm okay naman kasi, mahal. I get to enjoy being a mom, ang sarap sa
feeling."
Atlas smiled at her. "Me too. Hindi ko 'to naranasan kay Laureen and now that
I get to take care of you, too, is different. I'm so thankful you gave me
this family, mahal," aniya at hinalikan ang asawa sa pisngi papunta sa labi.

They ended up having a quickie inside the bathroom. They can't make love like
before since they're taking care of a newborn. Hindi rin nakatutulong na
palagi silang pagod at inaantok kaya naman napapadalas na ang bonding nila
bilang mag-asawa, mabilisan na lang.

Nagising si Laurel na wala na siyang katabi. Nakita niyang nakatayo si Atlas,

isinasayaw ang bunso nila. Isa pa, madilim na sa bintana, napasarap ang tulog
niya.

"Hey." Ngumiti si Atlas. "Last na 'yong extracted milk ni Julien, mahal.

Naka-prepare na rin pala 'yong dinner sa labas, tapos na magluto si Vaughn.
Nakakatawa din 'tong anak mo, nag-order pa ng cake, akala mo may party."

Maingat siyang tumayo at lumapit sa asawa. Niyakap niya nang mahigpit si

Atlas habang nakahilig ang ulo sa braso nito dahil may bitbit na bulinggit.
Naramdaman ni Laurel ang paghalik ng asawa sa noo niya.

"May nararamdaman ka ba?" Atlas asked.

Umiling si Laurel at tumingala. "Wala naman." She kissed the side of Atlas'
lips. "Sobrang thankful ako sa sacrifices mo sa family. Kahit 'yong mga
inaakala mong simple lang katulad ng pag-aalaga mo sa mga baby natin,
malaking bagay sa akin 'yon."

"You carried both of them for nine months each. Hindi ko alam 'yong feeling
mo. No'ng mag-isa ka kay Laureen sa lahat ng bagay, hindi ko alam kung paano
mo nagawa 'yon. It's time for you to be taken cared of and I hope you'll let
me." Hinalikan siya ni Atlas sa pisngi. "I love you so much, ma'am."

Mas hinigpitan ni Laurel ang yakap kay Atlas. "I love you more, mahal," she
whispered.
Naririnig ni Laurel na nagtatawanan ang dalawang anak kaya naman lumabas siya
at naabutan ang dalawa na may librong binabasa. Nakaupo naman ang papa niya
na tumatawa rin at nakikinig sa mga apo nito.

"Mommy." Lumapit si Laureen sa kaniya at niyakap siya nang mahigpit. "How's

your sleep? I helped Kuya cook our dinner. Grabe, Mommy, you know na
pinagbalat niya ako ng maraming garlic for the garlic bread? Now my hands
smells like garlic."

"At least you get to enjoy cooking with your kuya," aniya. "You should bond
with him na kasi baka matatagalan na siya magpunta rito dahil mag-school na
si Kuya."

Ngumuso si Laureen at nilingon ang kuya nitong nakatingin sa kanila. "Yeah,

he told me. No worries naman po, kasi we'll visit naman siya roon sa Manila."

"Yup," Laurel answered. "Let's eat! I can smell what you guys cooked and I am
starving!"

Laurel can't help but smile while looking at everyone around her. This is the
last sight she thought she'd have. Naalala niya no'ng dalaga pa siya, never
siyang nag-imagine ng ganito dahil masasaktan lang siya. Never niyang naisip
na magkakaroon siya ng dinner kasama ang magiging asawa niya, ang mga anak,
papa niya . . . lalo na si Vaughn na hindi inakalang makikita pa niya.

The moment she tasted that lasagna cooked by Vaughn, she badly wanna cry. It
taste so good and it's a bonus that her firstborn cooked it.

Mula sa inuupuan, katabi ni Laurel sina Atlas at si Laureen. Katabi naman ni

Laureen ang kuya nito, katabi naman ni Vaughn ang papa niya. She was low-key
observing her family who's talking about this movie na hindi siya maka-relate
dahil hindi pa niya napapanood. Masaya na siyang nakikita na nagtatawanan ang
mga ito.

Pagkatapos ng ilang taong pag-iwas, pagtago, pang-iiwan, ito na ang pamilyang

nabuo niya. Ang pamilyang nagsimula nang makilala niya si Atlas.
Pasimpleng tumingin si Laurel sa asawa. Iniisip niya na baka kung hindi niya
ito nakilala, iba ang magiging takbo ng buhay niya. Baka hindi siya nagkaroon
ng pagkakataong magkaroon ng Laureen at Julien. Baka dahil hindi siya
nakilala ng mga tao, hindi siya makikilala ni Vaughn.

Kung hindi niya nakilala si Atlas, hindi niya makikilala ang matatalik na
kaibigang sina Patrick, Jobelle, Amira, at Jude na sinasandalan niya sa
tuwing may pinagdaraanan siya.

Baka kung sakaling hindi pinaramdam sa kaniya ni Atlas na sapat siya, sobra-
sobra pa, hindi niya rin mare-realize ang pagmamahal na mayroon siya sa mga
magulang niya. Biglang naisip ni Laurel na kung hindi niya nakilala si Atlas,
baka mag-isa siya ngayon . . . hindi niya alam.

Sa tuwing binabalikan niya ang nakaraan, pinagpapasalamat niyang tamang

landasin ang tinahak niya. Na tamang tao ang napuntahan niya, na sumubok
siyang mahalin ang taong mahal siya. Hindi naman pala masama, hindi naman
pala masakit, binigyan pa siya ng pamilyang hindi niya inaasahan.

Hindi lang ito, pati na rin ang pamilya ni Atlas na tinanggap siya kahit na
gano'n ang buhay niya no'n. Pinaramdam ng mga ito ang pagmamahal na
pakiramdam niya, hindi para sa kaniya.

Nang matapos kumain, si Atlas naman ang naghugas ng pinggan at ginamit ni

Vaughn, pero tumulong din ito. Naiwanan naman si Laurel sa sofa, may
nakatakip na cloth sa harapan dahil pinapasuso niya ang bunsong anak.

"Natutuwa ako sa tuwing nakikita kong tawa nang tawa si Laureen." Nakatingin
ang papa niya kay Laureen na nakikialam din sa paglilinis ng kusina. "You
were that happy before the world started labeling you."

Laurel was just quietly waiting for what her papa's about to say.
Nagkukunwari siyang nakapokus sa pagpapasuso ng anak.
"Sa tuwing magkakaroon kami ng private date ng mommy mo, hindi ka pumapayag
noon na hindi ka kasama. Gusto mo na ikaw rin, naka-dress. Gusto mo na ikaw
rin, umiinom ng wine kahit na grape juice lang iyon, na gusto mo isasayaw rin
kita. Ang ending, tayong tatlo ng mommy mo, magkakahawak ng kamay, sumasayaw
sa garden na naka-setup para sa ating tatlo."

"I remembered." Ngumiti si Laurel at tumingin sa ama. "Naalala ko 'yong kanta

ninyo noon, kung paano ka ngumiti kay Mama, kung paano mo siya yakapin, kung
paano . . . kung paano mo ibulong sa kaniya na mahal mo siya."

Tahimik si Ali na nakikinig sa anak. Nakikita niya 'yong lungkot sa mga mata
nito nguniti ayaw niyang magtanong. Nakita niya 'yong tingin ni Laurel sa
kanilang lahat habang kumakain sila ng dinner at nahalata niyang guso nitong
umiyak.

"Alam mo, Pa, sa tuwing naiisip ko kung gaano ninyo kamahal ni Mama 'yong
isa't isa . . . naiisip ko rin bakit mas pinili ninyo na makasakit ng iba
para sa happiness na mayroon kayo. Hindi lang isang tao ang sinaktan ninyo
para maging masaya. You ruined two families, your kids, everyone around you."

Laurel saw how her papa bit his lower lip before sighing real hard. It wasn't
her intention to ask him like that, gusto lang niyang maliwanagan dahil
hanggang sa ngayon, patuloy pa rin 'yong tumatakbo sa isip niya.

"It will never be our intention to hurt someone, hindi ko alam kung papaano
ko maipapaliwanag, hindi ko alam kung paano ka maliliwanagan, pero alam kong
mahirap intindihin 'yong naging rason namin. Mababaw, eh. Pagmamahal?"
Ngumiti ang ama niya sa kaniya. "Proud ako sa 'yo, sa pamilyang mayroon ka at
gusto kong magpasalamat kasi tinanggap mo ako sa buhay mo, Aly. Akala ko,
mamamatay akong mag-isa, na ni isa sa mga anak ko, wala akong makakasama."

"Pa." Suminghot si Laurel dahil naramdaman niyang babagsak na ang luha niya.
"Can . . . we not? Ayaw ko umiyak, Papa. Please?"

Malakas na natawa ang papa niya at hinalikan siya sa gilid ng noo. "Basta, I
am so proud of what you've become. Mahirap man ang pinagdaanan mo, you're
still standing straight, my love," bulong nito. "I love you so much, Aly. My
baby bunso."
Alas dos na ng madaling araw, hindi makatulog si Laurel lalo na't kapapatulog
lang niya kay Julien. Ibinaba niya ito sa crib bago nilapitan ang asawang
nakanganga pa dahil pagod na pagod sa maghapon. Hinalikan niya ito sa pisngi
bago lumabas ng kuwarto.

Malamang na natutulog na rin ang mga anak niya at ang ama. Kinuha ni Laurel
ang laptop at nagtimpla ng gatas para magpaantok. She checked all her
businesses, her clients, everyone. Kahit naman nasa Baler siya at namumuhay
nang payapa kasama ang pamilya, sinisiguro niyang lahat ng pag-aari niya,
kumikita.

Laurel was about to open her Wattpad account and tried to write when her
phone rang. She answered and without even saying hello, Amira spoke.

"Bakla." It's Amira. "Nakita kong nakabukas 'yong ilaw sa living room ninyo.
Nandito ako sa may reclining chair sa tapat ng bahay n’yo, puwede ka ba
lumabas sandali?"

"Sige, wait," ani Laurel at nagmadaling ibaba ang tawag. Isinuot niya ang
hoodie ni Atlas at nagmadaling lumabas lalo na't hindi pa siya puwedeng
mahamugan.

Nang makalabas, nakita niyang tumutungga ng beer si Amira. Tumingin ito sa

kaniya at malakas na humalakhak.

"Ako, beer ang hawak ko. Ikaw, gatas." Bigla itong mahinang humagulgol.
"Shit, Laurel. Gusto ko na rin magkaroon ng pamilya, inggit na inggit na ako
sa 'yo!"

Naupo siya sa tabi ng kaibigan nang bigla siyang yakapin nito nang mahigpit.
Nawalan na siyang pagkakataong magsalita nang bigla na lamang itong umiyak
nang umiyak. Walang salita, walang kahit ano. Amira was hugging her, crying
on her shoulders, she smelled like alcohol.

"Amoy panis na gatas ka, bakla."

"Ikaw, amoy alak. Kadiri ka," aniya habang inaalo ang kaibigan. "Ano bang
nangyayari?"

Tumingin ito sa kaniya. Basa ang mukha nito mula sa pagkakaiyak. "Kasi, nag-
propose na sa akin si Jude, Laurel." Humagulgol na naman ito. "Hindi ako
maka-oo kasi may dalawang taong kontrata pa ako. Hindi ko na alam ang gagawin
ko. Gusto ko nang magpakasal sa kaniya, gusto ko na kaso makakasuhan ako.
Hindi ko naman masabi kasi baka magbayad na naman mapakasalan lang ako."
Tumawa ito habang umiiyak.

Laurel was staring at her crying friend.

"Gusto ko na magpakasal, kaso inaaway ako ng mama ni Koa. Gusto ko ampunin

'yong bata, pero baka wala akong karapatan. Gusto ko na mag-asawa ulit,
Laurel. Nagli-live in na kami ni Jude, pero gusto ko na magpakasal, gusto ko
na rin siya bigyan ng anak."

Nililipad ng malakas na simoy ng hangin ang mga buhok nila. Tahimik ang buong
lugar kahit na mayroon pa ring malakas na tugtog mula sa bar malapit sa
resort. Malalakas din ang hampas ng alon mula sa dagat at mukhang nakikisama
sa paghugulgol ng kaibigan.

"Bilog na naman pala ang buwan kaya may amats ka," bulong ni Laurel habang
inaayos ang buhok ni Amira, tinitirintas ito na parang buhok ni Laureen. Mula
anit. "Ano bang nagiging issue para hindi ka pumayag sa alok ni Jude? Dahil
ba sa career mo? Takot ka bang mawala lalo 'yong career mo?"

Umiling si Amira. "I already gave up everything kasi pagod na ako . . . pero
hindi pa ako makapag-commit dahil may contract pa ako sa network. Dalawang
taon, hindi ako puwede magpakasal." Panay ang pagmamalabis ng luha nito
habang nakatitig sa kaniya. "Ayaw ko na, bakla. Gusto ko na umalis doon.
Gusto ko na rito, gusto ko na magkaanak, gusto ko na magpakasal kay Jude."

"Eh 'di, magpakasal ka!" pinunasan ni Laurel ang luha ni Amira, pareho na
silang umiiyak. Hindi pa rin nawawala ang pagiging emosyonal niya. Parang
biglang bumabaw ang luha, malamang dala ng pagbubuntis noon. "Kung gusto mo,
gawin mo. Matuto ka na sa akin! Naging masaya ako no'ng pinili ko na 'yong
alam kong makakapagpasaya sa akin."

Panay pa rin ang hagulgol ni Amira, gano'n din si Laurel. Para silang tanga
na alas dos ng madaling araw, naghahagulgulan.

"Stop being afraid. Kung kakasuhan ka nila, we'll help you. If you need
monetary help, emotional and mental support, we're all here for you . . . for
your peace of mind. Kung ayaw mo na talaga, quit. If they said na breach of
contract, p*tangina, bahala sila!"

Nanlaki ang mga mata ni Amira na nakatitig kay Laurel. "Lagot ka, nagmura
ka."

Malakas na natawa si Laurel. "Okay lang, para ma-spank ako mamaya. Sumbong mo
ako, ha?"

"Gaga." Humalakhak si Amira at parang biglang nawala ang problema. Tama siya
ng tinawagan, baliw ang kausap niya. "Sumbong kita talaga, sabihin ko nagmura
ka. Baka hindi lang spank, gaga. I-gag ka pa."

"Hala, want!"

"Ako rin." Tumayo si Amira. "Pumasok ka na sa loob, puntahan ko si Jude.

Sabihin ko rin nagmura ako kaya punish niya ako," natatawang sabi nito habang
nagpapaalam sa kaniya. "Mahal kita, Laurel."

"Mahal din kita " Laurel smiled and turned around to enter their house only
to see her husband leaning on the wall, staring at her blankly. "Hi," she
said.

Wala itong sinabi. Nakatitig lang sa kaniya.

"Hi?"

Atlas smirked. "Inside, now."

T H E X W H Y S

Actor's Hidden Whore - 72

by thexwhys
17-21 minutes

Warning: Mature content

Bumuga ng malakas na hininga si Laurel nang makapasok sa malamig na kuwarto

nilang mag-asawa. Ramdam niyang nasa likuran niya si Atlas, hindi rin
nakatutulong na naka-dim lang ang ilaw ng kuwarto.

"You cursed," bulong nito. Mahinang-mahina lalo na't natutulog ang anak nila.
"We had a deal, Laurel, you cursed. We're not allowed to curse, remember?"
Malalim ang boses nito at ramdam niya ang bisig nito mula sa likuran niya.

"S…s-orry," dahan-dahan siyang humarap. "Kasi naman si Amira, nag-uusap lang

naman kami." Nag-angat ng tingin si Laurel para tingnan ang asawa.
Walang sagot si Atlas na seryosong nakatingin sa kaniya. Para siyang
kandilang nauupos kahit na walang apoy sa init no’n. Kahit na malamig ang
kuwarto dahil sa airconditioner, naramdaman niya ang pag-iinit ng katawan
habang nakakatitig sa kaniya ang asawa.

Tingin pa lang nito, laglag na 'yong panty niya. Ang tagal na rin magmula
nang ma-punish siya kaya naman nakaramdam si Laurel ng excitement. Parang
pakiramdam niya, hindi pa ito nagsisimula, maglalabas na siya ng boses na
hindi nararapat.

"Ma'am." Deep voice, frowning eyebrows, and heavy breathing. Atlas smirked at
her. "Undress."

Laurel smirked, too. "Thought you'd never ask."

There's no need for Atlas to ask again. Laurel removed her hoodie, her shirt,
pajama, and her underwear. Her boobs were swollen since she's breastfeeding,
she's curvier since she just gave birth, her body became sexier due to the
fact that her pelvic became prominent.

Atlas started admiring his wife's body. Tumaba ito dahil sa pagbubuntis, her
flat belly before is now saggy with stretchmarks, and loose skin was showing.
Napansin din niyang mas naging malaman ang dibdib nito, may mga ugat pang
visible dahil bukod sa maputi, nagpo-produce ito ng gatas para sa anak nila.

He has nothing but admiration. His wife's body was used for their child.
Laurel bear their child and he's so proud of her.

"You . . . don't like my body?" nag-aalalang tanong ng asawa habang nakayuko.

"Sorry." Yumuko ito para pulutin ang damit.

Atlas shook his head and held his wife's arm. "What do you think you're
doing? Punishment, ma'am," he whispered. "Your body? It's way better than
before. I love you." Kaagad niyang sinakot ang labi ng asawa at kaagad naman
itong tumugon.
Bahagya niyang itinulak ang asawa sa may pader. "Turn around," bulong niya at
tinanggal ang buhok nitong nakaharang sa balikat. He started kissing his
wife's naked body.

Naramdaman ni Laurel ang pahigpit ng hawak ni Atlas sa baywang niya kasabay

nang pag-ipon nito ng buhok sa isang kamay at walang sabing hinila iyon.
Bahagya siyang nakaramdam ng sakit, pero hindi niya ininda. Imbes na
pagtutol, pag-ungol ang naisagot niya. Patay na!

Ramdam niya 'yong malambot na paghalik ni Atlas sa balikat niya, batok, at

leeg. Hinahalikan din nito ang pisngi niya.

No'ng magbuntis siya, tumigil sila sa paggawa ng malaswa no'ng pitong buwan
na dahil hindi na niya kayang pumwesto sa kahit ano. Isang buwan na rin
simula nang manganak, no'ng isang araw lang nila ulit sinubukan, quickie pa.

"Mahal." Napapikit siya habang dinadama bawat paghaplos ni Atlas nang

humiwalay ito sa kaniya. "Please," sambit niya.

Mahina ang boses at maingat ang bawat galaw nila para hindi magising ang
bunso nilang natutulog sa crib. They can't afford to make any noise or else,
all of this lust they're feeling will be history.

Lumingon si Laurel at nakitang tinanggal ni Atlas ang sariling T-shirt. Ni

hindi na nito tinanggal ang pang-ibaba at basta na lang siya itinulak sa
pader. Nakasubsob ang pisngi niya sa malamig na semento habang nakahawak si
Atlas sa buhok niya.

"No cursing, remember?" he whispered to her ear. "Can't spank you, but can I
take you, ma'am?"

No words, Laurel nodded. No words, Atlas thrusted inside her without a

warning.
Both of them tried to suppress their moan. Hinawakan ni Atlas ang kanang
kamay ni Laurel at hinawakan iyon bago idinikit pa ang katawan niya sa pader
habang nakaarko ang katawan. Tinatanggap niya ang bawat paggalaw ni Atlas
mula sa likuran niya.

Her husband wasn't forgiving at all. His thrusts were intense and they can
even hear their body. Kagat ni Laurel ang pang-ibabang labi para pigilan ang
kahit na anong tunog para hindi magising ang anak nila.

Laurel's body started to move in rhythm. Hirap na hirap siyang pigilang

gumawa ng tunog dahil sa pinaparamdam sa kaniya ng asawa. Bukod sa
pananabunot nito sa kaniya, hinawakan nito ang baywang niya nang mahigpit na
mahipit, ramdam ang gigil mula sa paggalaw nito.

Pinasandal siya ni Atlas sa katawan nito habang walang hintong gumagalaw.

She's close . . . to close . . . until Atlas pulled and turned her around.

"Lie down, ma'am," he commanded. "Now."

Laurel gulped and lied down. Hindi pa niya tuluyang nailalapat ang likuran
nang biglang hilahin ni Atlas ang baywang niya papunta sa dulo ng kama. Hindi
ito sumampa o ano, nasa dulo sila habang nakalaylay ang paa niya sa malamig
na sahig.

Atlas parted her thighs and without a warning, in one swift move, Atlas
entered her whole being and started thrusting hard. Her body started to
convulse, her boobs were bouncing, and she was gripping the sheets while
curling her toes. It's been so long since she last felt this kind of fucking.
What the fuck.

Her husband was staring at her. The room was cold as fuck, but they're
sweating bullets. Atlas' hair was wet, his chest was starting to get sweaty,
and Laurel was swooning over her husband. Unknown to others, Atlas is a sex
god.
Atlas leaned and slightly bit her nipple. Medyo nailang siya baka may sumirit
na gatas, ma-turn off pa ito. Pinagpapasalamat niyang wala, mabuti na lang
nakikisama si Julien pati na ang dede niyang puno ng gatas.

Pinakiramdaman ni Laurel ang kama at hinanap ang unan. Wala na siyang sinabi,
itinakip niya 'yon sa mukha dahil kailangan niyang ilabas ang ungol na kanina
pa pinipigilan. Kaagad namang tinanggal ni Atlas 'yon at tinitigan siya.

"Why are you covering your face?" tanong nito na tumigil. "Sinabi ko ba?"

"I . . . I can't moan," bulong niya. "Magigising si Julien."

Kaagad na umibabaw sa kaniya si Atlas at sinakot ang bibig niya. "Now, moan,"
bulong nito habang magkalapit ang bibig nilang dalawa at gumalaw nang may
lakas na ikinaungol niya sa bibig nito.

Both of them just enjoyed the moment especially that Julien's sleeping.

Nasa likuran niya si Atlas, pareho silang nakahiga nang patagilid. Laurel
always loved the spooning position, lalo na sa tuwing nakayakap sa kaniya si
Atlas. Naramdaman niya 'yong bilis ng paggalaw ng asawa, lalo nang isinubsob
nito ang mukha sa balikat, at mahinang nagpakawala ng tunog bago siya
halikan.

"I love you," bulong nito. "Curse more often, please."

Mahinang natawa si Laurel habang nakapikit. "You know you can always punish
me, mahal." Nilingon niya ang asawa at nginitian. "I love you more. Mahal?"

"Hmm?"

"Water."
Humiwalay si Atlas sa kaniya at nagsuot ng damit nito samantalang naiwanan
siyang nakahubad at nakatitig sa kisame. She was about to close her eyes when
the door opened and Atlas wasn't just carrying a glass of water, he's also
giving her some cake.

Nag-aya itong manood ng movie. Pagod siya, pero in-enjoy niya 'yong
pagkakataong tulog si Julien. Bihira na silang magkaroon ng bonding na mag-
asawa, parehong busy sa mga anak nila. Kaya ngayon, kahit pagod, pinagod, at
papagurin pa dahil gumagapang na naman ang kamay nito, go lang.

Yummers naman.

Atlas was carrying Julien while laughing. Panay ang bagsak ni Laureen habang
tinuturuan itong mag-surf ni Jude samantalang si Koa, expert na. Bata pa lang
kasi, na-expose na sa surfing kaya naman hindi malayong isang araw, lalaban
na rin ito.

"I'm going back to Manila na po tomorrow, Tito," ani Vaughn. Pareho silang
nakaupo sa reclining chair, kasama ang papa ni Laurel. "I'm gonna miss this
place, everyone in here. Kaso I have school."

"We can always come and visit you, hindi ka rin naman matitiis ng mommy mo,
for sure." Ngumiti siya. "Enjoy mo lang 'yong college mo. Inggit na inggit
ako noon sa mga ka-batch ko na nag-e-enjoy sa college kasi hindi ko naman
nagawa. I was focused on being an actor, na ang nasa isip ko noon, puro
kasikatan. Until I met your mom."

Tahimik si Vaughn na nakikinig sa Tito Atlas niya. Nakikita niya sa mga mata
nitong nakangiti sa tuwing mababanggit ang pangalan ng mommy niya. This man
loves his Mom so much and Vaughn felt happy.

Alam niya ang rason kung bakit hindi pa nag-aasawa ang daddy niya. Sinabi
nito sa kaniya na a part of his dad wants to be with his mom, but that's
gonna be impossible now. His mom's happy with Tito Atlas, that's all that
matters. Kahit na hindi nabuo ang pamilya ni Vaughn, inintindi niya na mas
masaya ang pamilyang mayroon sila ngayon. Lalo na't madalas lang nakangiti
ang mommy niya, he couldn't ask for more.
"Your mom showed me that resting and stopping is good whenever you feel
tired. Ang akala ko kasi noon, hangga't bata pa, push harder para hindi
masayang 'yong panahon. Pero na-realize ko rin, kailangan kong magpahinga."
Ngumiti si Atlas kay Vaughn. "Slowly but surely. Iyon ang pinaramdam sa akin
ng mommy mo. Ngayong ganito ang buhay ko, mas masaya. Tahimik lang."

"You love my mom," ani Vaughn at nakangiting tumingin sa kaniya. "Thank you,
Tito, for loving her unconditionally. She deserves that after everything."

Magsasalita sana si Atlas nang biglang kumunot ang noo ni Vaughn. Sinundan
niya ito ng tingin. Nakatitig ito kina Laureen at Koa. Biglang napaisip si
Atlas na kung mahigpit siya at magiging mahigpit kay Laureen, mukhang mas
mahigpit si Vaughn lalo nang tumayo ito.

"Hey, what are you doing, young man?" tanong nito. Nagkatinginan sina Atlas
at Ali. "Why are you doing that to my sister?"

Laureen was shocked looking at her kuya. Inayos kasi ni Koa ang buhok niya at
inilagay 'yon sa likod ng tainga niya nang makaahon sila sa beach. Now she’s
looking at her kuya who's nakasimangot and talking to Koa.

"Kuya, why?" tanong ni Laureen habang nakatingin sa kuya nito. "Why are you
mad? He just fixed my hair."

"You are my princess and any boy who will touch you will make me mad," Vaughn
answered. "Don't do that again, Koa."

Jude pressed his lips together while looking at his son. Nanlaki ang mga mata
nito nang magalit si Vaughn, naiintindihan niya 'yon. Kung siya rin naman may
anak na babae at makikita na ganon din ang nangyari, mababahala siya.

Tumingin si Jude kay Atlas na natatawa, kasama ang ama nito. Naglakad siya
papalapit sa mga ito.
"Tawa ka nang tawa riyan, hindi ka ba nagwo-worry na baka may gusto 'yong
anak ko sa anak mo?" tanong niya na inaasar pa ito.

Umiling si Atlas. "Wala namang problema sa akin, desisyon 'yon ni Laureen.

Mukhang si Vaughn ang magiging problema ng anak mo. Mukhang over protective
sa prinsesa niya. Isang legit na Briton, isang laking Briton. Bahala sila."

Hindi na sumagot si Jude at naupo ito sa buhanginan. Nasa ilalim sila ng

malaking puno na nasa harapan ng bahay nila, na nakaharap din sa dagat.

Sa kanan kung saan sila nakapuwesto, tanaw ang resort na pag-aari ni Jude.
Nabanggit nito sa kaniya na nakuha nito ang pampuhunan sa lahat hanggang sa
lumaki sa pagsu-surf sa ibang bansa. Kilala itong international surfer na
lumalaban sa kahit saan . . . hanggang sa maisipang mag-settle na lang sa
Baler kasama ang anak nito.

"By the way," lumingon si Jude sa ama ni Laurel, nakikinig lang si Atlas,
"lalapit po sana pala ako sa inyo, hihingi ng tulong kung sakaling magkaroon
kami ng problema, kung sakaling mabulilyaso po ang plano ko."

"Go on," tipid na sagot ni Ali.

Lumunok muna si Jude, nakita ni Atlas ang pag-iisip nito. "Amira already
agreed to marry me last night. I've been asking her for months, kaso may
contract pa siya sa network kahit na walang project at hindi na tumatanggap
ng projects. Kumbaga, standby lang siya . . . pero gusto na naming
magpakasal."

"Kasama sa contract na hindi pa siya puwedeng mag-asawa?" sabat ni Atlas.

Yumuko si Jude at tumango. "Oo, kaya iyak nang iyak si Amira no'ng isang gabi
pa . . . pero mas lalo kagabi. Gusto ko na rin pakasalan, man. Kaso, nag-o-
overthink siya roon sa contract niya sa network."
"What's your plan?" tanong ng papa ni Laurel. "I can pull some strings. May
mga kakilala akong lawyer na puwedeng tumulong sa inyo kung sakaling
kailangan ninyo. I don't know, pero kung material, I can also help. I know
Laurel, too."

"Me too," sagot ni Atlas. "Kung may kailangan, sabihin n’yo lang sa amin,
we're going to help you. May mga damages talagang kailangang bayaran lalo
na't nasa contract, pero kung ayaw na ni Amira . . . let's do it."

Ngumiti si Jude. "Thanks, man. It's so hard to see her overthink. Sa tuwing
naiisip 'yon ni Amira, bigla na lang natatahimik, biglang lulungkot. I don't
wanna see her like that. I promised to make her happy, pero hindi ko alam
kung paano."

"Sadness is inevitable," sagot ni Ali. "Walang perfect na relasyon kahit

mahal ninyo ang isa't-isa. Darating sa puntong nakapapagod, gustong sumuko,
pero mas matimbang ba 'yon kaysa pagmamahal ninyong dalawa? Hindi ako
magandang example dahil cheater ako . . . pero isa lang ang sigurado ako sa
buhay ko."

Tahimik si Atlas at Jude na nakikinig sa matandang nakangiti na parang may

inaalala.

"Na sa buong maghapon, ayos lang mapagod . . . pero hindi puwedeng matatapos
ang araw na pagod ka sa kaniya. Pag-isipan mo, kausapin mo, at kung malungkot
siya . . . isayaw mo . Kung umiiyak siya, yakapin mo. . . at kapag sinabi
nakita mong umiiyak siya, huwag mong pigilan. Hayaan mong ilabas niya lahat
ng luha, pero siguruhin mong nasa tabi ka niya.

"Minsan, katahimikan ang sagot sa kahit ano. Hindi mo kailangang magsalita,

hindi mo kailangang sabayan 'yong lungkot niya . . . 'yong pagpaparamdam na
nasa tabi ka niya kahit kalaban niya ang mundo, 'yong pagpaparamdam na mahal
na mahal mo siya . . . sapat na 'yon para masabi mong nasa tabi ka niya. No
words needed, boys. Presence is enough when they needed it the most."

Nagkatinginan sina Atlas at Jude.

"Huwag na huwag ninyong patatapusin ang araw, ang gabi nang hindi nag-uusap
at hindi inaayos ang bagay na nagpalungkot sa araw na 'yon. Never have sex
without talking about what's needed to be talked about . . . sex will never
be an answer. Communication is.

"Huwag kayong mangangako, promises are meant to be broken. Patuloy ninyong

mahalin at respetuhin. Huwag kayong mangangako na pasasayahin ninyo sila . .
. gawin n’yo lang nang walang sinasabi. That's the secret to happy
companionship. Hindi maiiwasang hindi kayo mag-away, pero uulitin ko . . .
communication."

Ngumiti si Atlas, pero wala siyang sinabi.

Huminga nang malalim si Ali at tumingin sa langit. "P*tangina, na-miss ko si

Rica. Alam n*yo bang nagger 'yon? Pero sa tuwing galit na siya sa akin,
nakatitig lang ako sa mukha niya. Sa tuwing naiinis siya sa akin, hinihintay
ko siyang tumigil. Never kong sinabayan ang galit niya. Kapag kalmado na,
mag-uusap na kami." Huminga ito nang malalim at tumingin kay Jude. "Go marry
your girl . . . pakasalan mo na. Hayaan mo na 'yong iba, hayaan mo na sila."

"Pakakasalan ko na po." Ngumiti si Jude. "Ninong kayo, Tito, ha?"

"Sigurado ka ba? Hindi ako magandang example," sagot ni Ali. "Hindi ako ideal
na tao para sa ganiyan."

Atlas smiled. Hindi siya nagsalita.

"Huwag n’yo silang sasaktan, mga asawa n’yo." Ngumiti si Ali. "Iyan lang ang
hiling ko. Kung pakiramdam ninyo, hindi n’yo na sila mahal, balikan n’yo
'yong unang beses kung bakit n’yo sila unang minahal. Ako, wala akong
babaguhin sa nakaraan ko . . . isa lang. Na sana, hindi ko nasaktan ang
babaeng pinakasalan ko. Na sana, kahit na alam kong mahal ko pa si Rica,
hindi ako pumasok sa isang relasyong hindi ko kayang panindigan . . . iyon
lang."
"Hindi po ba kayo nagsisi na binalikan ninyo si Ma'am Rica?" tanong ni Jude.
"Nakasakit po kayo, nang-iwan kayo, hindi po ba kayo nagsisisi sa ginawa
ninyo?"

Ngumiti si Ali. "Nagsisisi . . . pero si Rica . . . ang tahanan ko, Jude. Si

Rica lang ang uuwian ko."

T H E X W H Y S

Actor's Hidden Whore - 73

by thexwhys
16-20 minutes

Hinawakan ni Patrick ang kamay ng asawa dahil panay ang patunog nito habang
nasa waiting area sila ng Criso Building. First time nilang makapasok dito at
napansin ni Pat na sobrang ganda ng interior ng building na ito. Sa baba,
puro sasakyan ang naka-display na pagmamay-ari rin ng mga taong makakausap
nila.

"Everything's gonna be okay," bulong ni Patrick kay Job. "You're tensed."

"Kinakabahan ako, ayaw ko na magkaroon ng another heartbreak. Nakakadalawang

buwan na simula no'ng huling makausap nila tayo, these people already know
everything about us. Gusto ko na makuha si Madeline," sagot ni Jobe habang
nakatingin sa kaniya, "gusto ko na siya makuha, Pat."
Ngumiti si Pat at pinagsaklop ang kamay nilang dalawa. "We'll just have to
wait, okay? We're gonna get her, we're gonna be okay."

Tango lang ang isinagot ni Job sa
apply sila ng adoption sa La Vie.
sa ampunan na ito. Ilang beses na
beses na nila itong pinupuntahan,
rin naman sa kanila ng may-ari na
imbestigasyon.
asawa. Halos isang taon na simula nang mag-
Si Jude ang nagbanggit sa kanila ng tungkol
rin nilang nakikita si Madeline, ilang
pero medyo mahaba ang proseso. Nasabi na
mahigpit talaga ang ginagawang

Nasabi sa kanila na posibleng maungkat ang buhay nila dahil sa gagawing pag-
aampon. Hindi ganito ang naranasan nila sa ibang ampunan dahil tiningnan lang
naman ang way of living nila, pero iba ito. Ultimo mga ninuno nila, ibang
kamag-anak, pinanggalingan, kinailangang tingnan. No'ng una, hindi nila
maintindihan kung bakit . . . pero na-realize nila na malamang, maingat ang
mga ito sa lugar na pupuntahan ng mga batang ipaaampon.

Tumayo si Job dahil hindi pa rin siya mapakali at tumingin sa malaking

bintana kung saan kita ang city area ng buong lugar. Maraming sasakyan dahil
traffic, maraming tao sa baba na parang mga langgam mula sa kinatatayuan niya
. . . hanggang sa tawagin sila ng secretary at pinapasok sa isang malaking
conference room.

May mga pagkain din na nakahanda roon at sinabi ng sekretarya na puwede muna
silang kumain habang naghihintay. Inaasahan nilang makakausap ulit si Orion
Laurent, ang sinasabing nagmana ng ampunan, kasama ang kapatid nitong
prinsesa.

No'ng una, akala nila, prinsesa lang dahil babae, pero no'ng nakita nila ni
Patrick sa internet, prinsesa pala talaga dahil asawa ito ng prinsipe sa
isang lugar sa Europe.

Hindi na nagalaw nina Job at Pat ang pagkaing nakahain sa kanila nang bumukas
ang pinto. Apat na tao ang pumasok. Dalawang may edad, si Orion na nakilala
na nila, at ang babaeng malapad ang ngiting nakikipag-usap sa may-edad na
babae.
"Good morning." Malalim ang boses ng lalaking may-edad. Hindi sinasadya ni
Job na mapatitig sa mukha nito, lalo na sa mga mata. Magkaiba ang kulay ng
mga mata, blue at brown. May edad na ito ngunit may kakisigan pa rin, halata
sa puting long sleeve na suot. "We're late, I'm sorry."

May balat ito sa mukha, pero hindi naman nakakaasiwa. Mas nagpaguwapo pa
dahil mas naging mukhang maangas ang mukha nito. Halatang hindi purong
Pilipino, isa pa . . . hindi ito bumibitiw sa kamay ng babaeng may edad.

"Hello." Lumapit sa kanila ang babaeng may edad. Mahaba ang buhok nito, kulay
itim na itim. Kakaiba ito ngumiti. Ito ang ngiting hindi mo maiiwasang hindi
tingnan. Like you will smile whenever this person smiles at you. Naniningkit
ang mga mata nito. "I'm Livi. Kumusta kayo? Pasensya na, ha? Na-traffic kasi
kami, eh."

"No worries, ma'am," Job answered. "We're willing to wait, a bit nervous po,
but willing to wait."

Lumapit sa kanila ang lalaking may edad. "I'm Arkon Laurent. Nasabi na sa
amin ni Orion na na-interview na nila kayo. Also, almost a year na rin daw
simula no'ng mag-apply kayo for adoption. We're very sorry na medyo matagal
ang process. We really need a thorough investigation before deciding kung
ibibigay ba namin 'yong mga bata. We really can't risk it, we don't wanna
risk it."

"We understand, hindi rin naman kasi talaga lahat ng galing sa ampunan,
nakapupunta sa maayos na family. To be honest, I was getting impatient,
iniisip ko na another heartbreak na naman ba ito, hindi ko alam." Kaagad na
pinigilan ni Jobelle ang emosyon. "Sorry, I'm just–"

"No need to be sorry." Ngumiti si Niki nang makita kung paanong nawala sa
focus ang kausap ng mga magulang niya. "We really apologize this took so
long, gusto kasi namin na lahat ng batang galing sa ampunan, mapupunta sa
magandang tahanan. Iyong alam namin na mapoprotektahan 'yong bata, hindi
maghihirap, mabubuhay nang maayos."

Tahimik sina Jobelle at Patrick na nakatingin dito. This woman is classy and
sophisticated. Soft voice, alluring eyes, and sweet face. Naghahalo ang mukha
ng mga magulang dito, ngunit kapag nakangiti na, kamukha na ng ina.
"We understand na ayaw ninyo ng heartbreak, but we really can't afford to
hurt the child as well. Mahihirapan kasi sila kapag naampon na, tapos
ibabalik dahil hindi naging compatible o nagkaroon ng problema. The main
reason why naging mahigpit kami," dagdag nito. "Rest assured na walang
discrimination na magaganap dito. We're respecting race, gender, and status."

Tumingin naman silang mag-asawa kay Orion na nakaupo lang din sa harapan
nila.

"As long as kaya ninyong buhayin sa maayos na environment 'yong batang

mapupunta sa inyo, we'll gladly help you. Sa loob naman ng isang taong
application ninyo, nakakalap naman kami ng sapat na information for this
adoption to proceed. It wasn't easy, we know that. Marami kayong nilakad, you
even had to disclose your finances, but that's how we make sure the child
will live a good life," dagdag nito.

"Regarding sa financial," tanong ni Job, "sa mayayaman n’yo lang po ba

pinapaampon 'yong mga bata?"

Umiling si Livi. "Hindi, hindi 'yon ang kaso. May ilang nakapag-ampon na rin
sa La Vie nang hindi naman sobrang mayaman o sobrang mapera. Kung nakita
naman sa investigation na kayang buhayin ng isang pamilya o individual 'yong
bata, puwede naman. Kaya naman tinatanong ang financial capacity ng isa,
dahil wiling naman ang ampunan para tumulong."

Kumunot ang noo ni Patrick. Curiousity hit him. "Anong ibig ninyong sabihin?"

"There are some single or couple na hindi naman financially stable ang
nakapag-adopt na sa La Vie, pero pinayagan namin sila na mayroong suporta
galing sa amin. Gusto namin lahat ng bata, magkaroon ng pamilya. Kahit
mahirap ang buhay, kung kaya namang palakihin nang maayos ng mga tao,
binibigyan namin sila ng pagkakataon. Hindi naman kasi lahat ng bata, yaman
ang habol. Gusto nila ng kalinga," sabi ng prinsesang nasa harapan nila.

Ngumiti si Niki sa kanila at tumango. "Kung puwede lang namin bigyan ng

pamilya lahat ng nasa ampunan, ginawa na namin . . . pero hindi lahat,
compatible. Compatibility ang importante sa amin, hindi 'yong financial
status. Tulad nga ng nabanggit ng kuya at mommy ko, tumutulong ang La Vie sa
mga hindi naman kayang buhayin ang mga bata dahil walang pinansyal, pero kaya
namang buhayin at bigyan ng masayang buhay ang bata."

"So, you mean to say, na may ilang naampon ng mga hindi naman financially
stable?" tanong ni Patrick. "And, La Vie is helping them?"

"Yes," sagot ni Arkon. "Monthly allowances, scholarship, everything will be

provided by La Vie if the family was incapable of giving the financial
support. Ang importante, kaya nilang ilaan ang emosyonal na suporta at
pagmamahal sa batang naampon nila."

Natahimik sina Jobelle at Patrick. They judged them too quickly. Ang buong
akala nila, kaya mahigpit ay dahil kailangang mayaman. Isang rason pa 'yon
kung bakit nanghiram sila ng pera kay Laurel para lang masapatan 'yong
savings na inaakala nilang kailangan.

Ngumiti si Jobelle. "T…t-hat's actually nice." Hindi niya mapigilang hindi

mamangha. Halatang matataas na tao ang kaharap nila, ngunit wala silang
maramdamang panghuhusga. "Can I ask you something?"

"Of course," sagot ni Livi. "Anything. Para maging comfortable rin kayo sa
amin."

"What made you decide to have La Vie?"

Nagkatinginan ang mag-asawa, hinawakan pa ng lalaki ang kamay ng babae bago

humarap ulit sa kanila. "We have an adopted daughter, our panganay. May down
syndrome siya and she's our first baby," nakangiting sabi ng babaeng nasa
harapan. "Medyo hindi maganda 'yong nangyari no'ng umpisa. Na-discriminate
kasi kami dahil hindi raw kami incapable na alagaan 'yong anak namin kasi
nga, physically, nag-fail ako. During that time naman, emotionally unstable
si Arkon . . . kaya they decided na hindi kami qualified."

Nagkatinginan sina Job at Patrick, hindi nila inasahan dahil mukhang walang
dinadamdam na kahit ano ang mga tao sa harapan nila. Mukhang perpektong
pamilya na walang kahit anong pasakit sa buhay dahil pare-parehong nakangiti.
"So, my husband pulled some strings. Medyo matagal bago namin nakuha si
Reese, pero pinatunayan naman namin na magiging maayos ang buhay ng anak
namin. Kaya no'ng nagkaroon ng pagkakataon, nagpatayo kami ng ampunan. Hindi
siya publicly known, napagdesisyunan na rin kasi namin na itago na lang muna
'yon, para sa proteksyon din ng mga bata," dagdag nito. "Hindi kami namimili
kung sino ang makaaampon, ang importante sa amin . . . compatible ang bata sa
mga magiging magulang nito. Kasal man o hindi, may kapansanan man o wala.

"Hindi rin namin tinitingnan ang kasarian ng mag-asawa hangga't kaya ninyong
mahalin ang batang mapupunta sa inyo. Iyon lang ang hiling namin, mahalin
n’yo si Madeline dahil puwede n’yo na rin siyang makuha ngayon."

Nagkatinginan sina Jobelle at Patrick. Parehong hindi alam kung ano ang
magiging reaksyon dahil walang sinabi sa kanila.

"Bukod kasi sa investigation tungkol sa buhay ninyo, pasensya na pala roon,

ha?" Ngumiti ang may-edad na babae. "Gusto lang talaga naming masiguro na
magiging maayos si Madeline. No'ng na-observe naman kayo sa La Vie with
Madeline, nakita naman ng lahat kung gaano kasaya ang bata sa inyo."

Jobelle was dumbfounded.

"I also talked to Madeline." Tininginan ni Job si Niki, nakangiti ito sa

kaniya. "I asked Madeline kung ano ang tingin niya sa inyong dalawa. Kung ano
ang kaso sa kaniya na magkakaroon siya ng dalawang daddy, pero walang mommy.
Kung okay lang ba sa kaniya na dalawa ang daddy niya."

Kaagad na kinabahan si Jobelle sa possible na naging sagot ng bata. Malamang

na hindi pa nito naiintindihan ang kahit ano, malamang na hindi tinanggap ng
bata ang sitwasyon nila dahil gano'n naman talaga. Mahihirapan itong
magkaroon ng dalawang tatay.

"The kid says she would love to be with you." Ngumiti ang prinsesa habang
nakatingin sa kanila. "The kid understood the situation."
"Yup." Si Orion iyon na nilalaro ang ballpen. "The kid said it would be fun
and that she's excited to be with you. We already approved it. Sa La Vie,
bukod sa mga observers, kaming apat ang huling desisyon. Dumaan muna sa
psychiatric evaluation si Madeline, katulad ninyo. You guys were able to talk
to Dra. Tatum Avelino, right?"

Sabay silang tumango. "Yes, she said we passed."

"Yeah, you guys did," sagot nito. "And my cousin Stella, siya ang nakipag-
usap kay Madeline and the kid said she's excited to meet you."

"So, puwede na namin siya makuha?" gulat na tanong ni Jobelle, "you mean,
she's gonna be our daughter? I mean, sorry for being like this. I just
thought this is gonna be another heartbreak. Sorry." Kaagad niyang pinunasan
ang luha dahil hindi na mapigilan ang saya.

Kaagad na lumapit si Livi sa kaniya at hinawakan ang kamay niya.

"Congratulations and we're so happy for you! Masaya kami na magkakaroon na ng
family si Madeline and we all believe you'll be able to take care of her."

"We will po." Pinunasan ni Jobelle ang luhang bumagsak sa pisngi nito. Panay
na rin ang singhot, pilit na pinipigilan ang bawat paghikbi. Tahimik naman si
Patrick na nakangiti, hindi pa rin makapaniwala.

"By the way, every six months, kailangan ninyong dalhin si Madeline sa La Vie
para makausap ng psychiatrist. It's a protocol for us to monitor the child.
Possible rin na magkakaroon ng surprise visit sa inyo and we're still gonna
monitor her until she's 18. I hope that's fine with you?" seryosong tanong ni
Arkon. "We hope that won't offend you. We just wanna make sure that Madeline
will get the best."

"It's okay, we understand. Don't we all want that? What's best for the kid?"
Patrick smiled. "Thank you for giving us a chance. Kahit na gay couple kami,
salamat kasi binigyan ninyo kami ng pagkakataon. Thanks for not
discriminating us."
Orion smiled at them. "Laurents never discriminate," anito at tumayo para
kamayan sila. "Congratulations on your family. And, welcome to the newest
part of your family."

Sabay na napatingin sina Job at Patrick sa pinto nang pumasok ang batang
ilang beses na nilang nakikita at nakakalaro pa nila ito sa ampunan.

Ilang bata ang dumaan sa kanila para sa compatibility test na inilaan ng La

Vie, si Madeline lang ang nakakuhanan nila ng loob. Kaedaran nito sina
Laureen at Koa kaya naman excited silang mag-asawa na ipakilala ito sa
pamilya.

"Sign the adoption papers, we'll process it right away. Just in case, Atty.
Reidos Ramirez and Mayara Laurent will contact you about the papers. Silang
dalawa ang mag-aayos ng mga kailangan ninyo," sabi ni Orion. "Again,
congratulations."

Nakatingin sina Patrick at Jobelle kay Madeline. Kausap nito ang prinsesa at
ang babaeng may edad. Tinitirintas pa ang buhok.

"Magpapakabait ka, okay?" nakangiting sambit ng prinsesa kay Madeline. "We're

so happy for you. Respect them, love them, and be happy, okay?"

"Yes po, Princess Anika." Madeline smiled.

Kaagad na ngumuso si Niki. "Ano ba 'yan, hanggang ngayon, ayaw ko pa rin ng

tawag na 'yan. Ang cringe maging prinsesa."

"Eh 'di sana, hindi ka nagpakasal sa prinsipe kung ayaw mo pala maging
prinsesa," sabat ng ama nito.

"Korek. Makareklamo ka, dalawa na nga anak mo."

Natutuwa sina Jobelle at Patrick habang naglolokohan sila. Matataas na tao
ang mga ito, pero tinuring silang parang kaibigan. Hindi sila pinaalis, hindi
ito umalis. Nag-prepare pa ng lunch para sa kanila, nagbigay ng cake para
kay Madeline, at nagbigay ng regalo sa anak nila bago nagpaalam.

Hawak ni Jobelle ang kamay ni Madeline habang naglalakad sila papuntang

parking at naisipang magmo-mall muna sila para bumili ng mga gamit ng anak.

Laking gulat niya nang bigla itong huminto, tumingin sa kaniya, at niyakap
siya nang mahigpit na mahigpit. Rinig niya ang mahinang paghagulgol ng bata.

Basa sa records nito, matagal na ito sa ampunan. Anak ito ng Pilipina sa

isang German at iniwanan no'ng sanggol pa lamang. Lumaki ito sa La Vie dahil
walang gustong mag-ampon.

Walang gusto dahil may kamalditahan daw ito, pero no'ng sila na ni Patrick,
naging masayahin naman ito.

"Thank you po sa pag-ampon sa akin, Tito," umiiyak ito. Nakahinto naman si

Patrick at nakatingin sa kaniya. "Thank you po."

"Ay." Sumimangot si Job. "Bakit Tito? 'Di ba, kami na ang parents mo? Bakit
tito pa rin?"

Humikbi ito at pinunasan ang luha. "A…a-no po ba tawag ko sa inyo?"

Jobelle wiped the kid's face. "Daddy. Dalawa kaming daddy mo, okay?"

Tumanggo ito habang lumuluha. "Opo, Daddy."

Ngumiti si Patrick nang makita kung paanong tumulo ang luha ng asawa. Pareho
sila ng kasarian ngunit nabigyan ng pagkakataong maging magulang. Masaya
siyang nakangiti ang asawa yakap ang anak na para sa kanila.

"Thank you," Jobelle mouthed while hugging Madeline.

Patrick smiled and nodded. He didn't say anything. He's happy that after
years . . . They're now complete. Madeline completed them.

T H E X W H Y S

Actor's Hidden Whore - 74

by thexwhys
16-20 minutes

"Sobrang saya ko." Ngumiti si Laurel at tumingin kay Atlas. "Finally, after
years or months of waiting, masaya na sina Jobelle and Patrick. Like may
sarili na rin silang baby."

Nakahiga silang mag-asawa at nagpapaantok dahil katutulog lang din ni Julien.

Isang linggo na rin mula nang tumawag sa kanila sina Jobelle at Patrick para
sabihing nakuha na ng mga ito si Madeline. Nagsabi rin ang mga ito na pupunta
ng Baler para ipakilala sa kanila ang anak.

"Excited na rin akong makilala si Madi bukas," ani Laurel na bahagyang

bumangon. "Masaya ako na lahat ng taong nakapaligid sa atin, masaya na rin.
Amira and Jude are engaged and set to marry in three months; Jobelle and
Patrick got the child they want . . . and us. We're happy."

Atlas kissed Laurel's forehead and smiled. "Palagi ko na itong sinasabi, but
I always want to thank you for giving me this family. The family I never
thought I'd had." Huminga siya nang malalim nang maisip ang nakaraan. "Akala
ko noon, magiging magulo ang pamilya na mayroon ako. Akala ko, tatanda ako sa
showbiz dahil 'yon lang naman ang kaya kong gawin . . . but surprisingly, I
don't even miss it."

"For real?" Laurel asked. "I knew how much you loved acting. Alam ko kung
gaano mo kamahal ang trabaho mo noon."

"I did, I loved it. Pero na-realize ko rin kasi na hindi naman lahat ng gusto
natin, minahal natin, at inakalang buhay natin, iyon na talaga. Sometimes, we
just have to open our eyes and start exploring for more possibilities."

Ngumiti si Laurel at ipinatong ang baba sa dibdib ng asawa. Tinitigan niya

ito. Biglang pumasok sa isip niya 'yong unang pagkikita nila kung saan
inakala pa niyang scam lang ang lahat. Akala pa niya, prank, akala pa niya,
pinagti-tripan pa siya at baka may camera.

"Why are you looking at me like that?" Nakakunot ang noo ni Atlas na
nakatitig sa kaniya. "It's making me uncomfortable na parang naiisip mo kung
bakit mo ako minahal. Huwag ka na umatras sa pamilya natin, mahal, please
lang."

Mahinang natawa si Laurel at inilapat ang labi sa pisngi ng asawa.

Pinaglandas niya ang daliri sa ilong nito. In short, she's admiring her
husband's physique. No wonder, naging artista ito dahil parang hinulma ang
mukha at hindi nagkamali sa kahit na ano. Walang mali. Hindi labis, hindi
kulang. Kumbaga, saktong-sakto lang.

"Hey, Laurel," paninita nito, "what's wrong?"

"Hindi kasi nakakasawa 'yong mukha mo. Naisip ko na . . . kaya siguro sobrang
sikat mo rin talaga noon. Bukod kasi sa magaling kang artista, hindi
nakakasawa 'yong mukha mo. Main reason why you're everyone's favorite.
Maangas 'yong mukha mo but whenever you are smiling, it's different. It feels
like you are a different person."

Napatitig si Atlas kay Laurel dahil hindi ito vocal sa pag-a-admire sa

physical attributes niya. Ni hindi niya maaalala nagsabi ng ganito ito sa
kaniya. Laurel tend to keep everything to herself . . . so her admiring him,
it feels different.

"Kahit hindi pa kita nakikilala noon, laman ka ng commercials, ng billboards,

halos lahat. Hindi ako mahilig manood, pero kilala kita dahil kilala ka ng
lahat. Who would've thought that the great Atlas would be so in love with me—
even ended up marrying me?" pabulong ang pagkakasabi ni Laurel para hindi
magising si Julien, pero hindi niya inaalisan ng tingin ang asawa.

"Almost everyday, I am questioning myself why. Bakit ako? Alam ko sa sarili

kong hindi ko deserve 'yong pagmamahal na kaya mong ibigay sa akin dahil sa
dami ng pagkakamali ko. Pero alam mo 'yong pinagpapasalamat ko?" Mas
isiniksik pa ni Laurel ang katawan sa asawa na niyakap naman din siya nang
mahigpit. "Na minahal mo ako kahit na sa tingin ng ibang tao, basura ako."

Atlas smiled and started giving her feathery kisses. "Alam mo 'yong
kasabihang, one's trash is another one's treasure?" tanong ni Atlas.
Hinahaplos nito ang braso niya. "I don't mean to sound cheesy, I know you are
cringing. Alam ko rin na alam mo na 'yong meaning niyan."

Wala nang sinabi si Laurel. Niyakap na lang niya nang mahigpit ang asawa
habang nanonood sila ng movie para magpaantok. Excited rin siya na darating
bukas ang mga kaibigan nila, pati na si Vaughn na dalawang linggo na niyang
hindi nakikita lalo na't busy ito sa university.

Hindi magkanda-ugaga sina Laurel at Amira sa pagluluto dahil sila na mismo

ang nagprisinta na magluto ng lunch lalo na't malapit na sina Jobelle.
Inakala rin niyang tanghali pa darating si Vaughn, pero pagkagising niya
no'ng umaga, nakikipaglaro na ito sa mga kapatid. Ito pa ang nagbilad kay
Julien. Bigla ring natigilan si Amira at tumingin sa mga anak niya.

"Grabe ka, bakla. Ang laki na ng panganay mo! Naaalala ko no'ng 16 ako, pa-
tweetums pa ako sa TV! Alam mo 'yong mga movie at serye na puro pakilig lang?
Tapos ikaw, bumuo ka na ng anak!" Ibinaba nito ang kaldero sa kalan. "Gaga
ka, ang aga mo pala talaga bumukaka?"

Ngumiti si Laurel. "Gaga, oo. First time ko pa sa car. Kasi naman, wala
kaming lugar, eh may car. Ayon . . . ang sikip pa no'n tapos shookt ako kasi
ang sakit!"

"Ay, daks!" natatawang sagot ni Amira. "First time ko kasi si Atlas, eh. Wala
naman kasi akong ibang nakeme noon. Tapos no'ng honeymoon, hindi rin ako
nakalakad, dzai."

Malakas na natawa si Laurel. "Uy, hala! Bigla kong naaalala. Sa car din pala
ang unang beses namin ni Atlas! Ano ba 'yon."

"Ayan, nabubuntis ka ng mga kinekeme mo sa car!" natatawang sagot ni Amira.

"Saan pa mga na-try mo, bakla? Ako, pangkuwarto lang, eh. Minsan nga gusto ko
yayain si Jude. Paturo nga!"

Laurel pressed her lips together. Tiningnan muna niya kung may mga tao ba sa
paligid nila para hindi marinig. Lalo na si Atlas, baka ma-punish na naman
siya at masabunutan nang wala sa oras. Mahirap na . . . alam niya sa sarili
niyang hindi siya tatanggi.

"Ano nga?" Nakapangalumbaba pa si Amira sa counter at naghihintay ng

sasabihin niya. "Siyempre, gusto ko rin naman maging adventurous with Jude."

"The best pa rin sa kama, siyempre," sagot ni Laurel, "pero kung parang gusto
mo mag-explore. Subukan mo sa car. For me lang, ha? Nag-e-enjoy ako noon
kapag medyo challenging. Kapag feeling ko mahuhuli, pero siyempre, hindi
aabot doon."

Tahimik lang si Amira na nakatingin sa kaniya. Gustong matawa ni Laurel lalo

na't parang lumabas ang curiousity ni Amira.
"Tanong ko lang," ani Amira habang nakatingin sa kaniya, "saan ang pinaka-
daring ninyo ni Atlas?"

"Sa beach." Laurel bit her lower lip and smirked. "Pero hindi dito sa Baler.
No'ng panahong FUBU pa lang kaming dalawa, may beach kaming pinupuntahan sa
Batangas tapos madaling araw kami naroon. Walang tao, as in madilim lang . .
. kami lang kaya nakakapagkeme kami roon. Like sa ilalim ng langit. Saksi ang
buwan at bituin sa pagkakantu–"

Umiling si Amira. "Don't you dare ruin the song, damn it!"

Laurel laughed hysterically. Kaagad na iniba ni Amira ang usapan nila. Ramdam
niyang kahit na may pagkawalwal ito, reserved pa rin at may mga pagkakataong
ayaw nitong pag-usapan 'yong mga gano'ng bagay kaya naman hindi siya nag-o-
open ng topic, unless ito mismo ang magsimula.

"Thank you pala sa regalo ninyo sa amin ni Jude kahit na medyo matagal pa.
Hindi ko inasahan 'yong wedding gift ninyo, grabe." Umiiling si Amira habang
hinahalo 'yong salad para lunch. "Sure ba na okay lang na isang buwan kami sa
Hawaii?"

"Oo naman. About your resort, okay naman kami ni Atlas, kami na muna ang
bahala," aniya. Naging shareholders na rin sila ni Atlas ng resort ni Jude.
Nakiusap din ito na kung puwede silang tulungan sa pamamalakad at dahil may
experience naman na sila sa businesses, naging madali na ang lahat. "Kami na
bahala."

Nakayuko si Laurel nang marinig ang pagsinghot ni Amira. Nag-angat siya ng

tingin at nakita itong mahinang umiiyak. "Hindi pa rin ako makapaniwalang
ikakasal na ako soon." Tumingin ito sa kaniya. "Ang saya, Laurel. Nasaktan
ako sa nangyari sa amin ni Atlas, pero no'ng tinanggap ko na magkakaroon ako
ng taong mamahalin ako nang buo . . . iba 'yong pakiramdam ko."

"S…s-orry," bulong ni Laurel. "Alam ko na kami ni Atlas ang dahilan para

magkaroon ka ng doubt."
Umiiling na tumayo si Amira mula sa kinauupuan at nilapitan ang kaibigan.
"No, oh my gosh. I didn't mean to sound like that. Masaya ako sa inyo ni
Atlas, pero mas masaya ako para sa sarili ko na nakahanap ako ng pagmamahal
na akala ko sa inyo lang ni Atlas makikita."

"Sorry talaga sa nangyari."

"Wala kang dapat ika-sorry. We're both mature here and naka-move on na ako.
I'm marrying the love of my life soon, I'm gonna have my own family soon. I
wouldn't change anything for the world, Laurel. Hindi ko gugustuhing balikan
ang nakaraan. Wanna know why?"

Laurel nodded without saying anything.

"Kasi lahat tayo, masaya. You and Atlas built a family. Three kids and happy.
You both found your happiness. I found Koa and Jude who made me complete. I
never thought I'd find a love we had, Laurel. Hindi ko inasahang may lalaking
magmamahal sa akin nang buo." Ngumiti si Amira at hinaplos ang pisngi niya.
"And us, tayong dalawa. I found a sister in you. Nakakatawa na hindi ideal
kung paano tayo nagsimula, ang mahalaga naman, kung paano tayo magtatapos."

Kumunot ang noo ni Laurel habang nakatingin kay Amira. "Wait, are you reading
my stories?"

"Yup." Ngumiti ito. "Noon pa lang, artista pa lang kami ni Atlas. He was
bragging about this writer who write painful stories na akala mo, close to
reality. He even installed Wattpad on my phone, love team pa lang kami and
recommended your stories."

Laurel was speechless.

"Ang dami kong natutunan. Kung paano mag-let go, kung paano mabuhay mag-isa
na hindi sumasandal sa iba, at kung paano mag-move on para maging masaya,"
dagdag nito. "I didn't know how you did it. Pagkatapos ko malaman 'yong mga
pinagdaanan mo, paano mo nagagawang magsulat ng mga salitang tatatak sa iba?"
"Paano mo nasasabing na kailangan lang natin maging masaya, when in reality,
malungkot ka? I didn't know how you did it, but you are my role model."

Laurel tried to lighten up the mood. "So, gusto mo ba magsulat na rin ako ng
erotic para matuto ka nang hindi nahihiya sa akin?"

Pareho lang silang natawa at nag-iba na ng topic. Pinag-uusapan nilang dalawa

'yong papalapit na beach wedding nito. Panay rin ang tanong kung gusto ba
niyang magpakasal ulit at paulit-ulit na sagot . . . hindi.

Dumating na rin sina Jobelle, Patrick, at Madeline. Nakita ni Laurel na medyo

nahihiya pa ang bata dahil nagtatago ito sa likuran ng mga ama. Natuwa siya
nang lumapit si Laureen. Pinagpapasalamat niya na hindi nito nakuha ang
pagiging snob.

Laureen happily welcomed Madeline. Pinakilala nito ang bagong kaibigan sa

kanilang lahat, iniisa-isa, hanggang sa ayain itong maglaro kasama si Koa.

"Ang dami n’yo namang niluto!" ibinaba ni Job ang cake na bitbit. "Grabe
effort, ha?"

Lumapit si Laurel kay Job at niyakap ang kaibigan. "Ang saya ko, bakla. We're
so happy for you. So, kumusta naman ang unang mga araw ninyo with her?"

"Okay naman kasi hindi na rin kami strangers sa isa't isa. Ilang beses na rin
naming nakasama at nabisita si Madi. Kaya ayon, at ease na rin siya sa amin.
Medyo nangangapa pa ako, kaya ultimo 'yong pag-braid ng buhok, pinanood ko pa
sa YouTube! Alam mo 'yon, bakla ako, pero hindi ako marunong mag-braid?"

Lumapit si Atlas kay Laurel at ipinalibot niya ang braso sa baywang ng asawa
habang nakikipagkuwentuhan ito sa mga kaibigan. Hinalikan niya ang tuktok ng
ulo nito.
Walang masabi si Atlas kung hindi masaya siya sa best friend niya. Ang tagal
nitong pinangarap magkaroon ng anak, kaya naman nang humingi ng tulong ang
mga ito sa kanila ni Laurel, ni hindi sila nag-second thought.

Pare-pareho silang nakatingin sa tatlong batang naglalaro. Kasama nila sa

ilalim ng malaking puno ang papa ni Laurel na nagsasagot ng crossword; sina
Jobelle at Patrick na nakwekwento tungkol sa adoption process; sina Jude at
Amira na magkatabi at nagbabalat ng mga hipon na kakainin nila; sina Atlas at
Laurel na inaayos ang lamesa.

"Isang araw, malalaki na sila. Pakiramdam ko, magiging magbe-best friend 'yan
sina Madi, Koa, at Laureen." Ngumiti si Amira. "Wala akong best friend no'ng
bata ako . . . ."

"Same," sagot ni Laurel na itinaas pa ang kamay. "Kaya masaya akong dumating
sa buhay ni Laureen sina Koa at Madi. For sure, they're gonna be friends and
I look forward na paglaki nila, sandalan din nila 'yong isa't isa, parang
tayo."

Ngumiti si Amira. "We really built a very unusual and unexpected friendship,
'no? Parang kung iisipin ng ibang tao, lalo na't showbiz kami ni Atlas, ang
weird kasi magkaibigan tayo? Ex-wife and current wife? Pero sa tuwing may
magtatanong sa akin niyan, alam n’yo sagot ko?

"Hindi mababaw ang isip nating lahat. Na matured tayo para kalimutan at
umusad." Amira looked at Laurel. "Naalala ko 'yong isang sinabi mo sa libro
mo . . . hindi identity ng isang tao o ng kahit sino ang nakaraan. Lahat tayo
may kaniya-kaniyang pinagdaraanan, lahat tayo may sakit na naranasan. Kung
patuloy natin silang huhusgahan, paano naman nila haharapin ang hinaharap at
patuloy na lalaban?"

Ngumiti si Laurel. It was a message for herself when she wrote that book.

"Na kahit na anong ibato sa atin ng kahit sino," It's Jude, "patuloy tayong
kikilos nang hindi umaapak sa mga tao. Masakit man ang pinagdaanan, darating
tayo sa hangtungang puro kasiyahan."
"Binasa mo rin book ko?" tanong ni Laurel.

Jobelle looked at Atlas. "Oo, kasi tuwing magkasama kami ni Atlas noon, he
told me these stories. He bragged that you wrote them . . . na you are so
good at what you're doing."

Tumingin si Laurel kay Atlas na nakayuko at may ngiti sa mukha. "Hey," kuha
niya sa atensyon ng asawa, "You were bragging about my stories?"

"More like, I was bragging about you," sagot nito. "It was worth it. The pain
. . . it was worth it in the end."

Laurel smiled and felt her heart thump. Hindi masyadong vocal si Atlas
tungkol sa pagbabasa ng stories niya, pero ngayong nalaman niyang proud ito
sa pagsusulat niya . . . iba 'yong pakiramdam.

"I actually missed seeing you seriously typing. Naalala ko noon, tuwing
magkasama tayo, gising ka sa madaling araw. Gising din ako, pero hindi ako
bumabangon o gumagalaw ’cos I was just looking at you. How serious you were .
. . kaya medyo nalungkot ako na hindi mo na 'yon ginagawa ngayon."

Ngumiti siya. "Responsibilities."

"Still, I want you to pursue your passion . . . you were so good at it."
Atlas kissed the side of her forehead. "You're giving people something to
read. Something na makapagbibigay sa kanila ng realization . . . kahit na
minsan, nalulungkot ako."

Kumunot ang noo ni Laurel, pero hindi siya nagsalita.

"Na sa bawat salitang binibitiwan mo sa story na sinusulat mo, may kirot.

Ayaw kong isipin na napagdaanan mo lahat 'yon, ayaw kong isipin na 'yong
sakit na ibinabato mo sa mga characters mo, nararamdaman mo o naramdaman mo."
Ngumiti ito. "Na sa bawat pagpapayo mo, sa bawat pagsabi mong maging masaya
ang kahit na sino . . . ikaw sa sarili mo, alam mong may mabigat sa puso mo."

Kagat ni Laurel ang pang-ibabang labi.

"Na sinasabi mo sa iba na maging masaya, pero ikaw hindi," anito at yumuko.
"Iyong bawat salitang binibitiwan mo sa story mo . . . iyong pagpapayo para
gumaan ang loob ng kahit na sino, sana . . . i-apply mo."

Ngumiti si Laurel. "Siguro, kaya hindi na ako makapagsulat ngayon, kasi wala
na akong pain." Hinaplos niya ang kamay ng asawa. "Maybe the pain lessened,
the reason why I can't write anymore. And another reason? Bakit pa ako
magsusulat kung may taong nasa tabi ko na puwedeng makinig ng thoughts ko?
Kung may taong yayakap sa akin dahil ang sakit na? I stopped writing ’cos you
are here."

"So, you write to release all your pain?"

Laurel smiled. "I think so."

T H E X W H Y S

Actor's Hidden Whore - 75

by thexwhys
16-20 minutes
Amira was admiring herself in front of a huge mirror. For some reason, her
heart's pounding too fast. She actually had a panic attack, the main reason
why Laurel was inside her room.

"Pangalawang kasal ko na ito, this time, pili lang ang bisita. Pero bakit mas
kinakabahan ako? Bakit pakiramdam ko, magkakamali ako? Matatapilok ako?
Lulubog kaya 'yong paa ko sa buhangin? Paano kung biglang umay—"

Natigilan siya sa pagsasalita nang yakapin siya ni Laurel patagilid.

Nakatingin ito sa kanya, nakangiti. "And here I thought I was the OA one.
Ine-expect ko na ganito rin ako kapag kinasal ako, pero parang mas malala
ka."

"Kasi naman, bakla." Tumutulo ang luha ni Amira. "Kinakabahan ako. Naalala ko
no'ng kasal namin ni Atlas, hindi naman ako ganito. Maraming camera pa noon,
maraming tao . . . pero kay Jude, iilan na nga lang tayo, kinakabahan ako."

"Normal siguro 'yan, wala naman akong experience, eh," sagot ni Laurel habang
inaayos ang buhok niya. "Ilang beses mo na sinabi 'yong word na kinakabahan.
I assure you, everything's gonna be okay. This is your day and we're so happy
for you."

Humarap si Amira kay Laurel at niyakap ito nang mahigpit na mahigpit. "Thank
you for being here with me. Sorry, tinawagan kita kahit na alam kong busy ka
sa mga anak mo."

Naramdaman ni Amira ang paghaplos ni Laurel sa likuran niya. "We're friends

and I will always be here for you. I never had a friend like you, someone who
would cross mountains just to be with me . . . and I would do the same for
you, Amira," bulong nito sa kaniya. "Now, bilisan mo na mag-ayos at baka
kabahan ang groom mo kahihintay sa 'yo. Do you want me to stay here?"

Tumango si Amira at nagsimulang ayusan ang sarili. Tahimik lang si Laurel na

nakatingin sa kaniya, wala itong sinasabi. Nagdesisyon na lang sila ni Jude
na simpleng kasalan lang ang magaganap.
Tatlong buwan ang naging time frame nina Amira at Jude para ayusin ang kasal
nila, ngunit sa lahat ng plano, wala silang nasunod. Ang nangyari, sa loob ng
dalawang linggo, minadali nila ang lahat na ang isusuot pa niyang wedding
gown, nabili lang nila sa online shop.

Nagpatulong na lang din siya kay Laurel para sa ilang kailangan, tutal
gaganapin naman ang reception sa resort na mismo kaya wala na rin silang
problema. Mabuti na lang din at makapupunta sina Jobelle, Patrick, at
Madeline kahit na short notice lang. Gano'n din ang kaniya-kaniya nilang
pamilya na nagmadali pa.

Nahirapan sina Amira at Jude sa nangyaring lawsuit laban sa kaniya ng network

dahil nga mas pinili na niyang mag-resign for real kahit na may dalawang taon
pa siya sa contract. Malaki ang pasasalamat niya sa papa ni Laurel na siyang
nagbigay sa kanila ng tulong sa pamamagitan ng dalawang matataas na abogado,
bukod kay Patrick at sa abogado ni Jude.

May mga damages din siyang kinailangang bayaran kaya nabenta niya ang isang
property na pag-aari sa Samar para 'yon ang gamiting pambayad nang hindi
magalaw ang savings niya.

Kahit na paulit-ulit namang sinasabi ni Jude na hindi siya pababayaan, ayaw

niyang tuluyang umasa rito. Gusto niya na maging partners pa rin sila kahit
na anong mangyari.

They've been living together for almost a year now, nagtatabi na sila sa
kama, araw-araw na rin silang magkasama, pero ang pinakapaborito niya? Iyong
gigising siya na kakain kasama sina Jude at Koa.

That's when Amira knew Jude's the one.

Si Jude ang nagparamdaman sa kaniya na palagi niyang ilo-look forward ang

breakfast kinabukasan, ang sunset sa hapon, ang buwan sa kalangitan. Ito rin
ang nagparamdam sa kaniya na kahit madilim ang langit, kahit na walang buwan
at bituin, may liwanag pa ring darating kinabukasan.
Sa tuwing yayakapin siya ni Koa at pinaparamdam nito ang pagmamahal sa kaniya
kahit na hindi naman siya ang tunay nitong ina, mas madalas pang naluluha
siya dahil hindi niya inasahang magiging ganito siya kasaya. Masakit ang
pinagdaanan niya, kahit sabihing nakangiti lang siya, pero pinaramdam sa
kaniya ni Jude na sapat siya sa lahat ng aspeto ng buhay.

Pinaramdam nito na hindi na niya kailangang mahalin nang may kahati . . .

Jude loved her fully, without thinking na may kahati siya.

Amira was wearing a simple, white off-shoulder wedding dress with laces that
actually look good for a beach wedding. She just wants it simple, that's it.
She's gonna wear a simple sandal with seashells on it and it was a gift from
Jobellita. Her hair was loosely braided, almost looking like a mermaid. No
makeup, just red lipstick to complete the look.

"Kinakabahan ako," pag-uulit niya habang nakatingin kay Laurel na nakaupo sa

kama at naghihintay sa kaniya. "Laurel, bakit ganito? Parang gusto kong
lumubog sa kinauupuan ko."

"I bet you're just excited. Bilisan mo na rin, kasi palubog na 'yong araw,
akalain pa ni Jude na na-cold feet ka." Laurel walked towards her and hugged
her from behind. "I am happy for you, bakla."

Amira teared up and smiled. "I am happy for me, too," she whispered.

Nakapamulsang nakaharap si Jude sa dagat. Papalubog na ang araw ngunit wala

pa si Amira. Pinili nila ang kasal kung saan sunset dahil gusto nito ng
magandang kulay ng langit. Simple lang ang kasal kahit na sinabi niyang kaya
niyang ibigay ang kasal na gusto nito. Amira chose to get married somewhere
hidden kaya naman walang ibang taong makakikita sa kanila.

Nakasimpleng slacks lang siya at pinaresan ng puting long sleeve na nakatupi

hanggang siko. Si Amira din ang nag-ayos ng kasal nila kahit na gusto niyang
tumulong. His soon-to-be wife chose everything about their wedding.

"She's coming," narinig niyang bulong ng daddy niya na inakbayan siya. "I'm
happy for you and Koa, anak."
Jude smiled and hugged his dad. "Thanks, Dad. I am happy, too, that she loves
Koa more than me. Isa 'yon sa pinangarap ko, Dad. Iyong magkaroon ng
makakasama sa buhay na mas mahal ang anak ko at kayang tanggapin kung ano ang
kaya kong ibigay."

Nakatitig si Jude sa papalubog na araw. Iba na ang kulay ng kalangitan nang

tumugtog na 'yong saxophone ng nirentahan nila ni Amira. Napalingon siya at
sumenyas sa kaniya si Jobelle na paparating na ito. Lumapit naman si Atlas na
kinamayan siya.

"Thank you, man," Atlas whispered to him. "Thank you for loving Amira
unconditionally. I really apologize for hurting her . . . ."

"No, don't." Jude looked at Atlas. "You hurting her, leaving her. . . led to
where we are now. Thank you for letting her go."

Ngumiti si Atlas at pareho silang tumingin sa kurtinang bumukas, ngumiti siya

nang makita si Amira. Umiiyak ito, sigurado siya. Sa tagal niyang kilala ito,
alam niya ang hitsura nito kapag umiiyak. Napangiti siya dahil sa wakas,
nahanap na nito ang kasiyahan, ang katahimikan sa piling ni Jude.

Atlas was looking at Amira when Laurel got up from fixing Amira's dress.
Laurel and Amira smiled at each other and started walking.

Hindi siya ang ikakasal, pero nakatingin siya kay Laurel habang pinapakinggan
ang tugtog. Hindi nila naranasan ang ganitong kasal kaya habang nakatingin
siya kay Laurel na naglakad sa gilid papunta sa mga anak nilang dalawa, iba
ang pakiramdam. Parang bigla niyang gustong pakasalan ito, gusto niya itong
makitang maglakad sa gitna, pero alam niyang hindi iyon mangyayari.

Atlas accepted the fact that there won't be a wedding like this, but being
with Laurel's all that matters. Naglakad siya papalapit sa asawa at hinawakan
ang kamay nito. Laurel smiled at him, kissed his cheek, and intertwined their
hands together while watching Amira and Jude get married.
"I wanna marry you, too," bulong niya sa asawa, "but we're already married
and that's what's important."

Laurel looked at Atlas. Alam niyang magsasabi ito ng gano'n, pero alam din
nitong hindi siya komportable sa ganitong kasalan. Masaya siyang nakikita
kung gaano kasaya si Amira, maganda ang kasal, pero hindi niya makita ang
sariling ginagawa ito sa harapan ng maraming tao.

Sinalubong ni Atlas ang tingin sa kaniya at ngumiti ito. "I love you," he
whispered and kissed the side of her forehead before both of them watched the
sunset while Amira and Jude were getting married.

Hindi mapigilan ni Amira ang luha habang pinapakinggan ang sinasabi ng

wedding officiant. Hindi ito ang unang beses na ikakasal siya, mas magarbo
ang una, maraming sikat na artista, mga matataas na tao, at masasabing
malaking kasalan ang nangyari sa kanila ni Atlas . . . pero mas masaya siya
ngayon.

Malamang dahil alam niya sa puso niya na noon, may ibang "the one" si Atlas.
Alam naman niya sa sarili niyang mahal siya ng dating asawa, walang pagdududa
sa parteng 'yon, pero alam din niya na may kahati siya.

A part of her wants to thank the world for what happened. Nagkasakitan man
silang lahat, nagkaroon ng malawakang issue na kailangang resolbahin,
malaking perang nawala dahil sa mga nangyari, pero habang nakatitig siya kay
Jude na hawak ang kamay niya, masasabi niyang worth it lahat ng pinagdaanan
niya.

Naramdaman ni Amira ang kamay ni Jude sa kamay niya. Jude even took the
flower from her and intertwined their hands together. She smiled at him, he
smiled at her. The sun's almost gone, halos wala na sa kalahati nang sabihin
ng officiant na, "You may kiss the bride."

Nagkatinginan sila ni Jude, pareho pa silang natawa. Hindi naman nila first
time mag-kiss, hindi rin naman nila first time, mag-hug . . . pero 'yong
nagkatinginan silang dalawa bago mag-kiss, natawa sila. Lalo nang ma-realize
na maraming taong nakatingin sa kanila.
"Papalubog na 'yong araw, love, hindi mo pa ako iki-kiss?" tanong ni Amira na
ikinatawa ng lahat. "Galaw-galaw, love. Honeymoon na honeymoon na ako, eh."

Malakas na natawa sina Jobelle at Laurel lalo nang takpan ni Patrick ang
tainga ni Madi; ni Vaughn, ang tainga ni Laureen; at ng mommy ni Jude mismo
ang tainga ni Koa habang humahalakhak.

"Sorry," naka-peace si Amira na nakaharap sa kanila. "Ang bagal po kasi ng

anak ninyo, Mommy, eh!"

"Kiss her already!" singhal ng mommy ni Jude habang nakangiti.

Jude smiled at Amira. He caressed his wife's cheek, stared at her for
seconds, before leaning forward, and their lips met. He closed his eyes to
feel his wife's kiss not minding people around them. He just wanna savor the
kiss, their first kiss as husband and wife.

While kissing Amira, Jude felt something. Tears from his wife and that
prompted him to open his eyes. He saw how Amira's eyes watered while looking
at him and he couldn't do anything but wipe his wife's tears away.

"I love you," Jude whispered and kissed Amira's cheek before hugging his wife
tight. "So much and thank you for marrying me."

Naramdaman ni Jude ang paghikbi ni Amira. "Ako nga dapat ang mag-thank you sa
'yo. Kahit na ang dami kong pagkakamali, pagkukulang, we're here . . . you
are here marrying me."

"Worth it, love," he whispered while kissing his wife's shoulders.

Pagkatapos ng program, naglakad silang lahat, kasama ang mga guest papunta sa
isang area kung saan na-convert ang lugar bilang reception. Nasa tabing dagat
pa rin sila kaya naman malamig ang simoy ng hangin, may bonfire sa gitna, at
may mga bean bag na uupuan ng lahat.
The entire place looks bohemian and their guests were just around 30. Most
important people in their lives. Family and closest friends, that's it.

Hawak ni Amira ang kamay ni Koa dahil niyaya siya ng batang sumayaw sa gitna.
Maliit ito kaya naman nagtatawanan sila lalo nang subukan ni Koa na iikot
siya. Ang nangyari, napaupo siya sa buhanginan kaya naman lumuhod siya para
bumangon nang bigla siyang niyakap ng bata.

Nagkatinginan sila ni Jude lalo nang humagulgol si Koa sa balikat niya.

Natahimik ang lahat, pati ang mga tumutugtog ng kanta.

"Hey, are you okay?" tanong ni Amira kay Koa. "What's happening?"

"Kasi po." Humikbi ito at mas niyakap siya nang mahigpit. "Kasi po ang saya
ko po na ikaw na talaga 'yong mommy ko. Please po, huwag n’yo po ako ibibigay
sa isang mommy ko kasi ikaw lang po ang gusto ko. Please po, Tita Amira."

Kumunot ang noo ni Amira at humiwalay ng yakap kay Koa. "Teka, bakit Tita
Amira pa rin ang tawag mo sa akin? 'Di ba, mommy mo na ako? Anong nangyayari?
Bakit tita pa rin?"

"P…p-uwede na po ba kitang tawaging mommy?" tanong nito. "Nahihiya po kasi

ako baka hindi pa po puwede."

Kaagad na pinunasan ni Amira ang luha habang nakatitig kay Koa. "Si Koa,"
Humikbi siya, "parang others! Katabi mo na ako ’pag natutulog, ako na
nagluluto ng pagkain mo kahit na alam ko namang hindi mo gusto kasi hindi
masarap, ako na rin nag-aayos ng buhok mo, at alam mo naman na love kita, 'di
ba? Eh 'di, ako na ang mommy mo!"

"H…h-indi mo na po igo-ghost si Daddy?"

Nagtawanan lahat ng nasa reception, lalo na si Jude na nakasalampak sa
malaking cloth at umiinom ng beer. Nakatingin ito sa kanilang dalawa ni Koa
sa gitna.

"Anong igo-ghost? Pinikot na nga ako ng daddy mo, pinakasalan na nga ako . .
. wala na akong kawala. Saka hindi ko na siya igo-ghost. Kapag nangyari 'yon,
isasama kita. Iiwanan na natin siya!" Panay ang daloy ng luha ni Amira dahil
sobrang mahal niya ang batang kaharap.

Naisip na rin niya na kung sakali mang hindi sila ni Jude ang end game,
mamahalin pa rin niya si Koa, bibisitahin ito, dahil napamahal na siya sa
bata. Kahit na anong gawin niyang pag-iwas noon, si Koa ang nagpapabalik sa
kaniya sa Baler. Ang titig at ngiti sa kaniya ng batang ito, hindi niya
magawang kalimutan.

Kahawig naman ni Jude si Koa, pero mas lamang 'yong western features nito
lalo na sa brown na buhok at amber na kulay ng mga mata. It's brown but
almost yellow. Tan na rin ang kulay ni Koa dahil palagi sa arawan na mas
lalong nagpamukhang kakaiba. Tan, brown curly hair, and amber eyes . . . very
boy next door ang datingan.

"I love you po, Ti–" Natigilan ito at ngumiti sa kaniya. "Totoo po na puwede
ko po kayo tawaging mommy?"

Amira nodded and hugged Koa. "Oo, anak na kita, baby na kita, okay? Ikaw na
ang baby ko . . . and I love you, too, so much."

Ngumiti si Koa at hinaplos ang mukha niya. Nakaramdam siya ng paghikbi dahil
doon. "Hindi na po ako aasarin sa school kasi wala po akong mommy. Hindi na
po ako sasabihan ng ampon kasi walang mommy, hindi na po ako gigising na
tatakbo sa room mo kasi po, akala ko umalis ka ulit. Hindi na po ako uuwi na
natatakot kasi wala ka."

Kinagat ni Amira ang pang-ibabang labi at tumingin kay Jude na ngumiti sa

kaniya.
"Thank you po kasi binigyan mo po ako ng complete family like Reena." Ngumiti
ito.

"Who's Reena?" tanong niya.

"Si Laureen po. Ang haba po kasi ng Laureen, ayaw ko po ng LJ ang ikli naman
. . . kaya Reena na lang. Malapit na rin po sa reyna," anito at hinalikan
siya sa pisngi. "Thank you po ulit, Mommy, I love you po."

Nakaluhod si Amira sa gitna at tumingin kina Laurel at Atlas na napatitig kay

Koa. Amira saw the shock on their faces making her laugh. "Reyna pala, eh.
Atlas, patay ka na. Ex husband kita . . . magiging balae rin pala!"

Malakas na natawa si Laurel nang makita kung paanong kumunot ang noo ni
Vaughn. Atlas smiled, everyone smiled when Vaughn stood up and carried
Laureen.

"Baby pa si plintet. Princess ko 'to!"

"Princess mo nga, reyna naman ni Koa. Olats ka," sagot naman ni Ali. "Wala
na, Vaughn, your princess is becoming someone's queen."

Nakanguso si Vaughn na tumingin kay Atlas. "Tito, are you letting this
happen? Not my plintet!"

Atlas and Laurel just laughed, making Vaughn frown even more.
Actor's Hidden Whore - 76
by thexwhys
15-19 minutes

"How's college?" tanong ni Laurel kay Vaughn habang naglalakad sila sa plaza
dahil inaya niya ang anak na mamili ng iluluto para sa party na gagawin for
dinner. "Are you enjoying it?"

Kumagat muna si Vaughn ng hawak na turon. May hawak din itong plastic ng
softdrink at gustong matawa ni Laurel. Nakasuot ito ng puting sando na
umaakap sa medyo may kalakihang katawan nito, naka-board shorts, at naka-
tsinelas pa na kulay green.

"Yes, Mom, I am. So far naman, okay pa. Plus, I love the school. I am
enjoying my course naman, akala ko, hindi," sagot nito. "I am missing you,
though. You are too far away from me that I only get to be here every two
weeks. I miss my plintet and baby bunso."

Ngumiti lang si Laurel. Nakaupo silang dalawa sa swing ng park at kumakain ng

meryenda. Sa tuwing bumibisita si Vaughn sa kanila, palagi silang nagba-
bonding mag-ina. Hindi puwedeng dadaan ang bisita nito na wala silang heart
to heart talk dahil ngayon pa lang din niya kinikilala ang anak.

"V, hindi ka ba nagalit sa akin kahit kaunti?" Kahit si Laurel mismo, nabigla
sa sariling tanong. Matagal na niyang gustong malaman, pero natatakot siya sa
posibleng sagot kaya mas minabuti niyang huwag itanong. "Y…y-ou don't have to
answer."

Vaughn looked at her, she looked away. Laurel can't afford to see hate from
her firstborn's eyes. Gusto niyang malaman, pero kinakabahan siya . . . more
like natatakot.

"When Dad told me the truth, I questioned myself why. I had a lot of
questions, Mom. A lot of whys. Why did my mom abandon me? Why did she leave
me alone? Why did she decide to give me away? Why am I not enough for her?"
sagot ni Vaughn habang nakatingin ito sa kawalan dahil nag-iwas din ng tingin
sa kaniya. "But I tried to understand your reasons, Mom. You were young, you
were reckless, and dad told me it was his fault because he left you, too. So,
your question . . . if I was mad?"

Laurel nodded and cleared her throat. She's on the verge of crying but tried
not to. This is not a good place to cry.

"I'm not mad at you and will never be. You had your reasons and your reasons
were enough for me to understand. I am not shallow, Mom, so please, don't
overthink. Let me know if I'm giving you that vibes because no, I can never
be mad at you. I will never be."

Kinagat ni Laurel ang pang-ibabang labi dahil pabagsak na ang luha niya nang
tumayo si Vaughn at pumuwesto sa harapan, lumuhod pa ito at hinawakan ang
magkabilang pisngi niya.

"I love you, Mom," nakangiting sabi nito. "Our past won't define our future.
It was bad, the past we had was the worse, I grew up without you but at
least, I will be growing old knowing I have the most gorgeous mom. You know
what, I posted our photo on my Facebook and Instagram, 'di ba?"

Tumango siya habang nakatitig sa panganay na anak. Kamukhang-kamukha ito ni

Vin no'ng kabataan nila. Ganito ang mukha ng ama nito, napaka-charming na
akala mo, hindi gagawa ng masama pero napakasuplado ng hitsura.

"They thought you're my girlfriend, nakakatawa!" sabi nito na natatawa. "Kasi

we looked like we have the same age, like seriously, we're almost looking
like magkapatid. But, Mom."

Hinaplos ni Laurel ang mukha ni Vaughn, ni hindi pa rin siya makapaniwalang

ang naging dahilan kung bakit niya ginawang manhid ang sarili niya, nasa
harapan na niya at nakakausap nang maayos. Wala itong itinanim na galit,
walang kahit anong sakit.

"I love you, always remember that. I really don't care about the past. I
lived normally, comfortably, and I am thankful. Something was missing when I
was young, I had no idea what and why until Dad told me . . . but when I saw
you, I met you, and hugged you, you completed the lost days we're supposed to
be together."

Bumagsak ang luha ni Laurel nang walang nasabi. Pinunasan ni Vaughn ang
pisngi niya habang nakangiti ito. Hinalikan siya nito sa noo.

"I wouldn't change anything, Mom. I would love to have you while growing up,
but if that happened, everything will be different. Plintet and Julien won't
be here, Tito Atlas won't be here, everyone around us won't be here." Umiling
si Vaughn. "I don't want that. This family that we have right now is perfect,
Mom. I love you and I will always love you no matter what."

Kaagad na niyakap ni Laurel ang anak. "Thank you and I love you more," bulong
niya.

"I love you most, Mom."

Nagluluto si Laurel ng share nila para sa family dinner kinagabihan dahil

dumating na sina Amira, Jude, at Koa galing sa Hawaii. Pinagamit nila ni
Atlas 'yong bahay nila roon para mag-spend ng honeymoon ang bagong kasal.

The family stayed there for a month kaya sila rin ni Atlas ang nag-manage ng
hotel. Atlas became Jude's business partner while Laurel's helping with the
business and marketing. They both became busy with their businesses lalo na't
si Laurel na rin ang nagma-manage ng businesses ng papa niya.

"Hey." Laurel smiled when she smelled Atlas' familiar perfume and hugged her
from behind. "Busy much, mahal?"

Laurel faced Atlas and kissed the side of her husband's lips. "Medyo, but I'm
almost done. So, how's the meeting? Kumusta naman sina Jude? Payag pa rin sa
dinner mamaya kahit may mga jetlag?"
"Excited," sagot nito at bumaba ang halik sa leeg niya. "I missed you today.
How's your bonding with Vaughn? Busy siya ngayon, nilalaro mga kapatid niya
kasama si Papa."

"Okay naman, we ate turon." Laurel smiled and fixed Atlas' hair. "I missed
you today rin. Can't wait to cuddle with you tonight kaso si Julien naman,
ang hirap mapatulog." Ngumuso pa siya at naglambing sa asawa.

Atlas removed some of Laurel's loose hair and kissed his wife's lips. "I miss
cuddling with you, too. Date tayo minsan, kaso we need a sitter for Julien."

"Okay lang, masaya naman na we're with the kids. Naka-ready na pala 'yong
damit mo sa kuwarto, you can take a shower if you want," ani Laurel.
"Matatapos na rin ako sa niluluto ko and dinner's almost here."

Nagpaalam na si Atlas kay Laurel dahil maliligo siya. Bago pumasok ng

kuwarto, binalikan niya ng tingin ang asawa. Busy ito sa pagluluto, may suot
pang apron, at nagpapatugtog pa sa kusina. Natuto na rin itong magluto lalo
na't nagdesisyon silang maghahati sa lahat ng chores. Ayaw nitong umasa na
lang basta sa kaniya.

Wala namang problema kay Atlas. He loves taking care of the family, the kids,
and the wife, pero hindi nagpapatalo ang asawa niya.

Kahit na nagbago na si Laurel sa ibang bagay, may mga pagkakataon pa rin na

ayaw nitong umaasa sa kahit na sino. Kahit na naging open na si Laurel sa
kaniya, alam din niyang may mga damdamin pa rin itong sinasarili at
hinahayaan lang niya ito. He's the husband but he's not entitled to control
his wife. She's free to do whatever she wants, decide on things she wants the
most.

"Ang lalim naman ng iniisip mo." Napalingon siya sa pinto ng bathroom.

Nakaharap siya sa salamin habang nagsi-shave ng mukha dahil tumutubo na naman
ang facial hair niya. "Anong nangyayari?"

Lumapit si Laurel sa kaniya. Naupo ito sa counter, kinuha ang shaver, at ito
na mismo ang nag-shave sa mukha niya. They love to do this simple thing, they
bond like this. Minsan 'yong pagligo nang sabay na lang ang bonding nila lalo
na't may baby sila.

Kapag bumibisita naman si Vaughn, nagkakaroon sila ng pagkakataong

magpahinga. Maalaga sa mga kapatid ang panganay na anak ni Laurel at mahal
nito ang mga kapatid.

"Anong iniisip mo?" tanong ni Laurel habang maingat nitong sine-shave ang
balbas niya.

"Wala naman. Minsan talaga, mahal, sa tuwing binabalikan ko 'yong past natin,
hindi pa rin ako makapaniwala na nagkatuluyan tayo," ani Atlas habang
nakatingin sa seryosong mukha ng asawa. "I know how reserved you are. You
don't love me at all!"

Mahinang natawa si Laurel. "Kahit naman ako, hindi ko inaasahang darating

tayo sa puntong ito. I don't mean to sound rude, pero hindi talaga kita mahal
noon. Siguro, na-develop na rin talaga ako. Or maybe, I opened up myself for
real because you know, the barriers, the walls."

"Hindi naman ako offended. I love hearing it, actually, na na-develop ka,"
sagot naman ni Atlas. "Imagine, took us almost 10 years, mahal. Almost a
decade, tequila lang pala ang makakapagpaamin sa 'yo. Samantalang ako noon,
more than a year lang, I already told you I love you."

"Well." Naramdaman ni Atlas ang paghagod ng razor sa may leeg niya. Ngumiti
si Laurel sa kaniya. "It was a slow process, hindi rushed 'yong love na
mayroon ako sa 'yo 'cos I had to make sure. Ayaw kong makulong ka sa isang
relasyong hindi mo deserve, Atlas."

Nakikinig lang si Atlas sa asawa niya.

"I want to fully love you with all of my heart. I learned to let go of all
the pain because I want to make new memories inside this." Tinuro nito ang
puso. "I want to make sure that this heart is out of burden so I can fully
commit myself to you."
"Laurel," aniya nang makita ang luha sa mga mata ng asawa. "Hey, don't cry."

Laurel shook her head and smiled at him. "No, mahal. Sa tuwing binabalikan ko
'yong nakaraan, wala akong babaguhin. Hindi ako nanghihinayang sa mga
panahong nasayang natin dahil kung pinilit ko noon ang sarili kong mahalin
kita, baka hindi tayo masaya kasi puno pa ang ng self-doubt."

Hindi nakasagot si Atlas. Ito ang rason kung bakit ayaw niyang pinag-uusapan
nila ang nakaraan. Isa 'to sa nagbago kay Laurel lalo nang magbuntis ito.
Laurel became emotional at times na minsan, hindi na napipigilan ang luha.

"I had to trust myself again before letting you enter my life fully. I needed
to be able to love someone again without doubting and thank you for waiting
for me. Your patience, mahal, made me realize I am worth the wait."

Naabutan ni Atlas na tumatawa si Laurel habang kalong nito si Julien at

pinapanood kung paanong magbangayan sina Laureen, Koa, at Madeline.
Pinagpapasalamat nilang nagkasundo ang mga ito at laging looking forward si
Madi na pumunta ng Baler. Madalas pang iniiyakan si Jobelle dahil gusto pa
mag-extend.

"Alam n’yo ba, gusto tumira ni Madi rito sa Baler, kaso hindi naman puwede
kaya nag-promise na lang kami na every two weeks kaming babiyahe. Nami-miss
daw niya kasi sina Koa at Laureen!" pagkukuwento ni Jobelle bago ito humarap
kay Amira. "So, kumusta naman ang honeymoon?"

"Siyempre masaya! Ang saya rin lalo na't kasama namin si Koa. Like, the
honeymoon isn't just about me and Jude. Iyong fact na kasama namin si Koa ang
importante. I get to bond with the kid more." She smiled. "Alam n’yo naiisip
ko nga, kahit hindi na ako magkaanak, okay na sa akin, eh. I'm complete."

Tahimik silang nakikinig kay Amira, busy naman si Jude sa pag-iihaw. Si

Vaughn naman naglalakad kasama ang lolo nito sa may dalampasigan na
ikinangiti ni Laurel.
"The adoption, it's on the process already. Sana lang hindi kami magkaroon ng
problema sa real mom ni Koa. Mukhang magkakaroon kami ng issue dahil gusto pa
rin nitong kunin 'yong bata. No'ng nakaraan, tumawag kay Jude 'yong mommy ni
Koa. Gusto pa rin ngang kunin kaso umayaw 'yong bata," ani Amira habang
nakatingin sa tatlong batang naglalaro sa buhanginan.

Naglalaro ang mga ito ng scrabble sa nakalatag na kumot. Nililipad ng hangin

ang mga buhok, pare-parehong long hair kahit si Koa. Nakikita nilang nag-e-
enjoy ang mga ito, nagtatawanan, at paminsan-minsang nagpipitikan dahil 'yon
daw ang consequences.

"Ilalaban ko 'yong bata. Kahit saan kami mapunta, ilalaban si Koa. Ako na ang
asawa ni Jude, ilalaban namin na iniwan naman talaga si Koa no'ng walang
kuwentang babaeng 'yon tapos ang lakas ng loob kuhanin 'yong anak ko?"
singhal nito. "Wala siya no'ng panahong nilalagnat si Koa, ako 'yong nando’n.
Kahit late na kami nagkakilala, ako ang nanay niya."

"Ikaw naman talaga," ani Laurel. "Ilaban mo."

"Hindi ka ba naiilang na nagpapadede ka sa harapan namin?" biglang tanong ni

Amira habang nakatingin sa kaniya. Natutulog si Julien at sumususo sa kaniya,
tinakpan niya ng breastfeeding cover ang anak para hindi makita ang dibdib
niya. "’Di ko naman nakikita 'yong suso mo, pero hindi ka ba nakikiliti?"

Nakakunot ang noo ni Laurel. "Ba't ako makikiliti?"

"Kasi, 'di ba, kapag nilalaro 'yong nipples, nakakakiliti?" tanong nito.
"Hindi ka ba nakikiliti?"

"Hindi naman, ibang klase naman kasi 'yon! Ano ba?" paninita niya habang
natatawa. "Magkakaanak ka rin soon, mararanasan mo rin. Excited na ako sa
little Jude or little Amira. Parang gusto ko girl naman para at least, may
little Amira!"

Umiling naman si Amira. "Ay, ekis. Ayaw ko, gusto ko lalaki pa rin. Ayaw ko
ng babae para ako lang babae sa buhay ni Jude. Makasarili ako, ako lang dapat
babae sa buhay nila."
Nagtawanan silang lahat. Tuluyan na ring lumubog ang araw, nagsimula na
silang kumain. Nakahiwalay pa sa kanila ang tatlong bata na walang ginawa
kundi magkuwentuhan na ultimo sa pinakikinggang palabas, magkakasundo ang mga
ito.

Naglabas na rin ng alak si Jude kaya naman nagkakalibangan na sila at

nagsisimulang mag-inuman. Panay na rin ang bangka ng papa niya. Lumabas ang
pagiging makulit nito at nag-e-enjoy lalo na kapag sina Atlas, Vaughn, at
Jude ang mga kausap. Hindi na lang din maka-relate si Laurel minsan lalo na
kapag usapang lalaki.

"Eh, bakit, ano bang type mo sa babae?" tanong ni Atlas kay Vaughn. "I mean
you're legal naman na, don't tell me hindi ka pa nagkaka-girlfriend?"

"I had one when I was in high school, but that was in UK pa po," sagot naman
ni Vaughn. "Type? I want someone quiet and studious. I want someone serious
when it comes to life, someone who's soft-spoken."

Ngumiti si Atlas. "Like your mom?"

"Quiet? Hindi naman quiet si Laurel!" singhal ni Amira. "Siguro soft-spoken

puwede, pero quiet, maniwala." Umiiling pa ito na parang hindi kumbinsido.

Binato naman ni Laurel si Amira ng tissue habang natatawa.

Vaughn smiled. "I'm not looking for someone yet, but yeah. . . someone quiet
and focused on her studies. Someone like that for sure," anito sabay inom ng
beer. "How about you, Mom, what was your type?"

Napaisip si Laurel dahil wala naman siyang type. Wala naman siyang napipili
basta maayos lang kausap, okay na sa kaniya nang may maalala. "Alam 'yong
difference between your and you're. Turn on ako roon." She laughed. "Saka may
car."
"Bakit may car?" tanong ni Papa niya. "Puwede ka naman bumili ng car."

Nagkatinginan sila ni Atlas, pareho silang walang sinabi kahit na ano para
hindi mahalata ng kahit na sino. Atlas smiled and drank his own beer before
standing up. Lahat sila nakatingin kay Atlas, lahat sila natigilan sa
ginagawa.

"I just wanna say that we're all happy. Lahat tayong nandito, we're able to
achieve whatever we want. Kung ano man ang mangyari sa future, we're all here
to support each other and that's all that matters." Ngumiti si Atlas sa
kanilang lahat. "Marami pa tayong pagdaraanan, marami pang pagsubok. But
we're here, right?"

Tahimik ang lahat at tumango. Tumayo naman si Jude at itinaas din ang beer na
hawak. "To good life . . . ."

Atlas smiled. "Cheers for a good life, everyone!"

Actor's Hidden Whore - 77

by thexwhys
22-27 minutes

Laurel was smiling while looking at Atlas. Her husband was so drunk that
Vaughn had to bring him to their room. Natatawa pa silang mag-ina dahil
salita nang salita ang asawa niya. Kung ano-ano ang sinasabi, puro naman
mahal kita, I love you, at kung ano pa. Parang tanga!

They all had fun and Laurel let Atlas enjoy himself 'cos he deserved it.
Iniwan niya ang mga ito at nauna nang umuwi dahil kailangan na niyang
patulugin si Julien. Kahit na si Laureen, kauuwi lang kasama ang kuya nitong
nakipaglaro sa mga bata.
Isang nalaman niya kay Vaughn, umiinom ito, pero may limitasyon. Isang beer
lang, tama na at mas gustong makipagkuwentuhan na lamang.

Laurel was busy fixing Atlas when someone knocked. Nagsabi siya na sandali
lang at may tatapusin lang sandali. Nagtataka siya kung sino dahil sinabi
naman ni Vaughn na tulog na si Laureen.

Paglabas niya, naabutan niya ang papa niya na nakaupo sa sofa, nakatitig sa
phone nito. Her papa looked worried or something, hindi alam ni Laurel. Ali
was frowning as if thinking deeply while staring at his phone.

"Pa, it's 2 a.m. Something's wrong?" Laurel asked. "Bakit hindi pa po kayo
matulog?"

Ali sighed and looked at Laurel. "I received a message from Arabella."

Natigilan si Laurel. Kapatid niya si Arabella sa ama, ito ang sinundan niya.
Mayroon siyang dalawang kapatid na babae sa ama, parehong ayaw sa kaniya,
parehong galit dahil sinira daw niya ang pamilya ng mga ito. Huling beses
niya itong nakausap, no'ng high school pa lang sila.

"Anong sabi niya?" tanong ni Laurel sa ama. "Bakit po siya nag-message? May
kailangan po ba siya sa inyo?"

"It's her birthday in the next two days and . . . ." Natigilan ito at
napatitig sa phone. "And she's asking kung puwede ba akong um-attend."

Laurel nodded. Naglakad siya papunta sa kusina para kumuha ng dalawang baso
at nagsalin ng tubig. Iniabot niya ang isa sa ama. Hindi niya alam ang
mararamdaman dahil may nakabaon sa puso niyang sakit dahil sa mga kapatid
niya sa ama. Mula sa masasakit na salita, sa bullying na naranasan niya sa
mga ito, at ito rin ang naging dahilan kung bakit sila naghiwalay ni Vin.
Naupo si Laurel sa tabi ng papa niya. Nakasandal ito sa sofa at mukhang nag-
iisip kaya naman ngumiti lang siya para hindi na madagdagan ang ikinababahala
nito.

"So, anong plano mo, Pa?" tanong niya. "Gusto mo bang pumunta?"

Tumango si Ali. "Oo sana, pero kung hindi ka papayag, ayos lang naman sa
akin," sagot nito. "Ayaw ko rin kasing pumunta mag-isa. H…h-indi ko rin alam
kung anong kahihinatnan ko roon."

"Gusto mo bang sumama ako sa 'yo?" Tumingin si Laurel sa ama.

"Oo sana." Ali's voice cracked. He's afraid that Laurel might say no, but he
would understand. Arabella and Arisa don't like Laurel very much and he's
aware. Alam niya kung ano ang mga ginawa ng anak sa bunso niya, pero hindi
niya masisisi ang mga ito. Siya ang naging dahilan ng galit. "Kung ayaw mo
naman, maiintindihan ko, Aly."

Laurel smiled. "Go to sleep, Papa." She kissed her papa's cheek. "We'll talk
about this tomorrow. I'll think about it, okay? Pag-iisipan ko, pag-uusapan
muna namin ni Atlas. I hope that's fine with you?"

"Of course." Ali smiled and stood up. "You rest, too, Aly. You don't have to
say yes if you're uncomfortable, okay? Okay lang sa akin and maiintindihan ko
naman. Don't think much about it, okay?"

Tumango si Laurel at nagpaalam na sa ama. Pumasok na rin ito sa sariling

kuwarto. As per her, hindi siya makatulog. Nakatitig lang siya sa kisame
dahil kahit anong pilit niya sa sarili, walang antok, at puro flashback lang
ang pumapasok sa isip niya.

May edad na ang mga kapatid niya sa ama no'ng nagsimula ang mga itong siraan
siya. Arisa was 17 when she was born, Arabella was 13.
Nalaman niya no'ng iwanan siya ni Vin dahil sa ina nito na close ang pamilya
ng mga ito sa mother side. Ito ang mga nagsabi sa mommy ni Vin kung sino siya
kaya naman napagsalitaan siya ng masakit na naging dahilan din ng pag-
abandona ni Vin sa kaniya.

They were adults when they mocked her, they were already professional when
they said shit about her. Na kung tutuusin, dapat mas nilawakan ang isip
dahil bata lang siya noon, biktima lang din siya, pero sinarado ang isip
dahil sa galit sa mga magulang niya.

Sa lahat ng kapatid niya, dalawa sa father's side, at dalawa rin sa mother's

side, si Rohannah lang ang kadikit niya. Dahil siguro medyo iisa ang ina nila
at nakasama niya ito sa Paris. Ang nag-iisang kuya niya na pinamukha kung
gaano siya ka-failure, na dahilan ng pagkasira ng pamilya.

Inggit na inggit siya kay Laureen dahil kahit na half-brother lang nito si
Vaughn, iba ang pag-aalaga ni Vaughn sa mga kapatid. Naiinggit siya na sana,
gano'n din ang mga kapatid niya . . . na sana, hindi mababaw mag-isip ang mga
ito.

Nagising si Atlas, alas singko ng umaga nang wala sina Laurel at Julien sa
kuwarto. Napabangon siya dahil hindi ito ang oras ng gising ni Laurel.
Masakit din ang ulo niya sa hangover dahil sa inuman kagabi. Kapag ganitong
oras, sa tuwing nagigising si Julien, siya na ang nag-aalaga, pero wala ang
mag-ina niya.

Nilibot ni Atlas ang bahay, pero wala ang mga ito kaya naman lumabas siya at
naabutan si Laurel na nasa ilalim ng puno, kalong ang natutulog nilang anak,
at nakatitig sa kawalan. Hindi niya alam ang nangyari, iniisip pa na baka
galit dahil naglasing siya.

"Mahal?" Kaagad itong humarap sa kaniya at nakangiti. "Hindi ka natulog."

"Hindi ako makatulog." Laurel smiled. "Ang aga mo namang nagising. Uminom ka
ng Advil doon sa bahay para sa hangover mo. Nagluto rin ako ng sopas kaninang
madaling araw, hindi kasi ako makatulog talaga."
Kinuha ni Atlas si Julien na katatapos lang sumuso sa ina. Siya na ang
nagpatuloy sa pagpapatulog at tumingin sa asawa niya. Kahit hindi ito
magsabi, alam niyang may iniisip ito. "Anong nangyari?"

"Nag-message si Ara kay Papa, iniimbitihan na um-attend sa birthday. Gusto

naman ni Papa pumunta, siyempre anak din naman niya 'yong mga 'yon . . . kaso
gusto ni Papa, kasama ako. Parang . . . parang hindi ako ready na harapin
sila, pero hindi ko naman gustong i-restrict si Papa."

Naupo si Atlas sa tabi ni Laurel. No words, Laurel leaned on him while both
of them were staring at the beach. Malalakas ang hampas ng alon, tahimik ang
lugar, at may kalamigan ang simoy ng hangin dahil maaga pa. Sinuklay rin niya
ang buhok ng asawa gamit ang daliri, hinihintay niya itong magsalita,
hahayaan niya itong magdesisyon sa bagay na ito.

"Gusto ko rin naman na makasama ni Papa 'yong mga anak niya. Pero . . . kaya
ko ba, Atlas? Kaya ko ba silang harapin? Gusto kong lumingon sa nakaraan,
gusto kong isipin na kapatid ko rin naman sila, pero sa tuwing gagawin ko
'yong pag-alala . . . puro sakit, Atlas."

Atlas kissed Laurel's head without saying anything. He will listen.

"May sasabihin ako sa 'yo." Humarap ito sa kaniya. "Sila ang dahilan kung
bakit ayaw sa akin ng mommy ni Vin noon. Close friends ang family ni Vin at
ng asawa ni Papa. Siniraan ako, kami ni Mommy sa mga De Los Santos, kaya
pinagsalitaan ako nang masasakit ng mommy ni Vin. Na naging dahilan kung
bakit ako iniwan ni Vin, kung bakit ko kinailangang ipamigay ang anak ko,
kung bakit . . . nawala ako sa sarili ko."

Lumambot kaagad ang expression ng mukha ni Atlas nang makita ang luhang
bumagsak sa pisngi ng asawa. Hinayaan niya itong umiyak sa braso niya para
ilabas kung ano man 'yong sakit . . . Atlas let his wife breakdown in front
of him than do it alone. He can take the pain of her crying, pero hindi siya
papayag na iiyak itong mag-isa.

"Go cry it out, mahal," Atlas whispered, "cry it out until you're feeling
well. After that, think and decide. You don't have to decide right away . . .
release the pain, release the frustration, and think. Pain, anger, and
frustrations can lead to a bad decision . . . so cry."
Tahimik na umiyak si Laurel sa tabi ni Atlas habang hinahawakan niya ang
kamay ng asawa. He was quietly caressing his wife's hair while letting her
cry in his arms. Masakit para sa kaniya na makita itong umiiyak, pero kung
iyon ang magpapagaan ng lahat, it's gonna be fine.

He was just there, he can't sing, he can't make her feel better. Sometimes,
staying quiet is the best answer to someone's frustration. Let them feel the
pain because they needed it. Some people need to feel the pain in order to
know what would happen next. Hindi kailangang diktahan kung ano ang gusto
nila, hindi rin maganda na sasabihin natin lagi 'yong positibo para lang
gumaan ang pakiramdam nila.

Hindi rin puwedeng pangunahan ng isang tao ang nararamdaman nila lalo na kung
wala sa sitwasyon at hindi pa nararanasan 'yon. Being a shoulder to cry on
when they needed it the most is the best thing a person could do. Just being
by their side, it's the perfect answer.

Two days later, Laurel and the whole family arrived at Hacienda Ricardina.
She decided to go to Baesa and let her papa attend the birthday in one
condition. Ali won't come alone. Atlas and Laurel will be there for him in
case things go south.

Kahit na ayaw harapin ni Laurel ang mga kapatid, gagawin niya para sa ama
lalo na't ayaw nitong pumayag na hindi siya kasama. After years, she will
face her another fear.

Panay na rin ang haplos ni Atlas sa balikat ni Laurel. Nakatingin silang

dalawa sa salamin dahil pupunta na sila sa dinner party. Narinig ni Laurel na
maraming tao, maraming imbitado, at iniisip na sana walang eskandalong
mangyari dahil ayaw niya ng issue.

She will just accompany her papa, that's it.

Sumama rin sa trip nila si Vaughn, mabuti rin na hindi maarte sina Laureen at
Julien kaya naman maiiwanan nila ang mga anak sa helper ng mansion ng mga
magulang niya.
"Let's go?" bulong ni Atlas habang nakayakap sa kaniya at nakapatong pa ang
baba nito sa balikat niya. "Ganda mo."

"Maganda naman talaga ako sa paningin mo kasi mahal mo ako." Humarap si

Laurel at hinalikan ang asawa na bigla na lang pinalalim 'yon kaya siya
humiwalay. Pinunasan niya ang lipstick na kumalat sa labi nito. "Maya na lang
pag-uwi, gusto ko rin."

Atlas smiled and held Laurel's hand.

Nasa second floor sila nang makita ang ama niyang nakatayo at nakapamulsang
nakatitig sa malaking picture ng mama niya sa sala ng mansion. Tahimik ito,
pero napansin niyang nilalaro ng isang daliri ang singsing na suot.

"They never got married but it actually felt like they were married," bulong
ni Laurel. "Ngayon ako biglang nasaktan sa mga magulang ko. They had their
own fairytale, their own love story . . . but the love they had ruined a
lot."

"I will never justify their wrong doings, pero wala na tayong magagawa kung
pinili nila ang isa't isa. It happened, we can't bring back the past. We
can't . . . fix the history," sagot ni Atlas. "Tara na, para matapos na rin
'tong araw na ito. Kung ano man ang mangyari, I'll be right behind you,
okay?"

Laurel nodded and held his hand. Bumaba sila, kaagad naman nagbago ang
expression ng mukha ng papa niya. Laurel walked towards her papa and fixed
his tie. Nagpaalam rin si Atlas na aayusin muna ang sasakyan kaya nabigyan
sila ng privacy ng papa niya.

"Are you ready, Pa?" she asked while fixing her papa's hair.

Umiling si Ali. "I will never be ready, but I have to. Ikaw, okay lang ba
talaga sa 'yo? We're still here . . . we can still back out."
"No, Papa. Ano ka ba? Haharapin natin sila dahil kahit anong mangyari, wala
akong pakialam as long as hindi ka nila pagsasalitaan ng kahit ano. Huwag
nila ako susubukan, Laurel Alyssa Upchiango-Alcaraz-Legaspi yata, ito. Wala
silang laban sa akin."

Ali smiled and kissed Laurel's cheek. "I love you, Aly."

"I love you, too, Pa. Tara na. Nagugutom na ako. Sana naman this time,
masarap na 'yong handa nila, tutal mayaman naman sila. Naalala ko no'ng bata
ako, dinala mo ako sa bahay ninyo na 'yon tapos hindi masarap 'yong food.
Maasim!"

Malakas na natawa si Ali habang naglalakad sila palabas ng mansion.

Nahihintay na rin si Atlas na siyang magmamaneho ng sasakyan.

Imbes na maupo sa shotgun seat, naupo si Laurel sa backseat katabi ang papa
niya. Nakikita niya kung paano nito laruin ang singsing na suot, ang singsing
na regalo ng mama niya na nagsisilbing "wedding ring" ng dalawa.

Laurel knew about the ring 'cos she chose the design. Isa pa, naka-engrave
ang heartbeat niya no'ng ultrasound pa lang at nalamang ipinagbubuntis siya
sa singsing ng mga magulang niya.

"It's gonna be okay, Pa."

Tumingin ito sa kaniya at ngumiti. "Kapag may sinabi silang masama sa 'yo,
aalis tayo roon kahit na anong mangyari. I won't let them disrespect you
again. Tama na 'yong ilang taong pagsasalita nila ng masasakit sa akin, hindi
ako papayag na–"

"What do you mean, Papa?" Laurel frowned. "Anong sinasabi nila sa 'yo?"
Ngumiti ito. "No'ng umalis ka, minsan nagpupunta ako sa kanila para
kumustahin sila kasi mga anak ko pa rin naman sila, pero nakaririnig ako ng
masasakit galing sa kanila. Okay lang sa akin 'yon, deserve ko 'yon dahil sa
ginawa ko . . . pero hindi ako papayag na pati ikaw."

Nagkatinginan sila ni Atlas sa rearview mirror, and Atlas saw how Laurel's
facial expression changed. Her eyes looked mad but tried to look away. Hindi
alam ni Atlas kung ano ang nararamdaman ng asawa, pero sigurado siyang hindi
magiging maganda ang mangayayari kung sakaling magsalita ang mga kapatid
nito.

Tahimik silang tatlo hanggang sa makarating sa bahay ng kapatid. Malaki ito

lalo na't naging komportable naman ang buhay. Alam ni Laurel na hindi ito
pinabayaan ng papa niya kahit na sa kanila ito nakatira. Hindi nagkulang ang
papa niya sa material, pero alam din ni Laurel na hindi sapat 'yon kaya
gano'n na lang ang galit ng mga kapatid niya sa kaniya.

Kaagad silang pinapasok ng guard nang makilala ang papa niya. Nakasunod lang
si Laurel, pero hinawakan ng papa niya ang kamay para maglakad sila nang
sabay. Nilingon ni Laurel si Atlas na ngumiti lang at tumango.
Pinagpapasalamat niyang kasama niya ang asawa, kailangan niya ito.

Mula sa pinto, naririnig na kaagad nila na maraming bisita, nagtatawanan ang

mga ito. Pagbukas ng pinto, parang tumigil ang mundo nang dumako ang tingin
sa kanilang tatlo. Everyone looked at them and some looked at Laurel with
disgust.

The mansion was luxurious. Huge chandelier in the middle of the living area,
grand staircase, and it's not her first time to see this. Ito ang bahay ng
papa niya, ng pamilya nito. Dito siya dinala para ipakilala at maka-bonding
ang mga kapatid niya. Ito ang lugar kung saan siya unang ginupitan ng buhok.

Hindi niya makalimutan ang alaala kung saan sinabi ni Arabella na magiging
maganda siya kung papayag siyang gupitan nito ang buhok niya . . . pero
binaboy nito ang mahabang buhok na inalagaan ng mama niya.

That was her first heartbreak. Especially when she saw how her mama cried.
Dumako ang tingin ni Laurel sa tatlong babaeng nasa gitna. Ang legal na asawa
ng papa niya na may katandaan na rin at ang dalawang nakatatandang kapatid.

"Si Papa lang ang invited, why are you here?"

Laurel was holding her papa's hand. "I won't leave Papa alone kaya sumama
ako, I hope that's okay? Don't worry, I won't make a scene," aniya dahil
maraming nakaririnig sa kanila. "Sinamahan ko lang si Papa."

"Wow, surprising. Kasi iniwanan mo siya nang ilang taon lalo no’ng mamatay si
Ricardina, 'di ba?" nakangiting sabi ni Arabella na nagpainit ng ulo ni
Laurel. May hawak itong wine at proud na proud sa maroon at satin na dress na
suot nito.

May katandaan na ang kapatid niya, labing-tatlong taon ang tanda nito sa
kaniya, pero wala man lang character development. Bitchesa pa rin at wala sa
lugar.

"Hindi maka-move on, Ate?" Laurel smiled. "It's been years and for the
record, I'm not here to ruin your party. Inihatid ko lang si Papa dahil 'yon
ang gusto niya. Lalabas na lang ako sa garden kung 'yan ang magpapagaan ng
loob mo."

"Your voice is so annoying. It sounds so innocent when it's the total

opposite of you." Nakataas ang kilay ni Arabella habang nakatingin sa kaniya.
"Nakakairita ka."

Laurel smiled sweetly. "Ate." She's mocking her sister 'cos Arabella always
hated her lalo kapag tinawag niya itong ate. "Loosen up. I'm not here to ruin
your birthday. Happy birthday and please, smile. Nakakatanda 'yan."

Tumalikod na si Laurel hawak ang kamay ni Atlas nang biglang magsalita si

Arabella.
"I heard na nakasama mo na 'yong anak mo sa pagkadalaga kay Vin De Los
Santos," biglang sabi nito na ikinagulat niya. "No'ng unang kita pa lang sa
batang 'yon, nakita ko kaagad 'yong kasumpa-sumpang mukha mo. Mabuti na lang,
na-outgrew ni Vaughn at nakamukha si Vin. Kung hindi . . . bitbit 'yong
kamalasan mo."

Naramdaman ni Atlas 'yong paghigpit ng kamay ni Laurel sa kaniya. Nagsimula

ring magbulungan ang mga tao sa paligid lalo na't kilala ng mga ito si Vaughn
bilang kapatid ni Vin.

"You are always unlikeable. Kaya hindi na rin ako nagulat no'ng lumabas ka sa
news and social media? Turns out, what people say about you . . . totoo. It's
just a living proof that you're like your Ricadina. Unlikeable."

"Arabella," mahinahong sambit ni Ali. "Stop this. I am here for your birthday
and I personally asked Laurel to come with me. But if you're going to
continue and say things about her, we'll just go."

Ngumiti si Arabella. "Of course, you will choose her. Sa lahat naman, siya
ang pinipili mo. I asked you to be here, dadalhin mo 'yan bastarda mo. I want
to be with you, Pa . . . but still, you are choosing her."

"Your sister decided to come with me even though she doesn't want to because
of everything you did to her, yet she's here."

"I don't want her here . . . I don't like her."

Laurel smiled and tried to be calm. "Hindi ko naman sinabing gustuhin n’yo
ako, I never asked you to like me."

Natahimik ang lahat but Laurel's heart's pounding. Atlas was behind her.

"No'ng mga panahong pinagtutulakan n’yo ako palayo, lumayo naman ako, 'di ba?
Puro masasakit na salita ang naririnig ko sa inyo para sa mama ko, pero wala
kayong narinig sa akin. Now, my mother is gone. Happy?" mahinahong sabi niya.
"I am respecting you, so please, don't ruin your own birthday."

"You . . . and your mom," madiin ang pagkakasabi nito, "ruined our lives."

Laurel looked at Arabella and smiled. "I know that already. Wala bang bago?
Iyan na lang ba talaga ang ipagduduldulan niyo sa akin? My god, Ate! That was
three decades ago. Iyong kasalanan ng mga magulang ko na sa akin n’yo
pinapasan kahit bata at biktima lang din ako." Mahinahon ang pagkakasabi
niya ngunit may diin sa bawat salita.

Arabella was staring at her, everyone was quietly listening.

"Matatanda na kayo, you should know better. Wala kayong narinig sa akin for
years, worst mistake of my life. Sana pala noon pa lang, sumagot na ako . . .
dahil hindi ko pala deserve 'yong trato ninyo," dagdag niya. "Ang dami niyong
pinagsasasabi sa akin, you guys ruined me, the main reason why I had doubts.
Kayo ang unang sumira sa akin, pero may narinig ba kayo? Wala."

Nakatitig si Atlas kay Laurel dahil ito ang unang beses na sumabog ito sa
harapan ng maraming tao.

"You first ruined me the day you cut my hair. You perfectly knew how my mama
loved my hair, pero sinira mo 'yon. I can still remember what you said to
Arisa while roughly cutting my hair," seryosong sabi ni Laurel. "Imagine
Ricardina's face, that woman ruined our family, I'm gonna ruin her
daughter's. I was seven, Arabella. I was seven."

Tahimik itong nakatitig sa kaniya.

"Congratulations, you ruined my life. But I got up on my own, I had my own

family. My son from Vin's now living with me, he loved me. I have a loving
husband who accepted me for who I am, two lovely kids whom I kiss good night.
Friends who're supporting me, and my papa who loves me so much." Mahinahon
lang ang boses ni Laurel, walang galit, walang sigaw. "While you . . . at the
age of 48, alone and full of hate."
"Because you ruined my family!" pasigaw na sabi nito.

Laurel smiled and walked towards Ali. "You did that, too. You ruined me
first, you broke me first, Ate. But I got up, forgave everyone who let me
suffer and I chose to be happy." She smiled. "Let's go, Papa. You don't
deserve to be here."

Hindi sumagot si Arabella kaya naman nilingon ulit ito ni Laurel.

"Grow up, Ate. Maging masaya ka na . . . masaya na kaming lahat, ikaw hindi
pa rin masarap 'yong kare-kare mo kasi bitter ka pa rin." Laurel smiled
innocently. "No need to bring up the past, puwede ko i-review 'yon sa
tabloid. Everyone's okay, Papa's happy, my mama's gone . . . ikaw . . . try
to move forward, Ate, and be happy."

Masama ang tingin nito sa kaniya, ibinaling niya ang tingin sa asawa ng papa
niya.

"Hi, Tita." Tumingin naman siya sa isa pang kapatid. "Hi, Ate Arisa. We'll
get going. Kakain na lang kami ng Jollibee. Mapusyaw pa rin 'yong kare-kare
just like before."

Hawak ni Laurel ang kamay ng papa niya palabas ng bahay ng mga Alcaraz,
nakasunod naman si Atlas sa kaniya.

Habang nasa parking area, biglang siyang niyakap ng papa niya. "Sorry sa
nangyari. Sorry kasi . . . sinaktan ka nila."

Laurel smiled and hugged her papa back. "No more apologies, Papa. I already
forgave you, I'm happy you are with my own family . . . no more apologies. I
love you . . . so much, Papa."
 Actor's Hidden Whore - 78 - Page 4
by thexwhys
15-19 minutes

Ramdan na ramdam ni Atlas ang katahimikan sa sasakyan habang papunta sila sa

city proper ng Baesa dahil gusto raw kumain ni Laurel ng Jollibee. Hindi na
sila nakakain o naka-mingle man lang sa mga tao sa party dahil pagpasok pa
lang, naghimutok na ang ate nito.

Laurel was calm and she has the sweetest voice while speaking facts earlier.
Ni hindi pa mahahalatang ininsulto nito ang kare-kare ng kapatid dahil parang
nagsasalita lang nang normal. Hindi alam ng mga tao, may sarcasm nang
naganap.

Nang maalala ang mga sinabi ni Laurel, hindi maiwasan ni Atlas na humalakhak
habang nagmamaneho. Nagtatakang tumingin si Laurel sa asawa na bigla na
lamang tumawa nang tumawa, nagkatinginan pa sila ng papa niya.

Walang nagsasalita. Tawa lang nang tawa si Atlas. Hindi ito tumitigil kahit
na nakakunot na ang noo nina Laurel at Ali. They were looking at each other
while Atlas was hysterically laughing.

Atlas cleared his throat and smiled. He tried so hard not to laugh. Nakita
rin niya si Laurel sa rearview mirror na nakatingin sa kanya na parang
nagtataka kung anong nakakatawa.

"Okay ka na?" mahinahong tanong ni Laurel. "Hindi na ba nakakatawa 'yong

naiisip mo? Para kang tanga, mahal. Walang pag-share?"
Sa sinabing 'yon ni Laurel, lalong natawa si Atlas. Pigil na pigil siyang
matawa dahil nagmamaneho siya, pero hindi niya mapigilan ang sarili. Laurel
looked innocent. His wife's ignorantly looking at him as if she didn't do
something.

"Kasi naman, pati kare-kare, dinamay mo!" aniya sabay halakhak.

Laurel pressed her lips together trying to contain her laugh but failed when
Ali started laughing like Atlas. The three of them were hysterically
shrieking while talking about what happened. How she insulted Arabella's
kare-kare . . . how she said goodbye saying kakain na lang sila sa Jollibee.

"Walang personalan kapag gano'n, mahal. Kare-kare 'yon, dapat hindi mo

iniinsulto ang pagkain! Kawawa naman kasi 'yong ulam, Laurel. My god this is
just funny!"

"Eh kasi naman, alam mo bang pinagmamalaki ni Ara 'yon tapos hindi naman
talaga masarap? Like . . . ang tabang, mahal, sobra." Laurel chuckled. "No'ng
unang beses na nag-uwi si Papa noon ng kare-kare, ang plastic ni Mama para
hindi ka siguro masaktan, Pa." Nilingon niya ang ama.

Nakangiti si Ali habang nakatingin sa anak.

"Sabi ni Mama noon, masarap. No'ng tinikman ko naman, matabang na nga, hindi
pa lasang kare-kare talaga, Pa." Pilit na inaalala ni Laurel ang nakaraan
kung saan nagpaluto siya ng ibang ulam. "I even asked Manang noon to cook
hotdogs for me kasi hindi ko talaga makain 'yong kare-kare. Papa and Mama
were eating as if it's tasty. Mga plastic!"
Ali smiled while looking at Laurel. Nakita niya ang pagbabago sa anak, naging
palaban na ito hindi katulad noon na magtatago lang sa kuwarto, hindi na
kikibo, at hindi na magsasalita kahit maraming naririnig.

The Laurel he saw earlier was like the Ricardina he knew when they were
young. Someone bold, someone superior . . . until shit happened.

True to her words, they went to Jollibee. Drive-thru lang ang kinuha nila at
napagdesisyunang kumain na lang sa mansion. Imbes na sa kitchen or dining
area, pumunta sila sa garden kung saan kita ang kabuuan ng hacienda na pag-
aari ng mga magulang niya.

"We used to have coffee here in the middle of the night," basag ng papa niya
sa katahimikan. "Rica and I love this place so much. Minahal namin 'tong
lugar na 'to. Wanna know why?"

Tahimik lang sina Atlas at Laurel na kumakain ng chickenjoy.

"See that tree?" Tinuro nito ang malaking puno na may kalayuan sa mansion.
"No'ng nalaman kong binebenta itong lugar na 'to, binili ko kaagad. Dito
nakatayo 'yong dating school namin ni Rica, kung saan kami nagkakilala."

Tiningnan ni Laurel ang malaking puno na sinasabi ng papa niya. No'ng bata pa
siya, madalas na roon sila nakaupong tatlo. Naglalatag ang papa niya ng
malaking kumot, maraming pagkain na niluto ng mama niya, at doon sila
mahahabulan. That place was their personal sanctuary kaya may sentimental
value iyon sa kaniya.

"Sobrang daming memory ng lugar na ito kaya hindi ko ma-give up," dagdag ng
papa niya. "I will be transferring this property to you, Aly. It's up to you
kung ano ang gusto mong gawin dito. I am not getting any younger, hindi natin
alam kung hanggang kailan na lamang ako."
"Pa naman, eh. Ano ba 'yang mga pinagsasasabi mo!" paninita ni Laurel, ngunit
nakita ni Atlas 'yong pagbabago sa facial expression ni Laurel nang sabihin
iyon ng ama. "Matagal ka pa kaya huwag ka nga!"

Hindi na sumagot si Ali nang mag-iwas ng tingin si Laurel sa kaniya.

Nagkatinginan sila ni Atlas, umiling ito na parang nakikiusap na huwag nang
ituloy ang sasabihin niya. Naintindihan niya 'yon.

"Bukas for sure, maglalaro ang mga bata rito," pag-iiba ni Ali sa usapan.
"Excited raw si Laureen kasi tuturuan siya ni Vaughn mag-horseback riding.
Wala na rin kasi 'yong hacienda ng mga De Los Santos dito simula no'ng
mamatay ang mag-asawa. Nagkaniya-kaniyang buhay na ang mga anak, eh."

Kumunot ang noo ni Laurel at tumingin sa ama. "Ibig sabihin po, wala nang mga
De Los Santos dito?"

Umiling si Ali. "Matagal na, simula no’ng mamatay ang mommy ni Vin. Pare-
parehong ayaw hawakan ang mga iniwan ng mga magulang, except sa real estate
na nasa Maynila," anito. "Iyong mga kapatid ni Vin, nasa ibang bansa. Si Vin
lang ang naiwan dito para mag-manage ng company nila."

Tumango si Laurel. "Hindi pa rin kasi kami nagkakausap nang maayos ni Vin.
Wala akong alam sa nangyari sa family nila, hindi rin naman nag-o-open up si
Vaughn about doon. All this time, akala ko, nandito pa rin sila."

"Wala," sagot ni Ali. "Na-control ni Victorina lahat ng anak na sa huli,

iniwan ng mga ito ang buhay. Iniwan kung ano ang pinaghirapan ng pamilya."

"She's controlling. That's the truth. I can still remember kung paano niya
ako minata sa hospital. Kung paano niya ako sinabihan na wala akong kuwentang
tao, na hindi ko deserve 'yong anak ko." Huminga nang malalim si Laurel
habang nakatingin sa kadiliman. "Sa tuwing binabalikan ko 'yong pagkakataong
'yon, gusto kong sumagot na kaya ko at hindi ko iiwanan 'yong anak ko. I was
stupid and confused and selfish."

Walang ideya ang tatlong tao na nasa itaas ng balcony si Vaughn. Hindi niya
sinadyang marinig ang sinabi ng ina ngunit bawat salita, tumagos sa dibdib
niya. Maraming masasamang salita ang sinabi ng lola sa kaniya tungkol sa ina,
pero ni minsan, hindi siya nagtanim ng galit dito. Hindi niya alam kung bakit
. . . hindi alam ni Vaughn kung bakit mahal niya ang ina kahit na iniwan
siya.

Now that he's hearing his mom say these words, he silently cried. All those
nights he's longing for his mom, it was the same for her, that's for sure.

Ang desisyon na hindi na maibabalik.

***

Hindi muna bumalik ng Baler ang mag-anak at nagdesisyon na mag-bonding muna

sa hacienda. Ito ang unang beses na nakarating ni Vaughn sa lugar, nag-e-
enjoy naman si Laureen lalo na't tinuturuan itong mangabayo ng nakatatandang
kapatid.

Vaughn knew how to ride horses since De Los Santos had their own hacienda
until they decided to sell it.

Ali was busy watching his grandchildren have fun. He never asked for this
life 'cos he already embraced being alone. Ever since Laurel left the house,
since Rica died, Ali knew he will be suffering and will die alone, but it
won't happen since his bunso decided to forgive him. Now, he's having the
best time of his life . . . relaxing.

"I wish you're here, mi amor," he whispered and breathed hard. "I wish you're
beside me watching Aly happy."

Laurel was walking with Atlas when they stopped. Atlas was carrying Julien
while holding Laurel's hand. Tumigil sila sa harapan ng greenhouse at mula sa
kinatatayuan, nakikita niya ang mga bulaklak sa loob. Maraming bulaklak at
halos lahat, namumukadkad.
"I was planning to give this place to Laureen." Laurel opened the door and
went inside the greenhouse. "Kung gugustuhin ni Laureen, siya ang maghahawak
nito kapag malaki na siya."

Hindi sumagot si Atlas, he was just listening to his wife.

"I will never sell this place. Alam mo, mahal, ang dami kong realizations
simula no'ng sinubukan kong magpatawad at umusad. Pakiramdam ko noon, huli na
dahil wala na si Mama. Oo, huli na kasi hindi kami nagkausap dahil sa naging
pride ko . . . pero na-realize ko rin, thank you sa 'yo, kasi puwede pa akong
bumawi kay Papa."

Atlas smiled. Sa tuwing binabalikan niya ang Laurel na unang nakilala, ang
laki ng naging pagbabago nito sa sarili. Laurel was always reserved and there
was a thick wall, but hearing her open up, it's a big thing.

"Papa is still with me, with us . . . gusto kong sulitin 'yon. No'ng sinabi
niyang hindi na siya magtatagal, mahal, natakot ako." Humarap sa kaniya si
Laurel at nakitang may luhang pabagsak sa mga mata nito. "Natakot ako, mahal,
natakot ako kasi parang hindi pa ako ready na mawala si Papa. Ang daming taon
ang nasayang dahil sa pride ko . . . ayaw ko pa siyang mawala."

Nagulat si Atlas nang bigla na lamang umiyak si Laurel, bigla itong

humagulgol, at niyakap siya nang mahigpit. He didn't say anything. He just
hugged his wife back while carrying their son and his other hand was
caressing Laurel's back.

Atlas kept on kissing Laurel's forehead and let her cry. Hinayaan niyang
ilabas nito ang hinanakit, naghihintay lang siya.

No'ng nangyari ang sagutan nito at kapatid, wala na siyang narinig na kahit
ano. Atlas was just waiting for Laurel to open up to him because he knew that
Laurel would open up once she's ready. And he's never wrong.
Inside the greenhouse, Laurel told him some stories about her childhood with
her siblings.

"Sina Arisa and Arabella, unang kita pa lang nila sa akin, galit na sila. I
was four that time when I first met them na naaalala ko, hindi ko maalala
kung nakilala ko ba sila before that. Masama ang tingin nila sa akin, lalo ni
Ara. Siya ang may pinakamatinding galit sa akin to the point na working na
siya, high school ako, but she still bullied me." Laurel smiled but there's
pain because of trip down memory lane. "Lagi niyang sinasabi sa akin na malas
ako, anak sa kasalanan, and walang kinabukasan kasi same kami ni Mama."

Yumuko si Laurel. "Siya ang unang nang-down sa akin. Si Ara ang unang taong
nagpaisip sa akin kung sino ba ako, kung ano ba ako, kung bakit ayaw sa amin
ng ibang tao. Si Ara ang nagmulat sa akin sa katototohanang kasalanan ang
buhay na ginagalawan ko . . . na nanira ng pamilya ang mga magulang ko para
sa isa't-isa. Na . . . ." Pinunasan ni Laurel ang luha. "Na anak ako sa
kasalanan at kahihiyan."

Atlas was just listening to Laurel. Nakaupo sila sa parang living area na
naka-setup sa loob ng greenhouse. Napapalibutan sila ng mga bulaklak at iba't
ibang halaman habang tumutugtog ang vinyl na nasa loob no'n.

Natutulog si Julien kaya ibinaba ni Atlas ang anak sa sofa.

"That song, Endless Love, was my parents' theme song. I can clearly remember
every time they would dance to that song. Every Friday, aalis ang parents ko.
Hindi ko alam kung saan sila pupunta, aalagaan ako ni Manang . . . tapos
maririnig ko tumutugtog ito in the middle of the night."

Atlas stood up and reached for Laurel's hand. No words, both of them started
dancing to the music.

"Ganito." Laurel sniffed while leaning on his chest. "Maaabutan kong ganito
ang position nina Mama at Papa. Papa would dance with my mama in the middle
of the night with this song. Endless love."
"I never understood why. How can they be so happy, mahal? Bakit ang saya-saya
nila kahit na maraming galit sa kanila?" tanong ni Laurel habang mahinang
umiiyak. "Hindi ko rin alam, hindi ko alam kung kakayanin ko ba 'yong sagot .
. . kasi I can never and will never glorify what they did. My parents were
both cheaters, they committed adultery."

Atlas sighed and kissed Laurel's temple. "We'll never know, mahal. Possible
na may malalim na rason and yes, hindi 'yon valid . . . pero wala tayong alam
sa kanilang dalawa, sa story nila, hindi natin malalaman 'yong story nila. It
was already part of the past . . . do you think, kapag naungkat mo 'yon,
masasagot 'yong tanong mo?" he asked.

Hindi nakasagot si Laurel.

"Masasagot 'yong tanong mo, pero hindi na mababago no'n 'yong nangyari.
Nagkasakitan, nakasakit, at makasasakit ang nangyari sa kanila," Atlas
admitted. "Wala na tayong magagawa roon, mahal. Siguro mas maganda kung
mapag-uusapan ninyo ng papa 'yon, mas maganda kung malilinawan ka para mas
maintindihan mo 'yong naging rason nila."

Umiling si Laurel. "Feeling ko, hindi ko maiintindihan, Atlas. I grew up

hurting as a consequence of what they did. Ako ang sumalo ng lahat, they
became the reason why I'm like this. Trust issues, negativity, emotionally
wrecked, and self-doubting. Iyong ginawa nila ang rason kung bakit . . . kung
bakit . . . ko iniwanan ang anak ko." Humihikbi si Laurel at pilit na
pinipigilan ang iyak.

"Cry it out, Laurel," Atlas murmured. "Habang nandito tayo sa greenhouse,

ilabas mo lahat ng iyak mo. Ako lang ang nandito, let yourself cry. Hahayaan
kita, hindi kita huhusgahan. Hindi mo ba naaalala 'yong sinabi ko sa 'yo?"

Nag-angat ng tingin si Laurel kay Atlas. Her eyes were pooled with tears, he
smiled. Crying Laurel is rare . . . and he's glad to witness her release all
the pain.

"Hug me whenever you're sad, whenever you're down, whenever you feel like
crying. I will always be your shoulder to cry on, I will be here until you're
satisfied. Let it all out, Laurel, I will never leave." He kissed the top of
his wife's nose. "I'll always be here."
Laurel frowned while tears were gushing down her eyes. "What did I do in life
to deserve you?"

"You mean everything to me, I found in you, you're my endless love," Atlas
whispered while slowly swaying. "Don't question what you did . . . because
you really do deserve everything, mahal. Everyone deserves to be happy, to be
loved, but not everyone receives the love they deserve."

Laurel was just quietly listening to the music and to her husband while
swaying.

"Don't question your worth, mahal. You are worth it and don't ever forget
that. If you feel like you're not, think of those people around you. Huwag
mong iisipin 'yong mga taong palaging may negatibong sasabihin sa 'yo. It's
painful and we can't do much about it . . . but there are people who love and
adore you."

Tumingala si Laurel at tinitigan ang guwapong mukha ng asawa. Kapag

natititigan niya si Atlas, hindi niya maiwasang maisip 'yong unang beses na
nakita niya ito sa personal. She was shocked to meet this man, beyond
shocking that this man loves her.

"Focus on those people who loves you, ma'am. Iyong mga taong galit at ayaw sa
'yo, problema na nila 'yon. They don't know you, they won't know you. They're
just strangers and they will remain that way." Atlas kissed the side of her
lips. "Focus on us, mahal. We're here and we'll be here. Me, your husband,
your papa, and your three kids."

Laurel leaned and kissed Atlas' lips and in between their lip-locking, she
whispered, "Thanks for being the only exception, Legaspi."

Atlas bit Laurel's lower lip. "Always."

T H E X W H Y S
A/N: btw, Vaughn's sneak is published
Title: When I Met You

Actor's Hidden Whore - 79 - Page 2

by thexwhys
16-20 minutes

Sa ilang taong nabuhay si Laurel mag-isa simula nang umalis siya sa bahay ng
mga magulang niya, nasanay siya na gumising ng kahit anong oras, hindi kakain
nang tama, matutulog ng umaga, at kung ano-ano pa. Clearly, she was living to
die.

But seeing how her husband play with their kids, including Vaughn and her
Papa, never in her life she thought this would even happen.

Nakakandong si Julien kay Atlas, malaki na ang anak nila. Nakauupo na ito at
nakadadapa. Laureen was playing badminton with Vaughn by the shore. Her papa
was sipping coffee sitting under the tree in front of their house while she's
hiding behind the curtains, sobbing and feeling contented.

Bumalik si Laurel sa kusina para ituloy ang ginagawa. She's baking brownies
for her family since it's Julien's 8th month-old birthday or something. Time
flew so fast and she didn't even notice. A few more months and Julien will be
celebrating his first birthday.

Laurel and Atlas decided not to celebrate their wedding anniversary. Kumakain
lang sila kasama ang pamilya, that's it. No fancy dinner dates, nothing. They
just want to keep it simple with their loved ones beside them.
She's also happy that her father already settled and is happy with her
family. Kahit minsan, hindi niya ito nakitang na-bore kahit na hindi ito
sanay sa beach at mas masaya sa hacienda. Naramdaman ni Laurel na pinagpalit
ng papa niya ang lahat para sa kaniya . . . that her papa wanted to be with
her even if it means he'll leave the place he loved the most.

She was busy mixing the batter when someone hugged her from behind. No words,
Atlas was behind hugging her waist while resting his chin on her shoulders as
if watching what's she's doing.

"Mahal, I can't move." Laurel giggled. "Later ka na maglambing. Where's

Julien?"

"Hiniram muna ni Amira," Atlas replied. "So, how's your brownie? Huwag mo na
i-perfect, we'll still eat it."

Humarap siya at ngumuso. "Siyempre gusto ko subukan. Last time, the brownie
was almost raw. Tapos sinubukan ko ulit, naging overcooked naman. This time,
I want it right."

Napatitig si Atlas sa asawa. A lot has changed. He can clearly remember how
Laurel lived the first time he knew her. She would just sleep, write, travel,
eat, sleep, repeat. Almost no life, living just to die. Old Laurel smiles a
lot, she's jolly and happy, but it was different. The aura was different.

Sa ilang taong magkasama na sila, Laurel's smile became more genuine, her
laugh sounded more positive, and she became more natural. No more pretending,
no more smiling just because she had to.

Now, Laurel's smiling because she wants to.

"Bakit mo ako tinititigan nang ganiyan?" tanong ni Laurel nang mapansing

titig na titig sa kaniya ang asawa. "Mahal, nagluluto ako, mamayang gabi na
lang, please?"
Atlas laughed hard and kissed Laurel's lips. "Hindi naman 'yon ang iniisip
ko. Naalala ko lang 'yong mga panahong kakakilala pa lang natin. A lot has
changed and I won't change this life for anything. This family, the happiness
we currently have, everything was worth the wait. Took us long, mahal . . .
but I still love you."

Laurel frowned and fixed Atlas' hair. "Bakit bigla kang nag-historical?
Something wrong?"

"Wala." Umiiling si Atlas at nakangiting niyakap siya nang mahigpit pero

nakaharap ang mukha sa isa't-isa. "Masaya ako sa change. Masaya ako na
tinulungan mo 'yong sarili mong magpatawad, tumanggap, at buksan 'yong puso
mo."

"Ako rin." Laurel smiled. "Thank you for staying with me, mahal."

Atlas winked at her and removed his sando. "I'll take a bath, mahal, so I
could help you here," sabi nito at tinalikuran siya.

Laurel saw Atlas' huge tattoo. It was one of her favorite parts of Atlas'
body. Naalala niya 'yong sinabi nito na kaya ito nagpa-tattoo, because it was
part of his rebellion. Nakaukit sa pisikal ni Atlas ang rebelyong ginawa nito
kahit alam na mapapahamak dahil bawal. Atlas took a risk just to make himself
feel better . . . and as per Atlas, it was worth it.

That tribal tattoo will always be her husband's symbolism of risk, and
whenever she's tracing her fingers around that tattoo, Laurel would always
remember that sometimes, getting out of your comfort zone is ideal for a
person to grow.

Sometimes, taking a risk will lead you to something you'll never expect.

Kung noon, takot na tako na magmahal si Laurel, ngayon, natutuwa siyang

sinubukan niya. Dahil kung mas kinulong niya noon ang sarili sa kalungkutan,
mararanasan ba niya 'yong happiness na nangyayari ngayon?
Speaking of which, she smiled when her kids went inside the house. Marurumi
ang mga ito, halatang mga amoy pawis at amoy araw, pero masayang
nagtatawanan.

Sa tuwing nagbabakasyon sa kaniya si Vaughn, wala itong sinasayang na oras

lalo na sa mga kapatid. Sometimes, her firstborn would even take her to a
private date na silang dalawa lang and he wants to commend Vin for raising
their son like this.

"Hey, Mom." Kinuha nito ang atensyon niya kaya nag-angat siya ng tingin. "I
will be very busy next month so there's a possibility po na I won't visit.
It's sad but I have thesis to finish po."

Laurel nodded. "Of course, we'll understand. Or, we'll visit you sa condo mo
so prepare kasi it'll be a mess. Doon kami titira sa condo mo while we're in
Metro," pagbibiro niya.

"I would love to, Mom." Nakangiti ang anak niya. "Please, yes, please. Kahit
ilang days pa po, no worries. Just . . . please, visit me," ani Vaughn na
parang nagmamakaawa sa kaniya. "Please, Mom?"

"Oo nga, pupuntahan ka namin doon. Don't worry, okay? I will cook food for
you, too, para hindi ka na bibili sa labas. Fast food are bad for your
health," dagdag niya. "Go fix yourself na, kakain na tayo ng lunch."

Vaughn walked towards her and hugged her without saying anything. Napatitig
siya sa anak na pumasok sa kuwarto nito sa bahay nila ni Atlas at napangiti.
Busog na busog siya sa yakap dahil pati si Laureen, biglang naglambing sa
kaniya.

***
"Bakla." Nakaupo si Laurel at Amira sa ilalim ng malaking payong, nakasuot ng
swimsuit dahil katatapos nilang lumangoy na dalawa. "Mukhang hindi ako
makakapag-swimsuit nang matagal."

Tumingin si Laurel kay Amira. "Buntis ka kasi," aniya at naglagay ng

sunscreen. Wala siyang narinig na sagot kay Amira kaya naman tiningnan niya
ito. "Oh, ba't mukha kang gulat?"

"Eh kasi naman, wala naman akong sinasabi tapos—" Nakakunot 'yong noo nito
sabay bagsak ng luha. "Paano mo nalaman?"

"Tatlong beses na akong nagbuntis. Malaki 'yong suso mo ngayon which is

unusual kasi flat ka. Ang lakas mo rin kumain no'ng isang araw pa no'ng lunch
nating lahat which was rare dahil maarte ka. Isa pa, naka-mom bun ka na
kaagad. Wala pa nga, naka-mom bun ka na?"

Biglang napahawak si Amira sa buhok na naka-bun. "Hoy, messy bun ang tawag
dito!"

"Mom bun," diin ni Laurel at ngumiti. "I am happy for you, bakla. Magkakaroon
ka na rin ng baklita! Hinihintay lang naman kita magsabi sa akin, eh. Alam
mong hindi ako magtatanong, pero alam ko na. Sobrang saya ko and kung
nahihirapan ka, sabihin mo sa akin, tutulungan kita."

Ngumuso si Amira habang nakatinign sa kaniya. "Ikaw na lang kaya magbuntis,

bakla. Kasi ang hirap. Suka ako nang suka."

"I-enjoy mo, bakla. Sobrang sarap sa pakiramdam. Alam ko namang spoiled ka

kay Jude, but take advantage of it. Ask for everything, pero ang
pinakamasarap, 'yong back and foot massage. Sobrang relieving." Laurel smiled
and stood up to hug Amira. "Bakla, I'm happy for you."

"Me too." Bigla itong suminghot. "My gosh! I'm so emotional! No'ng isang
gabi, natatawa si Jude kasi iyak ako nang iyak sa movie!"

Natigilan si Laurel at tumingin kay Amira. "Alam na ba ni Jude?"

"Sasabihin ko pa lang sa kaniya bukas. I plan to surprise him, magluluto ako

and I'll drop the bomb to Jude and Koa. Alam ko magiging masaya 'yon and I
know na hihiling 'yon ng babae." Pinunasan ni Amira 'yong luha nito habang
nakatingin sa kaniya. "Ang saya ko, bakla. Kumpleto na ako."

Laurel smiled and held Amira's hand. She didn't say anything, she was just
there for her friend who's telling how excited she was about the baby, she
was even asking her what food to eat. Amira was nice to her kids, maalaga ito
sa mga anak nila ni Atlas kaya nasisiguro ni Laurel na maswerte ang magiging
anak nito.

They were still talking when Laureen walked towards them while biting her own
lips. Parang naghihintay itong tumigil sila sa pag-uusap kaya naman
binalingan niya ang anak na parang malungkot.

"Something wrong, bub?" she asked.

Lumapit ito at bumulong sa kaniya. "Daddy's asking for you, Mommy. It's about
Lolo."

Kaagad siyang tumingin kay Amira. "Ami, babalik ako, ha? Pinapatawag lang ako
sandali ni Atlas about kay Papa. Balikan kita kaagad."

"Ano ka ba, go ahead, dito lang ako. Baka papasok na rin ako mayamaya, ma-
message na lang ako sa 'yo." Kaagad niyang niligpit ang sariling gamit.
"Message kita kaagad."

Amira nodded and smiled at her.

Hinawakan ni Laurel ang kamay ng anak. Pareho silang nagmamadaling maglakad

dahil hindi niya alam kung ano nang nangyayari sa papa niya. Lately rin kasi,
nagkakaroon ito ng problema sa pag-iisip.

Dinala nila ni Atlas ang papa niya sa Maynila no'ng nakaraang linggo at
sinabi sa kanila na nagkakaroon ng dementia ang papa niya, malamang dahil na
rin sa katandaan nito.

Napansin niya iyon pagkagaling nila sa hacienda. Biglang nagbabago ang mood
ng papa niya at madalas na tinatanong siya kung nasaan ang mama niya.
Sometimes, her papa even thought Laureen was her.

Hindi naman ito nagkakaroon ng mood changes, mas madalas na memory loss ang
nangyayari. Minsan pa, kausap niya ito, panay ang lunok dahil hindi maalala
kung anong salita ang sasabihin. Her papa's having a problem with
communication.

Nang makarating sa bahay, kausap ng papa niya si Atlas. Nakikipag-usap ito

tungkol sa pulitika, sinenyasan siya ni Atlas na magbihis dahil naka-swimsuit
pa siya bago kausapin ang ama.

Mula sa kuwarto, naririnig niyang tumatawa ang papa niya at kausap si Atlas.
Hindi niya mapigilang humikbi habang nagbibihis dahil ilang linggo na silang
ganito. Bigla na lang mawawala ang papa niya dahil sa dementia nito. Hindi
niya alam kung hindi ba siya nag-pay attention na late na niya na-realize o
talagang tinago ng ama hanggang sa lumala na lamang.

Paglabas, ngumiti siya kay Atlas, hawak nito ang bunsong anak nila. Tinanguan
niya ito at nang tumingin sa kaniya ang papa niya, ngumiti ito. "Ang ganda mo
talaga, Aly. Kamukhang-kamukha mo si Rica . . . kaso lang, nakuha mo sa akin
'yong mata mo. Si Rica kasi, singkit."

"Oo nga, Pa! Nakuha ko talaga 'yong eyes mo. Akala mo tuloy, palaging mag-
iiyak, palaging malungkot!" pagbibiro niya. "So, kumusta ka naman, Papa,
hindi ka ba nabo-bore? Gusto mo bang maglakad tayo sa shore?"

"Oo ba, alam mo naman na gustong-gusto kitang nakakausap, eh. Naalala ko kasi
no'ng iniwan mo kami ng mama mo, grabe 'yong iyak niya, Aly!" Umiiling ito at
malungkot ang mukha. "Gustong-gusto ka niyang puntahan kaso naiisip niya na
baka hindi ka sumama."
Magmula nang makumpirma nila ang dementia ng papa niya, mas madalas na naging
honest ito, mas madalas na sinasabi nito ang gustong sabihin sa kaniya
katulad na ng pag-ungkat sa nakaraan. Madalas na rin nitong nababanggit ang
mama niya, lalo na ang pagiging vocal sa pagka-miss dito na hindi naman
nangyari nitong mga nakaraan.

Naglakad silang dalawa sa dalampasigan, saktong palubog na ang araw dahil

nakatulog ito. Nakahawak ito sa kamay niya habang dinadama ang bawat
paghamapas ng maliliit na alon sa paanan nila.

"No'ng unang beses kong nakita si Rica," anito na ikinangiti niya dahil ilang
beses niya 'yong narinig, "nagandahan ako sa kaniya. Ang simple manamit, pero
may polka dots. Tapos 'yong may gloves pa! Halata mo kaagad na galing sa
mayamang pamilya. Niloloko ko pa siya noon na takot ba siya sa dumi. Hindi
naman daw. Hanggang sa araw-araw, nakikita ko siya sa ilalim ng puno kung
saan may damo, nagsusulat."

"Anong sinusulat ni Mama?" tanong niya. "Mahilig din pala magsulat si Mama."

"Mahilig mag-diary ang mama mo, araw-araw 'yon nakasulat. Kung ano 'yong
ginawa niya sa araw na 'yon, kahit simple lang, isusulat. Ang reason, gustong
balikan ni Rica ang bawat pangyayari sa buhay. Masarap daw kasi balikan 'yon
lalo na 'yong panahong magkasama kami," dagdag ng papa niya. "Alam mo, Aly,
muntik ka na niya ipa-abort."

Napalunok si Laurel, nanlamig ang pawis, at natigilan siya sa paglalakad.

Mukhang nahalata 'yon ng ama at tumingin sa kaniya. "Hey, don't get mad."

"No, Papa, I'm . . . not mad. I'm just . . . shocked ’cos I thought Mama
wants me."

"She did, we did." Her papa caressed her cheek. "We were 17 when we chose our
future child's name. Laurel Alyssa. We're not sure kung saan namin nakuha
'yong Laurel, we just love it. Alyssa came from my first initial. We were 17
and we already planned everything, but at 18, Rica married Thirdy."

Tahimik na nakikinig si Laurel habang nakatingin sa ama na nagsasalaysay

tungkol sa nakaraan.

"Rica and I made an unforgivable mistake but having you is the best thing
that ever happened to us. Rica considered aborting you . . . dahil iniisip
niya ako. Iniisip niyang nasa peak ako ng political career ko, may pamilya
ako, at ayaw niyang masira ang pangalan ko," pagkwekwento ng papa niya. "Mas
inisip niya ako kaysa sa sarili niya. Thirdy . . . slapped your mama and
asked to abort you. She doesn't want to.

"She called me and asked me if I want to keep the baby, our baby. Of course!
You are our baby!" umiiyak na sambit ng ama habang nakahawak sa magkabilang
pisngi niya. "I will never get rid of our baby, that's what I told her. I
will protect her, hindi ko na siya hinayaang bumalik sa bahay nila ni Thirdy
dahil sasaktan niya si Rica. Never in my life . . . na sinaktan ko si Rica.
Bata pa lang kami, I loved her . . . nagkahiwalay kami dahil nagpakasal siya,
I love her. I saw her again, I still love her."
Kumunot ang noo niya. "But your wife . . . ."

"I loved her, Laurel. My wife, I loved her, too, but not as much as I love
Rica. I know it's unfair, it's bad . . . but I always wanna go home to where
I belong." Humikbi ang ama niya. "I want Rica . . . I want my sweetheart, I
want my Rica."

Nakakunot ang noo ni Laurel habang nakatitig sa ama na biglang unti-unting

napaluhod sa buhanginan kasabay niya dahil nahila siya nito. Kasabay ng
pagluluksa ng ama ang paglubog ng araw.

"Ang dami kong nasaktan . . . pero, Aly, I want Rica. I will do everything to
hug and kiss my sweetheart again. I will trade places for her to live one
more time. I want to . . . be with my sweetheart." Humahagulgol itong
nakaluhod at basang-basa ng tubig-dagat. "Rica will always be my one, great
love. People will judge and hate us . . . no one can justify what we did ’cos
it was wrong . . . but I will never change anything."

"Pa, stop crying," umiiyak na sambit ni Laurel. "Pa . . . let's go back to

our home and rest."

Ngumiti ito. "Home . . . Rica's always been my home. She will always be the
missing piece, my everything," dagdag nito. "No'ng araw na nagkita ulit kami,
23 years after her wedding, it felt like the first time. Bumalik 'yong unang
beses na nakita ko siya, tumibok nang sobra 'yong puso ko. Akala ko, hindi
totoo 'yon, pero hindi pala . . . that day, a band was playing during the
conference break."

Laurel was holding her papa's hand.

"The dance floor was open for those who want to dance. I was looking at her
and I walked towards her . . . asking if I could dance with the most
beautiful woman I laid my eyes on." Ngumiti ang papa niya na parang may
inaalala. "It's the same old feeling back again, it's the one that they had
way back when. They were too young to know when love is real . . . but
somehow, some things never change.

"That was the lyrics of the song . . . maybe this time." Her papa's tears
were pooling. "She's back in his life and it feels so right . . . maybe this
time, love won't end."

Laurel wiped her papa's tears away and kissed his forehead. "Papa," she
whispered.

"I want my sweetheart, Aly. I want her back in my arms . . . in my life,"

bulong nito habang mahinang humahagulgol. "I want my sweetheart back."

T H E X W H Y S
Actor's Hidden Whore - 80 - Page 2
by thexwhys
17-21 minutes

Nakasalampak si Laurel sa sahig habang nagtutupi ng damit para sa maletang

gagamitin. Isang linggo niya itong pinag-isipan, kung pupuntahan ba niya ang
taong makapagbibigay ng kasiyahan sa papa niya, kung tama ba 'yong gagawin
niya. Sa tuwing iisip siya ng ibang paraan, babalik at babalik siya sa
umpisa.

"I don't like the idea, mahal," ani Atlas habang nakatingin sa kaniya. Naka-
cross arms ito at nakasandal sa hamba ng pinto. "Wala ako, mahal."

Laurel stood up and walked towards her husband. Nagsabi kaagad siya ng plano
kay Atlas nang makita kung paanong umiyak ang papa niya. She knew that Atlas
was against her plan, her husband was vocal about it, and that she had to
explain it multiple times.

"Mahal." Laurel wrapped her arms around Atlas' waist. She can smell her
husband's familiar perfume while looking at him. "The main reason why I asked
Vaughn to come with me. Alam ko naman kasi na hindi ka papayag na mag-isa
lang ako. V already agreed that he will come with me, okay?"

"I'm just . . . not confident you're going into that place without me," anito
habang hinahalik-halikan ang noo niya. "Ilang araw ka mag-i-stay sa Manila?"

Laurel smiled. "Just three days. I also plan to bond with Vaughn muna. I
badly want you to come with me, kaso lang the kids need you. Papa . . . needs
you, too. Sorry for asking too much, mahal, but I really have to do this."

"I understand. Just please, don't forget to update me. Hindi ako mapapalagay.
Please, if you're not busy, call me at least?"
Tumango siya habang nakayakap sa asawang kung puwede lang sigurong hindi siya
aalis, pipigilan nito, ngunit nakapagdesisyon na siya. Kailangang niyang
puntahan ang taong makasasagot sa ilang katanungan niya at makatutulong para
mas makahinga na nang malalim ang papa niya. It's a risk but she will try.

Three o'clock in the morning, Laurel found herself on the road with Vaughn.
Sinundo siya nito papuntang Manila. Kahit na busy ito sa thesis, isang sabi
lang niya sa anak tungkol sa plano niya, kaagad itong bumyahe, wala nang
tanong, walang kahit anong sinabi. Hindi umabot nang labing-dalawang oras,
Vaughn arrived to pick her up.

"Mom, you can sleep." Patuloy si Vaughn sa pagmamaneho. Marami siyang

ginagawa, marami siyang kailangang tapusin. May deadline siyang kailangan,
pero mas importante ang ina. Minsan lang itong humiling sa kaniya, kaya
kaagad siyang pumunta. "We're still hours away, you can rest."

Umiling si Laurel. "Nope, hindi ako natutulog sa byahe. I'm really sorry for
disturbing you. Atlas won't let me drive alone so I had to call you."

Vaughn puffed and gazed at her. "I won't let you, too, and I am glad you
called. I will never let you go alone, too. Tito Atlas was right. We're not
sure what's coming, you're not sure what's gonna be the treatment, so let me
be there for you."

Laurel agreed. "Thank you, V." She sighed. "I'm quite nervous but for Papa,
I'd do it. I haven't seen him for years . . . huli pa 'yong funeral ni Mama.
You know what, that scenario was painful. Every time I remember how Papa
begged to keep Mama's ashes." Laurel shook her head. "I . . . can't."

"Mom, a question . . .," ani Vaughn habang nagmamaneho. Seryoso ng boses ng

anak niya kaya naalarma siya. "What can you say about your parent's
relationship? I mean . . . we're all aware of the affair and all, but as
their daughter, what can you say about it?"
Laurel shook her head and looked at the darkness for a while before answering
her son's question. "Growing up, it was hard to understand why. Palagi ko
silang sinisisi, palagi akong galit kung bakit nagkagano'n ang buhay ko. Kung
bakit ko nararanasan lahat ng nangyari sa akin. I was blaming my parents, V.
I was so mad at them."

V was just listening to his mom. He can hear frustrations from her voice.

"I was so mad that I chose to leave." Laurel's voice cracked. "I left because
I thought it's the best thing to do so I could get away from them. Pero
looking back, kung babalikan ko 'yong kabataan ko, walang pinakitang mali sa
akin ang mga magulang ko. They were vocal about their mistake. No'ng teenager
ako, palaging sinasabi sa akin ng mama ko na huwag na huwag akong gagaya sa
kanila ni Papa. That their decision was wrong . . . that a lot was in pain
because of them."

Laurel's chin started to vibrate. She tried so hard to suppress her tears so
her son won't see her cry but she just can't. Her tears started flowing
uncontrollably and Vaughn just let her cry. No words from him, he just let
his mom cry.

Vaughn hated seeing his mom cry, but during the entire drive, he let her. His
mom needed to release all the pain and he was just there gripping the
stirring wheel, driving in the darkness, while hearing his mom sob. It was
heartbreaking but she needs to release it.

Nilingon ni Vaughn ang ina at nakitang nakatulog ito sa kaiiyak. He smiled

and continued driving. He felt sleepy so he turned on his phone. Kinuha rin
niya 'yong isang pares ng airpods at tinawagan ang isang taong nagpapatawa sa
kaniya. Upon hearing the person's sleepy voice, he smiled.

"Sorry for waking you up." He chuckled. "I'm driving . . . can you . . . sing
for me?"

Hindi na kailangang ulitin ni Vaughn ang pakiusap dahil narinig na niya itong
kumanta. Mahina ang boses, mukhang inaantok, pero kumakanta ng Pasensya Ka Na
by Silent Sanctuary na madalas nilang jam sa tuwing inaaya niya itong mag-
road trip.

"Thanks." Vaughn bit his lower lip. "Sleep now, I miss you."

Wala siyang narining mula rito, pero alam niyang nakabukas pa 'yong call.
Instead, he heard a soft snore from her. Nakakatawa.

Nagising si Laurel nang maramdaman niyang hindi na sila umaandar at nakitang

nakahinto sila sa drive-thru ng Starbucks. Maliwanag na, alas syete na ng
umaga. Nag-o-order si Vaughn ng pagkain, hinayaan niya ito at tinitigan.
Hindi pa rin siya makapaniwalang may binata na siya. She still can't believe
that maybe one day, her son will meet his own someone.

"Good morning, Mom." Nakangiti ito habang pinaglalandas ang daliri sa labi.
"I ordered you some black coffee like you used to and a pesto sandwich and a
cake."

"Complete, ha? May dessert pa," aniyang nakangiti at humikab. "Malapit na

tayo sa condo mo?"

Tumango si Vaughn at iniabot sa kaniya ang order na ibingay ng crew. "Around

10 minutes drive, we'll be there. I suggest you to rest muna and sleep before
tayo magpunta mamaya. I'll sleep din po muna, Mom, is that okay?"

"Oo naman, go sleep. Hindi rin naman ako nagmamadali, I still have to call my
sister about this. I also have a meeting with a client din mamaya kaya all
good." She smiled. "I have a question. By the way, you don't have to answer,
I was just curious."

"Anything, Mom."

Laurel pursed her lips together. Ayaw niyang manghimasok sa buhay ng anak
niya, but she's curious. This long-haired hunk is just too good looking to be
single, 'yon ang nasa isip niya. Hindi naman dahil anak niya kaya gano'n na
lang ang nasa isip niya. Vaughn is good-looking, period. Those manly brows,
hooded eyes, defined jawline, and proud nose . . . dumagdag pa 'yong slit
nito sa kilay dahil sa nangyaring disgrasya no'ng kabataan nito, her son is
really a jock.

"Are you dating someone?"

Kaagad itong umiling. "No, I'm not dating anyone right now, but I like
someone." He smiled. "I'll introduce you to her kapag we're official na po.
For now, we're just friends. We love hanging out, that's it."

"Hanging out lang?" Laurel asked.

Kaagad na nanlaki ang mga mata ng anak na parang nagulat sa sinabi niya.
"Mom, for the record, I am a virgin. Why does everybody think I'm doing the
deed? Nope, I don't plan to unless I signed a contract . . . marriage
contract to be exact."

"What do you mean?" Laurel was beyond shocked. Hindi naman sa hinuhusgahan
niya ang anak, pero alam niyang lumaki ito sa liberated na lugar. Mukha rin
naman 'tong medyo wild. Hinusgahan na nga. "You don't have to answer, okay?"

"I don't wanna have sex unless I'm married," anito. "That's me, Mom."

Laurel didn't say anything. She just smiled while looking at Vaughn. May mga
prinsipyo ang anak niya sa buhay na kinakatuwa niya. Mga mga words of wisdom
din itong tumatatak sa kaniya at may mga desisyong alam niyang tama. Laurel's
happy that her son is respectful.

***
Nang makarating sila sa condo ni Vaughn, nagpaalam ito sa kaniya na matutulog
muna. Siya naman, nag-stay sa living room at nakaharap sa laptop. She's
working. Answering emails, meeting clients about her real estate businesses
wherein she's letting people rent her units and apartments. May ilang mga
condo units na pag-aari niya, galing sa ina, ang pinaparentahan sa Airbnb.

Wala siyang alam sa mga pag-aari ng mama niya hanggang sa kausapin siya ng
attorney nito na iniwanan sa kaniya lahat ng properties ng ina. It's her own
source of income, her business, and she's managing it herself.
Napagdesisyunan na lang din niyang palaguin. She bought more real estate
businesses, nag-invest sa ilang resort katulad ng kay Jude. Ang iba naman,
businesses nilang mag-asawa.

"Nasa bahay lang daw si Daddy." Kausap niya si Roha dahil sinabi niya ang
plano rito three days ago. "Hindi naman daw umalis sabi ng nurse niya. Si
Philippe, nasa office 'yon for sure. Just come there, sasabihan ko rin 'yong
mga tao sa bahay na papasukin ka. Are you coming with Atlas?"

"Actually, with Vaughn," aniya habang nakangiti.

Rohannah saw how her sister smiled. Sa dami ng pinagdaan ng bunsong kapatid
niya, masaya siyang masaya na ito sa piling ng sariling pamilya. Paulit-ulit
niyang ibunubulong sa sarili ang lahat ng sorry na gusto niyang sabihin dito,
pero hindi niya magawa dahil alam niyang ayaw ng kapatid niya nang gano'n.
Mas gusto nitong umusad kaysa mag-sorry.

"I'm happy for you, Aly." Rohannah smiled. "I wish I was there, pero alam mo
naman, busy ako.”

"I am happy now, too, Ate. Atlas, the kids, Vaughn, I'm happy. Isa na lang
'yong kulang ko . . . for Papa to be finally happy after years. Alam kong
maaapektuhan kayo, pero susubukan ko, Ate. I badly wanna make him happy."
Laurel looked down. She decided to become selfish for her papa. "I'm sorry,
Ate."

"Naiintindihan ko, Aly. I understand, don't worry. Kung ako rin naman nasa
position mo, ilalaban ko. Hindi lang ako sigurado kay Philippe and kay Daddy,
pero try. Daddy would understand, for sure. Hindi man naging maganda ang
relasyon ninyong lahat but my daddy's a listener, Aly."

Laurel nodded but she's nervous. "Thank you for giving me this chance, Ate."

"Ikaw pa ba, I love you, bunso." Rohannah smiled. "Balitaan mo na lang ako,
ha?"

"Yes, Ate. I love you, too." Laurel smiled before both dropped the call.

Napatitig siya sa sarili niya nang mamatay ang tawag. Her face was reflecting
to her laptop and she looked nervous, hindi niya iyon maitatago. Kung puwede
lang niyang isama si Atlas, ginawa na niya, pero kailangang maiwan nito para
sa mga bata at para narin tingnan ang papa niya.
Laurel's stomach was churning, she feels like vomiting. Her heart's pounding
too fast, she's sweating bullets, and the amount of sigh she already let out
was countless. Ni hindi siya makatingin kay Vaughn dahil baka natatawa na ang
anak niya, natatakot siyang makita 'yong tingin nitong hinuhusgahan siya.

"We're here." Huminto ang sinasakyan nila ni Vaughn sa isang modernong bahay
sa loob ng sikat at exclusive na subdivision. Kinailangang tawagan pa ni
Rohannah ang guard dahil ayaw silang papasukin. Kinailangan pa silang kuhanan
ng identification, lahat . . . bago makapasok. Mahigpit na mahigpit at
naiintindihan niya 'yon. Halos lahat yata ng nakatira sa lugar, malalaking
tao.

Laurel let out a loud sigh before looking at Vaughn. Her son's looking at
her, too. "Are you sure about this, Mom? Do you want me to come with you?"

Umiling siya. "No need, just wait here. Kapag nainip ka, let me know, aalis
kaagad tayo. I just want to talk to them."

Vaughn nodded without saying anything.

Laurel pushed the doorbell and someone opened the gate for her and said hi as
if welcoming her. Not sure kung dahil sinabihan ni Rohannah, pero kung alam
lang ng mga ito 'yong kaba niya, malamang na tinatawanan na siya.

The house was huge. It's Philippe's house, her older brother. Malayo na ang
agwat niya rito, 24 years to be exact. 18 ang ina nila nang magbuntis ito sa
kuya niya, 43 naman ito nang ipagbuntis siya. Ito na rin ang nagma-manage ng
Uplift, ang malaking company na pag-aari ng mga Chen na nagpo-produce ng mga
kilalang beverages sa buong Pilipinas.

"Pasok po kayo," nakangiting sambit ng helper na nag-assist sa kaniya.

Pagbukas pa lamang ng pinto, nakita kaagad niya si Patricio Chen o Thirdy

kung tawagin ng mga nakararami na nakaharap sa malaking picture ng mama niya
sa living room. Nakasakay ito sa wheel chair, puti na rin ang buhok katulad
ng papa niya. Mas matanda rin ito sa mga magulang niya . . . pitong taon ang
layo ng agwat.

Patricio Chen was 25 when he married Rica who's 18.

Tumingin ito sa kaniya, walang ngiti. "You got your dad's eyes," anito.
"Nakita ko na nang personal ang mga anak ni Alisano, kahit isa walang
nakakuha ng mga mata, ikaw lang. But there's this thing you got from Rica . .
. her best feature: the smile."

Laurel was just standing in the middle, looking at Thirdy. Tumingin ulit ito
sa malaking litrato ng mama niya and for the first time, she saw him smile.

"No'ng nakita kita sa burol ni Rica, that was the first time I saw you. Kahit
kailan, hinding-hindi ko ibinaling ang tingin ko sa 'yo, dahil kinamumuhian
kita. I hated you and your father, you both stole the only woman I've ever
loved. Galit na galit ako sa 'yo kahit na alam kong hindi dapat dahil wala
kang kasalanan, pero sa tuwing nakikita kita, bumibigat 'yong pakiramdam ko."
Mabagal na itong magsalita, halata ang katandaan.

"I asked Rica to get rid of you and because you were conceived, I slapped the
woman I cared and cherished for years. I never laid my hands on Rica, not
once, until she told me she was pregnant." Huminga ito nang malalim. "I asked
her to abort you but instead, she left me. Biggest mistake of my life. I will
never tolerate what she did to me . . . but I will accept her, Laurel. I love
that woman so much that I was willing to accept you."

Natahimik siya roon, hindi alam ang sasabihin.

"The day I hurt her, she left the house. I tried reaching out to her,
sasabihin ko natatanggapin ko na lang . . . pero nag-decide siya na sumama
kay Ali." Kita ni Laurel kung paanong nanginig ang baba nito. "Rica never
loved me, she just stayed with me for the family, because she respected me .
. . but she never looked at me the way she looked at Alisano.

"I can still remember our wedding night." Thirdy's voice cracked. "Honeymoon
. . . I made love to her but she . . . was just looking at me. She was just
waiting for me to finish but I saw a tear dropped when she looked away and
closed her eyes."

Laurel gritted her teeth. "Alam mo naman palang hindi ka mahal ni Mama, bakit
mo tinuloy ang kasal? Bakit . . . mo siya ginamit no'ng gabing 'yon kahit na
hindi ka niya mahal?"

"I was so in love with Rica that I became blind. Kaya kong banggain lahat
para sa kaniya. Kahit sino, babanggain ko, kahit siya." Nakayuko ito na
nilalaro ang singsing na suot. "Turns out, Rica would do the same . . . for
Alisano. Rica would ruin everything just to be with Ali as I would do the
same for her."

Natahimik si Laurel.

"Mahal na mahal ko ang Mama mo, Alyssa. Sobra." Tipid itong ngumiti. "Sa loob
ng ilang taong iniwan niya ako, bukas ang pinto ng pamamahay ko na baka isang
araw, maisipan niyang bumalik sa akin. Kahit na kasama ka niya, tatanggapin
ko. I begged for her to come back, Alyssa. I kneeled, I cried, I . . . I love
her so much but she doesn't feel the same. Rica only loved one man and that's
Ali."

Yumuko si Laurel. The effect . . . .

"I know why you're here. Go get your mama, I won't argue with you anymore.
Sinabihan ko na rin si Philippe, I'm letting go of Rica. Hindi ko naman siya
madadala sa himlayan ko. I will never be with her because she's with someone
else," dagdag nito. "Go get your mama's ash, give it to your papa. Hindi na
rin ako magtatagal and I will die alone. At least Rica . . .will have Ali."

Tahimik siya.

"Kung totoo man ang afterlife, Rica won't run towards me, I'm sure of that.
For sure, in another life, she's still waiting for Ali. Like she used to
every single night." Thirdy smiled at her. "You are very beautiful, hija . .
. thank you for taking her away from me, thank you for helping me let go . .
. and today, I will finally let go of the only woman I've ever loved."

Hindi na nabigyan ng pagkakataon si Laurel na magsalita nang paandarin nito

ang wheelchair at lumabas papunta sa balkonahe ng bahay. Laurel bit her lower
lip and decided not to cry. Ayaw niyang umiyak, pero sobrang bigat.

Nakita niya 'yong urn ng mama niya na nakalagay sa kung nasaan ang malaking
portrait nito. It was gold with her mama's name . . . with her wedding ring
on top.

"I hope that'll make you happy, Alyssa." Kaagad siyang lumingon at nakita ang
kuya niyang nasa hagdan, nakapamulsang nakatingin sa kaniya. "Go get my mom
and leave."

Laurel looked at her brother. "I'm sorry, Philippe."

Philippe snorted. "It's kuya, Alyssa. Kuya."

T H E X W H Y S

Actor's Hidden Whore - 81

by thexwhys
17-22 minutes

"We're just 16." Laurel was playing with her ID while staring at Vin. They
were sitting by the school bleachers talking about what they discovered.
"Kinakabahan ako, I'm . . . we're . . . still young."

Vin looked at her, hinawi nito ang buhok niyang nakaharang sa mukha dahil
nililipad ng malakas na hangin iyon. Nanonood sila ng mga school band habang
nag-uusap. "We'll be okay. I'll stay with you. Anong gusto mong pagkain?
Nagugutom ka ba? The baby's hungry, that's for sure."
"Hindi ka ba kinakabahan?" tanong niya rito. "Ako, medyo kinakabahan ako.
Knowing what people might say. We're both 16 . . . and people will talk about
my family na naman, for sure."

Lumapit si Vin para akbayan si Laurel. "Kinakabahan ako, pero anong magagawa
natin? The baby's here." Hinaplos nito ang tiyan niya. "Our baby's here and I
love you. We’ll stick together, okay? After graduation, we'll tell our
parents about our baby. Maybe they can arrange na mapakasal tayo since we
already have the baby . . . I think they can with consent."

"I will ask my papa about it after graduation." Laurel smiled and hugged Vin
on the side.

They started talking about the possible future for them. They're young and
reckless and she got pregnant young, but she has no regrets. She loves Vin,
her first love and first boyfriend. Vin was the first person who accepted her
flaws, everything about her. They started as friends at 14 and decided to
just date at 15. In a month, they'll be graduating from high school.

Alam sa buong school na sila, pero hindi pa nila nakikilala ang magulang ng
isa't isa. Both of them just decided to have fun and enjoy what they had.

Laurel was once afraid of fireworks but because of Vin, she overcame her
fear. Bumibili ito ng fireworks para sa kaniya. No'ng JS prom nila, hindi
naman kasama ang fireworks, pero nagkaroon. Saka lang niya nalaman no'ng
yakapin siya nito at binulungan.

"I hope you like it, I love you . . . so much."

Laurel can clearly remember how she responded. No words or anything, she
looked up. Matangkad si Vin kaya nakakuha siya ng pagkakataon para titigan
ito nang hindi siya nahahalata dahil naka-focus ito sa fireworks na nasa
kalangitan.

Everyone was happy watching the fireworks while she was happily staring at
Vin. The way his eyes sparkle, the way he smiled looking up, and the way Vin
wrapped his arms around her. She was so in love with him.
Vin protected her from everyone and he became her shoulder to cry on. He
loved her, she knew he did.

They dated young. She was afraid at first, but Vin made sure she's settled.
Ito ang nagpakita sa kaniya na hindi siya katulad ng sinasabi ng iba . . . na
wala siyang kwenta because Vin showed what it's like to be wanted. Vin was
the person who stuck around her when no one would dare talk to her. Vin ate
with her during lunch.

Naaalala niyang sa banyo siya kumakain no'ng highschool dahil nahihiya siyang
kumain mag-isa . . . until one day, Vin was standing by the bathroom door,
smiling at her, asking to come to eat with him.

Everyone looked at them that day. Vin was socializing with her, she was
quietly staring at him. Ever since that day, Laurel grew a crush on Vin.

They became friends until Laurel finally settled and opened her heart to Vin.
She loved him so much that she's willing to give up everything . . . but he
left her.

Nakatitig si Laurel sa kawalan, hindi siya makatulog dahil nami-miss na niya

ang asawa at mga anak. It's been two days since she got her mama's urn, but
she didn’t come home yet because it's Vaughn's finals. Ayaw rin namang
pumayag ni Atlas at Vaughn na babiyahe siya mag-isa. Mas okay na raw na
maghintay pa ng isang araw na pabor din sa kaniya para makasama pa ang
panganay.

No'ng araw ng graduation nila ni Vin, she was already three months pregnant.
Tinago niya lahat ng morning sickness, lahat ng cravings, at ang pagbubuntis
niya sa magulang dahil gusto nila ni Vin na sabay nilang kakausapin ang mga
ito. They even planned to stay together after graduation at titigil muna siya
sa pag-aaral kahit na nakapasa siya sa UST.

Isang rason kung bakit nagdesisyon sila ni Vin na mag-aral sa Manila, para
makalayo sa pamilya nilang dalawa. Laurel wants to stay away from her
family's issue lalo na sa mga galit at paninira ng ibang tao while Vin wants
to stay away from his controlling mom.
Both of them passed UST. Both of them planned to stay in the same apartment
while raising their child together . . . both of them were looking forward
and happy until graduation.

Laurel was happily hugging Vin because they just graduated. Pareho silang
excited, hinalikan siya ni Vin habang binabato nila ang toga. Vin even
caressed her unnoticeable belly and kept on whispering I love you. She did
the same . . . because she really did love Vin. So much . . . .

Sabay silang lumabas ng school grounds at nakitang naghihintay ang mga

magulang niya sa parking area. Proud ang mga ito sa kaniya, iniisip niyang
sana hindi ma-disappoint na buntis siyang naka-graduate ng high school at
posibleng tumigil pa sa pag-aaral hanggang sa maipanganak ang anak nila ni
Vin.

Naghiwalay sila ni Vin ng landas dahil tumakbo rin ito papunta sa sariling
pamilya.

Laurel's parents were happily waiting for her. Her papa hugged her, her mama
kissed her. Kahit na maraming mapanghusgang mga matang nakatingin sa kanila,
hindi lumiban sa graduation ang mga ito.

"Ma." Ngumiti siya at nakayakap sa ina. "Ma, papakilala ko sa inyo si Vin

formally, ha? Alam ko naman na alam n’yo na po na he's my boyfriend, pero
ipapakilala ko na po kayo formally."

Naalala ni Laurel kung paanong nagbago ang ekspresyon ng mukha ng mga

magulang niya habang nakatingin sa mga De Los Santos. Nagtataka, nilingon ni
Laurel ang mga ito at nakitang masama ang tingin sa kaniya. Vin was looking
at her, too, but there's something about his gaze na ikinakaba ni Laurel.

Sinabihan siya ng mama niya na umalis na sila at huwag na pumunta kay Vin,
but she was confident. Wala siyang ginawang masama, mahal niya si Vin no'ng
mga panahong 'yon.
Laurel walked towards the De Los Santos, hindi pa rin nag-aangat ng tingin si
Vin that time. She was wearing her custom-made, red graduation dress that
perfectly hugged her body. Ipinagpapasalamat niya noon na payat siya at hindi
halatang buntis. She was smiling from ear to ear while walking, slightly
swaying her hands. She was so excited to finally meet his family until Vin's
mom looked at her disgustingly.

Tumingin ito sa kaniya na para bang maruming tao siya at hinding-hindi niya
'yon makalilimutan. Victorina's words were still deep inside her heart.
Kaharap ang daddy ni Vin na nakatingin din sa kaniya, dalawang kuya nito,
isang ate . . . at si Vin mismo na nasa gilid parang nag-iiwas ng tingin.

Maraming tao sa paligid nila . . . nang magsalita ang mommy ni Vin. "What? Do
you think I will accept you for my son? Who do you think you are? You're just
like your parents, hija. Disgrace, disgusting, and trash," anito. "Hinding-
hindi ko papapasukin sa pamilya namin ang babaeng katulad mo. Ano?
Magpapabuntis ka lang? Magiging pariwara ka? Hindi ka makakapagtapos? No,
hindi ako papayag na mapunta ka sa anak ko so if I were you, back off."

Laurel can still remember how she looked at Vin. She was asking for him to
fight for her, but Vin looked away and turned his back on her. Vin . . . left
her.

Naramdaman niya ang brasong bumalot sa likuran niya at ina niya 'yon. Sasagot
sana ito sa mommy ni Vin, pero hindi na niya hinayaang marinig pa kung ano
ang pag-uuspaan ng dalawa. Kaagad siyang tumakbo palayo, papasok sa sasakyang
pag-aari ng mga magulang niya dahil sa sakit.

Vin left her . . . them.

Laurel composed herself and tried to smile. Pumunta siya sa kusina, naghanap
ng puwedeng maluto para kay Vaughn. Last day ng finals nito kaya naman
makababalik na sila ng Baler kinabukasan. Kung tutuusin, puwede naman siyang
mag-commute, maarte lang ang mga lalaki sa buhay niya. Pare-parehong ayaw
siyang paalisin mag-isa.

Tinawagan din niya si Atlas at ang mga anak nila. Kinumusta rin niya ang papa
niyang naging maayos naman ang lagay dahil sa ilang gamot at treatment na
nagaganap. They even had to hire a private nurse to stay with her papa so
they can monitor everything.

While cooking menudo, Vaughn's favorite dish, the main door opened. To her
shock, it was Vin carrying paper bags. Even Vin was shocked to see Laurel.
Wala siyang alam na nandito ito, wala ring nasabi si Vaughn sa kaniya lalo
na't kagagaling lang niya ng Taiwan para sa isang conference.

"Hi, good morning," nakangiting bati ni Laurel. "Tulog pa si Vaughn, napuyat

kagabi."

"Good morning, I didn't know you're here," sagot ni Vin at ibinaba ang mga
paper bags sa sofa. "Galing din kasi ako ng Taiwan. I stayed there for a week
and I think V's busy?"

Tumango si Laurel habang hinahalo 'yong niluluto. "Oo, naging busy. Dapat
uuwi na rin ako ng Baler, ayaw naman pumayag na hindi ako ihatid kaya
hintayin ko na lang. Last day naman niya today, ihahatid na rin na 'ko
bukas."

Walang narinig na sagot si Laurel kay Vin kaya tiningnan niya ito. Nakatingin
ito sa kaniya, pero kaagad ring nag-iwas ng tingin at kumuha ng baso ng tubig
sa may cabinet bago tumalikod. Walang nararamdamang awkwardness si Laurel,
pero nararamdaman niya 'yong pag-iwas sa kaniya ni Vin. Kung ano man ang
dahilan, hindi niya alam.

Nagpaalam din ito sa kaniya, tumango lang siya.

Nang matapos magluto, sininop ni Laurel ang mga niluto bago dumiretso sa
balcony habang umiinom ng kape. She's sleepy but she doesn't want to.
Nagpapagising din si Vaughn sa kaniya around 1 p.m. kung sakali mang hindi
magising para pumasok, so she kept herself busy.

It's 11 when the door opened and it was Vin again. Nakangiti itong may hawak
na plastic ng 7/11. Naglakad ito diretso sa balcony, nakatingin sa kaniya.
"Oh, akala ko, umalis ka na? Ano nangyari?"

Vin looked at her, gave her pinipig, and sat on the same sofa but with a safe
distance between them. "I was driving, papunta na ako ng office no'ng
makakita ako ng batang kumakain ng pinipig ice cream. I remembered you, us .
. . the young version of us almost 20 years ago."

Laurel was shocked but still opened the ice cream and started eating.
Nakatingin siya kay Vin na parang ang daming gustong sabihin. She was
enjoying her ice cream while the man in front of her looked uneasy.

" . . . I . . . ." Nakatingin ito sa kaniya. "Shit, this is hard."

"Anong mahirap?" Laurel innocently asked. "Ano bang gusto mong sabihin?
Parang nerbyos na nerbyos lang? Ako lang 'to!"

Vin smiled at her. "Exactly, it's you. The first love."

Laurel let out a small laugh until it became louder. Both of them started
laughing and Vin was just looking at Laurel. Almost 20 years, still looking
the same. She's aging like fine wine, she's still the girl he loved.

"Palagi kong binabalikan 'yong graduation natin. I promised to stay with you,
I promised to marry you, we'll have a family together, but I turned my back
on you because of fear. Kung puwede ko lang balikan, I would run after you.
Siguro kung ginawa ko 'yon hindi naman tayo mahihirapan no'n. I would work my
ass off if needed, I would stay with you . . . ’cos I love you." Vin's voice
cracked and looked away.

Natahimik si Laurel dahil sa narinig. Wala silang proper closer ni Vin bukod
sa pag-uusap nila a year ago . . . wala nang iba. Ni hindi sila nag-break,
bigla na lang itong umalis. Nawalan sila ng pagkakataon no'ng bata pa sila na
mag-usap.
"Masyado akong natakot kay Mommy na kinalimutan ko 'yong responsibilidad ko
sa 'yo," dagdag nito. "Bago ako pumunta ng UK para mag-aral, nakiusap ako kay
Mommy na pupuntahan kita, sasamahan kita . . . kasi buntis ka. Kaya ka niya
hinanap, kaya niya nalaman 'yong pagbubuntis mo noon kasi gusto kitang
balikan. Pero bata pa ako noon, walang balls."

Malakas na natawa si Laurel. "Buti naman alam mo! Nakakaloka ka, iniwan mo
ako mag-isa! May pa-marry-marry ka pang nalalaman noon, tapos iniwan mo ako
mag-isa!" Hindi napigilan ni Laurel na maluha. "Ang hirap no'n, Vin. Hindi ko
alam kung paano ako mabubuhay! I even considered aborting my child, but I
knew better. I was better than that!"

Tahimik si Vin na nakatingin kay Laurel habang pinupunasan nito ang luha.

"Ikaw ang bumuo sa akin, ikaw rin ang sumira sa akin, Vin. Hirap na hirap ako
kasi mahal na mahal kita noon! Pero, iniwan mo ako mag-isa!" Ang mahinang
iyak, naging hagulgol. "Bakit ba ako umiiyak? Bakit ba biglang nag-o-overflow
'yong hinanakit ko sa 'yo ngayon? Bakit ako umiiyak?

"Ikaw ang sinisisi ko kung bakit hindi ko kaagad minahal si Atlas. Ang daming
taon ang nasayang sa amin, pero ikaw ang isa sa mga sinisisi ko. Kung
tutuusin, noon pa lang, puwede ko na pagbigyan 'yong sarili ko, puwede ko na
mahalin si Atlas . . . pero sa pagtalikod mo sa akin noon, doon ko na-realize
na hindi ako magiging enough kahit kanino." Laurel sobbed while eating ice
cream. "Hindi ako maka-move on sa 'yo, Vin. Ang tagal-tagal . . . sobrang
tagal. May anak na kami ni Atlas, ikaw pa rin."

Vin looked down. "Hinanap kita after graduation ko sa UK. Hinanap kita but
you were nowhere to be found. Hinanap kita."

"Siguro mabuti na rin na hindi tayo nagkita kasi masasampal talaga kita noon.
Ang daming nagbago sa akin no'ng dumating, eh. You showed me my worth but you
also trashed me. Imagine the pain?" Laurel sniffed, her voice cracked.
"Naglaro na lang ako pagkatapos mo, pagkakuha sa akin ng anak natin, naglaro
na lang ako. Iba't ibang lalaki . . . wala akong sineryoso, iba-iba ang
gumagalaw sa akin. Ginusto ko naman 'yon, kailangan ko 'yon . . . pero wala
na kasi akong kwenta, Vin.
"Bakit? Kasi 'yong lalaking pinagkatiwalaan ko, 'yong lalaking na-look
forward kong makakasama ko kasi mahal ako, 'yong rumespeto sa akin . . . ang
nang-iwan din. So naisip ko, I deserved to be alone ’cos the only man I have
ever loved left me, too," ani Laurel. "Hindi ko minahal kaagad si Atlas, kasi
nandito ka." Tinuro ni Laurel ang dibdib. "Ang tagal kong inayos 'yong sarili
ko para kay Atlas. Kinailangan kong masaktan si Atlas, ang tagal niyang
naghintay, kasi kailangan kitang alisin sa sistema ko."

Tinitigan ni Vin si Laurel, nakatitig ito sa kaniya.

"Ikaw lang ang minahal ko bago si Atlas. Ang tagal kasi, Vin. I healed myself
’cos my husband deserved to be loved fully. Ang tagal, iniiyakan ko 'yong
sarili ko noon. Baby pa si Laureen, humahagulgol ako kasi gusto kong mahalin
si Atlas, pero nandito ka. Hanggang sa unti-unti kong naayos 'yong sarili ko.

"Nagkita ulit kami, I'm having feelings for him but it wasn't easy . . . kasi
'yong takot ko na baka iwanan din niya ako katulad ng ginawa mo. Puro kayo
pangako, eh. Pinangakuan mo ako, pero iniwan mo ako. Ikaw ang may kasalanan
kung bakit ang tagal bago ko binigyan ng pagkakataon ang sarili ko. Kung
bakit ang tagal bago ko minahal si Atlas . . . ikaw ang dahilan, Vin, kasi
sinira mo ako."

Laurel wiped her tears and smiled. "At the same time, masaya akong napalaki
mong maayos si Vaughn. Iyon na lang . . . ."

"I'm sorry." Vin kneeled and Laurel was beyond shock. "Sorry for hurting you,
Laurel. Sorry."

"I forgave you, Vin. Atlas knew about this, my husband knew how much I loved
you before I was able to love him. Alam mo sabi ng asawa ko? He won't ask me
to move on yet, it'll be hard . . . my husband understood who you are to me .
. . but he's confident. As he should."

Nag-angat ng tingin si Vin kay Laurel.

"Stand up, Vin. Napatawad na kita, matagal na. Sinira mo ako, pero
kinailangan kong buuin 'yong sarili ko para kay Atlas. Hindi ako binuo ni
Atlas, Vin. Binuo ko ang sarili ko para kay Atlas kasi mahal ko siya. Binuo
ko 'yong sarili ko kasi deserve ni Atlas mahalin nang buo dahil wala siyang
ginawa kundi mahalin at intindihin ako." Laurel's chin vibrated. "Gusto kong
magpasalamat sa pagwasak mo sa pagkatao ko . . . ."

"Laurel." Vin sobbed. "I'm sorry."

Umiling si Laurel. "No, thank you. Thank you kasi kung hindi mo ako iniwan,
hindi ko makikilala ang asawa ko. Hindi ko mabubuo ang sarili ko, hindi ako
magkakaroon ng pag-asang buuin ang sarili ko.

"Ikaw, binuo mo ako noon," Laurel continued and smiled. "Si Atlas, hindi. Si
Atlas ang naging dahilan para buuin ko ang sarili ko. Si Atlas ang dahilan
para buksan ko ulit 'yong puso ko pagkatapos kong isinara dahil sa 'yo."

Vin smiled. "Masaya ako na masaya ka kahit hindi ako 'yong kasama mo."

"Ako rin, Vin." Laurel smiled. "Atlas was never my missing piece. Ikaw ang
missing piece ko . . . ikaw pala ang bubuo ng paghilom ko."

Nakakunot ang noo ni Vin. "What do you mean?"

"Gumaan 'yong puso ko na nakausap kita at masabi ko sa 'yong galit ako sa 'yo
noon. Gumaan 'yong pakiramdam ko na isasarado natin 'yong chapter natin nang
maayos. Gumaan 'yong pakiramdam ko na . . . nakalaya ako sa nakaraan natin."

Yumuko si Vin dahil masakit para sa kaniya 'yon.

"You are my missing chapter, Vin . . . but Atlas will always be the one to
complete my story. He's my prologue and will always be my epilogue. He's my
entire book."
T H E X W H Y S

Actor's Hidden Whore - 82

by thexwhys
18-23 minutes

For Julien's 1st birthday, the family decided to stay in Baguio for a week.
Sumakto rin naman na bakasyon si Vaughn kaya nakasama ito sa kanila. Isang
beses sa isang buwan ang inilalaan nila ni Laurel para makapunta sa bahay
nila sa Baguio. Ito ang unang property na binili niya para sa asawa ilang
taon na ang nakalilipas.

Ni hindi nila naisipang ibenta iyon lalo na't may sentimental value iyon kay
Atlas. Bukod sa bonding place nila no'ng panahong hindi pa sila, sa lugar din
na iyon niya unang sinabi na mahal niya si Laurel nang hindi siya lasing.

Sa tuwing binabalikan niya 'yong mga nangyari sa kanila ni Laurel sa lugar na

'yon, napapangiti na lamang siya. Those were the times na hindi pa siya
sigurado sa nararamdaman niya. Ang gusto lang niya, palagi niya itong kasama,
palaging nakikita, palaging nakakausap, at naririnig ang tawa nito.

"So, what's your favorite song po, Daddy?" tanong ni Laureen habang
sinasagwan niya ang bangka. Nasa Burnham Park silang mag-ama bilang routine
ng weekly date nila. "What's your theme song, kayo ni Mommy?"

"We have a lot," sagot niya habang nakatingin sa magandang mukha ng anak.
"But my favorite was our wedding song."

"Wala naman kayo wedding ni Mommy, eh," anito at ngumiti. "Ayaw magkaroon ni
Mommy ng wedding like Tita Amira, 'di ba po?"
Umiling si Atlas. "Ayaw ni Mommy, eh. But we have to understand. She's not
used to those kinds of events and we're already married, anyway, so there's
no problem na. We're gonna have to think of Mom."

"I know, I just want Mom to wear a beautiful white dress like Tita Amira,"
dagdag ng anak. "I want Mom to feel it."

"But Mom's not like that. She wants it low-key, remember? Mom loves to be
hidden and I'm respecting it. I want to see her walk, too. I can still
remember our wedding, she vomited!" Atlas laughed while remembering how they
got married. "But what's important is that we're together . . . me and Mom,
raising you and Julien."

Tumango si Laureen at ngumiti sa kaniya. Ipinalibot ng anak niya ang tingin

sa lugar. Tuwing Sabado, date nilang mag-ama 'yon. Never silang lumiban at
palaging sinisiguro ni Atlas na mailalabas niya si Laureen.

Maraming taon ang nasayang sa kanilang dalawa dahil hindi niya alam no'n na
may anak siya. Kaya naman simula nang makilala niya ito, hinding-hindi niya
hinayaang magkulang ang atensyon niya rito. Isang rason kung bakit mas pinili
niyang iwanan ang pag-aartista, mas gusto niyang mag-focus sa pamilya.

Mayroong mga dumarating na offer sa kaniya. May ilang million pa para sa

isang endorsement, isang project, pero lahat tinaggihan niya. Natakot na siya
sa nangyari ilang taon na ang nakalilipas kung saan pinagpiyestahan ang mag-
ina niya sa social media.

Wala na siyang Facebook, Instagram, o kahit ano. Atlas completely gave up

social media, both him and Laurel. Messenger na lang ang gumagana for
communication. That's it. May ilang pictures sina Laurel at Laureen sa social
media dahil kay Vaughn, pero 'yong sila mismong mag-asawa, wala. They
preferred to be low-key.

Nang matapos sila ni Laureen sa bangka at sa bike, nagyaya naman itong

magpunta sa Sky Ranch Baguio para sumakay sa ferris wheel. Pumunta rin silang
dalawa sa strawberry farm para mamitas ng kakainin nila lalo na't mahilig ito
sa strawberries na sinasawsaw sa whipped cream, manang-mana sa ina.
Sa tuwing nakatingin siya kay Laureen, mas lamang ang mukha ni Laurel sa anak
nila. Malamlam ang mga mata nitong parang nangungusap, madalas na niloloko ni
Vaughn na huwag mag-puppy eyes dahil 'yon ang normal na mga mata ni Laureen.
Kamukha ito ni Laurel ngunit habang tumatagal, nagkakaroon ng similarities sa
kaniya. Kulot na kulot din ang buhok nito, katulad ni Julien.

Ipinanganak ni Laurel na malago ang buhok ni Julien kaya naman isang taong
gulang pa lamang ito, nakaipit na. Malalaki ang pagkakulot katulad ng ate,
hindi katulad ni Vaughn na nakuha ang pagkakaroon ng straight na buhok
katulad ni Laurel.

Pagdating nila sa bahay, naamoy ni Atlas ang niluluto ng asawa. Nakaupo naman
si Vaughn sa living room kasama ang papa ni Laurel at kalong si Julien.
Tumakbo naman si Laurel papunta sa mga ito at nakisama sa panonood ng movie.

"So, kumusta ang date ninyo mag-ama? Ginabi na kayo, ha." Laurel leaned to
kiss his lips. "Nagluto ako ng sinigang, request ni Papa. Ikaw, may gusto ka
bang kainin?"

Atlas leaned and whispered. "Ikaw."

Laurel smirked. "Ang halay naman, mahal. Kung noon, dalawa lang tayo rito . .
. ngayon, ang daming bantay! Dalawang bagets 'yong natutulog sa tabi natin
tapos may dalawa pa tayong kasama. Mahal, we can't." Sumibi pa ito na parang
nalulungkot.

"One day," ani Atlas na hinuhugasan ang strawberries na nakuha nila. "Sa
susunod na punta natin dito, puwede bang tayong dalawa lang ulit? Gusto
kitang solohin dito, eh. Ang daming checkpoint naman kasi! Gawin ulit natin
'yong ginawa nating bonfire sa rooftop no'n kung saan mo ako b-in-usted."

Laurel laughed and continued cooking. Si Atlas naman ang nagsaing, naghugas
ng mga ginamit ni Laurel sa pagluluto pati na rin ang nag-ayos ng dinner
table nila dahil busy ang mga kasama nilang manood.
Atlas was staring at his wife who's cooking. Every time na titigan niya ito,
parang bumabalik siya sa nakaraan. Madalas na natitigan lang niya si Laurel
no'n sa tuwing nagsusulat ito at nagkukunwari naman siyang natutulog. Those
were the days wherein Laurel was so in love with writing.

Nalungkot si Atlas nang tumigil ang asawa sa pagsusulat. It used to be her

safe place but stopped after the issue about them. Nagsulat ulit si Laurel
no'ng mga panahong 'yon, his wife wrote their story in a different way at
nang mabasa niya 'yon, naaalala niya kung gaano kamahal ni Laurel ang
pagsusulat.

Laurel gave up writing for the family. Mas naging busy ito sa mga anak nila
kahit na sinasabi niyang ipagpatuloy dahil siya ang kikilos.

"Mahal?" pagkuha niya atensyon ni Laurel na kaagad namang tumingin. "Hindi mo

ba nami-miss 'yong pagsusulat? I remember how serious you were whenever I
watch you write years ago . . . hindi mo ba nami-miss?"

To Atlas' surprise, Laurel shook her head. "I don't, actually. Siguro kasi
no'ng mga panahong nagsusulat ako, puro ako pain. I had nothing but pain at
binubuhos ko 'yon sa stories. Remember when I wrote the story The Secret Son
and it was about me and Vaughn? Siguro nawalan na ako ng gana magsulat kasi
kasama ko na siya.

"Nawalan na rin ako siguro ng plot sa isip kasi I'm happier with the reality.
No'n naman kasi, wala akong matinong reality. I was just inside my own box,
sa loob ng kuwartong walang laman, tahimik, at walang kahihinatnan. It's
different now, mahal. You are here, you are my reality." Laurel smiled at him
as if he's her prized possession. "Ikaw ang may kasalanan kung bakit tumigil
ako sa pagsususlat."

Atlas frowned. He was confused, not sure if it's a good thing.

"You gave me a reality." Laurel hugged him. "Nagsusulat ako noon ’cos I was
in pain and my reality was unpleasant that I had to create my own. Ngayon, I
have my own reality . . . you gave me a reality I wouldn't want to escape."
Parang hinaplos ang puso ni Atlas sa narinig. Hindi masyadong vocal si Laurel
sa ganitong bagay, mas gusto nitong isinusulat. Nababasa na lang niya ito,
pero ngayong sinasabi mismo sa kaniya, iba pala ang pakiramdam. Hearing
Laurel's sweet voice saying these words hit hard.

Kahit na matagal na silang magkasama, minsan nasosorpresa pa rin siya sa

boses ng asawa lalo na kapag nagagalit na ito sa mga anak nila. Minsan,
tinatawanan na lang nila ni Vaughn dahil galit na nga, para pa ring
naglalambing.

Habang kumakain ng hapunan, masaya ang buong pamilya. Mas madalas na

nakatingin si Laurel sa papa niya na katabi si Laureen. Lumala na rin ang
dementia nito at mas madalas na nakalilimutan na maging ang pagbabanyo kaya
naging mahirap na rin sa kaniya.

"Ikaw, Aly." Napatingin si Laurel sa papa niya, pero hindi ito nakatingin sa
kaniya. Kay Laureen. "You have to call your mama. Baka kinakantahan na naman
niya 'yong mga bulaklak." Sabay mahinang natawa.

Napatingin si Atlas kay Laurel. Magmula nang lumala ang memory loss ng papa
nito, may mga pagkakataong pumapasok ang asawa niya sa kuwarto para umiyak.

Ali sometimes forgot about Laurel. Ang alam nito, si Laureen si Laurel kaya
mas madalas na dinadaanan lang ang asawa niya. Sasabihing pamilyar, pero si
Laureen lang ang kinakausap.

"Pupunta pa tayo sa beach kasi New Year na ulit!" nakangiting sabi ni Ali,
tahimik silang lahat at nag-oobserba lang si Laurel sa ama. "Takot ka pa rin
ba sa fireworks, Aly? Don't worry, we'll stay on the island so you won't
cry," anito habang hinahaplos ang pisngi ni Laureen. "I love you so much, my
princess."

Laureen smiled and hugged Ali. Tumingin ito kay Laurel na kaagad namang
tumango. Laurel asked Laureen to ride with Ali whenever he's calling their
daughter Laurel. Ayaw nang bigyan ni Laurel ng sakit sa dibdib ang ama niya.
May mga pagkakataon namang naaalala nito kung sino siya, pero mas madalas
nang hindi. Mas madalas nang si Laureen ang mahal nito, ang anak, at wala
nang iba. Minsan pa, nagmamakaawa ang papa niya na katabing matulog si
Laureen katulad ng ginagawa nila no'ng bata pa siya.

Natutulog si Laurel sa gitna ng mga magulang niya habang binabasahan siya ng

libro o 'di kaya naman ay kakantahan siya ng ina. Ni hindi niya nakuha ang
talent nito sa pagkanta dahil sintunado siya na tinatawanan pa noong ng ama,
pero sinasabing malamang na may iba siyang mas magandang talento.

Vaughn looked at his mom who's looking down while eating. Nagkatinginan na
rin sila ng Tito Atlas niya dahil naramdaman nilang nalulungkot na naman ang
mommy niya sa nangyayari sa lolo nila.

"Kailan ko ba makikita si Rica?" tumingin si Ali kay Laurel. Laurel was

shocked to see her papa looking at her again. "Nami-miss ko na siya, eh.
Palagi mo kasing sinasabi sa akin na may pinuntahan siya. Alam mo bang hindi
ko hinahayaang umalis mag-isa si Rica. Hindi kasi marunong mag-drive 'yon
tapos hindi marunong sa direksyon." Mahina itong natawa.

Laurel gulped and tried to smile. "May pupuntahan lang daw po siya sandali.
Baka dumaan na rin ng paborito ninyong pie," sagot niya. "Alam n’yo naman si
Ma'am Rica, tuwing uuwi, bibilhan kayo ni Laurel ng egg pie."

"Ay, makuwento ko lang. Sa sobrang paborito naming tatlo 'yong egg pie,"
nagsimula itong magkuwento ngunit hinahaplos ang buhok ni Laureen, "sinubukan
ni Rica gumawa ng egg pie para sa amin. Kaming tatlo 'yong gumagawa. Ang
nakakatawa, palpak! Bukod sa hilaw 'yong loob, sunog naman 'yong ibabaw."

Naalala ni Laurel ang sinasabi ng papa niya. She was eight years old when
that happened. Atlas and Vaughn were listening, Laureen was still pretending.

"Ang nangyari, umiyak si Rica kasi failure daw siya. Inis na inis si Rica sa
sarili niya kasi hindi siya marunong magluto, hindi siya marunong sa gawaing
bahay, walang alam gawin para daw pagsilbihan kami ni Alyssa!" Humagalpak ito
ng tawa. "Pero alam n’yo, hindi ko naman kasi sinabing gawin niya lahat 'yon,
eh. Hindi ko naman siya pinakasalan para gawin 'yon. Hindi ko naman siya
pinipilit para gawin 'yong hindi niya kaya. I know my girl's strengths and I
am so proud of her. Sayang lang talaga . . . hindi kami makapagpakasal."
Kumunot ang noo ni Laurel. She was about to speak when Vaughn did. "Why po?
Why can't you two get married?"

Automatic na napatingin ang papa niya sa singsing na suot nito, ang simbolo
ng pagmamahalan ng mga magulang niya. Ngumiti ito at inikot-ikot 'yon.

"Gustong-gusto naming magpakasal, sinubukan naming tapusin 'yong kasal namin

sa mga asawa namin. It's the right thing to do, to let go everyone. Ayaw ko
rin naman sanang makulong 'yong asawa ko sa ganito. Iniwan ko na nga siya,
kasal pa siya sa akin kahit na may kasama na akong iba. Gano'n din si Rica.
She tried to annul her marriage to Thirdy."

Natahimik si Laurel.

"Pero ayaw ng asawa ko. Gusto ng asawa ko na ayusin pa namin 'yong relasyon
namin para sa anak. Gusto kong subukan . . . kasi mali 'yong ginawa ko. Mali
'yong ginawa kong pag-iwan sa pamilya ko para sa babaeng mahal ko, pero hindi
ko kaya." Bigla itong humagulgol na kinagulat ni Laurel.

Wala siyang magawa lalo nang yakapin nito si Laureen.

"Hindi ko na kayang malayo kina Alyssa at Rica. It was wrong, it was so

wrong. Pero 23 years na 'yong nawala sa amin ni Rica. I can't leave my home
again, I can't lose her again," anito.

Laurel looked away and tried to play with Julien to ease the pain. Ayaw
niyang umiyak sa harapan ng papa niya. Si Laureen ang inaakala nitong siya,
okay lang sa kaniya 'yon. Gusto niya itong yakapin, pero itutulak siya dahil
hindi siya kilala.

Tumayo siya at nagpunta sa kusina. Nakasandal habang nakikinig sa kuwento

nito.
"Sinubukan kong humiwalay nang maayos sa asawa ko, pero hindi siya pumayag.
Kung hindi raw ako uuwi sa bahay namin, kung hindi ko aayusin 'yong pamilya
namin, mas mabuti na lang na hindi ako makapagpakasal kay Rica. Mas mabuti na
lang na maging kabit si Rica para hindi kami maging masaya. Kung hindi raw
siya magiging masaya, kami rin ni Rica at naiintindihan ko 'yon. Normal na
response 'yon ng asawa. Normal 'yon kaya hindi ako nagpumilit, hindi ako
nagalit . . . umalis ako pauwi sa tahanan ko."

Nakasandal lang si Laurel at mahinang humahagulgol. Napadausdos siya paupo sa

sahig habang nakikinig sa kuwento nito.

"Naalala mo ba, Alyssa?" Kausap nito si Laureen. "Naalala mo ba no'ng nagsuot

ka ng white princess gown tapos si Mama, sobrang ganda niya kasi nakasuot
siya ng white and crown?"

Walang nagsalita, Laurel was just hugging herself by the counter. Nakatago sa
lahat.

"Kahit hindi totoo 'yong kasal, it felt real. We said our vows . . .
finally," Ali said in his warm voice. "Nasabi ko sa kaniya 'yong vow na binuo
ko no'ng unang beses ko pa lang siyang nakita. It was a love a first sight .
. . she was my puppy love, but will forever be my endless love.

"Si Rica lang ang babaeng uuwian ko kahit anong mangyari. The society judged
us, everyone hated us, and we get it . . . pero minsan, hindi mo na rin hawak
'yong mangyayari. Kahit anong pilit naming ayusin, na maging civil na lang .
. . yes, sinubukan naming bumalik sa pamilya namin dahil may mga iniwan kami
. . . bumabalik at bumabalik kami sa umpisa. Iyong kagustuhang sa huli, kami
pa rin."

Ali's voice cracked. "Isa lang ang babaguhin ko sa nakaraan . . . sana hindi
kami nakasakit ng ibang tao. Pero wala akong babaguhin sa mga pagkakataong
nakasama ko si Rica. I will always love that woman, no matter what. I will
always dance with her in the middle of the night, will always kiss her in the
morning, will always love her until the end of time. Rica was the love of my
life and still is."

Tahimik lahat.
"Kaya ikaw, Alyssa . . . I hope you find your own home. Iyong taong
gugustuhin mong uwian lalo na sa mga pagkakataong gusto mo mag-isa. Sana
hindi ka masaktan, Alyssa. Iyon lang ang hihilingin ko sa 'yo . . . gusto
kong lumaki kang mapagmahal, hiling ko na matuto kang mahalin ang mga tao sa
paligid mo." Ngumiti si Ali at hinalikan si Laureen, hindi alam ni Atlas ang
gagawin, hindi niya masundan ang asawa dahil kahit siya napako sa kinauupuan.
"Kung may magmamahal man sa 'yo, sana mahalin ka niya nang buong-buo at
iparanas niya sa 'yo 'yong buhay malayo sa kinalakihan mo . . . iyon lang,
Alyssa."

***

Buong magdamag na silang tahimik. Nakatalikod si Laurel kay Atlas, pero alam
niyang gising pa ang asawa. Hindi ito natutulog nang nakatalikod kaya naman
alam ni Atlas na may dinaramdam ito. Magmula rin nang magkasakit nang tuluyan
ang papa nito, Laurel became vulnerable.

"I love you," Atlas whispered. "Alam kong gising ka pa . . . I'm here, mahal.
Huwag mo sarilinin lahat. I know you don't like it when you're being asked .
. . but lean on me if you want to. I'll be here whenever you're ready."

Walang narinig si Atlas na sagot mula kay Laurel kaya naman pumwesto siya sa
likuran nito para yakapin ito. Pinagsaklop niya ang kamay nilang dalawa,
naramdaman niya 'yong paghigpit ng hawak ni Laurel. Walang salita, walang
kahit ano . . . hanggang sa maramdaman niyang bumigat ang paghinga ng asawa
at nakatulog na ito.

Atlas kissed the back of his wife's head and whispered I love you.

Bigla niyang naalala ang sinabi ng papa ni Laurel. Mahirap umalis sa tahanang
minahal mo . . . at alam niya 'yon. Si Laurel ang kumumpleto ng uniberso
niya. Pag-aartista lang ang alam niya, roon umikot ang mundo niya . . .
ngunit nang makilala niya ito, nalaman niyang posible ang tahanan, mundo, at
kalawakan.
Tahanan niya ang yakap nito, hindi siya naligaw nang maging mundo niya ito .
. . at naging saksi ang kalawakan sa pagmamahal na mayroon siya rito.

Atlas thought of another song for Laurel. Your Universe. He smiled and
whispered, "I don't think that you even realize . . . the joy you make me
feel when I'm inside your universe."

T H E X W H Y S

Actor's Hidden Whore - 83 - Page 2

by thexwhys
22-28 minutes

Atlas and Laurel were watching their kids. Everyone was having fun 'cos Amira
and Jude held a welcome party for their baby boy, Kahili. Hindi nagkakalayo
ang edad nito kay Julien kaya expected na rin na magiging magkaibigan ang
dalawa. Narito rin sina Jobelle, Patrick, at Madi.

Speaking of Madi, kasama nito sina Laureen at Koa na nasa dalampasigan.

Mahilig sa dagat ang anak niya at anak ni Jude, pero si Madi, hindi.
Naglolokohan na mana ito kay Jobelle, may taglay na kaartehan lalo na't mas
gustong nakapayong habang nasa dagat.

"Ang tangkad ni Madi," ani Laurel habang umiinom ng softdrink. "May balak ka
bang isabak 'yan sa modeling, Job?"
"May mga kumukuha nang mga clothing brands, tinatanong ko kung gusto niya,
wala namang pilitan, gusto rin naman. Pero usapan namin, papayag lang kami ni
Patrick kapag 12 na siya. Hindi muna ngayon."

Tumango si Amira. "Pag-isipan n’yo na lang mabuti. Alam n’yo naman ang buhay
ng showbiz. Ako kung puwede at sana huwag na maisipan nina Koa at Kahi na
mag-artista. Kahit sino sa kanila, ayaw kong papasukin sa mundong 'yon."
Umiling si Amira. "Ayaw ko."

"Same," sagot ni Atlas. "Mabuti na lang din walang interest si LJ, ewan ko
lang si Julien. Kung puwede lang talaga, wala sana. Hinding-hindi ko na
babalikan 'yong mundong 'yon at sana huwag na maisipan ng mga bata."

Laurel was looking at Atlas who's talking about his acting career. Napag-
uusapan nilang dalawa ang tungkol doon. Kung nami-miss ba nito ang pag-
aartista, pero palaging sinasabi na hindi. Nakita rin niya ang pagod ni Atlas
noon. Bata pa sila no'ng nagkakilala, sikat na sikat ito, at halos laman ng
lahat ng billboards at commercials.

"Naging masaya naman ako. The business brought me to places I never expected.
I was well-known at nakukuha ko naman talaga 'yong mga gusto ko. Pero
nakakapagod to the point na gusto mo na lang maglaho," dagdag nito. "Ang dami
mo kailangang baliin para sa sarili mo dahil sa trabaho, roon ako na-drain.
Sobrang daming bawal, sobrang daming rules."

Amira agreed. "Darating talaga sa time na sa sobrang kasikatan, nakatutuwa,

pero hindi palaging masaya. Totoo 'yong pagod ka na, kailangan mo pa rin
magtrabaho. Hindi ko makalimutan 'yong araw na sinundo ako ni Jude. I was
crying so hard 'cos I was tired, pero hindi nila ako pinapauwi. Kailangan
dahil may trabaho . . . then umalis ako. Wala pang isang araw, napalitan na
nila ako."

Tahimik ang lahat na nakikinig kay Amira, hawak nito si Kahili na natutulog.

"Pinagod nila ako, nakarinig ako ng masasakit na salita, at kung ano pa, pero
napalitan kaagad nila ako sa loob ng isang araw. Doon ko na-realize na hindi
permanent ang life sa showbiz. They will replace you as soon as you're not
convenient for them anymore." Amira gave them a bitter smile. "Gusto ko 'yong
buhay ko ngayon, sobrang tahimik, masaya, at wala akong pinagsisisihan."
Jude smiled. Looking at his wife, it was his own personal goal to make her
happy.

"Kung alam ko lang talaga no'n na ganito kasaya, hindi ko na sana g-in-host
si Jude no'ng umpisa pa lang," natatawang sabi ni Amira na lahat sila,
humalakhak. "Umarte pa kasi ako na gusto ko protektahan 'yong privacy, 'yon
pala deds na deds din sa akin. So ayon nga . . . may Kahili baby na ako."
Hinalikan nito ang pisngi ng bagong panganak na anak.

Laurel was listening and laughing while talking to everyone when Atlas hugged
her from behind. Her husband didn't say anything, just hugged her. Pareho
silang nakikipagkuwentuhan sa mga kaibigan nila.

Vaughn was playing sandcastles with Julien and her papa was reading a book
with Laureen whom he called Laurel. Natanggap na rin 'yon ni Laurel na hindi
na siya ang baby ng papa niya. Si Laureen ang inaakala nitong Laurel at
masaya na siya roon.

Katatapos lang din ipa-renovate nina Atlas at Laurel ang bahay nila sa Baler.
Kung dati, bungalow lang ito, nagpadagdag sila ng floor para sa kuwarto ng
mga anak nila, mayroon pang bonus na roof top kung saan puwede silang mag-
bonding.

Nagpadagdag din sila ng kuwarto dahil napapadalas na ang bisita ng mga

magulang ni Atlas sa bahay nila lalo na't nami-miss din ang mga apo. Sinasabi
nilang puwede naman tumira ang mga ito sa kanila, pero nasa Manila ang buhay
dahil sa mga pag-aaring businesses.

Maagang natapos ang party dahil kailangang magpahinga nina Amira at Kahili,
nagkaroon din ng kaunting inuman ang mga boys.

"Si Julien?" tanong ni Atlas nang makaakyat sa rooftop kung nasaan nakatambay
si Laurel. "Doon ba ulit natulog sa room ni Vaughn?"
Tumango si Laurel at ngumiti. Humarap siya sa dagat. Madilim na madilim, pero
rinig ang bawat hampas ng alon. Malamig din ang simoy ng hangin, amoy rin ang
tubig alat. "Alam mo namang doon natutulog sa room ni V magkakapatid kapag
nandito kuya nila. Mabuti na lang talaga, wala akong problema kay V, eh."

"Mahal niya mga kapatid niya, eh." Lumapit si Atlas para hawakan ang kamay
niya. Naamoy niya ang alak mula rito, pero hindi ito naglalasing dahil
iniisip palagi na kailangan niya ng tulong sa tuwing nagigising si Julien sa
gabi. "I love you."

Ngumiti si Laurel at tiningala si Atlas. Nakapikit ito habang mahina siyang

isinasayaw. Tuwing gabing nagba-bonding sila sa rooftop, madalas silang
magkuwentuhan sa kahit ano. Ito na ang pinaka-bonding nila kapag tulog na ang
mga bata.

Sa maghapon, wala silang ginagawa kundi asikasuhin ang mga business nila,
pag-aaral ni Laureen, si Julien na naglilikot na, at ang papa niya na
nangangailangan ng atensyon lalo na't may mga pagkakataong nagwawala ito
kahahanap sa mama niya.

Atlas was humming Mirrors by Justin Timberlake . . . ang sinasabi nitong

kanta para sa kaniya. Sinabi sa kaniya ni Atlas na kahit anong mangyari, she
will be his mirror.

"Alam mo minsan, iniisip ko pa rin kung hindi mo ba nami-miss 'yong pagiging

artista? Kasi sa nakikita ko, kahit sa age mo, looking like this."
Iminuwestra pa ni Laurel ang kamay para i-hype ang asawa. "Pang leading man
ka pa rin, mahal. Feeling ko kung hindi ka umalis, ang dami mong
opportunities."

"Kung hindi ako umalis, hindi kita kasama ngayon kaya salamat na lang sa
lahat. Showbizness isn't for me siguro. No'ng una, masaya pa ako, pero no'ng
tumagal na . . . napagod ako."

Laurel smirked. "Naku, nalaman mo lang naman 'yong salitang pahinga no'ng
nakakasama mo na ako, eh. Imagine ko, siguro kung hindi tayo nagkakilala . .
. baka artista ka pa rin ngayon. A part of me wants you to push your passion,
pero sa tuwing naaalala ko kung gaano ka kapagod noon, ayaw ko na pala."
Hindi nagsalita si Atlas. Nakapikit lang siya habang isinasayaw ang asawa.

"Sa tuwing pupuntahan mo ako noon sa Baguio, alam kong magpapahinga ka, bonus
lang 'yong sex. Alam ko noon na kaya ka bibista, kasi gusto matulog, gusto mo
huminga. You weren't even asking me to have sex unless three days later na."
Laurel was reliving the memory she had with Atlas. "Tuwing katabi kita
matulog noon, alam mong bawal ang hugging, cuddling, at matutulog nang hawak
ang kamay ko."

Kaagad na humiwalay si Atlas. "Wait, y…y-ou knew?"

"Na hinahawakan mo 'yong kamay ko sa tuwing akala mo, tulog na ako?" Laurel
smiled. "I knew, Atlas. Nagigising ako kasi humihigpit ang yakap at hawak mo
sa akin."

"Bakit hindi mo ako sinisita? Bakit hindi mo ako tinutulak palayo?"

Hinaplos ni Laurel ang pisngi ng asawa. "Ayaw kong dumagdag sa burden mo. I
was there to support you, to let you rest, to make you feel better. Marespeto
kang tao, we were friends, and I know you're really tired. Ayaw ko na pati
ako, noon, maging dahilan para mapagod ka. Kahit sandaling oras, maramdaman
mong may kasama ka."

Natahimik si Atlas.

"Kasi alam ko ang pakiramdam nang walang kasama at sinasandalan kaya hinayaan
kong sandalan mo ako," Laurel continued. "I don't want you to experience what
I felt when no one was around because I was tired."

Tinitigan ni Atlas si Laurel, nakatingala ito, at nakangiti ang mga matang

nakatitig sa kaniya. Mahal na mahal niya ang asawa, kahit na paulit-ulit
niyang sabihin iyon, gagawin niya. Wala siyang sinabing kahit ano, hinalikan
lang niya ang noo nito at patuloy sa pag-indak kahit walang tugtog.
Mabilis ang tibok ng puso niya sa tuwing iniisip niya si Laurel. No'ng hindi
ito lumingon sa airport, tinanggap niya sa sarili niyang hindi na ulit sila
magkikita. Ang minsang yakap niya sa tuwing gabi, ang babaeng tinititigan
niya sa tuwing pagod na siya, at ang nag-iisang gusto niyang makita sa tuwing
ayaw na niya . . . Laurel showed him the true meaning of life.

Ang nakakatawa, Laurel showed him the true meaning of life but herself
doesn't know how to live.

Bigla niyang naisip na siguro, sakto sila dahil ipapakita nila sa isa't isa
kung paano ang mabuhay. Ang iba lang, magkasama sila. May kasama siya at
sasamahan din niya si Laurel sa kahit ano. Walang perpektong relasyon, may
mga pagkakataong nagkakaroon din sila ng hindi pagkakaunawaan, pero mas
nananaig 'yong kagustuhan nilang maayos 'yon bago sila matulog.

"I love you, ma'am," Atlas whispered, "so much . . . my life would be
different if I haven't met you and I wouldn't change anything. I love this
life . . . the life you introduced me into."

"Me too." Laurel hugged Atlas tightly. "I love you."

Isang linggo matapos ang party ni Amira, sakto namang pasukan ulit nina Koa
at Laureen. Maagang nagising si Laurel para magluto ng almusal ng anak pati
na ng baon nito. Aalis na rin si Vaughn pabalik ng Manila kaya naman nagluto
siya ng puwede nitong maging stock sa ref para hindi na bibili sa fast food.
Tamad pa naman 'to magluto.

Si Atlas ang naghatid kay Laureen, si Vaughn naman ang pansamantalang

nagpapaaraw kay Julien. Naka-topless si Vaughn, nakasuot naman ng nappy si
Julien habang naglakad sa dalampasigan.

Laurel is happy with her family, no doubt about that. Isang malaking factor
din na nagkaroon sila ng closure ni Vin and Atlas was aware of it. Nakausap
na rin niya ang Kuya Philippe niya, civil sila, hanggang doon lang.
Hindi makalimutan ni Laurel nang madala niya ang urn ng mama niya. Kung
paanong humagulgol ang papa niya habang nakayakap doon. Kung paanong panay
ang pasalamat nito sa kaniya, kung paanong binubulong kung gaano siya nito
kamahal . . . bago tuluyang lumala ang dementia nito.

Her papa used to kiss her good morning and good night, but all changed
because of his memory loss. Hindi rin naman stay-in 'yong nurse na nakuha
nila dahil ayaw ng papa niya. Mas gusto nitong siya ang gumagawa ng pag-
aasikaso, sila ni Atlas.

Kahit hindi sila kilala, nasabi ng papa niya na mas maalaga sila, mas
maingat, at halatang may pagmamahal. Inakala pa ng papa niya na nurse siya at
doctor si Atlas kaya natatawa sila. Doc at nurse ang tawag sa kanilang
dalawa.

"Home." Nakangiti si Atlas at may dala itong gulay na pang-ulam nila sa

tanghali. "Medyo nagtaas 'yong pork, nilaga pa rin ba lulutuin mo? Dagdagan
mo patatas, mahal."

"Alam ko na 'yon!" Umirap siya sa hangin. "Alam ko namang potato man ka.
Malamang ang labas na naman nitong ulam natin, nilagang patatas na may
baboy."

Malakas na natawa si Atlas at hinalikan ang asawa sa gilid ng noo. Nagpaalam

siyang maliligo muna habang naghuhugas naman ito ng ginamit sa pagluluto
dahil pakakainin na rin si Julien.

Nang makita ni Laurel ang pinamili ni Atlas at malamang sa malamang lahat ng

patatas makakasama sa pagluluto, natawa na lang siya. Lahat ng mga anak nila,
mahilig sa patatas. Kahit anong luto, basta patatas.

Halos lahat na yata ng luto, nasubukan na niya.

Natapos na maghugas ng mga kaldero si Laurel, alas siyete y medya na rin ng

umaga, hindi pa lumalabas ang papa niya sa kuwarto nito. Naging routine na
nitong maglakad sa dalampasigan pag-alis ni Laureen papunta sa school. Ito pa
ang maghahatid sa anak sa sasakyan.

Hindi naman niya 'yon pinansin dahil baka napasarap ng tulog ang ama, pero
natigilan dahil sobrang unusual na ganito ang nangyayari. Naririnig niyang
may music sa loob ng kuwarto ng papa niya kaya mahina siyang kumatok. Sanay
siya roon dahil tuwing umaga, nagpapatugtog ito ng vinyl.

Kinuha ni Laurel ang vinyl na pag-aari ng papa niya sa Baesa kaya nasa
kuwarto nito 'yon. Pinaayos niya talaga ang kuwarto ng papa niya para maging
comfortable ito, pinares niya sa kuwarto ng mga magulang niya sa mansion ng
mga ito.

Maingat na kumatok si Laurel dahil baka natutulog pa ito. Walang sumagot kaya
naman binuksan niya 'yong pinto, kaagad na nanoot ang pamilyar na amoy ng
kuwarto kung saan amoy ng mama niya dahil iniiwang nakabukas ng papa niya ang
kaparehong pabango nito. Her papa wants the entire room smell like her mom.
Tumutugtog din 'yong Endless Love mula sa vinyl. Madilim ang kuwarto dahil sa
blinds pero may kauting sinag.

Nakita ni Laurel na nakahiga pa ang papa niya, mukhang natutulog pa. Sa tabi
rin ng kama nito, may bedside table kung nasaan ang urn ng mama niya, picture
nilang tatlo na nakalagay sa vintage frame, vase na may lamang freesia
flowers na pinapalitan niya tuwing ikalawang araw.

Laurel walked towards her papa when she saw he's holding something inside his
hand. Confused, she got closer. Her Papa's sleeping peacefully, she's careful
not to make any sounds. She bit her lower lip and sat by the bed.

Tumitig si Laurel sa papa niyang natutulog. Nagkaedad lang ito ngunit hindi
nagbago ang hitsura. Her papa's good-looking as always. Always looking
professional.

"Pa?" Laurel whispered. "Pa, malapit na mag-eight a.m., hindi ka pa ba

magpapaaraw? 'Di ba, sabi ni Doc, mas makabubuti sa 'yo na lagi ka
magpapaaraw o kaya naman maglalakad sa beach? May gusto ka bang almusal po?
Magluluto ako."

Nothing.

Tinanggal ni Laurel ang kumot ng Papa niya pero kaagad na bumagsak ang kamay
nitong nakapatong sa may tiyan. Kaagad na kumunot ang noo niya nang hindi man
lang gumising ito. Nakita rin niyang papel ang hawak ng papa niya katabi ang
isa pang picture nilang tatlo. Picture no'ng "kinasal" ang mga magulang niya.

Buhat si Laurel ni Ali habang parehong nakahalik ang mga ito sa kaniya. She
was wearing a white princess gown while her mama's wearing a satin fitted
gown with a crown. Kahit na may mga edad na ang mga ito, her mama was a
perfect example of grace and elegance.

"Pa?" pag-uulit niya. "Pa, kain na tayo ng almusal?"

Nothing.

Napatitig siya sa papa niya habang kagat ang pang-ibabang labi. She was
staring at him and noticed he wasn't breathing at all. Kaagad niyang
hinawakan ang kamay nito, kinuha ang mga hawak, ibinaba sa lamesang katabi.
Mainit-init pa ang palad nito, pero nang pakiramdaman niya ang pulso, wala
nang tibok.

Laurel looked down and moved forward. Nakatitig siya sa maamong mukha ng ama
bago dahan-dahang inihiga ang ulo sa dibdib nito.

"Pa?" Laurel's voice cracked. "Pa? You're still here, right?" she whispered
while caressing her papa's face. "Pa?"

Kaagad na ipinikit ni Laurel ang mga mata, pinakinggan ang kantang paulit-
ulit na tumutugtog, habang sinusubukang pakinggan ang tibok ng puso ng ama.
She's staring at her papa's face, waiting for him to open his eyes and smile
at her. But nothing . . . no heartbeat, no breathing, no eyes wide open, no
smile, just the music, and complete silence.
Nakaramdam si Laurel ng pagkabingi habang nakalapat ang tainga sa dibdib ng
ama. Parang may malakas na static na humaharang sa kahit anong tunog, parang
may makapal na pader na nagpipigil para mas makarinig siya.

"Pa?" she whispered while tracing her finger to Ali's nose. "Bakit walang
goodbye? Ang daya naman, Pa. Hindi mo na nga ako kilala, wala pang
pamamaalam? Bakit naman gano'n, Pa?"

Nang makalabas si Atlas ng kuwarto nila ni Laurel, narinig niyang tumutugtog

'yong Endless Love. Hindi siya nagkamali nang makitang bahagyang nakabukas
ang kuwarto ng papa ni Laurel. Napangiti siya na baka isinasayaw nito ang
anak, katulad niya kay Laureen.

Atlas walked towards the room to see his wife and her papa dancing. He loves
to see Laurel smiling while talking to her papa. After years of pain, his
wife finally freed herself from it. He's happy that finally, Laurel is
settled with the family she always wanted.

Hindi pa siya tuluyang nakapapasok, narinig niya si Laurel. Nagsasalita ito

na naging dahilan ng pagkapako niya sa kinatatayuan.

"I remember your vow to Mama," bulong ni Laurel na nariring niya mula sa
pinto. "I remember how you danced with Mama, how you prepare Mama's clothes
and shoes whenever we're going somewhere. You love to dance with Mama every
night, you love to kiss her whenever you had the chance . . . I'm sorry for
leaving you both, I'm sorry for being a bad daughter and I hope I made you
happy."

Napatingin si Atlas nang bumukas ang pinto ng living room nila. Pumasok doon
si Vaughn buhat si Julien at mukhang nagtataka kung bakit siya nakatulala.

Ibinalik niya ang atensyon kay Laurel at bahagyang binuksan ang pinto. Nakita
niyang nakapikit ang ama nito habang naupo si Laurel pero nakahiga ang ulo sa
dibdib ng ama. The room smells like a woman's expensive perfume, as always,
and the vinyl was playing nonstop. Endless Love, to be exact.

"I love you, Papa, so much. You will always be the first man I've ever loved
and I am sorry for being a failu–"

Nagmadali si Atlas na lumapit sa asawa nang marinig niya ang kakaibang boses
ng asawa. Nakahawak ito sa kamay ng ama kung saan may mga papel, pero hindi
na siya nag-aksaya ng panahon. Kaagad niyang binuhat si Laurel papalabas ng
kuwarto. Walang sinabi ang asawa niya.

Laurel buried her face into his neck while encircling her arms around him.
Atlas can feel Laurel's breathing but no words.

Paglabas ng kuwarto, nagtama ang tingin nila ni Vaughn, he looked concerned

but didn't say anything. Kaagad na dinala ni Atlas ang asawa sa kuwarto
nilang mag-asawa. Buhat niya ito nang maupo siya sa kama at hinaplos ang
buhok nito. Laurel won't say anything . . . that's for sure.

Nakakandong sa kaniya ang asawa, tahimik na tahimik, pero ramdam niya 'yong
hininga nito sa leeg niya. May hawak ito sa kaliwang kamay na kaagad niyang
kinuha. It was an old photo of the family. Ali, Laurel, and Rica . . . and a
note behind.

"Just married."

Ang isa pa ay papel na may nakasulat na Alyssa. Kinuha niya 'yon sa kamay ng
asawa dahil bigla na lamang bumagsak ang kamay nito na kaagad niyang sinalo
para pagsaklupin ang kamay nilang dalawa. Laurel's hand was shaking, that's
what Atlas noticed.

"Mahal," Laurel spoke but her voice was low. "My papa . . . ."

Walang sagot si Atlas, tahimik siya, pero mas hinigpitan niya ang pakakayakap
sa asawa. Hindi niya alam kung anong nararamdaman nito, hindi niya alam kung
magsasabi ito. Hihintayin niya.

"My papa left a note," anito tinutukoy ang papel na hawak niya kasama ang
picture. "C…c-an y…y-ou read it for me?"

Atlas gulped 'cos he's not ready but he has to. "Okay, you listen, okay?"
aniya at pilit na pinakakalma ang sarili. Hindi niya puwedeng sabayan si
Laurel, hindi puwedeng pati siya mahina lalo na't ramdam niya 'yong kahinaan
ng asawa.

The last time Laurel was like this, incapable of moving? Paris. Inside the
hospital, when she broke down, which he witnessed.

"Are you sure you wanna hear it?" he asked. "If you're not ready, you can
just–"

"I want to." Laurel's voice was faint and Atlas can feel Laurel's
vulnerability.

He sighed and opened the note. The paper was a bit yellow and it was dated a
year ago.

Alyssa,

Alyssa . . . my baby girl. The day you were born was the happiest day of our
lives. I remember your mama stayed inside the hospital for six months during
the pregnancy because of multiple miscarriage scare. We're so scared to lose
our baby girl . . . we were so scared to lose you but we still did.

Our decision, our past, everything about me and Rica, were the reason why
you're hurting. I'm sorry, anak . . . I'm sorry that we only gave you pain.
We tried to give you the best, everything we can offer, but you've suffered
the most because of us.

Nalulungkot ako, kami ng mama mo . . . sana kami na lang nakakaranas ng

lahat. Sana kami na lang nasasaktan, hindi ikaw. Nalulungkot ako na ang dami
mong naging desisyong hindi tama dahil na rin sa panghuhusga ng iba.

Naalala mo ba kung bakit gusto kong mag-abogado ka? Kasi gusto ko na kapag
nawala na ako, kami ni Rica, kaya mong protektahan ang sarili mo. Na sana
kaya mong harapin ang kahit sinong tutuya sa 'yo, na sana kaya mong ipaglaban
kung ano ang kaya mo. Pasensya ka na, pinilit kita sa ayaw mo . . . I thought
it was the best I could do.

Hindi ko na babalikan ang nakaraan, Alyssa. Habang isinusulat ko 'to,

nakatingin ako sa 'yo, masaya kang nakikipaglaro sa sarili mong pamilya. Kay
Vaughn, kay Laureen, kay Julien, at kay Atlas.

Ito ang pangarap ko para sa 'yo, Aly. Maging masaya ka. Iyon lang ang
kagustuhan namin ni Rica para sa 'yo dahil hindi namin 'yon naibigay. Alam
kong hindi na kayo nagkausap ng mama mo nang mawala siya . . . miss na miss
ka ng mama mo, Alyssa.

Wala ka sa tabi namin, pero nakiusap si Rica na kung puwede ka naming makita.
Hindi ko masabi sa 'yo 'to dahil ayaw kong mag-isip ka nang masama, pero
no'ng panahong nasa ospital ka, dahil nag-breakdown ka, tinawagan kami ni
Rohannah. May communication kami sa kapatid mo, siya ang nagbabalita sa amin
kung kumusta ka na.

Pumunta kami ng Paris, pero hindi kami nagpakita sa'yo. Alyssa, nakaratay ka
dahil tulog ka nang dumating kami. Hindi kami nagpakita sa 'yo dahil alam
naming galit ka . . . pero nandoon kami ni Mama, we were always with you, we
were always watching our baby girl.

Hindi na ako tatagal, nararamdaman ko 'yon . . . but seeing you happy, I am

happy, we'll be happy. I've witnessed how Atlas took care of you, mi amor,
and I can say . . . I can die peacefully, Alyssa, because you are in the
right hands.

I will die in my sleep, that is for sure. Please, my baby, don't cry. Naalala
mo ba 'yong palagi kong kinakanta sa 'yo noon sa tuwing nasusugatan ka?

Hush, little baby don't you cry, Papa's gonna sing you a lullaby.

Hush, little baby don't say a word . . . Papa's gonna love you until the end
of the world.

Always remember how much I love you, Alyssa . . . until death I will love
you.

– Papa

Atlas bit his lip after reading the letter. Both of them were quiet until he
heard Laurel humming the song. "Papa would always sing me that song whenever
I'm crying, Atlas," anito. "Alam mo sagot ko?"

Atlas didn't say anything . . . he kissed the top of Laurel's head.

"Even if the world decided to end, Papa and Mama you’re my favorite thing,"
bulong nito. "But I still left them . . . I left my favorites."

"Shhh," Atlas responded. "Regardless, mahal, they still love you. Until death
they loved you."
T H E X W H Y S

Actor's Hidden Whore - 84 - Page 2

by thexwhys
6-7 minutes

***

Atlas was laughing while running. They've been playing hide and seek for the
past hour. Vaughn, Laureen, their friends were hiding like him. Si Koa ang
taya kaya naman takbuhan silang lahat at kaniya-kaniya ng tago.

Nasa Hacienda Ricardina pa rin sila. Dalawang linggo na. Tinawagan nila ang
mga kaibigan kung gustong magbakasyon na kaagad namang nagsipunta. Kumpleto
sila. Pamilya nina Amira, Jobelle, at Patrick, kaya naman nang magkaroon ng
pagkakataon, naglaro sila lalo na't malawak ang buong hacienda.

Hindi alam ni Atlas kung nasaan si Laurel dahil nagkahiwalay na silang lahat.
Nagmadaling tumakbo si Atlas sa loob ng greenhouse dahil alam niya na ang
pasikot-sikot ng lugar. Alam niyang may malaking lumang kabinet sa loob kaya
roon siya nagpunta.

He was huffing and laughing when he entered the greenhouse. He was excitedly
running until he reached the said closet, opened it, and hid inside.

"Nauna ako rito, eh." It was Laurel inside the same closet, whispering.
"Bakit ka nandito? Ang daya!"

Atlas laughed and walked towards Laurel. "Akala ko, wala ka rito. Lalabas na
ako para hindi ka makita."
"Stay," Laurel whispered. "Alam mo bang noong bata pa ako, tuwing malungkot
ako, pumapasok kaming tatlo nina Mama rito? Nagdadala ng book si Mama,
nakabukas lang 'yong closet, tapos nakaupo naman si Papa sa sahig, nagbabasa
ng libro? Hindi ko alam na nandito pa 'tong closet na 'to until yesterday."

"Ang dami mong good memories sa lugar na 'to, ano?" Naupo silang dalawa,
magkaharapan. Madilim, pero naaninag ni Atlas ang mukha ni Laurel mula sa
kaunting sinag ng araw. "Sa two weeks natin dito, ang dami kong nalalaman.
Bawat sulok, may memories ka. Pero tanong ko, mahal, ano 'yong
pinakapinagsisihan mo?"

Yumuko si Laurel dahil marami. Pero may isang bagay siyang hindi maialis sa
isip niya. "Ang mama ko." Laurel sniffed. "She died loving me while I was
hating them. Na-realize ko na nag-sacrifice sila ni Papa para sa akin, sa
pamilya namin, samantalang ako, sinira ko 'yon dahil sa pride. Simula no'ng
namatay si Papa, wala akong maayos na tulog dahil naaalala ko kung paano ako
ngitian ni Mama bago ko ipikit ang mga mata ko.

"I got my love for writing from Mama, she has a diary, mahal. I read it."
Ngumiti si Laurel. "I read the diary and I decided to write their own story
based on Mama's diary."

Atlas frowned. "Babalik ka na sa pagsusulat?"

"I'll try to," she answered. "I have a plot, it's a real story . . . a story
of my parents. The world needs to hear it, to read it. I will never justify
or glorify their bad doings, but I will share what happened to my parents. I
finally understood the love they had, on why they chose to stay together . .
. even if the world says no.

"I read my mama's diary, she was good at it, mahal. All the frustrations, all
the love, the pain, everything was in there . . . ." Laurel wiped her tears
away. "She wrote me letters, you know? Ang dami pala, mahal. It was a bag
full of letters from my mama. She was writing me letters ever since I left .
. . but I never got to read it. I opened the very first letter she wrote,
that was when she found out she was pregnant."

Atlas was listening to his wife.

"She said, I hope you're a girl. Ali and I always wanted a girl. We already
picked a name for you, my baby. Laurel Alyssa. As I write this letter, I am
touching my belly . . . I am so happy I'm having you, but I am afraid of the
consequences, my love. Your father . . . is the only man I've ever loved and
having a piece of him with me was my dream. People will judge me because of
you, but I wouldn't care. They will look down on me, trash me, hate me . . .
but you will always be the best thing that ever happened to me. I promise my
love, to protect you and love you until death. Thank you for coming into my
life, my baby. See you in a few months."

Laurel sobbed. "I memorized it ’cos every day for two weeks, every day mahal,
every morning, I always read that letter. It was old, it was yellowed, and
it's almost ripped . . . but the letter smelled like Mama. My mama whom I
left. Ni hindi man lang kami nagkausap." She tried to smile but failed.
"That's the only thing I regret . . . that I wasn't with my mama.
"Hindi ko na maibabalik ang nakaraan, pero may natutunan ako sa lahat ng
nangyari sa nakaraan, Atlas. It was too late to realize things, but it made
me who I am today," ani Laurel na lumapit sa kaniya.

Masikip ang cabinet, sakto silang dalawa, pero pumwesto ito sa harapan niya.
Nakatalikod itong nakasandal sa bisig at inihiga ang ulo sa balikat niya.
Laurel was leaning onto him, she was crying while holding his hand. For the
first time, Atlas didn't ask, didn't make the first move.

Laurel finally made him her own wall.

"Let's stay like this, Atlas. Pagod na akong umiyak at masaktan, pagod na
pagod na 'yong puso ko . . . pero sasandal ako sa 'yo ngayon kasi kailangan
kita." Humikbi ito. "Thank you for being my wall, my everything, mahal. Thank
you for accepting everything flaws and imperfections. Thank you for loving me
unconditionally."

"Sobrang hirap mong mahalin," bulong ni Atlas sa kaniya habang hinahalikan

ang balikat niya. "Sobrang hirap mong mahalin . . . pero lahat ng mahirap,
masarap."

Laurel smiled and started laughing hysterically.

"Pinaghirapan ko, kakainin ko, gano’n."

"Atlas, ang bastos naman!" Laurel squealed. "Pero may point. Ikaw naman rin,
eh. Dakilang maharot, nananabunot."

Atlas laughed. "Ikaw rin . . . pagsinabunot, nangangalmot."

"Let's stay here for awhile. Sexual 'yong pinag-uusapan natin but this is one
of the non-sexual turn ons na nagpa-in love sa akin." Laurel looked at Atlas
and kissed his lips. "You, holding my hand . . . was and still my favorite
position."

"Me too, ma'am, me too."

T H E X W H Y S
Actor's Hidden Whore - 85 - Page 2
by thexwhys
8-10 minutes

***

Nagising si Laurel at ikinagulat na alas nwebe na ng gabi. Bago siya lumabas

ng kuwarto, naligo muna siya. Hindi niya alam kung anong dinner nila, baka
bumili na lang din si Atlas pagkain, hindi niya alam.

Laurel wore simple shorts and Atlas' hoodie ’cos it's colder. Hindi siya
ginawing tao, pero iba ang lamig ng mga panahong ito. Nakabagsak lang ang
mahabang buhok niya at lumabas ng kuwarto. Nakapatay lahat ng ilaw, kahit sa
kusina.

Nagtungo siya sa rooftop ng bahay ngunit sa hagdan pa lang, naririnig na niya

'yong mahinang tugtog. Alam naman niyang hindi 'yon si Atlas dahil hindi 'yon
kumakanta o humahawak ng gitara. Alam niyang galing 'yon sa YouTube.

Nakangiti siyang naglakad paakyat nang matigilan. Hindi ilaw ang nasa rooftop
kundi bonfire, katulad ng ginagawa niya no'ng panahong mag-isa siya, no'ng
gabing sinabi ni Atlas na mahal siya nito.

Tuluyan siyang umakyat. Nakita ni Laurel si Atlas na nakasandal gilid ng

rooftop, may hawak na stick na may marshmallow. Nagtutuhog ito ng
marshmallows.

"Anong mayroon?"

Nag-angat ng tingin sa kaniya si Atlas. Pareho silang naka-hoodie, naka-

sweatpants lang ito. Ngumiti ito sa kaniya. "Hi, ma'am."

Laurel snorted. "Anong mayroon?"

"Anniversary salubong."

Ngumuso si Laurel. "Ay, ano ba 'yan! Bakit may marshmallow? Akala ko pa naman
SPG ang anniversary salubong natin . . . ba't may marshmallow?"
"Mag-smores muna tayo bago SPG," pilyong sagot ni Atlas. "Just kidding,
nagluto ako ng pasta, nag-order ako ng pizza, bumili ako ng ice cream, at
naligo ako para masarap ang dinner mo."

Malakas na natawa si Laurel at naglakad palapit sa asawa. Niyakap niya ito

nang mahigpit habang nakatingala. "Nagpahinga ka ba?"

Umiling si Atlas. "Hindi, nagluto ako, eh." Hinalikan nito ang noo niya.
"Ikaw, kumusta tulog mo? Dapat marami kang energy para mamaya, ha?"

"Bakit, mananabunot ka ba?" Laurel laughed but stopped and stared at Atlas.
No words, she was just staring at him.

"Bakit ka nakatitig nang ganiyan? Huwag mo naman sabihin sa akin na nagsisisi

ka na? Limang taon na no'ng pinakasalan mo ako, huwag naman ngayon."

Laurel caressed Atlas' cheek. "Pinagdududahan mo ba 'yong love ko sa 'yo?"

"No, it's not . . . no, I'm sorry."

"No, it's okay. Ako kasi ang dami ko pa ring tanong. I mean, we're married
for five years already. We have two kids–"

"Three," pagtatama ni Atlas. "Kahit hindi ko anak si Vaughn, kahit may sarili
siyang daddy, I still consider your son . . . my son. We have three kids,
mahal. Three."

Ngumiti si Laurel at yumuko. Ang sarap marinig, ang sarap sa pakiramdam, na

walang issue si Atlas sa panganay niyang anak. Mas madalas pang nagba-bonding
ang dalawa lalo na't nagkasundo sa beach volleyball sa tuwing bumibisita sa
kanila.

"Napapaisip pa rin ako kung bakit ako. Ang tagal mong naghintay sa akin, ang
dami kong ginawang hindi maganda, I was emotionally unstable, I was . . . a
complete wreck. Yes, I'm still having doubts. May mga pagkakataong natatakot
akong pagod ka na. May mga pagkakataong iniisip ko na . . . baka iwanan mo
rin ako." Yumuko si Laurel. "Isa yata 'yon sa hindi magbabago sa akin. Isa
yata 'yon sa character development na hindi ko maibibigay sa sarili ko.
Doubting."

"It's normal to doubt," Atlas assured his wife who's overthinking and he knew
about it. Hindi man vocal si Laurel doon, may mga pagkakataong nadudulas ito,
may mga pagkakataong dinadaan sa biro but he's paying attention. "Sabi ko nga
sa 'yo, I won't promise you perfection. I won't promise not to hurt you,
we'll never know what will happen but I love you. I love you, mahal, and I
respect you."

Natahimik si Laurel. Hinawakan ni Atlas ang kamay niya, pinalibot ang braso
sa baywang at hinalikan ang noo.

"I respect you so much. So, so much," bulong nito. "I can't afford to see you
hurt because it's hurting me, too. You are my home and when my home is a
wreck, I am, too."
Laurel bit her lower lip. Bigla siyang nahiya. Hindi dapat siya nag-iisip ng
kahit ano lalo na't alam niyang mahal siya ni Atlas.

"For five years, I had nothing but love, happiness, and contentment. I am
with you, my wife. We have the kids . . . this is actually the life I never
thought I wanted. I thought I had my life figured out. I was successful, I
was on top of my career, I was known by everybody.

"Makikita mo 'yong mukha ko kahit saan, I was everywhere . . . and I

fulfilled a lot at a very young age. I was contented, I was . . . happy.
Until I met you . . ." Atlas caressed Laurel's cheek. "Lahat ng inakala ko,
malayo pala sa totoong gusto ko. Nasanay ako sa buhay na mayroon ako. I
started young, nasanay akong artista lang ako. I was working too hard, too
much, too harsh . . . until I fell asleep in your arms, ma'am."

Laurel frowned but didn't say anything. Atlas never told her things like this
. . . Atlas would always cheer her up.

"I never knew resting could be this nice. Takot akong magkamali, takot ako sa
issue, I protected my name for years, I was a good employee . . . until you
came into my life without a warning. Sinabi mo sa akin na okay lang
magpahinga, okay lang sumuko, okay lang tumigil, pero pag-isipan kong mabuti
kung ano ba talaga ang gusto ko. Sa tuwing magkasama tayo noon, sa tuwing
nasa road trip tayo, paborito ko 'yong mga pagkakataong inilalabas mo 'yong
ulo mo sa bintana ng kotse ko habang dinadama 'yong malakas at malamig na
simoy ng hangin."

Laurel smiled. "Why?"

"I felt the freedom, Laurel," dagdag ni Atlas habang nakatitig sa kaniya.
"Naramdaman kong may hangganan ang lahat . . . naramdaman kong hindi
permanente ang lahat, nakaramdam ako ng pagod. Akala ko alam ko na kung ano
ang gusto ko, hindi pala."

Tumutugtog ang kantang Ulap habang nasa ilalim sila ng malamig at madilim na
kalangitan. Bonfire lang ang naroon, maliit na bonfire. Naaninag ni Laurel
ang mukha ni Atlas.

"Siguro, aakalain ng mga taong makakikilala sa atin o makaaalam ng story

natin na ikaw lang 'yong damaged, ikaw lang 'yong may problema, ikaw lang
'yong may character flaw," Atlas smiled. "Nakita ko 'yan sa story mo."

Laurel smiled. "Pero kung dadamahin lahat ng sinasabi mo sa akin, kung

pakikinggan lahat mensaheng galing sa 'yo, at hihimayin ang mga 'yon . . .
malalamang may personal kang pinagdaanan. And I saw that the moment I met
you."

Atlas stared at Laurel.

"Just like me, you didn't know what lies ahead. You were clueless, you were
exhausted, you were longing for someone to finally caress your hair." Laurel
did the hair thing and Atlas felt relieved. "You needed someone to trigger
your wants. You needed someone to push you to something you're not familiar
with . . . resting."
Ngumiti si Atlas. "And unexpectedly, you came into the picture . . . showed
me what resting was. Thank you, my love, for letting me inside you."

Laurel smiled. "Naman, first meeting natin, nasa inside na kita, eh."

"Laurel." Pumikit si Atlas.

"Joke lang, 'to naman!" natatawang sabi ni Laurel. Pinaikot siya ni Atlas at
pinaharap sa kawalan, pero silang nakatitig sa city lights ng Baguio, ang
paborito nilang tingnan. "By the way, I'm back to writing." Tumingala siya sa
asawa. "I'll be writing my parents' book . . . I'll be writing their story."

"What title?" Atlas asked.

Humarap si Laurel sa asawa. "The Governor's Mistress." She smiled. "Time to

finally hear my parents' thoughts, mahal. It's their time."

Atlas nodded. "I'm proud of you, Laurel."

Ngumiti si Laurel. "Alam mo 'yong kanta ng Fray? It was always my song for
you kaso nahihiya ako . . . the lyrics, it's all about you. I was your
mirror, you stayed right next to me, but you . . . found me." Laurel leaned
on Atlas' chest and listened to her husband's heartbeat. "Lost and insecure,
you found me."

"Thank you, Atlas, for waiting, staying, and loving me unconditionally. It

took us long but again . . . in my book of life, you are my favorite
chapter."

Atlas kissed Laurel's shoulder while hugging his wife from behind. "Thousands
of series I was in, but you are my favorite episode."

T H E X W H Y S

Actor's Hidden Whore - 00 - Page 2

by thexwhys
9-11 minutes

"Reena!" It was Koa running towards Laureen who's sitting by the shore
waiting. Iniabot nito 'yong softdrink na hawak may kasama pang hotdog
sandwich. "Hindi pa ba nagsisimula?"

Umiling si Laureen at kumagat sa iniabot nito. "Hindi pa. Wala pa raw 'yong
isang kalaban nila. Kumusta 'yong bagsak mo kanina? Galing, ah! Hindi pa rin
nagbabago. Pakitang gilas ka pa rin!"

"Siyempre, alam kong manonood ka. Dapat sa akin ka lang bilib!" kumindat pa
ang loko. "Galing ko ba kanina? Sakto lang ba 'yong ikot ko? Hindi naman ba
OA?"

Nangasim ang mukha ni Laureen habang nakatingin kay Koa. "Nakakuha ka na nga
ng highest score, fishing for compliments ka pa rin, Koa? Ano ba? Magtsa-
champion ka ba kung hindi ka magaling?"

"Siyempre mas gusto ko 'yong judgment mo! Alam mo naman na sa 'yo lang ako
nakikinig, 'di ba? Wala akong pake sa score nila. Ikaw, anong score mo sa
akin?" tanong ni Koa habang nakatingin kay Laureen. "Dali na, gusto ko
malaman, please?"

Ngumiti ito sa kaniya. They've been friends since they were young. Malapit na
malapit sila, 'no . . . they're not friends, they're best friends, but he's
in love with her since he can remember. Hindi lang din talaga siya sure kung
pareho ba sila ng nararamdaman. Both of them we're vocal about the feels,
pero hindi alam ni Koa kung totoo ang kay Laureen.
‘Maybe she's just like that because we're friends?’

"10 ka nga, magaling ka naman kasi. Fishing ka lang talaga sa akin,"

natatawang sambit ni Laureen. "Wala namang mali sa ikot mo. Araw-araw ka
naman nagpa-practice, araw-araw naman kitang napapanood. Kailangan talaga ng
opinion ko?"

Koa nodded and drank from the straw. "Naman! Ikaw lang gusto ko marinig,
opinion mo lang pinahahalagahan ko . . . kasi best friend kita."

Laureen was smiling while looking at Koa. Parang baliw rin ito minsan. Hindi
naman siya judge ng surfing para tanungin nito.

"Thank you pala sa pagsama mo sa akin." Ngumiti si Koa sa kaniya. "Laking

bagay no'n, Reena."

"Sus, sinama mo lang ako para magtanong kung okay lang ba 'yong performance
mo!" natatawang sagot niya. "Sinama mo lang yata ako para-"

Nakatitig sa kaniya si Koa. "Sinama kita kasi ang daming babaeng lumalapit sa
akin kapag ganito. Naalala mo no'ng nag-compete ako last month? Ang daming
lumalapit, tinatanong nila number ko, nakakainis. Sabi ko may girlfriend ako,
ayaw maniwala!"
Malakas na natawa si Laureen. "Eh bugok! Wala ka naman talagang girlfriend!
Assumero ka rin, eh. No girlfriend since birth ka kaya!"

"Ikaw rin naman, ah! No boyfriend since birth! Makapang-asar ka riyan!"

nagmamaktol na sagot ni Koa. "Kaya nga sinama kita para makita nilang may
kasama ako, hindi na nila ako lapitan."

"Hala! Baliw ka! So, sinama mo ako para hindi ka lapitan ng mga babae?
Siraulo ka, Koa! Baka mamaya akalain nila girlfriend mo ako!" singhal niya sa
kaibigan. "Bastos ka talaga! Manggagamit!"

Tahimik si Koa na nakatitig kay Reena.

"Baka mamaya, isipin nila may girlfriend mo ako!"

"Puwede naman, tayo na lang kasi!" pagbibiro ni Koa. "Dali na para wala na
lalapit sa akin, tayo na lang, Laureen! Para pareho na tayong hindi single
since birth. Kilala mo na ako, kilala na kita. Alam ko na paborito mong
pagkain, alam ko na paborito mong ulam . . . dali na!"

Napatitig si Laureen kay Koa. "Baliw ka! Gusto mo lang ako maging girlfriend
para walang lumapit sa 'yong babae rito? Sira ka talaga!"

"Hindi, 'no!" umiling si Koa. "Dali na!"

Bago pa man makasagot si Laureen, narinig niya ang pangalan ni Julien na
kasali sa competition. Hinanap ng mga mata ni Laureen ang parents nilang
nanonood. Alam niyang ninenerbyos ang mommy niya lalo na't 15 pa lang si
Julien, kasali na ito sa competition.

Julien became a surfer like Koa. Malaki ang naging impluwensya nina Koa at
Kahili sa kapatid na ginawa na ngang career ang surfing. Isang rule lang ng
mga magulang nila, mag-aral nang mabuti.

As per Laureen, she's pursuing business. Her mom's training her to handle all
their businesses lalo na't ibinigay sa kaniya nito ang Hacienda Ricardina.
Nang maalala, tumingin siya kay Koa.

"Hoy, aalis na pala ako next week," aniya at tumingin sa best friend niyang
nag-aayos ng buhok. Mahaba ang buhok nito kaya palaging naka-man bun.
"Kailangan ko na pumunta sa hacienda for real."

Nakakunot ang noo ni Koa. "Doon ka na talaga titira? Bakit kasi kailangang
doon ka? Hindi ba puwedeng dito ka na lang din sa Baler?"

Umiling si Laureen. "Hindi puwede, eh. I need to manage the farm, the
hacienda. May mga workers na umaasa, it's been three years na rin since I
started training. Kailangan ko nang asikasuhin 'yong lugar."

"Paano ako?"
"Baliw, bibisita naman ako sa Baler every month lalo kapag hindi ako busy. I
just needed to stay there and manage the place." She smiled.

Koa sighed. "Ang layo naman natin, Reena. Dagat ako, eh. Ikaw . . .
haciendera." Yumuko ito at tinusok-tusok ang buhangin. "Teka, bili lang ako
candy," anito at tumayo.

Sinundan ni Laureen ng tingin Koa na nakayukong naglalakad. Tipid siyang

ngumiti . . . totoo ang sinabi nito. Malayo silang dalawa. They're best
friends, but the activities, likes and dislikes, everything about them was
different.

They're like parallels. Close but never together.

Nang matapos si Julien, kaagad siyang tumakbo papunta sa shore. Hindi pa

dapat siya lalaban, hindi na siya nagulat nang makakuha ng 9/10 at 8/10 sa
performance niya. This was just his second time competing. Matindi ang kaba
niya, pero napagtagumpayan naman niya.

Kaagad siyang tumakbo sa tabi ng ate niya, umalis naman si Kuya Koa.
Nagtataka si Julien kung bakit parang malungkot ang ate niya kaya nilapitan
niya ito.

"May LQ ba kayo?" tanong niya. "Puwede pala mag-LQ kahit walang label?"

"Pinagsasasabi mo!" singhal ng ate niya. "Kulang ka ng 3 points, ugok. Anong

nangyari?"

Tumigil ang mundo ni Julien nang marinig ang pangalan ng babaeng naging
dahilan ng pagsali niya sa kompetisyon. Wala naman talaga siyang balak. Gusto
lang niyang gawing hobby ang surfing hanggang sa makita niya sa social media
si Asia. Kaedaran niya ito, sikat na surfer, sikat sa social media.

"In love na in love, Julien?" natatawang paninita ni Laureen. "Hoy, kinse ka

pa lang, lagot ka kay Mommy kapag nalaman niyang kuma-crush ka na."

Julien smiled and stared at Asia. May kausap ito, maputing lalaki, singkit,
at naka-undercut. Yumakap ito kay Asia, hindi niya sigurado kung sino 'yon.

"Saan mo ba nakilala si Asia?" tanong ni Laureen. "Napanood ko siya once sa

YouTube. Lumaban pala siya sa US last year?"

"Yup." Julien was nodding. "Magaling siya, sobra. Ang galing umikot, ang
galing ng moves, Ate. Sobrang solid."

Mahinang natawa si Laureen. "Kaya naman pala nandito ka. Ano, sa sobrang
pagka-crush mo, nag-decide kang sumali? Ibang klase, ha? Handang magpakalunod
sa ngalan ng pag-ibig!"

"Ikaw kasi iiwan mo 'yong pag-ibig mo!" singhal ni Julien sa ate niya. "Lunod
na lunod na ako, Ate," aniya habang nakatingin kay Asia na naghahanda para sa
kumpetisyon.

Nakilala niya si Asia nito lang, pero nagkaroon na siya ng matinding

pagkagusto rito. Long hair, tanned skin, fit body, and charming smile. Kapag
nakangiti ito, naniningkit ang mga mata. Tan ang balat nito, pero hindi
maikakailang may features ito na hindi purong Pilipina. Hindi siya sigurado
kung saan banda, siguro sa pamilya.
Tumayo si Julien nang magsimula nitong habulin ang malalaking alon. Bawat
galaw nito may hampas. Bawat pakikipaglaban sa alon, may kasamang class. The
best!

May ibang surfer na pumapangit sa picture, pero si Asia ang nakita niyang
surfer na kahit hindi sinasadya, mukha itong nagpo-project sa camera. Her fit
body suits the sports really well. She's not that muscular but definitely
fit.

Hindi na nagulat si Julien nang manalo ito. 10/10 . . . alam niya sa sarili
niyang hindi siya mananalo sa babaeng kalaban. Hindi siya mananalo dahil
kahit anong galing niya, magpapatalo siya para dito.

Nanalo si Julien ng first place, champion si Asia. Pareho silang nasa harapan
para sa awarding at ito ang unang beses na makita niya ito nang malapitan.

"Hi," pagbati niya. Kaagad naman itong lumingon sa kaniya at ngumiti. Ang
liit ng mukha. At the age of 15, nakita niyang may tattoo ito sa may braso,
nakatago. "Nice tats. I'm Julien Legaspi." Inilahad niya ang kamay.

Asia accepted the handshake and smiled. "Hello, I'm Asia." She smiled while
looking at her male opponent. "Asia Laurent. Nice to meet you, Julien."

Julien smiled. "No . . . it is nice to finally meet you, Asia." Napatitig

siya sa mukha nito. Julien was about to say something when a guy called Asia.

"Ignasia!" pagkuha nito sa atensyon nang babaeng kaharap niya. "Let's go, I'm
starving, lady."
Ngumiti si Asia at itinaas ang kamay. "Wait, Aston! Get my bag, please? I'll
shower muna." Humarap ito sa kaniya. "Congratulations, hope to compete with
you again, Julien." Naglakad ito ngunit nag-wave muna. "See you again!"

Julien nodded. "For sure," he answered.

T H E X W H Y S

Actor's Hidden Whore - end

by thexwhys
3 minutes

Actor's Hidden Whore is now completed.

Maraming salamat sa lahat ng nagtiyagang maghintay sa story na 'to. Maraming

salamat sa lahat ng sumuporta, nagbasa, at patuloy na magbabasa. It was a
rollercoaster ride, I know that. . . but still thanks for staying until the
end.

Sa lahat ng pinagdaanan ng istoryang ito, nakarating tayong lahat sa dulo. Sa

dulo kung saan may pagtanggap, pagpapatawad, pagmamahal, at pagsuporta. Hindi
madali, hindi masaya. May masakit, may nakakatawa.
I hope everyone finds happiness and has a friend like Jobelle and Patrick. I
hope everyone can forgive like Amira. I hope everyone can support you like
Jude. I am hoping for everyone's happiness like everyone in this story.

We learned a lot, lalo ako. I never thought I'd learn a lot from this story.
That it's okay to feel exhausted, it's normal to feel lost, it's okay to not
be yourself all the time, it's okay to cry, it's okay to get hurt sometimes.

Ang mahalaga, 'yong pagbangon nating lahat.

I hope no one would experience Laurel's pain. . . it's unavoidable, we're all
going through a phase. Pero pinanghahawakan ko ang katulad ni Atlas. . . na
may isang taong darating para maging sandalan natin. May taong darating,
hindi man ngayon, para mahalin tayo kung ano man ang nakaraan natin.

Remember, our past won't define our present and our future. We can always
regain ourselves. . . slowly but surely. Stand up straight, it'll never be
too late.

I am happy I gave it another shot. My personal theme song for this story
before I started was Robbers by The 1975. I was about to stop until Laurel
and Atlas came. . . and these lyrics fit perfectly.

I'll give you one more time

We'll give you one more fight
Said one more line
Will I know you?

This is thexwhys, saying thank you and goodbye to the story who gave me
another chance when everything seems dark and iffy. Thank you for being with
me, during my pain and misery.
Atlas and Laurel signing off.