Spis treści

Dedykacja
Motto

S · T · A · G · S (I)
Rozdział pierwszy
Rozdział drugi
Rozdział trzeci
Rozdział czwarty
Rozdział piąty
Rozdział szósty
POLOWANIE
Rozdział siódmy
Rozdział ósmy
Rozdział dziewiąty
Rozdział dziesiąty
Rozdział jedenasty
Rozdział dwunasty
Rozdział trzynasty
Rozdział czternasty
Rozdział piętnasty
Rozdział szesnasty
STRZELANIE
Rozdział siedemnasty
Rozdział osiemnasty
 Rozdział dziewiętnasty
Rozdział dwudziesty
Rozdział dwudziesty pierwszy
Rozdział dwudziesty drugi
Rozdział dwudziesty trzeci
Rozdział dwudziesty czwarty
WĘDKOWANIE
Rozdział dwudziesty piąty
Rozdział dwudziesty szósty
Rozdział dwudziesty siódmy
Rozdział dwudziesty ósmy
Rozdział dwudziesty dziewiąty
Rozdział trzydziesty
S · T · A · G · S (II)
Rozdział trzydziesty pierwszy
Rozdział trzydziesty drugi
Rozdział trzydziesty trzeci
Rozdział trzydziesty czwarty
Epilog. Rok później

Podziękowania
M.A. Bennett
 Tytuł oryginału
S.T.A.G.S.

Text copyright © M.A. Bennett, 2017

All rights reserved.
First published in Great Britain in 2017 by HOT KEY BOOKS
Originally published in the English language as S.T.A.G.S. by Hot Key Books, an imprint of Bonnier
Zaffre, London
The moral rights of the author and illustrator have been asserted
Copyright © 2019 for the Polish edition by Media Rodzina Sp. z o.o.
Cover design / typhography by Alexandra Allden
Cover images © Shutterstock.com

Ta książka jest fikcją literacką. Nazwiska, miejsca, szkoły, zdarzenia czy przypadki są albo
wytworem fantazji autorki, albo użyte są fikcyjnie. Jakiekolwiek podobieństwo do autentycznych
osób – żyjących lub zmarłych – jest zupełnie przypadkowe.

Wszelkie prawa zastrzeżone. Przedruk lub kopiowanie całości albo fragmentów książki –
z wyjątkiem cytatów w artykułach i przeglądach krytycznych – możliwe jest tylko na podstawie
pisemnej zgody wydawcy.

Cytat z Pisma Świętego na stronie 46 pochodzi z Biblii Tysiąclecia, Wydawnictwo Pallottinum,

Poznań–Warszawa 1980.

ISBN 978-83-8008-573-2

Media Rodzina Sp. z o.o.

ul. Pasieka 24, 61-657 Poznań
tel. 61 827 08 50
www.mediarodzina.pl
mediarodzina@mediarodzina.pl

Konwersja: eLitera s.c.

 Dla Conrada i Ruby, którzy mają
najlepsze cechy zarówno Ludzi Średniowiecza,
jak i Dzikusów.
Trop jelenia aż do ostoi.
Master of Game – Edward z Norwich, 1373
 Rozdział pierwszy
Wygląda na to, że zamordowałam człowieka.

Chociaż nie zabiłam go z zimną krwią, więc to chyba nieumyślne

spowodowanie śmierci, czyli można by powiedzieć, że jestem… nieumyślną
zabójczynią, tyle że pewnie takie określenie nie istnieje. Kiedy STAGS
przyjęła mnie na stypendium, dyrektorka mojej dotychczasowej szkoły
stwierdziła: „Greer MacDonald, na pewno będziesz tam najbystrzejszą
uczennicą”. Może to prawda, a może nie, ale jestem wystarczająco bystra,
żeby wiedzieć, że nie ma czegoś takiego jak nieumyślna zabójczyni.
Nie chcąc stracić już na wstępie twojej sympatii, powinnam od razu
wyjaśnić, że nie zabiłam go własnymi rękami. Było nas kilkoro. Przyczyniłam
się do jego śmierci, ale to nie tylko moja wina. Jestem morderczynią w takim
samym sensie, w jakim są nimi myśliwi – każdy z nich odpowiada za śmierć
zwierzęcia, mimo że polują w grupie. Trudno wskazać, czyj pies rozszarpał
lisa, ale uczestniczy w tym cała sfora i wszyscy jeźdźcy w swoich eleganckich
czerwonych kurtkach.
Właśnie się zdradziłam. Zauważyłeś? Te kurtki, które ludzie z wyższych
sfer noszą podczas polowania na lisy, naprawdę są różowe, a nie czerwone.
A psy to nie pierwsze lepsze kundle, tylko psy gończe i posokowce.
Za każdym razem, kiedy otwieram usta, mówię coś, co mnie zdradza jako
Greer MacDonald – dziewczynę, która odstaje od reszty rówieśników. Bo
widzisz, to wszystko przez mój północny akcent. Urodziłam się
i wychowałam w Manchesterze, a aż do ostatniego lata moją szkołą była
podstawówka w Bewley Park. Do obu tych miejsc pasowałam, jak ulał.
Zaczęłam odstawać dopiero po otrzymaniu stypendium w STAGS.
Należy ci się kilka słów wyjaśnienia na temat STAGS, bo teraz widzę, jak
bliski związek łączy tę szkołę z morderstwem. Nazwa STAGS kojarzy się
z jeleniami, ale to przede wszystkim skrót od Saint Aidan the Great School,
szkoły średniej imienia św. Aidana Wielkiego, a ta jest najstarszą istniejącą
uczelnią w Anglii. W mojej szkole w Bewley Park żaden z budynków nie
pochodził sprzed 1980 roku. Najstarsza część STAGS – kaplica – została
zbudowana w 683 roku, a jej ściany pokrywają freski. Freski! Bewley Park
pokrywało graffiti.
STAGS założył w VII wieku sam jej imiennik, to znaczy św. Aidan Wielki.
Zanim Kościół uznał jego wielkość, Aidan był zwyczajnym mnichem.
Wędrował po północnej Anglii i opowiadał o chrześcijaństwie każdemu, kto
chciał go słuchać. Potem, zapewne po to, żeby już tyle nie chodzić, założył
szkołę, w której na miejscu opowiadał uczniom wszystko, co wiedział
o chrześcijaństwie. Pewnie sądzisz, że ogłoszono go świętym z powodu tego
gadania o chrześcijaństwie, ale to tak nie działa. Jeżeli chcesz zostać
świętym, musisz dokonać cudu. Aidan dokonał takiego cudu, że uratował
jelenia przed myśliwymi, czyniąc go niewidzialnym. Tak więc jeleń stał się
jego symbolem, a także emblematem szkoły. Kiedy dostałam zaproszenie na
rozmowę kwalifikacyjną, pierwszą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy, było
poroże nadrukowane w nagłówku papeterii. Wyglądało jak dwa nierówne
rozdarcia.
Po raz pierwszy zobaczyłam budynek szkoły imienia św. Aidana
Wielkiego, kiedy pojechałam tam na rozmowę w sprawie stypendium. Był to
jeden ze słonecznych dni w środku zimy. Na polach błyszczał szron i snuły
się długie, głębokie cienie. Tata minął swoim dziesięcioletnim minicooperem
bramę, za którą wśród bujnie zarośniętych terenów zielonych ciągnął się
długi podjazd. Na końcu podjazdu wysiedliśmy i po prostu się gapiliśmy.
Podczas długiej podróży z Manchesteru do Northumberlandu mijaliśmy
zachwycające krajobrazy, ale ten bił je na głowę. Była to piękna, rozległa
średniowieczna posiadłość otoczona czymś w rodzaju fosy, z mostkiem
prowadzącym do wejścia. Niczym nie przypominała siedziby zwyrodniałego
kultu, za którą teraz ją uważam. Gdyby się uprzeć i dokładnie rozejrzeć,
jedyną wskazówką byłoby wiszące nad szerokimi drzwiami poroże.
– Inny kraj – powiedziałam nieco niepewnie.
Tata nie skinął głową ani nie odparł nic w rodzaju: „Z ust mi to wyjęłaś”.
Powiedział:
– Jeżeli.
Mój tata pracuje jako operator kamery podczas produkcji programów
przyrodniczych, ale uwielbia każdy rodzaj filmów – nie tylko dokumentalne,
które sam pomaga tworzyć. Dużo razem oglądamy, od mało znanych,
zagranicznych filmów studyjnych do najgłupszych, świeżo
wyprodukowanych blockbusterów. Nawet swoje imię zawdzięczam Greer
Garson, gwieździe kina z epoki czarno-białych filmów. Kiedy tata wyjeżdża
na dłużej na zdjęcia albo nagrywa w nocy, oglądam filmy sama, żeby
nadrobić trzydzieści lat, o które on mnie wyprzedza. Prowadzimy ze sobą
rodzaj gry: kiedy widzimy coś, co kojarzy nam się z jakimś filmem,
wypowiadamy jego tytuł, a druga osoba musi znaleźć tytuł innej produkcji
o podobnej tematyce. Właśnie w tej chwili próbowaliśmy sobie przypomnieć
filmy dotyczące szkół prywatnych.
– Oraz… Pała ze sprawowania – dodał tata.
– Oh là là – powiedziałam. – Francuski staroć. Widzę, że to nie przelewki.
Zastanowiłam się.
– Harry Potter, wszystkie osiem części. – Trochę zadrżał mi głos. – W sumie
osiem punktów.
Tata na pewno usłyszał, że się waham. Zna tyle filmów, że łatwo mógłby
mnie pokonać, ale tym razem chyba postanowił dać mi fory.
– W porządku – potaknął, uśmiechając się nieco ironicznie. – Wygrałaś.
Zerknął na wysokie drzwi z łukiem zwieńczonym porożem.
– Miejmy to już z głowy.
Poszło jak z płatka. Zaliczyłam rozmowę kwalifikacyjną, zdałam egzamin
i dostałam się. Osiem miesięcy później, kiedy zaczął się semestr jesienny,
znowu przeszłam przez drzwi pod jelenimi rogami – tym razem już jako
uczennica.

Wkrótce miałam się przekonać, jak wielkie znaczenie odgrywały w STAGS

poroża. Rogi sterczą ze wszystkich ścian. W herbie szkoły jest jeleń
z wyszytym poniżej mottem: Festina lente. (Nie, ja też nie wiedziałam, ale po
łacinie to znaczy: spiesz się powoli.) Freski w kaplicy, o których
wspomniałam wcześniej, przedstawiają scenki z „cudownego” polowania,
kiedy św. Aidan uczynił jelenia niewidzialnym. Jest tam także bardzo stary
witraż przedstawiający świętego, który trzyma rękę z wyprostowanym
palcem przed pyskiem nerwowego jelenia, jakby próbował go uspokoić.
Często przyglądałam się tym freskom i witrażowi, bo co rano musimy
chodzić do kaplicy, a to potrafi być naprawdę nudne.
 Kaplica jest nie tylko nudna, ale i lodowato zimna. To chyba jedyne
miejsce, w którym szczerze się cieszę, że mam na sobie szkolny mundurek
STAGS. Składa się on z długiej, sięgającej do kolan, czarnej peleryny
z grubego filcu zapinanej na duże, pozłacane guziki. Pod szyją nosimy białe
koloratki, a w pasie wiążemy rzemyk z jeleniej skóry, który supłamy
w przepisowe węzły. Pod peleryną mamy jaskrawoczerwone pończochy
w kolorze krwi. To głupkowaty strój, ale przynajmniej chroni przed zimnem
panującym w pobliżu granicy Northumberlandu.
Nietrudno się zorientować, że religia zajmuje ważne miejsce w STAGS.
Dla mnie ani dla taty sprawy wiary w ogóle nie mają znaczenia, ale
wypełniając podanie o przyjęcie do szkoły, pominęliśmy milczeniem ten fakt.
Szczerze mówiąc, napisaliśmy wszystko tak, że można było nas wziąć za
bogobojnych ludzi. To było, kiedy jeszcze chciałam się dostać do tej szkoły.
Tata przez dwa lata miał przebywać głównie za granicą na zdjęciach do filmu
przyrodniczego dla BBC, więc gdybym nie poszła do STAGS, musiałabym
zamieszkać z ciocią Karen, a możesz mi wierzyć, że tego na pewno wolałam
uniknąć. Dyrektorka mojej szkoły w Bewley twierdziła, że jestem
wystarczająco bystra, żeby się dostać na stypendium do STAGS, i okazało się,
że miała rację. Ponadto tak się składa, że mam fotograficzną pamięć, co
bynajmniej mi nie przeszkadza. Jakże przydała mi się ta umiejętność
podczas egzaminu wstępnego. Ale gdybym wiedziała, co się wydarzy tego
jesiennego trymestru, nie starałabym się aż tak bardzo. Bez szemrania
przeprowadziłabym się do cioci Karen.
Oprócz obowiązku częstego chodzenia do kościoła jeszcze wiele innych
rzeczy różni STAGS od normalnej szkoły. Po pierwsze, jesienny trymestr
nazywa się tam Michaelmas, wiosenny – Hilary, a letni – Trinity. Po drugie,
nauczyciele każą się tytułować bakałarzami, a nie panią lub panem. Tak więc
nasz wychowawca, pan Whiteread, to bakałarz Whiteread, ale jeszcze
dziwniej jest zwracać się do wychowawczyni w internacie (panny Petrie) jako
do bakałarz Petrie. Dyrektora, poczciwego faceta o wyglądzie świętego
Mikołaja, którego poznałam podczas pierwszej rozmowy, wszyscy nazywają
tutaj opatem. Jakby tego było mało, bakałarze wkładają na garnitury
cudaczne togi o kroju sutanny ze sznurami wokół pasa. Wielu bakałarzy
uczyło się w STAGS i wciąż opowiadają o życiu szkoły w tamtych czasach
(które, jak można wywnioskować, toczyło się dokładnie tak samo jak teraz –
STAGS jest tak staroświecka, że naprawdę zdziwiłabym się, gdyby od tamtej
pory cokolwiek się zmieniło). Sami bakałarze są właściwie antykami –
domyślam się, że wszystkim już stuknęła sześćdziesiątka. Nie wątpię, że
dzięki temu mają wielkie doświadczenie w dziedzinie edukacji, ale coś mi
mówi, że staruszkowie zostali zatrudnieni po to, żeby nikt nigdy, przenigdy
nie poczuł do nich mięty. Tutaj absolutnie nie istnieje zagrożenie żadnym
rodzajem bliskich relacji między uczniami i nauczycielami, o których tyle
czytasz w Internecie.
Sporty w STAGS też są dziwne. Nie gramy w zwykłe gry, jak netball, hokej
czy futbol, tylko w fivesa i tenisa na drewnianych kortach z epoki Tudorów za
normalnym boiskiem. To boisko, nazwane Spłachciem św. Bedy, jest
ogromne, ale nigdy nie widziałam, żeby służyło do ćwiczenia normalnych
dyscyplin lekkoatletycznych, tylko do rozgrywania meczów rugby (ruggera)
albo lacrosse’a. STAGS ma swój własny teatr, lecz jest on pozbawiony
wymyślnych świateł i dekoracji. To wierna rekonstrukcja jakobińskiego
teatru, w którym źródłem światła są świece. Świece. Zamiast niemieckiego
i francuskiego uczymy się łaciny i greki. Jedzenie też się różni od
normalnego szkolnego menu w tym sensie, że jest naprawdę dobre. Więcej –
jest wyśmienite. Nie powstydziłaby się go dobra restauracja. Niczym nie
przypomina brei, którą nas częstowano w Bewley Park. Posiłki serwują nam
kobiety z pobliskiej wioski, które zdają się całkiem miłe, choć zamiast
wdzięczności doczekały się przezwiska „garkotłuki”. Jednak najważniejszą
rzeczą odróżniającą STAGS od normalnych szkół jest fakt, że – jak pewno się
domyślasz – kosztuje fortunę. Rodzice uczniów STAGS gorliwie sięgają do
kieszeni, a mnie nie trzeba było dużo czasu, żeby się domyślić, za co tak
chętnie płacą. Wcale nie za to, żeby ich ukochane pociechy mogły korzystać
z uroków jakobińskiego teatru, basenu o olimpijskich rozmiarach ani
z bijącego po oczach piękna tego miejsca. Płacą raczej za to, żeby ich dzieci
także były inne.
Przez mniej więcej tysiąc lat STAGS składała się z tylko czterech budynków
nazwanych imionami Honoriusza, Bedy, Oswalda i Paulina. Kilkadziesiąt lat
temu szkoła zaczęła przyjmować dziewczyny, więc utworzono internat
żeński pod nazwą Lightfoot. W liście potwierdzającym moje przyjęcie
napisano, że internat Lightfoot znajduje się w jednym z nowszych
budynków, więc jadąc tam, spodziewałam się świerkowego drewna, szkła
i centralnego ogrzewania. Okazało się, że Lightfoot został zbudowany w 1550
roku. Przede wszystkim rzucały się w oczy jego szyby w kształcie rombów
i zwariowane spiralne kominy. Widocznie w STAGS rok 1550 uchodził za
nowoczesność.
Mój pokój znajdował się na trzecim piętrze, na końcu wyłożonego
boazerią korytarza. Przez ogromne dębowe drzwi wchodziło się do
współcześnie urządzonego wnętrza. Były w nim meble z płyty wiórowej,
niebieska, biurowa wykładzina oraz druga lokatorka. Trudno mi było zerwać
ze starym przyzwyczajeniem, wciąż myślałam kategoriami filmowymi.
Gdyby moje pierwsze spotkanie ze współlokatorką zostało opisane
w scenariuszu, wyglądałoby mniej więcej tak:

GREER (z uśmiechem): Mam na imię Greer. A ty?

Współlokatorka Greer mierzy ją z wyższością wzrokiem.

WSPÓŁLOKATORKA (przewracając oczami): Jezu…

Od tej pory już cały czas nazywałam ją w myślach Jesus, bo zdawało mi się
to zabawne, a w STAGS niewiele rzeczy potrafiło wywołać uśmiech. Później
dowiedziałam się, że naprawdę miała na imię Becca i uwielbiała konie.
Wieszała na ścianie zdjęcia swoich kuców, tak jak ja wieszałam zdjęcia taty.
Może tęskniła za nimi tak samo, jak ja za nim. Nie mam pojęcia, dlaczego. To
mniej więcej tyle, jeżeli chodzi o dialogi w tej części opowieści. Dalej będzie
ich więcej, ale smutna prawda jest taka, że do połowy pierwszego trymestru
mało kto ze mną rozmawiał. Nauczyciele zadawali mi pytania na lekcjach,
„garkotłuki” zagadywały: „Frytki czy tłuczone, dziecko?” (ich akcent
wywoływał u mnie tęsknotę za domem), a Shafeen, chłopak z mojej grupy, od
czasu do czasu mamrotał do mnie coś w rodzaju: „Rozkład termiczny
azotanów przebiega według takiego samego schematu jak rozkład termiczny
węglanów”.
Jesus dzieliła ze mną pokój, ale nie odzywała się do mnie niemal do połowy
trymestru. Zresztą przerwała milczenie tylko dlatego, że dostałam pewne
szczególne zaproszenie. Gdy teraz o tym myślę, to podejrzewam, że gdybym
na początku poznała więcej osób – albo gdybym w ogóle kogoś poznała – to
nie przyjęłabym tego zaproszenia. Może zgodziłam się, bo chciałam się
pozbyć wrażenia izolacji. A może – jeżeli mam być szczera – dlatego, że
dostałam je od największego przystojniaka w szkole.
 Rozdział drugi
Oczywiście mam na myśli Henry’ego de Warlencourta.

Do tej pory już pewno o nim czytałeś na tej odrażającej stronie, którą ktoś
mu założył na Facebooku, albo widziałeś jego zdjęcie w wiadomościach. Ale
wtedy jeszcze nie był sławny – ani owiany złą sławą – poza kręgiem swoich
znajomych. Podobno nie powinno się źle mówić o zmarłych, więc
powiedzmy, że patrząc na niego, nie pomyślałbyś, że jest wrednym typem.
Obecnie trudno mi myśleć o nim tak, jak wtedy, kiedy zobaczyłam go
pierwszy raz – niemal nie sposób pozostać wierną pierwszemu wrażeniu
i udawać, że nie wiem tego, czego dowiedziałam się z upływem czasu.
Najprościej mówiąc, był najbardziej olśniewającym chłopakiem, jakiego
poznałam w życiu. Wysoki jak na siedemnastolatka blondyn o niebieskich
oczach i opalonej skórze. Nikt, kto przebywał w towarzystwie Henry’ego de
Warlencourta, nie mógł oderwać od niego wzroku, chociaż udawał, że jest
inaczej. Nawet bakałarze zdawali się nim zauroczeni. Nigdy go za nic nie
ukarano – i to wcale nie dlatego, że nie robił nic złego, tylko dlatego, że
wszystko uchodziło mu na sucho. Wszystko spływało po nim, ześlizgiwało się
jak z najlepszej patelni. Myślał, że jest niezwyciężony. Ale nie był.
Henry de Warlencourt był brytyjski do szpiku kości pomimo
cudzoziemskiego nazwiska. Podobno jeden z jego przodków służył w armii
Franków podczas wypraw krzyżowych, po których osiedlił się w Anglii
i korzystnie ożenił ze szlachcianką władającą połową północnej części kraju.
Od tamtej pory de Warlencourtowie cieszyli się bajeczną fortuną. Ich dom,
Longcross Hall, jest piękną posiadłością położoną w Krainie Jezior. Znam to
miejsce lepiej, niż kiedykolwiek bym chciała, bo to właśnie Longcross stało
się miejscem zbrodni.
W każdym z przedmiotów szkolnych znajdowałam się w czołówce, więc
często widywałam Henry’ego de Warlencourta – a także jego pięciu
najbliższych kolegów. Ta szóstka była znana jako Ludzie Średniowiecza.
Wszyscy wiedzieli, kim są Ludzie Średniowiecza, bo to oni – a nie bakałarze –
naprawdę decydowali o wszystkim, co się działo w STAGS.
Ludzie Średniowiecza stanowili nieoficjalny samorząd szkolny. Często
widywano ich, gdy spacerowali w nieskazitelnych mundurkach po
dziedzińcu, a jesienna bryza wzdymała ich długie, czarne peleryny. Mogli
nosić pończochy takiego koloru, na jaki mieli ochotę, i chętnie podkreślali
ten przywilej, wybierając zwariowane wzory, na przykład panterkę, kratkę
albo szachownicę. Jednak wyróżniały ich nie tylko pończochy. Nie mniej
wyraźnie dawało się odczuć ich pewność siebie. Nosili się jak dumne, rasowe
kocury. Ta pewność i swoboda, z jaką poruszali się po szkole, wskazywały, że
ich domy rodzinne zapewne niewiele różniły się od STAGS. Prawdopodobnie
też mieli rozległe ziemie zamiast ogrodów i domy ze skrzydłami, a nie
sąsiadów. A także poroża, domy o ścianach obwieszonych porożami.
Wszyscy Ludzie Średniowiecza byli wysocy, piękni i bystrzy, jakby zostali
specjalnie wyhodowani do swojej roli. Spotykali się na dziedzińcu internatu
– na pięknym, idealnie przystrzyżonym trawniku, którego granice ze
wszystkich czterech stron wyznaczały arkadowe krużganki wewnątrz
budynku nazwanego imieniem św. Paulina.
Henry de Warlencourt zawsze zajmował centralną pozycję w tej grupie.
Jego jasne włosy z daleka rzucały się w oczy. Był jak ten król z Wersalu, nie
pamiętam który – jeden z milionów Ludwików. Henry był słońcem, a reszta
krążyła wokół niego. Przesiadywali tam bez względu na pogodę. Rozmawiali,
czytali, a po zmroku potajemnie palili papierosy. Na środku dziedzińca stała
zabytkowa kamienna studnia. Jeżeli podszedłeś na tyle blisko, żeby zajrzeć
do środka, mogłeś się przekonać, że mniej więcej trzydzieści centymetrów
pod cembrowiną założono dla bezpieczeństwa gęstą drucianą siatkę, która
już była najeżona niedopałkami. Pewnego razu upuściłam monetę przez oka
siatki, żeby się przekonać, jaka głęboka jest ta studnia. Czekałam całą
wieczność, ale nie usłyszałam plusku monety wpadającej do wody.
Pomyślałam, że dno studni jest tak grubo usłane kiepami, że niczym
poduszka amortyzuje upadek monety. Studnia Paulina była taka sama jak
Ludzie Średniowiecza. Z wierzchu ładna, ale z ohydnym wnętrzem.
O ile Henry był przywódcą Ludzi Średniowiecza, o tyle Cookson uchodził
za jego zastępcę. Cookson naprawdę miał na imię Henry, ale wszyscy
zwracali się do niego po nazwisku, bo w grupie mógł być tylko jeden Henry.
Cookson też dobrze się prezentował, podobnie jak cała reszta, ale i tak
wyglądał jak kiepska podróbka de Warlencourta. Był nieco niższy, trochę
tęższy, a jego jasne włosy miały bardziej popielaty odcień. Miał pospolitsze
rysy twarzy, bledszą karnację i bardziej krzykliwy głos. Ale byli nierozłączni
niczym bracia, na których wyglądali.
Trzeci chłopak w grupie miał na imię Piers. Piers był elegancki,
ciemniejszy od tamtych, a zrośnięte brwi nadawały mu wiecznie
poirytowany wygląd. Piers lubił ozdabiać mundurek szkolny detalami
w rodzaju zegarka kieszonkowego czy skórzanego paska z tłoczonym
deseniem zamiast regulaminowego rzemienia. Nosił buty ręcznie szyte
przez prywatnego londyńskiego szewca. Piers przyjaźnił się z Henrym,
odkąd razem trafili w wieku ośmiu lat do zerówki w STAGS.
Trzy dziewczyny należące do grupy także odpowiadały dominującemu
w niej wzorcowi wyglądu: wszystkie miały blond włosy i niebieskie oczy.
W tym trymestrze przerabialiśmy Homera w oryginale, więc dziewczyny
najczęściej kojarzyły mi się z syrenami: pięknymi istotami, które ślicznie
wyglądały, ale zwodziły marynarzy na śmierć. Miały na imię Esme, Charlotte
i Lara. Wszystkie były ładne, szczupłe i potrafiły nosić świętoszkowate
mundurki naszej szkoły w taki sposób, jakby to były kreacje z wybiegów
Mediolanu. Charlotte łączyły z Henrym jakieś odległe więzy krwi, Esme była
daleką krewną rodziny królewskiej, a Lara, na pierwszy rzut oka tak
brytyjska, jak reszta towarzystwa, pochodziła z rosyjskiej rodziny szczycącej
się fortuną godną oligarchów. Wszystkie miały taką samą fryzurę –
z grzywką uniesioną nad linię włosów i opadającą na jedno oko, którą
podczas rozmowy co chwila przerzucały z jednej strony na drugą. Moje włosy
(czarne, do ramion, z długą grzywką) zachowują się kompletnie inaczej, ale
wszystkie inne dziewczęta w STAGS (między innymi – o zgrozo! – moja
współlokatorka Jesus) próbowały naśladować ten styl.
Już na początku popełniłam błąd, myląc członkinie Ludzi Średniowiecza
i twierdząc lekceważąco, że trudno je od siebie odróżnić. Gdyby był ze mną
tata i zagralibyśmy w naszą filmową grę, na pewno padłyby w niej tytuły:
Śmiertelne zauroczenie i Wredne dziewczyny, ale te filmy nie oddają pełni zła,
które czaiło się za tamtymi olśniewającymi uśmiechami. Dziewczyny z Ludzi
Średniowiecza nie były głupimi blondynkami, lecz bardzo inteligentnymi
osobami. Niedocenienie ich mogło przynieść zgubę i właśnie to mnie
spotkało.
Wszyscy Ludzie Średniowiecza byli niesamowicie bogaci – rodzina
Henry’ego uczyła się w STAGS już od wieków, a szkolną salę teatralną nawet
nazwano imieniem de Warlencourtów. Jeżeli wierzyć plotkom, rodzina Lary
sfinansowała budowę basenu. Dzięki temu oboje zachowywali się tak, jakby
byli właścicielami tego miejsca – co w pewnym sensie odpowiadało prawdzie.
Liczba członków grupy była ograniczona, należeli do niej trzej chłopcy i trzy
dziewczyny z drugiej klasy. Zawsze jednak otaczał ich wianuszek
popleczników, którzy wielbili ich bałwochwalczo i robili wszystko, żeby się
przypodobać, bo mieli nadzieję, że w drugiej klasie sami do nich dołączą. Co
roku sześcioro Ludzi Średniowiecza kończy szkołę i tworzy się nowa grupa,
więc kolejka chętnych jest długa. Jesus absolutnie jest jedną z nich – mogłaby
umrzeć, aby dostąpić tego zaszczytu.
Ludzie Średniowiecza w pojedynkę byli całkiem w porządku. Chodziłam
z nimi na wiele lekcji, na których zwykle zachowywali się normalnie. Ale
kiedy tylko łączyli się w sforę niczym psy gończe, nachodziła cię ochota, żeby
zniknąć jak jeleń św. Aidana. Najczęściej zostawiali mnie w spokoju. Jedynie
tamte trzy dziewczyny od czasu do czasu przedrzeźniały mój akcent
i chichotały, zasłaniając usta dłońmi, kiedy mijałam je na dziedzińcu.
Czułam się wtedy tak, jakby pod żebrami utkwił mi zimny głaz, byłam
nieszczęśliwa i nie mogłam się pozbyć tego uczucia, dopóki nie zniknęły mi
z pola widzenia. Mnie jednak było stosunkowo łatwo. Zdawało się, że
niektórzy bez przerwy znajdują się na ich celowniku. Ludzie tacy jak
Shafeen.

Ludzie Średniowiecza przezywali Shafeena Pendżabskim Playboyem. Był

wysokim, cichym chłopcem, miał przystojną, poważną twarz
i nieodgadnione, ciemne oczy. Przezwisko, które mu nadali, celowo
odstawało od prawdy. Przede wszystkim wcale nie pochodził z Pendżabu.
Ponadto w towarzystwie dziewczyn ogarniała go chorobliwa nieśmiałość, na
pewno nie był playboyem. Wręcz przeciwnie. Ale oczywiście to właśnie ten
dysonans tak bardzo śmieszył Ludzi Średniowiecza. Jeżeli przezwisko
wpadało im w ucho i wywoływało ich śmiech, to zwykle zostawało na dobre.
Shafeen był jednym z niewielu ludzi, którzy ze mną rozmawiali.
Wybraliśmy te same przedmioty do zdawania na egzaminie i oboje
znajdowaliśmy się w czołówce naszej klasy pod względem nauki, więc trochę
rozmawialiśmy o lekcjach. Można powiedzieć, że w pierwszym trymestrze
był dla mnie kimś w rodzaju najbliższego przyjaciela, ale mieszkał
w Honoriuszu, a ja w Lightfoot, więc nie mogłam na niego liczyć w każdej
chwili. Na początku niewiele o nim wiedziałam – oczywiście teraz znam go
znacznie lepiej. (Odkryłam, że poczucie winy bardzo zbliża ludzi, a nas łączy
bardzo szczególna więź, ponieważ Shafeen też jest mordercą.) Plotkowano,
że Shafeen jest w Indiach kimś w rodzaju księcia, więc można by
przypuszczać, że Ludzie Średniowiecza przyjmą go z otwartymi ramionami.
Tymczasem bez litości wyśmiewali się z niego, o czym dowiedziałam się
później. Źródłem ich niechęci do Shafeena był jakiś dawny zatarg, do którego
doszło w STAGS między ojcami Shafeena i Henry’ego mniej więcej milion lat
temu. Sam Shafeen chodził do tej szkoły, odkąd ukończył osiem lat. Mieszkał
w internacie już od zerówki, bo jego rodzice zostali w Indiach. Znał
wszystkie zasady, a nawet mówił tak, jak Ludzie Średniowiecza, lecz jednak
jakoś został na marginesie.

* **
Wiele razy się zastanawiałam, dlaczego Shafeen przyjął zaproszenie, chociaż
wiedział, czego się spodziewać po Ludziach Średniowiecza. Na pewno nie
mógł nie wiedzieć, bo nigdy tego nie ukrywali. Nawet na lekcjach nie mógł
się czuć bezpieczny. Pewnego razu byłam świadkiem wymiany zdań, po
której zaczęłam się o niego trochę obawiać.
Siedzieliśmy rzędem w bibliotece budynku Bedy, każdy w swojej
jednoosobowej ławce. Blade światło jesiennego słońca sączyło się przez
witrażowe szyby i rzucało kolorowe plamy na nasze czarne peleryny.
Uczyliśmy się o wyprawach krzyżowych, zmaganiach chrześcijan
z muzułmanami o Jerozolimę, które zaczęły się w 1095 roku. Trudno w to
uwierzyć, ale w tamtych czasach STAGS już istniała od czterech wieków!
– Kto opowie o bitwie pod Hittin? – zapytał bakałarz Skelton, nasz
pulchny, rubaszny nauczyciel historii. – Panie de Warlencourt, zdaje się, że
ktoś z pańskiej rodziny w niej uczestniczył, prawda?
Henry uśmiechnął się. Ludzie Średniowiecza zawsze dbali o to, żeby
zachowywać się wobec bakałarzy w ujmujący sposób.
– Tak, w istocie. Nazywał się Conrad de Warlencourt.
Bakałarz Skelton podrzucił w dłoni kredę.
– Może zechciałby pan przybliżyć nam to zdarzenie z rodzinnej
perspektywy?
– Oczywiście – potaknął Henry.
Poprawił się na krześle, wyprostował plecy, a mnie przyszło na myśl, że
w czarnej pelerynie, ze słońcem migocącym we włosach sam wyglądał jak
młody uczestnik krucjat. („Henryk V – słyszę w myślach głos taty. – Może
także Królestwo niebieskie.”)
– Armia Gwidona z Lusignan napotkała pod Hittin armię sułtana
Saladyna. Chrześcijańscy żołnierze już umierali z głodu i pragnienia.
Rozpaczliwie potrzebowali wody, więc dali się zwabić nad jezioro Genezaret,
gdzie drogę do brzegu odcięło im wojsko sułtana. Wpadli w pułapkę.
Widząc jego urażoną minę, zrozumiałam, że ten fakt sprawia mu
przykrość. To niesamowite, ale Henry de Warlencourt wciąż nie mógł
wybaczyć szkód, które wróg wyrządził jego przodkowi niemal tysiąc lat
temu.
Bakałarz Skelton nie zwrócił na to uwagi.
– I co dalej? – zapytał wesoło, trzymając w górze kredę.
– Rozgromili nas. Armia rycerzy krzyżowych została kompletnie
zniszczona. Ta porażka doprowadziła wprost do trzeciej krucjaty. Sułtan
odebrał nam Święty Krzyż oraz Jerozolimę.
Zwróciłam uwagę na słowa „nas” i „nam”. Henry naprawdę traktował tę
historię osobiście.
– Ci, którzy przeżyli, zostali pojmani, ale Saladyn nie chciał, żeby jeńcy
opóźniali marsz. Jego ludzie błagali, by pozwolił im zabić chrześcijan. Każdy
z nich czekał z zakasanymi rękawami na ten zaszczyt. – Henry zajadle stukał
długopisem o zeszyt. – Pozwolili mojemu przodkowi odejść tylko pod jednym
warunkiem: że opowie Ryszardowi Lwie Serce o tym, co się stało. Tak zrobił.
To była ohydna zbrodnia wojenna. Potworność.
Jego głos rozbrzmiewał w całej bibliotece.
Nagle Shafeen, który siedział tuż za Henrym, wydał stłumiony dźwięk.
Pokręcił głową i uśmiechnął się pod nosem. Z mojego miejsca dobrze to
widziałam, bo znajdowałam się nieco dalej za nimi.
Henry posłał mu wściekłe spojrzenie. Jego oczy nabrały intensywnie
niebieskiej barwy. Ale bakałarz Skelton wyglądał na zachwyconego. Uwielbiał
potyczki słowne.
– Chciałby pan coś dodać, panie Jadeja?
Shafeen uniósł głowę. Odkaszlnął.
– To prawda, pod Hittin popełniono zbrodnię. Ale zbrodnie popełniały
obie strony. Ten Lwie Serce, jak go nazywacie, w Akrze zamordował z zimną
krwią trzy tysiące muzułmańskich jeńców. I to nawet nie w walce. Ci ludzie
byli związani i bezbronni.
– Dobry argument – stwierdził bakałarz Skelton, wskazując kredą na
Shafeena. – Później powiemy sobie więcej o bitwie pod Akrą. Ale na razie… –
Stuknął w tablicę. Rozległ się metaliczny zgrzyt, gdy jego złoty sygnet
uderzył o drewnianą powierzchnię. – Wróćmy do zdarzeń pod Hittin.
Proszę, żebyście napisali krótkie wypracowanie, w którym wykażecie, w jaki
sposób ukształtowanie terenu przyczyniło się do pogromu krzyżowców.
Tylko postarajcie się wyrażać precyzyjnie, żebym nie musiał wam
przypominać, że zdanie: „Hannibal ze słoniami wyruszył na wojnę” to nie to
samo, co: „Hannibal wyruszył na wojnę ze słoniami”.
Napisał oba zdania kredą na tablicy (w STAGS nie używano białych tablic
ani ścieralnych markerów), po czym z wielkim namaszczeniem podkreślił
fragment o słoniach.
– Pierwsze zdanie oznacza, że używał słoni jak machin wojennych,
a drugie – że ów wielki generał z Kartaginy wypowiedział wojnę stadu
mastodontów.
W normalnej sytuacji pewnie byśmy się zaśmiali – wszyscy lubiliśmy
bakałarza Skeltona – ale tego dnia atmosfera była zbyt gęsta.
Bakałarz Skelton odwrócił się, żeby zetrzeć zdania z tablicy i zastąpić je
rysunkiem rogów Hittinu. Cookson wyczuł, że to dla niego dobry moment –
pochylił się na krześle do Shafeena.
– Twoi przodkowie pewnie też byli pod Hittin, co, Pendżabiaku? –
wycedził przez zaciśnięte usta. – Tyle że po stronie wielbłądów.
Nie wiedziałam, jakiego wyznania był Shafeen, ani czy w ogóle
praktykował jakąś religię, ale Cooksonowi wystarczył odcień jego skóry, żeby
przypisać go do grupy Saladyna i „niewiernych”. Przesłanie było wyraźne –
chodziło o to, żeby pokazać różnicę między białymi chrześcijańskimi
chłopakami a śniadymi muzułmanami.
Shafeen nie spojrzał na Cooksona. Rysował czarnego krzyżowca w swoim
zeszycie w linie, tak zawzięcie wypełniając jego kontury, że aż zbielały mu
palce. Zupełnie bez związku z sytuacją zwróciłam uwagę na to, jak długie
były jego rzęsy, oświetlone barwnymi refleksami. A on wyraźnie mruknął:
– Może powinieneś uważać na geografii tak samo, jak na historii.
Wiedziałbyś, że Pendżab leży w zupełnie innej części świata niż Jerozolima.
To samo zresztą dotyczy Radżastanu, skąd pochodzę.
Byłam pod wrażeniem. Nigdy nie słyszałam, żeby Shafeen wypowiedział
tyle słów za jednym razem, i to z takim opanowaniem i pewnością siebie.
Brzmiał tak, jakby w ogóle się nie bał.
Bakałarz Skelton odwrócił się do klasy, a Cookson usiadł z powrotem
w swojej ławce. Właśnie przegrał pojedynek i widziałam, że jest
niezadowolony.
– Gnojek – wymamrotał pod nosem.
– Nie gnojek, tylko duża, brązowa kupa gówna – poprawił go półgłosem
Piers.
– Dokładnie taka jak po zjedzeniu vindaloo – dodał Cookson.
– Duża, brązowa i śmierdząca curry.
Piers prychnął.
– Dorwiemy go.
Cookson zakołysał się na krześle w przód i w tył, a potem demonstracyjnie
się przeciągnął.
– Już niedługo – potaknął.
W ich głosach było tyle jadu, że współczułam Shafeenowi. Próbowałam się
do niego uśmiechnąć, ale nie patrzył w moim kierunku, tylko nieobecnym
wzrokiem wpatrywał się w narysowanych kredą przez bakałarza Skeltona na
tablicy patykowatych, martwych od kilkuset lat rycerzy. Zerknęłam na
Henry’ego. Z nisko pochyloną głową starannie przerysował wykres z tablicy
do zeszytu. Jak zwykle nie uczestniczył w licytacji wyzwisk. Wystarczyło, że
popatrzył na Shafeena, a jego psy bojowe same rzuciły się do ataku. W tym
okresie wciąż sądziłam, że Henry jest najlepszy z nich, a dopiero później
przekonałam się, że naprawdę był najgorszy.
 Rozdział trzeci
Nie nazwałabym Ludzi Średniowiecza rasistami. To byłoby zbyt proste.

Trzeba by raczej powiedzieć, że dostawało się od nich każdemu po równo.

Naigrawali się z taką samą przyjemnością z każdego, kto nie pasował do ich
świata. Jednak drugim po Shafeenie ulubionym celem ataków Ludzi
Średniowiecza była Chanel Carphone.
Chanel była nowa w STAGS, podobnie jak ja. Próbowałam się z nią
zakolegować, ale za bardzo się bała, że popełni jakiś błąd towarzyski, więc
wolała zachowywać dystans wobec takich osób jak ja. Miała za słabą pozycję
na to, żeby zawiązać sojusz z kimś innym spoza Ludzi Średniowiecza.
Oczywiście teraz jesteśmy kumplami – my, czyli Nel, Shafeen i ja: troje
morderców. (Ciekawe, czy istnieje jakieś specjalne określenie grupy
morderców. Na pewno nie „banda”, bo to słowo kojarzy się z hałaśliwą,
agresywną działalnością. Może „spółka”?)
Nel ma perfekcyjnie wypielęgnowane paznokcie – dziesięć idealnych
białych półksiężyców. Nosi sztucznie przedłużone włosy w karmelowym
odcieniu, a jej twarz pokrywa doskonale równa opalenizna w kolorze kawy
z mlekiem. Ale pod tą warstwą tapety kryje się całkiem miła dziewczyna. Jej
ojciec przywiózł ją pierwszego dnia złotym rolls-royce’em. Później
dowiedziałam się, że była zażenowana tym faktem bardziej niż ja, kiedy tata
podrzucił mnie swoim wiekowym minicooperem. Widzisz, nie śmierdzimy
forsą. Ale Nel uświadomiła mi, że w STAGS tylko jedna rzecz plasuje się niżej
niż brak fortuny – jest nią niewłaściwy rodzaj fortuny.
– Mama nazwała mnie Chanel, bo sądziła, że to imię z klasą – zwierzyła mi
się pewnego dnia wystudiowanym głosem, który nie zdradzał jej
pochodzenia z okolic Cheshire. – Czy można się bardziej pomylić?
Wiedziałam, co ma na myśli. Klasa – to słowo nie figurowało w słowniku
STAGS, bo nie było takiej potrzeby. Zdawało się, że klasa jest dla wszystkich
czymś oczywistym, wpisanym od kilkuset lat w ich geny. Dokąd jeździć na
wakacje? Jakie kalosze włożyć? Pod jakim kątem pochylać talerz do zupy (nie
miskę) przy kolacji? Żadna z tych rzeczy nie była niczym nowym. A właśnie
na tym polegał problem Chanel – cała była nowa jak spod igły. Mogłeś mieć
wystrzępiony kołnierzyk albo oderwany guzik, o ile twoja koszula pochodziła
z butiku odpowiedniego krawca z londyńskiej dzielnicy St. James’s. Chanel
kupowała tę samą koszulę, nową, prosto ze sklepu, a i tak osiągała efekt
odwrotny do zamierzonego. Ludzie Średniowiecza uważali ją za desperatkę,
ale nie rezygnowała z dalszych prób.
Ojciec Chanel dorobił się, budując imperium telefoniczne. Nie miał
kompletnie nic wspólnego z firmą Carphone Warehouse, ale dla Ludzi
Średniowiecza nie miało to znaczenia, tak jak nie miało znaczenia, że ich
Pendżabski Playboy nie pochodził z Pendżabu. Podobała im się aliteracja
w zbitce słów Chanel Carphone, więc tak już zostało. Nie zmienił tego nawet
fakt, że dwa dni po rozpoczęciu roku szkolnego Chanel zaczęła się
przedstawiać jako Nel. Naprawdę ojciec Chanel stworzył urządzenie
o nazwie Saros 7S – pół telefon, pół tablet – którego używali wszyscy na całym
świecie. Możliwe, że Chanel miała więcej pieniędzy niż Ludzie
Średniowiecza. Mieszkała w Cheshire w pałacu z basenem i własnym kinem,
ale źródło jej pieniędzy sprawiło, że została zepchnięta na margines. Jedną
z największych różnic między STAGS i resztą świata był bowiem fakt, że
w szkole nikt nie używał telefonów komórkowych.

Nie chodzi o to, że szkoła zakazała ich używania – nie zakazała. Uczniowie
młodszych klas korzystali z nich zawsze, kiedy tylko mieli okazję, czyli
popołudniami i w weekendy. Ale w starszych klasach stawiano sobie za
dziwny punkt honoru brak komórki. Ludzie Średniowiecza stanowili
sześcioosobowy bicz na media społecznościowe. YouTube, Snapchat
i Instagram to według nich narzędzia Dzikusów. Selfie są dla Dzikusów.
Twitter jest dla Dzikusów. Facebook jest dla Dzikusów. Gry komputerowe są
dla Dzikusów. Zdaniem Ludzi Średniowiecza rewolucja technologiczna
cofnęła rozwój ludzkości. Ostentacyjnie czytali papierowe książki. (Książki
były domeną Ludzi Średniowiecza, z Kindle’a korzystały tylko Dzikusy.)
Internet był dopuszczalny jedynie w bibliotece albo w pracowni
komputerowej i służył tylko do pracy naukowej, a nie do śledzenia mediów
społecznościowych. (Słyszałam, że jednego z uczniów wyrzucono ze szkoły
za to, że w nocy zakradł się do biblioteki i oglądał strony pornograficzne.
Biedak, widocznie go przypiliło.) Od wielkiego dzwonu Ludzie
Średniowiecza oglądali telewizję w świetlicy drugoklasistów, ale za każdym
razem, kiedy przechodziłam obok, mieli włączony teleturniej wiedzy
University Challenge i rywalizowali ze sobą o to, kto odgadnie najwięcej
odpowiedzi.
Można by sądzić, że prędzej czy później reszta dzieciaków się zbuntuje, ale
tak się nie stało. Wszystkim odpowiadało życie w świecie pozbawionym
telefonów – choćby dlatego, że był to wymysł Ludzi Średniowiecza. Tak silne
mieli osobowości i tak silny był ich lokalny kult. Wszyscy chcieli być jak
Ludzie Średniowiecza. Nawet ja poddałam się presji społecznej – odłożyłam
telefon do szuflady i pozwoliłam mu się rozładować. Nie chciałam się
wychylać jeszcze bardziej niż do tej pory. Nie utrzymywałam kontaktów ze
swoimi starymi znajomymi, więc czułam się coraz bardziej odizolowana.
W weekendy rozmawiałam z tatą przez telefon stacjonarny w internacie
Lightfoot – wspólny dla wszystkich mieszkańców mojego piętra – do którego
zawsze ustawiała się kolejka z Jesus i jej koleżankami na czele. Dziewczyny
natrętnie wisiały mi nad głową i cmokały zniecierpliwione, więc nie mogłam
powiedzieć tacie połowy tego, czym chciałam się z nim podzielić. Poza tym
tata był tak podekscytowany swoim filmem i zdjęciami w chilijskich
jaskiniach pełnych gówna nietoperzy, że nawet nie miałabym serca
przyznać, jak bardzo jestem nieszczęśliwa. Gdybym mu powiedziała, od razu
wróciłby do domu. No wiesz, kocha mnie.
Oprócz taty najbardziej tęskniłam za filmami. Wmawiałam sobie, że
mimo całej niechęci do STAGS mogę po prostu odrobić lekcje, a w nocy
zamknąć pokój na cztery spusty i oglądać filmy w telefonie. Jednak nawet to
okazało się niemożliwe. To znaczy, mogłabym to zrobić, ale z jakiegoś
dziwnego powodu wolałam się podporządkować – nie chciałam, żeby
ktokolwiek wziął mnie za Dzikuskę.
Oczywiście w głębi serca wiedziałam, że sprawa z telefonami jest jedną
wielką pozą, tak jak i cały kult Ludzi Średniowiecza. Ale dla Henry’ego i jego
bandy był to jeden ze sposobów pokazania, że to oni rządzą szkołą i że mogą
dowolnie naginać zasady do swojego widzimisię. Mogli narzucić innym, co
tylko chcieli – na przykład, że w środy wszyscy mają skakać na jednej nodze –
i nie usłyszeliby słowa sprzeciwu. Jednak w przypadku telefonów było to
o tyle sprytne zagranie, że współgrało z etosem szkoły – z ideą, że inność jest
cnotą. Może właśnie dlatego bakałarze tak bardzo wchodzili im w tyłki.
Zamiast ślęczeć godzinami nad wyświetlaczami, dzieciaki czytały, uprawiały
sporty, udzielały się w teatrze albo w szkolnym chórze. Ponadto wszyscy
dużo pisali – tradycyjnie, długopisem na papierze. SMS-y były dla Dzikusów,
listy i liściki były dla Ludzi Średniowiecza. W STAGS ręcznie pisane liściki
były tak pospolitym zjawiskiem, jak suche liście jesienią – pisane
atramentem i prawdziwym piórem na starannie złożonej papeterii z herbem
rodowym nadawcy albo na kremowym papierze, grubym niczym kafelki
w łazience. I tak się to zaczęło – od zaproszenia.

Zbliżała się połowa trymestru, kiedy otrzymałam kopertę. Oczywiście

mówimy o STAGS, więc połowa trymestru nazywała się justitium. Byłyśmy
z Jesus w naszym pokoju i szykowałyśmy się do snu. Teraz uważaj, bo
właśnie jesteś świadkiem jedynego razu, gdy moja współlokatorka z własnej
woli odezwała się do mnie. Była ze mną, kiedy ktoś bezszelestnie wsunął
zaproszenie przez szparę pod drzwiami. Ja nic nie zauważyłam, ale Jesus
rzuciła się na nie, jakby od dawna go oczekiwała. Akurat szczotkowałam
włosy i zobaczyłam w lustrze, że zrzedła jej mina, gdy przeczytała nazwisko
adresata.
– Do ciebie – powiedziała takim tonem, jakby nie mogła w to uwierzyć.
Niechętnie podała mi liścik.
Był to idealnie kwadratowy kawałek papieru z rogami złożonymi w kształt
koperty i zapieczętowany – nie żartuję – czerwonym woskiem w odcieniu
szkolnych pończoch. W wosku został odciśnięty symbol poroża.
„Robin Hood, książę złodziei” – pomyślałam.
Jesus nie odstępowała mnie. Złamałam pieczęć gestem podpatrzonym
w filmach. W środku znajdował się gruby kwadratowy kartonik. Było na nim
tylko kilka słów wytłoczonych czarnymi literami na samym środku
kremowego papieru. Litery lekko błyszczały i były delikatnie wypukłe.

polowanie strzelanie wędkowanie

Uniosłam głowę.
– Co to może oznaczać?
– Odwróć to – ponaglała niecierpliwie Jesus.
Zrobiłam, jak kazała, i na odwrocie zobaczyłam tekst starannie
wykaligrafowany pochyłym pismem:

Zaproszenie na justitium
w Longcross Hall w Cumberlandzie.

Bryki odjeżdżają spod

S·T·A·G·S
w piątek o godz. 17.00.

R·S·V·P

Odwróciłam kartkę.
– Potwierdzenie udziału? Ale komu? – zdziwiłam się. – Nie ma nadawcy.
– Dlatego że wszyscy wiedzą, kto rozsyła te zaproszenia – poinformowała
mnie Jesus. W jej głosie znowu zabrzmiał pogardliwy ton. – To Henry.
Jak już mówiłam, w STAGS był tylko jeden Henry. Czarne, tłoczone litery
zatańczyły mi przed oczami. Powinnam od razu się domyślić. Hasło:
„polowanie strzelanie wędkowanie” brzmiało niemal jak żart. Brakowało
w nim wielkiej litery i znaków interpunkcyjnych. Ale Ludzie Średniowiecza
nie popełniali błędów. Jeżeli się mylili – jak w przypadku Pendżabu lub
Carphone Warehouse – robili to z premedytacją. Henry specjalnie wyliczył te
krwawe sporty w taki sposób, jakby wypowiadał je jednym tchem.
– Jesteś pewna?
– Tak. Longcross to nazwa jego posiadłości. Poszczęściło ci się –
powiedziała. – Dostałaś szansę, żeby dołączyć do Ludzi Średniowiecza.
– Co masz na myśli? – Usiadłam ciężko na łóżku i zmrużyłam oczy, patrząc
na nią.
Jesus była tak podekscytowana, że zapomniała o swoich uprzedzeniach
i usiadła koło mnie.
– Henry de Warlencourt zawsze zaprasza wybranych pierwszoklasistów
do swojego domu na weekend Michaelmas justitium, który przypada na sezon
łowiecki. Jeżeli udowodnisz swoją wartość w łowach i dasz się polubić jako
człowiek, to w przyszłym roku, kiedy przejdziesz do drugiej klasy, możesz
zostać Człowiekiem Średniowiecza.
Prawdziwa rozmowa ze współlokatorką była dla mnie czymś nowym,
jednak siedziałam cicho i próbowałam przetrawić tę rewelację.
– Pojedziesz, prawda? – Jesus nie dawała mi spokoju. – Longcross podobno
jest cudownym miejscem. Absolutnym wyznacznikiem luksusu.
Po raz pierwszy miałam przewagę i jedynie wzruszyłam ramionami. Nie
zamierzałam naiwnie się przed nią otwierać. Jeżeli Jesus chciała się czegoś
o mnie dowiedzieć, to musiała się postarać być milsza. Niemniej
potrzebowałam informacji, więc odpuściłam jej.
– Bryki? – zastanawiałam się na głos.
Znając Ludzi Średniowiecza, mogłam się spodziewać, że Henry miał na
myśli prawdziwe bryki zaprzężone w osiem koni, parskających
i uderzających kopytami na podjeździe.
– Henry przysyła specjalne limuzyny po gości – wyjaśniła Jesus. – Do
Longcross wiozą cię leśniczy.
Oderwałam wzrok od zaproszenia i zobaczyłam zazdrosną minę Jesus.
Gdybym wybierała się do domu na ferie, żeby spotkać się z tatą, nawet nie
przyszłoby mi na myśl, by jechać do Longcross. Ale się nie wybierałam. Tata
dalej pracował w Ameryce Południowej, a ja miałam spędzić wakacje u ciotki
Karen w Leeds. Bynajmniej nie mam nic przeciwko ciotce Karen ani Leeds,
ale jej dwoje małych bliźniaków potrafi nieźle dać w kość. To właśnie z ich
powodu nie chciałam z nią zamieszkać i wylądowałam w STAGS.
Dlatego, chociaż nigdy dotąd nie polowałam, nie strzelałam ani nie
łowiłam ryb, poważnie brałam pod uwagę przyjęcie zaproszenia.

Jeśli chodzi o predyspozycje do nauki, nie mam sobie nic do zarzucenia, ale
okazałam się koszmarnie głupia, bo nie zdawałam sobie sprawy z powagi
sytuacji. Ignorowałam wyraźne sygnały ostrzegawcze, które do mnie
docierały. Ostrzegała mnie, na przykład, Gemma Delaney. Gemma Delaney
była wychowanką mojej szkoły Bewley Park. Trzy lata temu też dostała się do
STAGS. Zawsze stawiano ją nam za wzór – jej fotografia wisiała w recepcji
Bewley Park obok pustawej gabloty z pucharami i dyplomami szkoły
(w średniowiecznym foyer STAGS srebrne trofea niemal całkowicie
zasłaniają dębową boazerię). Rok temu Gemma odwiedziła naszą szkołę,
żeby wziąć udział w akademii i zachęcić nas do starania się o stypendium
STAGS. Ledwo ją poznałam. Kiedyś miała ciemne włosy z wybielonymi
końcówkami i mówiła z silnym manchesterskim akcentem. Tamtego dnia
podczas akademii miała długie włosy w miodowym odcieniu, nieskazitelny
mundurek STAGS i ze staranną dykcją wymawiała każde słowo.
Z perspektywy czasu wiem, że upodobniła się do Ludzi Średniowiecza.
Teraz, przed kaplicą STAGS, wychodząc z resztą uczniów z porannej mszy,
wyglądała zupełnie inaczej. Ścisnęła mnie kurczowo za ramię. Miała twarz
bladą jak ściana, wiotkie, bezładnie wiszące włosy i zapadnięte oczy.
– Nie jedź – powiedziała.
W jej rozgorączkowanym głosie znowu usłyszałam północny akcent.
Od razu wiedziałam, co ma na myśli. Chodziło jej o zaproszenie.
Próbowała mnie odwieść od wyprawy na polowanie strzelanie wędkowanie.
Zastanowiło mnie, skąd o tym wie.
– Dlaczego?
– Po prostu nie jedź. – Nigdy przedtem nie słyszałam u niej tak
stanowczego tonu.
Minęła mnie i dała się ponieść fali ludzi. Przez chwilę stałam pośrodku
strumienia uczniów i zastanawiałam się nad jej słowami. Jednak naprawdę
nie zrobiły na mnie trwałego wrażenia. Gdy tylko zniknęła w tłumie, uczucie
niepokoju odeszło razem z nią.
Szczerze mówiąc, od tak wielu tygodni byłam ignorowana, traktowana
z góry i wykluczana, że teraz z prawdziwą przyjemnością przyjęłam fakt, że
ktoś pragnie mojego towarzystwa, a Ludzie Średniowiecza osobiście mnie
zaprosili. Dzień wcześniej zobaczyłam samego Henry’ego, gdy szedł
wieczorem przez Wielki Hall w Honoriuszu. Dotknął mojego ramienia i po
raz pierwszy w życiu zwrócił się bezpośrednio do mnie.
– Przyjedziesz w weekend, prawda? – zagadnął. Nie czekając na
odpowiedź, dodał: – Będzie się działo.
W jego ustach te słowa zabrzmiały niemal wytwornie.
 – Co będzie się działo?
W moim wykonaniu ten sam zwrot zdawał się prostacki.
Henry uśmiechnął się, a mnie serce podskoczyło z radości.
– Zobaczysz.
Lekko ścisnął moje ramię. Zerknęłam na jego dłoń na moim rękawie: na
smukłe palce, równe, kwadratowe paznokcie i złoty sygnet na małym palcu.
Sygnet z wygrawerowanymi dwoma malutkimi rogami jelenia.
Zatem stojąc rano w tłumie uczniów przed kaplicą i myśląc o tym, co
powiedział Henry, oraz o tym, co powiedziała Gemma, wcale nie ważyłam
argumentów za i przeciw. W myślach już się pakowałam. Czułam się tak,
jakbym rzuciła monetą, ale z góry wiedziałam, jaki będzie wynik.
 Rozdział czwarty
Gdy tylko zdecydowałam, że wezmę udział w wyprawie na polowanie
strzelanie wędkowanie, odniosłam wrażenie, że wszyscy w STAGS
rozmawiają jedynie o krwawych sportach.

W piątek przed justitium mieliśmy tylko pół dnia lekcji i zdawało się, że każda
z nich w jakiś sposób dotyczy polowania.
Na łacinie przekładaliśmy na angielski poemat Owidiusza o Dianie,
bogini… nie uwierzysz… polowań. Podobno pewnego dnia, gdy Diana się
kąpała, podejrzał ją nagą młodzieniec o imieniu Akteon. Nie chcąc, żeby się
tym chwalił, wściekła Diana ostrzegła go, że jeśli piśnie komukolwiek choćby
słowo, przemieni go w jelenia. W pobliżu akurat przejeżdżała grupa
myśliwych, a ponieważ Akteon był tak głupi jak większość bohaterów mitów,
zawołał ich na pomoc. No i oczywiście od razu zmienił się w jelenia.
– Co się dalej stało, panno Ashford? – bakałarz Mowbray zapytała Chanel.
Bakałarz Mowbray miała talent do wyłuskiwania osób, które nie uważały
na lekcji, a tego dnia Chanel trudno było się skupić, podobnie jak mnie. Od
dwudziestu minut patrzyła przez okno na tonące pod wodą dziedzińce.
Otrząsnęła się z zamyślenia i sięgnęła po swój egzemplarz Owidiusza.
Wskazując właściwy fragment tekstu jednym ze swoich idealnie zadbanych,
białych paznokci, wydukała:
– Łowca stał się zwierzyną. Ogary, niczym wilki, poczuły krew
i rozszarpały go na strzępy jak jelenia.
– Dobrze – powiedziała bakałarz Mowbray. Jej siwy kok kontrastował
z łukowato zakrzywionymi, czarnymi brwiami, które poruszały się, kiedy się
czymś emocjonowała. W tej chwili też podrygiwały. – Pięćdziesiąt ogarów
rozszarpało Akteona na strzępy, jakby był jeleniem. – Naprawdę oblizała się,
mówiąc o tym. – Wśród autorów klasycznych istnieją rozbieżności dotyczące
ich imion – kontynuowała monotonnie. – Ale to oczywiście tylko szczegóły.
Zdaniem Owidiusza wabiły się: Arkas, Ladon, Tygrys…
W tym momencie wyłączyłam się. Jeżeli bakałarz Mowbray zamierzała
wyliczyć imiona wszystkich pięćdziesięciu psów myśliwskich, to wolałam
oddać się rozmyślaniom o Longcross.
 Na historii też można było odnieść wrażenie, że bakałarz Styles dostała od
dyrekcji instrukcje, żeby nawiązać do krwawych sportów. Opowiedziała nam
o Gianie Marii Viscontim, beznadziejnym księciu z epoki Renesansu,
którego jedyną misją życiową było niszczenie imperium zbudowanego przez
jego przodków. Nawet ta lekcja sprowadziła się do opowieści o polowaniu.
– Oczywiście Gian Maria wsławił się przede wszystkim swoją jedyną
wielką pasją. Był zdolnym myśliwym, ale swoich ofiar nie wybierał
z królestwa zwierząt. – Bakałarz Styles pochyliła długi nos nad książką, którą
trzymała w ręce, i znalazła cytat: – „W swojej posiadłości prowadził nagonkę
na ludzi, a psy myśliwskie trenował do ich zagryzania”. Panie Jadeja, czy
mógłby nam pan wyjaśnić znaczenie słowa nagonka?
Shafeen odkaszlnął.
– Nagonka to polowanie z psami.
– Dokładnie tak. Nagonka to polowanie – odparła bakałarz Styles. W jej
oczach pojawił się dziwny blask. – Zwierzyną Giana Marii stali się jego
służący. Dla zabawy szczuł ich psami, a jeśli byli zbyt wolni i pozwalali
przegryźć sobie gardło, po prostu najmował nowych.
Można by sądzić, że Gian Maria w pełni zasłużył sobie na przydomek
Okrutnego Giana, ale w głosie bakałarz nie dało się słyszeć krytyki, lecz
raczej… podziw. Skóra cierpnie, kiedy o tym myślę.
Potem wszyscy poszli na uroczystą mszę z okazji justitium, która oficjalnie
kończyła trymestr. Jak zwykle odśpiewaliśmy psalm 42: „Jak łania pragnie
wody ze strumieni, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże!”. Następnie opat
wstał z fotela i wszedł na mównicę. Oprócz tradycyjnych farmazonów, jak
świetnie sobie radzimy w tym roku, kto osiągnął najlepsze wyniki i które
drużyny odniosły sukcesy w zawodach sportowych, on także uczynił
tematem przewodnim swojego kazania… tak jest, zgadłeś: polowanie.
Kolejny raz usłyszeliśmy historię naszego patrona św. Aidana i jelenia.
Rozmyślając o niebieskich migdałach, zerknęłam na witraż z wizerunkiem
świętego, ale mój wzrok powędrował w innym kierunku i zatrzymał się na
głowach sześciorga idealnych osób. Ludzie Średniowiecza siedzieli obok
siebie kilka rzędów przede mną, wszyscy w takiej samej pozycji – z jedną
nogą założoną na drugą, żeby pozostali widzieli kolorowe pończochy
podkreślające ich wyższy status. Piers, Cookson, Esme, Charlotte, Lara.
A obok Lary – Henry de Warlencourt. Siedziałam wpatrzona w niego –
widziałam łuk ucha, błysk w krótko przystrzyżonych włosach na karku nad
czarnym kołnierzem szkolnej peleryny, dłuższe, jaśniejsze, fantazyjnie
zwichrzone włosy na czubku głowy. Przebiegł mnie dreszcz, chociaż nie było
mi zimno. Nie mogłam uwierzyć, że naprawdę spędzę weekend w jego
domu.
Nagle zwróciłam uwagę na panujące dookoła milczenie. Opat patrzył
z mównicy wprost na mnie. Widziałam rozbawienie na jego sympatycznej
twarzy.
– Czyżbyśmy panią znudzili, panno MacDonald?
Moje policzki zapłonęły, kiedy cała szkoła zwróciła się w moim kierunku,
nawet Ludzie Średniowiecza. Zdawało mi się, że patrzą z wyższością –
oprócz Henry’ego, który uśmiechnął się zagadkowo, przyspieszając tym bicie
mojego serca.
– Jak zatem już raz powiedziałem… – zaintonował opat ze szczególną
emfazą, by dać mi do zrozumienia, że zwraca się specjalnie do mnie.
Poprawił okulary na nosie i przeczytał fragment z Żywota św. Aidana
ryzykownie balansującego na mównicy. Z całej siły starałam się okazać
zainteresowanie, chociaż umiałam zacytować z pamięci cały tekst: „Ów zaś
święty, widząc, że nadciągają ogary, uniósł dłoń i sprawił, że jeleń stał się
niewidzialny. Tak więc psy przebiegły mimo niego, a ich zęby go oszczędziły.
Aidan tedy przywrócił jeleniowi postać cielesną, widzialną dla ludzi, którzy
znów ujrzeć mogli sierść jego i poroże, a on odszedł w pokoju swą drogą”.
Wychodząc z kościoła, miałam silne przeczucie, że nawet opat wiedział,
jak spędzę najbliższy weekend, i kierował swój wykład specjalnie do mnie.
Gdy człapałam po mszy z powrotem do internatu, mój żołądek wyczyniał
dziwne harce. Widziałam za oknem na półpiętrze lśniące, luksusowe
samochody, które już zaczęły pojawiać się na podjeździe STAGS. Rodzice
zabierali swoje pociechy. Pechowcy, którzy musieli zostać na weekend
w szkole, patrzyli na nich zazdrośnie przez okna. Byli to uczniowie, których
rodzice mieszkali za granicą (wielu), służyli w siłach zbrojnych (niektórzy)
albo pochodzili z obcych rodzin królewskich (kilkoro). Mnie spotkało
wyjątkowe szczęście – weekend w luksusowych warunkach. Nie miałam
teraz nic do roboty oprócz spakowania bagażu przed wyjazdem do
Longcross. Oczywiście już byłam spakowana do cioci Karen, ale wyjęłam
wszystko z walizki, bo coś mi mówiło, że rzeczy, które mogły się przydać
w Leeds, niekoniecznie sprawdziłyby się w Longcross. Szczerze mówiąc, nie
byłam pewna, co mogło się tam sprawdzić. Na szczęście trafiłam na osobę
chętną do pomocy.
 Rozdział piąty
Kiedy dotarłam do szczytu schodów w Lightfoot, zobaczyłam siedzącą przy
oknie Esme Dawson.

Ołowiana kratka tworząca wzór rombów na szybie rzucała cień, który

wyglądał jak sieć zarzucona na Esme. Dziewczyna spoglądała na trawnik za
oknem, siedząc w tak wdzięcznej pozie, jakby pozowała do sesji zdjęciowej
w jakimś eleganckim czasopiśmie dla wyższych sfer. Dałabym sobie rękę
uciąć, że specjalnie zadbała o to, żebym ją zastała w takiej sytuacji.
Kiedy podeszłam do drzwi, zwróciła się z gracją w moim kierunku.
– Witaj – powiedziała. – Jeszcze się oficjalnie nie poznałyśmy. Mam na
imię Esme.
– Greer – odpowiedziałam ostrożnie.
Podała mi dłoń. Zauważyłam, że nosiła złoty sygnet, tak samo jak Henry.
– Jak się miewasz? – zapytała.
Jeszcze nigdy nikt nie przywitał się ze mną w taki sposób. Wiem, że
w starych komediach bohaterowie pozdrawiali się tymi słowami, ale nigdy
nie słyszałam, żeby ktoś użył tego zwrotu w codziennych kontaktach.
Podejrzewam, że dla Ludzi Średniowiecza był to normalny zwyczaj. „Jak się
miewasz?”. Przyszło mi na myśl kilka odpowiedzi w rodzaju: „Jeśli mam być
szczera, Esme, to nie jestem pewna, jak się miewam. Dopiero co razem
z resztą szkolnych syren szydziłyście ze mnie i drwiłyście, że mówię jak
postać z Coronation Street, aż tu nagle jesteś dla mnie słodka jak miód…”. Ale
oczywiście nic takiego nie powiedziałam. Po prostu byłam szczęśliwa, że ktoś
ze mną rozmawia.
– Dziękuję, dobrze.
– Już jesteś gotowa na weekend?
– Ani trochę.
Esme uśmiechnęła się, gładko zmieniając się z modelki z rozkładówki
„Country Life” w modelkę z reklamy pasty do zębów.
– Henry poprosił, żebym przyszła ci pomóc w pakowaniu bagażu
i odpowiedziała na twoje ewentualne pytania.
– Świetnie. Mam ich mnóstwo.
Esme wskazała na ciężkie, dębowe drzwi opatrzone tabliczką z moim
nazwiskiem i prawdziwym nazwiskiem Jesus. Wisiała na nich tablica
z napisanymi odręcznie wiadomościami – przeznaczonymi wyłącznie dla
Jesus.
– Wejdziemy?
Otworzyłam drzwi. Jesus już była w pokoju i wylegiwała się na łóżku –
zapewne wyszła przede mną z kaplicy. Widząc Esme, od razu wstała i stanęła
na baczność.
– Możemy cię na chwilę przeprosić? – zapytała słodkim tonem Esme.
Jesus zarumieniła się, popatrzyła zazdrośnie na mnie i czmychnęła
z pokoju.
Rozpięłam pelerynę, zsunęłam ją z ramion i rzuciłam na krzesło. Moja
pusta walizka na kółkach leżała na łóżku, ubrania walały się po kątach. Esme
oceniła wzrokiem ten bałagan, a potem mnie.
Zostałam przyłapana. Uważam się za silną dziewczynę, feministkę, ale od
kiedy Henry zaprosił mnie do Longcross, przynosiłam ujmę całemu
siostrzeństwu, bo obsesyjnie rozmyślałam, w co się ubrać. Podczas każdej
lekcji ignorowałam bakałarzy i snułam marzenia o spacerowaniu
w eleganckich tweedach po posiadłości Longcross albo o pływaniu łódką po
jeziorze, cała na biało w sukience popołudniowej. W każdej z tych scen
towarzyszył mi Henry de Warlencourt, który rozmawiał ze mną i śmiał się,
idąc obok. Problem w tym, że nie miałam tweedowych strojów ani białej
sukienki popołudniowej. I nawet jeżeli posiadłość Henry’ego nie
odpowiadała moim wyobrażeniom i nie wyglądała tak, jakby została wyjęta
wprost z filmów wytwórni Merchanta Ivory’ego z lat osiemdziesiątych, to
raczej nie odbiegała zbyt daleko od tego wizerunku. Moje obcisłe dżinsy,
wełniane czapki i T-shirty z ironicznymi nawiązaniami do filmów, które tata
lubił mi kupować, na pewno tam nie pasowały.
– Pierwsza zasada to nie przejmować się ciuchami – pocieszyła mnie
Esme. – W Longcross dostaniesz wszystko, czego ci brakuje. Weź tylko
podstawowe rzeczy: bieliznę, dużo skarpetek, coś do spania. Jeśli zaś chodzi
o resztę, trzymaj się klasyki.
Przetrząsnęła moją szafę… I podłogę.
– Proszę bardzo. Biała koszula. Dżinsy. Dwa ciepłe swetry. – Wrzuciła
ubrania do walizki. – T-shirty… hmmm. – Podniosła jeden z nich
z nadrukowaną postacią Nosferatu i hasłem: WSTAWANIE RANO SZKODZI.
– Nie… – mruknęła pod nosem, zupełnie mnie ignorując. Wyjęła jednolity
biały T-shirt. – Tak.
Prowadziła dalej tę swoją inspekcję. Odrzucała wszystko, co nadawało się
raczej dla Dzikusów, a to, co w pewnym stopniu odpowiadało stylowi Ludzi
Średniowiecza, wkładała do walizki. Było tego żenująco mało. W końcu
zwróciła się do mnie:
– Masz jakąś wyjściową suknię?
To też było jedno z pytań, których nigdy nie słyszałam pod swoim
adresem, ale nie musiałam się zastanawiać nad odpowiedzią. Elegancką
sukienkę akurat miałam. Moja mama, projektantka kostiumów filmowych,
uszyła mi ją, zanim od nas odeszła. Aha, i wiesz, co jest najdziwniejsze?
Porzuciła tatę i mnie, kiedy miałam zaledwie szesnaście miesięcy.
Na ostatnich wspólnych zdjęciach (które nie trafiły na ścianę mojego
pokoju w STAGS) jestem małym szkrabem z burzą czarnych włosów i dużymi
szarymi oczami. Bardzo często się im przyglądałam, żeby zgadnąć, co tak
bardzo drażniło mamę we mnie, że aż musiała odejść. Wyglądam na nich
całkiem uroczo. Na pewno nie byłam potworkiem. Mimo to, przebrnąwszy
przez najgorszą falę brudnych pieluch, nocnych wezwań do karmienia oraz
ząbkowania, mama doszła do wniosku, że nie nadaje się do tej roli. Mój tata
przenigdy ani razu nie powiedział o niej złego słowa. Widzisz, jaki z niego
porządny człowiek? Tata mówi, że ojcowie co chwila porzucają swoje dzieci
i nikt nie robi z tego powodu wielkiego halo, więc dlaczego w przypadku
matek miałoby być inaczej? Rozumiem go, ale w jakimś sensie to jednak jest
coś innego.
Jedyna rzecz, którą mama mi dała (okej, okej, oprócz życia), to właśnie ta
suknia. Rodzice poznali się, kiedy oboje pracowali nad filmem w Elstree
Studios. Tylko sobie nie myśl, że produkowali jakiś klasyk. To było coś w stylu
Pamiętnika księżniczki, tyle że jeszcze gorsze, o ile to możliwe. Nawet nie chcę
sobie przypominać tytułu. Opowiadał o jakiejś dziewczynie, która dopiero na
końcu dowiaduje się, że jest księżniczką. Mama musiała przygotować stroje
dla aktorki grającej księżniczkę – prawdziwej disnejowskiej wredoty. No,
w każdym razie zostało z tych kostiumów dużo ładnego materiału
i koralików, a pod koniec zdjęć mama już była w ciąży i wiedziała, że urodzi
córkę, więc uszyła tę sukienkę dla mnie, żebym mogła ją nosić, kiedy
dorosnę. Słodkie, prawda? Byłoby takie, gdyby nie fakt, że wytrzymała ze
mną zaledwie szesnaście miesięcy, więc co tu mówić o szesnastu latach.
Teraz już wiesz, dlaczego tata przez szesnaście lat odrzucał wszystkie
zagraniczne oferty, a w tym roku wyjechał tylko dlatego, że dostałam się do
STAGS. Odchodząc, mama poprosiła tatę, żeby przechował sukienkę
w bezpiecznym miejscu do czasu mojego balu na zakończenie podstawówki.
I wiesz co? Idealnie pasowała.
Można się bać, normalnie.
Zwykle nie jestem próżna (w każdym razie nie bardzo), ale muszę
przyznać, że podczas balu ładnie wyglądałam. Tata wysłał mamie – do Rosji
czy gdzieś, gdzie akurat była na zdjęciach – moją fotografię w tej sukience.
To było latem i do teraz nie dostaliśmy odpowiedzi. Ale nie czekam na nią
z zapartym tchem.
Tę samą fotografię – jedyną, która nie przedstawiała mnie z tatą –
powiesiłam na ścianie w Lightfoot i w tej chwili na nią popatrzyłam. Byłam
na niej ja i reszta mojej klasy – około dziesięciu osób – przed balem na
zakończenie szkoły Bewley. Skakaliśmy objęci ramionami, uśmiechnięci,
patrząc w obiektyw szeroko otwartymi oczami. Zawsze, gdy zerkałam na to
zdjęcie, czułam ukłucie żalu. Tak bardzo brakowało mi nie tylko tamtych
ludzi, ale w ogóle przyjaźni.
Zwróciłam się z powrotem do Esme – teraz to ona była dla mnie
najbliższym odpowiednikiem przyjaciółki. Przyłożyłam sukienkę do ramion.
Pięknie wyglądała na tle czarnej peleryny. Wiedziałam, że będzie
odpowiednia nawet dla Ludzi Średniowiecza, będzie pasować nawet do
Longcross. Wiesz, nie włożyłam jej na bal tylko z lojalności czy z tęsknoty za
mamą. Nie dla mnie takie sentymentalne głodne kawałki. Naprawdę mama
mało mnie obchodzi. Włożyłam ją, bo jest obłędna. Od razu widać, że została
uszyta specjalnie dla mnie. Ma srebrzystoszary kolor, który podkreśla
srebrny odcień moich oczu, i jest ozdobiona malutkimi czarnymi koralikami
tworzącymi z przodu jakby wir – taki, jaki tworzą jesiennym wieczorem
zrywające się do lotu szpaki. No, w każdym razie szpaki ze STAGS.
Esme popatrzyła na suknię z taką miną, jakby poczuła jakiś smród.
– Boże, nie – jęknęła. – To się nie nadaje.
Na pewno moja mina zdradzała rozczarowanie.
– Nie przejmuj się – dodała szybko. – W Longcross coś dla ciebie
znajdziemy.
Delikatnie położyłam sukienkę na łóżku.
– Mają tam nawet suknie?
– Och, tak.
Nie mogłam się powstrzymać przed żartem:
– Henry w nich paraduje?
Esme się zaśmiała. Nie był to złośliwy, wredny śmiech, który często
rozlegał się za moimi plecami. Brzmiał miło i szczerze.
– Okej – powiedziała, siadając wygodnie na łóżku. Jedną nogę podwinęła
pod siebie, a drugą spuściła i wsparła się stopą o podłogę. – A więc ubrania
mamy załatwione. O co chciałaś zapytać?
Usiadłam z drugiej strony sterty odrzuconych ciuchów i rozłożyłam ręce.
– Co tam robicie? Co robicie podczas tych weekendów?
– Och, będzie się działo – powiedziała takim samym tonem jak przedtem
Henry. – Leśniczy odbierają nas dokładnie o piątej po południu sprzed
wejścia do szkoły. Nie musimy jechać daleko. Longcross znajduje się
w Krainie Jezior, mniej więcej godzinę na południe stąd. Dobre tereny
łowieckie. Zobaczysz. Po przyjeździe będziesz miała dosyć czasu, żeby się
umyć i przebrać, a potem odbędzie się uroczysta kolacja w Wielkim Hallu.
W sobotę wybieramy się na jelenie, w niedzielę strzelamy do bażantów,
a w świąteczny poniedziałek łowimy pstrągi w jeziorze.
O Jezu… Po raz pierwszy dotarło do mnie, że oprócz typowej Francji-
elegancji nasz weekend w wiejskim domu będzie się wiązał z zabijaniem,
a nie byłam pewna, co o tym sądzić. Wiem, że mówię jak kompletna
hipokrytka, bo bez zastanowienia jem mięso i noszę rzeczy ze skóry, ale
trudno mi było stwierdzić, czy chcę dla rozrywki pozbawić życia jakieś
piękne stworzenie. To znaczy jelenia. Ryby są tak brzydkie, że raczej nie
płakałabym, gdybym jakąś złowiła.
– Czy będę musiała… no wiesz… coś zabić?
Idealnie wydepilowane brwi Esme uniosły się.
– Hm, oczywiście powinnaś przynajmniej spróbować. Łowy nie mają
sensu, jeżeli nic się nie upoluje. – Oparła dłoń na moim ramieniu. – Ale
szczerze mówiąc, nowicjusze rzadko coś trafiają na pierwszym wyjeździe.
Nie musisz się tym za bardzo przejmować.
– Chodzi o to, że nigdy nie miałam w ręce strzelby ani nawet wędki. Nie
będę umiała się nimi posługiwać. Jeśli mam być szczera, to wyjście na
ignorantkę przeraża mnie jeszcze bardziej niż zabicie pięknego zwierzęcia.
– Nie przejmuj się – powtórzyła. – Na miejscu jest kilkudziesięciu
leśniczych, a oprócz nich ładowacze, naganiacze i zbieracze. Mnóstwo ludzi,
którzy mogą ci powiedzieć, co masz robić.
Nie miałam pojęcia, kim są ci ludzie, ale uprzejmie zachowałam milczenie.
– Na każdym kroku spotkasz kogoś doświadczonego, kto ci pomoże.
A jeżeli stwierdzisz, że krwawe sporty nie są dla ciebie, to… – Znowu się
uśmiechnęła. – Zawsze zostaje jeszcze życie towarzyskie, prawda? Co dzień
możesz uczestniczyć w uroczystych kolacjach, biesiadach myśliwskich,
koktajlach i podwieczorkach. Zabawy będzie co niemiara.
Poczułam nerwowe łaskotanie w żołądku, lecz gorliwie potaknęłam.
Zatroskana Esme zmarszczyła brwi i pochyliła się w moją stronę. Nadal
opierała dłoń na moim ramieniu.
– Czy te informacje są dla ciebie pomocne?
Rzeczywiście, były.
– Tak – powiedziałam. – Dzięki.
– Samochody podjeżdżają o piątej. Ciebie zawiezie główny łowczy.
Przekonasz się, że jest doprawdy rozkoszny.
Wstała z łóżka sprawnym, płynnym ruchem i przerzuciła włosy z jednej
strony na drugą. Ułożyły się perfekcyjnie.
– Do zobaczenia wieczorem. Kolacja zaczyna się o ósmej. Bezpiecznej
podróży!
Przy drzwiach wytwornie pomachała mi ręką, poruszając jedynie palcami.
– Tobie też – odparłam.
Oczywiście wspominając tamten dzień, myślę dokładnie to samo, co ty. Że
byłam ofiarą losu, która pozwala obcej osobie grzebać w swoich ubraniach
i decydować, co mogę włożyć. Musisz jednak pamiętać, że przez te kilka
chwil w moim pokoju zamieniłam z Esme więcej słów niż z kimkolwiek
w ciągu całego trymestru. Byłam spragniona przyjaźni jak kania dżdżu.
Początkowo mogło się zdawać, że Esme oferuje właśnie przyjaźń.
Jednak już wtedy kiełkowało we mnie ziarenko rebelii. Gdy za Esme
zamknęły się drzwi, włożyłam sukienkę do walizki.
 Rozdział szósty
Dzwon w kaplicy wybijający piątą po południu oznajmił, że już jestem
spóźniona.

Dużo czasu zajęło mi prostowanie włosów, żeby opadały równą, błyszczącą

kaskadą na ramiona, a potem szarpałam się z walizką po schodach. Na
dworze okazało się, że siąpi mżawka, a więc całe moje prostowanie włosów
było bezsensowne.
Zobaczyłam konwój ciemnozielonych landroverów, które już powoli
odjeżdżały w kierunku bramy. Przez chwilę ogarnęła mnie panika –
pomyślałam, że spóźniłam się na samochód. (O ironio! Teraz szczerze żałuję,
że się nie spóźniłam.) Z tego, co mówiła Jesus, kiedy dostałam zaproszenie,
wynikało, że nie będę jedyną nową uczestniczką wyjazdu. Oczekiwałam, że
znajdę się w towarzystwie innych, nieznanych mi gości ze STAGS, a może
nawet Ludzi Średniowiecza. Ale wszystko było w porządku – jeden landrover
wciąż stał pod schodami. Postawny mężczyzna opierał się o zderzak. Patrząc
na jego ogorzałą twarz, trudno było ocenić, w jakim był wieku – wyglądał jak
ten gość ze Strażników galaktyki, który właściwie jest drzewem. Nie widziałam
jego włosów, bo nosił płaską, tweedową czapkę. Miał na sobie koszulę w kratę
i coś w rodzaju zielonej pikowanej kamizelki. Dyskretnie palił papierosa,
trzymając go w przymkniętej dłoni jak pierwszoklasista ukrywający się przed
bakałarzami.
– Mam na imię Greer – przedstawiłam się bardziej raźno, niż naprawdę się
czułam.
Mężczyzna nie uśmiechając się, dotknął daszka czapki.
– Się masz – powiedział z północnym akcentem skróconą wersję formułki,
którą w internacie przywitała mnie Esme.
Zwykle północny akcent działa na mnie kojąco, ale nie tym razem.
Kierowca był tak nieprzyjaźnie nastawiony, jak to tylko możliwe.
Niespiesznie zaciągnął się ostatni raz papierosem, a potem patrząc na mnie,
zmrużył oczy przed dymem i rozgniótł niedopałek pod podeszwą ciężkiego
buta. Na końcu wsunął go do kieszeni kamizelki.
Wyciągnął do mnie swoją wielką, poplamioną nikotyną dłoń. Niemal
uścisnęłam ją tak, jak przedtem Esme, ale w porę zorientowałam się, że po
prostu w obcesowy sposób proponuje mi pomoc w załadowaniu bagażu.
Podsunęłam mu walizkę, a on z rozmachem wrzucił ją na tył samochodu
i zatrzasnął klapę bagażnika. Korciło mnie, żeby powiedzieć coś
o wystrzałowym sposobie bycia, bo pomyślałam, że mogłoby to być całkiem
zabawne w odniesieniu do myśliwego, ale nie wyglądał na człowieka skorego
do żartów. Ponadto już czekał na mnie z otwartymi tylnymi drzwiami. Sam
usiadł z przodu i uruchomił silnik. Odjeżdżając, odwróciłam się, żeby jeszcze
ostatni raz zerknąć na szkołę. Ten widok szczególnie utkwił mi w pamięci –
w każdym oknie widziałam twarz. Cała szkoła obserwowała wyjazd
wybrańców. Nawet bakałarze.
Oddalając się podjazdem, nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że zostałam
uprowadzona – jedynie poprzedzające nas samochody upewniały mnie, że
tak się nie stało. Główny łowczy zachowywał absolutne milczenie i był
całkowicie skupiony na obserwowaniu drogi. Gdy wyjechaliśmy na wiejskie
szosy, zaczęło się robić naprawdę ciemno i od czasu do czasu na zakrętach
traciliśmy z oczu resztę konwoju. W tych chwilach zdawało się, że ja i mój
niemy kierowca jesteśmy jedynymi ludźmi na świecie. Kiedy byłam mała,
a tata pozwalał mi siadać na przednim siedzeniu ciężarówki ze sprzętem do
filmowania (chyba oboje czuliśmy się samotni), wyobrażałam sobie, że
światła samochodów przed nami są budzącymi grozę, czerwonymi ślepiami,
które przyglądają mi się w ciemności. Jednak tym razem, kiedy z mroku
wyłaniały się te czerwone oczy, ogarniało mnie dziwne uczucie ulgi.
Siedziałam wpatrzona w tył głowy łowczego. Prowadził samochód bez
wysiłku, trzymając kierownicę jedną ręką. Mocno naciągnął czapkę na głowę
i nadal się nie odzywał ani słowem. Domyślam się, że w landroverach są
instalowane radia, ale mój kierowca go nie włączył. Słowo daję, że nie
zaszkodziłaby mi jakaś bzdurna, chwytliwa melodia. Odkąd w szkole
zakazano używania telefonów, nie znałam żadnych nowych utworów, ale ta
cisza zaczęła działać mi na nerwy. Desperacko szukałam czegoś, co mogłoby
posłużyć jako pretekst do rozmowy, i w końcu zdecydowałam się na
sprawdzony brytyjski temat-wytrych.
– Ciekawe, czy w weekend będzie ładna pogoda.
– Może – burknął.
Zdawało się, że dalsze próby nie mają sensu. Poddałam się i próbowałam
przyjrzeć się krajobrazowi za oknem, wytarłszy rękawem zamgloną szybę.
Była druga połowa października, więc na dworze zapadła już noc.
Dowiedziałam się od Esme, że Longcross leży gdzieś w Krainie Jezior.
„Dobre tereny łowieckie” – tak je nazwała. I rzeczywiście, za oknem
widziałam otoczone potężnymi, ciemnymi górami szkliste tafle jezior,
w których odbijał się księżyc. Pojawiały się i po chwili znikały, jakby bawiły
się w chowanego. Nie wiem, jak długo trwała nasza podróż. (Na desce
rozdzielczej nie było zegara, a ja nie noszę zegarka ani oczywiście nie mam
telefonu.) Nie mogło minąć więcej niż pół godziny, ale zdawało się, jakby
upłynęła wieczność. Cisza stawała się coraz bardziej ogłuszająca, aż w końcu
osaczyła mnie tak, że miałam ochotę wrzeszczeć. Nerwy miałam napięte do
granic wytrzymałości. Ale gdy już zaczęłam myśleć, że dłużej tego nie zniosę,
i chciałam poprosić kierowcę, żeby się zatrzymał, nagle ujrzałam światełko
w tunelu. W oddali widniała konstelacja świateł, która wyglądała jak wielki
statek oceaniczny na czarnych falach wzgórz.
Gdybym miała za sobą przejażdżkę z rozmownym kierowcą i włączonym
radiem, widok Longcross przypomniałby mi o strachu. Jednak po godzinie
spędzonej w ciemności z mrukliwym myśliwym zbliżające się światła
podziałały na mnie jak balsam.
Wtedy jeszcze nie przyszło mi na myśl, że to mógł być element większej
rozgrywki.
 Rozdział siódmy
Henry czekał w wyłożonym boazerią hallu. Stał na tle buzujących płomieni.

Był sam, jeśli nie liczyć dwóch ociężałych labradorów, które wylegiwały się na
dywaniku przy kominku.
Poczułam ulgę, widząc, że nie muszę już w progu witać się z rodzicami
Henry’ego, więc nieco się odprężyłam. Pokój był przyjemny, a od mojego
gospodarza emanowała aura gościnności – jego uśmiech był ciepły jak
płomień, a w złotych włosach błyszczały refleksy. Henry miał na sobie
koszulkę polo z długimi rękawami i dżinsy w czerwonym odcieniu. Nie tyle
wyglądał przystojniej niż w szkole – chociaż był prawdopodobnie jedynym
uczniem STAGS, który dobrze się prezentował w czarnej pelerynie – ile
inaczej. Zdawał się… doroślejszy. Ale do tego pomieszczenia pasował równie
dobrze jak do STAGS.
Pokój nie był nawet w połowie tak onieśmielający, jak się tego
spodziewałam po Longcross. Pod ścianami stały rzędy kaloszy, lasek, wędek
oraz leżał stary skafander do nurkowania – było tego naprawdę dużo. Na
wyłożonych drewnem ścianach wisiały pożółkłe ryciny przedstawiające
staromodnych ludzi uprawiających staromodne sporty, między innymi
oczywiście polowanie strzelanie wędkarstwo. Nad głową Henry’ego zaś
spoglądały w dół szklistymi oczami głowy jeleni.
Henry zauważył mnie.
– Greer! – powiedział.
Wyszedł mi naprzeciw i pocałował mnie w oba policzki. Nie były to głupie
cmoknięcia w powietrze, którymi często witają się ludzie z wyższych sfer,
tylko porządne pocałunki, podczas których usta dotykają skóry policzków.
Tak wylewne powitanie nieco zbiło mnie z tropu, bo nigdy przedtem nie
doszło między nami do żadnego kontaktu fizycznego, oprócz tamtego razu,
kiedy dotknął mojego ramienia.
– Gdzie reszta gości? – zapytałam.
– Przebiera się. Chodź i się rozgrzej. Szkoda, że jest tak piekielnie zimno. –
Zatarł dłonie. – Ale dla polowania to nawet lepiej.
 Zwrócił się do swojego głównego łowczego, który z szacunkiem stał kilka
kroków za mną.
– Ach, Perfect. Widzę, że bezpiecznie dowiozłeś do nas pannę MacDonald.
Perfect – nie do wiary, ale to było jego prawdziwe nazwisko – zdjął
tweedowy kaszkiet, który, jak się okazało, nie był przyklejony na stałe do jego
głowy, i lekko skinął siwą, łysiejącą głową.
Henry uśmiechnął się do mnie.
– Nie zagadał cię na śmierć, Greer?
Nie byłam pewna, co odpowiedzieć, ale na szczęście nie musiałam się
wysilać z odpowiedzią, bo Henry sam zapytał łowczego:
– Perfect, nie zagadałeś na śmierć panny MacDonald?
Łowczy podrapał się po brodzie.
– Może.
Henry odrzucił głowę w tył i zaśmiał się, odsłaniając białe zęby. Nawet
Perfect wyglądał niemal tak, jakby żart zwierzchnika mógł wywołać u niego
uśmiech. To musiał być ich stały skecz.
– No dobrze. Perfect, czy mógłbyś na jutro sprawdzić magazyn broni?
Perfect znowu skinął głową i wyszedł. Henry zwrócił się do mnie:
– Słuchaj, lepiej od razu idź na górę, jeśli nie chcesz się spóźnić. Mam
nadzieję, że nie masz nic przeciwko włożeniu eleganckiego stroju do kolacji.
Nie byłam pewna, jaką miałam alternatywę. Zejść na kolację nago?
Powiedziałam więc:
– Absolutnie.
– Dobrze. O siódmej trzydzieści spotykamy się na drinku w bawialni,
a kolacja odbędzie się w Wielkim Hallu o ósmej.
Rozejrzałam się, pozostając w miejscu.
– Czyli to nie jest Wielki Hall?
– Boże, nie – odparł. – To szatnia na buty.
Trochę trwało, zanim przyswoiłam fakt, że buty w Longcross mają lepsze
warunki mieszkaniowe niż tata i ja w Manchesterze, tymczasem Henry
dotknął dzwonka, takiego jak w Gosford Park, i nagle stanęła przed nami
kobieta w średnim wieku.
– Betty, zaprowadź pannę MacDonald do jej pokoju. Gdzie ją umieściłaś?
– W Lowtherze, sir.
Pokojówka mówiła z tym samym akcentem, co Perfect.
– W Lowtherze. Czy już jest tam napalone?
– O tak, sir. Czy to już wszyscy, sir?
– Wszyscy. Greer, masz ochotę na filiżankę herbaty?
– Mogłabym zabić za coś do picia – powiedziałam z wdzięcznością.
Uśmiech Henry’ego na chwilę stężał. Czyżbym zachowała się nie dość
wytwornie?
– Herbata do pokoju, Betty.
Zwróciłam uwagę na fakt, że nie powiedział „proszę” ani „dziękuję”.
Jednak wyglądało na to, że pokojówce to nie przeszkadza.
– Oczywiście, sir.
Zrobiła krok w tył, ustępując mi z drogi, i wskazała ręką kierunek.
Widocznie miałam iść przodem, chociaż nie wiedziałam, dokąd. Domyślam
się, że ten zwyczaj wynikał z hierarchii panującej w bogatych domach.
Chciałam wziąć walizkę, ale Henry powstrzymał mnie gestem.
– Zostaw – powiedział. – Każę komuś wnieść twój bagaż.
Widocznie ludzie z wyższych sfer nie noszą sami swoich rzeczy. Zaczęło
mi się tam podobać, szczególnie kiedy Henry ujął moją dłoń i delikatnie ją
ścisnął.
– Witam – powiedział. – Szczerze. Bardzo się cieszę, że tu jesteś.

* **
Mój pokój – chyba powinnam nazywać go po imieniu: Lowther – był
wspaniały. I ogromny. Wyglądał jak najlepszy apartament w najlepszym
hotelu, jaki jesteś w stanie sobie wyobrazić. Obeszłam go dokoła, co zajęło mi
trochę czasu.
Stało w nim olbrzymie łóżko z ciemnego drewna z baldachimem, ciężkimi,
różowymi zasłonami i pościelą. Ścian nie pokrywała tapeta, tylko tkanina
z ledwo widocznym nadrukiem przedstawiającym złote liście. Na podłodze
leżały dywany rodem z Aladyna. Okna miały przezroczyste szyby w dolnej
części, a witraże na górze. W pokoju znajdował się kominek tak stary, że
umieszczono na nim datę powstania (1590). I tylko sobie wyobraź – już
trzaskał w nim ogień. Nigdzie nie było ani śladu telewizora – tak pospolitego
przedmiotu w każdym hotelu. Prawdę mówiąc, nie widziałam ani jednego
telewizora przez cały czas, który spędziłam w Longcross.
Właściwie, kiedy dobrze się przyjrzałam, nic w moim pokoju nie było
nowe. Dywany wyglądały na nieco przetarte, złote liście na tapiserii wyblakły
i straciły fakturę, a jedną z szyb w oknie przecinało srebrzyste pęknięcie.
Jednak jako całość pomieszczenie symbolizowało tradycję, klasę i jakość,
o czym przypominało wszechobecne trofeum – wisząca nad kominkiem
głowa jelenia, w której ciemnych, szklanych oczach migotały refleksy ognia,
dające złudzenie, że zwierzę wciąż żyje. Była tam również rzecz, której nie
dają w żadnym pokoju hotelowym – na łóżku, niemal zakamuflowana, leżała
suknia. Miała ten sam kolor, co reszta przedmiotów w pokoju – ciemny róż.
Kiedy ją podniosłam, ciężki materiał dosłownie lał mi się przez palce. Jakość,
jak zwykle. Przez chwilę zastanawiałam się bez związku z obecną sytuacją,
jak wygląda pokój Henry’ego.
Pokojówka zostawiła mnie samą i poszła po herbatę. Po chwili przyniosła
ją – tak, jak się spodziewałam – na srebrnej tacy. Za nią wszedł chłopak mniej
więcej w moim wieku. Wniósł walizkę, którą postawił na środku dywanu.
Potem zjawiła się trzecia osoba – wysoka, piękna blondynka. To była
Charlotte Lachlan-Young, druga z syren.
Charlotte miała na sobie przepiękną kieckę – chociaż nie, na pewno nie
można jej nazwać kiecką. To zdecydowanie była suknia w pełnym znaczeniu
tego słowa. Podbiegła w podskokach i ucałowała mnie w oba policzki.
– Greer, prawda?
Zabrzmiało to raczej jak stwierdzenie faktu, a nie pytanie. Jakby
informowała mnie, że tak mam na imię. Kiedy wypuściła mnie z objęć,
cofnęłam się o krok. Już pocałunki Henry’ego były dla mnie zaskoczeniem,
ale w jej wykonaniu zdawały się grubą przesadą, bo nigdy nie zamieniła ze
mną ani słowa.
– Cudownie, że mogłaś przyjechać. Witam w Longcross.
Powiedziała to w taki sposób, jakby dom należał do niej. Po chwili
przypomniałam sobie to, co usłyszałam w STAGS – że była w jakiś sposób
spokrewniona z Henrym. W związku z tym zapewne uważała, że ma prawo
zachowywać się jak gospodyni. Mimo wszystko było to dziwne. Oczekiwałam
raczej powitania przez mamę Henry’ego. Domyśliłam się jednak, że poznam
ją dopiero przy kolacji. Charlotte szczebiotała dalej:
– Lowther to przesłodki pokój! Rano zobaczysz, jaki widok się stąd
rozciąga!
Te pierwsze zdania uświadomiły mi, jak bardzo Charlotte różni się od
innych dziewczyn spośród Ludzi Średniowiecza. Mówiła w egzaltowany
sposób, jakby każde słowo było dla niej szczególnie ważne. Cały czas tryskała
energią i nadawała wszystkiemu specjalne znaczenie. Od razu wyobraziłam
sobie, jak szybko to zachowanie może działać na nerwy. Pokojówka
przecedziła przez srebrne sitko herbatę do malutkich, komicznych filiżanek
z porcelany. W niczym nie przypominały dużych kubków, którymi razem
z tatą ogrzewaliśmy dłonie, napełniwszy je zaparzoną aż do czerwoności
herbatą z torebki. Kiedy pokojówka była zajęta herbatą, Charlotte usiadła
wygodnie na łóżku, jednocześnie przerzucając włosy z jednej strony na
drugą takim samym gestem jak przedtem Esme. Jej włosy też ułożyły się
idealnie.
– Och, czy to twoja suknia na dzisiejszy wieczór? Ojej! Jest doskonała. Ten
kolor idealnie pasuje do twoich włosów. Mniam.
Zauważyłam, że pokojówka najpierw podała filiżankę Charlotte, a dopiero
potem mnie.
– Betty, jesteś kochana. Herbata! – I zwróciła się do mnie z taką miną,
jakby ten napój wymyślono przed chwilą specjalnie dla niej. – Tego mi było
trzeba. Jak ci minęła podróż? Kto cię przywiózł?
Herbata była lurowata i dziwnie smakowała, jakby została zaparzona
pomyjami, a filiżanka zdawała się tak krucha, że gdybym nieostrożnie
zacisnęła na niej zęby, mogłabym odgryźć kawałek porcelany.
– Perfect mnie odebrał.
 – Och, główny łowczy! Czyż nie jest absolutnie rozkoszny?
Tak samo wyraziła się o nim Esme. Mogłam sobie to wytłumaczyć jedynie
w taki sposób, że w języku Ludzi Średniowiecza „rozkoszny” oznacza
ponurego mruka.
– O tak, prawdziwy książę na białym rumaku – powiedziałam ironicznie. –
Czułam się naprawdę rozpieszczana. Oglądałaś Taksówkarza? Perfect
przypomina Roberta De Niro w tej roli. No, może jest trochę mniej gadatliwy.
Charlotte zrobiła wielkie oczy w moim kierunku i wskazała głową
pokojówkę, która stała z zaciśniętymi w wąską kreskę ustami. Nie byłam
pewna, co znaczył ten gest, więc go zignorowałam. W tej chwili zegar na
kominku – wypisz wymaluj Trybik z Pięknej i Bestii – wybił godzinę,
a Charlotte zapiszczała:
– O Boże, która godzina! Wystarczy już tej herbaty… – Wypiłam dopiero
jeden łyk. – Teraz powinnaś jak najszybciej się przebrać. Drinki o siódmej
trzydzieści w bawialni.
Chcąc nie chcąc, odstawiłam filiżankę.
Charlotte podniosła suknię i potrząsnęła nią, jakby była matadorem, a ja
bykiem.
– Czas na przemianę Kopciuszka.
Ani Charlotte, ani Betty nie zamierzały opuścić pokoju, więc nie miałam
wyjścia – musiałam rozebrać się przed nimi do bielizny. Może to normalka
wśród bogaczy. Może niechęć do rozbierania się przed obcymi to cecha
Dzikusów. Pomogły mi wbić się w suknię – muszę przyznać, że mimo
wszystko w tej chwili byłam wdzięczna, że zostały. Przypomniał mi się film
Elizabeth z Kate Blanchett w roli królowej stojącej z wyciągniętymi
ramionami, kiedy damy dworu wkładały na nią suknię, biżuterię i całą
resztę. To dlatego bogaci ludzie nie ubierają się sami. Ich stroje są tak trudne
w obsłudze, że wymagają pomocy osób trzecich.
Kiedy już zostałam ubrana, moje pomocnice posadziły mnie przed
lustrem, żeby ułożyć włosy. Przy dobrych wiatrach moje włosy opadają
prostymi kosmykami, są lśniące, gęsta grzywka sięga mi do rzęs, a końcówki
łaskoczą mnie po ramionach. Tego dnia wiatry nie były dla mnie przychylne,
bo deszcz poskręcał mi włosy, ale wyglądało na to, że nie ma się czym
przejmować. Charlotte miała zgoła inne zdanie.
– Betty pięknie stylizuje włosy.
Po dwudziestu minutach musiałam przyznać, że Betty udało się dokonać
cudów. Za pomocą lokówki wyczarowała kółka z moich włosów, sczesała
grzywkę na jedną stronę, boki zaś podwinęła do tyłu i upięła je malutkimi
pączkami róży w tym samym kolorze, co suknia.
Zastanawiałam się, czy Betty zajmie się także moim makijażem, ale
widocznie to już było moje zadanie. Pokojówka wyszła, niewątpliwie po to,
żeby pomóc kolejnej osobie, a Charlotte podeszła do okna, żeby popatrzeć na
noc, i zaczęła się mocować z ryglem.
– A przy okazji powinnaś wiedzieć, że Betty bierze ślub z Perfectem.
Naprawdę warto wziąć sobie do serca, że nie plotkuje się przy służących.
Miałam przeczucie, że nigdzie indziej nie będę musiała pamiętać o tej
zasadzie. Było mi trochę głupio, że tak palnęłam, ale jeśli ta biedna baba
zamierzała poślubić głównego łowczego, to nie powiedziałam jej nic nowego.
Chcąc wyjść z twarzą, zauważyłam:
– Mogę jej jedynie pozazdrościć.
Sięgnęłam po czarną kredkę do oczu, której zwykle używam, ale
zawahałam się. Mój codzienny wizerunek jakoś nie bardzo pasował do sukni.
Charlotte podeszła, położyła swoją chłodną dłoń na mojej i dała mi do
zrozumienia, żebym nie używała kredki.
– Mniej – powiedziała. Pokazała mi naturalny, cielisty odcień. – Co
powiesz na ten?
Usiadłam więc wygodnie i oddałam się w jej ręce. Dziesięć minut później,
kiedy zerknęłam w lustro, nie poznałam swojej twarzy.
Charlotte miała rację co do koloru mojej sukni – na jego tle moje policzki
naprawdę nabrały blasku. Beżowy błyszczący cień na powiekach podkreślił
szary kolor oczu, a na moich ustach błyszczała odrobina szminki
w koralowym odcieniu.
Przeszłam transformację.
Dziewczyna emo stała się królową balu.
 Dzikuska zmieniła się w Człowieka Średniowiecza.
Charlotte przycisnęła dłonie do piersi.
– Mateczko! – westchnęła. (Nie używała młodzieżowych zwrotów, przecież
była Człowiekiem Średniowiecza.) – Wyglądasz czarownie.
Ja cię kręcę! Pamiętniki księżniczki na żywo.
 Rozdział ósmy
Dobrze, że się postarałam.

Zeszłyśmy absurdalnie szerokimi, marmurowymi schodami, ze wszystkich

stron obwieszonymi wielkimi obrazami. Wyglądały tak, jakby przeniesiono
je wprost z Wayne Manor z Mrocznego rycerza. Kiedy weszłyśmy z Charlotte
do bawialni (nie musiałyśmy nawet dotykać klamki, dwaj lokaje otworzyli
nam drzwi), zobaczyłam, że wszyscy są wystrojeni megaformalnie – chłopcy
mieli czarne marynarki z długimi połami, białe koszule i muchy. Przez
minutę widziałam jedynie anonimowy tłum eleganckich ludzi, ale po chwili
zaczęłam rozpoznawać twarze tak bardzo zmienione przez te niecodzienne
stroje. Przeczuwałam, że to właśnie ten moment, w którym powinnam
poznać rodziców Henry’ego oraz innych dorosłych, którzy przyjechali na
weekend do wiejskiej posiadłości, ale z jakiegoś powodu widziałam jedynie
Ludzi Średniowiecza. Zamajaczyła mi blond grzywa Henry’ego, który stał –
a jakże – z Larą w turkusowej sukni. Piers i Cookson rozmawiali
z ciemnowłosym, wysokim mężczyzną zwróconym plecami do mnie, a przy
kominku Esme w szmaragdowej kreacji gawędziła z Chanel.
Chanel?
Kelner w czarnej kamizelce i muszce podsunął mi tacę z wysokimi
kieliszkami wypełnionymi jakimś gazowanym napojem, a ja byłam w takim
szoku, że odruchowo się poczęstowałam. Chanel Carphone! Co ona tu robi?
Nic dziwnego, że na łacinie wciąż gapiła się przez okno. Na pewno była tak
samo zaniepokojona i podekscytowana jak ja, i to dokładnie z tego samego
powodu. Nie mogłam w to uwierzyć. Przecież Chanel przez cały trymestr
musiała znosić jeszcze więcej upokorzeń. Zastanawiając się nad jej
obecnością w tym miejscu, dla zajęcia czymś rąk co chwila popijałam
z kieliszka, w którym, jak sądzę, znajdował się szampan. Był tak gorzki
i bąbelkowy, że aż łzawiły mi oczy.
Potem spotkał mnie drugi szok tego wieczoru. Śniady facet, który
rozmawiał z Piersem i Cooksonem, odwrócił się i zobaczyłam, że to…
Shafeen. Przyglądałam się mu, kiedy bez wysiłku prowadził dyskusję,
elegancki i bez śladów onieśmielenia sytuacją. W połowie zdania nagle
uniósł wzrok i mnie zauważył. Jego oczy rozszerzyły się, pojawił się w nich
błysk. Nie mogłam zrozumieć, co znaczy ta mina. Trudno to wytłumaczyć,
ale chyba nie zdziwiła go moja obecność. Zaskoczył go raczej mój wygląd.
Domyślam się, że wyglądałam okej, bo nieźle się do tego przyłożyłam. Syreny
– Charlotte i Esme oraz najpiękniejsza z nich, Lara – prezentowały się
bajecznie w swoich kreacjach w kolorach kamieni szlachetnych. Chanel też
nie musiała się wstydzić swojej białej sukni, chociaż byłam pewna, że
zdaniem Ludzi Średniowiecza jej sztuczna opalenizna była zbyt ciemna,
a kreacja za bardzo wyróżniała się na tle jej skóry. Czułam, że jestem w stanie
im dorównać – nawet jeżeli Greer MacDonald nie mogła tego o sobie
powiedzieć, to księżniczka, którą zobaczyłam w lustrze, była pewna swego.
Uniosłam wyżej głowę.
Muszę przyznać, że Shafeen też wyglądał szałowo we fraku. Był wyższy niż
reszta chłopców, a jego śniada skóra pięknie kontrastowała ze śnieżną bielą
koszuli i muchy. Tego wieczoru sczesał z czoła swoje dość długie, czarne
włosy, a jego przystojna twarz zdawała się w pewnym sensie szlachetna.
„Książę Kaspian” – pomyślałam. Zdecydowanie pasował do tej postaci, ale co
on, do diabła, tu robił? Dostawało mu się od Ludzi Średniowiecza bardziej
niż komukolwiek innemu z nas. Przyjrzałam mu się uważniej.
Obserwowałam jego postawę, maniery, sposób, w jaki trzymał kieliszek.
Widziałam, z jaką swobodą się porusza. Bezwiednie wydęłam usta. A więc
był jednym z nich! Przez cały trymestr użalałam się nad nim, myśląc, że
docinki o Pendżabskim Playboyu sprawiają mu przykrość. Tymczasem
wyglądało na to, że chłopcy po prostu się przekomarzali. Ich drwiny były
jedynie żartami w rozumieniu Ludzi Średniowiecza. Ostatecznie wszyscy
mówili, że Shafeen pochodzi z jakiegoś indyjskiego książęcego rodu. To
jasne, że od początku się z nimi kumplował. Trochę wbrew sobie poczułam
się zawiedziona. Nie wiem, dlaczego – Shafeen już od zerówki chodził do tej
szkoły, więc Ludzie Średniowiecza zawsze byli częścią jego środowiska.
Mimo wszystko trochę mnie to rozczarowało, że jest jednym z nich.
Uśmiechnął się do mnie, ale nie odwzajemniłam uśmiechu.
O ósmej przeszliśmy do Wielkiego Hallu na kolację. Wielki Hall był
rozległym pomieszczeniem z tak wysokim sufitem, że namalowane na nim
freski ginęły w mroku poza zasięgiem blasku świec. Obowiązkowe w całej
posiadłości jelenie głowy spoglądały ze ścian, a poroża rzucały powyginane
w szalony sposób cienie. Długi stół był nakryty białym jak śnieg obrusem
i zastawiony srebrnymi świecznikami, kryształowymi kieliszkami oraz
czymś w rodzaju srebrnych pater, na których zamiast tortów piętrzyły się
piramidy owoców.
Znalazłam swoje miejsce oznaczone kremowym kartonikiem z odręcznie
napisanym nazwiskiem: Panna Greer MacDonald. Jeden z lokajów od razu
poderwał się z miejsca, żeby zdjąć ze stołu serwetkę i odsunąć dla mnie
krzesło. Gdy usiadłam, miałam przed sobą więcej srebrnej zastawy, niż
znalazłoby się w całym naszym domu. Oglądałeś Okruchy dnia? Pamiętasz tę
scenę, w której podkamerdynerzy mierzyli odległości między sztućcami?
Mogłabym się założyć, że tutaj też wszystko zostało zmierzone co do
milimetra przez któregoś z wielu służących stojących pod ścianami hallu.
Zerknęłam z obawą na sąsiednie kartoniki. Nie zauważyłam Henry’ego (to
źle) ani Shafeena (dobrze), ale z jednej strony miałam Charlotte, a z drugiej
Piersa (to chyba w porządku). Jednak jeszcze zanim wszyscy usiedli do stołu,
zdziwiło mnie, że naliczyłam tylko dziewięć miejsc: dla sześciorga Ludzi
Średniowiecza i trojga gości. Dzięki temu miałam przynajmniej o co
zagadnąć Piersa, z którym nigdy przedtem nie zamieniłam ani słowa.
Zadałam mu pytanie, które już od przyjazdu chodziło mi po głowie:
– Gdzie są rodzice Henry’ego?
Piers sięgnął po kieliszek, nie zwracając uwagi na służącego, który jeszcze
nalewał mu wino.
– W Londynie – powiedział. – Mają dom w Cumberland Place, wiesz, koło
Regent’s Parku. – Zaśmiał się. – To niezłe, nie? Longcross jest w hrabstwie
Cumberland, a ich londyński dom stoi w Cumberland Place.
Służący znowu do nas podszedł, stanął między mną oraz Piersem
i używając srebrnych szczypiec, położył na moim najmniejszym talerzyku
idealnie okrągłą bułkę. Ta przerwa w rozmowie pozwoliła mi przetrawić
informację, którą usłyszałam.
– A więc nie ma tu… – Nie chciałam użyć słowa „dorośli”, żeby nie
zabrzmieć jak pięcioletni dzieciak. – Nie będzie żadnych innych gości?
Piers wepchnął sobie bułkę do ust i potrząsnął głową.
– Tym lepsza zabawa – powiedział.
Próbował puścić do mnie oko, ale wyszło mu to nieudolnie. Stuknęliśmy
się kieliszkami, lecz odstawiłam swój i popiłam łyk wody. Nagle ogarnęło
mnie złe przeczucie. Oczywiście służący byli dorośli, ale Henry miał nad nimi
władzę absolutną. Dziwnie było wiedzieć, że nie ma z nami nikogo…
odpowiedzialnego.
Takiego jak rodzice.
Tylko dziewiątka nastolatków w olbrzymim domu.

Kolacja bynajmniej nie pomogła przełamać lodów. Siedzieliśmy mniej więcej

na zmianę: chłopak-dziewczyna-chłopak-dziewczyna. Henry zajął miejsce
u szczytu stołu (oczywiście). Shafeen, który dostał krzesło naprzeciwko,
swobodnie gawędził z Esme. Jego ciemne oczy błyszczały, a kosmyk
zaczesanych do tyłu włosów opadł mu na czoło. Nie znałam go z tej strony –
jako rozmownego, towarzyskiego chłopaka. Jakże się różnił od
powściągliwego i nieco niezdarnego człowieka, za którego go uważałam.
Znowu poczułam się oszukana. Wszystkie znaki wskazywały, że Esme jest
nim zupełnie oczarowana. Oparła podbródek na dłoni i śmiała się, patrząc
Shafeenowi w oczy. Chanel siedziała na prawo od Henry’ego, on zaś świetnie
się sprawdzał w roli uwodziciela, tymczasem druga połowa pary królewskiej,
Lara, prowadziła półgłosem rozmowę z Cooksonem. Ze ściśniętym sercem
patrzyłam na minę Chanel, kiedy rozmawiała z Henrym – była w siódmym
niebie, zachwycona tą sytuacją: kolacją, towarzystwem, otoczeniem. Było
wyraźnie widać, że uwielbia się pławić w luksusach. Znowu wróciło do mnie
to złe przeczucie.
Mnie spotkał zaszczyt wysłuchiwania z jednej strony zachwytów
wypowiadanych ze szczególną egzaltacją przez Charlotte („Ach, więc jesteś
z Manchesteru! To niezwykłe! Nigdy tam nie byłam! Jak tam jest?”),
a z drugiej pytań Piersa, który zdawał się zafascynowany pracą mojego taty.
Można było odnieść wrażenie, że w świecie Ludzi Średniowiecza to, czym się
zajmował twój ojciec, stanowiło rodzaj czynnika determinującego twoją
ocenę w ich oczach. Może był to jeden z etapów prześwietlania potencjalnych
kandydatów na Ludzi Średniowiecza? Widzisz, wtedy jeszcze wierzyłam
w to, co powiedziała mi Jesus: że weekendowa wyprawa na polowanie
strzelanie wędkowanie jest w pewnym sensie rozmową kwalifikacyjną. Jak
bardzo można się pomylić!
Piers zachowywał się przyjacielsko, ale zdawał się dziwnie dorosły.
Zupełnie jakby pod nieobecność rodziców Henry’ego wcielił się w jego ojca,
podobnie jak wcześniej Charlotte przywitała mnie niczym jego matka. Piers
z tymi swoimi zrośniętymi brwiami i kieszonkowym zegarkiem nijak nie
pasował do wizerunku osiemnastolatka. Był pięćdziesięcioletnim mężczyzną
uwięzionym w ciele nastoletniego chłopca.
– Czyli czym dokładnie zajmuje się kamerzysta?
Odrzuciłam myśl, by sarkastycznie stwierdzić, że kamerzysta to zgodnie
z nazwą człowiek, który obsługuje kamerę.
– Robi zdjęcia do filmów przyrodniczych, które znasz z telewizji: Davida
Attenborough, Planety Ziemia, Autumnwatch i innych.
Codzienna rzeczywistość pracy mojego taty przedstawia się tak, że
czasami trzeba czekać trzy dni, aż jaszczurka wyjdzie z nory, żeby nakręcić
trzy sekundy ekscytującego materiału, na którym wąż próbuje ją pożreć, ale
większość ludzi reaguje dość entuzjastycznie, kiedy im mówię, czym tata się
zajmuje. Piers w ogóle nie okazał emocji.
– Dużo wie o przyrodzie, prawda?
– Tak. Zawsze, kiedy wraca z planu filmowego, opowiada mnóstwo
historii. Obecnie jest w Chile, gdzie filmuje jaskinie nietoperzy. – Znowu
przyszedł mi na myśl Wayne Manor. – Słyszałeś, że w dziewiętnastym wieku
kupa nietoperzy była cennym towarem? Nazywano ją guanem. Ludzie
używali jej jako nawozu, a kupcy wypełniali nią ładownie statków i rozwozili
po świecie.
To rozbawiło Piersa. Znów się zaśmiał w ten swój dziwaczny sposób, który
brzmiał jak krzyk, i pokręcił głową.
– Gówno nietoperzy! – powiedział. – Naprawdę?
– Tak. Albo coś takiego: skorpion spryskany choćby najmniejszą ilością
alkoholu wariuje i może sam siebie śmiertelnie ukąsić.
– Będę o tym pamiętał.
– A jelenie… – mówiłam dalej. – Tata powiedział mi, że ścigane zawsze
biegną w kierunku wody, a potem stoją w niej, żeby psy zgubiły trop. To
instynktowna taktyka.
Piers uniósł zrośniętą brew.
 – To akurat wiedziałem.
Z jego słów sączyła się ironia. Kopnęłam się pod stołem. No oczywiście, że
wiedział. Jelenie patrzyły na nas ze wszystkich ścian, a nazajutrz mieliśmy
upolować kolejnego. Piers na pewno znał się na tym już od dziecka.
W przerwach konwersacji z Piersem słyszałam, jak Chanel dyskutuje
z Henrym, mówiąc z wyuczonym perfekcyjnym akcentem. Coraz bardziej się
ekscytowała i żywo gestykulowała. Nieskazitelne, białe paznokcie migotały
przed jej twarzą tym intensywniej, im bardziej absorbowały ją własne słowa.
Miała rozpalone policzki, jej oczy błyszczały i zdawało się, że już ładniejsza
być nie może, kiedy trajkotała jak najęta o swoim ojcu, o domu w Cheshire,
o basenie, prywatnej sali kinowej i o flocie samochodów. Potem zaczęła
opowiadać o Sarosie 7S – o tym, jak jej ojciec zaprojektował pół telefon, pół
tablet, i ile na tym zarobił. Ścisnęło mnie w żołądku. Henry wyglądał na
uprzejmie zainteresowanego, ale coś we mnie wołało, że powinnam ostrzec
Chanel, kazać jej przestać.
Esme i Shafeen, o ile mogłam się zorientować, rozmawiali o jakimś
weselu, na którym Esme ostatnio się bawiła. Okazało się, że oboje znają gości
z tej imprezy. Shafeen nie zdradzał żadnych szczegółów na swój temat. No,
ale przecież był kumplem Ludzi Średniowiecza, więc i tak wiedzieli o nim
wszystko, co warto było wiedzieć. Jeżeli Ludzie Średniowiecza szukali
nowych kandydatów do swojej grupy, to Shafeen na pewno mógł zdobyć
dużo punktów za odpowiednie pochodzenie.
Jedną z niewielu rzeczy, które sprawiły mi przyjemność podczas kolacji,
było pyszne jedzenie. Podano doskonałą białą zupę krem, białą rybę
w zielonym sosie i pieczeń z czerwonego mięsa z warzywami. Pieczeń miała
intrygujący smak.
– Co to za mięso? – zapytałam Piersa.
– Sarnina – odparł.
Zerknęłam z pełnymi ustami na głowy jeleni na ścianie. Patrzyły na mnie
oskarżycielsko.
Powoli zaczęłam dostrzegać, że Piers nie tylko zachowywał się jak
mężczyzna w sile wieku, ale i pił tyle, ile dorosły. Był coraz bardziej
zamroczony. Jeśli chodzi o mnie, to poprzestałam na wodzie, bo lampka
szampana, którą wypiłam w bawialni, nadal szumiała mi w głowie.
Tymczasem on pił wszystko, co mu podsuwano, i tylko zmieniał kolory wina
w zależności od dań: białe do zupy i ryb, czerwone do mięsa, żółte w małych
kieliszkach po deserze. Kiedy na stole pojawiło się ciemne niczym krew
porto, sprawy zaczęły przybierać nieprzyjemny obrót.
Do tej pory przy stole toczyło się kilka rozmów jednocześnie – każdy
zwracał się raz do jednego sąsiada, raz do drugiego – ale kiedy służący
zebrali resztki jedzenia i wyszli, konwersacja stała się bardziej ogólna, brali
w niej udział wszyscy. Wtedy zaczęło się upuszczanie krwi.
– Wystarczy już o ojcach – powiedział Piers, gdy na stole postawiono
porto. – Czym się zajmuje twoja matka?
Nagle wszyscy zamilkli i nastawili uszu.
Wzięłam głęboki oddech.
– Moja matka odeszła od nas, kiedy skończyłam szesnaście miesięcy.
Piers pochylił się do mnie. Miał szkliste oczy i już plątał mu się język.
– Dlaczego?
Zobaczyłam, że Shafeen zerknął ze złością w jego kierunku. Poprawiłam
nóż do sera na talerzyku.
– Nie wiem.
Miałam nadzieję, że Piers odpuści ten temat. Myliłam się.
– Mamusia nie kochała dzidzi? – wybełkotał złośliwie, naśladując dziecięcy
głos.
Wzruszyłam ramionami.
– Na to wygląda – odparłam beztroskim tonem, ale w duszy modliłam się,
żeby nie pytał mnie o nic więcej. Bałam się, że nie będę w stanie wykrztusić
ani słowa. Miałam dziwną gulę w gardle.
Na szczęście Piers odwrócił się ode mnie i krzyknął:
– A co tam u ciebie, Carphone? Twoja matka też jest suką?!
– Nie powiedziałam, że… – chciałam zaprotestować.
– Cii – uciszył mnie Piers. Nieco ociężale zwrócił się do mnie i na chybił
trafił przyłożył palec wskazujący do swoich grubych warg. – Zadałem…
pytanie… Carphone… – Utkwił wzrok w Chanel, która nagle zbielała jak jej
suknia. – No, słucham, Chanel. Powiesz nam coś o mamuśce? Musi z niej być
niezła suka, jeśli pokarała cię takim imieniem.
Shafeen upuścił nóż na talerz. Brzęk rozbrzmiał niczym strzał z pistoletu.
Wszyscy drgnęli, ale ich oczy pozostały zwrócone na Chanel. Nagle jej
odpowiedź zdawała się bardzo ważna. Popatrzyłam na Henry’ego. Czy nie
mógł tego powstrzymać? Ale on też się przyglądał Chanel.
Chanel wyprostowała się na krześle. Popatrzyła Piersowi prosto w oczy
i powiedziała wyraźnie:
– Mam cudownom matkę.
Od razu to wyłapałam.
Powiedziała „cudownom”, a nie „cudowną”.
Jej plebejski akcent z Cheshire wciąż miał się nieźle pomimo wielu lekcji
starannej dykcji i w chwili stresu wylazł jak rdza spod warstw farby.
Powiedziała to w taki sam sposób jak ja. Tak, jak mówią w Coronation Street.
To mi uświadomiło, jak ryzykowne jest udawanie, więc cieszyłam się, że
sama nie zawracałam sobie tym głowy. Na pewno gorzej jest strzelić gafę,
kiedy udajesz kogoś z wyższych sfer, niż mówić cały czas jak zwykły
człowiek.
Ludzie Średniowiecza oczywiście od razu zauważyli tę wpadkę.
Dziewczyny parsknęły złośliwym śmiechem. Cookson udawał strasznie
przejętego.
– Gdzie się podział twój akcent, Chanel? – zapytał takim tonem, jakby coś
zgubiła.
Piers oczywiście był najgorszy. Śmiał się szyderczo i nagle cofnął się
w rozwoju – z mężczyzny w średnim wieku zmienił się w przedszkolaka.
– Mom cudownom matkie! – zapiał z przesadnym północnym akcentem. –
Jup! Jup! Dejta mi kaszkiet. I dejta wyndzisko. Mojo matuś jest cudowno!
Wstał i nagle wskoczył na stół, a spod jego wielkich stóp posypała się na
wszystkie strony porcelana i kieliszki.
– Cudo, cudo, cudowno – śpiewał do melodii północnego utworu ludowego
na orkiestrę dętą.
 Wymachiwał rękami, jakby dyrygował orkiestrą. I nagle, nie do wiary,
wszyscy zaczęli z nim śpiewać. Chór Ludzi Średniowiecza z wyjątkiem
Henry’ego śpiewał:
– Cudo, cudo, cudowno!
To był jakiś koszmar.
Popatrzyłam na Chanel. Osunęła się na krześle, utkwiła wzrok w talerzu
do serów i widziałam, że niewiele brakuje, aby się rozpłakała.
Nagle rozległ się głos Shafeena, pospieszny i donośny:
– Moją matką – powiedział szorstko, przekrzykując hałas – jest dzika
bestia.
Te słowa zdołały przykuć uwagę całego towarzystwa. Wszyscy się
zamknęli, a twarze gwałtownie zwróciły się w kierunku Shafeena siedzącego
na końcu stołu. Piers zszedł ze stołu i wśliznął się z powrotem na krzesło.
Shafeen położył obie dłonie na blacie z polerowanego drewna i znalazł się
w centrum uwagi.
– Pałac mojego ojca wznosi się w górach Aravalli w Radżastanie nad
miastem Guru Shik leżącym na zboczach szczytu. Moja matka często
opowiada historię, która zdarzyła się, gdy byłem mały i właśnie zacząłem
raczkować. Trwała akurat najgorętsza część lata, a ja nie mogłem zaspokoić
pragnienia, więc matka musiała niemal bez przerwy trzymać mnie przy
piersi.
Słuchaliśmy uważnie i po chwili już nikt nie pamiętał o wpadce Chanel.
Shafeen – ten nieśmiały chłopak, zwykle nerwowy w towarzystwie
dziewczyn, przeszedł metamorfozę. Wspaniale opowiadał. Jego głos brzmiał
tak, że od razu widziałeś to, o czym mówił – jakbyś oglądał film. Przyłapałam
się na tym, że wyobrażam sobie małego Shafeena jako maharadżę z Indiany
Jonesa i świątyni zagłady – w pieluszce, ssącego mleko, ale w jedwabnym
turbanie na głowie i z klejnotem między brwiami.
– Byliśmy na werandzie, matka karmiła nie w pozycji półleżącej na sofie.
Białe, cienkie jak pajęczyna pałacowe zasłony poruszały się łagodnie
w ciepłych podmuchach wiatru, z pobliskich akacji dobiegało nawoływanie
papug. Matka była wyczerpana, bo przez całą noc nie dałem jej zasnąć, więc
karmiąc mnie, zapadła w drzemkę. Kiedy się zbudziła kilka godzin później,
zasłony nadal falowały, papugi skrzeczały, ale mnie nie było.
Siedzieliśmy bez ruchu i słuchaliśmy jego opowieści. Piers zastygł
z kieliszkiem uniesionym do ust, jakby znajdował się pod wpływem czaru.
Przy stole zaszła pewna zmiana: miejsce Shafeena już nie było najmniej
prestiżowe, lecz najważniejsze. A o nim samym nie myśleliśmy inaczej niż
o maharadży.
– Matka poderwała się z sofy i zawołała ojca oraz służących. Ojciec wezwał
straż pałacową. Przeszukali sto pokojów, ogrody wodne, stajnie, ale nigdzie
mnie nie znaleźli. W końcu opuścili teren pałacu i weszli do lasu. Tam się
zatrzymali i nie mogli iść dalej… Pod baldachimem drzew akacjowych ujrzeli
bowiem tygrysa.
Nikt ani drgnął.
– Nasza okolica słynie z tygrysów, ale ten – tygrysica leżąca w cieniu
z młodymi – był największym okazem, jakiego kiedykolwiek widziano.
Samice są najgroźniejsze. Nie cofną się przed niczym, żeby chronić swoje
potomstwo. Moja matka osunęła się na kolana i zaczęła płaczliwie zawodzić,
bo ujrzała mnie wśród tygrysiątek przy samym brzuchu tygrysicy. Była
pewna, że nie żyję, a młode stłoczyły się, żeby mnie pożreć. Ojciec kazał jej
milczeć – hałas drażni tygrysy.
W tej chwili spodobałoby im się w Wielkim Hallu – panowała tam cisza,
jak makiem zasiał. Nikt nawet głośniej nie odetchnął.
– Strażnicy ojca mieli broń, ale nie mogli strzelać, żeby przypadkowo mnie
nie trafić. W końcu matka sama wyszła do przodu, patrząc tygrysicy w oczy.
Była zdeterminowana, żeby odebrać swoje dziecko. Do dzisiaj powtarza, że
to był najdłuższy spacer w jej życiu – zielone oczy wpatrzone w ciemne oczy,
człowiek i zwierzę, dwie matki. Kiedy podeszła bliżej, znowu padła na
kolana, tym razem po to, żeby podziękować za cud, który ujrzała. Okazało
się, że jeszcze żyję – ale także że nic mi nie grozi. Leżałem między
tygrysiątkami, walcząc z nimi o dostęp do sutka z mlekiem.
Teraz rozległy się ciche westchnienia i nerwowy chichot. Shafeen jednak
zachował śmiertelną powagę – widocznie miał jeszcze coś do powiedzenia.
Popatrzył prosto na Henry’ego.
– Od tamtej pory nazywają mnie baagh ka beta – synem tygrysicy. Bo piłem
mleko z jej cycka.
 Ostatnie słowo wypowiedział takim tonem, jakby rzucał wyzwanie. Nigdy
przedtem nie słyszałam, żeby użył choćby najłagodniejszego przekleństwa,
bo tego rodzaju słowa są, jak wszyscy wiemy, domeną Dzikusów. Jednak
Shafeen dobrze ocenił swoją widownię. To słowo – niezupełnie
przekleństwo, ale wystarczająco nieprzyjemne – było jak rękawica rzucona
w twarz gospodarzowi przyjęcia.
Henry oparł się na krześle. Przyglądał się Shafeenowi niczym pokerzysta
próbujący przejrzeć przeciwnika. Dawało się wyczuć groźne napięcie, które
niebezpiecznie się przedłużało. W końcu Henry się uśmiechnął.
– Niesamowite – powiedział.
To był sygnał dla reszty, że mogą wyrazić uznanie. Ludzie Średniowiecza
zaczęli rżeć ze śmiechu jak hieny. Zdaje się, że głośno odetchnęłam z ulgą,
i widziałam, że Chanel zrobiła to samo. Piers zaśmiał się na swój sposób
podobny do krótkiego krzyku i co chwila powtarzał:
– Tygrysi cycek! Tygrysi cycek!
Cookson wyglądał na co najmniej tak pijanego, jak Piers. Podskakiwał,
a w pewnej chwili zaczął się tarzać na dywaniku z tygrysiej skóry leżącym
przed kominkiem. Całował łeb w wąsate policzki i powtarzał:
– Mama! Mama!
Shafeen siedział nieruchomo, wpatrzony w Henry’ego. Uniósł kieliszek,
żeby wznieść niemy toast przeznaczony dla gospodarza. Odchylił głowę
i duszkiem wypił wino.
Henry klasnął w dłonie i zatarł je szybko, jakby zdecydował, że już czas
przejść do interesów, ale także jakby nie mógł się doczekać czegoś
szczególnie smakowitego.
– Panie… – Skinął głową w kierunku Charlotte. – Wybaczcie nam.
Wszystkie dziewczyny z grupy Ludzi Średniowiecza wstały, jakby
doskonale wiedziały, co to oznacza. Widziałam to w Maurice – że po kolacji
mężczyźni i kobiety rozchodzą się do osobnych pokojów. To znaczyło, że nie
będę miała okazji porozmawiać z Shafeenem, a naprawdę mi na tym
zależało. Miałam dziwne przeczucie, że powinnam mu podziękować
w imieniu… cóż, chyba wszystkich „pań”… za to, że przyszedł z pomocą
Chanel. Męska część towarzystwa też wstała. Przechodząc do bawialni,
byłam ostatnia, więc skorzystałam z okazji, żeby lekko pociągnąć Shafeena
za rękaw. Popatrzył na mnie z dziwną miną – jakby był podekscytowany,
niecierpliwy, ale jednocześnie musiał ukrywać emocje. Już otworzyłam usta,
żeby mu podziękować za uratowanie honoru kobiet na całym świecie, gdy
nagle zdałam sobie sprawę, jak bzdurnie to brzmi. Szepnęłam więc tylko:
– To prawda? Ta historia o tygrysicy?
Zmarszczył brwi.
– No coś ty – powiedział. – Mój ojciec jest dyrektorem banku w Dżajpurze.
Jesteś taka sama jak oni.
Niestety w tym momencie musiałam wyjść.
Teraz już wiedziałam, że wcale nie jest ich kumplem. Wymyślił tę historię.
Sprowokował ich, żeby zwrócili lufy swych strzelb na niego, podłożył się jako
cel, by odwrócić ich uwagę od Chanel. A ponadto prowadził jakąś dziwną
rywalizację z Henrym de Warlencourtem. Musiałam jednak cały czas sobie
powtarzać, że przecież Henry nic nie zrobił. Cookson i Piers byli jego psami
bojowymi. Henry zachował się jak renesansowy książę, który szkolił swoje
psy do rzucania się na ludzi. Sam nie brudził sobie rąk rozszarpywaniem ich,
chociaż to on trzymał smycz.
Dziewczyny prowadziły uprzejmą, cichą konwersację. Próbowały
przekonać Chanel, że zajście przy stole było jedynie niewinnym
przekomarzaniem się i chodziło tylko o to, żeby się pośmiać. Zastanawiałam
się, czy za każdym razem zadaniem dziewczyn było łagodzenie sytuacji
i zaciąganie hamulca, kiedy chłopcy przeholowali. Nie wierzyłam ani
jednemu ich słowu.
Cały czas myślałam tylko o minie Henry’ego, który przyglądał się jatce przy
stole błyszczącymi z emocji oczami.
Polowanie się zaczęło.
 Rozdział dziewiąty
Pierwszą rzeczą, którą zobaczyłam rano po przebudzeniu, była głowa jelenia
obserwująca mnie znad kominka.

Oczywiście pobyt w STAGS już przyzwyczaił mnie do tego rodzaju trofeów

na ścianach, jednak mimo wszystko odcięta głowa zwierzęcia to dziwny
wybór dekoracji sypialni. Jeśli się zastanowić, jest to dość makabryczne.
Teraz, w świetle dziennym widziałam szczeciniaste rzęsy osłaniające szklane
oczy i nadgryzioną przez mole sierść, ale ten widok bynajmniej nie poprawił
mi humoru. Usiadłam na łóżku z czterema kolumnami i baldachimem,
czując na sobie wzrok martwego zwierzęcia. Postanowiłam dać mu imię –
naprawdę poczciwe albo głupie, które u nikogo nie wywołałoby gęsiej skórki.
– Cześć, Jeffrey – powiedziałam.
Jeleń dalej gapił się na mnie, ale już wyglądał nieco mniej strasznie.
Wyglądał tak, jakby mnie rozumiał.
– Okej, Jeffrey – zagadnęłam go. – Jak myślisz, co nam przyniesie ten
dzień?
Szklisty wzrok.
– Nie, poważnie pytam. Naprawdę jestem ciekawa.
Rzeczywiście, byłam. Po wczorajszej kolacji i dręczeniu Chanel,
przerwanym przez Shafeena zwariowaną, wyssaną z palca historią rodem
z Księgi dżungli, wszystkie dziewczyny dość wcześnie poszły spać.
Wiedzieliśmy, że musimy wstać skoro świt, bo idziemy na polowanie.
Wycelowałam dwa palce w kierunku głowy Jeffreya, odsunęłam kciukiem
niewidzialny kurek i pociągnęłam za spust.
– Pif, paf.
Wstałam z łóżka i podeszłam do okna. Łeb jelenia nie spuszczał mnie
z oczu. Rozsunęłam ciężkie zasłony i zamrugałam, widząc krajobraz przede
mną. Właściwie jak okiem sięgnąć, ciągnęły się łąki i parki. Widziałam
między innymi otoczony murem ogród różany i ogródek z warzywami do
kuchni. Za nimi znajdował się starannie zaprojektowany las usiany
posągami, kapliczkami, jeziorkami i fontannami. Żywopłoty w tym miejscu
przycięto w fantazyjne kształty, na przykład pawi. Jeszcze dalej zauważyłam
coś w rodzaju ogrodzonego padoku, oczywiście z końmi. Daleko na
horyzoncie majaczyła niczym koronka linia lasu, a za nią znad drzew
wyłaniały się sinofioletowe wzgórza Krainy Jezior. Widok był oszałamiający
i tak inny od widoku przed naszym szeregowym domem przy Arkwright
Road w Manchesterze, jak to możliwe.
– Nie jesteśmy już w Kansas, Jeffrey – powiedziałam.
Przebiegł mnie dreszcz – ogień się wypalił i zrobiło się dosyć zimno, ale to
nie od chłodu dostałam gęsiej skórki. Na podjeździe już trwały gorączkowe
przygotowania. Stały na nim land rovery i jeepy, a nawet koń. Nie całe stado,
jak w filmach ze scenami polowań, takich jak Garść prochu, tylko jeden,
osiodłany i niespokojnie przebierający nogami. Przełknęłam ślinę. Chyba nie
każą nam jeździć konno?
Zobaczyłam też sforę posokowców, zadbanych, czarno-brązowych psów
gończych, które kręciły się pod nogami konia, skamląc i merdając ogonami.
Nagle ujrzałam coś, od czego ścisnęło mnie w żołądku. Wielu z uwijających
się tam mężczyzn w płaskich czapkach – między innymi znany mi już
rozszczebiotany człowiek-góra Perfect – ładowali strzelby na przyczepy
samochodów. Miały gładkie lufy w kolorze ołowiu i błyszczące kolby
z drewna o karmelowym odcieniu. Myśliwi układali je na specjalnych
stelażach w kilku rzędach. Wyglądały niegroźnie, a jednocześnie złowrogo.
Zaczęło mnie trochę mdlić.
– No, Jeffrey – powiedziałam, próbując nadać odpowiedni ton mojemu
głosowi. – Jaja się skończyły.
Nagle Perfect oderwał się od swojego zadania, odwrócił się i popatrzył na
moje okno, jakby wiedział, że go obserwuję. Patrzyliśmy na siebie przez
niemiłosiernie długą minutę, zanim ukryłam się za zasłoną jak człowiek
przyłapany na gorącym uczynku.
W tym momencie usłyszałam pukanie do drzwi, które otworzyły się bez
czekania na zaproszenie. To była Betty ze swoją olbrzymią tacą – oczywiście
srebrną. Przyniosła na niej mnóstwo rzeczy – szklanki, kubki, coś w rodzaju
srebrnej kopuły i mały kryształowy wazon z kwiatem.
Chciałam podejść, żeby jej pomóc, ale zatrzymała mnie lodowato: „Nie
trzeba, miss” i położyła tacę na łóżku. Potem stanęła obok, złożyła dłonie
przed sobą i wydęła usta. Widocznie wciąż miała mi za złe żarty na temat jej
przyszłego męża. Ze wzrokiem cały czas wbitym w podłogę powiedziała:
– W łazience są świeże ręczniki. Jeżeli chciałaby panienka się wykąpać po
śniadaniu, rozpalę ogień i przygotuję ubrania.
Nie ruszyła się z miejsca.
– Jasne – powiedziałam. – Dziękuję.
Nie byłam pewna, czy coś przełknę, ale kiedy Betty wyszła, a ja
wgramoliłam się z powrotem do łóżka, poczułam, że jestem bardzo głodna.
Na tacy leżał tost owinięty nakrochmaloną białą serwetką, stał sok
pomarańczowy i kawa w małym, srebrnym dzbanku, koszyk z rogalikami,
a pod srebrną kopułą znalazłam kompletne angielskie śniadanie: bekon,
jajka, parówki i kaszankę. To było najlepsze śniadanie, jakie kiedykolwiek
jadłam, i mogłabym się założyć, że smakowało tak dobrze dlatego, że każde
ze zwierząt na talerzu jeszcze niedawno chodziło po posiadłości Longcross.
Zjadłam nawet kaszankę, której zwykle nie ruszam, bo wydaje mi się dość
obrzydliwe, że robi się ją z krwi. Tego dnia smakowała wybornie, może
dlatego, że dokładnie coś takiego powinno się jeść w dniu polowania. „Krew
na śniadanie” – pomyślałam.
Napełniwszy żołądek, poszłam wziąć kąpiel (w Longcross nie uznawano
pryszniców – domyślam się, że należą do świata Dzikusów), a kiedy wyszłam
z łazienki owinięta białym szlafrokiem, łóżko już było zasłane, a w kominku
płonął ogień, jakby pojawił się tam za pomocą czarów. Oczy Jeffreya znowu
błyszczały, a sierść pod jego brodą oświetlała pomarańczowa łuna. Pamiętasz
ten fragment filmu Disneya, w którym Kopciuszek kroi warzywa w kuchni
i nagle pojawia się jej matka chrzestna, a kiedy Kopciuszek odwraca się
z powrotem do stołu, wszystkie warzywa są już pocięte, ogień trzaska,
a garnki i patelnie lśnią czystością? No właśnie. Na łóżku leżał schludny rząd
pięknie ułożonych ubrań. Esme miała rację, nie potrzebowałam nic oprócz
bielizny. Zobaczyłam koszulę w dyskretną zieloną kratę, błotnistozielony
kaszmirowy sweter, coś w rodzaju zielonego jedwabnego szala (nie byłam
pewna, jak mam go nosić – na głowie, jak królowa?) i kurtkę
przeciwdeszczową. Na dół mogłam włożyć spodnie khaki z mocnego
materiału i nieśmiertelne zielone gumowce. Był tam też kapelusz – brązowy,
z szerokim rondem jak nakrycie głowy Indiany Jonesa. Jak w przypadku
wszystkich innych rzeczy, nic nie wyglądało na idealnie nowe. Wszystkie
ubrania miały metki z nazwami naprawdę dobrych, eleganckich butików,
w których tak gustowali Ludzie Średniowiecza – Turnbull & Asser czy Harvie
& Hudson. Były świetnej jakości, tyle że trochę… przechodzone.
Zastanawiałam się, kto je nosił przede mną.
Zerknęłam w lustro. Wyglądałam jak jedna z nich. Zdjęłam kapelusz
i rzuciłam go gestem Indiany Jonesa na łóżko. Zdecydowałam, że ten
element stroju to już przegięcie.
Potem po prostu siedziałam bezczynnie i coraz bardziej się
denerwowałam. Co chwila podchodziłam do okna i patrzyłam na wzmożony
ruch na podjeździe. Teraz widziałam tam również Henry’ego, Piersa
i Cooksona, wszystkich w tweedowych kurtkach i kaszkietach. Śmiali się,
paląc papierosy między land roverami, zupełnie wyluzowani. Nie byłam
pewna, co mam robić, ale wkrótce znowu usłyszałam pukanie do drzwi.
– Panicz przekazuje życzenia dobrego dnia – powiedziała moja burkliwa
matka chrzestna – i pyta, czy zechce panienka dołączyć do niego i reszty
gości na podjeździe przed domem.
 Rozdział dziesiąty
Dopiero gdy zeszłam na podjazd, doceniłam niezwykłe piękno tego domu.

Mogłam też zobaczyć jego ogrom. Oglądałeś Powrót do Brideshead? Pamiętasz

tamten ogromniasty dom z fontannami, kopulastym dachem, szerokimi
skrzydłami dla służby, stajniami, tysiącami okien i kilkudziesięcioma
kolumnami? Ten wyglądał tak samo. Był przepotężny i wspaniały, aż trudno
było sobie wyobrazić, że należy tylko do jednej rodziny. Przypomniałam
sobie, że to nie jest jedyny dom de Warlencourtów. Posiadali nieruchomość
także w Londynie. Zapewne jeszcze mnóstwo innych domów. Zdecydowanie
trafiłam do Krainy Oz.
Ruszyłam w kierunku samochodów i chłopców. Żwir chrzęścił pod
podeszwami moich gumowców. Dokoła kręcili się służący w długich,
czarnych marynarkach. Roznosili na srebrnych tacach małe kieliszki
z mocnymi drinkami. Poczęstowałam się jednym z nich i wypiłam duszkiem,
bo wydawało się, że wszyscy tak robią. Pomyślałam, że to błąd, żeby w ten
sposób zacząć polowanie, bo w pierwszej chwili alkohol wymieszał się
z kaszanką i zebrało mi się na wymioty. Jednak potem rozgrzał mnie od
środka i dodał mi odwagi, żeby podejść.
Powitał mnie Henry:
– Greer! Dzień dobry. Dobrze ci się spało?
Uśmiechnęłam się słodko do niego.
– O tak, dzięki.
Już nie wiedziałam, co o nim sądzić. Poprzedniego dnia zdawało mi się, że
widziałam w jego oczach coś w rodzaju satysfakcji, szczerej radości
wywołanej tym, co spotkało mnie oraz Chanel. Ale teraz trudno było w to
uwierzyć. Zachowywał się przyjacielsko, zupełnie normalnie, no i był bardzo,
ale to bardzo przystojny.
Piers i Cookson, jak zwykle ślepo naśladując swojego mistrza, także
przywitali mnie uśmiechem, jakby kompletnie zapomnieli idiotyczne uwagi
na temat mojej mamy i mamy Chanel. W chłodnym świetle dnia nie mogłam
uwierzyć, że naprawdę doszło do tamtych ohydnych scen przy kolacji.
Chłopcy chyba czuli się całkiem swobodnie w swoich myśliwskich strojach,
a to o czymś świadczy, bo na przykład Piers miał na głowie czapkę
z odpinanymi uszami – nie żartuję, taką samą, jaką nosi w filmach Sherlock
Holmes. Ale wcale nie wyglądał w niej głupio. To pewnie ze względu na
okoliczności – przecież szliśmy tropić jelenie. Właściwie nie wiedziałam, co
powiedzieć. Ich swoboda działała na mnie onieśmielająco. Jednak z pomocą
przyszły mi psy, które otoczyły mnie i zaczęły podskakiwać, lizać mnie oraz
tak hałaśliwie tłuc ogonami o moje gumowce, że aż oboje z Henrym
wybuchnęliśmy śmiechem.
– Przepraszam – powiedział i odpędził psy. – Arkas, zachowuj się! Leżeć,
Ladon. Siad, Tygrys!
– Ładne imiona – stwierdziłam i uklękłam, żeby pogłaskać psy po
zaślinionych pyskach.
– Wspaniale – pochwalił Henry, patrząc rozczulony z rękami
w kieszeniach na nasze zabawy. – Nie spodziewałem się, że lubisz zwierzęta.
– Wychowałam się wśród przyrody – odparłam.
– Ach tak. Przecież twój ojciec ją filmuje.
Trochę mnie zaskoczył – nie wiedziałam, że słyszał moją rozmowę
z Piersem przy kolacji. Czyżby po wyjściu dziewczyn chłopcy porównali
swoje notatki? Nadal byłam wkurzona na to, co się zdarzyło wieczorem, ale
jeszcze nie chciałam, żeby sobie poszedł.
– A ty lubisz zwierzęta? – zapytałam. – Czy tylko lubisz je zabijać?
– Jedno i drugie.
Jakby na potwierdzenie tych słów pogłaskał po aksamitnym karku swojego
konia, którego właśnie przyprowadził stajenny. Pomimo przechwałek o życiu
wśród przyrody cofnęłam się o krok od potężnego zwierzęcia, psy
zaskowytały, a tymczasem Henry, niczym uczestnik wypraw krzyżowych,
którego krew płynęła w jego żyłach, wskoczył na grzbiet konia i złapał za
uzdę. Był to naprawdę popisowy numer. Onieśmielona urokiem, jaki
roztaczał Henry, traciłam cyniczne poczucie humoru i inne cechy zwykle
dające mi powód do dumy.
– Wybacz, muszę już jechać – zawołał z siodła. – Dzisiaj pełnię funkcję
selekcjonera.
 Ognisty drink wciąż dodawał mi rezonu, więc powiedziałam wprost:
– I tak nie wiem, co to znaczy.
Jego idealny uśmiech stał się jeszcze szerszy. Henry pochylił się, żeby
dotknąć ciepłą dłonią w rękawiczce mojego ramienia, ale nie udzielił mi
żadnych wyjaśnień.
– Do zobaczenia na miejscu. Jedziesz wozem strzeleckim z resztą
dziewczyn. Dobrej zabawy!
Ściągnął lejce, odwracając głowę konia, i wbił pięty w jego lśniące boki.
Koń ruszył, tętniąc kopytami. Henry bez wysiłku poprowadził go w kierunku
bramy, a za nimi pobiegła sfora psów.
Patrzyłam na niego i czułam się trochę jak Ginewra z Rycerza króla Artura,
patrząca na odjazd Lancelota. Nie będę kłamać. Henry na czarnym koniu
z wielkim jak pałac domem w tle i stadem psów biegnących jego śladem
przedstawiał jeden z najbardziej fascynujących widoków, jakich
kiedykolwiek byłam świadkiem. W tej chwili doszłam do wniosku, że o ile
Piersa i Cooksona zdecydowanie można uznać za dupków, o tyle Henry jest
bardzo w porządku.
Nagle zza moich pleców dobiegł beznamiętny głos:
– Selekcjoner jedzie konno przed resztą myśliwych.
Odwróciłam się i zobaczyłam stojącego za mną Shafeena. Znowu wyglądał
tak, jakby został stworzony do swojej roli. Jesienne kolory pasowały do niego
tak, jak biała mucha, którą nosił poprzedniego wieczoru. Jednocześnie
w pewien sposób różnił się od innych, nie odstając kompletnie od nich.
Podobnie jak ja zrezygnował z kapelusza, ale nic nie stracił – jego ciemne
włosy już nie były przylizane do tyłu, tylko miękko opadały mu na twarz.
Jednak zachował surowy wygląd, a jego głos jeszcze to podkreślał.
– Zadaniem selekcjonera jest wybór jelenia, na którego zapoluje reszta
myśliwych.
– Aha.
Z nim też nie wiedziałam, jak rozmawiać – poprzedniego dnia ruszył nam
na pomoc ze swoją bajką o matce-tygrysicy, ale chwilę potem skwitował, że
jestem taka sama jak Ludzie Średniowiecza. Pouczywszy mnie, nie zamierzał
wdawać się w dalszą dyskusję, więc rozejrzałam się za innym towarzystwem.
Zobaczyłam zbliżające się na podjeździe dziewczyny Ludzi Średniowiecza.
Coś dziwnego zwróciło moją uwagę, więc przyjrzałam się im uważniej.
Były cztery.
Gdy podeszły bliżej, zorientowałam się, że to trzy syreny i Chanel.
Rozmawiały ze sobą, jakby nigdy nic, śmiały się, a ich jasne włosy
podrygiwały przy każdym kroku. Wyglądały jak żywa reklama, naprawdę
zdawało mi się, że poruszają się w zwolnionym tempie. Ich stroje różniły się
drobnymi detalami – kolorem kapelusza, krojem kurtki przeciwdeszczowej,
sposobem wiązania jedwabnego szala pod szyją. Charlotte owinęła się
olbrzymią kraciastą chustą, tak szeroką, że wyglądała jak koc. Ale z daleka
każda z nich zdawała się doskonałą kopią pozostałych.
Po chwili zaczęłam dostrzegać pewne różnice, a dziewczyną odstającą od
standardu była Chanel. Od razu zauważyłam, że sama przywiozła wszystkie
rzeczy, które miała na sobie – nie zostały podrzucone jej przez nadąsaną
służącą. Kupiła je na własną rękę, prosto ze sklepu. Gumowce z bliska
wyglądały na świeżo wyjęte z pudełka – z przodu miały małą, biało-czerwoną
naszywkę z napisem: Hunter. Jej bluza była zbyt jasna, spodnie za obcisłe,
a kurtka przeciwdeszczowa – nie wysłużona i podniszczona przez trudne
warunki atmosferyczne jak moja, lecz świeża jak spod z igły. Ta spośród
Ludzi Średniowiecza, która została oddelegowana do ubrania Chanel przed
wyjazdem ze STAGS, na pewno nie była jej już potrzebna – Chanel miała
wszystko, czego trzeba. Zapewne zamówiła najlepsze dostępne wyposażenie
w tej samej minucie, w której dostała zaproszenie. I mówię ci, jaka była
nakręcona. Błyszczały jej oczy, a policzki miała tak zaróżowione, jak
poprzedniego wieczoru – przed, no wiesz, tamtym incydentem.
Przywitałam się z dziewczynami, gdy podeszły na rozsądną odległość,
a one wprawdzie uśmiechnęły się całkiem miło, ale od razu zakończyły
rozmowę, którą prowadziły po drodze, i nie podjęły jej, jakby nie chciały tego
tematu poruszać przy mnie. Zrównałam krok z Chanel i konspiracyjnie się
do niej uśmiechnęłam. Poprzedniej nocy naprawdę było mi jej żal, więc
chciałam jej dać do zrozumienia, że ma we mnie sojuszniczkę.
– Dosyć dziwne to wszystko, no nie?
Popatrzyła na mnie z wyższością.
– Moim zdaniem jest totalnie boskie – osadziła mnie lodowatym tonem.
 Zabrzmiała zupełnie jak one. Nagle wykonała ten kretyński gest: uniosła
dłoń do włosów i przerzuciła je na drugą stronę głowy. Opadły perfekcyjnie.
To był ich sztandarowy gest, syreni tik. Dwadzieścia cztery godziny na dobę,
siedem dni w tygodniu przerzucały włosy z jednej strony na drugą, a teraz
Chanel robiła dokładnie to samo. Trzeba przyznać, że doskonale opanowała
tę sztukę. Przysięgam na Boga, że byłaby doskonałym nabytkiem dla Ludzi
Średniowiecza. Wyglądało na to, że już nie pamięta, jakim pośmiewiskiem
była dla nich poprzedniego wieczoru, i uwiła sobie gniazdko wśród syren.
Wyraźnie doszła do wniosku, że są jej bliższe niż ja.
„Rozumiem” – pomyślałam. „Cztery na jedną”.
– Chodźcie, dziewczyny – zaszczebiotała Charlotte wierna swojej roli
gospodyni. – Jedziemy wozem strzeleckim.
Okazało się, że jest to długa fura z bokami z drewna, najbardziej
„średniowieczny” pojazd, jaki możesz sobie wyobrazić. Nie było w nim
luksusów, ale wszystkie wygodnie zmieściłyśmy się z tyłu. Ruszyłyśmy
wyboistą drogą na wzgórza śladem Henry’ego.
Polowanie się zaczęło.
 Rozdział jedenasty
Nie ma co się czarować – początek dnia był dosyć nudny. (Oczywiście później
nie zabrakło emocji, ale tych negatywnych.)

Wysiadłyśmy z wozu na szczycie wysokiego wzgórza i dalej po prostu

szłyśmy spacerowym krokiem – z przodu trzy (teraz cztery) Dziewczyny
Średniowiecza, a ja za nimi.
Nie zrozum mnie źle; okolica była naprawdę prześliczna. W bladym,
jesiennym blasku słońca wzgórza wyglądały jak posmarowane masłem
niczym tosty, które dostaliśmy na śniadanie, a fioletowe, pokryte wrzosem
doliny ustępowały w oddali szklistej tafli jeziora. Longcross za naszymi
plecami prezentował się imponująco jak żywa reklama imperium
brytyjskiego. Gdyby mnie uprzedzono, że idę na spacer, mogłoby mi się
podobać. Jednak jak na polowanie było w tym za dużo łażenia bez celu.
Właściwie nikt ze mną nie rozmawiał, jeśli nie liczyć rzucanych od czasu do
czasu zdawkowych pytań o to, czy na niczym mi nie zbywa. (Ludzie
Średniowiecza nigdy nie pytali, czy wszystko gra ani czy jest okej.) Za
każdym razem odpowiadałam z przesadnym entuzjazmem, że „absolutnie,
dzięki”, i szłam dalej. Naprawdę jednak nie chciałam przyznać, że właściwie
nie najlepiej się bawiłam. Bałam się, że zostanie to odebrane jako oznaka
słabości. Z tym weekendem wiązało się tyle przygotowań i oczekiwań, że
czułabym się winna, gdybym przyznała przed sobą, jak bardzo jestem
rozczarowana. Zresztą w gruncie rzeczy nie było najgorzej. Nikt nie robił mi
przykrości, po prostu traktowali mnie jak powietrze. Dziewczyny
Średniowiecza plotkowały z Chanel jak szalone – dosłownie wchodziły jej
w tyłek. Może wczorajszy wieczór był czymś w rodzaju zwariowanej
ceremonii, inicjacji, a Chanel pomyślnie zdała test. A może dziewczyny
odczuwały wyrzuty sumienia z powodu zachowania chłopaków, więc starały
się jej wynagrodzić nieprzyjemności. Tak czy inaczej nabrałam pewności, że
decyzja już zapadła – Chanel miała zostać przyjęta do Ludzi Średniowiecza,
a ja nie. Równie dobrze mogłam tu w ogóle nie przyjeżdżać.
Po jakimś czasie zatrzymaliśmy się na zboczu i kręciliśmy się po nim bez
celu. Wszyscy rozmawiali i popijali z piersiówek. Służący dogonili nas,
przynieśli sprzęt i przyprowadzili drugą sforę. Chanel wyglądała na
zdenerwowaną obecnością psów. Widocznie bała się ich – albo bała się, że
zaczną na nią skakać i zabrudzą ubłoconymi łapami jej nieskazitelne,
wysokie buty. Widziałam, jak obserwuje je z ukosa i omija łukiem, jakby
śmierdziały. W tym akurat było trochę prawdy.
Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby pogadać ze służącymi, na
przykład wypytać ich o broń oraz o metody polowania na jelenie, ale
mogłabym się założyć, że nie byłoby to mile widziane. W końcu wpadłam na
Shafeena, który stał pewny siebie ze sztucerem przewieszonym przez ramię.
Oczywiście przywiózł swoją własną broń, chociaż wyglądało na to, że jej stan
pozostawiał wiele do życzenia – jeśli się nie myliłam, kolba odstawała od lufy.
– Zepsuła ci się strzelba?
Prawie się uśmiechnął. Prawie.
– Nie, w taki sposób należy nosić broń. Nienaładowaną, złamaną
i przewieszoną przez ramię. Dzięki temu nie odstrzelisz nikomu głowy, jeśli
się potkniesz.
– Aha.
Jego głos nie brzmiał wrogo ani nieprzyjaźnie, więc zapytałam:
– Co się dzieje?
– Nasz szacowny gospodarz – selekcjoner – pojechał przodem z grupą
specjalnie wybranych psów gończych. Zostały ułożone specjalnie do
penetracji lasu. Są przewidywalne i nie „odlatują”, gdy zwęszą zwierzę.
Selekcjoner odłączy wybranego jelenia od stada i przepędzi go do innej
części stoku, zwanej „łóżkiem”. Jeleń położony do „łóżka” zostanie tam cały
dzień, chyba że coś go zaniepokoi.
– A naszym zadaniem jest go zaniepokoić?
– Właśnie.
Wskazał mi wysokiego mężczyznę w kurtce przeciwdeszczowej. Był to
bazyliszek w ludzkiej skórze, główny łowczy Perfect. Wokół niego kłębiło się
tyle psów, że nie widziałam jego butów.
– Widzisz tego gościa? To jemu Henry wyznaczy zadanie
przyprowadzenia na miejsce grupy myśliwych. Zasadzimy się tam
i będziemy czekać z nadzieją, że jeleń wyjdzie z kryjówki.
 Gdy to usłyszałam, zrobiło mi się żal jelenia, ale jednocześnie bardzo
chciałam go zobaczyć. Dotąd widziałam jedynie głowy tych zwierząt,
wysuszone, spreparowane, wypchane i zawieszone na ścianie. Jeffreya i jego
pozbawionych tułowia kuzynów.
– Czy Henry do nas dołączy? – zapytałam niby zdawkowo.
Pamiętałam jego słowa wypowiedziane na pożegnanie: „Do zobaczenia na
górze”.
– Tak, nie martw się – odparł cierpko Shafeen. – Wróci zmienić psy, kiedy
jeleń wyjdzie z kryjówki. Podprowadzacz odbierze stado penetrujące,
a Henry weźmie resztę sfory. W gruncie rzeczy ta operacja sprowadza się do
wymiany spokojnych psów na wariatów. Zabójców.
Zerknęłam na merdające ogonami czarno-brązowe posokowce, które
przepychały się do Perfecta. Wyglądały na nieszkodliwe.
– Przez większość dnia jeleń będzie miał przewagę nad psami, bo jest od
nich szybszy. Jednak będzie musiał pokonać grząskie wrzosowisko i las –
trudny teren – będzie skakał przez murki, strumienie i płoty. W końcu się
zmęczy.
Ja już czułam się zmęczona.
– Mamy go ścigać cały dzień?
Shafeen skinął głową.
– Psy pójdą za jego zapachem, a my będziemy wypatrywać tropów –
odcisków racic, ochlapanych błotem kamieni… One nam zdradzą, którędy
uciekł. Rolą tamtych… – Wskazał podwładnych Perfecta w kaszkietach na
głowach. – …jest zadbanie o to, żeby jeleń nie oddalił się za bardzo od
głównego szlaku. Oczywiście gdzieś po drodze zjemy lunch. Wyższe sfery
nigdy nie zabijają z pustym żołądkiem.
Dziwny był ten Shafeen. Sam oczywiście należał do wyższych sfer – na
przykład doskonale się orientował w przebiegu polowania – ale wyrażał się
dosyć złośliwie o tej grupie społecznej, jakby sam pochodził z innego świata.
Nie mogłam go rozgryźć.
– A co potem?
– No cóż, kiedy jeleń opadnie z sił, odwróci się przodem do psów, żeby
stawić im czoło. To się nazywa „jeleń na mieliźnie”.
– Tata mi o tym opowiadał. Że jelenie znajdują wodę i wchodzą do niej,
żeby zmylić pościg.
– Tyle że ta metoda nie działa. Często się zdarza, że jeleń próbuje uciekać
na głęboką wodę, ale psy wbijają kły w zad zwierzęcia i płyną za nim.
Przełknęłam ślinę.
– Potem jest już po sprawie. Jeden ze strzelców, zwany likwidatorem,
oddaje śmiertelny strzał z bliska. Jeleniowi w nagrodę za zapewnienie
wszystkim rozrywki rozcina się brzuch, a wnętrzności rzuca się psom na
pożarcie.
Chyba zrobiłam nietęgą minę, bo Shafeen dodał łagodnie:
– Nie martw się. Większość uczestników polowania nawet nie widzi
samego momentu śmierci zwierzęcia.
– Ale to, o czym mówisz, się stanie. Moja obecność lub jej brak nie będą
miały na to żadnego wpływu.
Popatrzył na mnie zaciekawiony i otworzył usta, żeby coś powiedzieć, lecz
nagle bez uprzedzenia przebiegł koło mnie ogromny jeleń. Skoczył tuż obok,
tak blisko, że poczułam ruch powietrza.
Z ręką na piersi cofnęłam się o krok.
– Jeeezu!
Shafeen pomógł mi odzyskać równowagę.
– Wszystko w porządku?
– Tak.
Nie mogłam oderwać wzroku od jelenia, który oddalał się przez
wrzosowisko. Pięknie się prezentował, chociaż odbiegał od moich
wyobrażeń. Spodziewałam się, że będzie wyglądał jak Bambi, słodki,
z wielkimi oczami i drżącymi nogami. Tymczasem to było zwinne, żylaste
zwierzę o lśniącej, płowej sierści i twardym porożu. Pędził bardzo szybko.
Jeszcze nie zdążyłam otrząsnąć się z szoku, a już był daleko od nas.
Zaskoczona zobaczyłam, że nikt się nie ruszył. Psy głośno ujadały, ale ich
opiekunowie nie spuścili ich ze smyczy.
 – Dlaczego go nie ścigamy?
– Bo to nie nasz wybrany osobnik – powiedział Shafeen. – Henry na pewno
wyselekcjonował okaz, którego zabicie będzie uzasadnione. Powinien być
starszy niż pięć lat. Ten był za młody. Oni wyjątkowo starannie wybierają
swoje ofiary – dodał cierpko. – Jeżeli teraz go zabiją, to z czym zostaną za
rok?
Znowu mówił o nich w trzeciej osobie, jakby sam nie zaliczał się do ich
grupy. Naprawdę trudno go było rozgryźć, zwłaszcza że odwrócił się tyłem
do mnie i zaczął rozglądać się po zboczu.
– Spójrz! – Wskazał ręką. – Tam jest. Spryciarz. Wysłał tamtego na
przebieżkę, a sam ukrył się we wrzosach.
Wytężyłam wzrok, ale widziałam jedynie górne odrostki poroża wystające
niczym gałązki janowca nad kępą roślin.
Nagle psy się rozszczekały, a jeleń wstał – najpierw wyprostował
wdzięcznym, płynnym ruchem zadnie nogi, a potem przednie – wyglądał tak,
jakby się kołysał. Był absolutnym gigantem, o wiele większym niż tamten
pierwszy, który miał odwrócić naszą uwagę. Zwieńczony rozłożystym
porożem łeb tego szlachetnego zwierzęcia dorównywał wielkością głowie
krowy. Jeleń przez moment patrzył prosto na nas, a potem zwrócił łeb
w kierunku wzgórz i rzucił się do ucieczki.
Nagle powstało głośne zamieszanie i w polu widzenia pojawił się Henry na
koniu ze sforą psów. Zeskoczył z siodła i wymienił swoje psy na sforę
Perfecta. Posokowce spuszczono ze smyczy i zaczął się pościg. Serce zabiło
mi mocniej, tyle że kibicowałam jeleniowi, a nie psom.
– Biegnij, biegnij, biegnij – zachęcałam go półgłosem.
Życzyłam mu, żeby prześcignął myśliwych, wspierałam go swoją mocą jak
Obi-Wan Kenobi z Gwiezdnych wojen. „To nie jest jeleń, którego szukacie”.
Zdaje się, że moja sztuczka Jedi zadziałała, bo jeleń łatwo zostawił pościg
w tyle.
– Patrzcie, jak pędzi! – wrzasnął Piers, gdy wszyscy uczestnicy polowania
ruszyli za jeleniem. – Uwielbia to! Dalej, musimy go dopaść.
W tej chwili czułam do niego szczerą nienawiść.
– No to do roboty – powiedział Shafeen, zdejmując z ramienia strzelbę.
Wyglądał na człowieka, dla którego to nie pierwszy raz.
– Strzelałeś już kiedyś?
– Tylko do tygrysów – odparł i wyprzedził mnie.
Wcale nie byłam pewna, czy powiedział to tylko dla zgrywy.
 Rozdział dwunasty
Podczas tych kilku godzin, kiedy tropiliśmy jelenia przez młodniki,
strumienie, wzgórza i doliny, nieraz szczypałam się w ramię, bo
uświadamiałam sobie, że biorę udział w doprawdy dziwacznym rytuale –
zaangażowano tak dużo służących, land roverów i pieniędzy tylko po to, żeby
grupa bogatych dzieciaków mogła zabić jelenia?

Innym razem, kiedy nasza szlachetna zwierzyna pojawiała się w zasięgu

wzroku, zdarzało mi się podzielać zdanie Piersa. Można było odnieść
wrażenie, że jeleń czerpie pewien rodzaj satysfakcji z faktu, że udaje mu się
przechytrzyć ujadających prześladowców. I gdyby na tym poprzestać –
gdybyśmy tylko szli jego tropem, a on nam się wymykał – byłaby to całkiem
niezła zabawa. Ale oczywiście musiało stać się inaczej.
Zatrzymaliśmy się na lunch. Tymczasem jeleń, zapędzony w kozi róg,
zdawał się całkiem zadowolony z godzinnej przerwy i zachowywał się tak,
jakby nic mu nie groziło. Weszliśmy do małego domku myśliwskiego na
zboczu wzgórza. Był to przytulny budynek – z jedną izbą o kamiennych
ścianach i drewnianych podłogach oraz z dachem na drewnianych belkach.
W pewnym sensie przypominał stodołę, ale znajdował się w nim kominek
z wesoło trzaskającym ogniem i długi stół nakryty do lunchu. Nad
kominkiem wisiało – a jakże – poroże. Tym razem nie cała głowa, lecz same
rosochy.
Lunch był wyśmienity. Pomimo obfitego śniadania zgłodniałam po długim
marszu. Usiadłam koło Shafeena naprzeciw Henry’ego, więc czułam się
trochę jak małe państewko między dwoma skłóconymi supermocarstwami.
Starałam się nie unosić głowy znad talerza. Do jedzenia dostaliśmy
zapiekankę pasterską z sarniną, brukselkę (którą do tej pory jadłam tylko na
kolację wigilijną) z marchewką, a na deser jabłka z czarną porzeczką pod
kruszonką. Na końcu podano stilton w nietypowym towarzystwie ciasta
imbirowego. Usługiwał nam nowy zespół służących, których przywieziono
specjalnie w tym celu. Podobnie jak na kolacji, tym razem też nie było nic
normalnego do picia, jak sok czy cola, tylko wyłącznie wino. Dowiedziałam
się, że eleganckie wina nie dzielą się tylko na białe i czerwone, lecz mają
specjalne nazwy. Serwowane tym razem czerwone nazywało się claret,
a białe – sancerre. Po tym posiłku nie częstowano porto, tylko do wyboru:
śliwowicą albo whisky. W gruncie rzeczy jeśli nie chciałeś pić alkoholu, byłeś
skazany na wodę. Znowu zwróciłam uwagę na to, że Ludzie Średniowiecza
pili niczym dorośli. (To prawda, że większość skończyła osiemnaście lat, ale
wiesz, co mam na myśli.) Dziewczyny nie były najgorsze, a Henry nie dawał
nic po sobie poznać, ale Piers i Cookson wyraźnie przesadzali. Na domiar
złego alkohol im nie służył.
Kiedy ucztowaliśmy, myślałam o jeleniu dyszącym wśród wrzosów. Nie
miał nic do jedzenia ani do picia. Może najwyżej pogryzał gorzkie trawy. Czy
pozwolił sobie na to, żeby na chwilę położyć się w ciernistych krzewach i dać
odpocząć zmęczonym nogom? Czy uwierzył, że udało mu się uciec? Że to już
koniec szczekania i ludzkich krzyków? Że na razie jest bezpieczny? A może
znał zasady i wiedział, że jeżeli za bardzo się oddali, myśliwi z flanki na
zboczu zawrócą go z powrotem w pułapkę?
Przez silne współczucie dla jelenia, którego los – jako dekoracji kominka –
już zdawał się przypieczętowany, nie mogłam spokojnie słuchać bzdur
wygłaszanych przy stole: o zrównoważonym rozwoju, odstrzałach
i kontrolowaniu liczebności, które rzekomo mają zbawienny wpływ na całą
populację jeleni. Niewyczerpanym źródłem tych mądrości były dziewczyny,
Piers i Cookson, którzy przekrzykiwali się nadętym tonem. Henry nie
uczestniczył w ich dyskusji.
– To wszystko prawda? – zapytałam go.
Wzruszył ramionami i napił się wina. Nad kryształową krawędzią
kieliszka znowu zobaczyłam ten dziwny blask w jego oczach.
– Jeśli o mnie chodzi, to po prostu lubię polować – powiedział, a ja
musiałam uszanować jego szczerość, chociaż kompletnie się z nim nie
zgadzałam. – Ale tak zupełnie na poważnie – dodał, po czym przy stole
zapadła cisza, a wszyscy zwrócili głowy w jego kierunku – naturą rządzi
reguła porządku i równowagi. Jeżeli jakiś gatunek zaczyna się za bardzo
panoszyć albo istnieje zagrożenie, że się rozpleni poza swymi naturalnymi
granicami, to trzeba go utemperować.
– Święta prawda – potaknął jak echo Cookson. – Na przykład jeśli jeleni
jest za dużo, stają się uciążliwe dla rolników. Mogą robić szkody
w środowisku naturalnym dzikich zwierząt, ale też odbierać przestrzeń
życiową bydłu i innym zwierzętom hodowlanym.
 – Utrapienie boskie – dodał nieco bełkotliwie Piers.
– Jeżeli gatunki wyższego rzędu mają się rozwijać bez przeszkód – mówił
dalej Henry wyważonym, miarowym tonem – populację osobników niższego
rzędu należy poddać kontroli.
Wokół stołu dało się odczuć dziwną energię. Wszyscy z chciwą uwagą
chłonęli jego słowa.
– A więc twierdzisz, że nie można dopuścić do wywyższenia się niektórych
gatunków… – powiedział wolno Shafeen.
– Dobrze to ująłeś.
– Oczywiście mówisz wyłącznie o królestwie zwierząt? – dopytywał
Shafeen.
Henry zwrócił na niego swoje lodowato błękitne oczy.
– A co myślałeś?

Po lunchu przygotowaliśmy się, by znowu wyjść na dwór. Chanel udała się do

toalety, a Ludzie Średniowiecza zbili się w zwartą grupę. Co chwila zerkali
ukradkowo na boki, potakiwali i sprawiali wrażenie czymś mocno
zaaferowanych. Stojący koło mnie Shafeen przyglądał się im wąskimi jak
szparki oczami.
– Ciekawe, co tam knują.
Narzuciłam na ramiona kurtkę przeciwdeszczową.
– Nie mam bladego pojęcia.
Chanel wróciła i wszyscy wyszliśmy przed domek. Nie myliłam się – wśród
Ludzi Średniowiecza panowało niemal namacalne ożywienie. Buzowała
w nich energia, którą przypisywałam podnieceniu wizją mającej wkrótce
nastąpić śmierci. W odróżnieniu od nich Shafeen, na którego sojusz
liczyłam, zaczął się wycofywać. Im bliżej wieczoru i finału polowania, tym
bardziej był milczący.
Ów finał nieuchronnie nadszedł. Zniżające się nad horyzontem słońce
oraz zapadający zmrok wywoływały uczucie, że powinniśmy się spieszyć.
W gasnącym świetle temperatura zaczęła spadać i już nawet bluza oraz
kurtka przestały mnie chronić przed przenikliwym chłodem. Chanel też
drżała z zimna. Kiedy zaczęliśmy schodzić do doliny, zobaczyłam, że Henry
zrównał się z nią, zdjął swoją tweedową kurtkę i okrył jej ramiona. Milion
razy widziałam taki gest w filmach, szczególnie w tych starych, czarno-
białych, ale w wykonaniu Henry’ego nie wyglądał żenująco, tylko
szarmancko i czule. Chanel wtuliła się w kurtkę, szczelnie się nią owinęła
i wdzięcznie podziękowała swojemu dobroczyńcy. Przez chwilę poczułam
ukłucie zazdrości. Czyżby Chanel spodobała się Henry’emu? Z jakiegoś
powodu zrobiło mi się jeszcze zimniej.
Szliśmy w dół zbocza ku tafli jeziora, która widniała na dole niczym
przewrócone lustro. Wiedziałam, jak chyba wszyscy, że tam znajdziemy
naszego jelenia. I znaleźliśmy. Byk stał na brzegu jeziora – dokładnie tak, jak
to opisywał mój tata, a potem Piers i Shafeen. Tkwił na mieliźnie, zanurzony
po brzuch, a na tle bezchmurnego, jesiennego nieba jego postać odbijała się
wyraźnie w nieruchomej powierzchni wody.
Piękny dzień, by umrzeć.
Psy zbiły się w gromadę na brzegu. Na razie trzymały się z daleka od wody,
ale nie miały tam pozostać długo. Zdawały się spokojniejsze, wynik pościgu
był oczywisty. Nawet nie szczekały, już nie musiały. Wiedziały, że koniec jest
bliski.
Jeleń patrzył na nie, a one na niego. Łowcy i ścigany mierzyli się
wzrokiem. Byk wyglądał tak, jakby pozował do portretu w rodzaju tych,
których reprodukcje widziałeś milion razy na kiczowatych pamiątkowych
rycinach albo akwarelach, albo na obrazkach wyszytych na poduszkach
w zapyziałych sklepach ze starociami: Jeleń w potrzasku. Wyglądał tak
szlachetnie i pięknie – o wiele bardziej niż ktokolwiek z nas. Zbierało mi się
na płacz.
– Padnij! – rozkazał Henry. Wyciągnął przed siebie dłonie z rozłożonymi
palcami, zwrócone wnętrzem w dół. – Wszyscy na ziemię.
Wszyscy przywarliśmy do zimnego, szorstkiego dywanu wrzosów.
Leżeliśmy wsparci na łokciach jak komandosi i staraliśmy się nie oddychać.
– Greer – powiedział Henry cichym, spokojnym głosem hipnotyzera, nie
odrywając oczu od jelenia. – Wygląda na to, że dzisiaj to ty oddasz
decydujący strzał.
 – Ja? – Zatkało mnie.
Henry uśmiechnął się.
– Jesteś w idealnej pozycji. To będzie twoja zdobycz.
Perfect zgięty wpół, z nisko pochyloną głową, ruszył jak strzała w naszym
kierunku, żeby dać mi sztucer, ale zanim do nas dobiegł, Henry podał mi
swoją strzelbę.
– Użyj tej.
W pewnym sensie przestałam się bać o życie jelenia, bo jeśli to ja miałam
strzelać, to nie mógł być bezpieczniejszy. Jednak Henry nagle podczołgał się
do mnie i powiedział:
– Przyjrzyj się. W ten sposób.
Dosłownie położył się na mnie, przywarł do moich pleców, objął mnie
ramionami i pokazał mi, jak trzymać broń. Drewniana kolba była wciąż
ciepła od jego dłoni, a stalowa lufa chłodziła mój policzek. Było mi cieplej niż
przez całe popołudnie, ale i tak miałam dreszcze. Sytuacja przypominała
scenę z Koloru pieniędzy, w której Tom Cruise pokazuje Mary Elizabeth
Mastrantonio, jak trzymać kij bilardowy, tylko po to, żeby ją objąć. To często
spotykany trop filmowy – facet uczy dziewczynę, jak trzymać rakietę do
tenisa, miecz czy cokolwiek. Taka sytuacja może być naprawdę odrażająca,
jeśli dziewczyna nie lubi tego gościa albo gdy jest on stary, brzydki lub zły,
jednak w przeciwnym razie – gdy chłopak jest niezłym ciachem – będzie
bardzo romantycznie. W tamtej chwili targały mną sprzeczne emocje:
przyjemnie było czuć na sobie ciężar Henry’ego i jego ramiona na moim
ciele, lecz czułam się podle ze strzelbą w ręce. Pierwszy raz byłam tak pełna
życia, ale wiedziałam, że muszę zabić. Chciałam odepchnąć Henry’ego,
a jednocześnie chciałam, żeby przytulił mnie jeszcze mocniej. To była
najbardziej ekscytująca, romantyczna, odstręczająca i wstrętna chwila
w moim życiu. Chciało mi się śmiać, chociaż zbierało mi się na wymioty.
Gdybym była osobą, którą chcę być i za którą się uważam, zepchnęłabym
Henry’ego de Warlencourta i przepłoszyła jelenia. Tymczasem leżałam
bezczynnie i wdychałam przesiąknięty śliwowicą słodki zapach jego
oddechu. Do moich uszu docierał jego głos:
– Oprzyj lufę o tamtą kępkę, żeby nie drżała ci ręka… Przyłóż policzek do
lufy, zegnij lekko rękę w łokciu, o tak.
 Właściwie to on zamiast mnie wycelował strzelbę prosto w bok jelenia –
w masę ciepłego ciała pod sierścią, pełną krwi, nerwów, ścięgien i życia,
chociaż już niedługo, jeszcze tylko przez kilka sekund. Henry nakrył ciepłą
dłonią moją dłoń przemarzniętą do kości.
– Teraz przymknij jedno oko – powiedział.
Mogłam sobie wmawiać – nadal sobie wmawiam – że to Henry oddał
strzał, ale wiem, że to byłam ja i że to mój palec spoczywał na cynglu. On
wystąpił w roli maestra, lecz ja byłam jego instrumentem.
Podczas tej długiej chwili, zanim pociągnął/pociągnęłam/pociągnęliśmy
za spust, przypomniałam sobie legendę o jeleniu i świętym Aidanie.
Powtarzałam w myślach słowa przypowieści, którą opat czytał w kaplicy
STAGS w trakcie ostatniej mszy przed ogłoszeniem justitium: „Ów zaś święty,
widząc, że nadciągają ogary, uniósł dłoń i sprawił, że jeleń stał się
niewidzialny. Tak więc psy przebiegły mimo niego, a ich zęby go oszczędziły.
Aidan tedy przywrócił jeleniowi postać cielesną, widzialną dla ludzi, którzy
znów ujrzeć mogli sierść jego i poroże, a on odszedł w pokoju swą drogą”.
W ogóle nie jestem religijna, ale w tej chwili się modliłam. Nie wiem, czy
modliłam się do Boga, do świętego Aidana, a może do kogoś zupełnie innego,
ale się modliłam. „Spraw, żeby zniknął” – zaklinałam w myślach, patrząc
przez muszkę jednym okiem na jelenia. „Na litość boską, niech zniknie.
Tylko to mogłoby go uratować”.
Jednak tym razem moja moc Jedi nie zadziałała. Poczułam, że palec
Henry’ego naciska mój palec na cynglu tak mocno, że aż zabolało. W moich
uszach rozległ się ogłuszający huk, a lufa odskoczyła i uderzyła mnie
w policzek i ramię.
W ostatniej chwili zamknęłam oczy, żeby na to nie patrzeć.
 Rozdział trzynasty
Sądziłam, że już po polowaniu. Myliłam się.

Nagle wyczerpana długą aktywnością fizyczną i milionem emocji siedziałam

na zimnej ziemi wpatrzona w martwego jelenia w płytkiej wodzie –
a właściwie w jego bok i pół poroża. Za życia wyglądał szlachetnie, teraz zaś
zdawał się niemal mitycznym stworzeniem. Nad srebrzystą taflę wody
wystawała tylko jedna strona jego tułowia, drugą zaś tworzyło idealnie
odwzorowane odbicie, które tym razem uzupełniało rosochy i dużą część
ciała, nadając im wygląd jakiejś dziwnej, obcej istoty. Skojarzył mi się
z rysunkiem z przedszkola, wiesz, z obrazkiem, który trzeba złożyć na pół,
żeby świeża farba odcisnęła się symetrycznie. Światło zachodzącego słońca
migotało na powierzchni jeziora i wyglądało jak w scenie z Excalibura,
w której Artur wyjmuje miecz i na końcu go wyrzuca. Jezioro nagle rozbłysło
i rozmazało się, bo moje oczy wypełniły się łzami. Ocierając je, pomyślałam:
„Powinni go tu zostawić. Ta okolica przynajmniej jest godnym miejscem
spoczynku”.
Nic z tego. Zobaczyłam, że Perfect i jego pomocnicy weszli do wody, żeby
wywlec martwego jelenia na brzeg. Zrobili to, ciągnąc go za poroże, jakby
trzymali kierownicę motocykla. Gdy jeleń znalazł się na suchym lądzie,
Perfect dobył swojego miecza – noża myśliwskiego, którego ostrze rozbłysło
w ostatnich promieniach słońca – i poderżnął zwierzęciu gardło. Gdy byk się
wykrwawiał na kamieniach, Perfect wbił nóż w jego brzuch i rozpruł go
takim ruchem, jakby ciął drewno. Potem jak w jakimś horrorze wsunął
głęboko w ranę obie ręce i wyciągnął wnętrzności, które po chwili
wylądowały z plaśnięciem w wyłożonej folią torbie myśliwskiej. Flaki
wyglądały jak sinoniebieskie węże – jakby poruszały się z własnej woli,
układały się na dnie torby i parując, pozbywały się resztek życia. Ten
opalizujący w półmroku opar nadawał martwemu zwierzęciu jeszcze
bardziej tajemniczej, magicznej aury, chociaż obecnie jeleń raczej kojarzył
się z Halloween niż z legendami. Przebiegł mnie dreszcz, gdy Henry zbliżył
się ze swoim podwładnym Cooksonem.
– Zimno ci, Greer? – zapytał z troską.
Trudno byłoby oczekiwać, że okryje mnie swoją kurtką, bo już dał ją
komuś innemu. Złożył mi znacznie mniej kuszącą propozycję:
– Gdyby ta torba myśliwska była lżejsza, zapytałbym, czy chcesz ją nieść.
Wnętrzności jeszcze przez całą drogę do domu utrzymają ciepło.
– Miałabyś szałowy termofor – dodał Cookson z wrodzonym darem
powtarzania tego, co powiedział Henry, tyle że bardziej grubiańsko.
Wzdrygnęłam się na samą myśl o tym pomyśle, ale chcąc udowodnić, że
tradycje myśliwskie nie są mi kompletnie obce, odparłam:
– Lepiej daj je swoim psom. Nie chciałabym odbierać im nagrody.
Henry i Cookson poszli z powrotem do jelenia, a ja dopiero wtedy
zwróciłam uwagę na coś dziwnego. Posokowce zniknęły. Zupełnie jakby
rozpłynęły się w powietrzu. W pobliżu nie było ani jednego psa. Wydawało
mi się, że to niezwykłe. Może wiedziały, że polowanie się skończyło, więc
pobiegły bezgłośnie jak duchy na grzbiet wzgórza, by wrócić na noc do
klatek. Dziwne jednak, że nie czekały na nagrodę. Z drugiej strony cieszyłam
się, że nie muszę patrzeć, jak rzucają się na wnętrzności jelenia.
Ale to jeszcze nie był koniec horroru. Perfect obracał w ręce coś oślizgłego,
odcinał kawałki i rozdawał wszystkim uczestnikom polowania. Położył mi to
na dłoni – wyglądało jak gorąca, czerwona galareta.
– Dzięki – powiedziałam ostrożnie. – Co to jest?
Oczywiście Perfect nie odpowiedział. Ani razu nie słyszałam, żeby zwracał
się do kogoś innego niż jego pracodawca.
– Wątroba jelenia – wyręczył go stojący obok mnie Shafeen. – Powinniśmy
ją zjeść. Każdy uczestnik dostaje po kawałku.
– Na surowo? – zdziwiłam się. – Naprawdę?
– Nie od rzeczy nazywają to krwawym sportem – skwitował Shafeen, bez
przekonania wkładając mięso do ust.
Zdegustowana upuściłam mój kawałek na ziemię i wytarłam chusteczką
dłoń. Wiem, że na śniadanie zjadłam kaszankę, ale tego już było zbyt wiele.
Ludzie Średniowiecza tymczasem żuli swoje skrawki z takim apetytem,
jakby to były żelki Haribo.
Rzeź na brzegu jeziora trwała w najlepsze, tymczasem Piers podszedł do
mnie.
 – Ej, chcesz racicę? Wiesz, to taka tradycja. Dostaje ją każdy, kto polował
pierwszy raz.
Zrobiło mi się słabo.
– Nie trzeba – powiedziałam.
– Twoja sprawa. – Piers był wyraźnie niezadowolony, że nie okazałam
szacunku tradycji. – Jakże to tak? A ty, Pendżabiak? Co powiesz na fajną
pamiątkę? Weź jedną dla siebie i jedną dla Carphone.
– To nie był mój pierwszy raz – odparł ozięble Shafeen. – Dla Chanel może
i tak, ale też w to wątpię. – Rozejrzał się. – A w ogóle to gdzie ona się
podziała?

Chanel zniknęła. Przepadła bez śladu.

Szukaliśmy jej wokół jeziora, przeczesując okolicę w parach lub
trzyosobowych grupach. Ja szłam z Shafeenem. Oboje wołaliśmy ją tak długo
i głośno, że jej imię odbijało się echem od powierzchni wody i stoków gór.
Spotkaliśmy inne grupy, które szły z naprzeciwka, ale nikt nie widział
Chanel. Kiedy my szukaliśmy jej nad jeziorem, Perfect poszedł sprawdzić
w domku myśliwskim i przy samochodach, ale wrócił, kręcąc głową.
Baliśmy się. Krajobraz po zachodzie słońca wyglądał zupełnie inaczej –
jezioro zmieniło się w błyszczącą czarną plamę, nocne powietrze było
przesiąknięte odorem poćwiartowanego zwierzęcia. Wzgórza stały się
ciemnymi, zgarbionymi ramionami, a pozbawione liści drzewa przywodziły
na myśl rosochy na tle fioletowego nieba. Poszukiwania szły pełną parą, bo
nadciągała noc.
Spodziewałam się, że Ludzie Średniowiecza będą jęczeć i przewracać
oczami. Spodziewałam się, że Piers powie: „Jakże to tak?”, a Cookson nazwie
ją „utrapieniem boskim”. Spodziewałam się, że kto jak kto, ale dziewczyny na
pewno wolą wrócić do domu, żeby wziąć kąpiel, zostawiając poszukiwania
chłopcom i służącym. Jednak – zapewne pod wpływem nowo zawiązanej
przyjaźni – garnęły się do pomocy. Prawdę mówiąc, wszyscy Ludzie
Średniowiecza ruszyli do akcji jak dobrze naoliwiona maszyna. Tropienie
mieli we krwi, więc znaleźli się w swoim żywiole. Wyposażyli się w latarki
myśliwskie, manierki i noże.
 – No dobrze – powiedział Henry. – Kto ją widział ostatni. I gdzie?
– Po lunchu poszła do ubikacji. – Za bardzo się o nią martwiłam, żeby się
zastanawiać, czy nie powinnam użyć bardziej eleganckiej nazwy tego
miejsca. – Ale była z nami, kiedy zaczęliśmy schodzić nad jezioro.
– Na sto procent szła z nami w jarze – wtrącił Shafeen. – Dałeś jej swoją
kurtkę.
– Masz rację – potaknął Henry. – A zatem do jaru. Możemy tam zacząć.
A więc nie tylko ja zauważyłam, że Henry okrył kurtką Chanel. I chyba nie
był jedynym chłopakiem, któremu się podobała. Shafeen bohatersko
uratował ją przed upokorzeniem, opowiadając historię o tygrysicy, a dzisiaj
najwyraźniej też nad nią czuwał. Nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że dla
Ludzi Średniowiecza ta niespodziewana późna wyprawa była rozrywką,
przedłużeniem polowania, ale Shafeen zdawał się autentycznie
zaniepokojony. Był czujny i milczący jak kamień. Uważnie wsłuchiwał się
w każdy dźwięk. Patrząc na niego w bladym świetle, niemal byłam gotowa
uwierzyć, że wychowały go tygrysy. Szedł ostrożnie, ale starał się niczego nie
przeoczyć. Tak samo jak przedtem szukał ostoi jelenia, teraz też niczym dziki
kot podążał tropem Chanel. Ludzie Średniowiecza tylko gadali i popijali ze
swoich manierek, a to właśnie Shafeen znajdował kolejne wskazówki mogące
nas naprowadzić na właściwą drogę. To on wypatrzył w ciernistych zaroślach
kosmyk sztywnych, jasnych włosów, którymi Chanel przedłużała swoją
fryzurę. I to on wpadł na wdeptany w błoto kaszkiet w odrobinę zbyt
szykowną szkocką kratę. Z niewyraźną miną miął go w rękach, jakby
wyżymał ścierkę.
– Przynajmniej wiemy, że tędy szła – pocieszałam go. – Szkoda, że teraz
nie mamy psów. Dalibyśmy im do powąchania tę czapkę albo coś innego
i znalazłyby Chanel.
Moja uwaga wywołała skonsternowane milczenie wśród Ludzi
Średniowiecza, ale Shafeen odwrócił się i popatrzył na mnie z taką miną,
jakby właśnie coś do niego dotarło. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale
dokładnie w tej chwili dobiegły znad czarnych wzgórz dwa przerażające
dźwięki.
Skowyt psów.
I ludzki krzyk.
 Rozedrgane snopy światła latarek przecinały się pod zwariowanymi
kątami, kiedy biegliśmy w kierunku hałasów. Słysząc szczekanie,
dostawałam gęsiej skórki, a wspomnienie starej wersji Psa Baskerville’ów
z występującą w niej olbrzymią bestią o zakrwawionym pysku nie pomagało
mi pozbyć się strachu. Krzyk był jeszcze gorszy. Wiedziałam, że to Chanel.
Jednak najgorszy ze wszystkiego był moment, kiedy krzyk umilkł. Zdaniem
Hannibala Lectera z Milczenia owiec, kiedy kończy się krzyk, możesz zacząć
się martwić.
W ciemności i zamieszaniu, a także z powodu jakiegoś dziwnego triku
akustyki na wzgórzach trudno było ocenić, skąd dokładnie dobiega dźwięk.
W końcu Shafeen poprowadził nas do wąskiego, kamienistego jaru, jednej ze
szczelin, które przecinały wapienne skały niczym utworzone pod
nietypowym kątem jaskinie. Wyglądały tak, jakby jakiś ogromny potwór
wydrapał pazurami trzy szramy w krajobrazie. U wylotu największej z nich
stłoczyły się posokowce zaślepione żądzą krwi. Ruszyliśmy z Shafeenem
naprzód, przedzierając się przez sforę, a Henry deptał nam po piętach.
– Chanel! – krzyczeliśmy. – Chanel!
Potem w milczeniu nasłuchiwaliśmy.
Nagle przez szaleńcze ujadanie psów przebił się słaby, ledwo słyszalny
głos:
– Tutaj!
Shafeen mnie wyprzedził, próbował się wcisnąć w najdłuższą szczelinę.
– Jestem za wysoki – wysapał.
– Przepuść mnie.
Odepchnęłam go na bok i wczołgałam się do ciasnej dziury. Nic nie
widziałam.
– Latarka! – powiedziałam, niecierpliwie pstrykając palcami.
Shafeen wsunął mi latarkę w dłoń i po chwili mogłam oświetlić szczelinę.
Chanel siedziała skulona pod ścianą, drobna, brudna, ze smugami od łez na
twarzy. Niemal się popłakałam z uczucia ulgi. Do tej pory nawet nie
zdawałam sobie sprawy z tego, że odkąd umilkł jej krzyk, zakładałam, że już
nie żyje.
 Podałam jej rękę.
– Chodź – powiedziałam. – Jesteś bezpieczna.
Chanel potrząsnęła głową i co chwila powtarzała ten tik, jakby próbowała
coś z siebie zrzucić.
– Nie mogę tam wyjść – stwierdziła z większą stanowczością niż
kiedykolwiek przedtem. – Psy.
– Chanel – powtórzyłam. – Już w porządku. Wszyscy tu są.
Jednak ona dalej potrząsała głową i nie ruszyła się ze swojego kąta.
Wyczołgałam się z powrotem do Shafeena i Henry’ego. Zobaczyłam na ich
twarzach identyczną minę zdradzającą wyczekiwanie i niepokój.
– Nic jej nie jest! – próbowałam przekrzyczeć ujadanie. – Ale nie wyjdzie,
dopóki tutaj są psy.
– Można je jakoś odwołać? – krzyknął Shafeen do Henry’ego.
W sytuacji awaryjnej potrafili współpracować jak sojusznicy.
– Pewno – odparł Henry. – Zostaw to mnie.
Skinął głową w moim kierunku.
– Powiedz jej, żeby się przygotowała.
Wsunęłam głowę z powrotem do szczeliny i wyciągnęłam przed siebie
dłoń.
– Henry już zajmuje się psami – uspokoiłam Chanel. – Kazał ci powiedzieć,
żebyś się przygotowała.
Widocznie ufała Henry’emu bardziej niż mnie, bo tym razem podała mi
rękę. Była lodowato zimna.
Przyciągnęłam ją do wyjścia ze szczeliny. Oddzieliłam ją własnym ciałem
od psów, które robiły ogłuszający hałas. Normalnie nie mam absolutnie nic
przeciwko psom, ale teraz nawet mnie działały na nerwy. Było ich może
z pięćdziesiąt i w niczym nie przypominały przyjacielskich, zaślinionych,
merdających ogonami istot, które poznałam rano. Miały białe zęby, ostre jak
brzytwy, czerwone języki i toczyły pianę z pysków jak pies Baskerville’ów.
Tak musiał wyglądać psi amok, o którym mówił Shafeen. Przypomniałam
sobie również coś, co usłyszałam jeszcze wcześniej – na lekcjach łaciny
w STAGS. Pięćdziesiąt psów, które rozszarpały Akteona, było pod wpływem
„wilczego szału”. Jeżeli to, co działo się z psami Henry’ego, nie było wilczym
szałem, to nie wiem, co mogło nim być. Z jakiegoś powodu reagowały agresją
na Chanel.
Nagle zobaczyłam, że z ciemności za sforą wynurzył się Henry z workiem
przerzuconym przez ramię.
– Nagroda! – krzyknął i otworzył worek.
Wysypał z niego w sam środek sfory wnętrzności jelenia – wciąż parujące,
jak to przepowiedział Cookson. Rozszalałe zwierzęta zaczęły szarpać mięso,
rozbryzgując dookoła krew. Wykorzystałam ten moment, żeby wyciągnąć
Chanel ze szczeliny i przeprowadzić ją obok stada, lecz niemal od razu na
kurtce, którą dostała od Henry’ego, pojawiły się czerwone bluzgi. Ten widok
wywołał jej histeryczny wrzask. Krwi nie było aż tyle, co w Carrie, ale niewiele
brakowało. Pociągnęłam ją tak daleko w dół zbocza, jak to możliwe, lecz
w pewnej chwili nogi odmówiły jej posłuszeństwa i upadła na trawę.
Wyczerpana usiadłam koło niej. W mgnieniu oka zjawił się przy nas Shafeen.
Klęknął i zapytał:
– Nic ci nie jest?
Chanel wychyliła się nad jego ramieniem, by się upewnić, że psy nas nie
ścigają. Te jednak były zajęte czym innym. Umilkły, uspokojone zapachem
i smakiem krwi, i posilały się w ciszy niczym wataha wilków.
Mimo to dopiero gdy pomocnicy odciągnęli psy na bezpieczną odległość,
Chanel rozluźniła się na tyle, żeby porozmawiać. Potrząsając głową – nie
mniej nerwowo niż przedtem, w jaskini – powiedziała:
– Teraz już nie. Już nic mi nie jest.
Henry podszedł i też uklęknął. Wyglądali obaj z Shafeenem jak konkurenci
starający się o rękę księżniczki – ciemny i jasny rycerz. Księżniczka była
w nieładzie. Jej długie, jasne włosy sterczały na wszystkie strony, a piękne,
nowe ubranie już do niczego się nie nadawało, ale oni i tak wpatrywali się
w nią jak w obrazek. Nagle Henry zrobił coś niezrozumiałego. Wyciągnął
rękę i myślałam, że chce objąć Chanel, ale zabrał jej kurtkę. Zdjął ją wprost
z jej ramion.
– Jest całkiem zakrwawiona – wytłumaczył swój gest. – Każę Perfectowi
podstawić samochód tak blisko, jak się da, żeby was stąd zabrać. Ani się
obejrzycie, a już będzie wam ciepło i sucho.
Oddalił się, żeby wydać instrukcje głównemu łowczemu, a wierne psy od
razu go zauważyły. Otoczyły go i szukały pieszczot, znowu w zabawowym
nastroju, jakby były szczeniętami. Tuliły się do jego nóg, kiedy rozmawiał
z Perfectem. Okazało się jednak, że transport nie był potrzebny. Shafeen
wziął sprawy w swoje ręce, i to dosłownie.
– Chodź – zwrócił się do Chanel. – Nie ma sensu czekać w imię
przestrzegania protokołu. Przeziębisz się.
Płynnym ruchem wziął ją na ręce i ruszył zboczem w górę, gdzie stały land
rovery. Wszyscy Ludzie Średniowiecza patrzyli na niego z otwartymi ustami.
Był wysoki, śniady i doskonale opanowany, a ona w jego ramionach
wyglądała jak typowa krucha blond piękność. Przyszła mi na myśl scena
z Rozważnej i romantycznej, w której Willoughby ratuje Mariannę przed burzą.
Położyłam się na wznak na zimnej trawie i patrzyłam na gwiazdy. Ten
dzień absolutnie mnie wykończył. Najpierw długi spacer. Potem jeleń na
mieliźnie. Strzały. I w końcu, jeszcze zanim udało mi się przetrawić fakt, że
własnoręcznie zabiłam jelenia, dramatyczne poszukiwanie Chanel. (A przy
okazji, jeśli myślisz, że zastrzelenie jelenia było jedynym morderstwem, które
popełniłam podczas tego weekendu, to się grubo mylisz. Niestety.)
Po jakimś czasie wstałam – jedynie strach, że zostanę tam sama, dał mi
siłę, by ruszyć z miejsca obolałe kości. Poszłam za światłem latarek
w kierunku samochodów. Po wszystkim, co się stało, po głowie cały czas
chodziło mi tylko to (wiem, wiem, jako czytająca „Buzzfeed” feministka,
w ogóle nie powinnam się do tego przyznawać), że bardzo, ale to bardzo
chciałabym, żeby i mnie ktoś tak samo wniósł na górę.
 Rozdział czternasty
Trudno ogarnąć rozumem ożywczą moc gorącej kąpieli, filiżanki herbaty
i ognia buzującego w kominku.

Niespełna godzinę po powrocie do domu konwojem land roverów znowu

poczułam się jak człowiek. No i dobrze, bo w Longcross życie toczyło się
dalej, jakby nigdy nic.
Suknia na łóżku. Drinki o siódmej trzydzieści. Kolacja o ósmej.
Przez chwilę w roztargnieniu bawiłam się suknią w głębokim, bordowym
odcieniu krwi. Przypomniałam sobie krew jelenia na zmarzniętej ziemi
i ciepłą wątrobę, którą dano mi do zjedzenia. Jeffrey przyglądał mi się ze
ściany tak intensywnie, że wbrew sobie chciałam, by do pokoju weszła
ponura Betty. Trudno było siedzieć w Lowtherze sam na sam z Jeffreyem,
który tego wieczoru patrzył wyjątkowo krytycznie.
– No przepraszam – powiedziałam.
Naprawdę było mi przykro. Nagle dotarło do mnie, że Jeffreyowi na pewno
nie było do śmiechu. Teraz wiedziałam, że nie zawsze był głową
przytwierdzoną do deski. Wiedziałam, w jaki sposób zginął. Kiedyś był
żywym, oddychającym stworzeniem. Tak samo jak ten, który przebiegł koło
mnie, tnąc jesienne powietrze. Tak samo jak ten, którego wykończyłam,
kiedy stał zapędzony w kozi róg na brzegu jeziora ze scenerii zamku
Camelot. Miałam nadzieję, że Jeffrey wie, iż sama nigdy nie pociągnęłabym
za spust. Czy to jednak mnie usprawiedliwiało? Teraz tym bardziej
brakowało mi telewizora, który mógłby zagłuszyć oskarżycielską ciszę.
Usiadłam przed kominkiem i wysuszyłam włosy wpatrzona w płomień. Było
to całkiem zajmujące. Jak antyczna telewizja.
Kiedy Betty weszła, żeby mnie ubrać, poczułam taką ulgę, że powitałam ją
nieco zbyt wylewnie. Do tej pory już wiedziałam, jakie zwyczaje panują
w tym domu, więc cierpliwie pozwoliłam jej pomóc mi włożyć suknię.
W kolorze krwi było mi do twarzy, przez co czułam się jeszcze bardziej
winna. Kiedy posadziła mnie przed lustrem, żeby ułożyć mi włosy, zapytałam
niepewnie:
– Betty… czy mogłabyś zrobić mi mniej, hm… zakręconą fryzurę niż
wczoraj? No wiesz, wolałabym fale niż loki. Proszę.
Zapewne zauważyłeś, że nie bardzo wiedziałam, jak się rozmawia ze
służbą, ale niepotrzebnie się tym przejmowałam. Betty była bardzo
uprzejma, chociaż okazywała to w swój nadąsany sposób.
– Oczywiście, miss.
Trzeba przyznać, że dobrze się spisała. Tym razem miałam włosy ułożone
w miękkie fale, a moją ciężką grzywkę dzielił na dwie połowy przedziałek.
Mocny kolor sukni wymagał nieco bardziej zdecydowanego makijażu niż
delikatny róż z poprzedniego dnia, więc nałożyłam na powieki trochę
przydymionej szarości. Byłam zadowolona ze swojego wyglądu, dopóki nagle
nie pomyślałam o Chanel i jej przygotowaniach do kolacji. Do diabła, jak ona
musiała się czuć!
Nie do wiary, że po tak dramatycznym końcu dnia nie spóźniliśmy się za
bardzo na kolację. Jednak od razu zwróciłam uwagę na to, że stół zastawiono
jedynie dla ośmiu osób.
Chanel nie przyszła i nie było dla niej nakrycia, jakby służący zostali
uprzedzeni.
Usiadłam i popatrzyłam na zestaw sztućców, teraz już wyglądających
znajomo. Tego wieczoru posadzono mnie między Esme (ble) i Cooksonem
(fuj).
– Chanel dobrze się czuje? – zapytałam Esme.
– Nic jej nie jest – uspokoiła mnie. – Ten wypadek trochę nią wstrząsnął,
więc wzięła kąpiel i poszła prosto do łóżka. Henry kazał zanieść kolację do jej
pokoju.
Poczułam ukłucie zazdrości – sama też nie pogardziłabym kolacją do
łóżka. Nagle wydało mi się niemożliwe przetrwanie wszystkich
ekskluzywnych dań i jednoczesne prowadzenie uprzejmej konwersacji
z Ludźmi Średniowiecza. Shafeen i Henry, moi jedyni sprzymierzeńcy,
z którymi przeprowadziłam akcję ratowania Chanel, siedzieli przy drugim
końcu stołu. Shafeen z pewną rezerwą rozmawiał z Piersem, jeśli nie musiał
znosić mizdrzącej się do niego z drugiej strony Charlotte. Widziałam, że
rycerski gest Shafeena Willoughby’ego na wzgórzu zrobił na niej ogromne
wrażenie. Henry i Lara pochyleni do siebie tak, że ich blond głowy niemal się
dotykały, rozmawiali o czymś przyciszonymi głosami. Wyglądało na to, że
Lara na coś się boczy – może nie podobało jej się, że Henry dał Chanel swoją
kurtkę, albo, co jeszcze bardziej prawdopodobne, że właściwie położył się na
mnie, kiedy ustrzeliliśmy jelenia. Zdecydowanie nie był typem faceta
wiernego jednej partnerce.
Przypomniało mi się, co czułam, kiedy trzymał mnie w objęciach –
przyjemne emocje, które zabiła śmierć jelenia. Jakby słysząc moje myśli,
Henry wstał i uniósł kieliszek.
– Chciałbym wznieść bardzo szczególny toast – zapowiedział. – Za Greer,
świeżo upieczoną łowczynię, która już na pierwszej wyprawie ustrzeliła
jelenia. – Popatrzył na mnie szczerymi, błękitnymi oczami i znowu
poczułam, że moją duszę spowija coś ciepłego, miłego. – Panie i panowie,
przedstawiam państwu Greer MacDonald, zdobywczynię trofeum.
Nie byłam pewna, jak zareagować, więc siedziałam jak głupol,
a tymczasem oni wstali i wznieśli kieliszki. Powtórzyli moje imię oraz to
cudaczne wyróżnienie, cały czas gapiąc się na mnie. Potem opróżnili
kieliszki i usiedli przy wtórze braw. Sytuacja była surrealistyczna. Do tej pory
jeszcze nikt nie wznosił za mnie toastu, ale szkoda, że nie było ku temu innej
okazji. W tamtej chwili wydawało mi się, że Henry chciał się zachować
szarmancko, ale zdecydowanie wolałabym, żeby sobie odpuścił – lepiej, żeby
sobie przypisał całą zasługę, bo z nią wiązało się poczucie winy.
Dalej było jeszcze gorzej. Dwaj lokaje wnieśli czarną księgę i otworzyli ją
przed Henrym na właściwej stronie. Tom wyglądał na bardzo stary. Jego
okładki były obciągnięte postarzałą skórą zwaną morocco w czarnym kolorze
wpadającym w zieleń. Trzeci lokaj podał Henry’emu pióro. Wprawdzie nie
było to gęsie pióro, ale i tak wyglądało na najstarszy przybór do pisania, jaki
można sobie wyobrazić. Tego rodzaju piórem wiecznym ministrowie
podpisywali po wojnie traktaty pokojowe.
– Co się dzieje? – zapytałam Esme.
– Henry wpisuje cię do dziennika łowów.
O Jezu!
– Tylko moje nazwisko?
– Nie, głuptasko – odparła. – Datę. Kto uczestniczył w polowaniu.
Upolowaną zwierzynę, liczbę sztuk. Twoje nazwisko też. Jako osoby, która
oddała decydujący strzał.
„No to świetnie” – pomyślałam. „Moje morderstwo dosłownie zostało
uwiecznione w księgach historycznych”.
– Och, cudownie – powiedziałam na głos. – Jakże się cieszę, że mój
szlachetny czyn zostanie utrwalony dla potomności.
Esme nie odczytała sarkazmu.
– No właśnie, to wspaniałe, prawda? Na pewno rozpiera cię duma.
Służący zaczęli podawać główne danie na talerzach ze złoconą obwódką.
– To chyba nie ten jeleń, którego ustrzeliłam, no nie?
Niezupełnie traktowałam tę uwagę jak żart. Chyba nie zniosłabym, gdyby
kazano mi zjeść moją ofiarę.
Esme popatrzyła na mnie, jakbym postradała zmysły.
– Sarniny nie wolno jeść od razu – stwierdziła takim tonem, jakbym
szerzyła herezję. – To przecież dziczyzna. Trzeba ją powiesić.
Najwyraźniej jeleń jeszcze nie dość wycierpiał.
– Jak to: powiesić?
– Żeby zaczęło się psuć. Dzięki temu mięso jest bardziej miękkie.
Rozmowa zaczęła schodzić na odrażający temat, więc odwróciłam się od
Esme i skupiłam uwagę na talerzu. Po tylu dramatycznych przeżyciach
byłam głodna jak wilk. Bez ceregieli zajęłam się tym, co mi podano – było to
jakieś podobne do kurczaka mięso w winnym sosie. Początkowo nawet
nieźle smakowało. Nie tak dobrze, jak w Nando’s, ale było całkiem dobre.
Jednak po chwili poczułam w zębach coś małego i twardego.
W moich myślach od razu zakłębiły się historie, które co jakiś czas można
przeczytać w Internecie – o tym, że jakieś dziecko znalazło w swojej porcji
KFC niechciane nadzienie. Dyskretnie wyplułam to coś na talerz. Metalicznie
zadźwięczało, spadając na porcelanę. Leżała przede mną mała kulka,
wielkością i kolorem przypominająca srebrzyste cukrowe groszki, które
ozdabiają babeczki na dziecięcych przyjęciach.
– Co to ma być, do diabła?
 Cookson, siedzący po mojej drugiej stronie, zwrócił się do mnie:
– A w czym problem?
Wskazałam czubkiem noża metalową kuleczkę.
– Zdaje się, że od jutra kucharz Henry’ego będzie musiał się rozglądać za
nową pracą.
– To pestka – wyjaśnił Cookson. – Jesz bażanta. Normalne, że trafiła ci się
pestka.
Trochę się wkurzyłam. Nie prosiłam o kabaret.
– Nie dam sobie wcisnąć takiego kitu. Przecież to mięso, tyle że ma
w środku coś metalowego.
Cookson wybuchł nieprzyjemnym śmiechem – bezgłośnym,
przypominającym raczej drgawki.
– Nie, na to naprawdę mówi się pestka. Trafił ci się śrut. To amunicja,
którą zabito tego bażanta.
Nie byłam w stanie ukryć szoku.
– Nie mogą ich wyjąć przed gotowaniem?
– Oczywiście próbują. Ale rzadko udaje im się znaleźć wszystkie. Do
ptactwa strzela się ze śrutówki, a nie z takiej strzelby, jak ta, którą dzisiaj
położyłaś rogacza.
O Boże, czy każdy musiał mi o tym przypominać?
– W każdym naboju do śrutówki jest od diabła takich kulek. Kiedy
oddajesz strzał, z lufy wylatuje cała chmura pocisków.
Zademonstrował ich trajektorię, wyrzucając przed siebie obie dłonie
i rozchylając je pod szerokim kątem.
– Dzięki temu masz większą szansę coś stuknąć. Nie da się ukryć przed
tymi małymi świrusami. – Upił łyk z kieliszka. – Zresztą jutro sama
zobaczysz.
Wtedy jeszcze nie wiedziałam, ile prawdy było w jego słowach.
Po tej gafie zwiesiłam głowę i po prostu przysłuchiwałam się rozmowie.
Spodziewałam się, że będzie dotyczyć przede wszystkim Chanel i tego, co się
zdarzyło na stoku. Jednak ku mojemu ogromnemu zdziwieniu nikt nie
poruszył tych tematów. Tak skrzętnie ich unikali, że zaczęłam się nawet
zastanawiać, czy to nie kwestia etykiety. Może w złym tonie było wytykać
gospodarzowi, że jego polowanie na jelenie zmieniło się w polowanie na
człowieka. Nie chcąc wyjść na Dzikuskę, sama też pominęłam milczeniem te
wydarzenia. Przynajmniej do czasu, gdy Cookson nie przeholował z winem
i sam nie zaczął o nich mówić.
– Przechlapane to, co się przydarzyło twojej przyjaciółce – wybełkotał.
– Nie nazwałabym jej przyjaciółką – powiedziałam uprzejmie. – Znamy się
zaledwie od wczoraj.
– Z psami tak już jest – mówił dalej, jakby w ogóle mnie nie słyszał. – Są
bezwolne wobec natury. Kierują się instynktem.
Potem pochylił się na tyle blisko, że czułam kwaśny, przesiąknięty winem
odór jego oddechu, i powiedział mi do ucha jedną z najbardziej
odpychających rzeczy, które usłyszałam od siedemnastu lat:
– Zapytaj swoją kumpelę, czy przypadkiem nie miała cioty. Stare dobre
psiska wszędzie to wyczują. Ciągnie je do krwi.
Ohyda. Cały dzień upłynął pod znakiem krwi: kaszanka, śmierć jelenia,
wątroba, torba flaków, czerwona suknia, a teraz na deser ta urocza
ciekawostka. Usłyszawszy garść faktów dotyczących kobiecej biologii, i to
z ust samego Cooksona, kompletnie straciłam apetyt oraz ochotę na
pogawędki przy stole. Poczułam się lepiej dopiero, gdy syreny poszły do
bawialni, a ja mogłam przeprosić resztę towarzystwa i wrócić do mojej
sypialni.

* **

Byłam tak zmęczona, że ledwo człapałam po schodach tego Wayne Manor.

Grube, szkarłatne dywany i przytłaczające, wielkie obrazy sprawiały, że
wspinaczka zdawała się bardziej uciążliwa niż całodniowe błąkanie się po
górach. Wreszcie dobrnęłam do szczytu i zostało mi już tylko skręcić
w prawo do Lowthera, zrzucić czerwoną suknię, jak wąż zrzuca skórę,
i wskoczyć do upragnionego łóżka.
 Zawahałam się na chwilę i chwiejąc się ze zmęczenia, próbowałam podjąć
decyzję.
W końcu kobieca solidarność zwyciężyła.
– Do licha – mruknęłam pod nosem i skręciłam w lewo do pokoju Chanel.
 Rozdział piętnasty
Pokój Chanel też miał specjalną nazwę.

Była wyryta w drewnianej tabliczce nad wejściem – litery błyszczały starym

złotem: Cheviot. Pamiętam to dokładnie, bo miałam dosyć czasu, żeby się jej
przyjrzeć, czekając, aż Chanel odpowie na moje pukanie do drzwi. Po długim
oczekiwaniu, nie słysząc żadnej reakcji, po prostu złapałam za klamkę
i weszłam.
Chanel siedziała na łóżku. Jeszcze nie spała. Taca z kolacją spoczywała
koło niej na kapie. Nieproszona zamknęłam drzwi, podeszłam i usiadłam na
łóżku. Musiałam trochę przesunąć tacę, żeby zrobić sobie miejsce, i przy
okazji zauważyłam, że Chanel w ogóle nie tknęła jedzenia.
Ogień wesoło trzaskał w kominku, pokój był dobrze nagrzany, jednak
Chanel miała na sobie gruby, biały szlafrok frotté. Kolor jej twarzy niewiele
się różnił od stroju. Była blada jak zjawa, a jej udręczona mina zdawała mi się
dziwnie znajoma. Nagle olśniło mnie, gdzie widziałam taki sam wzrok – to
odkrycie było jak uderzenie pięścią w brzuch. Tak samo wyglądała Gemma
Delaney, dziewczyna z mojej poprzedniej szkoły, która zaczepiła mnie przed
kaplicą STAGS i ostrzegła, żebym pod żadnym pozorem nie dała się namówić
na wyprawę na „polowanie strzelanie wędkowanie”.
Chanel nic nie powiedziała, kiedy koło niej usiadłam. Po prostu zgarbiła
się i wtuliła jeszcze głębiej w poduszki. Nie oczekiwałam serdecznego
powitania ani podziękowań za wydostanie jej z jaskini – i bardzo dobrze, bo
Chanel zacisnęła usta i milczała jak zaklęta.
– Ładny pokój – zagadnęłam, chcąc przełamać lody.
Rzeczywiście był ładny. Ściany i pościel na łóżku miały pastelowy
popielato-błękitny odcień skorupki kaczego jajka oraz starego złota.
Instynktownie zerknęłam w kierunku kominka i zobaczyłam jaśniejszą
plamę na tapecie w miejscu, które w moim pokoju zajmował Jeffrey.
W pierwszej chwili pomyślałam, że oszczędzono jej towarzystwa martwego
zwierzęcia, ale po chwili wypatrzyłam leżącą na podłodze koło kosza na
papiery wyleniałą głowę lisa z wyszczerzonymi zębami. Widocznie Chanel
zdjęła ją ze ściany.
 – Cheviot – powiedziałam, kiwając głową. – Mój nazywa się Lowther.
Zero reakcji.
– Trochę to dziwne, żeby nadawać imiona pokojom, nie? – próbowałam
dalej. Chanel wciąż milczała, więc zaczęłam nerwowo trajkotać: – To znaczy,
no wiesz, słyszałam, że niektórzy nadają imiona swoim domom, nawet na
naszej ulicy, a to tylko zwykłe szeregowce. Ludzie wieszają na ścianach
kiczowate, owalne tabliczki z porcelany z namalowanymi nazwami
w rodzaju Dunroamin, żeby na chwilę zapomnieć, że każdy z pięciuset
budynków przy ich ulicy wygląda identycznie. No ale specjalne nazwy dla
pokojów? Nigdy. To przecież tak, jakby…
– To ja byłam ich zwierzyną, Greer. – Chanel weszła mi w słowo.
– Czyją? Psów?
– Nie – zaprzeczyła stanowczo. – Ludzi Średniowiecza.
Na chwilę mnie zamurowało. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, jak
silny uraz psychiczny wywołały u Chanel wydarzenia tego popołudnia.
Naprawdę gadała jak szalona. Próbowałam łagodnie przemówić jej do
rozsądku:
– Sęk w tym, Chanel, że pewno istnieje jakieś prozaiczne wytłumaczenie
tego, co się stało. Czy ty przypadkiem… Czy to nie… Może masz trudne dni?
Nie znoszę tego określenia – nigdy go nie lubiłam. Może dlatego, że tata go
używał, kiedy próbował rozmawiać ze mną o miesiączkach. Pod nieobecność
mamy to zadanie przypadło jemu, ale wił się przy tym jak piskorz i tak
lawirował, że pomimo całej miłości do niego znienawidziłam ten zwrot.
Jednak na Chanel nie zrobił żadnego wrażenia.
– Esme też to sugerowała.
– No i…? Masz? – Jezu, znowu musiałam to powiedzieć. – Trudne dni?
– Tak.
– A widzisz? Psom kompletnie odbiło. Ogłupił je zapach krwi. Jakby nie
patrzeć, do tego są szkolone.
Słabo to zabrzmiało.
– Nie! – niemal krzyknęła. Zaczęła nerwowo potrząsać głową, prawie tak
samo, jak przedtem w jaskini. – Nie! Polowały na mnie. Kiedy schodziliśmy
ze zbocza, było mi bardzo zimno, chociaż miałam na sobie kurtkę od
Henry’ego. – Jego imię wypowiedziała nieco cieplejszym tonem. – Te głupie
gumowce, które kupiłam specjalnie na wyjazd, uciskały mnie w stopy.
Zostałam z tyłu. Odłączyłam się od stada jak jeleń. – Przeczesała palcami
włosy, podświadomie próbując przerzucić je z jednej strony głowy na drugą,
zupełnie jak Dziewczyny Średniowiecza. Nie udało jej się. – Straciłam was
z oczu. Pomyślałam, że wrócę do samochodów, ale chyba się zgubiłam.
A potem one zaczęły mnie ścigać. – Owinęła się szczelniej szlafrokiem. – To
było straszne, Greer. Prawdziwy koszmar. Wynurzyły się nagle jak cienie
z ciemności. Dwadzieścia, może trzydzieści. Szczekały jak opętane.
Pobiegłam na oślep przed siebie. – Zadrżała. – Nie mogę przestać myśleć
o tym, co wczoraj na łacinie opowiadali nam o Akteonie.
Naprawdę od tamtej pory upłynął tylko jeden dzień? Zdawało mi się, że od
ostatnich lekcji w STAGS dzielą nas całe wieki.
– Pamiętasz? Akteon podejrzał boginię Dianę nago i za karę pięćdziesiąt
psów rozszarpało go na strzępy.
– Pamiętam – potaknęłam cicho.
– Bałam się, Greer, że taki sam los spotka mnie. Próbowałam się od nich
uwolnić, biegłam tam, gdzie nie mogły mnie ścigać: w las, przez strumienie,
ale wciąż mnie doganiały. Gdybym nie znalazła tamtej jaskini…
Zamilkła i zapatrzyła się w swoje dłonie, a ja zauważyłam, że jej
wypielęgnowane paznokcie, te niegdyś idealne białe półksiężyce, były brudne
i połamane. Dziwne, ale to właśnie widok tych paznokci, a nie jej słowa,
wzruszył mnie tak, że oczy nabiegły mi łzami. Na pewno połamała je,
rozpaczliwie próbując wczołgać się do rozpadliny. Ale przecież to, o czym
mówiła, nie mogło być prawdą. Chyba.
Chanel kontynuowała cichym głosem:
– Dzięki temu, że mój tata wymyślił Sarosa, bardzo szybko się
wzbogaciliśmy. Kiedy na rynek trafił Saros 7S, byłam już zbyt bogata dla
moich dawnych kolegów ze szkoły. Nie chcieli się ze mną zadawać. Wszyscy
sądzili, że woda sodowa uderzyła mi do głowy. Rodzice doszli do wniosku, że
w STAGS lepiej się odnajdę. Tata powiedział, że teraz ludzie z tej grupy
społecznej traktują nas jak równych sobie. Ale okazało się, że to nieprawda.
Przez cały trymestr nikt nie chciał ze mną rozmawiać.
Tym razem to ja zwiesiłam głowę i zapatrzyłam się w swoje dłonie.
Gdybym wcześniej wiedziała, że Chanel podziela moje emocje, zrobiłabym
więcej, żeby się z nią zaprzyjaźnić.
– Dlatego kiedy dostałam zaproszenie na ten wyjazd, poczułam się bardzo
szczęśliwa. Pomyślałam, że w końcu mi się udało. Że przełamałam lody. Od
razu kupiłam odpowiednie wyposażenie i ubrania. Nauczyłam się mówić we
właściwy sposób, studiowałam dobre maniery, zasady etykiety, który widelec
do czego służy i mnóstwo innych bzdur. Jeśli nie pasuję do tych ani do
tamtych, to do kogo pasuję? Czy zaprosili mnie tutaj, żeby na mnie
zapolować jak na zwierzę? Tylko tym dla nich jestem? Zwierzyną łowną?
Kiedy nie starała się z całej siły udawać osoby z wyższych sfer, miała
bardzo przyjemny, ledwo wyczuwalny akcent z Cheshire. Ale to, co mówiła,
brzmiało jak czyste szaleństwo.
– Zwariowałaś – powiedziałam łagodnie. – Dałaś się ponieść wyobraźni.
Posłuchaj. Jeśli cały czas byłaś sobą, to już wcześniej bałaś się tych psów,
prawda?
Wciąż miałam przed oczami niepewną minę, którą zauważyłam u niej na
podjeździe przed polowaniem. Pamiętałam, jak uważnie omijała merdające
ogony.
– Tak – przyznała. – Już rano nie zrobiły na mnie dobrego wrażenia.
– A więc wszystko jasne. Po prostu po upolowaniu jelenia zaczęły się
nudzić, wywęszyły inny trop i pobiegły za tobą. Oczywiście dla ciebie było to
straszne, ale one traktowały ten pościg jak zabawę.
– Podobnie jak Ludzie Średniowiecza – dodała gorzko Chanel. –
Zaplanowali to. Wiem, że mam rację. Polowanie na jelenia było tylko
rozgrzewką. Jak się zachowywali, kiedy poszli mnie szukać?
To prawda. Tylko Shafeen zdawał się szczerze zmartwiony, ale po tym, co
od niej usłyszałam, i w obliczu niedorzecznych urojeń, że ktoś chciał na nią
zapolować, zdecydowałam, że nie powinnam pogarszać sytuacji, sugerując,
że Ludzie Średniowiecza nie okazali się takimi przyjaciółmi, za jakich ich
uważała. Postanowiłam więc powiedzieć częściową prawdę.
– Bardzo im zależało na tym, żeby cię znaleźć. Wszyscy wzięli udział
w poszukiwaniach, wszyscy co do jednego. Prawdę mówiąc, to właśnie
Henry odwołał psy.
– Nie mówię o Henrym. On jest w porządku. – Znowu to usłyszałam. Tę
serdeczną nutę w jej głosie. – Chodzi o resztę towarzystwa.
Znacząco poklepałam błękitno-złocistą kapę na jej łóżku.
– Musisz się przespać.
Popatrzyła na mnie błagalnie zaczerwienionymi od płaczu oczami.
– Zostaniesz tu ze mną? Przynajmniej dopóki nie zasnę?
Byłam piekielnie zmęczona, ale skinęłam głową.
– Oczywiście. Rano wszystko będzie wyglądać lepiej. Trzeźwo ocenisz
sytuację i na pewno dojdziesz do wniosku, że to był jedynie nieprzyjemny
wypadek.
Uniosłam jej dłoń z pokiereszowanymi paznokciami. Miała ją kurczowo
zaciśniętą. Uśmiechnęłam się i niby dla żartu rozprostowałam jej palce,
jeden po drugim, żeby porządnie ją ująć.
Okazało się, że w zimnej, wilgotnej dłoni trzymała jakąś rzecz.
A raczej kilka rzeczy.
Odchyliłam do końca jej palce i dokładnie się przyjrzałam. Zobaczyłam
podłużne, jasne nasiona.
– Co to?
Jej ramiona drgnęły pod szlafrokiem.
– Nie wiem. Były w kurtce Henry’ego. Kiedy siedziałam w jaskini,
szukałam w kieszeniach czegoś, czym mogłabym rzucić w psy. Jakiegoś
jedzenia, które odwróciłoby ich uwagę. Ale znalazłam tylko te nasiona.
Obejrzałam je ze wszystkich stron – były nieco większe od ziaren ryżu,
z wąskimi wypustkami na całej długości. Na oko wyglądały jak ziarna, które
rolnicy zawsze noszą w kieszeniach – nasiona trawy czy coś w tym rodzaju.
– Okej, już ich nie potrzebujesz.
Wyzbierałam je z jej dłoni, jedno po drugim, i wsypałam do lakierowanego
w chińskim stylu słoiczka na szafce nocnej.
 – Tutaj będą bezpieczne. Teraz się połóż.
Wyjęłam na wierzch poduszkę i pomogłam Chanel wygodnie się na niej
ułożyć. Potem, kiedy zamknęła oczy, znowu wzięłam ją za rękę i puściłam
dopiero, gdy się upewniłam, że oddycha spokojnie i miarowo. Nagle ogarnęła
mnie szczera tkliwość – Chanel wyglądała jak mała dziewczynka. Gdyby w tej
chwili Cookson nazwał ją moją przyjaciółką, wcale bym nie zaprzeczyła.
– Dobranoc, Chanel – szepnęłam.
Byłam już przy drzwiach, kiedy usłyszałam jej odpowiedź:
– Greer.
Odwróciłam się z ręką na klamce. Chanel nadal miała zamknięte oczy, a jej
głos brzmiał sennie.
– Mam na imię Nel – powiedziała. – Przez cały trymestr próbowałam to
wszystkim wyjaśnić, ale się nie przyjęło.
Uśmiechnęłam się.
– Śpij dobrze, Nel – powiedziałam.
 Rozdział szesnasty
Kiedy zamknęłam delikatnie drzwi i odwróciłam się, żeby pójść do mojego
pokoju, niemal dostałam ataku serca.

Na korytarzu tuż za mną stał Henry. W niedbałej pozie ze skrzyżowanymi

nogami i rękami w kieszeniach opierał się o drewnianą boazerię. Miał
rozwiązaną białą muchę i rozpiętą pod szyją koszulę. Wyglądał jak model.
Przyłożyłam dłoń do bijącego w zawrotnym tempie serca.
– O Jezu! Ale mnie nastraszyłeś.
Henry uśmiechnął się i odepchnął od ściany w pełen wdzięku sposób, nie
używając do tego rąk.
– Wybacz. U niej wszystko w porządku? Właśnie miałem zamiar to
sprawdzić.
Wyglądał na szczerze zmartwionego, a mnie mimo woli ogarnęła
zazdrość. Możliwe zatem, że Lara podczas kolacji była najeżona z powodu
Nel, a nie przeze mnie.
– Śpi – powiedziałam. – Lepiej odłożyć to do jutra.
Przysięgam, że wcale nie próbowałam ich rozdzielić. Naprawdę leżało mi
na sercu dobro Nel, chociaż wiem, że mi nie uwierzysz, gdy usłyszysz, co się
dalej stało.
Henry skinął głową, uważnie mi się przyglądając.
– Chodź – powiedział. – Chcę ci coś pokazać.
Wziął mnie za rękę. Ten dzień najwyraźniej nie chciał się skończyć, ale
nagle opuściło mnie całe zmęczenie.
Prowadził mnie jakimiś schodami, a ja w ogóle się nie wzbraniałam.
Pozwoliłam, żeby trzymał mnie za rękę, i jak wiele razy przedtem czułam się
tak, jakbyśmy trafili na plan jakiegoś filmu. On z białą muszką, ja w balowej
sukni. Prowadził mnie przez pogrążony w ciemności dom do góry, ciągle do
góry. Przyszedł mi na myśl Zmierzch, Edward i Bella. Podobnie jak bohaterka
tego filmu miałam poczucie zagrożenia, coś nie dawało mi spokoju,
a jednocześnie wszystko działo się dokładnie tak, jak powinno. Na samej
górze znajdował się rodzaj antresoli, której wypolerowana na wysoki połysk
podłoga kusiła, by poślizgać się na niej w samych skarpetkach. Na prawo
i lewo od nas ciągnęły się rzędy obrazów w stylu dawnych mistrzów.
Przedstawiały portrety ludzi łudząco podobnych do Henry’ego. De
Warlencourtowie spoglądali z wyższością ze ścian na skąpane w blasku
księżyca deski podłogi, które lśniły niczym tafla lodowiska. Z ich min łatwo
dało się wywnioskować, że nie aprobowaliby żadnego ślizgania się
w skarpetkach. Tymczasem Henry odwrócił się do mnie z błyskiem w oku
i z łobuzerskim uśmiechem na ustach. Zsunął buty. Aha, a więc myślał o tym
samym!
– Chodź – powiedział.
Ślizgaliśmy się pod naburmuszonym wzrokiem de Warlencourtów, nic
sobie z nich nie robiąc. Piszczeliśmy przy tym jak dzieci.
– Stale to robiliśmy z moimi kuzynami, kiedy byliśmy mali! – krzyknął
Henry z antresoli. – Było ich dwoje, siostra i brat, bliźnięta trochę młodsze
ode mnie. Szybcy jak błyskawica. To była świetna zabawa.
Ślizgaliśmy się w obie strony dziesięć, dwadzieścia razy, aż w końcu
przewróciliśmy się, dysząc i krztusząc się ze śmiechu pod portretem przodka
o szczególnie niezadowolonej minie.
– Czy właśnie to chciałeś mi pokazać? – wysapałam.
– Nie – odpowiedział. – To był tylko przerywnik. Włóż buty.
Przeparadowaliśmy przed portretami osób patrzących na nas
namalowanymi oczami, a potem, słowo daję, Henry pokazał mi sekretne
drzwi umieszczone w boazerii. Za nimi ujrzałam prowadzące jeszcze wyżej
spiralne schody zakończone drzwiczkami jak w Alicji w Krainie Czarów. Henry
je otworzył, przestąpiliśmy próg i nagle znaleźliśmy się na dachu.
Wiatr dął z całej siły, ale Henry mocno trzymał mnie za rękę. Odetchnęłam
zimnym powietrzem, puściłam jego dłoń i rozejrzałam się dokoła z zapartym
tchem.
W blasku księżyca wszystko zdawało się niebieskie. Widziałam
niekończące się srebrzyste dachy, wieżyczki i kominy, za nimi hektary lasu,
który wyglądał jak spieniona powierzchnia morza, a jeszcze dalej faliste
wzgórza.
 – Usiądźmy tutaj – zaproponował Henry. – Będziemy trochę osłonięci. Nie
przeszkadza ci chłód?
– Przeciwnie, jest całkiem przyjemny.
Naprawdę tak myślałam. Po paraliżującym szoku, jakiego dostarczyły mi
wydarzenia tego dnia, potrzebowałam silnych bodźców, a niska temperatura
była dla mnie niczym trzeźwiący policzek. Mimo to Henry zdjął frak i otulił
nim moje ramiona. Marynarka nadal była ciepła od jego ciała i pachniała
perfumami, których używał. Cała scena idealnie pasowała do scenariusza
filmu, który obecnie przeżywałam, jednak ten gest wyrwał mnie ze świata
głupich fantazji – dokładnie tak samo Henry zachował się wobec Nel, zanim
psy pogoniły ją jak jelenia.
Usiedliśmy pod kamienną balustradą, która osłaniała nas przed wiatrem.
Z przodu rozciągał się niezakłócony widok na starannie przycięte trawniki
i ogród przed domem.
– Spójrz. – Henry wskazał w dół. Po srebrzystym trawniku przechadzał się
pewnym krokiem lis, a za nim podążał odcinający się wyraźnie w jasnym
świetle księżyca cień.
– To lisica – powiedział.
Jakby słysząc jego głos, lisica zatrzymała się z uniesioną łapą i sterczącym
na wprost ogonem. Rozejrzała się, nasłuchując niebezpieczeństwa.
– Na pewno nic jej nie grozi? – zapytałam oschle.
– Na pewno. – Usłyszałam rozbawienie w jego głosie. – W Longcross nie
polujemy na lisy. Nie mamy tu foxhoundów.
„Ależ macie” – pomyślałam o Piersie i Cooksonie. Popatrzyłam na
krajobraz ciągnący się aż po horyzont.
– To wszystko należy do ciebie?
– Właściwie do mojego ojca.
– Ale pewnego dnia ty to przejmiesz.
– Tak – powiedział niemal tęsknie, jakby wiedział, że to się nigdy nie
stanie.
– Dokąd sięga wasza ziemia? – zapytałam nieco podejrzliwie.
 Henry wskazał na widniejącą w oddali iglicę wieży. W świetle księżyca
wyglądała jak wycelowana w niebo mlecznobłękitna wskazówka zegara
słonecznego.
– Do tamtego budynku – powiedział. – To kościół Longcross. Pochodzi
z tysiąc sto osiemdziesiątego ósmego roku. Podobno Conrad de Warlencourt
przywiózł z jednej z krucjat krzyż święty, autentyczny krzyż, na którym
kiedyś powieszono Jesusa. Pewnego dnia o świcie wbił ten krzyż w zbocze
góry, a jego długi cień padł na ziemię. Stąd się wzięła nazwa Longcross, od
słów long i cross, „długi” i „krzyż”, widzisz? Conrad złożył ślubowanie, że
zbuduje kościół w miejscu, na które padł cień. – Henry wyprostował swoje
długie nogi tak, że stopy wystawały mu poza gzyms. – Wokół kościoła
wkrótce powstała wieś, jak to zwykle bywa, a Conrad wybudował posiadłość.
Kolejne pokolenia dodawały nowe budynki, a za panowania królowej Anny
Edward de Warlencourt wzniósł główną część obecnego domu. To całkiem
udany mały rodzinny projekt.
Nie dałam się zwieść porównaniu umniejszającemu rozmach tego
przedsięwzięcia. Czuły ton głosu Henry’ego zdradzał, że był on niezwykle
dumny ze swojej posiadłości rodowej. Pomyślałam o naszym niewielkim
domu przy Arkwright Terrace w Manchesterze, wciśniętym w rząd innych
małych domów, które rzeczywiście wyglądały jak te z Coronation Street. Moja
odpowiedź była tak samo powściągliwa, jak jego słowa.
– Trzeba przyznać, że dopisało ci szczęście.
Co dziwne, Henry nie od razu się z tym zgodził, choć można było się
spodziewać inaczej. Przez jakiś czas siedzieliśmy w milczeniu. Trwało to na
tyle długo, że sowa zdążyła zahukać dwa razy, zanim znowu przemówił.
– Ten świat bezpowrotnie znika.
Dziwnie to zabrzmiało w ustach siedemnastolatka ale poznałam po głosie,
że święcie wierzy we własne słowa.
– Chyba jednak nie – pokrzepiłam go. – Połowa członków rządu chodziła
do takiej szkoły jak nasza. Krajem rządzą ludzie tacy jak ty.
– Wszystko się zmienia – odparł. – Słowo „uprzywilejowany” brzmi jak
obelga. Tego rodzaju posiadłości są zmieniane w parki rozrywki. Tradycja
przestaje być ważna. Cały świat przeszedł do Internetu.
 Wyrażał się o Internecie tak, jakby mówił o obcym kraju. Zerwał z dachu
kawałek mchu i rzucił go za balustradę. Nie dosłyszałam uderzenia o ziemię.
– Przestało się liczyć, jakie szkoły ukończyłaś. Ważne jest tylko, ilu ludzi
cię subskrybuje na YouTubie.
Powiedział to pogardliwie, tonem zarezerwowanym dla rozmów
o Dzikusach. Ale trochę załamał mu się głos i przez chwilę myślałam, że
może się nawet rozpłacze.
Wiesz, co jest najdziwniejsze? Że zrobiło mi się go żal. Na chwilę
zapomniałam o Nel i o dramacie, który przeżyliśmy. Siedziałam na dachu
jego ogromnego pałacu, otoczona hektarami jego prywatnej ziemi, ileś
tysięcy milionów cegieł Henry’ego de Warlencourta mroziło mi pupę, a ja
użalałam się nad jego losem. Miał absolutną rację. Próbował odwrócić proces,
którego już nic nie mogło zatrzymać. Może byłoby mi go jeszcze bardziej żal,
gdybym wiedziała, że nie dożyje odziedziczenia majątku Longcross.
– Tak mi przykro, że Chanel się wystraszyła – powiedział. – Jest moim
gościem, więc czuję się całkowicie odpowiedzialny za to, co ją spotkało.
Jego słowa brzmiały szczerze.
– Możliwe, że… Nie wiem, czy ktoś już próbował to wyjaśnić… Możliwe,
że…
Toczył wewnętrzną walkę między dobrym wychowaniem a potrzebą
zaprezentowania się jako wzorowy gospodarz.
Przyszłam mu z pomocą.
– Że miała akurat trudne dni. Cookson już zaproponował tę teorię.
Henry zwrócił uwagę na mój ton.
– Nie wierzysz w to?
Wsparłam podbródek na kolanach.
– Zdarza ci się oglądać filmy? – zapytałam. – Czy reguła klasztorna Ludzi
Średniowiecza na to nie pozwala?
– Tak, oglądam filmy. Niezbyt często, ale zdarza się.
Zdawał się dyskretnie rozbawiony.
– Oglądałeś Polowanie?
 – Nie – odparł uprzejmie. – Tego filmu nie znam.
– Jego akcja toczy się w wielkiej rezydencji, podobnej do tej, tuż przed
wybuchem pierwszej wojny światowej. Właściciel urządza polowanie,
a tymczasem w domu przebywa też jego mały wnuk, który ma swoją
ulubioną kaczkę. Film już na początku wprowadza ten element, pokazuje, że
dzieciaka łączy z kaczką bliska więź emocjonalna. – Nagle powiał mocniej
zimny wiatr, więc otuliłam się szczelnie marynarką Henry’ego. – Reżyser
ciągle wraca do tej kaczki, a ona robi różne śmieszne rzeczy, na przykład
wpada ni stąd ni zowąd na podwieczorek w bawialni, no i w ogóle jest
urocza. Oczywiście tuż przed polowaniem kaczka znika. Mały jest
zrozpaczony, idzie z pokojówką jej szukać, a ty cały czas myślisz: „Nie ma
szans, żeby ta kaczka dożyła końca filmu”. Zostanie po niej tylko kupka piór,
dzieciak będzie zdruzgotany, muzyka stanie się patetyczna, wszyscy się
popłaczą i to będzie symboliczna zapowiedź okropności wojennych, bla, bla,
bla.
– I jak to się kończy?
– Kaczka uchodzi z życiem. Ale podczas ostatniej wyprawy myśliwskiej
tego weekendu ktoś inny ginie od strzału. Przypadkowy wieśniak, który
znalazł się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym momencie.
Zapanowało długie milczenie, które w końcu przerwał Henry.
– Przysięgam z całego serca… Nie. Daję ci słowo dżentelmena, że nikt cię
nie zastrzeli. Ani Chanel.
Można mu było uwierzyć.
– Powiem więcej – dodał. – Co ty na to, żeby jutro dać sobie spokój?
W ogóle nie musisz uczestniczyć w polowaniu. Możesz do nas dołączyć na
lunchu po pierwszej rundzie strzałów.
– Czy tak to kiedyś wyglądało? – zapytałam z lekką ironią.
– Tak – przyznał z pewną rezerwą. – Ale nie chciałem, żeby to zabrzmiało
seksistowsko. Tym razem miałem na uwadze raczej twoje uczucia niż dawne
tradycje. Strzelcy muszą być gotowi o szóstej rano. Chanel przeżyła szok,
więc pewnie będzie chciała pospać trochę dłużej. Możecie sobie zrobić
spokojny, relaksujący poranek, a potem przyjechać na lunch do altany
myśliwskiej.
 Zapewne już minęła północ, więc wizja zostania dłużej w łóżku i – jak
mogłam się założyć – kolejnego śniadania na srebrnej tacy brzmiała
niezwykle kusząco.
– OK – zgodziłam się.
– A zatem postanowione. – Henry powtórzył w stylu Ludzi Średniowiecza
dokładnie to samo, co mnie wystarczyło wyrazić za pomocą dwóch liter. –
Lara przyjedzie po was w południe.
Lara, trzecia syrena. Już zaczęłam się zastanawiać, kiedy wreszcie i ona
pojawi się na scenie. Nie wiem, czy to za sprawą szampana, czy może
księżyca, ale nagle nabrałam odwagi.
– Lara jest naprawdę śliczna – powiedziałam szczerze.
Henry zwrócił się do mnie i objął dłońmi moją twarz. Z jakiegoś powodu
były przyjemnie ciepłe, chociaż to ja miałam na sobie jego frak.
– Nie taka śliczna jak ty – powiedział.
Ciekawe, czy ty byś wiedział, co zrobić z twarzą, gdyby ktoś ją objął
i powiedział ci coś takiego. Nie twierdzę, że nie spodobał mi się ten
komplement, tylko jestem niemal pewna, że zrobiłam głupkowatą minę.
– Jesteś najpiękniejsza na świecie.
Rozpłynęłam się. Ten język idealnie pasował do bajkowego otoczenia.
Jednak romantyzm romantyzmem, a upewnić się trzeba.
– Czy ty i Lara… – Szukałam słów, które dorównałyby jego dworskim
manierom. – Nie spotykacie się?
Nagle jego twarz znalazła się bardzo blisko mojej.
– Już nie – powiedział.
Po tym wyznaniu Henry de Warlencourt mnie pocałował. Prosto w usta.
 Rozdział siedemnasty
Jak zwykle, kiedy zamierzam sobie pospać, zbudziłam się bardzo wcześnie.

Leżałam w półmroku pod czujnym wzrokiem Jeffreya i myślałam

o Pocałunku (zdarzeniu o tak wielkim znaczeniu, że zasługuje na wielką
literę). Przeżywałam go chyba ze sto razy, a potem analizowałam każdą
sekundę drogi powrotnej, podczas której Henry odprowadził mnie, jak
przystało na prawdziwego dżentelmena, aż do drzwi pokoju, pocałował mnie
na progu i życzył mi dobrej nocy.
Przyszło mi na myśl, że to mógł być jedynie efekt wypitego alkoholu, ale
Henry zdawał się zupełnie trzeźwy. Może więc pocałował mnie pod
wpływem dramatycznych zdarzeń, żeby rozładować napięcie? Jednak wcale
nie miałam takiego wrażenia – jeśli tak było, to dlaczego nie poszedł do Lary?
„Jesteś najpiękniejsza na świecie”. Tak powiedział. Rozkoszowałam się tym
komplementem, lecz nagle do mojej głowy wdarła się inna myśl: czy Henry
oczekiwał czegoś, no wiesz, więcej? Mieliśmy tam zostać do końca tygodnia.
Nie było z nami rodziców, każdy miał własny pokój, jedyni dorośli zaś
słuchali się dzieci, a nie na odwrót. Poczułam w żołądku mrowienie, jakby był
pełen gazowanej wody. Pomasowałam go przez miękki, bawełniany materiał
piżamy. Co robić, jeżeli za którymś razem Henry nie pożegna się przy
drzwiach i nie odejdzie, lecz przestąpi próg Lowthera? Co robić, jeśli nagle
przestanie być dżentelmenem?
Ta myśl była tak makabryczna, a jednocześnie ekscytująca, że w jednej
chwili przeszła mi senność i musiałam wstać.
– Dzień dobry, Jeffrey – przywitałam się z głową jelenia i poszłam
rozsunąć zasłony.
Widok za oknem był zupełnie inny niż wczoraj. Wciąż zachwycał
pięknem, ale niebo było szare, zaciągnięte chmurami. Zapowiadał się jeden
z tych dni, kiedy jeszcze nie pada, ale w każdej chwili może lunąć.
Trybik na kominku wskazywał siódmą rano. Jęknęłam. Było już po
północy, Kiedy wyszłam z pokoju Nel, więc Bóg wie, która mogła być, gdy
Henry odprowadził mnie do Lowthera. Chyba prawie wcale nie spałam.
Przyszło mi na myśl, żeby zbudzić Nel. Po wielu tygodniach izolacji
możliwość porozmawiania z kimś była prawdziwym luksusem. Jednak
doszłam do wniosku, że jeszcze za wcześnie. Powinnam pozwolić jej się
wyspać. Ponadto miałam wyrzuty sumienia – czy jej też podobał się Henry,
zanim sprzątnęłam go jej sprzed nosa? Zdawała się dziwnie gotowa
wykluczyć go ze swoich paranoicznych podejrzeń o chęć zapolowania na nią.
Na myśl o Henrym znowu poczułam łaskotanie w żołądku. Chyba po
prostu zgłodniałam. W pobliżu nie było ani śladu Betty – na pewno dostała
instrukcje, żeby dać mi się wyspać. Ośmielona pocałunkiem jej pracodawcy
rozejrzałam się po pokoju, szukając przedmiotu, który na pewno musiał
gdzieś być. Znalazłam go za jedną z kotar: marmurowy przycisk
w pozłacanej obudowie. Wcisnęłam go i niespełna dwie minuty później
usłyszałam pukanie do drzwi, po czym Betty weszła do pokoju. Wyglądała na
nieźle wkurzoną, że ktoś taki jak ja ośmiela się ją wzywać. Łypała na mnie
jeszcze groźniej niż zwykle i z typową dla niej dezaprobatą zaciskała usta.
– Czy mogłabym poprosić o śniadanie? – zapytałam.
– Oczywiście, miss – powiedziała sztywno. – Już podaję.
Rzeczywiście po chwili przyniosła znajomy zestaw: srebrną tacę przykrytą
srebrną kopułą i srebrny dzbanek z kawą. Uwinęła się szybciej, niż normalny
człowiek zdołałby to wszystko przygotować. Stawiając tacę na łóżku,
powiedziała:
– Napalę w kominku, kiedy panienka będzie brała kąpiel, żeby panience
nie przeszkadzać.
Cała Betty. Wszystko, co mówiła, było absolutnie taktowne i uprzejme, ale
wiedziałam, że w głębi serca nienawidzi mnie do szpiku kości. Zabijała mnie
wzrokiem, stara dobra Betty. A najśmieszniejsze jest to, że byłam dla niej
milsza niż którykolwiek z Ludzi Średniowiecza. Ani razu nie słyszałam, żeby
użyli słów „proszę” albo „dziękuję”. Obcesowo wyszczekiwali rozkazy.
Tymczasem ja chyba wręcz przesadzałam z uprzejmościami, bo jej
towarzystwo wytrącało mnie z równowagi.
Tym razem też przesadziłam.
– Ależ dziękuję najmocniej, Betty.
Wyobraziłam sobie scenariusz w rodzaju Rebeki, w którym wcieliłam się
w rolę bohaterki świeżo poślubionej przez właściciela posiadłości, a Betty
została moją bazyliszkowatą służącą. Tyle że nie nazywałam się młodą panią
de Winter, lecz młodą panią de Warlencourt.
Myśl o tym, że mogłabym zostać panią tego domu, na dobre utkwiła mi
w głowie. Kiedy włożyłam strój myśliwski zostawiony przez Betty – podobny
do wczorajszego, tyle że każdy element zawierał jakieś pięćdziesiąt kieszeni
– zdecydowałam, że skoro i tak muszę się czymś zająć dla zabicia czasu (bo
do lunchu i spotkania z Henrym dzieliło mnie jeszcze wiele godzin), to
równie dobrze mogę zwiedzić dom.
Myszkując po Longcross, chodząc po jego ogromnych, ociekających złotem
pokojach, po jakimś czasie przestałam się czuć jak Joan Fontaine w Rebece,
a stałam się Keirą Knightley w Dumie i uprzedzeniu. Teraz byłam Elizabeth
Bennet w majątku Pemberley, oniemiałą na widok zamożności pana
Darcy’ego. Tak naprawdę wcale nie marzyłam o tym, żeby wyjść za
Henry’ego, ani o podobnych głupotach, ale bawiło mnie wyobrażanie sobie,
jak by to było, zostać jego dziewczyną i mieć dostęp do tego miejsca trzysta
sześćdziesiąt pięć dni w roku. Podczas długich letnich wakacji albo Bożego
Narodzenia. O tak! Longcross idealnie nadawał się do spędzania w nim
świąt. Wszędzie wisiałyby gałązki jemioły, a w foyer stałaby gigantyczna
choinka sięgająca aż do szczytu klatki schodowej. Widziałam się pod tą
choinką, w swetrze ze świątecznym motywem, pijącą z Henrym grzańca.
Keira i Joan usunęły się z planu, bo sama obsadziłam się w ich rolach.
Nabrałam przekonania, że ten scenariusz brzmi całkiem realnie. Przecież
gdy Henry powiedział, że już nie jest z Larą, to chyba miał na myśli, że teraz
jest ze mną.
Trzymając się tego argumentu, dalej przechadzałam się po domu tak,
jakbym była jego właścicielką. Od czasu do czasu wpadałam na służącą,
pokojówkę, kamerdynera, sekretarza czy kogoś w tym rodzaju, ale każdy
z nich mówił tylko: „Dzień dobry, miss”, taktownie przerywał swoje zajęcia
i czekał na ewentualne dyspozycje, dopóki nie wyszłam z pokoju.
Zachowywali się tak, jakby ich zwyczajne, codzienne sprawy mogły mnie
urazić swoją przyziemnością. Takie traktowanie podsycało moją wyobraźnię
– przez jeden dzień, kiedy nikt nie patrzył, mogłam udawać, że jestem panią
tego domu.
Weszłam na samą górę, na antresolę, gdzie ślizgaliśmy się z Henrym, ale
nie mogłam znaleźć drzwiczek w boazerii, przez które wyszliśmy na dach.
Zupełnie jak w Lwie, czarownicy i starej szafie. Tam też były sekretne drzwi
prowadzące do Narnii, które raz mogłeś znaleźć bez trudu, a innym razem
nie było po nich śladu. Przez chwilę zastanawiałam się, czy sobie to tylko
wyobraziłam: tamten niesamowity widok, czuły gest Henry’ego, kiedy okrył
mnie marynarką, rozmowę o Polowaniu i oczywiście pocałunek. Myśl o tym,
że mógłby już nigdy więcej mnie nie pocałować – że ta przyjemność też
zostałaby zamknięta przede mną w jakimś niedostępnym miejscu za
drzwiami – nagle sprawiła, że owionął mnie chłód.
Zwiedzałam dom dalej. Miał setki pokojów, przede wszystkim sypialni.
Każdy nosił inną nazwę: Grey, Bamburgh, Levens, Clifford, Fenwick. Nie
byłam pewna, czy to nazwiska czy nazwy miejsc, ale chyba odnosiły się do
świata, za którym tęsknił Henry. Próżno by szukać wśród nich
współczesnego imienia. Żaden pokój nie nazywał się Kanye.
Zeszłam z powrotem na dół i przechadzałam się po parterze. Na końcu
jednego z kamiennych korytarzy znalazłam pokój, w którym całą ścianę
zajmowała gigantyczna, bardzo stara mapa. Przed nią stało biurko
z orzechowego drewna, które wyglądało jak element wystroju statku, a na
nim starodawny globus, jakby Henry panował nad całym światem.
Znalazłam kuchnie, magazyny, pralnie, piwniczki na wino, ale żadnych
nowoczesnych urządzeń. Dom był ogromny jak statek oceaniczny, jak cały
kraj, ale widocznie do sprawnego działania nie potrzebował nowinek
technicznych. Kuchnie były wyposażone w staromodne piece.
W piwniczkach na wino stały, zgodnie z oczekiwaniami, regały pełne
zakurzonych butelek, jednak nie widziałam elektronicznych termometrów
ani urządzeń do utrzymywania stałej wilgotności. Wiesz, co jeszcze mnie
zdziwiło? Brak telefonów. Nawet tych stacjonarnych. Nawet starodawnych
z tarczą i słuchawką na spiralnym sznurze ani jeszcze starszych,
z przedwojennych komedii, czarnych, stojących pionowo, ze śmieszną
trąbką, którą przykłada się do ucha. Może w tej kulturze wszystkie telefony –
nie tylko komórki – uznawano za atrybut Dzikusów.
Zwiedziwszy dolny pokład, wyszłam tylnymi drzwiami na obchód stajni,
psiarni i arsenałów za domem. Głaskałam konie po aksamitnych nozdrzach,
kiedy na powitanie wystawiały głowy za drzwiczki boksów. Z przyjemnością
wdychałam piękny zapach siana i końskiego nawozu. W chłodnym
powietrzu z ich boków unosiła się para, ale wyobrażałam sobie, że razem
z Henrym kłusujemy latem po obsypanych kwiatami łąkach, oboje
w sztybletach i jednakowych białych koszulach. O Jezu… Moje fantazje były
nie mniej staromodne niż świat, w którym mieszkał Henry.
Przywitałam się z ruchliwą sforą merdających ogonami czarnobrązowych
posokowców w psiarni.
– Cześć, Arkas! Witam cię, Tygrys! – krzyknęłam, zakładając że trzy psy,
które poznałam dzięki Henry’emu, znajdowały się w tej zaślinionej ciżbie.
Nie pamiętałam, jak wabił się ten trzeci. Psy wyglądały na szczęśliwe,
nieszkodliwe i w ogóle zachowywały się inaczej niż wtedy, gdy zmieniły się
w bestie Baskerville’ów i obszczekały Nel. Po jakimś czasie odwróciłam się
i dopiero wtedy zauważyłam postać, która przyglądała mi się z drugiego
końca dziedzińca stajennego.
Od razu go poznałam po wzroście i potężnej sylwetce. Perfect stał w kurtce
myśliwskiej, która kojarzyła mi się z kamizelką kuloodporną. Wyglądał, jakby
urwał się z polowania. Co robił w domu, jeśli strzelanie do bażantów zaczęło
się tak wcześnie, jak mówił Henry? Wszystkie części jego stroju były
w kolorze błota albo mchu. W lesie albo zagajniku na pewno byłby
niewidoczny, ale na posypanym białymi kamykami dziedzińcu stajennym
wyraźnie rzucał się w oczy. Bynajmniej jednak nie starał się ukryć. Wiesz, jak
to jest, kiedy kogoś nakryjesz na podglądaniu cię, a on czym prędzej się
odwraca. Cóż, Perfect nie miał zamiaru niczego udawać. Jakby nigdy nic
gapił się dalej. Ze wszystkich służących, którzy widzieli mnie myszkującą po
domu, tylko Perfect nie przywitał się ze mną, nie odwrócił taktownie wzroku
ani nie przerwał swojego zajęcia. Gapił się, zanim go zauważyłam, i tak samo
gapił się pomimo przyłapania go na gorącym uczynku. Nie wiem, czy nie
podobało mu się, że odwiedziłam jego psy, czy po prostu nic mu się we mnie
nie podobało. Tak czy inaczej poczułam się niezręcznie. Czym prędzej
wymknęłam się z dziedzińca, żeby zejść mu z oczu. Już od jakiegoś czasu
wstrząsały mną dreszcze. W pewnym sensie sama byłam sobie winna, bo
zostawiłam wiatrówkę w pokoju, ale w jakimś stopniu przyczyniło się do tego
natrętne spojrzenie Perfecta. Ukryłam się przed nim w pomieszczeniu
zwanym oranżerią. (Większość pomieszczeń w Longcross, nie tylko
sypialnie, miało specjalne nazwy niczym klocki cluedo.) W oranżerii było
cudownie ciepło, jak w szklarni. Rósł w niej gąszcz pnączy i drzew
owocowych. Zajęłam się liczeniem jaskrawo odcinających się od zieleni
pomarańczy oraz kiści winogron, których mnóstwo zwisało z gałęzi pomimo
późnej jesieni. Potem poszłam do lodowni, przestronnych kamiennych
piwnic, w których obecnie nie było lodu, lecz wszędzie walały się stare sanki
i łyżwy, a jednak i tak panował w nich zimowy mikroklimat. Temperatura
w tym miejscu była na tyle niska, że po chwili chłód wygnał mnie do głównej
części domu.
Na parterze znalazłam jeszcze więcej bawialni z zimnymi kominkami oraz
pokój muzyczny, w którym stał fortepian ozdobiony czarno-białymi
fotografiami w srebrnych ramkach, przedstawiającymi małych blondynków.
Trudno powiedzieć, czy były to dziecięce portrety Henry’ego, jego ojca czy
może nawet dziadka. Zobaczyłam zbrojownię, w której prężyły się łuki
i strzały, ale najlepsza była ogromna biblioteka – przestronny pokój, którego
ściany od sufitu do podłogi pokrywały książki.
Lubię biblioteki, zapach papieru, skóry i kurzu, a ta była naprawdę
imponująca, więc spędziłam w niej dużo czasu. Parkiet z lakierowanego
drewna był ułożony w jodełkę. Pod odległym sufitem pokrytym freskami
wisiał ogromny żyrandol. Duże szklane drzwi otwierały się wprost na
dziedziniec z widokiem na wielką fontannę. Nad główną częścią znajdowało
się coś w rodzaju półpiętra, a na nim jeszcze więcej książek oraz niskie
drewniane drabinki umożliwiające sięgnięcie po wybrany egzemplarz.
Patrzyłam na regały i wyobrażałam sobie malutkiego Henry’ego
z fotografii na fortepianie, który wspinał się na te drabinki, żeby dosięgnąć
upatrzonej książki. Czasami, szczególnie patrząc na wybryki Piersa
i Cooksona, łatwo było zapomnieć, jaką inteligencją mogli się pochwalić
Ludzie Średniowiecza. Mieli jednak rozległą wiedzę na każdy temat. Zdaje
się, że odkryłam, skąd ją czerpali. Jeśli wychowywali się wśród takiej liczby
książek, to nic dziwnego, że wyrośli na mózgowców.
Zerknęłam na grzbiety niektórych tomów. Coleridge. De Quincey.
Wordsworth. Southey. Poeci, których nazwiska pamiętałam z lekcji
angielskiego. Na widok Krainy Jezior spadły im kapcie, tak samo jak mnie,
i nie mogli przestać o tym trajkotać. Potem wypatrzyłam innych poetów
z dalszych stron świata: Dantego, Baudelaire’a i naszego starego znajomego,
Owidiusza. Przez jakiś czas przeglądałam książki – kurczę, miały tyle lat, że
pewno powinny znajdować się w muzeum. Z drugiej strony, Longcross był
czymś w rodzaju muzeum.
Weszłam na półpiętro i trochę się rozejrzałam. Tam zapach papieru, skóry
i kurzu był najbardziej wyczuwalny, jakby właśnie w tym miejscu leżały
największe skarby. Po bliższej inspekcji okazało się, że cała dolna półka na
tym poziomie, niemal niewidoczna w cieniu balustrady, jest zastawiona
książkami bez tytułów, opatrzonymi jedynie datami. Ich długie rzędy
tworzyły kolekcję tomów oprawionych w czarną skórę morocco
z wytłoczonymi, złotymi numerami na grzbietach. Dotknęłam palcem
grzbietów. Każdy tom obejmował dekadę, a razem opisywały wiele wieków
od średniowiecza aż do obecnych czasów. W pierwszej chwili pomyślałam, że
to albumy fotograficzne, jednak szybko się skarciłam za bezmyślność –
przecież w dawnych czasach nie znano fotografii. Chciałam wyciągnąć jeden
tom, żeby mu się przyjrzeć, ale nagłe bicie zegara przywołało mnie do
porządku. Tak bardzo przyzwyczaiłam się do bibliotecznej ciszy, że
podskoczyłam jak oparzona i spojrzałam na zegar.
Wybiło południe, a o tej porze miałam się spotkać z Larą w moim pokoju.
Odłożyłam książkę, która z miłym dla ucha stuknięciem wślizgnęła się
z powrotem na swoje miejsce, a kiedy biegłam w dół po spiralnych schodach,
ponaglało mnie dwanaście metalicznych uderzeń zegara. Czułam się prawie
jak Kopciuszek, tyle że czar miał zadziałać w odwrotną stronę. Wystarczyło
jedno przedpołudnie, żeby mnie zmienić, ale nie z damy w żebraczkę, tylko
z żebraczki w damę. Świat Henry’ego kompletnie skradł moje serce. No bo
jak tu nie lubić świata niezaśmieconego przez telewizję, Google, YouTube,
iTunes, dżingle telefonów i dzwonki mikrofalówek? Kto nie chciałby tak żyć,
bez hałasu czy szaleństwa wszechobecnych w dzisiejszym świecie? Kiedy
zapragnąłbyś mocnych wrażeń, zawsze mógłbyś wziąć udział w polowaniu
strzelaniu wędkowaniu.
 Rozdział osiemnasty
Lara Petrova, trzecia syrena, siedziała rozparta jak tłusty kot na najniższym
stopniu schodów.

Widząc mnie, wstała i zablokowała mi drogę prawie tak, jakby broniła

dostępu do wyższych partii domu. Zmrużyła błękitne jak lód oczy.
– Gdzie byłaś? – zapytała szorstko.
– Rozglądałam się.
– Szukałaś czegoś konkretnego?
Już się jej nie bałam. Odciśnięty na moich ustach talizman pocałunku
Henry’ego chronił mnie niczym specjalna moc z filmu Marvela. Wzruszyłam
nonszalancko ramionami, a potem powiedziałam:
– Chyba po prostu kierowała mną niezdrowa ciekawość.
Popatrzyła na mnie gniewnie.
– I co znalazłaś?
Dziwne pytanie. Znowu przyszła mi na myśl Narnia. Już prawie
powiedziałam jej, że znalazłam inny świat, ale w ostatniej chwili pod
wpływem poetów z biblioteki zmieniłam zdanie.
– Piękno – powiedziałam.
Larze wyraźnie ulżyło, a jej lodowaty chłód nieco stopniał. Nadal trochę
naburmuszona powiedziała:
– Poszłam po ciebie do pokoju, ale cię nie było. Właśnie zamierzałam iść
do Chanel.
Uśmiechnęłam się słodko. Nie wierzyłam, że gdziekolwiek się wybierała.
Raczej cały czas czekała na mnie. Zastanawiałam się, czy Henry już jej
powiedział o wczorajszym wieczorze.
– Jeśli chcesz, to sama po nią pójdę – zaproponowałam.
Czułam się trochę niezręcznie w jej towarzystwie. Albo już wiedziała, że
Henry mnie pocałował, i tylko udawała ignorancję, albo naprawdę nic nie
wiedziała i nie podejrzewała, że wkrótce zostanie porzucona. Tak czy inaczej
nagle zrobiło mi się jej żal.
– Chodźmy razem, dobrze? – zaproponowała pogodnie i posłała mi
czarujący uśmiech.
Jej nastawienie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Podejrzliwość,
z jaką mnie powitała, zniknęła bez śladu. Nie wiem dlaczego, ale odniosłam
wrażenie, że nie chciała zostawić mnie sam na sam z Chanel. Wzięła mnie
pod rękę i jak najlepsze przyjaciółki weszłyśmy po schodach na górę.
Widocznie Henry nic jej nie powiedział.

Nel siedziała na łóżku, gotowa, ale przygaszona. Poprzedniego dnia

kompletnie zniszczyła swój piękny, nowy strój, więc dzisiaj włożyła rzeczy
dostarczone jej przez obsługę Longcross, w których wyglądała przeciętnie
i niepozornie. Była blada i zupełnie niepodobna do siebie. Dopiero teraz
zobaczyłam, jak bardzo styl Chanel – zawsze najnowsze rzeczy w jaskrawych
kolorach – do niej pasuje. Teraz, kiedy upodobniła się do Ludzi
Średniowiecza, czegoś jakby jej brakowało. Wzięłam z mojego pokoju kurtkę,
a ponieważ zaczęło siąpić, zmusiłam się do włożenia także czapki.
Wyglądałyśmy jak jakiś niezgrany trzyosobowy kabaret, kiedy zeszłyśmy po
schodach i otworzyłyśmy drzwi na dwór.
A potem Lara zaprowadziła nas do lasu.

Dzień strzelania był zupełnie inny niż dzień, w którym polowaliśmy na

jelenia. Wczoraj pogoda była rześka, słoneczna, tymczasem dzisiaj zrobiło się
szaro i dżdżysto. Wczoraj większość dnia spędziliśmy na otwartej
przestrzeni wysoko na wzgórzach, których porośnięte wrzosami szczyty
górowały nad jeziorami w dolinach. Tym razem weszliśmy głęboko w las, pod
ociekające deszczem korony drzew. Ale na swój sposób ten dzień też był
piękny. W jesiennych kolorach lasy Longcross wyglądały jak ogarnięte
pożarem. Perłowa mgła snuła się nad trawami jak dym. Butwiejące liście pod
stopami pachniały ziemią i były miękkie jak dywan, tłumiły dźwięk naszych
kroków. W ogóle było bardzo cicho jak na wyprawę, podczas której mieliśmy
dużo strzelać. Nic nie było słychać oprócz krzyków pewnych siebie
gawronów oraz nieśmiałego gdakania ukrywających się w poszyciu ptaków,
które wkrótce miały spotkać swojego Stwórcę.
 To znaczy, nie było słychać nic oprócz hipnotycznego głosu Lary, która
paplała przez całą drogę. W ogóle nie miałam okazji porozmawiać z Nel –
Lara wepchnęła się między nas, więc zdołałyśmy jedynie krótko się
przywitać.
Wiedziałam, że Lara pochodzi z rosyjskiej rodziny. Zanim zniżyła się do
rozmowy ze mną, zawsze wyobrażałam sobie, że ma akcent jak jakiś czarny
charakter, na przykład jak Xenia Onatopp w GoldenEye. Tymczasem okazało
się, że jest jeszcze bardziej wytworna niż reszta Ludzi Średniowiecza, nawet
niż Henry. Miała ten rodzaj głosu, który brzmi tak elegancko, że niemal
leniwie, jakby nie chciało jej się kończyć słów. Ten głos idealnie do niej
pasował, sprawiała bowiem wrażenie osoby skrajnie zblazowanej. Zdawało
się, że wszystko jest dla niej potworną stratą czasu. Różniła się od innych
Dziewczyn Średniowiecza – nie przeginała z przyjacielskimi gestami jak
Esme ani z ekstatycznym entuzjazmem jak Charlotte. Nie wykonywała
żadnych gwałtownych ruchów, tylko w pewnym sensie snuła się ospale. Tylko
raz usłyszałam u niej ostry, stanowczy ton. Było to wtedy, kiedy spytała mnie,
dlaczego rozglądałam się po domu. W każdym innym przypadku można było
odnieść wrażenie, że jest pogrążona w półśnie. Jednak było to mylne
wrażenie, bo od czasu do czasu wtrącała uwagę, która przypominała ci, z jak
inteligentną osobą rozmawiasz. Efekt takiego zachowania był dość
denerwujący. Miała szczęście, że tak dobrze wyglądała, w przeciwnym razie
nie wiem, dlaczego ktokolwiek mógłby chcieć przebywać w jej towarzystwie.
Jedyną cechą, która upodabniała ją do reszty syren, był odruch przerzucania
włosów z jednej strony głowy na drugą. Robiła to dokładnie tak samo i za
każdym razem ta sztuczka idealnie jej się udawała. Zauważyłam, że Nel
przestała to robić.
W ociekającej wilgocią ciszy rozbrzmiewał tylko znudzony głos Lary, która
opowiadała nam, czego możemy się spodziewać podczas dzisiejszego
polowania.
– Longcross słynie ze swoich łowisk bażanta – powiedziała. – Przyjeżdżają
tu na strzelanie ludzie z całego świata, między innymi brytyjska rodzina
królewska, koronowane głowy z innych krajów… no wiecie… – Swoim
zwyczajem nie dokończyła zdania, jakby nagle jej się odechciało mówić, ale
po chwili zebrała dosyć sił, żeby kontynuować. – W dużym skrócie,
najważniejszymi osobami takiej wyprawy są strzelcy, czyli goście, którzy
będą strzelać do ptaków. Każdy z nich ma ładowacza. To taki pomocnik,
który trzyma w pogotowiu zapasową broń, dba o to, żeby była naładowana,
i liczy postrzałki. Rywalizacja jest dosyć silna. Tak naprawdę nie powinno się
sprawdzać, kto zaliczył więcej celnych strzałów – to niesportowe zachowanie
– ale oczywiście trudno uniknąć porównań. Jednak prawdę mówiąc, niewielu
ludzi ma szansę zmierzyć się z Henem.
W pierwszej chwili nie wiedziałam, o kim mówi. Pomyślałam, że Hen
oznacza w myśliwskim slangu jakiegoś szczególnie przebiegłego bażanta.
Dopiero po chwili olśniło mnie, że ma na myśli Henry’ego. Do tej pory ani
razu nie słyszałam, żeby ktoś mówił o nim inaczej niż Henry. Był typem
człowieka, do którego nie pasują zdrobnienia, chyba że byłoby to coś
formalnego w rodzaju Harry’ego czy szekspirowskiego Hala. To przezwisko
nie wynikało stąd, że zblazowanej Larze nie chciało się wypowiadać całego
imienia. Chodziło o coś więcej. Ta forma imienia była oznaką czułości,
a jednocześnie certyfikatem potwierdzającym prawo własności. Przez chwilę
znowu poczułam w brzuchu bąbelki wody sodowej. Zastanawiałam się, jak
Lara przyjmie fakt, że Hen już nie należy do niej.
– Hen ma wyjątkowo dobre oko – pochwaliła go Lara, kładąc na te słowa
o wiele większy nacisk niż na wszystko, co powiedziała do tej pory. – Krążą
legendy o tym, jak pewnego razu trafił siedem ptaków za jednym strzałem.
Ale to było przed moimi czasami.
Zabrzmiało to tak, jakby jej czas wciąż trwał w najlepsze. Nagle ogarnęło
mnie silne pragnienie, żeby znowu zobaczyć Henry’ego. Chciałam, żeby Lara
już poznała prawdę.
– Każda seria strzałów to inaczej pędzenie – tłumaczyła dalej Lara. –
Strzelcy stoją długim, rozciągniętym rzędem pod linią drzew. Pozycja, którą
zajmują podczas każdego pędzenia, nazywa się stanowiskiem strzeleckim.
Naganiacze, w większości mieszkańcy wioski Longcross, idą przez las
z długimi kijami. Uderzają nimi w poszycie i ogólnie robią hałas, żeby
wypłoszyć bażanty i skłonić je do wzbicia się nad głowy strzelców. Ci mogą
strzelać jedynie pionowo w górę. Nie wolno ustrzelić ptaka należącego do
innego uczestnika polowania. To zdecydowanie wbrew etykiecie. Ładowacz
ponownie nabija broń, żeby strzelec mógł trafić jak najwięcej ptaków
podczas każdego pędzenia. Potem psy każdego z ładowaczy biegną
aportować postrzałki.
– Psy?
 To było pierwsze słowo wypowiedziane przez Nel oprócz powitania.
– Tak, psy. – Lara uniosła dłoń do ust. – O Boże, kompletnie zapomniałam.
Kochana, na szczęście to zupełnie inny rodzaj psów, małe spaniele.
Nazywamy je płochaczami. Ich rolą jest jedynie zbieranie postrzelonych
ptaków.
Nel nie wyglądała na usatysfakcjonowaną tymi zapewnieniami, ale
dzielnie dotrzymywała nam kroku – nie miała wyjścia.
Nagle rozległa się salwa, a huk odbił się rykoszetem od drzew.
Obie z Nel podskoczyłyśmy ze strachu. Strzelcy nie byli przygotowani na
nasz widok – stojąc pod drzewami w dużych odległościach od siebie, nie
przerwali strzałów. Kiedy się zbliżyłyśmy, moja chęć spotkania się z Henrym
ustąpiła przed czymś w rodzaju strachu. Od razu go zauważyłam – zawsze
tak jest, kiedy kogoś lubisz; na przykład na imprezie od razu czujesz, że ten
ktoś przyszedł, chociaż cztery pokoje dzielą cię od drzwi. Henry był
absolutnie skoncentrowany na strzale. Jego jasne włosy zasłaniał kaszkiet,
miał nieco przygarbione ramiona, a policzkiem dotykał skierowanej w górę
lufy. Jestem pacyfistką i nie przepadam za bronią, ale muszę przyznać, że
wyglądał fascynująco. Zdawał się wprawny i niebezpieczny.
Strzały nie milkły, trzaskały jak fajerwerki. Robiły ogłuszający hałas, a ja
nie mogłam uwierzyć, że dopiero co dziwiłam się, jak cicho i spokojnie
przebiega to polowanie. Zauważyłam, że Nel wstrząsały dreszcze za każdym
razem, kiedy padały strzały. Nie wyglądała zbyt dobrze. Lara chwyciła ją pod
ramię i odciągnęła na bok, a mnie znowu przyszło na myśl, że ktoś jej kazał
uniemożliwić nam kontakt. Przynajmniej Nel mogła odetchnąć spokojnie, bo
na razie to chyba była ostatnia salwa. Wszyscy strzelcy przekazali broń
ładowaczom i opuścili swoje starannie wybrane stanowiska, po czym ruszyli
w naszym kierunku w dół zbocza.
Lara nie mogła sobie odmówić przyjemności spędzenia przynajmniej kilku
chwil w kręgu pokrewnych jej osób, więc poszła przywitać się z Charlotte
i Esme, które wzorem chłopców wystroiły się w kaszkiety i trzymały na
ramieniu broń. Dzięki temu miałam okazję zamienić z Nel kilka słów.
– Jak ci minęła noc? – zapytałam.
– Okropnie.
 Kiedy zwróciła się do mnie, zobaczyłam fioletowe cienie pod jej oczami.
Już na dobre porzuciła snobistyczny akcent, w jej głosie wyraźnie było
słychać naleciałości z Cheshire. Teraz o wiele bardziej mi się podobał.
– Koszmary? – zapytałam ze współczuciem, nieoczekiwanie ogarnięta
wyrzutami sumienia. W moich snach główne miejsce zajmował Henry na
dachu swojego domu, balowe suknie, lisy i księżyc.
Chanel zawahała się.
– Wydaje mi się, że tak. Ale… – Pociągnęła mnie za rękaw i bardzo cicho
powiedziała mi do ucha: – W nocy chyba słyszałam psy pod moimi drzwiami.
– Psy? Co tam robiły?
– Tylko węszyły i tak jakby skamlały.
Pomimo kilku warstw ubrania przebiegły mi po skórze dreszcze.
– Jesteś pewna?
– Tak – odpowiedziała. – Nie. Właściwie może mi się to przyśniło. Ale
jestem niemal pewna, że nie spałam. Widziałam pod drzwiami kreskę
światła z korytarza. Łapy co chwila jakby je zasłaniały. Psy kręciły się pod
drzwiami, próbowały wejść.
– Ale nie weszły?
– Nie. Chciałam zamknąć drzwi na klucz, ale nie wstałam z łóżka. Nie
byłam w stanie. Za bardzo się bałam. Naciągnęłam kołdrę na głowę i zdaje
się, że w końcu zasnęłam.
Współczułam jej – przypominała mi małą dziewczynkę ukrywającą się
przed potworami istniejącymi tylko w jej głowie.
– Moim zdaniem to brzmi jak zły sen – powiedziałam łagodnie. – Nic
dziwnego, po wszystkim, co wczoraj przeżyłaś.
Dyskretnie potrząsnęła głową.
– Chyba masz rację.
Kiedy podeszłyśmy bliżej, zobaczyłam psy towarzyszące myśliwym i
zerknęłam na Nel. Ta sfora wyglądała inaczej niż wczorajsza, składała się
z całkiem sympatycznych spanieli o kędzierzawej sierści. Psy w ogóle nie
zwracały na nas uwagi, zajęte szukaniem postrzelonych ptaków. Nel
trzymała się w bezpiecznej odległości. Wyglądała na przerażoną obecnością
psów, ale można się było tego spodziewać.
– Dasz sobie radę? – upewniłam się. – Czy raczej wolałabyś wrócić?
Nel potrząsnęła głową. Dzielna dziewczyna.
– Nie, wszystko będzie dobrze. Tylko szkoda, że…
Nie dokończyła.
– Że co? – zachęciłam ją.
– Pomyślisz, że zwariowałam, ale szkoda, że nie wzięłam ze sobą tamtych
nasion.
– No rzeczywiście zwariowałaś – potaknęłam, ale bez złośliwości. – Jakich
nasion?
– Szczęśliwych. Tych, które znalazłam w kieszeni kurtki Henry’ego. Już
dwa razy uchroniły mnie przed psami: raz podczas polowania, a drugi raz
w nocy.
Postanowiłam przemilczeć fakt, że zawdzięcza bezpieczeństwo raczej
wąskiej szczelinie i zamkniętym drzwiom. Jeśli wolała wierzyć
w czarodziejską moc nasion, to jej sprawa.
– Ciekawe, co to za nasiona – powiedziałam, żeby odwrócić jej uwagę od
psów.
– Chciałam o nie zapytać Shafeena – odparła. – Założę się, że on by to
wiedział.
Zaskoczona popatrzyłam na nią z ukosa.
– Dlaczego akurat Shafeen?
Speszona Nel spuściła wzrok.
– Tylko dlatego, że jest z Indii?
Wzruszyła ramionami i powiedziała obronnym tonem:
– Właśnie tak. Przecież oni używają w kuchni mnóstwa różnych ziół
i przypraw, prawda?
Złościła się na mnie, ale nie miałam nic przeciwko temu. Przynajmniej
widziałam, że znowu zaczyna być sobą.
 – Po prostu pomyślałam, że on może to wiedzieć. I tyle.
Pokręciłam z uśmiechem głową.
– Nel, Nel, Nel.
Na sekundę oderwałam oczy od Henry’ego. Mój wzrok powędrował ku
wysokiej postaci Shafeena, która wyraźnie odcinała się od nieba na
horyzoncie. Shafeen w kompetentny sposób obchodził się ze swoją śrutówką.
– Wiesz, że on nie jest jakimś maharadżą z dawnych czasów, prawda?
Poza szkołą pewnie je burgery z McDonalda jak każdy z nas. – Powtórzyłam
to, co Shafeen powiedział mi pierwszego dnia po kolacji: – Jego ojciec
zarządza bankiem w Dżajpurze. Jesteś taka sama jak oni.
– Przepraszam – powiedziała markotnie Nel.
Po tych słowach dogoniłyśmy Larę. Uśmiechnęłam się pod nosem.
Powinnam się czuć niezręcznie, ale wcale tak nie było, bo przynajmniej Nel
przestała myśleć o psach.
 Rozdział dziewiętnasty
Po ostatniej rundzie strzałów martwe bażanty – nieszczęsne ofiary
porannego rozlewu krwi – ułożono na liściach.

Leżały równym rzędem niczym polegli żołnierze, nadal w swoich pierzastych

mundurach. Perfect stał nad nimi w takiej pozie, jakby dokonał czegoś
bardzo pożytecznego. Zobaczył mnie, ale tym razem nie próbował
przygwoździć mnie wzrokiem. W obecności swojego pracodawcy
zachowywał się przyzwoicie, jedynie na powitanie dotknął daszka czapki.
Potem przeszedł wzdłuż pokotu i policzył postrzałki (na głos, dupek). Żeby
ułatwić sobie i innym rachunek, wysuwał co dziesiątą sztukę, zaburzając
harmonijny układ.
Henry stał na samym końcu – jeszcze mnie nie zauważył. Uważnie
przyglądał się Perfectowi niczym generał oczekujący raportu swojego
sierżanta sztabowego z pola walki.
– Pięćdziesiąt dwa, my lord.
Henry skinął głową.
– A pan Jadeja?
– Czterdzieści osiem.
Perfect nawet nie zamierzał liczyć postrzałków innych uczestników
polowania. Było oczywiste, że tego przedpołudnia rywalizowało ze sobą tylko
dwóch strzelców.
Shafeen przyjął bez emocji ten wynik. Wzruszył ramionami i przełamał
strzelbę, żeby opróżnić obie lufy. Naboje wyskoczyły jak małe bomby
rozsiewające dym o cierpkim, niezupełnie nieprzyjemnym zapachu.
– Dzień się dopiero zaczął – powiedział.
Dziwić mogło to, że Henry gorzej zareagował na zdobycie tytułu
najlepszego strzelca porannego pędzenia. Widocznie nie znosił konkurencji.
Może jego legendarne umiejętności strzeleckie nie były aż tak niezwykłe, za
jakie je uważał? Zastanowiło mnie, gdzie Shafeen nauczył się strzelać,
i przypomniałam sobie, co opowiadał poprzedniego dnia o polowaniach na
tygrysy. „Tygrysy!” – skarciłam się. „Nie bądź głupia”.
Podeszłam do Henry’ego, bo znudziło mi się czekanie, aż mnie zauważy.
Zdaje się, że na mój widok poprawił mu się humor.
– Greer! – wykrzyknął tak jak pierwszego wieczoru w Longcross, kiedy
przywitał mnie w szatni na buty.
Taki miał sposób bycia. Umiał sprawić, że czułam się, jakby moja obecność
zawsze była dla niego miłą niespodzianką – jakbym nagle wyskoczyła z tortu
czy coś w tym rodzaju. Spotkaliśmy się twarzą w twarz po raz pierwszy od
tamtego pocałunku. Coraz bardziej paliły mnie policzki. Czułam na sobie
także wzrok Shafeena, który zerkał zaintrygowany to na mnie, to na
Henry’ego, przez co oczywiście peszyłam się jeszcze bardziej.
– Przejdziemy się? – zaproponował Henry i chociaż zdanie miało na końcu
znak zapytania, brzmiało jak rozkaz, a nie propozycja.
To też była jedna z cech Henry’ego: zwracał się do ludzi w taki sposób,
jakby z góry zakładał, że na wszystko się zgodzą. Do takiej postawy
uprawniała wielowiekowa tradycja. Miał ją po prostu w genach. Oczywiście
tym razem z przyjemnością spełniłam jego żądanie.
Szliśmy na drugą stronę lasu. Trudno powiedzieć, o czym rozmawialiśmy
– właściwie o niczym konkretnym, bo otaczała nas reszta uczestników
polowania. Zawsze ktoś był w pobliżu: Ludzie Średniowiecza, Shafeen
niczym samotny bandyta albo Lara eskortująca pod rękę Nel. Nie mogliśmy
sobie pozwolić na prywatną rozmowę, a już na pewno nie o wczorajszym
wieczorze i naszej randce na dachu, ale gdy przedzieraliśmy się przez
poszycie, jego dłoń od czasu do czasu niby przypadkiem ocierała się o moją
dłoń, a wtedy czułam, jakby przenikał mnie prąd.
Wyszliśmy spomiędzy drzew na niewielki pagórek, na którym stał piękny
kamienny budynek.
– Altana myśliwska – powiedział Henry, wskazując go dłonią.
Altana była ośmiokątna, ozdobiona kolumnami i rzeźbionymi zawijasami.
Na każdej ścianie znajdowały się wysokie okna, które naprawdę pełniły
funkcję szklanych drzwi. Wiem, że słowo „altana” kojarzy się z niewielkim
obiektem, mniej więcej wielkości domku na drzewie albo parkowej kapliczki.
Tej budowli na pewno nie można było nazwać małą. Była większa niż mój
cały dom przy Arkwright Terrace.
Kamienna podłoga altany sprawiła, że nie musieliśmy się przejmować
ubłoconymi butami. W kominku jak zwykle płonął ogień, więc w środku było
ciepło i przyjemnie. Zamiast jelenich poroży przytwierdzono do kominka
nad rozżarzonym paleniskiem dwa wypchane bażanty. Stół prezentował się
wyjątkowo uroczo. Jak zawsze był nakryty śnieżnobiałym obrusem,
kryształami i srebrem, ale tym razem na paterach piętrzyły się jedynie
idealne piramidy pomarańczy. Ich kolor pięknie korespondował z barwą
drzew w jesiennym krajobrazie, w którym królowała ognista paleta.
Uświadomiłam sobie, że to zapewne te same pomarańcze, które jeszcze rano
widziałam w oranżerii, gdy niewinnie zwisały z gałęzi, śliczne i nieświadome
tego, że właśnie zaczął się ich ostatni dzień na świecie. Zupełnie jak bażanty
– biedne, martwe bażanty. Tego dnia znowu otaczała nas śmierć.
Lara siedziała naprzeciw Henry’ego, ale zarówno on, jak i ona mieli po obu
stronach innych ludzi, jakby siedmioro gości umówiło się, żeby zepsuć ich
romantyczną kolację we dwoje. Mnie przypadło miejsce obok Henry’ego.
Nigdy przedtem nie siedziałam tak blisko niego – od piątku przesuwałam się
coraz bliżej, aż wreszcie teraz, przy niedzielnym lunchu trafiła mi się
najlepsza pozycja.
Kiedy podano zupę – aromatyczny, rozgrzewający wywar z warzyw –
Henry zwrócił się do mnie:
– Słyszałem, że zwiedziłaś dom.
Uśmiechnęłam się kokieteryjnie.
– No proszę. Ciekawe, kto też mógł ci o tym powiedzieć?
Żartowałam. Do licha, w każdym pokoju byli służący. Zdziwiłabym się
raczej, gdyby nie słyszał o mojej wielkiej podróży.
Dobrze odczytał mój ton.
– Moi szpiedzy są wszędzie – powiedział, kontynuując tę grę.
W jego błękitnych oczach zobaczyłam figlarny błysk.
– Założę się, że to prawda.
– Szkoda, że nie mogłem cię oprowadzić.
– Nic straconego – powiedziałam i wypiłam łyk wody. – Pewno widziałam
zaledwie jedną setną.
Henry przechylił swój talerz, oczywiście od siebie.
– Co sądzisz o tej setnej części, którą zobaczyłaś?
– Zakochałam się w niej – przyznałam wprost.
– Ja też ją kocham.
To nie była jedynie grzecznościowa formułka, którą mówi się po to, żeby
podtrzymać rozmowę. On naprawdę kochał swój dom. Zdradzał to jego głos.
– Wiem – szepnęłam. – Powiedziałeś mi o tym na dachu.
– Wszystko, co ci powiedziałem na dachu, jest prawdą – rzekł znacząco
i na tyle głośno, że znowu się zaczerwieniłam.
Zauważyłam, że Shafeen przerwał swoją rozmowę i zerknął w kierunku
Henry’ego. Prawie się wydało. Na szczęście Shafeen nie wiedział, o co chodzi.
– Co dokładnie widziałaś? Mam na myśli Longcross.
Na stole pojawiały się kolejne dania – paszteciki z homarem, kurczak
w sosie majonezowym z gotowanymi ziemniakami, gruszki pod kruszonką –
a ja opowiadałam Henry’emu o jego domu. Opisałam lodownię, oranżerię,
stajnię i psiarnię. Powiedziałam o gabinecie z mapą na całą szerokość ściany,
o pokoju z fortepianem, zbrojowni i piwniczkach na wino.
Od czasu do czasu Henry pomagał mi nazwać rzeczy, których nie znałam
(pokój z mapą był kancelarią ekonoma) albo wtrącał kilka faktów na temat
swoich przodków („Ta srebrna kolczuga należała do Conrada de
Warlencourta. Miał ją na sobie, kiedy zdobył Krzyż Święty”.)
W końcu powiedziałam mu o bibliotece, a on nagle zaczął się dziwnie
zachowywać. Zesztywniał i zdawał się zaalarmowany tak, jak przedtem Lara.
– Byłaś w bibliotece?
– Tak.
– Co tam zobaczyłaś? – zapytał oschle.
– Książki – odpowiedziałam, ale się nie zaśmiał.
Postanowiłam zmienić temat, bo ten z jakiegoś powodu był dla nich
niewygodny.
 – Powiem ci, czego nie widziałam. Żadnych urządzeń technicznych.
W całym domu nie było ani jednego komputera ani nawet telefonu. Zero
telewizorów. Bardzo poważnie podchodzisz do pielęgnowania
średniowiecznych tradycji, prawda?
– Czasami dawne metody okazują się najlepsze.
Teraz Henry z bardzo zadowoloną miną uniósł kieliszek i wypił łyk, a mnie
trudno było ocenić, czy aż tak satysfakcjonuje go smak wina czy całe życie.
– Słyszałaś o luddytach?
– Luddytach?
– Przedstawicielami ruchu luddytów byli tkacze z północy, pochodzili
z tych okolic. Kiedy wybuchła rewolucja przemysłowa, poczuli się zagrożeni
coraz większą popularnością maszyn tkackich. – Henry nabrał łyżeczką
deseru. – Twierdzili, że technika „stanowi zagrożenie dla powszedniości”.
Innymi słowy, bali się jej. Sądzili, że będzie miała zły wpływ na stosunek
ludzi do życia. Pewien jegomość nazwiskiem Ned Ludd postanowił podjąć
zdecydowane kroki w tej sprawie. W tysiąc siedemset siedemdziesiątym
dziewiątym roku zniszczył dwa mechaniczne krosna w fabryce, w której
pracował, i nadał nazwę swojemu ruchowi społecznemu. Ruch szybko się
rozprzestrzenił i wkrótce zorganizowane grupy robotników niszczyły krosna
w całym kraju.
– Ale ty nie niszczysz maszyn, które spotykasz na swojej drodze.
– Nie. – Uśmiechnął się łagodnie. – Ale możemy próbować się bez nich
obejść. Zrozum, nie jesteśmy jakimiś jaskiniowcami – tłumaczył, odwołując
się do mojego zdrowego rozsądku. – Jeździmy samochodami, używamy
elektryczności. Po prostu z własnej woli odrzuciliśmy te elementy rozwoju
technicznego, które naszym zdaniem zrujnowały społeczeństwo i naturalny
porządek rzeczy. Nastolatkowie mogą zostać miliarderami dzięki YouTube,
nie wychodząc z domu i nie mając żadnego wykształcenia. Gwiazda reality
show może być prezydentem Stanów Zjednoczonych bez doświadczenia
w rządzie.
– A więc macie na pieńku z niektórymi aspektami techniki, a nie
potępiacie jej w całości?
– Właśnie.
 – Na przykład nie korzystacie z Internetu.
– To prawda.
– Ani ze smartfonów.
– Zgadza się.
– Ani z telewizji.
– Masz rację.
– Pytanie tylko, czy na dłuższą metę można tak żyć? Te rzeczy zostały
wynalezione i towarzyszą nam, czy tego chcecie czy nie. Myślisz, że dżina
można zamknąć z powrotem w lampie?
– Pozwól, że nie zgodzę się z twoją analogią – powiedział Henry. – Dżin
stał po stronie dobra, był życzliwym duchem, który proponował ludziom
spełnienie trzech życzeń zaspokajających ich pragnienia. Użyłbym innego
porównania. Znasz mit o puszce Pandory?
Znałam.
– Pandora dostała puszkę zawierającą całe zło świata. Otworzyła ją
z ciekawości, zło się wydostało, a ona nie umiała z powrotem zamknąć
puszki. Ale właśnie o tym mówię. Jeśli coś raz się pojawi, to już zostaje na
dobre.
Henry wolno pokiwał głową.
– Luddyci doszli do tego samego wniosku. Wiedzieli, że toczą walkę
skazaną na niepowodzenie. Maszyny przetoczyły się po nich, zmiażdżyły ich
i w ciągu niespełna stulecia technika zawładnęła światem. Czy jest nam
jednak dzięki temu lepiej?
– Tak – odparłam. – Bo nie każdy rodzaj techniki niesie zło. Dlatego wolę
porównanie do dżina, a nie do Pandory. Życzenia mogą być dobre albo złe.
Tylko od nas zależy, o co poprosimy. Moim zdaniem technika jest właśnie
taka. Niekoniecznie do szpiku zła. Bywa dobra.
– A cóż w niej takiego dobrego? Wskaż mi trzy rzeczy.
Dobrze się bawiłam – oboje staraliśmy się wygrać tę potyczkę słowną, ale
w przyjacielski sposób. Wiedział o tych sprawach więcej, niż sądziłam.
Zrozumiałam, że Henry bynajmniej nie jest ignorantem, jeśli chodzi
o zdobycze techniki, lecz świadomie je odrzucił. Był bardzo inteligentny,
więc debata z nim sprawiała mi dużą przyjemność. Może właśnie tak
wyglądała codzienność partnerki Henry’ego? Pomyślałam o wczorajszym
pocałunku i o naszych dłoniach delikatnie muskających się w lesie. Chyba już
mogłam się uważać za jego partnerkę.
Przemyślałam jego pytanie.
– Jakie są trzy zalety techniki? Okej… Skype. Skype zbliża ludzi. Jest dla
więzi międzyludzkich tym, czym teleskop jest dla obserwacji. W każdej
chwili możesz porozmawiać ze swoją babcią w australijskim buszu. Chirurg
z Londynu może zdalnie nadzorować operację w wygwizdowie na końcu
świata, nawet jeśli na miejscu brakuje specjalisty. Warto też pamiętać
o kampaniach internetowych na rzecz demokracji w świecie arabskim, praw
kobiet czy poszukiwania zaginionych ludzi. One też mogą zmienić świat na
lepsze.
– Skype i kampanie internetowe – powiedział Henry. – To dwa argumenty.
A trzeci?
Pomyślałam chwilę.
– Śmieszne filmy o kotkach.
Henry niemal zakrztusił się winem.
– Poważnie?
– Tak – powiedziałam stanowczo. – W pewnym sensie cały humor
internetowy, zadziwiające sztuczki, memy i głupie zdjęcia też mają
pozytywną wartość. Dają uśmiech milionom ludzi, pomagają im się
odstresować albo zrelaksować. Czy tego nie da się zapisać po stronie sił
dobra?
– No dobrze. – Henry też się uśmiechał. – Wyliczyłaś trzy… dyskusyjne
korzyści. Nazwijmy je twoimi trzema życzeniami. Pozwól mi przeciwstawić
im trzy przykłady bezgranicznego zła z puszki Pandory. Ukryta sieć.
Rozpowszechnianie treści pedofilskich, ostrej pornografii i każdej innej
negatywnej zawartości, jaka ci przyjdzie na myśl. Zresztą nawet na
mieliznach mediów społecznościowych można dopatrzyć się zła. Zwróć
uwagę na trollowanie. Trollowanie stało się nowym krwawym sportem.
Zatoczył ręką łuk, wskazując za okno. Popatrzyłam na piękny krajobraz:
drzewa w kolorach płomieni, bujną zieleń na wzgórzu, a w oddali ukryty
w dolinie, zniewalająco piękny dom.
– Wielu ludzi nie pochwala tego, co teraz robimy. Ale trollowanie jest
o wiele bardziej destrukcyjne niż to, po co się tutaj spotykamy na kilka dni
w roku. Polowanie, które trolle internetowe urządzają co dzień w swoich
domach, zagraża zdrowiu psychicznemu każdego młodego człowieka. Nie –
podsumował, rozprostowując na stole serwetkę. – Myślę, że nie
potrzebujemy techniki. Technika „zagraża powszedniości”, przed czym
ostrzegali luddyci.
Musiałam mu przyznać trochę racji. To przedpołudnie – jak i cały weekend
– miało bardzo kuszący urok. Nęciło mnie sielskim spokojem i zajęciami
bliskimi naturze, dotyczącymi prawdziwego świata. Jednak nie wierzyłam,
byśmy jako ludzkość mieli jakiś wybór.
– Widzisz? Sam przyznajesz, że ten problem dotyczy każdego domu.
Prowadzisz daremną wojnę z wojownikami klawiatury.
– Może i tak – potaknął ze smutnym uśmiechem Henry. – Ale będę walczył
tak długo, jak się da.
– Skąd będziesz wiedział, czy przegrałeś? – zainteresowałam się.
– Kiedy nadejdzie ten dzień, na pewno go poznam – odparł. – Lecz zanim
to się stanie, nie mam nic przeciwko byciu luddytą.
Uniósł kieliszek, ja uniosłam swój i się stuknęliśmy. Nie podzielałam w stu
procentach jego zdania ani go całkowicie nie negowałam, ale ten gest
oznaczał, że bez urazy odkładamy dyskusję na później.
Tymczasem Shafeen miał inne zamiary. Jakby nigdy nic rozwiał
przyjacielską atmosferę.
– Żaden z ciebie luddyta – zwrócił się pogardliwie do Henry’ego. – Luddyci
i ty to dwa przeciwne bieguny.
Nagle wszyscy nastawili uszu. Piers wręcz odstawił swój kieliszek,
a Cookson zastygł w bezruchu, trzymając (ironicznie) w ustach srebrną
łyżeczkę. Lara wdzięcznym gestem wsparła podbródek na dłoni. Nel
przestała przesuwać swój pudding po talerzu, Esme i Charlotte zaś
przerzuciły włosy z jednej strony na drugą i zwróciły głowy w kierunku
Shafeena.
 – Luddyzm był ruchem robotniczym. – Shafeen patrzył na wznoszącą się
przed nim piramidę pomarańczy, nie rozglądał się na boki. – Prości ludzie
bali się, że maszyny ich zastąpią i odbiorą im środki do życia, a nie że
zagrażają jakimś archaicznym obyczajom uprzywilejowanych grup
społecznych pławiących się w luksusie i rozrywkach. Zależało im tylko na
utrzymaniu pracy. – Popatrzył prosto na Henry’ego. – Kiedy ostatni raz
pracowałeś?
– A ty? – zapytał od razu Henry.
Shafeen nieznacznie podsunął się na krześle.
– Ja nie rozpowiadam, że jestem luddytą. Twierdzę jedynie, że ty też nim
nie jesteś.
Henry przeciągnął się, absolutnie pewny siebie.
– Cóż, Shafeen, znasz mnie… od ilu lat?
– Dziesięciu – odparł krótko Shafeen.
– Znasz mnie od dziesięciu lat. Masz zatem takie samo prawo oceniać
mnie, jak wszyscy inni. Kim więc wolałbyś mnie nazwać?
Zapadła martwa cisza. Wszyscy przyglądaliśmy się im zasłuchani. Shafeen
patrzył z namysłem na Henry’ego, jakby widział go po raz pierwszy.
– Przypominasz mi króla Syzyfa – powiedział w końcu – który toczy głaz
na szczyt góry. Syzyf był królem z greckiego mitu. Sądził, że jest mądrzejszy
od wszystkich, nawet od bogów. Przez całą wieczność próbował wtoczyć
wielki głaz na strome zbocze. – Shafeen pokręcił głową. – Walka z rozwojem
technicznym jest jak walka z grawitacją. Pewnego dnia, kiedy ty lub tobie
podobni choćby na chwilę przestaniecie popychać ten głaz, zobaczycie, że
stoczy się z powrotem.
Przy stole zapanowało złowrogie milczenie.
Zerknęłam nerwowo na Henry’ego, ale on zaczął się śmiać, tak jak po
opowieści o tygrysach, a potem niespodziewanie klasnął w dłonie
i powiedział:
– Masz absolutną rację. No dobrze, jeśli wszyscy już się najedli, to czas
dalej popchnąć nasz głaz. – Odsunął krzesło i wstał. – Mamy z Shafeenem
rachunki do wyrównania – dodał, patrząc za okno.
 Słońce zaczęło zachodzić, a niebo nabrało pomarańczowego koloru
pasującego do owoców na stole i drzew za oknem.
– Zostało nam dosyć czasu na jeszcze jedno pędzenie, zanim zrobi się
ciemno – zapowiedział Henry.
Prawie już zapomniałam o zawodach strzeleckich i o rzezi bażantów.
Przez chwilę łudziłam się, że chodzi o wyrównanie rachunków w debacie
o luddytach.
Henry uniósł dłoń i od razu jeden ze służących podszedł do niego ze
srebrną tacą. Zdawało się, że w Longcross srebrne tace zawsze są pod ręką.
Na tej stała duża płaska butelka w srebrzystym kolorze z sięgającą do
połowy wysokości ozdobną skórzaną osłonką. Otaczało ją regularnym
kręgiem sześć małych, srebrnych pucharków. Henry rozlał do nich brązowy
trunek. (Nie dowiedziałem się, co to było. Brandy? Whisky?) Następnie
służący podali wszystkim drinki, pomijając jednak mnie, Larę i Nel.
– A my to co? Ktoś o nas zapomniał? – zwróciłam się do Lary siedzącej
naprzeciw mnie przy stole.
Znowu zrobiło mi się jej żal – Henry przez cały lunch ją ignorował.
Właściwie nie potrzebowałam drinka, tylko pretekstu, żeby coś powiedzieć.
– Ten drink należy się tylko strzelcom – powiedziała znudzonym głosem,
mającym dać rozmówcy do zrozumienia, że jest półgłówkiem. Od razu
przestałam się nad nią użalać. – Na dnie są wygrawerowane cyfry, które
odpowiadają numerom stanowiska każdego ze strzelców podczas
następnego pędzenia.
– Czy to ma jakieś znaczenie? – zainteresowałam się.
– Właściwie nie. To tylko zabawa – wyjaśniła Lara takim tonem, jakby
mówiła raczej o nieprzyjemnym obowiązku.
Piers nie wylewał za kołnierz i teraz też pierwszy wypił swojego drinka.
Zrobił to w taki sposób, jak ten olbrzym z Poszukiwaczy zaginionej Arki, który
pije na wyścigi z Marion Ravenwood. Wychylił zawartość, wyciągnął
pucharek na odległość ręki i grzmotnął nim o blat stołu. Z miejsca, w którym
siedziałam, udało mi się dostrzec małą cyferkę wygrawerowaną na dnie.
– Trzy! – krzyknął Piers, a wszyscy wznieśli wiwaty.
 Cookson nie został daleko w tyle.
– Jeden!
Jego też nagrodzono owacjami.
Esme:
– Cztery!
Aplauz.
Charlotte:
– Dwa!
Aplauz.
Potem Henry:
– Pięć!
– Juhu! – krzyknęłam, żeby wczuć się w atmosferę.
Shafeen wypił ostatni. Oczywiście w jego przypadku już nie było
niespodzianki, wszyscy wiedzieli, że ma numer sześć, ale uprzejmie
wiwatowali, kiedy ogłosił go trzeźwym głosem.
Nagle zobaczyłam, że Piers z Cooksonem wymienili porozumiewawcze
spojrzenia, i poczułam dreszcz niepokoju.
 Rozdział dwudziesty
Teraz przyszedł mi na myśl Obłędny rycerz, a konkretnie scena, w której
rycerz popisuje się na turnieju przed damą swojego serca i pokonuje po kolei
każdego rywala na liście.

Znowu dała o sobie znać płynąca w żyłach Henry’ego krew rycerzy

krzyżowych, a ja pomyślałam, że to słodkie (słodkie!), kiedy poprosił mnie,
żebym mu kibicowała. Kłopot w tym, że miałam pewne wątpliwości, czy
rzeczywiście pokona Shafeena. Podczas lunchu Shafeen w dziwny sposób się
nam przyglądał, a teraz podszedł z zawziętą miną do swojego stanowiska.
Gdybyśmy występowali w westernie, to na pewno w tej chwili zakręciłby
bębenkiem rewolweru, zamiast trzymać broń bezpiecznie złamaną na
ramieniu.
Teraz znajdowaliśmy się o wiele bliżej centrum akcji niż przed lunchem,
więc hałas był potworny. Strzelcy nosili na uszach słuchawki tłumiące
dźwięki, ale nikt z widzów ich nie dostał. Myślałam, że pękną mi bębenki.
Znowu poczułam ten dziwny zapach, gryzący swąd spalenizny
wydobywający się z nabojów, które wyskakiwały z magazynków i spadały
w trawę. Henry utrzymywał szybkie tempo, celując i strzelając. Miał wiele
trafień. Ale to Shafeen był fantastyczny. Nigdy nie podejrzewałam go o to, że
tak doskonale strzela. Przypominał mi Gregory’ego Pecka w Zabić drozda –
spokojnego, przyzwoitego obywatela, któremu jednak wystarczy dać broń do
ręki, żeby zmienił się w skuteczną maszynę do zabijania. Uważnie śledził
każdego ptaka, strącał je po kolei i tylko od czasu do czasu wymieniał
z ładowaczem strzelby, nawet nie oglądając się za siebie. Z nieba spadł
deszcz bażantów, które z głuchym plaśnięciem lądowały w mokrej trawie.
Jeden z nich niemal trafił mnie w głowę. Leżał u moich stóp niczym dar od
rycerza.
Podniosłam go z ziemi. Nie żył, ale jeszcze nie ostygł – dziwne, że coś
może być jednocześnie martwe i ciepłe. Drobny łebek bezwładnie zwisał
z moich dłoni. Myślałam tylko o tym, jak pięknie wyglądał – jego pióra
mieniły się co najmniej pięćdziesięcioma kolorami: od zielononiebieskiego
do ciemnej czerwieni z różnymi odcieniami brązu po drodze. Kiedy
patrzyłam na niego, na jego żółte łapki, które już zaczęły się kurczyć, ogarnął
mnie głęboki smutek. Taki smutek, od którego aż chce się płakać. W tej
chwili nie znosiłam ani Shafeena, ani Henry’ego.
Nagle stało się coś dziwnego, co idealnie pasowało do równie niezwykłych
okoliczności. Podszedł do mnie czarny spaniel, grzecznie wziął ode mnie
ptaka i delikatnie niczym matka zaniósł go na stertę pierzastych trofeów
Henry’ego.
Shafeen opuścił lufę swojej strzelby.
– To był mój ptak! – krzyknął rozwścieczony.
Henry zwrócił się do Perfecta, który oczywiście sprawował funkcję jego
ładowacza.
– Zdecydowanie, bez cienia wątpliwości był twój, my lord. Leciał dokładnie
nad twoją głową.
– Wygląda na to, że rachunki wyrównane, kolego – powiedział Henry do
Shafeena, mrużąc oczy przed słońcem.
Shafeen patrzył to na jednego z nich, to na drugiego.
– Widocznie nie umiesz wygrywać jak dżentelmen – powiedział
pogardliwie.
Twarz Henry’ego wykrzywił wściekły grymas, ale zdołał się opanować.
Napięcie stało się nie do zniesienia, lecz na szczęście rozładowały je okrzyki
naganiaczy zapowiadających ostatnie pędzenie. Wycofałyśmy się z Nel i Larą
za linię ładowaczy, gdzie było bezpieczniej, po czym niebo pociemniało od
wzbijających się do lotu ptaków. Oczywiście wszyscy zwróciliśmy oczy
w górę, na bażanty, żeby wiedzieć, kto wygrywa pojedynek – Henry czy
Shafeen – dlatego nikt nie wie dokładnie, co się stało.
Pamiętam potworny huk, po którym z nieba spadło jeszcze więcej
biednych bażantów. Nagle rozległ się pojedynczy strzał, tak głośny, że
zdawało się, jakby ktoś strzelił mi tuż nad uchem. Wszystkie dźwięki
przycichły, jakby ktoś przykręcił głośność. Zagłuszyło je dziwne dzwonienie.
Przez ten dźwięk przebił się krzyk zniekształcony tak, jakbym znajdowała się
pod wodą. Miałam wrażenie, że wszystko działo się w zwolnionym tempie.
Popatrzyłam w dół i w prawo, w kierunku, z którego dobiegł krzyk – w samą
porę, żeby zobaczyć, jak Shafeen pchnięty jakąś energią obraca się w miejscu
i pada na trawę.
 Został postrzelony!
„Jak w Polowaniu” – pomyślałam i zaczęłam biec. Byłam absolutnie pewna,
że Shafeen już nie żyje, tak jak tamten nieszczęśnik w filmie. Kiedy
dobiegłyśmy do niego z resztą dziewczyn, dokoła już stała grupa ładowaczy,
psów i Ludzi Średniowiecza. Musiałam się przeciskać między gumowcami
i psami.
Miał przerażające kolory – jego śniada skóra zdawała się niemal zielona.
Leżał na boku, trzymając się za ramię i wijąc z bólu, więc przynajmniej żył.
Nikt się nie palił do pomocy, więc sama uklękłam, chwyciłam jego dłoń
i odsunęłam ją od ramienia. Zobaczyłam brzydkie rozdarcie na rękawie. Gdy
odchyliłam materiał, okazało się, że rozdarcie sięga głębiej. Rozerwana była
bluza, koszula…
I ciało.
Zrobiło mi się słabo. Z ohydnej rany sączyła się krew.
– Drasnął go pocisk – zauważył beztrosko Piers, spoglądając z góry. –
Niezła robota.
Zerknęłam na niego z niedowierzaniem.
– Zadrasnąć się można w kolano, kiedy upadniesz na boisku podstawówki.
To jest coś zupełnie innego.
Rana wyglądała na głęboką i cały czas krwawiła.
Piers nadąsał się i przestępując z nogi na nogę, powiedział:
– Chodziło mi o to, że nie trzeba będzie wyjmować śrutu. To bolesny
zabieg.
Cookson skinął głową.
– Lekarz go pozszywa i będzie nówka sztuka.
Machnęłam niecierpliwie ręką.
– Skończcie już te pogaduszki! Musimy obwiązać jego ramię. Tak robią
w filmach.
Uniosłam głowę i zobaczyłam, że nikt się nie ruszył. Służący trzymali się
z tyłu, jakby nie chcieli się wtrącać w sprawy ważniejszych od siebie osób.
Ludzie Średniowiecza stanęli półkolem nad Shafeenem i patrzyli, jak wije się
i jęczy. W tamtej chwili sądziłam, że po prostu nie wiedzieli, co robić.
Przypomniał mi się film pod tytułem Niezastąpiony kamerdyner,
opowiadający o rodzinie arystokratów, która wybiera się w podróż morską.
Ich statek rozbija się, a oni trafiają na bezludną wyspę. Tam okazuje się, że
żaden z bogaczy nie ma umiejętności pozwalających na przeżycie, więc
rozbitkowie pozostają na łasce Crichtona, zaradnego kamerdynera, który
przejmuje dowodzenie na wyspie. W naszej sytuacji to Nel nagle wyrwała się
z otępienia i okazała się bardziej pomocna niż wszyscy inni razem wzięci.
Zdjęła swój nowiutki, drogi pasek, uklękła koło mnie i pomogła mi zacisnąć
go wokół ramienia Shafeena. Esme i Charlotte, którym jeszcze przed chwilą
nie przeszkadzało bezduszne rozstrzeliwanie bażantów, wpadły w histerię
na widok krwi. Chłopcy zaś stali jak słupy soli – jakby nie wiedzieli, w czym
mogą pomóc, albo po prostu nie chcieli tego zrobić. Shafeen tymczasem
dostał drgawek, miał półprzymknięte oczy. Zdjęłam kurtkę, Nel zdjęła swoją
i okryłyśmy nimi Shafeena. Piers i Cookson poczuli się zawstydzeni i zrobili
to samo. Zdziwiło mnie, że Henry, który tak chętnie dzielił się swoją kurtką,
tym razem nie zamierzał jej użyczyć. Sprawiał wrażenie, jakby też był
w szoku.
– Co, do diabła, się stało?! – krzyknęłam, żeby go przywołać do
rzeczywistości.
Nie odpowiedział ani nawet nie spojrzał na mnie.
– Cholewka, trudno powiedzieć – przerwał milczenie Piers. – Wygląda na
to, że ktoś spudłował. Pendżabiak zszedł ze swojego stanowiska, bo wiesz,
tak bardzo chciał pokonać Henry’ego, że się zapomniał.
– Nie da się ustalić, czyj to był pocisk – dodał czym prędzej Cookson. –
Trzeba przyjąć do wiadomości, że zdarzył się po prostu nieszczęśliwy
wypadek.
Henry nic nie powiedział, tylko z nieodgadnioną miną popatrzył na
Shafeena. W końcu uklęknął i wyciągnął rękę.
– Chodź, stary. Pomogę ci wstać.
Ciemne oczy Shafeena zabłysły przytomnie.
– Nie – powiedział wyraźnie. – Tylko nie ty.
Henry zachwiał się, jakby to jego dosięgnął strzał. Wstał i zatoczył się do
tyłu.
To nie była pora na ich dziecinną rywalizację.
– Ktoś musi cię prowadzić! – Z powodu stresu zaczęłam krzyczeć na
biednego Shafeena. – Chcesz się przewrócić?!
Najbardziej byłabym zadowolona, gdybym sama mogła go wziąć na ręce
i znieść ze wzgórza tak, jak on zniósł Nel. Odwróciłam się do Henry’ego.
– Możemy tu sprowadzić samochód?
Henry potrząsnął głową.
– Ja się nim zajmę. – Piers wsunął dłonie pod pachy Shafeena. – Dawaj,
Pendżabiak! Jeldi, jeldi.
Ale Shafeen był wysoki, a ponadto co chwila tracił przytomność.
Bezwładny zdawał się jeszcze cięższy. Piers i Cookson nie dali rady go nieść
we dwóch.
– Perfect! – Henry wezwał spokojnie głównego łowczego. – Każ
naganiaczom zdjąć bramę.
Najpierw oburzyłam się, że w takiej chwili stroją sobie żarty, ale zdumiona
zobaczyłam, że Perfect i naganiacze naprawdę wymontowali bramę
z pobliskiego kamiennego muru i ułożyli na niej Shafeena. Niosąc bramę na
ramionach jak żałobnicy niosący trumnę, przetransportowaliśmy Shafeena
na dół.
Przez całą drogę obserwowałam jego ściągniętą bólem, coraz bledszą
twarz i tweedowy rękaw, który coraz bardziej nasiąkał krwią. Nel
uśmiechnęła się do niego.
– Tym razem to ja niosę ciebie w bezpieczne miejsce – powiedziała.
Popatrzył na nią przytomnie, uśmiechnął się blado, a potem znowu
zamknął oczy i bezwładnie odwrócił głowę.
W domu rój służących powitał nas przy bramie, a za nimi wybiegły tłuste
labradory Henry’ego. Mężczyźni unieśli Shafeena z zaimprowizowanych
noszy. Ten odzyskał przytomność i mógł iść o własnych siłach, asekurowany
przez dwóch podkamerdynerów, którzy poprowadzili go do szatni na buty.
Poszliśmy za nimi.
 Służący położyli tam Shafeena przy kominku – wśród lasek, kaloszy, obok
starego skafandra do nurkowania. Labradory obwąchiwały go, a Nel, nie
zważając na obecność psów, kucnęła przy nim niczym Florence Nightingale.
– Wyjdę na dwór i poczekam na ambulans – powiedziałam.
Henry popatrzył na mnie, jakby nie zrozumiał.
– Wezwałeś pogotowie, prawda?
Henry zwrócił się do swojego wielkiego jak dąb pomocnika:
– Perfect, jedź do wsi po lekarza.
– Na litość boską! – krzyknęłam. – Obudź się wreszcie!
Ja już się ocknęłam. Ten strzał na wzgórzu wyrwał mnie ze snu, pięknego
snu o zamierzchłych czasach. Roztrzaskał bajkę, w której tkwiłam jeszcze
rano. Złapałam Henry’ego za ramię i wyciągnęłam go przed dom. Perfect
niczym cień ruszył za nami.
Na zewnątrz mogłam powiedzieć to, czego nie chciałam mówić przy
Shafeenie.
– Doceniam to, że żyjesz według dawnych zwyczajów, ale mamy do
czynienia z sytuacją wyjątkową! Shafeen traci krew! A jeśli umrze?!
– Na pewno nie umrze – powiedział Henry. – To powierzchowna rana.
Jednak ustępując o krok przed moimi argumentami, zwrócił się do
Perfecta:
– Spróbuj się pospieszyć.
Perfekt dotknął daszka kaszkietu i ruszył – muszę powiedzieć, że niezbyt
szybko – w kierunku stajni.
– Co?! Masz zamiar wysłać go konno?! – wrzasnęłam.
Dokładnie tak to się odbyło w Polowaniu, ale do cholery, tam akcja działa
się przed pierwszą wojną światową.
– Oczywiście, że nie – odparł szorstko. – Samochodem.
– Ale Shafeen musi jechać do szpitala.
– Do najbliższego szpitala jedzie się półtorej godziny.
Trochę ochłonęłam. Jeżeli Henry mówił prawdę, to jego plan mógł
najszybciej zapewnić Shafeenowi pomoc medyczną.
Mimo to nadal miałam niespokojny oddech. Henry położył dłoń na mojej
dłoni, ale tym razem nie przebiegł mnie elektryzujący dreszcz.
– Tak będzie najlepiej – powiedział łagodnie. – Zaufaj mi.
Sęk w tym, że nie wiedziałam, czy jeszcze potrafię.
 Rozdział dwudziesty pierwszy
W związku z wypadkiem Shafeena tego dnia nie oczekiwałam uroczystej
kolacji.

Chyba jednak do tej pory już powinnam wiedzieć lepiej, czego się
spodziewać. Postrzelenie człowieka to za mało, żeby odebrać apetyt ludziom
z wyższych sfer.
Bardzo długo siedziałam na moim łóżku w Lowtherze i patrzyłam
niewidzącym wzrokiem na coraz bledsze światło za oknem. Było mi zimno,
chociaż w kominku wesoło trzaskał ogień. Jeffrey obserwował mnie,
zachowując absolutne milczenie. Właśnie to najbardziej w nim lubiłam.
Wiedział, kiedy trzymać język za zębami i dać człowiekowi pomyśleć.
Kiedy przyszła Betty z ubraniami dla mnie, nie pozwoliłam jej nawet
rozłożyć ich na łóżku.
– Betty – powiedziałam oschle. – Dzisiaj sama się ubiorę. To wszystko.
Dziwne, ale tym razem zdawała mi się mniej zawzięta. Ukłoniła się
i wyszła. Może wolała taki świat: bez grzecznościowych formułek i słów,
w którym zarówno ona, jak i jej zwierzchnicy znali swoje miejsce. Czy takie
relacje były dla niej bardziej zrozumiałe? Relacje oparte na rozkazach, a nie
na prośbach? Czy Henry miał rację, mówiąc o naturalnym porządku rzeczy?
Bez względu na zmianę, która w niej zaszła, nie potrzebowałam jej tego
wieczoru. Dokładnie wiedziałam, co chcę włożyć, jak uczesać włosy i jaki
zrobić makijaż. Wyjęłam z walizki suknię od mojej matki – na szczęście była
uszyta z materiału, który doskonale się układał, więc nie miała żadnych
zagnieceń.
Włożyłam ją i zdecydowałam, że tego dnia nie będzie żadnych
księżniczkowych loczków. Rozgrzałam prostownicę i już po chwili moje
włosy były proste jak druty, grzywka opadała na brwi, a końcówki lekko
podwijały się na ramionach. Popatrzyłam z ponurą satysfakcją w lustro.
Suknia wyglądała idealnie – popielatosrebrzysta, bez ramiączek, za to
z tysiącami luźno naszytych z przodu, czarnych jak smoła koralików, które
bez przerwy drgały i zbijały się w gromady niczym stado szpaków. Moja
matka może nie sprawdziła się jako rodzic, ale na pewno wiedziała, jak uszyć
doskonałą suknię, i za to ją szanowałam. Już na pierwszy rzut oka było widać,
że włożyła w ten projekt dużo pracy, każdy koralik naszyła ręcznie. Przyszło
mi na myśl, że jeśli tak się dla mnie natrudziła, to chyba jednak trochę mnie
kochała.
Przetrząsnęłam kosmetyczkę w poszukiwaniu najczarniejszej kredki do
oczu, po czym narysowałam dwie długie, wygięte na zewnątrz do góry linie
przypominające skrzydła. Ostatni raz zerknęłam w lustro. Po księżniczce nie
zostało ani śladu. Znowu byłam sobą i – co bardzo mnie cieszyło –
wyglądałam odrobinę groźnie.
Wiedziałam, że nie zniosę drinków w bawialni, o ile w ogóle ktoś
zamierzał się tam spotkać, więc poszłam prosto na kolację. Sama.
Nieobecność Shafeena nie była dla mnie zaskoczeniem. Nie zdziwiłabym się,
gdyby Nel też została w swoim pokoju, co oznaczałoby, że co dzień ubywa
przy kolacji jednej osoby, jak w filmie A potem nie było już nikogo na podstawie
powieści Agathy Christie. Jednak była obecna, w każdym razie ciałem.
Wyglądała już tylko jak cień dawnej Nel.
Tego wieczoru siedziałam oddalona o jedno nakrycie od Henry’ego.
Miejsce między nami zajęła Lara. Lunch spędziłam w jego sąsiedztwie.
Doszłam do wniosku, że spotkała mnie kara za to, że nakrzyczałam na niego
z powodu ambulansu.
Początek kolacji upłynął w poważnym nastroju, ale już po dwóch daniach,
kiedy polało się wino, Ludzie Średniowiecza stali się hałaśliwi jak zwykle.
Przekrzykiwali się i pękali ze śmiechu. Zachowywali się tak, jakby
Shafeenowi nic się nie stało.
Przesuwałam jedzenie po talerzu. Na kolację była zupa rybna, za którą nie
przepadam nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach, a tym
bardziej teraz, gdy wiedziałam, że to ich tradycja – wieczorem przed
polowaniem na jelenia jedliśmy sarninę, przed strzelaniem do ptaków
podano bażanta z resztkami śrutu, a nazajutrz mieliśmy iść na ryby. Nie
mogłam się pogodzić z tym, że łowy miały trwać pomimo tego, co się stało,
ale jeżeli wierzyć opowieściom krążącym wokół stołu, takie wypadki nie były
rzadkością. Chyba ze sto razy usłyszałam zdanie, że to każdemu może się
zdarzyć.
„Zdarza się”. „Zdarza się”. Wszyscy mieli pod ręką anegdotę o wujku,
kuzynie albo gościu, którego postrzelono podczas pędzenia. Nie przekonali
mnie.
Jedyny moment, w którym przypomniano wprost o Shafeenie, nastąpił,
kiedy Henry wstał, zastukał srebrnym nożem o kieliszek, dopóki wszyscy nie
umilkli, a potem powiedział:
– Dzisiaj oczywiście nie wzniosę toastu za pomyślne strzelanie, bo chcę
okazać szacunek Shafeenowi, który został lekko ranny.
Przypomniałam sobie krew sączącą się przez materiał kurtki Shafeena
i musiałam ugryźć się w język.
– Wypijmy więc za Shafeena i życzmy mu szybkiego powrotu do zdrowia.
– Za Shafeena! – powtórzyli wszyscy z należytą powagą i szacunkiem.
Nagle Piers uniósł wysoko swój kieliszek i dodał:
– Niech żyje nasz Pendżabski Playboy!
Wszyscy zarechotali, ja zaś odstawiłam kieliszek, bo czułam, że wino nie
przejdzie mi przez gardło.
Po chwili dwaj służący podeszli do Henry’ego. Jeden położył przed nim
oprawiony w czarną skórę tom otwarty na odpowiedniej stronie, a drugi
podał wieczne pióro. „O, a więc wypadek na polowaniu nie przeszkodzi mu
w skrzętnym odnotowaniu wyniku!” – pomyślałam ze zgrozą.
Z mojego miejsca przy stole nie widziałam dokładnie, co pisze, ale
wiedziałam, że będzie to liczba bażantów masowo uśmierconych tego dnia.
Notując ostatnią pozycję, Henry zerknął na Larę. Popatrzyli sobie w oczy
i oboje parsknęli ledwo powstrzymywanym śmiechem. To był błąd, bo kiedy
Henry odwrócił książkę, żeby pokazać wpis Larze, ja też niechcący go
zobaczyłam.
Nigdy nie zapomnę, co tam przeczytałam. Do dzisiaj mam przed oczami
litery wykaligrafowane tuszem zasychającym powoli w blasku świecy.

1 x Shafeen Jadeja

W tym momencie wszystko stało się dla mnie jasne.

Wszystkie nieprzyjemne myśli, przed którymi broniłam się, siedząc na
łóżku w sypialni, kiedy na zewnątrz zapadał wieczór, zgęstniały w mojej
głowie tak, jak ciemność za oknem. Henry de Warlencourt wpisał Shafeena
jako zdobycz. Potraktował go na równi z bażantami. Nie tylko zanotował
jego nazwisko, ale jeszcze na domiar złego dopisał liczbę trafionych sztuk: 1 x
Shafeen Jadeja, jakby na świecie było ich tysiące. Zwykli ludzie nie różnili się
dla niego od bażantów – byli tak samo zbędni i bezwartościowi.
Zebrało mi się na wymioty.
Na szczęście, gdy tylko księga łowów została zamknięta, wszyscy wstali od
stołu, po czym damska część towarzystwa poszła do bawialni na kawę, dając
mi pretekst do ucieczki. Usiadłyśmy z Nel i trzema syrenami na fotelach
i kanapach. Dziewczyny Średniowiecza zajęły się celebracją rytuału
częstowania wszystkich papierosami i podawania im ognia. Nie
wyobrażałam sobie, jak do diabła mam z nimi rozmawiać teraz, kiedy
wiedziałam to, co wiedziałam. Postarałam się usiąść jak najbliżej Nel.
Musiałam z nią porozmawiać, przeprosić za to, że jej nie wierzyłam.
Kolegowałam się z nią od niedawna, a już okazałam się beznadziejną
przyjaciółką. Feministką byłam jeszcze gorszą, bo potraktowałam ją jak
rozhisteryzowaną wariatkę.
Czekałam na coś, co rozproszy uwagę zebranych, więc kiedy weszła
pokojówka z kawą na srebrnej tacy i zaczęło się wypytywanie o mleko
i cukier, skorzystałam z okazji.
Złapałam Nel za ramię na tyle mocno, że zabolało. Musiałam ją wyrwać
z otępienia, w którym tkwiła niczym zombie – koniecznie chciałam dać jej
znać, że to poważna sprawa.
– Przepraszam, że ci nie wierzyłam. Od początku miałaś rację –
wymamrotałam półgłosem.
– O co…
– Nie mamy czasu – uciszyłam ją. – O nic nie pytaj. Powiedz im, że idziesz
do łóżka. Za dziesięć minut spotkajmy się u Shafeena. Przynieś nasiona.
– Nasiona?
– Tak. Nasiona.
 Rozdział dwudziesty drugi
Pokój Shafeena znajdował się na innym piętrze niż mój i Nel – zapewne było
to podyktowane obsesyjną moralnością, chociaż zaczynałam dostrzegać, że
Longcross jest jednym z najmniej moralnych domów, jakie znałam.

Jego pokój też nosił specjalną nazwę: Raby. Kiedy zapukałam do drzwi
i weszłam, Nel już tam była. Usiadłyśmy na łóżku Shafeena, a mnie ogarnęło
uczucie déjà vu, bo poprzedniej nocy tak samo siedziałam u Nel.
Tyle że Shafeen nie miał na sobie szlafroka. Siedział okryty do pasa kołdrą,
spod której wystawał gładki, brązowy tors i szerokie ramiona. Jego ciemne
włosy były zmierzwione od długiego leżenia i opadały mu na twarz.
Kompletnie bez związku z celem naszej wizyty pomyślałam, że jest bardzo
przystojny. „Trąba z ciebie, a nie feministka, Greer”. Górną część ramienia
miał obwiązaną bandażem, a na szafce nocnej stała fiolka środków
przeciwbólowych.
Shafeen uśmiechnął się cierpko, kiedy weszłam, i zapytał:
– Co się dzieje?
Teraz, gdy już się spotkaliśmy, nagle zabrakło mi słów. Bałam się, że obie
z Nel wyjdziemy na histeryczne paranoiczki. Wystarczyło nam jednak jedno
zerknięcie na siebie nad nogami Shafeena, by się przekonać, że możemy
sobie ufać. Nie wiedziałam, od czego zacząć, jednak ktoś musiał to zrobić.
– Posłuchaj, Shafeen, mam… mamy ci coś do powiedzenia.
Jego twarz od razu stężała, stała się jakby surowa. Przypominał mi
jastrzębia – drapieżnika, a nie ofiarę.
Nel przejęła ode mnie pałeczkę.
– Chodzi o to, że naszym zdaniem Ludzie Średniowiecza specjalnie cię
postrzelili.
– Oczywiście – potaknął. – To absolutnie jasne, że mieli taki zamiar.
Popatrzyłyśmy z Nel na siebie w szoku, ale też z pewnym poczuciem ulgi.
– Tak sądzisz?
 – O tak. Po lunchu dali mi drinka z numerem sześć, żebym zajął
stanowisko na samym końcu. Dzięki temu każdy z nich mógł skierować
strzelbę w moim kierunku, nie obawiając się, że trafi kogoś ze swoich.
Bażant nad moją głową w ostatniej chwili skręcił w powietrzu, a ja obróciłem
się, żeby go nie stracić z celownika. Gdybym tego nie zrobił, już bym nie żył.
Zaniemówiłam.
– Ale wtedy dla każdego staliby się mordercami.
– Nie – zaprzeczył Shafeen. – Przedstawiliby to jako tragiczny wypadek.
Hinduski żółtodziób nie wiedział, jak się zachować, i sam wlazł na linię
ognia. Henry, Piers, Cookson i cała reszta strzelają, odkąd odrośli od ziemi. –
Uniósł dłoń i syknął z bólu. – Wszyscy są w tym dobrzy. Wydano by wyrok, że
doszło do przypadkowego postrzelenia, i życie toczyłoby się dalej, jakby
nigdy nic.
Tak bezpośrednie przedstawienie sprawy wprawiło mnie w osłupienie.
– Problem w tym, że dwie rzeczy poszły nie po ich myśli. Po pierwsze: ja
też strzelam, odkąd odrosłem od ziemi. Polowania na dzikie zwierzęta są
bardzo popularne w Radżastanie. Po drugie: spudłowali.
– Przecież muszą wiedzieć, że nie będziesz milczał – powiedziała Nel.
Shafeen pokręcił głową.
– Ich siłą jest to, że ludzie się ich boją. Czują lęk przed ich pieniędzmi
i statusem społecznym. Mnie nie zastraszyli. Ale nawet jeżeli nie będę
trzymał języka za zębami, to co? To tylko słowo przeciwko słowu. Wy
miałyście zostać zmuszone strachem do milczenia, a kto jeszcze brał udział
w polowaniu? Grupa Ludzi Średniowiecza, kilku mieszkańców wioski, którzy
utrzymują się z pracy dla Longcross, oraz potwór Frankensteina znany pod
nazwiskiem Perfect, który od kilku pokoleń wiernie służy de Warlencourtom.
– Który z nich do ciebie strzelał? – zapytałam ze ściśniętym z przerażenia
żołądkiem.
– Nie widziałem – przyznał Shafeen. – Cały czas patrzyłem do góry. Ale
jestem niemal pewien, że to był Henry.
Domyśliłam się, że to powie. Wciąż jednak miałam nadzieję, że to
nieprawda.
 – Dlaczego właśnie on?
– Po pierwsze, wynika to z trajektorii pocisku. Henry zajmował piąte
stanowisko, więc miał czystą linię strzału z bliskiej odległości. Po drugie,
kiedy zostałem trafiony, siła uderzenia obróciła mnie w miejscu. Zanim
upadłem, zobaczyłem, że chwilę wcześniej wystrzelił ze swojej śrutówki.
Przyłapałem go dosłownie na gorącym uczynku. – Shafeen zmienił pozycję
i napił się wody. – A wy skąd wiecie?
– Nel wiedziała to już wczoraj – przyznałam.
– Kiedy napadły mnie psy – wyjaśniła Nel. – Wiedziałam, że na mnie
polują. Ale nie podejrzewałam Henry’ego. Sądziłam, że tylko reszta Ludzi
Średniowiecza zabawia się w taki sposób.
Jakbym słyszała moje własne myśli.
– Uważałam Henry’ego za dobrego człowieka. – Westchnęła smutno. – Dał
mi swoją kurtkę.
– A potem ci ją zabrał – zauważył z przekąsem Shafeen.
– Właściwie… – Wymieniłyśmy z Nel porozumiewawcze spojrzenia
i skinęłyśmy głowami. – Chcemy ci coś pokazać.
Nel otworzyła jasnoczerwoną torebkę, którą trzymała w rękach, i wyjęła
z niej nasiona. Położyła je na zdrowej dłoni Shafeena.
– Znalazłam je w kieszeni kurtki Henry’ego.
– Przyszło nam na myśl, że ty możesz wiedzieć, co to jest.
Shafeen zerknął na dłoń.
– Wiem – powiedział ponuro. – To anyż.
Ta nazwa coś mi mówiła.
– Anyż? Taki, którym aromatyzuje się cukierki lukrecjowe?
– Tak. Psy nie mogą mu się oprzeć. W niektórych częściach kraju myśliwi
ciągną po wzgórzach woreczek anyżu, żeby psy nie rozbiegały się po okolicy.
Odbija im, kiedy czują jego zapach. Dostają szajby.
– W nocy miałam wrażenie, że słyszę psy obwąchujące moje drzwi! –
powiedziała triumfalnie Nel.
 – Możliwe. Posokowce i płochacze oczywiście śpią w psiarni, ale nawet
stare tłuste labradory Henry’ego zmusiłyby się do wejścia po schodach, żeby
nawdychać się anyżu. Jeśli się ich nie pozbędziesz, to dzisiaj znowu możesz
się spodziewać wizyty.
Wciąż trudno było w to uwierzyć.
– One też zdawały się takie miłe. No wiesz, psy. Oczywiście dopóki nie
wpadły w wilczy szał. Rano Arkas i Tygrys nawet podeszły mnie przywitać,
kiedy… – Nie dokończyłam.
– Kiedy co?
– Te imiona – powiedziałam. – Pamiętacie, jak wabią się tutejsze psy? –
Zwróciłam się do Shafeena. – Ostatniego dnia w STAGS bakałarz Mowbray
opowiedziała nam na łacinie mit o Akteonie, którego zagryzła na śmierć
sfora pięćdziesięciu psów myśliwskich. Zaczęła nawet wyliczać ich imiona.
Wabiły się Arkas, Ladon i Tygrys. – Spojrzałam na Nel. – Trzy z psów
Henry’ego też się tak wabią. Wczoraj słyszałam, jak je wołał. Założę się, że
reszta wabi się tak, jak pozostałe czterdzieści siedem.
– Na pewno. – Shafeen poruszył się, a jego twarz na chwilę wykrzywił
grymas bólu. – I co, Greer? Teraz wierzysz?
Skinęłam głową.
– Tak. Wczoraj wieczorem jeszcze nie byłam przekonana – przyznałam. –
To znaczy, wiedziałam, że Nel najadła się strachu, ale nie chciało mi się
wierzyć, że ktoś na nią polował. Spotkałam Henry’ego przed pokojem Nel.
Przyszedł sprawdzić, czy wszystko u niej w porządku. On… Udało mu się
mnie przekonać, że szczerze się martwił.
Wiedząc, co teraz muszę powiedzieć, nie mogłam spojrzeć Nel w oczy.
O ile mi było wiadomo, jej też podobał się Henry i po polowaniu na jelenia
przeżyła tak wielkie rozczarowanie, jak ja po strzelaniu do bażantów.
– Zaprowadził mnie na dach, gdzie ucięliśmy sobie bardzo miłą
pogawędkę. Zapewniał, że nic nam nie grozi. Dokładnie pamiętam jego
słowa. Powiedział: „Daję słowo dżentelmena, że nikt nie zastrzeli ciebie ani
Chanel”.
– Trzeba przyznać, że nie kłamał – powiedział Shafeen. – Tego dnia to ja
byłem na celowniku. – Zmrużył oczy i popatrzył na mnie. – Powiedział ci, że
jesteś piękna?
– Tak – odparłam ledwo słyszalnym głosem.
Domyślam się, że w tej sprawie Henry mnie okłamał.
– Pocałował cię?
Do diabła, domyślny gość.
– Tak.
– A więc, co wpłynęło na zmianę twojej opinii o nim? – zapytał już o wiele
spokojniej. – Kiedy opadły ci łuski z oczu?
– Dzisiaj przy kolacji – odparłam. – Pamiętasz tę wielką, czarną księgę,
w której coś pisali po polowaniu na jelenia?
– Dziennik łowów? Tak. Zapisują w nim liczbę ustrzelonych danego dnia
zwierząt.
– Ty też do niego trafiłeś. Pod wszystkimi bażantami dopisali twoje
nazwisko.
Pomimo swojego sardonicznego usposobienia Shafeen był w szoku.
– Jesteś pewna?
Potaknęłam.
– Widziałam to czarno na białym.
– To pewno znaczy, że wczoraj wpisali tam mnie – jęknęła Nel.
Sprawiała wrażenie, jakby ledwo powstrzymywała łzy – jakby nie mogła
uwierzyć, że ktoś jest zdolny do takiego okrucieństwa.
Dotknęłam jej dłoni.
– Tak. I widziałam coś jeszcze. Sposób, w jaki Henry pokazał Larze ten
wpis. Śmiali się. To ich bawiło.
W tamtej chwili całkowicie zmieniło się moje postrzeganie świata.
Widzisz, cały czas próbowałam sobie wmówić – podobnie jak Nel – że
odpowiedzialność za wszystkie okrucieństwa ponoszą inni Ludzie
Średniowiecza. Nie on, nigdy nie on. W końcu jednak musiałam się zbudzić
z tego snu. To przecież była kurtka Henry’ego, dom Henry’ego, cały weekend
zorganizowany przez Henry’ego. Lekarz też był jego. W okolicy nie dało się
znaleźć szpitala. Popatrzyłam na bandaż ciasno owinięty wokół ramienia
Shafeena. Jego biel kontrastowała z brązową skórą i butelką środków
przeciwbólowych na szafce nocnej.
– Wygląda na to, że lekarz całkiem nieźle cię poskładał.
– O tak. Doskonale się mną zajął, jak na gościa, który już dawno
przekroczył osiemdziesiątkę – potaknął z ironicznym entuzjazmem.
Zerknęłam jeszcze raz na ciasno zawiązany bandaż.
– To znaczy, że nie zajął się tobą? – zaniepokoiła się Nel.
– Nie, nie. Zrobił wszystko, co w jego mocy, żebym czuł się komfortowo.
Zaopiekował się mną jak rodziną, którą tutaj leczy od pięćdziesięciu lat.
Musiał zadbać o to, żeby nie było o czym mówić i żebym nie musiał jechać do
szpitala. Jak za każdym razem.
Kolejne zdziwienie.
– Za każdym razem?
– Tak. Jeszcze nie wszystko do ciebie dotarło, prawda? – Shafeen zerknął
na Nel. – Do was obu. Chodzi o coś więcej niż ten weekend. Oni to robią od
lat.
Milczałyśmy przez jakiś czas, próbując sobie przyswoić tę myśl.
– Shafeen – powiedziałam spokojnie. – Jeżeli to, co mówisz, jest prawdą,
musimy iść na policję.
– Nie!
Powiedział to bardziej stanowczo niż cokolwiek innego do tej pory.
– Ale… – zaczęła Nel.
Shafeen wszedł jej w słowo:
– Jeszcze nie mamy wystarczająco dużo dowodów. Nie wyjadę stąd,
dopóki ich nie zdobędę. Jak myślisz, po co tu jestem?
Zrobiłam wielkie oczy.
– To znaczy, że wiedziałeś?
– Już od dawna coś podejrzewałem. Dzieciaki ze szkoły co roku
przyjeżdżają tu podczas justitium, a po powrocie wyglądają jak duchy. Snują
się po szkole niczym zombie i boją się odezwać do Ludzi Średniowiecza.
Chowają głowę w piasek i jedynie próbują dotrwać do końca szkoły.
– Gemma Delaney! – wyrwało mi się.
– To jedna z nich – potaknął Shafeen.
– Kim jest Gemma Delaney? – zainteresowała się Nel.
– Dziewczyną z mojej starej szkoły. Namawiała mnie, żebym nie jechała do
Longcross. Pewno była tu w zeszłym roku.
– Była – powiedział Shafeen. – I nie tylko ona. Niektórzy wracają fizycznie
skrzywdzeni, inni są tylko śmiertelnie przerażeni. Wszyscy trafiają na swoje
miejsce, starannie wybrane dla nich przez Ludzi Średniowiecza. Czasami –
dodał – w ogóle stąd nie wracają.
– Co?! – krzyknęłyśmy z Nel jednocześnie.
– Po szkole krąży pewna historia, rodzaj legendy o tym, że w latach
dziewięćdziesiątych jeden z uczniów pojechał do Longcross, ale już nie
wrócił. Dobrze go wybrali: dzieciak z Trzeciego Świata na stypendium,
śniada skóra, obco brzmiące imię… – Wskazał na siebie. – Na stypendium
w STAGS… – Wskazał na mnie. – Niewłaściwe pochodzenie… – Wskazał na
Nel. – Brzmi znajomo? Według tej legendy chłopak został przypadkowo
zastrzelony na polowaniu w Longcross.
– Ale Henry nie mógł tego zrobić – zaprotestowałam, nadal gotowa go
bronić, żeby choć przez chwilę nie pozbywać się swoich fantazji. –
W tamtych czasach jeszcze nie było go na świecie.
– Nie rozumiesz, prawda? Ten proceder trwa od wielu lat. Do diabła,
nawet mój ojciec tu był.
Przypomniałam sobie, że między tatą Henry’ego i Shafeena istniał jakiś
zadawniony zatarg.
– Co się stało?
– Nigdy nie wdawał się w szczegóły. Jakby się wstydził. Ale teraz jestem
pewien, że to było coś podobnego. – Shafeen wzruszył nagimi ramionami.
– Dlaczego wysłał cię do STAGS, jeżeli spotkało go tam coś tak strasznego?
– Tam nic go nie spotkało. To wszystko stało się w Longcross, nie miało nic
wspólnego ze szkołą. Szkoła dała mu doskonałe wykształcenie. Poszedł do
Oxfordu, a potem do Sandhurst, a w końcu objął ważną posadę
w Radżastanie. Raczej nie mógł wiedzieć, że syn jego największego wroga,
Rolla de Warlencourta, trafi do STAGS dokładnie w tym samym czasie, co ja.
Trudno zakładać, że utrzymywali ze sobą kontakt i wiedzieli, co słychać
u drugiego z nich. Zdaniem mojego taty STAGS jest świetną szkołą, pełną
porządnych ludzi. Tylko w połowie miał rację.
– W której połowie?
– Że STAGS jest świetną szkołą. To znaczy, reprezentuje wysoki poziom
nauczania, a bakałarze są dobrymi nauczycielami, ale tutejsze dzieciaki mają
tylko jedno w głowie.
– Co? – zapytała Nel.
– Wyprawy na polowanie strzelanie wędkowanie.
– Kto dokładnie? – dopytywałam.
– Wszyscy. Na przykład twoja współlokatorka. Zapomniałem, jak ma na
imię.
Niemal wymknęło mi się: Jesus.
– Becca.
– No właśnie, Becca jest jedną z nich. Twoja współlokatorka też, Nel.
– O czym ty mówisz? – zapytałam z niedowierzaniem.
– Czy była przy tym, kiedy dostałaś zaproszenie?
Zastanowiłam się.
– Tak.
– Zachęcała cię do wyjazdu?
– Tak.
– Sugerowała, że masz szansę zostać przyjęta do Ludzi Średniowiecza?
– Tak – mruknęłam zawstydzona.
Shafeen uderzył zdrową dłonią w śnieżnobiałą pościel.
– Niezła przynęta. Stworzyli małą, elitarną grupę, która rządzi całą szkołą,
a wszyscy tak desperacko chcą do nich dołączyć, że łatwo dają się
wyprowadzić w pole. Dotyczy to również mnie – przyznał. – Tymczasem
prawdopodobnie właśnie Becca zostanie przyjęta do Ludzi Średniowiecza za
to, że pomogła im cię zwabić. To pewno był pierwszy raz w tym roku, kiedy
się do ciebie odezwała?
Skinęłam głową.
– Z tobą, Nel, było tak samo?
– Tak.
– Widzicie? – Podekscytowany Shafeen usiadł na łóżku. – Na tym polega
ich taktyka. Najpierw dają ci do zrozumienia, że nikt cię nie lubi;
doprowadzają cię do stanu, w którym dałabyś się pokroić za odrobinę
sympatii, uśmiechu czy rozmowy. Dlatego, kiedy w końcu zaczynają z tobą
rozmawiać, czujesz się tak, jakby nagle słońce wyszło zza chmur. Możecie mi
wierzyć, że doskonale was rozumiem. W ciągu ostatnich lat zapraszali mnie
kilka razy. Widocznie nie mogli się mnie doczekać, nie chcieli zwlekać aż do
drugiej klasy. Nienawidzą mnie do szpiku kości.
– Dlaczego? – zapytałam szczerze zainteresowana.
Wzruszył ramionami, a jego twarz wykrzywił grymas. Po raz pierwszy
zwróciłam uwagę, że to go boli. Nie ramię, chociaż jestem pewna, że ono też
nieźle dawało mu się we znaki – mam na myśli raczej fakt, że Ludzie
Średniowiecza go nie lubili. Dopiero w tej chwili zdałam sobie sprawę, przez
ile lat nauki musiał znosić prześladowanie i wykluczenie.
– Nie wiem, dlaczego – powiedział cicho. Jego głos kojarzył mi się z głosem
małego chłopca. – Może dlatego, że nie pasuję do ich stereotypu odmieńca,
o ile to, co mówię, ma dla ciebie sens. Nie wiedzą, co ze mną zrobić. – Zerknął
przelotnie na mnie. – Pierwszego wieczoru przy kolacji nie byłem z tobą
zupełnie szczery, Greer. Mój ojciec rzeczywiście zarządza bankiem
w Dżajpurze, ale dlatego, że jest jego prezesem. Naprawdę jesteśmy
spokrewnieni z rodziną królewską i naprawdę mamy pałac na wzgórzach.
Fortunę mamy odpowiednią, ród Jadejów jest tak stary, jak rodzina de
Warlencourtów, i prawdopodobnie równie bogaty. Na wykształcenie też nie
możemy narzekać – mój ojciec uczył się w STAGS, ukończył Oxford, a potem
Sandhurst. Żyję na co dzień tak, jak oni, mówię jak oni, biorę udział
w wyprawach na polowanie strzelanie wędkowanie. Domyślam się, że nie
pasuje im moja ciemna skóra i dziwne nazwisko. Jestem dla nich Dzikusem,
i to w najprawdziwszym sensie tego słowa, jak je rozumiano w czasach
imperium brytyjskiego i panowania Anglików w Indiach. A nawet jeszcze
wcześniej. Słyszałaś o tym na lekcjach historii, Greer – o uczestnikach
wypraw krzyżowych i niewiernych. Henry zawsze będzie jednym
z krzyżowców, a ja – niewiernym.
Przez jakiś czas zastanawiałam się nad tym, co powiedział, a potem
postanowiłam dopytać o jedną rzecz.
– Mówisz, że już wcześniej cię zapraszali?
– O tak. Wiele razy.
– Ale przedtem tutaj nie przyjeżdżałeś?
– Nie.
– Dlaczego akurat w tym roku przyjąłeś zaproszenie?
Popatrzył na mnie wymownie, jak patrzy człowiek, który chciałby cię
uciszyć.
– Miałem swoje powody.
Zrozumiałam, że mam nie drążyć tematu. Poza tym zdawało mi się, że
i tak znam odpowiedź. Przyjechał, bo Nel została zaproszona. Był tutaj, żeby
ją chronić.
Tamtego wieczoru, kiedy wyskoczył z historią o tygrysiej matce,
opowiedział ją, żeby odwrócić uwagę od Nel. To on zauważył jej nieobecność
podczas polowania na jelenia. Zaniósł ją na rękach na szczyt wzgórza. Chyba
mu się podobała. Zerknęłam na Nel siedzącą koło Shafeena w malinowym
szlafroku, całą w odcieniach różu i bieli, z opadającymi na ramiona jasnymi
włosami przetykanymi ciemniejszymi pasemkami. Byłaby z nich piękna para
– on śniady, ona blada, ciemność i blask. Przełknęłam gulę, która stanęła mi
w gardle niczym kamień. Jeszcze rano myślałam, że ja też mam chłopaka.
Niestety wieczorem okazało się, że mój potencjalny partner jest fanatykiem
o morderczym instynkcie. Nagle poczułam, że muszę się stąd wydostać –
wyjechać jak najdalej z Longcross.
– Trzeba się stąd zwijać – powiedziałam. – Możemy od razu się spakować
i uciec, zanim tamci wstaną.
– Dokąd chcesz uciec? – zapytała Nel. – Nie pamiętasz, jak próbowałaś
sprowadzić ambulans dla Shafeena?
Zerknęłam na Shafeena. Nie wiedziałam, czy słyszał o tej próbie.
– Henry powiedział, że najbliższy szpital jest oddalony o półtorej godziny
stąd – mówiła dalej Nel. – Równie dobrze to może być najbliższa miejscowość
i najbliższy posterunek policji.
– Zresztą nawet jeśli dotrzemy do wioski, to miejsce będzie pełne
mieszkańców absolutnie wiernych Henry’emu – dodał Shafeen.
Mieli rację. Oglądałeś Kult? Na pewno nie chcieliśmy wpaść w ręce
fanatyków religijnych z zapadłej prowincji, którzy zaczęliby odprawiać
dziwne czary i spaliliby nas na stosie w kształcie słomianej kukły Conrada de
Warlencourta.
– No to co robimy? – zapytałam.
– Potrzebujemy dowodów – powiedział z ponurą miną Shafeen. – Nie
ruszę się stąd, dopóki ich nie zdobędę. Trzeba to wreszcie zakończyć.
– Jakich dowodów potrzebujesz?
– Takich, które potwierdzą wszystko czarno na białym.
Biały papier i czarny atrament, jeszcze mokry i lśniący w blasku płomienia.
Litery układające się w imię i nazwisko Shafeena.
– Dziennik łowów! – powiedziałam.
– Tak.
Przed oczami pojawił mi się jeszcze jeden obraz: przedpołudnie
w bibliotece, na półpiętrze. Długie rzędy książek oprawionych w czarną
skórę morocco bez tytułów, ale z datami.
– Jestem prawie pewna, gdzie znajdziemy takie dowody.
Jednak nie mogliśmy tam pójść i buszować przy zapalonych światłach, bo
postawilibyśmy na nogi wszystkich pięćdziesiąt milionów służących
w Longcross.
„Wszędzie mam szpiegów” – powiedział Henry i naprawdę miał to na
myśli.
– Tyle że potrzebna nam latarka.
 – Może być Saros 7S?
Nel otworzyła swoją kopertówkę i wysunęła z niej piękny, cienki tablet
z gładkiego szkła i metalu o zaokrąglonych rogach, błyszczący niczym skarb.
Dotknęła ekranu, a system od razu się uruchomił. Pojawiła się tapeta
przedstawiająca piękną fotografię Nel ze słodkim, puszystym kociakiem
w objęciach (mogłam się spodziewać, że jest kociarą) oraz ikonką daty
i godziny.
– Masz przy sobie telefon?!
Nel skinęła głową. W jej oczach pojawił się figlarny błysk, który sprawił mi
prawdziwą radość. A więc jednak jej nie złamali. Ona także sprzeciwiła się
poleceniom Dziewczyn Średniowiecza. Ja przywiozłam do Longcross suknię
uszytą przez matkę – tę, którą właśnie miałam na sobie. Nel też złamała
zasady, ale przywiozła coś o wiele bardziej pożytecznego, swój własny
symbol rebelii.
Technikę.
– Ale śliczności – westchnął z zachwytem Shafeen.
Wiedziałam, że naprawdę ma na myśli Nel, a nie telefon. Przez chwilę
wszyscy patrzyliśmy na Sarosa 7S jak na świętego Graala z Indiany Jonesa
i ostatniej krucjaty. To małe urządzenie, nie większe niż dłoń, zdawało się nam
czymś niemal cudownym. Brakowało nam go od bardzo dawna.
– Ma latarkę?
Nel fachowo stuknęła dwa razy w ekran i znad obiektywu kamery
wystrzelił oślepiający biały promień.
Oczy Shafeena zajaśniały niemal tak samo. Zrzucił z siebie kołdrę i nałożył
biały szlafrok, który zasłonił jego spodnie od piżamy. Znowu miał wzrok
łowcy.
– Chodźcie – powiedział.
 Rozdział dwudziesty trzeci
Nie będę kłamać.

Przejście chyłkiem w gęstych ciemnościach do biblioteki w Longcross było

najbardziej mrożącą krew w żyłach czynnością w moim życiu. (Przynajmniej
do tamtej pory, bo następnego dnia zdarzyły mi się o wiele straszniejsze
rzeczy.)
Postanowiliśmy się rozdzielić, żeby mieć wymówkę, gdyby nakryła nas
któraś ze „służących ze Stepford”. Dzięki temu mogliśmy powiedzieć, że
idziemy po szklankę wody czy coś w tym rodzaju. Pamiętałam drogę
z porannej wycieczki po domu. Opisałam ją moim dwóm współspiskowcom,
stojąc w drzwiach w pokoju Shafeena. Korytarz na szczęście był pusty, bo
kiedy skończyliśmy rozmawiać, zrobiło się już dobrze po północy.
– Zejdźcie głównymi schodami – szepnęłam. – Potem skręćcie w prawo.
Biblioteka będzie za wielkimi podwójnymi drzwiami po naszej lewej stronie.
O Boże…
– Co? – wyszeptali jednocześnie Shafeen i Nel.
– A jeśli będą zamknięte na klucz? W bibliotece znajduje się dużo
drogocennych książek. Nie mam na myśli jedynie pierwszych wydań. Są tam
nawet rękopisy.
Shafeen zamyślił się.
– Nie sądzę, żeby były zamknięte – odezwał się w końcu. – Bogaci ludzie
sobie ufają. To zamknięty klub. Nie przyszłoby im do głowy, że gość, którego
zaprosili na weekend, mógłby ich okraść.
– Ale my też tu jesteśmy, prawda? – wtrąciła Nel. – A nie należymy do ich
klubu. Dali nam to wyraźnie do zrozumienia. Mogli zamknąć drzwi na klucz
przed takimi szumowinami jak my.
Shafeen zmarszczył brwi.
– Masz rację. Okej, ja pójdę pierwszy. Jeśli biblioteka jest otwarta, wejdę
i zamknę za sobą drzwi. Jeżeli nie wrócę w ciągu pięciu minut, to dołączcie
do mnie, ale pojedynczo. Gdyby była zamknięta, wrócę od razu i rano
będziemy musieli spróbować jeszcze raz. Oczywiście to będzie o wiele
trudniejsze.
Jeśli o mnie chodzi, to byłam zdania, że rano nasza misja byłaby
niewykonalna. Po pierwsze, wszędzie roiło się od służby. Po drugie, czy nie
wybieraliśmy się na ryby? Jednak nie mieliśmy wyjścia, musieliśmy
wypróbować plan Shafeena.
– Dobrze – powiedziałam. – Jeśli nie wrócisz, Nel pójdzie pierwsza za tobą.
– Czekaj, dlaczego ja? – sprzeciwiła się Nel.
– Bo już raz najadłaś się strachu – wytłumaczyłam. – A dzięki temu zawsze
ktoś jest przy tobie. Sama musisz sobie radzić tylko na schodach. Shafeen
czeka w bibliotece, a ja tutaj. Jak w tej zagadce z lisem, kurczakiem i ziarnem.
– Ja na pewno jestem tchórzliwym kurczakiem – jęknęła żałośnie Nel.
– Jesteś najdzielniejszą dziewczyną, jaką znam – pocieszyłam ją szczerze. –
Ruszaj, Shafeen.
Chyba zupełnie wstrzymałyśmy oddech na pięć minut, czekając na
ewentualny powrót Shafeena. Odliczałam w myślach sekundy, a kiedy
dotarłam do trzystu, lekko skinęłam głową w kierunku Nel. Ta powtórzyła
mój gest i ruszyła na palcach w dół schodów. Zdjęła swoje eleganckie buty
i szła boso, a kiedy stwierdziłam, że teraz moja kolej, zrobiłam to samo. Na
szczęście schody były pokryte grubym dywanem, więc poruszałam się
bezszelestnie. Jednak i tak dostałam gęsiej skórki, mówię ci – niemal
kompletny brak światła i świadomość, że nad moją głową wiszą gigantyczne
pejzaże z krowami i pasterkami, które gapią się na mnie, a ponad wszystkim
ogromny, ciężki żyrandol gotów w każdej chwili spaść mi na głowę niczym
twór z Upiora w operze.
Spotkaliśmy się tuż za wysokimi, podwójnymi drzwiami na białej ścieżce
utworzonej przez promień księżyca, który wpadał do środka z ogrodu przez
szklane drzwi. Gdyby w tej chwili ktoś wszedł do biblioteki, od razu by nas
zobaczył, zwłaszcza Shafeena, który wyglądał w swoim szlafroku
kąpielowym jak biały duch.
– Tędy – powiedziałam i poprowadziłam ich wąskimi, spiralnymi
schodkami na półpiętro.
Zimne kute żelazo było dość nieprzyjemne dla bosych stóp. Podeszłam
wprost do długiego, niskiego regału, na który zwróciłam uwagę rano –
pełnego oprawionych w skórę książek z datami zamiast tytułów. Dziesiątki,
setki woluminów zawierało dane z kilkuset lat. Już wiedziałam, co w nich
znajdę. Miałam przed sobą dzienniki łowów ze wszystkich myśliwskich
weekendów, lat i wieków, podczas których de Warlencourtowie zabijali dla
zabawy. Poszliśmy na sam koniec, gdzie znaleźliśmy najbardziej aktualną
księgę, na której grzbiecie wytłoczono i namalowano złotą farbą obecną
dekadę. Wyjęłam ją, pamiętając, że rano zrobiłam to samo. Czy znalazłabym
w niej imię Nel, gdyby mojej uwagi nie odwróciło bicie zegara, które zmusiło
mnie do ucieczki, jakbym była Kopciuszkiem? Czy już wtedy odkryłabym
prawdę i pobiegła prosto do Shafeena, żeby go ostrzec? Przewracałam kartki
grubego papieru doskonałej jakości, dopóki nie znalazłam najnowszego
wpisu. Nel i Shafeen zaglądali mi przez ramię. Nel poświeciła latarką
telefonu na kompromitujące słowa wykaligrafowane starannym
charakterem pisma Henry’ego:

Niedziela, 30 października
122 x bażanty
1 x Shafeen Jadeja

– Ale jaja… – jęknął Shafeen. – To znaczy, wierzyłem ci, ale… no, nie mogę.
Pokręcił głową.
Nel stuknęła w wyświetlacz Sarosa, dwa razy błysnął flesz.
– Zdjęcia – powiedziała. – Telefon wysyła je wprost do Orbity, magazynu
danych na satelicie Sarosa. Teraz mamy dowód, nawet jeżeli ktoś mi zabierze
telefon.
Następnie przyłożyła do kartki palec ze złamanym paznokciem
i przerzuciła jedną stronę wstecz. Ona też została uwieczniona.

Sobota, 29 października
1 x dorosły jeleń
1 x Chanel Ashton
 Popatrzyłam na jej twarz oświetloną białym blaskiem telefonu. Bałam się,
że zemdleje. Jednak wzięła tylko głęboki oddech i jeszcze raz stuknęła
w wyświetlacz, żeby zrobić zdjęcie.
– Mam cię – mruknęła pod nosem.
Nagle coś mi przyszło na myśl. Przerzuciłam strony do ubiegłorocznego
michaelmas justitium.
– Spójrzcie! – krzyknęłam stłumionym głosem.
Oboje zerknęli do księgi.

Sobota, 31 października
1 x dorosły jeleń
1 x Gemma Delaney

Nel bez słowa zrobiła jeszcze jedno zdjęcie, a ja musiałam się oprzeć
o balustradę. Nie mogłam złapać tchu. Przypomniałam sobie Gemmę –
promienną uczennicę Bewley Park. Miała lśniące włosy i ogromną pewność
siebie. Po tamtej dziewczynie został tylko cień, już nie była sobą, ale nadal
miała w sobie dosyć dobroci i odwagi, żeby podejść do mnie przed kaplicą
w STAGS i ostrzec mnie jako koleżankę z dawnej szkoły przed wyjazdem do
Longcross. A teraz Ludzie Średniowiecza próbowali złamać Nel i Shafeena.
– No – zwróciłam się cicho do Shafeena, tak wściekła, że prawie nie
mogłam mówić. – Chciałeś dowodu, to go masz. Zrobiliśmy zdjęcia, a teraz
chodźmy.
– Czekaj – powstrzymał mnie.
Wyjął z dłoni Nel Sarosa 7S i ruszył wzdłuż zastawionego książkami
regału. Przesuwał palcami po grzbietach i liczył szeptem. Szłyśmy za nim i za
rozhuśtanym źródłem światła. Zatrzymałyśmy się, gdy on się zatrzymał.
Kiedy poświecił Sarosem na grzbiet książki, złocone litery rozbłysły na tle
matowej, czarnej skóry.

1960-1969
Już wiedziałam.
Shafeen szukał swojego ojca.
Wysunął książkę z półki i przerzucał strony w tę i z powrotem, jakby
rozpaczliwie próbował coś znaleźć, a jednocześnie się tego bał. W końcu
przestał, a my zbliżyłyśmy się do niego. Shafeen usiadł ze skrzyżowanymi
nogami na podłodze półpiętra. Uklękłyśmy obok, żeby zerknąć mu nad
ramieniem.

Niedziela, 26 października 1969

98 x bażanty
1 x Aadhish Jadeja

Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć.

– Shafeen…
– Nigdy mi nie powiedział – wszedł mi w słowo. Głos mu się łamał, był
bardzo cichy. – Nie wspomniał ani słowem.
Położyłam dłoń na jego ramieniu okrytym białym szlafrokiem.
Wiedziałam, dlaczego mu o tym nie powiedział. Który mężczyzna chciałby
się przyznać do czegoś takiego ukochanemu synowi? Do tego, że w latach
sześćdziesiątych przyjechał do prestiżowej szkoły, w której zaakceptowano
go pomimo hinduskiego pochodzenia na tyle, że został zaproszony na
weekend do wiejskiej posiadłości jednego z kolegów. Wyobrażam sobie, jak
bardzo był podekscytowany. Gdy o tym myślałam, chciało mi się płakać.
Normalnie chciało mi się wyć z powodu młodego Aadisha Jadeji, który mógł
sobie być hinduskim księciem, ale i tak na zawsze miał pozostać wykluczony.
Shafeen zamknął książkę z tak głośnym trzaskiem, że obie z Nel
podskoczyłyśmy ze strachu.
– Musimy położyć temu kres – powiedział nieswoim głosem.
Nel oparła dłoń na jego drugim ramieniu.
– Położymy. Mamy zdjęcia.
 – To za mało – powiedział Shafeen. – Mogą się tłumaczyć, że napisali to dla
żartu. Albo że to rejestr wypadków. Wiecie, taki jak ten w pracowni
technicznej STAGS, do którego musimy wpisywać każde zadrapanie, nawet
skaleczony palec.
– Ale wszystko tu masz jak na tacy! – protestowała głośno Nel. – Oni polują
na ludzi! Strzelają do ludzi!
– Ciszej. – Próbowałam ją uspokoić. – Chyba nie chcesz, żeby ich sługusy
nas usłyszały.
Nagle w pokoju pociemniało, bo ogromna postać zasłoniła wpadające
z ogrodu przez szklane drzwi światło księżyca.
Postać w ciężkich butach i kaszkiecie.
Perfect.
Główny łowczy stał bardzo długo jak jeden z posągów, które były rozsiane
po całej posiadłości, i patrzył. Jego długi, ponury cień na wypolerowanym
parkiecie nadawał mu proporcje olbrzyma. W końcu wyciągnął rękę
i przekręcił gałkę w drzwiach.
Dałam Nel nerwowe znaki, żeby wyłączyła latarkę i oboje z Shafeenem
padli na ziemię. Sama też rozpłaszczyłam się na podłodze wąskiego
balkoniku. Koraliki uszytej przez matkę sukni uwierały mnie w brzuch, ale
przynajmniej miałam dobry widok między słupkami balustrady na całą
bibliotekę. Modliłam się, żeby Perfect stojący niżej nie mógł nas zobaczyć na
półpiętrze. Bałam się szczególnie o Shafeena. Nie tylko był wyższy
i postawniejszy ode mnie i Nel, ale w białym szlafroku frotté wyróżniał się
jak niedźwiedź polarny w kopalni węgla. Gdyby Perfect uniósł głowę, od razu
by nas zauważył.
Z mojego punktu obserwacyjnego widziałam, że łowczy cicho wszedł do
biblioteki. Jego podkute buty niemal nie wydawały żadnego dźwięku na
gładkim parkiecie. Wraz z nim do pokoju wdarł się podmuch lodowatego
powietrza. Zadrżałam z zimna. Powiew poruszył kryształki olbrzymiego
żyrandola, które zadźwięczały cichutko. Jakby zwabiony tym dźwiękiem,
Perfect przeszedł na środek pokoju, dokładnie pod żyrandol. (Ruszał się
zaskakująco szybko jak na zwalistego człowieka. Zapewne zawdzięczał to
długiej praktyce w tropieniu niewinnych stworzeń w leśnym poszyciu.)
Nagle zatrzymał się i wytężając wzrok, wolno obrócił się o trzysta
sześćdziesiąt stopni. Ten widok przypomniał mi scenę z Pięknej i bestii,
w której bestia tańczy z Belle.
Tyle że tutaj nie było Belle.
Ani muzyki.
Ani świec.
Tylko bestia.
W świetle księżyca widziałam, że Perfect coś trzyma w jednej ręce. To coś
swobodnie opierało się o jego ramię, a kiedy się obrócił, zobaczyłam
zmatowiałe metaliczne refleksy na podwójnej lufie. Strzelba!
Perfect uniósł podbródek. Mogłabym przysiąc, że węszył zupełnie jak pies.
Potem zwrócił głowę w naszym kierunku. Zdawało się, że patrzy wprost na
mnie. Miałam wrażenie, że podczas tego weekendu tak często się na mnie
gapił, że teraz instynktownie wiedział, gdzie jestem. Musiałam
powstrzymywać się z całej siły, żeby nie krzyknąć.
Nagle zrobił coś, od czego serce niemal wyskoczyło mi z piersi. Zdjął broń
z ramienia, przytrzymał ją w obu rękach i odbezpieczył. Potem wolno,
bezszelestnie ruszył w kierunku spiralnych schodów.
Wstrzymałam oddech.
Perfect oparł dłoń na żelaznej poręczy i postawił stopę na pierwszym
stopniu. W tej chwili na dworze rozległo się głośne pohukiwanie sowy, a on
odwrócił się szybko jak kot z obiema lufami gotowymi do strzału. Szybko
i równie bezszelestnie jak przedtem wyszedł z biblioteki na dwór i dokładnie
zamknął za sobą drzwi.
 Rozdział dwudziesty czwarty
Odczekaliśmy co najmniej pięć minut, zanim odważyliśmy się coś
powiedzieć.

Odwróciłam się na wznak i pozwoliłam sobie na ciche westchnienie. Shafeen

oparł się na łokciu, włosy opadły mu na oczy. Nel usiadła i stuknęła
w wyświetlacz Sarosa, żeby z powrotem włączyć latarkę.
– Ładna historia! – powiedziała łamiącym się głosem. – Myślicie, że nas
widział?
Jeśli o mnie chodzi, to byłam tego pewna. Jak mógłby nas nie zauważyć,
jeśli patrzył wprost na mnie? Ale jeśli nas widział, to dlaczego nie zareagował,
tylko po prostu wyszedł? Nie chcąc straszyć Nel, powiedziałam:
– Zdaje się, że nie.
– Co tu robił? Szukał nas?
Na pewno tak to wyglądało, ale znowu ze względu na Nel skłamałam:
– Pewnie robi to co noc. Patroluje całą posiadłość, żeby się upewnić, że
wszystko w porządku. Może to jeden z obowiązków głównego łowczego?
– Tak czy owak, już sobie poszedł – powiedział Shafeen, odgarniając włosy
z twarzy. – Co robimy z tym? – Nadal kurczowo ściskał w rękach dziennik
z lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku. – Może nam posłużyć za dobry
początek, ale potrzebujemy więcej.
Odepchnęłam się, żeby usiąść.
– Wiesz, że Shafeen ma rację, prawda? – zwróciłam się do Nel. – Ten
rodzaj dowodów kwalifikuje się jako poszlaki. Obejrzyj dowolny dramat
sądowy. Potrzebujemy jeszcze czegoś. Musimy ich złapać za rękę.
Shafeen wsparł z namysłem podbródek na zamkniętej książce.
– Kłopot w tym, że będziemy mieli na to jeszcze tylko jedną szansę.
Dokładnie wtedy, kiedy wszyscy pójdą na ryby. A zatem, Greer, wszystko
w twoich rękach. Jutro twoja kolej, kiedy my zostaniemy w domu. Wiesz
o tym, prawda?
 – Co masz na myśli?
– Na pewno wiesz – powiedział. – Polowanie strzelanie wędkowanie. Za
Nel urządzili pościg jak za jeleniem, do mnie strzelali jak do bażanta, a jutro
czas na ciebie. Musisz zatem zdecydować, co chcesz zrobić. – Shafeen wstał.
– Zaprosili nas, bo jesteśmy odmieńcami, parweniuszami, uczymy się
w szkole, do której nie pasujemy. Trzeba nas ukrócić, zastraszyć na tyle,
żebyśmy znali swoje miejsce w szeregu. Może nawet powinno się nas
zlikwidować, żeby przywrócić naturalny porządek. Tylko spójrzcie na te
książki. – Zatoczył ręką łuk, którym objął kilkusetletni dorobek na regale. – Ja
i Nel mieliśmy szczęście. Ciekawe, ilu przed nami go zabrakło. Ile dzieciaków
zginęło w ciągu wielu lat przed epoką technik śledczych, badań genetycznych
i oględzin miejsc zbrodni? Zresztą nawet w tym wieku, ile przestępstw
zatuszowano, dlatego że de Warlencourtowie nadal żyją jak władcy feudalni,
którzy traktują mieszkańców swoich ziem i wszystkich służących jak
prywatną własność? Z pokolenia na pokolenie każdy panicz lubi się zabawić,
a nikt nie jest na tyle silny, żeby im się sprzeciwić. Ale teraz to się skończy. –
Shafeen zwrócił się do Nel. – My już byliśmy zwierzyną. Dla nas za późno,
żeby zwabić Henry’ego w pułapkę. Może to zrobić tylko Greer. – Popatrzył na
mnie. – Jeśli wystarczy ci determinacji, to właśnie ty możesz go przyłapać na
gorącym uczynku.
Pomyślałam o Gemmie Delaney, o Nel i Shafeenie, ale o dziwo, największy
wpływ na moją decyzję miał biedny Aadhish Jadeja.
– Zrobię to – powiedziałam.
– Jesteś pewna?
– Jak najbardziej.
Shafeen odetchnął z ulgą.
– W takim razie musimy opracować plan.
– Dobrze byłoby wiedzieć, gdzie będziemy łowić ryby – zauważyła Nel.
– Akurat to łatwo przewidzieć – powiedział Shafeen. – Na pewno nad tym
jeziorem, przy którym byliśmy pierwszego dnia.
– Tam, gdzie zapędziliśmy w pułapkę jelenia? – zapytałam.
– Dokładnie tam. Znajduje się w granicach posiadłości Longcross, na
terenie należącym do Henry’ego. Nawet Ludzie Średniowiecza nie
ośmieliliby się próbować swoich sztuczek w miejscu publicznym. Nie jestem
pewien, ale jezioro leży chyba na północny zachód stąd.
– Na końcu korytarza widziałam pokój z mapą zasłaniającą całą ścianę.
– Zapewne kancelarię ekonoma. Chodźmy tam. Nie zaszkodzi przyjrzeć
się topografii terenu.
Shafeen wciąż trzymał dziennik łowów z lat sześćdziesiątych ubiegłego
wieku.
– Nie odłożysz go na miejsce? – zdziwiła się Nel.
– Nie ma mowy. Zabieram go – odpowiedział.
Trudno mi było ocenić, czy zamierzał w końcu przeprowadzić długą
rozmowę o tych sprawach ze swoim ojcem, czy raczej traktował tę książkę
jak wstydliwy dowód porażki ojca i nie chciał, żeby ten kompromitujący go
dokument pozostał w Longcross.
– Nie boisz się, że ktoś zauważy brak? – zapytałam.
W długim rzędzie książek na półce widniała wyraźna przerwa niczym
szczerba w uzębieniu, więc Shafeen przeszedł wzdłuż regału, nieco
rozsuwając tomy, dopóki nie wypełnił luki.
– Gotowe – powiedział. – Zupełnie jakby tak miało być. Nikt nic nie
zauważy, chyba że będzie wiedział, czego szukać. Chodźmy. I zachowujmy
się naprawdę cicho. Ten osiłek wciąż może się kręcić w pobliżu.
Nel wyłączyła latarkę, a ja odliczałam drzwi, kiedy skradaliśmy się
korytarzem. Byłam prawie pewna, że kancelaria – którą przedtem
nazywałam w myślach salą map – znajdowała się na końcu tego samego
korytarza co biblioteka. Jednak wszystko wygląda trochę inaczej, gdy
paradujesz po korytarzach, wyobrażając sobie, że jesteś Elizabeth Bennet,
narzeczoną właściciela posiadłości, niż kiedy poruszasz się po omacku,
spiskując przeciwko niemu i ukrywając się przed jego oswojoną bestią
z bronią w ręku. Niezupełnie pewna swego wciągnęłam Shafeena i Nel do
ostatniego pokoju.
Nel znowu włączyła latarkę, a ja odetchnęłam z ulgą. To był ten pokój,
który zapamiętałam, z biurkiem z orzecha, zabytkowym globusem i ścianą
zasłoniętą starą, ale szczegółową mapą przedstawiającą każdy centymetr
kwadratowy majątku Longcross. Podeszłam prosto do niej, analizując
niesamowite szczegóły zawarte w okręgu jasnego światła latarki Sarosa.
Obwiodłam palcem zarys domu – tego samego, który jeszcze rano
zwiedziłam i pokochałam. Powiodłam palcem do miejsc, w których już
prowadziliśmy łowy. Nieco dalej mój palec zatrzymał się na długim,
nieregularnym owalu.
Jezioro.
Przeczytałam wydrukowane na nim litery – szeroko rozmieszczone, żeby
zmieścić napis na całej długości jeziora:
– L-O-N-G-M-E-R-E – przeliterowałam na głos. – Longmere.
Jezioro było z jednej strony otoczone wzgórzami, a na drugim końcu
łączyło się z wąskim strumieniem, nad którym znajdował się obszar
oznaczony przerywanymi liniami. Nel przybliżyła telefon.
– Conrad’s Force – przeczytała.
– W tym przypadku czyta się: foss – poprawił ją Shafeen. – To znaczy:
„wodospad”.
– Bez wątpienia nazwany na cześć legendarnego Conrada de
Warlencourta, asa rycerstwa, złodzieja Krzyża Świętego i skończonego
drania.
Powiedziałam to nonszalanckim tonem, ale nie sądzę, by ktoś dał się
zwieść, bo zadrżał mi głos. Mój wzrok wciąż wędrował ku plamie jeziora,
jakby przyciągała go jakaś magnetyczna siła. Wszyscy staliśmy wpatrzeni
w tę ciemną smugę.
Domyślałam się, o czym myśli Shafeen.
– Greer, umiesz pływać? – spytał po chwili.
– Tak. Reprezentowałam moją szkołę na zawodach. Oczywiście tę starą,
a nie STAGS.
Nieźle pływałam. Prawdę mówiąc, w Bewley byłam jedną z najlepszych
w tym sporcie, ale w STAGS nie starałam się o miejsce w żadnej drużynie, bo
byłam pewna, że otaczają mnie urodzeni olimpijczycy, którzy
niezmordowanie pokonywali długości swoich wielkich basenów, jeszcze
zanim wyrośli z wodoodpornych pieluch. Niemniej w środowisku
pozbawionym telefonów i znajomych nie pozostało mi nic innego, niż
godzinami samotnie sprawdzać swoje siły na doskonale przygotowanych
torach. Teraz okazało się, że ów trening nie poszedł na marne.
– Dobrze – ucieszył się Shafeen – Bo niewykluczone, że jutro czeka cię
bliski kontakt z wodą.
– O ile najpierw mnie nie zastrzelą – powiedziałam, myśląc o strzelbie
Perfecta.
– Nie – stwierdził Shafeen. – Pamiętaj, że to dzień wędkowania. Jedyne
zasady, których Ludzie Średniowiecza przestrzegają, to te wymyślone przez
nich samych. Nie oczekujmy jednak, że wystarczy im utopienie ciebie.
Największą frajdę sprawia im pościg.
– Mimo wszystko nie możemy po prostu wystawić Greer na przynętę. Nie
chcę, żebyś musiała przeżywać to samo, co ja. – Nel popatrzyła na mnie. –
Potrzebujemy planu.
A zatem przy świetle latarki Sarosa 7S – która dzięki ojcu Nel została
wyposażona w baterię wystarczającą na siedem dni – opracowaliśmy ów
plan.
Dochodziła już chyba druga po północy, kiedy wyszliśmy z kancelarii
ekonoma gotowi – taką przynajmniej mieliśmy nadzieję – zmierzyć się
z wyzwaniami nowego dnia.
Odprowadziliśmy Chanel do Cheviota, a Shafeen poszedł ze mną aż do
moich drzwi. Było to ryzykowne, ale coraz częściej przekonywałam się, że
Shafeen był jedynym dżentelmenem na tej wyprawie. Przed progiem
odwrócił się, żeby odejść, ale zawahał się i jeszcze raz na mnie spojrzał.
– Pytałaś mnie, dlaczego przyjąłem zaproszenie do Longcross –
powiedział. – Przyjechałem kogoś chronić. Ale nie chodzi o Nel. Jestem tu po
to, żeby nie skrzywdzili ciebie. Nie pozwolę im na to.
Przełknęłam ślinę. Czyżby lubił mnie właśnie w taki sposób? W ten, o który
podejrzewałam Henry’ego? Jego słowa sprawiły, że serce zabiło mi szybciej,
ale w tej chwili nie mogłam się nad tym zastanawiać. Bałam się nadejścia
nowego dnia i tego, co miał przynieść. Mogłam jedynie mieć nadzieję, że
Shafeen poprze swoje słowa czynami. Otworzyłam drzwi Lowthera, ale
zanim weszłam do środka, usłyszałam jego głos.
– Aha – powiedział z zakłopotaniem. – Jesteś piękna. W tej sprawie Henry
nie kłamał.
 Rozdział dwudziesty piąty
Płynęłam wpław przez jezioro Longmere, rozpaczliwie przed czymś
uciekając.

Zerknęłam za siebie. Zobaczyłam łódki, w których siedzieli Ludzie

Średniowiecza z łuczywami. Jasne włosy dziewczyn spływały do wody
niczym włosy topielic. Co chwila ciemne wodorosty wciągały mnie pod wodę,
zatykały mi usta, nie pozwalały płynąć dalej. Powierzchnia wody zamknęła
się nad moją głową i zaczęłam tonąć. Nagle ujrzałam nad sobą głowę
Shafeena.
– Musimy ją wyciągnąć – powiedział. – Jest piękna.
Po chwili jego ciemną twarz zastąpiła jasna głowa Henry’ego. To on
wyciągnął rękę, żeby mnie uratować. Jednak zamiast mi pomóc, wepchnął
mi do ust palec wskazujący i wbił paznokieć w wewnętrzną stronę policzka.
Jego palec zmienił się w haczyk, który wkłuł się w moje ciało. Henry poderwał
mnie, wyciągnął z gąszczu wodorostów i unosił wysoko, wysoko, aż
przebiłam powierzchnię wody oraz snu.

Nie zbudziłam się zdyszana ani zlana potem, nie usiadłam gwałtownie jak
postaci w filmach. Przez chwilę mój sen i wczorajsza noc zlały się w jedno.
Przez chwilę leżałam w ciepłym łóżku, myśląc, że wszystko było snem:
rozmowa na łóżku Shafeena, odkrycie w bibliotece, obmyślanie strategii
w kancelarii ekonoma aż do wczesnych godzin porannych. Potem jednak
zobaczyłam majaczącą w półmroku głowę Jeffreya. Tego dnia zdawało się, że
widzę w jego oczach prośbę. Jakby mnie o coś błagał. Zapewne o to, żebyśmy
już skończyli polowanie.
– Nie martw się, Jeffrey – powiedziałam. – Pracuję nad tym.
Odrzuciłam kołdrę i usiadłam.
Trybik na kominku wskazywał za dziesięć szóstą, ale tym razem nie
jęknęłam, poczułam ulgę. Miałam jeszcze coś do zrobienia, zanim reszta
domu się obudzi.
Oparłam stopy na podłodze i wsunęłam rękę pod łóżko, żeby znaleźć mój
plecak. Był to miękki plecak bez stelaża, z cienkiego, ale mocnego materiału
w maskującym kolorze. Mój tata potrzebował go podczas jednego ze swoich
wyjazdów na zdjęcia, a potem sprezentował go mnie. Nie był zbyt duży, więc
przewiązałam go wokół pasa. Potem zdjęłam z haczyka na drzwiach
obszerny, biały szlafrok kąpielowy i włożyłam go, zasłaniając plecak. Szlafrok
przypomniał mi o Shafeenie. On też taki nosił poprzedniego wieczoru. Miał
go na sobie, kiedy mi powiedział, że przyjechał do Longcross, żeby mnie
strzec. I kiedy wyznał, że mu się podobam. Potrząsnęłam lekko głową. To nie
czas, żeby o tym myśleć.
Zeszłam ostrożnie na dół do szatni na buty – pomieszczenia, w którym
pierwszego dnia po przyjeździe na justitium przywitał mnie Henry. Dobrze je
pamiętałam: te wszystkie sprzęty do łowienia ryb, gumowce i pożółkłe
obrazki przedstawiające dyscypliny sportowe. Na szczęście nikogo tam nie
było, więc spokojnie znalazłam to, czego szukałam. Wyglądało jak wyrzucony
śmieć. Wzięłam to, zwinęłam i włożyłam do plecaka. Dzisiaj ten nikomu
niepotrzebny śmieć mógł mi uratować życie.
Ukryłam plecak z powrotem pod szlafrokiem, który był bardzo obszerny,
ale i tak wyglądałam jak kobieta w ciąży. Wróciłam po schodach na górę,
przeskakując po dwa stopnie naraz. Minęły mnie dwie służące, ale jedynie
wymamrotały powitanie, kiedy koło nich przemknęłam. Były za dobrze
wyszkolone, żeby komentować moje zachowanie. Zresztą ubiegłej nocy
okazało się, że Longcross jest miejscem, w którym ignoruje się o wiele
dziwniejsze rzeczy niż biegające po schodach, tyjące w ciągu jednego dnia
dziewczyny.
Wślizgnęłam się do Lowthera, zrzuciłam szlafrok, wsunęłam plecak pod
łóżko i wskoczyłam pod kołdrę. Ledwo zamknęłam oczy, udając, że śpię, gdy
Betty zapukała do drzwi i weszła, nie czekając na zaproszenie. Podeszła
prosto do okna, po czym szczególnie głośno rozsunęła zasłony. Złośliwa
krowa. Światło zalało pokój, a ja demonstracyjnie zaczęłam mrugać zaspana,
jakbym jeszcze kilka minut wcześniej nie kłusowała po całym domu.
– Dzień dobry, Betty – przywitałam ją pogodnie.
Popatrzyła na mnie złowrogo, jak zwykle.
– Dzień dobry, miss. Mam podać herbatę?
– Tak, proszę, Betty.
 Postanowiłam znowu zwracać się do niej tak, jak przedtem. Nie chciałam
wyszczekiwać rozkazów jak Ludzie Średniowiecza. Wiedziałam, że jeśli
wszystko pójdzie zgodnie z planem, ich panowanie wkrótce się skończy.
Nawet taka ponura jędza jak Betty zasługiwała na uprzejme traktowanie.
Każdy na nie zasługuje.
Betty przyniosła śniadanie. Tego dnia pod srebrną kopułą znajdowały się
jasnopomarańczowe solone i wędzone ryby.
– Podawanie czegoś takiego w dniu wyprawy na ryby jest doprawdy
w złym guście – powiedziałam do Jeffreya, próbując zachować dobry humor.
Serce waliło mi jak młotem, zupełnie nie miałam apetytu, ale zmusiłam
się, żeby zjeść tyle chleba i faszerowanych pasztecików, ile dałam radę
zmieścić. Potrzebowałam dużo węglowodanów, jeżeli tego dnia sprawy
miały się potoczyć zgodnie z moimi oczekiwaniami. Jednak wędzone ryby
sobie odpuściłam. Nie podobał mi się ich wygląd. Ani zapach.
Kiedy się ubrałam, ktoś zapukał do moich drzwi. Otworzyłam i ujrzałam
za nimi… Esme, Charlotte i Larę.
– No proszę – powiedziałam, przez chwilę naśladując Charlotte. – Cóż to
za zaszczyt.
Dziewczyny weszły do środka, usiadły na moim łóżku, a gdy szykowałam
się do wyjścia, trajkotały jedna przez drugą i zachowywały się niezwykle
przyjacielsko. Esme wiedziała zaskakująco dużo o rybach.
– Dzisiaj będziemy łowić trocie – powiedziała. – Mnóstwo ich się kłębi
w Longmere. Stare, dobre salmo trutta.
(Jakie to typowe dla Ludzi Średniowiecza, że użyła łacińskiej nazwy.)
Lara rozpływała się w zachwytach nad moimi włosami.
– Śliczny bob, kochana – chwaliła, chociaż jej znudzony głos sugerował coś
innego. – Bardzo w stylu lat dwudziestych. Zupełnie jak w Cudownych latach
bohemy.
Nie uwierzysz, ale Charlotte posunęła się nawet do stwierdzenia:
– O Boże, jak ty pięknie wyglądasz w rybackim stroju!
Jestem absolutnie pewna, że w całej historii świata to zdanie zostało
wypowiedziane po raz pierwszy. Strój do łowienia ryb nie był szczególnie
seksowny – składał się z flanelowej koszuli, grubego swetra i wodoodpornych
waderów.
Najbardziej zaskoczyło mnie, że Lara odnosiła się do mnie tak przyjaźnie,
ale potem przypomniałam sobie, że nie miała powodu zachowywać się
inaczej. Nie byłam dla niej zagrożeniem ani teraz, ani przedtem. Henry
zabawił się moim kosztem, schlebiał mi, przyjął mnie do drużyny Ludzi
Średniowiecza i uśpił moją czujność. Wszystko wskazywało na to, że prędzej
czy później Henry ożeni się z Larą, zamieszkają razem w Longcross i razem
wychowają gromadę złośliwych blondasków o sercach z kamienia.
Mam wrażenie, że nawet jeśli nie przeczytałabym dzienników łowów, to
takie zachowanie dziewczyn wystarczyłoby, żebym nabrała podejrzeń. Ktoś
tu próbował mnie złowić na haczyk (sorry, nie mogłam się oprzeć temu
porównaniu). Zwłaszcza Charlotte zachowywała się dziwnie. Prawie nie
odzywała się do mnie od tamtego wieczoru, kiedy przyszła mi pomóc się
przeistoczyć w Zoellę, a mimo to teraz zgrywała najlepszą przyjaciółkę. Nagle
dostałam gęsiej skórki, bo przypomniałam sobie dzień polowania na jelenia.
Dokładnie tak samo odnosiły się do Nel. Widocznie na tym polegała ich rola –
miały zadbać o to, żeby biedna, nieświadoma ofiara poczuła się jak
najbezpieczniej tego dnia, w którym miała stać się zwierzyną. Ciekawe, jacy
mili byli chłopcy dla Shafeena przed strzelaniem do bażantów.
Chwyciłam kurtkę przeciwdeszczową – oraz najważniejszą rzecz, plecak –
a potem wszyscy zbiegliśmy po schodach i wyszliśmy na podjazd. Idąc
w kierunku kawalkady limuzyn, odwróciłam się, żeby popatrzeć na puste
okna domu. Nagle przypomniał mi się moment wyjazdu ze STAGS na
justitium oraz twarze majaczące w każdym oknie szkoły. Dzisiaj nie
widziałam ani jednej twarzy – tak się umówiliśmy. Nie mogliśmy pozwolić,
żeby Ludzie Średniowiecza odkryli, że współpracujemy ze sobą. Jednak
wiedziałam, że moi nowi przyjaciele nie spuszczają mnie z oka i w każdej
minucie wiedzą, gdzie jestem. Chociaż szłam w pojedynkę do jaskini lwów,
po raz pierwszy od początku michaelmas nie czułam się sama.
Nie twierdzę, że nie czułam strachu, kiedy land rovery ruszyły w kierunku
jeziora. Ale pocieszał mnie fakt, że jako Dzikusy mieliśmy do dyspozycji trzy
rzeczy, o które Ludzie Średniowiecza nas nie podejrzewali.
Mieliśmy Sarosa 7S.
Mieliśmy mój plecak i jego zawartość.
I mieliśmy siebie nawzajem.
 Rozdział dwudziesty szósty
Zawsze twierdziłam, że wyrażenie „zamarło mi serce” jest mocno
przesadzone.

Jednak gdy w końcu wysypaliśmy się z land roverów i zeszliśmy długim

zboczem na brzeg jeziora Longmere, a ja zobaczyłam, że Henry idzie
w moim kierunku, mogłabym przysiąc, że na chwilę serce przestało mi bić.
Ogarnęło mnie jednocześnie przerażenie, podniecenie, żal – w głowie
miałam bałagan. Na nieszczęście nikt z ekipy zarządzającej głową nie
powiedział sercu, żeby przestało lubić tego chłopaka.
– Greer! – jak zwykle przywitał mnie przyjemnie zaskoczonym głosem. –
Szukałem cię wczoraj po kolacji. Gdzie się podziałaś?
– Poszłam do łóżka – odparłam. – Wykończyły mnie te wczorajsze
dramaty, no wiesz, wypadek Shafeena i w ogóle.
„Mów, że to był wypadek. Zachowuj się tak, jakby Henry był niewinny.
Zacznij realizować plan”.
Popatrzyłam na długą, srebrzystą taflę jeziora, w którym niedawno zginął
jeleń. Otaczały nas fioletowe wzgórza, a pomarańczowe drzewa tworzyły
koronkę wzdłuż brzegu. Widziałam długi, drewniany pomost wychodzący
głęboko w wodę i przycumowane do niego trzy łódki. Służący
w nieprzemakalnych kurtkach i waderach ładowali na pokład wędki
i plastikowe pojemniki z Bóg wie czym. Piers, Cookson oraz trzy syreny
decydowali, kto z kim popłynie. Modliłam się, żeby trafić na Henry’ego.
Zaczęłam iść w kierunku łódek, żeby zmusić Henry’ego do dotrzymania mi
kroku. Zniżyłam głos i powiedziałam mu do ucha:
– Słuchaj, chcę, żebyś wiedział, że wczoraj… No cóż… dałam się ponieść
emocjom. Przeżyłam szok, bo nigdy przedtem nie widziałam rany
postrzałowej. Mimo że pochodzę z Manchesteru – zażartowałam. – Musisz
pamiętać, że nie wychowałam się w takim otoczeniu.
Zatoczyłam ręką łuk, który objął jezioro, góry i ogniste drzewa, ale ten gest
symbolizował coś więcej. Miałam na myśli przywileje. Oraz wyprawy na
zwierzynę płową, ptactwo i ryby. – Wy zapewne macie do tego inny stosunek.
Cookson twierdzi, że tego rodzaju wypadki są codziennością. Na pewno nie
da się ich uniknąć przy tak szerokim rozrzucie śrutu. Od czasu do czasu ktoś
oberwie rykoszetem. Dlatego wiem, że moja reakcja była nieproporcjonalna
do tego, co się stało. Nie powinnam była na ciebie wrzeszczeć. Twój dom,
twoje zasady, prawda?
Jego rysy złagodniały.
– Dziękuję – powiedział z lekkim, szarmanckim ukłonem. – Przyjmuję
twoje przeprosiny i doceniam, że się na nie zdobyłaś. Przy okazji muszę
podkreślić, że doktor Morand jest doskonałym specjalistą z dużym
doświadczeniem w radzeniu sobie z drobnymi incydentami, które mogą
wyniknąć podczas strzelania. Leczy moją rodzinę, odkąd mój ojciec był
dzieckiem.
Ale niespodzianka. Naprawdę, kto by się tego spodziewał, biorąc pod
uwagę wiek lekarza. Shafeen mówił, że jest bardzo stary. Przemilczałam to
jednak i tylko skinęłam głową.
– Jak się czuje Shafeen?
To też była część planu; musiałam ukryć fakt, że spotkałam się
z Shafeenem po kolacji, a tym bardziej że spędziłam z nim pół nocy.
– Dobrze. – Henry uniósł brew jak Roger Moore w roli Jamesa Bonda
i uśmiechnął się do mnie. – Kiedy zajrzałem do niego po śniadaniu,
odniosłem wrażenie, że jest mu nawet lepiej niż dobrze. Już zaopiekowała się
nim bardzo ładna pielęgniarka. Chanel zadbała, żeby niczego mu nie
brakowało.
To też ukartowaliśmy – że Nel zje śniadanie w pokoju Shafeena, żeby
zobaczyli ich służący i wszyscy Ludzie Średniowiecza rzekomo zatroskani
jego stanem. Jeszcze wczoraj wieczorem twierdziłabym, że to zadanie nie
wymagało od nich szczególnych zdolności aktorskich. Jednak pomimo
niepewności dotyczącej tego, co miało się dzisiaj zdarzyć, wewnątrz mojej
duszy pełgał ciepły płomyk rozpalony komplementem Shafeena – powiedział,
że jestem piękna. Nie byłam pewna, co o tym sądzić, ale na pewno w tej
chwili nie powinnam się zajmować takimi rzeczami.
– Wyglądali razem jak dwa gołąbki – mówił dalej Henry. – A ponieważ
Shafeen nie może łowić ryb jedną ręką…
– Dzisiaj obejdzie się bez rywalizacji – dokończyłam.
 – Właśnie – potaknął z ledwo uchwytną nutą zadowolenia w głosie. Nic
dziwnego, bo skutecznie wyeliminował konkurencję. – Zatem Chanel
zostanie, żeby się nim opiekować. Sądzę, że dołączą do nas na przystani
w porze lunchu.
Miałam szczerą nadzieję, że tak się stanie, bo to też ustaliliśmy ubiegłej
nocy. Poruszyłam temat, który również był częścią planu:
– Szczerze mówiąc, Chanel chyba nie zniosłaby więcej krwawych sportów.
– Starałam się, żeby moje słowa zabrzmiały swobodnie. – Wciąż jest
w skrajnym szoku po tym, co ją spotkało. Wiesz, po tej historii z psami.
Zmieniła się nie do poznania.
– W jaki sposób? – zapytał Henry szczerze zainteresowany.
– Wydaje się, jakby… uleciało z niej powietrze. Nie sądzę, żeby nadal
obnosiła się ze swoim bogactwem. – Zerknęłam z ukosa na Henry’ego. –
Może nieszczęśliwe wypadki zbliżyły do siebie Nel i Shafeena. Mogłoby to
wszystkim wyjść na dobre.
– W jaki sposób?
– Na przykład… – powiedziałam z udawanym namysłem. – Może Shafeen
przestanie zgrywać hinduskie książątko. Może już nie będzie taki krnąbrny.
Miejmy nadzieję, że oboje się nauczą, gdzie jest ich miejsce.
Zobaczyłam, że przemknął mu przez twarz nie dający się pomylić
z niczym grymas satysfakcji. „Doskonale” – pomyślałam. Moja taktyka
działała. Potrzebowaliśmy dobrego powodu, by Nel i Shafeen nie
uczestniczyli w przyjęciu po powrocie z łowiska, ale jednocześnie chcieliśmy
pokazać Henry’emu, że jego misja polegająca na poniżeniu plebsu przebiega
prawidłowo. Zamierzaliśmy go przekonać, że złamał swoich gości. Gdyby
w to uwierzył, popełniłby krytyczny błąd.
Kiedy znaleźliśmy się bliżej pomostu, zobaczyłam Perfecta wśród
służących w nieprzemakalnych kurtkach. Podszedł do nas żwirową plażą
i dotknął daszka czapki, żeby pozdrowić swojego przełożonego. Byłam ciepło
ubrana, ale sam jego widok sprawił, że przeszły mnie dreszcze.
Przypomniałam sobie, jak ubiegłej nocy stał w bibliotece ze strzelbą gotową
do strzału i próbował nas wywęszyć. Przygotowałam się na to, by wytrzymać
jego spojrzenie, ale nic w jego wzroku nie zdradzało, że odkrył naszą
kryjówkę. Jego blade oczy prześlizgnęły się po mnie bez zainteresowania.
 – Ach, Perfect – zwrócił się do niego Henry. – Wszystko gotowe? – Znowu
popatrzył na mnie. – Perfect będzie naszym gillie. – Nie wiedziałam, kim jest
gillie, ale to chyba znaczyło, że główny łowczy płynie z nami. Wszystko na to
wskazywało. – Usiądzie za sterem i pomoże nam, kiedy ty będziesz odkrywać
sekrety wędkowania.
Zrobiło mi się ciężko na sercu. W dzień Perfect zdawał się o wiele mniej
groźny, ale jego obecność na łódce mogła zrujnować plan, który ułożyliśmy
ubiegłej nocy.
Delikatnie odciągnęłam Henry’ego na bok.
– Miałam nadzieję na spędzenie trochę czasu tylko we dwoje…
Henry uśmiechnął się i pogłaskał mnie po ramieniu. Wstyd przyznać, ale
sprawiło mi to przyjemność. Pewno nie da się kompletnie wyłączyć uczuć,
nawet jeżeli chłopak, którego lubiłaś, okazuje się szaleńcem o morderczych
skłonnościach.
– Ja też miałem na to nadzieję – powiedział. – Ale Perfect popłynie z nami
tylko rano. Po południu znajdziemy ustronne miejsce, w którym będziemy
mieli trochę prywatności. Podoba ci się ten pomysł?
– Brzmi cudownie – powiedziałam. – Tak, jak to sobie wymarzyłam.
Szliśmy spacerem po żwirowej plaży. W pewnej chwili musiałam
wstrzymać oddech, bo Henry wziął ode mnie plecak. Nie przygotowałam się
na takie przejawy jego rycerskości. Przycisnęłam plecak zazdrośnie do ciała,
ale w końcu puściłam i pozwoliłam mu go zabrać – gdybym się upierała,
nabrałby podejrzeń.
– Co tam nosisz? – zapytał. – Kamizelkę ratunkową?
Prawie zgadł.
– Skądże! – Zaśmiałam się o wiele za głośno. – Jedynie kilka zapasowych
bluz. Wczoraj trochę zmarzłam. Przedwczoraj też, jeśli mam być szczera.
Podeszliśmy do pierwszej z przycumowanych do pomostu łodzi. Była to
luksusowa, drewniana jednostka z silnikiem zaburtowym, jedna z tych, które
często można zobaczyć na widokówkach z nadmorskich miejscowości.
Wiedziałam, że już czas przejść do kolejnej fazy planu. Henry pierwszy
wsiadł do łódki, która niebezpiecznie się zachybotała pod jego ciężarem.
Podał mi rękę, a Perfect, nadal stojący na pomoście, przytrzymał mnie za
drugą rękę. Gdy pomagali mi wejść na pokład, celowo potknęłam się
i wpadłam w ramiona Henry’ego. Ten pomógł mi złapać równowagę.
Pozornie bezwładnie usiadłam na dziobie, żeby znaleźć się jak najbliżej
plecaka. Perfect wsiadł ostatni, łódka przechyliła się pod jego ciężarem.
Teatralnym, nerwowym gestem przytrzymałam się burty.
– Właściwie to dobrze, że Perfect jest tu z nami – zauważyłam. – Zawsze to
dodatkowa para rąk, żeby wyciągnąć mnie z wody.
– Jak to?
– No tak. Nie umiem pływać. Żałosne, prawda?
Był to ryzykowny wybieg. Liczyłam na to, że żaden z Ludzi Średniowiecza
nigdy nie widział mnie na basenie w STAGS. Jednak byłam tego prawie
pewna. Zwykle wstaję bardzo wcześnie, żeby popływać, bo od początku
pływam sportowo i nie znoszę, kiedy muszę omijać ludzi, którzy jedynie
dryfują i chlapią się nawzajem wodą. Na pewno nie spotkałam żadnego
z nich na basenie, więc oni też nie mogli mnie tam widzieć. W każdym razie
odniosłam wrażenie, że Henry nie przejrzał mojego kłamstwa. Zareagował
lapidarnie, w sposób bardzo charakterystyczny dla Ludzi Średniowiecza:
– O losie!
– Właśnie – powiedziałam beztrosko. – W Manchesterze się tego nie
nauczysz.
Prawdę mówiąc, w Manchesterze było mnóstwo basenów publicznych,
gdzie mali sportowcy uczyli się pływać, ale postawiłam na wrodzony
snobizm Henry’ego i jego wiarę w to, że ciemny lud nic nie umie. Okazało
się, że to właściwa strategia.
– Chyba nie – powiedział. – Cóż, z tym większą przyjemnością nauczę cię
także tego.
Zaśmiałam się jak słodka idiotka, w pewnym stopniu wzorując się na
Esme.
– Mam nadzieję, że nie dzisiaj!
– Broń Boże, nie. – On też się zaśmiał. – Trochę za zimno, prawda?

Głupio się przyznać, ale właściwie to dobrze się bawiłam podczas wyprawy
na ryby. Byłam pewna – cała nasza trójka spiskowców miała tę pewność – że
do południa nic mi się nie stanie. (Spokojna głowa, Shafeen i Nel mimo
wszystko mieli mnie na oku.) Do tej pory już poznaliśmy metody stosowane
przez Ludzi Średniowiecza. Rano czas na przyjemności, beztroskie
polowanko, wszyscy bardzo mili dla ofiary, pełen luz. Patrz, jacy z nas fajni
goście. A jaka ładna okolica! Potem wystawny lunch, mnóstwo dań, mnóstwo
służących. Mnóstwo picia. Za to wieczorem, gdy nadciągał zmrok, zaczynały
się dziać groźne rzeczy. O tej porze dnia powinnam zachować szczególną
czujność.
Miałam zamiar tak zrobić. Ale na razie musiałam zachowywać się tak,
jakby nic się nie zmieniło – jakby to były najpiękniejsze chwile mojego życia
i jakbym była zakochana po uszy w Henrym de Warlencourcie. Doszłam do
wniosku, że jedyny sposób na przetrwanie przedpołudnia bez popadania
w paraliżującą panikę, przed którą i tak ledwo się uchroniłam, to udawać
błogą nieświadomość. To działało.
Problem w tym, że działało aż za dobrze.
Henry cały czas uczył mnie łowić ryby. Był dla mnie tak miły, jak to
możliwe, i zachowywał się jak normalny człowiek. Okazywał mi
nieskończoną cierpliwość, nie poganiał mnie i dbał o to, żeby wędkowanie
było dla mnie przyjemną rozrywką. Popatrzyłam na Perfecta, który
przygotował dla nas wędki.
– Dzisiaj chcemy złowić trocie – tłumaczył Henry. – Dlatego użyjemy
lekkich spinningów… – Pokazał mi kołowrotek na wędzisku. – Najlepsze na
trocie. Te ryby mają naprawdę dobry wzrok, więc używamy jak najcieńszej
żyłki. – Pokazał mi żyłkę, którą trzymał w palcach. Była ledwo widoczna,
wyglądała jak włókno waty szklanej.
– Czy teraz będziemy zakładać robaki na haczyk? – zapytałam, nagle
przypomniawszy sobie mój sen.
– Właściwie nie. Trocie nie biorą przynęty. To znaczy biorą, ale mają tak
ostre zęby, że często przegryzają żyłkę. Lepiej się sprawdzają woblery, takie
jak ten.
Sięgnął do plastikowego pojemnika i wyciągnął z niego nie larwę, której
się spodziewałam, lecz raczej bardzo ładny przedmiot – małą, błyszczącą
rybkę wykonaną z plastiku i folii, z miedzianymi, połyskującymi różnymi
odcieniami złota łuskami, która zamiast ogona miała potrójny haczyk. Tułów
rybki składał się z segmentów połączonych w taki sposób, że kiedy Henry nią
potrząsnął, wyglądała tak, jakby naprawdę pływała.
– Naśladuje ruch prawdziwej ryby – powiedział.
Nie miałabym nic przeciwko noszeniu jej jako biżuterii.
– Śliczna – zauważyłam.
– To wobler firmy Rapala. Trocie nie mogą się mu oprzeć.
– Trocie zjadają inne ryby?
Nie wiedziałam, że są kanibalami.
– Gorzej. Deseń na woblerze przypomina ubarwienie ich młodych. Trocie
pożerają swoje potomstwo.
Popatrzyłam na biedną, małą błyskotkę w jego ręce.
– Jezu.
– Tak – powiedział Henry. – Natura potrafi być okrutna. Człowiek nie jest
jedynym drapieżnikiem. – Stanął w łódce. – Spróbujmy szczęścia, Perfect.
Greer, tym razem siedź i trzymaj się mocno. Pomożesz nam przy następnej.
Nie ma co się oszukiwać. Nie obyło się bez pływania w tę i z powrotem,
zatrzymywania się i czekania z nadzieją, że w pobliżu uda się coś złowić.
Jednak świeciło słońce, dookoła rozciągały się piękne widoki i miło było
posiedzieć w łódce. Jeśli mam być szczera, to prawie cały czas obserwowałam
Henry’ego, gdy pewnym ruchem zarzucał wędkę, jakby robił to od urodzenia,
co zapewne było bliskie prawdy. Przyszedł mi na myśl Brad Pitt w Rzece życia.
Znasz ten film? Brad był w nim całkiem niezły, ale nie umywał się do
Henry’ego. Myślałam też o Shafeenie i Nel. Miałam nadzieję, że nie martwią
się o mnie. Żałowałam, że nie mogę ich uspokoić – powiedzieć, że u mnie
wszystko w porządku. A nawet lepiej niż w porządku.
Czułam się w pełni zrelaksowana, gdy nagle dokoła powstało zamieszanie.
Wobler znikł pod wodą, a Henry złapał wędkę i zaczął ciągnąć jak szalony.
Przez chwilę zdawało się, że ryba wygra pojedynek, ale w końcu Henry
poderwał kij wyćwiczonym, sprawnym ruchem i wielka miedzianozłota ryba
wynurzyła się nad powierzchnię i wylądowała na dnie łodzi. Cofnęłam stopy
w gumowcach pod ławkę i patrzyłam, jak Henry wyciąga wobler z pyszczka
ryby, a potem uderza jej głową o burtę. W mgnieniu oka znowu zapanował
spokój. Ryba leżała na rękach Henry’ego nieruchoma, błyszcząca. Jej łuski
połyskiwały w słońcu, a oczy wyglądały jak koraliki – otwarte, ale martwe.
– Żegnaj, troci – powiedziałam zasmucona.
Henry zaśmiał się.
– Nie musimy jej bardzo żałować. Trocie nie należą do
najsympatyczniejszych ryb.
Przypomniałam sobie, co mówił o pożeraniu własnego potomstwa.
– Okej, ale jeśli czegoś nie lubisz, nie musisz od razu tego zabijać.
Nagle przypomniały mi się dzienniki łowów z nazwiskami ludzi, ale teraz
zdawały się odległe jak dawno śniony koszmar.
– Co zatem powiesz na taki powód? – przekonywał Henry, kiedy Perfect
włożył rybę do plastikowego pojemnika i zatrzasnął pokrywkę. – Można
z nich przyrządzić jedzenie. I to diabelnie smaczne. Przekonasz się, kiedy
pójdziemy na lunch. Nie ma nic pyszniejszego niż świeża troć, która jeszcze
pół godziny przed podaniem pływała w jeziorze.
Wziął drugą wędkę i zważył ją w ręce.
– Jeżeli zwrócisz uwagę na menu podczas tego weekendu, na pewno
zauważysz, że jemy wszystko, co zabijamy.
Zmrużyłam oczy przed słońcem.
– A więc nie polujecie dla samej zabawy?
– Oczywiście że nie. Łowy bawią nas jedynie przy okazji. Musisz mieć
konkretny powód, żeby polować.
Brzmiał bardzo przekonująco.
– Do roboty – powiedział. – Teraz twoja kolej.
Pomógł mi stanąć na pokładzie, cały czas trzymając mnie za ręce. Potem
znowu powtórzył gest Toma Cruise’a z Koloru pieniędzy – stanął za mną i objął
mnie ramionami, tyle że tym razem kij bilardowy (albo strzelbę) zastąpiła
wędka. Pokazał mi, w jaki sposób stanąć, żeby utrzymać równowagę, jak
zarzucić wędkę, używając jedynie nadgarstka, i jak prowadzić wobler, żeby
żyłka nie wkręciła się w śrubę silnika. Przede wszystkim jednak łowienie ryb
oznaczało długie czekanie, ale w tych okolicznościach, objęta silnymi
ramionami Henry’ego, czując za plecami ciepło jego ciała, mogłam czekać
w nieskończoność.
Nagle moją wędką szarpnęło. Kij wygiął się niczym łuk do strzelania.
– Dalej! Ciągnij! – krzyknął Henry, nagle ożywiony, potrząsając moimi
ramionami. Ryba była niesamowicie silna. Nie wiedziałam, czy ją utrzymam,
nawet z pomocą Henry’ego. Z bijącym sercem ciągnęłam z całej siły. – Teraz
zwijaj! – wrzasnął mi prosto do ucha.
Spanikowałam i zaczęłam nerwowo kręcić korbką kołowrotka, Henry zaś
podrywał wędkę; potem on kręcił, a ja podrywałam. Razem kręciliśmy
i razem rwaliśmy. Nie wiem, które z nas wyciągnęło troć z wody, ale w końcu
srebrzysta ryba znalazła się nad powierzchnią, wściekle trzepiąc ogonem.
Deszcz kryształowych kropli spadał z niej na pokład, kropelki migotały
w jesiennym słońcu jak brylanty ozdobnego żyrandola.
– Ale piękny okaz! – piał z zachwytu Henry. – Za żadne skarby świata nie
pozwól mu się wymknąć!
Odwróciłam się, trzymając wędkę tak, że ryba znalazła się nad pokładem.
Perfect zdjął ją z haczyka i rzucił na dno łodzi, gdzie trzepotała i miotała się
jak szalona. Robiła to z taką siłą, że głucho dudniła o deski.
– Mam go!
– Udało ci się! – pochwalił mnie Henry.
Trwaliśmy w swoich objęciach, przemoczeni, to ciężko dysząc, to śmiejąc
się. Echo słów: „Piękny okaz! Za żadne skarby świata nie pozwól mu się
wymknąć!” rozbrzmiewało w mojej w głowie. Wpadłam w ekstatyczny
nastrój. Ubiegła noc oraz wszystkie podejrzenia o ponury spisek zostały
kompletnie zapomniane w tej chwili wynaturzonego triumfu. Stałam się
jedną z nich. Przez moment byłam Człowiekiem Średniowiecza i świetnie się
z tym czułam. Pokochałam wędkowanie. Kochałam Henry’ego. Kochałam
nawet mrukliwego Perfecta, który na widok pierwszej złowionej przeze mnie
ryby zmienił się niemal w gadułę. Zapomniał się do tego stopnia, że wręcz
zwrócił się bezpośrednio do mnie:
– Trzym go mocno, miss. Niech ci się nie wyślizgnie. Ten tu to prawdziwy
byk.
 Pochyliłam się, żeby przytrzymać zdobycz.
– Uważaj, Greer – uprzedził mnie Henry. – Trocie mają bardzo ostre zęby.
Musisz obchodzić się z nimi szczególnie ostrożnie.
Udało mi się podnieść rybę. Była zaskakująco ciężka, a jej łuski zdawały się
niesamowicie śliskie. Chwyciłam ją za głową, daleko od rozwartych szczęk,
ale nie wiedziałam, co dalej.
– Pomóc ci? – zaproponował Henry, przyglądając mi się błękitnymi
oczami.
– Nie – odparłam, czując nagły przypływ pewności siebie. – Ja to zrobię.
Ryba z całej siły próbowała mi się wyrwać, ale mocno uderzyłam jej głową
o drewnianą burtę i zaskoczona poczułam, że znieruchomiała, jakby ktoś ją
wyłączył. Trzymałam ją dalej jak w transie i jeszcze minutę później miałam ją
w rękach. Perfect musiał odebrać mi troć i położył ją koło drugiej martwej
ryby w plastikowej trumnie.
Usiadłam koło Henry’ego, nagle sparaliżowana czymś w rodzaju szoku,
a on otoczył mnie ramieniem.
– Dobrze sobie poradziłaś, Greer. Trocie różnią się od jeleni i bażantów
tym, że są drapieżne i potrafią zaatakować tego, kto na nie poluje. Są
w stanie wyrządzić ci krzywdę.
Myślałam o tym, kiedy Perfect zawrócił łódkę w kierunku brzegu.
Podejrzewałam, że tego dnia będę rybą, zwierzyną, która potrafi się bronić.
Teraz wiem, że to były głupie myśli.
Nasz plan, przygotowany w nocy w kancelarii ekonoma, był żałosny. To
przecież tak powinno się żyć. Nie bałam się, nie było mi żal, czułam jedynie
przypływ energii. Przedtem opłakiwałam jelenia, żałowałam biednych
bażantów o barwnych piórach, ale rybę zabiłam własnoręcznie i muszę
przyznać, że to było wspaniałe uczucie. Jeszcze w szkole, siedząc z Esme
w internacie Lightfoot, twierdziłam, że śmierć ryby nie sprawiłaby mi
przykrości. Wtedy nie wiedziałam, że sprawi mi absolutną rozkosz.
Henry, wpatrzony we mnie okrągłymi oczami, od razu to zauważył.
– Przyjemne, prawda?
Skinęłam głową, przez chwilę nie mogąc wykrztusić słowa.
 – Masz ten błysk w oku – powiedział. – Wzrok drapieżnika. Zaczynasz
rozumieć.
– Co zaczynam rozumieć?
– Dlaczego urządzamy wyprawy na polowanie strzelanie wędkowanie,
oczywiście – powiedział.
– Nie jestem pewna, co sądzić o pierwszych dwóch – przyznałam się. – Ale
jeśli chodzi o ryby, to nie mam wyrzutów sumienia.
– Ryby też bywają zadziwiające – zaprotestował Henry. – Tylko pomyśl
o węgorzach, które co roku przemierzają tysiące kilometrów, żeby odbyć
tarło w Morzu Sargassowym. Albo o łososiach tak bardzo
zdeterminowanych, żeby się rozmnożyć, że płynąc w górę rzek, nie cofną się
nawet przed najbardziej stromym wodospadem.
– Pewno robią to dlatego, że mają ważny powód – powiedziałam, nagle
wyczulona na fakt, że jego ręka nadal spoczywa na moim ciele. – Kieruje
nimi biologiczny imperatyw. Dążą do… reprodukcji.
Nastąpiło niezręczne milczenie.
– Tak – powiedział w końcu flegmatycznie Henry. – Natura sięgnie po
każdy sposób, żeby podtrzymać ciągłość życia i zapewnić przetrwanie
gatunku.
Kiedy łódka przybiła do pomostu, przywożąc nas na lunch, już prawie
uwierzyłam, że razem z Shafeenem i Nel wymyśliliśmy sobie całą intrygę
wokół wyprawy na polowanie strzelanie wędkowanie. Tak bardzo starałam
się dobrze bawić i udawać, że pociąga mnie Henry, że naprawdę dobrze się
bawiłam i byłam w niego zapatrzona. Z perspektywy czasu nasza tajna misja
o północy jawiła mi się jako głupia, gotycka skradanka.
Przynajmniej Shafeen i Nel mieli dołączyć do nas przy obiedzie. Musiałam
z nimi porozmawiać. Mój nowy plan różnił się od tego, który układaliśmy
przez całą noc. Zamierzałam porozmawiać z Henrym. Może te wpisy
w dziennikach łowów były jedynie głupim żartem? Może to jakaś dziwna
tradycja albo rejestr wypadków, o którym wspomniał Shafeen. Może ziarna
anyżu znalazły się w kieszeni kurtki zupełnie przypadkowo. Może Henry je
tam włożył, żeby psy się nie rozbiegały – jakkolwiek na to patrzeć, to jego
kurtka – i zapomniał o nich, kiedy okrył Nel? Może dobór imion dla psów był
żartobliwym nawiązaniem do klasycznej literatury? Zdaje się, że Ludzie
Średniowiecza lubili właśnie ten rodzaj dowcipu. Wiem, że szukałam na siłę
usprawiedliwienia, ale po prostu nie mogłam kontynuować tego, co
zaplanowaliśmy. Nie mogłam uwierzyć, że ten cudowny chłopiec, czarujący
młody mężczyzna, który przeszedł samego siebie, żeby umilić mi
przedpołudnie, może być potworem. Kiedy szliśmy w kierunku hangaru dla
łodzi, trzymając się za ręce, zastanawiałam się, czy sami nie wymyśliliśmy
potwora, siedząc o północy w ciemnej bibliotece.
 Rozdział dwudziesty siódmy
Ze wszystkich trzech fajnych miejsc na terenie majątku Longcross, w których
jedliśmy obiad, hangar był zdecydowanie najfajniejszy.

Długi, drewniany budynek stał na brzegu jeziora, rodzaj balkonu na palach

wystawał nad wodę. W środku tym razem nie było kominka (nic dziwnego –
przy takiej liczbie drewnianych elementów), ale dokoła stołu stały małe,
przenośne piecyki koksowe, dzięki którym w pomieszczeniu było cudownie
ciepło. Najfajniejsze jednak było to – i tu hangar bił na głowę domek
myśliwski z pierwszego dnia polowania oraz altanę z drugiego – że obok nas
kołysały się na zielonkawej wodzie prawdziwe łódki rybackie. Oświetlone
blaskiem świec odbijały się w powierzchni wody.
Tak, powiedziałam, że oświetlały je świece, bo chociaż w obiedzie
towarzyszyły nam… cóż, łódki… cała reszta wyglądała jak normalny bankiet
w eleganckiej jadalni. Jak zwykle nie zabrakło śnieżnobiałego obrusu,
kryształowych kieliszków, rzędów srebrnych sztućców ani piramid
ułożonych z owoców – tego dnia wybrano zielone jabłka w odcieniu
przypominającym kolor wody. Oprawa była doprawdy magiczna.
Hangar tak bardzo mnie zaintrygował i tak bardzo wciągnęło mnie
wędkowanie (nic na to nie poradzę), że niemal zapomniałam o spotkaniu
z Shafeenem i Nel i o tym, że mieliśmy zrealizować nasz plan. Do tej pory już
na dobre przeszłam do obozu de Warlencourta. Wiem, że to stawia mnie
w złym świetle, zwłaszcza gdy usłyszysz, co się wydarzyło później, ale trzeba
było spędzić trochę czasu z Henrym, żeby zrozumieć, jak silny był jego urok.
Siedziałam między Henrym i Cooksonem – jak w kanapce, której głównym
składnikiem był Henry – daleko od Shafeena i Nel. Posadzono ich razem na
drugim końcu stołu. Oboje prezentowali się nieskazitelnie, chociaż wyglądali
na zmęczonych. Nel wróciła do swojego dawnego stylu – włożyła rzeczy,
które były nieco za jaskrawe i odrobinę za ciasne. Cieszyłam się, że znowu ją
widzę w takim stroju. Pasował do niej na sto procent. Oczywiście był to
wyraźny sygnał dla Ludzi Średniowiecza, żeby się pieprzyli. Ja też zrobiłam
to samo ubiegłego wieczoru, wkładając suknię uszytą przez moją matkę.
Shafeen miał na sobie kremową koszulę w dyskretną zieloną kratę i soczyście
zieloną kamizelkę. Rękę nosił na temblaku, który wyglądał na dzieło
profesjonalisty – domyśliłam się, że rano wiekowy lekarz złożył mu kolejną
wizytę. Posługując się jedynie lewą ręką, ledwo sobie radził z zupą. Jego
przydługie, cieniowane włosy zdawały się bezładnie zwichrzone – zapewne
nie jest łatwo czesać się jedną ręką. Ale wyglądał przystojnie, szlachetnie,
prezentował styl, który kojarzył mi się z księciem Kaspianem. Nagle bez
szczególnego powodu przypomniały mi się jego słowa: „Jesteś piękna”.
Byłam rozdarta między szczęściem z powodu spotkania z moimi nowymi
przyjaciółmi – bo za takich ich uważałam – i rozpaczliwym pragnieniem, by
im powiedzieć, że musimy przerwać akcję. Widzisz, doszłam do wniosku, że
jeżeli będziemy kontynuować nasz plan, zerwiemy na zawsze kontakty z tym
światem, a może nawet zostaniemy wydaleni ze STAGS. Ta sytuacja
kojarzyła mi się z sekretnymi drzwiami na dach Longcross, których drugi raz
nie umiałam znaleźć bez pomocy Henry’ego – portalem do Narnii, którego
po zamknięciu już nie da się otworzyć. Gdybyśmy teraz zeszli z obranej
drogi, moglibyśmy już na zawsze zostać w Narnii. Moglibyśmy wrócić do
STAGS i cieszyć się swoją przyjaźnią przez cały okres trwania szkoły średniej.
Domyślałam się, że trudno będzie ich przekonać do porzucenia planu. Nel
porządnie najadła się strachu z powodu psów. Jeśli zaś chodzi o Shafeena, to
sądziłam, że motywowało go nie tyle postrzelenie, ile fakt, że jego ojciec
został upokorzony w ten sam sposób. Jak przystało na stuprocentowego
księcia Kaspiana, przysiągł pokonać wrogów swojego ojca. Miał do
pomszczenia całą historię swojej rodziny.
Zupę zebrano ze stołów, po czym służący wnieśli rybę. Z półmiska zerkała
zamglonym okiem troć, której bok został nacięty w trzech miejscach,
a w rozcięcia elegancko wsunięto trzy plastry cytryny. Patrzyłam na rybę,
a ona patrzyła na mnie.
– Czy to…?
– Tak – powiedział Henry. – To ta, którą złowiłaś.
To było coś nowego. Po informacjach o wieszaniu dziczyzny i psującym się
mięsie, którymi w pogardliwy sposób podzieliła się ze mną Esme, już
myślałam, że ani razu nie zjemy tego, co upolowaliśmy. Trudno mnie nazwać
miłośniczką ryb. Jeżeli już w ogóle je jem, to raczej pod postacią paluszków
rybnych z supermarketu albo Filet-o-Fish spod znaku złotych łuków. Na
pewno nie miałam w zwyczaju jeść całej ryby – takiej, którą podaje się
z łuskami i ogonem. Nie wiedziałam, jak ją pokroić, ale naśladując
Henry’ego, rozcięłam chrupką skórkę i nabrałam na widelec trochę
kruchego, delikatnie różowego mięsa. Było przepyszne, ale nie umiałam się
zrelaksować i nacieszyć smakiem mojej rybnej zdobyczy. Po pierwsze,
brakowało mi apetytu, bo z niepokojem myślałam o popołudniu i o tym, co
się zdarzy przed zachodem słońca. Po drugie, nie mogłam bezczynnie
siedzieć i pozwolić, żeby inni zdominowali rozmowę przy stole. Jeżeli
chciałam przekazać wiadomość Shafeenowi i Nel, to musiałam przekrzyczeć
Ludzi Średniowiecza i wziąć sprawy w swoje ręce. Nie byłam pewna, czy
wystarczy mi odwagi, żeby wykonać pierwszy krok, lecz w pewnej chwili
Henry zrobił coś, co przekonało mnie, że muszę się postarać.
Shafeen zmagał się z leżącą przed nim na stole rybą, a Nel znała się na
eleganckim jedzeniu dań rybnych mniej więcej tak, jak ja, więc Henry wstał,
obszedł stół i kucnął koło Shafeena. Niczym mistrz kuchni z programów
telewizyjnych wprawnie naciął rybę wzdłuż kręgosłupa, a potem odchylił
płaty mięsa po obu stronach, zostawiając na talerzu tylko dwa filety, które
Shafeen mógł bez problemu podzielić jedną ręką.
Zrobił to z taką gracją, szczerze, nie zgrywając bohatera, że kolejny raz
nabrałam pewności, iż Henry jest dobrym człowiekiem. (Wiem, wiem, co
myślisz.) Przecież nie zawracałby sobie głowy rycerskimi gestami, gdyby
życzył nam śmierci, prawda? Czy ktoś widział kata, który podsadza skazańca
do stryczka?
Musiałam jakoś dać znać reszcie, że przerywamy akcję.
– Longmere to piękne jezioro – zwróciłam się do Cooksona, ale na tyle
głośno, żeby usłyszeli mnie wszyscy przy stole. – Przypomina mi Loch Ness.
Byłam tam kiedyś z tatą.
Nigdy nie byliśmy nad Loch Ness – to znaczy, tata pewno był, bo wszędzie
kręcił filmy, ale jeśli o mnie chodzi, to nie widziałam żadnego miejsca
w Szkocji. Cała moja wiedza o Loch Ness pochodziła z filmu Prywatne życie
Sherlocka Holmesa, który raczej nie słynie z realizmu.
Cookson przełknął kęs, który miał w ustach.
– Naprawdę? – spytał tonem, którego używają ludzie z wyższych sfer,
kiedy sądzą, że pleciesz głupoty, ale są zbyt dobrze wychowani, żeby ci to
wytknąć. – Widzisz podobieństwo między Longmere i Loch Ness?
– No, w tym sensie, że też otaczają je wzgórza – improwizowałam
desperacko.
Dobre maniery opuściły Cooksona.
– Aha, czyli tak, jak dziewięćdziesiąt dziewięć procent jezior na Wyspach
Brytyjskich?
– Nie. Rozumiem, co Greer ma na myśli. – Henry wybawił mnie z opresji,
wracając na swoje miejsce za stołem. – Rzeczywiście okoliczne góry
wyglądają dość podobnie. W odpowiednim świetle Long Fell nieco
przypomina Meall Fuar-mhonaidh.
Nie miałam najmniejszego pojęcia, o czym Henry mówił – równie dobrze
mógł mówić po marsjańsku – ale nieświadomie pomógł mi osiągnąć
zamierzony cel. Teraz wystarczyło tylko, żeby któryś z Ludzi Średniowiecza
wspomniał o najsłynniejszej rzeczy związanej z Loch Ness. Na pewno o niej
słyszeli.
– Nic nie wiem o Loch Ness – wyznała Esme, lecz po chwili zadrżała
z ekscytacji. – Ale słyszałam o tamtejszym potworze.
Dziękuję bardzo. W duchu podziękowałam także średniowiecznym
bóstwom.
– Och, a ja wiem co nieco – wtrąciła z entuzjazmem Charlotte. – Babunia
ma posiadłość w tej okolicy. I możesz mi wierzyć, że te wszystkie opowieści
o potworze zostały wyssane z palca.
– Tak czy inaczej to kwestia wiary – skwitował Henry.
– Co masz na myśli? – zapytała Charlotte.
– No cóż… – powiedział Henry, dłubiąc widelcem w swojej rybie. – Albo
wierzysz w istnienie tego potwora, albo nie wierzysz. Nie ma dowodów
przemawiających za ani przeciw.
Popatrzył na mnie w ten charakterystyczny dla niego, przenikliwy sposób.
– A ty w co wierzysz, Greer?
W tamtej chwili miałam dziwne przeczucie, że dokładnie wie, o czym
naprawdę rozmawiamy. Czy wierzyłam, że jest przestępcą, a może nawet
zabójcą? Czy jednak nie?
Wbił we mnie wzrok, tak samo jak Shafeen i Nel. Wszyscy przy stole
siedzieli wpatrzeni we mnie.
– Nie wierzę w potwora – powiedziałam wolno.
Popatrzyłam prosto na Shafeena i Nel. Było mi ich żal, czułam się tak,
jakbym ich zawiodła. Nie mogłam jednak doprowadzić do kontynuowania
naszego planu. Rzucaliśmy poważne oskarżenia. Konsekwencją mogła być
interwencja policji i innych służb, a nawet złamanie życiorysów grupy
młodych ludzi.
Nie jestem pewna, czy Nel zrozumiała, co próbowałam powiedzieć, ale
Shafeen od razu to wiedział.
– Ależ istnieje dowód! – niemal krzyknął. Wszyscy zwrócili oczy na niego. –
To znaczy, dowód na to, że potwór istnieje naprawdę. Widziano go. Wiele
razy w ciągu kilkudziesięciu lat. Ludzie widzieli go na własne oczy.
– Same chlejusy! – Jak na ironię autorem tej uwagi był Piers. – W Szkocji
się od nich roi.
Język mu się plątał od nadmiaru wina.
– Zamknij jadaczkę, Piers – powiedziała dobrodusznie Charlotte.
Słowo daję, pierwszy raz w życiu usłyszałam, że ktoś używa tego zwrotu.
Shafeen zignorował ten nic nieznaczący przerywnik. Sam jeszcze nie
skończył mówić.
– Istnieją fotografie. Na przykład słynne „zdjęcie chirurga” z lat
trzydziestych dwudziestego wieku. To, na którym widać coś w rodzaju
płynącego brontozaura – wielkie ciało z małą głową na długiej szyi. To
autentyczna fotografia, Greer. Dowód utrwalony czarno na białym.
Czarno na białym. Te same słowa, których użył ubiegłej nocy, mówiąc
o dzienniku łowów: dowód napisany czarno na białym.
– W Prywatnym życiu Sherlocka Holmesa rzekomy potwór okazał się łodzią
podwodną – powiedziałam.
– Mówisz o utworze fikcyjnym – upierał się dalej Shafeen. – Autor „zdjęcia
chirurga” był z zawodu ginekologiem. Ludzie nauki zwykle nie dają się
ponieść wyobraźni.
– Ale zdaje się, że to też nie było autentyczne zdjęcie – wtrąciła znudzonym
głosem Lara. – Czy nie udowodniono, że zostało zmanipulowane? „Potwora”
nie ma na negatywie. To prawda, że naukowcy nie dają się ponieść
wyobraźni, ale zdarza się, że fałszują dane.
Zawsze można było liczyć na ciekawą dyskusję z Ludźmi Średniowiecza.
Kolejny raz zdarzyło mi się zapomnieć, z jak inteligentnymi ludźmi mam do
czynienia. Domyślam się, że w pewnym sensie zostali dobrze wytresowani –
nie szczędzono pieniędzy, żeby karmić i stymulować ich umysły, nie ślęczeli
godzinami przed monitorem, a od kiedy pozwolono im siedzieć przy stole
z dorosłymi, umieli bronić swoich argumentów podczas rozmowy.
– To prawda. – Cookson podchwycił wątek. – Wszystko można udowodnić
za pomocą poszlak.
Znowu odniosłam wrażenie, że Ludzie Średniowiecza dokładnie wiedzą,
co próbują sobie powiedzieć siedzące przy stole Dzikusy. Cookson jakby
celowo rzucał cień niepewności na to, co znaleźliśmy w dziennikach łowów.
Przy okazji muszę wyjaśnić, tak jak chciałam to wytłumaczyć Shafeenowi
i Nel, że nie straciłam kompletnie determinacji. Dalej uważałam, że dzieje się
coś złego, i poważnie chciałam o tym porozmawiać z Henrym. Ale teraz,
w biały dzień trudno mi było zaakceptować, że Ludzie Średniowiecza mogą
być zdolni do zabijania. Wierzyłam w ich skłonności do głupich żartów,
a nawet do niebezpiecznych zabaw. Byłam gotowa przyjąć do wiadomości, że
organizują rytuały inicjacji w rodzaju tych organizowanych w szkołach Ligi
Bluszczowej, o których czasami robi się głośno w mediach. Zapewne
sprawdzali, do czego mogą się posunąć dzieciaki ze STAGS w zamian za
możliwość przyjęcia do Ludzi Średniowiecza. Ale żeby zaraz oskarżać ich
o zabijanie ludzi albo o próby doprowadzenia do ich śmierci? To nie mieściło
mi się w głowie.
Shafeen popatrzył wprost na mnie. Zauważyłam błagalny wyraz jego oczu.
– Nawet jeśli nikt nie przyłapał potwora, to nie znaczy, że go nie ma.
– Masz rację – potaknęłam, próbując dać mu wzrokiem do zrozumienia, że
nie zamierzam odpuścić naszego planu, tylko chcę to rozwiązać w inny
sposób. To bardzo dużo jak na tę formę komunikacji – nie byłam pewna, czy
wszystko zrozumiał. Ale bez względu na to, co czuł, już nic nie mogło
zmienić mojej decyzji o lekkiej modyfikacji wyznaczonego kursu.
Zdecydowałam, że kiedy znajdę się sam na sam z Henrym, powiem mu,
czego się dowiedzieliśmy, i przynajmniej dam mu szansę się wytłumaczyć.
Zwróciłam się zatem bezpośrednio do Shafeena:
– Po prostu myślę, że sprawa wymaga głębszego zbadania.
– W porządku – odpowiedział. – Ale badacze też powinni zachować
ostrożność. Ciemne jezioro, ukrywający się w nim potwór… Nigdy nie
wiadomo, co mogą tam znaleźć. Nie wiedzą, z czym mają do czynienia.
To musiało być ostrzeżenie. Pod stołem czułam opierający się o moją stopę
plecak, który tak starannie spakowałam i którego tak zazdrośnie strzegłam.
Byłam pewna, że jego zawartość nie będzie mi potrzebna. Nabrałam
przekonania, że tego dnia nic mi nie grozi ze strony Henry’ego, a użycie
rzeczy z plecaka zdawało się jedynie niepotrzebną komplikacją.
Spodziewałam się, że jeszcze trochę powędkujemy, zjemy kolację, a już jutro
po południu wszyscy znajdziemy się z powrotem w STAGS. Mimo to zgodnie
z planem przeprosiłam towarzystwo i poszłam do łazienki – przede
wszystkim dlatego, żeby Shafeen w końcu przestał znacząco się na mnie
gapić. Weszłam do kabiny z pełnym plecakiem, a wyszłam z pustym.
 Rozdział dwudziesty ósmy
Wieczorne słońce prześlicznie odbijało się w tafli jeziora.

Henry wziął mnie za rękę i ruszyliśmy żwirową plażą w kierunku pomostu.

Nie było mi ani trochę za zimno, byłam wystarczająco grubo ubrana, i nawet
ograniczona przez to swoboda ruchów nie zepsuła mi spaceru. Jedynym
zgrzytem w tym sielankowym filmie, w którym na żywo uczestniczyłam –
w Pamiętniku? A może raczej w Domu nad jeziorem? – był rześko maszerujący
koło nas Perfect. Przecież miał nie snuć się za nami jak cień.
– On też idzie? – zapytałam Henry’ego.
– Nie – uspokoił mnie. – Tylko przygotuje łódkę. Nie sądzę, żebyśmy
dzisiaj jeszcze go potrzebowali. Radzisz sobie jak zawodowiec. Ponadto
chyba zgodzisz się ze mną, że przyda nam się trochę czasu sam na sam?
– Tak.
Zgodziłam się z nim jednak z innego powodu, niż sądził. Mieliśmy dużo ze
sobą do omówienia.
Henry lekko wskoczył do łódki, a potem Perfect pomógł mi wsiąść na
pokład. Usiedliśmy koło siebie na rufie, Henry chwycił za rumpel. Kiedy
Perfect rzucił cumę, Henry uruchomił silnik. Leniwie dopłynęliśmy na
środek jeziora. Słońce już zaczęło się zanurzać w jego toń, a niebo nabrało
odcieni różu i złota. Pomyślałam o tacie – byłby zachwycony tym widokiem.
Ekipa filmowa nazywała tę porę dnia magiczną godziną. Był to
najcenniejszy, krótki odcinek czasu pod koniec dnia, kiedy światło jest
najpiękniejsze – światło, które kamera wręcz uwielbia. Wiele razy widziałam
je w filmach taty – w scenie z jeleniem stojącym w wodzie jak ten, którego
zamordowałam, albo ze stadami szpaków podobnych do czarnych koralików
na sukni uszytej przez mamę. Po raz pierwszy zrozumiałam, że magiczna
godzina ma tyle uroku dlatego, że jest ostatnią godziną dnia. Jest tak
szlachetna, bo o tej porze dzień umiera.
Daleko z tyłu widziałam resztę Ludzi Średniowiecza, którzy też wsiadali
do łódek, ale mieliśmy nad nimi dużą przewagę czasową. Można powiedzieć,
że byliśmy z Henrym sami na środku ciemniejącego jeziora. Teraz słońce już
naprawdę zachodziło, nadając wodzie przepyszny karmazynowy kolor.
 „To kolor krwi” – przyszło mi nagle na myśl.
Temperatura zaczęła spadać, otaczające nas wzgórza coraz bardziej
siniały, a potem czerniały. Wędki i woblery leżały starannie ułożone na
dziobie łódki, ale żadne z nas nie było skore po nie sięgnąć. Miało być tak
romantycznie, a tymczasem dało się czuć dziwne, nieprzyjemne wibracje.
Byliśmy nie tyle jak Helen i Leonard w Powrocie do Howard’s End, ile jak Fredo
i Neri w drugiej części Ojca chrzestnego.
Przedłużające się milczenie coraz bardziej działało mi na nerwy.
– No więc – powiedziałam, nie bardzo wiedząc, od czego zacząć. – Udało
się. Nareszcie jesteśmy tylko we dwoje.
Henry zwrócił się przodem do mnie i wziął mnie za rękę, jakby zamierzał
się oświadczyć. Delikatnie głaskał kciukiem moje palce, kostki, nadgarstki.
Aż nagle napotkał kończący się nad moim kciukiem obcisły mankiet
skafandra do nurkowania.
Popatrzyłam na niego, a on na mnie.
I już wiedziałam.
Poczułam się jak w tej scenie Lęku pierwotnego, w której Edwardowi
Nortonowi wystarcza mgnienie oka, żeby zmienić się z ministranta
o anielskiej twarzy w maniakalnego mordercę. Nic przy tym nie mówi,
zmienia się tylko wyraz jego oczu. Obejrzyj ten film, żeby to zobaczyć. To
spojrzenie zapewniło Nortonowi nominację do Oscara. Gdy widzisz je na
ekranie, dostajesz gęsiej skórki. Henry de Warlencourt powtórzył to na żywo,
a ja poznałam po jego minie, że zamierza mnie zabić. Wiedziałam na sto
procent – żadne słowa nie były potrzebne – że wszystko, czego się
obawialiśmy, jest prawdą. Wszystko: polowanie, strzelanie i wędkowanie.
Teraz naprawdę się bałam.
Co zrobić, jeśli Shafeen zrozumiał wiadomość, którą starałam się
przekazać mu przy obiedzie, i porzucił plan? Moje próby odwiedzenia go od
wykonania misji musiały go rozczarować. A jeśli doszedł do wniosku, że nie
warto mnie ratować? Może wrócił z Nel do Longcross, żeby się spakować,
a mnie zostawili samej sobie?
Patrząc w błękitne jak lód oczy Henry’ego, musiałam pogodzić się
z faktem, że zostałam zupełnie sama.
 Przygotowałam się na to, co nieuchronnie musiało nastąpić.
Czas rozciągnął się, jakby był z gumy. W końcu Henry zrobił krok naprzód
i wyprostował rękę. Przez chwilę łudziłam się, że się rozmyślił i chce mnie
objąć. Jednak pchnął mnie z całej siły i wyrzucił za burtę.
Woda była zimniejsza niż wszystko, co do tej pory znałam. Szok termiczny
wystarczyłby, żeby mnie zabić, gdyby nie as, którego Henry odkrył w moim
rękawie. Dosłownie w rękawie. Uratował mnie skafander do nurkowania.
Skafander, który zobaczyłam pierwszego dnia w szatni na buty, gdzie leżał
wśród wędek niczym zrzucona skóra.
Skafander, który podświadomość podsunęła mi wczoraj, gdy leżeliśmy
z Shafeenem przy ogniu, i który bladym świtem udało mi się ukraść.
Skafander, który po lunchu włożyłam w toalecie, modląc się, żeby Henry
nie zauważył dodatkowej warstwy pod moim ubraniem.
Żebyśmy się dobrze zrozumieli: nawet pomimo skafandra było mi
strasznie zimno – tak zimno, że nie mogłam złapać oddechu. Początkowo
miotałam się w miejscu oszołomiona, powtarzając sobie, że nie wolno mi
wpaść w panikę. Potem mięśnie przypomniały sobie właściwe ruchy,
zadziałała pamięć motoryczna, ale teraz musiałam się zmierzyć z kolejnym
problemem. Kurtka przeciwdeszczowa całkiem przyzwoicie sprawdzała się
w wodzie – podczas upadku dostało się pod nią trochę powietrza, które
pomagało mi się utrzymać na powierzchni, ale ciężki sweter rybacki coraz
bardziej nasiąkał i w każdej chwili mógł mnie pociągnąć na dno.
Zdjęłam buty, kurtkę (łatwo) i obszerne wadery (trudniej). Potem
próbowałam ściągnąć sweter przez głowę, co okazało się niemal niemożliwe.
Musiałam użyć rąk, a przecież potrzebowałam ich, żeby płynąć, więc od razu
tonęłam. Wracałam na powierzchnię i zaczynałam od nowa. Zauważyłam coś
dziwnego: Henry cały czas siedział w łódce niczym przyczajony cień na tle
zachodzącego słońca i cierpliwie obserwował moje zmagania, jakby
wstrzymywał się, dopóki nie będę gotowa. Chyba właśnie wtedy
zrozumiałam, że jest szaleńcem. Kierowany poczuciem rycerskości dał mi
czas przygotować się na śmierć z jego ręki. To tak, jakby ktoś uprzejmie
przytrzymał ci drzwi windy, żebyś wpadł do pustego szybu. Kiedy
wyswobodziłam się ze swetra i odpłynęłam kawałek, Henry uruchomił silnik
i ruszył za mną.
 Bałam się, że Henry będzie miał problem z dostrzeżeniem mnie
w ciemności. Ważne było, żeby za mną popłynął. Jednak niepotrzebnie się
przejmowałam – miał latarkę. Niewątpliwie praktyczny Perfect zostawił mu
ją na rufie. Kiedy zobaczyłam szeroki promień światła omiatający
powierzchnię jeziora, postanowiłam trochę pomóc Henry’emu.
– Ratunku! – krzyknęłam, parskając i machając rękami, chociaż nie
tonęłam.
Promień wyłuskał mnie z ciemności i oświetlił mi drogę. Z wysiłkiem
łapiąc oddech, odwróciłam się i ruszyłam w kierunku brzegu. Wiedziałam, że
muszę płynąć na wschód, na drugi koniec jeziora, oddalony od hangaru, bo
tak ustaliliśmy z pozostałą dwójką Dzikusów.
Modliłam się, żeby nasz plan się powiódł. Kiedy go opracowaliśmy
w kancelarii ekonoma, pierwszy pomysł zakładał, że wezmę Sarosa 7S na
łódkę i nagram wszystko, co się wydarzy. Jednak musieliśmy wymyślić coś
innego, bo Nel powiedziała, że chociaż Saros jest wodoodporny – wytrzymuje
na przykład przypadkowy upadek do wanny albo toalety – to nie zniósłby
długotrwałego kontaktu z wodą.
Przygotowaliśmy zatem plan awaryjny: miałam zwabić Henry’ego
w umówione wcześniej miejsce, gdzie Shafeen i Nel mieli już czekać jako
świadkowie zdarzenia. I – o ile to możliwe – interweniować, zanim będzie za
późno.
Ani przez chwilę nie wątpiliśmy, że Henry będzie mnie ścigać. Byliśmy
pewni, że zrobi wszystko, by chronić swój styl życia. Nie pomyliliśmy się.
Płynął za mną niespiesznie, na wolnych obrotach silnika, nie starał się mnie
potrącić. Ale nie odpuszczał – nie oddalał się ani o metr.
Inni też się zjawili.
– Jest w wodzie! – Głos Henry’ego rozległ się nad taflą jeziora.
Po chwili zapaliły się kolejne latarki i zobaczyłam jeszcze więcej
krzyżujących się nad wodą snopów światła. Oświetlały sięgające powierzchni
wody włosy dziewczyn, które wychylały się za burtę, żeby mnie znaleźć. Tego
dnia były prawdziwymi syrenami, złymi nimfami, niosącymi śmierć tym,
którzy igrają z wodą. Byłam zdeterminowana, żeby nie dać im satysfakcji.
Jeszcze nie tego dnia.
 Płynęłam na tyle szybko, żeby utrzymać dystans od łódek. Miałam nad
nimi przewagę i już zbliżałam się do brzegu, gdy nagle usłyszałam świst
i plusk z prawej strony. Chyba do mnie nie strzelali? Ale nie – Ludzie
Średniowiecza przestrzegali własnych zasad. Henry zarzucił wędkę! Połów
trwał!
Zaczęłam płynąć szybciej, ale już po chwili ostry haczyk wbił się
w skafander na moim lewym ramieniu. Poruszyłam rękami jeszcze mocniej
i zanurkowałam na moment, żeby go wyciągnąć.
Na razie byłam wolna, ale gdy zerknęłam w tył, zobaczyłam małe rozdarcie
w piance skafandra i poczułam piekący ból, jakby od skaleczenia.
Wiedziałam, że jeśli wszyscy razem zaatakują mnie haczykami, to może się
dla mnie źle skończyć.
Przyspieszyłam jeszcze bardziej.
Trzy łódki zwróciły się dziobami w moim kierunku, po czym dwie z nich
mnie wyprzedziły. Z jednej strony miałam Piersa i Cooksona, a z drugiej
dziewczyny. W nagłym przypływie paniki zdałam sobie sprawę z tego, że
haczyki są najmniejszym z czyhających na mnie zagrożeń. Gdyby zachciało
im się mnie otoczyć, mogliby po prostu poczekać, aż utonę, i żaden
skafander by mnie nie uratował.
Byłam zbyt zmęczona, żeby dalej uciekać.
Mieli mnie w garści. Młóciłam rękami wodę wewnątrz trójkąta, którego
wierzchołki wyznaczały łódki; w panice miotałam się to w jedną stronę, to
w drugą, patrząc na niesamowite, oświetlone latarkami twarze. Tamci nic
nie mówili. Nie widziałam u nich nawet szczególnego okrucieństwa. Po
prostu obserwowali mnie z umiarkowanym zainteresowaniem, bez wielkich
emocji, jakbym była jedynie zwierzyną, rzadkim okazem ryby, który udało im
się złowić. Nie wiem dlaczego, ale wystawiłam do góry ociekającą wodą dłoń,
żeby mogli mnie wyciągnąć. Liczyłam na to, że w którymś z nich tli się reszta
człowieczeństwa. Nikt nie zareagował.
W tej chwili zrozumiałam, że nasz plan był czystym szaleństwem i że
jestem zgubiona. Wszystkie moje członki były przemarznięte, zmęczone,
zupełnie opadłam z sił.
Lecz nagle, w chwili najczarniejszej rozpaczy zobaczyłam światło daleko
na brzegu. Było olśniewająco jasne. Mój ogarnięty paniką umysł w pierwszej
chwili pomyślał o gwieździe betlejemskiej, która w magiczny sposób pojawia
się na bożonarodzeniowym niebie. Jednak po chwili zrozumiałam, na co
patrzę.
Było to białe jak śnieg światło latarki Sarosa 7S.
Pojawiło się jak gwiazda betlejemska i jak ona wskazywało mi drogę. Jak
gwiazda betlejemska wzeszło na wschodzie, gdzie miałam się udać.
Wystarczyło kierować się ku niemu.
Wzmocniona nagłym zastrzykiem energii zrobiłam unik i zanurkowałam
pod łódkę Henry’ego, wykonując rozpaczliwe ruchy w nieprzezroczystej,
lodowatej głębinie. Wypłynęłam z drugiej strony; nic nie mąciło przestrzeni
między mną a gwiazdą.
Płynęłam w kierunku brzegu, aż rozbolały mnie mięśnie, a w moich
płucach płonął ogień. Słyszałam dobiegający z tyłu warkot silników. Bałam
się spojrzeć za siebie, żeby mnie nie dogonili i nie wzięli pod kil.
Z wielką determinacją patrzyłam cały czas do przodu. „Oby do brzegu…
Oby do brzegu…”. W końcu poczułam pod kolanami szorstki żwir.
Wyczołgałam się na ląd. Skafander krępował moje ruchy, ociekałam wodą.
Stałam w płytkim, lodowatym strumieniu, zamiast stóp miałam bloki lodu.
Zataczając się, ruszyłam w górę strumienia. Nie wiedziałam, dokąd mnie
zaprowadzi, ale desperacko próbowałam oddalić się jak najbardziej od
latarek, łódek i głosów. Nie wiem, jak długo szłam, lecz prowadziła mnie
gwiazda Sarosa, wskazywała mi drogę, aż w końcu dotarłam do miejsca,
w którym strumień się rozszerzał. Z drugiego końca rozlewiska dobiegał huk
i szum wody. Podeszłam bliżej. Nagle usłyszałam chlupot, jakby ktoś za mną
szedł. Z ciemności wyłoniła się postać Henry’ego. Wściekle zamachnął się
latarką. Odwróciłam się i uciekłam, a jasny snop światła padł na wznoszącą
się przede mną białą ścianę piany.
Trafiliśmy pod wodospad.
 Rozdział dwudziesty dziewiąty
Domyśliłam się, że to Conrad’s Force, a światło Sarosa padało znad jego
górnej krawędzi.

Teraz wiedziałam, że Shafeen i Nel nie opuścili mnie. Czekali jak wierni
przyjaciele w miejscu, które ustaliliśmy poprzedniej nocy: na starym, wąskim
moście nad wodospadem Conrad’s Force – czyli w najmniejszej odległości od
jeziora, na jaką można było się zbliżyć samochodem. Shafeen i Nel mieli
pożyczyć land rovera, żeby dojechać na obiad, i zostawić go na miejscu jako
pojazd umożliwiający ucieczkę. Nel, która coraz bardziej nas zadziwiała, już
miała prawo jazdy. (Zdała egzamin w dniu swoich siedemnastych urodzin
i od razu dostała od taty nowiutkiego minicoopera przewiązanego wielką
czerwoną wstążką.) Na mapie w kancelarii ekonoma wydawało się, że most
jest położony bardzo blisko brzegu. Nie wzięliśmy jednak pod uwagę
wysokości, którą symbolizowały nierównomierne, ale gęsto ułożone
równoległe linie. Spodziewałam się niewielkiego ozdobnego wodospadu
w rodzaju tych, które widuje się w parkach publicznych. Tymczasem to był
prawdziwy wodospad, wysoki jak dom i potężny niczym potop. Z lotu ptaka
most rzeczywiście znajdował się blisko brzegu, tyle że nie byłam ptakiem.
Musiałam się wspiąć na skałę.
Podeszłam tak blisko, jak to możliwe, aż do ściany wody. Nie mogłam
stanąć pod jej nurtem, bo zostałabym zepchnięta, więc szukałam oparcia dla
dłoni i stóp na skale obok. Wiedziałam, że Henry za mną pójdzie – nie mógł
mi darować teraz, kiedy tyle wiedziałam. Pewnym pocieszeniem był fakt, że
zajęty wspinaczką nie mógł mnie atakować ostrym haczykiem. Musiał
odłożyć wędkę i użyć obu rąk.
Ta wspinaczka była prawdopodobnie najcięższym wyzwaniem w moim
życiu. Dłonie i stopy zmieniły mi się w bryły lodu. Co chwila zacinałam się
o skały i ostre krzewy, lecz nawet tego nie zauważyłam – moje ciało było tak
wychłodzone, że nie krwawiło ani nie odczuwało bólu. Skafander do
nurkowania ograniczał moje ruchy, ale też chronił – nie tylko przed wodą, ale
i przed ostrymi kawałkami skały. Henry poruszał się wolniej ode mnie.
Byłam drobniejsza i lżejsza, a ponadto już nie miałam na sobie stroju do
wędkowania. Tymczasem jemu przemoknięte rzeczy na pewno ciążyły,
a buty na grubych podeszwach ślizgały się na skałach bardziej niż moje gołe
stopy. W pewnym sensie dawało mi to przewagę – gdyby Henry dopadł mnie,
zanim dotarłabym do moich przyjaciół, byłoby po mnie.
Strach dodawał mi sił, ale musiałam się zmuszać do zachowania
ostrożności. Zbyt szybka wspinaczka mogła oznaczać, że się poślizgnę
i spadnę prosto w mordercze objęcia Henry’ego. Gdy wspięłam się jeszcze
wyżej, zdałam sobie sprawę z tego, że mam więcej problemów niż tylko
Henry. Wodospad był tak wysoki, że gdybym teraz odpadła od ściany,
zginęłabym na miejscu. Nikt nie przeżyłby upadku z takiej wysokości. Po
głowie krążyło mi – choć pewnie to brzmi dziwnie – motto STAGS: Festina
lente. Śpiesz się powoli. Wbrew instynktowi starannie szukałam mocnego
oparcia pod stopami i wsuwałam palce w szczeliny wyżłobione
w zmarzniętej ziemi, co było bardzo trudne, bo na twarz lała mi się lodowata
woda. Pnąc się coraz wyżej, myślałam o łososiach, o których opowiadał mi
Henry. Pamiętałam, że w drodze do tarlisk skaczą w górę najbardziej
stromych wodospadów, żeby podtrzymać swój gatunek. Ryby zrobią
wszystko, żeby przeżyć.
To samo można powiedzieć o mnie.
W końcu znalazłam się u szczytu wodospadu i zobaczyłam przed sobą
most, który do tej pory był dla mnie jedynie czarnym, łukowato wygiętym
znaczkiem wielkości paznokcia na mapie w kancelarii ekonoma, a teraz
okazał się potężną kamienną tęczą bielejącą w blasku księżyca nad rzeką.
Most oznaczał koniec mojej wędrówki – to na nim błyszczała gwiazda
betlejemska, którą widziałam z daleka. Gdy tylko przestąpiłam próg
wodospadu, światło Sarosa zgodnie z planem znikło i został jedynie księżyc.
Henry wdrapał się tuż za mną. Odwróciłam się do niego. „Jeleń na
mieliźnie” – pomyślałam, widząc go stojącego po kolana we wzburzonej
wodzie. Jego latarka już od dawna nie działała, więc potrzebowałam chwili,
żeby moje oczy przywykły do półmroku. Henry był przemoczony do suchej
nitki, ciężko dyszał, jego włosy – cecha, wyróżniająca go spośród innych ludzi
– w świetle księżyca zdawały się srebrne, a oczy błyszczały jak rtęć. Chciałam
go odciągnąć od źródła hałasu, nieco dalej od wodospadu, ale stał na samym
progu. Musieliśmy przekrzykiwać łoskot, żeby się słyszeć, ale to właściwie
mogło pomóc naszemu planowi.
Henry odezwał się pierwszy.
 – Ciebie jedną miałem oszczędzić, Greer! – zawołał. – Nie chcieliśmy cię
skrzywdzić! Rozmawiałem o tym z innymi! Sądziłem, że mnie rozumiesz!
Myślałem, że lubiłaś Longcross!
– Lubiłam! – odkrzyknęłam. – I wciąż go lubię!
– A jednak wczoraj Perfect zobaczył cię w bibliotece, kiedy przeglądałaś
dzienniki łowów…
– A więc widział nas! – wymknęło mi się.
– Oczywiście! Jest głównym łowczym. Tropienie zwierzyny to jego chleb
powszedni.
Puściłam mimo uszu to nieprzyjemne porównanie. Henry mówił dalej:
– Wiedziałem, że przeszłaś na ich stronę. Na stronę niedopasowanych,
którzy wyobrażają sobie, że mogą się czuć równi nam, ale nigdy nam nie
dorównają. Na stronę Dzikusów. – Wzruszył ramionami. – Teraz to już nie
ma znaczenia. Do jutra dzienniki znikną. Będziemy musieli je przenieść
gdzie indziej. Przecież nie możemy zostawić dowodów na widoku, no nie?
– Dlaczego Perfect po prostu nie użył przeciw nam broni? – zapytałam. –
Mógłby na miejscu załatwić nas wszystkich i po problemie.
Znałam odpowiedź, ale chciałam ją usłyszeć z ust Henry’ego.
– Och, Greer, nadal nie rozumiesz, prawda? Nawet ty, moja bystra, mała
stypendystka. Przecież to musi wyglądać na wypadek. Jak ci się wydaje,
dlaczego od tak dawna uchodzi nam to na sucho? Bo za każdym razem udaje
się to wytłumaczyć nieszczęśliwym wypadkiem. Nawet wtedy, gdy kończy się
śmiercią.
Trzęsłam się cała i zdawało mi się, że już nie może mnie zdjąć większy
chłód, a jednak mógł. Jego słowa przeszyły mnie lodem.
– Czy to znaczy, że zdarzają się śmiertelne wypadki?
– Oczywiście! – Zdawał się zdziwiony, że w ogóle o to pytam. – W ciągu
wszystkich lat zebrało się ich całkiem sporo. „Nieszczęśliwe wypadki”, co do
jednego. Wszystkie ofiary pochodziły z rodzin, które nie miały z nami szans.
Syn jakiegoś kacyka z Afryki, który nie śmiał zadzierać z brytyjskim
establishmentem. Mieliśmy też raz stypendystkę, to jedna z tych, które
skończyły na cmentarzu. Jej rodzina była zbyt biedna, żeby zapłacić za
śledztwo. Doktor Morand wypisuje świadectwa zgonu, a mój ojciec załatwia
resztę z koronerem i szefem policji. Wiesz, wszyscy lubią u nas polować.
– No jasne – powiedziałam gorzko.
– Kiedyś było łatwiej. Za czasów mojego ojca, dziadka i jego dziadka.
Przełknęłam gulę. Przed oczami miałam jasnowłosych chłopców
z fotografii w srebrnych ramkach na fortepianie. Wszyscy wyrośli na
morderców.
– Jak długo już to trwa?
– Pierwszy był Conrad de Warlencourt. Po powrocie z krucjaty. Sądzę, że
tęskno mu było do zabijania dzikusów. Znalazł więc dzikusów na miejscu,
bez wyjeżdżania na dalekie wyprawy. A potem poznał ludzi myślących
podobnie, którzy podtrzymywali tradycję. Przyznasz, że tradycja jest ważna,
prawda, Greer? Potrzebna jest ciągłość i porządek. Mam wrażenie, że
Conradowi przypadłby do gustu fakt, że twój koniec nadejdzie właśnie tutaj,
przy Conrad’s Force. Nad wodospadem nazwanym jego imieniem.
Moim ciałem wstrząsały niekontrolowane dreszcze.
– A zatem czeka mnie śmierć?
– Och, spodziewam się, że tak – odpowiedział takim tonem, jakbym go
zagadnęła, czy jego zdaniem spadnie dzisiaj deszcz. – Jeszcze rano, kiedy
zobaczyłem, jak zabiłaś tę rybę, zastanawiałem się, czy darować ci życie.
Ostatecznie mogłabyś zostać jedną z nas. Ale potem zobaczyłem, że włożyłaś
skafander, i wiedziałem, że przygotowałaś się do walki ze mną. Pod
kostiumem, który nosiłaś, cały czas byłaś Dzikuską. Na sto procent.
– Czy w moim przypadku też upozorujesz nieszczęśliwy zbieg
okoliczności? – zapytałam, szczekając zębami z zimna i ze strachu.
– Naturalnie. Oczywiście w dzisiejszych czasach jest to o wiele trudniejsze.
W epoce feudalnej nikt nie śmiałby zgłaszać wątpliwości. Teraz jest
zdecydowanie trudniej. Więcej służb, które zadają więcej pytań. DNA, sekcje
zwłok, cała ta technologia, którą tak kochacie. Na szczęście wciąż udaje nam
się utrzymać wpływ na policję. W Longcross słowo dżentelmena nadal coś
znaczy. Niefortunny upadek, utonięcie i po sprawie.
Zrobił krok w moim kierunku, oddalając się od progu wodospadu.
 Mój oszalały ze strachu umysł przywoływał różne holmesowskie analogie.
Pies Baskerville’ów. Tamten film z Loch Ness w tle. No i to sławne zakończenie:
dwaj śmiertelni wrogowie szamocący się nad wodospadem.
– Oglądałeś Sherlocka Holmesa. Grę cieni? – zapytałam, grając na czas.
– Co ci chodzi po głowie? – zastanawiał się na głos Henry, nie spuszczając
ze mnie swoich oczu drapieżnika.
– To niespecjalnie wielkie kino – powiedziałam. – I niezbyt wierne
literackiemu pierwowzorowi. Ale jeden fragment został dobrze odtworzony.
Sherlock i Moriarty są w Szwajcarii. Robert Downey Jr, czyli filmowy
Sherlock Holmes (spokojna głowa, ja też miałam wątpliwości, ale jest w tej
roli naprawdę dobry), podstępnie ściąga Moriarty’ego nad Reichenbach Falls.
Tam wdają się w bójkę i obaj spadają ze szczytu wodospadu.
Mówiłam jak nakręcona, cofając się ukradkiem, Henry zaś skradał się do
mnie jak w zabawie w podchody, w której musisz zbliżać się tak, żeby nikt
tego nie zauważył.
– Watson, którego gra Jude Law (on też nie jest aktorem od razu
kojarzącym się z tą postacią, a mimo to całkiem niezłym), wraca
przygnębiony do Londynu, gdzie akcja przenosi widzów na pogrzeb
Sherlocka, po czym Watson pisze opowiadanie o ostatniej przygodzie
Sherlocka Holmesa i kończy je słowami: THE END. Nagle rozlega się
dzwonek do drzwi. Okazuje się, że to listonosz, więc Watson wychodzi
z pokoju, a po powrocie widzi, że ktoś wystukał na maszynie znak zapytania.
Teraz koniec opowieści brzmi: THE END? Watson się uśmiecha. Dlatego że
ten znak interpunkcyjny, jeden mały znak zapytania mówi mu, że chociaż
czarny charakter nie żyje, dobry bohater przeżył. Ty, Henry, jesteś czarnym
charakterem.
Henry tylko potrząsnął głową i nie zatrzymał się.
– Jesteś żywą ilustracją problemu ludzi, którym wydaje się, że życie jest
odbiciem tego, co widzą na ekranie! – zawołał, przekrzykując huk spadającej
wody. – W dzisiejszych czasach dzieciaki co noc spędzają cztery godziny
w sieci! Nie zdejmują słuchawek z uszu, są kompletnie odcięte od świata.
Nikt już nie potrafi zjeść obiadu, nie robiąc mu zdjęcia. Nikt nie umie cieszyć
się koncertem, jeżeli go nie nagra komórką, ani nie przepuści okazji, by
zrobić sobie selfie, kiedy spotka tak zwanego celebrytę. Już nawet nie musisz
przechowywać wspomnień, Facebook zrobi to za ciebie. Wszystko musi być
zarejestrowane. Ludzie doświadczają życia za pośrednictwem ekranu
wielkości karty do gry, zamiast naprawdę je przeżywać. I po co? Nie wszystko
jest filmem, Greer.
– Nie wszystko – zgodziłam się. – Ale akurat to nim jest.
O wiele głośniej krzyknęłam w kierunku mostu, na którym błyszczała
mała, czerwona lampka kamery Sarosa 7S:
– Macie to?!
– O tak! – odkrzyknęła Nel. – Mamy wszystko!
Shafeen i Nel wstali i wychylili się nad gzymsem mostu. Nel trzymała
w ręce Sarosa. Skierowała snop światła wprost na Henry’ego. Woda kłębiąca
się wokoło naszych kostek zmieniła się w białe mleko.
Nel stuknęła w wyświetlacz i uniosła telefon wysoko. Z głośnika dobiegł
głos Henry’ego: „Oczywiście! W ciągu wszystkich lat zebrało się ich całkiem
sporo. «Nieszczęśliwe wypadki», co do jednego. Wszystkie ofiary pochodziły
z rodzin, które nie miały z nami szans”.
Henry uniósł dłoń tak samo jak ja, kiedy próbowałam wydostać się
z jeziora. Ale wcale nie prosił o pomoc. Jego gest oznaczał żądanie.
– Daj mi to – rozkazał nie za głośno, ale z groźbą w głosie, niczym wściekły
nauczyciel konfiskujący zabawkę nieposłusznemu uczniowi.
Miał tak silną osobowość, że przez chwilę niemal spodziewałam się, że Nel
da mu telefon.
Jednak ona tylko pokręciła głową.
– To i tak na nic – powiedziała. – Mógłbyś mi zabrać telefon, ale wideo już
zostało wysłane na Orbitę Sarosa. To absolutnie bezpieczny satelitarny
system magazynowania danych.
– Prawda, że technika jest niesamowita, kiedy używa się jej we właściwy
sposób? – powiedział Shafeen.
Henry powinien czuć się pokonany. Powinien stracić rezon. Powinien się
załamać, płakać i błagać nas, żebyśmy nie publikowali tego nagrania. Ale nie
zrobił żadnej z tych rzeczy. Wziął się w garść i sprawiał wrażenie jeszcze
bardziej władczego niż przedtem. Jego oczy lśniły dziwnym, niemal
religijnym blaskiem.
– Nie wygracie – powiedział. – Reguła jest silniejsza.
– Czyżby? – Nel nie dała się zbić z tropu. Dziewczyna naprawdę miała jaja.
– Wystarczy jedno dotknięcie ekranu, żeby to wideo znalazło się na
YouTubie, Facebooku, Snapchacie, Twitterze i Instagramie. Rano twoje
wyznanie obiegnie lotem błyskawicy cały Internet. Staniesz się sensacją
w sieci. To koniec, Henry. Twój świat się skończył. Teraz jesteśmy w moim
świecie.
Henry cofnął się w kierunku progu wodospadu, jakby chciał się
zdystansować od tych strasznych, nowocześnie brzmiących słów. Jednak
niezłomnie upierał się przy swojej opinii.
– Reguła przetrwa, nawet jeżeli mnie zabraknie! – krzyknął.
Shafeen nie został mu dłużny.
– Od teraz obowiązują nowe reguły! – odpowiedział z gorzką ironią.
Tego, co się stało w ciągu następnych sekund, nie zapomnę chyba do
końca życia. Ludzie mówią, że ostatnie chwile życia przypominają film
wyświetlony w zwolnionym tempie, a ja mogę to w pełni potwierdzić.
Zwróciłam głowę tylko na chwilę w kierunku Shafeena, kiedy usłyszałam
jego głos. W tym czasie Henry zdążył podejść do samej krawędzi wodospadu.
Dopiero wtedy dotarło do mnie, co powiedział.
„Nawet jeżeli mnie zabraknie”.
Wiedziałam, co zamierza zrobić.
Obróciłam się w miejscu, mokre włosy smagnęły mnie po twarzy niczym
bicz. Potykając się i brodząc po kolana w strumieniu, ruszyłam w jego
kierunku tak szybko, jak to możliwe, ale woda ograniczała moje ruchy jak
ruchome piaski. W głowie słyszałam mój własny, ogłuszający krzyk:
– NIE!
Przysięgam na wszystkie świętości i zawsze będę to powtarzać, że udało
mi się dotknąć dłoni Henry’ego. Nasze palce splotły się na chwilę, ale
wyślizgnął mi się. Jeszcze przez sekundę, przez godzinę, przez całe życie
widziałam go zawieszonego w próżni: nadludzko silnego i potężnego. Na
ułamek sekundy nasze oczy spotkały się i zobaczyłam w jego wzroku, że
wcale nie czuje się pokonany. Rozłożył ramiona jak ukrzyżowany człowiek,
a potem wychylił się i runął za próg wodospadu.
Nagle przeniosłam się w miejscu i czasie na dziedziniec Paulina, gdzie
wrzuciłam monetę do średniowiecznej studni. Moneta spadała w ciemność,
a ja czekałam na plusk oznaczający, że w końcu dosięgła wody. Henry
i moneta spadali razem. Nad Conrad’s Force czas też rozciągnął się
w nieskończoność, a szum wodospadu był tak głośny, że nawet nie
słyszeliśmy, kiedy Henry upadł na skały.
 Rozdział trzydziesty
Szczerze mówiąc, niewiele pamiętam z tego, co się później działo.

Nel powiedziała mi, że osunęłam się do wody. Shafeen musiał mnie wyłowić
w ostatniej chwili, zanim ja też zniknęłam za progiem wodospadu.
Wyciągnął mnie i zaniósł do land rovera zaparkowanego na moście. Jak
przez mgłę pamiętam, że trzymał mnie w ramionach, ale nie było w tym nic
romantycznego. Zimno i szok stępiły moje zmysły tak bardzo, że bałam się,
iż jeszcze w każdej chwili mogę umrzeć.
Podobno to Nel prowadziła samochód, kiedy po ciemku wracaliśmy do
Longcross. Tego też nie pamiętam. Nie mam żadnych wspomnień o tym, że
Shafeen i Nel okryli mnie swoimi ubraniami, żeby zamaskować skafander,
i wprowadzili mnie do domu trzęsącą się z zimna, ani o tym, że od razu
zbiegli się służący ze szlafrokiem i kocami, którymi otulili mnie przed
kominkiem w Wielkim Hallu. Nie zarejestrowałam wizyty starego lekarza
rodzinnego, który przyszedł mnie zbadać.
Jednak pamiętam, że o wiele później zgromadzili się w pokoju wszyscy
Ludzie Średniowiecza. Widziałam w ich oczach zaskoczenie, kiedy ujrzeli
mnie żywą. Pamiętam gładkie kłamstwa, którymi mnie zasypali:
– O mój Boże, ależ się o ciebie martwiliśmy…
– Nie pamiętasz, jak wypadłaś z łódki? Wszyscy próbowaliśmy cię
wyłowić…
– Ale nagle znalazłaś się pod łódką Henry’ego i straciliśmy cię z oczu…
– Baliśmy się, że utonęłaś…
– Cały czas cię szukaliśmy…
Mogłam uwierzyć, że mnie szukali, ale na pewno nie po to, żeby mnie
uratować.
Pamiętam, że Cookson był tym, który chwilę później pierwszy zapytał,
gdzie jest Henry, a Shafeen zerknął na mnie i dyskretnie potrząsnął głową.
Dwoje z nich poszło go szukać, potem Lara wróciła i powiedziała: „Hena
jeszcze nie ma w domu”.
 Potem Perfect poszedł go szukać.
Potem policja.
A potem godziny spędzone w białym szlafroku przed kominkiem
w Wielkim Hallu, godziny spędzone na sączeniu gorących napojów, godziny
odpowiadania kłamstwami na setki pytań i godziny oczekiwania na wynik
poszukiwań prowadzonych przez policjantów przy świetle latarek oraz coraz
silniejszy strach przed wiadomościami, które nasza trójka już znała, aż
w końcu udało mi się wymknąć do łóżka.
Gdy dowlokłam się do Lowthera, nie zapaliłam światła. Radiowozy nadal
stojące na podjeździe co chwila zalewały pokój upiornym, błękitnym
światłem. Siedziałam wykończona na łóżku, a Jeffrey patrzył na mnie z góry.
W niebieskim blasku jego wzrok zdawał się dziwnie współczujący. Jego oczy
wyglądały na łagodniejsze, chrapy były jakby bardziej zaokrąglone, a poroże
nie takie ostre. Sprawiał wrażenie przygnębionego, pokonanego.
– Tak, tak, ty to rozumiesz – zwróciłam się do niego zmęczona. – Jeleń
świętego Aidana zdołał się wymknąć, bo stał się niewidzialny, ale tobie nie
udało się opanować tej sztuki, prawda? Mnie też nie. Przez cały trymestr
próbowałam nie rzucać się w oczy, nie wychylać się. Ale to nie wystarczyło,
żeby zniknąć. Sądziłam, że po prostu jestem sobą. Jednak bycie sobą
oznaczało bycie inną, przez co automatycznie znalazłam się na celowniku
Henry’ego. Lepiej było zmienić się w tanią wersję Człowieka Średniowiecza,
upodobnić się do nich, żeby nie zostać oddzielonym od stada i brutalnie
upolowanym. Ale Nel spróbowała tej taktyki i wcale nie wyszła na tym
dobrze. Nie umiała ich idealnie naśladować. Shafeen zaś zawsze był obcy
z powodu swojej rasy. Równie dobrze mógłby należeć do innego gatunku.
Nagle poczułam, że sama nie wytrzymam z Jeffreyem. Potrzebowałam ich
– moich przyjaciół, nowych przyjaciół. Wyszłam z Lowthera i na palcach
ruszyłam korytarzem do Raby, pokoju Shafeena. Cicho zapukałam
i otworzyłam drzwi. Nel już tam była, siedziała pod oknem z Shafeenem.
Pewno czuła się tak samo, jak ja. Milczeliśmy. Nie było o czym mówić.
Mogliśmy tylko obserwować i czekać. Dołączyłam do nich i wszyscy troje
wbiliśmy wzrok w podłogę.
O północy przywieźli ciało Henry’ego. Widziałam, jak przenosili nosze
z myśliwskiego łazika do podstawionej pod dom karetki. Jednak już na
pierwszy rzut oka było wiadomo, że jest za późno na pomoc lekarską.
W filmach zawsze jest tak, że jeśli pacjent żyje, to bez względu na jego stan
lekarze zostawiają mu odsłoniętą twarz, żeby mógł oddychać – to oczywiste.
Ciało Henry’ego było zasłonięte od stóp do głowy. Wszyscy patrzyliśmy, gdy
lekarze wsunęli nosze do karetki. Potem zatrzasnęli drzwi, ktoś podpisał
protokół i ambulans odjechał. Odprowadziliśmy go wzrokiem, dopóki nie
zniknął nam z oczu. Młody człowiek stracił życie i bez względu na to, jaki był
zły – a niewątpliwie był – i na to, ilu cierpieniom, a nawet śmierci innych
ludzi zapobiegło jego odejście, wciąż był czyimś dzieckiem.
Pierwsza przerwałam milczenie.
– Jesteśmy mordercami – powiedziałam.
– Nie – zaprzeczył Shafeen łagodnie, ale zdecydowanie. – To było
samobójstwo.
– Trzeba było zejść i sprawdzić, czy nie potrzebuje pomocy – upierałam się.
– Powinniśmy go poszukać. Może jeszcze żył. Może mogliśmy go uratować.
Fakt, że sama byłam ledwo żywa po jego upadku, nie osłabił mojego
poczucia winy.
– Niby jak? – sprzeciwiła się Nel. – Przecież nie zeszlibyśmy pod wodospad.
Sama to wiesz najlepiej. Wiesz, jak trudno było ci wejść na górę. Zresztą nikt
nie przeżyłby upadku z takiej wysokości.
Wiedziałam, że to prawda. Kiedy się wspinałam, po głowie cały czas
krążyły mi myśli, że jeśli spadnę, to już po mnie.
– A ponadto – zauważył Shafeen – musieliśmy się zająć tobą. Gdybym cię
nie wyłowił, ty też spadłabyś z wodospadu. A jeśli nie odstawilibyśmy cię na
czas do Longcross, zmarłabyś z powodu hipotermii.
Zdaje się, że sam usłyszał, jak to brzmi, bo dodał:
– Nie uważam się za bohatera. Po prostu stwierdzam fakt.
– Henry chciał zginąć – powiedziała Nel. – Sam skoczył w przepaść.
– Tak, ale my go do tego zmusiliśmy. – Nie dałam się przekonać. –
Założyliśmy mu pętlę na szyję. Zagroziliśmy, że oczernimy go przed całym
światem, i to za pomocą techniki, którą tak gardził. Media społecznościowe,
policja, prasa. Nie mógł znieść myśli o tym, że będzie musiał się z nimi
zmierzyć. – Zwróciłam się do Nel: – Nie zamierzasz umieścić jego wyznania
w Internecie, prawda?
– Po tym już nie – odparła Nel.
Wiedziałam, że naprawdę miała na myśli: „Po jego śmierci już nie”.

Shafeen zaciągnął ciężkie zasłony, odcinając niebieską łunę, i wszyscy troje

położyliśmy się w piżamach na jego łóżku. Nie było w tym nic zdrożnego –
czuliśmy się jak pięcioletnie dzieci. Nel wyciągnęła Sarosa 7S i leżeliśmy
wpatrzeni w ekran. W jego srebrzystym sercu tętniła nowoczesna
technologia, która uratowała mi życie. Była integralną częścią naszego planu.
To cudowne, małe, ale potężne, przyjazne urządzenie przekształciło
dwuwymiarowy obraz mapy wiszącej na ścianie kancelarii ekonoma
w trójwymiarowy cyfrowy model jeziora Longmere i jego okolic. Stworzyło
mapę termiczną mojego ciała, za pomocą której śledziło moją lokalizację
w każdej minucie dnia, kiedy łowiłam ryby z Henrym, więc ani przez chwilę
nie byłam sama, a Shafeen i Nel cały czas wiedzieli, gdzie jestem. Miało
wbudowany noktowizor, więc Nel mogła filmować moją konfrontację
z Henrym na szczycie wodospadu nawet bez dodatkowego światła.
Komunikowało się z satelitą i wysyłało na Orbitę Sarosa każdy dowód,
którego mogliśmy użyć przeciwko Henry’emu de Warlencourtowi – od
fotografii dzienników łowów do nagranego na wideo przyznania się do winy.
Teraz chciałam się po prostu wyłączyć i w tym także Saros mógł mi pomóc.
Dokładnie wiedziałam, czego wszyscy potrzebujemy.
Pochyliliśmy się nad telefonem i do późna oglądaliśmy filmy na YouTubie,
dopóki nie zasnęliśmy na łóżku Shafeena. Przejrzeliśmy wszystkie
odmóżdżające filmiki, jakie można zobaczyć w Internecie: koty grające na
pianinie, upadki deskorolkowców i sztuczki z butelkami. Oglądaliśmy
wszystkie rodzaje wyzwań: spróbuj się nie zaśmiać, udawaj manekina i 24-
godzinne wyzwania. Oglądaliśmy zapętlone sześciosekundówki Vine
z ludźmi tańczącymi daba i kichającymi zwierzętami oraz setki memów.
Pseudogangsterska muzyka i głupawe elektroniczne dżingle odbijały się
echem od ścian pokrytych wzorzystymi tapetami, krzykliwe światła i kolory
migotały na ciężkim, jedwabnym baldachimie, pod którym spałam, a przede
mną spała pod nim Elżbieta I. Jakkolwiek dziwnie to brzmi, wypełnienie tego
średniowiecznego domu śmieciową popkulturą Dzikusów było naszą elegią
dla Henry’ego.
 Wpuściliśmy do niego świat.
* **

Rano, zanim rozeszliśmy się do swoich pokojów, musieliśmy podjąć decyzję.

– Co robimy?
Nie musiałam dodawać nic więcej. Nel i Shafeen od razu zrozumieli, że
pytam o to, czy pokażemy wideo policji.
– Nie rozgłaszamy tego, czego się dowiedzieliśmy – powiedział Shafeen. –
To koniec wypraw na polowanie strzelanie wędkowanie. Bez Henry’ego już
nie mogą się odbywać w Longcross. Nie ma sensu szkodzić jego rodzinie
tylko po to, żeby się lepiej poczuć. Jego tata, jak wiemy, jest dupkiem, ale
mama może być w porządku. Straciła syna. Powinniśmy pozwolić jej
zachować godność. Nie chwalmy się, że mamy to nagranie, chyba że ktoś
będzie próbował obciążyć nas winą za śmierć Henry’ego. Obecnie nawet nie
wiedzą, że byliśmy świadkami jego upadku. Jeżeli na to wpadną,
przynajmniej będziemy mieli w rękach dowód potwierdzający, że sam
odebrał sobie życie.

Jednak nikt na to nie wpadł. Policjant, który ze mną rozmawiał, inspektor

z akcentem niemal tak wytwornym, jak u Henry’ego, był wobec mnie bardzo
delikatny, jakby przepraszał, że w ogóle musi mnie przesłuchać.
Powiedziałam mu, że wypadłam za burtę łódki, po czym dopłynęłam wpław
do brzegu i od tamtej pory nic nie widziałam.
– Domyślam się, że Henry próbował mnie szukać, było już ciemno i…
Nagle ni stąd, ni zowąd zaczęłam płakać. Nawet nie musiałam udawać.
Zapewne po pierwszym szoku dotarło do mnie, co naprawdę się stało.
Inspektor odkaszlnął w sposób, którym ludzie z wyższych sfer dają do
zrozumienia, że nie czują się komfortowo. Niezręcznie poklepał mnie po
dłoni.
– Nie musisz się czuć odpowiedzialna – powiedział z tym swoim
wyrafinowanym akcentem.
Ale się czułam.
 Byłam za to odpowiedzialna.
Po przesłuchaniu, które trwało zaledwie do południa, pozwolono nam
wrócić do szkoły. Ludzie Średniowiecza czekali jeszcze na lorda i lady de
Warlencourtów, którzy wracali samochodem z Londynu, a oficer policji
zawiózł mnie, Shafeena i Nel radiowozem do STAGS. Byłam zadowolona, że
nie powierzono tego zadania Perfectowi. Gdyby wiedział, co uczyniliśmy
jego ukochanemu zwierzchnikowi, byłby gotów specjalnie zjechać do rowu.
Już drugi raz pokonałam w milczeniu dystans między STAGS
i posiadłością Longcross, ale tym razem byłam zadowolona z ciszy.
 Rozdział trzydziesty pierwszy
Policja ustaliła, że Henry de Warlencourt, syn Rolla de Warlencourta,
siedemnasty hrabia Longcross, utonął po upadku ze szczytu Conrad’s Force
podczas nocnej wyprawy na wędkowanie.

Nikt oficjalnie nas nie informował, ale przeczytaliśmy wiadomości prasowe.

Odkąd zaczęliśmy używać Sarosa 7S, nie umieliśmy go odłożyć z powrotem
do puszki Pandory, nawet w szkole. Może Henry miał trochę racji.
Podczas pierwszej przerwy obiadowej w STAGS poszliśmy do pustej sali
ćwiczeń w Bedzie, żeby spokojnie przeczytać artykuły o tym wypadku na
portalach wszystkich głównych gazet. Redakcje zdobyły skądś piękny portret
Henry’ego – w białym krawacie i fraku, wypisz, wymaluj Gatsby –
i publikowały go, gdzie się da. Nawet sama szkoła nie uniknęła szczegółowej
lustracji – paparazzi z długimi obiektywami wycelowanymi w szkołę całymi
dniami kręcili się pod żelazną bramą. Zaczęliśmy widywać tytuły w rodzaju:
„STAGS, szkoła dla bogaczy opłakuje śmierć modela” czy „Tragicznie zmarły
syn lorda uczył się w szkole za 50 tysięcy funtów rocznie”. Na Facebooku
powstał fanpage założony przez kogoś, kto nawet nie znał Henry’ego, tylko
podziwiał jego urodę. Jego wygląd, życie pełne wygód i tragiczna śmierć
działały na wyobraźnię czytelników. Jakieś zwariowane dziewczyny z Polski
groziły, że rzucą się z wodospadu, studenci Oxbridge organizowali przyjęcia
tematyczne inspirowane osobą Henry’ego de Warlencourta. Spotykali się na
organizowanych nad jeziorami eleganckich kolacjach, których
ukoronowaniem było nocne łowienie ryb. Młodsi uczniowie zakradali się na
teren posiadłości Longcross, żeby zrobić sobie selfie na tle Conrad’s Force.
Pewna dziewczyna z Portland w Oregonie zamieściła w internecie film, na
którym trzymała fotografię Henry’ego, płacząc przez całe cztery minuty
i dwadzieścia trzy sekundy potrzebne grupie R.E.M. na zaśpiewanie
Nightswimming. Obejrzeliśmy go z otwartymi z niedowierzania ustami,
siedząc w pokoju Nel.
– Tragedia – jęknęłam.
– Wyobraźcie sobie, co powiedziałby sam Henry – zauważyła Nel. – Stał się
sensacją Internetu bez żadnej pomocy z naszej strony.
 – Czyli okazało się, że naprawdę był Syzyfem – dodał Shafeen. – Tyle że nie
dotoczył swojego głazu na szczyt. Kamień w końcu spadł i go przygniótł.
Wiedziałam, co to znaczy. Henry próbował zatrzymać czas, a tego nie da
się zrobić.

Nie tylko Henry chciał zatrzymać czas. Opat – który z dużym wdziękiem
podszedł do całej sprawy – napisał do naszych rodziców listy, żeby ich
poinformować o śmierci Henry’ego. Nie zatelefonował do nich. Nie wysłał e-
maila. Napisał odręcznie listy i wysłał je każdemu z nas do domu. Mój tata
jeszcze nie wrócił z Ameryki Południowej, więc wiedziałam, że list poleży do
świąt w pustym przedpokoju naszego małego domku przy Arkwright
Terrace. Cieszyłam się z tego. Nie wiedziałabym, jak wytłumaczyć tacie, co
się stało. Zawsze byłam z nim szczera – takie mieliśmy zasady – ale o tym
chyba nie dałabym rady mu opowiedzieć. Byłby to pierwszy raz, kiedy
zataiłabym przed nim prawdę. Ponadto, gdyby tata wiedział o całej sprawie –
o wyprawie na polowanie strzelanie wędkowanie – rzuciłby wszystko i wsiadł
do pierwszego samolotu do domu, a nie chciałam, żeby przeze mnie stracił
pracę. Shafeen i Nel też oszczędzili swoim rodzicom krwawych szczegółów,
chociaż kierowały nimi inne względy. Shafeen, jak sądziłam, nie chciał
przywoływać przykrych wspomnień sprzed lat. Motywacja Nel była nieco
bardziej skomplikowana. Podejrzewam, że chciała zostać w STAGS,
a wiedziała, że jeśli wygada się rodzicom, ci zabiorą ją ze szkoły – zostanie
pozbawiona możliwości przebywania w tym uprzywilejowanym świecie, co
w pewnym sensie będzie oznaczać porażkę. Zresztą mam wrażenie, że nasi
rodzice zabraliby każdego z nas z tej szkoły, gdyby znali wszystkie fakty,
a tego chcieliśmy uniknąć. Dopiero co zbliżyliśmy się do siebie. Zatem
z różnych powodów zachowaliśmy milczenie, a wspólna tajemnica jeszcze
bardziej nas zjednoczyła.
Jak się okazało, ślimacze tempo tradycyjnej poczty zadziałało na naszą
korzyść. Czas, kiedy przydałoby nam się wsparcie ze strony rodziców, szybko
minął – chociaż w dniu śmierci Henry’ego nie pogardziłabym możliwością
przytulenia się do taty. Kiedy wszyscy z naszej trójki dostali odpowiedź
z domu, wszyscy już wyszliśmy z szoku i zależało nam tylko na tym, żeby
zostać w szkole ze współsprawcami zbrodni. Za niecałe sześć tygodni i tak
mieliśmy się spotkać z rodzicami podczas długiej przerwy świątecznej. Do
tej pory mój tata już miał wrócić z Chile, Nel wybierała się do Cheshire,
a Shafeen do Radżastanu. Tymczasem teraz potrzebowaliśmy siebie
nawzajem. Nikt inny nie zrozumiałby wszystkich emocji, które się w nas
kłębiły. Nikt nie wiedział, jak to jest, jednocześnie być i nie być mordercą,
niewinnym, a jednak dręczonym poczuciem winy, przygnębionym śmiercią
Henry’ego, ale szczęśliwym, że już go nie ma.
Władze szkoły doszły do wniosku, że chyba powinny zapewnić nam
kontakt z psychologiem – zdaje się, że to była najbardziej postępowa decyzja
w historii STAGS. Zatrudniono specjalnie dla nas lekarkę. Była jedyną
dorosłą osobą w szkole – oprócz opata – której nie musieliśmy nazywać
bakałarzem, tylko po prostu panią Waller, chociaż sama nalegała, żebyśmy
zwracali się do niej po imieniu: Sheila. Takie podejście nawet mnie zdawało
się ultranowoczesne. Sheila była pełną dobrych intencji hipiską z burzą
kręconych włosów, obwieszoną szalikami i koralikami.
Spotykaliśmy się z nią w małym gabinecie, którego nigdy przedtem nie
widziałam. Były tam jedynie dwa krzesła i niski stolik, na którym wymownie
leżało pudełko chusteczek higienicznych. Miałam wrażenie, że pani
psycholog czułaby się niemal zawiedziona, gdybym nie popłakała. Co jakiś
czas zachęcała mnie pytaniem: „Co czujesz?”, ale sama nie znałam
odpowiedzi. Przecież nie mogłam jej powiedzieć, że najpierw lubiłam
Henry’ego, a potem przestałam go lubić, ale w pewnym sensie nadal go
lubiłam, a w końcu go zabiłam. Nie mogłam jej powiedzieć, że Henry mnie
pocałował i powiedział, że jestem piękna, ale teraz sądzę, że kłamał, a potem
Shafeen powiedział, że jestem piękna, i chyba naprawdę miał to na myśli.
Nie mogłam zdradzić, że Shafeen powiedział mi, że wziął udział w wyprawie
na polowanie strzelanie wędkowanie, żeby mnie chronić, chociaż od wielu
lat odrzucał zaproszenia. Nie umiałam się zwierzyć z tego, że od tamtej pory
Shafeen ani słowem nie wspomniał o mojej urodzie ani o przyczynie swojego
przyjazdu do Longcross, bo – no wiesz – właśnie kogoś zamordowaliśmy
i mieliśmy ważniejsze sprawy do obgadania. Na przykład, czy pójdziemy do
więzienia. Nie mogłam powiedzieć, że w głębi duszy nadal mnie korci, żeby
podejść do Shafeena i zagadnąć: „Hej, głupia sprawa, że zabiliśmy człowieka,
prowokując go do skoku z wodospadu, nie? Ale ja właściwie nie w tej sprawie.
Chciałam cię raczej zapytać, co dokładnie miałeś na myśli, kiedy dzień przed
popełnieniem najcięższej zbrodni powiedziałeś mi, że jestem piękna i że
przyjechałeś do Longcross, żeby zadbać o moje bezpieczeństwo”. Zaczęłam
się bać naszych sesji terapeutycznych i życzliwej, przyjaznej Sheili. Musiałam
wymyślać coraz to nowe kłamstwa i stawałam na głowie, próbując
zapamiętać wszystkie fałszywe wątki. Doszło do tego, że sesje terapeutyczne
miały raczej odwrotny skutek. Shafeen i Nel czuli się podobnie. Żadne z nas
nie potrzebowało Sheili. Potrzebowaliśmy tylko siebie.

Opat najwyraźniej podzielał tę opinię. Zaprosił naszą morderczą trójkę oraz

pięcioro (dziwnie spokojnych) Ludzi Średniowiecza do swojego wyłożonego
boazerią gabinetu, gdzie poczęstował nas sherry – która w wyższych sferach
pełni tę samą funkcję, co kojąca filiżanka herbaty – i wygłosił przepełnione
dobrymi intencjami kazanie.
– Od dawna uczę w tej szkole – powiedział, zarzuciwszy togę na ramiona,
i popatrzył na nas znad szkieł swoich półokrągłych okularów niczym
dobroduszny wujaszek. – Wiem, że w takich sytuacjach najlepsze dla
młodych ludzi jest zachowanie normalności, ciągłości i przywrócenie
porządku.
Wymieniliśmy z Shafeenem i Nel porozumiewawcze spojrzenia. Ile razy
podczas swojej kariery w STAGS musiał stawiać czoło podobnym sytuacjom?
Jak musiałby się poczuć ten dobroduszny, poczciwy sobowtór Świętego
Mikołaja, gdyby dowiedział się, że każdy nieszczęśliwy „wypadek”, z którym
miał do czynienia przez trzydzieści lat, prawdopodobnie miał związek
z wyprawą na polowanie strzelanie wędkowanie? Że za każdą ofiarą stał
Henry. Albo jego poprzednicy. A teraz sam Henry stał się ofiarą.
– Moglibyśmy was warunkowo wysłać do domu i pozwolić wam wrócić
dopiero po świętach, ale po konsultacjach z policją i panią Waller (Sheilą)
doszedłem do wniosku, że izolowanie was od reszty uczniowskiej braci nie
przysłuży się niczemu dobremu.
* **

Ja na pewno nie czułam się odizolowana od uczniowskiej braci. Już nie.

Nasza trójka morderców trzymała się zawsze razem, łączyło nas poczucie
winy. Każdą wolną chwilę spędzaliśmy w swoim towarzystwie,
konspiracyjnie pochyleni rozmawialiśmy półgłosem. Próbowałam się skupić
na lekcjach, ale nie przychodziło to łatwo. Podczas trymestru Michaelmas
czasami zastanawiałam się, czy szkoła może odebrać stypendium z powodu
słabych wyników. Z perspektywy czasu widzę, że chyba dali mi święty spokój
ze względu na tę historię z Henrym, bo w przeciwnym razie wsadziliby mnie
do pierwszego pociągu do domu. Moje wypracowania kompletnie nie miały
sensu, a na niemrawe wysiłki, jakie podejmowałam, negatywnie wpływał
fakt, że w pewnym sensie byłam prześladowana przez duchy. Znasz film
Szósty zmysł, w którym rozbrajający, mały głuptas widzi zmarłych ludzi? No
to czułam się właśnie tak, jak on. Na każdym kroku zdawało mi się, że
dostrzegam kątem oka postać Henry’ego. Henry rywalizował z innymi
rugbystami w młynie na zielonej murawie Spłachcia św. Bedy, widziałam
jego jasne włosy w szkolnej kaplicy albo poły peleryny znikające za rogiem
budynku. Zastanawiałam się, czy przyjdzie na swój pogrzeb jak Tomek
Sawyer.
Na pogrzeb nas nie zaproszono. Przede wszystkim nie uważano nas za
jego bliskich przyjaciół – nikt z jego rodziny nas nie znał, byliśmy dla nich
najwyżej jednorazowymi, weekendowymi gośćmi. Nie byłam tym
szczególnie zmartwiona. Nie wiem, jak bym to zniosła. Pogrzeb to nie jest
najlepsze miejsce dla morderców zmarłego. Wiedzieliśmy, że uroczystość
odbędzie się na terenie Longcross w kościele, który widziałam z dachu domu
Henry’ego, i że wezmą w niej udział rodziny mieszkające w okolicy. Poszedł
na nią nasz opat oraz Ludzie Średniowiecza. W piątek rano widzieliśmy, jak
odjeżdżają konwojem czarnych limuzyn. Przez cały dzień wyobrażałam sobie
ten pogrzeb. Wyobraźnia podpowiadała mi sceny z Ojca chrzestnego:
płaczących ludzi w czarnych koronkach, sypiących do grobu garści ziemi
oraz róże. Mężczyznę, który z profilu wyglądał zupełnie jak Henry,
patrzącego z bezbrzeżnym bólem na trumnę syna. I towarzyszącą mu,
dobrze ubraną kobietę, której eleganckie maniery nie pozwalały wybuchnąć
płaczem. To Rollo de Warlencourt i jego żona, rodzice Henry’ego, których nie
było mi dane poznać.

Ale duch Henry’ego nie chciał mnie opuścić. Dostałam obsesji na punkcie
tego filmu, o którym powiedziałam mu podczas naszej ostatniej rozmowy na
szczycie Conrad’s Force, tuż przed jego upadkiem. Gdybym wiedziała, że
rozmawiamy ostatni raz, a więc że ta dyskusja nabierze wielkiego znaczenia,
przypomniałabym raczej jakiś film, który byłby bardziej godny takiej chwili,
na przykład Obywatela Kane’a. Domyślam się jednak, że zawsze tak jest
z rozmowami pożegnalnymi. Nigdy nie wiadomo, kiedy się człowiek
przekręci, więc na pewno dla wielu ostatnimi słowami była lista zakupów
albo rzeczy do wyprania. Jednak ta wymiana zdań dotycząca, jak na złość,
głupkowatego filmu o Sherlocku Holmesie dręczyła mnie niczym koszmar.
Wciąż myślałam o fragmencie, w którym Sherlock spada z wodospadu
Reichenbach, ale nie ginie, tylko wraca i ukrywa się w pokoju Watsona,
a kiedy Watson kończy opowieść o ostatniej przygodzie Holmesa i pisze na
maszynie: THE END, ten zjawia się jak duch, kiedy Watson idzie otworzyć
drzwi, i dopisuje znak zapytania po słowie END. Kiedy pisałam odręcznie
swoje wypracowania (pamiętasz, że w STAGS nie uznawano rozwoju
techniki?) i zostawiałam je na biurku w Lightfoot, za każdym razem
spodziewałam się, że po powrocie zobaczę mały znak zapytania dopisany
pod spodem zamaszystym charakterem pisma Henry’ego. Bądź co bądź, nie
widzieliśmy jego ciała. Tylko zapięty na suwak worek. Może wcale nie umarł?
Czasami, w rzadkich chwilach, kiedy zostawałam sama w pokoju, a Jesus szła
na przykład pograć w tenisa, podchodziłam do okna i szybko potrząsałam
długimi do ziemi kotarami, żeby się upewnić, że Henry nie ukrywa się za
nimi. Mówię ci, zaczynałam naprawdę świrować. Zastanawiałam się, czy nie
wrócić do Sheili, żeby zbadała mi głowę.
 Rozdział trzydziesty drugi
Spodziewałam się, że po powrocie do STAGS z tragicznego weekendu
w Longcross Ludzie Średniowiecza już nigdy nie odezwą się do nas ani
słowem, ale się myliłam.

Nie powiedziałabym, że zaczęli odnosić się do nas z sympatią, ale na pewno

przestali nas szykanować. Można było odnieść wrażenie, że naszą trójkę
otacza jakieś dziwne pole siłowe. Prawie się nas bali. Wiedzieli, że zostałam
zepchnięta do wody i że widziałam ich obojętność, ale chyba nie mogli się
domyślać, co naprawdę się wydarzyło między naszą trójką i Henrym.
Wiedzieli jedynie, że nagle zjawiłam się żywa, a Henry zginął. Ciekawe, czy
bali się tego, co mogę wiedzieć. Nie byli pewni, co Henry mi powiedział,
zanim wypchnął mnie za burtę, ani czy w ogóle coś mówił, ale jeśli obejrzeli
w życiu chociaż kilka filmów, to wiedzieli, że zła postać zawsze czuje się
bezkarna, wiedząc, że jej ofiara wkrótce umrze, więc nie ma znaczenia, jak
dużo prawdy pozna. Przykładem takiego niefrasobliwego mordercy jest
sześciopalczasty kat z Narzeczonej dla księcia, który przed uruchomieniem
maszyny do zadawania tortur opisuje Westleyowi mechanizm jej działania.
Ludzie Średniowiecza mogli podejrzewać, że Henry zachował się podobnie.
Mogłam wiedzieć o wszystkich trupach ukrytych w szafie (dosłownie), więc
byli ostrożnie powściągliwi. Dziewczyny odnosiły się do mnie i Nel całkiem
przyzwoicie, a chłopcy wreszcie dali spokój Shafeenowi. Skończyły się głupie
uwagi o Pendżabskim Playboyu i Chanel Carphone. Życie w szkole wróciło
do normy.
Właściwie zdawało się aż za bardzo normalne.

Krótko mówiąc, w Internecie wezbrała fala żałoby wywołana przez obcych

ludzi, lecz w STAGS nikt nie opłakiwał Henry’ego tak, jak teoretycznie
powinien. Nawet Lara nie wyglądała na zdruzgotaną, chociaż taka reakcja
mogła się zdawać oczywista. Bądź co bądź straciła swojego „Hena”, chłopaka,
którego podobno lubiła, a nawet kochała co najmniej tak, jak resztę pakietu
pod nazwą Longcross – ziemię, piękny dom i kupę forsy. Doszłam do
wniosku, że po prostu nie obnosi się ze swoimi emocjami.
– Biedna Lara – powiedziałam do Shafeena i Nel, gdy pewnego dnia na
Spłachciu św. Bedy przyglądaliśmy się jej grze w lacrosse’a (trzeba przyznać,
że całkiem beztroskiej).
Zaskoczona Nel popatrzyła na mnie.
– Chyba nie chcesz powiedzieć, że ci jej żal?
– Nie. Nie jej.
– Czyli jego?
Miała na myśli Henry’ego. Zawsze mieliśmy na myśli Henry’ego, kiedy
mówiliśmy: „on” albo „jego” ze szczególnym naciskiem, jakbyśmy
wypowiadali te słowa wielkimi literami. Henry, wcielony diabeł, urósł do
rangi kogoś w rodzaju Boga.
– Nie jest ci go żal, prawda? – Nel wyraźnie domagała się odpowiedzi.
Zastanowiłam się. W pewnym sensie było mi żal, że miły Henry – ten,
który pocałował mnie na dachu i nauczył mnie wędkować – nie dostanie
drugiej szansy w życiu. Ale złego Henry’ego, prawdziwego Henry’ego
bynajmniej nie żałowałam, dlatego potrząsnęłam głową.
– Nie. A tobie?
– Też nie. Cieszę się, że go nie ma. Dzięki temu reszta uczniów jest
bezpieczna. Bardziej mi żal tamtego dzieciaka z Afryki i dziewczyny na
stypendium. Zostali zamordowani. Nie osobiście przez niego, wiem. Ale i tak
żałuję, że nie odpowiedział za to przed sądem.
– Może to i lepiej – wtrącił Shafeen. – Gdyby zaczęli węszyć wokół
Henry’ego, mogliby się przyczepić także do nas. Może mamy szczęście, że
policja była tak nieskuteczna, na jaką wyglądała.
Shafeen wypowiedział na głos to, co mi też nie dawało spokoju.
– Ty też tak sądzisz?
– Czyli jak? – zapytał.
– No, że uszło nam to zbyt łatwo. Wprawdzie rozmawiali z każdym z nas,
ale nie wydaje ci się, że szybko nas wypuścili?
– O czym ty mówisz? – zdziwiła się Nel.
– Widziałam dużo filmów. Naprawdę dużo. Za każdym razem, kiedy
władze mają do czynienia z niewyjaśnioną śmiercią, prowadzą szczegółowe
śledztwo. Angażują do niego wszystkich: policję, medyków, prokuratorów
i tysiąc innych osób. Na pewno powinni trochę bardziej mnie przemaglować.
Wiecie, byłam ostatnią osobą, która go widziała. Powinni mi zadać o wiele
więcej pytań. Dlaczego miałam na sobie skafander do nurkowania? Dlaczego
nie złowiliśmy ani jednej ryby, zanim „przypadkowo” wpadłam do
Longmere? Co Henry robił na szczycie wodospadu, jeżeli łowiliśmy ryby
w jeziorze? Te rzeczy powinny zainteresować policję, Ludzi Średniowiecza,
a już na pewno rodzinę de Warlencourtów.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
– Że ktoś tu coś ukrywa. Ludzie Średniowiecza oczywiście nie chcą, żeby
wyszło na jaw, czym naprawdę są wyprawy na polowanie strzelanie
wędkowanie, ale można odnieść wrażenie, że wszystkim innym (jak Henry
ich nazwał? „Brytyjskiemu establishmentowi”) też na tym zależy.
Zobaczyłam, że Lara zdobyła punkt i wykonała taniec radości z Esme
i Charlotte. Ich złote włosy związane w kucyki podrygiwały w rytm
podskoków. Wyglądało to co najmniej niestosownie.
– To znaczy, cieszę się, że nikt nie drążył tematu i że udało nam się
uniknąć odstrzału… – Za późno zauważyłam, jak beznadziejnie to brzmi
w kontekście ostatnich zdarzeń. – Ale po prostu się dziwię.
Mecz lacrosse’a skończył się i ruszyliśmy wolno w kierunku szkoły. Nasze
czarne peleryny powiewały na wietrze i owijały się nam wokół nóg.
– Myślę, że jeszcze nie czas na totalny luz – stwierdził ponuro Shafeen. –
Pewno teraz czeka nas dochodzenie przyczyny śmierci. Musimy mieć
nadzieję, że nie wyskoczy przy okazji jakaś paskudna niespodzianka.
Zapomniałam o dochodzeniu. No oczywiście – powinnam wiedzieć o tym
z filmów. Zawsze zwołuje się rozprawę w sądzie, która służy próbie
ustalenia, jak doszło do śmierci. Złapałam się kurczowo za brzuch. A więc
czekało nas jeszcze dłuższe oczekiwanie i kolejne dni niepewności.
Zastanawiałam się, ile jeszcze wytrzymam.

Shafeena, Nel ani mnie nie dopuszczono do udziału w dochodzeniu,

ponieważ byliśmy nieletni. Tymczasem wszyscy Ludzie Średniowiecza –
którzy chodzili do drugiej klasy i już skończyli osiemnaście lat – mogli pójść
na tę rozprawę. Widzieliśmy, jak odjeżdżali z opatem szkolnym minibusem.
Dziwnie to wyglądało – jakby jechali na jakąś szczególnie mroczną wycieczkę
szkolną.
Nie było ich kilka godzin, a tymczasem nasza trójka starała się udawać, że
to dzień jak co dzień. Ale po przerwie na lunch minibus wrócił, stanął na
podjeździe, my zaś przestaliśmy udawać, że jesteśmy w stanie rozmawiać
o czymś innym.
– Muszę ich wypytać – oświadczyłam stanowczo. – Idziecie ze mną?
Shafeen i Nel wymienili spojrzenia.
– Jasne.
Wiedzieliśmy, gdzie znaleźć Ludzi Średniowiecza. Domyśliliśmy się, że
będą, jak zwykle, na dziedzińcu Paulina. Rzeczywiście zobaczyliśmy ich tam
– zgromadzili się jak stado kruków w blasku zimowego słońca.
Gdy się zbliżaliśmy, przez chwilę mogłabym przysiąc, że w samym środku
swojej małej kohorty stał Henry. Serce zaczęło mi bić jak młotem. Duch,
który mnie prześladował, w końcu miał się ukazać. Jednak kiedy
podeszliśmy, naliczyłam tylko pięć głów, a blondynem stojącym w środku
okazał się Cookson. Opierał się o studnię tak samo, jak przedtem Henry. Ten
gest wyróżniał przywódcę Ludzi Średniowiecza. Cookson nawet wyglądał jak
Henry. Jego włosy zdawały się jaśniejsze (coś z nimi zrobił?) i był jakby
szczuplejszy (ćwiczył?). Jego fryzura wyglądała tak samo, jak u Henry’ego.
Nawet nosił pod togą takie same jak Henry pończochy w szachownicę.
– Ja pójdę – powiedziałam, a Nel i Shafeen stanęli na brzegu trawnika.
Towarzyszyło mi to samo uczucie, które nie opuszczało mnie, odkąd
wróciliśmy z Longcross – pewność, że posiadam moc specjalną, płaszcz
nietykalności jak w Starciu tytanów. Miałam na nich haka – że nie pomogli mi
wydostać się z jeziora – więc byli wobec mnie ostrożni, zwłaszcza że nie
mogli przewidzieć, ile o nich wiem. Ale kiedy szłam w ich kierunku przez
trawnik, czując na sobie ich wzrok, denerwowałam się tak, jak pierwszego
dnia w STAGS. Wyglądało na to, że przebywanie w grupie jak zwykle daje im
poczucie komfortu. Razem są wyniośli i odpychający. Musiałam więc
odciągnąć jednego z nich od reszty stada, a mój tata zawsze mówi, że jeśli
potrzebujesz odpowiedzi, uderzaj od razu na samą górę.
– Cookson! – zawołałam niezbyt natrętnie. – Możemy porozmawiać?
 Odepchnął się plecami od studni, nie wyjmując rąk z kieszeni.
Przypomniał mi się Henry, który dokładnie tak samo odepchnął się od ściany
korytarza w Longcross. Niesamowite. Cookson niespiesznie wyszedł mi
naprzeciw i spotkaliśmy się na środku trawnika, jakbyśmy mieli się
pojedynkować pod okiem sekundantów, którzy zostali nieco w tyle.
Zatrzymał się i stanął w takiej pozie, jakby naprawdę chciał się
pojedynkować. Nagle poczułam, że dawna wrogość między nami nie
wygasła, a płaszcz nietykalności został mi zdarty z ramion. Co się wydarzyło
podczas rozprawy? Czy zostaliśmy wmanewrowani?
– Cześć, Cookson – powiedziałam niepewna, od czego zacząć.
– Mam na imię Henry.
Zaskoczył mnie. Prawie zapomniałam, że jego prawdziwe imię to Henry.
Cały czas wszyscy zwracali się do niego po nazwisku, bo Henry mógł być
tylko jeden. Teraz już mógł się ujawnić drugi. Następca.
– Henry… – powiedziałam, starając się nie myśleć, jak dziwnie to brzmi. –
Czy mógłbyś mi… nam powiedzieć, co się działo na rozprawie?
Przygwoździł mnie spojrzeniem oczu, które zdawały się bardziej
niebieskie niż kiedyś – wyglądały jak oczy tamtego Henry’ego. Przez chwilę
zdawało mi się, że mnie zignoruje. Jednak w końcu niechętnie odpowiedział:
– Lekarz sądowy stwierdził pechowe zdarzenie ze skutkiem śmiertelnym.
Musiałam się upewnić.
– Co to dokładnie znaczy?
– Że przyczyną śmierci Henry’ego było ryzyko podjęte na własną
odpowiedzialność – powiedział z wyższością Cookson. – Lekarz sądowy
uznał, że Henry wspiął się nieprzymuszony na Conrad’s Force, więc sam
sobie zawinił. Pechowe zdarzenie.
Pechowe zdarzenie. Niezły eufemizm dla wszystkiego, co się wydarzyło
przez ostatni weekend w Longcross. Po prostu pech.
– Powiedział coś jeszcze?
– A co miał powiedzieć? Zdarzył się tragiczny wypadek – powtórzył
z naciskiem. – I tyle.
 Wiedziałam, że niczego więcej się od niego nie dowiem. Przez chwilę
stałam nieruchomo, starając się przyswoić informacje. Gwałtowne porywy
wiatru szarpały nasze peleryny, w koronach drzew skrzeczały gawrony.
Dopiero po chwili dotarło do mnie, co to znaczy.
Sprawa została zamknięta, a my byliśmy wolni.
Sęk w tym, że oni też.
Poczułam wielką ulgę, którą jednak przyćmiło szczere rozczarowanie. Nie
liczyłam na ujawnienie podczas rozprawy jakichś wstrząsających faktów
o wyprawach na polowanie strzelanie wędkowanie, ale i tak nie byłam
usatysfakcjonowana. Miałam wrażenie, że nic się nie zmieniło.
W końcu na szkolnej wieży rozległo się bicie dzwonu wzywającego na
popołudniowe lekcje. Lara zawołała Cooksona kuszącym, czułym głosem
niczym prawdziwa syrena, za którą zawsze ją uważałam:
– Hen! Chodźmy! Spóźnimy się na grekę.
Zmroziło mnie. „Hen” było przezwiskiem zarezerwowanym dla
Henry’ego. Jako jego dziewczyna miała wyjątkowy przywilej zwracania się do
niego, używając zdrobniałej formy imienia. Teraz obdarzyła tym
przezwiskiem oraz uczuciami drugiego Henry’ego, który odwrócił się
i podszedł do niej krokiem zdradzającym absolutną pewność siebie. Pochylił
się – zdawało się, że teraz jest nawet wyższy – żeby pocałować ją w usta.
Potem trzymając się za ręce, ruszyli w kierunku Honoriusza, a ja stałam jak
wryta z otwartymi ustami na środku dziedzińca. Shafeen i Nel podeszli do
mnie i wszyscy troje przyglądaliśmy się ich coraz mniejszym postaciom.
Shafeen gwizdnął przeciągle.
– Umarł król, niech żyje król – mruknął z czymś w rodzaju podziwu.
Nel westchnęła.
– To znowu coś o królu Syzyfie?
– Nie – odparł. – A właściwie w pewnym sensie tak. W średniowiecznej
Anglii tradycyjnie ogłaszano w ten sposób śmierć króla. Słowa: „Umarł król,
niech żyje król” znaczyły, że naród ani przez chwilę nie pozostaje bez władcy.
Miały dawać ludziom poczucie bezpieczeństwa i zniechęcać potencjalnych
uzurpatorów do przejęcia tronu. Symbolizowały tradycję, ciągłość i inne
wartości, które Ludzie Średniowiecza tak bardzo kochają.
 – Do czego zmierzasz? – zapytała Nel.
– Nie widzisz, co się stało? Płynnie wymienili jednego Henry’ego na
drugiego. Nawet królowa, czyli w tym przypadku Lara, zaakceptowała bez
mrugnięcia okiem nowego króla jako swojego partnera. Jak w Hamlecie.
Miał rację. Nie oglądałam tej sztuki w teatrze, ale znałam filmową wersję
Kennetha Branagha. Kiedy ojciec Hamleta umiera, jego matka (Julie
Christie) zaczyna się tulić do Klaudiusza, zanim zdążysz powiedzieć: „Być
albo nie być”.
Skinęłam głową.
– A więc zostały przywrócone stare reguły – skwitowałam.

Dokładnie w tej chwili promień słabego zimowego słońca przebił chmury

i oświetlił dziedziniec. Chyba to on nagle rozjaśnił mi w głowie.
– Reguła – powiedziałam. – O to chodzi!
Pociągnęłam moich przyjaciół za rękawy ich tóg.
– Dokąd idziemy? – chciał wiedzieć Shafeen.
– Do pokoju Nel. Szybko!
 Rozdział trzydziesty trzeci
Na szczęście współlokatorki Nel nie było w pokoju.

Weszliśmy do środka i zamknęliśmy drzwi na klucz. Na wszelki wypadek

nawet zaciągnęłam zasłony. Potem kazałam Shafeenowi i Nel usiąść na
łóżku.
– O co chodzi? – zapytała Nel, a Shafeen dokładnie w tej samej chwili
powiedział:
– Słuchaj no, po co to wszystko?
– Nel – wydyszałam. – Gdzie twój telefon?
Nel przekręciła kluczyk w zamku szuflady i wyjęła z niej Sarosa 7S. Ledwo
go dotknęła, a urządzenie ożyło, wydając miły dla ucha, futurystyczny
dźwięk.
– Odtwórz wideo – ponagliłam gorączkowo Nel. – Ten film z wyznaniem
Henry’ego. Chcę coś sprawdzić.
Oglądałam go po raz pierwszy i nie było mi łatwo. Przypominało oglądanie
dramatu w kinie po raz drugi, kiedy już znasz zakończenie. Jak wtedy, gdy
oglądałam drugi raz Gwiazd naszych winę i nie mogłam uwierzyć, że pozwolą
temu chłopakowi, Gusowi, umrzeć na raka, chociaż wiedziałam z góry, jak
kończy się ta historia. Obejrzałam zatem nagranie z nadzieją, że coś źle
zapamiętałam.
Patrzyłam na siebie, przemoczoną i drżącą, kiedy rozmawiałam z Henrym
na szczycie Conrad’s Force, stojąc po kolana w rwącym potoku. Słyszałam
swój głos przebijający się przez huk wodospadu:
– Macie to?
Widziałam ujętą z góry twarz Henry’ego. Odwrócił się, słysząc słowa Nel,
które zabrzmiały bardzo głośno, wypowiedziane tuż obok mikrofonu:
– O tak, mamy wszystko.
Dostrzegłam nagłą zmianę na jego twarzy, kiedy padło na nią silne światło
latarki Sarosa 7S, woda pod jego nogami zmieniła się w mleko i zdał sobie
sprawę, że jest filmowany. Kiedy zerknął prosto w obiektyw, wzdrygnęłam
się. Zdawało mi się, że patrzy prosto na mnie. Nagle nabrałam pewności, że
nawet po śmierci mnie widzi. Niespokojnie wierciłam się na łóżku, patrząc,
jak wyciąga ociekającą wodą rękę po aparat.
– Daj mi to – zażądał cicho, głosem nieznoszącym sprzeciwu.
Znowu rozległ się głos Nel, jeszcze donośniejszy i pewniejszy siebie.
– To i tak na nic – powiedziała. – Mógłbyś mi zabrać telefon, ale wideo już
zostało wysłane na Orbitę Sarosa. To absolutnie bezpieczny satelitarny
system magazynowania danych.
Teraz do rozmowy dołączył Shafeen:
– Prawda, że technika jest niesamowita, kiedy używa się jej we właściwy
sposób?
Potem nadszedł moment, który dobrze pamiętałam. Ta przerażająca
chwila, gdy Henry stanął prosto jak struna, zdawał się potężniejszy niż
kiedykolwiek przedtem, a jego oczy płonęły w dziwacznym, niemal
religijnym uniesieniu.
– Nie wygracie – powiedział. – Reguła jest silniejsza.
– Tutaj! – powiedziałam. – Cofnij ten fragment.
Nel przesunęła swoim starannie wypielęgnowanym paznokciem wzdłuż
paska odtwarzania. Henry wykonał w przyspieszonym tempie dziwny taniec
w wodzie, a potem znowu usłyszeliśmy jego głos:
– Nie wygracie. Reguła jest silniejsza.
Tym razem Nel przesunęła znacznik odtwarzania w przód, omijając swoje
grzmiące kazanie na temat potęgi mediów społecznościowych. Znowu
rozległ się głos Henry’ego:
– Reguła przetrwa, nawet jeżeli mnie zabraknie! – krzyknął.
A potem Shafeena:
– Od teraz obowiązują nowe reguły!
Nel zatrzymała odtwarzanie i oboje z Shafeenem popatrzyli na mnie.
– No i? – odezwał się Shafeen. – Wiemy, że Henry miał obsesję na punkcie
reguł. Przypominacie sobie obiad po strzelaniu do bażantów, kiedy twierdził,
że istoty niższego rzędu powinno się poddać eksterminacji? Dla niego to my
byliśmy istotami niższego rzędu, więc nie mógł znieść, że okazaliśmy się
lepsi od niego. Tak bardzo wierzył w porządek naturalny, że pozwolił, by ta
fanatyczna idea rządziła jego życiem.
Potrząsnęłam głową.
– Posłuchajcie jeszcze raz.
Tym razem wzięłam od Nel Sarosa i sama cofnęłam film do właściwego
miejsca.
– Reguła przetrwa – powiedział Henry. – Nawet jeżeli mnie zabraknie.
Popatrzyłam na twarze moich przyjaciół.
– Teraz to słyszycie? Powiedział: „reguła”, a nie „reguły”. W liczbie
pojedynczej.
– Nadal nie rozumiem – przyznała Nel.
– Co wam to przypomina? – powiedziałam. – Jeleń świętego Aidana. Szkoła
o nazwie, której skrót znaczy STAGS – jelenie. Wszechobecne poroża. –
Uniosłam dłonie, dotknęłam kciukami skroni i rozłożyłam palce. – Reguła
Zakonu Jelenia.
– I wszyscy są jego członkami. – Shafeen przyznał mi rację. – Każdy
z Ludzi Średniowiecza.
– Nie tylko oni – dodała z namysłem Nel. – Bakałarze też.
– Bakałarze? – zdziwiłam się.
– Tak. Może nie jestem tak inteligentna jak wy… – Zbyła machnięciem ręki
nasze uprzejme protesty. – Ale znam się na modzie i zwracam uwagę na
akcesoria. Pamiętacie pierścień Henry’ego? Złoty sygnet z rogami jelenia?
Wszyscy bakałarze je noszą, mężczyźni i kobiety.
Teraz pałeczkę przejął Shafeen.
– Chodźcie ze mną – nakazał rozkazującym tonem.
Wszedł na sto procent w rolę księcia Kaspiana. Posłusznie wstałyśmy
i ruszyłyśmy za nim.
Wyszliśmy z Lightfoot i przy świetle zachodzącego słońca
przemaszerowaliśmy przez krużganek kościoła, a potem przez dziedziniec
Paulina – bez Ludzi Średniowiecza – i Spłacheć św. Bedy w kierunku
Honoriusza. Kompleks STAGS, cienisty i potężny, otaczał nas niczym ciemne
ramiona. Rozświetlone okna obserwowały nas jak oczy. Przemknęliśmy do
Honoriusza i weszliśmy po schodach do pokoju Shafeena. Chłopcy nie
musieli dzielić pokojów ze współlokatorami, bo na terenie szkoły znajdowały
się cztery internaty męskie i tylko jeden żeński, więc nie musieliśmy się
przejmować niechcianym towarzystwem. Za ciężkimi, dębowymi drzwiami
znajdował się tylko pusty pokój. Nigdy przedtem go nie widziałam. Był
bardzo ładny, cały w dębowej boazerii, z zasłonami w kolorze szmaragdowo-
zielonym. Shafeen podszedł do okna i je zasłonił.
Otworzył szufladę biurka i wyjął z niej coś ciężkiego, czarnego, a potem
wszyscy usiedliśmy na łóżku. Była to niemal powtórka tamtego wieczoru,
kiedy siedzieliśmy w pokoju Nel – z tą różnicą, że wtedy pochylaliśmy się nad
telefonem, a teraz nad książką.
To była wielka księga, oprawiona w skórę morocco, bez tytułu, opatrzona
tylko datą – dziennik łowów w majątku Longcross z lat sześćdziesiątych XX
wieku.
– Przywiozłeś go tutaj?! – Nie mogłam się powstrzymać od krzyku.
– Uprzedzałem, że to zrobię.
Shafeen włączył lampkę nocną i przez chwilę patrzyliśmy na tom w jego
rękach. W kręgu złocistego światła wyglądał jak święta księga.

1960–1969

Dziesięć lat wypraw na polowanie strzelanie wędkowanie. Dziesięć lat,

podczas których wszędzie dokoła zachodziły zmiany. Była to epoka rewolucji
młodzieżowej Swinging London, Beatlesów, zwycięstwa Anglii w Pucharze
Świata, stylizacji Vidal Sassoon i lądowania na Księżycu. Tymczasem
Longcross było jak żywa skamielina – życie toczyło się tam dokładnie tak, jak
kilkaset lat wcześniej, a w księgach uwieczniano czarnym atramentem
kolejne martwe istoty. Shafeen niemal czule przesunął swoimi długimi
palcami wzdłuż grzbietu księgi, delikatnie dotknął złoconej, wytłoczonej
daty, jakby zwlekał z otwarciem, niepewny, co może znaleźć w środku.
W końcu się zdecydował.
 – No dobrze – powiedział. – Zobaczmy, od jak dawna to trwa.
Otworzył księgę, trzymając ją na kolanach, i wszyscy się nad nią
pochyliliśmy. Shafeen przewracał pożółkłe karty papieru, a nasz wzrok
prześlizgiwał się po kolejnych stronach zapisanych odręcznie piórem.
Gwizdnęłam przeciągle pod nosem, widząc setki wpisów. Każdy z nich
oznaczał ptaka, rybę albo jelenia, które zginęły danego dnia. Była to
dosłownie księga umarłych. Wśród ofiar znajdowały się nazwiska; nazwiska
ludzi – dzieciaków podstępnie zwabionych i zaszczutych jak my. Na górze
każdej strony, niczym na szczycie hierarchii, widniało więcej nazwisk.
Należały do myśliwych – ludzi, którzy ścigali tamtych, dręczyli ich, ranili,
a nawet zabijali.
Shafeen przewracał strony, dopóki nie dotarł do roku, którego szukał.
– Tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty dziewiąty – przeczytał półgłosem. –
Michaelmas justitium.
Przesunął palcem do dołu strony. Patrząc nad jego ramieniem,
zobaczyłam wpis, na który trafiliśmy tamtej nocy w bibliotece, gdy Perfect
niemal nas przyłapał na gorącym uczynku. Nazwisko chłopca z Indii, którego
los w jeszcze większym stopniu niż los Nel czy Shafeena kazał mi ryzykować
życiem, żeby powstrzymać Henry’ego.
– Aadhish Jadeja – przeczytałam na głos i wskazałam palcem. – Tutaj.
Shafeen lekko potrząsnął głową, nie odrywając wzroku od kartki.
– Nie szukam taty – powiedział. Jego palec powędrował na górę strony. –
Jezu – westchnął.
– Protokół z wykonania reguły Zakonu Jelenia, Longcross Hall, Michaelmas
justitium 1969 – przeczytałam, pochylając się nad jego ramieniem.
– A więc to prawda – powiedziała Nel.
– Nie chodzi mi o to – zniecierpliwił się Shafeen. – Popatrzcie na nazwiska.
Powiodłam wzrokiem za jego palcem i przeczytałam nazwiska myśliwych
obecnych na polowaniu tamtego nieszczęsnego weekendu w 1969 roku.
– Wielki Mistrz, Rollo de Warlencourt. Tata Henry’ego. – To mnie nie
zdziwiło. Ale po chwili zaczęłam czytać dalej: – Charles Skelton, Miranda
Petrie, Serena Styles, Francesca Mowbray.
 Bakałarze. Sami bakałarze.
Bakałarz Skelton, znawca historii starożytnej, który uczył nas o bitwie pod
Hittin i miał takiego fioła na punkcie poprawnej składni, że nazywaliśmy go
Oficerem Precyzją. Bakałarz Mowbray, nauczycielka sztuki klasycznej, od
której dowiedzieliśmy się o Akteonie rozszarpanym przez pięćdziesiąt psów
myśliwskich. Bakałarz Styles od historii nowożytnej (co w STAGS oznaczało
cały okres po „mrocznych wiekach”), który opowiedział nam o Gianie Marii
Viscontim, urządzającym polowania na ludzi zamiast zwierząt.
A na ich czele wielki mistrz Rollo de Warlencourt.
– Pięcioro – powiedziałam. – Wszyscy w tym samym wieku, byli
wychowankowie STAGS. Wszyscy maczali w tym palce. Sami też
uczestniczyli w wyprawach na polowanie strzelanie wędkowanie. Byli
Ludźmi Średniowiecza, kiedy się tu uczyli, a potem wszyscy zostali
bakałarzami. Wszyscy oprócz taty Henry’ego. W ten sposób cykl wciąż się
powtarza, reguła nadal obowiązuje, a stare, dobre czasy, o których mówił
Henry, mają się nieźle.
– Pamiętasz, z jakiego okresu pochodziły najstarsze księgi? – Shafeen
zerknął na mnie.
Zastanowiłam się chwilę.
– Co najmniej ze średniowiecza.
– Chryste – jęknął Shafeen. – Czyli zaczęło się już w czasach, kiedy Ludzie
Średniowiecza naprawdę nimi byli. – Dalej przeglądał księgę. – Popatrz. –
Zaczął otwierać na przypadkowych stronach. – Protokół z wykonania reguły
Zakonu Jelenia, michaelmas justitium tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego
drugiego roku, Baddesley Manor. Hilary justitium tysiąc dziewięćset
sześćdziesiątego siódmego roku, Polesden Cross. Trinity justitium tysiąc
dziewięćset sześćdziesiątego piątego roku, Derbyshire House. – Uniósł
wzrok. – Ten proceder sięga o wiele dalej niż Longcross.
– W sumie to nic dziwnego – zauważyłam. – Trudno, by przez tysiąc lat
w szkole zawsze był ktoś z rodziny de Warlencourtów. Musiały się zdarzać
przerwy. Wtedy inni przywódcy grupy Ludzi Średniowiecza pochodzący
z innych szanowanych domów stawali się gospodarzami krwawych łowów.
– Ale wszystkich łączyła jedna rzecz – powiedział Shafeen.
 – STAGS – dokończyła Nel.
– To szkoła utrzymuje sektę – powiedziałam. – A sekta utrzymuje szkołę.
– Teraz ma nowego przywódcę: Cooksona – zwrócił uwagę Shafeen. – Jest
tak, jak powiedział Henry: zakon i jego reguła przetrwa nawet bez niego.
– Nie ma mowy. – Wstałam. – Shafeen, weź dziennik łowów. Nel, ty weź
telefon.
– Dokąd idziemy?
Już stałam przy drzwiach.
– Czas powiedzieć o wszystkim opatowi. – Nagle znieruchomiałam z ręką
na klamce. – Nie, czekajcie. A jeśli on też jest w to zamieszany?
– Nie ma o nim mowy w księdze – powiedział Shafeen.
– I nie nosi sygnetu – dodała Nel.
– Okej. – Uspokoiłam się. – Idziemy.
 Rozdział trzydziesty czwarty
Opat obejrzał bez słowa od początku do końca wyznanie Henry’ego.

Patrząc na ekran, zasłonił usta lewą dłonią. Jego mina wyrażała szok. Nel
miała rację. Nie nosił sygnetu, tylko zwykłą, złotą obrączkę. Trochę mnie to
zdziwiło. Nigdy nie widziałam jego żony. Może zmarła. Bądź co bądź, opat
był już w podeszłym wieku. Kiedy skończył oglądać nagranie, zdawał się
jeszcze starszy.
Po zakończeniu filmu w gabinecie zapanowało długie milczenie.
Słyszeliśmy jedynie przytłumione tykanie wahadła zegara na kominku.
Siedzieliśmy na obitych skórą fotelach naprzeciw mahoniowego biurka.
Opat miał na sobie togę, a my – uczniowskie peleryny. Ścianę nad jego głową
pokrywała boazeria, rzędy książek na półkach i oprawione w ramki dyplomy.
Wyglądaliśmy tak, jakby ktoś nas ustawił do zdjęcia mającego promować
STAGS w folderze reklamowym. To powinna być normalna, cywilizowana
rozmowa. Tymczasem film, który opat właśnie obejrzał, można było nazwać
kwintesencją rzeczywistości Dzikusów.
Przez dłuższy czas nic nie mówił. W końcu zdjął okulary i potarł nasadę
nosa. Wyglądał bardzo dziwnie, jak każdy, kto nosi okulary i nagle widzisz
go bez nich. Zdawał się zdruzgotany.
– Biedny Henry – westchnął ze smutkiem. – W ostatnich chwilach życia był
kompletnie obłąkany. Wybaczcie, nie wiedziałem, że popełnił samobójstwo.
Założył z powrotem okulary, zamrugał jak sowa i wbił w nas wzrok.
– Czy to prawda? Te makabryczne… rozrywki? Trudno w to uwierzyć.
– Och, to szczera prawda – potaknęłam. – Sami ich doświadczyliśmy.
Spędziliśmy weekend justitium w Longcross.
– Polowali na mnie – poskarżyła się Nel.
– Do mnie strzelali – dodał Shafeen.
– A mnie próbowali łowić jak rybę w jeziorze Longmere – zakończyłam tę
wyliczankę.
Opat splótł palce przed sobą.
 – Może mi opowiecie, co się zdarzyło?
Zrelacjonowaliśmy zatem wszystko. Najpierw Nel, potem Shafeen, a na
końcu ja. Nasza opowieść trwała tak długo, że za oknami zdążyło się
ściemnić. Przez cały czas opat robił notatki na grubym, kremowym papierze,
który trzymał na biurku.
– Ta reguła, o której Henry mówi na końcu… – Wskazał wiecznym piórem
na telefon. – Co może mieć na myśli?
Czujny ten nasz opat. Od razu się zorientował, że Henry mówi o jakiejś
regule zakonnej. Nie błądził w ciemności jak my. Dopiero wtedy zdałam
sobie sprawę, jaki z niego inteligentny facet – nie na darmo został
dyrektorem tak prestiżowej szkoły.
– Mówi o Zakonie Jelenia, istniejącej od kilkuset lat, niebezpiecznej sekcie,
której członkowie polują na uczniów – wyjaśniłam. – Powstała w czasach
wypraw krzyżowych, kiedy ich uczestnicy, między innymi Conrad de
Warlencourt, po powrocie z krucjat wysłali swoich synów na nauki do
zakonnych bakałarzy. Henry sam to powiedział: „Conrad pokonał
niewiernych i szukał nowych dzikusów, z którymi mógł walczyć. I tak to się
kręci do dzisiaj”.
– Ponadto – dodał Shafeen – w latach sześćdziesiątych mój ojciec też
pojechał do Longcross. Nazywał się Aadhish Jadeja, był jedynym uczniem
o śniadej skórze. Przed Michaelmas justitium w tysiąc dziewięćset
sześćdziesiątym dziewiątym roku został zaproszony na wyprawę na
polowanie strzelanie wędkowanie. Został postrzelony. Przerazili go
i zadręczyli.
Głos mu się załamał i przez chwilę myślałam, że się rozpłacze.
Opat popatrzył na niego łagodnie.
– Ojciec ci o tym opowiedział?
– Nie – odparł niemal ze smutkiem Shafeen. – Przez te wszystkie lata nie
puścił pary z ust. Nie pozwalało mu na to źle zrozumiane poczucie honoru.
Nie chciał nikogo wsypać, nawet gdyby poddano go torturom. On nic mi nie
powiedział. Wszystkiego dowiedziałem się stąd.
Shafeen położył na biurku czarny dziennik łowów. Potem, niemal jakby
bał się dotknąć tej księgi, obrócił ją jednym palcem tak, żeby opat miał przed
sobą złoconą datę. Otworzył na właściwej stronie – tej z 1969 roku. Opat
przeczytał zapis i zbladł jak ściana. Z głębokim westchnieniem oparł się na
krześle.
Wyglądało na to, że nie do końca przekonała go współczesna technika,
którą reprezentował telefon, ale przemówiły do niego fakty w książce, bo ta
pochodziła z jego świata. Książki były jego kryptonitem. Dopiero teraz ujrzał
całe zepsucie toczące szkołę tuż pod jego nosem.
– Pokazaliście te dowody policji? – zapytał. – Książkę i ten… film?
Popatrzyliśmy na siebie.
– Nie – odpowiedziałam.
– Zamierzacie pójść z tym na policję?
Dziwne, ale w ogóle o tym nie pomyśleliśmy. Tak wiele uwagi
poświęciliśmy unikaniu niewygodnych pytań o śmierć Henry’ego, że nie
przyszło nam na myśl, by postawić Ludzi Średniowiecza przed wymiarem
sprawiedliwości.
– Zostawmy na moment bakałarzy i to, czym się zajmowali w odległych
czasach – zaproponował opat. – Zajmijmy się współczesnością. – Podniósł
arkusz, na którym do tej pory pisał, i przeczytał swoje notatki: – Henry
Cookson. Piers Holland. Charlotte Lachlan-Young. Lara Petrova. Esme
Dawson.
Brzmiało to jak przewrotna lista obecności – rodzaj indeksu winowajców.
Opat potrząsnął kartką.
– Nie ma wątpliwości, że tych pięcioro uczniów zachowało się okrutnie, ale
czy można powiedzieć, że mieli mordercze zamiary? – Popatrzył na Nel. –
Zacznijmy od ciebie, panno Ashton.
– No… – zaczęła Nel. – Pierwszego dnia podczas polowania na jelenia to
Henry dał mi swoją kurtkę i spuścił psy ze smyczy. Inni… cóż, nic takiego nie
zrobili, dopóki nie ruszyli z rzekomą pomocą tym, którzy mnie szukali.
– Pomogli cię szukać?
Nel poruszyła się niespokojnie.
– Tak, ale bawiło ich to, jeżeli można tak powiedzieć. Traktowali to jak
element polowania.
 – A pan, panie Jadeja?
Shafeen też zaczął się wiercić na fotelu.
– No cóż, kiedy poszliśmy strzelać do ptaków, żaden z nich mnie nie
postrzelił. Zrobił to Henry.
– Próbowali panu pomóc, kiedy zobaczyli, że jest pan ranny?
– Tak – odparł cicho Shafeen. – Zaprowadzili mnie z powrotem do domu.
– Rozumiem – rzekł łagodnie opat. – A co pani nam powie, panno
MacDonald?
Pomyślałam chwilę.
– Właściwie nic nie zrobili. Ale właśnie w tym sęk. Nie kiwnęli palcem,
żeby mi pomóc wydostać się z wody. Nawet jeżeli to nie oni mnie do niej
wepchnęli, tylko Henry.
Zaczęło do mnie docierać, że nie mamy solidnych dowodów, jedynie słowo
przeciwko słowu.
Opat pokręcił głową.
– Z tego, co mówicie, wynika, że byłoby bardzo trudno postawić im
przekonujące zarzuty. W najlepszym razie uznano by, że zostali
wykorzystani jako marionetki niedoszłego mordercy, ale udowodnienie tego
byłoby trudne, zwłaszcza gdyby wszyscy postanowili opowiedzieć tę samą
wersję zdarzeń. Tak czy inaczej czuję się zobowiązany doradzić wam,
żebyście poszli na policję, i zapewnić was, że jeżeli się na to zdecydujecie, to
możecie liczyć na wsparcie ze strony szkoły.
Pomyślałam o wiążących się z tym kłopotach – przesłuchaniach,
zamieszaniu, konieczności wytłumaczenia się przed rodzicami i prasą.
Paparazzi już stali u bram – od razu rzuciliby się na nas jak wygłodniałe sępy.
Popatrzyliśmy na siebie. Widząc miny moich przyjaciół, wiedziałam, że
mogę mówić za nas wszystkich.
– Nie. Odpuścimy sobie policję.
– Bardzo dobrze – powiedział opat. – Oto moje stanowisko. Nie wiem, ile
jest dla was warte, ale oczywiście chętnie wysłucham waszych opinii. Nie
mam wątpliwości co do winy Henry’ego, ale on już nie żyje, i to z własnej
woli. Wszystko wskazuje na to, że bakałarze też są winni, ale nie znam się na
prawie na tyle, żeby autorytatywnie stwierdzić, czy wciąż można ich sądzić
za przestępstwa popełnione niemal pięćdziesiąt lat temu, zwłaszcza jeśli
wolelibyście nie pokazywać policji tego filmu. Tak czy inaczej można ich
wyrzucić z pracy, co uczynię od razu, nie wstępując na drogę prawną. –
Poklepał dziennik łowów, a jego obrączka cicho stuknęła na czarnej,
skórzanej okładce. – Pozwólcie, że zatrzymam ten dziennik, żeby go pokazać
bakałarzom jako dowód ich nagannej reputacji, i zadbam o to, żeby zniknęli
stąd bez rozgłosu. Zastąpię ich najlepszymi nauczycielami z sektora
publicznego. Żaden wychowanek STAGS nie będzie brany pod uwagę
podczas rekrutacji na te stanowiska.
Jego wzrok znowu powędrował ku nazwiskom na liście.
– Jeżeli chodzi o tych młodych ludzi… Oczywiście przeprowadzę z nimi
rozmowę. Zostaną pozbawieni szkolnych przywilejów. Poinformuję ich
o istnieniu dowodów przeciwko Henry’emu i uprzedzę, że w przypadku
dalszych sygnałów o ich niewłaściwym zachowaniu przekażemy materiały
policji. Proponuję jednak, żeby nie rujnować życia pięciu młodym osobom
i dać im szansę poprawy, skoro wydostali się spod wpływu swojego
obłąkanego przywódcy. Pozwólmy im warunkowo ukończyć rok szkolny
i przystąpić do egzaminu. Biorąc pod uwagę środowisko, z którego się
wywodzą, obawiam się, że wydalenie ze szkoły mogłoby jedynie wzmocnić
w nich tendencje do okrucieństwa, tymczasem efekt wstrząsu oraz
możliwość zmiany zachowania mogą dać lepsze rezultaty.
Jego argumenty brzmiały sensownie. Nie czując potrzeby wykazania się
przed Henrym, Ludzie Średniowiecza mogli okazać się w miarę
przyzwoitymi ludźmi.
– Nie mogę się wypowiadać na temat innych rzekomych morderstw,
o których wspomniał Henry. Wiemy na pewno tylko tyle, że w obu znanych
przypadkach tego godnego potępienia procederu – mam na myśli zdarzenia
z tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego dziewiątego roku i obecne – na czele
grupy stali de Warlencourtowie, a inicjatorem tego sportu – jeżeli tak można
to nazwać – był Conrad de Warlencourt, kiedy wrócił z wypraw krzyżowych.
Henry’ego de Warlencourta już nie ma, a kiedy organizacja traci przywódcę,
to zwykle popada w chaos. Bakałarze i samorząd naszej szkoły – ci, których
nazywacie Ludźmi Średniowiecza – byli jedynie wykonawcami rozkazów.
Ryba psuje się od głowy, więc zło może kwitnąć tylko tam, gdzie przywódca
jest niezrównoważony.
Pomyślałam o Henrym Cooksonie i jego przemianie w nowego Henry’ego,
ale nic nie powiedziałam. Dobrze było wiedzieć, że ktoś – okej, okej, że ktoś
dorosły – przejął odpowiedzialność za dalszy rozwój wypadków. Dlatego nie
przerywałam, kiedy opat mówił dalej:
– Chcąc więc nieco zmienić i poprawić… reguły gry (wybaczcie mi ten
dobór słów), wyznaczam was na nowych przewodniczących szkoły imienia
świętego Aidana Wielkiego. Gratuluję.
Pochylił się nad biurkiem i każdemu z nas po kolei uścisnął rękę.
Wszystkie myśli o Cooksonie od razu wyparowały mi z głowy. Nie mogłam
uwierzyć własnym uszom. Ja, Greer MacDonald z Arkwright Road, zostałam
Człowiekiem Średniowiecza! Zerknęłam na moich przyjaciół i zobaczyłam
na ich twarzach te same emocje. Zaczerwienili się z zadowolenia.
– Przepraszam, czy mogę coś powiedzieć? – zapytał z szacunkiem Shafeen.
Opat życzliwie rozłożył dłonie.
– Oczywiście, panie Jadeja. Odtąd sprawy szkoły są nam tak samo bliskie.
– A zatem… – Shafeen jeszcze się wahał. – Sądzę, że… szkoła powinna…
powinniśmy zrewidować zasady naboru. Moim zdaniem powinniśmy
przyjmować więcej uczniów o innym kolorze skóry…
– I więcej osób spoza kręgów arystokracji – wtrąciła Nel. – Dzieci osób,
które wzbogaciły się stosunkowo niedawno, powinny mieć takie same
szanse.
– Powinny je mieć także dzieci, które nie pochodzą z bogatych domów –
dodałam. – Trzeba zaproponować więcej stypendiów wychowankom szkół
publicznych. Jedno na rok to za mało. – W przypływie inspiracji
zaproponowałam: – Można by je nazwać stypendiami de Warlencourta, żeby
uczcić pamięć Henry’ego. – Przyjemnie było pomyśleć, że bystre dzieciaki ze
szkół publicznych zyskałyby dzięki Henry’emu dostęp do wszystkich
dobrodziejstw STAGS. – Henry pękłby z wściekłości.
Po raz pierwszy od początku naszej rozmowy w oczach opata pojawił się
figlarny błysk, które zawsze nadawał mu wygląd Świętego Mikołaja.
– To prawda. Ale przede wszystkim byłby to dobry sposób, żeby z tej
tragicznej sytuacji wynikło coś dobrego.
Wstał i pogładził togę na piersi.
– Jeżeli mi zaufacie, to razem możemy zmienić STAGS w taką szkołę,
o jakiej marzymy. Zajmie to trochę czasu, ale jak mówi nasze motto: Festina
lente. Mogę liczyć na waszą pomoc?
Znowu na siebie zerknęliśmy, a na naszych twarzach pojawił się uśmiech.
Nel poszła zanieść Sarosa 7S do pokoju, a ja odprowadziłam Shafeena do
Honoriusza. Księżyc wzeszedł nad dziedzińcem Paulina. Zatrzymałam się
przy studni, żeby sprawdzić, czy zobaczę jego odbicie w wodzie.
– Ciekawe, jak tu głęboko – powiedziałam.
Shafeen pochylił się ze mną. Oboje patrzyliśmy z głowami blisko siebie
w głąb, gdzie kiedyś wrzuciłam monetę i nie usłyszałam plusku wody. Tak
samo Henry upadł, ale nie słyszeliśmy, gdy wylądował. Potem uniosłam
głowę i popatrzyłam na księżyc i gwiazdy na czystym niebie. Poczułam, że
wreszcie mogę powiedzieć Shafeenowi to, co chciałam mu wyznać już od
kilku tygodni.
– Przepraszam.
– Za co?
– Można było to powstrzymać o wiele wcześniej. Gdybym tylko dostrzegła,
co się dzieje. Gdybym nie pozwoliła się zwieść Henry’emu. Pierwszego
wieczoru, kiedy wszyscy rzucili się na Nel z powodu jej akcentu, widziałam,
że Henry dobrze się bawił. A właściwie to sięga jeszcze dalej. Zwróciło moją
uwagę już na lekcji historii, kiedy przyczepili się do ciebie. Jednak nie
chciałam otworzyć oczu. A potem, po polowaniu na Nel zabrał mnie na dach
domu. Wyszliśmy na dwór przez małe drzwi na długiej galerii i tam pokazał
mi swój świat.
– Greer – powiedział łagodnie Shafeen. – Nie musisz…
– Próbuję ci coś wytłumaczyć. – Uciszyłam go. – Następnego dnia nie
umiałam znaleźć tych drzwi. Wtedy nie mogłam ci tego powiedzieć, ale teraz
chyba rozumiem. Myślę, że w głębi duszy cały czas wierzyłam Nel. Bałam się
jednak, że jeśli powiem to głośno i zacznę siać ferment, nigdy więcej nie
trafię do Narnii.
 Shafeen patrzył na mnie, milcząc.
Wzruszyłam lekko ramionami.
– Wiem, jak głupio to brzmi.
– Wcale nie – odparł spokojnie.
– Ich świat zawrócił mi w głowie.
Shafeen oparł się o cembrowinę.
– Skoro już się przyznajemy do błędów, to ja też się myliłem. Sądziłem, że
Henry próbuje zatrzymać świat, który nadchodzi. To jednak nieprawda. On
próbował przywrócić świat, który dawno odszedł.
Położyłam dłoń na zimnych kamieniach.
– Jeżeli mamy być obiektywni, to w ich świecie było kilka dobrych rzeczy.
– Oczywiście – potaknął. – I to była ich ważna siła. Nie tylko ciebie
oczarowali.
Popatrzyłam na niego pytająco.
– Mojego tatę… mnie…
– Ciebie?
Zaskoczył mnie.
– O tak.
Zamyśliłam się na chwilę.
– W idealnym świecie ludzie powinni zachować najlepsze rzeczy
z dawnych czasów i przyjąć to, co najlepsze z nowych. Ale czy da się tak
zrobić?
– Sprawdźmy. – Zwrócił się przodem do mnie. – Po wakacjach. Przed nami
jeszcze cały rok w STAGS. Festina lente. – Uśmiechnął się, co u niego było
rzadkością. – Spiesz się powoli.
Wsunął dłoń w moje włosy i pocałował mnie.
 Epilog
Rok później
Ostatniego dnia przed Michaelmas w połowie trymestru umówiliśmy się
z Shafeenem i Nel, gdzie się spotkamy, żebyśmy mogli pójść razem na
uroczystą mszę z okazji justitium.

Dziedziniec Paulina był skąpany październikowym słońcem i pocięty

długimi cieniami. Przyszłam na miejsce pierwsza, więc starając się odpędzić
duchy poprzednich Ludzi Średniowiecza, oparłam się o studnię, przy której
Shafeen pierwszy raz mnie pocałował.
Mieliśmy za sobą dziwny rok w STAGS, podczas którego widzieliśmy, jak
bakałarze po kolei odchodzą na emeryturę, a wpływy Ludzi Średniowiecza
stopniowo maleją. Opat dotrzymał słowa. Nowi nauczyciele – bardzo
inteligentni i oddani swojej misji – interesowali się tylko przedmiotami,
których uczyli, oraz uczniami. Nie obchodził ich status społeczny ani
materialny zgrai dzieciaków cieszących się nadmiernymi przywilejami. Nie
wiedziałam, co opat powiedział Cooksonowi, Piersowi, Charlotte, Esme
i Larze, ale ci zaczęli się zachowywać wzorowo, jakby uznali, że pozostało im
tylko zaciśnięcie zębów i przygotowanie się do egzaminów. Zdali je
śpiewająco, chociaż radość przyćmiewał zapewne drobny szczegół, że po
drodze zginął ich najdroższy przyjaciel. Wyobraziłam ich sobie – obecnie
zaczynali naukę w Oxfordzie, Cambridge, Durham albo Sandhurst, ostojach
tradycji, które w niewielkim stopniu różniły się od ich rodzinnych domów.
Wszyscy bakałarze odeszli jeszcze przed świętami. Dla zachowania
pozorów urządzono apel pożegnalny, na którym wręczono im złote zegary
ozdobione inskrypcją Festina lente. Cała szkoła odśpiewała im tę
niedorzeczną piosenkę o tym, że są fajnymi gośćmi – Jolly Good Fellows. Tylko
Shafeen, Nel i ja im nie śpiewaliśmy.

Przed Bożym Narodzeniem tata Nel – pozytywny facet w eleganckim

garniturze, obwieszony mnóstwem biżuterii – przyjechał po nią złotym rolls-
royce’em, a mnie i Shafeenowi podarował nowiutkie Sarosy 8 za to, że
byliśmy tacy mili dla jego córki. Ten telefon był cudowny: wykonany
z zabarwionego na różowo złota i cienki jak papier. Nie wpadłam jednak
w bezgraniczny zachwyt. Jako nowa generacja Ludzi Średniowiecza
poluzowaliśmy niepisane zasady dotyczące korzystania z telefonów i innych
urządzeń, ale wciąż pamiętałam Henry’ego, który tak bardzo gardził
współczesnością, że nie mógł w niej żyć. Zdecydowałam, że od czasu do
czasu odłożę telefon do szuflady – prawdziwe życie miało więcej rozrywek do
zaoferowania.
Oczywiście mam na myśli Shafeena.
Czytelniku, chcę ci się pochwalić, że zaczęłam się z nim oficjalnie
spotykać.

Latem poznałam też jego tatę, kiedy pojechałam do Radżastanu i spędziłam

wakacje w jego domu na górze Guru Shikhar w paśmie Aravalli. Początkowo
trudno mi było myśleć, że książę Aadhish Bharmal Kachwaha Jadeja,
dystyngowany dżentelmen o siwych włosach, i przerażony, odrzucony przez
kolegów nastolatek, któremu tak bardzo współczułam w bibliotece
Longcross, to ta sama osoba. Mimo to próbowałam pokazać się z jak
najlepszej strony. Miałam nadzieję, że Aadhish mnie polubi – nie tylko
dlatego, że ryzykowałam życiem dla chłopca, którym był kiedyś, ale także
z powodu uczucia, które łączyło mnie z Shafeenem.
Niepotrzebnie się przejmowałam. Aadhish mnie polubił. Często się
uśmiechał, był szarmancki, a mój pobyt w jego pałacu okazał się wyjątkowo
udany.
Całe lato spędziłam z Shafeenem. Spacerowaliśmy po ogrodach
pałacowych, podziwiając białe pawie, fontanny i tygrysy. On w białej koszuli,
ja w luźnej sukience – wyglądaliśmy jak Dżasmina i Aladyn z… no, właśnie
z Aladyna.
Teraz znajdowaliśmy się na szczycie hierarchii STAGS, która bardzo się
zmieniła w porównaniu ze szkołą z początku naszej nauki.
Opat zadbał o ciągłość wszystkiego, co było dobre – wielowiekowej tradycji
związanej z powstaniem szkoły imienia świętego Aidana Wielkiego – ale
pozbył się złych elementów, takich jak sekta morderców niewinnych
uczniów.
 * **
Nie czekałam zbyt długo, gdy zobaczyłam wchodzących na dziedziniec
Paulina z różnych kierunków Shafeena i Nel. Już z daleka rzucały się w oczy
ich pończochy. Odkąd zostaliśmy Ludźmi Średniowiecza, nie musieliśmy
nosić regulaminowej czerwieni. Ja znalazłam srebrne pończochy
z nadrukowanymi czarno-białymi klapsami filmowymi. Nel prowokacyjnie
wybrała różowe z wyszytym złotą nicią logo Chanel przedstawiającym
podwójną literę C. Shafeen nosił pończochy w tygrysie paski, które zawsze
wywoływały mój uśmiech, bo przypominałam sobie, że jest synem tygrysicy.
Upajaliśmy się na dziedzińcu jesiennym powietrzem, wiedząc, że już
wkrótce czeka nas weekend świąteczny. Tego wieczoru miało się zacząć
pierwsze od kilkuset lat justitium, podczas którego nikt nie wybierał się do
Longcross ani do innych posiadłości, żeby stać się zwierzyną. Nikt nie miał
wystąpić w charakterze zwierzyny płowej, ptactwa ani ryb. Wszystkie
dzieciaki jechały do domów i swoich rodziców, jak należy. Jeśli chodzi
o mnie, to miałam spędzić święta z tatą w naszym nowym mieszkaniu
w Salford Quays z widokiem na studia BBC. Budynek znajdował się
w nowoczesnej okolicy pełnej szkła i metalu. W zasięgu wzroku nie było ani
jednego wzgórza, drzewa ani jeziora.
Rozdzwoniły się dzwony na mszę i uczniowie zaczęli wysypywać się
parami albo trójkami na dziedziniec, skąd szli w kierunku kaplicy. Ktoś do
mnie pomachał z daleka – nowa dziewczyna o imieniu Tyeesha. Kojarzyłam
ją jako beneficjentkę pierwszego stypendium de Warlencourta, którego opat
udzielił w tym roku. Odruchowo uniosłam rękę, a Tyeesha ruszyła w naszym
kierunku. Wymknęło mi się zniecierpliwione westchnienie. W tej chwili
nasza trójka nie potrzebowała towarzystwa. Idealnie było tak, jak do tej pory.
Ale nie mogłam jej powiedzieć, żeby spadała. Była jedyną czarnoskórą
dziewczyną w Lightfoot i na początku nie miała zbyt łatwo. W pewnym
sensie wzięłam ją pod swoje skrzydła. Miałam nadzieję, że będę dla niej
przyjaciółką, której mnie brakowało. Gdybym teraz się od niej odwróciła,
byłabym nie lepsza niż tamte wredne blondyny z ubiegłego roku. Zatem
odwróciłam się do niej i uśmiechnęłam najpromienniej, jak umiałam.
– Cześć, Ty! – przywitałam ją. – Co u ciebie?
– Świetnie! – odpowiedziała nieco oszołomiona moją wylewnością. –
Naprawdę świetnie – powtórzyła.
 – Na pewno?
– Tak – odparła z silnym londyńskim akcentem. – Zdaje się, że nastąpił
przełom. Tamte bliźniaki, które cały czas mnie zaczepiały… no, wygląda na
to, że się polubiliśmy.
Dosłownie promieniała ze szczęścia.
– To dobrze – powiedziałam. – Naprawdę miło to słyszeć.
Domyślałam się, że uczniowie ze stypendium będą potrzebowali więcej
czasu niż inni na odnalezienie się w naszej szkole, ale trzeba przyznać, że
opat stanął na wysokości zadania i wykonał pierwszy krok.
– Wybierasz się w jakieś fajne miejsce na justitium?
– O tak – powiedziała Tyeesha, ale nie rozwijała tego tematu.
– Wrzuć zdjęcie na Instagrama – zasugerowałam.
Tyeesha zmarszczyła brwi.
– No, nie wiem – powiedziała. – Chyba nie. Przyślę ci pocztówkę.
– Dobra – zgodziłam się. – Baw się dobrze.
Uśmiechnęła się od ucha do ucha.
– Dzięki. Postaram się.
W tej chwili dzwon rozbrzmiał dwa razy, co oznaczało, że msza zacznie się
za pięć minut. Tyeesha odwróciła się i pobiegła dołączyć do reszty uczniów
wchodzących do kaplicy. Ruszyłam za nią zamyślona.
W kaplicy wszystko się zmieniło. A mimo to wszystko zostało po staremu.
Przypomniałam sobie ubiegłoroczną mszę przed justitium, dzień przed moim
wyjazdem do Longcross. Rok temu nasza trójka siedziała w tym samym
miejscu, ale pojedynczo. Teraz już nie byliśmy sami, chociaż zbliżyły nas
niewesołe okoliczności. Tak się złożyło, że usiedliśmy pod tym samym
witrażem przedstawiającym św. Aidana i jelenia. Biały byk przez całą mszę
patrzył na mnie z góry, jak kiedyś Jeffrey.
Tak jak rok wcześniej siedzieliśmy w czarnych pelerynach w swoich
ławkach. Nowi bakałarze w brązowych togach zajęli miejsca z przodu. Tak
jak przed rokiem opat w czarnej szacie stanął na podwyższeniu. Po raz setny
musieliśmy wysłuchać legendy o założycielu naszej szkoły Aidanie i o jeleniu.
Poczułam się jak w Dniu świstaka. Odpłynęłam myślami. Zwróciłam głowę ku
świętemu na witrażu, ale mój wzrok powędrował gdzie indziej. Bo tak jak
przed rokiem bezwiednie zapatrzyłam się na głowę o idealnych, jasnych
włosach; łuk ucha, krótko przystrzyżony, lśniący meszek na karku, znikający
pod czarnym kołnierzem peleryny. Zamarło mi serce.
Miałam przed sobą Henry’ego de Warlencourta.
Oczywiście to nie mógł być on. „Weź się w garść, Greer” – napomniałam
się surowo. Ten dzieciak nie był Henrym – rzeczywiście z tyłu wyglądał jak
on, ale był drobniejszy i siedział z pierwszoklasistami, rówieśnikami
Tyeeshy, młodszymi o rok ode mnie. Przeniosłam wzrok na dziewczynę
siedzącą koło niego, a serce znowu szybciej mi zabiło. Z tyłu można by ją
wziąć za Charlotte. „Znowu widzisz duchy” – skarciłam się. Potrząsnęłam
głową, ale nie mogłam oderwać od nich wzroku. Tamtych dwoje jakby
poczuło na karku mój wzrok, bo nagle się odwrócili, a ja poczułam, że krew
ścięła mi się w żyłach.
Mieli twarz Henry’ego.
Nie tylko chłopiec – ona też.
Wpatrywali się we mnie niepokojąco identycznym wzrokiem. Po chwili
oboje jak na komendę uśmiechnęli się rozbawieni, dokładnie tak, jak
w ubiegłym roku zrobił to Henry.
Z sercem bijącym teraz jak młotem odwróciłam się, ale kaplica, moi
przyjaciele, bakałarze i wszystko dokoła zniknęło. Znalazłam się daleko,
w Longcross, a za oknem była noc. Razem z Henrym ślizgaliśmy się skąpani
srebrzystobłękitnym światłem po posadzce na galerii, a przodkowie de
Warlencourtów spoglądali z wyższością z portretów na ścianach. Zamiast
kazania opata słyszałam głos Henry’ego, który krzyczał z drugiego końca
korytarza: „Wciąż to robiliśmy z moimi kuzynami, kiedy byliśmy mali! Było
ich dwoje, siostra i brat, bliźnięta trochę młodsze ode mnie. Szybcy jak
błyskawica. To była super zabawa”.
Bliźnięta.
Z twarzą Henry’ego.
Czy tych dwoje mogło należeć do rodziny de Warlencourtów?
Niespokojnie wierciłam się na ławce. W gardle rosła mi gula. Bałam się, że
zwymiotuję. Znowu musiałam się skarcić w myślach: „Przecież niemożliwe,
żeby byli kuzynami Henry’ego. To byłby zbyt nierealny zbieg okoliczności.
A nawet jeśli tak, to przecież nie jest powiedziane, że mają złe zamiary,
chociaż wyglądają jakby się wyrwali z Lśnienia”.
„Nie” – przekonywałam sama siebie. „STAGS już nie jest szkołą, w której
może się plenić takie zło”. Teraz to my byliśmy Ludźmi Średniowiecza,
mieliśmy świetnych bakałarzy. Musiałam zaufać opatowi. Uniosłam głowę,
żeby zerknąć na podwyższenie, na którym wygłaszał kazanie. Opat
wprowadził wszystkie obiecane zmiany, chociaż kazanie pozostało to samo,
co zawsze. Patrzyłam na niego, kiedy poprawił palcem okulary na nosie
i czytał z Żywota świętego Aidana ryzykownie balansującego na pulpicie.
Specjalnie nie patrzyłam w kierunku bliźniaczych sobowtórów Henry’ego,
których widok wywoływał u mnie dreszcze. Skupiłam się całkowicie na
słowach opata o jeleniu św. Aidana, ukrywającym się przed myśliwymi tuż
pod ich nosem. Opat mówił dźwięcznym, donośnym głosem. Nie brzmiał jak
stary człowiek:
– Ów zaś święty, widząc, że nadciągają ogary, uniósł dłoń i sprawił, że
jeleń stał się niewidzialny. Tak więc psy przebiegły mimo niego, a ich zęby go
oszczędziły. Aidan tedy przywrócił jeleniowi postać cielesną, widzialną dla
ludzi, którzy znów ujrzeć mogli sierść jego i poroże, a on odszedł w pokoju
swą drogą.
Gdy skończył, rozszalałe serce już biło mi o wiele wolniej, uspokojone
treścią kazania, które znałam na pamięć. Opat wyciągnął rękę, żeby zamknąć
księgę, a jego dłoń spoczęła na chwilę na skórzanej okładce. W tej chwili
promień nisko wędrującego słońca przesączył się przez jedyny bezbarwny
fragment witraża nad moją głową – przedstawiający niewidzialnego jelenia.
Strumień światła przebił bok zwierzęcia i padł prosto na klejnot w obrączce
ślubnej opata, rozpalając go jak ogień. Skojarzyło mi się to ze sceną
z Poszukiwaczy zaginionej Arki, w której Indiana Jones znajduje dzięki
promieniowi światła Studnię Dusz.
Tym klejnotem był rubin w odcieniu krwi albo pończoch oficjalnego
mundurka STAGS. Odbite w nim światło rozbłysło niczym miecz świetlny.
A zatem nie była to zwykła, skromna obrączka. Podczas naszej rozmowy
w gabinecie musiała się obrócić na palcu opata. Naprawdę był to pierścień
podobny do tych, które noszą papieże albo królowie. Pierścień, który poddani
całują, kiedy wchodzą w tyłek władcy. Pierścień, który znaczy, że jesteś
przywódcą. Religii. Królestwa.
Sekty.
Zagrzmiały organy i wszyscy wstali do ostatniego hymnu. Przenikliwe
dziecięce głosy melodyjnie rozbrzmiewały mi w uszach, a pieśń przywołała
fragmenty wspomnień.
Jeleń świętego Aidana ukrył się pod samym nosem myśliwych.
Opat nie nosił sygnetu, tylko pierścień.
Nigdy nie widzieliśmy jego żony.
W dzienniku łowów było napisane: „Wielki Mistrz, Rollo de Warlencourt”.
Bakałarz Skelton zwracał nam uwagę na to, że Hanibal nie wyruszył na
wojnę ze słoniami.
Wyruszył ze słoniami na wojnę.
Bakałarz Skelton powtarzał, że w tekstach pisanych ważna jest precyzja.
Jeden przecinek albo szyk zdania mogą zmienić znaczenie wypowiedzi.
Wielki Mistrz i Rollo de Warlencourt byli dwiema różnymi osobami.
Przyglądałam się opatowi tak intensywnie, że oczy zaszły mi łzami. Nie
mogłam uwierzyć w to, co podpowiadał mi spanikowany rozum. Potem
przeniosłam zamglony wzrok na ławkę pierwszoklasistów, a kolejne
rewelacje popłynęły niepowstrzymaną kaskadą.
W pierwszej klasie uczy się rodzeństwo bliźniąt o bardzo jasnych włosach.
Oboje są wiernymi kopiami Henry’ego de Warlencourta.
Tyeesha powiedziała, że jakieś bliźniaki jej dokuczały, ale już się pogodzili.
Na justitium Tyeesha wybierała się w fajne miejsce.
Ostatnimi słowami Henry’ego było zapewnienie, że reguła przetrwa
nawet, jeśli jego już nie będzie.
Takie fragmenty wielobarwnej, nonsensownej układanki przesuwały się
w mojej głowie. Kolorowe klocki układały się we właściwej kolejności,
tworząc coraz wyraźniejszą kompozycję niczym witraż ze świętym Aidanem i
jeleniem. Ledwo doczekałam końca hymnu, a potem chwyciłam Shafeena
i Nel za ramię i czym prędzej z bijącym sercem wyprowadziłam ich na
dziedziniec. Dopiero przy studni Paulina, gdzie od najbliższej osoby dzieliły
nas cztery trawniki, mogłam im spokojnie wszystko wytłumaczyć. Mogłam
im powiedzieć, że ostatnie słowa Henry’ego de Warlencourta były absolutną,
totalną i niezaprzeczalną prawdą.

KONIEC?
 Podziękowania
Zawsze uczono mnie, że należy mówić dziękuję, a zatem…
Dziękuję mojemu synowi Conradowi za konsultacje dotyczące języka
nastolatków.
Dziękuję mojej córce Ruby za fascynujące fakty o zwierzętach.
Dziękuję mojemu partnerowi Sachy za jego encyklopedyczną wiedzę
o filmie.
Dziękuję kolegom Conrada, Greer i Shafeenowi, za użyczenie swoich
imion.
Dziękuję świetnemu filmowcowi i w ogóle przemiłemu facetowi, Nicowi
Lawsonowi.
Dziękuję Teresie Chris, uberagentce i prawdziwej przyjaciółce.
Dziękuję Emmie Matthewson i Talyi Baker z Bonnier za sokoli wzrok
podczas redakcji.
Dziękuję Jeffreyowi, który zaczął jako ozdoba choinkowa w kształcie
jelenia, a skończył jako gadająca głowa na ścianie.
Jeżeli zaczynam dziękować ozdobom choinkowym, to znak, że już
naprawdę powinnam przestać.
Szukając fachowej pomocy w temacie łowów, odwiedziłam mnóstwo stron
internetowych dotyczących wypraw na polowanie strzelanie wędkowanie.
Potencjalne błędy wynikają jedynie z mojej niewiedzy, a nie z niekompetencji
autorów tych stron.
Wspominam w tej książce o wielu filmach, ale główną inspiracją było dla
mnie Polowanie z 1985 roku w reżyserii Alana Bridgesa, oparte na motywach
powieści Isabel Colegate. Jeżeli jesteś Dzikusem, obejrzyj film. Jeśli uważasz
się za Człowieka Średniowiecza, to sięgnij raczej po książkę.
 M.A. Bennett
M.A. Bennett jest półkrwi Wenecjanką – urodzoną w Manchesterze,
a wychowaną w Yorkshire Dales. Ukończyła studia historyczne na
uniwersytecie w Oksfordzie i na uniwersytecie weneckim, gdzie
specjalizowała się w badaniu sztuk Szekspira jako źródła wiedzy
historycznej. Po uniwersytecie studiowała sztuki plastyczne i od tamtej pory
pracuje jako ilustratorka, aktorka oraz recenzentka filmów. Projektowała
stronę wizualną tras koncertowych zespołów rockowych, między innymi U2
i Rolling Stones. Wzięła ślub na Canal Grande w Wenecji, a obecnie mieszka
w północnym Londynie z mężem, synem i córką. Więcej informacji:

@MABennettAuthor na Twitterze
m.a.bennettauthor na Instagramie.