Aleksa Šantić je bio srpski pesnik i akademik.

Rođen je u Mostaru, od oca Rista i majke Mare, gde

je proveo većinu života. Otac mu je umro u ranom detinjstvu, pa je živeo u porodici strica Miha
zvanog „Adža“. Pošto je živeo u trgovačkoj porodici, ukućani nisu imali dovoljno razumevanja za
njegov talenat. Završio je trgovačku školu u Trstu i Ljubljani, potom se vratio u Mostar. Iz Trsta se
vratio u Mostar 1883. godine i tu zatekao „neobično mrtvilo“, koje je bilo posledica „nedavnog
ugušenog hercegovačkog ustanka protiv Austrije“. Šantić je u „prvo vreme prilično povučen“,
vodio knjige u očevoj trgovini i čitao „listove i knjige do kojih je mogao u Mostaru doći“. Nekoliko
godina kasnije započeo je svoj književni i društveni rad. Aleksa Šantić je stvarao na razmeđu dva
vijeka i više nego drugi pesnici svog naraštaja povezivao je idejne i pjesničke patnje XIX i XX
vijeka. U njegovom pjesničkom stasavanju najviše udjela su imali srpski pesnici Vojislav Ilić i Jovan
Jovanović-Zmaj a od stranih najvažniji uticaj je imao Hajnrih Hajne koga je i prevodio. Svoju
najveću pesničku zrelost Aleksa Šantić dostiže između 1905. i 1910. godine kada su i nastale
njegove najljepše pjesme. Šantićeva poezija je puna snažnih emocija, ljubavne tuge a i bola i
prkosa za socijalno i nacionalno obespravljen narod kome je i sam pripadao. Njegova muza je na
razmeđu ljubavi i rodoljublja, idealne drage i napaćenog naroda. 1907. Mostar ga je izabrao „kao
jednog od svoja četiri predstavnika“ za prvu skupštinu Narodne organizacije. 1908. Aleksa Šantić
je „počeo da ozbiljno poboljevati, najpre od kamena u bubrezima, a posle, iza Svetskog rata, od
toboparalize.“ „Za vreme aneksione krize bio je, sa Svetozarom Ćorovićem i Nikolom
Kašikovićem, prebegao u Italiju i stavio se na raspoloženje srpskoj vladi, kao što će to ponoviti i
1912. godine, na početku Balkanskog rata“. Kupio je 1910. vilu u Borcima kod Konjica, gde je
živeo 1913. godine kada su ga austrougarske vlasti proterale iz Mostara. U toku Prvog svetskog
rata zatvoren je kao talac i „u dva puta ponavljanoj parnici“ optuživan zbog svojih pesama. Po
završetku rata izabran je u Mostaru za člana Srpskog odbora. Rodoljubiva poezija je poezija rodne
grude i domaćeg ognjišta ("Moja otadžbina"). U nekim od svojih najpotresnijih pjesama Aleksa
Šantić pjeva o patnji onih koji zauvjek napuštaju domovinu i odlaze u tuđi svijet ( "Ostajte ovdje",
"Hljeb" ). Šantić naglašava patnju i mučeništvo kao najvažnije momente u istorijskoj sudbini
srpskog naroda ("Mi znamo sudbu"). Ljubavna poezija Alekse Šantića razvila se pod jakim
uticajem muslimanske ljubavne pjesme, sevdalinke. Ambijent njegovih ljubavnih pjesama je
ambijent bašta, behara, hamama, šedrvana. Djevojke koje su u njima pojavljuju se okićene
đerdanima, bajne su i izazovne ali ipak skrivene ljepote. Takva je pjesma "Emina", a duh te pjesme
je toliko pogođen da je pjesma ušla u narod i pjeva se kao sevdalinka a samo rijetki znaju da ju je
Šantić napisao. U ljubavnim pjesmama najčešći motiv je čežnja. Pjesnik sve svoje drage posmatra
iz prikrajka pa čežnja najčešće prerasta u tugu zbog neostvarene ljubavi i promašenosti muškog
života. Najpoznatije njegove pesme su: „Emina“ (1903), „Ne vjeruj“ (1905), „Ostajte ovdje“ (1896),
„Pretprazničko veče“ (1910), „Što te nema?“ (1897), „Veče na školju“ (1904), „O klasje moje“
(1910), „Moja otadžbina“ (1908). Šantić je bio je jedan od osnivača kulturnog lista "Zora" kao i
predsjednik Srpskog Pjevačkog Društva "Gusle". Tu je upoznao i družio se sa poznatim pjesnicima
tog doba: Svetozarom Ćorovićem, Jovanom Dučićem, Osmanom Ðikićem... Izabran je za
dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 3. februara 1914. Aleksa Šantić je umro 2. februara
1924. godine u rodnom Mostaru od, tada neizlječive bolesti, tuberkuloze.