History of Combat Sports

The history of combat sports, such as grappling, wrestling, and boxing, seem to reach back even
before the beginning of recorded history. Egyptian depictions of wrestlers at Beni Hasan, shown
below, date back to at least 2000 BC. Other sources, such as the the ancient literary work the Epic
of Gilgamesh, provide even earlier testimonies of the existence of combat sports. Pitting one man’s
strength and skill against that of another has been an apparent form of conflict resolution for
millennia. From wild wrestling in ancient Mesopotamia to structured grappling in medieval Ireland,
the history of combat sports seems to spread across nearly every continent throughout history.

De
pictions of Wrestlers at Beni Hasan (c. 2000 BC)

Mesopotamian Region

References to combat sports in literature, even fictional, serve as excellent historical anchors in the
history of combat sports. The  Epic of Giglamesh (c. 2100 BC), one of mankind’s earliest surviving
pieces of literature, tells the tale of the godlike king of Uruk after whom the poem is titled. One of
the highlights of this story lies at the end of its first chapter, when Enkidu, a wild man made by the
gods to match Gilgamesh in strength and power, challenges the king. The story relates that the two
of them grapple fiercely, smashing doorposts and shaking the walls, until Gilgamesh finally throws
his opponent. This tells us the people of ancient Mesopotamia did grapple to some degree, with at
least one form’s goal involving overturning the opponent (though use of pins and holds or lack
thereof is unknown). Within Mesopotamian culture, Gilgamesh appears to have been held as a
godlike example of masculinity and power, indicating that grappling may have been a popular
sport during that period, whether for entertainment or conflict resolution.

Mediterranean Region

There are many more extant sources regarding the history of combat sports in ancient Greece than
in ancient Mesopotamia, providing a much clearer picture of what they were like. Though
the Olympic Games initially only featured running contests, combat sports were eventually added
in the following years; wrestling (called palé) in 708 BC, boxing (called pygmachia) in 688 BC,
and pankration (a violent sport with few rules) in 648 BC.

Wrestling held a sizable place in Greek culture, and was featured in the Panhellenic games both
independently and as part of the pentathlon. To begin a match, the two opponents would lean into
each other with their foreheads touching, standing in the middle of a wrestling pit called
a skamma. They were given no time limit for the fight. While kicks and punches were not
permitted (unlike aforementioned pankration and, of course, boxing), most chokes and holds on
the upper body were allowed, as well as sweeps to the legs. The goal was to throw the opponent,
landing them on their back and/or shoulders, in order to score a fall. Submissions and holds
deemed by the judges to be inescapable were also counted as a fall. As there appears to have
been no break between rounds, the felled opponent would have had to immediately right
themselves and continue fighting after a scored fall. The first one to score three falls won the
match.

Contrasting common opinion of wrestlers in modern times, successful athletes were regarded as
somewhat intellectually gifted. Good technique and cunningness were regarded more highly than
brute strength alone. As there were no weight classes, smaller contestants had to rely on skill over
strength to overcome their larger piers, though the latter nevertheless dominated the sport.

Depictio
n of two Greek men wrestling (c. 500 BC)

Middle East

Much like the Mesopotamian region, combat sports seem to have been immensely popular in the
ancient Middle East. A form of grappling called malla-yuddha (which translated from Sanskrit
means “wrestling combat”) was practiced in India as early as 500 BC, and is still in practice in parts
of South India today, making it one of the longest-running entries in the history of combat sports.
This combat sport involved grappling, striking, certain holds, and sometimes even biting.
It was separated into four forms, each progressively more violent, with its final form consisting of
ferocious, full contact striking and sometimes limb-breaking holds. In contrast to wrestling in
ancient Greek, malla-yuddha placed special emphasis on the strength of the participants rather
than their technique. For example, the goal of its second form, one of the most common still
practiced today, was to lift the opponent off the ground for a full three seconds.

*Malla-yuddha  was likely practiced much earlier than 500 BC, but its earliest literary reference
comes form the Hindu epic  Ramayana, which dates around that period.

Far East

Though Asia plays a less central role in the history of combat sports, it has hosted many isolated
forms of throughout its history. As early as the 3rd millennium BC, Chinese marital artists engaged
in a sport called jiao di (lit. horn butting) to some degree, though records of it are scant. In one of
several possible variations of the sport, the two opponents would don horned headgear and
attempt to butt the other off a raised platform called the lei tai.
Throughout the ages the sport adopted throwing techniques, bringing it closer in line with what we
would call wrestling or grappling. By the end of the 2nd millennium BC it had given way to a new
sport called jiao li, which historical records seem to indicate was a form of wrestling with some
marital-arts-flavored striking and blocking. This was quite a popular spectator sport during the Qin
Dynasty (221–207 BC). Competitors would wrestle on the lei tai, on which the winner of each
round would remain to face the next challenger until there were no more left, king-of-the-ring
style. When no more fighters were left, the final man standing would be named champion. The
sport was practiced among soldiers in China throughout the centuries, and even today several
styles are still practiced under the name shuaijiao (or shuai jiao, translated “to throw to the ground
through wrestling with legs”).

European Region

The history of combat sports surges in Medieval Europe, where a wide variety of such sports were
enjoyed among many regions and classes. In the 16th century, all social classes engaged in a wide
variety of regional forms of wrestling and grappling. Germans widely participated in geselliges
ringen, a relatively safe form of grappling in which joint locks and other dangerous maneuvers
were prohibited, with the ultimate goal of a throw or submission.

In the same period the Irish participated in a sport called coraíocht (which may even have ties back
to the Tailteann Games as early as 632 BC), better known today as “Collar-and-Elbow,” in which
the goal was to maintain a pin of both shoulders and hips for five full seconds. To begin, the
opponents would face each other, grab the other’s collar with their right hand and the elbow with
their left hand. From this standing position they would circle each other while trying to gain the
proper leverage and positioning to take down the opponent via a throw or a sweep. Once on the
ground, they would employ various grappling techniques and holds in an attempt to pin the
opponent. Participants of coraíocht valued a balance of speed and strength to be able to quickly
move into leverageable positions for swift takedowns. In America’s early history, this style was
heavily influential and very widely practiced among all classes, making it perhaps one of the most
widespread styles of wrestling in the modern history of combat sports.

Bibliography

Anonymous, & George, A. (2003). The epic of Gilgamesh. Penguin Classics.Miller, C. (2004, May).

Young, D. C. (2004). A brief history of the Olympic games. Malden, MA: Blackwell Pub.

Miller, S. G. (2006). Ancient Greek athletics. New Haven: Yale University Press.

Newby, Z. (2006). Athletics in the ancient world. Bristol: Bristol Classical Press.

Phillips, D. J., & Pritchard, D. (2011). Sport and festival in the ancient Greek world. Swansea: The
Classical Press of Wales.

London: J. Murray.Swaddling, J. (2015). The ancient Olympic games. Austin: University of Texas

Press.

Arvanitis, J. (2003). Pankration: The traditional Greek combat sport and modern mixed martial art.
Boulder, CO: Paladin Press.

Liddell, H. G., Scott, R. (2007). Liddell and Scott’s Greek-English Lexicon. Simon Wallenburg Press.
Poliakoff, M. (1995). Combat Sports in the Ancient World:  Competition, violence, and culture. New
Haven: Yale University Press.

Alter, J. S. (1992). The wrestler’s body: Identity and ideology in north India. Berkeley: University of
California Press.

Draeger, D. F., & Smith, R. W. (1985). Comprehensive Asian fighting arts. Tokyo: Kodansha
International.

Chennault, C., Knapp, K., Berkowitz, A., & Dien, A. (2015). Early Chinese texts: A bibliographical
guide. Institute of East Asian Studies.

Wu, D., & Murphy, P. D. (1994). Handbook of Chinese popular culture. Westport, CT: Greenwood
Press.

Meyer, J. (2014). The art of combat: A German martial arts treatise of 1570. London: Greenhill.

Desch-Obi, M. T. (2008). Fighting for honor: The history of African martial art traditions in the
Atlantic world. Columbia, SC: University of South Carolina Press.

Redmond, P. R. (2014). The Irish and the making of American sport, 1835-1920. McFarland.

Hurley, J. W. (2011). Shillelagh: The Irish fighting stick. Pipersville, PA: Caravat Press.

Submission Fighting and the Rules of Ancient Greek Wrestling [PDF]. Judo Information Site.Smith,
W., Wayte, W., & Marindin, G. E. (1890). A Dictionary of Greek and Roman Antiquities.

Peterson, I. V. (2003). Design and rhetoric in a Sanskrit court epic: The Kirātārjunīya of Bhāravi.
Albany: State University of New York Press.

Auboyer, J. (2002). Daily life in ancient India: From 200 BC to 700 AD. London: Phoenix.Tong, Z., &
Cartmell, T. (2005). The method of Chinese wrestling. Berkeley, CA: North Atlantic Books.

Wushu History. (1995). Translated section from Wushu International Judge Teaching Materials –
edition 1995. International Wushu Federation. Retrieved from
http://www.eagleclaw.gr/en/historyw.htm

O’Brien, J. (2007). Nei jia quan: Internal martial arts. Berkeley, CA: North Atlantic Books/Blue
Snake Books.Sports and games in ancient China. (1986). Beijing, China: New World Press.Welle, R.
(1993). “–und wisse das alle höbischeit kompt von deme ringen”: Der Ringkampf als adelige Kunst
im 15. und 16. Jahrhundert. Pfaffenweiler: Centaurus-Verlagsgesellschaft.

Wilson, C. M. (1959). The magnificent scufflers; revealing the great days when America wrestled
the world. Brattleboro, VT: Stephen Greene Press.

Dövüş Sporlarının Tarihi

Boğuşma, güreş ve boks gibi dövüş sporlarının tarihi, yazılı tarihin başlangıcından bile öncesine
uzanıyor gibi görünüyor. Aşağıda gösterilen Beni Hasan'daki Mısırlı güreşçi tasvirleri, en az MÖ 2000'e
kadar uzanmaktadır. Eski edebi eser Gılgamış Destanı gibi diğer kaynaklar,  dövüş sporlarının varlığına
dair daha da eski tanıklıklar sağlar. Bir adamın gücünü ve becerisini bir başkasınınkiyle kıyaslamak, bin
yıldır açık bir çatışma çözme biçimi olmuştur. Eski Mezopotamya'daki vahşi güreşten, Orta Çağ
İrlanda'sındaki yapılandırılmış boğuşmaya kadar, dövüş sporlarının tarihi, tarih boyunca neredeyse
her kıtaya yayılmış gibi görünüyor.

Be
ni Hasan'daki Güreşçilerin Betimlemeleri (MÖ 2000)

Mezopotamya Bölgesi

Edebiyatta dövüş sporlarına yapılan atıflar, kurgusal bile olsa, dövüş sporları tarihinde mükemmel
tarihi çapalar olarak hizmet eder. Giglamesh Destanı(c. 2100 BC), insanlığın hayatta kalan en eski
eserlerinden biri, şiire adını veren tanrı benzeri Uruk kralının hikayesini anlatır. Bu hikayenin öne
çıkan noktalarından biri, ilk bölümünün sonunda, tanrılar tarafından güç ve güç bakımından Gılgamış'ı
eşleştirmek için yaratılmış vahşi bir adam olan Enkidu'nun krala meydan okumasıdır. Hikaye, ikisinin
şiddetle boğuştuğunu, kapı sövelerini kırdığını ve duvarları salladığını, ta ki Gılgamış sonunda rakibini
fırlatana kadar anlatıyor. Bu bize, eski Mezopotamya halkının bir dereceye kadar boğuştuğunu, en az
bir formun hedefinin rakibi devirmeyi içerdiğini söylüyor (ancak pim ve kıskaç kullanımı veya bunların
eksikliği bilinmiyor). Mezopotamya kültürü içinde Gılgamış, erkekliğin ve gücün tanrısal bir örneği
olarak kabul ediliyor gibi görünüyor, bu da o dönemde boğuşmanın popüler bir spor olabileceğini
gösteriyor.

Akdeniz Bölgesi

Eski Yunanistan'daki dövüş sporlarının tarihi ile ilgili, eski Mezopotamya'dan çok daha fazla mevcut
kaynak var ve bu, nasıl olduklarına dair çok daha net bir resim sunuyor. Olimpiyat
Oyunlarında başlangıçta yalnızca koşu yarışmaları yer alsa da , sonraki yıllarda dövüş sporları da
eklendi; MÖ 708'de güreş ( palé olarak adlandırılır ), MÖ 688'de boks ( pigmachia olarak adlandırılır )
ve MÖ 648'de pankration (birkaç kuralı olan şiddetli bir spor).

Güreş, Yunan kültüründe oldukça önemli bir yere sahipti ve Panhelenik oyunlarında hem bağımsız
olarak hem de pentatlonun bir parçası olarak yer aldı . Bir maça başlamak için, iki rakip, skamma adı
verilen bir güreş çukurunun ortasında durarak alınları birbirine değecek şekilde
birbirine yaslanırdı.. Onlara dövüş için herhangi bir süre verilmedi. Tekmelere ve yumruklara izin
verilmezken (yukarıda bahsedilen pankrasyon ve tabii ki bokstan farklı olarak), üst gövdedeki çoğu
boğulma ve tutuşun yanı sıra bacaklara süpürmelere izin verildi. Amaç, rakibi atmak, bir düşüş elde
etmek için sırtına ve/veya omuzlarına indirmekti. Hakimler tarafından kaçınılmaz olarak kabul edilen
başvurular ve bekletmeler de düşüş olarak sayıldı. Rauntlar arasında herhangi bir ara verilmemiş gibi
göründüğü için, düşen rakip, bir puan düşüşünden sonra hemen kendini düzeltmeli ve savaşa devam
etmeliydi. İlk üç düşüş yapan maçı kazandı.

Modern zamanlardaki güreşçilerin ortak görüşüne zıt olarak, başarılı sporcular bir şekilde entelektüel
olarak yetenekli olarak kabul edildi. İyi teknik ve kurnazlık, tek başına kaba kuvvetten daha üstün
kabul edilirdi. Ağırlık sınıfları olmadığı için, daha küçük yarışmacılar daha büyük ayaklarının
üstesinden gelmek için güçten çok beceriye güvenmek zorunda kaldılar, ancak ikincisi spora hakim
oldu.

Güreş
yapan iki Yunan erkeğinin tasviri (MÖ 500)

Orta Doğu

Mezopotamya bölgesi gibi, dövüş sporları da eski Orta Doğu'da son derece popüler görünüyor. MÖ
500 gibi erken bir tarihte Hindistan'da malla-yuddha (Sanskritçe'den çevrilmiş “güreş dövüşü”
anlamına gelir) adı verilen bir boğuşma şekli uygulandı ve bugün hala Güney Hindistan'ın bazı
bölgelerinde uygulanıyor ve bu da onu en uzun süredir devam eden girişlerden biri haline getiriyor.
dövüş sporları tarihinde. Bu dövüş sporu, boğuşmayı, vurmayı, belirli tutuşları ve hatta bazen ısırmayı
içeriyordu. Her biri giderek daha şiddetli olan dört forma ayrıldı ve son şekli vahşi, tam temaslı çarpıcı
ve bazen uzuvları kıran tutuşlardan oluşuyordu. Eski Yunan'daki güreşin aksine,  malla-
yuddhakatılımcıların tekniklerinden ziyade gücüne özel bir vurgu yaptı. Örneğin, bugün hala
uygulanan en yaygın biçimlerden biri olan ikinci biçiminin amacı, rakibi tam üç saniye boyunca yerden
kaldırmaktı.

*Malla-yuddha muhtemelen MÖ 500'den çok daha önce uygulandı, ancak en eski edebi referansı  o
döneme tarihlenen  Hindu destanı Ramayana'dan geliyor  .

Uzak Doğu

Asya, dövüş sporları tarihinde daha az merkezi bir rol oynamasına rağmen, tarihi boyunca birçok izole
edilmiş formu barındırmıştır. MÖ 3. binyıl kadar erken bir tarihte, Çinli evlilik sanatçıları jiao di (korna
çalma) adı verilen bir sporla bir dereceye kadar uğraştı  , ancak bununla ilgili kayıtlar
yetersizdi. Sporun birkaç olası varyasyonundan birinde, iki rakip boynuzlu başlık takar ve diğerini lei
tai adı verilen yükseltilmiş bir platformdan indirmeye çalışırdı .

Çağlar boyunca spor, atma tekniklerini benimsedi ve onu güreş ya da boğuşma dediğimiz şeye
yaklaştırdı. MÖ 2. binyılın sonunda yerini jiao li adlı yeni bir spora bırakmıştı ; bu, tarihsel kayıtların
bazı evlilik sanatları aromalı vuruş ve bloklarla bir güreş biçimi olduğunu gösteriyor gibi
görünüyor. Bu, Qin Hanedanlığı döneminde (MÖ 221-207) oldukça popüler bir seyirci
sporuydu. Yarışmacılar  lei tai'de güreşirdi, her turun galibi, ringin kralı tarzı kalmayıncaya kadar bir
sonraki rakiple yüzleşmeye devam edecekti. Daha fazla dövüşçü kalmadığında, ayakta kalan son adam
şampiyon olarak adlandırılacaktı. Spor yüzyıllar boyunca Çin'deki askerler arasında uygulandı ve
bugün bile shuaijiao (ya da shuai  jiao , "bacaklarla güreşerek yere atmak" olarak çevrilen) adı altında
birçok stil uygulanıyor .

Avrupa Bölgesi

Dövüş sporlarının tarihi, birçok bölge ve sınıf arasında bu tür çok çeşitli sporların yapıldığı Orta Çağ
Avrupa'sında dalgalanır. 16. yüzyılda, tüm sosyal sınıflar çok çeşitli bölgesel güreş ve boğuşma
biçimleriyle uğraştı. Almanlar , ortak kilitlerin ve diğer tehlikeli manevraların yasaklandığı, nihai hedefi
bir atış veya teslimiyet olan nispeten güvenli bir boğuşma şekli olan geselliges ringen'e geniş çapta
katıldı .

Aynı dönemde İrlandalılar coraíocht (hatta MÖ 632 gibi erken bir tarihte Tailteann Oyunları ile bağları
olabilir) adlı bir spora katıldılar ve bugün daha çok "Yaka ve Dirsek" olarak biliniyorlardı. beş tam
saniye boyunca her iki omuz ve kalçanın pimi. Başlamak için, rakipler birbirlerine bakarlar, sağ
elleriyle diğerinin yakasını ve sol elleriyle dirseği tutarlardı. Bu ayakta pozisyondan, uygun kaldıraç ve
pozisyonu elde etmeye çalışırken, bir atış veya bir süpürme yoluyla rakibi devirmek için birbirlerinin
etrafında dönerlerdi. Yere indiklerinde, rakibi iğnelemek için çeşitli kıskaç teknikleri ve tutuşları
kullanırlardı. coraíocht katılımcılarıhızlı bir şekilde ortadan kaldırmak için kaldıraçlı pozisyonlara hızla
geçebilmek için hız ve güç dengesine değer verdi. Amerika'nın erken tarihinde, bu tarz büyük ölçüde
etkiliydi ve tüm sınıflar arasında çok yaygın bir şekilde uygulandı, bu da onu modern dövüş sporları
tarihinde belki de en yaygın güreş stillerinden biri haline getirdi.

bibliyografya

Anonim ve George, A. (2003). Gılgamış destanı . Penguin Classics.Miller, C. (2004, Mayıs).

Genç, DC (2004). Olimpiyat oyunlarının kısa bir tarihi . Malden, MA: Blackwell Pub.

Miller, SG (2006). Antik Yunan atletizm . New Haven: Yale University Press.

Newby, Z. (2006). Antik dünyada atletizm . Bristol: Bristol Klasik Basın.

Phillips, DJ ve Pritchard, D. (2011). Antik Yunan dünyasında spor ve festival . Swansea: Galler'in Klasik

Basını.

Londra: J. Murray.Swaddling, J. (2015). Antik Olimpiyat oyunları . Austin: Texas Üniversitesi Yayınları.

Arvanitis, J. (2003). Pankration: Geleneksel Yunan dövüş sporu ve modern karma dövüş

sanatı . Boulder, CO: Paladin Press.

Liddell, HG, Scott, R. (2007). Liddell ve Scott'ın Yunanca-İngilizce Sözlüğü . Simon Wallenburg Basın.

Poliakoff, M. (1995). Antik Dünyada Dövüş Sporları: Rekabet, Şiddet ve Kültür . New Haven: Yale
University Press.

Alter, JS (1992). Güreşçinin vücudu: Kuzey Hindistan'da kimlik ve ideoloji . Berkeley: California

Üniversitesi Yayınları.

Draeger, DF ve Smith, RW (1985). Kapsamlı Asya dövüş sanatları . Tokyo: Kodansha Uluslararası.

Chennault, C., Knapp, K., Berkowitz, A., & Dien, A. (2015). Erken Çin metinleri: Bir bibliyografik
rehber . Doğu Asya Araştırmaları Enstitüsü.

Wu, D. ve Murphy, PD (1994). Çin popüler kültürünün el kitabı . Westport, CT: Greenwood Press.

Meyer, J. (2014). Dövüş sanatı: 1570 tarihli bir Alman dövüş sanatları incelemesi . Londra: Greenhill.

Desch-Obi, MT (2008). Onur için mücadele: Atlantik dünyasında Afrika dövüş sanatı geleneklerinin
tarihi . Columbia, SC: South Carolina Press Üniversitesi.

Redmond, Halkla İlişkiler (2014). İrlandalılar ve Amerikan Sporunun Oluşumu, 1835-1920 . McFarland.

Hurley, JW (2011). Shillelagh: İrlandalı dövüş sopası . Pipersville, PA: Caravat Basın.

Gönderme Dövüşü ve Antik Yunan Güreşinin Kuralları  [PDF]. Judo Bilgi Sitesi.Smith, W., Wayte, W., &
Marindin, GE (1890). Yunan ve Roma Eski Eserleri Sözlüğü .

Peterson, IV (2003). Sanskritçe bir saray destanında tasarım ve retorik: Bhāravi'nin

Kirātārjunīya'sı . Albany: State University of New York Press.

Auboyer, J. (2002). Antik Hindistan'da günlük yaşam: MÖ 200'den MS 700'e . Londra: Phoenix.Tong,

Z., & Cartmell, T. (2005). Çin güreşi yöntemi . Berkeley, CA: Kuzey Atlantik Kitapları.

Wushu Tarihi. (1995). Wushu International Judge Teaching Materials – baskı 1995'ten çevrilmiş

bölüm  . Uluslararası Wushu Federasyonu. http://www.eagleclaw.gr/en/historyw.htm adresinden
alındı

O'Brien, J. (2007). Nei jia quan: İç dövüş sanatları . Berkeley, CA: Kuzey Atlantik Kitapları/Mavi Yılan
Kitapları. Antik Çin'de spor ve oyunlar . (1986). Beijing, China: New World Press.Welle, R. (1993). “–
und wisse das alle höbischeit kompt von deme ringen”: Der Ringkampf als adelige Kunst im 15. und
16. Jahrhundert.   Pfaffenweiler: Erboğa-Verlagsgesellschaft.

Wilson, CM (1959). Muhteşem iticiler;  Amerika'nın dünyayla güreştiği büyük günleri açığa

çıkarıyor . Brattleboro, VT: Stephen Greene Basın.