Gimnastyka słowiańskich czarownic – 

książka
Gienadij Adamowicz – Gimnastyka słowiańskich czarownic

Książka przedstawia system słowiańskiej gimnastyki kobiecej. Opisuje ona

ćwiczenia fizyczne i oddechowe mające na celu poprawę kobiecego ciała, które od dawien
dawna stosowały kobiety na terytorium Białorusi. Słowiańska gimnastyka kobieca
przywrócona przez autora w obecnym kształcie skierowana jest do wszystkich kobiet, które
chcą być zdrowe i  atrakcyjne.

SPIS TREŚCI

Od autora 3
Historia odtworzenia gimnastyki 5
“Stojąca woda” 7
Historia powstawania (gimnastyki) 9
Miłosna magia. Co to takiego? 16
Słowiańska tradycja i Wedy. Co mają ze sobą wspólnego 17
Indywidualny mikrokompleks 19
Obliczanie indywidualnego mikrokompleksu 21
Krynice siły (studnia, źródło, witalność) 28
Wyznaczniki zdrowia 34
Ogólne zdrowienie i kształtowanie figury 36
Gimnastyka “Stojąca woda” 41
Górny świat – “Kiełek” 43
Środkowy świat – “Pień” 56
Dolny świat – “Kępa, Gąszcz” 72
Kryteria poprawności wykonywanych ćwiczeń 84
Osiąganie celów osobistych za pomocą gimnastyki 89
Połączenie ćwiczeń 90
Wykorzystanie gimnastyki dla obiegu Beregin 91
Charakterystyka próśb 92
Etapy opanowania gimnastyki słowiańskich czarownic “Stojąca woda” – 99
Słowiańskie postrzeganie 105
Postrzeganie symbolów 105
Symbol – ochrona 108
Relacja z mężczyznami i bogami 126
Cele, osiągane z pomocą wykorzystania gimnastyki w czasie intymnej bliskości 128
Bania (łaźnia) 140
Nanoszenie symboli 141
Nanoszenie symboli na krynicy siły (siły witalne, źródła) 142
Dwadzieścia siedem stref na ciele człowieka 144
Parzenie 148
Wnioski 190
Dodatek 1. Metoda I. Nakatani (riodoraku) 191
Dodatek 2. Dwadzieścia siedem bieregin 198
Dodatek 3. Z listów – opinie o gimnastyce “Stojąca woda” 202
Dodatek 4. Czas na siedem dni dobrych i złych 204
Literatura 205

Od autora

We wszystkich wiekach wiele pisano o pięknie słowiańskich dziewcząt. Mówi się nawet, że u
wszystkich genialnych mężów żony były Słowiankami. Od połowy XIX, zwłaszcza na
początku XX wieku, stało SIĘ to prawie regułą. Faktycznie: przypomnijcie sobie burzliwy
romans Napoleona z Polką, Polką była również żona Balzaca, natomiast żoną Salwadora Dali
była Rosjanka. Takich przykładów można przytaczać mnóstwo. Co jest takiego
przyciągającego w słowiańskich kobietach? Być może w pierwszej kolejności – zewnętrzne
piękno, piękno twarzy i ciała. Niektórzy uważają, że to naturalne zalety Słowianek. Ale
przecież każdy naród może pochwalić się obecnie pięknymi kobietami! Na przykład, w
ostatnich latach tytuł «miss Świata» w konkursach piękności otrzymują w zasadzie
Portorykanki. W czym zatem tajemnica powabu Słowianek, dla których ich mężczyźni
znaleźli przepiękną nazwę  “czarodziejka (czarownica)”? «Czarownica» bardzo ciekawe
słowo. Można w nim prześledzić połączenie dwóch całkowicie różnych początków, znaczeń.
«Czary» – to magiczne działania, mające na celu oddziaływanie na otoczenie. Nie wpaść pod
ich wpływ lub uchronić się przed ich działaniem nie jest łatwe. Pod słowem «czary»
zazwyczaj tradycja ludowa odnosi się do magii miłosnej, stosowanej przez kobiety do
przyciągnięcia i utrzymania swoich ukochanych, natomiast « – nica» to przyrostek i
zakończenie, wskazujące przynależność do płci żeńskiej (por.: czernica, klucznica,
gospodyni). A więc słowo, «czarownica» można interpretować jako «kobieta (dziewczyna),
posiadająca metody przyciągania mężczyzn». Ale skoro ktoś posiada jakieś umiejętności, to
znaczy, że istnieje możliwość ich opanowania i metody nauczania. Poszukiwanie takich
metod doprowadziło do odtworzenia całego systemu wiedzy, który został nazwany
«Słowiańska gimnastyka kobieca «Stojąca woda».

Historia odtworzenia gimnastyki

«Każdy człowiek jest sam sobie nauczycielem» – ta mądrość życiowa jest dobrze znana. Ale
czy jesteśmy tego w pełni świadomi? Najczęściej – nie. Tak było w przypadku autora tej
książki, chodź w chwili uświadomienia sobie fundamentalnych prawd był już bynajmniej
niemłodym. Wszystko zaczęło się od gorliwości w pracy (w Białoruskim Państwowym
Uniwersytecie Pedagogicznym im. M. Tanka). Młody (nie wiekiem, a doświadczeniem
nauczania w szkolnictwie wyższym) wykładowca z fanatyzmem właściwym dla ludzi z pasją,
przeprowadzający kurs na temat “Tradycyjne metody fizycznego przygotowywania
Białorusinów”, który wygłosił odczyt na wydziale kultury ludowej, doszedł do bardzo
interesujących wniosków. Tematem zajęć była wiedza Słowian w dziedzinie sztuki wojennej,
zachowanej do dnia dzisiejszego. Ale wśród słuchaczy Uniwersytetu było wiele dziewczyn.
Jedna z nich dała autorowi impuls do refleksji o innych psychofizycznych systemach
zachowanych u Słowian. Ta dziewczyna po wykładach postanowiła podzielić się z
wykładowcą cząstką wiedzy, którą otrzymała od członków swojej rodziny. Powiedziała mi:
«Babcia przekazała mi wiedzę, która pozwala na utrzymać przy sobie mężczyzny po miłosnej
nocy. Ale ta noc upłynęła, a na mojego chłopaka to z jakiegoś powodu nie zadziałało». Ten
przypadek skłonił autora do nowych poszukiwań i pomógł zanurzyć się w świat słowiańskich
systemów psychofizycznych, w niczym nie ustępujących wschodnim, takimi jak joga lub chi
kung.

“Stojąca woda”

Dlaczego właśnie “Stojąca woda”? Wielu proponowało nazwę “Żywa woda”  ale autor miał
swoje powody.
Pierwszym z nich – było istnienie stojącej wody:

«W czasach dawnych, cudownych

Zebrali się bogowie starożytni, potężni.
Dumnie myśleli i długo:
Komu tajemnice wielkie dać do przechowania.

1.
W tym lesie tak ciemnym,
W tym bagnie umarłym,
Woda czarna, cały wiek nie ruszona.
Woda czarna, niebo widziała,
Niebo widziała, w odbiciu.
Przeleciał sokół biały,
W wodzie pokazał się czarnej.
Miesiąc jasny zaświecił.
W wodzie światło swe schronił.
A woda czarna jako nietknięta,
Taka nie straszna, taka nie pita.

2.
Przyleciał nad niebo kruk czarny,
Wieszcz ptak.
Powiedział bogom o wodzie tej czarnej,
W tym lesie, tym bagnie umarłym.
I zeszli do wody tak czarnej,
Bogowie wszechmocni, mocarni.
Spojrzeć w tę wodę tak czarną.

3.
Popatrzyli, i zadziwili się.
Siebie małymi dziećmi spostrzegli,
Nie przemądrymi a nieposłusznymi.
Zobaczyli Ojca-wszystkiego,
Jak Ziemię-Mateczkę On tworzył,
Niebo jasne wykonał,
Słońce jak gwiazdy zawiesił.

4.
Zawstydzili się wielce,
Wstyd u nich stał się wszech-wielki.
Zrozumieli wolę, tak Stwórcy,
Tajemnicę dając tak wielką
Wodzie onej tak czarnej.
W tym lesie, tym bagnie umarłym.
Testament jej dali potężni:
Nie dawać tajemnic tych wielkich
Ludziom przybyłym w niewiedzy».

Tak opisuje jeden z zachowanych eposów (bylin) siłę i wiedzę, którą ochraniają “czarne
okna” wody na bagnach. Siła i wiedza, którą w razie konieczności otrzymywali ludzie i która
przynosiła im zdrowie i szczęście.

Po drugie. Dlaczego – “stojąca”? Stojąca woda nie jest wymieniana w żadnej z bajek
(przypomnijcie sobie – zazwyczaj jest mowa o żywej i martwej wodzie). To symbol
strażniczki, która wchłania i przechowuje tą wiedzę w sobie. Funkcją kobiety – także jest
ochrona i jej zachowanie: ochrona swojej rodziny, swoich dzieci, swojej miłości i zachowanie
wiedzy.

I po trzecie – legenda opowiadająca o tym jak powstała gimnastyka: “Niegdyś żył nad
brzegiem ogromnego bagna czarownik. Wiele on przeżył, wiele widział. Zdarzało mu się i
walczyć i leczyć ludzi. Posiadał wielką moc, którą mógł czynić zło, i dobro, przemienić się w
każde zwierzę, napędzić strachu w całej okolicy. Ludzie się go bali, ale kiedy przychodziło
nieszczęście, szli do starego czarownika po pomoc: nie było rzeczy niemożliwych dla niego
na tym świecie. Przynieśli do niego pewnego razu niezwykle piękną, śmiertelnie chorą
dziewczynę. Czego on nie robił, czego nie próbował, żeby przywrócić ją do życia, ale po raz
pierwszy poniósł klęskę: dziewczyna umarła. Jej piękno i śmierć tak wstrząsnęły czarownika,
że stracił zainteresowanie wszystkim, nie dawało mu to spokoju ani w dzień ani nocą. Aż
pewnego razu dziewczyna pojawiała się mu we śnie delikatnie się uśmiechając, a czarodziej
poczuł w jej pięknych dużych oczach ogromną siłę, zdolną do podporządkowania
wszystkiego na świecie. W jednej z bezsennych nocy rozległ się śpiew od strony bagna.
Zdziwił się czarodziej: kto może śpiewać na bagnie o tej porze, skoro ludzie nawet w dzień
boją się tam chodzić? Strach ogarnął starego czarownika ale coś go ciągnęło aby sprawdzić
miejsce, z którego dobiegał śpiew. Wyszedłszy z domu zobaczył korowód dziewczyn
(bieregin), które wyglądały jakby płynęły w powietrzu promieniując pozaziemskim blaskiem.
Poczuł czarodziej silne pragnienie zbliżenia się. Kiedy podszedł bliżej, to zamiast dziewczyn
zobaczył ogromne ognisko, które wydawało się żywe i posiadające rozum. I usłyszał stary
czarodziej głos, który dochodził z ogniska, a w którym poznał głos niedawno zmarłej pięknej
dziewczyny: – Jestem panią wszystkich sił, we mnie wszystkie tajemnice życia i śmierci,
wszystko mi podlega. Czy chcesz posiąść moją wiedzę i mi służyć, być wykonawcą mojej
woli? Tym sposobem czarownik, znalazł się pod wpływem siły, która wychodziła z ogniska,
uklęknął, skłonił się i odpowiedział: – Tak, moja władczyni. – Słuchaj zatem co ci powiem:
świat składa się z trzech części – górnej, średni i dolnej. Każda część ma swoje miejsce, ale
można oddzielić je od siebie. Wszystko wychodzi z tych światów i wraca do nich. Człowiek
rodzi się, żyje i umiera w tych światach podporządkowując się ich prawom i zasadom. Każdy
z tych światów, z kolei, składa się z dziewięciu części (kręgów). Części światów określają
cały przebieg wydarzeń w życiu człowieka: one wpływają na jego narodziny i śmierć, dają
mu miejsce w życiu chroniąc lub szkodząc człowiekowi. Wszystkie światy są poza sobą,
chociaż w życiu człowieka stale przechodzą jeden w drugi. Wiele dają te części w
zrozumieniu jego losu. Aby zrozumieć człowieka, sens jego życia i mieć wpływ na niego,
powinien on wiedzieć w jakiej części świata się urodził, gdzie żyje i gdzie pójdzie. Wtedy
odkryje się przed nim tajemnica życia i łatwiej mu będzie zrozumieć jego drogę i pokonywać
choroby jego prześladujące. Dla tego aby określić miejsce pobytu człowieka w światach i ich
częściach, trzeba znać miejsce i godzinę urodzin. O wielu tajemnicach opowiedziała mu
tamtej nocy dziewczyna. Ogromnie zmienił się stary czarodziej po tym spotkaniu, nie tylko
on sam, ale nawet jego sztuka. Zniknął u ludzi strach przed czarodziejem, zaczęli oni częściej
do niego przychodzić, nie tylko po leczenie ale też po dobrą radę.”

Tak zgodnie z legendą, pojawił się system “Stojąca woda”. Oprócz elementów sakralnych,
zawiera on ćwiczenia fizyczne dla wszystkich grup mięśni. Gimnastyka ta sięga korzeniami
do pogańskiej kultury naszych przodków, związana jest z tradycją starożytnych Słowian
czczących Biereginie – bogiń-opiekunek i obrończyń przed złymi siłami przyrody.

Historia powstawania (gimnastyki)

Wykładowca był młody dlatego też niezbyt rozumiał, do czego wiedzie odtworzenie tej
psychofizycznej gimnastyki. A zaczynało to się wszystko spokojnie – od pochwał i
pośpiesznej propozycji wypróbowania tej gimnastyki w korekcji krzywizny kręgosłupa.
Propozycja wyszła od kandydata nauk medycznych, szefa departamentu w Narodowym
Instytucie Chirurgii Urazowej i Ortopedii, czołowego eksperta od skoliozy dziecięcej. Na
początku byłem zaskoczony propozycją ale potem przypomniałem sobie, że studentki
zajmujące się tą gimnastyką, wyraźnie wyróżniały się z pozostałych swoją postawą, nawet
«narzekały», że po wykonaniu ćwiczeń jakaś siła sprawiała, że dumnie trzymały głowę,
wyrównywała tułów i zmieniały krok. Ale «młody» wykładowca nie zadowolił się tym.
Wypuścił pomoc naukową dla studentów szkół wyższych, gdzie przedstawił odtworzoną
gimnastykę. Potem wszystko potoczyło się samo, «straszne». «Straszne» przejawiło się w
propozycji odbycia seminariów dla spragnionej publiczności. Och, ci spragnieni! W
odróżnieniu od studentów, mieli oni swoje opinie i swoje poglądy. Ich nie zastraszysz
negatywną oceną, mają pytania, na które muszą dostać jasną odpowiedź. Niektórzy z nich
nawet uważają, że wiedzą więcej niż prowadzący, i specjalne przychodzą, żeby wypłynąć na
czyste wody samozwańców i nieuków. Wszystko powyższe było wielkim testem ambicji.
Przecież można ograniczyć się do studentów, którzy w rzeczywistości łapią każde twoje
słowo, lub udają. Tak więc, przed wykładowcą pojawił się dylemat: czy jemu samemu są
potrzebne te «seminaria na boku»? Ale była w nich też i pozytywna strona. Przychodzący na
nie ludzie byli wystarczająco dorośli i doświadczeni, mieli za sobą wiele innych zajęć i
seminariów z różnymi systemami psychofizycznymi. Wszystko to pozwalało im docenić
proponowaną gimnastykę z perspektywy wcześniej nabytej wiedzy. Tak pojawiła się
bezcenna możliwość zdobywania bezstronnych krytycznych uwag, opierających się na
różnych systemach wiedzy i porównania z nimi gimnastyki «Stojąca woda».

Pierwsze seminaria poraziły zaangażowanych w to ludzi, wywołując reakcje, które można

podzielić na trzy podstawowe typy:
- Odbierano gimnastykę jako coś już znanego («my to wszystko znamy»; «my to już
wszystko robiliśmy»);
- Gimnastyka wywierała wpływ na wygląd zewnętrzny («zmieniła się u mnie postawa,
sylwetka»; «a u mnie zmienił się chód»; «według mnie, mężczyźni zaczęli zwracać większą
uwagę na mnie»);
- Gimnastyka wpływała na zdrowie («czuję siłę wewnętrzną», «pojawiło się poczucie
zdrowia», «czuję jak tryskam zdrowiem»).
Pierwszy typ odpowiedzi zmusił mnie do przemyśleń: czy zasady określone w tej
gimnastyce zawarte są w kodzie genetycznym, charakterystycznym dla wszystkich
słowiańskich kobiet w ogóle? Odpowiedź na to pytanie autor znalazł, prowadząc kurs
«System psychofizycznego treningu wschodnich Słowian» w Bałtyckiej Akademii
Pedagogicznej (Sankt Petersburg). Odpowiedź była zaskakująca… Pewnego razu po
opanowaniu gimnastyki «Stojąca woda» kandydat nauk pedagogicznych, narodowości Osetii,
propagująca tak zwaną energoplastykę (wpływ na wewnętrzną energetykę organizmu za
pomocą odpowiednich ruchów ciała), powiedziała mi: «mąż mi to wszystko pokazał» (mąż
był Białorusinem). To świadczy o tym, że podobną informacją dysponowali również
słowiańscy mężczyźni. Tak więc (co potwierdziły poufne rozmowy z członkami seminariów),
gimnastyka posiadała szereg właściwości, które pomagały w czasie gier miłosnych. Według
opinii uczestników seminariów,  po ćwiczeniach znacznie wzrastała przyjemność podczas
aktu płciowego, wypełniając jego uczestników energią. W powyższego przykładu można
wysnuć następujący wniosek: «Po tym jaką wykorzystuje się pozę gimnastyki, wytwarza
energetyczny dobór i wyrzut energii, mąż do trzech godzin w nocy nie może zasnąć i jeszcze
coś o czym mi opowiedział, że to dla niego było nie typowe». U innej pary, odwrotnie,
stosunki seksualne skończyły się. Inicjatorem był mąż, zajmujący się sztukami walki
Wschodu, który był obeznany z metodami gromadzenia i uwalniania energii. Przyczynę
odmowy motywował tym, że jakoby partnerka zabiera mu energię niezbędną do dalszego
doskonalenia. Najprawdopodobniej jednak, decyzja była spowodowana jego obawą przed
nowymi możliwościami małżonki, do tego jeszcze w obwodzie gdzie on uważał się za
eksperta. Ale były też inne przypadki. «Przyszłam do domu, mąż długo się mi przyglądał, a
przed snem zaproponował aby się pomodlić, choć był niewierzący». Miał około 35-40 lat, był
psychologiem stosującym w praktyce modne psychologiczne systemy, dobrym specjalistą
posiadający umiejętności psychologicznych technik tłumienia i kodowania. Jego żona miała
20-25 lat… czysta dziewczyna, której małżonek wyznaczył rolę niewolnicy, usługującej mu i
wykonującej wszystkie zachcianki pana. Rezultat tej sytuacji: dziewczyna postanowiła zostać
pełnoprawną gospodynią domu, zażądała szacunku dla siebie. W wyniku tego pojąwszy swoją
siłę będącą w niej od urodzenia i obudzoną za pomocą gimnastyki «Stojąca woda» została
pełnoprawną panią domu. Uczestniczki seminariów zauważyły również, że czasem reakcje
mężów już po pierwszym dniu zajęć zmieniają się od zazdrości o prowadzącego seminarium
do «chciałbym abyś była zawsze taka». Po przebyciu seminarium, oprócz zwiększenia
zadowolenia podczas stosunku, z kobietami zaczynały dziać się niezwykłe rzeczy, związane
w szczególności z niezrozumiałym pociągiem do nich mężczyzn. Na przykład na
wyjazdowym seminarium doszło do takiej sytuacji. Został wynajęty mikrobus, kierowca miał
przywieźć i zawieźć uczestniczki. Kiedy przywiózł kobiety, zaczął rozmawiać z mężczyzną,
jednym z organizatorów seminarium. Ale kiedy nadszedł czas powrotu, kierowca był w
szoku. Nie wiedział, na którą z kobiet ma patrzeć. Wszystkie przyciągały i pociągały go. Nie
chciał już rozmawiać z mężczyznami. Po prostu nie mógł uwierzyć, że kobiety w ciągu tego
czasu tak się zmieniły. W kontekście tego przypadku i w oparciu o doświadczenia
prowadzenia wyjazdowych seminariów w ogóle stało się jasne, że kobiety, które miały
warsztaty z gimnastyką aktywizowała się u nich seksualność. W szczególności, jedna z
uczestniczek podzieliła się tym ze swoją przyjaciółką: «Dobrze, że seminarium dobiegło
końca, bo jeszcze trochę – i sama rzuciłabym się na seminarzystów». A to w warunkach
dużego deficyt mężczyzn (na zajęciach) mogło sprowokować pewne nierozważne
zachowania. Na tym wymienionym seminarium jednego z organizatorów – mężczyznę,
postrzegającego energię seksualną jako «brudną», «nieczystą» i «szkodliwą», jedna z
uczestniczek za cichą namową pozostałych  seminarzystek poddała w wątpliwość jego
poglądy, mówiąc wprost uwodziła go wykorzystując tak zwaną «technikę przyciągania»,
będącą w programie seminarium (patrz rozdział «Słowiańskie postrzeganie»). Przy okazji, o «
przyciąganiu »… Jeden ze znajomych opowiedział mi o swojej pracownicy, która przyszła do
pracy po seminarium: «Wcześniej mężczyźni jej miejsce pracy obchodzili szeroki łukiem, a
teraz odnoszę takie wrażenie, że coś ich do niej przyciąga, jak magnes. Nie tylko jej nie
unikają, ale przysiadają się i o czymś z nią długo rozmawiają. Chociaż wydaje się, że nic się
nie zmieniło». Ale te dwie dziewczyny – w jakimś sensie są unikalne. One od urodzenia
posiadały ogromne zdolności, które otworzyły się przed nimi poprzez gimnastykę. Pierwsza
(«uwodzicielka»), nabyła w szczególności, zdolność do uwalniania energii z dolnej krinicy
(powierzchnia pępka) potrafiąc gasić świece z odległości dwóch metrów. Druga
(«przyciągająca») – takim samym wyrzutem mogła na przestrzeni 180° rozwinąć szybko
biegnącemu psu barierę (wyglądało to jakby pies uderzył w niewidzialną ścianę obracając się
w odwrotną stronę i nawet tego nie zauważając kontynuował bieg z poprzednią prędkością).

Wszystkie te opisy «młody pedagog» nie mógł sobie wyobrazić w najśmielszych snach, ale
czasami dzieją się z nami bardzo niezwykłe rzeczy. Okazuje się, że z pomocą gimnastyki
można… zarabiać pieniądze. Czego jak czego, ale tego bym się nie spodziewał! Pewnego
razu przyszły dziewczyny, zajmujące się striptizem. Najpierw było ich dwie lub trzy, a potem
dwadzieścia. Co się stało – czy to wszystko tylko popularność czy coś więcej? Okazało się, że
zadziałały dwa czynniki. Pierwszy nie związany z gimnastyką. W Mińsku jest kobietą, która
za całkiem przyzwoite pieniądze pokazuje trzy ćwiczenia, które pozwalają kobiecie
dostarczyć niebiańskiej rozkosz mężczyznom w czasie intymnego aktu. Jej uczennice to
głównie «czarownice» walutowe. Zdarzyło się tak, że te ćwiczenia weszły do naszej
gimnastyki (a przy okazji, dowodzi to, że nie jest wymysłem autora wspomniana wiedza, inni
też ją posiadają).

Drugi czynnik ma związek z gimnastyką bezpośrednio. Głównym źródłem zarobku

“tancerek” był striptiz na zamówienie. Przeszkolone dziewczyny odebrały swoim koleżankom
wszystkich klientów. W rezultacie pozostałe, starając się «podnieść poziom zawodowy»,
również rzuciły się do nauki. O powadze sytuacji niech świadczą słowa «wykonawczyni
odkrytych tańców», do seminarium w indywidualnych tańcach zarabiała ona nie więcej niż
dziesięć dolarów, a po naukach suma wzrosła do czterdziestu! Według słów przybyłych na
drugie seminarium, one były tam tylko dlatego że, jakkolwiek by się one nie starały i tak
«klienci zwracali uwagę tylko na te, które uczestniczyły w seminariach». Wszystko co wyżej
opisane dało autorowi możliwość założenia, że gimnastyka «Stojąca woda» jest
wielofunkcyjna. Pozwala ona:
- Zapobiegać i leczyć kobiece choroby;
- Wpływ na stosunki seksualne;
- Angażować się w rytuale obcowanie z bóstwami słowiańskiej pogańskiej tradycji.

Gimnastyka jest nieodłącznym elementem słowiańskiej tradycji, przekazywanej nie tylko

przez kobiety, ale też w linii męskiej. Jest ona oparta na tradycyjnej wiedzy. Można nawet
sądzić, że budzi ona tak zwaną “pamięć genetyczną”. Właśnie ta pamięć jest wierna
tradycyjnej wiedzy narodu i warunkuje jej wielofunkcyjność. Uczestniczki seminariów po
gimnastyce «Stojąca woda» mówiły z zadowoleniem: od kompletnie nieposiadających wiedzy
do tych, które same prowadziły seminaria i treningi; od w pełni fizycznego odniesienia jako
«zero» do byłych gimnastyczek; od gorliwych wierzących chrześcijanek do
najprawdziwszych wiedźm. Wiele z nich wyrażało swoje uwagi odnośnie nauczanej
gimnastyki, przeważnie uwarunkowanej przez poprzednie doświadczenia i wcześniej zdobytą
wiedzę.

Rozważmy najpierw uwagi mające na celu “poprawę” fizycznych elementów. Pochodzą one
głównie od kobiet zajmujących się tą gimnastyką wcześniej i od striptizerek. Pierwsze
wypowiadały się za skomplikowaniem pewnych ćwiczeń, według ich opinii były one za
proste; drugie w związku ze swoim zawodem, domagały się wyraźniejszego wyodrębnienia
składników seksualnych gimnastyki. Na podstawie profesjonalnego szkolenia lub stosowanej
w praktyce gimnastyki zachodzą w człowieku pewne zmiany psychofizyczne. Każdy system
gimnastyczny daje ciału pewne możliwości, pozwalające zmieniać sposób przepływu energii.
To wymaga pracy ciała i energii w nim a przejawia się tym, że stymuluje potrzebę
modyfikacji ćwiczeń. Wszystkie te uwagi były bardzo pożyteczne, ale dziewczyny nie
uwzględniały jednej z podstawowych zasad gimnastyki «Stojąca woda», że każda kobieta
może opanować zaproponowane ćwiczenia, bez względu na jej fizyczne przygotowanie.
Ponadto, gimnastyka jest wykorzystywana przy leczeniu chorób kobiecych i przygotowaniach
do porodu (mogą je wykonywać kobiety ciężarne). Każda ich zmiana może tylko zmniejszyć
efekt tych ćwiczeń. Ale nie oznacza to, że wszystkie poglądy i uwagi wyrażone pod adresem
tego systemu są bezpodstawne i nie mogą zostać uwzględnione w konkretnych przypadkach.
Ale wymagania dotyczące zmian fizycznych są niczym w porównaniu z uwagami na temat
pomysłów, które leżą u podstaw tego systemu gimnastyki. A są one takie:
- Każda kobieta powinna i może być atrakcyjna i zdrowa;
- Powinna podobać się mężczyznom i czerpać przyjemność z miłości;
- Powinna mieć siłę, która będzie chronić ją i jej rodzinę od z różnego rodzaju kłopotów.
Jak widać, światopoglądowa podstawa tego gimnastycznego systemu niezupełnie zgadza się z
przedstawianymi opiniami współczesnych kobiet, w życiu których ważne miejsce zajmuje
również kariera. Ale nie należy zapominać, że proponowana gimnastyka ma głębokie
korzenie, nawet (nie wykluczone!) «wpisane» w nasz kod genetyczny. Wszystko tradycyjne
na przestrzeni wieków zostało zweryfikowane przez życie, i dlatego nie zamienia się zbyt
szybko. Dlatego należy przyjmować gimnastykę taką, jaka się zachowała. Założenia
gimnastyki bazują na tradycyjnych ludowych pomysłach związanych z miłością, ciałem,
atrakcyjnością mężczyzny i kobiety i nie tylko, o czym tak kochają plotkować dziewczyny i
młode kobiety. Wszystko to można słusznie nazwać «magią miłosną».

Miłosna magia. Co to takiego?

A więc, miłosna magia. Co to takiego? Czy może współczesna kobieta mieć zaufanie do
opowiadań babek o miłosnych zaklęciach? Być może u niektórych to wywołuje uśmiech ale
praktyka pokazuje, że przekonania te mają podstawy a nieszczęśliwa kobieta albo dziewczyna
w celu przyciągnięcia do siebie młodzieńca lub mężczyzny prędzej pójdzie do babki z jej
«antynaukową» praktyką, niż do specjalisty-psychologa. I nie jest to zaskakujące: przecież w
dziełach rosyjskich klasyków spotyka się opisy podobnego rodzaju magicznych działań,
czynów. Ale czy w gimnastyce jest miejsce na magię? Jest, jeżeli uważać za magię dobrą
figurę, zdrowie i wewnętrzne piękno. A to wszystko jest powiązane ze zmianami, zasadami,
które są wystarczająco dobrze zbadane przez energoplastykę. Nauka ta określa
współzależność ruchu ze zmianą energii wewnętrznej a także możliwości przyciągnięcia jej
nie tylko z wewnętrznych, ale również z zewnętrznych źródeł. Co to za źródła? Autor łączy je
z ideą słowiańskich pogańskich bogów. Energię pogańskich bogów współczesnym językiem
można nazwać kosmiczną. W wyniku poszukiwań zidentyfikowałem dwadzieścia siedem
podstawowych ćwiczeń (póz), a więc i typów znalezionych energii również wskazuje na
dwadzieścia siedem. Przy badaniu różnych źródeł, poświęconych opisowi boskich
manifestacji w człowieku, a także numerologicznego znaczenia liczby dwadzieścia siedem,
autor odwołuje się do źródeł wedyjskich.

Słowiańska tradycja i Wedy. Co mają ze sobą wspólnego

Na to już dawno dali odpowiedź uczeni, wyodrębniając tak zwaną indoeuropejską grupę
językową. Do niej właśnie odnoszą się języki słowiańskie i sanskryt, na którym oparte są
Wedy. Uczeni dowiedli pokrewieństwo pogańskich przedstawianych starożytnych
Aryjczyków i Słowian. A więc, w poszukiwaniu odpowiedzi można skorzystać z wedyjskiej
tradycji, która do tej pory zachowała się lepiej, niż nasza. Astrologia wedyjska uznaje tylko
dwadzieścia siedem gwiazd, które decydują o losach i ludzkim życiu. Można przewidzieć, że
dwadzieścia siedem gimnastycznych póz (figur) staje się osobliwym kluczem, pozwalającym
wszystkim kobietom połączyć się z niebiańskimi siłami, czerpiąc z nich energię i korzystać z
niej. Te pozy z tak zwanego «banku wiedzy» i «poświęconych» temu znalezisk przodkowie
Słowianie, właśnie w taki sposób zaszyfrowali swoją wiedzę dla przyszłych pokoleń. Liczba
27 (dwadzieścia siedem) w słowiańskiej mitologii kojarzy się z ilością Bieriegin («trzy razy
dziewięć») (patrz Dodatek 2) i ogólną ilością światów słowiańskiego wszechświata, tak jak
staje się nią liczba pochodna, składającą się z liczby trzy (co odpowiadać liczbie światów
wszechświata) i dziewięć (co odpowiada liczbie kręgów-królestw w światach).

Indywidualny mikrokompleks

Słowianie tradycyjnie dzielili Wszechświat na trzy światy: Górny (świat Prawi), Średni (świat
Jawi) i Dolny (świat Nawi).
Górny świat – świat bogów.
Środkowy świat – świat ludzi.
Dolny świat – świat przodków.

«Jawia – to później, to, co stworzyło Prawię. Nawia jest po niej, i do niej jest Nawia. A w
Prawi jest Jawia». Światem rządzi Prawia. Ona staje się prawem, prawdą Swaroga – twórcy
wszelkiego, czym jest. Prawia zarządza, utrzymuje porządek tak jak widzialny (Jawii), jak i
niewidzialny (Nawii). Świat Jawi to informacje, które są osadzone w naszych genach. Ona
przenika nas, nasze czyny, nasze myśli. Wystarczy tylko obudzić swoją wiedzę i znaleźć
możliwość świadomego jej przekazania swoim potomkom.

Gimnastyka słowiańskich czarownic jest gimnastyką w świecie Prawi. W tej kobiecej

gimnastyce jest 27 ćwiczeń, ale w praktyce niektóre nośniki tradycji, z których zostały one
pozyskane, nigdy nie znały one więcej niż siedem. Wydaje się, że siedem ćwiczeń jest tym
maksimum, które jest niezbędne dla utrzymania zdrowia, ale ich sakralny zamysł nie jest nam
znany. Pojawiła się sprzeczność, dla której trzeba było znaleźć wyjaśnienie. Odpowiedź
przyszła w strukturze słowiańskiego horoskopu a ściślej w przyjętych w nim pojęciach:
«korzenie», «droga» i «rzeczywistość». Pierwsze dwa pojęcia miały po trzy obliczone
wartości lecz ostatnia – tylko jedną. Ale ta jedna było kluczem do wszystkich pozostałych. Na
podstawie tradycyjnego słowiańskiego horoskopu opracowano system indywidualnego
doboru siedmiu ćwiczeń, zwanych indywidualnym kompleksem. Tak więc, indywidualny
kompleks składa się z siedmiu ćwiczeń, które z kolei, dzielą się na trzy mikrokompleksy.
Każdy z nich rozwiązuje ten lub inny problem zdrowotny.

Pierwszy mikrokompleks (ćwiczenia 1, 2, 3) rozwiązuje problemy, związane ze zdrowiem

fizycznym. Zaleca się, aby wykonywać go jako środek zapobiegania chorobom oraz w
przypadku pojawienia się lub nasilenia problemów z ciałem fizycznym.
Drugi mikrokompleks (ćwiczenia 4, 5, 6) rozwiązuje problemy, związane ze zdrowiem
psychicznym. Zaleca się jego stosowanie jako sposób zapobiegania zaburzeniom psycho-
emocjonalnym i w przypadku ich zaostrzenia.
Trzeci mikrokompleks (ćwiczenie 7) to podstawowe ćwiczenie, które pozwala
harmonizować zdrowie fizyczne i psychiczne.

Obliczanie indywidualnego mikrokompleksu

Gimnastyka «Stojąca woda» stanowi 27 ćwiczeń opisanych poniżej. Tradycja poleca

wykonywanie nie więcej niż siedem z nich – te, które tworzą tak zwany indywidualny
kompleks. Aby obliczyć indywidualny kompleks należy porównać słoneczny i księżycowy
horoskop metodą słowiańskiego mistycznego horoskopu ze świata Prawi (świata bogów).
Rozpatrzymy to na przykładzie.

Data urodzenia – 19.01.1940 rok.

Horoskop powstaje w kilku etapach:
1. Określenie na słonecznym kalendarzu przynależności urodzin do jednego z trzech
elementów słowiańskiego wszechświata. Dla tego niezbędne jest aby znaleźć datę urodzenia
(liczba i miesiąc) w tabeli 1.
2. Tabela 1. Zgodność dni roku z jednym ze światów słowiańskiego wszechświata.

Tabela 1

g – górny świat; s – środkowy świat; d – dolny świat.

Styczeń Luty Marzec

1 g И s 21 s 31 s 1 s И d 21 d 1 g И s 21 s 31 d
2 s 12 s 22 s 2 g 12 d 22 d 2 g 12 g 22 s
3 d 13 d 23 g 3 d 13 s 23 g 3 g 13 d 23 s
4 s 14 g 24 s 4 g 14 g 24 d 4 g 14 d 24 d
5 g 15 g 25 g 5 g 15 d 25 g 5 s 15 g 25 d
6 d 16 d 26 d 6 d 16 s 26 s 6 s 16 d 26 g
7 s 17 g 27 d 7 D 17 S 27 S 7 D 17 G 27 S
8 d 18 d 28 g 8 d 18 d 28 s 8 g 18 g 28 g
9 d 19 d 29 s 9 g 19 d 29 d 9 s 19 g 29 g
10 g 20 g 30 s 10 d 20 s 10 s 20 s 30 d
Kwiecień Maj Czerwiec
1 d 11 g 21 d 31 s 1 d И s 21 g 31 d 1 d И s 21 s
2 s 12 g 22 d 2 d 12 g 22 s 2 s 12 s 22 g
3 G 13 G 23 S 3 d 13 g 23 g 3 g 13 g 23 s
4 d 14 d 24 d 4 s 14 d 24 s 4 d 14 d 24 d
5 s 15 d 25 d 5 g 15 d 25 s 5 s 15 d 25 s
6 d 16 d 26 g 6 s 16 d 26 d 6 g 16 s 26 d
7 d 17 s 27 d 7 d 17 g 27 s 7 d 17 d 27 g
8 d 18 s 28 d 8 s 18 s 28 g 8 d 18 g 28 d
9 d 19 s 29 s 9 d 19 g 29 g 9 g 19 d 29 g
10 s 20 g 30 g 10 s 20 g 30 g 10 d 20 s 30 d
Lipiec Sierpień Wrzesień
1 d И g 21 g 31 d 1 d И s 21 g 31 d 1 g 11 g 21 g
2 g 12 d 22 s 2 d12 g 22 s 2 g 12 d 22 s
3 s 13 s 23 s 3 d 13 d 23 s 3 g 13 s 23 s
4 g 14 s 24 d 4 d 14 d 24 g 4 g 14 d 24 g
5 d 15 d 25 s 5 s 15 s 25 g 5 g 15 d 25 g
 6 g 16 g 26 g 6 g 16 d 26 s 6 s 16 g 26 g
7 d 17 d 27 s 7 d 17 g 27 d 7 g 17 s 27 s
8 s 18 s 28 s 8 d 18 s 28 s 8 g 18 g 28 d
9 g 19 s 29 g 9 g 19 d 29 s 9 s 19 g 29 d
10 g 20 d 30 g 10 d 20 g 30 d 10 d 20 s 30 s
Październik Listopad Grudzień
1 d 11 g 21 d 31 g 1 g 11 s 21 d 1 s И d 21 d 31 d
2 d 12 s 22 d 2 g 12 g 22 g 2 s 12 g 22 d
3 g 13 d 23 s 3 s 13 g 23 d 3 s 13 d 23 g
4 s 14 g 24 g 4 d 14 d 24 d 4 d 14 s 24 g
5 d 15 s 25 s 5 s 15 d 25 s 5 g 15 s 25 g
6 s 16 d 26 s 6 s 16 s 26 d 6 g 16 g 26 s
7 s 17 g 27 g 7 g 17 d 27 d 7 d 17 d 27 d
8 d 18 g 28 d 8 s 18 g 28 s 8 s 18 s 28 s
9 s 19 d 29 s 9 d 19 s 29 g 9 g 19 g 29 d
10 d 20 s 30 d 10 s 20 d 30 d 10 s 20 g 30 d

g – górny świat; s – środkowy świat; d – dolny świat.

Dla określenia przynależności urodzin do konkretnego świata według horoskopu słonecznego

trzeba zerknąć na powyższą tabelę. 19.01.1940 r. zgodnie słonecznym horoskopem należy do
«do dolnego świata».

3. Ustalenie zgodności urodzin z  księżycowym. W tym przypadku najpierw obliczamy dzień

księżycowy odpowiadający dacie urodzenia (1 faza), a następnie jego zgodność z jednym z
trzech elementów słowiańskiego wszechświata (2 faza). Znajdźcie datę swojego urodzenia
(liczba, miesiąc i rok) w tabeli nr. 2.

Dla określenia księżycowy dzień urodzin, znajdźcie datę i miesiąc, gdzie wskazany jest 1
dzień nowiu. W naszym przykładzie (urodziny 19.01.1940) odszukujemy kolumnę z 1940
rokiem, w tej samej linii znajdziemy miesiąc styczeń wskazujący cyfrę 9. Oznacza to, że
osoba ta urodziła się w dzień księżycowy, t. je. (19-9) +1 = 11.

Teraz ustalimy przynależność urodzin dla kalendarza księżycowego  do jednego z trzech

poziomów słowiańskiego wszechświata. Niezbędne do tego jest znalezienie w tabeli 3 dnia
księżycowego, odpowiedniego do daty waszych urodzin.

Tabela 3. Zgodność dni z jednym ze światów.

1s 11 s 21 g
2g 12 d 22 s
3g 13 s 23 s
4s 14 g 24 g
5d 15 g 25 d
6g 16 g 26 d
7g 17 D 27 s
8s 18 s 28 g
9s 19 g 29 g
10 s 20 s 30 s
 g – górny świat; s – środkowy świat; d – dolny świat.

19.01.1940. przynależy do 11 dnia księżycowego i «środkowego świata».

4. Określenie świata słowiańskiego wszechświata, odpowiada dacie urodzin. Dla tego
niezbędne jest przy pomocy tabeli nr. 4 obliczenie przynależności do światów słonecznego (1
etap) i księżycowego (2 etap) kalendarza.

Tabela 4.

Słoneczny Księżycowy W sumie

Górny (g) Górny (g) Górny (g)
Górny (g) Środkowy (s) Środkowy (s)
Górny (g) Dolny (d) Górny (g)
Środkowy (s) Górny (g) Środkowy (s)
Środkowy (s) Środkowy (s) Środkowy (s)
Środkowy (s) Dolny (d) Dolny (d)
Dolny (d) Górny (g) Górny (g)
Dolny (d) Środkowy (s) Dolny (d)
Dolny (d) Dolny (d) Dolny (d)

Tak więc, w naszym przypadku:

dolny (d) (1 etap) — średni (s) (2 etap) = dolny świat.

6. Określenie świata i kręgu słowiańskiego wszechświata. Do tego niezbędne badzie

znalezienie daty swoich urodzin (liczba i miesiąc) jest to przedstawione w tabeli 5.
Dzień 19.01.1940 przypada w 2 kręgu dolnego świata. Dlatego musimy określić
indywidualny kompleks siódmego ćwiczenia odnoszący się do 2 kręgu Dolnego świata.
Poniżej przedstawiono na tabeli siódme ćwiczenie, odpowiadające 2 kręgowi dolnego świata,
a następnie określamy znaczenia wszystkich pozostałych ćwiczeń.

Tabela 2
W rozpatrywanym przykładzie siódme ćwiczenie odnosi się do dolnego świata. Dla każdego
ze światów, słowiańskiego wszechświata znajdujemy blok dolnego świata. A zatem
zwracamy uwagę na znaczenie 7 ćwiczenia (w naszym przypadku to 2 krąg) a następnie
określamy znaczenie pozostałych sześciu, już zapisanych w tabeli.

Tabela 5. Określenie zgodności dla kręgu urodzin w słowiańskiej tradycji.

liczba krąg liczba krąg liczba krąg

25.12 – 27.12 7 24.04 – 26.04 7 27.08 – 29.08 7
28.12 – 30.12 9 27.04 – 29.04 9 30.08 – 01.09 9
31.12 – 04.01 3 30.04 – 04.05 3 02.09 – 06.09 3
05.01 – 07.01 8 05.05 – 07.05 8 07.09 – 09.09 8
08.01 -11.01 1 08.05 – 11.05 1 10.09 – 13.09 1
12.01 – 14.01 6 12.05 – 14.05 6 14.09 – 16.09 6
15.01 -17.01 4 15.05 -17.05 4 17.09 – 19.09 4
18.01 – 20.01 2 18.05 – 20.05 2 20.09 – 21.09 2
21.01 – 23.01 5 21.05 – 23.05 5 22.09 – 24.09 5
24.01 – 26.01 7 24.05 – 26.05 7 25.09 – 27.09 7
27.01 – 30.01 9 27.05 – 29.05 9 28.09 – 30.09 9
31.01 – 4.02 3 30.05 – 03.06 3 01.10 – 05.10 3
05.02 – 07.02 8 04.06 – 06.06 8 06.10 – 08.10 8
08.02 -11.02 1 07.06 – 10.06 1 09.10 – 12.10 1
12.02 – 14.02 6 11.06 – 13.06 6 13.10 – 15.10 6
15.02 -17.02 4 14.06 – 16.06 4 16.10 – 20.10 4
18.02 – 20.02 2 17.06 – 21.06 2 21.10 – 23.10 2
 21.02 – 23.02 5 22.06 – 24.06 5 24.10 – 26.10 5
24^02 – 26.02 7 25.06 – 27.06 7 27.10 – 29.10 7
27.02 – 01.03 9 28.06 – 30.06 9 30.10 – 01.11 9
02^03 – 06.03 3 01.07 – 05.07 3 02.11 – 06.11 3
07.03 – 09.03 8 06.07 – 08.07 8 07.11 – 09.11 8
10.03 – 13.03 1 09.07 – 12.07 1 10.11 – 13.11 1
14.03 – 16.03 6 13.07 – 16.07 6 14.11 – 16.11 6
17.03 – 19.03 4 17.07 – 19.07 4 17.11 – 19.11 4
20.03 – 21.03 2 20.07 – 23.07 2 20.11 – 22.11 2
22.03 – 24.03 5 24.07 – 26.07 5 23.11 – 25.11 5
25.03 – 27.03 7 27.07 – 29.07 7 26.11 – 28.11 7
28.03 – 30.03 9 30.07 – 01.08 9 29.11 – 01.12 9
31.03 – 04.04 3 02.08 – 06.08 3 02.12 – 06.12 3
05.04 – 07.04 8 07.08 – 09.08 8 07.12 – 09.12 8
08.04 – 11.04 1 10.08 -13.08 1 10.12 – 13.12 1
12.04 -14.04 6 14.08 – 16.08 6 14.12 -16.12 6
15.04 – 17.04 4 17.08 -19.08 4 17.12 – 19.12 4
18.04 – 20.04 2 20.08 – 23.08 2 20.12 – 21.12 2
21.04 – 23.04 5 24.08 – 26.08 5 22.12 – 24.12 5

Tabela sumaryczna dla naszego przykładu

Упр.1 Упр. 2 Упр. 3 Упр. 4 Упр. 5 Упр. 6 Упр. 7

Górnyświa Środkowyśw Dolnyświa Górnyświ Środkowyśw Dolnyświ Dolnyświ
t1 iat 3 t6 at 5 iat 6 at 9 at 2

Tabele do każdego z tych światów słowiańskiego wszechświata przedstawiono na stronie 29

(następna tabela).

Metoda obliczania mikrokompleksu będzie pomocna przy rozpatrywaniu części składowych

gimnastyki, warunkowo podzielonej na trzy części:
1. Kształtowanie ciała i zdrowie.
2. Obserwowanie i systemy oddechu.
3. Komunikacja z mężczyznami i bogami.

Dla opanowania tych warunkowo rozdzielonych części gimnastyki niezbędne jest

wprowadzenie koncepcji centrów energetycznych w słowiańskiej tradycji. Takie
przedstawienie znane jest wielu ludziom i wykorzystywane w różnych systemach
psychotreningów. Najbardziej znane to czakry indyjskie, a w odniesieniu do tradycji
słowiańskiej, można porównać do «Kryniczej siły».

Krynice siły (studnia, źródło, witalność)

 «Krinicze siły» (biała krynszcza – źródło, krynica, studnia) – to trzy
życiowe ważne centra, wiedza o których odzwierciedlona jest w tradycyjnych symbolicznych
obrazach słowiańskich kobiecych bogiń. W słowiańskim hafcie i tkactwie symbolizowały je
krzyżyki. Nazywano je również gwiazdami. Wspomniane symbole («gwiazdeczki»)
nanoszono na obrazy przedstawianych bogiń, wskazując w ten sposób najaktywniejsze
związane z nimi centra. Krynicze siły można wiązać z Boginią-Matką, uosabiającą siły
Przyrody. Widocznie, centra tych siły dzieliły się na podstawowe (na tułowiowe) i
pomocnicze (parzyste) – na kończynach, ponieważ na przedstawianych słowiańskich
boginiach symbole siły oznaczano tylko na tułowiu. Potwierdza to również obecność szeregu
ochronnych symboli na tradycyjnej odzieży dokładnie w miejscach położenia tych centrów na
ciele człowieka.

Górny świat

В.М. – Górny świat, C.M. – Środkowy świat, H.M. – Dolny świat

Środkowy świat
Dolny świat
Rozmieszczanie podstawowych krynic siły przedstawiono na rysunkach poniżej. Każdej z
trzech podstawowych krynic siły odpowiada jej bogini-opiekunka. Tak więc, górnym światem
opiekuje się Kaliada (Koliada), środkowym Żytnia Baba (Żytnaja baba), dolnym – Baginia-
Maci (Boginia-mać).

Rozmieszczenie podstawowych krinic siły (mocy)

 Rozmieszczenie symboli podstawowych krynic siły na odzieży
Położenie Elementy krynicy na białoruskich strojach ludowych (ochron)

Kolana – wyszywane symbole na dole fartucha

Stopa, goleń – na dole spódnicy
Aokti – na łokciu koszuli
Pędzle, miotełki – na mankiecie koszuli

Wyznaczniki zdrowia

Zdrowie… Znaczenie tego słowa jest różnorodne. Oparte na tradycyjnej wiedzy narodu, w
tym również na tradycyjnym spojrzeniu na rozwój kobiety, jej zdrowia, co uwarunkowuje
wielofunkcyjne ukierunkowanie gimnastyki odzwierciedlonej w jej częściach składowych:

- kształtowanie zdrowego i pięknego ciała, możliwość leczenia kobiecych chorób,

przygotowywanie do porodu;
- oddziaływanie na charakter stosunków seksualnych;
- rytualne relacje z bóstwami w pogańskiej słowiańskiej tradycji.
Rozważymy podstawowe czynniki wpływające na zdrowie i ich związek z częściami
gimnastyki «Stojąca woda».

Zdrowie fizyczne - Troska o zdrowie fizyczne obejmuje swym zakresem ćwiczenia fizyczne, zdrowe
odżywianie, higienę osobistą. Te zestawienie jest dość często widoczne w ćwiczeniach
gimnastycznych, skierowanych przede wszystkim na kształtowanie zdrowego i pięknego ciała.

Zdrowie emocjonalne – to świadomość stanów i uczuć a także poszukiwanie konstruktywnych dróg

wykorzystania tych stanów. Emocjonalnie zrównoważona kobieta - to kobieta, żyjąca pełnią życia i
otrzymująca od niego wszystko, w tym miłość mężczyzny, co pomaga jej w utrzymaniu stabilnych
relacji z innymi ludźmi i zachowywanie pozytywnego i optymistycznego spojrzenia na swoje własne
życie. Ten składnik gimnastyki, rozpatruje stosunki kobiety i mężczyzny.

Gimnastyka “Stojąca woda”

Przy opisie gimnastyki «Stojąca woda» należy zwrócić uwagę na trzy jej zasadnicze części,
zestawione każda ze swoim światem pogańskiego wszechświata.

«Kiełek» – część gimnastyki, odpowiadająca górnemu światu słowiańskiego wszechświata,

Świata Prawi. Podstawowym zadaniem na tym poziomie gimnastyki, jest osiąganie swoich
pragnień. W tym przypadku życzenia rozumiemy poprzez cele stojące przed kobietą. Mogą
one być różne w zależności od ich charakteru, począwszy od pretensji seksualnych po
niszczenie wrogów.
Ćwiczenia wzbudzają kobiece nadzieje, dążenia do parcia przodu, w kierunku ideału. Można
to porównać z kiełkowaniem nasion. Należy jednak pamiętać, że podczas jazdy na drodze
«kiełka» mogą powstawać nieprzekraczalne przeszkody, które hamują drogę do przodu,  i
trzeba znaleźć do nich obejście.

«Pień» – część gimnastyki, odpowiadająca środkowemu światu słowiańskiego wszechświata,

Świata Jawii. Podstawowym zadaniem na tym poziomie jest gromadzenie wystarczającej
ilości energii w celu tworzenia poczucia trwałości, stabilności. Jest to konieczne, aby osiągnąć
cel, który został określony w pracy poprzez ćwiczenia w części «Kiełek».

«Kępa» – część gimnastyki, odpowiadająca dolnemu światu słowiańskiego wszechświata,

Świata Nawii. Ćwiczenia na tym poziomie rozwiązują problem osiągania postawionych celów
z wykorzystaniem nagromadzonej energii. Ta część gimnastyki jest w sensie
psychologicznym jedną z najbardziej złożonych. W czym tkwi jej złożoność?

Odpowiedź można znaleźć w samej nazwie. «Kępa» – wysepka trawy, rosnąca na bagnie. W
swojej podstawie nie ma oparcia w ziemi. I mamy odpowiedź: jeśli stąpasz po środku kępy, to
nic się nie stanie, ale jeśli nadepniesz na brzeg, to kępa może się przewrócić, i człowiek w
najlepszym wypadku wykąpie się w bagiennej wodzie, a w gorszym wchłonie go trzęsawisko.
Ćwiczenia mają ten sam efekt: jeśli wykonane są prawidłowo, to postawiony cel zostanie
osiągnięty. W przypadku nieprawidłowego jego wykonywania, w najlepszym wypadku, nie
będzie negatywnych skutków dla zdrowia.

W gimnastyce «Stojąca woda», składającej się z 27 (3×9) ćwiczeń wykorzystywane są tylko

trzy podstawowe krynice siły. Gimnastyka ma na celu, przede wszystkim utrzymanie w
dobrym stanie kobiecego zdrowia i zachowała się ona do naszych czasów dlatego, że
rezultaty jej stosowania  w leczeniu kobiecych chorób były zawsze pozytywne, a kobiety
wykonujące je, promieniowały siłą przyciągającą mężczyzn.

Górny świat – “Kiełek”

Pierwsza część gimnastyki « Stojąca woda » – «Kiełek» – składa się z dziewięciu ćwiczeń, i
zaczyna się od pozycji wyjściowej. Badania wykazały, że podczas wykonywania tego
kompleksu działał on na stabilizację wszystkich narządów wewnętrznych oraz systemów
utrzymywania życia, i miał pozytywny wpływ na układ trawienny z powodu masażu organów
wewnętrznych (oddech, podkurczenie dolnej części brzucha).

Ćwiczenie 1

Pozycja wyjściowa: stójka – nogi w rozkroku, stopy

równolegle, ramiona ugięte w stawach łokciowych, łokcie do przodu, pierś uniesiona; staw
ramieniowy opuszczony; dłonie zgięte do wewnątrz, w miejscu zgięcia przyciśnięte do nerek;
palce w stanie naturalnym.
Ogólne wymagania stawiane przy wykonywaniu ćwiczeń:
1. Wdech w czasie podnoszenia na palcach, wydech przy opuszczaniu z jednoczesnym
uwalnianiem energii przez krocze.
2. Dłonie stale naciskają okolice nerek.
3. Ręce w czasie ćwiczenia na powierzchni ciała nie przestają naciskać (na ciał).

4. Energię pobiera się z nerek w kierunku piersi wzdłuż toru ruchu rąk.
5. Uwalnianie energii z piersi na dół przez krocze.
6. Przed oczami obrazujemy sobie odpowiedni do danego ćwiczenia symbol.
7. Niestabilne położenie w czasie podnoszenia nie jest uważane za błąd.

Technika wykonywania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową, na wdechu jednocześnie podnosimy się na palcach, na
wydechu wracamy do pozycji wyjściowej.
Podstawowe błędy:
- przy podnoszeniu na palcach tułów wychyla się do przodu;
- przerywany nacisk na nerki;
- łokcie przestają «patrzeć» do przodu;
- głowa pochylona do przodu.

Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IG(jelito RP(śledziona V(pęcherz MC(osierdzie TR(trzy
cienkie) ) moczowy) ) części
tułowia)
Stabilizacj Obniżenie Stabilizacja Podniesieni Obniżenie Podniesieni
a e e
F(wątroba) VB(worecze С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
k żółciowy) grube)
Obniżenie Podniesienie Obniżenie Podniesieni Stabilizacja Obniżenie
e

Ćwiczenie 2
Technika wykonywania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Na wdechu jednocześnie podnosimy się na palcach w górę,
wykonujemy ruch rękami «Zalążni», na wydechu — wracamy do pozycji wyjściowej.

Ruch rąk w «Zalążni» można podzielić na trzy etapy:

1. «Pęcznienie» (obrót dłońmi). Dłonie z pozycji wyjściowej przechodzą do przodu, przy
czym nie tracą kontaktu z ciałem ślizgając wyprostowują się, dłonie obraca się do tułowia,
pod piersią zaczynają naciskać na ciało.
2. «Poszukiwanie wyjścia» (połączenie). Dłonie, unosząc do piersi, spotykają się tylnymi
częściami między sobą, łącząc się wznoszą się do góry (koniuszki palców na poziomie nosa),
na końcu przedramienia łączą się na całej długości.
3. «Pojawienie» (splot, splecenie). Ze względu na wyprostowanie łokci ręce wyciągamy do
góry. Jednocześnie dłonie, splatając się obracają wewnętrzną stroną do siebie wzajemnie,
tworząc «pączek».

Podstawowe błędy:
- przy podnoszeniu na palcach tułów wychyla się do przodu;
- głowa pochylona do przodu;
- przy podnoszeniu ręce nie obejmują piersi;
- niewystarczający nacisk rąk na tułów w czasie ćwiczenia;
- w końcowej fazie podnoszenia rąk nie powinny być one skierowane przed siebie w górę.

Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IG(jelito RP(śledzio V(pęcherz MC(osierdz TR(trzy
cienkie) na) moczowy) ie) części
tułowia)
Podniesie Stabilizacja Stabilizacja Stabilizacj Obniżenie Podniesie
nie a nie
F(wątroba VB(worecz С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek
) ek grube) )
żółciowy)
Podniesie Stabilizacja Obniżenie Podniesie Stabilizacja Stabilizacj
nie nie a
 Ćwiczenie 3

Technika wykonywania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową, następnie pozycję “Kogut (Kura)”. Na wdechu
jednocześnie podnosimy się na palcach w górę, na wydechu – wracamy do pozycji
wyjściowej i opuszczamy podniesioną nogę. Ćwiczenie jest wykonywane na przemian
unosząc nogi.

Ćwiczenie «Kogut» – od pozycji wyjściowej można podzielić na trzy etapy:

1. Waga ciała przenoszona na jedną nogę,
2. Łączymy kolana nieznacznie siadając na podpierającej nodze, ściskamy kolana do siebie,
goleń i stopa rozluźnione.
3. Noga podpierająca zgięta w kolanie, goleń równolegle do podłogi, palce nogi skierowane
na dół.

Błędy popełniane w ćwiczeniu «Kogut»:

- odchylenie tułowia;
- przerwanie nacisku kolana na kolano;
- brak naciągnięcia stopy;
- prostowanie podpierającej nogi.

Podstawowe błędy:
- przy podnoszeniu na palcach tułów wychyla się do przodu;
- przerwanie nacisku na nerki;
- łokcie przestają «patrzeć» w przód;
- głowa pochylona do przodu;
- podpierająca noga nie zgięta w kolanie;
- kolano podniesionej nogi nie przyciśnięte do 2 kolana;
- goleń podniesionej nogi nie równoległa do powierzchni podłogi;
- stopa uniesionej nogi nie “patrzy” w podłogę.

Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IGIG(jelito RPRP(śledziona) V(pęcherz MC(osierdzie) TR(trzy
cienkie) moczowy) części
 tułowia)
Podniesienie Stabilizacja Stabilizacja Stabilizacja Obniżenie Podniesienie
F(wątroba) VB(woreczek С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
żółciowy) grube)
Podniesienie Stabilizacja Obniżenie Podniesienie Stabilizacja Stabilizacja

Ćwiczenie 4

Technika wykonywania: przyjmujemy pozycję wyjściową. Przyjmujemy pozycję «Kogut».

Pochylamy się wprzód. Na wdechu – podnosimy się na stopie, w górę, na wydechu –
wracamy do pozycji wyjściowej i opuszczamy uniesioną nogę. Ćwiczenie jest wykonywane
na przemian unosząc obie nogi.

Podstawowe błędy:
- przy podnoszeniu na palcach tułów wychyla się do przodu;
- przerwanie nacisku na nerki;
- łokcie przestają «patrzeć» w przód;
- głowa pochylona do przodu;
- podpierająca noga nie zgięta w kolanie;
- kolano podniesionej nogi nie przyciśnięte do 2 kolana;
- goleń podniesionej nogi nie równoległa do powierzchni podłogi;
- stopa uniesionej nogi nie “patrzy” w podłogę.
- tułów nie równolegle do powierzchni.

                                Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IGIG(jelito RP(śledziona V(pęcherz MC(osierdzie TR(trzy
cienkie) ) moczowy) ) części
tułowia)
Podniesieni Podniesienie Stabilizacja Podniesieni Stabilizacja Podniesieni
e e e
F(wątroba) VB(worecze С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
k żółciowy) grube)
Obniżenie Obniżenie Obniżenie Stabilizacja Obniżenie Stabilizacja
 Ćwiczenie 5

Technika wykonywania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Przyjmujemy pozycję “Kogut”. Pochylamy się do przodu.
Przyjmij pozycję “Skrzydło”. Na wdechu – podnosimy się na stopach, w górę, na wydechu –
wracamy do pozycji wyjściowej i opuszczamy uniesioną nogę. Ręka i noga jednocześnie.
Ćwiczenie jest wykonywane na przemian unosząc obie nogi.

Ćwiczenie “Skrzydło” można podzielić na trzy etapy:

1. «Wynoszenie» (rozwarcie dłoni). Dłonie z pozycji wyjściowej przemieszczamy w przód,
przy tym nie tracąc kontaktu z ciałem przesuwając wyprostowują się, dłoń obraca się do
tułowia, pod piersią zaczyna się nacisk na ciało.
2. «Przesuwanie» (głaskanie); dłoń, podnosząc do piersi, przesuwa się po środku tułowia,
brodzie, czole (koniuszki palców na ciemieniu), ramię równoległe do podłogi.
3. «Pod skrzydło» (podnoszenie łokcia). Dłoń rozluźniona, podąża przesuwając się wzdłuż
linii środkowej tułowia, łokieć podnosimy do góry, ramię prostopadle przyciśnięte do bocznej
powierzchni głowy, staw barkowy naciska na ucho, palce, dłoń i przedramię rozluźnione,
staw łokciowy patrzy w górę. Jednocześnie druga ręka lekko podnosi się z okolicy nerki po
plecach i naciska zewnętrzną stroną dłoni do środka pleców.

Podstawowe błędy:
- przy podnoszeniu na palcach tułów pochyla się do przodu;
- przerwanie nacisku na nerki;
- łokcie przestają «patrzeć» do przodu;
- głowa pochylona do przodu;
- podpierająca noga nie zgięta w kolanie;
- kolano podniesionej nogi nie przyciśnięte do 2 kolana;
- goleń podniesionej nogi nie równoległa do powierzchni podłogi;
- stopa uniesionej nogi nie “patrzy” w podłogę.
- tułów nie równolegle do powierzchni podłogi.
- ręka w czasie ćwiczenia nie obejmuje klatki piersiowej;
- nieodpowiedni kontakt rąk z tułowiem;
- łokieć nie patrzy w sufit;
- zamknięta dłoń;
- dolna część ręki nie idzie lekko do góry.

                                Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IGIG(jelito RP(śledziona V(pęcherz MC(osierdzie TR(trzy
cienkie) ) moczowy) ) części
tułowia)
Podniesieni Podniesienie Obniżenie Podniesieni Podniesienie Podniesieni
e e e
F(wątroba) VB(worecze С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
k żółciowy) grube)
Stabilizacja Stabilizacja Stabilizacja Stabilizacja Obniżenie Obniżenie

Ćwiczenie 6

Technika wykonywania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Przyjmujemy pozycję “Kogut”. Pochylamy się do przodu.
Na wdechu – podnosimy się na stopach w górę i  jednocześnie ze stopami wykonujemy ruch
rękami «Zalążek», na wydechu wracamy do pozycji wyjściowej, wyprostowujemy się i
opuszczamy podniesioną nogę. Ćwiczenie jest wykonywane na przemian unosząc obie nogi.

Podstawowe błędy:
- przy podnoszeniu na palcach tułów pochyla się do przodu;
- przerwanie nacisku na nerki;
- łokcie przestają «patrzeć» do przodu;
- głowa pochylona do przodu;
- podpierająca noga nie zgięta w kolanie;
- kolano podniesionej nogi nie przyciśnięte do 2 kolana;
- goleń podniesionej nogi nie równoległa do powierzchni podłogi;
- stopa uniesionej nogi nie “patrzy” w podłogę.
- tułów nie równolegle do powierzchni podłogi.
- ręce nie równolegle do podłogi.

                                Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IGIG(jelito RP(śledziona V(pęcher MC(osierdzie TR(trzy
cienkie) ) z ) części
moczowy tułowia)
)
Stabilizacj Podniesienie Podniesienie Obniżeni Obniżenie Podniesieni
a e e
F(wątroba) VB(worecze С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
k żółciowy) grube)
Stabilizacj Obniżenie Stabilizacja Obniżeni Podniesienie Podniesieni
a e e

Ćwiczenie 7

Technika wykonywania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Przyjmujemy pozycję “Kogut”. Na wdechu – podnosimy
się na stopach w górę i jednocześnie wykonujemy ruch rękami «Zalążek». Na wydechu
wracamy do pozycji wyjściowej. Ćwiczenie jest wykonywane na przemian unosząc obie nogi.

Podstawowe błędy:
- przy podnoszeniu na palcach tułów pochyla się do przodu;
- głowa pochylona do przodu;
- ręka w czasie ćwiczenia nie obejmuje klatki piersiowej;
- w czasie ćwiczenia za słaby nacisk ręk na tułów;
- w końcowej fazie ręce nie są skierowane pionowo w górę.

                                Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IGIG(jelito RP(śledziona) V(pęcherz MC(osierdzie) TR(trzy
cienkie) moczowy) części
tułowia)
Podniesienie Podniesienie Podniesienie Obniżenie Stabilizacja Podniesienie
F(wątroba) VB(woreczek С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
żółciowy) grube)
Podniesienie Obniżenie Stabilizacja Stabilizacja Obniżenie Podniesienie

Ćwiczenie 8
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Podnosimy jedną nogę w górę, jednocześnie przenosząc
kolano na bok, i kładziemy tylną powierzchnię stopy nad górną część rzepki kolana stojącej
nogi. Nie zamieniając pozycji robimy wdech i na wdechu obracamy tułów na bok (do końca)
podniesionej nogi. Na wydechu wracamy do pozycji wyjściowej i wykonujemy to ćwiczenie z
drugą nogą.

Podstawowe błędy:
- przerywanie nacisku na nerki;
- łokcie przestają «patrzeć» do przodu;
- głowa pochylona do przodu;
- przy obrocie tułów się pochyla.

                                Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IG(jelito RP(śledziona V(pęcherz MC(osierdzie TR(trzy
cienkie) ) moczowy) ) części
tułowia)
Podniesieni Stabilizacja Podniesienie Stabilizacja Stabilizacja Podniesieni
e e
F(wątroba) VB(worecze С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
k żółciowy) grube)
Stabilizacja Obniżenie Stabilizacja Podniesieni Stabilizacja Stabilizacja
e

Ćwiczenie 9
Technika wykonania:
Przyjmujemy pozycję wyjściową. Pochylamy się do przodu. Na wdechu unosimy się na
palcach, podczas wydechu powrót do pozycji wyjściowej.

Podstawowe błędy:
- przerwanie nacisku na nerki;
- łokcie przestają «patrzeć» do przodu;
- głowa pochylona do przodu;
- tułów pochylony nie równolegle do podłogi.

                                Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IG(jelito RP(śledziona V(pęcherz MC(osierdzie TR(trzy
cienkie) ) moczowy) ) części
tułowia)
Podniesieni Obniżenie Stabilizacja Obniżenie Stabilizacja Podniesieni
e e
F(wątroba) VB(worecze С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
k żółciowy) grube)
Podniesieni Obniżenie Stabilizacja Podniesieni Stabilizacja Obniżenie
e e

*   *   *

Środkowy świat – “Pień”

Druga część gimnastyki «Stojąca woda», « Pień », składa się z dziewięciu ćwiczeń, które
aktywizują średnie siły krinicy. Badania wykazały, że wykonywanie ćwiczeń tego kompleksu
wywiera pozytywny wpływ na nerki i obniża ciśnienie tętnicze na tle stabilizacji wszystkich
narządów wewnętrznych i systemów podtrzymujących życie.

Pozycja wyjściowa dla wykonania ćwiczeń środkowego świata: kolana rozsunięte do

poziomu ramion, łydki równolegle, ręce zgięte w stawach łokciowych, łokcie do przodu
nieznacznie obniżone do siebie, do tego uniesiona pierś; stawy ramieniowe opuszczone;
dłonie zgięte do środka, w miejscu zgięcia przyciśnięte do nerek; palce w pozycji naturalnej.
Ogólne wymagania dotyczące ćwiczeń:
- dłonie stale naciskają na miejsce nerek.
- wykonując ruchy rąk, konieczne jest zastosowanie nacisku na ciało w czasie wykonywania
ruchu rękami.
- przed rozpoczęciem wizualizujemy odpowiedni symbol do danego ćwiczenia.
Energia pobierana jest z nerek:
- rękami do klatki piersiowej;
- według trajektorii ruchu rąk.
Wyrzut energii prowadzi od klatki piersiowej na dół przez krocze.

Środkowy świat

Ćwiczenie 1

Technika wykonania: z pozycji wyjściowej na wdechu wykonujemy ruch rękami «Zalążek»,

na wydechu – wracamy do pozycji wyjściowej. Ćwiczenia normalizują działanie wszystkich
systemów wewnętrznych i organów.

Podstawowe błędy:
- głowa pochylona do przodu;
- ręce w czasie ćwiczenia nie obejmują klatki piersiowej;
- w czasie ćwiczenia za słaby nacisk rąk na tułów;
- w końcowej fazie ręce nie są skierowane w górę.

                                Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IG(jelito RP(śledziona V(pęcherz MC(osierdzie TR(trzy
cienkie) ) moczowy) ) części
tułowia)
Podniesieni Stabilizacja Obniżenie Podniesieni Obniżenie Stabilizacj
e e a
F(wątroba) VB(worecze С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
k żółciowy) grube)
Podniesieni Stabilizacja Podniesienie Podniesieni Stabilizacja Obniżenie
e e

Ćwiczenie 2
Technika wykonania:
Z pozycji wyjściowej opuszczamy pośladki na stopy. Pochylamy tułów, następnie, prostując
nogę w stawie kolanowym, wyciągamy ją do przodu. Kładziemy głowę policzkiem na
podłogę, po czym na wdechu wykonujemy ćwiczenie rękami «Wrzos». Na wydechu wracamy
do początkowej fazy. Dzięki temu ćwiczeniu normalizujemy działanie wszystkich układów i
narządów wewnętrznych.

Ćwiczenie «Wrzos» można podzielić na trzy etapy:

1. «Pęcznienie» (obracanie dłoni). Dłonie z pozycji wyjściowej wynoszone do przodu, przy
tym nie tracą kontaktu z ciałem przesuwając się prostują, dłoń obraca się do tułowia, pod
piersią zaczynają naciskać na ciało.
2. «Poszukiwanie wyjścia» (połączenie). Dłonie unosząc spotykają się tylnymi częściami
między piersiami, łączą się i podnoszą do góry (koniuszki palców na poziomie nosa), na
końcu przedramienia połączone na całej długości.
3. «Rozpełzanie». Ręce rozprowadzamy w obie strony zawijającym ruchem, dłonie kierujemy
w górę.

Podstawowe błędy:
- ręce w czasie ćwiczenia nie obejmują klatki piersiowej;
- w czasie ćwiczenia za słaby nacisk rąk na tułów;
- policzek nie leży na podłodze;
- dłoni nie patrzą w górę;
- biodra nie prostopadłe do podłogi;
- nie wygięta dolna część pleców.

                                Meridiany i oddziaływanie na nie

Р(płuca) IG(jelito RP(śledziona V(pęcherz MC(osierdzie TR(trzy
cienkie) ) moczowy) ) części
tułowia)
Podniesieni Podniesienie Podniesienie Podniesieni Podniesienie Obniżenie
e e
F(wątroba) VB(worecze С(serce) GI(jelito R(nerki) Е(żołądek)
k żółciowy) grube)
Stabilizacja Stabilizacja Obniżenie Podniesieni Obniżenie Obniżenie
e

Ćwiczenie 3

Technika wykonania: