Aesopi dhe fabula “Bej cfare them une”

Era dhe Dielli vune bast se kush do te detyronte njeriun te hiqte pallton me pare .

Era fryu e fryu por njeriu u mbeshtjell fort dhe vazhdoi rrugen.

Ndryshe nga Era ,Dielli zgjodhi te qendronte mbi njeriun ,duke e pare nga larte ,duke i rrezatuar
nxehtesi,edhe me shume nxehtesi derisa njeriu nuk pati zgjidhje tjeter vetem te dorezohej.

Morali: Miresia,xhentilesa dhe bindjafitojne aty ku forca humb.

Bodrumi.

Kur pyetesh se cfare te shqeteson,kupton se ne jete shfaqen njerez tek te cilet mund te hapesh.

Nis te nxjerresh fjalet e para por humbet konkretizimin gjate rruges.

Duket sikur ky shqetesim qe ke patur eshte ruajtur ne bodrumin e ndjenjave per aq shume kohe ,saqe
tani ,edhe po te duash ta nxjerresh nga vorbulla e ndjenjave te tjera qe jane mbledhur bashke e bere
nje,ti nuk mundesh.

Pluhuri,rrjetat e merimangave,koha....

Te gjitha formojne nje mjegull kur mundohemi ti nxjerrim ndjenjat nga kutite e bodrumit.

Kjo sepse ,ndjenjat nuk duan te dalin jashte ,jane mesuar aty,tanime drita e diellit nuk I zbukuron por i
tregon imperfeksionet,mangesite.

Materiale te demtuara ,jane dhimbjet tona.Kaq te bukura,me kaq potence,kaq nostalgji.Por prap do te
kishim turp ti vendosnim ne komodinen e gjumit apo sallonin e ndenjes.

Pse?

Sepse nuk jane miqesore per syrin e perditshmerise,

Ato duan kohe te pertypen,mendime te reflektohen.

Per shkak se duan kaq shume kohe ,une dhe ti bashke zgjedhim ti leme ne bodrum,ne qetesin e mjegullt.

Dhe heren tjeter kur pyetemi nga dikush se cfare na shqeteson , duhet te mendojme nese ja vlen risku ti
tregojme atij gjithe bodrumin e dhimbjeve tona ?