Универзитет „Св.

Кирил и Методиј” – Скопје

Филозофски факултет – Скопје
Институт за безбедност, одбрана и мир

Задача по предметот Полемологија: превод на „Organizational

Capabilities“ (Hezbollah: Financing the Party of God)

Книга: Terrorism, The Financing of Terrorism, Insurgency, and

Irregular Warfare - Colin P.Clarke

Ментор: Изработил:
проф. д-р. Митко Котовчевски Иван Митревски
бр. на индекс: 10782/20

Скопје, декември 2020 година

 HEZBOLLAH: FINANCING THE PARTY OF GOD

Organizational Capabilities

During its entire existence, Hezbollah has only been led by two individuals - Abbas al
Musawi (assassinated by Israel in February 1992) and Hassan Nasrallah. To be fair, Iran retains a
generous amount of influence with the Hezbollah leadership and the Islamic Republic’s Supreme
Leader Ali Khamenei is still revered as Hezbollah’s “official” marji al-taqlid, or source of
emulation. Other highly respected and learned Shia religious scholars including Iraq’s Ayatollah
Ali al-Sistani and Lebanon’s Ayatollah Muhammad Hussein Fadlallah also hold sway within the
inner circles of Hezbollah. Yet, even as current Hezbollah Secretary-General Hassan Nasrallah
settles into his role as an “international celebrity,” and thus muscles his way into gaining more
autonomy from Tehran, the Iranian leadership continues to be a major part of the story of
Hezbollah.

Leadership

Unraveling the web of influence in Lebanese Hezbollah is not a straightforward process.

Due to the extent of Iranian influence, it is difficult to identify whether it is Iranian mullahs who
wield the most power, organic Lebanese Hezbollah party members, or revered Shia clerics from
Iraq whose directives guide the course of the organization. Moreover, the legitimacy of different
individuals has ebbed and flowed over the group’s 30-year existence. The grassroots appeal of
Hezbollah in Lebanese society has paved the way for “disproportionate weight in the party’s
decision-making process to members of the leadership who hold hard-line views on both social
and political matters.” While certain leaders hold more austere views than others, Muhammad
Ra’id, the head of Hezbollah’s Political Council and a member of the group’s DecisionMaking
Council, believes that Hezbollah members are best classified along a non-ideological continuum
ranging from “flexibility and realism” to “less flexibility and less realism.”
Sayeed Hassan Nasrallah was elected secretary-general of Hezbollah in 1992 and has
since become not only the most recognizable face of the group, but among the most influential
and prominent Islamic leaders in the entire Middle East. As secretary-general, Nasrallah has
been described as “an extraordinarily shrewd leader” who has sacrificed greatly for Hezbollah, to
include losing his oldest son in a battle with the IDF. Other caricatures of Nasrallah depict him as
an “ingenious marketer” who “makes smart decisions” and holds an “almost erotic appeal” for
his many followers throughout the region. Nasrallah is credited with guiding Hezbollah’s
ideological shift over the years, which has been marked by “flexibility and adaptability,”
effectively allowing the group to “expand its base of support and sink deeper roots into Lebanese
society.” Hezbollah expert Magnus Ranstorp has closely followed Nasrallah’s ideological
evolution during his tenure as secretary-general and believes that Hezbollah’s “Lebanonization
process” has been a major factor in the pragmatism characterizing this transformation. Among
the major changes that Hezbollah has undergone while under Nasrallah’s tutelage are a tighter
relationship with the Asad regime in Syria and occasional cooperation with erstwhile rival Amal.
But even though Nasrallah has softened many of his “hard-line views,” his reign has also
overseen an increase in “resistance” activities directed against Israel.
From his earliest days, Nasrallah has been a consistent advocate of attacking Israel. This
resistance has included capturing Israeli soldiers, launching so-called “martyrdom operations,”
continuing to pursue conflict in the Sheba Farms area of the Golan Heights, and most recently,
the July 2006 war against Israel that brought death and destruction to both sides. His undying
enmity toward Israel has not softened since one of his earliest public interviews in which he
declared that “Our strategy is to build a future for ourselves through confrontation with the
Zionist enemy.” Despite Nasrallah’s hard-line vis-à-vis Israel, this has not precluded him from
adopting a softer stance in regard to Hezbollah’s participation in the Lebanese political system.
Frederic Wehrey observes, “[a]lthough previously supportive of a more militant, non-
participatory role for Hezbollah in the late 1980s, Nasrallah came to accept the realities of the
Lebanese political system.”
Hezbollah’s secretary-general has repeatedly stressed that while the group would
respond to Lebanon’s domestic concerns with pragmatism and flexibility, its resistance activities
“would constitute Hezbollah’s non-negotiable priority, potentially in perpetuity.” And while
Nasrallah’s open defiance has indeed earned him the status of an “international celebrity,” it has
also invited a steady stream of criticism from prominent Lebanese voices. Following the July
2006 war against Israel, Gibran Tueni, the publisher of Lebanon’s leading newspaper asked:
“Who authorized Nasrallah to represent all the Lebanese, to make decisions for them and to
embroil them in something they do not want to be embroiled in? Did Nasrallah appoint himself
secretary general of the whole Arab world?” But although opinion throughout Lebanon and the
Arab world may remain divided on the appeal of Hezbollah’s secretary-general, he undeniably
remains a symbol of strength, defiance, and resistance to the West, as evidenced by the posters
seen throughout the region that bear his image along with other populist leaders like Venezuela’s
Hugo Chavez and Iran’s Mahmoud Ahmadenijad.

Ideology

From the beginning, Hezbollah militants and their Iranian handlers adhered to an
ideological worldview stemming from the shared experience of clerical training and religious
study in the Shia seminaries of Najaf, Iraq. This ideological fervor encompassed three
uncompromising elements, including a belief in Shia Islam, the supreme rule of the wilayat al-
faqih, and a duty to practice jihad, or struggle in the name of Allah. The main point here is that
from day one, Hezbollah militants were dogmatic in their devotion to the austere version of Shia
Islam being exported by Ayatollah Khomeini and his inner circle. Nevertheless, IRGC units
provided the nascent movement with ideological guidance to reinforce these beliefs and urged
Hezbollah’s core membership to adhere to strict Islamic behavior while adopting an “anti-
Zionist” platform that still defines the group to this day. This “ideological indoctrination” was a
deliberate campaign aimed at recruiting and training radical Shia throughout the Bekaa Valley.
Hezbollah’s ideology has been described as “a fiery mix of revolutionary Khomeinism,
Shia nationalism, celebration of martyrdom, and militant antiZionism, occasionally accompanied
by crude, neo-fascist anti-Semitism.” Its ideological approach is epitomized by Nasrallah, whose
ability to preach in various terms—religious, nationalist, Arab, anti-Israeli—is an effective
means to rally supporters to Hezbollah’s cause. As Norton observes, “ideological currents have
shifted dramatically in the last two decades in favor of Hezbollah, which offers an ideological
vision that many Shia now find persuasive.”
Not only does the group look to the teachings of the late Ayatollah Ruholla
Khomeini for inspiration, but many scholars believe that Hezbollah is actually more faithful to
the legacy of the Islamic Revolution than are most ordinary Iranians themselves. But not all
experts agree on Iran’s role in shaping Hezbollah’s ideology. For example, As’ad Abu Khalil
argues that it is “inaccurate” to describe Hezbollah as an Iranian creation and that the group’s
ideological platform is the product of the “Islamization” of Marxist-Leninist doctrine and theory.
Still, even a cursory glance at Hezbollah’s founding charter as captured in its 1985 open letter
addressed to the “Downtrodden in Lebanon and in the World,” reveals language heavily colored
by the Iranian revolution. Indeed, Hezbollah’s ideological links to Iran have helped shape the
group’s stance on the nature of conflict, the ideal character of the nationstate, how to relate to
other Muslims, and finally, its overall approach to dealing with the West.
Hezbollah’s outlook can be considered binary. This ideological partition divides the
world between the exploited and the exploiters, or the oppressed (mustad’afin) and the
oppressors (mustakbirin). This dichotomy attempts to convey the dualism and millenarianism of
the Shia community which views itself as a perpetual underdog in its struggle to achieve equality
and justice. In Hezbollah’s worldview, oppression takes many forms, including economic,
cultural, political, and social and transcends both nationality and religion. The central tenets of
Hezbollah’s charter include the obligations to struggle against secularism, injustice, and the
oppression of the ummah by foreign imperialists, especially America and Israel. In the words of
Nasrallah’s deputy Sheikh Na’im Qaseem, “even if hundreds of years should pass by, Israel’s
existence will continue to be an illegal existence.” According to Hezbollah’s ideology, the mere
existence of Israel is anathema.

Human Resources and Recruitment

The Iranian Revolutionary Guards Corps dispatched to Lebanon was tasked with the
difficult mission of creating something from nothing. The leadership in Tehran sought to
cultivate a terrorist proxy that would remain faithful to the tenets of the Islamic Revolution while
also serving as a strike force capable of carrying out Iran’s dirty work yet affording the mullahs,
who were often several steps removed, the luxury of plausible deniability. Israel’s invasion of
Lebanon in 1982 may have provided the impetus for Shia fighters to band together, but benefits
helped too. IRGC members organized a comprehensive recruiting drive, which included a
monthly stipend and other financial incentives such as subsidized education and no cost medical
treatment for fighters and their families.
Imad Mughniyeh functioned as the go-between among various factions of the
organization and its associates. One of his main areas of effort was recruiting Lebanese
expatriates abroad and preparing them for terrorist operations inside of Israel. Highly prized
recruits included anyone with foreign language skills, a “Western looking appearance,” or a
European passport, which would make international travel much less onerous. Much like Al-
Qaida does today, Mugniyeh attempted to recruit foreign nationals who had converted Islam and
could be thoroughly vetted and indoctrinated by the group. These individuals would be used for
myriad purposes, from suicide attacks to auxiliary reconnaissance. According to Ranstorp,
Germany was one of Mugniyeh’s favorite recruiting spots. For missions that involved infiltrating
Israel, he sought to build a network of Israeli Arabs.
Hezbollah is a prominent example of an insurgent group that enjoys a significant
amount of popular support, both domestically and within the wider Arab and Islamic world.
Hezbollah’s main base of support is located in three general areas: Beirut and its surrounding
environs; southern Lebanon; and the Bekaa Valley/Hirmil Region. Support for Hezbollah in
Lebanon is apparent by its role as a major political player in Lebanon, as the group continues to
consolidate power. Anecdotal evidence from newspapers and journal articles suggests that
Hezbollah is perhaps more popular than ever before.
In an effort to quantify this support, Simon Haddad of Notre Dame
University in Jounieh, Lebanon has conducted comprehensive survey research to unearth the
reasons for the group’s “rock ‘n roll” like status. Haddad’s study concludes that the Party of God
is so beloved in the Shia community for its adherence to religious piety and the social aspects of
Islam. Furthermore, the majority of respondents polled held positive views toward the growth of
the organization and its use of force, while backing Hezbollah’s refusal to disarm in accordance
with United Nations Security Council Resolution 1559.
According to a World Public Opinion.org poll conducted in August 2006,
support for Hezbollah was measured as the following: 96 percent of Shias, 87 percent of Sunnis,
80 percent of Christians, and 80 percent of Druze. Hezbollah’s popularity should come as little
surprise. In contrast to other political parties and even the Lebanese state, Hezbollah provides a
wide range of social services at little or no cost to the community. Hezbollah offers a “vast
network of womb-to-tomb services” including hospitals, schools, orphanages, and credit
programs. In the absence of the state’s ability to provide for all of its citizens, Hezbollah has
filled the void and come to the rescue of the oftneglected Shia community of southern Lebanon.
The Lebanese government has welcomed these efforts in recognition that they are required for
domestic stability. Several scholars have found that when an insurgent group is the only provider
of goods and services in an area, support for these organizations is higher than in areas where
multiple entities supply services. These programs can be divided between large service providers
and smaller, more specifically targeted outreach efforts.
Some of the larger services include JAB, or Construction Jihad, and the Islamic
Health Committee (IHC), both opened in 1984. Three years later, in 1987, the Relief Committee
of Imam Khomenei (RCIK) was opened in the Hrat Hreik section of the southern suburbs around
Beirut. The Relief Committee was responsible for the creation of an employment office as well
as the formation of several technical trade institutes, including those open to women. These
services, in addition to many others throughout Lebanon, receive funding from Iran. In the early
years, Hezbollah reportedly received between five and ten million dollars a month, although
Jaber suggests that it is possible that the figures are higher. The funding has decreased over time,
but financing from Iran is still considered a major resource for Hezbollah, which uses the money
to maintain its ubiquitous social welfare infrastructure.
 ХЕЗБОЛАХ: ФИНАНСИРАЊЕ НА БОЖЈАТА ПАРТИЈА

Организациски способности

За време на целото свое постоење, Хезболах бил воден од само две лица - Абас ал
Мусави (убиен од Израел во февруари 1992 година) и Хасан Насрала. Чесно кажано Иран
задржува огромно влијание во раководството на Хезболах, а врховниот лидер на
Исламската република Али Хамнеи сè уште е почитуван како „официјалниот“
Хезболашки „marji al taqlid” или извор на емулација. Другите почитувани и познати
шиитски духовни преставници, вклучително ирачкиот ајатолах Али ал-Систани и
либанскиот ајатолах, Мухамед Хусеин Фадлалах, исто така, имаат влијанија врз
внатрешните кругови на Хезболах. Сепак, иако како сегашен Хезболашки Генерален
секретар Хасан Насрала е претставен во неговата улога како интернационална „selebrity”
личност што му овозможува стекнување на поголема автономија од Техеран. Иранското
водство продолжува да биде главната улога во приказната на Хезболах.

Лидерство

Откривањето на мрежата на влијание во либанскиот Хезболах не е лесен процес.

Поради обемот на иранското влијание, тешко е да се утврди дали се иранските мули оние
кои имаат најголема моќ, либански членови на партијата Хезболах или почитувани
шиитски свештеници од Ирак чиишто директиви го водат текот на организацијата. Покрај
тоа, легитимноста на различните индивидуи во текот на 30 години постоење на групата се
менувал. Приговорот на основоположниците на Хезболах во Либанското општество го
трасирале патот за „диспропорционална тежината на одлучувачкиот процес на партиските
членови кои имале цврсти ставови за политичките и за социјалните проблеми”. Додека
пак одредени лидери имаат построги ставови од другите, Мухамед Раид, шеф на
Политичкиот совет на Хезболах и член на Советот за одлучување на групата, смета дека
членовите на Хезболах најдобро се класифицирани според неидеолошки континуитет,
почнувајќи од „флексибилност и реализам“ до „помала флексибилност и помалку
реализам“.
Сајед Хасан Насралах беше избран за генерален секретар на Хезболах во 1992
година и оттогаш стана не само најпрепознатливото лице на групата, туку еден од
највлијателните и најистакнатите исламски лидери на целиот Блиски исток. Како
генерален секретар, Насралах бил опишан како „извонредно досетлив водач“ кој се
жртвувал многу за Хезболах, вклучувајќи го губењето на неговиот најстар син во битка со
ИДФ. Другите карикатури на Насралах го опишуваат како „генијален продавач“ кој „носи
паметни одлуки“ и има „скоро еротска привлечност“ за многуте негови следбеници низ
целиот регион. Насрала е заслужен за водењето на идеолошката промена на Хезболах во
текот на годините, која била обележана со „флексибилност и прилагодливост“, ефикасно
дозволувајќи и на групата „да ја прошири својата база на поддршка и да пушти подлабоки
корени во либанското општество“. Експертот за Хезболах, Магнус Рансторп, внимателно
ја следел идеолошката еволуција на Насралах за време на неговиот мандат како генерален
секретар и смета дека „процесот на либанизација“ на Хезболах бил превосходен фактор
во прагматизмот кој ја карактеризира оваа трансформација. Меѓу најголемите промени
што ги претрпе Хезболах додека беше под покровителство на Насралах се поблиските
односи со режимот Асад во Сирија и повремената соработка со поранешната ривалка
Амал. Но, и покрај тоа што Насралах ублажи многу од неговите „тврди ставови“, неговото
владеење забележа зголемувањето на „отпорните“ активности насочени против Израел.
Од неговите најрани денови, Насрала беше постојан поборник за напад на Израел.
Овој отпор вклучува заробување израелски војници, започнување на таканаречени
„маченички операции“, продолжувајќи да ги извршува конфликтите во областа Фарми
Шеба на Голанските висорамнини, а неодамна и војната против Израел во јули 2006
година, која донесе смрт и уништување на обете страни. Неговото непокорно
непријателство кон Израел не е „омекнато” уште од едно од неговите најрани интервјуа во
јавноста, во кое тој изјави дека „Нашата стратегија е да изградиме иднина за нас преку
конфронтација со ционистичкиот непријател“. И покрај линија на Насралах наспроти
Израел, ова не го спречи да заземе помек став во однос на учеството на Хезболах во
либанскиот политички систем. Фредерик Вери забележува, „иако претходно поддржуваше
повеќе воинствена, не-учесничка улога на Хезболах кон крајот на 1980-тите, Насралах ја
прифати реалноста на либанскиот политички систем“.
Генералниот секретар на Хезболах во неколку наврати нагласи дека додека групата
реагира на домашните проблеми на Либан со прагматизам и флексибилност, нејзините
активности за отпор „би претставувале приоритет на Хезболах за кој не може да се
преговара, потенцијално засекогаш“. И додека отворениот пркос на Насралах навистина
му донесе статус на „меѓународна славна личност“, тој исто така покани постојан прилив
на критики од истакнати либански гласови. По војната во јули 2006 година против Израел,
Гибран Туени, издавачот на водечкиот либански весник праша: „Кој го овласти Насрала
да ги претставува сите Либанци, да носи одлуки за нив и да ги вплеткува во нешто во што
не сакаат да се вплеткуваат? Дали Насрала се именуваше за генерален секретар на целиот
арапски свет? “Но, иако мислењето низ Либан и арапскиот свет може да остане поделено
по апелот на генералниот секретар на Хезболах, тој неспорно останува симбол на сила,
пркос и отпор кон Западот, за што сведочат и постерите што се гледаат низ целиот регион
и го носат неговиот имиџ заедно со другите популистички водачи како венецуелскиот Уго
Чавез и иранецот Махмуд Ахмадениџад.

Идеологија

Од почетокот, милитантите на Хезболах и нивните ирански управувачи се

придржуваа кон идеолошки поглед на светот што произлегува од заедничкото искуство од
научното и религиско истражување на шиитските семинари во Наџаф, Ирак. Овој
идеолошки жар опфатил три бескомпромисни елементи, вклучувајќи верување во
шиитски ислам, врховно правило на вилајат ал-факих и должност да се практикува џихад
или борба во името на Алах. Главната поента тука е дека од првиот ден милитантите на
Хезболах беа догматични во својата посветеност на строгата верзија на шиитски ислам
што ја извезува ајатолахот Хомеини и неговиот близок круг. Како и да е, единиците на
ИРГЦ му дадоа на новороденото движење идеолошко водство за зајакнување на овие
верувања и го повикаа основното членство на Хезболах да се придржува до строгото
исламско однесување при усвојувањето на „анти-ционистичка“ платформа која сè уште ја
дефинира групата до денес. Оваа „идеолошка индоктринација“ беше намерна кампања
насочена кон регрутирање и обука на радикални шиити низ долината Бекаа.
Идеологијата на Хезболах е опишана како „огнена мешавина од револуционерен
хомеинизам, шиитски национализам, славење на мачеништво и милитантен
антиционизам, повремено придружена со груб, неофашистички антисемитизам“. Неговиот
идеолошки пристап е олицетворен од Насралах, чијашто способност да проповеда во
различни термини - религиозен, националистички, арапски, анти-израелски - е ефикасно
средство за собирање приврзаници кон каузата на Хезболах. Како што забележува Нортон,
„идеолошките струи драматично се сменија во последните две децении во корист на
Хезболах, што нуди идеолошка визија што многу шиити сега ја сметаат за убедлива“.
Не само што групата се инспирира од техниките на покојниот ајатолах Рухола
Хомеини, туку многу научници веруваат дека Хезболах е всушност поверен на
наследството на Исламската револуција отколку што се и повеќето обични Иранци. Но, не
сите експерти се согласуваат за улогата на Иран во обликувањето на идеологијата на
Хезболах. На пример, Асад Абу Калил тврди дека е „неточно“ да се опише Хезболах како
иранска креација и дека идеолошката платформа на групата е производ на
„исламизацијата“ на марксистичко-ленинистичката доктрина и теорија. Сепак, дури и
површен поглед на основачката повелба на Хезболах, како што е запишано во отворено
писмо од 1985 година, упатено до „Осакатениот во Либан и во светот“, открива јазик кој е
силно обоен од иранската револуција. Навистина, идеолошките врски на Хезболах со
Иран помогнаа во формирањето на ставот на групата за природата на конфликтот,
идеалниот карактер на националната држава, како да се однесуваат со другите муслимани
и, конечно, целокупниот пристап кон справувањето со Западот.
Изгледите на Хезболах може да се сметаат за бинарни. Оваа идеолошка поделба го
дели светот помеѓу експлоатираните и експлоататорите, или угнетените (мустадафин) и
угнетувачите (мустакбирин). Оваа дихотомија се обидува да го пренесе дуализмот и
милениумството на шиитската заедница, која се гледа себеси како вечен ловџија во својата
борба за постигнување еднаквост и правда. Во светогледот на Хезболах, угнетувањето има
многу форми, вклучувајќи економски, културни, политички и социјални и ги надминува и
националноста и религијата. Централните принципи на повелбата на Хезболах вклучуваат
обврски за борба против секуларизмот, неправдата и угнетувањето на умата од странските
империјалисти, особено Америка и Израел. Според зборовите на заменикот на Насралах,
шеикот Наим Касим, „дури и да поминат стотици години, постоењето на Израел ќе биде
илегално постоење“. Според идеологијата на Хезболах, самото постоење на Израел е
анатема.

Човечки ресурси и регрутирање

 Иранската револуционерна гарда, испратена во Либан, имаше за задача тешката
мисија да создаде нешто од ништо. Раководството во Техеран се обиде да негува
терористички полномошник кој ќе остане верен на начелата на исламската револуција,
истовремено служејќи и како ударна сила способна за извршување на валканата работа на
Иран, дозволувајќи ги мулите, кои често беа оддалечени неколку чекори. Израелската
инвазија на Либан во 1982 година можеби им даде поттик на шиитските борци да се
здружат, но придонесоа и придобивките. Членовите на ИРГЦ организираа сеопфатен
поход за регрутирање, кој вклучуваше месечна стипендија и други финансиски
стимулации, како што е субвенционирано образование и бесплатно медицински третман
за борците и нивните семејства.
Имад Мугније функционираше како меѓусебна група меѓу различните фракции на
организацијата и нејзините соработници. Еден од неговите главни напори беше
регрутирање на либански иселеници во странство и нивно подготвување за терористички
операции во рамките на Израел. Високо ценети регрути вклучуваа секој со странски
јазични вештини, „надворешен изглед на Западот“ или европски пасош, што ги прави
меѓународните патувања многу помалку напорни. Слично како што тоа го прави Ал-Каида
денес, Мугние се обиде да регрутира странски државјани кои го прифатија исламот и
може темелно да бидат проверени и индоктринирани од групата. Овие лица би биле
користени за огромен број цели, од самоубиствени напади до помошно извидување.
Според Рансторп, Германија била една од омилените места за регрутирање на Мугние. За
мисиите кои вклучувале инфилтрирање во Израел, тој се обидел да изгради мрежа од
израелски Арапи. Хезболах е истакнат пример за бунтовничка група која ужива
значителна поддршка од народот, како во земјата, така и во поширокиот арапски и
исламски свет. Главната база на поддршка на Хезболах се наоѓа во три општи области:
Бејрут и околината; јужен Либан; и долината Бекаа / регионот Хирмил. Поддршката за
Хезболах во Либан е очигледна од неговата улога како главен политички играч во Либан,
бидејќи групата продолжува да ја консолидира моќта. Анегдотски докази од весници и
написи во списанија сугерираат дека Хезболах е можеби попопуларен од кога било досега.
Во обид да се измери оваа поддршка, Симон Хадад од Универзитетот Нотр Дам во
Џуние, Либан спроведе сеопфатно истражување за за да ги открие причините зошто е таа
толку допадлива група. Студијата на Хадад заклучува дека Божјата партија е толку сакана
во шиитската заедница заради придржување кон религиозната побожност и социјалните
аспекти на исламот. Понатаму, мнозинството од анкетираните лица имаа позитивни
ставови за растот на организацијата и нејзината употреба на сила, додека го поддржуваа
одбивањето на Хезболах да се разоружа во согласност со резолуцијата 1559 на Советот за
безбедност на Обединетите нации.
Според анкетата на Светското јавно мислење спроведена во август 2006 година,
поддршката за Хезболах беше измерена како што следува: 96 проценти од шиитите, 87
проценти од сунитите, 80 проценти од христијаните и 80 проценти од друзите.
Популарноста на Хезболах не треба да изненадува. За разлика од другите политички
партии, па дури и од либанската држава, Хезболах обезбедува широк спектар на социјални
услуги со малку или без никаков трошок за заедницата. Хезболах нуди „огромна мрежа на
услуги од матка до гроб“, вклучувајќи болници, училишта, сиропиталишта и кредитни
програми. Во отсуство на можноста државата да им обезбеди на сите свои граѓани,
Хезболах ја пополнува празнината и и помага на Шиитската заедница од јужен Либан.
Либанската влада ги поздрави овие напори, признавајќи дека тие се потребни за домашна
стабилност. Неколку научници откриле дека кога бунтовничката група е единствениот
давател на стоки и услуги во една област, поддршката за овие организации е поголема
отколку во областите каде повеќе субјекти обезбедуваат услуги. Овие програми можат да
бидат поделени помеѓу големите даватели на услуги и помалите, поточно насочени
напори за информирање.
Некои од поголемите услуги вклучуваат ЈАБ или конструктивен џихад и
исламскиот здравствен комитет (ИХЦ), отворени во 1984 година. Три години подоцна, во
1987 година, беше отворен Комитетот за помош на Имам Комнеи (РЦИК) во делот Храт
Хреик од јужните предградија околу Бејрут. Комитетот за помош беше одговорен за
создавање канцеларија за вработување, како и за формирање на неколку технички
трговски институти, вклучително и оние отворени за жени. Овие услуги, покрај многу
други низ целиот Либан, добиваат средства од Иран. Во раните години, Хезболах, наводно
добивал помеѓу пет и десет милиони долари месечно, иако Јабер сугерира дека е можно
бројките да бидат поголеми. Финансирањето се намалуваше со текот на времето, но
финансирањето од Иран сè уште се смета за главен извор на Хезболах, кој ги користи
парите за одржување на својата сеприсутна инфраструктура за социјална помош.
 Коментар/мислење на темата - Хезболах: Финансирање на Божјата партија,
Организациски способности

Влијанието на иранската поддршка врз донесувањето одлуки во рамките на

Хезболах го демонстрира сложеното, а сепак моќно влијание што може да го има
државниот спонзор за работењето на своите клиенти. Во овој контекст, раскошната помош
на Иран индиректно го обликувала донесувањето одлуки во рамките на Хезболах со
дефинирање на физичкото опкружување каде што биле донесени одлуки и опциите што
им се достапни на нејзините лидери. Како и да е, иако надворешната поддршка била
предуслов за долгорочниот воен пристап што го прифатил Хезболах, овој тек на
дејствување бил само еден меѓу многумина, групата можела да усвои и како се користат
ресурсите испорачани од Иран кои на крајот зависеле од лидерите на Хезболах. Покрај
овој раширен, но сепак индиректен ефект на иранската помош, иранските креатори на
политики, исто така, постојано интервенирале директно во донесувањето одлуки на
Хезболах во процеси за проширување или ограничување на активностите на групата. Така,
иако вооружен шиитскиот отпор кон инвазијата на Израел веројатно би се појавил дури и
во отсуство на спонзорирааната држава, централизирана структура на донесување одлуки
на Хезболах, долгорочна стратегија и најдраматична, сите активности биле директно или
индиректно обликувани од Иран. Како што е илустрирано со случајот на Хезболах,
државното спонзорство игра критична индиректна улога во обликувањето на двете, како
насилните недржавни актери донесуваат одлуки, како и потенцијалните насоки на
дејствување меѓу нив кои можат да ги изберат. Иако шиитскиот отпор против Израел бил
инициран од искусната Амал, ветераните и популарните свештеници, политичката
поддршка на Иран и обезбедувањето на светилиштето била клучна за обединување на
напорите на овие талентирани администратори во централно насоченото движење. Слично
на тоа, Иранските пари биле неопходни за регрутирање и задржување на искусни борци
чии вештини ги подобрија воените опции што им биле достапни на политичките лидери
на Хезболах. Така, иранската помош индиректно го подобрила квалитетот на процесот на
донесување одлуки на Хезболах. Можеби како последица на овие подобрувања во
неговиот процес на донесување одлуки, Хезболахшкиот Шура ефективно користел
поширок спектар на стратешки опции што ги обезбедило иранското спонзорство. Во овој
контекст, Хезболах вешто ја искористил финансиската сигурност обезбедена од
долготрајната поддршка на Иран за да започне кампања „срца и умови“, користејќи
социјални услуги за постепено зголемување на нејзината поддршка меѓу либанските
шиити. Слично на тоа, Хезболах ја искористил можноста меѓу платените борци и
организацискиот потенцијал за учење на постојана обука во логори за спроведување на
долгорочна, привлечна кампања, предизборувајќи ја можноста на Хезболах да нанесе
прилив на жртви врз израелските сили. Во текот на овој процес, комбинацијата на
соодветни обезбедени плати на борците и дарежливи одредби за социјална помош за
семејствата на паднатите борци, осигурале дека Хезболах никогаш не страдал од недостиг
на подготвени маченици. Иако горенаведените компоненти на долгата воена стратегија на
Хезболах била сите пионери на основањето на движечките кадри, секој зависел од
иранската помош и затоа може да се смета за индиректен производ на спонзорство на
Иран. Покрај индиректното влијание врз одлучувањето на Хезболах, Иран често
интервенирал директно во процесот на донесување одлуки на Хезболах да ги наметне
своите преференции. На моменти, овие интервенциите имале ескалаторен ефект,
привлекувајќи го Хезболах да ги нападне американските и европските цели што
организацијата инаку би ги избегнувала. Извршен со значителна тактичка остроумност,
директните ирански напори за проширување на целната група на Хезболах дале опипливи
придобивки за Иран,но, несомнено, се покажало како безобзирен за Хезболах на подолг
рок, заработувајќи му непријателство нанеколку големи сили. Додека надворешната
политика на Иран понекогаш го поттикнувла Хезболах да напаѓаат поширок спектар на
цели, во други времиња таа го ограничувала за да не се докажат постапките на Хезболах
штетни за интересите на Иран. Со важноста на сојузот Сирија-Иран кон самиот успех на
Хезболах, ограничувачкото влијание на Иран, му донело корист и на Хезболах. Во светло
на овие индиректни и директни напори, нето влијанието на иранското спонзорство врз
носителите на одлуки на Хезболах биле позитивни во периодот за кој станува збор .
Меѓутоа, кога интерактивните процеси помеѓу влезовите и политиките на државните
спонзори со организациите на клиенти носителите на одлуки биле детално испитани,
станувало можно да се замислат многу сценарија кога водачите на групите немало да
успеат ефикасно да ги користат ресурсите обезбедени од државните спонзори. Како
индиректно влијание на спонзорството врз групното донесување одлуки, директните
интервенции на спонзорите во донесувањето одлуки исто така можело да има штетно
влијание врз нивните клиенти. Во овој контекст, спонзорските напори за проширување на
таргетирањето на нивните клиенти можело да поканат катастрофална одмазда против
нив. Иако спонзорството им отворало нови хоризонти на терористите и бунтовниците,
ефективната употреба на обезбедените ресурси зависеле од двете карактеристики
својствени на самите недржавни актери , во смисла на директни интервенции во нивното
донесување одлуки, со спонзорирањeто на влади. Во случајот на Хезболах, нето-
влијанието на иранското спонзорство било неспорно позитивно за организацијата. Како и
да е, тоа не било секогаш случај и многуте насилни, спонзорирани од државата,
недржавни организации останале неефикасни или затоа што нивните носители на одлуки
не успеале да ја искористат дадената помош или поради негативните последици од
директните интервенции на спонзорите во донесувањето одлуки на нивните клиенти ги
надминало придобивките обезбедени од поголемите ресурси.