Osiecka Agnieszka-NajpiÄ Kniejsze Wiersze I Piosenki

Copyright
© Agata Passent, 2010

Projekt okładki
Sylwia Tymkiewicz
Koncepcja książki oraz wybór wierszy
Marek Włodarski
Korekta
Katarzyna Szajowska
ISBN 978–83–7839–822–6
Warszawa 2010
Wydawca
Prószyski Media Sp. z o.o.
02–697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28
www.proszynski.pl
Kolory
Duch stacji benzynowej
Kto naszą drogą o północy gna,

kto naszą drogę marnie zna,
kto na nasz zakręt pod wierzbami wpadł –
mówiłam, uważaj...
Spotkać możesz tuż za rowem
ducha stacji benzynowej:
Duch benzyną śmierdzi,
duch benzyną parska,
trzy ćwierci do śmierci,
kto się wykaraska?
Duch ma kocie oczy,
sto tysięcy par,
gdy z ciemności duch wyskoczy –
murowany krach.
O świcie tylko twego wozu wrak
i połamany wierzby krzak –
po twojej kraksie to jedyny znak –
mówiłam, uważaj...
A spotkałeś tuż za rowem
ducha stacji benzynowej.
Duch benzyną śmierdzi,
duch benzyną parska,
kto się wykaraska?
Duch ochryple wyje
jak klaksonów sto,
jeśli cudem jeszcze żyjesz,
słyszysz głuchy szloch.
Tym, co nie wierzą w duchy złe,
co z mej ballady śmieją się,
tym powiem: racja, to nie duch, lecz sen;
mówiłam: nie śpij,
spotkać możesz tuż za rowem
sen o śmierci benzynowej:
Sen benzyną śmierdzi,
sen benzyną parska,
kto się wykaraska?
Strach ma kocie oczy,
sto tysięcy par,
gdy z ciemności strach wyskoczy –
murowany krach.
Dwie szklaneczki wina
W tym mieście, w którym się spotkamy,

za rok, za chwilę – kto to wie?
Wtem zatrzymają się zegary
i wszystko będzie jak we śnie...
Więc będą dwie szklaneczki wina
i trochę śmiechu, trochę łez,
może pójdziemy gdzieś do kina,
może w straganie kupisz bez?
Może nocą gdzieś na moście
pomilczymy o miłości,
może powiesz coś od rzeczy,
może nie...
I przez te dwie szklaneczki wina
będziemy śmiać się aż do łez,
bo przecież to nie nasza wina –
nagła wesołość dwojga serc.
W tym mieście, gdzie się rozstaniemy,
za rok, za chwilę – może dziś?
Nic się nie stanie, nic nie zmieni,
jak gdybyś wcale nie miał iść...
Znów będą dwie szklaneczki wina
i trochę śmiechu, trochę łez,
może pójdziemy znów do kina,
może w straganie kupisz bez?
Może nawet gdzieś na moście
pomilczymy o miłości,
może powiesz coś od rzeczy,
może nie...
I przez te dwie szklaneczki wina
będziemy śmiać się aż do łez,
bo przecież to nie nasza wina –
nagła rozłąka dwojga serc...
Dziewczyna z cyrku
Raz kumpel mój, Adam,

przyszedł do mnie i gada:
– Chodź do cyrku, kolego,
w cyrku wiele dobrego,
sam zobaczysz, kolego – powiada.
– A w tym cyrku, na linach
tańczy moja dziewczyna.
Ona obu nam z mety
pozałatwia bilety.
Chodź do cyrku,
to lepsze od kina.
Więc przychodzę i siadam.
Dobry pomysł miał Adam,
bo tam błazny i konie,
wielka małpa w pomponie
i papuga do rymu coś gada.
Wtem urwała muzyka,
żaden pajac nie fika,
światło poszło do góry,
a tam sznurki i sznury
tak wysoko, że aż coś zatyka.
W górze po linach biega dziewczyna,
w cyrku na linach tańczy dziewczyna,
taka dziewczyna, taka dziewczyna,
taka dziewczyna, że ach!
Że on pozwala swojej dziewczynie,
w cyrku, jak małpie, biegać po linie...
Taka dziewczyna, taka dziewczyna,
cudza dziewczyna, a strach...
Co mnie głupiemu do tej dziewczyny,
przecież nie do mnie zeskoczy z liny...
cudza dziewczyna, a strach.
Że też potrafi taka dziewczyna
z takim bałwanem długo wytrzymać.
cudza dziewczyna, psiakrew!
Jak się oświadczyć takiej dziewczynie
w cyrku, na linie, cudzej dziewczynie?
chwieje się lina...
cudza dziewczyna, a żal.
Filiżanka kawy
Biedna ta miłość,
cała się zmieści w filiżance kawy.
Smutna ta miłość,
niech się napije, kto ciekawy.
Mała czarna – tęsknota,
duża czarna – nadzieja.
Czy to można tak kochać,
kiedy nic się nie zmienia?
Filiżanka czarnej kawy
z maleńkim kruchym szczęściem.
Niecierpliwość, nuda, zawiść,
filiżanka codziennie i częściej.
z okruchem smutku na dnie,
z pachnącą goryczką obawy.
Powiedz – nie będzie już ładniej?
kiedy nic się nie zmienia?
z ukrytym na dnie cierniem,
na lenistwo, dla zabawy,
filiżanka codziennie i częściej.
Oceany czarnej kawy
zastygły między nami.
Rozbitkowie w filiżance kawy
mięciutkiej jak czarny aksamit.
kiedy nic się nie zmienia…
Biedna ta miłość,
cała się zmieści w filiżance kawy,
smutna ta miłość,
niech się napije, kto ciekawy.
Herbaciane nonsensy
Już wieczorna godzina

zeskakuje z komina,
zaraz lampę słoneczną punktualny zgasi wiatr
i na ściany popatrzysz,
wszędzie chiński teatrzyk,
w roli głównej – kochany twój cień.
Dwa fotele – dziadygi
obgadują na migi
księżycowy śmiejący się pysk.
Mały czajnik pękaty
nagotuje herbaty,
herbaciane bulgocąc nonsensy...
Kot się łasi jak głupi,
pewnie znowu się upił,
może śnił mu się dziś dobry sen.
A bohomaz na ścianie –
jakiś pan i dwie panie –
dziś wygląda jak stary van Gogh.
Lecz poszedłeś o dziesiątej,
nagle zbrzydły wszystkie kąty,
a ten czajnik z herbatą ma po prostu krzywy garb.
Kot jest głupi jak cielę
i dziurawe fotele,
a ten obraz malował Gierasik...
No, a w chińskim teatrze
nie ma na co popatrzeć,
głównej roli już nie ma kto grać...
Może gadam od rzeczy,
lecz cóż warte są rzeczy,
kiedy rzeczom tym ciebie jest brak?
Ja mam szczęście do wszystkiego
Ja nie jestem jakaś taka nadzwyczajna,

taka ładna, taka mądra ani nic.
Nie mam pleców, protektorów, konta w bankach,
ale tak mi jakoś łatwo żyć.
Ja mam szczęście do wszystkiego,
do dobrego i do złego...
A dlaczego? Bo ja wiem...
Tak ni z tego, ni z owego
ja mam szczęście do wszystkiego,
bez chodzenia, bez proszenia, bez niczego –
ja mam szczęście dzień za dniem!
Inne płaczą, że ich nie chcą kochać chłopcy,
chociaż ładne, chociaż modne – taki pech...
A ja nie wiem, to jest dla mnie problem obcy,
bo mnie kocha naraz chłopców trzech!
Ja mam szczęście do wszystkiego,
do dobrego i do złego...
ja mam szczęście do wszystkiego,
bez chodzenia, bez proszenia, bez niczego –
ja mam szczęście dzień za dniem!
Aż tu nagle ktoś mnie spotkał bez uśmiechu
i nie spojrzał w moją stronę, jak na złość!
Jakby myślał o czym innym, jakby nie czuł,
że to dla mnie bardzo ważny ktoś...
Nie mam szczęścia do jednego,
do jednego, jedynego...
nie mam szczęścia do jednego,
nie mam szczęścia do miłego, najmilszego,
chociaż bardzo, bardzo chcę,
chociaż bardzo, bardzo chcę,
chociaż bardzo, bardzo chcę!
Kochankowie z ulicy Kamiennej
Oczy mają niebieskie i siwe,

półzłotówki w kieszeniach na kino,
żywią się chlebem i piwem,
marzną im ręce zimą...
pierścionków, kwiatów nie dają...
wcale Szekspira nie znają.
Kochankowie z ulicy Kamiennej...
Wieczorami na schodach i w bramach
dotykają się ręce spierzchnięte,
trwają tak czasem aż do rana,
kiecki są stare i zmięte...
tramwajem jeżdżą w podróże...
boją się gliny i stróża.
Kochankowie z ulicy Kamiennej...
Aż dnia pewnego
biorą pochodnie,
w pochód ruszają,
brzydcy i głodni.
„Chcemy Romea!”
– wrzeszczą dziewczyny –
„My na Kamienną
już nie wrócimy!”.
„My chcemy Julii!”
– drą się chłopaki –
„Dajcie nam Julię,
zbiry, łajdaki!”.
Idą i szumią,
idą i krzyczą.
Amor szmaciany
płynie ulicą!
Potem znów cicho, potem znów ciemno,
potem wracają znów na Kamienną...
Małe stacje
Są małe stacje wielkich kolei,

nieznane jak obce imiona,
małe stacje obcych kolei –
jakiś napis i lampa zielona.
Na takiej stacji, dawno już temu,
z daleka jadąc daleko,
widziałem dziewczynę w niebieskim szaliku,
jak piła gorące mleko.
Teraz tamtędy nigdy nie jeżdżę
i miasto moje daleko,
a myślę czasami o tamtej dziewczynie,
jak piła na stacji mleko.
I nieraz pragnę, aby tu była,
może to miałoby sens,
jak ona śmiesznie to mleko piła,
gapiąc się na mnie spod rzęs...
Mam swoje sprawy, inne podróże,
i nie tamtędy mi droga, lubię,
ulice wesołe i duże,
i neonowe światła na rogach.
Pewnie ma chłopca tamta dziewczyna,
może wybrała się w świat
albo po prostu – może jest głupia
jak jej siedemnaście lat.
Zresztą to przecież nie ma znaczenia,
mieszkam naprawdę daleko,
i tylko myślę czasami o niej,
jak piła na stacji mleko.
Może to dobrze, żeby tu była,
może to ma jakiś sens,
jak ona śmiesznie to mleko piła,
gapiąc się na mnie spod rzęs...
Są małe stacje wielkich kolei,
nieznane jak obce imiona,
małe stacje wielkich kolei –
jakiś napis i lampa zielona.
Miłość na prowincji
Chodzi się nad rzekę,

milczy się na rynku,
w krzakach bzu się czeka,
pachnie się landrynką,
je się żółte lody,
włóczy się pod lasem,
wchodzi się do wody,
czas się dłuży czasem...
Bo miłość na prowincji
ma kolor rezedowy,
to widział już da Vinci,
to głoszą od Jehowy.
Bo miłość na prowincji
ma smak miętowej wody,
to czuje nawet Chińczyk –
widocznie ma powody.
To miłość na prowincji...
Ludzie wiedzą wszystko,
ma się psa lub kota,
mówi się „letnisko”,
myśli się – „tęsknota”...
Wino porzeczkowe
się pije do obiadu,
książki Orzeszkowej
pożycza od sąsiadów.
Bo miłość na prowincji...
Wraca się po latach,
szuka się uparcie
w zasuszonych kwiatach,
w pasjansowej karcie...
Lat się już nie liczy,
szuka się bez ładu –
z miłości na prowincji
już nie ma ani śladu...
Nie mówimy o naszej miłości
Nie mówimy o naszej miłości...

Ulicą pustą i długą
idziemy w gęstej mgle.
Godzinę pierwszą i drugą
wydzwania zegar przez sen.
Nie mówimy o naszej miłości.
A w porze zmierzchów czerwonych,
w godzinie czarnych drzew
spotkacie nas pochylonych
nad rzeką rudą jak krew.
Nie mówimy o naszej miłości.
Lubimy mosty, jak wy, czytamy wiersze, jak wy,
piszemy listy, jak wy, i jak wy kupujemy kwiaty.
Tyle słów powiedzianych za wcześnie,
tyle gestów, zamyśleń i spraw,
tyle znaczeń, przeznaczeń i westchnień,
tyle mitów i tyle prawd.
Nie mówimy o naszej miłości,
to przecież niczego nie zmienia,
nie mówimy o naszej miłości...
Uczymy się
teraz
milczenia.
Spacer z niekochanym
Tak dawno już nie dzwonił,

dawno listów już brak,
bezlitośni znajomi
patrzą jakoś nie tak...
Już was razem nie spotka
i konduktor, i gość,
wtedy myślisz: – Idiotka –
robisz wszystkim na złość.
I na spacer z niekochanym
wychodzisz w południe,
wędrujecie roześmiani,
samotni okrutnie.
I trzymacie się za ręce,
czy słońce, czy deszcz,
nie potrzeba wam nic więcej,
ty wszystko już wiesz...
Nie, to nie jest ten dzień,
nie, to nie są te słowa,
to nie twoje uśmiechy,
a te twoje ktoś schował...
Od spacerów z niekochanym
milkną oczy, usta,
całe miasto już za wami,
przed wami jest – pustka...
Macie nowych znajomych,
przyzwyczaił się pies.
Nie, to nie był zły pomysł,
przecież jakoś tam jest...
Przecież są inne kwiaty,
na cóż róże sprzed lat?
Tamten pan już żonaty,
nie zawalił się świat.
Na spacery z niekochanym
wychodzisz w południe,
wędrujecie roześmiani,
samotni okrutnie.
I trzymacie się za ręce,
czy słońce, czy deszcz,
nie potrzeba wam nic więcej,
ty wszystko już wiesz...
Nie, to nie jest ten dzień,
nie, to nie są te słowa,
to nie twoje uśmiechy,
a te twoje ktoś schował...
Od spacerów z niekochanym
milkną oczy, ręce
i nic nie ma między wami,
są słowa, nic więcej...
Warszawskie dziewczyny
Kiedy wyjdziesz na Nowy Świat,

na Krakowskie, na Rynek, na Freta,
choćbyś śpieszył się, złościł lub jadł,
nagle stajesz się jak poeta.
Nagle mylisz ulice,
nagle gubisz godziny,
bo wszędzie dokoła
warszawskie dziewczyny.
od rana na szpilkach,
bo młodość jak chwilka,
to każda z nich wie.
wydają pieniądze –
tu fryzjer, tam kino,
nie zawsze najmądrzej.
Wybaczcie dziewczynom,
warszawskim dziewczynom,
bo każda, choć nic dobrego,
kocha tego jedynego,
czy dobry, czy zły!
Gdy na niebie zabrakło gwiazd,
kiedy gruzy dymiły na Freta,
gdy nie było Warszawy wśród miast,
kiedy milczał jak głaz poeta,
zmartwychwstały ulice,
kamienice, ruiny,
wróciły do miasta
warszawskie dziewczyny.
już teraz na szpilkach,
bo młodość jak chwilka,
to każda z nich wie.
Warszawskie dziewczyny,
tu kawa w Harendzie,
tam Fukier i wino,
a chłopcy są wszędzie.
Wybaczcie dziewczynom,
warszawskim dziewczynom,
bo każda, choć nic dobrego,
kocha tego jedynego,
czy dobry, czy zły!
Zamienię księżyc na parę butów
A my mieszkamy na Pradze,
spotykamy się w barze „Feniks”,
ty – pochmurna – a co ja poradzę,
ja – milczący – a ty mnie nie zmienisz.
Już orkiestra gra tango o czarach,
już zawodzą słowiki w kieliszkach,
księżycowo fałszuje gitara,
księżycowo się biją po pyskach.
Zamienię księżyc na parę butów,
słowika sprzedam na tandecie,
dam całe niebo gwiezdnego śrutu
za elektryczny piecyk.
Za babie lato kupię ci obiad,
za złote liście dam pończochy,
chcę, żebyś miała, moja niedobra,
sukienki w pasy i w grochy.
Lecz my mieszkamy na Pradze,
spotykamy się w barze „Feniks”.
Ty wiesz dobrze – ja nic nie poradzę,
ja wiem dobrze – i ty nic nie zmienisz.
Znów orkiestra gra tango o niebie,
sufit mruga gwiazdami z tektury,
coraz dalej i dalej do ciebie
przez księżyce, refreny i bzdury.
Zamienię księżyc na parę butów…
A my mieszkamy na Pradze,
nami nikt się tu nie zachwyca.
Ty pochmurna – i co ja poradzę,
ja wiem dobrze – nie sprzedam księżyca.
Zupełnie jak w piosence
Spotkali się, zupełnie jak w piosence,

w miesiącu „bzów i snów”.
Kochali się, zupełnie jak w piosence,
gdy świecił „srebrny nów”.
Rozstali się, zupełnie jak w piosence,
nie brakło łez i słów.
Tęsknili więc, zupełnie jak w piosence,
i chcieli wrócić znów.
Pewno myśleli, że jak w piosence,
podadzą sobie na nowo ręce;
pewno myśleli: w życiu też bywa,
że wraca czasem miłość szczęśliwa.
Spotkali się, lecz już nie jak w piosence,
w miesiącu zwykłych dni.
Kochali się, lecz już nie jak w piosence,
i zwykły los ich był.
Rozstali się, lecz już nie jak w piosence,
lecz już nie jak w piosence, bez ani jednej łzy.
Lecz tęsknią znów, tak samo jak w piosence,
i pragną wrócić znów,
wrócić znów.
Listy śpiewające
Byle nie o miłości
Że ty nie dla mnie jesteś ani ja dla ciebie,

że nie możemy rankiem gadać trzy po trzy,
że wspólnej gwiazdy próżno szukać nam na niebie,
że między ludźmi nie powiemy sobie „ty”,
że nie pójdziemy, tak zwyczajnie, gdzieś tam w gości,
że nic, co nasze, nie jest nasze – nawet my –
dlatego nie mów mi,
dlatego nie mów mi
o miłości!
Że to niestraszne, kiedy idziesz z tamtą panią
i to nie dziwne, że ja innych chłopców znam,
że nie poradzi na to diabeł ani anioł,
że każdy z nas ma własny los, oddzielny plan,
no i że trudno kochać mocniej, kochać prościej,
tak pięknie kochać, jak kochamy – ja i pan –
dlatego nie pisz mi,
dlatego nie pisz mi,
dlatego nie pisz mi
o miłości!
Że spotykamy się przypadkiem, przy niedzieli,
i że mówimy byle jak i byle co,
że każde słowo, zamiast łączyć, to nas dzieli,
że złą podróżą jest bez ciebie każda noc,
że więcej smutku z siebie mamy niż radości,
że nie pomaga, kiedy mówię: „w górę nos!” –
dlatego nie mów mi
o miłości!
Cyganka
Cyganka to wie,
Cyganka was zna.
Kochacie się źle
i szczęścia wam brak,
i szczęścia wam brak...
A przecież można przy kominie
ze słowem dobre słowo pleść,
a przecież można jak w rodzinie
czasami coś dobrego zjeść.
Można się śmiać i dzieci mieć,
i można piękniej kochać chcieć.
Cyganka to wie,
Cyganka was zna.
Kochacie się źle
i szczęścia wam brak,
i szczęścia wam brak...
Czy musimy być na ty?

Po co zmieniać rzeczy stan?
Popatrz, jak to ładnie brzmi:
stare słowa: „pani”, „pan”.
Nie mówiłeś do mnie „ty”,
gdy przybiegłeś kiedyś sam
i gdy ja szepnęłam ci –
„Proszę zostać, zmoknie pan”.
Mówię: „zostaw”,
mówię: „przynieś”,
mówię: „wpadnij dziś po kinie”...
Czy nie ładniej było dawniej
mówić: „Kiedy znów pan wpadnie?”.
Nie musimy być na ty,
tak jak drzewem nie jest ptak.
Drzewo pyta: „Czy pan śpi?”,
a ptak na to – „nie” lub „tak”.
Mój telefon milczy, milczy,
nie masz czasu ani, ani...
Czy by było tak, najmilszy,
gdybyś mówił do mnie – „pani”?
Nie najlepszy był to plan.
Proponuję, by przez łzy
znów powtórzyć:
„pani”,
„pan”...
Dookoła noc się stała
Dookoła noc się stała,

księżyc się rozgościł,
jeszcze ci nie powiedziałam
wszystkich słów miłości.
Jeszcze z tobą nie zdążyłam
na najdalsze gwiazdy,
jeszcze ci nie wymyśliłam
najpiękniejszej nazwy...
Ale teraz z moich ramion
zrobię ci kołyskę,
niech cię, miły, nie poranią
leśne trawy niskie.
A ty śpij, a ty śpij,
zanurz się w noc ciemną,
a ty śnij, a ty śnij,
śnij, że jesteś ze mną.
Jeszcze cię nie porównałam,
jak porównać trzeba,
jeszcze ci nie przychyliłam
ziemi ani nieba.
Jeszcze z tobą nie obiegłam
wszystkich mórz i jezior,
jeszcze ci nie uwierzyłam,
tak jak ludzie wierzą...
Ale teraz z moich ramion
zrobię ci kołyskę,
niech cię, miły, nie poranią
leśne trawy niskie.
A ty śpij, a ty śpij,
zanurz się w noc ciemną,
a ty śnij, a ty śnij,
śnij, że jesteś ze mną.
Jak się wyleczyć z miłości?
Nawet nie chcesz mi się przyśnić,

nawet patrzysz już nie tak,
obcy ludzie niedomyślni
mówią: „Zostaw, sensu brak.
Po co biegać za chłopakiem,
i to jakim, byle jakim,
tyle lat...?”.
Tego nie wiedzą, bo skąd.
Radzą mi z serca, ze złości
i tylko, i tylko ten błąd –
Jak oduczyć się patrzenia na zegarek,
odmierzania długich minut, wiecznych godzin?
Jak wyrzucić albo spalić listy stare,
jak odwrócić wzrok od drzwi, którymi wchodzisz?
Czy do Cyganki mam iść?
Jak odpowiedzieć najprościej
na śmieszne pytanie – jak żyć?
Jednak do pary
Nie mogę bez ciebie żyć
Nim przyszedłeś, to wierz mi, że

kilku panów kochało mnie,
nie oddałam im ręki,
choć śpiewali piosenki –
no tak, no tak, to fakt.
Mogłam zostać doktorem,
lecz przyszedłeś nie w porę...
I we dwoje jesteśmy na świecie,
i choć mogłoby piękniej być,
to przecież, to przecież, to przecież
nie mogę bez ciebie żyć.
Tak nas mało, a jednak do pary,
więc choć mogłoby piękniej być,
to przecież czy Kutno, czy Paryż –
Ożeniłem się wcześnie zbyt,
nawet datę wymienić wstyd,
nie zrobiłem kariery,
chociaż zamiar był szczery,
no tak, no tak, to fakt.
Choć wróżyli mi przyszłość,
popatrz, na co nam przyszło:
Że we dwoje jesteśmy na świecie
i choć mogłoby piękniej być,
to przecież, to przecież, to przecież
Tak nas mało, a jednak do pary,
więc choć mogłoby piękniej być,
to przecież czy Kutno, czy Paryż –
nie mogę bez ciebie żyć...
***
Kiedy zapomnę tego kogoś,

to kupię sobie duże lody,
kiedy zapomnę tego kogoś,
będę już wszystko miała z głowy,
pójdę do kina na Jeanne Moreau,
wypiję wina beczek ze sto,
będzie dziewczyna ze mnie ho ho! – bo –
to wstąpi we mnie jakiś ogień.
Kiedy zapomnę tego kogoś,
polecę zaraz do krawcowej
– uszyję sobie coś en vogue,
i będę modna cały rok,
i gwiżdżąc, pójdę swoją drogą –
tylko zapomnę tego kogoś –
Niech ja zapomnę tego kogoś,
to zaraz w pracy się podciągnę,
prędko zrozumiem haseł mnogość,
pojadę sobie w dal pociągiem
i tam zobaczę w terenie klub
albo pomnożę dorobek lub
może otworzę teatrzyk prób
– bo –
to znajdę sobie wyższe cele,
będę pochłaniać każdą nowość,
oszczędzać i szanować zieleń,
– uwierzę w swój szczęśliwy znak,
w tańcu zakręcę się jak ptak,
i już nie będę myśleć z trwogą,
jak tu zapomnieć tego kogoś,
jak tu zapomnieć tego kogoś!...
***
...Kocham ciebie w domu,

Kocham cię na mieście...
Dość milczałam! Zrozum!
Dziś wygarnę wreszcie:
Mówiąc o miłości
trzymasz mnie pod kluczem,
no, a mnie to złości,
a ja chcę ci uciec!
Chciałbyś mnie jak owoc
trzymać stale w ręce,
pleść ze słowem słowo
w życiu i w piosence.
Lecz do tego tekstu
ja się nie nadaję –
czasem kocham, jestem,
a czasem – przestaję.
Tak to jest u ludzi,
że przy cieniu cień...
Przy mnie można
budzić się co drugi dzień!
I choć drżą mi ręce
nad pointą tą –
nie zobaczysz więcej
oczu mych za mgłą!
Bo nie można wcale
mnie na co dzień mieć.
Chociaż bardzo chciałam
nie umiałam chcieć.
Liryka po polsku
Pamiętam – księżyc był wysoko

i spały ptaki w dzikim winie,
i cisza była tak głęboko,
i tylko chrząszcz brzmiał w trzcinie...
Tuliłeś w dłoniach moje ręce,
usta szeptały moje imię
i wszystko było jak w piosence,
i tylko chrząszcz brzmiał w trzcinie...
Lecz nie trwa miłość nieskończenie,
wiedziałam – przecież wszystko minie,
został mi smutek i milczenie,
i tylko chrząszcz brzmi w trzcinie,
brzmi w trzcinie,
brzmi w trzcinie,
brzmi w trzcinie...
Lubię panów
Ja lubię panów,
no trudno, cóż –
nie robię planów,
nie pytam wróżb...
Ja lubię panów
dobrych, złych,
wesołych, smutnych,
tych i tych.
Sierota nawet albo pan z dzieciństwem złym
odnajdzie zawsze miejsce w dobrym sercu mym.
Czy to stażysta,
czy sam szef,
czy też planista,
co burzy krew,
na szczery pójdę serca zew,
bo lubię panów na Z i na F.
Widocznie w panach
coś jednak jest –
ten jakiś banał,
ten jakiś gest.
Czy pan jest w górze,
czy na dnie,
ma zawsze kogoś,
czyli mnie.
Sierota nawet, co w dzieciństwie jabłka kradł,
odnajdzie zawsze miejsce u mnie, w Biurze Kadr.
Gdy w gospodarstwie
jest ten ktoś,
to żyć jest łatwiej,
ma się to coś –
ja nie wiem, co to –
gniew czy złość.
Ja lubię panów,
nie mówię: „dość”.
My mamy kota
Jedne mają kota

na punkcie panów,
piątek czy świątek –
ruszają na łów.
Inne mają kota
na punkcie wczasów,
piątek czy świątek –
hejże do lasu,
piątek, świątek –
hejże do lasu.
A ja mam kota na punkcie kota
i co sobota dręczę go,
bo ja mam kota na punkcie kota,
to jest robota – ho, ho, ho.
Jedni mają kota
na punkcie działań,
dusza w nich płonie,
serce w nich pała.
Drudzy mają kota
na punkcie spania
i śpią wytrwale,
nawet przy paniach,
drzemią sobie,
nawet przy paniach.
A ja mam kota na punkcie kota
i co sobota dręczę go,
bo ja mam kota na punkcie kota,
Ja mojego kota
polecam grzecznie,
bo tamte wszystkie
nie są bezpieczne.
Bo prędzej czy później
świat je porzuci
i razem ze mną
piosnkę zanuci,
razem ze mną
piosnkę zanuci.
My mamy kota na punkcie kota
i co sobota dręczymy go,
my mamy kota na punkcie kota,
Na całych jeziorach – ty
Na całych jeziorach – ty,

o wszystkich dnia porach – ty,
w marchewce i naci – ty,
od Mazur do Francji – ty...
Na co dzień, od święta – ty
i w leśnych zwierzętach – ty,
i w ziołach, i w grzybach,
w nadziejach, że to chyba – ty...
We wróżbach i kartach – ty,
na serio i w żartach – ty,
w sezonie i potem,
przed ptaków odlotem
na wielką tęsknotę – ty,
zawsze ty...
A w kącie kto stoi? – Ja.
Kto się niepokoi? – Ja.
W kuchennym lufciku – ja,
w paskudnym wierszyku – ja.
A rozum kto traci? – Ja.
Kto łzą się bławaci? – Ja.
I kto czeka z pieczenią
mazurską jesienią? – Ja.
Zielono od marzeń – my,
na kładce i w barze – my,
do pary, nie w parze
bezsenni żeglarze,
na całych jeziorach – my,
jednak my.
We wróżbach i w kartach – ty,
w strumyczkach Mozarta – ty,
u Prousta i Sartre’a – ty,
i w „Czarach i czartach” – ty.
W deszczowej udręce – ty
i w smutnej piosence – ty,
kto szczęścia ma więcej – ty...
Ty...
Na moście w Białobrzegach
Zostawiłam moje szczęście

na moście w Białobrzegach...
Dziś o skoczną piosenkę
mnie koledzy, nie proście.
– Zostawiłem moje szczęście
w Białobrzegach na moście.
Leży tam smutne jak dziura w bucie,
drze się po nocach jak bies na pokucie,
jak siedem nieszczęść po nocach woła:
Cóż to takiego, miły,
coś ty ode mnie wolał?
Cóż jest takiego?
Kobieta?
Podróż?
Kino?
Cóż jest takiego,
ku czemuś ty odpłynął?
I co takiego we mnie,
że zamiast gonić, dzwonić,
przy biurku siedzę zgrzebnie,
długopis dzierżąc w dłoni?...
Tylko się wierszem modlę...
Tylko się wierszem łaszę...
Ty milczysz coraz podlej...
Proszę, w najdalszy kąt się zaszyj...
Ostatnią szansę zgub i przegap.
Baw się. Pij wino jak najczęściej...
Wiem, że na moście w Białobrzegach
też zostawiłeś swoje szczęście.
...Te same łąki nad Pilicą
rudo się srebrzą tak jak wtedy...
...Jeśliś ty tego nie zapomniał...
no to, kochanie... To – pół biedy...
Nie mam żalu do twojej dziewczyny
Nie mam żalu do twojej dziewczyny,

za dwa grosze, za grosik, za gram,
nie mam żalu, a może i mam.
Że przebiegła twoją drogę w samą porę,
że ma oczy, co po nocach ci się śnią,
że to do niej przyjechałeś w tamten wtorek,
i że byłeś do wieczora tylko z nią.
że widzieli ją tutaj czy tam,
ludzie plotą bez żadnej przyczyny,
w nowym życiu niech szczęści się wam,
że wieczorem muszę czytać bardzo długo,
że nie lubię ani sobót, ani świąt,
że tymczasem ty się śmiejesz z tamtą drugą,
z tamtą drugą płyniesz z prądem i pod prąd.
bo na słońcu też nie brak jest plam,
a że czasem zagada się z innym,
Nieraz mówię do twojej dziewczyny
– chcesz mu kłamać, to proszę, to kłam,
ostatecznie nie widzę w tym winy,
Że stanęła pod twym oknem w takiej zorzy,
że wciąż widzisz na jej twarzy tamten blask,
że przede mną ty już serca nie otworzysz,
choć tańczyłeś kiedyś ze mną i nieraz.
że zamieszkasz w jej sercu nie sam,
że zarobisz na żarty, na kpiny,
nie mam żalu, a może i mam,
a może i mam,
a może i mam,
a może i mam.
Pensjonat „Perła jezior”
Pensjonat „Perła Jezior”

po sezonie.
Zamknięte okna,
skrzypiące drzwi,
pensjonat „Perła Jezior”
smutkiem wionie.
Znów słyszę kroki –
nie, to nie ty...
Uśpione wiatrem łodzie
po sezonie,
zwinięte żagle i milczący las.
Zimowe blade niebo
po sezonie –
brakuje słońca,
brakuje – nas.
Wróćmy na jezioro,
wiesz gdzie.
Niech nam ścieżka zginie
we mgle,
niech tam nawet pada – no nie?
Bo wszystko jest w porządku,
w piecu napalimy – i już,
wcale nie potrzeba nam róż –
zacznijmy od początku...
Pensjonat „Perła Jezior”
po sezonie.
Zamknięte okna,
skrzypiące drzwi,
pensjonat „Perła Jezior”
smutkiem wionie.
Znów słyszę kroki –
nie, to nie ty...
Uśpione wiatrem łodzie
po sezonie,
zwinięte żagle i milczący las.
Zimowe blade niebo
po sezonie –
brakuje słońca,
brakuje – nas.
Płońsk
Są w Płońsku dwie cukiernie,

„Bajka” i „Kolorowa”,
a nie pamiętam, czyś mnie
choć w jednej pocałował.
Są dwie cukiernie w mieście,
a w żadnej nie ma nas,
ktoś mówi: „Jabłko w cieście”,
ktoś mówi: „Kawa raz”.
są dwie cukiernie aż,
co patrzą w oczy wiernie
i proszą: „Zdejmij płaszcz!”.
W listopadzie, jak zwykle, we środę
biegłam z pracy, a była już szósta,
przystanąłeś za naszym ogrodem,
gdzie ulica jest ciemna i pusta.
Powiedziałeś: „Dzień dobry, co słychać”,
i listopad zapachniał jak kwiecień.
Stałam długo wesoła i cicha,
ty odszedłeś, a przecież... a przecież...
Są dwie cukiernie w Płońsku,
„Bajka” i „Kolorowa”,
a nie pamiętam, czyś mnie
choć w jednej pocałował.
Są dwie cukiernie w mieście,
a w żadnej nie ma nas,
ktoś mówi: „Jabłko w cieście”,
ktoś mówi: „Kawa raz”.
są dwie cukiernie aż,
co patrzą w oczy wiernie
i proszą: „Zdejmij płaszcz!”.
Znowu zapalę giewonty, jak dawniej,
a pamiętasz, już miałam nie palić,
życie toczy się nawet zabawnie,
zresztą nie wiem, czy mam się czym chwalić.
Jest tu taki, co chciałby się żenić,
do Warszawy mnie prosił na święta,
ale nic mu to nie da i mnie – nic,
bo ja trochę za mocno pamiętam:
Są dwie cukiernie w Płońsku...
Po sześciu latach
Malwy
Malwy po chatach kwitną i bledną,

po sześciu latach nic już nie jest tragedią.
Ja przepraszam, że nie przyszłam
na ten dworzec wtedy tam.
Tłumaczyłam wszystko w listach –
nie pomogły listy nam.
Ja przepraszam, dziś bym przyszła
na ten pociąg siódma dwie.
Pod mostami rzeka Wisła
nie wie, jak się płakać chce...
Ja przepraszam, że się wściekłam
za ten wyjazd gdzieś tam, het.
Dziś za tobą bym pobiegła,
a ty – zaraz wet za wet.
Z budowlanym w Turoszowie,
sam rozumiesz, trochę żal,
więc odeszłam, poszłam sobie,
a dziś płaczę w siną dal...
Ja przepraszam za te słowa,
że ambicji ci jest brak,
że nie chciałam cię całować,
gdyś wyruszał w trudny szlak,
że wieszaki nieprzyszyte,
że kapryśny rankiem głos,
za zmartwienia nieprzeżyte
tak jak każe wspólny los...
po tylu latach nic już nie jest tragedią.
Tego listu nie wyślę
Tego listu jutro znów nie wyślę,

spalę, podrę, albo może zgubię.
Przecież ci się nie utopię w Wiśle,
ty wiesz dobrze – jak tak tylko mówię...
Nie wiem, która kwitnie w polu mięta,
a ja ciebie jeszcze – tak, pamiętam,
i o tobie myślę, myślę, myślę...
A tego listu – nie wyślę!
Niech będzie znów święto, jak przed laty,
niech będą jakieś słowa, jakieś kwiaty,
darujmy sobie dzisiaj stare grzechy,
to nie ukłony moje, to uśmiechy.
Czwarta zima przeszła mi bez ciebie,
czwarte lato drzemie w naftalinie,
nie wiem, który połamałam grzebień,
nie wiem, która woda Wisłą płynie.
A tego listu – nie wyślę,
nie wyślę...
***
Ty jeszcze nie wiesz,

ja jeszcze nie wiem,
jeszcze się wcale nie znamy,
lecz jutro może gdzieś się spotkamy
i ja ci powiem: „O, pani –
jutro o szóstej...”
– powiesz – pojutrze –
powiem – że dobrze, że czekam...
Przyjdziesz odświętna,
prosta i piękna,
cała w deszczowych kropelkach...
Czas jakiś minie,
my jeszcze w kinie
wciąż się trzymamy za ręce,
jeszcze milczymy długo przy winie
jak w tej niemodnej piosence.
Ale odejdziesz,
z nudy czy z żalu,
mnie nie zabierzesz ze sobą,
więc może lepiej,
że się nie znamy,
że nie umówię się z tobą...
Ty jeszcze nie wiesz,
ja jeszcze nie wiem,
jeszcze się wcale nie znamy,
lecz jutro może gdzieś się spotkamy
i ja ci powiem – „O, pani...”.
...Ani o szóstej, ani pojutrze,
ani nie powiem, że czekam,
jesteś odświętna,
prosta i piękna,
ale rozpaczać mi nie każ.
W dziką jabłoń cię zaklęłam
Jabłoń
Przyjechałam taka smutna,

sam rozumiesz, co i jak,
lecz z pamięci mojej płótna
lato zmyło smutku szlak.
Zatrzasnęły się w żołędziach
na dwa spusty stare łzy.
Odfrunęło z motylami
słowo „czekam”, słowo „ty”.
Już do ciebie serca nie mam.
W dziką jabłoń cię zaklęłam.
A wspomnienia, czy pan słyszy,
zamieniłam w polne myszy.
W cierpkim smaku wczesnych jagód
już nie szukam twoich ust.
Już nie słucham cię w szelestach,
gdy zaskrzypi leśny chrust.
Lato zbiera się do drogi,
już w dziewannach zima śpi.
Ja tej zimy się nie boję,
gdy zapuka do mych drzwi.
Już do ciebie serca nie mam.
W dziką jabłoń cię zaklęłam.
A wspomnienia, czy pan słyszy,
zamieniłam w polne myszy.
Sztuczny miód
A ja?
Co się nażyłam
Dla S.T.S.-u
Jacyśmy byli,
przyjaciele moi,
czy nam o ważną sprawę szło?
O co się który z nas niepokoił,
czy o dobro, czy o zło?
Ja wam na to powiem godnie:
nie nosiliśmy się modnie
ani chcieliśmy wygodnie
sobie żyć...
A ja... a ja...
Co się nażyłam, to się nażyłam,
co się napiłam, to się napiłam...
co wymarzyłam, to mo-je!
Co przetańczyłam, to przetańczyłam,
co pogubiłam, to pogubiłam,
a co znalazłam, to mo-je!
Co przegapiłam, to przegapiłam,
a co zrobiłam, to mo-je!
Jacyśmy byli, przyjaciele moi,
czy nas pamięta jeszcze kto?
Czy nas legenda pięknie przystroi,
czy popłyniemy gdzieś na dno?
Myśmy żyli jak na wietrze,
myśmy żyli niezbyt grzecznie,
myśmy żyli niebezpiecznie,
ale jak!
Co się nażyłam, to się nażyłam,
co nawarzyłam, to nawarzyłam,
co naprawiłam, to mo-je!
Co zapłaciłam, to zapłaciłam,
co przebaczyłam, to przebaczyłam,
a co pamiętam – to mo-je!
Czytamy Słowackiego
Kiedy rano wóz mleczarza zaturkocze,

sto krawatów gdy już będzie zawiązanych,
kiedy Maria już zaplecie swe warkocze,
kiedy w słońcu zaróżowią się kasztany,
my pijemy białą kawę,
jemy ciastka od Bliklego,
nie piśniemy słowa nawet,
my czytamy, my czytamy,
my czytamy Słowackiego.
Gdy w południe płynie hejnał od Krakowa,
nóg tysiące kiedy drepcą po ulicach,
gdy otwiera się w Skarżysku nowy browar,
kiedy plany ktoś przekracza w Skierniewicach,
ty przy biurku, ja przy garnkach,
ty odrzucasz w kąt Dantego,
od ogarka do ogarka
my czytamy, my czytamy,
my czytamy Słowackiego.
Kiedy młodzi przy księżycu się kochają,
jednym radio, drugim słowik towarzyszy,
gdy na spacer księżycowy wyruszają
lunatycy i złodzieje, koty, myszy,
nocną lampkę zapalamy,
powolutku zapadamy
w cień goździka czerwonego,
odkładamy, odkładamy,
odkładamy Słowackiego...
Damą być
Tak chciałabym, tak umiałabym

powiewną być niby dym...
Królewną być, złote kwiatki rwać
i trenować nowe miny, i przed lustrem stać.
Tak bym chciała
damą być,
ach damą być,
ach damą być
i na wyspach bananowych
dyrdymały śnić...
Nie mam serca do czekania, do liczenia, do zbierania,
nie, mnie nie zrozumie pan...
Nie mam głowy do posady, do parady, do ogłady,
to zbyt opłakany stan.
Chcę swój szyk
jak dama mieć,
jak dama mieć,
jak dama mieć
i jak moja ciocia Jadzia
z wrażliwości mdleć...
Nie mam serca do sieroty, zgubionego wajdeloty,
nie, mnie nie zrozumie pan...
To nie mój styl –
z musztardówki pić
i z panem na wiarę żyć.
Wolałabym na stokrotkach spać
i trenować nowe miny,
i przed lustrem stać.
Tak bym chciała
damą być,
ach damą być,
ach damą być
i na wyspach bananowych
bananówkę pić...
Nie mam serca do pilności, do piękności, do świętości,
to zbyt wyszukany stan.
Nie mam głowy do dyplomu, do poziomu, zbiórki złomu,
nie, mnie nie zrozumie pan.
Damą być –
ach c’est si bon,
ach c’est si bon,
ach c’est si bon,
tylko gdzie te, gdzie te damy,
gdzie te damy są?
Z kochasiem gdzieś poszły w siną dal,
odfrunęły z królikami, a głupiemu żal!
Delegacja
Bo w delegacji jest liryka
Czas chryzantem
Kochany mój,
dostałam kartkę z chmurą,
kochany mój,
najlepiej pisz na biuro,
kochany mój,
tu znowu nic nowego,
kochany mój,
daleko do pierwszego,
zmęczona jestem,
herbata stygnie w szklance.
Trzasnęły drzwi
za interesantem,
kochany mój,
wiatr z deszczem bije w okna
i znika tłum –
jest tylko ta melodia:
Gdy na służbowej delegacji
ostatnią pieczęć stawia ZUS,
to nie potrzeba wróżb z akacji,
to już pół drogi do twych ust,
to już pół drogi do spotkania,
to jeszcze tylko kilka chwil,
różowy papier nam odsłania
miłosnej nocy złoty szyld.
Bo w delegacji jest liryka,
co moc ma większą od słowika.
Czy to Warszawa, czy Koluszki,
niech nad żelaznym naszym łóżkiem
pieczęć służbowej delegacji
wspaniałym blaskiem swoim lśni,
najpromienniejszych tych wakacji
niech los nam nie odbiera zły...
Bo w delegacji jest liryka,
co moc ma większą od słowika,
a gdy oszczędzisz na bilecie,
to możesz wszystko mieć na świecie...
Kochany mój,
już wiosna blisko w ZUS-ie,
spotkamy się
znów latem na turnusie,
kochany mój,
to dobrze, że masz etat,
kochany mój,
ty wiesz, jak bardzo czekam...
Nadejdzie czas,
gdy zamiast przy przesiadce
spotykać się
po nocy gdzieś ukradkiem,
będziemy już
na zawsze w marzeń chmurach,
i złączy nas
nasz los – emerytura!
Dobra pogoda na szczęście
Na kraniec siedmiu mórz,

na kraniec siedmiu zórz
przypłynął raz kapitan,
z księżycem się przywitał
i zapadł w sen,
i śnił...
Mija młodość jak woda,
czoło chmurzy się częściej,
a tu nagle – pogoda,
taka dobra pogoda na szczęście!
Nikt otuchy nie doda,
cienie kłębią się gęściej,
aż tu nagle pogoda,
taka dobra pogoda,
odpowiednia pogoda na szczęście.
Coraz trudniej po schodach,
coraz puściej w kredensie,
taka dobra pogoda,
Z tysiąca szarych biur
zmęczony wyszedł chór,
odstawił w kąt liczydła,
wykąpał się w powidłach
i zapadł w sen,
i śnił...
Mija młodość jak woda,
czoło chmurzy się częściej,
a tu nagle – pogoda,
taka dobra pogoda na szczęście!
Nikt otuchy nie doda,
cienie kłębią się gęściej,
taka dobra pogoda,
Coraz trudniej po schodach,
coraz puściej w kredensie,
taka dobra pogoda,
Dzień dobry, do widzenia
A gdy ci po mnie
nic już nie zostanie,
nawet karciany dług,
zaświeci księżyc na twoje posłanie,
usłyszysz tupot nóg.
Żonę zostawisz w samej pościeli,
wybiegniesz jak na bal,
żeby zapomnieć o tym, co nas dzieli
i wspomnieć, czego żal...
Moja postać młoda wynurza się z cienia
i znowu dzień dobry, i znów do widzenia.
Jasny wieczór milczy pełen zawstydzenia
Jadą kare konie zaprzęgnięte w sto bryk
i znów do widzenia, i znowu dzień dobry!
Kiedy już po nas
nic wam nie zostanie,
nawet postępu nić,
gdy tak się zmieniają panienki i panie,
że tylko siąść i wyć.
Zaświeci księżyc, tym ostatnim listkom
zawieje miły wiatr
i nagle wspomni sobie toto wszystko,
jaki był młody świat!
Nasz wujaszek Darwin wynurza się z cienia,
i znowu dzień dobry, i znów do widzenia,
nakrapiany bratek w liszkę się zamienia
Siedem dni się trudzi Bozia, Pan Stworzenia
Jedzie, jedzie wojsko, błyszczą odznaczenia
W końcu się spotkamy z Bolesławem Chrobrym
i znów do widzenia, i znowu dzień dobry.
Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma
Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma,

bo czy warto po świecie się tłuc?
Pełna miska i radio „Poemat” –
zamiast płaczu, co zrywał się z płuc...
Pełna miska i radio „Poemat” –
zamiast płaczu, co zrywał się z płuc...
Dawne życie poszło w dal,
dziś – na zimę ciepły szal,
tylko koni, tylko koni,
tylko koni, tylko koni żal!
dziś – pierogi, dzisiaj – bal,
tylko koni, tylko koni żal...
Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma,
cztery kąty i okna ze szkła.
Egzaminy i szkoła, i trema,
i do marszu orkiestra nam gra...
Egzaminy i szkoła, i trema,
i do marszu orkiestra nam gra...
i do szczęścia niewiele nam brak.
Pojaśniało to życie jak scena,
tylko w butach przechadza się ptak...
Pojaśniało to życie jak scena,
tylko w butach przechadza się ptak...
Gasną ogniska
Co stało się, to się nie odstanie
Gasną ogniska na bindugach,

samotny ziemniak śpi w popiele,
noc będzie zimna, będzie długa,
nikt tu nie wróci na niedzielę.
Ogonki rzedną po GS-ach
(choć bywa, że dowiozą piwo),
rzepaku łany wiatr przeczesał,
zbiegł w koniczynę ledwo żywą...
– Panie, panowie,
panowie, panie –
co stało się,
to stało się,
to się nie odstanie.
Figluje ryba nieschwytana –
do wiosny może przeżyć – da się,
a ja, najczulej wciąż kochana,
niewiele szczęścia mam w zapasie.
Przeczuwam rychły koniec balu,
smutne kartoflisk zasypianie
i bardzo skromne, z kroplą żalu,
z kochaniem moim – pożegnanie.
– Panie, panowie,
panowie, panie –
co stało się,
to stało się,
to się nie odstanie...
Więc – do widzenia – mówię – miły,
nie zapominaj mięt i wrzosów,
ja cię kochałam z całej siły,
lecz nie tak, by uniknąć ciosu.
Ładnie, że tulisz moją rękę,
nie brak ci manier w dawnym guście,
lecz ty zapomnisz tę piosenkę,
nim zżółkną liście na kapuście.
– Panie, panowie,
panowie, panie –
co stało się,
to stało się,
to się nie odstanie...
Gonić królika
Go go gonić go...
Czy kto widział, jak biegnie króliczek ulicą?
Czy to widział kto,
czy to widział kto?
W naszym mieście szukali króliczka ze świcą,
aż dopadli go,
aż znaleźli go...
Zniknął za rogiem i przepadł jak szyszka,
ale nie płaczmy, bo,
nie o to chodzi, by złowić króliczka,
ale by gonić go,
ale by gonić go,
ale by gonić go go gonić go...
Czy kto widział, jak dobrze tej małej w czerwonym?
Czy to widział kto,
czy to widział kto?
Kto nie widział, niech w oknie podniesie zasłony,
a zobaczy ją,
a zobaczy ją...
Zniknie za rogiem czerwona spódniczka,
ale by gonić go,
ale by gonić go,
Czy wędrował kto drogą, co słońce odchodzi?
Czy wędrował kto,
czy wędrował kto?
Kto ciekawy – zapraszam do starej mej łodzi,
a zobaczy to,
a zobaczy to...
Zniknie za wodą twarz fantastyczna,
ale by gonić go,
ale by gonić go,
Czy kto widział, jak biegnie króliczek ulicą...?
Jeżeli gdzieś jest niebo
Nie wiedziałam, że tak blisko

jest to wszystko,
to wszystko, o co chodzi...
Nie wiedziałam, że tej zimy
zatańczymy,
zatańczymy jak w ogrodzie...
Nie wiedziałam, że się ręce
z tego tańca
jak z wieńca
nie rozplączą,
nie wiedziałam, że się serca
nigdy więcej,
nigdy więcej nie rozłączą,
nie wiedziałam, że to można – tak bez tchu…
Nie wiedziałam, że ja także będę Ewą,
nie wierzyłam, nie czekałam, nie przeczułam w głębi snu,
że jeżeli gdzieś jest niebo, to tu, to tu.
Nie wiedziałam, że się serca tak ostudzą,
uwierzyłam, że umiera się parami,
nie wiedziałam, że się ludzie różnie budzą
jak okręty, nie te same, choć w tej samej wciąż przystani...
Nie wiedziałam, że to można – tak bez tchu...
Nie wiedziałam, że odfrunie, co się rzekło,
nie czekałam, nie cierpiałam, nie przeczułam w głębi snu,
że jeżeli gdzieś jest piekło, to tu.
Małgośka
To był maj,
pachniała Saska Kępa
szalonym, zielonym bzem.
To był maj,
gotowa była ta sukienka
i noc się stawała dniem.
Już zapisani byliśmy w urzędzie,
białe koszule na sznurze schły,
nie wiedziałam, co ze mną będzie,
gdy tamtą dziewczynę pod rękę ujrzałam z nim.
Małgośka, mówią mi,
on niewart jednej łzy,
on nie jest wart jednej łzy.
Małgośka, kochaj nas,
na smutki przyjdzie czas,
zaśpiewaj raz, zatańcz raz.
Małgośka, tańcz i pij
a z niego sobie kpij,
a z niego kpij sobie, kpij.
Jak wróci, powiedz: nie!
Niech idzie tam gdzie chce,
ej głupia ty, głupia ty!
Jesień już,
już palą chwasty w sadach
i pachnie zielony dym.
Jesień już,
gdy zajrzę do sąsiada,
pytają mnie, czy jestem z kim.
Widziałam biały ślub, idą święta,
nie słyszałam z daleka słów.
Może rosną im już pisklęta,
a suknia tej młodej uszyta jest z moich snów.
Małgośka, mówią mi
on niewart jednej łzy,
on nie jest wart jednej łzy.
Małgośka, wróżą z kart,
on nie jest grosza wart,
a weź go czart, weź go czart!
Małgośka tańcz i pij,
a z niego sobie kpij,
a z niego kpij sobie, kpij.
Jak wróci, powiedz: nie!
Niech zginie gdzieś na dnie,
ej głupia ty, głupia ty!
Mówiłam żartem
Powiedziałam, że do ciebie przyjdę – nie przyszłam,

powiedziałam, że za ciebie wyjdę – nie wyszłam,
powiedziałam, że nie umiem zdradzić – umiałam,
powiedziałam, że się chcę poprawić – nie chciałam...
Tłumaczyłam, że nie zapominam – no, nie wiem,
raz już przecież była taka zima – bez ciebie...
Przysięgałam: „jesteś całym światem” – niemądrze,
obiecałam: „wrócę tu przed latem” – a skądże!
Bo ja tak mówiłam żartem,
dobry żart jest tynfa wart,
a ty oczy masz uparte,
ty budujesz domek z kart.
Czasem palnę coś w rozmowie,
żartem snuję jakiś plan,
a ty zaraz myślisz sobie,
przywiązujesz się nad stan.
Ty tak nie znasz się na żartach,
aż mnie czasem bierze złość!
Ja ci mówię – idź do czarta,
mam po uszy ciebie dość!
Powiedziałam, że już nie zadzwonię – dzwoniłam,
powiedziałam: „idź już lepiej do niej” – kręciłam,
powiedziałam: „nic już nie pamiętam” – a jakże!
Powiedziałam: „cóż, nie jestem święta” – to fakt, że
okłamałam ciebie tyle razy, mój miły,
jakoś na to nie brak mi fantazji i siły,
powiedziałam, że nie będę czekać – czekałam,
bo czasami chce się do człowieka – ja chciałam...
Tylko tak mówiłam żartem,
Raz palnęłam coś w rozmowie,
tyś się zerwał i w tył zwrot.
Pomyślałeś widać sobie:
„Czas, by zmienić wreszcie port”.
Gdy uskładasz już na bilet,
okręt zacznie fale pruć,
to w Koluszkach, w Mińsku, w Chile
ja cię znajdę, krzyknę: „Wróć!”.
Potem powiem, że do ciebie przyjdę – nie przyjdę,
...nie wyjdę,
...a zdradzę,
...przesadzę,
...no, nie wiem,
...bez ciebie,
...niemądrze,
...a skądże!
Bo ja tak mówiłam żartem,
Raz palnęłam coś w rozmowie,
tyś się zerwał i w tył zwrot.
Pomyślałeś widać sobie:
„Czas, by zmienić wreszcie port”.
Gdy uskładasz już na bilet,
okręt zacznie fale pruć,
to w Koluszkach, w Mińsku, w Chile
ja cię znajdę, krzyknę: „Wróć!”.
Muszę coś zrobić z włosami
Czy my się kiedy spotkamy?
Muszę coś zrobić z włosami,

muszę coś zrobić z oczami,
bo tak mi jakoś ciemno.
Chociaż tak mocno czekamy,
czy my się kiedy spotkamy,
ja z tobą, a ty ze mną?
Czarna woda między nami
i sokole oczy,
czyśmy sobie winni sami,
czy świat nas zaskoczył?
Muszę coś zrobić z listami,
muszę coś zrobić z myślami,
bo tak mi jakoś ciemno...
Chociaż tak mocno czekamy,
Żywy ogień między nami,
wielki pożar ziemi...
Czyśmy sobie winni sami?
Czyśmy wymyśleni?
Muszę coś zrobić z rankami,
muszę coś zrobić z nocami,
bo mi tak jakoś ciemno...
Coraz to ciszej pytamy,
Nie tak już nam bije serce,
rzadkośmy weseli,
czy nam ktoś zawiązał ręce,
czyśmy nie dość chcieli?
Nim wstanie dzień
Ze świata czterech stron,

z jarzębinowych dróg,
gdzie las spalony, wiatr zmęczony,
noc i front.
Gdzie niezebrany plon,
gdzie poczerniały głóg,
wstaje dzień.
Słońce przytuli nas do swych rąk
i spójrz – ziemia ciężka od krwi,
znowu urodzi nam zboża łan,
złoty kurz.
Przyjmą kobiety nas pod swój dach
i spójrz – będą śmiać się przez łzy.
Znowu do tańca ktoś zagra nam
może już,
za dzień, za dwa,
za noc, za trzy,
choć nie dziś.
Chleby upieką się w piecach nam
i spójrz – tam, gdzie tylko był dym,
kwiatem zabliźni się wojny ślad,
barwą róż.
Dzieci urodzą się nowe nam
i spójrz – będą śmiać się, że my
znów wspominamy ten podły czas,
porę burz.
Za dzień, za dwa,
za noc, za trzy,
choć nie dziś.
Za noc, za dzień
doczekasz się,
wstanie świt.
O przydatności duszy w życiu ptasim
Duszy nie słychać,

duszy nie widać,
dusza zawsze może się przydać!
Nie uwiera,
nie doskwiera,
nie przeszkadza na spacerach.
Nie dostarcza myśli złych
na drodze z Majorki do Nowych Tych!
Ptaku, ptaku wędrujący,
duszę weź
do zamorskich krajów,
przyśni ci się nasza wieś
z wierzbą przy ruczaju!
Ptaku, ptaku śpiewający,
duszę weź
na koncerty swoje,
a utrafi ptasia pieśń
w ludności nastroje!
Duszy nie słychać,
duszy nie widać,
dusza zawsze może się przydać!
Nie uwiera,
nie doskwiera,
nie przeszkadza na spacerach.
Nie dostarcza myśli złych
na drodze z Majorki do Nowych Tych!
Ptaku, ptaku gadający,
duszę weź
na modlitwy ranne
i swobodniej w niebo nieś
majową hosannę!
Ptaku, ptaku polujący,
duszę weź
na myśliwskie loty,
lepiej ci się uda rzeź
wśród ptasiej hołoty!
Obejmę dozorcostwo
Spotkałam cię w barze –

a, pal to sześć,
ludzie się muszą
spotykać gdzieś.
Ty śmiałeś się z marzeń –
no trudno, nie?
Ech tam, na zdrowie,
jak śmiech, to śmiech.
Miałeś długi – zapłaciłam,
byłeś drugi – nie mówiłam,
chorowałeś – ja nie spałam,
nie wracałeś – ja czekałam...
Dziś mi ciebie brak jak chleba,
ręce moje to sieroty,
coś by nimi objąć trzeba,
ale nie chcę już tęsknoty,
ale nie chcę już...
Obejmę...
Obejmę dozorcostwo
na cichej, spokojnej ulicy,
obejmę dozorcostwo,
niech żaden już na mnie nie liczy.
Do pracy będzie mi blisko,
na klatce zdobędę poważne stanowisko,
a kiedy ktoś do mnie w zaloty zbyt ostro,
obejmę dozorcostwo –
i miotłą, i miotłą, i miotłą!
I miotłą, i miotłą, i miotłą!
Mówiłeś o sobie
raz tak, a raz tak,
miałeś fufajkę,
a potem frak.
To płonął ci w głowie
żar wielkich spraw,
to piłeś – na zdrowie! –
jak pan, jak cham.
Byłeś biedny – harowałam,
byłeś święty – ja przetrwałam,
gdy kłamałeś – powtarzałam,
gdy się śmiałeś – ja się śmiałam.
Dzisiaj, kiedy jesteś żaden,
wstaję rano bez pobudki.
Jest mi, jakbym zjadła żabę
i coś ciągnie mnie do wódki,
i coś ciągnie mnie...
Obejmę...
Obejmę dozorcostwo
na cichej, spokojnej ulicy,
obejmę dozorcostwo,
niech żaden już na mnie nie liczy.
Do pracy będzie mi blisko,
na klatce zdobędę poważne stanowisko,
a kiedy już wszystko się zamknie na amen,
to jeszcze wpadnie za bramę!
Odkupię, odkupię dozorcostwo...!
Odkupię, odkupię dozorcostwo...!
Piosenka o okularnikach
Między nami po ulicy

pojedynczo i grupkami
snują się okularnicy
ze skryptami...
I z książkami, z notatkami,
z papierami, z kompleksami,
itepe, itede, itepe...
Uszy mają odmrożone,
nosy w szalik otulone,
spodnie mają zeszłoroczne,
miny mroczne.
Taki dzieckiem się nie zajmie,
tylko myśli o Einsteinie,
Gnieżdżą się w akademiku,
mają każdy po czajniku
i nie dla nich dewolaje,
i Paryże, i „Szanghaje”,
i nie dla nich bal i ubaw,
ani Lala, ani Buba,
Tylko czasem przy tablicy
wiosną jakiś okularnik
skradnie swej okularnicy pocałunek...
Wtem okular zajdzie mgłą,
przemarznięte dłonie drżą...
Potem razem w bibliotece
i w stołówce, i w kolejce,
Wymęczeni, wychudzeni,
z dyplomami już w kieszeni,
odpływają pociągami
potem żenią się z żonami,
potem żyją w jakimś mieście
za te polskie tysiąc dwieście,
alternatywne zakończenie:
...
potem wiążą koniec z końcem
za te polskie dwa tysiące,
Pożegnanie z poetką
Gdy zniknie z gazet szpalt

twój ostatni rym,
a twój srebrny alt
rozpłynie się jak dym,
tam na obłoku hen
nie zapominaj nas,
niech ci się wieczny sen
rozjaśnia raz po raz...
Czasem zanuć sobie o nas od niechcenia,
do widzenia, do widzenia, do widzenia!
My po kilku długich zimach i jesieniach
zasiądziemy obok ciebie... Do widzenia!
Charakteru i figury nam nie zmieniaj,
do widzenia, do widzenia!
Zostajemy tu na ziemi jak sieroty,
czasem przefruń ponad nami jako motyl...
Gdy zniknie z naszych klap
twój ostatni włos,
sporo nowych bab
przyniesie hojny los,
ty na obłoku hen
surowo nie sądź nas,
niech ci się wieczny sen
rozjaśnia raz po raz...
Czasem zanuć sobie o nas od niechcenia,
do widzenia, do widzenia, do widzenia!
My po siedmiu przedpokojach, siedmiu sieniach
zasiądziemy obok ciebie... Do widzenia!
Pozostaniesz w naszych sercach i marzeniach,
do widzenia, do widzenia!
My jesteśmy tu na ziemi naprzeciwko,
zamów dla nas tam na górze małe piwko...
Róbmy coś
Wyspiański to był jakby wieszcz,

więc kiedyś poczuł twórczy dreszcz,
i choć słuchaczy było mało,
to tak się w wieszczu odezwało:
„Róbmy coś, co by od nas zależało”.
Róbmy coś, róbmy coś,
co by zależało od nas –
nie mów: „dość”, po co złość,
po co te podróże do dna?
Po co wciąż szukać łat
w ulubionym krajobrazie,
jeszcze nam ciepły wiatr
dmuchnie w żagle, drogę wskaże!
Po co ten w murze hak,
życie przydać ci się może,
jeszcze nam huknie ptak,
jeszcze nam zaszumi morze!
Nie mów: „pas”, jeszcze czas
na wytworną rezygnację,
jeszcze masz w sobie gaz,
jeszcze możesz raz mieć rację!
Krzep i głoś, koś i znoś,
smutna mina jest niemodna,
róbmy coś, róbmy coś
co by zależało od nas!
Aż tu: „dość” – wrzasnął gość
w nieodprasowanych spodniach,
„Niech mi ktoś wskaże coś,
co by zależało od nas”!
– Nie wiem co,
nie wiem jak,
ale coś tam chyba można!
Zróbmy coś,
żeby coś
zależało od nas!
Widzisz mała
Miałaś wtedy osiemnaście lat,

gdy do miasta przybył on.
Miał na sobie więcej łat,
niż ze sobą forsy wziął.
Mówił ci, że zwiedził cały świat,
prawda, nie był z twoich stron.
Co mu dałaś, wypił więc i zjadł,
potem cię za żonę wziął.
Widzisz mała, jak to jest,
tyle serca, taki gest.
Elegancki to on zawsze był –
trzy koszule w jeden dzień.
Ty prasujesz, a on śpi
lub do rana bawi się.
Gdy o świcie do dom wracał znów,
choć pijany albo zły,
ty się cieszysz, że jest cały, zdrów
i że przy nim jesteś ty.
Do więzienia potem trafił on,
choć nie na śmierć wtedy bił.
Ty płakałaś, jak był sąd,
że się trzeba żegnać z nim.
Przychodziłaś do więzienia tam,
co dzień paczka albo list,
ktoś się nawet z tobą żenić chciał –
nie odpowiedziałaś nic.
Przeminęło siedem twardych lat,
gdy z więzienia wyszedł on.
Znów mu szczęście chciałaś dać,
ale on już inną wziął.
Wypłakałaś całe oczy twe –
Popatrz, ile ty masz lat!
A on jeszcze hula, bawi się,
a on jeszcze młody jest.
Zesłowiczenie
Nie przychodź do mnie, życie, zbyt często,

do serca jak do drzwi nie łomocz,
nie zmieniaj fantazji w szaleństwo
i Boga nie wzywaj na pomoc.
Nie snuj się za mną, nie pętaj,
w zmyślonych Paryżach mnie zgub,
niech zasnę jak żaba zaklęta
ze studnią rozpaczy u stóp.
Ty nie budź mnie, życie, jak kapral,
po nocach pod oknem mi nie wyj,
niech srebrna śpiewa mi harfa
i złoty depce mnie trzewik.
Ucieknę, gdzie czary, gdzie mary,
przebiegnę ci drogę jak kot,
pochowam się w stare zegary
i w śpiewki-przelewki wśród psot.
Jak wolę, jak rentier, na tyłach
podmiejską cepelią w dal kwilić,
niż frunąć na ciężkich skrzydłach
i ginąć na pierwszej linii.
Zbuduję ci, życie, psią budę,
a sama się rzucę w łan baź,
niech drapie mnie w sztuczny podbródek
z cukierków zrobiony mój paź.
Ty nie strój mnie, życie, w koronę,
do ręki nie dawaj mi berła,
nie wciskaj swej mordy skrwawionej
w to miejsce po starych perłach.
Ty przyjdź do mnie kiedyś nad ranem,
ze śmiercią jak z panną pod rękę,
i podaj mi czarny atrament
na śmieszną ostatnią piosenkę.
Staniemy tak sobie jak w lustrach
ty – moje życie, i ja,
i może to będzie szósta –
a może przejedzie sto dwa...
„Niebrzydka z was dwojga jest para” –
śmierć powie, ścierając z nas kurz.
Ja na to powiem: „Sen mara”...
A życie: „Już”.
Imionnik z kwiatem
Bukiecik fiołków
Jeszcze się mówi „koleżanko” i „kolego”,

jeszcze się nie wie, co to szminka i co tusz,
jeszcze się bawi w chowanego,
i gra się w piłkę, ale już:
Sentymentalny, gimnazjalny
bukiecik fiołków...
Niepowtarzalny, nierealny
Potargany, pognieciony,
przyniesiony w kieszeni...
Ona nic nie mówi,
chłopak się rumieni...
Teraz umiemy już rozmawiać o miłości,
ty mi przynosisz w imieniny bukiet róż
– tylko że więcej jest radości
z tamtych fiołków, a nie z róż.
Sentymentalny, gimnazjalny
Niepowtarzalny, nierealny
Potargany, pognieciony,
przyniesiony w kieszeni...
Ja nic nie mówiłam,
tyś się zarumienił...
Herbata z jaśminu
5 lutego – Agaty
Agata ma oczy podłużne,

a dłonie silne, chłopięce,
nie marzą jej się podróże
ni bale w strojnej sukience.
Agata, gdy się zakocha,
to pójdzie tak jak na wojnę –
w ostatnich zgrzebnych pończochach,
po straszne i po spokojne.
Z jaśminu wieniec uplecie,
jaśminem ozdobi chatę...
z jaśminu białość ma w lecie,
a w zimie – chińską herbatę.
Kochajcie Agatę.
Jak kropla, która rzeźbi różę
Ach, nie mnie jednej
25 czerwca – Łucji
Takie dziś oczy mam niebieskie,

jakby po walcu lub po chmurze,
taką mam w sercu kruchą łezkę,
jak kropla, która rześbi różę...
Nie widać na mych smutnych włosach
śladu twej dłoni niecierpliwej,
nie słychać żalu w śpiewce kosa
i dobry Pan Bóg się nie dziwi.
Ach, nie mnie jednej,
to się zdarzyło –
co się zdarzyło,
ach, czemu tylko
w rozmowie sennej
nie pomyślałam,
że to miłość?
Spoglądam w nieba abecadło,
wstyd zostawiłam na posłaniu,
Czemuż nie przeszły mi przez gardło
te proste słowa o kochaniu?
Nie wprowadzajcie się z rzeczami
między wieczorem a wieczorem,
jeśli te słowa o kochaniu
nie przyjdą na myśl w samą porę.
Ach, nie mnie jednej,
to się zdarzyło –
co się zdarzyło,
ach, czemuż tylko
w rozmowie sennej
nie pamiętałam
słowa – Miłość?
Kwitnie mak
17 lipca – Bogdana
Kwitnie mak
na znak,
że lato.
Pójdę z tobą w noc popielatą.
Słów nam brak,
bo tak
szczęśliwie
szepczą ptaki gadatliwe,
że to znów pogoda
i w zagrodach
kwitnie mak.
A dzień, co dzień
odmierza coraz krótszy szlak,
a noc, co noc
trwa dłużej, niżby pragnął polny mak.
A noc – mój miły,
chce znów nieba nam przychylić,
ale o tym nie wie, że ty w niebie nie chcesz być…
Już nie.
A dzień, co dzień
przemierza coraz krótszy szlak.
A noc, co noc
trwa dłużej, niżby pragnął polny mak.
Słów brak,
bo tak
bezradnie
milczą raki w rzece na dnie,
chociaż znów pogoda i w zagrodach kwitnie mak.
…Więcej w makach jesieni,
któż nas, miły, odmienił,
czy to ptaki są winne,
czy ten mak?…
Lwie paszcze
25 sierpnia – Ludwiki
„Głaszcz mnie, Ludwisiu, głaszcz” –

prosił pan komar pannę swą.
A stali sobie wśród lwich paszcz
i on za rączkę trzymał ją.
Tak się pan komar przekomarzał,
godzinę może, trzy lub dwie,
a dzień się z wolna dłużył, starzał
i ziewać jęły paszcze lwie.
Gdy więc pan komar w niebo spojrzał
i o inwencji błagał zastrzyk,
zniknęła nagle Wisia hoża
i wpadła prosto do lwiej paszczy.
Tyle w wierszyku tym mądrości,
ile się zmieści w paszczy lwiej:
Nie mów Ludwisi o miłości,
tylko do akcji wziąć się chciej.
Nie ma kwiatów dla Marianny
W naszej całej kamienicy

ile pięter, okien, drzwi,
od podwórka, od ulicy,
wszędzie licho śpi.
Lecz dziewczyny mają kwiaty,
Mają astry, róże, bzy,
a dla panny Małgorzaty
nawet storczyk był.
Nie ma kwiatów dla Marianny –
ona nie dostaje nic.
Mają kwiaty Zośki, Anny,
a Marianna – nic.
ani groszku, ani bzu,
nie ma kwiatów dla Marianny –
choć jest wiele słów.
Jedni drugim dają kwiaty,
daje piekarz, krawiec, stróż,
a kominiarz dla Agaty dźwiga bukiet róż.
Bo piękniejsze są dziewczyny,
nawet jeśli która zła,
kiedy chłopak w imieniny
choć fiołki da.
ani groszku, ani bzu.
choć jest wiele słów.
chociaż każdy tańczy z nią.
choć potrzebne są.
Dozorczyni, choć nie anioł,
spod piątego panie trzy,
dawne kwiaty wspominają,
jaśmin im się śni.
Lecz Marianna jest kwiaciarką –
któż kwiaciarce kwiatek da?
Choć Marianny czarny warkocz
tyle wdzięku ma.
A ja kocham się w Mariannie
tak jak w tamtych pewno nikt!
A ja kocham się w Mariannie
tak jak w nikim nikt!
Pójdę do niej, do kwiaciarni
i przyniosę bratki dwa.
Niech Marianna, tam w kwiaciarni
swoje kwiaty ma.
O której piszczy trawa
Spójrz, jaka jestem ładna
7 maja – Ludmiły
Patrz, jaka jestem ładna,

to przez ciebie.
Choć kłopot z nieba spadł nam –
...Jak to?
...Nie wiesz?
Opowiem ci dzisiaj o nim,
o tym największym kłopocie,
niech ci się Ludka przyśni
w tygodniu lub przy sobocie...
I kłopot – przybył znienacka –
ta cała nasza sprawa,
ta miłość nasza wariacka,
o której piszczy trawa...
…A tak już było dobrze,
a tak już było prosto.
I nie jak w jakiej „Kobrze”,
przeciwnie – jak brat z siostrą.
Każde na miejscu swoim,
z koncepcją własną i szafą,
ty – niby nic się nie boisz,
ja – niby mądra jak Safo...
A jeśli randka – to chwila,
a jeśli razem, to mila,
a jeśli więcej, to święto,
a jeśli mocniej – to żart,
a jeśli słowo, to lekko,
a jeśli domek, to z kart...
A nawet ze mną – to co?
A nawet z tobą – to nic...
A tu tymczasem – ho ho,
a tu tymczasem – jak żyć...
...Stoimy nagle na moście,
jakby zalani, zawiani,
i różne mamy zdolności,
ale za dużo zadane.
Ogłoszenie w sprawie lilii wodnych
17 sierpnia – Jacka
Młodzieńca, który na wczasach wodniackich w miejscowości Kamień koło Mikołajek zaprosił mnie
na przejażdżkę kajakową i który następnie wiózł mnie rzeką Krutynią w stronę jeziora Mokre i który
następnie, na moją prośbę, wychylił się z kajaka, aby zerwać lilię wodną, i który następnie wpadł
do wody i wyglądał bardzo śmiesznie, i ja się zaczęłam śmiać i wołać „głupi, głupi”, młodzieńca,
który następnie odjechał w nieznanym kierunku – najuprzejmiej za mój młodzieżowy śmiech
przepraszam i proszę – WRÓĆ!
Pisać pod „Lilia Wodna”, biuro ogłoszeń, skrzynka 6617.
Szarotki
Serce mnie boli
20 sierpnia – Bernarda
Serce mnie boli...

Serce mnie boli, bo mija czas,
A w majątku, w tym posagu biednym moim
nie przybywa nowych skarbów ani gwiazd:
Tylko rytmy i piosenki,
i nic więcej, i nic więcej:
To jest dobre w kabarecie,
a ja chciałabym na jesień
coś ciepłego, praktycznego tobie dać...
A tu – co?
A tu – wciąż:
Ta piosenka, ta poezja za dwa grosze,
te wierszyki, w których zawsze wiosna drży,
te szarotki, co przy sobie stale noszę,
i lusterka, co zmieniają w uśmiech – łzy...
Gdzie są te wody niebieskozielone,
gdzie są te lata dobre,
co mi zostało – sam powiedz –
wszystko zmieniłam na drobne:
na słowiki wynajęte do piosenki,
na deszczyki, co w piosence walcem brzmią,
na księżyce, melodyjki, kantylenki –
ona kocha, i on bardzo kocha ją...
Serce mnie boli...
Serce mnie boli, żal pustych rąk...
Bo nic nie mam. Wszyscy wiedzą. Sami swoi.
Bez niczego znów przychodzę pod twój dom...
i nic więcej, i nic więcej...
To, co miałam, pogubiłam,
zapomniałam, co mówiłam,
bardzo proszę, weś przynajmniej to, co mam:
Tę piosenkę, tę poezję za dwa grosze,
te szarotki, co przy sobie stale noszę,
i lusterka, co zmieniają w uśmiech – łzy.
W żółtych płomieniach liści
15 października – Jadwigi

brzoza dopala się ślicznie.
Grudzień ucieka za grudniem,
styczeń mi stuka za styczniem.
Gdzieniegdzie jeszcze życie pełza
przy ziemi blisko jak przy matce,
maślaki stare toną we łzach
na mrozu łasce i niełasce.
I ja witałam nieraz kogoś,
chociaż paliły wstydem skronie,
i powierzałam Panu Bogu
to, co w pamięci jeszcze płonie.
Gęsi już wszystkie po wyroku,
nie doczekają się kolędy.
Ucięte głowy ze łzą w oku
zwiędną jak kwiaty, które zwiędły.
Dziś jeszcze gęsi kroczą szumnie
w ostatnim sennym kontredansie,
jak tłuste księżne, które dumnie
witały przewrót, kiedy stał się...
I ja witałam nieraz kogoś,
za chmurą, za górą, za drogą,
i ja witałam nieraz…
Ognisko palą na polanie,
w nim liszka przez pomyłkę gore.
A razem z liszką, drogi panie,
me serce biedne, ciężko chore.
Lecz nie rozczulaj się nad sercem,
na cóż mi kwiaty, pomarańcze…
Ja jeszcze z wiosną się rozkręcę,
ja jeszcze z wiosną się roztańczę!
I ty witałeś nieraz kogoś
za chmurą, za górą, za drogą...
i ty witałeś nieraz…
Wśród ptaków wielkie poruszenie,
ci odlatują, ci zostają.
Na łące stoją, jak na scenie –
czy też przeżyją, czy dotrwają?
I ja żegnałam nieraz kogoś
i powracałam już nie taka,
choć na mej ręce lśniła srogo
obrączka srebrna jak u ptaka.
I ty żegnałeś nieraz kogoś
za chmurą, za górą, za drogą,
i ty żegnałeś nieraz…
Wyciągają grzyby szyje
Wyciągają grzyby szyje,

posmutniało niebo letnie,
posiwiały leśne żmije,
mróz niedługo z nóg je zetnie.
Niedźwiedź zbiera się do snu,
drzemią jeże w łóżkach z mchu,
posrebrzyło się igliwie,
tylko ty mi nie osiwiej,
tylko ty mi nie osiwiej,
miły mój.
Na polanach rozpoczęto
pożegnalne ptasie bale,
komu w drogę, temu święto,
kto zostaje, temu żale.
Znika w chmurze lotny sznur,
dalej w niebo, dalej w bór,
opuszczona stoi puszcza,
tylko ty mnie nie opuszczaj,
tylko ty mnie nie opuszczaj,
miły mój.
Wyruszają w pole strzelcy,
pachnie prochem wrzosowisko,
blisko, blisko strach zajęczy,
i zabawa blisko, blisko.
Łoś na serce w polu mrze,
rude sarny w białej mgle,
w lesie pięknie się umiera,
tylko ty mi serca nie rań,
miły mój.
Wada serca
Albo – albo
Nie mogę się już bawić lalkami,

skoro poznałam ciebie.
Nie cieszy mnie płomyk świeczki,
skoro widziałam inny blask.
A tych,
czasami,
parę wódek z przyjaciółmi…
A ci przyjaciele…
Jakże to wszystko zblakło!
Kiedy zasypiam,
zostawiasz mi pod powiekami fotografię,
na której jesteś sam.
Jednak odchodzisz
ciemnym korytarzem.
Oddaj mi moje zabawki.
Czym jest dla ciebie literatura
Jeśli pomyśleć,
czym jest dla ciebie literatura,
etyka,
przyroda,
niespodzianka,
dom, matka, wóz,
tamta kobieta,
tamten mężczyzna,
dobra kurtka na zimę,
dobre buty
i wreszcie
ty sam –
to rzeczywiście:
nie miałam szans.
Dwie wędki
– Proszę.
Zostań.
Daj mi trochę.
Daj chociaż coś.
Dzwonek.
Byle co.
Byle cacko.
Byle niedzielę.
– O.
I tego właśnie
w tobie nie lubię.
Kamień z serc
Ten kamień, który w sercu noszę,

pozostaw mi, Panie.
Nie daj, by czas
jak lekarz-morderca
spłynął na moje posłanie
i… kamień z serca!
Ocal mnie
od chirurgów zdolnych,
sióstr mądrych,
pierwszej pomocy…
Daj,
bym jak konik polny
z bólu dźwięczała wśród nocy.
Tyleś mnie razy wywiódł
z legowisk niekochanych,
że dziś mi, po latach tylu,
nie plaster daj, lecz… kamyk.
Nie pozwól z gorączki tej powstać.
Nie kuruj zapomnieniem.
Chcę czyjąś jeziorną postać
na pustej przechować scenie.
Ten, co mi kamień wsączył
jak wino do krwi pustej,
niczemu nie jest winien.
jest niebem i lustrem.
Nie ratuj mnie, Panie, nie tul,
nie ciągnij na wódkę,
ja już właściwie nie – tu,
zebrałam szmatki… suknie…
Nie daruj mi w raju jabłek
ni w celi papieru i pióra.
Ja ci tak pięknie słabnę
jak popołudnie w biurach.
Ach, lekko kamień mój dźwigać…
Lżej niż po innych – pierścionki.
Z nim umknę wniebowzięta,
jak wniebobiorą skowronki.
Kiedyś na pewno
Kiedyś na pewno zrymuję to wszystko,

w arcysłowicze wleję refreny
i wiersz, co na rynku cenę ma niską,
buchnie przez radio albo ze sceny.
Gdy na dancingów stoczy się padół,
ciebie tam spotka w tangu lub twiście…
Szepnij panience wśród gadu-gadu:
„Znałem ją osobiście”.
Kołysanka noworoczna
Jakżeś niestała
Jakżeś niestały –
w niekochaniu.
Jakże niemiłość twoja –
krucha,
ileż powitań –
w pożegnaniu,
jak dobrze słyszysz, gdy nie słuchasz.
„Zaśnijże, zaśnij, pora późna” –
nagli serdeczny diabeł stróż...
Tym się od innych on odróżnia,
że dźwiga w pysku bukiet róż...
Z wolna opadasz
na posłanie,
noc już nadchodzi z niedaleka,
tak zasypiają ci,
kochanie,
co dobrze wiedzą, że ktoś czeka.
Konkurs palenia fajek w Bostonie
Zjechali panowie
fajkę palić.
Lord, rzecz jasna, był między nimi,
syn rześnika o zmiętej twarzy,
Flip
i Flap,
a także
potoczny Murzyn.
Mam i ja gdzieś na spodzie
tę możliwość spokoju,
nasienie ciszy,
potulność snu.
Widzisz,
jak oczy mrużę,
milczę grzecznie,
jem ładnie.
Jestem jak baba w babie:
Jedna,
ta wierzchnia –
w panice nieustannej…
W rzeczach grzebie,
liść drze,
gna
w rozczochranym pędzie.
Lecz już ta druga
i trzecia,
i czwarta
nić przędzie,
sieć suszy,
pierścień miły do ust tuli,
oknem patrzy.
Rekord palenia fajki
wynosi jak dotąd
tu i teraz
minut sto dziewiętnaście!
Cóż to dla mnie,
gdy oddech uspokoić
w Nowym, na przykład, Dworze…
Czemuż więc wiodę życie jesiotra
lub wędrownego śledzia?
Czemuż jak pociąg widmo
ledwie staję na przystankach?
Flaszkę –
w plecaku dźwigam?
Bo czyż to się godzi
majdan rozkładać na byle stacji,
dzieci w taksówkach rodzić,
łoże słać
u stóp wiatru,
nająć lokatora,
welon narzucić jak płaszcz –
z samego tylko zmęczenia?…
Precz,
chytrzy pielęgniarze!
Niech się już toczy moja łódka
i niech się serce tłucze na dnie
jak niedobita rybka!
Za parę ładnych dni
wszak dobrnę do ciepłych krajów:
Do twoich oczu,
rąk
i słów.
Ktoś umarł
Ojcu
Ktoś umarł,
niechętnie jak wszyscy,
popić,
popalić by wolał,
wieczór z bliskimi siąść do miski,
człowieka do kołyski uczynić,
ot, tak,
pożyć…
A tu –
żar, czeluść, gwałt jak we wojnę,
na nic doktory,
chory już nie jest chory,
na nic mu nie ochota,
skończona
umierania żmudna robota.
Nad nim łaska, spóźniona jak łaski wszystkie,
za nim wdowy, osły jego i konie,
tarcza i kosa,
i brudne chustki do nosa.
I szepcą nad nim pacierze:
„Wieczne odpoczywanie…”.
…Jakże to tak, Panie?
Kto odpoczynku pragnie?
– Nie ptak,
co ledwie drzemie w chmurach,
nie niedźwiedź,
co i w barłogu czuwa,
a już najpewniej nie on,
ten, co dopiero umarł.
Dla niego robota wszelka,
powszednia krzątanina,
ta by nagrodą była.
Do radła,
do sierpa był zdolny,
do siania i do zbierania,
kochania… muzykowania…
do trwania w wielkim zamęcie…
Dajże mu Panie,
nie –
wieczne odpoczywanie,
lecz dobrze płatne zajęcie.
Na serwetkach
Piszę do ciebie
na kawiarnianych serwetkach.
Bibułkowe zdania wyciekają na drugą stronę
jak powietrze z plastikowej piłki.
Ty
mówisz do mnie,
jakbyś wykręcał się z lekcji śpiewu.
I pomyśleć,
że chciałam ci oddać
wszystkie grube książki,
wszystkie rzeczy po ojcach
i wszystkie kajety wypełnione „językiem polskim”,
słupkami rachunków sumienia
i miłością.
Nagłe zastępstwa
Mężczyźni podejmują się nagłych zastępstw,

jak w teatrze,
kinie
lub szkole.
Przyjmują ich kobiety o słabych nerwach
i powstają z tego małżeństwa,
i rodzą się dzieci,
które niczemu nie są winne.
Ostatni raz
Dziś ostatni raz płakałam przez ciebie.

Czuję, gdzie niknie słona strużka
i zaczyna się krem nivea,
i dalsza mapa twarzy,
która niewiele ma z tobą wspólnego.
Szpetnieję.
Coraz głośniej pytam, dlaczego z nimi,
coraz ciszej krzyczę, czemu nie ze mną.
Może nawet wrócę pod latarnię,
gdzie było, jak wiemy, najciemniej,
niech tylko minie ta gorączka,
od której płonę
jak cygański las
pusty w środku.
Umrzeć z miłości
Chociaż raz
warto umrzeć z miłości.
Chociaż raz.
A to choćby po to,
żeby się później chwalić znajomym,
że to bywa.
Że to jest.
…Umrzeć.
Leżeć w cmentarzu czyjejś szuflady
obok innych nieboszczyków listów
i nieboszczek pamiątek
i cierpieć…
Cierpieć tak bosko
i z takim patosem,
jakby się było Toscą
lub Witosem.
…I nie mieć już żadnych spraw
i do nikogo złości.
I tylko błagać Boga, by choć raz,
choć jeszcze jeden raz
umrzeć z miłości.
Żywa reklama
Ach, kim jest ta pani
Dlaczego to tak,
dlaczego to tak,
dlaczego nam serce wciąż bije tik-tak,
choć miłość odchodzi złośliwa jak kot,
to serce wciąż żyje, gotowe do psot.
Ach, kim jest ta pani,
co zwie się miłością,
któż umie tak zranić,
przerazić podłością?
co kłamie jak z nut
i w oczy cygani,
że zdarzył się cud?
Ach, któż to, ach, kto
podaje ci kwiat,
by wyrwać go z rąk,
by odejść hen w świat?
Dlaczego to tak, dlaczego to tak,
choć tyle doświadczeń – rozumu wciąż brak,
choć skronie siwieją u panów, u pań,
to serce wciąż żyje – bo sercu w to graj.
co w noc z walizkami
ucieka ze złością?
co kocha i klnie,
i pije, i pali,
i bywa na dnie?
podaje ci kwiat,
Dlaczego to tak, dlaczego to tak,
dlaczego nam serce wciąż bije tik-tak,
dlaczego ładniejsi będziemy, gdy ktoś
uśmiechnie się do nas i powie nam: „chodź”.
któż umie tak bawić,
tak dręczyć zazdrością?
przybywa tu skąd,
by uczyć na pamięć
swych oczu i rąk?
podaje ci kwiat,
Byłam sama, jestem sama
Ziemio dobra, ziemio stara

zbyt surowo nie sądź nas.
Bądź jak orzeł i jak sarna –
daj nam ciszę, daj nam czas.
Ziemio dobra, ziemio stara,
w mysich dziurach czuwa śmierć.
To umiera dawna wiara,
a w tej nowej tli się ćwierć…
Może jutro coś się zmieni,
oniemiały zabrzmi dzwon
i zbawieni znów, i odkupieni znów –
dony, dony, dony, don.
Zarobimy gdzieś pieniądze,
nie wrócimy do tych stron.
I z kamieni dwóch odbudujemy dom –
tylko odwróć, siostro, kartę złą.
Ziemio dobra, ziemio stara,
czemu szczęścia nam nie żal?
Każdy ranek nas oddala –
chciałeś palić, no to pal…
Może jutro coś się zmieni,
oniemiały zabrzmi dzwon.
I zbawieni znów, i odkupieni znów –
dony, dony, dony, dony, dony, don.
Odnajdziemy miłą miłość,
spadną deszcze, wzejdzie plon.
I z pożarów dwóch odbudujemy dom –
tylko odwróć, siostro, kartę złą.
Ziemio dobra, ziemio stara –
ty mi przebaczenie dasz.
Byłam sama – jestem sama.
Resztę grzechów dobrze znasz...
Bywa, że miłość…
Bywa, że miłość umiera młodo,

pewnej sierpniowej niedzieli,
bywa, że miłość umiera młodo
– rodzina pochowa ją w bieli...
mało kto nad nią zapłacze,
bywa, że miłość umiera młodo,
a mogło... być inaczej.
Mogłaś być jak środek lata,
a byłaś jak zapałka,
mogłaś być jak skarby świata,
a byłaś mało warta,
mogłaś być jak wielka wieża,
a byłaś jak pudełko,
mogłaś siłę mieć rycerza,
a pękłaś – niby szkiełko...
...papierowe pantofelki do trumny,
złożone skrzydełka...
Może miałaś swój móżdżek rozumny,
więc czemu nikt nie łka?
Mogłaś być jak biały żagiel,
a byłaś chorągiewką,
mogłaś być jak skały nagie,
a byłaś kruchą śpiewką.
okryta uprzejmą żałobą,
bywa, że miłość umiera młodo,
nas nie zabiera ze sobą...
Dziś nam się chyba już nic nie przydarzy,
chodźmy lepiej do parku...
Zostanie nam po niej cmentarzyk –
serduszko z jarmarku.
Co każdy chłopiec wiedzieć powinien
Nie lada głupstwa się mówi w półśnie,

nie lada czyny się czyni po winie.
A czy to pięknie, czy to źle,
to każdy chłopiec wiedzieć powinien.
O le la li,
o le li la,
a czy nam coś ta wiedza da?
Cyrkową sztuczką kończysz grę,
lecz trudno życie przetańczyć na linie.
O le la li,
o le li la,
A bywa także, gdy bardzo się chce,
że nikt nie kocha nas w czarnej godzinie,
a czy to pięknie, czy to źle,
O le la li,
o le li la,
Czy warto wiośnie mówić „nie”
i mrozić chłodem, co samo przeminie?
I czy to pięknie, czy to źle,
O le la li,
o le li la,
Czy warto serce zamieniać we łzę,
– dla wszystkich ludzi nie starczy wszak wina...
to wiedzieć powinna każda dziewczyna.
O le la li
o le li la,
Cytat z Wyspiańskiego
Zawieszony na powietrzu
nić błękitną pająk przędzie,
nie wiedziałam wczoraj jeszcze,
że mi też błękitnie będzie.
Zawodzi lelek wśród kąkoli,
oj, lelku, lelku, oj, lelku, lelku, oj, lelku – źle,
ja go wolę, on mnie woli,
tylko to szczęście mocno boli,
oj, miły, miły, oj, miły, miły, oj, zmiłuj się.
Niebo płonie od wieczora,
gorze gwiazda na kolędę,
nie wiedziałam jeszcze wczoraj,
że ja także płonąć będę.
Jak nas to nasze szczęście boli,
oj, niebo, niebo, oj, niebo, niebo, oj, nieba skłon,
oj, dzwoni, dzwoni, oj, dzwoni, oj, w sercu dzwon.
Na zielonej łąki fale
wysypały się kaczeńce,
nie wiedziałam wczoraj wcale,
że mi złagodnieją ręce.
Jak nas to nasze szczęście boli,
oj, lelku, lelku, oj, lelku, lelku, oj, lelku – źle,
oj, miły, miły, oj, miły, miły, oj, zmiłuj się!
Czasem chce się do człowieka
Dozorca bramę otwiera,

pacierze senne ktoś gdera,
wracają z nocnej zmiany już.
Na niebie ślad porannych zórz,
przy kawie samotnej,
przy chlebie samotnym marzę…
Czasem chce się do człowieka,
kiedy szczęścia brak,
kiedy na nas nikt nie czeka
albo byle jak.
gdy się jest na dnie,
film nie pomaga,
książka to blaga, nie, nie, nie!
Bo nam chce się do człowieka,
knajpy znają nas,
musi minąć jakiś czas,
musi wyschnąć rzeka,
muszą zblednąć sny,
wtedy wrócą zwykłe dni.
Dozorca bramę zamyka,
ostatni przechodzień znika,
na strychu wielkie pranie schnie,
po cichu mysz okruchy je,
zasypiam zbyt wcześnie
i marzę już we śnie, we śnie...
kiedy szczęścia brak,
kiedy na nas nikt nie czeka
albo byle jak.
gdy się jest na dnie,
film nie pomaga,
książka to blaga, nie, nie, nie.
Nie pomoże żaden lekarz
ani głupia złość,
musi nadejść taki ktoś,
kto chce też do człowieka,
lepszy jest niż ty
i otworzy tobie drzwi...
Czego wy chcecie od Polki?
Mój kochanek chyba wściekł się,

stale plecie coś o seksie,
wciąż mu w głowie jakieś bolki i lolki.
Czegóż wy, ludzie, chcecie od Polki?
Każde dziecko o tym wie,
Polka świetnie szarpie drze,
Polka rany o-pa-trzy
i pocieszy raz-dwa-trzy,
Polka modli się, że ach,
z Polką w lesie być nie strach,
w Polce wiara i dynamit,
ale żeby zaraz – z figurami?...
Mój kochanek cierpi srodze,
bo on chciałby – na podłodze,
mówi – przejrzyj jakieś pisma,
żeby miłość ma czasem nie prysła.
A ja:
Każde dziecko o tym wie,
w Polce skrzypce i basetle,
ale żeby zaraz – przy świetle?
Mój kochanek to ma udar,
stale plecie coś o udach,
wciąż tarmosi na mnie szmatki...
Czego wy, ludzie, chcecie od matki?
każde dziecko o tym wie,
w Polce krew nie woda płynie,
ale żeby tak zaraz – w polskim kinie?!
Czy te oczy mogą kłamać?
…a gdy się zejdą raz i drugi

kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością,
bardzo się męczą, męczą przez czas długi,
co zrobić, co zrobić z tą miłością...?
On już je widział,
on zna te dziewczyny
z poszarpanymi nerwami,
co wracają nad ranem nie same,
on już słyszał o życiu złamanym...
Ona już wie,
już zna te historie:
że żona go nie rozumie,
że wcale ze sobą nie śpią –
ona na pamięć to umie...
Jakże o tym zapomnieć,
jak w pamięci to zatrzeć?
Lepiej milczeć przytomnie
i patrzeć.
Czy te oczy mogą kłamać? Chyba nie!
Czy ja mógłbym serce złamać? Itepe…
Gdy się farsa zmienia w dramat,
nie gnam w kąt.
Czy te oczy mogą kłamać? Ależ skąd!
A gdy się czasem w życiu uda
kobiecie z przeszłością, mężczyźnie po przejściach,
kąt wynajmują gdzieś u ludzi
i łapią, i łapią trochę szczęścia...
On zapomina
na rok te dziewczyny
z bardzo długimi nogami,
co wracają nad ranem nie same –
woli ciszę z radzieckim szampanem...
Ona już ma,
już ma taką pewność,
o którą wszystkim wam chodzi –
zasypia bez żadnych proszków,
wino w lodówce się chłodzi...
A gdy przyjdzie zapomnieć
i w pamięci to zatrzeć,
lepiej milczeć przytomnie
i patrzeć.
Czy te oczy mogą kłamać? Chyba nie...
Czy ja mógłbym serce złamać? Itepe…
Kiedyś to zrozumiesz sama – to był błąd!
Czy te oczy mogą kłamać? Ależ skąd!
Dajmy się zaskoczyć miłości
Niech przyjdzie
zbyt nagle,
spóźniona,
zdyszana,
niech nie da
dotrwać,
doczekać do rana,
niech przyjdzie nie na czas,
nie w porę,
niech krzyknie: „gore, gore, gore!”.
A my dajmy, dajmy, dajmy
zaskoczyć się miłości,
nie zawracajmy
z połowy drogi w dół,
tylko dajmy, dajmy, dajmy
zaskoczyć się radości
i nie wpuszczajmy
rozpaczy za nasz stół.
zaskoczyć się kochaniu,
nie zakrywajmy
odkrytych dawno kart,
nie poznajmy dróg rozstajnych,
wyschniętych rzek i gajów,
i nie zmieniajmy
ważnego słowa w żart.
Już nie planujmy
to szczęścia,
to biedy,
i nie kupujmy już
nieba na kredyt,
niech spadnie to na nas
nie w porę,
niech krzyknie: „gore, gore, gore!”.
nie zawracajmy
i nie wpuszczajmy
odpalić zły obyczaj
i nie słuchajmy
życzliwych, mądrych rad,
zaprosić się do życia,
i niech na głowie
zatańczy stary świat.
nie zawracajmy
i nie wpuszczajmy
zaskoczyć się miłości
i nie zmieniajmy
ważnego słowa w żart,
zaprosić się do życia,
i niech na głowie
zatańczy stary świat!
Daty polskie
Pan mnie pyta, czy ja zawsze byłam sama...

Mój ty Boże, ile to już lat.
Nie, nie jestem, proszę pana, pijana,
ja tylko nie mam głowy... nie mam głowy do dat.
W październiku byłam jeszcze zielona,
no, a w marcu – już matka i żona,
gdzieś tak w grudniu – wziął walizkę...
i bez słowa – śmieszny gest...
a od sierpnia czy od września –
to już jest tak jak jest.
Pan mnie pyta, czy ja czasem
brałam udział, czy rozumiem,
co to szach i pat,
nie... nie trzeba zaraz buzi i brudzia –
ja tylko nie mam głowy... nie mam głowy do dat.
W październiku byłam jeszcze zielona,
no, a w marcu – już matka i żona,
gdzieś tak w grudniu – wziął walizkę...
i bez słowa – śmieszny gest...
a od sierpnia czy od września –
to już jest tak jak jest.
Pan mnie pyta, czy ja jeszcze pragnę dzieci,
pan mi mówi, że przede mną świat,
o, autobus... To ostatni. Niech pan leci,
ja nie mam... nie mam głowy do dat
Czy wystarczy nam miesięcy w kalendarzu –
Czy zakwitnie czereśniowy sad?
Nic, nic to, z marzeniami nam do twarzy –
ja tylko nie mam szczęścia do dat.
Dodatek za rozłąkę
Za oczy
miałam oczy.
Za ręce
miałam ręce.
Zbiegałam
z górskich zboczy,
śpiewałam,
jak w piosence: Hej, hej, hej!
Wtedy nagle powiedziałeś:
„Muszę jechać,
ty się nie złość i nie przejmuj, grunt to zdrowie...
Ja tu wrócę, tylko na mnie mocno czekaj,
ale, widzisz, mam robotę w Turoszowie...”.
dostaniesz od ministra –
dodatek za rozłąkę...
Przeminie i popłynie
złych godzin woda bystra –
...za drogę buroszarą,
samotnie przemierzaną,
za chmurę czarno-białą,
samotnie oglądaną,
za czarnych myśli stonkę,
za naszą pustą łąkę –
Przez miesiąc
były listy,
przez drugi –
były karty.
Myślałam sobie
czyś ty zapomniał,
czy to żarty:
Hej, hej, hej!
Wtedy nagle przyjechałeś,
ale nie mój,
i szepnąłeś nad ostatnim ekstra mocnym:
„Ja odchodzę,
a ty zbytnio się nie przejmuj...
Pokochałem...
To się zdarza w porze nocnej...”.
dostanę na pamiątkę,
Przeminą i przepłyną
godziny gorzko-słodkie,
...za drogę buroszarą,
samotnie przemierzaną,
za chmurkę czarno-białą,
samotnie oglądaną,
za czarnych myśli stonkę,
za naszą pustą łąkę –
dodatek za rozłąkę.
...i tylko w twoich stronach
upadnie kropla słona:
dodatek za rozłąkę.
Dyskoteka
Zamiast kłamać jak dzień długi,

smutne smugi smutku snuć,
lepiej tańczyć boogie-woogie
i nie wołać – prawdo, wróć!
Zamiast łączyć jedno z drugim –
noc niedobrą i zły dzień –
lepiej tańczyć boogie-woogie,
czarne myśli wyciąć w pień.
Ta zdradzona, ten zdradzony,
zamiast wódkę pić do snu,
niech wyruszą w tan szalony –
boogie-woogie, boogie-woogie, boogie-boooo.
Zamiast opętaną głową
bez ustanku bić o mur,
lepiej płynąć z bossa novą,
na południe, hen, do chmur.
Zamiast liczyć klęski nowe
widząc, jak odchodzisz w dal,
lepiej tańczyć bossa novę,
myśląc sobie – bal to bal.
zamiast patrzeć w puste szkło,
niech wyruszą w tan szalony –
bossa nova, bossa nova, bossa bo...
Bo nie warto, by tęsknota
przeszkadzała ludziom żyć,
tańczmy w rytm fokstrota,
nie ma o czym śnić.
Gdy nie cieszy cię sobota,
a w niedzielę chce się wyć,
lepiej ruszaj do fokstrota,
skoro szczęścia nie ma być.
biała pani, czarny pan,
niech wyruszą w tan szalony,
tan ta tida, dań da dida, din dań, dań.
Gdy nie cieszy cię sobota,
a w niedzielę chce się wyć,
lepiej ruszaj do fokstrota,
skoro szczęścia nie ma być.
biała pani, czarny pan,
niech wyruszą w tan szalony,
tan ta tida, dań da dida, din dań, dań.
Gdzie kochają nas
Nie żałuj mnie

serdecznie tak,
bo na cóż mi ten żal.
W kochaniu, gdy
szczerości brak
– czy warto ciągnąć bal?
W szufladzie tej,
gdzie trzymasz mnie,
porządek chcesz, to zrób.
Ja wrócę tam,
gdzie sosny dwie,
początek moich dróg.
Księżycu, płyń,
złe wody miń,
już na nas obu czas.
Wędrujmy tam,
zmierzajmy tam,
tam gdzie kochają nas.
Błyszczało się,
śpiewało się
wśród koncertowych sal.
Lecz kiedy los
odbierze głos
– czy warto ciągnąć bal?
Na pierwszy znak
koledzy wszak
zadadzą drugi cios...
Za sławą, gdy
lekkości brak,
czy warto iść na stos?
Księżycu płyń
złe wody miń,
już na nas obu czas.
Wędrujmy tam,
zmierzajmy tam,
tam, gdzie czekają nas.
Bywało, że
rzeźbiło się
kanapę, krzesło, stół.
Dziś prace te
nie wchodzą w grę
i milczy serca pół.
Zbudowałbym
większego coś
lub sięgałbym do gwiazd.
Mam siły dość,
by znaleźć je
tam, gdzie kochają nas.
Gra słów
Spotkał się pucz z ponczem

i z pnączem.
Pucz puczy się,
poncz – ponczy,
a pnącz to wszystko łączy.
Jak piasek
Wysypałeś się z rąk moich

pomdlałych nagle.
Jak piasek się wysypałeś.
Jedno ziarenko pobiegło
za dziewczynką ubraną w warkoczyk.
Warkoczyk mysi,
lecz żwawy.
Drugie ziarnko
ku dali rozległej się toczy
po drodze z pierwszeństwem przejazdu.
Za nim trzecie i czwarte, i piąte
tam zmierza,
gdzie ambit i oddzielność mieszka.
I zostaje na pustej, obnażonej plaży,
Boże, jak chuda
Agnieszka.
Już pora smażyć konfitury
Już pora smażyć konfitury,

pożegnać się z ostatnim letnim dniem,
do góry nos i głowa – hej – do góry!
Pora na łąkach oporządzić dren.
Cóż, że pod jesień kochasz mnie mniej,
że cię tam niesie ku tej i tej –
nie w tym jest rzeczy sedno,
nie w tym należy grząźć,
pod jesień, wiem to jedno,
należy siąść i prząść!
Już idę smażyć konfitury,
nic, że mi dajesz chude astry dwa,
do góry nos, i głowa – hej – do góry!
Oto na jesień jest dewiza ma!
Już, popatrz, smażę konfitury,
na dni bez ciebie setkę zajęć mam,
do góry nos i głowa – hej – do góry!
Jeszcze się lato zakołysze nam!
Kiedy mnie już nie będzie
Siądź z tamtym mężczyzną

twarzą w twarz,
kiedy mnie już nie będzie.
Spalcie w kominie
moje buty i płaszcz,
zróbcie sobie miejsce...
A mnie oszukuj mile
uśmiechem, słowem, gestem,
dopóki jestem, dopóki jestem...
Dziel z tamtym mężczyzną
chleb na pół,
Kupcie firanki,
jakąś lampę i stół,
A mnie wspominaj czule,
że mało tak się śniłem,
a przecież byłem...
Płyń z tamtym mężczyzną
w górę rzek,
Znajdźcie polanę,
smukłą sosnę i brzeg,
A mnie bezczelnie kochaj,
choć smutne śpiewki przędę,
bo przecież będę… no przecież będę...
Kochać za młodu
Kochać za młodu się nie chciało,

gdy się kochało, to nie dość,
cóż winne zbyt leniwe ciało,
cóż winien niełaskawy los?...
Nie dosyć człowiek był szalony,
nie dosyć śmiały, nie dość zły,
niegotów polec za androny,
niegotów błądzić pośród mgły.
Wypić za młodu się nie chciało,
a gdy się piło, to nie dość,
cóż winne nazbyt trzeźwe ciało,
cóż winien zbyt łaskawy los.
Nie dosyć człowiek był zalany,
nie dosyć śmiały, nie dość zły,
niegotów skonać za banały,
niegotów brodzić pośród mgły.
Dziś by się piło i kochało,
gdzieś by się gnało pośród mgły,
gdyby choć echo zawołało,
gdyby zapukał ktoś do drzwi.
Dziś by się śniło i cierpiało,
dziś by się gnało pośród mgły,
gdyby choć echo zawołało,
o gdyby, gdyby, gdyby, gdy!...
Kochajcie nas, o niewinne
Kochajcie nas, o niewinne,

kochajcie nas, rozpustnice,
porzućcie windy nieczynne,
stodoły i kamienice!
Kochajcie, póki was chcemy,
kochajcie w nudzie i biedzie,
kochajcie, zanim zwiejemy,
zanim nam się powiedzie.
Ty,
ekspedientko z Łomży,
i ty,
kopciuszku z czwartej be,
nauczycielko z Chełma,
i zawiedziona z TPD –
marsz –
do fryzjera i do bani,
a potem jako piękna pani –
kochaj, kochaj, kochaj mnie!
Przebaczcie nam, żeśmy łajzy,
przebaczcie nam, żeśmy łotry,
wy macie w głowach ten bajzel,
a my mamy instynkt pierwotny...
Wybaczcie nam podłe kace
i trzeźwość tak mało lepszą,
za siebie w końcu sam płacę,
i orłem padnę, nie reszką.
Ty,
ekspedientko z Łomży,
i ty,
kopciuszku z Mokrej Wsi,
nauczycielko z Chełma
i zawiedziona z Piditi –
marsz –
do fryzjera i do bani,
a potem jako piękna pani –
wybacz, wybacz, wybacz mi!
Kochałam raz łajdaczka
Mam dwa zamki w moich drzwiach,

w mym ogródku stoi strach,
moich piwnic nie zna nikt,
nie dla gości jest mój wikt,
swych przyjaciół gonię precz,
w rękach noszę drwiny miecz...
Swych przyjaciół gonię precz,
w rękach noszę drwiny miecz...
– Co się stało? – pyta praczka...
Kochałam,
kochałam raz,
kochałam raz łajdaczka,
kochałam raz łajdaczka.
Na Wielkanoc nie ślę kart,
nie pamiętam, co to fart,
na drzwiach piszę, że zły pies,
moje oko nie zna łez,
nie otwieram, słysząc śpiew,
nie dokarmiam białych mew...
– Kim jest – pytasz – ta cwaniaczka?
Kochała,
kochała raz,
kochała raz łajdaczka,
kochała raz łajdaczka.
Ja nie wierzę w lepszy dzień,
w jasne jutro, ciepłą sień,
w dobrych ludzi, w pracy plon,
czyste panny, wielki dzwon.
Nie pamiętam, co to śmiech,
słodka śpiewka, lekki grzech.
Nie nabiorę ja się znów,
na pioruny wielkich słów.
...A skąd nagle zmiana taka?
Kochałam,
kochałam raz,
kochałam raz łajdaka,
kochałam raz łajdaka...
Komu weselne dzieci
Szukam kogoś na stałe
Lody wanilią pachną, a w pustym porcie słychać rzeki szum,

kina są jak pałace, gołębie płyną aż do nieba bram.
Bolą mnie te niedziele, gdy idę sama przez odświętny tłum,
idę i szukam kogoś – kto tu wśród ludzi jest tak samo sam...
Szukam kogoś, kogoś na stałe,
na długą drogę w dal.
Szukam kogoś na życie całe,
na wspólny śmiech i żal.
Niechby miał choć parę groszy
i w oczach ciepła dość,
i niechby nie był wśród ludzi najgorszy,
i niechby mnie kochał, kochał, jak ja jego, ech...
Czy znajdę takiego kogoś własnego?
Czy znajdę takiego kogoś na stałe, ech…?
Komu rodzić będę weselne dzieci i o kogo drżeć,
komu dom zbuduję, pobielę ściany i rozpalę piec,
przy kim się postarzeję i przed kim nigdy nie będzie mi wstyd,
komu mam dać nadzieję, a zabrać noc i dzień, i świt!
Szukam kogoś, kogoś na stałe,
na długą drogę w dal.
Szukam kogoś na życie całe,
na długą drogę w dal,
niechby taki miał parę groszy
i w oczach ciepła dość,
niechby nie był wśród ludzi najgorszy,
i niechby mnie kochał, kochał, jak ja jego,
ech, szukam kogoś jasnego,
czy tutaj taki jest?
Szukam kogoś, kogoś własnego
do śmiechu i do łez!
Kręć się, katarynko
Kręć się, kręć się, katarynko,

melodyjkę znasz,
już papuga kiwa szyjką,
że tak ładnie grasz.
Po ptaszętach pozostaną
ślady dawnych gniazd,
no, a po nas, no, a po nas
najpuściejsza z gwiazd.
o zapłatę proś,
chodź, przejdziemy się po rynku,
jutro powiesz – dość.
W górę, w górę, gołąbeczko,
nad zielony cis,
ptasią drogą niebezpieczną
nieś ostatni list.
Po poganach pozostaną
ślady dawnych miast,
no, a po nas, no, a po nas
najczarniejsza z gwiazd.
W górę, w górę, gołąbeczko,
chwałę życia głoś,
raz dokoła i kółeczko,
Anielice z aniołami
w czarnym śniegu śpią,
piły wódkę z malinami
w karczmie tam za wsią.
Mruga diabeł znad szampana,
znudził mu się świat,
a siekiery już od rana
rąbią biały sad.
Idź, Jankielu, do komory
i posłanie mość,
tyś zmęczony, pewnie chory,
melodyjkę znasz,
nie, nie jesteś zwykłą skrzynką,
skoro serce masz.
Po twych śpiewkach pozostanie –
„raz-dwa, raz-dwa, raz...”
no, a po nas najsmutniejsza
i najcichsza z gwiazd,
no, a po nas, no, a po nas –
ta najcichsza z gwiazd.
o zapłatę proś –
chodź, przejdziemy się po rynku,
Królewicze
Królewicze, królewicze,
tacy z bajki, z płatków bzu,
jak baranki was policzę
w parze snu...
Wymarzeni przez dziewczyny,
którym nie tak w życiu szło,
królewicze z innej gliny – z PKO.
Oni
lubią ostro brać wiraże,
oni
znają każdą dziką plażę,
oni
mają w oczach nadbałtycką dal...
Wożą nas na szklane góry,
aż do samych nieba bram,
albo w porze szaropiórej – bają nam...
Oni
tacy ładni są w miłości,
oni
tak umieją rzecz uprościć,
oni
szare życie zamieniają w bal...
Są tematy, które nudzą,
a dziewczyny, zamiast śnić,
to się z krzykiem w nocy budzą –
jak tu żyć?
Znika więc królewicz rzewny,
bo ma randkę w innym śnie,
lecz na szczęście są królewny – bardziej złe!
Ludzkie gadanie
Gdzie diabeł dobranoc mówi do ciotki,

gdzie w cichej niezgodzie przyszło nam żyć,
na piecu gdzieś mieszkają plotki,
wychodzą na świat, gdy chce im się pić.
Niewiele im trzeba, żywią się nami,
szczęśliwą miłością, płaczem i snem,
zwyczajnie, ot, przychodzą drzwiami,
pośpieszne jak dym i lotne jak cień.
Gadu, gadu, gadu,
Gadu, gadu, gadu – nocą,
baju, baju, baju,
baju, baju, baju – w dzień...
Gdzie wdowa do wdówki mówi: – kochana,
gdzie kot w rękawiczkach czeka na mysz,
gdzie każdy ptak zna swego pana,
tam wiedzą, co jesz, co pijesz, gdzie śpisz...
Gadu, gadu, gadu,
baju, baju, baju,
baju, baju, baju – dniem...
Gdy noc na miasteczko spada jak sowa,
bratają się ręce takich jak my
i strzeże nas księżyca owal,
by żaden zły wilk nie pukał do drzwi.
A potem siadamy tuż przy kominku,
i długo gadamy, że to, że sio,
tak samo jak ten tłum na rynku,
pleciemy, co kto, kto kiedy, gdzie kto...
Gadu, gadu, gadu,
baju, baju, baju,
baju, baju, baju – dniem...
Męski protest song
Szaleje ruch wolności bab

i wyzwolenia bije gong,
a nad mężczyzną setki klap
i setki połączonych rąk.
Niech pęka naszych kajdan stal
i niech wolności kwitnie pąk,
nie nasza rzecz to płacz i żal,
niech płynie męski protest song.
To myśmy wynaleźli róż,
a także meliorację łąk,
a dla nas tylko zimny tusz?
Niech płynie męski protest song.
To dla was tyra męski ród
od Raciborza po Hongkong,
a dla nas tylko gniew i chłód?
Niech płynie męski protest song.
To przez was nam siwieje skroń
i ręce zaczynają drżeć,
a damom wciąż mężnieje dłoń...
I to ma być ta słaba płeć?
Mężczyzna na niepogodę
Tych kilka słów,

tych kilka nut,
to niewiele...
Za mało, by
wypełnić sny,
dzień
czy niedzielę...
A jednak gdy
przypadek zły
wchodzi ci w szkodę,
to, chcesz czy nie,
wszak przyda się
mężczyzna – na niepogodę.
i dwie czy trzy piosenki,
mężczyzna na niepogodę,
zwyczajny, nie odświętny,
przywróci ci urodę,
sekrety serca zna,
mężczyzna na niepogodę
czyli – ja.
Za kilka dni,
za godzin sto
już zapomnisz
kłopotów moc,
niedobrą noc i –
dzień bezbronny...
Nie mówię, że
uleczy cię
to, że ci pogram,
lecz przyznaj mi,
że w czarne dni
to także – jest jakiś program:
i dwie czy trzy piosenki,
zwyczajny, nie odświętny,
przywróci ci urodę,
sekrety serca zna,
mężczyzna na niepogodę –
czyli – ja.
Nie jestem łatwy
Po raz pierwszy zaczepiłaś mnie w alejce,

młode serce zapłonęło niczym pąk,
obiecałem długi spacer, lecz nic więcej,
i pobiegłem z tobą lekko niczym bąk:
Nie jestem łatwy,
mnie już mama nauczyła się szanować,
nie jestem łatwy,
mnie jest trudno nawet w buzię pocałować,
do wątłej tratwy
tak się trudno wkomponować,
nie jestem łatwy,
ty do portu mnie zaprowadź!
W listopadzie zaprosiłaś mnie do kina
i w cukierni postawiłaś duży krem,
no, a w grudniu, cóż, dziewczyna to dziewczyna,
powiedziałaś mi na ucho: „Och, je t’aime!”.
Nie jestem łatwy,
mnie już mama nauczyła się szanować,
nie jestem łatwy,
mnie jest trudno nawet w buzię pocałować,
do wątłej tratwy
tak się trudno wkomponować,
nie jestem łatwy,
ty do portu mnie zaprowadź!
No, a potem zaprosiłaś mnie do siebie,
ja nie byłem jeszcze w damskim pied-à-terre,
i choć było mi u ciebie niby w niebie
– pamiętałem, gdzie busola, a gdzie ster:
Nie jestem łatwy,
i po dziwnie podejrzanych garsonierach
wśród nędznych praktyk
swego ciała niewinnego nie wycieram,
nie jestem łatwy
i wystrzegam się przygodnych znajomości,
nie jestem łatwy,
u mnie trzeba długo prosić,
długo prosić,
dłuuugo prosić –
o okruszek mej miłości!
Nie przywyczajaj się do miejsca, gdzie są brawa
Wydawało mi się kiedyś, panie święty,

że nie zdzierżę pewnej nocy niefortunnej,
gdy ktoś odszedł bez spojrzenia i puenty
i zostawił mnie w rozpaczy niezbyt dumnej.
Wydawało mi się wtedy, Panie Boże,
że okrutnie moje losy on powikłał,
a tymczasem – znowu jestem dziś w humorze,
a tymczasem, drodzy państwo – ja przywykłam.
Chór: A jednak proszę –
nie przyzwyczajaj się
do flirtów za dwa grosze,
do panów bez polotu,
do manier spod Szamotuł
nie przyzwyczajaj się.
Do maja bez ptaszyny,
do wizyt bez rośliny,
ja bardzo proszę –
A ja nie mam tych kłopotów z pierwszej zwrotki,
nikt nie rzuca mnie i nie odchodzi szpetnie,
do kolacji mi podają uśmiech słodki
i dziewczyna mnie przeprasza, zanim westchnie.
Praca także mija zgodnie i wesoło,
plan osiąga nieraz poziom fantastyczny,
pan kierownik mnie całuje co dzień w czoło,
mówiąc do mnie: „Tyś mój cud ekonomiczny”.
Chór: A jednak proszę –
do żony uśmiechniętej,
do pracy rozpoczętej,
do wiary, że tak trzeba,
do błękitnego nieba,
do rocznic, świąt i zabaw,
do miejsca, gdzie są brawa,
nie przyzwyczajaj się!...
– Do złego i dobrego –
Nie spoczniemy
Nieutulony w piersi żal,

bo za jedną siną dalą – druga dal...
Nie spoczniemy,
nim dojdziemy,
nim zajdziemy
w siódmy las,
więc po drodze,
więc po drodze
zaśpiewajmy
chociaż raz!
Nienasycony w sercu głód,
bo za jednym nocnym chłodem – drugi chłód...
Nie spoczniemy,
nim dojdziemy,
nim zajdziemy
w siódmy las,
więc po drodze,
więc po drodze
zaśpiewajmy
jeszcze raz!
Niewytańczony wybrzmi bal,
bo za jedną siną dalą – druga dal...
Nieuleczony uśnie ból,
za pikowym czarnym królem – drugi król...
Niepocieszony mija czas,
bo za jednym czarnym asem – drugi as...
Nie spoczniemy,
nim dojdziemy,
nim zajdziemy
w siódmy las,
więc po drodze,
więc po drodze
zaśpiewajmy
jeszcze raz!
Czy warto było kochać nas?
Może warto, lecz tą kartą źle grał czas...
Nie spoczniemy,
nim dojdziemy,
nim zajdziemy
w siódmy las,
więc po drodze,
więc po drodze
zaśpiewajmy jeszcze raz!
Niełatwo
Nie, niełatwo miłość wygnać

z ciemnej duszy,
choćby była jedną lampą, jedną świeczką,
lecz jeżeli, lecz jeżeli
człowiek musi,
to salwuje się szklaneczką
i ucieczką.
(Lecz jeżeli, lecz jeżeli człowiek musi, to salwuje się
szklaneczką i ucieczką).
Nic za darmo, nic za grosze –
oczywista,
za to płaci się siwizną młodych serc,
ale rano znowu rusza się
do twista
lub się biegnie,
Majakowskim być –
na wiec!
(Ale rano znowu rusza się do twista lub się biegnie,
Majakowskim być – na wiec).
Potem bywa niby w kinie –
upływ czasu,
jakieś dzieci, jakaś żona, czasem – dwie,
a gdy ona upragniona wyjrzy z lasu,
to nie bardzo w gruncie rzeczy –
chcieć się chce…
(A gdy ona upragniona wyjrzy z lasu, to nie bardzo
w gruncie rzeczy – chcieć się chce).
Nie, niełatwo miłość przyjąć
duszy czarnej,
choćby była jedną świeczką, jedną lampą.
I choć bywa, że człowieka
się przygarnie,
to wciąż karze się,
i karze go
za tamto.
Za tamto! Za tamto!
Nowa miłość
Nie wierzę w to,

że wszystko było już,
pozwólcie mi
na jeszcze parę róż:
Jeszcze tylko raz pokochać,
ach, jeszcze jeden raz!
Nie pragnę wciąż
królewną z bajki być,
lecz serca dzwon
niech nie przestaje bić:
W tę nową miłość
pobiegłabym tak,
jak rusza w drogę
księżyc i ptak,
tę nową miłość
umiałabym wziąć,
tak jak się bierze
rumianki do rąk.
Nie wierzę w to,
że prześnił się mój czas,
pozwólcie mi
na jeszcze parę gwiazd:
Jeszcze tylko raz usłyszeć
szalony serca głos,
a potem – wielką ciszę,
a potem – noc...
Obrona własna
Z braku adwokata
podjęłam się własnej obrony.
Ale to tylko
w obronie własnej.
Oko za oko
Nie lubię takich,

co skąpi są w miłości
i oszczędzają serca skarb.
Ja wolę draki
niż smutne konieczności,
za szklankę wina
ja stawiam cały bar.
Oko za oko,
ząb za ząb,
serce za serce,
dłoń za dłoń,
słowo za słowo,
maj za maj,
a ty mi tylko, a ty mi tylko
siebie daj...
Ja może jestem
za bardzo uczuciowa
i w pewnych sprawach – Szybki Bill,
lecz mówię cóż,
już taka słaba głowa,
czy warto nagle,
po diable zmieniać styl?...
Oko za oko,
ząb za ząb,
serce za serce,
dłoń za dłoń,
słowo za słowo,
maj za maj,
siebie daj...
Gdy byłam stara,
to miałam wątpliwości,
czy to wypada mówić – tak.
A dziś po prostu
ja kocham się w miłości,
jak w takim filmie
od osiemnastu lat...
Oko za oko,
ząb za ząb,
serce za serce,
dłoń za dłoń,
słowo za słowo,
maj za maj,
siebie daj...
Osiedlowy klub samotnych
Dwa wesela
Osiedlowy Klub Samotnych

przy Klonowej numer trzy
witał mnie znów i znów szelestem płyt:
cztery płyty mocno zdarte
grały nam do pierwszych zórz,
męczył się biały walc i szary świt.
Pokaż mi człowieka, co ma szczęścia więcej.
Może bogatego boli puste serce,
może szczęśliwego boli dawna wina –
w końcu taki sam samotny: bogacz i dziewczyna.
klientelę swoją miał.
Anioł raz nawet tam w kącie stał:
cztery kąty i ty piąty.
Może tak to miało być –
w końcu czy umie ktoś inaczej żyć?
Pokaż mi człowieka, co ma szczęścia więcej.
Może bogatego boli puste serce,
może kochanego boli dawna wina –
w raju taki sam samotny: bogacz i dziewczyna.
Znam adresy bardziej smutne
niż ten szary, stary strych.
Bywa, że niesie mnie pod tamte drzwi...
przy Klonowej numer trzy
niech się nam – raz po raz – co nocy śni…
Połącz się ze mną
Mnie nie imponuje NRD,

ja się nie śpieszę do „Polleny”,
przetrzymać umiem twarde męskie „nie”,
mnie nie przeraża kwestia ceny.
Mnie tylko brak jest mocnych wrażeń,
mnie tylko brak upalnych zdarzeń,
ot czemu milczy już telefon mój,
czy tego już nie czujesz? Czuj, ach, czuj!
Połącz się ze mną przez rządówkę,
nie żałuj łącz,
uspokój wrzącą moją główkę,
bo bądź co bądź,
bo bądź co bądź
to taka gorąca linia,
to taki gorący dreszcz,
że choć publiczna dziś opinia
jest przeciw niej –
zrozumieć mnie chciej!
Ze mną nie potrzeba ślubu brać,
dla mnie nie musisz się rozwodzić,
mnie na niejedną drugą duszę stać,
jeżeli tylko o to chodzi.
Mnie tylko brak jest silnych doznań,
chcę mieć tygrysa, a nie drozda,
o, czemu milczy już telefon mój,
czy tego nie czujesz? Czuj, ach, czuj!
Połącz się ze mną przez rządówkę,
nie żałuj łącz,
uspokój wrzącą moją główkę,
bo bądź co bądź,
bo bądź co bądź
to taka gorąca linia,
to taki gorący dreszcz,
że choć publiczna dziś opinia
jest przeciw niej –
zrozumieć mnie chciej!
Proszę sądu
Cały rok – skoki w bok,

niepoważny każdy krok...
O to tylko szło!
Ile dań, tyle pań,
taki z niego zimny drań!
O to tylko szło!
Bo ja nie chciałam,
proszę sądu,
zrazić go,
obrazić go
i zrazić go.
Ja tylko jestem szybka w rękach – tylko to.
Ja zapłacę za kolację i za szkło!
Fruwał jak wolny ptak,
czy mu było czegoś brak?
O to tylko szło!
Życia wart każdy żart,
a nasz dom to domek z kart.
O to tylko szło!
…ja nie chciałam,
proszę sądu,
zranić go,
obrazić go
i zrazić go.
Ja tylko jestem silna w rękach – tylko to.
…tu trzeba pojąć, proszę sądu, drugie dno.
Bo z jednej strony – awantura,
z drugiej strony – walka dusz.
Rozmowa róż...
I z jednej strony czar, kultura,
z drugiej strony – ostry nóż.
Kobieta bluszcz.
I jeszcze jedno „ale”:
– on był w szale i w szale ja.
I jeszcze drugie „ale”:
– sąd wspaniale tę sprawę zna,
ale sąd nie zna, nie zna dna!
Gdyby on zmienił ton,
gdyby nie miał pięciu żon...
O to tylko szło...
Niechby pił, niechby kpił,
ale niechby w domu był...
O to tylko szło.
Nie znał raf, nie znał gaf,
przez całe życie płynął wpław.
O to tylko szło.
Fruwał jak wolny ptak.
Czy mu było czego brak?
O to tylko szło...
Żył wśród nas jak wśród róż,
ale jedna miała nóż...
O to tylko szło.
Bo ja nie chciałam
proszę sądu
zrazić go,
obrazić go,
i zranić go.
Ja tylko jestem szybka w rękach – tylko to.
I ja zapłacę za kolację i za szkło.
Bo z jednej strony – sen koszmarny,
a z drugiej strony – c’est la vie.
Tak, c’est la vie.
i z jednej strony – kodeks karny,
a z drugiej strony – kropla krwi.
Kropelka krwi.
Przyjdę do siebie
Zobaczysz,
jeszcze z tego wybrnę,
nie będzie dziury w niebie,
pamięć –
jak szybę –
wytrę…
Niech no tylko
przyjdę do siebie.
Wystarczy jedna chwilka,
wystarczy jeden gest,
a przyjdę, przyjdę do siebie…
Lecz gdzie to?
Gdzie to jest?
Zobaczysz,
zajdę ja daleko –
we włosach złoty grzebień…
dłonie
jak białe mleko…
Niech no tylko
przyjdę do siebie.
W jesieni lustrze bladym
zastygnie strużka łez,
i przyjdę, przyjdę do siebie…
Lecz gdzie to?
Gdzie to jest?
Zobaczysz,
jeszcze mnie zawołasz,
jak ja wołam ciebie…
Przerwiesz
daleki wojaż,
za hamulec
szarpniesz w potrzebie…
Wystarczy jedno słowo,
wystarczy jeden gest,
i przyjdę, przyjdę do ciebie…
Lecz kto to?
Kto to jest?
Ptasie loty
Nie wiemy dość o ptasich lotach,

nie, nie wiemy dość...
Być może, gdy w niebiosach chłodnych
zasłabnie taki ktoś,
to pierwszy go
koleżka spycha –
w dół, na marny los...
Nie wiemy dość o ptasich lotach,
nie, nie wiemy dość.
Być może się rozstają z takim bez westchnień i bez łez –
cóż, ptaki są jak ptaki...
Ważne, że człowiek dobry jest.
Nie wiemy dość o wilczych szlakach,
nie, nie wiemy dość,
być może, gdy w zadymce srogiej
zasłabnie taki ktoś,
to pierwszy go
koleżka pożre,
śniegom rzuci kość...
Nie wiemy dość o wilczych szlakach,
nie, nie wiemy dość...
Być może się rozstają z takim
bez westchnień i bez łez...
Cóż, wilki są jak wilki...
Ważne, że człowiek dobry jest.
Rajski deser
A ciebie chcę mieć na deser,

a ciebie chcę mieć na potem,
zachowaj dla mnie obrączkę
i ocal dla mnie niecnotę.
A ciebie chcę mieć po wszystkim,
a ciebie chcę mieć na końcu.
Wyląduj ze mną w pokorze
na mym ostatnim słońcu.
A czy nam dzisiaj słońca brak,
wiary brak, woli brak,
dlaczego mówisz wiele tak,
lub zdanie przerywasz w pół słowa,
w pół nocy, w pół dnia?
Bo ciebie pragnę, dziewczyno,
tym piękniej może i dumniej,
że mi bez ciebie dni płyną
niestrasznie ani niechmurnie.
Ja ciebie chcę w nieładzie,
ja ciebie chcę w gorączce,
nim ranne wstaną zorze...
Ja ciebie chcę mieć po wszystkim,
ja ciebie chcę na końcu.
Wyląduj ze mną w pokorze
na mym ostatnim słońcu.
A ciebie chcę mieć na deser,
a ciebie chcę mieć na potem...
i ocal dla mnie niecnotę...
Serdeczny mój!
Tak czekał na ten dzień, wymalował sień,

biały szal mi dał, bo się żenić chciał,
a ja – ha, ha, ha, a ja – ha, ha, ha!
Z tatusiem moim pił, garnitury szył,
zacny byłby zięć, na dom dawał pięć,
Na mandolinie grał, złote serce miał,
latem wianki wił, zawsze wierny był,
Bo we mnie licho śpi,
z Kazimierza drwi,
a on cichnie wciąż, dobry byłby mąż…
Gdyby chciał, toby miał dziewczyn moc,
a on chce poślubną noc…
a ja hoc, hoc, hoc!
Bo mnie peszą poważne zamiary
i długie życie zgięte wpół:
Ach, łoże, łoże, stół...
Może jestem jak but nie do pary,
a może z górki pędzę w dół...
Ach, łoże, łoże, stół...
O ty serdeczny mój, wokół dziewczyn rój,
każda oczy ma jak brylanty dwa,
Ty zasłużyłeś już na ogródek z róż,
na rosołów sto i na pannę swą,
a ja – ho, ho, ho.
Ciebie lubi szef, słuchasz mowy drzew,
nie chcesz palić, pić, pięknie chciałbyś żyć,
Weź narzeczoną z gór, zbuduj biały mur,
domu swego broń, a ja hej na koń,
i znów ha, ha, ha, i znów ha, ha, ha…
I tylko nie mów tak,
że mi serca brak,
że kiedy chciałabym, to kochałabym,
Płonęłam już nieraz jak cygański las
i poznałam już żar upalnych susz,
a dziś hoc, hoc, hoc!
Co ja poradzę, gdy tak to mija mi,
jak wiosenny śnieg i jak młody wiek,
i znów hoc, hoc, hoc!
O ty, serdeczny mój, zabierz biały strój
i owieczkę weź – do swej miłej nieś,
bo ja – ha, ha, ha!
bo ja – ha, ha, ha!
Gdybyś chciał, tobyś miał dziewczyn moc,
a ty chcesz poślubną noc,
a ja hoc, hoc.
Szpetni czterdziestoletni
Przez ulice, przez granice i przez mosty,

w taki wieczór ani zimny, ani letni,
spacerują sobie szpetni,
spacerują sobie szpetni
czterdziestoletni,
po swoich pracach.
Każdy dawno rozwiedziony,
idzie mocno zamyślony,
niczym wdowiec po ideach i po babach,
co pomyśli, to wymyśli,
potem jeszcze mu się przyśni,
bo to taka jest, widzicie, smutna sprawa:
Odczuwamy trochę zgagi po tym życiu –
po tym życiu, po przepiciu itepe,
odczuwamy trochę kaca,
że co było, to nie wraca,
jak ten kochaś, który zginął w sinej mgle.
Odczuwamy trochę żalu,
że tak wcześnie jest po balu,
chociaż noga się do tańca jeszcze rwie.
Chce się tańczyć, chce się walczyć,
a tu nagle – panie starszy,
zamykamy, zamykamy, tak czy nie?
Powtarzamy bałamutnie,
że bywało jeszcze smutniej,
wychylamy pięćdziesiątkę albo dwie,
zazdrościmy młodszym siostrom,
cytujemy coś z „Po prostu”,
albo żal się nagle robi Zetempe...
Czasem kogoś ktoś spotyka,
siwa chandra nagle znika,
ktoś ubiera się w kolczyki z naszych łez...
Chcecie żenić się z dziewczyną,
zamawiacie siódme wino,
sama ręka się układa w czuły gest…
Chwilę jest się w siódmym niebie,
potem wraca się do siebie...
Zawsze wraca się do siebie.
Tylko powiedz, tylko powiedz – gdzie to jest?
Szyba
Ten, co jeździł autostopem,

ma już dzisiaj dzieci kopę,
ten, co słuchał Karin Stanek,
jest już siwy jak poranek,
ale tuli nos do szyby
i powtarza – gdyby, gdyby...
– co by było, gdyby...
Niegdyś blada męczennica
dziś szaleje po Piwnicach,
nie pamięta już imienia,
które miało blask promienia,
Niegdyś czuły tak kochanek,
jak wiosenny majeranek,
dzisiaj wsadził nos w gazety,
myli dawne swe kobiety,
Niegdysiejszy sokół górny,
co zwyciężał wrogów durnych,
dziś owinął się w paletko
i powtarza – nie ma letko
albo tuli nos do szyby
i mamrocze – gdyby, gdyby...
Co by było, gdyby,
co by było, gdyby –
zabrakło nam szyby?
Śpiewka o weselu Marii
Dałeś jej smutek na wesele,

we włosy go wpięła jak listek
i chociaż tańczyło tam dziewczyn tak wiele,
jej – było z tym najśliczniej...
Takie wesele, jaka żonka,
takie wesele, jaki dom,
i taka trawa, jaka łąka,
i taka śpiewka, jaki dzwon.
Dałeś jej gorycz w podarunku,
wlała ją sobie do wina,
i choć nie zabrakło tam jadła i trunku,
ta jedna… się upiła.
Dałeś jej miłość z pożegnaniem,
odszedłeś jak obłok niewinnym,
a ta wciąż się budzi z najpierwszym świtaniem
nie mogąc spać – przy innym.
Ta nadzieja...
Co mnie zabija, to nadzieja,

jej wątły krzyk i śpiew, i szept,
– ściga mnie po wsiach, knajpach, kniejach,
wzywa na szlaki szczęść i bied.
Gdybym umiała – choć w niedzielę –
jak starzec, co nie pragnie już,
na ławce zasiąść po kościele
i nie śnić snów, nie wróżyć wróżb...
Gdybym umiała się zatoczyć
jak pijak, co pod auto wlazł,
zabłądzić, zemdleć, zamknąć oczy, zapomnieć tamten brzeg i las...
Gdybym umiała, choćby w kinie,
gdy serce nagły przetnie ból,
pomyśleć sobie: „Nic to, minie...
Przed nami jeszcze tyle ról”…
Gdybym umiała, choć dla sportu,
wśród naszych dawnych, ślicznych plaż
nie drętwieć jak na sali tortur,
dlatego że ten brzeg – nie nasz?...
Gdybym umiała... Lecz nie umiem...
A w końcu to zwyczajna rzecz...
Choć widzę jeden – dwa w rozumie.
Nadziejo, Chmuro, nie idź precz.
To są fakty
Młodzieniec
ubogi,
wykształcony,
bez stałego meldunku w Warszawie
pozna bardzo samotną panią.
Wdowa,
duży warsztat na prowincji,
pozna pana z odpowiednim wkładem.
Panna,
z możliwością uzyskania paszportu,
wysoka,
pozna cudzoziemca.
Kobieta,
rozwiedziona nie ze swojej winy,
pozna kogokolwiek.
Tylko łóżko
Tobie chodzi tylko o łóżko,

a ja jestem małą kaczuszką,
której trzeba miłości i wsparcia
i czasem czegoś do żarcia.
Proszę, zostań czasami do rana,
o pięknej żonie rzadko mów,
czasem wykup na kartkę szampana
i złotą rybkę dla nas złów.
Że się wkrótce – dla mnie – rozwiedziesz,
tak mi czasem skłam,
czasem powiedz, że ze mną wyjedziesz,
już nigdy, już nigdy sam.
a ja jestem rajskie jabłuszko,
które pragnie miłości i wsparcia,
i czasami czegoś do żarcia.
Czasem kochaj mnie też po trzeźwemu,
o wspólnym kącie słówko rzuć,
czasem przedstaw mnie gdzieś znajomemu,
nie mów, że wszystko muszę psuć.
Na skrobankę nie mów „to zabieg”,
ładniej, kochany, mów,
czasem wyśnij coś dla mnie na jawie,
nie żałuj paru snów.
a ja jestem takie cacuszko,
które pragnie miłości i wsparcia,
– nie tylko czegoś do żarcia.
Proszę, odejdź bez bicia i grzecznie,
jak z telewizji dżentelmen,
„Ja do dzieci – rozumiesz – koniecznie”,
I „Ukochana, to był sen”.
Że się wkrótce do mnie odezwiesz,
tak mi pod drzwiami skłam,
…z czasem zamień się w taką poezję,
którą jesteś… którą byłeś – ty sam.
Wielka woda
Trzeba mi wielkiej wody,

tej dobrej i tej złej,
na wszystkie moje pogody,
niepogody duszy mej.
Trzeba mi wielkiej drogi
wśród wiecznie młodych bzów
na wszystkie moje złe bogi,
niebogi z moich snów...
Oceanów mrukliwych
i strumieni życzliwych,
czarnych głębin niepewnych
i opowieści rzewnych.
Drogi białosrebrzystej,
dróżki nieuroczystej,
piachów siebie niepewnych
i ptasich rozmów śpiewnych!
I tylko taką mnie ścieżką poprowadź,
gdzie śmieją się śmiechy w ciemności
i gdzie muzyka gra, muzyka gra...
Nie daj mi, Boże, broń Boże, skosztować
tak zwanej życiowej mądrości,
dopóki życie trwa, póki życie trwa...
Trzeba mi wielkiej wody,
tej dobrej i tej złej,
na wszystkie moje pogody,
niepogody duszy mej.
Trzeba mi wielkiej psoty,
trzeba mi psoty, hej,
na wszystkie moje tęsknoty,
ochoty duszy mej...
Wielkich wypraw pod Kraków,
nocnych rozmów rodaków,
wysokonogich lasów
i bardzo dużo czasu!
I tylko taką mnie ścieżką poprowadź,
gdzie śmieją się śmiechy w ciemności
i gdzie muzyka gra, muzyka gra...
Nie daj mi, Boże, broń Boże, skosztować
tak zwanej życiowej mądrości,
dopóki życie trwa, póki życie trwa...
Zbieśmy się!
Zbieśmy się dzisiaj,

zbieśmy się ciut,
zszatańmy się odrobinkę,
wystarczy wyobraźni łut,
by zmienić się w małą świnkę.
Cip, cip, cip,
cip, cip, cip,
wszystkie świnki do mnie!
oczkiem łyp, uszkiem łyp,
cieszę się ogromnie!
Stoczmy się dzisiaj,
stoczmy się ciut,
zwitkaczmy się odrobinkę,
jak długo można w świecie złym
kretyńskim być motylkiem?
Cip, cip, cip,
cip, cip, cip,
wszystkie świnki do mnie,
oczkiem łyp, uszkiem łyp,
cieszę się ogromnie!
Było się, było
tamtym i tym,
szczególnie zaś miłą panienką,
lecz łatwiej jest o męski rym –
skurwiwszy się ociupeńko.
Haftowane gałgany
Kartki z wakacji
Siedzę w Mławie
na małej kawie
i dobrze się bawię.
Jesteśmy w Miastku,
jemy po kruchym ciastku
i bardzo jest miły nastrój.
Tarira-rira knot,
adres, nazwisko i kod.
Śpiewam w Rykach,
nie w Amerykach,
i z życiem się stykam.
Zwiedzam Jasło,
Jurek wykupił masło,
a światło na schodach zgasło.
Tarira-rira knot,
Jestem w Grójcu
wśród średnich zbójców
i mówię im „wujciu”.
Pijemy w Ełku
każdy po małym szkiełku
i zaraz tu wpadnie Giełgud.
Tarira-rira knot,
Jestem w Tczewie,
nikt o tym nie wie
i czekam na ciebie.
Bawimy się w Pile,
wpadnij na jedną chwilę,
bo po co zostawać w tyle.
Tarira-rira knot,
Jestem w Ustce,
a byłam w pustce,
niedobrze mi w bluzce.
Zwiedzamy Brody,
Florek zamówił lody,
A spodnie wychodzą z mody.
Tarira-rira knot,
Siedzę w Łomży.
deszcz mnie tu omżył
i w smutku pogrążył.
Panienko z poczty,
wyrzuć nas i odpocznij
i zakręć koniecznie loczki,
Tarira-rira kod.
Na strychu w Rumiankach
żyła panna bez wianka,
lecz w koronkach
i w zorzach,
i w snach.
Miała serce z purpury,
uszy zawsze do góry,
i znosiła tortury,
że strach.
Miała chłopca piwnego,
Co miał w oczach coś złego
I nie wiedział, że szczęścia
mu brak.
Żyli sobie jak trutnie
i kochali okrutnie,
a zegary
stukały
tak-tak.
Przestraszyli się nieba,
bo na strychu tak trzeba,
i zniknęła
ta mała
we mgle.
A na strychu w Rumiankach
jest już inna kochanka,
a zegary
stukają
nie-nie.
Życie nie stawia pytań
A Ty, który wszystko wiesz
Życie nie stawia pytań,

życie po prostu jest,
czasem zębami zgrzyta,
a czasem łasi się jak pies.
A Ty, który wszystko wiesz,
znasz wszystkie kwasy i zasady –
powiedz nam, jak to jest
po tamtej stronie lady...
A Ty, który wszystko znasz,
terminy, święta i zagłady –
powiedz nam, jak jest tam,
Czy się tam sieje zboże,
czy się po prostu trwa,
czy jest tam jakieś morze,
czy jest taki ktoś jak ja?
Życie nie daje nagród,
życie nie daje wiz,
życie to trochę szabru,
a bardzo rzadko czysty zysk.
A Ty, który wszystko wiesz,
znasz wszystkie kwasy i zasady –
powiedz nam, jak to jest
A Ty, który wszystko znasz,
terminy, święta i zagłady –
powiedz nam, jak jest tam,
Śpiewające piaski
A ja szaleję
Pewnego razu perski szach

z panienką się ożenił, ach,
i patrząc w oczy, mówił tak:
– Wiem, czego ci do szczęścia brak!
Po co masz chodzić wciąż per pedes,
oto najnowszy mój mercedes!
A dziewczę na to:
– A ja szaleję za polskim fiatem,
i nie omamisz mnie byle gratem,
ja wolę FSO
niż innych fabryk sto,
o ho, ho ho, ho ho.
Pan może być mi
najwyżej bratem,
bo wiosną, zimą,
zimą, latem,
ja tak szaleję za polskim fiatem!
Raz pewien młody pekaes
z miłości do syrenki czezł,
i patrząc w oczy, mówił tak:
– Wiem, czego ci do szczęścia brak!
Nie uważajmy na zakrętach,
ja chcę mieć małe syrenięta...
A dziewczę na to:
– A ja szaleję za polskim fiatem
i nie połączę się z byle gratem,
ja wolę FSO
o ho, ho ho, ho ho.
Pan może być mi
najwyżej bratem,
bo wiosną, zimą,
zimą, latem,
ja tak szaleję za polskim fiatem!
Co najmniej latek sto
niech żyje FSO,
o ho! ho ho, ho ho!
Raz pewien przepotworny smok
potwornie szalał cały rok,
więc zebrał się tamtejszy lud
i rzucił zmorze dziewczę cud!
Lecz smok nie ruszył nawet ręki:
– Ja wcale nie chcę tej panienki!
Bo ja szaleję za polskim fiatem,
więc nie wpuszczajcie mnie już w sałatę,
ja wolę FSO
o ho, ho ho, ho ho!
Ja wam zastąpię
mamę i tatę,
gdy wiosną, zimą,
zimą, latem
obdarujecie mnie polskim fiatem!
Co najmniej latek sto
niech żyje FSO,
niech żyje FSO!
Ballada wagonowa
Pamiętam – był ogromny mróz

od Cheetaway do Syracuse...
Pamiętam – był ogromny mróz
od Cheetaway do Syracuse...
Sam diabeł szepnął: „Wietrze, wiej
od Syracuse do Cheetaway!”.
Sam diabeł szepnął: „Wietrze, wiej
od Syracuse do Cheetaway!”.
Trzech pasażerów pociąg wiózł
od Cheetaway do Syracuse.
Trzech pasażerów pociąg wiózł
od Cheetaway do Syracuse.
W moim przedziale wszyscy trzej,
ten – z Syracuse, ten – z Cheetaway.
W moim przedziale wszyscy trzej,
ten – z Syracuse, ten – z Cheetaway.
Ten trzeci to był na mój gust
nie z Cheetaway, nie z Syracuse...
Ten trzeci to był na mój gust
nie z Cheetaway, nie z Syracuse...
Mój cudzoziemcze, zostać chciej
gdzieś w Syracuse, gdzieś w Cheetaway...
Mój cudzoziemcze, zostać chciej
gdzieś w Syracuse, gdzieś w Cheetaway...
Zatęsknisz jeszcze do mych ust,
do Cheetaway, do Syracuse!
Zatęsknisz jeszcze do mych ust,
do Cheetaway, do Syracuse!
Wesele będzie, hejże, hej,
od Syracuse do Cheetaway!
Wesele będzie, hejże, hej,
od Syracuse do Cheetaway!
Od Syracuse do Cheetaway!
Boża krówko...
Boża krówko, leć do nieba,

przynieś mi kawałek chleba,
a do chleba – trochę szczęścia,
a do szczęścia – trochę wiary,
a na deser –
Jakieś czary, jakieś mary.
Do nieba – droga daleka,
a boża krówka – mała.
Przyrzekła –
nie doleciała.
a na deser –
jakieś czary, jakieś mary.
A w niebie – chmury kamienne,
kolano panna zbiła.
Przyrzekła –
nie powróciła.
a na deser –
jakieś czary, jakieś mary.
A w niebie chleba nie pieką –
biedronka zapłakała.
Przyrzekła –
i nie dostała.
Leć do nieba…
Brak dystansu
Jeszcze ci mówi „proszę pani”,

czule wybiera każdy film,
a ty nie słuchasz – ani, ani,
bo ty chcesz w łóżku być już z nim.
A kiedy wreszcie jest tak dobrze,
że lepiej już nie może być,
to mówisz jak w najgłupszej „Kobrze”,
ja nie chcę już na wiarę żyć...
Brak dystansu do romansu,
przeraźliwy pech,
brak dystansu do romansu
psuje każdy grzech.
On z awansu, ty z awansu,
mogłoby świetnie być, że ach,
ale kobieta traci szansę,
kiedy mężczyzna czuje strach.
Najpierw go naucz obcych słówek,
jak wiarygodność albo mit,
każ mu poczytać „Życie mrówek”,
coś poważnego puść mu z płyt...
Wszystko to wkute masz na pamięć,
lecz gdy odchodzi – puszczasz gaz...
Kto ci nad ranem poda ramię,
kto ci pomoże, która z nas?
przeraźliwy pech,
kiedy mężczyzna czuje strach.
Ludzie, zapiszmy się na kursa,
jak tu we dwoje dalej żyć,
jak tu oddychać usta w usta,
jak burą kawę rano pić?
Tak wyszkoleni kochankowie
pójdą przed siebie w byle co,
z różą na sercu, z blaskiem w głowie,
uodpornieni, że ho ho.
przeraśliwy pech,
kiedy mężczyzna czuje krach.
Był sobie taki czas…
Był sobie taki czas,

gdy Pan Bóg lubił nas
i do Paryża wysłał
sam na sam...
Patrzyłeś na mnie tak,
jak w niebo patrzy ptak,
i nie wstyd było hotelowych bram…
Do dzisiaj mi się śni
nasz kąt w Croix-Berny,
choć teraz wszystko jedno –
ten czy ten!
Tam świt nad Saint Lazare,
tu noc i pusty bar,
a ty mi mówisz: „Paryż
to był sen...”.
Tam światła na Pigalle,
a tutaj – sina dal,
a ty mi mówisz: „Głupia, po co tak?”.
Ten chłopak, z którym śpię,
nie pije Chambertin
i też mi mówi: „Paryż – sensu brak”.
W Paryżu kwitną bzy,
gdy u nas niedźwiedź śpi
i czarne chmury goni halny wiatr!
Przywykłabym ja, lecz
przeszkadza jedna rzecz,
ten Paryż, modry Paryż
z tamtych lat!
Choć jesień rzeźbi twarz,
poczekam sobie, aż
zapukasz, miły, znowu
do mych drzwi...
I wtem odpłynie w świat
nasz Paryż z dawnych lat,
bo Paryż będzie wszędzie
tam, gdzie ty...
Czarne perfumy
No to czego chcesz?
Moje kiecki chcesz, to bierz!
Niebogaty z ciebie czart,
bierz, co chcesz – czarne perfumy, tuzin kart.
No to o co grasz?
Parę oczu chcesz – to masz!
Parę kobiet, parę dat.
Bierz, co chcesz. Gramy na forsę – szach i mat!
Pan unosi brew,
pan apetyt ma na krew –
bardzo proszę: podpis mój.
Jasna rzecz – gra jest o skórę, nie o strój.
No, jak tak, to tak,
jest pergamin, sznur i lak.
Popatrz, diable, prosto w twarz – graj va banque!
Moje warunki dawno znasz.
Na pokuszenie zawiedź nas,
w niebo-piekło z nami zagraj raz,
przypomnij zapach grzechu, wstrzymaj czas,
ach, na pokuszenie zawiedź,
zawiedź, zawiedź, zawiedź – ech!
No, to czego znów?
Już dostałeś stada krów
i czerwony nosisz pas.
A ty co? Nowe rozdanie, jeszcze raz!
Gwiżdżę na ten świat,
chcesz, to gramy, bo to grat.
Miska wody, mury gór,
szary świt,
czarne perfumy – błagań chór.
Na pokuszenie zawiedź nas,
w niebo-piekło z nami zagraj raz,
przypomnij zapach grzechu, wstrzymaj czas,
ach, na pokuszenie zawiedź,
zawiedź, zawiedź, zawiedź mnie.
Dawne zabawne
Wróciły dziś do mnie nad ranem,

jak z nieba
zgubione jaskółki,
na długą niepamięć skazane,
nasze dawne
zabawne
pocałunki.
Te znad rzeczki,
te z łąki,
te z lasu,
te pośpieszne, bo nie masz już czasu,
te gorące, zdyszane,
i te senne nad ranem,
te liryczne i śliczne,
i pornograficzne,
te kradzione od żony
i te kłamstwem słodzone,
tamte z klatki schodowej
i z windy,
te miętowe i te anyżkowe,
i te inne od innych,
a na końcu – te troszkę mokre od łez,
po których nie ma już śladu,
a przecież
jest.
Gdy zakwitną róże
Gdy zakwitną róże w Rosenheim,

skończą się podróże w siną dal,
w małej cukierence
albo w piekarence
spotkam gorejące czyjeś serce,
i nim pierwsza róża
zacznie konać,
pójdę z moją miłą
do kościoła,
i nim z pierwszej róży
wzejdzie głóg,
to już nas połączy,
to już nas połączy
biały ślub.
Gdy zakwitną róże w Rosenheim,
skończą się podróże w siną dal,
w małej gdzieś izdebce,
w białej swej kolebce
wzejdzie gorejące nowe serce,
i nim pierwszą różę życie znuży,
będzie z mego syna chłopak duży,
i nim pierwszą różę,
i nim pierwszą różę
skryje śnieg,
to mój chłopak zacznie,
to mój chłopak zacznie wielki bieg
życia bieg.
Gdybym miotłą
Zakopane śpi,
serdeczne domy śpią,
to nie to, co my,
na śmierć znużeni grą.
W naszym domu kot
niepewny jutra drży,
niewesoły los,
ponure kocie sny...
Dom jak cyrkowy wóz,
po bocznych drogach gna,
dom jak cyrkowy wóz
i jak cyrkówka – ja...
O, gdybym była miotłą,
zwyczajną chłopską miotłą,
wymiotła ciebie bym
za siódmy Rzym i Krym...
A tymczasem – cóż,
przemija noc i dzień,
idą ludzie z pól,
czy wrócisz – kto to wie...
W tamtych domach – gwar
i ciepłej strawy woń,
u nas – chłodny żar,
powietrza pełna dłoń...
Dom jak cyrkowy wóz
po bocznych drogach gna,
dom jak cyrkowy wóz
i jak cyrkówka – ja...
O, gdybym była wichrem,
szalonym górskim wichrem,
wywiała ciebie bym
za siódmy Rzym i Krym...
Lecz jestem tylko tęczą,
ty jesteś tylko niebem,
niech nas prowadzi Bóg,
dopóki starczy dróg,
dopóki starczy dróg...
Gorzko mi
Na weselu naszym były tłumy,

w życiu jak do tańca z tobą szłam,
aż tu nagle Cygan grajek umilkł
i ktoś krzyknął:
– Gorzko, gorzko nam!
Szampana nalej mi,
goryczy zniknie smak,
panowie, wy umiecie bawić tak!
niech popłyną słodsze łzy,
niech zaśpiewa bielszy ptak,
przetańczonych dni niech nie będzie
w życiu brak.
Niech popłyną słodsze łzy,
niech zaśpiewa bielszy ptak,
przetańczonych dni niech nie będzie
w życiu brak.
Nieprzytomna byłam i bogata,
prowadziłeś mnie do nieba bram,
aż tu nagle w samym środku lata
powiedziałeś:
– Gorzko, gorzko mi!
Szampana nalej mi,
goryczy zniknie smak,
panowie, wy umiecie bawić tak!
Ech, szampana nalej mi
i wypijmy aż do dna
za dobre dni, za głupie serca dwa.
za dobre dni, za głupie serca dwa.
Może to, że ciebie przy mnie nie ma,
dało mi niejeden szczęścia gram,
ale mnie odwiedza stary temat,
tamta śpiewka:
– Gorzko, gorzko nam!
Szampana nalej mi,
bo na tej szklanki dnie
są moje sny, te dobre, nie te złe.
za dobre sny, za głupie serca dwa.
za dobre sny, za głupie serca dwa.
I love you cię
Na rogu Ósmej, o wpół do szóstej

był taki wiatr jak na wiosnę
i zamiast pustej żółtej taksówki
ujrzałam niebo i sosnę.
Bo w Paryżu, Nowym Jorku, Nowej Hucie
I love you cię, I love you cię, I love you cię.
Nudzę, nucąc wciąż na jednej nucie:
Moje serce stale rośnie jak w mamucie,
Powiedz kocie, czy pamiętasz tamten deszcz?
Czy ty też, czy ty też?
Na rogu nieba, tam gdzie trzeba,
wyjrzałam na świat ze świata.
Czuję, że muszę kupić ci krawat,
chociaż nie nosisz krawata.
Bo w Paryżu, Nowym Jorku, Nowej Hucie
Nudzę, nucąc wciąż na jednej nucie:
Moje serce stale rośnie jak w mamucie,
Powiedz kocie, czy pamiętasz tamten deszcz?
Czy ty też, czy ty też?
Ty jesteś psotny – przyleć na lotni
i zanieś mnie do ołtarza.
Stary kalendarz na paski potnij –
że w Paryżu, w Nowym Jorku, w Nowej Hucie
Dziki okrzyk co noc zrywa mnie ze snu:
I love you! I love you!
Im bardziej ciebie zapominam
Im bardziej ciebie zapominam,

tym bardziej twarz ta mnie przeraża,
co z lustra patrzy na mnie co dzień
jak smutny sędzia na zbrodniarza...
Zostań ze mną, żebym była lepsza,
zostań ze mną, zostań dla mnie samej.
Wyrzeźbiłam cię w powietrzu,
oprawiłam w złotą ramę,
czas nie zatarł naszych śladów jeszcze...
Zostań ze mną, żebym była miła,
bym patrzyła wszystkim prosto w oczy,
żeby ludność o mnie śniła
od Warszawy po Zakroczym.
Im bardziej jestem roztargniona,
kiedy twe imię słyszę z boku,
tym bardziej wstyd mi, że nie płaczę
tak, jak płakałam w zeszłym roku...
Zostań ze mną w mej pamięci podłej,
zostań ze mną, żebym była ładna,
zostań, bym w kawiarni modnej
nie przelękła się zwierciadła,
zapominać – to nie sztuka żadna...
Zostań ze mną w mojej duszy chorej,
zostań ze mną, żebym była młoda,
bym wzdychała w każdy wtorek:
szkoda, szkoda, szkoda, szkoda...
Im bardziej ciebie mi nie trzeba,
tym bardziej twarz ta mi niemiła,
co z lustra patrzy na mnie co dzień,
jakby mną była – i nie była...
Zostań ze mną, zostań choć na niby,
w moich gestach, w tym, jak głowę noszę.
Zostań ze mną, nawet gdybym
zapomniała, o co proszę...
Zostań ze mną, nawet gdybym
zapomniała, o co proszę...
Ja nie chcę spać
Ja nie chcę spać, ja nie chcę umierać,

chcę tylko wędrować po pastwiskach nieba,
białozielone obłoki zbierać,
nie chcę nic więcej, nie chcę nic mniej.
Są jeszcze brzegi, na których nie byłam,
są jeszcze śniegi, których nie wyśniłam,
są pocałunki, na które czekam,
listy z daleka, drogi pod wiatr.
Ja nie chcę spać, ja nie chcę umierać,
chcę tylko wędrować po pastwiskach nieba,
białozielone obłoki zbierać,
niczego więcej mi nie potrzeba.
A chociaż nie ma tam brzegu mojego,
śniegów i nieba, nieba zielonego,
noc mnie nie nuży, dzień się nie dłuży,
być wciąż w podróży, w drodze pod wiatr.
Ja nie odchodzę, kiedy trzeba
Ja nie odchodzę, kiedy trzeba,

choć mnie wołają dawno już,
to na wieszaku w przedpokoju
wisi pomięty mój kapelusz.
To ja się włóczę pod oknami,
choć na firance cienie dwa.
Wy byście już odeszli sami,
i pan by odszedł... Lecz nie ja.
spod zatrzaśniętych raju bram,
na wielkie szczęścia, wielkie nieba
ja czekam, czekam, czekam tam...
Popatrz, popatrz, popatrz
uważniej na mnie,
popatrz, popatrz, popatrz
poważniej, ładniej,
mniej opowiadaj
i mniej się śmiej –
miłość w opiece miej.
Ja nie odchodzę, kiedy warto,
zna mnie przydrożny czarny kot,
gram wciąż tą samą zgraną kartą,
jak smutny wariat albo łotr.
Gdy w twoim chłodzie się wygrzewam,
to jedno myślę coraz częściej,
że nie odchodzę, kiedy trzeba
na twoje szczęście – twoje szczęście.
choć chcecie swój wyrazić żal,
choć wyciągacie kromkę chleba,
mnie pora wracać już na bal.
Kołysanka dla Okruszka
Królu mój,
ty śpij, ty śpij, a ja...
Królu mój,
nie będę dzisiaj spał.
Kiedyś tam
będziesz miał dorosłą duszę,
kiedyś tam, kiedyś tam...
Ale dziś
jesteś mały jak okruszek,
który los rzucił nam.
Skarbie mój,
ty śpij, ty śpij, a ja...
Skarbie mój
do snu ci będę grać.
Kiedyś tam
będziesz spodnie miał na szelkach,
kiedyś tam, kiedyś tam...
Ale dziś
jesteś mały jak muszelka,
którą los zesłał nam.
Kto tak ładnie kradnie?
Ja nie chcę znów za dużo mieć,

za mało – też.
W małżeństwie mi wystarczysz ty,
parasol – w deszcz,
i modny strój, i dobry but,
i jeszcze żeby stał się cud...
Oddałabym sukienki te
i pończoch sto,
by z tobą hen, do nieba biec
i znów na dno...
Bo kiedy w nas przygaśnie blask,
ty dla mnie skradniesz jedną z gwiazd...
On tak ładnie kradnie, co się da,
te brylanty, fanty, futra dwa,
gdy ktoś coś przeciwko niemu ma,
to nie ja, to nie ja.
On tak ładnie kradnie, że
miło przy nim i na dnie,
moje serce także w końcu skradł,
no i wpadł, no i wpadł.
Że dobrze nam ze sobą jest,
za dobrze nam,
za mało chmur, za mało łez
przy tobie mam.
Uliczny kurz ma zapach róż,
a w dali czeka siedem zórz...
On tak ładnie kradnie zorze z gór,
on tak ładnie kradnie deszcze z chmur,
całe bajki pełne strusich piór,
czarny dwór, biały mur...
On tak ładnie kradnie, że
miło przy nim i na dnie,
gdybym chciała, toby cały świat
dla mnie skradł, dla mnie skradł!
Miłości potrzebna jest epika
Tak mi bez ciebie tu biednie,

jakbym już była na rencie...
Studnia przyświeca mi we dnie,
w nocy nie świeci mi szczęście.
Patrzę na dwie moje ręce,
smutne po tobie sieroty,
dałabym im po piosence,
ale nie wolno mi o tym...
Byłam już dzisiaj w Kiełbonkach,
rwałam poziomki jak chwasty,
a to dopiero dziesiąta...
A to dopiero dwunasty...
Serce bez ciebie siwieje
jak stary bezradny motyl;
dałabym ja mu nadzieję,
ale nie wolno mi o tym...
Rwie się do ciebie poduszka,
choćbym ją zbiła jak dziecko –
jak się tu teraz rozpłakać,
będąc Agnieszką Osiecką?...
Na rynku w Piszu
Chciałabym z tobą,
było nie było,
przejść się po rynku w Piszu.
W końcu, wiadomo,
nieczęsto się żyje,
niech nas nawet opiszą!
Zbiegną się zaraz po autografy
te twoje entuzjastki…
Przyjrzę się scenie jak mysz zza szafy,
czy aby nie jesteś płaski…
Wnet się przybłąka fotoreporter,
ja zaś przymilę się ładnie,
że niby wcale mnie tam nie było,
a jednak – coś jest na dnie!
I zarumieni się serce śmieszne,
z niejedną na spodzie blizną:
„Popatrz, mamusiu, ale mam szczęście,
nareszcie ze sławnym mężczyzną!”.
Kiedyś, po latach, album się przejrzy,
gdy aura – niczym w grobie,
i spyta nagle któreś z młodzieży:
„Co to za facet przy tobie?”.
Na wesoło
Upij się ze mną na wesoło.

Zechcesz coś chlapnąć, no to chlap.
I niech raz się zamknie koło
moich mężczyzn, twoich bab.
Upij się ze mną na wesoło.
Zechcesz coś zburzyć, no to zburz.
I niech raz się zamknie koło,
jak przebaczać, no to już...
Moje oczy zapłakane,
twoje szanse zmarnowane
i wydatki ponad stan.
Jakaś pani, jakiś pan,
długie listy od tej pani,
przeprowadzki z walizkami,
jakieś nieba, czyje, gdzie?
Niewesołe gwiazdy dwie.
Nowi ludzie, nowe sprawy,
niebezpieczne gry, zabawy,
jakieś noce, jakieś dni,
nieudane rififi.
I wycieczki do Podkowy,
zawracanie ludziom głowy,
odbijanie się od dna,
z jakąś ty i z tamtym ja...
Upij się ze mną chińską wódką
i złotą rybkę dla mnie złów.
Życie zazwyczaj trwa za krótko,
chcesz coś powiedzieć – no to mów.
Upij się ze mną za niewinność,
kilka zabawnych nieprawd złóż.
Zapominanie – miła czynność,
jak zapominać – no to już.
Moi chłopcy, twoje baby
i to życie aby aby,
i to picie, nigdy dość,
i ta jędza – głucha złość.
Nagłe wstydy i bezwstydy,
i uśmiechy-okryjbidy,
i pieniądze. Jakie, skąd?
Telefony – to był błąd.
Długich kaców poniewierka,
kruchy talent jak iskierka,
samolotem nagle w dal,
do rozwodu – jak na bal.
Jakieś listy, jakieś kwiatki
i ucieczki – gdzieś do matki.
Później klęski gorzki smak,
przekonanie, że nie tak.
Uprzątanie bałaganu
bez jasności i bez planu.
I tęsknoty – za kimże?
I powroty – także złe...
Na zakręcie
Dobrze się pan czuje?

To świetnie.
Właśnie widzę – jasny wzrok, równy krok,
jak w marszu.
A ja jestem, proszę pana, na zakręcie.
Moje prawo to jest pańskie lewo.
Pan widzi krzesło, ławkę, stół,
a ja – rozdarte drzewo.
Bo ja jestem, proszę pana, na zakręcie,
ode mnie widać niebo przekrzywione.
Pan dzieli każdą zimę, każdy świt na pół,
pan kocha swoją żonę.
Pora wracać, bo papieros gaśnie.
Niedługo, proszę pana, będzie rano.
Żona czeka, pewnie wcale dziś nie zaśnie,
a robotnicy wstaną.
Migają światła rozmaitych możliwości.
Pan mówi: basta, pauza, pat,
i – pan mi nie zazdrości.
Lepiej chodźmy, bo papieros zgaśnie.
Niedługo, pan to czuje, będzie rano.
Ona czeka, wcale dziś nie zaśnie,
a robotnicy wstaną.
Choć – gdybym chciała, bym się urządziła.
Już widzę: pieska, bieska, stół.
Wystarczy, żebym była miła.
Pan był także, proszę pana, na zakręcie.
Dziś pan dostrzega, proszę pana, te realia.
I pan haruje, proszę pana, jak ten wół,
a moje życie się kolebie niczym balia...
Pora wracać, bo już śpiewają zięby.
Niedługo, proszę pana, będzie rano.
Iść do domu, przetrzeć oczy, umyć zęby,
nim robotnicy wstaną.
Nadziejka, złodziejka
kradnie spokój i czas,
nadziejka, złodziejka,
oszukuje nas...
Mówi, że będzie lepiej,
że miłość kupisz w sklepie,
że niebotyczne niebo
pochyli się nad Łebą,
i potanieje słońce nam,
jak pajda chleba,
jak wódki sto gram!
Znikają co bielsze okręty,
mężczyźni stosują wykręty,
zaczyna się chodzić do wróża
i noc się polarna wydłuża,
siwieje nam serce i broda,
a ona – okrutna i młoda...
nadziejka, złodziejka
oszukuje nas...
pochyli się nad Łebą,
jak pajda chleba,
Maleją powoli przyjaźnie,
rozmowy się toczą jak kaźnie,
ulatnia się z półek musztarda,
w narodzie się krzewi pogarda,
zostanie nam świt na kolację,
i wiara, że ona ma rację!
nadziejka, złodziejka
oszukuje nas...
pochyli się nad Łebą
jak pajda chleba,
Nie zabijaj mnie powoli
Gdy mnie będziesz już miał dosyć,

to wystarczy mnie wyprosić,
raz pokazać drzwi.
Tylko, jeśli Bóg pozwoli,
nie zabijaj mnie powoli,
zrób to raz, dwa, trzy,
zrób to raz, dwa, trzy.
Gdzieś ładniejsza jest dziewczyna,
gdzieś pełniejsza szklanka wina
i weselszy ptak.
A więc, jeśli Bóg pozwoli,
Są kobiety wampiryczne
i są światy bardziej śliczne
niż na przykład ja.
Skoro wiem, że nie ma piekła,
będzie dobrze, bym uciekła,
byle z kim i byle gdzie.
Gdy mnie będziesz już miał dosyć,
to wystarczy mnie wyprosić,
raz pokazać drzwi.
Tylko, jeśli Bóg pozwoli,
nie zabijaj powoli tak.
Paź
Gdybym ja był
cichym wiatrem z gór,
dla ciebie bym pieśni grał
o długich lotach nad grzbietami skał,
o wielkich skrzydłach, które los mi dał,
grałbym, grał!
Gdybym ja był
wiernym paziem twym,
u twoich stóp leżałbym,
przy pantofelku złotym
zasypiałbym…
pragnąłbym…
nie śmiałbym…
Jak to słodko
światełkiem być,
iskierką być
i ledwie tlić,
i ledwie śnić!
Gdybym ja był
letnim piaskiem z mórz,
uciekałbym z twoich dróg,
by nie zakurzyć twych dostojnych nóg
i zniknąć hen, gdzie płonie tylko głóg,
gdybym mógł!
Gdybym ja był
gwiazdą w niebie tym,
miłością twą wzgardziłbym.
Po niebie czarno-złotym
żeglowałbym…
płynąłbym…
zniknąłbym!
Jak to słodko
światełkiem być,
iskierką być
i ledwie tlić,
i ledwie śnić!
Pępek
Co pan w niej widzi,

co pan w niej widzi?
Na pana miejscu każdy inny by się brzydził
tych pogaduszek,
tych dużych uszek,
światopoglądu nie szerszego niż pępuszek, itede...
Pępek,
pępek,
pępek
przedstawia sobą ta kobieta!
Pępek,
pępek,
pępek –
już każda inna się nadaje, tylko nie ta!
Na pana miejscu każdy inny by się wstydził!
Co ona nosi!
A o co prosi!
I gdzie ten móżdżek swój ukryła niczym grosik?!
Czy my mamy seksu mniej?
Czy nie znamy duszy twej?
Czy w ankiecie mamy hak?
Czy nam trochę… szczęścia… brak?
Na pana miejscu każdy inny by wyszydził!
Te sentymenty
i te wykręty,
te sztuczne rzęsy od sufitu aż po pięty…
Pępę,
Pępę,
pępę, pępę
bum cyk!
Pijmy wino za kolegów
Nie paliłeś dawniej tyle co dziś.

Zapałka ci drży,
nielekko nam iść.
Wlejmy kroplę gorzkich żalów do szkła,
nie wstydźmy się słów,
nie bójmy się dnia...
Pijmy wino za kolegów,
którym szczęścia w życiu brak –
za tych, którym zawsze idzie nie tak,
kobiety nie te i zimy zbyt złe.
My, co mamy ciepłą strawę i kąt,
opinię jak łza, przepustkę na ląd.
co się niby iskry tlą,
których jakiś bóg przeznaczył na złom:
pociągi nie te, pogody zbyt złe.
My, co mamy mocne zdrowie jak skaut,
nie czeka nas głód, nie grozi nam aut.
których wciąż omija raut.
Idźmy w taniec malowany na szkle,
bo żona ma żal, do tańca się rwie.
Pijmy wino za kolegów do dna,
bo oni – to my, a my – to już mgła...
Pijmy wino za kolegów do dna,
bo oni – to my, a my – to już mgła...
Polska madonna
Madonno, polska madonno,

panno z dzieckiem,
mów,
jak ty sobie radzisz nocą
wśród złych snów.
skąd masz pieniądze na czynsz,
czy cię nie przeraża pająk albo mysz?
Damy ci kwiatek na święto kobiet,
czapkę na bakier
i Polski obie.
Damy ci wódki, bilet do kina,
kace i smutki,
dwóje na szynach.
Damy przyrzeczeń starych tysiące
i niedorzecznie
małe pieniądze,
damy ci bełkot i stracha na polu,
a dla małego – miejsce w przedszkolu.
panno z dzieckiem,
mów,
jak ty sobie radzisz nocą
wśród złych snów.
pusto w łóżku twym,
jaki w twojej głowie śpiewać musi hymn.
Sen cię otuli jak łaska boska,
polska madonno, madonno polska.
Sen ci daruje szminkę francuską,
piersi okryje szkarłatną bluzką,
sen cię uzbroi w nadzieję płonną,
polska madonno, polska madonno!
Pożegnanie z Moskwą
W zimnych chmurach ptaki wiszą

i kołyszą się pod wiatr,
skrzydełkami listy piszą,
które strąca byle grad.
Tak nieczule mnie żegnałeś,
gdy mój pociąg ruszał w step,
nie wzdychałeś, nie wołałeś,
cóż – nie palnę sobie w łeb...
Przemarznięte kryłeś ręce,
oczy tarłeś, rad nierad,
gdy mój pociąg jak w piosence
w młodym śniegu rzeźbił ślad.
Z dwojga młodych i poważnych
tyś mądrzejszy był niż ja:
co tu gadać, gdy na straży
stoi mróz: –32.
Prawie jak z końskiego pyska
bucha para z naszych słów.
Czy daleka ja, czy bliska?
Czy przyjadę kiedy znów?
Nawet serce półzamarzłe,
oszroniały serca dzwon,
ale czemu – w takim razie –
tak mnie gna do twoich stron?
To nie dla nas nad potokiem
rude liście gubi klon,
ale czemu z moich okien
blisko tak do twoich stron?
Senne wozy jadą z targu,
czerwienieje nieba skłon,
a ja wciąż z tą samą skargą,
co mnie gna do twoich stron.
Cóż, że brzęknął ktoś gitarą,
znów szaleje wściekły świat,
a ja wciąż z tą samą wiarą,
co mnie gna do twoich chat.
Nie zaglądasz w moje kąty,
choć dojrzewa w polu plon,
a mnie rok już chyba piąty
tak coś gna do twoich stron.
Takich znam, co piją gorzej,
nie chce wracać się do żon,
a ja pójdę dziś na dworzec,
a mnie gna do twoich stron.
Pożegnany, zagubiony
w nieporządku naszych lat,
powiedz, czemu w twoich stronach
został mojej drogi ślad.
Samotni mężczyźni
Samotnemu mężczyźnie
broda rośnie
niczym trawa.
Samotnemu mężczyźnie
od rana
marzy się zabawa.
Nakłada białą koszulę...
Guzika brak.
I wędruje przed siebie
z nieznanym bólem
byle gdzie,
byle jak...
Byle, byle do wieczora,
byle do wieczora,
a tu jeszcze
tyle, tyle,
tyle mil.
Byle do wieczora,
byle do wieczora,
chociaż knajpa co dwa kroki,
masz ten styl.
Byle do wieczora,
byle do wieczora,
a tu jeszcze
tyle, tyle,
tyle spraw.
Nie ma przed kim stroić lorda,
co za traf.
Wloką się godziny,
gdzie są dziś dziewczyny,
jedna, druga,
trzecia, czwarta,
jakie złe.
I nie patrzą dziś na ciebie –
nie, to nie.
Byle do wieczora,
byle do wieczora,
byle do wieczora
byle do wie...
Siedzieliśmy jak w kinie
Siedzieliśmy na dachu
Siedzieliśmy jak w kinie,
na dachu, przy kominie,
a może jeszcze wyżej niż ten dach...
A ty mnie precz wygnałeś
i tamtą pokochałeś –
to po co całowałeś mnie wtedy tak...?
Znalazłam cię w rynsztoku
bez szelek i widoków,
za włosy cię wywlokłam spoza krat, krat, krat!
Kazałam cię wyczyścić,
posłałam do dentysty,
Cedetu pół wsadziłam na twój grzbiet, grzbiet, grzbiet!
Włóczyłam cię po sklepach,
bo byłeś jak Mazepa,
samego masz obuwia z dziesięć par, par, par!
Prosiłam godzinami,
byś przestał jeść palcami,
mówiłam, co spasiba, co pardon, don, don!
Wbijałam w łeb jak dziecku,
po polsku, po radziecku –
nie na to jest perfuma, byś ją pił, pił, pił!
Przytyłeś mi, ty łotrze,
bo miałeś według potrzeb.
Czy dziś obywatela na to stać?
Ty jesteś kawał drania,
to nie do wytrzymania!
Na diabła mi potrzebny taki chłop!
Wystawię ci rachunek
za wikt i opierunek,
za każdy pocałunek zapłać albo wróć!
Wróć...
Sing Sing
Sing Sing,
nazywają go,
bo ma w oczach
coś takiego – samo zło,
nie hoduje zbóż,
ma w kieszeni nóż,
a ja nie wiem – po co?
Sing Sing,
pokochałam go,
popłynęłam jak za lordem
aż na dno.
Cały dzień by spał,
nocą w karty grał,
a ja nie wiem – o co?
Czy ja nie jestem lepsza niż
cała reszta pań,
cały babski wyż?
Gdy mnie widzisz,
czemu wołasz SOS?
Na mój widok SOS! SOS!
Sing Sing
ma koleżków trzech,
takich spotkać na ulicy –
to jest pech.
Zbyt nerwowi są,
grzeszą, kiedy śpią,
Sing Sing
czasem prosi mnie,
bym schowała to czy tamto
gdzieś na dnie.
Wezmę grosz czy dwa,
on pretensje ma,
a ja nie wiem – o co?
cała reszta pań,
cały babski wyż?
Gdy mnie widzisz,
czemu wołasz SOS?
Sing Sing
nagle w oczach schudł
i wyczuwam w jego głosie
jakiś chłód.
Słabo w karty gra,
może kogoś ma,
Sing Sing,
skowroneczku mój,
gdzie się podział
nienaganny urok twój?
Co też ci się śni,
o co chodzi ci,
powiedz, powiedz – o co?
cała reszta pań,
cały babski wyż?
Gdy mnie widzisz,
czemu wołasz SOS?
Sprzedam cię
Same kłopoty – nic więcej –

przez niego miałam, więc dziś
chcę oddać go w dobre ręce,
i jedna mnie dręczy myśl:
Sprzedam cię
na targu w poście,
sprzedam cię
za grosze dwa,
za skowronka, za szkiełko, za pościel,
sprzedam cię,
skończona gra!
Sprzedam cię
za to, żeś kłamał,
sprzedam cię
za grzechów sto,
zostań z byle kim,
rozpłyń się jak dym,
sprzedam cię,
gdy zechce kto.
Jeden Bóg to wie,
jak mi było śle,
sprzedam cię
albo
pokochaj mnie.
On, jeśli dawał mi róże,
to mocno kłuły, do krwi,
mówiłam: „Zostań na dłużej”.
On tylko śmiał się... Ech, ty:
Sprzedam cię
na targu w poście,
sprzedam cię
za grosze dwa,
za skowronka, za szkiełko
sprzedam cię,
skończona gra.
Sprzedam cię
za moje noce,
sprzedam cię
za moje dni,
zostań z byle kim,
rozpłyń się jak dym,
sprzedam cię
za tamte łzy.
Jeden Bóg to wie,
jak mi było źle,
sprzedam cię
albo – pokochaj mnie.
Szał
Pisarze – do piór!
górale – do gór!
petenci – do biur!
dziurkacze – do dziur!
matrony – do cór!
stolarze – do wiór!
(do wiórów chyba?)
palacze – do pal!
badacze – na bal!
babiarze – do bab!
karciarze – do map!
uczniowie – do pał!
chalarze – do chał!
bo za chwilę wpadnę w szał!
To, co stało, teraz leży,
co się śmiało, teraz płacze,
uczyć nie chce się młodzieży,
a mnie wciąż ciśnienie skacze!
Harcerze – do har...!
narciarze – do nar...!
urzędy – do urz...!
dwurzędy – do dwurz...!
dyrekcja – do dyr...!
dyskrecja – do Pyr!
brodacze – do bród!
szkodniki – do szkód!
cykliści – do kół!
podstoli – pod stół!
chalarze – do chał!
uczniowie – do pał!
bo za chwilę wpadnę w szał!
Świat Ordonki
Nie najlepszy to był świat,

pełen drobnych i wielkich wstydów,
ta warszawka z dawnych lat,
te fałszywe etole z mitów.
Ale było kilka pań
cudownie sentymentalnych,
ale było kilka pań
prawdziwie niebanalnych.
Dziś miłość ci nic nie wybaczy,
za kłamstwo, alkohol i grzech
dziś przyjdzie ci słono zapłacić
i nikt nie zamieni ich w śmiech!
Gdy wrócisz pijany,
szczęśliwy czy zły,
czyjś głos ukochany
nie powie – to nic, to ty...
Bo miłość, miłość dziś nic nie wybaczy,
lecz wściekła pobiegnie do drzwi,
w dzisiejszych kochankach tak wiele jest z graczy,
a mało, tak mało z Warszawy i mgły...
Przeminęły czasy burz
i dziewczyny są wyższe i dłuższe,
świat Ordonki przykrył kurz
i kobiety dziś mają duszę.
Ale czemu nie ma pań
nieznośnie sentymentalnych,
ale czemu nie ma pań
prawdziwie niebanalnych?
Dziś miłość ci nic nie wybaczy,
za kłamstwo, alkohol i grzech
dziś przyjdzie ci słono zapłacić
i nikt nie zamieni ich w śmiech!
Gdy wrócisz pijany,
szczęśliwy czy zły,
czyjś głos ukochany
nie powie – to nic, to ty...
Bo miłość, miłość dziś nic nie wybaczy,
lecz wściekła pobiegnie do drzwi,
w dzisiejszych kochankach tak wiele jest z graczy,
a mało, tak mało z Warszawy i mgły...
Uciekaj, moje serce
Gdzieś w hotelowym korytarzu krótka chwila,

splecione ręce gdzieś na plaży, oczu błysk,
wysłany w biegu krótki list,
stokrotka śniegu, dobra myśl –
to wciąż za mało, moje serce, żeby żyć.
Uciekaj skoro świt,
bo potem będzie wstyd
i nie wybaczy nikt
chłodu ust twych.
Deszczowe wtorki, które przyjdą po niedzielach,
kropelka żalu, której winien jesteś ty.
Nieprawda, że tak miało być,
że warto w byle pustkę iść –
Uciekaj skoro świt,
i nie wybaczy nikt
chłodu ust, braku słów,
uciekaj skoro świt,
i nie wybaczy nikt
chłodu ust twych.
Odloty nagłe i wstydliwe, niezabawne,
nic niewiedzący, a zdradzony pies czy miś,
żałośnie chuda kwiatów kiść
i nowa złuda, nowa nić –
Uciekaj skoro świt…
Z podróży
Kto powróży,
kto powróży,
kto powie, gdzie mój będzie dom.
Ja z podróży,
ja z podróży,
walizki moje, pełne snów, dziś puste są.
A tyle jeszcze miłowania,
słodyczy tyle w sercu mam,
co począć z tym – kto wie?
Ach, ile w maju bzu,
ach, ile w nocy snu,
tyle jeszcze miłowania w sercu noszę.
Mija, mija
zła godzina
i czarna chmura, biały deszcz...
I my z tobą
przeminiemy,
ja tylko pytam, czy ty wiesz, czy ty to wiesz:
Że tyle jeszcze miłowania,
Ach, ile w pieśni nut,
ach, ile w pannie cnót,
Kto powróży,
kto powróży,
kto powie, ile potrwasz ty i ja...
Ja z podróży,
ja z podróży,
wypiłam dzbanek pełen łez do dna – do dna.
A tyle jeszcze miłowania,
Ach, ile w dali zórz,
w obłoku ile burz,
Ja z podróży,
ja z podróży,
kto powróży,
kto powróży...
Za chwilę
Jeszcze
Naśladowanie Staffa
Jeszcze powietrze tobą pachnie,

jeszcze się suszą łzy na sznurze,
ptak się w gęstwinie czasem żachnie
i chmurna sowa się rozchmurzy.
Jeszcze się czasem młody kretyn
utopi w morskiej toni
i gaśnie z wolna mórz seledyn
i pusto w mojej dłoni.
Wcześnie kawiarnia nasza ziewa,
sen ją zimowy wkrótce zmorzy
i chłodny wiatr poraża drzewa
i serce
tak się czegoś trwoży.
Krzyczę przez sen
Czy to nie wszystko jedno,

gdzie ja na ciebie czekam,
w czyjej pościeli śpię,
czy to nie wszystko jedno –
mur nas dzieli czy rzeka,
rok nas dzieli czy dzień…
Krzyczę przez sen –
gdziekolwiek jestem –
krzyczę przez sen,
czy śpię, czy nie śpię –
krzyczę przez sen.
Choć wojny nie ma
krzyczę przez sen,
za znany temat
krzyczę przez sen…
Jak wilczy tren
krzyk w nocy ginie,
krzyczę przez sen
twoje imię…
Czy to nie wszystko jedno
gdzie się spotkamy w końcu,
ile przybędzie lat,
czy to nie wszystko jedno
w deszczu, burzy czy słońcu
przyjdzie ruszyć nam w świat.
Krzyczę przez sen…
Wiem, że wrócimy kiedyś
do niemodnego parku,
tam gdzie znajomy szpak,
znowu będziemy biedni
znów bez mebli i garnków
ale dobrze nam tak…
Krzyczę przez sen,
z radości krzyczę,
krzyczę przez sen,
godziny liczę,
krzyczę przez sen,
niech serce wali,
krzyczę przez sen –
niech noc się pali!
Mieszkańcy Siódmej ulicy
Jest wieczór.
wracają do domu.
Za chwilę zdyszany listonosz
odstawi swój rower,
za chwilę
właściciel kamienicy –
ten pokłócony z aktorką – pomyśli o sutej kolacji,
za chwilę
będziemy już naprawdę za chwilę
i przyjdzie zmierzch
i resztki kolorów wsiąkną
w niebieskie włosy i w czerwone trampki Murzynów…
I tak po kolei
wszystko pocznie powracać i wracać
i ty tylko, tylko ty
znikniesz chyłkiem między paltami,
jakby cię wcale nie było.
Nowy mężczyzna
Nowy mężczyzna
pachnie wodą kolońską
i pastą do smarowania nart.
Jest przyjemnie i trochę wstyd.
Gorzka łza usycha pod powiekami.
Hen za czarną łachą żelastwa
zostaje tamto łoże
i tamten chyboczący się cień!
Przysięgi na nowy rok
Agacie
Nie mieć sieczki w głowie,

nie mówić „bądź sobą”
i „uśmiech leczy”.
Nie wierzyć w to!
Nie cieszyć się małym,
nie głaskać złotego promienia na sierści jamnika,
nie używać słów „czerwoni” i „czarni”,
raczej czytać „Czerwone i czarne”,
nie pisać sonetów po wódce,
nie pisać dzienników,
nie pisać not wydawniczych…
Pisać!
Nie łudzić się co do „N”
ani co do „B”,
nie mieć pretensji,
się nie babrać.
Nie cytować romantyków
ani innych,
nie drwić z Asnyka,
nie mówić „nie znoszę polityki”,
śledzić bacznie pierwsze strony gazet,
zadzierać
czasami
głowę do nieba.
Pozbyć się przyjaciół, których się nie cierpi,
nie brać udziału w konkursie na najmilszą gębę,
nie mieć szefa Tam ani tu,
nie przesadzać z prohibicją marzeń,
dbać o czystość bólu,
nie trzepać motyli po plecach, kiedy nikt nie widzi,
a nad ranem, o czwartej, wymagać od siebie więcej niż „umyj zęby”.
Nie rodzić po ludzku,
być zwierzakiem kiedy trzeba,
nie zagłaskiwać młodych poetów,
a Swojej poezji –
nie obcinać warkoczy,
NIE KOCHAĆ bliźnich…
Kochać jednego jedynego człowieka pachnącego tobą
jak piesek,
któremu pachnie z pyszczka…
Pamiętać, że małe narody wsiadają do autobusów,
które je wiozą na śmierć.
Nie opowiadać dowcipów.
Oddać krew.
Serce
Serce mnie boli…

Serce mnie boli, bo mija czas.
A w majątku, w tym posagu biednym moim
nie przybywa nowych skarbów ani gwiazd:
i nic więcej, i nic więcej:
To jest dobre w kabarecie,
a ja chciałabym na jesień
coś ciepłego, praktycznego tobie dać…
A tu – co?
A tu – wciąż:
Ta piosenka, ta poezja za dwa grosze,
te szarotki, co przy sobie stale noszę
i lusterka, co zmieniają w uśmiech – łzy…
Gdzie są te wody niebieskozielone,
gdzie są te lata dobre,
co mi zostało – sam powiedz –
wszystko zmieniłam na drobne:
Na słowiki wynajęte do piosenki,
na deszczyki, co w piosence walcem brzmią,
na księżyce, melodyjki, kantylenki –
ona kocha i on bardzo kocha ją…
Serce mnie boli…
Serce mnie boli, żal pustych rąk…
Bo nic nie mam. Wszyscy wiedzą. Sami swoi.
Bez niczego znów przychodzę pod twój dom…
tylko rytmy i piosenki,
i nic więcej, i nic więcej…
To, co miałam, pogubiłam,
zapomniałam, co mówiłam,
bardzo proszę, weź przynajmniej to, co mam:
Tę piosenkę, tę poezję za dwa grosze,
te szarotki, co przy sobie stale noszę
i lusterka, co zmieniają w uśmiech – łzy.
Szeptem przeleciał ptak nad moją głową
Dziś w moich włosach

zagnieździł się ptak,
mówi tak:
Poczekaj.
Jeszcze trochę…
Wszystko wróci.
Książki
chłopcy
zwierzęta,
nawet mały niebieski ołówek.
Jeszcze chwilę!
W szeregu
Co taki człowiek z życia ma,

któremu wciąż pobudka gra,
w co taki człowiek, czyli ja,
wciąż ustawiany wierzyć ma?
Mnie bardzo nudzi równy szyk,
alarmu hałas, pieśni ryk,
rozkazy próżnych starych wyg,
co z wiersza czynią pusty krzyk.
Ach, gdzie to jest!…
Parana bez biur,
i miłości jak mur,
i życie, co ma
zęby i kły?
Ach, gdzież to są
Hawaje dla psów,
pełnia i nów,
bańka ze snu, ognia i mgły?
W szeregu nie chcę, nie chcę stać,
w szeregu ziewać, gnić i spać,
co tydzień baty głupio brać,
i dostatecznie w końcu zdać?
Co taki człowiek powie, gdy
otworzą się ostatnie drzwi,
czy będzie to wesoły szok,
czy każą znowu równać krok?
Znajomych ludzi – raju – tłum –
aniołów zwinnych cała brać,
lecz zamiast tańczyć, spijać rum,
w szeregu znowu muszą stać!
Od nowa każdy zacząć rad,
lecz nazbyt biedny jest ten świat,
w szeregu biegniesz kilka lat,
a potem – jazda w boski sad!
***
Wenecja zimą
pachnie mi wiarą miłością nadzieją
i deszczem słodkim jak bezy…
całkiem inaczej, niż chciałyby kruki.
Za chwilę
Za chwilę
będzie już naprawdę za chwilę…
Zbiegniemy chyżo z wydm
i może znajdziemy parę poziomek
w różowych dekoltach świtu!
Zły księżyc
Bój się, księżycu, bój,

bój się tej nocy tak samo jak ja,
płyńmy bezsenni po kocich łbach,
po czarnym asfalcie przestrzeni…
Będziemy się kolebali,
bardzo będziemy się bali,
coś obejrzymy, coś wypijemy,
może dotrwamy do rana, które się w końcu rozbieli,
jeżeli, jeżeli, jeżeli…
A jeżeli nie, a jeżeli nie,
to trudno, to bęc,
do widzenia,
żegnajcie miasta i wioski,
żegnajcie kochanki, i żony, i piękne wspomnienia,
a także – wolne wnioski.
Bój się, księżycu, bój,
bój się tej nocy tak samo jak ja,
Pan Bóg wymyślił nas w ciemnych snach,
po czarnym koncercie jesieni…
Musimy płynąć wciąż dalej,
w pętlach wąwozów i alej,
coś zaśpiewamy, coś przemilczymy,
może dotrwamy do jutra,
które się w końcu rozbieli,
jeżeli, jeżeli, jeżeli…
Nie narzekajmy na klimat
Bezradnie znów do domu wracam
Bezradnie znów do domu wracam,

gdzie mi przeminął czasu szmat,
i w przerażeniu klucz obracam
od czterech zim i pięciu lat.
I widzę w kącie piec zielony,
I puszkę kawy Maxwell House,
strzępy wakacji oddalonych
jak odgłos dzwonka z wielkich pauz.
Nad łóżkiem jeleń, choć umarły,
niezmiennie patrzy w szary koc,
na półkach kubki złe jak karły,
pod oknem stolik – drzewa kloc.
Przy lampie ćma się tłucze wściekle –
prawnuczka ćmy, co znała mnie,
a ja już nie wiem, czy mi w piekle
tak gorzko będzie i tak źle.
Na sprzęty patrzę zbyt znajome
i widzę, jak tu wszystko gra.
Jakie to świetnie urządzone,
jakie to mocne nerwy ma.
Byleby był czerwony
Kochanie, zrób ze mnie balona,

byleby był czerwony,
wtedy dal nas obejmie szalona
dwa złączone szybują balony.
Szybujemy sobie do Szanghaju
gdzie niebieski przywitał nas kot.
Gdzie puchacze niebiesko puchają,
mruga księżyc niebieski trzpiot.
A gdy westchnienie balon wypełni,
łzę za burtę wytocz jak balast.
Ku dalekiej przemkniemy pełni
aż pod nieba wysoki szałas.
Choć oklapła uczuć powłoka,
chociaż balon wysoko nie lata,
pojedziemy sobie do Sanoka.
– Czy to Sanok? – Nie, to koniec świata.
Lądujemy na ustach z romancą,
dwa balony złączone po grób,
zaśpiewamy „podróże kształcą”
zaśpiewamy „podróże kształcą”.
– A więc proszę – balona ze mnie zrób!
Ci chłopcy mówią do nas takie rzeczy
Ci chłopcy do nas mówią takie rzeczy,

że aż wiruje świat:
o szczęściu i o łzach.
I Bóg wie o czym
rozprawia każdy rad.
Ci chłopcy mówią nam: od dziś się zmienię,
chcę wszędzie, wszędzie być gdzie ty.
Ja oczywiście z tobą się ożenię
za rok, za dwa,
za trzy...
Ci chłopcy mówią do nas takie rzeczy,
ach, takie rzeczy...
Tak każdy kocha nas.
I żadna nie wyśmieje, nie zaprzeczy,
nie zaprzeczy!
Chce słuchać cały czas.
Powtarza tak: ...ach, ja im pokażę,
ja im pokażę!
Za rok, za dwa, za trzy...
Na jedno słowo twe,
gdy ty rozkażesz, gdy ty rozkażesz,
najśmielsze spełni sny,
najśmielsze sny...
Ci chłopcy mówią do nas takie rzeczy,
ach, takie rzeczy,
jak w najsmutniejszych snach.
Ty pytasz: dokąd to, gdzie tak
się spieszysz, gdzie się
spieszysz?
A on już stoi w drzwiach.
I powie jeszcze, że tak było ładnie,
tak, było ładnie.
I nie bądź na mnie zła.
I zanim twoja łza na ziemię spadnie,
zanim spadnie,
on powie: lecę, pa!
On powie: pa...
Cierniem jesteś w mej koronie
Chciałeś
Cierniem jesteś w mej koronie,

w mym uśmiechu – smugą smutku.
Czy ja kiedy cię dogonię,
chociaż idziesz powolutku?
Chciałeś zabrać mnie nad morze,
a zgubiłam się na lata.
Teraz muszę – mój ty Boże! –
wracać dookoła świata.
Dookoła świata płynę,
co za koszt i jaki kłopot!
Zamiast wtedy kupić bilet,
prostą drogą pruć do Sopot...
Cierniem jesteś w mej koronie,
w mym uśmiechu – smugą smutku.
Czy ja kiedy cię dogonię,
chociaż idziesz powolutku?
Powolutku...
***
Jedna pani wyszła z domu

i nie wzięła parasolki,
a tu chmury po kryjomu
się zbierają jak fasolki,
a tu kropla wielka spada
jak pate-e-e-lnia,
wnet już kropli jest gromada,
jak spółdzie-e-e-lnia,
więc ta pani się schowała...
Tak stali – on i ona –
pędzą, dudnią deszczu grona
i nikt nie ma parasolki.
Popatrzyli się na siebie – ooo,
deszczu dużo było w niebie – ooo,
popatrzyli po raz drugi – ooo,
płyną, lecą deszczu strugi – ooo...
Ale nagle coś się stało,
deszczu się zrobiło mało,
jakby zbiedniał, jakby schudł,
jakby nigdy nie był tu...
Poszli każde w swoją stronę,
przez ulice zamoczone
i śpiewali tę kanconę:
Nasza miłość trwała jeden deszcz.
Na brzozowej korze
Na brzozowej korze,
na niebieskim szkle,
piszę list za morze,
za zieloną mgłę.
A ty nic mnie nie rozumiesz,
a ty piszesz na piołunie
i sam diabeł listy twe śle...
Moje pismo gra i śpiewa,
moje pismo łzy wylewa,
ty na dzikim piszesz bzie.
Pogniewam się ja na ciebie,
pogniewam się z całych sił.
Zostanie ci po mnie dziura w niebie
i gdzieś na drodze pył.
Obejrzę się ja za innym,
rozejrzę się dobrze w krąg.
Zostanie ci po mnie list niewinny,
ślad zaplecionych rąk.
Wtedy ty za mną przybiegniesz aż tu,
w nocy albo rano
przybiegniesz bez tchu.
Wtedy ty ze mną zostaniesz na wiek,
chociaż w domu będzie bieda,
chociaż ja ci gwiazdki nie dam –
twoja łódź przypłynie na mój brzeg.
Odkocham się ja na amen,
odkocham się z całych sił.
Zostanie ci po mnie płacz i lament
i gdzieś na drodze pył.
Obejrzę się za kim lepszym,
rozejrzę się dobrze w krąg.
Zostanie ci po mnie ślad na wietrze,
kolczyk z białego bzu.
Kolczyk z białego bzu…
Piosenka o oddychaniu
Gdy cię chandra tłucze o ścianę,

gdyś jest smutny albo zły,
kiedy w piersi rozdartą masz ranę,
kiedy w oczach kwitną ci łzy –
ciśnij wszystko w kąt –
i pooddychaj, pooddychaj, radzę ci.
To jest praca, to jest praca
i rozrywka,
i zadanie,
oddychanie,
oddychanie.
Do sukienki i do fraka,
po południu oraz w dzień,
czy zabawa to, czy draka,
czy to słońce, czy to cień.
Oddychanie, oddychanie.
Dżentelmeni i harcerze w od-dy-cha-nia
wpadli szał.
To zabawi, to uleczy panów, panie –
oddychanie, oddychanie.
***
Umówiłaś się jak co dzień ze mną w parku,

więc przybiegłem na spotkanie z tobą szparko,
i cóż widzę, gradobicie się zaczyna,
gradobicie jedna, druga mknie godzina.
Lecz ja patrzę w oczy twoje, a ty w moje,
tak nam dobrze pod tym gradem, gdy we dwoje.
Dachy trzeszczą, dudnią szyby, wiatr sepleni,
my idziemy zakochani, zapatrzeni.
Rozumiemy, że wy tego nie lubicie,
ale dla nas jakże piękne gradobicie,
bo ja patrzę w oczy twoje, a ty w moje,
tak nam dobrze jest pod gradem, gdy we dwoje.
Tańce nie tylko polskie
Aspiryna-blues
Ludzie mają cudne sny po kokainie,

i po winie, po chininie, po Halinie,
a ja czuję,
że faluję
już po aspirynie…
O, aspiryna-blues!
Pies Dingo
gra w bingo
i z panną Kingą
się spotyka w Bukareszcie,
Barbara
zabarwia
rabarbar
w tortowym cieście,
żuk z krukiem
żrą cukier,
z rozkoszy staje im mózg.
O, aspiryna-blues…
Ktoś oszalał, bo urodził sześcioraczki,
a ktoś inny, bo zna „kaczki z waszej paczki”,
a ja czuję,
że wariuję
już po aspirynie:
O, aspiryna-blues!
Chodzą sobie po ulicy marzyciele,
bardzo różne mają myśli oraz cele,
a ja czuję,
że wiruję
już po aspirynie:
O, aspiryna-blues!
Pies Dingo
gra w bingo
i z panną Kingą
się spotyka w Bukareszcie,
Barbara
zabarwia
rabarbar
w tortowym cieście,
żuk z krukiem
żrą cukier,
z rozkoszy staje im mózg.
O, aspiryna-blues!
Bossa nova do poduszki
Przypłynęła z wielkich rzek

bossa nova – szabada,
czyste serce ma jak śnieg,
choć mówią o niej tu inaczej...
Na śniadanie cukier je,
nocą pije biały dżin,
a nad ranem, gdy ja śpię,
cichutko z zimna drży i płacze...
Wezmę cię do łóżka,
nie płacz już, głuptasie,
patrz, tu jest poduszka
i dla ciebie jasiek,
wybacz, że nago śpię...
Ogrzej się na płatkach,
szmatkach i różyczkach,
tam, gdzie sny są moje,
będzie i muzyczka –
Migdałowy zapach twój
w moje włosy wplątał sen,
widzę znów motyli rój
i kwitnie, kwitnie len w dolinie.
Kupię ci żywego lwa,
byś jak w domu miała tu.
Posłuchajmy, co tak gra
i żali nam się jak dziewczyna.
Wezmę cię do łóżka,
będzie i muzyczka –
Na zielonym stole
stoi pełna szklanka,
czyś ty mi piosenka,
czyś ty mi kochanka?
A ja – nago śpię...
Noce niedośnione,
oczy nieprzytomne,
tańczy panna młoda,
życia nam nie szkoda,
a ja – nago śpię...
Zapłakałaś dziś przez sen
i wołałaś: Nie, nie mnie...
Arcysmutny to był tren
i nie wiem, czy to źle, czy pięknie...
Zapamiętam dotyk twój
i sukienki z czarnych róż,
a ty mnie się trochę bój
i nie myśl, że mi serce pęknie...
Sama idź do łóżka,
wybacz, że sama śpię...
nie śpi już muzyczka –
wybacz,
że sama śpię...
Na zielonym stole
stoi pełna szklanka,
czyś ty mi piosenka,
czyś ty mi kochanka?
A ja – sama śpię...
Noce niedośnione,
oczy nieprzytomne,
mija w rzece woda,
mija bossa nova,
wybacz, że zbudzę się…
Lwowskie tango
Fokstroty zrobione z tęsknoty

i polki utkane z koronki
zmagają się rzewnie,
lecz milkną niepewnie,
bo z tangiem nie równa się nikt…
Tango,
lwowskie tango,
które nie przeczuwa nic
i przygląda się jak widz
tańcom młodszym rangą…
Tango,
lwowskie tango,
bogate w urodę,
bezczelne i młode
do świtu nie zmieni się w krzyk.
To tango tańczy panna Mania,
co nic nie umie prócz kochania,
i Czarny Józek, który w mig
z horyzontu panny Mani znikł.
To tango tańczy hrabia Kanty,
co Wasyliszki dał na fanty.
To tango tańczy cały Lwów,
a ten, kto chory – na nieszpory,
no i bywaj zdrów!
Tango,
lwowskie tango,
które nie przeczuwa nic
i przygląda się jak widz
tańcom młodszym rangą…
Niech żyje bal!
Życie, kochanie, trwa tyle co taniec:

fandango, bolero, be-bop,
manna, hosanna, różaniec i szaniec
i jazda, i basta, i stop.
Bal to najdłuższy, na jaki nas proszą,
nie grają na bis, chociaż żal,
zanim więc serca upadłość ogłoszą –
na bal, marsz na bal!
Szalejcie aorty, gdy idę na korty,
roboto, ty w rękach się pal!
Miasta nieczułe mijajcie jak porty,
bo życie, bo życie – to bal.
Bufet, jak bufet, jest zaopatrzony,
zależy, czy tu, czy gdzieś tam.
Tańcz, póki żyjesz, i śmiej się do żony
i pij zdrowie dam...
Niech żyje bal,
bo to życie to bal jest nad bale,
niech żyje bal,
drugi raz nie zaproszą nas wcale.
Orkiestra gra,
jeszcze tańczą i drzwi są otwarte,
dzień wart jest dnia
i to życie zachodu jest warte!
Chłoporobotnik i boa, grzechotnik
z niebytu wynurza się fal,
widzi swą mamę i tatę, i żonkę,
i rusza, wyrusza – na bal.
Sucha kostucha, ta Miss Wykidajło
wyłączy nam prąd w środku dnia,
pchajmy więc taczki obłędu jak Byron,
bo raz mamy bal!
Niech żyje bal,
bo to życie to bal jest nad bale,
niech żyje bal,
drugi raz nie zaproszą nas wcale.
Orkiestra gra,
jeszcze tańczą i drzwi są otwarte,
dzień wart jest dnia
i to życie zachodu jest warte!
Od nocy do nocy
Walc z filmu „Noce i dnie”
Nim las, nim kłos,

nim noc dojrzeje,
ktoś wygra los, ktoś porzuci nas.
Nasz dom, nasz ląd
zniknie gdzieś,
i sens, i błąd
straci treść.
Będziemy snem,
zorzą zórz,
morskim dnem…
i gwiazdą…
Pokochaj mnie z całych sił,
pokochaj mnie na sto lat,
pokochaj mnie, jakbyś był
tak młody, jak był dawniej świat.
Patrz, zielenieje sad po burzy,
nim roztopimy się w podróży,
ty kochaj mnie
od nocy do nocy – aż po noc.
Nim kłos, nim las,
nim noc dojrzeje,
masz jeszcze czas,
by pokochać mnie.
O, jak to jest,
jak to tak,
że więdnie bez, cichnie ptak,
zegary tak śpieszą się,
biegną dnie
i noce.
Pokochaj mnie, lesie mój,
kochajcie mnie, ranne mgły,
darujcie mi biały strój,
tak mało już nocy i dni.
Znów zielenieje sad po burzy,
nim roztopimy się w podróży,
ty kochaj mnie
od nocy do nocy,
aż po noc!
Pa, pa paryski walczyk
Mówisz, kochanie, że pora powiedzieć

to słowo, co ciężko przechodzi przez gardło,
że mianowicie – co było, to było,
lecz się zatarło, wytarło.
Że w gruncie rzeczy jest jakaś pani,
a o mnie też łażą plotki,
więc mówię ci – zgoda, a na pamiątkę
weź sobie tę pieśń do gablotki.
Pa, pa paryski walc
ma skrzydła z koronek
i palto z biedronek,
i w ogóle dziwaczny ma styl.
Lecz pa, pa paryski walc
ma niebo w półnutach,
nie robi na drutach,
nie zna banalnie złych chwil.
Więc pa, pa bez bólu i żalu
w połowie pół balu
ta sama co zawsze – ja.
Pa, pa.
Mówisz, niestety, że pora, niestety,
podzielić kanapę i krzesła, i piece,
i żeby było bez adwokata,
bo niepotrzebne nam hece.
Ja w gruncie rzeczy jestem za tym,
poza tym mam pewne plany,
więc mówię ci – zgoda, zgoda, kochany,
mówię – zgoda, kochany.
Pa, pa paryski walc
ma skrzydła z koronek
i palto z biedronek,
i w ogóle dziwaczny ma styl.
Lecz pa, pa paryski walc
ma niebo w półnutach,
nie robi na drutach,
nie zna banalnie złych chwil.
Więc pa, pa bez bólu i żalu
w połowie pół balu
ta sama co zawsze – ja.
Mówisz, niestety, że czasem, niestety,
ulegasz chwilowo słabości jak uczeń
i wtedy gryziesz nerwowo paznokcie
i gubisz parasol, i klucze.
Że w gruncie rzeczy chciałbyś tu wrócić,
lecz trochę, troszeczkę się wstydzisz,
ach, mon amour, niezgody mur,
to przecież pomyłka – sam widzisz…
Tango zdrada
Pada,
monotonnie pada,
w poczerniałych sadach
zadomowił się cień...
Pada,
od niedzieli pada.
Czemu wstałam blada,
jakby nocą był dzień?
Mam tylko ciebie i deszcz
i ten lęk, czy ty też
z wiarą czekasz na list?
Masz tylko siebie i mnie,
ale w sercu na dnie
już kto inny się śni...
Pada,
od wakacji pada.
Niedojrzała zdrada
w twoich słowach się tli...
Pada,
w szumie liści pada,
między ptasie stada
zaplątały się łzy...
Mam tylko ciebie i deszcz
i ten lęk, czy ty też
z wiarą czekasz na list?
ale w sercu na dnie
już kto inny się śni...
Mam tylko ciebie i strach,
że w zabawach i grach
zagubiłam się już...
ale wiosna, kto wie,
nie przyniesie nam róż...
Taniec bergamski
Kochankowie,
do łóżek,
już prawie czas wróżek,
lękam się, byśmy ranka
nie zaspali!
Nasza sztuka nieskładna,
kawał nocy wam skradła,
pora już, pora, byście
się kochali.
Kochankowie, do łóżek,
padamy do nóżek,
niech wam się przyśni,
żeśmy dobrze grali.
Zatańczmy jeszcze
taniec bergamski,
taniec bergamski
na dwa pas.
Tańczmy z kolegą
albo – bez łaski –
z damą, co dobre
serce ma.
Tańczmy swobodnie
taniec bergamski,
a księżyc w górze
– ha, ha, ha!
Taniec z chłopakiem
Ja nie chcę gwiazdki z nieba

ani w filmie nie chcę grać,
ni fortuny mi nie trzeba,
nie chcę innym szczęścia kraść.
Ja chcę tylko, żeby chłopak
zaprosił mnie na tańce,
to przecież nie jest faux pas:
z chłopakiem – a jakże! – na tańce.
Na tańce, na tańce, na tańce!
W niedzielę, we dwoje, pod rękę.
Żeby kręcić się tak,
żeby kochać się w takt,
żeby mruczeć pod nosem piosenkę!
A mama już się gniewa,
ledwo wspomnę o tym coś,
jakby sama była z drzewa,
aż naprawdę bierze złość!
On nie chce o tym słyszeć,
on by książkę czytał wciąż,
jemu stale trzeba ciszy –
to nie chłopak, tylko mąż!
To ostatnie bolero
Naśladowanie Własta
Była dla niego laleczką,

zabawką liryczną przed snem.
On zaś był jej potrzebą serdeczną –
królewiczem, paniczem i lwem.
Dał jej szminkę, puder, tusz.
Dał jej może tysiąc róż,
ale serca swego – cóż,
serca nie dał, pewno nie miał.
A gdy nocny ptak oniemiał,
rwał do tańca przez dancingu złoty kurz.
To nasze ostatnie bolero,
wierne tobie i mnie.
To nasze ostatnie bolero
z kroplą dżinu na dnie.
Może jutro dopiero
poznasz nędzę tych słów,
ale dzisiaj mnie porwij,
dzisiaj upij mnie znów.
Dzisiaj tul mnie tak,
żeby tchu nam było brak,
żeby serca czarny wrak
w białej niszy
nagłej ciszy
szeptał tak:
Była dla niego laleczką,
dla drugiego, trzeciego – kto wie?
Potem skryło ją małe miasteczko,
pogrążone w roztopach i mgle.
On miał wszystko to, co chciał:
sławę, złoto, piękno ciał,
życia krusz garściami brał.
A gdy z wiru wtem się zbudził
– już nie było tamtych ludzi,
których kochał, których zwodził,
których znał.
Jutro już tyralierą
znikną chłopcy we mgle,
ale dzisiaj zatańczmy
jak upiory we śnie.
Niech zatańczy
z nami w takt
minionego świata wrak.
W białej niszy
nagłej ciszy
mignie frak.
Tygrysie tango
Tango Łotrzyce
Bo we mnie drzemie tygrysica
Dom twój to klatka, klatka,

duszno mi tu w nim.
Kobieta i żona, matka –
to nie jest do mnie rym.
Bo we mnie drzemie tygrysica,
gdy czegoś chcę – to chcę!
Nie, to nie anioł, nie dziewica.
Na strzępy konwenanse rwę!
Ach, co tam żona,
co tam żona –
ona biżuterii tylko chce.
A ja – szalona,
szalona,
a to w miłości liczy się!
Bo we mnie drzemie tygrysica
i w każdej z moich pręg
namiętności jest krynica
i słychać rozkoszny jęk!
Nie dbam o twoje długi,
forsa – weź ją czort!
Szampana niech płyną strugi
aż tam, gdzie dziś mój port.
czyś kiedyś taką znał?
Twa garsoniera to piwnica,
ja wolę tej spelunki szał!
Ach, nie mów: „żona” –
co tam żona,
ona twych szynszyli tylko chce.
A ja szalona,
szalona,
a to w miłości liczy się!
nie wyjdziesz cało z gry.
Mnie byle co dziś nie zachwyca,
ja żądam, ja żądam – krwi!
Wariatka tańczy
Ale szum,
ale tłum,
czarna noc,
biały rum,
złote sto-
sy pomarańczy.
Dudni dom
dana – da,
jak zabawa
to zaba...
i wariatka dzisiaj tańczy!
Kto tu wlazł,
ten już pan,
jeszcze łyk,
jeszcze dzban
i dziecia-
ków nikt nie niańczy!
Każdy ma
na coś chęć,
bo zabawa jest na pięć
i wariatka dzisiaj tańczy.
Szalona wiruje chusta,
szalone całują usta,
otkaczałka, wariatka, ech,
nie patrzy do lustra!
Czerwona na niej sukienka,
czerwona w sercu udręka,
otkaczałka, wariatka, ech,
przed losem nie klęka...
Wódka już
jeży włos,
ej, do bab,
ej, do kos,
kto powie-
dział, że wystarczy?
Jeden już
nie chce żyć,
na ostatek prosi pić,
a wariatka jeszcze tańczy.
Taką to – by na stos!
Na co jej
durny los,
dajcie chłop-
cy ten kagańczyk.
Warkocz jej
płonie już,
dookoła złoty kurz,
a wariatka jeszcze tańczy...
Zielony walc
Sny się prześniły,

tańce wytańczyły,
oczy wypłakały,
serca wykochały,
ognie już nie płoną,
byłam tobie żoną,
jedną noc szaloną,
kiedy śpiewał nam ten
walc natchniony,
kiedy szumiał walc,
walc zielony,
młody walc! Ach, młody:
tak się bardzo śpieszył,
tak uparcie grzeszył,
taki był magiczny,
taki był muzyczny
i liryczny,
tak mu było żal,
że odpłynie
tamten bal… Że minie…
Gdybym ci wierzyła,
gdybym nie marzyła,
gdybym nie goniła,
nocą nie błądziła,
wody nie mąciła,
tu na ziemi żyła,
to byś mnie kochał
jeszcze dziś! – i – :
chmury za oknami,
gwiazdy za chmurami,
góry z dolinami,
owce z barankami,
wszystko by tańczyło,
wszystko by mówiło,
że to miłość, miłość
trwa.
Gdybym nie płakała,
gdybym nie szalała,
w oczy się nie śmiała,
róż nie wyrzucała,
tylko się starała,
płomień osłaniała,
to ty byś mnie kochał
jeszcze dziś…
Damy z waletami,
Króle z królikami,
noce z porankami,
czyny ze słowami,
wszystko by tańczyło,
wszystko by mówiło,
trwa!
To był
dla mnie
tylko
bal,
a ty
ze mną
chciałeś
nocy śpiewnej,
a ty
chciałeś
w życie
biec,
byłeś gotów,
a ja nie,
jeszcze nie,
a więc:
Niebo się skończyło,
szczęście się wyśniło,
sny się przebudziły,
tańce wytańczyły,
ognie już nie płoną,
serca już nie toną,
byłam tobie żoną,
kiedy śpiewał nam ten
walc zielony,
kiedy szumiał walc,
walc szalony,
młody walc! Ach, młody!
Tak się bardzo śpieszył,
tak uparcie grzeszył,
tak mnie chciał rozpalić,
tak nas chciał ocalić,
wszystko w nim tańczyło,
wszystko mi mówiło,
trwa!
Gdybym ci wierzyła,
gdybym nie marzyła,
gdybym nie goniła,
nocą nie błądziła,
wody nie mąciła,
tu na ziemi żyła,
tobyś mnie kochał
jeszcze dziś.
Chmury za oknami,
gwiazdy za chmurami,
góry z dolinami,
owce z barankami,
wszystko by się śmiało
wszystko by śpiewało
że to znowu ty – i –
ja.
Melodia złudzeń
A ja jestem nieśmiertelna
Tacy piękni zakochani

dotykają ust i rąk.
Księżycowi zakochani
hermetyczny mają krąg.
Przemijają zakochani,
ja zostaję.
Bo ja jestem nieśmiertelna,
stąd mój gest i styl.
Ten bohater i ta szelma
są tu tylko parę chwil.
Z wypiekami, z ambicjami,
wyruszają zbawiać świat.
Honorami, sztandarami
potrząsają parę lat.
Przemijają z honorami,
ja zostaję.
Bo ja jestem nieśmiertelna,
stąd mój gest i styl.
Ten bohater i ta szelma
są tu tylko parę chwil.
Dlaczego to tak, dlaczego to tak?

Dlaczego nam serca wciąż biją tik-tak?
Choć młodość odchodzi, złośliwa jak kot,
to serce wciąż bije gotowe do psot.
co zwie się miłością?
Kto umie tak zranić,
porazić zazdrością?
co kłamie jak z nut
i w oczy cygani,
że zdarzył się cud?
podaje ci kwiat,
by wyrwać go z rąk
i odejść hen, w świat?
Choć tyle doświadczeń, rozumu wciąż brak.
Choć skronie siwieją u panów, u pań,
to serce wciąż bije, to serce – ten drań...
co w noc z walizkami
ucieka ze złością?
co kocha i klnie,
i pije, i pali,
i bywa na dnie?
przysięga we łzach
i nagle – no cóż,
i nagle – ach, krach?
Dlaczego nam serca wciąż biją tik-tak?
Dlaczego wśród tylu katastrof i burz
wciąż chce się słowika i maja, i róż?
co zwie się miłością?
Kto umie tak bawić,
tak wabić, tak objąć?
przybywa tu skąd,
by uczyć na pamięć
swych oczu i rąk?
od tylu już lat
powtarza nam wciąż,
że piękny jest świat?
od tylu już lat
powtarza nam wciąż,
że piękny jest świat...?
Alu, nie miej do mnie żalu
Nie wiedziałam, że ci na nim zależy,

nie wiedziałam, że to chłopak twój, ten Jerzy...
Nie wiedziałam, że chodzicie rok,
Alu – to był dla mnie szok!
Alu, nie miej do mnie żalu...
Spotkałam go na balu, tak jak ty.
Alu, nie miej do mnie żalu –
Te wczasy na Podhalu to tylko kilka dni...
Między nami nic takiego nie było –
małe kino dla dwóch osób, w deszcz, kochana...
Nie pamiętam nawet jego ust.
Alu, zawsze czułaś blues...
Ty masz dużo lepsze nogi, kochana,
i wychodzi tobie walet pik szałowy...
Proszę, pożycz mi dżinsowy płaszcz.
Alu, ty mnie przecież znasz...
Te wczasy na Podhalu niewarte jednej łzy,
twojej łzy...
Ballada o dobrej żonie
Gdy pachnie już maciejka

i noc zarzuca sieć,
jak dobrze główkę swej dziewczyny
przy swojej głowie mieć...
I wszyscy przyjaciele,
koledzy, bracia żon
gadają po kościele:
„Ale sobie, ale sobie,
ale sobie, ale sobie
dobrą żonę wziął!”.
Gdy żabi chór nam śpiewa
i świerszcz zaczyna grać,
jak dobrze obok swej dziewczyny
do rana słodko spać...
i brat, i swat, i teść
„Jak to dobrze, jak to dobrze,
jak to dobrze, jak to dobrze
taką żonę mieć!”.
Gdy nocą lubi padać,
a rankiem lubi mżyć,
jak dobrze obok swej dziewczyny
do rana pięknie śnić...
i podchorążych wódz
„Żeby tak się, żeby tak się,
żeby tak się, żeby tak się,
tak ożenić móc!”.
Gdy człek się zestarzeje
i śmierci zacznie bać,
jak dobrze ci ze swą dziewczyną
tak ręka w rękę stać...
Jak dobrze ci ze swą dziewczyną
tak ręka w rękę stać...
Ballada o malarzu
Miał lat dwadzieścia parę,

bure oczy i średni wzrost.
Miał pędzle i farby stare
i często chodził przez most.
Gdzie była rzeka, miejska rzeka,
ruda rzeka, od murów rdzawa,
jak ogień rdzawa i zła.
Myślał sobie, woda się pali,
takiej cię jeszcze nie malowali.
Malował rzekę, burą rzekę,
rudą rzekę, jak ruda długą,
jak wieczność długą i mgłą.
Mijały różne lata,
gdzieś wyjeżdżał i nieco schudł.
Wciąż lubił przyglądać się gratom
i myślał, że to jest cud.
Że była szklanka, zwykła szklanka,
złota szklanka, herbatą złota,
pod światło złota, ze szkła.
Myślał sobie, szklanka ze złota,
zrobię jej portret, portret ze złota.
Malował szklankę, pustą szklankę,
płaską szklankę, bez światła płaską,
jak papier płaską i starł.
Wciąż nie był jeszcze stary.
pod siwizną miał młodą twarz.
miał swoje maleńkie czary
i czarodziejski miał płaszcz.
Bo była żona, mała żona,
czarna żona, od włosów czarna,
od oczu czarna jak noc.
Myślał sobie, żona i czary,
takich was jeszcze nie malowali.
Malował żonę, smutną żonę,
bladą żonę, od włosów siwą,
od oczu siwą, jak mgła.
W swój któryś jubileusz
kupił wino i wypił je sam,
bo potem go zabrał Morfeusz
i poszli razem aż tam.
Gdzie na obrazach były rzeki,
jego rzeki, rude rzeki,
od murów rdzawe,
jak ogień rdzawe i złe...
I były szklanki, zwykłe szklanki,
złote szklanki, herbatą złote,
pod światło złote ze szkła.
I była żona, mała żona,
czarna żona, od włosów czarna,
od oczu czarna jak noc.
Właściwie nic nie było już więcej,
obudził się, wstał, i pękło mu serce.
Będę czekać
Choćbyś odszedł z miasta,

będę czekać tu,
tak jak wierna gwiazda
będę czekać tu,
tysiąc długich wiosen
i sto długich zim
będę czekać tu,
tu, w mieście tym.
Gdzie byś nie wędrował,
w słońcu czy we mgle,
gdzie byś nie żeglował,
zapamiętaj, że
nie zapomnisz o mnie
nawet w porze snu,
bo ja z całych sił
wciąż czekam tu.
Zegar bije, dzień się toczy,
dzień za dniem,
aż w końcu, Bóg wie skąd,
powrócisz pod mój dom,
do mego domu śmiało wejdziesz –
będę tam,
by znów powitać cię.
Choćbyś odszedł z miasta,
będę czekać tu,
tak jak wierna gwiazda
będę czekać tu,
tysiąc długich wiosen
i sto długich zim
będę czekać tu,
tu, w mieście tym.
Gdzie byś nie wędrował,
w słońcu czy we mgle,
gdzie byś nie żeglował,
zapamiętaj, że
nie zapomnisz o mnie
nawet w porze snu,
bo ja z całych sił
wciąż czekam tu.
Białe szaleństwo
Gdyby nie śnieg
A tośmy mieli zimę!

Gdyby nie śnieg,
patrzyłbyś mi w oczy wieczór cały,
ciepłe nam słowiki by śpiewały,
gdyby nie śnieg...
Miłość naszą przysypało,
tak jej zimno, tak jej mało,
w sercach sople – co się stało?
Przysypało, przysypało...
Gdyby nie śnieg,
dałbyś mi storczyki z kropelkami,
gdyby nie śnieg,
księżyc by się toczył dziś nad nami,
gdyby nie śnieg,
gdyby nie śnieg,
tobyś tutaj ze mną biegł.
Puchowy śniegu tren
w krąg roztacza swe czary,
ludzie błądzą jak mary,
w miastach ciemnych jak zły sen...
Puchowy śniegu tren,
śnieżne sypią się gwiazdy...
Żegnaj, rozkładzie jazdy,
weś ze sobą refren ten:
gdyby nie śnieg...
Ale z drugiej strony jak się tak głębiej zastanowić...
Gdyby nie śnieg,
trzeba by coś skosić lub zaorać,
trzeba by do szkoły, do traktora,
a tak – to nie!
Więc wołamy: „Mało, mało,
jeszcze trochę by się zdało,
niech przysypie białym śnieżkiem
duże grzechy, małe grzeszki!”.
Gdyby nie śnieg,
o czym też pisałyby gazety?
Gdyby nie śnieg,
któż by pojął, jakie ma zalety
zima i śnieg,
zima i śnieg,
co wypadków zmienił bieg...
Puchowy śniegu tren
w krąg roztacza swe czary,
nie masz winy i kary,
gdy opada na dół rtęć...
Puchowy śniegu tren,
chociaż blady i niemy,
zatarł głębsze problemy,
został tylko refren ten:
gdyby nie śnieg,
gdyby nie śnieg...
Biedne badyliszcze
Co piszczy w trawie –
pytasz ciekawie.
Co to w tej trawie tak piszczy i gra,
a to mój złoty... ja.
Biedne badyliszcze,
smutne kobieciszcze,
szare motyliszcze – ja piszczę.
Biedne, smutne, szare motyliszcze,
ja piszczę, ja piszczę, ja piszczę, pi pi… uhm.... aha...
Ja jestem biedną jaszczurką,
mieszkam tu, tuż pod górką,
ogonek utniesz mi,
ja na to a-ha-ha pi pi,
Co piszczy w trawie –
pytasz łaskawie.
Co to tak grucha
i gnie się, i łka,
a to mój miły… ja!
Biedne badyliszcze,
ja piszczę, ja piszczę, ja piszczę, pi pi... aha...
Ja jestem biedną panienką,
przędę ja bardzo cienko,
znajomych ja mam w bród
i myślę, że życie to cud.
Biedne badyliszcze,
ja piszczę, ja piszczę, ja piszczę, pi pi... aha...
Każdemu chce się żyć,
i tańczyć, i piszczeć, i pić!
Każdemu chce się żyć,
i tańczyć, i piszczeć, i tańczyć, i piszczeć, i pić.
Każdemu chce się żyć (3x).
Chcę być dziewczynką
Nie chcę twoją być maskotką,

ani siostrą, ani tłem,
naszą bajkę niedorosłą
chcę przechować gdzieś na dnie.
Nie bądź diabłem, mój aniele,
horyzontem ani dnem,
proś Cyganów na wesele,
niech rozpalą naszą krew.
Z niepogodą mnie nie kojarz,
nie pouczaj mnie, o nie,
chcę być twoja, twoja, twoja...
moje życie to nie kino...
Pozwól mi być dziewczyną, dziewczyną,
pozwól mi być dziewczyną, dziewczyną...
Nie chcę sztywną być małżonką
i lekarstwem na zły czas,
ani grzeczną być Japonką,
ani tą, co puszcza gaz.
Z twoją matką mnie nie kojarz,
nie mów, jak mam mądrze żyć,
chcę być twoja, twoja, twoja...
Niech tam sobie lata płyną...
Pozwól mi być dziewczyną, dziewczyną,
Chłopak z drewna
Gdybym była bardzo biedna,

tobym miała chłopca z drewna,
nie wołałby jeść i pić,
dobrze by nam było razem żyć.
A ja jestem właśnie taka
i takiego mam chłopaka:
trochę prosty, trochę krzywy,
nieszczęśliwy i szczęśliwy.
Z nim nie byłoby mi źle,
gdyby kochał tylko mnie, mnie, mnie...
Oj, dobrze byłoby – poduchy i puch,
byłoby nam miło – policzmy do dwóch,
biało byłoby, oj, biało by nam
byłoby, byłoby, byłoby nam.
Dobrze byłoby – poduchy i puch,
biało byłoby, oj biało by nam
Gdybym była bardzo miła,
inżyniera bym zdobyła,
nie byłby to żaden gbur,
znosiłby mi worki złota z gór.
A ja jestem właśnie taka
i takiego znam chłopaka:
co nieśmiały jest i śmiały,
i nie czarny, i nie biały.
Oj, dobrze byłoby na jawie, we śnie,
byłoby nam miło w pogodzie, we mgle,
Dobrze byłoby na jawie, we śnie,
byłoby nam miło w pogodzie, we mgle,
Gdybym była bardzo śliczna,
zdobyłabym królewicza,
pod pierzyną spałabym
i słowika w sercu miałabym.
A ja jestem właśnie taka,
nieznanego znam chłopaka,
niezdobyte przed nim miasta
i płonąca nad nim gwiazda.
Oj, dobrze byłoby – poduchy i puch,
Dobrze byłoby – poduchy i puch,
byłoby, byłoby, byłoby nam!
Co to za wicher
Co to za wicher zwodzi mnie

I rad by duszę porwać moją?
Jak mała świeczka gaśnie świat
i nagie drzewa w oknach stoją.
Co noc z nadzieją albo bez
Zaglądam na dno szklanej kuli.
Ja powiem ci, jak bardzo chcę,
jak bardzo chcę, byś mnie przytulił.
jak bardzo chcę, byś mnie przytulił.
Ciebie jednego tylko mam
i właśnie ciebie tylko nie mam.
To dla mnie milczy młody ptak,
dla ciebie nie śpi cała ziemia.
Co noc z nadzieją albo bez
okruchy dawnych wspomnień łowiąc,
ja powiem ci, jak bardzo chcę,
jak bardzo chcę utonąć w tobie.
jak bardzo chcę utonąć w tobie.
Czarodzieje
Czarodzieje, czarodzieje,
po kieszeniach szklane kulki.
od Paryża aż do Wólki.
Chętnie w pałac kryształowy
cztery kąty zamieniamy,
nie na grosze, lecz na gwiazdy
z dziewczynami w karty gramy...
po kieszeniach szklane kule
i pytania, i nadzieje,
i uśmiechy jakże czułe...
My dajemy w urodziny
złoty księżyc zamiast roślin,
rozmarzają się dziewczyny,
obrażają się dorośli...
Że wytrzymać z nami trudno,
mówią czasem ludzie obcy,
ale bez nas trochę nudno.
Czarodzieje, czyli – chłopcy...
Części zamienne
Złamałaś mi serce, ale to nic,

nie przejmuj się, kochanie,
Już zamówienie na sztuczne serce
dawno, dawno wysłane.
Pękła we mnie jakaś struna, nic, nic,
to nic, wszystko nieważne,
a zresztą już zamówienie na sztuczną strunę
wysłane do Bukaresztu.
Części zamienne,
części zamienne
za noce, za ranki, za dni.
Części zamienne,
części zamienne
za smutki, tęsknoty, za łzy.
Części zamienne,
części zamienne
za radość, za wierność, za szczęście.
Złamałaś mi życie, ale cóż z tym,
nie przejmuj się, nie trzeba,
już zamówienie na długie życie
wysłałem do nieba.
Byłaś moją prawą ręką, nic, nic,
to nic, życie nie stanie się męką,
już zamówiłem trzy nowe ręce,
zostałem razem z piosenką.
Części zamienne,
części zamienne
Części zamienne,
części zamienne
za smutki, tęsknoty, za łzy.
Części zamienne,
części zamienne
Części zamienne,
części zamienne
Części zamienne,
części zamienne
za smutki, tęsknoty i łzy.
Części zamienne,
zamienne części
Człek i ryby
Był sobie jeden człek,

co bardzo nie lubił ryb,
jednak czy słota, czy śnieg,
codziennie chodził na ryby.
Niechętnie wstawał o świcie,
ze wstrętem zarzucał haczyk.
On spokój kochał nad życie –
wolałby pospać raczej...
Dlaczego zatem człek,
wstawał, czy słota, czy śnieg,
i z wędką ruszał na ryby?
Bo jeszcze bardziej niż ryb,
nie lubił on swojej żony,
a jeszcze bardziej niż żony,
nie lubił swego dentysty,
a jeszcze bardziej niż jego,
nie lubił tanga Ramony...
Nie lubił tego wszystkiego,
więc morał jest oczywisty:
Co chcesz, to sobie lub
i czego chcesz, to nie lub,
i z czego chcesz się śmiej.
Ze wszystkich rzeczy to rób,
ze wszystkich rzeczy to rób,
czego nie lubisz najmniej!
Dlatego jeden człek,
wstawał, czy słota, czy śnieg,
i z piosnką ruszał na ryby!
Co chcesz, to sobie lub
i czego chcesz, to nie lub,
i z czego chcesz się śmiej.
Ze wszystkich rzeczy te rób,
ze wszystkich rzeczy te rób,
których nie lubisz najmniej!
Diabły w deszczu
Że ty wolisz sławnych, pięknych i bogatych,

to ci z oczu patrzy – to są stare prawdy,
że w dorosłym życiu będę ci kłopotem –
zgoda, zgoda, zgoda, powiesz mi to potem.
A na razie światła nie gaś i miłości też,
bo na obu nocy brzegach znajdziesz tylko deszcz,
a na deszczu diabły rosną, diabły sieje wiatr,
trzymaj mnie za rękę mocno, bo się skończy świat.
To już piąta zima naszej prowizorki,
bierzesz mnie jak cytat z nieciekawej książki,
że nie jestem w końcu lordem i pilotem –
zgoda, zgoda, zgoda, powiesz mi to potem.
A na razie światła nie gaś i miłości też,
bo na obu nocy brzegach znajdziesz tylko deszcz,
a na deszczu diabły rosną, diabły sieje wiatr,
trzymaj mnie za rękę mocno, bo się skończy świat.
Że ja znałem oczy jasne i zielone,
co patrzyły chętnie w moją ciemną stronę,
że nie jestem twoim sprzętem ani kotem –
zgoda, zgoda, zgoda, powiem ci to potem.
Dlaczego mnie całuje?
On mieszka nad nami,

prościutko schodami – i już.
I rozkład ten sam ma,
tu kuchnia, tam wanna – tuż-tuż.
On książki pożycza,
niedługo je czyta, no cóż.
I mieszka nad nami,
Ma piątkę z geografii,
o wszystkim wszystko wie
i nikt tak nie potrafi
algebry uczyć mnie.
Wiem o nim rzeczy mnóstwo
lecz ta mnie pasjonuje –
dlaczego, kiedy pusto,
to on mnie wciąż całuje?
Że mieszka nad nami,
prościutko schodami – i już,
że rozkład ten sam ma,
tu kuchnia, tam wanna – tuż-tuż,
że książki pożycza,
niedługo je czyta, no cóż,
i mieszka nad nami,
A w nowym budownictwie
to słychać każdy krok,
więc słyszę oczywiście,
jak śpiewa, kiedy mrok.
Wiem, że chce iść na chemię,
wiem, że po nocach kuje,
jednego tylko nie wiem –
dlaczego mnie całuje?
Duet
Jeszcze dzisiaj o piątej pięć

najważniejsze ze wszystkich szczęść
za siódmą było górą,
za siódmą było rzeką.
No, a potem, o szóstej dwie,
przyszedł pociąg warszawski i wiem –
to szczęście jest tuż przy mnie,
wcale nie tak daleko.
Włosy ma blond, włosy ma blond,
a patrzy tak – no jak, no jak?
Tak patrzy, że przeszywa dreszcz –
no wiesz, no wiesz, no wiesz...
Znam jej numer telefonu,
a jej często nie ma w domu.
Znam jej numer buta –
trzydzieści sześć.
Czasem jest okrutna –
umiem to znieść.
Znów lubię świat
od dziś, od dziś.
Znowu mam lat
dwadzieścia trzy.
Czy wszystko to rozumiesz też?
No wiesz, no wiesz, no wiesz...
Trzeba słońca ze wszystkich plaż,
by świeciło tak mocno, aż,
aż my się pokochamy,
aż my się zakochamy.
Lubię, że się na wszystkim znasz,
lubię patrzeć na ciebie, gdy grasz
w siatkę z inżynierami,
w siatkę z inżynierami.
Włosy ma blond, włosy ma blond,
a patrzy tak – no jak, no jak?
Tak patrzy, że przeszywa dreszcz –
no wiesz, no wiesz, no wiesz...
Zna jej numer telefonu,
a jej często nie ma w domu.
Zna jej numer buta –
trzydzieści sześć.
Czasem jest okrutna –
umiem to znieść.
Znów lubi świat
od dziś, od dziś.
Znowu ma lat
dwadzieścia trzy.
Czy wszystko to rozumiesz też?
No wiesz, no wiesz, no wiesz...
Gdzie są ci inżynierowie,
co na plaży grali w siatkę?
Zapomnieli już panowie
swoją małą Małgorzatkę...
Dzień dobry to ty
Wiedziałem bez słów,

że wrócisz tu znów,
otworzę ci drzwi
i szepnę – to ty.
Jeszcze masz ten stary płaszcz,
jeszcze mnie na pamięć znasz,
ja też dobrze cię znam,
i także trochę starych rzeczy mam.
Dzień dobry to ty,
dzień dobry to my,
że starsi, to nic,
nieładni, to nic.
Pomóż mi odnaleźć ślad
dawnych dróg i dawnych lat,
nim ścieżki te znów zasypie wiatr.
Zasypie wiatr…
Dzień za dniem
Pisze do mnie brat z Zachodu,

matka pisze z domu,
ale gdy się chcę poskarżyć,
wtedy nie ma komu.
Nie poskarżę się tej brzozie,
co pod oknem rośnie,
nie ma ona do mnie głowy,
myśli już o wiośnie.
Nie poskarżę się tym ptakom,
co po niebie fruną,
rozgadają moją sprawę
doliną i górą.
Dzień za dniem, dzień za dniem
dzień, nocka, dzień.
Dzień za piec, dzień za piec
za cieniem cień.
Jak potrzeba słonku nieba,
polom trzeba plonu,
tak mnie twego listu trzeba
albo telefonu.
Nie opowiem kapralowi,
jak mnie boli serce,
nie napiszę ministrowi
o swej poniewierce.
Ja kolegów mam wesołych,
że przyłóż do rany,
pewnie to niejeden widzi,
żem nie jest kochany.
Dzień za dniem, dzień za dniem
dzień, nocka, dzień.
Dzień za piec, dzień za piec
za cieniem cień.
Dziewczyna z ogródkiem działkowym
Znów budzik odlicza godziny tik – tok,

do zajęć już wstaje robotnik i chłop.
A ja mam dziewczynę z ogródkiem działkowym
i jeżdżę tam do niej tramwajem majowym,
i jeżdżę tam do niej jesiennym tramwajem,
i to, co mnie dręczy, tam dręczyć przestaje.
Więc najpierw piętnastką i drogą na skos,
a potem przesiadka, i przejazd, i most.
A tam już dziewczyna z działkowym ogródkiem,
tam wiozę tobołek z niedolą i smutkiem,
tam mogę się zwierzyć zielonej fasoli
i z tego, co kłuje, i z tego, co boli.
Niejeden przesmutny biografii mej fakt
zachowa przy sobie kolega mój – mak.
A ja mam dziewczynę z ogródkiem działkowym
i jeżdżę tam do niej tramwajem majowym,
a moja nadzieja pcha tramwaj po torze,
nic złego nie myślę i tylko wiem to, że:
pięć minut piętnastką i drogą na skos,
a potem przesiadka, i przejazd, i most.
A tam już z ogródkiem działkowym dziewczyna
znów robi porządki w ogórkach, malinach,
a ja znów pytanie zadaję marchewce,
czy też ta dziewczyna mnie chce, czy też nie chce.
Marchewka nasz sekret zachowa po grób
i tylko zapłacze kolega mój – bób.
Dziękuję za list
Dziękuję za list,
przepraszam, że nie mogę cię kochać.
Przepraszam, że dziękuję za list.
Dziękuję za noc,
przepraszam, że nie mogę jej przyjąć.
Przepraszam, że dziękuję za noc.
Dziękuję za świat,
przepraszam, że nie mogę go objąć.
Przepraszam, że dziękuję za świat.
Dziękuję za most,
przepraszam, że nie mogę go przebyć.
Przepraszam, że dziękuję za most.
Ech, ty babo
Ta największa, ta zewnętrzna,
kiedyś była już zamężna,
a tu znowu jej się przyśnił nowy ktoś.
Stoi w lustrze i nie widzi,
i niczego się nie wstydzi,
wyobraża sobie chyba jakieś coś.
Ech, ty babo, durna babo,
ty masz chyba głowę słabą,
on przy tobie to jest książę, panicz, paź.
takie rzeczy odłóż na bok,
nie dla takiej szarej myszy wielki fart!
Ta nieduża, ta środkowa,
ta ma serce niczym kowal
i marzenia urzędniczki z dawnych lat.
Chce mieć kogoś solidnego,
nie zamartwiać się o niego
i czasami bez okazji dostać kwiat.
Ta maleńka, ta skulona,
tajemnicza i szalona,
ona znowu chce zawrócić z drogi czas.
Dałaby na pewno nura,
żeby czasem dzwonił z biura
i zanucił przez telefon jeszcze raz.
nie odkładaj sprawy na bok,
kto do rymu tu pasuje?
Chyba ja!
Flirt
Jeszcze jest pan obcy,

mija dzień za dniem…
Dziś nas nic nie łączy,
jutro – czy ja wiem?
Gdzieś pan w mieście zbłądzi,
spotka nagle mnie.
Zbieg okoliczności?
Może nie…
Więc jutro po teatrze?
A może w poniedziałek?
Ja chciałbym tylko patrzeć…
Już tyle powiedziałeś…
Kropelkę masz na rzęsach…
O wszystkim zapominasz…
Czy czujesz? Czy pamiętasz?
Ty jesteś taka inna, inna!
Potem kupisz radio.
Powiedz, co za sens?
Będziesz robił na złość,
mówił coś przez sen.
Ja mam zły charakter.
Zrobię kilka scen.
Diabła wszystko warte.
Nie, to nie.
Więc znowu po teatrze…
Niech będzie w poniedziałek.
Ty nie chcesz na mnie patrzeć.
Już tyle powiedziałaś…
Karierę miałem w rękach.
Na obiad będzie szpinak.
Już nie wiem… nie pamiętam.
Ty byłaś wtedy…
Na szczęście pana nie znam.
Ja nie znam tej dziewczyny.
Kochajcie, ale bez nas.
My tak się nie bawimy.
Gaj
W splątanym gaju rąk i nóg

szepczemy słowa święte,
jak szeptał kiedyś młody bóg
bogini niepojętej...
Ole, ole, ole, ola, oli,
bogini niepojętej,
ole, ole, ole, ola, oli,
bogini niepojętej...
W czerwonym żarze rzewnych żądz
płoniemy jak pochodnie
i opadamy w niebo, lśniąc
niewinnie i łagodnie...
Cytcyt, cytcyt, cytcyt, cytcyt, cytcyt,
niewinnie i łagodnie,
cytcyt, cytcyt, cytcyt, cytcyt, cytcyt,
niewinnie i łagodnie...
W żałobnym chłodzie znanych ust
szukamy pocieszenia,
słuchając, jak nam stygnie puls
i mylą się znaczenia...
To nic, to nic, to nic, to nic, to nic,
to mylą się znaczenia,
to nic, to nic, to nic, to nic, to nic,
to mylą się znaczenia...
Dopóki demon smutku śpi,
niech żyją młode żądze,
dopóki życie w nas się tli,
dopóki są pieniądze...
dopóki są pieniądze,
dopóki są pieniądze...
niech żyją młode żądze...
Cytcyt, cytcyt, cytcyt, cytcyt, cytcyt,
to nic, to nic, to nic, to nic, to nic,
Gdzieś na dnie snu
Gdzieś na dnie snu,

późną jesienią,
powraca tu,
rozmowa zła,
te głosy dwa,
których już nie ma,
ten stary temat –
to ty i ja.
Umieranie drzew,
chłodne plaże,
wszystko jak za tamtych lat,
tylko fala zmyła
z tego brzegu
ostatni ślad naszych stóp.
Gdzieś na dnie snu,
późną jesienią,
powraca tu
rozmowa zła,
te głosy dwa,
których już nie ma,
ten stary temat –
to ty i ja.
Greckie margerytki
Może jesteś tylko w bajce,

tylko w moim śnie,
ja cię znajdę i odnajdę,
pokochasz mnie.
Smutna mewa niebem płynie,
płynie szary dzień.
Mewa zginie, dzień przeminie
i utonie cień.
Dzień przeminie i utonie cień.
Tam, gdzie greckie margerytki,
mieszka sobie cud,
kłębek szuka swojej nitki,
gwiazda śpiewa z nut.
Nowa miłość jeszcze mała,
jak jaskółka w bzach,
ja ją zbudzę i obudzę,
serce powie – ach...
ja ją zbudzę, serce powie – ach...
W czarnym kącie mojej wyspy
mieszka stary płacz.
Kto go zbudził, nie pamiętam,
nie wiem, kto to zacz.
Podła karta się odmieni,
wróżka powie: „pas”,
wróci miłość zagniewana
i zawoła nas.
Wróci miłość i zawoła nas...
Tam, gdzie greckie margerytki,
mieszka sobie cud,
kłębek szuka swojej nitki,
gwiazda śpiewa z nut.
ja ją zbudzę i obudzę,
serce powie – ach...
ja ją zbudzę, serce powie – ach...
I co dalej, szary mężczyzno?
Ledwie człowiek z życia coś liznął,

już dziewczęta spytały go szeptem:
– I co dalej, szary mężczyzno,
gdy nie może już być,
gdy nie może już być
tak, jak było przedtem…?
Nie jesteśmy już tylko bielizną,
kaczym puchem, wspomnieniem, złym snem,
więc co dalej, szary mężczyzno,
gdy należą do pań,
gdy należą do pań
i Krakowskie, i MDM?
I miasto, i wieś, i forma, i treść,
i cały nasz glob,
i męskie – hop, hop, hop,
i chandry, marazmy,
i droga na gwiazdy,
i uśmiech, i łzy,
i my.
I co dalej, szary mężczyzno,
i co dalej, mój dzielny Ludwiku?
Skroń pokrywa się z wolna siwizną
i na dobre już was,
i na dobre już was
zły los do kuchni przykuł.
Teraz ty będziesz wabił golizną,
słabą wolą, migreną i seksem,
bo co dalej, szary mężczyzno,
gdy nie może już być,
gdy nie może już być
tak, jak było przedtem...?
To miasto, ta wieś, ta forma, ta treść,
ten cały nasz glob,
to męskie – hop, hop, hop,
te chandry, marazmy,
ta droga na gwiazdy,
ten uśmiech, te łzy,
te – my.
Inny świat
Jak pięknie jest rano

Jak pięknie, jak pięknie jest rano,
gdy jeszcze nie wszystko się stało,
i wszystko może się stać,
tylko brać, tylko brać, tylko brać...
Jak pięknie, jak pięknie jest wiosną,
gdy jeszcze nie wszystko wyrosło,
Jak pięknie, jak pięknie jest w maju,
gdy ryba się kąpie w ruczaju,
Jak pięknie bywa na wiosnę,
gdy ziarnko bawi się w sosnę,
kamień pod łodzią, łódź z powodzią,
koza śmieje się z osłem...
Jak pięknie, jak pięknie jest rano,
gdy jeszcze nie wszystko się stało,
Jasne, że przyjdziesz
Przyjdziesz, przyjdziesz, jasne, że przyjdziesz,

padniesz plackiem u mych drzwi.
Z ręki będziesz mleko pić
i potulnie gniazdo wić.
będziesz mi gotować ryż,
będziesz cicho spać jak mysz,
tylko czemu ze mnie drwisz?
Nie spóźniaj się, nie spóźniaj się,
tak srogo nie karz mnie
i nie dręcz mnie.
za długo czekam już
u rozstajnych dróg.
Lajlalalaj...
ale mnie nie będzie tam,
zniknę spod niebieskich bram
i kto wie, czy będę sam...
ale mnie nie będzie już.
Zwiędnie smutny bukiet róż
i zostanie po mnie kurz.
i nie dręcz mnie.
Lajlalalaj...
Przyjdę, przyjdę, jasne, że przyjdę,
padnę plackiem u twych drzwi.
Z ręki będę mleko pić
i potulnie gniazdko wić.
Przyjdę, przyjdę, jasne, że przyjdę,
będę ci gotować ryż,
będę cicho spać jak mysz,
tylko czemu ze mnie drwisz?
i nie dręcz mnie.
Lajlalalaj...
Jeszcze zima
Jeszcze zima, ptaki chudną,

chudym ptakom głosu brak,
w krótkie popołudnia grudnia
w białej chmurze milczy ptak.
Jeszcze zima, dym się włóczy,
w wielkiej biedzie żyje kot
i po cichu nuci, mruczy:
„Kiedy wróci trzmiela lot...?”
Pod śniegiem świat pochylony,
siwieje mrozu brew,
to pora zmierzchów czerwonych,
to pora czarnych drzew.
A wiatr w kominie śpi, bo ciemno.
A ja? Co ja? Co będzie ze mną?
Jeszcze oczy ci rozjaśnia
moje słowo i mój gest,
jeszcze świecę ci jak gwiazda,
ale to już nie tak jest.
Jeszcze tyle trzeba przebyć
niewesołych, bladych zim.
Czy nam zimy wynagrodzi
letnich ognisk wonny dym?
Pod śniegiem świat pochylony,
siwieje mrozu brew,
to pora zmierzchów czerwonych,
to pora czarnych drzew.
A wiatr w kominie śpi, bo ciemno.
A ja? Co ja? Co będzie ze mną?
Karol
Wiem, czego szukasz, Karolu,

wśród kobiet bezmyślnych i złych,
w tawernach, gdzie woń alkoholu
i cygar tandetnych dym.
Chciałbyś w kąciku cichym siąść,
głębsze problemy wspólnie prząść.
Spod umęczonych spoglądasz powiek
Gdzie się pojawi kobieta-człowiek
To ja.
Karol – dlaczego w Kongo nie ma wind?
Karol – kto po raz pierwszy wkręcił gwint?
Karol – kto wylansował sztuczny biust?
Karol – cybernetyczny robią mózg?
Czy teoria względności ma się jakoś do ciebie?
Czy się taszyzm utrzyma czy też raczej pogrzebie?
Czy ty czujesz, jak kosmos nas ogarnia i wsysa?
A Izydor tak pisze, jakby wcale nie pisał...
Karol – jak produkować można prąd?
Karol – gdzie wymyślili prosty kąt?
Karol, Karol, Karol, Karol.
Masz, czego chciałeś, Karolu –
dziewczynę jedyną na sto,
co zamiast taniego nastroju
daruje ci duszę swą.
Każdą wiadomość, każdą myśl,
każdy temacik podda ci.
I spod rozumnych spogląda powiek –
Wszystko pojmuje: kobieta-człowiek...
...To ja.
Karol – problemik jakiś weź i straw.
Karol – kto po raz pierwszy rzekł pif-paf?
Karol – świadomość ci określa byt.
Karol – dziś młodzież utraciła wstyd.
Czy alkohol masową jest przyczyną nerwicy?
Czy przeciętną szaleństwa ktoś już kiedyś obliczył?
Czy pomidor to owoc, czy też raczej warzywo?
Czemu łączyć dwa punkty lepiej prostą niż krzywą?
Karol – co ty właściwie jesteś wart?
Karol – czym w twoim wieku był Paul Sartre?
Karol, Karol, Karol, Karol.
A…
No to ja już sobie pójdę (męski głos mówi).
Karol!
Kiedyś byłam lalką
Kiedyś byłam lalką,

ale już mi się nie chce.
Wyjdź ze mną, proszę, na balkon
i kup mi od ptaka – serce...
Najpierw byłam lalką szmacianą,
każdy był ciekaw, co ja mam w środku,
więc z nożyczkami biegli co rano:
– Chodźmy pobawić się, kotku!
Potem byłam lalką drewnianą,
każdy spoglądał mile i czule,
lecz uciekali w noc malowaną –
kto by tam kochał brzydulę...
Potem byłam lalką z pończochy,
kiedy płakałam, puszczałam oczka...
Nie pomagały achy i ochy –
już nie robiłam się młodsza.
Kiedyś byłam lalką,
ale już mi się nie chce.
Zaproś mnie, proszę, na balkon
i kup mi od ptaka – serce...
Kobiety, których nie ma
Kobiety, których nie ma,

od rana mówią prawdę,
kobiety, których nie ma,
są zawsze takie ładne,
od rana mają czas,
potrafią pojąć nas –
nas – niepojętych,
nas – wyklętych,
nas – zawziętych –
niezrozumianych – nas...
pieniądze mają własne,
czekają, aż ja zasnę,
odchodzą zawsze pierwsze,
czytują nasze wiersze –
te – niepojęte,
te – wyklęte,
te – zawzięte,
niezrozumiane, niedocenione... Ech!...
są milsze od tych co – są, (akcent na „co”)
z poranną wstają rosą,
trafiają prosto w serce,
kobiety, których nie ma –
wciąż więcej was i więcej –
tych wymarzonych,
tych upragnionych,
i tych wyśnionych –
was...
Kocio
Nie kosztuje mnie kocio zbyt wiele,

ze dwa, ze trzy.
On mi wtorki zamienia w niedziele
i jeszcze po nocach się śni.
Kocio, Kocio – nie wie co to nuda,
Kocio, Kocio – ma cudowne uda,
Kocio, Kocio – pali tylko kenty,
Kocio, Kocio – czuły i namiętny
Kocio, Kocio, Kocio, Kocio, Kocio,
Kocio, Kocio – nie wymaga wiele,
Kocio, Kocio – kąpie się w niedziele.
Kocio, Kocio – zaraz po maturze
Kocio, Kocio – został u mnie dłużej.
Gdy okrzepnie, to weźmie posadę,
za rok, za dwa.
Jestem silna, za dwoje dam radę,
wolę Kocia od męża i psa.
Kocio, Kocio – nie wymaga wiele,
Kocio, Kocio – kąpie się w niedziele.
Kocio, Kocio – zaraz po maturze
Kocio, Kocio – został u mnie dłużej.
Gdy odejdzie, to także na palcach:
tup-tup, tup-tup.
Są uczucia, co mają czar walca
i nie trzeba, by wiązał je ślub.
Kocio, Kocio – bardzo lubi krówki,
Kocio, Kocio – nie chce brać gotówki,
Kocio, Kocio – cudne ma paluszki:
raz, dwa, trzy, cztery, pięć... sześć!
Kocio...!
Kolega maj
I znów księżniczka Anna spadła z konia,

to znak, że przybył nasz „kolega maj”,
pozieleniały włosy drzew i wieczorami słychać śpiew,
i w zimnych draniach już cieplejsza krąży krew.
I znów księżniczka Anna spadła z konia,
w powietrzu się unosi kaczy puch,
w pedetach ciągle maj i kobiety naj naj naj,
niestety, u poety także maj.
I znów księżniczka Anna spadła z konia
i znów ironia opuściła nas,
jak pawi ogon serce drży,
w technikolorze śnią się sny,
to nowe ptaszki, nowe łaszki, nowi my.
I znów księżniczka Anna spadła z konia
i słychać, jak się żaby śmieją z nas,
wypadków co dzień moc, niebezpieczna każda noc,
znów kogoś ktoś pokochał, znów kogoś ktoś pokochał.
Ach kiedy, kiedy do mnie mrugnie los...
Kolęda we dwoje
Jaka ta zima dziś wielka –

w chmurach, w górach,
pewno też w muszelkach mróz.
Z tobą bym tę zimę łatwiej zniósł...
Ze mną... Z tobą...
Daj mi, daj dziś pod choinkę
garść uśmiechów,
słodkich pocałunków kosz.
Rzuć pod choinkę choć szczęścia grosz,
serca gwiazdę...
Chociaż ma ręce zmarznięte,
anioł niebem
płynie, niesie szczęście dziś.
Rzuć pod choinkę wiosenny liść,
serca gwiazdę...
Kolęda z pretensjami
Wielki Boże białych koźląt,

czarnych owiec i Ameryk,
oddal od nas chmurę groźną
i pożaru żar.
Biednym dzieciom Twojej ery,
słabym dzieciom Twojej ery
podaj białą dłoń.
Ta dziewczyna, co tak płacze,
że sukienka nazbyt droga,
ten wodzirej, co wciąż skacze,
choć się skończył bal –
to zabawki Pana Boga,
których trochę żal.
Ta kobieta, która nie śpi,
bo ją dręczy ciemna trwoga,
ten mężczyzna udręczony,
co hartował stal –
Tą kolędą z pretensjami
chcę ci dzisiaj dopiec,
bo też Ty się bawisz nami
jak niegrzeczny chłopiec.
Ten podróżny, co spostrzega,
że się nagle gmatwa droga,
ta tancerka, którą dusi
muślinowy szal,
ten, kto czuje, że już jutro
stanie przed nim dama sroga,
ten, kto wierzy,
że go czeka niebostrunna dal –
Tą kolędą z pretensjami
chcę ci dzisiaj dopiec,
bo też Ty się bawisz nami
jak niegrzeczny chłopiec.
Kołysanka dla babci
Ach, śpij kochanie, śpij kochanie,

na weselsze jedziesz gwiazdy,
po łatwiejsze prawo jazdy.
Znikną w dali podłe pyski
i w tych pyskach podłe błyski.
Szef ci poda szklankę whisky,
już niebytu ciepły plusz
jest tuż-tuż.
Ach, śpij kochanie,
przemijasz – to wszystko –
już blisko, blisko.
Wystarczy za wydmę, wystarczy za morze...
Ach, śpij kochanie, śpij,
dość się już nakołysałaś,
teraz znowu będziesz mała.
Pan Bóg kupi ci kokardę,
uszykuje ci mansardę.
W kalendarzu grzechy zmaże,
poda ci ostatnią plażę
jutro już...
przemijasz – to wszystko…
czas mija, to wszystko,
to wszystko, wszystko...
Niech pojmie, kto może,
niech pojmie, kto może,
kto może, niech pojmie…
Ach, śpijcie, ach, śpijmy,
ach, śpijcie, ach, śpijmy,
gasimy…
Księżyc nad Sopotem
Wypłaczmy z oczu wszystkie łzy,

nie zostawiajmy nic na potem.
We troje płaczmy – ja i ty
i księżyc nad Sopotem.
Zerwijmy naraz wszystkie bzy,
nie zostawiajmy nic na potem,
najbezczelniejsze śnijmy sny,
gdy księżyc nad Sopotem lśni.
I pijmy miłość aż do dna,
Ty pij pod śledzia, no, a ja –
pod księżyc, księżyc nad Sopotem.
Księżycu zielonozłoty,
księżycu rakietoblady,
ach, nie lecz mnie z tęsknoty,
na którą nie ma rady.
Więc pijmy miłość aż do dna,
Ty pij pod śledzia, no a ja –
pod księżyc, księżyc nad Sopotem.
Wypłaczmy z oczu wszystkie łzy,
We troje płaczmy – ja i ty
i księżyc nad Sopotem.
Lekcja miłości
To, to się zaczyna, gdy z teczką po szkole

idzie się z dziewczyną do głowy po olej.
Ja kocham, ty kochasz, on kocha – lekcja miłości.
On kocha, ty kochasz, ja kocham – lekcja zazdrości.
Mówi się do wiersza, nad jeziorem hasa,
ale to dopiero pierwsza klasa.
To nie sztuka chłopca kochać, kiedy się zaziębi,
to nie sztuka przy księżycu w towarzystwie zięby,
to nie sztuka na wycieczce pod królewskie dęby,
ale powiedz, jak go kochać,
gdy bolą go zęby?
To, to się zaczyna, gdy wyjdziesz na ganek
i zechcesz z dziewczyną witać każdy ranek.
Światło, gaz, telefon, oszczędności, kasa,
To nie sztuka chłopca kochać gdzieś tam w cichym porcie,
to nie sztuka na kolację mieć po jednym sporcie,
to nie sztuka, jak się burzy młoda krew w aorcie,
gdy się jest w komforcie?
To, to się zaczyna w grudniu albo w maju,
mówi się o piekle, mówi się o raju.
Bywa, że to sekret albo pisze prasa,
To nie sztuka chłopca kochać na Hożej w izdebce,
to nie sztuka pod Olsztynem na pieszej wycieczce,
to nie sztuka przy bigbicie i przy starej śpiewce,
kiedy on mnie nie chce?
Nie chce mnie!
Lekki zawrót głowy
Nic już nie mów,

lepiej tańczmy,
mimo woli
bliskoznaczni.
Słowa mają kolce,
słowa chodzą stadem,
nie chcę, nie rozumiem,
jutro jadę.
Po co budzić,
lepiej tańczmy,
zginą w ogniu
bliskoznaczni.
Słowa niosą słowa,
ciężkie jak nadbagaż,
nie chcesz, nie rozumiesz,
nie pomagasz.
Zapraszam cię na film,
na zawrót głowy,
na sen muzyczny
i malinowy.
Zapraszam cię na wiatr,
na zawrót głowy,
na koktajl z deszczu
i z nocnej pory.
Oczy, oczy,
tańczmy, tańczmy,
noc ma zapach
pomarańczy.
Słowa mają dzieci,
niecierpliwe gesty,
te spóźnione żale
i te wczesne.
Słowa mają kolce,
słowa chodzą stadem,
nie chcę, nie rozumiem,
jutro jadę...
Słowa niosą słowa,
ciężkie jak nadbagaż,
nie chcesz, nie rozumiesz,
nie pomagasz...
Lubię nas
W zielone popołudnia – lubię nas,

o, lubię nas,
i w noce granatowe – lubię nas,
o, lubię nas.
Łagodni jak niedźwiedzie dwa
witamy dzień,
płyniemy rzeką dobrych snów
jak w las,
lubię, lubię nas.
Ołów nieba nad głową
nie tak ciąży nam,
nocne strachy już śpią,
ze snu budujesz dom,
lubię nas.
Ciche szepty, oczy i dom,
o, lubię nas
jak śmiechy lasu i bajki łąk,
tygrysy wspomnień złych
owieczkami są.
Lubię nas,
nasze serca ciepłe jak chleb,
jak ognia blask.
Mam warkoczyki ze starych łez
i sznur korali ze zgaszonych gwiazd.
Za noce ocalone lubię nas,
o, lubię nas,
Za świty wybielone lubię nas,
o, lubię nas.
Czułości naszej czółna dwa
czuwają tu,
płyniemy rzeką dobrych słów
jak w las,
lubię, lubię nas.
Ołów nieba nad głową
nie ciąży nam.
Nocne strachy już śpią,
ze snów budujesz dom,
lubię nas.
Ciche szepty, oczy i dom,
o, lubię nas
jak śmiechy lasu i bajki łąk,
tygrysy wspomnień złych
owieczkami są,
lubię nas.
Nasze serca ciepłe jak chleb,
jak ognia blask.
Mam warkoczyki ze starych łez
i sznur korali ze zgaszonych gwiazd.
Ludzie w drodze
Są tacy ludzie,
co wiecznie w drodze,
podobni w tym
do samotnych, wędrownych gwiazd...
Jakiż niepokój
w ich oczach drga?
My wiemy, że
to ty i ja.
Skrzydła dwa
nieubłagany nam osmala wiatr,
wyścig trwa
i stare wróżby z nowych kart,
przesiadek znój
i poczekalni szary mrok
męczy nas,
i znowu [rok].
O tak, umiemy kochać, tak jak wy,
w parowach snu lejemy czułe łzy,
aż nagle znów, posłuszni tylko diabłom swym,
pójdziemy w pusty świat,
gdzieś tam, gdzie Rzym, gdzie Krym,
a ślady naszych stóp skryje dym,
szary dym...
Niektórzy ludzie
są zawsze w drodze,
podobni w tym
do samotnych, wędrownych gwiazd...
Jakiż niepokój
w ich oczach drga?
My wiemy, że
to ty i ja.
Ławeczka
Spacerek,
rowerek,
wycieczka,
a jak wycieczka, to rzeczka,
nad rzeczką malinki,
no a po nich landrynki,
pocałunki, pocałuneczki,
takie małe, jak to z wycieczki.
I same zdrobnienia,
i wyrzutów sumienia
ani za grosz.
Przewlekłe śniadanko,
śniadanie
i malutkie kochanie,
i kochania calutki kosz...
A potem tanie prezenty
i uśmiechnięty czyjś śmiech,
a na deser – Boże święty
czułych szeptów deszcz.
Kalendarzyk i morska świnka
oraz pluszowy jeż
lalka i wrak konika
mogą patrzeć też.
To życie,
życieńko,
a jak życie
to cieniutko, to cienko.
I smutku kołderka,
no, a pod nią chanderka.
Milczenie, milczonko
takie małe, jak to z żonką.
I same grzeczności,
ostateczki miłości
niby w półśnie.
Niesmaczne śniadanko
śniadanie
i uprzejme rozstanie,
i puste posłanie,
i puste posłanie psie.
Madame Chic
Nie w każdym domu mody

ujrzycie to, co w tym:
tu wie się, co do czego,
a także gdzie i z kim.
Do różowego – brunet,
a blondyn – do czarnego.
Przy łysym ładnie błyszczą tiule,
aksamit zaś to fałsz.
Madame Chic
to mody krzyk,
ona ci podpowie, co się
w Wiedniu w tym sezonie nosi
i kogo kocha się.
Madame Chic
to mody krzyk,
ona noskiem swym wywietrzy,
skąd wieje teraz wietrzyk,
czy lepszy pieg, czy pieprzyk?
Gdy pragniesz zostać damą – miej szyk!
W rozkosznym tym salonie
rozerwij się ciut ciut.
Tu nie są tylko stroje,
tu także rewia cnót.
Dla starej damy młokos,
dla panny Ewy – wąż,
dla podróżnika – słodki kokos,
dla ciepłej wdówki – mąż.
Madame Chic
to mody krzyk,
ona ci podpowie, co się
w Wiedniu w tym sezonie nosi
i kogo kocha się.
Madame Chic
to mody krzyk,
ona noskiem swym wywietrzy,
skąd wieje teraz wietrzyk,
czy lepszy pieg, czy pieprzyk?
Gdy pragniesz zostać damą – miej szyk!
Majowe dziewczyny
Najlepsze są dziewczyny majowe,

te, co dopiero wyrosły.
Piersi mają nowe,
piosenki znają nowe
i niosą je nogi jak sosny.
Lecz jedno się nie zmienia, i –
jedno po staremu trwa:
ploteczki, marzenia, i –
melodyjka ta:
Kumkają moje kumy, co to znów za szumy,
czy to nie stuka do białogłowy
pachnący biały deszczyk majowy
i czy nie zechce w głowie niewieściej
zasiać od nowa baju baj –
ten jeszcze mały, jeszcze nieznany maj.
Najlepsze są kobiety majowe,
te, co dopiero dojrzały.
Róże purpurowe, westchnienia koronkowe
i chłód, i żar doskonały.
melodyjka ta:
Baju, baju, baj,
taki maj to raj,
maju, maju, maju, maj...
Najlepsze są babunie majowe
te, co kupują nam lody,
lody malinowe, gumy balonowe
i nigdy im nie brak babcinej urody.
mój kochany – ja.
Baju, baju, baj,
taki maj to raj,
Baju, baju, baj,
taki maj to raj,
Mała Chinka
Była sobie mała Chinka,

porcelanka, pajęczynka.
Nóżki zawsze zimne miała,
bo jej miłość nie rozgrzała.
Zimne serce, zimne rączki,
zimne młodych piersi pączki.
Pewnej nocy na paluszkach
przyszła do niej chińska wróżka,
wyszeptała słowa te:
aj-aj-aj-a-je-je-je!
Pocałunki to dla Chinki
pomarańcze, mandarynki.
Na rozstaje musisz chodzić,
przy księżycu młodym brodzić,
mieć przy sobie dwa owale
i powtarzać słodkie żale.
Zanim zrobisz pięć okrążeń,
przyjdzie z balu piękny książę
i utuli serce twe,
i utuli serce twe...
Uwierzyła mała Chinka,
porcelanka, pajęczynka.
Wnet się zjawił książę z bajki,
co porzucił dla niej fajki.
Dobry w życiu, miły w łóżku,
mówił do niej: „mój okruszku”.
Urodzili trzy dziewczynki,
oczywiście – same Chinki,
takie zimne, że ojej,
je-je-je-je-je-ojej!
Pocałunki to dla Chinki
pomarańcze, mandarynki.
Na rozstaje musisz chodzić,
przy księżycu młodym brodzić,
mieć przy sobie dwa owale
i powtarzać słodkie żale.
Zanim zrobisz pięć okrążeń,
przyjdzie z balu piękny książę
i utuli serce twe,
i utuli serce twe...
Mieć osiemnaście lat

i kilkadziesiąt dni,
to widzieć stary, wielki świat,
jak wielki plac do gry.
Ach, jak to trudno, trudno tak
mieć te chude
osiemnaście lat,
i ruszać w świat, trudny tak.
Mieć nazbyt wiele rąk
i parę chudych nóg,
przeciskać się przez tłok,
przewracać się o próg.
Ach, jak to trudno, trudno jak
mieć na wiosnę tyle, tyle dróg,
tych prostych dróg,
tych krętych dróg.
A przy drogach mak,
a przy drogach głóg,
a przy drogach głóg…
Mieć osiemnaście lat,
w rozmowie głupstwa pleść,
lub nie mieć żadnych wad
i milczeć w kącie gdzieś.
Ach, każdy w końcu zacznie śnić,
żeby już dorosłym wreszcie być,
bo trudno tak
mieć zawsze osiemnaście lat.
Bo to trudno tak,
bo to trudno tak,
bo to pięknie tak.
Miłość w Portofino
Jest długie lato w Portofino

i dużo gości z wszystkich stron,
i strumieniami płynie wino
tu w Portofino przez całą noc.
Dla wszystkich dziewczyn z Portofino
wystarczy w samochodach miejsc.
I każda będzie mieć na kino
tu w Portofino, gdy lato jest.
Tamtego roku w Portofino
skończyłam dziewiętnaście lat,
a nie wiedziałam, że jest miłość
tu w Portofino – no, bo jak?
Jest tyle dziewczyn w Portofino,
a zobaczyłeś właśnie mnie.
Pomarańczowy księżyc płynął,
gdy w Portofino mówiłam: nie.
We mgle zginęło Portofino,
w zaroślach ostro krzyknął ptak,
w zatoce księżyc się rozpłynął
i w Portofino szeptałam: tak, tak.
Ty miałeś zostać w Portofino,
do miasta już wysłałeś list.
Z moimi w morze miałeś płynąć
tu z Portofino i wrócić dziś.
Wiedzieli ludzie w Portofino,
że do wesela dzień czy dwa,
gadali, z jaką dumną miną
przez Portofino będę szła.
Lecz wyjechałeś z Portofino...
Na drodze został żółty kurz.
Nie mogę śmiać się w nos dziewczynom,
a w Portofino jest jesień już.
Miłość złe humory ma
Mówią – miłość jest piękna,

w słońce zamienia deszcz,
każdy dzień jest jak piosenka...
lecz wiemy też:
Miłość złe humory ma,
w perskie oko z nami gra,
potem pęka wątła nić,
lepiej za mąż wyjdź,
za mnie za mąż wyjdź.
Inni tęsknią, wróżą z kart,
my po prostu – wspólny start –
więc z rozsądku za mnie wyjdź,
za mnie za mąż wyjdź,
Taksówką jedźmy zaraz po metryki,
nie oglądaj się za nikim,
mało dziś
sentymentalnych par...
więcej skradnie, niż ci da,
po co w piekle takim żyć,
lepiej za mąż wyjdź,
Mówią – życie jest piękne,
zwłaszcza gdy kocha się,
z wiosną chodzi się pod rękę –
lecz wiemy też:
Miłość ma humory złe,
mówi „tak”, a myśli „nie”,
stare kłamstwa ma na dnie,
lepiej wybierz mnie,
lepiej wybierz mnie.
Nie przynoszę krzaków róż,
nie opiewam zórz i burz,
w sercu moim nie tkwi nóż,
ale kto zna mnie,
wie, że nie jest źle.
Bo ze mną zawsze ma się tę gwarancję,
że już gorzej być nie może –
ani rusz,
nie będę inny już...
pije, pali, w karty gra,
miłość jest kosztowna zbyt,
na ten jeden byt,
na ten jeden byt.
Moja młodość
Moja młodość niedokończona,

moja młodość onieśmielona,
w leśnych ścieżkach zagubiona,
krótka, jak pierwszy sen...
Moja młodość niewygadana,
moja młodość jak noc nieznana,
dźwigająca od kołyski
szary tren, szary tren...
Mam wielki plan i pomysłów setki dwie,
ale młodość – patrzcie ją, nie chce już cieszyć mnie.
Tak chciałbym biec za młodością, Bóg wie gdzie,
ale ona nie chce już słuchać mnie, kochać mnie.
Moja młodość wciąż niby blisko,
moja młodość jest jak lotnisko –
przywołuje, obiecuje,
jeszcze nie, jeszcze nie...
Moja młodość półoszukana,
moja młodość jak świeża piana,
miała wrócić, miała zostać
jeszcze noc, jeszcze dwie...
Mam wielki plan i patentów parę ton,
ale młodość – patrzcie ją, widzi już nieba skłon.
A ja chciałbym biec za młodością, Bóg wie gdzie,
tylko ona nie chce już słuchać mnie, kochać mnie.
Moja młodość jeszcze się zjawi,
twoja młodość tak ją zapali,
ze snu zbudzi, zaciekawi,
może tak, może nie...
Twoja młodość nieopierzona,
moją młodość już nie zieloną,
oszołomi i poskromi,
kto to wie, kto to wie...
Mam wielki plan, autostrady świetne znam,
daj mi rękę – dam ci świat, kto by chciał tańczyć sam.
Niech złączą się dwie młodości, Bóg wie gdzie
i powtórzą jeszcze raz: kocham cię, kocham cię...
Na gorąco
Ja to lubię na gorąco,
na gorąco życie brać,
ja to lubię na gorąco,
na gorąco szczęście rwać!
Nie postoję na przystanku,
nie położę się na ganku,
bo ja lubię na gorąco,
na gorąco życie brać!
Bo ja lubię na gorąco,
Jak przygoda, to przygoda,
na co mi spokojna woda?
Niech ją ruszą, niech ją trącą,
bo ja lubię na gorąco życie brać!
Bo ja lubię na gorąco,
Nie mam czasu stać w kolejce
i nie dla mnie krótkie lejce,
nie zawierzam spraw mych gońcom,
na gorąco życie brać!
Ja to lubię na gorąco,
ja to lubię na gorąco,
Ona lubi na gorąco,
na gorąco śluby brać,
ona lubi na gorąco,
na gorąco więzy rwać!
na gorąco wino pić,
na gorąco winy zmyć!
Na gorąco, na gorąco,
na gorąco, na gorąco,
na gorąco, na gorąco,
gorąco, gorąco, gorąco,
gorąco, gorąco, gorąco...!
ona lubi na gorąco
– szczęście rwać!
Nasze kawalerskie
Może byłaś za ruda, za smutna,

i maniery miałaś spod Kutna,
nie smakował ci ser,
nie mówiłaś – mon cher
i byle kto, bywało –
w nogach twoich spał,
ciao, ciao, ciao, ciao...
Ale miałaś dwie ręce anielskie,
i ten fason, ten humor, ten gust,
że się piło nasze kawalerskie,
sięgając twoich ust.
Ale miałaś dwie ręce anielskie,
i ten fason, ten humor, ten gust,
że się piło nasze kawalerskie,
sięgając twoich ust.
Czasem kocha dziewczyna szalenie,
ale życie ci zmienia w więzienie,
z tobą było nie tak,
człek był wolny jak ptak
i z dnia na dzień, bywało –
mocniej ciebie chciał,
ciao, ciao, ciao, ciao...
Czy pamiętasz te noce pod Czerskiem,
kiedy księżyc wychodził za próg
i gdy piło się nasze kawalerskie
u twych wysokich nóg?
Czy pamiętasz te noce pod Czerskiem,
kiedy księżyc wychodził za próg,
i gdy piło się nasze kawalerskie
u twych wysokich nóg?
Nie całuj mnie pierwsza
Trochę mi brak,
trochę mi brak
babci Ludwiki.
Przed każdym zawałem
stawiała kabałę,
słuchała poważnej muzyki.
Była cnotliwa,
była wstydliwa,
ach jakże, ach jakże jej brak.
Dziadek mój czekał
wiosnę, lato, jesień, zimę,
wiosnę, lato, nim powiedziała – tak!
On czekał i czekał,
i widział ją we snach,
a ty jesteś, a ty jesteś
taka nowoczesna.
Nie całuj mnie pierwsza,
nie całuj mnie,
czasami powiedz coś do wiersza,
nie będę śmiał się, nie!
Nie patrz mi w oczy tak odważnie,
nie, nie, nie, nie, nie,
nie, nie, nie, nie, nie...
Ja ci to mówię najpoważniej –
będzie źle.
nie całuj mnie,
bądź tylko wierniejsza,
pokocham cię,
pokocham cię,
pokocham cię,
pokocham cię...
Tak to mi brak,
trochę mi brak
babci Ludwiki.
Chodziła co wtorek
na podwieczorek
i miała do kolan buciki.
Była cnotliwa,
była wstydliwa,
ach jakże, ach jakże jej brak.
Dziadek mój czekał
wiosnę, lato, jesień, zimę,
wiosnę, lato, nim powiedziała – tak!
On czekał i czekał,
i widział ją we snach,
a ty jesteś, a ty jesteś
taka nowoczesna.
nie całuj mnie,
czasami powiedz coś do wiersza,
nie będę śmiał się, nie!
Nie patrz mi w oczy tak odważnie,
nie, nie, nie, nie, nie,
nie, nie, nie, nie, nie...
Ja ci to mówię najpoważniej –
będzie źle.
nie całuj mnie,
bądź tylko wierniejsza,
pokocham cię,
pokocham cię,
pokocham cię,
pokocham cię...
Nie jest źle
Ładnie było nam, no to co,

wszystko kończy się,
teraz będzie mój każdy dzień,
z gołą głową
dziś, jeśli chcę,
mogę wyjść w deszcz.
Mówię z byle kim, byle co,
ale ile chcę,
nawet lubię mój pusty dom,
idę, wracam
i nie jest źle.
Plotki mnie nie ranią,
nie zapytam rano,
sam czy z tamtą panią
byłeś wczoraj
tam, gdzie co noc
tak grali nam.
Ja nie skarżę się, nie to nie,
spokój wreszcie mam,
ludzie mówią: nie, nie jest źle
ja wiem,
wszystko wiem,
los mój znam,
tylko że
tak mi żal,
kiedy czasem pytają mnie gdzie,
gdzie jest tamten pan.
Nie lubię niedziel
Nie lubię niedziel bez ciebie

i wolnych sobót i świąt,
jak smutny księżyc po niebie
wędruję z morza na ląd,
na ląd...
Po słonecznej stronie dnia
żyją tylko słowa dwa:
– ty i ja, to ty i ja,
a po ciemnej stronie drzew
mieszka żal i czarna krew
i ból, i gniew,
i łza.
Nie lubię deszczu bez ciebie
i długiej zimy, i mgły,
jak senna mucha po chlebie
wędruję głodny i zły,
i zły...
Po słonecznej stronie dnia
żyją tylko słowa dwa:
– ty i ja, to ty i ja,
a po ciemnej stronie drzew
mieszka żal i czarna krew
i ból, i gniew,
i łza.
Nie mów nic
Nie myli nam się już z nocą dzień,

zegarów nudny rytm porwał cię,
nie jesteś już ten
i ja już nie ta,
została nam głupia gra...
Już nie mów, nie mów nic, nie mów nic,
już nie patrz, nie patrz tak, pora iść.
Już pusty nasz dom,
jak dłuży się dzień
i noc mamy złą,
i w sercach jest cień,
a chłód w dotyku naszych rąk...
Już nie mów, nie mów nic, nie mów nic,
już nie patrz, nie patrz tak, pozwól iść.
Zabrakło nam słów,
księżyców i gwiazd,
czułości już nie ma w nas...
Już nie kłam, nie kłam tak, nie proś mnie,
już nie zostało nic, przecież wiem.
Choć pusto jest tak,
nie trzeba ci mnie,
bo szczęścia nam brak,
kochamy się źle,
więc nie mów, nie mów, nie mów nic...
Nie oglądam się za chłopakami
Nie oglądam się za chłopakami,

chłopcy nudzą mnie.
Tylko czasem myślę wieczorami,
myślę sobie, że...
...żeby tak mieć kogoś,
żeby tak chcieć kogoś,
gdy przyjdzie zmrok,
to byśmy chodzili ze sobą,
i byśmy pieścili się z sobą,
i byśmy pieścili się z sobą
przez cały rok.
Żeby w kinie wziął za rękę
i na pamięć znał piosenkę
o Jimmy Joe.
Niechby czasem odprowadził,
w domu też by nie zawadził,
więc
więc, wzdycham wciąż:
...żeby tak mieć kogoś,
żeby tak chcieć kogoś,
gdy przyjdzie zmrok,
to byśmy chodzili ze sobą,
i byśmy pieścili się z sobą,
i byśmy pieścili się z sobą
przez cały rok.
Nie przejmuj się
Nie oglądam się za siebie,

nie – to nie,
zresztą – dość już miałam ciebie,
przecież wiesz.
Ani myślę dziś o tobie –
czasem, no...
Wtedy głośno mówię sobie
tylko to:
Nie przejmuj się,
szkoda każdej łzy,
nie przejmuj się,
on był głupi, zły.
Co niedziela pod krawatem
tam na rogu sterczał z kwiatem,
taki nudny i uparty,
wszystko serio, nic na żarty...
Nie przejmuj się,
przecież fason masz,
nie przejmuj się,
tylko śmiej się w twarz!
Takim jak on –
wypomadowanym gogusiom i frajerom!
nie – to nie,
lepszych chłopców mam od ciebie,
przecież wiesz.
Spadł mi z tobą kłopot z głowy,
szafa gra,
chodzę sobie po Targowej,
śpiewam tak:
Nie przejmuj się,
tylko rób, co chcesz,
nie przejmuj się,
tylko baw się, ciesz.
Z chłopakami aż pod Marki
możesz jeździć samowarkiem,
możesz tańczyć i całować,
miast pod rękę spacerować!
Nie przejmuj się,
tylko wino pij,
nie przejmuj się,
tylko prędko żyj!
Sama, a nie z takim pożal się Boże narzeczonym,
co się z niego cała ulica wyśmiewała!
nie – to nie,
tamta jest w sam raz dla ciebie,
przecież wiesz.
Śliczna by to była para –
ty i ja!
Śmiechu warte, lepiej zaraz
szybko wiać.
Nie przejmuj się –
tylko czasem łzy...
Nie przejmuj się –
tylko humor zły...
Co on widział w tej dziewczynie?
Najpierw mówił, że to minie,
potem przestał tu przychodzić,
zresztą – co mnie to obchodzi?
Nie przejmuj się,
po co żal i gniew?
Nie przejmuj się,
tylko że... E, psiakrew...!
Nie uciekaj od mamy
Więcej złości niż miłości –

może to winna pogoda,
więcej złości niż radości,
szkoda, kochanie, szkoda...
Wysyłaj telegramy,
co chcesz, to sobie rób,
nie uciekaj mi tylko do mamy!
Do mamy uciec – to grób.
Nie chcę widzieć tych znajomych,
których tak cieszy niezgoda,
nagle odejść – też mi pomysł!
Szkoda, kochanie, szkoda...
Rób miny wielkiej damy,
Do mamy uciec – to grób.
Czekam wiernie „Pod Poziomką”
co dzień od piątej do szóstej,
kiedy wyjdzie ostre słonko,
może znienacka uschnę?
Nie dopuść do tej dramy,
Do mamy uciec – to ślub.
Nie wybaczaj
Złotousta, złotowłosa,
sama nawet i w niedzielę,
przy miłości jak przy krosnach,
gdy mnie toczy szał –
nie wybaczaj mi tak wiele,
choćbym nawet chciał...
Tej zabawy w niebo-piekło
tak już nienawidzę,
że sam nie wiem, czy to wściekłość,
czy się, miła, wstydzę...
Zagubiona, zapomniana,
choć nam kos wyciągał trele,
wtedy też zapracowana,
gdy już księżyc spał –
choćbym nawet chciał...
czy się, miła, wstydzę...
Odwrócona, spakowana,
przezroczysta jak powietrze,
chociaż serce jest jak rana,
a na ranie kurz –
wybacz mi to jedno jeszcze,
wybacz mi to jedno jeszcze,
choć nie umiesz już...
tak już nienawidzisz,
że dziś nie wiesz, czy to wściekłość,
czy się, miła, wstydzisz...
czy się z bólu wstydzę...
Nie żałuję
Że nie dałaś mi mamo zielonookich snów –

nie żałuję,
że nie znałam klejnotów ni koronkowych słów –
nie żałuję,
że nie mówiłaś mi, jak szczęście kraść spod lady
i nie uczyłaś mnie życiowej maskarady.
Pieszczoty szarej tych umęczonych dni
nie żal mi, nie żal mi.
Nie, nie żałuję,
przeciwnie, bardzo ci dziękuję, kochana,
żeś mi odejść pozwoliła,
po to bym żyła tak, jak żyłam.
Że nie dałeś mi szczęścia, pierścionka ani psa –
nie żałuję,
że nie dzwonisz po nocach – kochanie tak, to ja –
nie żałuję,
że nie załatwiasz mi posady sekretarki,
i że nie noszę twojej szarej marynarki,
że patrzysz na mnie jak teatralny widz –
to nic, to nic.
Nie, nie żałuję,
przeciwnie, bardzo ci dziękuję, kochanie,
za to, że jesteś królem karo,
że jesteś zbrodnią mą i karą.
Że w tym kraju przeżyłam tych parę trudnych lat –
nie żałuję,
że na koniec się dowiem – ot, tak się toczy świat –
nie żałuję,
że nie załatwią mi urlopu od pogardy
i że nie zwrócą mi uśmiechu jak kokardy.
Pieszczoty szarej tych udręczonych dni,
nie żal mi, nie żal mi.
Nie, nie żałuję,
przeciwnie, bardzo ci dziękuję, mój kraju,
za jakiś czwartek, jakiś piątek, jakiś wtorek
i za nadziei cały worek.
Nie, nie żałuję,
przeciwnie, bardzo ci dziękuję
za to, że jesteś moim krajem,
że jesteś piekłem mym i rajem...
nie żałuję, nie żałuję, nie żałuję...
Nienaumyślnie
Powiedziałam wtedy w domu: „Zaraz wracam”,

na ramiona narzuciłam tylko płaszcz
i wybiegłam do Łazienek – ot, na spacer.
Nie wiedziałam, że cię spotkam właśnie tam.
Mów co chcesz, rób co chcesz –
przecież wiem i ty wiesz:
Niby zwykła rzecz –
ja nienaumyślnie przyszłam tam,
ty nienaumyślnie byłeś sam,
w gałęzie bił deszcz...
ani wiatr, ani deszcz
nie tłumaczą nas,
tyś nienaumyślnie spotkał mnie
i nienaumyślnie pachniał bez,
zatrzymał się czas...
To przyszła miłość, nie wiem jak,
tyś jej nie wzywał tu, ani ja,
lecz nagle zachwiał się świat,
zakołysał ptak,
zawirował wiatr
i słońca ślad...
ja już wiem i ty wiesz:
Przyjdzie inny dzień,
ty nienaumyślnie spóźnisz się,
ktoś nienaumyślnie spotka mnie,
zakwitnie znów bez...
To przyszła miłość nie wiem jak
tyś jej nie wzywał tu, ani ja,
lecz nagle zachwiał się świat,
zakołysał ptak,
zawirował wiatr
i słońca ślad...
ja już wiem i ty wiesz:
Przyjdzie inny dzień,
ty nienaumyślnie spóźnisz się,
ktoś nienaumyślnie spotka mnie,
zakwitnie znów bez...
Nieśmiałe panie śmiałych snów
Są dziewczyny
nigdy niekochane,
znacie je –
ich czujne oczy ślą
spojrzenia złe,
znacie je –
nieśmiałe panie śmiałych snów,
autorki listów z liści bzu.
Są dziewczyny
przez was niekochane,
znacie je –
umieją śpiewać i
sukienki szyć,
znacie je –
ich czułe dłonie same śpią,
ich czułe serca o was śnią.
Noc,
niewesoła przyzwoitka z łona zła,
noc zamienia ich poduszki
w kocie łby,
takie czarne noce, takie jasne sny.
Dzień,
ach, jak długo wlecze się dziewczynom dzień,
rozwiązana już szarada
ledwo gra,
a godzina czwarta, piąta szósta – zła.
Są dziewczyny
przez was niekochane,
znacie je –
umieją śpiewać i
sukienki szyć,
znacie je –
ich czułe dłonie same śpią,
ich czułe serca o was śnią.
Noc,
niewesoła przyzwoitka z łona zła,
noc zamienia ich poduszki
w kocie łby,
takie czarne noce, takie jasne sny.
Dzień,
ach, jak długo wlecze się dziewczynom dzień,
rozwiązana już szarada
ledwo gra,
a godzina czwarta, piąta szósta zła.
Są dziewczyny
nigdy niekochane,
znacie je –
ich czujne oczy ślą
spojrzenia złe,
znacie je –
nieśmiałe panie śmiałych snów,
autorki listów z liści bzu.
Nikomu nie żal pięknych kobiet
Tak wam żal

gazowych latarenek
z miodowym promykiem na dnie.
Tak wam żal
stateczków pływających
do Młocin po Wiśle we mgle.
Tak wam żal
niemodnych cukierenek,
adresów i piosenek
i nawet gdy kochaś odchodzi gdzieś w dal,
to zawsze komuś tam go żal.
choć każda promień w oczach ma,
nikomu nie żal pięknych kobiet
i nie poradzisz ty ni ja.
Panowie patrzą w oczy nam,
panowie piją zdrowie dam,
a gdy znikamy to,
panowie smutni są,
a z nami idzie śpiewka ta
ona to sobie radę da
a z nami idzie śpiewka ta
ona to sobie radę da...
Nikomu nie żal pięknych kobiet,
a czemu nie żal: kto to wie?
choć także giną gdzieś we mgle.
Tak wam żal
ulicznych muzykantów,
co Chmielną się snują co dzień.
Tak wam żal
komedii i awantur,
gdy smutne odchodzą już w cień.
Tak wam żal
chłopaków z Czerniakowskiej,
gołębi z Marszałkowskiej
i nawet gdy kochaś odchodzi gdzieś w dal
to zawsze komuś tam go żal.
co z wami płyną, idą w cień,
nikomu nie żal pięknych kobiet,
choć bielszym czynią biały dzień.
Panowie patrzą w oczy nam,
panowie piją zdrowie dam,
a gdy znikamy to,
panowie smutni są,
a z nami idzie śpiewka ta,
ona to sobie radę da,
a z nami idzie śpiewka ta,
ona to sobie radę da...
Nikomu nie żal pięknych kobiet,
co zamiast serca mają głaz,
lecz zastanówcie się, panowie,
czy wy umiecie kochać nas,
kochać nas, kochać nas, kochać nas...
Noc z Renatą
Czy to pan,
czy to pan mi się dzisiaj śnił?
Bardzo miły nawet był i dał mi cacko.
Czy to pan
tak cudowną posiada moc,
że smakuje nawet biednym ludziom noc?
Czy to pan,
Gdy pamięcią sięgam w tył, to widzę pana.
Niby nic – jakiś brylant i perły dwie,
a ten drobiazg aż do rana bawił mnie.
Cały bym Paryż dał za tę noc z Renatą,
cały świat za tę noc z Renatą,
na loterię los i w San Francisco złoty most,
nawet bym księżyc dał za tę noc z Renatą,
cały świat za tę noc z Renatą...
Spakuj kufry twe
i jedźmy byle gdzie.
Czy to pan,
I przystojny nawet był w zielonym audi.
Proszę wpaść
i na jawie też coś mi dać,
a będziemy potem w nocnym kinie grać.
Złoty most też bym dał za tę noc z Renatą,
nawet bym księżyc dał...
...i jedźmy byle gdzie.
Oj, Renato, Renato, obudź się,
Oj, Renato, Renato, obudź się,
Oj, Renato, Renato, obudź się.
Cały bym Paryż dał za tę noc z Renatą,
nawet bym księżyc dał za tę noc z Renatą,
cały świat za tę noc z Renatą...
Spakuj kufry twe
i jedźmy byle gdzie.
O, czemu pan...
O, czemu pan znów dziś mnie prześladuje?

I jak pan śmiał tu za mną, za mną przyjść?
Czy ja, czy ktoś dał znak, że pan się tak ośmielił?
Tam gdzie ja, tam i pan – jak pan śmie?!
Pan tańczyć znów chce – mówię, że nie.
Pana wzrok łowi mnie.
I śmiech, i znów ten śmiech.
I znów w nim zaproszenie.
Lecz pan mi znikł,
Gdzie, och, gdzie pan mi znikł?
O nie, jeszcze nie, niech pan stąd nie odchodzi.
Niech będzie, jak pan chce. Tak, jak pan chce.
Zostań już tu, przyjmę twe zaproszenie.
Patrz tak na mnie, jak chcesz,
Jak chcesz, jak chcesz.
Tak, jak chcesz.
Pan tańczyć znów chce – mówię, że nie.
Pana wzrok łowi mnie.
I śmiech, i znów ten śmiech.
I znów w nim zaproszenie.
O, czemu pan znów dziś mnie prześladuje?
I jak pan śmiał tu za mną, za mną przyjść?
Czy ja, czy ktoś dał znak, że pan się tak ośmielił?
Tam gdzie ja, tam i pan – jak pan śmie...
Obibok
Gdybyś miał pracę,

gdybyś miał pracę
i dobrą płacę,
tobym cię chciała,
tobym cię chciała
za męża mieć.
Gdybyś miał pracę,
gdybyś miał pracę
i dobrą płacę, że ho ho ho,
piekłabym placek,
tylko dla ciebie...
Tak pachnie chleb...
Obibokiem ciebie wszyscy zwą –
ten obibok, ten gbur, ten leń.
Nie chcę twoją panią być,
o nie, nie, ni w noc, ni w dzień!
Obibok, obibok –
ten obibok, ten gbur, ten leń,
nie chcę twoją panią być,
nie chcę być, nie chcę być
ni w noc, ni w dzień...
Czy listonoszem dzielnym byś był,
czy kolejarzem w czerwonej czapce,
czy na księżycu badałbyś pył,
czy też byś robił dzieciom latawce,
twoje koszule prałabym wciąż,
wołałabym w oczy sąsiadce:
„Patrz, oto z pracy wraca mój mąż,
ma w każdej ręce po wielkiej paczce”!
Obibok, obibok –
Gdybyś choć szewcem był,
szewcem lub krawcem,
tobym cię chciała,
tobym wracała z najdalszych gór.
Gdybyś był szewcem,
gdybyś był krawcem,
szewcem lub krawcem,
piekłabym placek,
tylko dla ciebie...
Tak pachnie chleb...
Obibok, obibok –
Gdybyś szewcem był,
gdybyś krawcem był,
gdybyś szewcem był,
gdybyś krawcem był,
gdybyś pracę miał...
Od pierwszego wejrzenia
Spotkałam ciebie na placu przypadków,

myślałeś pewnie, że jestem wariatką,
gdy powiedziałam ci, że:
...od pierwszego wejrzenia,
od pierwszego wejrzenia,
od pierwszego wejrzenia
ja pokochałam cię,
ja pokochałam cię.
Zgubiłam ciebie na placu pomyłek,
myślałeś pewnie, że więcej nie przyjdę,
lecz przypomniałam ci, że:
Odnajdę ciebie na placu powrotów,
a choćby to był po prostu Mokotów,
znów powtórzę ci, że:
Oddalasz się
Oddalasz się...
Oddalasz się...
Skąd ja to wiem –
po prostu wiem.
To już nie ja
i nie ty,
nie ty...
Ładnie, że
masz dobrych chęci w bród,
mówisz – nie,
nie będzie źle –
więc skąd ta cisza w nas i chłód?
Za noc, za dzień,
bez wielkich burz,
pożegnasz mnie,
a potem – cóż,
przekręcisz klucz,
no i już,
i już...
Szczęścia brak,
nadziei mniej,
oddalasz się
i z dnia na dzień
widzę, jak bezradna tracę cię...
Oddalasz się choć nie wiesz sam,
nie pomoże nic,
już coraz mniej ciebie mam,
już nie mówię – przyjdź,
bo coraz dalej nam jest
do tych pierwszych śmiesznych słów,
powtarzanych znów i znów,
i do tamtych dróg, tamtych dni, tamtych łez.
Teraz kiedy się oddalasz
jesteś taki miły jak nie ty,
a w oczach lęk –
a oczy mówią mi –
bardzo chcę stąd wyjść,
przepraszam, gniewasz się...
a ja:
Nie gniewam się,
po prostu wiem,
to potrwa już
najwyżej dzień,
najwyżej dzień,
no, a potem – pas,
Trzasną drzwi
i stanie czas,
i odtąd nic,
i odtąd nikt,
chyba że...
no chyba, chyba że...
Panienki
My jesteśmy panienki, panienki, panienki…

O takich śni poeta:
pół serduszka, ćwierć jabłuszka, ciut piosenki,
już nie dziecko, jeszcze nie kobieta.
Coś się roi w sercu na dnie,
wyglądamy coraz ładniej,
oglądamy własne uda,
śnimy cuda, cuda, cuda.
My jesteśmy dzierlatki, dzierlatki, dzierlatki
z Łowicza i ze Stryja,
te koteczki, te bajeczki, czekoladki –
już nie Zosia, jeszcze nie Zofija.
Ciasne są nam szkolne mury,
z wolna rosną nam pazury,
oglądamy własne uda,
śnimy cuda, cuda, cuda.
My jesteśmy uczone, uczone, uczone
przez różne damy śliczne,
trochę smutne, trochę słodkie, trochę słone,
nowoczesne i liryczne.
Gdy się ciepło robi wiosną,
Słychać, jak nam piersi rosną,
do matury tak już blisko,
potem będzie wolno wszystko.
Potem będzie wolno wszystko.
Pieśń kobiet
Upływa szybko życie,

jak potok płynie czas,
za rok, za dzień, za chwilę
razem nie będzie nas...
Gdzież dawny, dawny blask?
Szeptem szeptała sowa,
słodko pachniała mięta,
zostały tylko słowa –
pamiętasz? – Pamiętam, pamiętam.
Zapomną nasze twarze
i naszych głosów ton,
zabraknie dam i żon,
poczerwienieje klon.
Przeminą złote wtorki,
przeminą szare święta,
zwiędną szampańskie korki...
Pamiętasz? – Pamiętam, pamiętam.
Po cośmy tutaj żyli,
dlaczego byle jak,
dowiemy się po chwili,
zegar odlicza szlak.
– A kuku – tik tik tak.
Truchleją stare sady,
śpi żaba wpół zaklęta
i tylko świtem bladym –
pamiętasz? – Pamiętam...
– A kuku – tik tik tak.
– A kuku – tik tik tak...
Piosenka z twoich stron
Tak nieczule mnie żegnałaś,

że uciekać tylko w step.
Nie tęskniłaś, nie czekałaś...
Cóż – nie palnę sobie w łeb.
Już nie dzwoni mi we skroniach
złej pamięci czuły dzwon,
ale czemu, miła moja,
tak mnie gna do twoich stron?
Ty nie wrócisz w dawne kąty,
choć dojrzewa w polu plon,
a mnie rok już chyba piąty
tak coś gna do twoich stron...
Już nie dla nas nad potokiem
rude liście gubi klon,
ale czemu z moich okien
blisko tak do twoich stron?
Senne wozy jadą z targu,
czerwienieje nieba skłon,
a ja wciąż z tą samą skargą –
co mnie gna do twoich stron?
Takich znam, co piją gorzej,
nie chce wracać się do żon,
a ja pójdę dziś na dworzec,
a mnie gna do twoich stron...
Zapomniana, porzucona
w nieporządku tamtych lat,
powiedz, czemu w twoich stronach
został mojej drogi ślad...?
Powiedzcie nam chłopcy
Powiedzcie nam chłopcy,

co wy w nas widzicie,
miedzą przychodzimy
i znikamy w życie.
co wy w nas lubicie,
przynosi nas czerwiec,
a zabiera styczeń,
przynosi nas czerwiec,
a zabiera styczeń.
Nim się skosi owies,
nim przekwitnie mak,
już niejeden chłopiec
lubi nas nie tak.
co niesiecie dla nas,
oczy ze szkła mamy,
a w sercu ambaras.
czemu przebaczacie,
przecież nas już nie ma
nim się skończy pacierz,
przecież nas już nie ma
nim się skończy pacierz.
Nim się skosi owies,
nim przekwitnie mak,
już niejeden chłopiec
lubi nas nie tak.
Powiedzcie nam chabry,
powiedzcie kaczeńce,
czemu rozplatamy
zaplecione ręce.
czemu wy niewierni
– przynosi was grudzień,
zabiera październik,
– przynosi was grudzień,
zabiera październik.
Gdy się skosi żyto,
gdy pożółknie las
zobaczymy, czy kto
będzie kochał was.
Raz popłynął marynarz

do San Diego
i podbiegła dziewczyna
wprost do niego,
czarny warkocz, w ręce kwiat,
zaśpiewała jemu tak:
Ja chcę rudego,
ja chcę pięknego,
milszego nie ma
w całym San Diego...
Któż by nie poszedł
do takiej cud dziewczyny,
w porcie mówią,
że będą zaręczyny,
bo czarny warkocz, w ręce kwiat
i bez przerwy śpiewa tak:
Ja chcę rudego,
ja chcę pięknego,
milszego nie ma
w całym San Diego...
Lecz ten marynarz,
choć nie bez winy,
poszedł do innej
dziewczyny...
Teraz powiedzcie,
czy w życiu bywa
chociaż czasami
miłość szczęśliwa...?
Sama chciała
Tak się urodzić

w niedzielę wieczór,
nie chcieć, nie poczuć, nie przeczuć.
Być jak przesyłka,
jak paczka mała.
Sama chciała, sama chciała...
Tak chodzić do szkół
wszędzie po troszku –
myśli i nerwy mieć w proszku.
Znaleźć i zgubić,
co matka dała.
Tak się niemądrze
w niemądrych kochać –
nie trwać, nie czekać, nie szlochać.
Potem zazdrościć
tej, co płakała.
Tak się na dobre
rozlubić w tobie –
z żalu za tobą wypłowieć.
Być nazbyt cicha
lub nazbyt śmiała.
Tak nagle ustać
w niedzielę wieczór –
nie czuć, nie poczuć, nie przeczuć.
Wśród jasnych buków
zasnąć jak skała.
Samotna rękawiczka
Żyłam byle jak,

stale coś nie tak.
Jeszcze wczoraj byłam smutna jak biegun,
jak nie ja.
Jak samotna rękawiczka na śniegu
i znowu ja – nie ja.
Jak zły sen, mazurski wiatr,
jak żagiel, który z masztu spadł,
jak pan, co widzi czarno świat.
Wtem zapukał do mych drzwi
podróżny, bardzo śmiały – chyba ty…
Znów serce walca gra
i znowu ja –
jak nie ja…
Widzę karty dwie,
na różowym tle.
Odnalazłam złote szkiełko
gdzieś na studni dnie.
Jeszcze wczoraj byłaś senna jak sowa,
jak nie ty.
Jeszcze wczoraj as kierowy się chował,
i znowu ty – nie ty.
Nawet maj to nie był maj
i szumiał pegaz – patataj.
Do dna – zaledwie parę zdań.
Lecz zabłądził do twych stron
podróżny bardzo śmiały – chyba on.
Romance noc już gra,
panowie, panie – pa.
Widzę karty dwie,
na różowym tle.
Odnajdziecie złote szkiełko
gdzieś na studni dnie.
Dolatuje do twych stron
podróżny bardzo śmiały – chyba on.
Romance noc już gra,
panowie, panie – pa,
panowie, panie – pa,
panowie, panie – pa!
Widzę karty dwie,
na różowym tle.
Odnajdziemy złote szkiełko
gdzieś na samym dnie.
Widzę karty dwie,
na różowym tle.
Odnajdziemy złote szkiełko
gdzieś na samym dnie.
Serce wróć
Za rok pójdziemy na zające,

za rok ujrzymy się na łące,
a dziś kładziemy dzieci spać,
żeby jutro wstać...
Za rok kupimy sobie kutry,
za rok zgłębimy ciemne nurty,
a dziś karmimy głodne psy,
żeby z nami szły...
Wróć moje serce, serce wróć,
niemodną śpiewkę starą nuć.
Co się zaczęło w mężnym śnie,
to się nie może skończyć źle.
Za rok pójdziemy na zające,
za rok ujrzymy się na łące,
a dziś liczymy każdy grosz,
czy napełni kosz...
Za rok będziemy bardzo młodzi,
za rok nam wino nie zaszkodzi,
my wciąż czekamy jak na bal,
tylko czegoś żal...
Wróć moje serce, serce wróć,
niemodną śpiewkę starą nuć,
co się zaczęło w mężnym śnie,
to się nie może skończyć źle.
Come back my heart, come back my heart,
let us begin and let us start,
as if we were my daddy’s watch
or any bottle full of scotch...
Seweryn K.
Kiedyś byłam stara,

co tu kryć,
omijałam bary,
na cóż pić?
Szorowałam gary,
piłam tran,
podczas kiedy szeryf
żył nad stan.
Ależ byłam stara –
mówię wam,
każdy dzień był szary,
każdy plan,
lecz to wszystko zapomniałam
raz-dwa,
bo poznałam
Seweryna K.
Kiedyś byłam smutna,
jak zły dzień,
każdy żart mnie złościł,
każdy gest.
Sama w dużym łóżku,
co za los,
od płakania miałam
długi nos.
Ależ byłam smutna,
jak zły ton,
wszystkie moje lustra
szły na złom.
Dziś po świecie się nie tłukę
jak ćma,
bo znalazłam
Seweryna K.
.Kiedyś byłam głupia
jak zły rym,
osioł by osłupiał,
a ty z nim.
Znałam po bułgarsku
jeden wic,
a poza tym
nie wiedziałam nic.
Ależ byłam głupia –
mówię wam,
dziś ze świecą szukaj
takich dam.
Lecz to wszystko przeminęło
raz-dwa,
bo mnie lubi
ten Seweryn K.
Na dojrzałość szarą
mamy czas,
zanim przyjdzie
po cóż mówić – pas.
W melancholię czarną
wpadać wstyd,
lepiej śnieżną chustą
witać świt.
Nie poganiaj losu,
kiedy śpi,
za młodością głosuj
w czasie gry,
a gdy z oczu ci popatrzy
dal zła,
spróbuj poznać
Seweryna K.
Song marynarza
Marynarz słodkowodny
zawsze jest pogodny!
Piękne jest życie,
bo pięknie jest żyć,
życie jest beczką piwa.
Toczysz ją, toczysz
i wciąż chce się pić,
a piwa nie ubywa.
Jeszcze umierać
mi nie pora,
bo jestem jeszcze młody,
lecz nie masz,
nie masz doktora
na spodzie wielkiej wody...
a piwa nie ubywa.
Jeszcze umierać
mi nie pora,
jeszcze w mej łodzi nie ma dziur,
a tu mnie woła
rybia sfora,
a tu mnie wabi rybi chór...
a piwa nie ubywa.
a piwa nie –
ubywa...
Stan podgorączkowy
Znam taki stan nad ranem na brzegach snu,

stan, można rzec – wyjątkowy.
Ktoś, kogo nie kochałem, jest znowu tu
i słychać szept gorączkowy:
że mamy jeszcze czas,
że mamy siebie.
Kto słyszał mówić pas,
kto? – tego nie wiem.
Znam taki stan o brzasku w godzinie zórz,
Ktoś, kto od lat nie zasnął, jest znowu tuż,
i słychać szept karminowy,
że mamy jeszcze noc,
że mamy siebie.
Kto słyszał burzyć most,
kto? – tego nie wiem.
Znam taki stan po nocy, nim zadrży wiatr,
Ktoś, kto mnie nie zaskoczy, jest blisko tak,
że czuję żal migdałowy,
że nic nie było wszak,
że nic nie będzie.
Kto, kto to złamał tak
te dwie gałęzie?
Znam taki stan nad ranem na brzegach snu,
Ktoś, kogo nie kochałem, jest znowu tu,
i słychać szept gorączkowy...
Szopenowski nos
W starym parku pośród drzew majowych,

gdzie słowiki budzą krew do gry,
zobaczyłam pośród os
ten twój szopenowski nos.
Tak cię lubię za ten dzień, kochany,
a że jesteś trochę leń, to co?
Wiedzie Cię szczęśliwy los
i ten szopenowski nos.
Jak to jest,
że ktoś ma ten wdzięk?
A ktoś nie –
nie ma, choćby pękł...
Kiedy księżyc pójdzie spać, kochanie,
w dali skrzypce zaczną grać, a ja
pójdę choćby i na stos
za ten szopenowski nos.
Jak to jest,
A ktoś nie –
Jak to jest,
A ktoś nie –
Śpiewka o pękniętym sercu
Wszystko się może przytrafić

i wszystko może być.
Najgorzej, kiedy w grającej szafie
przestaje serce bić.
Żyjmy więc bracia,
żyjmy pośpiesznie,
bo wszystko może być.
Pijmy za życie,
pijmy za szczęście,
dopóki chce się pić.
Żyjmy więc bracia,
żyjmy niepięknie,
lecz żyjmy z całych sił.
Może się zdarzyć,
że serce pęknie,
a człowiek mało żył.
Żyjmy więc bracia
ręka przy ręce,
czas dawne grzechy zmył.
że pęknie serce,
a człowiek głupio żył.
że pęknie serce,
a człowiek głupio żył.
Taka
Kiedy taka pocałuje ciebie pierwsza,

kiedy sama przejdzie śmiało przez twój próg,
kiedy mówi ci o sobie nie do wiersza,
kiedy śmieje się, kiedy słyszy, że to ślub.
Kiedy rano z tobą pali papierosa,
kiedy ręce jej od tego potem drżą,
kiedy grzebień sobie złamie w żółtych włosach,
kiedy mówi, że nie będzie dobrze z nią,
to z miłości, to z miłości, to z miłości.
Ty się nie śmiej ani nie płacz, nie potrzeba łez.
To z miłości, to z miłości, to z miłości.
Ty się nie dziw ani nie skarż, bo co ty tam wiesz!
Kiedy taka cię zobaczy z tamtą drugą,
kiedy potem swój kuchenny ostrzy nóż,
kiedy czeka wieczorami bardzo długo,
kiedy wrzaśnie, kiedy tupnie wreszcie już...
Kiedy nazwie ciebie bubkiem i frajerem,
kiedy z tamtą się policzy raz i dwa,
kiedy w oczy tamtej chluśnie zajzajerem,
kiedy śmieje się jak głupia, taka zła –
Kiedy taka patrzy w okno i nie widzi,
kiedy nie chce z tobą gadać ani jeść,
kiedy gwiżdże i fałszować się nie wstydzi,
kiedy krzyknie, kiedy szepnie: – pal to sześć...
Kiedy tupnie, aż poleci tynk po ścianach,
i za tobą drzwi zatrzaśnie, i to fest,
i wyleci na ulicę jak pijana,
i zawyje, jak po nocy wyje pies,
Tam, gdzie topole
Znam tyle polnych dróg

i tyle białych szos,
i płonął mi już głóg,
i śpiewał mi już kos.
Dziś jeden tylko szlak
omijać zawsze chcę,
lecz wracam tam i tak –
tam, gdzie topole dwie.
Gdzie całowałeś mnie,
gdzie całowałeś mnie,
serce biło mi w piersi jak dzwon,
ręce tak się śpieszyły do rąk,
jak śpieszy wiatr,
żeby gnać chmury w dal...
Są miejsca w lesie tym,
gdzie straszy czarny strach
i wiele dałabym
za inny las i piach.
W popłochu biegnę hen,
potykam się o pnie,
powraca to jak sen,
bo znam topole dwie.
Gdzie pożegnałeś mnie,
gdzie pożegnałeś mnie,
serce biło mi w piersi jak dzwon,
ręce tak uciekały od rąk,
jak biegnie wiatr,
żeby gnać chmury w dal...
Znam tyle polnych dróg
i tyle białych szos,
i płonął mi już głóg,
i śpiewał mi już kos...
Tego listu jutro znów nie wyślę,

spalę, podrę, albo może zgubię.
Przecież ci się nie utopię w Wiśle,
ty wiesz dobrze – ja tak tylko mówię...
A tego listu – nie wyślę!
Niech będzie znów święto, jak przed laty,
niech będą jakieś słowa, jakieś kwiaty,
darujmy sobie dzisiaj stare grzechy,
to nie ukłony moje, to uśmiechy.
Czwarta zima przeszła mi bez ciebie,
czwarte lato drzemie w naftalinie,
nie wiem, który połamałam grzebień,
nie wiem, która woda Wisłą płynie.
A tego listu – nie wyślę,
nie wyślę...
To miasto jest jak płomień
Spotkałam go w knajpie na rue de Hasard,

a podły to był bar.
On oczy miał zimne, okrutne i złe,
i rzekł tylko tyle – Santa Fe, Santa Fe.
To miasto jest jak płomień,
Santa Fe, Santa Fe,
powraca znowu do mnie
– czy to sen, czy to sen –
te mury jak ze złota, Santa Fe.
Jedyna ma tęsknota woła mnie,
Santa Fe, Santa Fe.
Santa Fe, Santa Fe, Santa Fe, Santa Fe.
I żyłam z nim potem na rue d’Obsession,
choć kochał jeszcze dwie,
lecz prawda znikała daleko we mgle,
gdy szeptał mi czule – Santa Fe, Santa Fe.
Santa Fe, Santa Fe,
powraca znowu do mnie
– czy to sen, czy to sen –
te mury jak ze złota, Santa Fe.
Jedyna ma tęsknota woła mnie,
Santa Fe, Santa Fe.
Santa Fe, Santa Fe, Santa Fe, Santa Fe.
Gdy odszedł ode mnie na rue de Question,
spojrzałam w oczy złe,
szepnęłam – odchodzisz? Czy z tamtą? Czy z tą?
On rzekł tylko – Santa Fe, Santa Fe.
Santa Fe, Santa Fe,
powraca znowu do mnie –
czy to sen, czy to sen…
To pan mi przynosi szczęście
Ludzie mówią – dobry znak,

u nas gniazdo uwił ptak.
Ludzie mówią – dobra wieść,
bo pająka widzą gdzieś.
Ten na jawie, ten we śnie
widzi dobre wróżby swe,
lecz nie dla mnie cały ten kram,
ja maskotkę inną mam.
To pan mi przynosi szczęście,
jak innym siódemka czy as.
Ach, proszę przebiec mi drogę
codziennie choć jeden raz.
bez pana nie wiedzie się nic.
To zdarza się coraz częściej –
bez pana nie sposób żyć.
Ludzie mówią – komet sześć,
pewnie się narodzi wieszcz...
Ludzie mówią – forsy stos,
bo sąsiadkę swędzi nos.
Ten na jawie, ten we śnie
widzi dobre wróżby swe,
lecz nie dla mnie cały ten kram,
ja maskotkę inną mam.
bez pana nie wiedzie się nic.
To zdarza się coraz częściej –
bez pana nie sposób żyć.
Więc chciałabym pana prosić,
by los to ułożył tak prosto,
by przestał pan szczęście przynosić –
by szczęście mi pana przyniosło!
To zmyje byle deszcz
Pamiętać nie chcę nic,

zapomnieć jakby wstyd,
a niech to zmyje byle deszcz.
Nie sprawdzam już twych kart,
obracam w żart, kochanie,
jak ty mało o mnie wiesz.
Czy byłam głupia, mała, zła,
czy ta ruda to też ja?
Pytam, bo to taka gra,
kolor oczu – nie czy tak?
A znaki – znaków brak.
Więc –
pamiętać nie chcę nic,
Na pustej szklanki dnie
już nie zobaczysz mnie,
już się nie splączą losy dwa.
Czy byłam głupia, mała, zła,
czy ta ruda to też ja?
Pytam, bo to taka gra,
kolor oczu – nie czy tak?
A znaki – znaków brak.
Więc –
pamiętać nie chcę nic,
Na przezroczystym szkle
już nie zobaczysz mnie,
samotny czeka nas dzień.
Ulice wielkich miast
Ulice miast, wielkich miast

i noc jaskrawa, noc,
pustynie plaż, miejskich plaż
i klaksonów gra.
Na pamięć znam miasta rytm
i świt kamienny, świt
i ciszę tych godzin złych,
których nie chce nikt.
O świcie każdy jest sam
wśród blednących miejskich gwiazd,
chłodnych gwiazd.
W kominach gdzieś drzemią sny,
a ptaki szepcą – to świt,
a chmury już brudzą się
i wiesz, wiesz, jak to jest.
Najbardziej tu nie ma cię,
kiedy wstaje dzień.
Jesieni sto, wiosen sto
i bzy podmiejskie, bzy.
pijanych par pełna noc,
neonowe mgły.
Na pamięć znam miasta rytm
i świt kamienny, świt,
i ciszę tych godzin złych,
których nie chce nikt.
A chmury już budzą się
i wiesz, wiesz, jak to jest.
Najbardziej tu nie ma cię,
kiedy wstaje dzień,
a na dachy już spada mgła...
Upływa szybko życie*
* Tekst popularnej piosenki w autorskiej wersji Agnieszki Osieckiej.

upływa szybko życie...
jak potok płynie czas,
A nasze młode lata
popłyną szybko w dal,
a w sercu pozostanie
tęsknota, smutek, żal.
Na trudne ludzkie losy
pada i cień, i blask –
za dzień, za noc, za chwilę
A potem nasze wnuki
opuszczą progi szkół,
zostanie blady głupiec,
opustoszały stół.
Powstaną nowe rzeki
i setki nowych miast,
Ale w pamięci wiernej
unieśmy w obcy świat
kochane, jasne twarze
przyjaciół z dawnych lat,
kochane, jasne twarze
przyjaciół z dawnych lat...
upływa szybko życie,
upływa szybko życie...
Uroda
Uroda, uroda, uroda,

już po urodzie,
przygoda, przygoda, przygoda,
już po przygodzie...
Idą sierpnie i wrześnie,
a my jeszcze i jeszcze,
po co nam to,
na co nam to,
po co nam to,
na co nam to.
Tak mi z tobą nudno,
tak mi z tobą źle,
pójdziesz, no to trudno,
nie chcesz, no to nie.
Te kwiaty, te kwiaty, te kwiaty,
cóż po tych kwiatach,
przed laty, przed laty, przed laty
już po tych latach.
Idą noce i świty,
a my słowa i mity,
po co nam to
na co nam to,
po co nam to,
na co nam to.
Taki z tobą kłopot,
taki z tobą chłód,
nie chcesz mówić, no to nie mów
próżny trud.
Te słońca, te słońca, te słońca,
już po tych słońcach,
pieniądze, pieniądze, pieniądze,
już po pieniądzach,
idą zimna i zimy,
a my jeszcze milczymy,
po co nam to,
na co nam to,
po co nam to,
na co nam to.
Tak nam jest daleko
do tych pierwszych dni,
idź już i nie zwlekaj,
przecież to nie my,
to nie my, to nie my
utoniemy, to nie my,
utoniemy, to nie my,
utoniemy, to nie my...
We dwoje
Zatrzymaj się chmuro nad nami,

zatrzymaj się Boże Oko,
w twoich gotykach jest dal za dalami,
a u mnie w duszy – wysoko...
Zatrzymaj się chmuro, gdy możesz,
i schowaj nas w ciepłym zmroku,
w twoich dolinach jest pięknie i dobrze,
a u nas w duszy – niepokój...
W pokoju, za szafą, przy matce
– we dwoje,
nad wodą, przygodą, na kładce
– we dwoje,
przez bary, koszmary, ulice,
bez żadnych pieniędzy na styczeń,
w czekaniu na gwiazdę, na sygnał, na znak –
we dwoje, we dwoje, bo jak?
zatrzymaj się Boże Serce,
teraz gdy mamy już to, co już mamy,
czy wolno jeszcze chcieć więcej...
W salonie rześbionym stylowo
– we dwoje,
w rozmowie z angielską królową
– we dwoje,
w podróży przez porty i dalej
i w tangu przez rauty i bale,
w godzinie, gdy zegar powtarza tak – tak,
we dwoje, we dwoje, bo jak?
zatrzymaj się Boża Łąko,
otul niebiesko-białymi trawami
uschnięte maki i kąkol...
W siwiźnie koloru popiołu
– we dwoje,
w samotnym siadaniu do stołu
– we dwoje
w podróży przez grypy i zdrady,
przez burze i deszcze, i grady,
w nadziei, że warto, że jednak, że tak,
we dwoje, we dwoje, we dwoje, bo jak...
Wędrowanie i kochanie
mają w herbie jeden znak:
brzozy bielą malowane,
a w koronie rudy mak.
Mijam brzozy, mijam maki,
wciąż przede mną drogi szmat,
dzień jutrzejszy – nie wiem jaki,
dzień wczorajszy – trwa od lat.
Tu Sahara, a tam sad...
a na niebie gruszki gwiazd,
po płonącym tym ekranie
tak wędruje każdy z nas.
Wędrownicy, wędrownice,
ci spod Raka, ci spod Lwa,
z tajemnicy w tajemnice
idą, płyną, tak jak ja.
Od początku świata trwa...
Idę...
Idę...
Wina mi nalej
Jeszcze mi wina nalej,

sobie i mnie,
jeszcze, jeszcze.
Trzeba zapomnieć lata dobre i złe,
zgubić je w szklance na dnie.
pijmy bez słów,
jeszcze, jeszcze…
Trzeba zapomnieć tyle zdarzeń i snów,
zgubić, by znaleźć je znów.
Za dużo się pamięta,
z kim innym inne święta,
bukiety dawne w rękach:
róże, astry, bzy.
Zbyt wiele przed oczami zostaje,
żyje z nami,
poduszka nawet ze mnie drwi,
zna moje sny.
Mam jeszcze siły dosyć,
by zebrać parę groszy
i kupić nowe szmatki,
kwiatki, nowe łzy.
Raz jeszcze mi nalej,
jak szaleć – to szaleć,
jak szaleć – to teraz,
to dziś!
Jeszcze mi powiedz słowa,
sobie i mnie,
jeszcze, jeszcze.
pijmy po nów,
jeszcze, jeszcze!
Trzeba zapomnieć tyle zdarzeń i snów,
zgubić, by znaleźć je znów.
Gdy wszystko zapomnimy,
to buty oczyścimy,
by z nami w nową drogę,
długą drogę szły.
Zatrzymaj płytę zgraną,
z kim innym kupowaną,
muzykę nową grajcie mi na nowe dni.
Precz szafy i komody
– wyrzucę was do wody,
pamiętać nie chcę tamtej mody,
chcę stąd iść.
Raz jeszcze mi nalej,
jak szaleć – to szaleć,
jak szaleć – to teraz,
to dziś!
sobie i mnie,
jeszcze, jeszcze…
niebo – tuż-tuż,
jeszcze, jeszcze,
jeszcze, jeszcze...
Trzeba zapomnieć tyle maków i róż,
znaleźć, nie zgubić ich już.
Wiosna, ach, wiosna
Wiosna, ach, wiosna, to wiosna znów,

wiosna dla ptaków i wiosna dla krów,
wiosna miłosna dla młodych serc,
i ach, patetyczna dla niezdobytych twierdz.
Jak miło zrzucić pończochy,
z bardzo białych jeszcze nóg,
gdy słychać achy i ochy,
i prędko rośnie głóg.
Fruwają w górę pieniądze,
tam do brzegów wczesnych plaż,
mężczyźni jakby w gorączce
zaczynają nowy staż...
A kobiety takie znów śliczne,
i słowiki krótko śpią,
chociaż może to jest cykliczne,
to jednak dłonie drżą.
Wychodzę za mąż
Mamo,
po co, na co chcesz mnie wydać za mąż,
powiedz wreszcie, co się tobie stało,
czy w domu przyda się ten pan?
Mamo,
dziś nie w modzie wychodzenie za mąż,
ty się stajesz dla postępu tamą
i niepokoi mnie twój stan.
Mamo,
to przecież taka prosta rzecz,
śmiało,
czas, by przesądy rzucić precz,
już czas.
Mamo,
słuchaj, co odpowiem temu panu,
kiedy zechce, żebym wyszła za mąż –
nic z tego, to był kiepski plan.
Mamo,
czemu mnie już nie wydajesz za mąż,
powiedz wreszcie, co się tutaj stało
i gdzie zapodział się ten pan?
Mamo,
już nie czeka tamten pan pod bramą,
a ja nie chcę być w rodzinie plamą
i szczerze wzruszył mnie twój żal.
Mamo,
to przecież taka prosta rzecz,
śmiało,
czas, by przesądy rzucić precz,
już czas.
Mamo,
ty cichutko szepnij temu panu,
że gdy zechce, to ja wyjdę za mąż,
bo to był bardzo dobry plan.
Bo to był bardzo dobry plan.
Bo to był bardzo dobry plan...
Wymyśliłam ciebie
Dzisiaj nagle wymyśliłam ciebie,

twoje imię zadźwięczało we mnie.
Choć tyle, tyle, tyle innych jest –
znam tylko jego dźwięk.
Do mnie mów najłagodniej,
jak tylko ty potrafisz
i podaj rękę spłoszoną
szczęściem nagłym.
Dla ciebie usta moje
i ciepło moich dłoni.
A potem przyjdą noce,
jak psy wierne pod nasz dom.
Jaką drogę wybierzemy razem?
Spłonął wieczór w horyzoncie gwiazd.
Tak wiosna świeci, świeci znów
nad jedną z naszych dróg.
W oczy patrz najłagodniej –
jak tylko ty potrafisz
i całuj wargi spłoszone
szczęściem nagłym.
Dla ciebie usta moje
i ciepło moich dłoni.
A potem przyjdą noce
jak psy wierne pod nasz dom.
Za kluczem
Napisać do ciebie już dzisiaj nie zdążę,

dopiero gdy zbudzę się rano.
Dobranoc, mój książę, dobranoc, mój książę,
dobranoc, dobranoc...
Znów z niepokojem patrzysz w niebo,
szybuje wzrok za kluczem czapli,
powietrze ma przeciwny obrót,
na słojach chmur – tajemne znaki.
Wyczytam tam twój rychły powrót,
wyczytasz tam mój rychły powrót.
Zakochać się w tobie już dzisiaj nie zdążę,
dopiero gdy zbudzę się rano,
dobranoc, mój książę, dobranoc, mój książę,
dobranoc, dobranoc.
Znów z niepokojem patrzysz w niebo,
szybuje wzrok za kluczem czapli,
powietrze ma przeciwny obrót,
na słojach chmur – tajemne znaki.
Wyczytam tam twój rychły powrót,
wyczytasz tam mój rychły powrót.
Pożegnać się z tobą już dzisiaj nie zdążę,
dopiero gdy zbudzę się rano.
Dobranoc, mój książę, dobranoc, mój książę,
dobranoc, dobranoc,
dobranoc...
Zabierz kobietę
Zabierz kobietę do Rabki na bal,

bo będzie drożej,
szampana niech dla niej nie będzie ci żal,
bo będzie drożej.
Z cudownych banałów korale jej zrób,
bo będzie drożej.
Od matki ją porwij, od ojca ją kup,
i Rabkę rzuć jej do stóp!
Daj męża, daj –
dawniej śpiewało się tak.
– Daj męża, daj –
za panną powtarzał ptak.
Zielony deszcz
gajem kołysał jak dziś
i zegar gnał,
jak gdyby nie umiał iść.
Uwierz kobiecie na słowo, na wiatr,
bo będzie drożej
i weź ją ze sobą na księżyc, na start,
bo będzie drożej.
I w sercu jej serca zamieszkaj na wiek,
bo będzie drożej
i przytul ją, przytul, gdy sięga po lek,
bo nie ma szczęśliwych rzek!
Daj męża, daj –
dawniej śpiewało się tak.
– Daj męża, daj –
za panną powtarzał ptak (wesoły).
Zielony deszcz
gajem kołysał jak dziś
i zegar gnał,
jak gdyby nie umiał iść.
Daj męża, daj,
gdy złote gody to mąż,
a jednak daj –
nad Rabą przyda się wciąż.
Daj męża, daj,
że Londyn to dobry znak,
a zwłaszcza gdy
do Rabki prowadzisz nas.
Zaszumiało jesienią
Zaszumiało jesienią,
zapłakało jesienią,
zastukało jesienią do okien.
Zapłonęło czerwienią,
zaszkodziło marzeniom,
zadudniło, zawisło obłokiem...
Chociaż nie chce się wierzyć,
to od ciebie zależy,
ile będzie jesieni w tym roku.
Czy nas wiatrem zawieje,
czy zabierze nadzieję
i roztopi w zbyt wczesnym półmroku?
Czy uśmiechem jarzębin
krótkie dni nam odrębi
i przyjaznym odezwie się świerszczem,
czy się smutkiem zadławi
w czarnym kluczu żurawim
i niedobrym pożegna nas wierszem?
Czy zmokniętym szarakiem
pójdzie z deszczem na bakier
między drogi pożółkłe i sosny,
czy jabłuszkiem wesołym
będzie toczyć się kołem
i dotrwamy, przetrwamy do wiosny?
Zaszumiało jesienią,
zapłakało jesienią,
zastukało jesienią do okien.
Zapłonęło czerwienią,
zaszkodziło marzeniom,
zadudniło, zawisło obłokiem...
Zielono mi
A w kominie szurum burum,

a na polu wiatr do wtóru,
a na chmurze bal do rana,
a pogoda rozśpiewana.
Zielono mi i spokojnie,
zielono mi,
bo dłonie masz jak konwalie.
Noc pachnie nam,
jak ten młody las,
popielatej pełen mgły,
a w ciszy leśnej tylko
ja i ty...
A pogoda rozśpiewana,
gada woda i sitowie,
że my mamy się ku sobie.
Zielono mi jak w niedzielę,
najmilsza ma,
dziękuję ci za tę zieleń.
Zielono mi,
bo ty, właśnie ty
w noc i we dnie mi się śnisz
i jesteś moją ciszą
w mieście złym.
Zielono mi, szmaragdowo,
gdy twoja dłoń
przy mojej śpi, niby owoc.
Zielono mi,
bo ty, właśnie ty
w noc i we dnie mi się śnisz
i jesteś moją ciszą
w czasie złym.
A w kominie szurum burum,
a na polu wiatr do wtóru,
a pogoda rozśpiewana.
Ziemio błękitno-szara
Ziemio błękitno-szara,
wodo zielonooka,
gdzie jest szczenięca wiara,
dziecinny ufny głos,
zwodzonych marzeń most?
Izbo z wysokim progiem,
szkoło za rogiem zaraz,
kto to tak się postarał,
że nie do tańca gram,
do kina chodzę sam?
Dziewczynie, która na głos
czytała mi Norwida,
zawdzięczam serca nagłość
i wiersz, co się nie przyda.
Z tej samej ręki brałem
pierwszego kłamstwa rózgi,
w tym samym sadzie stałem,
z tej samej drwiłem próżni...
wodo zielonooka,
dziecinny ufny głos,
zwodzonych marzeń most?
Dziewczynie, która przeszła
przez życie jak przez szatnię,
zawdzięczam trochę piekła
i niebo przedostatnie.
Z tej samej ręki wziąłem
to lustro, które stłukłem
i lęków nocnych sforę,
i małą złotą furtkę.
wodo zielonooka,
dziecinny, ufny głos,
zwodzonych marzeń most...
zwodzonych marzeń most...
Zmęczyło mnie miasto

żelazne, kamienne,
domami ciężarne,
piętrami brzemienne.
Nurt ludzi śpieszących,
napisy krzyczące
i nieba gdzieś skrawek,
i w domyśle – słońce...
Ulica jak rzeka
we mgle – kolorowa
i turkot, zgiełk rozmów,
i przy głowie – głowa.
A wtem chryzantemy
białocytrynowe
i wiejskie dzieciaki,
zapach pól i brwi płowe...
Kamienne milczenie
zawisło nad miastem
i domy olbrzymy klękają,
i śpią jak wielbłądy
znużone wędrówką,
i domy też sny swoje mają...
Noc czarna się wlewa
strugami do miasta
przez strychy, przez okna, kominy,
i pieśń swą samotną
już księżyc zanucił,
i liczy już nocne godziny,
i liczy już nocne godziny...
Zrobię ci na złość
Pewno myślisz, że tak łatwo się pogodzić,

że mi powiesz coś o słońcu, o miłości,
że to można tak przychodzić i odchodzić,
jakby się szło z wizytą w gości.
Zrobię ci na złość –
jeszcze zobaczysz, ja się nie dam.
Tylko mnie nie proś –
tylko mi spróbuj szepnąć: „Przebacz”!
nie, ja nie powiem ani słowa!
o, co to będzie za rozmowa!
Drzwi zatrzasnę ci przed nosem – to nietrudne.
Możesz płakać jak Horacy albo Tuwim.
Nie przepraszaj mnie, nie tłumacz, bo to nudne,
możesz mi nic już, nic nie mówić...
jeszcze zobaczysz, ja się nie dam.
Tylko mnie nie proś –
tylko mi spróbuj szepnąć: „Przebacz”!
nie, ja nie powiem ani słowa!
o, co to będzie za rozmowa!
Pewno myślisz, że tak trudno się pogodzić,
że ci powiem coś o zdradzie, o zazdrości,
że nie wolno tak przychodzić i odchodzić,
jakby się szło z wizytą w gości...
Tylko się nie złość –
ja już nikomu ciebie nie dam.
Tylko mnie przeproś –
tylko mi spróbuj szepnąć: „Przebacz”...
nie, ja nie powiem ani słowa.
o, co to będzie za rozmowa...
O, co to będzie za rozmowa...
Pieśni ze „Sztukmistrza z Lublina”
Chwalmy Pana
Dzięki ci Panie za ten świat
Dzięki Ci, Panie, za ten świat,

dzięki Ci, Panie, za dzikich zwierząt śpiew.
Za Twoją sprawą kwitnie kwiat
i rodzi się człowiek, pisklę i lew.
Grajmy Panu na harfie,
grajmy Panu na cytrze,
chwalmy śpiewem i tańcem
cuda te fantastyczne.
Grajmy Panu w niebiosach,
grajmy Panu w dolinach,
z Jego światłem we włosach
każdy życie zaczyna...
Och, och, to radości szloch, och, och,
Aj, haj, dziękczynienia maj, aj, haj...
Ty, który chronisz biedne domki ślimaków
i wielkie góry obu Ameryk,
Ty, który śledzisz tajne drogi ptaków
i krzyki nasze, jęki, szmery,
dzięki Ci, że dałeś nam czas,
dzięki, że słuchasz i oglądasz nas...
Och, och, to radości szloch, och, och,
Aj, haj, dziękczynienia maj, aj, haj...
cuda te fantastyczne...
Oczy tej małej
Białe zeszyty
Posłuchaj pan, panie podróżny,

co się zdarzyło na Próżnej.
Żyła tam Jagna dobra i czysta,
i chodził do niej Jan kancelista.
Akurat to była niedziela,
kręciła się karuzela.
Zabrał tam Jagnę kochanek czuły
i całkiem zmącił jej miły umysł.
Oczy tej małej – jak dwa błękity,
myśli tej małej – białe zeszyty,
a on był dla niej jak młody bóg...
Żebyż on jeszcze kochać mógł!
A lato, jak bywa w Warszawie,
młodym służyło łaskawie.
On ją zabierał nieraz na łódki,
a ona jego leczyła smutki.
Posłuchaj pan, panie wędrowny,
nastał ten dzień niewymowny:
odszedł bez słowa kochanek podły,
na nic się zdały płacz jej i modły.
Pociągi odchodzą i statki,
ona nie wróci do matki.
Kto by uwierzył w całym Makowie,
że dla niej światem był jeden człowiek...
Przez niego więc siebie zabiła
ta, co z miłości tańczyła.
Bóg jej wybaczył czyny sercowe
i lody podał jej malinowe.
Posłuchaj, niewierny kochanku,
co nienawidzisz poranków!
Wróci do ciebie jeszcze ta trumna,
gdzie leży twoja kochanka dumna.
Bo taki, co kochać nie umie,
przegra, choć wszystko rozumie.
Bóg cię pokarze swą nieczułością
za to, żeś gardził ludzką miłością!
A tyś był dla niej więcej niż Bóg...
Pokłoń się do jej martwych nóg.
Nowe, niedrukowane, rozproszone
Babskie szczęście
Bez łez – niezabawnie nam,

bez burz – nazbyt łatwo nam,
a dzień – szuka plam.
Co noc – nieczekana noc,
bo chleb – tylko głodnym w smak,
– za chmurą gna ptak…
Pan chce kobiet z innych gwiazd,
pan chce fiołkowych pań
pachnących jak sen
przy dzwonkach sań.
A ja – gdzie śliwkowy sad,
a ja – gdzie dymiący piec,
gdzie zwykły mój dom,
rozmowy świec…
…Nie żeń się z artystką,
smutną malowanką z róż,
szczęście jest tak blisko,
szczęście jest na ganku, tuż.
Bo ważne jest babskie szczęście,
nie melancholia i mgła,
noc za dnia… i łza…
i marzenia z pajęczyn i gwiazd,
pustych bram… Obcych miast…
Bez łez – niezabawnie nam,
bez burz – nazbyt łatwo nam,
a dzień – szuka plam…
A ja – gdzie śliwkowy sad,
a ja – gdzie dymiący piec,
gdzie zwykły dom,
rozmowy świec…
Ballada o szczęściu
à la [Kurt] Weill
On: Szczęście trzeba rwać

jak winogrona,
rzuciła mnie żona,
nad kasą krąży bąk
i kręcę się w krąg,
i całe niebo drży –
za bardzo byłem z nią na ty.
Głupia baba,
gębę miała jak żaba,
oczy miała jak mops,
ważyła jak klops!
Kochałem parę nóg,
choć nie myła pod-łóg
osobiście otrułem ją wszak,
dziś jest mi czegoś brak.
Ona: Szczęście trzeba rwać,
jak majeranek,
porzucił mnie kochanek,
nad kaszą krąży jeż,
ja kręcę się też
i całe niebo drży –
za bardzo byłam z nim na ty.
Jak za karę,
był na żagiel i na parę,
morfinista i cham
z powodzeniem u dam!
Choć dał mi parę kił,
kochałam z całych sił.
Osobiście otrułam go ja – ha ha ha!
Bądź blisko
Zielono-białe płachty łąk,

promyki słońca w herbacianym szkle,
czy to daleko, czy o jedną milę stąd,
czy dojedziemy tam kolejką EKD?
Bądź blisko, bądź,
i co wieczór przy mnie siądź,
zabiorę cię
hen, w bajeczne strony te.
Życzliwi krewni w ramce z róż
od wielu godzin tam czekają już,
czy to daleko, czy to tylko mile dwie,
zabiorę cię
Kabały, które stawia czas,
radosną wieścią pozdrawiają nas.
Czy to tak trudno, gdy się bardzo tego chce,
zabiorę cię
Po życiu, które bywa snem,
ktoś nagle powie: „Koniec, wielki szlem”…
Czy to daleko, gdzieś na siódmym nieba dnie,
zabiorę cię
hen, w bajeczne strony te…
***
Biedny królu mój

zawsze przy mnie stój,
nie opuszczaj mnie,
nawet kiedy śpię.
Ucz się dla mnie, ucz
naszych pięknych ról
włócz się za mną, włócz,
tul się do mnie, tul.
Może jedno życie to nie dość,
ale właśnie tyle dał mi Bóg,
więc o nie dbaj, o nie proś,
nie odchodź nawet za próg.
W nagłym szczęściu,
w nagłym bólu,
Bądź tu przy mnie,
biedny królu, panie…
Zbudujesz dla mnie
białe ściany
i piec wysoki,
malowany…
Za rzeczą – rzecz,
za gratem – grat,
my przecież mamy tyle lat
na jedno szczęście.
Dla naszych dzieci i dla zwierząt
Zbudujesz pokój z wielką wieżą,
dla matki – kąt,
dla ojca grób
i dom dla małych wron.
O biedny ludu mój,
ty zawsze przy mnie stój –
w głębokim śnie
nie zdradzaj mnie,
w pół drogi i w pół słowa
i na dnie dna
nie zapominaj mnie.
Jeśli jednak, jeśli już
komuś dałeś setkę róż,
jeśli inną pamięć masz,
inne dłonie głaszczesz –
Biedny, biedny ludu mój
zawsze przy niej stój.
Nie opuszczaj jej
nawet w chwili złej.
Dla niej chaty białe ściany,
dla niej obrus haftowany,
dla niej stoły, dla niej sosny,
dla niej uśmiech twój radosny,
no, a dla mnie macierzanka,
pół zajączka, pół baranka –
Wielkanocna krótka noc.
***
Chciałabym, by moja zima

przyszła cicha i łagodna,
by przyćmiona pamięć była
tylko szronem w moich oknach.
By mi na dom nie spadały
z dawnych gór śnieżne lawiny,
by nade mną nie zwisały
ostre sople czyjejś winy.
Aby w białym mym ogrodzie
nie krzyczały czarne wrony
nocą, budząc sad uśpiony
niemogący więcej rodzić.
Gdy w kominku ogień zgaśnie,
nie poczuję zimy chłodu.
Bez przyczyny, bez powodu
wszystko we mnie cicho zaśnie.
Chciałabym, by moja zima
przyszła cicha i łagodna,
by przyćmiona pamięć była
tylko szronem w moich oknach.
Co teraz
Pocałuj mnie w usta na pożegnanie,

pocałuj mnie w usta,
nic to, że patrzą tamte panie,
ulica nie jest pusta.
Pocałuj mnie w usta na pożegnanie,
pocałuj mnie,
nic, że skończyło się kochanie,
Bóg wie, co teraz zacznie się.
Życzę ci bardzo złej dziewczyny,
życzę ci bardzo dziewczyny złej,
niech cię zabiera na imieniny
do czarnych kotów pełnych pcheł,
niech ci kupuje za małe buty,
i niech cię zdradza w noc i w dzień,
a gdybyś czasem był okrutny –
niech twoje książki wytnie w pień.
Pocałuj mnie w usta na powitanie,
pocałuj mnie w usta,
nic to, że patrzą tamte panie,
ulica nie jest pusta.
Pocałuj mnie w usta na powitanie,
pocałuj mnie,
nic, że skończyło się kochanie,
Bóg wie, co teraz zacznie się.
Dwa łóżka
Nie żałuj mi korali kupionych zbyt pochopnie,

nie żałuj tych konwalii, co stoją w naszym oknie,
nie żałuj nut lirycznych i nie mów „co to da”,
bo to się wszystko liczy, bo to trwa…
Nie żałuj tych pieniędzy i listów poleconych,
nie próbuj mnie oszczędzić i nie mów jak do żony,
bo to się wszystko liczy, to ważne bywa tak,
gdy sił nam brak, gdy sił brak.
W naszej sypialni dziś łóżka są dwa,
– miało być jedno, po grób…
W naszej sypialni dziś lustra dwa,
na fotografii – nasz ślub.
Przecież nie płaczę, nie jestem już zła,
może mi zimno… To nie…
W naszej sypialni dziś łóżka są dwa…
Nie patrz tak na mnie jak widz.
Nie żałuj, żeś głupi, mówiłeś to, co myślisz,
dziś tego się nie kupi, przepadło gdzieś tam w Wiśle.
Ja wolę smak goryczy niż sacharyny smak,
gdy sił nam brak, gdy sił nam brak.
W małej naszej sypialni dziś łóżka są dwa
– miało być jedno, po grób.
na fotografii – nasz ślub.
Ja się nie śmieję, nie dla mnie ta gra,
to nie ja krzyczę. To ty!
ci na tych łóżkach – to my!
***
Gdybym kochała się mniej,

stać by mnie było na słowa,
gdybym kochała się mniej,
cała bym była jak nowa
– nowe oczy, nowe ręce, nowa ja,
a tymczasem,
a tymczasem zima trwa...
Gdy milczeć powinnam,
słowa się sypią jak proszek,
gdy żądać powinnam – proszę.
Śmieję się, kiedy jest pora na łzy,
i pieszczot skąpię,
i słów skąpię
zamiast powiedzieć – nie.
Gorzki smak niewinności
Co to za durna robota –
wianki wić,
jaka męcząca jest cnota,
gdy trzeba w cnocie żyć,
pleciesz od nocy do rana
i znowu od rana po noc,
wąchasz rumianki zamiast szampana
i sarna włazi ci pod koc.
Co to za smutna robota
w domu gnić
i patrzeć, jak inne się kocą
i piszczą aż po świt.
Lepiej czerwony abażur
zapalić nad łóżkiem i, ech...
może się goście z forsą nadarzą
i licho porwie pech.
Gorzki jest smak niewinności,
prawie tak jak górski piołun,
pusta jest szklanka i pościel,
diabeł wygląda spod stołu.
Dosyć już nudnych anielic
na tym fatalnym padole,
milszy mi mały burdelik,
proste zabawy i role.
Cnota jest siostrą umarłych
nie pozwól jej pukać do drzwi,
póki czerwienią błyszczą ci wargi
i póki ogień się tli.
Zmorą są biedni klienci,
proszę pań,
z tego się trzeba wykręcić,
bo w biednym siedzi drań.
Podłe są tanie prezenty
i słodkie przemowy i łzy,
bierzmy odważnie ostre zakręty,
bo można wypaść z gry.
Jedni piszą wiersze piórem
Jedni piszą wiersze piórem,

na maszynie drudzy klepią –
ci pomysłów mają furę,
inni – z trudem rymy lepią,
ci znowu, pisząc, oczy mrużą –
a ja – piszę wiersze różą.
Jedni piszą wiersze głową,
drudzy – sercem wiersze piszą,
jedni tworzą erę nową,
drudzy wciąż w ogonie wiszą,
ci znów dręczą się nad światem –
a ja – piszę wiersze – kwiatem.
Jedni piszą lewą nogą,
drudzy piszą z ambicjami,
jedni piszą, choć nie mogą,
inni mają takich za – nic –
ci znów dręczą się podwyżką –
ja – pisałam to – łodyżką!
Nie wiedziałam, że tak blisko

jest to wszystko,
to wszystko o co chodzi.
Nie wiedziałam, że tej zimy
zatańczymy
zatańczymy jak w ogrodzie,
nie wiedziałam, że się ręce
z tego tańca
jak z wieńca – nie rozplączą,
nie wiedziałam, że się serca,
jak dwie gwiazdy
w jednych lejcach – nie rozłączą,
nie wiedziałam, że to można –
tak bez tchu...,
nie wiedziałam, że ja także będę Ewą,
nie wierzyłam,
nie czekałam,
nie przeczułam w głębi snu,
że jeżeli gdzieś jest niebo,
to tu, to tu, to tu.
Nie wiedziałam, że się serca tak ostudzą,
oszronią,
jak dwie szyby,
nie wiedziałam, że się ludzie
różnie budzą –
różnie budzą z jednej zimy...
uwierzyłam, że umiera
się parami
z błękitnymi oczami,
a jesteśmy okrętami –
nie ci sami,
choć w tej samej wciąż przystani.
Nie wiedziałam, że to można, tak bez tchu...
nie wiedziałam, że odfrunie co się rzekło,
nie czekałam, nie cierpiałam, nie przeczułam w głębi snu,
że jeżeli gdzieś jest piekło,
to tu, to tu.
Kochałam pana
Kochałam pana jedną chwilę,

kochałam pana, gdzieś z ukrycia,
kochałam pana nie najmilej,
nie słychać było serca bicia.
Pomysłu na to mi zabrakło,
kochałam pana, siedząc w kącie,
milczało o nas całe Nakło
i Paryż milczał, i Bóg Ojciec.
Mąż mój przez pana się nie strzelał,
nie wstrzymał biegu wóz
i zwykła była ta niedziela,
gdy zniknął pan wśród lip czy brzóz.
Kochałam pana
może nie tak,
jak chłopcy lubią być kochani,
i może był w tym
jakiś nietakt,
że świat się wtedy nie zawalił.
Księżyc
Dziwne się rzeczy dzieją

na plaży w Juracie,
kiedy zapada noc.
Nikomu bo nie chce się spać.
Nawet poeci maryniści
robią się nie tak mgliści
i razem z mewami
ćwiczą marszowy krok,
co godzinę zmieniając warty.
A jeden pan to się schował
w przewróconym koszu
i dopiero go te panie
z hotelu „Bryza” odkryły
i było z czego się śmiać...
Dziś fala osłabła,
czasem tylko słychać lekkie pacnięcie,
jakby Bóg zrzucił nagle kalosz z nieba
chlap, ot i tyle...
...Za nami zaś przybył księżyc...
Wytoczył się nagle zza lasu ten bestia
i przykucnął tuż obok nas
wypukły jak głowa olbrzymiego buldoga
i świecący jak chiński lampion.
Rozsiadł się niczym Budda
i podsłuchiwał godnie nad wyraz,
my zaś, w koszu numer 53
piliśmy bułgarskie wino
i mało kłamiąc,
gwarzyliśmy...
Nieopodal samotne okularnice
tkwiły w wiklinowych pudełkach,
czekając na swoją kolejkę do szczęścia...
Księżyc tej nocy nie wrócił do nieba,
nie dźwignął swego złocistego cielska,
i, nieodpowiedzialnie,
pozostawił ogłupiałe gwiazdy
swemu losowi.
Widziałam, jak do późna
kulał się po plaży,
goniąc wiejskie psy
i śmiesząc do łez,
bo ja...
bo ty...,
zresztą Ciebie już wtedy nie było.
Lądek-Zdrój
Spotkałam cię kiedyś przy źródle Jan,

wiedziałam od razu: ten pan, to TEN pan.
I staliśmy cisi, weseli, źródlani,
aż nagle szepnąłeś: „Tęskniłem do pani”.
A potem czas pognał, popędził w tan,
i zniknął nasz Lądek i źródło Jan.
Pojedźmy, kochanie, do Lądku,
zacznijmy od początku.
Gdy słońce się stoczy do Złotych Gór,
w kolorach zachodu, jak w wieńcu z piór
staniemy zdumieni na vis-à-vis,
znów ty i ja, znów ja i ty.
Pojedźmy, kochanie, do Lądku,
zacznijmy od początku.
Gdy słońce powróci od Białych Gór
i ptaki się złączą w poranny chór
obudzisz się przy mnie, o miły mój,
znów ty i ja, i Lądek-Zdrój.
Ja nie wiem już sama, w co ze mną grasz:
I lustra unikam… Ta twarz. Co za twarz...
A byliśmy ładni, weseli bez przerwy,
gdy Lądek nam tulił i dusze, i nerwy.
Nim czas tak pogonił, popędził w tan
i zabrał nam Lądek i źródło Jan.
Pojedźmy, kochanie, do Lądku, itd.
Lubię
Anglików
Bardzo długie włosy
Czytelnie publiczne na prowincji
Dwudziestolecie międzywojenne
Etymologię
Filmy Felliniego
Gadać do utraty tchu
Hotele i mieszkanie w hotelu
Idealistów i idealistki
Jawność
Kluski i kluskopodobne
Lepić bałwana
Łazić po barach, samemu
Mieć dużo czasu
Nowy Jork
Obmawiać znajomych
Premiery teatralne
Pić we dwoje
Ręce gotyckie
Samotne podróże
Śmiech pusty
Tramwaje w nocy
Usypianie dziecka
Wodę w Jeziorze Nidzkim
Xerografy
Yeti
Zabawy kotów
Żaby
Milion godzin
Umów się ze mną na wspólną grypę,

bez zapowiedzi, bez wielkich póz,
cicho, dyskretnie i ciepło przy tem,
i roztańczony w malignie – puls...
Dam ci wszystkie witaminy,
trochę polnej koniczyny,
do herbaty wrzucę słońce,
potem usta dam gorące,
a potem z malin – gęsty sok,
chorujże, choruj, choćby rok.
Umów się ze mną na jedną grypę,
ja ci przyniosę termos i koc,
już się szykował mój strój na stypę,
a tu zapada czarna noc.
Dam ci wszystkie witaminy,
trochę pokrzyw i chininy,
a potem z malin – gęsty sok,
chorujże, choruj, choćby rok.
Umów się ze mną na milion godzin,
mówią, że tyle to życie trwa,
bo jeśli grypa tak nam wychodzi,
to może reszta nie być zła...
Dam ci wszystkie witaminy –
te, co znajdziesz u dziewczyny,
a potem – z malin gęsty sok,
a potem – niech zapadnie mrok.
Mój stary ford
Pamiętam krawat twój – ten beż,

gdy go wiązałeś z miną lorda,
pamiętam getry, po dziadku, wiesz,
a nade wszystko – tego forda.
Twój stary ford,
klekocąc, wiózł do kina,
a w kinie miłość i mord
i zaraz zapominasz
o życia starej pustce,
o cenach i o mgle,
na ustach kwitnie uśmiech
i zaraz żyć się chce.
Pod kinem znów się łasi
ten słodki łotr,
co wszystko o nas wie.
Gdy ty mi szepczesz – zaśnij –
on szepcze mi – o nie!
I znowu jak przy winie,
czuję, że żyć się chce.
Narzeczona żołnierza
Jak to właściwie jest,

że tylko garstka łez
została z mojej miłości.
Jak to właściwie jest,
że chłopcy giną gdzieś
i nie chcą naszej nagości.
Miałam sen jak tren,
sen o czerwonym welonie,
już nie wyrośnie żyto ni len
na tym naszym zagonie.
Chciałam kuchnię moją bielić,
chciałam łóżko nasze ścielić,
a tu ten sen jak tren,
sen o czerwonym welonie.
Już nie uśmiechnie się do mnie Ren,
kiedy słońce zapłonie.
Gdzie to jest napisane,
że zawsze mam sama żyć,
a serce chłopca kochane
nagle przestanie bić.
Gdzie to jest napisane
i kto tak urządził świat?
Kto dyryguje planem
Czy Bóg to, czy kat?
Nasza młodość
Pokoleniu „Polityki”
Nasza młodość – niedokończona,

nasza młodość – niedouczona,
w krótkich kursach – zagubiona,
płytka jak pierwszy sen.
Nasza młodość – niewygadana,
nasza młodość – jak noc nieznana,
dźwigająca
od kołyski
szary tren.
Na Wielkanoc by dała baranka,
bo to by jeszcze umiała,
pięciolatkę, trzylatkę, stulatkę –
proszę bardzo –
by naszkicowała...
Aż po Ryki, aż do Ameryki
by uleciała
na rozpostartych skrzydłach,
skąpałaby cudzą młodość
w powidłach,
spisałaby nowy kalendarz po korektach,
a niech tam,
lecz nikt już jej słuchać nie chce –
z czym do gości –
tej naszej młodości!
Nasza młodość – bez Pana Boga,
nasza młodość – na czterech nogach,
nasza młodość – wciąż niby blisko,
nasza młodość – jak lotnisko
przywołuje, obiecuje: jeszcze nie...
Nasza młodość – półoszukana,
nasza młodość – jak świeża piana –
miała wrócić, miała zostać
jeszcze noc, jeszcze dwie...
Na Wielkanoc by dała baranka,
bo to by nawet umiała... itd.
Nasza młodość jeszcze się zjawi,
twoja młodość jeszcze zabawi,
ze snu zbudzi,
zaciekawi,
albo nie...
Nasza młodość krucha jak szklanka,
nasza młodość – w skowronkach, na gankach –
na Wielkanoc by dała baranka,
a potem by się zalała,
bo by trochę
tego baranka się bała... Beeeee...
Nie lubię
Ascezy
Banałów
Cedzenia słów przez zęby
Dyskusji o sztuce, gospodarce, kulturze
Epatowania
Fanatyków
Godzić się z koniecznością
Haków
Iść wcześnie spać
Jeść na stojąco
Klawych ludzi
Lasu jesienią
Łapania za słowo
Mody
Niedzieli
Obmawiać kto ma ile pieniędzy
Prawdziwych mężczyzn
Ratować sytuacji
Stać na palcach
Śmierci i litości
Tłoku
Upozowanych chłopców
Wielkiej Gali
X-a
Inteligentów
Zabawiania sztywnych pań
Żoną być, uśmiechniętą na zawołanie.
Nie patrz tak
Lęk
Powiedz, jak mam ciebie kochać, jak kochanka, czy jak żona,
ulicznica, czy jak femme fatale.
Powiedz, jak mam ciebie kochać, jak kobieta doświadczona,
czy jak lalka, którą kusi bal?
Nie patrz tak, jakbyś katu dawał znak,
– Jak na ptaka – nie patrz tak...
Jeszcze raz pozwól mi na czuły gest...
Czemu tu tak pusto jest?
Gdzie są mądre te kobiety, co chowają się jak krety,
gdy listonosz niesie w torbie listy złe.
Przeglądają swoje szmatki, oczy mają jak zagadki,
każda z nich prowadzi własną grę.
Nie patrz tak, jakbyś katu dawał znak,
– Jak na ptaka – nie patrz tak...
gdzie są te podręczniki życia dziś:
jak tu zostać, jak tu iść?
Nieporadnie, niepoprawnie mówię coś,
niestarannie, bezsensownie robię coś
i przeszkadzam, jak podpity nocny gość.
Nie wychodzę, kiedy trzeba,
jakbym wciąż nie miała nieba dość.
Nieporadnie, niepoprawnie siebie gram,
niestarannie, bezsensownie, tu czy tam,
a ty w kartach zawsze chowasz parę dam.
Nie wychodzę, kiedy trzeba,
jakby wciąż się chciało nieba nam...
***
Pamiętam tylko
te liście łopianu,
ogromne jak
angielskie kapelusze,
a ja tak bardzo
kochałam się w panu,
i wrzesień był
i wszędzie zapach gruszek.
Wygłosił pan, pamiętam, tyradę o miłości –
nieskładną, nieładną, niezgrabną,
do dziś mnie ona wzrusza, do dzisiaj mnie nie złości,
bo jakże to było niedawno,
bo jakże to było niedawno...
Pamiętam noc tę,
co trwała tak krótko,
że drugi brzeg
widziałam od wieczora,
tak bardzo chciałam
popłynąć gdzieś łódką
i wrzesień był
i szła pajęczyn pora.
I widział pan mnie całą od wstydu nieprzytomną?
nieskładną, nieładną, niezgrabną,
ja tego nie zapomnę, choć wszyscy to zapomną,
bo jakże to było niedawno
bo jakże to było niedawno.
Pamiętasz…
Pamiętasz, księżyc był wysoko

i spały ptaki w dzikim winie
i cisza była tak głęboka
i tylko jaszcz brzmiał w trzcinie…
Tuliłaś w dłoniach moje ręce,
usta szeptały moje imię
i wszystko było jak w piosence
i tylko jaszcz brzmiał w trzcinie…
Lecz nie trwa miłość nieskończenie,
wiedziałaś przecie – wszystko minie –
został mi tylko smutek i milczenie
i tylko jaszcz brzmi w trzcinie.
Popatrz, siostro
Popatrz, siostro, posłuchaj,

to pada i pada deszcz,
dobra pogoda na każde nieszczęście
i na kieliszek wódki też.
Wypij, siostro, nie szalej,
że pada i pada deszcz,
nasza robota już nam nie ucieknie
i nasze życie też.
My jesteśmy kundelki,
bo taty i mamy nie znamy,
my zaglądamy do butelki,
my do butelki zaglądamy.
Można się zatrudnić na kolei
i można wełnę owczą tkać,
można jak statek stać na kei,
lecz najlepiej od facetów brać.
Można się zatrudnić u piekarza
i z Cyganami konie kraść,
można też pozować u malarza,
lecz stosunkowo mniej męczące: od facetów brać.
Można nauczyć się pisania
i banialuki w tępe głowy lać,
ale przysięgam bez wahania,
że z dwojga złego znacznie prościej jest z mężczyzną spać.
Portofino rolnika
Dziś przyjechało wiejskie kino,

robi się wiosna że aż ha,
na wszystkich stołach słodkie wino
i skowronkami ziemia gra.
W sosenkach księżyc się rozpłynął,
i na jeziorze prysnął lód,
rolnicy nucą „Portofino”;
a mnie tam smutno jest ciut-ciut.
(wersja prywatna)
Ja nie chcę być tą Kolombiną
co się po nocach panu śni,
mnie nie stać już na Portofino
najczęściej już – na rififi.
Prawie miłość
Dobre oczy dobrych gwiazd

pocieszają co dzień nas –
cóż my winni – ja i ty,
że to niezupełnie my:
Prawie miłość – prawie maj.
Prawie Rzym, prawie Kłaj.
Prawie słuchasz, prawie nie
głosu, co ci mówi, że:
– Niewinnością sobie głowy nie zaprzątaj,
fotografii tamtej żony nie oglądaj,
prawie młody jesteś wciąż,
prawie brat, prawie mąż.
Powiedz sobie – karty w tas! –
jeszcze raz, jeszcze raz.
Cyganeczko, pomóż nam,
ładny grosz ci za to dam,
czy za rok, za dzień, za dwa,
skończy się ta prawie gra:
Prawie miłość – prawie maj.
Prawie dom – prawie raj.
Prawie słuchasz, prawie nie
głosu, co mówi, że:
– Niewinnością sobie głowy nie zaprzątaj,
starych listów i obrączek nie pożądaj,
prawie młody jesteś wciąż,
prawie brat, prawie mąż
powiedz sobie – dalej w las!
Jeszcze raz, jeszcze raz…
Prawie mógłbyś zrobić coś,
No to tańcz, no to proś.
Powiedz sobie – karty w tas! –
jeszcze raz, jeszcze raz.
Prawie piosenka
Jeszcze tylko parę chwil – prawda, że niełatwych...

Więc jeszcze tylko parę chwil!
I runą na mnie twoje szały o loki,
i cała ta wielka noc lipcowa… Wielka noc…
Rankiem
ci co cierpliwie nas kochali
przyniosą szampana, plażę i wiatr…
***
A ja, proszę pana,

tak samo jak pan – zakochana –
wyrzucę wstydliwie muszelki sprzed lat…
Gdy będą się witać z koleżankami
my
zostaniemy sami,
zrobimy remanent widm
i może zbiegniemy z wydm
i może znajdziemy kilka poziomek
w różowych dekoltach świtu.
I tam.
I tu.
Przytulić i czekać
Mam pantofle na obcasach

i wysypiam się w atłasach,
na porcelanie tylko jem,
moje życie to jest krem.
Jeśli chcę, to kupię hotel,
tam postawię sobie fotel,
i każdego spytam ktoś pan?
i nie wpuszczę, bom nieznośna.
Już nie jestem byle Ryfką,
nie zaciągniesz mnie na piwko,
ja pod norkami jestem całkiem goła,
brylanty na mnie jak jemioła,
mam jedwabne prześcieradło,
coś takiego mnie napadło,
że jedno widzę w związku z tym –
już się nie lękam zimnych zim,
Przytulić i czekać,
przytulić i czekać –
oto moja recepta dla pań,
w każdym człowieku siedzi kawał człeka
i w każdym siedzi drań.
aż wyjdzie z niego zwierzę,
a potem luli luli,
aż po strachu nietoperze,
a potem gadanie,
nocne oddychanie,
opatrywanie niezagojonych nigdy ran.
A potem wracanie,
a potem wracanie,
a potem czekanie,
aż się namyśli taki pan.
Ja tak zrobiłam,
czekałam i przytuliłam
a teraz wszystko mam!
Ratunku
Ona znowu czuje wiosnę

obcasami stuka tak,
jakby życie niedorosłe
na taneczny wiodła trakt.
Ona czuje bożą wolę,
jest jagnięciem i sokołem.
Te nogi jej…
Ratunku,
ratunku!
Ten uśmiech jej,
ratunku,
ratunku!
Ona znowu czuje wiosnę,
ona pachnie jak sam wiatr,
ma nad czołem złoty kosmyk
i bezczelnie wchodzi w kadr.
Ona czuje, co ja czuję,
kiedy za nią w ślad się snuję…
Te nogi jej…
Ratunku
ratunku!
Ten uśmiech jej,
ratunku,
ratunku!
Nawet zimą czuje wiosnę,
topi śniegi, kruszy kry,
a jej piersi bezlitosne
prowokują boskie sny.
Ona czuje, co ja czuję,
ja ją chyba zamorduję...
Te nogi jej…
Ratunku
ratunku!
Ten uśmiech jej,
ratunku,
ratunku!
Szkoda tych róż
Szkoda tych snów,

które się bez nas wyśniły,
biedny ten żar,
który się bez nas gdzieś tlił.
Szkoda tych gór,
które się bez nas bieliły,
szkoda, że ktoś,
że ze mną przed panem ktoś był.
To nic, że późno pana pokochałam,
bo mogło przecież jeszcze gorzej być,
to nic, że późno pana całowałam,
bo przecież mogłam pana tylko śnić.
Biedny ten dom,
który bez pana kochałam,
chłodny ten wiatr,
który nie dla nas gdzieś wiał.
Szkoda tych zórz,
które nie z panem witałam,
szkoda tych róż,
które kto inny mi dał.
To nic, że późno z panem zatańczyłam,
bo mogłam przecież bez uśmiechu żyć,
to nic, że późno panu uwierzyłam,
bo to się mogło przecież tylko tlić.
To nic, że późno pana pokochałam,
bo mogło przecież jeszcze gorzej być,
to nic, że późno pana całowałam,
bo mogłam się latami tylko śnić.
Serce jest lombardem
Człowiecze serce jest lombardem,

gdzie spotkać możesz każdy grat,
z weselszych czasów – „miękkie „twarde”,
ze smutnych czasów – parę łat.
Są tam bilety i portrety,
roślina jakaś, jakiś ptak,
i suweniry, i kobiety,
a wszystko toto mruczy tak:
„Wspomnij, mnie –
wspomnij mnie –
wspomnij!”.
Przez ludzkie serce, przez ten lombard,
przebiegnie czasem wielki wiatr,
wichura wdziera się jak bomba
i burzy dawny ład i skład.
Fruwają stare fotografie,
przez okna płyną w siną dal,
tańcują daty i parafie,
i tylko tobie – trochę żal:
„Wspomnij mnie,
wspomnij mnie,
wspomnij mnie...
Czasami wspomnij!’’.
***
Siedzę w pustym domu, listy drę

jeszcze wciąż kocham cię.
Jeszcze noszę twoje swetry,
ach, jeszcze jak kocham cię!
Jeszcze pachnie tobą cała szafa,
kot się tak miewa źle!
Wciąż od nowa
brzmi rozmowa na szkle.
Zostały mi niebotyczne sny,
samopalne sny, seksualne sny,
liryczne mgły
i na zdjęciu – ty….
Jestem sobie wolna, ale ba…
To nie mój dom, to nie ja.
W nocy spalam się na pył jak ćma.
Może się obudzę i usłyszę twój głos –
przekupię los.
Rozpoznaję mowę gwiazd i boję się.
No i śnię, i śnię.
Straszą fotografie słodkich plaż,
lubię nas, wołam nas,
w sercu dźwigam twoje serce,
na cały głos wołam:
jestem sobie wdową po miłości
mocno tak nie ma cię,
smuci się poduszka,
chce do łóżka, et!
Śpiewka wróżki
Za złotą ziemią poezji,

za białą ziemią milczenia,
za rudą ziemią jesieni,
za czarną ziemią cierpienia,
są już tylko ogrody, są moje ogrody,
ustaje czas...
Zapraszam was, zapraszam was...
– na węże w malinach,
na strachy w wiklinach,
na kwiaty trujące,
na drogi mylące,
na nieba i lasy, i wody,
na żałość i żal,
na białość i bal,
na bliskość i dal –
zapraszam was... Zapraszam was...
Za rudą ziemią jesieni,
za białą ziemią milczenia –
są już tylko ogrody – są moje ogrody –
zamiera czas –
zapraszam was.
Zapraszam was.
Widok na rzekę
Znów rzeka księżycowa lśni,

ta rzeka znała nasze sny,
gdy wiatr zamilkł,
co noc z nami
ta rzeka z księżycem szeptała we mgle.
Ta rzeka najczarniejsza z rzek –
wysoki, księżycowy brzeg –
gadają po nocach do dziś,
lecz ty się tylko śnisz…
Nie wyjdziesz już na rzeki brzeg
nie czekasz, bym do ciebie biegł,
poszłaś sobie stąd,
może przez mój błąd…
Choć myśli, myśli się nieraz,
by wrócił, wrócił tamten czas,
lecz my wiemy,
lecz my wiemy,
że wraca się tylko po pustkę i żal.
Złośliwie zagrał z nami los,
inaczej dźwięczy dziś twój głos,
spojrzenie masz inne już dziś,
więc chociaż mi się śnisz –
Nie wracaj już za rzeki brzeg,
nie czekaj, bym do ciebie biegł.
Czas rozłączył nas,
czas nie złączy nas.
Nota wydawnicza
Wybór wierszy i piosenek zamieszczonych w niniejszym tomie oparto na dwutomowym wydaniu
wierszy zebranych Agnieszki Osieckiej, które ukazało się nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka
w roku 2009 pt. Nowa miłość – wiersze prawie wszystkie. Zachowano przyjęty wówczas
chronologiczny podział na tomiki oraz alfabetyczny układ wierszy, rezygnując z datowania oraz
przypisów.
Table of Contents
Kolory
Duch stacji benzynowej
Dwie szklaneczki wina
Dziewczyna z cyrku
Filiżanka kawy
Herbaciane nonsensy
Ja mam szczęście do wszystkiego
Małe stacje
Miłość na prowincji
Nie mówimy o naszej miłości
Spacer z niekochanym
Zamienię księżyc na parę butów
Zupełnie jak w piosence
Listy śpiewające
Byle nie o miłości
Cyganka
Dookoła noc się stała
Jednak do pary
Liryka po polsku
Lubię panów
My mamy kota
Na całych jeziorach – ty
Na moście w Białobrzegach
Nie mam żalu do twojej dziewczyny
Pensjonat „Perła jezior”
Płońsk
Po sześciu latach
W dziką jabłoń cię zaklęłam
Sztuczny miód
A ja?
Czytamy Słowackiego
Damą być
Delegacja
Dobra pogoda na szczęście
Dzień dobry, do widzenia
Gasną ogniska
Gonić królika
Małgośka
Mówiłam żartem
Muszę coś zrobić z włosami
Nim wstanie dzień
O przydatności duszy w życiu ptasim
Obejmę dozorcostwo
Piosenka o okularnikach
Pożegnanie z poetką
Róbmy coś
Widzisz mała
Zesłowiczenie
Imionnik z kwiatem
Bukiecik fiołków
Herbata z jaśminu
Jak kropla, która rzeźbi różę
Kwitnie mak
Lwie paszcze
Nie ma kwiatów dla Marianny
O której piszczy trawa
Ogłoszenie w sprawie lilii wodnych
Szarotki
Wyciągają grzyby szyje
Wada serca
Albo – albo
Czym jest dla ciebie literatura
Dwie wędki
Kamień z serc
Kiedyś na pewno
Kołysanka noworoczna
Konkurs palenia fajek w Bostonie
Ktoś umarł
Na serwetkach
Nagłe zastępstwa
Ostatni raz
Umrzeć z miłości
Żywa reklama
Byłam sama, jestem sama
Bywa, że miłość…
Co każdy chłopiec wiedzieć powinien
Cytat z Wyspiańskiego
Czasem chce się do człowieka
Czego wy chcecie od Polki?
Czy te oczy mogą kłamać?
Dajmy się zaskoczyć miłości
Daty polskie
Dyskoteka
Gdzie kochają nas
Gra słów
Jak piasek
Już pora smażyć konfitury
Kiedy mnie już nie będzie
Kochać za młodu
Kochajcie nas, o niewinne
Kochałam raz łajdaczka
Komu weselne dzieci
Kręć się, katarynko
Królewicze
Ludzkie gadanie
Męski protest song
Nie jestem łatwy
Nie przywyczajaj się do miejsca, gdzie są brawa
Nie spoczniemy
Niełatwo
Nowa miłość
Obrona własna
Oko za oko
Osiedlowy klub samotnych
Połącz się ze mną
Proszę sądu
Przyjdę do siebie
Ptasie loty
Rajski deser
Serdeczny mój!
Szpetni czterdziestoletni
Szyba
Śpiewka o weselu Marii
Ta nadzieja...
To są fakty
Tylko łóżko
Wielka woda
Zbieśmy się!
Haftowane gałgany
Kartki z wakacji
Życie nie stawia pytań
Śpiewające piaski
A ja szaleję
Ballada wagonowa
Boża krówko...
Brak dystansu
Był sobie taki czas…
Czarne perfumy
Dawne zabawne
Gdy zakwitną róże
Gdybym miotłą
Gorzko mi
I love you cię
Im bardziej ciebie zapominam
Ja nie chcę spać
Ja nie odchodzę, kiedy trzeba
Kołysanka dla Okruszka
Kto tak ładnie kradnie?
Miłości potrzebna jest epika
Na rynku w Piszu
Na wesoło
Na zakręcie
Nie zabijaj mnie powoli
Paź
Pępek
Pijmy wino za kolegów
Polska madonna
Pożegnanie z Moskwą
Samotni mężczyźni
Siedzieliśmy jak w kinie
Sing Sing
Sprzedam cię
Szał
Świat Ordonki
Uciekaj, moje serce
Z podróży
Za chwilę
Jeszcze
Krzyczę przez sen
Nowy mężczyzna
Przysięgi na nowy rok
Serce
Szeptem przeleciał ptak nad moją głową
W szeregu
Za chwilę
Zły księżyc
Nie narzekajmy na klimat
Bezradnie znów do domu wracam
Byleby był czerwony
Ci chłopcy mówią do nas takie rzeczy
Cierniem jesteś w mej koronie
Na brzozowej korze
Piosenka o oddychaniu
Tańce nie tylko polskie
Aspiryna-blues
Bossa nova do poduszki
Lwowskie tango
Niech żyje bal!
Od nocy do nocy
Pa, pa paryski walczyk
Tango zdrada
Taniec bergamski
Taniec z chłopakiem
To ostatnie bolero
Tygrysie tango
Wariatka tańczy
Zielony walc
Melodia złudzeń
A ja jestem nieśmiertelna
Alu, nie miej do mnie żalu
Ballada o dobrej żonie
Ballada o malarzu
Będę czekać
Białe szaleństwo
Biedne badyliszcze
Chcę być dziewczynką
Chłopak z drewna
Co to za wicher
Czarodzieje
Części zamienne
Człek i ryby
Diabły w deszczu
Duet
Dzień dobry to ty
Dzień za dniem
Dziewczyna z ogródkiem działkowym
Dziękuję za list
Ech, ty babo
Flirt
Gaj
Gdzieś na dnie snu
Greckie margerytki
I co dalej, szary mężczyzno?
Inny świat
Jasne, że przyjdziesz
Jeszcze zima
Karol
Kiedyś byłam lalką
Kobiety, których nie ma
Kocio
Kolega maj
Kolęda we dwoje
Kolęda z pretensjami
Kołysanka dla babci
Księżyc nad Sopotem
Lekcja miłości
Lekki zawrót głowy
Lubię nas
Ludzie w drodze
Ławeczka
Madame Chic
Majowe dziewczyny
Mała Chinka
Miłość w Portofino
Miłość złe humory ma
Moja młodość
Na gorąco
Nasze kawalerskie
Nie całuj mnie pierwsza
Nie jest źle
Nie lubię niedziel
Nie mów nic
Nie oglądam się za chłopakami
Nie przejmuj się
Nie uciekaj od mamy
Nie wybaczaj
Nie żałuję
Nienaumyślnie
Nieśmiałe panie śmiałych snów
Noc z Renatą
O, czemu pan...
Obibok
Od pierwszego wejrzenia
Oddalasz się
Panienki
Pieśń kobiet
Piosenka z twoich stron
Powiedzcie nam chłopcy
Sama chciała
Samotna rękawiczka
Serce wróć
Seweryn K.
Song marynarza
Stan podgorączkowy
Szopenowski nos
Śpiewka o pękniętym sercu
Taka
Tam, gdzie topole
To miasto jest jak płomień
To pan mi przynosi szczęście
To zmyje byle deszcz
Ulice wielkich miast
Upływa szybko życie
Uroda
We dwoje
Wina mi nalej
Wiosna, ach, wiosna
Wychodzę za mąż
Wymyśliłam ciebie
Za kluczem
Zabierz kobietę
Zaszumiało jesienią
Zielono mi
Zrobię ci na złość
Pieśni ze „Sztukmistrza z Lublina”
Chwalmy Pana
Oczy tej małej
Nowe, niedrukowane, rozproszone
Babskie szczęście
Ballada o szczęściu
Bądź blisko
Co teraz
Dwa łóżka
Gorzki smak niewinności
Jedni piszą wiersze piórem
Kochałam pana
Księżyc
Lądek-Zdrój
Lubię
Milion godzin
Mój stary ford
Narzeczona żołnierza
Nasza młodość
Nie lubię
Nie patrz tak
Pamiętasz…
Popatrz, siostro
Portofino rolnika
Prawie miłość
Prawie piosenka
Ratunku
Szkoda tych róż
Serce jest lombardem
Śpiewka wróżki
Widok na rzekę
Nota wydawnicza

Osiecka Agnieszka-NajpiÄ Kniejsze Wiersze I Piosenki

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Osiecka Agnieszka-NajpiÄ Kniejsze Wiersze I Piosenki

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Copyright

© Agata Passent, 2010

Kto naszą drogą o północy gna,

W tym​ mieście, w którym się spotkamy,

Raz kumpel mój, Adam,

Już wieczorna godzina

Ja nie jestem jakaś taka nadzwyczajna,

Oczy mają niebieskie i siwe,

Są małe​ stacje wielkich kolei,

Chodzi​ się nad rzekę,

Nie​ mówimy o naszej miłości...

Tak​ dawno już nie dzwonił,

Kiedy​ wyjdziesz na Nowy Świat,

Spotkali​ się, zupełnie jak w piosence,

Że ty nie​ dla mnie jesteś ani ja dla ciebie,

Czy​ musimy być na ty?

Dookoła​ noc się stała,

Nawet nie chcesz mi się przyśnić,

Nie mogę bez ciebie żyć

Nim przyszedłeś, to wierz mi, że

Kiedy zapomnę tego kogoś,

...Kocham ciebie w domu,

Pamiętam – księżyc był wysoko

Jedne mają kota

Na całych jeziorach – ty,

Zostawiłam moje szczęście

Nie mam żalu do twojej dziewczyny,

Pensjonat „Perła Jezior”

Są w Płońsku dwie cukiernie,

Malwy po chatach kwitną i bledną,

Tego listu jutro znów nie wyślę,

Ty jeszcze nie wiesz,

Przyjechałam taka smutna,

Kiedy rano wóz mleczarza zaturkocze,

Tak chciałabym, tak umiałabym

Bo w delegacji jest liryka

Na kraniec siedmiu mórz,

Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma,

Co stało się, to się nie odstanie

Gasną ogniska na bindugach,

Nie wiedziałam, że tak blisko

Powiedziałam, że do ciebie przyjdę – nie przyszłam,

Czy my się kiedy spotkamy?

Muszę coś zrobić z włosami,

Ze świata czterech stron,

Duszy nie słychać,

Spotkałam cię w barze –

Między nami po ulicy

Gdy zniknie z gazet szpalt

Wyspiański to był jakby wieszcz,

Miałaś wtedy osiemnaście lat,

Nie przychodź do mnie, życie, zbyt często,

Jeszcze się mówi „koleżanko” i „kolego”,

Agata ma oczy podłużne,

Ach, nie mnie jednej

Takie dziś oczy mam niebieskie,

„Głaszcz mnie, Ludwisiu, głaszcz” –

W naszej całej kamienicy

Spójrz, jaka jestem ładna

Patrz, jaka jestem ładna,

Serce mnie boli

Serce mnie boli...

W żółtych płomieniach liści

W tym mieście, w którym się spotkamy,

Są małe stacje wielkich kolei,

Chodzi się nad rzekę,

Nie mówimy o naszej miłości...

Tak dawno już nie dzwonił,

Kiedy wyjdziesz na Nowy Świat,

Spotkali się, zupełnie jak w piosence,

Że ty nie dla mnie jesteś ani ja dla ciebie,

Czy musimy być na ty?

Dookoła noc się stała,