Στυλιανὸς Δ. Χαραλαμπίδης Ἐπίκουρος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Stylianos D. Charalambidis Assistant Professor, Faculty of Theology, Aristotle University of Thessaloniki

Οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἑκατονταετίας

1922-2022
The Hierarchs of the Past Century

Ἔκδοση Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς

Publication of the Greek Orthodox Archdiocese of America
Οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἑκατονταετίας
1922-2022
The Hierarchs of the Past Century
Στυλιανὸς Δ. Χαραλαμπίδης Ἐπίκουρος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
Stylianos D. Charalambidis Assistant Professor, Faculty of Theology, Aristotle University of Thessaloniki

Οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἑκατονταετίας 1922-2022

The Hierarchs of the Past Century (1922-2022)

© Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς

Greek Orthodox Archdiocese of America

Σχεδιασμὸς - Ἐπιμέλεια Ἐκδόσεως: Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Εὐδόκιμος Καρακουλάκης

Design - Editing: Archimandrite of the Ecumenical Throne of Constantinople Eudokimos Karakoulakis
8
 Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀμερικῆς, ὑπέρτιμε καὶ ἔξαρχε Ὠκεανῶν Ἀτλαντικοῦ τε καὶ Εἰρηνικοῦ, ἐν
Ἁγίῳ Πνεύματι ἀγαπητὲ ἀδελφὲ καὶ συλλειτουργὲ τῆς ὑμῶν Μετριότητος κύριε Ἐλπιδοφόρε, χάρις
εἴη τῇ ὑμετέρᾳ Ἱερότητι καὶ εἰρήνη παρὰ Θεοῦ.

Χαιρετίζομεν τὴν μετὰ χεῖρας ἐπετειακὴν ἔκδοσιν πρὸς τιμὴν τῶν Ἀρχιεπισκόπων καὶ τῶν λοιπῶν
Ἱεραρχῶν τῆς ἑκατονταετίας ἐν τῇ Ἱερᾷ Ἀρχιεπισκοπῇ Ἀμερικῆς, εἰς τὴν Ἑλληνικὴν καὶ Ἀγγλικήν.
Συγχαίρομεν ὑμῖν, Ἱερώτατε ἀδελφέ, διὰ τὴν ὡραίαν ταύτην πρωτοβουλίαν, δι᾽ ἧς ἐκφράζετε τὴν
δικαίαν ἀναγνώρισιν πρὸς τοὺς Προκατόχους ὑμῶν, πρὸς τοὺς Μητροπολίτας, τοὺς ἐπαρχιούχους
καὶ τοὺς βοηθοὺς Ἐπισκόπους ἐν τῇ ἱστορικῇ καὶ μεγάλῃ ταύτῃ ἐπαρχίᾳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.
Ἐπαινοῦμεν ἐπίσης καὶ εὐλογοῦμεν τὸν Ἐλλογιμώτατον Ἐπίκουρον Καθηγητὴν τοῦ Ἀριστοτελείου
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Στυλιανὸν Χαραλαμπίδην, συγγραφέα τῆς μελέτης.
Ἅπαντες οἱ Ἀρχιερατεύσαντες ἐν τῇ Ἱερᾷ Ἀρχιεπισκοπῇ Ἀμερικῆς ἐθεώρουν μέγα προνόμιον καὶ
ἰδιαιτέραν εὐλογίαν τὸ γεγονὸς ὅτι ἀνῆκον εἰς τὴν Ἱεραρχίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐξε-
προσώπουν δὲ καὶ ἐξέφραζον εἰς ὅλας τὰς πτυχὰς καὶ τὰς διαστάσεις τοῦ ἁγιαστικοῦ, τοῦ ποιμαντικοῦ
καὶ τοῦ διοικητικοῦ ἔργου των τὸ πνεῦμα τῆς Μητρὸς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας. Ἐγνώριζον
ὅτι εἶναι φύλακες ἀνεκτιμήτων παραδόσεων πίστεως, ἐλπίδος καὶ ἀγάπης, ὅτι εἶναι ἐπίσκοποι μιᾶς
κατ᾽ ἐξοχὴν διακονικῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅτι δὲν ἀνήκουν εἰς τὸν ἑαυτόν των ἀλλὰ εἰς τὸν Χριστόν. Μὲ
ἀπόλυτον πιστότητα εἰς τὴν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μὲ εὐήκοον οὖς καὶ ἑτοίμην χεῖρα βοη-
θείας πρὸς τὸν ἄνθρωπον, διηκόνουν τὸν ἐπίγειον βίον καὶ τὸν αἰώνιον προορισμὸν τοῦ ποιμνίου των.
Ἦσαν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι, μὲ αὐτοθυσίαν καὶ στοργήν, ἐστήριξαν τοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι κα-
τέφευγον ὡς μετανάσται καὶ πρόσφυγες εἰς τὰς Ἡνωμένας Πολιτείας Ἀμερικῆς καὶ ἐπάλαιον διὰ
τὴν ἐπιβίωσιν καὶ τὴν κοινωνικὴν πρόοδόν των. Δὲν ἔπαυσαν νὰ φωτίζουν τὰς καρδίας των διὰ τοῦ
λόγου καὶ τοῦ παραδείγματός των, νὰ τοὺς παρηγοροῦν εἰς τὰς θλίψεις των, νὰ καλλιεργοῦν εἰς τὴν
νέαν γενεὰν τὸν «ἄριστον πόθον» τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Ἔδωκαν ἐν παντὶ τὴν καλὴν μαρτυρίαν ἐν
τῷ Νέῳ Κόσμῳ, ἀγωνισθέντες τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς ἐξαγγελίας τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς ὀργανώσεως καὶ

9
 ἐνθέου λειτουργίας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ τῆς διασώσεως τῆς πνευματικῆς καὶ πολιτισμικῆς ταυτότητος
τοῦ λαχόντος αὐτοῖς χριστωνύμου λαοῦ.
Εἰς τὴν εὐλογημένην αὐτὴν διακονίαν των, εἶχον ἐπίκουρον καὶ ἀρωγὸν τὸν λοιπὸν εὐαγῆ κλῆρον τῆς Ἀρχιε-
πισκοπῆς καὶ τοὺς ὁλοπροθύμους πιστούς. Εἶναι συγκλονιστικὸν καὶ ἀξιοθαύμαστον τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ πρῶτον
μέλημα τῶν πιστῶν καὶ τῶν Κοινοτήτων μας ἦτο ἡ ἀνέγερσις ναοῦ καὶ ἡ λειτουργία σχολείου διὰ τὴν καλλιέργειαν
καὶ διαφύλαξιν τῶν πατρώων παραδόσεων. Τιμῶμεν τὴν μεγάλην προσφορὰν πάντων τῶν εὐλογημένων αὐτῶν
τέκνων τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Κοινὸν τὸ ἀγώνισμα, κοινὸς ὁ σταυρός, κοινὴ ἡ νίκη, κοινὸν
τὸ ἐπίτευγμα, ἡ αὔξησις δηλαδὴ καὶ ἡ εὔκλεια τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, διὰ τὴν ὁποίαν σεμνύνεται
ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία.
Αὐτὴν τὴν θυσιαστικὴν προσφορὰν συνεχίζουν καὶ οἱ σήμερον Ἀρχιερατεύοντες ἐν ταῖς Ἡνωμέναις Πολιτείαις
Ἀμερικῆς, ἄξιοι καὶ ὀτρηροὶ διάδοχοι τῶν προκατόχων των, διακονοῦντες τὸ θεανδρικὸν μυστήριον καὶ τὰ μυστή-
ρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν «εὐχαριστιακὴν πραγμάτωσιν» αὐτῆς, ἐπιδεικνύοντες ἀνύστακτον μέριμναν διὰ τὸν
πολυτρόπον σύγχρονον ἄνθρωπον καὶ τὴν ἐν Χριστῷ οἰκοδομήν του, ἐν ἀκλονήτῳ βεβαιότητι ὅτι ἡ πίστις εἰς τὴν
ὑπερβατικὴν ἀναφορὰν τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ὄχι μόνον δὲν ἀναιρεῖ, ἀλλ᾽ ἐνδυναμώνει καὶ κρατύνει τὴν
χριστιανικὴν μαρτυρίαν ἐν τῷ κόσμῳ.
Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἐκφράζοντες ὑμῖν, Ἱερώτατε καὶ προσφιλέστατε ἀδελφὲ ἅγιε Ἀμερικῆς, τὴν Πατρι-
αρχικὴν ἡμῶν εὐαρέσκειαν διὰ τὴν παροῦσαν ἔκδοσιν ἐπὶ τῇ συμπληρώσει αἰῶνος ὅλου ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῆς
« Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς Βορείου καὶ Νοτίου», καὶ εὐχαριστοῦντες ἅπαξ ἔτι τῷ πονήσαντι καθηγητῇ,
ἐπικαλούμεθα ἐφ᾽ ὑμᾶς, ἐπὶ τοὺς περὶ ὑμᾶς καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς ἐντευξομένους, τὴν ζείδωρον χάριν καὶ τὸ μέγα
ἔλεος τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας καὶ Θεοῦ τῶν θαυμασίων.
βκβ� Ἰουνίου ιε�
´

10
11
 † BARTHOLOMEW
By God’s Mercy Archbishop of Constantinople-New Rome and Ecumenical Patriarch

Your Eminence Archbishop Elpidophoros, most honorable exarch of the Atlantic and Pacific
Oceans, our beloved brother and concelebrant in the Holy Spirit: May God’s grace and peace
be with you.
We greet this anniversary volume, published in Greek and English in honor of the Archbishops
and other Hierarchs for the centennial of the Greek Orthodox Archdiocese of America. We
congratulate you, Your Eminence and dear brother. For this wonderful initiative that is an
expression of the rightful recognition of your Predecessors, Metropolitans, Eparchial and Assistant
Bishops in the historic and great Eparchy of the Ecumenical Throne. We also applaud and bless
the distinguished Assistant Professor of the Aristotle University of Thessaloniki, Dr. Stylianos
Charalambidis, author of the study.
All those who served as Hierarchs in the Greek Orthodox Archdiocese of America regarded
it as an immense privilege and special blessing to belong to the Ecumenical Throne. They
represented and expressed the spirit of the Mother Church of Constantinople in all aspects and
dimensions of their sanctifying, pastoral and administrative work. They recognized that they are
guardians of the invaluable traditions of faith, hope and love, that they are bishops of a Church
of service par excellence, and that they belong not to themselves but to Christ. They served
the earthly life and eternal destiny of their flock with absolute faithfulness to the tradition of
Orthodoxy, with an attentive ear and extended hand in support of others.
They were the ones who, with self-sacrifice and affection, sustained the Orthodox
that sought refuge in the United States of America as immigrants and refugees, that struggled

12
for survival and social progress. They never ceased to enlighten their hearts through word and example, to
comfort them in their affliction, to cultivate the “excellent yearning” for Christ in the younger generation. In
all things, they offered a good witness in the New World, fighting the good fight of proclaiming the Gospel,
administering the church, and fulfilling the sacred tasks of ecclesiastical life and salvation for the spiritual
and cultural identity of the Christ-loving people assigned to them.
In this blessed ministry, their assistance and support came from the rest of the good clergy of the
Archdiocese and the ever-enthusiastic faithful. It is striking and admirable that the first concern of our
faithful and communities was the construction of a church and the function of a school for the cultivation
and preservation of our ancent traditions. We honor the vast contribution of all these blessed children of
the Holy Great Church of Christ. They all had a single struggle, a common cross, a mutual victory, and a
shared achievement: namely, the growth and glory of the Greek Orthodox Archdiocese of America for which
the Mother Church is proud.
This sacrificial offering is continued to this day by the Hierarchs in the United States of America, who are
worthy and willing successors of their predecessors, ministering the divine-human mystery and sacraments
of the Church and its “eucharistic realization” while demonstrating a vigilant concern for the complexities of
contemporary life and for its edification in Christ, in the unshakable conviction that faith in the transcendent
referral of human existence not only does not abolish but in fact enhances and empowers our Christian
witness in the world.
In this spirit, Your Eminence and dearly beloved brother Archbishop Elpidophoros, we express our
Patriarchal gratification for this publication on the completion of an entire century since the creation of
the “Greek Orthodox Archdiocese of North and South America” and offer thanks once again to the author,
while invoking on you, as well as on those around you and on all the faithful, the life-giving grace and great
mercy of the Founder of the Church and God of wonders.
June 15, 2022

Your beloved brother in Christ

† Bartholomew of Constantinople

13
14
 Χαιρετισμὸς Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς
Τὸ ἰωβηλαῖο τῶν ἑκατὸ ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ἀποτελεῖ ἀφορμὴ
ἑορτασμοῦ γιὰ τὴν κληρονομιὰ τοῦ παρελθόντος ἀλλὰ καὶ ὁραματισμοῦ γιὰ τὸ μέλλον. Ὁ μετὰ χεῖρας τόμος
«Οἱ Ἱεράρχες τῆς Ἑκατονταετίας 1922-2022», στὸν ὁποῖο ἀποθησαυρίζεται ὁ βίος καὶ ἡ προσφορὰ τῶν
Ἀρχιεπισκόπων καὶ τῶν ἄλλων Ἱεραρχῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς κατὰ τὴ διαρρεύσασα ἑκατονταετία,
προσφέρει στὸν ἀναγνώστη συλλογὴ βιογραφιῶν τῶν ἐπισκοπικῶν ἐκείνων μορφῶν ποὺ στήριξαν τὴν
πορεία της Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς κατὰ τὴν διάρκεια ὅλων αὐτῶν τῶν δεκαετιῶν. 
Ὁ ἀναγνώστης θὰ συναντήσει πολλὰ ὀνόματα ποὺ θυμίζουν παλαιοὺς συναισθηματικοὺς οἰκογενειακοὺς
καὶ φιλικοὺς δεσμοὺς καὶ ἄλλα ποὺ φαίνονται ἐντελῶς καινούργια. Ὁ ἀκατάλυτος ὅμως δεσμὸς ποὺ
ἑνώνει ὅλα αὐτὰ τὰ πρόσωπα εἶναι ἡ διακονία τους πρὸς τοὺς Ἑλληνορθόδοξους πιστοὺς τῶν Ἡνωμένων
Πολιτειῶν καὶ ἡ σταθερὴ προσήλωσή τους στὴν παράδοση τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τοῦ
Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου. 
Οἱ βιογραφίες αὐτὲς ἐμπλουτίζουν τὴ γνώση μας γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς μας, τῆς
πρώτης Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου στὸ Νέο Κόσμο. Πρόκειται γιὰ μιὰ ἱστορία ἀξιομνημόνευτων
ἐπιτευγμάτων καὶ προκλήσεων ποὺ ἀφοροῦν σὲ κάθε γενιὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Τὸ ἡγετικό ὅραμα ποὺ
μᾶς ἔχει κληροδοτηθεῖ στὸ κατώφλι ἑνὸς νέου αἰῶνα συνιστᾶ τὸ θεμέλιο ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομοῦμε
τὴν Ἐκκλησία τοῦ 21ου αἰῶνα. Θεωροῦμε ὡς εὐλογία τὸ γεγονὸς ὅτι εἴχαμε αὐτοὺς τοὺς πνευματικοὺς
προπάτορες καὶ προσεύχομαι οἱ βιογραφίες τους νὰ σᾶς ἐμπνεύσουν νὰ οἰκοδομήσετε καὶ σεῖς, ὅπως καὶ
ἐκεῖνοι, “ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ” ( Ἐφ.
2,20). 
Ὡς ἐκ τούτου, προλογίζοντας τὸν παρόντα τόμο τῆς ζωντανῆς ἱστορίας μας, εὔχομαι ὅπως ἐμπλουτίσει
τὸ νοῦ σας μὲ τὴν ἀφήγηση τοῦ βίου τῶν σημαντικῶν αὐτῶν μορφῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς
καὶ φωτίσει τὶς καρδιές σας μὲ τὴν πνευματικὴ λάμψη ποὺ ἀκτινοβολοῦν οἱ μεγάλες ἡγετικὲς αὐτὲς
φυσιογνωμίες τῆς Ἐκκλησίας μας. 

15
16
 Greeting of the Archibishop of America
The Centennial of the Greek Orthodox Archdiocese of America poses many opportunities for
celebration of the legacies of the past, and promises for the future. The present volume, The Hierarchs
of the Past Century (1922-2022), which chronicles the Chief Shepherds and Hierarchs of the Sacred
Archdiocese during its first One Hundred Years, affords the reader an intimate portrait gallery of the
Ecclesiastical Leaders who have steered the course of the Greek Orthodox Archdiocese of America
over these decades.
There will be many names that invoke deep emotional connections to family and friends, and
others who will seem entirely new. But what binds them all together is their diakonia to the Greek
Orthodox Faithful of the United States, holding fast to the tradition of the Great Church of Christ,
our Ecumenical Patriarchate.
In offering these biographies, we enrich the knowledge of the history of our Archdiocese, the first
Eparchy of the Ecumenical Throne in the New World. It is a history of tremendous accomplishments,
as well as challenges that affect every generation of the Church. The outstanding, visionary leadership
that has delivered us to the cusp of a new century is the bedrock upon which we build a Church
that is truly apt for the Twenty-First Century. We are so blessed to have had these forefathers in
the Faith, and I pray that their stories will inspire you to build as they did, “upon the foundation of
the Apostles and the Prophets, Jesus Christ Himself being the Chief Cornerstone” (Ephesians 2:20).
Therefore, commending this volume of living history to your consideration, I pray that it will
enrich your minds with narrative and a dramatis personae of our Sacred Archdiocese of America,
and illumine your hearts with the spiritual radiance that shines from these great personalities and
leaders of our Church.

17
 ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΕΣ
Ἑλληνικὲς
ΑΘΠ Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης
ΑΠΘ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
ἀριθμ. ἀριθμὸς
Ἀρχιεπ. Ἀρχιεπίσκοπος
Ἀρχιμ. Ἀρχιμανδρίτης
βλ. βλέπε
ΒΣ Βαλκανικὰ Σύμμεικτα (Θεσσαλονίκη, 1981)
ΓΠ Γρηγόριος Παλαμᾶς (Θεσσαλονίκη, 1917)
δηλ. δηλαδὴ
Ε Ἐκκλησία (Ἀθήνα, 1923)
ΕΑ Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθεια (Κωνσταντινούπολη, 1880)
ΕΕΘΣΑΠΘ Ἐπιστημονικὴ Ἐπετηρίδα Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης (Θεσσαλονίκη, 1953)
ΕΕΘΣΠΑ Ἐπιστημονικὴ Ἐπετηρίδα Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
(Ἀθήνα, 1926)
ΕΕΘΧ Ἐπετηρὶς Ἑστίας Θεολόγων Χάλκης (Ἀθήνα, 1980)
ἐκδ. ἐκδόσεις / ἐκδότης
ΕΜΣ Ἑταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν
Ἐπ. Ἐπίσκεψις (Γενεύη, 1970)
ΕΠΕΘΧ Ἐπιστημονικὴ Παρουσία Ἑστίας Θεολόγων Χάλκης (Ἀθήνα, 1987)
ἐπιμ. ἐπιμέλεια / ἐπιμελητὴς

18
ΕΦ Ἐκκλησιαστικὸς Φάρος (Ἀλεξάνδρεια, 1908)
ΗΠΑ Ἡνωμένες Πολιτεῖες Ἀμερικῆς
Θ Θεολογία (Ἀθήνα, 1923)
ΘΗΕ Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία (Ἀθήνα, 1962–1968)
ΙΜΧΑ Ἵδρυμα Μελετῶν Χερσονήσου τοῦ Αἵμου
κ.ἑξ. καὶ ἑξῆς
Κληρ. Κληρονομία (Θεσσαλονίκη, 1969)
Μητρ. Μητροπολίτης
ΜΙΕΤ Μορφωτικὸ Ἵδρυμα Ἐθνικῆς Τραπέζης
μτφρ. μετάφραση
Ο Ὀρθοδοξία (Κωνσταντινούπολη, 1926 & Νέα Σειρά–Θεσσαλονίκη, 1994)
ὅ.π. ὅπως παραπάνω
ΠΑΑ Πρακτικὰ Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν (Ἀθήνα, 1926)
ΠΙΠΜ Πατριαρχικὸ Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν
Πρωτ. Πρωτοπρεσβύτερος
ΠΣΕ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν
σ. / σσ. σελίδα / σελίδες
στ. στῆλες
Τμ. Τμῆμα
τόμ. Τόμος
τχ. τεῦχος
ὑποσημ. ὑποσημείωση
χ. τ. χωρὶς τόπο
χ. χρ. χωρὶς χρονολογία

19
 Ξένες
CCIA Commission of the Churches on International Affairs
ER The Ecumenical Review (Geneva, 1948)
GOARCH Greek Orthodox Archdiocese of America
GOTR [The] Greek Orthodox Theological Review (Brookline Massachusetts, 1954)
GOYA Greek Orthodox Youth of America
IMR International Migration Review (1964)
JHD Journal of the Hellenic Diaspora (New York, 1973)
OCA Orthodox Church in America
p. page / pages
ROCOR Russian Orthodox Church Outside Russia
SCOBA Standing Conference of the Canonical Orthodox Bishops in Americas
SVTQ St. Vladimir’s Theological Quarterly (New York, 1957)
WCC World Council of Churches

20
 ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ἡ
Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τὸν κατεξοχὴν χῶρο, ἐντός τοῦ ὁποίου κυοφορεῖται καὶ ἐκφράζεται
ἡ διαλεκτικὴ σχέση μεταξὺ ἱστορίας καὶ ἐσχάτων. Τὸ σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ ζεῖ καὶ
πρoσλαμβάνει τὴν ὀδύνη τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας καὶ ταυτόχρονα ἀντιπροσφέρει τὴν
προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητας καὶ τὴν πρόγευση τῶν ἐσχάτων, γιὰ νὰ ζήσει ὁ κόσμος.
Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ “ἐν τῷ κόσμῳ”, διατηρώντας ἀλώβητο τὸν ὀντολογικὰ χαρισματικὸ χαρακτήρα της,
ἐνῶ τὴν ἴδια στιγμὴ ἐκφράζεται ἱστορικὰ καὶ ὡς θεσμός. Χάρισμα καὶ θεσμὸς ἀλληλοπεριχωροῦνται μέσα
στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ χάρισμα ἀποτρέπει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ νὰ μετατραπεῖ σὲ “κόσμο” καὶ ὁ
θεσμὸς τῆς ἐπιτρέπει νὰ ἀντιλαμβάνεται εὐκρινῶς τὴν ἀνθρώπινη συνθήκη.
Ὁ θεσμός, ὅμως, δὲν συνιστᾶ μία γενικὴ καὶ ἀφηρημένη πραγματικότητα, ἀλλὰ συνδέεται στενὰ μὲ τὰ
πρόσωπα. Οἱ θεσμοὶ δὲν ταυτίζονται μὲ τὰ πρόσωπα. Ὡστόσο, τὰ πρόσωπα ὑποστασιάζουν, ἐκφράζουν,
διακονοῦν, ἀναδεικνύουν καὶ ἐνίοτε ὑπονομεύουν τοὺς θεσμοὺς μέσα στὴν ἱστορία. Θὰ μποροῦσε νὰ
ἰσχυριστεῖ κανείς, ἴσως μὲ μία δόση ὑπερβολῆς, ὅτι ἡ ἱστορία τῶν θεσμῶν προσδιορίζεται σὲ μεγάλο βαθμὸ
ἀπὸ τὴν ἱστορία τῶν προσώπων.
Τὸ ἰωβηλαῖο τῶν 100 χρόνων ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς (1922–2022) ἀπὸ
τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀποτελεῖ μία σημαντικὴ ἀφορμὴ μνήμης, περισυλλογῆς καὶ ἀναστοχασμοῦ.
Κάθε παρόμοια ἐπέτειος στρέφει τὸ μυαλὸ στὸ παρελθόν, φωτίζει ἐναργῶς τὸ παρὸν καὶ δίνει ἐναύσματα
γιὰ τὸν ὁραματισμὸ τοῦ μέλλοντος.
Ἡ παροῦσα ἔρευνα συνιστᾶ μία εὐλαβικὴ ἀναφορὰ σὲ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐκ τοῦ ἐπισκοπικοῦ καταλόγου
πρόσωπα, τὰ ὁποῖα κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἑκατονταετοῦς βίου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς δι-
ακόνησαν “μὴ ἀναγκαστῶς, ἀλλ’ ἑκουσίως, μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμως” (Α΄ Πέτρ. 5, 2) τὴν
τοπικὴ Ἐκκλησία. Ἀποτελεῖ ἕνα ψηφιδωτὸ τῶν προσώπων ποὺ μὲ αἴσθημα εὐθύνης καὶ ἱστορικὴ ἐπίγνω-
ση ὑπηρέτησαν τὸν ἀμπελώνα τῆς κατὰ Ἀμερικὴν Ἐκκλησίας. Καταγράφονται τὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα
ἀφενὸς ὅλων τῶν διατελεσάντων Ἀρχιεπισκόπων Ἀμερικῆς μὲ πρῶτο τὸν ἀπὸ Ροδοστόλου Ἀλέξανδρο καὶ
τελευταῖο τὸν ἀπὸ Προύσης Ἐλπιδοφόρο καὶ ἀφετέρου ὅλων τῶν κατὰ καιροὺς καὶ ἀπὸ διάφορες θέσεις
ἐπισκοπικῆς εὐθύνης διακονησάντων καὶ διακονούντων Ἱεραρχῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.

21
 Τὸ ἔργο ὅλων αὐτῶν τῶν ἐπισκοπικῶν μορφῶν πλαισίωσε μὲ ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση μία πλειάδα κληρικῶν
καὶ λαϊκῶν συνεργατῶν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι σήμερα.
Ἀποτελεῖ, ἀναμφίβολα, εὐτυχῆ συγκυρία τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ συμπλήρωση 100 ἐτῶν ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς
Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς συμπίπτει μὲ τὴ συμπλήρωση τριῶν δεκαετιῶν εὐκλεοῦς πρωθιεραρχι-
κῆς διακονίας τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου. Ὁ ἴδιος ἔχει
ἐπανειλημμένα δώσει ἁπτὰ δείγματα τῆς πατρικῆς μέριμνας καὶ τοῦ στοργικοῦ ἐνδιαφέροντός του γιὰ τὴ
σημαντικὴ αὐτὴ Ἐπαρχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τὴν ὁποία ἐπισκέφτηκε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὸν
Ὀκτώβριο καὶ Νοέμβριο τοῦ 2021.
Ἐκφράζω καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ τὶς εὐγνώμονες εὐχαριστίες μου πρὸς τὸν Σεβασμιώτατο Ἀρχιεπίσκοπο
Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρο, Καθηγητὴ Πανεπιστημίου καὶ ἄξιο διάδοχο σημαντικῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν
ποὺ κλέϊσαν τὸν θρόνο τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς. Εἶναι ὁ Ἱεράρχης ἐκεῖνος, στὸν ὁποῖον ἡ χάρη τοῦ
Θεοῦ ἐπιδαψίλευσε τὸ ἀκριβὸ προνόμιο νὰ ἡγεῖται τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλησίας στὸν Νέο Κόσμο
κατὰ τὴ σημαντικὴ αὐτὴ καὶ κρίσιμη ἱστορικὴ συγκυρία. Ἀποτέλεσε γιὰ τὸν γράφοντα ἰδιαίτερη τιμὴ ἡ
ἀνάθεση τῆς συγγραφῆς τοῦ μετὰ χεῖρας βιβλίου ἀπὸ τὸν ἴδιο, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη μὲ τὴν ὁποία τὸν
περιέβαλε καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς συγγραφῆς του.
Θὰ ἤθελα, τέλος, νὰ ἐκφράσω τὶς ἐγκάρδιες εὐχαριστίες μου πρὸς τοὺς συνοδοιπόρους μου σ’ αὐτὴ
τὴν προσπάθεια καὶ εἰδικότερα πρὸς τοὺς Πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτες κ. Βαρθολομαῖο Mercado,
Διευθυντὴ τῶν Ἀρχείων τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, ὁ ὁποῖος φρόντισε γιὰ τὴ μετάφραση τῶν
κειμένων τοῦ βιβλίου στὰ ἀγγλικὰ καὶ κ. Εὐδόκιμο Καρακουλάκη γιὰ τὴν ὅλη ἐπιμέλεια τῆς ἔκδοσης.

Θεσσαλονίκη, Ἰούνιος 2022

Στυλιανὸς Δ. Χαραλαμπίδης
Ἐπίκουρος Καθηγητὴς
Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

22
 PROLOGUE

T
he Church is the pre–eminent place in which the dialectical relationship between history and
the eschaton is conceived and expressed. The Body of the living Christ lives and assumes
the pain of human history and, at the same time, represents the perspective of eternity and
the foretaste of the eschaton for the life of the world.
The Church lives “in the world”, maintaining intact its ontologically charismatic character, while
at the same time it is historically expressed as an institution. The charism and the institution are
intertwined in the life of the Church. The charism prevents the Church from becoming “worldly”
and the institution allows it to clearly understand the human condition.
The institution, however, is not a general and abstract reality, but is closely connected with
persons. Institutions are not identified with individuals. However, individuals represent, express,
serve, highlight, and sometimes undermine institutions throughout history. One could argue, perhaps
with a dose of exaggeration, that the history of institutions is determined to a great degree by the
history of individuals.
The jubilee of the 100th anniversary of the founding of the Archdiocese of America (1922–2022)
by the Ecumenical Patriarchate is indeed an important occasion for remembrance, contemplation,
and reflection. Such an anniversary turns the mind to the past, actively illuminates the present, and
provides the impetus for the vision of the future.
The present research is a reverent offering to all those Hierarchs whose names are etched in
history and who, during the past 100–year history of the Archdiocese of America, served “not
by necessity, but voluntarily, by no means at all, but willingly” (1 Peter 5:2) the local Church. It
constitutes a mosaic of people who, with a sense of responsibility, served the vineyard of the Church
in America. Herein are recorded the biographical details of all the serving Archbishops of America,
from Archbishop Alexander to Archbishop Elpidophoros as well as all the various Hierarchs who
served the Archdiocese throughout its history. The work of all these episcopal figures accompanied
with love and devotion the multitude of co–laboring clergy and laity from the beginning of the
Archdiocese’s history to today.

23
 Undoubtedly, it is a joyful event that the completion of 100 years since the founding of the
Archdiocese of America coincides with the completion of three decades of the illustrious ministry
of His All–Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew on the first–throne of Orthodoxy. He has
repeatedly given tangible examples of paternal care and affectionate interest for this important
Eparchy of the Ecumenical Throne, which he had once again visited in October and November 2021.
I would like to express my gratitude to His Eminence Archbishop Elpidophoros of America, a
University Professor and worthy successor to significant hierarchal personalities, whose pastoral
work brought renown to the throne of the Archdiocese. He is the Hierarch to whom the Grace of
God bestowed the precious privilege of leading the Greek Orthodox Church in the New World at this
important and critical historical juncture. It was a special honor for the author to be commissioned
to write this volume, but also the trust with which he was given throughout his writing.
Finally, I would like to express my heartfelt thanks to my companions in this endeavor and in
particular to the Very Reverend Archimandrite Bartholomew Mercado, Director of the Archives of
the Archdiocese of America, who endeavored to offer translational assistance into English and the
Very Reverend Archimandrite Evdokimos Karakoulakis for the entire editing of the publication.

Thessaloniki, June 2022

Stylianos D. Charalambidis
Assistant Professor,
Faculty of Theology,
Aristotle University of Thessaloniki

24
25
 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΑΜΕΡΙΚΗΣ*

BIOGRAPHIES OF THE ARCHBISHOPS OF AMERICA

* Γιὰ τὴν ἀγγλικὴ μετάφραση τῶν τίτλων τῶν Μητροπόλεων καὶ τῶν Ἐπισκοπῶν συμβουλευτήκαμε τὴν Ἐπετηρίδα
τοῦ ἔτους 2022 τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς (Greek Orthodox Archdiocese of America, 2022 Directory).
28
 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (Δημόγλου) ἀπὸ Ροδοστόλου1,
μετέπειτα Μητροπολίτης Κερκύρας καὶ Παξῶν2.

Ὁ
Ἀλέξανδρος Δημόγλου γεννήθηκε τὸ 1876 στὴ Χαλκηδόνα. Τὸ 1895 χειροτονήθηκε διάκονος
καὶ τὸ 1902 πρεσβύτερος, ἐνῶ τὴν ἴδια χρονιὰ ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς
Χάλκης. Τὸ 1907 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ροδοστόλου καὶ ὑπηρέτησε διαδοχικὰ στὶς Ἱ. Μη-
τροπόλεις Ἐφέσου, Ἀδριανουπόλεως, Ξάνθης καὶ Θεσσαλονίκης. Τὸ 1918 ἀποτέλεσε μέλος
ἐκκλησιαστικῆς ἀντιπροσωπείας ὑπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Ἀθηνῶν Μελέτιο (Μεταξάκη), ἡ ὁποία μετέβη
στὶς ΗΠΑ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἐκεῖ ποιμαντικῶν καὶ ἄλλων προβλημάτων. Τὸ ἴδιο ἔτος ἀνέλαβε τὴ
διαποίμανση τῶν Ἑλληνορθοδόξων τῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ Συνοδικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ἐκ-
κλησίας τῆς Ἑλλάδος, στὴ δικαιοδοσία τῆς ὁποίας ὑπάγονταν τότε –κατὰ παραχώρηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Θρόνου– οἱ Κοινότητες τῆς διασπορᾶς.
Μὲ τὴν ἵδρυση τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο
τὸν Μάϊο τοῦ 1922 κατέστη ὁ πρῶτος ποιμενάρχης τῆς μεγάλης αὐτῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας. Ὁ Ἀρ-
χιεπίσκοπος Ἀλέξανδρος ἀνέπτυξε ἕνα σημαντικὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο, στηρίζοντας τόσο τὸν μητροπολιτικὸ
Ἑλληνισμὸ ὅσο καὶ τοὺς μετανάστες ποὺ ἔφταναν μαζικὰ στὸν Νέο Κόσμο τὶς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 20οῦ
αἰώνα. Στάθηκε μὲ κάθε τρόπο στὸ πλευρὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἰδιαίτερα ὅταν ἡ Μεγάλη τοῦ

1 Πανελλήνιον Λεύκωμα Ἐθνικῆς Ἑκατονταετηρίδος 1821–1921, τόμ. ΣΤ΄ ( Ἐκκλησία–Κλῆρος), Ἐν Ἀθήναις 1922, σ. 119· Ἰ. Χ. Κ., “ Ἀλέξαν-
δρος ὁ Δήμογλου”, ΘΗΕ 2(1963), στ. 115· Al. Kitroeff, The Greek Orthodox Church in America (A Modern History), Cornell University
Press 2020, σ. 39 κ.ἑξ.· Β. Δ. Κουκουσᾶ, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Ἀμερική (Ἀνασκόπηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καὶ κοινωνικοῦ βίου μέσα
ἀπὸ τὶς πηγές), Ostracon Publishing, Θεσσαλονίκη 2014, σσ. 127–203· Γ.–Ἐμμ. Μητρόπουλου, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἀλέξανδρος
Δημόγλου (1922–1930), Διπλωματικὴ Ἐργασία, Θεσσαλονίκη 2018· Θ. Ἠλ. Πέτρου, Ὁ Ἐθνικὸς Διχασμὸς στὴν Ὁμογένεια τῆς Ἀμερικῆς
καὶ ἡ Ἀρχιεπισκοπεία τοῦ Ἀθηναγόρα, ἐκδ. Περίπλους, Ἀθήνα 2008· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπι-
σκοπικοὶ Κατάλογοι (Κατὰ τοὺς κώδικας τῶν Ὑπομνημάτων τοῦ Ἀρχειοφυλακίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου)”, Ο 33(1958), σ. 412·
34(1959), σσ. 23–24· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐκδ. Περὶ Τεχνῶν, Πάτρα 2003, σ. 190·
Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως Ἐπισκοπαὶ καὶ Ἐπίσκοποι (1833–1960)”, Θ 31(1960), σ. 547 και 32(1961), σ. 88.
2 Ο 6(1931), σ. 78· Ε 8(1930), σ. 362.

29
 Χριστοῦ Ἐκκλησία βρέθηκε σὲ δυσχερῆ θέση λόγῳ τῆς
μικρασιατικῆς καταστροφῆς καὶ τῆς ἀπώλειας μεγάλου
μέρους τοῦ ποιμνίου της. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἔγιναν τὰ
πρῶτα βήματα ὀργάνωσης τῆς ὁμογενειακῆς παιδείας, ἐνῶ
καλλιέργησε καὶ τὶς σχέσεις μὲ τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς
Ἐκκλησίες καὶ Ὁμολογίες στὴν Ἀμερική. Μία ἀπὸ τὶς πιὸ
σημαντικὲς πρωτοβουλίες του ὑπῆρξε ἡ σύγκληση τῆς
Β΄ Κληρικολαϊκῆς Συνέλευσης τὸν Αὔγουστο τοῦ 1922
στὴ Νέα Ὑόρκη. Τὰ μέλη της συνεισέφεραν στὴ σύνταξη
Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, ὁ ὁποῖος
δόθηκε ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου. Ἡ ποιμαντορία τοῦ Ἀμερικῆς Ἀλεξάνδρου
συνέπεσε μὲ μία ἰδιαίτερα κρίσιμη περίοδο τῆς ἱστορίας
τῆς ἑλληνικῆς Ὁμογένειας, ἡ ὁποία μαστιζόταν ἀπὸ πο-
λιτικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς διχοστασίες. Ὁ ἴδιος, στενὸς
συνεργάτης τοῦ Μελετίου Μεταξάκη καὶ φίλα προσκεί-
μενος στὴ βενιζελικὴ παράταξη, δημιούργησε ἐχθρότητες
σὲ φιλοβασιλικοὺς κύκλους τῆς ἑλληνικῆς Ὁμογένειας,
γεγονὸς ποὺ ὁδήγησε στὴν παραίτησή του τὸ 1930. Τὸ
ἴδιο ἔτος ἐξελέγη Μητροπολίτης Κερκύρας, διαδεχόμενος
τὸν ἐκλεγέντα στὸ μεταξὺ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἀθη-
ναγόρα. Στὴν Ἱ. Μητρόπολη Κερκύρας παρέμεινε μέχρι
τὸν θάνατό του τὸ 1942.

30
31
 ALEXANDER (Demoglou) from Rodostolon,
later Metropolitan of Kerkyra and Paxos.

A
lexander Demoglou was born in 1876 in Chalcedon. In 1895 he was ordained a deacon
and in 1902 a priest, while at the same time he graduated from the Theological School of
Halki. In 1907 he was elected Bishop of Rodostolon and served successively the Metropolis
of Ephesos, Adrianoupolis, Xanthi, and Thessaloniki. In 1918 he was a member of an
ecclesiastical delegation, under the then Metropolitan of Athens Meletios (Metaxakis), which came
to the United States of America to confront pastoral and other serious problems. In the same year,
he assumed the pastorate of the Greek Orthodox of America in his capacity as Synodical Vicar of the
Church of Greece, in the jurisdiction of which the Communities of the diaspora were then subject
by concession of the Ecumenical Throne.

With the founding of the Archdiocese of North and South America by the Ecumenical Patriarchate
in May 1922, he became the first sherpherd of this large ecclesiastical eparchy. Archbishop Alexander
developed an important charitable endeavor, supporting both Greece as well as the immigrants
who arrived en masse to the New World in the first decades of the 20th century. He supported
the Ecumenical Patriarchate in every way, especially when the Great Church of Christ found itself
in a difficult position due to the Asia Minor catastrophe and the loss of much of its flock. During
his days, the first steps taken were to organize the education of the Greek Community, while also
cultivating relations with the rest of the Christian Churches and confessions in America. One of his
most important initiatives was the convening of the Second Clergy–Laity Assembly in August 1922
in New York. Its members contributed to the Charter of the Archdiocese which was given by the Holy
and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate. The pastorate of Archbishop Alexander coincided
with a particularly critical period in the history of the Greek Community, which was plagued by
political and ecclesiastical divisions. He himself, a close associate of Meletios Metaxakis and a close
32
friend to the Venizelist faction, created animosity in pro–royalist circles of the Greek Community,
which ultimately led to his resignation in 1930. In the same year he was elected Metropolitan of
Kerkyra, succeeding Athenagoras who had, in the meantime, been elected Archbishop of America.
He remained in the Metropolis of Kerkyra until his death in 1942.
7

33
34
 ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (Σπύρου)
ἀπὸ Κερκύρας καὶ Παξῶν, μετέπειτα Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης3.

Ὁ
Ἀθηναγόρας (κατὰ κόσμον Ἀριστοκλῆς) Σπύρου γεννήθηκε τὸ 1886 στὸ Βασιλικὸ Πωγωνίου.
Τὴν ἐγκύκλια παιδεία ὁλοκλήρωσε στὸ χωριό του, τὴν Κόνιτσα καὶ τὰ Ἰωάννινα. Tὸ 1910
ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ χειροτονήθηκε
Διάκονος. Ἀπὸ τὸ 1910 ἕως τὸ 1918 ὑπηρέτησε στὴν Ἱ. Μητρόπολη Πελαγονίας, ἐνῶ τὸ
1919, μετὰ ἀπὸ σύντομη παραμονὴ στὸ Ἅγιο Ὄρος, προσελήφθη ὡς Διάκονος καὶ Γραμματέας τῆς Ἱ.
Μητροπόλεως Ἀθηνῶν ἀπὸ τὸν Μελέτιο Μεταξάκη. Ὁ νέος κληρικὸς ἔδειξε ἀπὸ νωρὶς τὶς ἱκανότητές
3 Ο 5(1930), σσ. 379–380, 516–523· Ο 6(1931), σσ. 142–149· Ο 23(1948), σσ. 344–345· Β. Γ. Βασιλειάδου, “ Ὁ Ἀθηναγόρας ὡς Ἀρχιεπί-
σκοπος Ἀμερικῆς Βορείου καὶ Νοτίου”, Ἀθηναγόρας Α΄ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὁ Ἠπειρώτης, ἐκδ. Ἑταιρείας Ἠπειρωτικῶν Μελετῶν,
Ἰωάννινα 1975, σσ. 133–143· D. J. Constantelos, “Patriarch Athenagoras’ ethical and pastoral concerns”, GOTR 29(1984), σσ. 335–348·
Al. Kitroeff, The Greek Orthodox Church in America…, ὅ.π., σ. 58 κ.ἑξ.· Ἀρ. Κλώντια, Ἀθηναγόρας Α΄. Ὁ Μεγάλος Πατριάρχης μας,
Ἀθῆναι 1975· Β. Δ. Κουκουσᾶ, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Ἀμερική…, ὅ.π., σσ. 205–261· τοῦ ἰδίου, “ Ἀθηναγόρας Α΄, Οἰκουμενικὸς
Πατριάρχης”, Μεγάλη Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια τόμ. Α΄, σσ. 384–389· P. T. Kourides, “Our three Hierarchs (Evaluating
the ministry of Archbishops Athenagoras, Michael and Iakovos)”, στό: M. B. Efthimiou–G. A. Christopoulos (ἐκδ.), History of the
Greek Orthodox Church in America, Greek Orthodox Archdiocese of North and South America Publications, New York 1984, σσ.
171–182· V. Martano, Athenagoras, il patriarca (1886–1972). Un cristiano fra crisi della coabitazione e utopia ecumenica, Società
Editrice Il Mulino, Bologna 1996· Π. Παλαιολόγου, Οἱ Ἕλληνες ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ὀρθοδοξία καὶ Γένος (Ἀθηναγόρας, Μακάριος,
Ἰάκωβος. Φανάρι, Κύπρος, Ἀμερική, Εὐρώπη), ἐκδ. Μπίρη, Ἀθήνα χ.χρ.· G. Papaioannou, From Mars Hill to Manhattan: The Greek
Orthodox in America under Athenagoras I, Minneapolis 1976· Θ. Ἠλ. Πέτρου, Ὁ Ἐθνικὸς Διχασμὸς στὴν Ὁμογένεια τῆς Ἀμερικῆς καὶ
ἡ Ἀρχιεπισκοπεία τοῦ Ἀθηναγόρα, ὅ.π.· Β. Θ. Σταυρίδου, “Ι. Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν συγγραφὴν βιογραφίας τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου ΙΙ.
Βιογραφία πλήρης ἐν σχεδίῳ (1886–1972) ΙΙΙ. Βιβλιογραφία”, Ἀθηναγόρας Α΄ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὁ Ἠπειρώτης, ὅ.π., σσ. 27–67·
τοῦ ἰδίου, Οἱ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι 1860–Σήμερον, τόμ. Α΄ ( Ἱστορία), ἐκδ. EΜΣ, Θεσσαλονίκη 1977, σσ. 605–619· τοῦ ἰδίου, “Two
Ecumenical Patriarchs from America: Meletios IV Metaxakis (1921–1923) and Athenagoras I Spyrou (1948–1972)”, GOTR44(1999),
1–4, σσ. 55–84 [= Ο 7(2000), 1, σσ. 89–120στὰ ἑλληνικά]· Γ. Ν. Τασούδη (ἐπιμ.), Ἄρθρα καὶ Μελέται Χρυσάνθου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν
τοῦ ἀπὸ Τραπεζοῦντος 1911–1949, ἐκδ. Ἑταιρείας Θρακικῶν Ἐρευνῶν, Κομοτηνή 20192, σσ. 501–572· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπει-
τα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σσ. 345-347· Δ. Γρ. Τσάκωνα, “ Ἀθηναγόρας ὁ Α΄”, ΘΗΕ 1(1962), στ.
602–606· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 31(1960), σ. 547.

35
 του καὶ γι’ αὐτὸ τὸ 1922, εὑρισκόμενος
ἀκόμη στὸν βαθμὸ τοῦ Διακόνου, ἐξελέγη
Μητροπολίτης Κερκύρας καὶ Παξῶν. Ἡ
χειροτονία του σὲ Πρεσβύτερο καὶ Ἐπί-
σκοπο πραγματοποιήθηκε τὸν Δεκέμβριο
τοῦ ἴδιου ἔτους. Ὡς Μητροπολίτης Κερ-
κύρας ἀνέπτυξε πλούσιο φιλανθρωπικό,
κοινωνικὸ καὶ ἐκπαιδευτικὸ ἔργο, ἐνῶ
ταυτόχρονα διατήρησε ἄριστες σχέσεις
μὲ τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ τοὺς Ἀρ-
μενίους κατοίκους τοῦ νησιοῦ. Ἐκπροσώ-
πησε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σὲ ση-
μαντικὲς διαχριστιανικὲς καὶ διορθόδοξες
συναντήσεις, ὅπως, ἐπὶ παραδείγματι, ἡ
ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Προκαταρκτικὴ Ἐπιτροπὴ
τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τὸ 1930.
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1930 ἡ Ἁγία καὶ
Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατρι-
αρχείου ἐξέλεξε τὸν Μητροπολίτη Κερκύ-
ρας καὶ Παξῶν Ἀθηναγόρα Ἀρχιεπίσκοπο
Ἀμερικῆς. Τὸ πρόσωπο τοῦ Μητροπολίτη
Κερκύρας, ὡς τὸ καταλληλότερο γιὰ τὴν
ἐπίλυση τῶν σοβαρῶν προβλημάτων ποὺ
ταλάνιζαν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὴν Ἐκκλησία
τῆς Ἀμερικῆς, εἶχε, μεταξὺ ἄλλων, ὑπο-
δείξει καὶ ὁ τότε Μητροπολίτης Κορινθίας
Δαμασκηνὸς Παπανδρέου, ὁ ὁποῖος εἶχε
ἀποσταλεῖ στὴν Ἀμερικὴ ὡς Ἔξαρχος

36
γιὰ νὰ συμβάλει στὴν εἰρήνευση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ
νέος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς, ἀφοῦ ἐπισκέφτηκε τὸ Φανάρι
γιὰ νὰ λάβει τὴν εὐλογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Φωτίου
Β΄, ἔφτασε στὴ Νέα Ὑόρκη καὶ ἐνθρονίστηκε στὸν Ἱ. Ναὸ τοῦ
Ἁγίου Ἐλευθερίου τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1931. Περιόδευσε ἄμεσα
στὶς περισσότερες Κοινότητες, γιὰ νὰ διαπιστώσει ἀπὸ πρῶτο
χέρι τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζαν. Ἡ κύρια πηγὴ ἔντασης
στοὺς κόλπους τῆς Ὁμογένειας παρέμενε ἡ διαίρεσή της σὲ
βενιζελικοὺς καὶ βασιλικούς, ἐνῶ δὲν ἔλειπαν τὰ οἰκονομικὰ καὶ
ὀργανωτικὰ προβλήματα, καθὼς καὶ τὸ πρόβλημα τῆς λειψανδρίας
στὶς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηναγόρας κατόρθωσε πολὺ γρήγορα νὰ
προσαρμοστεῖ στὰ δεδομένα τῆς ἀμερικανικῆς πραγματικότητας,
νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν οὐσία τῶν προβλημάτων καὶ νὰ δρομολογήσει
λύσεις. Ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἱστορικὸς θὰ ἀναγνωρίσει ὅτι τὸ ση-
μαντικότερο ἐπίτευγμά του ὑπῆρξε ἡ ὑπέρβαση τῶν διαιρέσεων
καὶ ἡ εἰρήνευση τῆς Ὁμογένειας ἀπὸ τὰ πολιτικὰ πάθη. Ἡ συμφιλίωση, ἄλλωστε, ἀποτέλεσε σημαντικὸ
παράγοντα γιὰ τὴν πρόοδο ὄχι μόνο τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀμερικῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλη-
σίας στὸν Νέο Κόσμο. Δόθηκε ἡ δυνατότητα προβολῆς τῆς Ὀρθοδοξίας γενικότερα καὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου εἰδικότερα στὴν ἀμερικανικὴ κοινωνία. Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ συνέβαλε, μεταξὺ ἄλλων,
καὶ ἡ προσωπικὴ φιλία ποὺ συνέδεε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηναγόρα μὲ τοὺς Προέδρους Roosevelt καὶ
Truman, μὲ τὸ προσωπικὸ ἀεροσκάφος τοῦ ὁποίου ἔφτασε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἐξελέγη στὸν
Οἰκουμενικὸ Θρόνο.
Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηναγόρα, συγκλήθηκαν ἕξι Κληρικολαϊκὲς Συνελεύσεις στὴ Νέα
Ὑόρκη (1931), τὸ Σικάγο (1933), τὴ Βοστώνη (1935), τὸ Ντητρόιτ (1939), τὴ Φιλαδέλφεια (1942) καὶ πάλι
στὴ Βοστώνη (1946), ἐνῶ τέθηκε σὲ ἰσχὺ καὶ τὸ νέο Σύνταγμα τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, τὸ ὁποῖο
ἀποδείχτηκε ἀρκετὰ ἀνθεκτικὸ στὸν χρόνο, καθὼς ἴσχυσε ἀπὸ τὸ 1931 ἕως τὸ 1977. Βασικὸς ἄξονας τοῦ
νέου διοικητικοῦ σχήματος ὑπῆρξε ἡ κατάργηση τῆς Ἐπισκοπικῆς Συνόδου, ὅπως λειτουργοῦσε τότε, ἡ

37
 καθιέρωση τοῦ θεσμοῦ τῶν Βοηθῶν Ἐπισκόπων καὶ ἡ δημιουργία Ἀρχιεπισκοπικῶν Περιφερειῶν (Σικάγου,
Βοστώνης, Ἁγίου Φραγκίσκου καὶ Σάρλοτ).
Ἕνας κρίσιμος τομέας πρὸς τὸν ὁποῖον ἔστρεψε τὸ ἐνδιαφέρον του ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὁ Ἀρχιεπί-
σκοπος Ἀθηναγόρας ὑπῆρξε ὁ οἰκονομικός. Κατόρθωσε νὰ βελτιώσει τὰ οἰκονομικὰ τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς
Ἀμερικῆς, καθιερώνοντας, μεταξὺ ἄλλων, τὴν πρακτικὴ τοῦ μονοδολαρίου, δηλ. τὴν ἐκ μέρους κάθε πιστοῦ
καταβολὴ τοῦ ποσοῦ τοῦ ἑνὸς δολαρίου στὴν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ διὰ τῶν ἑκασταχοῦ ἐνοριῶν. Ἡ οἰκονομι-
κὴ ἄνθηση ἐπέτρεψε τὴν ἵδρυση τοῦ Ταμείου συνταξιοδότησης τῶν κληρικῶν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, τὴ
μεταφορὰ τῆς ἕδρας της τὸ 1942 ἀπὸ τὴν Αstoria στὴν περιοχὴ τοῦ Μanhattan, καθὼς καὶ τὴν ἀγορὰ
οἰκοπέδου καὶ ἐν συνεχείᾳ τὴν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ἱ. Καθεδρικοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Τριάδος Νέας Ὑόρκης
στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1930.
Τὸ 1931, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηναγόρας ἵδρυσε τὴ Φιλόπτωχο Ἀδελφότητα Κυριῶν μὲ στόχο τὴν ἐνίσχυ-
ση τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας. Ἱδρύθηκαν, ἐπίσης, νέα ἀπογευματινὰ σχολεῖα, καθὼς καὶ
ὀρφανοτροφεῖο, ἐνῶ λίγα χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ θεμελίωσε τὴν Ἀκαδημία
τοῦ Ἁγίου Βασιλείου στὸ Garrison τῆς Νέας Ὑόρκης (1944) μὲ προσανατολισμὸ τόσο φιλανθρωπικὸ
ὅσο καὶ ἐκπαιδευτικό.
Στὸ πλαίσιο τῆς πολιτικῆς τῆς ἐξωστρέφειας ποὺ ἐγκαινίασε μὲ τὴν ἄφιξή του στὴν Ἀμερική, ὁ Ἀρχιε-
πίσκοπος Ἀθηναγόρας ἀντιλήφθηκε τὴν ἀνάγκη ὕπαρξης ἑνὸς ἐντύπου ποὺ θὰ ἀποτελοῦσε τὸ ἐπίσημο
ὄργανο τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς. Γιὰ τὸν λόγο αὐτόν, ἵδρυσε τὸ 1934 τὸν “ Ὀρθόδοξο Παρατηρητή”, ὁ ὁποῖος
συνέχισε γιὰ δεκαετίες τὴ δημιουργικὴ παρουσία του στὸν χῶρο τῆς ἐνημέρωσης τοῦ ἑλληνορθόδοξου
(καὶ ὄχι μόνο) πληρώματος, ἐνῶ σήμερα, ἀκολουθώντας τὶς ἐπιταγὲς τῆς ἐποχῆς, ἔχει λάβει ἠλεκτρονικὸ
χαρακτήρα.
Ἱστορικῆς σημασίας, ὅμως, γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπῆρξε ἡ ἵδρυση τῆς Θεολο-
γικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στὸ Pomfret τοῦ Connecticut τὸ 1937, ἡ ὁποία ἀργότερα μεταφέρθηκε
στὴ Βοστώνη (1947). Ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ θὰ εἶχε πλέον τὴ δυνατότητα νὰ ἐπιμορφώνει καὶ νὰ καταρτίζει
τὰ στελέχη της καὶ ταυτόχρονα νὰ δίνει τὴ μαρτυρία τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας ἐντός τῆς ἀμερικανικῆς
συνάφειας.
Δὲν ἔμεινε, ἐπίσης, ἔξω ἀπὸ τὴ μέριμνα τοῦ Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρα τὸ ζήτημα τῆς ἐμβάθυνσης τῆς δια-
χριστιανικῆς καὶ διορθόδοξης συνεργασίας. Ἐνίσχυσε ἰδιαίτερα τοὺς ἀδελφικοὺς δεσμοὺς μὲ τὶς ὑπόλοιπες

38
χριστιανικὲς Ἐκκλησίες καὶ Ὁμολογίες,
ἐνῶ ἀποφασιστικὸ βῆμα γιὰ τὴν περαιτέρω
προώθηση τῆς διορθόδοξης συνεργασίας
ἀποτέλεσε ἡ ἐκ μέρους του ἵδρυση τῆς
Ὁμοσπονδίας Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν
Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀμερικῆς τὸ 1943, ἡ ὁποία
ἀποτέλεσε τὴ βάση γιὰ τὴ μετέπειτα Μόνι-
μη Διάσκεψη τῶν Ὀρθοδόξων Κανονικῶν
Ἐπισκόπων τῆς Ἀμερικῆς (SCOBA). Ἐπὶ
τῶν ἡμερῶν του δὲ δύο Ἐπισκοπὲς ὑπή-
χθησαν στὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου: μία τῶν Οὐκρανῶν, γιὰ τὴ
διαποίμανση τῶν ὁποίων τὸ Οἰκουμενικὸ
Πατριαρχεῖο ἐξέλεξε καὶ χειροτόνησε τὸν
Θεοδόσιο Shpylka καὶ μία τῶν Καρπαθο-
ρώσων, γιὰ τὴ διαποίμανση τῶν ὁποίων τὸ
Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἐξέλεξε καὶ χει-
ροτόνησε τὸν Ὀρέστη Chornock.
Ἰδιαίτερο, τέλος, ἐνδιαφέρον ἐπέδειξε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηναγόρας καὶ γιὰ τὸν χειμαζόμενο μητροπο-
λιτικὸ Ἑλληνισμό, ἱδρύοντας τὴν Ἑλληνικὴ Πολεμικὴ Περίθαλψη καὶ ἀποστέλλοντας τρόφιμα, φάρμακα
καὶ εἴδη ἱματισμοῦ κατὰ τὴ δύσκολη περίοδο 1940–1947.
Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1948, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρας ἐξελέγη Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης,
διαδεχόμενος τὸν παραιτηθέντα γιὰ λόγους ὑγείας Πατριάρχη Μάξιμο Ε΄. Ἡ βελτίωση τῶν σχέσεων τῆς
Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο ὑπῆρξε μία ἀπὸ τὶς κορυφαῖες προτεραιότητές
του. Τὸ 1955 ἱδρύθηκε ἡ θέση τοῦ Μονίμου Ἀντιπροσώπου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Παγκόσμιο
Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐπίσκεψή του στὴν ἕδρα τοῦ Συμβουλίου
στὴ Γενεύη τὸ 1967 ἀποτελοῦν ἱκανὰ τεκμήρια τῆς σημασίας ποὺ ἀπέδιδε ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας στὸν
ρόλο τοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθηση τῆς διαχριστιανικῆς συνεργασίας. Μὲ πρωτοβουλία του, ἐξάλλου,

39
 πραγματοποιήθηκε ἡ πρώτη μετὰ τὸ
σχίσμα Ἀνατολῆς καὶ Δύσης συνάντη-
ση τῶν Προκαθημένων τῆς Πρεσβυ-
τέρας καὶ τῆς Νέας Ρώμης, ὅταν τὸ
1964 ταξίδεψε στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου
θὰ πραγματοποιοῦσε προσκυνηματι-
κὸ ταξίδι ὁ τότε Πάπας Παῦλος Στ΄.
Τὴν ἑπόμενη χρονιὰ (1965) μὲ κοινὴ
ἀπόφαση τῶν Ἐκκλησιῶν Ρώμης καὶ
Κωνσταντινουπόλεως ἤρθησαν τὰ ἀνα-
θέματα τοῦ 1054, ποὺ τόσο πολὺ βά-
ραιναν τὴν ἀτμόσφαιρα στὶς σχέσεις
μεταξὺ τῆς Ὀρθόδοξης καὶ τῆς Ρω-
μαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Τὸ 1967 ὁ
Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἐπισκέφτηκε
τὸ Βατικανό, ἀφοῦ πρῶτα ὑποδέχτη-
κε τὸν Πάπα Παῦλο Στ΄ στὸ Φανάρι,
ἐγκαινιάζοντας τὴν πρακτικὴ τῆς ἀνταλλαγῆς ἐπισκέψεων εἴτε τῶν Προκαθημένων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν
εἴτε ἐπίσημων ἀντιπροσωπειῶν τους, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖται μέχρι τὶς μέρες μας. Ὁ ἴδιος, ἐξάλλου, ἐπεδί-
ωξε καὶ πέτυχε τὴν οἰκοδόμηση σχέσεων συνεργασίας καὶ μὲ τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς Ἐκκλησίες καὶ
Ὁμολογίες, καθὼς καὶ τὴν προπαρασκευὴ διμερῶν Θεολογικῶν Διαλόγων μὲ τὴν Ἀγγλικανικὴ Κοινωνία,
τὴν Παλαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν οἰκογένεια τῶν Ἀρχαίων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν.
Ἡ ἑνότητα τοῦ ὀρθόδοξου κόσμου ἀποτέλεσε, ἐπίσης, ἕναν βασικὸ ἄξονα τῆς πολιτικῆς τοῦ Πατριάρχη
Ἀθηναγόρα. Ἐπισκέφτηκε πολλὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες (Ἀλεξάνδρεια, Ἀντιόχεια, Ἱεροσόλυμα, Σερβία,
Ρουμανία, Βουλγαρία) καὶ ἱστορικὰ ὀρθόδοξα κέντρα (Σινᾶ, Ἅγιο Ὄρος), ἐνῶ ἔδωσε σημαντικὴ ὤθηση στὴν
προετοιμασία τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ὁ ἴδιος ἦταν βαθὺς γνώστης
τῶν προσπαθειῶν ποὺ εἶχαν καταβληθεῖ ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰώνα γιὰ τὴ σύγκληση μιᾶς Πανορθό-
δοξης Συνόδου, καθώς, ὅπως σημειώσαμε, εἶχε συμμετάσχει στὴν Προκαταρκτικὴ Ἐπιτροπὴ τῶν Ὀρθο-

40
δόξων Ἐκκλησιῶν στὸ Ἅγιο Ὄρος τὸ
1930. Καρπὸς τῶν προσπαθειῶν του
γιὰ τὴν ἐπιτάχυνση τοῦ προπαρασκευ-
αστικοῦ τῆς Συνόδου σταδίου ὑπῆρξε
ἡ σύγκληση τῶν Πανορθοδόξων Δια-
σκέψεων τῆς Ρόδου (1961, 1963, 1964)
καὶ τοῦ Chambésy (1968).
Ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινου-
πόλεως, ὁ Ἀθηναγόρας ἐνδιαφέρθηκε
ἰδιαίτερα καὶ γιὰ τὸ ἄμεσο ποίμνιό του,
ἐπισκεπτόμενος τακτικὰ τὶς διάφορες
Κοινότητες τῆς Κωνσταντινούπολης.
Διαρκής, ὡστόσο, ὑπῆρξε καὶ ἡ ἀγω-
νία του γιὰ τὸ ποίμνιό του στὸν χῶρο
τῆς ὀρθόδοξης διασπορᾶς. Ἐπὶ τῶν
ἡμερῶν του, σημειώθηκαν σημαντικὲς
ἀνακατατάξεις στὶς διοικητικὲς δομὲς τῆς εὐρωπαϊκῆς διασπορᾶς μὲ τὴ δημιουργία νέων ἐκκλησιαστικῶν
Ἐπαρχιῶν. Μὲ διαδοχικὲς ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου ἱδρύθηκαν οἱ Ἱ. Μητροπόλεις Γαλ-
λίας (1963), Γερμανίας (1963), Αὐστρίας (1963), Σουηδίας καὶ πάσης Σκανδιναβίας (1969) καὶ Βελγίου
(1969). Τὸ 1951 φρόντισε γιὰ τὴν ἐπανίδρυση τοῦ Πατριαρχικοῦ Τυπογραφείου καὶ τὴν ἐπανέκδοση τῶν
ἱστορικῶν περιοδικῶν “ Ὀρθοδοξία” καὶ “ Ἀπόστολος Ἀνδρέας”. Δυστυχῶς, τὸ Τυπογραφεῖο ἀνέστειλε
ἐκ νέου τὴ λειτουργία του τὸ 1964. Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, τέλος, μερίμνησε γιὰ τὴν ἵδρυση τριῶν
σπουδαίων ἀκαδημαϊκῶν κέντρων ποὺ συνέβαλαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ συμβάλλουν στὴν προβολὴ τῆς
ὀρθόδοξης θεολογίας καὶ παράδοσης διεθνῶς: τὸ Ὀρθόδοξο Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ
Chambésy τῆς Γενεύης (1966), τὸ Πατριαρχικὸ Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν στὴ Θεσσαλονίκη (1968)
καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία Κρήτης (1968).
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἐκοιμήθη τὸν Ἰούλιο τοῦ 1972. Ἡ πολυετὴς καὶ καρποφόρα
πατριαρχία του, ἡ ὁποία κατόρθωσε νὰ φέρει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γενικότερα καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ

41
 Πατριαρχεῖο εἰδικότερα στὸ διορθόδοξο,
διαχριστιανικὸ καὶ διεθνὲς προσκήνιο
σημαδεύτηκε ἀπὸ θλιβερὰ γεγονότα,
τὰ ὁποῖα τραυμάτισαν σοβαρὰ τόσο
τὴν Ὁμογένεια τῆς Κωνσταντινούπολης
ὅσο καὶ τὴ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκ-
κλησία (Σεπτεμβριανὰ τοῦ 1955, στα-
διακὴ συρρίκνωση τοῦ ὁμογενειακοῦ
στοιχείου, προβλήματα περιουσιακοῦ
χαρακτήρα, ἀναστολὴ λειτουργίας τῆς
Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης).

42
 ATHENAGORAS (Spyrou)
from Kerkyra and Paxos, later Ecumenical Patriarch.
7

A
thenagoras (born Aristocles) Spyrou was born in 1886 in Vasilikon Pogoniou. He completed
his primary education in his village, in Konitsa, and in Ioannina. In 1910 he graduated
from the Theological School of Halki and in the same year he was ordained a deacon.
From 1910 to 1918 he served the Metropolis of Pelagonia, while in 1919, after a short stay
on Mount Athos, he was appointed as deacon and secretary of the Metropolis of Athens by Meletios
Metaxakis. The new clergyman showed his abilities early on and for this reason in 1922, still at
the rank of deacon, he was elected Metropolitan of Kerkyra and Paxos. His ordination as a priest
and Bishop took place in December of the same year. As Metropolitan of Kerkyra, he developed a
rich philanthropic, social and educational ministry, while at the same time he maintained excellent
relations with the Roman Catholic and Armenian inhabitants of the island. He represented the
Church of Greece in important inter–Christian and inter–Orthodox meetings, such as, for example,
the Preparatory Committee of the Orthodox Churches on Mt. Athos in 1930.
In August 1930, the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate elected Metropolitan
Athenagoras of Kerkyra and Paxos as Archbishop of America. Metropolitan Damaskinos of Corinth,
who had been sent to America as the Exarch to contribute to the pacification of the local Church
indicated that the Metropolitan of Kerkyra was the most suitable person for the solution to the se-
rious problems that plagued the Church in America. The new Archbishop of America, after visiting
the Phanar to receive the blessing of the Ecumenical Patriarch Photios ΙΙ, arrived in New York and
was enthroned in the Church of St. Eleftherios in February 1931. He toured most of the Communities
in the immediate vicinity in order to see first–hand the problems they were confronting. The main
source of tension within the Greek Orthodox Community remained its division into Venizelist and
Royalist camps, while there was no shortage of financial and organizational problems, as well as
the problem of the lack of men to join the ranks of the holy clergy.

43
 Archbishop Athenagoras managed very quickly to adapt to the circumstances of the American
reality, understanding the essence of the problems and initiating solutions. Ecclesiastical historians
will recognize that his most important achievement was the overcoming of divisions and bringing
peace to the Greek Community despite their political passions. Reconciliation, moreover, was an
important factor for the progress not only of the Greeks of America, but also of the Greek Orthodox
Church in the New World. The Church was given the opportunity to promote Orthodoxy in general
as well as to promote the Ecumenical Patriarchate to American society. Among other things, the
personal friendship that connected Archbishop Athenagoras with Presidents Roosevelt and Truman
contributed to this latter cause, as evidenced by the usage of Air Force One by which Archbishop
Athenagoras travelled to Constantinople when he was elected Ecumenical Patriarch.
During the tenure of Archbishop Athenagoras, six Clergy–Laity Assemblies were convened,
respectively in New York (1931), Chicago (1933), Boston (1935), Detroit (1939), Philadelphia (1942)
and again in Boston (1946), while the new Charter of the Archdiocese of America came into force,
which proved to be quite durable in time, as it was in force from 1931 to 1977. The main pivot of
the new administrative structure was the abolition of the Episcopal Synod as it had then operated,
the establishment of the institution of Auxiliary Bishops, and the creation of Archdiocesan Districts
(Chicago, Boston, San Francisco, and Charlotte).
From the beginning, Archbishop Athenagoras turned his interest to the crucial issue of the Arch-
diocese’s economic stability. He managed to improve the finances of the Archdiocese, establishing,
among other things, the practice of the “monodollarion”, in other words, the offering of one dollar on
the part of each faithful person to the Archdiocese through each parish. The economic flourishing
enabled the establishment of the Pension Fund for the clergy of the Archdiocese, the transfer of its
seat in 1942 from Astoria to the region of Manhattan, as well as the purchase of land, and thereafter
the reconstruction of the Holy Trinity Cathedral of New York in the early 1930s.
In 1931, Archbishop Athenagoras founded the Philoptochos Sisterhood with the aim of supporting
the charitable work of the Church. New afternoon schools were also founded, as well as an orphanage,
and a few years prior to his departure from America he founded St. Basil’s Academy in Garrison,
New York (1944) with both a philanthropic and educational purpose.

44
45
 Having inaugurated a policy of reaching out upon his arrival in America, Archbishop Athenagoras
realized the need for a publication that would be the official voice of the Archdiocese. For this rea-
son, in 1934 he founded the “Orthodox Observer”, which has continued for decades its pioneering
presence of informing not only the Greek Orthodox Community but others as well. Likewise, today,
following the nature of the times, it has taken on a digital character.
Of historical significance, however, for the future of the Archdiocese of America was the estab-
lishment of the Holy Cross Theological School in Pomfret, Connecticut in 1937, later transferred to
Boston in 1947. The Archdiocese would now be able to educate and train its clergymen and other
staff and at the same time to give a witness to Orthodox Theology within the American context.
Moreover, the question of deepening inter–Christian and inter–Orthodox collaboration did not
remain outside the attention of Archbishop Athenagoras. In particular, he strengthened the fraternal
ties with the other Christian Churches and Confessions, while taking a decisive step in the further
promotion of inter–Orthodox cooperation with his initiative of founding the Federation of Orthodox
Christian Churches of America in 1943 which formed the basis for the later–named Standing Confer-
ence of the Canonical Orthodox Bishops in the Americas (SCOBA). During his tenure as Archbishop,
two Dioceses came under the jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate: one Ukrainian Diocese,
for the pastoral leadership of whom the Ecumenical Patriarchate elected and ordained Theodoret
Bogdan, and one Carpathorussian, for the pastoral leadership of whom the Ecumenical Patriarchate
elected and ordained Orestes Chornock.
Finally, Archbishop Athenagoras also showed particular interest in the suffering Greeks in the
homeland. Thus, he assisted in founding the Greek War Relief which sent food, medicine, and cloth-
ing during this most difficult period from 1940–1947.
In November 1948, Archbishop Athenagoras of America was elected Ecumenical Patriarch, suc-
ceeding Ecumenical Patriarch Maximos V who resigned for health reasons. Improving the Orthodox
Church’s relations with the rest of the Christian world had been one of his top priorities. In 1955,
he established the post of Permanent Representative of the Ecumenical Patriarchate to the World
Council of Churches. This decision, combined with his visit to the Council’s headquarters in Gene-
va in 1967, show evidence of the importance that Patriarch Athenagoras attached to the role of the

46
Council in promoting inter–Christian cooperation. On his initiative, moreover, the first meeting after
the schism of East and West between the Primates of Elder and New Rome (i.e. the Pope of Rome
and the Patriarch of Constantinople) was held in 1964 when Patriarch Athenagoras traveled to Jeru-
salem, where the then Pope Paul VI was making a pilgrimage. The following year (1965) by a joint
decision of the Churches of Rome and Constantinople, the anathemas of 1054 were lifted, which had
weighed so heavily on the atmosphere in the relations between the Orthodox and Roman Catholic
Churches. In 1967, Patriarch Athenagoras visited the Vatican, having first welcomed Pope Paul VI to
the Phanar, inaugurating the practice of exchanging visits either of the Primates of the two Church-

47
 es or of their official delegations, a
practice followed to the present day.
Furthermore, he sought and succeed-
ed in building cooperative relations
with the other Christian Churches and
Confessions and in preparing of bilat-
eral Theological dialogues with the
Anglican Communion, the Old Cath-
olic Church, and the ancient Oriental
Churches.
The unity of the Orthodox world
was also a basic component of the
policy of Patriarch Athenagoras. He
visited many Orthodox Churches (Al-
exandria, Antioch, Jerusalem, Serbia,
Romania, Bulgaria) and historical
Orthodox centers (Sinai and Mount
Athos), while also giving a significant
boost to the preparation of the Holy and Great Council of the Orthodox Church. He knew very
well the efforts that had continued since the beginning of the 20th century for the convening of a
Pan–Orthodox Council, since, as we noted, he had participated in the Preparatory Committee of the
Orthodox Churches on Mount Athos in 1930. The fruit of his efforts to accelerate the preparatory
stage of the Synod was the convening of the Pan–Orthodox Conferences of Rhodes (1961, 1963, and
1964) and Chambésy (1968).
As Archbishop of Constantinople, Athenagoras was particularly attentive to his immediate flock,
visiting regularly the various Communities of Constantinople. Likewise, his concern for his flock in
the Orthodox diaspora was constant. During his tenure, there were significant reclassifications in the
administrative structures of the European diaspora with the creation of new ecclesiastical eparchies.
By successive decisions of the Holy and Sacred Synod, the Holy Metropolises of France (1963),
48
Germany (1963), Austria (1963), Swe-
den and all Scandinavia (1969) and
Belgium (1969) were founded. In 1951
he endeavored to re–establish the Pa-
triarchal Printing House and the re–
publication of the historical journals
“Orthodoxy” and “Apostle Andrew”.
Unfortunately, the Printing House sus-
pended its operation in 1964. Finally,
Patriarch Athenagoras arranged for
the establishment of three major ac-
ademic centers that have contribut-
ed and continue to contribute to the
promotion of Orthodox Theology and
tradition internationally: the Orthodox
Centre of the Ecumenical Patriarchate
in Chambésy, Geneva (1966), the Patriarchal Foundation for Patristic Studies in Thessaloniki (1968),
and the Orthodox Academy of Crete (1968).
Ecumenical Patriarch Athenagoras fell asleep in the Lord in July 1972. His long and fruitful tenure
as Patriarch, helped to bring the Ecumenical Patriarchate and the Orthodox Church in general on
the inter–Christian and international scene. This tenure, however, was also marked by sad events
which seriously injured both the Greek Community of Constantinople and the Great Church of Christ
(the events of September 1955 in Constantinople, the gradual shrinking of the Greek Community,
problems regarding property, and the suspension of the operation of the Theological School of Halki).

49
50
 ΤΙΜΟΘΕΟΣ (Εὐαγγελινίδης),
ἀπὸ Ρόδου καὶ μετέπειτα ἐκ νέου Μητροπολίτης Ρόδου4.
7

Ὁ
Τιμόθεος (κατὰ κόσμον Τηλέμαχος) Εὐαγγελινίδης γεννήθηκε τὸ 1880 στὸν Πολίχνιτο Μυτι-
λήνης. Τὴν ἐγκύκλια παιδεία ὁλοκλήρωσε στὴ γενέτειρά του, τὴν Εὐαγγελικὴ Σχολὴ Σμύρνης
καὶ τὴ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολὴ στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκάρη μοναχὸς στὴν Ἱ. Μονὴ
Λειμῶνος καὶ χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1899 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1907. Διετέλεσε Πρωτο-
σύγκελλος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Μηθύμνης ἕως τὸ 1910. Τὸ 1914 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ
τῆς Χάλκης καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ διορίστηκε Προϊστάμενος τῆς Ἑλληνορθόδοξης Κοινότητας τοῦ Βουκου-
ρεστίου καὶ Καθηγητὴς τῆς ἐκεῖ Ἑλληνικῆς Σχολῆς. Τὸ 1923 ὁρίστηκε Ἀποκρισάριος τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας. Τὸ 1931 ἐξελέγη Μητροπολίτης Αὐστραλίας καὶ ἔφθασε
στὴν ἕδρα του τὴν ἑπόμενη χρονιά (1932). Τὸ ἔτος 1947 μετατέθηκε στὴν Ἱ. Μητρόπολη Ρόδου καὶ τὸν
Ἰούνιο τοῦ 1949 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἀρχιεπίσκοπος
Ἀμερικῆς, διαδεχόμενος τὸν ἐκλεγέντα στὸ μεταξὺ Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα. Εὑρισκόμενος
στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ τὸ προβλεπόμενο Μέγα Μήνυμα, ὑπέστη κατὰ μήνα Ἰούλιο τοῦ 1949 σοβαρὴ
καρδιακὴ προσβολὴ καὶ νοσηλεύτηκε σὲ νοσοκομεῖο τῆς πόλης. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ ἴδιου ἔτους, ἀντιλαμβα-

4 Ο 6(1931), σσ. 607–611· Ο 22(1947), σ. 65· Ο 24(1949), σσ. 187–188, 294–296· Ε 26(1949), σσ. 216, 311· Ἱ. Ἀρχιεπισκοπή Αὐστραλίας,
Λεύκωμα Πεντηκονταετηρίδος (1924–1974), Σίδνεϋ 1976, σ. 18· Ἀνωνύμου, “Τιμόθεος ὁ Εὐαγγελινίδης”, ΘΗΕ 11(1967), στ. 779· Ἀλ. Σ. Κα-
πανδρίτη, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Αὐστραλία ὡς Μητρόπολις (1924–1959) καὶ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπή (1959–σήμερα), ἐκδ. Ἀφῶν Κυ-
ριακίδη, Θεσσαλονίκη 2020, σσ. 155–158· Ἀρχιμ. Εὐ. Κωσταρίδου, Ἡ σύγχρονος Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία (Αἱ ὑπηρεσίαι τῆς Ἐκκλησίας πρὸς
τὸ Ἔθνος κατὰ τὴν λήξασαν ἑκατονταετηρίδα 1821–1921), ἐν Ἀθήναις 1921, σσ. 585–587 ·Β. Θ. Σταυρίδου, Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Ἡ
Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Αὐστραλίας, ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 1994, σσ. 110–122· Ἀν. Μ. Τάμη, Ἱστορία τῶν Ἑλλήνων τῆς Αὐστραλίας, τόμ.
Α΄(1830–1958), ἐκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1997, σ. 276 κ.ἑξ.· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ
Κατάλογοι (Κατὰ τοὺς κώδικας τῶν Ὑπομνημάτων τοῦ Ἀρχειοφυλακίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου)”, Ο 34(1959), σσ. 189, 342, 347,
348· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως Ἐπισκοπαὶ καὶ Ἐπίσκοποι (1833–1960)”, Θ 31(1960), σσ. 541, 548· Χρ.
Ν. Φίφη, Ἡ πρώτη Ἑλληνικὴ Κοινότητα τῆς Αὐστραλίας ( Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης καὶ Βικτόριας,
1897–2018), Ἐκδ. Οἶκος Σ. Ἰ. Ζαχαρόπουλου, Ἀθήνα 2018, σ. 451.

51
 νόμενος τὴν ἀδυναμία του νὰ ἀναλάβει τὰ
νέα εὐθυνοφόρα καθήκοντά του, παραι-
τήθηκε ἀπὸ τὴ θέση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
Ἀμερικῆς καὶ ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος
τὸν ἀποκατέστησε στὴν Ἱ. Μητρόπολη
Ρόδου. Ἐκοιμήθη τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1949
στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐτάφη στὴν
Ἱ. Μονὴ Μπαλουκλῆ. Τὰ ὀστᾶ του μετα-
φέρθηκαν τὸ 1961 στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα
του.
7

52
 TIMOTHY (Evangelinides),
from Rhodes, later again Metropolitan of Rhodes.

T
imothy (born Telemachos) Εvangelinides was born in Polychnito on Lesvos in 1880. He
received his primary education in his hometown, in Smyrna and then later in Constantino-
ple. He was tonsured a monk at the Monastery of Leimonos and was ordained a deacon in
1899 and a priest in 1907. He served as Chancellor of the Metropolis of Mithimna until 1910.
He graduated from the Theological School of Halki in 1914 and in the same year he was appointed
as a presiding priest of the Greek Οrthodox Community in Bucharest, Romania while also serving
there as a teacher in the Greek School. From 1923–1931 he served as the communications liaison of
the Ecumenical Throne to the Church of Romania. He was elected Metropolitan of Australia in 1931
and arrived in his Metropolis in 1932. In 1947 he was transferred to the Metropolis of Rhodes and
on June 7, 1949, he was elected Archbishop of America, succeeding Patriarch Athenagoras. While
he was preparing for his transition to his new seat, he suffered a heart attack in Constantinople on
July 14, 1949. After his initial recovery and realizing that he was not able to take over his new du-
ties, he submitted his resignation as Archbishop of America on September 19, 1949. He was subse-
quently elected again as Metropolitan of Rhodes by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical
Patriarchate. Ηe fell asleep in the Lord on October 5, 1949 in Constantinople and was buried in the
cemetery of Baloukli. In 1961 his remains were taken back to his homeland.

53
54
 ΜΙΧΑΗΛ (Κωνσταντινίδης), ἀπὸ Κορινθίας5.

Ὁ
Μιχαὴλ (κατὰ κόσμον Θουκυδίδης) Κωνσταντινίδης γεννήθηκε τὸ 1892 (καὶ κατ’ ἄλλες πη-
γὲς τὸ 1893) στὴ Μαρώνεια τῆς Ροδόπης. Τὴν ἐγκύκλια παιδεία ὁλοκλήρωσε στὴν ἰδιαίτερη
πατρίδα του καὶ στὴν Ξάνθη. Τὸ 1914 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ ἀποφοί-
τησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, στὴν ὁποία διετέλεσε ὑφηγητὴς γιὰ ἕναν
περίπου χρόνο. Τὸ 1915 μετέβη μὲ ὑποτροφία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴ Θεολογικὴ Ἀκαδημία
τῆς Ἁγίας Πετρούπολης καὶ τοῦ Κιέβου γιὰ εὐρύτερες σπουδές. Τὸ 1917 ἀναγκάστηκε νὰ ἐγκαταλείψει
τὴν Ἁγία Πετρούπολη ἐξαιτίας τῆς Ὀκτωβριανῆς Ἐπανάστασης, ἀλλὰ παρέμεινε στὸ Κίεβο, ὅπου καὶ
ὁλοκλήρωσε τὶς σπουδές του. Τὸ 1919 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Μ. Ἀρχι-
μανδρίτη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.
Κατὰ τὰ ἔτη 1920–1922 ἀπεστάλη ἐξαρχικῶς ἀπὸ τὴ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία στὴν Ἱ. Μητρόπο-
λη Μαρωνείας. Ἡ διακονία του στὴ συγκεκριμένη ἐκκλησιαστικὴ Ἐπαρχία συνέπεσε μὲ τὴ μικρασιαστικὴ
καταστροφὴ καὶ ὁ ἴδιος συνέβαλε καθοριστικὰ στὴν ὑποδοχὴ καὶ ἀνακούφιση τοῦ μεγάλου ἀριθμοῦ τῶν
προσφύγων ποὺ εἶχαν συρρεύσει στὴν περιοχή.
Τὸ 1923 ἀνέλαβε καθήκοντα Γραμματέα καὶ ἐν συνεχείᾳ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν
5 Ε 1(1923–1924), σ. 319· Ε 5(1927), σ. 14· Ο 8(1933), σσ. 123–124· Ε 11(1933), σ. 200· Ε 13(1935), σσ. 191–192· Ο 14(1939), σ. 287· Ε
17(1939), σσ. 298–300, 322–326· Ο 24(1949), σσ. 412–414· Ε 26(1949), σ. 342· Ο 33(1958), σσ. 363–364· Ε 35(1958), σσ. 309–311·
Πανελλήνιον Λεύκωμα Ἐθνικῆς Ἑκατονταετηρίδος 1821–1921, ὅ.π., σ. 117· Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Μιχαήλ Κωνσταντινίδης. Ἡ προσφο-
ρά του στὴν Ἐκκλησία, τὸ Γένος καὶ τὸν Ἑλληνισμό (Πρακτικὰ Διεθνοῦς Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου), ἐκδ. Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης,
Χάλκη 2018· Σ. Θωμόπουλου, Ὁ Μητροπολίτης Κορινθίας Μιχαήλ, Ἀθῆναι 1965· Al. Kitroeff, The Greek Orthodox Church in America…,
ὅ.π., σ. 98 κ.ἑξ.· Σ. Γ. Κόλλια, Μνήμη Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Μιχαήλ (Ὁ ἄξιος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους), Ἀθῆναι 1971· τοῦ ἰδίου,
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Μιχαὴλ ὁ ἀπὸ Κορινθίας 1892–1958 (Σχεδίασμα), Ἀθήνα 19772· Β. Δ. Κουκουσᾶ, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν
Ἀμερική…, ὅ.π., σσ. 265–292· P. T. Kourides, “Our three Hierarchs (Evaluating the ministry of Archbishops Athenagoras, Michael and
Iakovos)”, ὅ.π.· Ἰω. Χ. Κωνσταντινίδου, “Μιχαὴλ ὁ Κωνσταντινίδης”, ΘΗΕ 8(1966), στ. 1213–1218· τοῦ ἰδίου, Μιχαὴλ Κωνσταντινίδης Ἀρχι-
επίσκοπος Ἀμερικῆς ὁ ἀπὸ Κορινθίας (1892–1958), Ἀθῆναι 1984· Archim. M. Niakaros, Michael Konstantinides Archbishop of America
(His contribution to the Church, to Theology and to the dialogue with the contemporary world), Halki Theological School 2017· Ἀρχιμ.
Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 348· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας
Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 31(1960), σ. 548· Μ. Γ. Φούγια, Μητρ. Πισιδίας, Ἱστορία τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Κορίνθου (Ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι
σήμερον), ἐκδ. «Νέα Σύνορα»–Λιβάνη, Ἀθήνα 1997, σσ. 305–307.

55
 ἐπὶ Χρυσόστομου Παπαδόπουλου. Ἡ διακονία
του στὴν Ἀθήνα διήρκεσε τέσσερα χρόνια καὶ
ἔδωσε τὴν εὐκαιρία στὸν νεαρὸ τότε κληρικὸ νὰ
ξεδιπλώσει τὰ διοικητικὰ χαρίσματά του.
Τὸ 1927 διορίστηκε Προϊστάμενος τοῦ Ἱ. Καθε-
δρικοῦ Ναοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας στὸ Λονδίνο.
Ἡ πολυετὴς παραμονή του στὴ βρετανικὴ πρω-
τεύουσα ὑπῆρξε πλούσια σὲ ποιμαντικὴ δράση,
ἀλλὰ καὶ συμμετοχὴ στὶς διαχριστιανικὲς σχέσεις.
Ἔλαβε μέρος στὰ συνέδρια τῶν Ἐπιτροπῶν “Πί-
στη καὶ Τάξη” (Faith and Order) καὶ “Ζωὴ καὶ
Ἐργασία” (Life and Work), ἐνῶ συμμετεῖχε καὶ
σὲ συνομιλίες μὲ ἐκπροσώπους τῆς Ἀγγλικανικῆς
Ἐκκλησίας.
Τὸ 1939 ἐξελέγη Μητροπολίτης Κορινθίας,
διαδεχόμενος τὸν Δαμασκηνὸ Παπανδρέου. Ἡ
ἀρχιερατεία του στὴν Κόρινθο ξεκίνησε μὲ τὴ με-
γάλη δοκιμασία τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καὶ
ὁλοκληρώθηκε μὲ τὸν τραγικὸ ἐμφύλιο σπαραγμό.
Ὁ Μητροπολίτης Μιχαὴλ προσπάθησε νὰ ἀντα-
ποκριθεῖ στὶς μεγάλες ποιμαντικὲς προκλήσεις
τῆς περιόδου αὐτῆς καὶ ἀνέπτυξε πλούσιο φιλαν-
θρωπικό, κοινωνικό, πνευματικὸ καὶ ἐκπαιδευτικὸ
ἔργο.
Τὸ 1949 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἀρχιεπίσκοπος
Ἀμερικῆς, διαδεχόμενος τὸν συνταξιώτη του στὴν
Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, Μητροπολίτη

56
Ρόδου Τιμόθεο Εὐαγγελινίδη, ὁ ὁποῖος εἶχε μὲν ἐκλεγεῖ Ἀμερικῆς,
ἀλλὰ δὲν κατόρθωσε νὰ ἀναλάβει ποτὲ τὰ καθήκοντά του, καθὼς
ἀσθένησε, ἀποκαταστάθηκε ἐκ νέου στὴν Ἱ. Μητρόπολη Ρόδου
καὶ ἐκοιμήθη τὴν ἴδια χρονιά. Ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος ἀνέλαβε τὰ
ἡνία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς σὲ μιὰ περίοδο ποὺ ἡ ἑλληνικὴ
Ὁμογένεια εἶχε ξεπεράσει τὶς διαιρέσεις καὶ τοὺς φατριασμοὺς τοῦ
παρελθόντος καὶ βάδιζε μὲ σταθερὰ βήματα στὴν ὁδὸ τῆς ἀκμῆς
καὶ τῆς προόδου.
Μία ἀπὸ τὶς πρῶτες προτεραιότητες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μι-
χαὴλ ὑπῆρξε ἡ περαιτέρω ἐνίσχυση τῆς οἰκονομικῆς εὐρωστίας τῆς
Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς. Ἰδιαίτερα σημαντικὴ στάθηκε ἡ ἀπόφασή του
ὄχι μόνο νὰ διατηρήσει, ἀλλὰ καὶ νὰ δεκαπλασιάσει τὴν εἰσφορὰ
τοῦ ἑνὸς δολαρίου, ποὺ εἶχε καθιερώσει ὁ προκάτοχός του Ἀθηνα-
γόρας, ὥστε νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς διαρκῶς αὐξανόμενες ἀνάγκες
τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ τολμηρὴ αὐτὴ ἀπόφαση εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα
τὴν κατακόρυφη αὔξηση τῶν ἐσόδων τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, ἡ
ὁποία ἐπέτρεψε τόσο τὴν τόνωση καὶ διεύρυνση τοῦ φιλανθρω-
πικοῦ καὶ κοινωνικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας ὅσο καὶ τὴν ἔκφραση
τῆς ὑλικῆς συμπαράστασης πρὸς τὸ μητροπολιτικὸ κέντρο καὶ
πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἰδίως μετὰ τὴν καταστροφικὴ
πυρκαγιὰ τοῦ 1941 καὶ τὰ θλιβερὰ γεγονότα τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ
1955 στὴν Κωνσταντινούπολη. Στὴν καλὴ οἰκονομικὴ κατάστα-
ση τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐξάλλου, θὰ πρέπει νὰ ἀποδοθοῦν ἡ
ἀνέγερση ναῶν καὶ ἡ ἵδρυση ἐνοριῶν μὲ σημαντικότερη ἴσως τὴν
ἐνορία τῆς Ἀλάσκας γιὰ προφανεῖς συμβολικοὺς λόγους, καθὼς
ἡ συγκεκριμένη περιοχὴ ὑπῆρξε ἡ κοιτίδα τῆς ρωσικῆς παρουσίας
στὴν ἀμερικανικὴ ἤπειρο.
Σημαντικοὶ τομεῖς ποὺ προσέλκυσαν ἐξαρχῆς τὸ ἐνδιαφέρον

57
 τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μιχαὴλ ὑπῆρξαν ἐκεῖνοι τῆς παιδείας, τῆς
νεολαίας καὶ γενικότερα τοῦ πνευματικοῦ ἔργου. Ὁ ἴδιος φρό-
ντισε γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας μέσῳ τῆς ἀνα-
μόρφωσης τῶν ἐκπαιδευτικῶν προγραμμάτων τῶν ἐνοριῶν καὶ
γιὰ τὴν ἀναβάθμιση τοῦ ἐπιπέδου ἐκπαίδευσης ποὺ παρεῖχαν ἡ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ ἡ Ἀκαδημία τοῦ Ἁγίου
Βασιλείου. Ἵδρυσε στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1950 τὴν Ἑλ-
ληνικὴ Ὀρθόδοξη Νεολαία τῆς Ἀμερικῆς (GOYA), μὲ στόχο τὴν
ὀργάνωση τῶν νέων ἀνθρώπων τῆς Ὁμογένειας ὑπὸ τὴν αἰγίδα
τῆς Ἐκκλησίας. Ἔδωσε, τέλος, ἰδιαίτερη ἔμφαση στὴν τόνωση
τῆς λειτουργικῆς ζωῆς καὶ τοῦ κηρυκτικοῦ καὶ κατηχητικοῦ ἔργου
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς.
Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ποιμαντορίας τοῦ Ἀμερικῆς Μιχαήλ,
συγκλήθηκαν πέντε Κληρικολαϊκὲς Συνελεύσεις, οἱ ὁποῖες συνέβα-
λαν στὴν ἐπίλυση ποικίλων προβλημάτων ποὺ ἀπασχολοῦσαν τὴν
τοπικὴ Ἐκκλησία. Μὲ δική του πρωτοβουλία, ἐπίσης, ἐξελέγησαν
νέοι Βοηθοὶ Ἐπίσκοποι γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότερη διαποίμανση
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς. Ἰδιαίτερη, τέλος, ὑπῆρξε ἡ μέριμνά του
γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀργάνωση τῶν ἑλληνορθοδόξων Κοινοτήτων
τῆς Νότιας Ἀμερικῆς, τὶς ὁποῖες ἐπισκέφτηκε, προκειμένου νὰ
ἀφουγκρασθεῖ τὶς ἀνάγκες καὶ τὰ προβλήματά τους.
Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μιχαήλ, ἡ Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ τὴν Πολιτεία τῆς Νέας Ὑόρκης
ὡς “Major Faith”, δηλ. ὡς Ἐπίσημη Ἀναγνωρισμένη Θρησκεία.
Ἐνδεικτικὸ δὲ τοῦ αὐξανόμενου κύρους τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς
Ἀμερικῆς εἶναι καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Μιχαὴλ ὑπῆρξε ὁ πρῶτος
Ἀρχιεπίσκοπος ποὺ συμμετεῖχε σὲ ὁρκωμοσία Ἀμερικανοῦ Προ-
έδρου, τοῦ Στρατηγοῦ Eisenhower, τὸ 1957. Ἡ πρακτικὴ αὐτὴ

58
ἀκολουθήθηκε ἔκτοτε σταθερὰ ἀπὸ ὅλους τοὺς διαδόχους του
Ἀρχιεπισκόπους.
Δύο κρίσιμα ζητήματα ποὺ ἀπασχόλησαν ἰδιαίτερα τὸν Ἀρχι-
επίσκοπο Μιχαὴλ ὑπῆρξαν ἡ σύσφιγξη τῶν διορθοδόξων καὶ ἡ
ἐμβάθυνση τῶν διαχριστιανικῶν σχέσεων. Τὸ 1952 κατόρθωσε νὰ
συγκαλέσει ὑπὸ τὴν προεδρία του ἐκπροσώπους τῶν ὀρθοδόξων
δικαιοδοσιῶν τῶν ΗΠΑ σὲ μία προσπάθεια συμπόρευσης καὶ
συντονισμοῦ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων δυνάμεων. Κατὰ τὴ Β΄ Γενικὴ
Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία ἔλαβε
χώρα στὸ Evanston τῶν ΗΠΑ τὸ 1954, ὁ ἴδιος ἐξελέγη ἕνας ἐκ
τῶν Προέδρων του ἐκπροσωπώντας τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.
Ταυτόχρονα, φρόντιζε νὰ καλλιεργεῖ ἀδελφικὲς σχέσεις μὲ τὶς ἄλ-
λες χριστιανικὲς Ἐκκλησίες καὶ Ὁμολογίες, ἐνῶ ἐνέταξε τὴν Ἱ.
Ἀρχιεπισκοπὴ στὸ Ἐθνικὸ Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀμερικῆς
(National Council of Churches in America).
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μιχαὴλ ἐκοιμήθη τὸ 1958 μερικὲς ἡμέρες
μετὰ τὸ τέλος τῶν ἐργασιῶν τῆς ΙΔ΄ Κληρικολαϊκῆς Συνέλευσης
στὸ Salt Lake. Ὑπῆρξε ἐμβριθὴς θεολόγος καὶ λόγιος ἐκκλησι-
αστικὸς ἄνδρας. Συνέγραψε καὶ μετέφρασε πλῆθος θεολογικῶν
βιβλίων, μελετῶν καὶ ἄρθρων, ἐνῶ τιμήθηκε μὲ σημαντικὲς διακρί-
σεις ἀπὸ ἐκκλησιαστικούς, ἀκαδημαϊκοὺς καὶ πολιτικοὺς φορεῖς.
Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸν ὀνόμασε τὸ 1953 “ Ἔξαρχο
Ὠκεανῶν Ἀτλαντικοῦ καὶ Εἰρηνικοῦ”, τίτλος ποὺ συνοδεύει ἀπὸ
τότε καὶ μέχρι σήμερα ὅλους τοὺς Ἀρχιεπισκόπους Ἀμερικῆς.

59
 MICHAEL (Constantinides), from Corinth.
7

M
ichael (born Thucydides) Constantinides was born in 1892 (and according to other
sources in 1893) in Maroneia, Rodopi. He completed his primary education in his
birthplace and in Xanthi. In 1914 he was ordained a deacon and in the same year he
graduated from the Theological School of Halki, where he served as a lecturer for about
a year. In 1915 he went to the Theological Academy of St. Petersburg and Kiev for broader studies
with a scholarship from the Ecumenical Patriarchate. In 1917 he was forced to leave St. Petersburg
because of the October Revolution, but remained in Kiev, where he completed his studies. In 1919
he was ordained a priest and received the offikion of the Grand Archimandrite of the Ecumenical
Throne.
During the years 1920–1922 he was sent as an Exarch by the Great Church of Christ to the
Metropolis of Maroneia. His ministry in this ecclesiastical province coincided with the Asia Minor
catastrophe and he contributed decisively to the reception and relief of a large number of refugees
who had flocked to the area.
In 1923 he assumed the responsibilities of Secretary and then Chancellor of the Archdiocese of
Athens during the tenure of Chrysostomos Papadopoulos. His ministry in Athens lasted four years
and it gave the then young clergyman the opportunity to cultivate his administrative gifts.
In 1927 he was appointed the presiding priest of the Hagia Sophia Cathedral in London. His long
stay in the British capital was rich not only in pastoral activity, but also in participation in inter–
Christian relations. He took part in the Conferences of the “Faith and Order” as well as the “Life
and Work” Committees. He also participated in talks with representatives of the Anglican Church.
In 1939 he was elected Metropolitan of Corinth, succeeding Damaskinos Papandreou. His tenure
in Corinth began with the great struggle of World War II and ended with the tragic Greek civil war.
Metropolitan Michael tried to meet the great pastoral challenges of this period and progressed in
rich philanthropic, social, spiritual, and educational works.

60
 In 1949 he was elected Archbishop of America by the Holy
and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate, succeeding
his classmate in Halki Metropolitan Timothy Evangelinides of
Rhodes, who had been elected to America, but never managed
to assume his duties, as he fell ill, and then passed away in
the same year. The new Archbishop took over the reins of
the Church of America at a time when the Greek Orthodox
Community had overcome the previous divisions and factions
and walked with steady steps on the path of prosperity and
progress.
One of Archbishop Michael’s first priorities was to further
strengthen the financial situation of the Archdiocese.
Particularly important was his decision not only to maintain, but
also to increase tenfold the contribution of the “monodollarion”,
established by his predecessor Athenagoras, in order to meet
the ever–increasing needs of the Church. This bold decision
resulted in a sharp increase in the revenue of the Archdiocese,
which allowed both the strengthening and expansion of the
philanthropic and social work of the Church. Moreover, it
provided for material support to the Greek homeland and to the Ecumenical Patriarchate, especially
after the devastating fire of 1941 and the tragic events of September 1955 in Constantinople. The
good economic condition of the Archdiocese, moreover, attributed to the construction of Churches
and the establishment of parishes. Perhaps the most important at the time for symbolic reasons was
the parish of Alaska, as this area was the cradle of the Russian presence on the American continent.
Important areas that attracted Archbishop Michael’s interest from the outset were those of
education, youth engagement, and spiritual work in general. He endeavored to strengthen the Greek
language through the reform of the educational programs of the parishes and by elevating the level of
education provided by the Holy Cross School of Theology and St. Basil’s Academy. In the early 1950’s

61
 he founded the Greek Orthodox Youth
of America (GOYA), with the aim of
organizing the young people of the
Greek Orthodox Community under
the auspices of the Church. Finally,
he placed particular emphasis on the
strengthening of the liturgical life
of the Communities as well as the
preaching and catechetical works of
the Archdiocese.
During the pastoral tenure of
Archbishop Michael, five Clergy–
Laity Assemblies were convened,
which contributed to the resolution of
various problems that were of concern
to the Church in America. In addition,
on his own initiative, new Auxiliary
Bishops were elected for a more
effective administration and additional
pastoral attention in the Archdiocese.
Finally, he was particularly concerned
with the ecclesiastical organization
of the Greek Orthodox Communities
of South America, having visited in
order to listen to their needs and
problems.
During the tenure of Archbishop
Michael, the Orthodox Church was

62
recognized by the State of New York as a “Major
Faith”, in other words, as an officially recognized
religion. Indicative of the growing prestige of the
Archdiocese of America is the fact that Michael was
the first Archbishop to participate in the inauguration
ceremony of an American President, specifically
General Dwight Eisenhower, in 1957. This practice
has since been consistently followed by all his
successors in the Archdiocese.
Two crucial issues that were of particular concern
to Archbishop Michael were the strengthening of
inter–Orthodox and the deepening of inter–Christian
relations. In 1952 he managed to convene under his
presidency representatives of the various Orthodox
jurisdictions of the United States in an effort to
bring together and to coordinate all the Orthodox
jurisdictions. During the Second General Assembly
of the World Council of Churches, which took place
in Evanston, Illinois in 1954, he was elected one of the Presidents of the WCC, representing the
Ecumenical Patriarchate. At the same time, he made sure to cultivate fraternal relations with the
other Christian Churches and Confessions, while also including the Archdiocese in the National
Council of Churches in America.
Archbishop Michael fell asleep in the Lord shortly after the XIV Clergy Laity Assembly in Salt
Lake City, Utah in 1958. He was an erudite theologian and scholarly ecclesiastic. He wrote and
translated numerous theological books, studies, and articles, while likewise being honored with
important distinctions from ecclesiastical, academic, and political bodies. The Ecumenical Patriarchate
bestowed upon him the title “Exarch of the Atlantic and Pacific Oceans” in 1953, a title that has
accompanied all Archbishops of America from that time to the present day.

63
64
 ΙΑΚΩΒΟΣ (Κουκούζης), ἀπὸ Μελίτης6.

Ὁ
Ἰάκωβος (κατὰ κόσμον Δημήτριος) Κουκούζης γεννήθηκε τὸ 1911 στοὺς Ἁγίους Θεοδώρους
τῆς Ἴμβρου. Τὸ 1934 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης καὶ τὸ ἴδιο
ἔτος χειροτονήθηκε Διάκονος. Τὸ 1939 μετέβη στὴν Ἀμερική, ὅπου διετέλεσε Ἀρχιδιάκονος
τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηναγόρα καὶ τὸ 1940 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ προχει-
ρίστηκε σὲ Ἀρχιμανδρίτη. Μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1942–1945 πραγματοποίησε μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴ
6 Ο 14(1939), σ. 128· Ε 27(1950), σ. 359· Ο 30(1955), σσ. 134–135· Ο 31(1956), σ. 236· Ε 33(1956), σ. 196· Ο 34(1959), σσ. 114–115·
Ε 36(1959), σ. 86· Ο 12(2005), 2, σσ. 382–388· Μακεδονικὸν Ἀριστεῖον Ἰακώβου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς ἐπὶ τῇ πεντηκονταετηρίδι
προσφορᾶς του εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων, ἐκδ. Ἀφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1993· Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου ἔτους 1995, ἐκδ. Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου 1995, σσ. 566–567· Β. Ν. Ἀναγνωστόπουλου, “ Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βορείου καὶ
Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰάκωβος μισὸν αἰῶνα εἰς τὴν ὑπηρεσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου”, ΕΠΕΘΧ 1(1987), σσ. 11–14· Ἀθ. Π. Γραμμένου,
Ὀρθόδοξος Ἀμερικανός. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰάκωβος στὶς ἑλληνοαμερικανικὲς σχέσεις (1959–1996), ἐκδ.
Ἐπίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2018· Ε. Δορκοφίκη, Ἰάκωβος. Μιὰ ζωὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμό, Ἑλληνικὴ Εὐρωεκδοτική, Ἀθήνα
1990· M. B. Efthimiou–G. A. Christopoulos (ἐκδ.), History of the Greek Orthodox Church in America, ὅ.π., σσ. 183–388· Ἰακώβου,
Ἀρχιεπισκόπου πρώην Ἀμερικῆς, Ὁραματισμοὶ καὶ προσδοκίες διὰ μίαν ζῶσαν Ἐκκλησίαν (Εἰσηγητικὲς ὁμιλίες καὶ παρακαταθῆκες), ἐκδ.
ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 1998· τοῦ ἰδίου, Ἀνεμίζοντα ράσα (Πνευματικὲς καθοδηγήσεις, διοικητικὲς κατευθύνσεις, φιλανθρωπία, παιδεία,
παράδοση), τόμ. Α΄ (1959–1977) & τόμ. Β΄ (1978–1996), ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 1999· τοῦ ἰδίου, Παιδεία (Παιδαγωγικὲς Ἀρχὲς καὶ
Ἀπόψεις, Παραινέσεις καὶ Ἐνέργειες), ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 2001· τοῦ ἰδίου, Ἡ μέριμνά μου, μέριμνα πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλη-
σιῶν ( Ὑπομνήματα, Ἀλληλογραφία, Συστάσεις καὶ Θέσεις), ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 2006· τοῦ ἰδίου, Τὰ ἅπαντα ἐπὶ πανανθρωπίνων
δικαιωμάτων καὶ ἐθνικῶν θεμάτων, ἐκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2008· τοῦ ἰδίου, Πρόσωπον πρὸς Πρόσωπον ( Ἡ ἀλληλο-
γραφία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου μὲ ἐπισήμους καὶ ἀσήμους), ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 2010· Al. Kitroeff, The Greek Orthodox Church in
America…, ὅ.π., σ. 115 κ.ἑξ.· Β. Δ. Κουκουσᾶ, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Ἀμερική…, ὅ.π., σσ. 293–390· Γ. Π. Μαλούχου, Ἐγώ, ὁ Ἰάκω-
βος, ἐκδ. Λιβάνη, Ἀθήνα 2002· Γ. Σ. Μπεμπῆ, “ Ἰάκωβος ὁ Κουκούζης”, ΘΗΕ 6(1965), στ. 655–657· Π. Παλαιολόγου, Οἱ Ἕλληνες ἔξω
ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ὀρθοδοξία καὶ Γένος (Ἀθηναγόρας, Μακάριος, Ἰάκωβος. Φανάρι, Κύπρος, Ἀμερική, Εὐρώπη), ὅ.π.· Γ. Παπαϊωάννου,
“ Ἡ ἱστορία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου «Τὸ ὁδοιπορικὸ ἑνὸς δούλου τοῦ Θεοῦ»”, Ξενία Ἰακώβῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Βορείου καὶ
Νοτίου Ἀμερικῆς ἐπὶ τῇ 25ετηρίδι τῆς Ἀρχιεπισκοπείας αὐτοῦ, Θεσσαλονίκη 1985, σσ. 34–92·Γ. Πούλου, Πνοὴ Θεοῦ (Μιὰ βιογραφία τοῦ
Ἀρχιεπισκόπου Ἰακώβου), μτφρ. Π. Γαζουλέα, Ἑλληνικὴ Εὐρωεκδοτική, Ἀθήνα 1984· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου
Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 357· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 31(1960), σ.
548 καὶ 32(1961), σσ. 86, 87.

65
 Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Harvard.
Ὑπηρέτησε ὡς Καθηγητὴς καὶ βοηθὸς Κοσμήτορα
τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καθὼς
καὶ ὡς ἱερέας σὲ διάφορες ἐνορίες, ξεδιπλώνοντας
τὶς διοικητικὲς καὶ ὀργανωτικὲς ἱκανότητές του. Τὸ
1950 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Μιλήτου ἀπὸ τὴν Ἁγία
καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
γιὰ τὴ θέση τοῦ Σχολάρχη τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχο-
λῆς τῆς Χάλκης, ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν ἀποδέχτηκε τὴν
ἐκλογὴ καὶ συνέχισε τὸ ἔργο του στὶς ΗΠΑ.
Τὸ 1954 ἐξελέγη καὶ τὸ 1955 χειροτονήθηκε Ἐπί-
σκοπος Μελίτης καὶ τοποθετήθηκε στὴ θέση τοῦ
Μονίμου Ἀντιπροσώπου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατρι-
αρχείου στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν. Τὴν
ἑπόμενη χρονιὰ (1956) προήχθη σὲ Μη-
τροπολίτη μὲ τὸν ἴδιο τίτλο. Ἡ παρουσία
τοῦ Μελίτης Ἰακώβου στὴ Γενεύη ὑπῆρξε
ἰδιαίτερα σημαντικὴ τόσο γιὰ τὴ σχέση τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μὲ τὸ Παγκό-
σμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ὅσο καὶ γιὰ τὴ
διεκκλησιαστικὴ συνεργασία γενικότερα.
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
Μιχαήλ, ἐξελέγη τὸ 1959 Ἀρχιεπίσκοπος
Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς. Τὸ γεγονὸς
ὅτι εἶχε ὑπηρετήσει ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν τὴν ἑλ-
ληνικὴ Ὁμογένεια ὡς ἱερέας, σὲ συνδυασμὸ
μὲ τὴν καλὴ γνώση τῶν ἰδιαιτεροτήτων τῆς
ἀμερικανικῆς πραγματικότητας ἀποτελοῦ-

66
σαν θετικοὺς οἰωνοὺς γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς θητείας του. Ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος ἀνέλαβε τὰ καθήκοντά του
σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ὁ Ἑλληνισμὸς ὄχι ἁπλῶς εἶχε ἐνσωματωθεῖ δημιουργικὰ στὴν ἀμερικανικὴ κοινωνία,
ἀλλά, ἐπιπλέον, ζοῦσε σὲ συνθῆκες προόδου καὶ εὐημερίας.
Ἡ ἐνίσχυση τῆς οἰκονομικῆς εὐρωστίας τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, προκειμένου νὰ ἐπιτελεῖ μὲ ἄνεση τὸ
ἔργο της στὸν Νέο Κόσμο, ὑπῆρξε μία ἀπὸ τὶς κορυφαῖες προτεραιότητες τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰακώβου.
Πρωτοβουλίες, ὅπως ἐπὶ παραδείγματι, ἡ δημιουργία Ταμείου Κληροδοτημάτων, ἐπέτρεπαν τὴν ἀπρόσκο-
πτη λειτουργία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἱδρυμάτων, τὴ διεύρυνση τῶν δράσεων στοὺς τομεῖς τῆς φιλανθρωπίας,
τῆς κοινωνικῆς πρόνοιας, τῆς κατήχησης, τῆς νεολαίας καὶ τῆς ἐκπαίδευσης, τὴ σημαντικὴ ἀριθμητικὴ
αὔξηση τῶν ὀργανωμένων ἑλληνορθοδόξων Κοινοτήτων, καθὼς καὶ τὴν ἐνίσχυση τοῦ μοναχισμοῦ καὶ τῆς
ἀνὰ τὴν οἰκουμένη ὀρθόδοξης ἱεραποστολῆς.
Τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰακώβου συνδέθηκε, ἐπίσης, μὲ τὸν Καταστατικὸ Χάρτη τοῦ 1977,
ὁ ὁποῖος μετὰ ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια ἀνανέωσε τὶς διοικητικὲς δομὲς τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς. Ἡ
σημαντικότερη καινοτομία τοῦ νέου Καταστατικοῦ Χάρτη ὑπῆρξε, ἀναμφισβήτητα, ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ
συνοδικοῦ θεσμοῦ. Ἡ διοίκηση θὰ ἀσκοῦνταν πλέον συλλογικὰ ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς Ἐπισκό-
πους, οἱ ὁποῖοι θὰ συναποτελοῦσαν τὴν Ἱ. Ἐπαρχιακὴ Σύνοδο. Οἱ Ἐπισκοπές, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀπο-
67
 τελοῦσαν ἀναπόσπαστα τμήματα τῆς Ἱ.
Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐτίθεντο ὑπὸ τὴν ἀπο-
κλειστικὴ δικαιοδοσία τῶν Ἐπισκόπων. Ἡ
ἐπανακαθιέρωση τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ, σὲ
συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐνίσχυση τοῦ θεσμοῦ
τῶν Κληρικολαϊκῶν Συνελεύσεων καὶ τοῦ
Ἀρχιεπισκοπικοῦ Συμβουλίου ἔδωσαν νέα
ὤθηση στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς, ἡ
ὁποία ἦταν σὲ θέση νὰ ἀνταποκριθεῖ ἀκόμη
πιὸ δυναμικὰ στὶς προκλήσεις τῶν καιρῶν.
Ἡ ἰδιότητά του ὡς Ἱεράρχη τῆς Πρω-
τόθρονης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ ἡ
δικαιοδοσιακὴ πολυδιάσπαση στὸν χῶρο
τῆς διασπορᾶς ἔκαναν τὸν Ἀρχιεπίσκοπο
Ἰάκωβο ἰδιαίτερα εὐαίσθητο στὸ ζήτημα τῆς
διορθόδοξης συνεργασίας. Μὲ δική του πρω-
τοβουλία ἱδρύθηκε τὸ 1960 ἡ Μόνιμη Διάσκε-
ψη τῶν Ὀρθοδόξων Κανονικῶν Ἐπισκόπων
τῆς Ἀμερικῆς (SCOBA). Τὸ ὅλο ἐγχείρημα,
τὸ ὁποῖο λειτούργησε ὡς πρότυπο γιὰ ἄλλες
παρόμοιες δομές, ἀποσκοποῦσε ἀφενὸς στὴν
ἐμβάθυνση τῆς συνεργασίας μεταξὺ τῶν ὀρθο-
δόξων δικαιοδοσιῶν καὶ στὴν κοινὴ ὀρθόδοξη
μαρτυρία ἐντός τῆς ἀμερικανικῆς συνάφειας καὶ
ἀφετέρου στὴν ἀπομόνωση σχισματικῶν προ-
σώπων ἢ ὁμάδων ποὺ δροῦσαν στὸν χῶρο τῆς
ἀμερικανικῆς διασπορᾶς. Ὡστόσο, ἡ ὕπαρξη
τοῦ ἀνωτέρω σχήματος συνεργασίας δὲν ἐμπό-

68
δισε τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας νὰ
ἀνακηρύξει τὸ 1970 μονομερῶς καὶ
ἀντικανονικῶς τὴ ρωσικὴ Metropolia
σὲ αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία (OCA).
Ἕνα σημαντικὸ κομμάτι τῆς ἐκκλη-
σιαστικῆς διακονίας τοῦ Ἀμερικῆς
Ἰακώβου ὑπῆρξε ἡ συμμετοχή του
στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση καὶ τὶς δι-
εκκλησιαστικὲς σχέσεις ἤδη ἀπὸ τὴν
ἐποχὴ ποὺ ὑπηρετοῦσε ὡς Μόνιμος
Ἀντιπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πα-
τριαρχείου στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο
Ἐκκλησιῶν. Ὁ ἴδιος διετέλεσε ἕνας
ἀπὸ τοὺς Προέδρους τοῦ Συμβουλί-
ου, ἐνῶ καὶ ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμε-
ρικῆς καλλιέργησε ἀδελφικὲς σχέσεις
μὲ ὅλες τὶς χριστιανικὲς Ἐκκλησίες
καὶ Ὁμολογίες. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ
ὅτι ὑπῆρξε ὁ πρῶτος ὀρθόδοξος Ἱε-
ράρχης μετὰ τὸ σχίσμα ποὺ ἐπισκέ-
φτηκε τὸ 1959 τὸν τότε Πάπα Ἰω-
άννη ΚΓ΄ στὴ Ρώμη ἐκ μέρους τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἔκτοτε
ἐπισκέφτηκε ἐπανειλημμένα τὴν ἕδρα
τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ
συναντήθηκε μὲ Προκαθημένους
της τόσο στὸ Βατικανὸ ὅσο καὶ στὶς
ΗΠΑ. Συμμετεῖχε, ἐπίσης, σὲ γεγονό-

69
 τα–σταθμοὺς στὶς σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης μὲ τὴ
Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία ὅπως, ἐπὶ παραδείγματι,
στὴν ἐν ἔτει 1964 πρώτη μετὰ τὸ σχίσμα συνάντηση
τῶν Προκαθημένων τῆς Πρεσβυτέρας καὶ τῆς Νέας
Ρώμης στὰ Ἱεροσόλυμα, καθὼς καὶ στὴν τελετὴ
ἄρσης τῶν ἀναθεμάτων Ρώμης καὶ Κωνσταντινού-
πολης στὸ Φανάρι τὸ 1965.
Ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἐκρηκτικὰ προβλήματα τῆς ἀμε-
ρικανικῆς κοινωνίας, ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰάκω-
βος ἀνέλαβε τὰ καθήκοντά του, ἀποτελοῦσε τὸ ζή-
τημα τῶν φυλετικῶν διακρίσεων. Ὁ νέος Ἱεράρχης
τοποθετήθηκε μὲ σαφήνεια στὸ θέμα καὶ στάθηκε
ἀταλάντευτα ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ στὸ πλευρὸ
ὅσων ἀγωνίζονταν ὑπὲρ τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων
τῶν Ἀφροαμερικανῶν. Στήριξε δημόσια τὸν ἡγέτη
τοῦ κινήματος πάστορα Dr. Martin Luther King
Jr. καὶ δὲν δίστασε σὲ ἔνδειξη ἀλληλεγγύης νὰ βαδί-
σει μαζί του στὴν περίφημη πορεία του στὴ Selma
τῆς Alabama τὸ 1965. Παρόμοιες πρωτοβουλίες
του τὸν ἀνέδειξαν σὲ ἀναμφισβήτητο ἡγέτη τοῦ
ὀρθόδοξου κόσμου στὴν ἀμερικανικὴ ἤπειρο, ἀλλὰ
καὶ σὲ προνομιακὸ συνομιλητὴ ἐννέα Ἀμερικανῶν
Προέδρων.
Τὸ 1990 ὑποδέχτηκε στὶς ΗΠΑ τὸν Οἰκουμενικὸ
Πατριάρχη Δημήτριο στὴν πρώτη ἐπίσημη ἐπίσκεψη
Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στὴ χώρα. Ἡ ἐπίσκεψη
ἐκείνη, τὶς λεπτομέρειες τῆς ὁποίας φρόντισε ὁ
ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰάκωβος, χαρακτηρίστη-

70
κε ἱστορική, καθὼς πραγματοποιήθηκε σὲ
μιὰ ἐποχὴ μετάβασης γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ
ἔδωσε τὴ δυνατότητα στὸν Προκαθήμενο
τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας νὰ κομίσει μία
σύγχρονη μαρτυρία στὸν Νέο Κόσμο καὶ νὰ
ἐπικοινωνήσει μὲ τὸ δυναμικὸ ποίμνιο τῆς
μεγαλύτερης καὶ ἰσχυρότερης Ἐπαρχίας τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.
Τὸ 1996, σὲ ἡλικία 85 ἐτῶν, ὁ Ἀρχιεπί-
σκοπος Ἰάκωβος ὑπέβαλε στὸ Οἰκουμενικὸ
Πατριαρχεῖο τὴν παραίτησή του γιὰ λόγους
ὑγείας. Ὑπῆρξε ὁ μακροβιότερος Ἀρχιεπί-
σκοπος στὴν ἑκατονταετῆ ἱστορία τῆς Ἑλ-
ληνορθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς.
Κληροδότησε στοὺς διαδόχους του ἕνα ση-
μαντικὸ καὶ πολυεπίπεδο ἔργο, γιὰ τὸ ὁποῖο
ἔλαβε πολλὲς τιμητικὲς διακρίσεις ἀπὸ ἐκ-
κλησιαστικούς, ἀκαδημαϊκοὺς καὶ πολιτικοὺς
φορεῖς. Εἶναι δὲ ὁ μοναδικὸς μέχρι σήμερα
Ἀρχιεπίσκοπος ποὺ ἔχει τιμηθεῖ μὲ τὴν ἀνώ-
τατη διάκριση τῶν ΗΠΑ, τὸ Προεδρικὸ Με-
τάλλιο τῆς Ἐλευθερίας (Presidential Medal
of Freedom), τὸ ὁποῖο τοῦ ἀπονεμήθηκε
τὸ 1980 ἀπὸ τὸν Πρόεδρο Jimmy Carter.
Ἐκοιμήθη τὸ 2005 στὶς ΗΠΑ.
7

71
 IAKOVOS (Coucouzis), from Melita.
7

I
akovos (born Demetrios) Coucouzis was born in 1911 in the village of Agioi Theodoroi on the
island of Imvros. In 1934 he graduated from the Theological School of Halki and in the same
year he was ordained a deacon. In 1939 he went to America, where he served as Archdeacon
of the then Archbishop Athenagoras, and in 1940 he was ordained a priest and elevated to the
rank of Archimandrite. Between 1942–1945 he completed postgraduate studies at Harvard University
Theological School. He served as Professor and assistant Dean of the Holy Cross Theological School,
and also as a priest in various parishes growing his administrative and organizational skills. In 1950
he was elected Bishop of Miletos by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate for
the position of the Dean of the Theological School of Halki, but he did not accept the election and
he continued his work in the United States.
In 1954 he was elected and in 1955 he was ordained Bishop of Melita and he was appointed to
the position of Permanent Representative of the Ecumenical Patriarchate to the World Council of
Churches. The following year (1956) he was elevated to the rank of Metropolitan with the same
title. The presence of Metropolitan Iakovos of Melita in Geneva was particularly important both for
the relationship of the Ecumenical Patriarchate with the World Council of Churches and for inter–
ecclesiastical cooperation in general.
After the death of Archbishop Michael, Iakovos was elected Archbishop of North and South
America in 1959, and the fact that he had served the Greek Orthodox Community in America as a
priest for many years, combined with a good knowledge of the peculiarities of the American reality,
were positive signs for the beginning of his tenure. The new Archbishop took office at a time when
Hellenism had not only been creatively integrated into American society, but was experiencing
conditions of progress and prosperity.
One of the top priorities of Archbishop Iakovos was the strengthening of the financial position of
the Archdiocese in order to comfortably carry out its work in the New World. Initiatives, such as,

72
for example, the creation of a Bequests Fund,
allowed the unhindered operation of ecclesiastical
institutions, the expansion of actions in the areas
of charity, social welfare, catechism, youth, and
education. Moreover, attention was given to
the significant numerical increase of organized
Greek Orthodox Communities, as well as the
strengthening of monasticism and Orthodox
missions worldwide.
The person of Archbishop Iakovos is also
indelibly connected to the Charter of 1977, which
after many years renewed the administrative
structures of the Archdiocese of America. The
most important innovation of the new Charter
was, undoubtedly, the restoration of the Synod.
The administration would now be exercised
collectively by the Archbishop and the Bishops,
who would constitute the Holy Eparchial Synod.
The Dioceses, despite the fact that they were
integral parts of the Archdiocese, were placed
under the exclusive jurisdiction of the Bishops.
The re–establishment of the Synod, combined
with the strengthening of the institution of the
Clergy–Laity Assemblies and the Archdiocesan
Council, gave new impetus to the Church of
America, which was in a position to respond
even more dynamically to the challenges of the
times.

73
 His capacity as Hierarch of the First
Throne of the Orthodox Church and the
jurisdictional fragmentation in the diaspora
made Archbishop Iakovos particularly
sensitive to the issue of inter–Orthodox
cooperation. On his own initiative, he founded
the Standing Conference of the Canonical
Orthodox Bishops in the Americas (SCOBA)
in 1960. The whole endeavor, which served
as a model for other similar structures, aimed
on the one hand at deepening cooperation
between Orthodox jurisdictions and common
Orthodox witness within American society
and on the other hand at isolating schismatic
persons or groups operating in the American
diaspora. However, the existence of the above
mode of cooperation did not prevent the
Patriarchate of Moscow from unilaterally
and uncanonically declaring the Russian
Metropolia as an Autocephalous Church
(OCA).
An important part of the ecclesiastical
ministry of Archbishop Iakovos was his
participation in the Ecumenical Movement and inter–ecclesiastical relations already from his time
as the Permanent Representative of the Ecumenical Patriarchate to the World Council of Churches.
He was one of the Presidents of the Council, while as Archbishop of America he cultivated fraternal
relations with all Christian Churches and Confessions. It is worth noting that he was the first
Orthodox Hierarch after the schism who visited then Pope John XXIII in Rome on behalf of the

74
Ecumenical Patriarchate in 1959. Since
then, he had repeatedly visited the See
of the Roman Catholic Church and met
with its Primates in both the Vatican and
the United States. He also participated
in landmark events in the relations of
the Orthodox with the Roman Catholic
Church, such as, for example, the first
meeting of the Primates of Elder Rome
and New Rome (i.e. the Pope of Rome
and the Patriarch of Constantinople)
after the schism in Jerusalem in 1964, as
well as the ceremony of the lifting of the
anathemas of Rome and Constantinople
at the Phanar in 1965.
One of the crucial problems in
American society at the time when
Archbishop Iakovos took office, was the issue of racial discrimination. The new Hierarch took a
clear position on the issue and stood firmly from the first moment on the side of those who were
fighting for the civil rights of African Americans. He publicly supported the leader of the movement,
the pastor Dr. Martin Luther King, Jr., and did not hesitate to walk in solidarity with him on his
famous march in Selma, Alabama in 1965. Similar initiatives made him the undisputed leader of
the Orthodox world on the American continent, but also a privileged interlocutor of nine American
Presidents.
In 1990 he welcomed Ecumenical Patriarch Demetrios to the United States on the first official
visit of an Ecumenical Patriarch to the country. That visit, the details of which were taken care of
by Archbishop Iakovos himself, was characterized as historic, as it took place at a time of transition
for Europe and enabled the Primate of the Orthodox Church to bring a modern witness to the New

75
 World and to engage with the dynamic flock of
the largest and most powerful eparchy of the
Ecumenical Throne.
In 1996, at the age of 85, Archbishop Iakovos
submitted his resignation to the Ecumenical
Patriarchate for health reasons. He was the
longest–serving Archbishop in the centennial
history of the Greek Orthodox Church of
America. He bequeathed to his successors an
important and multi–faceted labor, for which
he received many honors from ecclesiastical,
academic, and political bodies. To date, he is the
only Archbishop to have been honored with the
highest distinction that can be bestowed upon
a civilian in the United States, the Presidential
Medal of Freedom, which was awarded to him
in 1980 by President Jimmy Carter. Archbishop
Iakovos died in 2005 in the United States.

76
77
78
 ΣΠΥΡΙΔΩΝ (Παπαγεωργίου),
ἀπὸ Ἰταλίας, μετέπειτα Μητροπολίτης πρ. Χαλδίας7.
7

Ὁ
Σπυρίδων (κατὰ κόσμον Γεώργιος) Παπαγεωργίου γεννήθηκε τὸ 1944 στὸ Ohio τῶν ΗΠΑ.
Τὴν ἐγκύκλια παιδεία του ὁλοκλήρωσε στὸ Ohio, τὴ Ρόδο καὶ τὸ Tarpon Springs. Τὸ 1966
ἀποφοίτησε μὲ ἄριστα ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης καὶ ἐν συνεχείᾳ μετέ-
βη γιὰ μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὴ Γενεύη (1967–1968) καὶ στὸ Bochum τῆς Γερμανίας
(1969–1973) μὲ ὑποτροφία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς παραμονῆς του στὴν
Εὐρώπη, διετέλεσε Γραμματέας τῆς Μόνιμης Ἀντιπροσωπείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Πα-
γκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, Γραμματέας στὸ Ὀρθόδοξο Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ
Chambésy τῆς Γενεύης, καθὼς καὶ Ἀρχισυντάκτης τοῦ γνωστοῦ ἐνημερωτικοῦ δελτίου “ Ἐπίσκεψις”.
Τὸ 1968 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ τὸ 1976 Πρεσβύτερος, λαμβάνοντας καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμαν-
δρίτη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Τὴν ἴδια χρονιὰ διορίστηκε Ἱερατικῶς Προϊστάμενος τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα
Ρώμης, ἐγκαινιάζοντας ἕνα σημαντικὸ καὶ καρποφόρο κεφάλαιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας του. Ὁ
νεαρὸς κληρικὸς θεμελίωσε τὴν Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Κοινότητα Ρώμης, ἵδρυσε ἑλληνικὸ σχολεῖο, ἐνῶ
ἐξέδιδε καὶ ἔντυπα πνευματικῆς οἰκοδομῆς καὶ πληροφόρησης καὶ γενικότερα συνέβαλε καθοριστικὰ στὴν
ὀργάνωση τῆς ἑλληνορθόδοξης παροικίας. Ἡ γνωριμία του μὲ τὸν ρωμαιοκαθολικὸ κόσμο συνετέλεσε ὥστε
νὰ διοριστεῖ τὸ 1984 Ἐκτελεστικὸς Γραμματέας τῆς Διορθόδοξης Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν Θεολογικὸ Διάλογο
τῆς Ὀρθόδοξης μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία.
Τὸ πλούσιο ἔργο του στὴ Ρώμη ἐκτιμήθηκε ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ γι’ αὐτὸ ἡ Ἁγία καὶ
Ἱερὰ Σύνοδος τὸν ἐξέλεξε τὸ 1985 Βοηθὸ Ἐπίσκοπο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Αὐστρίας καὶ Ἐξαρχίας Ἰτα-
λίας ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἀπαμείας. Ἕξι χρόνια ἀργότερα, τὸ 1991,
7 Ο 1(1994), 1, σ. 153· Ο 3(1996), 3, σσ. 337–339· Ο 6(1999), 3, σ. 265· Ο 7(2000), 3, σ. 385· Al. Kitroeff, The Greek Orthodox Church
in America…, ὅ.π., σ. 247 κ.ἑξ.· Β. Δ. Κουκουσᾶ, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Ἀμερική…, ὅ.π., σσ. 393–398· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκο-
πικοὶ Κατάλογοι (Κατὰ τοὺς κώδικας τῶν Ὑπομνημάτων τοῦ Ἀρχειοφυλακίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου), ἐκδ. Ἱ. Μητροπόλεως Ἀλε-
ξανδρουπόλεως, Ἀλεξανδρούπολις χ.χρ.2, σσ. 98, 110, 209· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σσ. 231–232· http://www.
archbishopspyridon.gr/spyridon_1998/goa_asp-bio_98.html (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

79
 ἱδρύθηκε ἡ Ἱ. Μητρόπολη Ἰταλίας καὶ Ἐξαρχία Νοτίου Εὐρώπης καὶ ὁ Ἀπαμείας Σπυρίδων κατέστη
πρῶτος ποιμενάρχης τῆς νεοσύστατης ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Τὸ 1994,
μάλιστα, ἐγκρίθηκε ὁ πρῶτος Καταστατικὸς Χάρτης τῆς νεοπαγοῦς Μητροπόλεως ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ
Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τὴν περὶ Αὐτὸν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο. Ὡς Μητροπολίτης Ἰταλίας πλέον, ὁ
Σπυρίδων φρόντισε γιὰ τὴν ὀργάνωση τῆς νέας Μητροπόλεως καὶ τὴν αὔξηση καὶ στελέχωση τῶν ἐνοριῶν
της, ἐνδιαφέρθηκε γιὰ τὴ νεολαία, ἱδρύοντας τὴν Ἕνωση Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων Φοιτητῶν Ἰταλίας, στήριξε
80
τὴν ἀναβίωση τοῦ μοναχισμοῦ μὲ τὴν ἵδρυση μετὰ
ἀπὸ αἰῶνες ὀρθόδοξης Ἱ. Μονῆς (Ὁσίου Ἰωάννου
τοῦ Θεριστοῦ), ἐργάστηκε γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν
ὀρθοδόξων τῆς χώρας καὶ καλλιέργησε μὲ ἀδελφικὸ
πνεῦμα τὶς διαχριστιανικὲς σχέσεις. Τὸ 1992 ὁρί-
στηκε Πρόεδρος τῆς Διορθόδοξης Ἐπιτροπῆς γιὰ
τὸν Θεολογικὸ Διάλογο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας
μὲ τὴν Παγκόσμια Λουθηρανικὴ Ὁμοσπονδία.
Τὸ 1996 ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς
ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου, διαδεχόμενος τὸν παραιτηθέντα
Ἀρχιεπίσκοπο Ἰάκωβο. Ἔτσι, κατέστη ὁ πρῶτος
Ἑλληνοαμερικανὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς. Ὁ
ἴδιος ἀνέλαβε τὰ ἡνία τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς σὲ μία
περίοδο, κατὰ τὴν ὁποία ἡ γεωγραφικὴ δικαιοδοσία
της εἶχε συρρικνωθεῖ σημαντικὰ μὲ τὴ δημιουργία
τριῶν νέων Ἱ. Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Θρόνου (Τορόντο, Μπουένος Ἄϊρες καὶ Παναμᾶ).
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων ἀνέλαβε σημαντικὲς
πρωτοβουλίες στοὺς τομεῖς τῆς νεότητας, τῆς ἑλλη-
νικῆς παιδείας, τοῦ μοναχισμοῦ, τῆς κατήχησης καὶ
τῶν μεικτῶν γάμων, ἐνῶ ἐνίσχυσε τὴν παρουσία τῆς
Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς στὸν χῶρο τῶν νέων
τεχνολογιῶν. Τὸ 1997 ὑποδέχτηκε τὸν Οἰκουμενικὸ
Πατριάρχη Βαρθολομαῖο κατὰ τὴν πρώτη ἐπίσημη
ἐπίσκεψή του στὶς ΗΠΑ. Τὸ 1999 ὁ Ἀρχιεπίσκο-
πος Σπυρίδων ὑπέβαλε τὴν παραίτησή του στὸ
Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸ ὁποῖο τὸν ἐξέλεξε,

81
 ἐν συνεχείᾳ, Μητροπολίτη Χαλδίας. Ἡ ἐκλογὴ αὐτὴ δὲν ἔγινε ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸν ἴδιο καὶ σήμερα συγκα-
ταλέγεται στοὺς ἐφησυχάζοντες Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ὡς Μητροπολίτης πρώην Χαλδίας.

82
 SPYRIDON (Papageorgiou),
from Italy, later Metropolitan Formerly of Chaldea.
7

S
pyridon (born George) Papageorgiou was born in 1944 in Ohio. He completed his primary
education in Ohio, Tarpon Springs, and Rhodes. In 1966 he graduated with honors from the
Theological School of Halki and then went for postgraduate studies in Geneva (1967–1968)
and Bochum, Germany (1969–1973) with a scholarship from the Ecumenical Patriarchate.
During his time in Europe, he served as Secretary of the Permanent Representative of the Ecumenical
Patriarchate to the World Council of Churches, Secretary at the Orthodox Center of the Ecumenical
Patriarchate in Chambésy (Geneva), as well as Editor–in–Chief of the well–known Bulletin
“Episkepsis”.
In 1968 he was ordained a deacon and in 1976 a priest, receiving the offikion of Archimandrite of
the Ecumenical Throne. In the same year he was appointed the presiding priest of St. Andrew in
Rome, Italy, inaugurating an important and fruitful chapter of his ecclesiastical ministry. The young
clergyman laid the foundations of the Greek Orthodox Community of Rome, founded a Greek school,
published booklets of spiritual formation and information and generally contributed decisively to the
organization of the Greek Orthodox Community. His acquaintance with the Roman Catholic world
contributed to his appointment in 1984 as Executive Secretary of the Inter–Orthodox Committee
for the Theological Dialogue between the Orthodox and the Roman Catholic Churches.
His rich work in Rome was appreciated by the Ecumenical Patriarchate and that is why the Holy
and Sacred Synod elected him in 1985 Auxiliary Bishop of the Metropolis of Austria and Exarchate
of Italy under the title of the Diocese of Apamea. Six years later, in 1991, the Metropolis of Italy and
Exarchate of Southern Europe was founded with Spyridon becoming the first shepherd of the newly
established ecclesiastical eparchy of the Ecumenical Throne. In 1994, in fact, the first Charter of the
newly established Metropolis was approved by Ecumenical Patriarch Bartholomew and the Holy
and Sacred Synod. As Metropolitan of Italy, Spyridon took care of the organization of the new Me-

83
 tropolis and the increase of its parishes and
clergy. Moreover, he was interested in the
youth, founding the Union of Greek Orthodox
Students of Italy, he supported the revival
of monasticism with the establishment, af-
ter centuries, of the Orthodox monastery St.
John Theristus. In addition, he worked for
the unity of the Orthodox of the country and
he cultivated inter–Christian relations with
a brotherly spirit. In 1992 he was appointed
President of the Inter–Orthodox Committee
for the Theological Dialogue of the Orthodox
Church with the Lutheran World Federation.
In 1996 he was elected Archbishop of
America by the Holy and Sacred Synod of
the Ecumenical Patriarchate, succeeding
Archbishop Iakovos who had resigned. Thus,
he became the first Greek–American Arch-
bishop of America. He himself took over the
reins of the Archdiocese at a time when its
geographical jurisdiction had shrunk signifi-
cantly with the creation of three new Me-
tropolises of the Ecumenical Throne (the
Metropolises of Toronto, Buenos Aires, and
Panama). Archbishop Spyridon engaged in
important initiatives regarding youth, Greek
education, monasticism, catechism, and
mixed marriages, while also strengthening

84
the presence of the Archdiocese of America
in the field of new technologies. In 1997 he
welcomed Patriarch Bartholomew during
his first official visit to the United States as
Ecumenical Patriarch. In 1999, Archbishop
Spyridon submitted his resignation to the
Ecumenical Patriarchate, which then elected
him Metropolitan of Chaldea. He did not ac-
cept this election, and today he is one of the
retired Hierarchs of the Ecumenical Throne
as Metropolitan Formerly of Chaldea.

85
86
 ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Τρακατέλλης), ἀπὸ Βρεσθένης8.
7

Ὁ
Δημήτριος Τρακατέλλης γεννήθηκε τὸ 1928 στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου καὶ ἔλαβε τὴν ἐγκύ-
κλια μόρφωση. Τὸ 1946 ἐνεγράφη στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀπὸ
τὴν ὁποία ἀποφοίτησε τὸ 1950 μὲ ἄριστα. Τὸ 1960 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ τὸ 1964
Πρεσβύτερος, διακονώντας ὡς ἱεροκήρυκας σὲ ναοὺς τῆς Ἀθήνας. Τὴν ἴδια χρονιὰ μετέβη
στὶς ΗΠΑ γιὰ εὐρύτερες σπουδὲς στὸν χῶρο τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τῶν πατερικῶν σπουδῶν. Τὸ 1965
ἔγινε δεκτὸς στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Harvard γιὰ τὴν ἐκπόνηση διδακτορικῆς διατριβῆς. Στὸ μεταξύ, τὸ
1967, ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπι-
σκοπῆς Ἀθηνῶν ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Βρεσθένης. Τὸ 1968 ἐξελέγη
Μητροπολίτης Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος, ἀλλὰ δὲν ἀποδέχθηκε τὴν ἐκλογὴ γιὰ λόγους ποὺ σχετίζονταν μὲ
τὴν κανονικὴ τάξη, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀνώμαλη πολιτικὴ κατάσταση ποὺ ἐπικρατοῦσε τότε στὴν Ἑλλάδα.
Τὸ 1972 ἀναγορεύτηκε διδάκτορας Φιλοσοφίας «μετ’ ἐπαίνου» ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Harvard,
ἔχοντας ὑποβάλει μελέτη μὲ τίτλο: “The Pre–Existence of Christ in Justin Martyr: An Exegetical
Study with Reference to the Humiliation and Exaltation Christology”. Πέντε χρόνια ἀργότερα, τὸ
1977, ἔλαβε διδακτορικὸ δίπλωμα Θεολογίας καὶ ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστρια-
κοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν μὲ τὴν ἐργασία του ὑπὸ τὸν τίτλο: “ Ὁ Ὑπερβατικὸς Θεὸς τοῦ Εὐγνώστου.
Ἐξηγητικὴ συμβολὴ εἰς τὴν ἔρευναν τῶν κειμένων τοῦ Nag Hammadi”.
8 Ε 44(1967), σσ. 566–569· Ε 45(1968), σ. 187· Ο 6(1999), 3, σσ. 265–272· Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2017, ἐκδ.
Ἱδρύματος Ὑποστηρίξεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Πειραιεὺς 2017, σ. 725· Evangelist, Shepherd and Teacher: Studies in Honor
of Archbishop Demetrios of America, Holy Cross Orthodox Press, Boston 2021· A. Antonopoulos, “Biographical sketch of Professor
Demetrios Trakatellis Archbishop of America”, GOTR 44(1999), 1–4, σσ. 11–17· Ἀθ. Ἀντωνόπουλου (ἐπιμ.), “Βιογραφικὸ σχεδίασμα τοῦ
Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου (Τρακατέλλη) Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου”, Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός
(Ἀφιέρωμα στὸν ἀρχιεπίσκοπο Δημήτριο), ἐκδ. Ἀντ. Ν. Σάκκουλα & EUNOMIA Verlag, Ἀθήνα 2002, σσ. xxi–xxxviii· Al. Kitroeff, The
Greek Orthodox Church in America…, ὅ.π., σ. 260 κ.ἑξ.· Π. Κωνσταντινίδου, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος (Ἀναφορὲς σὲ ἐξέλιξη),
ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 2004· τῆς ἰδίας, Ἕνας Πρωθιεράρχης. Φῶς Ἱλαρόν, ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 2009· Ἠλ. Μουτσούλα, “Τρακατέλλης Δημήτρι-
ος, Ἐπίσκοπος Βρεσθένης”, ΘΗΕ 11(1967), στ. 825· Ρ. Παπαδοπούλου (ἐπιμ.), Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος ( Ἡ πρώτη δεκαετία
1999–2009), Ἀθήνα χ.χρ.

87
 Διετέλεσε ἀρχικὰ Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς
καὶ ἐν συνεχείᾳ Διακεκριμένος Καθηγητὴς
(1983–1993) Βιβλικῶν Σπουδῶν καὶ Χριστια-
νικῶν Πηγῶν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου
Σταυροῦ Βοστώνης, ἐνῶ δίδαξε ὡς Ἐπισκέπτης
Καθηγητὴς τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ στὴ Θε-
ολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Harvard.
Τὸ 1991 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας
τῆς Ἑλλάδος τὸν ἀνύψωσε σὲ τιτουλάριο Μη-
τροπολίτη Βρεσθένης, ἐνῶ τὸ 1993, μετὰ τὴν
ἀποχώρησή του ἀπὸ τὴ θέση τοῦ Διακεκριμέ-
νου Καθηγητῆ στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου
Σταυροῦ, ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἀνέλαβε
πλήρως τὰ καθήκοντά του στὴν Ἱ. Ἀρχιεπισκο-
πὴ Ἀθηνῶν.
Τὸ 1995 ὑπῆρξε μέλος τῆς τριμελοῦς Πατρι-
αρχικῆς Ἐξαρχίας, ἡ ὁποία εἶχε μεταβεῖ στὴν
Ἀμερική, προκειμένου νὰ διευθετήσει ὁρισμένα
ἐκκρεμοῦντα ζητήματα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ 1999 ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς
ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενι-
κοῦ Πατριαρχείου. Ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος δὲν
ἦταν ἄγνωστος στὴν Ἀμερική, καθὼς ἔζησε καὶ
ἐργάστηκε ὡς πανεπιστημιακὸς δάσκαλος στὶς
Ἡνωμένες Πολιτεῖες ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν. Παρ’ ὅλα
αὐτά, ταξίδεψε πολὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς θητείας
του, προκειμένου νὰ ἔρθει σὲ ἄμεση ἐπαφὴ μὲ
τὶς Ἑλληνορθόδοξες Κοινότητες τῆς Ἀμερικῆς,

88
νὰ γνωρίσει τὸν ἱερὸ κλῆρο καὶ τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ
ἀφουγκρασθεῖ τὰ προβλήματά τους.
Κατὰ τὴν εἰκοσαετῆ σχεδὸν ἀρχιερατεία του, ὁ Ἀρ-
χιεπίσκοπος Δημήτριος ἀνανέωσε σὲ σημαντικὸ βαθμὸ
τὸ στελεχιακὸ δυναμικὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερι-
κῆς, χειροτονώντας πολλοὺς νέους κληρικούς, κατέ-
βαλε προσπάθειες γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς παιδείας καὶ
τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐνῶ
ταυτόχρονα στήριξε ὑλικὰ καὶ ἠθικὰ τὸ Οἰκουμενικὸ
Πατριαρχεῖο, ἰδιαίτερα στὸ ζήτημα τῆς θρησκευτικῆς
ἐλευθερίας. Ἐπιπλέον, ἐργάστηκε συστηματικὰ γιὰ
ζητήματα ποὺ ἀφοροῦν τὸν Ἑλληνισμό, ὅπως τὸ θέμα
τῆς Μακεδονίας, ἡ οἰκονομικὴ κρίση ποὺ ἔπληξε τὴν
Ἑλλάδα καὶ τὸ Κυπριακὸ πρόβλημα. Προήδρευσε σὲ
περισσότερες ἀπὸ δέκα Κληρικολαϊκὲς Συνελεύσεις τῆς
Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, ἐνῶ διετέλεσε Πρόεδρος
τῆς Μόνιμης Συνέλευσης τῶν Κανονικῶν Ὀρθοδόξων
Ἐπισκόπων τῶν ΗΠΑ.
Μὲ τὴν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων του ὁ Ἀρχιεπίσκο-
πος Δημήτριος συνειδητοποίησε τὴν ἀνάγκη ὕπαρξης
πρόσθετων οἰκονομικῶν πόρων γιὰ τὴν ἀποτελεσματικὴ
λειτουργία τοῦ πνευματικοῦ, ἐκπαιδευτικοῦ καὶ πολι-
τιστικοῦ ἔργου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς. Γιὰ τὸν σκοπὸ
αὐτὸν ἵδρυσε τὸ 2002 τὸ Κληροδότημα FAITH, ἕνα
ταμεῖο γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, μὲ τὴ
γενναιόδωρη στήριξη ἐπιφανῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος παραιτήθηκε τὸ 2019, τὸ Τα-
μεῖο αὐτὸ διέθετε κεφάλαιο 32 περίπου ἑκατομμυρίων

89
 δολαρίων. Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικό, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δημήτριος ὑποστήριξε μὲ θέρμη τὸ Ταμεῖο τῆς Ἡγεσί-
ας–100 (Leadership–100), ποὺ ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο Ἀρχιεπίσκοπο Ἰάκωβο, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ
μέλη τοῦ συγκεκριμένου Ταμείου ἀπὸ 303 τὸ 1999 νὰ φθάσουν στὸ τέλος τῆς θητείας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
Δημητρίου τὰ 1100 καὶ τὸ ἀποθεματικὸ κεφάλαιό του ἀπὸ τὰ 48 περίπου ἑκατομμύρια δολάρια τὸ 1999
νὰ ἀνέλθει στὰ 88 ἑκατομμύρια δολάρια τὸ 2019.
Ἡ θητεία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Δημητρίου συνέπεσε μὲ τὶς πολύνεκρες τρομοκρατικὲς ἐπιθέσεις τῆς 11ης
Σεπτεμβρίου 2001, οἱ ὁποῖες συντάραξαν τὴν Ἀμερικὴ καὶ ἄλλαξαν τὴν εἰκόνα τοῦ κόσμου. Ἀπὸ τὴν
πρώτη στιγμὴ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἔσπευσε στὸν τόπο τῆς τραγωδίας, στάθηκε στὸ πλευρὸ τῶν οἰκογενειῶν
τῶν θυμάτων καὶ ἕνωσε τὴ φωνή του μὲ τὶς φωνὲς ἄλλων θρησκευτικῶν ἡγετῶν ἐναντίον τῆς βίας καὶ τοῦ
θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ. Πλαισιωμένος ἀπὸ μία ὁμάδα ἀνθρώπων πιστῶν στὸ ἔργο τῆς Ἱ. Ἀρχιεπι-
σκοπῆς, ξεκίνησε ἕναν μακρὺ καὶ δύσκολο ἀγώνα γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικο-
λάου στὸ Σημεῖο Μηδέν, τὸν τόπο τῆς τραγωδίας τῆς 11ης Σεπτεμβρίου. Ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγώνα αὐτοῦ
ὑπῆρξε ἡ ὑπογραφὴ τῶν ἐγγράφων ἰδιοκτησίας τοῦ ἐργοταξίου πέριξ τοῦ Ἱ. Ναοῦ τὸ 2012, καθὼς καὶ ἡ
τοποθέτηση τοῦ θεμέλιου λίθου τὸ 2014, ἡ ὁποία σήμανε τὴν ἔναρξη τῆς ἀνακατασκευῆς τοῦ Ἱ. Ναοῦ
τοῦ Ἁγίου Νικολάου ὄχι μόνο ὡς ἐνορίας, ἀλλὰ καὶ ὡς Ἐθνικοῦ Προσκυνήματος. Ὁ διάδοχος τοῦ Ἀρχι-
επισκόπου Δημητρίου, Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρος, συνέχισε δυναμικὰ τὸ
ἔργο μὲ ἀποτέλεσμα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, στὸ πλαίσιο τῆς ἐπίσημης ἐπίσκεψής
του στὶς ΗΠΑ τὸν Νοέμβριο τοῦ 2021, νὰ τελέσει τὰ θυρανοίξια τοῦ Ἱ. Ναοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναμένεται νὰ
ὁλοκληρωθεῖ καὶ νὰ ἀποδοθεῖ πλήρως στὴ λατρεία ἐντός τοῦ 2022.
Πέραν τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου γιὰ τὰ θύματα τῆς 11ης Σεπτεμβρίου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δημήτριος
πρωτοστάτησε στὴν ἀνακούφιση τῶν πληγέντων ἀπὸ φυσικὲς καταστροφές, ὅπως οἱ τυφῶνες Katrina
καὶ Sandy στὶς ΗΠΑ, τὸ τσουνάμι στὴν Ἀσία καὶ οἱ πυρκαγιὲς στὴν Ἑλλάδα τὸ 2007. Ἐπίσης, ἡγήθη-
κε συντονισμένων προσπαθειῶν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς γιὰ τὴ στήριξη τοῦ ἑλληνικοῦ καὶ τοῦ
κυπριακοῦ λαοῦ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πρωτοφανοῦς οἰκονομικῆς κρίσης ποὺ ἔπληξε τὶς δύο χῶρες. Σὲ
ἀναγνώριση τῆς πολύπλευρης αὐτῆς συμπαράστασης, ἡ Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν ὀνόμασε “Δημήτρειον”
τὸ Κέντρο Δημιουργικῆς Ἀπασχόλησης, Φροντίδας καὶ Ἀγωγῆς Παιδιοῦ, τὸ ὁποῖο ἵδρυσε στὴν περιοχὴ
τοῦ Μοσχάτου στὴν Ἀθήνα.
Τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Δημητρίου συνδέθηκε, ἐπίσης, καὶ μὲ τὸ νέο Σύνταγμα τῆς Ἱ. Ἀρχι-

90
επισκοπῆς Ἀμερικῆς τοῦ ἔτους 2003. Ὁ νέος
Καταστατικὸς Χάρτης τόνιζε τὴν ἀδιάρρηκτη
ἑνότητα τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς μὲ τὴ Μητέρα
Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, ἀποσαφήνιζε
ὅτι στὴ δικαιοδοσία της ἀνήκουν ὅλοι οἱ Ὀρθό-
δοξοι Χριστιανοὶ ποὺ διαβιοῦν στὶς ΗΠΑ, ἀνα-
βάθμιζε τὶς ὑπαγόμενες στὴν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ
Ἐπισκοπὲς σὲ Μητροπόλεις καὶ καθιέρωνε τὸ
μητροπολιτικὸ σύστημα διοίκησης, ὑπογράμ-
μιζε τὴ συμβουλευτικὴ συμμετοχὴ τόσο τῆς Ἱ.
Ἐπαρχιακῆς Συνόδου ὅσο καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκο-
πικοῦ Συμβουλίου στὴν ἐκλογὴ Ἀρχιεπισκόπου
καὶ ἀναγνώριζε στὴν Ἱ. Ἐπαρχιακὴ Σύνοδο τὸ
προνόμιο νὰ προτείνει, σὲ συνεργασία μὲ τὸ
Ἀρχιεπισκοπικὸ Συμβούλιο, τρεῖς ὑποψηφίους
γιὰ τὴν πλήρωση μιᾶς μητροπολιτικῆς ἕδρας,
ἐκ τῶν ὁποίων τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο θὰ
ἐξέλεγε τὸν ἕνα.
Ἐπιπροσθέτως, τὸ ἔργο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
Δημητρίου ὑπῆρξε σημαντικὸ σὲ τέσσερις συγκε-
κριμένους τομεῖς. Πρῶτον, στὸν πολιτικὸ τομέα
εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ συναντηθεῖ ἐπανειλημμένα
μὲ τοὺς Προέδρους Bill Clinton, George W.
Bush, Barack Obama καὶ Donald Trump, κα-
θὼς καὶ μὲ ὁμοσπονδιακοὺς καὶ πολιτειακοὺς
ἀξιωματούχους γιὰ τὴν προώθηση θεμάτων τῆς
Ὁμογένειας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου,
τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Κύπρου. Δεύτερον, στὸν

91
 ἐκπαιδευτικὸ τομέα ἐνίσχυσε μὲ κάθε τρόπο τὴ λειτουργία τῶν ἡμερήσιων καὶ ἀπογευματινῶν σχολείων μὲ
τὴν παραγωγὴ τῆς σειρᾶς “My Greek” μὲ σκοπὸ τὴν ἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἐνῶ παράλληλα
στήριξε ἀποφασιστικὰ τὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο καὶ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τρίτον, στὸν
πολιτιστικὸ τομέα ἵδρυσε Νεανικὴ καὶ Βυζαντινὴ Χορωδία, οἱ ὁποῖες πραγματοποίησαν σειρὰ ἐπίσημων
ἐμφανίσεων στὴ Νέα Ὑόρκη, τὸν Λευκὸ Οἶκο, τὴν Κωνσταντινούπολη, τὴν Ἀθήνα καὶ τὴν Κύπρο. Τέταρ-
τον, στὸν τομέα τῆς νεότητας ἐνθάρρυνε τὴ δημιουργία θερινῶν κατασκηνώσεων στὶς Ἱ. Μητροπόλεις, οἱ
ὁποῖες προσελκύουν χιλιάδες παιδιά, ἀνακαίνισε τὶς ἐγκαταστάσεις τοῦ ἱστορικοῦ “ Ἰονικοῦ Χωριοῦ” καὶ
ἐνίσχυσε τὸν Τομέα Νεότητας τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς μὲ σύγχρονα μέσα ἐπικοινωνίας (You Tube, βίντεο,
μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης κ.λπ.), προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ μιὰ πιὸ ἀποτελεσματικὴ προσέγγιση στοὺς
νέους ἀνθρώπους.
Τὸ 2015 τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀνύψωσε τὴν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς στὴν τάξη τῶν Γερο-
ντικῶν Ἐπαρχιῶν τοῦ Θρόνου ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Δημητρίου.
Τὸ 2019 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δημήτριος ὑπέβαλε στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὴν παραίτησή του ἀπὸ
τὸν θρόνο τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς καὶ ἔκτοτε παραμένει ὡς ἐφησυχάζων Ἱεράρχης στὶς ΗΠΑ.
Εἶναι μέλος ἐπιστημονικῶν ἑταιριῶν, μετεῖχε σὲ διεθνῆ θεολογικὰ συνέδρια, διετέλεσε μέλος ἐκδοτικῶν
ἐπιτροπῶν ἐπιστημονικῶν περιοδικῶν καὶ συνέγραψε πλῆθος βιβλίων, μελετῶν, ἄρθρων καὶ εἰσηγήσεων
στὰ ἑλληνικά, τὰ ἀγγλικά, τὰ ρωσικὰ καὶ τὰ σερβικά. Ἔχει τιμηθεῖ μὲ σειρὰ ἀκαδημαϊκῶν καὶ ἄλλων δι-
ακρίσεων. Τὸ 2002 ἐξελέγη Ἀντεπιστέλλον Μέλος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν στὸν κλάδο Θεολογίας τῆς
Τάξης τῶν Ἠθικῶν καὶ Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν. Ἐπίσης, τρεῖς ἀκαδημαϊκὲς ἕδρες φέρουν τὸ ὄνομά του
στὰ Πανεπιστήμια Forham τῆς Νέας Ὑόρκης, Νotre Dame τῆς Indiana καὶ στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο
τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῆς Βοστώνης. Τέλος, εἶναι ἐπίτιμος διδάκτορας δεκατεσσάρων Πανεπιστημίων τῆς
Ἀμερικῆς καὶ τῆς Εὐρώπης.

92
 DEMETRIOS (Trakatellis),
from Vresthena.
7

D
emetrios Trakatellis was born in
1928 in Thessaloniki, where he
received his primary education. In
1946 he enrolled in the Theological
School of the University of Athens, from which
he graduated in 1950 with the distinction
of “Excellent”. In 1960 he was ordained
a deacon and in 1964 a priest, serving as
an orator of sermons in the Churches of
Athens. In the same year he went to the
United States for additional studies in the
field of the New Testament and patristic
studies, being admitted in 1965 to Harvard
University for doctoral work. Meanwhile
in 1967, he was elected by the Holy Synod
of the Church of Greece as an Auxiliary
Bishop of the Archdiocese of Athens with
the title of Vresthena. In 1968 he was elected
Metropolitan of Attica and Megaris, but he
did not accept the election for reasons related
to canonical order, but also to the abnormal
political situation that prevailed then in
Greece.
In 1972 he was awarded a PhD in
93
 Philosophy “with distinction” (cum laude) from Harvard University, having submitted a dissertation
entitled: “The Pre–Existence of Christ in Justin Martyr: An Exegetical Study with Reference to the
Humiliation and Exaltation Christology”. Five years later, in 1977, he received a PhD in Theology
from the Theological School of the National and Kapodistrian University of Athens with his study
titled: “The Transcendent God of Eugnostos. An Exegetical contribution to the study of the texts of
Nag Hammadi”.
He first served as a visiting Professor and then as a Distinguished Professor (1983–1993) of
Biblical Studies and Christian Sources at the Holy Cross School of Theology in Boston, likewise also
teaching as a visiting Professor of the New Testament and at Harvard Divinity School.
In 1991, the Holy Synod of the Church of Greece elevated him to the title of titular Metropolitan
of Vresthena, while in 1993, after his retirement from the position of Distinguished Professor at the
Holy Cross School of Theology, he returned to Greece and fully assumed his duties at the Archdiocese
of Athens.
In 1995 he was a member of the Patriarchal Exarchate, which had gone to America to settle some
outstanding issues of the local Church.
In 1999 he was elected Archbishop of America by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical
Patriarchate. The new Archbishop was no stranger to America, as he had lived and worked as a
University Professor in the United States for many years. Nevertheless, he traveled extensively
from the beginning of his tenure, in order to come into direct contact with the Greek Orthodox
Communities of America, so that he could get to know the clergy and the faithful and listen to their
problems.
During his nearly 20–year ministry, Archbishop Demetrios renewed to a significant extent the
dynamism of the clergy of the Church of America by ordaining many young clergymen. He also
made efforts to strengthen the educational and philanthropic work of the Archdiocese, while at the
same time offered both material and moral support to the Ecumenical Patriarchate with particular
emphasis on the issue of religious freedom. Additionally, he spent valuable time and persistent efforts
on general topics affecting Hellenism in general such as the Macedonian issue, the Greek economic
crisis, and matters concerning Greek–Cypriots. Held once every two years, he presided over a
total of ten important Clergy–Laity Congresses of the Archdiocese of America, while also being
94
the permanent President of the Standing Assembly
of Canonical Orthodox Bishops of the USA, which
would meet for four days every year since 2010.
Shortly after taking office, Archbishop Demetrios
realized that there was a need for additional
financial resources for the effective operation of the
spiritual, educational, and cultural ministries of the
Archdiocese. For this reason, in 2002, and with the
generous help of prominent members of the Church,
he founded the FAITH Endowment Fund, a fund
for Orthodoxy and Hellenism. When the Archbishop
resigned in 2019, he left behind this fund with a
capital of about $32 million. In the same spirit,
Archbishop Demetrios enthusiastically supported
the Leadership 100 fund established under the late
Archbishop Iakovos, with the result that this fund
from 303 members in 1999 had reached, by the end
of Archbishop Demetrios’ term, 1100 members and
the reserve capital worth about $48 million in 1999
amounted to $88 million in 2019.
The tenure of Archbishop Demetrios coincided
with the deadly terrorist attacks of September
11, 2001, which shook America and changed the
face of the world. From the very first moment the
Archbishop rushed to the place of the tragedy, stood
by the families of the victims, and joined his voice
with the voices of other religious leaders against
violence and religious fanaticism. Likewise, with

95
 a team of faithful of the Archdiocese, he
began a long and difficult struggle for the re–
construction of the Church of St. Nicholas at
Ground Zero, the site of the horrific disaster of
September 11, 2001. The result of this struggle
was the signing in 2012 of the ownership
documents of the building site of the Church,
while in 2014 the foundation stone was laid
and thus began the painstaking construction
of the St. Nicholas church not only as a parish
Community, but also as a National Shrine.
The successor of Archbishop Demetrios,
His Eminence Archbishop Elpidophoros of
America, continued the work with the result
of the Thyranoixia (Door Opening Ceremony)
which took place in 2021 with the vision of
the consecration of the Church taking place
in 2022.
In addition to the philanthropic efforts
for the victims of September 11, 2001, the
Archbishop pioneered the response to the
effects of natural disasters such as Hurricanes
Katrina and Sandy in the United States, the
Tsunami in Asia, and the 2007 fires in Greece.
He also led the great efforts and substantial
contribution of the Archdiocese of America
for humanitarian aid to the people of Greece
and the people of Cyprus during the terrible

96
economic crisis that struck these countries.
In recognition of this essential help, the
Archdiocese of Athens gave the name “The
Demetreion” to its important Center for Job
Creation, Child Care, and Education, which
it founded in the area of ​​Moschatos, Athens.
The person of Archbishop Demetrios was
indelibly connected with the new Charter of
the Archdiocese of America of the year 2003.
The new Charter emphasized the inseparable
unity of the Archdiocese with the Mother
Church of Constantinople, clarifying that its
jurisdiction includes all Orthodox Christians
living in the United States. Likewise, the
new Charter elevated the Dioceses under the
Archdiocese to Metropolises and established the metropolitan system of administration. Moreover,
it underlined the advisory participation of both the Holy Eparchial Synod and the Archdiocesan
Council in the election of an Archbishop and recognized in the Holy Eparchial Synod the privilege
of proposing, in cooperation with the Archdiocesan Council, three candidates for filling the See of
a Metropolis, of which the Ecumenical Patriarchate would elect one.
In addition, Archbishop Demetrios performed important work in four specific areas: First, in the
governmental–political sphere, he had the opportunity to meet repeatedly with Presidents Bill
Clinton, George W. Bush, Barack Obama, and Donald Trump, as well as and with federal, state and
local leaders to promote issues of the Greek Diaspora, the Ecumenical Patriarchate, Greece, and
Cyprus. Secondly, in the educational sector, he strengthened in every way the functioning of the day
and evening schools with the production of the series entitled “My Greek”, for a complete learning
of the Greek language, while at the same time decisively supporting the Hellenic College Holy Cross
Greek Orthodox School of Theology in Brookline, MA to operate steadily and creatively. Third, in the

97
 cultural realm, he founded the Youth Choir
and the Byzantine Choir, which developed
to such an extent that they gave many
official concerts in New York, the White
House, Constantinople, Athens, and Cyprus.
Fourth, in the field of youth ministry, he
encouraged the creation of summer camps in
the Metropolises of the Archdiocese with the
participation of many thousands of children,
renovated the historic Ionian Village Camp,
and strengthened the Youth Department
of the Archdiocese by using contemporary
means of communication (YouTube, videos,
social media, etc.) to achieve a more effective
approach for a new generation.
In 2015, the Ecumenical Patriarchate
elevated the Archdiocese of America to the
rank of an Elder Eparchy of the Throne in
the person of Archbishop Demetrios.
In 2019, Archbishop Demetrios submitted
to the Ecumenical Patriarchate his resignation
from the throne of the Archdiocese of America
and has remained in the United States since
then as a retired Hierarch. He is a member
of academic societies, has participated in
international theological conferences, was a
member of publishing committees of scientific
journals, had authored a number of studies,

98
articles, introductions, and books which have
been published in Greek, English, Russian, and
Serbian. He has been honored with several
academic and other distinctions. He was elected
an Associate Member of the Academy of Athens
in the field of Theology of the Order of Moral
and Political Sciences in 2002. Likewise, there
have been three Academic Chairs at various
Universities named in his honor, namely, at
Fordham University in New York, Notre Dame
in Indiana, and Hellenic College Holy Cross
in Boston. He has also been awarded fourteen
honorary doctorates from numerous Universities
both in America and in Europe.

99
100
 ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ (Λαμπρυνιάδης), ἀπὸ Προύσης9.
7

Ὁ
Ἐλπιδοφόρος (κατὰ κόσμον Ἰωάννης) Λαμπρυνιάδης γεννήθηκε στὸ Μακροχώρι τῆς
Κωνσταντινούπολης τὸ 1967. Τὴν ἐγκύκλια μόρφωση ἔλαβε στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τὴ
Θεσσαλονίκη καὶ τὴν Ἀθήνα. Τὸ 1991 ἀποφοίτησε μὲ ἄριστα ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ
Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ τὸ 1993 ὁλοκλήρωσε τὶς μεταπτυχιακές του
σπουδὲς στὸ Τμῆμα Βυζαντινῆς Φιλολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βόννης, καταθέτοντας μελέτη μὲ τίτλο
“Die Bruder Ioannis und Nikolaos Mesaritis Verteidiger der Orthodoxie in den Unionsverhandlungen
von 1204 bis 1214 (Im historischen und theologischen Rahmen der Epoche)”. Κατὰ τὸ ἀκαδημαϊκὸ
ἔτος 1996–1997 φοίτησε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ στὸ Balamand τοῦ
Λιβάνου, ὅπου καὶ βελτίωσε τὴ γνώση τῆς ἀραβικῆς γλώσσας.
Τὸ 2001 ἀναγορεύτηκε ἀριστοῦχος διδάκτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστη-
μίου Θεσσαλονίκης, ἔχοντας ὑποβάλει μελέτη μὲ τίτλο: “ Ἡ ἔναντι τῆς Συνόδου τῆς Χαλκηδόνος στάσις
τοῦ Σεβήρου Ἀντιοχείας”. Τὸ 2004 προσκλήθηκε ὡς Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης. Τὸ 2009 ἐξελέγη Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς καὶ τὸ 2018 Τακτικὸς Καθηγητὴς
τῆς Συμβολικῆς καὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων στὸ Τμῆμα Κοινωνικῆς Θεολογίας καὶ
Χριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ἔχει
συγγράψει σημαντικὸ ἀριθμὸ βιβλίων, μελετῶν καὶ ἄρθρων πάνω στὸ γνωστικό του ἀντικείμενο, ἀλλὰ καὶ
σὲ ἄλλα συγγενῆ γνωστικὰ ἀντικείμενα.
Τὸ 1994 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ τὸ 2005 Πρεσβύτερος, λαμβάνοντας καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχι-
μανδρίτη τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Διετέλεσε Κωδικογράφος (1994–1995), Ὑπογραμμα-
τέας (1995–2005) καὶ Ἀρχιγραμματέας (2005–2011) τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου.

9 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ἐκδ. Ἱδρύματος Ὑποστηρίξεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Πειραιεὺς 2021, σ.
683· Al. Kitroeff, The Greek Orthodox Church in America…, ὅ.π., σ. 262· https://www.goarch.org/archbishop/biography (τελευταία
προσπέλαση: 30/12/2021).

101
 Ὑπῆρξε μέλος Πατριαρχικῶν Ἀντιπροσω-
πειῶν σὲ Γενικὲς Συνελεύσεις τοῦ Παγκο-
σμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν καὶ τοῦ Συμ-
βουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν, καθὼς καὶ
ὀρθόδοξος γραμματέας τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς
Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου τῆς
Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μὲ τὴν Παγκόσμια
Λουθηρανικὴ Ὁμοσπονδία. Εἶναι, ἐπίσης,
μέλος τῆς Ἐπιτροπῆς “Πίστη καὶ Τάξη”
(Faith and Order), τῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἐκ-
κλησιῶν ἐπὶ Διεθνῶν Θεμάτων (CCIA) καὶ
τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Παγκοσμίου
Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Ἄσκησε καθήκοντα
γραμματέα κατὰ τὶς Μείζονες καὶ Ὑπερτελεῖς
Συνόδους ποὺ συγκλήθηκαν τὸ 1998 στὴ
Σόφια καὶ τὸ 2005 στὴν Κωνσταντινούπολη,
κατὰ τὴ Διευρυμένη Σύνοδο τοῦ 2006 στὴ
Γενεύη καὶ κατὰ τὴ Σύναξη τῶν Προκαθη-
μένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τὸ 2008
στὸ Φανάρι.
Τὸν Μάρτιο τοῦ 2011 ἐξελέγη ἐν ἐνεργείᾳ
Μητροπολίτης Προύσης καὶ τὸν Αὔγουστο
τοῦ ἰδίου ἔτους διορίστηκε Ἡγούμενος τῆς
Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς
Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Χάλκης. Ὡς Μητρο-
πολίτης Προύσης μερίμνησε γιὰ τὴν ἀγορὰ
καὶ ἀναστήλωση παλαιῶν βυζαντινῶν ναῶν
τῆς Ἐπαρχίας του, ἐνῶ ὡς Ἡγούμενος τῆς

102
Ἱ. Μονῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος συγκρότησε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγ-
μὴ μοναστικὴ ἀδελφότητα καὶ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν ἐπαναλει-
τουργία τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, καθιστώντας
παράλληλα τὸ περίπυστο αὐτὸ καθίδρυμα τῆς Μεγάλης τοῦ
Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἕναν ζωντανὸ καὶ ἀνοιχτὸ χῶρο ἐπιστη-
μονικῶν καὶ πολιτιστικῶν ἐκδηλώσεων. Ὑλοποίησε σημαντικὲς
συνεργασίες μὲ πανεπιστημιακὰ ἱδρύματα τῆς Ἑλλάδας καὶ τοῦ
ἐξωτερικοῦ, ἐνῶ ταυτόχρονα ἐγκαινίασε σειρὰ ἐκδόσεων τῆς Ἱ.
Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης. Ὁ ἴδιος, ἐξάλλου, φρόντισε
γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς περίφημης βιβλιοθήκης τῆς Σχολῆς, τὴν
καταλογογράφηση καὶ ψηφιοποίηση σημαντικοῦ μέρους τοῦ
ὑλικοῦ της, τὴν ἀνακαίνιση τῶν ἐγκαταστάσεων τοῦ ἱστορικοῦ
κτιρίου καὶ τὸν εὐτρεπισμὸ τοῦ περιβάλλοντος χώρου. Μὲ δική
του πρωτοβουλία καὶ σὲ συνεργασία μὲ τὴν Πολυτεχνικὴ Σχολὴ
τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τὸ Οἰκουμε-
νικὸ Πατριαρχεῖο διαθέτει σήμερα μία ὁλοκληρωμένη καὶ ἄμεσα
ἐφαρμόσιμη κτιριακὴ μελέτη, ὅταν ἐπιτραπεῖ ἡ ἐπαναλειτουργία
τῆς Σχολῆς ἀπὸ τὶς τουρκικὲς ἀρχές.
Τὸ 2019 ἐξελέγη ὁμόφωνα Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς ἀπὸ
τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Ἡ ἰδιαίτερη μέριμνα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἐλπιδοφόρου γιὰ τὴ
βελτίωση τῶν οἰκονομικῶν καὶ τὴν ἐνίσχυση τῆς ρευστότητας
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ἐπέτρεψε τὴ συνέχιση καὶ διεύρυνση τῶν φιλανθρωπικῶν, κοινωνικῶν,
ἐκπαιδευτικῶν καὶ κατηχητικῶν της δράσεων.
Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ ἀνέλαβε τὰ καθήκοντά του, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἦλθε ἀντιμέτωπος μὲ μία
ἄνευ προηγουμένου ποιμαντικὴ πρόκληση, τὴν παγκόσμια ὑγειονομικὴ κρίση. Μὲ ἄξονα τὴ σκέψη τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου ὅτι τὸ μεῖζον διακύβευμα, ἐν προκειμένῳ, δὲν εἶναι ἡ πίστη, ἀλλὰ
οἱ πιστοί, ὁ νέος Ἀρχιεπίσκοπος, σὲ συνεργασία μὲ τὴν Ἱ. Ἐπαρχιακὴ Σύνοδο, κάλεσε σὲ προσευχητικὸ

103
 συναγερμὸ ὅλη τὴν Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία
τῆς Ἀμερικῆς, ἔλαβε ὅλα τὰ ἀπαραίτητα μέτρα
γιὰ τὴν προστασία τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴ διασπορὰ
τοῦ κορωνοϊοῦ ἐντός τῶν λατρευτικῶν χώρων καὶ
ἐνίσχυσε ἠθικὰ καὶ ὑλικὰ ὅσους ἐπλήγησαν ἀπὸ
τὴν κρίση, συστήνοντας τὸ Ἀρχιεπισκοπικὸ Τα-
μεῖο Ἀρωγῆς γιὰ τὸν Covid–19.
Τρία κρίσιμα ζητήματα, στὸ μεταξύ, ἀπαιτοῦ-
σαν ἄμεσες παρεμβάσεις ἐκ μέρους τοῦ νέου Ἀρ-
χιεπισκόπου. Τὸ πρῶτο ἦταν ἡ ἀνοικοδόμηση τοῦ
Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὸ Σημεῖο Μηδέν,
ζήτημα μὲ ἰδιαίτερο συμβολικὸ φορτίο τόσο γιὰ
τὴν Ἐκκλησία ὅσο καὶ γιὰ τὴν Ὁμογένεια τῆς
Ἀμερικῆς. Μὲ πολλὲς δυσκολίες ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
Ἐλπιδοφόρος κατόρθωσε νὰ ἐξασφαλίσει τὴ χρη-
ματοδότηση γιὰ τὴ συνέχιση καὶ τὴν ὁλοκλήρωση
τοῦ Ἱ. Ναοῦ. Ἤδη τὸν Νοέμβριο τοῦ 2021 ὁ
Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, στὸ
πλαίσιο τῆς ἐπίσημης ἐπίσκεψής του στὶς ΗΠΑ,
πραγματοποίησε τὰ θυρανοίξια τοῦ ἐμβληματικοῦ
Ἱ. Ναοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναμένεται νὰ ὁλοκληρωθεῖ
καὶ νὰ ἀποδοθεῖ πλήρως στὴ λατρεία ἐντός τοῦ
2022 μὲ τὴ συμπλήρωση τῶν 100 χρόνων ἀπὸ
τὴν ἵδρυση τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.
Τὸ δεύτερο ζήτημα ἦταν ἐκεῖνο τῆς συνταξιο-
δότησης τῶν κληρικῶν καὶ τῶν ὑπαλλήλων τῆς Ἱ.
Ἀρχιεπισκοπῆς. Ὡς πρὸς αὐτό, ἔχει δρομολογηθεῖ ἡ δημιουργία ἑνὸς βιώσιμου Ταμείου συνταξιοδότησης
καὶ ἔτσι ἀντιμετωπίζεται ἕνα πρόβλημα ποὺ ταλάνιζε ἐπὶ ἔτη τὴν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς.

104
 Τὸ τρίτο κρίσιμο ζήτημα σχετιζόταν μὲ
τὸ μέλλον καὶ τὶς προοπτικές τοῦ Ἑλ-
ληνικοῦ Κολλεγίου καὶ τῆς Θεολογικῆς
Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης.
Οἱ παρεμβάσεις τόσο στὸν οἰκονομικὸ
ὅσο καὶ στὸν ὀργανωτικὸ τομέα ἐξασφά-
λισαν τὴν ἐκ νέου ἀναγνώριση τῶν δύο
ἱδρυμάτων ἀπὸ τὶς ἁρμόδιες ἀρχὲς καὶ
ἐπιτρέπουν πλέον τὴν αἰσιοδοξία γιὰ τὴ
συνέχιση τῆς ἐκπαίδευσης καὶ κατάρτισης
τοῦ στελεχιακοῦ δυναμικοῦ τῆς Ἑλλη-
νορθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς.
Ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία γιὰ τὴν ἰσό-
τητα τῶν ἀνθρώπων ἀνεξαρτήτως φύλου,
φυλῆς, ἐθνικῆς καταγωγῆς, θρησκευτικῶν
πεποιθήσεων καὶ κοινωνικῆς θέσης, κα-
θὼς καὶ γιὰ τὴν ἱερότητα τοῦ ἀνθρωπίνου
προσώπου, ἀλλὰ καὶ ἡ πεποίθηση ὅτι στὰ
ζητήματα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων
δὲν ἔχουν θέση ἡ σιωπή, οἱ ἐκπτώσεις
καὶ οἱ συμβιβασμοὶ ὁδήγησαν τὸν Ἀρχι-
επίσκοπο Ἐλπιδοφόρο νὰ συμμετάσχει
στὴν εἰρηνικὴ πορεία διαμαρτυρίας ποὺ
πραγματοποιήθηκε τὸν Ἰούνιο τοῦ 2020
μὲ ἀφορμὴ περιστατικὰ βίας ἐναντίον
Ἀφροαμερικανῶν.
Ἡ ἀπόφαση, ἐξάλλου, τῆς τουρκικῆς
κυβέρνησης νὰ μετατρέψει τὴν Ἁγία Σο-

105
 φία τῆς Κωνσταντινούπολης σὲ τζαμὶ τὸ καλοκαίρι τοῦ 2020
βρέθηκε στὸ ἐπίκεντρο τῆς κριτικῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Σὲ
ἐπανειλημμένες δημόσιες τοποθετήσεις του ἀπηύθυνε ἔκκλη-
ση πρὸς τὴ διεθνῆ κοινότητα, χαρακτηρίζοντας τὴν ἐνέργεια
αὐτὴ ὡς εὐθεία προσβολὴ πρὸς τὸν παγκόσμιο πολιτισμὸ καὶ
ὡς ὑπονόμευση τῶν ἀρχῶν τοῦ φιλελεύθερου κράτους δικαίου,
ἐνῶ ὑπέγραψε καὶ κοινὴ δήλωση γιὰ τὸ θέμα μὲ τὸν Ρωμαιοκα-
θολικὸ Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Νέας Ὑόρκης Καρδινάλιο Τimothy
Michael Dolan.
Τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2021, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος
ἀνέπεμψε ἐκ μέρους τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς
Ἀμερικῆς δέηση κατὰ τὴ διαδικτυακὴ Ἀκολουθία ποὺ πραγμα-
τοποιήθηκε γιὰ τὴν ὁρκωμοσία τοῦ 46ου Προέδρου τῶν ΗΠΑ
Joe Biden.
Ἡ συμπλήρωση 100 χρόνων ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Ἱ. Ἀρχιε-
πισκοπῆς Ἀμερικῆς ἀποτελεῖ ἕνα ὁρόσημο στὴν ἱστορία της.
Ἡ περίοδος ποὺ ἐγκαινιάζεται, βρίσκει τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν
Ὁμογένεια τῶν ΗΠΑ δυνατή, ἑνωμένη καὶ ἀφοσιωμένη στὴ
Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία.

106
 ELPIDOPHOROS (Lambriniadis), from Bursa.
7

E
lpidophoros (born Ioannis) Lambriniadis was born in Makrochori of Constantinople in
1967. He received his primary education in his birthplace, in Thessaloniki, and in Athens.
In 1991 he graduated with honors from the Theological School of the Aristotle University
of Thessaloniki and in 1993 he completed his postgraduate studies in the Department of
Byzantine Philology at the University of Bonn, submitting a study entitled “The Brothers Nicholas
and John Mesarites: Defenders of Orthodoxy in the Union Negotiations from 1204 to 1214 (In the
Historical and Theological Framework of the Era)”. During the academic year 1996–1997 he studied
at the Theological School of St. John of Damascene in Balamand, Lebanon, where he improved his
knowledge of Arabic.
In 2001 he received his PhD in Theology from the Theological School of the Aristotle University of
Thessaloniki, having submitted a dissertation entitled, “The Opposing Stance of Severus of Antioch
at the Council of Chalcedon”. In 2004 he was invited as a visiting Professor at the Holy Cross School
of Theology in Boston. In 2009 he was elected Associate Professor and in 2018 Professor of Symbolic
Theology, Inter–Orthodox and Inter–Christian Relations at the School of Social Theology and
Christian Culture of the Aristotle University of Thessaloniki. He has authored a significant number
of books, studies, and articles on his subject, as well as on other related subjects.
In 1994 he was ordained a deacon and in 2005 a priest, receiv-
ing the offikion of Archimandrite of the Great Church of Christ.
He served as Codicographer (1994–1995), Undersecretary (1995–
2005), and Chief Secretary (2005–2011) of the Holy and Sacred
Synod of the Ecumenical Patriarchate.
He has been a member of Patriarchal Delegations in General
Assemblies of the World Council of Churches and the Conference
of European Churches, as well as the Orthodox Secretary of the

107
 International Joint Committee on the Theological Dialogue between the Orthodox Church and the
Lutheran World Federation. He is also a member of the “Faith and Order” Committee, a member
of the “Committee of the Churches on International Affairs” (CCIA) and a member of the Central
Committee of the World Council of Churches. He also served as Secretary during the Major Syn-
ods convened in 1998 in Sofia and in 2005 in Constantinople, during the 2006 Expanded Synod in
Geneva, and during the Assembly (Synaxis) of the Primates of the Orthodox Churches in 2008 at
the Phanar.
In March 2011 he was elected Metropolitan of Bursa and in August of the same year he was ap-
pointed Abbot of the Holy Patriarchal and Stavropegial Monastery of the Holy Trinity on Halki. As
Metropolitan of Bursa, he took care of the purchase and restoration of old Byzantine Churches of his
eparchy, while from his first days as Abbot of the Holy Trinity Monastery he established a monastic
brotherhood and fought for the reopening of the Theological School of Halki. Likewise, he also made
this prestigious institution of the Great Church of Christ a living and open space for academic and
cultural events. He implemented a series of collaborations with Universities in Greece and abroad,
while also inaugurating a series of publications of the Theological School of Halki. Moreover, he
revitalized the famous library of Halki by initiating the cataloguing and digitization of a significant
part of its material. In addition, he embarked on the renovation of the facilities of the historic build-
ing and the beautifying of the surrounding area. On his own initiative and in collaboration with the
Polytechnical School of the Aristotle University of Thessaloniki, today the Ecumenical Patriarchate
has a comprehensive and immediately utilizable classroom building, when the reopening of the
School is allowed by the Turkish authorities.
In 2019 he was unanimously elected Archbishop of America by the Holy and Sacred Synod of the
Ecumenical Patriarchate. The special focus Archbishop Elpidophoros has given on the improvement
of the finances and the enhancement of the administration of the Holy Archdiocese of America has
permitted the continuation and expansion of its charitable, social, educational and catechetical ac-
tivities.
From the first moment he took office, the Archbishop was confronted with an unprecedented
pastoral challenge, the global health crisis. Focusing on the thoughts of Ecumenical Patriarch Bar-

108
tholomew that the major issue at risk
in this case, is not the faith, but the
faithful, the new Archbishop, in collab-
oration with the Holy Eparchial Synod,
called for a special prayer throughout
the Greek Orthodox Church of Amer-
ica, took all the necessary measures to
protect the faithful from the spread of
the coronavirus within the Churches,
and strengthened morally and materi-
ally those affected by the crisis, estab-
lishing the Archdiocesan Relief Fund
for Covid–19.
Three crucial issues, meanwhile, re-
quired immediate interventions on the
part of the new Archbishop. The first
was the reconstruction of the Church
of St. Nicholas at Ground Zero, an issue
with a particular symbolic significance
for both the Church and the Greek Or-
thodox Community of America. With
many difficulties Archbishop Elpido-
phoros managed to secure the funding
for the continuation and completion of
the St. Nicholas Church. By Novem-
ber of 2021, Ecumenical Patriarch Bar-
tholomew, during his official visit to
the United States, held the Thyranoixia

109
 (Door Opening Ceremony) of the emblematic St. Nicholas
Church, which is expected to be completed and fully open
for worship in 2022, coinciding with the 100th Anniversary
of the founding of the Archdiocese of America.
The second issue regards the Pension Program of the
clergy and employees of the Archdiocese. To this effect, the
creation of a viable pension fund was put in place and is un-
der way, thus addressing a critical problem that has plagued
the Archdiocese of America for years.
The third crucial issue was related to the future and pros-
pects of Hellenic College Holy Cross Greek Orthodox School
of Theology. Both financial and organizational interventions
ensured the full recognition once again of the two institu-
tions by the competent academic authorities and now give
cause for optimism for the continuation of the education and
training of the clergy and lay leaders of the Greek Orthodox
Church of America.
The Christian teaching on the equality of people regardless
of gender, race, ethnic origin, religious beliefs, and social
status, as well as not only the sanctity of the human person,
but also the belief that silence, concessions, and compromises
have no place in human rights issues, led Archbishop Elpi-
dophoros to participate in the peaceful protest march held in June 2020 bringing to light incidents
of violence against African Americans.
Moreover, the Turkish government’s decision to turn Constantinople’s Hagia Sophia into a mosque
in the summer of 2020 became the epicenter of the Archbishop’s criticism. In repeated statements,
he noted this action as a direct insult to world culture and as an undermining of the principles of a
free and liberal state while likewise signing a joint statement on the matter with the Roman Catholic

110
Archbishop of New York Cardinal Timothy Michael Dolan.
In January 2021, Archbishop Elpidophoros offered a prayer
on behalf of the Greek Orthodox Church of America during
a virtual prayer service held for the inauguration of the 46th
President of the United States, Joe Biden.
The 100th anniversary of the founding of the Greek Ortho-
dox Archdiocese of America is a milestone in its history. The
period being inaugurated finds the Church and the Greek
Orthodox Community in the USA strong, united and devoted
to the Great Church of Christ.

111
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
(Ἀλφαβητικὰ)*

BIOGRAPHIES OF HIERARCHS OF THE GREEK ORTHODOX

ARCHDIOCESE OF AMERICA

* Γιὰ τὴν ἀγγλικὴ μετάφραση τῶν τίτλων τῶν Μητροπόλεων καὶ τῶν Ἐπισκοπῶν συμβουλευτήκαμε τὴν Ἐπετηρίδα τοῦ ἔτους 2022
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς (Greek Orthodox Archdiocese of America, 2022 Directory).
 1) ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (Ἀναστασιάδης),
Ἐπίσκοπος Δορυλαίου1, Μητροπολίτης Παναμᾶ (νῦν Μεξικοῦ)2.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεξικοῦ κ. Ἀθηναγόρας (κατὰ κό-
σμον Γεώργιος Ἀναστασιάδης) γεννήθηκε τὸ 1941 στὸ Σικάγο. Τὸ 1965
ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ
τὸ ἴδιο ἔτος χειροτονήθηκε Διάκονος, ἐνῶ δύο χρόνια ἀργότερα (1967)
χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος. Διετέλεσε Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱ. Ἐπι-
σκοπῆς Σικάγου καὶ προσέφερε τὶς ὑπηρεσίες του σὲ διάφορες θέσεις
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς. Τὸ 1982 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ
Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς
Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης
Ἐπισκοπῆς Δορυλαίου. Ἐργάστηκε ἐπιτυχῶς γιὰ τὴν ἵδρυση τῆς Ἱ. Μη-
τροπόλεως Χὸνγκ Κόνγκ, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. Βαρθολομαίου, στὸν ὁποῖο παρέδωσε τὸ 1996 τὸ καταστατικὸ τῆς
νεοπαγοῦς Ἱ. Μητροπόλεως, ποὺ ἐγκρίθηκε ἀπὸ τὴν Πολιτεία. Τὴν ἴδια
χρονιὰ ἐξελέγη πρῶτος Μητροπολίτης τῆς ἀρτισυστάτου Ἱ. Μητροπό-
λεως Παναμᾶ, τῆς ὁποίας ἡ ἕδρα μεταφέρθηκε τὸ 2005 στὸ Μεξικὸ
καὶ μετονομάστηκε σὲ Ἱ. Μητρόπολη Μεξικοῦ. Ἔκτοτε συνεχίζει ἐκεῖ
τὸ πλούσιο ποιμαντικὸ ἔργο του.

1 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι (Κατὰ τοὺς κώδικας τῶν Ὑπομνημάτων τοῦ Ἀρχειοφυλακίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου),
ἐκδ. Ἱ. Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως, Ἀλεξανδρούπολις χ.χρ.2, σ. 91· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου, ἐκδ. Περὶ Τεχνῶν, Πάτρα 2003, σ. 230.
2 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ἐκδ. Ἱδρύματος Ὑποστηρίξεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Πειραιεὺς 2021, σ.
837· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 211· Ο 4(1997), 3, σσ. 340–341 [= Τόμος ἱδρύσεως Ἱ. Μητροπόλεως Παναμᾶ]· Ο
12(2005), 3, σσ. 461–462.
114
 1) ATHENAGORAS (Anastasiades),
Bishop of Dorileon, Metropolitan of Panama (now Mexico).
His Eminence Metropolitan Athenagoras (born Georgios Anastasiades) of Mexico was born
in 1941 in Chicago. In 1965 he graduated from the Theological School of the University of Athens
and in the same year he was ordained a deacon, while two years later (1967) he was ordained a
priest. He was appointed Chancellor of the Diocese of Chicago and held various positions at the
Archdiocese of America. In 1982 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical
Patriarchate as Bishop of Dorileon and functioned as Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America.
He successfully worked for the establishment of the Metropolis of Hong Kong on the order of the
Ecumenical Patriarch Bartholomew, to whom he delivered the charter of the newly established
Metropolis of Hong Kong, approved by the State in 1996. In the same year he was elected the first
Metropolitan of the Metropolis of Panama, whose seat was transferred in 2005 to Mexico and was
renamed the Metropolis of Mexico. Since that time, he continues his rich pastoral work there.

115
 2) ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (Ζηλιασκόπουλος), Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ3.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ κ. Ἀθηναγόρας
(κατὰ κόσμον Χρῆστος Ζηλιασκόπουλος) γεννήθηκε τὸ 1970
στὸ Reutlingen τῆς Γερμανίας. Εἶναι πτυχιοῦχος τοῦ Τμήματος
Γερμανικῆς Γλώσσας καὶ Φιλολογίας (1992) καὶ τῆς Θεολογικῆς
Σχολῆς (2001) τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,
ἀπὸ τὴν ὁποία ἔλαβε καὶ τὸ διδακτορικό του δίπλωμα τὸ 2012,
ἀφοῦ στὸ μεταξὺ ὁλοκλήρωσε τὶς μεταπτυχιακές του σπουδὲς
(2006). Χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1994 καὶ Πρεσβύτερος
τὸ 1998, ἐνῶ τὸ 1999 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Ὑπηρέτησε γιὰ περισσότερα ἀπὸ
εἴκοσι χρόνια στὴν Ἱ. Μητρόπολη Γερμανίας ὡς ἐφημέριος καὶ
Προϊστάμενος διαφόρων ἐνοριῶν, ὡς Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος,
ἀλλὰ καὶ ὡς μέλος Ἀντιπροσωπειῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου σὲ Θεολογικοὺς Διαλόγους. Τὸ 2017 ἀνέλαβε καθήκοντα Κοσμήτορα τῆς Πατριαρχικῆς
Ὀρθόδοξης Θεολογικῆς Ἀκαδημίας τοῦ Τορόντο καὶ Διευθυντὴ τῶν Γραφείων τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς
Καναδᾶ. Τὸ ἔτος 2019 μετακινήθηκε στὶς ΗΠΑ, γιὰ νὰ προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες του στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο
καὶ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2021 τοποθετήθηκε στὴ θέση τοῦ
Ἀρχιγραμματέα τῆς Ἱ. Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς καὶ Πνευματικοῦ Συμβούλου
τῆς Ἐθνικῆς Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος Κυριῶν. Τὸν Μάιο τοῦ ἴδιου ἔτους, ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ
Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης
Ἐπισκοπῆς Ναζιανζοῦ. Παράλληλα μὲ τὰ καθήκοντα τοῦ Ἀρχιγραμματέα, ἀπὸ τὸν Αὔγουστο τοῦ 2021
ἀνέλαβε τὴ Διεύθυνση Θρησκευτικῆς Ἐκπαίδευσης τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.

3 https://www.goarch.org/el/-/ziliaskopoulos-bishop-nazianzos (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

116
 2) ATHENAGORAS (Ziliaskopoulos), Bishop of Nazianzos.
His Grace Bishop Athenagoras (born Christos Ziliaskopoulos) of Nazianzos was born in 1970 in
Reutlingen, Germany. He is a graduate of the Department of German Language and Literature
(1992) and of the Theological School (2001) of the Aristotle University of Thessaloniki, from which
he received his Ph.D. in 2012, after completing his postgraduate studies (2006). He was ordained
a deacon in 1994 and priest in 1998, while in 1999 he received the offikion of Archimandrite of the
Ecumenical Throne. He served for more than twenty years in the Metropolis of Germany as a priest
in various parishes, as a Hierarchal Vicar, as well as a member of the delegation of the Ecumenical
Patriarchate in theological dialogues. In 2017 he was appointed Dean of the Patriarchal Orthodox
Theological Academy of Toronto and Director of the Offices of the Archdiocese of Canada. In 2019
he moved to the United States to offer his services to Hellenic College Holy Cross Greek Orthodox
School of Theology. In February 2021, he was appointed to the position of Chief Secretary of
Holy Eparchial Synod of the Archdiocese of America, and Spiritual Advisor of the National Ladies
Philoptochos Society. In May of the same year, he was elected Bishop of Nazianzos by the Holy and
Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate. While parallelly serving as the Chief Secretary of the
Holy Eparchial Synod, in August 2021 he was appointed director of the Archdiocesan Department
of Religious Education of the Archdiocese of America.

117
 3) ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (Καββάδας), Ἐπίσκοπος Βοστώνης4, Μητροπολίτης
Φιλαδελφείας5, Μητροπολίτης Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας6.
Ὁ Μητροπολίτης Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας Ἀθηναγόρας (κατὰ κόσμον
Ἀλέξανδρος Καββάδας) γεννήθηκε τὸ 1884 (καὶ κατ’ ἄλλες πηγὲς τὸ 1885 ἢ καὶ
τὸ 1877) στὴν Κέρκυρα, ὅπου καὶ ὁλοκλήρωσε τὴν ἐγκύκλια παιδεία. Τὸ 1909
ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ χειροτονήθηκε
Διάκονος, ἐνῶ τὴν ἑπόμενη χρονιὰ (1910) Πρεσβύτερος. Κατὰ τὰ ἔτη 1909–1918
προσέφερε τὶς ὑπηρεσίες του στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Ἀπὸ τὸ 1919 ἕως τὸ
1921 συμπλήρωσε τὶς θεολογικὲς σπουδές του στὴν Ὀξφόρδη ὡς ὑπότροφος τῆς
Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ 1922 ἐγκαταστάθηκε στὶς ΗΠΑ. Τὸ 1931 ἀνέλαβε
τὰ καθήκοντα τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, ἐνῶ διετέλεσε
πρῶτος Διευθυντὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς μὲ ἕδρα ἀρχικὰ τὸ
Pomfret τοῦ Connecticut καὶ ἐν συνεχείᾳ τὴ Βοστώνη. Τὸ 1938 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος
Βοστώνης. Μὲ τὴν ἐκλογὴ τοῦ ἀπὸ Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρα στὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο
τὸ 1948, τοῦ ἀνατέθηκε ἡ προσωρινὴ διοίκηση τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς μέχρι τὴν
ἐκλογὴ νέου Ἀρχιεπισκόπου. Τὸ 1949 προήχθη σὲ Μητροπολίτη Φιλαδελφείας καὶ διορίστηκε Ἀποκρισάριος τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Θρόνου στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ τὸ 1951 ἐξελέγη Μητροπολίτης Θυατείρων καὶ Ἔξαρχος
Δυτικῆς καὶ Κεντρώας Εὐρώπης. Τὸ 1958 ἀπεστάλη ὡς Πατριαρχικὸς Ἐπίτροπος στὴν Αὐστραλία μὲ σκοπὸ τὴν
ἐπίλυση προβλημάτων ποὺ ἀπασχολοῦσαν τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία. Ὑπῆρξε Ἱεράρχης μὲ σημαντικὴ παρουσία στὸν
χῶρο τῶν διαχριστιανικῶν σχέσεων, καθὼς διετέλεσε, μεταξὺ ἄλλων, καὶ Πρόεδρος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου
Ἐκκλησιῶν. Ἐκοιμήθη τὸ 1962 στὸ Λονδίνο.
4 Ο 13(1938), σσ. 154, 187· Ε 16(1938), σ. 207· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι (Κατὰ τοὺς
κώδικας τῶν Ὑπομνημάτων τοῦ Ἀρχειοφυλακίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου)”, Ο 34(1959), σ. 198· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κων-
σταντινουπόλεως Ἐπισκοπαὶ καὶ Ἐπίσκοποι (1833–1960)”, Θ 32(1961), σ. 84.
5 Ο 24(1949), σ. 188· Ο 24(1949), σσ. 286–287· Ε 26(1949), σ. 216· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ
Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 348· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 31(1960), σ. 360.
6 Ο 26(1951), σσ. 189–190· Ε 28(1951), σ. 135· Ο 37(1962), σσ. 581–583· https://www.thyateira.org.uk/ (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021)· Β.
Κουκουσᾶ, “Ἀθηναγόρας, Ἐπίσκοπος Βοστόνης, μητροπολίτης Κεντρώας Εὐρώπης, ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων”, Μεγάλη Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ
Ἐγκυκλοπαίδεια, τόμ. Α΄, σ. 389· Ἰ. Χ. Κ., “Ἀθηναγόρας, Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων”, ΘΗΕ 1(1962), στ. 606–607· Ἀρχιεπ. Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταν-
νίας Μεθοδίου (Φούγια), Θεολογικαὶ καὶ Ἱστορικαὶ Μελέται (Συλλογὴ δημοσιευμάτων), τόμ. Ε΄, Ἀθῆναι 1984, σσ. 365–370· G. Poulos, Footsteps in the
sea: A biography of Archbishop Athenagoras Cavadas, Holy Cross Orthodox Press, Brookline Massachusetts 1979· Ε. Ν. Σημαντήρη, Ὁ Κερκυραῖος
Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων Ἀθηναγόρας Καββάδας (1885–1962). Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο του βάσει ἀρχειακῶν πηγῶν, ἐκδ. Πελασγός, Κέρκυρα 2016· Β. Θ.
Σταυρίδου, Ἐπισκοπικὴ Ἱστορία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (Αἱ ἐντὸς τῆς Τουρκίας Μητροπόλεις κατὰ τὸν 20ὸν αἰῶνα), ἐκδ. οἶκος Ἀφῶν Κυριακίδη,
118 Θεσσαλονίκη 1996, σσ. 357–359· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 352· Ἀρχιμ.
Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 31(1960), σ. 547.
 3) ATHENAGORAS (Cavadas), Bishop of Boston, Metropolitan
of Philadelphia, Metropolitan of Thyateira and Great Britain.
Metropolitan Athenagoras (born Alexandros Cavadas) of Thyateira and Great Britain was born
in 1884 (and according to other sources in 1885 or even 1877) in Kerkyra, where he completed his
primary education. In 1909 he graduated from the Theological School of the University of Athens
and was ordained a deacon, while the following year (1910) a priest. During the years 1909–1918
he offered his services to the Church of Greece. From 1919 to 1921 he completed his theological
studies at Oxford as a scholar of the Church of Greece and in 1922 he settled in the United States.
In 1931 he assumed the duties of Chancellor of the Archdiocese of North and South America, while
he served as the first Director of the Archdiocese’s Greek Orthodox Theological School, based
initially in Pomfret, Connecticut and then in Brookline (Boston). In 1938 he was elected Bishop
of Boston. When Archbishop Athenagoras of America was elected to the Ecumenical Throne in
1948, he was assigned the locum tenens of the Archdiocese of North and South America until the
election of a new Archbishop. In 1949 he was promoted to Metropolitan of Philadelphia and was
appointed Apokrisarios of the Ecumenical Throne in the Church of Greece, while in 1951 he was
elected Metropolitan of Thyateira and Exarch of Western and Central Europe. In 1958 he was sent
to Australia as Patriarchal Exarch to confront with problems of the local Church. He was a Hierarch
with a significant presence in the field of inter–Christian relations, as he served, among other things,
as President of the World Council of Churches. He died in London in 1962.

119
 4) ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (Κοκκινάκης), Ἐπίσκοπος Ἐλαίας7,
Μητροπολίτης Ἐλαίας8, Μητροπολίτης Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας9,
Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας10.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας Ἀθηναγόρας
(κατὰ κόσμον Θεόδωρος Κοκκινάκης) γεννήθηκε τὸ 1912 στὴν Πάτμο.
Τὸ 1934 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης καὶ
τὴν ἴδια χρονιὰ χειροτονήθηκε Διάκονος. Ὑπηρέτησε μέχρι τὸ 1935
στὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας καὶ ἀκολούθως μετέβη στὶς ΗΠΑ,
ὅπου σπούδασε Θεολογία καὶ Φιλοσοφία. Τὸ 1940 χειροτονήθηκε
Πρεσβύτερος. Διακόνησε σὲ ἐνορίες τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐνῶ διετέλεσε
Καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στὸ Pomfret τοῦ
Connecticut καὶ στὴν Ἀκαδημία τοῦ Ἁγίου Βασιλείου στὸ Garrison
τῆς Νέας Ὑόρκης, καθὼς καὶ Σχολάρχης στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης (1954–1959). Τὸ 1950 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος
Ἐλαίας καὶ τὸ 1960 ἀνυψώθηκε σὲ τιτουλάριο Μητροπολίτη μὲ τὸν
ἴδιο τίτλο. Ἀνέλαβε διαδοχικὰ τὴν ποιμαντικὴ εὐθύνη τῶν περιοχῶν
τοῦ Los Angeles (1950–1955), τῆς Βοστώνης (1955–1960) καὶ τοῦ
Καναδᾶ (1960–1963). Τὸ 1963 ἐξελέγη Μητροπολίτης (καὶ ἀπὸ τὸ
1968 Ἀρχιεπίσκοπος) Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας. Ὑπῆρξε ἐξέχουσα μορφὴ τῆς Οἰκουμενικῆς Κίνησης.
Ἐκοιμήθη τὸ 1979 στὸ Λονδίνο.

7 Ο 9(1934), σ. 138· Ο 25(1950), σσ. 345–346, 404· Ε 27(1950), σ. 310· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 53–54· Ἀρ-
χιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 351· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι
ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 213.
8 Ο 35(1960), σσ. 345–346· Ε 37(1960), σ. 416· Ἰ. Χ. Κ., “ Ἀθηναγόρας, Μητροπολίτης Ἐλαίας”, ΘΗΕ 1(1962), στ. 607–608· Χ. Κ. Τσού-
βαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 217· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σσ. 84–85.
9 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 53–54.
10 https://www.thyateira.org.uk/ (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021)· Β. Κουκουσᾶ, “ Ἀθηναγόρας, Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων”, Μεγάλη
120
Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ Ἐγκυκλοπαίδεια, τόμ. Α΄, σσ. 389–390.
 4) ATHENAGORAS (Kokkinakis), Bishop of Elaia, Metropolitan of Elaia,
Metropolitan of Thyateira and Great Britain, Archbishop of Thyateira
and Great Britain.
Archbishop Athenagoras (born Theodoros Kokkinakis) of Thyateira and Great Britain was born
in 1912 in Patmos. In 1934 he graduated from the Theological School of Halki and in the same year
he was ordained a deacon. He served until 1935 in the Patriarchate of Alexandria and then went to
the United States, where he studied Theology and Philosophy. In 1940 he was ordained a priest and
served parishes of the Archdiocese of America while also functioning as a Professor at the Holy Cross
Theological School in Pomfret, Connecticut and St. Basil’s Academy in Garrison, New York. He was
also the Dean of the Theological School (1954–1959). In 1950 he was elected Bishop of Elaia, and
in 1960 he was elevated to the status of Metropolitan with the same title. He successively assumed
pastoral responsibility for the regions of Los Angeles (1950–1955), Boston (1955–1960), and Canada
(1960–1963). In 1963 he was elected Metropolitan (and since 1968 Archbishop) of Thyateira and
Great Britain. He was a prominent figure in the Ecumenical Movement. He died in 1979 in London.

121
 5) ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ (Λαλούσης), Ἐπίσκοπος Χαριουπόλεως11.
Ὁ Ἐπίσκοπος Χαριουπόλεως Αἰμιλιανὸς (Λαλούσης) γεννήθηκε
τὸ 1902 στὸ Λάχι Λακωνίας. Τὸ 1925 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ τὸ
1929 Πρεσβύτερος, ἐνῶ τὴν ἴδια χρονιὰ ἔλαβε τὸ πτυχίο του ἀπὸ τὴ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Τὸ 1932 ἔλαβε τὸν τίτλο
“Master of Divinity” ἀπὸ τὴν Ἐπισκοπελιανὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς
Philadelphia. Ἀπὸ τὸ 1930 ὑπηρέτησε στὴν Κοινότητα τῆς Ἁγίας Σο-
φίας στὴν Washington, ἐνῶ τὸ 1960 ἐξελέγη Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς
Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς
πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Χαριουπόλεως καὶ τοῦ ἀνατέθηκε
ἡ ποιμαντικὴ εὐθύνη τῆς Β΄ Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφέρειας. Τὸ 1974
ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία καὶ τὸ 1992 ἐκοιμήθη στὶς ΗΠΑ.

11 Ο 35(1960), σ. 346· Ε 37(1960), σ. 416· Ἰ. Χ. Κ., “Αἰμιλιανὸς ὁ Λαλούσης”, ΘΗΕ 1(1962), στ. 1056· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα
Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 35(1960), σ. 391· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 218· Ἀρχιμ. Θ.
Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 89.

122
 5) AIMILIANOS (Lalousis), Bishop of Charioupolis.
Bishop Aimilianos (Lalousis) of Charioupolis was born in 1902 in Lachi, Laconia. In 1925 he was
ordained a deacon and in 1929 a priest, receiving his degree from the Theological School of the
University of Athens in the same year. In 1932 he earned a Master of Divinity from Philadelphia’s
Episcopal School of Theology. From 1930 he served as the priest of Saint Sophia in Washington D.C.
In 1960 he was elected Bishop of Charioupolis and served as an Auxiliary Bishop of the Archdiocese
of North and South America with the pastoral responsibility of the Second Archdiocesan District. In
1974 he retired from active ministry and in 1992 he died in the United States.

123
 6) ΑΛΕΞΙΟΣ (Παναγιωτόπουλος), Ἐπίσκοπος Τρωάδος12,
Ἐπίσκοπος Ἀτλάντας13, Μητροπολίτης Ἀτλάντας14.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἀτλάντας κ. Ἀλέξιος
(Παναγιωτόπουλος) γεννήθηκε τὸ 1943 στὴν Πάτρα. Τὸ 1963 ἐκάρη
μοναχὸς στὴν Ἱ. Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ Βατοπεδίου
Ἁγίου Ὄρους καὶ τὴν ἑπόμενη χρονιὰ ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν περιώνυμη
Ἀθωνιάδα Ἐκκλησιαστικὴ Σχολή. Τὸ 1965 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ
τὸ 1972 Πρεσβύτερος. Μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ
Σχολὴ Ἀθηνῶν, συνέχισε τὶς σπουδές του σὲ μεταπτυχιακὸ ἐπίπεδο στὴ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βοστώνης, ἀπὸ τὴν ὁποία
ἔλαβε τὸν σχετικὸ τίτλο τὸ 1977. Ὑπηρέτησε σὲ διάφορες ἐνορίες τῆς
Ἑλλάδας καὶ τῶν ΗΠΑ. Τὸ 1987 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης
Ἐπισκοπῆς Τρωάδος καὶ τὸ 1997 ὁρίστηκε Ἀρχιεπισκοπικὸς Ἐπίτροπος
τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Ἀτλάντας. Δύο χρόνια ἀργότερα, τὸ 1999, ἐξελέγη
Ἐπίσκοπος Ἀτλάντας καὶ τὸ 2002, μὲ τὴν ἀνύψωση τῆς Ἐπαρχίας του
στὴν τάξη τῶν Μητροπόλεων, ὀνομάστηκε Μητροπολίτης Ἀτλάντας. Στὴν
Ἐπαρχία αὐτὴ συνεχίζει ἕως σήμερα τὸ πολυσχιδὲς ποιμαντικὸ ἔργο του.

12 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 101· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σσ. 232–233.
13 Ο 6(1999), 1, σ. 25· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 220.
14 Ο 9(2002), 4, σ. 652· Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 698.

124
 6) ALEXIOS (Panagiotopoulos), Bishop of Troas, Bishop of Atlanta,
Metropolitan of Atlanta.
His Eminence Metropolitan Alexios (Panagiotopoulos) of Atlanta was born in 1943 in Patra. In
1963 he became a monk at the Holy Patriarchal and Stavropegial Monastery of Vatopedi on Mount
Athos, graduating the following year from the famous Athonite Ecclesiastical School. In 1965 he was
ordained a deacon and in 1972 a priest. After graduating from the Theological School of Athens, he
continued to postgraduate studies at the Theological School of Boston University, from which he
received a doctorate in 1977. He served various parishes in Greece and in the United States. In 1987
he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate as Bishop of Troas, and
in 1997 he was appointed Archepiscopal Vicar of the Diocese of Atlanta. Two years later, in 1999, he
was elected Bishop of Atlanta and in 2002, with the elevation of his diocese to the rank of Metropolis,
he was named Metropolitan of Atlanta. He continues his rich and diverse pastoral work to this day.

125
 7) ΑΝΘΙΜΟΣ (Δρακωνάκης), Ἐπίσκοπος Χριστουπόλεως15,
Ἐπίσκοπος Βοστώνης16, Ἐπίσκοπος Ντένβερ17, Ἐπίσκοπος Ὀλύμπου18.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ὀλύμπου Ἄνθιμος (κατὰ κόσμον Γεώργιος Δρακωνάκης)
γεννήθηκε τὸ 1934 κοντὰ στὴ Νεάπολη τῆς Κρήτης. Τὸ 1954 χειροτονήθηκε
Διάκονος καὶ τὸ 1956 Πρεσβύτερος, ἐνῶ τὴν ἴδια χρονιὰ ἀποφοίτησε ἀπὸ
τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης. Τὸ 1959 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ
Ἀρχιμανδρίτη. Ὑπηρέτησε σὲ ἐνορίες τοῦ Βελγίου καὶ τῆς Γερμανίας καὶ
τὸ 1969 μετέβη στὶς ΗΠΑ. Τὸ 1977 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Χριστουπόλεως
καὶ ἀνέλαβε τὴν ποιμαντικὴ ἐπιστασία τῆς περιοχῆς τοῦ Pittsburgh.
Tὸ 1979 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Βοστώνης καὶ τὸ 1983 πρῶτος Ἐπίσκοπος
Ντένβερ. Ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ παραιτήθηκε τὸ 1987 καὶ τὸ 1992 ἐξελέγη ἀπὸ
τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος
Ὀλύμπου. Ἐκοιμήθη τὸ 2015 στὶς ΗΠΑ.

15 Ο 31(1956), σ. 507· Ε 54(1977), σ. 197· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 83–84· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι
ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 228.
16 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 84, 88.
17 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 84, 93.
18 Ο 1(1994), 1, σ. 155· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 84, 118. Βλ. καὶ τὶς ἀκόλουθες ἠλ. διευθύνσεις:
https://boston.goarch.org/about_us/past_bishops.html (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).
https://www.denver.goarch.org/the-metropolis (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

126
 7) ANTHIMOS (Drakonakis), Bishop of Christoupolis, Bishop of Boston,
Bishop of Denver, Bishop of Olympos.
Bishop Anthimos (born Georgios Drakonakis) of Olympos was born in 1934 near Neapolis, Crete.
In 1954 he was ordained a deacon and in 1956 a priest, and graduated from the Theological School
of Halki the same year. In 1959 he received the offikion of Archimandrite. He served parishes in
Belgium and Germany until 1969 when he went to the United States. In 1977 he was elected Bishop
of Christoupolis and took over the pastoral administration of the Pittsburgh region. In 1979 he was
elected Bishop of Boston and, in 1983, he was elected the first Bishop of Denver. He stepped down
from this position in 1987 and in 1992 he was elected Bishop of Olympos by the Holy and Sacred
Synod of the Ecumenical Patriarchate. He died in 2015 in the United States.

127
 8) ΑΝΤΩΝΙΟΣ (Γεργιαννάκης), Ἐπίσκοπος Ἀμισσοῦ19,
Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου20, Μητροπολίτης Δαρδανελλίων
καὶ Πρόεδρος Ἁγίου Φραγκίσκου21, Μητροπολίτης Ἁγίου Φραγκίσκου22.
Ὁ Μητροπολίτης Ἁγίου Φραγκίσκου Ἀντώνιος (Γεργιαννάκης) γεννήθηκε
τὸ 1935 στὴν Αὐγενικὴ τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης. Χειροτονήθηκε Διάκονος
τὸ 1958 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1960, ἐνῶ τὴν ἴδια χρονιὰ ἀποφοίτησε
ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης. Μετεκπαιδεύτηκε στὴν
Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία στὰ Πανεπιστήμια Yale, Chicago καὶ Wisconsin.
Ὑπηρέτησε σὲ διάφορες Κοινότητες καὶ τὸ 1978 ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ
Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸν ἐξέλεξε Βοηθὸ Ἐπίσκοπο
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὴν προσηγορία τῆς πάλαι ποτὲ
διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἀμισσοῦ. Τὴν ἑπόμενη χρονιὰ (1979) ἐξελέγη
Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου καὶ τὸ 1997 Μητροπολίτης Δαρδανελλίων,
ἀναλαμβάνοντας προεδρικῶς τὴ διαποίμανση τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Ἁγίου
Φραγκίσκου. Τὸ 2002 ἡ Ἱ. Ἐπισκοπὴ Ἁγίου Φραγκίσκου ἀνυψώθηκε
στὴν τάξη τῶν Μητροπόλεων καὶ ὁ ἴδιος κατέστη Μητροπολίτης Ἁγίου
Φραγκίσκου. Ἀνέπτυξε εὐρύτατο ποιμαντικὸ ἔργο μὲ ἰδιαίτερη ἔμφαση
στὸν χῶρο τῆς νεότητας. Ἐκοιμήθη τὸ 2004 στὶς ΗΠΑ.

19 Ο 33(1958), σ. 347· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 86· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 229.
20 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 88.
21 Ο 4(1997), 4, σ. 427· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 149, 214.
22 Ο 9(2002), 4, σ. 652· Ο 11(2004), 4, σσ. 993–994.
128
8) ANTHONY (Gergiannakis), Bishop of Amissos, Bishop of San Francisco,
Metropolitan of Dardanelles and President of San Francisco, Metropolitan
of San Francisco.
Metropolitan Anthony (Gergiannakis) of San Francisco was born in 1935 in Avgeniki, Heraklion,
Crete. He was ordained a deacon in 1958 and a priest in 1960, while in the same year he graduated
from Halki Theological School. He studied Church History at Yale University, the University of
Chicago, and the University of Wisconsin. He served various Communities until 1978 when the
Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate elected him Bishop of Amissos. He served
as Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America. The following year (1979) he was elected Bishop
of San Francisco and in 1997 Metropolitan of Dardanelles, undertaking, as president, the spiritual
guidance of the Diocese of San Francisco. In 2002 the Diocese of San Francisco was elevated to the
rank of Metropolis and he became Metropolitan of San Francisco. He developed extensive pastoral
work with particular emphasis on the field of youth. He died in 2004 in the United States.

129
 9) ΑΝΤΩΝΙΟΣ (Παρόπουλος), Ἐπίσκοπος Φασιανῆς23.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Φασιανῆς κ. Ἀντώνιος (Παρόπουλος)
γεννήθηκε στὴ Νέα Ἰερσέη τὸ 1953. Μετὰ τὸ πτυχίο τῶν λογιστικῶν,
ἐνεγράφη στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, ἀπὸ τὴν
ὁποία ἔλαβε τὸ πτυχίο τὸ 1979. Ἐργάστηκε στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ, ἐνῶ τὸ 1983 ἀνέλαβε ὑποδιευθυντὴς τῆς Ἀκαδημίας τοῦ
Ἁγίου Βασιλείου καὶ τὴν ἑπόμενη χρονιὰ Διευθυντὴς τοῦ Ἐθνικοῦ Τμή-
ματος Κοινοτικῶν Λογιῶν στὰ κεντρικὰ γραφεῖα τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς
Ἀμερικῆς. Διάκονος χειροτονήθηκε τὸ 1985 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1989,
ἐνῶ τὸ 1991 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. Ὑπηρέτησε στὴν ἐνο-
ρία τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς στὸ Μπρὸνξ τῆς Νέας Ὑόρκης. Ἐργάστηκε
στὰ γραφεῖα τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς καὶ τὸ 1996 ἀνέλαβε τὰ
καθήκοντα τοῦ Διευθυντῆ τοῦ Οἴκου Εὐγηρίας τοῦ Ἁγίου Μιχαὴλ στὴ
Νέα Ὑόρκη. Τὸ 2001 διορίσθηκε Διευθυντὴς τοῦ Τμήματος Φιλανθρωπίας
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ φρόντισε γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν θυμάτων
τῆς 11ης Σεπτεμβρίου καὶ τῶν πληγέντων ἀπὸ τὸν τυφώνα Κατρίνα καὶ ἀπὸ τὶς πυρκαγιὲς στὴν Ἑλλάδα.
Διετέλεσε, ἐπίσης, Πνευματικὸς Σύμβουλος τοῦ Τμήματος Κυριῶν Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος. Τὴν ἴδια
χρονιὰ (2001) ἐξελέγη Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι
ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Φασιανῆς. Ἀπὸ τὸ 2009 ἕως τὸ 2019 διετέλεσε Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱ.
Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς. Τὸ 2019 ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία καὶ ἔκτοτε ἀσχολεῖται μὲ τὸ
ζήτημα τῆς ἀνακατασκευῆς καὶ ἐπέκτασης τῶν ἐγκαταστάσεων τοῦ Οἴκου Εὐγηρίας “ Ἅγιος Μιχαήλ”.

23 Ο 8(2001), 4, σ. 423· https://www.goarch.org/el/-/his-grace-bishop-andonios-of-phasia-1 (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

130
 9) ANDONIOS (Paropoulos), Bishop of Phasiane.
His Grace Bishop Andonios (born Allen Poulos) of Phasiane was born in 1953 in Jersey City, New
Jersey. After earning an undergraduate degree in accounting from St. Peter’s College, he entered Holy
Cross Greek Orthodox School of Theology, graduating in 1979. Following graduation, he accepted a
position at Hellenic College Holy Cross while, in 1983, he was named Associate Director of St. Basil’s
Academy. Later he was appointed Director of the National LOGOS Office at the headquarters of the
Archdiocese. He was ordained a deacon in 1985 by Archbishop Iakovos and a priest in 1989. In 1991,
he received the offikion of Archimandrite. In 1993, he was assigned to the parish of Zoodohos Peghe
in the Bronx. He served the Greek Orthodox Archdiocese of North and South America in the Offices
of the Archbishop and the Chancellery. In 1996, he was appointed Director of St. Michael’s Home
in Yonkers, New York, and in 2001, he was appointed Director of the Archdiocesan Department of
Philanthropy, leading the department in relief efforts for victims of the 9/11, Hurricane Katrina, and
wildfires in Greece. He also served as the advisor to the National Ladies Philoptochos Society and
to the Direct Archdiocesan District Philoptochos Board. In 2001, the Holy and Sacred Synod of the
Ecumenical Patriarchate elected him Bishop of Phasiane, an ancient diocese in Pontus. He served
as Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America and was named Chancellor of the Archdiocese in
2009—a position he held until 2019. In 2019 he retired from active service and ever since has been
involved with the relocation and expansion of the St. Michael’s Home to the region of Uniondale,
Long Island.

131
 10) ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Κουφαλάκης), Ἐπίσκοπος Μηδείας24.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Μηδείας κ. Ἀπόστολος (κατὰ κόσμον
Εὐάγγελος Κουφαλάκης) γεννήθηκε στὴ Ρόδο. Στὴ γενέτειρά του, καθὼς
καὶ στὴν Πατμιάδα Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ ὁλοκλήρωσε τὴν ἐγκύκλια
παιδεία. Τὸ 1993 ἐκάρη μοναχὸς στὴν Ἱ. Μονὴ Παναγίας Παραμυθίας στὴ
Ρόδο καὶ χειροτονήθηκε Διάκονος, ἐνῶ τὸ 1996 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος
καὶ ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. Σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ
τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ τὸ 2001 συνέχισε
τὶς σπουδές του σὲ μεταπτυχιακὸ ἐπίπεδο στὶς ΗΠΑ. Τὸ 2004 ἔλαβε τὸ
Master of Sacred Theology τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου
τῆς Βοστώνης. Ὑπηρέτησε σὲ ἐνορίες τῆς Βοστώνης καὶ τῆς Νέας Ὑόρκης,
ἐνῶ τὸ 2004 διορίστηκε Προϊστάμενος τῆς περιώνυμης Κοινότητας τῶν
Ἁγίων Δημητρίου καὶ Αἰκατερίνης στὴν Ἀστόρια, ὅπου ἐργάστηκε μὲ
ἀφοσίωση, ἐπιτελώντας ἕνα πλούσιο πνευματικὸ ἔργο. Τὸ 2009 διορίσθηκε
Διευθυντὴς τοῦ Πολιτιστικοῦ Κέντρου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς,
ἐνῶ τὸ 2011 ἀνέλαβε καθήκοντα Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἁγίου Φραγκίσκου. Τὸν Νοέμβριο
τοῦ 2014 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς
Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Μηδείας. Ἀπὸ τὸ
2018 ἕως τὸ 2020 διετέλεσε Ἀρχιγραμματέας τῆς Ἱ. Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς,
ἐνῶ τὸ 2021 ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρος, ὑπὸ τὴν ἰδιότητά του ὡς
Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Νέας Ἰερσέης, τὸν ὅρισε ὑπεύθυνο γιὰ τὶς λειτουργικὲς
καὶ ποιμαντικὲς ἀνάγκες τῆς συγκεκριμένης Ἐπαρχίας.

24 https://www.goarch.org/el/-/his-grace-bishop-apostolos-of-medeia (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

132
 10) APOSTOLOS (Koufalakis), Bishop of Medeia.
His Grace Bishop Apostolos (born Evangelos Koufalakis) of Medeia was born in Rhodes, Greece. He
attended the Patmos Ecclesiastical School and in 1993 he was tonsured a monk at the Holy Monastery
of Panagia Paramythia in Rhodes, taking on the name Apostolos. He was likewise ordained a deacon
and, in 1996, he was ordained a priest receiving the offikion of Archimandrite. He studied at the
Faculty of Theology of the Aristotle University of Thessaloniki and continued postgraduate studies in
the United States in 2001. In 2004 he earned a Master of Sacred Theology from Boston University’s
Theological School. He served parishes in Boston and New York. In 2004 he was assigned as the
presiding priest of the renowned Community of the Cathedral of St. Demetrios and St. Catherine in
Astoria which he served with devotion, having performed a rich spiritual ministry. In 2009 he was
appointed Director of the Archdiocesan Cultural Center of the Archdiocese of America. In 2011 he
was appointed Chancellor of the Metropolis of San Francisco. In November 2014 the Holy and Sacred
Synod of the Ecumenical Patriarchate elected him Bishop of Medeia. From 2018–2020 he served
as Chief Secretary of the Holy Eparchial Synod. In 2021, Archbishop Elpidophoros of America (in
his capacity as Patriarchal Vicar) charged Bishop Apostolos with the responsibility of attending to
the liturgical and pastoral needs of the Metropolis of New Jersey.

133
 11) ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ (Χρυσουλάκης), Ἐπίσκοπος Μπουένος Ἄϊρες26,
Μητροπολίτης Μπουένος Ἄϊρες27.
Ὁ Μητροπολίτης πρώην Μπουένος Ἄϊρες Γεννάδιος (Χρυσουλάκης)
γεννήθηκε τὸ 1924 στὰ Περιβολάκια Σητείας Κρήτης. Ἀνέπτυξε
σημαντικὴ ἀντιστασιακὴ δράση κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τὸ
1944 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ τὸ 1946 Πρεσβύτερος. Σπούδασε
στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ ὑπηρέτησε
ὡς στρατιωτικὸς ἱερέας, ἐφημέριος καὶ Προϊστάμενος σὲ ἐνορίες τῆς
συμπρωτεύουσας. Τὸ 1965 ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἰάκωβος
τὸν τοποθέτησε ὡς Ἱερατικῶς Προϊστάμενο τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης
Κοινότητας τῆς Βενεζουέλας. Τὸ 1979 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Μπουένος
Ἄϊρες στὸ πλαίσιο τῆς ἑνιαίας Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Βορείου καὶ Νοτίου
Ἀμερικῆς, ἐνῶ τὸ 1996, μετὰ τὴν ἀπόσπαση τῆς Ἐπαρχίας του ἀπὸ τὴν
Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς, ἐξελέγη Μητροπολίτης Μπουένος Ἄϊρες. Τὸ
2001 παραιτήθηκε γιὰ λόγους ὑγείας καὶ τὸ 2016 ἐκοιμήθη στὴν Ἀθή-
να. Κατὰ τὴ διακονία του στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ἀνέπτυξε σημαντικὸ
ποιμαντικὸ ἔργο στοὺς τομεῖς τῆς ἐκπαίδευσης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς
νεολαίας καὶ τῶν ἐκδόσεων.

26 Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 1995, ἐκδ. Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χ.τ. 1995, σσ. 575–577· Β. Θ. Σταυρίδου,
Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 88.
27 Ο 3(1996), 3, σ. 343· Ο 8(2001), 2, σ. 143· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 210–211.

134
 11) GENNADIOS (Chrysoulakis), Bishop Buenos Aires,
Metropolitan of Buenos Aires.
The former Metropolitan of Buenos Aires, Gennadios (Chrysoulakis), was born in 1924 in Perivolakia,
Sitia, Crete. In 1944 he was ordained a deacon and in 1946 a priest. He studied at the Theological
School of the University of Thessaloniki and served as a military priest, preacher, and pastor of
several parishes in Thessaloniki. In 1965, the then Archbishop of America, Iakovos, assigned him as
the presiding priest of the Greek Orthodox Community of Venezuela. In 1979 he was elected Bishop
of Buenos Aires (of the unified Archdiocese of North and South America at that time), and in 1996,
after the detachment of his eparchy from the Archdiocese of America, he was elected Metropolitan
of Buenos Aires. In 2001 he resigned for health reasons and in 2016 he died in Athens. During his
ministry in Latin America, he undertook important pastoral work in the fields of education, charity,
youth, and publishing.

135
 12) ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ (Ἠλίας), Ἐπίσκοπος Σικάγου28.
Ὁ Ἐπίσκοπος Σικάγου Γεράσιμος ( Ἠλίας) γεννήθηκε τὸ 1874 (κατ’
ἄλλες πηγὲς τὸ 1877) στὴν Αἴγινα. Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐγκύκλιας
παιδείας στὴ γενέτειρά του, ἐγκαταβίωσε στὴν Ἱ. Μονὴ Μεγίστης Λαύρας
Ἁγίου Ὄρους. Σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
Ἱεροσολύμων. Τὸ 1905 χειροτονήθηκε Διάκονος, τὸ 1909 Πρεσβύτερος
καὶ τὸ 1914 προχειρίσθηκε σὲ Ἀρχιμανδρίτη. Ὑπηρέτησε στὸ κλίμα τοῦ
Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας ὡς Προϊστάμενος τῆς περίφημης Κοινότητας
τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ἐν συνεχείᾳ, μετέβη στὴν Ἀμερική, ὅπου τοποθετήθηκε
στὴ θέση τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς νεοσύστατης τότε Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς
Ἀμερικῆς. Τὸ 1943 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Σικάγου. Μερίμνησε ἰδιαίτερα
γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῶν Φιλοπτώχων Ἀδελφοτήτων καὶ τὴν ἀνύψωση τοῦ
μορφωτικοῦ ἐπιπέδου τῶν νέων τῆς Ἐπαρχίας του. Ἐκοιμήθη τὸ 1954
στὶς ΗΠΑ.

28 Ο 18(1943), σσ. 24, 108· Ο 29(1954), σ. 112· Πανελλήνιον Λεύκωμα Ἐθνικῆς Ἑκατονταετηρίδος 1821–1921, τόμ. ΣΤ΄ ( Ἐκκλησία–Κλῆρος),
Ἀθῆναι 1921, σ. 124· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 337· Ἀρχιμ.
Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 88· Ν. Λ. Φ., “Γεράσιμος, Ἐπίσκοπος Σικάγου”, ΘΗΕ 4(1964), στ.
350.

136
 12) GERASIMOS (Elias), Bishop of Chicago.
Bishop Gerasimos (Elias) of Chicago was born in 1874 (according to other sources in 1877) in
Aegina. After completing his primary education in his hometown, he lived at the Great Lavra
on Mount Athos. He studied at the Holy Cross Theological School in Jerusalem. In 1905 he was
ordained a deacon and in 1909 a priest. In 1914 he was promoted to the rank of Archimandrite. He
served in the Patriarchate of Alexandria as head of the famous Community of the Annunciation. He
then went to America, where he was placed in the position of Chancellor of the newly established
Archdiocese of America. In 1943 he was elected Bishop of Chicago. He took special care to strengthen
the Philoptochos Societies and the raising the educational level of young people of his jurisdiction.
He died in 1954 in the United States.

137
 13) ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ (Μιχαλέας), Ἐπίσκοπος Κρατείας29,
Μητροπολίτης Ἁγίου Φραγκίσκου30.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἁγίου Φραγκίσκου κ. Γεράσιμος
(Μιχαλέας) γεννήθηκε τὸ 1945 στὴν Καλαμάτα, ὅπου καὶ ὁλοκλήρωσε
τὴν ἐγκύκλια παιδεία. Σπούδασε στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο καὶ στὴ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔλαβε
καὶ τὸ μεταπτυχιακό του δίπλωμα. Εἶναι ἀπόφοιτος τοῦ “Masters of
Arts Program” τοῦ Κολλεγίου τῆς Βοστώνης (1986), ἐνῶ τὸ 1993
ἀναγορεύθηκε διδάκτορας τῆς Σχολικῆς καὶ Συμβουλευτικῆς Ψυχολογίας.
Δίδαξε μαθήματα τοῦ γνωστικοῦ ἀντικειμένου του σὲ πανεπιστημιακὰ
ἱδρύματα καὶ ἐπιστημονικοὺς φορεῖς, δημοσίευσε πολλὰ ἄρθρα πάνω
σὲ θέματα ψυχολογίας καὶ εἶναι μέλος ἐπιστημονικῶν ἑνώσεων τῶν
ΗΠΑ. Tὸ 1979 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ ὑπηρέτησε μέχρι τὸ 1996 ὡς
Ἀρχιδιάκονος τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἰακώβου. Ἀπὸ τὸ 1979 ἕως τὸ 2001
ἀνέλαβε διάφορα καθήκοντα στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο καὶ στὴ Θεολογικὴ
Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ ἰδίως τὰ καθήκοντα τοῦ ὑπευθύνου τοῦ
φοιτητικοῦ σώματος. Τὸ 2001 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Κρατείας. Μετὰ τὴ χειροτονία του σὲ Πρεσβύτερο καὶ
Ἐπίσκοπο, διορίσθηκε τὸ 2002 Ἀρχιγραμματέας τῆς Ἱ. Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς.
Τὸ 2005 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Μητροπολίτης Ἁγίου
Φραγκίσκου. Στὴν Ἐπαρχία αὐτὴ ἀσκεῖ μέχρι σήμερα τὸ πολυεπίπεδο ποιμαντικὸ ἔργο του.

29 Ο 8(2001), 4, σ. 423.
30 Ο 12(2005), 1, σ. 13· Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 708· https://sanfran.goarch.org/metropolis/his-
eminence (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

138
 13) GERASIMOS (Michaleas), Bishop of Krateia,
Metropolitan of San Francisco.
His Eminence Metropolitan Gerasimos (Michaleas) of San Francisco was born in 1945 in Kalamata,
where he completed his primary education. He studied at Hellenic College Holy Cross Greek
Orthodox School of Theology in Boston from which he earned a master’s degree. He studied at
Boston College, from which he earned an M.A. in 1986 while in 1993 earning a Ph.D. in Counseling
and School Psychology. He has taught courses in his field at universities and scientific institutions,
published many articles on topics in psychology, and is a member of American scientific associations.
In 1979 he was ordained a deacon and served as the Archdeacon of the Archdiocese of North and
South America from 1979-1996 while, at the same time, serving in a number of capacities at Hellenic
College Holy Cross from 1979-2001, notably, as the Dean of Students for a period of time. In 2001
he was elected Bishop of Krateia. After his ordination as priest and Bishop, he was appointed Chief
Secretary of the Holy Eparchial Synod of the Archdiocese of America in 2002. In 2005 he was elected
by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate as Metropolitan of San Francisco. He
continues his rich pastoral ministry there to this day.

139
 14) ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ (Παπαδόπουλος), Ἐπίσκοπος Ἀβύδου31.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀβύδου Γεράσιμος (Παπαδόπουλος) γεννήθηκε τὸ 1910
στὸ Μπούζι Κορινθίας. Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐγκύκλιας παιδείας,
ἐκάρη μοναχὸς στὸ Ἅγιο Ὄρος. Χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1935 καὶ
Πρεσβύτερος τὸ 1941. Σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου
Ἀθηνῶν, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε τὸ 1944. Τὴν ἑπόμενη χρονιὰ ἀνέλαβε
καθήκοντα Πρωτοσυγκέλλου τοῦ τότε Μητροπολίτη Κορινθίας καὶ μετέπειτα
Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Μιχαήλ. Τὸ 1947 μετέβη στὴ Γερμανία γιὰ
μεταπτυχιακὲς σπουδὲς καὶ τὸ 1952 διορίστηκε Καθηγητὴς καὶ ἐφημέριος
στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης. Παρακολούθησε
μαθήματα στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Harvard καὶ ἀναγορεύθηκε διδάκτορας
Θεολογίας τὸ 1957. Τὸ 1962 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς
Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἀβύδου.
Ἀνέλαβε τὴν ποιμαντικὴ μέριμνα τῆς περιοχῆς τῆς Βοστώνης κατὰ τὸ
διάστημα 1962–1967 καὶ τῆς περιοχῆς τοῦ Pittsburgh κατὰ τὸ διάστημα 1967–1977. Παράλληλα μὲ τὸ
ποιμαντικό, ἀνέπτυξε καὶ σημαντικὸ συγγραφικὸ καὶ διδακτικὸ ἔργο. Τὸ 1977 ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ
ὑπηρεσία καὶ τὸ 1995 ἐκοιμήθη στὶς ΗΠΑ.

31 Ο 2(1995), 2, σ. 318· Σ. Γ. Π., “Γεράσιμος ὁ Παπαδόπουλος”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 351–352· Σ. Γ. Παπαδόπουλου, Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀβύδου
Γεράσιμος Ἰ. Παπαδόπουλος. Ὁ Σοφὸς Ἀββᾶς τῆς Ἀμερικῆς, ἐκδ. Παρουσία, Ἀθήνα 1996· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκό-
που Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 38(1963), σ. 85· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 219.

140
 14) GERASIMOS (Papadopoulos), Bishop of Abydos.
Bishop Gerasimos (Papadopoulos) of Abydos was born in 1910 in Bouzi, Corinth. After the completion
of his primary education, he became a monk on Mount Athos. He was ordained a deacon in 1935
and a priest in 1941. He studied at the Theological School of the University of Athens, from which he
graduated in 1944. The following year he assumed the duties of Chancellor to the then–Metropolitan
Michael of Corinth, who later became Archbishop Michael of America. In 1947 he went to Germany
for postgraduate studies and in 1952 he was appointed Professor and chaplain at Holy Cross Greek
Orthodox School of Theology. He attended Harvard University and earned a doctorate in Theology
in 1957. In 1962 he was elected Bishop of Abydos by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical
Patriarchate, serving as Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America. He undertook the pastoral
care of the Boston region from 1962 to 1967 and the Pittsburgh area from 1967 to 1977. Alongside his
pastoral duties, he also contributed important writings and works through his teaching. In 1977, he
retired from active ministry and in 1995 he died in the United States.

141
 15) ΓΕΡΜΑΝΟΣ (Λιαμάδης), Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας32.
Ὁ Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας Γερμανὸς (Λιαμάδης) γεννήθηκε τὸ 1884
στὸ Κριμήνιο Κοζάνης. Σπούδασε στὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης,
ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε τὸ 1908. Τὸ ἴδιο ἔτος χειροτονήθηκε Διάκονος
καὶ τὸ 1911 Πρεσβύτερος. Ὑπηρέτησε διαδοχικὰ στὶς Ἱ. Μητροπόλεις
Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης, Σαράντα Ἐκκλησιῶν καὶ Ξάνθης, ὅπου
μάλιστα ἀνέπτυξε σημαντικὴ ἐθνικὴ δράση, γιὰ τὴν ὁποία συνελήφθη
καὶ φυλακίστηκε ἀπὸ τοὺς Βουλγάρους. Τὸ 1924 μετέβη στὶς ΗΠΑ,
ὅπου διακόνησε σὲ διάφορες Κοινότητες. Τὸ 1951 διορίστηκε Καθηγητὴς
στὸ Κολλέγιο τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Ἁγίου Βασιλείου καὶ τὸ 1955 ἐξελέγη
ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Βοηθὸς
Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὴν προσηγορία τῆς
πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Κωνσταντίας. Τὸ 1962 ἀποσύρθηκε
ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία καὶ τὸ 1965 ἐκοιμήθη στὶς ΗΠΑ.

32 Ο 30(1955), σ. 230· Σ. Γ. Π., “Γερμανὸς ὁ Λιαμάδης”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 413–414· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μι-
λήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 356· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 214· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου,
“ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 85.

142
 15) GERMANOS (Liamadis), Bishop of Constantia.
Bishop Germanos (Liamadis) of Constantia was born in 1884 in Kriminio, Kozani. He studied at
the Theological School of Halki, from which he graduated in 1908. In the same year he was ordained
a deacon and in 1911 a priest. He served successively in the Metropolises of Nicopolis and Preveza,
Saranda Ekklisies, and Xanthi where he suffered as a prisoner of war for a period of time during the
Bulgarian conflict. In 1924 he went to the United States where he ministered to various Communities.
In 1951 he was appointed Professor at the Teachers College of St. Basil’s Academy. In 1955 he was
elected Bishop of Constantia by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate, serving
as Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America. In 1962 he retired from active ministry, and in
1965 he died in the United States.

143
 16) ΓΕΡΜΑΝΟΣ (Πολυζωίδης), Μητροπολίτης Αὐστραλίας
(μὴ ἀποδεχθείς)33, Ἐπίσκοπος Νύσσης34, Μητροπολίτης Ἱεραπόλεως35.
Ὁ Μητροπολίτης Ἱεραπόλεως Γερμανὸς (Πολυζωίδης) γεννήθηκε τὸ
1897 στὴ Χαλκηδόνα. Σπούδασε στὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης,
ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε τὸ 1919 καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ χειροτονήθηκε
Διάκονος. Ἐν συνεχείᾳ, μετέβη στὶς ΗΠΑ, γιὰ νὰ διακονήσει τὴ νεοσύστατη
τότε Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀμερικῆς, ἐνῶ παράλληλα συμπλήρωσε τὶς σπουδές
του, παρακολουθώντας μαθήματα Κοινωνιολογίας. Τὸ 1927 χειροτονήθηκε
Πρεσβύτερος καὶ ὑπηρέτησε ἐπὶ χρόνια στὴν Ἀστόρια τῆς Νέας Ὑόρκης. Τὸ
1928 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
Μητροπολίτης Αὐστραλίας, ἀλλὰ δὲν ἀποδέχθηκε τὴν ἐκλογή. Τὸ 1941
ἐξελέγη Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο
τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Νύσσης. Προσέφερε τὶς ὑπηρεσίες
του τόσο στὶς ΗΠΑ ὅσο καὶ στὴν Κεντρικὴ καὶ Νότια Ἀμερικὴ καὶ ἰδιαίτερα
στὸ Μεξικό, ὅπου ὀργάνωσε Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Κοινότητα. Διετέλεσε
τοποτηρητὴς τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς μέχρι τὴν ἐκλογὴ τοῦ ἀπὸ Κορινθίας Μιχαήλ, ἐνῶ καὶ κατὰ
τὸ μεταβατικὸ στάδιο ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μιχαὴλ μέχρι τὴν ἐκλογὴ τοῦ ἀπὸ Μελίτης
Ἰακώβου, ἄσκησε τὰ καθήκοντα τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς. Τὸ 1962 ἐξελέγη
Μητροπολίτης Ἱεραπόλεως, ἐνῶ παράλληλα μὲ τὰ ἀρχιερατικὰ καθήκοντά του, δίδαξε Ἱεραποστολική,
Ποιμαντικὴ καὶ Ἀμερικανικὴ Ἱστορία στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης. Ὑπῆρξε γόνιμος
συγγραφέας μὲ πλῆθος δημοσιευμένων βιβλίων, μελετῶν καὶ ἄρθρων. Ἐκοιμήθη τὸ 1993 στὶς ΗΠΑ.

33 Ο 2(1927–1928), σσ. 534, 572· Ε 6(1928), σσ. 94, 175· Ἀλ. Σ. Καπανδρίτη, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Αὐστραλία ὡς Μητρόπολις (1924–1959)
καὶ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ (1959–σήμερα), ἐκδ. Ἀφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2020, σσ. 153–155· Β. Θ. Σταυρίδου, Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Ἡ
Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Αὐστραλίας, ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 107· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπι-
κοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 184.
34 Ο 16(1941), σ. 284· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 337· Χ. Κ. Τσούβα-
λη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σσ. 210–211· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 87.
35 Ἀνωνύμου, “Γερμανὸς ὁ Πολυζωίδης”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 414–415· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ
Κατάλογοι…”, Ο 38(1963), σ. 86· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 219.
144
 16) GERMANOS (Polyzoides), Metropolitan of Australia (non–accepting),
Bishop of Nyssa, Metropolitan of Hierapolis.
Metropolitan Germanos (Polyzoides) of Hierapolis was born in Chalcedon in the Ottoman Empire
in 1897. He studied at the Theological School of Halki, graduating in 1919. In the same year he was
ordained a deacon and travelled to the United States to serve the Church in America, where he
assisted in the establishment of the Archdiocese of America while, at the same time, completing other
studies having studied Sociology. In 1927 he was ordained a priest and served for years in Astoria,
New York. In 1928 he was elected Metropolitan of Australia by the Holy and Sacred Synod of the
Ecumenical Patriarchate, but he did not accept the election. In 1941, he was elected Bishop of Nyssa
and served as an Auxiliary Bishop of the Archdiocese of North and South America, ministering to
Communities in both the United States, Central America, and South America—especially in Mexico,
where he organized a Greek Orthodox Community. He served as locum tenens of the Archdiocese of
America until the election of then–Metropolitan Michael of Corinth, as well as during the transitional
stage from the death of Archbishop Michael through the election of then–Metropolitan Iakovos
of Melita. In 1962, he was elected Metropolitan of Hierapolis. Alongside his episcopal duties, he
taught Missiology, Pastoral Theology, and American History at Holy Cross Greek Orthodox School
of Theology in Boston. He wrote many books and articles. He died in 1993 in the United States.

145
 17) ΓΕΡΜΑΝΟΣ (Ψαλλιδάκης), Ἐπίσκοπος Συνάδων36.
Ὁ Ἐπίσκοπος Συνάδων Γερμανὸς (κατὰ κόσμον Γεώργιος Ψαλλιδάκης)
γεννήθηκε τὸ 1913 στὴν Ἀθήνα. Σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1935 καὶ Πρεσβύ-
τερος τὸ 1939, λαμβάνοντας καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. Κατὰ τὸ
διάστημα 1946–1949 διεύρυνε τὶς σπουδές του στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς
πόλης Alexandria στὴ Virginia τῶν ΗΠΑ μὲ ὑποτροφία τοῦ Παγκοσμίου
Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Ὑπηρέτησε σὲ διάφορες Κοινότητες τῆς Ἱ. Ἀρχι-
επισκοπῆς Ἀμερικῆς καὶ τὸ 1962 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Συνάδων, ἀναλαμβάνοντας
τὴν ποιμαντικὴ εὐθύνη τῆς τότε Ζ΄ Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφέρειας. Τὸ
1963 ἀναγορεύθηκε ἐπίτιμος διδάκτορας Θεολογίας ἀπὸ τὴν ἀνωτέρω
Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Virginia. Τὸ 1968 ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ
ὑπηρεσία γιὰ λόγους ὑγείας. Τὸ 1989 ἐκοιμήθη στὴν Τροιζήνα.

36 Σ. Γ. Π., “Γερμανὸς ὁ Ψαλλιδάκης”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 417· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ
Κατάλογοι…”, Ο 38(1963), σ. 86· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 219.

146
 17) GERMANOS (Psalidakis), Bishop of Synades.
Bishop Germanos (born Georgios Psalidakis) of Synades was born in 1913 in Athens. He studied
at the Theological School of the University of Athens. He was ordained a deacon in 1935 and a
priest in 1939, receiving the offikion of Archimandrite. During the period 1946–1949 he studied at
the Virginia Theological Seminary in Alexandria, VA on a scholarship from the World Council of
Churches. He served in various Communities of the Archdiocese of America and in 1962 he was
elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate as Bishop of Synades, assuming
the pastoral responsibility of the then Seventh Archdiocesan District. In 1963 he was awarded an
honorary doctorate in Theology by the above-mentioned Theological School of Virginia. In 1968 he
retired from active service for health reasons and in 1989 he died in Troizina.

147
 18) ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Παπαϊωάννου), Ἐπίσκοπος Κομάνων37,
Ἐπίσκοπος Νέας Ἰερσέης38.
Ὁ Ἐπίσκοπος Νέας Ἰερσέης Γεώργιος (Παπαϊωάννου) γεννήθηκε στὸν
Πρόδρομο Θηβῶν τὸ 1933. Ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς
Χάλκης τὸ 1957 καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ χειροτονήθηκε ἔγγαμος Διάκονος καὶ
Πρεσβύτερος. Ὑπηρέτησε σὲ Κοινότητες τῆς Κωνσταντινούπολης, τοῦ
Καναδᾶ καὶ τῶν ΗΠΑ. Τὸ 1976 ἀναγορεύθηκε διδάκτορας τῆς Θεολογίας
ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βοστώνης. Λίγα χρόνια μετὰ τὸν θάνατο τῆς
συζύγου του καὶ πιὸ συγκεκριμένα τὸ 1998 ἐξελέγη Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς
Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης
Ἐπισκοπῆς Κομάνων καὶ τὴν ἑπόμενη χρονιὰ (1999) Ἐπίσκοπος Νέας
Ἰερσέης. Διετέλεσε Ἐπίτροπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς μέχρι
τὴν ἐνθρόνιση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου. Ἐκοιμήθη αἰφνιδίως τὸ
1999 στὶς ΗΠΑ.

37 Ο 5(1998), 2, σ. 264· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 217.

38 Ο 6(1999), 1, σ. 25· Ο 6(1999), 4, σσ. 532–533· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 220.

148
 18) GEORGE (Papaioannou), Bishop of Komana, Bishop of New Jersey.
Bishop George (Papaioannou) of New Jersey was born in Prodromos of Thebes in 1933. He
graduated from the Theological School of Halki in 1957 and in the same year was ordained a married
deacon and priest. He served in Communities in Constantinople, Canada, and the United States.
In 1976 he earned a Th.D. from Boston University. After the death of his wife, he was elected an
Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America under the title of Komana in 1998, and Bishop of
New Jersey the following year (1999). He served as locum tenens of the Archdiocese of America
until the enthronement of Archbishop Demetrios. He died suddenly in 1999 in the United States.

149
 19) ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Καντζαβέλος), Ἐπίσκοπος Μωκησσοῦ39.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Μωκησσοῦ κ. Δημήτριος (Καντζαβέλος)
γεννήθηκε στὸ Σικάγο. Τὸ 1987 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης καὶ συνέχισε τὶς σπουδές του σὲ μεταπτυχιακὸ
ἐπίπεδο στὸ γνωστικὸ ἀντικείμενο τῆς φιλοσοφίας στὴ γενέτειρά του.
Χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1989 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1992, ἐνῶ τὸ ἔτος
1995 προχειρίσθηκε σὲ Ἀρχιμανδρίτη. Ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος καὶ
Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σικάγου. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς
διακονίας του στὸ Σικάγο, ἐργάστηκε συστηματικὰ γιὰ τὴν καλλιέργεια
τῶν διορθοδόξων, διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν σχέσεων σὲ
τοπικὸ ἐπίπεδο, ἐνῶ ἀνέπτυξε καὶ ἔντονη ποιμαντικὴ δραστηριότητα
στὸν τομέα τῶν πασχόντων ἀπὸ τὸν ἰὸ HIV/AIDS, γιὰ τὴν ὁποία
καὶ τιμήθηκε. Τὸ ἔτος 2006 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Μωκησσοῦ καὶ ἀνέλαβε
καθήκοντα Πρωτοσυγκελλεύοντος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σικάγου. Καθ’
ὅλη τὴ διάρκεια τῆς διακονίας του ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν προάσπιση τῆς ἱερότητας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς,
καθὼς καὶ γιὰ τὴ διαμόρφωση δίκαιων καὶ ἀνθρώπινων ὅρων κράτησης στὸ σωφρονιστικὸ σύστημα. Ὑπῆρξε
μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καὶ γιὰ δύο θητεῖες Πρόεδρος τοῦ Συνασπισμοῦ τοῦ Illinois γιὰ τὴν
κατάργηση τῆς θανατικῆς ποινῆς. Γιὰ τὴ δράση του αὐτὴ ἔλαβε τὸ βραβεῖο Cunningham–Carey τὸ 2007.
Ἔχει μιλήσει καὶ ἔχει ἀρθρογραφήσει ἐκτενῶς γιὰ τὴν κατάργηση τῆς θανατικῆς ποινῆς καὶ ἔχει στηρίξει
πολλοὺς θανατοποινίτες. Οἱ ἀλλεπάλληλες ἐπαφές του μὲ τὸν Κυβερνήτη τοῦ Illinois γιὰ τὸ ζήτημα τῆς
θανατικῆς ποινῆς τὸν κατέστησαν ἕναν ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς ὑπέρμαχους τῆς κατάργησής της καὶ γι’ αὐτὸ
προσκλήθηκε ἐπίσημα τὸ 2011 στὴν τελετὴ ὑπογραφῆς τοῦ νόμου γιὰ τὴν κατάργηση τῆς θανατικῆς
ποινῆς ἀπὸ τὸν Κυβερνήτη τοῦ Illinois Pat Quinn. Τὸ 2019 διορίστηκε Ἀρχιερατικῶς Προϊστάμενος τοῦ
Ἐθνικοῦ Προσκυνήματος τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου στὸ St. Augustine τῆς Φλώριδας.

39 Ο 13(2006), 4, σ. 671· https://www.goarch.org/el/-/his-grace-bishop-demetrios-of-mokissos (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

150
 19) DEMETRIOS (Kantzavelos), Bishop of Mokissos.
His Grace Bishop Demetrios (Kantzavelos) of Mokissos was born in Chicago. In 1987 he graduated
from the Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in Boston and continued postgraduate studies
in philosophy in his hometown. He was ordained a deacon in 1989, priest in 1992, and in 1995 he was
elevated to Archimandrite. He served as a priest and later Chancellor of the Metropolis of Chicago.
During his ministry in Chicago, he worked systematically for the cultivation of inter–Orthodox,
inter–Christian and interreligious relations at a local level. He also undertook an intense pastoral
ministry for victims of HIV/AIDS. In 2006 he was elected Bishop of Mokissos by the Holy and Sacred
Synod of the Ecumenical Patriarchate and continued the duties of Chancellor of the Metropolis of
Chicago. Throughout his ministry he has been known for having an unyielding commitment to the
sanctity of human life, working for justice and humanity in the prison system. He has served as a
board member and past two–term President (2003–2005) of the Illinois Coalition to Abolish the
Death Penalty and received the coalition’s Cunningham-Carey Award in 2007. He has spoken and
written extensively in support of abolition of the death penalty and has advocated extensively for
individual death row inmates. Having met with the Illinois Governor on several occasions on the
subject of Capital Punishment, Bishop Demetrios was recognized for his advocacy as an invited
guest at the ceremony where Illinois Governor Pat Quinn signed legislation abolishing the death
penalty in 2011. In 2019 he was appointed Hierarchal Proistamenos of the St. Photios National Shrine
in St. Augustine of Florida.

151
 20) ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Κουτσόγιωργας), Ἐπίσκοπος Ξάνθου40.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ξάνθου κ. Δημήτριος (Κουτσόγιωργας)
γεννήθηκε τὸ 1938 στὸ Greenville τῆς Νότιας Καρολίνας. Τὸ 1963
ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης,
ἐνῶ πραγματοποίησε καὶ μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὸ Yale Divinity
School. Τὸ 1971 διορίστηκε ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἰάκωβο στὴ θέση
τοῦ ὑπευθύνου γιὰ τὴν ἀγγλικὴ ἔκδοση τῆς ἐφημερίδας “ Ὀρθόδοξος
Παρατηρητής” τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς. Ἐργάστηκε ἐπὶ πολλὰ ἔτη στὸν
τομέα τῆς ὀρθόδοξης νεότητας καὶ ἐκπροσώπησε τὴν Ἱ. Ἀρχιεπισκοπὴ
Ἀμερικῆς ὑπὸ διάφορες ἰδιότητες τόσο στὸ Ἐθνικὸ Συμβούλιο τῶν
Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ (National Council of Churches of Christ) ὅσο
καὶ στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν. Τὸ 1981 διορίστηκε Διευθυντὴς
τοῦ Ἐθνικοῦ Προσκυνήματος τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου στὸ St. Augustine τῆς
Φλώριδας. Τὸ 1983 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ τὸ 1985
ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. Τὸ 1998 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ
Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ
τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ξάνθου. Διετέλεσε Γενικὸς Γραμματέας τῆς SCOBA
καὶ προσέφερε τὶς ὑπηρεσίες του πρὸς τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ διάφορες θέσεις. Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2007
ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία καὶ παραμένει στὶς ΗΠΑ ὡς ἐφησυχάζων Ἱεράρχης.

40 Ο 5(1998), 2, σ. 264· https://orthodoxwiki.org/Dimitrios_(Couchell)_of_Xanthos (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021)· Β. Θ.

Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 218.

152
 20) DIMITRIOS (Couchell [Koutsogiorgas]), Bishop of Xanthos.
His Grace Bishop Dimitrios (Couchell [Koutsogiorgas]) of Xanthos was born in 1938 in Greenville,
South Carolina. He graduated from the Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in Boston
in 1963 and continued postgraduate studies at Yale Divinity School. In 1971, Archbishop Iakovos
appointed him as the English Editor of the new biweekly newspaper of the Archdiocese, the “Orthodox
Observer”. He worked for many years in the field of Orthodox youth and also represented the
Archdiocese in various capacities within the National Council of Churches of Christ (NCCC) and
the World Council of Churches. In 1981, he was appointed as the Executive Director of the St.
Photios National Shrine in St. Augustine, Florida. In 1983, he was ordained to the Diaconate and
to the Priesthood and was elevated to the rank of Archimandrite in 1985. In 1998, he was elected
by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate Auxiliary Bishop of the Archdiocese
of America under the title of Xanthos. He served as General Secretary of SCOBA and offered his
services to the Church in a variety of positions. In December 2007, Bishop Dimitrios retired from
the active ministry. He lives in St. Augustine, Florida.

153
 21) ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Μακρῆς), Ἐπίσκοπος Ὀλύμπου41.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ὀλύμπου Δημήτριος (Μακρῆς) γεννήθηκε στὴ Γλώσσα
Σκοπέλου. Σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
καὶ μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος.
Τὸ 1938 μετέβη στὴν Ἀμερική, ὅπου ὑπηρέτησε σὲ διάφορες Κοινότητες
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐνῶ ἀνέλαβε καὶ καθηγητικὰ καθήκοντα στὴ Θεο-
λογικὴ Σχολὴ τοῦ Pomfret στὸ Connecticut. Τὸ 1950 τοποθετήθηκε στὴ
θέση τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς στὴν ὁποία
παρέμεινε μέχρι τὸ 1955, ἐνῶ στὸ μεταξύ, τὸ 1951, ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία
καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Ὀλύμπου.
Στὸ διάστημα 1955–1968 τοῦ ἀνατέθηκε ἡ ποιμαντικὴ εὐθύνη τῆς τότε Δ΄
Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφέρειας καὶ κατὰ τὰ ἔτη 1968–1973 ἡ ποιμαντικὴ
εὐθύνη τῆς Γ΄ Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφέρειας. Τὸ 1976 ἀποσύρθηκε ἀπὸ
τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία καὶ τὸ 1992 ἐκοιμήθη στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του.

41 Ο 26(1951), σ. 370· Ε 29(1952), σ. 104· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο
34(1959), σ. 353· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 213· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ
32(1961), σ. 87· Κ. Χ., “Δημήτριος ὁ Μακρῆς”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 1072–1073.
154
 21) DEMETRIOS (Makris), Bishop of Olympos.
Bishop Demetrios (Makris) of Olympos was born in Glossa, Skopelos. He studied at the Theological
School of the University of Athens and after his graduation he was ordained a deacon and a priest.
In 1938 he went to America, where he served in various Communities of the Archdiocese, while he
also assumed professorial duties at the Theological School in Pomfret, CT. In 1950 he was appointed
to the position of Chancellor of the Archdiocese of North and South America in which he remained
until 1955, while in 1951, he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate,
Bishop of Olympos. In the period 1955–1968 he was assigned the pastoral responsibility of the then
Fourth Archdiocesan District and in the years 1968–1973 the pastoral responsibility of the Third
Archdiocesan District. In 1976 he retired from active service and in 1992 he died in his homeland.

155
 22) ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ (Κασιμάτης), Ἐπίσκοπος Ἀβύδου42.

Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀβύδου Εἰρηναῖος (κατὰ κόσμον Ἕκτωρ Κασιμάτης)

γεννήθηκε τὸ 1892 στὸ Ἀργοστόλι. Τὸ 1916 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἱ.
Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ χειροτονήθηκε Διάκονος,
ἐνῶ τὸ 1920 Πρεσβύτερος στὴ Ζάκυνθο. Στὸ διάστημα 1921–1926
διετέλεσε Ἱερατικῶς Προϊστάμενος τῆς Ἑλληνορθόδοξης Κοινότητας
τῆς Μελβούρνης. Ἐν συνεχείᾳ, μετέβη στὴν Ἀμερική, ὅπου ὑπηρέτησε
σὲ διάφορες ἐνορίες. Τὸ 1951 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Ἀβύδου καὶ ἀνέλαβε τὴν
ποιμαντικὴ εὐθύνη τῆς τότε Ζ΄ Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφέρειας στὴ Νότια
Ἀμερικὴ μὲ ἕδρα τὸ Μπουένος Ἄϊρες. Τὸ 1957 ὑπέβαλε γιὰ λόγους
ὑγείας τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία, ἡ ὁποία ἔγινε
ἀποδεκτὴ τὴν ἑπόμενη χρονιά (1958). Τὸ 1961 ἐκοιμήθη στὴν Ἀθήνα.

42 Ο 26(1951), σ. 519· Ο 32(1957), σ. 406· Ο 36(1961), σ. 447· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ
Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 353· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 213· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνστα-
ντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 83· Ν. Λ. Φ., “Εἰρηναῖος, Ἐπίσκοπος Ἀβύδου”, ΘΗΕ 5(1964), στ. 437.

156
 22) EIRINEOS (Kassimatis), Bishop of Abydos.
Bishop Eirineos (born Hector Kassimatis) of Abydos was born in 1892 in Argostoli. In 1916 he
graduated from the Theological School of Halki and in the same year he was ordained a deacon, while
in 1920 he was ordained a priest in Zakynthos. From 1921 to 1926 he served as the presiding priest
of the Greek Orthodox Community of Melbourne. He then went to America, where he served in
various parishes. In 1951 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate,
Bishop of Abydos and he assumed the pastoral responsibility of the then Seventh Archdiocesan
District in South America based in Buenos Aires. In 1957 he submitted his resignation from active
service for health reasons, which was accepted the following year (1958). He died in Athens in 1961.

157
 23) ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ (Τσουρουνάκης), Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου43.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου Εἰρηναῖος (Τσουρουνάκης) γεννήθηκε
τὸ 1894 στὰ Τσουρουνιανὰ Κισάμου Κρήτης. Τὸ 1908 ἐκάρη μοναχὸς στὴν
Ἱ. Μονὴ Ἁγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων Χανίων καὶ τὸ 1911 χειροτονήθηκε
Διάκονος. Τὸ 1924 ἀνέλαβε τὰ καθήκοντα τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ.
Ἐπισκοπῆς Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου. Τὴν ἑπόμενη χρονιὰ (1925) μετέβη
στὴν Ἀμερική, ὅπου ὑπηρέτησε σὲ διάφορες ἐνορίες. Τὸ 1941 ἐξελέγη
Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου, ἐνῶ τρία χρόνια ἀργότερα (1944) ἐκοιμήθη.

43 Ο 16(1941), σ. 284· Ο 19(1944), σ. 192· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο
34(1959), σ. 337· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 83.

158
 23) EIRINEOS (Tsourounakis), Bishop of San Francisco.
Bishop Eirineos (Tsourounakis) of San Francisco was born in 1894 in Tsourouniana, Kissamos,
Crete. In 1908 he became a monk in the Holy Trinity Monastery of Tzagarolon, Chania, and in 1911
he was ordained a deacon. In 1924 he assumed the duties of Chancellor of the Diocese of Kydonia
and Apokoronas. In 1925 he went to America, where he served in various parishes. In 1941 he was
elected Bishop of San Francisco and he died three years later in 1944.

159
 24) ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ (Κουρούνης), Μητροπολίτης Νέας Ἰερσέης,
Μητροπολίτης Σάρδεων44.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σάρδεων κ. Εὐάγγελος (Κουρούνης)
γεννήθηκε τὸ 1961 στὴ Νέα Ὑόρκη. Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐγκύκλιας
παιδείας, ἐνεγράφη στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο Βοστώνης, ἀπὸ τὸ ὁποῖο
ἀποφοίτησε τὸ 1983, ἐνῶ τὸ 1986 ἔλαβε μεταπτυχιακὸ δίπλωμα ἀπὸ τὴ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης. Φοίτησε στὸ Οἰκουμενικὸ
Ἰνστιτοῦτο Bossey τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, διακονώντας
παράλληλα στὸ Ὀρθόδοξο Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ
Chambésy τῆς Γενεύης. Χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1987, Πρεσβύτερος
τὸ 1989 καὶ τὸ 1991 προχειρίσθηκε σὲ Ἀρχιμανδρίτη. Ὑπηρέτησε σὲ
διάφορες θέσεις τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, ἐνῶ κατὰ τὰ ἔτη
1993–1999 διετέλεσε Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Νέας Ἰερσέης.
Τὸ 2003 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου Μητροπολίτης Νέας Ἰερσέης, ὅπου ἀνέπτυξε ἀξιόλογο
ποιμαντικὸ ἔργο καὶ τὸ 2020 μετατέθηκε στὴν ἱστορικὴ Ἱ. Μητρόπολη
Σάρδεων.

44 Ο 10(2003), 2, σ. 328· Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 562.

160
 24) EVANGELOS (Kourounis), Metropolitan of New Jersey,
Metropolitan of Sardes.
His Eminence Metropolitan Evangelos (Kourounis) of Sardes was born in 1961 in New York. After
completing his primary education, he enrolled at Hellenic College, from which he graduated in 1983,
and in 1986 he received a Master’s degree from Holy Cross Greek Orthodox School of Theology.
He studied at the Bossey Ecumenical Institute of the World Council of Churches, while ministering
at the Orthodox Centre of the Ecumenical Patriarchate in Chambésy, Geneva. He was ordained a
deacon in 1987, a priest in 1989, and in 1991 he was elevated to the rank of Archimandrite. He served
in various positions of the Archdiocese of America, while during the years 1993–1999 he served
as Chancellor of the Diocese of New Jersey. In 2003 he was elected by the Holy and Sacred Synod
of the Ecumenical Patriarchate, Metropolitan of New Jersey, where he developed notable pastoral
work and in 2020 he was transferred to the historic Metropolis of Sardes.

161
 25) ΗΣΑΪΑΣ (Χρονόπουλος), Ἐπίσκοπος Ἀσπένδου45, Ἐπίσκοπος
Ντένβερ46, Μητροπολίτης Προικοννήσου καὶ Πρόεδρος Ντένβερ47,
Μητροπολίτης Ντένβερ48.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ντένβερ κ. Ἠσαΐας (Χρονόπουλος)
γεννήθηκε τὸ 1931 στὸ Portsmouth τοῦ New Hampshire. Φοίτησε στὴ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, ἐνῶ παρακολούθησε
μαθήματα καὶ στὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης. Τὸ 1962 χειροτονήθηκε
Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ τὸ 1969 προχειρίσθηκε σὲ Ἀρχιμανδρίτη.
Ὑπηρέτησε σὲ διάφορες ἐνορίες καὶ τὸ ἔτος 1971 διορίσθηκε ἐπιμελητὴς
τοῦ Ἑλληνικοῦ Κολλεγίου καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Τὸ 1979 ἀνέλαβε καθήκοντα Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Σικάγου,
ἐνῶ τὸ 1986 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ἀσπένδου. Διετέλεσε Πρωτοσυγκελλεύων
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς καὶ τὸ 1992 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ντένβερ.
Κατὰ τὸ ἀκαδημαϊκὸ ἔτος 1997–1998 ἄσκησε τὰ καθήκοντα τοῦ Σχολάρχη
στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο καὶ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
Βοστώνης. Τὸ 1997 ἐξελέγη Μητροπολίτης Προικοννήσου, ἐνῶ συνέχισε
νὰ διαποιμαίνει προεδρικῶς τὴν Ἱ. Ἐπισκοπὴ Ντένβερ, μέχρι τὴν ἀνύψωσή
της σὲ Μητρόπολη καὶ τὴν ἐκλογή του σὲ Μητροπολίτη Ντένβερ (2002). Ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ συνεχίζει
μέχρι σήμερα τὴν προσφορά του πρὸς τὸ ποίμνιό του καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς.

45 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 99· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 232.
46 Ο 1(1994), 1, σ. 154· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 111.
47 Ο 4(1997), 4, σ. 427· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 149, 215.
48 Ο 9(2002), 4, σ. 652· Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 695.

162
 25) ISAIAH (Chronopoulos), Bishop of Aspendos, Bishop of Denver,
Metropolitan of Proikonissos and President of Denver,
Metropolitan of Denver.
His Eminence Metropolitan Isaiah (Chronopoulos) of Denver was born in 1931 in Portsmouth,
New Hampshire. He studied at the Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in Boston, while
having also attended the Theological School of Halki. In 1962 he was ordained deacon and priest and
in 1969 he was elevated to the rank of Archimandrite. He served in various parishes and in 1971 he
was appointed Dean of Students of Hellenic College Holy Cross. In 1979 he assumed the duties of
Chancellor of the Diocese of Chicago, while in 1986 he was elected Bishop of Aspendos. He served
as Chancellor of the Archdiocese of America and in 1992 was elected Bishop of Denver. During the
academic year 1997–1998 he served as President of Hellenic College Holy Cross Greek Orthodox
School of Theology in Boston. In 1997 he was elected Metropolitan of Proikonissos, while he continued
to serve the Diocese of Denver as President until 2002 when the see of Denver was elevated to a
Metropolis and he was elected Metropolitan Denver. He continues to serve the Archdiocese and
his flock in this capacity to this day.

163
 26) ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ (Σιδέρης), Ἐπίσκοπος Ἀγκῶνος49.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀγκῶνος Θεοδόσιος (κατὰ κόσμον Βασίλειος Σιδέρης)
γεννήθηκε τὸ 1903 στὰ Βρύουλα τῆς Σμύρνης. Τὸ 1926 χειροτονήθηκε
Διάκονος καὶ τὸ 1933 Πρεσβύτερος. Τὸ 1935 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Κατὰ τὰ ἔτη 1936–1937
διετέλεσε Καθηγητὴς καὶ ὑποδιευθυντὴς τῆς Ἀθωνιάδος Σχολῆς. Τὸ 1937
μετέβη στὶς ΗΠΑ, ὅπου ὑπηρέτησε σὲ διάφορες Κοινότητες. Φοίτησε στὸ
Union Theological Seminary τοῦ Richmond τῆς Virginia, ἀπὸ τὸ ὁποῖο
ἔλαβε Μaster (1942) καὶ διδακτορικὸ δίπλωμα Θεολογίας (1947). Τὸ 1960
ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
Ἐπίσκοπος Ἀγκῶνος. Ἀνέλαβε διαδοχικὰ τὴν ποιμαντικὴ εὐθύνη τῆς τότε
ΣΤ΄ Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφέρειας μὲ ἕδρα τὸ Pittsburgh (1960–1967)
καὶ τῆς Θ΄ Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφέρειας μὲ ἕδρα τὸ Τορόντο τοῦ Καναδᾶ
(1967–1973). Τὸ 1973 ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία καὶ τὸ 1978
ἐκοιμήθη στὶς ΗΠΑ.

49 Ο 35(1960), σ. 346· Ε 37(1960), σ. 416· Γ. Σ. Μ., “Θεοδόσιος, Ἐπίσκοπος Ἀγκῶνος”, ΘΗΕ 6(1965), στ. 176–177· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπου-
λου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 35(1960), σ. 391· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π.,
σ. 218· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 83.

164
 26) THEODOSIOS (Sideris), Bishop of Ancona.
Bishop Theodosios (born Vasileios Sideris) of Ancona was born in 1903 in Vryoula, Smyrna. In
1926 he was ordained a deacon and in 1933 a priest. In 1935 he graduated from the Theological
School of the University of Athens. During the years 1936–1937 he served as Professor and deputy
director of the famous Athonite School. In 1937 he went to the United States, where he served in
various Communities. He studied at the Union Theological Seminary of Richmond, VA from which
he received a Master degree (1942) and a Ph.D. in Theology (1947). In 1960 he was elected by the
Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate, Bishop of Ancona. He successively assumed
the pastoral responsibility of the then Sixth Archdiocesan District based in Pittsburgh (1960–1967)
and of the Ninth Archdiocesan District based in Toronto, Canada (1967–1973). In 1973 he retired
from active service and in 1978 he died in the United States.

165
 27) ΙΑΚΩΒΟΣ (Γκαρμάτης), Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας50, Ἐπίσκοπος Σικάγου51,
Μητροπολίτης Κρήνης καὶ Πρόεδρος Σικάγου52, Μητροπολίτης Σικάγου53.
Ὁ Μητροπολίτης Σικάγου Ἰάκωβος (Γκαρμάτης) γεννήθηκε τὸ 1928
στὴν Ἀθήνα. Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐγκύκλιας παιδείας, σπούδασε στὴ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ χειροτονήθηκε Διάκονος
καὶ Πρεσβύτερος. Διετέλεσε Γραμματέας στὸ Γραφεῖο Διορθοδόξων καὶ
Διαχριστιανικῶν Σχέσεων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Μετέβη στὶς ΗΠΑ
γιὰ μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὶς Θεολογικὲς Σχολὲς τῶν Πανεπιστημίων
Βοστώνης καὶ Harvard, ἐνῶ δίδαξε καὶ στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου
Σταυροῦ. Τὸ 1968 ὁρίστηκε Ἀρχιεπισκοπικὸς Ἐπίτροπος τῆς τότε Ζ΄
Ἀρχιεπισκοπικῆς Περιφέρειας μὲ ἕδρα τὸ Ντητρόιτ καὶ τὴν ἑπόμενη
χρονιὰ (1969) ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας. Τὸ 1971 διορίστηκε Πρόεδρος τοῦ
Ἑλληνικοῦ Κολλεγίου καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ
τὸ 1979 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Σικάγου. Τὸ 1997 ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος
τὸν ἐξέλεξε Μητροπολίτη Κρήνης ἀναθέτοντάς του προεδρικῶς τὴ διαποί-
μανση τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Σικάγου, ἐνῶ τὸ 2002 μὲ τὴν ἀνύψωση τῆς ἐν λόγῳ Ἐπαρχίας σὲ Μητρόπολη
κατέστη Μητροπολίτης Σικάγου. Ἐκοιμήθη τὸ 2017 στὶς ΗΠΑ.

50 Ε 47(1970), σ. 113· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 63· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 221.
51 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 87.
52 Ο 4(1997), 4, σ. 427· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 149, 214.
53 Ο 9(2002), 4, σ. 652· https://www.goarch.org/el/-/archdiocese-mourns-the-falling-asleep-in-the-lord-of-metropolitan-iakovos-of-
chicago (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

166
 27) IAKOVOS (Garmatis), Bishop of Apameia, Bishop of Chicago,
Metropolitan of Krini and President of Chicago, Metropolitan of Chicago.

Metropolitan Iakovos (Garmatis) of Chicago was born in 1928 in Athens. After completing his
primary education, he studied at the Theological School of the University of Athens and was ordained
a deacon and a priest. He served as Secretary at the Office of Inter–Orthodox and Inter–Christian
Relations of the Church of Greece. He went to the United States for postgraduate studies at the
Theological Schools of Boston University and Harvard University, while he also taught at the
Holy Cross School of Theology. In 1968 he was appointed Archepiscopal Vicar of the then Seventh
Archdiocesan District based in Detroit and the following year (1969) he was elected by the Holy
and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate, Bishop of Apameia. In 1971 he was appointed
President of Hellenic College Holy Cross and in 1979 he was elected Bishop of Chicago. In 1997, the
Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate elected him Metropolitan of Krini, assigning
him as President of the Diocese of Chicago, while in 2002, with the elevation of this Diocese to a
Metropolis, he became Metropolitan of Chicago. He died in the United States in 2017.

167
 28) ΙΑΚΩΒΟΣ (Πηλίλης), Ἐπίσκοπος Κατάνης54.
Ὁ Ἐπίσκοπος Κατάνης Ἰάκωβος (Πηλίλης) γεννήθηκε τὸ 1927 στὰ
Μέγαρα Ἀττικῆς. Σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου
Ἀθηνῶν καὶ μετεκπαιδεύτηκε σὲ Πανεπιστήμια τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀπὸ τὰ
ὁποῖα ἔλαβε τοὺς τίτλους “Μaster of Arts” (Columbia University τῆς
Νέας Ὑόρκης) καὶ “Doctor of Philosophy” (Fordham University). Τὸ
1952 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ ὑπηρέτησε στὴν Ἑλλάδα, τὴν
Ἀγγλία καὶ τὴν Ἀμερική. Τὸ 1967 ἐξελέγη Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ.
Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης
Ἐπισκοπῆς Κατάνης. Διετέλεσε Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος τοῦ Χιοῦστον
(1967–1970), τοῦ Μπουένος Ἄϊρες (1970–1974) καὶ τοῦ Σάρλοτ (1974–
1977). Τὸ 1977 ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία. Συνέγραψε πλῆθος
μελετῶν καὶ μονογραφιῶν στοὺς τομεῖς τῆς Θεολογίας, τῆς Ἱστορίας,
τῆς Φιλοσοφίας καὶ τῆς Θρησκειολογίας. Ἐκοιμήθη τὸ 2018 στὶς ΗΠΑ.

54 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 60· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 221.
168
 28) IAKOVOS (Pililis), Bishop of Catania.
Bishop Iakovos (Pililis) of Catania was born in 1927 in Megara, Attica. He studied at the
Theological School of the University of Athens and was trained in Universities abroad, from which
he received the titles Master of Arts (Columbia University in New York) and Doctor of Philosophy
(Fordham University). In 1952 he was ordained a priest and served in Greece, England, and
America. In 1967 he was elected an Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America under the
title of the Diocese of Catania. He served as Hierarchical Vicar of Houston (1967–1970), Buenos
Aires (1970–1974), and Charlotte (1974–1977). In 1977 he retired from active service. He wrote
numerous studies and monographs in the fields of Theology, History, Philosophy, and Religion.
He died in the United States in 2018.

169
 29) ΙΕΖΕΚΙΗΛ (Τσουκαλᾶς), Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ55,
Μητροπολίτης Αὐστραλίας καὶ Νέας Ζηλανδίας56, Μητροπολίτης Πισιδίας57, Μητροπολίτης Κώου58.

Ὁ Μητροπολίτης πρώην Κώου Ἰεζεκιὴλ (Τσουκαλᾶς) γεννήθηκε τὸ 1913

στὴν Πάτρα. Χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1934 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1935,
ἐνῶ τὴν ἴδια χρονιὰ ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου
Ἀθηνῶν. Τὸ 1937 μετέβη στὴν Ἀμερική, ὅπου ὑπηρέτησε σὲ διάφορες
Κοινότητες. Τὸ 1941 διορίστηκε Καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου
Σταυροῦ, ἐνῶ τὸ 1949 ἀνέλαβε καὶ τὴ διεύθυνση τῆς Σχολῆς. Τὸ ἑπόμενο
ἔτος (1950) ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ
τὴν προσηγορία τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ναζιανζοῦ. Τὸ
1959 ἐξελέγη Μητροπολίτης Αὐστραλίας καὶ Νέας Ζηλανδίας, θέση ἀπὸ τὴν
ὁποία παραιτήθηκε τὸ 1968 γιὰ λόγους ὑγείας. Τὴν ἑπόμενη χρονιὰ (1969)
ἐπανεξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας καὶ Νέας Ζηλανδίας. Τὸ πλούσιο
ποιμαντικὸ ἔργο του στὴν πέμπτη ἤπειρο συνετέλεσε ὥστε νὰ θεωρηθεῖ ὡς
ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ δραστήριους πνευματικοὺς ἡγέτες τῆς Αὐστραλίας. Τὸ
1974 ἐξελέγη Μητροπολίτης Πισιδίας, ἐνῶ ἄσκησε μέχρι τὸ 1975 καὶ τὰ
καθήκοντα τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Βλατάδων Θεσσαλονίκης. Τὸ 1979
ἐξελέγη Μητροπολίτης Κώου, ἐνῶ τὸ 1982 παραιτήθηκε ἀπὸ τὴ θέση του καὶ παρέμεινε ἐφησυχάζων στὴν
Ἑλλάδα. Ἐκοιμήθη τὸ 1987 στὴν Ἀθήνα.
55 Ο 25(1950), σσ. 345–346, 404· Ε 27(1950), σ. 310· Γ. Σ. Μπεμπῆ, “ Ἰεζεκιήλ, Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας καὶ Νέας Ζηλανδίας”, ΘΗΕ 6(1965),
στ. 751–753· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σσ. 350–351· Χ. Κ. Τσούβαλη,
Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 212· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 87.
56 Ο 34(1959), σσ. 116–117· Ε 36(1959), σ. 126· Ε 45(1968), σ. 165· Ε 46(1969), σ. 463· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου),
“ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σσ. 357–358.
57 Ἱ. Ἀρχιεπισκοπή Αὐστραλίας, Λεύκωμα Πεντηκονταετηρίδος (1924–1974), Σίδνεϋ 1976, σ. 19· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 81.
58 Ἀλ. Σ. Καπανδρίτη, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Αὐστραλία ὡς Μητρόπολις…, ὅ.π., σσ. 161–168· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π.,
σ. 89· τοῦ ἰδίου, Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Αὐστραλίας, ὅ.π., σσ. 141–144· τοῦ ἰδίου, Ἐπισκοπικὴ Ἱστορία τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου…, ὅ.π., σσ. 296–298· Χρ. Ν. Φίφη, Ἡ πρώτη Ἑλληνικὴ Κοινότητα τῆς Αὐστραλίας ( Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Κοινότητας
Μελβούρνης καὶ Βικτόριας, 1897–2018), Ἐκδ. Οἶκος Σ. Ἰ. Ζαχαρόπουλου, Ἀθήνα 2018, σσ. 486–488. Ὁ Β. Σταυρίδης ἀναφέρει ὡς χρονολογία
ἐκλογῆς του στὴν Ἱ. Μητρόπολη Κώου τόσο τὸ 1979 (Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 81) ὅσο καὶ τὸ 1981 (Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Ἡ Ἱερὰ
Ἀρχιεπισκοπὴ Αὐστραλίας, ὅ.π., σ. 143· Ἐπισκοπικὴ Ἱστορία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου…, ὅ.π., σ. 297). Οἱ ἐπίσημες ἠλεκτρονικὲς σελίδες
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας καὶ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κώου καὶ Νισύρου υἱοθετοῦν τὴν πρώτη ἐκδοχή (τελευταία προσπέλαση: 20/4/2022).

170
 29) EZEKIEL (Tsoukalas), Bishop of Nazianzos, Metropolitan of Australia
and New Zealand, Metropolitan of Pisidia, Metropolitan of Kos.
Metropolitan Ezekiel (Tsoukalas) Formerly of Kos was born in 1913 in Patras. He was ordained a
deacon in 1934 and a priest in 1935, while in the same year he graduated from the Theological School
of the University of Athens. In 1937 he went to America, where he served in various Communities.
In 1941 he was appointed Professor at Holy Cross Greek Orthodox Theological School, while in 1949
he also took over the management of the School. In 1950 he was elected by the Holy and Sacred
Synod of the Ecumenical Patriarchate, Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America with the
title of Nazianzos. In 1959 he was elected Metropolitan of Australia and New Zealand, a position
from which he resigned in 1968 for health reasons. The following year (1969) he was re–elected
Archbishop of Australia and New Zealand. His rich pastoral work on that continent helped him to be
regarded as one of Australia’s most active spiritual leaders. In 1974 he was elected Metropolitan of
Pisidia, while he also served until 1975 as Abbot of the Holy Monastery of Vlatadon in Thessaloniki.
In 1979 he was elected Metropolitan of Kos, while in 1982 he resigned from his position and retired
to Greece. He died in Athens in 1987.

171
 30) ΙΩΑΚΕΙΜ (Ἀλεξόπουλος), Ἐπίσκοπος Βοστώνης60,
Μητροπολίτης Φωκίδος61, Μητροπολίτης Δημητριάδος62.
Ὁ Μητροπολίτης πρώην Δημητριάδος Ἰωακεὶμ (Ἀλεξόπουλος) γεννήθηκε τὸ
1873 στὴν Γκούρα Κορινθίας. Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐγκύκλιας παιδείας,
σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀπὸ τὴν ὁποία
ἀποφοίτησε τὸ 1904. Εἶχε προηγηθεῖ μία σύντομη παραμονή του στὴ Μόσχα γιὰ
σπουδὲς (1896). Τὸ 1894 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ τὸ 1904 Πρεσβύτερος.
Δύο χρόνια ἀργότερα (1906) ἀνέλαβε καθήκοντα Ἱερατικῶς Προϊσταμένου
τῆς Ἑλληνορθόδοξης Κοινότητας τῆς Ἁγίας Σοφίας Οὐάσινγκτον. Ἀπὸ τὴ
θέση αὐτὴ παραιτήθηκε τὸ 1913 καὶ τὸ 1918 διορίστηκε Πρωτοσύγκελλος τοῦ
τότε Συνοδικοῦ Ἐπιτρόπου καὶ μετέπειτα πρώτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς
Ἀλεξάνδρου. Ὑπηρέτησε σὲ διάφορες Κοινότητες τῶν ΗΠΑ μέχρι τὸ 1923,
χρονιὰ κατὰ τὴν ὁποία ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Βοστώνης. Τὸ 1930 ὑπέβαλε τὴν
παραίτησή του, γιὰ νὰ διευκολύνει τὸ εἰρηνοποιὸ καὶ συμφιλιωτικὸ ἔργο τοῦ
ἀφιχθέντος, ἐν τῷ μεταξύ, στὴν Ἀμερικὴ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου Μητροπολίτη
Κορινθίας Δαμασκηνοῦ. Τὸ ἴδιο ἔτος ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας
τῆς Ἑλλάδος Μητροπολίτης Φωκίδος καὶ τὸ 1935 Μητροπολίτης Δημητριάδος.
Τὸ 1957 παραιτήθηκε ἀπὸ τὴ θέση τοῦ Μητροπολίτη Δημητριάδος καὶ τὸ 1959 ἐκοιμήθη στὸν Βόλο. Ἡ πολυετὴς
ἀρχιερατεία του στὴν Ἱ. Μητρόπολη Δημητριάδος συνέπεσε μὲ κρίσιμες στιγμὲς τῆς νεότερης ἑλληνικῆς
ἱστορίας. Ἡ πλούσια ἐθνική, κοινωνική, φιλανθρωπική, κατηχητικὴ καὶ συγγραφικὴ δράση του ἀναγνωρίστηκε
ἀπὸ πολλὲς πλευρές, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ Ἑβραϊκὴ Κοινότητα τοῦ Βόλου. Γιὰ τὴν οὐσιαστικὴ συμβολή
του, μάλιστα, στὴ διάσωση πολλῶν Ἑβραίων τῆς περιοχῆς τιμήθηκε τὸ 1998 μὲ τὸν τίτλο τοῦ “Δικαίου τῶν
Ἐθνῶν” ἀπὸ τὸ Ἵδρυμα Yad Vashem τῆς Ἱερουσαλήμ.
60 Ο 5(1930), σ. 379· Χρ. Παρασκευαΐδη, Μητρ. Δημητριάδος καὶ μετέπειτα Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν, “ Ὁ Βοστώνης Ἰωακείμ Ἀλεξόπουλος (1923–1930)
καὶ ἡ συμβολή του εἰς τήν εἰρήνευσιν τῆς Ἐκκλησίας ἐν Ἀμερικῇ”, Ξενία Ἰακώβῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς ἐπὶ τῇ 25ετηρίδι
τῆς Ἀρχιεπισκοπείας αὐτοῦ, Θεσσαλονίκη 1985, σσ. 220–236· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ
Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 27· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 31(1960), σ. 548.
61 Ο 6(1931), σ. 78· Ε 8(1930), σ. 362.
62 Ε 13(1935), σ. 284· Ε 34(1957), σ. 76· Ε 36(1959), σσ. 121–123· Σ. Γ. Κόλλια, “ Ἰωακείμ, Μητροπολίτης Δημητριάδος”, ΘΗΕ 6(1965), στ. 1112–
1114· Δ. Τσιλιβίδη, Ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰωακείμ Ἀλεξόπουλος ( Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο του), Θεσσαλονίκη 2001.

172
 30) IOAKEIM (Alexopoulos), Bishop of Boston, Metropolitan of Fokida,
Metropolitan of Demetrias.
Metropolitan Ioakeim (Alexopoulos) Formerly of Demetrias was born in 1873 in Goura, Corinth.
After completing his primary education, he studied at the Theological School of Athens, from which
he graduated in 1904 and was preceded by a short stay in Moscow to study (1896). In 1894 he was
ordained a deacon and in 1904 a priest. Two years later (1906) he assumed the duties of presiding
priest of the Greek Orthodox Community of Hagia Sophia in Washington D.C. He resigned from
this position in 1913 and in 1918 he was appointed Chancellor of the then Synodal Vicar and later
the first Archbishop of America, Alexander. He served in various Communities in the United States
until 1923, the year in which he was elected Bishop of Boston. In 1930 he submitted his resignation
in order to facilitate the peacemaking and conciliatory work of the Patriarchal Exarch, Metropolitan
Damaskinos of Corinth, who had arrived in America in the meantime. In the same year he was
elected by the Holy Synod of the Church of Greece, Metropolitan of Fokida, and in 1935 Metropolitan
of Demetrias. In 1957 he resigned from the position of Metropolitan of Demetrias and in 1959 he
died in Volos. His many years of hierarchical service to the Metropolis of Demetrias coincided with
critical moments in modern Greek history. His rich national, social, philanthropic, catechetical, and
literary activity was recognized by many groups, including the Jewish Community of Volos. Indeed,
for his substantial contribution to the rescue of many Jews in the region, he was honored in 1998
with the title of “Righteous Man of the Nations” from the Yad Vashem Foundation of Jerusalem.

173
 31) ΙΩΑΚΕΙΜ (Κοτσώνης), Ἐπίσκοπος Ἀμισσοῦ63.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ἀμισσοῦ κ. Ἰωακεὶμ (Κοτσώνης)
γεννήθηκε τὸ 1954 στὴν Ἀθήνα. Τὸ 1976 ἔλαβε τὸ πτυχίο Bachelor ἀπὸ
τὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Maryland, τὸ 1979 τὸ πτυχίο Master of Divinity
ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης καὶ τὸ 1992 τὸ
διδακτορικό του στὴν Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Τέχνης ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο
τῆς Pennsylvania. Χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1979
καὶ ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη τὸ 1999. Διετέλεσε ἐφημέριος
σὲ ἐνορίες τῶν ΗΠΑ. Ἀπὸ τὸ 1997 εἶναι Διευθυντὴς τῆς Βιβλιοθήκης
“ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰάκωβος” τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ,
ἐνῶ κατὰ τὸ ἀκαδημαϊκὸ ἔτος 1996–1997 διετέλεσε ἐπισκέπτης Καθηγητὴς
τῶν Βυζαντινῶν Σπουδῶν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ
στὸ Johnstown τῆς Pennsylvania. Θεωρεῖται εἰδήμων στὴ Βόρεια
Ἀμερικὴ στὸν κλάδο τῶν σφραγίδων τῶν βυζαντινῶν ἁγιογραφιῶν καὶ ἔχει
δημοσιεύσει σειρὰ ἐπιστημονικῶν βιβλίων καὶ ἄρθρων. Τὸ 2019 ἐξελέγη
Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς
πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἀμισσοῦ.

63 Ε 96(2019), σ. 1165· https://www.hchc.edu/faculty/v-rev-archim-joachim-cotsonis-phd/ (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

174
 31) JOACHIM (Cotsonis), Bishop of Amissos.
His Grace Bishop Joachim (Cotsonis) of Amissos was born in 1954 in Athens. In 1976 he received
his Bachelor degree from the University of Maryland, in 1979 a Master of Divinity degree from
Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in Boston, and in 1992 his Ph.D. in the History of
Byzantine Art from Pennsylvania State University. He was ordained a deacon and a priest in 1979
and received the offikion of Archimandrite in 1999. He served as a priest in parishes in the United
States and, since 1997, he has served as the Director of the Archbishop Iakovos Library at Hellenic
College Holy Cross Greek Orthodox School of Theology. During the academic year 1996–1997
he was a visiting Professor of Byzantine Studies at the Theological School of Christ the Saviour
in Johnstown, Pennsylvania. He is considered an expert in North America in the field of seals of
Byzantine hagiographies and has published a series of scientific books and articles. In 2019 he was
elected an Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America under the title of the Diocese of Amissos.

175
 32) ΙΩΑΝΝΗΣ (Καλογεράκης), Ἐπίσκοπος Θερμῶν64,
Ἐπίσκοπος Σάρλοτ/Ἀτλάντας65, Ἐπίσκοπος Ἀμορίου66.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀμορίου Ἰωάννης (κατὰ κόσμον Χριστόδουλος
Καλογεράκης) γεννήθηκε τὸ 1928 στὸ Σικάγο. Σπούδασε στὸ Boston
College, στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, στὴ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, στὸ Οἰκουμενικὸ Ἰνστιτοῦτο
τῆς Γενεύης, στὸ Huntingdon College τοῦ Montgomery, στὴ Θεολογικὴ
Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Harvard καὶ στὴν Ἐπισκοπελιανὴ Θεολογικὴ
Σχολὴ τοῦ Cambridge τῆς Μασσαχουσέτης. Διάκονος χειροτονήθηκε τὸ
1955 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1956. Ὑπηρέτησε σὲ διάφορες ἐνορίες μέχρι
τὴν ἐκλογὴ του τὸ 1970 ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου καὶ τὴ χειροτονία του τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1971 σὲ Βοηθὸ
Ἐπίσκοπο τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ
διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Θερμῶν. Ὑπῆρξε ὁ πρῶτος ἀμερικανογεννημένος
Ἐπίσκοπος τῆς Ἑλληνορθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς. Διετέλεσε
Διευθυντὴς τοῦ Ἐθνικοῦ Προσκυνήματος τοῦ Ἁγίου Φωτίου στὸ St.
Augustine τῆς Φλώριδας. Ἄσκησε, ἐπίσης, τὰ καθήκοντα τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου στὸ Χιοῦστον
καὶ στὸ Ντένβερ. Τὸ 1979 ἐξελέγη ἐπαρχιοῦχος Ἐπίσκοπος Σάρλοτ, μετονομασθεὶς λίγο ἀργότερα σὲ
Ἐπίσκοπο Ἀτλάντας. Τὸ 1989 παραιτήθηκε ἀπὸ τὴν Ἱ. Ἐπισκοπὴ Ἀτλάντας γιὰ λόγους ὑγείας, ἐνῶ τὸ
1992 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ἀμορίου. Ἐκοιμήθη στὶς ΗΠΑ τὸ 2012.

64 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 67· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 223.
65 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 88.
66 Ο 1(1994), 1, σ. 155· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 118· https://www.legacy.com/us/obituaries/atlanta/name/john-
kallos-obituary?id=6918930#sthash.ZjDAlr8K.dpuf (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

176
 32) JOHN (Kalogerakis), Bishop of Thermon, Bishop of Charlotte/Atlanta,
Bishop of Amorion.
Bishop John (born Christodoulos Kalogerakis) of Amorion was born in 1928 in Chicago. He studied
at Boston College, the Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in Boston, the Theological
School of the University of Athens, the Ecumenical Institute of Geneva, the Huntingdon College in
Montgomery, AL, the Theological School of Harvard University, and the Episcopalian Theological
School of Cambridge, Massachusetts. He was ordained a deacon in 1955 and a priest in 1956. He
served in various parishes until his election in 1970 by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical
Patriarchate and his ordination in January 1971 as Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America
under the title of the Diocese of Thermon. He was the first American–born Bishop of the Greek
Orthodox Church of America. He served as Director of the St. Photios National Shrine in St. Augustine,
Florida and he also served as Hierarchical Vicar in Houston and Denver. In 1979 he was elected
Bishop of Charlotte, renamed shortly afterwards to Bishop of Atlanta. In 1989 he resigned from the
Diocese of Atlanta for health reasons, and in 1992 he was elected Bishop of Amorion. He died in
the United States in 2012.

177
 33) ΙΩΑΝΝΗΣ (Κωνσταντίνου), Ἐπίσκοπος Φωκαίας67.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Φωκαίας κ. Ἰωάννης (Κωνσταντίνου)
γεννήθηκε τὸ 1957 στὸ Richmond τῆς Virginia. Τὸ 1979 ἔλαβε τὸ Bachelor
of Science καὶ τὸ 1981 τὸ Master of Science στὴν ἐπιστήμη τῆς Βιολογίας
ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Richmond, ἐνῶ τὸ 1987 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης. Τὸ 1991 χειροτονήθηκε
Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος, τὸ 1995 προχειρίσθηκε σὲ Ἀρχιμανδρίτη καὶ
τὸ 2016 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.
Διακόνησε σὲ διάφορες ἐνορίες, ὅπως στὸ Piscataway τοῦ New Jersey,
καθὼς καὶ στὸ Anaheim καὶ τὸ Downey τῆς California. Ὑπηρέτησε,
ἐπίσης, στὸ Θρησκευτικὸ Σῶμα τῶν Ἀμερικανικῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων,
ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔχει παρασημοφορηθεῖ γιὰ τὴ δράση καὶ τὴν προσφορά του.
Τὸ 2020 ἀνέλαβε τὰ καθήκοντα τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως
Ἁγίου Φραγκίσκου καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ
Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος τῆς πάλαι ποτὲ
διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Φωκαίας.

67 Ε 97(2020), σ. 768· https://www.goarch.org/-/new-bishop-elect-2020 (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

178
 33) IOANNIS (Constantine), Bishop of Phocaea.
His Grace Bishop Ioannis (Constantine) of Phocaea was born in 1957 in Richmond, Virginia. In
1979 he received the Bachelor of Science and in 1981 the Master of Science in Biology from the
University of Richmond, while in 1987 he graduated from Holy Cross Greek Orthodox School of
Theology. In 1991 he was ordained a deacon and a priest, in 1995 he was elevated to the rank of
Archimandrite, and in 2016 he received the rank of Archimandrite of the Ecumenical Throne. He
served in various parishes such as Piscataway, New Jersey; Anaheim, California; and Downey,
California. Moreover, he served in the Chaplain Corps of the U.S. Armed Forces (U.S. Navy), from
which he has been decorated for his action and contribution. In 2020 he assumed the duties of
Chancellor of the Metropolis of San Francisco and in the same year he was elected by the Holy and
Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate as Bishop of Phocaea.

179
 34) ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ (Παπαγεωργόπουλος), Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου68.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου Κάλλιστος (Παπαγεωργόπουλος)
γεννήθηκε τὸ 1880 στὴν Πελοπόννησο. Σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ
τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Τὸ 1905 μετέβη στὶς ΗΠΑ, ὅπου ὑπηρέτησε
ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν σὲ ἐνορίες τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου καὶ τοῦ Λὸς Ἄντζελες.
Τὸ 1927 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου πρῶτος Ἕλληνας Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου. Σὲ μία
δύσκολη περίοδο τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς, πολιτεύτηκε
μὲ σύνεση καὶ μετριοπάθεια. Ἄσκησε τὰ καθήκοντα τοῦ τοποτηρητῆ
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς κατὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ ἀπὸ Κερκύρας
Ἀθηναγόρα. Ἐκοιμήθη τὸ 1940.

68 Ο 2(1927–1928), σσ. 186, 270· Ο 15(1940), σ. 358· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλο-
γοι…”, Ο 34(1959), σ. 182· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 31(1960), σ. 548.

180
 34) KALLISTOS (Papageorgopoulos), Bishop of San Francisco.
Bishop Kallistos (Papageorgopoulos) of San Francisco was born in 1880 in the Peloponnese. He
studied at the Theological School of the University of Athens. In 1905 he went to the United States,
where he served for many years in parishes of San Francisco and Los Angeles. In 1927 he was
elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate as the first Greek Bishop of San
Francisco. During a difficult period of the history of the Church of America, he served diplomatically
with prudence and moderation. He exercised his duties as locum tenens of the Archdiocese of
America during the election of Athenagoras of Kerkyra as Archbishop. He died in 1940.

181
 35) ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ (Σαμαρᾶς), Ἐπίσκοπος Ζήλων69.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ζήλων Κάλλιστος (Σαμαρᾶς) σπούδασε στὴ Θεολογικὴ
Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης. Τὸν Μάρτιο τοῦ 1980 ἐξελέγη
ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ
τὸν Ἀπρίλιο τοῦ ἴδιου ἔτους χειροτονήθηκε Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ.
Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης
Ἐπισκοπῆς Ζήλων. Κατὰ τὰ ἔτη 1982–1983 καὶ 1988–1991 ἄσκησε τὰ
καθήκοντα τοῦ τοποτηρητῆ τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Ντένβερ. Ἐκοιμήθη τὸ 1991.

69 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 89· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 229· https://orthodoxwiki.
org/Kallistos_(Samaras)_of_Zelon (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021)· https://www.denver.goarch.org/the-metropolis (τελευταία
προσπέλαση: 30/12/2021).

182
 35) KALLISTOS (Samaras), Bishop of Zela.
Bishop Kallistos (Samaras) of Zela studied at the Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in
Boston. In March 1980 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate
and in April of the same year he was ordained Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America under
the title of the Diocese of Zela. During the years 1982–1983 and 1988–1991 he served as locum
tenens of the Diocese of Denver. He died in 1991.

183
 36) ΜΑΞΙΜΟΣ (Ἁγιωργούσης), Ἐπίσκοπος Διοκλείας70,
Ἐπίσκοπος Πιττσβούργου71, Μητροπολίτης Αἴνου
καὶ Πρόεδρος Πιττσβούργου72, Μητροπολίτης Πιττσβούργου73.
Ὁ Μητροπολίτης πρώην Πιττσβούργου Μάξιμος (Ἁγιωργούσης)
γεννήθηκε τὸ 1935 στὴ Χίο. Τὸ 1957 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ
Σχολὴ τῆς Χάλκης καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ χειροτονήθηκε Διάκονος. Δύο χρόνια
ἀργότερα, τὸ 1959, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐνεγράφη
στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Louvain τοῦ Βελγίου, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔλαβε τὸ 1964
διδακτορικὸ δίπλωμα στὴ Θεολογία καὶ Baccalaureate στὴ Φιλοσοφία. Τὸ
1966 διορίστηκε Καθηγητὴς τῆς Συστηματικῆς Θεολογίας στὴ Θεολογικὴ
Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, ἐνῶ κατὰ τὰ ἔτη 1979–1985 διετέλεσε
Καθηγητὴς τῆς Συστηματικῆς Θεολογίας στὸ Θεολογικὸ Σεμινάριο τοῦ
Σωτῆρος Χριστοῦ στὸ Johnstown τῆς Pennsylvania. Τὸ 1978 ἐξελέγη
Ἐπίσκοπος Διοκλείας καὶ τὸ 1979 Ἐπίσκοπος Πιττσβούργου. Τὸ 1997
ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸν ἐξέλεξε
Μητροπολίτη Αἴνου, ἐνῶ συνέχισε νὰ διαποιμαίνει προεδρικῶς τὴν
Ἐπισκοπὴ Πιττσβούργου. Τὸ 2002 μὲ τὴν ἀνύψωση τῆς Ἐπαρχίας του
στὴν τάξη τῶν Μητροπόλεων, κατέστη Μητροπολίτης Πιττσβούργου, θέση ἀπὸ τὴν ὁποία παραιτήθηκε
τὸ 2011 γιὰ λόγους ὑγείας. Ἀνέπτυξε πλούσιο ποιμαντικό, συγγραφικὸ καὶ διαχριστιανικὸ ἔργο. Ἐκοιμήθη
τὸν Νοέμβριο τοῦ 2020 στὶς ΗΠΑ.

70 Ο 32(1957), σ. 237· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 86· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 229.
71 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 88.
72 Ο 4(1997), 4, σ. 427· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 149, 214.
73 Ο 9(2002), 4, σ. 652· Κ. Karidoyanes-FitzGerald, "Metropolitan Maximos Aghiorgoussis of Pittsburg", στὸ συλλογικό: Orthodox
Handbook on Ecumenism (Resources for Theological Education), Regnum Books International (In cooperation with WCC
Publications), Oxford 2014, σσ. 291-295· Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2011, ἐκδ. Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χ.τ.
2011, σ. 796· https://www.pittsburgh.goarch.org/metropolitan-maximos (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

184
 36) MAXIMOS (Aghiorgoussis), Bishop of Diokleia, Bishop of Pittsburgh,
Metropolitan of Ainos and President of Pittsburgh,
Metropolitan of Pittsburgh.
Metropolitan Maximos (Aghiorgoussis) Formerly of Pittsburgh was born in 1935 in Chios. In 1957
he graduated from the Theological School of Halki and in the same year he was ordained a deacon.
Two years later, in 1959, he was ordained a priest and then enrolled at the University of Louvain
in Belgium, from which he received a Baccalaureate in Philosophy and a doctorate in Theology in
1964. In 1966 he was appointed Professor of Systematic Theology at the Holy Cross Greek Orthodox
School of Theology, and during the years 1979–1985 he was Professor of Systematic Theology at
the Theological Seminary of Christ the Saviour in Johnstown, Pennsylvania. In 1978 he was elected
Bishop of Diokleia and in 1979 he was elected Bishop of Pittsburgh. In 1997 the Holy and Sacred
Synod of the Ecumenical Patriarchate elected him Metropolitan of Ainos, while he continued to serve
as President of the Diocese of Pittsburgh. In 2002, with the elevation of his Diocese to the rank of
Metropolises, he became Metropolitan of Pittsburgh, a position from which he resigned in 2011 for
health reasons. He developed a rich ministry in pastoral, writing, and inter-Christian works. He
died in November 2020 in the United States.

185
 37) ΜΑΡΚΟΣ (Lipa), Ἐπίσκοπος Λεύκης74.
Ὁ Ἐπίσκοπος Λεύκης Μάρκος (Lipa) γεννήθηκε τὸ 1919 στὴν
Κωνσταντινούπολη ἀπὸ οἰκογένεια ἀλβανικῆς καταγωγῆς. Τὸ 1950 ἐξελέγη
ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Βοηθὸς
Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι
ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Λεύκης γιὰ τὶς ποιμαντικὲς ἀνάγκες τῶν
ἀλβανικῶν κοινοτήτων τῆς Ἀμερικῆς. Ἐκοιμήθη τὸ 1982.

74 Ο 25(1950), σσ. 103, 242, 345–346, 371· Ε 27(1950), σ. 310· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ
Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 351· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 213· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντι-
νουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 86· https://orthodoxwiki.org/Mark_(Lipa)_of_Levka (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

186
 37) MARKOS (Lipa), Bishop of Leuka.
Bishop Markos (Lipa) of Leuka was born in 1919 in Constantinople to a family of Albanian origin.
In 1950 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate as Auxiliary
Bishop of the Archdiocese of America under the title of the Diocese of Leuka for the pastoral needs
of the Albanian Communities of America. He died in 1982.

187
 38) ΜΕΘΟΔΙΟΣ (Τουρνᾶς), Ἐπίσκοπος Σκοπέλου75, Ἐπίσκοπος Βοστώνης76,
Μητροπολίτης Ἀνέων καὶ Πρόεδρος Βοστώνης77, Μητροπολίτης Βοστώνης78.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βοστώνης κ. Μεθόδιος (Τουρνᾶς)
γεννήθηκε τὸ 1946 στὴ Νέα Ὑόρκη. Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐγκύκλιας
παιδείας του στὸ Ἡμερήσιο Ἑλληνικὸ Σχολεῖο τοῦ Ἱ. Καθεδρικοῦ Ναοῦ
Ἁγίας Τριάδος καὶ στὸ Mc Burney High School τῆς Νέας Ὑόρκης ἐνε-
γράφη στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο Βοστώνης, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔλαβε τὸ δίπλωμα
Bachelor of Arts. Συνέχισε τὶς σπουδές του στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου
Σταυροῦ, ἐνῶ ἀργότερα ἔλαβε τὸν τίτλο Master of Sacred Theology ἀπὸ τὸ
Πανεπιστήμιο τῆς Βοστώνης. Τὸ 1973 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ διετέλεσε
Ἀρχιδιάκονος τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰακώ-
βου. Τὸ 1979 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος, ἀναλαμβάνοντας τὰ καθήκοντα
τοῦ Προϊσταμένου τῆς ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στὴ Νέα Ὑόρκη. Τὸ
1982 ἐξελέγη Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν
τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Σκοπέλου. Τὸ 1984 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Βοστώνης. Τὴν
περίοδο 1989–1995 διετέλεσε Πρόεδρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Κολλεγίου καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου
Σταυροῦ. Τὸ 1985 ἀναγορεύθηκε ἐπίτιμος διδάκτορας Θεολογίας ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βοστώνης,
τὸ 1995 ἐπίτιμος διδάκτορας τῶν Ἀνθρωπιστικῶν Σπουδῶν ἀπὸ τὸ Ἀμερικανικὸ Διεθνὲς Κολλέγιο καὶ
τὸ 2001 ἐπίτιμος διδάκτορας Θεολογίας ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο καὶ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου
Σταυροῦ Βοστώνης. Τὸ 1997 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
Μητροπολίτης Ἀνέων, ἐνῶ συνέχισε νὰ διαποιμαίνει προεδρικῶς τὴν Ἱ. Ἐπισκοπὴ Βοστώνης. Τὸ 2002,
μὲ τὴν ἀνύψωση τῆς Ἐπαρχίας του στὴν τάξη τῶν Μητροπόλεων, κατέστη Μητροπολίτης Βοστώνης. Ἀπὸ
τὴ θέση αὐτὴ συνεχίζει μέχρι σήμερα τὸ ἀξιόλογο ποιμαντικὸ ἔργο του.

75 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 91· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 230.
76 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 97.
77 Ο 4(1997), 4, σ. 427· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 149, 214–215.
78 Ο 9(2002), 4, σ. 652· Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 691.

188
 38) METHODIOS (Tournas), Bishop of Skopelos, Bishop of Boston,
Metropolitan of Anea and President of Boston, Metropolitan of Boston.
His Eminence Metropolitan Methodios (Tournas) of Boston was born in 1946 in New York. After
the completion of his primary education at the Greek Day School of the Holy Trinity and at McBurney
High School in New York, he enrolled in Hellenic College and completed his degree of Bachelor of
the Arts. He continued his studies in the Holy Cross School of Theology and later received a Master
of Sacred Theology from Boston University. In 1973 he was ordained a deacon and he served as
Archdeacon to then Archbishop Iakovos of North and South America. He was ordained a priest in
1979 and he was assigned as the presiding priest of the St. Spyridon church in New York. In 1982
he was elected as the Auxiliary Bishop of Skopelos. In 1984 he was elected the Bishop of Boston.
He served as President of Hellenic College Holy Cross Greek Orthodox School of Theology from
1989–1995. In 1985, he received an honorary doctorate from Boston University while in 1995 he
received an honorary doctorate of the Humanities from the American International College. In 2001
he received an honorary doctorate in Theology from Hellenic College Holy Cross Greek Orthodox
School of Theology. In 1997 he was elected Metropolitan of Anea by the Holy and Sacred Synod of the
Ecumenical Patriarchate and he shepherded the Diocese of Boston as its President until December
2002 when his Diocese was elevated to Metropolis and he was elected Metropolitan of Boston. He
continues to serve his flock in this capacity to this day.

189
 39) ΜΕΛΕΤΙΟΣ (Διακανδρέου), Ἐπίσκοπος Ἀριστείας79.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀριστείας Μελέτιος (Διακανδρέου) ἀποφοίτησε ἀπὸ
τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου
Ἀθηνῶν. Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος τὸ 1946 στὸ Σικάγο. Ἄσκησε
ἐφημεριακὰ καθήκοντα τόσο στὸ Σικάγο ὅσο καὶ στὸ Ντένβερ. Τὸ 1964
ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὴν προσηγορία
τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἀριστείας. Ἀπὸ τὴν ἐκλογή
του καὶ ἕως τὸν θάνατό του τὸ 1968 στὸ Rio Hondo ὑπηρέτησε μὲ ζῆλο
καὶ ἀφοσίωση τὶς Ἑλληνορθόδοξες Κοινότητες τῆς Νότιας Ἀμερικῆς.

79 Ε 41(1964), σ. 287· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 55· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 219·
https://ortodoxia.com.ar/arquidiocesis/ (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

190
 39) MELETIOS (Diakandreou), Bishop of Aristeia.
Bishop Meletios (Diakandreou) of Aristeia graduated from the Theological School of the University
of Athens. He was ordained a priest in 1946 in Chicago, performing parish duties in both Chicago
and Denver. In 1964 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate
as Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America under the title Bishop of Aristeia. From his
election until his death in 1968 in Rio Hondo he served with zeal and devotion the Greek Orthodox
Communities of South America.

191
 40) ΜΕΛΕΤΙΟΣ (Τριποδάκης), Ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως80.
Ὁ Ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως Μελέτιος (κατὰ κόσμον Ἐμμανουὴλ
Τριποδάκης) γεννήθηκε τὸ 1911 στὴ Σπηλιὰ Χανίων. Τὸ 1935 χειροτονήθηκε
Διάκονος καὶ τὸ 1941 Πρεσβύτερος, λαμβάνοντας καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ
Ἀρχιμανδρίτη. Ἕναν χρόνο νωρίτερα (1940) εἶχε ἀποφοιτήσει ἀπὸ τὴ
Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Κατὰ τὸ διάστημα 1941–
1949, ὑπηρέτησε στὴν Ἱ. Μητρόπολη Κορινθίας καὶ τὸ 1949 ἀκολούθησε
στὶς ΗΠΑ τὸν ἀπὸ Κορινθίας Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Μιχαήλ. Ὑπηρέτησε
σὲ διάφορες Κοινότητες τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ τὸ 1960 ἐξελέγη ἀπὸ
τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος
ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Χριστιανουπόλεως.
Τὸ 1967 ἐξελέγη Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων ἀπὸ
τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ δὲν ἀποδέχθηκε
τὴν ἐκλογή. Τὸ 1979 ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία καὶ ἐκοιμήθη
τὸ 1983.

80 Ο 35(1960), σ. 346· Ε 37(1960), σ. 416· E 44(1967), σ. 796· Ε 45(1968), σ. 109· Ἰ. Χ. Κ., “Μελέτιος ὁ Τριποδάκης”, ΘΗΕ 8(1966),
στ. 972–973· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 35(1960), σσ. 391–392· Χ. Κ.
Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 218· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 89.

192
 40) MELETIOS (Tripodakis), Bishop of Christianoupolis.
Bishop Meletios (born Emmanuel Tripodakis) of Christianoupolis was born in 1911 in the Spelia,
Chania. In 1935 he was ordained a deacon and in 1941 a priest, receiving the offikion of Archimandrite.
A year earlier (1940) he had graduated from the Theological School of the University of Athens.
During the period 1941–1949, he served in the Metropolis of Corinth and in 1949 he accompanied
Archbishop Michael of America to the United States. He served in various Communities of the
Archdiocese and in 1960 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate
as a Bishop under the title of the Diocese of Christianoupolis. In 1967 he was elected Metropolitan
of Thessaly and Fanariofersalon by the Holy Synod of the Church of Greece, but he did not accept
the election. In 1979 he retired from active service and he died in 1983.

193
 41) ΝΑΘΑΝΑΗΛ (Συμεωνίδης), Μητροπολίτης Σικάγου81.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σικάγου κ. Ναθαναὴλ (Συμεωνίδης)
γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη τὸ 1978. Ἀφοῦ ὁλοκλήρωσε τὴν ἐγκύκλια
παιδεία, ἐνεγράφη στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο Βοστώνης καὶ ἀκολούθως
στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν
μεταπτυχιακῶν σπουδῶν του στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βοστώνης (2003),
ἀναγορεύθηκε διδάκτορας τῆς Θεολογίας τοῦ ἰδίου Πανεπιστημίου (2007)
μὲ εἰδίκευση στὴ Βιοηθική. Συνέχισε τὶς σπουδές του στὸ Πανεπιστήμιο
Columbia καὶ ἀκολούθως δίδαξε ὡς ἐπισκέπτης Καθηγητὴς στὸ
Πανεπιστήμιο Fordham τῆς Νέας Ὑόρκης, καθὼς καὶ στὶς Θεολογικὲς
Σχολὲς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου. Χειροτονήθηκε
Διάκονος τὸ 2003 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 2010. Διακόνησε σὲ διάφορες
ἐνορίες τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐνῶ ἀπὸ τὸ 2013 ἕως τὸ 2018 διετέλεσε
Διευθυντὴς τοῦ Γραφείου Διορθοδόξων, Οἰκουμενικῶν καὶ Διαχριστιανικῶν
Σχέσεων καὶ τοῦ Γραφείου τῆς Συμβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς “ Ἐπιστήμη
καὶ Τεχνολογία” τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς. Τὸ 2018 ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου τὸν ἐξέλεξε Μητροπολίτη Σικάγου, θέση ἀπὸ τὴν ὁποία συνεχίζει τὸ ποιμαντικὸ ἔργο του
μέχρι σήμερα.

81 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 714.

194
 41) NATHANAEL (Symeonides), Metropolitan of Chicago.

His Eminence Metropolitan Nathanael (Symeonides) of Chicago was born in Thessaloniki in

1978. After completing his primary education, he enrolled in Hellenic College and, after completing
undergraduate studies, at the Holy Cross Greek Orthodox School of Theology. After completing his
postgraduate studies at Boston University (2003), he was awarded a Ph.D. in Theology of the same
University (2007) specializing in Bioethics. He continued his studies in the field of Public Health at
Columbia University and then taught as a visiting Professor at the University of Athens, Fordham,
Holy Cross Greek Orthodox School of Theology, and at St. Vladimir’s Seminary. He was ordained
a deacon in 2003 and a priest in 2010. He ministered in various parishes of the Archdiocese, and
from 2013 to 2018 he served as Director of the Office of Inter-Orthodox, Ecumenical, and Inter–
Christian Relations and the Office of the Advisory Committee “Science and Technology” of the
Archdiocese of America. In 2018, the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate elected
him Metropolitan of Chicago, a position from which he continues his pastoral work to this day.

195
 42) ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Πισσάρης), Ἐπίσκοπος Ντητρόιτ85,
Μητροπολίτης Ντητρόιτ86.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ντητρόιτ κ. Νικόλαος (Πισσάρης)
γεννήθηκε τὸ 1953 στὸ Glens Falls τῆς Νέας Ὑόρκης. Τὸ 1975 ἀποφοί-
τησε ἀπὸ τὸ Colgate University μὲ εἰδίκευση στὴ Γαλλικὴ Φιλολογία
καὶ τὶς Κλασικὲς Σπουδές. Τὸ 1978 ἀποφοίτησε μὲ ἄριστα ἀπὸ τὴ Θεο-
λογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης. Λίγο ἀργότερα ἔλαβε τὸν
τίτλο Master of Divinity ἀπὸ τὴν ἴδια Σχολή, ἐνῶ παρακολούθησε καὶ
τὸ πρόγραμμα μεταπτυχιακῶν σπουδῶν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πα-
νεπιστημίου Ἀθηνῶν. Τὸ 1991 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος,
λαμβάνοντας καὶ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. Ὑπηρέτησε ὡς Πρω-
τοσύγκελλος ἀρχικὰ τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Πιττσβούργου (1991–1995) καὶ
ἐν συνεχείᾳ τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Ντητρόιτ (1995–1997). Τὸ 1999 ἐξελέγη
Ἐπίσκοπος Ντητρόιτ, ἐνῶ τὸ 2002 μὲ τὴν ἀνύψωση τῆς Ἐπαρχίας του
στὴν τάξη τῶν Μητροπόλεων κατέστη Μητροπολίτης Ντητρόιτ, θέση ἀπὸ
τὴν ὁποία συνεχίζει τὸ ποιμαντικὸ ἔργο του μέχρι σήμερα.

85 Ο 6(1999), 1, σ. 25· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 220.

86 Ο 9(2002), 4, σ. 652· Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 702.

196
 42) NICHOLAS (Pissare), Bishop of Detroit, Metropolitan of Detroit.
His Eminence Metropolitan Nicholas (Pissare) of Detroit was born in 1953 in Glens Falls, New
York. In 1975 he graduated from Colgate University specializing in French Philology and Classical
Studies. He graduated from Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in 1978, having the
distinction of being the class valedictorian. He took part in postgraduate studies at the Theological
School of the University of Athens. In 1991 he was ordained a deacon and a priest, receiving the
offikion of Archimandrite. He served as Chancellor first of the Diocese of Pittsburgh (1991–1995)
and then of the Diocese of Detroit (1995–1997). In 1999 he was elected Bishop of Detroit, while in
2002 with the elevation of his Diocese to the rank of Metropolis, he became Metropolitan of Detroit,
a position from which he continues his pastoral work to this day.

197
 43) ΠΑΥΛΟΣ (De Ballester), Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ88.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ Παῦλος (De Ballester) γεννήθηκε τὸ 1927
στὴ Βαρκελώνη τῆς Ἱσπανίας. Ἀνατράφηκε σὲ ρωμαιοκαθολικὸ οἰκογε-
νειακὸ περιβάλλον καὶ σὲ νεαρὴ ἡλικία ἔγινε δεκτὸς σὲ μοναχικὸ Τάγμα
τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἔλαβε πτυχίο φιλοσοφίας καὶ τὸ 1952
ἔγινε δεκτὸς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Τὴν ἴδια χρονιὰ χειροτονήθηκε
Διάκονος, τὸ 1954 Πρεσβύτερος καὶ τὸ 1955 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχι-
μανδρίτη. Τὸ 1958 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης.
Τὸ 1959 μετέβη στὶς ΗΠΑ καὶ τὸ 1961 ὁρίστηκε Ἱερατικῶς Προϊστάμενος
τῶν Ἑλληνορθοδόξων τῆς Δημοκρατίας τοῦ Μεξικοῦ, ὅπου τὸ 1962 ἀνέ-
λαβε καὶ πανεπιστημιακὰ καθήκοντα. Ἐπιτέλεσε ἕνα ἰδιαίτερα σημαντικὸ
ποιμαντικὸ ἔργο τόσο στὸ Μεξικὸ ὅσο καὶ σὲ ἄλλες χῶρες τῆς Κεντρικῆς
καὶ Νότιας Ἀμερικῆς, ὅπως ἡ Βενεζουέλα, ἡ Κολομβία καὶ ὁ Παναμᾶς.
Τὸ 1970 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πα-
τριαρχείου Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ
τὴν προσηγορία τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ναζιανζοῦ γιὰ τὴν ποιμαντικὴ ἐπιστασία τῆς
Νότιας καὶ Κεντρικῆς Ἀμερικῆς. Τὸ πολυσχιδὲς ἔργο του σὲ μία μεγάλη γεωγραφικὰ περιοχὴ διακόπηκε
βίαια, ὅταν δολοφονήθηκε τὸ 1984 στὸ Μεξικό.

88 Ε 47(1970), σ. 113· Π. Ντὲ Μπαγιεστέρ, Ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ, Ἡ μεταστροφή μου στὴν Ὀρθοδοξία, ἐκδ. Ἱ. Βασιλικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς
Μονῆς Μαχαιρᾶ, Κύπρος 20102· Ἀρχιμ. Ἰω. Σαράβια, Ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ Παύλου Ντὲ Μπαγιεστὲρ (Pablo De Ballester) Βίος–Ἔργο–
Κηρύγματα, Μεταπτυχιακὴ Ἐργασία (Τμῆμα Θεολογίας Α.Π.Θ.), Θεσσαλονίκη 2013· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ.
63–64· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 221.

198
 43) PAUL (De Ballester), Bishop of Nazianzos.
Bishop Paul (De Ballester) of Nazianzos was born in 1927 in Barcelona, Spain. He was raised in
a Roman Catholic family environment and at an early age was admitted to a monastic Order of the
Roman Catholic Church. He received a degree in Philosophy and in 1952 he was received into the
Orthodox Church. In the same year he was ordained a deacon while in 1954 he was ordained a priest.
In 1955 he received the offikion of Archimandrite. In 1958 he graduated from the Theological School
of Halki. In 1959 he went to the United States and in 1961 he was appointed presiding priest of the
Greek Orthodox Community of the Republic of Mexico, where in 1962 he also assumed teaching
responsibilities in the University. He conducted an especially important pastoral ministry not just
in Mexico, but also in other countries of Central and South America such as Venezuela, Colombia,
and Panama. In 1970 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate
as Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America with the title of Nazianzos and assigned for the
pastoral stewardship of South and Central America. His multifaceted work in this large geographical
area was violently interrupted when he was murdered in 1984 in Mexico.

199
 44) ΠΟΛΥΕΥΚΤΟΣ (Φινφίνης), Ἐπίσκοπος Τροπαίου89,
Μητροπολίτης Τροπαίου90, Μητροπολίτης Γερμανίας91, Μητροπολίτης Ἡλιουπόλεως
καὶ Θείρων92, Μητροπολίτης Σουηδίας καὶ πάσης Σκανδιναβίας93, Μητροπολίτης Ἀνέων94.

Ὁ Μητροπολίτης Ἀνέων Πολύευκτος (κατὰ κόσμον Κωνσταντῖνος

Φινφίνης) γεννήθηκε τὸ 1912 στὸ Φανάρι Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ 1934
ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ
χειροτονήθηκε Διάκονος. Τὸ 1937 διορίστηκε Ὑπογραμματέας τῆς Ἁγίας
καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ 1938 χειροτονήθηκε
Πρεσβύτερος καὶ προχειρίστηκε σὲ Ἀρχιμανδρίτη, ἐνῶ τὸ ἴδιο ἔτος μετέβη
στὴν Ἀμερική, ὅπου ὑπηρέτησε σὲ διάφορες Κοινότητες. Τὸ 1955 ἐξελέγη
Ἐπίσκοπος Τροπαίου γιὰ τὶς ποιμαντικὲς ἀνάγκες τῆς περιοχῆς τοῦ
Pittsburgh. Τὸ 1960 ἡ Ἐπισκοπὴ Τροπαίου ἀνυψώθηκε τιμῆς ἕνεκεν καὶ
ἐν τῷ προσώπῳ του σὲ Μητρόπολη καὶ ὁ ἴδιος κατέστη Μητροπολίτης
Τροπαίου, ἀναλαμβάνοντας τὴ διαποίμανση τῶν Ἑλληνικῶν Κοινοτήτων
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς στὴ Νότια Ἀμερική. Τὸ 1963 ἐξελέγη πρῶτος ποι-
μενάρχης τῆς ἀρτισυστάτου τότε Ἱ. Μητροπόλεως Γερμανίας, ἐνῶ τὸ 1968
μετατέθηκε στὴν Ἱ. Μητρόπολη Ἡλιουπόλεως καὶ Θείρων. Τὴν ἑπόμενη
χρονιὰ (1969) ἐξελέγη Μητροπολίτης τῆς νεοπαγοῦς Ἱ. Μητροπόλεως Σουηδίας καὶ πάσης Σκανδιναβίας
καὶ τὸ 1974 μετατέθηκε στὴν Ἱ. Μητρόπολη Ἀνέων. Ἐκοιμήθη τὸ 1988 στὴν Ἀθήνα.
89 Ο 9(1934), σσ. 138, 385· Ο 11(1936), σ. 287· Ο 12(1937), σ. 35· Ο 13(1938), σ. 91· O 30(1955), σ. 494· Ἰ. Χ. Κ., “Πολύευκτος ὁ Φινφίνης”, ΘΗΕ
10(1967), στ. 525–526· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 356· Χ. Κ. Τσού-
βαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 215.
90 Ο 35(1960), σσ. 345–346· Ε 37(1960), σ. 416· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σσ. 217–218· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας
Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 89.
91 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 51.
92 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 61.
93 Ε 46(1969), σ. 463· Π. Μενεβίσογλου, (Μητρ. Σουηδίας καὶ πάσης Σκανδιναβίας), Ἡ ἱστορία τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σουηδίας καὶ πάσης
Σκανδιναβίας (1969–2014), Θεσσαλονίκη 20203, σσ. 73–79· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 62.
94 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 80· τοῦ ἰδίου, Ἐπισκοπικὴ Ἱστορία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου…, ὅ.π., σσ. 518–520.

200
 44) POLYEFKTOS (Finfinis), Bishop of Tropaeou, Metropolitan
of Tropaeou, Metropolitan of Germany, Metropolitan of Heliopolis and Thira,
Metropolitan of Sweden and all Scandinavia, Metropolitan of Anea.
Metropolitan Polyefktos (born Konstantinos Finfinis) of Anea was born in 1912 in the Phanar
neighborhood of Constantinople. In 1934 he graduated from the Theological School of Halki and in
the same year he was ordained a deacon. In 1937 he was appointed Undersecretary of the Holy and
Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate, in 1938 he was ordained a priest and was elevated
to the rank of Archimandrite. In the same year he went to America where he served in various
Communities. In 1955 he was elected Bishop of the Tropaeou for the pastoral needs of the Pittsburgh
region. In 1960, the Diocese of Tropaeou was elevated honorably and in his person to a Metropolis
and he himself became Metropolitan of Tropaeou, undertaking the spiritual guidance of the Greek
Orthodox Communities of the Archdiocese in South America. In 1963 he was elected the first
Metropolitan of the newly established Metropolis of Germany, while in 1968 he was transferred to
the Metropolis of Heliopolis and Thira. The following year (1969) he was elected Metropolitan of
the newly established Metropolis of Sweden and all Scandinavia and in 1974 he was transferred to
the Metropolis of Anea. He died in Athens in 1988.

201
 45) ΣΑΒΒΑΣ (Ζεμπιλλᾶς), Ἐπίσκοπος Τρωάδος95, Μητροπολίτης Πιττσβούργου96.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πιττσβούργου κ. Σάββας (Ζεμπιλλᾶς)
γεννήθηκε τὸ 1957 στὴν Indiana τῶν ΗΠΑ. Τὸ 1979 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὸ
Colby College μὲ τίτλο Φιλοσοφίας καὶ Ἀγγλικῆς Φιλολογίας καὶ τὸ 1984
ἔλαβε τὸ πτυχίο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, ἐνῶ
συνέχισε ἐπὶ ἑξαετία τὶς σπουδές του στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀξφόρδης.
Χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1992 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1995. Τὸ 2001 ἐξελέγη
Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς
πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Τρωάδος. Ἄσκησε τὰ καθήκοντα
τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς ἐπὶ δεκαετία καὶ τὸ 2011
ἐξελέγη Μητροπολίτης Πιττσβούργου ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Στὴν Ἱ. Μητρόπολη Πιττσβούργου συνεχίζει
μέχρι σήμερα τὸ ποιμαντικὸ ἔργο του.

95 Ο 8(2001), 4, σ. 423.
96 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 705.
202
 45) SAVAS (Zembillas), Bishop of Troas, Metropolitan of Pittsburgh.
His Eminence Metropolitan Savas (Zembillas) of Pittsburgh was born in 1957 in Indiana. In 1979
he graduated from Colby College majoring in Philosophy and English Literature and in 1984 he
received a M.Div. from Holy Cross Greek Orthodox School of Theology while also continuing his
studies for six years at the University of Oxford. He was ordained a deacon in 1992 and a priest in
1995. In 2001 he was elected an Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America under the title of
the Diocese of Troas. He served as Chancellor of the Archdiocese for ten years and, in 2011, he was
elected Metropolitan of Pittsburgh by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate.
He continues his pastoral work in the Metropolis of Pittsburgh to this day.

203
 46) ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ (Σκορδαλλός), Ἐπίσκοπος Ζήλων97.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ζήλων κ. Σεβαστιανὸς (Σκορδαλλὸς)
γεννήθηκε τὸ 1955 στὴν Κύπρο, ὅπου καὶ ὁλοκλήρωσε τὴν ἐγκύκλια παιδεία.
Τὸ 1978 ἔλαβε τὸ πτυχίο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν καὶ τὴν ἑπόμενη
χρονιὰ ξεκίνησε τὶς μεταπτυχιακὲς σπουδές του στὶς ΗΠΑ, λαμβάνοντας τὸ
1982 τὸν σχετικὸ τίτλο μὲ εἰδίκευση στὴν Ποιμαντικὴ Ψυχολογία. Διάκονος
χειροτονήθηκε τὸ 1974 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1979. Ὑπηρέτησε σὲ διάφορες
ἐνορίες τῆς Ἑλλάδας, τῆς Κύπρου, τῆς Μ. Βρεταννίας καὶ τῶν ΗΠΑ. Κατὰ
τὸ διάστημα 2006–2018 διετέλεσε Ἀρχιγραμματέας τῆς Ἱ. Ἐπαρχιακῆς
Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς. Στὸ μεταξύ, τὸ 2011, ἐξελέγη ἀπὸ τὴν
Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Βοηθὸς Ἐπίσκοπος
τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι
ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ζήλων, ἐνῶ τὸ 2012 ὁρίσθηκε Πνευματικὸς
Σύμβουλος τῆς Ἐθνικῆς Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος τῆς Ἀμερικῆς. Τὸ 2019
μετέβη στὴν Ἀτλάντα ὡς βοηθὸς τοῦ Μητροπολίτη κ. Ἀλεξίου.

97 https://www.goarch.org/el/-/his-grace-bishop-sevastianos-of-zela (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021)· https://atlmetropolis.org/

bishop-sevastianos-of-zela (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

204
 46) SEVASTIANOS (Skordallos), Bishop of Zela.
His Grace Bishop Sevastianos (Skordallos) of Zela was born in 1955 in Cyprus, where he completed
his primary education. In 1978 he received his degree from the Theological School of Athens and the
following year he began his postgraduate studies in the United States, receiving in 1982 a Th.M. with
a specialization in Pastoral Psychology from Columbia Theological Seminary in Decatur, Georgia.
He was ordained a deacon in 1974 and a priest in 1979. He served in various parishes in Greece,
Cyprus, Great Britain and the United States. During the period 2006–2018 he served as Chief
Secretary of the Holy Eparchial Synod of the Greek Orthodox Archdiocese of America. Meanwhile,
in 2011, he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate as Auxiliary
Bishop of the then Archbishop Demetrios of America under the title of the Diocese of Zela. In 2012
he was appointed Spiritual Advisor of the National Philoptochos Sisterhood of America and in 2019
he went to Atlanta as an assistant to Metropolitan Alexios of Atlanta where he continues his service
there to this day.

205
 47) ΣΙΛΑΣ (Κοσκινᾶς), Ἐπίσκοπος Ἀμφιπόλεως98,
Ἐπίσκοπος Νέας Ἰερσέης99, Μητροπολίτης Νέας Ἰερσέης100,
Μητροπολίτης Σαράντα Ἐκκλησιῶν101.
Ὁ Μητροπολίτης Σαράντα Ἐκκλησιῶν Σίλας (κατὰ κόσμον Σάββας
Κοσκινᾶς) γεννήθηκε τὸ 1919 στὴν Κέρκυρα. Τὸ 1941 χειροτονήθηκε
Διάκονος καὶ τὸ 1943 Πρεσβύτερος, ἐνῶ τὴν ἴδια χρονιὰ ἀποφοίτησε
ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Τὸ 1945 μετέβη
στὶς ΗΠΑ, ὅπου ὑπηρέτησε σὲ διάφορες ἐνορίες τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς
Ἀμερικῆς. Τὸ διάστημα 1951–1957 δίδαξε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ, ἐνῶ τὸ 1957 ἔλαβε Master ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ
Πανεπιστημίου τῆς Βοστώνης. Τὸ 1960 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ
Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Ἀμφιπόλεως καὶ
τὸ 1979 Ἐπίσκοπος Νέας Ἰερσέης. Τὸ ἑπόμενο ἔτος (1980) προήχθη σὲ
Μητροπολίτη Νέας Ἰερσέης. Κατὰ τὰ ἔτη 1987–1989 διετέλεσε Πρόεδρος
τοῦ Ἑλληνικοῦ Κολλεγίου καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.
Τὸ 1996 ἐξελέγη Μητροπολίτης Σαράντα Ἐκκλησιῶν. Ἐκοιμήθη τὸ 2000
στὶς ΗΠΑ.

98 Ο 35(1960), σ. 346· Ε 37(1960), σ. 416· Σ. Γ. Κόλλια, “Σίλας ὁ Κοσκινᾶς”, ΘΗΕ 11(1967), στ. 145–146· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (με-
τέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 35(1960), σ. 392· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 218·
Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 83.
99 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 87.
100 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 89· Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 1995, ὅ.π., σσ. 567–568.
101 Ο 3(1996), 4, σ. 478· Ο 7(2000), 4, σ. 717· G. D. Dragas, “Metropolitan Silas of Saranta Ekklesies”, GOTR 45(2000), 1–4, σσ.
801–804· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 211· https://www.goarch.org/-/greek-orthodox-metropolitan-silas-dies-
following-heart-attack-dec-12th (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

206
 47) SILAS (Koskinas), Bishop of Amphipolis, Bishop of New Jersey,
Metropolitan of New Jersey, Metropolitan of Saranta Ekklisies.
Metropolitan Silas (born Savas Koskinas) of Saranta Ekklisies was born in 1919 in Kerkyra. In
1941 he was ordained a deacon and in 1943 a priest, while in the same year he graduated from
the Theological School of the University of Athens. In 1945 he went to the United States, where
he served in various parishes of the Archdiocese of America. From 1951 to 1957 he taught at Holy
Cross Greek Orthodox School of Theology, while in 1957 he received a Master’s degree from the
Theological School of Boston University. In 1960 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the
Ecumenical Patriarchate, Bishop of Amphipolis and in 1979 he was elected Bishop of New Jersey. The
following year (1980) he was promoted to Metropolitan of New Jersey. During the years 1987–1989
he served as President of Hellenic College Holy Cross Greek Orthodox School of Theology. In 1996
he was elected Metropolitan of Saranta Ekklisies. He died in 2000 in the United States.

207
 48) ΣΠΥΡΙΔΩΝ (Κέζιος), Ἐπίσκοπος Ἀμάστριδος102.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ἀμάστριδος κ. Σπυρίδων (Κέζιος) γεννήθηκε
τὸ 1935 στὸ Σικάγο. Τὸ 1957 νυμφεύθηκε τὴ Χρυσάνθη Μαρινάκου, μὲ
τὴν ὁποία ἀπέκτησε τέσσερα παιδιά. Διετέλεσε ἐφημέριος σὲ ἐνορίες τῶν
ΗΠΑ καὶ ἀνέπτυξε πλούσιο καὶ πολυσχιδὲς ποιμαντικὸ ἔργο. Συμμετεῖχε σὲ
ἐκκλησιαστικὴ ἀντιπροσωπεία ποὺ μετέβη στὴν Ἀλβανία, προκειμένου νὰ
πείσει τὴν κυβέρνηση νὰ ἀποδεχθεῖ τὸν νεοεκλεγέντα τότε Ἀρχιεπίσκοπο
Τιράνων κ. Ἀνάστασιο. Μετέφρασε λειτουργικὰ κείμενα ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ
στὰ ἀγγλικὰ καὶ ὑπῆρξε μέλος διαφόρων Ἐπιτροπῶν τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς
Ἀμερικῆς. Μετὰ τὴν ἐκδημία τῆς πρεσβυτέρας του, τοῦ ἀπονεμήθηκε τὸ
ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. Τὸ 2020, μὲ πρόταση τοῦ Σεβασμιωτάτου
Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρου, ὁ ὁποῖος θέλησε νὰ τιμήσει
στὸ πρόσωπό του ὅλους τοὺς ἔγγαμους ἱερεῖς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐξελέγη
Ἐπίσκοπος τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἀμάστριδος.

102 Ε 97(2020), σ. 768· https://www.goarch.org/-/new-bishop-elect-2020 (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

208
 48) SPYRIDON (Kezios), Bishop of Amastris.
His Grace Bishop Spyridon (Kezios) of Amastris was born in 1935 in Chicago. In 1957 he married
Chrysanthi Marinakou, with whom he had four children. He served as a priest in various parishes
in the United States and developed a rich pastoral work. He participated in a delegation that went
to Albania in order to persuade the Albanian government to accept the election of Archbishop
Anastasios. Ηe translated liturgical texts from Greek into English and served as a member of
various Committees of the Archdiocese of America. After the passing away of his wife, he received
the offikion of Archimandrite. In 2020, he was elected Bishop of Amastris by the Holy and Sacred
Synod of the Ecumenical Patriarchate, on the proposal of His Eminence Archbishop Elpidophoros of
America, who wanted to honor all the married priests of the Archdiocese in the person of Fr. Kezios.

209
 49) ΣΩΤΗΡΙΟΣ (Ἀθανασούλας), Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας103, Ἐπίσκοπος
Τορόντο104, Μητροπολίτης Τορόντο105, Ἀρχιεπίσκοπος Καναδᾶ106.
Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Καναδᾶ κ. Σωτήριος (Ἀθανασούλας)
γεννήθηκε τὸ 1936 στὰ Λεπιανὰ τῆς Ἄρτας. Σπούδασε στὴ Θεολογι-
κὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Μό-
ντρεαλ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔλαβε Master Θεολογίας. Τὸ 1962 χειροτονήθηκε
Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ ξεκίνησε τὴν ἐκκλησιαστικὴ διακονία του
στὸν Καναδᾶ, στὸ πλαίσιο τῆς ἑνιαίας τότε Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Βορείου
καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς. Ὑπηρέτησε ὡς ἔφορος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ τὸ 1962 καὶ ὡς μέλος τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Συμβουλίου
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ἀπὸ τὸ 1968 ἕως τὸ 1996. Τὸ 1973 ἐξελέγη
Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας, Βοηθός τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς
Ἰακώβου γιὰ τὸν Καναδᾶ. Διετέλεσε μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου
τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Τορόντο κατὰ τὸ διάστημα 1976–1978 καὶ τὸ
1979 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Τορόντο. Ὑπῆρξε Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος
ἀπὸ τὶς 30 Ἰουλίου ἕως τὶς 20 Σεπτεμβρίου 1996 καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ
ἐξελέγη Μητροπολίτης Τορόντο. Tὸ 2019, μὲ τὴν ἀνύψωση τῆς Ἐπαρχίας του σὲ Ἀρχιεπισκοπή, κατέστη
Ἀρχιεπίσκοπος Καναδᾶ. Ἵδρυσε 54 Ἑλληνορθόδοξες Κοινότητες στὸν Καναδᾶ, 2 Μοναστήρια, πολλὰ
Ἡμερήσια Σχολεῖα, καθὼς καὶ τὴν Πατριαρχικὴ Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Ἀκαδημία τοῦ Τορόντο τὸ 1998.
Ἔχει συγγράψει καὶ δημοσιεύσει στὰ ἑλληνικὰ καὶ τὰ ἀγγλικὰ ἔργο πάνω στὴν ὀρθόδοξη κατήχηση καὶ
ἔχει προσθέσει στὴν ἰδιοκτησία τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Καναδᾶ 15 ἀκίνητα συνολικῆς ἀξίας 140 περίπου
ἑκατομμυρίων δολαρίων. Γιὰ τὸ πλούσιο ποιμαντικό, φιλανθρωπικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο του, τοῦ ἔχουν
ἀπονεμηθεῖ διακρίσεις τόσο ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν Καναδᾶ.

103 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 79–80· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 227.
104 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 88.
105 Ο 3(1996), 3, σσ. 343–344· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 210.
106 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σσ. 811–812.

210
 49) SOTIRIOS (Athanasoulas), Bishop of Constantia, Bishop of Toronto,
Metropolitan of Toronto, Archbishop of Canada.
His Eminence Archbishop Sotirios (Αthanasoulas) of Canada was born in 1936 in Lepiana, Arta.
He studied at the Theological School of the University of Athens and the University of Montreal,
from which he received a Master of Theology. In 1962 he was ordained a deacon and a priest and
began his ecclesiastical ministry in Canada, in the context of the then unified Archdiocese of North
and South America. Ηe served as a trustee of the Holy Cross Greek Orthodox School of Theology
in 1962 as well as a member of the Archdiocesan Council of the Archdiocese of America from
1968–1996. In 1973 he was elected Bishop of Constantia, Auxiliary Bishop of the then Archbishop
of America, Iakovos, for Canada. Ηe also served as a member of the Administrative Council of the
University of Toronto from 1976–1978 and in 1979 he was elected Bishop of Toronto. He was the
Hierarchical Vicar of the Archdiocese of America from July 30, 1996–September 20, 1996 and in
the same year he was elected Metropolitan of Toronto. In 2019, with the elevation of his eparchy to
the rank of Archdiocese, he became Archbishop of Canada. He founded fifty–four Greek Orthodox
Communities in Canada, two monasteries, many Greek Orthodox Day Schools, and the Patriarchal
Orthodox Theological Academy of Toronto in 1998. He has written and published in both Greek and
English a work on Orthodox Catechism and has throughout his ministry added fifteen properties
to the number of properties of the Archdiocese of Canada totaling a value of about $140 million.
He was awarded distinctions from both Greece and Canada for his rich pastoral, philanthropic, and
social ministry.

211
 50) ΤΙΜΟΘΕΟΣ (Μπακᾶκος), Ἐπίσκοπος Ἑξαμιλίου109.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ἑξαμιλίου κ. Τιμόθεος (Μπακᾶκος)
γεννήθηκε τὸ 1952 στὸ Σικάγο, ὅπου ἔλαβε καὶ τὴν ἐγκύκλια παιδεία. Τὸ
1970 εἰσῆλθε στὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο τῆς Βοστώνης καὶ τὸ 1972 μετέβη στὴν
Ἑλλάδα γιὰ νὰ φοιτήσει στὸ Ἀμερικανικὸ Κολλέγιο Pierce τῆς Ἀθήνας.
Τὸ 1975 ἔλαβε τὸ Βachelor of Science καὶ τὸ 1978 τὸ Master of Divinity
ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τὸ 1980 χειροτονήθηκε
Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ τὸ 1984 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη.
Ὑπηρέτησε ὡς προϊστάμενος σὲ ἐνορίες τῶν ΗΠΑ καὶ ἀνέπτυξε πλούσιο
ποιμαντικὸ ἔργο. Παράλληλα μὲ τὰ ποιμαντικὰ καθήκοντά του, συμμετεῖχε
σὲ διάφορες ἐπιτροπὲς τόσο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σικάγου ὅσο καὶ τῆς Ἱ.
Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς. Τὸ 2019 ἀνέλαβε καθήκοντα Πρωτοσυγκέλλου
τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σικάγου καὶ τὸ 2020 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ
Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος τῆς πάλαι ποτὲ
διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἑξαμιλίου.

109 Ε 97(2020), σ. 768· https://www.goarch.org/-/new-bishop-elect-2020 (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

212
 50) TIMOTHY (Bakakos), Bishop of Hexamilion.
His Grace Bishop Timothy (Bakakos) of Hexamilion was born in 1952 in Chicago, where he
received his primary education. In 1970 he entered Hellenic College in Boston and in 1972 he went
to Greece to study at the American Pierce College in Athens. In 1975 he received the Bachelor of
Science and in 1978 the Master of Divinity from Holy Cross Greek Orthodox School of Theology. In
1980 he was ordained a deacon and priest, and in 1984 he received the offikion of Archimandrite.
He served as presiding priest of parishes in the United States and developed a wealth of pastoral
work. Alongside his pastoral duties, he participated in various committees both of the Diocese of
Chicago and the Archdiocese of America. In 2019 he became Chancellor of the Metropolis of Chicago
and in 2020 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate Auxiliary
Bishop with the title of Hexamilion.

213
 51) ΤΙΜΟΘΕΟΣ (Νεγρεπόντης), Ἐπίσκοπος Παμφίλου110,
Ἐπίσκοπος Ντητρόιτ111.
Ὁ Ἐπίσκοπος πρώην Ντητρόιτ Τιμόθεος (Νεγρεπόντης) γεννήθηκε τὸ
1938 στὴν Ἀθήνα. Σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης καὶ ἔλαβε τὸ Bachelor ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κολλέγιο καὶ
τὸ Master ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης.
Παρακολούθησε μαθήματα Θεολογίας στὸ Moravian College τῆς
Pennsylvania καὶ Ψυχολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Miami στὸ Oxford
τοῦ Οhio. Χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1950 καὶ Πρεσβύτερος τὸ 1952
καὶ ἀμέσως μετέβη στὴν Ἀμερική, ὅπου τοποθετήθηκε ὡς Ἱερατικῶς
Προϊστάμενος τῶν Κοινοτήτων τῆς Δημοκρατίας τοῦ Παναμᾶ. Ἀκολού-
θως ὑπηρέτησε σὲ ἐνορίες τῆς Βόρειας Ἀμερικῆς καὶ σὲ ἐπιτελικὲς θέσεις
τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς. Τὸ 1973 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Παμφίλου, Βοηθός
τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου, γιὰ τὴ Νότια Ἀμερική. Ἐν
συνεχείᾳ, τὸ 1979 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ντητρόιτ, θέση ἀπὸ τὴν ὁποία
παραιτήθηκε τὸ 1995. Ἐκοιμήθη τὸ 1998 στὴν Ἀθήνα.

110 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 79· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σσ. 226–227.
111 Ο 2(1995), 3, σ. 385· Ο 5(1998), 4, σσ. 813–814· Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 1995, ὅ.π., σσ. 570–571· Β. Θ.
Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 88.

214
 51) TIMOTHY (Negrepontis), Bishop of Pamphilon, Bishop of Detroit.
Bishop Timothy (Negrepontis) Formerly of Detroit was born in 1938 in Athens. He studied at
the Theological School of the University of Thessaloniki and received his Bachelor’s degree from
Hellenic College and the Master of Divinity from Holy Cross Greek Orthodox School of Theology.
He attended courses in Theology at Moravian College of Pennsylvania and in Psychology at the
University of Miami. He was ordained a deacon in 1950 and a priest in 1952 and immediately
went to America, where he was assigned as presiding priest of the Communities of the Republic of
Panama. He then served in North American parishes and staff positions of the Archdiocese. In 1973
he was elected Bishop of Pamphilon, Auxiliary Bishop of the then Archbishop of America, Iakovos,
for South America. In 1979 he was elected Bishop of Detroit, a position from which he resigned in
1995. He died in 1998 in Athens.

215
 52) ΤΙΜΟΘΕΟΣ (Χαλόφτης), Ἐπίσκοπος Ροδοστόλου112.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ροδοστόλου Τιμόθεος (Χαλόφτης) γεννήθηκε τὸ 1917
στὰ Μέγαρα Ἀττικῆς. Τὸ 1938 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἐνῶ φοίτησε γιὰ δύο ἔτη στὸ Institut Catholique
καὶ στὸ Seminaire St. Sulpice τοῦ Παρισιοῦ. Μετὰ τὴν εἴσοδό του στὸν ἱερὸ
κλῆρο προσέφερε τὶς ὑπηρεσίες του στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος (1938–
1956) ἀπὸ διάφορες θέσεις, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἐκείνη τοῦ Ἱεροκήρυκα τῆς
Ἱ. Μητροπόλεως Καρυστίας, καθὼς καὶ τοῦ Διευθυντῆ Ἐξομολογήσεως
στὴν Ἀποστολικὴ Διακονία. Τὸ 1956 μετέβη στὴν Ἀμερική, ὅπου ὑπηρέτησε
σὲ ἐνορίες τοῦ Καναδᾶ καὶ τῶν ΗΠΑ. Τὸ 1959 ἀνέλαβε τὰ καθήκοντα
τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς καὶ τὸ 1962
ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
Ἐπίσκοπος Ροδοστόλου. Ἀνέλαβε διαδοχικὰ τὴν ποιμαντικὴ εὐθύνη τῶν
Ἑλληνορθοδόξων Κοινοτήτων τῆς Νότιας Ἀμερικῆς, τοῦ Καναδᾶ, τῆς
Ἀλάσκας καὶ τοῦ Σικάγου. Ἐκοιμήθη τὸ 1977.

112 Ε 19(1941), σ. 142· Ε 29(1952), σ. 44· Ἰ. Χ. Κ., “Τιμόθεος ὁ Χαλόφτης”, ΘΗΕ 11(1967), στ. 783· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα
Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 38(1963), σ. 85· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 219.

216
 52) TIMOTHEOS (Haloftis), Bishop of Rodostolon.
Bishop Timotheos (Haloftis) of Rodostolon was born in 1917 in Megara, Attica. In 1938 he graduated
from the Theological School of the University of Athens, while he studied for two years at the Institut
Catholique and the Seminaire St. Sulpice of Paris. After entering the clergy, he offered his services
to the Church of Greece (1938–1956) in a variety of positions, including that of preaching orator of
Metropolis of Karystia, as well as the Director of Confession in the Apostoliki Diakonia. In 1956 he
went to America, where he served in parishes in Canada and the United States. In 1959 he assumed
the duties of Chancellor of the Archdiocese of America and in 1962 he was elected by the Holy and
Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate, Bishop of Rodostolon. He successively assumed the
pastoral responsibility of the Greek Orthodox Communities of South America, Canada, Alaska, and
Chicago. He died in 1977.

217
 53) ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ (Ἰωαννίδης), Ἐπίσκοπος Σικάγου113,
Μητροπολίτης Σύρου114.
Ὁ Μητροπολίτης πρώην Σύρου Φιλάρετος ( Ἰωαννίδης) γεννήθηκε
τὸ 1886 (καὶ κατ’ ἄλλες πηγὲς τὸ 1885) στοὺς Μαυρατζαίους τῆς
Σάμου. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἐγκαταβίωσε στὴν Ἱ. Μονὴ Βατοπεδίου Ἁγίου
Ὄρους. Σπούδασε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν,
ἐνῶ παρακολούθησε μαθήματα καὶ στὴ Νομικὴ Σχολή. Τὸ 1919 μετέβη
στὴν Ἀμερικὴ καὶ φοίτησε στὴν Ἐπισκοπελιανὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ
Wisconsin, ὅπου εἰδικεύτηκε στὴν Ποιμαντική, τὴν Κοινωνιολογία καὶ
τὴν Ἱεραποστολική. Ὑπηρέτησε ὡς κληρικὸς στὸν Ἅγιο Φραγκῖσκο
τῶν ΗΠΑ καὶ διετέλεσε Διευθυντὴς τοῦ Σεμιναρίου τοῦ Ἁγίου
Ἀθανασίου. Τὸ 1923 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Σικάγου, ἐνῶ ἀνέλαβε καὶ τὰ
καθήκοντα τοῦ τοποτηρητῆ τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Ἁγίου Φραγκίσκου.
Τὸ 1930 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Μητροπολίτης Σύρου, Τήνου, Ἄνδρου, Κέας καὶ Μήλου, θέση ἀπὸ
τὴν ὁποία παραιτήθηκε τὸ 1960 γιὰ λόγους ὑγείας. Ἐκοιμήθη τὸ
1961 στὴ Σύρο.

113 Ο 5(1930), σ. 379· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 31(1960), σ. 548.

114 Ο 6(1931), σ. 78· Ε 8(1930), σ. 362· Ε 38(1961), σ. 249· Φ. Α. Β., “Φιλάρετος, Μητροπολίτης Σύρου”, ΘΗΕ 11(1967), στ. 1067· Ἀρχιμ.
Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 27.

218
 53) PHILARETOS (Ioannidis), Bishop of Chicago, Metropolitan of Syros.
Metropolitan Philaretos (Ioannidis) Formerly of Syros was born in 1886 (and according to other
sources in 1885) in Mavratzaioi of Samos. At a young age he lived in the Holy Monastery of
Vatopedi on Mount Athos. He studied at the Theological School of the University of Athens, while
he also attended courses at the Law School of the University of Athens. In 1919 he went to America
and studied at the Episcopalian Theological School of Wisconsin, where he specialized in Pastoral
Theology, Sociology, and Missiology. He served as a clergyman in San Francisco and served as
Director of the St. Athanasios Seminary in Astoria. In 1923 he was elected by the Holy and Sacred
Synod of the Ecumenical Patriarchate, Bishop of Chicago, while he also assumed the duties of locum
tenens of the Diocese of San Francisco. In 1930 he was elected by the Holy Synod of the Church of
Greece Metropolitan of Syros, Tinos, Andros, Kea and Milos, a position from which he resigned in
1960 for health reasons. He died in Syros in 1961.

219
 54) ΦΙΛΙΠΠΟΣ (Κουτούφας), Ἐπίσκοπος Δαφνουσίας115,
Ἐπίσκοπος Ἀτλάντας116.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀτλάντας Φίλιππος (Κουτούφας) γεννήθηκε τὸ 1929
στὸ Ληξούρι. Σπούδασε τὴν ἱερὰ ἐπιστήμη στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ τὸ 1952 χειροτονήθηκε Διάκονος. Στὴν Ἀθήνα
ἀνέπτυξε σημαντικὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο. Τὸ 1958 μετέβη στὶς ΗΠΑ καὶ δύο
χρόνια ἀργότερα (1960) χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ προχειρίσθηκε σὲ
Ἀρχιμανδρίτη. Ὑπηρέτησε σὲ διάφορες Κοινότητες τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς
Ἀμερικῆς, ἐνῶ ταυτόχρονα μετεκπαιδεύθηκε στὸ Πανεπιστήμιο τῆς πόλης
Bridgeport τοῦ Connecticut καὶ στὸ Πανεπιστήμιο Adelphi τῆς Νέας
Ὑόρκης. Τὸ 1982 ἐξελέγη Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς
Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς
Δαφνουσίας. Διετέλεσε Διευθυντὴς τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Ἁγίου Βασιλείου
καὶ τὸ 1992 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Ἀτλάντας. Ἐκοιμήθη τὸ 1995 στὶς ΗΠΑ.

115 Ε 29(1952), σ. 44· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 92· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 230.
116 Ο 1(1994), 1, σ. 154· Ο 2(1995), 4, σσ. 661–662· Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 1995, ὅ.π., σσ. 578–579· Β. Θ.
Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 110.

220
 54) PHILIP (Koutoufas), Bishop of Dafnousia, Bishop of Atlanta.
Bishop Philip (Koutoufas) of Atlanta was born in 1929 in Lixouri. He studied Theology at the
Theological School of the University of Athens and in 1952 he was ordained a deacon. In Athens he
developed important philanthropic work and in 1958 he went to the United States. In 1960 he was
ordained a priest and elevated to the rank of Archimandrite. He served in various Communities
of the Archdiocese of America, while at the same time he did additional studies at the University
of Bridgeport, Connecticut, and at Adelphi University in New York. In 1982 he was elected an
Auxiliary Bishop of the Archdiocese of America under the title of the Diocese of Dafnousia. He was
the director of the St. Basil’s Academy and in 1992 he was elected by the Holy and Sacred Synod
of the Ecumenical Patriarchate Bishop of Atlanta. He died in 1995 in the United States.

221
 55) ΦΙΛΟΘΕΟΣ (Καραμῆτσος), Ἐπίσκοπος Μελόης, Μητροπολίτης Μελόης117.
Ὁ Μητροπολίτης Μελόης Φιλόθεος (Καραμῆτσος) γεννήθηκε τὸ
1924 στὴν Κωνσταντινούπολη. Τὸ 1950 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ τὸ
1959 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
Ὑπηρέτησε σὲ ἐνορίες τῆς Ἀθήνας καὶ τὸ 1960 μετέβη στὶς ΗΠΑ. Τὸ 1961
χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ τὸ 1971 ἐξελέγη Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τοῦ
τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου ὑπὸ τὴν προσηγορία τῆς πάλαι
ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Μελόης. Τὸ 1997 ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν
ἐνεργὸ ὑπηρεσία, ἀλλὰ συνέχισε νὰ προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες του πρὸς
τὴν Ἐκκλησία. Τὸ 2015 ἀνυψώθηκε σὲ Μητροπολίτη Μελόης ἀπὸ τὴν
Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἐκοιμήθη τὸ
2017 στὶς ΗΠΑ.

117 Ε 48(1971), σ. 357· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σσ. 67–68· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 224·
https://www.goarch.org/el/-/metropolitan-philotheos-of-meloa-falls-asleep-in-the-lord (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

222
 55) PHILOTHEOS (Karamitsos), Bishop of Meloa, Metropolitan of Meloa.
Metropolitan Philotheos (Karamitsos) of Meloa was born in 1924 in Constantinople. In 1950 he
was ordained a deacon and in 1959 he graduated from the Theological School of the University of
Athens. He served in parishes in Athens and in 1960 he went to the United States. In 1961 he was
ordained a priest and in 1971 he was elected an Auxiliary Bishop of the then Archbishop of America,
Iakovos, under the title of the Diocese of Meloa. In 1997 he retired from active service, but continued
to offer his services to the Church. In 2015 he was elevated to Metropolitan of Meloa by the Holy
and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate. He died in 2017 in the United States.

223
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΑΛΛΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ
ΕΝΟΤΗΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
(Ἀλφαβητικὰ)

BIOGRAPHIES OF HIERARCHS OF OTHER US ORTHODOX

COMMUNITIES UNDER THE ECUMENICAL PATRIARCHATE
 1) ΑΝΔΡΕΑΣ (Kushchak), Ἐπίσκοπος Εὐκαρπίας, Μητροπολίτης Εὐκαρπίας118.
Ὁ Μητροπολίτης Εὐκαρπίας Ἀνδρέας (Kushchak) γεννήθηκε τὸ 1901
στὴν περιοχὴ τῆς δυτικῆς Γαλικίας (σημερινὴ Πολωνία). Τὸ 1928 μετανά-
στευσε στὸν Καναδᾶ καὶ ἐν συνεχείᾳ στὶς ΗΠΑ. Τὸ 1932 χειροτονήθηκε
Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἀθη-
ναγόρα γιὰ τὶς ποιμαντικὲς ἀνάγκες Οὐκρανικῶν ἐνοριῶν τῆς Ἱ. Ἀρχι-
επισκοπῆς Ἀμερικῆς. Τὸ 1966 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Εὐκαρπίας ἀπὸ τὴν
Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ χειροτονήθηκε
στὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 ἀπὸ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἰάκωβο, προ-
κειμένου νὰ ἀναλάβει τὴν ποιμαντικὴ μέριμνα Οὐκρανικῶν κοινοτήτων
τῆς Ἀμερικῆς καὶ τοῦ Καναδᾶ. Τὸ 1983 ἀνυψώθηκε σὲ Μητροπολίτη
Εὐκαρπίας καὶ τὸ 1986 ἐκοιμήθη στὴ Νέα Ὑόρκη.

118 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 60· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 221· https://orthodoxcanada.
ca/Metropolitan_Andrei_(Kushchak) (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).
226
 1) ANDREI (Kushchak), Bishop of Efkarpia, Metropolitan of Efkarpia.
Metropolitan Andrei (Kushchak) of Efkarpia was born in 1901 in the region of western Galicia
(present–day Poland). In 1928 he immigrated to Canada and then to the United States. In 1932
he was ordained a deacon and a priest by the then Archbishop Athenagoras of America for the
pastoral needs of Ukrainian parishes of the Archdiocese of America. In 1966 he was elected Bishop
of Efkarpia by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate and ordained in early 1967
by Archbishop Iakovos of America, in order to take over the pastoral care of Ukrainian Communities
in America and Canada. In 1983 he was elevated to Metropolitan of Efkarpia and in 1986 he died
in New York.

227
 2) ΑΝΤΩΝΙΟΣ (Scharba), Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως,
Μητροπολίτης Ἱεραπόλεως119.
Ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Ἱεραπόλεως κ. Ἀντώνιος (Scharba)
γεννήθηκε τὸ 1947 στὸ Sharon τῆς Pennsylvania, ὅπου ἔλαβε καὶ τὴν
ἐγκύκλια μόρφωση. Ἐν συνεχείᾳ, ἐνεγράφη στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ
Edinboro καὶ στὸ Θεολογικὸ Σεμινάριο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα τῆς Manitoba
τοῦ Καναδᾶ. Τὸ 1970 ἔλαβε τὸ πτυχίο τῆς Κοινωνιολογίας ἀπὸ τὸ
Πανεπιστήμιο καὶ τὸ 1971 τὸ πτυχίο τῆς Θεολογίας ἀπὸ τὸ Σεμινάριο.
Τὸ 1972 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ ὑπηρέτησε σὲ
διάφορες ἐνορίες τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῶν ΗΠΑ. Τὸ
1985 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος καὶ ἀπὸ τὸ 1989 ἕως τὸ 1997 ἀνέλαβε τὴν
ποιμαντικὴ εὐθύνη τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐπαρχίας τῆς Αὐστραλίας
καὶ τῆς Νέας Ζηλανδίας. Στὸ διάστημα αὐτό, ἀνυψώθηκε σὲ Ἀρχιεπίσκοπο
ἀπὸ τὴν Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν ΗΠΑ. Τὸ 1995 ὁ ἴδιος
μαζὶ μὲ ἄλλους Οὐκρανοὺς Ἱεράρχες τῆς διασπορᾶς τέθηκαν ὑπὸ τὸ
ὠμοφόριο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη καὶ ὁ μέχρι τότε Ἀρχιεπίσκοπος
Ἀντώνιος ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως. Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ
Μητροπολίτη Εἰρηνουπόλεως Κωνσταντίνου τὸ 2012 ἐξελέγη καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ 2013 ἐνθρονίστηκε ὡς ὁ
τέταρτος Μητροπολίτης τῆς ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῶν
ΗΠΑ ὑπὸ τὸν τίτλο Ἱεραπόλεως.

119 Ο 2(1995), 1, σ. 45· Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σσ. 721–722· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…,
ὅ.π., σ. 120· https://www.uocofusa.org/archbishop_antony (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

228
 2) ANTHONY (Scharba), Archbishop of Hierapolis,
Metropolitan of Hierapolis.
His Excellency Metropolitan Anthony (Scharba) of Hierapolis was born in 1947 in Sharon,
Pennsylvania, where he received his primary education. Subsequently, he enrolled at Edinboro
State University and then the Theological Seminary of St. Andrew of Manitoba, Canada. In 1970 he
received his degree in Sociology from Edinboro State University and in 1971 the degree of Theology
from St. Andrew Seminary. In 1972 he was ordained a deacon and priest and served in various
parishes of the Ukrainian Orthodox Church of the USA. In 1985, he was ordained a Bishop and from
1989 to 1997 he took over pastoral responsibilities of the Ukrainian Orthodox eparchy of Australia
and New Zealand. During this time, he was elevated to Archbishop by the Ukrainian Orthodox
Church of the United States. In 1995 he, along with other Ukrainian Hierarchs of the diaspora, were
placed under the omophorion of the Ecumenical Patriarch and Archbishop Anthony was elected
Archbishop of Hierapolis. After the death of Metropolitan Constantine of Eirinoupolis in 2012 he was
elected and in early 2013 he was enthroned as the fourth Metropolitan of the Ukrainian Orthodox
Church of the USA under the Ecumenical Patriarchate with the title of Metropolitan of Hierapolis.

229
 3) ΒΙΚΕΝΤΙΟΣ (Μαλαματένιος), πρώην Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας25.
Ὁ πρώην Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας Βικέντιος (κατὰ κόσμον Βασίλειος
Μαλαματένιος) γεννήθηκε τὸ 1954 στὴν Ἀθήνα. Ἐκεῖ, καθὼς καὶ στὴν Πατριαρχικὴ
Σχολὴ Ἱεροσολύμων, ἔλαβε τὴν ἐγκύκλια μόρφωση. Τὸ 1972 ἐκάρη μοναχὸς στὶς
ΗΠΑ, ὅπου καὶ ὁλοκλήρωσε τὶς θεολογικές του σπουδές. Διετέλεσε δάσκαλος
καὶ διευθυντὴς τοῦ Ἑλληνικοῦ Σχολείου τῆς Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου.
Τὸ ἔτος 1997 διέκοψε τὶς ἐκκλησιαστικὲς σχέσεις του μὲ τοὺς σχισματικοὺς καὶ
αὐτοαποκαλούμενους “Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς” καὶ ζήτησε νὰ γίνει
δεκτὸς ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ἡ Μητέρα Ἐκκλησία ἀποδέχτηκε τὴ
μετάνοιά του καὶ ὁ ἴδιος χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος. Τὸν Ἀπρίλιο
τοῦ 1998 ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τὸν ἐξέλεξε Ἐπίσκοπο ὑπὸ τὴν προσηγορία τῆς
πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἀπαμείας, ὁ δὲ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ.
Βαρθολομαῖος τὸν διόρισε Ἀναπληρωτὴ Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς
Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου στὴν Ἀστόρια τῆς Νέας Ὑόρκης. Τὸν Μάρτιο τοῦ 2012 ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ
Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ ἐπέβαλε τὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως καὶ τῆς ἐπαναφορᾶς
στὶς τάξεις τῶν μοναχῶν ἐξαιτίας κανονικῶν παραπτωμάτων. Ἐκοιμήθη τὸ 2022 στὶς ΗΠΑ.

25 Ο 5(1998), 2, σσ. 194–260, 263, 362–366· Ε 89(2012), σ. 318· Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2009, ἐκδ. Οἰκου-
μενικοῦ Πατριαρχείου 2009, σ. 674· Ἡ ἐπάνοδος εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μερίδος τῶν ἀκολουθούντων τὸ παλαιὸν ( Ἰουλιανὸν)
ἡμερολόγιον, ἐκδ. Φανάριον, Ἀθῆναι 1999· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 217.

230
 3) VIKENTIOS (Malamatenios), former Bishop of Apameia.
 
The former Bishop of Apameia Vikentios (born Vasileios Malamatenios) was born in 1954 in Athens.
He received his primary education in Athens and also at the Patriarchal School of Jerusalem. In
1972 he was tonsured a monk in the United States where he completed his theological studies. He
served as a teacher and the director of the St. Irene Chrysovalantou Greek School. In 1997 he cut
his ecclesiastical ties with the schismatic and self–proclaimed “Genuine Orthodox Christians”, and
asked to be accepted into the Ecumenical Patriarchate. The Mother Church accepted his repentance
and he was subsequently ordained a deacon and then priest. In 1998 the Holy and Sacred Synod of
the Ecumenical Patriarchate elected him Bishop under the title of the Diocese of Apameia. Likewise,
Ecumenical Patriarch Bartholomew assigned him as the Deputy Abbot of the Holy Patriarchal and
Stavropegial Monastery of St. Irene Chrysovalantou in Astoria, New York. In March 2012 the Holy
and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate placed upon him the penance of defrockment and
he was returned to the status of a simple monk for reasons of canonical transgressions. He died in
2022 in the United States.
 

231
 4) ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ (Simanski), Ἐπίσκοπος Συρακουσῶν120.
Ὁ Βλαδίμηρος (κατὰ κόσμον Πέτρος Simanski) ἐξελέγη τὸν Ὀκτώβριο τοῦ
1963 ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Βοηθὸς
Ἐπίσκοπος τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς πάλαι
ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Συρακουσῶν γιὰ τὶς ποιμαντικὲς ἀνάγκες τῶν
Καρπαθορώσων τῆς Ἀμερικῆς. Ἐκοιμήθη τὸ 1964.

120 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 53· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 219.

232
 4) VLADIMIR (Simanski), Bishop of Syracuse.
Vladimir (born Peter Simanski) was elected in October 1963 by the Holy and Sacred Synod of the
Ecumenical Patriarchate, as an Auxiliary Bishop of the then Archbishop of America, Iakovos, under
the title of the Diocese of Syracuse for the pastoral needs of the Carpatho–Russians of America. He
died in 1964.

233
 5) ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ (Τάτσης), Ἐπίσκοπος Νύσσης, Μητροπολίτης Νύσσης121.
Ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Νύσσης κ. Γρηγόριος (κατὰ κόσμον
Γεώργιος Τάτσης) γεννήθηκε τὸ 1958 στὸ Σάρλοτ τῆς Βόρειας Καρολίνας.
Ἔλαβε πτυχίο (1981) καὶ δίπλωμα εἰδίκευσης (1989) στὴ Βιολογία.
Ἐργάστηκε ἐπὶ εἰκοσαετία στὸ γνωστικὸ ἀντικείμενό του καὶ δημοσίευσε
δεκάδες ἐπιστημονικὲς μελέτες καὶ ἄρθρα. Τὸ 2003 ἐγκατέλειψε τὴν
ἐπαγγελματικὴ σταδιοδρομία του καὶ εἰσῆλθε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ
Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔλαβε τὸ πτυχίο τὸ 2006.
Τὸ ἴδιο ἔτος χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ τὸ ἑπόμενο Πρεσβύτερος καὶ
ὑπηρέτησε στὴν Ἱ. Μητρόπολη Ἀτλάντας ἀπὸ διάφορες θέσεις. Τὸ
2012 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Νύσσης καὶ τέθηκε ἐπικεφαλῆς τῶν ὑπὸ τὸ
Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Καρπαθορωσικῶν Κοινοτήτων στὴν Ἀμερική.
Τὸ 2018 ἡ Ἐπισκοπὴ Νύσσης ἀνυψώθηκε μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση ἐν τῷ
προσώπῳ τοῦ Ἐπισκόπου Γρηγορίου στὴν τάξη τῶν Μητροπόλεων τιμῆς
ἕνεκεν καὶ ὁ ἴδιος κατέστη τιτουλάριος Μητροπολίτης Νύσσης.

121 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 728.

234
 5) GREGORY (Tatsis), Bishop of Nyssa, Metropolitan of Nyssa.
His Excellency Metropolitan Gregory (born George Tatsis) of Nyssa was born in 1958 in Charlotte,
North Carolina. He received his degree in 1981 and specialized in Biology (1989). He worked for
twenty years in his field and published dozens of scientific studies and articles. In 2003 he abandoned
his professional career and entered Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in Boston, from
which he received a M. Div. in 2006. In the same year he was ordained a deacon and the next year
he was ordained a priest and served in the Metropolis of Atlanta in various positions. In 2012 he was
elected Bishop of Nyssa and was tasked with ministering to the Carpatho– Russian Communities
in America under the Ecumenical Patriarchate. In 2018 by Synodal decision, the Diocese of Nyssa
was elevated in the person of Bishop Gregory to the rank of Metropolis, thus, he became the titular
Metropolitan of Nyssa.

235
 6) ΔΑΝΙΗΛ (Zelinsky), Ἐπίσκοπος Παμφίλου, Ἀρχιεπίσκοπος Παμφίλου122.
Ὁ Πανιερώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Παμφίλου κ. Δανιὴλ (Zelinsky) γεν-
νήθηκε στὴν πόλη Buchach τῆς Οὐκρανίας, ὅπου καὶ ὁλοκλήρωσε τὴν
ἐγκύκλια μόρφωσή του. Τὸ 1993 ἐνεγράφη στὴ Θεολογικὴ Ἀκαδημία τοῦ
Ivano–Frankivsk, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀποφοίτησε τὸ 1996. Τὴν ἴδια χρονιὰ
μετέβη στὶς ΗΠΑ καὶ συνέχισε τὶς θεολογικὲς σπουδές του στὸ Καθολικὸ
Πανεπιστήμιο τῆς Ἀμερικῆς (Catholic University of America), ἐνῶ ταυ-
τόχρονα χειροτονήθηκε στὸν πρῶτο βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης. Τὸ 2000 ἔγινε
δεκτὸς στὴ δικαιοδοσία τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῶν ΗΠΑ
καὶ ἐνεγράφη στὴν Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Θεολογικὴ Ἀκαδημία τῆς Ἁγίας
Σοφίας (St. Sophia Ukrainian Orthodox Seminary). Τὸ 2001 χειροτο-
νήθηκε Πρεσβύτερος καὶ ἐργάστηκε σὲ ἐπιτελικὲς θέσεις τῆς Οὐκρανικῆς
Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῶν ΗΠΑ. Τὴν ἑπόμενη χρονιὰ (2002) ἔλαβε
μεταπτυχιακὸ δίπλωμα ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Βalamand στὸν
Λίβανο καὶ τὸ 2007 διδακτορικὸ δίπλωμα ἀπὸ τὸ Θεολογικὸ Σεμινάριο
τοῦ Pittsburgh. Tὸ ἴδιο ἔτος ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη καὶ τὸ 2008 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ
Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τοῦ τότε διακονοῦντος τὶς πνευματικὲς
ἀνάγκες τῶν Ὀρθοδόξων Οὐκρανῶν τῶν ΗΠΑ Μητροπολίτη Εἰρηνουπόλεως Κωνσταντίνου ὑπὸ τὸν τίτλο
τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Παμφίλου. Τὸ 2016 ὁ Ἐπίσκοπος Δανιὴλ ἀνυψώθηκε ἀπὸ τὸ
Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο σὲ Ἀρχιεπίσκοπο μὲ τὸν ἴδιο τίτλο. Τὸ 2018, στὸ πλαίσιο τῆς προετοιμασίας γιὰ τὴ
χορήγηση τοῦ καθεστῶτος τῆς αὐτοκεφαλίας στὴν Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας, ἡ Μητέρα Ἐκκλησία ὀνόμασε
τὸν ἴδιο καὶ τὸν Ἐπίσκοπο Edmonton Ἱλαρίωνα Ἐξάρχους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου στὴν Οὐκρανία.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δανιὴλ συμμετεῖχε στὴν Ἑνωτικὴ Σύνοδο ποὺ συγκλήθηκε στὶς 15 Δεκεμβρίου 2018
στὸ Κίεβο καὶ ἐξέλεξε τὸν πρῶτο Προκαθήμενο τῆς νεοσύστατης Ὀρθόδοξης Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας
τῆς Οὐκρανίας. Γιὰ τὴ συμβολή του στὴν ἀνακήρυξη τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας
ἔχει τιμηθεῖ ἀπὸ τὴν Οὐκρανικὴ Πολιτεία.
122 Ο 15(2008), 1, σ. 15· https://www.uocofusa.org/bishop_daniel (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021)·
http://ec-patr.eu/hierarchs/show.php?lang=gr&id=217 (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).
236
 6) DANIEL (Zelinsky), Bishop of Pamphilon, Archbishop of Pamphilon.
His Excellency Archbishop Daniel (Zelinsky) of Pamphilon was born in the city of Buchach,
Ukraine, where he completed his primary education. In 1993 he enrolled in the Theological Academy
of Ivano–Frankivsk, from which he graduated in 1996. In the same year he went to the United States
and continued his theological studies at Catholic University of America while at the same time he was
ordained a deacon. In 2000 he was admitted to the jurisdiction of the Ukrainian Orthodox Church
of the United States and enrolled in the St. Sophia Ukrainian Orthodox Seminary. In 2001 he was
ordained a priest and worked in staff positions of the Ukrainian Orthodox Church of the USA The
following year (2002) he received a Master’s degree from the Balamand Theological Seminary in
Lebanon and in 2007 a Ph.D. from the Theological Seminary in Pittsburgh. In the same year he
received the offikion of Archimandrite and in 2008 he was elected by the Holy and Sacred Synod
of the Ecumenical Patriarchate as an Auxiliary Bishop with the title of Pamphilon to Metropolitan
Constantine of Eirinoupolis and tasked with ministering to the spiritual needs of the Orthodox
Ukrainians of the United States. In 2016, Bishop Daniel was elevated by the Ecumenical Patriarchate
to Archbishop with the same title. In 2018, in preparation for the granting of autocephaly to the
Church of Ukraine, the Mother Church named him and Bishop Hilarion of Edmonton as Exarchs of
the Ecumenical Throne in Ukraine. Archbishop Daniel participated in the Unity Synod convened
on December 15, 2018 in Kyiv which elected the first Primate of the newly established Orthodox
Autocephalous Church of Ukraine. For his contribution to the proclamation of the autocephaly of the
Church of Ukraine he has been honored by the Ukrainian State.

237
 7) ΗΛΙΑΣ (Κatre), Ἐπίσκοπος Φιλομηλίου123, Μητροπολίτης Φιλομηλίου124.
Ὁ Πανιερώτατος Μητροπολίτης Φιλομηλίου κ. Ἠλίας (Κatre) γεννή-
θηκε τὸ 1937 στὸ Sault Ste Marie τοῦ Μichigan ἀπὸ γονεῖς ἀλβανικῆς
καταγωγῆς. Τὸ 1962 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος, ἐνῶ τὸ 1973
ἔλαβε τὸ πτυχίο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης.
Τὸ ἔτος 1982 ὁρίστηκε Γενικὸς Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος τῶν Ὀρθοδόξων
Ἀλβανοφώνων Κοινοτήτων τῆς Ἀμερικῆς, ἐνῶ τὸ 2002 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία
καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπoς τῆς πάλαι
ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Φιλομηλίου γιὰ τὴν ποιμαντικὴ φροντίδα
τῶν Ἀλβανοφώνων Κοινοτήτων τῆς Βόρειας Ἀμερικῆς. Προσέφερε τὶς
ὑπηρεσίες του καὶ στὴν Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας. Εἰδικότερα,
διετέλεσε Διευθυντὴς τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Δυρραχίου, ἐνῶ συμμετεῖχε
σὲ Ἀντιπροσωπεῖες τῆς ἐν λόγῳ Ἐκκλησίας στὸ πλαίσιο τόσο τῶν Θεολογικῶν
Διαλόγων μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, τὴν Ἀγγλικανικὴ Κοινωνία καὶ
τοὺς Μεταρρυθμισμένους ὅσο καὶ τῆς Δ΄ Προσυνοδικῆς Πανορθόδοξης Διάσκεψης (2009). Στὸ διάστημα
2010–2012 ἄσκησε τὰ καθήκοντα τοῦ Ἡγουμενεύοντος τῆς Ἱ. Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς
τῆς Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου στὴν Ἀστόρια τῆς Νέας Ὑόρκης. Τὸ 2019, κατόπιν συνοδικῆς
ἀπόφασης, ἡ Ἐπισκοπὴ Φιλομηλίου ἀνυψώθηκε ἐν τῷ προσώπῳ αὐτοῦ σὲ Μητρόπολη τιμῆς ἕνεκεν καὶ
ὁ ἴδιος κατέστη τιτουλάριος Μητροπολίτης Φιλομηλίου.

123 Ο 9(2002), 2, σσ. 223, 385.

124 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 736.

238
 7) ILIA (Katre), Bishop of Philomelion, Metropolitan of Philomelion.
His Excellency Metropolitan Ilia (Katre) of Philomelion was born in 1937 in Sault Ste Marie,
Michigan, to parents of Albanian origin. In 1962 he was ordained a deacon and a priest, while in
1973 he received the degree of the Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in Boston. In 1982
he was appointed General Hierarchal Vicar of the Orthodox Albanian–speaking Communities of
America, while in 2002 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate,
Bishop of Philomelion for the pastoral care of the Albanian–speaking Communities of North America.
He also offered his services to the Autocephalous Church of Albania. In particular, he served as
Director of the Theological Academy of Durres, while he participated in Delegations of the Albanian
Church in the context of both the Theological Dialogues with the Roman Catholic Church, the
Anglican Communion, and the Reformed Churches, as well as the Fourth Pre–Conciliar Pan-Orthodox
Conference (2009). During the period 2010–2012 he served as Abbot of the Holy Patriarchal and
Stavropegial Monastery of Saint Irene Chrysovalantou in Astoria, New York. In 2019, following a
synodal decision, the Diocese of Philomelion was elevated in his person to a Metropolis, thus, he
became the titular Metropolitan of Philomelion.

239
 8) ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ (Shpylka), Ἐπίσκοπος Εὐκαρπίας125,
Μητροπολίτης Εὐκαρπίας126.
Ὁ Μητροπολίτης Εὐκαρπίας Θεοδόσιος–Βohdan (Shpylka) γεννήθηκε τὸ 1892
στὴ δυτικὴ Οὐκρανία. Τὸ 1917 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Lviv
καὶ ἀκολούθως μετέβη στὴ Βιέννη (1919) καὶ στὴν Πράγα (1923) γιὰ σπουδὲς
στὶς Πολιτικὲς καὶ Οἰκονομικὲς Ἐπιστῆμες καὶ στὴ Νομική. Κατὰ τὴν παραμονή
του στὴν Πράγα χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος. Τὸ 1936 μετέβη στὶς
ΗΠΑ καὶ τὸ 1937 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Εὐκαρπίας. Μὲ ἐντολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριάρχη Βενιαμὶν χειροτονήθηκε στὸν τρίτο βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης ἀπὸ τὸν
τότε Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρα γιὰ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τῶν
Οὐκρανικῶν κοινοτήτων τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς. Τὸ 1958 ἀνυψώθηκε
σὲ τιτουλάριο Μητροπολίτη Εὐκαρπίας καὶ τὸ 1965 ἐκοιμήθη στὴν Ὀττάβα τοῦ
Καναδᾶ.

125 Ο 12(1937), σσ. 35–36· Ε 15(1937), σ. 56· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο
34(1959), σ. 196· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 85.
126 Γ.Σ.Μ., “Θεοδόσιος (Μπογδάν), Μητροπολίτης Εὐκαρπίας”, ΘΗΕ 6(1965), στ. 176· https://orthodoxcanada.ca/Metropolitan_Bohdan_
(Shpylka) (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021)· http://www.encyclopediaofukraine.com/display.asp?linkpath=pages%5CS%5CH%5C
ShpylkaBohdan.htm (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

240
 8) THEODOSIOS (Shpylka), Bishop of Efkarpia, Metropolitan of Efkarpia.
Metropolitan Theodosius–Bohdan (Shpylka) of Efkarpia was born in 1892 in western Ukraine.
In 1917 he graduated from the Theological School of Lviv and then went to Vienna (1919) and
Prague (1923) to study Political and Economic Sciences and Law. During his stay in Prague, he was
ordained a deacon and a priest. In 1936 he went to the United States and in 1937 he was elected
Bishop of Efkarpia. By order of Ecumenical Patriarch Benjamin, he was ordained a Bishop by the
then Archbishop Athenagoras of America for the spiritual guidance of the Ukrainian Communities
of the Archdiocese of America. In 1958 he was elevated to titular Metropolitan of Efkarpia and in
1965 he died in Ottawa, Canada.

241
 9) ΙΕΡΟΘΕΟΣ (Ζαχαρῆς), Ἐπίσκοπος Εὐκαρπίας59.
Ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Εὐκαρπίας κ. Ἱερόθεος (κατὰ κόσμον
Ἰωάννης Ζαχαρῆς) γεννήθηκε στὸ Θέρμο Τριχωνίδος. Εἶναι ἀπόφοιτος
τῆς Ἀθωνιάδος Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας καὶ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς
τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἐκάρη μοναχὸς καὶ χειροτονήθηκε Διάκονος
καὶ Πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Πατρῶν Νικόδημο
(Βαλληνδρᾶ), τοῦ ὁποίου διετέλεσε καὶ Ἀρχιδιάκονος. Ὑπηρέτησε ὡς
Ἀρχιμανδρίτης καὶ Προϊστάμενος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Πατρῶν,
ὅπου ἀνέπτυξε πλούσιο ποιμαντικὸ ἔργο. Διετέλεσε Καθηγητὴς Μέσης
Ἐκπαίδευσης στὴν περιοχὴ τῆς Ἀχαΐας, Πρωτοσύγκελλος ἐπὶ πενταετία
τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πατρῶν καὶ Διευθυντὴς τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ
«Λύχνος». Ἔλαβε μέρος σὲ θεολογικὰ καὶ ἐκπαιδευτικὰ συνέδρια ὡς
ἐκπρόσωπος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πατρῶν, ἐνῶ ὑπηρέτησε καὶ ὡς Σχολάρχης
στὴν Ἀθωνιάδα Ἐκκλησιαστικὴ Ἀκαδημία τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Κατὰ τὶς
ἑορτὲς τοῦ Πάσχα καὶ τῶν Χριστουγέννων, διακονοῦσε ὡς ἱερέας σὲ ἐνορίες
τῆς Κωνσταντινούπολης, τῆς Σμύρνης καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἀποστελλόταν ἀπὸ
τὴ Μητέρα Ἐκκλησία. Τὸ 2012 διορίστηκε ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο Ἡγούμενος
τῆς Ἱ. Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τῆς Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου στὴν Ἀστόρια
τῆς Νέας Ὑόρκης. Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2017 ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου καὶ τὸν Μάρτιο τοῦ ἴδιου ἔτους χειροτονήθηκε στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου
στὸ Φανάρι Βοηθὸς Ἐπίσκοπος τῆς Α.Θ.Π. ὑπὸ τὸν τίτλο Εὐκαρπίας καὶ μέχρι σήμερα ἐξακολουθεῖ νὰ
ἀσκεῖ μὲ ζῆλο καὶ ἀφοσίωση τὰ καθήκοντά του στὴ Νέα Ὑόρκη.

59 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σσ. 569–570.

242
 9) IEROTHEOS (Zacharis), Bishop of Efkarpia.
His Grace Bishop Ierotheos (born Ioannis Zacharis) of Efkarpia was born in Thermo, Trichonis.
He graduated from the Athonite Ecclesiastical Academy of Mount Athos and continued his studies
in theology at the University of Athens. He was tonsured a monk and ordained a deacon in the Holy
Metropolis of Patra by Metropolitan Nicodemos of Patra serving for seven years as a deacon in the
Metropolitan church of Evangelistria and also as Archdeacon to Metropolitan Nicodemos. He was
ordained a priest by the same Metropolitan, elevated to the rank of Archimandrite, and assigned as
the priest of the Holy Trinity church in Patra where he developed rich and multi–faceted liturgical,
oratorical, philanthropic, social, and catechetical ministries. He served as a teacher in secondary
educational institutions and in various middle schools and high schools in the region of Achaia.
He served for five years as Chancellor of the Metropolis of Patra while also serving as director of
the television station “Lychnos”. He participated in theological and educational conferences as a
representative of the Metropolis of Patra. During the feasts of Pascha and Christmas, he regularly
offered his priestly ministry in order to assist Constantinople, Smyrna, and wherever else he was
sent by the Mother Church. He completed a three–year period of service as headmaster to the
Athonite Ecclesiastical Academy on Mount Athos. He was appointed by the Ecumenical Patriarch
as the abbot of the Holy Patriarchal and Stavropegial Monastery of St. Irene Chrysovalantou in
Astoria, New York and of its respective metochia. In this way he offers his service with zeal, love,
and fidelity to the Mother Church and to the Ecumenical Patriarch. On February 17, 2017, the Holy
and Sacred Synod, at the proposal of the Ecumenical Patriarch, unanimously elected him the Bishop
of Efkarpia. He was ordained at the Patriarchal Church of St. George on March 5, 2017, the Sunday
of Orthodoxy by His All–Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew.

243
 10) ΙΩΑΝΝΗΣ (Μartin), Ἐπίσκοπος Νύσσης127.
Ὁ Ἐπίσκοπος Νύσσης Ἰωάννης (Μartin) γεννήθηκε τὸ 1931 στὸ Pittsburgh
σὲ ἑλληνοκαθολικὸ περιβάλλον. Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐγκύκλιας
μόρφωσης, ἀκολούθησε φιλοσοφικὲς καὶ θεολογικὲς σπουδὲς στὸ Βυζαντινὸ
Καθολικὸ Σεμινάριο “ Ἅγιοι Κύριλλος καὶ Μεθόδιος” τοῦ Pittsburgh καὶ στὸ
Πανεπιστήμιο τοῦ Stanford τῆς California. Tὸ 1955 χειροτονήθηκε ἱερέας, τὸ
1966 ἔγινε δεκτὸς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν ἴδια χρονιὰ ἐξελέγη ἀπὸ
τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Νύσσης,
Βοηθὸς τοῦ Μητροπολίτη Ἀγαθονικείας Ὀρέστη, τὸν ὁποῖον διαδέχθηκε μετὰ
τὸν θάνατό του (1977) στὴ διαποίμανση τῶν Καρπαθορωσικῶν Κοινοτήτων
τῆς Ἀμερικῆς. Δίδαξε φιλοσοφία καὶ ψυχολογία σὲ Κολλέγια, Σεμινάρια καὶ
Πανεπιστήμια καὶ διακρίθηκε γιὰ τὸν δυναμισμὸ καὶ τὴν ποιμαντικὴ δράση
του. Ἐκοιμήθη αἰφνιδίως τὸ 1984 στὶς ΗΠΑ.

127 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 59· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 221· https://www.acrod.org/
244 diocese/formerbishops/bishopjohn/ (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).
 10) JOHN (Martin), Bishop of Nyssa.
Bishop John (Martin) of Nyssa was born in 1931 in Pittsburgh in a Greek–Catholic environment.
After the completion of his primary education, he pursued philosophical and theological studies at the
Sts. Cyril and Methodios Byzantine Catholic Seminary in Pittsburgh and at the University of Stanford,
California. In 1955 he was ordained a priest, in 1966 he was received into the Orthodox Church and in
the same year he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate Bishop of
Nyssa, Auxiliary Bishop to Metropolitan Orestes of Agathonikeia, who he succeeded in the spiritual
leadership of the Carpatho–Russian Communities of America after the latter’s death in 1977. He taught
Philosophy and Psychology in colleges, seminaries, and universities and was distinguished for his
dynamism and pastoral activity. He died suddenly in 1984 in the United States.

245
 11) ΙΩΣΗΦ (Zhuk), Ἐπίσκοπος128.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωσὴφ (Zhuk) γεννήθηκε τὸ 1872 στὴν περιοχὴ τοῦ
Podkamen, κοντὰ στὸ Lviv τῆς Οὐκρανίας καὶ ἀνατράφηκε σὲ οἰκογένεια
Ἑλληνοκαθολικῶν. Τὴν ἐγκύκλια μόρφωσή του ὁλοκλήρωσε στὴν ἰδιαίτερη
πατρίδα του. Μετὰ τὴν ἀποφοίτησή του ἀπὸ τὸ Θεολογικὸ Σεμινάριο
τοῦ Ivano–Frankivsk μετέβη στὸ Innsbruck τῆς Αὐστρίας γιὰ εὐρύτερες
θεολογικὲς σπουδές. Τὸ 1899 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ τὸ 1901
ἀνέλαβε τὰ καθήκοντα τοῦ Διευθυντῆ τοῦ Ἑλληνοκαθολικοῦ Θεολογικοῦ
Σεμιναρίου τοῦ Lviv. Τὸ 1910 ὁρίστηκε Γενικὸς Βικάριος τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ
Ἀρχιεπισκόπου τοῦ Σαράγεβο καὶ τρία χρόνια ἀργότερα (1913) ἐπέστρεψε
στὴν Αὐστρία καὶ ἀνέλαβε ἐφημεριακὰ καθήκοντα σὲ ἐνορία τῆς Βιέννης.
Τὸ 1924 μετέβη στὸν Καναδᾶ καὶ λίγα χρόνια ἀργότερα στὶς ΗΠΑ, ὅπου
ὑπηρέτησε σὲ διάφορες ἐνορίες. Ἐντάχθηκε στὴ δικαιοδοσία τῆς “ Ἀμερικανικῆς Ὀρθόδοξης Καθολικῆς
Ἐκκλησίας” (American Orthodox Catholic Church). Ἡ ἐκ μέρους τοῦ Βατικανοῦ, ἤδη ἀπὸ τὸ 1928,
διαφαινόμενη πρόθεση λατινοποίησης τῶν Ἑλληνοκαθολικῶν τῆς Ἀμερικῆς τὸν ὁδήγησε στὴ σταδιακὴ
ἀναζήτηση τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς ταυτότητας. Στὸ μεταξύ, τὸ 1932 ἐκλέχτηκε καὶ χειροτονήθηκε
Ἐπίσκοπος Νέας Ὑόρκης ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Εὐθύμιο, Προκαθήμενο τῆς “Ἀμερικανικῆς Ὀρθόδο-
ξης Καθολικῆς Ἐκκλησίας”. Ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωσὴφ ἵδρυσε τὴν “Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς
Ἀμερικῆς” (Ukrainian Orthodox Church of America), ἡ ὁποία γνώρισε ταχύτατη διάδοση καὶ ξεκίνησε
ἀμέσως διαπραγματεύσεις μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο (1933), προκειμένου νὰ διευθετηθεῖ τὸ κανονικὸ
status τῆς ὑπ’ αὐτὸν Ἐκκλησίας. Ἐκοιμήθη αἰφνιδίως τὸ 1934 στὴ Φλώριδα τῶν ΗΠΑ. Στὴ νεκρώσιμη
ἀκολουθία του προεξῆρχε ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρας, γεγονὸς ποὺ πιστοποιοῦσε τὴ
θετικὴ στάση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπέναντι στὸν ἀποθανόντα Ἱεράρχη καὶ στὴν Ἐκκλησία ποὺ
μὲ πρωτοβουλία του θεμελιώθηκε καὶ ἡ ὁποία ὑπήχθη τελικὰ στὴ δικαιοδοσία τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας
Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1936. Ἔτσι, ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωσὴφ θεωρεῖται ὡς ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς ὑπὸ
τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῶν ΗΠΑ.

246 128 Ε 12(1934), σ. 175· https://orthodoxcanada.ca/Bishop_Joseph_(Zhuk) (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

 11) JOSEPH (Zhuk), Bishop.
Bishop Joseph (Zhuk) was born in 1872 in the Podkamen region near Lviv, Ukraine, and was
raised into a family of Greek Catholics. He completed his primary education in his hometown. After
graduating from the Theological Seminary of Ivano–Frankivsk he went to Innsbruck, Austria for
broader theological studies. In 1899 he was ordained a priest and in 1901 he assumed the duties of
Director of the Greek Catholic Theological Seminary of Lviv. In 1910 he was appointed Vicar General
of the Roman Catholic Archbishop of Sarajevo and three years later (1913) he returned to Austria
and assumed parish duties in a parish in Vienna. In 1924 he went to Canada and a few years
later to the United States, where he served in various parishes. He joined the jurisdiction of the
so–called “American Orthodox Catholic Church”. The Vatican’s apparent intention to Latinize the
Greek Catholics of America as early as 1928 led him to the gradual search for an Orthodox Christian
identity. Meanwhile, in 1932, he was elected and ordained Bishop of New York by Archbishop
Euthymios, Primate of the “American Orthodox Catholic Church”. Bishop Joseph founded the
“Ukrainian Orthodox Church of America”, which was rapidly spreading and immediately began
negotiations with the Ecumenical Patriarchate in 1933 in order to settle the canonical status of the
Church under him. He died suddenly in 1934 in Florida. His funeral service was presided over
by the then Archbishop Athenagoras of America, a fact that attested to the positive attitude of the
Ecumenical Patriarchate towards the deceased Hierarch and the Church that was founded on his
initiative and which was finally placed under the jurisdiction of the Mother Church of Constantinople
in 1936. Bishop Joseph is considered to be the first Bishop of the Ukrainian Orthodox Church of the
USA under the Ecumenical Patriarchate.

247
 12) ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Buggan), Μητροπολίτης Εἰρηνουπόλεως129.
Ὁ Μητροπολίτης Εἰρηνουπόλεως Κωνσταντῖνος (κατὰ κόσμον Θεόδωρος
Buggan) γεννήθηκε τὸ 1936 στὸ Pittsburgh. Τὸ 1959 ἀποφοίτησε ἀπὸ τὸ
Θεολογικὸ Σεμινάριο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα στὸ Winnipeg τοῦ Καναδᾶ. Φοίτησε,
ἐπίσης, στὸ Θεολογικὸ Σεμινάριο τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου στὴ Νέα Ὑόρκη, ἐνῶ
ἀναγορεύθηκε διδάκτορας τῆς Φιλοσοφίας ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο Duquense
τοῦ Pittsburgh. Τὸ 1967 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ
τὸ 1971 ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτη. Τὸ 1972 χειροτονήθηκε ὡς ὁ
πρῶτος γεννημένος στὴν Ἀμερικὴ Ἐπίσκοπος τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης
Ἐκκλησίας τῶν ΗΠΑ, ἐνῶ τὸ 1987 ἀνυψώθηκε σὲ Ἀρχιεπίσκοπο. Τὸ 1993
ἐξελέγη Μητροπολίτης καὶ τὴν ἑπόμενη χρονιὰ κατέστη ἐπικεφαλῆς τῆς
Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῶν ΗΠΑ. Τὸ ἔτος 1995, κατόπιν
αἰτήσεως πρὸς τὴ Μητέρα Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, ἐτέθη ὑπὸ
τὸ ὠμοφόριο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη μαζὶ μὲ τὸν περὶ αὐτὸν ἱερὸ
κλῆρο καὶ τὸν πιστὸ λαὸ καὶ ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Μητροπολίτης Εἰρηνουπόλεως. Ἐκοιμήθη τὸ
2012 στὶς ΗΠΑ.

129 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2012, ἐκδ. Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χ.τ., 2012, σ. 819· Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 721· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 120· https://www.uocofusa.org/news_120522_1
(τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

248
 12) CONSTANTINE (Buggan), Metropolitan of Eirinoupolis.
Metropolitan Constantine (born Theodore Buggan) of Eirinoupolis was born in 1936 in Pittsburgh.
In 1959 he graduated from Theological Seminary of St. Andrew in Winnipeg, Canada. He also studied
at the Theological Seminary of St. Vladimir in New York and was awarded a Doctor of Philosophy by
Duquesne University in Pittsburgh. In 1967 he was ordained a deacon and a priest while in 1971 he
received the offikion of Archimandrite. In 1972 he was ordained as the first American-born Bishop of
the Ukrainian Orthodox Church of the USA, while in 1987 he was elevated to Archbishop. In 1993 he
was elected Metropolitan and the following year he became head of the Ukrainian Orthodox Church
of the USA. In 1995, after a request to the Mother Church of Constantinople, he was placed under
the omophorion of the Ecumenical Patriarch along with the clergy and the faithful people. He was
elected Metropolitan of Eirinoupolis by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate.
He died in 2012 in the United States.

249
 13) ΝΙΚΗΤΑΣ (Λιούλιας), Μητροπολίτης Χὸνγκ Κὸνγκ82, Μητροπολίτης
Δαρδανελλίων83, Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας84.
Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας
κ. Νικήτας (Λιούλιας) γεννήθηκε τὸ 1955 στὴ Φλώριδα τῶν ΗΠΑ.
Σπούδασε Θρησκειολογία στὸ Πανεπιστήμιο τῆς γενέτειράς του. Συνέχισε
τὶς σπουδές του στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης
καὶ σὲ μεταπτυχιακὸ ἐπίπεδο στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος
τὸ 1985. Τὸ ἔτος 1988 προχειρίστηκε σὲ Ἀρχιμανδρίτη καὶ ἀνέλαβε τὰ
καθήκοντα τοῦ Πρωτοσυγκέλλου τῆς Ἱ. Ἐπισκοπῆς Σικάγου. Τὸ 1996
ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου
ποιμενάρχης τῆς νεοσύστατης τότε Ἱ. Μητροπόλεως Χὸνγκ Κὸνγκ καὶ
τὸ 2007 μετατέθηκε στὴν Ἱ. Μητρόπολη Δαρδανελλίων, ἀναλαμβάνοντας
ταυτόχρονα τὴ διεύθυνση τοῦ Ὀρθοδόξου Ἰνστιτούτου “Πατριάρχης
Ἀθηναγόρας” στὸ Berkeley τῆς Καλιφόρνιας. Τὸ 2019 ἐξελέγη
Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας.

82 Ο 3(1996), 4, σ. 478.
83 Ο 14(2007), 3, σ. 546.
84 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 753.

250
 13) NIKITAS (Lioulias), Metropolitan of Hong Kong,
Metropolitan of Dardanelles, Archbishop of Thyateira and Great Britain.
His Eminence Archbishop Nikitas (Lioulias) of Thyateira and Great Britain was born in 1955 in
Florida. He studied Religion at the University of Florida. He continued his studies at Holy Cross
Greek Orthodox School of Theology in Boston and at a postgraduate level at the Theological School
of the Aristotle University of Thessaloniki. He was ordained a deacon and a priest in 1985. In 1988
he was elevated to the rank of Archimandrite and took up the duties of Chancellor of the Diocese
of Chicago. In 1996 he was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate
Metropolitan of the newly established Metropolis of Hong Kong and in 2007 he was transferred
to the Holy Metropolis of Dardanelles, while assuming the management of the Orthodox Institute
“Patriarch Athenagoras” in Berkeley, California. In 2019 he was elected Archbishop of Thyateira
and Great Britain.

251
 14) ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Smisko), Ἐπίσκοπος Ἀμισσοῦ130,
Μητροπολίτης Ἀμισσοῦ131.
Ὁ Μητροπολίτης Ἀμισσοῦ Νικόλαος (Smisko) γεννήθηκε τὸ 1936
στὸ New Jersey τῶν ΗΠΑ. Φοίτησε στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Σωτῆρος
Χριστοῦ στὸ Johnstown τῆς Pennsylvania, ἐνῶ παρακολούθησε μαθήματα
καὶ στὴν Ἱ. Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, διακονώντας παράλληλα τοὺς
Ὀρθοδόξους Σλάβους τῆς περιοχῆς τοῦ Γαλατᾶ Κωνσταντινουπόλεως. Τὸ
1959 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ τὸ 1963 διορίσθηκε Διευθυντὴς τῆς
Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στὸ Johnstown. Τὸ 1983 ἐξελέγη
ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Βοηθὸς
Ἐπίσκοπος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου ὑπὸ τὸν τίτλο τῆς
πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ἀμισσοῦ γιὰ τὶς πνευματικὲς ἀνάγκες
τῶν ἐν Ἀμερικῇ Οὐκρανῶν. Τὸ ἑπόμενο ἔτος (1984) ἐξελέγη ἐπικεφαλῆς
τῆς ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Ἀμερικανικῆς Καρπαθορωσικῆς
Ὀρθόδοξης Ἐπισκοπῆς. Τὸ 1997 ἀνυψώθηκε σὲ τιτουλάριο Μητροπολίτη
τιμῆς ἕνεκεν μὲ τὸν ἴδιο τίτλο. Ἐκοιμήθη τὸ 2011 στὶς ΗΠΑ.

130 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 92· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 230.
131 Ο 4(1997), 4, σ. 427· Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2011, ἐκδ. Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου 2011, σ. 840· Β. Θ.
Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 215· https://www.acrod.org/diocese/formerbishops/metropolitan/about-mn/biography
(τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

252
 14) NICHOLAS (Smisko), Bishop of Amissos, Metropolitan of Amissos.
Metropolitan Nicholas (Smisko) of Amissos was born in 1936 in New Jersey. He studied at the
Theological School of Christ the Saviour in Johnstown, Pennsylvania, and also attended classes at
the Theological School of Halki, while ministering to the Orthodox Slavs of the Galata region of
Constantinople. In 1959 he was ordained a priest and in 1963 he was appointed Director of the Christ
the Saviour Theological School in Johnstown. In 1983 he was elected by the Holy and Sacred Synod
of the Ecumenical Patriarchate as an Auxiliary Bishop of Archbishop Iakovos of America with the
title of Amissos being tasked to attend to the spiritual needs of Ukrainians in America. In 1984 he
was elected the head of the American Carpatho-Russian Orthodox Diocese under the Ecumenical
Patriarchate. In 1997 he was elevated to the rank of titular Metropolitan with the same title. He died
in the United States in 2011.

253
 15) ΟΡΕΣΤΗΣ (Chornock), Ἐπίσκοπος Ἀγαθονικείας132,
Μητροπολίτης Ἀγαθονικείας133.
Ὁ Μητροπολίτης Ἀγαθονικείας Ὀρέστης (Chornock) γεννήθηκε τὸ 1883
στὸ χωριὸ Ortutova τῆς τότε Αὐστροουγγαρίας σὲ περιβάλλον ἑλληνοκαθολικό.
Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἐγκύκλιας παιδείας, εἰσῆλθε στὴ Θεολογικὴ
Ἀκαδημία τοῦ Presov. Τὸ 1906 νυμφεύθηκε τὴν Yolanda Molchany καὶ τὴν
ἴδια χρονιὰ χειροτονήθηκε ἱερέας. Τὸ 1908 μετέβη στὶς ΗΠΑ μαζὶ μὲ ἄλλους
ἱερεῖς, προκειμένου νὰ θεραπεύσουν τὶς πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν χιλιάδων
Καρπαθορώσων ποὺ εἶχαν μεταναστεύσει ἐκεῖ. Ὁ ἴδιος ἀναδείχθηκε σὲ ἡγετικὴ
φυσιογνωμία τῆς ἀντίδρασης τῶν Ἑλληνοκαθολικῶν στὴν ἐκ μέρους τῆς Ρώμης
προσπάθεια ἐκλατινισμοῦ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τους βίου κατὰ τὴ δεκαετία
τοῦ 1930. Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1937, σὲ Γενικὴ Κληρικολαϊκὴ Συνέλευση 59
Καρπαθορωσικῶν Κοινοτήτων στὸ Pittsburgh, ἀποφασίστηκε ἡ ἐπιστροφή τους
στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἡ ὑπαγωγή τους στὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ζητήθηκε
μάλιστα ἀπὸ τὴ Μητέρα Ἐκκλησία ἡ ἐκλογὴ ἑνὸς Ἐπισκόπου γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν
ἀναγκῶν τους καὶ ὑποδείχθηκε τὸ πρόσωπο τοῦ τότε Πρεσβυτέρου Ὀρέστη Chornock. Τὸ 1938 ἡ Ἁγία
καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τὸν ἐξέλεξε Ἐπίσκοπο Ἀγαθονικείας καὶ τὸ 1965 τὸν ἀνύψωσε σὲ Μητροπολίτη μὲ τὸν
ἴδιο τίτλο. Ἐκοιμήθη τὸ 1977 στὶς ΗΠΑ.

132 Ο 13(1938), σσ. 276–280· Ἀρχιμ. Αἰμ. Τσακόπουλου (μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…”, Ο 34(1959), σ. 199·
Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 210· Ἀρχιμ. Θ. Φιλιππαίου, “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως…”, Θ 32(1961), σ. 83.
133 https://www.acrod.org/diocese/formerbishops/metropolitanorestes/ (τελευταία προσπέλαση: 30/12/2021).

254
 15) ORESTES (Chornock), Bishop of Agathonikeia,
Metropolitan of Agathonikeia.
Metropolitan Orestes (Chornock) of Agathonikeia was born in 1883 in the village of Ortutova in
then Austria–Hungary in a Greek-Catholic environment. After completing his primary education, he
entered the Theological Academy of Presov. In 1906 he married Yolanda Molchany and in the same
year he was ordained a priest. In 1908 he went to the United States with other priests, in order to
serve the spiritual needs of the thousands of Carpatho-Russians who had emigrated there. He himself
emerged as a leading figure in the reaction of the Greek Catholics to Rome's attempt to Latinize
their ecclesiastical life in the 1930’s. In November 1937, at the General Clergy–Laity Assembly of
fifty–nine Carpatho–Russian Communities in Pittsburgh, it was decided that they should return
to the Orthodox Church and submit themselves to the jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate.
The Mother Church was even asked to elect a Bishop to serve their ecclesiastical needs and the
then priest Orestes Chornock was designated as this person. In 1938 the Holy and Sacred Synod
of the Ecumenical Patriarchate elected him Bishop of Agathonikeia and in 1965 it elevated him to
Metropolitan with the same title. He died in 1977 in the United States.

255
 16) ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΣ–Vsevolod (Μajdanski), Ἐπίσκοπος Σκοπέλου134,
Ἀρχιεπίσκοπος Σκοπέλου135.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σκοπέλου Παγκράτιος–Vsevolod (Majdanski)
γεννήθηκε τὸ 1927 στὸ Kalisz τῆς Πολωνίας. Ξεκίνησε τὶς θεολογικὲς
σπουδές του στὸ Θεολογικὸ Σεμινάριο τῆς Βαρσοβίας, ἀλλὰ τὸ 1945
ἀναγκάστηκε νὰ μεταναστεύσει ἀρχικὰ στὸ Λουξεμβοῦργο καὶ ἐν συνεχείᾳ
στὴ Γερμανία, ὅπου καὶ ὁλοκλήρωσε τὶς σπουδές του στὸ Πανεπιστήμιο
τοῦ Dillingen. Κατὰ τὸ διάστημα 1949–1956 ἐγκαταστάθηκε στὴν
Αὐστραλία καὶ πραγματοποίησε ἀνώτερες φιλοσοφικὲς σπουδὲς στὰ
Πανεπιστήμια τοῦ Σίδνεϋ καὶ τῆς Μελβούρνης. Ἀκολούθως ἐγκαταστάθηκε
στὶς ΗΠΑ, ὅπου σπούδασε Ἰατρικὴ στὸ Πανεπιστήμιο Yeshiva τῆς Νέας
Ὑόρκης. Τὸ 1985 χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος καὶ τὸ 1987
προχειρίστηκε σὲ Ἀρχιμανδρίτη. Τὸ ἴδιο ἔτος ἐξελέγη ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ
Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἐπίσκοπος Σκοπέλου γιὰ τὶς
πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Οὐκρανικῶν
Ὀρθοδόξων Παροικιῶν τῆς Ἀμερικῆς. Τὸ 2000 ἀνυψώθηκε σὲ τιτουλάριο
Ἀρχιεπίσκοπο μὲ τὸν ἴδιο τίτλο. Ἐκοιμήθη τὸ 2007 στὸ Σικάγο.

134 Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 101· Χ. Κ. Τσούβαλη, Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς…, ὅ.π., σ. 233.
135 Ο 7(2000), 2, σ. 244· Ο 14(2007), 4, σσ. 1017–1019.

256
 16) PANGRATIOS–Vsevolod (Majdanski), Bishop of Skopelos,
Archbishop of Skopelos.
Archbishop Pangratios–Vsevolod (Majdanski) of Skopelos was born in 1927 in Kalisz, Poland. He
began his theological studies at the Theological Seminary in Warsaw, but in 1945 he was forced
to emigrate first to Luxembourg and then to Germany, where he completed his studies at the
University of Dillingen. During the period of 1949–1956 he went to Australia and completed advanced
philosophical studies at the Universities of Sydney and Melbourne. He then settled in the United
States, where he studied Medicine at Yeshiva University in New York. In 1985 he was ordained a
deacon and priest and in 1987 he was elevated to the rank of Archimandrite. In the same year he
was elected by the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate, Bishop of Skopelos for the
spiritual needs of the Ukrainian Orthodox Parishes of America under the Ecumenical Patriarchate.
In 2000 he was elevated to titular Archbishop with the same title. He died in 2007 in Chicago.

257
 17) ΠΑΪΣΙΟΣ (Iwaschuk), Ἐπίσκοπος Δαφνουσίας136.
Ὁ Ἐπίσκοπος Δαφνουσίας Παΐσιος (Iwaschuk) γεννήθηκε τὸ 1913 στὸ
Duben τῆς Οὐκρανίας. Σπούδασε Φιλοσοφία καὶ Θεολογία καὶ τὸ 1977
χειροτονήθηκε ἱερέας. Τὸ 1989 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος καὶ διακόνησε
τὴν οὐκρανικὴ διασπορὰ στὸ χῶρο τῆς Νότιας Ἀμερικῆς. Ἀπὸ τὸ ἔτος 1993
παρέμεινε ἐφησυχάζων στὸ New Jersey τῶν ΗΠΑ καὶ τὸ ἔτος 1995 ἐντάχθηκε
στὴν κανονικὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐκλεγόμενος
Ἐπίσκοπός της πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Δαφνουσίας. Ἐκοιμήθη
τὸ 1998 στὶς ΗΠΑ.

136 Ο 2(1995), 1, σ. 45· Ο 5(1998), 1, σ. 98· Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 721· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ
Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 120.

258
 17) PAISIJ (Iwaschuk), Bishop of Dafnousia.
Bishop Paisij (Iwaschuk) of Dafnousia was born in 1913 in Duben, Ukraine. He studied Philosophy
and Theology and in 1977 he was ordained a priest. In 1989 he was ordained a Bishop and ministered
to the Ukrainian diaspora in South America. In the year 1993 he retired in New Jersey, and in
1995 he joined the canonical jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate and was elected Bishop of
Dafnousia. He died in 1998 in the United States.

259
 18) ΠΑΪΣΙΟΣ (Λουλουργᾶς), πρώην Μητροπολίτης Τυάνων87.
Ὁ πρώην Μητροπολίτης Τυάνων Παΐσιος (κατὰ κόσμον Ἐμμανουὴλ Λουλουργᾶς)
γεννήθηκε τὸ 1945 στὸν Πειραιᾶ, ὅπου καὶ ἔλαβε τὴν ἐγκύκλια μόρφωση. Τὸ 1963
ἐκάρη μοναχὸς στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ τὸ 1971 μετέβη στὴν Ἀμερική, ὅπου ὁλοκλήρωσε
τὶς θεολογικές του σπουδὲς λαμβάνοντας καὶ Master Θεολογίας. Ὑπῆρξε ἱδρυτὴς
τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου. Τὸ 1997 ἐγκατέλειψε τὴ σχισματικὴ
κοινότητα τῶν αὐτοαποκαλούμενων “Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν” καὶ ἔγινε
δεκτὸς ἐν μετανοίᾳ ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Χειροτονήθηκε Διάκονος καὶ
Πρεσβύτερος καὶ τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1998 ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τὸν ἐξέλεξε
Μητροπολίτη Τυάνων, ὁ δὲ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τὸν διόρισε
πρῶτο Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ὁσίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου
στὴν Ἀστόρια τῆς Νέας Ὑόρκης. Τὸν Μάρτιο τοῦ 2012 ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου τοῦ ἐπέβαλε τὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως καὶ τῆς ἐπαναφορᾶς στὶς τάξεις τῶν μοναχῶν
ἐξαιτίας κανονικῶν παραπτωμάτων.

87 Ο 5(1998), 2, σσ. 194–260, 263, 357–362· Ε 89(2012), σ. 318· Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2009, ὅ.π., σ. 672· Ἡ
ἐπάνοδος εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινωνίαν μερίδος…, ὅ.π.· Β. Θ. Σταυρίδου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι…, ὅ.π., σ. 216.

260
 18) PAISIOS (Loulourgas), former Metropolitan of Tyanon.
 
The former Metropolitan of Tyanon Paisios (born Emmanuel Loulourgas) was born in 1945 in
Peiraeus where he received his primary education. In 1963 he was tonsured a monk on Mount Athos
and in 1971 he came to the United States where he completed his theological studies, obtaining a
Master of Theology. He was the founder of the Monastery of St. Irene Chrysovalantou. In 1997 he
broke away from the schismatic community self–styled the “Genuine Orthodox Christians” and
his repentance was accepted by the Ecumenical Patriarchate. He was ordained a deacon and then
a priest. In April 1998 the Holy and Sacred Synod elected him Metropolitan of Tyanon. Likewise,
Ecumenical Patriarch Bartholomew assigned him as the first Abbot of the Holy Patriarchal and
Stavropegial Monastery of St. Irene Chrysovalantou in Astoria, New York. In March 2012 the Holy
and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate placed upon him the penance of defrockment and
he was returned to the status of a simple monk for reasons of canonical transgressions.

261
 19) ΤΑΡΑΣΙΟΣ (Ἀντωνόπουλος), Μητροπολίτης Μπουένος Ἄϊρες107,
Μητροπολίτης Ροδοπόλεως108.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ροδοπόλεως κ. Ταράσιος
(Ἀντωνόπουλος) γεννήθηκε τὸ 1956 στὶς ΗΠΑ. Σπούδασε στὴ Θεολογικὴ
Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης καὶ διεύρυνε τὶς σπουδές του σὲ
Ἀμερικὴ καὶ Εὐρώπη. Χειροτονήθηκε Διάκονος τὸ 1990 καὶ διετέλεσε
Μ. Ἀρχιδιάκονος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου. Τὸ
2001 ἐξελέγη καὶ χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Μπουένος Ἄϊρες,
ἀφοῦ προηγήθηκε ἡ εἰς Πρεσβύτερον χειροτονία του. Τὸ 2019 ἐξελέγη
Μητροπολίτης Ροδοπόλεως καὶ ἀνέλαβε τὰ καθήκοντα τοῦ Διευθυντῆ
τοῦ Ὀρθοδόξου Ἰνστιτούτου “Πατριάρχης Ἀθηναγόρας” στὸ Berkeley
τῆς Καλιφόρνιας.

107 Ο 8(2001), 2, σ. 144.

108 Ἐπετηρὶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔτους 2021, ὅ.π., σ. 561.

262
 19) TARASIOS (Antonopoulos), Metropolitan of Buenos Aires,
Metropolitan of Rodopolis.
His Eminence Metropolitan Tarasios (Antonopoulos) of Rodopolis was born in 1956 in the United
States. He studied at Holy Cross Greek Orthodox School of Theology in Boston and expanded
his studies in both America and Europe. He was ordained a deacon in 1990 and served as the
Grand Archdeacon of Ecumenical Patriarch Bartholomew. In 2001 he was elected and ordained
Metropolitan of Buenos Aires, after his ordination to the priesthood. In 2019 he was elected
Metropolitan of Rodopolis and assumed the duties of Director of the Patriarch Athenagoras
Orthodox Institute in Berkeley, California.

263
 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΛΛΗΝΟΓΛΩΣΣΗ

Ἀθηναγόρας Α΄ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὁ Ἠπειρώτης, ἐκδ. Ἑταιρείας Ἠπειρωτικῶν Μελετῶν, Ἰωάννινα 1975
Ξενία Ἰακώβῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς ἐπὶ τῇ 25ετηρίδι τῆς Ἀρχιεπισκοπείας αὐτοῦ, Θεσσαλονίκη
1985
Μακεδονικὸν Ἀριστεῖον Ἰακώβου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς ἐπὶ τῇ πεντηκονταετηρίδι προσφορᾶς του εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν
καὶ τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων, ἐκδ. Ἀφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1993
Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῷ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός (Ἀφιέρωμα στὸν ἀρχιεπίσκοπο Δημήτριο), ἐκδ. Ἀντ. Ν. Σάκκουλα & EUNOMIA
Verlag, Ἀθήνα 2002, σσ. xxi–xxxviii
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Μιχαὴλ Κωνσταντινίδης. Ἡ προσφορά του στὴν Ἐκκλησία, τὸ Γένος καὶ τὸν Ἑλληνισμό
(Πρακτικὰ Διεθνοῦς Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου), ἐκδ. Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, Χάλκη 2018
----------, “Τὸ ἀμερικανικὸν ἐκκλησιαστικὸν ζήτημα”, Ο 5(1930), σσ. 425–430
Ἀ β ρ α ὰ μ Ν., Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Ἀμερικῆς, Ἀθῆναι 1947
Ἀ γ ο υ ρ ί δ η, Σ. Χρ., Ἡ χριστιανικὴ σκέψις ἐν Ἀμερικῇ (Σύντομος ἱστορικὴ ἀνασκόπησις), ἐν Ἀθήναις 1952
Ἀ θ α ν α σ ι ά δ η Κ., Ἡ τραγωδία τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀμερικῆς, ἐκδ. Δίφρος, Ἀθῆναι 1962
Ἀ λ ε ξ ί ο υ Σπ., “ Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ δύναμις τῆς ὁμογένειας τῆς Ἀμερικῆς”, Ξενία Ἰακώβῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Βορείου
καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς ἐπὶ τῇ 25ετηρίδι τῆς Ἀρχιεπισκοπείας αὐτοῦ, Θεσσαλονίκη 1985, σσ. 392–394
Ἀ ν α γ ν ω σ τ ο π ο ύ λ ο υ, Β. Ν., “ Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰάκωβος μισὸν αἰῶνα εἰς τὴν
ὑπηρεσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου”, ΕΠΕΘΧ 1(1987), σσ. 11–14
Ἀ ν α σ τ α σ ί ο υ, Ἰω. Ε., Βιβλιογραφία τῶν Ἐπισκοπικῶν Καταλόγων τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Θεσσαλονίκη 1979
Ἀ ν τ ω ν ό π ο υ λ ο υ Ἀθ. (ἐπιμ.), “Βιογραφικὸ σχεδίασμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου
(Τρακατέλλη) Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου”, Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός (Ἀφιέρωμα στὸν ἀρχιεπίσκοπο
Δημήτριο), ἐκδ. Ἀντ. Ν. Σάκκουλα & EUNOMIA Verlag, Ἀθήνα 2002, σσ. xxi–xxxviii
265
 Ἀ ν ω ν ύ μ ο υ, “Γερμανὸς ὁ Πολυζωίδης”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 414–415
Ἀ ν ω ν ύ μ ο υ, “Τιμόθεος ὁ Εὐαγγελινίδης”, ΘΗΕ 11(1967), στ. 779
Β α β ο ύ σ κ ο υ Κ., “Σύνταγμα τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς”, τοῦ ἰδίου, Μελετήματα (Οἷά τε φύλλα μακεδνῆς
αἰγείροιο), τόμ. Α΄, ἐκδ. ΕΜΣ, Θεσσαλονίκη 2006, σσ. 402–415
Β α λ α ώ ρ α, Β. Γ., Ὁ Ἑλληνισμὸς τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, Ἀθῆναι 1937
Β α π ό ρ η Μ., “ Ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς”, Ὁ κόσμος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδ. ΕΜΣ/ΙΜΧΑ,
Θεσσαλονίκη 1968, σσ. 183–192
Β α ρ θ ο λ ο μ α ί ο υ [Ἀρχοντώνη], Μητρ. Χαλκηδόνος & νῦν Οἰκ. Πατριάρχη, “Οἱ ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον
ἐν Ἀμερικῇ Καρπαθορρῶσοι”, Ε 68(1991), σσ. 182–185, 228–231
Β α σ ι λ ε ι ά δ ο υ, Β. Γ., “ Ὁ Ἀθηναγόρας ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Βορείου καὶ Νοτίου”, Ἀθηναγόρας Α΄
Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὁ Ἠπειρώτης, ἐκδ. Ἑταιρείας Ἠπειρωτικῶν Μελετῶν, Ἰωάννινα 1975, σσ. 133–143
Β ε ν έ ζ η Ἠλ., Ἀμερικανικὴ γῆ, ἐκδ. Ἑστίας, Ἀθήνα 1977
Β[ι τ ά λ η], Φ. Α., “Φιλάρετος, Μητροπολίτης Σύρου”, ΘΗΕ 11(1967), στ. 1067
Γ ε ρ α σ ί μ ο υ [Παπαδόπουλου], Ἐπισκόπου Ἀβύδου, “ Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ Β. καὶ Ν. Ἀμερικῆς.
Σύγχρονος κατάστασις”, ΘΗΕ 2(1963), στ. 330–334
Γ ε ρ μ α ν ο ῦ [Πολυζωίδη], Μητρ. Ἱεραπόλεως, “ Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ Β. καὶ Ν. Ἀμερικῆς.
Ἱστορία”, ΘΗΕ 2(1963), στ. 328–330
τοῦ ἰδίου, “ Ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐν Ἀμερικῇ”, ΓΠ 48(1965), σσ. 106–109
Γ ρ α μ μ έ ν ο υ Ἀθ., “ Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰάκωβος στὶς ἑλληνοτουρκικὲς σχέσεις,
1981–1989”, ΒΣ 17(2015), σσ. 161–186
τοῦ ἰδίου, Ὀρθόδοξος Ἀμερικανός. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰάκωβος στὶς ἑλληνοαμερικανικὲς
σχέσεις (1959–1996), ἐκδ. Ἐπίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2018
Δ ό ξ α Τ., Ἀνάμεσα στὴν ὁμογένεια τῆς Ἀμερικῆς, Νέα Ὑόρκη 1972
Δ ο ρ κ ο φ ί κ η Ε., Ἰάκωβος. Μιὰ ζωὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἑλληνισμό, Ἑλληνικὴ Εὐρωεκδοτική, Ἀθήνα 1990
Δ ω ρ ο θ έ ο υ, Μητρ. Λαοδικείας, “ Ἡ ἐν Ἀμερικῇ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία”, Ο 5(1930), σσ. 256–268

266
Ζ α χ α ρ ό π ο υ λ ο υ Ν., “ Ἡ ἀπαρχὴ τῆς ὀργάνωσης τῆς ἑλληνικῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴ Βόρειο καὶ
Νότιο Ἀμερικὴ μὲ πρωτεργάτη τὸν Μελέτιο Μεταξάκη”, Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός (Ἀφιέρωμα στὸν
ἀρχιεπίσκοπο Δημήτριο), ἐκδ. Ἀντ. Ν. Σάκκουλα & EUNOMIA Verlag, Ἀθήνα 2002, σσ. 343–371
Ζ ι ώ γ α, Ἠλ. Κ., Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Ἀμερικῆς. Αὐτὸς ὁ ἄγνωστος, Νέα Ὑόρκη 1958
Ζ ο ύ σ τ η Β., Ὁ ἐν Ἀμερικῇ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ δρᾶσις αὐτοῦ ( Ἡ ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς
Βορείου καὶ Νοτίου), Νέα Ὑόρκη 1954
Ἠ λ ι ο ῦ Μ. (ἐπιμ.), Τὸ Ταξίδι. Τὸ Ἑλληνικὸ Ὄνειρο στὴν Ἀμερική (1890–1980), ἐκδ. Μουσείου Μπενάκη, Ἀθήνα
2008
Θ ε ο δ ο σ ό π ο υ λ ο υ, Γ. Τ., Ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς (Κοινωνιολογικὴ
καὶ ἱστορικὴ προσέγγιση), Διδακτορικὴ Διατριβή, Τμ. Θεολογίας ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη 2012
Θ ε ο τ ο κ ᾶ Γ., Δοκίμιο γιὰ τὴν Ἀμερική, ἐκδ. Ἑστίας, Ἀθήνα 20092
Θ ω μ ο π ο ύ λ ο υ Σ., Ὁ Μητροπολίτης Κορινθίας Μιχαήλ, Ἀθῆναι 1965
Ἰ α κ ώ β ο υ, Ἀρχιεπισκόπου Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς, “Διαγραφόμεναι προοπτικαὶ διὰ τὸν Ἑλληνισμὸν τῆς
Ἀμερικής”, ΠΑΑ 60(1985), σσ. 454–458
τοῦ ἰδίου, Ὁραματισμοὶ καὶ προσδοκίες διὰ μίαν ζῶσαν Ἐκκλησίαν (Εἰσηγητικὲς ὁμιλίες καὶ παρακαταθῆκες), ἐκδ.
ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 1998
τοῦ ἰδίου, Ἀνεμίζοντα ράσα (Πνευματικὲς καθοδηγήσεις, διοικητικὲς κατευθύνσεις, φιλανθρωπία, παιδεία, παράδοση,
τόμ. Α΄ (1959–1977) & τόμ. Β΄ (1978–1996), ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 1999
τοῦ ἰδίου, Παιδεία (Παιδαγωγικὲς Ἀρχὲς καὶ Ἀπόψεις, Παραινέσεις καὶ Ἐνέργειες, ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 2001
τοῦ ἰδίου, Ἡ μέριμνά μου, μέριμνα πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ( Ὑπομνήματα, Ἀλληλογραφία, Συστάσεις καὶ
Θέσεις), ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 2006
τοῦ ἰδίου, Τὰ ἅπαντα ἐπὶ πανανθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ ἐθνικῶν θεμάτων, ἐκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη
2008
τοῦ ἰδίου, Πρόσωπον πρὸς Πρόσωπον ( Ἡ ἀλληλογραφία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου μὲ ἐπισήμους καὶ ἀσήμους), ἐκδ. ΠΙΠΜ,
Θεσσαλονίκη 2010
Ἰ ω α κ ε ὶ μ [Ἀλεξόπουλου], Ἐπισκόπου Βοστώνης, Οἱ κίνδυνοι τοῦ ἐν Ἀμερικῇ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὰ μέσα τῆς διασώσεως
αὐτοῦ, Βοστώνη 1926
267
 Κ α β α ρ ν ο ῦ Κ., Ἡ Ὀρθοδοξία ἐν Ἀμερικῇ, Ἀθῆναι 1958
Κ α λ λ ι ν ί κ ο υ [Δελικάνη], Μητρ. Κυζίκου, “Κανονικὴ μελέτη περὶ τῶν ἐν Ἀμερικῇ ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων
πραχθέντων”, ΕΑ 43(1923), σσ. 17–21
Κ α ν ο ύ τ α, Σ. Γ., Ὁ Ἑλληνισμὸς ἐν Ἀμερικῇ, ἤτοι ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐν Ἀμερικῇ ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων
μέχρι σήμερον, Νέα Ὑόρκη 1915
Κ α π α ν δ ρ ί τ η, Ἀλ. Σ., Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Αὐστραλία ὡς Μητρόπολις (1924–1959) καὶ Ἱερὰ
Ἀρχιεπισκοπὴ (1959–σήμερα), ἐκδ. Ἀφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 2020
Κ α φ ε τ ζ ῆ, Σπ. Δ., Πῶς εἶδα τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Ἀμερικῆς, Ἀθῆναι 1949
Κ λ ώ ν τ ι α, Ἀρ., Ἀθηναγόρας Α΄. Ὁ Μεγάλος Πατριάρχης μας, Ἀθῆναι 1975
Κ ό λ λ ι α, Σ. Γ., “ Ἰωακείμ, Μητροπολίτης Δημητριάδος”, ΘΗΕ 6(1965), στ. 1112–1114
τοῦ ἰδίου, “Σίλας ὁ Κοσκινᾶς”, ΘΗΕ 11(1967), στ. 145–146
τοῦ ἰδίου, Κ. Ν. Καλλίνικος. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς Ἕλληνες τῆς Ἀμερικῆς ( Ἕνα ἀνέκδοτο γράμμα), Νέα Ὑόρκη
19702
τοῦ ἰδίου, Μνήμη Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Μιχαήλ (Ὁ ἄξιος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους), Ἀθῆναι 1971
τοῦ ἰδίου, Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Μιχαὴλ ὁ ἀπὸ Κορινθίας 1892–1958 (Σχεδίασμα), Ἀθήνα 19702
Κ ο ν τ α ρ γ ύ ρ η, Θ. Ν., Ὁ ἀπόδημος Ἑλληνισμὸς τῆς Ἀμερικῆς, Ἀθῆναι 19642
Κ ο υ κ ο υ σ ᾶ, Β. Δ., Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Ἀμερική (Ἀνασκόπηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καὶ κοινωνικοῦ βίου
μέσα ἀπὸ τὶς πηγές), Ostracon Publishing, Θεσσαλονίκη 2014
Κ ω ν σ τ α ν τ έ λ ο υ Δ. (ἐπιμ.), Ἀγῶνες καὶ ἀγωνίαι τῆς ἐν Ἀμερικῇ Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ( Ἐγκύκλιοι
καὶ Ἔγγραφα, 1922–1972), ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 1976
τοῦ ἰδίου, “ Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα στὴν ἐμπειρία τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ ἰδιαίτερα τῆς ἐν Ἀμερικῇ”,
Ξενία Ἰακώβῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς ἐπὶ τῇ 25ετηρίδι τῆς Ἀρχιεπισκοπείας αὐτοῦ, Θεσσαλονίκη
1985, σσ. 480–501
τοῦ ἰδίου, “ Ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς”, Θ 71(2000), 2, σσ. 481–491
Κ[ω ν σ τ α ν τ ι ν ί δ ο υ], Ἰ. Χ.., “ Ἀθηναγόρας, Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων”, ΘΗΕ 1(1962), στ. 606–607

268
τοῦ ἰδίου, “ Ἀθηναγόρας, Μητροπολίτης Ἐλαίας”, ΘΗΕ 1(1962), στ. 607–608
τοῦ ἰδίου, “Αἰμιλιανὸς ὁ Λαλούσης”, ΘΗΕ 1(1962), στ. 1056
τοῦ ἰδίου, “ Ἀλέξανδρος ὁ Δήμογλου”, ΘΗΕ 2(1963), στ. 115
τοῦ ἰδίου, “Μελέτιος ὁ Τριποδάκης”, ΘΗΕ 8(1966), στ. 972–973
τοῦ ἰδίου, “Μιχαὴλ ὁ Κωνσταντινίδης”, ΘΗΕ 8(1966), στ. 1213–1218
τοῦ ἰδίου, “Πολύευκτος ὁ Φινφίνης”, ΘΗΕ 10(1967), στ. 525–526
τοῦ ἰδίου, “Τιμόθεος ὁ Χαλόφτης”, ΘΗΕ 11(1967), στ. 783
τοῦ ἰδίου, Μιχαὴλ Κωνσταντινίδης Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς ὁ ἀπὸ Κορινθίας (1892–1958), Ἀθῆναι 1984
Κ ω ν σ τ α ν τ ι ν ί δ ο υ Π., Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος (Ἀναφορὲς σὲ ἐξέλιξη), ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 2004
Λ ο υ κ έ ρ η Κ. – Π ε τ ρ ά κ η Κ. (ἐπιμ.), Οἱ δρόμοι τῶν Ἑλλήνων ( Ἡ ἱστορία τῶν ἑλληνικῶν κοινοτήτων στὶς πέντε
ἠπείρους), ἐκδ. Polaris, Ἀθήνα 2010
Μ α λ α φ ο ύ ρ η Μπ., Ἕλληνες τῆς Ἀμερικῆς (1528–1948), Νέα Ὑόρκη 1948
Μ α λ ο ύ χ ο υ, Γ. Π., Ἐγώ, ὁ Ἰάκωβος, ἐκδ. Λιβάνη, Ἀθήνα 2002
Μ α ν ώ λ η, Ἀ. Γ., Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς ( Ἐξ ἐγγράφων καὶ κειμένων), τόμ.
Α΄– Γ΄, ἐκδ. Ἄμπελος & Α. Α. Λιβάνη, Μπέρκλεϊ, Καλιφόρνια, ΗΠΑ 2003
Μ α ρ κ έ τ ο υ, Μπ. Ἰ., Οἱ Ἑλληνοαμερικανοί ( Ἱστορία τῆς ἑλληνικῆς ὁμογένειας τῶν Η.Π.Α.), ἐκδ. Παπαζήση, Ἀθήνα
2006
Μ ε λ ᾶ Σπ., Ἀμερική ( Ἐντυπώσεις ταξιδιοῦ), ἐκδ. Ἀετὸς Α.Ε., Ἀθῆναι 1952
Μ η τ ρ ό π ο υ λ ο υ, Γ.– Ἐμμ., Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἀλέξανδρος Δημόγλου (1922–1930), Διπλωματικὴ Ἐργασία,
Θεσσαλονίκη 2018
Μ ό τ τ α Ν., “ Ἡ συμβολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς Ἰακώβου στὰ ζητήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου καὶ τῆς ἑλληνικῆς μειονότητας τῆς Τουρκίας κατὰ τὶς δεκαετίες 1960 καὶ 1970”, Φιόρα Τιμῆς γιὰ τὸν
Μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομο Β΄ Συνετό, Ζάκυνθος 2009, σσ. 643–652
Μ ο υ τ σ ο ύ λ α Ἠλ., “Τρακατέλλης Δημήτριος, Ἐπίσκοπος Βρεσθένης”, ΘΗΕ 11(1967), στ. 825

269
 Μ[π ε μ π ῆ], Γ. Σ., “Θεοδόσιος (Μπογδάν), Μητροπολίτης Εὐκαρπίας”, ΘΗΕ 6(1965), στ. 176
τοῦ ἰδίου, “Θεοδόσιος, Ἐπίσκοπος Ἀγκῶνος”, ΘΗΕ 6(1965), στ. 176–177
τοῦ ἰδίου, “ Ἰάκωβος ὁ Κουκούζης”, ΘΗΕ 6(1965), στ. 655–657
τοῦ ἰδίου, “ Ἰεζεκιήλ, Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας καὶ Νέας Ζηλανδίας”, ΘΗΕ 6(1965), στ. 751–753
Μ π ό ν η Κ., “ Ἡ ἐν Ἀμερικῇ Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία καὶ ἡ ὁμογένεια”, ΠΑΑ 60(1985), σσ. 445–453
Ν τ ὲ Μ π α γ ι ε σ τ έ ρ, Π., Ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ, Ἡ μεταστροφή μου στὴν Ὀρθοδοξία, ἐκδ. Ἱ. Βασιλικῆς καὶ
Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Μαχαιρᾶ, Κύπρος 20102
Π α λ α ι ο λ ό γ ο υ Π., Οἱ Ἕλληνες ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ὀρθοδοξία καὶ Γένος (Ἀθηναγόρας, Μακάριος, Ἰάκωβος.
Φανάρι, Κύπρος, Ἀμερική, Εὐρώπη), ἐκδ. Μπίρη, Ἀθήνα χ.χρ.
Π α π α δ ο π ο ύ λ ο υ Ρ. (ἐπιμ.), Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Δημήτριος ( Ἡ πρώτη δεκαετία 1999–2009), Ἀθήνα χ.χρ.
Π[α π α δ ο π ο ύ λ ο υ], Σ. Γ., “Γεράσιμος ὁ Παπαδόπουλος”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 351–352
τοῦ ἰδίου, “Γερμανὸς ὁ Λιαμάδης”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 413–414
τοῦ ἰδίου, “Γερμανὸς ὁ Ψαλλιδάκης”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 417
τοῦ ἰδίου, Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀβύδου Γεράσιμος Ἰ. Παπαδόπουλος (Ὁ Σοφὸς Ἀββᾶς τῆς Ἀμερικῆς), ἐκδ. Παρουσία,
Ἀθήνα 1996
Π α π α ϊ ω ά ν ν ο υ Γ., Ἡ Ὀδύσσεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀμερικῆς, ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 1985
τοῦ ἰδίου, “ Ἡ ἱστορία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἰακώβου «Τὸ ὁδοιπορικὸ ἑνὸς δούλου τοῦ Θεοῦ»”, Ξενία Ἰακώβῳ
Ἀρχιεπισκόπῳ Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς ἐπὶ τῇ 25ετηρίδι τῆς Ἀρχιεπισκοπείας αὐτοῦ, Θεσσαλονίκη 1985, σσ.
34–92
Π α π α ν ο ύ τ σ ο υ, Ε. Π., Ἀμερική ( Ἕνα κεφάλαιο τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου), ἐκδ. Ἴκαρος, Ἀθήνα 1966
Π α ρ α σ κ ε υ α ΐ δ η Χρ., Μητρ. Δημητριάδος καὶ μετέπειτα Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν, “ Ὁ Βοστώνης Ἰωακεὶμ Ἀλεξόπουλος
(1923–1930) καὶ ἡ συμβολή του εἰς τὴν εἰρήνευσιν τῆς Ἐκκλησίας ἐν Ἀμερικῇ”, Ξενία Ἰακώβῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Βορείου
καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς ἐπὶ τῇ 25ετηρίδι τῆς Ἀρχιεπισκοπείας αὐτοῦ,, Θεσσαλονίκη 1985, σσ. 220–236
Π έ τ ρ ο υ, Θ. Ἠλ., Ὁ Ἐθνικὸς Διχασμὸς στὴν Ὁμογένεια τῆς Ἀμερικῆς καὶ ἡ Ἀρχιεπισκοπεία τοῦ Ἀθηναγόρα, ἐκδ.
Περίπλους, Ἀθήνα 2008

270
Π ο ύ λ ο υ Γ., Πνοὴ Θεοῦ (Μιὰ βιογραφία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰακώβου), μτφρ. Π. Γαζουλέα, Ἑλληνικὴ Εὐρωεκδοτική,
Ἀθήνα 1984
Ρ ο υ μ ά ν η, Γ. Ἰ., Προβλήματα τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀμερικῆς, ἐκδ. Ἑλληνοαμερικανικοῦ Ἐπιμορφωτικοῦ Ἰνστιτούτου,
Ἀθῆναι 1957
Σ α ρ ά β ι α Ἰω. (Ἀρχιμ.), Ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ Παύλου Ντὲ Μπαγιεστὲρ (Pablo De Ballester) Βίος–Ἔργο–
Κηρύγματα, Μεταπτυχιακὴ Ἐργασία (Τμῆμα Θεολογίας Α.Π.Θ.), Θεσσαλονίκη 2013
Σ α χ ᾶ, Δ. Ἰ., Βόρειος Ἀμερικὴ καὶ Ἑλληνικὴ Ὀρθοδοξία, Ἀθήνα 2016
Σ η μ α ν τ ή ρ η, Εὐστρ. Ν., Ὁ Κερκυραῖος Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων Ἀθηναγόρας Καββάδας (1885–1962). Ἡ ζωὴ
καὶ τὸ ἔργο του βάσει ἀρχειακῶν πηγῶν, ἐκδ. Πελασγός, Ἀθήνα 2016
Σ ί λ α [Κοσκινᾶ], Ἐπισκόπου Νέας Ὑερσέης, “ Ἡ συμβολὴ καὶ ἡ προσφορὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τὴν
διαμόρφωσιν καὶ ἀνάπτυξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν Νέον Κόσμον”, Κληρ. 11(1979), 2, σσ. 477–530
τοῦ ἰδίου, “ Ἡ περίοδος τῆς ἀναταραχῆς τῆς ἐν Ἀμερικῇ Ἐκκλησίας καὶ ὁ Συνοδικὸς Ἔξαρχος Ἐπίσκοπος Μονεμβασίας
καὶ Λακεδαίμονος Γερμανὸς Τρωιάνος”, Ἀναδρομή. Τιμητικὸν Ἀφιέρωμα εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον πρ. Ἀθηνῶν καὶ πάσης
Ἑλλάδος κυρὸν Ἰάκωβον Βαβανάτσον, Μέγαρα 1991, σσ. 257–286
Σ τ α υ ρ ί δ ο υ, Β. Θ., “ Ὁ Χριστιανισμὸς ἐν Ἀμερικῇ”, ΓΠ 38(1955), σσ. 326–331
τοῦ ἰδίου, “Ι. Εἰσαγωγὴ εἰς τὴν συγγραφὴν βιογραφίας τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου ΙΙ. Βιογραφία πλήρης ἐν σχεδίῳ
(1886–1972) ΙΙΙ. Βιβλιογραφία”, Ἀθηναγόρας Α΄ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὁ Ἠπειρώτης, ὅ.π., σσ. 27–67
τοῦ ἰδίου, Οἱ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι 1860–Σήμερον, τόμ. Α΄ ( Ἱστορία), ἐκδ. EΜΣ, Θεσσαλονίκη 1977
τοῦ ἰδίου, Ἡ Ὀρθοδοξία εἰς τὴν Ἀμερικήν, Ἀθῆναι 1981 (Ἀνάτυπον ἐκ τοῦ τιμητικοῦ τόμου εἰς τὸν καθηγητὴν Γεράσιμον
Κονιδάρην « Ἀντίδωρον Πνευματικὸν»)
τοῦ ἰδίου, Ἡ Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, ἐκδ. οἶκος Ἀφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 19882
τοῦ ἰδίου, Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Ἡ Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Αὐστραλίας, ἐκδ. ΠΙΠΜ, Θεσσαλονίκη 1994
τοῦ ἰδίου, Ἐπισκοπικὴ Ἱστορία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (Αἱ ἐντὸς τῆς Τουρκίας Μητροπόλεις κατὰ τὸν 20ὸν
αἰῶνα), ἐκδ. οἶκος Ἀφῶν Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1996
τοῦ ἰδίου, Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι (Κατὰ τοὺς κώδικας τῶν Ὑπομνημάτων τοῦ Ἀρχειοφυλακίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου), ἐκδ. Ἱ. Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως, Ἀλεξανδρούπολις χ.χρ.2

271
 Σ υ λ λ ο γ ι κ ό, Ἄτλας τῆς Ἑλληνικῆς Διασπορᾶς, τόμ. Α΄– Β΄, ἐκδ. Ἀλέξανδρος, Ἀθήνα 2001
Τ ά μ η, Ἀν. Μ., Ἱστορία τῶν Ἑλλήνων τῆς Αὐστραλίας, τόμ. Α΄(1830–1958), ἐκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1997
Τ α σ ο ύ δ η, Γ. Ν. (ἐπιμ.), Ἄρθρα καὶ Μελέται Χρυσάνθου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν τοῦ ἀπὸ Τραπεζοῦντος 1911–1949,
ἐκδ. Ἑταιρείας Θρακικῶν Ἐρευνῶν, Κομοτηνή 20192, σσ. 501–572
Τ ζ ω ρ τ ζ ά τ ο υ Β., Μητρ. Κίτρους & Κατερίνης, “ Ἡ ἀντιμετώπισις μιᾶς παλαιᾶς δοκιμασίας τῆς Ἑλληνικῆς
Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς”, Ξενία Ἰακώβῳ Ἀρχιεπισκόπῳ Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς ἐπὶ τῇ 25ετηρίδι τῆς
Ἀρχιεπισκοπείας αὐτοῦ, Θεσσαλονίκη 1985, σσ. 94–132
Τ η λ λ υ ρ ί δ η Μ., Ἐπισκόπου Ριρούτας, “ Ἀπὸ τὴν ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀμερικῆς (Σελίδες ἀπὸ τὴν ἵδρυση
τῆς πρώτης Ὀρθόδοξης Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου Νέας Ὑόρκης)”, Θ 68(1997), 4, σσ. 664–696
Τ ρ ι α ν τ α φ υ λ λ ί δ η, Μ. Ἀ., Ἕλληνες τῆς Ἀμερικῆς (Μιὰ ὁμιλία), Ἀθήνα 1952
Τ σ α κ ό π ο υ λ ο υ Αἰμ. (ἀρχιμ. καὶ μετέπειτα Ἐπισκόπου Μιλήτου), “ Ἐπισκοπικοὶ Κατάλογοι (Κατὰ τοὺς κώδικας
τῶν Ὑπομνημάτων τοῦ Ἀρχειοφυλακίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου)”, Ο 31(1956), σσ. 417–452 / 32(1957), σσ.
77–92, 171–186, 317–332, 461–484 / 33(1958), σσ. 12–35, 150–173, 281–304, 395–426 / 34(1959), σσ. 12–35,
167–199, 337–358 / 35(1960), σσ. 389–392 / 38(1963), σσ. 85–86
Τ σ ά κ ω ν α, Δ. Γρ., “ Ἀθηναγόρας ὁ Α΄”, ΘΗΕ 1(1962), στ. 602–606
Τ σ ι λ ι β ί δ η Δ., Ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰωακεὶμ Ἀλεξόπουλος ( Ἡ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο του), Θεσσαλονίκη 2001
Τ σ ι ρ π α ν λ ῆ, Κ. Ν. – Σ α β β ί δ η Μ., Ἄγνωστες σελίδες τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀμερικῆς, τόμ. Α΄,
Νέα Ὑόρκη 1983
Τ σ ι ρ π α ν λ ῆ, Κ. Ν. – Ν ί κ α Δ., Ἄγνωστες σελίδες τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀμερικῆς, τόμ. Β΄, Νέα
Ὑόρκη 1985
Τ σ ο ύ β α λ η, Χρ. Κ., Οἱ τιτουλάριοι ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐκδ. Περὶ Τεχνῶν, Πάτρα 2003
Φ ι λ ι π π α ί ο υ Θ. (Ἀρχιμ.), “ Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως Ἐπισκοπαὶ καὶ Ἐπίσκοποι (1833–1960)”, Θ
31(1960), σσ. 238–250, 353–369, 529–551 & 32(1961), σσ. 73–90
Φ ι τ ζ έ ρ α λ δ Θ., Οἱ σχέσεις μεταξὺ τῆς ἑλληνικῆς ὀρθοδόξου Ἀρχιεπισκοπῆς Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς καὶ
τῆς ἐκτὸς Ρωσίας Ρωσικῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες κατὰ τὴ χρονικὴ περίοδο 1921–1971, διδ.
διατριβή, Θεσσαλονίκη 1985

272
Φ ί φ η, Χρ. Ν., Ἡ πρώτη Ἑλληνικὴ Κοινότητα τῆς Αὐστραλίας ( Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθόδοξης Κοινότητας
Μελβούρνης καὶ Βικτόριας, 1897–2018), Ἐκδ. Oἶκος Σ. Ἰ. Ζαχαρόπουλου, Ἀθήνα 2018
Φ[ο ρ ό π ο υ λ ο υ], Ν. Λ., “Γεράσιμος, Ἐπίσκοπος Σικάγου”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 350
τοῦ ἰδίου, “Εἰρηναῖος, Ἐπίσκοπος Ἀβύδου”, ΘΗΕ 5(1964), στ. 437
Φ ο ύ γ ι α, Μ. Γ., Μητρ. Πισιδίας, Ἱστορία τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Κορίνθου (Ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι σήμερον), ἐκδ.
«Νέα Σύνορα» – Λιβάνη, Ἀθήνα 1997, σσ. 305–307
Χ[α ρ α λ α μ π ί δ η] Κ., “Δημήτριος ὁ Μακρῆς”, ΘΗΕ 4(1964), στ. 1072–1073
Χ α ρ α λ α μ π ί δ η, Σ. Δ., Ἡ Ὀρθόδοξη Διασπορά. Προβλήματα καὶ προοπτικὲς ὑπὸ τὸ φῶς τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἁγίας
καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, Ostracon Publishing, Θεσσαλονίκη 2021
Χ α σ ι ώ τ η, Ἰ. Κ., Ἐπισκόπηση τῆς ἱστορίας τῆς Νεοελληνικῆς Διασπορᾶς, ἐκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1993
Χ α τ ζ η ϊ ω ά ν ν ο υ Ἐμμ., Ἡ παρουσία τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας στὶς Η.Π.Α. ( Ἐπισκοπὴ Ἀλάσκα, Ἀρχιεπισκοπὴ
Β. Ἀμερικῆς–Μetropolia–ΟCΑ, ἐκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2003

ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗ
Evangelist, Shepherd and Teacher: Studies in Honor of Archbishop Demetrios of America, Holy Cross Orthodox
Press, Boston 2021
A n t o n o p o u l o s Α., “Biographical sketch of Professor Demetrios Trakatellis Archbishop of America”, GOTR
44(1999), 1–4, σσ. 11–17
B o g o l e p o v Al., Toward an American Orthodox Church (The establishment of an Autocephalous Orthodox
Church), St. Vladimir’s Seminary Press, New York 2001
B u r g e s s Th., The Greeks in America, New York 1970
C a l i v a s A., “Orthodox unity in America: Current status and future prospects”, Legacy of Achievement.
Παρακαταθήκη Ἔργου (Metropolitan Methodios of Boston–Festal Volume on the 25th Anniversary of his
Consecration to the Episcopate 1982–2007), Boston 2008, σσ. 313–334

273
 C o n s t a n t e l o s, D. J., “Patriarch Athenagoras’ ethical and pastoral concerns”, GOTR 29(1984), σσ. 335–348
C o u n e l i s, J. S., “Greek Orthodox Church Statistics of the United States, 1949–1989: Some Ecclesial and Social
Patterns”, JHD 16(1989), 1–4, σσ. 129–159
D o u m o u r a s Al., The early history of the Greek Orthodox Church in America, New York 1964
τοῦ ἰδίου, “Greek Orthodox Communities in America: Before World War I”, SVTQ 7(1967), 4, σσ. 172–192
D r a g a s, G. D., “Metropolitan Silas of Saranta Ekklesies”, GOTR 45(2000), 1–4, σσ. 801–804
E f t h i m i o u, Μ. Β.–C h r i s t o p o u l o s, G. A. (εκδ.), History of the Greek Orthodox Church in America,
Greek Orthodox Archdiocese of North and South America Publications, New York 1984
E f t h i m i o u, M. B., “A brief history of Greek Orthodoxy in America 1880–2000”, GOTR 45(2000), 1–4, σσ.
193–215
F e r e n c z N., American Orthodoxy and Parish Congregationalism, Holy Cross Orthodox Press, Brookline MA
2015
F i t z G e r a l d Th., “Orthodoxy in the United States”, στό: F. K. Litsas (ἐκδ.), A Companion to the Greek
Orthodox Church, Greek Orthodox Archdiocese of North and South America Editions, New York 1984, σσ. 173–177
H a r a k a s, S. S., “Social concern and the Greek Orthodox Archdiocese”, GOTR 25(1980), σσ. 377–408
τοῦ ἰδίου, “Ecclesial and ethnic identities within the American religious scene”, GOTR 48(2003), 1–4, σσ. 43–56
Κ a r i d o y a n e s – F i t z G e r a l d K., “Metropolitan Maximos Aghiorgoussis of Pittsburg”, στὸ συλλογικό:
Orthodox Handbook on Ecumenism (Resources for Theological Education), Regnum Books International (In
cooperation with WCC Publications), Oxford 2014, σσ. 291–295
K a r p a t h a k i s A., “ ‘Whose Church is it anyway?’ Greek Immigrants of Astoria, New York, and their
Church”, JHD 20(1994), 1, σσ. 97–122
τῆς ἰδίας, “The Greek Orthodox Church and Identity Politics”, στό: T. Carnes – A. Karpathakis (ἐκδ.), New York
Glory: Religions in the City, NYU Press, New York 2001, σσ. 374–387
K h o d r G., “Contemporary Orthodox (How can we make a difference in America?)”, Ἀναφορὰ εἰς μνήμην
Μητροπολίτου Σάρδεων Μαξίμου 1914–1986, τόμ. Β΄, Γενεύη 1989, σσ. 335–345
K i t r o e f f Al., The Greek Orthodox Church in America (A Modern History), Cornell University Press 2020

274
K o u r i d e s, P. T., The evolution of the Greek Orthodox Church in America and its present problems, New York
1959
L a m b r i n i a d i s E., “Greek Orthodoxy, the Ecumenical Patriarchate, and the Church in the USA”, SVTQ
54(2010), 3–4, σσ. 421–439
M a t s o u k a s, G. E., A Church in Captivity: The Greek Orthodox Church of America, New York 2008
M i c h a l o p o u l o s, G. C. – H a m H., The American Orthodox Church: Α History of its beginnings, Regina
Orthodox Press, Salisbury MA 2006
N e s t o r J., The Greek Church in America, Evanston Illinois 1940
N i a k a r o s M. (Archim.), Michael Konstantinides Archbishop of America (His contribution to the Church, to
Theology and to the dialogue with the contemporary world), Halki Theological School 2017

P a p a i o a n n o u G., From Mars Hill to Manhattan: The Greek Orthodox in America under Athenagoras I,
Minneapolis 1976

τοῦ ἰδίου, “The historical development of the Greek Orthodox Archdiocese of North and South America”, στό: F.
K. Litsas (ἐκδ.), A Companion to the Greek Orthodox Church, Greek Orthodox Archdiocese of North and South
America Editions, New York 1984, σσ. 178–206

P a t r i n a c o s N., “The role of the Church in the evolving Greek American Community”, στό: H. J. Psomiades
– A. Scourby (ἐκδ.), The Greek American Community in Transition, New York 1982, σσ. 123–136

P o l i d o u l i s, M. F., “The Christian call to love: The influence of the Greek Orthodox Ladies Philoptochos
Society on the Orthodox social ethos in America”, GOTR 39(1994), 3–4, σσ. 357–375

P o u l o s G., Footsteps in the sea: A biography of Archbishop Athenagoras Cavadas, Holy Cross Orthodox Press,
Brookline Massachusetts 1979

R o m a n i d e s J., “Orthodoxy in America”, Θεολογικὸν Συμπόσιον (Χαριστήριον εἰς τὸν Καθηγητὴν Παναγιώτην
Κ. Χρήστου), Θεσσαλονίκη 1967, σσ. 503–518
S a l o u t o s Th., “The Greek Orthodox Church in the United States and Assimilation”, IMR 7(1973), 4, σσ.
395–407

275
 S t a v r i d i s, V. T., “Two Ecumenical Patriarchs from America: Meletios IV Metaxakis (1921–1923) and
Athenagoras I Spyrou (1948–1972)”, GOTR 44(1999), 1–4, σσ. 55–84 [= Ο 7(2000), 1, σσ. 89–120 στὰ ἑλληνικά]
S u r r e n c y S., A History of the Orthodox Church in North America in the 20th century, New York 1971
T a r a s a r C., Orthodox America (1794–1976), New York 1975
V a r l a m o s M., A Quest for Human Rights and Civil Rights: Archbishop Iakovos and the Greek Orthodox
Church, PhD Dissertation, Wayne State University 2018
V o l a i t i s C., “The Orthodox Church in the United States as viewed from the Social Sciences”, SVTQ 5(1961),
1–2, σσ. 63–87
W i e s t, W. E., “The Centenary of the Greek Orthodox Archdiocese of North and South America: An appreciation”,
στό: A. J. Philipou (ἐκδ.), The Orthodox Ethos, Oxford 1964, σσ. 3–20

276
 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Γράμμα τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ......................................................................9
Χαιρετισμὸς Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς.......................................................................................................................................... 15
ΠΡΟΛΟΓΟΣ.........................................................................................................................................................................................21

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ...................................................................................................................27

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (Δημόγλου) ἀπὸ Ροδοστόλου, μετέπειτα Μητροπολίτης Κερκύρας καὶ Παξῶν. ................................. 29
ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (Σπύρου) ἀπὸ Κερκύρας καὶ Παξῶν, μετέπειτα Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης......................................... 35
ΤΙΜΟΘΕΟΣ (Εὐαγγελινίδης), ἀπὸ Ρόδου καὶ μετέπειτα ἐκ νέου Μητροπολίτης Ρόδου. ............................................... 51
ΜΙΧΑΗΛ (Κωνσταντινίδης), ἀπὸ Κορινθίας.............................................................................................................................. 55
ΙΑΚΩΒΟΣ (Κουκούζης), ἀπὸ Μελίτης......................................................................................................................................... 65
ΣΠΥΡΙΔΩΝ (Παπαγεωργίου), ἀπὸ Ἰταλίας, μετέπειτα Μητροπολίτης πρ. Χαλδίας..........................................................79
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Τρακατέλλης), ἀπὸ Βρεσθένης...........................................................................................................................87
ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΣ (Λαμπρυνιάδης), ἀπὸ Προύσης................................................................................................................... 101

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ (Ἀλφαβητικὰ)................................................ 113

1) ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (Ἀναστασιάδης), Ἐπίσκοπος Δορυλαίου, Μητροπολίτης Παναμᾶ (νῦν Μεξικοῦ)........................ 114
2) ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (Ζηλιασκόπουλος), Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ. ........................................................................................... 116
3) ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (Καββάδας), Ἐπίσκοπος Βοστώνης, Μητροπολίτης Φιλαδελφείας,
Μητροπολίτης Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας. ..................................................................................................................... 118
4) ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ (Κοκκινάκης), Ἐπίσκοπος Ἐλαίας, Μητροπολίτης Ἐλαίας,
Μητροπολίτης Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας, Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας............................... 120
5) ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ (Λαλούσης), Ἐπίσκοπος Χαριουπόλεως................................................................................................. 122
6) ΑΛΕΞΙΟΣ (Παναγιωτόπουλος), Ἐπίσκοπος Τρωάδος, Ἐπίσκοπος Ἀτλάντας, Μητροπολίτης Ἀτλάντας............ 124
7) ΑΝΘΙΜΟΣ (Δρακωνάκης), Ἐπίσκοπος Χριστουπόλεως, Ἐπίσκοπος Βοστώνης,
Ἐπίσκοπος Ντένβερ, Ἐπίσκοπος Ὀλύμπου............................................................................................................................126

279
 8) ΑΝΤΩΝΙΟΣ (Γεργιαννάκης), Ἐπίσκοπος Ἀμισσοῦ, Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου,
Μητροπολίτης Δαρδανελλίων καὶ Πρόεδρος Ἁγίου Φραγκίσκου, Μητροπολίτης Ἁγίου Φραγκίσκου. ................... 128
9) ΑΝΤΩΝΙΟΣ (Παρόπουλος), Ἐπίσκοπος Φασιανῆς............................................................................................................130
10) ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Κουφαλάκης), Ἐπίσκοπος Μηδείας........................................................................................................132
11) ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ (Χρυσουλάκης), Ἐπίσκοπος Μπουένος Ἄϊρες, Μητροπολίτης Μπουένος Ἄϊρες. .................... 134
12) ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ( Ἠλίας), Ἐπίσκοπος Σικάγου.......................................................................................................................136
13) ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ (Μιχαλέας), Ἐπίσκοπος Κρατείας, Μητροπολίτης Ἁγίου Φραγκίσκου..............................................138
14) ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ (Παπαδόπουλος), Ἐπίσκοπος Ἀβύδου..................................................................................................... 140
15) ΓΕΡΜΑΝΟΣ (Λιαμάδης), Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας........................................................................................................ 142
16) ΓΕΡΜΑΝΟΣ (Πολυζωίδης), Μητροπολίτης Αὐστραλίας (μὴ ἀποδεχθείς),
Ἐπίσκοπος Νύσσης, Μητροπολίτης Ἱεραπόλεως................................................................................................................ 144
17) ΓΕΡΜΑΝΟΣ (Ψαλλιδάκης), Ἐπίσκοπος Συνάδων............................................................................................................ 146
18) ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Παπαϊωάννου), Ἐπίσκοπος Κομάνων, Ἐπίσκοπος Νέας Ἰερσέης....................................................... 148
19) ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Καντζαβέλος), Ἐπίσκοπος Μωκησσοῦ....................................................................................................150
20) ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Κουτσόγιωργας), Ἐπίσκοπος Ξάνθου.....................................................................................................152
21) ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Μακρῆς), Ἐπίσκοπος Ὀλύμπου.............................................................................................................. 154
22) ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ (Κασιμάτης), Ἐπίσκοπος Ἀβύδου...............................................................................................................156
23) ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ (Τσουρουνάκης), Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου.....................................................................................158
24) ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ (Κουρούνης), Μητροπολίτης Νέας Ἰερσέης, Μητροπολίτης Σάρδεων............................................. 160
25) ΗΣΑΪΑΣ (Χρονόπουλος), Ἐπίσκοπος Ἀσπένδου, Ἐπίσκοπος Ντένβερ,
Μητροπολίτης Προικοννήσου καὶ Πρόεδρος Ντένβερ, Μητροπολίτης Ντένβερ........................................................ 162
26) ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ (Σιδέρης), Ἐπίσκοπος Ἀγκῶνος................................................................................................................. 164
27) ΙΑΚΩΒΟΣ (Γκαρμάτης), Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας, Ἐπίσκοπος Σικάγου,
Μητροπολίτης Κρήνης καὶ Πρόεδρος Σικάγου, Μητροπολίτης Σικάγου.......................................................................166
28) ΙΑΚΩΒΟΣ (Πηλίλης), Ἐπίσκοπος Κατάνης..................................................................................................................... 168
29) ΙΕΖΕΚΙΗΛ (Τσουκαλᾶς), Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ,
Μητροπολίτης Αὐστραλίας καὶ Νέας Ζηλανδίας, Μητροπολίτης Πισιδίας, Μητροπολίτης Κώου........................... 170
30) ΙΩΑΚΕΙΜ (Ἀλεξόπουλος), Ἐπίσκοπος Βοστώνης, Μητροπολίτης Φωκίδος, Μητροπολίτης Δημητριάδος ...... 172
31) ΙΩΑΚΕΙΜ (Κοτσώνης), Ἐπίσκοπος Ἀμισσοῦ.................................................................................................................... 174
32) ΙΩΑΝΝΗΣ (Καλογεράκης), Ἐπίσκοπος Θερμῶν, Ἐπίσκοπος Σάρλοτ/Ἀτλάντας, Ἐπίσκοπος Ἀμορίου............ 176
33) ΙΩΑΝΝΗΣ (Κωνσταντίνου), Ἐπίσκοπος Φωκαίας........................................................................................................... 178
280
34) ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ (Παπαγεωργόπουλος), Ἐπίσκοπος Ἁγίου Φραγκίσκου....................................................................... 180
35) ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ (Σαμαρᾶς), Ἐπίσκοπος Ζήλων................................................................................................................... 182
36) ΜΑΞΙΜΟΣ (Ἁγιωργούσης), Ἐπίσκοπος Διοκλείας, Ἐπίσκοπος Πιττσβούργου,
Μητροπολίτης Αἴνου καὶ Πρόεδρος Πιττσβούργου, Μητροπολίτης Πιττσβούργου.................................................. 184
37) ΜΑΡΚΟΣ (Lipa), Ἐπίσκοπος Λεύκης................................................................................................................................ 186
38) ΜΕΘΟΔΙΟΣ (Τουρνᾶς), Ἐπίσκοπος Σκοπέλου, Ἐπίσκοπος Βοστώνης,
Μητροπολίτης Ἀνέων καὶ Πρόεδρος Βοστώνης, Μητροπολίτης Βοστώνης................................................................ 188
39) ΜΕΛΕΤΙΟΣ (Διακανδρέου), Ἐπίσκοπος Ἀριστείας........................................................................................................ 190
40) ΜΕΛΕΤΙΟΣ (Τριποδάκης), Ἐπίσκοπος Χριστιανουπόλεως......................................................................................... 192
41) ΝΑΘΑΝΑΗΛ (Συμεωνίδης), Μητροπολίτης Σικάγου...................................................................................................... 194
42) ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Πισσάρης), Ἐπίσκοπος Ντητρόιτ, Μητροπολίτης Ντητρόιτ.................................................................196
43) ΠΑΥΛΟΣ (De Ballester), Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ.............................................................................................................198
44) ΠΟΛΥΕΥΚΤΟΣ (Φινφίνης), Ἐπίσκοπος Τροπαίου, Μητροπολίτης Τροπαίου,
Μητροπολίτης Γερμανίας, Μητροπολίτης Ἡλιουπόλεως καὶ Θείρων, Μητροπολίτης Σουηδίας
καὶ πάσης Σκανδιναβίας, Μητροπολίτης Ἀνέων..............................................................................................................200
45) ΣΑΒΒΑΣ (Ζεμπιλλᾶς), Ἐπίσκοπος Τρωάδος, Μητροπολίτης Πιττσβούργου............................................................202
46) ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ (Σκορδαλλός), Ἐπίσκοπος Ζήλων....................................................................................................... 204
47) ΣΙΛΑΣ (Κοσκινᾶς), Ἐπίσκοπος Ἀμφιπόλεως, Ἐπίσκοπος Νέας Ἰερσέης, Μητροπολίτης Νέας Ἰερσέης,
Μητροπολίτης Σαράντα Ἐκκλησιῶν.......................................................................................................................................206
48) ΣΠΥΡΙΔΩΝ (Κέζιος), Ἐπίσκοπος Ἀμάστριδος...............................................................................................................208
49) ΣΩΤΗΡΙΟΣ (Ἀθανασούλας), Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας, Ἐπίσκοπος Τορόντο, Μητροπολίτης Τορόντο,
Ἀρχιεπίσκοπος Καναδᾶ............................................................................................................................................................ 210
50) ΤΙΜΟΘΕΟΣ (Μπακᾶκος), Ἐπίσκοπος Ἑξαμιλίου.......................................................................................................... 212
51) ΤΙΜΟΘΕΟΣ (Νεγρεπόντης), Ἐπίσκοπος Παμφίλου, Ἐπίσκοπος Ντητρόιτ.............................................................. 214
52) ΤΙΜΟΘΕΟΣ (Χαλόφτης), Ἐπίσκοπος Ροδοστόλου........................................................................................................ 216
53) ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ ( Ἰωαννίδης), Ἐπίσκοπος Σικάγου, Μητροπολίτης Σύρου.................................................................... 218
54) ΦΙΛΙΠΠΟΣ (Κουτούφας), Ἐπίσκοπος Δαφνουσίας, Ἐπίσκοπος Ἀτλάντας............................................................220
55) ΦΙΛΟΘΕΟΣ (Καραμῆτσος), Ἐπίσκοπος Μελόης, Μητροπολίτης Μελόης...............................................................222

281
 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΑΛΛΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΝΟΤΗΤΩΝ
ΥΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ (Ἀλφαβητικὰ)...............................................................................................225
1) ΑΝΔΡΕΑΣ (Kushchak), Ἐπίσκοπος Εὐκαρπίας, Μητροπολίτης Εὐκαρπίας...............................................................226
2) ΑΝΤΩΝΙΟΣ (Scharba), Ἀρχιεπίσκοπος Ἱεραπόλεως, Μητροπολίτης Ἱεραπόλεως..................................................228
3) ΒΙΚΕΝΤΙΟΣ (Μαλαματένιος), πρώην Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας.........................................................................................230
4) ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ (Simanski), Ἐπίσκοπος Συρακουσῶν.....................................................................................................232
5) ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ (Τάτσης), Ἐπίσκοπος Νύσσης, Μητροπολίτης Νύσσης......................................................................... 234
6) ΔΑΝΙΗΛ (Zelinsky), Ἐπίσκοπος Παμφίλου, Ἀρχιεπίσκοπος Παμφίλου. ..................................................................236
7) ΗΛΙΑΣ (Κatre), Ἐπίσκοπος Φιλομηλίου, Μητροπολίτης Φιλομηλίου...........................................................................238
8) ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ (Shpylka), Ἐπίσκοπος Εὐκαρπίας, Μητροπολίτης Εὐκαρπίας............................................................240
9) ΙΕΡΟΘΕΟΣ (Ζαχαρῆς), Ἐπίσκοπος Εὐκαρπίας.................................................................................................................242
10) ΙΩΑΝΝΗΣ (Μartin), Ἐπίσκοπος Νύσσης....................................................................................................................... 244
11) ΙΩΣΗΦ (Zhuk), Ἐπίσκοπος ...................................................................................................................................................246
12) ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Buggan), Μητροπολίτης Εἰρηνουπόλεως.....................................................................................248
13) ΝΙΚΗΤΑΣ (Λιούλιας), Μητροπολίτης Χὸνγκ Κὸνγκ, Μητροπολίτης Δαρδανελλίων,
Ἀρχιεπίσκοπος Θυατείρων καὶ Μ. Βρεταννίας. .............................................................................................................250
14) ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Smisko), Ἐπίσκοπος Ἀμισσοῦ, Μητροπολίτης Ἀμισσοῦ......................................................................252
15) ΟΡΕΣΤΗΣ (Chornock), Ἐπίσκοπος Ἀγαθονικείας, Μητροπολίτης Ἀγαθονικείας................................................... 254
16) ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΣ–Vsevolod (Μajdanski), Ἐπίσκοπος Σκοπέλου, Ἀρχιεπίσκοπος Σκοπέλου..................................256
17) ΠΑΪΣΙΟΣ (Iwaschuk), Ἐπίσκοπος Δαφνουσίας...............................................................................................................258
18) ΠΑΪΣΙΟΣ (Λουλουργᾶς), πρώην Μητροπολίτης Τυάνων................................................................................................260
19) ΤΑΡΑΣΙΟΣ (Ἀντωνόπουλος), Μητροπολίτης Μπουένος Ἄϊρες, Μητροπολίτης Ροδοπόλεως. .............................262

282
 CONTENTS
Letter of His All-Holiness Ecumenical Patriarch BARTHOLOMEW...............................................................................12
Greeting of the Archibishop of America......................................................................................................................................17
PROLOGUE........................................................................................................................................................................................ 23

BIOGRAPHIES OF THE ARCHBISHOPS OF AMERICA.................................................................................................27

ALEXANDER (Demoglou) from Rodostolon, later Metropolitan of Kerkyra and Paxos......................................... 32
ATHENAGORAS (Spyrou) from Kerkyra and Paxos, later Ecumenical Patriarch.....................................................43
TIMOTHY (Evangelinides), from Rhodes, later again Metropolitan of Rhodes........................................................ 53
MICHAEL (Constantinides), from Corinth.............................................................................................................................. 60
IAKOVOS (Coucouzis), from Melita..........................................................................................................................................72
SPYRIDON (Papageorgiou), from Italy, later Metropolitan Formerly of Chaldea...................................................... 83
DEMETRIOS (Trakatellis), from Vresthena............................................................................................................................. 93
ELPIDOPHOROS (Lambriniadis), from Bursa...................................................................................................................... 107

BIOGRAPHIES OF HIERARCHS OF THE GREEK ORTHODOX ARCHDIOCESE OF AMERICA.................................. 113

1) ATHENAGORAS (Anastasiades), Bishop of Dorileon, Metropolitan of Panama (now Mexico)....................... 115
2) ATHENAGORAS (Ziliaskopoulos), Bishop of Nazianzos................................................................................................117
3) ATHENAGORAS (Cavadas), Bishop of Boston, Metropolitan of Philadelphia,
Metropolitan of Thyateira and Great Britain..................................................................................................................... 119
4) ATHENAGORAS (Kokkinakis), Bishop of Elaia, Metropolitan of Elaia,
Metropolitan of Thyateira and Great Britain, Archbishop of Thyateira and Great Britain................................ 121
5) AIMILIANOS (Lalousis), Bishop of Charioupolis...........................................................................................................123
6) ALEXIOS (Panagiotopoulos), Bishop of Troas, Bishop of Atlanta, Metropolitan of Atlanta. ............................125
7) ANTHIMOS (Drakonakis), Bishop of Christoupolis, Bishop of Boston,
Bishop of Denver, Bishop of Olympos.................................................................................................................................. 127

283
 8) ANTHONY (Gergiannakis), Bishop of Amissos, Bishop of San Francisco,
Metropolitan of Dardanelles and President of San Francisco, Metropolitan of San Francisco......................... 129
9) ANDONIOS (Paropoulos), Bishop of Phasiane................................................................................................................. 131
10) APOSTOLOS (Koufalakis), Bishop of Medeia.................................................................................................................133
11) GENNADIOS (Chrysoulakis), Bishop Buenos Aires, Metropolitan of Buenos Aires..........................................135
12) GERASIMOS (Elias), Bishop of Chicago........................................................................................................................... 137
13) GERASIMOS (Michaleas), Bishop of Krateia, Metropolitan of San Francisco.....................................................139
14) GERASIMOS (Papadopoulos), Bishop of Abydos.......................................................................................................... 141
15) GERMANOS (Liamadis), Bishop of Constantia............................................................................................................. 143
16) GERMANOS (Polyzoides), Metropolitan of Australia (non–accepting), Bishop of Nyssa,
Metropolitan of Hierapolis..................................................................................................................................................... 145
17) GERMANOS (Psalidakis), Bishop of Synades.................................................................................................................147
18) GEORGE (Papaioannou), Bishop of Komana, Bishop of New Jersey...................................................................... 149
19) DEMETRIOS (Kantzavelos), Bishop of Mokissos...........................................................................................................151
20) DIMITRIOS (Couchell [Koutsogiorgas]), Bishop of Xanthos....................................................................................153
21) DEMETRIOS (Makris), Bishop of Olympos....................................................................................................................155
22) EIRINEOS (Kassimatis), Bishop of Abydos.................................................................................................................... 157
23) EIRINEOS (Tsourounakis), Bishop of San Francisco...................................................................................................159
24) EVANGELOS (Kourounis), Metropolitan of New Jersey, Metropolitan of Sardes............................................. 161
25) ISAIAH (Chronopoulos), Bishop of Aspendos, Bishop of Denver,
Metropolitan of Proikonissos and President of Denver, Metropolitan of Denver................................................163
26) THEODOSIOS (Sideris), Bishop of Ancona....................................................................................................................165
27) IAKOVOS (Garmatis), Bishop of Apameia, Bishop of Chicago,
Metropolitan of Krini and President of Chicago, Metropolitan of Chicago.......................................................... 167
28) IAKOVOS (Pililis), Bishop of Catania................................................................................................................................169
29) EZEKIEL (Tsoukalas), Bishop of Nazianzos, Metropolitan of Australia and New Zealand,
Metropolitan of Pisidia, Metropolitan of Kos...................................................................................................................171
30) IOAKEIM (Alexopoulos), Bishop of Boston, Metropolitan of Fokida, Metropolitan of Demetrias............... 173
31) JOACHIM (Cotsonis), Bishop of Amissos......................................................................................................................... 175
32) JOHN (Kalogerakis), Bishop of Thermon, Bishop of Charlotte/Atlanta, Bishop of Amorion............................177

284
33) IOANNIS (Constantine), Bishop of Phocaea................................................................................................................... 179
34) KALLISTOS (Papageorgopoulos), Bishop of San Francisco...................................................................................... 181
35) KALLISTOS (Samaras), Bishop of Zela............................................................................................................................183
36) MAXIMOS (Aghiorgoussis), Bishop of Diokleia, Bishop of Pittsburgh,
Metropolitan of Ainos and President of Pittsburgh, Metropolitan of Pittsburgh................................................185
37) MARKOS (Lipa), Bishop of Leuka..................................................................................................................................... 187
38) METHODIOS (Tournas), Bishop of Skopelos, Bishop of Boston,
Metropolitan of Anea and President of Boston, Metropolitan of Boston...............................................................189
39) MELETIOS (Diakandreou), Bishop of Aristeia.............................................................................................................. 191
40) MELETIOS (Tripodakis), Bishop of Christianoupolis..................................................................................................193
41) NATHANAEL (Symeonides), Metropolitan of Chicago...............................................................................................195
42) NICHOLAS (Pissare), Bishop of Detroit, Metropolitan of Detroit........................................................................... 197
43) PAUL (De Ballester), Bishop of Nazianzos......................................................................................................................199
44) POLYEFKTOS (Finfinis), Bishop of Tropaeou, Metropolitan of Tropaeou, Metropolitan of Germany,
Metropolitan of Heliopolis and Thira, Metropolitan of Sweden and all Scandinavia,
Metropolitan of Anea............................................................................................................................................................. 201
45) SAVAS (Zembillas), Bishop of Troas, Metropolitan of Pittsburgh............................................................................203
46) SEVASTIANOS (Skordallos), Bishop of Zela..................................................................................................................205
47) SILAS (Koskinas), Bishop of Amphipolis, Bishop of New Jersey, Metropolitan of New Jersey,
Metropolitan of Saranta Ekklisies...................................................................................................................................... 207
48) SPYRIDON (Kezios), Bishop of Amastris.......................................................................................................................209
49) SOTIRIOS (Athanasoulas), Bishop of Constantia, Bishop of Toronto, Metropolitan of Toronto,
Archbishop of Canada............................................................................................................................................................. 211
50) TIMOTHY (Bakakos), Bishop of Hexamilion.................................................................................................................213
51) TIMOTHY (Negrepontis), Bishop of Pamphilon, Bishop of Detroit.........................................................................215
52) TIMOTHEOS (Haloftis), Bishop of Rodostolon............................................................................................................. 217
53) PHILARETOS (Ioannidis), Bishop of Chicago, Metropolitan of Syros.................................................................. 219
54) PHILIP (Koutoufas), Bishop of Dafnousia, Bishop of Atlanta.................................................................................. 221
55) PHILOTHEOS (Karamitsos), Bishop of Meloa, Metropolitan of Meloa...............................................................223

285
 BIOGRAPHIES OF HIERARCHS OF OTHER US ORTHODOX COMMUNITIES
UNDER THE ECUMENICAL PATRIARCHATE.................................................................................................................225
1) ANDREI (Kushchak), Bishop of Efkarpia, Metropolitan of Efkarpia....................................................................... 227
2) ANTHONY (Scharba), Archbishop of Hierapolis, Metropolitan of Hierapolis.....................................................229
3) VIKENTIOS (Malamatenios), former Bishop of Apameia............................................................................................231
4) VLADIMIR (Simanski), Bishop of Syracuse....................................................................................................................233
5) GREGORY (Tatsis), Bishop of Nyssa, Metropolitan of Nyssa.....................................................................................235
6) DANIEL (Zelinsky), Bishop of Pamphilon, Archbishop of Pamphilon. .................................................................... 237
7) ILIA (Katre), Bishop of Philomelion, Metropolitan of Philomelion............................................................................239
8) THEODOSIOS (Shpylka), Bishop of Efkarpia, Metropolitan of Efkarpia............................................................... 241
9) IEROTHEOS (Zacharis), Bishop of Efkarpia...................................................................................................................243
10) JOHN (Martin), Bishop of Nyssa........................................................................................................................................245
11) JOSEPH (Zhuk), Bishop.......................................................................................................................................................... 247
12) CONSTANTINE (Buggan), Metropolitan of Eirinoupolis..........................................................................................249
13) NIKITAS (Lioulias), Metropolitan of Hong Kong,
Metropolitan of Dardanelles, Archbishop of Thyateira and Great Britain..............................................................251
14) NICHOLAS (Smisko), Bishop of Amissos, Metropolitan of Amissos......................................................................253
15) ORESTES (Chornock), Bishop of Agathonikeia, Metropolitan of Agathonikeia................................................255
16) PANGRATIOS–Vsevolod (Majdanski), Bishop of Skopelos, Archbishop of Skopelos......................................... 257
17) PAISIJ (Iwaschuk), Bishop of Dafnousia..........................................................................................................................259
18) PAISIOS (Loulourgas), former Metropolitan of Tyanon...............................................................................................261
19) TARASIOS (Antonopoulos), Metropolitan of Buenos Aires, Metropolitan of Rodopolis..................................263

286