Chrom jest to pierwiastek o liczbie atomowej 24, który znajduje się w czwartym okresie oraz

szóstej grupie układu okresowego, metal przejściowy bloku d. Odkrył go w 1797 roku francuski
chemik Louis Nicolas Vauquelin. Warto zwrócić uwagę na typowe dla chromowców zjawisko
promocji elektronowej – w stanie podstawowym konfiguracja powłoki walencyjnej ma postać 3d5
4s1

Metaliczny chrom otrzymuje się podobnie jak mangan w procesie aluminotermicznym:

Cr2O3 + Al → Al2O3 + Cr

Również pod względem właściwości chemicznych, chrom w wielu miejscach przypomina mangan.
Występuje na różnych stopniach utlenienia (najbardziej typowe to II, III oraz VI), a jego charakter
metaliczny maleje wraz ze wzrostem wartościowości, co najlepiej widać na przykładzie tlenków:

CrO – tlenek zasadowy

Cr2O3 – tlenek amfoteryczny
CrO3 – tlenek kwasowy

Jest metalem aktywnym, o ujemnym potencjale standardowym, jednak łatwo ulega pasywacji w
stężonych kwasach utleniających, tworząc ochronną warstwę tlenku chromu (III). W kwasie solnym
rozpuszcza się dobrze i tworzy sole chromu na +II stopniu utlenienia (bez dostępu tlenu), natomiast
na powietrzu powstają sole chromu (III). Chromiany oraz dichromiany wykazują silne działanie
utleniające. Mieszanina stężonego H2SO4 oraz K2Cr2O7 nazywana jest chromianką i niekiedy
służy do czyszczenia szkła laboratoryjnego.

Ważną reakcją z maturalnego punktu widzenia jest trwałość związków chromu (VI) w zależności od
pH roztworu. W środowisku kwaśnym trwałe są pomarańczowe jony dichromianowe, natomiast w
środowisku zasadowym – żółte jony chromianowe:

2CrO42- + 2H+ ⇌ Cr2O72- + H2O