entinië (Spaans: Argentina, [aɾxenˈtina], luister (hulp·inligting)), amptelik die

Argentynse Republiek (Spaans: República Argentina), is 'n Spaanssprekende land in

die suide van Suid-Amerika, tussen die Andesgebergte in die weste en die suidelike
Atlantiese Oseaan in die ooste. Die naam "Argentinië" is afgelei van die Latynse
woord argentum (silwer), 'n edelmetaal wat 'n belangrike rol gespeel het in die
opkoms van Europese kolonialisme in Argentinië.

Nasa-Satellietbeeld van Argentinië

Argentinië grens in die noorde aan Bolivië en Paraguay, in die ooste aan Brasilië
en Uruguay, suid van die Río de la Plata aan die Atlantiese Oseaan, in die weste
aan Chili en in die suide aan die Suidelike Oseaan. Argentinië maak aanspraak op 'n
sektor van Antarktika (Argentyns-Antarktika, Spaans: Antártida Argentina), die
Falkland-eilande (Spaans: Islas Malvinas) en ander Suid-Atlantiese eilande (Spaans:
Islas del Atlántico Sur) soos Suid-Georgië en die Suidelike Sandwicheilande (Islas
Georgias del Sur y Sandwich del Sur), die Suid-Shetland- (Islas Shetland del Sur),
en Suid-Orkney-eilandgroep (Islas Orcadas del Sur).

Argentinië trek die aandag van ekonomiese navorsers nadat dit in die laat 19de en
vroeë 20ste eeu genoeg gevorder het om onder die tien welvarendste lande ter wêreld
gereken te word, maar sy ekonomiese ontwikkeling het vanaf die Groot Depressie in
die vroeë 1930's 'n reeks van af- en opwaartse kurwes getoon wat dit agter sy
buurlande, veral Chili, laat terugsak het – om êrens tussen die vyftigste en
sestigste plek te beland. Vinnige en selfs stormagtige groei in die 1990's het in
2001 in een van dié land se diepste ekonomiese krisisse geëindig – en van dié land
die grootste buitelandse wanbetaler in die geskiedenis gemaak.

Tegelykertyd het Argentyne sedert hul onafhanklikwording in die vroeë 19de eeu
nooit daarin geslaag om 'n oorkoepelende nasionale identiteit te skep nie.
Argentinië word soms beskryf as 'n nasie van Europeërs wat aan boord van
emigrasieskepe gegaan het om die mees Europese land van Amerika of die mees
Amerikaanse land van Europa te word. Sy politiek en samelewing is gekenmerk deur
spanninge, geweldpleging, 'n halfeeu van staatsgrepe en 'n bloedige vervolging van
andersdenkendes, linkses, intellektueles of blote verdagtes tydens die militêre
diktatuur tussen 1976 en 1983, wat – ná jare van politieke onrus, ekonomiese chaos,
geweldpleging en opspraakwekkende ontvoerings van buitelanders – eufemisties as
"Nasionale Proses van Herorganisasie" (Spaans: Proceso de Reorganización Nacional)
beskryf is en moontlik 30 000 menselewens geëis het. Dit het sy hoogtepunt – en
einde – in die militêre aanval op die Britse Falkland-eilande tydens die
Falklandoorlog van 1982 gevind. Argentinië het daarna teruggekeer na 'n stabiele
demokratiese regeringsvorm.

Argentyne toon 'n neiging om hulself veral in teenstelling en opposisie met ander
te definieer en het dus in hul geskiedenis onderskeidings tussen "federaliste en
aanhangers van 'n eenheidstaat", "'n beskaafde samelewing en barbaarse toestande",
"radikale en behoudendes", "Buenos Aires en die res van dié land", "Peroniste en
anti-Peroniste" gemaak, ongeag dié land se redelik homogene bevolking van
merendeels Italiaanse en Spaanse afkoms en die gebrek aan enige merkwaardige
taalkundige of etniese diversiteit.[6]

Inhoud
1 Geskiedenis
1.1 Vroeë geskiedenis
1.2 Geboorte van die Argentynse nasie
2 Politiek
2.1 Politieke betrekkinge met Suid-Afrika
3 Provinsies
4 Geografie
5 Ekonomie
5.1 Huidige situasie
5.2 Landbou
5.3 Nywerhede
5.4 Energie
5.5 Buitelandse handel
5.6 Suid-Afrikaanse handel met Argentinië
5.7 Ekonomiese kernsyfers
6 Vervoer
6.1 Spoorweë
7 Demografie
7.1 Blanke bevolking
7.2 Immigrasiepatrone
7.3 Walliese immigrasie
7.4 Inheemse bevolking
7.5 Menslike ontwikkeling
7.6 Tale
7.7 Godsdiens
8 Sport
9 Bekende Argentyne
10 Verwysings
11 Bronnelys
12 Eksterne skakels
12.1 Argentynse koerante
Geskiedenis
Vroeë geskiedenis

Die grot Cueva de las Manos naby die stad Perito Moreno (provinsie Santa Cruz)
besit een van die oudste rotsskilderye in Argentinië
Die eerste Europeërs, wat in die 16de eeu langs die Argentynse kus geseil en hier
voet aan wal gesit het, was seevaarders op soek na 'n suidelike deurvaart van die
Atlantiese na die Stille Oseaan, waaronder Ferdinand Magellaan en Pedro de Mendoza.
Laasgenoemde het die nedersetting Nuestra Senora Santa Maria del Buen Aire, die
huidige Buenos Aires, in omtrent 1536 gestig. In die noordweste van dié land, waar
goeie landbougrond gevind word, het die Spanjaarde, wat vanuit die onderkoninkryk
Bolivië suidwaarts beweeg het, verskillende nedersettings soos Mendoza, Tucuman,
Córdoba en Salta gestig. Hier is perde geteel, vee vir vleisproduksie aangehou en
suiker, tabak en groente verbou.

Die noordwestelike deel van Argentinië het sy bloeitydperk in die 17de en 18de eeu
as gevolg van handel met die onderkoninkryk Peru beleef, terwyl Buenos Aires
destyds niks meer as 'n tweederangse hawe was nie. Eers in 1776 het Buenos Aires
die administratiewe sentrum van die nuwe vise-koninkryk 'Rio de la Plata' geword,
'n gebied wat die huidige Argentinië, Uruguay, Paraguay en 'n deel van Bolivië
ingesluit het.

Geboorte van die Argentynse nasie

Landskap in Patagonië

Portret van generaal José de San Martin, Libertador (bevryder) van Argentinië,
Chili en Peru

Buenos Aires
Op 25 Mei 1810 het die Kreoolse bevolking van Buenos Aires in opstand teen die
koloniale Spaanse bewind gekom. Hulle het voor die Cabildo vergader, die gebou waar
afgevaardigdes, wat deur die Spaanse Kroon benoem is, byeengekom het en die
visekoning en heersende junta se bedanking geëis. Ná 250 jaar se heerskappy oor die
kolonie was die heersende klas só verswak dat hulle voor die betogende massas
geswig het. Die politieke mag het skielik in die hande van 'n Kreoolse junta
beland.

Ook in ander dele van Suid-Amerika, waar 'n opgeleide en liberale stedelike
Kreoolse middelklas deur merendeels Spaans-gebore bewindhebbers geregeer is, het
inheemse burgers op magsdeling aangedring. In Europa het Napoleon Bonaparte destyds
militêr teen sy ou politieke bondgenoot Spanje opgetree, dié land binnegeval en,
ondanks plaaslike weerstand, sy eie broer tot nuwe koning verklaar. Hierdie gebeure
het die politieke druk op Spanje se koloniale bewind in Suid-Amerika versterk en
die tafel gedek vir politieke hervormings.

Die inheemse Kreoolse bevolking was vasberade en magtig genoeg om politieke

veranderings teweeg te bring, soos hulle reeds in 1806 en 1807 bewys het toe die
inwoners van Buenos Aires 'n militêre oorwinning oor twee invallende Britse leërs
behaal het. Terwyl die eerste Britse mag met slegs 1 500 soldate nog relatief klein
was, was die tweede oorwinning oor 'n magtige en goed opgeleide leër van 11 000
man, wat deur Buenos Aires se bevolking gedwing is om te kapituleer, al hoe
indrukwekkender. Die slaankrag van plaaslike burgermagte het selfs geblyk om groter
te wees as dié van Spaanse koloniale regimente. Die Kreoolse bevolking het uit
hierdie groot militêre sukses hul reg op selfregering afgelei.[7]

In 1816 het Argentinië onafhanklik van Spanje geword, na 'n kort stryd met die
Spaanse besetters, onder leiding van José de San Martin. De Sa Martin, wat ook in
Chili en Peru vir onafhanklikheid geveg het, word nog steeds deur die Argentyne as
'n held beskou. In die eerste jare van die jong nasie ontstaan diverse konflikte
tussen sentraliste en federaliste, tot in 1853, toe 'n nuwe grondwet aangeneem is.

In die tweede helfte van die 19de eeu gaan Buenos Aires snel vooruit, deels as
gevolg van die aankoms van duisende immigrante. Nuwe tegnologieë (vries van vleis,
spoorweë) stimuleer landbou en veeteelt. Nuwe gebiede soos Patagonië word verower.
Immigrante uit Engeland en Wallis begin skaapteelt op groot estancias. Argentinië
word na die Verenigde State die tweede "Beloofde Land" van die Amerikas.

Vervolgens word Argentinië egter gekenmerk deur aanhoudende politieke konflikte

tussen konserwatiewe en liberale elemente en tussen burgers en die weermag. Na die
Tweede Wêreldoorlog verskyn die populistiese "peronisme", wat die verhouding tot 'n
punt dryf. Tot 1983 word steeds bloediger optredende militêre juntas afgewissel met
outoritêre siviele regerings, wat lei tot toenemende ekonomiese probleme,
korrupsie, algemene afkeur in die politiek en die nederlaag in die Falklandoorlog
teen die Verenigde Koninkryk in 1982.

Hierna help vier vrye verkiesings om demokrasie in Argentinië stewig te vestig. In

2001 het ekonomiese probleme, insluitend die wanbetaling van buitelandse skuld,
gelei tot bloedige onluste en die val van die regering. Ekonomiese maatreëls soos
die ontkoppeling van die Argentynse peso van die Amerikaanse dollar het vervolgens
tot ekonomiese herstel gelei en Argentinië is nou ook 'n gewilde
toeristebestemming, aangehelp deur die gunstige wisselkoers teenoor meeste
belangrike geldeenhede. Argentinië se totale buitelandse skuldlas het in 2009, te
midde van die internasionale finansiële krisis, nogtans weer tot 145 miljard VSA-$
gestyg.[8]

Politiek

Die voormalige president Néstor Kirchner († 2010) en sy eggenote Cristina Fernández

de Kirchner wat in Oktober 2007 as sy opvolger verkies is. Sy dien sedert Desember
2019 as Argentinië se adjunkpresident onder Alberto Fernández

Kaart wat Argentinië met opgeëiste gebiede

Die huidige president Alberto Fernández
Volgens die grondwet van 24 Augustus 1994 is Argentinië 'n presidensiële federale
republiek.

Die Argentynse grondwet van 1853 (hersien in 1994), bepaal 'n skeiding van magte
tussen uitvoerende, wetgewende en regsprekende magte, sowel op nasionale as
provinsiale vlak. Die president en adjunkpresident word direk verkies vir
ampstermyne van vier jaar. Beide mag slegs twee opeenvolgende termyne dien, maar
kan na 'n tussenpose van ten minste een termyn vir 'n derde termyn staan.

Die president benoem die ministers. Die grondwet gee aansienlike mag aan die
president in die dubbele funksie as staatshoof en regeringsleier. Die president het
onder andere die vermoë om in "dwingende en noodsaaklike" omstandighede
presidensiële dekrete uit te vaardig. Die huidige regeringsleier is Alberto
Fernández.

Die Argentynse parlement (Congreso Nacional, "Nasionale Kongres") bestaan uit die
Senaat (Senado) met 72 setels en 'n Kamer van Afgevaardigdes (Cámara de Diputados)
met 257 setels. Sedert 2001 word senators regstreeks verkies en elke provinsie,
insluitend die federale hoofstad, word deur drie senators verteenwoordig. Senators
dien 'n termyn van ses jaar en afgevaardigdes vier jaar. Verkiesings word elke twee
jaar gehou vir een derde van die senaat- en die helfte van die afgevaardigdes se
setels. Beide kamers word verkies deur proporsionele verteenwoordiging.

Die belangrikste politieke partye in Argentinië is die Partido Justicialista (PJ,

Peroniste), die Unión Cívica Radical (UCR, Radikale Burgerunie), die Frente para
Victoria (FPV) en die Alternativa para una República de Iguales (ARI).

Vroue het eers in 1952 stemreg gekry en omdat daar nog steeds afsonderlike manlike
en vroulike kieserslyste bestaan, moet vroue ook in afsonderlike verkiesingslokale
stem. In die presidentsverkiesing van 2007 het twee vroulike kandidate meer as twee
derdes van die uitgebragte stemme op hulle verenig.[9]

Politieke betrekkinge met Suid-Afrika

Argentinië behoort saam met Suid-Afrika tot die Groep van 20

Suid-Afrikaanse diplomatieke skakeling met Argentinië het in 1938 begin; dié land
het sy betrekkinge met Suid-Afrika egter op 23 Mei 1986 vanweë Pretoria se beleid
van rasseskeiding tydelik verbreek.

Die moontlikheid van 'n Suid-Atlantiese Verdragsorganisasie is in die

sewentigerjare voorgestel. Vir 'n dergelike militêre alliansie tussen Suid-Afrika,
Argentinië, Brasilië, Chili, Paraguay en Uruguay het destyds veral die Raad vir
Inter-Amerikaanse Veiligheid gepleit. Dit het egter nooit tot stand gekom nie.

Provinsies

Provinsies van Argentinië. Argentynse Antarktika en Suid-Atlantiese Eilande (langs

23) nie vertoon nie
Argentinië bestaan uit 23 provinsies (provincias) en 'n federale distrik (distrito
federal). Argentinië maak aanspraak op 'n gedeelte van Antarktika (Antártida),
alhoewel hierdie vasteland algemeen as supranasionaal en besit van die
wêreldgemeenskap beskou word. Die grondgebied van die Provinsie Tierra del Fuego,
Antártida e Islas del Atlántico Sur bevat dus ook internasionale gebiede.

Buenos Aires (Federale Distrik)*

Buenos Aires
Catamarca
Chaco
Chubut
Córdoba
Corrientes
Entre Ríos
Formosa
Jujuy
La Pampa
La Rioja
Mendoza
Misiones
Neuquén
Río Negro
Salta
San Juan
San Luis
Santa Cruz
Santa Fe
Santiago del Estero
Tierra del Fuego, Antártida e Islas del Atlántico Sur
Tucumán
* Die huidige amptelike naam vir die federale distrik is "Ciudad Autónoma de Buenos
Aires".

Geografie

Die Lago Argentino met die gletser Perito Moreno

Kaart van Argentinië

Meer nog as Suid-Afrika, wat hierdie leuse al in die tagtigerjare ter bemarking van
sy toerismebedryf gebruik het, verteenwoordig Argentinië alle klimaatsones – en dus
die wêreld – in een land. Dié land strek van die tropiese gebiede in die noorde tot
by die subantarktiese streke van die suide en beskou ook 'n gedeelte van Antarktika
as Argentynse staatsgebied.

Argentinië kan rofweg in drie geografiese gebiede verdeel word: die vrugbare
vlaktes van die pampas in die noordelike helfte van dié land (die bron van die
Argentynse agrariese rykdom); die plato van Patagonië in die suidelike helfte tot
aan Vuurland (Tierra del Fuego); en die rotsagtige Andes-bergrug langs die
westelike grens met Chili, met Aconcagua as hoogste punt (6 962 m), gevolg deur
Ojos del Salado (6 893 m).

Belangrike riviere sluit in Bermejo, Colorado, Paraguay, Pilcomayo, Salado, Uruguay

en die langste rivier, Paraná. Die laasgenoemde twee vloei saam in die Río de la
Plata voordat dit in die Atlantiese Oseaan uitmond. Die Argentynse klimaat is
hoofsaaklik gematig. Die Noorde is subtropies, die suide droog en sub-Antarkties.

Ekonomie

Estancia Jesuitica in Alta Gracia

Argentinië word volgens sy bruto nasionale inkomste per capita by die ontwikkelende
lande met 'n middelinkomste gereken. Dié land profiteer van 'n ruim hoeveelheid
natuurlike hulpbronne, 'n geletterde bevolking, 'n uitvoergerigte landbousektor en
gevarieerde industrie. Vanaf die einde van die jare 80 van die 20ste eeu het
internasionale skuld egter hoog opgeloop. Inflasie het 200% bedra en produksie
ineengestort.

Om die ekonomiese krisis teë te werk, het die regering besluit om vrye handel,
deregulering en privatisering na te volg. In 1991 het radikale monetêre hervorming
plaasgevind, waarvolgens die Argentynse peso aan die Amerikaanse dollar verbind en
geldgroei tot die groei in nasionale reserwes beperk is. Die Argentynse peso se
onrealisties hoë wisselkoers het 'n negatiewe invloed op dié land se
mededingendheid uitgeoefen, veral in vergelyking met Brasilië en ander Mercosur-
lidstate. As gevolg hiervan en vanweë die gelyktydige liberalisering van die
buitelandse handel het 'n massale deïndustrialisasie plaasgevind.

Aanvanklik was die hervorminge 'n sukses. Inflasie het gedaal en die bruto
nasionale produk (BNP) het gestyg, maar opeenvolgende ekonomiese krisisse in
Meksiko, Asië, Rusland en Brasilië het tot 'n nóg groter ekonomiese val vanaf 1999
gelei. Die regering het met belastingverhogings en besuinigings gereageer ter
beperking van die begrotingstekort, wat teen 1999 tot 2,5% van die BNP gestyg het.
Binnelandse en internasionale beleggers het egter aangehou twyfel in die regering
se vermoë om die skulde af te los en die vaste wisselkoers tussen die peso en
dollar te handhaaf.

In 2001 het die toestand nog meer versleg deur die groei van die aantal
verpligtinge, massale geldopnames by banke en 'n verdere val van verbruikers- en
produsentevertroue. Regeringpogings om 'n begroting wat klop te bereik – om so die
bankstelsel te stabiliseer en ekonomiese groei te herstel – het geblyk om
onvoldoende resultaat op te lewer. President Eduardo Duhalde het daarin geslaag om
van die Internasionale Monetêre Fonds 'n lening van 20 miljard VS$ te verkry, maar
verdere maatreëls is nie toegepas nie. In Januarie 2002 is die peso losgemaak van
die dollar en die ekonomie het op 'n lae vlak begin stabiliseer. Die sterk
ekonomiese groei van die jare 2003 en 2004 was 'n gevolg van die dramatiese afname
in die bruto nasionale produk in die jare voor 2003.

Huidige situasie

Die nywerheidstad Córdoba is die sentrum van die Argentynse motorbedryf: Avenida
Chacabuco
Argentinië se ekonomie maak net stadig vordering nadat die land teen die middel van
2018 'n kwaai resessie beleef het. Die ekonomie het met 'n gemiddeld van 2,5
persent oor die hele jaar en met meer as 6 persent in die laaste vier maande
gekrimp. Vir 2019 word 'n verdere krimping van sowat 1 persent verwag.

Die uitvoergerigte landbousektor sal danksy die verwagte rekordoes in 2019 in die
tweede kwartaal 'n hupstoot kry. Beleggings sal voor die verkiesing in Oktober 2019
waarskynlik geen noemenswaardige bydrae tot ekonomiese groei lewer nie.

Argentinië bly aangewese op massiewe finansiële steun deur die Internasionale

Monetêre Fonds (IMF) wat krediete ter waarde van VS$57 miljard goedgekeur het. Die
Argentynse regering sal in ruil hiervoor sy begrotingstekort teen 'n vinniger tempo
verminder en 'n restriktiewe monetêre beleid volg nadat pogings om die
inflasiekoers van meer as 50 persent te verminder misluk het. Die binnelandse vraag
na goedere en dienste sal as gevolg hiervan afneem.

Die Argentynse peso het in 2018 meer as die helfte van sy waarde teenoor die
Amerikaanse dollar ingeboet. Invoere het as gevolg hiervan merkbaar afgeneem (29
persent in die vierde kwartaal van 2018). Uitvoere het na die peso se devaluasie
skerp gestyg, net soos die getal buitelandse toeriste (terwyl Argentyne die
voorkeur aan binnelandse vakansies begin gee), sodat daar in 2019 'n oorskot op die
handelsbalans verwag word.

Die land se infrastruktuur word as sterk verouderd beskou. Grootskalse beleggings

in vervoer- en ander geriewe is in die vooruitsig gestel, maar voorlopig gestaak.
Op 16 Junie 2019 het 'n grootskaalse kragonderbreking die land se kwesbaarheid
getoon.

Landbou
Wynberg naby Cafayate in die Salta-provinsie

Sojaboonoeste in die provinsie van Buenos Aires. Argentinië is die derde grootste
produsent van sojabone in die wêreld.[10] Die sojaboonbedryf is een van die drie
grootste sektore in dié land, ná die petrochemiese en metaalbewerking
Die hoogs gemeganiseerde landbousektor beslaan sowat 65 persent van dié land se
totale oppervlakte. Alhoewel die landbou se bydrae tot die bruto nasionale produk
slegs 11 persent beloop, is dit steeds die grootste bron van buitelandse valuta.
Die landbousektor word deur 'n klein aantal welvarende gesinne met groot landerye
oorheers. Die belangrikste landbouprodukte is koring, mielies, sorghum, lynsaad,
soja, sonneblompitte, grondboontjies, katoen, suikerriet, groente, vrugte, wyn,
tabak en mate.

Argentinië is steeds een van die grootste vleisprodusente ter wêreld, alhoewel sy
aandeel aan die wêreldproduksie geleidelik begin afneem. Die belangrikste produkte
van die veeteeltbedryf is bees- en skaapvleis, en weivelde beslaan sowat 52 persent
van dié land se oppervlakte. Oos-Patagonië is die sentrum van die Argentynse
skaapteeltbedryf.

Die bosboubedryf beslaan 13 persent van die oppervlakte; bosvelde en woude is die
belangrikste bossoorte. Die Quebrachoboom lewer tannien op. Die visserybedryf langs
die kus en in internasionale waters word al hoe belangriker.

Nywerhede
Die plaaslike nywerheidsbedryf het sy sentrums veral in die metropolitaanse gebiede
van Buenos Aires, Córdoba en Rosario en lewer 32 persent van die bruto nasionale
produk op. Die swaartepunt van die sektor het in die afgelope dekades van ligte
nywerhede en voedselverwerking na die chemiese, ruolie-, yster-, staal-,
elektriese, masjienbou- en motorbedryf begin verskuif. Die Argentynse
motorfabrikate sluit Anadón, ASA, Biscayne en JVA in, en volgens sommige is
Lamborghini Latinoamérica 'n aparte motormerk.

Energie

Atucha is die eerste kernkragsentrale wat in Latyns-Amerika gebou is. Argentinië is

die land met die grootste aantal kern-fasiliteite in die gebied
Die belangrikste kragvoorsieningsbronne is waterkragsentrales (41 persent van die
totale kragopwekking) en termiese kragsentrales (52 persent). Kernkragsentrales (7
persent) is in Atucha en Río Tercero opgerig.

Argentinië se minerale rykdomme sluit onder meer groot aardgasvelde in; hierdie
energiebron speel al 'n beduidende rol en word tans veral vir koskook- en
verwarmingsdoeleindes en as alternatiewe brandstof vir voertuie gebruik. Nogtans
het die groeiende vraag na aardgas, die wanbestuur van plaaslike energiemaatskappye
en die toenemende tekort aan fossiele brandstowwe daartoe gelei dat steeds groter
hoeveelhede aardgas uit die buiteland, veral Bolivië, ingevoer moet word.

Herwinbare energiebronne word al hoe belangriker. Naas waterkrag word sedert 1994
steeds meer elektrisiteit deur windkragsentrales voorsien. Windenergie speel in die
suidelike provinsie Chubut (Patagonië) met sy winderige klimaat al 'n belangrike
rol. Windkrag het 'n baie groot potensiaal in Argentinië en word sedert die laat
1990's deur die regering bevorder. In 2006 was Argentinië nogtans slegs die derde
grootste produsent van windenergie in Latyns-Amerika, ná Meksiko en Brasilië.

Buitelandse handel

Ontwikkeling van Argentinië se buitelandse handel tussen 1999 en 2005

Argentinië voer hoofsaaklik mynbouprodukte en fossiele brandstowwe, plantaardige en
voedselprodukte, organiese olies en vette uit. Die belangrikste invoere is
masjinerie, instrumente en elektroniese goedere, halfverwerkte nywerheidsgoedere en
vervoeruitrusting. Die hoofhandelsvennote is Brasilië, die Verenigde State en die
Volksrepubliek China.

In 2006 het Argentinië se uitvoere met 15 persent gegroei en 'n rekordvlak van 46,6
miljard VS-dollar bereik. Die invoere het selfs met 19 persent tot 34,2 miljard VS-
dollar gestyg. Agrariese grondstowwe en voedsel het weer sowat vyftig persent van
die uitvoerwaarde verteenwoordig. Nogtans het die aandeel van nywerheidsprodukte
(32 persent van die totale uitvoere) met 23,5 persent sterk toegeneem. Die
belangrikste markte vir Argentynse uitvoere in 2006 was die Suid-Amerikaanse
vryehandelsone Mercosur met 'n aandeel van 21,3 persent, die Europese Unie met 17,5
persent en die Noord-Amerikaanse vryehandelsone NAFTA met 12,9 persent.[11]

Invoere (waaronder veral nywerheidsprodukte) het in 2006 vir die vyfde

opeenvolgende jaar duidelik toegeneem. 37 persent van die totale invoere het uit
Mercosur-lidstate gekom, veral uit Brasilië (34 persent), 17 persent uit die
Europese Unie, 16 persent uit die NAFTA-lidstate en 9 persent uit die
Volksrepubliek China. Invoere uit die Volksrepubliek China het in 2006 met 40
persent toegeneem.

Suid-Afrikaanse handel met Argentinië

Die eksklusiewe ekonomiese sone van Argentinië

Dekades lank is die ekonomiese bande met Latyns-Amerika nouliks ontwikkel; die
Suid-Afrikaanse handel met Argentinië het stadig gegroei en in 1980 nog steeds
minder as 100 miljoen VSA-dollar beloop. 'n Suid-Afrikaanse Kamer van Koophandel
bestaan sedert 1973 in Buenos Aires, terwyl sy Argentynse eweknie vyf jaar later in
Johannesburg gestig is.

Suid-Afrika se belangrikste uitvoerprodukte op die Argentynse mark was aanvanklik

staal, ystererts, asbes en mangaan, terwyl Argentinië leerware, verwerkte voedsel,
tekstielgoedere, chemiese produkte en landboumasjiene na Suid-Afrika uitvoer.

Ekonomiese kernsyfers
Ekonomiese Kernsyfers[12][13][14] 2010 2011 2012 2013* 2014* 2015* 2016* 2017*
2018*
Bruto binnelandse produk (BBP, nominaal, in miljard VS$) - - 475,2 484,6
497,2 630,4 541,7 595,0 475,4
BBP per capita (nominaal, in VS$) - - 11 583 11 679 11 849
14 617 12 425 13 497 10 667
Reële groei van die BBP in % 9,2 8,9 1,9 2,4 -2,5 2,5 -1,8 2,9 -2,6
Inflasiekoers in % - - 10,0 10,5 11,4 - - 23,2 31,8
Werkloosheid in % 7,7 7,2 7,3 - - 6,5 9,2 8,4 8,9
Begrotingstekort (in % van die BBP) - - -2,6 3,4 -3,0 -6,6 -7,1 -6,7
-5,4
Tekort op die lopende rekening (in % van die BBP) - - -0,0 -0,8 -0,8
-2,5 -2,3 -4,9 -3,7
Publieke skuldlas (in % van die BBP) - - 47,7 47,8 45,9 52,1 51,8
57,6 62,7
* skatting

Vervoer
Spoorweë

Kaart van Argentinië se passasierspoorweë

Die Gran Capitán, 'n langafstandtrein wat tussen Buenos Aires en Posadas geloop
het, omstreeks 1990
Die beroemde Tren a las nubes ("Trein na die wolke") loop deur bergagtige terrein
in die Andes-bergreeks
Die eerste Argentynse trein het op 29 Augustus 1857 geloop. Vervolgens is dié land
se spoornetwerk vinnig uitgebrei, waarby Britse ondernemings en kapitaal 'n
sentrale rol gespeel het. Spoorweë het in die volgende dekades 'n sleutelbedryf by
die ekonomiese ontwikkeling van dié land geword. In die 1930's was die Argentynse
spoornetwerk met 'n totale lengte van 43 000 kilometer groter as dié van die meeste
Europese lande. Nadat dit byna 'n eeu lank deur 'n groot aantal onafhanklike
privaat ondernemings, waaronder talle Britse maatskappye, bedryf is, het president
Perón die spoorbedryf in 1946 genasionaliseer.

Amerikaanse raadgewers, wat teen die einde van die 1950's aangestel is om die
verdere ontwikkeling van die bedryf te beplan, het die voorkeur aan padvervoer
gegee sodat in die volgende jare steeds meer spoorlyne gesluit is. Argentinië se
nasionale spoorweë is in 1992 onder die regering van president Carlos Menem weer
geprivatiseer. Passasiervervoer is verder verminder en die invloedryke
spoorwegvakbond ontbind. Meer as 50 000 mense het hul werk verloor en hele streke
het agteruitgegaan, terwyl korrupsie in die spoorbedryf toegeneem het.

Argentinië beskik oor 'n uitgestrekte spoorwegnetwerk met 'n totale lengte van
sowat 31 000 kilometer met drie verskillende spoorwydtes. Twee spoorlyne verbind
dié land met Chili, ander lyne loop oorkant die landsgrense na Bolivië, Paraguay,
Uruguay en Brasilië. Nogtans hanteer dit tans minder as vyftien persent van dié
land se totale vragvervoer (in vergelyking met Europa se vyftig persent), word
verdere lyne gesluit of raak in verval. 85 persent van alle vrag word op Argentinië
se paaie vervoer. Die regering beplan om 'n groter deel daarvan na die spoorweë te
skuif.

Nog 'n rede vir grootskaalse beleggings in die modernisering van die spoorbedryf,
wat grotendeels deur Chinese lenings ter waarde van maksimaal 4,9 miljard VS$
gefinansier sal word, is 'n reeks noodlottige treinongelukke wat die lewens van 'n
vyftigtal passasiers geëis het, naas vertragings en ander probleme. In die vroeë
21ste eeu is 'n groot getal privaat spoormaatskappye genasionaliseer nadat hulle al
lank afhanklik van staatsubsidies was. Privaat spoorlyne speel egter nog 'n
belangrike rol as diensverskaffers in die openbare vervoerstelsel van Argentinië,
terwyl die infrastruktuur deur die staatsonderneming Administración de
Infraestructuras Ferroviarias Sociedad del Estado (ADIF S.E.) bestuur word. Die
laaste privaat maatskappy, wat in Oktober 2013 ná 'n reeks ongelukke
genasionaliseer is, was Sarmiento wat pendelaardienste in die weste van Groter
Buenos Aires bedryf.

Beplande moderniserings fokus op die opknapping van die spoornetwerk van

Ferrocarril General Belgrano Cargas, 'n onderneming wat altesaam 11 000 kilometer
se spoorlyne bedryf. Hiervan sal 3 200 kilometer opgeknap word – 'n taak waarvoor
selfs militêre treinwerkwinkels ingespan sal word om herstelwerk aan treinwaens te
doen. In Junie 2013 het die Argentynse regering reeds spoornetwerke in die streke
Cuyo (San Martín) en Entre Rios (Urquiza) genasionaliseer wat sedert 1999 deur die
Brasiliaanse maatskappy ALL bedryf is en in 2012 sowat 4,2 miljoen ton vrag vervoer
het. 'n Nuutgestigte staatsonderneming, Belgrano Cargas y Logística SA, bestuur
tans openbare vragdienste.

Die regering het 1 266 nuwe passasiertreinwaens by Chinese vervaardigers aangekoop

– twee keer so veel as wat tans bedryf word. Die nuwe waens sal van Duits-
vervaardigde remme, Japannese aandryf- en Sweedse veiligheidstelsels voorsien word.
1 046 van die nuwe waens sal vir openbare vervoer- en pendelaardienste in
Sarmiento, Mitre, Roca en San Martín in die metropolitaanse gebied van Buenos Aires
gebruik word. Daarnaas is 220 langafstandwaens en 22 lokomotiewe bestel. China
South Locomotive & Rolling Stock, 'n Chinese onderneming wat 700 van die waens sal
vervaardig, het aangekondig dat dit twee aanlegte vir die bou van vrag- en
passasiertreinwaens in Argentinië sal oprig.

Ander projekte sluit die modernisering en elektrifisering van spoorlyne in Groter

Buenos Aires, die modernisering van die spoorlyn tussen Buenos Aires en Mar del
Plata en beleggings in Buenos Aires se moltreinnetwerk in. Die stad Mendoza oorweeg
die bou van 'n enkelspoortrein-netwerk, terwyl 'n beplande bilaterale projek met
Chili die bou van 'n spoortonnel deur die Andesgebergte met 'n totale lengte van 52
kilometer en multimodale terminale vir spoor- en padverkeer behels.[15]

Demografie

Argentinië se bevolkingsgroei (1961–2010)

Met 'n bevolking van meer as veertig miljoen mense en 'n oppervlakte van 2,8
miljoen vierkante kilometer is Argentinië 'n ylbevolkte land. Die metropolitaanse
gebied van die hoofstad Buenos Aires behels tans sowat 34 persent van die totale
bevolking, terwyl die bevolkingsdigtheid in die suide van dié land (Patagonië) tot
minder as twee mense per vierkante kilometer daal.

Blanke bevolking

Vroeë 20ste eeu: Immigrante sit in Buenos Aires voet aan wal

Andrea Gabriela García Gava, "Koningin van die Italiaanse Gemeenskap", tydens die
XXXV Fiesta Nacional del Inmigrante (35ste Nasionale Immigrantefees) wat in 2014 in
Oberá (provinsie Misiones) gehou is. Na beraming het 25 miljoen Argentyne ten
minste een Italiaanse voorvader
Die Argentynse bevolking is 'n mengsel van nasionale en etniese groepe, waarin die
nakomelinge van Italiaanse (36 persent) en Spaanse immigrante (29 persent)
oorheers. In die tydperk tussen 1850 en 1970 het sowat agt miljoen immigrante hulle
in Argentinië gevestig. In die periode tussen 1820 en 1920, toe 'n geskatte 55
miljoen Europese emigrante hulle in oorsese gebiede gevestig het, was Argentinië
met 5,5 miljoen nuwe aankomelinge die tweede belangrikste ontvangende land ná die
Verenigde State en nog voor Kanada en Brasilië.

Daar is tans sowat 4 miljoen Argentyne van Duitse afkoms en kleiner minderhede van
nasate van Engelse, Walliese, Ierse, Franse, Switserse en ander Wes- en Middel-
Europese immigrante. In die metropolitaanse gebied van Buenos Aires en in die
provinsies Chaco en Misiones is daar groter groepe van Poolse immigrante wat hulle
in die 1920's hier gevestig en baie van hul tradisies bewaar het.

Klein groepe Afrikaners – die sogenaamde "bittereinders" – het hulle na die Tweede
Vryheidsoorlog in die omgewing van Comodoro Rivadavia (provinsie Chubut) gevestig.
Die meeste van die sowat 600 emigrante het in die dertigerjare weer na Suid-Afrika
teruggekeer. Veral in die stedelike gebiede woon ongeveer 'n half miljoen
immigrante uit Sirië, Libanon en andere lande in die Midde-Ooste. Sedert die
negentigerjare het 'n aantal immigrante uit Oos-Asië en die voormalige Sowjetunie
hulle in dié land gevestig. Dié land trek ook sommige sogenaamde ekologiese
immigrante uit Europa.

Nogtans het die getal immigrante sedert die laat 20ste eeu bestendig afgeneem,
terwyl talle hoogs gekwalifiseerde Argentyne hulle in die buiteland gevestig het.
Veral gedurende Argentinië se ekonomiese krisis in die tydperk tussen 1998 en 2002
het emigrasiesyfers skerp gestyg.

Immigrasiepatrone

Balvanera is gekenmerk deur skilderagtige huurkamerwonings in Nederlandse styl

In die geskiedenis van 19de en 20ste eeuse immigrasie- en emigrasiebewegings was
Argentinië in dié opsig uniek dat Europese immigrante vanaf die laat 19de eeu 'n
buitengewoon hoë aandeel van die bevolking verteenwoordig het. Van die totale
Argentynse bevolking van agt miljoen in 1914 was omstreeks 58 persent óf in die
buiteland gebore óf kinders van immigrante van die eerste generasie. In die
hoofstad Buenos Aires was meer as die helfte van die inwoners dekades lank oorsee
gebore.

Europese massaimmigrasie is 'n redelik onlangse verskynsel in die Argentynse

geskiedenis. Nog tot omstreeks 1850 was dit hoofsaaklik relatief klein getalle
Spaanse amptenare, militariste en soldate wat hulle in die La Plata-streek gevestig
het. Eers daarna het dié land 'n belangrike bestemming vir Spaanse en Italiaanse
immigrante geword. Die laasgenoemdes het die grootste groep nuwe aankomelinge
gevorm – met twee miljoen immigrante in die tydperk tussen 1840 en 1960. Daar word
beraam dat sowat 25 miljoen Argentyne tenminste gedeeltelik van Italiaanse afkoms
is.[16] Baie van hulle het net tydelik in dié land gebly om hier te werk en kon
danksy regstreekse skeepsverbindings tussen Italië en Argentinië in groot getalle
as seisoenale werkers immigreer.

So het immigrasie in Argentinië in 'n tweede opsig van migrasiepatrone in

byvoorbeeld die Verenigde State of Brasilië verskil. Daar was geen kontinuïteit met
ouer migrasiebewegings wat hul verlede in 'n koloniale verlede gehad het en ook
geen gedwonge verskuiwing van mense as slawe nie. Immigrante het hulle om suiwer
ekonomiese redes in Argentinië gevestig om hier in uitvoergerigte nywerhede te werk
– dié land se binnemark was nog nouliks ontwikkel.

Argentinië se ekonomie het aanvanklik op skaapteelt gesteun. Beesvleisproduksie het

voor 1900 nog geen noemenswaardige rol gespeel nie. Die omwenteling in die
landbousektor het in die periode ná 1875 plaasgevind toe Argentinië, wat aanvanklik
graan moes invoer, binnekort tot een van die grootste graanuitvoerders ter wêreld
ontwikkel het. Die rol van immigrante was beperk tot dié van landarbeiders of
pagters. Opwaartse sosiale mobiliteit was beperk sodat min landarbeiders ooit hul
eie grond kon koop en bewerk.

Ekonomiese en sosiale faktore het verhoed dat Argentinië tot 'n "smeltkroes" van
kulture kon ontwikkel soos die Verenigde State. Die Spaans-Kreoolse bolaag van die
samelewing het min moeite gedoen om die groot getalle immigrante te integreer,
terwyl meer as 90 persent van nuwe aankomelinge nie Argentynse burgerskap aanvaar
het nie om nasionale diensplig te vermy. Italiaanse immigrante in Buenos Aires het
nogtans groot belang gestel in die politieke ontwikkelinge van hul vaderland.
Leidende Italiaanse politici soos Giuseppe Mazzini en Giuseppe Garibaldi het vurige
aanhangers in Suid-Amerika gehad.[17]

Walliese immigrasie

Die seilskip Mimosa

Teen die middel van die 19de eeu was Patagonië nog 'n fel omstrede gebied waarop
Argentinië sowel as Chili aanspraak gemaak het. Die stigting van 'n Walliese
kolonie is deur die Argentynse regering as 'n kans gesien om beheer oor die
grotendeels onbevolkte streek te verseker. So het Walliese immigrante hulle in 1865
in Y Wladfa of "Die Kolonie" in Patagonië gevestig – 'n kolonie met 'n voorgestelde
oppervlakte van sowat 100 vierkante myl waaraan volgens die oorspronklike planne
militêre beskerming, selfbeskikking en selfs onafhanklikheid toegeken sou word.

'n Tweetalige straatbord in die provinsie Chubut. Die getal Argentyne van Walliese
afkoms word op sowat 72 500 beraam – van wie tussen 5 000 en 12 000 nog Wallies as
huistaal praat
In Liverpool, 'n Noordwes-Engelse hawestad met 'n betreklik groot bevolking van
Walliese afkoms, is 'n emigrasie-komitee onder voorsitterskap van Michael Jones, 'n
boorling van Bala, in die lewe geroep wat die Argentynse kolonie as 'n kans beskou
het om die Walliese identiteit, taal en kultuur oorsee te bewaar. In 1865 het 'n
groep van byna 200 Walliesers aan boord van die Mimosa, 'n brik van 447 ton, vanuit
Liverpool-hawe na Patagonië vertrek. Die skip het veilig in Suid-Amerika aangekom
waar die immigrante in die hawe van die latere Puerto Madryn voet aan wal gesit
het.

Ná 'n moeilike begin het die Walliese nedersettings, wat grotendeels langs die
Atlantiese kus van Chubut geleë is, begin floreer. In die volgende vyf dekades het
nog honderde Walliese immigrante hulle hier kom vestig om Walliese nedersettings
soos Porth Madryn (Puerto Madryn) in die Nuwe Baai; Rawson, Gaiman, Trelew en
Dolovan in die Chubut-vallei en Trevelin in Cwm Hyfryd te stig. Nasate van Walliese
setlaars word daarnaas aangetref in Esquel, geleë aan die voet van die Andes-
bergreeks; in Comodoro Rivadavia (die grootste nedersetting in die provinsie); in
Colonia Sarmiento en elders in Argentinië.

Die kolonie, waarin die tradisionele Walliese regstelsel toegepas en die Keltiese
Walliese taal gebesig is, sou die eerste samelewing word wat stemreg aan vroue
toegeken het. In 1876 is die eerste kulturele fees of Mawr Eisteddfod op Beti Huws
se plaas in Chubut gevier.[18] Die fees, wat sedert 1900 gereeld in Trelew gehou
word, is die hoogtepunt van Patagoniese Walliesers se kulturele lewe.

Die Walliese nedersettings in Argentinië het – meer nog as soortgelyke Walliese

gemeenskappe in Utica in die Amerikaanse deelstaat New York of Scranton in
Pennsilvanië – daarin geslaag om hul kulturele identiteit tot vandag toe te bewaar.
[19]

Inheemse bevolking

'n Guaraní ma en haar seun in die Yiriapú-mission

Argentinië word dikwels as 'n Blanke samelewing in Suid-Amerika beskryf, tog is
daar ook 'n inheemse bevolking van tussen 1 en 1,5 miljoen nakomelinge van
oorspronklik dertig Indiaanse volke wat hoofsaaklik in die noorde, noordweste en
suide van dié land gekonsentreer is. Baie Indiane is gedurende die sogenaamde
Woestynveldtog van generaal Rocas (1875–1879) gedood, terwyl nomadiese volke soos
die Huarpes en Pehuenches intussen uitgesterf het.

Die grootste Indiaanse volke is die Kollas in Jujuy en Salta, die Mapuche of
Araukaners in Neuquén en Río Negro, en die Wichi en Toba in Chaco en Formosa. Die
Coya-Indiane in Noordwes-Argentinië is afstammelinge van die ou Inka-beskawings.
Slegs 'n minderheid van indigene Argentyne woon in hul oorspronklike stamgebiede.
Die meeste Indiane het hulle in die groot stedelike sentra gevestig waar hulle
dikwels in suiwer Indiaanse woonbuurte bly en moeilike lewensomstandighede moet
hanteer. Sedert die 1980's word pogings onderneem om die oorspronklike tradisies en
leefwyse te bewaar.

Die noordooste met die provinsies Misiones en Corrientes is die enigste streek in
Argentinië waar 'n kulturele versmelting tussen Guaraní-Indiane en Spaanse setlaars
plaasgevind en 'n groot aantal gemengde huwelike voorgekom het.[20] Oor 'n tydperk
van driehonderd jaar vanaf die begin van die Spaanse kolonisasie het naas die
Kreole (nasate van Spaanse setlaars) ook 'n groot groep van Mestiese (mense van
gemengde Spaans-Indiaanse afkoms) ontstaan.

Menslike ontwikkeling
Sowat 97 persent van die Argentynse bevolking is geletterd, en kinders in die
ouderdomsgroep tussen 5 en 14 jaar is skoolpligtig.

Tans leef sowat die helfte van die bevolking op of onder die broodlyn en die
werkloosheidsyfer het sedert 2001 byna 20 persent bereik.
Tale
Die enigste amptelike taal is Spaans, hoewel die immigrante se nasate wat ouer as
40 jaar is, hulle eie taal behou het.

Godsdiens

Die NG kerk Chubut in Sarmiento

Die Argentyne is hoofsaaklik aanhangers van die staatsgodsdiens, die Rooms-
Katolisisme (90 persent van die bevolking). Sowat sewe persent van die bevolking is
aanhangers van ander Christelike kerke. Die Joodse gemeenskap is met 'n kwart
miljoen siele die grootste in Latyns-Amerika. Die Afrikaners in Comodoro Rivadavia
en Sarmiento is Nederduits Gereformeerd of Gereformeerd.

Sport

Wedstryd tussen Argentinië en Engeland tydens die Rugbywêreldbeker 2011 in Nieu-

Seeland

Die Argentynse nasionale sokkerspan tydens die FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooi in

1986 in Meksiko
Pato is die nasionale sport van Argentinië[21] en is 'n ou perdspel wat in die
vroeë 1600's plaaslik ontstaan het en die voorganger van perdbal is. Die gewildste
sportsoort is sokker. Saam met Brasilië en Frankryk is die Argentynse nasionale
sokkerspan een van net drie nasionale sokkerspanne wat die belangrikste
internasionale triplet gewen het: Die FIFA Sokker-Wêreldbeker (in 1978 en 1986),
die Sokker-Konfederasiebeker (in 1992) en die Olimpiese goudmedalje. Hulle kon tot
dusver ook 15 Copas América, sewe Pan-Amerikaanse goudmedaljes en verskeie ander
trofeë verower. Daarbenewens het Argentinië die FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooi in
1978 gehuisves wat deur die plaaslike nasionale sokkerspan gewen is. Argentinië
onderhou 'n sterk mededinging teen buurlande soos Brasilië, Chili en Uruguay.
Argentinië se hoogste sokkerliga is die Argentynse Primera División, gevolg deur
die Primera B Nacional. Van Argentinië se bekendste sokkerspelers sluit in Diego
Maradona en Lionel Messi.

Rugby is een van Argentinië se gewildste sportsoorte en die Argentynse nasionale

rugbyspan, bekend as Los Pumas, het tot dusver aan elke Rugbywêreldbeker deelgeneem
en tydens die Rugbywêreldbeker 2007 hul beste prestasie opgelewer en die derde plek
bereik. Sedert 2012 ding Argentinië in die Rugbykampioenskap teen die Australiese
Wallabies, die Nieu-Seelandse All Blacks en die Suid-Afrikaanse Springbokke mee.
Tydens die jaarlikse Superrugby-klubkampioenskap speel die Argentynse Jaguares teen
vier Australiese rugbyspanne, vyf spanne uit Nieu-Seeland, drie spanne uit Suid-
Afrika en een span uit Japan (Sunwolves).[22]

Ander suksesvolle en gewilde sportsoorte sluit in polo, basketbal en veldhokkie.

Die Argentynse nasionale vrouehokkiespan, bekend as Las Leonas, is een van die
wêreldwyd suksesvolste met drie Olimpiese silwer en twee bronsmedaljes, twee
Wêreldbeker-, een Wêreldliga- en sewe Kampioene-trofeë. Die Argentynse nasionale
basketbalspan, bekend as El Alma Argentina – "Die Argentynse Siel", is die enigste
in die FIBA se Amerikas-sone wat die kwintuplet-kroon gewen het:
Wêreldkampioenskap, Olimpiese goudmedalje, Diamantbal, Amerikas-kampioenskap en
Pan-Amerikaanse goudmedalje. Argentinië regeer sonder twyfel in polo en het meer
internasionale kampioenskappe as enige ander land gewen en is sedert die 1930's net
selde geklop. Die Dakar-tydren is van 2009 tot 2019 in beide Chili en Argentinië en
later ook Peru aangebied.

Bekende Argentyne

Che Guevara in 1967

Gustavo Cerati, (1959–2014), een van die mees invloedryke kunstenaars van Latino-
Rock
Pous Franciskus
Renjaer Juan Manuel Fangio
Skrywer Jorge Luis Borges
Komponis, sanger en akteur Carlos Gardel
Hartchirurg René Favaloro
Sokkerster Lionel Messi
President Carlos Menem
Koningin Máxima Zorreguieta
Komponis Astor Piazzolla
Vryheidsvegter Che Guevara
Swemmer José Meolans
Sokkerster Diego Maradona
Verwysings
(es) "Población por sexo e índice de masculinidad. Superficie censada y densidad,
según provincia. Total del país. Año 2010" (XLS). Censo Nacional de Población,
Hogares y Viviendas 2010. Buenos Aires: INDEC – Instituto Nacional de Estadística y
Censos. 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Junie 2014.
(es) "Primeros datos provisorios del Censo 2022: Argentina tiene 47.327.407
habitantes". Infobae. 19 Mei 2022. Besoek op 20 Mei 2022.
(en) "Argentina". Internasionale Monetêre Fonds. April 2022. Besoek op 30 Junie
2022.
(en) "Human Development Report 2020" (PDF). United Nations Development Programme.
2020. Besoek op 30 Junie 2022.
(en) "Gini Index". Wêreldbank. Besoek op 30 Junie 2022.
(en) Jill Hedges: Argentina. A Modern History. Kindle e-boek. Londen en New York:
I.B. Tauris 2011, pos. 118–142
(en) Gordon Bridger: Britain and the making of Argentina. Kindle e-boek-uitgawe.
Southampton: WIT Press 2013, pos. 127
(de) www.taz.de, 24 Februarie 2009: Argentinien und die Schulden: Nicht
zahlungsunfähig, zahlungsunwillig. Besoek op 19 Julie 2009
(de) www.stern.de: Cristina Presidenta! Besoek op 19 November 2007.
(es) indexmundi.com: Mapa Comparativo de Países > Petróleo – producción – Mundo
(de) Duitse Departement van Buitelandse Sake: Argentinië – Ekonomie Geargiveer 20
April 2008 op Wayback Machine
(de) GTAI Germany Trade and Invest: Argentinien – Wirtschaftsdaten kompakt[dooie
skakel]
(de) GTAI Germany Trade and Invest: Argentinien – Wirtschaftsdaten kompakt, Mai
2016. Besoek op 27 September 2016 Geargiveer 10 November 2016 op Wayback Machine
(de) GTAI Germany Trade and Invest: Argentinien – Wirtschaftsdaten kompakt,
November 2016. Besoek op 22 Mei 2017 Geargiveer 28 November 2017 op Wayback Machine
(de) Germany Trade & Invest, 20 November 2013: Argentinien will seine Eisenbahnen
modernisieren. Besoek op 15 Januarie 2014 Geargiveer 27 April 2014 op Wayback
Machine
(es) Argentina Investiga: Historias de inmigrantes italianos en Argentina. Besoek
op 15 Oktober 2019
(de) Jürgen Osterhammel: Die Verwandlung der Welt. Eine Geschichte des 19.
Jahrhunderts. Spesiale uitgawe. München: C.H. Beck 2011, bl. 238–239
(en) Peter N. Williams, Ph.D: Presenting Wales from A to Y. The People, the
Places, the Traditions. An Alphabetical Guide to a Nation's Heritage. Victoria, BC:
Trafford 2003, bl. 79
(en) Terry Breverton: The Welsh. The Biography. Stroud, Glos: Amberley Publishing
2012, bl. 274
(de) Schillat, Monika: Argentinien – Buenos Aires. Ostfildern: Mairdumont 2006,
bl. 13
(es) "Argentina Decree Nº 17468 of 16 September 1953". Federación Argentina de
Pato. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 November 2013. Besoek op 16 Oktober
2012.
(en) "CONFIRMED: Cheetahs, Kings out of Super Rugby". Sport24. Geargiveer vanaf
die oorspronklike op 9 Oktober 2019. Besoek op 10 Desember 2019.
Bronnelys
Algemeen
(en) "Argentina". Encyclopædia Britannica. Besoek op 30 Junie 2022.
(en) "Argentina". Central Intelligence Agency. Besoek op 30 Junie 2022.
Ekonomie en demografie
(de) Das große WELT Lexikon in 21 Bänden. Boekdeel 1: A-Atn. Mannheim:
Bibliographisches Institut & F.A. Brockhaus AG 2007
Eksterne skakels
Wikimedia Commons bevat media in verband met Argentinië.
(en) Toerisme-inligting oor Argentinië op Wikivoyage
(nl) Argentinië
(nl) Argentinië
(es) Presidencia – Amptelike presidensiële webwerf
(es) Honorable Senado de la Nación – Amptelike senaatswebwerf
(es) Honorable Cámara de Diputados de la Nación – Amptelike laerhuiswebwerf
(es) 'n Webpoort van die Kongresbiblioteek na die wêreld – Argentinië
(en) Council on Hemispheric Affairs Latyns-Amerikaanse inligting en ontledings
(es) Amptelike nuusagentskap Geargiveer 17 Junie 2013 op Wayback Machine
(en) South America Pictures
(en) South America Map
(af) (en) (es) Inligting in Afrikaans oor Argentinië se provinsies
(en) Travelling in Argentina – Die belangrikste plekke om te besoek
(en) Expat Argentina – Webjoernaal omtrent die lewe as 'n eks-Argentyn en ander
kwessies in Argentinië
(af) (nl) Die Boerekolonie in Patagonië – 'n Artikel met foto's oor die Boere in
Argentinië
(af) (nl) Boeresports in Patagonië – 'n Artikel met foto's oor die Boeresportsfees
in Argentinië
Argentynse koerante
(es) Clarín, "Clarin", die gewildste koerant in Argentinië
(es) La Nación, "The Nation", 'n konserwatiewe koerant
(es) Página/12, voormalig 'n progressiewe Spaanstalige koerant, maar dit behoort
nou aan Clarín.
(es) InfoBae, 'n regsgesinde koerant
(es) La Nueva Provincia, "The New Province", 'n konserwatiewe koerant van Bahía
Blanca, 'n stad suid van Buenos Aires
(de) Argentinisches Tageblatt, 'n Duitstalige koerant
(es) Diario La Capital, 'n koerant van Rosario, Argentinië se derde grootste stad
(es) La Voz Del Interior, die koerant van Córdoba, Argentinië se tweede grootste
stad
(es) La Gaceta, die koerant van Tucumán, die belangrikste stad in die
noordwestelike streek
(es) La Crítica, die koerant van Tucumán
Vlag van Chili Chili Vlag van Bolivië Bolivië • Vlag van Paraguay Paraguay
Vlag van Brasilië Brasilië
Vlag van Chili Chili Vlag van Uruguay Uruguay • Atlantiese Oseaan
Vlag van Argentinië Argentinië

Vlag van Chili Chili Suidelike Oseaan • Antarktika Atlantiese Oseaan • Flag of
the Falkland Islands Falkland-eilande
lbw
Lande en gebiede in Suid-Amerika
lbw
Groep van Twintig (G20)
Normdata Edit this at Wikidata
BNE: XX5308160BNF: cb11862283g (data)CiNii: DA10147253GND: 4002890-2HDS:
003391ISNI: 0000 0001 2309 3391LCCN: n79070134MusicBrainz: 0df04709-c7d8-3b55-a6ea-
f3e5069a947bNARA: 10045211NDL: 00560367NKC: ge128676NLI: 000975864SUDOC:
026359537TDVİA: arjantinVIAF: 146499420WorldCat Identities: lccn-n79070134
Hierdie artikel is gekies as 'n voorbladartikel. Klik gerus hier vir meer
inligting.
Kategorieë: ArgentiniëVoormalige Spaanse kolonies