Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ

Με τον αγιασμό των υδάτων παρέχεται ψυχική, πνευματική και

σωματική ωφέλεια των πιστών, αλλά και όλης της κτίσης.
Αγιασμός Μέγας και Μικρός ονομάστηκε η λειτουργική πράξη της Εκκλησίας
δια της οποίας καθαγιάζεται νερό, με ορισμένες ευχές και επικλήσεις της
επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος, καθώς και με την σταυροειδή ευλογία και
εμβάπτιση του Τιμίου Σταυρού.
Η Τελετή αυτή λέγεται Αγιασμός ακριβώς γιατί με το ευλογημένο νερό, με την
μετάληψη και τον ραντισμό πιστεύουμε ότι αγιαζόμαστε και καθαριζόμαστε
από τις αμαρτίες μας. Γι΄ αυτό παρακαλούμε τον Θεό όπως το αγιασμένο νερό
θεραπεύσει τις ψυχές και τα σώματα μας και να αποτρέψει κάθε σατανική
δύναμη.
Η χρησιμοποίηση αγιασμένου νερού συναντάται σε πολύ παλαιούς χρόνους
της ζωής των χριστιανών. Από αρχαίους Εκκλησιαστικούς ιστορικούς
μαθαίνουμε για θαύματα που έγιναν με τον ραντισμό του αγιασμένου νερού.

Επίσης υπάρχει μαρτυρία η οποία μας πληροφορεί ότι Αγιασμός

γινόταν κάθε μήνα στο παλάτι της Κωνσταντινουπόλεως
παρουσία των Βασιλέων. Έτσι εξηγείται και το τροπάριο «Σώσον
Κύριε τον λαόν Σου…νίκας τοις βασιλεύσι..»που ψάλλεται όταν
βαπτίζεται ο Τίμιος Σταυρός στο νερό.
Κάθε πρώτη του μηνός η Εκκλησία τελεί στους Ναούς τον Αγιασμό, ενώ κατά
την επιθυμία των πιστών τελείται και σε άλλες περιπτώσεις της καθημερινής
μας ζωής όπως κατά την θεμελίωση νέου σπιτιού η άλλης οικοδομής, κατά τα
εγκαίνια του νέου σπιτιού, του νέου καταστήματος, του νέου αυτοκινήτου, του
Σχολικού έτους, του Κατηχητικού έτους και άλλων πνευματικών
δραστηριοτήτων, τελείται για ευόδωση της εργασίας, για ίαση ασθενειών, κατά
της βασκανίας και των άλλων δαιμονικών επιθέσεων κ.τ.λ.

Η διαφορά του Μικρού και Μεγάλου αγιασμού

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας επικράτησε να τελείτε ο Μικρός και ο Μεγάλος
Αγιασμός προς αγιασμό των πιστών. Ποια όμως είναι η διαφορά τους; Ο
Μικρός Αγιασμός τελείται πάντοτε την πρωτομηνιά στον Ιερό Ναό ή στα
θεμέλια σπιτιών και στα εγκαίνια καταστημάτων, στην έναρξη ή στη λήξη των
σχολικών μαθημάτων κ.α., ως «ύδωρ ιαματικών ψυχών και σωμάτων»,
«αντικειμένης δυνάμεως αποτρεπτικόν» κ.τ.λ
Αντιθέτως, ο Μεγάλος Αγιασμός, δεν τελείτε τακτικά, αλλά μόνο δύο φορές τον
χρόνο, την ημέρα των Θεοφανείων και την παραμονή της μεγάλης αυτής
εορτής.

Η ευχή του Μυστηρίου του Βαπτίσματος « Μέγας ει Κύριε και

θαυμαστά τα έργα Σου …» που διαβάζεται μ ό ν ο στον Μεγάλο
Αγιασμό, είναι εκείνο που τον καθιστά ανώτερο και να υπερέχει
κατά πολύ από τον Μικρό Αγιασμό.
Βάπτισμα και Μέγας Αγιασμός είναι ισότιμα, και γι’ αυτό, εάν την ημέρα των
Θεοφανείων γίνει βάπτιση, τότε αυτή τελείτε με τον Αγιασμό, ο οποίος ρίπτεται
στο νερό της κολυμβήθρας και η ακολουθία συνεχίζετε από την ευλογία του
ελαίου.
Επομένως, δεν υπάρχει καμία διάκριση ανάμεσα στον Αγιασμό της
παραμονής και των Θεοφανείων. Η μόνη διαφορά μεταξύ των ακολουθιών
είναι ότι της εορτής είναι πιο πανηγυρική. Η διπλή τέλεσή τους επικράτησε
από τον 5ο αι. μ.Χ. για καθαρά πρακτικούς λόγους. Για να μπορούν να
συμμετέχουν και αγιάζονται περισσότεροι πιστοί.

Εκτός όμως από την παραπάνω διευκρινήσεις, καλό είναι να

έχουμε υπόψη και τα παρακάτω :
-Ανήμερα των Θεοφανείων δεν αγιάζονται (δε γίνονται Μεγάλος Αγιασμός) όλα
τα νερά της γης και των θαλασσών -τα οποία μόνο αγιάζονται με τον Τίμιο
Σταυρό- παρά μ ό ν ο το νερό που δέχθηκε τις «ευχές» του Μεγάλου
Αγιασμού, και μάλιστα παραμένει πάντα φρέσκο και δεν χαλά ποτέ. Ένα
θαύμα ζωντανό!
-Κατά την αρχαία παράδοση, οι πιστοί με τον απαιτούμενο σεβασμό
κρατούσαν Μ. Αγιασμό στα σπίτια τους «προς καθαρισμόν ψυχής και
σώματος, προς ιατρείαν παθών, προς αγιασμό οίκων, προς πάσαν ωφέλειαν
επιτήδειον
Η τάξη, λοιπόν, και λειτουργική παράδοση θέλει:
-Να λαμβάνονται, ο Μικρός και ο Μεγάλος Αγιασμός, το πρωί, χωρίς προηγούμενη
λήψη τροφής.
-Να τελείτε ο Μικρός Αγιασμός τακτικά, για την συνεχή ευλογία των πιστών και των
έργων τους, και να μεταλαμβάνετε, ένα είναι δυνατόν, καθημερινά μαζί με Αντίδωρο.
-Να τελείτε ο Μεγάλος Αγιασμός δύο μόνο φορές τον χρόνο, για τον πλήρη
ανακαινισμό του ανθρώπου και της δημιουργίας διά του Βαπτίσματος του Χριστού.
-Να χρησιμοποιούνται από τους πιστούς, με πίστη, ταπείνωση, ευλάβεια κι
εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού, προς αγιασμό, ευλογία, κάθαρση,
υγεία ψυχής και σώματος.