Transcriptie: Podcast Luisteren (PodNL) Afl.

263 Naakt Sytse Wilman

Welkom bij aflevering 263 van Echt Gebeurd, de podcast waarin waargebeurde verhalen
worden verteld door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt. In deze aflevering een
verhaal van Sytse Wilman, hij vertelde het in februari bij ons tijdens een verhalenmiddag met
als thema 'naakt'. 

Het was in de zomer van 2014 en ik zat met mijn vrouw op het terras aan het water. Niet aan
het water, ik kan beter zeggen op het water. Het was een terras aan de Friese meren, 'de
wiede ii', voor de niet-Friestaligen onder ons 'de weide e' en het grootste deel van het terras is
op een grote steiger gebouwd. Het was een prachtige dag, de zon scheen, het hele meer zat
vol met zeilboten dus overal zag je die witte zeilen zo heen en weer gaan. Maar tussen ons
ging het op dat moment niet zo goed, we hadden een heel serieus gesprek over of we nog wel
met elkaar verder moesten. Het was niet dat we niet meer van elkaar hielden of elkaar
verwijten maakten maar meer dat er de afgelopen tijd zoveel narigheid was gebeurd dat het
tussen ons in was komen te staan. We hadden elkaar twaalf jaar daarvoor leren kennen toen
wij allebei studeerden in Groningen. Er waren een paar vrienden die dat al een beetje zagen
gebeuren dat wij misschien weleens goed bij elkaar zouden kunnen passen. Ze probeerden
ons aan elkaar te koppelen, de eerste keer met heel weinig succes, vooral omdat diezelfde
vrinden vanaf een paar meter afstand ons gingen zitten observeren, wat het heel
ongemakkelijk maakte. Maar toen we elkaar een paar maanden weer tegenkwamen in de
kroeg sloeg de vonk wel over. Vanaf dat moment ging het eigenlijk allemaal heel snel en heel
erg vanzelfsprekend. 

Binnen een paar maanden tijd was mijn studentenkamer eigenlijk niet meer dan een soort
opslagplaats voor kleren en boeken want in de praktijk woonde ik altijd bij haar en woonden
we al samen op een kamer voor we er erg in hadden. Later verhuisden we naar een
appartement voor ons tweeën, op een gegeven moment verhuisden we van Groningen naar
Amsterdam, afstuderen, een baan; het ging eigenlijk allemaal heel erg vanzelf. In 2010 zijn
wij getrouwd en kort daarna ging eigenlijk alles de verkeerde kant op. We kwamen erachter
dat haar vader ziek was en hij is ruim een jaar later overleden, wat natuurlijk een heel heftig,
intens verdriet bij haar teweeg bracht waardoor ik haar eigenlijk naar mijn gevoel ook niet
meer echt kon bereiken. Dat kwam tussen ons in te staan en daarop aansluitend kwam dat wij
heel graag een kindje wilden dat maar niet wilde komen. We liepen dus ziekenhuis in,
ziekenhuis uit en na verloop van tijd, na verloop van een aantal jaren liep het zo hoog op dat
we echt op een punt waren gekomen dat we zeiden van "Heeft dit nog wel zin, werkt dit nog
wel, kunnen we niet beter uit elkaar gaan?" Wat wil je dan? Even ertussen uit, tijd voor
jezelf, tijd voor elkaar. 

Wij naar Friesland waar mijn broer net daarvoor een vakantiehuisje had gekocht, dat was nog
niet helemaal ingericht maar we mochten er wel alvast in en de eerste dag dat we daar waren
dachten we "Nou, laten we maar lekker wat gaan drinken bij het café-restaurant Ie-Sicht" op
dat mooie terras op het water. Daar zaten we dus met een heel moeilijk gesprek terwijl om
ons heen iedereen de zomer aan het vieren was. Ik zat een beetje met mijn trouwring te
spelen, dat deed ik eigenlijk al sinds we getrouwd waren en ik die ring om had. Want dat was
ik niet gewend, sieraden dragen. Ik zat er dus een beetje mee te frutselen en ineens vloog die
ring uit mijn hand, 'tak' op een plank, 'tak' op een andere plank, 'plop' erdoorheen. Ik
verstarde meteen mijn blik, ik fixeerde mijn blik op de plek waar hij erdoorheen was gevallen
zoals ik vroeger ook deed als ik met voetbal weer eens een bal de bosjes had ingeschoten,
meteen onthouden waar die erin ging want dat helpt je met zoeken. Dus dat prentte ik in mijn
hoofd, toen keek ik op en ik zag dat het gezicht van mijn vrouw totaal vertrokken was. Het
eerste wat ze zei is "Wat ben je ook een lul" en ik dacht "Dat is niet goed, daar moet ik wat
mee". 

Eerst begon ik een beetje te mompelen van "Ja, het is maar een ding, het is maar een
symbool, we kunnen een nieuwe kopen", zoiets. Dat kwam totaal niet aan natuurlijk. Ik heb
nog tegen een ober geroepen "Honderd euro als iemand hem vindt", die nam dat ter
kennisgeving aan. Het was voor mij dus duidelijk, ik kon maar één ding doen en dat was ten
over staan van dat volle terras mijn kleren uittrekken tot op mijn onderbroek, naakt het water
ingaan en ik moet heel eerlijk bekennen niet zozeer omdat ik de hoop had om hem terug te
vinden maar wel omdat ik dacht, "Ik moet in ieder geval laten zien dat ik mijn best doe". Ik
ben dus het water ingegaan en ik kroop daar zo onder de planken van die steiger een beetje
rond. In het begin had ik het gevoel dat het nog wel redelijk lukte want de bodem was vrij
stevig maar die woelde ik natuurlijk steeds meer om. Dan had ik mijn vrouw daarboven die
me dan moest aanwijzen waar ik dan precies moest gaan tasten en moest gaan zoeken. Ik heb
nog een oude vork gevonden en andere rommel. Ik hoorde de mensen boven mij die op het
terras zaten ook praten zo van "Ja, dit is er gebeurd, gaat natuurlijk nooit lukken". Ik denk
ook dat ze zich vrij voelden om zo erover te praten omdat ze mij niet konden zien want ik zat
onder hun voeten, natuurlijk. En omdat ze waarschijnlijk ook niet verwacht hadden dat ik
Fries kan verstaan. 

Ik kreeg zelf ook steeds meer het gevoel van "Ja, dit gaat niet lukken. Hoe lang moet je je
inzet blijven tonen terwijl je er langzamerhand steeds meer van overtuigd geraakt dat het niet
zoveel zin meer heeft?" Mijn vrouw had ondertussen een ingeving gehad, die was naar de
keuken gelopen en die had daar zo een groot stalen vergiet gevraagd. Die kreeg ze te leen en
die gaf ze aan mij en ik dus weer "Ja, dankjewel", onder die planken. Ik zat daar een beetje
als een soort Gollum in een hol te scheppen en te zoeken naar die ring en ik had zo een heel
vergiet vol met modder, takken en troep. Ik kwam er dan onderuit want het was vrij donker
daar en dacht van "Ja, ga maar zo kijken". Ik wilde hem al bijna met een grote zwiep
leeggooien in het water toen ik dacht "Ik doe dit even langzaam". Voorzichtig ging die
modder uit dat vergiet en toen zag ik hem ertussen zitten. Dus ik hield hem zo heel
triomfantelijk op en ik zei "Kijk eens". Zij keek en haar gezicht brak open en ze moest er om
lachen en ik heb hem gauw weer om mijn vinger geschoven. Ik ben uit het water geklommen,
ik heb die kleren weer aangetrokken, ik stonk naar slootwater, het droop nog een beetje van
mij af maar dat maakte eigenlijk niet zo veel meer uit. 

We hebben bier besteld, we hebben bitterballen besteld, de sfeer was eigenlijk totaal
omgeslagen, we zijn naar dat vakantiehuisje gegaan, we hebben gevreeën met elkaar. Het was
natuurlijk niet dat daardoor alles ineens was opgelost maar het gaf ons wel hoop en
vertrouwen dat het zou kunnen, dat als we ons best zouden blijven doen het dan goed zou
komen en dat ook soms tegen alle verwachtingen in dingen gebeuren die je heel graag wil.
Dat gebeurde uiteindelijk ook. Anderhalf jaar geleden hebben we een kindje gekregen, deze
zomer zijn we tien jaar getrouwd en ik kan het nooit met zekerheid zeggen maar ik denk dat
het terugvinden van die ring daarin heel belangrijk is geweest. Ik weet nog de dag daarna,
toen was de vrouw van mijn broer samen met mij in een roeibootje met één van hun kinderen
waren we een stukje aan het varen. Ik vertelde in het kort dit verhaal van "Goh, de ring in het
water laten vallen en weer teruggevonden". Toen zei zij lachend van "Ja, want je weet het, hé,
als je je ring kwijtraakt moet je scheiden!" Ik denk dat zij tot op de dag van vandaag niet weet
hoe dicht ze toen misschien wel bij de waarheid zat. 
Je hoorde een verhaal van Sytse Wilman. Sytse is trainer en theatermaker, meer informatie
over hem vind je op zijn website www.bliksemflash.nl. Hij vertelde dit verhaal in februari
tijdens onze laatste verhalenmiddag voor de corona-sluiting. We hopen dat we na de
zomervakantie weer als gewoonlijk onze verhalenmiddagen kunnen organiseren op onze
vaste stek: Comedy Club Toomer in Amsterdam, maar het is allemaal natuurlijk nogal
onzeker. Je kan ons volgen op sociale media als je op de hoogte wilt blijven. En ons, dat is de
redactie van Echt Gebeurd, Paulien, Rosa, Sanne, Maarten, mijzelf, Micha en onze
productieleider Eva, onze zaaltechnicus Jasper en de podcast gemaakt door Gijsbert. Tot
zover aflevering 263, tot volgende week en onthoudt: als je deze dagen tijdens een belangrijk
diner door de hitte bevangen wordt, laat dan je trouwring in het water plonsen en iedereen zal
begrijpen dat je een paar tellen later in je onderbroek achter de ring aan duikt.