1

ჰაროლდ პინტერი - დარაჯი

Harold Pinter - The Caretaker

ქვეყნდება შპს iBooks-ის მიერ

ვაჟა-ფშაველას მე-3 კვ., მე-7 კ.
0186 თბილისი, საქართველო
www. iBooks.ge

ქართული თარგმანი ეკუთვნის ნიკო ყიასაშვილს.

iBooks© 2017 ყველა უფლება დაცულია.

მოცემული პუბლიკაციის არც ერთი ნაწილი არ შეიძლება იქნას

რეპროდუცირებული, გავრცელებული ან გადაცემული ნებისმიერი
ფორმითა და ნებისმიერი საშუალებით, მათ შორის ელექტრონული,
მექანიკური, კოპირების, სკანირების, ჩაწერის ან რაიმე სხვა გზით
გამომცემლის წინასწარი წერილობითი თანხმობის გარეშე.
გამოქვეყნების უფლების შესახებ გთხოვთ მოგვმართოთ შემდეგ
მისამართზე: info@iBooks.ge
 2

სარჩევი პიესა სამ მოქმედებად

მოქმედი პირნი მოქმედება პირველი: ზამთრის ღამე.

პირველი მოქმედება მოქმედება მეორე: რამდენიმე წამის შემდეგ.
მეორე მოქმედება მოქმედება მესამე: ორი კვირის შემდეგ.
მესამე მოქმედება
განმრატება მოქმედი პირნი:

მიკი - ოცდაათ წელს მიღწეული მამაკაცი.

ესტონი - ოცდაათ წელს გადაცილებული მამაკაცი.
დეივისი - მოხუცი.

მოქმედების ადგილი: დასავლეთ ლონდონის ერთ-ერთი სახლი.

ოთახი. ფანჯარა უკანა კედელზე, ქვედა ნაწილზე ჯვალოა
აკრული. მარცხენა კედლის გასწვრივ რკინის საწოლი დგას. მის
ზემოდან პატარა ეტაჟერი, საღებავიანი ქილები, კოლოფები
ქანჩებით, ხრახნებით და სხვ. კიდევ კოლოფები, ვაზები
საწოლის გვერდით. პირდაპირ სიღრმეში კარი, ფანჯრიდან
მარჯვნივ - გროვად: სამზარეულოს ბაკანი, პწკალა, ნახშირის
სათლი, ბალახის სათიბი ურიკა, ურიკა სასყიდლებისათვის,
ყუთები, კარადის უჯრები. ამ გროვის ქვემოთ რკინის საწოლი.
მის წინ გაზის ქურა. გაზის ქურაზე ბუდას ქანდაკება. სცენის
მარჯვნივ - ბუხარი. მის გარშემო ორიოდე ჩემოდანი,
დახვეული ფარდაგი, პრიმუსი, წაქცეული ხის სკამი, ყუთები,
ტრაფარეტები, ტანსაცმლის სკამი, რამდენიმე მოკლე ფიცარი,
პატარა ელექტრობუხარი და ძალიან ძველი ელექტროტოსტერი.
ყოველივე ამის ქვემოთ ძველი გაზეთების დასტა. ესტონის

საწოლთან, მარცხენა კედელთან მტვერსასრუტი, რომელიც არ
ჩანს, სანამ გამოიყენებდნენ. ჭერზე ვედრო კიდია.
მოქმედება პირველი
მიკი მარტოა ოთახში. საწოლზე ზის. აცვია ტყავის პიჯაკი.
სიჩუმე. დინჯად მიმოიხედავს ოთახში. ყოველ საგანს
სათითაოდ შეათვალიერებს. ახედავს ჭერს და მიაშტერდება
ვედროს. სრულიად გაუნძრევლად ზის, უაზროდ წინ იყურება.
ოცდაათწამიანი პაუზა. კარი გაჯახუნდა. ისმის ყრუ ხმები. მიკი
თავს მიაბრუნებს. დგება, უხმოდ მიდის კარისკენ, გადის და
ხურავს კარს. სიჩუმე. კვლავ გაისმის ხმები. ხმები ახლოვდება
და წყდება. კარი იღება. შემოდიან ესტონი და დეივისი, ჯერ
ესტონი და შემდეგ დეივისი ზლაზვნით და ხვნეშით.
ესტონს აცვია ძველი ტვიდის პალტო, თხელი, გაცრეცილი
ლურჯი ერთბორტიანი კოსტუმი, პულოვერი, გახუნებული
პერანგი. ჰალსტუხი უკეთია. დეივისს აცვია გაცვეთილი
ყავისფერი პალტო, დაჭმუჭნილი შარვალი, ჟილეტი, პიჯაკი,
პერანგი და სანდლები არ აცვია. ესტონი გასაღებს იდებს
ჯიბეში და კარს ხურავს. დეივისი ოთახს ათვალიერებს.
ესტონი - დაჯექი.
დეივისი - გმადლობთ. (მიმოიხედავს) უუ!...
ესტონი - ერთი წუთით.
(ესტონი თვალით სკამს დაეძებს, დაინახავს დახვეული
ფარდაგის ქვეშ წაქცეულს. დაიხრება ასაღებად).
3
დეივისი - დავჯდე? ჰმ... რა ხანია ადამიანურად არ
დავმჯდარვარ... რიგიანად არ ჩამოვმჯდარვარ... მოკლედ, ვერც
კი გეტყვი.
ესტონი - (აწვდის სკამს) ა, ბატონო, დაჯექი.
დეივისი - შუაღამისას ათწუთიანი შესვენება, ჩაის დასალევად,
დასაჯდომი ადგილიც კი ვერ ვნახე ვერსად. ყველა ოხერ
ბერძენს ჰქონდა ადგილი, ბერძენს, პოლონელს, ზანგს, ყველას,
ყველა გადამთიელს, მე კი მამუშავებდნენ... მამუშავებდნენ.
(ესტონი ჯდება საწოლზე, ამოიღებს სათუთუნეს და ქაღალდს,
დაიწყებს თამბაქოს გახვევას. დეივისი თვალს ადევნებს) ყველა
ზანგს ჰქონდა ადგილი, ზანგს, ბერძენს, პოლონელს, ყველას, მე
კი, მე კი უადგილოდ დამტოვეს, ვითომ ნაგავი ვიყავი. როცა
გამექაჩა, მეც მოვახსენე.
(პაუზა)
ესტონი - დაჯექი.
დეივისი - კარგი, მაგრამ მე ჯერ, გესმის, მე ჯერ უნდა
დავმშვიდდე. ხომ გესმის, რას ვამბობ? ცოტაც და სული
გამძვრებოდა.
ესტონი - ხომ არ გაახვევდი?
დეივისი - (მობრუნდება) რაო? არა, არა, სიგარეტს არ ვეწევი.
(პაუზა. წინ წაიწევს) თუმცა, იცი რას გეტყვი? ცოტა თუთუნს
ავიღებ ჩიბუხისთვის, შენი ხათრით.
ესტონი - (აწვდის სათუთუნეს) რა თქმა უნდა. მიდი, აიღე.
დეივისი - აი, იცოცხლე. ჩემს ჩიბუხს რაც აავსებს, მეტი არა.
(ჯიბიდან ჩიბუხს ამოიღებს და ტენის) სათუთუნე მქონდა,
მხოლოდ... მხოლოდ ახლახან ამწაპნეს. გრეიტ უესტ როუდზე
ამიწიეს. (სათუთუნეს გაიშვერს) სად დავდო?

ესტონი - მომეცი.
დეივისი - (აწვდის სათუთუნეს) როცა გამექაჩა, მეც მოვახსენე.
არა რო? ხომ გაიგონე, რაც მოვახსენე?
ესტონი - დავინახე, ხელი როგორ მოგიქნია.
დეივისი - მომიქნია? შენ რა, ფეხებზე გკიდია. ნაძირალა, იწევს
მოხუცზე, მაგას მე ვინ ვგონივარ, მე ისეთ ხალხთან ვმჯდარვარ
სუფრაზე...
(პაუზა)
ესტონი - კი, დავინახე, მოგიქნია.
დეივისი - ეგენი ყველა ნაძირალები, ღორები არიან. ამ ბოლო
დროს შეიძლება მართლაც ბევრს დავდივარ, მაგრამ, დამიჯერე,
სუფთა და აზიზი ვარ. თავის მოვლა ვიცი. ცოლიც ამიტომ
გავუშვი. ქორწილიდან ორი კვირის შემდეგ, არა, რას ვამბობ,
ნაკლები - კვირაც არ იყო გასული - ქვაბს ავხადე და იცი, რა იყო
შიგ? მისი ჭუჭყიანი საცვლები. საჭმლის ქვაბში გახლდათ, დიახ,
საჭმლის ქვაბში გახლდათ, დიახ, საჭმლის ქვაბში, აი სწორედ
მაშინ მივატოვე და მას შემდეგ აღარც მინახავს. (დეივისი დგება,
დაბორიალობს ოთახში, მიადგება გაზის ქურაზე მდგარ ბუდას
ქანდაკებას, შეხედავს და მოტრიალდება) ნაღდი ვერცხლის
თეფშებით მიმირთმევია. მაგრამ ის დრო გაჰქრა. სხვაზე
ნაკლები არ ვყოფილვარ, უბატონოდ ხმას ვერ მცემდნენ. ამ
ბოლო დროს კი რაღაც ვერ ვარ კარგად. ერთი ორჯერ შეტევაც
მქონდა. (პაუზა. მიუახლოვდება) დაინახე, რა დაემართა?
ესტონი - მხოლოდ ბოლოს მოვუსწარი.
დეივისი - მოვიდა და ჭუჭყიან ვედროს მჩრის ხელში, წადი,
გადაღვარეო. რა ჩემი საქმეა ნარეცხის გადაღვრა! ბიჭი ჰყავთ
ნარეცხის გადასაღვრელად. მე ნარეცხის გადასაღვრელად არ
4
დავუქირავებივარ. მე უნდა დავგავო. სუფრა ავალაგო, ცოტა
ჭურჭელიც გავრეცხო, რა ჩემი საქმეა ჭუჭყიანი წყლის
გადაღვრა!
ესტონი - ოჰ. (მიდის მარჯვნივ ტოსტერის ასაღებად)
დეივისი - (მისდევს) თუნდაც ჩემი საქმეც ყოფილიყო:
დავუშვათ, თუნდაც ის ვედრო მე უნდა გამეტანა, ვინ ოხერი
მიგდია, რომ მოდის და მიბრძანებს? ჩვენ ტოლები ვართ. რა
ჩემი უფროსია, ჩემზე მეტია თუ რა?!
ესტონი - ბერძენია?
დეივისი - არა, ეგ არა, ეგ შოტლანდიელია. (ესტონი ბრუნდება
საწოლთან და იწყებს ტოსტერის ჩანგლის მოხსნას). დაინახე,
არა?
ესტონი - ჰო.
დეივისი - ხომ მოვახსენე, რაც უნდა ექნა თავისი ვედროსათვის,
არა რო? გესმოდა. იცი რა გითხრა-მეთქი ვუთხარი, მოხუცი ვარ-
მეთქი, სადაც მე აღვიზარდე, აზრზე ვიყავით-მეთქი, თუ
როგორ უნდა მიგვემართა მოხუცებისათვის ღირსეულად-
მეთქი. ჩვენ სწორი იდეები ჩაგვინერგეს, ორიოდე წელი რომ
ჩამომაკლო, მე შენ ნაკერავზე გაგხევდი-მეთქი. ეს მერე იყო,
როცა პატრონმა გამომაპანღურა. ძალიან თავს გახვედიო,
მეუბნება. თავს გავედი - მე? იცით რა-მეთქი, ვეუბნები, მე ჩემი
უფლებები ვიცი-მეთქი, მოვახსენე, დიახაც. ქუჩაში კი ვარ,
მაგრამ სხვაზე ნაკლები უფლებები არა მაქვს. მოდი, ცოტა
წესიერად ვითამაშოთ-მეთქი, ვეუბნები. მაინც აიღო და
გამომაპანღურა. (სკამზე ჯდება) აი რა ხალხია. (პაუზა) შენ რომ
არ გამოჩენილიყავი და არ შეგეჩერებინა ის შოტლანდური
ნაგავი, ახლა საავადმყოფოში ვიქნებოდი. ქვაფენილზე ტვინს
 5

დავანთხევდი, ერთი რომ ეხეთქა... დამაცადოს, ყოფას დეივისი - იქ ყოველი მხრიდან გიბერავს.
ვუტირებ. როგორმე... ღამე... იქით თუ მექნა გზა. (ესტონი (პაუზა)
მიდის ყუთთან მეორე ჩანგლის ასაღებად) კაცმა რომ თქვას, არც ესტონი - ჰო, როცა ქარი ამოვარდება...
ვინაღვლებდი ამდენს, მაგრამ ჩემი ბარგი-ბარხანა სულ იქ (პაუზა)
დავტოვე, უკანა ოთახში. ყველაფერი რაც მქონდა, გესმის, იმ დეივისი - დიახ...
ჩანთაში. მთელი ჩემი ტილიანი ბარგი-ბარხანა, ჯანდაბამდის ესტონი - მმნნ..
გზა ჰქონია, იქ დამრჩა. ალიაქოთში. დავნიძლავდეთ, აი (პაუზა)
სწორედ ეხლა შიგ იქექება, ჩითავს. დეივისი - ყოველი მხრიდან ორპირი ქარია.
ესტონი - როგორმე შევირბენ და მოგიტან. (მიდის თავის ესტონი - აჰ.
საწოლთან და ტოსტერზე ჩანგლის დამაგრებას იწყებს) დეივისი - ასეთ რამეებს ძალიან ვგრძნობ.
დეივისი - ასეა თუ ისე, დიდად მადლობელი ვარ, ნება რომ ესტონი - მართლა?
მომეცი... ჩამუხლების ნება რომ მომეცი, როგორც... ორიოდე დეივისი - ძალიან. (პაუზა) კიდევ გაქვს სხვა ოთახები?
წუთით (აქეთ-იქით იყურება) შენია ეს ოთახი? ესტონი - სად?
ესტონი - ჰო. დეივისი - აქ, ამ სართულზე... იქ შემოსასვლელში-მეთქი.
დეივისი - კაი ბლომად რაღაცები გქონია. ესტონი - შესაკეთებელია.
ესტონი - ჰო. დეივისი - კარგი ერთი!
დეივისი - ბლომად ფული ეღირება ეს... ყველაფერი. (პაუზა) ესტონი - ბევრი რამე ჭირდება. (მცირედი პაუზა)
ნახე რამდენია. დეივისი - ქვემოთ?
ესტონი - კი, ბევრია. ესტონი - დაკეტილია. იქაც მისახედია... იატაკები...
დეივისი - აქ გძინავს? (პაუზა)
ესტონი - ჰო. დეივისი - ჩემს ბედზე შემოხვედი იმ სასაუზმეში. ის
დეივისი - როგორ, აი ამაზე? შოტლანდიელი ვირი გამათავებდა. უკვე რამდენჯერ
ესტონი - ჰო. ვყოფილვარ სიკვდილის პირას. (პაუზა) მე შევამჩნიე, იქ ვიღაც
დეივისი - ჰო, რა უჭირს, ორპირ ქარში მაინც არ იქნები. იყო, იქ ვიღაც ცხოვრობს მეზობლად.
ესტონი - მაინცდამაინც არ უბერავს. ესტონი - რაო?
დეივისი - კარგა მოფარებულია. ქუჩას ნაღდად ჯობია. დეივისი - (ხელებით ანიშნებს) შევამჩნიე.
ესტონი - ალბათ. ესტონი - ჰო. აქ მთელი ქუჩის გაყოლებაზე ცხოვრობს ხალხი.

დეივისი - დიახ, როცა მოვდიოდით, შევამჩნიე, რომ ფარდებია
ჩამოშვებული, გვერდით.
ესტონი. - მეზობლები არიან.
(პაუზა)
დეივისი - ესე იგი, ეს შენი სახლია, არა?
(პაუზა)
ესტონი - ასე ვთქვათ.
დეივისი - მოკლედ, შენ ხარ პატრონი თუ არა? (პირში იდებს
ჩიბუხს, მაგრამ არ უკიდებს) კი შევამჩნიე სქელი ფარდები
უკიდიათ მეზობლებს, ჩვენ რომ მოვდიოდით. შევამჩნიე სქელი,
დიდი ფარდები უკიდიათ ფანჯარაზე, იქ. ვიფიქრე, ალბათ
ვიღაც ცხოვრობს-მეთქი.
ესტონი - ინდიელების ოჯახი ცხოვრობს იქ.
დეივისი - ზანგები თუ ცხოვრობენ?
ესტონი - იშვიათად ვხედავ.
დეივისი - ზანგები, არა? (დეივისი დგება და გაივლის) კაცმა
რომ თქვას, კარგა დაგიგროვებია ხარახურა. ვერ ვიტან ცარიელ
ოთახს. (ესტონი მიუახლოვდება დეივისს სცენის სიღრმეში)
ერთი რა უნდა გკითხო, ძამიკო, ზედმეტი წყვილი ფეხსაცმელი
ხომ არ გექნება?
ესტონი - ფეხსაცმელი? (ესტონი მიდის პროსცენიუმისაკენ
მარჯვნივ)
დეივისი - იმ ნაბიჭვრებმა მონასტერში ისევ გამაბითურეს.
ესტონი - (საწოლისკენ მიდის) სად?
დეივისი - იქ, ლუტონში. მონასტერი რომაა იქ, ლუტონში.
ძმაკაცი მყავს შეფერდ ბუშში, გამიგე?
6
ესტონი - (საწოლის ქვეშ შეიხედავს) იქნებ ერთი წყვილი
მქონდეს.
დეივისი - ჰოდა, ეს ძმაკაცი მყავს შეფერდ ბუშში.
საპირფარეშოში. ჰო რა, საპირფარეშოში მუშაობდა. იმათ
საუკეთესო საპირფარეშოს უვლიდა. (უყურებს ესტონს)
საუკეთესო. როცა კი მივდიოდი, უსათუოდ საპონს ჩამიდებდა
ჯიბეში, მაგათ საპონიც საუკეთესო აქვთ. შეფერდ ბუშიდან
უსაპნოდ არასოდეს წამოვსულვარ.
ესტონი - (საწოლის ქვემოდან გამოძვრება, ხელში ფეხსაცმელი
უჭირავს). აი ყავისფერი ფეხსაცმელი.
დეივისი - უკვე წავიდა იქიდან. მიატოვა. სწორედ იმან
მიმასწავლა ის მონასტერი, აი, ლუტონთან რომაა, გაეგონა,
ფეხსაცმელებს არიგებენო.
ესტონი - კარგი ფეხსაცმელი კი გჭირდება.
დეივისი - ფეხსაცმელი? ყოფნა-არყოფნის საკითხია ჩემთვის. აი
ამეებში ვიარე ლუტონამდე.
ესტონი - მერე და იქ რომ მიხვედი, რა მოხდა?
(პაუზა)
დეივისი - ეკტონში ერთ ხარაზს ვიცნობდი. ჩემი კაი ძმაკაცი
იყო. (პაუზა) იცი, იმ ნაბიჭვარმა ბერმა რა მითხრა? (პაუზა)
კიდევ გყავს ზანგები ახლომახლო?
ესტონი - რაო?
დეივისი - გყავს კიდევ ზანგები ახლომახლო-მეთქი?
ესტონი - (ფეხსაცმელებს გაუწვდის) აბა ესენი ჩაიცვი, იქნებ
ივარგოს.
დეივისი - იცი იმ ნაბიჭვარმა ბერმა რა მითხრა? (ფეხსაცმელებს
გადახედავს) მე მგონი ცოტა ვიწრო მექნება.

ესტონი - ვითომ?
დეივისი - არა, ჩემი ზომა არ ჩანს.
ესტონი - ახლებივითაა.
დეივისი - ფეხსაცმელი თუ არ მომერგო, ვერ ვატარებ. იმ ბერს
ვუთხარი, ერთი ნახე-მეთქი, ბატონო, კარი გააღო, დიდი კარი,
თვითონ გააღო, შეხედე-მეთქი, ბატონო, მთელი გზა გამოვიარე-
მეთქი, შეხედე, ესენი ვაჩვენე, ერთი წყვილი ფეხსაცმელი ხომ
არ გექნებათ-მეთქი, ვუთხარი, სიარული რომ შემაძლებინოს-
მეთქი. ერთი ამათ შეხედე-მეთქი, ვუთხარი, ხელიდან წასულია,
ვეღარ ვატარებ-მეთქი, გავიგე, ფეხსაცმელების მთელი საწყობი
გქონიათ აქ-მეთქი. მოუსვი აქედანაო, მითხრა. იცი, რა გითხრა-
მეთქი, ვუთხარი, მოხუცი კაცი ვარ, ასე არ უნდა
მელაპარაკებოდე, ვინც არ უნდა იყო-მეთქი. თუ არ მოუსვამო,
მეუბნება, ჭიშკრამდე სულ პანღურით მიგიყვანო. იცი რა
გითხრა-მეთქი, ვუთხარი, დამაცადე-მეთქი, მე მხოლოდ ერთი
წყვილი ფეხსაცმელი გთხოვე-მეთქი, ამიტომ ხომ არ უნდა
მცემო-მეთქი, სამი დღეა გზაში ვარ, სამი დღეა პირში ლუკმა არ
ჩამიდვია, ლუკმაც აღარ მერგება-მეთქი? აგერ მოსახვევში
სამზარეულოაო, მეუბნება, სამზარეულოში მიბრძანდიო და
რომ გაჭმევენ, მერე მოუსვიო. მეც წავედი იმ სამზარეულოში,
გამიგე? მაჭამეს, მაგრამ რა მაჭამეს, ჩიტს, გეუბნები, პატარა
ჩიტს, პაწია ჩიტუნასაც საკენკად არ ეყოფოდა. მორჩაო,
მეუბნებიან, ხომ შესთქვლიფე, ახლა მიბრძანდიო.
შევთქვლიფე-მეთქი? თქვენ რა, ძაღლი ხომ არ გგონივართ-
მეთქი? ძაღლს რომ სალაფავს დაუდგამენ. თქვენ რა, მხეცი
გგონივართ-მეთქი? მერე და ფეხსაცმელი, მე რომ ამხელა გზა
გამოვიარე, აკი არიგებენო? უკვე იმ ჭკუაზე ვარ, რომ თქვენს
7
წინამძღვართან დაგასმენთ-მეთქი. ერთი მათგანი,
ირლანდიელი ხულიგანი, წამოიწია ჩემსკენ, მოვუსვი, მოკლეზე
გადავჭერი და უეტფორდში ვიშოვე ერთი წყვილი. ჰენდონს
რომ გავცდი, ძირი გაძვრა, სიარულში. კიდევ კარგი, ძველები
მქონდა გახვეული, არ გადავყარე, თორემ ჩემი საქმე წასული
იყო, ადამიანო, ისე რომ, ამეებში დავრჩი, გამიგე? აღარ ვარგა,
აღარაფრად აღარ ვარგა.
ესტონი - ესენი ჩაიცვი.
(დეივისი იღებს ფეხსაცმელს, გაიხდის სანდლებს და იცვამს)
დეივისი - ფეხსაცმელს არა უშავს (დატორტმანობს ოთახში) არა
უშავს, მაგრებია. კი, შეკერილსაც არა უშავს, ეს ტყავი მაგარია,
რას იტყვი? ძალიან მაგარია. ერთი ტიპი ამას წინათ ცდილობდა
ზამშისა შემოეჩეჩებინა. არ ჩავიცვი. ტყავს არაფერი სჯობს.
ზამში იქერცლება, იჭმუჭნება, ხუთ წუთში ილაქება, ტყავს
არაფერი სჯობს, კი. ეს კარგი ფეხსაცმელია.
ესტონი - კარგი.
(დეივისი ფეხს იქნევს)
დეივისი - არ კი მომერგო.
ესტონი - ოჰ?
დეივისი - არა. ძალზე ფართო ფეხი მაქვს.
ესტონი - მმნნ...
დეივისი - იცით, ძალიან წვეტიანებია.
ესტონი - აჰ.
დეივისი - ერთ კვირაში დამაკოჭლებს. აი ჩემები, არაფრად
ვარგა, მაგრამ მაინც მატარებს. მაინცდამაინც პეწი არა აქვს,
მაგრამ ფეხსაც არ მტკენს. (იხდის და უბრუნებს) მაინც
მადლობელი ვარ, ბატონო.
 8

ესტონი - ვნახავ, იქნებ რამე მოგიძებნო. ესტონი - არა.

დეივისი - შენ იცი. ასე აღარ შემიძლია. ვეღარსად წავსულვარ. დეივისი - მერედა, ჩაის რაზე ადუღებ?
მე კი ბევრი სასიარულო მაქვს, ხომ გესმის, სადმე ხომ უნდა ესტონი - არაფერზე.
მოვეწყო. დეივისი - ეს არ ვარგა. (დეივისი ფიცრის ნაჭრებს
ესტონი - საით აპირებ? ათვალიერებს) აშენებ რამეს თუ?
დეივისი - ჰო, ორიოდე ადგილი მაქვს უზურში. ჯერ ესტონი - შეიძლება ფარდული ჩავდგა ეზოში.
გამოიდაროს. დეივისი - დურგალი ხარ, ჰა? (ბალახის საკრეჭს მიუბრუნდება)
(პაუზა) მოლიც გაქვს.
ესტონი - (ტოსტერს მიუბრუნდება) აქ... აქ ხომ არ დაიძინებდი? ესტონი - გაიხედე.
დეივისი - აქ? (ესტონი ჯვალოს გადასწევს. ორივე ეზოში გაიხედავს)
ესტონი - შეგიძლია აქ დაიძინო, თუ გინდა. დეივისი - ცოტა ხშირი ჩანს.
დეივისი - აქ? ოჰ, არ ვიცი რა ვთქვა. (პაუზა) რამდენ ხანს? ესტონი - მიშვებულია და იმიტომ.
ესტონი - სანამ მოეწყობოდი. დეივისი - ეგ რაღაა, ტბორი?
დეივისი - (ჯდება) ეჰე, ეგ... ესტონი - ჰო.
ესტონი - სანამ მოძებნიდი რამეს. დეივისი - თევზებიც გყავს?
დეივისი - ოჰ, მოვეწყობი. სულ მალე. (პაუზა) სად უნდა ესტონი - არა. ისეა.
დავიძინო? (პაუზა)
ესტონი - აქ სხვა ოთახები... სხვა ოთახები არ გამოგადგება. დეივისი - მაინც სად უნდა ჩადგა ფარდული?
დეივისი - (დგება, აქეთ-იქით იყურება) აქ? სად? ესტონი - (მობრუნდება) ჯერ ბაღს უნდა მივხედო.
ესტონი - (დგება, მიუთითებს სცენის სიღრმეში მარჯვნივ) მანდ დეივისი - ტრაქტორი დაგჭირდება, ადამიანო.
საწოლიცაა. ესტონი - მე თვითონ მოვახერხებ.
დეივისი - ოჰ, გასაგებია. რა უჭირს, ივარგებს, ესე იგი... დეივისი - დურგლობ, ჰა?
მოკლედ რომ ვთქვათ, შემიძლია... სანამ რამეს მოვძებნიდე... ესტონი - (გაუნძრევლად დგას) მიყვარს ყველაფრის ჩემი
ბლომად ავეჯი გაქვს აქ. ხელით გაკეთება.
ესტონი - მოვაგროვე. ჯერჯერობით ვინახავ. იქნებ გამომადგეს- (დეივისი აიღებს ბუდას ქანდაკებას)
მეთქი. დეივისი - ეს რაღაა?
დეივისი - ეს გაზის ქურა მუშაობს, არა? ესტონი - (გამოართმევს და ათვალიერებს) ეს ბუდაა.

დეივისი - კაი ერთი.
ესტონი - ჰო. ძალიან მომწონს. იქ ვნახე... მაღაზიაში. მომეწონა.
არ ვიცი რატომ. შენ რა აზრის ხარ ბუდებზე?
დეივისი - ოჰ, ეს ბუდები... რა უჭირს, არა რო?
ესტონი - ჰო, გამეხარდა, ეს რომ ვიშოვე. კარგი გაკეთებულია.
(დეივისი მიბრუნდება და ბაკანის ქვემოთ შეიხედავს)
დეივისი - საწოლი აქ არის, არა?
ესტონი - (საწოლისკენ წავა) ამას ყველაფერს მოვაშორებთ. კიბე
საწოლის ქვეშ დაიდება.
(კიბეს საწოლის ქვეშ შედებენ)
დეივისი - (ბაკანზე მიუთითებს) ამას რა ვუყოთ?
ესტონი - მე მგონი, ესეც ამის ქვეშ შეიდგმება.
დეივისი - მოგეხმარები. (აწევენ), კარგა მძიმეა, ჰა?
ესტონი - აი ამის ქვეშ.
დეივისი - თუ ხმარობ მაინც?
ესტონი - არა, მოვიშორებ. ასე. (ბაკანს საწოლის ქვეშ დგამენ)
კიბის ქვემოთ საპირფარეშოა. იქაც არის ბაკანი. ესენი იქით
შეიძლება დავაწყოთ.
(ნახშირის ვედროს, ბაზრის კალათას, ბალახის საკრეჭს და
კარადის უჯრებს მარჯვენა კედელთან აწყობენ)
დეივისი - (შეჩერდება) საერთო ხომ არ არის, ჰა?
ესტონი - რა?
დეივისი - ფეხსალაგს ზანგებთან ერთად ხომ არ ხმარობ-მეთქი,
ჰა?
ესტონი - კარის მეზობლები არიან.
დეივისი - ხომ არ შემოდიან? (ესტონი უჯრას კედელთან დებს)
თორემ ხომ იცი... უნდა მეთქვა... არა, კაცმა უნდა იცოდეს...
9
(ესტონი მიდის საწოლთან, მტვერს გადმობერტყავს).
ესტონი - ლურჯი ყუთი არ დაგინახავს?
დეივისი - ლურჯი ყუთი? აგერ. აქეთ. ფარდაგთან. (ესტონი
მიდის ყუთთან, აღებს, ამოიღებს ზეწარს და ბალიშს და
საწოლზე დებს) კარგი ზეწარია.
ესტონი - საბანი ცოტა მტვრიანი იქნება.
დეივისი - შენ კარგად იყავი.
(ესტონი წელში გაიშლება, თუთუნს ამოიღებს და გაახვევს.
თავის საწოლთან მიდის და ჯდება)
სტონი - ფულის საქმე როგორ გაქვს?
დეივისი - ოჰ... რა გითხრა, ბატონო, მართალი თუ გინდა...
ცოტა მიჭირს. (ესტონი ჯიბიდან ამოიღებს ცოტაოდენ ხურდას,
ამოარჩევს და ხუთ შილინგს აწვდის)
ესტონი - აი რამდენიმე შილინგი.
დეივისი - (გამოართმევს) გმადლობთ, გმადლობთ, იცოცხლე.
სწორედ ახლა ცოტა არ იყოს და გამიჭირდა. გასულ კვირას რაც
ვიმუშავე, არაფერი ამიღია. ასეა, ბიძიკო, საქმე, რას იზამ.
(პაუზა)
ესტონი - ლუდხანაში შევიარე იმ დღეს. ლუდი მოვითხოვე.
სქელი კათხით მომიტანეს. დავჯექი, მაგრამ ვერ დავლიე.
მომკალი და ვერ ვსვამ გინესის ლუდს სქელი კათხიდან. მარტო
თხელი ჭიქიდან მიყვარს. ცოტა მოვსვი და დავტოვე.
(ესტონი იღებს შტეფსელს და ჩხირკედელაობს)
დეივისი - (გრძნობით) ოღონდ კი გამოიდაროს! სიდკაპში
წავიდოდი!
ესტონი - სიდკაპში?

დეივისი - ისეთი საშინელი, ოხერი ამინდია, ამ ფეხსაცმლით
სიდკაპს როგორ ჩავაღწევ?!
ესტონი - სიდკაპში რა გინდა?
დეივისი - საბუთები იქ მაქვს!
(პაუზა)
ესტონი - რა გაქვს?
დეივისი - საბუთები იქ მაქვს!
(პაუზა)
ესტონი - იქ საიდან აღმოჩნდა?
დეივისი - ერთ ჩემს ნაცნობს აქვს. იმას მივაბარე. გამიგე? ჩემი
ვინაობის საბუთებია? უიმქაღალდებოდ სიარული არ შემიძლია.
იქ წერია ვინა ვარ. გესმის! უიმქაღალდებოდ გავიჭედები.
ესტონი - რატომ?
დეივისი - გესმის, რა ხდება, გვარი გამოვიცვალე! დიდი ხნის
წინათ. სხვა გვარით დავდივარ! ეს არ არის ჩემი ნამდვილი
გვარი.
ესტონი - რა გვარით დადიხარ?
დეივისი - ჯენკინზი. ბერნარდ ჯენკინზი. ასე მქვია. ყოველ
შემთხვევაში, ამ სახელით მიცნობენ. მაგრამ ამ გვარით
სიარული ხეირს არ მომცემს. უფლება არ მაქვს. აგერ დაზღვევის
ბარათი. (ჯიბიდან ამოიღებს ბარათს) ჯენკინზის გვარზე.
ხედავ? ბერნარდ ჯენკინზი. შეხედე. ოთხი მარკა აქვს ზედ.
ოთხივე. მაგრამ ამისთანებით სიარული არ შემიძლია. ეს არ
არის ჩემი ნამდვილი გვარი, ჩამავლებენ. ოთხი მარკა. პენსებს კი
არ ვიხდიდი, გირვანქებს. გირვანქები გადამიხდია, პენსები კი
არა. სხვა მარკებიც იყო, ბლომად, არკი ჩამიკრეს, წუწურაქები.
ვერ მოვიცალე, რომ მიმეხედა.
10
ესტონი - ბარათში ბეჭედი უნდა ჩაერტყათ.
დეივისი - აზრი არ ექნებოდა! მაინც ვერაფერს მივიღებდი. ეს
ჩემი ნამდვილი გვარი არ არის. ამ ბარათით შორს ვერ წავალ.
ესტონი - შენი ნამდვილი გვარი რაღაა?
დეივისი - დეივისი. მაკ დეივისი. გვარის გამოცვლამდე მაკ
დეივისი ვიყავი.
(პაუზა)
ესტონი - ისე რომ, ახლა გინდა ყველაფერი მოაგვარო.
დეივისი - ერთი სიდკაპამდე რომ ჩამეღწია! გამოდარებას
ველოდი. იმასა აქვს ჩემი ქაღალდები, იმ კაცს, ვისთანაც
დავტოვე, იქ წერია ყველაფერი, ყველაფერს დავამტკიცებდი.
ესტონი - რამდენი ხანია?
დეივისი - რა?
ესტონი - რამდენი ხანია, რაც იმას აქვს?
დეივისი - ოჰ, ალბათ... ომის დროს იყო... ალბათ... თხუთმეტი
წელი გავიდოდა. (უცებ შეამჩნევს ჩამოკიდებულ ვედროს)
ესტონი - როცა მოგინდეს... დაწექი, აიღე და დაწექი. მე ნუ
მომერიდები.
დეივისი - (პალტოს იხდის) ეჰ, მართლაც დავწვები. ცოტა არ
იყოს და... დავიღალე. (შარვალს გაიძრობს და გაიწვდის) აქ
დავდო?
ესტონი - კი.
(დეივისი პალტოს და შარვალს სკამის ზურგზე კიდებს)
დეივისი - ზემოთ ვედრო გქონია.
ესტონი - წვეთავს.
(დეივისი აიხედავს)
დეივისი - მაშინ შენს საწოლში დავწვები. შენ წვები?
 11

ესტონი - შტეფსელს ვაკეთებ. დეივისი - ჰო?

(დეივისი ჯერ მას შეხედავს და მერე გაზის ქურას) ესტონი - დაგესიზმრა რამე?
დეივისი - ამას... ამას ვერ გასწევ, ჰა? დეივისი - დამესიზმრა?
ესტონი - ცოტა მძიმეა. ესტონი - ჰო.
დეივისი - ჰო-ო. (დეივისი წვება. საწოლს ამოწმებს) არა უშავს. დეივისი - სიზმრებს არ ვხედავ, არასოდეს არაფერი
არა უშავს. კაი საწოლია. შეიძლება დაძინება. დამსიზმრებია.
ესტონი - ნათურას უნდა რამე ჩამოვაფარო. ძალიან ანათებს. ესტონი - არც მე.
დეივისი - არა უშავს, ბატონო, ნუ შეწუხდები. (გადაბრუნდება დეივისი - არც მე. (პაუზა) მაშ რაღად მეკითხები?
და თავზე საბანს წაიხურავს) ესტონი - შფოთავდი.
(ესტონი ზის და შტეფსელს უკირკიტებს. სინათლე თანდათან დეივისი - ვინ შფოთავდა?
ქრება. სიბნელე. შუქი ინთება. დილა. ესტონი საწოლთან დგას, ესტონი - შენ.
შარვალს იკრავს. ლოგინს ასწორებს. მიბრუნდება, შუა ოთახში (დეივისი ლოგინიდან წამოდგება. გრძელი ნიფხავი აცვია).
გავა და დეივისს დახედავს. მიბრუნდება, პიჯაკს იცვამს, დეივისი - მოიცა, მოიცა, რას ლაპარაკობ? როგორ ვშფოთავდი?
მიბრუნდება, დეივისისკენ წავა და დახედავს. ჩაახველებს. ესტონი - ოხრავდი. ბურტყუნებდი.
დეივისი უცებ წამოჯდება) დეივისი - ვბურტყუნებდი? მე?
დეივისი - რა? რა მოხდა? ესტონი - დიახ.
ესტონი - არაფერი. დეივისი - მე არ ვბურტყუნებ, ბიძიკო. ჯერ ეს ჩემთვის არავის
დეივისი - (მიაშტერდება) რა მოხდა? უთქვამს. ან რატომ უნდა მებურტყუნა?
ესტონი - არაფერი. (პაუზა)
(დეივისი გაიხედ-გამოიხედავს) ესტონი - არ ვიცი.
დეივისი - აჰ, ჰო. დეივისი - არა, რა უნდა მებურტყუნა? (პაუზა) ჯერ ეს ჩემთვის
(ესტონი მიდის თავის საწოლთან, აიღებს შტეფსელს და არავის უთქვამს. (პაუზა) რაღაცა გეშლება ძმობილო.
შეაერთებს) ესტონი - (მიდის საწოლთან ტოსტერით ხელში) არა, გაგაღვიძე.
ესტონი - კარგად გეძინა? ვიფიქრე, სიზმარს ხედავს-მეთქი.
დეივისი - ჰო. მკვდარივით. მკვდარივით მეძინა. დეივისი - არავითარი სიზმარი არ მინახავს. ჩემს სიცოცხლეში
(ესტონი მიდის მარჯვნივ, აიღებს ტოსტერს და სინჯავს) არაფერი დამსიზმრებია.
ესტონი - შენ... (პაუზა)
 12

ესტონი - იქნებ საწოლის ბრალია. დეივისი - ესე იგი... შემიძლია აქ დავრჩე?

დეივისი - ამ საწოლს არა უშავს. ესტონი - როგორც გინდა. არ არის აუცილებელი გახვიდე
ესტონი - შეიძლება, შეუჩვეველი ხარ. მხოლოდ იმიტომ, რომ მე გავდივარ.
დეივისი - საწოლში წოლა ჩემთვის სულაც არ არის უჩვეულო. დეივისი - არაფერი გაქვს საწინააღმდეგო აქ რომ დავრჩე?
ბევრ საწოლში მძინებია. საწოლმა შფოთვა რატომ უნდა ესტონი - ორი გასაღები მაქვს. (მიდის თავის საწოლთან და
იცოდეს. ბევრ საწოლში მძინებია. (პაუზა) იცი რა გითხრა, ისინი ყუთიდან იღებს გასაღებს) ერთი ამ კარისაა, მეორე
იყვნენ, ზანგები. შემოსასვლელისა. (აძლევს გასაღებს დეივისს)
ესტონი - როგორ? დეივისი - დიდი მადლობა, იცოცხლე.
დეივისი - აი, ისინი შფოთავდნენ. (პაუზა)
ესტონი - აბა, ზანგები? ესტონი - ცოტას გავივლი. დუქანია. პატარა ხერხი ჰქონდათ იმ
დეივისი - შენ რომ გყავს. კარის მეზობლები. იქნებ ისინი დღეს, ძალიან მომეწონა.
იყვნენ, ზანგები ხმაურობდნენ, კედლებში გამოძვრნენ. დეივისი - პატარა ხერხიო, ამბობ?
ესტონი - ჰმმნნ. ესტონი - ჰო. შეიძლება გამომადგეს.
დეივისი - მე ასე მგონია. (ესტონი დადებს შტეფსელს და დეივისი - კი. (მცირედი პაუზა) მაინც როგორი პატარა?
კარისკენ წავა). სად მიდიხარ, გარეთ მიდიხარ? (ესტონი ფანჯარასთან მივა და გაიხედავს)
ესტონი - დიახ. ესტონი - ბეწვახერხივითაა. ოღონდ დასამაგრებელია. პატარა
დეივისი - (სანდლებს დაავლებს ხელს) მომიცადე, ახლავე. დრელზე უნდა დაამაგრო.
ესტონი - რას აკეთებ? დეივისი - მართლაც კარგი ყოფილა. სახმარადაც მარჯვე.
დეივისი - (სანდლებს იცვამს) წამოგყვები. ესტონი - კი, ძალიან. (პაუზა) იცი, იმ დღეს კაფეში ვიჯექი.
ესტონი - რატომ? ქალის გვერდით აღმოვჩნდი მაგიდასთან. მოკლედ, მასლაათს
დეივისი - მე მგონი, სჯობს მაინც წამოგყვე. შევყევით. რა ვიცი... შვებულებაზე ჩამოაგდო სიტყვა, სად
ესტონი - რატომ? გაატარა. სამხრეთ სანაპიროზე ყოფილა. არ კი მახსოვს სად.
დეივისი - როგორ... არ გინდა, რომ წამოგყვე? მოკლედ, ვისხედით და ასეთ რამეებზე ვლაპარაკობდით... უცებ
ესტონი - რისთვის? ხელი დამადო ხელზე... და მითხრა, გინდა გავშიშვლდეთ?
დეივისი - მე-მეთქი... შენ აქ რომ არ იქნები, არ გინდა, რომ აქ არ დეივისი - კაი ერთი.
ვიყო... როცა აქ არა ხარ? (პაუზა)
ესტონი - არ არის აუცილებელი. ესტონი - ჰო. აი ასე უცებ, შუა საუბარში. ცოტა მეუცხოვა.
 13

დეივისი - ჩემთვისაც უთქვამთ. დეივისი - ასეთ რამეებში მაინც და მაინც ვერ ვერკვევი.
ესტონი - მართლა? ესტონი - უნდა მუშაობდეს.
დეივისი - ქალებს? რამდენჯერ მოსულან ჩემთან და ასე თუ ისე, დეივისი - ჰო, უნდა მეკითხა, ბატონო, ამ ქურის ამბავი. როგორ
იგივე უთქვამთ. ფიქრობ, სანდოა, რას ფიქრობ?
(პაუზა) ესტონი - არ არის შეერთებული.
ესტონი - რა თქვი, რა მქვიანო? დეივისი - მთელი უბედურება ის არის, რომ ზედ ჩემი საწოლის
დეივისი - ბერნარდ ჯენკინზი დავირქვი. თავზეა, გამიგე? ფრთხილად უნდა ვიყო, რომ არ წავკრა... გაზის
ესტონი - არა, მეორე? ონკანს იდაყვი, ადგომისას, გამიგე? (შემოუვლის ქურას და
დეივისი - დეივისი. მაკ დეივისი. ათვალიერებს)
ესტონი - უელსელი, არა? ესტონი - ნუ გეშინია.
დეივისი - ჰა? დეივისი - ნუ გეშინია. იცი რა, ავიღებ და თვალს არ მოვაშორებ
ესტონი - უელსიდან ხარ? მაგ ონკანებს, არა რო? ვუყურებ, რომ სულ გამორთული იყოს,
(პაუზა) მენდე.
დეივისი - იცი რა. სად არ... მოკლედ, სად არ... ესტონი - არა მგონია.
ესტონი - სად დაიბადე? დეივისი - (მიუახლოვდება) იცი რა, ერთი რამ... ეჰ... ორიოდე
დეივისი - მე... უჰ. ოჰ, ცოტა არ იყოს ძნელია, რომ გაიხსენო... შილინგს ხომ არ... ერთი ჭიქა ჩაისათვის, გამიგე?
გესმის... ძველი დრო... კარგა ხნის... ცოტა არ იყოს კვალი, ესტონი - წუხელ ხომ მოგეცი.
როგორღაც... იცი... დეივისი - ჰო, მართლა. მომეცი. სულ დამავიწყდა. თავიდან
ესტონი - (ბუხართან მიდის) ხედავ ამ ჩანგალს? აი, აქ შეაერთე, ამომივარდა. მართალია. გმადლობთ, ბატონო. დარწმუნებული
თუ გინდა. ხარ, დარწმუნებული ხარ, რომ არაფერი გაქვს საწინააღმდეგო -
დეივისი - კარგი, ბატონო. აქ დავრჩე? არა, მე ისეთი კაცი არა ვარ, ჩემს თავს რაიმეს
ესტონი - პირდაპირ შეაერთებ. უფლება მივცე.
დეივისი - კარგი, ბატონო. (ესტონი კარისკენ მიდის. დევისი ესტონი - არა, რა სათქმელია.
შეწუხებული) რა უნდა გავაკეთო? დეივისი - უფრო მოგვიანებით იქნებ უემბლიში წავიდე.
ესტონი - შეაერთე, მორჩა და გათავდა. თვითონ აინთება. ესტონი - უჰ-უჰ.
დეივისი - იცი რა გითხრა. არ ღირს. დეივისი - სასაუზმე მეგულება, იქნებ იქ მოვეწყო. ვიყავი,
ესტონი - ძალიან ადვილია. გამიგე? ვიცი უჭირთ. იქნებ დამხმარე სჭირდებათ.

ესტონი - როდის იყავი?
დეივისი - ჰა? ოჰ, ეს იყო... დაახლოებით... ალბათ, რამდენიმე
ხნის წინათ. საქმე ის არის, რა თქმა უნდა, რომ ვინც საჭიროა, ის
ვერ უშოვიათ. მათ უნდათ, ცდილობენ თავიდან მოიშორონ ეს
უცხოელები, გესმის, ასეთ სასაუზმეებში. მათ უნდათ, რომ
ინგლისელი უსხამდეთ ჩაის, აი, რა უნდათ, აი, რას მოითხოვენ.
ეს ბუნებრივია, ჰა, რას იტყვი? მეც ავიღებ და წავალ. აი, რას
გავაკეთებ. (პაუზა) თუკი იქამდე მივაღწიე.
ესტონი - მმნნ. (ესტონი კარისაკენ მიდის) კაი, აბა, ნახვამდის.
დეივისი - კარგი, ბატონო.
(ესტონი გადის და კარს ხურავს. დეივისი გაუნძრევლად დგას.
რამდენიმე წამს იცდის, მერე კარისაკენ მიდის, აღებს,
გაიხედავს, ხურავს, ზურგს შეაქცევს, უცებ მიტრიალდება,
აღებს, გაიხედავს, უკან ბრუნდება, ხურავს კარს. მოძებნის
ჯიბეში გასაღებს, ცდის ერთს, მეორეს, კეტავს კარს. ოთახში
მიმოიხედავს. მერე სწრაფად მიდის. ესტონის საწოლისკენ
იხრება, აიღებს ფეხსაცმელს და ათვალიერებს)
ესტონი - არ არის ცუდი ფეხსაცმელი. ცოტა წვეტიანი კია. (უკან
შეაწყობს საწოლის ქვეშ. ესტონის საწოლს უტრიალებს. აიღებს
ვაზას და შიგ ჩაიხედავს, მერე აიღებს კოლოფს და შეანჯღრევს)
ჭანჭიკები. (დაინახავს საღებავის ქილებს საწოლის თავზე, მივა,
ათვალიერებს) საღებავი. რა უნდა შეღებოს? (ქილას დადებს,
შუა ოთახში გამოდის, ახედავს ვედროს და დაიმანჭება) ერთი
ეგ უნდა გავარკვიო. (მიდის მარჯვნივ და იღებს პრიმუსს) რა
არა აქვს... (აიღებს ბუდას და უყურებს) სავსეა. ერთი შეხედე.
(თვალს მოჰკრავს გაზეთების გროვას) რა ჯანდაბად უნდა ეს
ოხერი გაზეთები? (მივა გროვასთან და ხელს დაადებს. გროვა
14
შეირხევა, გაასწორებს) დაიჭი, დაიჭი! (უჭირავს გროვა და
ასწორებს. კარი იღება, შემოდის მიკი, გასაღებს ჯიბეში იდებს
და ფრთხილად ხურავს კარს. დგას კართან და უთვალთვალებს
დეივისს) რა ჯანდაბად უნდა ეს გაზეთები? (აძვრება დახვეულ
ფარდაგზე ლურჯ ყუთთან) გამზადებული აქვს ზეწარი და
ბალიში. (აღებს ყუთს) ცარიელია. (ხურავს ყუთს) მეძინა მაინც,
არაფერსაც არ ვშფოთავდი. (შეხედავს ფანჯარას) ეს რაღაა?
(აიღებს მეორე ყუთს და ცდილობს გახსნას. მიკი წავა სცენის
სიღრმეში ჩუმად) დაკეტილია. (დადებს და წინ წამოვა) შიგ
რაღაც უნდა იყოს. (აიღებს კარადის უჯრას, შიგ ხელებს
აფათურებს, შემდეგ დადებს. მიკი ჩუმად გადაჭრის ოთახს.
დეივისი ოდნავ მობრუნდება, მიკი მკლავს დაუჭერს და ზურგს
უკან მოუგრიხავს. დეივისი წამოიყვირებს) უუუუუუუჰჰჰ!
უუუუუუუჰჰჰ! რა იყო! რა იყო! რა იყო! უუუუუუუჰჰჰ! (მიკი
იატაკზე დააგდებს, დეივისი ფართხალებს, იმანჭება, გმინავს
და თვალებს აჭყეტავს. მიკს მისი მკლავი უჭირავს, მეორე ხელს
ტუჩებთან მიიტანს, მერე დეივისის ტუჩებს დაადებს. დეივისი
დაწყნარდება. მიკი ხელს გაუშვებს. დეივისი იგრიხება. მიკი
თითს დაუქნევს. შემდეგ ჩაცუცქდება და ათვალიერებს
დეივისს, შემდეგ დგება და დაჰყურებს. დეივისი მკლავს
იზელავს, შეჰყურებს მიკს. მიკი ნელა შეტრიალდება და ოთახს
შეათვალიერებს. მიდის დეივისის საწოლთან და გადახდის
საბანს. მიდის სკამთან და დეივისის შარვალს იღებს. დეივისი
დგება. მიკი ფეხით წააქცევს და ზედ შედგება. ბოლოს ფეხს
ჩამოიღებს. ათვალიერებს შარვალს და გადააგდებს უკან.
დეივისი იატაკზე რჩება, მოკაკვული. მიკი ნელა მიდის
 15

სკამისაკენ, ჯდება და უყურებს დეივისს არაფრისმთქმელი მიკი - დიდად მოხარული ვარ. ძალიან სასიამოვნოა თქვენთან
გამომეტყველებით. სიჩუმე) შეხვედრა. (პაუზა) რა ბრძანეთ, რა მქვიანო?
მიკი - ეს რა თამაშია? დეივისი - ჯენკინზი.
მიკი - რაო, რაო?
ფარდა დეივისი - ჯენკინზი!
(პაუზა)
მოქმედება მეორე მიკი - ჯენ... კინზ. (წვეთების ხმა ვედროში. დეივისი აიხედავს)
მამაჩემის ძმას მაგონებ, სულ აქეთ-იქით დადიოდა ის კაცი.
რამდენიმე წამის შემდეგ. მიკი ზის, დეივისი იატაკზეა, უპასპორტოდ ფეხს არ გადადგამდა, გოგოებს თვალს არ
სანახევროდ წამომჯდარი, მოკრუნჩხული, სიჩუმე. აშორებდა. ზუსტად შენი აღნაგობისა იყო, ჯანიანი. სიგრძეში
ხტომის ოსტატი იყო. შობა დღეს სასტუმრო ოთახში გარბენის
მიკი - რას იტყვი? სხვადასხვაგვარ სახეობას გვაჩვენებდა ხოლმე. ნიგოზს
დეივისი - არაფერს, არაფერს, არაფერს. გულგრილად ვერ უყურებდა. გიჟდებოდა, თხილი, კაკალი,
(ზემოთ ვედროში წვეთების ხმაური. ორივე აიხედავს. მიკი არახისი, ყველაფერი ნიგვზიანი, ხილის ნამცხვარს პირს არ
შეხედავს დეივისს) დააკარებდა. გადასარევი წამმზომი ჰქონდა. ჰონგკონგში იყიდა.
მიკი - რა გქვია? წინა დღეს „სულის ხსნის არმიიდან“ გააძევეს. ბეკენჰემის
დეივისი - მე შენ არ გიცნობ. არ ვიცი ვინა ხარ. სათადარიგოში მეოთხე ნომრად თამაშობდა. ეს იქამდე, სანამ
(პაუზა) ოქროს მედალს გაირტყამდა. უცნაური ჩვევა ჰქონდა - ჭიანურს
მიკი - ჰა? ზურგით დაათრევდა, როგორც ინდიელი თავის ღლაპს. მე
დეივისი - ჯენკინზი. მგონი წითელი ინდიელის სისხლიც ერია. კაცმა რომ თქვას,
მიკი - ჯენკინზი? მუდამ მიკვირდა, ბიძაჩემის ძმა საიდან არის-მეთქი. ხშირად
დეივისი - ჰო. მიფიქრია, პირიქით ხომ არ არის-მეთქი. ესე იგი, ბიძაჩემი მისი
მიკი - ჯენ... კინზ. (პაუზა) წუხელ აქ გეძინა? ძმა იყო და ის კი ბიძაჩემი. მაგრამ ბიძას არასოდეს ვეძახდი.
დეივისი - ჰო. კაცმა რომ თქვას, სიდს ვეძახდი. დედაჩემიც სიდს ეძახდა.
მიკი - ხომ კარგად? ასეთი უცნაური საქმე იყო. სულ შენა გგავდა. ჩინელი დედაკაცი
დეივისი - ჰო. შეირთო და იამაიკაში წავიდა. (პაუზა) იმედია, წუხელ კარგად
გეძინათ.
 16

დეივისი - იცი რა გითხრა! არ ვიცი ვინა ხარ! ესექს როუდზე და დალსტონ ჯანქშიონზე. რა თქმა უნდა, 30-ში
მიკი - რომელ საწოლში გეძინათ? რომ ჩამჯდარიყო, ზემოთ წაიყვანდა აპერ სტრიტით, ჰაიბერი
დეივისი - მოდი, იცი რა... კორნერით შემოატარებდა და მერე ქვევით წმინდა პავლეს
მიკი - ჰა? ეკლესიასთან, მაგრამ ბოლოს მაინც ისევ დალსტონ
დეივისი - აი, ამაში. ჯანქშიონთან მივიდოდა. მის ბაღში ველოსიპედს ვტოვებდი
მიკი - მეორეში ხომ არა? ხოლმე, სამსახურში რომ მივდიოდი. უცნაური კაცი იყო. სულ
დეივისი - არა. შენ გგავდა რა! ცოტა უფრო ბრტყელი ცხვირი ჰქონდა, მაგრამ ეგ
მიკი - იცის ბიჭმა. (პაუზა) როგორ მოგწონს ჩემი ოთახი? არაფერი. (პაუზა) წუხელ აქ გეძინა?
დეივისი - შენი ოთახი? დეივისი - ჰო.
მიკი - ჰო. მიკი - კარგად გეძინა?
დეივისი - ეს შენი ოთახი არ არის. არ ვიცი ვინა ხარ. არასოდეს დეივისი - ჰო!
არ მინახიხარ. მიკი - ღამე თუ ადექი?
მიკი - გინდა დაიჯერე, გინდა არა, საოცრად გავხარ ერთ ტიპს, დეივისი - არა!
რომელსაც შორდიჩში ვიცნობდი. კაცმა რომ თქვას, ოლდგიტში (პაუზა)
ცხოვრობდა. მე კამდენ ტაუნში ვიყავი ბიძაშვილთან. ამ ბიჭს მიკი - რა გქვია?
პატარა დუქანი ჰქონდა ფინცბერის პარკში, სწორედ დეივისი - (უცებ ცდილობს წამოდგეს) იცი, რა გითხრა!
ავტობუსების სადგურთან. როცა გავიცანი, გამოირკვა, რომ მიკი - რაო-რაო?
პატნიში ყოფილა გაზრდილი. ამას დიდი მნიშვნელობა არ დეივისი - ჯენკინზი!
ჰქონდა ჩემთვის. ბლომად ხალხს ვიცნობ, პატნიში მიკი - ჯენ... კინზ. (დეივისი ცდილობს წამოდგომას, მიკის
დაბადებულს, თუნდაც პატნიში არ დაბადებულიყვნენ, ძლიერი შეძახილი შეაჩერებს. ყვირის) წუხელ არ გეძინა?
ფულემში ხომ დაიბადნენ. მაგრამ მთელი უბედურება ის იყო, დეივისი - ჰო.
რომ ის პატნიში არ დაბადებულა, იგი მხოლოდ გაიზარდა მიკი - (განაგრძობს სწრაფ ტემპში) როგორ გეძინა?
პატნიში. გამოირკვა, რომ სულაც კალედონიან როუდზე დეივისი - მე... მე...
დაბადებულა, ზუსტად ლუდხანის გვერდზე. მისი მოხუცი მიკი - კარგად გეძინა?
დედილო კი მეორე ლუდხანასთან ცხოვრობდა. ყველა დეივისი - იცი რა...
ავტობუსი ზედ კართან ჩამოუვლიდა ხოლმე. შეეძლო მიკი - რომელ საწოლში?
დამჯდარიყო 38, 581, 30 ა ნ 38ა-ში. სულ ერთ წუთში ჩაიყვანდა დეივისი - იმ...

მიკი - მეორეში ხომ არა?
დეივისი - არა!
მიკი - იცის ბიჭმა. (პაუზა. წყნარად) იცის ბიჭმა. (პაუზა. კვლავ
მეგობრული ტონით) რა დაგესიზმრა მაგ საწოლში?
დეივისი - (იატაკზე აბრახუნებს) გეყო!
მიკი - უხერხულად ხომ არ იწექი?
დეივისი - (ღმუის) გეყო!
(მიკი დგება და მისკენ მიდის)
მიკი - უცხოელი ხარ?
დეივისი - არა.
მიკი - დაიბადე და აღიზარდე ბრიტანეთის კუნძულებზე?
დეივისი - ჰო!
მიკი - მერე და რა გასწავლეს? (პაუზა) მოგეწონა ჩემი საწოლი?
(პაუზა) ეს ჩემი საწოლია. ქარებს ერიდე.
დეივისი - საწოლიდან?
მიკი - არა, საჯდომიდან. (დეივისი ფრთხილად შეხედავს მიკს,
რომელიც გატრიალდება. დეივისი მიცოცდება სკამთან და
თავის შარვალს დასწვდება. მიკი სწრაფად მობრუნდება და
ხელს სტაცებს შარვალს. დეივისი ცდილობს მისწვდეს. მიკი
თითს უქნევს). აქ აპირებ დასახლებას?
დეივისი - ჯერ შარვალი მომეცი.
მიკი - დიდი ხნით აპირებ დასახლებას?
დეივისი - მომეცი ეგ ოხერი შარვალი!
მიკი - არა, მაინც სად მიდიხარ?
დეივისი - მომეცი და წავალ, სიდკაპში წავალ!
(მიკი რამდენჯერმე სახეში მიაჩრის შარვალს. დეივისი უკან
იხევს. პაუზა)
17
მიკი - იცი რა, ერთ ტიპს მაგონებ, ერთხელ გილდფორდის
შესახვევში რომ შემეჩეხა.
დეივისი - მე მომიყვანეს აქ!
(პაუზა)
დეივისი - ბატონო, ბატონო?
დეივისი - მომიყვანეს! მომიყვანეს!
მიკი - მოგიყვანეს? ვინ მოგიყვანა?
დეივისი - კაცმა, რომელიც აქ ცხოვრობს... მან... (პაუზა)
მიკი - მიჰქარავ.
დეივისი - მე მომიყვანეს, აქ, წუხელ... კაფეში შევხვდი...
ვმუშაობდი... გამომაგდეს... იქ ვმუშაობდი... მაგან ცემას
გადამარჩინა, აქ მომიყვანა, პირდაპირ აქ მომიყვანა.
(პაუზა)
მიკი - დიდი მატყუარა ვინმე კი ხარ, აი. შენ სახლის პატრონს
ელაპარაკები. ეს ჩემი ოთახია. შენ ჩემს სახლში იმყოფები.
დეივისი - ეს მისი... ნამდვილად მნახა... იმან...
მიკი - (დეივისის საწოლზე მიათითებს) ეს ჩემი საწოლია.
დეივისი - მაშ ეს ვიღასია?
მიკი - ეს დედაჩემის საწოლია.
დეივისი - წუხელ შიგ არ წოლილა!
მიკი - (მისკენ წაიწევს) თავს ნუ გახვედი, ვაჟბატონო, თავს ნუ
გახვედი. ხელები შორს ჩემი მოხუცი დედიკოსაგან.
დეივისი - მე არა... მე არ...
მიკი - თავს ნუ გახვედი-მეთქი, ყმაწვილო, მოხუც დედას ხელს
ნუ მიხლებ, ვიცოდეთ, ვისთან როგორ მოვიქცეთ.
დეივისი - ვიცი, როგორ არ ვიცი, დიდი პატივისცემა მაქვს.
მიკი - რაებს როშავ!

დეივისი - იცი რა გითხრა, არასოდეს არ მინახიხარ, არა რო?
მიკი - იმედია, დედაჩემიც არასოდეს გინახია. (პაუზა) ვგონებ
იმ დასკვნამდე მივდივარ, რომ ბებერი მატრაბაზი ხარ. ბებერი
არამზადა, მორჩა და გათავდა.
დეივისი - იცი რა...
მიკი - მოიცა, ყმაწვილო. მისმინე. ყარხარ.
დეივისი - რა უფლება გაქვს...
მიკი - ააყროლე აქაურობა. ბებერი ქურდბაცაცა ხარ, არ უნდა
მაგას ჭიჭინი. ბებერი სალახანა. შენი ადგილი ასეთ მშვენიერ
ბინაში არ არის. ბებერი ნადირი ხარ. ღმერთმანი. შენი საქმე არ
არის მოუწყობელ ბინებში ხეტიალი. რომ მინდოდეს, შვიდ
გირვანქა სტერლინგად გავაქირავებდი კვირაში. ხვალვე ავიყვან
მდგმურს. სამას ორმოცდაათი წელიწადში, ნაღდია. არ უნდა
ამას ლაპარაკი. არა, თუ ასეთი ფულის პატრონი ხარ, ნუ
დამიმალავ, თქვი. ნუ გეშინია. ავეჯი და მოწყობილობა,
ოთხასამდე დაგიჯდება. წელიწადში ოთხმოცდაათი გირვანქა
გადასახადებში წავა. წყლის, გათბობისა და სინათლის
ორმოცდაათამდე იანგარიშე. სულ რვაასოთხმოცდაათი
დაგიჯდება. შენი ერთი სიტყვა და ჩემი რწმუნებულები
კონტრაქტს მოგიხაზავენ. თუ არა და გარეთ ფურგონი მიყენია,
შემიძლია ხუთ წუთში პოლიციაში მიგარბენინო, შენი თავი
დავაჭერინო სხვის ბინაში შეჭრის, ბოროტი განზრახვით
ხეტიალის, დღისით-მზისით გაძარცვის, ჯიბგირობის,
ქურდობისა და აქაურობის აყროლებისათვის. რას იტყვი? თუ,
რა თქმა უნდა, ახლავე არ აპირებ ყველაფერ ამის ყიდვას.
რასაკვირველია, ჯერ ჩემს ძმას შევაკეთებინებ აქაურობას. ძმა
მყავს, საუკეთესო დეკორატორი. ყველაფერს შეგიკეთებს. მეტი
18
ფართი თუ გინდა, კიდევ ოთხი ოთახია თითქმის
გამზადებული. სააბაზანო, სასტუმრო, საწოლი ოთახი და
საბავშვო. ეს კი შეგიძლია კაბინეტად მოიწყო. ძმა რომ ვახსენე,
ჰა-ჰა და ხელს მოჰკიდებს დანარჩენი ოთახების შეკეთებას.
ნამდვილად. ისე რომ, რას იტყვი? რვაას რაღაცა ამ ოთახში და
ასე სამი ათასი მთელ სართულში. მეორეს მხრივ, თუ
განვადებით გირჩევნია, უესტ ჰემის სადაზღვევო ფირმა
სიამოვნებით მოკიდებს ხელს შენ საქმეს. არავითარი
დამატებითი პირობები, აშკარად და კანონიერად, შეუბღალავი
რეპუტაცია. ოცი პროცენტი მოგება, ორმოცდაათი პროცენტი
შეღავათი. გადახდა ნაღდი ფულით, გადახდა განვადებით,
დახმარება მრავალრიცხოვან ოჯახებს, წამახალისებელი
პრემიები, დროის ჩათვლა კარგი ყოფაქცევისათვის, ექვსთვიანი
იჯარა, შესატყვისი არქივების ყოველწლიური შესწავლა, ჩაით
გამასპინძლება, აქციების განაწილება, სადაზღვევო დახმარების
გავრცელება, კომპენსაცია კონტრაქტის შეწყვეტის შემთხვევაში,
სრული დაზღვევა ჯანყის, სამოქალაქო წესრიგის დარღვევის,
გაფიცვების, ავდრის, ქარიშხლის, ჭექა-ქუხილის, გაძარცვისა
თუ პირუტყვის გაწყვეტის შემთხვევაში - ყოველივე ამის
ყოველდღიური და ორმაგი შემოწმება. რა თქმა უნდა, ჩვენ
მოგვთხოვენ დამოწმებულ განცხადებას თქვენი საკუთარი
ექიმისაგან, იმის თაობაზე, რომ ჯანმრთელობაც ხელს გიწყობს,
ხომ კი? რომელ ბანკში გაქვს ანგარიში? (პაუზა) რომელ ბანკში
გაქვს ანგარიში? (კარი იღება. შემოდის ესტონი. მიკი
მიტრიალდება და ხელიდან უვარდება შარვალი. დეივისი
აიღებს და იცვამს. ესტონი ჯერ შეხედავს ორივეს და მერე თავის
საწოლისაკენ მიდის, დადებს ჩანთას, ხელში რომ უჭირავს,
 19

ჯდება და ტოსტერის შეკეთებას განაგრძობს, დეივისი თავისი დეივისი - ოჰ. (მიდის მისკენ და ჩანთას იღებს) ოჰ, გმადლობთ,
კუთხისაკენ დაიხევს. მიკი სკამზე ზის. სიჩუმე. წვეთი ეცემა ბატონო, გმადლობთ. მოგცეს, არა?
ვედროში. ყველა აიხედავს. სიჩუმე) ისევ წვეთავს? (დეივისი უკან ბრუნდება ჩანთით. მიკი დგება და ხელს
ესტონი - ჰო. (პაუზა) სახურავიდან წვეთავს. დასტაცებს)
მიკი - სახურავიდან, ჰა? მიკი - ეს რა არის?
ესტონი - ჰო. (პაუზა) ფისი უნდა წავუსვა. დეივისი - მომეცი, ეს ჩემი ჩანთაა!
მიკი - ფისი უნდა წაუსვა? მიკი - (ხელით გასწევს დეივისს) ეს ჩანთა ადრეც მინახავს.
ესტონი - ჰო. დეივისი - ეს ჩემი ჩანთაა!
მიკი - რას? მიკი - (გაეცლება) ძალიან ნაცნობი ჩანთაა.
ესტონი - ნახვრეტებს. დეივისი - რისი თქმა გინდა?
(პაუზა) მიკი - საიდან გაქვს?
მიკი - სახურავზე ნახვრეტებს ფისს წაუსვამ. ესტონი - (დგება და ორივეს მიმართავს) გეყოთ.
ესტონი - ჰო. დეივისი - ეს ჩემია.
(პაუზა) მიკი - ვისი?
მიკი - გგონია უშველის? დეივისი - ჩემია! უთხარი, რომ ჩემია!
ესტონი - დროებით მაინც შევაკეთებ. მიკი - ეს შენი ჩანთაა?
მიკი - ეჰ. დეივისი - მომეცი!
(პაუზა) ესტონი - მიეცი.
დეივისი - (მოულოდნელად) რას აკეთებთ... (ორივე შეხედავს მიკი - რაო? რა მივცე?
დეივისს) რას აკეთებთ... როცა ეგ ვედრო აივსება ხოლმე? დეივისი - ეგ საოხრო ჩანთა!
(პაუზა) მიკი - (ჩანთას გაზის ქურის უკან ჩააცურებს) რის ჩანთა, რა
ესტონი - ვცლით. ჩანთა!? (დეივისს)
(პაუზა) დეივისი - (წაიწევს) იცი რა გითხრა!
მიკი - ახლა ვეუბნებოდი ჩემს მეგობარს შენზე, სხვა ოთახების მიკი - (წინ გადაუდგება) სად მიდიხარ?
შეკეთებას იწყებს-მეთქი. დეივისი - მე მივდივარ, რომ... ჩემი ძველი...
ესტონი - ჰო. (პაუზა. დეივისს) შენი ჩანთა მოვიტანე. მიკი - ფრთხილად იარე, ყმაწვილო! კარზე აბრახუნებ და შინ კი
არავინ არ არის. ძალიან მაგრადაც ნუ მიაწვები. იჭრები კერძო
 20

ბინაში და ეპოტინები ყველაფერს, რაზედაც ხელი მიგიწვდება. ესტონი - ჰმ?

დაუკრეფავში ნუ გადახვალ, ყმაწვილო. დეივისი - კი... ნამდვილი ხუმარაა.
(ესტონი ჩანთას იღებს) ესტონი - აქვს იუმორის გრძნობა.
დეივისი - შე ქურდბაცაცა ნაბიჭვარო... ავაზაკო... მომეცი ჩემი... დეივისი - კი, შევატყე. (პაუზა) დიდი ხუმარაა, ეგ ყმაწვილი,
ესტონი - აიღე. ზედ ეტყობა.
(ესტონი ჩანთას აწვდის. მიკი ჩანთას ხელს სტაცებს. ესტონი (პაუზა)
ჩანთას აიღებს. მიკი ჩანთას ხელს სტაცებს. დეივისი ჩანთას ესტონი - ჰო, ყველაფერში... ყველაფერში სასაცილო რამეს
ხელს წაატანს. ესტონი ჩანთას აიღებს. მიკი ჩანთას ხელს ხედავს.
წაატანს. ესტონი ჩანთას აძლევს დეივისს. მიკი ჩანთას ხელს დეივისი - მაშ იუმორის გრძნობა აქვს, ჰა?
სტაცებს. პაუზა. ესტონი ჩანთას აიღებს. დეივისი ჩანთას ესტონი - კი.
აიღებს. მიკი ჩანთას აიღებს. დეივისი ჩანთას ხელს წაატანს. დეივისი - კი, ეტყობა. (პაუზა) როგორც კი შევხედე, მივხვდი,
ესტონი ჩანთას აიღებს. პაუზა. ესტონი ჩანთას აძლევს მიკს. ყველაფერს თავისებურად უყურებს-მეთქი.
მიკი ჩანთას აძლევს დეივისს. დეივისი ჩანთას გულში იხუტებს. (ესტონი დგება, მიდის მარჯვნივ კარადისაკენ, აიღებს ბუდას
პაუზა. მიკი უყურებს ესტონს. დეივისი გვერდზე გადგება ქანდაკებას და ქურაზე დადგამს)
ჩანთიანად, ჩანთა ხელიდან გაუვარდება. პაუზა. ესტონი - ზედა სართული უნდა შევუკეთო.
მიკი და ესტონი უყურებენ დეივისს, დეივისი ჩანთას აიღებს, დეივისი - როგორ. შენ გინდა თქვა, რომ ეს სახლი მისია?
მიდის თავის საწოლთან და ჯდება. ესტონი მიდის თავის ესტონი - ჰო. მე უნდა შევუკეთო მთელი სართული. მთლიან
საწოლთან, ჯდება და იწყებს თამბაქოს გახვევას. მიკი წყნარად ბინად უნდა გადავუკეთო.
დგას. პაუზა) დეივისი - თვითონ რას აკეთებს?
რა ქენი, იყავი უემბლიში? ესტონი - საკუთარი ფურგონი აქვს.
დეივისი - ჰო, იცი, არ წავსულვარ. (პაუზა) არა. ვერ მოვახერხე. დეივისი - აქ არა ცხოვრობს, არა?
(მიკი მიდის კარისკენ და გადის) ესტონი - ფარდული რომ ჩამადგმევინა ეზოში... მაშინ
ესტონი - ბედი არა მაქვს, იქ რომ მივედი, ის ხერხი აღარ იყო. შემეძლება ბინაზე ფიქრი. რაღაცას მივადგამ. (ფანჯარასთან
(პაუზა) მიდის) გესმის, ამ ხელებს მუშაობა შეუძლიათ. ეს კი
დეივისი - ეგ ყმაწვილი ვინ იყო? ნამდვილად შემიძლია. კი არ მეგონა, რომ შემეძლო. ახლა ამ
ესტონი - ჩემი ძმაა. ხელებით ათასი რამის გაკეთება შემიძლია. ხელის
დეივისი - მართლა? ხუმარა ვინმეა, არა? გასაკეთებელი, რა თქმა უნდა. ამ ფარდულს რომ ჩავდგამ
 21

ეზოში... სახელოსნო მექნება, გესმის, მე... ცოტა დურგლობაც ესტონი - საშინაო ქურთუკია.
შემიძლია. უბრალო რამეებით დავიწყებ. ვიმუშავებ... კარგ დეივისი - საშინაო ქურთუკი? (ხელით მოსინჯავს) ნაჭერს არა
ხეზე. (პაუზა) რა თქმა უნდა, ბევრი რამ არის აქ გასაკეთებელი. უშავს. ვნახოთ, თუ მომერგო. (ისინჯავს) სარკე არა გაქვს აქ?
იცი, რას ვფიქრობ, მე მგონი, თეჯირს დავდგამ... ერთ-ერთ ესტონი - არა მგონია.
ოთახში ამ სართულზე. მე მგონი, გამოვა. აი, ისეთი მასალა რომ დეივისი - ცუდად არ მადგას. შენ რას იტყვი?
აქვთ... აღმოსავლური. იმით გადატიხრავენ ხოლმე ოთახს. ესტონი - კარგია.
ორად გაყოფენ. შეიძლება ასე, ანდა შეიძლება ტიხარი გავაკეთო. დეივისი - მაშინ ამას დავიტოვებ. (ესტონი შტეფსელს აიღებს და
თვითონ გავაკეთებდი, სახელოსნო რომ მქონდეს. ათვალიერებს) არა, უარს არ ვიტყვი.
(პაუზა) (პაუზა)
დეივისი - ეი, უყურე, მეც არა ვთქვი. ეს ჩემი ჩანთა არ არის. ესტონი - შენ შეგიძლია... დარაჯად დადგე აქ, თუ
ესტონი - ოჰ. არა. მოისურვებდი.
დეივისი - არა, ეს ჩემი ჩანთა არ არის. ჩემი ჩანთა სულ დეივისი - რაო?
სხვანაირი ჩანთა იყო, ვიცი რაც გამიკეთეს. აიღეს და დაიტოვეს ესტონი - შეგიძლია... აქაურობას მიხედო, თუ მოისურვებდი...
ჩემი ჩანთა. შენ კი სულ სხვა ჩანთა მოგცეს. მიხედავდი კიბეს, შემოსასვლელს. ზარებს გასწმენდდი.
ესტონი - არა... რა მოხდა, იცი, ვიღაცას წაეღო შენი ჩანთა. დეივისი - ზარებს?
დეივისი - აბა, მე რა ვთქვი! ესტონი - რამდენიმე უნდა დავაყენო, ქვევით შემოსასვლელში.
ესტონი - ეგ ჩანთა სხვაგან ვიშოვე. მაგაშიც... რაღაც სპილენძის.
ტანსაცმელია. იაფად დამითმო. დეივისი - დარაჯი, ჰა?
დეივისი - (ხსნის ჩანთას) ფეხსაცმელი არის? (დეივისი ესტონი - ჰო.
ამოიღებს ორ კუბოკრულ პერანგს, წითელსა და მწვანეს. დეივისი - მე... მე... წინათ არასოდეს ვყოფილვარ დარაჯი...
გაშლის) ჭრელია. მინდოდა მეთქვა, არასოდეს... ესე იგი. არასოდეს მიდარაჯნია-
ესტონი - ჰო. მეთქი.
დეივისი - დიახ... ვიცი ასეთნაირი პერანგები. ასეთი პერანგები (პაუზა)
ზამთარში დიდხანს ვერ ძლებენ. ეს კი ნამდვილად ვიცი. არა, მე ესტონი - რომ გეცადა?
ზოლებიანი პერანგი მჭირდება, კარგი, მაგარი პერანგი, ზოლები დეივისი - რა გითხრა. მე... მე... უნდა ვიცოდე... გესმის...
რომ დასდევს. აი რა მჭირდება. (ჩანთიდან ამოიღებს მუქ- ესტონი - რანაირი...
წითელ ხავერდის ქურთუკს) ეს რაღაა? დეივისი - ჰო, რანაირი... გესმის...

(პაუზა)
ესტონი - მე უნდა მეთქვა...
დეივისი - მე უნდა მეთქვა, მე უნდა... მე უნდა...
ესტონი - არა, მე შემეძლო შენთვის... მეთქვა...
დეივისი - სწორედ... სწორედ... გესმის... ხომ გამიგე?
ესტონი - დრო რომ მოვა...
დეივისი - მინდოდა. მეც მანდ ვარ, გესმის...
ესტონი - მეტნაკლებად ზუსტად რასაც...
დეივისი - მე უნდა მეთქვა... იმის თქმა მინდოდა. რანაირ
სამუშაოს.
(პაუზა)
ესტონი - მაგალითად, კიბეებს... და... და... ზარებს.
დეივისი - კი, მაგრამ, ეს... ხომ არ იქნება... ცოცხის საქმე არა?
ესტონი - დიახ, და, რა თქმა უნდა, ერთი-ორი ჯაგრისიც
დაგჭირდება.
დეივისი - სამუშაო იარაღი დაგჭირდება კაცს... გესმის... კარგა
ბლომა იარაღი...
(ესტონი ჩამოიღებს სამუშაო ხალათს მისი საწოლის თავზე
დარჭობილი ლურსმნიდან და დეივისს აჩვენებს)
ესტონი - თუ გინდა, შეგიძლია ეს ჩაიცვა.
დეივისი - ოო... კოხტაა, არა?
ესტონი - მტვრისაგან დაგიცავს.
დეივისი - (იცვამს) კი, მტვრისაგან დამიცავს, როგორ არა. დიდი
მადლობა, ბატონო.
ესტონი - იცი, რა შეგვიძლია გავაკეთოთ... მე შემიძლია
შემოსასვლელ კართან ზარი დავაყენო წარწერით „დარაჯი“. და
შენ შეგეძლება პასუხი გასცე ხოლმე შეკითხვებზე.
22
დეივისი - ოჰ, ეგ არ ვიცი.
ესტონი - რატომაც არა?
დეივისი - კი მაგრამ, კაცმა არ იცის ვინ მოადგება კარს, არა?
ცოტა ფრთხილად უნდა ვიყო.
ესტონი - რატომ, ვინმე დაგდევს?
დეივისი - დამდევს? განა არ შეიძლება იმ შოტლანდიელმა
სალახანამ აქ მომაგნოს? აი, რა უნდა გავაკეთო, როგორც კი ზარს
გავიგონებ, უნდა ჩავიდე, კარი გავაღო, ვინ შეიძლება იყოს,
ნებისმიერი პეტრე შეიძლება იყოს. აი, ასე უბრალოდ შეიძლება
გამაფუჭონ, ადამიანო, შეიძლება სულაც ჩემი საბუთისათვის
მოვიდნენ, შესამოწმებლად, გაგიმარჯოს, მე კი მხოლოდ ოთხი
მარკა მაქვს ჩაკრული ამ მოწმობაში, აგერ შეხედე, ოთხი მარკა,
ეს არის და ეს, მეტი არა მაქვს, ეს არის რაც მაქვს, ისინი, დარაჯი
რომ ჰქვია, იმ ზარს რეკენ, იქვეც ჩამავლებენ, აი, რას იზამენ,
ასეთ რისკზე არ წავალ. რა თქმა უნდა, ბევრი სხვა საბუთი
მიყრია, მაგრამ იმათ რა იციან, და მეც ვერ ვეტყვი, არა რო?
რადგან მაშინ აღმოჩნდება, რომ სხვისი გვარით დავდივარ. ხომ
გესმის, მე რომ გვარს ვატარებ, ჩემი ნამდვილი გვარი არ არის.
ჩემი ნამდვილი გვარი ის არ არის, გესმის, რომელსაც ვატარებ.
სხვა არის. გესმის, გვარი, რომლითაც ახლა დავდივარ, ჩემი
ნამდვილი გვარი არ არის. მითვისებულია.
(სიჩუმე. სინათლე თანდათან ქრება. შემდეგ ფანჯრიდან
ინათებს. კარი გაჯახუნდება. გასაღების ჩხაკუნი ოთახის
კარებში. შემოდის დეივისი, კარს ხურავს და შუქის ასანთებს
ჩართავს, გამორთავს, ჩართავს, გამორთავს)
დეივისი - (ბურტყუნებს) ეს რაღაა? (ჩართავს და გამორთავს) რა
ღმერთი უწყრება ამ ოხერ სინათლეს? (ჩართავს და გამორთავს)

ააჰ, არ მითხრათ ახლა, ეს ოხერი სინათლე ჩაქრაო. (პაუზა) რა
უნდა ვქნა? ეს ოხერი სინათლე ჩაქრა. ვერაფერს ვერ ვხედავ.
(პაუზა) რა უნდა ვქნა ახლა? (მიდის, ბორძიკობს) აჰ, ღმერთო, ეს
რა უბედურებაა? გამინათეთ. ერთი წუთით. (ჯიბეებში ასანთს
მოიძიებს, ამოიღებს კოლოფს და ასანთს გაჰკრავს. ასანთი
ქრება. კოლოფი იატაკზე ვარდება) ააჰ! სად არის? (იხრება) სად
ჯანდაბაშია კოლოფი? (კოლოფს ფეხს წაჰკრავს) ეს რა არის?
რაო? ვინ არის? რა არის? (პაუზა. დადის) სად არის ჩემი
კოლოფი? აქ არ იყო? ვინ არის? ვინ აიღო? (სიჩუმე) აბა ჰა. ვინ
არის? ვის აქვს ჩემი კოლოფი? (პაუზა) ვინ არის აქ! (პაუზა) აი,
დანა მაქვს. მზად ვარ. აბა, გამოდი, რომელი ხარ? (მიდის,
წაიბორძიკებს, ეცემა და ყვირის. სიჩუმე. ხვნეშის. დგება)
კეთილი და პატიოსანი! (დგას და მძიმედ სუნთქავს. უცებ
მტვერსასრუტი იწყებს ბზუილს. მასთან ერთად ვიღაც
მოძრაობს, ვიღაც ატარებს მტვერსასრუტს. დრუნჩი იატაკზე
მიცოცავს, მისდევს დეივისს, რომელიც ხტუნაობს, გაუსხლტება
და ეცემა, მძიმედ სუნთქავს) აჰ, აჰ, აჰ, აჰ, აჰ აჰ! მომცილდი-ი-ი!
(მტვერსასრუტი ჩერდება. ვიღაც შეხტება ესტონის საწოლზე)
მოდი თუ ბიჭი ხარ! მე... მე... აგერ ვარ! (ვიღაც გამოაძრობს
მტვერსასრუტის შტეფსელს და მის ნაცვლად მოათავსებს
ნათურას. სინათლე ინთება. დეივისი ეკვრება მარჯვენა
კედელს, დანით ხელში. მიკი დგას საწოლზე და ხელში
შტეფსელი უჭირავს)
მიკი - მე ოთახს ვალაგებდი. (ჩამოდის) კედელში იყო ამ
მტვერსასრუტის შტეფსელი, მაგრამ არ მუშაობს. იძულებული
ვიყავი ნათურის ადგილას მიმეერთებინა. (მტვერსასრუტს
ესტონის საწოლქვეშ დგამს) როგორ გამოიყურება აქაურობა?
23
კარგა დავუარე. (პაუზა) რიგ-რიგობით ვალაგებთ, ორ კვირაში
ერთხელ, მე და ჩემი ძმა, კარგა დავუვლით ხოლმე აქაურობას.
დღეს გვიან საღამომდე ვმუშაობდი, ახლახან დავბრუნდი.
მაგრამ ვიფიქრე, მოვიშორებ, რაკიღა ჩემი ჯერია-მეთქი. (პაუზა)
კაცმა რომ თქვას, აქ არც ვცხოვრობ, არა. სინამდვილეში სხვაგან
ვცხოვრობ, მაგრამ, ბოლოს და ბოლოს, პასუხს ვაგებ
აქაურობაზე, არა რო? რას იზამ, მეამაყება სახლის პატრონობა.
(მიუახლოვდება დეივისს და დანაზე მიუთითებს) ამას რას
აქნევ?
დეივისი - ერთი მომიახლოვდი...
მიკი - ბოდიშს ვიხდი, თუ შეგაშინეთ. მაგრამ მე თქვენზეც
ვფიქრობდი. როგორც ჩემი ძმის სტუმარზე. ჩვენ გვმართებს
თქვენს კომფორტზე ზრუნვა, განა არა? არ გვინდა, მტვერმა
ნესტოებში შეგიღიტინოთ. სხვათა შორის, რამდენ ხანს აპირებთ
აქ დარჩენას? კაცმა რომ თქვას, მინდოდა შემომეთავაზებინა -
ბინის ქირას დაგიკლებთ-მეთქი, ნომინალურ ღირებულებამდე,
სანამ სადმე მოეწყობოდეთ-მეთქი. მხოლოდ და მხოლოდ
ნომინალური. (პაუზა) და თუ მაინც და მაინც გაჯიუტდებით,
იძულებული გავხდები უკან წავიღო ჩემი წინადადება. (პაუზა)
ეე, არა მგონია ძალადობას მიპირებდე, ჰა? მოძალადე არ უნდა
იყოს, რას იტყვი?
დეივისი - (ენერგიულად) მე ჩემთვის ვარ, მაგრამ ვინმე რამეს
თუ დამიწყებს, იცოდეს რა ელის.
მიკი - მჯერა, მჯერა.
დეივისი - ხომ კი? აი, აქამდე ვარ. გესმის? ზოგჯერ წახუმრების
წინააღმდეგი არა ვარ, მაგრამ ვისაც გინდა ჰკითხე... ზედმეტს
ვერავინ მიბედავს.

მიკი - მესმის, რასაც ამბობ, როგორ არა.
დეივისი - მოთმინება დიდი მაქვს... მაგრამ... მეტისმეტი...
მიკი. - თავში რეტი.
დეივისი - ეგრეა. (მიკი ჩამოჯდება დახვავებულ ნივთებზე) რას
აკეთებ?
მიკი - არა, მე მხოლოდ იმის თქმა მინდოდა, რომ... ყოველივე
ამან დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა.
დეივისი - ჰა?
მიკი - დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა, ახლახან რაც ბრძანეთ -
იმან. (პაუზა) კი, დიდად შთამბეჭდავია. (პაუზა) ყოველ
შემთხვევაში, ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა.
დეივისი - მაშ, გესმით რაზე ვლაპარაკობ, არა?
მიკი - კი, როგორ არა. მე მგონი, ერთმანეთის გვესმის.
დეივისი - ჰო? კარგი... იცი რა... მე... მინდა, რომ ეგრე ვიფიქრო.
შენ სულ მამასხრებდი. არ ვიცი რატომ. შენთვის ცუდი
არასოდეს გამიკეთებია.
მიკი - არა, იცი რა მოხდა? ცუდ ფეხზე შევხვდით, ერთმანეთს.
ეს არის და ეს.
დეივისი - მართლაც.
(დეივისი მიუჯდება მიკს)
მიკი - ბუტერბროდი გინდა?
დეივისი - რაო?
მიკი - (ჯიბიდან ამოიღებს ბუტერბროდს) აიღე, რომელიც
გინდა.
დეივისი - კიდევ არ დაიწყო რაღაცები.
24
მიკი - არა, შენ ისევ არ გესმის ჩემი. მე არ შემიძლია არ
დავინტერესდე ჩემი ძმის მეგობრებით. ვგონებ, ჩემი ძმის
მეგობარი ხარ, არა?
დეივისი - ჰმ. მე... მთლად ასე არ არის, მაგრამ...
მიკი - მაშ მეგობრულად არ გექცევა?
დეივისი - არა, არ ვიტყოდი, რომ გადაბმული მეგობრები
ვიყოთ. მე მინდა ვთქვა, რომ ცუდი არაფერი გაუკეთებია
ჩემთვის, მაგრამ ვერ ვიტყოდი, რომ მაინც და მაინც დიდი
მეგობარი იყოს ჩემი. რისი ბუტერბროდია?
მიკი - ყველის.
დეივისი - მაგას გეახლები.
მიკი - მიირთვი.
დეივისი - გმადლობთ, ბატონო.
მიკი - ძალიან ვწუხვარ, რომ ჩემი ძმა მეგობრულად არ
გექცევათ.
დეივისი - როგორ არა, როგორ არა, მე არ მითქვამს,
მეგობრულად არ მექცევა-მეთქი.
მიკი - (ჯიბიდან სამარილეს ამოიღებს) მარილი?
დეივისი - არა, გმადლობთ. (ბუტერბროდს ჭამს) მე რაღაც... ვერ
გავუგე...
მიკი - (ჯიბეს მოისინჯავს) პილპილი დამავიწყდა.
დეივისი - ვერ გავიგე რა კაცია, ეგ არის და ეგ.
მიკი - სადღაც წნილი უნდა მეგდოს. ალბათ სხვაგან ჩავიდე.
(პაუზა. დეივისი ბუტერბროდს ღეჭავს. მიკი უყურებს, როგორ
ჭამს. მერე ადგება და ბოლთას სცემს). ჰო. მისმინე... რჩევა უნდა
გკითხო. მსოფლიო კაცი ხარ. შეიძლება ერთი რამე მირჩიო?
დეივისი - მიდი, თქვი.
 25

მიკი - იცი რა, მე... მე ცოტა მაწუხებს ჩემი ძმის ამბავი. დეივისი - მუშაობა არ უყვარს.
დეივისი - შენი ძმის? მიკი - მორცხვობს.
მიკი - ჰო... იცი რა, ერთი რამ ჭირს. დეივისი - მეც ასე მგონია.
დეივისი - რა? მიკი - შეხვედრიხარ ასეთებს, არა?
მიკი - მაინც და მაინც სასიამოვნო სათქმელი არ არის... დეივისი - მე? კი, შევხვედრივარ.
დეივისი - (ადგება, წინ წამოიწევს) მიდი, მიდი, თქვი. მიკი - კი.
(მიკი შეხედავს) დეივისი - ვიცნობ ასეთებს. შემხვედრია.
მიკი - მუშაობა არ უყვარს. მიკი - დიდად მაფიქრებს მაგის ამბავი. მე, გესმის, მშრომელი
(პაუზა) კაცი ვარ, საქმის კაცი ვარ. ჩემი საკუთარი ფურგონი მაქვს.
დეივისი - კარგი ერთი! დეივისი - ეგ მართალია?
მიკი - არა, მას უბრალოდ არ უყვარს მუშაობა, ეს არის მისი მიკი - რაღაც უნდა გაეკეთებინა ჩემთვის. პატარა სამუშაო უნდა
უბედურება. გამიკეთოს. მაგრამ არ ვიცი... ბოლოს ვხვდები, რომ ნელი მუშაა.
დეივისი - მართლა? (პაუზა) რას მირჩევდი?
მიკი - რა საშინელებაა, ასეთი რამის თქმა რომ გიხდება დეივისი - ჰოო... დიდი მაზალო ვინმეა ეგ შენი ძმა.
საკუთარ ძმაზე. (მიკი მიაშტერდება)
დეივისი - აბა. მიკი - მაზალო? რატომ?
მიკი - რცხვენია, ერიდება. ძალიან ერიდება. დეივისი - რა ვიცი... მაზალოა... სასაცილოა...
დეივისი - ვიცნობ ასეთებს. მიკი - რა აქვს სასაცილო?
მიკი - იცნობ არა? (პაუზა)
დეივისი - შემხვედრია. დეივისი - მუშაობა რომ არ უყვარს.
მიკი - მე კი, მე კი მინდა ხალხში გამოვიდეს, გაიწაფოს. მიკი - რა არის მაგაში სასაცილო?
დეივისი - ჭკუასთან ახლოა, ბიძიკო. დეივისი - არაფერი.
მიკი - უფროსი ძმა თუ გყავს, გინდა რომ წინ წასწიო, გინდა (პაუზა)
დაინახო, გზაზე როგორ დადგება. უსაქმოდ ხომ არ უნდა მიკი - ჩემის აზრით, ეს სულაც არ არის სასაცილო.
იაროს, თავის თავს მოუტანს ზიანს. აი რას ვამბობ. დეივისი - მეც ასე ვფიქრობ.
დეივისი - ეგრეა. მიკი - ახლა არ დამიწყო აქ კრიტიკოსობა.
მიკი - ის კი საქმეს ვერაფრით ვერ მოეკიდა.
 26

დეივისი - არა, არა, ეგ არა, მე არ ვაპირებდი... მე მხოლოდ იმის დეივისი - ოო... დიახ. ნახევარი ცხოვრება იქ გავატარე,
თქმა მინდოდა... ადამიანო. საზღვარგარეთ... მაგალითად... სამხედრო
მიკი - მეტისმეტად ნუ გაიტლიკავ ენას. სამსახურში... გახლდით.
დეივისი - მისმინე, მე მხოლოდ იმის თქმა მინდოდა... მიკი - კოლონიებში, არა?
მიკი - მორჩი! (გამოცოცხლდა) მიყურე! ერთი წინადადება უნდა დეივისი - იქაც ვიყავი. ერთ-ერთი პირველთაგანი ვიყავი იქ.
შემოგთავაზო. მე აქაურობის მოვლა-პატრონობას ვაპირებ, მიკი - ჰო და ჰო. სწორედ შენისთანა კაცს დავეძებ.
გესმის? მე მგონი, ამის გაკეთება ცოტა უკეთ შეიძლება. ბლომად დეივისი - რისთვის?
მაქვს იდეები, გეგმები. (შეათვალიერებს დეივისს) რას იტყვი, აქ მიკი - დარაჯად.
რომ დარჩენილიყავი დარაჯად? დეივისი - დიახ, რა თქმა უნდა... იცი რა... მიყურე. რომელია ამ
დეივისი - რაო? სახლის პატრონი, ის თუ შენ?
მიკი - გულწრფელად გეტყვი. სწორედ შენისთანა კაცი მიკი - მე. მე ვარ. დამამტკიცებელი საბუთებიც მაქვს.
მჭირდება, აქაურობას რომ მიხედოს. დეივისი - აჰ... (გადაწყვეტით) კარგი, მისმინე, არაფერი მაქვს
დეივისი - კი მაგრამ... მოიცა. მე... მე არასოდეს წინათ არ საწინააღმდეგო, ცოტა მივხედო აქაურობას, შენთვის.
მიდარაჯნია, გესმის? მიკი - რა თქმა უნდა, ჩვენ პატარა ფინანსურ შეთანხმებას
მიკი - ეგ არაფერი. შესაფერ ადამიანად მიმაჩნიხარ, ეს არის და მივაღწევთ, შენც ხელს მოგცემს და მეც.
ეს. დეივისი - ამის მოგვარება შენთვის მომინდვია, როგორც გინდა,
დეივისი - მე შესაფერისი ადამიანი ვარ. მინდოდა მეთქვა, ისე გადაწყვიტე.
თავის დროზე ბევრი რამ შემოუთავაზებიათ ჩემთვის-მეთქი. მიკი - გმადლობთ. მხოლოდ ერთი რამაა.
რაც მათალია, მართალია. დეივისი - რა?
მიკი - წეღანვე შეგატყვე, ეგ დანა რომ დააძრე, თავს არავის მიკი - ვინმეს რეკომენდაცია ხომ არა გაქვს?
დააჩაგვრინებ. დეივისი - ჰა?
დეივისი - მე არასოდეს თავს არავის ვაჩაგვრინებ, ადამიანო. მიკი - უბრალოდ, ჩემი იურისტის ცნობისმოყვარეობის
მიკი - შენ სამსახურში ყოფილხარ, არა? დასაკმაყოფილებლად.
დეივისი - რა სამსახურში? დეივისი - რამდენიც გინდა იმდენი. ამისათვის მხოლოდ
მიკი - სამხედრო სამსახურში. დანა როგორ გეჭირა! სიდკაპში უნდა წავიდე ხვალ. ყველა საჭირო რეკომენდაცია იქ
მაქვს.
მიკი - სადაო, რა თქვი?

დეივისი - სიდკაპში. იმას იქ მარტო ჩემი რეკომენდაციები კი
არა, ყველა ჩემი საბუთი აქვს. საკუთარი ხელისგულივით
ვიცნობ იმ ადგილს. მე მაინც უნდა წავიდე იქ, გამიგე?
უსათუოდ უნდა წავიდე, თორემ ჩემი საქმე წასულია.
მიკი - ისე რომ, თუ დაგვჭირდა, შეგვიძლია ყოველთვის
ვიშოვოთ ეგ რეკომენდაციები.
დეივისი - როცა გინდა მაშინ წავალ, ხომ გეუბნები, დღეს
მივდიოდი, მაგრამ... გამოდარებას ველოდები.
მიკი - ჰო.
დეივისი - მისმინე. ერთ წყვილ კარგ ფეხსაცმელს ვერ მიშოვნი?
ძალიან მჭირდება კარგი ფეხსაცმელი. ვერსად ვერ წავალ, კარგი
ფეხსაცმელი თუ არ მექნა, გამიგე? როგორ ფიქრობ, შეგიძლია
ერთი წყვილი მიშოვნო სადმე?
(სინათლე თანდათან ქრება. სინათლე ინთება. დილა. ესტონი
შარვალს იცვამს გრძელ საცვალზე. იმანჭება. საწოლის
თავისაკენ გაიხედავს, აიღებს გადაკიდულ პირსახოცს და
დაიქნევს. ისევ დაკიდებს, მიდის დეივისთან და აღვიძებს.
დეივისი უცბად წამოჯდება)
ესტონი - შენ მითხარი, გამაღვიძეო.
დეივისი - რატომ?
ესტონი - შენ მითხარი, სიდკაპში უნდა წავიდეო.
დეივისი - ეჰ, კარგი იქნებოდა, წავსულიყავი.
ესტონი - მაინც და მაინც კარგი დღე არ ჩანს.
დეივისი - აბა, საქმე გადაწყვეტილი ყოფილა და ეგ არი.
ესტონი - მე... მე ისევ მაინც და მაინც კარგად არ მეძინა.
დეივისი - საშინლად მეძინა.
(პაუზა)
27
ესტონი - შენ ისევ...
დეივისი - საშინლად. ცოტა მოწვიმა ღამე, არა?
ესტონი - ცოტათი. (მიდის თავის საწოლთან, აიღებს პატარა
ფიცარს და ზუმფარით ასუფთავებს)
დეივისი - ასეც ვიფიქრე. თავზე დამდიოდა. (პაუზა) ეს ორპირი
ქარიც პირდაპირ თავში მირტყამდა. (პაუზა) აი, ის ჯვალოს
უკან რომ ფანჯარაა, მაგის დახურვა არ შეიძლება?
ესტონი - შენც დაგეხურა.
დეივისი - კი მაგრამ, წვიმა პირდაპირ თავზე დამდის.
ესტონი - ცოტა ჰაერია საჭირო.
(დეივისი დგება. აცვია შარვალი, ჟილეტი და თბილი ხალათი)
დეივისი - (სანდლებს იცვამს) მისმინე. მთელი ჩემი სიცოცხლე
სუფთა ჰაერზე ვცხოვრობ, ყმაწვილო. ჰაერზე რას
მელაპარაკები. მე იმას გეუბნები, მეტისმეტად ბევრი ჰაერი
შემოდის, როცა მძინავს-მეთქი.
ესტონი - ძალიან იხუთება, როცა ის ფანჯარა დაკეტილია.
(ესტონი მიდის სკამთან, დებს ზედ ფიცარს და განაგრძობს მის
წმენდას)
დეივისი - კი მაგრამ, არ გესმის, რას გეუბნები. ეგ ოხერი წვიმა
პირდაპირ ზედ თავზე დამდის-მეთქი. ძილს მიფრთხობს. ეს
ორპირი ქარიც ბოლოს მომიღებს. ამას გეუბნები. აიღე და
ჩაკეტე ეგ ფანჯარა და არავინ აღარ გაცივდება, ამას გეუბნები,
სხვას კი არაფერს.
(პაუზა)
ესტონი - მე აქ ძილი არ შემიძლია, ეგ ფანჯარა ღია თუ არ არის.
დეივისი - კი მაგრამ მე? ჩემს... ჩემს მდგომარეობაზე რაღას
იტყვი?

ესტონი - თავს რატომ იქით არ იზამ.
დეივისი - ვერ გავიგე, როგორ?
ესტონი - ფეხებით ფანჯრისაკენ.
დეივისი - ეგ რას მიშველის?
ესტონი - თავზე აღარ დაგაწვიმს.
დეივისი - არა, არ შემიძლია. არ შემიძლია. (პაუზა) ასე ვარ
შეჩვეული ძილს. მე კი არა, ფანჯარას მოუხერხე რამე. ხედავ,
წვიმს. შეხედე. ახლაც წვიმს.
(პაუზა)
ესტონი - მე გოლდჰოკ როუდზე გავივლი. ერთი კაცი უნდა
ვნახო. დაზგა აქვს. მე მგონი კარგად არის შენახული. არა
მგონია, ჭირდებოდეს. (პაუზა) გავივლი, მე მგონი.
დეივისი - გესმით, ხალხო, რას ამბობს. სიდკაპში წასვლა
ჩამეფუშა. ხომ არ დახურავ მაგ ფანჯარას? შემოასხამს.
ესტონი - კარგი, ახლა დახურე.
(დეივისი ხურავს ფანჯარას და გარეთ გაიხედავს)
დეივისი - ბრეზენტის ქვეშ რა გიყრია?
ესტონი - ფიცრები.
დეივისი - რისთვის?
ესტონი - ფარდულის ასაშენებლად.
(დეივისი თავის საწოლზე ჩამოჯდება)
დეივისი - ფეხსაცმელი რომ უნდა გეშოვნა ჩემთვის, ხომ არ
შეგხვედრია?
ესტონი - ოჰ. არა, ვნახოთ, იქნებ დღეს გიშოვნო.
დეივისი - ასეთში როგორ გავალ? ჩაის დასალევადაც კი ვერ
გავალ.
ესტონი - აგერ ქუჩის გაყოლებაზე კაფეა.
28
დეივისი - მერე მე რა, ძამიკო.
(სანამ ესტონი ლაპარაკობს, ოთახში თანდათან ბნელდება.
მონოლოგის ბოლოს მარტო ესტონი ჩანს ნათლად. სინათლე
უნდა ქრებოდეს თანდათანობით. რამდენადაც შესაძლოა,
ხანგრძლივად და შეუმჩნევლად)
ესტონი - მე იქ ხშირად დავდიოდი. ოო, დიდი ხნის წინათ.
მაგრამ შევწყვიტე სიარული. მომწონდა ეგ ადგილი. ბევრი დრო
გამიტარებია იქ. სანამ წავიდოდი. იქამდე. მე მგონი, მაგ კაფეს
ბევრი რამ აქვს ამ ამბავთან საერთო. ისინი ყველანი... ცოტა
ჩემზე უფროსები იყვნენ. მაგრამ ყოველთვის მისმენდნენ.
მეგონა... ესმოდათ, რასაც ვამბობდი. ესე იგი, ველაპარაკებოდი.
მეტისმეტად ბევრს ვლაპარაკობდი. ეს ჩემი შეცდომა იყო. იგივე
მოხდა ფაბრიკაში მუშაობის დროს, ანდა შესვენებისას. ვიდექი,
და... მივედ-მოვედებოდი, ესენი კი მუდამ მისმენდნენ... როცა
კი სათქმელი მქონდა რამე. ყველაფერი რიგზე იყო. უბედურება
ის იყო, რომ რაღაც ჰალუცინაციები მქონდა. ჰალუცინაციები კი
არ იყო, მე... საგნებს თითქოს ნათლად... თვალნათლივ
ვხედავდი... ყველაფერს... ისე ნათლად... ყველაფერი...
ყველაფერი ისეთი მშვიდი იყო... ყველა ეს... წყნარი... და...
ნათელი ხილვა. ეს იყო... მაგრამ იქნებ ვცდებოდი... ასეა თუ ისე,
როგორც ჩანს, ვიღაცამ რაღაც თქვა. მე ამის შესახებ არაფერი
ვიცოდი. და... როგორც ჩანს, რაღაც ჭორი ითქვა. მერე ეს ჭორი
გავრცელდა. მეჩვენებოდა, რომ ადამიანები სასაცილონი
გახდნენ. იმ კაფეში. ფაბრიკაში არაფერი არ მესმოდა. მერე ერთ
მშვენიერ დღეს საავადმყოფოში წამიყვანეს, ლონდონის
გარეუბანში... იქ... მიმიყვანეს. არ მინდოდა წასვლა. მოკლედ...
გამოქცევა ვცადე, რამდენჯერმე. მაგრამ... არც ისე ადვილი იყო.

შეკითხვებს მაძლევდნენ, იქ. ყოველნაირ შეკითხვებს
მაძლევდნენ. მეც ვპასუხობდი... როცა მეკითხებოდნენ თუ რაზე
ვფიქრობდი. მერე ერთ მშვენიერ დღეს... იმ კაცმა... ალბათ
ექიმმა... უფროსმა... გამოირჩეოდა... თუმცა არ ვიცი. დამიძახა.
მითხრა... მითხრა, რაღაცა გჭირსო. მითხრა, გამოკვლევა
დავასრულეთო. ასე მითხრა. მთელი დასტა ქაღალდები მაჩვენა
და მითხრა, რაღაც გჭირსო, რაღაც გაწუხებსო. მან თქვა. აი ეს
თქვა, გესმის? ეს გჭირსო. ეს გაწუხებსო. და ჩვენ
გადავწყვიტეთო, რომ მხოლოდ ერთი მკურნალობა
მოგიხდებაო. ასე თქვა. მაგრამ არ მახსოვს. ზუსტად არ მახსოვს.
როგორ თქვა... თქვა რაღაც უნდა გავუკეთოთ შენს ტვინსო. თუ
არაო და... მთელი შენი სიცოცხლე აქ უნდა დარჩეო. მაგრამ თუ
გაგიკეთეთ, იქნებ გეშველოსო. შეგიძლია გაეწერო და
სხვებივით იცხოვროო. რა უნდა გაუკეთოთ ჩემს ტვინს-მეთქი.
მაგრამ იმან უბრალოდ იგივე გაიმეორა. სულელი არ ვიყავი.
ვიცოდი, რომ არასრულწლოვანი ვიყავი. ვიცოდი, ნებართვის
გარეშე ვერაფერს გამიკეთებდა. ვიცოდი, დედაჩემისაგან უნდა
მიეღო ნებართვა. მეც ავიღე და მივწერე დედას, თუ რას
მიპირებდნენ. მაგრამ იმან ხელი მოუწერა, ნება დართო, მე ეს
ვიცი, რადგან ექიმმა მაჩვენა მისი ხელმოწერა. როცა
მოვითხოვე. სწორედ იმ ღამეს ვცადე გაქცევა, იმ ღამით. ხუთი
საათი ვქლიბე ფანჯრის რკინა იმ პალატაში. სიბნელეში. ყოველ
ნახევარ საათში საწოლებს ანათებდნენ. ისე რომ, დროს
ვურჩევდი. და როცა თითქმის ყველაფერი მზად იყო, ერთ
კაცს... შეტევა დაეწყო, ჩემს გვერდით. მოკლედ, დამიჭირეს.
დაახლოებით ერთი კვირის შემდეგ დაიწყეს ჩემთან სიარული
და იმ რაღაცის კეთება ტვინში. იმ პალატაში ყველასთვის უნდა
29
გაეკეთებინათ. თითო მოსვლაზე თითოს აკეთებდნენ. ღამეში
ერთს. მე ერთ-ერთი უკანასკნელი ვიყავი. ისე რომ, ნათლად
ვხედავდი, რას უკეთებდნენ სხვებს. იმათ აი ისინი მოჰქონდათ.
არ ვიცი რეები იყო. დიდ პინცეტს ჰგავდა, ზედ მავთულები
ჰქონდა, რომლებიც პატარა მანქანას უერთდებოდნენ.
ელექტრონისა იყო. ავადმყოფს პირქვე აწვენდნენ და ის
უფროსი... უფროსი ექიმი პინცეტს ავადმყოფის თავის ქალაზე
ამაგრებდა. ერთ კაცს მანქანა ეჭირა... ჩართავდა ხოლმე,
უფროსი კი მოუჭერდა პინცეტს თავის ქალას. ასე ეჭირა. მერე
მოაცილებდა ხოლმე. ავადმყოფს საბანს წააფარებდნენ... და
დიდხანს ხელს აღარ ახლებდნენ. ზოგი გაიბრძოლებდა ხოლმე,
მაგრამ უმრავლესობა წყნარად იყო. უბრალოდ იწვნენ. ჩემი
ჯერი დადგა. როცა მოვიდნენ, წამოვხტი და კედელს ავეკარი.
საწოლზე დაწექიო, მე ვიცოდი, რომ დაწოლას მომთხოვდნენ,
რადგან ფეხზე რომ ვმდგარიყავი, შეეძლოთ ხერხემალი
დაეზიანებინათ. ისე რომ, ვიდექი. მერე რამდენიმე
მომიახლოვდა, მაგრამ, მაშინ უფრო ახალგაზრდა ვიყავი,
გაცილებით უფრო ღონიერი ვიდრე ახლა, ძალიან ღონიერი
ვიყავი. ერთი მოვისროლე და მეორეს კისერზე მოვუჭირე ხელი
და უცებ იმ უფროსმა ის პინცეტი მომიჭირა თავის ქალაზე, მე
ვიცოდი, რომ ეს არ უნდა გაეკეთებინა, სანამ ფეხზე ვიდექი და
ამიტომაც მე... მოკლედ გამიკეთა. ბოლოს გამოვეწერე. გავეცალე
იქაურობას. მაგრამ კარგად ვერ დავდიოდი. არა მგონია, რომ
ხერხემალი დამიზიანდა. ყველაფერი რიგზე იყო. უბედურება
ის იყო, რომ ნელა, ძალიან ნელა ვფიქრობდი. სულ არ შემეძლო
ფიქრი. აღარ შემეძლო... აზრისთვის... თავი მომეყარა... უუჰჰ.
აღარ... წესიერად ვეღარ... მოვუყარე თავი. საქმე ის არის, რომ

აღარ მესმოდა, რას ლაპარაკობდა ხალხი. ვერც მარჯვნივ და
ვერც მარცხნივ ვერ ვიხედებოდი, სულ პირდაპირ უნდა
მეცქირა, რადგან თავს თუ მივაბრუნებდი... ვეღარ
ვჩერდებოდი... ფეხზე. და მერე ეს თავის ტკივილები დამჩემდა.
ჩემს ოთახში ვიჯექი ხოლმე. ეს როცა დედაჩემთან ვცხოვრობდი
და ჩემს ძმასთან. ის ჩემზე პატარა იყო და მე ყველაფერი
მოვაწესრიგე ჩემს ოთახში, ყველაფერი დავალაგე, რაც ჩემი იყო,
მაგრამ არ მოვკვდი. საქმე ის არის, რომ უნდა მოვმკვდარიყავი.
ასეა თუ ისე, ახლა გაცილებით უკეთ ვარ. მაგრამ ახლა აღარ
ველაპარაკები ხალხს. ახლოს აღარ ვეკარები ისეთ ადგილებს,
როგორიც ის კაფეა. ისეთ ადგილებში აღარ შევდივარ, ისე აღარ
ველაპარაკები... არავის. ხშირად მიფიქრია წავსულიყავი და
მეცადა იმ კაცის მოძებნა, ვინც ეს გამიკეთა. მაგრამ ჯერ სხვა
რაღაც მაქვს გასაკეთებელი. მინდა ის ფარდული ჩავდგა ბაღში.
ფარდა
მოქმედება მესამე
ორი კვირის შემდეგ. მიკი იატაკზე წევს, თავი დამრგვალებულ
ფარდაგზე უდევს და ჭერში იყურება. დეივისი სკამზე ზის,
ხელში ჩიბუხი უჭირავს. ქურთუკი აცვია. შუადღეა. სიჩუმე.
დეივისი - ისე მგონია, რომ რაღაც მოუხერხა იმ ნახვრეტებს.
(პაუზა) ხედავ, გასულ კვირას მაგრად წვიმდა, ვედროში კი არ
წვეთავდა. (პაუზა) ალბათ ზემოდან თუ გამოლესა ფისით.
(პაუზა) ვიღაც დადიოდა სახურავზე წუხელ. ალბათ ის იყო.
30
(პაუზა) მაგრამ ისე მგონია, ფისით გამოლესა სახურავზე,
ზემოთ. სიტყვაც არ დაუძრავს ამაზე, სიტყვაც არ უთქვამს
ჩემთვის. (პაუზა) არ მპასუხობს, როცა ველაპარაკები. ასანთს
ანთებს, ჩიბუხს მოუკიდებს. დანას არ მაძლევს! (პაუზა) დანას
არ მაძლევს, პური რომ მოვიჭრა. (პაუზა) როგორ უნდა მოვიჭრა
პური უდანოდ? (პაუზა) ეს შეუძლებლობაა[1]. (პაუზა)
მიკი - შენ გაქვს დანა.
დეივისი - რაო?
მიკი - შენ გაქვს დანა.
დეივისი - მე მაქვს დანა, რა თქმა უნდა, მაქვს დანა, მაგრამ
როგორ წარმოგიდგენია - როგორ უნდა მოვიჭრა ამით პური? ეს
პურის დანა არ არის. ამას პურის დაჭრასთან არაფერი აქვს
საერთო. შემხვდა სადღაც. არ კი მახსოვს, სად. არა, მე
მჭირდება...
მიკი - მე ვიცი, შენ რაც გჭირდება.
(პაუზა. დეივისი დგება და გაზის ქურასთან მიდის)
დეივისი - და ეს გაზის ქურა? მეუბნება, შეერთებული არ არისო.
საიდან ვიცი, რომ შეერთებული არ არის? მე აგერ ვარ,
პირდაპირ მის გვერდით მძინავს, შუაღამისას მეღვიძება,
პირდაპირ ქურას ჩავცქერი, გესმის, ადამიანო! პირდაპირ ზედ
სახესთან მაქვს, საიდან ვიცი, შეიძლება ლოგინში ვიწვე, ეს კი
აფეთქდეს, დავიღუპო! (პაუზა) მაგრამ ყურსაც არ იბერტყავს,
როცა ველაპარაკები. იმ დღეს ვეუბნები, იცი, მაგ ზანგებზე,
მეზობელი ბინიდან მოდიან-მეთქი ეგ ზანგები და ფეხსალაგით
სარგებლობენ-მეთქი. სულ დაბინძურებულია-მეთქი შიგნით,
მაგ ზანგებისაგან, მთელი ფეხსალაგი ჩაშავებულია. მაგან კი რა
ქნა? პასუხს ხომ აგებს აქაურობაზე, ვერაფერი კი ვერ თქვა,

არაფერი ჰქონდა სათქმელი. (პაუზა) ორიოდე კვირის წინ იჯდა,
გრძელი ამბავი მითხრა... ორიოდე კვირის წინ. გრძელი ამბავი
მითხრა. მას შემდეგ სიტყვაც არ უთქვამს. იჯდა და
ლაპარაკობდა... არ კი ვიცი... არ მიყურებდა, მე არ
მელაპარაკებოდა, ფეხებზეც არა ვკიდივარ. საკუთარ თავს
ელაპარაკებოდა! მეტი არაფერი ადარდებს. შენ, მაგალითად,
მოხვალ, რჩევას მკითხავ, ეგ კი ამას არასოდეს გააკეთებს.
მოკლედ, არაფერზე არ ვსაუბრობთ ხოლმე, გამიგე? არ
შეიძლება ცხოვრობდე ერთ ოთახში ადამიანთან... რომელიც
არასოდეს გესაუბრება. (პაუზა) მაგ კაცს ვერაფერი გავუგე.
(პაუზა) მე და შენ აქაურობას მოვუვლიდით.
მიკი - (დაფიქრებული). კი, მართალი ხარ. აი, რას
მოვუხერხებდი აქაურობას. (პაუზა) შესანიშნავ ბინას
მოვაწყობდი. მაგალითად... ამ ოთახს. აქ შეიძლება
სამზარეულო მოეწყოს. შესაფერი ზომა, კოხტა ფანჯარა, მზის
მხარე. მე აქ... მე აქ ცისფერ და სპილენძისფერ ლინოლიუმის
კვადრატებს დავაგებდი. იმავე ფერებს კედლებზე შევუხამებდი.
ბლომად ადგილი კარადისა და ჯამ-ჭურჭლისათვის. კედლის
პატარა კარადას დავდგამდით, კედლის დიდ კარადასაც,
კუთხის კარადას მბრუნავი თაროებით. მოკლედ, კარადები
ცოტა გვაქვსო, ვერ ვიტყოდით. სასადილო ოთახს იქით
მოვაწყობდით, არა? კი, ვენეციური დარაბები ფანჯრებზე,
კორკის იატაკი, კორკის ჭერი. ძვირფასი ფარდაგები...
უიშვიათესი ხის მაგიდა, შავი, უჯრებიანი კომოდი,
მოჩუქურთმებული რბილი სკამები, სავარძლები, ზღვის
ბალახით გაწყობილი დივანი, ყავის თეთრი მაგიდა, თეთრი
კერამიკით გაწყობილი. დიახ, და შემდეგ კი საწოლი ოთახი. რა
31
არის საწოლი ოთახი? ეს ნავთსაყუდარია. ეს დასვენებისა და
სიმშვიდის ადგილია. ასე რომ, დამაწყნარებელი გარემო
გჭირდება. მინიმალური განათება. ავეჯი. წითელი და
ვარდისფერი ხე. ლაჟვარდოვანი ცისფერი ხალიჩა, ცისფერი და
თეთრი ფარდები, ზეწარი პატარა
ცისფერი ვარდებით თეთრ ფონზე, ტუალეტის ასახდელი
მაგიდა. პლასტიკატის საფერფლით, თეთრი რაფიის სამაგიდე
ნათურა... (მიკი წამოჯდება) ეს ბინა კი არა, სასახლე იქნებოდა.
დეივისი - ღმერთმანი, იქნებოდა, ადამიანო.
მიკი - სასახლე.
დეივისი - შიგ ვინ იცხოვრებდა?
მიკი - მე. მე და ჩემი ძმა?
(პაუზა)
დეივისი - მერე და მე?
მიკი - (წყნარად) მთელი ეს ხარახურა არავის არ ჭირდება.
ძველი რკინეულობაა დაგროვილი და სხვა არაფერი. ჯართი.
ამისაგან ბინას ვერ გააკეთებ. ვერც კი მიალაგ-მოალაგებ.
ხარახურაა. ვერც გაყიდის, ორ პენსსაც არავინ მისცემს. (პაუზა)
ხარახურა. (პაუზა) მაგრამ, ვგონებ, არც აინტერესებს, რას
ვფიქრობ, აი ეს არის უბედურება. დალაპარაკებოდი, გაგეგო,
აინტერესებს თუ არა?
დეივისი - მე?
მიკი - დიახ. მისი მეგობარი ხარ.
დეივისი - რა ჩემი მეგობარია!
მიკი - ერთ ოთახში არ ცხოვრობთ?
დეივისი - რა ჩემი მეგობარია. არც იცი, საიდან მიუდგე.
შენისთანა კაცთან ყოფნა ადვილია. (მიკი შეხედავს) იმის თქმა

მინდა, შენ შენი ზნე გაქვს, მე არ ვამბობ, რომ შენ შენი ზნე არა
გაქვს-მეთქი, ეს ცხადია. შენ შეიძლება შენი ხუშტურებიც
გქონდეს, მაგრამ ასე, ყველას რაღაცა გვაქვს, მაგრამ ეგ სულ
სხვაა, გესმის? იმის თქმა მინდა, რომ შენ ყოველ შემთხვევაში...
მიკი - პირდაპირი ვარ.
დეივისი - მეც მანდა ვარ, პირდაპირი ხარ.
მიკი - კი.
დეივისი - ეგ კი, არ იცი, რას უნდა მოელოდე მაგისაგან!
მიკი - უჰ!
დეივისი - უგრძნობი! (პაუზა) იცი რა, მე საათი მჭირდება!
საათი მჭირდება, რომ დრო მაჩვენოს. როგორ უნდა მივხვდე
დროს უსაათოდ? არ შემიძლია! ვუთხარი, მიყურე-მეთქი, რა
იქნება, ერთი სათი მოგეტანა-მეთქი, დროის გაგება რომ
შემეძლოს. იმას თუ ვერ იტყვი, რა დროა, ვერც იმას იტყვი, სად
ხარ, გესმის, რისი თქმა მინდა? იცი, ახლა რისი გაკეთება
მიხდება, გარეთ თუ გავედი? თვალი საათზე მაქვს, აქ რომ
შემოვალ, თავში დამრჩეს-მეთქი. მაგრამ ეგ რას მიშველის. აქ
ხუთ წუთს ხომ არა ვარ, ჰოდა, მავიწყდება. მავიწყდება, რა დრო
იყო! (დეივისი აქეთ-იქით დადის ოთახში) მოდი, ამას ასე
შეხედე: უქეიფოდ თუ ვარ, ცოტას წამოვწვები, მერე, როცა
ავდგები, აღარ ვიცი, რა დროა. ჩაის დასალევად გავიდე თუ არა!
როცა შინ მოვდივარ, მაშინ სხვაა. შემიძლია საათს შევხედო
კუთხეში და იმ წამში ფეხს რომ შევდგამ სახლში, ვიცი რა დროა.
მაგრამ შინ რომ ვარ! აი, როცა შინ ვარ... აზრზე ვერ მოვდივარ,
რა დროა! (პაუზა) არა, მე საათი მჭირდება აქ, ამ ოთახში, მაშინ
კიდევ შეიძლება გაუძლოს კაცმა. მაგრამ არ მაძლევს. (დეივისი
ჯდება სკამზე) მაღვიძებს! შუაღამისას მაღვიძებს! მეუბნება,
32
შფოთავო! ამას წინათ, გეუბნები, კინაღამ ყველაფერი არ
გადმოვულაგე.
მიკი - არ გაძინებს?
დეივისი - არ მაძინებს! მაღვიძებს!
მიკი - საშინელებაა.
დეივისი - ბევრ ადგილებში ვყოფილვარ. ყოველთვის
მაძლევდნენ ძილის საშუალებას. მთელ მსოფლიოში ასეა. ამ
ადგილის გარდა.
მიკი - ძილია მთავარი. სულ ამას ვამბობ.
დეივისი - მართალი ხარ, მთავარია. დილით რომ ვიღვიძებ,
დაქანცული ვარ! საქმე მაქვს მისახედი. სასიარულო მაქვს,
მდგომარეობა გასარკვევი მაქვს, მოსაწყობი ვარ. მაგრამ დილით
რომ ვიღვიძებ, არაქათი გამოცლილი მაქვს. და თან საათიც არა
მაქვს.
მიკი - აბა.
დეივისი - (დგება, დადის) მიდის ხოლმე, არ კი ვიცი, სად, სად
მიდის, არასოდეს მეუბნება. ცოტას თუ დაველაპარაკებით
ერთმანეთს, ეს არის და ეს. ვერასოდეს ვერ ვხედავ. მიდის,
გვიან მოდის, მერე ისღა ვიცი, რომ ღამე მაჯანჯღარებს. (პაუზა)
მისმინე! დილით ვიღვიძებ... დილით ვიღვიძებ და მიღიმის!
დგას, მიყურებს და მიღიმის! მე ვხედავ, გესმის, მე ვხედავ
ზეწრის ქვემოდან. პალტოს იცვამს, შემობრუნდება, დამხედავს,
პირზე ღიმილი უთამაშებს! რა ჯანდაბა აღიმებს? ის კი არ იცის,
რომ ზეწრის ქვემოდან ვუთვალთვალებ. ეს არ იცის! არ იცის,
რომ ვხედავ, ჰგონია, რომ მძინავს, მაგრამ თვალს არ ვაცილებ,
გამიგე? გამიგე? მაგრამ მან ეს არ იცის! მიყურებს და იღიმება, არ
კი იცის, რომ ამას ვხედავ! (პაუზა. დაიხრება მიკისაკენ) გინდა
 33

დაელაპარაკო, არა? მე უკვე... ყველაფერი მოვიფიქრე. შენ გინდა ესტონი - ჰმ.

უთხრა... რომ ჩვენ გეგმები გვაქვს აქაურობასთან (პაუზა)
დაკავშირებით, ჩვენ შეგვიძლია მოვაწყოთ, შეგვიძლია დეივისი - იცი რა გითხრა, შეიძლება გამოდგეს. სანამ სხვას
დავიწყოთ. იცი, მე შემიძლია შეგიკეთო, შემიძლია მოგეხმარო ვიშოვნი. (პაუზა) ზონარები სადაა?
შეკეთებაში... მე და შენ. (პაუზა) მერე და ახლა სად ცხოვრობ? ესტონი - ზონარები არ არის.
მიკი - მე? ო, მაქვს ერთი ბინა. არა უშავს. გაწყობილი. როგორმე დეივისი - უზონარებოდ ვერ ვატარებ.
გამოიარე, დავლიოთ. ცოტა ჩაიკოვსკის მოვუსმინოთ. ესტონი - მე მხოლოდ ფეხსაცმელი ვიშოვე.
დეივისი - არა, იცი რა, სწორედ შენ უნდა ელაპარაკო. ბოლოს დეივისი - ჰოდა, გათავებული საქმე ყოფილა. იმის თქმა მინდა,
და ბოლოს, ძმა არა ხარ? რომ მაგ ფეხსაცმელს წესიერად ვერ ატარებ უზონარებოდ.
(პაუზა) ერთადერთი საშუალებაა, ზონარები თუ არა გაქვს, თითები
მიკი - უჰ, შეიძლება ველაპარაკო. უნდა მოკაკვო, გამიგე? მოკაკვული თითებით უნდა იარო,
(კარი დაბრახუნდა. მიკი დგება, მიდის კარისაკენ და გადის) გამიგე? ფეხს ხეირი არ დაადგება. ფეხს დაგიძაბავს. წესიერად
დეივისი - სად მიდიხარ? ის არის! თუ გაცვია ფეხსაცმელი, ნაკლები ძალა ადგება ფეხს.
(სიჩუმე. დეივისი დგება, მიდის ფანჯარასთან და გაიხედავს. (ესტონი თავის საწოლთან მიდის)
ესტონი შემოდის. ხელში ქაღალდის პარკი უჭირავს, იხდის ესტონი - იქნებ სადმე მქონდეს.
პალტოს, გახსნის პარკს და ამოიღებს ფეხსაცმელს) დეივისი - ხომ გესმის, რას ვგულისხმობ?
ესტონი - ფეხსაცმელი. (პაუზა)
დეივისი - (შემობრუნდება) რაო? ესტონი - აი, ნახე, (ზონარებს აწვდის დეივისს)
ესტონი - ვიშოვე. მოიზომე. დეივისი - ესენი ყავისფერია.
დეივისი - ფეხსაცმელი? რანაირი? ესტონი - მეტი არაფერი მაქვს.
ესტონი - იქნებ გამოგადგეს. დეივისი - შავი ყოფილა. (ესტონი არ პასუხობს) მოკლედ,
(დეივისი წინ წამოიწევს, სანდლებს გაიხდის და ფეხსაცმელს გამოდგება, სანამ სხვას ვიშოვნი. (დეივისი სკამზე ჯდება და
მოიზომავს. გაივლის, ტერფებს ამოძრავებს, იხრება და ტყავს ზონარს იკრავს) იქნებ სიდკაპამდე მიმიყვანონ ხვალ. იქამდე
მოსინჯავს) თუ მივაღწიე, მოვეწყობი. (პაუზა) კარგი სამუშაო
დეივისი - არა, არ ვარგა. შემომთავაზეს. ერთმა კაცმა შემომთავაზა, მას დიდი გეგმები
ესტონი - არა? აქვს დაწყობილი. მომავლის კაცია. მაგრამ იმათ ჩემი საბუთები
დეივისი - არა, არ მომერგო. უნდათ, ჩემი რეკომენდაციები. ჯერ სიდკაპში უნდა მოვხვდე,

რომ ისინი ჩავიგდო ხელში. იქ მაქვს, გამიგე? იქ მოხვედრაა
საქმე. ეგ არის ჩემი გასაჭირი. ამინდიც რომ ხელს მიშლის.
(ესტონი ჩუმად გადის, შეუმჩნევლად) არც კი ვიცი, ეს
ფეხსაცმელები თუ გამოდგება. ცუდი გზაა, ადრეც ვყოფილვარ.
მგონი, აქეთ რომ მოვდიოდი, უკანასკნელად რომ წამოვედი
იქიდან... უკანასკნელად... რომ ვბრუნდებოდი. საშინელი გზა
იყო, წვიმდა, იღბალი, რომ გზაში არ მოვკვდი. მოვაღწიე,
მოვდიოდი და მოვდიოდი, მთელი გზა... მაშ... არც ერთხელ არ
გავჩერებულვარ. მაგრამ სულ ერთია, მაინც ასე ვერ ვიქნები,
უნდა მივაღწიო იქამდე, მოვძებნო ის კაცი... (მიბრუნდება
ოთახში და მიმოიხედავს) ღმერთო ჩემო! ეგ ნაბიჭვარი, ყურსაც
არ მიგდებს!
(ბნელდება. ოდნავი სინათლე ფანჯარაში. ღამეა. ესტონი და
დეივისი ლოგინებში წვანან. დეივისი კვნესის. ესტონი
წამოდგება, დგება საწოლიდან, სინათლეს ანთებს, დეივისთან
მივა და ანჯღრევს)
ესტონი - ეი, მორჩი, გესმის, ვერ დამიძინია.
დეივისი - რაო? რაო? რა ხდება?
ესტონი - შფოთავ.
დეივისი - მოხუცი კაცი ვარ, გინდა, რომ სულ არ ვისუნთქო?
ესტონი - შფოთავ.
დეივისი - რა გინდა, სულ არ ვისუნთქო?
(ესტონი მიდის თავის საწოლთან და შარვალს იცვამს)
ესტონი - ცოტა ჰაერს ჩავყლაპავ.
დეივისი - აბა როგორ გინდა? იცი რას გეტყვი, ძამიკო, არც
მიკვირს, იქ რომ წაგიყვანეს, მოხუც კაცს შუაღამისას აღვიძებ,
მართლაც დარტყმული ხარ! ცუდ სიზმრებს რომ ვხედავ, ვინ
34
არის დამნაშავე, რომ ცუდ სიზმრებს ვხედავ? შენ რომ არ
მანჯღრევდე, არც ვიშფოთებდი! როგორ გინდა, რომ წყნარად
მეძინოს, როცა სულ მანჯღრევენ? რა, გინდა, რომ სულ აღარ
ვსუნთქავდე? (საბანს გადაიძრობს და საწოლიდან დგება.
ნაქსოვი ჟილეტი და შარვალი აცვია) აქ ისე ყინავს, რომ
შარვლით მძინავს. ჩემს სიცოცხლეში ეს არ გამიკეთებია. აქ კი
იძულებული ვარ. იმიტომ, რომ ამ წყეულ გათბობას არ რთავ! აქ
მაქვს უკვე ამოსული შენი უმსგავსობა. მე უკეთესი დროება
მინახავს, ყმაწვილო. ყოველ შემთხვევაში, ამნაირ ადგილებში
არავის მოვუთავსებივარ. ჩემ ჭკუაზე ვარ! ისე რომ, ნუ მაწუხებ,
თავი დამანებე. მე კარგად ვიქნები, შენ თუ შენ ადგილას
დაეტევი, მოკლედ, დაეტიე შენ ადგილას, მორჩა და გათავდა.
რადგან, იცი, რას გეტყვი. შენი ძმა გითვალთვალებს. მან შენი
ყველაფერი იცის. მე იქ მეგობარი მყავს, დარდი ნუ გაქვს. ოქრო
ბიჭია. ისე მექცევი, თითქოს ნაგავი ვიყო! რაღა ჯანდაბად
მოგყავდი აქ, ასე თუ მომექცეოდი? შენ გგონია, ჩემზე უკეთესი
ხარ, როგორ არა! მე ყველაფერი ვიცი. ერთ-ერთ ისეთ ადგილას
ხომ ჩაგამწყვდიეს ერთხელ, ჰოდა, ისევ შეიძლება ჩაგსვან. შენი
ძმა გითვალთვალებს! ისევ შეუძლიათ მაშები მოგიჭირონ
თავზე, ადამიანო! ისევ შეუძლიათ, მოგიჭირონ! ყოველ წუთში.
საკმარისია ვინმემ ერთი სიტყვა უთხრათ. წაგიყვანენ,
ყმაწვილო. მოვლენ, წაგიყვანენ და გამოგკეტავენ! დაგაბამენ! იმ
მაშებს მოგიჭერენ თავზე, დაგაბამენ! ერთხელ შეხედავენ მთელ
ამ ხარახურას, რომელშიც მძინავს და მაშინვე მიხვდებიან, რომ
ურევ. მე და ჩემმა ღმერთმა, დიდი შეცდომა მოუვიდათ, იმ
ადგილიდან რომ გამოგიშვეს. არავინ იცის, რა გინდა, გადიხარ,
შემოდიხარ, არავინ იცის, რა გინდა! ჩემთან ეგეთები არ გადის.

შენ გგონია, რომ შენს ჭუჭყიან საქმეს გავაკეთებ? ჰაააჰაააჰააა!
აზრზე მოდი! შენ გინდა, რომ მთელი ჭუჭყიანი საქმე ვაკეთო იმ
კიბეების აღმა-დაღმა მხოლოდ იმისათვის, რომ ამ ტილიან
ბინძურ სოროში მეძინოს ხოლმე ღამე? არაფერი შეგეშალოს,
ძამიკო. ვერ მოგართვი. შენ არც იცი, რას აკეთებ ხოლმე. ურევ!
სიგიჟეს აღარაფერი გაკლია. საკმარისია კაცმა შეგხედოს, სახეზე
გაწერია. როდისმე რამდენიმე შილინგი მაინც მოგიცია? ისე
მექცევი, როგორც ქეციან ძაღლს! მე საგიჟეთში მაინც არასოდეს
ვყოფილვარ! (ესტონი ოდნავ წაიწევს მისკენ. დეივისი დანას
დააძრობს უკანა ჯიბიდან) არ მომიახლოვდე, ძამიკო. აი რა
მაქვს. მიხმარია. მიხმარია. ახლო არ მოხვიდე. (პაუზა.
ერთმანეთს მიშტერებიან) დაუფიქრებლად არ მოიქცე. (პაუზა)
არაფერი გამიბედო.
(პაუზა)
ესტონი - მე... მე მგონი დროა, სხვაგან მოძებნო... არა მგონია,
შევეწყვეთ.
დეივისი - სხვაგან მოვძებნო?
ესტონი - ჰო.
დეივისი - მე? მე მეუბნები? მე არა, ადამიანო, შენ!
ესტონი - რაო?
დეივისი - შენ! სჯობს სხვაგან მოძებნო!
ესტონი - მე აქ ვცხოვრობ. შენ არა.
დეივისი - აქ არა ვცხოვრობ? აქ ვცხოვრობ. სამუშაო
შემომთავაზეს.
ესტონი - დიახ. მაგრამ, არა მგონია, შესაფერისი იყო.
დეივისი - შესაფერისი? იცი რა გითხრა? აქ არის კაცი, რომელიც
ფიქრობს, რომ შესაფერისი ვარ, მოგახსენებ. აქ ვრჩები
35
დარაჯად! მიხვდი! შენმა ძმამ, მან მითხრა, გესმის, ეს სამუშაო
შენიაო. ჩემი! ასეა საქმე. მე მისი დარაჯი უნდა ვიყო.
ესტონი - ჩემმა ძმამ?
დეივისი - აქ რჩება, აქაურობას უნდა მიხედოს და მეც მასთან
ვრჩები.
ესტონი - მიყურე. მე რომ... რამდენიმე შილინგი მოგცე,
სიდკაპში შესძლებ წასვლას.
დეივისი - ჯერ შენი ფარდული ააშენე! რამდენიმე შილინგი! მე
აქ მყარი შემოსავალი შემიძლია მქონდეს! შენ ჯერ შენი
ამყრალებული ფარდული ააშენე! ასეა საქმე!
(ესტონი მიაშტერდება)
ესტონი - ეს მყრალი ფარდული არ არის. (სიჩუმე. ესტონი
მიდის მისკენ) ის სუფთაა. სულ საუკეთესო ფიცრისგან. მე
ავაშენებ. უეჭველად.
დეივისი - ძალიან ახლოს ნუ მოდიხარ!
ესტონი - შენ არა გაქვს საფუძველი თქვა - მყრალი
ფარდულიაო. (დეივისი დანას მიაშვერს) შენ ყარხარ.
დეივისი - რაო!
ესტონი - აქაურობა სულ ააყროლე.
დეივისი - ღმერთო ჩემო, და შენ მეუბნები ამას!
ესტონი - უკვე რამდენი დღეა. ეს ერთ-ერთი მიზეზია, რომ ვერ
მძინავს.
დეივისი - შენ ამას მეუბნები! შენ მე ამყრალებულს მეძახი?
ესტონი - სჯობს წახვიდე.
დეივისი - მე შენ აგაყროლებ! (ხელს წინ გაიწვდის, უკანკალებს,
დანა ესტონის მუცელსაა მიშვერილი. ესტონი არ ინძრევა.

სიჩუმე. დეივისის ხელი აღარ მოძრაობს. ორივე გაჩერებულია)
მე შენ აგაყროლებ...
(პაუზა)
ესტონი - აიკრიფე გუდა-ნაბადი.
(დეივისი დანას მოაშორებს, მკერდში იხუტებს, მძიმედ
სუნთქავს. ესტონი მიდის დეივისის საწოლთან, იღებს ჩანთას
და შიგ აწყობს მის ნივთებს)
დეივისი - შენ... შენ უფლება არა გაქვს... გაუშვი ხელი, ჩემია!
(დეივისი იღებს ჩანთას და შიგ ტკეპნის ნივთებს) კეთილი... მე
აქ სამუშაო შემომთავაზეს... დამაცადე. (იცვამს პიჯაკს)
დამაცადე... შენი ძმა... მოგივლის... ის მიწოდე ხომ... ის მიწოდე
ხომ... არავის ეგ არ უწოდებია ჩემთვის... (პალტოს იცვამს) ჯერ
კიდევ ინანებ, ეგ რომ მიწოდე... (აღებს კარს, ესტონი უყურებს)
ახლა კი ვიცი, ვის უნდა მივენდო.
(დეივისი გადის, ესტონი დგას. ბნელდება. ნათდება. საღამოა.
ხმები კიბეზე. შემოდიან მიკი და დეივისი)
დეივისი - მყრალი! გესმის. მე! ხომ გითხარი, რა მიწოდა, არა?
მყრალი! გესმის? ასე მითხრა!
მიკი - ოჰ, ოჰ, ოჰ.
დეივისი - ასე მითხრა!
მიკი - არ კი ყარხარ.
დეივისი - არა, სერ!
მიკი - რო ყარდე, მე პირველი გეტყოდი.
დეივისი - მე ვუთხარი, მე ვუთხარი... ვეუბნები, დააცადე იმ
კაცს-მეთქი! ვუთხარი, შენი ძმა არ დაგავიწყდეს-მეთქი.
ვუთხარი, რომ მოხვიდოდი და მოუვლიდი. მაგან არც იცის, რა
36
საქმე წამოიწყო. ვუთხარი, ვუთხარი, მოვა-მეთქი, შენი ძმა მოვა-
მეთქი, ის აზრზეა, შენსავით კი არ...
მიკი - რას გულისხმობ?
დეივისი - ჰა?
მიკი - შენ ამბობ, რომ ჩემი ძმა აზრზე არ არის?
დეივისი - რაო? მე მხოლოდ იმას ვამბობ, რომ შენ აქაურობაზე
გეგმები გაქვს, რომ ყველაფერ ამას... შეაკეთებ, გამიგე? მე იმის
თქმა მინდა, რომ არა აქვს უფლება მიბრძანოს. მე შენ
ბრძანებებს ვასრულებ, შენი დარაჯი ვარ, იმას ვგულისხმობ,
რომ შენ მე... ისე არ მექცევი, როგორც ნაგავს... ჩვენ ორივეს
გვესმის, ვინ ბრძანდება.
(პაუზა)
მიკი - მერე და, რა გითხრა, როცა უთხარი, რომ მე შემოგთავაზე
დარაჯობა?
დეივისი - იმან... იმან თქვა... იმან თქვა... რაღაც იმაზე, რომ... აქა
ვცხოვრობო.
მიკი - კაცმა რომ თქვას, მის ნათქვამში არის რაღაც აზრი, არა?
დეივისი - აზრი! ეს შენი სახლია, განა არა? შენ აძლევ ნებას აქ
იცხოვროს.
მიკი - კი, ალბათ შემეძლო გამეგდო.
დეივისი - მეც მაგას ვამბობ.
მიკი - კი. შემეძლო გამეგდო. სახლის მფლობელი მე ვარ. მაგრამ
იგი მუდმივი მაცხოვრებელია. შეტყობინება, ხომ გესმის,
ტექნიკური საკითხია, მეტი არაფერი. საქმე ის არის, როგორ
შევხედავთ ამ ოთახს. იმის თქმა მინდა, რომ შეიძლება
გაწყობილ ოთახად ჩათვალო და შეიძლება - არა. გესმის?
დეივისი - არა, არ მესმის.

მიკი - მთელი ეს ავეჯი აქ მისია, გესმის, გარდა საწოლებისა, რა
თქმა უნდა. ისე რომ, ეს ნაღდი სასამართლო საქმეა.
(პაუზა)
დეივისი - იმას გეუბნები, საიდანაც მოსულა, იქ წავიდეს!
მიკი - (მობრუნდება და უყურებს) საიდანაც მოსულა?
დეივისი - დიახ.
მიკი - მერედა, საიდან მოსულა?
დეივისი - ჰმ... ეგ... ეგ...
დეივისი - შენ ზოგჯერ ცოტას გადაამლაშებ ხოლმე, არა?
(პაუზა. სწრაფად) კარგი, როგორც არის. არაფერი მაქვს
საწინააღმდეგო, ხელი მოვკიდო აქაურობას...
დეივისი - ეგრე თქვი, შე კაცო!
მიკი - არა, არაფერი მაქვს საწინააღმდეგო. (მიბრუნდება და
დეივისს შეხედავს) მაგრამ გირჩევნია ისეთი კარგი აღმოჩნდე,
როგორც ამბობ, ვარო.
დეივისი - რას გულისხმობ?
მიკი - რა და, შენ ამბობ ინტერიერის დეკორატორი ვარო,
გირჩევნია კარგი დეკორატორი იყო.
დეივისი - რა ვიყო?
მიკი - როგორ თუ რა იყო? დეკორატორი. ინტერიერის
დეკორატორი.
დეივისი - მე? რას ამბობ? ეგ არასოდეს მითქვამს. არასოდეს
ვყოფილვარ ეგ.
მიკი - არასოდეს ყოფილხარ რა?
დეივისი - არა, არა, მე არა, ადამიანო. მე ინტერიერის
დეკორატორი არა ვარ. მეტისმეტად დაკავებული ვიყავი. ბევრი
სხვა რამ მქონდა გასაკეთებელი, გესმის? მაგრამ მე... მე
37
ყოველთვის შემეძლო სხვადასხვა რამეების კეთება... მომეცი...
მომეცი ცოტა დრო, რომ ავითვისო.
მიკი - მე ის არ მინდა, რომ აითვისო. მე მჭირდება
პირველხარისხოვანი გამოცდილი ინტერიერის დეკორატორი.
მე მგონია, რომ ისა ხარ.
დეივისი - მე? მოიცა, მოიცა, ვიღაცაში გეშლები.
მიკი - როგორ თუ მეშლები? მარტო შენ გელაპარაკე. შენ
ერთადერთი კაცი ხარ, ვისაც ჩემი ოცნებები გავანდე, ჩემი
ყველაზე დაფარული განზრახვანი, შენ ერთადერთი ხარ, ვისაც
ვუთხარი, და იმიტომ გითხარი, რომ მე მეგონა, შენ ხარ
გამოცდილი პირველხარისხოვანი პროფესიონალური
ინტერიერისა და ექსტერიერის დეკორატორი.
დეივისი - მოიცა, მოიცა...
მიკი - შენ გინდა მითხრა, რომ დაბინდულ-ცისფერ,
სპილენძისფერსა და პერგამენტის ლინოლიუმს ვერ დააგებ და
ამ ფერებს კედლებს ვერ შეუხამებ?
დეივისი - მოიცა, მოიცა, საიდან?
მიკი - შენ რა, იშვიათი ხის მაგიდას ვერ გაუკეთებდი
ჩუქურთმას, სავარძლებს ვერ გადააკრავდი, დივანს ზღვის
ბალახს ვერ დაუდებდი?
დეივისი - ეს არასოდეს მითქვამს!
მიკი - ღმერთო ჩემო! მცდარი შთაბეჭდილება მიმიღია!
დეივისი - ეს არასოდეს მითქვამს!
მიკი - შე არამზადა ცრუპენტელავ, შენა!
დეივისი - არა, ამას რატომ მეუბნები. შენ დარაჯად ამიყვანე. მე
მხოლოდ მოხმარებას ვაპირებდი. მორჩა და გათავდა, პატარა...
 38

პატარა გასამრჯელოზე, მე არასოდეს არაფერი მითქვამს... შენ მიკი - რა უცნაური კაცი ხარ. არა რო? ნამდვილად უცნაური
კიდევ რაღაცებს მეძახი. ხარ. მას შემდეგ, რაც ამ სახლში შემოხვედი, სულ დავიდარაბაა.
მიკი - რა გქვია? ღმერთმანი. შენი ნათქვამი ერთი სიტყვაც არ მჯერა. ყოველი
დეივისი - ისევ არ დაიწყო... შენი ნათქვამი სიტყვა ათასნაირად შეიძლება აიხსნას. რასაც
მიკი - არა, რა არის შენი ნამდვილი გვარი? იტყვი, თითქმის ყოველთვის ტყუილია. უხეში ხარ, უნდობი,
დეივისი - ჩემი ნამდვილი გვარი დეივისია. სრულიად მოულოდნელ რამეს უნდა ელოდე შენგან.
მიკი - რა გვარს ატარებ? გაუთლელი მხეცი ხარ, კაცმა რომ თქვას. ბარბაროსი ხარ. და
დეივისი - ჯენკინზი! ბოლოს და ბოლოს, სიმართლე რომ ითქვას, საჯდომიდან
მიკი - ორი გვარი გაქვს. კეთილი, ახლა ის მითხარი, რას მიედ- ყელამდე ყარხარ. აბა, ნახე, მოდიხარ და აცხადებ, ინტერიერის
მოედებოდი იმის თაობაზე, რომ ინტერიერის დეკორატორი დეკორატორი ვარო, მეც გიყვან, და რა ხდება? შენ წარმოსთქვამ
ვარო? გრძელ სიტყვას იმ რეკომენდაციების შესახებ, რომლებიც
დეივისი - არაფერი არ მითქვამს! არ გეყურება, რას გეუბნები? სიდკაპში გაქვს, და რა ხდება? რაღაც ვერ შევამჩნიე, რომ
(პაუზა) იმან გითხრა. ეს ალბათ შენმა ძმამ გითხრა. ის აფრენს! სიდკაპში წასულიყავი იმათ მოსატანად. მეტად სამწუხაროა,
რაც მოეპრიანება იმას გეტყვის, აფრენს, დარტყმულია. იმან მაგრამ როგორც ჩანს, იძულებული ვარ ანგარიში გაგისწორო და
გითხრა. დარაჯობიდან დაგითხოვო. აგერ ნახევარი დოლარი. (ჯიბეს
(მიკი ნელა მიუახლოვდება) მოისინჯავს, ამოიღებს ფულს და დეივისს ფეხთან მიუგდებს.
მიკი - რა უწოდე ჩემს ძმას? დეივისი გაუნძრევლად დგას. მიკი გაზის ღუმელთან მიდის და
დეივისი - როდის? იღებს ბუდას)
მიკი - ვინ არისო? დეივისი - (ნელა) კეთილი... მაშინ... ასე აკეთებ... ამას შვრები...
დეივისი - მე... პირდაპირ რომ... თუ შენ ასე გინდა...
მიკი - აფრენს? ვინ აფრენს? (პაუზა) შენ უწოდე ჩემს ძმას მიკი - მე ასე მინდა! (ბუდას სტყორცნის გაზის ქურას. ბუდა
დარტყმული? ჩემი ძმა. ეს კი... ეს კი ცოტა არ იყოს და ტყდება. გზნებით). ასე გგონია, ამ სახლის მეტი საფიქრალი
თავხედობაა, არა? არაფერი მქონდეს. ათასი სხვა რამე მაქვს საფიქრალი. ათასი
დეივისი - მაგრამ თვითონ ამბობს ამას! სხვა ინტერესი მაქვს. მე ჩემი საკუთარი ბიზნესი მაქვს
(მიკი გარშემო უვლის დეივისს ნელა, შეხედავს, შემოუვლის, მოსაგვარებელი, განა არა? გაფართოებაზე უნდა ვიფიქრო...
შეხედავს) ყველა მიმართულებით. ერთ ადგილას არ ვდგავარ. ვმოძრაობ,
გამუდმებით. ვმოძრაობ... გამუდმებით. მომავალზე უნდა

ვიფიქრო. ამ სახლის დარდი არა მაქვს. არ მაინტერესებს. ჩემს
ძმას ადარდებდეს. შეუძლია გააკეთოს, შეაკეთოს, მოხატოს, რაც
უნდა, ის გაუკეთოს. არაფრად მენაღვლება. მეგონა, წყალობა
მოვიღე, აქ რომ ვაცხოვრებდი. მაგრამ თავისი გეგმები ჰქონია.
ჰოდა, ჰქონდეს. მე არ დავუშლი.
(პაუზა)
დეივისი - მერე და მე?
(სიჩუმე. მიკი არ უყურებს. კარი დაბრახუნდება. სიჩუმე,
უძრავად დგანან. ესტონი შემოდის. კარს ხურავს, შემოდის
ოთახში და მიკის წინ დადგება. ერთმანეთს უყურებენ. ორივე
იღიმება, ოდნავ)
მიკი - (ესტონს მიმართავს) იცი რა. ეჰ... (გაჩუმდება, კარისკენ
მიდის და გადის. ესტონი კარს ღიას ტოვებს, დეივისს
შემოუვლის, დაინახავს გატეხილ ბუდას და ერთ ხანს
ნამსხვრევებს დასცქერის. მერე მიდის თავის საწოლთან, იხდის
პალტოს, ჯდება, აიღებს სახრახნისს და შტეფსელს და მის
შეკეთებას იწყებს)
დეივისი - მე მხოლოდ ჩემი ჩიბუხისათვის მოვბრუნდი.
ესტონი - კეთილი.
დეივისი - გავედი და ნახევარი გზა გავლილი მქონდა... უცებ...
აღმოვაჩინე... გამიგე... ჩიბუხი არ წამომიღია. ჰოდა, წასაღებად
დავბრუნდი. (პაუზა. ესტონისაკენ მიდის) ეს იგივე შტეფსელია,
არა? შენ... (პაუზა) არაფერი გამოდის, ჰა? (პაუზა) თუ არ... თუ
არ მოეშვები, მე მგონი, იქნებ... (პაუზა) მისმინე... (პაუზა) შენ
სერიოზულად არ გითქვამს მყრალი ხარო, არა? (პაუზა) ხომ კი?
შენ ჩემი კარგი მეგობარი იყავი. შენ მომიყვანე. შენ მომიყვანე,
არაფერს მეკითხებოდი, საწოლი დამითმე, ამხანაგები გავხდით.
39
მისმინე. მე ვფიქრობდი, რატომ ვშფოთავ ხოლმე-მეთქი, ეს
ორპირი ქარის ბრალია, გამიგე, ორპირ ქარში მეძინა, მეც
ვშფოთავდი, ისე რომ არც ვიცოდი, რომ ვშფოთავ, ჰოდა,
ვფიქრობდი, მოკლედ, შენ რომ შენი საწოლი დაგეთმო ჩემთვის
და შენ კი ჩემ საწოლში დაგეძინა, ბოლოს და ბოლოს, დიდი
განსხვავება არ არის, ერთნაირი საწოლებია, მე რომ შენი
მქონოდა, რომელი საწოლიც არ უნდა იყოს, კაცი მაინც
დაიძინებს, შენ კი ჩემი, მე კი შენი, ჰოდა, ყველაფერი რიგზე
იქნებოდა, ორპირ ქარში აღარ ვიქნებოდი, გამიგე, შენ ხომ ცოტა
ქარს არ შეუშინდები, შენ ცოტა ჰაერი გჭირდება, მე მშვენივრად
მესმის, შენ იქ იმ ადგილას რომ იყავი, ყველა იმ ექიმებში, თანაც
რაც გაგიკეთეს, გამოკეტილი, ვიცი რა ადგილებიცაა,
მეტისმეტად ცხელა, გამიგე, ისინი მუდამ მეტისმეტად ცხელი
ადგილებია, ერთხელ შევიჭყიტე, კინაღამ არ გავიგუდე, ისე
რომ, ჩემის აზრით, ეს საუკეთესო გამოსავალი იქნება, საწოლებს
გავცვლით, მერე კი შეგვიძლია ჩვენს ძველ ლაპარაკს
დავუბრუნდეთ, მე ვუყარაულებ აქაურობას შენთვის, იმ
მეორესათვის არა...შენი... შენი ძმისათვის არა, გამიგე, მისთვის
არა, შენთვის, შენი კაცი ვიქნები, შენ მხოლოდ სთქვი, მხოლოდ
ერთი სიტყვა სთქვი... (პაუზა) რას ფიქრობ იმაზე, რასაც
გეუბნები?
(პაუზა)
ესტონი - არა, მე ამ საწოლში მირჩევნია ძილი.
დეივისი - კი, მაგრამ, შენ ვერ გაიგე, რას ვამბობ!
ესტონი - ის მაინც ჩემი ძმის საწოლია.
დეივისი - შენი ძმა?
 40

ესტონი - როცა კი აქ რჩება. ეს ჩემი საწოლია. ეს ერთადერთი დეივისი - რატომ... არა?

საწოლია, რომელშიც შემიძლია დავიძინო. (ესტონი შემობრუნდება და შეხედავს)
დეივისი - კი, მაგრამ, შენი ძმა წავიდა! წავიდა! ესტონი - მეტისმეტად ბევრს შფოთავ.
(პაუზა) დეივისი - კი, მაგრამ... მიყურე... მისმინე... იცი რა... (ესტონი
ესტონი - არა, საწოლების გაცვლა არ შემიძლია. ისევ ფანჯრისკენ მიბრუნდება) მაშ რა უნდა გავაკეთო? (პაუზა)
დეივისი - კი, მაგრამ, შენ ვერ გაიგე, რას ვამბობ! რა ვქნა? (პაუზა) სად წავიდე? (პაუზა) შენ თუ გინდა, რომ
ესტონი - მე მაინც არ მეცლება. ის ფარდული უნდა ჩავდგა. წავიდე... წავალ. შენ მხოლოდ თქვი. (პაუზა) კიდევ ის უნდა
ახლა თუ არ ჩავდგი, ვეღარასოდეს ჩავდგამ. სანამ არ ჩავდგამ, მეთქვა... ეს ფეხსაცმელები... შენ რომ ფეხსაცმელები მომეცი...
ვერ დავიწყებ. კარგები გამოდგა. არა უშავს. იქნებ... მივაღწიო... (ესტონი
დეივისი - მე მოგეხმარები ფარდულის ჩადგმაში, აი, რას ვიზამ! გაუნძრევლად დგას, ზურგშექცევით, ფანჯარასთან) მისმინე...
(პაუზა) მე მოგეხმარები! ჩვენ ორივენი ჩავდგამთ იმ ფარდულს, მე რომ... მივაღწიო... ჩემი საბუთები რომ ჩავიგდო... შენ... შენ
გამიგე? ერთბაშად გავაკეთებთ! გესმის რას ვამბობ? ნებას... შენ... თუ მივაღწიე. ჩავიგდე ჩემი...
(პაუზა) (ხანგრძლივი დუმილი)
ესტონი - არა, მე თვითონ შემიძლია ჩავდგა.
დეივისი - კი, მაგრამ, მისმინე. მე შენთან ვარ, აქ ვიქნები, ფ ა რ და
მოგეხმარები. (პაუზა) ერთად გავაკეთებთ! (პაუზა) ღმერთო
ჩემო, საწოლებს შევცვლით! (ესტონი ფანჯრისკენ მიდის და
დეივისთან ზურგშექცევით დგება) შენ გინდა თქვა, რომ
მაგდებ? შენ ამას ვერ გააკეთებ. მისმინე, ადამიანო, მისმინე,
ჯანდაბას, გესმის, ჯანდაბას, დავრჩები, ჯანდაბას, აი რას
გეტყვი, საწოლების გაცვლა თუ არ გინდა, როგორც არის, ისე
დავტოვებთ, მე იმავე საწოლში დავიძინებ, იქნებ უფრო მაგარი
ჯვალო ვიშოვო, მივაკრა ფანჯარას, ორპირ ქარს დაიჭერს, მორჩა
და გათავდა, როგორც არის, ყველაფერი ისე დავტოვოთ, რას
იტყვი?
(პაუზა)
ესტონი - არა.
 41

განმარტება

1 დეივისი ზოგჯერ ცდილობს მაღალფარდოვნად ილაპარაკოს

და ხმარობს არასწორ ფორმებს.

სხვა ელექტრონული წიგნებისათვის გთხოვთ ეწვიოთ ჩვენს

*გვერდს: www.iBooks.ge