1821-1827 Ελληνική Επανάσταση Προσωρινή Διοίκησις της Ελλάδος: Φιλελεύθερο και δημοκρατικό Α' Εθνοσυνέλευση Επιδαύρου 

ή Πρώτη
αποτύπωνε την συμβιβαστική διάθεση των στρατιωτικών και Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου (20
γαιοκτημόνων, διατρανώνοντας την προσπάθεια επίτευξης Δεκεμβρίου 1821 - 15 Ιανουαρίου 1822) 
πολιτικής ισορροπίας. Δεν κατέστη εφικτή η πλήρη εφαρμογή των «Διακήρυξις της Εθνικής Συνελεύσεως»
διατάξεών του λόγω των δυσκολιών του Αγώνα. Στην εθνοσυνέλευση συμμετείχαν
εκπρόσωποι (παραστάτες) από την
Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα
(Ανατολική χέρσος Ελλάδα και Δυτική
χέρσος Ελλάδα όπως ήταν χωρισμένη)
καθώς και από τα νησιά Ύδρα, Σπέτσες και
Ψαρά.
Εμπνευσμένο από τον Ρουσσώ, αποτύπωνε
Το Ελληνικό Σύνταγμα του 1822 υιοθετήθηκε από την Πρώτη την υπεροχή της ισότητας έναντι της
(Α’)Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου την 1η Ιανουαρίου 1822. ελευθερίας, ρύθμιζε ανθρώπινα
Αποτελούσε μια προσπάθεια προσωρινής κυβερνητικής και δικαιώματα και αποφαινόταν για τον
στρατιωτικής οργάνωσης μέχρι την ίδρυση ενός ανεξάρτητου κυρίαρχο χαρακτήρα της Ελληνικής
κράτους. Το Σύνταγμα ήταν κυρίως το έργο του Ιταλού, Βικέντζο Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Γαλλίνα και σκόπιμα απέφυγε τις φιλελεύθερες και δημοκρατικές
πολιτικές. Η διοίκηση οργανώθηκε μέσα από την σύνδεση δύο
νομοθετικών σωμάτων (συμβουλευτική και εκτελεστική εξουσία)
με σαφώς καθορισμένα καθήκοντα.

Αντικατέστησε τα κείμενα των επαναστατικών τοπικών επιτροπών:

1. Ο Οργανισμός της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος
2. Ο Άρειος Πάγος της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδας
3. Η Πελοποννησιακή Γερουσία.
1827-1833 Ελληνική Πολιτεία Με βάση τη Συνθήκη του Λονδίνου που υπογράφηκε μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων
της εποχής στις 6 Ιουλίου του 1827 δημιουργήθηκε το αυτόνομο -φόρου υποτελές στον
Σουλτάνο - κρατίδιο της Ελλάδας. Σύμφωνα με τον Δ. Κόκκινο: «Ο σουλτάνος
Οι κυβερνήσεις της «Ελληνικής Πολιτείας»
εξακολουθούσε να θεωρή την υπογραφείσα συνθήκην διπλωματικήν παιδειάν ανίσχυρον ήταν:
προς της δυναμικής πραγματικότητος που παρουσίαζαν αι νίκαι δύο στραταρχών και η 1. Κυβέρνηση Ιωάννη Καποδίστρια
αγωνιώδης συσπείρωσις όλης της ελληνικής εξουσίας εις τας μεταξύ της Αττικής και της 2. Διοικητική επιτροπή 1831
Αργολίδος μικράς νήσους...". 3. Κυβέρνηση Αυγουστίνου Καποδίστρια
Πρωτόκολλο του Λονδίνου (10/22 Μαρτίου 1829)
α. Συνοριακή γραμμή στο ύψος Αμβρακικού – Παγασητικού κόλπου και συμπερίληψη στο
4. Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος 1832
κράτος της νήσου Εύβοιας και των Κυκλάδων
β. Επικυριαρχία της Υψηλής Πύλης στο ελληνικό κράτος με ετήσιο φόρο προς τον του ελληνικού κράτους θα ήταν η μοναρχία και ο
σουλτάνο 1.500.000 γρόσια ηγεμόνας του θα είχε τον τίτλο “Ηγεμών Κυριάρχης
της Ελλάδος”. Για τη θέση του μονάρχη οι
γ. Κληρονομικός ηγεμόνας της Ελλάδας χριστιανός, ξένος προς τις βασιλικές οικογένειες συμβαλλόμενες χώρες επέλεξαν τον), ο οποίος, παρά
των τριών δυνάμεων, που θα εκλεγόταν «κατά συναίνεσίν των τριών Αυλών και της την αρχική του αποδοχή, τελικά δεν δέχτηκε την
Οθωμανικής Πύλη.(Λούκος, 1988:519) πρότασή τους.
Η ήττα των Οθωμανών στον Ρωσσοτουρκικό πόλεμο καθόρισε καιτην αλλαγή της
στρατηγικής της Αγγλίας που πλέον, βλέποντας ορατό τον κίνδυνο να γίνει το Αιγαίο Μετά την παραίτηση του Λεοπόλδου[1]
«ρωσική θάλασσα» Ρωσίας απαιτώντας από τον Σουλτάνο να παραχωρήσει αυτονομία
στην Ελλάδα αλλά και να αποδεχτεί ιδιαίτερα ευνοϊκούς για τη Ρωσία όρους σχετικά με
το εμπόριο στην Ανατολική Μεσόγειο οδήγησε την Αγγλία στον προσανατολισμό
δημιουργίας ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, κλείνοντας τον δρόμο στο Αιγαίο για την
Ρωσία και την αντίστοιχη επιρροή της στο νεοσύστατο έθνος. Ταυτόχρονα με τον
περιορισμό των συνόρων διασφάλιζε το κατοχικό καθεστώς των Ιονίων και τους
εμπορικούς δρόμους της.
Δύο χρόνια μετά, με το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας (3/2/1830) υπογράφτηκε η
πρώτη επίσημη, διεθνής διπλωματική πράξη που αναγνώριζε την Ελλάδα ως κυρίαρχο
και ανεξάρτητο κράτος με όλα τα δικαιώματα –πολιτικά, διοικητικά, εμπορικά– που
εκπορεύονταν από την ανεξαρτησία της.

Οι εκπρόσωποι των Μεγάλων Δυνάμεων ((Αμπερντήν, Μοντμορανσί-Λαβάλ, Λίεβεν), υπογράφουν το

Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας με στόχο να αυξήσουν την επιρροή τους στο νεοσύστατο κράτος
περιορίζοντας συγχρόνως την επιρροή των αντιπάλων τους.
Πολίτευμα: Μοναρχία
Πρώτος προτεινόμενος μονάρχης: πρίγκιπα Λεοπόλδο του Σαξ-Κόμπουργκ & Γκότα
(μετέπειτα Βασιλιά του Βελγίου (δεν δέχτηκε). Ο Ιωάννης Καποδίστριας ανέλαβε να
συνεχίσει τα καθήκοντα του κυβερνήτη που ασκούσε Τελικά, από τις 30 Μαρτίου 1827,
όπου στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, είχε εκλεγεί Κυβερνήτης της Ελλάδας με
θητεία επτά ετών.
Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, με νέα συνθήκη της 25ης Απριλίου / 7ης Μαϊου
1832, ο μόλις 17χρονος πρίγκηπας Όθωνας των Βίττελσμπαχ της Βαυαρίας αναγορεύεται
ως Βασιλιάς της Ελλάδος και το νέο κράτος ονομάζεται Βασίλειον της Ελλάδος.
Ελληνική Πολιτεία (1827-1833)

Βασίλειον της Ελλάδος – Απόλυτη μοναρχία (1833-1843)

Βασίλειον της Ελλάδος – Συνταγματική μοναρχία (1843-1862)

Βασίλειον της Ελλάδος – Προσωρινή κυβέρνηση (1862-1863)

Βασίλειον της Ελλάδος – Α΄ Βασιλευόμενη Δημοκρατία (1863-1924)

Β΄ Ελληνική Δημοκρατία (1924-1935)

Παλινόρθωση της μοναρχίας – Δικτατορία (1935-1941)

Γερμανική κατοχή της Ελλάδας (1941-1944)

Ελληνική Πολιτεία

Βασίλειον της Ελλάδος

Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης

Απελευθέρωση – Β΄ Βασιλευομένη Δημοκρατία (1944-1967)

Στρατιωτική Δικτατορία (1967-1974)

Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία (1974-) – Μεταπολίτευση