Verveling en weedom – M. J.

Lermontov
Konstantijn Rondhuis:

Over Lermontov:
Michail Joerjevitsj Lermontov (Moskou, 15 oktober 1814 - Pjatigorsk, 27 juli 1841) was een
Russische schrijver. Hij wordt in Rusland algemeen beschouwd als de tweede grote schrijver van
zijn generatie, die alleen Aleksandr Poesjkin voor zich moet dulden.

Omdat zijn moeder stierf toen Lermontov drie was, werd hij opgevoed door zijn grootmoeder.
Hij was vaak ziek en verbleef daarom regelmatig in kuuroorden in de Kaukasus. In 1827
verhuisde Lermontov met zijn grootmoeder naar Moskou, waar hij gedichten begon te schrijven.
Uit deze tijd stamt zijn bekende werk Gevangene van de Kaukasus (1828), waarvan de stijl sterk
beïnvloed is door het werk van de Engelse schrijver Lord Byron.

In 1828 ging Lermontov naar de universiteit in Moskou, waar hij in contact kwam met onder
andere Alexander Herzen. Lermontovs werk in deze periode getuigt van zijn afkeer van de
onderdrukking van het Russische volk door de tsaren. Hierdoor komt hij regelmatig in conflict
met de autoriteiten; Lermontov was absoluut niet geliefd bij het hof.

Na een van deze conflicten verliet Lermontov de universiteit in 1832, en schreef zich in bij de
militaire academie, daarmee de voetstappen van zijn vader, een voormalig legerkapitein,
volgend.

In 1837 schreef Lermontov in reactie op de dood van Poesjkin het gedicht Dood van een dichter.
Dit gedicht viel niet goed bij tsaar Nicolaas I, die hem verbande naar de Kaukasus. Geïnspireerd
door zijn ervaringen, schreef Lermontov zijn meesterwerk, de roman Een held van onze tijd
(1840), in Nederland verschenen als onderdeel van de Russische Bibliotheek. De Tsaar liet hem
ook schrappen als Ridder in de Orde van Sint-Vladimir.

Lermontov terugkeren naar Sint-Petersburg. Hier schreef hij het beroemde epische gedicht
Demon, dat de inspiratie vormde voor een serie schilderijen van de bekende schilder Michail
Vroebel.
In februari 1840 werd Lermontov opnieuw verbannen omdat hij geduelleerd had met de zoon
van de Franse ambassadeur in Sint-Petersburg. Terugkerend van verlof in februari 1841, verbleef
hij enige maanden in het kuuroord Pjatigorsk. Daar kwam het weer tot een duel met zijn
medeofficier N.S. Martynov. Omdat Lermontov dacht dat het duel niet serieus was, schoot hij in
de lucht. Martynov daarentegen schoot raak, en Lermontov overleed aan zijn verwondingen, in
navolging van zijn grote voorbeeld en voorganger Poesjkin.

Sommigen beweren dat Martynov orders van het hof had om een duel uit te lokken, en zo
Lermontov te doden. Het schijnt dat tsaar Nicolaas na op de hoogte gebracht te zijn van de dood
van Lermontov gezegd heeft: "Zo is weer een hond gestorven".

Alle belangrijke werken van Lermontov zijn in het Nederlands vertaald, zowel zijn proza, drama
als poëzie.

Vragen:
1) De dichter. Lermontov probeert zijn pessimisme te uiten.
2) De schrijver richt zich tot niemand in het bijzonder, aangezien hij slechts zijn gevoelens
onder woorden wil brengen.
3) Over de gevoelens van de dichter.
4) Op een bepaald moment in het leven van Lermontov. Op de datum van publicatie na, is er
geen verwijzing naar een bepaalde tijd of plaats.
5) Afwisselende lange en korte zinnen met enkele onderbrekingen en een rijmschema.
Mogelijke jambische pentameter.
6) Nee.
7) Drie strofes, zijn geformuleerd als alinea’s en behandelen verschillende onderdelen van
zijn weemoed.
8) Heel donker en pessimistische toon en taal.
9) Enkele vergelijkingen (leven wordt beschouwd als een grap) en herhalingen (en … en …
en) .