Professional Documents
Culture Documents
net/publication/320298055
CITATIONS READS
0 240
1 author:
George Papazafeiropoulos
91 PUBLICATIONS 492 CITATIONS
SEE PROFILE
Some of the authors of this publication are also working on these related projects:
Applications of ABAQUS & ANSYS for Structural Engineering & Computational Mechanics View project
All content following this page was uploaded by George Papazafeiropoulos on 10 October 2017.
ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΔΕΚΕΛΕΙΑ 2007
ΣΧΟΛΗ ΙΚΑΡΩΝ
ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΔΕΚΕΛΕΙΑ 2007
ΣΧΟΛΗ ΙΚΑΡΩΝ
ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ
«Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης»
ΙΚ IV ΥΣΜΙΑΣ (ΜΑΕ) ΠΑΠΑΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΕΠΙΒΛΕΠΩΝ: ΔΡ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΨΑΡΡΟΠΟΥΛΟΣ
Αξιολογήθηκε από την τετραμελή εξεταστική επιτροπή
Την….…/…...………/…….
ΔΕΚΕΛΕΙΑ 2007
……………………………….
Παπαζαφειρόπουλος Γεώργιος
Ο συγγραφέας της παρούσας εργασίας έχει καταβάλλει το μέγιστο των προσπαθειών του
για την προετοιμασία της. Οι προσπάθειες αυτές περιλαμβάνουν την ανάπτυξη,
διερεύνηση, και έλεγχο των θεωριών και προγραμμάτων για να καθορίσουν την
αποτελεσματικότητά τους. Ο συγγραφέας δεν παρέχει κανενός είδους εγγύηση, ρητή ή
παρεμφατική, όσον αφορά τα προγράμματα, τα συμπεράσματα, τις υποθέσεις ή τις
τεκμηριώσεις που περιέχονται στην εργασία. Ο συγγραφέας δεν φέρει ευθύνη για τυχόν
συμπτωματικές η επακόλουθες απώλειες ή ζημίες σε έμψυχο ή άψυχο υλικό που
συσχετίζονται με, ή προκύπτουν από την παροχή, απόδοση, και χρήση αυτών των
προγραμμάτων.
2
αφιερωμένο στην οικογένειά μου…
3
4
ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
ΣΥΝΟΨΗ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ABSTRACT
SUMMARY
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΣΧΗΜΑΤΩΝ
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΙΝΑΚΩΝ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΥΣΚΑΜΠΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ
ΑΝΤΙΣΤHΡΙΞΗΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΥΚΑΜΠΤΩΝ ΠΡΟΒΟΛΩΝ
ΤΟΙΧΩΝ ΑΝΤΙΣΤΗΡΙΞHΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΥΚΑΜΠΤΩΝ ΜΟΝΟΠΑΚΤΩΝ
ΤΟΙΧΩΝ ΑΝΤΙΣΤΗΡΙΞHΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 ΕΛΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΜΕ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ
ΣΤΟΙΧΕΙΑ
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ
5
6
Σύνοψη
7
8
Περίληψη
Ο τοίχος αντιστήριξης αποτελεί ίσως το πιο κοινότυπο έργο πολιτικού μηχανικού, και
ταυτόχρονα το πιο δύσκολο από πλευράς σχεδιασμού και κατασκευής. Εμπλέκεται σχεδόν
σε όλα τα έργα που έρχονται σε επαφή με το έδαφος, όπως υπόγεια, πρανή, λιμάνια, και σε
πολλά έργα της Π.Α., όπως π.χ. υπόγεια καταφύγια που είναι αναμφισβήτητα πολύ
μεγάλης σημασίας για την οικονομία την προστασία της ανθρώπινης ζωής και την
υπεράσπιση της χώρας. Λιγότερο συχνά, αλλά όχι μικρότερης σημασίας είναι τα
συγκροτήματα τοίχων αντιστήριξης, ή αλλιώς τα συστήματα αντιστήριξης. Αυτά μπορεί να
αποτελούνται από έναν, δύο ή και περισσότερους τοίχους αντιστήριξης, οι οποίοι έχουν
διάφορα είδη στηρίξεων στα άκρα τους.
Στην Ελλάδα, λαμβάνοντας υπόψη τη σεισμική ενεργότητα που διακρίνει όλη την
έκταση της χώρας μας πρέπει να σχεδιάζουμε τα συστήματα αντιστήριξης όχι μόνο για
στατικά φορτία, αλλά και για δυναμικές φορτίσεις (σεισμός). Οι πιο σύγχρονες μέθοδοι
αντισεισμικού σχεδιασμού συστημάτων αντιστήριξης περιγράφονται αναλυτικά στην
παρούσα εργασία.
Στο 1ο κεφάλαιο, τονίζεται η ανάγκη για ασφάλεια και οικονομία κατά το σχεδιασμό
των συστημάτων αντιστήριξης, περιγράφονται τα είδη τους, οι μορφές αστοχίας τους, τα
χαρακτηριστικά τους όσον αφορά το σχεδιασμό και εισάγεται η έννοια της
αλληλεπίδρασης εδάφους - κατασκευής.
Στο 2ο κεφάλαιο, αναφέρονται οι λύσεις και τα διαγράμματα που αντιστοιχούν στα
προσομοιώματα συστημάτων δύσκαμπτων τοίχων αντιστήριξης των Wood [1973] και των
Veletsos et al. (1995). Στη συνέχεια παρουσιάζονται οι προτεινόμενες λύσεις, μία για
καθένα από τα δύο παραπάνω προσομοιώματα. Η διαφορά προτεινόμενης και υπάρχουσας
λύσης στην περίπτωση του προσομοιώματος του Wood (1973) είναι η εξαγωγή λύσεων
για δυναμικές διεγέρσεις στην πρώτη, που δεν υπάρχουν στη δεύτερη. Η διαφορά
προτεινόμενης και υπάρχουσας λύσης στην περίπτωση του προσομοιώματος των Veletsos
et al. (1995) είναι ότι στην πρώτη εξάγεται η διαφορική εξίσωση ταλάντωσης του
αντιστηριζόμενου εδάφους με βάση ορισμένες παραδοχές (Veletsos & Younan, 1994), ενώ
στη δεύτερη η εξίσωση αυτή λαμβάνεται έτοιμη από προγενέστερη δημοσίευση των Arias
et al. (1981). Για κάθε μία από τις προτεινόμενες λύσεις παρουσιάζονται μαζί με τα
αποτελέσματα, και τα διαγράμματα των ωθήσεων, της τέμνουσας και της ροπής στη βάση,
9
και των ορθών τάσεων, διατμητικών τάσεων και των μετατοπίσεων σε όλη την έκταση του
αντιστηριζόμενου μέσου.
Στο 3ο κεφάλαιο, αναφέρονται η λύση και τα διαγράμματα του προσομοιώματος των
δύσκαμπτων και στροφικά ενδόσιμων στη βάση τοίχων των Veletsos et al. (1995), και στη
συνέχεια παρουσιάζεται η προτεινόμενη λύση για το ίδιο προσομοίωμα, με τη διαφορά ότι
οι τοίχοι εκτός από στροφικά ενδόσιμοι στη βάση είναι και εύκαμπτοι. Στο τέλος
παρουσιάζονται τα αποτελέσματα και τα διαγράμματα για τις ωθήσεις, την
παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων και για την τέμνουσα και τη ροπή στη βάση τους
για την προτεινόμενη λύση.
Στο 4ο κεφάλαιο, παρουσιάζεται η προτεινόμενη λύση για το προσομοίωμα που
αποτελείται από εύκαμπτους και στροφικά ενδόσιμους στη βάση τοίχους, οι οποίοι έχουν
επιπλέον μία απλή στήριξη στην κορυφή (τοίχοι μονόπακτοι). Παρουσιάζονται τα
αποτελέσματα για τις ωθήσεις και την παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων, καθώς και
για την τέμνουσα στις στηρίξεις και τη ροπή στη βάση. Διαγράμματα παρουσιάζονται για
τις ωθήσεις και για την παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων.
Στο 5ο κεφάλαιο, επιλύονται τα προσομοιώματα των προτεινόμενων λύσεων του 2ου
και 3ου κεφαλαίου με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων. Έπειτα γίνονται συγκρίσεις
των διαγραμμάτων που προέκυψαν με τη βοήθεια των πεπερασμένων στοιχείων με τα
αντίστοιχα των προτεινόμενων αναλυτικών λύσεων που παρουσιάζονται στα κεφάλαια 2
και 3.
Στο Παράρτημα 1 παρατίθενται μερικές από τις υπορουτίνες σε κώδικα
προγραμματισμού MAPLE που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα διπλωματική εργασία
για την εξαγωγή των διαγραμμάτων των αναλυτικών λύσεων. Δεν κατέστη δυνατή η
παράθεση όλων των υπορουτίνων επειδή αυτές είναι πολλές σε αριθμό και θα
καταλάμβαναν δυσανάλογο όγκο στο παρόν σύγγραμμα. Στο Παράρτημα 2 αποδεικνύεται
ότι δεν υπάρχει ακριβής κλειστή αναλυτική λύση για το δύσκαμπτο σύστημα τοίχων με
εγκόλλητες διεπιφάνειες τοίχων-εδάφους.
10
Abstract
Retaining walls and retaining wall systems are common structures and important
for the economy, protection of human life, and defense of the country. της χώρας.
Considering that Greece is a seismically active country, these structures must also be
designed against earthquakes.
In the first chapter of this diploma thesis an introduction is made for the retaining
wall systems. In the second chapter the system of rigid retaining walls is considered. In the
third chapter we present the system of flexible and rotationally constrained at the base
cantilever walls. In the fourth chapter the flexible, clamped at the base and hinged at the
top, retaining wall system is solved. In the fifth chapter the proposed models of second and
third chapters are solved with the Finite Element Method.
In the first appendix we cite some of the subroutines which are used in the current
thesis in order to plot the diagrams. Also, in the second appendix there is a mathematic
proof for non-existence of an exact closed-form solution for the system of rigid walls with
bonded interfaces.
11
12
Summary
Retaining walls are maybe the most common Civil Engineering structures, and at
the same time one of the most difficult to design and construct. It is a part of nearly all
structures which are in contact with the soil, like basements, slopes, ports, and also of
several Hellenic Air Force facilities, like underground shelters for example, which are
undoubtedly of very high importance for the economy, the protection of human life and the
defense of our country. Less frequent, but equally important are the retaining wall systems.
These can consist of one, two, or more retaining walls, which have various types of
supports at their edges.
In Greece, taking into account the seismic activity which exists all over our
country, we need to design the retaining wall systems not only for static loads, but also for
dynamic loading (earthquake). The most modern methods of seismic design of retaining
wall systems are described in detail in the present thesis.
In the first chapter, emphasis is given to the need for safety and economy in
retaining wall system design. Their types, failure mechanisms, design characteristics as far
as design is concerned are portrayed, and the concepts of soil-structure interaction are
introduced.
In the second chapter, we report the solutions and diagrams corresponding to the
models of rigid retaining wall systems presented by Wood [1973] and Veletsos et al.
[1995]. Afterwards, we present the proposed solutions, one for each model previously
mentioned. The difference of proposed and existing solution in the case of Wood’s model
is the extraction of solutions for dynamic excitations in the former, which do not exist in
the latter. The difference of proposed and existing solution in the case of Veletsos et al.
model is that in the former we extract the differential equations of oscillation of the
retained soil, based on certain assumptions [Veletsos and Younan, 1994], while in the latter
this equation is identical to the one published from Arias et al. [1981]. For each one of the
proposed solutions, apart from the closed-form solutions, we present the diagrams of
pressures, shear force and overturning moment in the base, and normal vertical and shear
stresses displacements all over the retained soil.
In the third chapter we present the solutions and diagrams of the rigid but
rotationally constrained in the base retaining wall system, as described by Veletsos et
al.[1995], and next we present the proposed solution for the same model, with the
13
difference that the retaining walls, apart from being rotationally constrained at their base
they are also flexible. At last, we present the closed-form solutions and diagrams for the
pressures, the deformed geometry of the walls, and the shear force and overturning
moment at the base for the proposed solution.
In the fourth chapter, we present the proposed solution for the retaining wall system
model, the walls of which are flexible, rotationally constrained at the base, and simply
supported at the top. We present the closed form solutions for the pressures, and the
deformed geometry of the walls, as well as for the shear force and overturning moments at
the supports. Diagrams are presented for the pressures and the deformed geometry of the
walls.
In the fifth chapter the proposed models of the 2nd and 3rd chapter are solved with
the Finite Element Method. Then, we make comparisons of the diagrams created with the
aid of the Finite Element Method with the corresponding ones, which are created with the
help of the analytical solutions, and are presented in the chapters 2 and 3.
In the Appendix 1 we cite some of the subroutines written in the MAPLE code
which were used in this diploma thesis in order to create the diagrams resulting from the
analytical solutions. We do not cite all of the subroutines used, because they would take a
lot of space in the thesis. In addition, in the Appendix 2 there is a mathematic proof for
non-existence of an exact closed-form solution for the system of rigid walls with bonded
interfaces.
14
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΣΧΗΜΑΤΩΝ………………...……………………………...……………17
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΙΝΑΚΩΝ………………………………………………………………..30
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ……………………………………………………………………………31
ΠΡΟΛΟΓΟΣ…..…………………………………………………………………………...33
ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
1.1 ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΑΝΤΙΣΤΗΡΙΞΕΩΝ ............................................. 35
1.2 ΣΤΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΙΧΩΝ ΑΝΤΙΣΤΗΡΙΞΕΩΣ ............................................. 36
1.3 ΜΟΡΦΕΣ ΑΣΤΟΧΙΩΝ ΤΟΙΧΩΝ ΑΝΤΙΣΤΗΡΙΞΕΩΣ ................................................. 40
1.4 ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΤΟΙΧΩΝ ΑΝΤΙΣΤΗΡΙΞΕΩΣ............................................ 42
1.5 ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΕΔΑΦΙΚΕΣ ΩΘΗΣΕΙΣ ΣΕ ΤΟΙΧΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΗΡΙΞΕΩΣ ................... 43
1.6 ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ......................................................................... 47
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΥΣΚΑΜΠΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ ΑΝΤΙΣΤΗΡΙΞΕΩΣ
2.1 ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ WOOD [1973] ................................................................. 49
2.1.1 1ο προσομοίωμα ......................................................................................................... 51
2.1.2 2ο προσομοίωμα ......................................................................................................... 57
2.1.3 3ο προσομοίωμα ......................................................................................................... 58
2.2 ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΩΝ VELETSOS ET AL. [1995] ............................................ 62
2.3 ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ....................................................................................... 72
2.3.1 Λύση με βάση το προσομοίωμα του Wood [1973] .................................................... 73
2.3.2 Λύση με βάση τα προσομοιώματα των Veletsos et al. [1995] και Veletsos and
Younan [1994] ..................................................................................................................... 96
ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΥΚΑΜΠΤΩΝ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΤΟΙΧΩΝ ΑΝΤΙΣΤΗΡΙΞΕΩΣ
3.1 ΓΕΝΙΚΑ....................................................................................................................... 115
3.2 ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΩΝ VELETSOS ET AL. [1995] .......................................... 115
15
3.3 ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΛΥΣΗ..........................................................................................117
3.3.1 Ιδιομορφές ταλάντωσης του τοίχου ..........................................................................118
3.3.2 Εξισώσεις Lagrange ..................................................................................................122
3.3.3 Υπολογισμός γενικευμένων δυνάμεων .....................................................................124
3.3.4 Εξίσωση κίνησης του τοίχου ....................................................................................129
3.3.5 Διαγράμματα ωθήσεων .............................................................................................133
3.3.6 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων ..................................................................148
3.3.7 Τέμνουσα στη βάση των τοίχων ...............................................................................155
3.3.8 Ροπή στη βάση των τοίχων .......................................................................................166
ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΥΚΑΜΠΤΩΝ ΜΟΝΟΠΑΚΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ ΑΝΤΙΣΤΗΡΙΞΕΩΣ
4.1 ΓΕΝΙΚΑ.......................................................................................................................177
4.2 ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΛΥΣΗ..........................................................................................178
4.2.1 Επίλυση προσομοιώματος ........................................................................................178
4.2.2 Διαγράμματα ωθήσεων .............................................................................................185
4.2.3 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων ..................................................................200
4.2.4 Τέμνουσα και ροπή στις στηρίξεις............................................................................205
ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΕΛΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΜΕ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
5.1 ΓΕΝΙΚΑ.......................................................................................................................213
5.2 ΑΝΑΛΥΣΗ ΜΕ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.........................................................215
5.2.1 Διαγράμματα αποτελεσμάτων αριθμητικών αναλύσεων..........................................217
5.3 ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.............................................................................236
16
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΣΧΗΜΑΤΩΝ
17
Σχήμα 2.12 Τιμές των αδιαστατοποιημένων στατικών εδαφικών ωθήσεων πίσω από τον
κάθε τοίχο ( σ w (h) / ρ X g H ), σε συνάρτηση με το αδιαστατοποιημένο ύψος του τοίχου
( y / H ), για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων. Τιμές
ν=0.3 και ξ=0 για τις συμπαγείς καμπύλες, και ν=0.3 και ξ=0.05 για τις διακεκομμένες. Οι
διακεκομμένες καμπύλες προέκυψαν από την αναλυτική λύση των Veletsos et al. ενώ οι
συμπαγείς από την ακριβή λύση του Wood [1973]..........................................................69
Σχήμα 2.13 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα ( Qb / ρ X g H 2 ) στη βάση των τοίχων για
διάφορες τιμές του λόγου L / H (1 και 5 αντίστοιχα) συναρτήσει των αδιαστατοποιημένων
συχνοτήτων διέγερσης της βάσης. Η αδιαστατοποίηση έγινε ως προς την εκάστοτε
ιδιοσυχνότητα του συστήματος. .....................................................................................70
Σχήμα 2.14 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα ( Qb / ρ X g H 2 ) στη βάση των τοίχων για
διάφορες τιμές του λόγου L / H (10 και 50 (>>0) αντίστοιχα) συναρτήσει των
αδιαστατοποιημένων συχνοτήτων διέγερσης της βάσης. Η αδιαστατοποίηση έγινε ως προς
την εκάστοτε ιδιοσυχνότητα του συστήματος. Σύγκριση με ημιάπειρη εδαφική στρώση
( L / H >> 0 ). .................................................................................................................71
Σχήμα 2.15 Δυναμικές κατανομές αδιαστατοποιημένων σεισμικών εδαφικών ωθήσεων
( σ x / ρ X g H ) για ν=0.3 δ=0.1 και συχνότητα διέγερσης ω=10 rad/s για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης των τοίχων...................................................................84
Σχήμα 2.16 Δυναμικές κατανομές αδιαστατοποιημένων σεισμικών εδαφικών ωθήσεων
( σ x / ρ X g H ) για ν = 0.3 , δ = 0.1 και συχνότητα διέγερσης ω = 30 rad / s για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης των τοίχων L / H .....................................................84
Σχήμα 2.17 Δυναμικές κατανομές αδιαστατοποιημένων σεισμικών εδαφικών ωθήσεων
( σ x / ρ X g H ) για ν = 0.3 , δ = 0.1 και συχνότητα διέγερσης ω = 50 rad / s για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης των τοίχων L / H .....................................................85
Σχήμα 2.18 Δυναμικές κατανομές αδιαστατοποιημένων σεισμικών εδαφικών ωθήσεων
( σ x / ρ X g H ) για ν = 0.3 , δ = 0.1 και συχνότητα διέγερσης ω = 80 rad / s για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης των τοίχων L / H .....................................................85
Σχήμα 2.19 Δυναμικές κατανομές αδιαστατοποιημένων σεισμικών εδαφικών ωθήσεων
( σ x / ρ X g H ) για ν = 0.3 , δ = 0.1 και συχνότητα διέγερσης ω = 100 rad / s για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης των τοίχων L / H .....................................................86
Σχήμα 2.20 Αδιαστατοποιημένη δυναμική τέμνουσα στη βάση του τοίχου ( Qb / ρ X g H 2 )
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων L / H για ν = 0.3 ,
δ = 0.1 και για διάφορες συχνότητες διέγερσης στο σύστημα. .........................................87
Σχήμα 2.21 Αδιαστατοποιημένη δυναμική τέμνουσα στη βάση του τοίχου ( Qb / ρ X g H 2 )
συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης του συστήματος ( ω ) για ν = 0.3 , δ = 0.1 και για
διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων L / H ..................87
Σχήμα 2.22 Αδιαστατοποιημένη δυναμική ροπή στη βάση του τοίχου ( M b / ρ X g H 3 )
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων L / H , για ν = 0.3 ,
δ = 0.1 και για διάφορες τιμές της συχνότητας διέγερσης ω . ..........................................88
Σχήμα 2.23 Αδιαστατοποιημένη δυναμική ροπή στη βάση του τοίχου ( M b / ρ X g H 3 )
συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης ω για ν = 0.3 , δ = 0.1 και για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων L / H . .............................................88
Σχήμα 2.24 Διάγραμμα της αδιαστατοποιημένης δυναμικής τέμνουσας στη βάση του
τοίχου, στην περίπτωση συντονισμού, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης
των τοίχων.....................................................................................................................91
18
Σχήμα 2.25 Διάγραμμα της αδιαστατοποιημένης δυναμικής ροπής στη βάση του
τοίχου, στην περίπτωση συντονισμού, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης
των τοίχων.................................................................................................................... 91
Σχήμα 2.26 Κατανομή των αδιαστατοποιημένων (ως προς ρ HX g ) δυναμικών οριζόντιων
ορθών τάσεων από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και
συντονισμό.................................................................................................................... 92
Σχήμα 2.27 Κατανομή των αδιαστατοποιημένων (ως προς ρ HX g ) δυναμικών κάθετων
ορθών τάσεων από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και
συντονισμό.................................................................................................................... 93
Σχήμα 2.28 Κατανομή των αδιαστατοποιημένων (ως προς ρ HX g ) δυναμικών
διατμητικών τάσεων από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20
και συντονισμό.............................................................................................................. 93
Σχήμα 2.29 Κατανομή της αδιαστατοποιημένης (ως προς H ) δυναμικής οριζόντιας
μετατόπισης από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και
συντονισμό.................................................................................................................... 94
Σχήμα 2.30 Κατανομή της αδιαστατοποιημένης (ως προς H ) δυναμικής κατακόρυφης
μετατόπισης από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και
συντονισμό.................................................................................................................... 94
Σχήμα 2.31 Προσομοίωμα του συστήματος δύσκαμπτων τοίχων των Veletsos et al.
[1995] τροποποιημένο με βάση το προσομοίωμα των Veletsos and Younan [1994]. Στο
παραπάνω προσομοίωμα αναφέρεται η δεύτερη προτεινόμενη λύση. .............................. 97
Σχήμα 2.32 Κατανομές των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων για διάφορες τιμές του λόγου
L / H , για ν = 0.3 και δ = 0.1 . Η κάθε καμπύλη εξάγεται για διέγερση συχνότητας ίσης με
την πρώτη ιδιοσυχνότητα κάθε συστήματος. ................................................................ 104
Σχήμα 2.33 Κατανομές των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων για σύστημα τοίχων με
L / H = 5 , ν = 0.3 και συχνότητα διέγερσης ίση με την ιδιοσυχνότητα του συστήματος
(23.7 rad/s περίπου) για διάφορες τιμές της απόσβεσης δ . ........................................... 104
Σχήμα 2.34 Κατανομές εδαφικών ωθήσεων για δ = 0.1 , L / H = 5 στην περίπτωση του
συντονισμού για διάφορες τιμές του λόγου Poisson ν . ................................................. 105
Σχήμα 2.35 Δυναμική τέμνουσα στη βάση του τοίχου συναρτήσει του λόγου L / H για
ν = 0.3 , δ = 0.1 . Οι πάνω καμπύλες παριστάνουν την τέμνουσα αδιαστατοποημένη ως προς
ρ X g H 2 και οι κάτω καμπύλες παριστάνουν την τέμνουσα αδιαστατοποιημένη ως προς
ρ X g HL . ...................................................................................................................... 106
Σχήμα 2.36 Δυναμική ροπή στη βάση του τοίχου συναρτήσει του λόγου L / H για
ν=0.3,δ=0.1.Οι πάνω καμπύλες παριστάνουν την ροπή αδιαστατοποημένη ως
προς ρ X g H 3 και οι κάτω καμπύλες παριστάνουν την τέμνουσα αδιαστατοποιημένη ως
προς ρ X g H 2 L . ........................................................................................................... 106
Σχήμα 2.37 Αδιαστατοποιημένη δυναμική τέμνουσα στη βάση των τοίχων σε περίπτωση
συντονισμού του συστήματος τοίχων-εδάφους, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασής τους L / H . Στις πάνω καμπύλες η αδιαστατοποίηση έγινε ως προς ρ X g H 2 ενώ
στις κάτω ως προς ρ X g HL . Για κάθε τιμή της απόστασης L / H το αντίστοιχο σύστημα
βρίσκεται σε συντονισμό. ............................................................................................ 107
Σχήμα 2.38 Αδιαστατοποιημένη δυναμική ροπή στη βάση των τοίχων σε περίπτωση
συντονισμού του συστήματος τοίχων-εδάφους, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασής τους L / H . Στις πάνω καμπύλες η αδιαστατοποίηση έγινε ως προς ρ X g H 3 ενώ
19
στις κάτω ως προς ρ X g H 2 L . Για κάθε τιμή της απόστασης L / H το αντίστοιχο σύστημα
βρίσκεται σε συντονισμό..............................................................................................107
Σχήμα 2.39 Διάγραμμα της αδιαστατοποιημένης δυναμικής τέμνουσας στη βάση του
τοίχου, στην περίπτωση συντονισμού, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης
των τοίχων...................................................................................................................110
Σχήμα 2.40 Διάγραμμα της αδιαστατοποιημένης δυναμικής ροπής στη βάση του τοίχου,
στην περίπτωση συντονισμού, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης των
τοίχων. ........................................................................................................................110
Σχήμα 2.41 Αδιαστατοποιημένη δυναμική τέμνουσα ( Qb / ρ X g H 2 ) συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης συχνότητας διέγερσης ( ω / ω1 ) για ν = 0.3 , δ = 0.1 . Οι καμπύλες είναι
για L / H = 1, 5,10, >> 0 αντίστοιχα..................................................................................111
Σχήμα 2.42 Αδιαστατοποιημένη δυναμική ροπή ( M b / ρ X g H 3 ) συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης συχνότητας διέγερσης ( ω / ω1 ) για ν = 0.3 , δ = 0.1 και για
L / H = 1, 5,10, >> 0 αντίστοιχα. ......................................................................................111
Σχήμα 2.43 Κατανομή των αδιαστατοποιημένων (ως προς ρ HX g ) δυναμικών οριζόντιων
ορθών τάσεων στην επιφάνεια του μέσου για L / H = 20 και συντονισμό. ......................112
Σχήμα 2.44 Κατανομή των αδιαστατοποιημένων (ως προς ρ HX g ) δυναμικών
διατμητικών τάσεων από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και
συντονισμό. ................................................................................................................112
Σχήμα 2.45 Κατανομή της αδιαστατοποιημένης (ως προς H ) δυναμικής οριζόντιας
μετατόπισης από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και
συντονισμό.........................................................................................................................113
Σχήμα 2.46 Κατανομή της αδιαστατοποιημένης (ως προς H ) δυναμικής κατακόρυφης
μετατόπισης από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και
συντονισμό. .................................................................................................................113
Σχήμα 3.1 Προσομοίωμα συστήματος εύστρεπτων αλλά δύσκαμπτων τοίχων των
Veletsos et al. [1995] ...................................................................................................116
Σχήμα 3.2 Προσομοίωμα εύκαμπτων τοίχων οι οποίοι έχουν στροφική ενδοσιμότητα στη
βάση τους. ...................................................................................................................118
Σχήμα 3.3 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος δύσκαμπτων τοίχων ( dw = dθ = 0 ) για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων. ....................................................133
Σχήμα 3.4 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος εύστρεπτων τοίχων με dw = 0, dθ = 0.5 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. ..............................................................133
Σχήμα 3.5 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος εύστρεπτων τοίχων με dw = 0, dθ = 1 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. ..............................................................134
Σχήμα 3.6 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος εύστρεπτων τοίχων με dw = 0, dθ = 5 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. ..............................................................134
Σχήμα 3.7 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος εύκαμπτων τοίχων με dw = 1, dθ = 0 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. ..............................................................135
Σχήμα 3.8 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 1, dθ = 0.5 για διάφορες
τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. ................................................135
20
Σχήμα 3.9 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 1, dθ = 1 για διάφορες
τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους................................................. 136
Σχήμα 3.10 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 1, dθ = 5 για διάφορες
τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους................................................. 136
Σχήμα 3.11 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος εύκαμπτων τοίχων με dw = 5, dθ = 0 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. .............................................................. 137
Σχήμα 3.12 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 5, dθ = 0.5 για διάφορες
τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους................................................. 137
Σχήμα 3.13 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 5, dθ = 1 για διάφορες
τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους................................................. 138
Σχήμα 3.14 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 5, dθ = 5 για διάφορες
τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους................................................. 138
Σχήμα 3.15 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος εύκαμπτων τοίχων με dw = 40, dθ = 0 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. .............................................................. 139
Σχήμα 3.16 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 40, dθ = 0.5 για διάφορες
τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους................................................. 139
Σχήμα 3.17 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 40, dθ = 1 για διάφορες
τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους................................................. 140
Σχήμα 3.18 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 40, dθ = 5 για διάφορες
τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους................................................. 140
Σχήμα 3.19 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 0, dθ = 0 (δύσκαμπτοι τοίχοι) για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους και συχνότητα διέγερσης ίση με την ιδιοσυχνότητα του άπειρου
εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου
εδάφους...................................................................................................................... 144
Σχήμα 3.20 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 0, dθ = 5 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους και
συχνότητα διέγερσης ίση με την ιδιοσυχνότητα του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει
τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους........................................... 144
Σχήμα 3.21 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 40, dθ = 0 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους και
συχνότητα διέγερσης ίση με την ιδιοσυχνότητα του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει
τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους........................................... 145
Σχήμα 3.22 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 40, dθ = 5 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους και
συχνότητα διέγερσης ίση με την ιδιοσυχνότητα του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει
τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους........................................... 145
21
Σχήμα 3.23 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 0, dθ = 0 (δύσκαμπτοι τοίχοι) για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους και συχνότητα διέγερσης ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας
του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του
αντιστηριζόμενου εδάφους...........................................................................................146
Σχήμα 3.24 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 0, dθ = 5 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους και
συχνότητα διέγερσης ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας του άπειρου εδαφικού
στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους. ...........146
Σχήμα 3.25 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 40, dθ = 0 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους και
συχνότητα διέγερσης ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας του άπειρου εδαφικού
στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους. ...........147
Σχήμα 3.26 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 40, dθ = 5 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους και
συχνότητα διέγερσης ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας του άπειρου εδαφικού
στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους. ...........147
Σχήμα 3.27 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 λόγω
στατικής διέγερσης για διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων, οι οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. ..........................................149
Σχήμα 3.28 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 10 λόγω
στατικής διέγερσης για διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων, οι οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. ..........................................150
Σχήμα 3.29 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 για
διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων, οι
οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με την ιδιοσυχνότητα
της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την
αντιστηριζόμενη. .........................................................................................................150
Σχήμα 3.30 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 10 για
διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων, οι
οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με την ιδιοσυχνότητα
της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την
αντιστηριζόμενη. .........................................................................................................151
Σχήμα 3.31 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 για
διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων, οι
οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με το τριπλάσιο της
ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την
αντιστηριζόμενη. .........................................................................................................151
Σχήμα 3.32 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 10 για
διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων, οι
οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με το τριπλάσιο της
ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την
αντιστηριζόμενη. .........................................................................................................152
Σχήμα 3.33 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 για
διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων, οι
οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με το τριπλάσιο της
ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την
αντιστηριζόμενη. .........................................................................................................152
22
Σχήμα 3.34 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων στην περίπτωση
στατικής διέγερσης, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για
διάφορες τιμές της ευκαμψίας των τοίχων. Τοίχοι δύστρεπτοι. ..................................... 156
Σχήμα 3.35 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων στην περίπτωση
στατικής διέγερσης, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για
διάφορες τιμές της στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι............... 156
Σχήμα 3.36 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των
τοίχων. Τοίχοι δύστρεπτοι. Η συχνότητα διέγερσης ισούται με την ιδιοσυχνότητα του
άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το αντιστηριζόμενο. 157
Σχήμα 3.37 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι. Η συχνότητα διέγερσης ισούται με την
ιδιοσυχνότητα του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το
αντιστηριζόμενο. ......................................................................................................... 157
Σχήμα 3.38 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των
τοίχων. Τοίχοι δύστρεπτοι. Η συχνότητα διέγερσης ισούται με το τριπλάσιο της
ιδιοσυχνότητας του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το
αντιστηριζόμενο. ......................................................................................................... 158
Σχήμα 3.39 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι. Η συχνότητα διέγερσης ισούται με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τα ίδια
χαρακτηριστικά με το αντιστηριζόμενο. ....................................................................... 158
Σχήμα 3.40 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2
συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των τοίχων.
Τοίχοι στροφικά ανένδοτοι. ......................................................................................... 160
Σχήμα 3.41 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων συστήματος με
L / H = 10 συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των
τοίχων. Τοίχοι στροφικά ανένδοτοι. ............................................................................. 160
Σχήμα 3.42 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2
συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της στροφικής ενδοσιμότητας
των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι. ................................................................................... 161
Σχήμα 3.43 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων συστήματος με
L / H = 10 συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι............................................................. 161
Σχήμα 3.44 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2
συναρτήσει της ευκαμψίας τους για διάφορες τιμές της συχνότητας διέγερσης του
συστήματος (στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι στροφικά ανένδοτοι............. 164
Σχήμα 3.45 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων συστήματος με
L / H = 10 συναρτήσει της ευκαμψίας τους για διάφορες τιμές της συχνότητας διέγερσης
του συστήματος (στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι στροφικά ανένδοτοι. ..... 164
Σχήμα 3.46 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2
συναρτήσει της στροφικής ενδοσιμότητάς τους για διάφορες τιμές της συχνότητας
διέγερσης του συστήματος (στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι δύσκαμπτοι... 165
Σχήμα 3.47 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων συστήματος με
L / H = 10 συναρτήσει της στροφικής ενδοσιμότητάς τους για διάφορες τιμές της
συχνότητας διέγερσης του συστήματος (στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι
δύσκαμπτοι. ................................................................................................................ 165
23
Σχήμα 3.48 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων στην περίπτωση στατικής
διέγερσης, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες
τιμές της ευκαμψίας των τοίχων. Τοίχοι δύστρεπτοι......................................................167
Σχήμα 3.49 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων στην περίπτωση στατικής
διέγερσης, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες
τιμές της στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι..............................167
Σχήμα 3.50 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των
τοίχων. Τοίχοι δύστρεπτοι. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την ιδιοσυχνότητα
ταλάντωσης του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με το
αντιστηριζόμενο. .........................................................................................................168
Σχήμα 3.51 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την
ιδιοσυχνότητα ταλάντωσης του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες
με το αντιστηριζόμενο..................................................................................................168
Σχήμα 3.52 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των
τοίχων. Τοίχοι δύστρεπτοι. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το τριπλάσιο της
ιδιοσυχνότητας ταλάντωσης του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες
με το αντιστηριζόμενο..................................................................................................169
Σχήμα 3.53 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας ταλάντωσης του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τις
ίδιες ιδιότητες με το αντιστηριζόμενο. ..........................................................................169
Σχήμα 3.54 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2
συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των τοίχων.
Τοίχοι στροφικά ανένδοτοι στη βάση. ..........................................................................170
Σχήμα 3.55 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 10
συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των τοίχων.
Τοίχοι στροφικά ανένδοτοι στη βάση. ..........................................................................170
Σχήμα 3.56 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2
συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της στροφικής ενδοσιμότητας
στη βάση τους. Τοίχοι δύσκαμπτοι. ..............................................................................171
Σχήμα 3.57 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 10
συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της στροφικής ενδοσιμότητας
στη βάση τους. Τοίχοι δύσκαμπτοι. ..............................................................................171
Σχήμα 3.58 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2
συναρτήσει της ευκαμψίας τους για διάφορες τιμές της συχνότητας διέγερσης του
συστήματος (στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι στροφικά ανένδοτοι στη
βάση...........................................................................................................................173
Σχήμα 3.59 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 10
συναρτήσει της ευκαμψίας τους για διάφορες τιμές της συχνότητας διέγερσης του
συστήματος (στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι στροφικά ανένδοτοι στη
βάση...........................................................................................................................173
Σχήμα 3.60 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2
συναρτήσει της στροφικής ενδοσιμότητας στη βάση τους για διάφορες τιμές της
συχνότητας διέγερσης του συστήματος (στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι
δύσκαμπτοι..................................................................................................................174
24
Σχήμα 3.61 Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 10
συναρτήσει της στροφικής ενδοσιμότητας στη βάση τους για διάφορες τιμές της
συχνότητας διέγερσης του συστήματος (στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι
δύσκαμπτοι. ................................................................................................................ 174
Σχήμα 4.1 Προσομοίωμα συστήματος μονόπακτων, εύκαμπτων, και στροφικά ενδόσιμων
στη βάση τοίχων. Σε αυτό αναφέρεται η προτεινόμενη λύση του παρόντος κεφαλαίου.. 178
Σχήμα 4.2 Δράσεις στις στηρίξεις και παραμορφωμένη γεωμετρία μονόπακτων και
στροφικά ενδόσιμων στη βάση τοίχων. Η στροφική ενδοσιμότητα στη βάση ενός
μονόπακτου τοίχου δεν σημαίνει απαραίτητα και στροφή αυτού................................... 179
Σχήμα 4.3 Διάγραμμα ροπών μονόπακτων και στροφικά ενδόσιμων στη βάση τοίχων. 180
Σχήμα 4.4 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος δύσκαμπτων τοίχων με απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. .............................................................. 186
Σχήμα 4.5 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος με dw = 0, dθ = 0.5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. .............................................................. 186
Σχήμα 4.6 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος με dw = 0, dθ = 1 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. .............................................................. 187
Σχήμα 4.7 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 0, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. ........................................................ 187
Σχήμα 4.8 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 1, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. .............................................................. 188
Σχήμα 4.9 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 1, dθ = 0.5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. ........................................................ 188
Σχήμα 4.10 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 1, dθ = 1 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. .............................................................. 189
Σχήμα 4.11 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 1, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. .............................................................. 189
Σχήμα 4.12 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 5, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. ........................................................ 190
Σχήμα 4.13 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 5, dθ = 0.5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. ........................................................ 190
Σχήμα 4.14 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 5, dθ = 1 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. .............................................................. 191
Σχήμα 4.15 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 5, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. ........................................................ 191
25
Σχήμα 4.16 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 40, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους..........................................................192
Σχήμα 4.17 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 40, dθ = 0.5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους..........................................................192
Σχήμα 4.18 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 40, dθ = 1 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους..........................................................193
Σχήμα 4.19 Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους
συστήματος τοίχων με dw = 40, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους..........................................................193
Σχήμα 4.20 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 0, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την
ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του
αντιστηριζόμενου εδάφους...........................................................................................195
Σχήμα 4.21 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 0, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την
ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του
αντιστηριζόμενου εδάφους...........................................................................................195
Σχήμα 4.22 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 40, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την
ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του
αντιστηριζόμενου εδάφους...........................................................................................196
Σχήμα 4.23 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 40, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την
ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του
αντιστηριζόμενου εδάφους...........................................................................................196
Σχήμα 4.24 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 0, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες
με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.......................................................................198
Σχήμα 4.25 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 0, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες
με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.......................................................................198
Σχήμα 4.26 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 40, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες
με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.......................................................................199
26
Σχήμα 4.27 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 40, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες
με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους. ..................................................................... 199
Σχήμα 4.28 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 λόγω
στατικής διέγερσης για διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων, οι οποίοι φαίνονται στο Σχήμα........................................... 201
Σχήμα 4.29 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 10 λόγω
στατικής διέγερσης για διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων, οι οποίοι φαίνονται στο Σχήμα........................................... 201
Σχήμα 4.30 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 για
διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων, οι
οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με την ιδιοσυχνότητα
της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την
αντιστηριζόμενη. ......................................................................................................... 202
Σχήμα 4.31 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 10 για
διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων, οι
οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με την ιδιοσυχνότητα
της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την
αντιστηριζόμενη. ......................................................................................................... 202
Σχήμα 4.32 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 για
διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων, οι
οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με το τριπλάσιο της
ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την
αντιστηριζόμενη. ......................................................................................................... 203
Σχήμα 4.33 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 10 για
διάφορους συνδυασμούς της καμπτικής και στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων, οι
οποίοι φαίνονται στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με το τριπλάσιο της
ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την
αντιστηριζόμενη. ......................................................................................................... 203
Σχήμα 4.34 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 λόγω
στατικής διέγερσης για διάφορες τιμές της ευκαμψίας τέλεια πακτωμένων στη βάση
τοίχων, που φαίνονται στο Σχήμα. ............................................................................... 204
Σχήμα 4.35 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 για
διάφορες τιμές της ευκαμψίας των τέλεια πακτωμένων στη βάση τοίχων, που φαίνονται
στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με την ιδιοσυχνότητα της άπειρης
εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την αντιστηριζόμενη............ 204
Σχήμα 4.36 Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 για
διάφορες τιμές της ευκαμψίας των τέλεια πακτωμένων στη βάση τοίχων, που φαίνονται
στο Σχήμα. Η συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας της
άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την αντιστηριζόμενη.205
Σχήμα 4.37 Επίλυση του μονόπακτου τοίχου αντιστήριξης με τη μέθοδο των δυνάμεων
που βασίζεται στην αρχή των δυνατών έργων............................................................... 206
Σχήμα 4.38 Προσομοιώματα τοίχων αντιστήριξης που λύθηκαν σε διάφορα σημεία της
παρούσας εργασίας. Τοίχος: Α) Πρόβολος δύσκαμπτος και στροφικά ανένδοτος στη βάση
(Κεφάλαιο 2), Β) Πρόβολος εύκαμπτος και στροφικά ανένδοτος στη βάση (Κεφάλαιο 3),
Γ) Μονόπακτος δύσκαμπτος και στροφικά ενδόσιμος στη βάση (Κεφάλαιο 4). Ο
τελευταίος μπορεί να έχει στη βάση και απλή στήριξη, χωρίς στροφικό ελατήριο. ........ 211
27
Σχήμα 5.1 Δίκτυο Πεπερασμένων Στοιχείων για το σύστημα δύσκαμπτων τοίχων με L/H
= 2...............................................................................................................................216
Σχήμα 5.2 Δίκτυο Πεπερασμένων Στοιχείων για το σύστημα εύκαμπτων τοίχων με L/H =
2..................................................................................................................................216
Σχήμα 5.3 Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με την
προτεινόμενη ακριβή αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα του Wood [1973] για
διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης αποστασης μεταξύ των τοίχων. .......................218
Σχήμα 5.4 Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με την
προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις
τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], για σύστημα
δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ). ...............................................................................219
Σχήμα 5.5 Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με τη μέθοδο
των πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ). .............219
Σχήμα 5.6 Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με την
προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις
τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], για σύστημα
εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 5 ). .................................................................................220
Σχήμα 5.7 Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με τη μέθοδο
των πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 5 ). ...............220
Σχήμα 5.8 Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με την
προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις
τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], για σύστημα
εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 40 ).................................................................................221
Σχήμα 5.9 Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με τη μέθοδο
των πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 40 )...............221
Σχήμα 5.10 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις στην περίπτωση του συντονισμού
σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et
al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994],
για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ). ...........................................................222
Σχήμα 5.11 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις στην περίπτωση του συντονισμού
σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων
( dθ = 0, dw = 0 ). ..............................................................................................................222
Σχήμα 5.12 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις στην περίπτωση του συντονισμού
σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et
al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994],
για σύστημα εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 40 ).............................................................223
Σχήμα 5.13 Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις στην περίπτωση του συντονισμού
σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα εύκαμπτων τοίχων
( dθ = 0, dw = 40 )..............................................................................................................223
Σχήμα 5.14 Αδιαστατοποιημένες δυναμικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με την
προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις
τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], για σύστημα
δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ). ...............................................................................224
Σχήμα 5.15 Αδιαστατοποιημένες δυναμικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με τη μέθοδο
των πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ). .............224
Σχήμα 5.16 Αδιαστατοποιημένες δυναμικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με την
προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις
28
τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], για σύστημα
εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 40 ). ............................................................................... 225
Σχήμα 5.17 Αδιαστατοποιημένες δυναμικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με τη μέθοδο
των πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 40 ). ............. 225
Σχήμα 5.18 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης
σύμφωνα με την προτεινόμενη ακριβή αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα του
Wood [1973] για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ) συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων. .................................................... 226
Σχήμα 5.19 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης
σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et
al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994],
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές
της ευκαμψίας τους...................................................................................................... 226
Σχήμα 5.20 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης
σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας τους. ....................... 227
Σχήμα 5.21 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση του συντονισμού της
άπειρης εδαφικής στρώσης σύμφωνα με την προτεινόμενη ακριβή αναλυτική λύση με
βάση το προσομοίωμα του Wood [1973] για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 )
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων. ........................... 227
Σχήμα 5.22 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα
με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995],
με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], συναρτήσει
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας
τους............................................................................................................................. 228
Σχήμα 5.23 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα
με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας τους. ....................... 228
Σχήμα 5.24 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των
τοίχων L / H = 2 σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα
των Veletsos et al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and
Younan [1994], συναρτήσει της ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες
διέγερσης. ................................................................................................................... 229
Σχήμα 5.25 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των
τοίχων L / H = 2 σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της
ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες διέγερσης........................................... 229
Σχήμα 5.26 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των
τοίχων L / H = 10 σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα
των Veletsos et al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and
Younan [1994], συναρτήσει της ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες
διέγερσης. ................................................................................................................... 230
Σχήμα 5.27 Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των
τοίχων L / H = 10 σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της
ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες διέγερσης........................................... 230
Σχήμα 5.28 Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης
σύμφωνα με την προτεινόμενη ακριβή αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα του
Wood [1973] για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ) συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων. .................................................... 231
29
Σχήμα 5.29 Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης
σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et
al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994],
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές
της ευκαμψίας τους. .....................................................................................................231
Σχήμα 5.30 Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης
σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας τους.........................232
Σχήμα 5.31 Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση του συντονισμού της άπειρης
εδαφικής στρώσης σύμφωνα με την προτεινόμενη ακριβή αναλυτική λύση με βάση το
προσομοίωμα του Wood [1973] για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 )
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων.............................232
Σχήμα 5.32 Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα με
την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με
τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας
τους. ............................................................................................................................233
Σχήμα 5.33 Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα με
τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης
μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας τους...........................................233
Σχήμα 5.34 Αδιαστατοποιημένη ροπή για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των
τοίχων L / H = 2 σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα
των Veletsos et al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and
Younan [1994], συναρτήσει της ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες
διέγερσης.....................................................................................................................234
Σχήμα 5.35 Αδιαστατοποιημένη ροπή για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των
τοίχων L / H = 2 σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της
ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες διέγερσης. ..........................................234
Σχήμα 5.36 Αδιαστατοποιημένη ροπή για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των
τοίχων L / H = 10 σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα
των Veletsos et al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and
Younan [1994], συναρτήσει της ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες
διέγερσης.....................................................................................................................235
Σχήμα 5.37 Αδιαστατοποιημένη ροπή για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των
τοίχων L / H = 10 σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της
ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες διέγερσης. ..........................................235
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΙΝΑΚΩΝ
Πίνακας 2.1 Σύγκριση μεταξύ της αριθμητικής λύσης για αραιό και πυκνό δίκτυο Π.Σ. και
της αναλυτικής λύσης για τις ιδιοσυχνότητες διαφόρων ιδιομορφών. Λεία διεπιφάνεια
[Wood 1973]. .......................................................................................................................62
Πίνακας 2.2 Οι ιδιοσυχνότητες διαφόρων ιδιομορφών υπολογισμένες μέσω αριθμητικών
λύσεων για "εγκόλλητη" διεπιφάνεια τοίχου-εδάφους [Wood 1973]..................................62
30
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
31
32
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Όταν το Δεκέμβρη του 2005 συζητούσα με τον καθηγητή των αντισεισμικών της
Σχολής Ικάρων Δρ. Πρόδρομο Ψαρρόπουλο για μια διπλωματική εργασία αιχμής με ένα
τόσο δύσκολο θέμα όπως η συμπεριφορά των συστημάτων τοίχων αντιστήριξης κατά τη
διάρκεια ενός σεισμού, ήξερα ότι η εκπόνησή της θα απαιτούσε οπωσδήποτε μεγάλη
προσπάθεια από τη μεριά μου. Η διπλωματική αυτή εργασία ολοκληρώθηκε με επιτυχία
και είναι αυτή που κρατά ο αναγνώστης ανά χείρας.
Για την επιτυχία αυτή συνετέλεσαν διάφοροι παράγοντες. Η εξασφάλιση ενός
σωστού και ικανού υπόβαθρου γνώσεων από τον καθηγητή μου, η συνεργασία και η
βοήθεια που προσέφεραν σε κάθε μου πρόβλημα τόσο ο τελευταίος όσο και οι συνεργάτες
του, η αφιέρωση καθημερινά πολλών ωρών για την εκπόνησή της, εδώ και 15 μήνες,
πολλές φορές εις βάρος άλλων υποχρεώσεων, και η συγκέντρωση πληροφοριών και
αποτελεσμάτων από το διαδίκτυο, διάφορα συνέδρια, βιβλία και δημοσιεύσεις από
ελληνικά και ξένα περιοδικά με θέματα παρεμφερή με αυτό της παρούσας διπλωματικής
εργασίας είναι οι κυριότεροι από αυτούς.
Η επιλογή του θέματος έγινε με βάση το ενδιαφέρον του συγγραφέα για τον
αντισεισμικό σχεδιασμό των κατασκευών, αλλά και για τη χρηστική αξία των τοίχων
αντιστήριξης, οι οποίοι εμφανίζονται σε πολλές περιπτώσεις έργων, είτε μεμονωμένοι, είτε
ως τμήματα συνθετότερων κατασκευών. Αναλογιζόμενος την ευθύνη απέναντι στην
επιστημονική κοινότητα, που συνεπάγεται η παράδοση μιας καινοτομικής διπλωματικής
εργασίας με καθαρά ερευνητικό περιεχόμενο, που ξεφεύγει από τις μέχρι τώρα γνωστές
μεθόδους υπολογισμού, ο συγγραφέας κατέβαλλε πολύ μεγάλες προσπάθειες για την
επιστημονική πληρότητα της εργασίας και τις εμπεριστατωμένες απόψεις που περιέχονται
σε αυτήν.
Καλώς ή κακώς, μετά τους μεγάλους σεισμούς του 1981 και του 1999 στην Αθήνα
αλλά και αλλού στην Ελλάδα και στον κόσμο, ο τομέας των αντισεισμικών γνώρισε
μεγάλη ανάπτυξη και εφαρμογή σε πάσης φύσεως κατασκευές, συμπεριλαμβανομένων και
αυτών της Π.Α., ειδικά στις σεισμογενείς χώρες, όπως είναι η Ελλάδα. Έτσι, ενώ μέχρι και
πριν 15 χρόνια η δυναμική ανάλυση των κατασκευών ήταν κάτι ανύπαρκτο, σήμερα, δεν
νοείται στην Ελλάδα κατασκευή που δεν έχει σχεδιαστεί αντισεισμικά. Όλα τα τελευταία
προγράμματα πεπερασμένων στοιχείων, που χρησιμοποιούνται από τους μηχανικούς,
παρέχουν τη δυνατότητα δυναμικής ανάλυσης των κατασκευών.
33
Τα συστήματα τοίχων αντιστήριξης αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι σχεδόν όλων
των έργων πολιτικού μηχανικού που έρχονται σε επαφή με το έδαφος. Ο σχεδιασμός
μεμονωμένων τοίχων αντιστήριξης ξεκίνησε από τα μέσα του 17ου αιώνα για να φτάσει
μέχρι τις σύγχρονες μεθόδους σχεδιασμού εκ των οποίων πολλές αναλύονται στην
παρούσα εργασία. Μολονότι πολλά μένουν ακόμα άγνωστα όσον αφορά τη δυναμική
συμπεριφορά των τοίχων αντιστήριξης, το πεδίο έρευνας έχει ωριμάσει σε τέτοιο βαθμό
ώστε να υπάρχουν σήμερα γενικά αποδεκτές θεωρίες και αναλυτικές διαδικασίες επίλυσης
για πολλά σημαντικά προβλήματα σχεδιασμού.
Η παρούσα διπλωματική εργασία ξεκίνησε ως προσπάθεια εξαγωγής αναλυτικών
λύσεων για ένα προσομοίωμα που αποτελείται από δύο τοίχους αντιστήριξης μεταξύ των
οποίων παρεμβάλλεται εδαφικό υλικό. Πειράματα με τέτοιου είδους συστήματα γίνονται
αυτή την περίοδο στο Milano της Ιταλίας. Μεταξύ των ερευνητών που εμπλέκονται σε
αυτά είναι και ο καθηγητής μου, ο οποίος έλαβε υπόψη του τα αποτελέσματα της
παρούσας εργασίας προκειμένου να συντονίσει τα πειράματα και να δώσει οδηγίες για τη
διαμόρφωση των ιδιοτήτων των κατασκευών που μελετήθηκαν σε αυτά.
Σκοπός αυτής της διπλωματικής εργασίας είναι να εισάγει τον αναγνώστη στις
έννοιες, θεωρίες, και διαδικασίες επίλυσης προβλημάτων που αφορούν συστήματα τοίχων
αντιστήριξης. Προσφέρεται ως ένα βοήθημα στους μηχανικούς-ερευνητές που
ασχολούνται με τοίχους αντιστήριξης για την άντληση αποτελεσμάτων που μπορούν να
χρησιμοποιηθούν για περαιτέρω προώθηση της έρευνάς τους.
Πάντα ήταν η φιλοδοξία μου να ανακαλύψω και εγώ ένα πετραδάκι από την
απέραντη θάλασσα της αλήθειας. Ελπίζω ότι με την προσφορά ενός τέτοιου έργου στους
πολιτικούς μηχανικούς, στην Πολεμική Αεροπορία, και γενικά σε οποιονδήποτε
ενδιαφέρεται για τα αντισεισμικά ή τους τοίχους αντιστήριξης, οπωσδήποτε θα προωθηθεί
η επιστήμη, αλλά και ο αντισεισμικός σχεδιασμός των τοίχων αντιστήριξης θα πάρει νέα
διάσταση και θα αποκτήσει νέες προοπτικές.
34
Κεφάλαιο 1: Εισαγωγή
1. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΕΙΣΑΓΩΓΗ
35
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
αυτό θα σήμαινε σημαντική μείωση του κόστους κατασκευής. Αλλά αυτό δεν πρέπει να
γίνεται εις βάρος της ασφάλειας της κατασκευής, διότι μια ενδεχόμενη αστοχία της, εκτός
του ότι θα προκαλούσε βλάβες στην οδοποιία, θα υπήρχε κίνδυνος ανθρώπινων απωλειών.
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι είναι επιτακτικός ο σχεδιασμός των κατασκευών
αντιστηρίξεως ώστε να έχουμε ταυτόχρονα ασφάλεια και οικονομία. Αυτή ακριβώς είναι η
δουλειά του γεωτεχνικού μηχανικού, να συμβιβάσει κατάλληλα τα δυο αυτά αντιστρόφως
ανάλογα μεγέθη.
Το πρόβλημα της αντιστηρίξεως εδαφών είναι ένα από τα παλαιότερα στην γεωτεχνική
μηχανική. Μερικές από τις πρώτες και πιο βασικές αρχές της εδαφομηχανικής
αναπτύχθηκαν στην προσπάθεια μελέτης τοίχων αντιστηρίξεως. Πολλές διαφορετικές
προσεγγίσεις του προβλήματος έχουν γίνει και έχουν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία. Τα
τελευταία χρόνια η ανάπτυξη μεταλλικών, πολυμερικών και γεωσυνθετικών υλικών έχουν
οδηγήσει σε καινοτομικούς τύπους συστημάτων αντιστηρίξεως εδαφών.
Οι τοίχοι αντιστηρίξεως συχνά ταξινομούνται ανάλογα με τη μάζα τους, την ευκαμψία
τους και τις συνθήκες αγκυρώσεως. Ο τοίχος βαρύτητας είναι ο αρχαιότερος και
απλούστερος τύπος τοίχου αντιστηρίξεως. Είναι αρκετά παχύς και δύσκαμπτος, ώστε να
θεωρείται πρακτικά απαραμόρφωτος. Ως εκ τούτου, η παραμόρφωσή του συνίσταται από
μια οριζόντια μετατόπιση και μια στροφή. Οι τοίχοι μορφής προβόλου (αυτοευσταθή
πετάσματα), εκτός της μετατόπισης και της στροφής, υπόκεινται σε κάμψη και βασίζονται
στη δυσκαμψία τους για να αντισταθούν στις εδαφικές ωθήσεις. Η κατανομή των
ωθήσεων καθ’ ύψος εξαρτάται από τη σχετική δυσκαμψία και παραμορφωσιμότητα τοίχου
και εδάφους. Οι αγκυρωμένοι τοίχοι (πασσαλοσανίδες, πασσαλότοιχοι, διαφράγματα)
έχουν περιορισμένη δυνατότητα μετακίνησης λόγω συστημάτων αγκυρώσεως,
προεντεταμένων ή όχι. Σε περιπτώσεις τοίχων υπογείου ή ορισμένων τύπων ακροβάθρων
γεφυρών, η κορυφή των τοίχων είναι πρακτικά αμετακίνητη λόγω των κατασκευών που
αυτοί υποστηρίζουν. Η προοπτική των εγκάρσιων στηριγμάτων σε διαφορετικές θέσεις
κατά μήκος ενός τοίχου προβόλου (π.χ. μονόπακτος τοίχος ή συνεχής δοκός με πάκτωση
στην μία άκρη) ή της τοποθέτησης αγκυρίων σε διαφορετικές θέσεις κατά μήκος ενός
αγκυρωμένου τοίχου, μπορεί να διατηρήσει τις καμπτικές ροπές σε τόσο μικρά επίπεδα
ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σχετικά εύκαμπτες διατομές. Μια μεγάλη ποικιλία
36
Κεφάλαιο 1: Εισαγωγή
Ακρόβαθρα γεφυρών
37
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Τοίχος πρόβολος
Πολλοί σχετικά χαμηλοί τοίχοι είναι αυτού του τύπου. Οι πλευρικές τάσεις που
προκύπτουν λόγω βαρύτητας και λόγω οριζοντίων σεισμικών αδρανειακών δυνάμεων στο
έδαφος γενικά επιφέρουν σημαντική οριζόντια μετατόπιση του τοίχου. Αυτή η μετατόπιση
συμβαίνει κυρίως εξαιτίας της ολίσθησης και της περιστροφής της βάσης του τοίχου και
καμπτική παραμόρφωση στον κορμό του τοίχου. Η μετατόπιση του τοίχου είναι γενικά
επαρκώς μεγάλη, για να προκαλέσει τη μη γραμμική συμπεριφορά του εδάφους, ή ακόμα
και να προκαλέσει την πλήρη πλαστικοποίηση της εδαφικής μάζας πίσω από τον τοίχο.
Για να καθορίσουμε επακριβώς τις κατανομές των εδαφικών ωθήσεων στον τοίχο είναι
απαραίτητο να χρησιμοποιήσουμε τη μη γραμμική θεωρία, ή τη μέθοδο της οριακής
ισορροπίας.
Τοίχος βαρύτητας
Τοίχοι που είναι σημαντικά πιο άκαμπτοι από τον απλό τοίχο πρόβολο μπορούν να
χρησιμοποιηθούν. Πολλοί κρηπιδότοιχοι σε λιμάνια είναι αυτής της κατηγορίας. Η
οριζόντια μετατόπιση του τοίχου είναι αποτέλεσμα κυρίως της στροφής και της ολίσθησης
της βάσης. Συχνά οι παραμορφώσεις προκαλούμενες από σεισμό σχετικά ψηλών
κατασκευών αυτού του τύπου είναι επαρκώς μεγάλες για να προξενήσουν σημαντικά μη
γραμμική συμπεριφορά του εδάφους. Επειδή μια ακριβής ανάλυση είναι πολύ δύσκολο να
γίνει σε αυτήν την περίπτωση, μια χρήσιμη προσέγγιση είναι να υπολογίσουμε τις
εδαφικές ωθήσεις χρησιμοποιώντας και την θεωρία ελαστικότητας, και μια προσεγγιστική
μέθοδο πλαστικής ανάλυσης. Οι τοίχοι βαρύτητας μπορεί να έχουν σημαντικά μεγάλη
μάζα και έτσι η αδρανειακή τους δύναμη πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν.
38
Κεφάλαιο 1: Εισαγωγή
κατασκευάζεται κατά μήκος των κορυφών των κατακόρυφων τοιχείων. Αυτή επιβάλλει
επιπρόσθετη δυσκαμψία στα κατακόρυφα στοιχεία, αφού αποτρέπει την οριζόντια
μετακίνηση των κορυφών μεταξύ τους. Καμπτικές παραμορφώσεις συμβαίνουν στα
τμήματα των τοίχων ανάμεσα στην πάνω και κάτω πλάκα, αλλά αυτές μπορεί να είναι
τόσο μικρές ώστε μια ικανοποιητική ανάλυση να επιτυγχάνεται με την ελαστική θεωρία.
Ακρόβαθρα γεφυρών
Οι δυναμικές ωθήσεις που αναπτύσσονται στους τοίχους των ακρόβαθρων γεφυρών
εξαρτώνται πάρα πολύ από τον τύπο της σύνδεσης μεταξύ της ανωδομής της γέφυρας και
του ακρόβαθρου. Αν αυτή είναι πάκτωση ή άρθρωση τότε οι σεισμικές εδαφικές ωθήσεις
θα εξαρτηθούν σημαντικά από τις δυναμικές ιδιότητες της γέφυρας. Αν είναι οριζόντια
κύλιση τότε ο τοίχος μπορεί να συμπεριφερθεί με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτούς που
περιγράφηκαν παραπάνω.
39
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
εάν η σχετική μετακίνηση της θεμελίωσης της κατασκευής είναι αρκετή για να
δημιουργήσει μια πλαστική εντατική κατάσταση στους τοίχους η μέγιστη κατανομή των
εδαφικών ωθήσεων προφανώς θα καθοριστεί από τις παθητικές ωθήσεις και όχι από τις
ενεργητικές, όπως γίνεται στη μέθοδο Mononobe-Okabe. Οι δυνάμεις που δέχεται ο τοίχος
λόγω παθητικών ωθήσεων θα είναι περίπου δεκαπλάσιες από τις αντίστοιχες των
ενεργητικών.
Στη μελέτη τοίχων αντιστηρίξεως είναι απαραίτητο να ορίσουμε την αστοχία και τους
τρόπους με τους οποίους αυτή επέρχεται. Οι βασικές μορφές αστοχίας διακρίνονται στο
σχήμα 1.2. Υπό στατικές συνθήκες, στους τοίχους δρουν μαζικές δυνάμεις σχετιζόμενες με
τη μάζα του τοίχου, εδαφικές ωθήσεις και εξωτερικές δυνάμεις όπως αυτές που
μεταφέρονται από τα αγκύρια. Ένας σωστά σχεδιασμένος τοίχος επιτυγχάνει ισορροπία
αυτών των δυνάμεων χωρίς να επιβάλλει στο έδαφος διατμητικές τάσεις που να
πλησιάζουν την διατμητική αντοχή του. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη διάρκεια ενός σεισμού, οι
αδρανειακές δυνάμεις και οι μεταβολές στην αντοχή του εδάφους είναι πιθανό να
«παραβιάσουν» τις συνθήκες ισορροπίας και να προκαλέσουν μόνιμες παραμορφώσεις
στον τοίχο. Αστοχία, υπό μορφή ολίσθησης, στροφής, κάμψης, ή κάποιου άλλου
μηχανισμού, επέρχεται όταν οι μόνιμες αυτές παραμορφώσεις γίνουν υπερβολικές. Για να
δοθεί η απάντηση στο ερώτημα «ποιες παραμορφώσεις θεωρούνται υπερβολικές», πρέπει
να εξεταστούν πολλές παράμετροι.
Ολίσθηση συμβαίνει όταν δεν πληρούνται συνθήκες ισορροπίας των οριζοντίων
δυνάμεων (π.χ. όταν η συνισταμένη δύναμη των εδαφικών ωθήσεων υπερβαίνει τη
διαθέσιμη αντίσταση μέσω τριβής στη βάση του τοίχου). Ανατροπή συμβαίνει όταν δεν
ικανοποιείται η ισορροπία ροπών. Η περίπτωση αυτή περιλαμβάνει και την υπέρβαση της
φέρουσας ικανότητας του εδάφους θεμελιώσεως. Οι τοίχοι αντιστηρίξεως μπορεί να
υποστούν βλάβες λόγω ολικής αστάθειας τόσο του αντιστηριζόμενου εδάφους, όσο και
του εδάφους θεμελιώσεως. Τέτοιου είδους αστοχίες μπορούν να αντιμετωπιστούν ως τα
προβλήματα αστάθειας πρανών.
Οι τοίχοι μορφής προβόλου υπόκεινται στους ίδιους μηχανισμούς αστοχίας με τους
τοίχους βαρύτητας, καθώς επίσης και σε μηχανισμούς καμπτικής αστοχίας. Οι εδαφικές
ωθήσεις και οι καμπτικές ροπές εξαρτώνται από τη γεωμετρία, δυσκαμψία, και αντοχή του
40
Κεφάλαιο 1: Εισαγωγή
Σχήμα 1.2. Δυνατές μορφές αστοχίας τοίχων βαρύτητας και εύκαμπτων τοίχων.
41
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Η δυναμική απόκριση ακόμα και του πιο απλού τοίχου αντιστήριξης είναι αρκετά
πολύπλοκη. Οι μετακινήσεις του τοίχου και οι πιέσεις που ασκούνται σε αυτόν εξαρτώνται
από την απόκριση του εδάφους κάτω από τον τοίχο, την απόκριση του εδάφους
επιχώσεως, την αδρανειακή και καμπτική απόκριση του ίδιου του τοίχου, και τη φύση της
επιβαλλόμενης κίνησης. Από τη στιγμή που οι καλά τεκμηριωμένες επί τόπου μετρήσεις
απόκρισης τοίχων σε πραγματικούς σεισμούς είναι ελάχιστες, η κατανόηση του
φαινομένου προέρχεται κυρίως από πειράματα (πραγματικής κλίμακας, ή υπό κλίμακα σε
φυγοκεντριστή) και αριθμητικές αναλύσεις. Αυτά τα πειράματα και οι αναλύσεις, η
πλειονότητα των οποίων περιλαμβάνει τοίχους βαρύτητας, υποδεικνύουν ότι:
(α) Οι τοίχοι μετακινούνται λόγω οριζόντιας μετατόπισης ή/και λόγω στροφής. Το
σχετικό μέγεθος της οριζόντιας μετατόπισης ως προς τη στροφή εξαρτάται από τον
σχεδιασμό του τοίχου. Σε μερικούς τοίχους, «υπερισχύει» η μία μετακίνηση ως προς
την άλλη [Nadim and Whitman, 1984] ενώ σε άλλους συμβαίνουν και οι δυο εξίσου
[Siddharthan et al., 1992].
(β) Το μέγεθος και η κατανομή των δυναμικών ωθήσεων επηρεάζεται από τον τύπο της
μετακίνησης του τοίχου (π.χ. οριζόντια μετατόπιση, στροφή περί τη βάση ή στροφή
περί την κορυφή) [Sherif et al., 1982; Sherif and Fang, 1984].
(γ) Η συνισταμένη των εδαφικών ωθήσεων λαμβάνει τη μέγιστη τιμή της όταν ο τοίχος
«πλησιάζει» το έδαφος (δηλ. όταν η αδρανειακή δύναμη έχει φορά προς το
αντιστηριζόμενο έδαφος). Αντίστοιχα λαμβάνει την ελάχιστη τιμή όταν ο τοίχος έχει
«απομακρυνθεί» από το έδαφος.
42
Κεφάλαιο 1: Εισαγωγή
(δ) Η κατανομή των εδαφικών ωθήσεων καθ’ ύψος του τοίχου αλλάζει σχήμα καθώς ο
τοίχος μετακινείται. Συνεπώς, το σημείο εφαρμογής της συνισταμένης ώθησης
αλλάζει θέση. Βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο όταν ο τοίχος πλησιάζει το έδαφος
και στο χαμηλότερο σημείο όταν ο τοίχος έχει απομακρυνθεί από αυτό.
(ε) Οι δυναμικές ωθήσεις επηρεάζονται από τη δυναμική απόκριση του τοίχου και του
εδάφους επιχώσεως και δύνανται να αυξηθούν σημαντικά όταν η θεμελιώδης
συχνότητα της σεισμικής διέγερσης πλησιάζει την ιδιοσυχνότητα του συστήματος
τοίχου-εδάφους [Steedman and Zeng, 1990]. Το ίδιο ισχύει και για τις μόνιμες
μετατοπίσεις του τοίχου [Nadim, 1982]. Εξάλλου, επακόλουθο της δυναμικής
απόκρισης του συστήματος τοίχου-εδάφους είναι ορισμένα σημεία του τοίχου καθ’
ύψος να βρίσκονται εκτός φάσεως. Το φαινόμενο αυτό μπορεί να είναι ιδιαίτερα
έντονο σε περιπτώσεις όπου ο τοίχος δεν εδράζεται απλά στο έδαφος θεμελιώσεως,
αλλά είναι εγκιβωτισμένος σε αυτό.
(στ) Είναι δυνατόν να υπάρχουν αυξημένες παραμένουσες ωθήσεις στον τοίχο μετά το
τέλος ενός ισχυρού σεισμικού επεισοδίου [Whitman, 1990].
Μια συνήθης αντισεισμική μελέτη τοίχου αντιστήριξης περιλαμβάνει την εκτίμηση των
φορτίων που επιβάλλονται στον τοίχο κατά τη διάρκεια σεισμικής διέγερσης και έπειτα
την εξασφάλιση ότι ο τοίχος δύναται να αναλάβει τα φορτία αυτά με ασφάλεια. Καθώς η
εκτίμηση των πραγματικών φορτίων είναι πρακτικά αδύνατη, λόγω της πολυπλοκότητας
του φαινομένου, η εκτίμηση των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων γίνεται με χρήση
απλοποιητικών μεθόδων.
Η συμπεριφορά των τοίχων κατά τη διάρκεια των σεισμικών διεγέρσεων μπορεί να
ταξινομηθεί ευρέως σε τρεις κατηγορίες, που μπορούν να οριστούν με βάση την μέγιστη
τάση που αναπτύσσεται στο έδαφος δίπλα στον τοίχο. Για μετατοπίσεις της κατασκευής
που προκαλούνται από σεισμό ή φορτία βαρύτητας, οι οποίες είναι μικρές, μετρημένες σε
σχέση με ένα σημείο του εδάφους σε μια μέτρια απόσταση από τον κατασκευή, το έδαφος
δίπλα στον τοίχο θα αποκριθεί στην ουσία γραμμικά ελαστικά. Σε αυτή την κατηγορία
μεθόδων έχουν συνεισφέρει οι Matuo and Ohara [1960], Wood [1973] και οι Veletsos and
Younan [1994, 1995, 1997]. Σε επόμενο κεφάλαιο περιγράφονται αναλυτικά η
προσεγγίσεις αυτές, των οποίων η επαλήθευση και επέκταση αποτελεί σημαντικό κομμάτι
43
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
44
Κεφάλαιο 1: Εισαγωγή
τάσεις του εδάφους παίρνουν τιμές ενδιάμεσες ανάμεσα στην πλήρως ελαστική
συμπεριφορά και στην κατάσταση πλήρους πλαστικοποίησης. Αριθμητικές μέθοδοι, όπως
η μέθοδος των πεπερασμένων στοιχείων, μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Άλλος τρόπος
είναι να βρεθούν τα πάνω και κάτω όρια των ωθήσεων, που υπολογίζονται αντίστοιχα από
ελαστικές αναλύσεις, και αναλύσεις πλήρους πλαστικοποίησης. Έτσι, έχουν επικρατήσει
οι αναλύσεις οριακής ισορροπίας, οι οποίες χρησιμοποιούνται ευρέως, ακόμα και σε
περιπτώσεις που δεν είναι εφαρμόσιμες. Γενικά οι μηχανικοί δεν βασίζονται πολύ σε
ελαστικές μεθόδους: τις θεωρούν πολύ συντηρητικές, και συνεπώς αντιοικονομικές και
ακατάλληλες για εφαρμογή.
Από την άλλη μεριά οι ελαστικές αναλύσεις δεν λαμβάνουν υπόψη τους την
ενδοσιμότητα του συστήματος τοίχου-θεμελίωσης, που υφίσταται στην πράξη. Στην ουσία
ο πλήρως άκαμπτος, άστρεπτος, και αμετάθετος τοίχος αποτελεί μια εξιδανίκευση.
Εξάλλου, σχετικά μικρές παραμορφώσεις του τοίχου, μπορούν να οδηγήσουν σε
σημαντική τροποποίηση της κατανομής των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων, που
υπολογίζεται στην περίπτωση του ιδανικά άκαμπτου τοίχου, ενώ την ίδια στιγμή το
έδαφος διατηρεί πλήρως τη γραμμική ελαστική συμπεριφορά του. Κύριος σκοπός της
παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι ο υπολογισμός των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων
που αναπτύσσονται πίσω από τοίχους αντιστήριξης λόγω του αντιστηριζόμενου εδάφους,
του οποίου η συμπεριφορά παραμένει γραμμική ελαστική, κατά τη διάρκεια ενός σεισμού.
Κατά τη μελέτη των προκαλούμενων παραμορφώσεων ενός τοίχου είναι καλό να
θεωρήσουμε δύο οριακούς τύπους συμπεριφοράς:
(α) Στην πρώτη προσέγγιση, για έναν τοίχο που έχει πολύ μικρή μάζα σε σχέση με τη
μάζα του αντιστηριζόμενου εδάφους κοντά στον τοίχο, η παραμόρφωσή του θα
οφείλεται κυρίως στις πλευρικές εδαφικές ωθήσεις που δημιουργούνται λόγω των
αδρανειακών δυνάμεων του εδάφους και μπορεί να περιλαμβάνει παραμορφώσεις
καί του τοίχου, καί του εδάφους το οποίο μπορεί είτε να αντιστηρίζεται, είτε να
βρίσκεται στη βάση του τοίχου.
(β) Στην δεύτερη προσέγγιση, ο τοίχος θεωρείται ότι έχει μάζα συγκρίσιμη με τη μάζα
του αντιστηριζόμενου εδάφους, και έτσι οι δυναμικές σταθερές της κατασκευής,
δηλαδή του τοίχου (μάζα και δυσκαμψία) θα αποκτήσουν σημασία ως παράμετροι
στον καθορισμό των παραμορφώσεων. Ωστόσο, μπορεί να παρατηρηθεί
συμπεριφορά ενδιάμεση μεταξύ των δυο αυτών περιπτώσεων και συχνά αυτή
45
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
46
Κεφάλαιο 1: Εισαγωγή
• Ο υπολογισμός των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων που αναπτύσσονται πίσω από τους
τοίχους καθώς και των παραμορφώσεων που αυτοί υφίστανται λόγω των πρώτων.
• Ο υπολογισμός των δράσεων στα σημεία στήριξης των τοίχων (δηλαδή στη βάση σε
περίπτωση τοίχων προβόλων) δηλαδή των τεμνουσών και των ροπών.
47
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
48
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
Η μελέτη που έκανε ο Wood στο διδακτορικό του το 1973 υποκινήθηκε από την
έλλειψη που υπήρχε τότε σε καλώς ορισμένες μεθόδους και δεδομένα σχεδιασμού για τον
υπολογισμό των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων οι οποίες αναπτύσσονται σε κατασκευές
που αντιστηρίζουν εδάφη, τα οποία παραμένουν στην ελαστική περιοχή κατά τη διάρκεια
της σεισμικής διέγερσης.
Το προσομοίωμα του Wood αποτελείται από δύο άκαμπτους, άστρεπτους και
αμετακίνητους τοίχους, που συνδέονται μονολιθικά με μια άκαμπτη βάση, κάθετα προς
αυτή. Το όλο σύστημα μοιάζει με ένα ανάποδο Π (βλέπε Σχήμα 2.1). Τα δυο ακραία
κατακόρυφα σύνορα αντιπροσωπεύουν ανένδοτους τοίχους οι οποίοι είναι λείοι όταν
έρχονται σε επαφή με το αντιστηριζόμενο έδαφος. Αυτό σημαίνει ότι δεν του προσδίδουν
διατμητικές τάσεις. Το κατώτερο οριζόντιο σύνορο αντιπροσωπεύει ένα άκαμπτο στρώμα
βράχου, το οποίο δεν επιτρέπει καμία σχετική παραμόρφωση μεταξύ δυο οποιωνδήποτε
σημείων του. Μεταξύ των τοίχων υπάρχει έδαφος με σταθερά τα: μέτρo ελαστικότητας
μέτρο διάτμησης, και πυκνότητα. Το στρώμα αυτό υποβάλλεται σε σεισμική διέγερση,
ενώ το ζητούμενο είναι οι αναπτυσσόμενες σεισμικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους
τοίχους.
Ο Wood υπολογίζει το παραπάνω προσομοίωμα για τις εξής τρεις περιπτώσεις:
(α) στο σύστημα επιβάλλεται μια οριζόντια μοναδιαία επιτάχυνση (στατικές κατανομές)
(β) στο σύστημα δεν επιβάλλεται καμία επιτάχυνση, ούτε η άκαμπτη βάση διεγείρεται
από σεισμό, αλλά το σύστημα εκτελεί ελεύθερη ταλάντωση, εξαιτίας μιας αρχικής
διέγερσης (δυναμικές κατανομές).
(γ) επιβάλλεται μια αρμονική διέγερση στη βάση, για ικανό χρονικό διάστημα, έτσι
ώστε το σύστημα να περάσει σε μια σταθερή κατάσταση εξαναγκασμένης
ταλάντωσης στην οποία αυτό ταλαντώνεται με σταθερό πλάτος (δυναμικές
κατανομές).
Και στις τρεις περιπτώσεις, οι πλευρικοί τοίχοι δεν μεταφέρουν διατμητικές τάσεις στο
έδαφος, αλλά αποκλείουν την οριζόντια μετακίνησή του. Η άκαμπτη βάση αποκλείει και
49
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Ομογενές ελαστικό
y, v σy = 0 εδαφικό στρώμα
(επίπεδη ένταση)
τ xy = 0
u=0
Δύσκαμπτοι
τ xy = 0 τοίχοι
dw = dθ = 0
H
u=0
v=0
x, u
Άκαμπτη βάση
xg = X g eiωt
Σχήμα 2.1. Προσομοίωμα του Wood [1973]. Στο προσομοίωμα αυτό αναφέρεται και η πρώτη
προτεινόμενη λύση.
την οριζόντια και την κατακόρυφη μετακίνηση του εδάφους στο σύνορό της. Στην
ελεύθερη επιφάνεια δεν έχουμε ούτε ορθές ούτε διατμητικές τάσεις, όπως είναι
αναμενόμενο (βλέπε Σχήμα 2.1).
Οι βασικές υποθέσεις που κάνει ο Wood κατά τις επιλύσεις του αφορούν αφενός την
σεισμική διέγερση, και αφετέρου το σύστημα τοίχου – εδάφους.
Σεισμική διέγερση:
1. επιβάλλεται μια επιτάχυνση κάτω από το αντιστηριζόμενο έδαφος, στη βάση της
κατασκευής, ή σε οριζόντιο επίπεδο αναφοράς κάτω από την κατασκευή, η οποία
μεταβάλλεται αυθαίρετα με το χρόνο.
2. η κίνηση αυτή είναι χωρικά σταθερή, κατά μήκος της βάσης.
3. η χρονική εξάρτηση των συχνοτήτων που περιλαμβάνει η παραπάνω επιτάχυνση είναι
παρόμοια με αυτές που έχουν καταγραφεί σε πραγματικούς σεισμούς.
4. τα διατμητικά κύματα που φτάνουν στο αντιστηριζόμενο μέσο υπό μια ενδιάμεση
γωνία μεταξύ της καθέτου και της οριζόντιας, καθώς και τα επιφανειακά κύματα
έχουν μήκη κύματος τουλάχιστον δεκαπλάσια του ύψους του τοίχου.
50
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
Σύστημα τοίχου-εδάφους:
1. οι δυο τοίχοι και η βάση είναι τελείως άκαμπτοι.
2. δεν έχουμε υδατικές πιέσεις. Το έδαφος υποτίθεται ότι βρίσκεται σε κατάσταση μη
κορεσμού από το νερό.
3. το έδαφος είναι ισοτροπικό.
4. κάθε σημείο του εδάφους, βρίσκεται στη γραμμικά ελαστική περιοχή κατά τη διάρκεια
της σεισμικής διέγερσης.
2.1.1. 1ο προσομοίωμα
2
4γ H 2 ⎛ L ⎞ ∞
⎡1 ⎤
∑ ⎢⎣ n3 {− Bn sinh ry − Cn rye + Dn rye } cos rx ⎥⎦
− ry
και v= ⎜ ⎟
ry
(2.2)
Gπ 3k 2 ⎝ H ⎠ n =1,3,5,...
όπου
Bn , Cn , Dn , σταθερές που προσδιορίζονται από τις αρχικές συνθήκες κατά μήκος των
συνόρων του αντιστηριζόμενου μέσου,
k ' = 3 − 4ν ,
2(1 − ν )
k= ,
(1 − 2ν )
51
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
4γ L ∞
1
σx = ∑ [ {2 Bn cosh ry + Cn ( 2ry + k ' + 3) ery +
π 2k 2 n =1,3,5,.. n 2
(2.3)
+ Dn ( 2ry − k − 3) e ' − ry
− k }cos rx]
2
4γ L ∞
1
σy = ∑ [− {2 Bn cosh ry + Cn ( 2ry + k ' − 1) ery +
π 2k 2 n =1,3,5,... n 2
(2.4)
+ Dn ( 2ry − k + 1) e ' − ry
− k + 2}cos rx]
2
4γ L ∞
τ xy =
π 2k 2
∑
n =1,3,5,...
{
⎡1
⎢⎣ n 2 2 Bn sinh ry + Cn ( 2ry + k + 1) e + Dn ( −2ry + k + 1) e
' ry ' − ry ⎤
sin rx ⎥ (2.5)
⎦
}
Κατά συνέπεια η συνισταμένη δύναμη και ροπή ως προς τη βάση του τοίχου δίνονται από
τις σχέσεις:
4γ L2 ∞
1
Fsr = ∑ [ {2 Bn sinh rH + Cn ( 2rH + k ' + 1) e rH +
π 3k 2 n =1,3,5,... n3 (2.6)
+ Dn ( −2rH + k + 1) e ' − rH
− ( Cn + Dn ) ( k + 1) − k rH }]
' 2
4γ L3 ∞
1
M sr =
π 4k 2
∑
n =1,3,5,...
[
n4
{2 Bn ( rH sinh rH − cosh rH + 1) +
{
+ Cn 2r 2 H 2 − 4rH + 4 + ( rH − 1) ( k ' + 3) e rH + } (2.7)
+ D {−2r H
n
2 2
− 4rH − 4 + ( rH + 1) ( k + 3) e '
} − rH
+
( rHk )
2
+ ( Cn − Dn ) ( k − 1) '
− }]
2
όπου:
nπ
r= , n = 1,3,5,....
L
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο διδακτορικό του Wood υπάρχει ένα λάθος,
πιθανόν τυπογραφικό. Στο πρώτο κλάσμα της σχέσης (2.7) ο παρονομαστής έχει γραφτεί
ως π 3 k 2 , ενώ κανονικά θα έπρεπε να έχει γραφτεί ως παραπάνω.
Στη συνέχεια το προσομοίωμα αυτό επιλύθηκε από τον Wood τόσο για λεία επιφάνεια
αναλυτικά, όσο και για εγκόλλητη επιφάνεια με τη βοήθεια της μεθόδου των
πεπερασμένων στοιχείων. (βλ. Σχήμα 2.6). Η διαφορά των δυο ειδών επιφάνειας έγκειται
στο γεγονός ότι η πρώτη επιτρέπει τη σχετική μετατόπιση τοίχου-εδάφους στη
διεπιφάνεια, αφού δεν μεταβιβάζονται διατμητικές τάσεις, ενώ η δεύτερη δεν επιτρέπει
52
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
αναπτύσσονται πίσω από τους τοίχους συναρτήσει του ύψους από τη βάση y για
διάφορες τιμές του λόγου Poisson του αντιστηριζόμενου μέσου, για στατική διέγερση
μοναδιαίας επιτάχυνσης και L / H = 2 . Διακρίνεται ότι για ύψος από τη βάση περί το
0.8H και λόγο απόστασης τοίχων προς ύψος L / H = 2 οι ωθήσεις που αναπτύσσονται
πίσω από τον τοίχο είναι περίπου 0.835γ H , ανεξάρτητα από το λόγο Poisson του
αντιστηριζόμενου εδάφους. Κάτω από το ύψος αυτό οι ωθήσεις αυξάνονται με την αύξηση
του λόγου Poisson, και πάνω από το ύψος αυτό οι ωθήσεις μειώνονται με την αύξηση του
λόγου Poisson. Αλλά γενικότερα διαπιστώνεται ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ
των ωθήσεων για διάφορες τιμές του λόγου Poisson ν.
Στο Σχήμα 2.3 παρουσιάζονται οι αδιαστατοποιημένες τάσεις που αναπτύσσονται πίσω
από τον τοίχο συναρτήσει του ύψους από τη βάση για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων, στην περίπτωση στατικής διέγερσης
μοναδιαίας επιτάχυνσης και λόγο Poisson ν = 0.3 . Παρατηρούμε ότι όσο αυξάνει η
απόσταση μεταξύ των τοίχων τόσο αυξάνονται και οι ωθήσεις που δέχεται ο κάθε τοίχος.
Όμως για αποστάσεις τοίχων δεκαπλάσιες του ύψους τους ή και μεγαλύτερες, η αύξηση
αυτή είναι αμελητέα, και οι ωθήσεις πρακτικά σταθεροποιούνται στην κατανομή που
εμφανίζουν για L/H = 10.
Με βάση το Σχήμα 2.6 διαπιστώνεται ότι η ροπή αυξάνεται με την αύξηση της
απόστασης μεταξύ των τοίχων και με την αύξηση του λόγου Poisson. Μετά όμως από
L / H > 5 η ροπή παραμένει πρακτικά σταθερή και ίση περίπου με 0.55 γ H 3 για λόγο
Poisson 0.3. Η εξάρτηση της ροπής από το λόγο Poisson και συνεπώς από το υλικό του
αντιστηριζόμενου μέσου μπορεί να παρατηρηθεί σε συστήματα με L / H > 2 . Αυτό είναι
ένα σημαντικό συμπέρασμα διότι σε συστήματα αντιστήριξης με L / H < 2 μπορούμε να
υπολογίσουμε την στατική ροπή στη βάση κάθε τοίχου γνωρίζοντας μόνο την πυκνότητα
του υλικού που υπάρχει μεταξύ των τοίχων. Αυτό εξηγείται εύκολα διότι σε τέτοια
53
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
ν=0.1
ν=0.2 7
ν=0.3
ν=0.4
6
4 y
0
0.8 0.6 0.4 0.2
σx /γ H
Σχήμα 2.2. Αδιαστατοποιημένες τάσεις σ x / γ H που αναπτύσσονται πίσω από τον τοίχο συναρτήσει
του ύψους από τη βάση y για διάφορες τιμές του λόγου Poisson ν του αντιστηριζόμενου
μέσου. Στατική διέγερση μοναδιαίας επιτάχυνσης. Λαμβάνεται L/H = 2.
4 y
σx /γ H
Σχήμα 2.3. Αδιαστατοποιημένες τάσεις σχ / γ H που αναπτύσσονται πίσω από τον τοίχο συναρτήσει
του ύψους από τη βάση (y), για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης L/H
μεταξύ των τοίχων. Στατική διέγερση μοναδιαίας επιτάχυνσης. Λαμβάνεται ν=0.3
54
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
ουσιαστικά μέσω ορθών δυνάμεων επάνω στους τοίχους, και δεν μπορούν να
μεταφερθούν στη βάση μέσω διατμητικών δυνάμεων αφού η διεπιφάνεια βάσης – εδάφους
είναι πολύ μικρότερη από τη διεπιφάνεια τοίχων-εδάφους. Η μάζα του αντιστηριζόμενου
μέσου αυξάνεται γραμμικά με την αύξηση του L . Συνεπώς θα αυξάνεται γραμμικά και η
δύναμη που ασκείται στους τοίχους, εφόσον αυτή όπως δικαιολογήσαμε παραπάνω είναι
ίση με την αδρανειακή δύναμη του μέσου. Η τελευταία εξαρτάται προφανώς μόνο από την
πυκνότητα και κανένα άλλο χαρακτηριστικό του μέσου, και έτσι δικαιολογείται η ταύτιση
των τεσσάρων καμπυλών στο διάστημα L / H = 0 έως 2. Έτσι είναι λογικό να περιμένουμε
ότι η δύναμη και η ροπή στη βάση του τοίχου θα αυξάνονται γραμμικά με το πηλίκο
L / H . Με τον ίδιο συλλογισμό μπορούμε να εξηγήσουμε και την αρχική γραμμικότητα
και ταύτιση των καμπυλών του διαγράμματος της δύναμης στη βάση του τοίχου, το οποίο
επίσης για L / H < 1 επιτρέπει τον υπολογισμό της με βάση μόνο την πυκνότητα του
μέσου. Όπως και προηγουμένως, η τέμνουσα στη βάση του τοίχου αυξάνεται με την
απόσταση μεταξύ των τοίχων και με την αύξηση του λόγου Poisson, αλλά και αυτή
σταθεροποιείται περίπου στην τιμή 0.95γ H 2 για λόγο Poisson ν = 0.3 όταν L / H > 5 .
Παρατηρούμε επίσης ότι για αύξηση του λόγου Poisson κατά 0.1 η αύξηση της τέμνουσας
στη βάση του τοίχου θα είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη αύξηση της ροπής σε αυτή
με την προϋπόθεση ότι L / H > 5 (σταθεροποιημένες δυνάμεις, ροπές).
Το 1ο προσομοίωμα μπορεί εύκολα να επιλυθεί και μέσω των γραμμικών τελεστών
παραγώγων ως προς τις χωρικές συντεταγμένες του αντιστηριζόμενου μέσου. Αυτό
συνιστά τη μετατροπή του ζεύγους διαφορικών εξισώσεων σε μια μόνο διαφορική
εξίσωση μεταξύ πινάκων:
Lu ( x, y) + F = 0 (2.8)
⎡ Fx ⎤ ⎡ −γ ⎤
όπου F = ⎢ ⎥ = ⎢ ⎥ είναι το διάνυσμα της αδρανειακής δύναμης που ασκείται στο
⎣ Fy ⎦ ⎣ 0 ⎦
⎡ u ( x, y , t ) ⎤
αντιστηριζόμενο μέσο, και u ( x, y, t ) = ⎢ ⎥ το διάνυσμα των συνιστωσών της
⎣v ( x, y, t ) ⎦
μετατόπισης u και v.
55
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
ν=0.4
1.0
ν=0.3
ν=0.2
ν=0.1
0.8
0.6
Fsr / γ H 2
0.4
0.2
0 2 4 6 8 10 12 14 16 18 20
L/H
Σχήμα 2.4. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα Fsr / γ H 2 που ασκείται στη βάση του τοίχου συναρτήσει
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων L/H για διάφορες τιμές του
λόγου Poisson ν. Στατική διέγερση μοναδιαίας επιτάχυνσης.
0.6 ν=0.4
ν=0.3
ν=0.2
0.5 ν=0.1
0.4
M sr / γ H 3 0.3
0.2
0.1
0 2 4 6 8 10 12 14 16 18 20
L/H
Σχήμα 2.5. Αδιαστατοποιημένη ροπή M sr / γ H 3 που ασκείται στη βάση του τοίχου συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης των τοίχων L/H, για διάφορες τιμές του λόγου Poisson ν.
Στατική διέγερση μοναδιαίας επιτάχυνσης.
56
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
F, όπως βλέπουμε και από τη σχέση (2.8). Μειονέκτημα της μεθόδου αυτής είναι ότι για
τιμές L / H > 5 η σύγκλιση του απειροαθροίσματος καθυστερεί διότι απαιτούνται πολλοί
όροι για να επιτευχθεί σχετικά καλή προσέγγιση.
2.1.2. 2ο προσομοίωμα
⎧ ( r 2 + β 2 ) ⎫⎪
2
⎪
⎨4βα + ⎬ sinh α H sinh β H −
⎪⎩ αβ ⎪⎭
(2.9)
⎪ 2 (r + β ) ⎪
⎧ 2 2 2 ⎫
− ⎨ 4r + ⎬ cosh α H cosh β H + 4 ( r + β ) = 0
2 2
2
⎪⎩ r ⎪⎭
όπου:
⎛ nH ⎞ Ω n ,m
2 2
α = π ⏐⎜ ⎟ − ⏐ (2.10)
⎝ L ⎠ 4k 2
⎛ nH ⎞ Ω n , m
2 2
β = π ⏐⎜ ⎟ − ⏐ (2.11)
⎝ L ⎠ 4
ωn , m
Ω n,m =
ωs
και
π Vs
ωs =
2H
Από την εξίσωση (2.9) προκύπτουν ως λύσεις οι ιδιοσυχνότητες ω n , m για τις διάφορες
57
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
τιμές του n . Η εκφυλισμένη μορφή της λύσης κατά την οποία οι μετατοπίσεις είναι
σταθερές σε σχέση με την οριζόντια διεύθυνση (ιδιομορφές καθαρής κατακόρυφης ορθής
παραμόρφωσης) είναι:
ω0,m =
( 2m − 1) πVd , m = 1, 2,3,...
2H
Αποδεικνύεται ότι οι λύσεις εξαρτώνται μόνο από το λόγο Poisson ν και από καμία
άλλη ελαστική σταθερά. Καθώς το L / nH τείνει στο άπειρο, οι ιδιοσυχνότητες του
εδάφους προσεγγίζουν ασυμπτωτικά την οριζόντια διατμητική ιδιοσυχνότητα και την
κατακόρυφη ορθή ιδιοσυχνότητα του άπειρου ελαστικού εδαφικού στρώματος.
Η εύρεση των ιδιοσυχνοτήτων, και συνεπώς των ιδιομορφών του προβλήματος, είναι
θέμα αριθμητικής μεθόδου μέσω προγράμματος ηλεκτρονικού υπολογιστή.
2.1.3. 3ο προσομοίωμα
d 2 u ( x, y , t ) d u ( x, y , t ) d 2 ub (t )
Lu ( x, y , t ) = ρ + c + ρ (2.12)
dt 2 dt dt 2
Εδώ ο Wood δεν κάνει αναλυτικούς υπολογισμούς, αλλά αφού μετασχηματίσει κατά
58
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
Fourier τις διαφορικές εξισώσεις της επίπεδης έντασης, περιορίζεται κυρίως στην
περιγραφή της διαδικασίας υπολογισμού των ωθήσεων, χωρίς να εξάγει αναλυτικούς
τύπους άμεσα χρησιμοποιήσιμους. Η παραπάνω διαδικασία είναι πολύ δύσκολο να
αναλυθεί με πράξεις, επειδή ο υπολογιστικός φόρτος είναι μεγάλος. Τα διαγράμματα που
παραθέτει προκύπτουν από πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή, που έχει τη δυνατότητα
να εκτελέσει τους υπολογισμούς που απαιτούνται σε εύλογο χρονικό διάστημα. Τελικά, οι
ωθήσεις στον τοίχο υπολογίζονται ως:
σ x (0, y, t ) = Lp u ( x, y, t ) (2.14)
αντιστηριζόμενου μέσου, τέτοιος ώστε όταν δρα στο διάνυσμα u να δίνει τις ορθές τάσεις
πίσω από τον τοίχο, σ x (0, y, t ) .
59
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Σχήμα 2.6. Αδιαστατοποιημένες τάσεις που αναπτύσσονται πίσω από τον τοίχο συναρτήσει του
αδιαστατοποιημένου ύψους από τη βάση y/H, για λεία διεπιφάνεια (αναλυτική λύση) και
για εγκόλλητη διεπιφάνεια (πεπερασμένα στοιχεία), για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων (L/H). Στατική διέγερση μοναδιαίας
επιτάχυνσης.
60
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
Σχήμα 2.7. Διάγραμμα της ενίσχυσης της τέμνουσας στη βάση του τοίχου, σε σχέση με αυτή που
προκύπτει από στατικές ωθήσεις, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης συχνότητας της
διέγερσης (modulus). Αναλυτική λύση. Λεία διεπιφάνεια.
Σχήμα 2.8. Διάγραμμα της ενίσχυσης της ασκούμενης ροπής στη βάση του τοίχου, σε σχέση με αυτήν
που ασκείται κάτω από στατικές συνθήκες, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
συχνότητας (modulus). Αναλυτική λύση. Λεία διεπιφάνεια.
61
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Πίνακας 2.1. Σύγκριση μεταξύ της αριθμητικής λύσης για αραιό και πυκνό δίκτυο Π.Σ. και της
αναλυτικής λύσης για τις ιδιοσυχνότητες διαφόρων ιδιομορφών. Λεία διεπιφάνεια
[Wood 1973].
ΙΔΙΟΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ, ΕΓΚΟΛΛΗΤΗ
ΔΙΕΠΙΦΑΝΕΙΑ, L/H=3
ΙΔΙΟΜΟΡΦΗ ΑΔΙΑΣΤ. ΙΔΙΟΣΥΧΝΟΤΗΤΑ Ωn,m
ΤΥΠΟΣ, ΤΑΞΗ
ΑΡΑΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΠΥΚΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
1 * 1,537 1,532
2 2,03 2,01
3 2,85 2,78
4 * 3,45 3,36
5 * 3,61 3,56
6 4,27 4,06
7 4,92 4,8
8 5,24 5,02
* : Αυτές οι ιδιομορφές συμβάλλουν σημαντικά στη στατική συνισταμένη δύναμη.
προβλήματος: δύο τοίχοι, δύσκαμπτη βάση. Το πρόβλημα αυτό το έλυσαν και υπολόγισαν
τις αναπτυσσόμενες εδαφικές ωθήσεις στους τοίχους και για τις δυο ακραίες περιπτώσεις,
οι οποίες στην περίπτωση του πολύ εύκαμπτου τοίχου πλησίαζαν αυτές των Mononobe-
Okabe, και στην περίπτωση του ιδανικά άκαμπτου τοίχου συμφωνούσαν με αυτές του
Wood.
Το προσομοίωμα που επιλύουν οι Veletsos et al. είναι ένα ομοιόμορφο στρώμα
γραμμικού ιξωδοελαστικού μέσου μήκους L και ύψους H , που είναι ελεύθερο στην πάνω
επιφάνειά του, είναι πλήρως πακτωμένο σε μια τελείως άκαμπτη βάση, μη δυνάμενη να
παραμορφωθεί, και αντιστηρίζεται κατά μήκος των κατακορύφων συνόρων του από
τελείως άκαμπτους και άστρεπτους τοίχους. Τα ύψη των τοίχων και του εδαφικού
στρώματος θεωρούνται ίσα. Οι τοίχοι είναι τέλεια πακτωμένοι στη βάση. Οι βάσεις τόσο
των τοίχων όσο και του μέσου υπόκεινται σε μια αμετάβλητη χωρικά οριζόντια κίνηση η
επιτάχυνση της οποίας είναι σε κάθε χρονική στιγμή x g (t ) και η μέγιστη τιμή της είναι
X g . Η απόσβεση υλικού για το μέσο θεωρείται ότι είναι του σταθερού υστερητικού
∂u Ομογενές ελαστικό
=0 εδαφικό στρώμα
y, v ∂h (επίπεδη ένταση)
τ xy 0
u=0 Δύσκαμπτοι
τοίχοι
dw = dθ = 0
H
x, u
Άκαμπτη βάση
xg = X g eiωt
Σχήμα 2.9. Προσομοίωμα του συστήματος δύσκαμπτων τοίχων των Veletsos et al. [1995].
63
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
∂v
=0 (2.15)
∂x
Από την εξίσωση αυτή, από την σχέση μεταξύ των διατμητικών τάσεων και
παραμορφώσεων που περιγράφει την ελαστική συμπεριφορά του μέσου, και από τις
συνοριακές συνθήκες στην ελεύθερη επιφάνεια του μέσου και στη βάση, προκύπτουν οι
ιδιομορφές ταλάντωσης του αντιστηριζόμενου μέσου, αν θεωρήσουμε ότι αυτές δεν
μεταβάλλονται με την απόσταση από τους τοίχους:
( 2n − 1) π
Yn ( h) = sin h (2.16)
2
Η υπόθεση αυτή αποδεικνύεται ότι είναι απόλυτα ακριβής στην περίπτωση που το
απειροστών διαστάσεων εδαφικό στοιχείο βρίσκεται σε άπειρη (πρακτικά πολύ μεγάλη)
απόσταση από τον τοίχο, δηλαδή όταν έχουμε εδαφική στρώση που εκτείνεται στο άπειρο
και από δεξιά και από αριστερά. Η παραπάνω προσέγγιση είναι γνωστή στη διεθνή
βιβλιογραφία ως “προσέγγιση διατμητικής δοκού”.
Βέβαια, κατά την επίλυση των διαφορικών εξισώσεων της επίπεδης έντασης δεν
λαμβάνεται υπόψη η εξίσωση (2.15), αλλά η συνάρτηση μετατόπισης εκφράζεται σαν
γραμμικός συνδυασμός των ιδιομορφών ταλάντωσης του μέσου, Yn , υπολογισμένες με
βάση την υπόθεση ότι αυτό συμπεριφέρεται σαν μια σειρά κάθετων πρόβολων
διατμητικών δοκών, όπως φαίνεται στην εξίσωση (2.16). Οι Veletsos et al. κάνουν κι
ορισμένες άλλες υποθέσεις, απλοποιώντας έτσι τους υπολογισμούς, όχι κατ’ ανάγκη εις
βάρος της ακρίβειας:
64
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
(α) Θεωρούν ότι δεν εκδηλώνονται σε κανένα σημείο του μέσου κάθετες ορθές τάσεις,
δηλ. σ y = 0 σε κάθε σημείο του μέσου, και
2 ∂ 2u ∂ 2u ∂ 2u
G * 2 + G * 2 − ρ H 2 2 = ρ H 2 xg (t ) (2.17)
1 −ν ∂ξ ∂h ∂t
και καμία από τις παραδοχές (α) και (β) που προαναφέρθηκαν. Αυτές χρησιμοποιούνται
στη δημοσίευση των Veletsos andYounan [1994] όπου το προσομοίωμα προς επίλυση
περιλαμβάνει μόνο έναν τοίχο, και ημιάπειρη οριζόντια εδαφική στρώση. Εκεί γίνεται η
εξαγωγή παρόμοιας διαφορικής εξίσωσης με την παραπάνω:
2 −ν * ∂ 2u * ∂ u
2
2 ∂ u
2
G + G − ρ H = ρ H 2 xg (t ) (2.19)
1 −ν ∂ξ 2 ∂h 2 ∂t 2
Με βάση τις εξισώσεις (2.18) και (2.19) οι Veletsos et al. [1995] αποδεικνύουν ότι η
οριζόντια μετατόπιση, και οι ωθήσεις πίσω από τον τοίχο δίνονται από τους τύπους:
16 ρ X g H
2 ∞
1 1 − f n (ξ ) ⎛ nπ ⎞
u (ξ , h, t ) = −
π3 G
∑
n =1,3,.. n 1 − φn + iδ
3 2
sin ⎜
⎝ 2
h ⎟ eiωt
⎠
(2.20)
8ψ 0 ∞
1 1 + iδ α L ⎛ nπ ⎞
και σ w = σ (0, h, t ) = −
π 2
ρ Xg H ∑
n =1,3,.. n
2
1 − φn + iδ
2
tanh n sin ⎜
2H ⎝ 2
h ⎟eiωt
⎠
(2.21)
αντίστοιχα, όπου:
65
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
2
ψ0 = ,
1 −ν
nπ φn 2
αn = 1− ,
2ψ 0 1 + iδ
δ ο συντελεστής απόσβεσης,
1ω π us
και φn = , όπου ω1 = η πρώτη ιδιοσυχνότητα ταλάντωσης της εδαφικής
n ω1 2H
στρώσης που εκτείνεται εκατέρωθεν στο άπειρο, αν θεωρηθεί ότι συμπεριφέρεται σαν
σύνολο διατμητικών δοκών, όπου us = G / ρ είναι η ταχύτητα των διατμητικών κυμάτων
του μέσου και τέλος
⎡ ⎛ L ⎞⎤
cosh ⎢α n ⎜ − ξ ⎟⎥
f n (ξ ) = ⎣ ⎝ 2H ⎠⎦
α L
cosh n
2H
Οπότε τελικά η οριζόντια δύναμη και η ροπή στη βάση του τοίχου δίνονται από την
ολοκλήρωση των τάσεων καθ’ ύψος του τοίχου:
16ψ 0 ∞
1 1 + iδ α L
Qb (t ) = −
π 3
ρ Xg H2 ∑
n =1,3,.. n
3
1 − φn + iδ
2
tanh n eiωt
2H
(2.22)
n −1
32ψ 0 ∞
( −1) 2 1 + iδ α L
M b (t ) = −
π 4
ρ XgH3 ∑
n =1,3,.. n 4
1 − φn + iδ
2
tanh n eiωt
2H
(2.23)
Στα Σχήματα 2.10 και 2.11 φαίνονται διαγράμματα στα οποία παρουσιάζεται η λύση
των Veletsos et al. [1995] για το μοντέλο που αναφέρθηκε, σε μορφή αποτελεσμάτων που
έχουν αδιαστατοποιηθεί κατά δύο τρόπους: Πρώτα κατά ρ X g HL / 2 για την τέμνουσα και
κατά ρ X g HL / 4 για τη ροπή αντίστοιχα και στη συνέχεια κατά ρ X g H 2 για την τέμνουσα
και κατά ρ X g H 3 για τη ροπή. Η πρώτη αδιαστατοποίηση εκφράζει τις δράσεις με την
υπόθεση ότι όλο το περιεχόμενο μεταξύ των δυο τοίχων υλικό συμπεριφέρεται όλο μαζί
σαν ένα άκαμπτο σώμα, ενώ η δεύτερη εκφράζει τις δράσεις με την υπόθεση ότι μόνο ένα
66
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
τετράγωνο τμήμα εδαφικού υλικού, ακμής ίσης με το ύψος του τοίχου, που συνορεύει στη
μία του πλευρά με κάθε τοίχο ξεχωριστά, συμπεριφέρεται όλο μαζί σαν ένα τέλεια
άκαμπτο σώμα. Επίσης στα ίδια διαγράμματα γίνονται και συγκρίσεις με τις αντίστοιχες
λύσεις του Wood [1973]. Κατά την εξαγωγή των διαγραμμάτων αυτών ο τοίχος
θεωρήθηκε αβαρής ( mw = 0 ) και ο λόγος Poisson ν = 0.3.
Στην πρώτη αδιαστατοποίηση η τέμνουσα και η ροπή τείνουν στη μονάδα καθώς η
απόσταση μεταξύ των τοίχων τείνει στο μηδέν. Αυτό δείχνει ότι για πολύ λεπτά
αντιστηριζόμενα εδάφη ( L / H → 0 ) οι αδρανειακές δυνάμεις του μέσου που περιέχεται
μεταξύ των τοίχων μεταδίδονται ουσιαστικά οριζόντια και κατευθείαν στους τοίχους, και
πρακτικά ολόκληρη η μάζα του μέσου μπορεί να θεωρηθεί ενεργή.
Όσο αυξάνεται η απόσταση L μεταξύ των τοίχων, ένα σταδιακά μεγαλύτερο τμήμα
των αδρανειακών δυνάμεων παραλαμβάνεται μέσω διατμητικών δυνάμεων από τη βάση
του συστήματος και το ποσοστό της εδαφικής μάζας που συμμετέχει ενεργά στις ωθήσεις
στους τοίχους μειώνεται. Επιπρόσθετα, με την αύξηση αυτή η αποσβεστική ικανότητα του
μέσου αυξάνει, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι παράγοντες δυναμικής ενίσχυσης για τις
δυνάμεις που ασκούνται στους τοίχους.
Μια εικόνα των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων που αναπτύσσονται πίσω από τους
τοίχους, υπάρχει στο Σχήμα 2.12 στο οποίο γίνεται και σύγκριση αυτών, με τις αντίστοιχες
που υπολογίζει ο Wood με την ακριβή λύση του.
Οι Veletsos et al. [1995] απέδειξαν ότι η ιδιοσυχνότητα ενός συστήματος δύο
άκαμπτων τοίχων πακτωμένων σε άκαμπτη βάση ανάμεσα στους οποίους παρεμβάλλεται
ελαστικό εδαφικό υλικό δίνεται από την εξίσωση:
π Vs
ωm , n = (2n − 1)2 + 4(2m − 1) 2ψ 0 2 ( H / L) 2 (2.24)
2H
όπου n είναι η n-ιοστή κάθετη ιδιομορφή και m είναι η m-ιοστή οριζόντια ιδιομορφή.
Αυτές οι ιδιομορφές γίνονται καλύτερα κατανοητές εάν γραφτεί η συνάρτηση οριζόντιας
μετατόπισης στη μορφή:
⎡ (2n − 1)π h ⎤
u (ξ , h, t ) = Cmn sin [ (2m − 1)πξ ] sin ⎢ ⎥⎦ sin (ωmn t + ε mn ) (2.25)
⎣ 2
που ισχύει στην περίπτωση της απλοποιημένης ανάλυσης που γίνεται εδώ. Από την
εξίσωση φαίνεται ότι η ιδιομορφή m είναι κατά την οριζόντια διεύθυνση, ενώ η ιδιομορφή
67
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
Wood (1973)
Veletsos et al.(1995)
0.8
Fsr / ρ H 2 X g
0.6
0.4
Veletsos et al.(1995)
Wood (1973)
0.2
2
Fsr
ρ X g HL
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 2.10. Τιμές της αδιαστατοποιημένης στατικής τέμνουσας στη βάση των τοίχων για συστήματα
με ζεύγος άκαμπτων τοίχων για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης
μεταξύ των τοίχων. Τιμές ν = 0.3 και ξ = 0.05 για τις συμπαγείς καμπύλες και ν = 0.3 και
ξ = 0 για τις διακεκομμένες.
1.0
Veletsos et al.(1995)
Wood (1973)
0.8
0.6
M sr / ρ H 3 X g
0.4
Wood (1973)
Veletsos et al.(1995) 4
M sr
0.2 ρH XgL
2
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 2.11. Τιμές της αδιαστατοποιημένης στατικής ροπής στη βάση των τοίχων για συστήματα με
ζεύγος άκαμπτων τοίχων για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ
των τοίχων. Τιμές ν = 0.3 και ξ = 0.05 για τις συμπαγείς καμπύλες και ν = 0.3 και ξ = 0
για τις διακεκομμένες. Οι συμπαγείς προκύπτουν από την αναλυτική λύση των Veletsοs et
al. [1995] και οι διακεκομμένες από την αναλυτική λύση του Wood [1973]. Οι καμπύλες
ταυτίζονται τόσο πολύ που φαίνονται σαν μία. Αυτό αποδεικνύει τη μεγάλη συμφωνία
των δυο μεθόδων.
68
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
L / H = 0.1
L / H = 50 L/ H = 2 L / H = 1 L / H = 0.5
1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
σ w ( h) / ρ X g H
Σχήμα 2.12. Τιμές των αδιαστατοποιημένων στατικών εδαφικών ωθήσεων πίσω από τον κάθε τοίχο
( σ w (h) / ρ X g H ), σε συνάρτηση με το αδιαστατοποιημένο ύψος του τοίχου ( y / H ), για
διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων. Τιμές ν=0.3 και
ξ=0 για τις συμπαγείς καμπύλες, και ν=0.3 και ξ=0.05 για τις διακεκομμένες. Οι
διακεκομμένες καμπύλες προέκυψαν από την αναλυτική λύση των Veletsos et al. ενώ οι
συμπαγείς από την ακριβή λύση του Wood [1973].
n είναι κατά την κάθετη διεύθυνση. Με βάση την εξίσωση (2.24) έγινε και η
αδιαστατοποίηση των συχνοτήτων διέγερσης στα διαγράμματα των Σχημάτων 2.13 και
2.14 τα οποία περιέχουν τέσσερα διαγράμματα, που παριστάνουν πώς μεταβάλλεται η
τέμνουσα στη βάση του τοίχου για τις διάφορες συχνότητες διέγερσης (δυναμική
τέμνουσα).
Οι παραπάνω λύσεις συμφωνούν με αυτές που προκύπτουν από τις αντίστοιχες
αναλύσεις με τη βοήθεια των πεπερασμένων στοιχείων. Εκτός αυτού, για τις λύσεις που
παρουσιάζονται εδώ, η οριζόντια μεταβολή όλων των μεγεθών εκφράζεται με κλειστές
λύσεις, ενώ στην πιο ακριβή ανάλυση του Wood αυτή εκφράζεται μέσω τριγωνομετρικών
σειρών, για τη σύγκλιση των οποίων απαιτούνται συχνά πολύ περισσότεροι όροι, ειδικά
για μεγάλες τιμές της απόστασης των τοίχων L . Υπάρχει επίσης η δυνατότητα απόκτησης
λύσεων για μεταβαλλόμενο G (μέτρο διάτμησης) με το βάθος με οποιαδήποτε μορφή,
69
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
3.0
2.5
L/ H =1
2.0
Qb / ρ X g H 2 1.5
1.0
0.5
0 1 2 3 4
ω / ω1,1
5.0
4.0
L/H = 5
3.0
Qb / ρ X g H 2
2.0
1.0
0 1 2 3 4
ω / ω1,1
Σχήμα 2.13. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα ( Qb / ρ X g H 2 ) στη βάση των τοίχων για διάφορες τιμές
του λόγου L / H (1 και 5 αντίστοιχα) συναρτήσει των αδιαστατοποιημένων συχνοτήτων
διέγερσης της βάσης. Η αδιαστατοποίηση έγινε ως προς την εκάστοτε ιδιοσυχνότητα του
συστήματος.
70
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
3.5
3.0
2.5
L / H = 10
Qb / ρ X g H 2 2.0
1.5
1.0
0.5
0 1 2 3 4
ω / ω1,1
2.5
2.0
L / H = 50
Qb / ρ X g H 2 1.5
1.0
0.5
0 1 2 3 4
ω / ω1,1
Σχήμα 2.14. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα ( Qb / ρ X g H ) στη βάση των τοίχων για διάφορες τιμές
2
71
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
στον κατακόρυφο άξονα δε λαμβάνεται καθόλου υπόψη. Φυσικό είναι λοιπόν ο παραπάνω
τρόπος επίλυσης, μέσα από αυθαίρετες μαθηματικές εκφράσεις και προσεγγίσεις να
οδηγήσει σε αποτελέσματα που δεν βοηθούν και τόσο πολύ ώστε να γίνει αντιληπτή η
προέλευσή τους ή η φύση των συναρτήσεων που εμπλέκονται στο πρόβλημα. Το
αξιοσημείωτο είναι ότι τα αποτελέσματα των Wood και Veletsos et al. έχουν
καταπληκτική συμφωνία μεταξύ τους (βλέπε Σχήματα 2.10, 2.11, 2.12).
Όπως ήδη αναφέρθηκε, ο Wood [1973] παρέχει αναλυτικές λύσεις μόνο στις
περιπτώσεις της στατικής διέγερσης και της ταλάντωσης του μέσου χωρίς μόνιμη
εξωτερική διέγερση, αλλά μια αρχική (μετατόπιση), ενώ για την περίπτωση της σταθερής
κατάστασης εξαναγκασμένης ταλάντωσης του μέσου στην οποία αυτό ταλαντώνεται με
σταθερό πλάτος (δυναμικές κατανομές) δεν δίνει ακριβείς τύπους υπολογισμών ως λύση,
αλλά υπολογίζει τα διάφορα ζητούμενα μεγέθη (όπως π.χ. τάσεις) ως αντίστροφους
μετασχηματισμούς Fourier κάποιων συναρτήσεων που βγήκαν από την επίλυση των
διαφορικών εξισώσεων, μετασχηματισμένων κατά Fourier.
Εκτός του ότι από θέμα μαθηματικών δεν γίνεται γνωστή η συναρτησιακή μορφή των
λύσεων για να εξαχθούν συμπεράσματα (όπως π.χ. η εύρεση των ιδιοσυχνοτήτων με τις
72
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
∂σ x ∂τ xy ∂ 2u
+ = ρ H 2 + ρ Hxg (t ) (2.26)
∂ξ ∂h ∂t
∂σ y ∂τ xy ∂2v
+ = ρH (2.27)
∂h ∂ξ ∂t 2
στις οποίες σ x και σ y είναι οι ορθές τάσεις σε ένα τυχαίο σημείο και χρονική στιγμή κατά
73
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
τις τάσεις και τις μετατοπίσεις είναι αυτή που χρησιμοποιείται από την ελαστική θεωρία.
Ειδικότερα οι μετατοπίσεις είναι θετικές όταν κατευθύνονται κατά τη θετική φορά των
αντίστοιχων αξόνων, οι ορθές τάσεις είναι θετικές όταν προκαλούν εφελκυσμό, και οι
διατμητικές τάσεις είναι θετικές όταν οι οριζόντιες διατμητικές τάσεις τείνουν να
περιστρέψουν το στοιχειώδες κομμάτι του μέσου δεξιόστροφα.
Για τις διδιάστατες συνθήκες επίπεδης έντασης που εξετάζονται εδώ, οι τάσεις
συνδέονται με τις μετατοπίσεις μέσω των σχέσεων:
1 ∂u 1 ∂v
σ x = (λ * + 2G* ) + λ* (2.28)
H ∂ξ H ∂h
1 ⎛ ∂u ∂v ⎞
τ xy = G* ⎜ + ⎟ (2.29)
H ⎝ ∂h ∂ξ ⎠
1 ∂v 1 ∂u
σ y = ( λ * + 2G* ) + λ* (2.30)
H ∂h H ∂ξ
G* = G(1 + iδ ) (2.31)
2ν
λ* = G* (2.32)
1 − 2ν
xg (t ) = X g eiωt
(2.33)
και:
74
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
συχνότητα της διέγερσης και της προκύπτουσας απόκρισης και U (ξ , h),V (ξ , h) είναι
μιγαδικές συναρτήσεις που εκφράζουν τα πλάτη των αντίστοιχων σχετικών μετακινήσεων.
Μετά την αντικατάσταση των εξισώσεων (2.28), (2.29) και (2.30) στις (2.26) και (2.27)
έχουμε:
(λ *
+ 2G * ) ∂ 2 u ( λ * + G * ) ∂ 2 v G * ∂ 2 u
+ + = ρ
Hx (t ) + ρ H
∂ 2u
(2.36)
∂ξ 2 ∂h∂ξ H ∂h 2
g
H H ∂t 2
(λ *
+ 2G * ) ∂ 2 v ( λ * + G * ) ∂ 2 u G * ∂ 2 v
+ +
∂2v
= ρH 2 (2.37)
H ∂h 2 H ∂h∂ξ H ∂ξ 2 ∂t
Αν αντικατασταθούν στις (2.36) και (2.37) οι (2.33), (2.34) και (2.35), και γίνει
απαλοιφή του κοινού παράγοντα eiωt στα δύο μέλη των εξισώσεων, τότε λαμβάνουμε:
(λ *
+ 2G * ) ∂ 2U
+
(λ *
+ G * ) ∂ 2V
+
G * ∂ 2U
= ρ HX g − ω 2 ρ HU (2.38)
H ∂ξ 2 H ∂h∂ξ H ∂h 2
(λ *
+ 2G * ) ∂ 2V
+
(λ *
+ G * ) ∂ 2U G * ∂ 2V
+ = −ω 2 ρ HV (2.39)
H ∂h 2 H ∂h∂ξ H ∂ξ 2
και:
∞
nπξ
V (ξ , h) = ∑ Vn ( h) cos (2.41)
n =1 l
Παρατηρούμε ότι:
⎛ ∂U ∂V ⎞
τ xy ξ =0 = ⎜ + ⎟ =0 (2.42)
⎝ ∂h ∂ξ ⎠ ξ = 0
και:
75
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
⎛ ∂U ∂V ⎞
τ xy ξ =l = ⎜ + ⎟ =0 (2.43)
⎝ ∂h ∂ξ ⎠ ξ =l
Δηλαδή στις διεπιφάνειες των τοίχων δεν έχουμε διατμητικές τάσεις, ενώ οι σχετικές
μετατοπίσεις του εδάφους στις ίδιες θέσεις θα είναι:
U ξ =0 = 0 (2.44)
και:
U ξ =l = 0 (2.45)
Συνεπώς, δεν έχουμε αποκόλληση του εδάφους από τους τοίχους σε αυτές τις θέσεις.
Αν αντικαταστήσω τις (2.40) και (2.41) στις (2.38) και (2.39), μετά από πράξεις και
απαλοιφή των συναρτήσεων του ξ θα έχω:
−
(λ *
+ 2G* ) n 2π 2
Un −
(λ *
+ G* ) nπ ∂Vn G* ∂ 2U n
+ = ρ HX g an − ω 2 ρ HU n (2.46)
H l2 H l ∂h H ∂h 2
(λ *
+ 2G* ) ∂ 2Vn
+
(λ *
+ G* ) nπ ∂U n G* n 2π 2
− Vn = −ω 2 ρ HVn (2.47)
H ∂h 2 H l ∂h H l 2
∞
nπξ
1 = ∑ an sin (2.48)
n =1 l
το οποίο ισχύει για κάθε ξ στο διάστημα [ 0, l ] και επακόλουθα, πολλαπλασιάζοντας κατά
nπξ
μέλη την παραπάνω με sin και λαμβάνοντας υπόψη ότι:
l
nπξ kπξ
l
∫ sin
0
l
sin
l
dξ = 0
nπξ
l
∫ sin l
dξ
an = 0
nπξ
l
∫ sin dξ
2
0
l
76
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
2
an =
nπ
(1 − (−1) n ) (2.49)
−
(λ *
+ 2G* ) n 2π 2 ∂U n ( λ * + G* ) nπ ∂ 2Vn G* ∂ 3U n
− + = −ω 2 ρ H
∂U n
(2.50)
H l 2
∂h H l ∂h 2
H ∂h 3
∂h
ή αλλιώς αν τεθεί:
n 2π 2 ω 2 ρ H 2 1 − 2ν
R= − (2.51)
l2 G (1 + iδ ) 2 − 2ν
τότε η (2.50) γίνεται με τη βοήθεια των (2.31), (2.32) και μετά από πράξεις:
1 nπ ∂ 2Vn ∂ 3U n 2 − 2ν 2 ∂U n
− + = R (2.52)
1 − 2ν l ∂h2 ∂h3 1 − 2ν ∂h
∂U n l ⎡ n 2π 2 ω 2 ρ H 2Vn ∂ 2Vn ⎤
= ⎢ (1 − 2ν ) V − (1 − 2ν ) − (2 − 2ν ) ⎥ (2.53)
nπ ⎣ G (1 + iδ )
n
∂h l2 ∂h 2 ⎦
ή αλλιώς αν τεθεί
n 2π 2 ω 2 ρ H 2
Q= − (2.54)
l2 G(1 + iδ )
προκύπτει:
∂U n l ⎡ ∂ 2Vn ⎤
= ⎢ (1 − 2ν )Q 2
V − (2 − 2ν ) ⎥ (2.55)
nπ ⎣
n
∂h ∂h 2 ⎦
77
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
∂ 3U n l ⎡ 2 ∂ Vn
2
∂ 4Vn ⎤
= ⎢ (1 − 2ν )Q − (2 − 2ν ) ⎥ (2.56)
∂h3 nπ ⎣ ∂h 2 ∂h4 ⎦
Αντικαθιστώντας τις σχέσεις (2.55) και (2.56) στην (2.52), μετά από αρκετές πράξεις
προκύπτει η παρακάτω πολύ κομψή διαφορική εξίσωση:
∂ 4Vn 2 ∂ Vn
2
− ( R + Q ) 2 + R 2 Q 2Vn = 0
2
(2.57)
∂h 4
∂h
σταθερός όρος της U n (h) που τον συμβολίζουμε με U np και η εξίσωση (2.55) για να
προσδιοριστεί το μεταβλητό της μέρος. Για το σταθερό μέρος θεωρούμε την εξίσωση
∂Vn
(2.46) στην οποία θεωρούμε την U n (h) σταθερή και παραλείπουμε τελείως την
∂h
επειδή δεν περιέχει σταθερό όρο, εξαιτίας προφανώς της μορφής της συνάρτησης Vn (h) .
Έτσι η εξίσωση (2.46) γίνεται:
−
(λ *
+ 2G* ) n 2π 2
U np = ρ HX g an − ω 2 ρ HU np
H l2
2 − 2ν 2 G (1 + iδ )
− R U np = ρ HX g an
1 − 2ν H
ρ H 2 X g an 1 − 2ν
U np = − 2 (2.59)
R G (1 + iδ ) 2 − 2ν
Για το μεταβλητό μέρος γίνεται αντικατάσταση στην εξίσωση (2.55) της Vn (h) που είναι
γνωστή.
∂U n l
= [(1 − 2ν )Q 2 ( C1 sinh Rh + C2 cosh Rh + C3 sinh Qh + C4 cosh Qh ) −
∂h nπ
− (2 − 2ν )(C1 R 2 sinh Rh + C2 R 2 cosh Rh + C3Q 2 sinh Qh + C4Q 2 cosh Qh)]
78
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
l ⎛C C C C ⎞
U nc (h) = [(1 − 2ν )Q 2 ⎜ 1 cosh Rh + 2 sinh Rh + 3 cosh Qh + 4 sinh Qh ⎟ −
nπ ⎝R R Q Q ⎠
Η συνάρτηση U n (h) θα είναι το άθροισμα του μεταβλητού και του σταθερού μέρους:
U n ( h ) = U np + U nc ( h ) (2.61)
U h =0
=0
V h=0
=0
σy h =1
=0
τ xy h =1
=0
Un h =0
= 0 και Vn h =0
=0
Αν επιβληθούν οι παραπάνω αρχικές συνθήκες στις εξισώσεις (2.61) (μέσω των (2.60) και
(2.59)) και (2.58) αντίστοιχα, λαμβάνονται για τους συντελεστές μετά από πράξεις οι
σχέσεις:
n 2π 2 nπ
2
C1 + QC3 = U np (2.62)
l R l
C2 + C4 = 0 (2.63)
∂V ∂U
(1 − ν ) +ν =0
∂h h =1 ∂ξ h =1
79
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
∂U ∂V
+ =0
∂h h =1 ∂ξ h =1
∂Vn nπ
(1 − ν ) +ν Un =0
∂h h =1 l h =1
∂U n nπ
− Vn =0
∂h h =1 l h =1
Ακολουθώντας την ίδια εργασία όπως και παραπάνω μετά από τις σχετικές πράξεις θα
πάρω τις σχέσεις:
⎛ S2 ⎞ ⎛ S2 ⎞ ν nπ
⎜ cosh R ⎟ 1 ⎜ sinh R ⎟ C2 + ( Q cosh Q ) C3 + ( Q sinh Q ) C4 = −
C + U np (2.64)
⎝ R ⎠ ⎝ R ⎠ 1 − 2ν l
⎛ n 2π 2 ⎞ ⎛ n 2π 2 ⎞
⎜ 2 2 sinh R ⎟ C1 + ⎜ 2 2 cosh R ⎟ C2 +
⎝ l ⎠ ⎝ l ⎠
⎡⎛ 2 n 2π 2 ⎞ ⎤ ⎡⎛ 2 n 2 π 2 ⎞ ⎤
+ ⎢⎜ Q + 2 ⎟ sinh Q ⎥ C3 + ⎢⎜ Q + 2 ⎟ cosh Q ⎥ C4 = 0 (2.65)
⎣⎝ l ⎠ ⎦ ⎣⎝ l ⎠ ⎦
n 2π 2 ω2 ρ H 2
S= − (2.66)
l2 2G (1 + iδ )
∞
⎡ 1 nπ 1 ∂Vn ⎤ nπξ iωt
σ x = ∑ ⎢(λ * + 2G* ) Un + λ* ⎥ cos e (2.67)
n =1 ⎣ H l H ∂h ⎦ l
και επειδή ο αριστερός τοίχος (που είναι η ίδια ακριβώς περίπτωση με το δεξί, αφού
έχουμε σύστημα συμμετρικό) έχει ξ = 0 οι σεισμικές εδαφικές ωθήσεις που
αναπτύσσονται πίσω του θα είναι:
80
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
∞
⎡ 1 nπ 1 ∂Vn ⎤ iωt
σ x (h) = ∑ ⎢(λ * + 2G* ) Un + λ* e (2.68)
n =1 ⎣ H l H ∂h ⎥⎦
∞
G (1 + iδ ) ⎡ n 2π 2 ω2 ρ H 2 ν ⎤
σ x = ∑[ [ ⎢ −2 2 − ⎥ ( C1 cosh Rh + C2 sinh Rh ) −
n =1 H ⎣ l R RG (1 + I δ ) 1 − ν ⎦
nπ ρ HX g an iωt
−2Q(C3 cosh Qh + C4 sinh Qh)] − ]e (2.69)
l R2
Η συνολική τέμνουσα δύναμη που αναπτύσσεται στη βάση του τοίχου θα είναι το
ολοκλήρωμα των τάσεων επάνω στο ύψος του τοίχου:
∞ ⎡ * * nπ
1
⎤ iωt
Qb = ∑ ⎢(λ + 2G ) ( )
l ∫0
U n ( h ) dh + λ *
Vn (1) − Vn (0) ⎥e (2.70)
n =1 ⎣ ⎦
2(1 − ν ) ⎧ n 2π 2 ⎫
− ⎨ 2 2 ⎡⎣C1 sinh R + C2 ( cosh R − 1) ⎤⎦ + C3 sinh Q + C4 ( cosh Q − 1) ⎬] −
1 − 2ν ⎩ l R ⎭
nπ ρ H X g an iωt
2
− )e ] (2.71)
l R2
Η συνολική ροπή που αναπτύσσεται στη βάση του τοίχου θα δίνεται από τη σχέση:
nπ
1 ∞ 1
M b = H 2 ∫ σ x (h)hdh = ∑ [(λ * + 2G * ) H
l ∫0
U n (h)hdh +
0 n =1
1
(2.72)
+ λ HVn (1) − λ H ∫ Vn (h)dh]e
* * iωt
∞
2 − 2ν ⎛C C C C ⎞
M b = ∑ [[ G (1 + iδ ) H [(1 − 2ν ) Q 2 ⎜ 12 sinh R + 22 cosh R + 32 sinh Q + 42 cosh Q ⎟ −
n =1 1 − 2ν ⎝R R Q Q ⎠
− ( 2 − 2ν )( C1 sinh R + C2 cosh R + C3 sinh Q + C4 cosh Q ) −
⎡C C C C ⎤
− (1 − 2ν ) Q 2 ⎢ 13 ( cosh R − 1) + 23 sinh R + 33 ( cosh Q − 1) + 43 sinh Q ⎥ +
⎣R R Q Q ⎦
81
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
⎡C C C C ⎤
+ ( 2 − 2ν ) ⎢ 1 ( cosh R − 1) + 2 sinh R + 3 ( cosh Q − 1) + 4 sinh Q ⎥ ] +
⎣R R Q Q ⎦
2 − 2ν nπ U np
+ G (1 + iδ ) H +
1 − 2ν l 2
2ν
+ G (1 + iδ ) H ( C1 sinh R + C2 cosh R + C3 sinh Q + C4 cosh Q ) −
1 − 2ν
2ν
− G (1 + iδ ) H ⎡⎣C1 ( cosh R − 1) + C2 sinh R + C3 ( cosh Q − 1) + C4 sinh Q ⎤⎦ ]eiωt ] (2.73)
1 − 2ν
⎡ n 2π 2 ⎤
⎢ 2
0 Q 0 ⎥ ⎡ nπ ⎤
l R
⎢ ⎥ ⎡ C1 ⎤ ⎢ U np l ⎥
⎢ 0 1 0 1 ⎥⎢ ⎥ ⎢ ⎥
⎢ S2 ⎥ C2 ⎢ 0 ⎥ (2.74)
S 2 ⎢ ⎥ =
⎢ cosh R sinh R Q cosh Q Q sinh Q ⎥ ⎢C3 ⎥ ⎢ ν nπ ⎥
⎢ R R ⎥ ⎢ ⎥ ⎢− U np ⎥
⎢ n 2π 2 ⎥ ⎣ C4 ⎦ ⎢ 1 − 2ν l ⎥
nπ
2 2
⎛ nπ ⎞
2 2
⎛ nπ ⎞
2 2
⎢⎣ ⎥⎦
⎢ 2 2 sinh R 2 2 cosh R ⎜ Q 2 + 2 ⎟ sinh Q ⎜ Q 2 + 2 ⎟ cosh Q ⎥ 0
⎣⎢ l l ⎝ l ⎠ ⎝ l ⎠ ⎦⎥
nπ
R=Q=S =
l
Και τελικά μετά τις πράξεις αποδεικνύεται ότι η ορίζουσα του τετραγωνικού πίνακα
μηδενίζεται για κάθε τιμή του l. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να πάρουμε
ω = 0 , για να υπολογίσουμε τις στατικές ωθήσεις, αλλά, όπως φαίνεται στα διαγράμματα,
παίρνουμε συμβατικά ω = 0.01 . Αν πάρουμε ω = 0 τότε απειρίζονται οι ωθήσεις και οι
δράσεις στον τοίχο εφόσον έχουμε διαίρεση μη μηδενικού πίνακα με πίνακα μηδενικής
ορίζουσας. Στην περίπτωση που θέλουμε να πάρουμε τις εξιδανικευμένες στατικές
ωθήσεις (και όχι τις ‘οιονεί’) ακολουθούμε τη μεθοδολογία του Wood [1973] για το πρώτο
προσομοίωμα.
82
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
Τέλος, επισημαίνουμε ότι κατά τον υπολογισμό των τεμνουσών και των ροπών που
αναπτύσσονται στη βάση του τοίχου δεχόμαστε ότι ο τοίχος έχει μηδενική μάζα. Συνεπώς,
δεν λαμβάνουμε υπόψη την επίδραση της μάζας του τοίχου (και των παράγωγων μεγεθών
της, όπως η στατική ροπή ή η ροπή αδράνειας ως προς τη βάση του τοίχου).
Παρακάτω φαίνονται τρία διαγράμματα κατανομών ωθήσεων πίσω από τον τοίχο, για
τρεις αντιπροσωπευτικές συχνότητες διέγερσης, που χαρακτηρίζουν ένα σεισμό. Ως
γνωστόν, η κυκλική συχνότητα ω των συνιστωσών αρμονικών ταλαντώσεων ενός σεισμού
μπορεί να κυμαίνεται συνήθως ανάμεσα σε 0 έως 65 rad/sec περίπου.
Από το Σχήμα 2.16 συμπεραίνουμε ότι η συχνότητα συντονισμού ενός συστήματος
τοίχων με L / H = 3 είναι κοντά στα 30 rad/s, διότι η καμπύλη 4 του διαγράμματος
βρίσκεται πολύ ψηλότερα σχετικά με τις υπόλοιπες.
Στο Σχήμα 2.17 φαίνεται ότι για L / H = 1.5 η ιδιοσυχνότητα είναι κοντά στα 50rad/s.
Ένα πρόβλημα στου υπολογισμούς είναι ότι για ύψος μεγαλύτερο από 0.96H οι ωθήσεις
για L / H = 1 και ω = 50 rad / s τείνουν να απειριστούν στην κορυφή του τοίχου. Ο
απειρισμός αυτός παρατηρείται για όλες τις συχνότητες διέγερσης και για οποιαδήποτε
απόσταση μεταξύ των τοίχων.
Απειρισμοί των εδαφικών ωθήσεων παρατηρούνται σε περιπτώσεις που σχετίζονται με
το προσομοίωμα που επιλύεται στο παρόν κεφάλαιο. Για παράδειγμα, αποδεικνύεται ότι
σε ένα ιδανικά (τελείως) άκαμπτο και κατακόρυφο πέδιλο (ή πεδιλοδοκό) το οποίο
φορτίζεται από μια αξονική κατακόρυφη δύναμη P έτσι ώστε ο φορέας της να περνά από
το κέντρο συμμετρίας της βάσης του, το έδαφος ακριβώς κάτω από την κάτω επιφάνεια
του θεμελίου υφίσταται ομοιόμορφη παραμόρφωση, δηλαδή κάθε σημείο του παθαίνει την
ίδια καθίζηση. Τα σημεία όμως εκτός της επιφάνειας αυτής θεωρητικά δεν παθαίνουν
καθίζηση. Έτσι οι συνοριακές συνθήκες στα άκρα της κάτω επιφάνειας του πεδίλου
απαιτούν ότι στο όριο της επιφάνειας ξεκινώντας από το εσωτερικό της, θα πρέπει να
υπάρχει μια πεπερασμένη καθίζηση, ενώ ξεκινώντας από έξω από την επιφάνεια αυτή, στο
όριο θα πρέπει να υπάρχει μηδενική καθίζηση. Εξαιτίας της ασυνέχειας αυτής, στα όρια
της κάτω επιφάνειας του πεδίλου θα πρέπει οι τάσεις του εδάφους να απειρίζονται.
83
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
10 5 3 2 1.5 L/ H =1 1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
σx / ρXgH
L/H = 2 1.0
L / H = 10
L / H = 1.5
0.8
L/H = 5
L/H = 3 L/ H =1
0.6
y/H
0.4
0.2
7 6 5 4 3 2 1 0
σx / ρ XgH
84
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
L/H =1
L/H = 2
L/H = 5 0.8
L / H = 1.5
L / H = 10
L/H = 3 0.6
y/H
0.4
0.2
5 4 3 2 1 0
σx / ρ XgH
L/ H =1 1.5 2 5 10 1.0
3
0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
σx / ρXgH
85
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
10 1.5
2
5
L/H =1 1.0
3
0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
σx / ρXgH
86
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
ω = 10rad / s
ω = 20rad / s
ω = 40rad / s
ω = 60rad / s
ω = 80rad / s
4 ω = 100rad / s
Qb / ρ X g H 2
2
0
1 2 4 6 8 10 12 14 16 18 20
L/H
Σχήμα 2.20. Αδιαστατοποιημένη δυναμική τέμνουσα στη βάση του τοίχου ( Qb / ρ X g H 2 ) συναρτήσει
της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων L / H για ν = 0.3 , δ = 0.1 και
για διάφορες συχνότητες διέγερσης στο σύστημα.
L/H =1
5 L / H = 1.5
L/H = 2
L/H = 3
L/H = 5
4 L / H = 10
Qb / ρ X g H 2
0 20 40 60 80 100
Σχήμα 2.21. Αδιαστατοποιημένη δυναμική τέμνουσα στη βάση του τοίχου ( Qb / ρ X g H 2 ) συναρτήσει
της συχνότητας διέγερσης του συστήματος ( ω ) για ν = 0.3 , δ = 0.1 και για διάφορες
τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων L / H .
87
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
ω = 10rad / s
3.5
ω = 20rad / s
ω = 40rad / s
3.0 ω = 60rad / s
ω = 80rad / s
ω = 100rad / s
2.5
2.0
Mb / ρ X g H 3
1.5
1.0
0.5
0
1 2 4 6 8 10 12 14 16 18 20
L/ H
Σχήμα 2.22. Αδιαστατοποιημένη δυναμική ροπή στη βάση του τοίχου ( M b / ρ X g H 3 ) συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων L / H , για ν = 0.3 , δ = 0.1 και για
διάφορες τιμές της συχνότητας διέγερσης ω .
L/ H =1
3.5
L / H = 1.5
L/H = 2
3.0 L/H = 3
L/H = 5
L / H = 10
2.5
2.0
Mb / ρ X g H 3
1.5
1.0
0.5
0 20 40 60 80 100
Σχήμα 2.23. Αδιαστατοποιημένη δυναμική ροπή στη βάση του τοίχου ( M b / ρ X g H 3 ) συναρτήσει της
συχνότητας διέγερσης ω για ν = 0.3 , δ = 0.1 και για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων L / H .
88
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
ιδιομορφής ( πVs / Hl ). Η εξίσωση (2.24) των Veletsos et al.[1995] εκφράζει αυτό ακριβώς
το γεγονός (αν και χωρίς μεγάλη ακρίβεια).
Μειονέκτημα των παραπάνω διαγραμμάτων είναι ότι εκφράζουν τις δυναμικές δράσεις
που αναπτύσσονται στη βάση του τοίχου είτε για μονοχρωματική διέγερση στη βάση, είτε
για σύστημα μίας δεδομένης απόστασης μεταξύ των τοίχων. Αλλά αυτό σημαίνει για
παράδειγμα ότι η συχνότητα της διέγερσης για συστήματα στα οποία οι τοίχοι απέχουν
89
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
μεταξύ τους άπειρη απόσταση θεωρητικά είναι και η ιδιοσυχνότητά τους, οπότε
αναμένονται οι μέγιστες δράσεις, ενώ σε συστήματα στα οποία οι τοίχοι είναι σχετικά
κοντά μεταξύ τους η συχνότητα αυτή δεν είναι η ιδιοσυχνότητά τους, επειδή, όπως
εξηγήσαμε με την εξίσωση (2.24) όσο μειώνεται η απόσταση των τοίχων, τόσο αυξάνεται
η ιδιοσυχνότητα του συστήματος (γίνεται πιο δύσκαμπτο). Αποτέλεσμα είναι ότι για
μικρές τιμές του λόγου L / H τα διεγειρόμενα συστήματα δεν βρίσκονται σε συντονισμό,
οπότε οι δράσεις που υπολογίζονται σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι οι μέγιστες. Τον
μηχανικό όμως που σχεδιάζει αυτούς τους τοίχους τον ενδιαφέρουν οι μέγιστες δράσεις
και όχι αυτές που αντιστοιχούν σε μια συγκεκριμένη συχνότητα διέγερσης. Έτσι γεννιέται
η ιδέα της δημιουργίας διαγραμμάτων που για συγκεκριμένη τιμή του λόγου L / H θα
δίνουν τις μέγιστες αδιαστατοποιημένες δράσεις που θα αναπτυχθούν σε κάθε τοίχο, που
αντιστοιχούν στην περίπτωση του συντονισμού. Τα διαγράμματα αυτά παρουσιάζονται
παρακάτω.
Ακριβέστερες μετρήσεις από πολλά διαγράμματα, σαν αυτό του Σχήματος 2.24, έδειξαν
ότι η μέγιστη τέμνουσα που μπορεί να αναπτυχθεί στη βάση του τοίχου, είναι 5.7 ρ X g H 2
για L/H = 3.8, ω = 1,34πVs/2H (26.33 rad/s). Η μέγιστη ροπή που μπορεί να αναπτυχθεί
στη βάση του τοίχου, είναι 3.42 ρ X g H 3 για L / H = 3.95 , ω = 1.32πVs / 2H (25.86 rad/s).
Οι τιμές αυτές εξαρτώνται από το λόγο Poisson ν και την απόσβεση δ του
αντιστηριζόμενου μέσου.
Η αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση του δύσκαμπτου πρόβολου τοίχου
αντιστήριξης είναι πάντα μεγαλύτερη από την αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση που
αναπτύσσεται κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες (φυσικές ιδιότητες αντιστηριζόμενου
εδάφους, διέγερση στη βάση, απόσταση μεταξύ των τοίχων). Αυτό φαίνεται και από τα
Σχήματα 2.24 και 2.25 και επιπλέον θα αποδειχθεί στο 5ο κεφάλαιο, όπου θα εξεταστεί η
περίπτωση του δύσκαμπτου και στροφικά ενδόσιμου στη βάση μονόπακτου τοίχου
αντιστήριξης.
Εκτός από τα παραπάνω, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι κάθε σημείο του
αντιστηριζόμενου μέσου, βρίσκεται στην ελαστική περιοχή. Αυτό σημαίνει καταρχάς ότι η
ορθή τάση (οριζόντια ή κατακόρυφη) και η διατμητική τάση με τις οποίες καταπονείται,
δεν πρέπει να υπερβαίνουν το όριο διαρροής του υλικού. Επιπρόσθετα, μπορούν να
εφαρμοστούν διάφορα κριτήρια αστοχίας, που συνδυάζουν τις τρεις αυτές τάσεις σε μια
ισοδύναμη τελική, που συγκρίνεται με το όριο διαρροής του υλικού. Σε κάθε περίπτωση
πάντως, πρέπει να έχουμε μια εικόνα της κατανομής των τάσεων σε όλη την έκταση του
90
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
Qb / ρ H 2 X g
L/ H
Σχήμα 2.24. Διάγραμμα της αδιαστατοποιημένης δυναμικής τέμνουσας στη βάση του τοίχου, στην
περίπτωση συντονισμού, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης των τοίχων.
Mb / ρ H 3 X g
L/H
Σχήμα 2.25. Διάγραμμα της αδιαστατοποιημένης δυναμικής ροπής στη βάση του τοίχου, στην
περίπτωση συντονισμού, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης των τοίχων.
91
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
σ x / ρ HX g
Σχήμα 2.26. Κατανομή των αδιαστατοποιημένων (ως προς ρ HX g ) δυναμικών οριζόντιων ορθών
τάσεων από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και
συντονισμό.
92
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
σ y / ρ HX g
Σχήμα 2.27. Κατανομή των αδιαστατοποιημένων (ως προς ρ HX g ) δυναμικών κάθετων ορθών
τάσεων από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και
συντονισμό.
τ xy / ρ HX g
Σχήμα 2.28. Κατανομή των αδιαστατοποιημένων (ως προς ρ HX g ) δυναμικών διατμητικών τάσεων
από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και συντονισμό.
93
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
u/H
Σχήμα 2.29. Κατανομή της αδιαστατοποιημένης (ως προς H ) δυναμικής οριζόντιας μετατόπισης από
σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και συντονισμό.
v/H
Σχήμα 2.30. Κατανομή της αδιαστατοποιημένης (ως προς H ) δυναμικής κατακόρυφης μετατόπισης
από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και συντονισμό.
Κατά το Σχήμα 2.27 οι τάσεις μηδενίζονται κατά μήκος της κάθετης ευθείας που
94
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
ισαπέχει από τα κατακόρυφα σύνορα του μέσου. Μέγιστο εμφανίζει στα άκρα της
διεπιφάνειας βάσης-εδάφους (ή αλλιώς στα κατώτερα σημεία των διεπιφανειών τοίχων-
εδάφους), ενώ στην ελεύθερη επιφάνεια του εδάφους μηδενίζεται, όπως είναι
αναμενόμενο. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πρακτικά μηδενίζονται σε όλα τα σημεία
του μέσου που βρίσκονται σε ύψος 0.7Η και πάνω από τη βάση. Αυτό επαληθεύει την
ορθότητα της υπόθεσης των Veletsos et al. [1995] ότι σε κάθε σημείο του μέσου σ y = 0
95
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Ένα μέγεθος που ενδιαφέρει πολύ στο σύστημα τοίχων που εξετάζουμε είναι η
επιτάχυνση στην επιφάνεια της εδαφικής στρώσης που παρεμβάλλεται μεταξύ των τοίχων.
Από τη μαθηματική μορφή των μετατοπίσεων, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι οι
δυο επιταχύνσεις, οριζόντια και κατακόρυφη, στην επιφάνεια της εδαφικής στρώσης είναι
ανάλογες με τις μετατοπίσεις. Όπου υπάρχει μεγάλη μετατόπιση, υπάρχει και μεγάλη
επιτάχυνση (σχετικά με τα διάφορα σημεία της επιφάνειας της εδαφικής στρώσης). Από τα
δύο τελευταία διαγράμματα συμπεραίνουμε ότι στο μέσο της ελεύθερης επιφάνειας η
οριζόντια επιτάχυνση είναι μέγιστη, τη στιγμή που η κατακόρυφη είναι μηδενική ενώ
πλησίον των δυο τοίχων η κατακόρυφη επιτάχυνση είναι μέγιστη, και η οριζόντια
μηδενίζεται.
Παρατηρήθηκαν προηγουμένως δυο «συμμετρίες» διαγραμμάτων. Μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε αυτές τις συμμετρίες για να επιλύσουμε το προσομοίωμα με πιο απλό
τρόπο, κάνοντας αμελητέα μαθηματικά σφάλματα. Για παράδειγμα μπορούμε να
ξεκινήσουμε με την υπόθεση ότι οι συναρτήσεις v(ξ , h, t ) και σ y (ξ ,1 − h, t ) είναι
v (ξ , h, t ) = kσ y (ξ ,1 − h, t )
u (ξ , h, t ) = kτ xy (ξ ,1 − h, t )
όπου k σταθερά. Η επίλυση όμως αυτών των μοντέλων είναι καθαρά θέμα μηχανικών. Η
αυστηρή μαθηματική λύση παρουσιάστηκε στο κεφάλαιο αυτό και επειδή είναι μία, όλες
οι υπόλοιπες που τυχόν προκύψουν θα εμπεριέχουν έως ένα βαθμό προσεγγίσεις.
2.3.2. Λύση με βάση τα προσομοιώματα των Veletsos et al. [1995] και Veletsos and
Younan [1994]
Το προσομοίωμα αυτό θα επιλυθεί με βάση τις υποθέσεις που κάνουν οι Veletsos and
Younan [1994, 1997] στην περίπτωση του προβλήματος του ενός τοίχου αντιστήριξης, ο
οποίος αντιστηρίζει ημιάπειρη εδαφική στρώση. Οι υποθέσεις αυτές, όπως αναφέρθηκε
προηγουμένως, είναι η προσέγγιση διατμητικής δοκού, και οι υποθέσεις (α) και (β) που
προαναφέρθηκαν.
Η πορεία επίλυσης δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτήν που ακολουθήθηκε στο
96
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
προσομοίωμα του Wood, μέχρι και τις εξισώσεις (2.38) και (2.39). Η διαφοροποίηση
ξεκινά από την διαδικασία απόζευξης των μεταβλητών ξ ,η όπου επιτρέπεται μια κλειστή,
αλλά προσεγγιστική, επίλυση του συστήματος των (2.38) και (2.39) για τις συνοριακές
συνθήκες του προσομοιώματος. Οι Matuo and Ohara [1960] πρότειναν την πρώτη σχετική
απλοποίηση κάνοντας την υπόθεση ότι σε κάθε σημείο του μέσου η κατακόρυφη
μετατόπιση είναι μηδέν: v( x, y ) = 0 . Οι Arias et al. [1981] και οι Veletsos and Younan
[1991] έκαναν την ρεαλιστικότερη υπόθεση ότι η δυναμική κατακόρυφη ορθή συνιστώσα
των τάσεων, σ y , είναι αμελητέα. Τα παραπάνω φαίνονται και στο Σχήμα 2.31.
∂v ν ∂u
=− (2.75)
∂h 1 − ν ∂ξ
∂u Ομογενές ελαστικό
=0 εδαφικό στρώμα
y, v ∂h (επίπεδη ένταση)
τ xy 0
u=0 Δύσκαμπτοι
τοίχοι
dw = dθ = 0
H
u=0 σy =0
v=0
x, u
Άκαμπτη βάση
xg = X g eiωt
Σχήμα 2.31. Προσομοίωμα του συστήματος δύσκαμπτων τοίχων των Veletsos et al. [1995]
τροποποιημένο με βάση το προσομοίωμα των Veletsos and Younan [1994]. Στο
παραπάνω προσομοίωμα αναφέρεται η δεύτερη προτεινόμενη λύση.
97
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
2 −ν * ∂ 2u * ∂ u
2
2 ∂ u
2
G +G − ρH = ρ H 2 xg (t ) (2.76)
1 −ν ∂ξ 2
∂h 2
∂t 2
και αν τεθεί
2 −ν
ψe =
1 −ν
∂2u * ∂ u
2
2 ∂ u
2
ψ e2G* + G − ρ H = ρ H 2 xg (t ) (2.77)
∂ξ 2 ∂h 2 ∂t 2
και
v(ξ , h, t ) = V (ξ , h)eiωt (2.79)
∂ 2U * ∂ U
2
ψ e 2 G* + G + ω 2 ρ H 2U = ρ H 2 X g (2.80)
∂ξ 2
∂h 2
ενώ σύμφωνα με την υπόθεση (β), η εξίσωση (2.39) που εκφράζει ισορροπία κατά y δε
λαμβάνεται καθόλου υπόψη. Από εδώ υπάρχει η δυνατότητα να προχωρήσουμε με
διάφορους τρόπους. Μπορούμε να γράψουμε τη συνάρτηση U στη μορφή:
U = U nYn
( 2n − 1) π
U = U n sin h (2.81)
2
u (ξ , 0) = 0
98
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
και
∂u
=0
∂h h =1
και λόγω της (2.15) που ισχύει σε άπειρη θεωρητικά απόσταση από τον τοίχο, όπου τα
πράγματα δεν επηρεάζονται από μεταβολές του ξ (οι παράγωγοι ως προς ξ μηδενίζονται)
στο σύστημα των αδιάστατων συντεταγμένων:
∂v
= 0 για κάθε h
∂ξ
θα έχουμε τελικά:
∂u ∂v
+ = 0 ⇔ τ xy =0
∂h h =1 ∂ξ h =1
h =1
δηλαδή δεν έχουμε διατμητικές τάσεις στην επιφάνεια και δεν έχουμε μετατόπιση ως προς
τη βάση στην οριζόντια διεπιφάνεια εδαφικού στρώματος-άκαμπτης βάσης. Αυτό ισχύει
με απόλυτη ακρίβεια όταν η απόσταση των δυο τοίχων γίνει άπειρη. Οι ιδιομορφές
ταλάντωσης της εδαφικής στρώσης είναι οι Yn της εξίσωσης (2.16). Οι ιδιομορφές αυτές
αντιπροσωπεύουν διάδοση διατμητικών κυμάτων στην εκατέρωθεν άπειρη εδαφική
στρώση από τη βάση προς την ελεύθερη επιφάνεια. Στην ουσία οι μετατοπίσεις και οι
τάσεις στα σημεία του μέσου, προκύπτουν ως γραμμικός συνδυασμός των ιδιομορφών
αυτών.
Η (2.80) μετά την παραπάνω αντικατάσταση παίρνει τη μορφή:
∂ 2U n ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ *
2
ψe G2 *
−⎢ ⎥ G U n + ω ρ H U n = ρ H X g an
2 2 2
(2.82)
∂ξ 2
⎣ 2 ⎦
∂ 2U n ⎡ ( 2n − 1) π ⎤
2
ω2 ρ H 2 ρ H 2 X g an
−⎢ ⎥ Un + Un = (2.83)
∂ξ 2 ⎣ 2ψ e ⎦ ψ e 2 G* ψ e 2 G*
∞
( 2n − 1) π
1 = ∑ an sin h
n =1 2
99
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
το οποίο ισχύει για κάθε h στο διάστημα [ 0,1] . Πολλαπλασιάζοντας κατά μέλη την
( 2n − 1) π
παραπάνω με sin h , ολοκληρώνοντας κατά μέλη και λαμβάνοντας υπόψη ότι:
2
1
⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎡ ( 2k − 1) π ⎤
∫0 ⎢⎣ 2 h ⎥⎦ sin ⎢⎣ 2 h ⎥⎦ dh = 0
sin
4 1
an = (2.84)
π 2n − 1
∂ 2U n ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ω 2 ρ H 2 ⎞
2
ρ H 2 X g an
−⎜⎢ ⎥ − ⎟U n =
∂ξ 2 ⎜ ⎣ 2ψ e ⎦ ψ e 2 G* ⎟ ψ e 2 G*
⎝ ⎠
ή αλλιώς:
∂ 2U n ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎛
2
φn 2 ⎞ ρ H 2 X g an
− ⎢ ⎥ ⎜ 1 − ⎟U n = (2.85)
∂ξ 2 ⎣ 2ψ e ⎦ ⎝ 1 + iδ ⎠ ψ e 2 G*
όπου
ω
φn = (2.86)
( 2n − 1) ω1
και
π Vs
ω1 =
2H
100
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
φn 2
Λn = 1 − (2.87)
1 + iδ
⎛ ⎡ ( 2 n −1)π ⎤ ⎞ ⎛ ⎡ ( 2 n −1)π ⎤ ⎞
⎜⎢
⎜
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠
⎥ Λ n ⎟⎟ξ −⎜ ⎢
⎜
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠
⎥ Λ n ⎟⎟ξ 4 ρ H 2 X g an
U n (ξ ) = Αe + Βe − (2.88)
G (1 + iδ )(2n − 1) 2 π 2 Λ n 2
U n ξ =0 = 0 και U n ξ =l = 0
4 ρ H 2 X g an
Α+Β− =0 (2.89)
G (1 + iδ )(2n − 1)2 π 2 Λ n 2
⎛ ⎡ ( 2 n −1)π ⎤ ⎞ ⎛ ⎡ ( 2 n −1)π ⎤ ⎞
⎜⎢
⎜
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠
⎥ Λ n ⎟⎟l −⎜ ⎢
⎜
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠
⎥ Λ n ⎟⎟l 4 ρ H 2 X g an
Αe + Βe − =0 (2.90)
G (1 + iδ )(2n − 1) 2 π 2 Λ n 2
⎡ 4 ρ H 2 X g an ⎤
⎡ 1 1 ⎤ ⎢ 2 ⎥
⎢ ⎛ ⎡ ( 2 n −1)π ⎤ ⎞ ⎡ Α ⎤ ⎢ G (1 + iδ )(2 n − 1) π
2 2
Λ ⎥
⎛ ⎡ ( 2 n −1)π ⎤ ⎞ ⎥
n
Λ n ⎟l ⎥ ⎢ ⎥
=⎢ ⎥ (2.91)
⎢ ⎜⎜⎝ ⎢⎣ 2ψ e ⎥⎦ Λ n ⎟⎟⎠l −⎜ ⎢ ⎥ Β 4 ρ H X g an
2
e ⎝ ⎣ e ⎦ ⎠ ⎦⎥ ⎣ ⎦ ⎢
⎜ 2ψ ⎟
⎣⎢e ⎥
⎢⎣ G (1 + iδ )(2n − 1) 2 π 2 Λ n 2 ⎥⎦
⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞
1 + sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ n ⎟ l − cosh ⎜ ⎢ ⎥ Λ n ⎟⎟ l
⎜ 2ψ ⎟ ⎜ 2ψ 4 ρ H 2 X g an
⎝ ⎣ e ⎦ ⎠ ⎝ ⎣ e ⎦ ⎠
Α= (2.92)
⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ G (1 + iδ )(2n − 1) 2 π 2 Λ n 2
2 sinh ⎜ ⎢
⎜ ⎥ Λ n ⎟⎟ l
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠
101
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞
sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ n ⎟ l + cosh ⎜ ⎢ ⎥ Λ n ⎟⎟ l − 1
⎜ ⎟ ⎜
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ 4 ρ H 2 X g an
Β= (2.93)
⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ G (1 + iδ )(2n − 1) 2 π 2 Λ n 2
2 sinh ⎜ ⎢
⎜ ⎥ Λ n ⎟⎟ l
⎝⎣ 2ψ e ⎦ ⎠
Αν αντικαταστήσουμε τις (2.92) και (2.93) στην (2.88) μετά από τις σχετικές πράξεις θα
πάρουμε:
⎧ ⎛ ⎡ ( 2 n − 1) π ⎤ ⎞ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎫
⎪ sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nξ ⎟ + sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ n (l − ξ ) ⎟ ⎪
4 ρ H X g an ⎪ ⎠ − 1⎪
2
U n (ξ ) =
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ (2.94)
2 ⎨ ⎬
G (1 + iδ )(2 n − 1) π Λ n ⎪
2 2
⎛ ⎡ ( 2 n − 1) π ⎤ ⎞ ⎪
sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ l
n ⎟
⎪⎩ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎪
⎭
2 G (1 + iδ ) ∂u
σx = (2.95)
1 −ν H ∂ξ
Η εξίσωση (2.95) με βάση τις σχέσεις (2.94), (2.81) και (2.78) γίνεται:
⎧ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞⎫
⎪ cosh ⎜⎜ ⎢ ⎥ Λ n ξ ⎟ − cosh ⎜ ⎢ ⎥ Λ n (l − ξ ) ⎟ ⎪
⎟ ⎜ ⎟ ⎪ ⎡ ( 2n − 1) π
4 ρ HX g ∞ an ⎪ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ sin ⎤
σx = ∑ ⎨
(1 − ν )πψ e n =1 (2n − 1)Λ n ⎪ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞
⎬ ⎢
2
h ⎥ eiωt
⎪ ⎣ ⎦
⎪ sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ l ⎟ ⎪
⎜ ⎟
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦
n
⎩ ⎠ ⎭
Οι ορθές τάσεις πίσω ακριβώς από τον τοίχο θα είναι οι παραπάνω για ξ=0:
⎧ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞⎫
⎪ 1 − cosh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nl ⎟ ⎪
4 ρ HX g ⎪ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎪ sin ⎡ ( 2n − 1) π ⎤
∞
an
σ x ξ =0 = ∑ ⎨
(1 −ν )πψ e n =1 (2n − 1) Λ n ⎪ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤
⎬
⎞ ⎪ ⎢⎣
h ⎥ eiωt (2.96)
2 ⎦
sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nl ⎟
⎪⎩ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎪⎭
v h=0 = 0
102
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
⎧ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞⎫
⎪ cosh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nξ ⎟ − cosh ⎜ ⎢ ⎥ Λ n (l − ξ ) ⎟ ⎪
Ξ=⎨
⎪ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠⎪
⎬
⎪ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎪
⎪⎩
sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nl ⎟ ⎪⎭
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠
Έχουμε διαδοχικά:
∂v ν 2 ρ H 2 X g an ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ iωt
=− Ξ sin ⎢ h⎥ e
∂h 1 − ν G (1 + iδ )(2n − 1)πΛ nψ e ⎣ 2 ⎦
ν 2 ρ H 2 X g an ⎧ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎫ iωt
v(ξ , h, t ) = − Ξ ⎨1 − cos ⎢ h⎥ ⎬ e
1 − ν G (1 + iδ )(2n − 1)πΛ nψ e ⎩ ⎣ 2 ⎦⎭
⎧ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞⎫
⎪ 1 − cosh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nl ⎟ ⎪
8ρ H X g 2 ∞
an ⎪ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎪ eiωt
Qb = ∑
(1 −ν )π ψ e n =1 (2n − 1) Λ n ⎪
2 2 ⎨
⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎪
⎬ (2.97)
sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nl ⎟ ⎪
⎩⎪ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎭
⎧ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞⎫
⎪ 1 − cosh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nl ⎟ ⎪
16 ρ H X g ∞ 3
an ⎪ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎪ eiωt
Mb = ∑ ⎨
(1 −ν )π ψ e n =1 (2n − 1) Λ n ⎪
3 3
⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎪
⎬ (2.98)
⎪⎩
sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nl ⎟ ⎪
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎭
Οι σχέσεις (2.96), (2.97) και (2.98) ενσωματώθηκαν στον κώδικα MAPLE για να
εξαχθούν διάφορα διαγράμματα τα οποία φαίνονται παρακάτω:
103
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
7 6 5 4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 2.32. Κατανομές των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων για διάφορες τιμές του λόγου L / H , για
ν = 0.3 και δ = 0.1 . Η κάθε καμπύλη εξάγεται για διέγερση συχνότητας ίσης με την
πρώτη ιδιοσυχνότητα κάθε συστήματος.
δ =0 δ = 0.1 1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
16 14 12 10 8 6 4 2 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 2.33. Κατανομές των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων για σύστημα τοίχων με L / H = 5 , ν = 0.3
και συχνότητα διέγερσης ίση με την ιδιοσυχνότητα του συστήματος (23.7 rad/s περίπου)
για διάφορες τιμές της απόσβεσης δ .
104
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
ν = 0.3 ν = 0.2
1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
7 6 5 4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 2.34. Κατανομές εδαφικών ωθήσεων για δ = 0.1 , L / H = 5 στην περίπτωση του συντονισμού
για διάφορες τιμές του λόγου Poisson ν .
Στο Σχήμα 2.32 όλες οι καμπύλες αντιστοιχούν σε συχνότητες διέγερσης ίσες με την
ιδιοσυχνότητα του εκάστοτε συστήματος, δηλαδή σε συντονισμό. Προφανώς οι ωθήσεις
για σύστημα τοίχων με L / H = 5 είναι οι μεγαλύτερες από όλες, ενώ οι ωθήσεις στην
περίπτωση του συντονισμού για L / H = 1 ή 10 είναι μικρότερες από τις προηγούμενες.
Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια απόσταση μεταξύ των τοίχων για την οποία έχουμε
μέγιστες εδαφικές ωθήσεις σε περίπτωση συντονισμού.
Στο Σχήμα 2.33 οι πρώτες δύο καμπύλες προκύπτουν για δ = 0 ενώ οι δύο δεύτερες για
δ = 0.1 . Στο σχήμα εμφανίζονται μόνο δυο καμπύλες επειδή οι καμπύλες της παρούσας
μεθόδου ταυτίζονται στην ουσία με αυτές των Veletsos et al.[1995]. Είναι προφανές ότι οι
κατανομές αυξάνονται κατά πολύ εάν η απόσβεση υλικού είναι μηδενική.
Από το Σχήμα 2.34 διαπιστώνουμε εύκολα ότι όσο αυξάνεται ο λόγος ν τόσο
αυξάνονται και οι ωθήσεις. Πάλι οι καμπύλες της παρούσας μεθόδου και των Veletsos et
al.[1995] ταυτίζονται, γι’ αυτό στο διάγραμμα φαίνονται μόνο δύο.
Να σημειωθεί ότι οι συχνότητες συντονισμού υπολογίστηκαν με βάση τον τύπο (2.24),
που όπως θα αποδειχθεί παρακάτω, είναι τουλάχιστον προσεγγιστικός. Το γεγονός αυτό
δεν κρίνεται ανησυχητικό διότι δεν απαιτείται μεγάλη ακρίβεια στις καμπύλες.
105
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Προτεινόμενη λύση
3.0
Qb / ρ H 2 X g
2.5
Veletsos et al. (1995)
2.0
1.5
Προτεινόμενη λύση
0.5
Qb / ρ HLX g
20 40 60 80 100
L/H
Σχήμα 2.35. Δυναμική τέμνουσα στη βάση του τοίχου συναρτήσει του λόγου L / H για ν = 0.3 ,
δ = 0.1 . Οι πάνω καμπύλες παριστάνουν την τέμνουσα αδιαστατοποημένη ως προς
ρ X g H 2 και οι κάτω καμπύλες παριστάνουν την τέμνουσα αδιαστατοποιημένη ως προς
ρ X g HL .
Προτεινόμενη λύση
2.0
Mb / ρ H 3 X g
1.5
Veletsos et al. (1995)
1.0
Προτεινόμενη λύση
0.5
M b / ρ H 2 LX g
0 20 40 60 80 100
L/H
Σχήμα 2.36. Δυναμική ροπή στη βάση του τοίχου συναρτήσει του λόγου L / H για ν=0.3, δ=0.1.Οι
πάνω καμπύλες παριστάνουν την ροπή αδιαστατοποημένη ως προς ρ X g H και οι κάτω
3
106
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
4
Προτεινόμενη λύση
3 Qb / ρ H 2 X g
Προτεινόμενη λύση
Veletsos et al. (1995)
1
Qb / ρ HLX g
0 20 40 60 80 100
L/ H
Σχήμα 2.37. Αδιαστατοποιημένη δυναμική τέμνουσα στη βάση των τοίχων σε περίπτωση συντονισμού
του συστήματος τοίχων-εδάφους, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασής
τους L / H . Στις πάνω καμπύλες η αδιαστατοποίηση έγινε ως προς ρ X g H 2 ενώ στις
κάτω ως προς ρ X g HL . Για κάθε τιμή της απόστασης L / H το αντίστοιχο σύστημα
βρίσκεται σε συντονισμό.
3.0
2.5
Προτεινόμενη λύση
2.0
Mb / ρ H 3 X g
1.5
Veletsos et al. (1995)
Προτεινόμενη λύση
1.0
Veletsos et al. (1995)
0.5
M b / ρ H 2 LX g
0 20 40 60 80 100
L/H
Σχήμα 2.38. Αδιαστατοποιημένη δυναμική ροπή στη βάση των τοίχων σε περίπτωση συντονισμού του
συστήματος τοίχων-εδάφους, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασής τους
L / H . Στις πάνω καμπύλες η αδιαστατοποίηση έγινε ως προς ρ X g H 3 ενώ στις κάτω ως
προς ρ X g H 2 L . Για κάθε τιμή της απόστασης L / H το αντίστοιχο σύστημα βρίσκεται
σε συντονισμό.
107
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Όπως φαίνεται στα Σχήματα 2.35 και 2.36, οι διαφορές των δυο μεθόδων είναι μικρές.
Η συχνότητα διέγερσης είναι η ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τα
χαρακτηριστικά αυτής που παρεμβάλλεται μεταξύ των δυο τοίχων. ( π Vs / 2 H )
Στα Σχήματα 2.37 και 2.38 παρουσιάζονται οι καμπύλες που για μια συγκεκριμένη τιμή
του λόγου L / H δίνουν τις μέγιστες αδιαστατοποιημένες δράσεις που θα αναπτυχθούν σε
κάθε τοίχο, για την περίπτωση του συντονισμού. Σε αυτά γίνεται και σύγκριση μεταξύ της
μεθόδου των Veletsos et al.[1995] και της παρούσας. Από το πρώτο διαπιστώνεται ότι η
μέγιστη τέμνουσα προκύπτει για L / H = 4.5 περίπου. Από το δεύτερο βλέπουμε ότι η
μέγιστη ροπή παρατηρείται για L / H = 4.5 και η ελάχιστη για L / H = 20 περίπου.
Να σημειωθεί ότι τα παραπάνω διαγράμματα δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην
πραγματικότητα, επειδή ακριβώς η εξίσωση (2.24) δεν είναι ακριβής. Έτσι, για
παράδειγμα, για απόσταση L = 19.5 H περίπου, τόσο η τέμνουσα όσο και η ροπή στη
βάση του τοίχου παίρνουν τιμή μικρότερη από αυτήν που έχουν για συχνότητα διέγερσης
ίση με π Vs / 2H (βλέπε τα δύο προηγούμενα διαγράμματα). Αυτό είναι εξόφθαλμο λάθος,
επειδή δεν πρέπει να υπάρχει τέμνουσα μεγαλύτερη από αυτήν που αναπτύσσεται στο
συντονισμό, για καμία άλλη συχνότητα διέγερσης. Παρατηρείται όμως γενικά ότι τα δυο
τελευταία διαγράμματα είναι αυξημένα σε σχέση με τα δύο πρώτα αφού η
αδιαστατοποιημένη δύναμη και ροπή μπορούν να φτάσουν το 4.8 και το 3.0 αντίστοιχα, σε
συνθήκες συντονισμού του συστήματος τοίχων-εδάφους. Το ακριβές διάγραμμα μπορεί να
προκύψει αν κάνουμε γραφικές παραστάσεις των δράσεων συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων, για όλες τις συχνότητες συντονισμού
των συστημάτων που έχουν αδιαστατοποιημένες αποστάσεις μεταξύ των τοίχων οι οποίες
εμπίπτουν στις τιμές που παίρνει ο οριζόντιος άξονας. Στα παρακάτω διαγράμματα
εξετάζονται συστήματα με λόγο L / H ≥ 2 όπως φαίνεται στους οριζόντιους άξονες. Αυτό
σημαίνει ότι χρειάστηκαν καμπύλες για συχνότητες διέγερσης από την ιδιοσυχνότητα της
ημιάπειρης εδαφικής στρώσης ( π Vs / 2H ) μέχρι και την ιδιοσυχνότητα του συστήματος
μέγιστη ροπή που μπορεί να αναπτυχθεί στη βάση του τοίχου, είναι 3.9 ρ X g H 3 και αυτό
συμβαίνει όταν L / H = 3.19 και ω = 1.4πVs / 2H . Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι εάν
κάποιος έχει σχεδιάσει τον κάθε τοίχο του συστήματος των δύο τοίχων με τέμνουσα στη
βάση 6.11ρ X g H 2 και ροπή 4.01ρ X g H 3 , μπορεί να είναι σίγουρος ότι δεν θα αστοχήσει
για οποιαδήποτε απόσταση των τοίχων, και για οποιαδήποτε αρμονική διέγερση στη βάση.
Τα παραπάνω αποτελέσματα προσεγγίζουν τα αντίστοιχα της ακριβούς επίλυσης που
πραγματοποιήθηκε με τη μεθοδολογία του Wood.
Τα διαγράμματα των σχημάτων 2.41 και 2.42 πραγματοποιήθηκαν με τη μέθοδο που
περιγράφεται στην παρούσα εργασία. Παρατηρούμε ότι όσο μεγαλώνει η απόσταση των
τοίχων, τόσο λιγότερα μέγιστα της δυναμικής τέμνουσας παρατηρούνται σε ένα
συγκεκριμένο εύρος συχνοτήτων, (για παράδειγμα από ω1 έως 2 ω1 ). Επίσης, τα μέγιστα
αυτά όσο αυξάνεται η απόσταση των τοίχων, τόσο πλησιάζουν τον κατακόρυφο άξονα
τείνοντας στην τιμή ω1 . Αυτό είναι λογικό αφού μειώνεται η ιδιοσυχνότητα του
συστήματος. Τέλος, οι τιμές των πρώτων μεγίστων δεν μεταβάλλονται μονότονα με την
αύξηση της απόστασης των τοίχων, γεγονός που σημαίνει ότι υπάρχει μια απόσταση στην
οποία έχουμε το μεγαλύτερο πρώτο μέγιστο. Στο Σχήμα 2.41 τα τοπικά μέγιστα είναι
περίπου 3.55 στα 3.15ω1, 5.6 στα 1.2ω1, 3.85 στα 1.04ω1, και 3.05 σε συχνότητα ίση με
ω1, αντίστοιχα, όπου ω1 = π Vs / 2 H η ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης. Στο
Σχήμα 2.42 τα τοπικά μέγιστα είναι περίπου 2.25 στα 3.3ω1, 3.53 στα 1.2ω1, 2.42 στα
1.02ω1, 1.85 σε συχνότητα ίση με ω1, όπου ω1 = π Vs / 2 H η ιδιοσυχνότητα της άπειρης
εδαφικής στρώσης.
Στα Σχήματα 2.43 έως 2.46 παρουσιάζονται οι κατανομές των τάσεων και των
μετατοπίσεων σε όλη την επιφάνεια του μέσου.
109
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Qb / ρ H 2 X g
L/H
Σχήμα 2.39. Διάγραμμα της αδιαστατοποιημένης δυναμικής τέμνουσας στη βάση του τοίχου, στην
περίπτωση συντονισμού, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης των τοίχων.
Mb / ρ H 3 X g
L/H
Σχήμα 2.40. Διάγραμμα της αδιαστατοποιημένης δυναμικής ροπής στη βάση του τοίχου, στην
περίπτωση συντονισμού, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης των τοίχων.
110
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
5 L/ H =1
L/H = 5
L / H = 10
4 L / H >> 0
Qb / ρ X g H 2
0 2 4 6 8 10
ω / ω1
3.5
L/ H =1
L/H = 5
3.0 L / H = 10
L / H >> 0
2.5
2.0
Mb / ρ X g H 3
1.5
1.0
0.5
0 2 4 6 8 10
ω / ω1
111
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
σ x / ρ HX g
Σχήμα 2.43. Κατανομή των αδιαστατοποιημένων (ως προς ρ HX g ) δυναμικών οριζόντιων ορθών
τάσεων στην επιφάνεια του μέσου για L / H = 20 και συντονισμό.
τ xy / ρ HX g
Σχήμα 2.44. Κατανομή των αδιαστατοποιημένων (ως προς ρ HX g ) δυναμικών διατμητικών τάσεων
από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και συντονισμό.
112
Κεφάλαιο 2: Σύστημα Δύσκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης
u/H
Σχήμα 2.45. Κατανομή της αδιαστατοποιημένης (ως προς H ) δυναμικής οριζόντιας μετατόπισης από
σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και συντονισμό.
v/H
Σχήμα 2.46. Κατανομή της αδιαστατοποιημένης (ως προς H ) δυναμικής κατακόρυφης μετατόπισης
από σημείο σε σημείο του αντιστηριζόμενου μέσου για L / H = 20 και συντονισμό.
113
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Στο Σχήμα 2.43, μέγιστα παρουσιάζονται στα άκρα της ελεύθερης επιφάνειας του
εδάφους και είναι λίγο μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα της αυστηρής μεθόδου. Επίσης,
κατά μήκος (i) της κατακόρυφης ευθείας που ισαπέχει από τις διεπιφάνειες τοίχων-
εδάφους και (ii) της διεπιφάνειας βάσης-εδάφους οι τάσεις είναι μηδενικές. Στην πρώτη
περίπτωση υπάρχει συμφωνία με την αυστηρή λύση ενώ στη δεύτερη όχι.
Στο Σχήμα 2.44, στην ελεύθερη επιφάνεια καθώς και στις διεπιφάνειες τοίχων-εδάφους
οι τάσεις δεν μηδενίζονται, όπως στην περίπτωση της αυστηρής λύσης, μπορούν όμως να
θεωρηθούν χωρίς μεγάλο σφάλμα ίσες με μηδέν. Μεταβάλλονται κατά προσέγγιση
παραβολικά με την οριζόντια απόσταση από τον τοίχο και με την απόσταση από την
ελεύθερη επιφάνεια του εδάφους. Μέγιστο εντοπίζεται στη μέση της διεπιφάνειας βάσης-
εδάφους σχεδόν ίσο με το αντίστοιχο της αυστηρής μεθόδου.
Στο Σχήμα 2.45, κατά μήκος των διεπιφανειών βάσης-εδάφους και τοίχων-εδάφους η
οριζόντια μετακίνηση μηδενίζεται διότι τόσο οι τοίχοι όσο και η βάση είναι άκαμπτοι.
Μέγιστο παρουσιάζει στη μέση της ελεύθερης επιφάνειας του εδάφους, σχεδόν ίσο με το
αντίστοιχο της αυστηρής μεθόδου. Παρατηρούμε ότι μεταβάλλεται με παρόμοιο
παραβολικό τρόπο όπως και οι διατμητικές τάσεις, μόνο που το διάγραμμα είναι σχεδόν
συμμετρικό ως προς την ευθεία h = 1/ 2 .
Στο Σχήμα 2.45, κατά μήκος της διεπιφάνειας βάσης-εδάφους η κατακόρυφη
μετακίνηση είναι μηδενική, διότι θεωρείται ότι δεν έχουμε αποκόλληση του εδάφους από
τη βάση. Οι κατακόρυφες μετατοπίσεις μηδενίζονται κατά μήκος της κάθετης ευθείας που
ισαπέχει από τις δυο διεπιφάνειες τοίχων-εδάφους. Μέγιστη κατακόρυφη μετατόπιση
έχουμε στα δυο άκρα της ελεύθερης επιφάνειας του εδάφους, μεγαλύτερη από αυτή που
υπολογίζεται από την αυστηρή λύση.
114
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
Ενώ ο Wood ασχολείται με προσομοιώματα στα οποία μόνο ο ένας τοίχος είναι
στροφικά ενδόσιμος, οι Veletsos et al.[1995] ασχολούνται με προσομοίωμα του οποίου και
οι δυο τοίχοι έχουν στροφικά ελατήρια στη βάση τους. Επιπλέον, οι σταθερές των
ελατηρίων είναι ίσες, καθώς και οι αποσβέσεις των τοίχων. Αυτό προσδίδει μια συμμετρία
στο σύστημα που απλοποιεί πολλούς υπολογισμούς. Και εδώ όλα τα υπόλοιπα
115
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Ομογενές ελαστικό
∂u εδαφικό στρώμα
=0 (επίπεδη ένταση)
y, v ∂h
τ xy 0
Δύσκαμπτος τοίχος
u=w dw = 0
H
Στροφικό ελατήριο
u=0 dθ ≠ 0
Άκαμπτη βάση
x, u
xg = X g eiωt
Σχήμα 3.1. Προσομοίωμα συστήματος εύστρεπτων αλλά δύσκαμπτων τοίχων των Veletsos et al.
[1995]
⎡ n −1
⎤
8 ⎢
∞
1 π ( −1) 2
GΘ ⎥ ⎛ nπ ⎞
σ w = − 2 ψ 0 ρ X g H ∑ 2 an + bn sin h ⎟ eiωt (3.2)
π ⎢
n =1,3 n 2 n ρ X g H ⎥ ⎜⎝ 2 ⎠
⎢⎣ ⎥⎦
Και η τέμνουσα και η ροπή στη βάση του τοίχου θα είναι αντίστοιχα:
⎡ n −1
⎤
16 ⎢ 1 π (−1) 2
∞
GΘ ⎥ iωt
Qb = − 3 ψ 0 ρ X g H ∑ 3 an +
p 2
bn e (3.3)
π ⎢
n =1,3 n 2 n2 ρXgH ⎥
⎢⎣ ⎥⎦
⎡ n −1
⎤
32 ⎢ ( −1) ∞2
π 1 GΘ ⎥ iωt
Mb = − 4 ψ 0ρ X g H ∑
p 2
an + bn e (3.4)
π n =1,3
⎢ n4 2 n3 ρ X g H ⎥
⎣⎢ ⎦⎥
116
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
1 + iδ α L
όπου: an = tanh n
1 − φn + iδ
2
2H
και:
αn L
bn = (1 + iδ ) (1 − φn 2 + iδ ) tanh
2H
117
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
πεπερασμένα στοιχεία.
Το προσομοίωμα προς επίλυση φαίνεται στο Σχήμα 3.2:
Ομογενές ελαστικό
∂u εδαφικό στρώμα
=0 (επίπεδη ένταση)
y, v ∂h
τ xy 0
u=w dw ≠ 0
H
σy = 0
u=0
v=0 dθ ≠ 0
Άκαμπτη βάση
x, u
xg = X g eiωt
Σχήμα 3.2. Προσομοίωμα εύκαμπτων τοίχων οι οποίοι έχουν στροφική ενδοσιμότητα στη βάση τους.
Πριν ξεκινήσουμε την επίλυση του υπό εξέταση προσομοιώματος, είναι σκόπιμο να
δούμε τον τοίχο σαν ένα ταλαντούμενο σύστημα άπειρων βαθμών ελευθερίας. Δηλαδή,
θεωρούμε τον τοίχο σαν ένα σύστημα με κατανεμημένη μάζα και δυσκαμψία. Αυτά τα
συστήματα ονομάζονται συνεχή και αποδεικνύεται ότι έχουν άπειρους βαθμούς
ελευθερίας κινήσεως. Αντίθετα, τα διακριτοποιημένα συστήματα έχουν πεπερασμένο
αριθμό βαθμών ελευθερίας. Ο αριθμός των ανεξάρτητων μετακινήσεων που χρειάζονται
για να καθοριστούν οι μετακινήσεις όλων των σημείων ενός ταλαντούμενου συστήματος
σχετικά με την αρχική τους θέση ονομάζεται αριθμός βαθμών ελευθερίας για τη δυναμική
ανάλυση. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι η ταλάντωση του τοίχου μελετήθηκε χωρίς
διακριτοποιήσεις που οπωσδήποτε εισάγουν προσεγγίσεις στο πρόβλημα.
Για την περίπτωση της ελεύθερης ταλάντωσης μιας συνεχούς δοκού, η διαφορική
εξίσωση που περιγράφει την μετατόπιση κάθε σημείου της είναι η:
∂ 2u ∂ 2 ⎡ ∂ 2u ⎤
m( x ) 2 + 2 ⎢ EI ( x) ∂x 2 ⎥ = 0 (3.5)
∂t ∂x ⎣ ⎦
u ( x, t ) = φ ( x)q (t ) (3.6)
118
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
προκύπτουν:
∂ 2u
= φ ( x)q(t ) (3.7)
∂t 2
∂ 2u ∂ 2φ ( x)
= q(t ) (3.8)
∂x 2 ∂x 2
∂2 ⎡ ∂ 2φ ( x) ⎤
m( x)φ ( x)q(t ) + q(t ) ⎢ EI ( x ) ⎥=0 (3.9)
∂x 2 ⎣ ∂x 2 ⎦
Αν η τελευταία διαιρεθεί με
m( x)φ ( x)q(t )
γίνεται
∂2 ⎡ ∂ 2φ ( x ) ⎤
⎢ EI ( x ) ⎥
−q(t ) ∂x 2 ⎣ ∂x 2 ⎦
= (3.10)
q(t ) m( x)φ ( x)
Κάθε μέλος της τελευταίας εξαρτάται και από διαφορετική μεταβλητή: το αριστερό μόνο
από το t και το δεξί μόνο από το x . Αν εξισωθούν τα δύο μέλη με ω 2 , τότε προκύπτουν
οι δυο συνήθεις δευτεροτάξιες διαφορικές εξισώσεις
q + ω 2 q = 0 (3.11)
∂2 ⎡ ∂ 2φ ( x ) ⎤
⎥ − ω m( x)φ ( x) = 0
2
⎢ EI ( x) (3.12)
∂x 2 ⎣ ∂x ⎦
2
EI ( x ) = EI
m( x ) = m
∂ 4φ ( x)
EI − ω 2 mφ ( x) = 0 (3.13)
∂x 4
119
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
όπου
mω 2
b4 = (3.15)
EI
Η λύση περιέχει τέσσερις σταθερές και μια ιδιοσυχνότητα ω. Επιβολή των τεσσάρων
συνοριακών συνθηκών της δοκού, δύο για κάθε άκρο της, θα έχει ως αποτέλεσμα την
έκφραση των τριών σταθερών συναρτήσει της τέταρτης, και τον υπολογισμό της
ιδιοσυχνότητας ω.
Για x = 0 η μετατόπιση και η κλίση του τοίχου είναι μηδενικές (θεωρούμε τοίχο
καθαρά καμπτόμενο, καθόσον η ιδιομορφή που οφείλεται σε στροφή περί τη βάση θα
υπολογισθεί παρακάτω), δηλαδή:
∂u ∂φ
=0⇒ = 0 ⇒ φ ( x ) = C1b + C3 b = 0 (3.17)
∂x x =0 ∂x x =0
δηλαδή
C1 + C3 = 0 (3.18)
∂ 2φ ( x )
M ( H , t ) = 0 ⇒ EI =0
∂x 2 x = H (3.19)
⇒ C1 (sin bH + sinh bH ) + C2 (cos bH + cosh bH ) = 0
∂ 3φ ( x)
V (H , t) = 0 ⇒ =0
∂x 3 x = H (3.20)
⇒ C1 (cos bH + cosh bH ) + C2 (− sin bH + sinh bH ) = 0
120
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
b j H = λ j = 1.8751
4.6941
(3.23)
7.8548
10.9955
κ.ο.κ.
Οι δε ιδιομορφές ταλάντωσης του τοίχου, μία για κάθε τιμή του bn L είναι:
όπου
cosh λ j + cos λ j
an = (3.25)
sinh λ j + sin λ j
Με w(h, t ) συμβολίζουμε το βέλος του τοίχου, δηλαδή την συνάρτηση που δίνει την
απόσταση ενός τυχαίου σημείου του, όταν ο τοίχος είναι παραμορφωμένος, από τη θέση
του ίδιου σημείου, όταν ο τοίχος είναι απαραμόρφωτος. Για λόγους ευκολίας των
υπολογισμών αυτό μπορεί να γραφεί ως άθροισμα γινομένων μιας συνάρτησης του
χρόνου, η οποία ταυτόχρονα δίνει το μέγεθος του βέλους του τοίχου q (t ) , και μιας
συνάρτησης που δίνει το σχήμα του τοίχου φ (h) οπότε θα δίνεται από τη σχέση:
∞
w( h, t ) = ∑ φ j ( h)q j (t ) (3.26)
j =1
Η τελευταία σχέση ισχύει μόνο στην περίπτωση που οι τοίχοι δεν είναι στροφικά
121
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
ενδόσιμοι στη βάση [Veletsos and Younan, 2000]. Στο προσομοίωμα όμως που μελετάται
στο παρόν κεφάλαιο, επιδιώκεται να ληφθεί υπόψη και η στροφική ενδοσιμότητα. Για το
λόγο αυτό στο παραπάνω άθροισμα προστίθεται και μια ιδιομορφή ταλάντωσης του
τοίχου, που οφείλεται σε καθαρή περιστροφή στη βάση. Η ιδιομορφή αυτή δεν είναι
δύσκολο να υπολογιστεί. Θεωρώντας έναν τοίχο τελείως άκαμπτο να περιστρέφεται γύρω
από τη βάση του, το βέλος του περιγράφεται από την εξίσωση:
Από το παραπάνω γινόμενο συνάρτηση του h είναι μόνο ο πρώτος όρος του. Όλα τα
υπόλοιπα είναι γενικά συνάρτηση του χρόνου. Συνεπώς μπορούμε να γράψουμε:
φ0 (h) = h (3.28)
και
q0 (t ) = H Θ(t ) (3.29)
όπου για την περίπτωση j = 0 ισχύουν οι σχέσεις (3.28) και (3.29). Έτσι, επεκτείνεται η
σχέση του βέλους του τοίχου (3.26) για να συμπεριλάβει και την ιδιομορφή ταλάντωσης
του τοίχου που οφείλεται στο στροφικό ελατήριο στη βάση.
όπου Tw είναι η κινητική ενέργεια του τοίχου, Vw είναι η δυναμική του ενέργεια, f είναι
η γενικευμένη δύναμη που επιβάλλεται στον τοίχο λόγω των σεισμικών εδαφικών
ωθήσεων, και
122
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
q = Qeiωt (3.32)
Η τελεία πάνω από ένα σύμβολο δηλώνει παραγώγιση ως προς χρόνο. Η κινητική και η
δυναμική ενέργεια δίνονται αντίστοιχα από τις σχέσεις:
1
1
Tw = μ w H ∫ ( x g + w ) dh
2
(3.33)
2 0
και
1 ⎡ Dw* ⎛ d 2 w ⎞ ⎤
1 2
Vw = ⎢ 3 ∫ ⎜ 2 ⎟ dh ⎥ (3.34)
2 ⎢ H 0 ⎝ dh ⎠ ⎥
⎣ ⎦
όπου x g είναι η στιγμιαία ταχύτητα του εδάφους, w είναι η ταχύτητα του τοίχου ως προς
τη βάση. Για τις δύο μιγαδικές δυσκαμψίες, καμπτική του τοίχου Dw* και στροφική στο
Dw* = Dw (1 + iδ w )
και
Rθ* = Rθ (1 + iδ w )
Ew t w 3
Dw = (3.35)
12 (1 −ν w 2 )
Αντικαθιστώντας τις (3.33) και (3.34) στη (3.31), και κάνοντας χρήση της (3.30) η
εξίσωση του Lagrange καταλήγει στην:
όπου
f = Feiωt (3.37)
xg = X g eiωt
(3.38)
123
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1
a(h), b(h) = ∫ a (h)b(h)dh (3.39)
0
Οι γενικευμένες δυνάμεις θα οριστούν μέσω του έργου που παράγουν κατά την
παραμόρφωση του τοίχου. Το στοιχειώδες έργο που παράγει η δύναμη f όταν μετακινεί
το σημείο εφαρμογής της κατά dq θα είναι ίσο με:
δηλαδή:
dW
f = (3.41)
dq
σ x ( h, t ) = σ r ( h, t ) + σ f ( h, t ) (3.42)
όπου σ r είναι οι ωθήσεις που αναπτύσσονται πίσω από τον άκαμπτο τοίχο, και σ f είναι
οι επιπρόσθετες ωθήσεις που αναπτύσσονται όταν ο τοίχος είναι εύκαμπτος. Επειδή κατά
την παραμόρφωση του τοίχου οι ωθήσεις που σχετίζονται με τον άκαμπτο τοίχο σ r δεν
μεταβάλλονται, σε αντίθεση με αυτές που σχετίζονται με την ευκαμψία του τοίχου οι
οποίες μεταβάλλονται όσο αυξάνεται η παραμόρφωση, το έργο που θα παράγουν οι
ωθήσεις σ x θα είναι ίσο με:
1
W = H σ x , w = H (σ r + σ f ) , w = H σ r , w + H σ f , w (3.43)
2
∂w 1 ⎧⎪ ∂σ f ∂w ⎪⎫
f = H σr, + H⎨ ,w + σ f , ⎬ (3.44)
∂q 2 ⎩⎪ ∂q ∂q ⎭⎪
124
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
Για έναν άκαμπτο τοίχο τα w και σ f είναι και τα δυο μηδέν, και έτσι τόσο το έργο που
ορίστηκε στην (3.43) όσο και η γενικευμένη δύναμη που ορίστηκε στην (3.44) θα είναι ίσα
με μηδέν όπως θα έπρεπε να ήταν.
Οι συναρτήσεις σ x (h), w(h) δεν είναι τίποτε άλλο από τα πλάτη των συναρτήσεων
σ x ( h, t ) = σ x ( h)eiωt (3.45)
και
Όπως φάνηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, για μια αρμονική διέγερση στη βάση με
επιτάχυνση
xg = X g eiωt
(3.47)
όπου:
⎡ ( 2n − 1) π ⎤
ψ n (h) = sin ⎢ h⎥ (3.49)
⎣ 2 ⎦
και:
⎧ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎛ ⎡ ( 2 n − 1) π ⎤ ⎞ ⎫
⎪ sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nξ ⎟ + sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ n (l − ξ ) ⎟ ⎪
4 ρ H X g an ⎪ ⎠ − 1⎪
2
U n (ξ ) =
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ (3.50)
2 ⎨ ⎬
G (1 + iδ )(2 n − 1) π Λ n ⎪
2 2
⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎪
⎪⎩
sinh ⎜ ⎢
ψ ⎥ Λ nl ⎟ ⎪
⎝⎣ 2 e ⎦ ⎠ ⎭
125
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
∞
w( h, t ) = ∑ Wnψ n ( h)eiωt (3.51)
n =1
∞
φ j ( h) = ∑ anψ n ( h) (3.52)
n =1
ψ n ,ψ k = 0
που ισχύει για n ≠ k εξαιτίας της ορθογωνιότητας των συναρτήσεων ψ n . Η (3.52) γίνεται:
Συνεπώς:
φ j (h),ψ n (h)
an = (3.54)
ψ n (h),ψ n (h)
Αν λάβουμε υπόψη ότι για την αρμονική διέγερση που επιβάλλεται οι γενικευμένες
συναρτήσεις q j είναι της μορφής:
q j (t ) = Q j eiωt
∞
⎡∞ ⎤
w(h, t ) = ∑ ⎢ ∑ anψ n (h) ⎥ Q j eiωt
j = 0 ⎣ n =1 ⎦
(3.55)
∞⎡∞ ⎤
⇒ w(h, t ) = ∑ ⎢ ∑ anQ j ⎥ψ n (h)eiωt
n =1 ⎣ j = 0 ⎦
126
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
∞
σ r (h, t ) = ∑ K nU nψ n (h)eiωt (3.57)
n =1
∞
σ f (h, t ) = −∑ K nWnψ n (h)eiωt =
n =1
(3.58)
∞
⎡ ∞
⎤
= −∑ ⎢ ∑ K n anψ n (h) ⎥ Q j eiωt
j = 0 ⎣ n =1 ⎦
όπου ο ρόλος της σταθεράς K n θα εξηγηθεί μετά. Αν παραγωγίσουμε την (3.30) ως προς
∂w
= φ j ( h) (3.59)
∂q j
∂σ f ⎡∞ ⎤
= − ⎢ ∑ K n anψ n (h) ⎥ (3.60)
∂q j ⎣ n =1 ⎦
∂w ∞ ∞
σr ,
∂q
= ∑ K nU nψ n (h)eiωt , φ j (h) = ∑ K nU n ψ n ,φ j eiωt
n =1 n =1
(3.61)
και
∂σ f ⎡∞ ⎤ J
⎡∞ ⎤
, w = − ⎢ ∑ K n anψ n (h) ⎥ , φk (h)qk (t ) = −∑ ⎢ ∑ K n an ψ n , φk ⎥ qk (t ) (3.62)
∂q ⎣ n =1 ⎦ k = 0 ⎣ n =1 ⎦
∂w ∞
⎡∞ ⎤ J
⎡∞ ⎤
σf, = −∑ ⎢ ∑ K n anψ n (h) ⎥ Q j eiωt , φ j (h) = −∑ ⎢ ∑ K n an ψ n , φk ⎥ qk (t ) (3.63)
∂q j = 0 ⎣ n =1 ⎦ k =0 ⎣ n =1 ⎦
∞
⎧J ⎡∞ ⎤ ⎫
f = H ∑ K nU n ψ n , φ j eiωt − H ⎨∑ ⎢ ∑ K n an ψ n , φk ⎥ qk (t ) ⎬ (3.64)
n =1 ⎩ k =0 ⎣ n =1 ⎦ ⎭
∞
⎧J ⎡∞ ⎤ ⎫
F = H ∑ K nU n ψ n , φ j − H ⎨∑ ⎢ ∑ K n an ψ n , φk ⎥ Qk ⎬ (3.65)
n =1 ⎩ k =0 ⎣ n =1 ⎦ ⎭
Σύμφωνα με τους Veletsos and Younan [1994b], για μία οριζόντια ράβδο σε αρμονική
127
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
ταλάντωση η δυναμική δυσκαμψία K n της ράβδου ορίζεται ως «το πλάτος της αρμονικά
μεταβαλλόμενης δύναμης στα άκρα της ράβδου που είναι ικανό να προκαλέσει μια σταθερού
μοναδιαίου πλάτους μετακίνηση των άκρων της, όπου η ράβδος έχει περάσει σε μια σταθερή
κατάσταση εξαναγκασμένης ταλάντωσης». Τα άκρα όμως της ράβδου δεν αποσαφηνίζονται
με τον παραπάνω ορισμό. Μερικές φορές η ράβδος μπορεί να εκτείνεται μέχρι το άπειρο
(περίπτωση ενός μόνο τοίχου αντιστήριξης που αντιστηρίζει ημιάπειρη εδαφική στρώση).
Εδώ καθορίζονται τα όρια της ράβδου, και ο ορισμός της δυναμικής δυσκαμψίας παίρνει
μαθηματική μορφή. Η δυναμική δυσκαμψία ορίζεται με το πηλίκο:
(σ x ) n x = 0
Kn = (3.66)
Un x = x0
όπου (σ x )n είναι όρος του αθροίσματος που δίνει τις ωθήσεις σ x στο προσομοίωμα αν
υποτεθεί ότι όλοι οι τοίχοι που εμπλέκονται σε αυτό είναι ιδανικά άκαμπτοι, και
αντίστοιχα το U n είναι όρος του αθροίσματος που δίνει τις μετατοπίσεις στο σημείο x0
σx x = x0
=0 (3.67)
128
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
⎡ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞⎤
⎢1 − cosh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nl ⎟⎥
Kn =
G (1 + iδ )(2n − 1)πΛ n ⎣ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠⎦ (3.68)
(1 − ν )ψ e H ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞ ⎛ ⎡ ( 2n − 1) π ⎤ ⎞
2 sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ n l / 2 ⎟ − sinh ⎜ ⎢ ⎥ Λ nl ⎟
⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠ ⎝ ⎣ 2ψ e ⎦ ⎠
Αυτή είναι και η τιμή του K n που χρησιμοποιήθηκε για τους υπολογισμούς που
απαιτούνται στο παρόν κεφάλαιο.
Η εξίσωση (3.36) αν ληφθούν υπόψη οι (3.32), (3.37) και (3.38) γράφεται για ένα
τυχαίο Qk :
⎡ Dw* d 2φ j ( h) d 2φ j ( h) ⎤
−ω μ w H φ j ( h), φk ( h) Qk + ⎢ 3
2
, ⎥ Qk = F − μ w H φ j ( h),1 X g (3.69)
⎣H dh 2 dh 2 ⎦
Για την αρμονική διέγερση που θεωρείται, οι εξισώσεις κίνησης του τοίχου πρέπει να
είναι της μορφής:
([ S ] − ω [ M ]) {Q} = − ρ X
2
g H 2 { A} (3.71)
και
μw 1 ∞
[ A] =
ρH
φ j (h),1 −
ρXgH
∑K U
n =1
n n ψ n ,φ j (3.74)
129
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
⎡ φ0 , φ0 φ0 , φ1 φ0 , φ2 ... φ0 , φJ ⎤
⎢ ⎥
⎢ φ1 , φ0 φ1 , φ1 φ1 , φ2 ... φ1 , φJ ⎥
[ ] w ⎢
M = μ H φ2 , φ0 φ2 , φ1 φ2 , φ2 ... φ2 , φJ ⎥ (3.75)
⎢ ⎥
⎢ ... ... ... ... ... ⎥
⎢ φJ , φ0 φJ , φ1 φJ , φ2 ... φJ , φJ ⎥⎦
⎣
⎡ 1/ 3 h, φ1 h, φ2 ... h, φJ ⎤
⎢ ⎥
⎢ φ1 , h 1 0 ... 0 ⎥
[ ] w ⎢
M = μ H φ2 , h 0 1 ... 0 ⎥ (3.76)
⎢ ⎥
⎢ ... ... ... ... ... ⎥
⎢ φJ , h 0 0 ... 1 ⎥⎦
⎣
[ S ] = [ S 0 ] + [ Si ] (3.77)
⎡ Rθ H ⎤
⎢ D 0 0 ... 0 ⎥
⎢ w ⎥
⎢ 0 φ1'' , φ1'' φ1'' , φ2'' ... φ1 , φJ
'' '' ⎥
Dw* ⎢ ⎥
[ S0 ] = 3 ⎢ 0 φ2'' , φ1'' φ2'' , φ2'' ... φ2 , φJ
'' '' ⎥
(3.78)
H
⎢ ⎥
⎢ ... ... ... ... ... ⎥
⎢ ⎥
⎢⎣ 0 φJ'' , φ1'' φJ'' , φ2'' ... φJ'' , φJ'' ⎥⎦
Εξαιτίας του ελεύθερου άκρου στην κορυφή του τοίχου, της ορθογωνιότητας των
συναρτήσεων φn , και της σχέσης φn'' , φn'' = λn 4 ο τελευταίος πίνακας γίνεται:
⎡ Rθ H ⎤
⎢ D 0 0 ... 0 ⎥
⎢ w ⎥
D ⎢ 0
*
λ14 0 ... 0 ⎥
[ S0 ] = w3 ⎢ 0 0 λ2 4
... 0 ⎥
⎥ (3.79)
H ⎢
⎢ ... ... ... ... ... ⎥
⎢ ⎥
⎣⎢ 0 0 0 ... λJ 4 ⎦⎥
Ο τόνος στον εκθέτη δηλώνει παραγώγιση ως προς x . Ο αριθμός λ j παίρνει τιμές που
φαίνονται στην εξίσωση (3.23) για τις διάφορες ιδιομορφές του τοίχου. Ο πίνακας ⎡⎣ S j ⎤⎦
130
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
έχει στοιχεία:
∞ ∞ φ j ,ψ n ψ n , φk
[ Si ] j ,k = H ∑ K n an ψ n , φk = H ∑ K n (3.80)
n =1 n =1 ψ n ,ψ n
και είναι σύνθετος, δηλαδή δεν έχει απλή μορφή όπως οι πίνακες στις σχέσεις (3.76) ή
(3.79). Για το λόγο αυτό δεν θα γραφεί εδώ αναλυτικά, αφού δεν μπορούν να γίνουν
απλοποιητικοί υπολογισμοί. Το ίδιο και για το διάνυσμα (στήλη) [ A] που έχει στοιχεία:
μw 1 ∞
[ A] =
ρH
φ j (h),1 −
ρXgH
∑K U
n =1
n n ψ n ,φ j (3.81)
⎧0.5, n = k
ψ n ,ψ k = ⎨ (3.82)
⎩0, n ≠ k
⎧1, j = k
φ j , φk = ⎨ (3.83)
⎩0, j ≠ k
⎪⎧λ j , j = k
4
2 1
ψ n ,1 = (3.85)
π 2n − 1
4 (−1) n +1
ψn,h = (3.86)
π 2 (2n − 1) 2
⎧0.5, j = 0
⎪
φ j ,1 = ⎨ 2a j (3.87)
⎪λ ,j≠0
⎩ j
⎧1/ 3, j = 0
⎪
φj ,h = ⎨ 2 (3.88)
,j≠0
⎪λ 2
⎩ j
⎧ 4 ( −1) n +1
⎪ 2 ,j=0
⎪ π (2 n − 1) 2
φ j ,ψ n =⎨ (3.89)
⎪ 2λ j ε n ⎡⎣ λ j − ( −1) a j ε n ⎦⎤ , j ≠ 0
j +n
⎪ λ j 4 − ε n4
⎩
131
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
(2n − 1)π
εn = (3.90)
2
Κάτι άλλο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι οι τυχόν εφελκυστικές ωθήσεις σε
διαγράμματα κατανομών εδαφικών ωθήσεων, δεν παρουσιάζονται στα διαγράμματα με
αρνητικό πρόσημο, αλλά σχεδιάζονται στο θετικό τμήμα του οριζόντιου άξονα. Οι λόγοι
για αυτό είναι κυρίως δύο:
(α) Οι ωθήσεις προκύπτουν ως η απόλυτη τιμή μιγαδικών αριθμών, η οποία είναι πάντα
θετική, και έτσι οι κώδικες προγραμματισμού σχεδιάζουν τις ωθήσεις, θλιπτικές και
εφελκυστικές, στο θετικό τμήμα του εκάστοτε διαγράμματος.
(β) Με το να σχεδιαστούν οι εφελκυστικές ωθήσεις με αρνητικό πρόσημο στα
διαγράμματα, η κλίμακα του οριζόντιου άξονα θα αυξανόταν, για να συμπεριλάβει
στον ίδιο χώρο θετικά και αρνητικά, ενώ τώρα που έχει μόνο τα θετικά, ο οριζόντιος
άξονας είναι πιο ευανάγνωστος.
Τέλος, όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο κεφάλαιο, όπου αναφέρεται η φράση
«στατικές ωθήσεις», θα εννοείται ότι υπολογίζονται οι ωθησεις που οφείλονται σε
μοναδιαία οριζόντια επιτάχυνση σταθερή με το χρόνο (δηλαδή αρμονική διέγερση
μοναδιαίας επιτάχυνσης με συχνότητα μηδέν), και όχι για την κατακόρυφη επιτάχυνση της
βαρύτητας, όπως πολύ δικαιολογημένα θα νόμιζε κανείς.
132
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
5 3 2 1.5 L/H =1
10 1.0
dw = 0
dθ = 0 0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.3. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
δύσκαμπτων τοίχων ( dw = dθ = 0 ) για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ των τοίχων.
1.0
dw = 0
dθ = 0.5
0.8
10 5 3 2 1.5 L/ H =1
0.6
y/H
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.4. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
εύστρεπτων τοίχων με dw = 0, dθ = 0.5 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους.
133
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
dw = 0
dθ = 1 0.8
0.6
y/H
10 5 3 2 1.5 L/H =1 0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.5. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
εύστρεπτων τοίχων με dw = 0, dθ = 1 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους.
1.0
0.8
dw = 0
dθ = 5
0.6
y/H
0.4
L/ H =1
1.5
2
3 0.2
5
10
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.6. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
εύστρεπτων τοίχων με dw = 0, dθ = 5 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους.
134
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
dw = 1
dθ = 0
0.8
0.6
10 5 3 2 1.5 L/ H =1 y/H
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.7. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
εύκαμπτων τοίχων με dw = 1, dθ = 0 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 1
dθ = 0.5 0.8
0.6
y/H
10 5 3 2 1.5 L/ H =1 0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.8. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 1, dθ = 0.5 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
135
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
dw = 1
dθ = 1
0.8
0.6
y/H
10 5 3 2 1.5 L/ H =1
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.9. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 1, dθ = 1 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 1
dθ = 5
0.8
L/ H =1 0.6
1.5
2 y/H
3
5
10 0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.10. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 1, dθ = 5 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
136
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
dw = 5
dθ = 0 0.8
0.6
y/H
10 5 3 2 1.5 L/ H =1
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.11. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
εύκαμπτων τοίχων με dw = 5, dθ = 0 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 5
dθ = 0.5
0.8
0.6
y/H
10 5 3 2 1.5 L/ H =1
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.12. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 5, dθ = 0.5 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
137
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
dw = 5
dθ = 1
0.8
0.6
y/H
10 5 3 2 1.5
0.4
L/ H =1
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.13. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 5, dθ = 1 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 5
dθ = 5
0.8
0.6
L/ H =1
1.5
2 y/H
3
5 0.4
10
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.14. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 5, dθ = 5 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
138
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
dw = 40
dθ = 0
0.8
0.6
y/H
0.4
10 5 3 2 1.5 L / H = 1 0.2
Σχήμα 3.15. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
εύκαμπτων τοίχων με dw = 40, dθ = 0 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 40
dθ = 0.5
0.8
0.6
y/H
0.4
10 5 3 2 1.5 L / H = 1
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.16. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 40, dθ = 0.5 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
139
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
dw = 40
dθ = 1
0.8
0.6
y/H
0.4
10 5 3 2 1.5 L / H = 1
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.17. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 40, dθ = 1 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 40
dθ = 5
0.8
0.6
L/H =1 y/H
1.5
2 0.4
3
5
0.2
10
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.18. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
ενδόσιμων καμπτικά και στροφικά τοίχων με dw = 40, dθ = 5 για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
140
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
141
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
(η) Η κλίση των ωθήσεων ως προς τον οριζόντιο άξονα μειώνεται όσο αυξάνεται η
ευκαμψία των τοίχων και όσο μειώνεται η στροφική ενδοσιμότητα στη βάση. Η
ελάχιστη κλίση στα διαγράμματα που παρουσιάστηκαν εμφανίζεται για
dw = 40, dθ = 0 .
Εδώ πρέπει να επισημανθεί κάτι σημαντικό. Παρατηρείται ότι για δύσκαμπτους τοίχους
οι συνισταμένες των στατικών σεισμικών εδαφικών ωθήσεων σύμφωνα με τους Veletsos
and Younan [1994a,b, 1997] προσεγγίζουν τις αντίστοιχες του Wood ενώ για εύκαμπτους
τοίχους προσεγγίζουν τις αντίστοιχες των ψευδοστατικών μεθόδων υπολογισμού
(Mononobe-Okabe). Έτσι θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι η μέθοδος που περιγράφεται σε
αυτό το κεφάλαιο είναι γενικότερη τόσο των κλασσικών ψευδοστατικών μεθόδων όσο και
της μεθοδολογίας του Wood. Συνεπώς, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο για τον
υπολογισμό των στατικών ωθήσεων σε οποιαδήποτε κατασκευή, εύκαμπτη ή δύσκαμπτη.
142
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
Ακόμα είναι δυνατό να λαμβάνονται κατανομές των ωθήσεων για κατασκευές που έχουν
μέσες τιμές δυσκαμψίας (ούτε πολύ εύκαμπτες ούτε πολύ δύσκαμπτες). Βέβαια, το τίμημα
της γενικότητας της μεθόδου είναι ότι είναι βασισμένη σε παραδοχές που την καθιστούν
τουλάχιστο προσεγγιστική, άλλες φορές υπέρ και άλλες κατά της ασφαλείας της
κατασκευής.
Στα Σχήματα 3.19 έως 3.22 παρουσιάζονται διαγράμματα δυναμικών εδαφικών
ωθήσεων για τις περιπτώσεις της συχνότητας συντονισμού της άπειρης εδαφικής στρώσης
και της υψίσυχνης διέγερσης. Όσον αφορά τις ωθήσεις σε περίπτωση συντονισμού,
παρατηρούμε ότι γενικά ισχύουν τα ίδια με τις στατικές ωθήσεις. Επίσης:
(α) Oι εφελκυστικές τάσεις για διάφορες αποστάσεις μεταξύ των τοίχων ξεκινούν από
σχεδόν το ίδιο ύψος. Πάλι πρέπει να γίνεται έλεγχος κατά το σχεδιασμό, έτσι ώστε
τόσο αυτές όσο και οι θλιπτικές να μην ξεπερνούν το όριο αναλογίας του
αντιστηριζόμενου εδαφικού υλικού.
(β) Σε όλες τις περιπτώσεις οι σεισμικές εδαφικές ωθήσεις για L / H = 10 είναι
αυξημένες με διαφορά σε σχέση με τις υπόλοιπες, για όλες τις τιμές δυσκαμψίας των
τοίχων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα συστήματα με L / H = 10 έχουν
ιδιοσυχνότητα ταλάντωσης πιο κοντά σε αυτήν της επιβαλλόμενης διέγερσης, από
οποιοδήποτε άλλο σύστημα με διαφορετική τιμή L / H (από αυτά που υπάρχουν στα
διαγράμματα). Αυτό είναι προφανές διότι ως γνωστόν η ιδιοσυχνότητα της άπειρης
εδαφικής στρώσης είναι ίση με π Vs / 2 H , και όσο μεγαλώνει η απόσταση μεταξύ
των τοίχων τόσο προσομοιώνεται η άπειρη αυτή εδαφική στρώση. Συμπέρασμα
είναι ότι τα συστήματα αυτά βρίσκονται κοντά στο συντονισμό.
γ) Ενώ γενικά τα μέγιστα των ωθήσεων είναι αυξημένα σε σχέση με τα αντίστοιχα των
στατικών ωθήσεων, οι κατανομές χάνουν την τριγωνικότητά τους για καμπτικά
ενδόσιμους τοίχους, σε σχέση με τις αντίστοιχες στατικές, ειδικά στην περίπτωση
που οι τοίχοι είναι και καμπτικά και στροφικά ενδόσιμοι στη βάση. Στην περίπτωση
αυτή οι ωθήσεις είναι σχεδόν σταθερές καθ’ ύψος (όχι απόλυτα, και εντός πάντα
ορισμένων ορίων και όχι σε ολόκληρο το ύψος του τοίχου).
Τα Σχήματα 3.23 έως 3.26 δίνουν τις δυναμικές εδαφικές ωθήσεις στην περίπτωση της
δυναμικής απόκρισης των συστημάτων που μελετώνται (συχνότητα τριπλάσια από αυτή
του συντονισμού της άπειρης εδαφικής στρώσης) για διάφορες δυσκαμψίες των τοίχων.
143
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
10 5 3 2 1.5 L / H = 1
1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
ω = π Vs / 2 H
dw = 0
dθ = 0 0.2
5 4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.19. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 0, dθ = 0 (δύσκαμπτοι τοίχοι) για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους και συχνότητα διέγερσης ίση με την ιδιοσυχνότητα του άπειρου
εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
1.0
0.8
L/H =1 0.6
1.5
2 y/H
3
0.4
5
ω = π Vs / 2 H 10
dw = 0
0.2
dθ = 5
14 12 10 8 6 4 2 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.20. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 0, dθ = 5 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους και
συχνότητα διέγερσης ίση με την ιδιοσυχνότητα του άπειρου εδαφικού στρώματος που
έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
144
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
0.8
L/ H =1
0.6
1.5
2
y/H
0.4
ω = π Vs / 2 H
dw = 40 10 5 3 0.2
dθ = 0
12 10 8 6 4 2 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.21. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 40, dθ = 0 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους
και συχνότητα διέγερσης ίση με την ιδιοσυχνότητα του άπειρου εδαφικού στρώματος που
έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
1.0
0.8
0.6
L/H =1 y/H
1.5
2 0.4
3
5
ω = π Vs / 2 H
dw = 40 10 0.2
dθ = 5
8 6 4 2 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.22. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 40, dθ = 5 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους
και συχνότητα διέγερσης ίση με την ιδιοσυχνότητα του άπειρου εδαφικού στρώματος που
έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
145
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
L/ H =1 3 10 5 1.5 2
1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
ω = 3π Vs / 2 H
0.2
dw = 0
dθ = 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.23. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 0, dθ = 0 (δύσκαμπτοι τοίχοι) για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους και συχνότητα διέγερσης ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας
του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του
αντιστηριζόμενου εδάφους.
1.0
0.8
L/ H =1
L / H = 1.5
L/H = 2
L/H = 3 0.6
L/H = 5 y/H
L / H = 10
ω = 3π Vs / 2 H 0.4
dw = 0
dθ = 5
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.24. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 0, dθ = 5 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους και
συχνότητα διέγερσης ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας του άπειρου εδαφικού
στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
146
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
0.8
ω = 3π Vs / 2 H
0.6
dw = 40
dθ = 0 y/H
0.4
L/ H =1 10 5 3 2 1.5
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.25. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 40, dθ = 0 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους
και συχνότητα διέγερσης ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας του άπειρου εδαφικού
στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
1.0
L/H =1
0.8
L/H = 1.5
L/H =2
L/H =3
L/H =5 0.6
L/H = 10
y/H
ω = 3π Vs / 2 H
dw = 40 0.4
dθ = 5
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 3.26. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 40, dθ = 5 για διάφορες τιμές της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους
και συχνότητα διέγερσης ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας του άπειρου εδαφικού
στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
147
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Ενώ προηγουμένως αναφέρθηκε ένα σημείο που χρειάζεται έλεγχο για να διασφαλιστεί
ότι όλα όσα κάνουμε στην παρούσα εργασία είναι ορθά, δηλαδή το ότι οι ωθήσεις που
αναπτύσσονται πρέπει να είναι μικρότερες από το όριο αναλογίας, απαιτείται και ένας
ακόμη έλεγχος, ώστε να εξασφαλισθεί ότι η μεθοδολογία είναι σωστή. Αυτό έχει να κάνει
με τις παραμορφώσεις που αναπτύσσει ο τοίχος κατά τη διάρκεια της διέγερσης. Αν αυτές
είναι υπερβολικά μεγάλες, τότε το αντιστηριζόμενο έδαφος μπορεί να περάσει στην
πλαστική περιοχή, και να πάρει μόνιμες πλαστικές παραμορφώσεις. Η ύπαρξη μεγάλων
παραμορφώσεων στους τοίχους σημαίνει ότι αναπτύσσονται σημαντικά μικρότερες
ωθήσεις πίσω από τον τοίχο, και καθιστουν την παρούσα μέθοδο όχι μόνο αντιοικονομική,
148
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
αλλά και υπολογιστικά ασύμφορη, δεδομένου ότι με τη μέθοδο οριακής ισορροπίας των
Mononobe – Okabe, η οποία βρίσκει ευρύτατη εφαρμογή στην πράξη σήμερα, μπορούν να
υπολογιστούν οι ωθήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις εύκολα και γρήγορα. Παρόλα αυτά, σε
ενδιάμεσες καταστάσεις όπου οι παραμορφώσεις δεν είναι ούτε μικρές, (ώστε να ισχύει η
ελαστικότητα) αλλά ούτε πολύ μεγάλες (ώστε να ισχύουν συνθήκες οριακής ισορροπίας)
υπάρχει αντικειμενική δυσκολία στην αντιμετώπιση του προβλήματος, τουλάχιστο
αναλυτικά.
Έτσι πρέπει να εξεταστούν οι παραμορφωμένες γεωμετρίες των τοίχων, για να
διαπιστωθεί εάν το έδαφος περνά σε κατάσταση πλαστικοποίησης, ή αν παραμένει στην
ελαστική περιοχή. Παρακάτω φαίνονται οι παραμορφωμένες γεωμετρίες (τα βέλη
κάμψεως) των τοίχων για διάφορες τιμές καμπτικής και στροφικής ευκαμψίας των τοίχων
καθώς και για διάφορες συχνότητες διέγερσης
1.0
dθ = 0, dw = 40
dθ = 5, dw = 0
dθ = 5, dw = 40
L/H = 2 0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
149
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
dθ = 0, dw = 40 1.0
dθ = 5, dw = 0
dθ = 5, dw = 40
L / H = 10
0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
Vs 2
wst
XgH2
dθ = 0, dw = 40 1.0
dθ = 5, dw = 0
dθ = 5, dw = 40
ω = π Vs / 2 H 0.8
L/H = 2
0.6
y/H
0.4
0.2
150
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
0.8
0.6
y/H
dθ = 0, dw = 40
dθ = 5, dw = 0 0.4
dθ = 5, dw = 40
ω = π Vs / 2 H
0.2
L / H = 10
Vs 2
w
XgH2
1.0
0.8
0.6
y/H
dθ = 0, dw = 40 0.4
dθ = 5, dw = 0
dθ = 5, dw = 40
ω = 3π Vs / 2 H 0.2
L/H = 2
151
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
dθ = 0, dw = 40 1.0
dθ = 5, dw = 0
dθ = 5, dw = 40
ω = 3π Vs / 2 H
0.8
L / H = 10
0.6
y/H
0.4
0.2
1.0
0.8
0.6
y/H
dw = 5, dθ = 0
0.4
dw = 40, dθ = 0
dw = 0, dθ = 1
dw = 0, dθ = 5
0.2
ω = 3π Vs / 2 H
L/ H = 2
152
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
Η αδιαστατοποίηση των βελών των τοίχων έγινε ως προς X g H 2 / Vs 2 όπως φαίνεται και
συχνότητα συντονισμού του συστήματος αυτού είναι περίπου 36.5 rad/s. Τα βέλη
των τοίχων για διάφορα συστήματα που βρίσκονται σε συντονισμό φαίνονται στο
Σχήμα 3.29.
(γ) Στην περίπτωση της στατικής διέγερσης το μέγιστο βέλος που δημιουργείται για
L / H = 2 το καθορίζει ο άκαμπτος και στροφικά ενδόσιμος στη βάση τοίχος.
Λέγοντας μέγιστο βέλος εννοούμε την τιμή του στην κορυφή του τοίχου. Το ίδιο
γίνεται και για την περίπτωση του συντονισμού. Αντίθετα, στην περίπτωση της
δυναμικής διέγερσης το μέγιστο βέλος καθορίζει ο τέλεια πακτωμένος στη βάση και
εύκαμπτος τοίχος, για δεδομένη απόσταση μεταξύ των τοίχων. Τα παραπάνω βέβαια
δεν είναι απόλυτα και επιδέχονται εξαιρέσεις.
(δ) Από τα διαγράμματα των βελών προκύπτει ότι γενικά πιο εύκαμπτος τοίχος δεν
σημαίνει απαραίτητα και μεγαλύτερο βέλος. Σε όλες τις περιπτώσεις που
παρουσιάστηκαν παραπάνω το βέλος των τοίχων που είναι τόσο στροφικά όσο και
153
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
καμπτικά εύκαμπτοι είναι μικρότερο από αυτό των τοίχων που είτε έχουν τέλεια
πάκτωση στη βάση είτε είναι τελείως άκαμπτοι, δηλαδή τοίχων οπωσδήποτε πιο
δύσκαμπτων από τους πρώτους. Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Υπάρχουν και
περιπτώσεις που οι πρώτοι τοίχοι σχηματίζουν μεγαλύτερα βέλη από τους
τελευταίους. Αυτό συμβαίνει διότι εδώ θεωρείται η μικτή ευκαμψία των τοίχων,
δηλαδή αυτή που οφείλεται σε στροφή στη βάση και σε κάμψη. Ο τρόπος με τον
οποίο οι ευκαμψίες αυτές επηρεάζουν το βέλος του τοίχου είναι σύνθετος. Επιπλέον,
το βέλος εξαρτάται και από τις ωθήσεις που δέχονται οι τοίχοι, οι οποίες μειώνονται
όσο αυξάνονται οι ευκαμψίες τους. Συνεπώς, δεν μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι
σε τοίχους με μεγαλύτερη μικτή ευκαμψία γενικά θα δημιουργηθεί και μεγαλύτερο
βέλος.
(ε) Βέβαια, για δεδομένη τιμή της στροφικής ή καμπτικής ευκαμψίας του τοίχου, όσο
αυξάνει η μία (με σταθερή την άλλη) τόσο αυξάνεται και το βέλος των τοίχων. Αυτό
φαίνεται στο τελευταίο διάγραμμα.
(στ) Πρέπει να γίνεται έλεγχος για το αν το αντιστηριζόμενο έδαφος παραμένει στην
ελαστική περιοχή. Είναι γενικά παραδεκτό [Clough and Duncan 1990] ότι η
δημιουργία του επιπέδου αστοχίας ή η ανάπτυξη μιας οριακής κατάστασης ελαστική
συμπεριφοράς στο αντιστηριζόμενο μέσο απαιτεί μετατοπίσεις του τοίχου της
τάξεως του 0.1-0.4% του ύψους του. Για να αξιολογηθεί η εφαρμοσιμότητα της
παρούσας ανάλυσης είναι επιθυμητό να συγκρίνουμε τις προβλέψεις της με τις τιμές
που μόλις αναφέρθηκαν. Αν θεωρήσουμε ένα σύστημα με ταχύτητα διατμητικών
κυμάτων Vs = 100 m / s , ύψος τοίχων H = 8 m στο οποίο η επιτάχυνση της
w / H = 0.023 / 8 = 2.87 ⋅ 10−3 = 0.287% παρατηρούμε ότι το ποσοστό είναι μέσα στα
όρια που καθορίστηκαν παραπάνω. Αυτό σημαίνει ότι η ανάλυση που κάναμε είναι
σωστή. Η περίπτωση που εξετάστηκε αντιστοιχεί σε dw = 0, dθ = 5 . Αν λάβουμε
υπόψη ότι d θ = GH 2 / Rθ και πάρουμε την τιμή G = 18000 kPa τότε η σταθερά του
στροφικού ελατηρίου θα είναι ίση με: Rθ = 230.4 ⋅103 kNm . Αυτές οι τιμές είναι στην
πραγματικότητα εφικτές, αλλά δεν είναι δυνατό να κατασκευαστεί τοίχος τελείως
άκαμπτος ( dw = 0 ).
154
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
Ενώ μέχρι τώρα εξετάστηκαν μεγέθη που μεταβάλλονται καθ’ ύψος του τοίχου, όπως οι
ωθήσεις και οι παραμορφώσεις, είναι σκόπιμο να μελετηθούν και τα μεγέθη με τα οποία
θα σχεδιαστούν τελικά οι τοίχοι του συστήματος που εξετάζεται στο κεφάλαιο αυτό. Αυτά
δεν είναι άλλα από την τέμνουσα και τη ροπή στη βάση του τοίχου. Υπενθυμίζεται ότι σε
όλη την έκταση του κεφαλαίου αυτού (αλλά και στα επόμενα κεφάλαια) θεωρείται ότι το η
διεπιφάνεια του τοίχου και του αντιστηριζόμενου εδάφους είναι τέτοια ώστε να μπορούν
να ασκηθούν από το τελευταίο εφελκυστικές τάσεις στον τοίχο. Αυτές συνυπολογίζονται
στον υπολογισμό της τέμνουσας και της ροπής στη βάση των τοίχων, γεγονός το οποίο
είναι βέβαια κατά της ασφαλείας. Διαπιστώνεται πάντως ότι η τέμνουσα ή η ροπή που
οφείλονται μόνο στις θλιπτικές τάσεις στον τοίχο είναι αυξημένες κατά 50% περίπου σε
σχέση με τις αντίστοιχες που περιλαμβάνουν τις εφελκυστικές τάσεις.
Στα Σχήματα 3.34 έως 3.37 παραθέτονται τα διαγράμματα τέμνουσας συναρτήσει της
απόστασης μεταξύ των τοίχων:
Σχετικά με τα διαγράμματα που παρουσιάστηκαν μπορούν να παρατηρηθούν τα εξής:
(α) Στα Σχήματα 3.33 και 3.34, που εκφράζουν τη στατική τέμνουσα, οι καμπύλες για
dw = d θ = 0 είναι οι αντίστοιχες του άκαμπτου συστήματος του Wood για ν = 0.3 .
Αλλά και οι υπόλοιπες καμπύλες έχουν την ίδια χαρακτηριστική μορφή με αυτές του
Wood [1973].
(β) Η μορφή των Σχημάτων 3.37 και 3.38 είναι πολύ διαφορετική από αυτή των
υπολοίπων. Αυτό συμβαίνει διότι η αδιαστατοποιημένη απόσταση των συστημάτων
που συντονίζονται με την συγκεκριμένη διέγερση και που έχουν τις δεδομένες τιμές
ακαμψίας των τοίχων εμπίπτει στο εξεταζόμενο διάστημα ( L / H = 0...10 ). Ενώ στην
περίπτωση της στατικής διέγερσης και του συντονισμού της άπειρης εδαφικής
στρώσης, υπάρχει μια ομαλή μεταβολή της τέμνουσας όσο απομακρύνονται οι τοίχοι
μεταξύ τους, στην περίπτωση της υψίσυχνης δυναμικής διέγερσης παρατηρούνται
μεγάλα και απότομα μέγιστα για συγκεκριμένες τιμές της απόστασης μεταξύ των
τοίχων, μεγαλύτερα ακόμα από τα μέγιστα του συστήματος των άκαμπτων τοίχων.
(γ) Στην περίπτωση της στατικής διέγερσης όσο αυξάνεται η ευκαμψία των τοίχων,
τόσο μειώνεται και η ασκούμενη στη βάση των τοίχων τέμνουσα. Αυτή
σταθεροποιείται για απόσταση μεταξύ των τοίχων ίση με το εξαπλάσιο του ύψους
155
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0 dw = 0
dθ = 0
dw = 1
0.8
dw = 5
0.6
Qb , st / ρ H 2 X g
0.4 dw = 40
0.2
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.34. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων στην περίπτωση στατικής διέγερσης,
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της
ευκαμψίας των τοίχων. Τοίχοι δύστρεπτοι.
1.0 dθ = 0
dw = 0
0.8
dθ = 0.5
0.6 dθ = 1
Qb , st / ρ H 2 X g
0.4
dθ = 5
0.2
0 2 4 6 8 10
L/ H
Σχήμα 3.35. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων στην περίπτωση στατικής διέγερσης,
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της
στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι.
156
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
dw = 0
dw = 1
3.0
dθ = 0
ω = π Vs / 2 H
2.5
dw = 5
2.0
Qb / ρ H X g
2
1.5
dw = 40
1.0
0.5
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.36. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των
τοίχων. Τοίχοι δύστρεπτοι. Η συχνότητα διέγερσης ισούται με την ιδιοσυχνότητα του
άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το αντιστηριζόμενο.
dθ = 0
3.0
dw = 0 dθ = 0.5
ω = π Vs / 2 H
2.5 dθ = 1
2.0
Qb / ρ H 2 X g
1.5
dθ = 5
1.0
0.5
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.37. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι. Η συχνότητα διέγερσης ισούται με την
ιδιοσυχνότητα του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το
αντιστηριζόμενο.
157
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
10
dw = 0
dw = 1
dw = 5
8 dw = 40
dθ = 0
ω = 3π Vs / 2 H
6
Qb / ρ H 2 X g
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.38. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των
τοίχων. Τοίχοι δύστρεπτοι. Η συχνότητα διέγερσης ισούται με το τριπλάσιο της
ιδιοσυχνότητας του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το
αντιστηριζόμενο.
dθ =0
dθ = 0.5
8
dθ =1
dθ =5
dw = 0
6 ω = 3π Vs / 2 H
Qb / ρ H 2 X g
2
dθ = 0 dθ = 0.5
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.39. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της στροφικής
ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι. Η συχνότητα διέγερσης ισούται με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τα ίδια
χαρακτηριστικά με το αντιστηριζόμενο.
158
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
τους και μεγαλύτερη. Για μικρότερες τιμές της απόστασης των τοίχων αυξάνεται
όσο αυξάνεται η απόσταση αυτή.
(δ) Στην περίπτωση του συντονισμού της άπειρης εδαφικής στρώσης, όσο αυξάνεται η
ευκαμψία των τοίχων, τόσο μειώνεται και η τέμνουσα. Αυτή πάντως δεν
σταθεροποιείται για αποστάσεις μεταξύ των τοίχων ίσες ή μικρότερες του
δεκαπλάσιου του ύψους τους, αλλά αυξάνεται όσο αυξάνεται η απόσταση των
τοίχων.
(ε) Στην περίπτωση της δυναμικής διέγερσης με τοίχους τέλεια πακτωμένους στη βάση
τους παρατηρούνται μικρότερες διαφορές της τέμνουσας στην κατάσταση του
συντονισμού σε σχέση με τις τιμές που παίρνει σε περιοχές εκτός συχνότητας
συντονισμού, όσο αυξάνεται η ευκαμψία των τοίχων. Επίσης όσο αυξάνεται η
ευκαμψία των τοίχων τόσο μειώνεται η μέγιστη τέμνουσα που αναπτύσσεται για τις
διάφορες αποστάσεις μεταξύ των τοίχων. Τέλος οι αποστάσεις μεταξύ των τοίχων
όπου συμβαίνει συντονισμός, είναι σχεδόν ίδιες για συστήματα με διαφορετικές
ευκαμψίες τοίχων. Κυρίως όμως φαίνεται ότι σε εύκαμπτα συστήματα τοίχων υπό
κατάλληλες συνθήκες απόστασης μεταξύ των τοίχων και ευκαμψίας των τελευταίων
μπορούν να αναπτυχθούν τέμνουσες πολύ μεγαλύτερες από αυτές που θα
αναπτύσσονταν στο αντίστοιχο άκαμπτο σύστημα (λόγος τεμνουσών εύκαμπτου
προς δύσκαμπτο σύστημα =2.73 περίπου για L / H = 1.05 , βλέπε Σχήμα 3.37). Έτσι
είναι σφάλμα να θεωρείται ότι για εύκαμπτα συστήματα ο σχεδιασμός είναι
απαραίτητα και οικονομικότερος.
(στ) Στην περίπτωση της δυναμικής διέγερσης με τοίχους τελείως άκαμπτους αλλά
στροφικά ενδόσιμους στη βάση παρατηρείται μεγάλη ενίσχυση για τα εύκαμπτα
συστήματα με απόσταση τοίχων περίπου 1.2H σε σχέση με τα αντίστοιχα
δύσκαμπτα (6.35). Τα διάφορα μέγιστα παρατηρούνται και εδώ σε συστήματα με
ίδιες περίπου αποστάσεις μεταξύ των τοίχων, για διάφορες στροφικές
ενδοσιμότητες. Αυτό που πρέπει να επισημανθεί εδώ είναι ότι για σχετικά μεγάλες
στροφικές ενδοσιμότητες η τέμνουσα που αναπτύσσεται σε συστήματα με διάφορες
αποστάσεις μεταξύ των τοίχων στην περίπτωση της δυναμικής διέγερσης, είναι
σχεδόν σταθερή και ανεξάρτητη της απόστασης αυτής ( dθ = 5 ).
Τα διαγράμματα τέμνουσας συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης είναι τα παρακάτω:
159
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
8
dw = 0
dw = 1
dw = 5
dw = 40
6
dθ = 0
L/H = 2
Qb / ρ H 2 X g
4
0 10 20 30 40 50 60
dw = 0
3.5
dw = 1
dw = 5
3.0 dw = 40
dθ = 0
2.5 L / H = 10
2.0
Qb / ρ H 2 X g
1.5
1.0
0.5
0 10 20 30 40 50 60
ω
160
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
20 dθ =0
dθ = 0.5
dθ =1
dθ =5
15 dw = 0
L/H = 2
Qb / ρ H 2 X g
10
0 10 20 30 40 50 60
dθ = 0
dθ = 0.5
4.0
dθ = 1
dθ = 5
dw = 0
3.0
L / H = 10
Qb / ρ H 2 X g
2.0
1.0
0 10 20 30 40 50 60
ω
161
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
(γ) Το ολικό μέγιστο ενός συστήματος, δεδομένης απόστασης μεταξύ των τοίχων και
δεδομένης ενδοσιμότητάς τους, δεν είναι κατ’ ανάγκη και το πρώτο μέγιστο (αυτό
που αντιστοιχεί στην πρώτη ιδιοσυχνότητα). Για παράδειγμα, για dθ = 0, dw = 5 ή
για dθ = 1, dw = 0 και L / H = 10 παρατηρούμε ότι το μέγιστο που εμφανίζεται στη
δεύτερη ιδιοσυχνότητα είναι μεγαλύτερο από το πρώτο. Με βάση το παραπάνω είναι
λάθος να θεωρείται ότι η μεγαλύτερη ενίσχυση σε ένα σύστημα εύκαμπτων τοίχων
παρατηρείται απαραίτητα στη θεμελιώδη ιδιοσυχνότητά του.
(δ) Για συστήματα με L / H = 2 το μεγαλύτερο μέγιστο παρατηρείται σε τοίχους
άκαμπτους με στροφική ενδοσιμότητα στη βάση, σε σχέση με τους τελείως
πακτωμένους και εύκαμπτους.
(ε) Σε συστήματα με L / H = 2 υπάρχουν τιμές της ευκαμψίας τέτοιες ώστε η μέγιστη
τέμνουσα που παρατηρείται για το εύκαμπτο σύστημα να είναι μεγαλύτερη από την
μέγιστη τέμνουσα που παρατηρείται στο σύστημα άκαμπτων τοίχων. Αυτά ισχύουν
162
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
και για αποστάσεις μεταξύ των τοίχων μεγαλύτερες από το δεκαπλάσιο του ύψους
τους. Έτσι, σε τέτοιες περιπτώσεις σχεδιάζονται λιγότερο συντηρητικά οι εύκαμπτοι
τοίχοι, ενώ όταν οι τοίχοι είναι σχετικά κοντά πρέπει να επιλέγεται προσεκτικά η
τιμή της ευκαμψίας των τοίχων.
Τέλος, θα εξεταστούν τα διαγράμματα τέμνουσας συναρτήσει της ευκαμψίας των τοίχων,
καμπτικής ή στροφικής (Σχήματα 3.44 έως 3.47). Παρατηρούμε τα εξής:
(α) Στις περιπτώσεις στατικής διέγερσης και συντονισμού της άπειρης εδαφικής
στρώσης η τέμνουσα μειώνεται όσο αυξάνεται η καμπτική (στροφική) ευκαμψία του
τοίχου για σταθερή στροφική (καμπτική) ευκαμψία του. Στην περίπτωση που οι
τοίχοι είναι στροφικά ενδόσιμοι στη βάση και άκαμπτοι, η μείωση της τέμνουσας
είναι πιο απότομη από τη μείωση στην περίπτωση των τελείως πακτωμένων και
εύκαμπτων τοίχων.
(β) Σε συστήματα που υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ των τοίχων, η μείωση της
τέμνουσας με την αύξηση της ευκαμψίας (για στατική διέγερση και συντονισμό της
άπειρης εδαφικής στρώσης) είναι πιο απότομη από αυτή στα συστήματα που οι
τοίχοι βρίσκονται σχετικά μακριά. Αυτό συμβαίνει διότι σε συστήματα που οι τοίχοι
αλληλεπιδρούν, για να μειωθεί η τέμνουσα στον ένα τοίχο συντελούν εκτός από τη
δυσκαμψία του ίδιου του τοίχου, και η δυσκαμψία του άλλου.
(γ) Για μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των τοίχων η τέμνουσα στην περίπτωση
συντονισμού της άπειρης εδαφικής στρώσης είναι πολύ μεγαλύτερη από τη στατική.
Αυτό συμβαίνει διότι η ιδιοσυχνότητα των παραπάνω συστημάτων βρίσκεται πιο
κοντά στη συχνότητα της διέγερσης, από αυτή των συστημάτων με L / H = 2 . Όπως
αποδείχθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο η ιδιοσυχνότητα τέτοιων συστημάτων
αυξάνει όσο μειώνεται η απόσταση μεταξύ των τοίχων, δηλαδή στην προκειμένη
περίπτωση η ιδιοσυχνότητα των συστημάτων με L / H = 2 είναι πιο μακριά από την
ιδιοσυχνότητα των συστημάτων με L / H = 10 . Γι’ αυτό και στα τελευταία
παρατηρείται μεγάλη διαφορά μεταξύ της στατικής τέμνουσας και αυτής που
αντιστοιχεί στο συντονισμό της άπειρης εδαφικής στρώσης.
(δ) Στην περίπτωση της δυναμικής διέγερσης έχουμε σε όλες τις περιπτώσεις
αυξομειώσεις της τέμνουσας. Η τέμνουσα Q παρουσιάζει ελάχιστο για την
περίπτωση των τέλεια πακτωμένων και εύκαμπτων τοίχων: όταν L/H=2 και dw=11,
τότε Q = 0.5 ρ H 2 X g και όταν L/H=10 και dw=2.4, τότε Q = 0.2 ρ H 2 X g . Επίσης,
163
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
static
ω = π Vs / 2 H
ω = 3π Vs / 2 H
dθ = 0
0.8 L/H = 2
Qb / ρ H 2 X g 0.6
0.4
0 10 20 30 40
dw
static
3.0 ω = π Vs / 2 H
ω = 3π Vs / 2 H
dθ = 0
2.5 L / H = 10
2.0
Qb / ρ H X g
2
1.5
1.0
0.5
0 10 20 30 40
dw
164
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
static
ω = π Vs / 2 H
ω = 3π Vs / 2 H
dw = 0
0.8
L/H = 2
Qb / ρ H 2 X g
0.6
0.4
0.2
0 1 2 3 4 5
dθ
static
3.0 ω = πVs / 2H
ω = 3πVs / 2H
dw = 0
2.5
L / H = 10
2.0
Qb / ρH Xg
2
1.5
1.0
0.5
0 1 2 3 4 5
dθ
165
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
για την περίπτωση των στροφικά ενδόσιμων αλλά τελείως άκαμπτων τοίχων έχουμε
ελάχιστα όταν L / H = 2 και dθ = 2.9 , τότε Q = 0.2 ρ H 2 X g και όταν L / H = 10 και
dθ = 0.9 , τότε Q = 0.22 ρ H 2 X g . Γενικά, όσο αυξάνεται η απόσταση των τοίχων του
Ως εδώ μελετήθηκε η συμπεριφορά της τέμνουσας στη βάση των τοίχων όταν
μεταβάλλονται οι διάφορες παράμετροι του συστήματος. Ακολουθούν τα αντίστοιχα
διαγράμματα για τη ροπή στη βάση των τοίχων (Σχήματα 3.48 έως 3.53). Παρατηρείται
ότι:
(α) Η μορφή των διαγραμμάτων είναι παρόμοια με αυτή των διαγραμμάτων των
τεμνουσών. Ισχύουν οι ίδιες παρατηρήσεις που έγιναν για τα διαγράμματα των
τεμνουσών, όσον αφορά διαγράμματα τέμνουσας-απόστασης τοίχων.
(β) Στην περίπτωση σχετικά μεγάλης στροφικής ενδοσιμότητας στη βάση η ροπή
παρουσιάζει μέγιστο για στατική διέγερση και τοπικό μέγιστο για συντονισμό του
άπειρου εδαφικού στρώματος.
(γ) Για απόκριση τοίχων τελείως πακτωμένων στη βάση και για δυναμική διέγερση
παρατηρείται η τάση να εμφανίζονται δύο μέγιστα ροπών σε πολύ κοντινές τιμές
αποστάσεως μεταξύ των τοίχων. Αυτό είναι χαρακτηριστικό μόνο των εύκαμπτων
συστημάτων και δεν συμβαίνει σε δύσκαμπτο σύστημα. Έτσι, αν προσδιοριστεί
πειραματικά η καμπύλη ροπής στη βάση συναρτήσει της απόστασης μεταξύ των
τοίχων και η καμπύλη αυτή εμφανίσει δυο μέγιστα σε μικρή διαφορά απόστασης
μεταξύ τους, τότε οι τοίχοι σίγουρα είναι εύκαμπτοι. Αυτό παρατηρήθηκε και στην
τέμνουσα για δυναμική διέγερση τέλεια πακτωμένων τοίχων και dw = 1 .
166
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
0.6 dw = 0
dθ = 0
0.5
dw = 1
0.4
M b , st / ρ H 3 X g
0.3
dw = 5
0.2
0.1
dw = 40
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.48. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων στην περίπτωση στατικής διέγερσης,
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της
ευκαμψίας των τοίχων. Τοίχοι δύστρεπτοι.
0.6 dθ = 0
dw = 0
0.5
0.4
dθ = 0.5
M b , st / ρ H X g
3
0.3
dθ = 1
0.2
0.1
dθ = 5
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.49. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων στην περίπτωση στατικής διέγερσης,
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της
στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων. Τοίχοι δύσκαμπτοι.
167
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
dw = 0
2.0
dw = 1
dw = 5
dw = 40
dθ = 0
1.5
ω = π Vs / 2 H
Mb / ρ H 3 X g
1.0
0.5
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.50. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των τοίχων. Τοίχοι
δύστρεπτοι. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την ιδιοσυχνότητα ταλάντωσης του
άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με το αντιστηριζόμενο.
dθ = 0
2.0 dθ = 0.5
dθ = 1
dθ = 5
dw = 0
1.5 ω = π Vs / 2 H
Mb / ρ H 3 X g
1.0
0.5
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.51. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων.
Τοίχοι δύσκαμπτοι. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την ιδιοσυχνότητα ταλάντωσης
του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με το αντιστηριζόμενο.
168
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
dw = 0
dw = 1
6
dw = 5
dw = 40
5 dθ = 0
ω = 3π Vs / 2 H
4
Mb / ρ H X g
3
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.52. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των τοίχων. Τοίχοι
δύστρεπτοι. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας
ταλάντωσης του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με το
αντιστηριζόμενο.
6
dθ =0
dθ = 0.5
5 dθ =1
dθ =5
dw = 0
4
ω = 3π Vs / 2 H
Mb / ρ H 3 X g 3
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 3.53. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων, συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές της στροφικής ενδοσιμότητας των τοίχων.
Τοίχοι δύσκαμπτοι. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας
ταλάντωσης του άπειρου εδαφικού στρώματος που έχει τις ίδιες ιδιότητες με το
αντιστηριζόμενο.
169
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
dw = 0
5
dw = 1
dw = 5
dw = 40
4 dθ = 0
L/H = 2
Mb / ρH X g
3
0 10 20 30 40 50 60
ω
Σχήμα 3.54. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2 συναρτήσει
της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των τοίχων. Τοίχοι
στροφικά ανένδοτοι στη βάση.
2.5
dw = 0
dw = 1
dw = 5
2.0 dw = 40
dθ = 0
L / H = 10
1.5
Mb / ρ H 3 X g
1.0
0.5
0 10 20 30 40 50 60
ω
Σχήμα 3.55. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 10 συναρτήσει
της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των τοίχων. Τοίχοι
στροφικά ανένδοτοι στη βάση.
170
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
12 dθ =0
dθ = 0.5
dθ =1
10 dθ =5
dw = 0
L/H = 2
8
Mb / ρ H 3 X g
6
0 10 20 30 40 50 60
ω
Σχήμα 3.56. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2 συναρτήσει
της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της στροφικής ενδοσιμότητας στη βάση
τους. Τοίχοι δύσκαμπτοι.
dθ =0
dθ = 0.5
2.5
dθ =1
dθ =5
dw = 0
2.0
L / H = 10
1.5
Mb / ρ H 3 X g
1.0
0.5
0 10 20 30 40 50 60
Σχήμα 3.57. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 10 συναρτήσει
της συχνότητας διέγερσης για διάφορες τιμές της στροφικής ενδοσιμότητας στη βάση
τους. Τοίχοι δύσκαμπτοι.
171
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Για τα Σχήματα 3.54 έως 3.57 ισχύουν οι παρατηρήσεις που αναφέρθηκαν στα
διαγράμματα τέμνουσας-συχνότητας διέγερσης. Είναι αξιοσημείωτο ότι τα άλματα
παρατηρούνται στην ίδια ακριβώς συχνότητα με τα αντίστοιχα της τέμνουσας. Η ύπαρξη
αλμάτων σε διαγράμματα που δίνουν τη δυναμική ροπή ή τέμνουσα στη βάση των τοίχων
συναρτήσει της συχνότητας διέγερσης είναι χαρακτηριστικό μόνο των εύκαμπτων
συστημάτων, και οφείλεται στον τρόπο επίλυσης.
Για τα Σχήματα 3.58 έως 3.61 ισχύουν οι ίδιες παρατηρήσεις με τις αντίστοιχες των
διαγραμμάτων τέμνουσας-ευκαμψίας (στροφικής ή καμπτικής) εκτός από την τελευταία
παρατήρηση. Εδώ για δυναμικές διεγέρσεις παρατηρούνται μεν αυξομειώσεις της ροπής
αλλά αυτή δεν παίρνει ελάχιστες τιμές στα θεωρούμενα διαστήματα ευκαμψίας των
τοίχων. Όλες αυτές οι διαφορές σε σχέση με την τέμνουσα έχουν να κάνουν και με την
κατανομή των ωθήσεων πίσω από τους τοίχους. Πάντως, η θέση του μεγίστου μειώνεται
όσο αυξάνεται η απόσταση μεταξύ των τοίχων. Τέλος, η κλίση των άκαμπτων τοίχων ως
προς την αρχική τους θέση κατά τη διάρκεια της διέγερσης μπορεί να εξαχθεί από τα
διαγράμματα ροπών με dw = 0 . Αυτό συμβαίνει γιατί σε τοίχους άκαμπτους αλλά
στροφικά ενδόσιμους στη βάση, η ασκούμενη ροπή στη βάση είναι ανάλογη με τη στροφή
του τοίχου, εφόσον έχουμε κάνει την υπόθεση ότι το στροφικό ελατήριο στη βάση του
τοίχου συμπεριφέρεται γραμμικά ελαστικά. Έμμεσα λοιπόν τα δυο τελευταία διαγράμματα
μας δίνουν και την κλίση των τοίχων για δεδομένη τιμή της στροφικής ευκαμψίας d θ .
Χρησιμοποιώντας το αριθμητικό παράδειγμα που δόθηκε κατά το σχολιασμό των
βελών των τοίχων μπορούμε να επαληθεύσουμε την ορθότητα των τελευταίων
διαγραμμάτων ροπών εκμεταλλευόμενοι απλώς την υπόθεση ότι ένας άκαμπτος τοίχος που
έχει στροφική ενδοσιμότητα στη βάση του μέσω στροφικού ελατηρίου που λειτουργεί
γραμμικά ελαστικά, θα έχει κλίση ως προς την αρχική απαραμόρφωτη γεωμετρία του
ανάλογη της ασκούμενης ροπής στη βάση του. Τα παραπάνω θα γίνουν πιο κατανοητά ως
εξής: Το παράδειγμα που χρησιμοποιήθηκε περιλαμβάνει τις εξής τιμές των διαφόρων
παραμέτρων του προσομοιώματος:
172
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
0.6
static
ω = π Vs / 2 H
0.5 ω = 3π Vs / 2 H
dθ = 0
L/H = 2
0.4
Mb / ρ H 3 X g 0.3
0.2
0.1
0 10 20 30 40
dw
Σχήμα 3.58. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2 συναρτήσει
της ευκαμψίας τους για διάφορες τιμές της συχνότητας διέγερσης του συστήματος
(στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι στροφικά ανένδοτοι στη βάση.
2.0 static
ω = π Vs / 2 H
ω = 3π Vs / 2 H
dθ = 0
1.5 L / H = 10
Mb / ρ H 3 X g 1.0
0.5
0 10 20 30 40
dw
Σχήμα 3.59. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 10 συναρτήσει
της ευκαμψίας τους για διάφορες τιμές της συχνότητας διέγερσης του συστήματος
(στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι στροφικά ανένδοτοι στη βάση.
173
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
0.6
static
0.5 ω = π Vs / 2 H
ω = 3π Vs / 2 H
dw = 0
0.4 L/H = 2
0.3
Mb / ρ H 3 X g
0.2
0.1
0 1 2 3 4 5
dθ
Σχήμα 3.60. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 2 συναρτήσει της
στροφικής ενδοσιμότητας στη βάση τους για διάφορες τιμές της συχνότητας διέγερσης
του συστήματος (στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι δύσκαμπτοι.
2.0
static
ω = π Vs / 2 H
ω = 3π Vs / 2 H
dw = 0
1.5
L / H = 10
Mb / ρ H 3 X g
1.0
0.5
0 1 2 3 4 5
dθ
Σχήμα 3.61. Αδιαστατοποιημένη ροπή στη βάση των τοίχων συστήματος με L / H = 10 συναρτήσει
της στροφικής ενδοσιμότητας στη βάση τους για διάφορες τιμές της συχνότητας
διέγερσης του συστήματος (στατική, συντονισμός και δυναμική). Τοίχοι δύσκαμπτοι.
174
Κεφάλαιο 3: Σύστημα Εύκαμπτων Προβόλων Τοίχων Αντιστήριξης
πυκνότητα του εδάφους και το ύψος του τοίχου από παραπάνω έχουμε ότι η ροπή στη
βάση θα είναι: M b = 0.71 ⋅1800 ⋅ 83 ⋅1 = 654 KNm και η οποία προκαλεί στροφή στη βάση:
προσέγγιση ίση με τη στροφή που υπολογίστηκε μέσω των διαγραμμάτων βέλους των
τοίχων (παραμορφωμένη γεωμετρία καθ’ ύψος του τοίχου) σε προηγούμενο τμήμα του
παρόντος κεφαλαίου. Τότε είχε εξαχθεί το συμπέρασμα ότι w / H 0.3% που είναι τιμή
που συμπίπτει με αυτήν που υπολογίστηκε μόλις τώρα. Τα παραπάνω σκοπό έχουν να
δείξουν την ορθότητα των διαγραμμάτων που παρουσιάστηκαν σε όλη την έκταση του
κεφαλαίου.
Θα μπορούσε να γίνει και παρόμοια επαλήθευση για τις τέμνουσες εάν είχε θεωρηθεί
πρόσθετο μετακινησιακό ελατήριο στη βάση των τοίχων κατά την οριζόντια διεύθυνση.
Τότε θα έπρεπε να θεωρηθεί ο τοίχος άκαμπτος και άστρεπτος, ενώ ταυτόχρονα
μετακινησιακά ενδόσιμος στη βάση, και η οριζόντια παραμόρφωση του ελατηρίου θα ήταν
ανάλογη της ασκούμενης τέμνουσας δύναμης στη βάση του τοίχου. Όμως κάτι τέτοιο δεν
πραγματοποιήθηκε για το λόγο ότι μια πρόσθετη ενδοσιμότητα θα είχε ως αποτέλεσμα το
αντιστηριζόμενο έδαφος τουλάχιστο να μη συμπεριφέρεται γραμμικά ελαστικά κατά τη
διάρκεια της διέγερσης. Αυτό μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό λαμβάνοντας υπόψη ότι
χωρίς μετακινησιακό ελατήριο έχουμε παραμόρφωση της κορυφής του τοίχου σχεδόν στο
όριο που καθορίστηκε ως διαχωριστικό μεταξύ της πλαστικής συμπεριφοράς και της
ελαστικής συμπεριφοράς του αντιστηριζόμενου εδάφους. Για περισσότερα στοιχεία
μπορεί κανείς να ανατρέξει ξανά στα σχόλια περί των παραμορφωμένων γεωμετριών του
τοίχου του παρόντος κεφαλαίου. Μια επιπρόσθετη ενδοσιμότητα θα μπορούσε να
καταστήσει την ανάλυση που γίνεται στο κεφάλαιο αυτό εκτός πραγματικότητας, αφού η
τελευταία προυποθέτει γραμμικά ελαστική συμπεριφορά του αντιστηριζόμενου μέσου.
175
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
176
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
177
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Στο παρόν κεφάλαιο θα μελετηθούν συστήματα που αποτελούνται από δύο εύκαμπτους
και στροφικά ενδόσιμους στη βάση τοίχους αντιστήριξης και άκαμπτη βάση όπως αυτό
που μελετήθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο. Η διαφορά είναι ότι στο προσομοίωμα του
παρόντος κεφαλαίου οι τοίχοι έχουν και οι δύο απλή στήριξη στην κορυφή (άρθρωση).
Έτσι διατηρείται η συμμετρία του συστήματος και η επίλυσή του γίνεται πολύ πιο εύκολη.
Τα παραπάνω φαίνονται στο Σχήμα 4.1:
Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί ότι δεν έχει γίνει έρευνα προγενέστερη όσον
αφορά το προσομοίωμα υπό μελέτη. Οι Veletsos and Younan [1994a,b] μελέτησαν τοίχους
ναι μεν μονόπακτους, αλλά με τέλεια πάκτωση στη βάση τους, δηλαδή χωρίς στροφική
ενδοσιμότητα. Επιπλέον το προσομοίωμα που έλυσαν αποτελείται από έναν μόνο τοίχο, ο
οποίος αντιστηρίζει μια ημιάπειρη εδαφική στρώση και όχι από δύο. Εντούτοις
υπολογιστικά υπάρχουν μερικές ομοιότητες μεταξύ των τρόπων επίλυσης των δυο
προσομοιωμάτων, όπως π.χ. η εύρεση των ιδιομορφών ταλάντωσης του μονόπακτου
τοίχου χωρίς στροφική ενδοσιμότητα στην πάκτωση, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι
πρόκειται για δυο διαφορετικά προσομοιώματα, με διαφορετικές ιδιομορφές ταλάντωσης
των δύο τοίχων.
Ομογενές ελαστικό
∂u εδαφικό στρώμα
=0 (επίπεδη ένταση)
y, v ∂h
τ xy 0
u=w dw ≠ 0
H
σy = 0
u=0
v=0 dθ ≠ 0
Άκαμπτη βάση
x, u
xg = X g eiωt
Σχήμα 4.1. Προσομοίωμα συστήματος μονόπακτων, εύκαμπτων, και στροφικά ενδόσιμων στη βάση
τοίχων. Σε αυτό αναφέρεται η προτεινόμενη λύση του παρόντος κεφαλαίου.
178
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
θ ≠0
θ =0 3EIθ
H
3EIθ
H2
dw = 0 dw ≠ 0
dθ ≠ 0 dθ ≠ 0
Σχήμα 4.2. Δράσεις στις στηρίξεις και παραμορφωμένη γεωμετρία μονόπακτων και στροφικά
ενδόσιμων στη βάση τοίχων. Η στροφική ενδοσιμότητα στη βάση ενός μονόπακτου
τοίχου δεν σημαίνει απαραίτητα και στροφή αυτού.
Η ροπή στην άκρη της δοκού που ευθύνεται για τη μοναδιαία στροφή του ελατηρίου,
σύμφωνα με τις κλασικές μεθόδους επίλυσης των υπερστατικών φορέων είναι ίση με
⎧ 3EIθ
⎪ , dw ≠ 0
⎨ H ,
⎪⎩0 , dw = 0
δεξιόστροφη, ενώ οι αντιδράσεις στις στηρίξεις θα είναι ίδιες αλλά θα σχηματίζουν ζεύγος
179
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
3EIθ
H2
Από εδώ και στο εξής θεωρείται ότι ο τοίχος είναι εύκαμπτος ( dw ≠ 0 ), για να μπορεί
να υπάρχει στροφική ενδοσιμότητα στη βάση του. Εάν ο τοίχος είναι δύσκαμπτος, και
περιορίζεται έναντι οριζόντιας μετατόπισης στη βάση και στην κορυφή του δεν είναι
δυνατόν να έχουμε στροφή στη βάση του, ακόμα και αν αυτή περιλαμβάνει στροφικό
ελατήριο, επειδή αυτό θα σήμαινε ότι ο τοίχος αναγκαστικά θα καμπτόταν. Το διάγραμμα
ροπών της δοκού θα είναι το:
0
[M ] = 0 [M ]
3EIθ
θ =0 H2
dw = 0 dw ≠ 0
dθ ≠ 0 dθ ≠ 0
Σχήμα 4.3. Διάγραμμα ροπών μονόπακτων και στροφικά ενδόσιμων στη βάση τοίχων.
Δηλαδή:
3EI θ ⎛ y⎞
M ( y) = ⎜1 − ⎟ (4.1)
H ⎝ H⎠
∂2 w
M ( y ) = − EI (4.2)
∂y 2
Απαλείφοντας τη ροπή από τις (4.1) και (4.2) και ολοκληρώνοντας δύο φορές κατά μέλη
προκύπτει:
⎧ 3θ ⎛ y 2 y 3 ⎞
⎪ w( y ) = − ⎜ − ⎟ + Ay + B, dw ≠ 0
⎨ H ⎝ 2 6H ⎠ (4.3)
⎪ w( y ) = 0 dw = 0
⎩
Οι αρχικές συνθήκες που οφείλονται στις στηρίξεις στα άκρα της δοκού είναι:
180
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
w(0) = 0 ⇒ B = 0
∂w (4.4)
=θ ⇒ A =θ
∂y y =0
Συνεπώς:
3θ ⎛ y 2 y3 ⎞
w( y ) = − ⎜ − ⎟ +θ y (4.5)
H ⎝ 2 6H ⎠
3θ ⎛ h 2 H 2 h3 H 2 ⎞ ⎛ h 2 H h3 H ⎞
w( y ) = − ⎜ − ⎟ + θ hH = −3θ ⎜ − ⎟ + θ hH =
H⎝ 2 6 ⎠ ⎝ 2 6 ⎠
⎛h 3
h 2
⎞
= ⎜ − 3 + h ⎟ H θ = φ0 H θ = φo q0
⎝ 2 2 ⎠
h3 h2
φ0 (h) = −3 +h (4.6)
2 2
Και:
q0 (t ) = Hθ (t ) (4.7)
Επόμενο βήμα είναι η εύρεση των ιδιομορφών ταλάντωσης του μονόπακτου τοίχου.
Η γενική λύση της διαφορικής εξίσωσης (1.10) του προηγούμενου κεφαλαίου είναι η:
όπου
mω 2
b4 = (4.9)
EI
Η λύση περιέχει τέσσερις σταθερές και μια ιδιοσυχνότητα ω . Επιβολή των τεσσάρων
συνοριακών συνθηκών της δοκού, δύο για κάθε άκρο της, θα έχει ως αποτέλεσμα την
έκφραση των τριών σταθερών συναρτήσεις της τέταρτης και τον υπολογισμό της
ιδιοσυχνότητας ω .
Για x = 0 η μετατόπιση και η κλίση του τοίχου είναι μηδέν (θεωρούμε τοίχο καθαρά
καμπτόμενο καθόσον την ιδιομορφή που οφείλεται σε στροφή περί τη βάση θα τη βρούμε
παρακάτω), δηλαδή:
181
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
∂u ∂φ
=0⇒ = 0 ⇒ φ ( x) = C1b + C3 b = 0 (4.11)
∂x x =0 ∂x x =0
δηλαδή
C1 + C3 = 0 (4.12)
∂ 2φ ( x )
M ( H , t ) = 0 ⇒ EI =0
∂x 2 x = H (4.13)
⇒ C1 (sin bH + sinh bH ) + C2 (cos bH + cosh bH ) = 0
u(H , t ) = 0 ⇒ φ (H ) = 0 ⇒
(4.14)
⇒ C1 (sin bH − sinh bH ) + C2 (cos bH − cosh bH ) = 0
b j H = λ j = 3.9266
7.0685
(4.17)
10.2101
13.3517
κ.ο.κ. Οι δε ιδιομορφές ταλάντωσης του τοίχου, μία για κάθε τιμή του bn L είναι:
182
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
όπου
cosh λ j + cos λ j
an = (4.19)
sinh λ j + sin λ j
Συμβολίζουμε το βέλος του τοίχου, δηλαδή την συνάρτηση που δίνει την απόσταση
ενός τυχαίου σημείου του, όταν ο τοίχος είναι παραμορφωμένος, από τη θέση του ίδιου
σημείου, όταν ο τοίχος είναι απαραμόρφωτος, με w(h, t ) . Για λόγους ευκολίας των
υπολογισμών, αυτό μπορεί να γραφεί ως άθροισμα γινομένων μιας συνάρτησης του
χρόνου, που ταυτόχρονα δίνει το μέγεθος του βέλους του τοίχου q (t ) , και μιας
συνάρτησης που δίνει το σχήμα του τοίχου φ (h) δηλαδή θα δίνεται από τη σχέση:
∞
w( h, t ) = ∑ φ j (h) q j (t ) (4.20)
j =1
Η τελευταία σχέση ισχύει στην περίπτωση που οι τοίχοι δεν είναι στροφικά ενδόσιμοι
στη βάση [Veletsos and Younan, 2000]. Στο προσομοίωμα όμως που μελετάται στο παρόν
κεφάλαιο, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και την στροφική ενδοσιμότητα. Αυτή
λαμβάνεται υπόψη αν συμπεριληφθεί στο παραπάνω άθροισμα και η ιδιομορφή που
υπολογίστηκε αρχικά και που οφείλεται μόνο στη στροφή του ελατηρίου. Συνεπώς το
βέλος του τοίχου θα είναι:
∞
w( h, t ) = ∑ φ j (h) q j (t ) (4.21)
j =0
Η εξαγωγή της εξίσωσης κίνησης του τοίχου από τις εξισώσεις Lagrange καθώς και ο
υπολογισμός των γενικευμένων δυνάμεων ισχύουν εδώ ακριβώς όπως περιγράφηκαν στο
προηγούμενο κεφάλαιο. Αυτό που αλλάζει είναι οι τιμές των διαφόρων μητρώων που
υπεισέρχονται στον υπολογισμό. Τα μητρώα υπολογίζονται με τις ίδιες μεθόδους που
υπολογίστηκαν και στο προηγούμενο κεφάλαιο. Εδώ παρατίθενται μόνο οι τιμές των
ολοκληρωμάτων που εμφανίζονται στα διάφορα μητρώα και εξισώσεις που χρειάζεται να
επιλυθούν για να υπολογιστούν τα δυναμικά μεγέθη με βάση τα οποία θα σχεδιαστεί
τελικά ο τοίχος.
183
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
⎧0.5, n = k
ψ n ,ψ k = ⎨ (4.22)
⎩0, n ≠ k
⎧
⎪1, j = k ≠ 0
⎪
φ j , φk = ⎨0, j ≠ k (4.23)
⎪ 2
⎪ ,j=k =0
⎩105
⎧λ j 4 , j = k ≠ 0
⎪
φ ''j , φk'' = ⎨0, j ≠ k (4.24)
⎪3, j = k = 0
⎩
2 1
ψ n ,1 = (4.25)
π 2n − 1
4 (−1) n +1
ψn,h = (4.26)
π 2 (2n − 1) 2
⎧1/ 8, j = 0
⎪
φ j ,1 = ⎨ 2a j + (−1) j +1 a j 2 + 1 − a j 2 − 1 (4.27)
⎪ ,j≠0
⎩ λ j
⎧7 /120, j = 0
⎪⎪
φ j , h = ⎨ 2 − λ j ⎡( −1) a j 2 + 1 + a j 2 − 1 ⎤
j
(4.28)
⎣ ⎦, j ≠0
⎪
⎪⎩ λ j
2
(2n − 1)π
εn = (4.30)
2
184
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
185
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
5 3 2 1.5 L/ H =1
10 1.0
dw = 0
0.8
dθ = 0
0.6
y/H
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.4. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
δύσκαμπτων τοίχων με απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
5 3 2 1.5 L/ H =1
10 1.0
dw = 0
dθ = 0.5 0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.5. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 0, dθ = 0.5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
186
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
5 3 2 1.5 L/ H =1
10 1.0
dw = 0
dθ = 1 0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.6. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος με
dw = 0, dθ = 1 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
5 3 2 1.5 L/ H =1
10 1.0
dw = 0
dθ = 5 0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.7. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 0, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
187
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
0.8
0.6
10 5 3 2 1.5 L/ H =1
y/H
0.4
dw = 1 0.2
dθ = 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.8. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 1, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 1
dθ = 0.5
0.8
L/ H =1
1.5
2 0.6
3
5
y/H
10
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.9. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 1, dθ = 0.5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
188
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
dw = 1
dθ = 1
0.8
L/ H =1
1.5
2 0.6
3
5 y/H
10
0.4
0.2
5 4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.10. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 1, dθ = 1 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 1
dθ = 5
0.8
L/ H =1
1.5
2
0.6
3
5 y/H
10
0.4
0.2
14 12 10 8 6 4 2 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.11. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 1, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
189
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
dw = 5
dθ = 0 0.8
L/ H =1
1.5
2 0.6
3
5 y/H
10
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.12. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 5, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 5
dθ = 0.5
0.8
L/ H =1
1.5
2 0.6
3
5 y/H
10 0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.13. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 5, dθ = 0.5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
190
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
dw = 5
dθ = 1
0.8
L/ H =1
1.5
2
0.6
3
5 y/H
10
0.4
0.2
5 4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.14. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 5, dθ = 1 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 5
dθ = 5
0.8
L/ H =1
1.5
2
3 0.6
5
10 y/H
0.4
0.2
14 12 10 8 6 4 2 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.15. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 5, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
191
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
dw = 40
dθ = 0
0.8
L/ H =1
1.5
2
0.6
3
5
y/H
10
0.4
0.2
4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.16. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 40, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 40
dθ = 0.5
0.8
L/ H =1
1,5
2
3 0.6
5 y/H
10
0.4
0.2
5 4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.17. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 40, dθ = 0.5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
192
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
dw = 40
dθ = 1
0.8
0.6
y/H
0.4
10 5 3 2 1.5 L / H = 1
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.18. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 40, dθ = 1 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
1.0
dw = 40
dθ = 5
0.8
0.6
L/ H =1 y/H
1.5
2 0.4
3
5
0.2
10
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.19. Αδιαστατοποιημένες στατικές εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος
τοίχων με dw = 40, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους.
193
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
(δ) Στην περίπτωση που οι τοίχοι είναι δύσκαμπτοι ( dw = 0 ), εξαιτίας των συνθηκών
στήριξης στα άκρα τους, δεν θα υπάρχει στροφή στη βάση τους, ανεξάρτητα από την
τιμή της δυστρεψίας του στροφικού ελατηρίου. Συνεπώς δεν θα υπάρχει
παραμόρφωση του τοίχου, και αυτός θα συμπεριφέρεται ως τελείως άκαμπτος.
Δηλαδή η συνθήκη dw = 0 στους μονόπακτους τοίχους και η συνθήκη
dw = 0, dθ = 0 στους πρόβολους τοίχους υποδηλώνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα:
μηδενική παραμόρφωση του τοίχου και συνεπώς ούτε καμπτική ούτε στροφική
ενδοσιμότητα. Οι τοίχοι αυτοί επιλύονται όπως και στο δεύτερο κεφάλαιο.
(ε) Για αυξημένες ενδοσιμότητες, οι ωθήσεις που αναπτύσσονται πίσω από τους τοίχους
είναι μεν τριγωνικές αλλά η τριγωνική κατανομή δεν φτάνει μέχρι την κορυφή, αλλά
σε σημείο πιο κάτω από αυτή. Από εκεί και πάνω η τριγωνική κατανομή
αντιστρέφεται, με τις ωθήσεις να παρουσιάζουν τη μέγιστη τιμή τους στην κορυφή
των τοίχων. Η μέγιστη τιμή των ωθήσεων παρουσιάζεται γενικά στη βάση των
τοίχων. Η τιμή των ωθήσεων στην κορυφή είναι μεν η μέγιστη της άνω τριγωνικής
κατανομής, αλλά οπωσδήποτε μικρότερη από αυτή στη βάση.
(στ) Για τοίχους στροφικά ενδόσιμους στη βάση και εύκαμπτους, όσο αυξάνεται η
απόσταση μεταξύ τους και μειώνεται η ευστρεψία στη βάση, για δεδομένη τιμή της
ευκαμψίας, τόσο κατεβαίνει η θέση μηδενισμού των ωθήσεων, ή η θέση στην οποία
αυτές ελαχιστοποιούνται, αν δεν μηδενίζονται.
(ζ) Όσο αυξάνεται η ευκαμψία των τοίχων, ενώ αυτοί έχουν τέλεια πάκτωση στη βάση,
τόσο η κατανομή των ωθήσεων από πίσω τους τείνει να λάβει τη διπλή τριγωνική
μορφή, ξεκινώντας βέβαια από τη σχεδόν παραβολική μορφή που έχει στην
περίπτωση που dw = 0 .
Συμπέρασμα των παραπάνω είναι ότι οι ωθήσεις στην περίπτωση δύσκαμπτων τοίχων
προσεγγίζουν πάλι αυτές του Wood [1973] όπως και στην περίπτωση των πρόβολων
τοίχων αντιστήριξης. Για την περίπτωση όμως των εύκαμπτων και στροφικά ενδόσιμων
στη βάση τοίχων, οι οποίοι έχουν άρθρωση ή κύλιση στην κορυφή, δεν υπάρχουν γνωστές
κατανομές ωθήσεων από προγενέστερες μεθόδους. Έτσι δεν μπορούν να γίνουν
συγκρίσεις. Η προσεγγιστικότητα της μεθόδου παραμένει. Εντούτοις, τα αποτελέσματα
που δίνει είναι αξιόπιστα, όσο αυτά μπορούν να ελέγχονται. Ακολουθούν τα διαγράμματα
των δυναμικών εδαφικών ωθήσεων για τις περιπτώσεις της συχνότητας συντονισμού της
άπειρης εδαφικής στρώσης και της υψίσυχνης διέγερσης.
194
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
10 5 3 2 1.5 L / H = 1
1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
ω = π Vs / 2 H
dw = 0
dθ = 0 0.2
5 4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.20. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος τοίχων με
dw = 0, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την
ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του
αντιστηριζόμενου εδάφους.
10 5 3 2 1.5 L / H = 1
1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
ω = π Vs / 2 H
dw = 0
0.2
dθ = 5
5 4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.21. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος τοίχων με
dw = 0, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την
ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του
αντιστηριζόμενου εδάφους.
195
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
0.8
L/ H =1
0.6
1.5
2
y/H
0.4
ω = π Vs / 2 H
dw = 40 10 5 3 0.2
dθ = 0
12 10 8 6 4 2 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.22. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος τοίχων με
dw = 40, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την
ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του
αντιστηριζόμενου εδάφους.
1.0
0.8
0.6
L/ H =1 y/H
1.5
2 0.4
3
5
ω = π Vs / 2 H
dw = 40 10 0.2
dθ = 5
8 6 4 2 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.23. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος τοίχων με
dw = 40, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με την
ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες με αυτές του
αντιστηριζόμενου εδάφους.
196
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
Όσον αφορά τις ωθήσεις σε περίπτωση συντονισμού της άπειρης εδαφικής στρώσης,
παρατηρείται ότι ισχύουν τα εξής:
(α) Πρέπει να γίνεται έλεγχος έτσι ώστε να εξασφαλίζεται ότι το υλικό του
αντιστηριζόμενου εδάφους παραμένει στην ελαστική περιοχή (οι θλιπτικές τάσεις να
μην ξεπερνούν το όριο αναλογίας).
(β) Σε όλες τις περιπτώσεις οι εδαφικές ωθήσεις για L / H = 10 είναι αυξημένες σε
σχέση με τις υπόλοιπες, για όλες τις τιμές ευκαμψίας των τοίχων. Αυτό οφείλεται
στο γεγονός ότι τα συστήματα με L / H = 10 έχουν ιδιοσυχνότητα ταλάντωσης πιο
κοντά σε αυτήν της επιβαλλόμενης διέγερσης από οποιοδήποτε άλλο σύστημα με
διαφορετική τιμή L / H . Έτσι, όπως έχει αναφερθεί και στην αντίστοιχη παράγραφο
των δυναμικών ωθήσεων στο προηγούμενο κεφάλαιο αυτά τα συστήματα
βρίσκονται σε συντονισμό.
Τα επόμενα διαγράμματα (Σχήματα 4.24 έως 4.27) δίνουν τις δυναμικές εδαφικές
ωθήσεις στην περίπτωση της δυναμικής απόκρισης των συστημάτων που μελετώνται
(συχνότητα τριπλάσια από αυτή του συντονισμού της άπειρης εδαφικής στρώσης) για
διάφορες ευκαμψίες των τοίχων. Παρατηρούμε τα εξής:
(α) Είναι δυνατόν να αναπτύσσονται πίσω από τους τοίχους και εφελκυστικές τάσεις,
εκτός από τις θλιπτικές. Για παράδειγμα στα Σχήματα 4.23 και 4.24 παρατηρείται ότι
ανάμεσα στα ύψη 0.6H και 0.95H αναπτύσσονται εφελκυστικές τάσεις, οι οποίες
έχουν σχεδιαστεί στα θετικά του οριζόντιου άξονα, ακριβώς όπως οι εφελκυσμοί
στην περίπτωση των πρόβολων τοίχων αντιστήριξης. Αυτό δεν είναι εύκολα
αντιληπτό, επειδή οι τοίχοι, σαν μονόπακτοι, δίνουν την αίσθηση ότι για κάθε
διέγερση υφίστανται θλιπτικές ωθήσεις. Αργότερα όμως, μόλις φανούν οι
παραμορφώσεις που παίρνουν οι τοίχοι, θα κατανοηθεί περισσότερο η ύπαρξη
εφελκυστικών ωθήσεων. Όπως και με τους πρόβολους τοίχους, αυτό που επηρεάζει
περισσότερο την εναλλαγή εφελκυσμού και θλίψης είναι η ευκαμψία των τοίχων και
πολύ λιγότερο η στροφική ενδοσιμότητα στη βάση τους. Τα σημεία εναλλαγής του
προσήμου των ωθήσεων εξαρτώνται από τη δυσκαμψία του συστήματος και την
απόσταση μεταξύ των τοίχων. Τόσο οι θλιπτικές όσο και οι εφελκυστικές ωθήσεις
χρειάζονται έλεγχο έτσι ώστε να μην υπερβαίνουν το όριο αναλογίας του υλικού του
αντιστηριζόμενου εδάφους.
197
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
L/ H =1 3 10 5 1.5 2
1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
ω = 3π Vs / 2 H
0.2
dw = 0
dθ = 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.24. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος τοίχων με
dw = 0, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες
με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
L/ H =1 3 10 5 1.5 2
1.0
0.8
0.6
y/H
ω = 3π Vs / 2 H 0.4
dw = 0
dθ = 5
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.25. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος τοίχων με
dw = 0, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες
με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
198
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
1.0
0.8
ω = 3π Vs / 2 H
0.6
dw = 40
dθ = 0 y/H
0.4
L/ H =1 10 5 3 2 1.5
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.26. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος τοίχων με
dw = 40, dθ = 0 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες
με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
1.0
L/ H =1
0.8
L/H = 1.5
L/H =2
L/H =3
L/H =5 0.6
L/H = 10
y/H
ω = 3π Vs / 2 H
dw = 40 0.4
dθ = 5
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 4.27. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις πίσω από τους τοίχους συστήματος τοίχων με
dw = 40, dθ = 5 και απλή στήριξη στην κορυφή για διάφορες τιμές της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ τους. Η συχνότητα διέγερσης είναι ίση με το
τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας της άπειρης εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ιδιότητες
με αυτές του αντιστηριζόμενου εδάφους.
199
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
(β) Όταν υπάρχει τέλεια πάκτωση στη βάση ( dθ = 0 ) τότε παρατηρείται μεγάλη
ενίσχυση των ωθήσεων για συστήματα με L / H = 1 , για τους λόγους που
αναφέρθηκαν και στο αντίστοιχο κομμάτι του προηγούμενου κεφαλαίου.
(γ) Οι ωθήσεις για L / H = 5 δεν διαφέρουν ουσιαστικά από αυτές για L / H = 10 . Αυτό
σημαίνει ότι οι ωθήσεις για αποστάσεις τοίχων L / H > 10 σταθεροποιούνται σε
αυτές που αντιστοιχούν για τις παραπάνω αποστάσεις μεταξύ των τοίχων.
Όπως τονίστηκε και στο προηγούμενο κεφάλαιο, σκόπιμο είναι να διαπιστωθεί εάν το
αντιστηριζόμενο έδαφος περνά σε κατάσταση πλαστικοποίησης, ή αν παραμένει στην
ελαστική περιοχή. Γι’ αυτό θα εξεταστούν οι παραμορφωμένες γεωμετρίες των τοίχων, οι
οποίες φαίνονται στα διαγράμματα που ακολουθούν (Σχήματα 4.28 έως 4.36). Να
υπενθυμιστεί ότι για dw = 0 οι τοίχοι δεν παραμορφώνονται, ανεξάρτητα από τη
δυστρεψία του ελατηρίου της βάσης (δηλαδή το d θ ), και συνεπώς οι περιπτώσεις με
dw = 0 δεν λαμβάνονται υπόψη στα διαγράμματα.
200
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
dθ = 5, dw = 40 1.0
dθ = 0, dw = 40
L/H = 2
0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
dθ = 5, dw = 40 1.0
dθ = 0, dw = 40
L / H = 10 0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
201
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
dθ = 5, dw = 40 1.0
dθ = 0, dw = 40
ω = π Vs / 2 H 0.8
L/H = 2
0.6
y/H
0.4
0.2
Vs 2
w
XgH2
dθ = 5, dw = 40 1.0
dθ = 0, dw = 40
ω = π Vs / 2 H 0.8
L / H = 10
0.6
y/H
0.4
0.2
202
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
dθ = 5, dw = 40 1.0
dθ = 0, dw = 40
ω = 3π Vs / 2 H
0.8
L/H = 2
0.6
y/H
0.4
0.2
dθ = 5, dw = 40 1.0
dθ = 0, dw = 40
ω = 3π Vs / 2 H
0.8
L / H = 10
0.6
y/H
0.4
0.2
1.0 0. 8 0. 6 0. 4 0. 2 0
V2
w s 2
XgH
203
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
dw = 5, dθ = 0
dw = 40, dθ = 0 1.0
L/H = 2
0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
Vs 2
wst
XgH2
dw = 5, dθ = 0
dw = 40, dθ = 0 1.0
ω = π Vs / 2 H
0.8
L/ H = 2
0.6
y/H
0.4
0.2
Σχήμα 4.35. Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 για διάφορες τιμές
της ευκαμψίας των τέλεια πακτωμένων στη βάση τοίχων, που φαίνονται στο Σχήμα. Η
συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με την ιδιοσυχνότητα της άπειρης εδαφικής στρώσης
που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την αντιστηριζόμενη.
204
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
dw = 5, dθ = 0 1.0
dw = 40, dθ = 0
ω = 3π Vs / 2 H 0.8
L/H = 2
0.6
y/H
0.4
0.2
Σχήμα 4.36. Παραμορφωμένη γεωμετρία των τοίχων συστήματος με L / H = 2 για διάφορες τιμές της
ευκαμψίας των τέλεια πακτωμένων στη βάση τοίχων, που φαίνονται στο Σχήμα. Η
συχνότητα της διέγερσης είναι ίση με το τριπλάσιο της ιδιοσυχνότητας της άπειρης
εδαφικής στρώσης που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες με την αντιστηριζόμενη.
Ενώ όμως οι ωθήσεις και οι παραμορφώσεις δίνουν μια ποιοτική εικόνα για το τι
συμβαίνει πίσω από και στους τοίχους αντίστοιχα, τα μεγέθη με τα οποία σχεδιάζονται οι
τοίχοι είναι η τέμνουσα και η ροπή στη βάση, αλλά και η τέμνουσα στην κορυφή, όπου
υπάρχει η άρθρωση ή κύλιση. Επειδή ο υπολογισμός των παραπάνω αντιδράσεων απαιτεί
πολύπλοκους υπολογισμούς υπερστατικών φορέων, οι οποίοι αναλύονται παρακάτω, δεν
έγινε δυνατή η δημιουργία διαγραμμάτων αυτών των μεγεθών εξαιτίας προβλημάτων του
κώδικα προγραμματισμού. Ο υπολογισμός των δυνάμεων και ροπών στα άκρα των τοίχων
γίνεται αναλυτικά ως εξής:
Θεωρώντας υπερστατικό μέγεθος την αντίδραση στην κορυφή του τοίχου, και
αφαιρώντας την αντίστοιχη στήριξη, προκύπτει ο ισοστατικός φορέας [0] του Σχήματος
που ακολουθεί. Ο ίδιος φορέας με μοναδιαία δύναμη στην κορυφή θα είναι o [1]:
205
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
σ ( h) σ ( h)
Q0 1
M = H 2 ∫ σ (h)hdh M = ρXgH3 M = ρXgH3
M0 0
θ H2
1
ρXgH3 ρXgH3
Rθ* ∫0
θ= σ (h)hdh θ= θ=
Rθ* Rθ*
Σχήμα 4.37. Επίλυση του μονόπακτου τοίχου αντιστήριξης με τη μέθοδο των δυνάμεων που βασίζεται
στην αρχή των δυνατών έργων.
το οποίο προκύπτει με τομή του φορέα σε τυχαίο σημείο και ισορροπία ροπών ως προς το
206
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
σημείο τομής. Το διάγραμμα ροπών του δυνατού φορέα είναι κάπως πιο εύκολο:
M 1 (h) = ρ X g H 3 (1 − h) (4.35)
και προκύπτει με τον ίδιο τρόπο. Το έργο παραμόρφωσης λόγω τέμνουσας δεν λαμβάνεται
υπόψη επειδή αποδεικνύεται ότι είναι αμελητέο σε σύγκριση με το έργο παραμόρφωσης
που οφείλεται στις ροπές. Αντικαθιστώντας τις (4.34) και (4.35) στην (4.31) και μετά από
πράξεις προκύπτει η σχέση:
H2
1
H3
1
⎛ h3 h 2 ⎞
Rθ* ∫0 Ew* I w ∫0
F10 = − σ ( h ) hdh + σ ( h ) ⎜ − ⎟ dh (4.36)
⎝ 6 2⎠
Παίρνοντας τις δράσεις στον δυνατό φορέα και τις παραμορφώσεις στο δυνατό πάλι
φορέα, θα προκύψει από την εφαρμογή της σχέσης της αρχής των δυνατών έργων:
ρ 2 X g2 H 5 1
1
Ew I w ∫0
F11 ρ X g H −
2
= M 1 (h) M 1 (h)dh (4.37)
Rθ* *
η οποία μετά την αντικατάσταση της σχέσης (4.35) και πράξεις γίνεται ως εξής:
⎛ H 1 ⎞
F11 = ρ X g H 3 ⎜ * + * ⎟ (4.38)
⎝ 3Ew I w Rθ ⎠
Η παραμόρφωση της κορυφής του τοίχου είναι μηδενική, εφόσον εκεί υπάρχει κύλιση.
Για το λόγο αυτό και επειδή ο τοίχος αντιστηρίξεως βρίσκεται στην ελαστική περιοχή,
εφαρμόζοντας την αρχή της επαλληλίας των μετατοπίσεων πρέπει να επιβληθεί η
συνθήκη:
όπου με Q1 συμβολίζεται η τέμνουσα που ασκείται στην κορυφή του τοίχου. Για να βρεθεί
αυτή, λύνεται η (4.39) ως προς Q1 και στη συνέχεια αντικαθίστανται οι σχέσεις (4.36) και
(4.38) για να προκύψει το αποτέλεσμα:
H
1
H2
1
⎛ h3 h 2 ⎞
Rθ* ∫0 Ew* I w ∫0
σ ( h ) hdh − σ ( h ) ⎜ − ⎟ dh
Q1 = ⎝ 6 2⎠ (4.40)
1 H
*
+ *
Rθ 3Ew I w
Για να υπολογιστεί η τέμνουσα που ασκείται στη βάση του μονόπακτου τοίχου,
αφαιρείται από τη συνολική τέμνουσα δύναμη που ασκείται στη βάση του αντίστοιχου
207
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
H
1
H2
1
⎛ h3 3h 2 ⎞
( ) (4.41)
Rθ* ∫0 3Ew* I w ∫0
σ ( h ) 1 − h dh + σ ( h ) ⎜ − + 1⎟ dh
⎝ 2 2 ⎠
=
1 H
*
+ *
Rθ 3Ew I w
H3
1
⎛ h3 3h 2 ⎞
*
3E I ∫ σ ( h ) ⎜ −
⎝ 2 2
+ h ⎟ dh
⎠
M0 = − w w 0 (4.43)
1 H
+
Rθ* 3Ew* I w
Το θετικό ή αρνητικό πρόσημο στην αρχή της εξίσωσης της ροπής εξαρτάται από τη
φορά που έχει επιλεγεί ως θετική. Θετική θεωρείται η ροπή που προκαλεί εφελκυσμό της
δεξιάς ίνας αναφοράς (ενώ οι ωθήσεις στο Σχήμα 4.37 θεωρούνται ότι πηγαίνουν από
αριστερά προς τα δεξιά).
Η στροφή που θα εμφανιστεί στη βάση του τοίχου θα είναι το πηλίκο της
αναπτυσσόμενης ροπής προς τη δυστρεψία του στροφικού ελατηρίου Rθ* :
H3
1
⎛ h3 3h 2 ⎞
*
3E I ∫ σ ( h ) ⎜ −
⎝ 2 2
+ h ⎟ dh
⎠
θ =− w w 0 *
(4.44)
HR
1+ * θ
3 Ew I w
208
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
G* H 2
Rθ* = (4.46)
dθ
*
E I =
(1 −ν ) G H
2
w
* 3
(4.47)
w w
dw
1
dw
1
⎛ h3 3h 2 ⎞
dθ ∫ σ ( h) (1 − h ) dh + 2 ∫
σ ( h ) ⎜ − + 1 ⎟ dh
0 3 (1 −ν w ) 0 ⎝ 2 2 ⎠
Q0 = H (4.49)
dw
dθ +
3 (1 −ν w2 )
dw
1
⎛ h3 3h 2 ⎞
2 ∫
σ ( h ) ⎜ − + h ⎟ dh
3 (1 −ν w ) 0 ⎝ 2 2 ⎠
M 0 = −H 2 (4.50)
dw
dθ +
3 (1 −ν w2 )
dw
1
⎛ h3 3h 2 ⎞
2 ∫
σ ( h ) ⎜ − + h ⎟ dh
1 3 (1 −ν w ) 0 ⎝ 2 2 ⎠
θ =− * (4.51)
G dw
1+
3 (1 −ν w2 ) dθ
209
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1
Q0 = H ∫ σ (h) (1 − h ) dh (4.53)
0
M0 = 0 (4.54)
θ =0 (4.55)
Επίσης, η τέμνουσα στη βάση προκύπτει αν από την αδιαστατοποιημένη τέμνουσα που
ασκείται στη βάση του δύσκαμπτου και δύστρεπτου πρόβολου τοίχου αφαιρεθεί η
αδιαστατοποιημένη ροπή που ασκείται στη βάση πάλι του δύσκαμπτου και δύστρεπτου
τοίχου
Τα παραπάνω χρησιμεύουν στο ότι από εδώ και στο εξής για να βρεθούν οι τέμνουσες
στα άκρα των δύσκαμπτων μονόπακτων τοίχων, οι οποίοι έχουν στη βάση στροφικό
ελατήριο οποιασδήποτε δυστρεψίας, ο αναγνώστης θα μπορεί να ανατρέχει στα
διαγράμματα τεμνουσών και ροπών των τοίχων του προσομοιώματος του Wood. Να
σημειωθεί ότι στις σχέσεις (4.56) και (4.57) τα μεγέθη είναι αδιαστατοποιημένα. Ένα
παράδειγμα δίνεται στη συνέχεια:
Έστω το ίδιο σύστημα δύσκαμπτων μονόπακτων τοίχων με προηγουμένως, για το οποίο
ισχύει L / H = 10,ν = 0.3, δ = 0.1 και η διέγερση είναι στατική. Η ευστρεψία και η
απόσβεση υλικού του τοίχου δεν παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση των αποτελεσμάτων. Η
αδιαστατοποιημένη τέμνουσα που αναπτύσσεται στη βάση των τοίχων ενός τέτοιου
210
Κεφάλαιο 4: Σύστημα Εύκαμπτων Μονόπακτων Τοίχων Αντιστήριξης
συστήματος, αν υποτεθεί ότι αυτοί είναι δύσκαμπτοι, φαίνεται στο Σχήμα 2.4 ότι ισούται
με 0.96. Η αδιαστατοποιημένη ροπή προκύπτει παρομοίως από το Σχήμα 2.5 ίση με 0.55.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στην κορυφή θα είναι ίση με
0.55 και η αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση ίση με 0.96 − 0.55 = 0.41 . Η ροπή στη
βάση του μονόπακτου θα είναι μηδενική.
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι ένας δύσκαμπτος τοίχος, δέχεται πολύ μεγαλύτερες
δράσεις στις στηρίξεις του όταν είναι πρόβολος από ότι όταν είναι μονόπακτος. Επομένως,
συμφέρει γενικά από θέμα σχεδιασμού η κατασκευή μονόπακτων και όχι πρόβολων
τοίχων αντιστήριξης, όταν αυτοί είναι δύσκαμπτοι. Ένα άλλο συμπέρασμα που βγαίνει
από τη σχέση (4.57) είναι ότι αφού η τέμνουσα στη βάση του μονοπάκτου είναι πάντα
θετική, η αδιαστατοποιημένη τέμνουσα στη βάση δύσκαμπτου προβόλου θα είναι
μεγαλύτερη από την αδιαστατοποιημένη ροπή (κάτω από τις ίδιες συνθήκες), λόγω της
(4.57). Το ότι Q0 > 0 προκύπτει από την (4.53) όπου σ (h) ≥ 0 ως μέτρο μιγαδικού
0.6 ρ X g H 2
dw = 0 dw = 40 dw = 0
0.6 ρ X g H 3 0.06 ρ X g H 3
Α Β Γ
Σχήμα 4.38. Προσομοιώματα τοίχων αντιστήριξης που λύθηκαν σε διάφορα σημεία της παρούσας
εργασίας. Τοίχος: Α) Πρόβολος δύσκαμπτος και στροφικά ανένδοτος στη βάση
(Κεφάλαιο 2), Β) Πρόβολος εύκαμπτος και στροφικά ανένδοτος στη βάση (Κεφάλαιο 3),
Γ) Μονόπακτος δύσκαμπτος και στροφικά ενδόσιμος στη βάση (Κεφάλαιο 4). Ο
τελευταίος μπορεί να έχει στη βάση και απλή στήριξη, χωρίς στροφικό ελατήριο.
211
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Παρατηρείται ότι ο εύκαμπτος και τέλεια πακτωμένος τοίχος αναπτύσσει στη βάση του
την ίδια τέμνουσα με τον δύσκαμπτο, αλλά αμφιαρθρωτό. Στη δεύτερη περίπτωση όμως,
υπάρχει μεγαλύτερη τέμνουσα στην κορυφή από ότι στη βάση, πράγμα που σημαίνει ότι ο
τοίχος στηρίζεται περισσότερο στην κορυφή παρά στη βάση του. Ταυτόχρονα φαίνεται και
η ευεργετική επίδραση της ευκαμψίας των τοίχων όπου στην περίπτωση του παραπάνω
Σχήματος υποδιπλασιάζεται η τέμνουσα στη βάση και υποδεκαπλασιάζεται η ροπή.
212
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
5.1. ΓΕΝΙΚΑ
Μέχρι τώρα το προσομοίωμα των δυο τοίχων αντιστήριξης που συνδέονται μονολιθικά
με την άκαμπτη βάση εξετάστηκε μόνο μέσω αναλυτικών λύσεων. Άλλες ήταν ακριβείς,
όπως η ανάπτυξη μεθοδολογίας για επίλυση του συστήματος που διεγείρεται με δυναμική
διέγερση στη βάση, παρόμοιας με αυτή που αναπτύχθηκε από τον Wood [1973] για
στατικά διεγειρόμενο σύστημα. Άλλες ήταν προσεγγιστικές όπως η γενίκευση της μεθόδου
των Veletsos and Younan [1994,1997,2000] οι οποίες όμως υπήρξαν και οι μοναδικές που
μπορούν να βρούν εφαρμογή στα εύκαμπτα συστήματα. Οι αναλυτικές λύσεις έχουν το
πλεονέκτημα ότι μπορούν να εκφραστούν πάντα σε μορφή από την οποία μπορεί κανείς να
συμπεράνει το πώς η μεταβολή κάποιου μεγέθους θα επηρεάσει κάποιο άλλο.
Εκτός όμως από τις αναλυτικές λύσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω, υπάρχουν και οι
λεγόμενες αριθμητικές μέθοδοι, που χρησιμοποιούνται για την επίλυση διαφόρων
προσομοιωμάτων. Αυτές συνίστανται στον υπολογισμό διαφόρων μεγεθών που ζητούνται
από την ανάλυση ενός προσομοιώματος, με μεθόδους που είναι μόνο χωρικά και χρονικά
προσεγγιστικές. Δηλαδή με αυτές τα προσομοιώματα, καθώς και η χρονική διάρκεια που
διαρκεί η δυναμική ανάλυση, χωρίζονται πρώτα σε επιμέρους τμήματα. Καθένα από τα
τμήματα (ή στοιχεία) στα οποία χωρίζεται το προσομοίωμα σαν κατασκευή θεωρείται ότι
έχει απειροστές διαστάσεις. Τα στοιχεία θεωρούνται ότι συνδέονται μεταξύ τους σε
διακριτά σημεία, τους κόμβους. Σε κάθε κόμβο κάθε στοιχείου αντιστοιχεί ένας αριθμός
γενικευμένων μετατοπίσεων, δηλαδή μετατοπίσεων ή παραγώγων τους, ή αλλιώς
κομβικών παραμέτρων.
Επίσης, καθένα από τα βήματα στα οποία έχει χωριστεί η χρονική διάρκεια θεωρείται
ότι έχει απειροστή χρονική διάρκεια. Εδώ η προσέγγιση δεν γίνεται με εξίσωση κάποιας
ανισότητας μεταξύ δυο φυσικών μεγεθών, όπως γίνεται συνήθως κατά την εξαγωγή μιας
προσεγγιστικής αναλυτικής λύσης για να διευκολυνθεί κανείς στους μαθηματικούς
υπολογισμούς. Η προσέγγιση οφείλεται στο γεγονός ότι αντί το αρχικό προσομοίωμα να
χωριστεί σε άπειρα στοιχεία, έτσι ώστε να είναι δυνατή η εξαγωγή αριθμητικών
αποτελεσμάτων ολοκληρώνοντας τα διάφορα μεγέθη που προκύπτουν για το ένα κομμάτι
επάνω στην επιφάνεια (ή στο χώρο), χωρίζεται σε πολλά αλλά όχι άπειρα σε αριθμό μικρά
213
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
τμήματα καθένα από τα οποία επιλύεται αναλυτικά και των οποίων τα εξαγόμενα
αθροίζονται και δεν ολοκληρώνονται για να προκύψει το τελικό αποτέλεσμα.
Είναι προφανές ότι η ακρίβεια της αριθμητικής μεθόδου αυξάνεται όσο αυξάνεται ο
αριθμός των στοιχείων στα οποία χωρίζεται το προς επίλυση προσομοίωμα. Εξάλλου το
γεγονός ότι εξάγονται αριθμητικά αποτελέσματα για έναν συγκεκριμένο αριθμό μικρών
τμημάτων τα οποία μπορεί να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, (δηλαδή η συμπεριφορά του
ενός να επηρεάζεται και από τη συμπεριφορά ενός άλλου) παραπέμπει σε γραμμικά
συστήματα (εφόσον η ανάλυση που κάνουμε είναι γραμμική) και συνεπώς σε άλγεβρα
πινάκων και μητρωική ανάλυση. Η χρήση μητρώων είναι ζωτικής σημασίας στη μέθοδο
των πεπερασμένων στοιχείων. Η αριθμητική μέθοδος που περιγράφηκε πιο πάνω
ονομάζεται μέθοδος πεπερασμένων στοιχείων. Η διαφορά των πεπερασμένων στοιχείων με
τη μητρωική ανάλυση των κατασκευών είναι ότι στη θέση των ράβδων έχουμε στοιχεία.
Τα διάφορα στοιχεία στα οποία χωρίζεται το αρχικό προσομοίωμα αποτελούν ένα δίκτυο
που ονομάζεται δίκτυο των πεπερασμένων στοιχείων.
Η επίλυση των μητρώων αυτών με το χέρι είναι πρακτικά αδύνατη, επειδή η
δημιουργία σφάλματος κατά την επίλυση είναι σχεδόν βέβαια, και αν στην καλύτερη
περίπτωση δεν υπάρξει λάθος το χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί για να ολοκληρωθεί
η λύση θα είναι απαγορευτικό. Όσο πυκνώνει το δίκτυο των πεπερασμένων στοιχείων
τόσο πιο μεγάλα μητρώα χρησιμοποιούνται για την επίλυση του προσομοιώματος, και
συνεπώς αυξάνεται το κόστος σε χρόνο και ενέργεια, όταν τα μητρώα αυτά επιλύονται από
ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Έτσι η απόλυτα ακριβής λύση μέσω της μεθόδου των
πεπερασμένων στοιχείων είναι αδύνατη καθώς θα απαιτούσε άπειρο χρονικό διάστημα
επίλυσης και θα πρέπει να βρίσκεται πάντα η χρυσή τομή μεταξύ ακρίβειας της μεθόδου
και κόστους χρονικού και υπολογιστικού.
Αντίθετα, με τις αναλυτικές μεθόδους δεν θεωρούμε διακριτοποιημένο το σύστημα
προς επίλυση, αλλά ως ένα συνεχές μέσο στο οποίο ολοκληρώνονται μεν τα μεγέθη
χωρικά και χρονικά, αλλά οι σχέσεις που χρησιμοποιούνται για την έκφραση αυτών των
μεγεθών συχνά είναι προσεγγιστικές, αλλά όχι πάντα.
Η μέθοδος των πεπερασμένων στοιχείων εμφανίζει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με
τις αναλυτικές μεθόδους. Με τη μέθοδο αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί οποιοδήποτε
προσομοίωμα, όσο πολύπλοκο και αν είναι, και να εξαχθούν λύσεις που πλησιάζουν με
οποιαδήποτε προσέγγιση επιθυμεί κανείς τα πραγματικά αποτελέσματα. Αυτοί είναι οι
λόγοι που κατέστησαν ευρεία την εφαρμογή της στη σημερινή εποχή στα έργα πολιτικού
214
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
μηχανικού και όχι μόνο. Στις περιπτώσεις που η ακριβής αναλυτική μέθοδος είναι μια
ουτοπία, τα πεπερασμένα στοιχεία με κατάλληλες προσομοιώσεις μπορούν να κάνουν
θαύματα. Συγχρόνως όμως η μέθοδος αυτή αποτελεί και ένα «μαύρο κουτί» υπό την
έννοια ότι τα αποτελέσματα που δίνει δεν είναι εύκολο να ελεγχθούν με βάση μαθηματικές
μεθόδους, που οπωσδήποτε είναι πιο προσιτές στο μηχανικό. Αν γίνει δηλαδή λάθος κατά
την εισαγωγή των δεδομένων, μπορεί και να μη γίνει αντιληπτό μέσω των αποτελεσμάτων
ακριβώς γιατί δεν μπορεί να ειπωθεί με σιγουριά αν είναι σωστά ή λάθος.
215
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Σχήμα 5.1. Δίκτυο Πεπερασμένων Στοιχείων για το σύστημα δύσκαμπτων τοίχων με L/H = 2.
Σχήμα 5.2. Δίκτυο Πεπερασμένων Στοιχείων για το σύστημα εύκαμπτων τοίχων με L/H = 2.
216
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
ω1 = 2π f1
Vs
f1 =
4H
Εξετάστηκαν αρχικά οι ωθήσεις που αναπτύσσονται πίσω από τον τοίχο. Για
διευκόλυνση του αναγνώστη, πάνω από κάθε διάγραμμα με αποτελέσματα των
αριθμητικών αναλύσεων παρατίθενται και το αντίστοιχο των αναλυτικών λύσεων. Κατά
σειρά παρουσιάζονται οι εξής περιπτώσεις:
(α) Οιονεί στατική διέγερση (Σχήματα 5.3 έως 5.9).
(β) Διέγερση που συντονίζει το άπειρο εδαφικό στρώμα το οποίο έχει τις ίδιες ιδιότητες
με το αντιστηριζόμενο (Σχήματα 5.10 έως 5.13).
(γ) Δυναμικής διέγερσης με συχνότητα τριπλάσια της συχνότητας της διέγερσης που
συντονίζει το άπειρο εδαφικό στρώμα το οποίο έχει τις ίδιες ιδιότητες με το
αντιστηριζόμενο (Σχήματα 5.14 έως 5.17).
Στη συνέχεια, υπολογίστηκε η τέμνουσα στη βάση των τοίχων για τις περιπτώσεις της
οιονεί στατικής διέγερσης και του συντονισμού της άπειρης εδαφικής στρώσης. Για τη
δυναμική διέγερση (με συχνότητα τριπλάσια αυτής που συντονίζει την άπειρη εδαφική
217
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
0.7
0.6
0.5
ω = π Vs /12 H 0.4
y/H
ξ = 0.05
ν = 0.3, dθ = dw = 0 0.3
L/H =1
0.2
L/H =2
L/H =3
L/H =5 0.1
L/H = 10
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.3. Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με την προτεινόμενη
ακριβή αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα του Wood [1973] για διάφορες τιμές
της αδιαστατοποιημένης αποστασης μεταξύ των τοίχων.
218
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
5 3 2 1.5 L/ H =1
10 1.0
dw = 0
dθ = 0 0.8
0.6
y/H
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.4. Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με την προτεινόμενη
αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις τροποποιήσεις
του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων
( dθ = 0, dw = 0 ).
L/H=1 8
L/H=2
7
L/H=3
L/H=5 6
L/H=10
5
ω = π Vs /12 H
ξ = 0.05
4 h
ν = 0.3, dθ = dw = 0 3
0
1.8 1.6 1.4 1.2 1 0.8 0.6 0.4 0.2 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.5. Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με τη μέθοδο των
πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ).
219
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
1.0
dw = 5
dθ = 0 0.8
0.6
y/H
10 5 3 2 1.5 L/ H =1
0.4
0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.6. Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με την προτεινόμενη
αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις τροποποιήσεις
του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], για σύστημα εύκαμπτων τοίχων
( dθ = 0, dw = 5 ).
L/H=1 8
L/H=2
7
L/H=3
L/H=5 6
L/H=10
5
ω = π V s / 12 H
ξ = 0.05
4 h
3
ν = 0.3, d θ = 0, dw = 5
2
0
1.2 1 0.8 0.6 0.4 0.2 0 -0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.7. Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με τη μέθοδο των
πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 5 ).
220
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
1.0
dw = 40
dθ = 0
0.8
0.6
y/H
0.4
10 5 3 2 1.5 L / H = 1 0.2
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.8. Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με την προτεινόμενη
αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις τροποποιήσεις
του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], για σύστημα εύκαμπτων τοίχων
( dθ = 0, dw = 40 ).
L/H=1 8
L/H=2
L/H=3 7
L/H=5 6
L/H=10
ω = π Vs /12 H 5
ξ = 0.05 4
h
ν = 0.3, dθ = 0, dw = 40 3
0
1.2 0.7 0.2 -0.3 -0.8
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.9. Αδιαστατοποιημένες οιονεί στατικές εδαφικές ωθήσεις σύμφωνα με τη μέθοδο των
πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 40 ).
221
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
10 5 3 2 1.5 L / H = 1
1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
ω = π Vs / 2 H
dw = 0
dθ = 0 0.2
5 4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.10. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις στην περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα με
την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με
τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], για σύστημα
δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ).
L/H=1 8
L/H=2
7
L/H=3
L/H=5 6
L/H=10
5
ω = π Vs / 2 H
ξ = 0.05
4 h
3
ν = 0.3, dθ = dw = 0
2
0
6 5 4 3 2 1 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.11. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις στην περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα με τη
μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ).
222
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
1.0
0.8
L/ H =1
0.6
1.5
2
y/H
0.4
ω = π Vs / 2 H
dw = 40 10 5 3 0.2
dθ = 0
12 10 8 6 4 2 0
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.12. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις στην περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα με
την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με
τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], για σύστημα
εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 40 ).
L/H=1 8
L/H=2
L/H=3 7
L/H=5
6
L/H=10
ω = π Vs / 2 H 5
ξ = 0.05 4 h
ν = 0.3, dθ = 0, dw = 40 3
0
6 4 2 0 -2 -4 -6
σ x / ρ HX g
Σχήμα 5.13. Αδιαστατοποιημένες εδαφικές ωθήσεις στην περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα με τη
μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων για σύστημα εύκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 40 ).
223
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
L/ H =1 3 10 5 1.5 2
1.0
0.8
0.6
y/H
0.4
ω = 3π Vs / 2 H
0.2
dw = 0
dθ = 0
σ x / ρ HX g
L/H=1 8
L/H=2
7
L/H=3
L/H=5 6
L/H=10
5
ω = 3π Vs / 2 H
ξ = 0.05
4
h
3
ν = 0.3, dθ = dw = 0
2
0
2.5 2 1.5 1 0.5 0
σ x / ρ HX g
224
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
1.0
0.8
ω = 3π Vs / 2 H
0.6
dw = 40
dθ = 0 y/H
0.4
L/ H =1 10 5 3 2 1.5
0.2
σ x / ρ HX g
L/H=1 8
L/H=2
7
L/H=3
L/H=5 6
L/H=10
5
ω = 3π Vs / 2 H
4
ξ = 0.05
h
ν = 0.3, dθ = 0, dw = 40 3
0
0.8 0.6 0.4 0.2 0 -0.2
σ x / ρ HX g
225
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
dw = 0
Qb / ρ H 2 X g
ω = π Vs /12 H
ν = 0.3, dθ = 0
Η απόσβεση ξ είναι ανεξάρτητη της συχνότητας
L/H
Σχήμα 5.18. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης σύμφωνα με
την προτεινόμενη ακριβή αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα του Wood [1973] για
σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ) συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ των τοίχων.
dw = 0
dw = 1
dw = 5
Qb / ρ H 2 X g
dw = 40
ω = π Vs /12 H
ξ = 0.05, ξ w = 0.02
ν = 0.3, dθ = 0
L/H
Σχήμα 5.19. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης σύμφωνα με
την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με
τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας
τους.
226
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
1.2 ω = π Vs /12 H
ξ = 0.05
1
ν = 0.3, dθ = 0
dw=0
0.8
dw=5
dw=40
Qb / ρ H 2 X g 0.6
0.4
0.2
0
0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
L/ H
Σχήμα 5.20. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης σύμφωνα με
τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης
μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας τους.
dw = 0
Qb / ρ H 2 X g
ω = π Vs / 2 H
ν = 0.3, dθ = 0
Η απόσβεση ξ είναι ανεξάρτητη της συχνότητας
L/H
Σχήμα 5.21. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση του συντονισμού της άπειρης εδαφικής
στρώσης σύμφωνα με την προτεινόμενη ακριβή αναλυτική λύση με βάση το
προσομοίωμα του Wood [1973] για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 )
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων.
227
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
dw = 0
dw = 1
3.0
ω = π Vs / 2 H
2.5 ξ = 0 .0 5, ξ w = 0 .0 2 dw = 5
ν = 0 .3, d θ = 0
Qb / ρ H 2 X g
2.0
1.5
dw = 40
1.0
0.5
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 5.22. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα με την
προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις
τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας
τους.
3.5
ω = π Vs / 2 H
3 ξ = 0.05
ν = 0.3, dθ = 0
2.5
dw=0
2
dw=5
dw=40
Qb / ρ H X g
2
1.5
0.5
0
0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
L/H
Σχήμα 5.23. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για την περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα με τη
μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης
μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας τους.
228
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
1.0
static
ω = π Vs / 2 H
ω = 3π V s / 2 H
dθ = 0
0.8 L/H = 2
ξ = 0.05, ξ w = 0.02
ν = 0.3
Qb / ρ H 2 X g 0.6
0.4
0 10 20 30 40
dw
Σχήμα 5.24. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των τοίχων
L / H = 2 σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των
Veletsos et al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and
Younan [1994], συναρτήσει της ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες
διέγερσης.
1.4
1.2
ω=πVs/12H
1
ω=πVs/2H
0.8
ξ = 0.05, ξ w = 0.02
Qb / ρ H X g
2
0.6 ν = 0.3, dθ = 0
L/H = 2
0.4
0.2
0
0 5 10 15 20 25 30 35 40
dw
Σχήμα 5.25. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των τοίχων
L / H = 2 σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της ευκαμψίας
των τοίχων για διάφορες συχνότητες διέγερσης.
229
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
static
3.0 ω = π Vs / 2 H
ω = 3π V s / 2 H
dθ = 0
2.5 L / H = 10
ξ = 0.05, ξ w = 0.02
2.0 ν = 0.3
Qb / ρ H 2 X g
1.5
1.0
0.5
0 10 20 30 40
dw
Σχήμα 5.26. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των τοίχων
L / H = 10 σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των
Veletsos et al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and
Younan [1994], συναρτήσει της ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες
διέγερσης.
3.5
ξ = 0.05, ξ w = 0.02
ω=πVs/12H
3 ω=πVs/2H ν = 0.3, dθ = 0
L / H = 10
2.5
Qb / ρ H X g2
1.5
0.5
0
0 5 10 15 20 25 30 35 40
dw
Σχήμα 5.27. Αδιαστατοποιημένη τέμνουσα για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των τοίχων
L / H = 10 σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της
ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες διέγερσης.
230
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
dw = 0
Mb / ρ H 3 X g
ω = π Vs /12 H
ν = 0.3, dθ = 0
Η απόσβεση ξ είναι ανεξάρτητη της συχνότητας
L/H
Σχήμα 5.28. Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης σύμφωνα με την
προτεινόμενη ακριβή αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα του Wood [1973] για
σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 ) συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης
απόστασης μεταξύ των τοίχων.
dw = 0
dw = 1
ω = π Vs /12 H
ξ = 0.05, ξ w = 0.02
ν = 0.3, dθ = 0
Mb / ρ H 3 X g
dw = 5
dw = 40
L/H
Σχήμα 5.29. Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης σύμφωνα με την
προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις
τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας
τους.
231
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
0.7 ω = π Vs /12 H
ξ = 0.05
0.6 ν = 0.3, dθ = 0
dw=0
0.5 dw=5
dw=40
0.4
Mb / ρH 3 X g
0.3
0.2
0.1
0
0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
L/ H
Σχήμα 5.30. Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση οιονεί στατικής διέγερσης σύμφωνα με τη
μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης
μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας τους.
dw = 0
Mb / ρ H 3 X g
ω = π Vs / 2 H
ν = 0.3, dθ = 0
Η απόσβεση ξ είναι ανεξάρτητη της συχνότητας
L/H
Σχήμα 5.31. Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση του συντονισμού της άπειρης εδαφικής
στρώσης σύμφωνα με την προτεινόμενη ακριβή αναλυτική λύση με βάση το
προσομοίωμα του Wood [1973] για σύστημα δύσκαμπτων τοίχων ( dθ = 0, dw = 0 )
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων.
232
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
dw = 0
2.0 ω = π Vs / 2 H
dw = 1
ξ = 0.05, ξ w = 0.02
ν = 0.3, dθ = 0
1.5
dw = 5
Mb / ρ H 3 X g
1.0
0.5 dw = 40
0 2 4 6 8 10
L/H
Σχήμα 5.32. Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα με την
προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et al. [1995], με τις
τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994], συναρτήσει της
αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας
τους.
2
ω = π Vs / 2 H
1.8
ξ = 0.05, ξ w = 0.02
ν = 0.3, dθ = 0
1.6
dw=0
1.4 dw=5
dw=40
1.2
Mb / ρH 3 X g 1
0.8
0.6
0.4
0.2
0
0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
L/H
Σχήμα 5.33. Αδιαστατοποιημένη ροπή για την περίπτωση του συντονισμού σύμφωνα με τη μέθοδο
των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης απόστασης μεταξύ
των τοίχων, για διάφορες τιμές της ευκαμψίας τους.
233
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
0.6
static
ω = π Vs / 2 H
0.5 ω = 3π V s / 2 H
dθ = 0
L/H = 2
0.4
Mb / ρH 3Xg 0.3
0.2
0.1
0 10 20 30 40
dw
Σχήμα 5.34. Αδιαστατοποιημένη ροπή για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των τοίχων L / H = 2
σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et
al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994],
συναρτήσει της ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες διέγερσης.
0.6
0.5 ω=πVs/12H dθ = 0
ω=πVs/2H L/H = 2
0.4
Mb / ρ H 3 X g 0.3
0.2
0.1
0
0 5 10 15 20 25 30 35 40
dw
Σχήμα 5.35. Αδιαστατοποιημένη ροπή για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των τοίχων L / H = 2
σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της ευκαμψίας των
τοίχων για διάφορες συχνότητες διέγερσης.
234
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
2.0 static
ω = π Vs / 2 H
ω = 3π V s / 2 H
dθ = 0
1.5 L / H = 10
Mb / ρH 3Xg 1.0
0.5
0 10 20 30 40
dw
Σχήμα 5.36. Αδιαστατοποιημένη ροπή για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των τοίχων L / H = 10
σύμφωνα με την προτεινόμενη αναλυτική λύση με βάση το προσομοίωμα των Veletsos et
al. [1995], με τις τροποποιήσεις του προσομοιώματος των Veletsos and Younan [1994],
συναρτήσει της ευκαμψίας των τοίχων για διάφορες συχνότητες διέγερσης.
1.8
1.6
ω=πVs/12H dθ = 0
ω=πVs/2H
1.4 L / H = 10
1.2
Mb / ρ H X g
3
1
0.8
0.6
0.4
0.2
0
0 5 10 15 20 25 30 35 40
dw
Σχήμα 5.37. Αδιαστατοποιημένη ροπή για αδιαστατοποιημένη απόσταση μεταξύ των τοίχων L / H = 10
σύμφωνα με τη μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων συναρτήσει της ευκαμψίας των
τοίχων για διάφορες συχνότητες διέγερσης.
5.3. ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Όπως φαίνεται και στα σχήματα, απόλυτη συμφωνία μεταξύ των δύο αναλυτικών
235
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
λύσεων και της μεθόδου των πεπερασμένων στοιχείων δεν υπάρχει. Τα αποτελέσματα
όμως των διαφόρων μεθόδων είναι εν γένει παραπλήσια και έτσι μπορούν να γίνουν
συγκρίσεις. Οι διαφορές μεταξύ των αποτελεσμάτων οφείλονται σε διάφορα αίτια,
κυριότερα από τα οποία είναι τα παρακάτω:
Κάθε προσομοίωμα, είτε αυτό αναφέρεται σε αναλυτική λύση είτε αναφέρεται σε
πεπερασμένα στοιχεία, έχει ένα ορισμένο αριθμό παραδοχών, μερικές από τις οποίες δεν
είναι κοινές για τα τρία προσομοιώματα που εξετάστηκαν στην παρούσα εργασία.
Στο προσομοίωμα που επιλύθηκε με βάση αυτό του Wood [1973] δεν υπάρχουν
διατμητικές τάσεις μεταξύ τοίχων και εδάφους στη διεπιφάνεια αυτών, συνεπώς υπάρχει
ολίσθηση. Αντίθετα, τόσο στο τροποποιημένο προσομοίωμα σύμφωνα με αυτό των
Veletsos and Younan [1994] όσο και σε αυτό των πεπερασμένων στοιχείων, δεν υπάρχει
ολίσθηση στη διεπιφάνεια τοίχων-εδάφους.
Το τροποποιημένο προσομοίωμα σύμφωνα με αυτό του Wood [1973] δεν λύνεται με
βάση κάποιες παραδοχές όσον αφορά το αντιστηριζόμενο έδαφος, ενώ αντίθετα στο
τροποποιημένο προσομοίωμα σύμφωνα με αυτό των Veletsos and Younan [1994] έχει
γίνει η παραδοχή της προσέγγισης διατμητικής δοκού και σε αυτό των πεπερασμένων
στοιχείων έχει γίνει η παραδοχή ότι το αντιστηριζόμενο έδαφος δεν είναι συνεχές μέσο,
αλλά διακριτοποιημένο σε δίκτυο, κάθε τμήμα του οποίου συνδέεται με τα γειτονικά του
με κόμβους οι οποίοι έχουν περιορισμένο βαθμό ελευθερίας κινήσεων.
Στο προσομοίωμα των πεπερασμένων στοιχείων η απόσβεση τόσο του
αντιστηριζόμενου εδάφους όσο και του τοίχου μεταβάλλονται, εξαρτώμενες από την
εκάστοτε συχνότητα διέγερσης. Αντίθετα, στα προσομοιώματα των αναλυτικών λύσεων η
τιμή της απόσβεσης δεν μεταβάλλεται και παραμένει σταθερή για τις διάφορες
συχνότητες διέγερσης. Το πρόβλημα με την απόσβεση στο προσομοίωμα των
πεπερασμένων στοιχείων αντιμετωπίζεται μέσω των σταθερών Rayleigh a και b. Αυτές
επιτρέπουν μια παραβολική μεταβολή της απόσβεσης με τη συχνότητα έτσι ώστε η
απόσβεση να παίρνει την επιθυμητή τιμή σε δύο τιμές συχνοτήτων: στην ιδιοσυχνότητα
του ταλαντούμενου συστήματος και στη συχνότητα διέγερσης. Έτσι προσεγγίζεται η
επιθυμητή απόσβεση στο φάσμα συχνοτήτων που ενδιαφέρει, δηλαδή μεταξύ των δυο
παραπάνω συχνοτήτων.
Από τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι στην ουσία και τα τρία προσομοιώματα
είναι εν γένει διαφορετικές προσεγγίσεις της πραγματικότητας, και δεν μπορούν να
υπάρξουν στη φύση όπως έχουν περιγραφεί. Δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να επιλυθεί το
236
Κεφάλαιο 5: Ελαστική Ανάλυση με Πεπερασμένα Στοιχεία
237
Παράρτημα 1
6.1. ΓΕΝΙΚΑ
Παραθέτουμε εδώ διάφορα δείγματα από τους κώδικες που χρησιμοποιήθηκαν για την
εξαγωγή διαγραμμάτων που φαίνονται σε διάφορα σημεία της παρούσας διπλωματικής
εργασίας. Μαζί με κάθε κώδικα φαίνεται και το τελικό διάγραμμα που προκύπτει ως
αποτέλεσμα αυτού. Το διάγραμμα αυτό δεν είναι αναγκαίο να είναι ταυτόσημο με αυτό
που τελικά εικονίζεται στην εργασία. Στην πραγματικότητα κανένα διάγραμμα δεν
εικονίζεται ολόιδιο με αυτό που προκύπτει ως αποτέλεσμα του «τρεξίματος» του MAPLE.
Η επεξεργασία των διαγραμμάτων για να πάρουν την τελική τους μορφή έγινε στο
Microsoft PowerPoint. Πρέπει να σημειωθεί ότι σε καμία υπορουτίνα δεν υπάρχει
περιθώριο λάθους, εφόσον όταν ο κώδικας MAPLE αναγνωρίζει συντακτικό λάθος, δεν
δίνει αποτελέσματα.
Για να τρέξει σωστά κάθε τμήμα κώδικα, πρέπει στην αρχή να προστεθούν οι εντολές:
> restart;
> with(LinearAlgebra):
> ν:=ν:
> H:=H:
> h:=h:
> νw:=νw:
> tw:=tw:
> μw:=μw:
> δw:=δw:
> A:=A:
> G:=G:
> δ:=δ:
> dw:=dw:
> dθ:=dθ:
> ρ:=ρ:
> ω:=ω:
> l:=l:
239
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
6.2. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
6.2.1. Υπολογισμός των σεισμικών εδαφικών ωθήσεων για ω=10 rad/s για διάφορες
τιμές του L/H σύμφωνα με την προτεινόμενη λύση για τροποποίηση της λύσης
του Wood στην παρούσα διπλωματική εργασία:
> ξ:=ξ:
> an:=2/(n*Pi)*(1-(-1)^n):
>B:=Matrix([[n^2*Pi^2/(l^2*R),0,Q,0],[0,1,0,1],[S^2/R*cosh(R)
,S^2/R*sinh(R),Q*cosh(Q),Q*sinh(Q)],[2*n^2*Pi^2/l^2*sinh(R),2
*n^2*Pi^2/l^2*cosh(R),(Q^2+n^2*Pi^2/l^2)*sinh(Q),(Q^2+n^2*Pi^
2/l^2)*cosh(Q)]]):
> E:=Vector([-n*Pi/l*ρ*H^2*A*an*(1-2*ν)/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-
2*ν)),0,ν*n*Pi/l*ρ*H^2*A*an/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-2*ν)),0]):
> J:=LinearSolve(B,E):
> C1:=J[1]:
> C2:=J[2]:
> C3:=J[3]:
> C4:=J[4]:
> R:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(G*(1+I*δ))*(1-2*ν)/(2-
2*ν)):
> Q:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(G*(1+I*δ))):
> S:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(2*G*(1+I*δ))):
> σx1:=1/(ρ*H*A)*sum(G*(1+I*δ)/H*((-2*n^2*Pi^2/(l^2*R)-
ω^2*ρ*H^2/(R*G*(1+I*δ))*ν/(1-ν))*(C1*cosh(R*h)+C2*sinh(R*h))-
2*Q*(C3*cosh(Q*h)+C4*sinh(Q*h)))-
ρ*H*n*Pi/l*A*an/R^2,n=1..20):
> σx2:=1/(ρ*H*A)*sum(G*(1+I*δ)/H*((-2*n^2*Pi^2/(l^2*R)-
ω^2*ρ*H^2/(R*G*(1+I*δ))*ν/(1-ν))*(C1*cosh(R*h)+C2*sinh(R*h))-
2*Q*(C3*cosh(Q*h)+C4*sinh(Q*h)))-
ρ*H*n*Pi/l*A*an/R^2,n=1..50):
>evσχχ1:=eval(σx1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,
l=1.,ω=10.}):
>evσχχ2:=eval(σx1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,
l=1.5,ω=10.}):
>evσχχ3:=eval(σx1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,
l=2.,ω=10.}):
>evσχχ4:=eval(σx2,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,
l=3.,ω=10.}):
>evσχχ5:=eval(σx2,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,
l=5.,ω=10.}):
>evσχχ6:=eval(σx2,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,
l=10.,ω=10.}):
> nevσχχ1:=evalf(evσχχ1):
> nevσχχ2:=evalf(evσχχ2):
> nevσχχ3:=evalf(evσχχ3):
> nevσχχ4:=evalf(evσχχ4):
> nevσχχ5:=evalf(evσχχ5):
240
Παράρτημα 1
> nevσχχ6:=evalf(evσχχ6):
> nornevσχχ1:=sqrt(Re(nevσχχ1)^2+Im(nevσχχ1)^2):
> nornevσχχ2:=sqrt(Re(nevσχχ2)^2+Im(nevσχχ2)^2):
> nornevσχχ3:=sqrt(Re(nevσχχ3)^2+Im(nevσχχ3)^2):
> nornevσχχ4:=sqrt(Re(nevσχχ4)^2+Im(nevσχχ4)^2):
> nornevσχχ5:=sqrt(Re(nevσχχ5)^2+Im(nevσχχ5)^2):
> nornevσχχ6:=sqrt(Re(nevσχχ6)^2+Im(nevσχχ6)^2):
>plot([nornevσχχ1,nornevσχχ2,nornevσχχ3,nornevσχχ4,nornevσχχ5
,nornevσχχ6],h=0..1,color=[black,black,black,black,black,blac
k]);
6.2.2. Υπολογισμός της δυναμικής τέμνουσας στη βάση των τοίχων για διάφορες
τιμές της απόστασης μεταξύ των τοίχων, συναρτήσει της συχνότητας
διέγερσης στη βάση, σύμφωνα με την προτεινόμενη τροποποιημένη μέθοδο
κατά Wood:
> an:=2/(n*Pi)*(1-(-1)^n):
>B:=Matrix([[n^2*Pi^2/(l^2*R),0,Q,0],[0,1,0,1],[S^2/R*cosh(R)
,S^2/R*sinh(R),Q*cosh(Q),Q*sinh(Q)],[2*n^2*Pi^2/l^2*sinh(R),2
*n^2*Pi^2/l^2*cosh(R),(Q^2+n^2*Pi^2/l^2)*sinh(Q),(Q^2+n^2*Pi^
2/l^2)*cosh(Q)]]):
> E:=Vector([-n*Pi/l*ρ*H^2*A*an*(1-2*ν)/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-
2*ν)),0,ν*n*Pi/l*ρ*H^2*A*an/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-2*ν)),0]):
> J:=LinearSolve(B,E):
> C1:=J[1]:
> C2:=J[2]:
> C3:=J[3]:
> C4:=J[4]:
> R:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(G*(1+I*δ))*(1-2*ν)/(2-
2*ν)):
> Q:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(G*(1+I*δ))):
> S:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(2*G*(1+I*δ))):
241
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
> Un:=sin(n*Pi*ξ/l)*(l/(n*Pi)*(1-
2*ν)*Q^2*(C1/R*cosh(R*h)+C2/R*sinh(R*h)+C3/Q*cosh(Q*h)+C4/Q*s
inh(Q*h))-l/(n*Pi)*(2-
2*ν)*(C1*R*cosh(R*h)+C2*R*sinh(R*h)+C3*Q*cosh(Q*h)+C4*Q*sinh(
Q*h))-ρ*H^2*A*an*(1-2*ν)/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-2*ν))):
>Vn:=(C1*sinh(R*h)+C2*cosh(R*h)+C3*sinh(Q*h)+C4*cosh(Q*h))*co
s(n*Pi*ξ/l):
> Q1:=1/(ρ*H^2*A)*sum(-(2-2*ν)/(1-
2*ν)*G*(1+I*δ)*(n^2*Pi^2/l^2*1/R^2*(C1*sinh(R)+C2*(cosh(R)-
1))+C3*sinh(Q)+C4*(cosh(Q)-1))+2*ν/(1-
2*ν)*G*(1+I*δ)*(C1*sinh(R)+C2*cosh(R)+C3*sinh(Q)+C4*cosh(Q))-
n*Pi*ρ*H^2*A*an/(l*R^2),n=1..10):
>evσχχ1:=eval(Q1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,l
=1.}):
>evσχχ2:=eval(Q1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,l
=1.5}):
>evσχχ3:=eval(Q1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,l
=2.}):
>evσχχ4:=eval(Q1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,l
=3.}):
>evσχχ5:=eval(Q1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,l
=5.}):
>evσχχ6:=eval(Q1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,l
=10.}):
> nevσχχ1:=evalf(evσχχ1):
> nevσχχ2:=evalf(evσχχ2):
> nevσχχ3:=evalf(evσχχ3):
> nevσχχ4:=evalf(evσχχ4):
> nevσχχ5:=evalf(evσχχ5):
> nevσχχ6:=evalf(evσχχ6):
> nornevσχχ1:=sqrt(Re(nevσχχ1)^2+Im(nevσχχ1)^2):
> nornevσχχ2:=sqrt(Re(nevσχχ2)^2+Im(nevσχχ2)^2):
> nornevσχχ3:=sqrt(Re(nevσχχ3)^2+Im(nevσχχ3)^2):
> nornevσχχ4:=sqrt(Re(nevσχχ4)^2+Im(nevσχχ4)^2):
> nornevσχχ5:=sqrt(Re(nevσχχ5)^2+Im(nevσχχ5)^2):
> nornevσχχ6:=sqrt(Re(nevσχχ6)^2+Im(nevσχχ6)^2):
>plot([nornevσχχ1,nornevσχχ2,nornevσχχ3,nornevσχχ4,nornevσχχ5
,nornevσχχ6],ω=1..100,color=[black,black,black,black,black,bl
ack],linestyle=[SOLID,DASH,DASHDOT,DOT,SOLID,DASH],thickness=
[0,0,0,0,2,2]);
242
Παράρτημα 1
6.2.3. Διαγράμματα της δυναμικής ροπής στη βάση των τοίχων συναρτήσει της
απόστασης μεταξύ τους για διάφορες τιμές συχνότητας διέγερσης σύμφωνα με
την τροποποιημένη λύση κατά Wood:
> an:=2/(n*Pi)*(1-(-1)^n):
>B:=Matrix([[n^2*Pi^2/(l^2*R),0,Q,0],[0,1,0,1],[S^2/R*cosh(R)
,S^2/R*sinh(R),Q*cosh(Q),Q*sinh(Q)],[2*n^2*Pi^2/l^2*sinh(R),2
*n^2*Pi^2/l^2*cosh(R),(Q^2+n^2*Pi^2/l^2)*sinh(Q),(Q^2+n^2*Pi^
2/l^2)*cosh(Q)]]):
> E:=Vector([-n*Pi/l*ρ*H^2*A*an*(1-2*ν)/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-
2*ν)),0,ν*n*Pi/l*ρ*H^2*A*an/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-2*ν)),0]):
> J:=LinearSolve(B,E):
> C1:=J[1]:
> C2:=J[2]:
> C3:=J[3]:
> C4:=J[4]:
> R:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(G*(1+I*δ))*(1-2*ν)/(2-
2*ν)):
> Q:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(G*(1+I*δ))):
> S:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(2*G*(1+I*δ))):
> Un:=sin(n*Pi*ξ/l)*(l/(n*Pi)*(1-
2*ν)*Q^2*(C1/R*cosh(R*h)+C2/R*sinh(R*h)+C3/Q*cosh(Q*h)+C4/Q*s
inh(Q*h))-l/(n*Pi)*(2-
2*ν)*(C1*R*cosh(R*h)+C2*R*sinh(R*h)+C3*Q*cosh(Q*h)+C4*Q*sinh(
Q*h))-ρ*H^2*A*an*(1-2*ν)/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-2*ν))):
>Vn:=(C1*sinh(R*h)+C2*cosh(R*h)+C3*sinh(Q*h)+C4*cosh(Q*h))*co
s(n*Pi*ξ/l):
> M1:=1/(ρ*H^3*A)*sum((2-2*ν)/(1-2*ν)*G*H*(1+I*δ)*((1-
2*ν)*Q^2*(C1*sinh(R)/R^2+C2*cosh(R)/R^2+C3*sinh(Q)/Q^2+C4*cos
h(Q)/Q^2)-(2-
2*ν)*(C1*sinh(R)+C2*cosh(R)+C3*sinh(Q)+C4*cosh(Q))-(1-
2*ν)*Q^2*(C1*(cosh(R)-1)/R^3+C2*sinh(R)/R^3+C3*(cosh(Q)-
1)/Q^3+C4*sinh(Q)/Q^3)+(2-2*ν)*(C1*(cosh(R)-
1)/R+C2*sinh(R)/R+C3*(cosh(Q)-1)/Q+C4*sinh(Q)/Q))-
243
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
n*Pi/(l*2)*ρ*A*H^3*an/R^2+2*ν/(1-
2*ν)*G*H*(1+I*δ)*(C1*sinh(R)+C2*cosh(R)+C3*sinh(Q)+C4*cosh(Q)
)-2*ν/(1-2*ν)*G*(1+I*δ)*H*(C1*(cosh(R)-
1)+C2*sinh(R)+C3*(cosh(Q)-1)+C4*sinh(Q)),n=1..8):
>evσχχ1:=eval(M1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,ω
=10.}):
>evσχχ2:=eval(M1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,ω
=20.}):
>evσχχ3:=eval(M1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,ω
=40.}):
>evσχχ4:=eval(M1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,ω
=60.}):
>evσχχ5:=eval(M1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,ω
=80.}):
>evσχχ6:=eval(M1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.,ω
=100.}):
> nevσχχ1:=evalf(evσχχ1):
> nevσχχ2:=evalf(evσχχ2):
> nevσχχ3:=evalf(evσχχ3):
> nevσχχ4:=evalf(evσχχ4):
> nevσχχ5:=evalf(evσχχ5):
> nevσχχ6:=evalf(evσχχ6):
> nornevσχχ1:=sqrt(Re(nevσχχ1)^2+Im(nevσχχ1)^2):
> nornevσχχ2:=sqrt(Re(nevσχχ2)^2+Im(nevσχχ2)^2):
> nornevσχχ3:=sqrt(Re(nevσχχ3)^2+Im(nevσχχ3)^2):
> nornevσχχ4:=sqrt(Re(nevσχχ4)^2+Im(nevσχχ4)^2):
> nornevσχχ5:=sqrt(Re(nevσχχ5)^2+Im(nevσχχ5)^2):
> nornevσχχ6:=sqrt(Re(nevσχχ6)^2+Im(nevσχχ6)^2):
>plot([nornevσχχ1,nornevσχχ2,nornevσχχ3,nornevσχχ4,nornevσχχ5
,nornevσχχ6],l=1..20,color=[black,black,black,black,black,bla
ck],linestyle=[SOLID,DASH,DASHDOT,DOT,SOLID,DASH],thickness=[
0,0,0,0,2,2]);
244
Παράρτημα 1
6.2.4. Τρισδιάστατο διάγραμμα όπου στη βάση του απεικονίζονται τα σημεία του
αντιστηριζόμενου μέσου και στον κατακόρυφο άξονα απεικονίζεται η κατά
την οριζόντια διεύθυνση ορθή δυναμική τάση που ασκείται σε κάθε ένα από
αυτά. Προτεινόμενη τροποποιημένη μέθοδος του Wood. Αντιστηριζόμενο μέσο
με μήκος 20 και ύψος 1:
> an:=2/(n*Pi)*(1-(-1)^n):
>B:=Matrix([[n^2*Pi^2/(l^2*R),0,Q,0],[0,1,0,1],[S^2/R*cosh(R)
,S^2/R*sinh(R),Q*cosh(Q),Q*sinh(Q)],[2*n^2*Pi^2/l^2*sinh(R),2
*n^2*Pi^2/l^2*cosh(R),(Q^2+n^2*Pi^2/l^2)*sinh(Q),(Q^2+n^2*Pi^
2/l^2)*cosh(Q)]]):
> E:=Vector([-n*Pi/l*ρ*H^2*A*an*(1-2*ν)/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-
2*ν)),0,ν*n*Pi/l*ρ*H^2*A*an/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-2*ν)),0]):
> J:=LinearSolve(B,E):
> C1:=J[1]:
> C2:=J[2]:
> C3:=J[3]:
> C4:=J[4]:
> R:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(G*(1+I*δ))*(1-2*ν)/(2-
2*ν)):
> Q:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(G*(1+I*δ))):
> S:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(2*G*(1+I*δ))):
> Un:=sin(n*Pi*ξ/l)*(l/(n*Pi)*(1-
2*ν)*Q^2*(C1/R*cosh(R*h)+C2/R*sinh(R*h)+C3/Q*cosh(Q*h)+C4/Q*s
inh(Q*h))-l/(n*Pi)*(2-
2*ν)*(C1*R*cosh(R*h)+C2*R*sinh(R*h)+C3*Q*cosh(Q*h)+C4*Q*sinh(
Q*h))-ρ*H^2*A*an*(1-2*ν)/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-2*ν))):
>Vn:=(C1*sinh(R*h)+C2*cosh(R*h)+C3*sinh(Q*h)+C4*cosh(Q*h))*co
s(n*Pi*ξ/l):
> Q1:=1/(ρ*H^2*A)*sum(G*(1+I*δ)*((2-2*ν)/(1-
2*ν)*diff(Un,ξ)+2*ν/(1-2*ν)*diff(Vn,h)),n=1..30):
>evσχχ1:=eval(Q1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,l=20.,
ω=19.91}):
> nevσχχ1:=evalf(evσχχ1):
> nornevσχχ1:=sqrt(Re(nevσχχ1)^2+Im(nevσχχ1)^2):
> plot3d(nornevσχχ1,ξ=0..20,h=0..1);
245
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
6.2.5. Τρισδιάστατο διάγραμμα όπου στη βάση του απεικονίζονται τα σημεία του
αντιστηριζόμενου μέσου και στον κατακόρυφο άξονα απεικονίζεται η
οριζόντια μετατόπιση που υφίσταται κάθε ένα από αυτά. Προτεινόμενη
τροποποιημένη μέθοδος του Wood. Αντιστηριζόμενο μέσο με μήκος 20 και
ύψος 1:
> an:=2/(n*Pi)*(1-(-1)^n):
>B:=Matrix([[n^2*Pi^2/(l^2*R),0,Q,0],[0,1,0,1],[S^2/R*cosh(R)
,S^2/R*sinh(R),Q*cosh(Q),Q*sinh(Q)],[2*n^2*Pi^2/l^2*sinh(R),2
*n^2*Pi^2/l^2*cosh(R),(Q^2+n^2*Pi^2/l^2)*sinh(Q),(Q^2+n^2*Pi^
2/l^2)*cosh(Q)]]):
> E:=Vector([-n*Pi/l*ρ*H^2*A*an*(1-2*ν)/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-
2*ν)),0,ν*n*Pi/l*ρ*H^2*A*an/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-2*ν)),0]):
> J:=LinearSolve(B,E):
> C1:=J[1]:
> C2:=J[2]:
> C3:=J[3]:
> C4:=J[4]:
> R:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(G*(1+I*δ))*(1-2*ν)/(2-
2*ν)):
> Q:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(G*(1+I*δ))):
> S:=sqrt(n^2*Pi^2/l^2-ω^2*ρ*H^2/(2*G*(1+I*δ))):
> Un:=sin(n*Pi*ξ/l)*(l/(n*Pi)*(1-
2*ν)*Q^2*(C1/R*cosh(R*h)+C2/R*sinh(R*h)+C3/Q*cosh(Q*h)+C4/Q*s
inh(Q*h))-l/(n*Pi)*(2-
2*ν)*(C1*R*cosh(R*h)+C2*R*sinh(R*h)+C3*Q*cosh(Q*h)+C4*Q*sinh(
Q*h))-ρ*H^2*A*an*(1-2*ν)/(R^2*G*(1+I*δ)*(2-2*ν))):
>Vn:=(C1*sinh(R*h)+C2*cosh(R*h)+C3*sinh(Q*h)+C4*cosh(Q*h))*co
s(n*Pi*ξ/l):
> Q1:=1/H*sum(Un,n=1..30):
>evσχχ1:=eval(Q1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,l=20.,
ω=19.91}):
> nevσχχ1:=evalf(evσχχ1):
> nornevσχχ1:=sqrt(Re(nevσχχ1)^2+Im(nevσχχ1)^2):
> plot3d(nornevσχχ1,ξ=0..20,h=0..1);
246
Παράρτημα 1
> ψ0:=sqrt(2/(1-ν)):
> Vs:=sqrt(G/ρ):
> φn:=sqrt(1+4*ψ0^2/l^2)/(2*n-1):
> ξ:=x/H:
> Λn:=1-φn^2/(1+I*δ):
> GG:=G*(1+I*δ):
> Rn:=32/Pi^4*H/G*1/(2*n-1)^4*1/(1-φn^2+I*δ):
> ψe:=sqrt((2-ν)/(1-ν)):
> an:=(2*n-1)*Pi/(2*ψe)*sqrt(Λn):
> σχχ:=ψ0^2*GG/H*sum(Rn*(an*cosh(an*ξ)-an*cosh(an*(l-
ξ)))/sinh(an*l),n=1..10):
> σ:=-8*ψ0/Pi^2*sum(1/(2*n-1)^2*sqrt((1+I*δ)/(1-
φn^2+I*δ))*tanh(an*l/2)*sin((2*n-1)*Pi*h/2),n=1..10):
> σx:=int(σ,h=0..1):
>evσχχ1:=eval(σx,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.})
:
>evσχχ2:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.}
):
>evσχχ3:=eval(σx/l,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ξ=0.
}):
>evσχχ4:=eval(σχχ/l,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0
.}):
> nevσχχ1:=evalf(evσχχ1):
> nevσχχ2:=evalf(evσχχ2):
> nevσχχ3:=evalf(evσχχ3):
> nevσχχ4:=evalf(evσχχ4):
> nornevσχχ1:=sqrt(Re(nevσχχ1)^2+Im(nevσχχ1)^2):
> nornevσχχ2:=sqrt(Re(nevσχχ2)^2+Im(nevσχχ2)^2):
> nornevσχχ3:=sqrt(Re(nevσχχ3)^2+Im(nevσχχ3)^2):
> nornevσχχ4:=sqrt(Re(nevσχχ4)^2+Im(nevσχχ4)^2):
>plot([nornevσχχ1,nornevσχχ2,nornevσχχ3,nornevσχχ4],l=0.001..
100,colour=[black,black,black,black]);
247
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
6.2.7. Διάγραμμα της αδιαστατοποιημένης δυναμικής ροπής στη βάση των τοίχων
συναρτήσει της αδιαστατοποιημένης συχνότητας διέγερσης σύμφωνα με την
προτεινόμενη μέθοδο που αποτελεί τροποποίηση αυτής των Veletsos et
al.(1995):
> Vs:=sqrt(G/ρ):
> φn:=ω/(2*n-1):
> h:=z/H:
> ξ:=x/H:
> Λn:=1-φn^2/(1+I*δ):
> ψ02:=2/(1-ν):
> GG:=G*(1+I*δ):
> Rn:=64/Pi^5*H/G*1/(2*n-1)^5*1/(1-φn^2+I*δ):
> ψe:=sqrt((2-ν)/(1-ν)):
> an:=(2*n-1)*Pi/(2*ψe)*sqrt(Λn):
> σχχ:=-ψ02*GG/H*sum(Rn*(an*cosh(an*ξ)-an*cosh(an*(l-
ξ)))/sinh(an*l)*cos(n*Pi),n=1..10)*exp(I*ω*t):
>evσχχ1:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
t=1.,l=1.}):
>evσχχ2:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
t=1.,l=5.}):
>evσχχ3:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
t=1.,l=10.}):
>evσχχ4:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
t=1.,l=10000000.}):
> nevσχχ1:=evalf(evσχχ1):
> nevσχχ2:=evalf(evσχχ2):
> nevσχχ3:=evalf(evσχχ3):
> nevσχχ4:=evalf(evσχχ4):
> nornevσχχ1:=sqrt(Re(nevσχχ1)^2+Im(nevσχχ1)^2):
248
Παράρτημα 1
> nornevσχχ2:=sqrt(Re(nevσχχ2)^2+Im(nevσχχ2)^2):
> nornevσχχ3:=sqrt(Re(nevσχχ3)^2+Im(nevσχχ3)^2):
> nornevσχχ4:=sqrt(Re(nevσχχ4)^2+Im(nevσχχ4)^2):
>plot([nornevσχχ1,nornevσχχ2,nornevσχχ3,nornevσχχ4],ω=0..10,c
olor=[black,black,black,black],linestyle=[SOLID,DASH,SOLID,DA
SH],thickness=[0,0,2,2]);
> Vs:=sqrt(G/ρ):
> φn:=2*ω*H/((2*n-1)*Pi*Vs):
> ξ:=ξ:
> Λn:=1-φn^2/(1+I*δ):
> ψ02:=2/(1-ν):
> GG:=G*(1+I*δ):
> Rn:=16/Pi^3*ρ*H^2/G*1/(2*n-1)^3*1/(1-φn^2+I*δ):
> ψe:=sqrt((2-ν)/(1-ν)):
> an:=(2*n-1)*Pi/(2*ψe)*sqrt(Λn):
> Un:=sum(Rn/H*((sinh(an*(l-ξ))+sinh(an*ξ))/sinh(an*l)-
1)*sin((2*n-1)*h*Pi/2),n=1..10):
>evax:=eval(Un,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,l=20.,ω=
19.91}):
> nevax:=evalf(evax):
> nornevax:=sqrt(Re(nevax)^2+Im(nevax)^2):
> plot3d(nornevax,ξ=0..20,h=0..1);
249
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
> L:=L:
> Vs:=sqrt(G/ρ):
> φn:=2*ω*H/((2*n-1)*Pi*Vs):
> ξ:=ξ:
> Λn:=1-φn^2/(1+I*δ):
> ψ02:=2/(1-ν):
> GG:=G*(1+I*δ):
> Rn:=16/Pi^3*H/G*1/(2*n-1)^3*1/(1-φn^2+I*δ):
> ψe:=sqrt((2-ν)/(1-ν)):
> an:=(2*n-1)*Pi/(2*ψe)*sqrt(Λn):
> σχχ:=-ψ02*GG/H*sum(Rn*(an*cosh(an*ξ)-an*cosh(an*(l-
ξ)))/sinh(an*l)*sin((2*n-1)*Pi*h/2),n=1..10):
>evσχχ:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,ω=19.9
1,l=20.}):
> nevσχχ:=evalf(evσχχ):
> nornevσχχ:=sqrt(Re(nevσχχ)^2+Im(nevσχχ)^2):
> plot3d(nornevσχχ,ξ=0..20,h=0..1);
250
Παράρτημα 1
> Vs:=sqrt(G/ρ):
> φn:=2*ω*H/((2*n-1)*Pi*Vs):
> ξ:=x/H:
> Rθ:=G*H^2/dθ:
> Dw:=G*H^3/dw:
> DDw:=Dw*(1+I*δw):
> Λn:=1-φn^2/(1+I*δ):
> ψ02:=2/(1-ν):
> GG:=G*(1+I*δ):
> ψe:=sqrt((2-ν)/(1-ν)):
> an:=(2*n-1)*Pi/(2*ψe)*sqrt(Λn):
> Kn:=ψ02/ψe*(2*n-1)*Pi/2*G/H*sqrt((1-φn^2+I*δ)*(1+I*δ))*(1-
cosh(an*l))/(2*sinh(an*l/2)-sinh(an*l)):
> λ1:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=0..2):
> λ2:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=2..5):
> λ3:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=5..8):
> λ4:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=8..11):
> λ5:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=11..15):
> λ6:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=17..20):
> λ7:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=20..21):
> λ8:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=21..24):
> λ9:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=24..27):
> λ10:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=27..30):
> b10:=2/(λ1^2):
> b20:=2/(λ2^2):
> b30:=2/(λ3^2):
251
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
> b40:=2/(λ4^2):
> b50:=2/(λ5^2):
> b60:=2/(λ6^2):
> b70:=2/(λ7^2):
> b80:=2/(λ8^2):
> b90:=2/(λ9^2):
> b100:=2/(λ10^2):
>M:=μw*H*Matrix([[1/3,b10,b20,b30,b40,b50,b60,b70,b80,b90,b10
0],[b10,1,0,0,0,0,0,0,0,0,0],[b20,0,1,0,0,0,0,0,0,0,0],[b30,0
,0,1,0,0,0,0,0,0,0],[b40,0,0,0,1,0,0,0,0,0,0],[b50,0,0,0,0,1,
0,0,0,0,0],[b60,0,0,0,0,0,1,0,0,0,0],[b70,0,0,0,0,0,0,1,0,0,0
],[b80,0,0,0,0,0,0,0,1,0,0],[b90,0,0,0,0,0,0,0,0,1,0],[b100,0
,0,0,0,0,0,0,0,0,1]]):
> ee:=(2*n-1)*Pi/2:
> c0:=4/Pi^2*((-1)^(n+1))/(2*n-1)^2:
> c1:=2*λ1*ee*(λ1-((-1)^(n+1))*(sinh(λ1)-
sin(λ1))/(cosh(λ1)+cos(λ1))*ee)/(λ1^4-ee^4):
> c2:=2*λ2*ee*(λ2-((-1)^(n+2))*(sinh(λ2)-
sin(λ2))/(cosh(λ2)+cos(λ2))*ee)/(λ2^4-ee^4):
> c3:=2*λ3*ee*(λ3-((-1)^(n+3))*(sinh(λ3)-
sin(λ3))/(cosh(λ3)+cos(λ3))*ee)/(λ3^4-ee^4):
> c4:=2*λ4*ee*(λ4-((-1)^(n+4))*(sinh(λ4)-
sin(λ4))/(cosh(λ4)+cos(λ4))*ee)/(λ4^4-ee^4):
> c5:=2*λ5*ee*(λ5-((-1)^(n+5))*(sinh(λ5)-
sin(λ5))/(cosh(λ5)+cos(λ5))*ee)/(λ5^4-ee^4):
> c6:=2*λ6*ee*(λ6-((-1)^(n+6))*(sinh(λ6)-
sin(λ6))/(cosh(λ6)+cos(λ6))*ee)/(λ6^4-ee^4):
> c7:=2*λ7*ee*(λ7-((-1)^(n+7))*(sinh(λ7)-
sin(λ7))/(cosh(λ7)+cos(λ7))*ee)/(λ7^4-ee^4):
> c8:=2*λ8*ee*(λ8-((-1)^(n+8))*(sinh(λ8)-
sin(λ8))/(cosh(λ8)+cos(λ8))*ee)/(λ8^4-ee^4):
> c9:=2*λ9*ee*(λ9-((-1)^(n+9))*(sinh(λ9)-
sin(λ9))/(cosh(λ9)+cos(λ9))*ee)/(λ9^4-ee^4):
> c10:=2*λ10*ee*(λ10-((-1)^(n+10))*(sinh(λ10)-
sin(λ10))/(cosh(λ10)+cos(λ10))*ee)/(λ10^4-ee^4):
> s00:=sum(2*H*c0^2*Kn,n=1..90):
> s10:=sum(2*H*c0*c1*Kn,n=1..90):
> s20:=sum(2*H*c0*c2*Kn,n=1..90):
> s30:=sum(2*H*c0*c3*Kn,n=1..90):
> s40:=sum(2*H*c0*c4*Kn,n=1..90):
> s50:=sum(2*H*c0*c5*Kn,n=1..90):
> s60:=sum(2*H*c0*c6*Kn,n=1..90):
> s70:=sum(2*H*c0*c7*Kn,n=1..90):
> s80:=sum(2*H*c0*c8*Kn,n=1..90):
> s90:=sum(2*H*c0*c9*Kn,n=1..90):
> s100:=sum(2*H*c0*c10*Kn,n=1..90):
>S1:=Matrix([[Rθ*(1+I*δw)/H^2+s00,s10,s20,s30,s40,s50,s60,s70
,s80,s90,s100],[s10,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0],[s20,0,0,0,0,0,0,0,0
252
Παράρτημα 1
,0,0],[s30,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0],[s40,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0],[s5
0,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0],[s60,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0],[s70,0,0,0,0
,0,0,0,0,0,0],[s80,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0],[s90,0,0,0,0,0,0,0,0,
0,0],[s100,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0]]):
>S2:=DDw/H^3*Matrix([[0,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0],[0,λ1^4,0,0,0,0,
0,0,0,0,0],[0,0,λ2^4,0,0,0,0,0,0,0,0],[0,0,0,λ3^4,0,0,0,0,0,0
,0],[0,0,0,0,λ4^4,0,0,0,0,0,0],[0,0,0,0,0,λ5^4,0,0,0,0,0],[0,
0,0,0,0,0,λ6^4,0,0,0,0],[0,0,0,0,0,0,0,λ7^4,0,0,0],[0,0,0,0,0
,0,0,0,λ8^4,0,0],[0,0,0,0,0,0,0,0,0,λ9^4,0],[0,0,0,0,0,0,0,0,
0,0,λ10^4]]):
> s11:=sum(2*H*c1^2*Kn,n=1..90):
> s12:=sum(2*H*c1*c2*Kn,n=1..90):
> s13:=sum(2*H*c1*c3*Kn,n=1..90):
> s14:=sum(2*H*c1*c4*Kn,n=1..90):
> s15:=sum(2*H*c1*c5*Kn,n=1..90):
> s16:=sum(2*H*c1*c6*Kn,n=1..90):
> s17:=sum(2*H*c1*c7*Kn,n=1..90):
> s18:=sum(2*H*c1*c8*Kn,n=1..90):
> s19:=sum(2*H*c1*c9*Kn,n=1..90):
> s110:=sum(2*H*c1*c10*Kn,n=1..90):
> s22:=sum(2*H*c2*c2*Kn,n=1..90):
> s23:=sum(2*H*c2*c3*Kn,n=1..90):
> s24:=sum(2*H*c2*c4*Kn,n=1..90):
> s25:=sum(2*H*c2*c5*Kn,n=1..90):
> s26:=sum(2*H*c2*c6*Kn,n=1..90):
> s27:=sum(2*H*c2*c7*Kn,n=1..90):
> s28:=sum(2*H*c2*c8*Kn,n=1..90):
> s29:=sum(2*H*c2*c9*Kn,n=1..90):
> s210:=sum(2*H*c2*c10*Kn,n=1..90):
> s33:=sum(2*H*c3*c3*Kn,n=1..90):
> s34:=sum(2*H*c3*c4*Kn,n=1..90):
> s35:=sum(2*H*c3*c5*Kn,n=1..90):
> s36:=sum(2*H*c3*c6*Kn,n=1..90):
> s37:=sum(2*H*c3*c7*Kn,n=1..90):
> s38:=sum(2*H*c3*c8*Kn,n=1..90):
> s39:=sum(2*H*c3*c9*Kn,n=1..90):
> s310:=sum(2*H*c3*c10*Kn,n=1..90):
> s44:=sum(2*H*c4*c4*Kn,n=1..90):
> s45:=sum(2*H*c4*c5*Kn,n=1..90):
> s46:=sum(2*H*c4*c6*Kn,n=1..90):
> s47:=sum(2*H*c4*c7*Kn,n=1..90):
> s48:=sum(2*H*c4*c8*Kn,n=1..90):
> s49:=sum(2*H*c4*c9*Kn,n=1..90):
> s410:=sum(2*H*c4*c10*Kn,n=1..90):
> s55:=sum(2*H*c5*c5*Kn,n=1..90):
> s56:=sum(2*H*c5*c6*Kn,n=1..90):
> s57:=sum(2*H*c5*c7*Kn,n=1..90):
> s58:=sum(2*H*c5*c8*Kn,n=1..90):
253
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
> s59:=sum(2*H*c5*c9*Kn,n=1..90):
> s510:=sum(2*H*c5*c10*Kn,n=1..90):
> s66:=sum(2*H*c6*c6*Kn,n=1..90):
> s67:=sum(2*H*c6*c7*Kn,n=1..90):
> s68:=sum(2*H*c6*c8*Kn,n=1..90):
> s69:=sum(2*H*c6*c9*Kn,n=1..90):
> s610:=sum(2*H*c6*c10*Kn,n=1..90):
> s77:=sum(2*H*c7*c7*Kn,n=1..90):
> s78:=sum(2*H*c7*c8*Kn,n=1..90):
> s79:=sum(2*H*c7*c9*Kn,n=1..90):
> s710:=sum(2*H*c7*c10*Kn,n=1..90):
> s88:=sum(2*H*c8*c8*Kn,n=1..90):
> s89:=sum(2*H*c8*c9*Kn,n=1..90):
> s810:=sum(2*H*c8*c10*Kn,n=1..90):
> s99:=sum(2*H*c9*c9*Kn,n=1..90):
> s910:=sum(2*H*c9*c10*Kn,n=1..90):
> s1010:=sum(2*H*c10*c10*Kn,n=1..90):
>S3:=Matrix([[0,0,0,0,0,0,0,0,0,0,0],[0,s11,s12,s13,s14,s15,s
16,s17,s18,s19,s110],[0,s12,s22,s23,s24,s25,s26,s27,s28,s29,s
210],[0,s13,s23,s33,s34,s35,s36,s37,s38,s39,s310],[0,s14,s24,
s34,s44,s45,s46,s47,s48,s49,s410],[0,s15,s25,s35,s45,s55,s56,
s57,s58,s59,s510],[0,s16,s26,s36,s46,s56,s66,s67,s68,s69,s610
],[0,s17,s27,s37,s47,s57,s67,s77,s78,s79,s710],[0,s18,s28,s38
,s48,s58,s68,s78,s88,s89,s810],[0,s19,s29,s39,s49,s59,s69,s79
,s89,s99,s910],[0,s110,s210,s310,s410,s510,s610,s710,s810,s91
0,s1010]]):
> S:=S1+S2+S3:
> Rn:=16/Pi^3*H/G*1/(2*n-1)^3*1/(1-φn^2+I*δ):
> Un:=Rn*((2*sinh(an*l/2)/sinh(an*l))-1):
> e1:=2*(sinh(λ1)-sin(λ1))/((cosh(λ1)+cos(λ1))*λ1):
> e2:=2*(sinh(λ2)-sin(λ2))/((cosh(λ2)+cos(λ2))*λ2):
> e3:=2*(sinh(λ3)-sin(λ3))/((cosh(λ3)+cos(λ3))*λ3):
> e4:=2*(sinh(λ4)-sin(λ4))/((cosh(λ4)+cos(λ4))*λ4):
> e5:=2*(sinh(λ5)-sin(λ5))/((cosh(λ5)+cos(λ5))*λ5):
> e6:=2*(sinh(λ6)-sin(λ6))/((cosh(λ6)+cos(λ6))*λ6):
> e7:=2*(sinh(λ7)-sin(λ7))/((cosh(λ7)+cos(λ7))*λ7):
> e8:=2*(sinh(λ8)-sin(λ8))/((cosh(λ8)+cos(λ8))*λ8):
> e9:=2*(sinh(λ9)-sin(λ9))/((cosh(λ9)+cos(λ9))*λ9):
> e10:=2*(sinh(λ10)-sin(λ10))/((cosh(λ10)+cos(λ10))*λ10):
>X1:=μw/(ρ*H)*Vector([[1/2],[e1],[e2],[e3],[e4],[e5],[e6],[e7
],[e8],[e9],[e10]]):
> f0:=sum(c0*Kn*Un,n=1..90):
> f1:=sum(c1*Kn*Un,n=1..90):
> f2:=sum(c2*Kn*Un,n=1..90):
> f3:=sum(c3*Kn*Un,n=1..90):
> f4:=sum(c4*Kn*Un,n=1..90):
> f5:=sum(c5*Kn*Un,n=1..90):
> f6:=sum(c6*Kn*Un,n=1..90):
254
Παράρτημα 1
> f7:=sum(c7*Kn*Un,n=1..90):
> f8:=sum(c8*Kn*Un,n=1..90):
> f9:=sum(c9*Kn*Un,n=1..90):
> f10:=sum(c10*Kn*Un,n=1..90):
>X2:=Vector([[f0],[f1],[f2],[f3],[f4],[f5],[f6],[f7],[f8],[f9
],[f10]]):
> X:=X1-X2:
> W:=S-M*ω^2:
> T:=-H*X:
>evW1:=eval(W,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=1.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
>evT1:=eval(T,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=1.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> evfW1:=simplify(evalf(evW1)):
> evfT1:=simplify(evalf(evT1)):
> Q1:=LinearSolve(evfW1,evfT1):
> Q10:=Q1[1]:
> Q11:=Q1[2]:
> Q12:=Q1[3]:
> Q13:=Q1[4]:
> Q14:=Q1[5]:
> Q15:=Q1[6]:
> Q16:=Q1[7]:
> Q17:=Q1[8]:
> Q18:=Q1[9]:
> Q19:=Q1[10]:
> Q110:=Q1[11]:
>Wn1:=2*(c0*Q10+c1*Q11+c2*Q12+c3*Q13+c4*Q14+c5*Q15+c6*Q16+c7*
Q17+c8*Q18+c9*Q19+c10*Q110):
> σχχ1:=sum(Kn*(Un-Wn1)*sin((2*n-1)*Pi*h/2),n=1..90):
>evσχχ1:=eval(σχχ1,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.
,ω=19.634,l=1.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> nevσχχ1:=evalf(evσχχ1):
> nornevσχχ1:=sqrt(Re(nevσχχ1)^2+Im(nevσχχ1)^2):
>evW2:=eval(W,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=1.5,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
>evT2:=eval(T,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=1.5,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> evfW2:=simplify(evalf(evW2)):
> evfT2:=simplify(evalf(evT2)):
> Q2:=LinearSolve(evfW2,evfT2):
> Q20:=Q2[1]:
> Q21:=Q2[2]:
> Q22:=Q2[3]:
> Q23:=Q2[4]:
> Q24:=Q2[5]:
> Q25:=Q2[6]:
255
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
> Q26:=Q2[7]:
> Q27:=Q2[8]:
> Q28:=Q2[9]:
> Q29:=Q2[10]:
> Q210:=Q2[11]:
>Wn2:=2*(c0*Q20+c1*Q21+c2*Q22+c3*Q23+c4*Q24+c5*Q25+c6*Q26+c7*
Q27+c8*Q28+c9*Q29+c10*Q210):
> σχχ2:=sum(Kn*(Un-Wn2)*sin((2*n-1)*Pi*h/2),n=1..90):
>evσχχ2:=eval(σχχ2,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.
,ω=19.634,l=1.5,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> nevσχχ2:=evalf(evσχχ2):
> nornevσχχ2:=sqrt(Re(nevσχχ2)^2+Im(nevσχχ2)^2):
>evW3:=eval(W,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=2.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
>evT3:=eval(T,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=2.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> evfW3:=simplify(evalf(evW3)):
> evfT3:=simplify(evalf(evT3)):
> Q3:=LinearSolve(evfW3,evfT3):
> Q30:=Q3[1]:
> Q31:=Q3[2]:
> Q32:=Q3[3]:
> Q33:=Q3[4]:
> Q34:=Q3[5]:
> Q35:=Q3[6]:
> Q36:=Q3[7]:
> Q37:=Q3[8]:
> Q38:=Q3[9]:
> Q39:=Q3[10]:
> Q310:=Q3[11]:
>Wn3:=2*(c0*Q30+c1*Q31+c2*Q32+c3*Q33+c4*Q34+c5*Q35+c6*Q36+c7*
Q37+c8*Q38+c9*Q39+c10*Q310):
> σχχ3:=sum(Kn*(Un-Wn3)*sin((2*n-1)*Pi*h/2),n=1..90):
>evσχχ3:=eval(σχχ3,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.
,ω=19.634,l=2.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> nevσχχ3:=evalf(evσχχ3):
> nornevσχχ3:=sqrt(Re(nevσχχ3)^2+Im(nevσχχ3)^2):
>evW4:=eval(W,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=3.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
>evT4:=eval(T,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=3.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> evfW4:=simplify(evalf(evW4)):
> evfT4:=simplify(evalf(evT4)):
> Q4:=LinearSolve(evfW4,evfT4):
> Q40:=Q4[1]:
> Q41:=Q4[2]:
> Q42:=Q4[3]:
256
Παράρτημα 1
> Q43:=Q4[4]:
> Q44:=Q4[5]:
> Q45:=Q4[6]:
> Q46:=Q4[7]:
> Q47:=Q4[8]:
> Q48:=Q4[9]:
> Q49:=Q4[10]:
> Q410:=Q4[11]:
>Wn4:=2*(c0*Q40+c1*Q41+c2*Q42+c3*Q43+c4*Q44+c5*Q45+c6*Q46+c7*
Q47+c8*Q48+c9*Q49+c10*Q410):
> σχχ4:=sum(Kn*(Un-Wn4)*sin((2*n-1)*Pi*h/2),n=1..90):
>evσχχ4:=eval(σχχ4,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.
,ω=19.634,l=3.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> nevσχχ4:=evalf(evσχχ4):
> nornevσχχ4:=sqrt(Re(nevσχχ4)^2+Im(nevσχχ4)^2):
>evW5:=eval(W,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=5.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
>evT5:=eval(T,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=5.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> evfW5:=simplify(evalf(evW5)):
> evfT5:=simplify(evalf(evT5)):
> Q5:=LinearSolve(evfW5,evfT5):
> Q50:=Q5[1]:
> Q51:=Q5[2]:
> Q52:=Q5[3]:
> Q53:=Q5[4]:
> Q54:=Q5[5]:
> Q55:=Q5[6]:
> Q56:=Q5[7]:
> Q57:=Q5[8]:
> Q58:=Q5[9]:
> Q59:=Q5[10]:
> Q510:=Q5[11]:
>Wn5:=2*(c0*Q50+c1*Q51+c2*Q52+c3*Q53+c4*Q54+c5*Q55+c6*Q56+c7*
Q57+c8*Q58+c9*Q59+c10*Q510):
> σχχ5:=sum(Kn*(Un-Wn5)*sin((2*n-1)*Pi*h/2),n=1..90):
>evσχχ5:=eval(σχχ5,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.
,ω=19.634,l=5.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> nevσχχ5:=evalf(evσχχ5):
> nornevσχχ5:=sqrt(Re(nevσχχ5)^2+Im(nevσχχ5)^2):
>evW6:=eval(W,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=10.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
>evT6:=eval(T,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,ω=19
.634,l=10.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> evfW6:=simplify(evalf(evW6)):
> evfT6:=simplify(evalf(evT6)):
> Q6:=LinearSolve(evfW6,evfT6):
257
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
> Q60:=Q6[1]:
> Q61:=Q6[2]:
> Q62:=Q6[3]:
> Q63:=Q6[4]:
> Q64:=Q6[5]:
> Q65:=Q6[6]:
> Q66:=Q6[7]:
> Q67:=Q6[8]:
> Q68:=Q6[9]:
> Q69:=Q6[10]:
> Q610:=Q6[11]:
>Wn6:=2*(c0*Q60+c1*Q61+c2*Q62+c3*Q63+c4*Q64+c5*Q65+c6*Q66+c7*
Q67+c8*Q68+c9*Q69+c10*Q610):
> σχχ6:=sum(Kn*(Un-Wn6)*sin((2*n-1)*Pi*h/2),n=1..90):
>evσχχ6:=eval(σχχ6,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.
,ω=19.634,l=10.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=5.}):
> nevσχχ6:=evalf(evσχχ6):
> nornevσχχ6:=sqrt(Re(nevσχχ6)^2+Im(nevσχχ6)^2):
>plot([nornevσχχ1,nornevσχχ2,nornevσχχ3,nornevσχχ4,nornevσχχ5
,nornevσχχ6],h=0..1,colour=[black,black,black,black,black,bla
ck]);
6.2.11. Υπολογισμός της στατικής τέμνουσας για διάφορες τιμές της ευκαμψίας των
τέλεια πακτωμένων στη βάση τοίχων συναρτήσει της απόστασης μεταξύ τους.
> νw:=νw:
> tw:=tw:
> μw:=μw:
> δw:=δw:
> λ1:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=0..2):
> λ2:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=2..5):
> λ3:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=5..8):
> λ4:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=8..11):
258
Παράρτημα 1
> λ5:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=11..15):
> b10:=2/(λ1^2):
> b20:=2/(λ2^2):
> b30:=2/(λ3^2):
> b40:=2/(λ4^2):
> b50:=2/(λ5^2):
>M:=μw*H*Matrix([[1/3,b10,b20,b30,b40,b50],[b10,1,0,0,0,0],[b
20,0,1,0,0,0],[b30,0,0,1,0,0],[b40,0,0,0,1,0],[b50,0,0,0,0,1]
]):
> ee:=(2*n-1)*Pi/2:
> c0:=4/Pi^2*((-1)^(n+1))/(2*n-1)^2:
> c1:=2*λ1*ee*(λ1-((-1)^(n+1))*(sinh(λ1)-
sin(λ1))/(cosh(λ1)+cos(λ1))*ee)/(λ1^4-ee^4):
> c2:=2*λ2*ee*(λ2-((-1)^(n+2))*(sinh(λ2)-
sin(λ2))/(cosh(λ2)+cos(λ2))*ee)/(λ2^4-ee^4):
> c3:=2*λ3*ee*(λ3-((-1)^(n+3))*(sinh(λ3)-
sin(λ3))/(cosh(λ3)+cos(λ3))*ee)/(λ3^4-ee^4):
> c4:=2*λ4*ee*(λ4-((-1)^(n+4))*(sinh(λ4)-
sin(λ4))/(cosh(λ4)+cos(λ4))*ee)/(λ4^4-ee^4):
> c5:=2*λ5*ee*(λ5-((-1)^(n+5))*(sinh(λ5)-
sin(λ5))/(cosh(λ5)+cos(λ5))*ee)/(λ5^4-ee^4):
> s00:=sum(2*H*c0^2*Kn,n=1..90):
> s10:=sum(2*H*c0*c1*Kn,n=1..90):
> s20:=sum(2*H*c0*c2*Kn,n=1..90):
> s30:=sum(2*H*c0*c3*Kn,n=1..90):
> s40:=sum(2*H*c0*c4*Kn,n=1..90):
> s50:=sum(2*H*c0*c5*Kn,n=1..90):
>S1:=Matrix([[Rθ*(1+I*δw)/H^2+s00,s10,s20,s30,s40,s50],[s10,0
,0,0,0,0],[s20,0,0,0,0,0],[s30,0,0,0,0,0],[s40,0,0,0,0,0],[s5
0,0,0,0,0,0]]):
>S2:=DDw/H^3*Matrix([[0,0,0,0,0,0],[0,λ1^4,0,0,0,0],[0,0,λ2^4
,0,0,0],[0,0,0,λ3^4,0,0],[0,0,0,0,λ4^4,0],[0,0,0,0,0,λ5^4]]):
> s11:=sum(2*H*c1^2*Kn,n=1..90):
> s12:=sum(2*H*c1*c2*Kn,n=1..90):
> s13:=sum(2*H*c1*c3*Kn,n=1..90):
> s14:=sum(2*H*c1*c4*Kn,n=1..90):
> s15:=sum(2*H*c1*c5*Kn,n=1..90):
> s22:=sum(2*H*c2*c2*Kn,n=1..90):
> s23:=sum(2*H*c2*c3*Kn,n=1..90):
> s24:=sum(2*H*c2*c4*Kn,n=1..90):
> s25:=sum(2*H*c2*c5*Kn,n=1..90):
> s33:=sum(2*H*c3*c3*Kn,n=1..90):
> s34:=sum(2*H*c3*c4*Kn,n=1..90):
> s35:=sum(2*H*c3*c5*Kn,n=1..90):
> s44:=sum(2*H*c4*c4*Kn,n=1..90):
> s45:=sum(2*H*c4*c5*Kn,n=1..90):
> s55:=sum(2*H*c5*c5*Kn,n=1..90):
259
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
>S3:=Matrix([[0,0,0,0,0,0],[0,s11,s12,s13,s14,s15],[0,s12,s22
,s23,s24,s25],[0,s13,s23,s33,s34,s35],[0,s14,s24,s34,s44,s45]
,[0,s15,s25,s35,s45,s55]]):
> S:=S1+S2+S3:
> Rn:=16/Pi^3*H/G*1/(2*n-1)^3*1/(1-φn^2+I*δ):
> Un:=Rn*((2*sinh(an*l/2)/sinh(an*l))-1):
> e1:=2*(sinh(λ1)-sin(λ1))/((cosh(λ1)+cos(λ1))*λ1):
> e2:=2*(sinh(λ2)-sin(λ2))/((cosh(λ2)+cos(λ2))*λ2):
> e3:=2*(sinh(λ3)-sin(λ3))/((cosh(λ3)+cos(λ3))*λ3):
> e4:=2*(sinh(λ4)-sin(λ4))/((cosh(λ4)+cos(λ4))*λ4):
> e5:=2*(sinh(λ5)-sin(λ5))/((cosh(λ5)+cos(λ5))*λ5):
> X1:=μw/(ρ*H)*Vector([[1/2],[e1],[e2],[e3],[e4],[e5]]):
> f0:=sum(c0*Kn*Un,n=1..90):
> f1:=sum(c1*Kn*Un,n=1..90):
> f2:=sum(c2*Kn*Un,n=1..90):
> f3:=sum(c3*Kn*Un,n=1..90):
> f4:=sum(c4*Kn*Un,n=1..90):
> f5:=sum(c5*Kn*Un,n=1..90):
> X2:=Vector([[f0],[f1],[f2],[f3],[f4],[f5]]):
> X:=X1-X2:
> W:=S-M*ω^2:
> T:=-H*X:
> Q:=LinearSolve(W,T):
> Q0:=Q[1]:
> Q1:=Q[2]:
> Q2:=Q[3]:
> Q3:=Q[4]:
> Q4:=Q[5]:
> Q5:=Q[6]:
> Wn:=2*(c0*Q0+c1*Q1+c2*Q2+c3*Q3+c4*Q4+c5*Q5):
> ξ:=x/H:
> Rθ:=G*H^2/dθ:
> Dw:=G*H^3/dw:
> DDw:=Dw*(1+I*δw):
> Vs:=sqrt(G/ρ):
> φn:=2*ω*H/((2*n-1)*Pi*Vs):
> Λn:=1-φn^2/(1+I*δ):
> ψ02:=2/(1-ν):
> GG:=G*(1+I*δ):
> ψe:=sqrt((2-ν)/(1-ν)):
> an:=(2*n-1)*Pi/(2*ψe)*sqrt(Λn):
> Rn:=16/Pi^3*H/G*1/(2*n-1)^3*1/(1-φn^2+I*δ):
> Un:=Rn*((2*sinh(an*l/2)/sinh(an*l))-1):
> Kn:=ψ02/ψe*(2*n-1)*Pi/2*G/H*sqrt((1-φn^2+I*δ)*(1+I*δ))*(1-
cosh(an*l))/(2*sinh(an*l/2)-sinh(an*l)):
> σχχ:=sum(Kn*2/((2*n-1)*Pi)*(Un-Wn),n=1..40):
260
Παράρτημα 1
>evσχχ1:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
ω=0.,μw=0.,dw=0.000000000001,δw=0.04,dθ=0.000000000001}):
> nevσχχ1:=evalf(evσχχ1):
> nornevσχχ1:=sqrt(Re(nevσχχ1)^2+Im(nevσχχ1)^2):
>evσχχ2:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
ω=0.,μw=0.,dw=1.,δw=0.04,dθ=0.000000000001}):
> nevσχχ2:=evalf(evσχχ2):
> nornevσχχ2:=sqrt(Re(nevσχχ2)^2+Im(nevσχχ2)^2):
>evσχχ3:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
ω=0.,μw=0.,dw=5.,δw=0.04,dθ=0.000000000001}):
> nevσχχ3:=evalf(evσχχ3):
> nornevσχχ3:=sqrt(Re(nevσχχ3)^2+Im(nevσχχ3)^2):
>evσχχ4:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
ω=0.,μw=0.,dw=40.,δw=0.04,dθ=0.000000000001}):
> nevσχχ4:=evalf(evσχχ4):
> nornevσχχ4:=sqrt(Re(nevσχχ4)^2+Im(nevσχχ4)^2):
>plot([nornevσχχ1,nornevσχχ2,nornevσχχ3,nornevσχχ4],l=0..10,c
olour=[black,black,black,black]);
> νw:=νw:
> tw:=tw:
> μw:=μw:
> δw:=δw:
> λ1:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=0..2):
> λ2:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=2..5):
> λ3:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=5..8):
> λ4:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=8..11):
> λ5:=fsolve(cos(x)*cosh(x)=-1,x=11..15):
> b10:=2/(λ1^2):
261
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
> b20:=2/(λ2^2):
> b30:=2/(λ3^2):
> b40:=2/(λ4^2):
> b50:=2/(λ5^2):
>M:=μw*H*Matrix([[1/3,b10,b20,b30,b40,b50],[b10,1,0,0,0,0],[b
20,0,1,0,0,0],[b30,0,0,1,0,0],[b40,0,0,0,1,0],[b50,0,0,0,0,1]
]):
> ee:=(2*n-1)*Pi/2:
> c0:=4/Pi^2*((-1)^(n+1))/(2*n-1)^2:
> c1:=2*λ1*ee*(λ1-((-1)^(n+1))*(sinh(λ1)-
sin(λ1))/(cosh(λ1)+cos(λ1))*ee)/(λ1^4-ee^4):
> c2:=2*λ2*ee*(λ2-((-1)^(n+2))*(sinh(λ2)-
sin(λ2))/(cosh(λ2)+cos(λ2))*ee)/(λ2^4-ee^4):
> c3:=2*λ3*ee*(λ3-((-1)^(n+3))*(sinh(λ3)-
sin(λ3))/(cosh(λ3)+cos(λ3))*ee)/(λ3^4-ee^4):
> c4:=2*λ4*ee*(λ4-((-1)^(n+4))*(sinh(λ4)-
sin(λ4))/(cosh(λ4)+cos(λ4))*ee)/(λ4^4-ee^4):
> c5:=2*λ5*ee*(λ5-((-1)^(n+5))*(sinh(λ5)-
sin(λ5))/(cosh(λ5)+cos(λ5))*ee)/(λ5^4-ee^4):
> s00:=sum(2*H*c0^2*Kn,n=1..10):
> s10:=sum(2*H*c0*c1*Kn,n=1..10):
> s20:=sum(2*H*c0*c2*Kn,n=1..10):
> s30:=sum(2*H*c0*c3*Kn,n=1..10):
> s40:=sum(2*H*c0*c4*Kn,n=1..10):
> s50:=sum(2*H*c0*c5*Kn,n=1..10):
>S1:=Matrix([[Rθ(1+I*δw)/H^2+s00,s10,s20,s30,s40,s50],[s10,0,
0,0,0,0],[s20,0,0,0,0,0],[s30,0,0,0,0,0],[s40,0,0,0,0,0],[s50
,0,0,0,0,0]]):
>S2:=DDw/H^3*Matrix([[0,0,0,0,0,0],[0,λ1^4,0,0,0,0],[0,0,λ2^4
,0,0,0],[0,0,0,λ3^4,0,0],[0,0,0,0,λ4^4,0],[0,0,0,0,0,λ5^4]]):
> s11:=sum(2*H*c1^2*Kn,n=1..10):
> s12:=sum(2*H*c1*c2*Kn,n=1..10):
> s13:=sum(2*H*c1*c3*Kn,n=1..10):
> s14:=sum(2*H*c1*c4*Kn,n=1..10):
> s15:=sum(2*H*c1*c5*Kn,n=1..10):
> s22:=sum(2*H*c2*c2*Kn,n=1..10):
> s23:=sum(2*H*c2*c3*Kn,n=1..10):
> s24:=sum(2*H*c2*c4*Kn,n=1..10):
> s25:=sum(2*H*c2*c5*Kn,n=1..10):
> s33:=sum(2*H*c3*c3*Kn,n=1..10):
> s34:=sum(2*H*c3*c4*Kn,n=1..10):
> s35:=sum(2*H*c3*c5*Kn,n=1..10):
> s44:=sum(2*H*c4*c4*Kn,n=1..10):
> s45:=sum(2*H*c4*c5*Kn,n=1..10):
> s55:=sum(2*H*c5*c5*Kn,n=1..10):
>S3:=Matrix([[0,0,0,0,0,0],[0,s11,s12,s13,s14,s15],[0,s12,s22
,s23,s24,s25],[0,s13,s23,s33,s34,s35],[0,s14,s24,s34,s44,s45]
,[0,s15,s25,s35,s45,s55]]):
262
Παράρτημα 1
> S:=S1+S2+S3:
> Rn:=16/Pi^3*H/G*1/(2*n-1)^3*1/(1-φn^2+I*δ):
> Un:=Rn*((2*sinh(an*l/2)/sinh(an*l))-1):
> e1:=2*(sinh(λ1)-sin(λ1))/((cosh(λ1)+cos(λ1))*λ1):
> e2:=2*(sinh(λ2)-sin(λ2))/((cosh(λ2)+cos(λ2))*λ2):
> e3:=2*(sinh(λ3)-sin(λ3))/((cosh(λ3)+cos(λ3))*λ3):
> e4:=2*(sinh(λ4)-sin(λ4))/((cosh(λ4)+cos(λ4))*λ4):
> e5:=2*(sinh(λ5)-sin(λ5))/((cosh(λ5)+cos(λ5))*λ5):
> X1:=μw/(ρ*H)*Vector([[1/2],[e1],[e2],[e3],[e4],[e5]]):
> f0:=sum(c0*Kn*Un,n=1..10):
> f1:=sum(c1*Kn*Un,n=1..10):
> f2:=sum(c2*Kn*Un,n=1..10):
> f3:=sum(c3*Kn*Un,n=1..10):
> f4:=sum(c4*Kn*Un,n=1..10):
> f5:=sum(c5*Kn*Un,n=1..10):
> X2:=Vector([[f0],[f1],[f2],[f3],[f4],[f5]]):
> X:=X1-X2:
> W:=S-M*ω^2:
> T:=-H*X:
> Q:=LinearSolve(W,T):
> Q0:=Q[1]:
> Q1:=Q[2]:
> Q2:=Q[3]:
> Q3:=Q[4]:
> Q4:=Q[5]:
> Q5:=Q[6]:
> Wn:=2*(c0*Q0+c1*Q1+c2*Q2+c3*Q3+c4*Q4+c5*Q5):
> ξ:=x/H:
> Rθ:=G*H^2/dθ:
> Dw:=G*H^3/dw:
> DDw:=Dw*(1+I*δw):
> Vs:=sqrt(G/ρ):
> φn:=2*ω*H/((2*n-1)*Pi*Vs):
> Λn:=1-φn^2/(1+I*δ):
> ψ02:=2/(1-ν):
> GG:=G*(1+I*δ):
> ψe:=sqrt((2-ν)/(1-ν)):
> an:=(2*n-1)*Pi/(2*ψe)*sqrt(Λn):
> Rn:=16/Pi^3*H/G*1/(2*n-1)^3*1/(1-φn^2+I*δ):
> Un:=Rn*((2*sinh(an*l/2)/sinh(an*l))-1):
> Kn:=ψ02/ψe*(2*n-1)*Pi/2*G/H*sqrt((1-φn^2+I*δ)*(1+I*δ))*(1-
cosh(an*l))/(2*sinh(an*l/2)-sinh(an*l)):
> σχχ:=sum(Kn*4*(-1)^(n+1)/((2*n-1)*Pi)^2*(Un-Wn),n=1..10):
>evσχχ1:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
l=2.,μw=0.,dw=0.0000000000001,δw=0.04,dθ=0.000000000001}):
> nevσχχ1:=evalf(evσχχ1):
> nornevσχχ1:=sqrt(Re(nevσχχ1)^2+Im(nevσχχ1)^2):
263
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
>evσχχ2:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
l=2.,μw=0.,dw=0.0000000000001,δw=0.04,dθ=0.5}):
> nevσχχ2:=evalf(evσχχ2):
> nornevσχχ2:=sqrt(Re(nevσχχ2)^2+Im(nevσχχ2)^2):
>evσχχ3:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
l=2.,μw=0.,dw=0.0000000000001,δw=0.04,dθ=1.}):
> nevσχχ3:=evalf(evσχχ3):
> nornevσχχ3:=sqrt(Re(nevσχχ3)^2+Im(nevσχχ3)^2):
>evσχχ4:=eval(σχχ,{A=1.,ν=0.3,G=18000.,δ=0.1,H=8.,ρ=1.8,x=0.,
l=2.,μw=0.,dw=0.0000000000001,δw=0.04,dθ=5.}):
> nevσχχ4:=evalf(evσχχ4):
> nornevσχχ4:=sqrt(Re(nevσχχ4)^2+Im(nevσχχ4)^2):
>plot([nornevσχχ1,nornevσχχ2,nornevσχχ3,nornevσχχ4],ω=0..60,c
olour=[black,black,black,black],linestyle=[SOLID,DASH,DASHDOT
,DOT]);
264
Παράρτημα 1
u=0
Δύσκαμπτοι
v=0 τοίχοι
dw = dθ = 0
H
x, u
Άκαμπτη βάση
xg = X g eiωt
(λ *
+ 2G* ) ∂ 2U
+
(λ *
+ G* ) ∂ 2V G* ∂ 2U
+ = ρ HX g − ω 2 ρ HU (1)
H ∂ξ 2 H ∂h∂ξ H ∂h 2
(λ *
+ 2G* ) ∂ 2V
+
(λ *
+ G* ) ∂ 2U G* ∂ 2V
+ = −ω 2 ρ HV (2)
H ∂h 2 H ∂h∂ξ H ∂ξ 2
∂ nU
U ξ =0 = 0 ⇒ =0
∂h n ξ =0
∂U
n
U ξ =l = 0 ⇒ =0
∂h n ξ =l
(3)
∂V n
V ξ =0
=0⇒ n =0
∂h ξ =0
∂V
n
V ξ =l
=0⇒ =0
∂h n ξ =l
Εννοείται ότι όταν μια συνάρτηση παίρνει σταθερή τιμή για ένα διάστημα τιμών μιας
265
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
μεταβλητής της, τότε και οι κάθε τάξεως παράγωγοί της θα μηδενίζονται στο ίδιο
διάστημα τιμών της ίδιας μεταβλητής. Οι (1) και (2) για ξ = 0 ή ξ = l δηλαδή στις
διεπιφάνειες των τοίχων, αν υποτεθεί ότι ισχύουν οι (3) γίνονται:
(λ *
+ 2G* ) ∂ 2U
= ρ HX g (4)
H ∂ξ 2
και
G * ∂ 2V
=0 (5)
H ∂ξ 2
266
Βιβλιογραφικές Αναφορές
8. Βιβλιογραφικές Αναφορές
Abramowitz, M. and Stegun, I. A., 1965. Handbook of mathematical functions. Dover Publications, New
York, N.Y.
Al-Homoud, A.S. and Whitman, R.V., 1994. “Comparison between fe prediction and results from dynamic
centrifuge tests on tilting gravity walls” Soil Dynamics and Earthquake Engineering, 1995 Elsevier
Science, Vol. 14, pp. 259-268.
Al-Homoud, A.S. and Whitman, R.V., 1999. “Seismic analysis and design of rigid bridge abutments
considering rotation and sliding incorporating non-linear soil behavior” Soil Dynamics and
Earthquake Engineering, Elsevier Science, Vol. 18, pp. 247-277.
Arias, A., Sanchez-Sesma, E J. and Ovando-Shelley, E., 1981. “A Simplified Elastic Model for Seismic
Analysis of Earth Retaining Structures with Limited Displacements.” Proceedings of International
Conference on Recent Advances in Geotechnical Earthquake Engineering and Soil Dynamics,
St.Louis, MO., I, pp. 235-240.
Constantinou, M.C., Gazetas, G. and Tadjbakhsh, I., 1984 “Stochasmic Seismic Sliding of Rigid Mass
Supported through Non-Symmetric Friction”. Earthquake Engineering and Structural Dynamics, John
Willey and Sons, Vol. 12, 777-793.
Dobry, R., Oweis, I. and Urzua, A., 1976. “Simplified Procedures for Estimating the Fundamental Period of
a Soil Profile” Bulletin of the Seismological Society of America, Vol. 66, No. 4, pp. 1293-1321.
Gazetas, G. and Dakoulas, P., 1991. “Seismic Design Chart for Anchored Bulkheads” Proc. 2nd Int. Conf.
On Recent Advances in Geotech. Earthq. Engrg. and Soil Dynamics, St Luis.
Gazetas, G., 1982. “Shear Vibration of Vertically Inhomogeneous Earth Dams” International Journal for
Numerical and Analytical Methods in Geomechanics, John Willey and Sons, Vol. 6, pp. 219-241.
Gazetas, G., 1982. “Vibrational Characteristics of Soil Deposits with Variable Wave Velocity” International
Journal for Numerical and Analytical Methods in Geomechanics, John Willey and Sons, Vol. 6, pp. 1-
20.
Gazetas, G., Psarropoulos, P.N., Anastasopoulos I.,and Gerolymos N., 2004. “Seismic behaviour of flexible
retaining systems subjected to short-duration moderately strong excitation” Soil Dynamics and
Earthquake Engineering 25 2005 795-809
Kramer, S.L. and Smith M.W., 1997. “Modified Newmark Model for Seismic Displacements of Compliant
Slopes” Journal of Geotechnical and Geoenvironmental Engineering, ASCE, Vol. 123, No. 7.
Li X., 1999. “Dynamic Analysis of Rigid Walls Considering Flexible Foundation” Journal of Geotechnical
and Geoenvironmental Engineering, ASCE, Vol. 125, No. 9.
Matsuo H. and Ohara, S., 1960. “Lateral earth pressure and stability of quay walls during earthquakes”,
Proceedings of the Second World Conference on Earthquake Engineering.
267
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Mononobe, N. and Matuo, H., 1929. “On the Determination of Earth Pressures during Earthquakes”,
Proceedings, World Engineering Congress, 9p.
Nadim, F., 1982. “A Numerical Model for Evaluation of Seismic Behavior of Gravity Retaining Walls”, Sc.
D. Thesis, Research Report R82-33, Department of Civil Engineering, Massachussets Institute of
Technology, Cambridge, Massachussets.
Nadim, F. and Whitman, R.V., 1983. “Seismically Induced Movement of Retaining Walls” Journal of
Geotechnical Engineering, ASCE, Vol. 109, No. 7.
Nadim, F. and Whitman, R.V., 1984. “Coupled Sliding and Tilting of Gravity Retaining Walls during
Earthquakes”, Proceedings, 8th World Conference on Earthquake Engineering, San Francisco, Vol.3,
pp. 477-484.
Ng, C.W.W., Springman, S.M. and Norrish, A.R.M., 1998. “Centrifuge Modelling of Spread-Base Integral
Bridge Abutments” Journal of Geotechnical and Geoenvironmental Engineering, ASCE, Vol. 124,
No. 5.
Okabe, S., 1926. “General Theory of Earth Pressures”, Journal of the Japan Society of Civil Engineering.
Vol.12, No 1.
Psarropoulos, P.N., Klonaris, G., Gazetas, G., 2004. “Seismic earth pressures on rigid and flexible retaining
walls” Soil Dynamics and Earthquake Engineering 25 2005 795-809
Richards, R. and Elms, D., 1979. “Seismic Behavior of Gravity Retaining Walls”, Journal of the
Geotechnical Engineering Division, ASCE, Vol. 105, No GT4, pp. 449-464.
Richards, R. Jr., Fishman, K.L. and Divito, R.C., 1996. “Threshold Accelerations for Rotation or Sliding of
Bridge Abutments” Journal of Geotechnical Engineering, ASCE, Vol. 122, No. 9.
Richard,s R.Jr., Huang, C. and Fishman, K.L., 1999. “Seismic Earth Pressure on Retaining Structures”
Journal of Geotechnical and Geoenvironmental Engineering, ASCE, Vol. 125, No. 9.
Seed, H.B. and Whitman, R.V., 1970. “Design of Earth Retaining Structures for Dynamic Loads”,
Proceedings, ASCE Specialty Conference on Lateral Stresses in the Ground and Design of Earth
Retaining Structures, pp. 103-147.
Sherif M.A., Ishibashi I. and Lee C.D., 1982. “Earth Pressure Against Rigid Retaining Walls”, Journal of the
Geotechnical Enginnering Division, ASCE, Vol. 108, No GT5, pp. 679-695.
Sherif M.A. and Fang Y.S., 1984 a. “Dynamic Earth Pressures on Wall Rotating about the Top”, Soils and
Foundations, Vol. 24, No 4, pp. 109-117.
Sherif M.A. and Fang Y.S., 1984 b. “Dynamic Earth Pressures on Wall Rotating about the Base”,
Proceedings, 8th World Conference on Earthquake Engineering, San Francisco, Vol. 6, pp. 993-1000.
Siddharthan R., Ara,S. and Norris G.M., 1992. “Simple Rigid Plastic Model for Seismic Tilting of Rigid
Walls” Journal of Structural Engineering, ASCE, Vol. 118, No 2, pp. 469-487.
Siller, T., Christiano, P. and Bielak, J., 1991. “Seismic response of tied-back retaining walls”. Earthquake
Engineering and Structural Dynamics. Vol. 20, no. 7, pp. 605-620.
268
Βιβλιογραφικές Αναφορές
Steedman, R.S. and Zeng, X., (1990). “The Seismic Response of Waterfront Retaining Walls”, Proceedings,
ASCE Specialty Conference on Design and Performance of Earth Retaining Structures, Special
Technical Publication 25, Cornell University, Ithaka, New York, pp. 872-886.
Taylor, P.W. and Indrawan, Z. “A Simple Method of Estimating Seismic Pressures from Cohesive Soils
Against Basement Walls”.
Towhata, I., Islam, M.S., 1987. “Prediction of Lateral Displacement of Anchored Bulkheads Induced by
Seismic Liquefaction” Soils and Foundations Vol.27, No 4, 137-147, Dec.1987 Japanese Society of
Soil Mechanics and Foundation
Tsompanakis, Y., Psarropoulos, P.N., Zania, V. and Tsimpourakis, S., 2007. “Effects of soil non-linearity
on the seismic response of rigid non-sliding retaining walls” 4th International Conference in
Earthquake Geotechnical Engineering, Thessaloniki.
Veletsos, A.S. and Younan, A.H., 1994 a. “Dynamic Soil Pressures on Rigid Vertical Walls” Earthquake
Engineering and Structural Dynamics, John Willey and Sons, Vol. 23, pp. 275-301.
Veletsos, A.S. and Younan, A.H., 1997. “Dynamic Response of Cantilever Retaining Walls” Journal of
Geotechnical and Geoenvironmental Engineering, ASCE, Vol. 123, No. 2.
Veletsos, A.S. and Younan, A.H., 1994 b. “Dynamic Modelling and Response of Soil-Wall Systems” Journal
of Geotechnical Engineering and Structural Dynamics, Vol. 120, No 12, pp. 2155-2179, ASCE, Paper
No 7061.
Veletsos, A.S., Parikh, V.H., Younan, A.H. and Bandyopadhyay, K., 1995. “Dynamic Response of a Pair of
Walls Retaining a Viscoelastic Solid” National Technical Information Service, U.S. Department of
Commerce.
Veletsos, A.S. and Younan, A.H., 2000. “Dynamic Response of Flexible Retaining Walls” Earthquake
Engineering and Structural Dynamics, John Willey and Sons, Vol. 29, pp. 1815-1844.
Veletsos, A.S., Younan, A.H. and Bandyopadhyay, K., 1997. “Dynamic Response of Flexible Retaining
Walls” Department of Advanced Technology Brookhaven National Laboratory, Associated
Universities, INC P.O. box 5000 Upton, New York 11973-5000
Watanabe, K., Maeda, T., Kobayashi, Y. and Towhata, I., 1999. “Shaking table tests on seismic earth
pressure exerted on retaining wall model” Earthquake Geotechnical Engineering, Lisbon, Vol. 1.
Whitman, R.V., 1990. “Seismic Design Behavior of Gravity Retaining Walls”, Proceedings ASCE, Specialty
Conference on Design and Performance of Earth Retaining Structures, Geotechnical Specialty
Publication 25, ASCE, New York, pp. 817-842.
Whitman, R.V. and Liao, S., 1985, “Seismic Design of Retaining Walls”, Miscellaneous Paper GL-85-1,
U.S. Army Engineer Waterways Experiment Station, Vicksburg, Mississipi.
Wood, J.H., 1973. “Earthquake – Induced Soil Pressures on Structures”. Ph.D. Thesis, California Institute
of Technology, Earthquake Engineering Research Laboratory, Pasadena, California.
Wood, J.H., 1975. “Earthquake – Induced Pressures on a Rigid Wall Structure” Bull. New Zealand National
Earthq. Engrg.
269
Αντισεισμικός Σχεδιασμός Συστημάτων Αντιστήριξης
Αβραμόπουλος, Ι., 1998. Παραμετρική Σύγκριση Μεθόδων Υπολογισμού Σεισμικών Εδαφικών Ωθήσεων,
Διπλωματική Εργασία, ΕΜΠ.
Τραβασάρου, Θ., 1997. Υποθαλάσσια Σήραγγα Μαλιακού: Σεισμική Ανάλυση της Μαλακής Αργίλου με
Γραμμικές και Μη-Γραμμικές Μεθόδους, Διπλωματική Εργασία, ΕΜΠ.
Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.. “Οδηγίες για την Αντισεισμική Μελέτη Γεφυρών”, Σχέδιο Αναθεώρησης Εγκυκλίου Ε 39/93,
Αναθεώρηση Δεκεμβρίου, 1998. «Ενημερωτικό Δελτίο» Τ.Ε.Ε., Τεύχος 2040, Φεβρουάριος, 1999.
Κλωνάρης, Γ., 1999. Δυναμική Ανάλυση Ωθήσεων και Παραμορφώσεων Κατασκευών Αντιστηρίξεως,
Διπλωματική Εργασία, ΕΜΠ.
Λαγγούσης, Μ.-Π., 2005. Δυναμική Ανάλυση Άκαμπτων και Εύκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης σε Σεισμική
Φόρτιση, Διπλωματική Εργασία, Πανεπιστήμιο Πατρών.
Κανδαράκης, Χ., 2005. Αριθμητική Ανάλυση Εύκαμπτων Τοίχων Αντιστήριξης σε Σεισμική Φόρτιση,
Διπλωματική Εργασία, Πανεπιστήμιο Πατρών.
270