1992-11-18 Μανιφέστο '92

Προς το ΠΟΝΤΙΚΙ

Σας στέλνουμε σήμερα 18-11-92 το πάρα κάτω κείμενο μας (ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ 92) μόνο στην
εφημερίδα σας.

Ζητάμε να το δημοσιεύσετε ολόκληρο, χωρίς περικοπές και αλλαγές στις παραγράφους ή

στους υποτίτλους.

Αν δεν μπορείτε να το δημοσιεύσετε με αυτές τις προϋποθέσεις, παρακαλούμε να μην

δημοσιεύσετε περίληψη ή αποσπάσματα του.

17Ν

Επίσης σας στέλνουμε το Υ.Γ. της 22-10 του κειμένου του Ιούλη που έχετε ήδη στα χέρια
σας.

ΜAΝΙΦΕΣΤΟ '92

ΝΟΜΙΜΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΗ 17Ν -ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΔΥΝΑΜΗ

ΕΝΟΠΛΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Όταν το Μάρτη του 78 οι Ερυθρές Ταξιαρχίες απήγαγαν τον πρόεδρο της Χριστιανό
δημοκρατίας Μόρο, οι ΗΠΑ έστειλαν αμέσως κάποιον ανώτατο πράκτορα των
αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, σπεσιαλίστα της «αντιτρομοκρατικής πάλης», για να
καθοδηγήσει την ιταλική κυβέρνηση στο χειρισμό της υπόθεσης, στην αντιμετώπιση των
Ε.Τ., κατά τη διάρκεια της απαγωγής. Αυτός επέβαλε ολοκληρωτικά τη γραμμή του, χωρίς
βέβαια αυτή η επιβολή να αναιρεί το γεγονός ότι οι κύριες ιταλικές πολιτικές συνιστώσες,
όπως η Χριστιανοδημοκρατία και το ΚΚΙ, πρότειναν την ίδια γραμμή στα κυριότερα σημεία
(σκληρή γραμμή μη διαπραγματεύσεων με τις Ε.Τ. κλπ.). Ένα από τα μέτρα που πρότεινε
και επέβαλε ο αμερικανός πράκτορας ήταν και το εξής: να ζητήσει η ιταλική κυβέρνηση από
την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης να καταδικάσει δημόσια τόσο την
απαγωγή όσο και τις ίδιες τις Ε.Τ.

Τηρουμένων των αναλογιών κάτι τέτοιο γίνεται σήμερα ενάντια στη 17Ν. Ζητάνε οι
αμερικάνοι πράκτορες που διευθύνουν την ελληνική αστυνομία από Έλληνες πράκτορες,
στελέχη του καθεστώτος, δεξιούς δημοσιογράφους, να ζητήσουν από αριστερούς πρώην
«επαναστάτες», ξένους «δηλωσίες», οτιδήποτε τέλος πάντως «επαναστατικό» μπορεί να
βρεθεί στην πιάτσα, να καταδικάσουν τη 17Ν, να της στείλουν συμβουλές, μηνύματα κλπ.
Ορισμένοι μάλιστα όπως ο Βούλτεψης κι ο πράκτορας Κρυστάλλης δεν κρύβονται καν.
Τόπαν ολοκάθαρα από τα κανάλια, ο δεύτερος μάλιστα σε συζήτηση με τον Πάμπλο.

Η σημερινή λοιπόν επίθεση του καθεστώτος εκδηλώνεται σε δύο παράλληλα επίπεδα. Από
τη μια έχουμε, με στόχο τη 17Ν, τη νέα χονδροειδή σκευωρία των κατασταλτικών
μηχανισμών ενάντια στους αναρχικούς Σκυφτούλη και Μαρίνο —για τους οποίους
γνωρίζουν πολύ καλά, ότι δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη 17Ν— με τις απροκάλυπτες
παραβιάσεις της ίδιας της καθεστωτικής νομιμότητας και τις κωμικές τιμωρίες και διώξεις
των δικαστών. Και απ' την άλλη την προπαγανδιστική εκστρατεία εναντίον της, με την
άρνηση δημοσίευσης της τελευταίας προκήρυξης της 17Ν την οποία το καθεστώς
παρουσιάζει σαν πλαστή (επειδή, λέει, γράφτηκε σε κομπιούτερ) και την πλημμυρίδα από
συνεντεύξεις, συζητήσεις, αρθρογραφίες στον χώρο των ΜΜΕ.

Πριν ασχοληθούμε με ορισμένες από αυτές, πρέπει να σταθούμε σε ένα άλλο ουσιαστικό
ζήτημα, που συνδέεται και μ' αυτές. Αυτό της φύσης των Ε.Τ. και της ένοπλης
επαναστατικής πάλης στην Ιταλία. Πρόσφατα εκδόθηκε ένα βιβλίο, γραμμένο από Έλληνα
δημοσιογράφο εγκατεστημένο στην Ιταλία. Το βιβλίο αυτό παρ' όλες τις αδυναμίες του, την
προχειρότητα και την βιασύνη με τις οποίες είναι γραμμένο, έχει ορισμένα θετικά σημεία.
Για πρώτη φορά ο Έλληνας αναγνώστης έχει μια κάπως σφαιρική εικόνα για το αντάρτικο
στην Ιταλία όσο και για τις Ε.Τ. Για πρώτη φορά η ερμηνεία ξεφεύγει από την πεπατημένη
της πρακτορολογίας, παρά τις αδικαιολόγητες επιφυλάξεις εμφανούς πολιτικής
σκοπιμότητας που κάνει ο συγγραφέας στο θέμα της απαγωγής Μόρο.

Κυρίως όμως για πρώτη φορά στη χώρα μας, υποστηρίζεται καθαρά η άποψη, βασισμένη
σε πληθώρα στοιχείων της πλούσιας ιταλικής βιβλιογραφίας, ότι οι Ε.Τ. ήταν αυθεντικό
λαϊκό επαναστατικό κίνημα που γεννήθηκε από τις κοινωνικές εντάσεις στην Ιταλία. Ότι οι
ιδεολογικές αναφορές σχεδόν όλων των ομάδων που αποτέλεσαν τις Ε.Τ. ήταν ο
επαναστατικός μαρξισμός με την ευρεία έννοια του. Ότι ούτε μία απόν τις ομάδες της
άκρας άριστεράς της εποχής δεν συμφωνούσε με τη στρατηγική του ειρηνικού περάσματος,
των «διαρθρωτικών αλλαγών» του ΚΚΙ κι ότι αυτή η γραμμή διαφωνίας εύρισκε
ανταπόκριση και μέσα στο ΚΚΙ και στο Σοσιαλιστικό κόμμα. Ότι αυτές υπήρξαν ο ευνοϊκός
πολιτικο-ιδεολογικός χώρος και περίγυρος μέσα στον οποίο κινήθηκαν οι Ε.Τ.

ΜΟΡΟ: ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ Ή ΣΤΟΑ Π2 - ΓΚΛΑΝΤΙΟ;

Ενάντια όμως σ' αυτή την καθαρή και αδιαμφισβήτητη θέση, που εδράζεται σε χιλιάδες
γεγονότα και μαρτυρίες, συγκλίνουν ισχυρά καθεστωτικά συμφέροντα στην Ιταλία, με
αποτέλεσμα νάχουν δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια ένα μύθο, γύρω από την υπόθεση
Μόρο και η φαντασίωση νάχει αντικαταστήσει την πραγματικότητα. Σύμφωνα μ' αυτή τη
μυθολογία πίσω από την απαγωγή και την εκτέλεση Μόρο, βρίσκονταν οι μυστικές
υπηρεσίες, η μασονική στοά Π2, η Γκλάντιο κλπ., που χειραγώγησαν τις Ε.Τ. εν αγνοία τους,
επειδή ο Μόρο ήταν υπέρ του ιστορικού συμβιβασμού με το ΚΚΙ.

Και ενώ δεν υπάρχει κανένα απολύτως καίριο στοιχείο που να αποδεικνύει κάτι τέτοιο, τα
πραγματικά συντριπτικά στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο πνίγονται, μέσα σ' ένα
κυκεώνα σεναρίων αυτοαναιρούμενων, αλληλοσυγκρουόμενων, κατασκευασμένων εκ των
υστέρων και τις περισσότερες φορές αδιάφορων σχετικά με το επίμαχο ζήτημα. Όπου
μπλέκονται μασόνοι, πράκτορες, μαφιόζοι, αρχαιοκάπηλοι, λαθρέμποροι ναρκωτικών,
γιάφκες, χαλκευμένες κρύπτες και μνημόνια, που άλλο σκοπό δεν έχουν παρά να
δημιουργήσουν σύγχυση στο βιαστικό αναγνώστη, να τον εντυπωσιάσουν, να του
δημιουργήσουν αμφιβολίες με τους τόσους πράκτορες και να του υποβάλλουν τη σκέψη:
«Άντε να βγάλεις άκρη. Με τέτοιο χάος, πού ξέρεις, μπορεί και να είχανε διαβρωθεί».

Χωρίς ν' αρνείται κανείς την ύπαρξη και τη δράση των μυστικών υπηρεσιών, της στοάς Π2,
της Γκλάντιο και των φιλοδοξιών τους να εκμεταλλευτούν προς όφελος τους την ένοπλη
επαναστατική πάλη, στο ίδιο το βιβλίο υπάρχουν τα στοιχεία που αποδεικνύουν
ατράνταχτα σε όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί, ότι οι μυστικές υπηρεσίες δεν έπαιξαν
κανένα απολύτως ρόλο χειραγώγησης των Ε.Τ. και ότι οι τελευταίες χειρίστηκαν
αποκλειστικά μόνες τους την απαγωγή Μόρο. Τα στοιχεία αυτά συνοπτικά είναι τα εξής:

1) Η απόφαση των Ε.Τ. για την απαγωγή δεν αφορούσε ειδικά τον Μόρο, αλλά έναν από
τους τρεις ηγέτες της Χριστιανοδημοκρατίας Μόρο, Ανδρεότι, Φανφάνι. Οι δύο τελευταίοι
ήταν αντίθετοι με τον ιστορικό συμβιβασμό. Η επιλογή του Μόρο ήταν τυχαία και
βασίζονταν σε μη πολιτικά κριτήρια.

2) Μέχρι την τελευταία στιγμή ο Μόρο δεν ήταν καταδικασμένος. Οι Ε.Τ. ζήτησαν την
ανταλλαγή του με 13 φυλακισμένα μέλη τους. Αν η ανταλλαγή γίνονταν, θα
απελευθερώνονταν όπως είχε γίνει με προηγούμενες απαγωγές και έγινε με επόμενες. Τον
Μόρο καταδίκασε σε θάνατο στην ουσία η αδιαλλαξία της Χριστιανοδη-μοκρατίας και του
ΚΚΙ, η άρνηση τους να δεχτούν οποιαδήποτε ανταλλαγή, ενώ το Σοσιαλιστικό Κόμμα άφηνε
κάποια περιθώρια διαπραγματεύσεων.

3) Μετά αυτή την άρνηση της ανταλλαγής, η συντριπτική πλειοψηφία, η σχεδόν ομοφωνία
των μελών των Ε.Τ. ψήφισε υπέρ της εκτέλεσης του Μόρο. Αυτή ήταν η γνώμη που
έκφρασαν 300 περίπου παράνομοι μαχητές Ι,εκτός από 4, δυο στη Ρώμη και δυο στο
Μιλάνο) επτά φαλαγγών και μερικές χιλιάδες «εφεδρικοί» μαχητές και υποστηρικτές της
οργάνωσης. Ιδιαίτερα υπέρ της εκτέλεσης πίεσαν οι φυλακισμένοι —κι ανάμεσα τους
φανταζόμαστε και ο Φραντζεσκίνι — λέγοντας ότι το κύρος της οργάνωσης θα υποστεί
«σοβαρό πλήγμα» στον κόσμο των φυλακών. Όλους αυτούς τους χειραγωγούσαν οι
μυστικές υπηρεσίες;

4) Η απαγωγή έγινε την άνοιξη του 78. Τον επόμενο χρόνο είχαμε ενίσχυση των Ε.Τ. και της
δράσης τους. Επί 3-4 χρόνια είχαμε δεκάδες εκτελέσεις, τραυματισμούς στα πόδια,
απαγωγές και μάλιστα συγχρόνως 4 σε 4 διαφορετικές πόλεις το 81, επιθέσεις μέχρι το 82
οπότε δόθηκε το καθοριστικό χτύπημα στις Ε.Τ. Αν οι μυστικές υπηρεσίες είχαν παίξει
κάποιο ρόλο στην υπόθεση Μόρο, αυτό θα σήμαινε διείσδυση τους μέσα στις Ε.Τ. σε
κάποιο ψηλό επίπεδο. Κι ήταν αδύνατο, οι μυστικές υπηρεσίες, όποιες κι αν ήταν,
οποιοδήποτε κι αν ήταν το σχέδιο τους, ν' άφηναν μια τέτοια ένοπλη δραστηριότητα, απ' τα
πράγματα ανεξέλεγκτη, ν' αναπτύσσεται σ' ολόκληρη την Ιταλία επί 4 χρόνια.

Ακόμη πρέπει να προσθέσουμε τα πάρα κάτω σημεία:

5) Στη σημερινή και γενικότερα μεταπολεμική περίοδο οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες είτε
αμερικάνικες είτε όχι, που βρίσκονται σε διάσταση με έναν σημαντικό πολιτικό ηγέτη
μεγάλης δυτικής χώρας, δεν τον δολοφονούν (εκτός από τελείως ακραία περίπτωση), όχι
βέβαια γιατί σέβονται την ανθρωπινή ζωή. Αλλη είναι η πρακτική τους για να τον
εξοντώσουν πολιτικά, πολύ πιο ανώδυνη γι' αυτές και αποτελεσματική. Είναι η εμπλοκή
του πραγματική ή χαλκευμένη στην πληθώρα των σκανδάλων που χαρακτηρίζουν τη
σημερινή δυτική πολιτική ζωή με την αθρόα και περισσή βοήθεια των ΜΜΕ που ελέγχουν.
Και ο Μόρο ήταν μέχρι το λαιμό μπλεγμένος στο σκάνδαλο Λόκχηντ. Τις παραμονές της
απάγωγης του δυο πρώην υπουργοί ήταν φυλακισμένοι, ενώ όλος ο κόσμος πολιτικός και
μη ανέμενε την παραπομπή του. Συνεπώς θα μπορούσαν πολύ εύκολα να τον εξοντώσουν
πολιτικά, όπως τόκαναν με διάφορους πολιτικούς τόσες φορές και σε τόσες χώρες.

6) Χωρίς να μπούμε στη συζήτηση περί «ιστορικού συμβιβασμού» που θα μας πήγαινε
μακριά, μπορούμε να πούμε συνοπτικά τα εξής: Τόσο το ΚΚΙ όσο και τα άλλα μεγάλα δυτικά
κομμουνιστικά κόμματα ήταν ρεφορμιστικά και έπαιξαν μεταπολεμικά το ρόλο του βασικού
κοινωνικού στηρίγματος στην καπιταλιστική' αναδιάρθρωση. Ήταν καθεστωτικές δυνάμεις.
Η αντίθεση των αμερικάνων στη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση δεν οφείλονταν στο φόβο
της ενδεχόμενης επαναστατικής αλλαγής, ούτε στην πολιτική τους δύναμη (τόσο του ΚΚΙ
όσο και του ΚΚΓ), αλλά στην ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και στον ανταγωνισμό των δυο
συνασπισμών. Συνεπώς η αντίθεση αυτή έχει άλλη ένταση στη δεκαετία του 60, άλλη στα
τέλη 70 αρχές 80 και άλλη το 89 στην Αθήνα. Σχετικά με την περίοδο που μας απασχολεί
(78-81) την ένταση αυτής της αντίθεσης τη δείχνει η αντίδραση των αμερικάνων στη
συμμετοχή του ΚΚ Γαλλίας στην κυβέρνηση μετά την εκλογή σαν προέδρου του Μιτεράν το
81, ενός κόμματος πολύ πιο φιλοσοβιετικού απ' ότι το Ιταλικό. Εκτός από ορισμένα λόγια
της πλάκας δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να την εμποδίσουν .
SE ΝΟΝ Ε VERO Ε BEN TROVATO

Θ' αναρωτηθεί λοιπόν κανείς γιατί αυτή η καθαρή θέση των αυθεντικών Ε.Τ. αμφισβητείται
και γιατί προβάλλεται ο μύθος των μυστικών υπηρεσιών. Η απάντηση είναι απλή και
δίνεται από την ιταλική έκφραση se non e vero e ben trovato. Η μυθολογία αυτή βολεύει
τους πάντες σήμερα στην Ιταλία. Ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο και κυρίως τη
Χριστιανοδημοκρατία και το KKI-PDS. Μετά το χτύπημα των Ε.Τ. το 82 η κοινή γνώμη
αντιλήφθηκε ότι η άκαμπτη στάση που υπαγορεύτηκε από την αφηρημένη αρχή της μη
συναλλαγής με τους τρομοκράτες, υπήρξε ένας όχι αναπόφευκτος ωμός κυνισμός που
καταδίκασε σε θάνατο τον Μόρο ενώ αυτός θα μπορούσε να σωθεί.

Ιδιαίτερα μάλιστα μετά τη διαφορετική στάση της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου σε
επόμενες απαγωγές των Ε.Τ., όπως π.χ. σ' αυτή του δικαστή Ντ' Ούρτσο το 80-81. Όπου οι
διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση και τις Ε.Τ. οδήγησαν στην απελευθέρωση του
δικαστή με αντάλλαγμα το κλείσιμο των φυλακών υψίστης ασφαλείας στο ξερονήσι
Αζινάρα.

Με τη μυθολογία αυτή λοιπόν, η πολιτική ευθύνη για το θάνατο του Μόρο που βαρύνει τις
συγκεκριμένες πολιτικές ηγεσίες και τον πολιτικό κόσμο μεταφέρεται στους σκοτεινούς και
χωρίς πολιτική ευθύνη κύκλους των μυστικών υπηρεσιών. Και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το
χώρο του ΚΚΙ που υπέστη σοβαρή πολιτική ζημιά γι' αυτή την αδιάλακτη στάση του.

Η μυθολογία όμως αυτή βολεύει και την ιταλική αστυνομία και τις ίδιες τις μυστικές
υπηρεσίες. Πέρα απ' το ότι είναι γενικά η μόνιμη θέση του καθεστώτος η γνωστή
αντιδραστική θεωρία της αστυνομικιστικης ερμηνείας της ιστορίας που σημαίνει ότι καμμία
αυθεντική λαϊκή επαναστατική πάλη δεν μπορεί να υπάρξει αφού πίσω της βρίσκονται
πάντα οι μπάτσοι και το καθεστώς, θεωρία που στοχεύει στην αδρανοποίηση και
παθητικοποίηση, η Ιταλική αστυνομία είχε και ιδιαίτερους λόγους να καλλιεργεί μια τέτια
άποψη.

Μπορεί μεν οι Ε.Τ. να δέχτηκαν ένα καθοριστικό χτύπημα το 82 που έβαλε τέλος στο είδος
της επίθεσης που αναπτύχθηκε από το 76 μέχρι τότε, οι ένοπλες όμως επιθέσεις, παρ' ότι
διαφορετικού τύπου, δεν σταμάτησαν ποτέ στα επόμενα χρόνια. Το 88 π.χ., δηλαδή 6
χρόνια μετά, συνελήφθησαν 30 μέλη των Ε.Τ. με 5 γιάφκες και πλούσιο οπλισμό, πούχαν
εκτελέσει έναν χριστιανοδημοκράτη γερουσιαστή. Ενώ φέτος, πριν ένα μήνα, έγινε
βομβιστική απόπειρα ενάντια στην έδρα του Ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων και την
επομένη όλες οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν με πηχιαίους τίτλους «επιστρέφει ο εφιάλτης
της τρομοκρατίας» (Κοριέρε ντε λα Σέρα, 20-10-92) με κύρια άρθρα και πολυσέλιδη
αρθρογραφία.
Στην περίοδο λοιπόν αυτή, η παραπάνω μυθολογία σε συνδυασμό με το πραγματικό
γεγονός των φυλακισμένων που «ανένηψαν» και κατέδωσαν τους πρώην συντρόφους τους,
υπήρξε ένα από τα κυριότερα ψυχολογικά όπλα της ιταλικής αστυνομίας που στόχευε στη
γενίκευση της καχυποψίας και της σύγχυσης μέσα στις τάξεις της ένοπλης πάλης και στη
συνακόλουθη αποδιοργάνωση της.

ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΙΝΙ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΚΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ

Σταθήκαμε λίγο σ' αυτό το ζήτημα γιατί όπως θα δούμε πιο κάτω δεν είναι μόνο ιταλικό
αλλά αφορά και τη χώρα μας και τη 17Ν. Ερχόμαστε τώρα στην προπαγανδιστική
εκστρατεία του καθεστώτος εναντίον μας, ξεκινώντας απ' τον Φραντσεσκίνι. Είναι γνωστό
ότι ο Φραντσεσκίνι πρώην μέλος των Ε.Τ. που «ανένηψε» το 84, παρουσιάστηκε σε
συνέντευξη σε τηλεοπτικό κανάλι όπου ανάμεσα σ' άλλα ασχολήθηκε με την Ελλάδα και τη
17Ν. Το κανάλι σαν νάταν αμέτοχο, παρουσίασε τον Φραντσεσκίνι σαν πρώην αρχηγό και
ιστορικό ιδρυτή των Ε.Τ. που απλώς διαφώνησε με την ένοπλη πάλη. Πριν προχωρήσουμε
πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το σκηνικό τόσο σχετικά με το κανάλι όσο και με το
Φραντσεσκίνι.

Το κανάλι. Είναι γνωστό ότι ο σημαντικότερος πολιτικά και πιθανότατα οικονομικά

ιδιοκτήτης του καναλιού είναι ο γνωστός εφοπλιστής. Είναι γνωστό ότι η 17Ν
πραγματοποίησε επίθεση εναντίον του με την εκτόξευση τριών ρουκετών κατά του
θωρακισμένου αυτοκινήτου του και συνεπώς τόσο ο ίδιος όσο και το κανάλι του δεν μπορεί
να παίζουν τον ουδέτερο που απλώς πληροφορεί. Είναι γνωστό ότι το κανάλι του βρίσκεται
στην πρωτοπορία του εξαμερικανισμού, του αφελληνισμού, της μαζικής αποβλάκωσης,
μαϊμουδίζοντας με αηδιαστικό τρόπο τα αμερικάνικα κανάλια. Και δεδομένου ότι οι πάντες
στην Ευρώπη γνωρίζουν τι σημαίνει Έλληνας εφοπλιστής, τίθεται το ερώτημα: γιατί ένας
πρώην πολιτικός αγωνιστής σαν τον Φρ. δέχτηκε να χειραγωγηθεί από ένα τέτιο κανάλι, να
γίνει απλό παιχνιδάκι στα χέρια του, σε μια επιχείρηση παραπληροφόρησης;

Το κανάλι παρουσίασε τον Φρ. σαν πρώην αρχηγό των Ε.Τ. Απ' τη μια για να παραπέμψει
σε μοντέλο στρατιωτικής οργάνωσης και πειθαρχίας κι απ' την άλλη για να δώσει κάποια
βαρύτητα στα λεγόμενα του. Οι πάντες όμως γνωρίζουν ότι οι Ε.Τ. όπως άλλωστε και όλες
οι ανάλογες οργανώσεις και η 17Ν δεν έχουν αρχηγό. Αν εννοούν ότι ήταν σε μια φάση
πριν το 74 μέλος της Στρατηγικής Διεύθυνσης, αυτό δεν σημαίνει αρχηγός. Ακόμη μελή της
ήταν δεκάδες άλλοι αγωνιστές ενώ ο Φρ. που συνελήφθη πολύ γρήγορα το 74, δεν έπαιξε
σχεδόν κανένα ρόλο στην περίοδο της μεγάλης ακμής των Ε.Τ. δηλαδή το 76-82, όντας
φυλακισμένος.

Κυρίως όμως τον παρουσίασε σαν κάποιον που απλώς διαφώνησε και αποκήρυξε την
ένοπλη πάλη, λέγοντας ότι δεν «ανένηψε», δεν πρόδωσε και δεν αποκάλυψε τους
συντρόφους του. Ο Φρ. Όμως υπόγραψε δήλωση το 87, στην οποία, εκτός από την
καταδίκη της «τρομοκρατίας», αναφέρει ρητά ότι είναι διατεθειμένος να ομολογήσει στην
Αστυνομία όσα γνωρίζει γι' αυτήν (σημείο 2 της δήλωσης) ζητώντας γι' αντάλλαγμα την
ελευθερία του σύμφωνα με ειδικό νόμο.

Το ότι δεν κάρφωσε τους συντρόφους του είναι παραπλανητικό, γιατί όταν «ανένηψε» κι
από πολύ πιο πριν ακόμη, δεν γνώριζε απολύτως κανέναν αγωνιστή των Ε.Τ. που να μην τον
ξέρει ήδη η Αστυνομία, δεδομένου ότι ήταν φυλακισμένος επί 10 ολόκληρα χρόνια (74-84).

Έτσι στην προκειμένη περίπτωση, το αν αποκάλυψε άλλους ή όχι είναι αδιάφορο αφού δεν
μπορούσε. Το καίριο σημείο είναι πολιτικό. Είναι ότι με την υπογραφή της δήλωσης,
αποδέχεται συνειδητά να υποταχθεί πολιτικά στο καθεστώς, να γίνει έρμαιο του.
Αποδέχεται να μην είναι σε θέση να αρνηθεί τον οποιοδήποτε ρόλο του υποδείξουν οι
καθεστωτικές δυνάμεις με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Αυτό βέβαια δεν θα συνέβαινε
αν είχε απλώς διαφωνήσει με την ένοπλη πάλη, αλλά δεν είχε υπογράψει δήλωση. Ο Φρ.
συνεπώς είναι σήμερα αυτό που γνώρισε πολύ καλά ο ελληνικός λαός, αυτό που έχει
πολιτογραφηθεί στη νεότερη ελληνική ιστορία σαν «δηλωσίας». Και είναι αποκαλυπτικό ότι
χρησιμοποιείται στα ελληνικά η ουδέτερη λέξη «ανένηψε» στη θέση του «μετανόησε» που
παραπέμπει κατευθείαν στη «δήλωση μετανοίας» και στους «δηλωσίες».

Αν λοιπόν το κανάλι είχε πει τη στοιχειώδη αλήθεια παρουσιάζοντας τον Φρ., αυτομάτως
καταρίπτονταν η οποιαδήποτε υποτιθέμενη αξία των σημερινών του απόψεων. Όσοι
οργάνωσαν αυτή την προπαγανδιστική επιχείρηση, είχαν απόλυτη συνείδηση αυτής της
αδυναμίας και γι' αυτό φρόντισαν να σκηνοθετήσουν παράλληλα την προσωρινή κι
ολιγοήμερη φυλάκιση του, φυλάκιση που τελείως συμπτωματικά βέβαια συνέπεσε χρονικά
με την εκπομπή. Από τη στιγμή που ο Φρ. υπέγραψε μια τέτια δήλωση και δέχτηκε να
παίξει έναν τέτιο ρόλο, τα λόγια του χάνουν την οποιαδήποτε υποτιθέμενη αξία. Δεν είναι
σε θέση να στείλει κανένα μήνυμα και σε κανένα, αφού άλλοι του το υποβάλουν, όπως
άλλοι ήταν πίσω απ' την ΟΑΠ όταν καταδίκασε τις Ε.Τ.

Αυτό επιβεβαιώνεται στην ίδια την Ιταλία. Ο Φρ. κάνει αυτή τη δουλειά από το 84 δηλαδή
επί 8 χρόνια. Μετά από κάθε ενέργεια ή εκτέλεση, έλεγε τα ίδια που είπε στην εκπομπή,
καταδίκαζε, έστελνε «μηνύματα» στους Ιταλούς πρώην συντρόφους του που συνέχιζαν την
ένοπλη πάλη, με πενιχρά αποτελέσματα, αφού οι απομείναντες μετά το καθοριστικό
χτύπημα του 82 αγνοούσαν προκλητικά τις νουθεσίες του «αρχηγού».

Έτσι τον αγνόησε και η ομάδα των 30 νέων αγωνιστών που εκτέλεσε τον
Χριστιανοδημοκράτη γερουσιαστή και συνελήφθη το 88. Ομάδα αποτελούμενη από νέους
εργαζόμενους και φοιτητές που πιάστηκε γιατί έκαναν το λάθος νάρθουν σε επαφή με δύο
παλιούς τους οποίους ποτέ δεν είχε σταματήσει να παρακολουθεί η Αστυνομία. Αγωνιστές
που καταδικάστηκαν πέρσυ σε ισόβια χωρίς κανείς τους ν' «ανανήψει», να γίνει
«δηλωσίας».
Το ίδιο τον αγνόησε η φετινή ομάδα των 30 νέων αγωνιστών — κατά τις εκτιμήσεις του
τύπου— που έβαλε τη βόμβα στην έδρα του Συνδέσμου Ιταλών Βιομηχάνων φέτος στις 19
Οκτώβρη. Αυτή η ομάδα με την προκήρυξη διεκδίκησης της ενέργειας απαντά ουσιαστικά
στον Φρ. και στα «μηνύματα» του. Γράφει μεταξύ άλλων: «20 χρόνια πολιτικο-στρατιωτικής
δραστηριότητας του Αντάρτικου και ειδικότερα οι πολιτικο-θεωρητικές και οι στρατιωτικές
κατακτήσεις των Ε.Τ.-Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν καθορίσει ένα σημείο
μη επιστροφής στο επίπεδο των ταξικών συγκρούσεων στη χώρα μας και γενικότερα στις
μητροπόλεις του ιμπεριαλιστικού κέντρου».

Όσον αφορά την απαγωγή Μόρο, δεν είναι πια καθόλου περίεργο, ότι ο Φρ. έχει
υιοθετήσει και αυτός (ή δεν αποκλείει) την μυθολογία των «μυστικών υπηρεσιών» που
όπως είπαμε βολεύει σήμερα στην Ιταλία τον πολιτικό κόσμο και την Αστυνομία. Εκτός απ'
αυτούς θάπρεπε να υπάρχει και κάποιος από τις Ε.Τ. που να την υποστηρίζει. Η προώθηση
από μέρους του αυτής της θέσης αποτελεί μέρος των καθηκόντων του στα πλαίσια του
σημερινού ρόλου του. Είναι δε αποκαλυπτικό ότι υιοθετεί τη μυθολογία χωρίς να
προσφέρει καμία απόδειξη όπως θα όφειλε, αφού ήταν μέλος των Ε.Τ. με την κωμική και
διάτρητη δικαιολογία, ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις γι' αυτά τα πράγματα.

Τελειώνοντας το θέμα Φρ., ένα πράγμα θέλουμε να τονίσουμε: Πριν ξεκινήσεις μια ένοπλη
δραστηριότητα, έχεις την υποχρέωση να μελετήσεις σοβαρά, πολιτικά, οργανωτικά,
στρατιωτικά ανάλογους αγώνες που έχουν διεξαχθεί είτε στη χώρα σου, είτε σε άλλες
χώρες, όχι βέβαια για να τους μιμηθείς, αλλά για να αντλήσεις διδάγματα.

Αν η 17Ν δεν είχε μελετήσει τόσο την εμπειρία των Ε.Τ. και την ευκολία με την οποία
εξαρθρώθηκε η πρώτη ομάδα μετά από μόλις 2 χρόνια δραστηριότητα 72-74. Την εμπειρία
της παράνομης δράσης του ΚΚΕ αλλά και αυτήν των ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων
στη διάρκεια της δικτατορίας. Όπου ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού
ήταν ενάντια στη δικτατορία και υπέρ της αντίστασης, ουσιαστική αντίσταση δεν έγινε ενώ
οι αντιστασιακές οργανώσεις ξηλώθηκαν εν μια νυκτί, είναι σίγουρο ότι θάμασταν όλοι στη
φυλακή εδώ και χρόνια.

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

Υπάρχουν ορισμένοι σ' αυτή τη χώρα που κάποτε βρέθηκαν ή προσπάθησαν να βρεθούν
στις πρώτες γραμμές του κοινωνικού αγώνα. Σε κάποια περίοδο της ζωής τους άλλαξαν
ριζικά και είτε συμβιβάστηκαν είτε αποφάσισαν να ιδιωτεύσουν είτε υιοθέτησαν τελείως
διαφορετικές απόψεις, πράγμα που σαν τέτιο δεν είναι ιδιαίτερα κατακριτέο, εφ' όσον δεν
υπάρχει μασκάρεμα. Μ' αυτούς όμως τους κυρίους υπάρχει ένα πρόβλημα ανεξήγητο.
Μόνιμη και βασική τους επιδίωξη όλα αυτά τα χρόνια είναι να ασχολούνται με τη 17Ν, να
αποδείξουν ότι όσοι αγωνίζονται σήμερα και μάλιστα ένοπλα δεν υπάρχουν, γιατί πίσω
τους βρίσκονται άλλοι, διάφοροι πράκτορες που τους χειραγωγούν. Για να το αποδείξουν
δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε. Οποιαδήποτε ανακρίβεια, σοφιστεία, παραδοξολογία,
αναλήθεια, συκοφαντία είναι καλοδεχούμενη.

Το πάθος τους συναγωνίζεται αυτό του ιεραπόστολου. Μπροστά σε τέτια επιμονή, κάποιος
ουδέτερος θ' αναζητήσει εύλογα τις βαθύτερες αιτίες. Έχουν προσωπικά; Είναι
ανταγωνιστές; Προσπαθούν να πεισθούν οι ίδιοι ότι δεν υπάρχουν αγωνιστές για ν'
αποδείξουν έτσι ότι είναι οι ίδιοι; Να πείσουν τους εαυτούς τους αναδρομικά για την
ορθότητα της μεταστροφής τους; Παίζουν κάποιο συγκεκριμένο ρόλο; Άγνωστο.

Οι κύριοι αυτοί μέχρι πρότινος ισχυρίζονταν, άλλοι γραπτά κι άλλοι προφορικά ότι πίσω
από τη 17Ν και σχεδόν όλες τις ένοπλες ευρωπαϊκές οργανώσεις βρίσκονταν η KGB. Παρ'
ότι τα πρόσφατα γεγονότα στην Ανατολική Ευρώπη τους διέψευσαν παταγωδώς αυτοί οι
διεισδυτικοί αναλυτές παραμένουν απτόητοι. Σφυρίζοντας αδιάφορα, αλλάζουν ρότα και
με την ίδια ευκολία ισχυρίζονται το αντίθετο: Πίσω από τη 17Ν και τις άλλες ένοπλες
ευρωπαϊκές οργανώσεις βρίσκονται οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες.

Δεν θάξιζε τον κόπο ν' ασχοληθεί κανείς μαζί τους, ιδιαίτερα που τα λεγόμενα τους
προκαλούν απλά τους γέλωτες σ' ολόκληρο το χώρο της πλατιάς αριστεράς, αν ορισμένα
απ' τα λαμπρότερα πυροτεχνήματα που κατά καιρούς εκτοξεύουν σχετικά με την
«τρομοκρατία» δεν υιοθετούνταν αμέσως από τη δεξιά και μάλιστα από το πιο ακραίο και
χυδαίο τμήμα της και τον τύπο της. Περιφερόμενοι από ραδιοφωνικό σταθμό σε κανάλι
έχουν μετατραπεί σε ιδεολογικούς ινστρούκτορες αυτού του πολιτικού χώρου στο ζήτημα
της «τρομοκρατίας».

Ένας απ' αυτούς τους κυρίους που δεν χάνουν την ευκαιρία να ξύσουν την καμπούρα τους
στην γκλίτσα της 17Ν είναι και ο γνωστός μας «αντιεξουσιαστής». Σε πρόσφατο άρθρο του
περί «τρομοκρατίας», πέτυχε-νέο άθλο, ίσως παγκόσμιο δημοσιογραφικό ρεκόρ.
Κατόρθωσε, σε μια και μόνη παράγραφο, να βγάλει 4 ένοπλες οργανώσεις όργανα των
χαφιέδων. Τους Μαχόμενους Κομμουνιστικούς Πυρήνες του Βελγίου, τη Βάσκικη ΕΤΑ, τις
ιταλικές Ε.Τ. και τη 17Ν.

Το πράγμα θάταν απλώς διασκεδαστικό αν δεν έδειχνε συνάμα σε τι επίπεδα κινείται

σήμερα η δημοσιογραφία, αν δεν απεκάλυπτε τους μηχανισμούς της μυθοπλασίας. Το
χαφιέδωμα της 17Ν αποδεικνύεται απ' αυτό των Ε.Τ. Η αναπόδεικτη και βολική όπως
είδαμε μυθολογία περί Μόρο-μυστικών υπηρεσιών δεν έχει μόνο αξία για την Ιταλία αλλά
και για την Ελλάδα. Δημιουργεί από μόνη της, στη χώρα μας, δύο νέες: αυτήν της σύνδεσης
17Ν-μυστικών υπηρεσιών κι αυτήν του Μπακογιάννη-Μόρο, που ήταν, λέει, εμπνευστής
του ελληνικού «ιστορικού συμβιβασμού», το καλοκαίρι του 89. (Ναι, αυτό το λαμπρό
μαργαριτάρι περί ελληνικού ιστορικού συμβιβασμού και μάλιστα γραμμένο σήμερα, δεν το
λέει η Απογευματινή, η Μεσημβρινή, ο Ελεύθερος Τύπος αλλά ο «αντιεξουσιαστής μας.)
Πριν σταθούμε σ' αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι αυτά τα περί χαφιέδων τα λέει ένας
άνθρωπος που στο παρελθόν είχε άμεση εμπειρία της πρακτορολογίας. Κατά τη διάρκεια
της δικτατορίας, το ΚΚΕ ή το Πατριωτικό Μέτωπο, χρησιμοποιώντας στοιχεία με ανάλογη
βαρύτητα μ' αυτά που χρησιμοποιεί ο ίδιος στο άρθρο του (είχε διαφύγει μετά από κάποια
συνάντηση, ενώ άλλοι είχαν συλληφθεί) είχε κυκλοφορήσει πλατιά τη φήμη ότι ήταν
ύποπτος με συνέπεια να τον αποφεύγουν οι πάντες και να τον έχουν απομονώσει.

Όσον αφορά το ιδεολογικό περιεχόμενο μιας τέτιας θέσης, είπαμε πιο πάνω ότι αυτή είναι
η σύγχρονη εκδοχή, της γνωστής κλασικής αντιδραστικής θεωρίας της αστυνομικίστικη ς
ερμηνείας της ιστορίας με στόχο την αδρανοποίηση και παθητικοποίηση του κόσμου. Είναι
η σημερινή έκφραση είτε της παλιάς θέσης της άκρας δεξιάς που έβλεπε πίσω από κάθε
αγώνα το χέρι της Μόσχας είτε των σταλινικών ΚΚ που έβλεπαν πίσω από κάθε αγώνα μη
ελεγχόμενο απ' αυτά, προβοκάτορες και μυστικές υπηρεσίες. Η θέση λοιπόν αυτή είναι
άκρως διαφωτιστική για τον πραγματικό πολιτικό-ιδεολογικό χώρο στον οποίο κινούνται
αυτοί οι κύριοι.

Ανάμεσα σ' αυτούς υπάρχει και κάποιος άλλος ο οποίος φαίνεται ότι το γεγονός ότι
ορισμένοι χαφιέδες τον κατηγόρησαν σαν μέλος της 17Ν, του επιτρέπει να περιφέρεται
αυτάρεσκα στα ΜΜΕ και συγχέοντας την πολιτική κριτική με το θέατρο ν' αραδιάζει
διάφορα ευτράπελα εναντίον μας. Πρόσφατα λοιπόν υποστήριξε με ύφος αθώας
περιστεράς, ότι αν ο Μητσοτάκης κέρδισε την αυτοδυναμία αυτό οφείλεται στη
«συγκλονιστική» του εμφάνιση στη Βουλή την επομένη της εκτέλεσης Μπακογιάννη, που
έπεισε τους διστακτικούς ψηφοφόρους.

Αυτό το οφθαλμοφανές ψέμα —αφού μετά την εκτέλεση Μπακογιάννη που έγινε 14
Σεπτέμβρη 89, είχαμε ενάμιση μήνα μετά τις εκλογές της 5ης Νοέμβρη, που όχι μόνο δεν
δίνουν αυτοδυναμία αλλά ενισχύουν το ΠΑΣΟΚ ενώ η αυτοδυναμία επιτυγχάνεται για
άλλους λόγους μόνο στις εκλογές της 8ης Απρίλη 90— δεν είναι τυχαίο. Όπως δεν είναι
τυχαίο το ότι ο κύριος αυτός άφησε να περάσουν τρία χρόνια για να τολμήσει να γράψει
κάτι τέτοιο. Ποντάροντας στο γεγονός ότι ο αναγνώστης σήμερα δεν θα θυμάται τις
ημερομηνίες, προσπαθεί εκ του πονηρού και χωρίς να τολμάει να το πει καθαρά, να του
υποβάλει την ιδέα ότι αιτία της αυτοδυναμίας της ΝΔ είναι η εκτέλεση Μπακογιάννη. Και
άρα πίσω της βρίσκονται οι μυστικές υπηρεσίες.

Όπως είπαμε πιο πάνω, η μυθολογία 17Ν-μυστικές υπηρεσίες εξυπηρετεί και μια άλλη
σκοπιμότητα. Είναι βασικό συστατικό στοιχείο της τεράστιας επιχείρησης καθαγιασμού του
Μπακογιάννη που εκτυλίσσεται από το καθεστώς εδώ και τρία χρόνια.

Με συμφωνία ολόκληρου του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου, συμφωνία στην

οποία προσχώρησε και το ΠΑΣΟΚ και ο προσκείμενος σ' αυτό τύπος, αποφασίζεται να τεθεί
ένα τέρμα σ' οποιαδήποτε αναφορά του ονόματος του Μπακογιάννη σε σχέση με το
σκάνδαλο Κοσκωτά. Αναφορά που σύμφωνα με τους εμπνευστές της θα δικαιολογούσε την
εκτέλεση και θα έπαιζε το παιχνίδι της 17Ν. Έτσι σ' όλη αυτή την τρίχρονη περίοδο, τόσο
στη δίκη-οπερέτα, όσο και στον τύπο, δεν θα αναφερθεί ούτε μια φορά το όνομα του.

Κι αυτό ενώ ολόκληρος ο πολιτικός αλλά και ο δημοσιογραφικός κόσμος γνωρίζει καλά ότι
όλα όσα του καταλογίσαμε ήταν αληθινά και ότι ο Μπακογιάννης ενώ ήταν ουσιαστικά
άφραγκος, βρέθηκε από τη μια μέρα στην άλλη με σημαντική περιουσία. Το παραμύθι
λοιπόν για τις μυστικές υπηρεσίες που βρίσκονται πίσω από τη 17Ν είναι, εκτός των άλλων,
ένα ισχυρό δεκανίκι σ' αυτή την επιχείρηση καθαγιασμού, που δυστυχώς όμως δεν περνάει
στον κόσμο.

Στεκόμαστε εσκεμμένα σ' αυτό το σημείο γιατί σύμφωνα με τη μυθολογία η εκτέλεση ήταν
σοβαρό λάθος μας, κι είχε δήθεν αρνητικά αποτελέσματα για τη 17Ν. Εξετάζοντας λοιπόν
σήμερα αυτή τη «λαθεμένη» ενέργεια, τι βλέπουμε; Από τη μια ολόκληρο τον πολιτικό και
δημοσιογραφικό κόσμο να έχει εξαπολύσει αυτή την τεραστίων διαστάσεων επιχείρηση
καθαγιασμού του Μπακογιάννη κι απ' την άλλη μόνο την 17Ν να έχει διαφορετική θέση γι'
αυτόν, την οποία μάλιστα το καθεστώς απαγορεύει να την δημοσιοποιήσει.

Και παρ' όλα αυτά δύο χρόνια μετά αποκαλύπτεται, με την ευκαιρία της συζήτησης της
πρότασης ανέγερσης αδριάντα στη μνήμη Μπακογιάννη στο δημοτικό συμβούλιο
Καρπενησίου ότι ο ντόπιος πληθυσμός είναι τελείως διχασμένος. Τουλάχιστον ο μισός
πληθυσμός δεν θέλει τον αδριάντα ενώ σημαντικό τμήμα του δηλώνει καθαρά: ν'
αφήσουμε την ιστορία να κρίνει τον Μπακογιάννη. Κι αυτό ενώ όλα τα κόμματα ΝΔ,
ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός, ΚΚΕ, υλοποιώντας την πάρα πάνω συμφωνία, έχουν ρίξει την γραμμή
στους συμβούλους που ελέγχουν να μην δημιουργήσουν προβλήματα και να ψηφίσουν
υπέρ της ανέγερσης του αδριάντα.

Παράλληλα έχουμε σημαντικές αυθόρμητες αντιδράσεις οπουδήποτε τα δημοτικά

συμβούλια αποφάσισαν τη μετονομασία οδών στη μνήμη Μπακογιάννη που φτάνουν μέχρι
και τη βίαιη αφαίρεση των πινακίδων και την αποτυχημένη έκδοση γραμματοσήμων. Η
κυβέρνηση αναγκάστηκε να τα αποσύρει μπροστά στη γενική χλεύη (γιατί τα
γραμματόσημα δεν κολάνε; γιατί ο κόσμος τα φτύνει από μπρος).

Συμπέρασμα: η συντριπτική πλειοψηφία του λαϊκού κόσμου, του κόσμου που μας
ενδιαφέρει και στον οποίο απευθυνόμαστε ακολουθεί τη δική μας γραμμή σε σχέση με το
τι ήταν ο Μπακογιάννης και όχι τη γραμμή του Αγίου Μπακογιάννη των κομμάτων και του
τύπου.

ΠΩΣ Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ΣΤΟ ΒΡΑΧΟ ΤΩΝ ΝΟΜΙΜΩΝ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΩΝ
ΑΓΩΝΩΝ
Στην προπαγανδιστική επίθεση του καθεστώτος εναντίον μας μπήκε και ο κύριος Ράπτης ο
οποίος πρέπει να θεωρείται απ' τους χαφιέδες ότι πολυτιμότερο υπάρχει στην
«επαναστατική» πιάτσα. Επειδή προβλέπουμε νέες χονδροειδείς διαστρεβλώσεις των όσων
λέμε, σπεύδουμε να δηλώσουμε ότι δεν τον βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι με τους δύο
προηγούμενους κυρίους. Κι αυτό παρ' ότι οι μέθοδες του είναι τουλάχιστον περίεργες κι
έχουν πολύ λίγη σχέση με την τιμιότητα και την μπέσα: μας απευθύνει διάφορες
κατηγορίες από τα ΜΜΕ, ενώ γνωρίζει ότι το καθεστώς μας έχει φιμώσει κι ενώ επιμένει να
αγνοεί τις κριτικές που του απευθύναμε.

Σε πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση ο κ. Ράπτης μας έκανε την εξής κριτική: μ' όλη αυτή
την ένοπλη δραστηριότητα σας εδώ και δεκαεπτά χρόνια δεν πετύχατε απολύτως τίποτε για
τους εργαζόμενους για τους οποίους λέτε ότι αγωνίζεσθε. Η κατηγορία αυτή είναι
εσκεμμένα διατυπωμένη έτσι ώστε να υποβάλεται στον ακροατή η ιδέα της αποτυχίας της
δραστηριότητας της 17Ν από το γεγονός της ανυπαρξίας νέων μερικών κατακτήσεων των
εργαζομένων, Ο κ. Ράπτης όμως σαν πρώην επαναστάτης μαρξιστής γνωρίζει πολύ καλά —
εκτός πια κι αν έχει ολοκληρωτικά εγκαταλείψει τον μαρξισμό, οπότε ας μας το πει να
ξέρουμε με ποιον μιλάμε— ότι σε μια ταξική κοινωνία οι πολιτικές οργανώσεις των τάξεων
χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, παρά την ύπαρξη σήμερα ορισμένων διαταξικών
οργανώσεων όπως των οικολογικών, φεμινιστικών και άλλων.

Αυτές που αγωνίζονται νόμιμα για επί μέρους συμφέροντα μιας ή περισσοτέρων τάξεων
μέσα στα πλαίσια του συστήματος όπως είναι κυρίως τα συνδικάτα, άλλες νόμιμες
οργανώσεις αλλά και τα ρεφορμιστικά κόμματα. Και τις πολιτικές οργανώσεις που
αγωνίζονται για τα γενικότερα συμφέροντα της ή των τάξεων και αγωνίζονται για την
ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος αφού δεν το αποδέχονται, όπως ήταν τα παλιά
Κομμουνιστικά Κόμματα, οι περισσότερες οργανώσεις της άκρας αριστεράς, οι
επαναστάτες αναρχικοί όπως ο Τσουτσουβής και τέλος σήμερα η 17Ν.

Κατά συνέπεια το αν η 17Ν πέτυχε κάτι ή όχι πρέπει να εξεταστεί σ' ένα άλλο επίπεδο κι όχι
σ' αυτό των επί μέρους κατακτήσεων. Κι αυτό παρ' ότι η 17Ν αναγνωρίζει ρητά τη σημασία
και τη χρησιμότητα των επί μέρους νόμιμων διεκδικητικών αγώνων, αγώνων στους οποίους
τίποτε δεν μας εμποδίζει να συμμετέχουμε ατομικά, όχι όμως σαν 17Ν. Πριν όμως
απαντήσουμε στο πάρα πάνω σημείο πρέπει να πούμε δυο λόγια για το παραπλήσιο
ζήτημα αυτών των νόμιμων αγώνων τη στιγμή μάλιστα που και ορισμένοι άλλοι συμμέτοχοι
στην προπαγανδιστική εκστρατεία μας λένε κλείνοντας τα μάτια μπρος σ' όσα γίνονται
σήμερα στην Ελλάδα και στη Δύση: σήμερα οι αγώνες δεν γίνονται με τη βία, αλλά νέα
κοινωνικά δικαιώματα κατακτούνται με νόμιμους ειρηνικούς αγώνες.

Μια τέτια άποψη περί της αποτελεσματικότητας των νόμιμων ειρηνικών αγώνων μπορεί
νάχε κάποιο νόημα στη δεκαετία του 60 τόσο εδώ όσο κι έξω. Το να υποστηρίζεις όμως κάτι
τέτοιο σήμερα στην Ελλάδα αλλά και στις άλλες δυτικές χώρες, όπου η νεοφιλελεύθερη
λαίλαπα σαρώνει τα πάντα, χωρίς κανένας απολύτως νόμιμος κι ειρηνικός αγώνας να
μπορεί να της βάλει φραγμό, μόνο ακράτητα γέλια μπορεί να προκαλέσει.
Όπου σήμερα στην Ελλάδα όχι μόνο καινούργια κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις δεν
έχουμε σαν αποτέλεσμα κάποιων νόμιμων κι ειρηνικών αγώνων. Άλλα μια πρωτοφανή
επίθεση μη συγκυριακής φύσης ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τις κοινωνικές υπηρεσίες
του παλιού Κράτους-Πρόνοιας και ενάντια στη δημόσια περιουσία του κοινωνικού συνόλου
(Υγεία, Παιδεία, Κοινωνικές Ασφαλίσεις, συντάξεις, επιχορηγήσεις κοινωνικού
περιεχομένου, ιδιωτικοποιήσεις-ξεπούλημα κλπ.).

Μια όχι μόνο ποσοτική, ουσιαστική κατάργηση των κλασικών δικαιωμάτων, ατομικών,
πολιτικών, θεσμικών, κοινωνικών, εργασιακών, δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με
σκληρούς και πολύχρονους αγώνες και ποταμούς αίματος. Αλλά μια καθαρά ποιοτική
ανατροπή του παλιού καπιταλιστικού κράτους, μια θεσμική καπιταλιστική αναδιάρθρωση
που ισοδυναμεί με ανοιχτή παλινόρθωση-αντεπανάσταση.

Μια μεσαιωνικού τύπου οπισθοχώρηση με μια πορεία — όπως το δείχνουν οι εξελίξεις στις
άλλες δυτικές χώρες — προς μια πρωτοκαπιταλιστική κοινωνία με φαλκιδευμένα τα
δικαιώματα του μεταπολεμικού κράτους. Κι αυτή η οπισθοχώρηση συντελείται χωρίς
κανένας απολύτως ειρηνικός και νόμιμος αγώνας να μπορεί να την εμποδίσει.

Αυτή η αποτυχία είναι αυταπόδεικτη ακόμη και στα οικολογικά ζητήματα. Σε μια χώρα με
ιδιαίτερα οξυμμένα περιβαλλοντολογικά προβλήματα και μόνο το ζήτημα του νέφους
αρκεί. Με παρούσες δεκάδες οικολογικές οργανώσεις όχι μόνο δεν έχουμε την παραμικρή
βελτίωση αλλά συνεχή επιδείνωση. Το νέφος έχει γίνει θεσμός. Εξακολουθεί αδιάκοπα να
δολοφονεί, να καταστρέφει την υγεία των κατοίκων του λεκανοπεδίου χωρίς να υπάρχει η
παραμικρή νίκη, έστω η πιο περιορισμένη στο νόμιμο και ειρηνικό αγώνα εναντίον του.

Τέλος η αποτυχία είναι έκδηλη και στις δυτικές χώρες όπου αυτή η θεσμική αναδιάρθρωση-
παλινόρθωση περνάει απρόσκοπτα ενώ συνοδεύεται κι από τη ραγδαία ανάπτυξη του
λεπενισμού, του νεοναζισμού, του νεοφασισμού και των ακροδεξιών ιδεολογικών
ρευμάτων, χωρίς βέβαια όλα αυτά να οφείλονται στην «τρομοκρατία». Παράλληλα αντί
νάχουμε νέες κατακτήσεις στο επίπεδο των διαταξικών κινημάτων, έχουμε σοβαρές και
μόνιμες απειλές για μια σειρά απ' αυτές, όπως π.χ. για το δικαίωμα των γυναικών στην
άμβλωση που κατακτήθηκε από το φεμινιστικό κίνημα πριν από τουλάχιστον μια δεκαετία.

Η αποτυχία αυτή και το αδιέξοδο των νόμιμων κι ειρηνικών αγώνων σε συνδυασμό με τη

μόνιμη και γενικότερη κρίση και τη θεσμική καπιταλιστική οπισθοδρόμηση-παλινόρθωση
δεν μας αφήνει καμιά αμφιβολία ότι η ένοπλη επαναστατική πάλη στις δυτικές χώρες,
παρά τα σκληρά πλήγματα που δέχτηκε, θ' αναπτυχθεί και πάλι όπως το δείχνουν οι
πρώτες αναλαμπές. Όλ' αυτά είναι οι τροφοδότες του αντάρτικου.

17Ν, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ

Ερχόμαστε τώρα στον κ. Ράπτη. Δυστυχώς γι' αυτόν τον διαψεύδει το ίδιο το καθεστώς με
την πληθώρα των αποκαλυπτικών ενεργειών του εναντίον μας. Αν η 17Ν δεν είχε πετύχει
τίποτε κι ήταν ανύπαρκτη πολιτικά, το καθεστώς δεν θα κατάφευγε στην απαγόρευση της
δημοσίευσης των απόψεων της. Απλούστατα γιατί κανείς δεν θα τις διάβαζε, κανένα
μήνυμα δεν θα πέρναγε πουθενά. Η απαγόρευση της δημοσίευσης σημαίνει ομολογία ότι
σημαντικά τμήματα του κόσμου της εργασίας θεωρεί αξιόπιστο το λόγο της. Ότι γι' αυτά ο
λόγος της περιβάλλεται από κάποιο «κύρος». Άρα ότι αναγνωρίζουν στη 17Ν μια πολιτική
δύναμη που αγωνίζεται για τα συμφέροντα τους, δύναμη όχι μόνο υπαρκτή αλλά και
αρκετά σημαντική.

Καμιά Βουλή και πουθενά στον κόσμο δεν διεξάγει συζήτηση «προ ημερησίας διατάξεως»
αφιερωμένη σε μια πολιτική δύναμη ανύπαρκτη, συζήτηση την οποία μάλιστα η κυβέρνηση
φροντίζει ν' αναμεταδώσει τηλεοπτικά σ' όλη την Ελλάδα. Γιατί το μήνυμα που περνάει
ακόμη και στον τελευταίο Έλληνα, στο τελευταίο χωριό, που όντας τελείως απληροφόρητος
περί τα «τρομοκρατικά» παρακολουθεί την συζήτηση και όλους τους πολιτικούς αρχηγούς
να βάλλουν αδιάκοπα κατά της «τρομοκρατίας» και της 17Ν, είναι ολοκάθαρο: Αυτή η
«τρομοκρατία» είναι πράγματι επικίνδυνη για το καθεστώς και η 17Ν είναι αυθεντική,
αντικαθεστωτική, επαναστατική δύναμη.

Αυτά όλα ο κ. Ρ. τα γνωρίζει καλύτερα από μας. Όπως γνωρίζει ότι η 17Ν πέτυχε εκεί που
απέτυχαν όλες οι παλιές οργανώσεις της άκρας αριστεράς. Πέτυχε με τη συνεπή δράση της
σ' όλα αυτά τα χρόνια να δημιουργήσει μια σημαντική παράνομη επαναστατική πολιτική
δύναμη, που μπορεί μεν νάναι απούσα από τη νόμιμη πολιτική ζωή, είναι όμως παρούσα
στην πραγματική πολιτική σκηνή, αφού αναγνωρίζεται σαν τέτια από σημαντικά τμήματα
των εργαζομένων. Επιτυχία της είναι και μόνο η ύπαρξη της, αφού αυτή σημαίνει
αμφισβήτηση του καθεστώτος σε όλες του τις εκφάνσεις. Ακόμη κι αν σήμερα φιμωθεί
ολοκληρωτικά, πράγμα στο οποίο το καθεστώς συναντάει ορισμένες δυσκολίες όπως θα
δούμε, η φωνή της και τα μηνύματα της περνάνε με μόνη τη δράση της.

Συνάμα σαν τέτια δύναμη ανεξέλεγκτη από το καθεστώς είναι μια υποθήκη για το μέλλον.
Σε μια ενδεχόμενη μελλοντική κρίση μεγάλων διαστάσεων, κρίση που τόσο η εξωτερική όσο
και η εσωτερική κατάσταση κάθε άλλο παρά αποκλείουν, θα μπορούσε να δημιουργήσει
σοβαρά προβλήματα στις μανούβρες των καθεστωτικών δυνάμεων για την παραπλάνηση
και χειραγώγηση των εργαζομένων, θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο και να τους καλέσει
να αγωνιστούν προς μια κατεύθυνση τελείως διαφορετική.

Τα πάρα πάνω γίνονται πιο καθαρά αν ρίξουμε μια σύντομη ματιά στο τι συνέβη μετά την
τελευταία μας απόπειρα ενάντια στον Παλαιοκρασσά. Η γνωστή εφημερίδα αρνήθηκε να
δημοσιεύσει την προκήρυξη μας όχι βέβαια για τους φαιδρούς λόγους που επικαλείται
αλλά γιατί γνώριζε ότι αν δημοσιεύονταν θ' ανατρέπονταν τελείως η εικόνα που
προσπάθησε να δημιουργήσει ολόκληρος ο τύπος, τις προηγούμενες μέρες. Γνώριζε ότι ο
κόσμος τη δίκη μας εκδοχή, στηριγμένη σε πλήθος στοιχείων, θα θεωρούσε αξιόπιστη.
Προσπάθησε λοιπόν να προλάβει κάτι τέτιο παραμορφώνοντας το κείμενο. Άρκεσε όμως
την επομένη μια μονόστηλη καταγγελία μας για λογοκρισία της εφημερίδας, που στείλαμε
σε δύο άλλες εφημερίδες, για να δημοσιευτεί αλλά και να γίνει σχεδόν πρώτη είδηση στους
ραδιοφωνικούς σταθμούς, είδηση που περνούσε το μήνυμα μας, έστω και κουτσουρεμένο.
Αυτή η κατάσταση εκνευρίζει και παγιδεύει την εφημερίδα, που αναγκάζεται πια να
χρησιμοποιήσει πλαστό, γραμμένο από μπάτσο —όπως αποδείχτηκε σήμερα— έγγραφο,
σαν δήθεν πόρισμα νεκροψίας, εναντίον μιας οργάνωσης υποτίθεται ανύπαρκτης πολιτικά.

Παρ' όλο όμως που υπάρχουν δύο εισαγγελικές απαγορεύσεις δημοσίευσης και έχουν
παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη και οι δύο διευθυντές των εφημερίδων που δημοσίευσαν την
καταγγελία μας, το καθεστώς καταφεύγει σε νέα αστεία πρόφαση για να αποκρύψει τρίτη
προκήρυξη: είναι, λέει, πλαστή γιατί γράφτηκε με κομπιούτερ! (Ας σημειώσουμε ότι στην
Ιταλία η προκήρυξη διεκδίκησης της πρόσφατης βομβιστικής ενέργειας για την οποία
μιλήσαμε πιο πάνω, θεωρήθηκε γνήσια όχι βέβαια λόγω γραφομηχανής αλλά από το
περιεχόμενο της.) Περίληψη της όμως δημοσιεύεται στην εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα
και κυρίως δημοσιογράφοι του σταθμού ΩΧ FM θεωρώντας τη γνήσια τη διαβάζουν
ολόκληρη και τη σχολιάζουν σε δύο ωριαίες εκπομπές.

Σ' αυτές τις εκπομπές αποδεικνύεται ότι η 17Ν είχε δίκιο: Και το πόρισμα της νεκροψίας
που δημοσιεύτηκε από την εφημερίδα ήταν πλαστό και γραμμένο από μπάτσο και οι
συνθήκες θανάτου του άτυχου θ. Αξαρλιάν ήταν τελείως διαφορετικές απ' αυτές που
παρουσίασε ο τύπος. Συμπέρασμα: Ενώ υπάρχει σειρά εισαγγελικών απαγορεύσεων, ενώ ο
ίδιος ο Μητσοτάκης τηλεφώνησε προσωπικά στις εφημερίδες για να μην περάσει ούτε
γραμμή από τις προκηρύξεις, ενώ χρησιμοποιήθηκε η πρόφαση της «πλαστής»
προκήρυξης, το καθεστώς δεν είναι σε θέση να εμποδίσει αποτελεσματικά τη μετάδοση
των μηνυμάτων μιας οργάνωσης που υποτίθεται ότι είναι ανύπαρκτη πολιτικά και δεν έχει
πετύχει τίποτε.

Χωρίς να υποτιμά κανείς τις αλλαγές που έγιναν κυρίως την τελευταία δεκαετία στο
επίπεδο των παραγωγικών δυνάμεων με την αυτοματοποίηση, τη χρησιμοποίηση της
πληροφορικής και της ρομποτικής στην παραγωγική διαδικασία και τη διαφορετική
ποιότητα ειδικευμένης εργατικής δύναμης που αυτές απαιτούν είναι προφανές ότι αυτές οι
αλλαγές δεν οδηγούν στην εξαφάνιση του κλασικού προλεταριάτου όπως το δείχνουν τα
εκατομμύρια των τριτοκοσμικών μεταναστών στους οποίους κυρίως, αλλά όχι μόνο, έχει
ανατεθεί αυτός ο ρόλος στη Δύση.

Οτι οδηγούμαστε στη συνύπαρξη χοντρικά δυο κατηγοριών, μιας μικρής πολύ ειδικευμένης
μειοψηφίας και μιας πλειοψηφίας παλιού τύπου. Οι 14 δολοφονημένοι στην Πετρόλα του
γκάγκστερ Λάτση, όμως, και οι μουσουλμάνοι εργάτες θύματα «εργατικού ατυχήματος»
στα Ναυπηγεία και στα Διυλιστήρια δεν ήταν βέβαια ρομπότ. Η χιλιοαναγγελμένη λοιπόν
εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα υπέρβαση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας και
της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης δεν είναι ορατές στον ορίζοντα της Δύσης ούτε με το
ισχυρότερο τηλεσκόπιο.

Όσο λοιπόν υπάρχει καπιταλιστική εκμετάλλευση, και δυστυχώς θα υπάρχει ακόμη για μια
ιστορική περίοδο, θα υπάρχει πάντα ένα σημαντικότατο τμήμα της εργατικής τάξης που θ'
αναγνωρίζει το Μαρξισμό, όχι βέβαια το γνωστό απολιθωμένο, σαν το πιο πρόσφορο
θεωρητικό όργανο, για την ανάλυση της κοινωνίας και την ερμηνεία της θέσης του σ'
αυτήν, που θα εξακολουθεί να εμπνέεται από τα ιδεώδη του Σοσιαλισμού. Κι αυτό παρά το
γεγονός ότι εδώ και έναν αιώνα εκατομμύρια βιβλία και άρθρα υποτίθεται ότι έχουν
επανειλημμένα κονιορτοποιήσει και τους δυο.

Παράλληλα η κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» θέτει σήμερα

επιτακτικά σ' όλο αυτό τον κόσμο που εξακολουθεί ν' αναγνωρίζει την αναγκαιότητα της
πάλης για το Σοσιαλισμό ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα. Ας σημειώσουμε εδώ ότι η 17Ν,
όπως γνωρίζουν οι πάντες, από τα πρώτα της κιόλας βήματα, ποτέ δεν είχε σαν σημείο
αναφοράς αυτά τα καθεστώτα, ταχε χαρακτηρίσει σε ανύποπτο χρόνο μη σοσιαλιστικά.
Είχε δηλώσει επανειλημμένα ότι αγωνίζεται για ένα άλλο μοντέλο Σοσιαλισμού με
διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας και με αυτοδιαχείριση των εργαζομένων στις οικονομικές
μονάδες. Κι αυτά παρ' ότι αναγνώριζε ότι τα καθεστώτα αυτά δεν ήταν παρόμοια με τα
δυτικά κι είχαν στο ενεργητικό τους ορισμένες σημαντικές κατακτήσεις στον κοινωνικό
τομέα.

Οσο δεν δίνονται καθαρές απαντήσεις σ' αυτά τα ζητήματα η πορεία προς την πλήρη
χρεοκοπία θάναι σίγουρη και κανένα βήμα προς τα εμπρός δεν μπορεί να γίνει. Κι αυτά
καταρχή είναι: Ποιο ήταν το κοινωνικό περιεχόμενο, ποια ήταν η φύση αυτών των
καθεστώτων και κυρίως της ΕΣΣΔ πούταν και η μόνη που προήλθε από μια καθαρά
επαναστατική διαδικασία; Πότε η ΕΣΣΔ έπαψε νάναι σοσιαλιστική και γιατί; Στα τέλη της
δεκαετίας του '20, αρχές δεκαετίας '30 ή μεταπολεμικά; Ποια μέτρα και ποιου κοινωνικού
περιεχομένου καθορίζουν το σοσιαλιστικό χαρακτήρα του καθεστώτος;

Τα παλιά δυτικά ΚΚ είχαν σαν σημείο αναφοράς αυτά τα καθεστώτα. Η κατάρρευση τους
τάφησε όχι μόνο πολιτικοϊδεολογικά μετέωρα, αλλά και σε σχέση με τη στρατηγική και
τακτική τους. Οι τελευταίες πρέπει λοιπόν να επανακαθοριστούν μέσα από το πρίσμα
αυτής της αρνητικής εμπειρίας της τυφλής προσήλωσης στο λεγόμενο «σοσιαλιστικό
στρατόπεδο». Ξαναμπαίνουν λοιπόν επί τάπητος εξ αρχής και για όλους και με βάση την
αρνητική ιστορική εμπειρία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» μια σειρά ερωτήματα: Τι
σημαίνει σήμερα ν' αγωνίζεσαι για το Σοσιαλισμό, για ποιο Σοσιαλισμό, με τι κοινωνικό
περιεχόμενο, με ποια μέσα κοινοβουλευτικά ή όχι, ειρηνικά ή βίαια; Σ' αυτά κυρίως τα
ερωτήματα όσοι σήμερα δεν έχουν συνθηκολογήσει πολιτικό-ιδεολογικά μπροστά στη
λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού οφείλουν να δώσουν μια καθαρή απάντηση.
Τελειώνοντας θα πούμε δυο λόγια από μια άλλη σκοπιά. Ακούμε συχνά διάφορους να
επαναλαμβάνουν ανόητα τη φράση των ειδικών στην επικοινωνία ότι ζούμε σ' ένα
«παγκόσμιο χωριό» χωρίς ν' αντιλαμβάνονται ότι αυτή η εικόνα έχει και μια άλλη πλευρά
σκανδαλώδη, απάνθρωπη και σχιζοφρενή για τον κάτοικο της δυτικής γειτονιάς του.

— Όπου ενώ υποτίθεται ότι ζει στο βασίλειο· της αγοράς, μετά από κάθε νομισματική κρίση
όλες οι δυτικές κυβερνήσεις κατακεραυνώνουν τους κερδοσκόπους σαν υπεύθυνους του
ορισμού της αξίας των εθνικών νομισμάτων, ενώ αυτοί δεν είναι άλλοι από τις κεντρικές
τράπεζες και τις μεγάλες δυτικές τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες, δηλαδή η ίδια η οσία
αγορά.

— Όπου σ' αυτό το παγκόσμιο χωριό το 20% του πληθυσμού του που κατοικεί στη δυτική
γειτονιά καρπώνεται το 82,7% του εισοδήματος του (και παρά το γεγονός ότι οι θύλακες
των νεόπτω-γων και άνεργων του λεγόμενου τέταρτου κόσμου αναπτύσσονται κι εδώ
ραγδαία με φαινόμενα τύπου Άντζελες) ενώ το άλλο 60% του πληθυσμού του καρπώνεται
μόνο το 5,6% του εισοδήματος.

— Όπου στη νότια γειτονιά πεθαίνουν καθημερινά περίπου 40.000 παιδιά από την πείνα
και τις αρρώστιες και σημαντικός αριθμός λιμοκτονεί, ενώ στη δυτική γειτονιά είναι θεσμός
και καθημερινή πρακτική η καταστροφή εκατομμυρίων τόνων αγαθών διατροφής ενώ
παράλληλα αυτή προωθεί συστηματικά τη δραματική πτώση τιμών των ντόπιων αγροτικών
προϊόντων διατροφής του Νότου οδηγώντας στην καταστροφή της ντόπιας παραγωγής του

— Όπου ο δυτικός πρόπερσι εξολόθρευσε 300.000 κυρίως αμάχους σ' ένα μήνα στη
γειτονιά του Κόλπου και κατέστρεψε μια Οικονομία για να μπορεί να συνεχίζει τον
υπερκαταναλωτισμό του με το φτηνό πετρέλαιο σ' έναν πόλεμο προάγγελο ανάλογων
μελλοντικών σαν συνέπεια της παραπάνω συντριπτικής ανισότητας Βορρά-Νότου.

— Όπου η Δύση συνεχίζει αμέριμνη την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, φυσικών

πόρων, του περιβάλλοντος και την αλόγιστη σπατάλη ενεργειακών πόρων με σοβαρές
συνέπειες ακόμη και στις κλιματολογικές συνθήκες κι ενώ η οποιαδήποτε επέκταση του
δυτικού τρόπου ζωής έστω και κατ' ελάχιστο στις άλλες γειτονίες θάβαζε σε σοβαρό
κίνδυνο την ίδια τη φυσική ύπαρξη ολόκληρου του πλανήτη και του ανθρώπινου γένους.

— Όπου έχει εξοστρακιστεί κάθε ανθρώπινη και πολιτιστική αξία, κάθε αλληλεγγύη κι
αδελφότητα με τον άνθρωπο του Νότου αλλά και τον δικό του νεόπτωχο και άνεργο της
Δύσης. Σ' ένα τέτιο λοιπόν «παγκόσμιο χωριό» ας αναλογιστεί ο καθένας που βρίσκεται η
παραδοξολογία, η σχιζοφρένεια, και πού η λογική.

Επαναστατική Οργάνωση 17Ν

Αθήνα 17-11-92

Υ.Γ. ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Την Κυριακή όπως και τη Δευτέρα 19 Οκτώβρη, ο ιδιωτικός ραδιοφωνικός σταθμός «ΩΧ
FM» παρουσίασε σε δύο εκπομπές του, διάρκειας μιας ώρας η κάθε μια, αυτό το κείμενο-
καταγγελία μας. Γνωστοί δημοσιογράφοι το διάβασαν και το σχολίασαν. Ιδιαίτερη όμως
σημασία έχει το γεγονός, ότι ο ένας απ' αυτούς τους επώνυμους δημοσιογράφους υπήρξε
αυτόπτης μάρτυρας όλων όσων διαδραματίστηκαν στη γωνία Βουλής και Καραγεώργη Σερ-
βίας αμέσως μετά την επίθεση στις 14 Ιούλη.

Σύμφωνα λοιπόν με όσα δήλωσε, σ' αυτήν τη διπλή εκπομπή, ο δημοσιογράφος-αυτόπτης

μάρτυρας:

1) Οι αστυνομικοί εμπόδιζαν τον κόσμο να βοηθήσει και να μεταφέρει τον Αθ. Αξαρλιάν.

2) Το ασθενοφόρο ήρθε μετά από 25 λεπτά.

3) Ο άτυχος Αθανάσιος Αξαρλιάν ζούσε και μιλούσε μέχρι και τη στιγμή που ήρθε το
ασθενοφόρο, δηλαδή 25 λεπτά μετά τον τραυματισμό του.

4) Αιμορραγούσε από τραύματα που είχε στα πλευρά του. Ακόμη άλλος δημοσιογράφος
δήλωσε ότι: ρώτησε γιατρό ο οποίος του είπε ότι αν είχε αποκοπεί η αορτή, ο Αθ. Αξαρλιάν
θα είχε πεθάνει αμέσως, δηλαδή σε διάστημα δύο, τριών λεπτών. Κι ότι είναι αδύνατο να
προσδιορίσει η νεκροψία που γίνεται την επομένη (15 Ιούλη) το χρόνο θανάτου κατά
προσέγγιση λεπτού (16.10 της 14ης Ιούλη).

Τέλος και σημαντικότερο όλων, ο δημοσιογράφος αυτός τηλεφώνησε στον ιατροδικαστή

Νόνα, ο οποίος ομολόγησε αβίαστα, ότι το «πόρισμα» της νεκροψίας, που δημοσίευσε η
Ελευθεροτυπία, το έγραφε αστυνομικός.
Μετά από αυτόν τον καταπέλτη εναντίον της, η λαλίστατη Ελευθεροτυπία ετράπη σε
άτακτον φυγήν. Ξεσχίζοντας δεοντολογίες και άλλα ηχηρά, δεν έγραψε λέξη για αυτές τις
δύο συντριπτικές εναντίον της εκπομπές, όντας πια σε δεινή θέση.

Μετά την ομολογία-κόλαφο εναντίον της του ιατροδικαστή Νονά, ή θα πρέπει να

«εξηγήσει» γιατί εξαπάτησε τους αναγνώστες της, παρουσιάζοντας ένα κουρελόχαρτα
γραμμένο από αστυνομικό σαν «πόρισμα» της νεκροψίας ή θα πρέπει να σιωπήσει.

Σιωπώντας όμως ομολογεί, ότι δεν μπορεί να απαντήσει, δηλαδή και πάλι ομολογεί
έμμεσα, ότι πράγματι εξαπάτησε τον κόσμο, με σκοπό να αποσιωπήσει τις κύριες ευθύνες
της Μητσοτακικής Αστυνομίας για το θάνατο του τραγικού Θάνου Αξαρλιάν.

Επαναστατική Οργάνωση 17Ν

Αθήνα 22-10-92