De Kustlijn: 68 Tramhaltes aan de Belgische Kust

De bedoeling was foto’s te nemen de hele lengte van de Belgische kust, en om de kusttram als vervoermiddel te
gebruiken. Ik heb dit project om vele redenen gekozen, maar er zijn er twee die opvallen.

Ik heb altijd een sterke band gehad met

kustplaatsen. Ik ben geboren in het Noord-
Ierse kuststadje Bangor en heb daar de
vormende jaren van mijn leven
doorgebracht. Er zijn dus veel herinneringen
en een sterke gevoel van nostalgie.

Mijn eerste bezoek aan continentaal Europa was als jonge tiener op schoolreis naar Blankenberge, georganiseerd
door onze leraar Frans. Ik was echt onder de
indruk – de zon en de blauwe lucht, het
gouden zand zover het oog reikte, de pier die
zich uitstrekt in de zee, de ‘stijlvolle’
restaurants, cafés en appartementsgebouwen
langs de dijk, vakantiegangers die zich
vermaakten zonder enige remming. Volgens
Meneer Redhead waren de mensen van
Blankenberge Franstalig, hoewel hij zei dat ze
thuis een lokaal dialect spraken, Vlaams
genoemd.
In ieder geval kregen we te horen dat we ons
Frans moesten oefenen met de lokale
bevolking. Het was een geweldige reis en mijn voorliefde voor Blankenberge is nooit minder geworden.
Ik ben altijd beïnvloed geweest door
fotografen die ‘the American Road
Trip’ hebben ondernomen – het is
een genre binnen de fotografie
geworden. Tijdens de lockdown heb
ik David Campany's "The Open
Road: Photography and the
American Road Trip" herlezen en
mezelf opnieuw vertrouwd gemaakt
met het werk van Henri Cartier-
Bresson, Robert Frank, William
Eggleston, Joel Meyerowitz,
Stephen Shore, Joel Sternfeld en
Alec Soth, en anderen die reisden
met de auto door de Vereinigde
Staten en namen foto’s van hun kijk
op Amerika.

Ik dacht na over wat België te bieden

heeft – mijn antwoord was – de langste
tramlijn ter wereld: de Kusttram van
De Panne naar Knokke, 67 km lang
met 68 haltes langs de route.

Dacht ik, misschien is het mogelijk een

boek met 68 foto's te maken – telkens een foto op elke van de 68 plaatsen waar de tram stopt.
Voor alle duidelijkheid, een ‘tramtrip’ hoeft niet te gaan over tramstations, tramhaltes, passagiers in tramramen,
tramrails die zich uitstrekken tot aan de horizon, net zoals een roadtrip niet noodzakelijk gaat over auto's, de
openbare weg, drive-ins en benzinestations. Tram- of autohaltes zijn slechts afstapplaatsen langs de route om de
directe omgeving fotografisch te verkennen.
Zijn stijl is anders, maar ik hou van de benadering van Harry Gruyaert:
"Als ik ergens aankom, werk ik altijd heel intuïtief. Ik wil verdwalen; ik wil verrast worden. Ik wil openstaan voor
ontmoetingen ..."
“Mijn foto's zijn absoluut niet geënsceneerd. Ik vang wat ik zie. Ik ben erg blij als dingen perfect op hun plaats
vallen.”
“Ik heb nooit een plan. Ik weet nooit wat ik ga doen als ik foto's ga maken. Ik volg gewoon mijn instinct.”

Dat is ook een goede samenvatting van mijn aanpak.

Kortom, ik volg het aforisme van de Ierse toneelschrijver, Samuel Beckett “Dans eerst, denk later.”
Ik ben nooit een documentaire fotograaf geweest die probeerde echte gebeurtenissen en plaatsen te registreren; maar
in een project dat aan bepaalde plaatsen is gebonden, zal het werk onvermijdelijk de Belgische cultuur en
samenleving weerspiegelen. Het onderzoek zal duidelijk iets zeggen over de Belgische kust, want dat is de setting
voor de beelden, maar het moment zal altijd belangrijker zijn dan de plaats. Ik zou geen vooraf bepaald plan hebben,
niet bezig zijn met objectiviteit of het weergeven van de realiteit, geen verhaallijn. De beelden zeggen misschien iets
over de levenservaring aan de kust, maar het doel is om de verbeelding te stimuleren, emoties op te wekken, de
zintuigen te prikkelen en te hopen dat de kijkers hun eigen betekenis vinden in de beelden die je maakt, dat de
beelden hen iets te vertellen hebben over het leven dat we leven. Ik pas het citaat van Christian Boltanski graag toe
op mijn fotografie: "Kunst maken gaat niet over het vertellen van de waarheid maar de waarheid te laten voelen." Op
deze persoonlijke fotografische reis neem ik vertekende foto’s van fragmenten van ‘het levenaa de kust’ die mij
aanspreken en die misschien op een of andere manier de beschouwer raken.