Jack Vance - en Son Kale

EN
SON KALE

Jack Vance
Çeviren: Ferhan Ertürk

JACK VANCE

1916'da doğ du. Kaliforniya Universitesi'nde maden mü hendisliğ i, izik ve gazetecilik okudu,
ancak bunlardan hiçbirinden derece almadan ü niversiteyi terk etti. Ilk ö ykü sü 1945'te
yayınlandı, ilk kitabı The Dying Earth ("Olen Dü nya") 1950'de yayınlandı. Vance bunu izleyen
yıllarda bü tü nlü klü romanlardan ziyade novella'lar ya da bir tema etrafında bir araya getirilen
ö ykü dizileri yazmayı tercih etti. 1952'de yayınladığ ı Big Planet ("Bü yü k Gezegen") ile
bilimkurgu dü nyasındaki yerini sağ lamlaştırdı. Ilk roman boyutlarındaki çalışması olan To
Live Forever ("Sonsuza Dek Yaşamak") 1956'da piyasaya çıktı. Ilk Hugo ö dü lü nü ise The
Dragon Masters ("Ejderha Efendileri") ile 1963'te alan Vance, En Son Kale ile 1967'de hem
Hugo, hem de Nebula ö dü llerini kazanmıştır. Vance'in diğ er ü nlü çalışmaları 1964'ten 1981'e
kadar uzanan "Demon Princes" ("Şeytan Prensler") ve 1968'den 1983'e kadar uzanan "Planet
of Adventure" ("Macera Gezegeni") dizileridir. Vance'in birçok çalışması bilimkurgu ile fantezi
türlerinin özel bir karışımını temsil eder.

Birinci Bölüm
1
Fırtınalı bir yaz gü nü nü n geç saatlerine doğ ru, gü neş yoğ un, siyah yağ mur bulutları
arasından çıktığ ında, Janeil Kalesi tamamen zapt edildi ve içindekiler ö ldü rü ldü . En son ana
doğ ru, kaledeki klanların içindeki hizipler, Kader'le en uygun yü zleşme şeklinin ne olduğ unu
tartışmaya başladılar... Bu ü nlü ve değ erli baylar, bü tü n bu ö nemsiz durumu umursamamayı
seçtiler! Her zamankinden ne biraz az, ne de biraz fazla titizlik gö stererek, normal
yaşantılarına devam ettiler. Umitsizlikten çılgına dö nmü ş birkaç genç, silahları kapıp son
saldırıya karşı koymaya hazırlandılar. Diğ erleri, bü tü n nü fusun yaklaşık dö rtte biri, insan
ırkının gü nahlarını -nerdeyse mutlulukla- ö demeye hazır, uysalca bekliyordu. En sonunda,
ö lü m hepsini aynı şekilde buldu, hepsi de bu zorunlu, korkunç gidişatın kaldırabileceğ i kadar
kendi ö lü mlerinden zevk aldılar. Gururla oturup, gü zel kitaplarının sayfalarını çevirdiler,
yü zyıllık bir esansın ö zelliklerini tartıştılar ya da en gö zde Feynlerini okşadılar ve etrafta
olanlarla ilgilenmeye tenezzü l bile etmeden ö ldü ler. Zıvanadan çıkanlar, aklı mantığ ı bir yana
bırakıp, Janeil surlarındaki mazgalların ü zerinde bir karaltı gibi duran çamurlu yamaçtan
yukarı doğ ru saldırdılar. Çoğ u, kayan toprak ve molozların altına gö mü ldü , ama birkaçı yukarı
ulaştı ve yarı canlı kas-arabaları tarafından ezilene ya da vuruluncaya kadar kesip biçtiler.
Tö vbekâ rlar klasik son nefes pozisyonundaydılar: diz çö kmü ş, başları eğ ik. Meklerin birer
sembol, insan gü nahlarının da gerçek olduğ u bir sü recin sonucunda ö ldü klerine inandılar
bö ylece. En sonunda hepsi ö ldü : baylar, bayanlar, pavyonlardaki Feynler, ahırlardaki Kö ylü ler.
Janeil'de yaşayanların içinde sağ kalanlar sadece hantal, beceriksiz, kısık sesli, iman ve
gururdan nasibini almamış, kalenin itibarından çok kendi postlarını deldirmemekle ilgilenen
Kuşlardı. Mekler surların ü stü ndeki mazgallardan aşağ ı yığ ınlarla gelmeye başlayınca, Kuşlar
kulü belerinden ayrıldılar ve tiz çığ lıklarla, hakaretler yağ dırarak doğ uya, Dü nya'da kalan son
kaleye, Hagedorn'a doğru kanat açtılar.
2
Janeil'in ö nü ndeki parkta gö zü kmü şlerdi. Surların ü zerinde Gü nbatımı Piyasası için salına
salına yü rü yen, balkonlara ve mazgallara tırmanan Janeil'li iki bin kadar bay ve bayan
aşağ ıdaki altın-kahverengi savaşçılara baktılar. Ruhi durumları karışıktı: Kayıtsızlıkla gü lme,
saygısızca aşağ ılama ve bunların altında yakan bir kuşku ve kara kehanet duygusu. Bunlar ü ç
basit koşulun ü rü nleriydi: Kendi mü kemmel zarafetteki medeniyetlerinin; Janeil'in
duvarlarının sağ ladığ ı gü venliğ in ve yardım isteyecekleri hiçbir yer olmaması, koşulları
değiştirmek için hiçbir çare bulamayacakları gerçeğinin.
Janeil'li Mekler isyana katılmak için kaleyi terk edeli çok olmuştu. Kalede kalanlar, bu isyanı
bastırma gü cü nü n gü lü nç bir karikatü rü nü oluşturan Feynler, Kö ylü ler ve Kuşlardı. O sırada
bö yle bir gü ce ihtiyaç yokmuş gibi gö rü nü yordu. Janeil zapt olunmaz sanılıyordu. Duvarları
altmış beş metre yü ksekliğ inde, gü mü ş-mavi çelik karışımı bir ağ içinde eritilmiş siyah
kayadandı. Kaleye gereken bü tü n enerjiyi gü neş pilleri sağ lıyordu; bu acil durumda,
karbondioksit ve su buharı bileşiminden yiyecek yapılabilirdi -Kö ylü ler, Kuşlar ve Feynler için
şurup da. Bö yle bir ihtiyaç hâ sıl olabileceğ i daha ö nce dü şü nü lmemişti. Janeil kendi kendine
yetebilen, gü venli bir kaleydi, ama makineler bozulduğ unda ortaya sorunlar çıkabilirdi ve
kalede onları tamir edebilecek bir tek Mek bile kalmamıştı.
Durum rahatsız edici olmasına rağ men, ü mitsiz sayılmazdı. Gü n boyunca canı isteyen baylar,
enerji tabancaları ve av tüfekleriyle mesafenin izin verdiği kadar çok Mek öldürdüler.
Hava karardıktan sonra Mekler, kas-arabaları ve buldozerleri ö ne çıkarıp Janeil ö nü nde bir
set yapmaya başladılar. Kale halkı, set on beş metre yü ksekliğ e erişip, toprak duvarlara doğ ru
dö kü lmeye başlayıncaya kadar durumu anlamsızca izledi. Bö ylece Meklerin korkunç amacı
ortaya çıktı. Umursamazlığ ın yerini felaket haberciliğ i aldı. Janeil'li bayların her biri en az bir
konuda bilim adamıydı. Bazıları matematik kuramlarıyla uğ raşırken, diğ erleri çeşitli fen
dallarında derin araştırmalar yapıyordu. Bunların bazıları, bedensel işler yapmak için seçilmiş
ö zel bir Kö ylü grubuyla enerji topunu çalışır duruma getirmeye çalıştı. Ne yazık ki, top iyi
durumda korunamamıştı. Çeşitli parçalarının paslandığ ı ya da zarar gö rdü ğ ü meydandaydı.
Dü şü nü ldü ğ ü nde bu parçaların ikinci kattaki Mek işliklerinden yenileriyle değ iştirilmeleri
gerekliydi; ama grupta ne Meklerin insan dışı kü ltü rü nü , ne de depolama sistemini bilen vardı.
Warrick Madency Arban, Kö ylü grubunun depoları aramasını teklif etti; ama bunların zihinsel
kapasitelerinin kısıtlı olması nedeniyle hiçbir şey yapılmadı ve enerji topunu eski haline
getirme planı suya düştü.
Janeil'in kibar insanları, etra larında bir krater tepesi gibi yü kseldikçe yü kselen yuvarlak
toprak yığ ınını bü yü k bir hayranlıkla izlediler. Yaz sonu yaklaşıyordu, fırtınalı bir gü nde,
toprak ve molozlar surlardaki mazgalların ü zerinden aşağ ıdaki avlu ve taraçalara dö kü lmeye
başladı: Janeil çok yakında gö mü lecek ve içindekilerle toprak altında kalıp boğ ulacaktı. Tam o
sırada, itibardan çok coşkuyu ö ne çıkaran bir grup patavatsız genç, silahları kapıp yamaçtan
yukarı saldırdı. Mekler ü stlerine taş, toprak boşalttı, ama bir avuç kadarı tepeye ulaşıp akıl
almaz bir çılgınlıkla savaşmaya başladı.
Çarpışma on beş dakika boyunca mü thiş bir şiddetle sü rdü ; toprak yağ mur ve kanla
sırılsıklam oldu. Gençler bir anlık bir zafer kazanarak yığ ının tepesini Meklerden temizlediler.
Eğ er en başta dö kü len taş ve molozların altında çok adam kaybetmemiş olsalardı, her şey
mü mkü ndü o an. Ama Mekler tekrar toplanıp saldırdılar. Gençler on kişi kaldılar, sonra altı,
dö rt, bir ve sonunda hiç kimse kalmadı. Mekler yamaçtan aşağ ı indiler, kale burçlarını ve
surlarını karınca sü rü sü gibi doldurdular. Ve acımasız bir çılgınlıkla içerdeki herkesi
ö ldü rdü ler. Yedi yü zyıldır yiğ it beylerle nazik bayanların mekâ nı olan Janeil, cansız ve çirkin
bir yıkıntıya dönüştü.
3
Bir mü zede sergilenen bir yaratığ a bakar gibi bakacak olursanız, bir Mek, Etamin'in bir
gezegeninin yerlisi olan, insana benzer bir yaratıktı. Sert, paslı-bronz renkli derisi
yağ lanmışçasına parlardı. Sırtından ve ensesinden çıkan dikenler altın gibi ışıldardı; ü zerleri
gerçekten de bakır-krom rengi bir zarla kaplıydı. Duyu organları kulağ ının arkasında bir kü me
halinde toplanmıştı; yü zü boğ um boğ um adaleliydi -aşağ ı koridorlarda aniden bir Mek'le
karşılaşmak genellikle insanı şoka uğ ratırdı. Bu yü ze bakmak çıplak bir insan beynine
bakmaktan hiç de farklı değ ildi. Omuz derisinin altındaki şurup keseleri yü zü nden artık
kullanılmayan ağ zı, yü zü nü n aşağ ısında şekilsiz bir yarık gibiydi; aslında çü rü mü ş bataklık
bitkileri ve kü çü k yaratıklardan besin ö zü mlemek için kullanılan sindirim organları da
dumura uğ ramıştı. Bir Mek genelde, iş ö nlü ğ ü ya da alet kemeri hariç elbise giymezdi ve gü n
ışığ ında paslı-bronz rengi derisi çok gü zel bir gö rü ntü verirdi. Işte Mek bö yle bir şeydi, aslında
bir insan kadar işe yarar bir yaratıktı -hatta belki de bir telsiz alıcı-vericisi ö zelliğ ine sahip
harika beyninden dolayı daha da ü stü ndü . Kalabalık halindeyken ise daha az kabiliyetli ve
daha sıradan görünüyordu: bir karafatmayla ikinci sınıf insanın bir melezi gibi.
Aralarında Morninglight'tan D. R. Jardine ve Tuang'dan Salonson gibi ü nlü ler de olan bazı
bilginler, Mekleri sakin, soğuk ve duygusuz varlıklar olarak kabul ediyorlardı.
Ama Hagedorn Kalesi'nden engin bilgili Claghorn'un iddiası farklıydı. Claghorn, Mek
duygularının insan duygularından farklı olduğ unu ve insanlar tarafından farklı anlaşıldığ ını
sö ylü yordu. Dikkatli bir araştırmadan sonra Claghorn, on ikinin ü zerinde farklı Mek duygusu
buldu.
Bu araştırmaya rağ men, Mek isyanı Claghorn, D. R, Jardine ve Salonson için de diğ er herkes
kadar bü yü k bir sü rpriz olarak gö rü ndü . "Neden?" diye soruyordu herkes. Nasıl oldu da bu
kadar uzun zamandır itaatkâr olan bir grup, bu kadar canice bir plan yapabildi?
En mantıki tahmin aynı zamanda en basitiydi: Mekler kö lelikten hoşlanmıyorlardı ve onları
doğ al ortamlarından çekip koparan Dü nyalılardan nefret ediyorlardı. Bu teoriye karşı çıkanlar
ise, insan olmayan bir organizmaya insan duyguları ve tavırları atfedildiğ ini, Meklerin onları
Etamin Dokuz'un koşullarından kurtaran baylara karşı şü kran duyguları beslemek için pek
çok nedenleri olduğ unu sö ylü yorlardı. Ilk gruptakiler ise buna "Bakın, siz de insan tavırları
atfediyorsunuz," diye cevap veriyordu. Rakiplerinin cevabı ise şuydu: "Kimse durumdan emin
olmadığına göre, bir fikir diğerinden daha saçma olamaz."

İkinci Bölüm

1
Hagedorn Kalesi, gü neye bakan geniş bir vadiyi yukarıdan gö ren siyah bir diorite kayalığ ın
tepesindeydi. Janeil'den daha bü yü k ve heybetliydi. Hagedorn doksan metre yü ksekliğ inde,
bir mil uzunluğ unda bir duvarla çevriliydi. Surlar, kuleleri ve taretleriyle vadinin iki yü z
yetmiş metre yukarısındaydı; gö zetleme kuleleri ise çok daha yü kseklere çıkıyordu. Kayalığ ın
doğ u ve batı tara ları vadiye dimdik iniyordu. Kuzey ve gü ney yamaçlarında ö nemsiz kü çü k
basamaklar gibi setler vardı. Buralarda ü zü m, enginar, armut ve nar ekiliydi. Vadiden
kıvrılarak kayalığ a doğ ru yü kselen bir yol, bü yü k bir kapıdan geçip ana meydana varıyordu.
Meydanın karşısında, iki yanında yirmi sekiz ailenin Yü ksek Evleri sıralanan Bü yü k Salon
duruyordu.
Esas kale, şu anda meydanın bulunduğ u yerde, insanların Dü nya'ya dö nmesinden hemen
sonra inşa edilmişti. Onuncu Hagedorn, Kö ylü ler ve Meklerden oluşturduğ u çok bü yü k bir
gü çle yeni duvarları yaptırmış, sonra da eski kaleyi yıktırmıştı. Yirmi sekiz Evin tarihi bu
zamana, beş yüz yıl öncesine dayanıyordu.
HAGEDORN KLANLARI
Klanlar: Renkler - Aileler olarak sıralama:
Xanten: sarı; siyah benekli - Haude, Quay, Idelsea, Esledune, Salonson, Roseth
Beaudry: koyu mavi; beyaz benekli - Onwane, Zadig, Prine, Fer, Sesune Overwhele: gri, yeşil,
kırmızıgüllü - Claghorn, Abreu, Woss, Hinken, Zumbeld
Aure: kahverengi, siyah - Zadhouse, Fotergel, Marune, Baudune, Godalming, Lesmanic
Isseth: mor, koyu kırmızı- Mazeth, Floy, Luder-Hepman, Uegus, Kerrithew, Bethune
Kalenin bir numaralı bayı 'Hagedorn' diye bilinir ve hayat boyu seçilir.
Klan şefi aile büyükleri tarafından seçilir ve klanının ismini taşır. Mesela: 'Xanten,' 'Beaudry',
'Overwhele', 'Aure', 'Isseth' -bunlar hem klanların hem de klan şeflerinin ismidir.
Aile büyüğü ev halklarının başlarındakiler tarafından seçilir ve ailesinin ismini taşır. Mesela:
'Idelsea', 'Zadhouse', 'Bethune' ve 'Claghorn', bu adlar hem ailelerin, hem de aile büyüklerinin
adıdır.
Geri kalan bay ve bayanlar önce klanlarının, sonra ailelerinin adlarını, en sonunda da kendi
adlarını taşırlar. Mesela: Aure Zadhouse Ludwick; kısaltılmış hali: A. Z. Ludwick. Beaudry Fer
Darine; kısaltılmış hali: B. F. Darine.
Meydanın altında üç hizmet katı vardı: Ahırlar ve garaj en alttaydı. Bir üstünde Meklerin
yaşadığı meskenler ve Mek işlikleri vardı, en üst kat ise çeşitli ambarlar ve depolarla, fırın,
birahane, kuyumcu, gibi özel dükkânlarla doluydu.
Şimdiki, 26. Hagedorn, Overwhele'lerden bir Claghorn'du. Seçilmesi herkesi çok şaşırttı.
Çü nkü O. C. Charle bu mertebeye gelmeden ö nce, pek kayda değ er bir yö nü olmayan bir baydı.
Şıklığ ı, anlayışı ve bilgeliğ i sıradandı. Şimdiye kadar dikkat çekici bir ikir ortaya attığ ı
gö rü lmemişti. Vü cut oranları dü zgü ndü ; kısa, dik burunlu, çekik gri gö zlü , yumuşak kaşlı,
kemikli ve kö şeli bir yü zü vardı. Yü z ifadesi umursamazcasına dalgındı -onu çekiştirenler
"bö n" kelimesini kullanırlardı. Kalın sarı kaşlarını çatıp, gö zlerini ha ifçe kıstığ ında yü zü
hemen hırçın ve inatçı bir ifadeye bü rü nü rdü , ama genellikle O. C. Charle ya da Hagedorn
bunun farkında bile olmazdı.
Bu gö revin hiçbir resmi otoritesi olmasa da, her yere yayılan bir nü fuzu vardı ve Hagedorn
olan bayın ü slubu herkesi tek tek etkilerdi. Bu nedenden dolayı Hagedorn seçimi az
ö nemsenecek bir konu değ ildi. Yü zlerce ö zelliğ e dikkat edilmesi gerekiyordu ve bir adayın
geçmişte yaptığ ı bir beceriksizliğ in ya da dil sü rçmesinin utandırıcı bir açıklıkla tartışılması
çok sık rastlanan bir durumdu. Aday asla alenen kü semese de, arkadaşlıkların bozulması
kaçınılmaz oluyor, kuyruk acıları artıyor ve şö hretlere gö lge dü şü yordu. O. C. Charle'ın bu
mevkie yükselmesi, bu defaki seçimi yapma imtiyazına sahip olan Overwhele klanı içindeki iki
grubun birbirlerinin adaylarına şiddetle karşı çıkmaları yü zü nden, sonunda varılan bir
uzlaşma sonucu olmuştu.
O. C. Charle'ın seçilmesine neden olan beylerin ikisi de, ziyadesiyle saygı gö ren zatlar
olmakla birlikte, hayata farklı bakış tarzlarıyla birbirlerinden ayrılıyorlardı. Birincisi, Zumbeld
ailesinden yetenekli Bay Garr'dı. Hagedorn Kalesi'nin geleneksel yü ksek değ erleri için bir
ö rnekti Garr: dikkate değ er bir esans uzmanıydı; tam bir zarafetle giyinirdi ve karakteristik
Overwhele rozetinin açısı ne bir parça fazla olurdu ne de elbisesinde tek bir kırışık bulunurdu.
Neşeli bir aldırmazlıkla seçiciliğ i ve vakarı mü kemmel bir biçimde birleştirmişti.
Hazırcevaplığ ı çok zekice imalarla şimşek gibi çakar ve konuyu saptırırdı; coştuğ unda
esprileri çok iğ neleyiciydi. Bü tü n ö nemli edebi eserleri anında ezberden okuyabilirdi. Dokuz
telli lutta ü stattı. Bu yü zden de Antik Şö valye Pelerinleri Teşhiri'nde daima revaçtaydı.
Yarışılmayacak kadar geniş bilgili bir antika meraklısıydı. Eski Dü nya'nın bü tü n bü yü k
şehirlerinin yerlerini bilirdi. Eski çağ ların tarihi ü zerine saatlerce konuşabilirdi. Askeri
uzmanlığ ının Hagedorn'da eşi benzeri yoktu. Karşısına sadece Delora Kalesi'nden D. K.
Magdah çıkabilirdi ya da belki Tuang'lı Brusham. Hataları mı? Eksikleri mi? Birkaç tane
sayılabilir: Tö rensel ayrıntılara fazla dü şkü nlü ğ ü huysuzluk gibi gö rü lebilir. Saplantılı
inatçılığ ı da merhametsizlik gibi. O. Z. Garr asla kararsız ya da yavan bir kişi olarak
değ erlendirilemez ve kişisel cesareti de tartışılmazdı. Iki yıl ö nce, bir grup başıboş Gö çebe,
Lucene Vadisi'nde Kö ylü leri katledip, sığ ırları çalmaya kalkıştılar, hatta Isseth'li bir genç
subayın gö ğ sü ne bir ok atacak kadar da ileri gittiler. O. Z. Garr hemen Meklerden oluşan bir
intikam bö lü ğ ü kurarak bir dü zine kas-arabasına yü kledi ve Gö çebeleri takibe çıktı. Sonunda
Drene Nehri'nin yanındaki Worster Katedrali'nin yıkıntıları yakınında onlara yetişti. O. Z. Garr
çarpışma sırasında tam bir ö rnek tavır gö sterdi. Saldırıyı bir kas-arabasının ü stü ndeki
koltuktan yö netti. Yanında duran iki Mek kalkanlarıyla onu gelen oklardan koruyorlardı.
Çatışma Gö çebelerin hezimetiyle sona erdi. Arkalarında, yerde yatan yirmi yedi siyah pelerinli
zayıf ceset bırakarak kaçtılar. Buna karşılık sadece yirmi Mek hayatını kaybetti.
O. Z. Garr'ın seçimdeki rakibi Claghorn'du, Claghorn ailesinin başı. O. Z. Garr gibi Claghorn
için de, Hagedorn toplumunun yü ksek değ erleri doğ al şeylerdi. Claghorn bir bilgin olarak O. Z.
Garr'dan aşağ ı kalmamasına rağ men eli her şeye yatkın değ ildi. Belli başlı araştırma alanı
felsefeleri, dilbilgisi sistemleri ve toplumsal oluşumlarıyla Meklerdi. Claghorn'un konuşmaları
çok daha derin, ama daha az eğ lendiriciydi. Hem de O. Z. Garr'ınkiler kadar yaratıcı değ ildi.
Garr'ın tartışmalarının karakteristik ö zellikleri olan imaları ve sü slü ifadeleri nadiren kullanır;
sade bir konuşma tarzını tercih ederdi. Hiç Feyni yoktu. O. Z. Garr'ın birbiriyle uyumlu dö rt
Orü mcek Ipliğ i Key i, birer zevk mucizesiydi. Antik Şö valye Pelerini Teşhirlerinde, Garr'ın
gö sterisini gö lgede bırakacak bir şey nadiren çıkardı, iki adam arasındaki en ö nemli çelişki,
felse i gö rü şlerindeydi. O. Z. Garr, bir gelenekçiydi. Toplumun katı ikirlerini sorgusuz sualsiz,
başından sonuna savunan, coşkulu bir ö rnekti. Yü reğ inde ne şü phe, ne de suçluluk taşıyordu.
Iki binden fazla bay ve bayanın bü yü k bir zenginlik içinde yaşamasını sağ layan koşulları
değ iştirmeye hiç niyeti yoktu. Claghorn'un Kefaretçilikle hiçbir ilgisi olmamasına rağ men,
Hagedorn Kalesi'ndeki hayatın genel gidişatından hoşnut olmadığı biliniyordu ve o kadar ikna
edici tartışıyordu ki çoğ u kişi rahatsız oldukları bahanesiyle onu dinlemeyi reddediyordu.
Ama zamanla, açıklaması olanaksız bir endişe arttıkça arttı ve Claghorn'un bir yığ ın etkili
taraftarı oldu.
Oyların sayım zamanı geldiğ inde, ne O. Z. Garr, ne de Claghorn yeterli desteğ i toplayabildiler.
Sonunda bu makam en iyimser hesapları yapan kişilerin bile beklemediğ i bir baya bahşedildi:
Terbiyeli ve haysiyetli ama sığ ; saygılı ama aynı derecede neşesiz; dost canlısı ama tatsız bir
sonuca ulaşabilecek tartışmaları gö rmezden gelmeye eğ ilimli bir bay: O. C. Charle yeni
Hagedorn oldu.
Altı ay sonra, gü nü n ilk ışıklarından ö nceki karanlık saatlerde, Hagedorn Mekleri
barınaklarını boşalttılar ve yanlarına kas-arabaları, aletler, silahlar ve elektrik teçhizatlarını
alarak çekip gittiler. Diğ er sekiz kaledeki Meklerin hepsi de aynı zamanda, aynı şekilde
ayrıldıklarından, bu hareketin uzun zamandır planlandığı anlaşılıyordu.
Hagedorn Kalesi'ndeki ilk tepki, tıpkı diğ er kalelerde ki gibi olaya inanmamaktı. Ardından bu
duygu, yerini şokla karışık bir ö keye, daha sonra da -bu hareketin anlamı dü şü nü ldü ğ ü nde-
bir felaket haberciliği duygusuna bıraktı.
Yeni Hagedorn, klan şe leri ve Hagedorn'un seçtiğ i belirli tanınmış kişiler, bu konuyu
konuşmak ü zere resmi meclis toplantı salonunda buluştular. Kırmızı kadife bir ö rtü yle kaplı
bü yü k bir masanın çevresine oturdular: Hagedorn masanın başındaydı; Xanten ve Isseth
solunda; Overwhele, Aure ve Beaudry sağ ındaydı. Sonra diğ erleri geliyordu; bunların arasında
O. Z. Garr, I. K. Linus, çok yetenekli bir matematik teorisyeni olan A. G. Bernal ve Massila,
Burton-on-Trent, Zanesville, Eridu, Lü beck ve Palmyra gibi birçok antik şehrin yerini tespit
eden B. F. Ways vardı. Belirli aile bü yü kleri de meclisi doldurmuşlardı: Aure'den Boudune ve
Marune, Xanten'den Idelsea ve Roseth, Isseth'den Uegus, Overwhele'den Claghorn.
Hepsi oturup on dakikalık bir sü re boyunca zihinlerini dü zenlediler ve sessizce "entesyon"
tabir edilen ruhsal uyuşumu sağlamaya çalıştılar.
En sonunda Hagedorn konuştu: "Kale aniden Meklerden mahrum kaldı. Bunun mü mkü n
olduğ u kadar acilen halledilmesi gereken uygunsuz bir durum olduğ unu sö ylememe gerek bile
yok. Ben bu konuda hepimizin aynı fikri paylaştığından eminim."
Hagedorn masanın etrafına bakındı. Hepsi birden, işlemeli ildişi tabletlerini ileri uzatıp
onaylarını verdiler. Yalnızca Claghorn onlara katılmadı, ama ö te yandan tabletini dik olarak da
tutmadı; tableti dik tutmak muhalefet şerhi koyduğu anlamına gelecekti.
Dik, beyaz saçlı, yetmiş yaşına rağ men son derece yakışıklı bir bay olan Isseth, sert bir tonla
konuştu:
"Bence konuyu tartışmanın ya da geciktirmenin anlamı yok. Yapmamız gereken şey çok açık.
Kö ylü lerden oluşturulacak silahlı bir gü cü n çok zayıf kalacağ ını herkes biliyor. Bununla
beraber gene de onları toplamalı, sandalet ve elbise giydirip silahlandırmalıyız ki bize
gü venmezlik etmesinler. Sonra da bunları iyi bir ö nderin emrine vermeliyiz: ya O. Z. Garr'ın,
ya da Xanten'in. Kuşlar serserilerin yerlerini saptayabilirler; ondan sonra da izlerini takip
ederiz ve Kö ylü lere onlara sıkı bir ders vermelerini, sonra da geldikleri yoldan gerisin geri
evlerine getirmelerini emrederiz."
Bir klan şe i olmak için çok genç olan ve ateşliliğ iyle ü nlenen Xanten kafasını salladı. "Bu ikir
cazip, ama gerçekçi değ il. Onları ne kadar eğ itirsek eğ itelim Kö ylü ler Mekler karşısında
dayanamazlar."
Dediğ i açıkça doğ ruydu. Spica On kö kenli kü çü k insan biçimli yaratıklar olan Kö ylü ler
saldırgan bir hareket yapamayacak kadar yumuşak başlıydılar.
Masayı bü yü k bir sessizlik kapladı. Sonunda O. Z. Garr konuştu: "Kö pekler kas-arabalarımızı
çaldılar, yoksa gidip, namussuzları avlayıp, kırbaçlayarak geri getirecek kadar öfkeliyim."
"Aklımı kurcalayan bir şey var," dedi Hagedorn, "Şurup! Tabii ki taşıyabilecekleri kadarını
gö tü rdü ler. Peki ya şurupları tü kendiğ inde -o zaman ne olacak? Açlıktan ö lecekler mi? Onların
asıl besinlerine geri dö nmeleri imkâ nsız. Neydi o? Bataklık çamuru mu? Şey, Claghorn, siz bu
konunun uzmanısınız. Mekler tekrar çamur yemeye başlayabilirler mi?"
"Hayır," dedi Claghorn. "Yetişkinlerin sindirim organları dumura uğ radı. Ama yavru bir Mek
çamur yemeye başlarsa büyük ihtimalle hayatta kalır."
"Tam tahmin ettiğ im gibi." Hagedorn, herhangi bir yapıcı teklifte bulunamamasının
eksikliğ ini ö rtmek için birbirine kavuşturduğ u ellerine, sanki gelecek bir belaya işaret
edercesine, kaşlarını çatarak bakıyordu. Beaudry'lerin koyu mavileri içinde bir bay kapının
eşiğ inde belirdi, dimdik durdu, sağ kolunu yukarı kaldırdı ve ö yle bir reverans yaptı ki
parmakları yeri süpürdü.
Hagedorn ayağ a kalktı. "One çık B. F. Robard, ne haber getirdin?" Yeni gelenin reveransı bir
haber getirdiği anlamına geliyordu.
"Haber Halcyon'dan gelen bir telsiz mesajı. Mekler saldırdılar; binaları yıkıyorlar ve herkesi
öldürüyorlar. Telsiz bir dakika önce sustu."
Herkes birbirine dö ndü , bazıları ayağ a fırladı. "Oldü rü yorlar mı?" diye bö ğ ü rdü Claghorn.
"Eminim Halcyon artık yok oldu."
Claghorn boş gö zlerle etrafa bakıyordu. Diğ erleri korkunç haberi dehşet dolu seslerle
tartışıyorlardı.
Hagedorn bir kere daha mecliste sessizliğ i sağ ladı. "Bunun son derece aşırı bir durum
olduğ u açık -belki de bü tü n tarihimizdeki en vahim olay. Açıkça beyan ediyorum ki, ne
yapılması gerektiği konusunda bir önerim yok."
Overwhele, "Ya diğer kaleler?" diye sordu. "Emniyetteler mi?"
Hagedorn, B. F. Robard'a dö ndü . "Bü tü n diğ er kalelerle telsiz bağ lantısı kurup, durumlarını
sorar mısınız acaba?"
Xanten, "Diğ erleri de en az Halcyon kadar saldırıya açıklar," dedi. "Ozellikle Sea Island ve
Delora; Maraval da öyle."
Claghorn dalgınlığ ından sıyrıldı. "Benim ikrime gö re oralardaki bay ve bayanlar başkaldırı
bastırılana kadar Janeil'e ya da buraya sığınmayı düşünmeliler."
Masanın etrafındaki diğ erleri şaşkınlıkla ona baktılar. O. Z. Garr en yumuşak sesiyle sordu:
"Siz bu kalelerin kibar insanlarının, kabadayılık yapan bu başıbozuk, aşağ ılık yaratıklardan
aceleyle kaçıp bir yere sığınacaklarını gözünüzün önüne getirebiliyor musunuz?"
"Eğ er hayatta kalmak istiyorlarsa elbette," diye nazikçe cevapladı Claghorn. Claghorn, orta
yaşın sonlarına ulaşmış, kır saçlı, çok gü zel yeşil gö zlü , sağ lam bir denetim altında tuttuğ u
bü yü k bir içsel gü cü ortaya koyan tavırları olan, tıknaz ve kuvvetli bir baydı. "Kaçış, tanımı
gereğ i asalette bir azalmayı içerir," diye konuşmaya devam etti. "Eğ er O. Z. Garr, tü ymenin
kibar bir yolunu ö nerebiliyorsa, bunu ö ğ renmekten memnun olacağ ım; diğ er herkes de
benzer şekilde bunu ö nemseyecektir, çü nkü bu beceri, zamanı geldiğ inde hepimizin işine
yarayabilir."
Hagedorn daha O. Z. Garr cevaplayamadan araya girdi. "Bırakın da konuya dö nelim. Itiraf
ederim ki bü tü n bunlardan nasıl bir sonuç çıkacağ ını anlayamıyorum. Mekler katil olduklarını
gö sterdiler; nasıl olur da onları tekrar hizmetimize alabiliriz? Ancak almazsak, en ha if
ifadeyle, yeni bir teknisyen gü cü bulup eğ itene kadar işimiz çok zor olacak. Konunun bu
tarafını da düşünmeliyiz."
"Uzay gemileri," diye bağırdı Xanten. "Bir an önce onlara bir göz atmalıyız."
"Bu da ne demek?" diye sordu, kaya gibi sert suratlı bir bay olan Beaudry. "Onlara gö z
atmalıyız derken neyi kastediyorsun?"
"Onları gü venceye almalıyız. Başka ne olabilir ki? Onlar Ana Dü nyalarımızla bağ lantılarımız.
Bakım yapan Mekler bü yü k ihtimalle hangarları terk etmemişlerdir. Eğ er amaçları bizi yok
etmekse, uzay gemilerine girmemizi engellemek isteyeceklerdir."
"Kö ylü lerden oluşan bir birlikle gidip hangarları onların elinden almak ister misin?" diye
sordu O. Z. Garr biraz kibirli bir sesle. Xanten'le arasındaki rekabetin ve karşılıklı nefretin
uzun bir geçmişi vardı.
"Bu bizim tek umudumuz," dedi Xanten. "Ama Kö ylü lerden toplama askerlerle nasıl
savaşılabilinir ki? En iyisi hangarlara uçup keşif yapmak. Bu arada, siz ve askeri becerisi olan
diğerleri asker toplamakla ve Köylü milislerinin eğitimini denetlemekle uğraşırsınız."
"Bu hususta," diye belirtti O. Z. Garr, "hâ lihazırdaki mü zakerelerimizin neticesini
bekleyeceğ im. Eğ er durumun gidişatı o yö nde gelişirse, doğ al olarak maharetlerimizin
hepsini son haddine kadar kullanacağ ız. Eğ er kabiliyetleriniz ancak Meklerin faaliyetlerini
casus gibi uzaktan izlemeye yetiyorsa, öyle yapın."
Iki bay birbirlerine baktılar. Bir yıl ö nce dü şmanlıkları nerdeyse dü ello yapma raddesine
gelmişti. Xanten, boylu bosluydu, gergin ve hareketliydi. Doğ uştan bü yü k doğ al yetenekleri
vardı; fakat aynı ö lçü de, kusursuz bir zarafete sahip olmak için biraz fazla kalenderdi.
Gelenekselciler, onu "stros" buluyorlardı: çok ha ifçe boş vermiş ve titizliğ e fazla ö nem
vermeyen bir tavır. Xanten klan şefi olmak için iyi bir seçim değildi.
Xanten'in O. Z. Garr'a cevabı aşırı derecede kibardı. "Bu gö revi ü stlenmekten gurur duyarım.
Aceleye gerek olduğ u için, bü tü n ithamları gö ze alıp bir an ö nce gideceğ im. Umarım yarın
dö nü p ö ğ rendiklerimi size bildirebilirim." Ayağ a kalktı, Hagedorn'a dö nerek tü m Meclis
üyelerini de kapsayan bir selam verdi ve dışarı çıktı.
Xanten Esledune Binası'nın on ü çü ncü katındaki dairesine gitti: Dö rt odası, insanların
Dü nya'ya dö nmeden ö nce yerleşmiş bulundukları Altair Ana Gezegenlerinin tarihinde Beşinci
Hanedan diye bilinen devrin tarzında döşenmişti. Şu anki eşi Araminta, Onwane ailesinden bir
bayandı. Evde yoktu, kendine ait bir işle uğ raşmak için dışarı çıkmıştı herhalde. Bu durum
Xanten'e çok uygundu. Eğ er evde olsaydı, onu soru yağ muruna tuttuktan sonra Xanten'in
basit açıklamalarına inanmayacak, kırlarda gizli bir randevusu olduğ undan şü phelenecekti.
Gerçeğ i sö ylemek gerekirse Araminta'dan sıkılmıştı ve onun da aynı şeyleri hissettiğ ine
inanıyordu -ya da bulunduğ u yü ksek mevki, Araminta'ya parlak sosyal faaliyetlerde başı
çekmek için beklediğ i kadar fırsat vermemişti. Hiç çocukları olmamıştı. Araminta'nın bir
ö nceki bağ lantısından olan kızı onun ü zerine kayıtlıydı. Araminta'nın ikinci bir çocuğ u olursa
Xanten'in üzerine kaydolacaktı ve başka bir çocuğu olmasını engelleyecekti.
Xanten sarı meclis kıyafetini çıkardı. Genç bir Kö ylü nü n yardımıyla kenarları siyah işlemeli,
koyu sarı bir al pantolonu, siyah bir ceket ve siyah çizmeler giydi. Kafasına siyah deriden
yumuşak bir kasket geçirdi. Omzuna astığı çantada enerji silahı ve spiral bir bıçak vardı.
Dairesinden çıkıp asansö r çağ ırdı ve normal zamanlarda ona hizmet edecek bir Mek'in
bulunduğ u birinci kattaki cephaneliğ e gitti. Xanten bundan son derece tiksinmesine rağ men,
kendini zorlayarak bankonun arkasına geçti ve orayı burayı karıştırarak etrafı araştırdı.
Mekler spor tü feklerinin çoğ unu, saçma atıcıları ve bü yü k enerji silahlarının hepsini
götürmüşlerdi: Kötüye delalet eden bir durum, diye dü şü ndü Xanten. En sonunda askılı çelik bir
kamçı, silahı için yedek güç mermileri, iki ateş bombası ve yüksek güçlü bir dürbün buldu.
Asansö re geri dö ndü ve en ü st kata çıktı. Eğ er bozulursa, el altında tamir edebilecek Mek
olmadığ ından uzun bir tırmanış olacağ ını dü şü ndü kederle. Beaudry gibi gelenekselcilerin her
an patlayabilecek kızgınlıkları aklına geldi ve gü ldü ; gelecekte onları bekleyen hareketli gü nler
vardı!
Ust katta durdu. Surların ü zerindeki mazgalları geçip telsiz odasına doğ ru yollandı. Burada
her zaman, mesaj geldiğ inde uçlarına cihazlara bağ lı teller tutturulmuş, tü ylü kalemlerle yazan
ü ç Mek uzman bulunurdu; şimdi ise aletin ö nü nde yalnızca B. F. Robarth vardı; dü ğ melerle
şü pheyle oynuyordu ve beğ enmediğ i, onaylamadığ ı bir işi yaptığ ı için yü zü nde ekşi bir ifade
vardı.
"Yeni bir haber var mı?" diye sordu Xanten.
B. F. Robarth acı bir gü lü msemeyle, "Obü r uçtakilerin bu allahın belası arapsaçı gibi karışık
şeyi benden daha iyi anlamadıkları gö rü lü yor," dedi. "Ara sıra sesler duyuyorum. Galiba
Mekler Delora Kalesi'ne saldırıyorlar."
Xanten'in arkasından Claghorn odaya girdi. "Sö ylediğ ini doğ ru mu duydum? Delora Kalesi
elden gitti mi?"
"Şimdilik değ il Claghorn. Fakat nerdeyse gitmiş gibi. Delora'nın duvarları neredeyse
paramparça olacak."
"Hasta edici bir durum!" diye homurdandı Xanten. "Nasıl olur da bilinçli yaratıklar bö yle bir
kö tü lü k yapabilirler? Bu kadar yü zyıl geçmesine rağ men onlar hakkında ne kadar da az şey
biliyormuşuz!"
Konuşması bittiğ inde yaptığ ı patavatsızlığ ı fark etti; Claghorn, Mekleri incelemek için çok
uzun bir zaman harcamıştı.
"Bu çok şaşırtıcı bir şey değ il," dedi Claghorn kısaca. "Bö yle şeyler insanlık tarihinde binlerce
kez olmuştur." Claghorn'un aşağ ı tü rleri ilgilendiren bir olayda insan tarihini kullanarak
yorum yapmasına ha ifçe şaşırdı. Xanten sordu: "Sizin, Mek doğ asının bu kö tü cü l yanından hiç
haberiniz yok muydu?"
"Hayır. Asla. Kesinlikle hayır!"
Xanten Claghorn'un aşırı derecede hassas olduğ una dü şü ndü . Her şey dü şü nü ldü ğ ü nde bu
anlaşılabilirdi. Hagedorn seçiminde Claghorn'un ileri sü rdü ğ ü doktrin hiç de basit değ ildi.
Xanten ne bu doktrinin ne olduğ unu anlamıştı, ne de anlayabildiğ i kadarıyla hede lerini
onaylamıştı. Ama Mek ayaklanmasının Claghorn'un ayağ ını kaydırdığ ı açıkça gö rü nü yordu. Bu
da bü yü k olasılıkla, kendi gelenekselci doktrininin doğ rulandığ ını hisseden O. Z. Garr'a acı bir
tatmin duygusu sağlıyordu.
Claghorn kısaca, "Bu hayat tarzımız sonsuza kadar devam edemezdi," dedi. "Bu kadar uzun
sürmesi bile bir mucize."
"Belki de ö yle," dedi Xanten gerçekçi bir tavırla. "Eh, ne yapalım. Her şey değ işiyor. Kim bilir?
Belki de Kö ylü ler de yemeklerimizi zehirlemeyi planlıyorlardır... Benim gitmem gerekiyor."
Xanten ö nce Claghorn'a, sonra da B. F. Robarth'a reverans yaptı; Claghorn'un reveransına kısa
bir baş hareketiyle karşılık vermesi üzerine de odayı terk etti.
Sarmal merdivenlerden kü meslere çıktı. Burada Kuşlar kumar, itiş-kakış ve kibar bayların
asla akıl erdiremediğ i kuralları olan bir tü r satrançla meşgul olarak, karma karışık bir dü zende
yaşıyorlardı.
Hagedorn Kalesi yü z tane Kuş besliyordu. Onlara, Kuşların adam yerine koymadığ ı, başları
dertten bir tü rlü kurtulmayan bir grup Kö ylü bakıyordu. Kuşlar kırmızı, sarı ya da mavi renkli,
ileriye doğ ru uzanan uzun boyunlu, her şeye burunlarını sokan, cafca lı, herhangi bir eğ itim ya
da disiplinle başa çıkılamayacak derecede saygısız tabiatlı ve aşırı geveze yaratıklardı.
Xanten'i görünce koro halinde alaya başladılar: "Birisi yolculuk yapmak istiyor! Ne ağır şey!"
"Niye bu kendini beğenmiş iki ayaklı yaratıklar kendi kanatlarını kendileri çıkartmıyorlar?"
"Dostum, asla bir kuşa güvenme! Seni göklerde uçurur, sonra da bırakırız, mabadının üzerine
düşersin!"
"Kesin!" diye bağ ırdı Xanten. "Onemli bir iş için hızlı ve sessiz altı Kuşa ihtiyacım var.
İçinizde böyle bir görevi başarabilecek olan var mı?"
"Başarabilecek olan var mı diye soruyor!"
"A ros ros! Bir haftadır hiçbirimiz uçmamışken!"
"Sessiz mi? Biz sana sessiz neymiş gösteririz, sarı-siyah!"
"Iyi, gelin o zaman. Siz. Siz. Siz bilge bakışlı. Siz oradaki. Siz omuzları kalkık olan. Siz yeşil
ponponlu. Haydi sepete."
Seçilmiş olan Kuşlar, bir taraftan kü fredip alay ederken, Kö ylü lerin şurup keselerini
doldurmalarına izin verdiler, sonra da Xanten'in beklediğ i sepet koltuğ a doğ ru kanat çırptılar.
Xanten onlara "Vincenne'deki uzay istasyonuna," dedi. "Sessiz ve yüksekten uçun. Düşman her
tarafa yayılmış durumda. Uzay gemilerine zarar verilip verilmediğini öğrenmemiz gerekiyor."
"O zaman istasyona!" Her kuş koltuğ un ü zerindeki çatıya bağ lanmış uzun iplerden birini
yakalayıp sıkıca tuttu. Koltuk Xanten'in dişlerini zangırdatan bir şiddetle aniden yukarı fırladı.
Kuşlar yü kseklere doğ ru uçarlarken yü klerini dü şü rmemek için birbirlerine gü lü p
kü frediyorlardı. Fakat sonunda hepsi gö revine adapte olunca, otuz altı kanadın uyumlu çırp
ısıyla uçmaya başladılar! Gevezeliklerinin azalması Xanten'i rahatlattı. Saatte elli-altmış mil
süratle, sessizce güneye doğru uçtular.
Neredeyse akşam oluyordu. Birçok zafere, felakete yel değ işikliğ e uğ ramış tarihi alanlar,
uzun ve kara gö lgelerle sü slenmişti. Xanten aşağ ı baktığ ında, Dü nya ona insan ırkı bu toprağ ın
yerlisi olmasına ve ataları yedi yü z yıldır evlerini burada kurmalarına rağ men, hâ lâ yabancı
bir gezegen gibi gö zü ktü . Şü phesiz bunun nedeni ne bir sırdı ne de bir paradoks. Dü nya'da,
Altı Yıldız Savaşından sonraki ü ç bin yıl boyunca, felaketten sağ kurtulan yarı barbar
Gö çebelere dö nü şmü ş bir avuç zavallı biçare dışında hiç kimse yaşamamıştı. Yedi yü z yıl ö nce
Altair'lı bazı zengin lordlar, politik muhalefetin etkisiyle ve birazda kapris yaparak, Dü nya'ya
geri dö nmeye karar verdiler. Işte dokuz bü yü k kalenin asil sakinlerinin ve uzmanlaşmış
insansı yaratıklarının geçmişi bö yleydi. Xanten bir geçmiş tarih uzmanının yö nettiğ i, yıkık bir
heykel, kırık bir sü tun ve beyaz taşlarla dö şenmiş bir meydanı ortaya çıkaran kazı yerinin
ü zerinden geçti. Manzara, bir dizi çağ rışımla da birleşerek Xanten'in zihninde şaşırtıcı bir
gö rü ntü canlandırdı. Bu o kadar basit ve o kadar muhteşemdi ki bü tü n dü nyaya yeni gö zlerle
baktı. Hayalinde Dü nya tekrar insanlarla doluyor ve araziler ekiliyordu. Gö çebeler vahşi
alanlara sürülmüşlerdi.
O anın tasvirini yapmak imkâ nsızdı. Ve Xanten altından akıp giden Yaşlı Dü nya'nın yumuşak
çizgilerini izlerken, hayatını aniden değiştiren Mek isyanını düşündü.
Claghorn uzun zamandır insanların aynı yaşam tarzını sonsuza kadar sü rdü remeyeceğ ini
iddia ediyordu. Bu iddianın gerekçesi de, bö yle bir yaşam tarzı ne kadar karmaşık olursa,
değ işme eğ iliminin de o kadar bü yü k olacağ ıydı. Eğ er bu doğ ruysa, Hagedorn Kalesi'nde yedi
yü z yıl sü ren devamlılık -olabildiğ ince yapay, mü srifçe ve karmaşık bir hayat- başlı başına
şaşırtıcı bir durumdu. Claghorn tezini daha da ileri gö tü rmü ştü . Değ işimler kaçınılmaz
olduğ undan, kibar insanların değ işimlerini ö nceden tespit edip kontrol ederek, etkilerini
yumuşatmalarını sö ylü yordu -bu doktrin mü thiş bir şiddetle eleştirilmişti. Gelenekselciler,
Claghorn'un bü tü n ikirlerine yanlışlığ ı apaçık ortada olan saçmalıklar damgası vurdular ve
kalelerdeki hayatın istikrarlı yapısını, onun geçerliliğ inin kanıtı olarak gö sterdiler. Xanten
ö nce bir tarafa, sonra diğ er tarafa meyletti; ama ikisine de içten bir şekilde katılmamıştı. Onu
Claghorn'un gö rü şü ne yö nelten sadece dü şmanı olan O. Z. Garr'ın gelenekselciliğ iydi en başta,
oysa şimdiki olaylar Claghorn'un haklılığını gösteriyordu. Değişiklik gelmişti işte, hem de aşırı
sertlik ve şiddet dolu bir tepkiyle.
Şüphesiz ortada hâlâ cevaplanması gereken sorular vardı. Niçin Mekler isyan için özellikle bu
zamanı seçmişlerdi? Koşullar beş yü z yıldır gö zle gö rü lü r derecede değ işmemişti ve Mekler
memnuniyetsizliklerini ö nceden hiç belirtmemişlerdi. Aslında hissettikleriyle ilgili hiçbir şey
açıklamamışlardı, zaten hiç kimse de onlara sormak zahmetine katlanmamıştı -Claghorn'u
saymazsak.
Kuşlar, batıda hiçbir zaman tarihi kesin bir şekilde ö ğ renilememiş bü yü k bir şehrin
kalıntılarının bulunduğ u Baharat Dağ ları'ndan uzak durmak için doğ uya dö nü yorlardı.
Aşağ ıda bir zamanlar bereketli bir çiftlik arazisi olan Lucerne Vadisi uzanıyordu. Dikkatle
bakıldığ ında çeşitli arazi sınırları bazen ayırt edilebilirdi. Ileride, Hagedorn, Janeil, Tuang,
Morninglight ve Maraval'ın ortak arazilerinde, Mek teknisyenlerin bakımı altındaki dö rt uzay
gemisinin hangarları gözüküyordu. Çeşitli nedenlerden dolayı gemiler hiç kullanılmamışlardı.
Gü neş batıyordu. Turuncu ışık, metal duvarlar ü zerinde pırıl pırıl parlıyordu. Xanten
bağ ırarak Kuşlara direktif verdi: "Dö nerek aşağ ı inin. Sıra ağ açların arkasına konun; ama alçak
uçun ki sizi kimse görmesin."
Altı çirkin boyun yere doğ ru uzanmıştı. Kuşlar kanatlarını gererek aşağ ı doğ ru sü zü ldü ler.
Xanten çarpmanın etkisine kendini hazırlamıştı; Kuşlar bir bay taşıdıklarında asla yere ha ifçe
konmazlardı. Taşıdıkları yü k kendilerini ilgilendiren bir şey olduğ unda ise, ö ylesine tü y gibi
konarlardı ki, iniş fark edilmezdi bile.
Xanten, Kuşların beklediğ i gibi tepetaklak yuvarlanıp dü şmedi; tam tersine, dengesini ustaca
korudu. "Hepinizin şurubu var," dedi. "Dinlenin, gü rü ltü yapmayın, kavga etmeyin. Eğ er yarın
gü n batana kadar buraya gelmezsem Hagedorn Kalesi'ne geri dö nü n ve Xanten ö ldü rü ldü
deyin."
"Hiç korkma!" diye bağırdı Kuşlar. "Sonsuza kadar bekleyeceğiz!"
"En azından yarın gün batana kadar!"
"Eğer tehlikeye düşersen, eğer zorda kalırsan -a ros ros! Kuşları çağır!"
"A ros! Tepemiz bir atarsa biz canavar gibi oluruz!"
"Keşke doğ ru olsaydı bu," dedi Xanten. "Kuşların ne kadar korkak olduklarını herkes bilir.
Ama gene de sizi takdir ediyorum. Direkti lerimi unutmayın ve her şeyden ö nce sessiz olun!
Sizin gürültünüz yüzünden üzerime saldırılmasını ve bıçaklanmayı istemem."
Kuşlar kızgın sesler çıkardılar. "Haksızlık, haksızlık! Biz süt dökmüş kedi kadar sessizizdir!"
"Iyi." Xanten arkasından bağ ırarak yeni tavsiyeler ve gü venceler vermesinler diye hızla
uzaklaştı.
Ormanın içinden geçerek diğ er ucu ilk hangarın arkasından yaklaşık yü z metre uzakta olan
bir çayıra geldi. Dü şü nmek için durdu. Dü şü nü lmesi gereken birçok unsur vardı. Birincisi:
Teknisyen Mekler, radyo bağ lantısını engelleyen metal yapıdan dolayı, hâ lâ isyandan habersiz
olabilirdiler. Isyan bu kadar dikkatli planlandığ ına gö re ö yle olması zor diye dü şü ndü , ikincisi:
Mekler birbirleriyle devamlı haberleştiklerinden tek bir organizma gibi hareket ederlerdi.
Topluluk, tek tek parçalarından daha iyi işlev gö rü rdü ve bireysel inisiyatif sö z konusu
olmazdı. Bu sebeple, dikkatli olmaları olasılığ ı çok fazlaydı. Uçü ncü sü : Eğ er ihtiyatlı bir
yaklaşma girişimini bekliyorlarsa, onun şu anda kullanmayı dü şü ndü ğ ü yolu dikkatle gö zlü yor
olmalıydılar. Gü neş muhtemel nö betçilerin gö zlerinin içine parlarsa gö rü lmesinin iyice
zorlaşacağ ını dü şü nerek, Xanten batan gü neşin arkasında kalacağ ı ana kadar, on dakika daha
gölgede beklemeye karar verdi.
On dakika geçti. Bü yü k, yü ksek ve tamamıyla sessiz hangarlar batan gü neşin ışınlarıyla pırıl
pırıl parlıyordu. Aradaki uzun, altın rengi otlarla dolu çayır serin bir esintiyle dalgalanıyordu.
Xanten derin bir nefes aldı, çantasını yokladı, silahlarını ayarladı ve uzun adımlarla ilerledi.
Otların arasından sürünmek aklına gelmemişti bile.
En yakındaki hangarın arkasına kimseyle karşılaşmadan ulaştı. Metale kulağ ını dayadığ ında
hiçbir şey duymadı. Kö şeye kadar yü rü dü , ö bü r tarafa baktı: etrafta hayat izi yoktu.
Omuzlarını silkti: Peki öyleyse; şimdi doğru kapıya.
Hangarın kenarından yü rü dü , batan gü neşle ö nü nde uzun, siyah bir gö lge oluşmuştu.
Hangarın idare bü rosuna açılan bir kapıya geldi. Korkunun kazandıracağ ı bir şey
olmadığ ından, kapıyı birden itip içeri girdi. Bü rolar boştu. Dü şü k rü tbeli memurların asırlar
ö nce oturup faturaları, yü kleme formlarını hesapladıkları masalar boş ve cilalıydı; ü zerlerinde
bir toz zerresi bile yoktu. Bilgisayarlar ve bilgi bankaları, siyah emaye, camlar, kırmızı ve
beyaz düğmeler daha dün yerleştirilmiş gibi gözüküyorlardı.
Xanten, geminin koca gö vdesinin gö lgede kalmış hangar zeminine yukardan bakan bü yü k
pencerenin yanından geçti.
Hiçbir Mek gö rmedi. Ama hangarın zemininde, dü zgü n sıralar ve kü meler halinde
dü zenlenmiş halde, geminin kumanda mekanizmasının çeşitli parçaları ve malzemeleri vardı.
Bu aygıtların çıkarılmış olduğu yerlerde, servis panoları açık duruyordu.
Xanten bü rodan çıkıp hangara girdi. Uzay gemisi bozulmuştu, işe yaramazdı. Xanten dü zgü n
sıralar halindeki parçalara baktı. Çeşitli kalelerden bilim adamları uzay-zaman transferi
teorisinde uzmandılar. Hatta Maraval'li S. X. Rosenbox, eğ er teknik olarak uygulanırsa o sorun
çıkaran Hamus etkisini yok edecek bir dizi denklem bile bulmuştu. Ama hiçbir bay, kişisel
onurundan vazgeçip bir alete elini sü recek kadar alçalsa bile, hangar zemininde yığ ılı
mekanizmaları birleştirip, bağ lantıları kurarak gemiyi çalışır hale getirmeyi bilemezdi. Bu
haince iş yapılıp bitmişti -ama ne zaman? Tahmin etmek imkânsızdı.
Xanten bü roya geri dö ndü . Tekrar alacakaranlığ a çıktı ve bir sonraki hangara yü rü dü . Gene
ortada Mek yoktu. Gene uzay gemisinin içindeki kontrol mekanizmaları dışarı çıkarılmıştı.
Xanten üçüncü hangara gitti ve durumun orada da aynı olduğunu gördü.
Dö rdü ncü hangarda sessiz bir faaliyetin olduğ unu fark etti. Bü roya girip cam duvardan
hangarın içine baktığ ında, Mekleri her zamanki ekonomik hareketleriyle neredeyse
esrarengiz bir sessizlik içinde çalışırken buldu.
Xanten, zaten ormandan hırsız gibi gizlice gelmiş olmasından yeteri kadar rahatsız
olduğ undan, mü lkü nü n sessiz sakin imha edilmekte olduğ unu gö rü nce kudurdu. Doğ ruca
hangarın içine daldı. Dikkatlerini çekmek için eliyle bacağ ına vurdu ve sert bir sesle haykırdı:
"O parçaları yerlerine koyun! Sizi gidi pislikler, ne cesaretle böyle davranabilirsiniz?"
Mekler boş yü zleriyle dö nü p, kafalarının iki yanında dizili siyah mercek kü meleriyle onu
incelediler.
"Ne?" diye Xanten kü kredi. "Daha duruyor musunuz?" Cezalandırmakta kullanılmaktan çok,
sembolik bir anlamı olan çelik kamçısını çıkardı ve yere vurdu. "Itaat edin! Bu saçma isyan
sona erdi."
Mekler hâ lâ tereddü t halindeydiler. Ortada kararsız bir denge durumu vardı. Hiçbiri en ufak
bir ses bile çıkarmadı, ama aralarında mesajlar gidip geliyordu; koşullar değ erlendirilip, ortak
bir karar oluşturuyorlardı.
Xanten bö yle bir molaya izin veremezdi. Kırbacı elinde ileri çıktı ve Meklerin acı duyduğ u tek
bö lgeye şaklattı: tuhaf suratlarına. "Işinizin başına!" diye gü rledi. "Siz ne biçim bir bakım
ekibisiniz! Daha çok imha ekibine benziyorsunuz!"
Mekler, her anlama gelebilecek ha if bir pü f sesi çıkardılar. Geriye çekildiklerinde Xanten
gemiye çıkan merdivenlerin başında duran birini fark etti. Bu daha ö nce gö rdü klerinden daha
iri ve bir şekilde farklı bir Mek'ti.
Bu Mek bir saçma silahıyla Xanten'in kafasına nişan alıyordu. Xanten rahat bir hareketle,
bıçağ ıyla ileri fırlayan başka bir Mek'in işini kamçısıyla halletti ve kurşunlar kafasının
yanından ıslık çalarak geçerken nişan almaya bile tenezzü l etmeden ateş etti ve
merdivenlerde duran Mek'i yok etti.
Diğ er Mekler de saldırmak durumundaydılar artık. Hepsi ileri atıldı. Xanten, umursamazca
geminin gö vdesine yaslanıp ü zerine gelenleri birer birer vurdu; yalnızca bir kere ü zerine
gelen bir metal parçasından kurtulmak için kımıldadı, bir kere de atılan bir bıçağ ı yakalayıp
atana geri fırlatmak için.
Mekler geri çekildiler. Xanten yeni bir taktik ü zerinde anlaştıklarını dü şü ndü : ya silah almak
için geri çekiliyorlardı ya da onu hangarın içine çekmek niyetindeydiler. Şu anda burada
yapılacak fazla bir şey kalmamıştı. Kırbacıyla kendine bü roya kadar bir yol açtı. O rahat bir
tavırla bü rodan geçip dışarı, geceye çıkarken, aletler, metal çubuklar ve demir parçaları
arkasındaki camda patlıyordu.
Dolunay yü kseliyordu: Bü yü k sarı kü re, antik bir lamba gibi dumanlı, safran rengi bir parıltı
saçıyordu geceye. Meklerin gö zlerinin gece karanlığ ına alışması zordu; Xanten kapının
kenarında bekledi. Mekler hemen kapıdan dışarı dö kü lmeye başladılar; Xanten de her çıkanın
boynuna bir darbe indiriyordu.
Mekler hangarın içine geri çekildiler. Xanten bıçağ ını silip, sağ ına soluna bakmadan geldiğ i
yoldan uzun adımlarla geri yollandı. Bir an durdu. Daha gece yeni başlamıştı. Kafasını
kurcalayan bir şey vardı. Saçma silahını kullanan Mek'i hatırladı. Iriydi, bü yü k ihtimalle koyu
bronz renkliydi, ama daha ö nemlisi tari i mü mkü n olamayan bir tavrı, nerdeyse otoritesi
varmış gibi gö rü nü yordu; otorite kelimesini bir Mek için kullanmak hiç de normal değ ildi.
Diğ er taraftan bu isyanı planlayan, ya da en azından bu ikri ortaya atan birinin olması
gerekiyordu. Oğ renmeye geldiğ i şeyi ö ğ renmişti, ancak etrafı daha fazla araştırmaya
değebilirdi.
Xanten geri dö ndü , baraka ve garajların girişindeki iniş alanını geçti. Rahatsızlık içinde
kaşlarını çattı, bir kere daha, dikkatli olmasının gerektiğ ini fark etti. Ne gü nlere kalınmıştı! Bir
bayın Mekler gibi yaratıklardan sakınmak için hırsız gibi gizli gizli dolaşması gerekiyordu!
Yarım düzine kas-arabasının uyukladığı garajların arkasından sessizce geçti.
Xanten kas-arabalarına gö z gezdirdi. Hepsi aynı tipti; dö rt tekerlekli ve metal kasalıydılar,
ö nlerinde toprak taşımak için kepçeleri verdi. Hemen yanlarında şurup stokları olmalıydı.
Xanten hazırda birkaç kap dolu bir kutu buldu. Bir dü zinesini en yakındaki arabaya yü kledi.
Geri kalanını bıçağ ıyla parçalayıp şurubu yere dö ktü . Mekler biraz farklı bir formü l
kullanıyorlardı. Şurupları başka bir yerde depolanıyor olmalıydı, herhalde barakalarda.
Xanten kas-arabasına bindi, uyarı anahtarını çevirdi ve arabayı geri vitese alan levyeyi çekti.
Kas-arabası aniden geriye sıçradı. Xanten arabayı durdurdu ve yü zü nü barakalara doğ ru
çevirdi. Aynı işlemi ü ç arabaya daha yaptı. Sonra da hepsini birbiri ardına harekete geçirdi.
Dö rdü de yalpalayarak ilerlediler; kepçeler metal duvarları yarıp açtılar ve çatı çö ktü . Kas-
arabaları yollarına devam ettiler, önlerine geleni parçalayarak, içersini boylu boyunca geçtiler.
Xanten bü yü k bir tatmin ifadesiyle kafasını salladı ve kendisine ayırdığ ı kas-arabasına
dö ndü . Koltuğ una yerleşip bekledi. Barakalardan hiçbir Mek çıkmadı. Gö rü ndü ğ ü kadarıyla
bü tü n takım hangarlarda meşgul olduğ undan barakalar boştu. Ama gene de şurup stokları
imha edilmişti, büyük bir kısmı açlıktan mahvolabilirdi.
Hangarlar tarafından bir Mek geldi; onu buraya çekenin yıkım gü rü ltü sü olduğ u besbelliydi.
Xanten koltuğ una çö meldi, geçerken kamçısını, Mek'in kü tü k gibi boynuna doladı. Birden
çekmesiyle Mek yere yuvarlandı. Xanten yere atladı, saçma silahını aldı. Bu da iri bir Mek'ti ve
Xanten onun da şurup kesesinin olmadığ ını gö rdü . Doğ al durumuna dö nmü ş bir Mek. Şaşırtıcı!
Nasıl olmuştu da bu yaratık hayatta kalmıştı? Birdenbire sorulması gereken bir sü rü soru
ortaya çıkmıştı ve bunlardan sadece birkaçına cevap vermeyi ü mit edebilirdi. Yaratığ ın
başucunda duran Xanten, Mek'in kafatasının arkasından çıkan uzun anten çıkıntılarını kesip
attı. Artık tecrit edilmişti, yalnızdı, kendi başına kalmıştı. Bu en cesur Mek'i bile hareketsizliğ e
mahkûm edecek bir durumdu.
"Kalk!" diye emretti Xanten. "Doğ ru arabanın arkasına!" Vurguyu kuvvetlendirmek için
kamçısını şaklattı.
Mek ö nce ona karşılık verecekmiş gibi gö rü ndü , ama bir iki vuruştan sonra itaat etti. Xanten
koltuğ una tırmandı, kas-arabasını çalıştırdı ve kuzeye yö neldi. Kuşlar onu ve Mek'i bir arada
taşıyamazlardı her halü kâ rda; o kadar şiddetle bağ ırıp, şikâ yet etmeye başlayacaklardı ki
tartışıp ikna etmeye çalışmanın pek anlamı olmayacaktı. Yarın gü nbatımında
kararlaştırdıkları saate kadar belki beklerlerdi, belki de beklemezlerdi; muhtemelen gece bir
ağ acın ü stü nde uyuyacaklar ve bir karış suratla uyanıp, bir an ö nce Hagedorn Kalesi'ne geri
döneceklerdi.
Kas-arabası bü tü n gece boyunca tangur tungur ilerlerken, Xanten koltukta oturdu, tutsağ ı da
arkada kıvrılıp yattı.

Üçüncü Bölüm

1
Kalelerin asil halkı, kendilerine bü tü n gü venlerine rağ men, bazılarının batıl itikat diye alay
ettikleri nedenlerle gece vakti kırlarda başıboş dolaşmaktan hoşlanmazlardı. Yıkık
harabelerin yanında mecburen geceleyen gezginler daha sonra ne hayaller gö rmü şler: eski
çağ lardan kalma mü zik sesleri, ay-kasvetlilerinin iniltilerini ya da hayalet avcıların boru
seslerini duymuşlar. Diğ erleri soluk pembe ve yeşil ışıklar, ormanda koca adımlarla koşan
hayaletler gö rmü şler. Artık ıslak ve soğ uk bir harabe olan Hode Manastırı'nın Beyaz Cadı'sının
ortalığı dehşete veren çığlığı da meşhurdur…
Buna benzer yü z vaka biliniyordu ve inatçılar bunlarla alay etseler de, hiçbiri gereksiz yere
gece vakti kırlarda seyahat etmezdi. Gerçekten de, eğ er hayaletler hakikaten trajik ve ü zü cü
olaylara sahne olan yerlere dadanıyorlarsa, o zaman Yaşlı Dü nya'nın tü m bö lgelerinin
sayılamayacak kadar çok hayalet ve hortlağ ın yuvası olması gerekiyordu -ö zellikle de
Xanten'in kas-arabasıyla geçtiğ i her kayanın, her çayırın, her dere ve bataklığ ın insan
tecrübelerinden oluşan kalın bir kabukla kaplandığı bu bölgenin.
Ay iyice yü kseldi; araba eski yol boyunca kuzeye ilerledi. Çatlak beton dilimler ay ışığ ında
soluk soluk parlıyordu. Xanten iki defa kenarda yanıp sö nen turuncu ışıklar gö rdü ve bir kere
de bir servi ağ acının gö lgesinde ayakta duran uzun boylu, sakin bir siluetin sessizce onun
geçişini izlediğ ini gö rdü ğ ü nü sandı. Xanten, tutsak Mek'in bir dolap çevirmek için plan
yaptığ ını çok iyi biliyordu. Çıkıntıları olmadan Mek kendini kişiliksiz ve sersemlemiş
hissediyor olmalıydı, ama Xanten kendi kendine uyuklamaması gerektiğ ini hatırlattı. Yol bazı
yapıların hâ lâ ayakta durduğ u bir şehirden geçiyordu. Gö çebeler bile bu eski şehirlerde
barınmazlardı. Havadaki mikroplardan, ya da belki de hüznün kokusundan korkuyorlardı.
Ay en yü ksek noktasına erişti. Manzara gü mü ş renginin, siyahın ve grinin yü zlerce tonuyla
uzayıp gidiyordu. Xanten etrafa bakındı ve uygar yaşamın kayda değ er bü tü n zevklerine
rağ men, hâ lâ Gö çebe yaşantısının basitliğ i ve ferahlığ ı lehinde sö ylenebilecek birçok şey
olduğ unu dü şü ndü . Mek sinsi bir hareket yaptı. Xanten kafasını bile çevirmedi. Kamçısını
havada şaklattı. Mek tekrar sakinleşti.
Bü tü n gece, ay batıdan batarken kas-arabası eski yol boyunca ilerledi. Doğ uda ufuk yeşil ve
limon sarısı karışımı bir renkte parlıyordu. Solgun ayın gö zden kaybolmasıyla, gü neş uzaktaki
dağ ların çizgisinin ü zerinde yü kseldi. Tam o anda, Xanten sağ tarafında tü tmekte olan bir
duman fark etti.
Arabayı durdurdu. Koltuğ un ü zerinde ayağ a kalktı ve boynunu uzatıp yaklaşık çeyrek mil
ilerdeki Gö çebe kampına gö z attı. Uç ya da dö rt dü zine çeşitli boyda çadır ve bir dü zine harap
olmuş kas-arabası seçebildi. Reis'in yü ksek çadırının ü zerinde gö rdü ğ ü siyah işareti
tanıyormuş gibiydi. Eğ er yanılmıyorsa, bu daha kısa bir zaman ö nce Hagedorn arazisinden
izinsiz geçerken, O. Z. Garr tarafından defedilen kabile olmalıydı. Xanten koltuğ una yerleşti,
elbiselerini düzeltti, kas-arabasını harekete geçirdi ve kampa doğru sürdü.
Yü z kadar siyah pelerinli, sansar gibi ince, uzun adam yaklaşmasını izledi. Bir dü zine kadarı
ileri çıkarak oklarını yaylarına yerleştirip, kalbine nişan aldılar. Xanten onlara tepeden bir
bakış attı, arabayı Reis'in çadırına doğ ru sü rdü ve durdu. Ayağ a kalktı. "Reis," diye bağ ırdı.
"Uyanık mısınız?"
Reis çadırını kapatan bezi araladı, dikkatle dışarı baktı ve bir sü re sonra ileri çıktı. Diğ erleri
gibi başını ve gö vdesini aynı biçimde saran bol kumaştan siyah bir elbise giyiyordu. Kare
şeklinde bir açıklıktan yü zü gö rü nü yordu: çekik mavi gö zler, komik uzun bir burun, uzun bir
çene, çarpık ve haşin.
Xanten başıyla kısa bir selam verdi. "Şuna dikkatle bakınız." Ani bir hareketle başparmağ ını
arabanın arkasındaki Mek'e doğ rulttu. Reis gö z ucuyla on saniye kadar Mek'e baktı ve tekrar
Xanten'i dikkatle incelemeye devam etti. "Bu yaratığ ın ırkı baylara karşı isyan etti," dedi
Xanten. "Hatta Dü nya'daki bü tü n insanları katledecekler. Bu nedenle, biz Hagedorn
Kalesi'ndekiler, siz Gö çebelere şunu teklif ediyoruz: Hagedorn Kalesi'ne gelin. Sizi
besleyeceğiz, giydireceğiz ve silahlandıracağız. Sizi disiplinle ve resmi savaş sanatlarıyla talim
ettireceğ iz. Gü cü mü z dahilindeki en iyi ö nderleri sağ layacağ ız. Sonra da Mekleri imha
edeceğ iz, onları Dü nya'dan silip atacağ ız. Seferden sonra, size ö ğ reteceğ imiz teknik
becerilerle kalelerde çalışarak ilginç ve kazançlı meslekler edinebilirsiniz."
Reis bir an için cevap vermedi. Sonra, rü zgâ r ve gü neşten yıpranmış yü zü vahşi bir
sırıtmayla aydınlandı. Xanten'i şaşırtıcı bulduğ u, tonu hiç değ işmeyen bir sesle konuştu:
"Demek en sonunda hayvanlarınız sizi paralamak için isyan ettiler! Bu kadar uzun zaman
tahammü l etmiş olmaları bile çok yazık! Iyi, zaten hepsi bize gö re aynı. Her ikiniz de yabancı
yaratıklarsınız ve eninde sonunda kemikleriniz beraberce beyazlayacak."
Xanten anlamamış gibi yaptı. "Eğ er sizi yanlış anlamadımsa, bir yabancı saldırısı karşısında
bü tü n insanlar yan yana savaşmalıdır ve zaferden sonra da birbirlerine fayda sağ layacak
biçimde işbirliği içinde olmalıdır dediniz. Doğru anlamış mıyım?"
Reis'in sırıtması hiç azalmadı. "Siz insan değ ilsiniz. Yalnızca Dü nya'nın toprağ ı ve Dü nya'nın
suyu olan bizler insanız. Siz ve acayip kö leleriniz, hepiniz yabancısınız. Size birbirinizi
katletmekte başarılar dileriz."
"Iyi o zaman," dedi Xanten. "Oyleyse sizi doğ ru duymuşum. Sizden sadakat beklemek boşuna,
bu çok açık. O zaman kendi çıkarınız için çalışmaya ne dersiniz? Mekler, kalelerin asillerini
yenmeyi beceremeyince, dönüp Göçebelere saldırarak onları karıncalar gibi öldüreceklerdir."
"Eğ er bize saldırırlarsa, biz de onlarla savaşırız," dedi Reis. "Bize dokunmazlarsa canları ne
isterse yapmalarına da karışmayız."
Xanten dü şü nceli bir tavırla gö kyü zü ne bir gö z attı. "Biz, şu anda bile, bir grup Gö çebeyi
Hagedorn Kalesi'nin hizmetine kabul etmeye razı olabiliriz, bu kurulabilecek daha bü yü k,
daha yetenekli bir grubun çatısını kurmaya hizmet edebilir."
Kenarlardan bir yerden başka bir Gö çebe, saldırgan ve alaylı bir sesle bağ ırdı: "Sırtımıza
şurup doldurabileceğiniz keseler de dikeceksiniz değil mi?"
Xanten sakin bir sesle cevapladı: "Şurup son derece besleyicidir ve vü cuda gerekli tü m
gıdaları sağlar."
"Peki o zaman neden kendiniz de onu kullanmıyorsunuz?"
Xanten cevaplamaya tenezzül etmedi.
Reis konuştu: "Eğ er bize silah vermek isterseniz, alma ve bizi tehdit eden her ne olursa olsun
ona karşı kullanırız. Ama bizden sizi savunmamızı beklemeyin. Eğ er hayatlarınız için
endişedeyseniz, kalelerinizi terk edin ve Göçebe olun."
"Hayatlarımız için endişelenmek mi?" diye haykırdı birden Xanten. "Ne saçmalık! Asla!
Hagedorn Kalesi, Janeil ve diğer kalelerin çoğu gibi zapt olunmazdır."
Reis başını salladı. "Ne zaman istesek Hagedorn'u alabilir ve siz zü ppeleri daha yatağ ınızda
mışıl mışıl uyurken öldürebiliriz."
"Ne!" diye kızgınlıkla bağırdı Xanten. "Ciddi misiniz?"
"Tabii. Karanlık bir gecede bir adamımızı bü yü k bir uçurtmayla uçururuz ve mazgalların
ü stü ne indiririz. Bir ip sarkıtır, merdivenleri yukarı çeker ve on beş dakikada: kale alınmış
olur."
Xanten çenesini tuttu. "Zekice bir ikir, ama uygulanamaz. Kuşlar bö yle bir uçurtmayı fark
ederler. Ya da rü zgâ r kritik bir anda kesilebilir... Zaten bü tü n bunlar sö z konusu değ il. Mekler
uçurtma uçurtmazlar. Janeil ve Hagedorn'a karşı harekete geçmeyi planlıyorlar; hü srana
uğradıktan sonra da gidip Göçebeleri avlayacaklardır."
Reis geriye bir adım attı. "Ya sonra? Biz Hagedorn'un adamlarının benzer girişimlerinden
kurtulup hayatta kaldık. Hepsi korkaklar. Teke tek, eşit silahlarla sizin gibi kö peklere toz
attırırız."
Xanten kaşlarını zarif bir kü çü msemeyle kaldırdı. "Korkarım kim olduğ unuzu
unutuyorsunuz. Şu anda Hagedorn'un bir klan şe iyle konuşmaktasınız. Sizi bu kırbaçla
cezalandırmaktan sadece yorgunluk ve sıkıntı alıkoyuyor beni."
"Hıh!" dedi Reis. Parmağ ıyla okçularından birine işaret etti. "Bu kü stah lord bozuntusunu
şişle."
Okçu okunu attı, ama bö yle bir hareketi bekleyen Xanten enerji silahını ateşleyerek oku, yayı
ve okçunun ellerini yok etti. "Oyle gö rü nü yor ki size, toplumda sizden ü stü n olanlara karşı
saygılı olmayı ö ğ retmem gerekecek," dedi. "Sonunda kamçıya başvuracağ ım galiba." Reis'i
saçlarından yakalayıp, kamçısını çabucak dar omuzlarının etrafına iki ü ç kez doladı. "Bu size
yeter! Sizi savaşmaya zorlayamam, ama en azından edepli bir saygı isteyebilirim." Yere atladı
ve Reis'i kaldırıp arabanın arkasındaki Mek'in yanına attı. Sonra, kas-arabasını geri çevirip
omuzlarının ü zerinden bir gö z atmak haricinde pek fazla bir şey yapmadan kampı terk etti.
Koltuğunun arkalığı sırtını oklardan koruyordu.
Reis doğ rulmaya çabaladı, hançerini çekti. Xanten ha ifçe kafasını çevirdi. "Dikkat edin!
Yoksa sizi arabanın arkasına bağlarım ve arkadan toz toprak içinde koşarsınız."
Reis tereddü t etti, dişlerinin arasından tü kü rü rmü ş gibi bir ses çıkardı ve bir şey yapmadan
oturdu. Bıçağına baktı, çevirdi ve bir homurtuyla kınına soktu. "Beni nereye götürüyorsun?"
Xanten arabayı durdurdu. "Daha uzağ a değ il. Sadece kampınızı ok yağ murundan kaçınmak
için kafamı sağ a sola eğ meden, asilce terk etmek istemiştim. Inebilirsiniz. Hâ lâ adamlarınızı
Hagedorn Kalesi'nin hizmetine sokmayı kabul etmiyorsunuz, öyle mi?"
Reis bir defa daha dişlerinin arasından tü kü rü rmü ş gibi ses çıkardı. "Mekler kaleleri yok
ettiklerinde, biz de Mekleri yok edeceğ iz ve Dü nya yıldızlardan gelen artıklardan
temizlenecek."
"Siz dik başlı vahşilersiniz. Peki o zaman, ininiz ve kamp yerinize geri dö nü nü z. Bir dahaki
sefere de Hagedorn Kalesi'nden bir klan şe ine saygısızlık yapmadan ö nce dikkatlice
düşününüz."
"Hıh," diye mırıldandı Reis. Arabadan aşağ ı atladı, gururlu bir edayla gerisin geri kamp
yerine doğru uzun adımlarla ilerledi.

2
Oğ lene doğ ru Xanten, Hagedorn topraklarının ucundaki Uzak Vadi'ye geldi. Yakında bir
Kefaretçi kö yü vardı Kefaretçiler, kale halkı tarafından hoşnutsuzlar ve sinir hastaları olarak
tanımlanıyordu; her halü kâ rda ilginç bir gruptular. Birkaçı kıskanılabilecek mevkilere
ulaşmışlardı zamanında; diğ er bir grup herkesçe saygı gö ren bilgili kişilerdi; ama geri kalanlar
ne saygındı ne de meşhur bunlar en aşırı ve acayip felsefelere sahip kişilerdi. Şimdi hepsi
Kö ylü lerinki kadar aşağ ı seviyede işler yapıyorlardı ve hepsi -kale standartlarına gö re- pislik,
sefalet ve aşağılanmadan sapıkça bir tatmin alıyormuş gibi görünüyorlardı.
Beklenebileceğ i gibi inançları asla birbirinin aynı değ ildi. Bazılarına en yakışan tanım
"nonkonformist" ya da "bağlantısız"dı; diğer bir grup "pasif kefaretçi" idi, geri kalan bir azınlık
ise hâlâ dinamik bir değişim programı savunuyordu.
Kaleyle kö y arasında pek az ilişki vardı. Kefaretçiler çoğ u zaman meyve ve cilalı tahta
karşılığ ı alet, çivi ve ilaç alırlardı; ya da kalenin asil halkı gruplar halinde gidip Kefaretçilerin
danslarını ve şarkılarını izlerlerdi. Xanten bu nedenle birçok kez kö yü ziyaret etmiş ve onların
oyunlarındaki sade bü yü den ve samimiyetten etkilenmişti. Kö yü n yakınından geçerken,
ü zerinde keçilerle sığ ırların otladığ ı çimenlik ve uzun bö ğ ü rtlen çalılarının arasında kıvrılarak
uzanan patikayı izlemek için dö ndü . Arabayı gö lgelik bir yerde durdurdu ve şurup kesesinin
dolu olduğ unu gö rdü . Dö nü p tutsağ ına baktı. "Size ne oluyor bö yle? Eğ er şuruba ihtiyacınız
varsa istediğ iniz kadar alın. Ama hayır, keseniz yok. O zaman nasıl besleneceksiniz? Çamurla
mı? Rezilce bir durum. Korkarım burada sizin zevkinize uyabilecek seviyede hiç kimse yok.
Ister midenize şurup indirin, ister ot çiğ neyin, siz bilirsiniz; sadece arabadan fazla
uzaklaşmayın, bir gözüm üzerinizde olacak."
Mek bir kö şede kamburunu çıkarmış oturuyordu, ne anladığ ını belirtecek bir işarette
bulundu, ne de Xanten'in teklifinden istifade etmeye kalktı.
Xanten su yalağ ına gitti ve ellerini kurşun borudan damla damla akan suyun altına soktu,
yüzünü yıkadı, sonra da avucuyla bir iki yudum su içti.
Dö ndü ğ ü nde, kö yden gelmiş bir dü zine insanla karşılaştı. Içlerinden birini iyi tanıyordu. Bu
kişi Kefaretçi belasına bulaşmamış olsaydı, bir Godalming, hatta bir Aure bile olabilirdi.
Xanten nazik bir selam verdi, "A. G. Philidor; benim, Xanten."
"Ah, tabii, Xanten. Ama ben burada artık A. G. Philidor değilim, sadece Philidor'um."
Xanten reverans yaptı. "Ozü r dilerim; teklifsizliğ im! Izin derecesini yeterince ciddiye
alamamışım."
"Bana kelime oyunu yapma," dedi Philidor. "Niye bize kırpılmış bir Mek getirdin? Evlat
edinelim diye mi? Bu sö zle asillerin fazlalık çocuklarını kö ye evlat edinilmeye getirmelerini
kastediyordu.
"Kelime oyunu yapan kim bu defa? Haberleri duymadınız mı?"
"Haberler buraya en son gelir. Göçebeler bile bizden daha fazla bilgi sahibi."
"Şaşırmaya hazırlanın ö yleyse. Mekler kalelere karşı isyan ettiler. Halcyon ve Delora yıkıldı;
herkes öldürüldü; belki diğerleri de şu anda aynı kaderle yüz yüzedirler."
Philidor kafasını salladı. "Şaşırmadım."
"Bu sizi kaygılandırmıyor mu peki?"
Philidor dü şü ndü . "Şu kadarıyla ilgilendiriyor: Bizini zaten pek uygulanabilir olmayan
planlarımız, eskisine göre çok daha hayalci olmuş demektir."
"Bana ö yle geliyor ki," dedi Xanten, "yakında ciddi bir tehlikeyle karşılaşacaksınız. Mekler
kesinlikle insanlığın bütün izlerini yeryüzünden silmeye niyetliler. Kaçamayacaksınız."
Philidor omzunu silkti. "Tehlike yok değil tabii... Toplanıp ne yapacağımıza karar veririz."
"Size cazip bir teklif yapabilirim," dedi Xanten. "Bizi ilgilendiren ilk şey, hiç şü phe yok ki bu
isyanı bastırmak. Etrafta toplam iki ya da ü ç bin, belki de daha çok kişiden oluşan, en az bir
dü zine Kefaretçi topluluğ u var. Ben disiplinli bö lü klerden oluşan bir ordu toplayıp, onları
Hagedorn Kalesi'nin cephaneliğ inden silahlandırmayı ve Hagedorn'un en deneyimli askeri
teorisyenlerinin komutasına vermeyi teklif ediyorum."
Philidor inanamayan gö zlerle ona baktı. "Yani sen bizden, Kefaretçilerden, sizin askeriniz
olmamızı mı istiyorsun?"
"Niye olmasın ki?" diye masum bir ifadeyle sordu Xanten. "Sizin hayatlarınız da en az bizimki
kadar tehlikede."
"Hiç kimse bir kereden fazla ölemez."
Bu kez de Xanten şaşırmıştı. "Ne? Bu konuşan bir zamanlar Hagedorn'lu bir bay olan kişi mi?
Cesur ve gururlu bir insan tehlike karşısında bö yle bir tavır mı takınacaktı? Tarihin bize
verdiğ i ders bu mu? Olamaz, olamaz! Size bu konuda ders vermem gerekmiyor herhalde, siz
de en az benim kadar bilgi sahibisiniz." Philidor başıyla onayladı. "Bildiğ im kadarıyla insanlık
tarihinde sadece bilimsel başarılar, katliamlar ve zaferler yok. Bu karmaşık, bir trilyon
parçadan oluşan bir mozaik, her insanın vicdanıyla yaptığ ı hesaplaşmaların bir ifadesi. Insan
ırkının gerçek tarihi budur işte."
Xanten eliyle gö sterişli bir işaret yaptı. "A. G. Philidor, korkunç bir şekilde
basitleştiriyorsunuz işi. Beni ahmak mı sanıyorsunuz? Birçok çeşit tarih vardır. Bunlar
karşılıklı birbirlerini etkilerler. Siz ahlakı vurguluyorsunuz. Ama ahlakın nihai temelleri
hayatta kalmak ü zerine kuruludur. Hayatta kalmayı sağ layan şey iyidir, yok olmaya yol açacak
olanlar ise kötü."
"Iyi sö yledin!" dedi Philidor. "Ama izin ver de bir kıssayla cevaplayayım seni. Milyonlarca
kişiden oluşan bir millet, hepsine ö lü mcü l bir hastalık bulaştıracak tek bir yaratığ ı yok etse
haklı olur mu? Evet diyeceksin. Bir ö rnek daha: Açlıktan ö lmek ü zere olan on hayvan, yemek
için seni avlayabilir. Hayatını kurtarmak için onları ö ldü recek misin? Tekrar evet diyeceksin,
ama burada sayı olarak kurtarabileceğ inden fazlasını yok ediyorsun. Bir tane daha: Adamın
biri tek başına bir vadide derme çatma bir kulü bede yaşıyor. Gö kyü zü nden yü z uzay gemisi
gelir ve onu yok etmeye kalkar. O tek kişi, saldıranlar ise yü z bin kişi olmasına rağ men,
kendini savunmak için hepsini ö ldü rse haklı olur mu? Belki buna da evet diyorsun. Ya bü tü n
bir dü nya, bü tü n bir ırk, bu tek insanın karşısına çıksa? Hepsini de ö ldü rmeli mi? Ya
saldıranlar da onun gibi insanlarsa? Ya yok edilmezse dü nyaya hastalık yayacak yaratık o ise?
Gö rdü ğ ü n gibi, her soruna cevap verecek bir mihenk taşımız yok ortada. Aradık ve bir tane
bile bulamadık. Bundan dolayı, hayatta kalma, mü cadelesine karşı gü nah işleyecek bile olsak;
biz hiç olmazsa kendimize huzur verecek bir ahlakı seçtik -en azından ben; çü nkü sadece
kendi adıma konuşabilirim. Hiçbir şeyi öldürmem. Hiçbir şeyi yok etmem."
"Hıh," dedi Xanten kü çü msemeyle. "Eğ er bir Mek birliğ i bu vadiye girip, çocuklarınızı
öldürmeye başlarsa, kendinizi savunmayacak mısınız?"
Philidor dudaklarını ısırarak başını çevirdi.
Başka bir adam konuştu: "Philidor ahlakı tanımladı. Ama kim mutlak olarak ahlak sahibidir
ki? Philidor, ben ya da sen, böyle bir durumda ahlakı bir kenara bırakabiliriz."
Philidor, "Etrafına bak," dedi. "Burada tanıdığın kimse var mı?"
Xanten gruba gö z gezdirdi. Yakınında çok gü zel bir kız duruyordu. Beyaz bir ö nlü ğ ü vardı ve
omuzlarından bukle bukle dö kü len siyah saçlarına kırmızı bir çiçek takmıştı. Xanten kafasını
salladı. "O. Z. Garr'ın kaledeki haremine katmak istediği bakireyi görüyorum."
"Tamamıyla doğru," dedi Philidor. "O zamanki olayları hatırlıyor musun?"
"Hem de çok iyi," dedi Xanten. "Ileri Gelenler Meclisi'nde şiddetli bir itiraz oldu; bu durum
nü fus planlama kanunlarımıza aykırıydı. O. Z. Garr kanunun boşluğ unu bulup işin içinden
sıyrılmaya çalıştı. 'Benim Feynlerim var,' dedi. 'Zaman zaman altı hatta sekiz tane kadar Feyn
beslerim ve hiç kimse buna itiraz etmez. Bu kızı Feyn olarak kabul edeceğ im ve onu diğ er
Feynlerle beraber besleyeceğ im.' Ben ve diğ erleri buna karşı çıktık. Neredeyse bu yü zden bir
düello bile olacaktı. Kız benim gözetimime verildi ve ben de onu Uzak Vadi'ye getirdim."
Philidor başıyla onayladı. "Anlattıklarının hepsi doğ ru. Biz Garr'ı caydırmaya çalıştık. Bizi
dinlemeyi kabul etmedi; otuz Mek'ten oluşan av ekibiyle üstümüze saldırmakla tehdit etti bizi.
Biz de kenara çekilip karışmadık. Ahlaklı mı davranmıştık? Güçlü müydük, zayıf mı?"
"Bazen," dedi Xanten, "ahlakı bir yana bırakmak daha iyi. O. Z. Garr bir bay ve siz yalnızca
Kefaretçiler olsanız bile... Mek olayında da aynı şey geçerli. Kaleleri ve Dü nya'daki bü tü n
insanları yok ediyorlar. Eğ er ahlak kayıtsız şartsız boyun eğ me anlamına geliyorsa, o zaman
ahlaktan vazgeçilmelidir."
Philidor acı acı gü ldü . "Ne kadar olağ anü stü bir durum. Mekler tıpkı Kö ylü ler, Kuşlar ve
Feynler gibi gezegenlerinden alınıp buraya getirildiler, değ iştirildiler ve insanların zevki için
kö leleştirildiler. Doğ rusu durumun bö yle olması bizim suçumuz, bunun kefaretini bizim
ödememiz gerekir; sen ise kalkıp bu suça ortak olmamızı istiyorsun!"
"Geçmişi kara kara dü şü nmek bir hatadır," dedi Xanten. "Ama gene de kara kara dü şü nmeyi
tercih edeceksiniz, size ya Meklerle şimdi savaşmanızı ya da en azından kaleye sığ ınmanızı
öneriyorum."
"Ben istemiyorum," dedi Philidor. "Ama belki diğerleri öyle yapmayı tercih edebilirler."
"Öldürülmeyi mi bekleyeceksiniz?"
"Hayır. Ben ve mutlaka başkaları da, uzaktaki dağlara çekileceğiz."
Xanten kas-arabasına tırmandı. "Eğer fikrinizi değiştirirseniz Hagedorn Kalesi'ne geliniz."
Köyden ayrıldı.
Yol, vadi boyunca, bir tepenin kenarından dolaşarak ve bir yardan geçerek devam ediyordu.
İleride, gökyüzünde dev bir siluet gibi Hagedorn Kalesi duruyordu.

Dördüncü Bölüm

1
Xanten meclise rapor veriyordu.
"Uzaygemileri kullanılamaz durumda. Mekler onları çalışmaz hale sokmuşlar. Ana
Gezegenlerden yardım isteme planı anlamsız olacaktır."
"Bu ü zü cü bir haber," dedi Hagedorn yü zü nü ekşiterek. "Oyleyse bu konuda yapacak bir şey
yok."
Xanten devam etti: "Kas-arabasıyla dö nerken bir Gö çebe kabilesiyle karşılaştım. Reis'i
çağ ırdım ve ona Hagedorn Kalesi'ne hizmet etmenin avantajlarını açıkladım. Korkarım
Gö çebeler ne kibarlar, ne de yö netilebilirler. Reis o kadar aksi bir cevap verdi ki oradan
iğrenerek ayrıldım.
"Uzak Vadi'deki Kefaretçi kö yü nü ziyaret ettim ve onlara da aynı tekli i yaptım, ama faydası
olmadı. Gö çebeler ne kadar huysuzsa, onlar da o kadar idealistler. Her iki grubun eğ ilimi de
kaçmak yö nü nde. Kefaretçiler dağ lara sığ ınacaklar. Gö çebeler ise bü yü k olasılıkla steplere
geri çekilecekler."
Beaudry homurdandı: "Kaçmanın onlara nasıl bir yararı olacak ki? Belki birkaç yıl kazanırlar,
ama sonunda Mekler onları bire kadar kıracaklar; Mekler sabırlı ve ısrarlıdır."
"Hâ lbuki" diye huysuzca vurguladı O. Z. Garr, "onları ö rgü tleyip işinin ehli savaş birliklerine
çevirebilirdik, tabii ki herkesin yararına olurdu bu. Madem ö yle, bırakın soyları tü kensin; biz
güvenlikteyiz."
"Gü venlikteyiz tabii," dedi Hagedorn kasvetli bir sesle. "Ama ya enerji kesildiğ inde ne
olacak? Ya asansö r bozulduğ unda? Ya havalandırma sistemi kesilir de sıcaktan boğ ulursak ya
da soğuktan donarsak? O zaman ne olacak?"
O. Z. Garr kararlı bir ifadeyle başını olumsuz anlamda salladı. "Zorlukları zarafetle karşılayıp,
onursuz çarelere başvurmaktan şiddetle kaçınmalıyız. Bence kalenin makineleri sağ lam ve
ö nü mü zdeki beş ya da on yıl içinde ufak tefek aksamalar dışında bir şey olacağ ını
sanmıyorum. O zaman zarfında her şey olabilir."
Tembel tembel koltuğ unun arkasına yaslanmış oturan Claghorn en sonunda konuştu: "Bu
aslında çok pasif bir ö neri. Tıpkı Gö çebelerin ve Kefaretçilerin geri çekilmeleri gibi; şu anı
kurtarmaktan başka bir faydası yokmuş gibi görünüyor."
O. Z. Garr dikkatli ve nazik bir sesle konuştu. "Claghorn iyimserlik ve dü rü stlü k kadar açık
sö zlü lü kte de hiç kimseye pabuç bırakmadığ ımı iyi bilir. Ama bö yle kü çü k bir sorunu ciddi
boyutlarda bü yü tmeyi reddediyorum. Nasıl oluyor da bu yö nteme pasi lik damgasını
vurabilir? Claghornların değ erli ve onurlu reisinin konumumuzu, standartlarımızı, kendimize
saygımızı daha etkili bir biçimde sürdürmemizi sağlayacak başka bir teklifi var mı?"
Claghorn, O. Z. Garr'ın tiksindirici derecede kaygısız bulduğ u ha if bir gü lü msemeyle yavaşça
kafasını salladı, "Mekleri yenebilmek için basit ve etkili bir yöntem var tabii-"
"İyi o zaman!" diye bağırdı Hagedorn. "Niye duruyorsunuz? Söyleyiniz de duyalım!"
Claghorn, bü tü n suratları ö lçü p biçerek kırmızı kadife kaplı masanın çevresine gö z gezdirdi:
sakin Xanten; iri, kaskatı, her zamanki hoşnutsuz ifadesiyle yü z adaleleri sanki hor gö rü r gibi
kenetlenmiş olan Beaudry; en iyakalı genç subay gibi yakışıklı, dik ve canlı duran yaşlı Isseth;
sıkıntılı, somurtkan, içsel şaşkınlığ ı açıkça gö rü nen Hagedorn; şık Garr; gelecek sıkıntıları
ö keyle dü şü nen Overwhele; ildişi tabletiyle oynayan, sıkılmış, huysuz ya da dü ş kırıklığ ına
uğ ramış Aure. Diğ erleri çeşitli şü phe, ö nsezi, kibir, aşırı karamsarlık ve sabırsızlık ifadeleri
sergiliyorlardı. Orneğ in, Floy'un yü zü nde, bü tü n bu bıktırıcı konudan hiç de memnun
olmadığ ını ifade eden sakin bir gü lü mseme vardı -ya da Isseth'in sonradan tanımladığ ı gibi,
salakça bir sırıtış.
Claghorn tü m bu yü zlere tek tek baktıktan sonra kafasını salladı, "Işe yaramayacağ ından
korktuğ umdan şu anda bu planı tartışmaya açmayacağ ım. Ama şuna dikkatinizi çekmek
isterim ki, Mek saldırısını atlatsak bile Hagedorn Kalesi hiçbir şekilde eskisi gibi olamayacak."
"Hıh!" diye hiddetle sö ylendi Beaudry. "Hayvanları bu kadar tartışmakla onlarla aynı
seviyeye geldik, saygınlığımızı kaybettik, rezil olduk!"
Xanten tartışmaya katılmaya karar verdi. "Tatsız bir konu ama, unutmayın! Halcyon yok
edildi, Delora da ö yle. Kim bilir başka hangi kaleler de. Kafalarımızı kuma gö mmeyelim!
Sadece biz onlara aldırmıyoruz diye Mekler çekip gitmeyecekler."
"Her halü kâ rda," dedi O. Z. Garr, "Janeil gü venlikte! biz de gü venlikteyiz. Diğ er kalelerdeki
insanlar şu an kadar katledilmemişlerse eğ er, bu sıkıntı geçene kadar gelip bizi ziyaret
edebilirler, kaçma şerefsizliğ ini kendilerine yakıştırabiliyorlarsa tabii. Ben kendi adıma
yakında Meklerin yola geleceklerine, işlerinin başına dö nmek, için can atacaklarına
inanıyorum."
Hagedorn umutsuzca kafasını salladı. "Buna pek inanasım gelmiyor. Peki, tamam o zaman,
dağılıyoruz."
2
Telsiz haberleşme sistemi, kalenin bozulmaya başlayan muazzam elektrik ve mekanik
aygıtlarının ilkiydi. Aksama o kadar çabuk, o kadar topyekû n olmuştu ki, I. K. Harde ve Uegus
gibi bazı teorisyenler, bunun giden Meklerin yaptığ ı bir sabotaj olduğ unu varsaydılar.
Diğ erleri ise sistemin zaten gü venilmez olduğ unu, Meklerin sü rekli olarak şebekeyi yamalı
bohça gibi onarmak zorunda kaldıklarını ve bu aksamanın da sadece yanlış mü hendislikten
kaynaklandığ ını sö ylediler. I. K. Harda ve Uegus hantal cihazı incelediler, ama bozukluğ un
sebebi pek anlaşılamadı. Yarım saatlik bir gö rü şme ve ikir alışverişinden sonra, sistemi
herhangi bir şekilde yeniden kullanılır hale sokma girişiminin, ayarlama ve test cihazlarıyla
yeni bir dizi parçanın imaline bağ lı olarak, yepyeni bir tasarım ve mü hendislik faaliyetini
gerektireceğ i konusunda karar birliğ ine vardılar. Uegus Meclis'e verdiğ i raporda, "Bu
imkâ nsız," diye belirtti. "En basit işe yarar sistem için bile yıllara ve bir yığ ın teknisyene gerek
var. Bu yüzden de vasıflı ve gönüllü işçileri beklememiz gerekiyor."
Klan şe lerinin en yaşlısı Isseth, "Geçmişe bakıldığ ında," dedi, "birçok yö nden hiç de tedbirli
olmadığ ımız açık. Ana Gezegenlerimizdeki insanların kaba saba oldukları doğ ru! Ama biz
biraz daha uyanık olsaydık, gezegenler arası bağlantıyı canlı tutardık."
"Bundan vazgeçilmesinin nedeni uyanık olmamak ve sağ duyu eksikliğ i değ ildi," diye belirtti
Claghorn. "Haberleşmede gü çlü k çıkarılmasının tek nedeni, eski lordların Dü nya'nın Ana
Gezegenler'deki zıpçıktılar tarafından yö netilmesine istekli olmamalarıydı. Işte bu kadar
basit."
Isseth homurdanarak cevap vermeye kalktı, ama Hagedorn aceleyle, "Ne yazık ki, Xanten'in
bize anlattığ ı gibi, uzay gemileri kullanılmaz hale getirilmiş," diye araya girdi. "Çoğ umuzun bu
konularda çok derin teorik bilgileri var, ama hangarları ve uzay gemilerini ele geçirsek bile,
orada kim çalışacak?"
O. Z. Garr, "Bana altı bö lü k Kö ylü ve bü yü k enerji topu yü klenmiş altı kas-arabası verin," diye
üzerine basa basa konuştu, "hangarları geri alayım; hiç de zor bir iş değil bu!"
"Iyi, hiç olmazsa bir başlangıç. Ben Kö ylü lerin eğ itimine yardımcı olurum; topların
çalışmasıyla ilgili hiçbir şey bilmiyorum, ama gerekli tavsiyeleri vereceğ imden kuşkunuz
olmasın."
Hagedorn etrafındaki gruba baktı, kaşlarını çattı ve çenesini kaşıdı. "Bu projenin bazı zayıf
noktaları var. Birincisi, elimizde sadece Xanten'in keşif gezisinden getirdiğ i tek bir kas-
arabası var. Sonra ya enerji toplarımıza ne demeli? Aramızda onları kontrol eden oldu mu?
Topların bakımı Meklerin sorumluluğ undaydı; ama bü yü k ihtimalle burada da bir şeytanlık
yapmışlardır. O. Z. Garr, siz bir askeri teori uzmanı olarak ü nlü sü nü z; bu konuda bize ne
söyleyebilirsiniz?"
"Şimdiye kadar herhangi bir inceleme yapmadım," diye sö ze başladı O. Z. Garr. "Bugü n Antik
Şö valye Pelerinleri Teşhiri hepimizi Gü nbatımı Takdir Saatine kadar meşgul edecek." Saatine
baktı. "Belki de hemen şimdi, ben toplar konusunda ayrıntılı bilgi sağ layabilene kadar meclisi
tatil etsek iyi olacak."
Hagedorn koca kafasını sallayarak onayladı. "Vakit gerçekten de geç oldu. Sizin Feynleriniz
bugün sahneye çıkacaklar mı?"
"Sadece iki tanesi," diye cevapladı O. Z. Garr. "Lazule ve On Birinci Sır. Orü mcekipliğ i Key i'ne
ve Mavi Peri'ye uygun hiçbir şey bulamadım, Gloriana'nın da hâ lâ eğ itime ihtiyacı var. Bugü n
B. Z. Maxelwane'nin Variflos'u en çok ilgiyi çekeceğe benzer."
"Evet," dedi Hagedorn. "Başkalarından da aynı şeyi duydum. Peki o zaman, yarın gö rü şü rü z.
Ee, Claghorn, sizin söyleyeceğiniz bir şey var mı?"
"Açıkçası var," dedi Claghorn kibarca. "Hazırlanmak için çok çok az bir zamanımız kaldı. En
iyisi bunu iyi değ erlendirmek. Kö ylü birliklerinin etkili olup olamayacağ ından pek emin
değ ilim; Meklerle Kö ylü leri kapıştırmak sanki kurtların karşısına tavşanları sü rmek gibi bir
şey. Bizim ihtiyacımız olan, tavşanlardan ziyade panterler."
"Ah, evet," dedi Hagedorn belli belirsiz. "Evet, gerçekten haklısınız."
"O zaman panterleri nereden bulacağ ız?" Claghorn masanın çevresindekilere yö neltti
sorusunu. "Hiç kimsenin aklına bir yol gelmiyor mu? Ne yazık! O zaman, panterler ortaya
çıkamadıklarına gö re, sanırım bu işi tavşanlar yapmak zorunda. Haydi hiç beklemeden
tavşanları anında panterlere çevirme işine girişelim. Yarınımızın nasıl bir hal alacağ ını açıkça
gö rene kadar bü tü n şenlik ve gö sterileri ertelemeyi ö neriyorum." Hagedorn kaşlarını kaldırdı,
konuşmak için ağ zını açtı ve tekrar kapadı. Once şaka yapıp yapmadığ ını anlamak için
dikkatlice Claghorn'a baktı. Sonra da kuşkulu kuşkulu masanın çevresindekilere baktı.
Beaudry oldukça cırtlak bir kahkaha attı. "Bana ö yle geliyor ki â lim Claghorn paniğ e
kapılmış."
O. Z. Garr da "Bence," dedi, "saygınlığ ımızı elden bırakmamalı, hizmetkâ rlarımızın bu
terbiyesizliğ inin bizim için bö yle dehşet verici bir paniğ e neden olmasına izin vermemeliyiz.
Böyle bir konuyu gündeme getirmekten bile utanç duyuyorum."
Claghorn, O. Z. Garr'ı çileden çıkaran mü thiş bir gö nü l rahatlığ ıyla, "Ben utanmadım," dedi.
"Sizin de utanmanız için herhangi bir neden gö rmü yorum. Hayatlarımız tehlikede, bu
durumda birazcık utanma ya da bu tür herhangi bir şey ikinci derecede önem taşır."
O. Z. Garr ayağ a kalktı, ö lçü lü ve aşağ ılayıcı bir tavırla, Claghorn'a bakarak kaba bir selam
verdi. Claghorn da doğ rularak aynı şekilde bir selamla karşılık verdi. O kadar abartılı bir
ciddiyet içindeydi ki, Garr'ın hakaretiyle alay ettiğ inin sezilmesini istiyordu. O. Z. Garr'dan
nefret eden Xanten yüksek sesle güldü.
O. Z. Garr durakladı, sonra bu koşullar altında meseleyi daha uzatmanın pek zarif olarak
değerlendirilemeyeceğini hissederek, salonu terk etti.

3
Antik Şö valye Pelerinleri Teşhiri; merkezi meydanın kuzeyindeki Bü yü k Salon'da yapılan,
Feynlerin şatafatlı elbiseler giydikleri, geleneksel, tantanalı bir tö rendi. Bü yü k ihtimalle
bayların yarısı Feynlere sahipti; bayanların: ise dö rtte birinden azı. Feynler, Albireo Yedi'nin
uydusunun bü yü k mağ aralarında yaşayan uysal bir ırktı. Birkaç bin yıllık titiz ü retilmeyle,
insanı heyecanlandıran, neşeli ve sevecen, peri kızı gibi zarif kadınlara dö nü şmü şlerdi.
Kulaklarının arkasından başlayıp, ü st kollarından, sırtlarının altına kadar, gö zeneklerden
çıkan hoş ve ha i i bir tü lle ö rü lü ydü ler. Son derece zararsız, masum bir biçimde kibirliydiler
ve tek kaygıları her zaman için sahiplerini memnun etmekti. Bayların çoğ u onlara sevecenlikle
bakarlar. Ama dedikodulara bakılırsa, bazen bayanlar ö zellikle nefret ettikleri Feynleri,
derilerini matlaştıran ve tüllerini tamamen yok eden amonyaklı bir sıvıyla ıslatırlarmış.
Bir Feyne tutulan bir bay hemen alay konusu olarak kabul edilirdi. Feynler her ne kadar gü zel
bir kız gibi gö zü kmeleri için çok dikkatle ü retilmişlerse de, eğ er seks amacıyla kullanılırlarsa
tü lleri sarkarak renkleri solar, çö ker ve bezginleşirlerdi. Bu durumda herkes bö yle bir bayın
Feynini hor kullandığ ını anlayabilirdi. Kaledeki kadınlar en azından bu konuda Feynlere ü stü n
olduklarını bildiklerinden, o kadar kışkırtıcı kılıklara ve davranışlara bü rü nü rlerdi ki, Feynler
onların karşılarında marifetli ve narin doğ a perileri gibi gö rü nü rdü . Omü rleri yaklaşık otuz
yıldı, gü zelliklerini kaybettikleri son on yıl boyunca, kendilerini gri bir tü l pelerinle tamamen
örter ve giyinme odaları, mutfaklar, kilerler ve kreşlerde sıradan işler yaparlardı.
Antik Şö valye Pelerinleri Teşhiri, Feyn tü llerinden yapılmış, her biri kendi başına bir sanat
eseri olan bu pelerinlerden ziyade, Feynleri incelemek için bir fırsat oluşturuyordu.
Feyn sahipleri aşağ ıdaki koltuklarda, umut ve kibirden gergin bir biçimde oturur,
Feynlerinden biri harika bir teşhir yaptığ ında sevinçten deliye dö ner, tö rensel duruşlarında
yeterince zarif ve şık olamazsa karamsarlıkla kendilerinden geçerlerdi. Her teşhir sırasında,
Feyn sahibinin bağ lı olmadığ ı klanlardan birinden bir bay, lavtayla aşırı resmi bir mü zik
çalardı; sahibi kendi Feyninin gö sterisi sırasında asla lavta çalmazdı. Teşhir asla açık bir
yarışma değ ildi, alkışlamaya resmi olarak izin verilmezdi, ama tü m izleyenler en zarif ve
büyüleyicisi olan Feynin hangisi olduğuna karar verirler ve böylece de sahibinin ünü artardı.
Şimdiki Teşhir, artık Mekler olmadığ ı için neredeyse yarım saat gecikti ve birtakım ayakü stü
dü zenlemeler yapılması gerekti. Ama Hagedorn Kalesi'nin asilleri eleştirel bir ruh halinde
değ illerdi ve bir dü zine genç Kö ylü erkeğ inin alışık olmadıkları işler yapmak için
çırpınırlarken ara sıra neden oldukları aksamaları ö nemsemediler, Feynler her zamanki gibi
bü yü leyiciydi; lavtanın anlam dolu ahengiyle kıvrılıyor, bü kü lü yor, sallanıyor, yağ mur
damlalarını hissediyorlarmış gibi parmaklarını kıpırdatıyorlardı. Aniden çö meliyor ve
açılıyorlar, sonra bir değ nek gibi dü mdü z yukarı sıçrıyor, sonunda da eğ iliyor ve platformdan
ayrılıyorlardı. Programın ortalarına doğ ru bir Kö ylü ü rkek bir sakarlıkla Salon'a yaklaştı.
Onunla karşılayan genç askere acil bir tavırla bir şeyler geveledi. Delikanlı hemen
Hagedorn'un cilalı, siyah amber bö lmesine gitti. Hagedorn onu dinledi, kafasını salladı, birkaç
şey sö yledi ve sanki mesajın ö nemi yokmuş gibi sü kû netle koltuğ una yayıldı. Izleyiciler
yatıştılar.
Eğ lence devam etti. O. Z. Garr'ın ne is çifti gü zel bir şov yaptı, ama çoğ unluk Isseth Floy
Gazuneth'in ilk kez resmi bir gö steriye çıkan genç Feynli Lirlin'in en bü yü leyici teşhiri
yaptığını düşünüyordu.
Feynler son kez sahneye çıktılar, hep beraber yarı doğ açlama bir minü et yaptılar, sonra da
yarı neşeli, yarı ü zü ntü lü bir selam vererek salonu terk ettiler. Baylar ve bayanlar birkaç
dakika daha bö lmelerinde kalıp, esanslar denediler, teşhir ü zerine konuştular, ilişkiler ve
buluşmalar ayarladılar. Hagedorn kollarını kavuşturmuş, suratı asık oturuyordu. Birden ayağ a
kalktı. Salon anında sessizleşti.
"Çok gü zel bir ortamı keyifsiz ve kü çü k bir notla bö lmekten nefret ediyorum ama," dedi
Hagedorn, "haber bana daha yeni ulaştı ve hepinizin bilmesi gerekiyor. Janeil Kalesi saldırıya
uğ radı. Mekler yü zlerce kas-arabalık bü yü k bir gü çle kaleyi kuşatmışlar. Kaleyi Janeil'in enerji
topunun etkisini engelleyecek bir setle çevrelemişler.
"Ortada Janeil'i etkileyecek acil bir tehlike yok; Janeil'in duvarlarının altmış beş metre
yüksekliğinde olduğu düşünülürse Meklerin neyi amaçladıklarını anlamak zor.
"Gene de sıkıntı verici bir haber bu; her ne kadar meklerin bizi nasıl rahatsız etmeyi
umduklarını anlamak zor olsa da, yakında bizim de benzer bir kuşatmayı beklememiz
gerektiğ ini gö steriyor. Suyumuz yerin derinliklerindeki dö rt kuyudan geliyor. Bü yü k yiyecek
stokumuz var. Enerjimizi gü neşten ü retiyoruz. Eğ er gerekli olursa, havadan yoğ unlaştırıp su
ve yiyecek ü retebiliriz -en azından bü yü k biyokimya teorisyenimiz X. B. Ladisname bana bu
konuda gü vence verdi. Gene de, haberler işte bö yle. Nasıl isterseniz ö yle kabul ediniz. Ileri
Gelenler Meclisi yarın toplanacak."

Beşinci Bölüm

1
"Iyi, o zaman," dedi Hagedorn meclise. "Bu seferlik olmak ü zere resmiyeti bırakalım. O. Z.
Garr, toplarımız ne âlemde?"
O. Z. Garr Overwhele Ejderleri'nin muhteşem gri-yeşil ü niformasını giymişti, sorguçlu
miğ ferini tepesindeki tü yler dik dursun diye, dikkatle masaya yerleştirdi. "On iki topun, dö rdü
doğ ru dü rü st çalışıyor gibi gö rü nü yor. Dö rdü elektrik kabloları kesilmek suretiyle sabote
edilmiş. Dö rdü ise ne kadar dikkatle incelersek inceleyelim anlaşılamayan bir biçimde
bozulmuşlar. Biraz mekanik yeteneğ e sahip olan altı adet Kö ylü yü emrim altına aldım ve
onlara yapacakları işi ayrıntılı olarak anlattım. Şu anda kabloları birbirine eklemekle
meşguller. Toplarla; ilgili şu andaki bilgilerimin tamamı budur."
"Eh, fena haber sayılmaz," dedi Hagedorn. "Teklif ettiğiniz silahlı Köylü birliklerine ne oldu?"
"Proje ilerliyor. A. F. Mull ve I. A. Berzelius şu anda askere alma ve eğ itim açılarından
Köylüleri inceliyorlar.
F. Mull, I. A. Berzelius ve benim gibiler tarafından eğ itilip yö netilecek olsalar bile, bö yle
birliklerin askeri etkinliğ i konusunda iyimser bir tahmin yapamam. Kö ylü ler, nazik, zayıf bir
ırk, yabani otları dibinden koparıp sö kmek için fevkalade uygunlar; ama savaşacak yü rekleri
yok."
Hagedorn bakışlarını mecliste dolaştırdı. "Başka önerisi olan var mı?"
Beaudry, kızgın ve kaba bir sesle konuştu: "Alçaklar kas-arabalarımızı çalmamış olsalardı,
topları arabalara yü kleyebilirdik. Kö ylü ler en azından bu işe yarayabilir. O zaman Janeil'e
gidip köpekleri arkadan havaya uçururduk."
"Bu Mekler su katılmadık iblislermiş meğ erse," diye atıldı Aure. "Niyetleri ne olabilir acaba?
Bu kadar yüzyıl sonra niye birdenbire delirdiler ki?"
"Hepimiz kendimize aynı soruları soruyoruz," dedi Hagedorn. "Xanten, siz keşiften bir
tutsakla döndünüz. Onu sorguya çekmeye kalktınız mı?"
"Hayır," dedi Xanten. "Doğ rusunu sö ylemek gerekirse, o zamandan beri onu hiç
düşünmedim."
"Niçin onu sorguya çekmeye kalkmadınız? Belki de bir iki ipucu sağlayabilirsiniz."
Xanten başını sallayarak onayladı. "Deneyebilirim. Ama açıkça belirtmeliyim ki, bir şey
öğreneceğimi sanmıyorum."
"Claghorn, siz Mek uzmanısınız," dedi Beaudry, "Bu yaratıkların ayrıntılı bir plan
yapabileceklerini düşünüyor musunuz? Ne kazanacaklarını umuyorlar? Kalelerimizi mi?"
"Kesinlikle ayrıntılı ve titizce bir plan yapabilirler," dedi Claghorn. "Beni esas şaşırtan
acımasızlıkları -hem de gereğ inden çok daha fazla. Bizim maddi varlığ ımızda gö zleri olduğ unu
hiç tahmin etmezdim. Medeniyetin doğ al sonucu olarak dü şü ndü ğ ü mü z, iyiyi-kö tü yü ayırt
etme duygusuna ve benzeri şeylere hiçbir ilgi gö stermiyorlar. Sık sık yü rü ttü ğ ü m tahminlere
gö re -ki bu tahminlere 'teori' adını vererek abartmak istemiyorum- Meklerin beyin yapısal
mantığ ı bizim sandığ ımızdan çok daha ö nemli. Bizim kendi beyinlerimiz mantıki yapıya gerek
duymadığ ı için olağ anü stü dü r. Dü şü ncelerimizin nasıl rastgele bir tarzda dü zenlendiğ i,
kaydedildiğ i, endekslendiğ i ve hatırlandığ ı dü şü nü lü rse, herhangi bir mantıklı davranış bile
bir mucize gibi gö rü nü r. Belki de mantıki davranamıyoruz; belki de dü şü nce tamamıyla, bir
duygunun bir diğ erini izlemesi ve bir ü çü ncü nü n onaylanmasıyla meydana gelen bir seri
tepkidir. Mek beyni ise tam tersine, dikkatli bir mü hendislik ü rü nü gibi gö rü nen harika bir
yapı. Kabaca bir kü p şeklinde ve her biri elektrik direncine sahip ince birer tel şeklinde
molekü lü olan organik li lerle birbirlerine bağ lanmış mikroskobik hü crelerden oluşur. Her
hü cre, silisyum dioksitten bir zar, çeşitli iletkenlik ve dielektrik ö zellikleri olan, akışkan ve
karmaşık metal oksitler karışımı bir çekirdekten oluşur. Beyin dü zenli bir sırayla fazla
miktarda bilgi depolamaya uygundur. Meklerin sahip oldukları kapasitede, kasıtlı olarak
unutulmadığ ı mü ddetçe, hiçbir bilgi kaybolmaz. Beyin aynı zamanda bir telsiz alıcı-vericisi
olarak çalışıyor, bü yü k ihtimalle bir radar vericisi ve sektö rü de olabilir. Ama bu ancak bir
spekülasyon.
"Mek, beyninin eksik tarafı duygusal çeşitliliğ inin olmamasında. Bir Mek, bizim
algılayabileceğ imiz bir kişilik farkı olmaksızın, bir diğ erinin tamamıyla aynıdır. Bu açıkça,
onların iletişim sisteminin bir işlevidir: bu koşullar altında bağ ımsız bir kişiliğ in gelişmesi
dü şü nü lemez. Bize iyi ve sadakatle hizmet ettiler, ya da biz ö yle sandık, koşulları hakkında
hiçbir şey hissetmediler, ne barış gururu, ne gü cenme, ne utanma, ne de benzeri başka bir şey.
Bizi ne sevdiler, ne nefret ettiler, ne de şimdi ediyorlar. Her birimiz her şey hakkında bir
şeyler hissettiğ imiz için bu duygusal boşluğ u hayal etmemiz çok zor. Biz karışık duygular
içinde yaşıyoruz. Onlar ise bir buz parçası kadar duygusuzlar. Karınları doyuruldu, oturacak
yerleri sağ landı ve bu durum da onları tatmin edecek bir şekilde sü rdü rü ldü . Peki niye isyan
ettiler? Bir sü rü tahmin yü rü ttü m; ama formü le edebildiğ im tek neden o kadar tuhaf ve
mantıksız gö rü nü yor ki bunu ciddiye almayı reddediyorum. Ama eğ er her şeye rağ men, doğ ru
açıklama buysa..." Bunu söylerken sesi hafifleyerek kesildi.
"Eee?" diye emredici bir tonda sordu O. Z. Garr. "Sonrası, ne?"
"Sonrası -hepsi aynı. Kendilerini insan ırkını yok etmeye adamışlar. Tahminlerim hiçbir şey
değ iştirmiyor." Hagedorn, Xanten'e dö ndü . "Bü tü n bunlar size sorgulamanızda yardımcı
olabilir."
"Ben de, eğ er isterse, Claghorn'a bana sorgulamada yardımcı olmasını teklif etmek
ü zereydim," dedi Xanten. "Nasıl isterseniz," dedi Claghorn, "gene de bana gö re, edineceğ imiz
bilgi, her ne olursa olsun, gereksiz olacaktır. Bizim ilgilenmemiz gereken tek şey onları
püskürtmek için bir yol bulmak ve hayatlarımızı kurtarmak olmalıdır."
"Bir ö nceki oturumda sö z ettiğ iniz 'panterleri' saymazsak," diye sordu Hagedorn, "bize
ö nerebileceğ iniz etkili bir silah yok mu? Beyinlerinde elektriksel titreşimler yaratacak bir alet
ya da benzer bir şey?"
"Işe yaramaz," dedi Claghorn. "Bu yaratıkların beyinlerindeki belirli organlar sigorta gibi
çalışıyor. Bununla birlikte, eğ er bu doğ ruysa, o zaman boyunca iletişim kuramayabilirler." Bir
an derin dü şü nceye daldıktan sonra dikkatle ekledi. "Kim bilir? A. G. Bernal ve Uegus bu tip
yansıtıcılar konusunda derin bilgiye sahip teorisyenlerdir. Belki bö yle bir ihtiyaç doğ arsa
buna benzer bir ya da bir kaç alet yapabilirler."
Hagedorn kuşkuyla başını salladı ve dönüp Uegus'a baktı. "Bu mümkün mü?"
Uegus kaşlarını çattı. "Yapmak mı? Bö yle bir cihazı kolaylıkla tasarlayabilirim. Ama gerekli
parçalar nerede? Depolara dağ ılmış, karmakarışık halde hepsi; bazıları çalışıyor, bazıları
çalışmıyor. Işe yarar bir şey başarmak için bir çırak gibi, bir Mek gibi çalışmam gerekir."
Öfkeleri ve sesi kalınlaştı. "Bunu açıkça belirtmek zorunda kaldığıma bile inanamıyorum. Bana
ve yeteneklerime bu kadar az mı değer veriyorsunuz?"
Hagedorn aceleyle onu teskin etmeye çalıştı. "Tabi çok değ er veriyoruz! Hiç kimse sizi
aşağılayacak bir şey söylemek istemedi."
"Asla!" diye onayladı Claghorn. "Bununla beraber şu andaki acil durumda, gelişen olayların
bizim için kü çü k dü şü rü cü bir etkisi olması kaçınılmaz, bu yü zden erken davranıp olayları
kendimiz geliştirmeliyiz."
"Çok iyi," dedi Uegus; dudaklarında muzip bir gü lü mseme dolaşıyordu. "Benimle beraber
depoya geleceksiniz. Size alınacak ve taşınacak parçaları gö stereceğ i siz de bu zahmetli işi
icra edeceksiniz. Buna ne diyorsunuz? "
"Eğ er gerçekten yarar sağ layacaksa hemen evet derim. Bununla beraber, bir dü zine farklı
teorisyenin her birine amelelik yapacaksam bu biraz zor olur. Benimle birlikte çalışmak
isteyen var mı?"
Hiç kimse cevap vermedi. Salonda o kadar bü yü k bir sessizlik vardı ki, sanki oradaki bü tü n
baylar nefeslerini tutmuşlardı.
Hagedorn tam konuşmaya başlıyordu ki, Claghorn araya girdi. "Pardon, Hagedorn, ama
burada en sonunda basit bir ilkede takıldık kaldık ve bunun hemen halledilmesi gerekiyor."
Hagedorn umutsuzca mecliste etrafına bakındı. "Konuyla ilgili yorumu olan var mı?"
"Claghorn, karakterine uygun davranmak zorunda," dedi O. Z. Garr sesinin en yumuşak
tonuyla. "Ona ne yapacağ ını sö yleyemem. Ama Hagedorn'lu bir bay olarak da kendimi asla
kü çü k dü şü remem. Bu benim için nefes almak kadar doğ al bir inanç; eğ er bu konuda taviz
verirsem, bir bay kopyasına, kendimin gü lü nç bir maskesine dö nü şü rü m. Burası Hagedorn
Kalesi ve biz insan medeniyetinin eriştiğ i en yü ksek noktayı temsil ediyoruz. Bu nedenle her
hangi bir taviz, aşağ ılanmaya dö nü şü r. Standartlarımızda herhangi bir gerilemeyi kabul
etmek onursuzluk olur. Burada 'acil' kelimesinin kullanıldığ ını duydum. Ne acınacak
duygusallık! Fare gibi ısırıp diş gıcırdatan Mekleri 'acil' kelimesiyle yü celtmek bana gö re
Hagedornlu bir baya yakışan bir davranış değildir!"
Meclis masasının etrafında bir mırıltı dolaştı.
Claghorn koltuğ unun arkasına yaslanmış, çenesini gö ğ sü ne gö mmü ş, rahat bir poz
takınmıştı. Parlak mavi gö zleri yü zden yü ze gezindi ve sonra sakin bir ilgiyle incelediğ i O. Z.
Garr'a dö ndü . "Sö zlerinizi açıkça bana yö nelttiniz," dedi, "ve sö zlerinizdeki garezi gö rü yorum,
ancak bu ö nemsiz bir mesele." Elmas ve zü mrü tten yapılmış bü yü k avizeye bakmak için
kafasını çevirdi. "Daha ö nemli olan, benim elimden geleni yapmış olmama rağ men, meclisin
tamamının sizin bakış açınızı destekliyor gibi gö rü nmesi. Ne daha fazla ısrar edebilirim, ne
şikâ yet edebilirim, ne de imalı konuşabilirim. Şimdi Hagedorn Kalesi'ni terk ediyorum.
Buradaki havayı boğ ucu buluyorum. Meklerin saldırısı karşısında sağ kalacağ ınızı umut
ediyorum, bununla beraber bunu başarabileceğ inizden şü pheliyim. Onlar akıllı ve becerikli bir
ırk, endişeden ya da ö nyargılardan etkilenmiyorlar; biz ise onların yeteneklerini çok uzun
süredir küçümsedik."
Claghorn koltuğundan doğruldu, fildişi tabletini kılıfına soktu. "Hoşça kalın."
Hagedorn aceleyle ayağ a fırladı ve yakarırcasına kollarını ileri uzattı. "Kızgınlıkla çekip
gitmeyin, Claghorn. Sizin bilgeliğinize, sizin uzmanlığınıza ihtiyacımız var.
"Eminim vardır," dedi Claghorn. "Ama aslında ihtiyacınızın cevabı, az ö nce yaptığ ım ö neride.
Siz o ö neri kabul edene kadar konuşacak ortak bir zeminimiz yok, daha fazla tartışma ise boş
ve sıkıcı olacak." Kısa ve herkesi kapsayan bir selam verdi ve salonu terk etti.
Hagedorn yavaşça koltuğ una oturdu. Diğ erleri huzursuz hareketler yaptılar, ö ksü rdü ler,
avizeye baktılar, ildişi tabletlerini incelediler. O. Z. Garr yanında oturan B. F. Wyas'a bir şeyler
mırıldandı; Wyas ciddi bir biçim de başıyla onayladı. Hagedorn kısık bir sesle konuştu.
"Claghorn'u arayacağ ız, onun biraz fazla kuraldışı olsa da derin sezgilerini... Biraz ilerleme
kaydettik. Uegl bence siz tartıştığ ımız yansıtıcı ü zerinde biraz dü şü nü n. Xanten, siz tutuklu
Mek'i sorguya çekecektiniz. O. Z. Garr, siz tabii ki enerji toplarının tamiriyle ilgileneceksiniz...
Bu kü çü k meseleleri bir yana bırakacak olursak kendimize ya da Janeil'e yardım etmek için
genel bir hareket planı geliştirmediğimiz görülüyor."
Marune konuştu: "Ya diğ er kaleler? Hâ lâ ayaktalar mı? Bundan hiç haberimiz yok. Ben
Kuşları tek tek bütün kalelere yollayıp durumlarını öğrenmeyi teklif ediyorum."
Hagedorn başıyla onayladı. "Evet, bu bilgece bir teklif. Belki siz de bununla ilgilenirsiniz,
Marune."
"Öyle yapacağım."
"İyi. Şimdi dağılacağız."
2
Aure'li Marune'nin yolladığı Kuşlar birer birer döndüler. Raporları benzerdi:
"Sea Island terk edilmiş. Mermer sü tunlar sahil boyunca yıkılmış. Inci Kubbe çö kmü ş.
Cesetler Su Bahçesi'nde yüzüyorlar."
"Maraval ölüm kokuyor. Baylar, Köylüler, Feynler -hepsi ölmüş. Ne yazık! Kuşlar bile gitmiş!"
"Delora: a ros ros ros! Kasvetli bir manzara! Hayat izi yok!"
"Alume harap. Büyük tahta kapı parçalanmış. Yeşil Alev söndürülmüş."
"Halcyon'da hiçbir şey yok. Köylüler bir çukura atılmışlar."
"Tuang: sessizlik."
"Morninglight: ölüm."

Altıncı Bölüm

1
Uç gü n sonra, Xanten altı Kuşu bir sepet koltuğ a bağ ladı. Once onlara kalenin etrafında geniş
bir alanı tarattı, sonra da Uzak Vadi'ye yöneldi.
Kuşlar her zamanki şikâ yetlerini dile getirdiler, sonra Xanten'i tepe ü stü yere dü şü rmekle
tehdit eden kaba, bü yü k sıçramalarla havalandılar. Sonunda irtifa kazanıp, bir spiral çizerek
uçtular. Hagedorn Kalesi çok aşağ ılarda ayrıntılı bir minyatü re dö nü ştü ; her Bina, bir eşi
olmayan, bir araya toplanmış kü çü k kuleleri ve kuş yuvalarıyla, kendi acayip çatı çizgileri ve
dalgalanan uzun flamalarıyla işaretlenmişti.
Kuşlar, Kuzey Sırtı'nın çam ağ açlarını ve uçurumlarını sıyırarak, Xanten'in istediğ i daireyi
çizdiler. Sonra kanatlarının altına ters rüzgârı alarak, Uzak Vadi'ye doğru süzüldüler.
Xanten ve Kuşlar, Hagedorn'un gü zel arazileri ü zerinde uçtular: Meyve bahçelerinin,
çayırların, bağ ların, Kö ylü kö ylerinin ü zerinden. Maude Gö lü 'nü n iskeleleri ve pavyonları
ü zerinden, daha ileride Hagedorn sığ ırlarının ve koyunlarının otladığ ı çayırlardan geçtiler ve
Hagedorn'un topraklarının sonu olan Uzak Vadi'ye geldiler.
Xanten nereye inmek istediğ ini gö sterdi. Bü tü n olup bitenleri izleyebilecekleri, kö ye yakın
bir yeri tercih eden Kuşlar, ö keyle homurdanıp bağ ırdılar ve Xanten'i o kadar hızlı yere
indirdiler ki eğer hazırlıklı olmasaydı, şoktan tepetaklak düşecekti.
Xanten zarifçe inemedi, ama en azından yuvarlanmadı da. "Beni burada bekleyin!" diye
emretti Kuşlara. "Buradan ayrılmayın. Taşıma ipleriyle eğ lenceli oyunlara kalkışmayın.
Dö ndü ğ ü mde dolaşmamış, karışmamış, dü zgü nce havalanmaya hazır taşıma ipleri ve altı
sessiz Kuş gö rmek istiyorum. Ağ ız kavgası olmamasına da dikkat edin! Yü ksek sesle bağ rışıp
çevrenin dikkatini çekmek yok! Her şey emrettiğim gibi olsun!"
Kuşlar kü sü p ayaklarını yere vurdular, boyunlarını hızla eğ ip, Xanten'in duyamayacağ ı bir
tonda hakaret dolu yorumlar yaptılar. Xanten onlara dö nü p son bir uyarı bakışı fırlattı ve kö ye
giden patikaya saptı.
Olgun bö ğ ü rtlenlerle dolu dallar sarkmıştı, bir grup kö ylü kız sepetlerini doldurmuşlardı.
Aralarında O. Z. Garr'ın kendisine almak istediğ i kız da vardı. Xanten geçerken durdu ve kibar
bir selam verdi. "Eğer hafızam beni yanıltmıyorsa daha önce tanışmıştık."
Kız gü lü msedi, yarı pişman, yarı muzip bir gü lü mseyişle, "Hafızan iyi çalışıyor," dedi. "Esir
alındığ ım Hagedorn'da tanışmıştık. Sonra da beni karanlık bastıktan sonra buraya
getirdiğinde ise yüzünü göremedim." Sepetini uzattı. "Karnın aç mı? Yiyecek misin?"
Xanten bir miktar bö ğ ü rtlen aldı. Sohbet sırasında kızın adının Glys Meadowsweet olduğ unu,
ailesini tanımadığ ını ö ğ rendi. Galiba Hagedorn Kalesi'nin asilleri doğ um kayıtlarında sınırı
aşmışlardı. Xanten Kızı ö ncekinden daha dikkatle inceledi, ama Hagedorn ailelerinden
hiçbirine bir benzerliğ ini gö remedi. "Siz Delora Kalesi'nden gelmiş olabilirsiniz. Gö rebildiğ im
tek benzerlik var, o da Delora'nın Cosanzaları -bayanlarının güzelliğiyle tanınan bir aile."
"Evli değilsin değil mi?" diye safça sordu kız.
"Hayır," dedi Xanten, daha bir gün önce Araminta'yla ilişkisini bitirmişti. "Ya siz?"
Kız olumsuz anlamda kafasını salladı. "Yoksa asla bö ğ ü rtlen toplayamazdım. Bu sadece
bakirelere ayrılan bir iş... Uzak Vadi'ye niçin geldin?"
"Iki nedenle. Birincisi sizi gö rmek." Xanten bunu sö ylediğ ine kendisi bile şaşırdı. Ama bir
daha şaşırarak, bunun doğ ru olduğ unu fark etti. "Sizinle doğ ru dü rü st hiç konuşmadım ve
güzel olduğunuz kadar sevimli ve cana yakın olup olmadığınızı merak ettim."
Kız omuzlarını silkti. Xanten kızın, sö ylediklerinden hoşlanıp hoşlanmadığ ından emin
olamadı; bir baydan gelen iltifatlar bazen bir ö zü r dileme seansıyla sonlanabilirdi. "Her neyse.
Bir de Claghorn'la konuşmaya gelmiştim.
"Ileride," dedi kız, sesi ifadesizdi, hatta soğ uk ve iğ neleyiciydi. "Şu kulü bede oturuyor."
Dö nü p bö ğ ü rtlen toplamaya devam etti. Xanten reverans yaptı ve kızın gö sterdiğ i kulü beye
doğru ilerledi.
Claghorn, ü zerinde bol, diz boyu, elde bü kü lmü ş ipten dokunmuş ve ü st bö lü mü geniş, gri bir
pantolonla elinde balta ince odunları fırın boyuna gö re kesiyordu. Xanten'i gö rdü ğ ü nde işini
bıraktı, baltasına dayandı ve alnındaki teri sildi. "Oo, Xanten. Seni gö rdü ğ ü me sevindim.
Hagedorn Kalesi halkı nasıllar?"
"Onceki gibi. Sö ylenecek çok az şey var, gene de size haber getirmek için buraya gelmek
istedim."
"Yaa, öyle mi?" Claghorn parlak mavi gözleriyle Xanten'i inceleyerek baltanın sapına dayandı.
"Son toplantımızda," diye devam etti Xanten, "tutuklu Mek'i sorguya çekmeyi kabul
etmiştim. Sorgudan sonra, yardım etmek için yanımda olmadığ ınız için huzursuz oldum,
çünkü cevaplarındaki bazı belirsizlikleri siz çözebilirdiniz."
"Anlat," dedi Claghorn. "Belki bunu şimdi yapabilirim."
"Meclis toplantısından sonra, hemen Mek'in kapatıldığ ı depoya indim. Yiyeceğ i bitmişti; ona
şurup ve bir kova su verdim, suyu idareli içti. Sonra kıyılmış istiridye istediğ ini sö yledi.
Mutfaktan birilerini çağ ırdım ve onları bu ü rü nden getirmeleri için yolladım. Mek bol bol
istiridye yedi. Belirttiğ im gibi, o sıra dışı bir Mek'ti, en az benim kadar uzun boyluydu ve
şurup kesesi yoktu. Onu kahverengi mobilyaların depolandığ ı başka bir odaya gö tü rdü m ve
oturmasını emrettim.
"Ben Mek'e baktım, o bana baktı. Kestiğ im çıkıntılar tekrar bü yü yordu; bü yü k ihtimalle en
azından başka yerlerdeki Mekleri duyabiliyordu artık. Gelişmiş bir yaratık gibi gö rü nü yordu;
ne saygı gösteriyor ne de yaltaklanıyordu; sorularıma duraksamadan cevap verdi.
"Ilk olarak, 'Kalelerin asilleri Meklerin isyanından dolayı hayretler içinde kaldılar,' dedim.
'Sizin yaşantınızdan memnun olduğunuzu farz ediyorduk. Hatalı mıydık?' dedim.
"'Belli ki ö yle,' dedi. Eminim ki bu ifade alaycıydı; doğ rusu daha ö nce Meklerin herhangi bir
şekilde alaycı ya da esprili olabileceklerini hiç düşünmemiştim.
"İyi o zaman,' dedim. 'Neden memnun değildiniz?'
"'Belli değ il mi?' dedi. 'Artık sizin emirlerinizle çalışmak arzusunda değ iliz. Biz hayatlarımızı
kendi geleneksel standartlarımızla idare etmek arzusundayız.'
"Cevap beni şaşırttı. Meklerin standartları olduğ undan, hele hele geleneksel standartları
olduğundan haberim yoktu."
Claghorn kafasını sallayarak onayladı. "Mek zihniyetinin ne kadar kapsamlı olduğ unu
gördüğümde ben de aynı şekilde şaşırmıştım."
"Mek'i suçladım: 'Niçin ö ldü rü yorsunuz? Niçin hayatlarımızı sizinkini daha iyi hale sokmak
için yok ediyorsunuz?' Soruyu sorar sormaz bunun şanssız bir ifade olduğ unu fark ettim.
Bence Mek de bunu fark etti; bununla beraber, çabucak şu cevabı verdi: 'Kararlılıkla
davranmamız gerektiğ ini biliyoruz. Sizin kendi protokolü nü z bunu zorunlu kılıyor. Etamin
Dokuz'a dö nebilirdik, ama bu dü nyayı tercih ettik ve onu, kendi gemi kızaklarımız,
kü vetlerimiz, gü neşlenme iskelelerimizle kendimizin yapacağ ız. "Bu sö z yeteri kadar açık
gö rü nü yordu, ama ardında belli belirsiz tanımlanmış bir şeyler olduğ unu sezdim. Dedim ki,
'Bu anlaşılabilir. Ama niçin ö ldü rü yorsunuz, niçin yok ediyorsunuz? Farklı bir bö lgeye
gidebilirsiniz. Size saldırıp zarar veremezdik.'
"'Sizin dü şü ncenize gö re, olanaksız. Bir dü nya iki ırk için çok ufak. Siz bizi kasvetli Etamin
Dokuz'a geri yollamak niyetindeydiniz.'
"'Saçma!' dedim. 'Hayal ürünü, anlamsız. Beni alık mı sanıyorsunuz?'
"'Hayır,' diye ısrar etti yaratık. Hagedorn Kalesi'nin iki ileri geleni en yü ksek mevki için
rekabet ediyorlardı. Biri eğer seçilirse bunun hayatının amacı olacağına bizi ikna etti.
"'Bü yü k bir yanlış anlama,' dedim ona. 'Bir adam, bir kaçık, bü tü n insanlar adına
konuşamaz!'
"'Hayır mı? Bir Mek bü tü n Mekler adına konuşur. Biz aynı ikirdeyizdir. Insanlar da ö yle değ il
mi?'
"'Her insan kendisi için dü şü nü r. Sizi bu maskaralığ a ikna eden kaçık, kö tü bir adam. Ama en
azından mesele açıklığ a kavuştu. Sizi Etamin Dokuz'a yollamak niyetinde değ iliz. Janeil'den
çekilip, kendinize uzakta bir yer bulup, bizi rahat bırakacak mısınız?'
"'Hayır,' dedi. 'Olaylar çok ileri gitti. Artık bü tü n insanları yok edeceğ iz. Bu sö zlerin gerçeğ i
çok açık: bir dünya iki ırk için çok küçük.'
"'Ne yazık ki o zaman sizi ö ldü rmek zorundayım,' dedim ona. 'Bö yle hareketler benim
hoşlandığ ım şeyler değ il, ama eğ er fırsatını bulursanız mü mkü n olduğ u kadar çok bay
ö ldü receksiniz.' O anda yaratık ü zerime atladı, ben de onu ö ylesine otururken
öldüreceğimden çok daha rahat bir vicdanla öldürdüm.
"Şimdi her şeyi biliyorsunuz. Gö rü ndü ğ ü kadarıyla bu felakete ya siz, ya da O. Z. Garr neden
olmuşsunuz. O. Z. Garr mı? Mü mkü n değ il. Olanaksız. Oyleyse, sizsiniz bu Claghorn, siz! Bunun
ağırlığını ruhunuzda hissediniz!
Claghorn suratını asıp, baltasına baktı. "Ağ ırlık, evet. Suçluluk, hayır. Sa lık, evet; kö tü lü k,
hayır."
Xanten geriye bir adım attı. "Claghorn, sizin bu sakinliğ iniz beni şaşırtıyor. Onceleri, O. Z.
Garr gibi kinci kişiler sizin bir kaçık olduğunuzu söylediklerinde-"
"Sakin olun, Xanten!" diye haykırdı Claghorn. "Bu ö lçü sü z yırtınma size yakışmıyor. Nerede
yanlış yaptım? Hatam çok fazla uğ raşmamdı. Başarısızlık trajik oldu, ama gelecekte gö rü nen
kanserli organ daha da kö tü . Hagedorn olsaydım kö leleri evlerine yollayacaktım.
Başaramadım, kö leler ayaklandı. Bundan dolayı başka bir sö z sö yleme. Bu konudan sıkıldım.
Senin bu yuvasından uğ ramış gö zlerinin ve gerilmiş vü cudunun beni ne kadar bunalttığ ını
hayal edemezsin."
"Sıkılmış olabilirsiniz," diye bağ ırdı Xanten. "Benim gö zlerimi, vü cudumu kö tü leyebilirsiniz -
ama ya binlerce ölüye ne demeli?"
"Zaten bu durumda ne kadar yaşayacaklardı ki? Denizdeki balık gibi boşuna yaşamlar. Size
suçlamalarınızı bir kenara koyup, o enerjiyi kendinizi kurtarmak için harcamanızı ö neririm.
Bir kurtuluş yolu olduğ unu gö rmü yor musunuz? Bana boş boş bakıyorsunuz. Sizi temin
ederim ki, söylediklerim doğru, ama bu yolu benden asla öğrenemeyeceksiniz."
"Claghorn," dedi Xanten, "Sizin bu kibirli başınızı gö vdenizden ayırmak niyetiyle gelmiştim-"
Claghorn onunla ilgisini kesmiş, odun kesme işine dönmüştü.
"Claghorn!" diye bağırdı Xanten. "Beni dinle!"
"Xanten, lütfen git, başka yerde bağır. Git istersen Kuşlarınla kavga et."
Xanten topuklarının ü zerinde dö nü p, patikadan geri yü rü dü . Bö ğ ü rtlen toplayan kızlar soru
sorar gibi ona baktılar ve kenara çekildiler. Xanten durup patikada etrafa bakındı. Glys
Meadowsweet ortalarda gö rü nmü yordu. Daha da ö kelenerek yoluna devam etti. Glys
Meadowsweet, Kuşlardan otuz metre kadar uzakta, yıkık bir ağ acın ü zerinde oturmuş, uzun
bir yaprağ ı sanki geçmişten gelen şaşırtıcı bir eşyaymış gibi inceliyordu. Kuşlar, bir mucize
sonucu olsa gerek, gerçekten ona itaat etmişler, düzgün bir sırada beklemişlerdi.
Xanten yukarı, gö kyü zü ne baktı, çimenlere bir tekme savurdu. Derin bir nefes aldı ve Glys
Meadowsweet'e yaklaştı. Kız açılmış uzun saçlarına bir çiçek takmıştı.
Bir iki saniye sonra Glys kafasını kaldırıp Xanten'in yü zü nü inceledi. "Niçin bu kadar
kızgınsın?"
Xanten ellerini kalçalarına vurdu, sonra da onun yanına oturdu. "Kızgın mı? Hayal
kırıklığ ından aklımı oynattım. Claghorn bir kaya kadar inatçı. Hagedorn Kalesi'nin nasıl
kurtarılabileceğini biliyor, ama sırrını söylemiyor."
Glys Meadowsweet gü ldü -o kadar rahat, neşeli bir gü lü ştü ki bu, Xanten bö ylesini Hagedorn
Kalesi'nde daha önce hiç duymamıştı. "Benim bile bildiğim bir şey nasıl sır olabilir?"
"Sır olmalı," dedi Xanten. "Bana söylemiyor."
"Dinle. Eğ er Kuşların duymasından korkuyorsan, kulağ ına fısıldayayım." Eğ ilip Xanten'in
kulağına birkaç kelime söyledi.
Belki de kulağ ına gelen tatlı nefes Xanten'in kafasını allak bullak etmişti. Ama duydukları
aklını başına getirmeye yetmedi. Acı bir tavırla gü ldü . "Bunda bir sır yok ki. Sadece tarih
ö ncesi Yunanlıların dediğ i gibi; bathos. Bayların onurlarını yitirmesi! Kö ylü lerle dans mı
edeceğiz? Kuşlara esanslar sunup Feynlerimizin güzelliğini tartışacağız onlarla?"
"Onurunu yitirmek ö yle mi?" Glys ayağ a fırladı. "O zaman senin burada benimle oturup
saçma tekliflerde bulunman da onursuzluk-"
"Ben teklif filan yapmadım!" diye itiraz etti Xanten. "Ben burada bütün edebimle oturuyorum
ve-"
"Çok fazla edep, çok fazla onur!" Glys Meadowsweet,
Xanten'i şaşırtan bir tutku gö stererek saçındaki çiçeğ i çekip aldı ve yere fırlattı. "Işte. Bu
yüzden!"
"Hayır," dedi Xanten ani bir alçakgö nü llü lü kle. Eğ ildi, çiçeğ i aldı, ö ptü ve yeniden Glys'in
saçına taktı. "Ben aşırı onurlu değ ilim. Elimden gelenin en iyisini yapacağ ım." Kızı
omuzlarından tuttu, ama Glys onu uzaklaştırdı.
"Söyle bana," diye çok olgun bir ciddiyetle sordu, "senin hiç böcek kadının var mı?"
"Benim mi? Feynim mi? Benim Feynim yok."
Glys Meadowsweet bunu duyunca rahatladı ve Kuşları gıdaklayıp, kahkahalarla gü lü p,
kanatlarıyla kaba gıcırtılar çıkarırken, Xanten'in ona sarılmasına izin verdi.

Yedinci Bölüm

1
Yaz sonu geldi. Haziran'ın 30'unda Hagedorn ve Janeil, Janeil'in etrafında koca bir set
olmasına rağ men, Çiçek Şö leni'ni kutladılar. Bundan kısa bir sü re sonra, Xanten gece vakti,
seçilmiş altı Kuşla Janeil'e uçtu ve meclise, terk etmek isteyen nü fusun mü mkü n olduğ u kadar
çoğunun Kuşların yardımıyla tahliye edilmesini teklif etti. Meclistekiler onu buz gibi suratlarla
dinlediler ve hiçbir yorum yapmadan gündemin diğer maddelerine geçtiler.
Xanten Hagedorn Kalesi'ne geri dö ndü . En dikkatli yö ntemleri kullanarak, sadece gü vendiğ i
yoldaşlarıyla konuşup, otuz ya da kırk genç askeri ve bayı kendi inancına bağ ladı. Bö yle
olmasına rağmen, projesini ve doktrinini bir sır olarak saklaması olanaksızdı.
Gelenekselcilerin ilk tepkisi alay etmek ve korkaklıkla suçlamak oldu. Ateşli taraftarları,
Xanten'in ısrarı ü zerine, ne kimseyi dü elloya davet ettiler, ne de dü ello davetlerini kabul
ettiler.
9 Eylü l akşamı, Janeil Kalesi dü ştü . Hagedorn Kalesi'ne haberi, tatsız hikâ yeyi tekrar tekrar,
her seferinde daha da histerik bir biçimde anlatan heyecanlı Kuşlar getirdi.
Hagedorn artık perişan ve bıkkındı, meclisi otomatik olarak toplantıya çağ ırdı; meclis
kasvetli koşulların farkında olduğ unu belirtti. "Artık biz en son kaleyiz! Mekler bize herhangi
bir zarar veremezler. Kalenin duvarlarının etrafına set yapmak için isterlerse yirmi yıl
uğ raşsınlar; bu ancak onları delirtmeye yarar. Gü venlikteyiz. Ama burada, Hagedorn
Kalesi'nde, ırkımızın son bayları olarak yaşadığ ımızı bilmek son derece acayip ve olağ anü stü
bir şey."
Xanten samimi, inançlı ve gergin bir sesle konuştu: "Ister yirmi yıl olsun, isterse elli yıl;
Mekler için ne fark eder ki? Bizi bir kere kuşatırlarsa, burada kapana kısılmış oluruz. Şu anın,
yakında bizim için bü yü k bir kafese dö nü şecek olan Hagedorn Kalesi'nden kaçmak için son
fırsatımız olacağını anlamıyor musunuz?"
"Kaçmak mı Xanten? Nasıl sö z o! Yazıklar olsun!" diye bağ ırda O. Z. Garr. "Se il grubunuzu
alınız ve kaçınız! Steplere, bataklıklara ya da tundralara! Korkaklarınızla istediğ iniz yere
gidiniz, ama bu ardı arkası kesilmeyen korku çığlıklarını da bırakınız lütfen."
"Garr, 'korkak' olduğ um gü nden beri gerçek inancı buldum. Ahlak, hayatta kalmaktır. Bunu
saygın bir bayın ağzından duydum."
"Hıh! Kimmiş o?"
"Eğer merak ediyorsanız, A. G. Philidor'dan."
O. Z. Garr elini alnına vurdu. "Kefaretçi Philidor'dan mı sö z ediyorsunuz? Diğ erleriyle
kıyaslandığ ında, bizim gü nahlarımızı ö deyecek Kefaretçilerin en aşırısından yani! Xanten,
mantıklı olunuz, lütfen!"
"Hepimizin ö nü nde yıllar var," dedi Xanten cansız; bir sesle, "eğ er kendimizi bu kaleden
kurtarırsak."
"Ama kale bizim hayatımız!" diye belirtti Hagedorn.
"Ya kale olmazsa biz ne oluruz? Vahşi hayvan mı? Göçebe mi?
"Hayatta kalırız."
O. Z. Garr homurtuyla karışık bir iğ renme sesi çıkardı ve bir duvar halısını incelemek için
arkasını dö ndü . Hagedorn şü phe ve şaşkınlıkla kafasını salladı. Beaudry ellerini havaya
kaldırdı. "Xanten, bü tü n yaptığ ınız hepimizin cesaretini kırmak. Buraya geliyorsunuz ve bizde
korkunç bir tehlike duygusu uyandırıyorsunuz -ama niye? Hagedorn Kalesi'nde annemizin
kucağ ındaki kadar emniyetteyiz. Bü tü n bunları -onuru, saygınlığ ı, rahatlığ ı ve medeniyetin
güzelliklerini- bir yana bırakırsak, dağ başına sıvışmaktan başka elimize ne geçecek?"
"Janeil de emniyetteydi," dedi Xanten. "Bugü n Janeil nerede? Olü m, kü f, ekşimiş şarap.
Sıvışmayla kazanacağ ımız şey hayatta kalma gü vencesi. Benim kastettiğ im ise yalnızca
sıvışmadan çok daha fazla bir şey."
"Olü mü n yaşamaktan çok daha iyi olduğ u yü zlerce durum sö yleyebilirim!" diye patladı
Isseth. "Utanç içinde ve onursuzca mı ö lmem gerekiyor? Niçin son yıllarım saygınlık içinde
geçmesin ki?"
F. Robarth odaya girdi. "Baylar, Mekler Hagedorn Kalesi'ne yaklaşıyorlar."
Hagedorn salona çılgınca bir bakış attı. "Ortak bir kanıya vardık mı? Ne yapmamız
gerekiyor?"
Xanten ellerini kaldırdı. "Herkes en iyisi olduğ unu dü şü ndü ğ ü şeyi yapmalı. Ben daha fazla
tartışmayacağ ım. Benim kararım kesin. Hagedorn, meclisi tatil eder misiniz lü tfen? Bö ylece
herkes kendi işleriyle uğraşabilir. Ben de sıvışmakla uğraşırım."
"Meclis tatil edilmiştir," dedi Hagedorn. Herkes surlara gitti.
Kalenin içindeki ana caddede, omuzlarında bohçaları asılı, etraftan gelmiş Kö ylü ler vardı.
Vadinin karşısında, Bartholomew Ormanı'nın kenarında ise, birbirine girmiş kas-arabaları ve
şekilsiz altın-kahverengi bir yığın vardı: Mekler.
Aure batıyı işaret etti. "Bakın -oradan da geliyorlar, Uzun Geçit'ten yukarı doğ ru." Dö ndü ve
batıya dikkatlice baktı. "Bambridge'de bakın; oradan da geliyorlar: Mekler!"
Hepsi birden Kuzey Sırtı'na bir gö z atmak için dö ndü ler. O. Z. Garr altın-kahverengi şekillerin
sessiz hattını işaret etti. "Orada bekliyorlar, aşağ ılık yaratıklar! Bizi içeri kıstırdılar! Peki
ö yleyse, bırakın beklesinler!" Dö nü p asansö rle plazaya indi ve ö ğ leden sonrasının geri
kalanını kendisinden pek umutlu olduğu Gloriana'yla geçirmek için, Zumbeld Binası'na gitti.
2
Ertesi gü n Mekler resmen kuşatmaya başladılar. Hagedorn Kalesi'nin etrafında bü yü k bir
daire oluşturarak faaliyete başladılar: barakalar, depolar, sundurmalar. Kail arabaları, enerji
topunun menzilinin biraz dışında, yeri toprak yığmaya başladı.
O gece ve bir sonraki gece boyunca yığ ınlar kaleye doğ ru uzadı. En sonunda yığ ınların amacı
ortaya çıktı. Bunlar Hagedorn Kalesi'nin ü zerinde durduğ u sarp kayalığ a giden geçit ve
tünelleri korumak içindi.
Ertesi gü n yığ ınlardan birkaçı kayalığ ın dibine ulaştı. Derken, art arda gelen moloz yü klü kas-
arabaları yü klerini diğ er uçtan boşaltmaya başladılar. Yü klerini boşaltır boşaltmaz tekrar
tünellere giriyorlardı.
Bu yer ü stü tü nellerinden sekiz tanesi tamamlanmıştı, her biri Hagedorn Kalesi'nin ü zerinde
durduğ u sarp kayalıktan bü yü k miktarda taş ve toprak kemirdi. Mazgalları dolduran asiller,
yapılan işin anlamını en sonunda açıkça anlamaya başladılar.
"Bizi gömmek gibi bir niyetleri yok," dedi Hagedorn. "Sadece altımızdan kayalığı kazıyorlar!"
Kuşatmanın altıncı gü nü nde, yamacın bü yü k bir dilimi titredi ve yıkıldı. Neredeyse
duvarların dibine kadar gelen uzun bir kayalık zirve çöktü.
"Eğ er bö yle giderse," diye mırıldandı Beaudry, "Bizim işimizin bitmesi Janeil'den daha da
çabuk olacak."
"Gelin o zaman," diye bağ ırdı, birden harekete geçen O. Z. Garr. "Enerji topunu deneyelim. O
aşağ ılık tü nellerini patlatıp açığ a çıkaralım, bakalım o zaman ne yapacak namussuzlar?" En
yakın tabyaya gitti ve topun örtüsünü kaldırmaları için aşağıdaki Köylülere seslendi.
O anda tesadü fen yanında bulunan Xanten, "Izin verin de size yardım edeyim," dedi. Ortü yü
çekip aldı.
"Şimdi buyurun ateş edin."
O. Z. Garr anlayamadan ona baktı, sonra ileri atıldı ve bü yü k yansıtıcıyı toprak yığ ınına nişan
alacak şekilde dö ndü rdü . Şalteri çekti; topun yuvarlak burnunun ö nü nde hava çatırdadı,
dalgalandı, mor kıvılcımlarla parıldadı. Hedef bö lge ö nce karardı, sonra koyu kırmızıya
dö nü ştü , en sonra da çö kü p sıcaktan ışıyan bir krater oldu. Ama altındaki toprak, altı metre
kalınlığ ındaydı, Çok fazla yalıtkandı; eriyen toprak akkor oldu, ama ne yayıldı ne de derinleşti.
Enerji topu çü rü mü ş yalıtımın, da bir elektrik kontağ ı olmuş gibi ani bir çatırtı kopardı Sonra
da çalışmaz oldu. O. Z. Garr ö keli bir hayal kırıklığ ıyla aleti inceledi. Sonra da bir tiksinti
hareketiyle arkasını döndü. Topların etkilerinin oldukça sınırlı olduğu açıktı.
Iki saat sonra, kayalığ ın doğ u tarafında bir başka bü yü k kaya tabakası daha çö ktü . Gü neş
batmadan tam ö nce de, alttaki uçurumdan nerdeyse kesintisiz bir çizgiyi yü kselen kale
duvarının bulunduğu batı yüzünden de benzer bir parça koptu.
Geceyarısı, Xanten, onun dü şü ncesinde olanlar, çocukları ve eşleri Hagedorn Kalesi'ni terk
ettiler. Altı Kuş ekibi, Uzak Vadi ve uçuş gü vertesi arasında mekik dokudu; gü n ağ armadan
bütün grubu taşımışlardı. Onlara güle güle diyen bir kişi bile yoktu.
Bir hafta sonra batı uçurumundan bir parça daha, yanında erimiş kayadan bir duvar
desteğ ini de alarak dü ştü . Tü nel ağ zındaki kazılardan çıkan moloz yığ ınları tehlike teşkil
edecek kadar büyümüştü.
Kayalığ ın teras şeklinde olan yü zü en az zarar gö ren yerdi, en belirgin zarar doğ u ve batı
yü zlerinde olmuştu Ilk saldırıdan bir ay sonra terasın bü yü k bir bö lü mü , ardında sokağ ı kesen
ve sokağ ın parmaklıkları boyunca aralıklarla yerleştirilmiş tarihi ve ö nemli kişilerin
heykellerini alaşağı eden düzensiz bir yarık bırakarak, aniden yıkıldı.
Hagedorn, meclisi toplantıya çağ ırdı. "Koşullar," dedi bitkince şaka yapmaya çalışarak,
"kendi kendilerine iyileşmediler. Durum en kö tü mser beklentilerimizi bile yıktı: Kasvetli bir
durum. Itiraf ederim ki parçalanmış eşyalarım arasında yuvarlanıp ö lme olasılığ ından
hoşlanmıyorum."
Aure çaresizce bir hareket yaptı. "Aynı şeyi dü şü nü yorum! Olü m: Buna bir diyeceğ im yok!
Her şey ö lmek zorunda! Ama aklıma kıymetli eşyalarım geldiğ inde hasta oluyorum. Bü tü n
kitaplarım ayaklar altında ezildi. Vazolarım parçalandı! Halılarım molozlar altında kaldı!
Feynlerim boğuldu! Aile yadigârı avizelerim etrafa savruldu! Bütün bunlar bir kâbus."
"Sizin sahip olduklarınız, herhangi birimizin sahip olduklarından daha değ erli değ il," dedi
Beaudry kısaca. "Ama onlar canlı değ il; biz yok olduğ umuzda onların başına gelecekler kimin
umurunda olacak ki?"
Marune ü rkek bir tavırla, "Bir yıl ö nce on sekiz dü zine şişe birinci sınıf esans depolamıştım,"
dedi. "On iki dü zine Yeşil Yağ mur; Baltazar ve Faidor'un her birinden de ü çer dü zine. Şu
trajediye bir bakar mısınız!"
"Ah, bir bilseydik?" diye inledi Aure. "Bir bilseydim, bir bilseydim..." derken sesi yavaşça
sönerek kayboldu.
O. Z. Garr sabırsızlıkla ayağ ını yere vurdu. "Her ne pahasına olursa olsun feryat igan etmeyi
bırakınız! Bir tercihimiz vardı, hatırlıyor musunuz? Xanten bize kaçmamız için yalvardı. Şimdi
o ve onun gibiler Kefaretçiler'le beraber kuzey dağ larında hırsız gibi saklanarak dolaşıyorlar.
Biz ne olursa olsun, iyi gü nde ya da kö tü gü nde burada kalmayı tercih ettik ve ne yazık ki kö tü
gü n geldi çattı. Onlar arasında Tıpkı burada olduğ u gibi Kefaretçiler arasında da ikilikler var.
Çoğ u buraya on milden daha yakın bir yerdeler. Gö çebeler de ö yle. Bazıları kas-arabalarını
aldılar ve kaçtılar. Geri kalanı fanatik bir coşkuyla Mekleri ö ldü rü yor. Dü n akşam bizim
yaptığ ımız işleri gö rdü nü z. Dö rt ambarı yaktık, şurup tanklarını imha ettik, yü z ya da daha
fazla Mek'i on iki kas-arabasıyla birlikte ö ldü rdü k. Bizim de kayıplarımız ö ldü . Bunlar bizi çok
etkiledi, çü nkü bir yığ ın Mek'e karşılık çok azız. Buraya gelme nedenimde bu. Daha çok adama
ihtiyacımız var. Gelin, bizim yanımızda savaşın!"
Hagedorn dö ndü , bü yü k merkezi plazayı işaret etti. "Bü tü n insanları evlerinden
çağırtacağım. Herkesle konuşun."
Bu durumu birer bay gibi kabul etmek zorundayız!
Meclis buna melankolik bir onay verdi. Hagedorn ortaya bir şişe paha biçilmez Rhadamanth
çıkardı ve daha ö nce hayal bile edilemeyecek bir şekilde herkese bol bol ikram etti. "Artık bir
geleceğimiz olmadığına göre -sarf geçmişimize!"
O gece Mek kuşatma çemberinin etrafında çeşitli yerlerde kargaşalıklar fark edildi: Dö rt ayrı
yerde alevli boğ uk çığ lık sesleri. Ertesi gü n, Meklerin faaliyetinin temposu birazcık dü şmü ş
gibi görünüyordu.
Bununla beraber, ö ğ leden sonra batı uçurumumu bü yü k bir bö lü mü çö ktü . Bundan bir an
sonra da, yü ksek batı duvarı, sanki bir an durup dü şü ndü kten sonra altı bü yü k binanın
arkasını açıkta bırakarak yarıldı ve çö ktü . Gü n baktıktan bir saat sonra bir Kuş ekibi uçuşu
gü vertesine kondu. Xanten koltuktan atladı. Surlardan aşağ ı dö nerek giden merdivenlerden
koşarak indi ve plazanın yanındaki Hagedorn'un sarayına vardı Kuşlar kendilerine yü klenen
bu benzeri gö rü lmemiş işten dolayı acı acı şikâ yet ediyorlardı. Bü tü n gece çalışıp, Hagedorn
Kalesi'nin yıkımı eli kulağ ında olduğ u için akılları başlarına gelmiş, artık bü tü n kuruntularını
bırakmaya ve hayatları için savaşmaya istekli bayları taşıdılar. Katı gelenekselciler hâ lâ
şere lerini gö lgelemeyi reddediyorlardı. Ama Xanten onlara keyi li bir konuşma yaptı: Burada
kalın ve sinsi fareler gibi kalede gezinin. Sizi koruyacağ ız, bu yü zden bakabildiğ iniz kadar
rahatınıza bakın; geleceğin size vaat edebileceği fazla bir şey yok."
Onu dinleyenlerin çoğu, gururlu bir ifadeyle ve tiksintiyle uzaklaşıp gittiler.
Bir akrabası tarafından çağ rılan Hagedorn ileri çıktı şaşkınlıkla Xanten'e baktı. "Burada ne
arıyorsunuz? Biz sizin kuzeyde, Kefaretçilerle beraber gü venlik içinde olduğ unuzu
sanıyorduk."
"Kefaretçiler kuzeyde güvenlik içinde değil," de Xanten. "Bize katıldılar. Biz savaşıyoruz."
Hagedorn'un sesi kesildi. "Savaşıyor musunuz? Yani Meklerle mi savaşıyorsunuz?"
"Var olan bütün gücümüzle."
Hagedorn bir mucizeyle karşılaşmış gibi kafasını salladı. "Kefaretçiler de mi? Onların kuzeye
kaçmayı planladıklarını sanıyordum."
"Bazıları öyle yaptı, A. G. Philidor da gidenlerin arasında. "
Xanten, Hagedorn'a döndü. "Ya siz? Geliyor musunuz, yoksa kalıyor musunuz?"
Hagedorn nerdeyse bir inilti gibi derin derin içini çekti. "Hagedorn Kalesi'nin sonu geldi.
Daha sonra ne olursa olsun, önemli değil. Sizinle geliyorum."
3
Durum birden değ işti. Mekler, Hagedorn Kalesi'nin etrafını, kaleden pek az bir direnme
beklediklerinden, aslında ise hiçbir mü dahale beklemediklerinden, gevşek bir biçimde
kuşatmışlardı. Barakalarını ve şurup depolarını hiçbir korunma dü şü ncesi olmadan ortalık
yere yerleştirmişlerdi. Bu nedenle, baskın yapan gruplar yaklaşıp, hasar verip, sonra da ciddi
bir kayıp vermeden geri çekilebiliyorlardı. Kuzey Sırtı boyunca yerleşmiş Mek birlikleri
nerdeyse aralıksız saldırılarla taciz edildiler ve sonunda birçok kayıpla geri çekilmeye
zorlandılar. Hagedorn Kalesi'nin etrafındaki çember giderek bir hilal şekli aldı; iki gü n sonra
beş şurup deposu daha imha edilince Mekler daha da geri çekildiler. Kayalığ ın gü ney yü zü nü n
altına giden iki tü nelin ö nü ne moloz yığ arak, savunmaya biraz daha uygun bir yere yerleştiler.
Ama şimdi kuşatırken kuşatılmışlardı; buna karşın kas-arabaları hâ lâ kayalıktan moloz
çıkarıyordu.
Mekler, geri kalan şurup stoklarını, aletlerini, silahlarını, cephanelerini savundukları alanın
içine toplandılar. Molozların dışındaki alan karanlıktan sonra projektö rle aydınlatılıyordu;
saçma tü fekli Mekler ise nö bet bekleyerek ö nden gelebilecek bir saldırıyı engelliyorlardı. Bir
gü n boyunca baskın yapan gruplar çevredeki meyve bahçelerinde saklanıp, yeni koşulları
değ erlendirdiler. Sonra yeni bir taktiğ e girişildi. Bu amaç için yeniden şekillendirilen altı ha if
binek arabasına, yanına yangın bombaları bağ lanmış, hemen parlayan ha if bir yağ dolu
tulumlar yü klendi. Her bir arabaya on Kuş bağ landı ve gece yarısı, her birinde bir adamla
yukarı yollandı. Kuşlar yü ksekten uçup, karanlıkta Meklerin bulunduğ u yerin ü zerine
sü zü lü rken, yangın bombaları atıldı. Bö lge anında alevlerle kaplandı. Şurup depoları yandı;
alevlerden uyanan kas-arabaları çılgınca ileri geri gidip Mekleri ve depoları parçaladılar,
birbirine dolaşıp ateşin yarattığ ı terö re bü yü k çapta katkıda bulundular. Hayatta kalan Mekler
tü nellere sığ ındılar. Projektö rlerin bazıları sö ndü ve karışıklıktan faydalanan insanlar moloz
yığ ınlarına saldırdılar. Kısa ve kanlı bir savaştan sonra insanlar, bü tü n nö betçileri ö ldü rdü ler
ve geri kalan Mekleri barındıran tü nellerin ağ ızlarını tutan bö lgeleri ele geçirdiler. Mek isyanı
bastırılmış gibi görünüyordu.

Sekizinci Bölüm

1
Alevler sö ndü . Insan savaşçılar -kaleden ü ç yü z kişi, iki yü z Kefaretçi ve yaklaşık ü ç yü z
Gö çebe- tü nelin ağ zında toplandı. Gecenin geri kalanı bö lü mü boyunca mahsur kalan Meklere
ne yapacaklarını tartıştılar. Gü neşin doğ uşuyla, karıları ve çocukları hâ lâ içeride olan
Hagedorn Kalesi'nden gelen adamlar, onları getirmek için gittiler. Geri dö ndü klerinde,
yanlarında bir grup kaleli bay da vardı: Aralarında Beaudry, O. Z. Garr, Isseth ve Aure de
bulunuyordu. Bir zamanki eşitlerini; Hagedorn, Xanten, Claghorn ve diğ erlerini çabucak ama
Meklerle sanki eşitleriymiş gibi savaşarak prestij kaybettiklerini ima eden kesin ve ciddi bir
tarafsızlıkla selamladılar.
"Şimdi ne olacak?" diye sordu Beaudry Hagedorn'a, "Mekler kapana kısıldılar, ama onları
dışarı çıkaramazsınız. Kas-arabalarında şurup depolamış olabilirler; aylarca hayatta
kalabilirler."
O. Z. Garr, bir askeri teorisyen bakışıyla durum saptaması yaptı ve bir hareket planı ö nerdi.
"Topları getiriniz -ya da astlarınıza getirtiniz- ve onları kas-arabalarına yü kleyiniz. Bu
yaratıklar yeteri derecede gü çsü z dü ştü klerinde topları içeri yollayınız ve kalenin işlerini
gö recek kadarını sağ bırakıp hepsini temizleyiniz; eskiden dö rt yü z tane kadar çalışıyordu, bu
kadarı yeterli olacaktır."
"Ha!" diye bağ ırdı Xanten. "Bö yle bir şeyin asla tekrarlanmayacağ ını sana bildirmek, bana
çok bü yü k bir zevk veriyor. Eğ er sağ kalan Mek olursa, onlar uzay gemilerini tamir edecekler,
bakımlarını bize ö ğ retecekler; sonra da biz onları ve Kö ylü leri kendi dü nyalarına geri
götüreceğiz."
"Ondan sonra, hayatlarımızı nasıl sü rdü receğ imizi sanıyorsunuz?" diye buz gibi bir tonla
sordu Garr.
"Şurup üreteçleriniz var. Kendinize birer kese takın ve şurup için."
Garr başını geriye attı, Xanten'e soğ uk bir tavırla, yukarıdan aşağ ı baktı. "Bu sizin
dü şü nceniz; yalnızca sizin kü stah ikriniz. Diğ erlerininkini de duyalım. Hagedorn -siz bir
zamanlar bir baydınız. Sizin de felsefeniz bu mu, medeniyet yok mu olmalı?"
"Yok olması gerekmiyor," dedi Hagedorn, "hepimizin -bizim kadar sizin de- onun için emek
harcaması koşuluyla. Artık kölelik olamaz. Buna ikna oldum."
O. Z. Garr topukları ü zerinde dö nü p, kaleye giden sokağ a daldı; en gelenekselci yoldaşları da
onu izledi. Birkaçı kenara çekilip, Xanten ile Hagedorn'a bir iki kö tü bakış atarak, alçak sesle
aralarında konuşmaya başladılar.
Kalenin surlarının ü stü nden aniden bir çığ lık duyuldu: "Mekler! Kaleyi alıyorlar! Alt katlara
girdiler! Saldırın! Bizi kurtarın!"
Aşağıdakiler şaşkınlıkla yukarı baktılar. Daha bakar bakmaz kalenin kapıları kapandı.
"Bu nasıl olabilir?" diye sordu Hagedorn. "Hepsinin tünele girdiklerinden eminim!"
"Çok açık," dedi Xanten acı bir sesle. "Kalenin altını oyarlarken, aşağ ı katlara bir tü nel
açmışlar!
Hagedorn sanki tek başına kayalığ a saldıracakmış gibi ilerlemeye başladı, sonra durdu.
"Onları dışarı atmalıyız. Kalemizi yağmalamalarına asla izin veremeyiz!"
"Ne yazık ki," dedi Claghorn, "duvarlar, Mekleri engellediği kadar bizi de engelliyor."
"Kuş-arabalarıyla yukarıya birilerini gö nderebiliriz! Bir kere yerimizi sağ lamlaştırdık mı,
onları tek tek avlayıp yok ederiz."
Claghorn kafasını salladı. "Surlarda ve uçuş-gü vertesinde bekleyip yaklaşan Kuşları vurarak
dü şü rü rler. Ufacık bir yeri ele geçirsek bile, çok fazla kan dö kü lecektir: Her Mek için birimiz
öldürülecek. Üstelik hâlâ sayıca bizden üçe ya da dörde bir üstünler."
Hagedorn inledi: "Malım mü lkü mü n arasında eğ lendiklerini, elbiselerimle çalımlı çalımlı
yürüdüklerini, kokularımla yıkandıklarını düşünmek bile beni hasta ediyor!"
"Dinleyin!" dedi Claghorn. Yü kseklerden enerji topunun çatırtılarını ve insanların çığ lıklarını
duydular. "Surlarda direnenler var!"
Xanten, olayların dehşetinden bu kez seslerini kesmiş ve içlerinde korkuyla karışık bir saygı
duygusu oluşmuş Kuşların yanına gitti. "Beni saçma menzili dışında ama Meklerin ne
yaptıklarını görebileceğim, kalenin üzerinde bir yere uçurun!" .
"Dikkat, dikkat et!" diye vırakladı Kuşlardan biri "Kalede kötü şeyler oluyor."
Kuşlar kayalığ ın etrafında bü yü k bir daire çizerek, onu kalenin ü zerine, Mek saçma-
tü feklerinin erişemeyeceğ i bir yere çıkardılar. Biraz ö nce çalışmaya başlayan topların yanında
otuz kadar erkek ve kadın duruyordu Bü yü k Binaların, Kubbeli Bina'nın ve Saray'ın arasında
topların taşınamayacağ ı her yerde Mek kaynıyordu. Plaza cesetlerle doluydu: Baylar, bayanlar
ve çocukları -Hagedorn Kalesi'nde kalmayı tercih edenlerin neredeyse hepsi.
Bir topun arkasında O. Z. Garr duruyordu. Xanten'i fark ettiğ inde histerik bir ö keyle
haykırdı, topu ona çevirdi ve ateş etti. Kuşlar çığ lıklar atarak yana kaçmaya çalıştılar, ama atış
ikisini parçaladı. Kuşlar, araba, Xanten birbirlerine dolaşarak dü ştü . Bir mucize kabilinden
hayatta kalan dö rt kuş dengelerini tekrar buldular ve yerden otuz metre yü ksekte çılgınca acı
veren bir gü çle dü şü şü yavaşlattılar, dü zeldiler, bir an havada asılı kaldılar ve sonunda yere
indiler. Xanten sendeleyerek arapsaçı gibi karışmış iplerden kurtuldu. Insanlar koşarak yanına
geldi.
"Bir şeyin var mı?" diye haykırdı Claghorn.
"Bir şeyim yok. Ama çok korktum." Xanten derin bir nefes aldı ve kayalığ ın bir çıkıntısına
oturdu.
"Yukarıda ne oluyor?" diye Claghorn sordu.
"Hepsi ölmüş," dedi Xanten, "birkaç tanesi hariç, hepsi. Garr çıldırmış. Bana ateş etti."
"Bakın! Mekler surlarda!" diye bağırdı A. L. Morgan.
"Bakın!" diye bağırdı bir başkası. "İnsanlar! Atlıyorlar! Hayır, hayır, atılıyorlar."
Bazıları insandı, bazıları da dü şerken yanlarında bazı Mekleri de çekiyorlardı; hepsi korkunç
bir yavaşlıkla düşüp öldüler. Düşmeler durdu. Hagedorn Kalesi artık Meklerin elindeydi.
Xanten kendisine hem çok tanıdık, hem de çok yabancı gelen bu silueti bir kez daha inceledi.
"Dayanamazlar. Sadece gü neş kolektö rlerini yok etmemiz yeter, o zaman kendilerine şurup
yapamazlar."
"Oyleyse hemen harekete geçelim," dedi Claghorn. "Meklerin akılları başlarına gelip Kuşları
toplarla vurmayı düşünmeden."
Emir vermek için gitti ve her biri insan kafası bü yü klü ğ ü nde kayalar taşıyan kırk Kuş
yü kselip, kalenin etrafında bir daire çizdiler. Biraz sonra da geri dö nü p gü neş kolektö rlerinin
yok edildiğini rapor ettiler.
Xanten, "Bü tü n yapacağ ımız, ani bir çıkış hareketine karşı tü nel ağ ızlarını kapatmak. Sonrası
sabır işi."
"Peki ahırlardaki Köylülere ve Feynlere ne olacak?" diye sordu Hagedorn yıkılmış bir sesle.
Xanten ha ifçe kafasını salladı. "Daha ö nce Kefaretçi olmayanların da, artık Kefaretçi
olmaları lazım." Claghorn homurdandı: "İki aydan daha fazla dayanamazlar."
Ama iki ay geçti, ü ç ay geçti ve dö rt ay geçti: En sonunda bir sabah bü yü k kapılar açıldı ve
bitkin bir Mek tö kezleyerek ilerledi. "Insanlar: biz açlıktan ö lü yoruz," dedi. "Hazinelerinizi
koruduk. Hayatlarımızı bağışlayın, yoksa ölmeden önce her şeyi yok edeceğiz."
Claghorn cevapladı: "Bizim şartlarımız da şö yle: Hayatlarınızı bağ ışlayacağ ız. Siz kaleyi
temizleyecek, cesetleri kaldırıp gömeceksiniz. Uzay gemilerini tamir edecek ve onlar hakkında
bildiğiniz her şeyi bize öğreteceksiniz. Sonra sizi Etamin Dokuz'a yollayacağız."

2
Beş yıl sonra, Xanten ve Glys Meadowsweet iki çocuklarıyla birlikte, Sande Nehri yakınındaki
evlerinden kuzeye doğ ru bir yolculuk yapmaya niyetlendiler. O civara uğ ramışken, artık
sadece iki-ü ç dü zine insanın yaşadığ ı Hagedorn Kalesi'ni de ziyaret fırsatı buldular. Hagedorn
da hâlâ orada yaşıyordu.
Hagedorn yaşlanmıştı, ya da Xanten'e ö yle gö rü ndü . Saçları beyazdı; bir zamanlar candan ve
geniş olan yü zü incelmiş, nerdeyse solmuştu. Xanten onun ruh halinin ne olduğ unu pek
anlayamadı...
Devasa kayalık ve kaleyi arkalarına alarak, bir kestane ağ acının gö lgesinde durdular. "Artık
burası bü yü k bir mü ze," dedi Hagedorn. "Ben mü ze mü dü rü yü m ve bu, benden sonraki bü tü n
Hagedornların da işi olacak; çü nkü burada korunup saklanacak, değ eri hesaplanamaz bir
hazine var. Kaleye daha şimdiden bir eskilik havası çö ktü . Binalar hayaletlerle yaşıyor. Onları
sık sık görüyorum, özellikle de şölen akşamlarında... Ah Xanten, ne güzel zamanlardı değil mi?"
"Doğ rusu, evet," dedi Xanten. Iki çocuğ unun başlarını okşadı. "Ama gene de o gü nlere
dönmeyi istemiyorum. Artık, kendi dünyamızda insanız, daha önce hiç olmadığımız kadar."
Hagedorn ü zü ntü yle başını salladı. Sanki eline ilk defa bakma fırsatı geçmiş gibi yukardaki
muazzam yapıya baktı. "Geleceğ in insanları Hagedorn Kalesi hakkında ne dü şü necekler?
Hazineleri, kitapları, pelerinleri hakkında?"
"Gelecekler ve şaşırıp hayran kalacaklar," dedi Xanten. "Bugü n benim hissettiklerime çok
benzer şeyler hissedecekler."
"Orada hayran kalacak çok şey var. Içeri gelmek ister misiniz, Xanten? Hâ lâ sıra sıra asil
esans şişelerimiz var."
"Teşekkü r ederim, ama istemem," dedi Xanten. "Eski hatıraları uyandırmak istemiyorum.
Biz yolumuza gideceğiz; hemen."
Hagedorn ü zü ntü yle kafasını salladı. "Çok iyi anlıyorum. Bugü nlerde ben bile sık sık
hayallere dalıyorum. İyi o zaman, güle güle, keyifle evinize dönünüz."
"Öyle yapacağız, Hagedorn. Teşekkürler ve Allahaısmarladık!"

S O N

Jack Vance - en Son Kale

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Jack Vance - en Son Kale

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

EN

You might also like