You are on page 1of 45

madraspaper.

com

�ட்�க்� இவ் வள� அ��ல்


இவ் வள� தண்ணீர் | MadrasPaper.com
ேரமண்ட் கார்வர்

55–70 minutes

ேரமண்ட் கார்வர் – த��ல் : �. �ப் �சா�

என் கணவர் வ�றாரச் சாப் ��பவர். ஆனால் , இப் ேபா�


ேசார்வாக, ����ப் பாகக் காணப் ப��றார். வா��ட்ட
உணைவ ெம�வாக ெமன்�ெகாண்��க்�றார். ேமைச ��
ைகைய ைவத்�க்ெகாண்� எைதேயா இலக்�ல் லாமல்
ெவ�த்�க்ெகாண்��க்�றார். என் ைனப் பார்க்�றார்.
உடேன பார்ைவையத் ��ப் �க்ெகாண்� நாப் �னால்
வாையத் �ைடத்�க்ெகாள் �றார். ேதாள் கைளக்
��க்�க்ெகாண்� �ண்�ம் சாப் �டத் ெதாடங் ��றார்.
எங் க�க்� இைடேய ஏேதா வந்��ட்��க்�ற�, அ�
ஒன்��ல் ைல என்பைதப் ேபால அவர்
நடந்�ெகாண்��க்�றார்.

“எதற் காக என் ைனேய �ைறத்�ப்


பார்த்�க்ெகாண்��க்�றாய் ?” என்�றார். “என் ன �ஷயம் ?”
என்� �ட்கரண்�ையக் �ேழ ைவக்�றார்.

“நான் �ைறக்�ேறனா?” என்றப� தைலைய


�ட்டாள் தனமாக, �ட்டாள் தனமாக ஆட்��ேறன்.

ெதாைலேப� ஒ�க்�ற�. “எ�க்காேத” என்�றார்.

“உங் கள் அம் மாவாக இ�க்கலாம் ” என்�ேறன். “�ன் –


ஏதாவ� �ைனப் பற் �ய �ஷயமாக இ�க்�ம் .”
“அெதல் லாம் இ�க்கா�. எ�த்�க் ேகள் .”

ஒ�வாங் �ைய எ�க்�ேறன் . ஒ� நி�டம் அைம�யாகக்


ேகட்�ேறன் . அவர் சாப் ��வைத நி�த்����றார்.
உத�கைளத் க�த்�க்ெகாண்� ஒ�வாங் �ைய
ைவக்�ேறன்.

“நான் ெசான் ேனனா இல் ைலயா?” என்�றார். �ண்�ம்


சாப் �டத் ெதாடங் ��றார். �ன் ைகக்�ட்ைடையத் தட்�ல்
எ�ந்��ட்�, “காட்டா�ட்! இவர்கெளல் லாம் அவர்கள்
ேவைலையப் பார்த்�க்ெகாண்� ேபாக மாட்டார்களா? நீ ேய
ெசால் �, நான் ெசய் த�ல் என் ன தப் � என்�. நான்
ேகட்�க்ெகாள் �ேறன் ! இ� நியாயேம இல் ைல. அந்தப் ெபண்
ஏற் ெகனேவ ெசத்�ப் ேபா��ந்தாள் , இல் ைலயா? என் ைனத்
த�ர ேவ� �ல�ம் இ�ந்தார்கள் . நாங் கள் எல் ேலா�ம்
கலந்� ேப�த்தான் ��ெவ�த்ேதாம் . நாங் கள் அந்த
இடத்�க்� அப் ேபா�தான் வந்�ேசர்ந்��ந்ேதாம் .
மணிக்கணக்காக நடந்�வந்��ந்ேதாம் . எங் கள் காைர
நி�த்���ந்த இடத்���ந்� ஐந்� ைமல் �ரத்�ல்
இ�ந்ேதாம் . உடேன ��ம் �ச் ெசன்��க்க�ம் ��யா�.
அ�தான் �தல் �னம் . வாட் த ெஹல் ! எனக்ெகான்�ம்
எ��ம் தப் பாகத் ெதரிய�ல் ைல. இல் ைல நாங் கள் எந்தத்
தப் �ம் ெசய் ய�ல் ைல. அப் ப� என் ைனப் பார்க்காேத.
ெசால் வ� ேகட்�றதா? நீ ஒன் �ம் என் �� �ர்ப்� எ��ம்
எ�த ேவண்டாம் . ேபசாமல் இ�.”

“உங் க�க்�த் ெதரி�ம் ” என்றப� தைலைய ஆட்��ேறன்.

“என்ன ெதரி�ம் , க்ேளர்? ெசால் �. எனக்� என் ன ெதரி�ம்


என்� ெசால் �. ஒேரெயா� �ஷயத்ைதத் த�ர ேவெற��ம்
எனக்�த் ெதரியா�. நீ இதற் காக ெராம் ப�ம்
அலட்�க்ெகாள் ள ேவண்டாம் .” அர்த்த�ஷ்�ேயா�
பார்ப்பதாக நிைனத்�க்ெகாண்� என் ைனப் பார்க்�றார்.
ஒ� நி�டத்�க்�ப் �ன் “அவ ெசத்�ட்டா, ெசத்�ட்டா,
ெசத்�ட்டா. கா�ல் ��ந்ததா?” என்�றார்.
“இ� ெராம் ப�ம் பரிதாபம் தான், ஒப் �க்ெகாள் �ேறன். அவள்
ஒ� �ன்னப் ெபண். பாவம் . வ�த்தமாகத்தான் இ�க்�ற�.
எல் ேலாைர�ம் ேபால நா�ம் வ�த்தப் ப��ேறன். ஆனால் ,
அவள் தான் ெசத்�ப் ேபாயாச்ேச, க்ேளர், அவ
ெசத்�ப் ேபா�ட்டா. இந்த �ஷயத்ைத இத்ேதா�
�ட்���ேவாம் . ப் ளஸ
ீ ் , க்ேளர். இைத இத்ேதா�
�ட்���ேவாம் .”

“அேததான். அவள் ெசத்�த்தான் ேபா��ந்தாள் – ஆனால்


உங் க�க்�த் ெதரிய�ல் ைலயா? அவ�க்� உத���க்க
ேவண்�ம் .”

“என்னால ��யல” என் � இரண்� ைககைள�ம்


உயரத்�க்�க்ெகாள் �றார். ேமைச���ந்� நாற் கா�ையப்
�ன்னால் தள் ளி�ட்�, �கெரட்�கைள�ம் ஒ� �யர்
�ப் �ைய�ம் எ�த்�க்ெகாண்� உள் �ற் றத்�க்�ச்
ெசல் �றார். �ன்�ம் �ன்�மாக ஒ� நி�டம் நடந்��ட்�,
�ல் தைர�ல் இ�ந்த நாற் கா��ல் உட்கார்ந்�ெகாண்�
�ண்�ம் ஒ��ைற ெசய் �த்தாைள எ�த்�ப் பார்க்�றார்.
�தல் பக்கத்�ேலேய அவ�ைடய ெபயர் மற் ற
நண்பர்கேளா� ேசர்ந்� இ�க்�ற�. ‘அச்ச�ட்�ம்
காட்�ையக் கண்டவர்கள் ’ என்ற தைலப் �ல் .

நான் கண்கைள ஒ� நி�டம் ��க்ெகாண்�


பாத்�ரக்�ைடைய இ�க்கமாகப் ��க்�ேறன். இதற் � ேமல்
என்னால் தாங் �க்ெகாண்��க்க ��யா�. இ���ந்�
ெவளிேய வந்தாக ேவண்�ம் , எண்ணம் ெசயல்
எல் லாவற் ���ந்�ம் இைத �ரட்ட ேவண்�ம் ,
எல் லாவற் ைற�ம் மறந்��ட ேவண்�ம் . கண்கைளத்
�றக்�ேறன். எல் லாவற் �ன் ��ம் ெவ�ப் � ��க்ெகாண்ேட
வர, என் னெவல் லாம் இனி நடக்கப் ேபா�ற� என்�
நிச்சயமாக மன�ல் ேதான்ற, பாத்�ரக்�ைடைய ஓங் �
அ�க்�ேறன் . அ�ல் இ�ந்த பாத்�ரங் க�ம் கண்ணா�க்
ேகாப் ைபக�ம் தைர�ல் ��ந்� ெநா�ங் �ச்
�த��ன்றன.
அவர் அைசயேவ இல் ைல. இவ் வள� ெபரிய சத்தம் அவர்
கா�ல் �ழாமல் இ�ந்��க்கா�. தைலைய மட்�ம் ேலசாக
உயர்த்��றார். ஆனால் , ��ம் �ப் பார்க்க�ல் ைல. நகராமல்
இ�ந்ததற் காக அவர் �� எனக்� ெவ�ப் � அ�கரிக்�ற�.
ஒ� நி�டம் காத்��க்�றார். �ன் �கெரட்ைடப்
பற் றைவத்�, நாற் கா��ல் சாய் ந்�ெகாண்� �ைகைய
ெவளி���றார். காற் � அவர் வா���ந்� ெவளிவ�ம்
�ைகக்கற் ைறைய ெமல் �ய �லாக்��ற�. நான் எதற் காக
இைதெயல் லாம் கவனித்�க்ெகாண்��க்�ேறன் ? அவர்
இைதப் ேபால அைசயாமல் உட்கார்ந்�ெகாண்�,
சத்தங் கைளக் ேகட்�க்ெகாண்�, வா���ந்� �ைகைய
ஊ�க்ெகாண்��ப் பைதப் பார்ப்பதற் � எனக்� எவ் வள�
வ�த்தமாக இ�க்�ற� என்� அவ�க்� ஒ�ேபா�ம்
ெதரியப் ேபாவ�ல் ைல.

நிைனேவந்தல் �ன வார இ��க்� �ந்ைதய வார


ஞா�ற் �க்�ழைம அன்� அவர் நண்பர்கேளா�
மைலப் �ரேதசத்�ல் �ன் ��க்கத் �ட்ட�ட்டார். அவ�ம்
கார்டன் ஜான்சன், ெமல் டார்ன், ெவர்ன் �ல் �யம் ஸ் என்�
�ன்� நண்பர்க�ம் . அவர்கள் எப் ேபா�ம் ஒன் றாக ேபாக்கர்,
ப��ங் ஆ�வ�ண்�, �ன் ��க்கச் ெசல் வார்கள் .
�ன்வசந்த கால�ம் , ேகாைடக் கால�ம் ஆரம் �ப் பதற் �
�ன்� ��ம் பத்ேதா� ெசல் ல ேவண்�ய ���ைறக் காலப்
பயணங் கள் , �ட்�ல் �க் ேபஸ்பால் ேபாட்� �னங் கள் ,
உற�னர்கள் வ�ைக ேபான்றைவ ��க்�டாத வைக�ல்
பயணத்�ட்டம் வ�த்�க்ெகாள் வார்கள் . அவர்கள்
எல் ேலா�ேம நாகரிகமானவர்கள் , ��ம் பஸ்தர்கள் ,
ெபா�ப் பான ேவைலகளில் இ�ப் பவர்கள் . எங் கள் மகன்
��டன் அவர்க�ைடய �ள் ைளகள் பள் ளிக்�ச்
ெசல் வார்கள் . ெவள் ளிக்�ழைம �ற் பகல் இந்த நண்பர்கள்
நால் வ�ம் ேநச்சஸ் ஆற் �ல் �ன்ேவட்ைடக்காக �ன்�
நாட்கள் பயணமாகக் �ளம் �னார்கள் . காைர ஒ�
மைலய�வாரத்�ல் நி�த்��ட்�ப் பல ைமல் �ரம் நடந்�
அவர்கள் �ன் ��க்க உத்ேத�த்��ந்த இடத்�க்�ப்
ப�க்ைக, உண�ப் ெபா�ட்கள் , சைமயல் பாத்�ரங் கள் ,
�ட்�க்கட்�, �ஸ் � பாட்�ல் கள் ச�தம்
ெசன்��க்�றார்கள் . �தல் நாள் மாைல ஆற் ேறாரத்�ல்
அவர்கள் �காம் அைமப் பதற் � �ன்ேப அந்தப் ெபண்,
ஆற் �ன் ஓரத்�ல் க�ழ் ந்�, நிர்வாணமாக
மரக்�ைளக�க்� ந�ேவ �தந்�ெகாண்��ப் பைத ெமல்
டார்ன் பார்த்��க்�றார். மற் ற நண்பர்கைள�ம் �ப் �ட,
எல் ேலா�ம் வந்� பார்த்��க்�றார்கள் . என் ன ெசய் யலாம்
என்� ஆேலா�த்��க்�றார்கள் . அவர்களில் ஒ�வர் – அ�
யாெரன்� என் கணவர் ஸ்�வர்ட் ெசால் ல�ல் ைல –
அேநகமாக அ� அந்தக் �ண்டான, எதற் ெக�த்தா�ம்
உரக்கச் �ரிக்�ற ெவர்ன் �ல் �யம் ஸாகத்தான் இ�க்�ம் –
அவர்கள் உடேன ��ம் � கா�க்�ச் ெசன்��ட ேவண்�ம்
என்� ெசால் ���க்�றார். மற் றவர்கள் தம� காலணிகைள
மண�ல் �ள�க்ெகாண்�, தயங் �க்ெகாண்�, அவேரா�
உடன்படாமல் அங் ேகேய தங் கலாம் என்�
ெசால் ���க்�றார்கள் . அதற் � அவர்கள் ெசான் ன
காரணங் கள் : ‘�க�ம் அச�யாக இ�க்�ற�’, ‘இ�ட்டத்
ெதாடங் ��ட்ட�’, அப் �றம் அந்தப் ெபண் ‘எங் ேக�ம்
ேபாய் �டப் ேபாவ�ல் ைல’. கைட��ல் அவர்கள் எல் ேலா�ம்
அங் ேகேய �கா�ட்�த் தங் �வ� என்� ��ெவ�த்�க்
�டாரம் அைமத்தார்கள் , � �ட்�னார்கள் , �ஸ் �
��த்தார்கள் . நில� உ�த்� ேமேல� வந்த�ம் ேம�ம்
��த்தார்கள் , அந்தப் ெபண்ைணப் பற் �ப் ேப�னார்கள் .
அவர்களில் யாேரா ஒ�வர், தண்ணீரில் அ�த்�க்ெகாண்�
அந்தப் ெபண் ேபாய் �டாமல் இ�க்க ஏதாவ� ெசய் ய
ேவண்�ம் என்� ெசான் னாராம் . இர�ல் அவள் உடல்
தண்ணீரில் அ�த்�க்ெகாண்� ேபாய் �ட்டால் அ� �ற் பா�
அவர்க�க்�ப் �ரச்�ைன ஏற் ப�த்�ம் என்� அவர்கள்
நிைனத்தார்கள் . டார்ச் �ளக்�கைள எ�த்�க்ெகாண்�
தட்�த்த�மா� ஆற் �ல் இறங் �னார்கள் . காற் � பலமாக
��க்ெகாண்��ந்த�. �ளிர்க்காற் �. அைலகள்
ஆற் றங் கைர�ல் அ�த்த�த்� ேமா�க்ெகாண்��ந்தன.
அவர்களில் ஒ�வர் – அ� ஸ்�வர்ட்டாகத்தான் இ�க்�ம் ,
அவர் அப் ப�ச் ெசய் யக்��யவர்தான் –
�தந்�ெகாண்��ந்த அந்தப் ெபண்�க்� அ�ேக ெசன்�
ஒ� ைநலான் க�ைற அவ�ைடய மணிக்கட்ைடச் �ற் �க்
கட்��ட்�, கைர�ல் இ�ந்த ஒ� மரத்ேதா� அந்தக்
க�ைறக் கட்���க்�றார். இந்த ேவைல நடக்�ம் ேபா�
மற் ற நண்பர்கள் அைனவ�ம் டார்ச் ெவளிச்சம்
காட்�க்ெகாண்��ந்��க்�றார்கள் . �ற�, அைனவ�ம்
கைரேய�, �டாரத்�க்�ச் ெசன்� �ஸ் � ��க்கத்
ெதாடங் ���க்�றார்கள் . �ற�, �ங் கச்
ெசன்��க்�றார்கள் . அ�த்த நாள் , சனிக்�ழைம, காைல
உண� சைமத்�ச் சாப் �ட்�, கா� ��த்�, ேம�ம் ேம�ம்
�ஸ் ��ம் ��த்��ட்�, இரண்�ரண்� அணியாகப் �ரிந்�
ஆற் �ன் இரண்� �ைசகளி�ம் �ன் ேவட்ைடக்�ச்
ெசன்��க்�ன்றனர்.

அன்�ர� அவர்கள் ��த்��ந்த �ைன�ம்


உ�ைளக்�ழங் ைக�ம் சைமத்�ச் சாப் �ட்ட �ன் கா��ம்
�ஸ் ��ம் ��த்��ட்�, பாத்�ரங் கைள ஆற் �க்� எ�த்�ச்
ெசன்� தண்ணீரில் அந்தப் ெபண் �டந்த இடத்�க்� �ல
ெகஜங் கள் தள் ளி அவற் ைறக் க��னார்கள் . �கா�க்�த்
��ம் �ச் ெசன் � �ண்�ம் ��க்கத் ெதாடங் �னார்கள் .
கண்கள் இ�ட்�ம் வைர �ட்டா�னார்கள் . ெவர்ன்
�ல் �யம் ஸ் �ங் கச் ெசன்றார். மற் றவர்கள் ஆபாசக்
கைதகள் , அவர்க�ைடய ேநர்ைமயற் ற தவறான கடந்த கால
அ�பவங் கள் என்� ேப�க்ெகாண்��ந்தார்கள் . ஆனால் ,
ஒ�வ�ம் அந்தப் ெபண்ைணப் பற் �ய ேபச்ைச
எ�க்க�ல் ைல. கார்டன் ஜான் ஸன் ��த்த ட்ெரௗட் �ன்
எவ் வள� ெகட்�யாக இ�ந்த� என்�ம் , ஆற் �நீ ர் எவ் வள�
பயங் கரமாகச் �ல் �ட்��ந்த� என்�ம் ��ப் �ட்டேபா�
அைனவ�ம் ேப�வைத நி�த்� ெமௗனமா�னர். ஆனால் ,
ெதாடர்ந்� ��த்�க்ெகாண்��ந்தனர். யாேரா ஒ�வர்
எ�ந்� கால் இட�க் �ேழ ��ந்�, லாந்தர் �ளக்ைகத்
�ட்�னார். �ன் எல் ேலா�ம் எ�ந்� �ங் �வதற் �ச்
ெசன்றனர்.

அ�த்த நாள் ஞா�ற் �க்�ழைம காைல தாமதமாக


எ�ந்தனர். ேம�ம் �ஸ் � ��த்தார்கள் , ��த்�க்ெகாண்ேட
இ�ந்ததால் அ�கமாக �ன் ��க்க��ல் ைல. ம�யம் ஒ�
மணிக்� அங் ��ந்� �ளம் பத் ெதாடங் �னார்கள் , அவர்கள்
�ட்ட�ட்டதற் � ஒ� நாள் �ன் னதாகேவ. �டாரத்ைதக்
கழற் �, ப�க்ைககைளச் ��ட்�, பாத்�ரங் கள் , �ன்கள் , �ன்
��ப் �ச் சாதனங் கள் எல் லாவற் ைற�ம் கட்� கா�க்�ள்
ைவத்தார்கள் . �ளம் �வதற் � �ன் அந்தப் ெபண்ைணப்
பார்ப்பைதத் த�ர்த்தார்கள் . ெந�ஞ் சாைல�ல் காரில்
ேபா�ம் ேபா� யா�ம் எ��ம் ேபசாமல் �� ெமௗனத்�ல்
இ�ந்தார்கள் . வ��ல் ஒ� ெபா�த் ெதாைலேப�ையக்
கண்ட�ம் வண்�ைய நி�த்�னார்கள் . ெஷரீஃ��ைடய
அ�வலகத்�க்� ஸ்�வர்ட் அைழத்தார். மற் றவர்கள்
காரி��ந்� இறங் � ெகா�த்�ம் ெவய் ��ல் நின்றப�
அவர் ேபானில் ேப�வைதக் ேகட்�க்ெகாண்��ந்தார்கள் .
ஸ்�வர்ட் அவர் ேப�க்ெகாண்��ந்த நபரிடம் அவர்கள்
நால் வ�ைடய ெபயர்கைள�ம் ெசான் னார் – அவர்களிடம்
மைறப் பதற் � எ��ம் இல் ைல, அவர்கள்
அவமானப் ப�வதற் �ம் எ��ம் இல் ைல – இைதப் பற் �
ேமல�க �வரங் கள் , அந்தப் ெபண் இறந்��டக்�ம்
இடத்�க்�ச் ெசல் வதற் கான வ� ஆ�யவற் ைற அவர்களிடம்
ேகட்பதற் �ம் , அவர்கள் ஒவ் ெவா�வரிட�ம் தனித்தனியாக
வாக்��லம் ெபற் �க்ெகாள் வதற் �ம் அ�காரிகள் வ�ம்
வைர அைனவ�ம் அந்த இடத்�ேலேய காத்��ப் பதாகச்
ெசான் னார்.

அன்�ர� ப�ேனா� மணிக்� �ட்�க்� வந்தார்.


�ங் �க்ெகாண்��ந்த எனக்� சைமயலைற�ல் அவர�
சத்தம் ேகட்� ��ப் � வந்த�. ஒ� �யர் �ப் �ைய
ைவத்�க்ெகாண்� ெரஃப் ரி�ேரட்டர் �� சாய் ந்�
நின்�ெகாண்��ந்தார். அவ�ைடய கனமான ைககளால்
என்ைன அைணத்� என் ���ல் ேம�ம் ��ம் தட�னார்.
இரண்� �னங் க�க்� �ன் என் ைன�ட்�ச் ெசன் ற அேத
ைககள் என் � நிைனத்ேதன் .

ப�க்ைக�ல் �ண்�ம் என் �� ைககைள ைவத்தார். �ன்


எைதேயா ேயா�ப் பைதப் ேபால காத்��ந்தார். நான்
ெம�வாகத் ��ம் �க் கால் கைள அைசத்ேதன் . அப் �றம்
அவர் ெவ�ேநரம் ��த்��ந்தார். நான் �ங் �ய �ற�ம்
��த்��ந்தார். ஏேதா ெமல் �ய சத்தம் ேகட்�த் �க்கம்
கைலந்� கண்��த்ேதன் . பறைவகளின் ஒ�. ��யத்
ெதாடங் ��ட்டதன் அைடயாளமாக ெமன்ெவளிச்சம்
சன்ன�ல் இ�ந்த�. அவர் மல் லாந்� ப�த்தப�ேய
�ைகத்தப�, �ைர�ட்��ந்த சன் னைல
ெவ�த்�க்ெகாண்��ந்தார். பா�த் �க்கத்�டன் அவைர
அைழத்ேதன் . ப�லளிக்க�ல் ைல. �ண்�ம் �க்கத்�ல்
ஆழ் ந்ேதன் .

காைல�ல் நான் எ�வதற் �ள் அவர் எ�ந்�


நடமா�க்ெகாண்��ந்தார். ெசய் �த்தாளில் ஏதாவ�
வந்��க்�றதா என் � பார்ப்பதற் காக இ�க்கலாம் . எட்�
மணி �மா�க்� ெதாைலேப� அ�க்கத் ெதாடங் �ய�.

ெதாைலேப�ையப் பார்த்�, “ேபாய் த்ெதாைல” என்�


சத்த�ட்ட� ேகட்ட�. ஒ� நி�டம் க�த்� �ண்�ம் அ�த்த�.
நான் ேவகமாக வந்ேதன் . “நான் ஏற் கனேவ ெஷரீஃ�டம்
ெசான் னதற் � ேமல் எ��ம் ெசால் வதற் � இல் ைல. ஆமாம் .
அ�தான் !” அவர் ஒ�வாங் �ைய அ�த்� ைவத்தார்.

நான் பயந்�, “என் ன ஆச்�?” என் ேறன்.

“உட்கார்” என்றார் ெம�வாக. சவரம் ெசய் யப் படாத


கன்னத்ைத, �ைசைய அவர் �ரல் கள் ெசா�ந்�ெகாண்ேட
இ�ந்தன. “உன் னிடம் ஒன்� ெசால் ல ேவண்�ம் , நாங் கள்
�ன் ��க்கச் ெசன்��ந்தேபா� ஒன் � நடந்த�.” உண�
ேமைச�ல் நாங் கள் எ�ெர�ேர உட்கார்ந்ேதாம் . அவர்
ெசான் னார்.

அவர் அைத ெசால் �க்ெகாண்��ந்தேபா� நான் அவைர


ெவ�த்தப�ேய கா� ��த்�க்ெகாண்��ந்ேதன் . ெசால் �
��த்��ட்� ெசய் �த்தாைள ேமைச�ல் எ�ந்தார். அந்தச்
ெசய் �ையப் ப�த்ேதன் ………… ப�ெனட்���ந்�
இ�பத்�நான்� வய� ம�க்கத்தக்க அைடயாளம் ெதரியாத
ெபண்………… �ன்���ந்� ஐந்� நாட்கள் வைர தண்ணீரில்
இ�ந்��க்கலாெமன்�………… வன்�ணர்�
ேநாக்கமாக………… ஆரம் பக் கட்ட ேசாதைன�ல் க�த்ைத
ெநரித்�………… ெவட்�க்காயங் க�ம் அ�பட்ட
காயங் க�ம் ………… மார்��ம் இ�ப் ��ம் ………… �ேரதப்
பரிேசாதைன………… வன்�ணர்�………… ேம�ம்
�லன்�சாரைண…………

“நீ சரியாகப் �ரிந்�ெகாள் ள ேவண்�ம் ” என்றார். “அைதப்


ேபால என் ைனப் பார்க்காேத. ஜாக்�ரைத. நிதானமாக இ�,
க்ேளர்.”

“நீ ங் கள் ஏன் ேநற் � இரேவ ெசால் ல�ல் ைல?” என்�


ேகட்ேடன்.

“அ�வந்�… ெசால் லைல. நீ என் ன ெசால் ல வ��றாய் ?”

“நான் என் ன நிைனக்�ேறன் என்� உங் க�க்�த் ெதரி�ம் .”


அவர் ைககைளப் பார்த்ேதன் . த�மனான �ரல் கள் , ம�ர்
அடர்ந்த ைக�ட்�கள் , அந்தக் ைககள் இப் ேபா�
அைசந்�ெகாண்��ந்தன. �கெரட்ைடப் பற் ற ைவத்தன.
ேநற் � இர� என் ேமல் படர்ந்த �ரல் கள் .

அவர் ெநளிந்தார். “என் ன ெபரிய �த்�யாசம் ேநற் �


இர�க்�ம் , இன் � காைலக்�ம் ? நீ �ங் �க்ெகாண்��ந்தாய் .
காைல�ல் ெசால் லலாம் என்��ந்ேதன்.” உள் �ற் றத்ைத
ேநாக்�னார். ஒ� ��� ேதாட்டத்���ந்� பறந்� வந்�
�க்னிக் ேமைச �� வந்தமர்ந்� �ற�கைளக் ேகா�ய�.

“இ� உண்ைமயல் ல” என்ேறன் . “அவைள அப் ப�ேய நீ ங் கள்


�ட்��ட்� வர�ல் ைல?”

அவர் ேவகமாகத் ��ம் �னார். “நான் என் ன ெசய் ��ப் ேபன்?


கவனமாகக் ேகட்�க்ெகாள் . �த�ம் கைட��மாகச்
ெசால் �க்ெகாள் �ேறன் . எ��ம் நடக்க�ல் ைல. நான்
வ�த்தப் ப�வதற் ேகா தப் � ெசய் ��ட்டதாக
நிைனப் பதற் ேகா எ���ல் ைல. �ரி�றதா?”

உண� ேமைச���ந்� எ�ந்� மகன் �னின் அைறக்�ச்


ெசன்ேறன். அவன் ��த்�க்ெகாண்�தான் இ�ந்தான். இர�
உைடைய மாற் றாமல் ��ர் �ைளயாட்�
�ைளயா�க்ெகாண்��ந்தான். அவ�க்� மாற் �
உைடகைள எ�த்�க்ெகா�த்��ட்� சைமயலைறக்�த்
��ம் �வந்� அவ�க்�க் காைல உணைவ ேமைச ேமல்
எ�த்� ைவத்ேதன் . ெதாைலேப� இரண்� �ன்� �ைற
அ�த்த�. ஒவ் ெவா� �ைற�ம் ஸ்�வர்ட் எ�த்�க்
ேகாபமாகக் கத்��ட்�த் ெதாடர்ைபத் �ண்�த்தார். ெமல்
டார்ைன�ம் கார்டன் ஜான் சைன�ம் அைழத்� ெம�வான
�ர�ல் ��ரமாகப் ேப�னார். �ற�, ஒ� �யைர எ�த்�த்
�றந்� அ�ந்�க்ெகாண்ேட �கெரட் ��த்தார்.
சாப் �ட்�க்ெகாண்��ந்த �னிடம் அவன் பள் ளிையப் பற் �,
நண்பர்கைளப் பற் �ெயல் லாம் எ��ேம நடக்காத�ேபால
இயல் பாகக் ேகட்�க்ெகாண்��ந்தார்.

�ன் அவர் ெவளி�ல் ெசன் ��ந்தேபா� என் ன ெசய் ததாகக்


ேகட்டான். ஸ்�வர்ட் ஃ�ரீஸரி��ந்� அவர் ��த்த �ல
�ன்கைள எ�த்�வந்� காட்�னார்.

“இவைன உங் கள் அம் மா �ட்�க்� இன் �


�ட்�ச்ெசல் �ேறன்” என்ேறன் .

“சரி” என்� �ைனப் பார்த்தார். அவன் உைறந்��ந்த ட்ெரௗட்


�ைன எ�த்� ஆராய் ந்�ெகாண்��ந்தான். “உனக்�
அவ�யம் என் � ேதான்�னால் , அவ�க்�ம் இஷ்டம் என்றால்
ெசல் �ங் கள் . ஆனால் , என் ைனக் ேகட்டால் ேதைவ�ல் ைல
என்ேபன் . இங் ேக ஒ� �ரச்�ைன�ம் இல் ைல.”
“நான் எப் ப��ம் ேபாக ேவண்�ம் ” என்ேறன்.

“நான் அங் ேக நீ ச்ச�க்�ப் ேபாக ���மா?” என்றான் �ன்.


�ரல் கைள ேபன் ட்�ல் �ைடத்�க்ெகாண்டான்.

“���ம் என்�தான் நிைனக்�ேறன் . வானிைல


நன்றாகத்தான் இ�க்�ற�. நீ உன் நீ ச்சல் உைடகைள
எ�த்�க்ெகாள் . உன் பாட்� உன் ைன நீ ச்ச�க்�
அ�ப் �வார்” என் ேறன்.

ஸ்�வர்ட் இன் ெனா� �கெரட்ைடப் பற் றைவத்�க்ெகாண்�


எங் கைள உற் �ப் பார்த்தார்.

��ம் நா�ம் நக�க்� ம��றத்�ல் இ�ந்த ஸ்�வர்�ன்


அம் மா �ட்�க்�ச் ெசன் ேறாம் . அவர் வ�க்�ம்
அ�க்ககத்�ல் ஒ� நீ ச்சல் �ள�ம் நீ ரா�க் �ளியலைற�ம்
உண்�. காதரீன் ேகன் அவர் ெபயர். என� இரண்டாவ�
ெபய�ம் ேகன்தான். ஆச்சரியம் . ஸ்�வர்ட் அவ�ைடய
அம் மாைவ ேகண்� என் � நண்பர்கள் அைழப் பார்கள் என்�
பல வ�டங் க�க்� �ன் ெசால் ���க்�றார். அவர் நல் ல
உயரமான ெபண்மணி. ெவண் – ெபான்நிறக் �ந்தல் .
உணர்ச்�கைள அ�கம் ெவளிப் ப�த்தாத இ�க்கமானவர்.
அவைரப் பார்க்�ம் ேபாெதல் லாம் எ�ரில் இ�ப் பவைர அவர்
இைட�டாமல் எைடேபாட்�க்ெகாண்��ப் பதாகேவ
ேதான்�ம் . என் ன நடந்த� என் பைத ெமல் �ய �ர�ல்
அவரிடம் �வரிக்�ேறன். (அவர் இன் �ம்
ெசய் �த்தாள் கைளப் பார்த்��க்க�ல் ைல. �ைன
மாைல�ல் வந்� அைழத்�ச் ெசல் வதாகச் ெசால் �ேறன்.
“அவன் நீ ச்சல் உைடகைள எ�த்� வந்��க்�றான்”
என்�ேறன். “ஸ்�வர்�ம் நா�ம் �ல�ஷயங் கள் ��த்�ப்
ேபச ேவண்�ம் ” என் �ேறன் எைத�ம் ��ப் �டாமல் .
�க்�க்கண்ணா�ையத் தைழத்�க்ெகாண்� அவர் என் ைன
அைசயாமல் பார்க்�றார். �ன் ெம�வாகத்
தைலயைசக்�றார். �னிடம் , “எப் ப� இ�க்�றாய் என் �ட்�
ம�ஷா?” என்� �னிந்� அவைன அைணத்�க்ெகாள் �றார்.
�ளம் �வதற் காக நான் கதைவத் �றக்க, அவர் �ண்�ம்
என்ைன உற் �ப் பார்க்�றார். எ��ம் ேபசாமல்
தனி�தமாகப் பார்க்�ம் பார்ைவ அவ�க்�.

�ட்ைட அைடந்தேபா� ஸ்�வர்ட் ேமைச�ல் எைதேயா


சாப் �ட்டப�ேய �யர் அ�ந்�க்ெகாண்��க்�றார்.

��� ேநரம் க�த்� உைடந்த �ங் கான் , கண்ணா�த்


�ண்�கைளப் ெப�க்�த்தள் ளி �த்தம் ெசய் ��ட்�
ெவளிேய ெசல் �ேறன் . ஸ்�வர்ட் �ல் தைர�ல்
ப�த்�க்ெகாண்� வானத்ைத ெவ�த்�க்ெகாண்��க்�றார்.
ைகக்ெகட்�ம் �ரத்�ல் �ய�ம் ெசய் �த்தா�ம்
இ�க்�ன்றன. காற் � ேவகமாக ��க்ெகாண்��ந்தா�ம்
ெவப் பம் அ�கமாகத்தான் இ�க்�ற�. பறைவகள்
�ரெல�ப் �க்ெகாண்��க்�ன்றன.

“ஸ்�வர்ட், நாம் ெவளி�ல் ெசல் ேவாமா? எங் காவ�?”

அவர் �ரண்�, தைலைய உயர்த்� என் ைனப் பார்க்�றார்.


தைலைய அைசக்�றார். “ெகாஞ் சம் �யர் எ�த்�க்ெகாண்�
ேபாகலாம் ” என்�றார். “இப் ேபா� உன் மனநிைல
சரியா��ட்ட� என் � நிைனக்�ேறன். நான் உன் னிடம்
ேகட்�க்ெகாண்டெதல் லாம் , என் ைனப் �ரிந்�ெகாள்
என்ப�தான்.“ அவர் எ�ந்� என் ைனக் கடந்� ெசல் ைக�ல்
என் இ�ப் ைபத் ெதாட்��ட்�ச் ெசல் �றார். “ஒ� நி�டத்�ல்
தயாரா���ேவன் .”

எ��ம் ேப�க்ெகாள் ளாமல் நகரத்ைதக் கடந்� ெசல் �ேறாம் .


�றநகர்ப் ப���ல் இ�க்�ம் ஒ� சாைலேயார அங் கா��ல்
�யர் வாங் �வதற் காக நி�த்��றார். அந்தக் கைட�ன்
கத�க்�ப் �ன் னால் ஏராளமான ெசய் �த்தாள் கள்
நிைலய�க்�ல் இ�ப் ப� ெதரி�ற�. ேமல் ப�க்கட்�ல்
எ�த்�கள் அச்�ட்ட உைடயணிந்��க்�ம ஒ� �ண்�ப்
ெபண்மணி �க்ேகாைரஸ் �ச்��ட்டாைய ஒ� �ன்னப்
ெபண்�க்�த் தந்�ெகாண்��ந்தாள் . �ல நி�டங் களில்
எவர்ஸன் க்ரக
ீ ்ைகக் கடந்� �க அழகான ப�� ஒன்�க்�த்
��ம் ��ேறாம் . அங் ேக ஆற் றங் கால் ஒ� �ற் �லாத் தலமாக
மா���க்�ற�. �ல அ��ரத்�ல் தண்ணீர.் ஆற் றங் கால்
ஒ� பாலத்�ன் அ��ல் ஓ�, �ல �� அ�கள் �ரத்�ல்
இ�க்�ம் ஒ� ெபரிய �ளத்�ல் ெசன்� இைண�ற�.
�ளக்கைர�ல் �க்னிக் வந்��க்�ம் பத்�ப் பன் னிரண்�
ேபர் ஆண்க�ம் ெபண்க�மாக அந்தக் �ளத்�ல் �ன்
��த்�க்ெகாண்�ம் , மரங் களின் நிழ�ல்
ஓய் ெவ�த்�க்ெகாண்�ம் இ�க்�ன் றனர்.

�ட்�க்� இவ் வள� அ��ேலேய இவ் வள� தண்ணீர ்


இ�க்�ம் ேபா� எதற் காக இவர் �ன் ��ப் பதற் � அவ் வள�
�ரம் ெசல் ல ேவண்���ந்த�?

“எதற் � இந்த இடத்ைத�ட்� அவ் வள� �ரத்�க்�ச்


ெசன்�ர்கள் ?” என்�ேறன் .

“ேநச்சஸ் ஆற் �க்�த்தாேன? நாங் கள் எப் ேபா�ேம


அங் �தான் ெசல் ேவாம் . ஒவ் ெவா� வ�ட�ம் , �ைறந்த� ஒ�
�ைறயாவ�.” ஒ� ெபஞ் �ல் அமர்�ேறாம் . நல் ல ெவய் �ல் .
இரண்� �யர் ேகன்கைள உைடத்� என் னிடம் ஒன் ைறத்
த��றார். “இப் ப� நடக்�ெமன்� எப் ப� எனக்�த் ெதரி�ம் ?”
தைலைய ஆட்�க்ெகாண்� உடம் ைபக்
��க்�க்ெகாள் �றார், இ� எல் லாேம பல வ�டங் க�க்�
�ன் நிகழ் ந்தைதப் ேபால, அல் ல� யா�க்ேகா
நிகழ் ந்��ப் பைதப் ேபால. “இந்தப் �ற் பகல் ெபா�ைத
அ�ப�, க்ேளர். வானிைல எவ் வள� ரம் �யமாக இ�க்�ற�
பார்.”

“அவர்க�ம் தங் கைள அப் பா�கள் என்�தான்


ெசான் னார்கள் .”

“யார்? எைதப் பற் �ச் ெசால் �றாய் ?”

“அந்த ேமடாக்ஸ் சேகாதரர்கள் . நான் வளர்ந்த ஊ�க்�ப்


பக்கத்�ல் ஆர்�ன் ஹப் � என்ற ஒ� ெபண்ைண அவர்கள்
ெகான்றார்கள் . தைலையத் �ண்டாக்�, அவைள க்ேள
எெலம் ஆற் �ல் ���ட்டார்கள் . நா�ம் அவ�ம் ஒேர
உயர்நிைலப் பள் ளி�ல் தான் ப�த்ேதாம் . என் இளம் வய�ல்
நடந்த சம் பவம் அ�.”

“அடச்ேச! எவ் வள� அபாண்டமாக ேயா�க்�றாய் !”


என்�றார். “இேதா பார், இப் ப�ெயல் லாம் ேபசாேத. எனக்�
எரிச்சலாக இ�க்�ற�. அ��ம் இப் ேபா� இந்தப் ேபச்ைச
எ�க்�றாய் , எதற் காக? க்ேளர்?”

ஆற் றங் காைலப் பார்க்�ேறன் . அந்தக் �ளத்ைத ேநாக்�


�தக்�ேறன், கண்கள் �றந்��க்க, �கம் க�ழ் ந்��க்க,
பாைறகைள�ம் ஆற் றங் கா�ன் ஆழத்�ல் படர்ந்��க்�ம்
பா�ைய�ம் ெவ�த்தப�, அந்த ஏரி வைரக்�ம் காற் றால்
அ�த்�ச்ெசல் லப் ப��ேறன் . ஏரிக்�ள் தள் ளப் ப��ேறன்.
எல் லாம் அப் ப�ேய. எ��ம் மாற் ற�ல் ைல, நாம் அப் ப�ேய
ெசன்�ெகாண்ேட, ெசன்�ெகாண்ேட, ெசன் �ெகாண்ேட
இ�க்கலாம் . எ��ேம நடக்காதைதப் ேபால இப் ேபா�ம் நாம்
ேபாய் ெகாண்ேட இ�க்கலாம் . �க்னிக் ேமைச�ல் எ�ேர
உட்கார்ந்��க்�ம் அவைர நான் பார்க்�ம் பார்ைவ�ன்
உஷணத்ைதத் தாங் க ��யாமல் அவர் �கம் ெவளி��ற�.

“உனக்� என் ன ஆ�ற் � என் � எனக்�த் ெதரிய�ல் ைல”


என்�றார். “எனக்�___”

என்ன ெசய் �ேறாம் என் � உைறப் பதற் � �ன்ேப அவைர


ஓங் � அைற�ேறன். ைகைய உயர்த்�, ஒ� ெநா� தயங் �,
அவர் கன் னத்�ல் பலமாக அைற�ேறன் . அ�க்�ற அந்தக்
கணத்�ல் அ� அபத்தமாகத் ேதான்��ற�. �ரல் கைள
ஒன்�ேசர்த்� ைவத்�க்ெகாள் ள ேவண்�ம் . எ�ராளி�ம்
�கத்ைத அைசக்காமல் வாகாக ைவத்��க்க ேவண்�ம் .
அப் ேபா�தான் அைதச் சரியாக நிைறேவற் ற ���ம் .
அபத்தம் .

நான் �ண்�ம் அ�ப் பதற் � �ன் அவர் என் மணிக்கட்ைடப்


��க்�றார். தன் �ைடய ைகைய�ம் உயர்த்��றார்.
�னிந்�ெகாள் �ேறன் . காத்��க்�ேறன். அவ�ைடய
கண்களில் ஏேதாெவான் � வந்� சட்ெடன்�
ெவளிேய�வைதப் பார்க்�ேறன் . அவர் ைககைளத்
தாழ் த�
் �றார். நான் அந்தக் �ளத்�ல் ேம�ம் ேவகமாக,
ேவகமாக, அ�த்�ச் ெசல் லப் பட்�க்ெகாண்ேட இ�க்�ேறன்.

“எ�ந்��, கா�க்�ப் ேபா” என்�றார். “�ட்�க்�ப்


ேபாகலாம் .”

“��யா�, ��யா�” அவரிட��ந்� �ன் னால் நகர்�ேறன்.

“கமான் , காட்டா�ட்!”

காரில் ெசல் �ம் ேபா�, “நீ என் னிடம் நியாயமாக


நடந்�ெகாள் ள�ல் ைல” என்�றார். சன் ன�க்� ெவளிேய
வயல் க�ம் மரங் க�ம் பண்ைண ��க�ம் பறக்�ன் றன.
“அநியாயமாக நடந்�ெகாள் �றாய் . இ� நம் இரண்�
ேப�க்�ேம நியாமல் ல. ��க்�ம் நியாயமல் ல என்�
ெசால் ேவன். �ைனப் பற் � ஒ� நி�டம் நிைனத்�ப் பார்.
என்ைனப் பற் � நிைனத்�ப் பார். உன் இடத்�ல் ேவ�
யாைரயாவ� ைவத்� அவர்கைள நிைனத்�ப் பார்.”

இப் ேபா� அவரிடம் ெசால் வதற் � எ��ம் இல் ைல.


சாைல�ல் கவனமாக இ�ந்தா�ம் �ன்பக்கம் பார்க்�ம்
கண்ணா��ல் அவ் வப் ேபா� பார்த்�ெகாண்ேட இ�க்�றார்.
இரண்� கால் கைள�ம் ம�த்�ச் சப் பண�ட்� நான்
உட்கார்ந்��ப் பைத ஓரக்கண்ணால் பார்க்�றார். ெவ�ல்
�ரீெரன்� என் ைக��ம் �கத்�ன் பக்கவாட்��ம்
அ�க்�ற�. ஓட்�க்ெகாண்��க்�ம் ேபாேத இன் ெனா�
�யைரத் �றந்� ��க்�றார். அந்த டப் பாைவக்
கால் க�க்�க் �ேழ எ�ந்��ட்�ப் ெப��ச்ெச��றார்.
அவ�க்�த் ெதரி�ற�. அவர் �கத்ைதப் பார்த்��ட்�
என்னால் �ரிக்க ���ம் . அழ ���ம் .
2

இன்� காைல அவர் எ�ப் பாமல் �ட்��ப் பதால் தான் நான்


இன்�ம் �ங் �க்ெகாண்��ப் பதாக ஸ்�வர்ட்
நம் �க்ெகாண்��க்�றார். ஆனால் , நான் அலாரம்
அ�ப் பதற் � �ன்ேப ��த்��ட்ேடன் . அவ�ைடய
ம�ரடர்ந்த கால் கள் , த�மனான �ங் �ம் �ரல் களி��ந்�
�ரமாகத் தள் ளி, ப�க்ைக�ன் ஓரத்�ல் ஒண்�க்ெகாண்�,
ேயா�த்தப� ப�த்�க்ெகாண்��க்�ேறன் . அவர் �ைன
பள் ளிக்�த் தயார் ெசய் � அ�ப் ��றார், சவரம்
ெசய் �ெகாள் �றார், உைடயணிந்�ெகாள் �றார்,
ேவைலக்�க் �ளம் �ச் ெசல் �றார். இரண்� �ைற
ப�க்ைகயைறக்�ள் எட்�ப் பார்த்�த் ெதாண்ைடையச்
ெச��க்ெகாள் �றார். நான் கண்கைளத் �றக்காமல்
இ�க்�ேறன்.

சைமயலைற�ல் அவர் ைவத்��ட்�ச் ெசன் ற


��ப் �ச்�ட்�ல் ‘Love’ என்� எ�தப் பட்��க்�ற�.
ெவய் ��ல் �ற் �ண்� ேமைச�ல் அமர்ந்� கா�
அ�ந்��ட்� ேகாப் ைபைய அந்தச் �ட்�ன் �� ைவக்க,
அ�ல் ஒ� கா� வைளயம் உண்டா�ற�. என் னேவா
ெதரிய�ல் ைல, ெதாைலேப� அ�ப் ப� நின் ��ட்��ந்த�.
ேநற் �ர���ந்� அைழப் � ஏ�ம் வர�ல் ைல. ேமைச�ல்
இ�க்�ம் ெசய் �த்தாைள அப் ப��ம் இப் ப��மாகப்
�ரட்��ேறன் . �ன் அ�ல் என் னதான் வந்��க்�ற� என்�
ப�க்�ேறன். அந்த உடல் இன் �ம் அைடயாளம்
கண்���க்கப் பட�ல் ைல, யா�ம் உரிைமேகார�ல் ைல,
யா�ம் அவைளத் ேதடத் ெதாடங் க�ல் ைல என்� ெதரி�ற�.
ஆனால் , கடந்த இ�பத்�நான்� மணிேநரமாக அந்த உடைல
�லர் பரிேசா�த்�க்ெகாண்��க்�றார்கள் , ெவட்�,
�ண்டாக்�, �ல ெபா�ட்கைளச் ேசர்த்�, எைடேபாட்�,
அளந்�, �ண்�ம் எல் லாவற் ைற�ம் உள் ேள ைவத்�, ைதத்�,
மரணத்�க்கான காரணத்ைதத் �ல் �யமாகக்
கண்���ப் பார்கள் . வன்�ணர்�க்கான ஆதாரங் கைளத்
ேத�வார்கள் . வன்�ணர்� என்றால் ெகாைலையப்
�ரிந்�ெகாள் வ� எளிதா���ம் . �சாரைணக�ம்
�ணக்�ராய் �ம் ��ந்த�ம் அவள் உடல் �த் & �த்
ஈமச்சடங் � நிைலயத்�க்� எ�த்�ச்ெசல் லப் ப�ம் என்�
ெசய் �த்தாளில் ��ப் �டப் பட்��ந்த�. இ���த்த
தகவல் கள் ஏேத�ம் இ�ந்தால் ெபா�மக்கள் தாமாக
�ன்வந்� அளிக்க ேவண்�ம் என் �ம் ேகாரப் பட்��ந்த�.

இரண்� �ஷயங் கள் உ��யா�ன்றன: 1) மற் றவர்க�க்�


என்ன நடக்�ற� என் பைதப் பற் � மனிதர்க�க்� அக்கைற
இ�ப் ப�ல் ைல. 2) எ��ம் ெபரிய �த்�யாசத்ைத
ஏற் ப�த்�வ�ல் ைல. என் ன நடந்��க்�ற� என் �
பா�ங் கள் . ஆனா�ம் , ஸ்�வர்�க்�ம் எனக்�ம் எ��ம்
மாறப் ேபாவ�ல் ைல. உண்ைமயான மாற் றத்ைதச்
ெசால் �ேறன் . நாங் கள் இ�வ�ம் வயதா�ப் ேபாேவாம் .
�ளியலைறக் கண்ணா��ல் , காைலேநரங் களில் எங் கள�
�கங் களில் ஏற் கனேவ ெதரிந்�ெகாண்��க்�ற�.
எங் கைளச் �ற் ���க்�ம் �ல �ஷயங் கள் மாறலாம் , �ல
எளிதாக, �ல க�னமாக. எப் ப�யானா�ம் எ��ம்
உண்ைம�ல் ெபரிதாக மாற் றம் அைடந்��க்கா�.
நிச்சயமாக. நான் அப் ப�த்தான் நம் ��ேறன். �ல
���கைள எ�க்�ேறாம் . வாழ் க்ைக ஓ��ற�. வாழ் க்ைக
நிற் காமல் ஓ�க்ெகாண்ேடதான் இ�க்�ம் . அ�வாக நிற் �ம்
வைர. இ� உண்ைமதான் என்றால் , அதற் �ப் �ற� என் ன?
அதாவ�, இைத நீ ங் கள் நம் �வதாக இ�ந்�, ஆனால் அைத
ெவளிக்காட்டாமல் மைறத்�க்ெகாண்��ப் பவராக
இ�ந்தால் , ஒ�நாள் ஏேதாெவான்� நிகழ் ந்� அ� எைதேயா
மாற் ����ற பட்சத்�ல் , எ��ேம எப் ேபா�ேம
மாறப் ேபாவ�ல் ைல என்பைதக் கண்�ெகாள் ��ர்கள் .
அதன் �ற� என் ன? இதற் �ைடேய உங் கைளச்
�ற் ��ள் ளவர்கள் உங் கைள ேநற் � இ�ந்த, அல் ல�
ேநற் �ர� இ�ந்த, அல் ல� ஐந்� நி�டங் க�க்� �ன்�
இ�ந்த அேத மனிதராகக் க�� ேப��ம் பழ��ம்
வ�வார்கள் . ஆனால் , நீ ங் கள் உண்ைம�ல் ஒ�
ெந�க்க��ல் �க்���க்��ர்கள் , உங் கள் இதயம் அ�
�ைதந்��ப் பைத உணர்�ற�…

கடந்த காலம் ெதளிவற் � இ�க்�ற�. அந்த ஆரம் ப


வ�டங் களின் �� ஏேதாெவா� படலம் ����ப் பைதப்
ேபால. எனக்� நிகழ் ந்ததாக ஞாபகத்�ல்
இ�ப் பைவெயல் லாம் உண்ைம�ல் நடந்தைவதானா என்�
உ��யாகத் ெதரியாமல் இ�க்�ற�. �ன்� ஒ� ெபண்
இ�ந்தாள் . அவ�க்�த் தா�ம் தந்ைத�ம் இ�ந்தார்கள் .
அவ�ைடய தந்ைத ஒ� ��ய உணவகம் நடத்�வந்தார்.
அவ�ைடய தாய் அ�ல் பரிமா�பவராக�ம் காசாளராக�ம்
இ�ந்தாள் . அந்தப் ெபண் ெதாடக்கப் பள் ளி���ந்�
உயர்நிைலப் பள் ளிக்�ம் , �ன் ஒன்�ரண்� வ�டங் கள்
க�த்� ெசயலகப் பணிப் ப�ற் �க் கல் �ரிக்�ம் கன�ல்
நடப் பைதப் ேபால மா�மா�ச் ெசல் �றாள் . �ற� – அதற் �
ெவ�காலத்�க்�ப் �ற� – இதற் �ைட�லான காலத்�ல்
�ன் ன�ச் சாதன நி�வனம் ஒன்�ல் வரேவற் பாளராகப்
பணி�ரி�றாள் . அங் � அவ�க்� ஒ� ெபா�யாளரிடம்
பழக்கம் ஏற் ப��ற�. அவன் அவைள ெவளிேய ‘ேடட்�ங் ’
வரச்ெசால் � அைழத்�க்ெகாண்��க்�றான். அவ�ைடய
ேநாக்கம் அவ�க்�ப் �ரி�ற�. தன் ைன அவன் �ய் ப் பதற் �
அ�ம�க்�றாள் . அச்சமயத்�ல் அவ�க்� ஓர் உள் �ணர்�
– அந்த வ�வல் நிகழப் ேபாவைதக் ��த்� –
ேவைலெசய் த�. அ� நிகழ் ந்த �ற�, அவள் எவ் வள�தான்
�யன்றா�ம் அந்த �ண்ண�� அதற் �ப் �ன் அவ�க்�
வாய் க்கேவ இல் ைல. �ல நாட்கள் க�த்� அவர்கள்
��மணம் ெசய் �ெகாள் ள ��ெவ�த்தார்கள் . ஆனால் ,
கடந்த காலம் , அவள� கடந்த காலம் , ந��க்ெகாண்ேட
ெசன்ற�. எ�ர்காலம் அவளால் கற் பைன ெசய் ய ��யாத
ஒன்றாக இ�ந்த�. எ�ர்காலத்ைதப் பற் � �ந்�க்�ம் ேபா�,
ஏேதா ஒ� ரக�யத்ைத ைவத்��ப் பவைளப் ேபால
�ன்னைகக்�றாள் .

அவர்க�க்�த் ��மணமா� �மார் ஐந்� வ�டங் களான


�ற� ஒ�நாள் ஏற் பட்ட ேமாசமான வாக்�வாதத்�ன் ேபா�,
அ� எதற் காக ஏற் பட்ட� என்� அவ�க்� நிைன�ல்
இல் ைல, அவன் அவளிடம் இந்த உற� (அவன் “இந்த உற�”
என்ற ெசாற் கைளத்தான் �ரேயா�த்தான்)
வன்�ைற�ல் தான் ��யப் ேபா�ற� என்�றான். இைத
அவள் நிைன�ல் ைவத்��க்�றாள் . ஏேதா ஓரிடத்�ல்
இைதப் பத்�ரமாகப் ெபா�த்� ைவத்�க்ெகாண்�,
அவ் வப் ேபா� எ�த்� உரக்கச் ெசால் �க் காட்��றாள் . �ல
ேநரங் களில் கார் ெஷட்�ன் �ன்�றத்�ல் ��டன்
அவ�ைடய நண்பர்கள் ஒன்�ரண்� ேபேரா�ம்
காைலேநரம் ��க்க மணல் �ைளயாட்�
�ைளயா��றாள் . ஆனால் , ஒவ் ெவா� நா�ம் �ற் பகல்
நான்� மணிக்� அவ�ைடய தைல வ�க்கத்
ெதாடங் ��ற�. ெநற் �ைய அ�த்�ப்
��த்�க்ெகாள் �றாள் . வ��ல் மயக்கம் வ��ற�. ஸ்�வர்ட்
அவைள ம�த்�வரிடம் ெசன்� பார்க்கச் ெசால் �றான்.
அவள் ெசல் �றாள் . அந்த ம�த்�வரின் கரிசனத்ைத�ம்
அக்கைறைய�ம் ரக�யமாக ர�க்�றாள் . அவர்
பரிந்�ைரக்�ம் ஓர் இடத்�க்�ம் ெசன்� �ல நாட்கள்
தங் ��றாள் . அவ�ைடய அம் மா �ழந்ைதையக்
கவனித்�க்ெகாள் வதற் காக ஓ�ேயா���ந்� அவசரமாக
வ��றார். ஆனால் , அவள் , க்ேளர், எல் லாவற் ைற�ம்
ெக�த்�க்ெகாண்� �ல வாரங் களில் �ட்�க்�த்
��ம் ����றாள் . அவ�ைடய தாய் , அந்த �ட்���ந்�
ெவளிேய�, நகரின் ம��றத்�ல் ஓர் அ�க்ககத்�ல்
ெதாற் �க்ெகாள் �றார், எதற் காகேவா
காத்�க்ெகாண்��ப் பைதப் ேபால. ஒ�நாள் இர� அவர்கள்
இ�வ�க்�ம் �க்கம் த��ம் ேநரத்�ல் அந்த ேடெவட்
ம�த்�வமைன�ல் �ல ெபண் ேநாயாளிகள் , ஆ��ப் ைப
�ைவப் பைதப் பற் � �வா�த்�க்ெகாண்��ந்தைதக்
ேகட்டதாகச் ெசான் னாள் . அைத அவனிடம் ெசால் ல
ேவண்�ெமன்� அவள் நிைனத்�க்ெகாண்��ந்ததாகச்
ெசான் னாள் . இ�ட்�ல் �ன் னைகத்தாள் . ஸ்�வர்ட் இைதக்
ேகட்ட�ம் ம�ழ் ந்�, அவள் ைகைய வ���றான். எல் லாம்
சரியா���ம் என்�றான் . இப் ேபா���ந்� எல் லாேம நல் ல
�தமாக மா� அவர்க�க்� �றப் பாக அைமயப் ேபா�ற�
என்�றான் . அவ�க்�ப் பத� உயர்�ம் கணிசமான ஊ�ய
உயர்�ம் �ைடக்கப் ேபா�ற�, அவர்கள் இன்ெனா� கா�ம் –
அவ�க்காக ஸ்ேடஷன் வாகன் – வாங் கப் ேபா�றார்கள் .
அவர்கள் இந்தக் கணத்�ல் வாழப் ேபா�றார்கள் . பல
வ�டங் கள் க�த்� �தன்�ைறயாக அவன் இ�க்கம்
தளர்ந்� ேலசாக உணர்வதாகச் ெசால் �றான் . இ�ட்�ல்
அவள் ைககைளத் தட�க்ெகாண்ேட இ�க்�றான்… ப��ங்
�ைளயாட்��ம் �ட்டாட்டத்��ம் �ண்�ம் ஈ�படத்
ெதாடங் ��றான். அவ�ைடய �ன்� நண்பர்கேளா�
�ன்ேவட்ைடக்�ச் ெசல் �றான்.

அன்� மாைல �ன்� �ஷயங் கள் நடக்�ன்றன: ��ைடய


பள் ளி நண்பர்கள் அவ�ைடய அப் பா �ன் ��க்கச்
ெசன்றேபா� ஒ� �ணத்ைதப் பார்த்ததாகக்
ேகள் �ப் பட்டார்களாம் . அைதப் பற் � அவன்
ெதரிந்�ெகாள் ள ��ம் ��றான்.

ஸ்�வர்ட் ேவகமாக �வரிக்�றார். நடந்தைத ��சாகச்


ெசால் லாமல் , ��க்கமாகச் ெசால் �றார். ஆம் , அவ�ம்
�ன்� நண்பர்கள் �ன் ��க்கச் ெசன் றேபா� ஒ�
�ணத்ைதப் பார்த்தார்கள் .

“அந்தப் �ணம் எப் ப���ந்த�? அ� ஒ� ெபண்ணா?” �ன்


ேகட்�றான்.

“ஆமாம் , அ� ெபண்தான் , ஒ� ெபண்மணி. அப் �றம் நாங் கள்


ெஷரீஃைபக் �ப் �ட்�ச் ெசான்ேனாம் .” ஸ்�வர்ட் என் ைனப்
பார்க்�றார்.

“அவர் என் ன ெசான் னார்?”

“அவர் அந்த �ஷயத்ைத கவனித்�க்ெகாள் வதாகச்


ெசான் னார்.”

“அ� பார்ப்பதற் � எப் ப� இ�ந்த�? பயங் கரமாக


இ�ந்ததா?”

“சரி, இந்தப் ேபச்� இத்ேதா� ேபா�ம் ” என்�ேறன் . “உன்


தட்ைடக் க���ட்� வா.”

“அ� எப் ப� இ�ந்த�? எனக்�த் ெதரிய ேவண்�ம் .”

“நான் உன் னிடம் தான் ெசால் �க்ெகாண்��க்�ேறன். கா�ல்


��ந்ததா, �ன் ? �ன்?” அவைனப் ��த்� உ�க்க
ேவண்�ம் ேபால் இ�க்�ற�. அவன் அ�ம் வைர உ�க்க
ேவண்�ம் .

“உன் அம் மா ெசால் வைதச் ெசய் .” ஸ்�வர்ட் ெம�வாகச்


ெசால் �றார். “அ� ெவ�ம் உ�ரற் ற உடல் . அதற் � ேமல்
ெசால் வதற் � எ���ல் ைல.”

ேமைசைய �த்தப் ப�த்�க்ெகாண்��க்�ம் ேபா� ஸ்�வர்ட்


�ன்னால் வந்� என் ைகையத் ெதா��றார். அவர் �ரல் கள்
எரி�ன் றன. எனக்�த் ��க்���ற�. ைக�ல் இ�ந்த தட்�
தவ� �ழப் பார்க்�ற�.

“உனக்� என் ன ஆ�ற் �?” அவர் ைகைய எ�த்����றார்.


“ெசால் �, க்ேளர், என் ன இ�?”

“நீ ங் கள் பய��த்��ட்�ர்கள் .”

“அைதத்தான் நா�ம் ேகட்�ேறன் . நான் ெதாட்டால் உனக்�


ஏன் �க்�வாரிப் ேபா��ற�?” என் �ன் னால்
நின்�ெகாண்� ேலசாகப் �ன் னைகக்�றார். அவர்
கண்கைளச் சந்�க்க ம�க்�ேறன். என் இ�ப் �ல் ைகைய
ைவக்�றார். இன்ெனா� ைகயால் என் ைகையப் ��த்�
அவர் ேபன் ட்�ன் �ன்�றத்�ல் ைவக்�றார்.
“ப் ளஸ
ீ ் , ஸ்�வர்ட்” என் � ைகையப் ��ங் �க்ெகாண்�
�ன்னால் நகர்�ேறன்.

“எப் ப�யாவ� அ�ந்�ேபா” என் � கத்��றார். “நீ


இப் ப�த்தான் இ�ப் பாய் என்றால் அப் ப�ேய இ�. ஆனால்
ஒன்ைற ஞாபகம் ைவத்�க்ெகாள் .”

“எைத ஞாபகம் ைவத்�க்ெகாள் ள ேவண்�ம் ?” என் �ேறன்


ெவ�க்ெகன்�. �ச்ைச இ�த்�ப் ��த்�க்ெகாண்� அவைர
�ைறக்�ேறன் .

“சரி, ஒன் ��ல் ைல, ஒன்��ல் ைல” என்� ேதாள் கைளக்


��க்�க்ெகாண்� �ரல் கைள ெநட்� ��க்�றார்.

அன்� மாைல நடந்த இரண்டாவ� �ஷயம் , நாங் கள் ��


பார்த்�க்ெகாண்��ந்தேபா� நிகழ் ந்த�. அவர்
சாய் ��க்ைக�ல் இ�ந்தார். நான் ஒ� ேபார்ைவையப்
ேபார்த்�க்ெகாண்� ைக�ல் ஒ� பத்�ரிக்ைகேயா�
ேசாபா�ல் இ�ந்ேதன் . ���ன் சத்தத்ைதத் த�ர �ட்�ல்
ேவ� எந்த ஒ�க�ம் இல் ைல. ஒளிபரப் பா�க்ெகாண்��ந்த
நிகழ் �ைய ெவட்�க்ெகாண்� அவரசச் ெசய் �யாக ஒ� �ரல்
ஒ�க்�ற�. ெகாைல�ண்ட ெபண்ணின் அைடயாளம்
ெதரிந்த�. �� �வரங் கள் இர� ப�ேனா� மணிச்
ெசய் �களில் .

ஒ�வைரெயா�வர் பார்த்�க்ெகாண்ேடாம் . �ல நி�டங் கள்


க�த்� அவர் எ�ந்�, �ங் �வதற் � �ன் சற் �
��க்கப் ேபாவதாகச் ெசால் �றார். எனக்� ேவண்�மா?

“ேவண்டாம் ” என்�ேறன்.

“தனியாகக் ��ப் ப� ஒன் �ம் கஷ்டம் இல் ைல. உன் ைனக்


ேகட்கலாம் என்� நிைனத்ேதன் ” என்�றார்.

அவர் �ண்பட்��ப் ப� ெவளிப் பைடயாகத் ெதரி�ற�. நான்


பார்ைவையத் ��ப் �க்ெகாள் �ேறன் , அவமானத்�டன்,
அேதசமயத்�ல் ேகாபத்�ட�ம் .

சைமயலைறக்�ச் ெசன்றவர் அங் ேகேய ெவ�ேநரமாக


இ�க்�றார். ெசய் �கள் ஆரம் �க்�ம் ேபா� ைக�ல்
ேகாப் ைப�டன் வ��றார்.

ெசய் � வா�ப் பவர் �த�ல் �ன் ��க்கவந்த


உள் �ர்வா�கள் நான்� ேபர் அந்தச் சடலத்ைதக் கண்ட
ெசய் �ைய �வரிக்�றார். �ற�, ஒ� ெபண்ணின்
�ைகப் படம் �ைர�ல் காட்டப் ப��ற�. உயர்நிைலப் பள் ளி
பட்டமளிப் � �ழா�ல் எ�த்த �ைகப் படம் . அடர்ந்த கரிய
ேகசத்ேதா� வட்டமான �க�ம் , �ன் னைகக்�ம்
��ைமயான உத�க�ம் . அ�த்ததாக அந்தப் ெபண்ணின்
ெபற் ேறார் சவக்�டங் �க்� அைடயாளம் காட்�வதற் காக
வ��ன்றனர். ேசாகமாக, தட்�த்த�மா� ெம�வாக
நடந்�வந்� சவக்�டங் � வாசற் ப�க்கட்�கைள அவர்கள்
அைட�ம் ேபா� க�ப் � �ட் அணிந்� காத்��ந்த ஓர்
அ�வலர் கதைவத் �றந்� அவர்கைள உள் ேள
அ�ம�க்�றார். அவர்கள் உள் ேள ெசன் ற காட்� ��ந்த
அ�த்த ெநா� அவர்கள் கதைவத் �றந்�ெகாண்� ெவளிேய
வ�ம் காட்� வ��ற�. அந்தப் ெபண்மணி கண்ணீேரா�
வ��றார். ைகக்�ட்ைடயால் �கத்ைத ��க்ெகாள் �றார்.
அம் மனிதர் ெதாைலக்காட்� நி�பரின் ேகள் �க்�ப்
ப�லளிப் பதற் காக நிற் �றார். “இ� அவள் தான். என் மகள்
�சன். என் னால் இப் ேபா� எ��ம் ெசால் ல ��ய�ல் ைல.
இந்தக் காரியத்ைத ெசய் தவன், அல் ல� ெசய் தவர்கள்
யாேரா அவர்கைள உடேன ��க்க ேவண்�ம் . இனி
இ�ேபால ம�ப��ம் நடக்கக் �டா�. இப் ப�ப் பட்ட
ெகா�ரம் …” அதற் � ேமல் ேபச ��யாமல் ெதாைலக்காட்�
கா�ராைவப் பார்த்� பல�னமாகக் ைகைய ஆட்��றார்.
�ற�, அவர்கள் ஒ� பைழய காரில் ஏ� �ற் பகல்
ேபாக்�வரத்�ல் ேசர்ந்�ெகாள் �ன்றனர்.

எங் கள் நகரத்�க்� 120 ைமல் கள் வடக்ேக இ�க்�ம் சம் �ட்
என்ற ஊரில் உள் ள �ைரயரங் கத்�ல் இந்தப் ெபண் �சன்
�ல் லர் காசாளராகப் பணி�ரிந்� வந்ததாக�ம் , அவள்
ேவைலைய ��த்��ட்� ெவளிேய வந்தேபா� ஒ�
பச்ைசநிற கார் அந்தத் �ைரயரங் கத்�ன் �ன் வந்� நின்�
அவைள அைழத்�க்ெகாண்� ெசன்றதாக�ம் ேநரில் பார்த்த
சாட்�கள் ��வதாகச் ெசய் � அ��ப் பாளர் ெசால் �றார்.
அந்தப் ெபண் அந்த கா�க்காகக் காத்��ந்தைத�ம்
சகஜமாக காரில் ெசன்றைத�ம் பார்க்�ம் ேபா� காரில்
இ�ந்த மனிதர் அவ�க்�த் ெதரிந்தவராகேவா
நண்பராகேவாதான் இ�க்க ���ம் என்� சாட்�கள்
க��வதாக�ம் அவர் ெதரி�க்�றார். அந்தப் பச்ைச கார்
ஓட்�நைரத் ேத�க் கண்���க்�ம் �யற் ��ல் காவல்
�ைற�னர் ஈ�பட்��க்�றார்களாம் .

ஸ்�வர்ட் ெதாண்ைடையக் கைனத்�க்ெகாண்�,


நாற் கா��ல் சாய் ந்� �யைர உ�ஞ் ��றார்.

நிகழ் ந்த �ன் றாவ� �ஷயம் , ெசய் �கள் ��ந்த�ம்


ஸ்�வர்ட் ேசாம் பல் ��த்�, ெகாட்டா� �ட்�, என் ைனப்
பார்த்த�. நான் எ�ந்� ேசாபா�ல் என் ப�க்ைகையத்
தயாரிக்கத் ெதாடங் ��ேறன் .

அவர் �ழம் �, “என் ன ெசய் �றாய் ?” என்�றார்.

அவர் கண்கைளத் த�ர்த்தப�, “எனக்�த் �க்கம்


வர�ல் ைல” என்�ேறன். “ெகாஞ் ச ேநரம் ��த்��ந்�
எைதயாவ� ப�த்�க்ெகாண்��க்கப் ேபா�ேறன் , �க்கம்
வ�ம் வைர.”

ேசாபா�ல் ெபட்�ட்ைட �ரிப் பைத அவர் கண்ெகாட்டாமல்


பார்க்�றார். தைலயைணைய எ�க்கப் ேபா�ம் ேபா�
ப�க்ைகயைற வாசைல ம�த்�க்ெகாண்� நிற் �றார்.

“நீ எைத சா�க்கப் ேபாவதாக


நிைனத்�க்ெகாண்��க்�றாய் ?”

“இன்� இர� நான் தனியாக இ�க்க ேவண்�ம் . ெகாஞ் சம்


ேயா�ப் பதற் � எனக்� ேநரம் ேதைவ.”

அவர் நீ ண்ட ெப��ச்ெச��றார். “நீ இப் ப�


நடந்�ெகாள் வ� ெபரிய தப் �. நீ ேய நிதானமாக
நிைனத்�ப் பார். க்ேளர்?”

என்னால் ப�லளிக்க ��ய�ல் ைல. என் ன ெசால் வெதன்�


ெதரிய�ல் ைல. ��ம் � நின்� ப�க்ைக�ரிப் �ன்
ஓரங் கைள உள் ேள ெச���ேறன் . அவர் என் ைனேய
�ைறத்�க்ெகாண்� ஒ� நி�டத்�க்� அ�கமாக
நின்�ெகாண்��க்�றார். அவர் ேதாள் கைள உயர்த்�வ�
ெதரி�ற�. “உன் ெசௗகரியப் ப�ேய நடந்�ெகாள் . நீ என் ன
ெசய் தா�ம் எனக்�க் கவைலேயா அக்கைறேயா இல் ைல.”
அவர் க�த்ைதச் ெசா�ந்�ெகாண்ேட �டத்�க்�த் ��ம் �ச்
ெசல் �றார்.

இன்� காைல ெசய் �த்தாளில் , �சன் �ல் லரின்


இ��ச்சடங் � சம் �ட் நகரில் ‘ேசப் பல் ஆஃப் � ைபன் ஸ்’�ல்
நாைள �ற் பகல் இரண்� மணிக்� நைடெப�ம் என்�
ெசய் � வந்��க்�ற�.

அவள் ஏ�ச்ெசன் ற பச்ைசநிற ெஷவ் ரேல காைரப் பார்த்த


�ன்� ேபரிடம் காவல் �ைற வாக்��லங் கைளப்
ெபற் �க்ெகாண்��ப் பதாக�ம் , காரின் ப�� எண்ைண
அவர்கள் கவனித்��க்க�ல் ைல என் �ம் அந்தச் ெசய் �
ேம�ம் ெசால் �ற�. �சாரைண ��ரமாக
நைடெப��றதாம் . ெசய் �த்தாைளக் ைக�ல்
ைவத்�க்ெகாண்� ெவ�ேநரம் ேயாசைன�ல்
அமர்ந்��க்�ேறன் . �ைக அலங் கார நிைலயத்�க்�
அைழத்� அப் பாய் ன்ட்ெமன்ட் வாங் �க்ெகாள் �ேறன்.

ம� �� ஒ� பத்�ரிக்ைகைய ைவத்�க்ெகாண்� �ைக


உலர்த்��ன் அ��ல் உட்கார்ந்��க்�ேறன் . �ல் � என்
�ரல் நகங் கைளச் �ரைமத்�க்ெகாண்��க்�றாள் .

அங் � ேவைல ெசய் �ெகண்��ந்த ஒ� ெபண்ைணப் பற் �


�சாரிக்�ேறன். ”நாைள ஒ� இ��ச்சடங் �ல்
கலந்�ெகாள் �ேறன் ” என்�ேறன்.

�ல் � என் ைன நி�ர்ந்� பார்க்�றாள் . நகங் கைள


நீ �க்ெகாண்ேட, “�க�ம் வ�ந்��ேறன். �ஸஸ் ேகன் ”
என்�றாள் .

“ஒ� �ன் னப் ெபண்ணின் இ��ச்சடங் �” என்�ேறன் .

“அடப் பாவேம” என்�றாள் . ஒ� நி�டம் க�த்�, “நான்


�ன்னவளாக இ�ந்தேபா� என் சேகாதரி இறந்��ட்டாள் .
இன்� வைர அ���ந்� என் னால் �ள ��ய�ல் ைல.
இறந்த� யார்?” என்�றாள் .

“ஓர் இளம் ெபண். எனக்� அவ் வள� ெந�க்க�ல் ைல,


இ�ந்தா�ம் …”

“ெராம் ப�ம் பரிதாபம் . உண்ைம�ேலேய வ�த்தமாக


இ�க்�ற�. கவைலப் பட ேவண்டாம் . சடங் �க்� ஏற் ற
வைக�ல் �ைகயைமப் � ெசய் ����ேறன் . இ� எப் ப�
இ�க்�ற�?”

“இ�… பரவா�ல் ைல. �ல் �, உன் னிடம் ஒன்� ேகட்க


ேவண்�ம் . உனக்� எப் ேபாதாவ� நீ ேவ� யாராகேவா
இ�ந்��க்கலாம் என் ேறா, அல் ல� யாராக�ம் இல் லாமல் ,
அைடயாளமற் � ெவற் றாக இ�ந்��க்கலாம் என்ேறா
ேதான்���க்�றதா?”

அவள் என் ைனப் பார்க்�றாள் . “அ�ேபால எப் ேபா�ம்


எனக்�த் ேதான்�ய�ல் ைல. இல் ைல, நான் ேவ�
யாராகேவா இ�ந்தால் அந்த என் ைன எனக்�ப் ��க்கா�
என்ேற நிைனக்�ேறன்.” அவள் என் �ரல் கைளப்
��த்�க்ெகாண்� எைதேயா ேயா�ப் ப�ேபால் ஒ� நி�டம்
அைம�யாக இ�ந்தாள் . “எனக்�த் ெதரிய�ல் ைல, இல் ைல,
எனக்�த் ெதரிய�ல் ைல… சரி, �ஸஸ் ேகன் இன்ெனா�
ைகையக் காட்�ங் கள் .”

அன்�ர� ப�ேனா� மணிக்� ேசாபா�ல் �ண்�ம்


ப�க்ைகைய அைமக்�ேறன் . இம் �ைற ஸ்�வர்ட்
ெவ�மேன என் ைனப் பார்க்�றார், உத�க�க்�ப் �ன் னால்
நாக்ைகத் �ழா��றார். �டத்ைதக் கடந்�
ப�க்ைகயைறக்�ச் ெசல் �றார். நள் ளிர�ல் �க்கம்
கைலந்தேபா� ேவ��ன் �� காற் � கதைவ
அைறந்�ெகாண்��க்�ற�. எ�ந்��க்க ��ப் ப�ல் லாமல்
கண்கைளத் �றக்காமல் ெவ�ேநரம் ப�த்��க்�ேறன் .
கைட��ல் எ�ந்�, தைலயைணைய எ�த்�க்ெகாண்�
�டத்�க்�ச் ெசல் �ேறன். எங் கள் ப�க்ைகயைற�ல்
�ளக்� எரிந்�ெகாண்��க்�ற�. ஸ்�வர்ட் வாையத் �றந்�
கனமாக �ச்� �ட்�க்ெகாண்� மல் லாந்�
ப�த்��க்�றார். �னின் அைறக்�ச் ெசன்� அவ�க்�ப்
பக்கத்�ல் ப�த்�க்ெகாள் �ேறன். �க்கத்�ேலேய நகர்ந்�
எனக்� இடம் ெகா�க்�றான் . ஒ� நி�டம் அப் ப�ேய
ப�த்��க்�ேறன் . அவைனக் கட்�ப் ��த்� என் தைலைய
அவன் ேகசத்�ல் அ�த்�க்ெகாள் �ேறன் .

“என்னம் மா?” என்�றான் .

“ஒண்�ம் இல் ைலடா, ெசல் லம் . �ங் �. ஒண்�ம் இல் ைல.”

ஸ்�வர்�ன் அலாரம் ஒ�ப் பைதக் ேகட்� எ�ந்��க்�ேறன்.


கா� ைவத்��ட்�, காைல உண� தயாரிக்�ேறன். அவர்
சவரம் ெசய் �ெகாண்��க்�றார்.

சட்ைட இல் லாமல் ேதாளில் �ண்ேடா� வந்� சைமயலைற


வாச�ல் நின்� என் ைன எைடேபா��றவர்ேபால்
பார்க்�றார்.

“கா� எ�த்�க்ெகாள் �ங் கள் ” என்�ேறன். “�ட்ைட இன்�ம்


ஒ� நி�டத்�ல் தயாரா���ம் .”

அவர் தைலயைசக்�றார்.

�ைன எ�ப் ��ேறன் . �வ�ம் காைல உணவ�ந்��ேறாம் .


ஒன்�ரண்� �ைற ஏேதா ேபச யத்தனிப் பவைரப் ேபால
ஸ்�வர்ட் நி�ர்ந்� பார்க்க, அப் ேபாெதல் லாம் நான் �னின்
பக்கம் தைலையத் ��ப் � அவ�க்� பாேலா ெராட்�ேயா
ேவண்�மா என்� ேகட்�ேறன் .

ஸ்�வர்ட் �றப் ப��றார். கதைவத் �றக்�ம் ேபா�, “உனக்�


அப் �றம் ேபான் ெசய் �ேறன் ” என்�றார்.

நான் அவசரமாக, “நான் �ட்�ல் இ�க்க மாட்ேடன் என் �


நிைனக்�ேறன்” என் �ேறன் . “இன்� எனக்� நிைறய
ேவைலகள் இ�க்�ன்றன. இர� உண�க்ேக
தாமதமாகத்தான் வ�ேவன் என்� நிைனக்�ேறன் .”

“சரி, ஆகட்�ம் .” அவர் என் ன �ஷயம் என்� ேகட்க


நிைனக்�றார். �ரீஃப் ேகைச ஒ� ைக���ந்�
இன்ெனான்�க்� மாற் �க்ெகாள் �றார். “இர� உண�க்�
ெவளி�ல் ெசல் லலாமா? என் ன ெசால் �றாய் ?” என் ைனேய
பார்த்�க்ெகாண்��க்�றார். அவர் அந்தப் ெபண்ைண
�ற் ��மாக மறந்��ட்��க்�றார் என்� �ரி�ற�.
“உனக்�… உடம் �க்� ஒன் ��ல் ைலேய?”

அவ�ைடய க�த்�ல் ைடைய ேநராக்���வதற் காகத்


தன் னிச்ைசயாகச் ெசன்ற என் ைகைய
இ�த்�க்ெகாள் �ேறன். �ைடெப�வதற் காக �த்த�ட
�யல் �றார். நான் ஒ� அ� �ன் னால் நகர்ந்�ெகாள் �ேறன்.
“சரி, ேபாய் வ��ேறன்” என்�றார். ��ம் � கா�க்�ச்
ெசல் �றார்.

நான் கவனமாக உைடயணிந்�ெகாள் �ேறன் . பல


வ�டங் களாக நான் அணிந்�ராத ஒ� ெதாப் �ைய எ�த்�ப்
ேபாட்�க்ெகாள் �ேறன் . கண்ணா� �ன் நின் �
பார்க்�ேறன். ெதாப் �ைய அகற் ����ேறன் . ெம�தாக
ஒப் பைன ெசய் �ெகாள் �ேறன் . ��க்� ஒ� ��ய ��ப் �
எ��ைவக்�ேறன்.

ெசல் லேம, அம் மா�க்� இன் � �ற் பகல் �ல ேவைலகள்


இ�க்�ன் றன. இர� �ட்�க்� வந்���ேவன் . நீ �ட்�ேலேய
இ�க்க ேவண்�ம் . �ன் கட்�ல் �ட இ�க்கலாம் . நாேனா
அப் பாேவா வ�ம் வைர �ட்�ல் ஜாக்�ரைதயாக இ�க்க
ேவண்�ம் .
– Love

என்� எ���ட்� அந்த Love என் ற ெசால் ைலப் பார்க்�ேறன்.


அைத மட்�ம் அ�க்ேகா���ேறன். இந்தக் ��ப் ைப
எ��ம் ேபா� ‘�ன் கட்�‘ என்ப� ஒேர ெசால் லா, இரண்டா
என்� ெதரிய�ல் ைல. இதற் � �ன் இைத
ேயா�த்த��ல் ைல. இப் ேபா� ேயா�த்� அந்தச் ெசால் �ன்
ந�ேவ ேகா�ட்� இரண்டாக்��ேறன் .

ெபட்ேரால் நிரப் �வதற் காக வண்�ைய நி�த்�, சம் �ட்


ெசல் வதற் � வ� ேகட்�ேறன் . எனக்�ப் பழக்கமான ேபரி
என்ற நாற் ப� வயதான �ைசக்கார ெமக்கானிக்
ெரஸ்ட்����ந்� வந்� காரின் �ன்பக்கத்�ல்
சாய் ந்�ெகாண்�, “சம் �ட்�க்கா ேபா��ர்கள் ?” என் �
ேகட்�றான். இன்ெனா� ெமக்கானிக் ��ஸ், �ழாைய
ெபட்ேரால் ேடங் �ல் ெச���ட்� கார்கண்ணா�ையக்
க��த் �ைடக்�றான்.

ேபரி தன் �ைச�ன் இரண்� பக்கங் கைள�ம் �ரல் களால்


அ�த்�த் ேதய் த்�க்ெகாண்ேட என் ைன உற் �ப்
பார்க்�றான். “இைதக் ேக�ங் கள் �ஸஸ் ேகன், சம் �ட்
ெசல் வதற் � நல் ல சாைல எ��ம் �ைடயா�. எந்த வ��ல்
ெசன்றா�ம் இரண்� – இரண்டைர மணிேநரமா���ம் .
மைலகைளத் தாண்�ச் ெசல் ல ேவண்�ம் . ெபண்கள்
காேராட்�ச் ெசல் வதற் � �க�ம் �ரமப் பட
ேவண்���க்�ம் . சம் �ட்? என் ன ேவைல, �ஸஸ் ேகன் ?”

“ெகாஞ் சம் ேவைல இ�க்�ற�” என்�ேறன் ைமயமாக.


��ஸ் இன் ெனா� காைரக் கவனிக்கச் ெசன் ��ட்டான்.

“ஆ, எனக்� மட்�ம் இங் ேக தைலக்� ேமல் ேவைல


இல் லா�ட்டால் ” – உள் ேள பணிமைனையச்
�ட்�க்காட்��றான் – “நாேன சம் �ட்�க்� காைர
ஓட்�க்ெகாண்� வ�ேவன். சாைலகள் சரி�ல் ைல. அதாவ�
நன்றாகத்தான் இ�க்�ம் , ஆனால் ஏராளமான ��ப் பங் கள் ,
ெகாண்ைடஊ� வைள�கள் .”
“பரவா�ல் ைல, ேபாய் ��ேவன், நன்�.” கார் பம் பர் ��
சாய் ந்�ெகாள் �றான். பர்ைஸத் �றக்�ம் ேபா� அவன்
பார்ைவைய உணர ���ற�.

ேபரி கடன்அட்ைடைய வாங் �க்ெகாள் �றான் . “இர�ல்


பயணிக்கா�ர்கள் ” என்�றான். “அ�ெவான்�ம் நான்
ெசான் னைதப் ேபால நல் ல சாைல அல் ல. உங் கள் கார்
எ��ம் ெதால் ைல தரா� என்�தான் நிைனக்�ேறன். இந்த
காைரப் பற் � எனக்�த் ெதரி�ம் . ஆனால் , டயர் ெவ�ப் ப�,
பங் க்சச
் ர் ஆவைதப் பற் �ெயல் லாம் ஒன்�ம் ெசால் ல
��யா�. எதற் �ம் �ன்ெனச்சரிக்ைகயாக டயர்கைள
ேசா�த்�ப் பார்த்����ேறன்.” அவன் �ன்சக்கரங் கைள
ஷ�வால் தட்�ப் பார்க்�றான். “ஜாக்� ேபாட்� �க்�ப்
பார்க்கலாம் . அ�க ேநரமாகா�.”

“ேவண்டாம் , ேவண்டாம் , ேதைவ�ல் ைல. எனக்�


ேநர�ல் ைல. டயர்கள் நன்றாகத்தான் இ�க்�ன் றன.”

“ஒ� நி�டம் தான் ��க்�ம் . எதற் �ம்


�ன்ெனச்சரிக்ைகயாக.”

“ேவண்டாம் . ேவண்டாம் , ேவண்டேவ ேவண்டாம் ! எல் லாம்


சரியாத்தான் இ�க்�. நான் ேபாக�ம் , ேபரி…”

“�ஸஸ் ேகன்?”

“நான் ேபாக�ம் .”

நான் எைதேயா ைகெய�த்���ேறன். அவன் ர�ைத�ம்


கடன்அட்ைடைய�ம் , �ல ஸ்டாம் �கைள�ம் த��றான்.
எல் லாவற் ைற�ம் என் பர்ஸ�க்�ள் ைவக்�ேறன் .
“நிதானமாகச் ெசல் �ங் கள் ” என்�றான். “ேபாய் வா�ங் கள் .”

சாைலப் ேபாக்�வரத்�ல் �ைழவதற் � �ன் ��ம் �ப்


பார்க்�ேறன். அவன் அங் ேகேய நின்�
கவனித்�க்ெகாண்��க்�றான் . நான் என் கண்கைள
���ேறன் . �ன் �றக்�ேறன். அவன் ைகயைசக்�றான்.

�தல் வல�ல் ��ம் �, �ண்�ம் ��ம் � ெந�ஞ் சாைலைய


அைட�ம் ேபா� அந்த அ��ப் �க்�� ெதரி�ற�. சம் �ட் 117
ைமல் . அப் ேபா� மணி பத்� �ப் ப�. இதமான வானிைல.

நகரத்�ன் �ளிம் �ல் சரிைகேபால ெந�ஞ் சாைல


�ராமங் கைள, ஓட்ஸ், க�ம் �, �ட்�ட் வயல் கைள, ஆப் �ள்
ேதாட்டங் கைள, ெவட்டெவளிகளில் அங் ��ங் �ம்
ேமய் ந்�ெகாண்��க்�ம் கால் நைடகைளத் தாண்�ச்
ெசல் �ற�. சற் �ேநரத்�ல் எல் லாேம மா��ன்றன.
வயல் கள் ப�ப் ப�யாகக் �ைறந்�ெகாண்ேட வ��ன்றன.
��கைள�டக் ��ல் கள் அ�கமாக வந்��ட்டன. ��ெரன
மைலகள் என் ைனச் �ழ் ந்�ெகாள் �ன்றன. வல��றத்�ல்
ப�பாதாளத்�ல் ேநச்சஸ் ந� கண்ணா�ச்� காட்��ற�.

சற் ��ரம் ெசன்ற�ம் ஒ� பச்ைசநிற �னிலாரி எனக்�ப்


�ன்னால் ெதரி�ற�. கடந்� ெசல் லாமல் ��வாதமாகப் பல
ைமல் �ரத்�க்� �ன் ெதாடர்ந்� வந்�ெகாண்ேட
இ�க்�ற�. அவன் தாண்�ச் ெசல் லட்�ம் என்� தப் பான
இடங் களில் ேவகத்ைதக் �ைறக்�ேறன். தப் பான இடங் களில்
�ட்��ேறன் . �ரல் வ�க்�ம் வைர ஸ்�யரிங் �ைல
அ�த்�ப் ��க்�ேறன். �ற�, வைள�களற் ற நீ ண்ட
சாைலப் ப�� ஒன்�ல் அவன் ேவகமாக ெந�ங் �வந்�
ெகாஞ் ச ேநரத்�க்� என் கா�க்� இைணயாகேவ
ஓட்�க்ெகாண்� வ��றான். நீ லநிறத் ெதா�ற் சாைலச்
��ைட�ல் ஒட்ட ெவட்டப் பட்ட ��ேயா� ஆரம் ப
�ப் ப�களில் இ�ப் பவன் . இ�வ�ம் ஒ�வைரெயா�வர்
பார்த்�க்ெகாள் �ேறாம் . ைகயைசத்�க் காட்��றான்.
ஹாரைன இரண்� �ைற அ�த்��ட்� என் ைனக் கடந்�
ேபா�றான்.

நான் ேவகத்ைதக் �ைறத்�, பக்கவாட்�ல் �ரிந்த ஒ�


���ச் சாைலக்�ள் ��ப் � வண்�ைய நி�த்��ேறன்.
அடர்ந்��ந்த மரங் க�க்�க் �ேழ அதலபாதாளத்���ந்�
ந��ன் சலசலப் ைபக் ேகட்க ���ற�. எனக்ெக�ேர
���ச்சாைல மரங் க�க்�ைடேய ��ந்� மைற�ற�. அந்த
�னிலாரி ��ம் �வ�ம் சத்தம் ேகட்�ற�.
வண்�ையக் �ளப் ப �ய�ம் ேபா� அந்த வண்� �ன் னால்
வந்� நிற் �ற�. கத�கைளப் �ட்��ட்�, கண்ணா�ைய
ஏற் ����ேறன். �யர் ேபா�ம் ேபா� �கத்��ம்
ைககளி�ம் �யர்ைவ �த்�கள் �ளிர்க்�ன்றன. ஆனால் ,
வண்�ைய எ�ப் பதற் � இடம் இல் ைல.

அவன் லாரி���ந்� இறங் � கா�க்� அ�ேக வந்�,


“ஏதாவ� �ரச்�ைனயா?” என் �றான். “ஹேலா, ஹேலா.
இங் ேக பா�ங் கள் .” கண்ணா�ையத் தட்��றான்.
“உங் க�க்� ஒன்��ல் ைலேய?” அவன் காரின் கத�ல்
ைககைள ஊன் �க்ெகாண்� �கத்ைதக் கண்ணா�க்�
அ��ல் ெகாண்�வ��றான்.

அவைன �ைறக்�ேறன். வார்த்ைதகள் வர�ல் ைல.

“தாண்�ச் ெசன் ற�ம் ெகாஞ் ச�ரம் க�த்� ேவகத்ைதக்


�ைறத்ேதன் . உங் கள் வண்� �ன் னால் ெதரியாதைதப்
பார்த்� �ல நி�டங் கள் காத்��ந்ேதன் . அதன் �ற�ம்
நீ ங் கள் வராததால் என் வண்�ையத் ��ப் �க்ெகாண்� வந்�
பார்க்கலாம் என் � நிைனத்ேதன் . எல் லாம் சரியாகத்தாேன
இ�க்�ற�? ஏன் இந்த இடத்�ல் வண்�ைய
நி�த்���க்��ர்கள் ?”

ஒன்��ல் ைல என்� தைலைய ஆட்��ேறன்.

“சரி, சன் னல் கண்ணா�ைய இறக்�ங் கள் , ேஹ,


உங் க�க்�ப் �ரச்�ைன ஏ�ம் இல் ைலேய? ம் ? இப் ப�
வனாந்�ரத்�ல் ஒ� ெபண் தனியாக இ�ப் ப� நல் லதல் ல
என்� உங் க�க்�த் ெதரியாதா?” அவன் தைலைய
ஆட்�க்ெகாண்� எ�ேர ெந�ஞ் சாைலையப் பார்க்�றான்.
�ற� என் னிடம் ��ம் �, “சரி, கண்ணா�ைய இறக்�ங் கள் ,
சரியா? இப் ப�ேய நம் மால் ேப�க்ெகாண்��க்க ��யா�.”

“ப் ளஸ
ீ ் , நான் ேபாக ேவண்�ம் .”

“கதைவத் �றங் கள் , சரியா?” என்�றான். ெசான் னைதக்


ேகட்காத�ேபால. “ெகாஞ் சம் கண்ணா�ைய இறக்�ங் கள் .
�ச்� �ண���ம் . “அவன் என் மார்�கைள�ம்
கால் கைள�ம் ேநாட்டம் ���றான். என் பாவாைட �ட்�க்�
ேமேல வந்��ட்��க்�ற�. அவன் கண்கள் என் கால் களின்
�� அைல�ன்றன. நான் பயத்�ல் அைசயாமல்
அமர்ந்��க்�ேறன் .

“நான் �ச்� �ண�க்ெகாண்�தான் இ�க்�ேறன்,


ெதரிய�ல் ைலயா?” என்�ேறன் .

“எக்ேக�ம் ெகட்�ப் ேபாங் கள் ” என்� �ன் னால் நகர்�றான்.


��ம் � அவன் லாரிக்�ச் ெசல் �றான் . என� ைச� �ரரில்
அவன் ��ம் �வ�வ� ெதரி�ற�. என் கண்கைள
��க்ெகாள் �ேறன்.

“சம் �ட்�க்ேகா அல் ல� ேவ� எங் ேக நீ ங் கள் ேபா�ம் வைர


உங் க�க்�ப் பா�காப் பாக நான் �ன் னாேலேய வ��ேறன்.
எனக்� ஒன்�ம் அவசர ேவைல எ��ம் இல் ைல. வரட்�மா?”

நான் �ண்�ம் தைலயாட்� ம�க்�ேறன் .

அவன் தயங் � ேதாள் கைளக் ��க்�க்ெகாள் �றான்.


“அப் ப�யானால் ேபாய் க்ெகாள் �ங் கள் ” என் �றான்.

அவன் ெந�ஞ் சாைலைய அைட�ம் வைர காத்��க்�ேறன்.


வண்�ையக் �ளப் ��ேறன் . அவன் �யர்கைள மாற் �
ெம�வாக ேவகெம�க்�றான். ரியர்�� �ரரில் என் ைனப்
பார்த்�க்ெகாண்ேட ெசல் �றான். நான் அந்தப்
���ச்சாைல�ன் ���ல் வண்�ைய நி�த்�, ஸ்�யரிங்
��ல் தைலையச் சாய் த்�க்ெகாள் �ேறன் .

சவப் ெபட்� �டப் பட்� மலர்கள் �வப் ப��ன் றன.


ேதவாலயத்�ன் �ன் வரிைச�ல் ஓர் இ�க்ைக�ல் அமர்ந்த
��� ேநரத்�ேலேய ஆர்கன் இைசக்கத் ெதாடங் ��ற�.
மக்கள் வரிைசயாக வந்� இ�க்ைககைளத் ேத�
அமர்ந்�ெகாண்��க்�ன்றனர். ந�த்தர வய�ன�ம்
��யவர்க�ம் அங் கங் ேக ெதன் பட்டா�ம் ெப�ம் பா�ம்
ஆரம் ப இ�ப�களி�ம் , அைத�டக் �ைறவான வய��ம்
இ�ப் பவர்கள் . �ட் – ைட��ம் , ஸ்ேபார்டஸ
் ் ேகாட்,
ஸ்லாக்�களி�ம் , க�ப் �க் கண்ணா�களி�ம் ,
ைக�ைறகளி�ம் அெசௗகரியமாக �லர் இ�ப் பைதக் காண
���ற�. பளீரி�ம் வண்ணத்�ல் ேபன் ட்�ம் , ைக�ல் லாத
மஞ் சள் சட்ைட�ம் அணிந்��ந்த ைபயன் எனக்�ப்
பக்கத்�ல் உட்கார்ந்� உடேன நகத்ைதக் க�க்கத்
ெதாடங் ��றான். ேதவாலயத்�ன் பக்கவாட்�க் கத� ஒன் �
�றக்க, ெவளிேய ெதரிந்த வாகன நி�த்��டம் எனக்� ஒ�
�ல் ெவளிைய நிைன�ட்��ற�. கார்களின் சன் னல்
கண்ணா�களில் �ரியன் பளீரி��ற�. அந்தக்
��ம் பத்�னர் ஒ� ��வாக உள் ேள �ைழ�றார்கள் .
பக்கவாட்�ல் �ைர�ட்��ந்த ப��க்� அைழத்�ச்
ெசல் லப் ப��றார்கள் . அவர்கள் உட்கா�ம் இ�க்ைககள்
��ச்���ன்றன. �ல நி�டங் கள் க�த்� க�ப் � �ட்
அணிந்த, ெபான்நிறக் ேகசத்�ல் இ�ந்த ஒ� ப�மனான ஆள்
ேதான்� எங் கைளத் தைலதாழ் த்�க்ெகாள் ளச் ெசால் �றார்.
உ�ேரா� இ�க்�ம் எங் க�க்காக ��க்கமாக ஒ�
�ரார்த்தைன ெசால் �றார். அைத ��த்த�ம் காலம் ெசன்ற
�சன் �ல் லரின் ஆத்மா�க்காக அைம�யாகப்
�ரார்த்�க்கக் ேகட்�க்ெகாள் �றார். கண்கைள ��,
ெசய் �த்தாளி�ம் ெதாைலக்காட்���ம் பார்த்த அவள்
படத்ைத நிைனத்�ப் பார்க்�ேறன் . அந்தப் ெபண்
�ைரயரங் ���ந்� ெவளிவந்� பச்ைசநிற ெஷவ் ரேல
காரில் ஏ�க்ெகாள் வ� என் கண்�க்�ள் ெதரி�ற�. �ற�,
அவள் ந��ல் �தப் ப� ெதரி�ற�. அந்த நிர்வாண உடல்
பாைறகளில் ேமா�, மரக்�ைளகளில் �க்�, �தந்�,
தண்ணீரில் �ழன்�ெகாண்��க்க, ஓ�ம் ஆற் �ல் அவள்
�ந்தல் அ�ழ் ந்� அைலயைலயாக ெநளி�ற�. �ற�,
ஆற் �ன் �� தாழ் வாகத் ெதாங் �க்ெகாண்��க்�ம்
�ைளகளில் அவள் ைகக�ம் தைல���ம்
�க்�க்ெகாள் �ன் றன. அப் �றம் , நான்� மனிதர்கள்
வ��ன்றனர். அவைள ெவ�த்�ப்
பார்த்�க்ெகாண்��க்�ன்றனர். நல் ல ேபாைத�ல் இ�க்�ம்
ஒ� மனிதன் (ஸ்�வர்ட்) நீ ரில் இறங் � அவள் மணிக்கட்ைடப்
பற் � இ�த்�வ�வ� என் மனக்கண்களில் ெதரி�ற�. இங் �
இ�க்�ம் யா�க்காவ� அைதப் பற் �த் ெதரிந்��க்�மா?
இவர்க�க்�த் ெதரிந்��ந்தால் என் ன? அந்த �கங் கள்
எல் லாவற் ைற�ம் பார்க்�ேறன். இந்த �ஷயங் கள் , இந்தச்
சம் பவங் கள் , இந்த �கங் கள் எல் லாவற் ேறா�ம் ஓர்
இைணப் � இ�ப் பைத என் னால் கண்�ெகாள் ள
���ெமன்� எனக்�த் ேதான்��ற�. அைதப் பற் �
ேயா�க்க ேயா�க்க என் தைல ெவ�த்���ம் ேபால
வ�க்�ற�.

அவர் �சன் �ல் லரின் �றைமகைளப் பற் �ப் ேப��றார்:


எப் ேபா�ம் உற் சாகமான, அழகான, நளினமான,
����ப் பான ெபண். ��ய �ைரக்�ப் �ன் னால் யாேரா
ெச��வ� ேகட்�ற�. யாேரா �ம் ��றார்கள் . ஆர்கன்
இைச ெதாடங் ��ற�. வ�பா� நிைறவைட�ற�.

மற் றவர்கேளா� ேசர்ந்� நா�ம் சவப் ெபட்�ைய ெம�வாகச்


�ற் �வ��ேறன். �ன் வாசற் ப�களில் ெம�வாக இறங் �ப்
�ரகாசமான �ற் பகல் ெவ��க்�ள் �ைழ�ேறன் . எனக்�
�ன்னால் ப�க்கட்�களில் தட்�த்த�மா� இறங் � வந்த
அந்த ந�த்தரவய�ப் ெபண்மணி �ேழ நைடவ��ல் நின் �
�ற் ��ற் �ம் பார்க்�றாள் . என் �� பார்ைவ ��ம் �ய�ம் ,
”அவைனப் ��த்��ட்டார்கள் ” என் �றாள் . “அ�மட்�ம் தான்
ஒேர ஆ�தல் . இன்� காைல அவைனக் ைக�
ெசய் ��க்�றார்கள் . இங் ேக வ�வதற் � �ன் வாெனா��ல்
ேகட்ேடன். இேத ஊரில் இ�ப் பவன் தான் . நீ ளமாகத்
தைலம�ர் ைவத்��ந்தானாம் .” ெகா�க்�ம் நைடவ�ப்
ப�க்கட்�களில் �ல தப் ப�கள் ெசல் �ேறாம் . கார்கைளக்
�ளப் �க்ெகாண்��ந்தார்கள் . வண்� நி�த்�டக்
கட்டணத்�க்கான நாணயத்ைத உண்�ய�ல் ேபா��ேறன்.
�ரிய ெவளிச்சம் கார்களின் �ைரகளி�ம் பம் பர்களி�ம்
பளீரி��ற�. எனக்�த் தைல�ற் ��ற�. “அன்� இர�
அவேளா� உற�ெகாண்டைத ஒப் �க்ெகாள் �றான் . ஆனால் ,
அவைளக் ெகால் ல�ல் ைலயாம் .” அவள் ���றாள் .
“இதற் கப் �றம் என் ன நடக்கப் ேபா�ற� என்� நம்
எல் ேலா�க்�ம் தான் ெதரி�ேம. அவைனப் ��த்�ச்
�ைற�ல் ேபா�வார்கள் . அப் �றம் �ட்���வார்கள் .”

“அவன் மட்�ம் தனியாகச் ெசய் ��க்க மாட்டான்”


என்�ேறன். “அவர்கள் சரியாக �சாரிக்க ேவண்�ம் . அவன்
ேவ� யாைரேயா சேகாதரைனேயா அல் ல�
நண்பர்கைளேயா காட்�க்ெகா�க்காமல் ��மைறக்�றான்
என்� நிைனக்�ேறன்.”

“அந்தப் ெபண் �ழந்ைதயாக இ�ந்த���ந்� எனக்�த்


ெதரி�ம் ” என் �றாள் . அவள் உத�கள் ��க்�ன்றன.
“�ட்�க்� வந்� �க்�ஸ் தயாரிப் பாள் . ��
பார்த்�க்ெகாண்ேட சாப் ��வாள் .” அவள் பார்ைவைய
ேவெறங் ேகா ��ப் �க்ெகாண்� தைலையக்
��க்�க்ெகாள் �றாள் . அவள் கன் னங் களில் கண்ணீர ்
வ��ற�.

ேமைச�ல் ம�க்ேகாப் ைப�டன் ஸ்�வர்ட்


அமர்ந்��க்�றார். அவர் கண்கள் �வந்��க்�ன்றன. அவர்
அ��ெகாண்��க்�றாேரா என்� ஒ� நி�டம்
ேதான்��ற�. எ��ம் ேபசாமல் நி�ர்ந்� பார்க்�றார்.
��ெரனத் ேதான்�ய ஒ� கலவரக் கணத்�ல் ��க்� ஏேதா
ஆ��ட்ட� என்� ஓர் எண்ணம் ெவட்� என் இதயம்
க�ழ் �ற�.

“எங் ேக இ�க்�றான்? �ன் எங் ேக?”

“ெவளிேய” என்�றார்.

“ஸ்�வர்ட், எனக்� ெராம் ப பயமா இ�க்�, பயமா இ�க்�.”


கத�ல் சாய் �ேறன் .

“எதற் காக உனக்� பயம் , க்ேளர்? ெசால் �, அன்ேப, நான்


பார்த்�க்ெகாள் ��ேறன் . நான் உனக்� உத�ேவன். நம் �.
கணவனிடம் ெசால் வதற் ெகன்ன?”

“என்னால் ெசால் ல ��ய�ல் ைல” என்�ேறன். “எனக்�


பயமா இ�க்�, எனக்�, எனக்�…”

ேகாப் ைபையக் கா�ெசய் ��ட்�, என் �� ப�த்��ந்த


பார்ைவைய �லக்காமல் எ�ந்� நிற் �றார். “அன்ேப,
உனக்� என் ன ேவண்���க்�ற� என்� எனக்�த் ெதரி�ம் .
நான்தான் உனக்� டாக்டர், சரியா? ேடக் இட் ஈ�.” அவர் என்
இ�ப் ைபச் �ற் � அைணத்�க்ெகாண்�, மற் ெறா� ைகயால்
என் ேமல் ேகாட்�ன் பட்டன்கைள�ம் , அதன் �ன் என்
ஜாக்ெகட்�ன் பட்டன்கைள�ம் அ�ழ் க்கத் ெதாடங் ��றார்.
“�த�ல் ெசய் ய ேவண்�ய �ஷயங் கைளச் ெசய் ய
ேவண்�ம் ” என்�றார். ேஜாக் அ�க்�றாராம் .

“இப் ேபா� ேவண்டாம் . ப் ளஸ


ீ ் ” என் �ேறன்.

“இப் ேபா� ேவண்டாம் . ப் ளஸ


ீ ் ” என் � என் ைனப் ேபாலேவ
ேப� �ண்டல் ெசய் �றார். “ப் ளஸ
ீ ாவ� ஒன்றாவ�” என்றப�
என் �ன் னால் ெசன்� ைகைய இ�ப் ���ந்�
ஜாக்ெகட்�க்�ள் �ைழத்� என் �ேர�யைர அ�ழ் க்�றார்.

“ேவண்டாம் , ேவண்டாம் , ேவண்டாம் ” அவர் கால் கைள ஓங் �


��க்�ேறன் .

அவர் அப் ப�ேய என் ைனத் �க்�, ெதாப் ெபன் � �ேழ


ேபா��றார். அலங் ேகாலமாக ��ந்�, த�மா� எ�ந்�
தைர�ல் உட்கார்ந்� அவைர ஏ�ட்�ப் பார்க்�ேறன். க�த்�
க�ைமயாக வ�க்�ற�. என் பாவாைட �ட்�க்� ேமல்
வ�ந்��க்�ற�. அவர் �னிந்� என் னிடம் கத்��றார்.
“எக்ேக�ம் ெகட்�ப் ேபா, நாேய. உன் ேயானி அ�� �ேழ
��ம் வைர உன் ைன நான் ெதாட மாட்ேடன் .” அவர்
ேதம் ��றார். நான் ஒன்�ம் ெசய் வதற் �ல் ைல. அவ�ம்
எ��ம் ெசய் வதற் �ல் ைல. அங் ��ந்� அவர் ேவகமாக
வ�ப் பைறக்�ப் ேபாவைதப் பார்க்�ம் ேபா� பாவமாக
இ�க்�ற�.

ேநற் �ர� அவர் �ட்�க்� வர�ல் ைல.

இன்� காைல மலர்கள் வ�ைக �ரிந்தன. �வப் ��ம்


மஞ் சளி�ம் �ைரஸாந்�மம் மலர்கள் . கா�
அ�ந்�க்ெகாண்��க்�ம் ேபா� அைழப் �மணி அ�க்�ற�.

“�ஸஸ் ேகன்?” மலர்க்ெகாத்�கள் ெபாட்டலத்ைத


ைவத்��க்�ம் இைளஞன் ேகட்�றான்.

நான் தைலயைசத்�, இர� உைட�ன் க�த்� நாடாைவ


இ�க்�க்ெகாள் �ேறன்.

“இைத அ�ப் �மா� ெதாைலேப��ல் ஒ�வர் ஆர்டர்


ெசய் தார். தன் ெபயைரச் ெசால் ல�ல் ைல. உங் க�க்�த்
ெதரி�ம் என்றார்.” அந்தப் ைபயன் என் உைடையப்
பார்க்�றான். க�த்�ல் சற் � �றந்��ப் பைதப்
பார்க்�றான். ெதாப் �ைய சரிெசய் �ெகாள் �றான்.
�ன்ப��ல் கால் கைள அ�த்தமாகப் பரப் �ைவத்�
நின்�ெகாண்��க்�றான், ஏேதா நான் அவைனக் �னிந்�
ெதாட ேவண்�ம் என்பைதப் ேபால. “உங் க�க்� நல் ல
�னமாக அைமயட்�ம் ” என்�றான்.

��� ேநரம் க�த்� ெதாைலேப� அ�க்�ற�. ஸ்�வர்ட்.


“அன்ேப, எப் ப� இ�க்�றாய் ? �ட்�க்�ச் �க்�ரம்
வந்���ேவன் . ஐ லவ் �. நான் ெசால் வ� ேகட்�றதா? ஐ லவ்
�, ஐ அம் ஸாரி. நான் இனி உனக்� ஏற் றப�
நடந்�ெகாள் �ேறன். �ட்ைப. நான் ேவைலக்� ஒட
ேவண்�ம் .”

மலர்கைள ஒ� ஜா��ல் ெச�� சைமயலைற ேமைச�ன்


ந��ல் ைவக்�ேறன். என் ெபா�ட்கள் எல் லாவற் ைற�ம்
��தலாக இ�க்�ம் மற் ெறா� ப�க்ைகயைறக்�
மாற் �க்ெகாள் �ேறன்.

ேநற் �ர�, நள் ளிர�ல் ஸ்�வர்ட் என� அைற�ன் �ட்ைட


உைடக்�றார். அவர் கதைவத் தள் ளியேபா� �றக்காததால்
�ட்ைட உைடத்�க்ெகாண்� வர ���ம் என்� எனக்�க்
காட்�வதற் காக என்� நிைனக்�ேறன் . ெவ�ம்
அண்டர்ேவ�டன் �கத்�ல் �யப் �ம் �ட்டாள் தன�ம்
ெதரிய நிற் �றார். �கத்�ல் இ�ந்த ேகாபம் �ல��ற�.
ெம�வாகக் கதைவ ���ட்�ச் ெசல் �றார். �ல நி�டங் கள்
க�த்� சைமயலைற�ல் ஐஸ்கட்�கைள ட்ேர���ந்�
ெபயர்த்ெத�க்�ம் சத்தம் ேகட்�ற�.

இன்� என் ைன அைழக்�றார். அவர் அம் மாைவ எங் க�டன்


�ல நாட்கள் தங் �வதற் காக அைழத்��ப் பதாகச்
ெசால் �றார். ஒ� நி�டம் ப�ல் ேபசாமல் அைதப் பற் �
ேயா�த்��ட்�, அவர் ேப�க்ெகாண்��க்�ம் ேபாேத
ேபாைன ைவத்����ேறன் . ��� ேநரம் க�த்�, அவர�
அ�வலக எண்�க்� அைழக்�ேறன் . இைணப் �ல் அவர்
வந்த�ம் , “அதற் � அவ�ய�ல் ைல, ஸ்�வர்ட், அ� எந்த
�தத்��ம் பலனளிக்கப் ேபாவ�ல் ைல” என்�ேறன் .

“ஐ லவ் �” என்�றார்.

அவர் ேவ� ஏேதா ெசால் �றார். ேகட்�க்ெகாண்ேட


ெம�வாகத் தைலயைசக்�ேறன் . �க்கம் வ��ற�. �ங் �
எ�ந்த�டன், “கட�ேள அவள் ஒ� �ழந்ைத, ஸ்�வர்ட்”
என்�ேறன்.

நன்�: அ�ஞ் ெசால்

�ைன� என்�ம் ��ர் – கட்�ைர

�மலா�த்த மாமல் லன்

ேரமண்ட் கார்வர் ஆண். தன் ைம ஒ�ைம�ல்


ெசால் லப் பட்��க்�ம் கைத. கைத நாயகனின் மைன�
ெசால் வதாக எ�தப் பட்��க்�ம் கைத. அவர்கள்
இ�வ�க்�ம் இைட�ல் நடக்�ற கைத. ஆனால் இந்தக்
கைத�ல் எ� ஆதார �ரச்சைனேயா அ�, அவள் கணவன்
சம் பந்தப் பட்ட� எனி�ம் , அ� உட்பட, �� கைத�ம்
மைன��ன் பார்ைவ�ல் மட்��ன்� மைன�ேய
ெசால் வதாக�ம் எ�தப் பட்��ப் ப� ஏன் என் ப�ல் தான்
இ�க்�ற�, எ�த்�க்ெகாள் �ம் �ஷயேம கைத ெசால் �ம்
�தத்ைதத் �ர்மானிக்�ற� என் �ற �க்ஷ�மம் .

�ரிந்� �ரியாத�ேபால இ�ந்தவர்க�க்� இதற் �ள் ளாகேவ


கைத �ரிந்��ட்��க்க��ம் .

�ரியாத ெசால் என்� இ�ல் , த�ழ் ெதரிந்த யா�க்காவ�


ஏதாவ� ஒன்� இ�க்கக்��மா. வாய் ப் ேப இல் ைல அல் லவா.
ஆனால் , இ�ேபான் ற இலக்�யக் கைதையப் �ரிந்�ெகாள் ள
ெமா� ெதரிந்��ப் ப� மட்�ேம ேபாதா�. ெமா�
ெதரிவெதன் ப�, எ����ப் பைத அப் ப�ேய
ெதரிந்�ெகாள் ள மட்�ேம உத�ம் . ெபா��ேபாக்�க்
கைதகைளப் ப�க்க மட்�ேம ெமா� ெதரிந்��ப் பேத
ேபா�ம் என் � ெசால் லலாம் . இதனால் தான் எல் ேலா�க்�ம்
ெதரிந்த எளிய வார்த்ைதகள் மட்�ேம பயன் ப�த்தப்
பட்��ந்தால் �ட இலக்�யம் �ரியாமல் ேபாய் ���ற�.

இைதேய எ�த்�க்ெகாள் ேவாம் . த�ைழ எ�தப் ப�க்கத்


ெதரிந்த, ஓரள� ெபா�ைம�ம் உள் ளவரிடம் இைதப்
ப�க்கக்ெகா�த்� கைத என் ன ெசால் �ற� என்� ேகட்டால் ,
நாேல வரி�ல் ெசால் ��டக் ��ய �ஷயத்ைதத்
ேதைவ�ல் லாமல் என்ெனன் னத்ைதேயா வளவளெவன்�
ெசால் �ைவத்��க்�றார் என்� ேயா�க்காமல் எளிதாகச்
ெசால் ���வார். அதனால் தான் எ�தப் ப�க்கத்
ெதரிந்தவெரல் லாம் வாசகரில் ைல; இலக்�ய வா�ப் �
இன்�ம் �ட்பமான� என் � ஓயா� ெசால் �க்ெகாண்ேட
இ�க்கேவண்���க்�ற�.

இதன் காரணமாகேவ, என் ன ெசால் �ற� என்பைத உணர,


கைத எப் ப�ச் ெசால் லப் பட்��க்�ற� என்ப�ம் ஏன்
இப் ப�ச் ெசால் லப் பட்��க்�ற� எனப் �ரிந்�ெகாள் ள
�யல் வ�ம் �க்�யமா�ற�.

கைதையப் �ரிந்�ெகாள் ள ேநர் ெசய் �ெகாள் வ� அவ�யம் .


அப் ேபா�தான் அவன் ஏன் இப் ப� ேநராகச் ெசால் லாமல் ,
இைட�ைட�ல் எைதெயைதேயா ெசால் �
�ற் �வைளத்��க்�றான் என்பைதப்
�ரிந்�ெகாள் ள���ம் . அதன் �லம் அவன்
ெசால் லவ�வ�ம் �ல் �யப் ப�ம் .

க�த்ைதச் ெசால் வதல் ல கைத. கைத மாந்தர்கைள


உ�வாக்�வதன் �லம் அவர்கேளா�, தன் ைனப் ெபா�த்�ப்
பார்த்�, வாசகேன க�த்ைத உ�வாக்�க்ெகாள் ள
ைவப் ப�தான் கைத. எனேவதான் இலக்�யத்�ல் ‘கைத’
மட்��ன் � ெசால் லப் பட்��க்�ற �த�ம் �க்�யமா�ற�.

இப் ப�ெயல் லாம் �ற் �வைளத்�, ப�ப் பவைனக்


கஷ்டப் ப�த்தேவண்�மா என்��ட �ல�க்�த்
ேதான்றக்��ம் . எல் லா �ஷயங் கைள�ம் ��ப் பாக �ண்
உணர்�கைள அர�யல் , �னிமா �ட்�ங் �கைளப் ேபால
அைனவ�ம் ைகத்தட்� ஆரவாரிக்�ம் �தமாகச்
ெசால் ��ட��யா�. ஆரவாரிக்�ற �ம் பேல �ட,
ேபச்�க்ேகா ேபச்�ன் ெபா��க்ேகா
�க்�ர��வைத�ட�ம் ��ப் �ட்ட ெசாற் க�க்�த்தாேன
�ச்ச�ட்� ஆர்ப்பரிக்�ன்றன.

ஆனால் , இலக்�யத்�ல் ��ப் �ட்ட �ல ெசாற் கள் மட்�ம்


அல் ல, ஒவ் ெவா� ெசால் �ம் �க்�யம் . ெசாற் களின் ெபா�ள்
மட்��ன் � ெதானி�ம் �க்�யம் . ஏெனனில் , இங் ேக
எ�தப் ப�ம் ‘�ஷயம் ’, ��ப் �ட்ட வார்த்ைதையக்
ேகட்டாேல ெமய் ��ர்த்� ��ல�த்� ஆரவாரிக்�ம்
ேமேலாட்டமான �ம் ப�க்கான�ல் ைல, ஆழமான�.
தனிமனித�க்கான�.

இதனால் தான் , இலக்�யம் ேப�வ� என் னேவா ஒட்�ெமாத்த


மனித�லத்�க்�மானதாக இ�ந்தா�ம் அ� ெப�ம் பா�ம்
தனிமனிதைனப் பற் �த் தனிமனித�க்�
எ�தப் ப�வதாகத்தான் இ�க்�ற�.

0
எ�தப் பட்��க்�ற �தத்�ல் , இந்தக் கைத, ‘அவர் வ�றார
சாப் ��பவர்’ என்� ெதாடங் �னா�ம் ‘கைத’க்� அ�
ெதாடக்க�ல் ைல. அதற் � �ன் ஏேதா இ�க்�ற�. அ�,
கணவன் மைன�யான அவர்க�க்�ள் ஏேதா ஒ�
மனத்தாபத்ைத உண்டாக்�, அதன் காரணமாக,
இ�வ�க்�ம் ந��ல் �ரிசல் உ�வா���க்�ற� என்பைத,
எ�தப் பட்��க்�ற �தம் ெதாடக்கத்�ேலேய ெசால் லாமல்
ெசால் ����ற�. �ரிசலாகத் ெதாடங் �ய�, ேபாகப் ேபாக
ெபரிய �ளவாகேவ ஆ���வ� எப் ப� என்ப�தான் கைத.

அவள் ப�க்�ற இடமாக இ�ந்த கட்�ல் , ெமல் ல ேசாபாவா�,


�டமா� மக�ைடய அைறக் கட்�லா�, அவள� �ட்டப் பட்ட
அைறயா�, அ� அவள் கணவனால் உைடக்கப��ற
அள�க்�, உள் �ம் �ற�மாகப் �ள� ெபரிதா�க்ெகாண்ேட
ேபா�ற�.

ஆ�ரம் வார்த்ைதகள் வைர, என் ன நடந்��க்�ற�


என்பைதச் ெசால் லாமேல என் னேவா நடந்��க்�ற� என்�
ப�க்�றவைனப் ��த்� ைவப் ப� சாமானிய
காரிய�ல் ைல. ெபா��ேபாக்� எ�த்தாள�ம் இைதச்
ெசய் வ�ல் �றைமசா�தான். அதற் �ம் இலக்�ய
எ�த்�ற் �ம் இ�க்�ற �தன் ைமயான ேவ�பா�, மனித
ம�ப் ��கள் ��த்த�தான். ெபா��ேபாக்��ம் ேபா�
எ�த்��ம் ‘ம�ப் ��கள் ’ இ�ப் ப� ேபான் ற பாவ் லா மட்�ேம
இ�க்�ம் . இலக்�யத்�ல் இைவ ���த் ���
ஆராயப் ப�ம் . நடந்��ப் ப�, அவர்க�க்�ள் நடந்த
�ஷய�ல் ைல எனி�ம் எேதா ��ரமான �ஷயம் தான்
என்பைதச் ெசால் �ம் �தமாகேவ கைத �ட்டமாகப்
ேபாய் க்ெகாண்� இ�க்�றேத த�ர, ெவ�ம் வாசகைனப்
கட்�ப் ேபாட்� ைவப் பதற் கான �வார�யத்�ற் காக இல் ைல.

ேநர்க்ேகாட்�ற் �க் ெகாண்�வந்தால் , கைத, 959


வார்த்ைதக�க்� அப் �றம் தான் – ‘அன்�ர� ப�ேனா�
மணிக்� �ட்�க்� வந்தார்.’ – என் ப�ல் தான் ஆரம் �க்கேவ
ெசய் �ற�.
ஆனால் நடந்த� என் ன என்�, அதற் � �ந்ைதய �ன்�
நீ ண்ட பாராக்களில் ஆ�ேயாடந்தமாக, அவைர�ம் அவர�
நண்பர்கைள�ம் �ட அ��கப் ப�த்���ம் �தமாகச்
ெசால் லப் பட்����ற�.

இந்தக் கைதக்�ள் நடந்த, அந்த சம் பவத்�ல் ேநர�யாக


சம் பந்தப் பட்டவன் அவள� கணவன். என் ன நடந்த� என் ப�
மைன�க்�த் ெதரியவ�வேத அவன் �லமாகத்தான்.
என்றா�ம் ஆ�ரியர் அைத அவன் ெசால் வதாக
எ�த�ல் ைல. மைன��ன் �ற் �ல் எ��ைவக்�றார்.
அந்த சம் பவத்ைத, அ�ல் ேநர�யாக சம் பந்தப் பட்ட கணவன்
ெசால் வைதப் ேபால எ��வ�தான் இயல் பான�
மட்��ன் �. எ�த எளிதான�ம் �ட. அப் ப� எ��வேத
எல் ேலா�க்�ம் எளி�ல் �ரிந்���ம் ப�யாக இ�க்�ம் .
என்றா�ம் கைதைய மட்��ன் �, கைதக்�ள் அவன்
ெசால் �த் ெதரிய வ��ற சம் பவத்ைதக்�ட ஏன் இப் ப�
அவள் வாயால் ெசால் லைவக்�றார் என் ப�ல் தான்
இ�க்�ற� – ெபண் ெபண்ணால் மட்�ேம ஒ� உ�ராகப்
பார்க்கப் ப��றாள் . உதவ வ��ற நல் ல ஆண் உட்பட,
கைத�ல் வ��ற அத்தைன ஆண்களா�ம் அவள்
‘ெபண்’ணாக மட்�ேம பார்க்கப் ப��றாள் என்�ற, ஆ�ரியர்
ெசால் ல வ��ற ‘ெசய் �.’

இப் ேபா�, கைத�ல் , அவ�க்ேக ேந�ம் இரண்�


சம் பவங் கைள�ம் அவற் ைற அவள் எப் ப� எ�ர்ெகாள் �றாள்
என்பைத�ம் சற் � எண்ணிப் பா�ங் கள் .

�தலாவ�: ெகால் லப் பட்ட ெபண்ணின் இ��ச் சடங் �


நடக்�ம் இடத்�ற் �, மைன�, தனிேய
வண்�ேயாட்�க்ெகாண்� ேபா�ம் ேபா�, அவ�க்�ப்
பழக்கமான நாற் ப� வயதான ேபரி என்ற �ைசக்கார
ெமக்கானிக் வாய் வார்த்ைதயாக உதவ வ�வைதக் �ட
அவள் த�ர்க்கப் பார்ப்ப�.

இரண்டாவ�: ெந�ஞ் சாைல�ல் �ன் ெதாட�ம் பச்ைசநிற


�னிலாரிக்காரன், ஒன்�ேம ெசய் யா�ட்டா�ம் ‘அவன் என்
மார்�கைள�ம் கால் கைள�ம் ேநாட்டம் ���றான் . என்
பாவாைட �ட்�க்� ேமேல வந்��ட்��க்�ற�. அவன்
கண்கள் என் கால் களின் �� அைல�ன்றன.’ என்பேத ‘நான்
பயத்�ல் அைசயாமல் அமர்ந்��க்�ேறன்.’ என்�ற ��
நிைலக்� அவைளத் தள் ளப் ேபா�மானதாக இ�க்�ற�.

இவற் ேறா�, அவளால் ����ப் �க்�ம் �ற் ற�ணர்�க்�ம்


ஆளானா�ம் அவள் கணவன் வ��ற இடங் களில் எல் லாம்
��த்�க்ெகாண்�ம் �ன்�ெகாண்�ம் காமத்ேதா�ம்
இ�ப் பதாகேவ �த்தரிக்கப் ப�வேதா�ம் மைன� �லக
�லக, கல�க்� ெந�ங் �ம் கணவனிடம் அவள் ேவண்டாம்
ேவண்டாம் என �ைற��வேதா�ம் இப் ப� அவள்
கணவனிடம் மன்றா�வ�, ெபண்ைண வன்�ணர்ந்�
ெகான்றவன் ைக�ெசய் யப் பட்டதற் �ப் �ன் னால் வ��ற�
என்பேதா�ம் இைணத்�ப் பார்த்தால் , அந்தக் காமக்
ெகாைலகாரைன�ம் ‘அதான் ெசத்�ப் ேபாய் �ட்டாேள’
என்�, பா�க்கப் பட்டவைளப் �ணமாகப் பார்த்�
அலட்�யப் ப�த்�ய தன் கணவைன�ம் அவள் ஒன்றாகேவ
பார்க்�றாள் என் பதற் காகத்தான் இைவெயல் லாம்
எ�தப் பட்��க்�ன்றன என்ப� �லப் ப�ம் .

இ�ேபாக, கைட�யாக �ங் ெகாத்�


ெகா�க்கவ��றவைனப் பற் �க் �ட அவள் , ‘அந்தப்
ைபயன் என் உைடையப் பார்க்�றான். க�த்�ல் சற் �
�றந்��ப் பைதப் பார்க்�றான். ெதாப் �ைய
சரிெசய் �ெகாள் �றான். �ன்ப��ல் கால் கைள
அ�த்தமாகப் பரப் �ைவத்� நின்�ெகாண்��க்�றான்,
ஏேதா நான் அவைனக் �னிந்� ெதாட ேவண்�ம் என்பைதப்
ேபால. “உங் க�க்� நல் ல �னமாக அைமயட்�ம் என் �றான்’
என்� இ�ப் பைத�ம் இைணத்�ப் பார்த்தால் , வன்�ணர்�க்
ெகாைலச் சம் பவத்�ற் � ஆளானவைள, ெவ�ம் �ணமாகப்
பார்த்�ப் ெபரிதாக எ�த்�க்ெகாள் ளாமல் ���ம்
�த்�மாகத் ‘தங் கள் ெகாண்டாட்டத்�ேலேய’ ��யாக
இ�ந்தத் தன் கணவனிட��ந்� மட்��ன் �
ஒட்�ெமாத்தமாக, ஆண்கள் அைனவரிட��ந்�ேம அவள்
மனதள�ல் தன் ைன �லக்�க்ெகாள் வைத அவள�
வாக்��லம் ேபாலச் ெசால் வதற் காகத்தான், கைதைய அவள்
வார்த்ைத�ேலேய ெசால் ���க்�றார் ேரமண்ட் கார்வர்
என்ப� ��படக்��ம் .

***

[armelse]

���ம் வா�க்க இங் ேக ப�� ெசய் �, உங் கள் சந்தாைவத்


ேதர்ந்ெத�ங் கள்

[/arm_restrict_content]

You might also like