Nicole Ein bißchen Frieden (1982)
Wie eine Blume am Winterbeginn
Und so wie ein Feuer im eisigen Wind
Wie eine Puppe, die keiner mehr mag,
Fühl' ich mich an manchem Tag
Dann seh' ich die Wolken, die über uns sind,
Und höre die Schreie der Vögel im Wind
Ich singe aus Angst vor dem Dunkeln mein Lied
Und hoffe, dass nichts geschieht
Ein bißchen Frieden, ein bißchen Sonne
Für diese Erde, auf der wir wohnen
Ein bißchen Frieden, ein bißchen Freude
Ein bißchen Wärme, das wünsch' ich mir
Ein bißchen Frieden, ein bißchen Träumen
Und dass die Menschen nicht so oft weinen
Ein bißchen Frieden, ein bißchen Liebe
Dass ich die Hoffnung nie mehr verlier'
Ich weiß, meine Lieder, die ändern nicht viel –
Ich bin nur ein Mädchen, das sagt, was es fühlt
Allein bin ich hilflos, ein Vogel im Wind,
Der spürt, dass der Sturm beginnt
Ein bißchen Frieden, ein bißchen Sonne
Für diese Erde, auf der wir wohnen
Ein bißchen Frieden, ein bißchen Freude
Ein bißchen Wärme, das wünsch' ich mir
Ein bißchen Frieden, ein bißchen Träumen
Und dass die Menschen nicht so oft weinen
Ein bißchen Frieden, ein bißchen Liebe
Dass ich die Hoffnung nie mehr verlier'
Sing mit mir ein kleines Lied
(Ein bißchen Frieden, ein bißchen Sonne)
(Für diese Erde, auf der wir wohnen)
Dass die Welt in Frieden lebt
(Ein bißchen Frieden, ein bißchen Freude)
(Ein bißchen Wärme, das wünsch' ich mir)
Singt mit mir ein kleines Lied
(Ein bißchen Frieden, ein bißchen Träumen)
(Und dass die Menschen nicht so oft weinen)
Dass die Welt in Frieden lebt
(Ein bißchen Frieden, ein bißchen Liebe)
(Dass ich die Hoffnung nie mehr verlier')
Nicole Trochę spokoju (1982)
Jak kwiat na początku zimy
I jak ogień na lodowatym wietrze
Jak lalka, której nikt już nie lubi,
Tak się czuję niejeden dzień
Wtedy widzę chmury, które są nad nami
I słucham krzyków ptaków na wietrze
Śpiewam ze strachu przed ciemnością moją pieśń
I mam nadzieję, że nic się nie dzieje
Trochę spokoju, trochę słońca
Dla tej Ziemi, na której mieszkamy
Trochę spokoju, trochę radości
Trochę ciepła, którego sobie życzę
Trochę spokoju, trochę marzeń
I aby ludzie nie płakali tak często
Trochę spokoju, trochę miłości
Żebym już nigdy nie traciła nadziei
Wiem, że moje pieśni wiele nie zmienią –
Jestem tylko dziewczyną, która mówi, co czuje
Sama jestem bezradna, ptak na wietrze,
Który wyczuwa, że nadchodzi burza
Trochę spokoju, trochę słońca
Dla tej Ziemi, na której mieszkamy
Trochę spokoju, trochę radości
Trochę ciepła, którego sobie życzę
Trochę spokoju, trochę marzeń
I aby ludzie nie płakali tak często
Trochę spokoju, trochę miłości
Żebym już nigdy nie traciła nadziei
Śpiewaj ze mną małą piosenkę
(Trochę spokoju, trochę słońca)
(Dla tej Ziemi, na której mieszkamy)
By świat w spokoju żył
(Trochę spokoju, trochę radości)
(Trochę ciepła, którego sobie życzę)
Śpiewaj ze mną małą piosenkę
(Trochę spokoju, trochę marzeń)
(I aby ludzie nie płakali tak często)
By świat w spokoju żył
(Trochę spokoju, trochę miłości)
(Żebym już nigdy nie traciła nadziei)
Nicole Papillon (1982)
Er saß still auf einer Blume, so ein kleiner Schmetterling,
und ich nahm ihn ganz behutsam in die Hand.
Doch da spürte ich sein Zittern,
und ich ließ ihn wieder frei,
und ich rief ihm nach: flieg in ein schönes Land.
Denn für dich gibt's keine Grenzen,
und dich hält auch niemand auf,
und du bist so leicht, du fliegt im Windeshauch.
Und ich war ein bisschen neidisch,
denn er flog nur so drauf los,
und ich wünschte mir so sehr, ich könnt' das auch.
Papillon-Papillon-Papillon, flieg mit all meiner Liebe davon,
trag den Funken der Hoffnung in jedes Herz hinein,
lass die Menschen wieder frei und fröhlich sien.
Papillon-Papillon-Papillon, ich wär gern so wie du Papillon,
denn du fliegst über Grenzen und Mauern mit dem Wind,
und du schaffst es, dass wir alle glücklich sind.
Und im Geist sah ich ihn fliegen über Land und über Meer,
und die Menschen sah'n ihm freundlich lächelnd zu.
Und sie hörten auf zu streiten,
und sie riefen: Papillon! -
wir wär'n alle gern so unbeschwert wie du.
Er sah Hollands Tulpenfelder und die Rosen in Versailles
und in Deutschland blühte das Vergissmeinnicht.
Englands blaue Blume Hoffung,
in Athen der rote Mohn,
alle Blumen dieser Welt im Sonnenlicht.
Papillon-Papillon-Papillon, flieg mit all meiner Liebe davon,
trag den Funken der Hoffnung in jedes Herz hinein,
lass die Menschen wieder frei und fröhlich sien.
Papillon-Papillon-Papillon, ich wär gern so wie du Papillon,
denn du fliegst über Grenzen und Mauern mit dem Wind,
und du schaffst es, dass wir alle glücklich sind.
Plötzlich sah ich den Schatten über ihm,
und ein schwarzer Vogel stieß herab,
doch mein Freund schwebte unversehrt davon-
Glück gehabt Papillon!
Papillon-Papillon-Papillon, flieg mit all meiner Liebe davon,
trag den Funken der Hoffnung in jedes Herz hinein,
lass die Menschen wieder frei und fröhlich sien.
Papillon-Papillon-Papillon, ich wär gern so wie du Papillon,
denn du fliegst über Grenzen und Mauern mit dem Wind,
und du schaffst es, dass wir alle glücklich sind.
Manchmal wünsch ich mir so sehr,
ich könnt' für immer bei dir sein -
flieg davon Papillon, Papillon..
Nicole Papillon (1982)
Siedział cicho na kwiatku taki malutki motylek,
i wzięłam go bardzo ostrożnie do ręki.
Potem poczułam, jak się trzęsie
i znowu go wypuściłam,
i zawołałam za nim: leć do pięknego kraju.
Bo nic cię nie ogranicza
i nikt cię nie zatrzymuje,
jesteś tak lekki, lecisz z podmuchem wiatru.
Byłam trochę zazdrosna,
bo tak po prostu odleciał,
i tak bardzo chciałabym móc zrobić to samo.
Motylku, Motylku, Motylku, odleć z całą moją miłością,
zapal iskierkę nadziei w każdym sercu,
niech ludzie znów będą wolni i szczęśliwi.
Motylku, Motylku, Motylku, tak chciałabym być jak ty,
Bo lecisz z wiatrem nad granicami i ścianami
i możesz nas wszystkich uszczęśliwić.
I w duchu widziałam go latającego nad lądem i morzem,
a ludzie widzieli, jak przyjaźnie się uśmiecha.
I przestali się kłócić,
krzyczeli: Motylku! -
wszyscy chcielibyśmy być tak beztroscy, jak ty…
Widział holenderskie pola tulipanów i róże w Wersalu,
w Niemczech rozkwitły niezapominajki,
niebieski kwiat nadziei w Anglii,
w Atenach czerwony mak,
wszystkie kwiaty tego świata w świetle Słońca.
Motylku, Motylku, Motylku, odleć z całą moją miłością,
zapal iskierkę nadziei w każdym sercu,
niech ludzie znów będą wolni i szczęśliwi.
Motylku, Motylku, Motylku, tak chciałabym być jak ty,
Bo lecisz z wiatrem nad granicami i ścianami
i możesz nas wszystkich uszczęśliwić.
Nagle zobaczyłam nad nim cień,
zepchnął go czarny ptak,
ale mój przyjaciel odpłynął nietknięty,
szczęśliwy Motylek!
Motylku, Motylku, Motylku, odleć z całą moją miłością,
zapal iskierkę nadziei w każdym sercu,
niech ludzie znów będą wolni i szczęśliwi.
Motylku, Motylku, Motylku, tak chciałabym być jak ty,
Bo lecisz z wiatrem nad granicami i ścianami
i możesz nas wszystkich uszczęśliwić.
Czasami tak bardzo chciałabym
zostać z tobą na zawsze -
leć, Motylku…