Atatürk’ün Bir Anısı: Gözüm Arkada Kalmayacak

Mustafa Kemal’in ilk Cumhur reisliğine seçildiği sıraydı.

Bir sabah Çankaya sırtlarında arkadaşlarıyla gezmeye çıkmıştı.
Gazi yanına sokulan bir çocuğu yakaladı.
Çelik bakışlarıyla alemi büyüleyen gözlerini onun yüzüne dikip gülümseyerek sordu;

-Adın ne senin bakayım?

- Cemil

- Çankaya’da mı oturuyorsun?

- Yok. Ayrancı’da.

-Mektebe gidiyor musun?

Çocuk başını öne doğru hızla eğdi.

-E… Ne okuyorsun mektepte?

-Her bir şey okuyoruz.

-Peki, ben kimim Cemil?

Çocuk zeki bakışlarını Ata’nın üzerinde gezdirdi:

-Sen Gazi Paşa'sın.

Ata gülümsedi.

- Olmadı Cemil. Ben Gazi Paşa değilim. Beni benzettin sen.

- Yok, benzetmedim iyi biliyorum sen Gazi Paşa'sın.

-Nereden biliyorsun?

Çocuk kendinden emin bir tavırla:

-Çünkü sana hiç kimse benzemez.

Çelik gözler bulutlandı. O eşsiz kafanın içinden kim bilir ne düşünceler geçti o anda:

- Peki, söyle bakalım, büyüyünce ne olacaksın?

- Senin gibi paşa olacağım.

- Neden paşa olmak istiyorsun?

- Senin gibi ülkemi korumak için.

Sonra O’nu oyuna iade edip yoluna devam ederken yanındakilere döndü:

- Milletin bağrında temiz bir nesil yetişiyor.

Bu eseri ona bırakacağım ve gözüm arkamda kalmayacak dedi.