“Virus Corona’’

Ing sawijining dina, wabah virus korona muncul, virus iki mbebayani banget amarga bisa
nyebabake pati lan ngancurake ekonomi negara. Virus iki wis nuntut akeh nyawa, atusan
wong mati lan ewunan wong terinfeksi. Virus iki nyebar kanthi cepet lan nyebar menyang
macem-macem negara, salah sijine Indonesia.

Ing sawijining dina, masarakat desa Sido Makmur kaget amarga salah siji wargane mati
kena infeksi virus korona.Kedadeyan iku nyebabake kekacauan massal.Mula lurah desa
‘’Sido Makmur’’ngandani para wargane supaya ngati ngati lan waspada.

Sawise ana kedadeyan iku,pemerintah desa banjur ngadakake penyuluhan kangge

wargane.Penyuluhan iku di adakake ing Kantor Desa,penyuluhan iku dipimpin dening
dokter.Penyuluhan iku ngelibatake sekabehane warga desa.

Penyuluhan iku dipimpin dening dokter seng jenenge ibu Rossa.Ibu Rossa jelasake
kanthi sabar lan sopan,mula warga desa akeh seng mudeng.Bapak Sutikno,salah siji warga
desa, takon marang bu dokter.

“Bu Kepriye gejalane wong seng terinfeksi virus corona?’’

‘’Gejalanipun virus corona meh podho kaleh gejala flu,nanging gejala virus corona diiringi
demam,watuk,masalah ambegan,masalah tenggorokan,lemes lan lesu.Virus corona iki
nyebar lewat udara liwat watuk lan wahing utawa liwat kontak langsung kayata demek lan
salaman.Virus iki nginfeksi sistem ambegan’’

‘’Bu, terus kepriye carane nyegah penyebarane virus corona?’’

‘’Caranipun mangkene,sepisan nyiptakake gaya urip seng sehat,kalebu ngumbah tangan

nganggo sabun,ngunakake topeng nalika watuk utawa pilek,ngonsumsi nutrisi seng
seimbang,nambah konsumsi sayuran lan woh wohan,ngati ngati karo kewan,olahraga kanti
rajin,lan ojo ngonsumsi daging seng durung dimasak.’’

Bapak Sutikno uga takon marang pak lurah Bambang’’Apa wae peranne pemrentah
kangge ngadepi virus corona iki pak?’’
‘’Dadi ngene para wargaku,pamrentah berperan akeh kangge nggadepi virus iki antarane
njaga 135 lawang mlebu ing indonesia,soko daratan,udara utawa segara.Pamrentah uga
mbatesi komunitas kangge nindakake kegiatan.Pamrentah ngliburake sekolah kanggo
nyegah penyebaran virus corona.Kajaba iku,pemrentah uga nindakake sistem jarak
sosial(njaga jarak komunikasi).Pemerintah uga nyengkuyung layanan medis ing rumah
sakit.’’

‘’ Kajaba pemrentah dokter uga berperan kangge ngadepi virus iki.’’

‘’Apa wae peranne dokter pak’’?,takone pak Supri.

‘’Dokter iku minangka manungsa sing mulya,seng gelem ngurbanane energi lan wektune
kanggo marasake pasienne.Para dokter yaiku wong seng gelem adoh soko kaluwargane
demi pasienne.Mula ojo pernah nyepelekake perjuanganne para dokter kangge ngadepi
virus iki.

Sawise penyuluhan iku bar,dilanjutkake kegiatan penyemprotan desinvektian

ditindakkake kanggo ngatasi virus corona sing wiwit pageblug.Penyemprotan iki bisa
nggunakake bahan kayata diterjen,bayclin,seng di campur karo banyu.

Amarga wabah virus corona iki indonesia ngalami kelangkaan sabun cuci tangan utawa
hand sanitizer.Mula ayo gae inovasi anyar,kepriye carane nggae hand sanitizer soko bahan
bahan seng ana ing alam.Contohe kayata lidah buaya,debok gedhang,lan sak liya-liyane.

Ra disongko-songko,enem ndino sawise penyuluhan iku,ana siji kaluwarga ing desa Sido
Makmur sing kena infeksi virus corona.Sak keluwarga iku ngremehake bebayane virus
corona.Sawise kenek virus corona,sakaluwarga iku di karantina lan dirawat ing R.S Subroto
Malang.Dheweke kabeh podho sadar yen virus corona iku bebaya.

Mula kita kudu ngati ngati ,waspada,lan nurut marang arahan pemrentah lan dokter,yen
pengen selamet.Ojo gampang percoyo karo warta hoax lan ojo gampang gupuh.

Asma :Ayik Aminarti

Kelas : 8A
No.Absen : 03
 ‘’Critane Sopir Ojek Ngadepi Virus Corona’’

 Ing sawijining esuk ana supir taksi motor sing arep narik penumpang. "Mas, ati-ati. Aja
ngeculake topeng kasebut. Mengko, yen ana opo opo ing dalan, cepet-cepet nelpon. "
Takon bojoku kanthi rai sing serius.

Dina kepitu sawise keputusan pemerintah babagan tetep ing omah lan jarak sosial, aku,
sing dadi sopir taksi motor, ora bisa meneng ing omah. Saben dina, ana wong sing pengin
nganggo jasaku. Nanging minangka warga negara sing apik, kita kudu manut apa sing
dikandhakake pamrentah.

Sawise seminggu nginep ana ing omah kanggo ngentekake apa wae. Sanajan sarapan
esuk 2 endhog dibagi 3. Awan karo sup sayur lan sore kanthi endhog liyane. Alhamdulillah,
luwih saka bisa mangan kanthi rutin.

Aku mung duwe dhuwit sithik. Bisa digunakake kanggo jaminan yen ana pelanggan
tuku panganan. Kabutuhan saben dinane kudu digayuh, sanajan kita nyoba diselehake
kanthi pasa nanging ora bisa metokake bocah cilik. Dheweke kudu tetep mangan lan aku
kudu nyambut gawe saben dinane. Ora ana sing bisa nyilihi dhuwit.

Aku nyekel jaket, topeng lan sarung tangan. Mburu-golek golek bathi ing lurung-
lurung.Tak urepke aplikasi gojekku lan cepet-cepet golek papan beracun. Muga-muga dina
iki bisa ngetrapake tutup bathi alias inten. Aku numpak motor alon-alon. Lurung-lurung
kasebut pancen sepi, ora kaya biasane. Nanging isih ana siji utawa loro wong sing adol. Mal-
mall isih bukak. Agen bus isih nyiapake armada. Kepiye ora, suwe-suwe barisan kenceng
entuk karcis kanggo bus antar kutha ing antarane propinsi.Hpku muni,tanda enek orderan.
Langsung tak cekel. Alhamdulillah,tak jemput pelanngganku, aku ndeleng tujuane menyang
agen bis Ing perjalanan.

"Mba, ora wedi karo korona?" Aku ngomong mbukak pacelathon.

"Aku dikandhani mulih karo ibuku. Ngandika mulih yen ora liburan ing omah! " Cetha yen
sampeyan ora pengin nganggo topeng nalika aku nawakake sampeyan, dheweke rumangsa
sehat lan ora ngalami flu. Dheweke ujar topeng kasebut nggawe aku ora iso ambegan. "Oh,
dadi, mbak ora wedi yen ketularan virus corona?" Aku takon nyoba.

"nyapo wedi,nek mati yo mati wae!" Dheweke nerangake kanthi yakin.

Wah, ala kanggo wong sugih sing ora wedi digawa menyang kandhang python lan anaconda.
    Hp ku muni maneh. Ana wong sing arep tuku panganan. Aku ngantri sesuai arah supaya
bisa nguwehi jarak . Yen wis rampung,banjur aku ngirim menyang omah pelanggan. Nalika
tekan gapura pelanggan wis nunggu aku ing ngarep. Dheweke nggawa botol disinfektan
banjur disemprot kabeh ing awakku. Aku ndeleng kawicaksanan lengkap sing digunakake
dening pelanggan, saka sarung tangan plastik, topeng , jas hujan plastik lan sepatu bot.

    Sawise rampung transaksi kasebut, dheweke langsung nyemprotake awak nganggo cairan
disinfektan. Mbukak kunci atribut banjur rendhem ing banyu sabun, banjur cuci tangan
nganggo pawang. Aku mung mandheg ndeleng ing ngarep garasi. Ana rolas rasukan
pangatusan klambi. Botol saka handsanitizer gedhe ing lawang mlebu. Diregen kebak cairan
disinfektan bebarengan karo atomizer. Sepatu pasang boot . Gandane kayu putih nyembur
ing irung. Kayane yen lagi wae adus. Aku ngguyu ing njero ati. Mungkin wong iki minangka
salah sawijining sebab rega rega terus mundhak. Aku yakin manawa panganan ing kulkas iki
kakehan.

Aku mandheg ing tengah dalan,amarga ana bapak-bapak seng ngongkon mandek

"Bang, apa kowe bisa tulung aku!" Dheweke ujar kebak rasa welas.

"Ya Pak, ana apa Pak?" Aku penasaran.

"Pak, bojoku wis ora mulih seminggu kepungkur dheweke ana ing rumah sakit. Dheweke
dadi perawat, aku pengin ngerti kahanane saiki. Tulung terno aku menyang rumah sakit. "
Praupane kebak kuatir.
"Nanging Pak ... dudu ...!" Ora duwe wektu kanggo ngomong akeh. Bapake wis nyela lan
langsung ngengeng
"Tulung bang, kula badhe mbayar luwih mengko!"

Aku ngajak bapak ketemu bojone.Bojone mung menehi kabar liwat SMS. Dheweke kerja
awan lan wengi kanggo wong sing positif co-19. Mung iso ngirim video wektu istirahat lan
nelpon yen perlu. Mula iku bojone rumangsa kuwatir. Dheweke ora peduli, saiki dheweke
ditabrak dening badai virus corona. Kanggo dheweke ketemu karo garwane yaiku barang
sing paling berharga.

Aku weruh ing kadohan. Bapak kasebut nimbali garwane. Banjur bojone metu nganggo
sandhangan khas kaya angkasawan. Rama kasebut ngadeg ing ruang tunggu resik amarga
dilarang keamanan. Dheweke bisa ngomong karo siji liyane lan uluk salam saka kadohan.
Aku njupuk wayahe ing video.
"Lha, kenapa?" Adhine miwiti pacelathon.
"Aku kangen kamu sayang banget!" Bapak kasebut kanthi ora kuwat nyebutake rasa
pangrasa.
Garwane katon esem karo nangis.
"Nyuwun sewu, sajrone nikah kita. Sadulur wis ora nggawe sampeyan seneng Sadulur
pengin sampeyan mulih, dear! "
"Aku pingin mulih, aku uga ora kejawab kakunge. Nanging aku ora pengin nggawa virus iki
menyang sedulur lan bocah-bocah. Rumah sakit butuh kekuwatanku. Aku ora bisa
ninggalake wong sing lara. Mugi-mugi sabar, kula mesthi bakal mulih! ”
Sirine ujug-ujug bengok, ketoke ana darurat. Adhine banjur mlayu maneh. Bojone kaget,
dheweke lungguh karo nelongso.

Dheweke wedi yen kedadean wingi nimpa bojone. Wingi perawat positif korona tiwas
ing rumah sakit iki. Kulawargane ora diidini ngurus mayat e.

Kabeh miturut protokol saka Kantor Kesehatan lan fatwa MUI. Kepiye sedih yen kita
durung duwe wektu kanggo ngomong apa-apa, sanajan wis dadi awak kita ora bisa ndemek
lan ngubur nganggo tangan kita dhewe.

Sawise sedina ngirim panganan, nggawa penumpang, uga pakaryan liyane. Aku bisa
nyimpulake sawetara perkara. Saapa regane kita kanggo wong liya.

Ana setya tunggu ing omah. Sawetara bakal sedhih nalika ora sabar. Ana uga wong sing
gelem ngurbanake lan berjuang supaya kita isih urip.

Nanging ana uga wong sing ora ngerti, dadi ora aman karo keamanan pribadi, mula ora
mikir babagan kepiye wong liya. Rasa wong Jawa, rumangsa dhewe bener-bener pas karo
pikirane tanpa ilmu ilmiah. Nanging manawa ana sing ala, mula bakal dadi penyesalan.
Ana liyane sing ora jumlahe banget, ora logis banget, ora pati lali karo lali marang ngarsane
Allah Subhanahu Wa Ta'ala, Gustine jagad tanpa campur tangan ora bakal kelakon ing jagad
iki.